‘ஆரியத்தோடு உறழ்தரு தமிழ்’
தமிழின் நிறமும் ஆரிய வர்ணமும்
வே.மு.பொதியவெற்பன்
நடுவண் அரசு தமிழுக்கான செவ்வியல் அங்கீகாரத்தை வழங்கியதை யொட்டி அதற்கெனச் செம்மொழித் தமிழாய்வு மைய நிறுவனத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அந்நிதி நிறுவன நல்கையில் பல்களை வளாகங்களிலும், கலை இலக்கியப் பண்பாட்டு அமைப்புகள் வாயிலாகவும் இதழைத் தொடர்ந்து ரவிக்குமார் ‘மணற்கேணி’ சார்பில் புதுவைப் பல்கலையுடன் இணைந்து இன்றைய தமிழ்ச் செவ்வியல் ஆய்வுகள் ‘தமிழும் சமஸ்கிருதமும்’ குறித்த ஆய்வரங்குகளை நிகழ்த்தி ஆய்வுக் கட்டுரைகளை மணற்கேணியிலும் வெளிவிட்டார்.
சமஸ்கிருதம் பிராந்திய அடையாள அரசியல் எழுச்சி பெற்ற போது தனது முக்கியத்துவத்தை இழக்க நேர்ந்தது. சமஸ்கிருதத்தைப் பிராமணர்களோடு சமமாக வைத்துப் பார்த்த காரணத்தால் சமஸ்கிருதப்படிப்பு என்பதே கேவலமானதாக, அவமானகரமானதாக ஆக்கப்பட்டு விட்டது என்று பொல்லாக் கருதுகிறார். ஆனால் இப்படியான சமஸ்கிருத எதிர்ப்பு எழுவதற்கு வரலாற்று ரீதியாக இருக்கும் காரணங்களைப் பொல்லாக் பிரிக்கத் தவறுகிறார் என்று தோன்றுகிறது. வெல்டன் பொல்லாக், ஹெர்மன் டீக்கன் ஆகியோரின் சங்க இலக்கியம் குறித்த விமர்சனங்கள் இதில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லப்பட வேண்டியவையாகும். அவர்களைப் போலவே சமஸ்கிருதப் புலமைக் கொண்ட ஜார்ஜ் ஹார்ட்டிடம் இருக்கும் நிதானமும் கொண்ட பார்வை அவர்களிடம் இல்லாமற் போனது ஏன் என்பது ஆய்வுக்குரியது ரவிக்குமார் (மணற்கேணி மார்ச்-ஏப்ரல் 2012) பொல்லாக் கருத்தாக ரவிக்குமார் குறிப்பிடுவன மாக்ஸ்முல்லா மனோபாவங்களையும் வரலாற்று முரண் நகையாகவுமே எஞ்சி நிற்கின்றன. தம்மைச் சமமாக வைத்துப் பார்க்க மறுக்கும், தமக்கு சமஸ்கிருதக் கல்வியை மறுதலிக்கும், தம்மொழியையும் பண்பாட்டையும் இழிவுபடுத்தும் அசமத்துவ வாதிகளை வேறு எவ்வாறு பாதிக்கப்பட்டோர் எதிர்கொள்ள வேண்டுமெனப் பொல்லாக்குகள் எதிர்பார்க்கின்றனர். மற்றைமைக்கு மறுக்கப்பட்டு மறைக்கப்பட்டமையால் தானே அவர்தம் வேதம் யாவும் மறை யெனப்பட்டன. ரகசிய அறிவாக அவர்களுக்கு மட்டுமே உரித்தானவைகளாகப் பேணப்பட்டவை தாமே மறையீறு வேத அந்தம் எனப்பட்ட உபநிடதம் யாவுமே மற்றைமையையே முற்றாக மறுதலிப்பது தானே சங்கரமாயை யான வேதாந்தம்.
“பின்னர் வேதத்தைக் கேட்குங்கால் காதுகளை உருக்கிய ஈயத்தினாலும் மெழுகினாலும் நிறைக்க வேதங்களை உச்சரிக்குங்கால் நாவை இரண்டாகச் சோதித்தல் வேண்டும் (கௌதம் 12.46) என்னும் ஸ்மிருதியானது வேதத்தைச் சிரவணம் செய்யும் சூத்திரர்களுக்குத் தண்டம் விதிக்கிறது. சுருதி ஸ்மிருதிகளினாற் சூத்திர சமீபத்தில் அத்தியாயனம் முதலியன செய்து நிவேதிக்கப்படுகின்றமையானும் வேதாந்திர விவரம் எங்கிருந்தாகும்? ஆகலின் எப்பிரகாரத்தினாலும் பிராமணர்க்கு எட்டாம் வயதிற் செய்யப்படும் உபநயன சமஸ்காரமின்றி வேதாத்தியாயனம் எவ்விடத்துவெர்க்கும் எய்தா தென்பது சித்தமாயிற்று. ஆகலின் சூத்திரர் பிரம்ம வித்தைக்கு அருகரல்லர்” (பிரம்ம சூத்திரம் சிவாத்துவித மாபாடியம் 1.3.39 காசிவாசி செந்திநாதைய்யர் மொழி பெயர்ப்பு 1907)
“உபநிசத்து என்றால் இரகசியம், 12 ஆண்டுக் குருகுலவாசம் செய்தபின் அருகில் உள்ளவர்களுக்குக் கேட்காத குரலில் மானாவனது காதின் மேல் குருவானவர் தம் வாய்வைத்துக் ‘குசு குசு’ வென்று மெல்லச் சொல்லுவது என்று பொருள். மற்ற எவருக்கும் சொல்லக்கூடாது என்பது கட்டளை” வெள்ளியங்காட்டான் புதுவினக்கம் ப.14) சோழர் வளர்த்த வேதக் கல்வி கடிகைக்கல்வி எனப்பட்டது. அவற்றின் தொடர் நீட்சியான வேதபாடசாலைகள் வரைலியான சமஸ்கிருதக் கல்வி என்பதும் பார்ப்பனார்க்கு மட்டுமே உரியதாயிருந்தது. பொதுவாக சமஸ்கிருதக் கல்வி என்பதே பெண்களுக்கும் சூத்திரர்களுக்கும் மறுதலிக்கப்பட்டது. இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாகப் பார்ப்பனர் அல்லாதார் கல்விக்கே. அருகராகார் என ஒதுக்கப்பட்டனர். இதுவே இங்கு நிகழ்ந்தேறிய சரஸ்வதிக கடாட்சயத்தின் லெட்சணம்.
“பதினான்காம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த மணவாள மாமுனிவர் தமது முமுட்சுப்படி முன்னுரையில் : ஸ்ரீய பதிப்படி உபய தோஷமுமின்றிக்கே யிருந்தாகிலும் ஸமஸ்கிருத வாக்ய – பஹீளமா கையாலே பெண்ணுக்கும் பேதைக்கும் அதிகரிக்கப் போகாமையின் என்று குறிப்பிடுகிறார் (ப.40) பார்ப்பனர் தங்கள் பெண்களுக்குக் கூட இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் வரை சமஸ்கிருதம் கற்றுத்தரவில்லை. சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் சமஸ்கிருதம் வந்த போது கூட பெண்களுக்குக் கற்றுத்தர மறுத்து விட்டார்கள். தொ.பரமசிவன் (சமயங்களின் அரசியல் ப.99.100) இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தைச் சார்ந்த பத்தாண்டுகளில் மெட்ராஸ் யுனிவர் சிட்டியின் செனட் போன்ற உயர்மட்ட விவாதங்களில் தமிழை சமஸ்கிருதத்தைப் போலக் கருதக் கூடாது என்று கருதியவர்களின் பக்கம் இந்து நாளிதழ் நின்றிருக்கிறது. சமஸ்கிருதம் மட்டுமே செம்மொழி என்றும் தமிழ் ஒரு வெர்னாக்குலர் மட்டுமே என்றும் இந்து நாளிதழ் கருதி வந்திருக்கிறது தமிழவன் பாடத்திட்டத்திலும் சென்னை மாகாணத்திலும் சமஸ்கிருத எதிர்ப்பு எனப்பேசி நிற்போர் ஏனைக் காணப் புகுந்தாரில்லை. ஆதிக்கம் செலுத்தும் எதனையும் பாதிக்கப்பட்டோரும், காலகாலமாகக் கல்வி மறுதலிக்கப்பட்டோரும் எதிர்க்காமல் வேறென்ன செய்ய இயலும்?
“குருகுலக் கல்வி, குரு வீட்டில் கல்வி, திண்ணைப் பள்ளிக் கல்வி என்பதே பெரிதும் நடப்பில் இருந்தது. அரசின் பொறுப்பில் நடந்தவை தேவபாடசாலைகளே. அவை பார்ப்பனர்க்கு மட்டுமே. இந்த அமைப்பின் விளைவாக வெகுமக்கள் என்பவர்கள் கல்வி பற வாய்ப்பற்றவர்களாக இருந்தார்கள். தென்னிந்தியாவிலும் வட இந்தியாவிலும் இந்த நிலையே கி.பி.1800 வரை நீடித்தது”
“1840க்கு பிறகு எல்லாச் சாதியினரும் உத்தியோகம் பெறலாம் என்கிற வாய்ப்பு உண்டான பின்னரும் பார்ப்பனர்களே பெரும்பாலான உத்தியோகங்களைக் கைப்பற்றிக் கொண்டனர். வே.ஆனைமுத்து (வே.ஆ.கருத்துக்கருவூலம் தொகுதி வகுப்பு வாரி உரிமை)
இன்றைய சூழலில் செவ்விலக்கியம் பயிலும் மாணவர்களுக்கு மற்றொரு செம்மொழியேனும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அவ்வாறு தெரிந்திருந்தால்தான் அத்துடன் ஒப்பிட்டுச் செவ்விலக்கியக் கல்வியை முன்னெடுக்க இயலும். இந்த வகையில் சமஸ்கிருதப் பயில்பு பெரிதும் நன்மை பயக்கும். இவ்வாறு பன்மொழியறிவு, புலமை மரபு, இலக்கண இலக்கியப் பாரம்பரியம் என்கிற வகையில் ஒப்பீட்டாய்விற்கு உகந்ததாக கல்விப்புல வளாகங்களில் சமஸ்கிருதம் பரிந்துரைக்கப்படலாகின்றது. புலமைமரபில் பயில விரும்புவோர் பயிலட்டும். ஆனால் வழிபாட்டுணர்வின் காரணமாக உயர்த்தியோ தாழ்த்தியோ கூறும இருமுனைத் தவறுகள் நேராகின்றன.
“தம்ழ்ப்பழமை வழிபாடு எவ்வளவுக்குப் பாமரமானதோ, அவ்வளவு பாமரத்தனமானது தமிழைவிட சமஸ்கிருதம் சிறந்தது என்ற சமஸ்கிருத மனோபாவமும் இரண்டும் இலக்கியத்தின் சாபக்கேடான ஜாதியத்தில் பிறந்தவை” பிரேமின் (படிவம் 1981) “தமிழும் சமஸ்கிருதமும் ஆன்மீகப் பிணைப்பு கொண்டவை தமிழிலிருந்து சமஸ்கிருதத்துக்குப் போயிருப்பவை கூட அநாதிகாலத்தின் இனப்பாகுபாட்டை மீறிய தமிழ் ரிஷிகள் ஆரிய ரிஷிகள் ஆகியோரின் சங்கமம் எதனுடையதோ ஒரு வினாடி எனல் வேண்டும்” பிரேமின் (லயம்-12)
இந்தியக்கலை இலக்கியப் பாரம்பரிய மரபினை அனைத்திந்திய மரபான அடையாளப்படுத்தி (Pantnian Culture) ப் பெயரிட்டவர் கலாயோடு ஆனந்த குமாரசாமியே. ஆனால் அவர் சுட்டும் அனைத்திந்தியப் பொது மரபென்பது பிராமணியப்பண்பாட்டை முன்னெடுப்பது எனவே கலை விமர்சகர் மோனிகாவால் கணிக்கப்படுகின்றது (தீராநதி பத்தி) அவர் கணிப்பு விவாதித்தற்குரியதே மாற்றுத் தரப்பையும் காண்போம்.
நாடோடிகளாய் வேட்டையாடி ஊர்சுற்றி வாழ்ந்த ஆரியர்கள் நிலையாய் ஓரிடத்தில் தங்கி விவசாயம் வாணிபம் என்று நகர நாகரிகத்தோடு குடிமுறை வாழ்வை வாழ்ந்து வந்த திராவிடர்களின் கலாச்சாரத்துடன் கலந்து மோதி, முரணி, பின்னிட்டு முன்பாய்ந்து இரண்டுக்குமான ஓர் இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் ஆரம்ப அடிப்படைகளை அரசியல் ஞானத்தை கலாமேதையை, விஞ்ஞான உள்ளுணர்வை கவிதாலயத்தை முதன்முதலாக இரண்டாம் நூற்றாண்டுகளில் வேத இலக்கியத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்தினார்கள். மூலத்தன்மை யாரைப் பாதித்துத் தன்வயப்படுத்தியது இணைந்து பிணைந்த இந்தியத் தன்மை அன்றே பிறந்தது” தஞ்சை ப்ரகாஷ் (தஞ்சை ப்ரகாஷ் கட்டுரைகள் ப.104) ஒப்பீட்டாய்வென்னும் போது பொது மூலந்தேடுதல், வேற்றுமை உணர்தல் என்பன ஒப்பியன் நூலார் செல்வாக்குக் கோட்பாட்டிற்கு (Unfluence thecry) உரியனவே. இவ்வாறு பொதுவியப்பு, சிறப்பியல்பு பற்றிய கணிப்புகளைப் பொருட்படுத்தாது, பொது மரபைப்பற்றி மட்டும் பேசுவது சிறப்பியல்பு பற்றிய கணிப்புகள் விரிவாக என்னால் திருமந்திரம், சிறப்பியம் எனும் புலக்காட்சி (வைசோஷிகதர்வனம்) மாவோயிசம் இவற்றிற்கூடாக விளக்கப்பட்டுள்ளன (காண்க திராவிட இயக்க ஒவ்வாமை நோயிலிருந்தால்)
தமிழ், சமஸ்கிருதம் எனுமிரு மொழிகளிலும் வெளிப்படலாகும் இலக்கியங்கள், அறிவுத்தோட்டம், மெய்காண்முறை, ஆய்வு குறித்து விதந்தோசித் சுட்டும் பன்முகப் பார்வைகளைத் தொகுத்துக் காண்போம் கருமான், குயவன், தச்சன், நெசவாளி, உழவன் ஆகியோருக்குப் பயன்படக் கூடிய சமஸ்கிருத நூல் ஏதும் இல்லை. சமுதாயத்தில் உயர்ந்த இடங்களில் இருந்தவர்கள் பயன்படுத்திய நூல்களில் பயன்பாட்டுக்கும் செயல்முறைக்கும் சடங்கு, தத்துவம், இறையியல், கவிதை ஆகியனவே சமஸ்கிருத இலக்கியங்களில் பெரும்பகுதியாக உள்ளன. கோஸாம்பி அறிவு என்ற விஷயம் பற்றிப் பேசுகையில் மகாபாரதம், பாணிணி, கம்பராமாயணம், பக்தியிலக்கியம் என்பதை மட்டுமே கவனத்தில் கொள்ளாமல், இவை அனைத்தையும் கூடி வரச் செய்வதற்கு இன்றியமையாத பொருள் வகைச் செல்வங்களை உற்பத்தி செய்யும் உழவர்கள், கொத்தளனார்கள், கொல்லர், கருமார்கள், ஆலைத் தொழிலாளாளிகள் ஆகியோரிடம் மறைந்து கிடக்கும் அறிவையும் அறிவாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் எஸ்.வி.ராஜதுரை – வ.கீதா (திராவிட தினமணியின் பார்ப்பணியம் ப.71)
நாம், நிலம், நீர், உழவு, குடில் மாடுகன்றுகள் இன்னும் இரும்புத் தொழில், நெசவுத் தொழில், மண்பாத்திரத் தொழில் என உளமொன்றி ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த நிலையில் ஆரியரில் சிலர் பூமி, அந்தரிச்சம், வானம், திசைகள், திசை மூலங்கள், அக்கினி, வாயு, ஆதித்யன், சந்திரன், நட்சத்திரங்கள், நீர், செடி கொடிகள் என ஆராய்ந்தனர்” – வெள்ளியங்காட்டான் (புது வெளிச்சம் ப.37)
“உழவுக்கான ஏர்க்கலப்பையையும், வெயிலுக்கான குடையையும் கண்டறிந்த பாரம்பரியத் தமிழ் தொழில்நுட்ப அறிவின் கண்ணி வல்லத்தமாய் அறுக்கப்பட்டது என்று (அயோத்தி தாஸர்) தொடர்ந்து எழுத வந்தார். இரும்பு, தோல், மரம் போன்ற பொருட்களைப் பயன்படுத்தித் தொழிற்கருவிகளைச் செய்வோரைச் சமூகம் மதிக்கத் தவறியதாலேயே நமது பாரம்பரிய அறிவு சிதைந்ததாய்ச் சொல்லி வந்தார். டி.தருமராஜன் (புதிய காற்று ஜுன்-08) ஆரியம் என்ற சொல் மொழியால் சமஸ்கிருதத்தையும் இனத்தால் ஆரியரையும், பண்பாட்டால் வேதாந்தத்தையும், சாதியால் பிராமணரையும் சுட்டி நிற்பதே. ஆரியன் தமிழன் என முதன் முதலில் பக்தியிலக்கிய வாயிலாக அப்பராலேயே ஆளப்பட்டதென்பர்.
ஆரியந் தமிழோடு இசையானவன் ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய் என்று நாவுக்கரையர் இருமொழிக்கும் பண்பாட்டிற்கும் பொதுவான ஒத்த நிலையில் இறைவனைக் கண்டார். மற்றும் தமிழன் எனும் சொல்லை முதன் முதலில் படைத்து தமிழ் இன உணர்விற்கு அவர் வித்திட்டார். சே.இராசேந்திரன் (தமிழ்க்கவிதைகளின் திராவிட இயக்கத்தின் தாக்கம் ப.9)
கடவுள் எப்படி இருக்கிறான்? வடநாட்டில் இருந்து வந்த ஆரியக் கடவுள் இல்லை. நீ பாகவதம் படிக்க வேண்டாம். பாலி மொழி படிக்க வேண்டாம். அவன் ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய் என்கிறார்கள் பக்தி இயத்தார். எதிர்வைத் தெளிவாக முன்வைக்கிறார்கள். ஆரியம் என்றால் இன்றைக்குள்ள பொருள் அல்ல, ஆரியம் என்றால் சமணம். அவர்கடைய கடவுள் ஆரியன், நம்முடைய கடவுள் ஆரியனாகவும் இருக்கிறான். தமிழனாகவும் இருக்கிறான். தமிழன் என்ற இன உணர்வோடு வைக்கப்பட்ட வார்த்தை இது- தொ.பரமசிவன் (ப.143)சைவ சமயத்திற்கு ஊடாக வெளிப்பட்ட இன உணர்வை எடுத்துக்காட்டும் பாங்கில் இருவரும் குறிப்பிடுவது மனங்கொள்ளத்தக்கதே ஆனால் ஆரியம் என்றால் சமணம் எனும் தொ.ப.வின் பார்வை ஏற்புடையதன்று. அவ்வாறு கொள்வதாயின் ஆரியன் கண்டான், தமிழன் கண்டாய் என்பதற்குப் பொருந்துமாறு ஆரியந் தமிழோடு இசையானவன் என் கையில் பொருந்துமாறில்லை. ஆரியம் சமணம் எனில் இளங்கோவடிகளும் சமணத்தமிழ் இலக்கண இலக்கியக் கொடையாளர் யாவரும் ஆரியரே? மாறாக தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி. எந்நாட்டவர்க்கும் இறைவன் என்பதுதானே சைவ சமய நிலைப்பாடு. எனவே வேறு வாத்தையில் கூறுவதானால் சிவனே ஆரிய வேதாந்த சித்தாந்த சமரச சன்மார்க்கத்தை (வேதம், பொது ஆகமம் சிறப்பை வலியுறுத்துவதாக நானதளனை அர்த்தப்படுத்தி கொள்கின்றேன்.
“பரிமேலழகர் உரையில் கொள்ளத்தக்கன பல உள. எனினும் அதன் நிறம் தமிழன்று. வள்ளுவர் கூறிய பொது அறத்தை ஒது குலத்துக்கு ஒரு நீதி கூறும் மனு முதலிய நூலிற் காண்கவென்று அது கற்பிக்கின்றது. பெண்கல்வி வேண்டாமென்று பேசுகின்றது. காமத்துப்பாலும் வடவர் வழித் தென்கிறது. அதனால் தமிழரது பண்டைப் பெருமை நெறி மறைவுற்து வருகைக் கொற்கை மதிப்புறுவதாயிற்று.
கா.சு.பிள்ளை தமிழின் நிறமென்றும் தமிழரது பண்டைப் பெருநெறி என்றும் வள்ளுவர் கூறும் பொது அறத்தையே அளிக்கப்டுத்துகின்றார். பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் எனும் வாழ்வறகே தமிழின் நிறமாகும். வர்ணதர்மமே ஆரியத்தின் வர்ணமாகும்.
***********
17-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவை பியோக விவேகம் இலக்கண விளக்கம், இலக்கணக் கொத்து எனும் இலக்கண நூல் மூன்றுமாம். முறையே இவற்றின் ஆசிரியர்களான சுப்பிரமணிய தீட்சிதரும் வைத்தியநாத தேசிகரும், சாமிநாததேசிகரும் தமிழின் இலக்கண இலக்கியங்கள் சமஸ்கிருதத்தைப் பின்பற்றி எழுந்தனவே எனதும் நிலைப்பாட்டில் நின்றோரே இவருள்ளும் சாமிநாத தேசிகர் தமிழில் யாதுமில்லை என்னும் அளவிற்கு மற்றிருவரைக் காட்டிலும் மடிதந்து முந்தற்றவர்.
“அன்றியும் தமிழ்நூற் களவிலை அவற்றுள்
ஒன்றே ஆயினும் தனித்தமிழ் உண்டோ?
அன்றியும் அய்ந்தெழுத் தானொரு பாடையென்று
அறையவு நாணுவர் அறியுடை யோரே
ஆகையால் யானும் அதுவே அறிக
வடமொழி தமிழ்மொழி யெனுமிரு மொழியினும்
இலக்கணம் ஒன்றே என்றே எண்ணுக (பாயிரம்)
“வடநூலை விட்டுத் தனியே தமிழ் நடவாது சியமமே என்பது தோன்ற வடநூல் வழி கலவாதே என்பது முதலாக, யானும் அதுவே என்பதீறாக வினா விடைவிற் கூறினோம்”
சாமிநாத தேசிகர் (இலக்கணக் கொத்து மூலமும் உரையும் ப.8.9.11) இதனையொட்டி மொழிநூல் பயிற்சி அற்றது. வரலாற்றுப் பார்வையற்றது வடமொழிக் கொடுங்கோலாட்சிக்கான சான்தாரம் எனவாங்கு காலந்தோறும் எழுந்த எதிர் வினை தரப்புகளை சே.இராசேந்திரன் தம்நூலில் ஆங்காங்கே எடுத்துரைக்கிறார்.
பாஷைநூல் எனும் அரிய சாஸ்திரத்தின் பயிற்சியும் சரித்திரக் கண்ணும் இல்லாத குறைவினா லெழுந்த பொருந்தாக் கூற்றுக்களா மென்பது திண்ணம் – வி.கோ.சூரிய நாராயண சாஸ்திரியார் (தமிழ் மொழியின் வரலாறு-ப.30)
“மொழி நூலுணர்ச்சியற்ற சுவாமி நாத தேசிகர் தமிழுக்குச் சிறப்பான உரிய எ, ஞ, ழ, ற, ன என்ற எழுத்துக்களால் ஒரு மொழி இருக்கவும், முடியுமா என்ற கேள்வி கேட்கவுந் துணிந்தார். (ப.88) “இவை எல்லாம் தமிழ்மொழி யுலகில் வடமொழி கொடுங்கோலாட்சிபுரிந்து வந்தது என்பதற்குத் தக்க சான்றாகும். இக்கொடுங்கோலாட்சியை எதிர்க்கத் தூய தமிழ்க் கிளர்ச்சி தோன்றியதாயின் அது நியாயமே”
-எஸ்.வையாபுரிப்பிள்ளை (தமிழின் மறுமலர்ச்சி ப.89)
“மொழிகள் ஒன்றோடொன்று கலக்கப் பெறுவதற்கு அவற்றை வழங்கும் மக்களின் நாகரிகமே வழியாயிருந்தலால் நாகரிகம் வாய்ந்த் எந்த மொழியும் பிறமொழிக் கலப்பில்லாமல் இருத்தல் இயலாது... இங்ஙனம் காணப்படுதல் தமிழ்மொழியின் நாகரிகச் சிறப்பையும் அதன் வளப்பத்தினையும் காட்டுகின்றதே யல்லாமல், அதற்கு அது தாழ்தலைக் குறிக்கின்றதில்லை, இதனைச் சிறிதும் உரைமாட்டாமல் நாமிநாத தேசிகர், ஒன்றே யாயினும் தனித்தமிழ் உண்டோ எனக் கூறியது வெற்றார வாரமின்றிப் பிறிதென்னை?”
- மறைமலையடிகள் (தமிழில் பிறமொழிக் கலப்பு ப.4) வடமொழிக் கொடுங்கோலாட்சி தூயதமிழ் கிளர்ச்சி என்றெல்லாம் இருத்தல் இயலாதென மறைமலையடிகள் பேசிநிற்பதும் விசித்திர முரண்நகையாய் இவற்றிக்கூடாகக் காணக்கிடக்கின்றன.
“சாமிநாத தேசிகரின் வடமொழி தமிழ்மொழி யெனுமிரு மொழியின் இலக்கணமுமொன்றே யென்றெண்ணுக என அமைந்த பாயிரத்தை மிக வன்மையாத் தொல்காப்பியச் சூத்திர விருத்தியில் (சிவஞான முனிவர் கண்டிக்கிறார்)
“ஐந்திர நோக்கிற் தொகுத்தா எனின் தமிழ் மொழிப் புணர்ச்சிக் கண்படும் செய்கைகளும், குறியீடுகளும் வினைக் குறிப்பு, வினைத் தொகை முதலிய சில சொல் இலக்கணங்களும், அகம் புறமென்னும் பொருட்பாடுகளும், குறிஞ்சி, வெட்சி முதலிய திணைப்பாகு பாடுகளும் அவற்றின் பகுதிகளும், வெண்பா முதலிய செய்யுளிலக்கணமும் இன்னோரென்ன பிறவும் வடமொழியாற் பெறப்பாடமையானும்” என்னும் உரையில் தமிழ் மொழியின் செய்யுளிலக்கணம், பொருளிலக்கணம் எல்லாமே தனித்தன்மையுடையன, அவற்றில் வடமொழியின் செல்வாக்குச் சிறிதுமில்லை” என்பதை அவர் (தமிழ்க் கவிதையில் திராவிட இயக்கத்தின் தாக்கம் ப.27)
இருமொழிக்கும் இலக்கணம் ஒன்றே என்ற இலக்கணகொத்தை மறுத்து, தமிழ்மொழி இலக்கணத் தனிச்சிறப்பில்புகள் இவை இவை எனச் சிவஞான முனிவர் இனம் காண்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
மற்றொரு கோணத்தில் மடங்களின் வாயிலான கல்விச் சூழலூடே ஊடாடிக் கிடக்கின்ற சமயச் சார்பு, சமயக் காழ்ப்பு இவற்றைப் பற்றிப் பேசுமுகமாக ஆ.சிவசுப்ரமணியன் சித்திரிப்பதைக் காண்போம்.
“சங்க காலத்தில் மன்றங்களில் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட கல்வியானது கடிகைகள், மடங்கள் மற்றும் கோயில்களுக்குள் நுழைந்த பின்னர் அதுதான் சமயச் சார்பற்ற தன்மையை இழந்து, சமயம் சார்ந்த கல்வியாக மாறி விட்டது. அத்துடன் மநுதாமத்தை உள்வாங்கி கல்வியைப் பலருக்கு எட்டாக்கனியாக்கி விட்டது செய்யுள் இலக்கணம் கூற வந்த பாட்டியல் நூல்கள், சாதி வேறு பாடுகளை யாப்பு வகையிலும் புகுத்தின. பாடல்களின் எண்ணிக்கையளவும் எழுதப்படும் ஓலையின் நீளமும் கூட சாதியடிப்படையில் வரையறுக்கப்பட்டன. இதன் விளைவாக நம் இலக்கியக் கல்வி என்பது சமயம் சார்ந்த கல்வியாக படிப்படியாக மாற்றமடைந்தது. சமயம் சார்ந்த புராணங்களிலும் சிற்றிலக்கியங்களிலும் இலக்கிய கல்வியில் சிறப்பிடம் பெற்றன. சமயக் காழ்ப்புணர்வினால் சிறந்த இலக்கிணங்களைப் புறக்கணிக்கும் நிலையும் கூட உருவானது – ஆ.சிவசுப்ரமணியன் (உங்கள் நூலகம் ஜுலை-08) அதற்கான எடுத்துக்காட்டாக இலக்கணக் கொததிலிருந்து சுட்டிக்காட்டுகின்றார். அதில் சாமிநாத தேசிகர் தப்பித்தவறிச் சுட்டிக்காட்டிய ஒரே ஒரு சித்தர்பாடல்கள் தவிர சைவ சமய சாத்திர தோத்திர நூல்களை மட்டுமே உச்சிமேற் கொண்டாடி நிற்கின்றார். வேதத்தை அபௌருஷய (கடவுளாற் படைக்கப் பட்டது) எனப் புனிதங்கற்பிப்பதைப் போலவே தேசிகரும் திருவாசகத்திற்குப் புனிதங் கற்பிக்கின்றார்.
மாணிக்க வாசகர் அறிவாற் சிவனே யென்பது திண்ணம் அன்றியும், அழகிய சிற்றம்லபமுடையான் (சிவபெருமான்) அவர் (மாணிக்க வாசகர்) வாக்கிற கலந்திருந்து, அருமைத் திருக்கையாலெழுதினார். அப்பெருமையை சோக்காது. சிந்தாமணி, மாக்கதை முதலிவற்றோடு, சேர்த்துச் செய்யுள்களோ டொன்றாக்குவர். அம்மட்டோ இறையனார் அகபொருள் முதலான இலக்கணங்களையும், தேவாரம், திருவாசகம், திருவிசைப்பா, திருப்பல்லாண்டு, பெரியபுராணம், சிவஞானபோதம், சிவஞான சித்தியார், சிவப்பிரகாசம், பட்டினத்துப் பிள்ளையார் பாடல் முதலிய இலக்கியங்களையும் ஒரு பொருளாக எண்ணாது நன்னூல், சின்னூல், அகப்பொருள், காரிகை அலங்காரம் முதலிய இலக்கணங்களையும், பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை, பதினென்கீழ்க்கணக்கு, இராமன் கதை, நளன்கதை, அரிச்சந்திரன் கதை முதலிய இலக்கியங்களையும், ஒரு பொருளாக எண்ணி, வாணாள் வீணாகக் கழிப்பார். அவர் இவைகளிருக்கவே அவைகளை விரும்புதலென்னெனின், பாற்கடலுட் பிறந்து அதனுள்ளே வாழு மீன்கள், அப்பாலை விரும்பாது வேறு பலவற்றை விரும்புதல் போல அவரதியற்கை என்க சாமிநாத தேசிகர் (இலக்கணக் கொத்து – ஏழாம் நூற்பா உரை)
இத்தகைய சாமிநாத தேசிகரின் குரலுடைய தொடர்நீட்சயாகவே இரசிக மணி டி.கே.சி.யின் குரலுங்கூட எதிரொலிக்கலாகின்றது. தருமபுரம் மடத்திலவர் இரண்டு நாளாகத் தங்க நேர்ந்த போது மகாசந்நிதானம் நடத்தும் பூஜையான பக்தியாலும் ரம்மியத்தாலும் அவருக்கு வாய்த்த மனசுவலிக்கும் அழகானந்த லயிப்பு அவருக்கு சாந்தி நிகேதனத்தில் கிட்டவில்லையாம். கிறித்து மாக்க சாயலான வறட்சி, நம்மவர்கள் பொருள்புரியாமல் கிரியைகளை வெற்றிச் உடங்காகி விடுகின்றனர் என்கிற ஆதங்கத்தில் ரசிகமணி புலம்புகின்றார்.
எல்லாம் கிளிப்பிள்ளை மயம், சமஸ்கிருதம் விட்ட பாக்கியை இங்லீஸ் வந்து பூர்த்தி செய்துவிட்டது. ஆனால் சங்க நூல்கள் வந்து அவர்களை ஒன்றும் செய்யவில்லை. அவ்வளவுக்கு அவர்கள் தப்பினார்கள் நமக்கோ ஓம்குண்டம் சமஸ்கிருதம் இங்லீஸ், சங்கத்தமிழ் நாலுமே வந்து குட்டிச்சுவர் அடித்து விட்டன. உண்மையில் கிரியைகள் சந்தோஷத்தை உண்டுபண்ண வேண்டும். பொருள் இருக்க வேண்டும். எல்லோரும் அனுபவிக்க வேண்டும். இதற்கெல்லாம் நேர்மாறாக நம்மை வறிம்சைக்கு உள்ளாக்குகின்றன. அர்த்தமில்லாமல் பேசுகிறது என்பது அளவற்ற கேட்டுக்கு விளை நிலம். நயனில சொல்லினும் சொல்லுக சான்றோர் பயனில சொல்லாமை நன்று என்கிறார் குறளாசிரியர். இப்போது எங்கே பார்த்தாலும் பயனில சொல்லத்தானே காண்கிறோம். காரணம் மேலே சொன்னபடி மூன்று வடமொழி, இங்லீஸ் செந்தமிழ் டி.கே.சி.(ரஸஞ்ஞானி ப.35, 36, 38) சங்க இலக்கியம் சிலம்பு, திருக்குறள், கம்பராமாயணம், நான்கையும் பேரிலக்கியங்கள் ஆக வரையறுப்பார் தி.சு.நடராசன், தாமறிந்த புலவரிலே கம்பன், வள்ளுவர், இளங்கோவைப் போல் பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்ததில்லையெனக் கொண்டாடுவார் பாரதி. இவ்வாறே ஈராயிரமாண்டு இலக்கிய வரலாற்றில் மறுபேச்சுக்கு இடமின்றி அவர்களே தகிச்சிகரங்கள் என வழிமொழிவார் சிற்பி தி.சு.ந.வரையறையைக் காண்போம்.
“இந்நான்கிற்கும் ஊடிழையாக ஒரு பொதுமையான கருத்து நிலை மையங்கொண்டுள்ளது. அதாவது சாதி சமயச் சார்பற்ற ஒரு பொது மனித குல மேன்மை (Secular and universal Humanity ) அதனை அடியொற்றிய தமிழ் இனப்பெருமை (Tamil Ethos) என்பது மையமாக அல்லது செய்தி விடுப்பாக இருக்கின்றது. இவற்றின் உறுப்புகளில் அல்லது பகுதியில் சமய உண்மைகளும் சார்புகளும் இருக்கின்றன என்பது உண்மையே. ஆனால் இவை மொத்த நிலைப் படுகின்ற போது, பக்கச் சார்பான ஒற்றைச் சமய மேம்பாடு ( Religaus Hegemcony) என்ற கருத்து நிலை அழிந்து போய் விடுகிறது. தி.சு.நடராசன் (தமிழின் அடையாளம் ப.21)
இதிகாசங்கள் திராவிட மக்களை இழிவு படுத்துபவை என்கின்ற அடிப்படையில் கம்பராமாயணத்தை எதிர்த்து தீபரவட்டும் என இயக்கம் நடத்தியது திராவிட இயக்கம். எனவே கம்பராமாயணத்தைத் தவிர்த்த மேற்கட்டிய மூன்று பேரிலக்கியங்களை மட்டுமே அவ்வியக்கம் கொண்டாடி நின்ற தன் சூட்சுமமும் இதுவேதான். ஆக இத்தகு பேரிலக்கியம் யாவற்றையுமே பொருட்படுத்தாமல் ஒற்றைச் சயம மேம்பாட்டையே முன்னிறுத்தும் தேசிகருக்கு வாய்த்த பாற்கடலென்பது சைவச் சிற்றிலக்கிய மீன் தொட்டி மட்டுமே. வேறு வார்த்தையில் கூறுவதானால் ரசிகமணி இழை பின்னிய தன் வலையிலேயே தானும் சிக்கி உழலும் பரிதாபச் சிலந்தியே.
நான் உங்கள் முன் வைக்கும் ஒரே நிபந்தனை நான் கம்பன் என்று சொல்வதை நீங்கள் நம்ப வேண்டும் அவ்வளவே. இதற்கு உட்பட்டால் கம்பனின் இன்கங்களை உங்களுக்குக் காட்டுகின்றேன்.. இது கம்பர் இல்லை என்றால் அவ்வளவு தான். மேற்கொண்டு பேச்சில்லை – டி.கே.சி.
(கம்பர் தரும் ராமாயணம்)
நவீன உண்மை ஒன்று வெளியாகும் தருணத்தில் அதனை ஆவலோடு எதிர்கொள்ளுந்திராணி இல்லாமல் வெறுப்பவர்களை வெளிச்சந்தைக் கண்டு அலறும் ஆந்தைகள் எனப் பாரதி சுட்டிக் காட்டுவதே இங்கே மனத்தில் மின்வெட்டுகின்றது. சாமிநாத தேசிகராகட்டும் அல்லது டி.கே.சிதம்பரநாத முதலியாராகட்டும் இத்தகைய சைவமடச்சம்பிரதாய வாதிகளைப் பொறுத்தவரையில் அவர்கள் நம்புகிற கடவுளின் சாட்சிகள் மட்டுமே அவருக்குக் கிடைப்பதைப் போலவே அவர்கள் நம்புகிற இலக்கியங்கள் மட்டுமே அவர்களுக்கான மனசுவக்கும் மனோரம்மியமானவை ஆகிப் போகின்றன. அவர்களது கடவுள் நம்பிக்கையைப் பற்றிப் பேச நமக்கேதுமில்லை. ஆனால் நம்பிக்கைகளால் தீர்மானிக்கப் படுவதில்லை இலக்கியங்கள் என்று மட்டுமே நாமவர்களிடம் சுட்டி விடை பெறலாம் அவ்வளவே.
சாமிநாத தேசிகர் திருவாவடுதுறை மடத்தின் ஈசான (தலைமைத் தேசிகர் சிவஞான முனிவர் அதே மடத்தில் பெரும்புலவராய் வீற்றிருந்தவர். வைத்தியநாத தேசிகரின் இலக்கண விளக்கம் நூலுக்கு சிவஞான போதத்தின் உரைப்பகுதியில் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி என்னும் கண்டன நூலைச் சிவஞான முனிவர் எழுதினார். இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி பற்றிய இருபதிவுகளைக் காண்போம்.
“இலக்கிய இலக்கண மொழித்துறையில் வடமொழியாளர் அஞ்சத்தக்க வகையில் அம்மறுப்பு எழுந்தது சே.இராசேந்திரன் (ப.20)
“நம் தமிழ் இலக்கியவாதிகள் ஒருவரை ஒருவர் கடுமையாகத் தாக்கிக் கொள்கிற மரபை ஏற்படுத்தி வைத்த சிவஞான முனிவர் தன் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி நூலோடு காட்சி தருகிறார் இலக்கண விளக்கம் சொன்ன நூல்களை எல்லாம் சூறாவளியாகி அழிக்க வந்தார். நூல் முழுக்க ஒரு பாராட்டு கூட இல்லை. வெறுத்துப்போன சி.வை.தாமோதரனார் அநியாயக்கண்டனம் என்றார். வஸந்த் செந்தில் (சாளரம் ப.43) சிவஞான முனிவரைக் கொண்டு இலக்கண விளக்கச் சூறாவளியை வெளியிடச் செய்த திருவாவடுதுறை ஆதீனத்திடமே போராடி அவ்வாதீனப் பணியாகவே இலக்கண விளக்கம் மற்றும் சூளாமணி பதிப்புகளைச் சி.வை தாமோதரம்பிள்ளை வெளிக் கொணர்ந்தார். அவ்வாதீனத்திற்கும் தருமபுரி ஆதீனத்திற்குமிடையே பன்னூற்றாண்டுக் காலமாகப் புகைந்து கொண்டிருந்த பிணத்தின் பின்புலத்தில் மாறுபட்ட சித்தரிப்பைத் தரமுற்படும் கா.இரவிச்சந்திரன் சி.வை.தா.வின் பதிவையும் அதுபற்றிய ஓர் எதிரீடு பற்றியும் எழுதிச் செல்கின்றார்.
இஃது (இலக்கணவிளக்கம்) இவ்வாறு பிரசித்தி அடைந்து வருகையில் ஸ்ரீனிவாச பரம்பரைத் திருவாடுதுறை ஆதீனத்தார் சோழ நாட்டில் தமது ஆதீன மரபையொத்து சந்தான குரவர் வழித் தோன்றியமையானும், பலகாலும் பல விஷயங்களிலே தம்மோடு முரணிய தருமாதீனபுர சம்பந்தம் இதற்கு ஒரே வழி உண்மை பற்றி இதன் மகிமையைக் குறைக்க நினைத்தோ அல்லது நன்னூலின் பண்டைக் கொள்கையான் அதன்மேற் பச்சாத்தாபங் கொண்டோ நன்னூலை மேன்மைப்படுத்த எண்ணி அதற்கு தருமாபுராதீனத்துச் சங்கர நமச்சிவாயப் புலவரால் ஒரு விருந்தியுரை எழுதுவித்தும், அதுவும் நமச்சிவாயப் புலவரால் ஒருவிருத்தியுரை எழுதுவித்தும், அதுவும் போதாதென்று கண்டு, அம்முனிவரால் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி என்று ஓர் அநியாயக் கண்டனம் இயற்றுவித்து இந்நூலை நசுக்க முயல்வாராயினர் சி.வை.தாமோதரம்பிள்ளை.
சி.வை.தா.வின் இத்தாக்குதலுக்குத் திருவாவடுதுறை ஆதீனத்திற்கு நெருக்கமான சபாபதி நாவலர் தம்முடைய திராவிடப் பிரகாசகை என்னும் நூலின் முன்னுரையில் எதிர்த்தாக்குதலைத் தொடங்கினார்.
தமிழின் நிறமும் ஆரிய வர்ணமும்
வே.மு.பொதியவெற்பன்
நடுவண் அரசு தமிழுக்கான செவ்வியல் அங்கீகாரத்தை வழங்கியதை யொட்டி அதற்கெனச் செம்மொழித் தமிழாய்வு மைய நிறுவனத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அந்நிதி நிறுவன நல்கையில் பல்களை வளாகங்களிலும், கலை இலக்கியப் பண்பாட்டு அமைப்புகள் வாயிலாகவும் இதழைத் தொடர்ந்து ரவிக்குமார் ‘மணற்கேணி’ சார்பில் புதுவைப் பல்கலையுடன் இணைந்து இன்றைய தமிழ்ச் செவ்வியல் ஆய்வுகள் ‘தமிழும் சமஸ்கிருதமும்’ குறித்த ஆய்வரங்குகளை நிகழ்த்தி ஆய்வுக் கட்டுரைகளை மணற்கேணியிலும் வெளிவிட்டார்.
சமஸ்கிருதம் பிராந்திய அடையாள அரசியல் எழுச்சி பெற்ற போது தனது முக்கியத்துவத்தை இழக்க நேர்ந்தது. சமஸ்கிருதத்தைப் பிராமணர்களோடு சமமாக வைத்துப் பார்த்த காரணத்தால் சமஸ்கிருதப்படிப்பு என்பதே கேவலமானதாக, அவமானகரமானதாக ஆக்கப்பட்டு விட்டது என்று பொல்லாக் கருதுகிறார். ஆனால் இப்படியான சமஸ்கிருத எதிர்ப்பு எழுவதற்கு வரலாற்று ரீதியாக இருக்கும் காரணங்களைப் பொல்லாக் பிரிக்கத் தவறுகிறார் என்று தோன்றுகிறது. வெல்டன் பொல்லாக், ஹெர்மன் டீக்கன் ஆகியோரின் சங்க இலக்கியம் குறித்த விமர்சனங்கள் இதில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லப்பட வேண்டியவையாகும். அவர்களைப் போலவே சமஸ்கிருதப் புலமைக் கொண்ட ஜார்ஜ் ஹார்ட்டிடம் இருக்கும் நிதானமும் கொண்ட பார்வை அவர்களிடம் இல்லாமற் போனது ஏன் என்பது ஆய்வுக்குரியது ரவிக்குமார் (மணற்கேணி மார்ச்-ஏப்ரல் 2012) பொல்லாக் கருத்தாக ரவிக்குமார் குறிப்பிடுவன மாக்ஸ்முல்லா மனோபாவங்களையும் வரலாற்று முரண் நகையாகவுமே எஞ்சி நிற்கின்றன. தம்மைச் சமமாக வைத்துப் பார்க்க மறுக்கும், தமக்கு சமஸ்கிருதக் கல்வியை மறுதலிக்கும், தம்மொழியையும் பண்பாட்டையும் இழிவுபடுத்தும் அசமத்துவ வாதிகளை வேறு எவ்வாறு பாதிக்கப்பட்டோர் எதிர்கொள்ள வேண்டுமெனப் பொல்லாக்குகள் எதிர்பார்க்கின்றனர். மற்றைமைக்கு மறுக்கப்பட்டு மறைக்கப்பட்டமையால் தானே அவர்தம் வேதம் யாவும் மறை யெனப்பட்டன. ரகசிய அறிவாக அவர்களுக்கு மட்டுமே உரித்தானவைகளாகப் பேணப்பட்டவை தாமே மறையீறு வேத அந்தம் எனப்பட்ட உபநிடதம் யாவுமே மற்றைமையையே முற்றாக மறுதலிப்பது தானே சங்கரமாயை யான வேதாந்தம்.
“பின்னர் வேதத்தைக் கேட்குங்கால் காதுகளை உருக்கிய ஈயத்தினாலும் மெழுகினாலும் நிறைக்க வேதங்களை உச்சரிக்குங்கால் நாவை இரண்டாகச் சோதித்தல் வேண்டும் (கௌதம் 12.46) என்னும் ஸ்மிருதியானது வேதத்தைச் சிரவணம் செய்யும் சூத்திரர்களுக்குத் தண்டம் விதிக்கிறது. சுருதி ஸ்மிருதிகளினாற் சூத்திர சமீபத்தில் அத்தியாயனம் முதலியன செய்து நிவேதிக்கப்படுகின்றமையானும் வேதாந்திர விவரம் எங்கிருந்தாகும்? ஆகலின் எப்பிரகாரத்தினாலும் பிராமணர்க்கு எட்டாம் வயதிற் செய்யப்படும் உபநயன சமஸ்காரமின்றி வேதாத்தியாயனம் எவ்விடத்துவெர்க்கும் எய்தா தென்பது சித்தமாயிற்று. ஆகலின் சூத்திரர் பிரம்ம வித்தைக்கு அருகரல்லர்” (பிரம்ம சூத்திரம் சிவாத்துவித மாபாடியம் 1.3.39 காசிவாசி செந்திநாதைய்யர் மொழி பெயர்ப்பு 1907)
“உபநிசத்து என்றால் இரகசியம், 12 ஆண்டுக் குருகுலவாசம் செய்தபின் அருகில் உள்ளவர்களுக்குக் கேட்காத குரலில் மானாவனது காதின் மேல் குருவானவர் தம் வாய்வைத்துக் ‘குசு குசு’ வென்று மெல்லச் சொல்லுவது என்று பொருள். மற்ற எவருக்கும் சொல்லக்கூடாது என்பது கட்டளை” வெள்ளியங்காட்டான் புதுவினக்கம் ப.14) சோழர் வளர்த்த வேதக் கல்வி கடிகைக்கல்வி எனப்பட்டது. அவற்றின் தொடர் நீட்சியான வேதபாடசாலைகள் வரைலியான சமஸ்கிருதக் கல்வி என்பதும் பார்ப்பனார்க்கு மட்டுமே உரியதாயிருந்தது. பொதுவாக சமஸ்கிருதக் கல்வி என்பதே பெண்களுக்கும் சூத்திரர்களுக்கும் மறுதலிக்கப்பட்டது. இவை எல்லாவற்றிற்கும் மேலாகப் பார்ப்பனர் அல்லாதார் கல்விக்கே. அருகராகார் என ஒதுக்கப்பட்டனர். இதுவே இங்கு நிகழ்ந்தேறிய சரஸ்வதிக கடாட்சயத்தின் லெட்சணம்.
“பதினான்காம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த மணவாள மாமுனிவர் தமது முமுட்சுப்படி முன்னுரையில் : ஸ்ரீய பதிப்படி உபய தோஷமுமின்றிக்கே யிருந்தாகிலும் ஸமஸ்கிருத வாக்ய – பஹீளமா கையாலே பெண்ணுக்கும் பேதைக்கும் அதிகரிக்கப் போகாமையின் என்று குறிப்பிடுகிறார் (ப.40) பார்ப்பனர் தங்கள் பெண்களுக்குக் கூட இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கம் வரை சமஸ்கிருதம் கற்றுத்தரவில்லை. சென்னைப் பல்கலைக்கழகத்தில் சமஸ்கிருதம் வந்த போது கூட பெண்களுக்குக் கற்றுத்தர மறுத்து விட்டார்கள். தொ.பரமசிவன் (சமயங்களின் அரசியல் ப.99.100) இந்த நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தைச் சார்ந்த பத்தாண்டுகளில் மெட்ராஸ் யுனிவர் சிட்டியின் செனட் போன்ற உயர்மட்ட விவாதங்களில் தமிழை சமஸ்கிருதத்தைப் போலக் கருதக் கூடாது என்று கருதியவர்களின் பக்கம் இந்து நாளிதழ் நின்றிருக்கிறது. சமஸ்கிருதம் மட்டுமே செம்மொழி என்றும் தமிழ் ஒரு வெர்னாக்குலர் மட்டுமே என்றும் இந்து நாளிதழ் கருதி வந்திருக்கிறது தமிழவன் பாடத்திட்டத்திலும் சென்னை மாகாணத்திலும் சமஸ்கிருத எதிர்ப்பு எனப்பேசி நிற்போர் ஏனைக் காணப் புகுந்தாரில்லை. ஆதிக்கம் செலுத்தும் எதனையும் பாதிக்கப்பட்டோரும், காலகாலமாகக் கல்வி மறுதலிக்கப்பட்டோரும் எதிர்க்காமல் வேறென்ன செய்ய இயலும்?
“குருகுலக் கல்வி, குரு வீட்டில் கல்வி, திண்ணைப் பள்ளிக் கல்வி என்பதே பெரிதும் நடப்பில் இருந்தது. அரசின் பொறுப்பில் நடந்தவை தேவபாடசாலைகளே. அவை பார்ப்பனர்க்கு மட்டுமே. இந்த அமைப்பின் விளைவாக வெகுமக்கள் என்பவர்கள் கல்வி பற வாய்ப்பற்றவர்களாக இருந்தார்கள். தென்னிந்தியாவிலும் வட இந்தியாவிலும் இந்த நிலையே கி.பி.1800 வரை நீடித்தது”
“1840க்கு பிறகு எல்லாச் சாதியினரும் உத்தியோகம் பெறலாம் என்கிற வாய்ப்பு உண்டான பின்னரும் பார்ப்பனர்களே பெரும்பாலான உத்தியோகங்களைக் கைப்பற்றிக் கொண்டனர். வே.ஆனைமுத்து (வே.ஆ.கருத்துக்கருவூலம் தொகுதி வகுப்பு வாரி உரிமை)
இன்றைய சூழலில் செவ்விலக்கியம் பயிலும் மாணவர்களுக்கு மற்றொரு செம்மொழியேனும் தெரிந்திருக்க வேண்டும். அவ்வாறு தெரிந்திருந்தால்தான் அத்துடன் ஒப்பிட்டுச் செவ்விலக்கியக் கல்வியை முன்னெடுக்க இயலும். இந்த வகையில் சமஸ்கிருதப் பயில்பு பெரிதும் நன்மை பயக்கும். இவ்வாறு பன்மொழியறிவு, புலமை மரபு, இலக்கண இலக்கியப் பாரம்பரியம் என்கிற வகையில் ஒப்பீட்டாய்விற்கு உகந்ததாக கல்விப்புல வளாகங்களில் சமஸ்கிருதம் பரிந்துரைக்கப்படலாகின்றது. புலமைமரபில் பயில விரும்புவோர் பயிலட்டும். ஆனால் வழிபாட்டுணர்வின் காரணமாக உயர்த்தியோ தாழ்த்தியோ கூறும இருமுனைத் தவறுகள் நேராகின்றன.
“தம்ழ்ப்பழமை வழிபாடு எவ்வளவுக்குப் பாமரமானதோ, அவ்வளவு பாமரத்தனமானது தமிழைவிட சமஸ்கிருதம் சிறந்தது என்ற சமஸ்கிருத மனோபாவமும் இரண்டும் இலக்கியத்தின் சாபக்கேடான ஜாதியத்தில் பிறந்தவை” பிரேமின் (படிவம் 1981) “தமிழும் சமஸ்கிருதமும் ஆன்மீகப் பிணைப்பு கொண்டவை தமிழிலிருந்து சமஸ்கிருதத்துக்குப் போயிருப்பவை கூட அநாதிகாலத்தின் இனப்பாகுபாட்டை மீறிய தமிழ் ரிஷிகள் ஆரிய ரிஷிகள் ஆகியோரின் சங்கமம் எதனுடையதோ ஒரு வினாடி எனல் வேண்டும்” பிரேமின் (லயம்-12)
இந்தியக்கலை இலக்கியப் பாரம்பரிய மரபினை அனைத்திந்திய மரபான அடையாளப்படுத்தி (Pantnian Culture) ப் பெயரிட்டவர் கலாயோடு ஆனந்த குமாரசாமியே. ஆனால் அவர் சுட்டும் அனைத்திந்தியப் பொது மரபென்பது பிராமணியப்பண்பாட்டை முன்னெடுப்பது எனவே கலை விமர்சகர் மோனிகாவால் கணிக்கப்படுகின்றது (தீராநதி பத்தி) அவர் கணிப்பு விவாதித்தற்குரியதே மாற்றுத் தரப்பையும் காண்போம்.
நாடோடிகளாய் வேட்டையாடி ஊர்சுற்றி வாழ்ந்த ஆரியர்கள் நிலையாய் ஓரிடத்தில் தங்கி விவசாயம் வாணிபம் என்று நகர நாகரிகத்தோடு குடிமுறை வாழ்வை வாழ்ந்து வந்த திராவிடர்களின் கலாச்சாரத்துடன் கலந்து மோதி, முரணி, பின்னிட்டு முன்பாய்ந்து இரண்டுக்குமான ஓர் இந்தியக் கலாச்சாரத்தின் ஆரம்ப அடிப்படைகளை அரசியல் ஞானத்தை கலாமேதையை, விஞ்ஞான உள்ளுணர்வை கவிதாலயத்தை முதன்முதலாக இரண்டாம் நூற்றாண்டுகளில் வேத இலக்கியத்தின் மூலம் வெளிப்படுத்தினார்கள். மூலத்தன்மை யாரைப் பாதித்துத் தன்வயப்படுத்தியது இணைந்து பிணைந்த இந்தியத் தன்மை அன்றே பிறந்தது” தஞ்சை ப்ரகாஷ் (தஞ்சை ப்ரகாஷ் கட்டுரைகள் ப.104) ஒப்பீட்டாய்வென்னும் போது பொது மூலந்தேடுதல், வேற்றுமை உணர்தல் என்பன ஒப்பியன் நூலார் செல்வாக்குக் கோட்பாட்டிற்கு (Unfluence thecry) உரியனவே. இவ்வாறு பொதுவியப்பு, சிறப்பியல்பு பற்றிய கணிப்புகளைப் பொருட்படுத்தாது, பொது மரபைப்பற்றி மட்டும் பேசுவது சிறப்பியல்பு பற்றிய கணிப்புகள் விரிவாக என்னால் திருமந்திரம், சிறப்பியம் எனும் புலக்காட்சி (வைசோஷிகதர்வனம்) மாவோயிசம் இவற்றிற்கூடாக விளக்கப்பட்டுள்ளன (காண்க திராவிட இயக்க ஒவ்வாமை நோயிலிருந்தால்)
தமிழ், சமஸ்கிருதம் எனுமிரு மொழிகளிலும் வெளிப்படலாகும் இலக்கியங்கள், அறிவுத்தோட்டம், மெய்காண்முறை, ஆய்வு குறித்து விதந்தோசித் சுட்டும் பன்முகப் பார்வைகளைத் தொகுத்துக் காண்போம் கருமான், குயவன், தச்சன், நெசவாளி, உழவன் ஆகியோருக்குப் பயன்படக் கூடிய சமஸ்கிருத நூல் ஏதும் இல்லை. சமுதாயத்தில் உயர்ந்த இடங்களில் இருந்தவர்கள் பயன்படுத்திய நூல்களில் பயன்பாட்டுக்கும் செயல்முறைக்கும் சடங்கு, தத்துவம், இறையியல், கவிதை ஆகியனவே சமஸ்கிருத இலக்கியங்களில் பெரும்பகுதியாக உள்ளன. கோஸாம்பி அறிவு என்ற விஷயம் பற்றிப் பேசுகையில் மகாபாரதம், பாணிணி, கம்பராமாயணம், பக்தியிலக்கியம் என்பதை மட்டுமே கவனத்தில் கொள்ளாமல், இவை அனைத்தையும் கூடி வரச் செய்வதற்கு இன்றியமையாத பொருள் வகைச் செல்வங்களை உற்பத்தி செய்யும் உழவர்கள், கொத்தளனார்கள், கொல்லர், கருமார்கள், ஆலைத் தொழிலாளாளிகள் ஆகியோரிடம் மறைந்து கிடக்கும் அறிவையும் அறிவாக ஏற்றுக் கொள்ள வேண்டும் எஸ்.வி.ராஜதுரை – வ.கீதா (திராவிட தினமணியின் பார்ப்பணியம் ப.71)
நாம், நிலம், நீர், உழவு, குடில் மாடுகன்றுகள் இன்னும் இரும்புத் தொழில், நெசவுத் தொழில், மண்பாத்திரத் தொழில் என உளமொன்றி ஈடுபட்டுக் கொண்டிருந்த நிலையில் ஆரியரில் சிலர் பூமி, அந்தரிச்சம், வானம், திசைகள், திசை மூலங்கள், அக்கினி, வாயு, ஆதித்யன், சந்திரன், நட்சத்திரங்கள், நீர், செடி கொடிகள் என ஆராய்ந்தனர்” – வெள்ளியங்காட்டான் (புது வெளிச்சம் ப.37)
“உழவுக்கான ஏர்க்கலப்பையையும், வெயிலுக்கான குடையையும் கண்டறிந்த பாரம்பரியத் தமிழ் தொழில்நுட்ப அறிவின் கண்ணி வல்லத்தமாய் அறுக்கப்பட்டது என்று (அயோத்தி தாஸர்) தொடர்ந்து எழுத வந்தார். இரும்பு, தோல், மரம் போன்ற பொருட்களைப் பயன்படுத்தித் தொழிற்கருவிகளைச் செய்வோரைச் சமூகம் மதிக்கத் தவறியதாலேயே நமது பாரம்பரிய அறிவு சிதைந்ததாய்ச் சொல்லி வந்தார். டி.தருமராஜன் (புதிய காற்று ஜுன்-08) ஆரியம் என்ற சொல் மொழியால் சமஸ்கிருதத்தையும் இனத்தால் ஆரியரையும், பண்பாட்டால் வேதாந்தத்தையும், சாதியால் பிராமணரையும் சுட்டி நிற்பதே. ஆரியன் தமிழன் என முதன் முதலில் பக்தியிலக்கிய வாயிலாக அப்பராலேயே ஆளப்பட்டதென்பர்.
ஆரியந் தமிழோடு இசையானவன் ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய் என்று நாவுக்கரையர் இருமொழிக்கும் பண்பாட்டிற்கும் பொதுவான ஒத்த நிலையில் இறைவனைக் கண்டார். மற்றும் தமிழன் எனும் சொல்லை முதன் முதலில் படைத்து தமிழ் இன உணர்விற்கு அவர் வித்திட்டார். சே.இராசேந்திரன் (தமிழ்க்கவிதைகளின் திராவிட இயக்கத்தின் தாக்கம் ப.9)
கடவுள் எப்படி இருக்கிறான்? வடநாட்டில் இருந்து வந்த ஆரியக் கடவுள் இல்லை. நீ பாகவதம் படிக்க வேண்டாம். பாலி மொழி படிக்க வேண்டாம். அவன் ஆரியன் கண்டாய் தமிழன் கண்டாய் என்கிறார்கள் பக்தி இயத்தார். எதிர்வைத் தெளிவாக முன்வைக்கிறார்கள். ஆரியம் என்றால் இன்றைக்குள்ள பொருள் அல்ல, ஆரியம் என்றால் சமணம். அவர்கடைய கடவுள் ஆரியன், நம்முடைய கடவுள் ஆரியனாகவும் இருக்கிறான். தமிழனாகவும் இருக்கிறான். தமிழன் என்ற இன உணர்வோடு வைக்கப்பட்ட வார்த்தை இது- தொ.பரமசிவன் (ப.143)சைவ சமயத்திற்கு ஊடாக வெளிப்பட்ட இன உணர்வை எடுத்துக்காட்டும் பாங்கில் இருவரும் குறிப்பிடுவது மனங்கொள்ளத்தக்கதே ஆனால் ஆரியம் என்றால் சமணம் எனும் தொ.ப.வின் பார்வை ஏற்புடையதன்று. அவ்வாறு கொள்வதாயின் ஆரியன் கண்டான், தமிழன் கண்டாய் என்பதற்குப் பொருந்துமாறு ஆரியந் தமிழோடு இசையானவன் என் கையில் பொருந்துமாறில்லை. ஆரியம் சமணம் எனில் இளங்கோவடிகளும் சமணத்தமிழ் இலக்கண இலக்கியக் கொடையாளர் யாவரும் ஆரியரே? மாறாக தென்னாடுடைய சிவனே போற்றி. எந்நாட்டவர்க்கும் இறைவன் என்பதுதானே சைவ சமய நிலைப்பாடு. எனவே வேறு வாத்தையில் கூறுவதானால் சிவனே ஆரிய வேதாந்த சித்தாந்த சமரச சன்மார்க்கத்தை (வேதம், பொது ஆகமம் சிறப்பை வலியுறுத்துவதாக நானதளனை அர்த்தப்படுத்தி கொள்கின்றேன்.
“பரிமேலழகர் உரையில் கொள்ளத்தக்கன பல உள. எனினும் அதன் நிறம் தமிழன்று. வள்ளுவர் கூறிய பொது அறத்தை ஒது குலத்துக்கு ஒரு நீதி கூறும் மனு முதலிய நூலிற் காண்கவென்று அது கற்பிக்கின்றது. பெண்கல்வி வேண்டாமென்று பேசுகின்றது. காமத்துப்பாலும் வடவர் வழித் தென்கிறது. அதனால் தமிழரது பண்டைப் பெருமை நெறி மறைவுற்து வருகைக் கொற்கை மதிப்புறுவதாயிற்று.
கா.சு.பிள்ளை தமிழின் நிறமென்றும் தமிழரது பண்டைப் பெருநெறி என்றும் வள்ளுவர் கூறும் பொது அறத்தையே அளிக்கப்டுத்துகின்றார். பிறப்பொக்கும் எல்லா உயிர்க்கும் எனும் வாழ்வறகே தமிழின் நிறமாகும். வர்ணதர்மமே ஆரியத்தின் வர்ணமாகும்.
***********
17-ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவை பியோக விவேகம் இலக்கண விளக்கம், இலக்கணக் கொத்து எனும் இலக்கண நூல் மூன்றுமாம். முறையே இவற்றின் ஆசிரியர்களான சுப்பிரமணிய தீட்சிதரும் வைத்தியநாத தேசிகரும், சாமிநாததேசிகரும் தமிழின் இலக்கண இலக்கியங்கள் சமஸ்கிருதத்தைப் பின்பற்றி எழுந்தனவே எனதும் நிலைப்பாட்டில் நின்றோரே இவருள்ளும் சாமிநாத தேசிகர் தமிழில் யாதுமில்லை என்னும் அளவிற்கு மற்றிருவரைக் காட்டிலும் மடிதந்து முந்தற்றவர்.
“அன்றியும் தமிழ்நூற் களவிலை அவற்றுள்
ஒன்றே ஆயினும் தனித்தமிழ் உண்டோ?
அன்றியும் அய்ந்தெழுத் தானொரு பாடையென்று
அறையவு நாணுவர் அறியுடை யோரே
ஆகையால் யானும் அதுவே அறிக
வடமொழி தமிழ்மொழி யெனுமிரு மொழியினும்
இலக்கணம் ஒன்றே என்றே எண்ணுக (பாயிரம்)
“வடநூலை விட்டுத் தனியே தமிழ் நடவாது சியமமே என்பது தோன்ற வடநூல் வழி கலவாதே என்பது முதலாக, யானும் அதுவே என்பதீறாக வினா விடைவிற் கூறினோம்”
சாமிநாத தேசிகர் (இலக்கணக் கொத்து மூலமும் உரையும் ப.8.9.11) இதனையொட்டி மொழிநூல் பயிற்சி அற்றது. வரலாற்றுப் பார்வையற்றது வடமொழிக் கொடுங்கோலாட்சிக்கான சான்தாரம் எனவாங்கு காலந்தோறும் எழுந்த எதிர் வினை தரப்புகளை சே.இராசேந்திரன் தம்நூலில் ஆங்காங்கே எடுத்துரைக்கிறார்.
பாஷைநூல் எனும் அரிய சாஸ்திரத்தின் பயிற்சியும் சரித்திரக் கண்ணும் இல்லாத குறைவினா லெழுந்த பொருந்தாக் கூற்றுக்களா மென்பது திண்ணம் – வி.கோ.சூரிய நாராயண சாஸ்திரியார் (தமிழ் மொழியின் வரலாறு-ப.30)
“மொழி நூலுணர்ச்சியற்ற சுவாமி நாத தேசிகர் தமிழுக்குச் சிறப்பான உரிய எ, ஞ, ழ, ற, ன என்ற எழுத்துக்களால் ஒரு மொழி இருக்கவும், முடியுமா என்ற கேள்வி கேட்கவுந் துணிந்தார். (ப.88) “இவை எல்லாம் தமிழ்மொழி யுலகில் வடமொழி கொடுங்கோலாட்சிபுரிந்து வந்தது என்பதற்குத் தக்க சான்றாகும். இக்கொடுங்கோலாட்சியை எதிர்க்கத் தூய தமிழ்க் கிளர்ச்சி தோன்றியதாயின் அது நியாயமே”
-எஸ்.வையாபுரிப்பிள்ளை (தமிழின் மறுமலர்ச்சி ப.89)
“மொழிகள் ஒன்றோடொன்று கலக்கப் பெறுவதற்கு அவற்றை வழங்கும் மக்களின் நாகரிகமே வழியாயிருந்தலால் நாகரிகம் வாய்ந்த் எந்த மொழியும் பிறமொழிக் கலப்பில்லாமல் இருத்தல் இயலாது... இங்ஙனம் காணப்படுதல் தமிழ்மொழியின் நாகரிகச் சிறப்பையும் அதன் வளப்பத்தினையும் காட்டுகின்றதே யல்லாமல், அதற்கு அது தாழ்தலைக் குறிக்கின்றதில்லை, இதனைச் சிறிதும் உரைமாட்டாமல் நாமிநாத தேசிகர், ஒன்றே யாயினும் தனித்தமிழ் உண்டோ எனக் கூறியது வெற்றார வாரமின்றிப் பிறிதென்னை?”
- மறைமலையடிகள் (தமிழில் பிறமொழிக் கலப்பு ப.4) வடமொழிக் கொடுங்கோலாட்சி தூயதமிழ் கிளர்ச்சி என்றெல்லாம் இருத்தல் இயலாதென மறைமலையடிகள் பேசிநிற்பதும் விசித்திர முரண்நகையாய் இவற்றிக்கூடாகக் காணக்கிடக்கின்றன.
“சாமிநாத தேசிகரின் வடமொழி தமிழ்மொழி யெனுமிரு மொழியின் இலக்கணமுமொன்றே யென்றெண்ணுக என அமைந்த பாயிரத்தை மிக வன்மையாத் தொல்காப்பியச் சூத்திர விருத்தியில் (சிவஞான முனிவர் கண்டிக்கிறார்)
“ஐந்திர நோக்கிற் தொகுத்தா எனின் தமிழ் மொழிப் புணர்ச்சிக் கண்படும் செய்கைகளும், குறியீடுகளும் வினைக் குறிப்பு, வினைத் தொகை முதலிய சில சொல் இலக்கணங்களும், அகம் புறமென்னும் பொருட்பாடுகளும், குறிஞ்சி, வெட்சி முதலிய திணைப்பாகு பாடுகளும் அவற்றின் பகுதிகளும், வெண்பா முதலிய செய்யுளிலக்கணமும் இன்னோரென்ன பிறவும் வடமொழியாற் பெறப்பாடமையானும்” என்னும் உரையில் தமிழ் மொழியின் செய்யுளிலக்கணம், பொருளிலக்கணம் எல்லாமே தனித்தன்மையுடையன, அவற்றில் வடமொழியின் செல்வாக்குச் சிறிதுமில்லை” என்பதை அவர் (தமிழ்க் கவிதையில் திராவிட இயக்கத்தின் தாக்கம் ப.27)
இருமொழிக்கும் இலக்கணம் ஒன்றே என்ற இலக்கணகொத்தை மறுத்து, தமிழ்மொழி இலக்கணத் தனிச்சிறப்பில்புகள் இவை இவை எனச் சிவஞான முனிவர் இனம் காண்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும்.
மற்றொரு கோணத்தில் மடங்களின் வாயிலான கல்விச் சூழலூடே ஊடாடிக் கிடக்கின்ற சமயச் சார்பு, சமயக் காழ்ப்பு இவற்றைப் பற்றிப் பேசுமுகமாக ஆ.சிவசுப்ரமணியன் சித்திரிப்பதைக் காண்போம்.
“சங்க காலத்தில் மன்றங்களில் பயிற்றுவிக்கப்பட்ட கல்வியானது கடிகைகள், மடங்கள் மற்றும் கோயில்களுக்குள் நுழைந்த பின்னர் அதுதான் சமயச் சார்பற்ற தன்மையை இழந்து, சமயம் சார்ந்த கல்வியாக மாறி விட்டது. அத்துடன் மநுதாமத்தை உள்வாங்கி கல்வியைப் பலருக்கு எட்டாக்கனியாக்கி விட்டது செய்யுள் இலக்கணம் கூற வந்த பாட்டியல் நூல்கள், சாதி வேறு பாடுகளை யாப்பு வகையிலும் புகுத்தின. பாடல்களின் எண்ணிக்கையளவும் எழுதப்படும் ஓலையின் நீளமும் கூட சாதியடிப்படையில் வரையறுக்கப்பட்டன. இதன் விளைவாக நம் இலக்கியக் கல்வி என்பது சமயம் சார்ந்த கல்வியாக படிப்படியாக மாற்றமடைந்தது. சமயம் சார்ந்த புராணங்களிலும் சிற்றிலக்கியங்களிலும் இலக்கிய கல்வியில் சிறப்பிடம் பெற்றன. சமயக் காழ்ப்புணர்வினால் சிறந்த இலக்கிணங்களைப் புறக்கணிக்கும் நிலையும் கூட உருவானது – ஆ.சிவசுப்ரமணியன் (உங்கள் நூலகம் ஜுலை-08) அதற்கான எடுத்துக்காட்டாக இலக்கணக் கொததிலிருந்து சுட்டிக்காட்டுகின்றார். அதில் சாமிநாத தேசிகர் தப்பித்தவறிச் சுட்டிக்காட்டிய ஒரே ஒரு சித்தர்பாடல்கள் தவிர சைவ சமய சாத்திர தோத்திர நூல்களை மட்டுமே உச்சிமேற் கொண்டாடி நிற்கின்றார். வேதத்தை அபௌருஷய (கடவுளாற் படைக்கப் பட்டது) எனப் புனிதங்கற்பிப்பதைப் போலவே தேசிகரும் திருவாசகத்திற்குப் புனிதங் கற்பிக்கின்றார்.
மாணிக்க வாசகர் அறிவாற் சிவனே யென்பது திண்ணம் அன்றியும், அழகிய சிற்றம்லபமுடையான் (சிவபெருமான்) அவர் (மாணிக்க வாசகர்) வாக்கிற கலந்திருந்து, அருமைத் திருக்கையாலெழுதினார். அப்பெருமையை சோக்காது. சிந்தாமணி, மாக்கதை முதலிவற்றோடு, சேர்த்துச் செய்யுள்களோ டொன்றாக்குவர். அம்மட்டோ இறையனார் அகபொருள் முதலான இலக்கணங்களையும், தேவாரம், திருவாசகம், திருவிசைப்பா, திருப்பல்லாண்டு, பெரியபுராணம், சிவஞானபோதம், சிவஞான சித்தியார், சிவப்பிரகாசம், பட்டினத்துப் பிள்ளையார் பாடல் முதலிய இலக்கியங்களையும் ஒரு பொருளாக எண்ணாது நன்னூல், சின்னூல், அகப்பொருள், காரிகை அலங்காரம் முதலிய இலக்கணங்களையும், பத்துப்பாட்டு, எட்டுத்தொகை, பதினென்கீழ்க்கணக்கு, இராமன் கதை, நளன்கதை, அரிச்சந்திரன் கதை முதலிய இலக்கியங்களையும், ஒரு பொருளாக எண்ணி, வாணாள் வீணாகக் கழிப்பார். அவர் இவைகளிருக்கவே அவைகளை விரும்புதலென்னெனின், பாற்கடலுட் பிறந்து அதனுள்ளே வாழு மீன்கள், அப்பாலை விரும்பாது வேறு பலவற்றை விரும்புதல் போல அவரதியற்கை என்க சாமிநாத தேசிகர் (இலக்கணக் கொத்து – ஏழாம் நூற்பா உரை)
இத்தகைய சாமிநாத தேசிகரின் குரலுடைய தொடர்நீட்சயாகவே இரசிக மணி டி.கே.சி.யின் குரலுங்கூட எதிரொலிக்கலாகின்றது. தருமபுரம் மடத்திலவர் இரண்டு நாளாகத் தங்க நேர்ந்த போது மகாசந்நிதானம் நடத்தும் பூஜையான பக்தியாலும் ரம்மியத்தாலும் அவருக்கு வாய்த்த மனசுவலிக்கும் அழகானந்த லயிப்பு அவருக்கு சாந்தி நிகேதனத்தில் கிட்டவில்லையாம். கிறித்து மாக்க சாயலான வறட்சி, நம்மவர்கள் பொருள்புரியாமல் கிரியைகளை வெற்றிச் உடங்காகி விடுகின்றனர் என்கிற ஆதங்கத்தில் ரசிகமணி புலம்புகின்றார்.
எல்லாம் கிளிப்பிள்ளை மயம், சமஸ்கிருதம் விட்ட பாக்கியை இங்லீஸ் வந்து பூர்த்தி செய்துவிட்டது. ஆனால் சங்க நூல்கள் வந்து அவர்களை ஒன்றும் செய்யவில்லை. அவ்வளவுக்கு அவர்கள் தப்பினார்கள் நமக்கோ ஓம்குண்டம் சமஸ்கிருதம் இங்லீஸ், சங்கத்தமிழ் நாலுமே வந்து குட்டிச்சுவர் அடித்து விட்டன. உண்மையில் கிரியைகள் சந்தோஷத்தை உண்டுபண்ண வேண்டும். பொருள் இருக்க வேண்டும். எல்லோரும் அனுபவிக்க வேண்டும். இதற்கெல்லாம் நேர்மாறாக நம்மை வறிம்சைக்கு உள்ளாக்குகின்றன. அர்த்தமில்லாமல் பேசுகிறது என்பது அளவற்ற கேட்டுக்கு விளை நிலம். நயனில சொல்லினும் சொல்லுக சான்றோர் பயனில சொல்லாமை நன்று என்கிறார் குறளாசிரியர். இப்போது எங்கே பார்த்தாலும் பயனில சொல்லத்தானே காண்கிறோம். காரணம் மேலே சொன்னபடி மூன்று வடமொழி, இங்லீஸ் செந்தமிழ் டி.கே.சி.(ரஸஞ்ஞானி ப.35, 36, 38) சங்க இலக்கியம் சிலம்பு, திருக்குறள், கம்பராமாயணம், நான்கையும் பேரிலக்கியங்கள் ஆக வரையறுப்பார் தி.சு.நடராசன், தாமறிந்த புலவரிலே கம்பன், வள்ளுவர், இளங்கோவைப் போல் பூமிதனில் யாங்கணுமே பிறந்ததில்லையெனக் கொண்டாடுவார் பாரதி. இவ்வாறே ஈராயிரமாண்டு இலக்கிய வரலாற்றில் மறுபேச்சுக்கு இடமின்றி அவர்களே தகிச்சிகரங்கள் என வழிமொழிவார் சிற்பி தி.சு.ந.வரையறையைக் காண்போம்.
“இந்நான்கிற்கும் ஊடிழையாக ஒரு பொதுமையான கருத்து நிலை மையங்கொண்டுள்ளது. அதாவது சாதி சமயச் சார்பற்ற ஒரு பொது மனித குல மேன்மை (Secular and universal Humanity ) அதனை அடியொற்றிய தமிழ் இனப்பெருமை (Tamil Ethos) என்பது மையமாக அல்லது செய்தி விடுப்பாக இருக்கின்றது. இவற்றின் உறுப்புகளில் அல்லது பகுதியில் சமய உண்மைகளும் சார்புகளும் இருக்கின்றன என்பது உண்மையே. ஆனால் இவை மொத்த நிலைப் படுகின்ற போது, பக்கச் சார்பான ஒற்றைச் சமய மேம்பாடு ( Religaus Hegemcony) என்ற கருத்து நிலை அழிந்து போய் விடுகிறது. தி.சு.நடராசன் (தமிழின் அடையாளம் ப.21)
இதிகாசங்கள் திராவிட மக்களை இழிவு படுத்துபவை என்கின்ற அடிப்படையில் கம்பராமாயணத்தை எதிர்த்து தீபரவட்டும் என இயக்கம் நடத்தியது திராவிட இயக்கம். எனவே கம்பராமாயணத்தைத் தவிர்த்த மேற்கட்டிய மூன்று பேரிலக்கியங்களை மட்டுமே அவ்வியக்கம் கொண்டாடி நின்ற தன் சூட்சுமமும் இதுவேதான். ஆக இத்தகு பேரிலக்கியம் யாவற்றையுமே பொருட்படுத்தாமல் ஒற்றைச் சயம மேம்பாட்டையே முன்னிறுத்தும் தேசிகருக்கு வாய்த்த பாற்கடலென்பது சைவச் சிற்றிலக்கிய மீன் தொட்டி மட்டுமே. வேறு வார்த்தையில் கூறுவதானால் ரசிகமணி இழை பின்னிய தன் வலையிலேயே தானும் சிக்கி உழலும் பரிதாபச் சிலந்தியே.
நான் உங்கள் முன் வைக்கும் ஒரே நிபந்தனை நான் கம்பன் என்று சொல்வதை நீங்கள் நம்ப வேண்டும் அவ்வளவே. இதற்கு உட்பட்டால் கம்பனின் இன்கங்களை உங்களுக்குக் காட்டுகின்றேன்.. இது கம்பர் இல்லை என்றால் அவ்வளவு தான். மேற்கொண்டு பேச்சில்லை – டி.கே.சி.
(கம்பர் தரும் ராமாயணம்)
நவீன உண்மை ஒன்று வெளியாகும் தருணத்தில் அதனை ஆவலோடு எதிர்கொள்ளுந்திராணி இல்லாமல் வெறுப்பவர்களை வெளிச்சந்தைக் கண்டு அலறும் ஆந்தைகள் எனப் பாரதி சுட்டிக் காட்டுவதே இங்கே மனத்தில் மின்வெட்டுகின்றது. சாமிநாத தேசிகராகட்டும் அல்லது டி.கே.சிதம்பரநாத முதலியாராகட்டும் இத்தகைய சைவமடச்சம்பிரதாய வாதிகளைப் பொறுத்தவரையில் அவர்கள் நம்புகிற கடவுளின் சாட்சிகள் மட்டுமே அவருக்குக் கிடைப்பதைப் போலவே அவர்கள் நம்புகிற இலக்கியங்கள் மட்டுமே அவர்களுக்கான மனசுவக்கும் மனோரம்மியமானவை ஆகிப் போகின்றன. அவர்களது கடவுள் நம்பிக்கையைப் பற்றிப் பேச நமக்கேதுமில்லை. ஆனால் நம்பிக்கைகளால் தீர்மானிக்கப் படுவதில்லை இலக்கியங்கள் என்று மட்டுமே நாமவர்களிடம் சுட்டி விடை பெறலாம் அவ்வளவே.
சாமிநாத தேசிகர் திருவாவடுதுறை மடத்தின் ஈசான (தலைமைத் தேசிகர் சிவஞான முனிவர் அதே மடத்தில் பெரும்புலவராய் வீற்றிருந்தவர். வைத்தியநாத தேசிகரின் இலக்கண விளக்கம் நூலுக்கு சிவஞான போதத்தின் உரைப்பகுதியில் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி என்னும் கண்டன நூலைச் சிவஞான முனிவர் எழுதினார். இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி பற்றிய இருபதிவுகளைக் காண்போம்.
“இலக்கிய இலக்கண மொழித்துறையில் வடமொழியாளர் அஞ்சத்தக்க வகையில் அம்மறுப்பு எழுந்தது சே.இராசேந்திரன் (ப.20)
“நம் தமிழ் இலக்கியவாதிகள் ஒருவரை ஒருவர் கடுமையாகத் தாக்கிக் கொள்கிற மரபை ஏற்படுத்தி வைத்த சிவஞான முனிவர் தன் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி நூலோடு காட்சி தருகிறார் இலக்கண விளக்கம் சொன்ன நூல்களை எல்லாம் சூறாவளியாகி அழிக்க வந்தார். நூல் முழுக்க ஒரு பாராட்டு கூட இல்லை. வெறுத்துப்போன சி.வை.தாமோதரனார் அநியாயக்கண்டனம் என்றார். வஸந்த் செந்தில் (சாளரம் ப.43) சிவஞான முனிவரைக் கொண்டு இலக்கண விளக்கச் சூறாவளியை வெளியிடச் செய்த திருவாவடுதுறை ஆதீனத்திடமே போராடி அவ்வாதீனப் பணியாகவே இலக்கண விளக்கம் மற்றும் சூளாமணி பதிப்புகளைச் சி.வை தாமோதரம்பிள்ளை வெளிக் கொணர்ந்தார். அவ்வாதீனத்திற்கும் தருமபுரி ஆதீனத்திற்குமிடையே பன்னூற்றாண்டுக் காலமாகப் புகைந்து கொண்டிருந்த பிணத்தின் பின்புலத்தில் மாறுபட்ட சித்தரிப்பைத் தரமுற்படும் கா.இரவிச்சந்திரன் சி.வை.தா.வின் பதிவையும் அதுபற்றிய ஓர் எதிரீடு பற்றியும் எழுதிச் செல்கின்றார்.
இஃது (இலக்கணவிளக்கம்) இவ்வாறு பிரசித்தி அடைந்து வருகையில் ஸ்ரீனிவாச பரம்பரைத் திருவாடுதுறை ஆதீனத்தார் சோழ நாட்டில் தமது ஆதீன மரபையொத்து சந்தான குரவர் வழித் தோன்றியமையானும், பலகாலும் பல விஷயங்களிலே தம்மோடு முரணிய தருமாதீனபுர சம்பந்தம் இதற்கு ஒரே வழி உண்மை பற்றி இதன் மகிமையைக் குறைக்க நினைத்தோ அல்லது நன்னூலின் பண்டைக் கொள்கையான் அதன்மேற் பச்சாத்தாபங் கொண்டோ நன்னூலை மேன்மைப்படுத்த எண்ணி அதற்கு தருமாபுராதீனத்துச் சங்கர நமச்சிவாயப் புலவரால் ஒரு விருந்தியுரை எழுதுவித்தும், அதுவும் நமச்சிவாயப் புலவரால் ஒருவிருத்தியுரை எழுதுவித்தும், அதுவும் போதாதென்று கண்டு, அம்முனிவரால் இலக்கண விளக்கச் சூறாவளி என்று ஓர் அநியாயக் கண்டனம் இயற்றுவித்து இந்நூலை நசுக்க முயல்வாராயினர் சி.வை.தாமோதரம்பிள்ளை.
சி.வை.தா.வின் இத்தாக்குதலுக்குத் திருவாவடுதுறை ஆதீனத்திற்கு நெருக்கமான சபாபதி நாவலர் தம்முடைய திராவிடப் பிரகாசகை என்னும் நூலின் முன்னுரையில் எதிர்த்தாக்குதலைத் தொடங்கினார்.
