என் பெற்றோர் ஶ்ரீரங்கத்தில் வசிக்கின்ற காரணத்தால் நான் தொடர்ந்து ஶ்ரீரங்கம் சென்றுவருவது உண்டு. சுமார் பத்து ஆண்டுகள் இருக்கும். ஶ்ரீரங்கம் போய்விட்டு வரும்போது அருகில் எங்கெங்கெல்லாம் சென்றுவிட்டு வரலாம் என்று பேராசிரியர் சுவாமிநாதனிடம் கேட்டேன். “சீனிவாசநல்லூர் போய் தக்ஷிணாமூர்த்தி பார்த்துவிட்டு வா” என்றார்.

இந்தியப் பாரம்பரியக் கலைகளைப் பொருத்தமட்டில், பேராசிரியர் சுவாமிநாதன், எங்கள் பலருக்கு வழிகாட்டி. டெல்லி ஐஐடியில் மெக்கானிகல் எஞ்சினியரிங் துறையில் பேராசிரியராகப் பணிபுரிந்து விருப்ப ஓய்வு பெற்றவர். ஐஐடியில் இருக்கும்போதே இந்தியக் கலைகள் குறித்து ஆய்வுசெய்யத் தொடங்கினார். ஆவணப்படுத்தத் தொடங்கினார். பாடத்துக்கு அப்பால், மாணவர்களிடம் இவைகுறித்து உரையாற்றத் தொடங்கினார். வாய்மொழியாக சமஸ்கிருதம் எவ்வாறு செழித்துவளர்ந்தது, அஜந்தாவின் ஓவியக்கலை, தமிழில் யாப்பு, புதுக்கோட்டையின் கலைச் சின்னங்கள், மாமல்லபுரத்தின் பல்லவர் கலை, சித்தன்னவாசலின் அழியும் ஓவியங்களைப் பாதுகாப்பது எப்படி, மகேந்திரவர்மனின் கலைச் சின்னங்கள், 5000 வருடத்தைய இந்தியக் கலைகள் என்று பல்வேறு தலைப்புகளில் இந்த உரைகள் விரிந்தன. இவற்றை அவர் சிறு கையேடுகளாகவும் பவர்பாயிண்ட் பிரசெண்டேஷன்களாகவும் ஆக்கியிருக்கிறார்.

சீனிவாசநல்லூர் எங்கே இருக்கிறது என்று விசாரித்துக்கொண்டு போனேன். காவிரியின் வடகரையில், திருச்சி-சேலம் சாலையில் முசிறி, தொட்டியம் பகுதியில் இருக்கும் சிறு கிராமம். இப்போதுபோல் கூகிள் மேப்பை அவ்வளவாகப் பயன்படுத்தாத காலம். அங்கே போய் யாரிடம் என்னவென்று கேட்பது என்ற யோசனை. ஆனால் சாலையிலிருந்து பார்க்கும்போதே திடீரென வலதுபுறம் ஒரு பழைய கோவிலின் சிகப்புக்கல் கட்டுமானம் தென்பட்டது. நாம் தேடிச் செல்லும் கோவிலாக இருக்குமோ என்று வண்டியை நிறுத்திவிட்டுச் சென்றால், இந்தியத் தொல்லியல் நிறுவனத்தின் நீலத் தகவல் பலகையும் கம்பிவேலியும் இந்தக் கோவில்தான் என்பதை உறுதிப்படுத்தின. சுற்றிலும் வீடுகள், தோட்டம், நடுவில் கம்பிவேலிக்குள் பாதுகாக்கப்பட்ட நினைவுச் சின்னமாகக் கொரங்கநாதர் கோவில். அந்தக் கோவிலில் நம்மை முதலில் வசீகரித்து இழுப்பது இந்த அபூர்வமான தக்ஷிணாமூர்த்தியின் சிற்பம்.

சீனிவாசநல்லூர் தக்ஷிணாமூர்த்தி

கோவில் சுவர்களில் உள்ள கல்வெட்டுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு, டக்ளஸ் பாரெட், இந்தக் கோவில் பொயு 927-ல், பராந்தக சோழனின் 20-வது ஆட்சியாண்டில் கட்டப்பட்டிருக்கவேண்டும் என்கிறார். எஸ்.ஆர்.பாலசுப்ரமணியன், இந்தக் கோவில், ஆதித்த சோழனின் காலத்தில் பொயு 894-ல் கட்டப்பட்டிருக்கவேண்டும் என்கிறார். ஆனால் கோவிலின் கட்டுமானத்தைக் கவனமாகப் பார்த்தால் பாரெட் சொல்வதுதான் சரி என்று முடிவு செய்யவேண்டியிருக்கிறது. இந்தத் தொடரில் நாம் பல்வேறு அறிஞர்களைப் பற்றியும் பேசுவோம். அவர்கள் எவ்வாறு ஒரு கோவிலின் காலத்தை நிர்ணயிக்கிறார்கள், என்னமாதிரியான வரலாற்று ஆராய்ச்சிகள் நிகழ்ந்துவருகின்றன என்பதையும் பார்ப்போம்.

பொன்னியின் செல்வன் நாவலைப் படித்தவர்களுக்கும் திரைப்படத்தின் முதல் பாகத்தைப் பார்த்தவர்களுக்கும் சோழர்களின் வரலாறு அத்துப்படியாக இருக்கும். இவன் முதலாம் பராந்தகன். முற்கால சோழ சாம்ராஜ்ஜியத்தை உருவாக்கிய விஜயாலய சோழனின் மகன் ஆதித்த சோழன். அவனுடைய மகனான இந்தப் பராந்தக சோழன் நீண்டகாலம் ஆட்சியில் இருந்தான். இவனுடைய மகனான ராஜாதித்தன்தான் ராட்டிரகூடர்களுக்கு எதிராகத் தக்கோலம் என்னுமிடத்தில் நடந்த போரில் மாண்டான். யானைமேல் துஞ்சிய தேவர் என்று பெயர்பெற்றான். ராஜாதித்தனின் தம்பிகள்தாம் கண்டராதித்தன், அரிஞ்சயன் ஆகியோர். கண்டராதித்தனின் மனைவி செம்பியன்மாதேவி. நாம் மீண்டும் மீண்டும் பார்க்கப்போகும் பெயர். கண்டராதித்தனும் அரிஞ்சயனும் மிகக் குறைவான காலமே ஆட்சி செய்தனர். அரிஞ்சயனின் மகன் இரண்டாம் பராந்தகன் என்னும் பராந்தக சுந்தர சோழனைத்தான், பொன்னியின் செல்வனான ராஜராஜனின் தந்தையைத்தான், திரைப்படத்தில் பார்த்திருப்பீர்கள். இவர்களை வெறும் திரைப்பட உருவங்களாகக் காணாமல் அவர்கள் நிஜமாகவே விட்டுச் சென்ற கோவில்களின் அடிப்படையில் நாம் பார்க்க உள்ளோம்.

முதலாம் பராந்தகன் காலத்தில் உருவான கோவில்கள் ஒவ்வொன்றும் சொக்கத் தங்கத்தை உருக்கி வார்க்கப்பட்டவை என்று சொல்லலாம். கல்லை இப்படியும் செய்யமுடியுமோ என்று சொக்கி அதிசயித்துப் போவதைத்தவிர நமக்கு வேறு வழியில்லை. சோழர்களின் இந்தக் கோவில் கட்டுமானக் கலைக்கு அடித்தளம் இட்டவனே ஆதித்த சோழன்தான். அவனுக்குமுன் விஜயாலயன் ஏதும் கட்டியதாகவோ அல்லது கட்டி அது எஞ்சியதாகவோ நமக்குத் தகவல்கள் இல்லை. திருச்சி-புதுக்கோட்டை சாலையில் இருக்கும் நார்த்தாமலை என்னுமிடத்தில் விஜயாலய சோழீசுவரம் என்ற பெயரில் ஒரு கோவில் இருக்கிறது. ஆனால் இது நிச்சயமாக விஜயாலயன் காலத்தில் எழுப்பப்பட்டது கிடையாது. விஜயாலயன் காலத்தில் மிகச் சிறிதாக முத்தரையர்களால் உருவாக்கப்பட்டு, பாண்டியர் காலத்தில் விரிவாக்கப்பட்டு, விஜயாலயன் பெயர் மட்டும் புழங்குவதாக இந்தக் கோவில் இருக்கவேண்டும்.

ஆதித்தன் தொடங்கி, முதலாம் பராந்தகன் காலத்தில் விரிந்து, இரண்டாம் பராந்தகன், செம்பியன் மாதேவடிகள், மதுராந்தக உத்தம சோழன் ஆகியோர் காலத்தில் சோழ மன்னர்களாலும் அவர்களுடைய ஆட்சிக்குக்கீழ் இருந்த முத்தரையர், இருக்குவேளிர், பழுவேட்டரையர் ஆகியோர்களாலும் கட்டப்பட்டு இன்றும் நாம் அனைவரும் சென்று பார்க்கக்கூடிய அளவில் நூற்றுக்கணக்கில் கற்றளிகள் உள்ளன. இதற்குப் பின்னர்தான் ராஜராஜன் என்னும் அருள்மொழிவர்மனின் ஆட்சி வருகிறது. அவன் சிறிய கோவில்கள் என்று இருந்ததை மாபெரும் கோவில் என்னும் கனவாக மாற்றுகிறான்; தஞ்சைப் பெரியகோவில் உருவாகிறது.

ஆனால் நாம் பெரும்பாலும் முற்காலச் சோழர்களைத் தாண்டிச் செல்லப்போவதில்லை. காரணம் போகப்போக உங்களுக்கே தெரியவரும்.

பராந்தகனிடமிருந்தும் சோழர்களிடமிருந்தும் கொஞ்சம் விலகி, தக்ஷிணாமூர்த்திக்கு வருவோம். கை, கால் இரண்டுமே உடைக்கப்பட்ட சிற்பம். யாரால் உடைக்கப்பட்டது என்று தெரியவில்லை. இன்று இந்தக் கோவில் வழிபாட்டில் இல்லை. அமைதி தவழும் முகம். கோவில் சுவரில், கோஷ்டத்தில், தெற்கு நோக்கி அமர்ந்திருக்கிறார். நான்கு கைகள். முன்னிரு கைகள் உடைந்திருந்தாலும் பின் கை ஒன்றில் அக்கமாலை (ருத்திராக்ஷம்) உள்ளது. இரு கைகளும் ஏதோ ‘முத்திரை’யைக் காண்பிக்கின்றன. காலடியில் ஒரு பாம்பு, ஒரு மான். படுத்திருக்கும் சற்றே குள்ளமான ஓர் உருவத்தின்மீது ஒரு கால். மற்றொரு கால், மடித்துவைக்கப்பட்டுள்ளது.

தலையில் முடி அலங்காரம் மிகச் சுவாரசியமானதாக உள்ளது. சடைகள் விரிந்து, சுருட்டப்பட்டு, சிறு சிறு குழல்களாக, பூக்களை வைத்து அலங்கரிக்கப்பட்டுள்ளது. நெற்றியில் ஒரு பட்டை, அதில் ரத்தினம்போல் அலங்காரம். காதுகளில் குண்டலங்கள். தலைச் சடையில் ஒரு மண்டையோடு அலங்காரமாகச் செருகப்பட்டுள்ளது.

அவர் ஒரு மரத்தின்கீழ் அமர்ந்திருக்கிறார். அந்த மரம் கல்லால மரமாம். அதாவது நாம் பொதுவாகப் பார்க்கும், விழுதுகள் கொண்ட ஆலமரம் அல்ல. உயிரியல் பெயர் முறைப்படி ஆலமரத்துக்கு Ficus religiosa என்று பெயர், ஆங்கிலத்தில் Fig அல்லது Peepal என்றும் அழைப்போம். அதிலிருந்து சற்றே வேறுபட்ட Indian Rock Fig எனப்படும் Ficus arnottiana எனப்படும் மரம் இது. இந்த மரத்தில் பல விஷயங்கள் நடந்துகொண்டிருக்கின்றன. மரத்தின் பொந்திலிருந்து ஓர் ஆந்தை எட்டிப்பார்க்கிறது. தேவாங்குபோல் ஏதோ ஒன்று மரத்தில் ஏறிச் சென்றுகொண்டிருக்கிறது. ஓரத்தில் குரங்கு ஒன்று இருப்பதுபோல் தெரிகிறது. மரத்திலிருந்து அக்கமாலை ஒன்று தொங்குகிறது. அருகில் ஒரு பை தொங்குகிறது.

சரி, இந்தச் சிற்பத்தைச் சுற்றிலும் என்ன நடக்கிறது. தக்ஷிணாமூர்த்தி சிலையின் இரு பக்கங்களையும் மும்மூன்றாகப் பிரித்து ஆறு சிற்பத் தொகுதிகள் காணக்கிடைக்கின்றன. மேலே நமக்கு இடதுபுறம் காதுகளை மூடித் துணி அணிந்த இருவர், சற்றே குள்ளமானவர்கள், உட்கார்ந்திருக்கின்றனர். வலதுபுறம், ஓர் இணை – தொடர்ந்து இந்திய சமயக் கலைமரபைப் பின்பற்றிவருவோருக்கு இவர்கள் கின்னரர்கள் என்று புரியவரும். கையில் யாழ் போன்ற இசைக்கருவி வைத்திருக்கிறார்கள். கின்னரர்களுடைய மேலுடம்பு மனிதர்கள் போன்றும் கீழுடம்பு பறவைகள் போன்றும் இருக்கும்.

இடைப்பட்ட பகுதியில் ஒருபக்கம் சிங்கங்கள், இன்னொரு பக்கம் புலிகள், மிக அமைதியாகத் தூங்குகின்றன. கீழே பக்கத்துக்கு இருவராக இருவர் அமர்ந்திருக்கின்றனர். நடுவில் இருக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தி உபதேசம் செய்பவர் என்றால் அருகில் அமர்ந்திருக்கும் இருவரும் அந்த உபதேசத்தைக் கேட்கும் சீடர்கள் எனலாம்.

யார் இந்த தக்ஷிணாமூர்த்தி?

சாட்சாத் சிவனேதான் இந்த தக்ஷிணாமூர்த்தி. அனைத்துக் கலைகளையும் கற்றுக்கொடுக்க வந்த குரு இவர். இவர்தான் ஆதிகுரு என்று அறியப்படுபவர். கலைகள் என்றால், யோகம், இசை, அனைத்துவிதமான வித்தைகள், சாத்திரம் என்று அனைத்தும். இவர் தென்திசைக் கடவுள், தென்முகக் கடவுள் என்றெல்லாம் தமிழில் அழைக்கப்படுகிறார். தக்ஷிணம் என்றால் தெற்கு. ஆலமரத்தின்கீழ் அமர்ந்திருப்பதால், சங்க இலக்கியங்களிலும் சிலப்பதிகாரத்திலும் ஆலமர் செல்வன், ஆலமர் கடவுள் என்றும் அழைக்கப்பட்டார்.

வடமொழியில் ஆதிசங்கரரால் இயற்றப்பட்ட தக்ஷிணாமூர்த்தி ஸ்தோத்திரம், தக்ஷிணாமூர்த்தியின் பண்புகளை விளக்குவது. மௌனமொழியால் தம் சீடர்களின் மனத்தில் அறிவைப் புகட்டும் ஆசான் என்றே தொடங்குகிறார் சங்கரர். யௌவனம் மிகுந்த குருவின்முன் வயதுமுதிர்ந்த ரிஷிகள் சீடர்களாக அமர்ந்திருப்பது என்னே ஆச்சரியம் என்கிறார் சங்கரர். குரு மௌனமாக இருக்கிறார். மௌனம்தான் அவருடைய விளக்கம். அந்த மௌனமே சீடர்களின் மனத்தில் உள்ள சந்தேகங்களை அறுத்தெறிகிறது என்கிறார் சங்கரர்.

அவர் இருக்கும் இடத்தில் பகை இல்லை. அதனால்தான் எந்தப் பயமுமின்றி மானும் சிங்கம் புலிகளும் அருகருகே அமைதியாகப் படுத்துக்கிடக்கின்றன. அஞ்ஞானத்தின் உருவாகிய முயலகன் (வடமொழியில் அபஸ்மாரன்) அவருடைய காலடியில் கிடக்கிறான். சுற்றி பல ரிஷிகள் அமர்ந்திருக்கவேண்டும். ஆனால் சிற்பத்தில் இரண்டு, நான்கு அல்லது அதற்குமேல் இடம் இருப்பதற்குத் தக்கவாறு காண்பிப்பார்கள். கின்னரர்கள்போல் மறுபக்கம் இருப்போருக்குக் காதுபொத்தர்கள் என்று பெயர் என்கிறார் தொல்லியலாளர் ஶ்ரீதரன். கல்லால மரத்தில் தொங்கிக்கொண்டிருக்கும் பையில் என்ன இருக்கிறது? திருநீறுதான். அந்தப் பைக்குப் பொக்கணம் என்று பெயர் என்கிறார் ஶ்ரீதரன்.

தக்ஷிணாமூர்த்தியின் படிமவியலை விரிவாக ஆராய்ந்து எழுதியிருக்கிறார் குடவாயில் பாலசுப்ரமணியன். மாபெரும் அறிஞர் இவர். தக்ஷிணாமூர்த்தியின் இருபுறமும் அமர்ந்திருப்பது சனகர், சனந்தனர், சனாதனர், சனத்குமாரர் என்னும் சனகாதி முனிவர்கள் என்றும் கர்ணபிராவிதர் என்று வடமொழியில் அழைக்கப்படும் தவசீலர்களே தமிழில் காதுபொத்தர் என்று அழைக்கப்பட்டு, காதுகளைத் துணியால் மூடிக் காண்பிக்கப்படுவோர் என்றும் பாலசுப்ரமணியன் குறிப்பிடுகிறார். அவர்கள் சிவ தத்துவம்தவிர வேறு எதையும் கேட்க விரும்பாதவர்களாகத் தங்கள் காதுகளைப் பொத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள். இந்த முக்காடிட்ட உருவங்கள் தமிழகத்தில் சீனிவாசநல்லூரிலும் திருக்கருகாவூரிலும் மட்டும்தான் காணப்படுகின்றன என்னும் இவர், சுந்தரமூர்த்தி நாயனாரின் திருமுறையிலிருந்து மேற்கோள் காட்டுகிறார்:

காது பொத்தரைக் கின்னரர் உழுவை
கடிக்கும் பன்னகம் பிடிப்பருஞ் சீயம்
கோதில் மாதவர் குழுவுடன் கேட்பக்
கோல ஆல்நிழற் கீழறம் பகர
வேதஞ் செய்தவர் எய்திய இன்பம்
யானுங் கேட்டுநின் இணையடி யடைந்தேன்
நீதி வேதியர் நிறை புக ழுலகில்
நிலவு தென்றிரு நின்றியூ ரானே

இந்த வரிகளைப் படித்தாலே போதும். அப்படியே, சீனிவாசநல்லூரின் சிற்பத்துக்குப் பொருந்திப்போகிறதல்லவா? காதுபொத்தர், டிக். கின்னரர், டிக். கடிக்கும் பன்னகம் (பாம்பு), டிக். பிடிக்க முடியாத சீயம் (சிங்கம்), டிக். கோதில் மாதவர் குழு – ரிஷிகள், டிக், ஆல் நிழலின் கீழ் அறம் பகர்பவர் – தக்ஷிணாமூர்த்தியாகிய சிவன்.

சிற்பிகள் எந்த அடிப்படையில் இதுபோன்ற சிற்பங்களை உருவாக்குகிறார்கள்? சுந்தரர் தேவாரத்தைப் படித்தா? சுந்தரரின் காலம் எட்டாம் நூற்றாண்டு. ஆதிசங்கரரின் ஸ்தோத்திரத்தைப் படித்தா? அவருடைய காலமும் எட்டாம் நூற்றாண்டாகத்தான் இருக்கவேண்டும் என்கிறார்கள். அப்படியானால் கோவில்கள் எந்த அடிப்படையில் கட்டப்பட்டன? எட்டாம் நூற்றாண்டுக்குமுன் கோவில் கட்டுமானக் கலை, படிம இலக்கணம் ஆகியவை எங்கே குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன?

சிவன் கோவில் கட்டுமானத்துக்கு அடிப்படையாக இருப்பது சைவ ஆகமங்கள் எனப்படும் நூல்கள் ஆகும். காமிகாகமம், காரணாகமம், அஜிதாகமம், சுப்ரபேதாகமம் என்று தொடங்கி 28 ஆகமங்கள் இருப்பதாகச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த ஆகமங்கள், ஒரு சிவன் கோவில் எவ்வாறு அமைக்கப்படவேண்டும், அக்கோவிலில் என்னென்ன கடவுள் சிலைகளைப் பிரதிஷ்டை செய்யவேண்டும், கோவில்களில் நித்யப்படி பூஜை என்னென்ன, திருவிழாக்கள் எவை எவை என்று அனைத்தையும் குறிப்பிடுகின்றன. ஒரு கோவிலை ஒரு குறிப்பிட்ட ஆகமத்தின் அடிப்படையில் நிர்மாணிப்பார்கள். அக்கோவிலைக் கட்டக்கூடிய ஸ்தபதியானவர் கோவிலின் பூசகராகிய சிவாச்சாரியாருடனும் கோவிலைக் கட்டும் யஜமானனுடனும் சேர்ந்து கோவிலின் விஸ்தீரணம், கோவிலைக் கட்டுவதற்கான நிதி ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் கட்டுமானப் பொருள்கள் முதற்கொண்டு கட்டுமானம், சிற்பங்கள் ஆகியவற்றைத் தீர்மானிப்பார்.

ஸ்தபதிகள், கட்டுமானத்தைத் தீர்மானிக்கும் வாஸ்து சாஸ்திரம், படிம இலக்கணங்களைத் தரும் சிற்ப சாஸ்திரம் ஆகியவற்றுக்கெனப் பிரத்யேக நூல்களை வைத்திருப்பார்கள். இது இவர்களுக்கென்றே இருப்பது. அதன் அடிப்படையில் அவர்கள் சிற்பத்தின் கூறுகளையும் அளவுகளையும் தீர்மானிப்பார்கள்.

ஒவ்வொரு கடவுளுக்கும், கடவுளின் வடிவங்களுக்கும் ஆகமங்கள் தியான ஸ்லோகம் என்ற ஒன்றைத் தருகின்றன. தக்ஷிணாமூர்த்திக்கென குறிப்பிட்ட ஆகமத்தில் ஒரு தியான ஸ்லோகம் இருக்கும். சிற்பியானவர், இந்த ஸ்லோகத்தை மனத்தில் இருத்தி தியானம் செய்துகொண்டே இருப்பார். இந்த தியானத்தின் இறுதியாகச் சிற்பியின் மனத்தில் ஓர் உருவம் தோற்றமளிக்கும். அதனை அவர் வடிக்கத் தொடங்கிவிடுவார். இந்தியப் பாரம்பரியத்தில், கோட்டோவியமாகச் சிற்பங்களை வரைந்துவைத்து, அதனைப் பார்த்துச் செதுக்குவது என்பது கிடையாது என்று பாரம்பரியச் சிற்பிகள் சொல்கிறார்கள். மனத்தில் இருப்பதை அப்படியே உளி, சுத்தியல் கொண்டு உருவாக்கிவிடவேண்டியதுதான்.

இவையெல்லாம் பாரம்பரியக் கலைகள் என்றால் தக்ஷிணாமூர்த்தியை எந்த அடிப்படையில் இவர்கள் செதுக்கியுள்ளனர் என்று நாம் எப்படித் தெரிந்துகொள்வது? நம் நல்லூழ், டி.ஏ.கோபிநாத ராவ் என்னும் தொல்லியலாளர் மிகுந்த பிரயாசையுடன் Elements of Hindu Iconography [இந்துப் படிமவியலின் கூறுகள்] என்ற மாபெரும் நூலை நான்கு தொகுதிகளாக எழுதியுள்ளார். இதற்காக அவர் சைவ ஆகமங்கள், வைணவ சம்ஹிதைகள், சாக்த தந்திரங்கள், சிற்ப நூல்கள், வாஸ்து கிரந்தங்கள் ஆகியவற்றைத் தீவிரமாகக் கற்று அவற்றிலிருந்து பெற்றவற்றைத் தொகுத்துக் கொடுத்திருக்கிறார். இந்தப் புத்தகங்கள் இன்று அச்சு நூலாகவும் மின்புத்தகமாகவும் கிடைக்கின்றன.

தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பம் பற்றி கோபிநாத ராவ் எழுதிய பல்வேறு பக்கங்களைப் படிக்கும்போது ஏகப்பட்ட தகவல்கள் நமக்குக் கிடைக்கின்றன. தக்ஷிணாமூர்த்தி நான்கு வடிவங்களில் சிற்பமாகக் கிடைக்கிறார்: யோக தக்ஷிணாமூர்த்தியாக, வீணாதார தக்ஷிணாமூர்த்தியாக, ஞான தக்ஷிணாமூர்த்தியாக மற்றும் வியாக்கியான தக்ஷிணாமூர்த்தியாக. நாம் சீனிவாச நல்லூரில் காண்பது வியாக்கியான தக்ஷிணாமூர்த்தி – சாத்திரங்களைப் போதிப்பவர். அந்நிலையில்தான் அவரைச் சுற்றிப் பல ரிஷிகள் அமர்ந்திருப்பர். ஆனால் வெவ்வேறு ஆகமங்கள் அவர்களை வெவ்வேறு பெயர்களில் அழைக்கின்றன. நாம் மேலே காண்பதுபோல சனத்குமாரர்கள் என்று ஆகமங்கள் சொல்லவில்லை. அம்சுபேதாகமம், இந்த ரிஷிகளை நாரதர், ஜமதக்னி, வசிஷ்டர், பிருகு, பாரத்வாஜர், சனகர், அகஸ்தியர் என்கிறது. காமிகாகமமோ, இவர்களை கௌசிகர், கஷ்யபர், பாரத்வாஜர், அத்ரி மற்றும் கௌதமர் என்கிறது. காரணாகமமோ, அகஸ்தியர், புலஸ்தியர், விசுவாமித்திரர், ஆங்கீரசர் என்கிறது. வியாக்கின தக்ஷிணாமூர்த்தியாக, அவருடைய கரங்களில் வியாக்கியான முத்திரை காணப்படுகிறது. இந்த முத்திரைகளைப் பற்றியே நாம் தனியாகக் காண இருக்கிறோம்.

ஞான தக்ஷிணாமூர்த்தியாக, இவர் கிட்டத்தட்ட வியாக்கியான தக்ஷிணாமூர்த்தி போன்றே காணப்படுவார். ஆனால் கூடவே அவருடைய பின் வலது கரத்தில் அக்கமாலை (ருத்திராக்‌ஷம்) இருக்கும்.

யோக தக்ஷிணாமூர்த்தியாக அவர் அமர்ந்திருக்கும் நிலையில் கால்களை உயர்த்தி யோகபட்டம் கட்டப்பட்டிருக்கும். அவருடைய முன் வலதுகை யோகமுத்திரையில் இருக்கும்.

இறுதியாக வீணாதார தக்ஷிணாமூர்த்தியாக அவர் கையில் வீணை ஏந்தி வாசித்துக்கொண்டிருப்பார்.

0

முதலாம் பராந்தக சோழனின் சீனிவாச நல்லூருக்கு முன்னதாக தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பமே நமக்குக் கிடைக்கவில்லையா?

ஏன் இல்லை?

இங்கும் பல்லவர்களே நமக்கு முன்னோடி. மகேந்திரவர்மனின் குகைக்கோவில்கள் ஆறாம் நூற்றாண்டு இறுதிமுதலே நமக்குக் கிடைக்கின்றன. ஆனால் அவை எவற்றிலும் தக்ஷிணாமூர்த்தி வடிவம் நமக்குக் கிடைப்பதில்லை. முதன்முதலில் நமக்குக் கிடைப்பது மாமல்லையில் உழக்கெண்ணை ஈசுவரர் என்ற கட்டுமானக் கோவிலில்தான். இது மகிஷமர்தினி மண்டபத்தின்மேல் கட்டப்பட்டது. இக்கோவிலின் சுவரில் தென்திசையைப் பார்த்துக்கொண்டு கால்களில் யோகபட்டம் கட்டிய யோக தக்ஷிணாமூர்த்தி தென்படுகிறார். ஆலமரத்தின்கீழ் அமர்ந்திருக்கிறார். மற்றபடி பெரும்பாலும் இந்தச் சிற்பம் தேய்ந்துபோய்விட்டது. ஆயினும் பல்லவர் காலத்துக்கே உரிய பேரழகினைக் காணமுடிகிறது. இந்தக் கோவில் ராஜசிம்மப் பல்லவன் எனும் இரண்டாம் நரசிம்மவர்மன் காலத்தையது. ஏழாம் நூற்றாண்டின் இறுதி அல்லது எட்டாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் என்று எடுத்துக்கொள்ளலாம்.

மாமல்லை உழக்கெண்ணை ஈசுவரர் கோவில் தக்ஷிணாமூர்த்தி

அடுத்து, காஞ்சிபுரத்தில் ராஜசிம்மனால் கட்டப்பட்ட பல சிறு கோவில்களில் தக்ஷிணாமூர்த்தி வடிவங்களைத் தொடர்ச்சியாகக் காணமுடிகிறது. அதன் உச்சகட்டமாகக் காஞ்சி கைலாசநாதர் கோவிலில் மிகப் பிரம்மாண்டமான, மிக அழகான யோக தக்ஷிணாமூர்த்தியைக் காணமுடிகிறது.

காஞ்சி கைலாசநாதர் கோவில் தக்ஷிணாமூர்த்தி, படம்:வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

பல்லவர்கள் போன்றே பாண்டியர்களின் குகைக்கோவில்களில் எங்குமே தக்ஷிணாமூர்த்தியைக் காண முடிவதில்லை. ஆனால் பாண்டியர்களின் ஒரேயொரு ஒற்றைக்கல் தளியான கழுகுமலை வெட்டுவான்கோவில் என்னும் மாபெரும் அதிசயத்தில் மிகப் பிரத்யேகமாக, எந்த ஆகமத்திலும் கொடுக்கப்படாத ஒரு தக்ஷிணாமூர்த்தி வடிவம் கிடைக்கிறது. அக்கோவிலின் கிரீவம் எனும் கழுத்துப்பகுதியில், மிருதங்கம் வாசிக்கும் ஒரு தக்ஷிணாமூர்த்தி வடிவம் உள்ளது.

வெட்டுவான்கோவில் தக்ஷிணாமூர்த்தி, படம்: சீனிவாசன் ராஜகோபாலன்

வீணை வாசிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பங்கள் சோழர்களின் பல கோவில்களில் காணக்கிடைக்கின்றன. ஆதித்த சோழனும் முதலாம் பராந்தக சோழனும் இணை அரசர்களாக இருந்த காலத்தில் கட்டப்பட்டது நாகேசுவரன் கோவில் என்று அழைக்கப்படும் கும்பகோணத்தில் உள்ள கோவில். இன்று கும்பகோணத்தில் திரும்பிய பக்கமெல்லாம் பல கோவில்கள் இருந்தாலும், நாகேசுவரன் கோவில்தான் காலத்தால் முற்பட்டது. அந்தக் கோவிலின் விமானத்தின் கழுத்துப் பகுதியில் வீணை வாசிக்கும் தக்ஷிணாமூர்த்தியை அமர்ந்த நிலையில் காணலாம்.

நாகேசுவரன் கோவில் தக்ஷிணாமூர்த்தி, படம்: வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

கொடுத்திருக்கும் இடத்துக்குள்ளாக அமர்ந்த நிலையில் அல்லது நின்ற நிலையில், வீணாதாரராக, யோகமூர்த்தியாக, ஞானமூர்த்தியாக, அல்லது வியாக்கியானமூர்த்தியாக தக்ஷிணாமூர்த்தியை அமைக்கமுடியும். தக்ஷிணாமூர்த்தி மட்டும் தனியாகவா, அல்லது முனிவர்கள், கின்னர, கிம்புருடர்கள், விலங்குகள், பாம்பு, அபஸ்மாரன், அனைத்துவித அலங்காரங்களோடுமான கல்லால மரம் என்று அனைத்தும் சேர்ந்தா என்பதை இருக்கும் இடம்தான் முடிவு செய்யும்.

0

இந்தியா முழுதும் சிவனுக்கான கோவில்கள் பல உண்டு. தக்ஷிணாமூர்த்தி என்ற கருத்தாக்கமும் அதன் உள்ளார்ந்த தத்துவமும் இந்தியா முழுதும் பரவியிருந்தது. ஆனால் ஆச்சரியமாக, தமிழகத்தில் இருக்கும் எண்ணிக்கையில் தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பங்கள் பிற மாநிலங்களில் இல்லை. சாளுக்கியர்களின் பட்டதகல் விரூபாக்ஷர் கோவிலில் ஒரு தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பம் உள்ளது. ஆனால் பெரும்பாலும் பிற இடங்களில் காண்பது கடினமே. தமிழகத்தைப் பொருத்தமட்டில் பல்லவர், பாண்டியர் காலம் தொடங்கி (ஆறாம் நூற்றாண்டு இறுதிமுதல்) சோழர் காலம் வழியாக, பின் உருவான எந்தச் சிவன் கோவிலிலும் தென்திசை என்றால் தக்ஷிணாமூர்த்தி என்பது உறுதி. இன்றைக்குக் கட்டப்படும் தமிழக சிவன் கோவில்களிலும் இதுதான் நிலை.

ஆனால் இன்று மிகக் குழப்பமாக தக்ஷிணாமூர்த்தியாகிய சிவன் என்னும் குருவை, குரு என்னும் வியாழன் கிருகத்துடன் கலந்துகட்டி, குருப் பெயர்ச்சியின்போது தக்ஷிணாமூர்த்தியை வழிபடுகிறார்கள். தக்ஷிணாமூர்த்தியை என்றும் வழிபடலாம் என்பது வேறு விஷயம். வடமொழியில் குரு என்றால் அது ஆசிரியரையும் குறிக்கும், கனம் என்பதையும் குறிக்கும். சூரியக் குடும்பக் கோள்களில் மிகக் கனமான கோள் வியாழன் என்பதைக் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ளவும்.

தக்ஷிணாமூர்த்தி என்றாலே தமிழகம்தான் என்று நினைத்துக்கொண்டிருந்த எனக்கு ஆந்திர-தெலுங்கானா எல்லையில் பேரதிர்ச்சி காத்திருந்தது. கர்னூலுக்கு அருகில் ஆலம்பூர் என்ற இடம் உள்ளது. அங்கே நவபிரம்மா கோவில்கள் என்று ஒன்பது கோவில்கள் உள்ளன. சாளுக்கியர்களின் காலத்தில் கட்டப்பட்டது. கிட்டத்தட்ட பட்டதகல் விரூபாக்ஷர் கோவிலுக்கும் சற்றுமுந்தைய காலமாக இருக்கவேண்டும். மிக மோசமான அந்நியத் தாக்குதலுக்கு ஆளாகியுள்ள கோவில்கள் இவை. இங்குள்ள சிலைகள் தேடித் தேடி உடைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. அப்படியே அவற்றைப் பார்த்தபடி வந்துகொண்டிருந்த எனக்கு, திடீரெனக் கண்ணில் பட்டது மிக அற்புதமான தக்ஷிணாமூர்த்தியின் சிலை.

ஆலம்பூர் தக்ஷிணாமூர்த்தி

அப்படியே சீனிவாசநல்லூரை நினைவுபடுத்தியது இந்தச் சிலை. காதுபொத்தர்கள், கின்னரர்கள் சூழ, யௌவனமே வடிவான மிக அழகான தக்ஷிணாமூர்த்தி யோகபட்டம் கட்டிக்கொண்டு யோகத்தில் ஆழ்ந்திருக்கிறார். அவருடைய கைகள் அனைத்தும் சிதைக்கப்பட்டுள்ளன. கீழே நான்கு ‘மா-தவர்கள்’ கைகட்டி ஆர்வமாக அமர்ந்திருக்கிறார்கள். மான் அல்லது அபஸ்மாரன் சிதைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

மேலே நான் காண்பித்ததில் யார்தான் அதிக அழகு? சீனிவாசநல்லூரா, காஞ்சி கைலாசநாதரா, ஆலம்பூரா? இல்லை, வெட்டுவான்கோவிலா அல்லது எண்ணற்ற சோழர் கோவில்களில் தென் திசையில் அமர்ந்து யோகம் செய்துகொண்டிருக்கும், வீணை வாசித்துக்கொண்டிருக்கும், வியாக்கியானம் அருளிக்கொண்டிருக்கும் மூர்த்திகளா?

இப்போதைக்கு ஆலம்பூர்தான் என் நம்பர் ஒன்.

_____________

பிகு1: சிவன் கோவில்களில் மட்டுமல்ல, சில வைணவக் கோவில்களிலும் தெற்குத் திசையில் தக்ஷிணாமூர்த்தி சிற்பத்தை வைப்பது வழக்கம்!

பிகு2: எந்தச் சிற்பத்திலும் காண்பிக்கவேமுடியாத தக்ஷிணாமூர்த்தியின் மிக விரிவான ஓவியம் தஞ்சைப் பெரிய கோவிலின் சாந்தார அறையினுள் உள்ள ஓவியங்களில் காணப்படுகிறது. இதனை நம்மால் இன்று நேரில் காணமுடியாது. ஆனால் இந்த ஓவியம் டிஜிட்டல் படமாகக் கிடைக்கிறது. கோட்டோவியமாக மாற்றியும் கிடைக்கிறது. கல்லில் இல்லை என்பதால் இந்தத் தொடரில் நான் காண்பிக்கவில்லை.

பாலும் தெளிதேனும் பாகும் பருப்புமிவை
நாலும் கலந்துனக்கு நான்தருவேன் – கோலம்செய்
துங்கக் கரிமுகத்துத் தூமணியே நீயெனக்கு
சங்கத்தமிழ் மூன்றும் தா

நான் பேசக் கற்றுக்கொண்ட சில நாட்களிலேயே மழலை மாறாத பருவத்தில் மனப்பாடம் செய்யக் கற்றுக்கொண்ட முதல் பாடல்களில் இதுவும் ஒன்று. பச்சைமா மலைபோல் என்று தொடங்கும் தொண்டரடிப்பொடி ஆழ்வாரின் பாசுரம் இன்னொன்று. மேலும் சில தமிழ்ப் பாசுரங்களும், சமஸ்கிருதச் சுலோகங்களும் இவற்றில் உண்டு. அதேபோல என் மகள் பேசக் கற்றுக்கொண்டவுடன் அவளுக்கு மனப்பாடமாகச் சொல்லிக்கொடுத்தவற்றுள் இந்தப் பாடலும் உண்டு.

ஔவையார் இயற்றியதாகச் சொல்லப்படும் இந்தப் பாடல் விநாயகர் மீதானது. விநாயகர், கணேசர், கணபதி, விக்னேஸ்வரர், கஜானனர், பிள்ளையார் என்னும் பல பெயர்களின் வழங்கும் யானைமுகக் கடவுள் மீதானது. துங்கக் கரிமுகம் என்பதன்மூலம் தெளிவாக விளங்குகிறது.

திருமூலரின் திருமந்திரம் பத்தாம் திருமுறையாகத் தொகுக்கப்பட்டுள்ளது. அதன் பாயிரமாகத் தொடங்குவதும் பிள்ளையார்மீதான பாடலே.

ஐந்து கரத்தனை யானை முகத்தனை
இந்தின் இளம்பிறை போலும் எயிற்றனை
நந்தி மகன்தனை ஞானக் கொழுந்தினைப்
புந்தியின் வைத்தடி போற்றுகின் றேனே

இந்த இரண்டு பாடல்களிலுமே அடிப்படையாக உள்ள ஒரு கருத்தைக் காணலாம். பிள்ளையார் ஞானக் கொழுந்து. அவர் இயல், இசை, நாடகம் எனும் சங்கத் தமிழ் மூன்றையும் தர வல்லவர்.

புள்ளமங்கை, படம்: வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

கடைசி இரண்டு வாரம் நான் எழுதியது தக்ஷிணாமூர்த்தி, வராகர் இருவரையும் பற்றி. ஆழ்வார்கள் வராகருக்கு ஞானப்பிரான் என்றே பெயர்சூட்டினர். நம்மாழ்வார் திருவாய்மொழியில், ‘ஞானப்பிரானை அல்லால் இல்லை நான் கண்டதுவே’ என்கிறார். சைவத்தில் தக்ஷிணாமூர்த்தியே ஆதிகுரு. கலைகள் பயில்விப்பவர். யோகம் பயில்விப்பவர். இசை பயில்விப்பவர். அதன் தொடர்ச்சியாகவே கணபதியையும் எழுத முற்படுகிறேன்.

பிள்ளையார் ஞானம் அருள்பவர் மட்டுமல்ல. இடையூறுகளைக் களைபவர். இடையூறுகளை அளிப்பவரும்கூட! இடையூறு என்பதன் வடமொழிச் சொல்லான விக்னம் என்பதிலிருந்துதான் விக்னேஸ்வரர் என்ற பெயரே வருகிறது. விக்னங்களின் ஈசுவரன்.

பிள்ளையார் குறித்து நமக்குப் பல கதைகள் வருகின்றன. ஒன்று அவர் பிறந்த அல்லது உருவான கதை. அடுத்து அவர் மகாபாரதம் எழுதிய கதை. மூன்றாவது, ஶ்ரீரங்கம் உருவான தல வரலாறு. நான்காவது பிள்ளையாருக்கும் முருகனுக்குமான திருவிளையாடல் புராணத்தில் வரும் மாம்பழப் போட்டி குறித்த கதை. மேலும் எண்ணற்ற கதைகள் புராணங்களிலும் இதிகாசங்களிலும் ஆகமங்களிலும் தல வரலாறுகளிலும் வருகின்றன. ஆனால் நாம் மேலே சொன்ன நான்கு கதைகளோடு நிறுத்திக்கொள்வோம். இவற்றிலுமே பல்வேறு புராணங்களில் பலப்பல மாறுதல்கள் உள்ளன. அவை அனைத்தையும் விரித்தால் நேரமும் இடமும் போதா.

கணபதி தொடக்கத்திலிருந்தே சிவன், பார்வதி ஆகியோரின் மகனாகவேதான் புராணங்களில் தோன்றுகிறார். பார்வதி தனக்கென ஒரு பிரத்யேகமான உதவியாளர் வேண்டுமென்று தன் உடலிலிருந்து அழுக்கைத் திரட்டி ஓர் உருவமாகப் படைத்து, யாரையும் உள்ளே அனுமதிக்கக்கூடாது என்று சொல்லிவிட்டுக் குளிக்கச் சென்றதாகவும், சிவன் அந்நேரம் பார்த்து உள்ளேவர, பார்வதி உருவாக்கிய வடிவம் சிவனைத் தடுத்து நிறுத்த, சிவன் அதன் தலையை அரிய, பார்வதி இதனால் கடும் கோபம் கொள்ள, சிவன் தன் கணங்களை அனுப்பி வடக்குத் திசைவழிச் சென்று கிடைக்கும் முதல் உருவத்தின் தலையைக் கொணர்ந்து அறுபட்ட உடலில் சேர்க்கச் சொல்ல, அப்படியாக யானைத் தலை கிடைத்த உருவம்தான் கணபதி எனும் களிற்றுருவக் கடவுள் என்று படிக்கிறோம். இன்னொரு கதை, சிவனும் பார்வதியும் யானை வடிவில் உறவுகொண்டதன்மூலம் பிறந்த குழந்தைதான் யானைவடிவக் கடவுள் கணபதி என்பது. இந்த யானைக்கு ஒற்றைத் தந்தம் மட்டுமே இருந்ததால், ஏகதந்தம் என்ற பெயரும் கணபதிக்கு வருகிறது. இதோடு ஒத்ததுதான் அடுத்த கதை.

வியாசர் மகாபாரதம் எழுத முற்பட்டபோது அவர் சொல்லும் வேகத்துக்கு எழுத யாருமே இல்லை என்றதாகவும் இறுதியில் கணபதி தான் எழுத ஒப்புக்கொண்டு தன் ஒரு கொம்பையே ஒடித்து, அதைக்கொண்டு எழுதியதாகவும் படிக்கிறோம். இதனால்தான் ஒற்றைக் கொம்புடனும், உடைத்த கொம்பு ஒன்றைக் கையில் பிடித்தவாறும் கணபதி காட்சியளிக்கிறார்.

ஶ்ரீரங்கம் குறித்த தல வரலாற்றில் பிள்ளையார் முக்கியத்துவம் பெறுகிறார். ராம ராவண யுத்தம் முடிந்து விபீஷணனுக்குப் பட்டம் அளித்தன்பின், ராமன் அயோத்தி சென்று பட்டாபிஷேகம் செய்துகொள்கிறான். அப்போது அங்கு வரும் விபீஷணன், ராமனின் முன்னோர்களான இக்ஷுவாகு வம்சத்தினர் வழிவழியாக வழிபட்டுவந்த ரங்கநாதர் சிலையைத் தான் பெற்றுச் செல்கிறான். ஆனால் ஒரு இக்கு உள்ளது. அந்தச் சிலையைத் தரையில் எங்கும் வைத்துவிடக்கூடாது. வைத்தால் மீண்டும் எடுக்க முடியாது. அங்கேயே பிரதிஷ்டை ஆகிவிடும். ஶ்ரீரங்கம் வழியாக விபீஷணன் வரும்போது மாலையில் சந்தியாவந்தனம் செய்வதற்கான நேரம் ஆகிவிடுகிறது. அப்போது அங்கு வரும் சிறுவன் ஒருவன் கையில் சிலையைக் கொடுத்துவிட்டு விபீஷணன் மாலைக்கடனை முடிப்பதற்குள் அந்த விஷமக்காரச் சிறுவன், ரங்கநாதர் சிலையை அங்கேயே காவிரிக்கரையில் வைத்துவிடுகிறான். அப்படி உருவானதுதான் ஶ்ரீரங்கம் எனும் க்ஷேத்திரம். இந்தப் பிள்ளையார்தான் திருச்சி மலைக்கோட்டையில் உச்சிப் பிள்ளையாராக அமர்ந்திருப்பதாக ஐதீகம்.

அடுத்தது திருவிளையாடல் புராணத்தில் வரும் கதை. திரைப்படமாக வந்து தமிழகத்தில் அனைவருக்கும் தெரிந்த கதை. இன்றும் பெற்றோர் தம் குழந்தைகளுக்குச் சொல்லும் கதைகளில் தொடக்கத்திலேயே வருவது. சிவன் பார்வதி தெய்வ தம்பதியினருக்கு அரியதொரு மாம்பழம் நாரதர்மூலம் கிடைக்கிறது. இந்தப் பழத்தை வெட்டித் துண்டாக்கக்கூடாது. முழுதாகத்தான் தரவேண்டும். தம் இரு பிள்ளைகளான பிள்ளையாருக்கா முருகனுக்கா, யாருக்குத் தருவது என்பதைப் போட்டியாக வைக்கிறார் சிவன். யார் உலகத்தை வேகமாகச் சுற்றி முதலில் வந்துசேருகிறார்களோ, அவர்களுக்குத்தான் மாம்பழம் என்கிறார். முருகன் தன் வாகனமான மயிலில் ஏறிக் காற்றைவிடக் கடிதாகச் சுற்றிவர, பிள்ளையாரோ, அம்மை அப்பன் இருவரும் சேர்ந்ததே உலகம் என்று தர்க்கரீதியாகப் பேசி, தாய் தந்தையரைச் சுற்றிவந்து பழத்தைப் பெற்றுக்கொள்கிறார். முருகன் கோபித்துக்கொண்டு மலைமீது ஏறிவிடுகிறார். அவரைப் பார்வதி சமாதானம் செய்வதற்காகச் சிவனின் திருவிளையாடல்கள் அனைத்தையும் எடுத்துச் சொல்கிறார். இதுதான் திருவிளையாடல் புராணத்தின் கதை.

அரிட்டாபட்டி, படம்: VK லக்ஷ்மி, விக்கிமீடியா காமன்ஸ்

‘கணபதி என்னும் களிறு’ ஏதோ தமிழகத்துக்கு அந்நியம் என்றும் முருகன்தான் அக் மார்க் தமிழ்க் கடவுள் என்றும் தமிழகத்தில் பல ஆண்டுகளாகப் பிரசாரம் நடைபெற்று வருகிறது. ஆனால் உண்மைத் தகவல்களைத் தோண்டும்போது நமக்குக் கிடைப்பது பல ஆச்சரியங்கள். தமிழகத்தில் கிடைக்கும் எந்த முருகன் சிலைக்கும் முற்பட்டதாகப் பல விநாயகர் சிற்பங்கள் நமக்குக் கிடைக்கின்றன. தமிழகத்தில் இன்றைக்கு நமக்குக் கிடைப்பது ஐந்தாம் நூற்றாண்டு இறுதி, ஆறாம் நூற்றாண்டு தொடக்கத்தில் பல்லவர்களும் பாண்டியர்களும் வெட்டுவித்த கருங்கற் குகைக்கோவில்கள். இதில் பாண்டியரின் பெரும்பாலான குகைக்கோவில்களில் முருகன் இருந்தாலும் இல்லாவிட்டாலும் பிள்ளையார் சிற்பங்கள் இருப்பதைக் காணலாம். பிள்ளையார்பட்டி, அரிட்டாபட்டி, புதுக்கோட்டை திருகோகர்ணம், குன்றாண்டார்கோவில், திருப்பரங்குன்றம், திருமலாபுரம், திருச்சி மலைக்கோட்டை கீழ்க்குகை, இன்னும் பல பாண்டியர் குகைகளில் பிள்ளையார் சிற்பத்தைக் காணலாம்.

மேலே அரிட்டாபட்டியில் காணப்படும் மிக அருமையான பாண்டியர் காலக் கணபதியைப் பாருங்கள். அதற்கும் மேலே புள்ளமங்கையில் சோழர் காலத்தில் உருவாக்கப்பட்ட பிள்ளையார் சிற்பத்தையும் பாருங்கள். பிள்ளையார் சிற்பத்தின் படிமவியல் குறித்தி விரைவில் விரிவாகப் பார்க்க உள்ளோம். ஆனால் இந்த இரண்டையும் முதலில் பார்த்துவிடுவோம். இரண்டிலுமே யானைத் தலை. பெரிய முறம் போன்ற காதுகள். பானை போன்ற பெரிய வயிறு. நான்கு கரங்கள். யானை முகமாதலால் ஒரு தும்பிக்கை. பொதுவாக நான்கு கரங்களும் கூட ஒரு தும்பிக்கையும் இருப்பதால், ‘ஐந்து கரத்தான்’ எனப்படுகிறார் கணபதி. இரு சிற்பங்களிலுமே ஒரு தந்தம் இல்லாமல், ஒரு தந்தம் மட்டும் இருப்பதைக் காணலாம். அதுவும் இடதுபக்கத் தந்தம் உள்ளது. வலது தந்தம் இல்லை. குட்டைக் கால், குட்டைக் கைகள். ஒரு முக்கிய வேறுபாடு, புள்ளமங்கையில் தும்பிக்கை வலது-இடமாகச் சுருண்டிருக்கிறது. இதற்கு இடம்புரி விநாயகர் என்று பெயர். அரிட்டாபட்டி விநாயகர் இடமிருந்து வலமாகச் சுருண்டிருக்கும் தும்பிக்கையைக் கொண்டிருக்கிறார். இவர் வலம்புரி விநாயகர். பொதுவாகப் பெரும்பான்மை விநாயகர் சிற்பங்கள் வலம்புரியாகத்தான் இருக்கும்.

பல்லவர் குகைக்கோவில்களில் வல்லம் என்னும் இடத்தில் மிக அருமையான கணபதி சிற்பத்தைக் காண முடிகிறது. மகாபாரதம் எழுத உடைத்த ‘இந்தின் இளம்பிறை போலும் எயிற்றை’ அதாவது சந்திரனின் இளம்பிறை போன்று வளைந்திருக்கும் தந்தப் பல்லைக் கையில் ஏந்தியபடி இருக்கும் வலம்புரி விநாயகர்.

வல்லம், படம்: வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

பாண்டியர் குகைக்கோவில்களில் உள்ள எண்ணிக்கையில் பல்லவர்களின் குகைக்கோவில்களில் யில கணபதி இல்லைதான். ராஜசிம்மன் காலத்தில்தான் பெரும் எண்ணிக்கையில் காஞ்சிபுரத்தின் பிறவாஸ்தானம், கைலாசநாதர் கோவில் போன்ற சில இடங்களில் காண முடிகிறது. காஞ்சி கைலாசநாதர் கோவிலில் மட்டுமே பதினைந்துக்கும் மேற்பட்ட கணேசர் சிற்பங்களைக் காண முடிகிறது. ஆனால் மாமல்லபுரத்தில் ஓரிரண்டு மட்டும்தான் தென்படுகின்றன.

0

இன்றைக்குத் தமிழகத்தில் தெருவுக்குத் தெரு பிள்ளையார் கோவில்கள் இருப்பதைக் காணலாம். இவை அனைத்துமே கடந்த இரு நூற்றாண்டுகளுக்குள் கட்டப்பட்ட கோவில்களே. பள்ளிக்கூடங்களுக்குள் ஒரு சிறு கோவில் இருந்தால் அது பெரும்பாலும் பிள்ளையார் கோவிலாகத்தான் இருக்கும். ஓர் அடுக்ககத்தில் ஒரு கோவில் இருந்தால் அதுவும் பெரும்பாலும் பிள்ளையார் கோவிலாகத்தான் இருக்கும்.

ஆனால் தொடக்க காலத்தில் – அதாவது ஆறாம் நூற்றாண்டில் கற்கோவில்கள் உருவாகத் தொடங்கிய நிலையில், தனித்த விநாயகர் கோவில்கள் இருந்தனவா?

அந்தக் காலகட்டத்தில் சிவன், விஷ்ணு ஆகியோருக்குத்தான் முதன்மையாகக் கோவில்கள் உருவாக்கப்பட்டன. அப்படி உருவாக்கப்பட்ட கோவில்களில் விநாயகர், முருகன், துர்கை ஆகியோருக்கும் சிலைகள் செதுக்கப்பட்டன. பிரம்மாவும் பல இடங்களில் இருப்பதைக் காண்கிறோம். பிள்ளையார்பட்டியில் பிள்ளையாருக்கு முதன்மை கொடுக்கப்பட்டாலும் அது அடிப்படையில் சிவனுக்காக உருவாக்கப்பட்ட குகைக் கோவிலே. அதேபோல திருப்பரங்குன்றத்தின் குகைக்கோவில், முதன்மையாக சிவனுக்கும் விஷ்ணுவுக்குமாக உருவாக்கப்பட்டது. திருச்சி மலைக்கோட்டை கீழ்க்குகையில் இதனைத் தெளிவாகக் காணலாம். உள்ளே நுழைந்ததும் இடப்புறம் சிவனுக்கும் வலப்புறம் விஷ்ணுவுக்குமான தனித்தனிக் கருவறைகள். நேராக நாம் பார்க்கும் சுவரில் வரிசையாக கணபதி, முருகன், பிரம்மா, சூரியன், துர்கை ஆகியோருக்கு வரிசையாக ஐந்து சிற்பங்கள். இங்கே நின்ற நிலையில் உள்ள கணபதியைக் காணலாம்.

மலைக்கோட்டை கீழ்க்குகை, படம்: வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

முறையாக கட்டுமானக் கோவில்கள் உருவாகத் தொடங்கியதும் சிவன் கோவில்களுக்கென ஒரு வடிவம் கொஞ்சம் கொஞ்சமாக முறைப்படத் தொடங்கியது. முதலில் எளிமையான சிறு கருவறை மட்டுமே இருந்தது. இந்தக் கருவறையின் முன்பக்க வாசலைத் தவிர மற்ற மூன்று சுவர்களும் முதற்கட்டத்தில் சமதளமாக, சிலைகள் ஏதும் இன்றி இருந்தன. பின்னர் இந்த மூன்று சுவர்களிலும் கோஷ்டங்கள் எனப்படும் பிறைகள் உருவாகின. ஆக மூன்று கோஷ்டங்கள். கிழக்கு பார்த்த கருவறையில் தெற்கு, வடக்கு, மேற்கு கோஷ்டங்களில் முறையே, சிவன், விஷ்ணு, பிரம்மா ஆகிய கடவுளர்களின் வெவ்வேறு வடிவங்கள் சிற்பங்களாகச் செதுக்கி வைக்கப்பட்டன. தெற்குத் திசையில் சிவனின் வடிவமாக நாம் ஏற்கெனவே பார்த்த தக்ஷிணாமூர்த்தி வரத்தொடங்கினார். மேற்குத் திசையில் விஷ்ணு தனியாகவோ, அல்லது நரசிம்ம வடிவமாகவோ அல்லது சிவனும் விஷ்ணுவும் சேர்ந்த ஹரிஹர வடிவமாகவோ, பின்னர் லிங்கோத்பவ அல்லது அர்தநாரி வடிவங்களும்கூட வரத் தொடங்கின. இந்த வடிவங்களையெல்லாம் விரிவாக இந்தத் தொடரில் காண இருக்கிறோம். வடக்குத் திசையில் பிரம்மா வடிவம் மாற்றமின்றித் தொடர்ந்து வந்துகொண்டிருக்கிறது.

அடுத்து, கட்டுமானக் கோவில்கள் விரிவாகத் தொடங்கின. கருவறைக்குமுன்பாக அர்தமண்டபம் எனப்படும் முன்மண்டபம் ஏற்பட்டது. இப்போது கருவறையைச் சுற்றி மூன்று கோஷ்டங்களும் அர்தமண்டபத்தின் இருபுறமும் – தெற்கிலும் மேற்கிலும் – பக்கத்துக்கு ஒரு கோஷ்டமுமாக ஐந்து கோஷ்டங்கள் உருவாகின. இப்போது மேலும் இரண்டு சிற்பங்களை வைக்க முடியும் என்ற நிலை ஏற்பட்டது. அப்படி தெற்கில் அர்தமண்டபக் கோஷ்டத்தில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டதுதான் கணபதியின் சிற்பம். அதற்கு இணையாக வடக்கில் அர்தமண்டபத்தில் துர்கையின் சிற்பம் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது.

கிழக்கு பார்த்த சிவன் கோவிலில் ஐந்து கோஷ்டங்கள் இருக்கும்போது நீங்கள் அக்கோவிலைச் சுற்றிவந்தால், கணபதியையும் தக்ஷிணாமூர்த்தியையும் தெற்கிலும், பெரும்பாலும் லிங்கோத்பவரை மேற்கிலும், பிரம்மாவையும் துர்கையையும் வடக்கிலும் அடுத்தடுத்துக் காணமுடியும். சில சிவன் கோவில்கள் கிழக்கு பார்த்து இல்லாமல் மேற்கு பார்த்து இருக்கக்கூடும். எடுத்துக்காட்டாக மயிலாப்பூரின் கபாலீசுவரர் கோவில். இக்கோவிலைச் சுற்றிவரும்போது நீங்கள் வடக்கு தெற்காகச் சுற்றிவருவீர்கள். இப்போது நீங்கள் துர்கையையும் பிரம்மாவையும் வடக்கில் அடுத்தடுத்தும், கிழக்கில் லிங்கோத்பவரையும், தெற்கில் தக்ஷிணாமூர்த்தியையும் கணபதியையும் அடுத்தடுத்துக் காண்பீர்கள்.

சிவன் கோவில்கள் மேலும் மேலும் பெரிதாகத் தொடங்கியபோது ஒன்பது கோஷ்டங்கள், அதற்குமேலும் எண்ணிக்கையாலன கோஷ்டங்கள் என்று ஏற்பட்டன. ஐந்துக்குமேல் கோஷ்டங்கள் என்றாலே தெற்கில் முதலாவது கோஷ்டத்தில் கணபதி என்பது கட்டாயம் என்ற அளவுக்கு அவருக்கான இடம் உறுதியாகியது. கவனியுங்கள் – முருகனுக்கு இப்படி உறுதியாகச் சொல்ல முடியாது. பல சிவன் கோவில் கோஷ்டங்களில் முருகன் சிற்பம் இல்லாமலேகூடப் போகலாம்; கணபதி இல்லாமல் இருக்காது என்றாகியது.

ஒரு குறிப்பிட்ட காலகட்டத்தில் பெரும் கோவில்கள் எழுப்பப்பட்ட நிலையில் பரிவார தேவதைகளுக்கான ஆலயங்கள் கோவில் சுற்றுச் சுவரை ஒட்டி உட்புறமாக எழுப்பப்பட்டன. இன்று மிகச் சில 

மஹிஷன் என்பவன் அசுரர்களின் தலைவனாக இருந்தான். இந்திரன் தேவர்களின் தலைவன். அவர்கள் இருவருக்கும் இடையே நூறு ஆண்டுகள் கடும் போர் நிகழ்ந்தது. அசுரர்கள் அந்தப் போரில் வென்றனர். மஹிஷன் இந்த உலகம் முழுவதற்கும் அரசன் ஆனான். தோற்றுப்போன தேவர்கள் பிரமனை அழைத்துக்கொண்டு விஷ்ணுவையும் சிவனையும் காணச் சென்றனர்.

மஹிஷன் தங்களைத் தோற்கடித்து, தங்களின் சக்தியையும் அதிகாரத்தையும் கைப்பற்றிக்கொண்டதையும் தாங்கள் பூமியில் சாதாரணர்களாக நடமாடிக்கொண்டிருப்பதையும் சொல்லி தேவர்கள் புலம்பினர். எப்படியாவது தங்கள் பழைய நிலையை மீட்டுத்தரவேண்டும் என்று கதறினர்.

இதைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்த விஷ்ணுவும் சிவனும் தங்கள் புருவத்தை நெரித்து, கோபத்தை வெளிக்காட்டினர். விஷ்ணு, சிவன், பிரமன் ஆகியோரது உடல்களிலிருந்து பெரும் ஒளிப்பிழம்பு தோன்றியது. இந்திரன் முதலான தேவர்களின் உடல்களிலிருந்தும் ஒளி தோன்றி ஒன்றாக இணைந்துகொண்டது. இவ்வாறு அனைத்துக் கடவுள்களின் உடலிலிருந்து தோன்றி ஒன்றாகச் சேர்ந்த ஒளிப்பிழம்பு பெண் வடிவம் கொண்டது. தேவி துர்கை தோன்றினாள்.

சிவனின் ஒளி அவள் முகமாகியது. யமனின் ஒளி அவள் கேசமாகியது. விஷ்ணுவின் ஒளி அவள் கரங்களாயின. சந்திரனின் ஒளி அவள் மார்பகங்களாயின. இந்திரனின் ஒளி அவள் வயிறாகியது. வருணனின் ஒளி அவள் கால்கள் ஆயின. பூமியின் ஒளி அவள் இடுப்பாகியது. பிரமனின் ஒளி அவள் பாதங்களாகின. சூரியனின் ஒளி அவள் கால் விரல்களாயின. வசுக்களின் ஒளி அவள் கை விரல்களாயின. குபேரனின் ஒளி அவளுடைய மூக்காகியது. பிரஜாபதியின் ஒளி அவள் பற்களாயின. அக்னியின் ஒளியிலிருந்து அவளுடைய மூன்று கண்கள் உருவாயின. உதயமும் அஸ்தமனமும் அவள் புருவங்களாயின. வாயுவின் ஒளி அவள் காதுகளாயின.

இவ்வாறாக அனைத்துக் கடவுள்களின் கலவையாக துர்கை தோன்றினாள்.

மஹிஷாசுரமர்தினி, காஞ்சி கைலாசநாதர் கோவில், படம்: வி.கே.ஶ்ரீனிவாசன்

இப்படித்தான் மார்கண்டேய புராணத்தில் வரும் தேவி மஹாத்மியம் என்னும் பகுதி தேவியின் உற்பத்திக் கதையைச் சொல்கிறது. தேவிக்கு சண்டிகை, அம்பிகை, துர்கை, காத்யாயனி எனும் பெயர்களை தேவி மஹாத்மியம் தருகிறது. அடுத்து, இவ்வாறு உருவான தேவிக்கு ஆயுதங்கள் வேண்டுமே.

சிவன் அவளுக்குத் தன் சூலாயுதத்தை அளித்தார். விஷ்ணு சக்கரத்தைக் கொடுத்தார். வருணன் சங்கைக் கொடுத்தான். அக்னி ஈட்டியைக் கொடுத்தான். வாயு வில்லையும் அம்புறாத் தூணிகளையும் கொடுத்தான். இந்திரன் மின்னலையும் (வஜ்ராயுதம்) தன் யானையான ஐராவதம் அணிந்திருக்கும் மணியையும் கொடுத்தான். யமன் தடி ஒன்றைக் கொடுத்தான். வருணன் பாசக் கயிற்றை அளித்தான். பிரமன் அக்கமாலையையும் கமண்டலத்தையும் அளித்தார். சூரியன், அவளுடைய தோலிலிருந்து வெளிப்படும் வெளிச்சத்தைக் கொடுத்தான். காலம், வாளையும் கேடயத்தையும் அளித்தது. பாற்கடல் முத்து மாலையையும் நல்லாடைகளையும், காதுத் தோட்டையும், மகுடாபரணத்தையும், கை வளைகளையும், நிலாச்சுட்டியையும், கேயூரத்தையும், காற்சிலம்புகளையும், கழுத்துக்கு ஹாரத்தையும், விரல்களுக்கு மோதிரங்களையும் அளித்தது. விஸ்வகர்மா மின்னும் மழுவையும் துளைக்கவே முடியாத உடற்கவசத்தையும் அளித்தார். கடல், வாடாத தாமரை மாலையை அளித்தது. இமயமலை, அவளைத் தாங்கிச் செல்ல சிம்ம வாகனத்தை அளித்தது. குபேரன் குறையாத மதுவர்கத்தைக் கொண்டிருக்கும் பாத்திரத்தை அளித்தான். அனந்தசேஷன் ரத்தினங்கள் ஒளிவீசும் பாம்புகளால் ஆன மாலையை அளித்தான்.

துர்கை ஆஹாவென்று மூவுலகும் நடுங்கச் சிரித்தாள், உறுமினாள், கனைத்தாள். அண்டங்கள் ஆடிப்போயின. அவளுடைய சிரிப்பு, இடி இடிப்பதுபோல் இருந்தது. பாரதி சொல்வானே,

வெடிபடும் அண்டத்து இடி பல தாளம் போட – வெறும்
வெளியில் ரத்தக் களியொடு பூதம் பாட – பாட்டின்
அடிபடு பொருளின் அடிபடும் ஒலியிற் கூட – களித்து
ஆடுங்காளீ! சாமுண்டீ! கங்காளீ!

அதுபோல அவளுடைய கூத்தைத் தாங்க முடியாமல் பூமி நடுங்கியது. மலைகள் குலுங்கின. மஹிஷன் என்ன இது என்று ஆச்சரியம் அடைந்தான். ஒரு புதிய எதிரி தோன்றியிருக்கிறாள் என்றவுடனேயே அவளைத் தாக்கத் தன் படைகளை அனுப்பினான். தேவி மஹாத்மியம் விரிவாக இந்தப் போரைப் பற்றிப் பேசுகிறது. அம்பிகையும் அவளுடைய சிம்மமும், தாக்க வந்த அசுரர்களைத் தவிடுபொடி ஆக்கினர். இறுதியாக மஹிஷனே தன் எருமை உருவத்தில் போருக்கு வந்தான்.

அம்பிகை தன் பாசக்கயிற்றை வீசி அவனைக் கட்டுவித்தாள். உடனே அவன் சிம்ம வடிவம் எடுத்தான். அவள் அவன் தலையைக் கொய்தாள். அவனோ கையில் வாளுடனான மனித உருவம் எடுத்தான். அவளோ தன் அம்புகளால் அவனை நார் நாராகக் கிழித்தாள். அவனோ யானை வடிவம் எடுத்தான். அவளோ அவனுடைய தும்பிக்கையை வெட்டி வீழ்த்தினாள். இப்போது அவன் மீண்டும் எருமை வடிவம் எடுத்து அவள்மீது பாய்ந்தான்.

சண்டிகை தன் பாத்திரத்தில் நிரம்பியிருந்த பானத்தைக் குடித்துவிட்டு கண்கள் சிவக்க இடியென நகைத்தாள். மீண்டும் பாரதி.

பாழாம் வெளியும் பதறிப்போய் மெய் குலைய – சலனம்
பயிலும் சக்திக் குலமும் வழிகள் கலைய – அங்கே
ஊழாம் பேய்தான் ஓஹோஹோவென்றலைய – வெறித்து
உறுமித் திரிவாய், செருவெங்கூத்தே புரிவாய்!

தன் அம்புகளால் மஹிஷனைத் துளைத்தெடுத்த துர்கை, அவனைக் கீழே தள்ளி, அவன் கழுத்தைக் காலால் மிதித்தாள். அப்போது எருமையின் வாயிலிருந்து மனித உருவில் அவன் வெளியே வந்தான். அவள் தன் வாளினால் அவன் கழுத்தை அறுத்துத் தள்ளினாள். பெருத்த சத்தத்துடன் மஹிஷன் வீழ்ந்தான். தேவர்கள் ஆர்ப்பரித்தனர்.

இவ்வாறுதான் அம்பிகை துர்கை, மஹிஷனை அழித்து மஹிஷாசுரமர்தினி என்னும் பெயர் பெற்றாள். இந்த மாபெரும் யுத்தத்தைத்தான் பல்லவர்கள் எக்காலத்துக்கும் அழியாத வகையில் மாமல்லபுரத்தில் சிற்பமாக வடித்துள்ளனர். இந்தியச் சிற்பக்கலை வரலாற்றிலேயே தனித்துப் பாராட்டப்படவேண்டிய மாபெரும் சிற்பம் இதுவாகும்.

மஹிஷாசுரமர்தினி, மாமல்லபுரம், படம்: அசோக் கிருஷ்ணசுவாமி

இங்கே தேவி தன் சிம்ம வாகனத்தில் கால்களை இருபுறமும் போட்டு வீற்றிருக்கிறாள். அவளுக்கு எட்டு கரங்கள் காண்பிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. சக்கரமும் சங்கும் இரு கரங்களில். வில் ஒரு கரத்தில். அதற்கு இணையான கரத்தில் அம்புறாத் தூணியிலிருந்து அம்பை உருவிக்கொண்டிருக்கிறாள். ஒரு கையில் வாள், இணைக் கையில் கேடயம். ஒரு கையில் மணி. தேவியின் தரப்பில் பல கணங்கள் ஆயுதங்களுடன் முன்னோக்கிச் செல்கின்றனர். ஒரு கணம், அவளுடைய குடையை ஏந்திச் செல்கிறது. தேவியின் படையில் ஒரு பெண் வாளைச் சுழட்டி ஓர் அசுரனைக் கொன்று வீழ்த்திக்கொண்டிருக்கிறாள்.

எதிர்த் தரப்பில் மாபெரும் பலம் பொருந்திய மஹிஷன், கையில் கனமான தடியை ஏந்தி, சற்றே பின்னோக்கி நகர்கிறான். மனித உருவத்தின் கழுத்துக்குமேல் கிரீடம் அணிந்த எருமைத் தலை. அவனுடைய அசுரப் படை வீரர்கள் பின்வாங்கிக்கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆயினும் அவனுடைய குடை இன்னமும் சாய்ந்துவிடவில்லை. அவன் இன்னமும் தோற்றுவிடவில்லை.

இது சண்டையின் நடுவிலிருந்து ஒரு படம். பல்லவர்கள் மாமல்லையிலேயே மேலும் இரு இடங்களில் இந்தச் சண்டையின் இருவேறு பகுதியைச் செதுக்கியுள்ளனர். சாளுவன்குப்பம் அதிரணசண்ட மண்டபத்துக்குமுன் சிறு கற்பாறையில் ஒரு சிற்பம். இங்கே மஹிஷன் கிட்டத்தட்ட தோற்றேவிட்டான். அவனுடைய மகுடம் கீழே விழுந்துவிட்டது. அவனுடைய குடை சாய்ந்துவிட்டது. இப்போது அவன் ஓட்டம் எடுக்கப்போகிறான். அவனை வெட்டி வீழ்த்த தன் சிம்மத்திலிருந்து கீழே இறங்கிக்கொண்டிருக்கிறாள் தேவி. சிம்ம முகக் கணம் ஒன்று பாய்ந்து அவன் கையைக் கடிக்கிறது. எருமை முகத்தில் சோர்வு. நாக்கு தள்ளிக்கொண்டு புஸ் புஸ்ஸென்று மூச்சுவிடுகிறது என்பதை ஊகிக்கமுடிகிறது. இப்போது போர் கிட்டத்தட்ட முடிவுக்கு வந்துவிட்டது.

மஹிஷாசுரமர்தினி, அதிரணசண்ட மண்டபம், சாளுவன்குப்பம், படம்: அசோக் கிருஷ்ணசுவாமி

அடுத்த கட்டத்தை இந்தியாவின் பல்வேறு இடங்களில் பார்க்கலாம். ஐஹொலெயில் எருமை வடிவ மஹிஷனின் பின்புறத்தை சூலத்தால் பிடித்து, கழுத்தை நசுக்கிப் பின்புறமாகத் திருப்பி, முட்டியால் முதுகின்மீது அமர்ந்திருக்கிறாள் துர்கை. எல்லோராவில் காலால் எருமையை மிதித்து கழுத்தை வளைத்துப் பிடித்திருக்கிறாள் துர்கை. சிங்கம் தன் பாட்டுக்கு எருமையைக் கடித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

புவனேஸ்வரத்தின் வேதாள தேவன் கோவிலில்தான் பிரமாதமான ஒரு வடிவத்தைப் பார்க்க முடிகிறது. இங்கே மனித உடலும் எருமைத் தலையுமான மஹிஷன். சிற்பத்தில் தன் முதுகைக் காட்டியபடி இருக்கிறான். அவன்மீது ஏறி, மிதித்து, கழுத்தைக் கீழ்நோக்கி அழுத்தி, சூலத்தால் அவன் கழுத்தைக் குத்தும் முயற்சியில் உள்ளாள் துர்கை. அவள் கையில் இருக்கும் பாம்பு மஹிஷனைக் கொத்தச் செல்வதுபோல் உள்ளது. வாகனமான சிம்மமோ அவன்மீது பாய்ந்து அவன் கையைக் கடிக்கிறது!

குஜராத்தின் ராணி கி வாவ் படிக்கிணற்றில் உள்ள சிற்பத்தில் எருமையின் கழுத்தைப் பிளந்துகொண்டு மனித உருவில் மஹிஷன் வெளியேறுகிறான். சிம்மம் எருமையின் பின்புறத்தைக் கடித்துக்கொண்டிருக்கிறது. தேவி அந்த மனித உருவத்தின் தலையைக் கையினால் பற்றிக்கொண்டு, சூலத்தால் குத்தச் செல்கிறாள்.

மஹிஷாசுரமர்தினி – ஐஹொலெ, எல்லோரா, புவனேஸ்வரம், பாடன் – குஜராத்

இந்தத் தொடரின் ஆரம்பத்தில் ஞானகுருவாகிய தக்ஷிணாமூர்த்தி பற்றிப் பார்த்தோம். சிவனின் ஒரு வடிவம்தான் தக்ஷிணாமூர்த்தி எனும் தென்திசைக் கடவுள், சிவனுடைய கருவறை சுற்றுச் சுவரில் தெற்குக் கோஷ்டத்தில் தக்ஷிணாமூர்த்தியின் சிலை வைக்கப்படும் என்றும் பார்த்தோம்.

சிவன் கோவிலில் கருவறையில் வழிபடப்படுவது யார்?

விதிவிலக்குகள் மிகச்சில தவிர்த்து, சிவ வழிபாடு என்பது லிங்க வடிவில் சிவனை வழிபடுவதே. இந்தியா முழுமையிலும் சிவன் கோவில்கள் என்றாலே கருவறையில் லிங்க வடிவத்தைத்தான் நீங்கள் காண்பீர்கள்.

லிங்க வடிவில் சிவன் – பாதாமி, கடம்பர் மலை, பைரவகோனா

மேலே உள்ள படங்களைப் பாருங்கள். முதலாவது, வட கர்நாடகத்தின் பாதாமியில் சாளுக்கிய குகைக் கோவில்களைத் தாண்டி, அருகில் உள்ள மாபெரும் குளத்தைச் சுற்றிச் சென்றால் ஒரு சிறு குன்று தென்படும். அந்தக் குன்றின் ஒருபுறத்தில் பல சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டிருக்கும். அதில் சிறு பிறை ஒன்றில் எந்தவித அலங்காரங்களும் இல்லாமல் ஒரு லிங்கம் செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இரண்டாவது, புதுக்கோட்டையின் நார்த்தாமலைக்கு அருகில் உள்ள கடம்பர் மலை. அருகருகாக மூன்று கோவில்கள். ஒன்று சோழர் காலக் கட்டுமானக் கோவில், மற்ற இரண்டு பாண்டியர் காலக் கட்டுமானக் கோவில்கள். ஒட்டிய குன்றின்மீது சிறு பிறையில் பீடத்தின்மீது லிங்கம். அந்தப் பிறையைச் சுற்றி கோவில் போல ஒரு கட்டுமானத்தைச் செதுக்கியுள்ளனர்.

அதற்கு அருகில் நீங்கள் பார்ப்பது ஆந்திராவில் உள்ள பைரவகோனா என்னும் இடம். அங்கே அடுத்தடுத்து குகைக்கோவில்கள் வெட்டப்பட்டுள்ளன. அதில் ஒரு சுவரில் கோவில் போன்ற புடைப்புச் சிற்பம் செதுக்கப்பட்டுள்ளது. பாதாமியில் பார்த்ததிலிருந்து கடம்பர் மலை சற்று முன்னேற்றம் என்றால், பைரவகோனாவில் முழு விமானத்தைப் பார்க்க முடிகிறது. அதிஷ்டானம், பாதவர்கம், பிரஸ்தரம், கண்டம், சிகரம், ஸ்தூபி எனப்படும் ஆற அங்கக் கோவில் கட்டுமானத்தையும் கருவறையில் மிகத் தோராயமாக ஒரு லிங்கத்தையும் செதுக்கியுள்ளனர்.

கோவில்கள் முதலில் குகைக் கோவில்களாகவும் பின்னர் ஒற்றைக்கல் தளிகளாகவும் அடுத்து கட்டுமானக் கோவில்களாகவும் உருப்பெற்றன. தமிழகத்தைப் பொருத்தமட்டில் குகைக்கோவில்களையும் ஒற்றைக்கல் தளிகளையும் பல்லவர்களும் பாண்டியர்களும் மட்டுமே அமைத்தனர். பின்னர் கட்டுமானக் கோவில்களைக் கட்டத் தொடங்கினர். சோழர்கள் அதே முறையைப் பின்பற்றி கட்டுமானக் கோவில்களை மட்டுமே கட்டினர்.

பல்லவர்கள் தாம் வெட்டுவித்த சிவன் கோவில் கருவறைகளில் அடிப்பாறையில் சிவலிங்கங்களை உருவாக்கவில்லை. பின்சுவரில் நேரடி ஓவியங்களாக, அல்லது மரப்பலகையில் செதுக்கி, அல்லது மரச்சட்டகம் பொருத்திய துணியில் சுவரில் பொருத்தி வழிபட்டுள்ளனர். கைலாசநாதர் கோவில் சுற்றுப்பாதையில் உள்ள சில சன்னிதிகளில் ஓவிய வடிவம் சிதைந்த நிலையில் நமக்குக் கிடைக்கிறது.

காஞ்சிபுரம் கைலாசநாதர் கோவில்

கற்சுவரில் சிற்பமாகச் செதுக்கியும் வழிபட்டுள்ளனர். உதாரணத்துக்கு மாமல்லபுரத்தின் பல கோவில்களை எடுத்துக்கொள்ளலாம். கீழே சாளுவன்குப்பம், அதிரணசண்ட மண்டபத்தைப் பாருங்கள்.

சாளுவன்குப்பம் அதிரணசண்ட மண்டபம், படம்: அசோக் கிருஷ்ணசுவாமி

இங்கே தாய்ப்பாறையிலேயே கருவறை வெட்டப்பட்டு, வாயிலில் துவாரபாலகர்களும் உள்ளே பின்சுவரில் சோமாஸ்கந்த வடிவமும் செதுக்கப்பட்டுள்ளது. ஆனால் லிங்கம் மட்டும் வேறு கல்லில் (கரிய பஸால்ட்) தனியாகச் செய்து பொருத்தப்பட்டிருக்கிறது. பல பட்டைகளால் ஆன லிங்கம். இதற்குத் தாரா லிங்கம் (Dhārā liṅga) என்று பெயர். இதுகுறித்துப் பின்னர் பார்ப்போம்.

மாறாக, பாண்டியர்கள் தாய்ப்பாறையிலேயே லிங்கத்தை வெட்டினார்கள். பாண்டியர்களின் குகைக் கோவில்கள் காவிரிக்குத் தெற்கே திருச்சி, புதுக்கோட்டை மாவட்டங்களிலிருந்து தொடங்கி காரைக்குடி, சிவகங்கை, மதுரை, ராமநாதபுரம், திருநெல்வேலி, தூத்துக்குடி, கன்யாகுமரி என்று பரவியுள்ளவை. உதாரணத்துக்கு புதுக்கோட்டை நார்த்தாமலையில் திருச்சுனை ஈசுவரம் என்ற பெயருடைய ஒரு சுவாரசியமான குகைக்கோவிலை எடுத்துக்கொள்வோம். இது பெரும்பாலும் ஒரு நீர்ச்சுனைக்கு அடியில் இருக்கும் குகை. தூரத்திலிருந்து சிலமுறை நீருக்கடியில் இருக்கையில் பார்த்துள்ளேன். மிகச் சமீபத்தில்தான் இந்த குகையின் உள்ளே சென்று பார்த்தேன். நான் நினைத்ததைவிடப் பெரிய குகை. சில இளைஞர்கள் இந்தச் சுனையின் நீரை இறைத்து வெளியேற்றி கருவறையை சுத்தப்படுத்தியுள்ளனர்.

திருச்சுனை ஈசுவரம் – நார்த்தாமலை

தாய்ப்பாறையிலேயே செதுக்கப்பட்ட பீடமும் லிங்கமும். லிங்கத்தைப் பார்க்கும்போது இது வேறு கல்லோ என்று உங்களுக்குத் தோன்றலாம். இல்லை. அதே பாறைதான். தேய்த்துத் தேய்த்து மெருகேற்றப்பட்டிருக்கிறது. மீண்டும் மழை பெய்தால் இந்த முழுக் குகையும் நீரில் மூழ்கிவிடும்.

0

லிங்க வழிபாடு எங்கிருந்து தொடங்குகிறது? லிங்க வழிபாடு எதனைக் குறிக்கிறது?

தமிழ்ப் பாரம்பரிய அறக்கட்டளை குறித்தும் பேராசிரியர் சுவாமிநாதன் குறித்தும் முன்னமேயே நான் குறிப்பிட்டுள்ளேன். ஒவ்வோர் ஆண்டும் தொல்லியல் பார்வையில் முக்கியமான இடங்களுக்கு ஒரு வாரக் கலையுலா ஒன்றை நாங்கள் நடத்துகிறோம். 2015-ல் குஜராத் சென்றிருந்தோம். குஜராத்தில் மோதேரா சூரியக் கோவில், ராணி கி வாவ் படிக்கிணறு முதலாகப் பல இடங்களுக்குப் போனோம். ஆனால் அந்தப் பயணத்தில் முக்கியமானவை லோதல், தோலாவீரா எனும் சிந்து சரஸ்வதி நாகரிகத்தின் இரு நகரங்கள்.

தோலாவீரா கிட்டத்தட்ட பாகிஸ்தானை ஒட்டிய, ஆள் அரவமே இல்லாத, சௌராஷ்டிரா பகுதியில் உள்ளது. இங்குள்ள செங்கல் கட்டுமான எச்சங்களைப் பார்வையிட்டபடி வந்த நாங்கள் கீழ்க்காணும் கம்ப வடிவிலான பொருளைக் கண்டோம்.

தோலாவீரா

இது வெறும் கட்டுமானப் பொருள் அல்ல என்பது தெளிவு. மிக நேர்த்தியாக வடிவமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. ஒரு கல்லை மிக அழகாகச் செதுக்கி, அதற்கு ஒரு குறிப்பிட்ட முனையைக் கொடுத்திருக்கிறார்கள். ஆனால் இதுகுறித்து நாம் மேலே எதுவும் சொல்ல முடியாததற்குக் காரணம், சிந்து நாகரிகம் குறித்து எழுதப்பட்ட தகவல்கள் என்று நாம் எதையும் பெறாததே. ஆனால் மேலே உள்ள பொருள் ஆண் குறியை ஒத்ததாக இருப்பதை மட்டும் கணக்கில் வைத்துக்கொள்ளுங்கள்.

அடுத்து நாம் பார்க்கவேண்டியது ஆந்திராவில் குடிமல்லம் என்ற இடத்தில் கிடைத்துள்ள லிங்கத்தை. தோலாவீராவில் கிடைத்ததை லிங்கம் என்று எப்படிச் சொல்லலாம் என்று ஒருவர் கேட்கலாம். ஆனால் குடிமல்லம் லிங்கத்தில் அப்படிப்பட்ட பிரச்னையே வராது.

செதுக்கப்பட்டிருப்பது ஆண்குறிதான் என்பதைத் தெளிவாகக் காட்டும் சிற்பம். அதன் முன்புறத்தில் ஓர் உருவம் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. மிக அழகான தலைப்பாகை. குறைவான ஆனால் நிறைவான அணிகலன்கள். இடது கையில் நிச்சயமாக மழு. வலது கையில் சுருள் கொம்புகளைக் கொண்ட செம்மறி ஆடு. அந்த உருவத்துக்கு மேலாடை இல்லை. கீழாடை அணிந்திருந்தாலும் அந்த உருவத்தின் ஆண்குறி தெளிவாக மேல் நோக்கி எழும்பியுள்ளது. இந்த உருவம், பூதகணம் போன்ற ஒரு குள்ள உருவத்தின் தோளின்மீது நின்றுகொண்டிருக்கிறது.

இது லிங்கத்தின்மீது சிவனின் முழு உருவத்தைச் செதுக்கிய வடிவம் என்றே நிபுணர்கள் அனைவரும் சொல்கின்றனர். குடிமல்லத்தில் கிடைத்த இந்த லிங்க வடிவைக் கொண்டு பின்னர் பரசுராமேஷ்வரா ஆலயம் எழுப்பப்பட்டுள்ளது. இந்த லிங்கத்தின் காலக் கணக்கீட்டில் நிறையக் குழப்பங்கள் உள்ளன. பொயுமு 1-ம் நூற்றாண்டு என்பதிலிருந்து பொயு 7-ம் நூற்றாண்டு என்கிறார்கள். என் கணிப்பில் இது நிச்சயமாக பொயு 3-ம் நூற்றாண்டுக்கு முற்பட்டதாக இருக்கவேண்டும். சாதவாகனர்கள் காலத்தில் உருவாக்கப்பட்டதாக இருக்கலாம். குப்தர்களின் காலத்துக்குக் கட்டாயம் முற்பட்டதாக இருக்கவேண்டும். கீழே பரசுராமேஷ்வரா ஆலயத்தில் உள்ள சிற்பம், அருகிலேயே சந்திரகிரி கோட்டையில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் இந்தச் சிற்பத்தின் நகலின் படம், இரண்டையும் இணைத்துள்ளேன்.

அசல் – பரசுராமேஷ்வரா கோவில், குடிமல்லம்; நகல் – சந்திரகிரி கோட்டை அருங்காட்சியகம், படம் : முரளி நடராஜன்

கோபிநாத ராவ், பிதா (Bhitā) என்ற இடத்தில் கிடைத்த, தற்போது லக்னோ அருங்காட்சியகத்தில் உள்ள, எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு லிங்கத்தைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார். இது குடிமல்லம் லிங்கத்தின் காலத்துக்கு முற்பட்டதாக, பொயுமு இரண்டாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாக, அதன் எழுத்தமைதியைக் கொண்டு அறியப்படுகிறது. ‘கஜஹுதி புதனம் லிங்கோ பதிடாபிதோ வாசேதி புதேன நாகசிரினா பிய இதம் தேவதா’ என்கிறது பிராகிருத மொழி, பிராமி எழுத்துக் கல்வெட்டு. ‘வாசேதியின் மகன் நாகசிரி, கஜஹுதியின் லிங்கத்தை நிர்மாணித்தான். கடவுள் மகிழ்ச்சி அடையட்டும்’ என்பது இதன் பொருள்.

லிங்கம் என்ற சொல்லுக்கு வடமொழியில் ஒரு பொருள் ஆண்குறி. யோனி என்பதற்கான பொருள் பெண்குறி. நிச்சயமாக சிவன் வழிபாடு ஆண்குறி வழிபாட்டுடன் இணைந்தது என்பதையே குடிமல்லம் சிற்பம் நமக்குக் காட்டுகிறது. இந்த அடிப்படையில்தான் தோலாவீரா சிற்பம் நமக்கு ஒரு காட்சியைக் கொடுக்கிறது.

இந்தியாவில் லிங்க வழிபாடு பல மாறுதல்களை அடைந்துள்ளது. இன்று கோவிலுக்குச் செல்வோர் எல்லோருமே ‘ஆண் குறியை வணங்கப் போவோம், வா!’ என்று சொல்லிவிட்டுச் செல்வதில்லை. அப்படித்தான் இந்து மதத்தைக் கேவலப்படுத்த முற்படுவோர் கேலி செய்கின்றனர். இந்து மதம் விரிவடைந்தபடியும் மாறியபடியுமே இருந்துவந்துள்ளது. தாய் தெய்வ வழிபாடு, பெண்குறி வழிபாடு, ஆண்குறி வழிபாடு போன்றவை கருவளம் (fertility), செழிப்பு ஆகியவற்றுடன் தொடர்புடையவை. இந்தியாவில் லஜ்ஜா கௌரி வழிபாடு என்பதும் புழக்கத்தில் இருந்தது. இன்று சில கோவில்களின் அருகில் அல்லது அருங்காட்சியகங்களில் இந்தச் சிற்பங்கள் இருப்பதை நீங்கள் பார்க்கலாம், லஜ்ஜா கௌரி என்பது தலை இல்லாத, முழுமையான பெண் உடலைக் கொண்ட சிற்பம். இந்தச் சிற்பத்தில் பெண்ணின் யோனி முதன்மைப்படுத்தப்பட்டு, யோனி விரித்தபடி, கால்களை அகட்டி அமர்ந்திருக்கும். தலை இருக்கும் இடத்தில் தாமரை மலர் இருக்கும். உடலில் ஆடைகள் ஏதும் இருக்காது.

லஜ்ஜா கௌரி – ஆலம்பூர் அருங்காட்சியகம்; நியூயார்க் மெட் அருங்காட்சியகம், படம் வி.கே. ஸ்ரீனிவாசன்

லிங்க வழிபாடு ஆரியர்களுக்கானதல்ல என்றும் ஆரியர்களின் வேதமானது, லிங்க வழிபாட்டை ஆரம்பத்தில் எதிர்த்து, பின்னர் ஏற்றுக்கொண்டது என்றும் சிலர் கருதுகிறார்கள். அதற்குச் சான்றாக, ரிக் வேதத்தில் இந்திரன் கூறும் கூற்றாக, ‘எவரெல்லாம்  ஆண்குறியை (ஶிஶ்ந) வழிபடுகிறார்களோ, அவர்களை நம் புனிதச் சடங்குகள் நடக்கும் இடத்தில் அனுமதிக்காதீர்கள்’ என்று வருவதை எடுத்துக்காட்டுகிறார்கள். இதனைச் சுட்டிக்காட்டும் கோபிநாத ராவ், வேதங்களுக்கு உரை எழுதிய யாஸ்கர் (பொயுமு 4-ம் நூற்றாண்டு), சாயணர் (பொயு 14-ம் நூற்றாண்டு) ஆகியோர் ஶிஶ்ந என்பதற்கு ஆண்குறி என்பதைவிட, கெட்ட பழக்கம் உடையவர்கள் என்றும், துர்காசார்ய என்பவர், விலைமாதருடன் உறவு வைத்திருப்பவர்கள் என்றும் பொருள் கொள்வதைச் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.

ஒன்று தெளிவு. காலம் செல்லச்செல்ல, வழிபடும் சிற்பமான லிங்கம் பெரும் மாற்றம் அடையத்தொடங்கியது. ஆகமங்கள் இந்தச் சிற்பத்தில் பல சிக்கலான அளவுக் கணக்குகளை அறிமுகப்படுத்தின. தொடக்ககாலச் சிற்பங்கள் இயல்பாக, வட்டார வழக்குகளாக இருப்பதிலிருந்து, தெளிவான வரைமுறைகளுக்கு உட்பட்டதாக ஆகத் தொடங்கியது.

0

லிங்கம் இரு வகைப்படும். சல லிங்கம், அசல லிங்கம். அசல லிங்கம் என்பது நகராதது. கருவறையில் நிறுவப்படுவது. பெரும்பாலும் கல்லால் ஆனது. சல லிங்கம் என்பது பல்வேறு பொருள்களால், பல்வேறு காரணங்களுக்காக உருவாக்கப்படுவது. சுட்ட மண், உலோகம், ரத்தினக் கற்கள், மரம், கருங்கல் போன்றவற்றினால் இந்த லிங்கம் இருக்கலாம். லிங்காயத்துகள், வீரசைவர்கள் எனும் கர்நாடக மாநில சைவப் பிரிவினர் தம் உடலில் அணிந்து செல்லும் லிங்கம் இந்த வகையே.

ஆகமங்கள் பல்வேறு விதமான லிங்கப் பிரதிஷ்டைகள் குறித்துப் பேசுகின்றன. ஸ்வயம்பு லிங்கம் என்றால் தானாக உருவான லிங்கம். அதேபோல கணங்கள், தேவர்கள், ரிஷிகள் ஆகியோர் நிர்மாணித்து வழிபடும் லிங்கங்கள் குறித்தும் ஆகமங்கள் பேசுகின்றன. நாம் மனிதர்கள் உருவாக்கி வழிபடும் மானுஷ லிங்கங்களை மட்டும் பார்ப்போம். கருவறையில் வைக்கப்படும் மானுஷ லிங்கத்துக்கு மூன்று பாகங்கள் இருப்பதாக ஆகமங்கள் சொல்கின்றன. அவையாவன, பிரம்ம பாகம், விஷ்ணு பாகம், ருத்ர பாகம். பிரம்ம பாகமானது அடிப்பகுதி. இதன் குறுக்குவெட்டு சதுரமாக இருக்கும். அதற்கு அடுத்தது நடுப்பகுதியான விஷ்ணு பாகம், எண்கோண வடிவு கொண்டது. அதற்கு மேற்பட்ட ருத்ர பாகத்தின் குறுக்குவெட்டு வட்ட வடிவமானது. இது மேலே ஒரு கோளத்தைப் போல வளைவானதாக இருக்கும். இந்த ருத்ர பாகத்துக்கு பூஜா பாகம் என்றும் பெயர். இந்த ருத்ர பாகத்தில் பிரம்ம சூத்திரம் எனப்படும் கோடுகள் வரையப்பட்டிருக்கும்.

ஆகமங்களில் இந்த ஒவ்வொரு பாகத்தின் ஒப்பீட்டு நீளம், இவை ஒவ்வொன்றின் சுற்றளவு ஆகியவை குறித்துப் பல்வேறு விவரங்கள் வருகின்றன. உதாரணத்துக்கு மட்டும் ஒருசில தகவல்களைப் பார்ப்போம்.

பிரம்ம பாகம், விஷ்ணு பாகம், ருத்ர பாகம் ஆகியவை சம நீளங்கள் கொண்டவையாக இருந்தால் அதற்குச் சர்வசம லிங்கம் என்று பெயர்.

விஷ்ணு பாகம், பிரம்ம பாகத்தைவிட நீளமாகவும், ருத்ர பாகம், விஷ்ணு பாகத்தைவிட நீளமாகவும் இருக்கும் லிங்கங்களுக்கு வர்த்தமான லிங்கம் என்று பெயர். இவற்றின் நீளங்கள் முறையே 4:5:6 அல்லது 5:6:7 அல்லது 6:7:8 அல்லது 7:8:9 என்ற விகிதங்களில் இருக்கலாம்.