All cultures have anthropomorphized their gods into humanoid (if sometimes grotesque) form. Were the Jews the exception? Hardly. We know precisely what the Hebrew god looked like. We are, after all, fashioned in his own likeness! "Yahweh", in fact, is an abbreviation of the longer name, "Yahweh Sabaoth." It means, "He who musters armies." Thus Yahweh's name identifies the god primarily as the military leader of the tribe.No wonderthe God bequeathed to the world by the Jews turned out to be a monster.
A God in Man's Image
"The Lord is a man of war; Yahweh is his name." – Exodus 15.3.
Yahweh was a man, no doubt looking remarkably like the bearded sage asking us to worship him.
If we believe the Bible, he has body parts: eyes and a face (‘they are not hid from my face, neither is their iniquity hid from mine eyes’ – Jeremiah 16.17); nose and a mouth (Psalms 18.8); lips, tongue and breath (Isaiah 30.27,33); loins (Ezekiel 1.27); even ‘back parts’(Exodus 33.23). He also has several ‘human’ emotions, manly appetites, and a worrying disposition towards pathological violence.
Yahweh feels regret for his own evil (‘And God saw their works, that they turned from their evil way; and God repented of the evil, that he had said that he would do unto them; and he did it not.’ - Jonah 3.10); and grief (at the wickedness of men) (‘and it grieved him at his heart’ - (Genesis 6.6). He actually gets down and wrestles with Jacob, dislocating his thigh (Genesis 32.24). He forgets (he goes on calling Jacob ‘Jacob’ even after re-naming him ‘Israel’ - Genesis 35.10, 46.2). He practises favouritism (choosing the Israelites ‘above all people’ - Exodus 19.5; but he just does not like Cain or Esau!). He holds grudges (‘I the Lord your God am a jealous God, visiting the iniquity of the fathers upon the children unto the third and fourth generation’ – Exodus 20.5).
For an omniscient god he is surprisingly unknowing (‘They have set up kings, but not by me; they have made princes, and I knew it not.’– Hosea 8.4). And for an omnipotent god he has his limitations (‘The Lord was with Judah; and he drove out the inhabitants of the mountain; but could not drive out the inhabitants of the valley because they had chariots of iron.’ - Judges 1.19).
And after his creation of the world, he even has to rest from his labour (‘And on the seventh day God ended his work which he had made; and he rested on the seventh day from all his work’ - Genesis 2.2) – to the endless bemusement of pagan critics, whose own gods didn’t need to rest!
Carnivore
The most disturbing aspect of Yahweh’s humanoid personality, however, is his blood-lust. The smell of burning flesh is a ‘sweet savour unto the lord’ – so sweet, in fact, that the phrase appears in the Old Testament no fewer than twenty-three times. The butchery demanded by god is truly monumental. Believers are required to sacrifice two lambs day-by-day continuously – and that’s just for starters! Just as well Yahweh had several thousand priests to help him trough through the banquet!
Livestock bears the brunt of god’s appetite but humans could so easily get the chop from the big guy. God kills Uzzah for simply steadying the tumbling Ark (1Chronicles 13.9,10). Poor Onan was zapped for using the withdrawal method of birth control (Genesis 38.10). But such isolated vindictiveness palls in comparison with the mass killings of the Lord. When the autocratic Moses faces a rebellion led by Korah, God uses an earthquake and fire to consume two hundred and fifty rebels. When indignant sympathizers protest at the injustice, God wipes out another fourteen thousand seven hundred with a plague (Numbers 16). What a guy!
Natural Born Killers
God tells Abraham to sacrifice Isaac. (Genesis 22.2)
Boy terrified in ritual abuse in the mountains -Yahweh cult's 'Test of Fear'
"God put Abraham to the test ... Abraham built an altar ... bound Isaac hand & foot ... took the slaughtering knife to kill his son ... But the angel of the Lord began calling ... 'Do not put out your hand against the boy .... for now I know that you fear the Lord ...' (Genesis 22.1,12)
The story of Isaac is NOT a condemnation of child sacrifice. Isaac was spared not because human sacrifice was seen to be wrong but because Isaac was the "child of promise" and needed to survive. The yarn requires the normality of human sacrifice. Abraham was praised for his willingness to appease Yahweh by killing his own son. The sham murder of Isaac (the 'Aquedah') was the prototype for a 'redemptive sacrificial death' subsequently re-worked as the crucified Jesus.
It should be noted that in the biblical text, Isaac (like Jesus) is repeatedly called "the only son" of Abraham (Genesis 22.2., 12., 16.) even though Abraham actually has another, older son, Ishmael.
Prostitute's son Jephthah, in victory vow with God, makes burnt offering of only daughter. (Judges 11.29,39)
Girl Not So Lucky – Religious Fanatic Sacrifices Virgin Daughter
"I will give to the LORD the first thing coming out of my house to greet me when I return in triumph. I will sacrifice it as a burnt offering ... her father kept his vow, and she died a virgin."
"'Today,' Moses said, 'you have consecrated yourself to Yahweh, at the cost of your sons and brothers. And so he bestows a blessing on you today.'"
When the Lord says kill everyone He means EVERYONE!
Saul loses out:
"You didn't kill enough," says the Lord. "You can't be king!"
"And Saul defeated the Amalekites … and devoted to destruction all the people … But Saul spared Agag and … all that was good, and would not utterly destroy them. All that was despised and worthless they devoted to destruction.
And Samuel said, "What then is this bleating of the sheep in my ears and the lowing of the oxen that I hear?" … Then Samuel said, "Bring here to me Agag the king of the Amalekites." And Agag came to him cheerfully … And Samuel hacked Agag to pieces before the LORD in Gilgal. And the LORD regretted that he had made Saul king over Israel."
– 1 Samuel 15
The LORD delivers 10,000 Canaanites and Perizzites for slaughter in Bezek. As part of the fun 71 kings have their thumbs and big toes cut off. (Judges 1.2,7)
"And the LORD said, Judah shall go up: behold, I have delivered the land into his hand ... Then Judah went up, and the Lord delivered the Canaanites and the Perizzites into their hand; and they killed ten thousand men at Bezek."
– Judges 1.2-4.
Female fan of Yahweh drives tent peg into head of sleeping Canaanite general. (Judges 4.21)
"And Jael went out to meet Sisera, and said ... fear not ... she covered him with a mantle ... and gave him drink, and covered him ... Then Jael took a nail of the tent, and took an hammer in her hand, and went softly unto him, and smote the nail into his temples, and fastened it into the ground: for he was fast asleep and weary. So he died."
Elisha orders the assassination of Jezebel. (2 Kings 9,5,37)
Joshua Slaughters 31 kings (Joshua 12.1,24)
Elijah Murders 450 Priests of Baal. (1 Kings 18.40)
King Amaziah of Judah (c. 801–783 BC)throws 10,000 captive Edomites from the top of a rock. (2 Chronicles 25.12)
Usurper Jehu tricks all the priests of Baal into temple slaughter. (2 Kings 10.19.30)
"Jehu said to the guard and to the captains, Go in, slay them; let none come forth. And they smote them with the edge of the sword; and the guard and the captains cast them out, and went to the city of the house of Baal. And they brought forth the images out of the house of Baal, and burned them."
God was delighted with the massacre:
"And the LORD said unto Jehu, Because thou hast done well in executing right in mine eyes, hast done unto the house of Ahab according to all that was in mine heart, thy children of the 4th generation shall sit on the throne of Israel."
In Joshua’s (supposed) wars of conquest, God gets right in there. He throws down ‘great stones from heaven’ (Joshua 10.11) and scores a better body-count than his Israelites with mere swords. When the Lord gets up a real head of steam the slaughter reaches a truly epic scale. For merely looking into his Ark, Yahweh wipes out fifty thousand and seventy unfortunate men of Bethshemesh (1 Samuel 6.19). When King David slips up and orders a national census, an enraged God zaps seventy thousand.
Quite apart from the celestial superman’s own killing, he animates his favourites into wiping out whole cities and nations. Jericho, Sodom, Gomorrah, Ai, Makkedah, Libnah etc., etc., are ‘smote and consumed’ – men, women, young, old, ox, sheep and ass!
‘You shall annihilate them - Hittites, Amorites, Canaanites, Perizzites, Hivites, Jebusites – as Yahweh your God commanded you.’
– Deuteronomy 20.11,18.
In the largest single god-inspired massacre in the Bible, one million Ethiopians are slaughtered! (2 Chronicles 14).
But then we have been warned!
Terrorism
All this carnage, of course, is allegorical, albeit that certain stories may have a tenuous link with an ancient skirmish somewhere. The point is to terrify people into obedience of the priesthood.
‘Moses’ is an archetypal ‘wise priest’, who rules with a rod of iron and brooks no opposition.
‘Take heed’ is the warning. ‘Look what happens when you disobey the word of the Lord!’
10 Commandments? Intolerance writ large
Despite the apparent early date for Moses and his commandments, it is really only in the post-Babylonian period that we can speak of ‘Mosaic’ Judaism, when a priestly caste and a fantasy history of race origins are in place. It is only after the Babylonian experience that the Jews adopted a monotheistic religion, with Yahweh as sole god, not merely as chief god. And with this single ‘jealous’ god, the priests imposed a rigid liturgical year, a regimen in which readings from the Torah (Genesis through to Deuteronomy) were to be read successively and completed within the year.
Where Did They Get Their Ideas From?
Of Coming Forth by Light (aka Egyptian "Book of the Dead")
On Transformation (Chapter 125)
Greetings to you, High God, Master of the two Maats! I came to you, my Master, to see your perfection. I know you and I know the name of the two Maats. Here I have now come to you and have brought what is just and have chased iniquity away.
- I have not committed iniquity against men, - I have not mistreated people, - I committed no sins in the Place of Truth, - I have done no harm, - I did not "blaspheme" God, - I did not impoverish the poor in their belongings, - I did not do what is abominable to the gods, - I have not afflicted and made the people weep, - I have not starved anyone (but have fed instead), - I did not kill or order killings, - I have harmed no one, - I did not soil the gods' bread, - I did not steal the holy wafers belonging to the fortunate ones (of the sky), - I was not a pederast, - I did not Reduce my bushel, (my scales were fair), - I did not add to the weight of my scales, - I did not cheat on the measurement of lands, - I did not steal milk from the mouths of small children, - I did not deprive cattle of its pasture, - I did not steal the gods' birds and fish, - I did not divert water when there was a flood, - I did not put out a fire which burned brightly, - I did not forget the days for offering meat, - I did not oppose a god during a procession,
I am pure, I am pure, I am pure! My purity is that of the Grand Phoenix at Heracleopolis, as I am the nose of the Master of the winds who makes all men live in this, the day of the Filling of the Eye at Heliopolis.
16th-24th century BC (Trans. E. A. Wallis Budge)
By the closing years of the 6th century BC the priesthood had codified their tribal rules, and were writing with all the authority of their singular deity.
The famed ‘Ten Commandments’ – even today erroneously accepted in the popular mind as absolute and universal rules to live by – are nothing other than a codification of Jewish male property rights.
In their original full versions, two of the commandments endorse slavery; the taboo on adultery was an attempt to stop polygamous Jewish males taking each others wives (‘foreign’ concubines and wives had no rights); the ‘honour’ to be accorded parents merely endorsed a draconian patriarchal social structure; even the taboo on murder was open to interpretation, since the slaying of enemies and wrong-doers would not be ‘murder’ but the Lord’s will!
Here was intolerance writ large. No spirit of ‘live and let live.’ In essentials, these barbarous ‘Laws’ ratified the correctness of annihilating enemies, the subjugation of women, the enslavement of conquered tribes, the suppression of dissent and the curtailment of any liberality, especially relating to the body or sexuality.
The priests of other cults were to be murdered; their ‘altars, images and groves’ to be destroyed (Exodus 34.13).
Libidinous ‘foreign’ women were a particular cause for concern (just look how Delilah had brought Samson down by cutting his strength-giving hair!) – and ‘foreign’ in this context meant from a town a whole 25 miles from Jerusalem!
Captured war-brides were to have their head shaved (Deuteronomy 21.14) but otherwise could ‘give delight.’ However Jewishness could only be inherited from a Jewish female. The stress was upon racial purity and in the real politic of the 6th century, even the original Jewish ‘people of the land’ were summarily excluded from ‘the Jewish race.’
Subsequently, Jewish numbers grew rapidly. Neighbouring tribes were conquered and forcibly converted to the Yahweh cult! They were made part of the ‘Jewish race’ – and were circumcised accordingly – giving the lie to the latter-day notion that circumcision had something to do with ‘health’!
In fact, the Bible tells us that circumcision is purely symbolic and that the obligation extended to purchased slaves. We are led to believe that ‘the LORD appeared to Abram’ (who was ninety nine years old at the time!) and (of all possibilities) told him:
"And ye shall circumcise the flesh of your foreskin; and it shall be a token of the covenant betwixt me and you … He that is born in thy house, and he that is bought with thy money, must needs be circumcised: and my covenant shall be in your flesh for an everlasting covenant. And the uncircumcised man child whose flesh of his foreskin is not circumcised, that soul shall be cut off from his people; he hath broken my covenant."
– Genesis 17.11,14.
Thus, for the Jews, ‘race’ was determined by one’s mother and/or forced genital mutilation, unless that is, political expediency stepped in and required otherwise!
Having thus ‘defined’ their race in a conveniently flexible way, Jewish hostility to marriage outside the cult, fussy dietary laws, and generations of inter-breeding, protected the Jewish gene-pool. Certain physiological traits may have become pronounced, though hardly unique. By the time Greek civilization advanced across the eastern Mediterranean, the Jews were an in-bred cult of several generations, a ‘pseudo-race’, possessors of a sacred text of racial superiority.
Sources: Paul Johnson, A History of the Jews (Phoenix Grant, 1987) Dan Cohn-Sherbok, The Crucified Jew (Harper Collins,1992) Henry Hart Milman, The History of the Jews (Everyman, 1939) Israel Shahak, Jewish History, Jewish Religion (Pluto, 1994) Josephus, The Jewish War (Penguin, 1959) Leslie Houlden (Ed.), Judaism & Christianity (Routledge, 1988) Karen Armstrong, A History of Jerusalem (Harper Collins, 1999) Jonathan N. Tubb, Canaanites (British Museum Press, 1998) Norman Cantor, The Sacred Chain - A History of the Jews (HarperCollins, 1994) Thomas L. Thompson, The Bible in History (Pimlico, 2000)
"நான் ஒளியை உருவாக்குகிறேன், இருளை உருவாக்குகிறேன். நான் சமாதானம் செய்கிறேன், ஈவில் உருவாக்குகிறேன்.
கர்த்தராகிய நான் இதையெல்லாம் செய்கிறேன். "- ஏசாயா 45.7.
அனைத்து கலாச்சாரங்களும் தங்கள் கடவுள்களை மனித உருவமாக (சில நேரங்களில் கோரமானதாக இருந்தால்) வடிவமைத்துள்ளன. யூதர்கள் விதிவிலக்காக இருந்தார்களா? அரிதாகத்தான். எபிரேய கடவுள் எப்படிப்பட்டவர் என்பதை நாம் துல்லியமாக அறிவோம். எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, நாம் அவருடைய சொந்த தோற்றத்தில் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளோம்! "யெகோவா", உண்மையில், "யெகோவா சபாத்" என்ற நீண்ட பெயரின் சுருக்கமாகும். இதன் பொருள், "படைகளைத் திரட்டுபவர்". இவ்வாறு யெகோவாவின் பெயர் கடவுளை முதன்மையாக கோத்திரத்தின் இராணுவத் தலைவராக அடையாளப்படுத்துகிறது. யூதர்களால் கடவுள் உலகிற்கு வழங்கப்பட்டதில் ஆச்சரியமில்லை, ஒரு அரக்கனாக மாறியது.
மனிதனின் உருவத்தில் ஒரு கடவுள்
"கர்த்தர் போர்வீரன்; கர்த்தர் அவருடைய பெயர்." - யாத்திராகமம் 15.3.
யெகோவா ஒரு மனிதர், தாடி முனிவரைப் போலவே அவரை வணங்கும்படி கேட்டுக்கொண்டார் என்பதில் சந்தேகமில்லை.
நாம் பைபிளை நம்பினால், அவருக்கு உடல் பாகங்கள் உள்ளன: கண்கள் மற்றும் ஒரு முகம் (‘அவை என் முகத்திலிருந்து மறைக்கப்படவில்லை, அவற்றின் அக்கிரமம் என் கண்களிலிருந்து மறைக்கப்படவில்லை’ - எரேமியா 16.17); மூக்கு மற்றும் ஒரு வாய் (சங்கீதம் 18.8); உதடுகள், நாக்கு மற்றும் மூச்சு (ஏசாயா 30.27,33); இடுப்புகள் (எசேக்கியேல் 1.27); கூட ‘பின் பாகங்கள்’ (யாத்திராகமம் 33.23). அவர் பல ‘மனித’ உணர்ச்சிகள், ஆடம்பரமான பசியின்மை மற்றும் நோயியல் வன்முறையை நோக்கிய ஒரு கவலையும் கொண்டவர்.
கர்த்தர் தம்முடைய தீமைக்கு வருத்தப்படுகிறார் ('தேவன் அவர்களுடைய கிரியைகளை அவர்கள் தீய வழியிலிருந்து விலகியதைக் கண்டார்; தேவன் தீமையைப் பற்றி மனந்திரும்பினார், அவர் அவர்களுக்குச் செய்வார் என்று சொன்னார்; அவர் அதைச் செய்யவில்லை.' 3.10); (மனிதர்களின் துன்மார்க்கத்தில்) ('அது அவருடைய இருதயத்தில் துக்கமடைந்தது' - (ஆதியாகமம் 6.6). அவர் உண்மையில் இறங்கி யாக்கோபுடன் மல்யுத்தம் செய்கிறார், தொடையை இடமாற்றம் செய்கிறார் (ஆதியாகமம் 32.24). அவர் மறந்துவிடுகிறார் (அவர் யாக்கோபை அழைக்கிறார் 'ஜேக்கப்' அவருக்கு 'இஸ்ரேல்' என்று மறுபெயரிட்ட பிறகும் - ஆதியாகமம் 35.10, 46.2). அவர் ஆதரவைப் பின்பற்றுகிறார் (இஸ்ரவேலரை 'எல்லா மக்களுக்கும் மேலாக' தேர்ந்தெடுப்பது '- யாத்திராகமம் 19.5; ஆனால் அவர் காயீனையும் ஏசாவையும் விரும்பவில்லை!) ('உங்கள் தேவனாகிய கர்த்தராகிய நான் பொறாமை கொண்ட கடவுள், பிதாக்களின் அக்கிரமத்தை பிள்ளைகளின்மீது மூன்றாம் மற்றும் நான்காம் தலைமுறைக்குச் செல்கிறேன்' - யாத்திராகமம் 20.5).
ஒரு அறிவார்ந்த கடவுளைப் பொறுத்தவரை அவர் ஆச்சரியப்படாமல் (‘அவர்கள் ராஜாக்களை அமைத்திருக்கிறார்கள், ஆனால் என்னால் அல்ல; அவர்கள் இளவரசர்களை உருவாக்கினார்கள், நான் அதை அறிந்திருக்கவில்லை.’ - ஓசியா 8.4). சர்வவல்லமையுள்ள ஒரு கடவுளுக்கு அவனுடைய வரம்புகள் உள்ளன (‘கர்த்தர் யூதாவுடன் இருந்தார்; அவர் மலையாசிகளை விரட்டினார்; ஆனால் பள்ளத்தாக்கில் வசிப்பவர்களுக்கு இரும்பு ரதங்கள் இருந்ததால் அவர்களை வெளியேற்ற முடியவில்லை.’ - நீதிபதிகள் 1.19).
அவர் உலகைப் படைத்தபின், அவர் தனது உழைப்பிலிருந்து கூட ஓய்வெடுக்க வேண்டும் ('ஏழாம் நாளில் கடவுள் தான் செய்த வேலையை முடித்துக்கொண்டார்; ஏழாம் நாளில் அவர் செய்த எல்லா வேலைகளிலிருந்தும் ஓய்வெடுத்தார்' - ஆதியாகமம் 2.2) - பேகன் விமர்சகர்களின் முடிவில்லாத குழப்பம், அதன் சொந்த கடவுளர்கள் ஓய்வெடுக்க தேவையில்லை!
கார்னிவோர்
இருப்பினும், யெகோவாவின் மனிதநேய ஆளுமையின் மிகவும் குழப்பமான அம்சம் அவருடைய இரத்த-காமம். மாமிசத்தை எரிக்கும் வாசனை ஒரு ‘ஆண்டவருக்கு இனிமையான சுவை’ - மிகவும் இனிமையானது, உண்மையில், இந்த சொற்றொடர் பழைய ஏற்பாட்டில் இருபத்து மூன்று முறைக்கு குறையாமல் தோன்றும். கடவுள் கோரிய கசாப்புக் கடை உண்மையிலேயே நினைவுச்சின்னமானது. விசுவாசிகள் நாள்தோறும் இரண்டு ஆட்டுக்குட்டிகளைத் தியாகம் செய்ய வேண்டும் - அது தொடக்கக்காரர்களுக்கு மட்டுமே! யெகோவாவுக்கு விருந்து மூலம் தொந்தரவு செய்ய பல ஆயிரம் ஆசாரியர்கள் இருந்தார்கள்!
கால்நடைகள் கடவுளின் பசியின்மையைத் தாங்குகின்றன, ஆனால் மனிதர்கள் பெரிய மனிதரிடமிருந்து எளிதில் வெட்டுவார்கள். வீழ்ச்சியடைந்த பேழையை நிலைநிறுத்தியதற்காக கடவுள் உஸ்ஸாவைக் கொல்கிறார் (1 நாளாகமம் 13.9,10). பிறப்பு கட்டுப்பாட்டை திரும்பப் பெறும் முறையைப் பயன்படுத்தியதற்காக ஏழை ஓனன் துடைக்கப்பட்டார் (ஆதியாகமம் 38.10). ஆனால் இதுபோன்ற தனிமைப்படுத்தப்பட்ட பழிவாங்கும் தன்மை இறைவனின் படுகொலைகளுடன் ஒப்பிடுகிறது. சர்வாதிகார மோசே கோரா தலைமையிலான கிளர்ச்சியை எதிர்கொள்ளும்போது, இருநூற்று ஐம்பது கிளர்ச்சியாளர்களை நுகர கடவுள் பூகம்பத்தையும் நெருப்பையும் பயன்படுத்துகிறார். கோபமடைந்த அனுதாபிகள் அநீதிக்கு எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கும்போது, கடவுள் மற்றொரு பதினானாயிரத்து ஏழு நூறுகளை ஒரு பிளேக் மூலம் துடைக்கிறார் (எண்கள் 16). என்ன ஒரு பையன்!
இயற்கை பிறந்த கொலையாளிகள்
கடவுள் ஆபிரகாமுக்கு ஐசக்கை பலியிடச் சொல்கிறார். (ஆதியாகமம் 22.2)
மலைகளில் சடங்கு துஷ்பிரயோகத்தில் பயந்த சிறுவன் - யெகோவா வழிபாட்டின் 'பயத்தின் சோதனை'
"கடவுள் ஆபிரகாமை சோதித்தார் ... ஆபிரகாம் ஒரு பலிபீடத்தை கட்டினார் ... ஐசக்கின் கை & கால்களைக் கட்டினார் ... தனது மகனைக் கொல்ல படுகொலை செய்யப்பட்ட கத்தியை எடுத்தார் ... ஆனால் கர்த்தருடைய தூதன் அழைக்கத் தொடங்கினார் ... 'வேண்டாம் பையனுக்கு எதிராக கையை நீக்குங்கள் .... நீங்கள் கர்த்தருக்கு அஞ்சுகிறீர்கள் என்று இப்போது எனக்குத் தெரியும் ... '(ஆதியாகமம் 22.1,12)
ஐசக்கின் கதை குழந்தை தியாகத்தின் கண்டனம் அல்ல. மனித தியாகம் தவறாகக் காணப்பட்டதால் அல்ல, ஐசக் "வாக்குறுதியின் குழந்தை" என்பதாலும், உயிர்வாழத் தேவைப்படுவதாலும் ஐசக் காப்பாற்றப்பட்டார். நூலுக்கு மனித தியாகத்தின் இயல்பு தேவைப்படுகிறது. ஆபிரகாம் தனது சொந்த மகனைக் கொன்று யெகோவாவை சமாதானப்படுத்த விரும்பியதற்காக பாராட்டப்பட்டார். ஐசக்கின் ('அக்வெடா') மோசடி கொலை என்பது ஒரு 'மீட்புள்ள தியாக மரணத்திற்கான முன்மாதிரி', பின்னர் சிலுவையில் அறையப்பட்ட இயேசுவாக மீண்டும் பணியாற்றினார்.
விவிலிய உரையில், ஐசக் (இயேசுவைப் போல) ஆபிரகாமின் "ஒரே மகன்" என்று மீண்டும் மீண்டும் அழைக்கப்படுகிறார் (ஆதியாகமம் 22.2., 12., 16.) ஆபிரகாமுக்கு உண்மையில் இன்னொரு மூத்த மகன் இஸ்மவேல் இருந்தாலும்.
விபச்சாரியின் மகன் யெப்தா, கடவுளிடம் வெற்றிகரமான சபதத்தில், ஒரே மகளை எரிந்த பிரசாதம் செய்கிறார். (நீதிபதிகள் 11.29,39)
பெண் அவ்வளவு அதிர்ஷ்டசாலி அல்ல - மத வெறித்தனமான தியாகங்கள் கன்னி மகள்
"நான் வெற்றிகரமாக திரும்பி வரும்போது என்னை வாழ்த்துவதற்காக என் வீட்டிலிருந்து வெளியே வரும் முதல் விஷயத்தை நான் கர்த்தருக்குக் கொடுப்பேன். அதை நான் ஒரு சர்வாங்க தகனபலியாக தியாகம் செய்வேன் ... அவளுடைய தந்தை சபதத்தைக் கடைப்பிடித்தார், அவள் ஒரு கன்னிப்பெண் இறந்தாள்."
3000 தங்க-கன்று ஆர்வலர்களை கொலை செய்ய மோசே லேவிய வெறியர்களுக்கு கட்டளையிடுகிறார். (யாத்திராகமம் 32.27,29)
ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட கொலைகாரர்கள்
"'இன்று, உங்கள் மகன்களுக்கும் சகோதரர்களுக்கும் செலவாக நீங்கள் யெகோவாவுக்கு உங்களை ஒப்புக்கொடுத்தீர்கள், எனவே அவர் இன்று உங்களுக்கு ஒரு ஆசீர்வாதத்தை அளிக்கிறார்' என்று மோசே கூறினார்.
அனைவரையும் கொல்லுங்கள் என்று கர்த்தர் சொல்லும்போது அவர் அனைவரையும் குறிக்கிறார்!
சவுல் இழக்கிறார்:
"நீங்கள் போதுமான அளவு கொல்லவில்லை" என்று கர்த்தர் கூறுகிறார். "நீங்கள் ராஜாவாக இருக்க முடியாது!"
"சவுல் அமலேக்கியரைத் தோற்கடித்தான் ... எல்லா மக்களையும் அழிக்க அர்ப்பணித்தான் ... ஆனால் சவுல் அககையும்… எல்லாவற்றையும் நல்லவனாகக் காப்பாற்றினான், அவர்களை முற்றிலுமாக அழிக்க மாட்டான். வெறுக்கத்தக்க மற்றும் பயனற்றவை அனைத்தும் அழிவுக்கு அர்ப்பணித்தன.
சாமுவேல், "அப்படியானால், இது என் காதுகளில் ஆடுகளை வெளுப்பதும், நான் கேட்கும் எருதுகளைக் குறைப்பதும் என்ன?" … அப்பொழுது சாமுவேல், “அமலேக்கியரின் ராஜாவான ஆகாகை என்னிடம் கொண்டு வாருங்கள்” என்றார். ஆகாக் மகிழ்ச்சியுடன் அவரிடம் வந்தார்… மேலும் சாமுவேல் அகாகை கில்கலில் கர்த்தருக்கு முன்பாக வெட்டினார். கர்த்தர் சவுலை இஸ்ரவேலுக்கு ராஜா ஆக்கியதாக வருத்தப்பட்டார்.
கர்த்தர் 10,000 கானானியர்களையும் பெரிசிட்டையும் பெசெக்கில் படுகொலை செய்வதற்காக விடுவிக்கிறார். வேடிக்கையின் ஒரு பகுதியாக 71 மன்னர்கள் கட்டைவிரல் மற்றும் பெருவிரல்கள் துண்டிக்கப்பட்டுள்ளனர். (நீதிபதிகள் 1.2,7)
"கர்த்தர்: யூதா மேலே செல்வார்: இதோ, நான் தேசத்தை அவருடைய கையில் ஒப்புக்கொடுத்தேன் ... பின்னர் யூதா மேலே சென்று, கர்த்தர் கானானியர்களையும் பெரிசியர்களையும் தங்கள் கையில் ஒப்புக்கொடுத்தார்; அவர்கள் பெசெக்கில் பத்தாயிரம் பேரைக் கொன்றார்கள் . "- நீதிபதிகள் 1.2-4.
யெகோவாவின் பெண் விசிறி கூடார பெக்கை தூங்கும் கானானிய ஜெனரலின் தலையில் செலுத்துகிறார். (நீதிபதிகள் 4.21)
"ஜெயல் சிசெராவைச் சந்திக்க வெளியே சென்று, சொன்னாள் ... பயப்படாதே ... அவள் அவனை ஒரு கவசத்தால் மூடி ... அவனுக்கு குடித்துவிட்டு, அவனை மூடினாள் ... பின்னர் ஜெயல் கூடாரத்தின் ஒரு ஆணியை எடுத்து, அவள் கையில் ஒரு சுத்தி, அவரிடம் மென்மையாகச் சென்று, அவனுடைய ஆலயங்களுக்குள் ஆணியைத் தாக்கி, தரையில் கட்டினான்; ஏனென்றால் அவன் வேகமாக தூங்கினான், களைப்படைந்தான். யேசபேலை படுகொலை செய்ய எலிசா கட்டளையிடுகிறார். (2 கிங்ஸ் 9,5,37)
யோசுவா படுகொலை 31 மன்னர்கள் (யோசுவா 12.1,24)
எலியா கொலை 450 பாலின் பாதிரியார்கள். (1 கிங்ஸ் 18.40)
யூதாவின் ராஜா அமசியா (கி.மு. 801–783) சிறைபிடிக்கப்பட்ட 10,000 ஏதோமியர்களை ஒரு பாறையின் உச்சியில் இருந்து வீசுகிறார். (2 நாளாகமம் 25.12)
பாலின் ஆசாரியர்கள் அனைவரையும் கோயில் படுகொலைக்கு ஏமாற்றுகிறார். (2 கிங்ஸ் 10.19.30)
"யேஹு காவலரிடமும், கேப்டன்களிடமும், உள்ளே சென்று அவர்களைக் கொல்லுங்கள்; யாரும் வெளியே வரக்கூடாது. அவர்கள் அவர்களை வாளின் விளிம்பால் அடித்தார்கள்; காவலரும், கேப்டன்களும் அவர்களை வெளியேற்றிவிட்டு, நகரத்தின் நகரத்திற்குச் சென்றார்கள் அவர்கள் பாலின் வீடு. அவர்கள் பாலை வீட்டிலிருந்து பிம்பங்களை வெளியே கொண்டு வந்து எரித்தார்கள்.
படுகொலையில் கடவுள் மகிழ்ச்சியடைந்தார்:
"கர்த்தர் யெகூவை நோக்கி: நீ என் பார்வையில் சரியாகச் செயல்படுவதால், ஆகாபின் வம்சத்திற்கு என் இருதயத்திலிருந்தே செய்திருக்கிறாய், 4 ஆம் தலைமுறையைச் சேர்ந்த உன் பிள்ளைகள் இஸ்ரவேலின் சிம்மாசனத்தில் அமர்ந்திருப்பார்கள். "
யோசுவாவின் (கருதப்படும்) வெற்றிப் போர்களில், கடவுள் அங்கேயே இருக்கிறார். அவர் ‘வானத்திலிருந்து பெரிய கற்களை’ (யோசுவா 10.11) கீழே எறிந்து, தனது இஸ்ரவேலர்களை விட வெறும் வாள்களால் சிறந்த உடல் எண்ணிக்கையை அடித்தார். இறைவன் நீராவியின் உண்மையான தலையை எழுப்பும்போது படுகொலை உண்மையான காவிய அளவை அடைகிறது. யெகோவா தனது பெட்டியைப் பார்ப்பதற்காக, பெத்ஷேமேஷின் ஐம்பதாயிரத்து எழுபது துரதிர்ஷ்டவசமான மனிதர்களைத் துடைக்கிறார் (1 சாமுவேல் 6.19). தாவீது ராஜா நழுவி ஒரு தேசிய மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்புக்கு உத்தரவிட்டால், கோபமடைந்த கடவுள் எழுபதாயிரம் ஆவார்.
வான சூப்பர்மேனின் சொந்தக் கொலையைத் தவிர, முழு நகரங்களையும் நாடுகளையும் அழிக்க அவர் தனது விருப்பங்களை உயிரூட்டுகிறார். எரிகோ, சோதோம், கொமோரா, ஆயி, மக்கெடா, லிப்னா போன்றவை முதலியன ‘அடித்து நுகரப்படுகின்றன’ - ஆண்கள், பெண்கள், இளைஞர்கள், வயதானவர்கள், எருதுகள், செம்மறி ஆடுகள்!
‘உங்கள் தேவனாகிய கர்த்தர் உங்களுக்குக் கட்டளையிட்டபடியே, நீங்கள் அவர்களை - ஹித்தியர்கள், அமோரியர்கள், கானானியர்கள், பெரிசியர்கள், ஹிவியர்கள், ஜெபூசியர்கள் ஆகியோரை அழிக்க வேண்டும்.’ - உபாகமம் 20.11,18.
கடவுளால் ஈர்க்கப்பட்ட மிகப்பெரிய ஒற்றை படுகொலையில், ஒரு மில்லியன் எத்தியோப்பியர்கள் படுகொலை செய்யப்படுகிறார்கள்! (2 நாளாகமம் 14).
ஆனால் பின்னர் எங்களுக்கு எச்சரிக்கை செய்யப்பட்டுள்ளது!
பயங்கரவாத
இந்த படுகொலை அனைத்தும் நிச்சயமாக, சில கதைகள் எங்காவது ஒரு பண்டைய மோதலுடன் ஒரு சிறிய தொடர்பைக் கொண்டிருக்கக்கூடும். ஆசாரியத்துவத்தின் கீழ்ப்படிதலுக்கு மக்களை பயமுறுத்துவதே புள்ளி.
‘மோசே’ ஒரு பழமையான ‘ஞான பூசாரி’, அவர் இரும்புக் கம்பியால் ஆட்சி செய்கிறார், எதிர்ப்பைக் காட்டவில்லை.
‘கவனியுங்கள்’ என்பது எச்சரிக்கை. ‘நீங்கள் கர்த்தருடைய வார்த்தையை மீறும்போது என்ன நடக்கும் என்று பாருங்கள்!’
மோசே மற்றும் அவரது கட்டளைகளுக்கு வெளிப்படையான ஆரம்ப தேதி இருந்தபோதிலும், பாபிலோனியனுக்கு பிந்தைய காலத்தில்தான், ஒரு பாதிரியார் சாதியும், இனம் தோற்றம் பற்றிய ஒரு கற்பனையான வரலாறும் இருக்கும்போது, ‘மொசைக்’ யூத மதத்தைப் பற்றி நாம் பேச முடியும். பாபிலோனிய அனுபவத்திற்குப் பிறகுதான் யூதர்கள் ஏகத்துவ மதத்தை ஏற்றுக்கொண்டார்கள், யெகோவாவை ஒரே கடவுளாகக் கொண்டார்கள், வெறுமனே பிரதான கடவுளாக அல்ல. இந்த ஒற்றை ‘பொறாமை’ கடவுளுடன், பூசாரிகள் ஒரு கடுமையான வழிபாட்டு ஆண்டை விதித்தனர், இதில் தோராவிலிருந்து (ஆதியாகமம் முதல் உபாகமம் வரை) வாசிப்புகள் அடுத்தடுத்து படிக்கப்பட்டு ஆண்டுக்குள் முடிக்கப்பட வேண்டும்.
கிமு 6 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி ஆண்டுகளில், ஆசாரியத்துவம் அவர்களின் பழங்குடி விதிகளை குறியீடாக்கியது, மேலும் அவர்களின் ஒற்றை தெய்வத்தின் அனைத்து அதிகாரங்களுடனும் எழுதுகிறது.
புகழ்பெற்ற ‘பத்து கட்டளைகள்’ - இன்றும் கூட மக்கள் மனதில் தவறாக வாழ்வதற்கான முழுமையான மற்றும் உலகளாவிய விதிகளாக தவறாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன - யூத ஆண் சொத்து உரிமைகளின் குறியீட்டைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை.
அவற்றின் அசல் முழு பதிப்புகளில், இரண்டு கட்டளைகள் அடிமைத்தனத்தை ஆதரிக்கின்றன; விபச்சாரம் மீதான தடை என்பது பலதார மணம் கொண்ட யூத ஆண்கள் ஒருவருக்கொருவர் மனைவிகளை அழைத்துச் செல்வதைத் தடுக்கும் முயற்சியாகும் (‘வெளிநாட்டு’ காமக்கிழங்குகள் மற்றும் மனைவிகளுக்கு எந்த உரிமையும் இல்லை); பெற்றோருக்கு வழங்கப்பட வேண்டிய ‘மரியாதை’ ஒரு கடுமையான ஆணாதிக்க சமூக கட்டமைப்பை ஆதரித்தது; எதிரிகள் மற்றும் தவறு செய்பவர்களைக் கொல்வது ‘கொலை’ அல்ல, ஆனால் கர்த்தருடைய விருப்பம் என்பதால், கொலைக்கான தடை கூட விளக்கத்திற்குத் திறந்திருந்தது!
இங்கே சகிப்பின்மை பெரியதாக இருந்தது. 'வாழவும் வாழவும்' என்ற ஆவி இல்லை. அத்தியாவசியங்களில், இந்த காட்டுமிராண்டித்தனமான 'சட்டங்கள்' எதிரிகளை நிர்மூலமாக்குதல், பெண்களை அடிபணியச் செய்தல், வெற்றிபெற்ற பழங்குடியினரை அடிமைப்படுத்துதல், கருத்து வேறுபாடுகளை ஒடுக்குதல் மற்றும் எந்தவொரு தாராளமயத்தையும் குறைத்தல் போன்றவற்றின் சரியான தன்மையை உறுதிப்படுத்தின. உடல் அல்லது பாலியல்.
மற்ற வழிபாட்டு முறைகளின் பூசாரிகள் கொலை செய்யப்பட வேண்டும்; அவற்றின் ‘பலிபீடங்கள், உருவங்கள் மற்றும் தோப்புகள்’ அழிக்கப்பட வேண்டும் (யாத்திராகமம் 34.13).
தாராளமான ‘வெளிநாட்டு’ பெண்கள் கவலைக்கு ஒரு குறிப்பிட்ட காரணியாக இருந்தனர் (டெலிலா சாம்சனை தனது வலிமையைக் கொடுக்கும் தலைமுடியை வெட்டுவதன் மூலம் எப்படி வீழ்த்தினார் என்பதைப் பாருங்கள்!) - மற்றும் ‘வெளிநாட்டு’ என்பது இந்த சூழலில் எருசலேமிலிருந்து 25 மைல் தொலைவில் உள்ள ஒரு நகரத்திலிருந்து வந்தது!
கைப்பற்றப்பட்ட போர் மணப்பெண்கள் தலையை மொட்டையடிக்க வேண்டும் (உபாகமம் 21.14) ஆனால் இல்லையெனில் ‘மகிழ்ச்சியைத் தரலாம்.’ இருப்பினும் யூதத்தை ஒரு யூதப் பெண்ணிடமிருந்து மட்டுமே பெற முடியும். மன அழுத்தம் இன தூய்மையின் மீது இருந்தது மற்றும் 6 ஆம் நூற்றாண்டின் உண்மையான அரசியலில், அசல் யூத ‘நில மக்கள்’ கூட சுருக்கமாக ‘யூத இனத்திலிருந்து’ விலக்கப்பட்டனர்.
அதைத் தொடர்ந்து, யூதர்களின் எண்ணிக்கை வேகமாக வளர்ந்தது. அண்டை பழங்குடியினர் கைப்பற்றப்பட்டு வலுக்கட்டாயமாக யெகோவா வழிபாட்டுக்கு மாற்றப்பட்டனர்! அவர்கள் ‘யூத இனத்தின்’ ஒரு பகுதியாக ஆக்கப்பட்டனர் - அதற்கேற்ப விருத்தசேதனம் செய்யப்பட்டார்கள் - விருத்தசேதனம் ‘ஆரோக்கியத்துடனும்’ ஏதாவது செய்ய வேண்டும் என்ற பிந்தைய நாளின் கருத்துக்கு பொய்யைக் கொடுத்தார்கள்!
உண்மையில், விருத்தசேதனம் என்பது முற்றிலும் குறியீடாகும் என்றும் வாங்கிய அடிமைகளுக்கு கடமை நீட்டிக்கப்பட்டுள்ளது என்றும் பைபிள் சொல்கிறது. ‘கர்த்தர் ஆபிராமுக்குத் தோன்றினார்’ (அப்போது அவருக்கு தொண்ணூற்றொன்பது வயது!) மற்றும் (எல்லா சாத்தியக்கூறுகளிலும்) அவரிடம் சொன்னார் என்று நம்புகிறோம்.
"நீங்கள் உங்கள் முன்தோன்றின் மாம்சத்தை விருத்தசேதனம் செய்வீர்கள்; அது எனக்கும் உங்களுக்கும் இடையிலான உடன்படிக்கையின் அடையாளமாக இருக்கும் ... உமது வீட்டில் பிறந்தவனும், உன் பணத்தினால் வாங்கப்பட்டவனும் விருத்தசேதனம் செய்யப்பட வேண்டும்: என் உடன்படிக்கை நித்திய உடன்படிக்கைக்காக உங்கள் மாம்சத்தில் இருப்பார். விருத்தசேதனம் செய்யப்படாத ஆண் குழந்தை, அவனுடைய முனையின் சதை விருத்தசேதனம் செய்யப்படாவிட்டால், அந்த ஆத்மா தன் மக்களிடமிருந்து துண்டிக்கப்படும்; அவர் என் உடன்படிக்கையை மீறிவிட்டார். "
- ஆதியாகமம் 17.11,14.
ஆகவே, யூதர்களைப் பொறுத்தவரை, ‘இனம்’ என்பது ஒருவரின் தாய் மற்றும் / அல்லது கட்டாய பிறப்புறுப்பு சிதைவால் தீர்மானிக்கப்படுகிறது, அதாவது, அரசியல் செலவினம் அடியெடுத்து வைக்கப்படுகிறது, இல்லையெனில் தேவைப்படுகிறது!
இவ்வாறு தங்கள் இனத்தை வசதியாக நெகிழ்வான முறையில் ‘வரையறுத்து’, வழிபாட்டுக்கு வெளியே திருமணத்திற்கு யூதர்களின் விரோதப் போக்கு, வம்புக்குரிய உணவுச் சட்டங்கள் மற்றும் பல தலைமுறைகளுக்கு இடையிலான இனப்பெருக்கம் ஆகியவை யூத மரபணுக் குளத்தைப் பாதுகாத்தன. சில உடலியல் பண்புகள் தனித்துவமானதாக இருந்தாலும் உச்சரிக்கப்படலாம். கிரேக்க நாகரிகம் கிழக்கு மத்தியதரைக் கடல் முழுவதும் முன்னேறிய நேரத்தில், யூதர்கள் பல தலைமுறைகளை உள்ளடக்கிய ஒரு வழிபாட்டு முறை, ஒரு ‘போலி-இனம்’, இன மேன்மையின் புனிதமான நூலைக் கொண்டிருந்தவர்கள்.
உனக்கு வாழ்த்துக்கள், உயர் கடவுளே, இரண்டு மாட்ஸின் எஜமானரே! என் எஜமானரே, உம்முடைய பரிபூரணத்தைக் காண நான் உங்களிடம் வந்தேன். நான் உன்னை அறிவேன், இரண்டு மாட்ஸின் பெயரும் எனக்குத் தெரியும். இங்கே நான் இப்போது உங்களிடம் வந்து, நீதியைக் கொண்டு வந்து அக்கிரமத்தைத் துரத்தினேன்.
- நான் ஆண்களுக்கு எதிராக அக்கிரமம் செய்யவில்லை,
- நான் மக்களிடம் தவறாக நடந்து கொள்ளவில்லை,
- சத்திய இடத்தில் நான் எந்த பாவமும் செய்யவில்லை,
- நான் எந்தத் தீங்கும் செய்யவில்லை,
- நான் கடவுளை "நிந்திக்கவில்லை",
- ஏழைகளை நான் அவர்களின் உடைமைகளில் வறுமைப்படுத்தவில்லை,
- தெய்வங்களுக்கு அருவருப்பானதை நான் செய்யவில்லை,
- நான் துன்புறுத்தவில்லை, மக்களை அழ வைக்கவில்லை,
- நான் யாரையும் பட்டினி போடவில்லை (ஆனால் அதற்கு பதிலாக உணவளித்தேன்),
- நான் கொலை செய்யவோ, கொலை செய்யவோ உத்தரவிடவில்லை,
- நான் யாருக்கும் தீங்கு செய்யவில்லை,
- நான் தெய்வங்களின் அப்பத்தை மண் செய்யவில்லை,
- அதிர்ஷ்டசாலிகளுக்கு (வானத்தின்) சொந்தமான புனித செதில்களை நான் திருடவில்லை,
- நான் ஒரு பெடரஸ்ட் அல்ல,
- நான் என் புஷேலைக் குறைக்கவில்லை, (என் செதில்கள் நியாயமானவை),
- எனது செதில்களின் எடையை நான் சேர்க்கவில்லை,
- நிலங்களை அளவிடுவதில் நான் ஏமாற்றவில்லை,
- நான் சிறு குழந்தைகளின் வாயிலிருந்து பாலைத் திருடவில்லை,
- கால்நடைகளை அதன் மேய்ச்சல் நிலத்தை நான் இழக்கவில்லை,
- நான் தெய்வங்களின் பறவைகளையும் மீன்களையும் திருடவில்லை,
- வெள்ளம் ஏற்பட்டபோது நான் தண்ணீரைத் திருப்பவில்லை,
- நான் பிரகாசமாக எரிந்த நெருப்பை வெளியேற்றவில்லை,
- இறைச்சி வழங்குவதற்கான நாட்களை நான் மறக்கவில்லை,
- ஊர்வலத்தின் போது நான் ஒரு கடவுளை எதிர்க்கவில்லை,
நான் தூய்மையானவன், நான் தூய்மையானவன், நான் தூய்மையானவன்! ஹெரியாகோபோலிஸில் உள்ள கிராண்ட் பீனிக்ஸ் என் தூய்மை, நான் ஹீலியோபோலிஸில் கண் நிரப்பும் நாள், எல்லா மனிதர்களையும் இதில் வாழ வைக்கும் காற்றின் மாஸ்டர் மூக்கு என்பதால்.
கிமு 16 முதல் 24 ஆம் நூற்றாண்டு (டிரான்ஸ். ஈ. வாலிஸ் பட்ஜ்)
Sources: Paul Johnson, A History of the Jews (Phoenix Grant, 1987) Dan Cohn-Sherbok, The Crucified Jew (Harper Collins,1992) Henry Hart Milman, The History of the Jews (Everyman, 1939) Israel Shahak, Jewish History, Jewish Religion (Pluto, 1994) Josephus, The Jewish War (Penguin, 1959) Leslie Houlden (Ed.), Judaism & Christianity (Routledge, 1988) Karen Armstrong, A History of Jerusalem (Harper Collins, 1999) Jonathan N. Tubb, Canaanites (British Museum Press, 1998) Norman Cantor, The Sacred Chain - A History of the Jews (HarperCollins, 1994) Thomas L. Thompson, The Bible in History (Pimlico, 2000)
