New Indian-Chennai News + more

[ திருக்குரான் வெளிப்பட்ட ஆவேச நிலை குறித்த யோகியர்/சித்தர் பார்வை ]

இஸ்லாத்தைப் பற்றிய விவாதங்களின் போது, பெரும்பாலான முஸ்லிம் அல்லாதோரும் முந்தய முஸ்லிம்களும், இஸ்லாத்தின் பாதகமான அனுகுமுறைகள் - குறிப்பாக பெண்கள், முஸ்லிம் அல்லாதோர் குறித்த இஸ்லாத்தின் பார்வைகள் போன்றவற்றை குறித்தே கவனம் செலுத்துகின்றனர். ஆனால், நாம் கவனிக்க வேண்டியது என்னவென்றால் இஸ்லாம் என்பது முதலாவதாக நம்பிக்கையின் மார்க்கம் - சில உண்மை விளம்பல்களின் மீது கட்டமைக்கப்பட்டது அது. இதன் பின்னரே அது ஒழுக்கம் குறித்த  கட்டுப்பாடுகள், அவற்றின் அடிப்படையிலான செயல்பாடுகள் அடங்கிய மதம். ஆகவே, இஸ்லாம் வாழ்வதும் வீழ்வதும் இரண்டு நம்பிக்கைகள் - உண்மை விளம்பள்களைச் சார்ந்திருக்கின்றது. அவையாவன:

1. பிரபஞ்சத்தைப் படைத்த ஏக இறைவன் அல்லாஹ்வே. அவரைத் தவிர வேறு கடவுள் இல்லை.

2. மனித குலத்திற்கு அல்லாஹ்வால் அனுப்பப்பட்ட கடைசி நபி(மனிதர்களுக்கு கடவுளின் கட்டளைகளை கொணர்ந்துரைக்கும் இறைத்தூதர்) முகம்மது அவர்கள். இந்த முகம்மது மூலமாக அல்லாஹ் மனித குலத்திற்கான தமது இறுதி போதனைகளை அனுப்பிவைத்தார். முகம்மது அவர்களின் 40ஆவது வயதிலிருந்து( கி.பி 610) சாகும் வரை(கி.பி 632),  திருக்குரான் என்று அழைக்கப்படும் இந்த மனித குலத்திற்கான வழிகாட்டுதல்கள்-கட்டளைகள், தொடர்ந்து "வெளிப்படுத்தப்பட்டன".

இதில், முதல் நம்பிக்கை கடவுளின் மாண்புகள் சம்பந்தப் பட்டது. இந்நம்பிக்கையில் இஸ்லாத்திற்கும் ஏனைய ஓரிறைக் கோட்பாடு கொண்ட மதங்களுக்கும் ஒப்புமை ஏற்படலாம். பன்முகத்தன்மை அதிகம் விரவிக் கிடக்கும் இந்து மதத்தோடு கூட சில அர்த்தப்படுத்தல்களுக்குப்பின் ஒப்புமை ஏற்படலாம்("ஒரே உண்மையை சான்றோர் பல பெயர்களில் அழைக்கின்றனர்"). ஆனால், இரண்டாவது நம்பிக்கைதான் இஸ்லாத்தை ஏனைய மதங்களிலிருந்து பிரித்துக் காண்பிக்கின்றது - இந்நம்பிக்கை முகம்மது அவர்களின் நபித்துவம் பற்றியது.

முதன் முதலாக காஷ்மீர் ஹெரால்டில் 2002-2003ல் வெளிவந்த இந்த முதல் கட்டுரையானது, முஸ்லிம் அல்லாதோரின் பார்வையில், இந்த இஸ்லாத்தின் அடிப்படை நம்பிக்கை குறித்து ஆய்ந்தது. இக்கட்டுரையானது முகம்மது அவர்களின் நபித்துவம் குறித்த இந்துப் பார்வையை பிரதிபலிக்கும்.

காலனிக்காலத்திற்கு முன்னர் இந்துக்கள் இஸ்லாம் குறித்த புரிதல்களை பெரும்பாலும் கொண்டிருக்கவில்லை, அதிலும் குறிப்பாக இஸ்லாத்தின் ஆதார அடிப்படையான முகம்மது அவர்களின் நபித்துவம் குறித்து எந்தவித அபிப்ராயமும் இந்துக்களிடையே நிலவியதாகத் தெரியவில்லை. 1875ல் ஆரிய சமாஜத்தை தோற்றுவித்த சுவாமி தயானந்த சரஸ்வதி அவர்கள் தாம் முதன் முதலாக இஸ்லாத்தைப் பற்றியும் திருக்குரானைப் பற்றியும் கடுமையான விமர்சனங்களை முன்வைத்தார். அவர் பெரும்பாலும் திருக்குரானின் முரண்பாடுகள், பகுத்தறிவிற்கொவ்வாத நம்பிக்கைகள், கொடூரமான கட்டளைகள் குறித்தே தமது விமர்சனங்களை வெளிப்படுத்தினார். பின்னர், ஆரிய சமாஜத்தின் விமர்சனங்கள் முகம்மது அவர்களின் கொடுங்கோன்மை, அவரது ஒழுக்கமற்ற தனிப்பட்ட வாழ்வு ஆகியவற்றையே மையமாகக் கொண்டு விளங்கின (உதாரணமாக ராஜ்பால் அவர்களின் " ரங்கீலா ரசூல்" - இது முகம்மது அவர்களின் பாலியல் வாழ்க்கை பற்றியது). ஆனால், இவையெல்லாம் இஸ்லாத்தில் இறைவனின் வசனங்கள் "வெளிப்பட்ட" விதத்தை கவனிக்க வில்லை.

இஸ்லாத்தின் மூல நம்பிக்கையை ஆழ்ந்து கவனித்தோமானால், அடிப்படை நம்பிக்கையானது முகம்மது அவர்களின் இறை ஆவேசம் பற்றியது எனக் காணலாம். முகம்மது அவர்கள் அடிக்கடி இறையுணர்வு மிகுந்ததோர் ஆவேச நிலைக்கு(வஹி) சென்று அல்லாஹ்வின் கட்டளைகளை கேட்டு பிறருக்கு உரைப்பார். சமீப காலங்களில் இஸ்லாத்தை ஆய்வு செய்யும் இந்து ஆய்வாளர்கள், முகம்மது அவர்களின் சமகாலத்தவர்கள் - வஹியை நேரில் கண்டவர்கள் இந்த ஆவேசம் குறித்த ஐயங்களை வெளிப்படுத்தியிருப்பதைக் கண்டு வஹி குறித்த தமது சந்தேகங்களை இவை நிரூபிப்பதாகக் கருதுகின்றனர்: "முகம்மது அவர்களின் விமர்சனத்தை உதாசீனம் செய்துவிட்டு தமது கடவுள் நம்பிக்கைகளில் உறுதியாக நின்றனர் மக்கா நகர்வாசிகள். அல்லாஹ் கூறுகிறார்: 'அல்லாஹ்வைத் தவிர மெய்யான நாயகன் இல்லை என்று உரைத்தும் இவர்கள் அதை ஏற்கவில்லை. அவர்கள் சொன்னார்கள்:'ஒரு பைத்தியக்கார மனிதருக்காக நாங்கள் எங்கள் தெய்வங்களைக் கைவிட்டு விடுகிறவர்களா?'(திருக்குரான் வசனங்கள் 37:35-36) 'அன்றியும் தங்களிடமிருந்தே அச்சமூட்டி எச்சரிப்பவர் தங்களிடம் வந்தது குறித்து ஆச்சர்யமடைந்தனர்; " இவர் ஒரு சூனியக்கார பொய்யர்" என்று அவர்கள் கூறினர்'(திருக்குரான் வசனம் 38:4)  "(S.R.கோயல் : ஹிந்துக் கோவில்கள்(என்ன நிகழ்ந்தது அவற்றிற்கு?) - இரண்டாம் பாகம், இரண்டாவது பதிப்பு., வாய்ஸ் ஆ·ப் இந்தியா, டெல்லி 1993, பக் 334)

அனேகமாக சுவாமி விவேகானந்தர் தாம் முதன் முதலாக இந்த நபித்துவத்திற்கும், முகம்மது அவர்களின் குறைபாடுடைய தலைமைத்துவத்திற்கும் உண்டான தொடர்பைக் குறித்து கருத்து தெரிவித்தவர்.பிறழ்ந்த தன்மையிலிருந்து பிறந்த நபித்துவத்தின் குறைபாட்டுத்தன்மை காரணமாகவே, அச்சுறுத்தல்கள், கொடும் செயல்கள் மூலம் முகம்மது அவர்கள் தமது இறைக்கடன்களையும் அது சார்ந்த நம்பிக்கைகளையும் பிறர் மீது சுமத்த நேர்ந்தது. பக்கத்து வீட்டில் இருக்கும் சாதாரண வியாபாரி ஒருவர் உங்களிடம் வந்து தமக்கு சில குரல்கள் கேட்பதாகவும், அவை கடவுளின் கட்டளைகள் என்றும் ஆதலால் நீங்கள் எல்லோரும் அவர் சொல்கிறபடி நடக்க வேண்டும் என்று கூறினால், அவருக்கு 'ஏதோ' நிகழ்ந்து விட்டது என்றே நீங்கள் கருதுவீர்கள் அல்லவா? - இந்த வித்தியாசமான நிகழ்வு குறித்து விவேகானந்தர் தமது கருத்தை தெரிவித்து, முகம்மது அவர்கள் தாம் கடவுளால் தேர்ந்தெடுக்கப் பட்டு மனிதர்களிடம் கட்டளைகளை சொல்லவேண்டிய விசேஷ நபர் என்று கருத நேர்ந்ததை, அதன் பின்னால் இருந்திருக்கக் கூடிய காரணங்களை குறித்த தமது விளக்கங்களை முன்வைத்தார்.

திருக்குரான் வெளிப்பட்ட விதம் குறித்த விசேஷ கருத்தை இந்து சமுதாயம் முன்வைத்தது - தமது யோகியர், சித்தர் தம் அனுபவங்களின் அடிப்படையில். சரியான வழிகாட்டுதல்கள் இல்லாவிட்டால் எவ்வாறு யோகியர் தவறான பாதையில் செல்லக் கூடும், ஆன்மீகப் பாதையில் என்னென்ன அபாயங்கள் உள்ளன என்பதற்கு உதாரணமாக விவேகானந்தர் முகம்மது அவர்களை உதாரணமாகக் குறிப்பிடுகின்றார்: " இந்த நிலையைப் பற்றி யோகிகள் எச்சரிக்கின்றனர். எவ்வளவு உன்னதமான மனிதர்களாகயிருந்தாலும், இந்த நிலையில் வீழ்ந்தவர்களில் பெரும்பாலோர் மனப்பிறழ்வுக்கு உள்ளாவதும், தப்பித்த ஒரு சிலர் கூட தடுமாறுவதும், ஆன்மீக செறிவு நிறைந்திருந்தும் அதனூடே ஒருசில  மூடநம்பிக்கைகளுக்கு இவர்கள் ஆட்படுவதையும் காணமுடிகிறது. இத்தகையோர் மாய உலகில் மாட்டிக் கொண்டு மனத்தோற்றங்களுக்கும் பிரமைகளுக்கும் ஆட்பட்டனர். இதன் காரணமாகவே, முகம்மது அவர்கள் காப்ரியேல்(ஜிப்ரீல்) தன்னிடம் வந்து தன்னை புராக் எனும் சுவனக்குதிரையில் ஏற்றி சொர்க்கத்துக்கு அழைத்துச் சென்றது என்று நம்பி, பிறரிடம் எடுத்துரைத்தார்”.

" ஆனால், இப்படியான மனத்தோற்றங்களினூடே முகம்மது சில அரிய ஆன்மீக உண்மைகளையும் எடுத்துரைத்தார். நீங்கள் குரானைப் பார்ப்பீர்களானால், மூட நம்பிக்கைகளினூடே மிகச் சிறந்த ஆன்மீக உண்மைகளும் கலந்து உரைக்கப்பட்டு இருப்பதைக் காணலாம். இதை எவ்வாறு விளக்குவது? முகம்மது இறையாளர் என்பதில் சந்தேகமில்லை, ஆனால் அந்த இறையுணர்வு திடீரென அவருக்கு கிட்டியது. அவர் ஒரு பயின்ற யோகி/சித்தர் அல்லர், அவருக்கு என்ன நிகழ்கிறது என்பதை அவரால் புரிந்து கொள்ள இயலவில்லை. முகம்மது உலகிற்கு செய்த நன்மைகளை நினைவு கூறுங்கள், அவரது வெறியின் விளைவால் உலகிற்கு ஏற்பட்ட மிகப் பெரும் அழிவுகளையும், அனர்த்தங்களையும் பாருங்கள். அவரது போதனைகளால் படுகொலை செய்யப்பட்ட லட்சக்கணக்கானோரை நினைவு கூறுங்கள், குழந்தைகளை இழந்த தாய்மார்கள், அனாதைகளாக்கப்பட்ட சிறுவர் சிறுமியர், அழிக்கப் பட்ட நாடுகள், உயிரழக்க நேர்ந்த லட்சோப லட்சம் பேர்(...) ஆகவே, முகம்மது மற்றும் அவரைப் போன்ற மதகுருமார்களின் வாழ்வை நோக்கும்போது இந்த அபாயத்தின் தீவிரம் புலனாகும். ஆனால், அதே சமயம் அவர்கள் அனைவரும் இறையுணர்வு தூண்டப்பட்டவர்தாம். ஒரு நபியானவர் எவ்வெப்போது தமது இறையுணர்வுகளை உச்சகட்ட நிலைக்கு கொண்டு சென்று ஆவேச நிலையையெட்டி ஆன்மீக வெளிப்பாடுகளை கொணர்ந்தாரோ, அப்போதெல்லாம் பல ஆன்மீக உண்மைகளையும் அதனூடே சில அடிப்பட¨வாதக் கருத்துக்களையும், மூட நம்பிக்கைகளையும் கொணர்ந்தார். இதனால் இம்மாதிரியான மனிதர்களின் போதனைகள் எவ்வளவுக்கெவ்வளவு நன்மைகளை உலகிற்கு ஈந்தனவோ அதே போன்று உலகிற்கு ஊறுகளையும் விளைவித்தன”. (Vivekananda: Complete Works, பாகம் 1, பக் 184 - அவரது ராஜ யோகம் பற்றிய புத்தகத்தின் ஏழாவது அத்தியாயம் : “தியானமும் சமாதியும்”).

ஆன்மீக பரிசோதனைகளின் விளைவாக எழும் மனப்பிறழ்வுகளே திருக்குரானின் வெளிப்பாடுகள் என்று பதினேழாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த டச்சு கால்வினிஸ்ட் (கிறிஸ்துவ) போதகரும் மத ஆய்வாளருமான ஜிஸ்பெர்டஸ் வோர்டஸ் என்பார் தெரிவித்துள்ளார். இவர், இந்தோனேசியாவில் இயேசு கிறிஸ்துவின் போதனைகளை பிரச்சாராம் செய்வதற்காக  மதப்பிரச்சாரகர்களை பயிற்றுவித்தவர்( இது குறித்து Kare Steenbrink தமது Dutch Colonialism and Indonesian Islam Contacts and Conflicts 1595-1950, Rodopi Amsterdam/Atlanta 1993 எனும் புத்தகத்தில் விவாதித்துள்ளார்). கத்தோலிக்க, ஆர்த்தடாக்ஸ் பிரிவு கிறிஸ்துவ மதகுருமார்களின் ஆன்மீக பயிற்சிகளை கண்டனம் செய்த ப்ராடஸ்டண்டுகளும் இதே அபாயங்கள் குறித்தே எச்சரித்தனர். இந்த எச்சரிக்கைகள் முகம்மது அவர்களுக்கும் பொருந்தும்.

பெரும்பாலான யோக நூல்கள் ஹடயோக முறைகளை தவறாக பின்பற்றுவது குறித்து எச்சரிக்கின்றன. சரியான முறையில் பின்பற்றினால், உடனடியாக பெரும் நன்மைகளைத் தரும் இந்த யோக/தாந்த்ரீக/சித்தர் முறைகள், நியதிகளை சரியான முறையில் பின்பற்றாவிட்டால் யோகியருக்கு/சித்தர்களுக்கு விளையக்கூடிய கெடுதிகளையும் பட்டியலிடுகின்றன. சரியான முறையில் பிராணாயாமம் செய்யாததால் ,நரம்பு மண்டலத்திற்கு ஏற்படும் பாதிப்புகள் குறித்து யோகிகள், தமது சக யோகியர்களுக்கோ அல்லது மாணாக்கர்களுக்கோ விளைந்த கேடுகளை கூறும் செவிவழிச் செய்திகளும் யோக பாரம்பர்யங்களில் நிறையவே உண்டு. கோபி கிருஷ்ணா என்பவர் எழுதி 1967ல் வெளிவந்த(தற்போதும் நிறைய கடைகளில் இப்புத்தகம் கிடைக்கிறது) Kundalini, the Evolutionary Energy in Man எனும் புத்தகத்தில் சரியான முறையில் செய்யப்படாத யோகமுறைகளின் கடும் பின்விளைவுகள், உடலுக்கு நேரும் துன்பங்கள் பற்றிய விவரனை தரப்பட்டுள்ளது. ஆரிய சமாஜத்தின் தலைவர்களுள் ஒருவரான வந்தே மாதரம் ராமச்சந்திர ராவ் அவர்கள் ஒருமுறை என்னிடம் அவரது நன்பர் ஒருவர் செய்த தவறான பிராணாயாமத்தால் நேர்ந்த பக்க விளைவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டார். அவரது நன்பருக்கு மூளையும் இதயமும் பாதிக்கப் பட்டு காலமானாராம். இதுபோன்றே தாவோயிஸத்தின் சக்தி(பிராண) வழிப்படுத்துதல் முறையான க்யூகாங்க்(Qigong)கிலும் இது போன்ற எச்சரிக்கைகளும், உதாரண சம்பவங்களையும் காண முடிகின்றது. உலகெங்கும் இது போன்று திடீரென்று ஆன்மீக “வெளிப்பாடுகள்” நேர்வோர்க்கெல்லாம் “ஞானம்” பிறப்பதோடு மட்டுமல்லாமல், தமக்கு வெளிப்பட்ட ‘ஞானம்’ மட்டுமே உண்மை ஆகவே தாமே முக்கியத்துவம் வாய்ந்தவர் என்ற அசைக்க முடியாத (மூட) நம்பிக்கையும் ஏற்படுகிறது. நவீன மதக்குழுக்களிடையே அதைத் தோற்றுவித்த மதகுருமார்களின் சுயமுக்கியத்துவத்தை பாருங்களேன், இது புரியும்.

இந்திய யோக/சித்தர் மரபுகளில் வந்தோர் இது போன்ற ஆபத்தான மனச்சுழல்களிலிருந்து தப்பியது ஏனென்றால், அவர்களின் முன்னோடிகள் இது போன்ற ஆன்மீகப் பயிற்சிகள் குறித்த நெடிய ஆய்வின் மூலம் பாதுகாப்பான, ஆரோக்கியமான யோக முறைகளை பிறப்பித்து, பதஞ்சலியின் யோக சூத்திரம் போன்ற அற்புதமான ஆக்கங்களை வழிகாட்டியாக அமைத்துச் சென்றனர். ராம் ஸ்வரூப் அவர்கள் (Hindu View of Christianity and Islam, Voice of India, Delhi 1993, பக் 45-46) இந்திய யோக முறையானது இது போன்ற நீண்ட நெடிய பாரம்பர்யத்தின் விளைவாக எழுந்த முறைப்படுத்தப்பட்ட நெறிமுறைகளின் விள¨வாக ஏனைய உள்ளார்ந்த ஆன்மீக நெறிகளைக் காட்டிலும் சீர்ந்து விளங்குவதாக தெரிவிக்கின்றார். ஆகவே இந்நோக்கில் , இந்திய யோக முறைகளை ஷமன்களின் மனமயக்கும் மூலிகைகளின் மூலமாக எழுப்பப் படும் மயக்க நிலைகளோடும், முகம்மது அவர்களின் வரவேற்பின்றி அழைக்கப்பட்ட விண்-குரல்களோடும் ஒப்பிடுவது என்பது “எல்லா மதங்களும் ஒன்றே” என்று இப்போது பாஷனாகிவிட்ட கோஷங்களுடன் ஒத்திருந்தாலும், அடிப்படையில் மிகவும் வித்தியாசப்பட்டவை என்பதால் முறையற்ற ஒப்புமைகளாகின்றன.

சமீப காலங்களின் ராம் ஸ்வரூப்பும், சீதா ராம் கோயலும் விவேகானந்த சுட்டிக் காட்டிய திருக்குரான் வெளிப்பாட்டுக் கோட்பாட்டை இன்னமும் செம்மைப் படுத்தியுள்ளனர். ராம் ஸ்வரூப், யோக சமாதியின் பல்வேறு நிலைகளைப் பற்றி விவரித்து அவற்றில் சிலவற்றில் யோகசமாதியில் சில மனமயக்கங்களும் ஏற்படுவதைப் பற்றிக் குறிப்பிடுகிறார்(Hindu view of Christianity and Islam, பக் 107). சீதாராம் கோயல் அவர்கள் செங்கிஸ்கானுக்கு ஏற்பட்ட ஆவேச நிலை பற்றி விவரித்து, அந்நிலையிலிருந்து அவர் பிறப்பித்த கட்டளைகள் காரணமாக ஒரு பெரும் குழுவின் நாயகராக அவர் ஆகி, அக்குழு பெரும் (படையெடுப்புகளின் மூலமாக) வெற்றிகளை ஈட்டியதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார் (The Calcutta Quran Petition, 3rd ed., Voice of India Delhi 1999, p.238-249; with reference to Ibn Ishaq: Sira Rasul Allah, tra. Alfred Guillaume: The Life of Mohammed, OUP Karachi, p. 104/150 - 107/154).

இவர்களிருவரும் முடிவுக்கு வருவது என்னவென்றால், இம்மாதிரியான மனமயக்கங்களுக்காட்பட்டு அச்சுறுத்தல்கள், வன்முறைகள் மூலம் பரப்பப்பட்ட ஒரு இறைக்கோட்பாட்டை நிராகரித்த பாகன் அரபிகளின் சிந்தனை சரியே. ஆனால், அவர்கள் வரலாற்றால் மன்னிக்க இயலாத தவற்றை செய்தனர், அதாவது போரில் முஸ்லிம்களிடம் தோற்றது. ஆனால், “ இது முதன் முறையல்ல, ஒரு சாந்தமான சமூகம் தீவிரத்தன்மை கொண்ட போக்கிரிகளிடம் வீழ்வது. நமது காலத்திலேயே லெனின், மா சே-துங், ஹிட்லர் போன்றோர் சமுதாயத்தை வெற்றி கொள்ளவில்லையா என்ன?” என்கிறார் சீதாராம் கோயல் (Goel: Hindu Temples Vol 2, 2nd ed., p.272).

நானறிந்த வரையில் மேலே சொன்ன விமர்சனங்களே இஸ்லாம் குறித்து உலகில் நிலவும் விமர்சனங்களுள் கடுமையானவை. கிறிஸ்துவ விமர்சகர்கள் என்னதான் இஸ்லாத்தை திட்டித் தீர்த்தாலும், அதன் ஏக இறைக் கோட்பாட்டை அவர்கள் பாராட்ட வேண்டிய நிர்ப்பந்தத்திற்குள்ளாகின்றனர். ஆனால், இந்த இந்து எழுத்தாளர்களுக்கு இப்படியான நிர்ப்பந்தங்கள் எதுவும் இல்லை. அது போன்று கிறிஸ்துவர்களுக்கு இன்னொரு சங்கடமும் இருக்கின்றது. முகம்மது அவர்களுக்கு இறைவனிடமிருந்து “வெளிப்பட்ட” கட்டளைகள் குறித்து திட்டினால், அவர்களது பழைய ஏற்பாடு சம்பந்தமான நம்பிக்கைகளையும் வேறு யாராவது கேள்விக்குள்ளாக்களாம். எனவே, என்னதான் “மரியாதையின்றியும்”, இதிகாச நம்பிக்கைகளை தகர்க்கிற விமர்சனங்களை நமது பத்திரிகைகளும், விமர்சகர்களும் இஸ்லாம் குறித்து முன்வைத்தாலும், இந்த இந்து-மீட்சியர் ஆய்ந்து உரைப்பது போன்ற  முகம்மது அவர்களின் நபித்துவம் குறித்த கடுமையான விமர்சனங்களை ஏனையோர் முன்வைப்பதில்லை.

oooOOooo[ 

குரான் வெளிப்பட்ட இறை-ஆவேசநிலை குறித்து முகம்மதுவுக்கே எழுந்த ஐயங்கள் ]

குரான் வெளிப்பட்ட விதம் குறித்து உலகிலேயே முதன்முதலாய் சந்தேகம் கொண்ட நபர் வேறு யாருமல்ல, முகம்மதுவேதான். அவரது நபித்துவத்தின் ஆரம்பக் காலகட்டங்களில் அவருக்கே தமக்கேற்படும் இந்த இறையுணர்வு நிலை குறித்த சந்தேகங்கள் இருந்தன.

கி.பி 610ம் ஆண்டு, மெக்கா நகருக்கு வெளியே தங்கி ஆன்மீகப் பாதையில் நடைபோட முயற்சித்துக் கொண்டிருந்த முகம்மதுவுக்கு, அவரே சற்றும் எதிர்பாராதவிதமாக ஒருசில தோற்றங்களும், குரல்களும் கேட்க ஆரம்பித்தன. காப்பிரியேல் எனும் தேவதூதனின் ஆவியானது விஸ்வரூப தோற்றமளித்து, "ஓது" என்று கட்டளையிட்டது. இந்த முதல் 'வெளிப்பாடை'த் தொடர்ந்து, தமக்கு மனநோய் தோன்றிவிட்டது அல்லது பேய்பிடித்துக் கொண்டது என்றே முகம்மது எண்ணினார்.

இத்தகைய திடீர்த் தோற்றங்களினாலும், விண்-குரல்களினாலும் மிகுந்த மனசஞ்சலமடைந்து, வாழ்நாளின் ஏனைய பகுதிகளையெல்லாம் மெக்கா நகரின் முட்டாளாக கழிக்க விரும்பாத அவர், மலை மீதிலிருந்து குதித்து, தற்கொலை செய்துகொள்ள எண்ணினார்: "இப்படிப்பட்ட சூழலில், உலகிலேயே நான் மிகவும் வெறுத்ததெல்லாம் இது போன்றதொரு ஆவேச நிலையடையும் கவிஞன் அல்லது ஆவியின் ஆளுமைக்குட்பட்ட மனிதனையே. இனி நாசமாய்ப் போவேனாக என்று நினைத்துக் கொண்டேன். பேய் பிடித்தவன் அல்லது
பித்துக்கவிஞனென்று எனை குரைஷிகள் கூற அனுமதியேன்! மலைமுகட்டிலிருந்து சீறிப்பாய்ந்து எனதுயிர் துறப்பேன், இந்தத் துயரநிலையிலிருந்து விடுதலை பெறுவேன்" (Ibn Ishaq’s Sirat Rasul Allah, tra. Alfred Guillaume: The Life of Mohammed, OUP Karachi, p.106/153)

முகம்மது மட்டும் இந்த முடிவில் உறுதியாய் நின்று, இந்த முடிவை நிறைவேற்றியிருந்தாரெனில், இஸ்லாத்தின் வரலாறு அத்தோடு முடிவுக்கு வந்திருக்கும், துர்-ஆவி என அவர் கருதியதன் ஆளுமையிலிருந்து முகம்மதுவுக்கும் விடுதலை கிட்டியிருக்கும். ஆனால், அவரை இந்த முடிவிலிருந்து மாற்ற அந்த ஆவியே அவருக்குத் துணை புரிந்தது.

முகம்மது கூறுகின்றார்: "ஆகவே, இந்த முடிவை நிறைவேற்றும் வண்ணம் நான் மேலே செல்லலானேன். அப்போது பாதிவழியில், விண்ணிலிருந்து ஒரு அசரீரி எழுந்தது. 'ஓ முகம்மதுவே! நீரே அல்லாஹ்வின் தூதன், நான்தான் கேபிரியேல்" (மேலே கண்ட நூல்).

இந்த தோற்றங்கள் அவருக்கு திரும்பத்திரும்ப ஏற்பட்டன. இப்படித் திரும்பத்திரும்ப ஏற்பட்ட தரிசனங்கள் முகம்மதுவுக்கு அவரது மனநிலை குறித்த ஐயங்களைத் தெளிவிக்கப் போதுமானவையாக இருந்தனவா என்பதை நாம் அறியோம். ஆனால், இதைவிட முக்கியமான ஒரு விஷயம் இத்தருணத்தில் அவருக்குத் துணை நின்றது: "அங்கேயே நான் நின்று கொண்டிருந்தேன், முன்னேயும் செல்லாமல் பின்னேயும் போகாமல். அத்தருணத்தில் கதீஜா தம்முடையா ஆட்களை மெக்கா நகருக்கு வெளியே அனுப்பி என்னைத் தேடிப் பிடித்து
அழைத்துவருமாறு பணித்தாள். இந்நிலையில், அவர் (கேபிரியேல்) என்னிடமிருந்து பிரிந்தார், நானும் அவரிடமிருந்து மீண்டேன்" (மேலே கண்ட அதே நூல்).

இத்தகைய 'வெளிப்பாடுகள்' அடிக்கடி தொடர்ந்து ஏற்பட ஆரம்பித்த நிலையில், முகம்மதுவின் மனைவியான கதீஜாதான் அவரை ஆறுதல்படுத்தி, அவருக்கு ஏற்படும் இறை-ஆவேச நிலைகளைப் பொறுத்துக் கொள்ளும் மனோதிடத்தை அவருக்கு வழங்கினார். பிற்காலத்திலும் கூட ஏனையோர் முகம்மதுவைக் குறித்து சந்தேகம் கொண்டபோதுகூட கதீஜா அவருக்கு உறுதுணையாக இருந்து உதவினார்: "அவரின் (கதீஜா) மூலம் கடவுள் தம்முடைய நபியின் மனப்பாரத்தைக் குறைத்தார். இம்மாதிரி புறத்தே தூற்றப்பட்டாலும், வீடு
திரும்பியதும் (கதீஜா மூலமாக) இறைவன் அவருக்கு ஆறுதலை அளித்தார். (கதீஜா) அவரை ஆசுவாசப்படுத்தி, மனப்பாரத்தைக் குறைத்து, அவர் (முகம்மது) கண்ட சத்தியத்தை முன்மொழிந்து, எதிர்ப்புகளை உதாசீனப்படுத்தும் உள்ள வலுவை (முகம்மதுவுக்கு) ஊட்டினார்" (மேலே கண்ட அதே நூல்:111/155)

இதையெல்லாம் விடவும் (கதீஜாவின்) முக்கியமானதொரு பங்களிப்பு என்னவென்றால், முகம்மதுவுக்கே தமக்கு ஏற்படும் இந்த இறையாவேசநிலை குறித்த சந்தேகங்கள் இருந்த நேரத்தில், கதீஜா அவருக்கு தெம்பை ஊட்டி தன்னம்பிக்கை கொள்ளச் செய்தார்.

கதீஜா, முகம்மதுவுக்கு நம்பிக்கையை ஊட்டியவிதம் இவ்வாறிருந்தது. (முதல் வஹிக்குப் பிறகு) முகம்மது வீடு திரும்பியபோது கதீஜாவிடம் கூறினார்: "கவியான அல்லது பேய் பீடித்த நான் நாசமாய்ப் போவேனாக!". ஆனால் கதீஜாவோ, "காசிமின் தந்தையே (முகம்மதுவின் முதல் மகனின் பெயர் காசிம்) கடவுளிடம் நான் தஞ்சமடைகின்றேன்! எனதன்பே, இது அவ்வாறிருக்க வாய்ப்பில்லை. கடவுள் உம்மை அந்த நிலைக்குத் தள்ள மாட்டார். உமது நேர்மை, நம்பகத்தன்மை, நற்பண்புகள், காருண்யம் ஆகியவற்றை
கடவுள் அறிவார். உண்மையிலேயே நீவிர் எதையாவது கண்டிருக்கக் கூடும்" என்று கூறினார். அதற்கு முகம்மது : "ஆம், எதையோ கண்டது நிஜம்தான்" என்று பதிலளித்தார்.
(மேலே கண்ட அதே நூல்:106/153)

நிச்சயமாக முகம்மது எதையோ கண்டார். அதாவது, புலன்களின் வழி தகவல்களைச் சேகரித்து தோற்றங்களையும், குரல்களையும் தோற்றுவிக்கத் துணைபுரியும் புலனுணர்வு நரம்புகள் பலவித தகவல்களை அவரது மூளைக்கு அனுப்பின. ஆனால், இவையெல்லாம் நரம்பு மண்டலத்தின் பொய்த்தகவல்களா அல்லது அந்தக்கால நம்பிக்கைகளின்படி பேய் பிடித்ததன் விளைவா? கதீஜாவும் அவரது ஒன்றுவிட்ட (கிறிஸ்துவச்)சகோதரர் வராக்கா பின் நவ்·பாலும் முகம்மதுவுக்கு கிட்டியவை நிஜமான ஆன்மீக தரிசனங்கள், அவருக்கு நபித்துவம் கடவுளால்
வழங்கப் பட்டுவிட்டது என்றே நம்பினர். ஆனால், முகம்மதுவுக்கோ இது சம்பந்தமாக சந்தேகங்களும், பெரும் சஞ்சலங்களும் இருந்தன. நல்லகாலமாக முகம்மதுவின் அன்பு மனைவிக்கு ஓர் உபாயம் தென்பட்டது. இந்த உபாயத்தின் மூலம், அவருக்குக் கிட்டிய வஹியைச் சோதித்து, அது ஆன்மீக மேலுணர்வே என்ற நம்பிக்கையை, அவரது நபித்துவத்தின் பாதையில் பயணிக்கும் உள்ளத் துணிவை, முகம்மதுவுக்கு கதீஜா அளித்தார்.

அடுத்தமுறை முகம்மதுவுக்குள் அமானுடக்குரல் கேட்கும்போது தம்மிடம் சொல்லுமாறும், பின்னர் அது தேவன் காப்ரியேலா அல்லது வேறு ஏதாவது வழக்கமான பிசாசா என்று முடிவு செய்வோம் என்றும் அவர் முகம்மதுவைக் கேட்டுக் கொண்டார். அப்படியே மறுமுறை முகம்மதுவுக்கு கேப்ரியேலின் தரிசனம் கிட்டியவுடன் "இதோ கேப்ரியேல் வந்துவிட்டார்" என்று கதீஜாவை உடன் அழைத்தார்.  "எழுந்திரும் என் மாமன் மகனே!" என்று அவரை எழுப்பிய கதீஜா, "எழுந்து என் இடத்தொடைப் பக்கம் அமர்வீராக" என்று சொல்ல, அப்படியே அமர்ந்தார் முகம்மது. "என்ன இன்னும் அவரைக் காண்கீறாரா" என்று கேட்க "ஆம்" என்றார் முகம்மது. "சரி, இப்போது வலத்தொடைப் பக்கம் வந்தமர்வீராக!" என்று சொல்லி "இன்னும் உள்ளாரா?" என்று கேட்க "ஆம்" என்று பதில் சொன்னார் முகம்மது.

பின்னர் அவரைத் தம் மடியிலேயே வந்து அமர்ந்து கொள்ளுமாறு கதீஜா கேட்டுக்கொள்ள முகம்மதுவும் அப்படியே செய்தார். மடியில் அமர்ந்து கொண்ட பின்னரும் கேப்ரியேலைத் தொடர்ந்து காண்பதாகச் சொன்னவுடன், கதீஜா மேல்திரையை விலக்கினார். தம் வடிவை வெளிக்காட்டி "இப்போது காண்கிறீரா?" என்று கேட்க "இல்லை" என்றார் முகம்மது. "மகிழ்வீர் என் மாமன் மகனே! நீங்கள் கண்டது தேவனையே, சாத்தானை அல்ல!" என்று உறுதி செய்தார் கதீஜா. (மேலே கண்ட அதே நூல்: 107/154)

முகம்மதுவின் பார்வைக்கு மட்டுமே தேவன் தோன்றி மறைந்த கதை இப்படிச் சொல்லப் படுகிறது. இதைத் தொடர்ந்து வர்ணிக்கும் இஷாக் இது குறித்து இரண்டாவதாகச் சொல்லப்படும் வழக்கையும் சேர்த்துச் சொல்கிறார். கதீஜாவின் மகள் பாத்திமா, அவர் மகன் ஹூசேன், ஹூசேனின் மகள் பாத்திமா, அவர் மகன் அப்துல்லா மூலம் சொல்லப்படுவது மேலும் விளக்கமாய் இருக்கிறது. அதன்படி கதீஜா நபியவர்களை உறவு கொள்ள அழைத்ததாகவும், உடன் கேப்ரியேல் விலகிச் சென்றதாகவும் சொல்லப்படுகிறது. அதைக் கேட்ட கதீஜா "இது உண்மையில் தேவனேயன்றி சாத்தானில்லை" என்று அறிவிக்கிறார். (அதே நூல்)

அக்கால நம்பிக்கைப்படி, முகம்மது கண்டது இச்சை மிகுந்த துர்தேவதையாய் இருக்குமாயின் அது கதீஜாவுடன் உறவு கொள்வதைக் கண்டு நின்று சுகித்திருக்கும் என்றும், உலகவாழ்வைத் துறந்த தேவனுக்கு இக்காட்சியில் விருப்பமில்லாமல் நகர்ந்திருக்கலாம் என்றும் சொல்லப் படுகிறது.

மனைவி நடத்திய இந்தச் சோதனையின் மூலம் தாம் கண்டது தேவனையா என்ற முகம்மதின் சந்தேகம் தீர்ந்தது. இதன்மூலம் தாமே இறைவனின் பிரத்யேகப் பிரதிநிதி என்று நம்பிக்கையுடன் பயணத்தைத் தொடங்கிய முகம்மது பின்னர் தொடர்ந்து கேப்ரியேலின் செய்திகளைச் சேகரிக்கத் தொடங்கினார். இவை ஓர் உதவியாளரால் தொகுக்கப்பட்டுப் பின்னர் குரான் என்ற புத்தகமானது. இதன் பின்னரும் ஒருமுறை மீண்டும் இந்தச் 'சாத்தானின் உரையோ' என்ற சந்தேகம் எழுந்தது.  அதையும் பார்ப்போம்.

மெக்காவாழ் மக்கள் தம் நபித்துவத்தை, தாம் பெற்ற இறைவசனங்களைத் தொடர்ந்து மறுத்து வருவதைக் கண்ட முகம்மது அவர்களைத் தம்பக்கம் திருப்ப ஒருவழியைக் கண்டுபிடித்தார். இறைவனைப் பன்முகங்களில் வழிபட்டுவந்த மெக்காவாழ் மக்களைத் தம்பக்கம் திருப்ப 'அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறிறையில்லை' என்ற தம் அடிப்படைச் சித்தாந்தத்தையே கொஞ்சம் விட்டுக் கொடுப்போமே என்று முகம்மது முடிவு செய்த நேரமது.

மெக்காவாழ் பூர்வகுடிமக்களான பாகன்மாரை சகிப்புத்தன்மையற்ற வெறியர்கள் என்றும், முகம்மதுவின் புதுமைக் கண்டுபிடிப்பான 'ஒரேவழியினை' ஒதுக்கித் தள்ளியவர்கள் என்றும் தற்காலத்திய வரலாற்றுவாதியர் சொல்வதற்கு மாறாக, அவர்கள் எல்லாவழிகளையும் அரவணைத்துச் செல்பவராகவும், இக்காலத்திய இந்தியர்களின் பாஷையில் சொல்வதென்றால்  உண்மையில் 'செக்யுலரா'கவும் இருந்தனர்.

அவர்களின் புராதன ஆலயமான காபாவுக்கு வெளியே நடந்த ஒரு சந்திப்பில் முகம்மதுவிடம் ஒரு சமரசத்திட்டத்தையும் கொண்டு வந்தனர். "வாருங்கள், தாங்கள் தொழுவதை நாங்கள் தொழுகிறோம். நாங்கள் தொழுவதைத் தாங்களும் ஏற்பீர்! நாம் இப்படி இணைவோம்!" (மேலே கண்ட அதே நூல்:165/239) என்றனர். மேலும் முகம்மதுவால் தம் வழியின் உயர்வினை நிரூபிக்க முடியுமென்றால் அதையும் தாங்கள் ஏற்பதாகச் சம்மதித்தனர். "தாங்கள் தொழுவது நாங்கள் தொழுவதைவிட மேன்மையானது என்றால், அக்கூறுகளையும் ஏற்போம்; அல்லது நாங்கள் தொழுவது மேன்மையானது என்றால் அதன் கூறுகளையும் உங்கள் மார்க்கத்தில் கொள்வீராக!" (மேற்சொன்ன நூல்)

அத்தருணத்தில்தான் முகம்மதுவுக்கு இப்படி விட்டுக்கொடுக்கும் போக்கையும், யாதொரு பன்முகத்தன்மையையும் நிராகரிக்கும் 'வெளிப்பாடு' தோன்றியது. "சொல்வீர், ஓ நம்பிக்கை அற்றவர்களே, நீங்கள் தொழுவதை நான் தொழவில்லை; நான் தொழுவதை நீங்கள் தொழவில்லை. மேலும் நீங்கள் தொழுது வருவதை நான் தொழவும் மாட்டேன். நான் தொழுவதை நீங்களும் தொழப் போவதில்லை. உங்கள் மார்க்கம் உங்களுக்கு; என் மார்க்கம் எனக்கு!" (திருக்குரான் வசனம் - 109)

பிறிதொரு சந்தர்ப்பத்தில் மெக்காவாழ் பூர்வகுடியினர் முகம்மதுவின் பெரிய தந்தையார் இறக்கும் தருணம், அவர் படுக்கையைச் சூழ்ந்துகொண்டு சமரசமாய்ப் போவோமென வேண்டிக் கேட்கையில் (அவர் மார்க்கத்தை அவர் கடைபிடிக்கட்டும்; நாங்கள் எங்களின் வழியே செல்ல வேண்டுகிறோம்) முகம்மது அத்திட்டத்தை முற்றாய் நிராகரித்து, தம் 'ஒரேவழி'க் கோட்பாட்டையும், தம் நபித்துவத்தையும் அவர்கள் ஏற்பதைத் தவிர வேறுவழியே இல்லையென்றும் சொல்லி விட்டார். (மேற்சொன்ன நூல்: 191/278)

ஆயினும் ஒரு கட்டத்தில் மெக்கன்மாரை எப்படியாவது தம் ஒரேவழிப் பாதையில் திருப்ப சற்றே நிபந்தனைகளைத் தளர்த்தினார் முகம்மது. மெக்காவாழ் பாகன்மாரிடையே மிகப்பிரபலமாய் இருந்த அல்-லாத், அல்-உஸா, மனாத் என்ற முப்பெரும் தேவியரை ஏற்றுக்கொள்ளவும் திடீரென்று சம்மதித்தார். உடன் ஒரு 'வெளிப்பாடும்' விண்ணிலிருந்து தோன்றியது அவருக்கு. "அல்-லாத், அல்-உஸா மற்றும் மூன்றாவதான மனாத் ஆகியோரைப் பற்றி யோசித்தாயா? அவர்கள் விண்ணுலகின் அன்னங்கள், அவர்களது பரிந்துரை (அல்லாஹ்வால்) ஏற்கப்படும்( ஆதலால் அவர்களின் வழிபாடும் ஏற்புடைத்ததே!)" (மேற்சொன்ன நூல் 165/239)

அவ்வளவுதான். மெக்கன்மாருக்கு உற்சாகம் பீறிட்டெழுந்தது. தாம் வணங்கும் தேவியர் அல்லாஹ்வுடன் சேர்ந்திருப்போரே என்ற இறைத்தகவல் கேட்டு இஸ்லாமியர்களுடன் சேர்ந்தே தொழுதனர். அவர்கள் இஸ்லாத்துக்கே மாறி விட்டதாகவும் செய்தி பரவியது. 

பாகன்மாரின் உற்சாகம் நெடுநேரம் நீடிக்கவில்லை. முகம்மதுவுக்கு மேலும் ஒரு வெளிப்பாடு இறங்கி வந்தது. அவர் சாத்தானால் இப்படி ஏமாற்றப் பட்டதாகவும், தேவியரை வணங்கும் வரிகளைச் சாத்தான், வஹியின் வழியே வழக்கமான குரான் வெளிப்பாடு போல் தோன்றும்படி இடைச்செருகி விட்டதாகவும் சொன்னது அந்த இறைவசனம்.

"(நபியே!) உமக்கு முன்னர் நாம் அனுப்பி வைத்த ஒவ்வொரு தூதரும், நபியும், (ஓதவோ, நன்மையையோ) நாடும்போது, அவர்களுடைய அந்த நாட்டத்தில் ஷைத்தான் குழப்பத்தை எறியாதிருந்ததில்லை¢ எனினும் ஷைத்தான் எறிந்த குழப்பத்தை அல்லாஹ் நீக்கியப் பின்னர் அவன் தன்னுடைய வசனங்களை உறுதிப்படுத்துகிறான் - மேலும், அல்லாஹ் யாவற்றையும் அறிந்தவனாகவும், ஞானம் மிக்கோனாகவும் இருக்கின்றான். " (திருக்குரான் வசனம் - 22:52 மற்றும் மேற்சொன்ன நூல்: 166/239)

இதன் பின்னர் குரானில் கேப்ரியேல் வாக்காகத் திருத்தப்பட்ட வசனமும் எழுந்தது.

"நீங்கள் (ஆராதிக்கும்) லாத்தையும், உஸ்ஸாவையும் கண்டீர்களா? மற்றும் மூன்றாவதான 'மனாத்"தையும் (கண்டீர்களா?) உங்களுக்கு (மட்டும்) ஆண் சந்ததி, அல்லாஹ்வுக்குப் பெண் சந்ததியா? அப்படியானால், அது மிக்க அநீதமான பங்கீடாகும்.  இவையெல்லாம் வெறும் பெயர்களன்றி வேறில்லை¢ நீங்களும் உங்கள் மூதாதையர்களும் வைத்துக் கொண்ட வெறும் பெயர்கள்! இதற்கு அல்லாஹ் எந்த அத்தாட்சியும் இறக்கவில்லை¢ நிச்சயமாக அவர்கள் வீணான எண்ணத்தையும், தம் மனங்கள் விரும்புபவற்றையுமே பின் பற்றுகிறார்கள்¢ எனினும் நிச்சயமாக அவர்களுடைய இறைவனிடமிருந்து, அவர்களுக்கு நேரான வழி வந்தே இருக்கிறது." (திருக்குரான் வசனம் - 53:19-23)

இப்படிச் சொல்லித் தப்பித்துக் கொண்டாலும், முகம்மதைச் சார்ந்த சிலரே எப்படி இவ்வளவு கவனக்குறைவாய் இருக்க நேர்ந்தது என்று எழுப்பிய சந்தேகத்தையும் கடந்து சென்றாலும், இங்கே கூர்ந்து கவனிப்போருக்கு ஒரு கேள்வி எழும்: முகம்மது இப்படி சாத்தானால் இந்த இடத்தில் ஏமாற்றப்பட்டார் என்றால், மற்ற வசனங்களிலும் எதுவுமே அப்படி இல்லையா என்று.

இப்படிப்பட்ட கேள்விகளுக்குப் பதில் சொல்லப் பாய்ந்துவரும் இஸ்லாமியப் பரிந்துரையாளர் வழக்கமாய்ச் சொல்வது மேற்சொன்ன நிகழ்ச்சியில் வருவதுபோல் இறைவனோ, கேப்ரியேலோ எவை உண்மை வசனங்கள் என்று தெளிவுபடுத்துவார் என்று. இப்படி ஒரு வசனத்தை உறுதிப்படுத்த அதே முகம்மது வழியாக அடுத்து ஒரு வசனம் இறங்கிவர
வேண்டியிருக்கிறது போலும்.

இங்கே ஒன்றைக் குறிப்பிட்டுச் சொல்ல வேண்டும். முகம்மது தாம் இப்படிச் சாத்தானால் ஏமாற்றப்பட்ட குறுகிய காலத்தில் மிகவும் வருந்தியதையும், இறைநடுக்கத்தில் இருந்ததையும் (மேற்சொன்ன நூல்: 166/239) புரிந்து கொள்ள முடிகிறது. மெய்யான இறைவாக்கையே பதிவுசெய்ய வேண்டும் அவர் முயன்றிருப்பதும் தெரிகிறது. ஆனால், எப்போது கதீஜாவின் மடியில் அமர்ந்து காப்ரியேலின் குரலையும், தோற்றத்தையும் கான்பதை வைத்து அது நல்ல சக்தியின் தோன்டுதலா அல்லது தீய சக்தியின் திசை மாற்றலா என்று முடிவு செய்தாரோ, அப்போதே முகம்மதுவின் 'வெளிப்பாடுகளிலிருந்து' பகுத்தறிவு விடை பெற்றுக்கொண்டது என்ற முடிவுக்கே நாம் வர வேன்டியிருக்கின்றது.

oooOOooo[ 

 முகம்மதின் மனநலம் குறித்து டாக்டர்.சோமர் வெளியிட்டுள்ள கருத்துக்கள் (1) ]

வஹி : இஸ்லாத்தின் அமானுட அடிப்படை

முகம்மதின் மனநலம் குறித்து டாக்டர்.சோமர் வெளியிட்டுள்ள கருத்துக்கள் (1)

முகம்மது முதன்முதலாக தமது கருத்துக்களை வெளியிடத் துவங்கிய போதே, அவரது நபித்துவ-மனப்பிறழ்வுக்கான மனோரீதியான காரணங்களை ஆய முற்பட்டு, அவரது மனநலம் குறித்த ஐயங்களை சுற்றியிருந்தோர் வெளிப்படுத்தத் துவங்கினர். இம்மாதிரி வெளிப்படுத்தப் பட்ட கருத்துக்களுள், கிறிஸ்துவ மத-அரசியலார் தெரிவித்த ஒரு அபிப்ராயமானது முகம்மது வலிப்பு நோய்க்கு ஆட்பட்டவர் என்பது. இதற்கு ஆதாரமாக, அவருக்கு வாயில் நுரை தள்ளி, தரையில் விழுந்து உதைத்துக் கொண்டார் என்று இஸ்லாமிய அறிஞர்கள் ஆய்ந்து, பதிவு செய்து விட்டுப் போயுள்ள சம்பவங்களை காண்பிக்கின்றனர், இவர்கள். இது ஒரு குறிப்பிடத் தக்க யூகமே. ஆனால், இம்மாதிரி வலிப்பு நோய்க்கு ஆட்பட்டவர்கள் தமக்கு கடவுளால் அனுப்பப்பட்ட ஆவிகள் கண்ணுக்குத் தெரிவதாகவும், காதில் குரல்கள் கேட்பதாகவும், பிம்பங்கள் கண் முன் தோன்றுவதாகவும் நம்பி, இந்த மூடநம்பிக்கைகளை வாழ்நாள் முழுக்க தீவிரமாக நம்பி செயல்படுவதில்லை என்பதால், இந்த யூகம் முழுவதும் சரியென்று சொல்வதிற்கில்லை. ஆனால், மனோதத்துவம் மிகவும் முன்னேறிவிட்ட இந்தக் காலத்தில் இதை விடச் சிறந்த பல விளக்கங்களை மனோதத்துவ நிபுணர்கள் முன்வைக்கின்றனர்.

டாக்டர்.ஹெர்மன் சோமர்ஸ் என்ற ·ப்ளெமிஷ் மனோதத்துவ நிபுனர் இது குறித்த அறிவியல் பூர்வமான ஆய்வுகளை முதன்முறையாக முன்வைத்துள்ளார். இவர் முதலில் ஜெஸ்யூட் ஆக இருந்து பிறகு பைபிளில் காணப்படும் நபிமார்கள் பலரிடத்தே மனச்சிதைவுகளின் அறிகுறிகள் தென்பட்டிருப்பதைக் கண்டு அதிர்ச்சியடைந்து, மத நம்பிக்கைகளைப் பற்றி ஐயுற்று நாத்திகராக மாறியவர் ஆவார். இவரது புத்தகம் இதுவரை டச்சு மொழியில் மட்டுமே கிடைக்கின்றது : Een andere Mohammed ('மாறுபட்ட முகம்மது', ஹாடவிச், ஆண்ட்வெர்ப் 1993). ஆனால் அவரது புத்தகத்தின் சாரத்தை ஆங்கிலத்தில்(கு:தமிழில்) இங்கு தருகிறேன். அவர் தமது ஆய்வுக்கு அடிப்படையாக எடுத்துக் கொண்டவை, முகம்மதின் குணாதிசயங்கள்,  நடவடிக்கைகள் பற்றி விவரமாகவும் துல்லியமாகவும் விளக்கும் குரான், ஹதீதுகள் (Hadiths- பொருள் வாரியாக வரிசைப் படுத்தப்பட்ட வரலாற்றுத் தகவல்கள்) மற்றும் சிரா (Sira Literature- முஸ்லிம் அறிஞர்களால் வரிசைக் கிரமமாக பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள முகம்மதின் வாழ்க்கைக் குறிப்புகள்) நூல்கள் ஆகியன.

இது போன்ற ஆதார நூல்களின் அடிப்படையில் ஆய்வு செய்யும் போது, ஒரு விஷயத்தைக் கவனிக்க வேண்டும். அது - இயேசுவுக்கும் முகம்மதிற்கும் இடையே உள்ள வித்தியாசம். இயேசு என்பவர் - ஒரு கட்டமைக்கப்பட்ட கதாபாத்திரம். அடிப்படையில் போதனைகளை முன்மொழிந்த - குணப்படுத்தும் வல்லமை கொண்ட ஒரு வரலாற்று நபருடன், அக்கால கடவுள் நம்பிக்கைகள், ஆன்மீகப் பெரியவர்களின் குணநலன்கள் ஆகியவற்றைக் கலந்து, மெல்ல உருவெடுத்த சர்ச்சின் வசதிக்கேற்ப அக்கால அரசியல்-ஆன்மீகச் சூழல்களுடன் பொருந்தும் ஒரு கதாபாத்திரமாக காலப்போக்கில் உருவெடுத்ததே இயேசு அல்லது ஜீஸஸ் என்று இன்று அறியப்படும் நபர். ஆகவே, இயேசுபிரான் குறித்த வரலாற்று ஆய்வுகள் ஒரு எல்லையோடு திரும்பி விடுகின்றன. அவர் யார், உண்மையில் என்ன சொன்னார், எப்படி வாழ்ந்தார், என்ன போதித்தார், குணநலன்கள் யாவை என்பவை மூடுபனியிலூர்ந்து வரும் வெண்புறா போன்று தெளிவாக கணிக்க முடியாதவையாக உள்ளன. ஆனால், முகம்மதின் கதை வேறு - அவர் முழுக்க முழுக்க சரித்திரத்தில் துல்லியமாக பதிக்கப்பட்ட ஒரு வரலாற்று நாயகர்.

கவனித்துப் பார்த்தோமேயானால், வரலாற்றின் வழி தென்படும் முகம்மது குறித்த ஐயங்களையும் எழுப்பும் அறிஞர்களின் வாதங்களும் உண்டு (vide e.g. Ibn Warraq : The Origins of the Koran, Prometheus, New York, 1998). இவற்றை நாம் ஒப்புக் கொண்டோமேயானால், இஸ்லாம் மிகப் பெரிய வீழ்ச்சியை நோக்கியே சென்று கொண்டிருக்கிறது எனலாம். ஏனெனில், இஸ்லாம் என்ற மத நம்பிக்கையும், அதன் வாழ்வடிப்படைச் சட்ட திட்டங்களும் முகம்மது என்ற ஒரு ஒற்றை நபரின் வாழ்வு, வரலாற்றுச் சம்பவங்கள் ஆகியவை உண்மையிலேயே நிகழ்ந்தவை என்ற நம்பிக்கைகளின் மீதே கட்டமைக்கப் பட்டுள்ளன. இவையெல்லாம் பொய், முகம்மது என்ற நபரின் வாழ்வு, குணநலன்கள், செயல்பாடுகள் ஆகியவை குறித்த நம்பிக்கைகள் சந்தேகத்திற்கிடமானவை என்ற இந்த வாதத்திலிருந்து, இஸ்லாத்தைக் காக்கும் பணியை நாம் செய்திட விழைந்திடவில்லை என்றாலும், இத்தகைய வாதங்கள் அதீதமானவையாகவே தோன்றுகின்றன.

மேலே குறிப்பிட்ட இஸ்லாமிய ஆதாரங்கள் ஏன் நம்பகமானவை என்றால், முகம்மதையும் அவரது கூட்டாளிகளையும் பற்றி அதிர்ச்சிகரமான, அவதூறாகக் கருதக்கூடிய தகவல்களையும் அவை தருகின்றன (முகம்மது மனநிலை சரியில்லாதவர் என்று அவருடன் இருந்தோர் கருதியது உட்பட). இந்நிலையில், உண்மை என்று கருதியதாலேயே இவையெல்லாம் பதிந்து வைக்கப் பட்டுள்ளனவே தவிர, வேறு எந்த உள்நோக்கமும் இந்த வரலாற்று ஆவணங்களைப் பதித்தோருக்கு கிடையாது என்றே  தோன்றுகிறது. அவ்வாறு இல்லையெனில், முகம்மதைப் பற்றிய இதுபோன்ற சகிக்கவொண்ணா தகவல்களைப் பதிந்து வைக்க வேண்டிய அவசியம், அவரைப் பின்பற்றிய இஸ்லாமியர்களுக்கு இருந்திருக்காது.

இத்தகவல்களை மாற்றிப் பதிந்து வைக்க எந்தவித அரசியல் - hagiographical நிர்ப்பந்தங்களும் அந்த முஸ்லிம்களுக்கில்லை. அவர்களுக்கு நிச்சயமாக எவ்வித உள்நோக்கங்களும் இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. முகம்மது ஏற்படுத்திவிட்டுச் சென்ற சில அரசியல் முறைகள், விதிகள் குறித்துக் கூட நமக்கு இந்த ஐயம் எழலாம். ஆனால் இதிலும் நாம் கவனிக்க வேண்டிய மிக முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், பல சமயங்களில் முகம்மதே இது விஷயமாக வாய்மூடி மெளனமாக இருக்க வேண்டியிருந்தது. அவர் மரணப் படுக்கையிலிருந்தபோது கூட, தமக்குப் பின்னால் நிலவ வேண்டிய அரசியல்-வாரிசு முறை பற்றி சொல்ல வந்தபோது அவர் அதற்கு அனுமதிக்கப் படவில்லை (இந்த வாரிசு உரிமைப் போராட்டமே அலி, அவரது மகன் ஹ¤சைன் உயிரையும் குடித்து, ஷியாக்களை உருவாக்கி இஸ்லாத்தில் பிளவை ஏற்படுத்தியது). ஆனால், நபிமொழிகளும் ஏனைய வழக்குகளும் அரசியல் ஆதாயங்களுக்கு, சச்சரவுகளுக்கு அப்பாற்பட்டு, இஸ்லாம் என்ற மதத்தை கட்டமைக்க வேண்டிய அவசியங்களுக்கு அப்பாற்பட்டு,  முகம்மதின் குணநலன்கள், பல சந்தர்ப்பங்களில் அவரது முடிவுகள் குறித்த பல சகிக்கவொண்ணா தகவல்களை, எந்தவொரு நாகரிக மனிதனும் வெட்கித் தலைகுனியவைக்கும் தகவல்களை முன்வைக்கின்றன.

நிச்சயமாக இவையெல்லாம் இடைச்செருகல்களாகவோ, உள்நோக்கங்களுடன் செய்யப்பட்டவையாகவோ இருக்க வாய்ப்பில்லை. முகம்மதை விவரிக்கும் வழக்குகள் விஷயத்தில் இது மிகவும் உண்மை எனலாம். முகம்மதின் உயரம், நிறம், சுத்தபத்தம், பாலியல் வாழ்க்கை போன்றவற்றை கேட்டு ஆய்ந்து பதிந்து வைத்துச் சென்ற,  அப்பாசிட் அல்லது உம்மையத் காலத்தில் வாழ்ந்த மதப்பிடிப்புள்ள முஸ்லிம் அறிஞர்கள் இவையெல்லாம் தாங்களாகவே கற்பனை செய்து உருவாக்கினர் என்று நாம் கருத எவ்வித முகாந்திரமும் இல்லை.

பிற்காலத்தில் இந்த ஆதார வழக்குகள் மற்றும் ஆவணங்களைத் தொகுத்து இஸ்லாமிய நூல்களை காபந்து செய்த காலத்தில் எதாவது சில மாற்றங்கள், சில சேர்க்கைகள் நிகழ்ந்திருக்க வாய்ப்பிருக்கிறது என்று கருதினால் கூட பெரும்பாலும் காணப்படுபவை சரியான தகவல்கள், துல்லியமான பதிவுகள் என்றே நாம் கருத முடிகிறது.  அதிலும் மிக முக்கியமாக இந்த நவீன யுகத்தில் ஒரு மனநோயின் அறிகுறியாக நிபுணர்கள் கருதும் அதே விடயங்கள் அந்தக் காலத்திலேயே முகம்மதின் குணநலன்கள், நடவடிக்கைகள், செய்கைகள் அவருடன் கூட இருந்தோரால் கவனிக்கப்பட்டு அது பிற்காலத்தில் பதிந்து வைக்கப்பட்டிருக்கும் நிலையில், இதெல்லாம் உண்மைதான், கட்டுக் கதைகளோ உள்நோக்கங்களுடன் கூடிய இடைச்செருகல்களோ இல்லை என்ற முடிவுக்கே நாம் வரவேண்டியிருக்கிறது.

டாக்டர் சோமர்ஸ் கூறுகிறார்:

"வாசகர்கள் ஒரு விஷயத்தில் கவனமாயிருக்க வேண்டும். மனநோய்க்கான அறிகுறிகள் முகம்மதிடம் தென்படுவது குறித்து நாம் சுட்டிக் காட்டும்போது சில நிபுணர்கள், வரலாற்றறிஞர்கள் மற்றும் டாக்டர்கள், இவையெல்லாம் பிற்காலத்தில் எழுதப் பட்டவை, ஆகையால் இவையெல்லாம் மதவாதிகளின் கட்டமைப்புகள், சேர்க்கைகளாக இருக்கலாம்; எனவே இத்தகைய நபிமொழிகள், நபிவழக்குகள் மற்றும் தொன்மையான இஸ்லாமிய வரலாற்றாவணங்களின் அடிப்படையில் இன்று செய்யப் படும் ஆய்வுகள் சரியல்ல என்ற கூறுகின்றார்கள்.(...)

இத்தகைய வழக்குகள், மற்றும் ஆவணங்கள் அனைத்தும் கட்டுக்கதைகள், மெய்யல்ல என்ற தவறான அடிப்படையில் அவர்களின் நிராகரிப்பு அமைந்திருக்கின்றது என்பதை வாசகர்கள் கவனிக்க வேண்டும். (...)

முதலாவதாக, நபிவழக்குகள், தொன்மையான இஸ்லாமிய ஆவணங்கள் பெரும்பாலும் மிகச்சரியான தகவல்களை தம்மிடத்தே கொண்டிருக்கின்றன. இரண்டாவதாக நவீன மருத்துவம், நோய்களின் அறிகுறிகளை மிகத்தெளிவாக ஆய்ந்து பகுத்திருக்கின்றது. தனிப்பட்ட அறிகுறிகள் (symptoms) மற்றும் இத்தகைய அறிகுறிகளின் தொகுப்பான நோய்த்தன்மைக் கூறுகள் (syndrome) குறித்த தெளிவான தகவல்கள் நம்மிடையே இன்று உள்ளன. (...)

தொன்மையான இஸ்லாமிய வரலாற்று ஆவணங்கள், நபிவழக்குகள் ஆகியவற்றைக் காண்போமேயானால், நாம் ஆச்சர்யப்படும்படி மனப்பிறழ்வு குறித்து இன்று நாம் அறிந்து வைத்திருக்கின்ற தனித்தன்மை கொண்ட அறிகுறிகளும் (symptoms), தொகுப்பான நோய்த்தன்மைக் கூறுகளும் (syndrome) துல்லியமாகவும் தெளிவாகவும் இந்த இஸ்லாமிய வழக்குகளில் பதிந்து வைக்கப் பட்டிருக்கின்றன என்பதைக் காணலாம். இந்தக் காலத்தில் நம்முடைய மருத்துவ நிபுணர்கள் கண்டுபிடித்துள்ள இந்த அறிகுறிகள், அந்தக் காலத்தைய
ஆவணங்களில் பதிந்து வைக்கப் பட்டிருப்பதால் அவை நிச்சயமாக நம்பத்தகுந்தவையே." (பக் 18)

ஒருவர் குறிப்பிட்ட நபர் மனநோய்க்கு ஆட்பட்டவர் என்று பொதுப்படையாக கூறுவதற்கும் (பைத்தியக்கார விடுதிகளில் உள்ளோர்களின் நடவடிக்கைகள் குறித்த ஜோக்குகள் நிறைய நம்மிடையே நிலவுகின்றன அல்லவா அவை போன்று), ஒரு நபரை paranoia syndrome ஆட்கொள்ளும்போது தென்படும் அறிகுறிகள் குறித்து ஒவ்வொன்றாக ஒருவர் கூறுவதற்கும் நிறைய வித்தியாசங்கள் உண்டு. அப்படி ஒருவர் கூறினால், ஒன்று அவர் மனவியல் மருத்துவ நூல்களிலிருந்து ஒருவர் படித்துக் காண்பித்துக் கொண்டிருக்க வேண்டும் அல்லது
அந்த நோய்க்காட்பட்ட ஒரு நபரை நேரில் கண்டு அறிகுறிகளை அவர் சொல்லிக் கொண்டிருக்க வேண்டும்.

டாக்டர். சோமர்ஸின் கருத்துப் படி, முகம்மது paranoia நோய்க்காட்பட்ட ஒரு நபர்க்கான தெளிவான உதாரணம். Paranoia syndrome-ன் தெளிவான தோற்றமானது, ஒரு நபர் தமக்கேற்படும் மாயபிம்பங்களினால், தன்னைப் பற்றியே ஒரு கருத்தை உருவாக்கிக் கொள்வதாகும். இந்த மாயபிம்பங்களானது ஒலிகளாகவும் (காதில் குரல்கள் கேட்பது), ஒளி பிம்பங்களாகவும் (இதில் மாயத் தோற்றங்கள் கண்களுக்குத் தென்படும்), அல்லது உள்ளுணர்வுகளாகவும் (இவை உண்மையென்று அவர்கள் மிக உறுதியாக நம்பும்படி இருக்கும்; வெளிப்படையாக மற்றவர்களுக்கு தென்படுபவை, இவற்றுக்கு எதிரிடையாக இருந்தாலும் அவர்களின் நம்பிக்கையை அசைக்க முடியாது) இருக்கலாம். இந்த மனப்பிறழ்வின் நாயகமாக அவர்களே இருப்பர். அதன்படி அவர்களுக்கு எதிராக அனைவரும் கூட்டு சேர்ந்து சதிசெய்வர் அல்லது எதோவொரு பிரபஞ்ச நிகழ்வின் ஏக சாட்சியாக அந்த நபரே இருப்பார் அல்லது அந்த நபரே ஒரு மிகச்சிறந்த குறிக்கோளை உலகெங்கும் முன்னெடுத்துச் செல்பவராக நியமிக்கப் பட்டிருப்பார்.

இதில் முதலாவதாகக் குறிப்பிட்டிருக்கும் முகம்மதுக்கெதிரான கூட்டுச் சதி பற்றிய அவரது கருத்துக்கள் குறித்த மிக மெல்லிய அவுட்லைனே சரித்திரத்தில் தென்படுகிறது. முகம்மது தாம் மக்கத்தவர்களால் துன்புறுத்தப் பட்டே மக்கா நகரை விட்டு வெளியேறி யாத்ரிப்/மதீனா நகருக்கு தம்மைச் சேர்ந்தவர்களுடன் ஓட நேர்ந்தது என்ற கருதினார் (பிற்காலத்தில் அவரது வன்செயல்களை நியாயப் படுத்த முயல்வோரும் இதே கருத்தை நம்பி முன்மொழிந்தனர்). ஆனால், இஸ்லாமிய சரித்திரத்தைக் கவனித்தோமேயானால், மதீனா/யாத்ரிப் நகருக்கு முகம்மது தம்மை நம்பியவர்களுடன் இடம் பெயர்ந்த பின்னர் தமது அடியார்களின் குடும்பத்தாரை மக்கா நகரிலிருந்து அழைத்துக் கொள்ள அனுமதி அளித்துள்ளார். அவர்களும் அவ்வாறே செய்துள்ளனர். இங்கு ஒரு கேள்வி எழுகிறது, முகம்மதையும் அவரைப் பின்பற்றியவர்களையும் எதிரிகளாகப் பாவித்து அவர்களை தீர்த்துக் கட்டுவதே தமது குறிக்கோள் என்று மக்கத்தவர்கள் நினைத்திருப்பார்களேயானால், அப்படி சதிசெய்து ஓடியவர்களின் குடும்பத்தாரை அக்கால வழக்கப் படி, பிணையாக பிடித்துவைத்திருக்கமாட்டார்களா? ஓடியவர்களுடன் மீண்டும் போய் சேர்ந்துகொள்ள அவ்வளவு எளிதாக அவர்கள் அனுமதித்திருப்பார்களா என்ற கேள்வி எழுகின்றது. எனவே, மக்கத்தவர்கள் துவேஷம் பாராட்டி, முகம்மதையும் அவரின் அடியார்களையும் தீர்த்துக் கட்ட முனைந்தனர் என்று கருதுவது தவறாகும்.

உலகின் முடிவைப் பற்றிய மிக ரகசியத் தகவல்களை - இறுதி(த் தீர்ப்பு) நாள் - தாம் மட்டுமே அறிந்துள்ளது (ஆனால், சரியான நாளை மட்டும் அறியாமல் இருப்பது, அப்படி சரியான நாளை குறிப்பிட்டிருந்தால் அது நிறைவேறுகிறதா இல்லையா என்பது இத்தகைய மனமயக்கங்களை வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டிவிடும்) என்ற மன மயக்கம் பைபிளில் (பழைய ஏற்பாடு), பல நபிமார்களிடமும் நாம் காணமுடிகின்ற ஒரு அறிகுறியாகும். இன்னும் சொல்லப் போனால், முகம்மதையும் விட அவர்களிடம் இது குறித்த தீர்மானமான கருத்துக்களை நாம் காணமுடிகிறது. குரான் வசனங்கள் 15: 85, 44:10/9,78:40 போன்றவற்றில் உலகின் முடிவு சமீபமாயிருக்கின்றது என்று முகம்மது கருதியது தெளிவாகிறது (இயேசு கிறிஸ்துவின் அபோஸ்தலர்களுக்கும் இப்படியான நம்பிக்கை விதைக்கப்பட்டதை இங்கே குறிப்பிட வேண்டும்). இறுதித் தீர்ப்பு நாளின் விவரனையானது, குரானில் அடிக்கடி உச்சாடனம் செய்யப்படும் ஒரு விஷயமாகும். கிறிஸ்துவ மற்றும் யூத மதநம்பிக்கைகளிலிருந்து காப்பியடிக்கப் பட்ட இந்த விஷயம், அவற்றையும் தாண்டி முகம்மதுவிற்கு ஏற்பட்ட மாயத்தோற்றங்களின் காரணமாக மிகத் துல்லியமாக விவரிக்கப் பட்டிருப்பதை காணமுடிகிறது. இந்த தோற்றங்களின் மேல் ஏற்பட்ட நம்பிக்கைகளின் காரணமாக இந்த இறுதித் தீர்ப்பின் போது இன்னின்ன வகையானோர்க்கு இதது ஏற்படும் என்றும் ஒவ்வொரு மதக்கூட்டத்திற்கும் என்னவிதமான தீர்ப்புகள் வழங்கப் படும் என்றும் இந்த நாளில் முகம்மதுவுக்கு மகோன்னத நிலை (முகம்மதுவுக்கு அடுத்த நிலையில் இயேசு கிறிஸ்துவின் இடமும் விவரிக்கப் பட்டுள்ளது) போன்றவை குறித்தும் தீர்க்கமான விவரனைகள் இடம் பெற்றுள்ளன.

ஆனால், முகம்மதுவின் அடிப்படையான மனப்பிறழ்வானது ஒரு மையப்புள்ளியையே ஆதாரமாகக் கொண்டு சுழன்று சுழன்று அவரை நிலைகொள்ளாமல் அடித்துவந்தது. நாம் ஏற்கெனவே கண்டது போன்று இந்த மனமயக்கம் குறித்து முதலில் அவருக்கே பற்பல சந்தேகங்களும் அவநம்பிக்கைகளும் இருந்தன. ஆனால், காலப்போக்கில் திரும்பத்திரும்ப ஏற்பட்ட இந்த தோற்றங்களை அவர் நம்பத் தொடங்கி, தாமே இந்த பிரபஞ்ச வழிகாட்டி - தாம் இந்த விசேஷப் பணிக்கென தேர்வு செய்யப் பட்டிருக்கின்றோம் என்று நம்பலானார். அவர் கடவுளின் ஒரே பேச்சாளர், அது மட்டுமல்ல உலகிற்கு கடவுள் அனுப்பி வைத்த கடைசி பேச்சாளர் - இறுதித் தீர்ப்பு நாள் வரை அவரே இறைவனின் ஏக தூதர் - 'நபிகளின் முத்திரை' என்ற நம்பிக்கை அவருக்கு இருந்ததை காண முடிகிறது. இந்த விசேஷப்பணியானது அவருக்கு அந்த முக்கியமான நாளில் வெளிப்பட்ட இரண்டாவது விண்குரல் மூலம் வழங்கப்பட்டது. முதலில் அவரை 'கரை' என்றது, அவர் கண்முன் தோன்றிய அமானுஷ்ய ஆவியானது ["உரத்துச் சொல்" அல்லது "உரை" - அரபியில் "(இ)க்ராஹ்" - ஆதலின் குரான் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது]. அதைக் கேட்டு அஞ்சி, தமக்கு பைத்தியம் பிடித்துவிட்டது அல்லது தீய ஆவி தம்மை பிடித்துக் கொண்டது என்று நடுநடுங்கி தற்கொலை செய்து கொள்ள ஓடிய முகம்மதுவுக்கு, நடுவே இரண்டாவதாக காப்ரியேல் என்ற ஆவி விண்ணில் தோன்றி "ஓ முகம்மதே நீரே கடவுளின் தூதர், நான்  ஜிப்ரீல்" என்றது (Sira, Guillaume translation., பக்.106/153 ; குரான் 96:1)

இந்த மனப்பிறழ்வானது வியாபாரியாக இருந்த முகம்மதை, கடவுளின் தூதராக மாற்றி, அந்தக் காலத்தில் ஒரு சிறு ரகசியக் குழுவின் தலைவராக, கல்ட் லீடராக உருமாற்றி, பிறகு அரசியல் அபிலாஷைகள் கொண்ட ஒரு பெரிய மதத்தலைவராக, பின் மதத்தின் அடிப்படையில் அமைக்கப்பட்ட அரசின் தலைவராக மாற்றி, அதன்பின் கடைசியாக ஒட்டுமொத்த அரேபியாவையும் தன் கொடையின் கீழ்க்கொணர்ந்த சாம்ராஜ்ய அதிபதியாகவும் உலகையே ஆக்கிரமித்து தனது ஆளுகையின் கீழ் கொணரவிரும்பும் ஒரு மதத்தை உருவாக்கியவராகவும் உருமாற்றிவிட்டது.

அவரைப் பற்றிய இந்த நம்பிக்கையே முஸ்லிம்களின் ஆதார சுருதியாக விளங்குகிறது "அல்லாஹ்வைத் தவிர வேறு கடவுள்கள் இல்லை, முகம்மது அல்லாஹ்வின் தூதர்" என்ற (கலிமா) கோஷம் ஒவ்வொரு முஸ்லிமையும் மற்ற எல்லோரிடத்திருந்தும் வேறுபடுத்தி, அவரவர் மனதிலும், சமூகத்திலும் பிரிவினையை உண்டாக்கி வைத்திருக்கின்றது. கடவுள் ஒருவனே என்ற ஏக-இறைக் கோட்பாடானது பலவித மத ஆசான்களால் முன்மொழியப்பட்டு பல மதங்களிலும் நிலவி வரும் நிலையில், இந்த முகம்மதின் விசேஷ தகுதி குறித்த நம்பிக்கையே இஸ்லாத்தின் வித்தியாசமான அம்சமாகும். இந்த நம்பிக்கையின் அடிப்படையில், முகம்மது சொல்லியவை (குரான்), சொல்லி நடந்து காட்டியவை (ஹதீஸ், சுன்னாஹ்) போன்றவை கடவுளால் மனித குலத்துக்குக் கடைசியாக அனுப்பப்பட்ட ஒரே பேச்சாளரின் சொற்களாகவும், செயல்களாகவும், தீவிர மதநம்பிக்கையுடைய முஸ்லிம்களுக்குத் தென்பட்டு, இந்த குரான், ஹதீஸ், சுன்னாஹ் போன்றவையே அவர்களை வழிநடத்தும் கலங்கரை விளக்கங்களாக விளங்கி வருகின்றன. ஆனால்,  மேலே கண்டவாறு அறிவியல் ரீதியாக பகுத்தாய்ந்து காணும்போது, உலகில் நூறு கோடிக்கும் அதிகமான மக்கள் நம்பி செயல்படும் ஒரு மதநம்பிக்கையானது, மனப்பிறழ்வால் எழுந்த ஒன்று என்பதை அறியும்போது அது நமக்கு மிகுந்த மனவருத்தத்தை ஏற்படுத்துகிறது.

oooOOooo[