New Indian-Chennai News + more

# 81
மை அற விளங்கிய மணி மருள் அம் வாய் தன்
மெய் பெறா மழலையின் விளங்கு பூண் நனைத்தர
பொலம் பிறையுள் தாழ்ந்த புனை வினை உருள் கலன்
நலம் பெறு கமழ் சென்னி நகையொடு துயல்வர
உரு எஞ்சாது இடை காட்டும் உடை கழல் அம் துகில்
அரி பொலி கிண்கிணி ஆர்ப்பு ஓவா அடி தட்ப
பாலோடு அலர்ந்த முலை மறந்து முற்றத்து
கால் வல் தேர் கையின் இயக்கி நடை பயிற்றா
ஆல்_அமர்_செல்வன் அணி சால் பெரு விறல்
போல வரும் என் உயிர்
பெரும விருந்தொடு கைதூவா எம்மையும் உள்ளாய்
பெரும் தெருவில் கொண்டாடி ஞாயர் பயிற்ற
திருந்துபு நீ கற்ற சொற்கள் யாம் கேட்ப
மருந்து ஓவா நெஞ்சிற்கு அமிழ்தம் அயின்று அற்றா
பெருந்தகாய் கூறு சில
எல்_இழாய் சேய் நின்று நாம் கொணர்ந்த பாணன் சிதைந்து ஆங்கே
வாய் ஓடி ஏனாதிப்பாடியம் என்று அற்றா
நோய் நாம் தணிக்கும் மருந்து என பாராட்ட
ஓவாது அடுத்தடுத்து அத்தத்தா என்பான் மாண
வேய் மென் தோள் வேய்த்திறம் சேர்த்தலும் மற்று இவன்
வாய் உள்ளின் போகான் அரோ
உள்ளி உழையே ஒருங்கு படை விட
கள்ளர் படர்தந்தது போல தாம் எம்மை
எள்ளும்-மார் வந்தாரே ஈங்கு
ஏதப்பாடு எண்ணி புரிசை வியல் உள்ளோர்
கள்வரை காணாது கண்டேம் என்பார் போல
சேய் நின்று செய்யாத சொல்லி சினவல் நின்
ஆணை கடக்கிற்பார் யார்
அதிர்வு இல் படிறு எருக்கி வந்து என் மகன் மேல்
முதிர் பூண் முலை பொருத ஏதிலாள் முச்சி
உதிர் துகள் உக்க நின் ஆடை ஒலிப்ப
எதிர் வளி நின்றாய் நீ செல்
இனி எல்லா யாம் தீது இலேம் என்று தெளிப்பவும் கைந்நீவி
யாதொன்றும் எம் கண் மறுத்தரவு இல் ஆயின்
மே தக்க எந்தை பெயரனை யாம் கொள்வேம்
தாவா விருப்பொடு கன்று யாத்து_உழி செல்லும்
ஆ போல் படர் தக நாம்
 
மேல்



# 82
ஞாலம் வறம் தீர பெய்ய குணக்கு ஏர்பு
காலத்தில் தோன்றிய கொண்மூ போல் எம் முலை
பாலொடு வீங்க தவ நெடிது ஆயினை
புத்தேளிர் கோட்டம் வலம் செய்து இவனொடு
புக்க_வழி எல்லாம் கூறு
கூறுவேன் மேயாயே போல வினவி வழிமுறை
காயாமை வேண்டுவல் யான்
காயேம்
மட குறு_மாக்களோடு ஓரை அயரும்
அடக்கம் இல் போழ்தின்_கண் தந்தை காமுற்ற
தொடக்கத்து தாய் உழை புக்காற்கு அவளும்
மருப்பு பூண் கையுறை ஆக அணிந்து
பெருமான் நகை முகம் காட்டு என்பாள் கண்ணீர்
சொரி முத்தம் காழ் சோர்வ போன்றன மற்றும்
வழிமுறை தாய் உழை புக்காற்கு அவளும்
மயங்கு நோய் தாங்கி மகன் எதிர்வந்து
முயங்கினள் முத்தினள் நோக்கி நினைந்தே
நினக்கு யாம் யாரேம் ஆகுதும் என்று
வனப்பு உற கொள்வன நாடி அணிந்தனள்
ஆங்கே அரி மதர் உண்கண் பசப்ப நோய் செய்யும்
பெருமான் பரத்தைமை ஒவ்வாதி என்றாள்
அவட்கு இனிது ஆகி விடுத்தனன் போகி
தலை கொண்டு நம்மொடு காயும் மற்று ஈது ஓர்
புல தகை புத்தேள் இல் புக்கான் அலைக்கு ஒரு
கோல் தா நினக்கு அவள் யார் ஆகும் எல்லா
வருந்தி யாம் நோய் கூர நுந்தையை என்றும்
பருந்து எறிந்து அற்று ஆக கொள்ளும் கொண்டு ஆங்கே
தொடியும் உகிரும் படை ஆக நுந்தை
கடி உடை மார்பின் சிறு கண்ணும் உட்காள்
வடுவும் குறித்த ஆங்கே செய்யும் விடு இனி
அன்ன பிறவும் பெருமான் அவள் வயின்
துன்னுதல் ஓம்பி திறவது இல் முன்னி நீ
ஐயம் இல்லாதவர் இல் ஒழிய எம் போல
கையாறு உடையவர் இல் அல்லால் செல்லல்
அமைந்தது இனி நின் தொழில்
 
மேல்



#83
பெரும் திரு நிலைஇய வீங்கு சோற்று அகல் மனை
பொருந்து நோன் கதவு ஒற்றி புலம்பி யாம் உலமர
இளையவர் தழூஉ ஆடும் எக்கர் வாய் வியன் தெருவின்
விளையாட்டி கொண்டுவரற்கு என சென்றாய்
உளைவு இலை ஊட்டலென் தீம் பால் பெருகும் அளவு எல்லாம்
நீட்டித்த காரணம் என்
கேட்டீ
பெரு மடல் பெண்ணை பிணர் தோட்டு பைம் குரும்பை
குட வாய் கொடி பின்னல் வாங்கி தளரும்
பெரு மணி திண் தேர் குறு_மக்கள் நாப்பண்
அகல் நகர் மீள்தருவான் ஆக புரி ஞெகிழ்பு
நீல நிரை போது உறு காற்கு உலைவன போல்
சாலகத்து ஒல்கிய கண்ணர் உயர் சீர்த்தி
ஆல்_அமர்_செல்வன் அணி சால் மகன் விழா
கால்கோள் என்று ஊக்கி கதுமென நோக்கி
திருந்து அடி நூபுரம் ஆர்ப்ப இயலி விருப்பினால்
கண்ணும் நுதலும் கவுளும் கவவியார்க்கு
ஒண்மை எதிரிய அம் கையும் தண் என
செய்வன சிறப்பின் சிறப்பு செய்து இ இரா
எம்மொடு சேர்ந்து சென்றீவாயால் செம்மால்
நலம் புதிது உண்டு உள்ளா நாண் இலி செய்த
புலம்பு எலாம் தீர்க்குவேம்-மன் என்று இரங்குபு
வேற்று ஆனா தாயர் எதிர்கொள்ள மாற்றாத
கள்வனால் தங்கியது அல்லால் கதியாதி
ஒள்_இழாய் யான் தீது இலேன்
எள்ளலான் அம் மென் பணை தோள் நுமர் வேய்ந்த கண்ணியோடு
எம் இல் வருதியோ எல்லா நீ தன் மெய்-கண்
அம் தீம் சொல் நல்லார் அணிந்த கலம் காட்டி
முந்தை இருந்து மகன் செய்த நோய் தலை
வெந்த புண் வேல் எறிந்து அற்றால் வடுவொடு
தந்தையும் வந்து நிலை
 
மேல்



#84
உறு வளி தூக்கும் உயர் சினை மாவின்
நறு வடி ஆர் இற்றவை போல் அழிய
கரந்து யான் அரக்கவும் கை நில்லா வீங்கி
சுரந்த என் மென் முலை பால் பழுது ஆக நீ
நல் வாயில் போத்தந்த பொழுதினான் எல்லா
கடவுள் கடி நகர்-தோறும் இவனை
வலம் கொளீஇ வா என சென்றாய் விலங்கினை
ஈரம் இலாத இவன் தந்தை பெண்டிருள்
யார் இல் தவிர்ந்தனை கூறு
நீருள் அடை மறை ஆய் இதழ் போது போல் கொண்ட
குடை_நிழல் தோன்றும் நின் செம்மலை காணூஉ
இவன் மன்ற யான் நோவ உள்ளம் கொண்டு உள்ளா
மகன் அல்லான் பெற்ற மகன் என்று அகல் நகர்
வாயில் வரை இறந்து போத்தந்து தாயர்
தெருவில் தவிர்ப்ப தவிர்ந்தனன் மற்று அவர்
தத்தம் கலங்களுள் கையுறை என்று இவற்கு
ஒத்தவை ஆராய்ந்து அணிந்தார் பிறன் பெண்டிர்
ஈத்தவை கொள்வானாம் இஃது ஒத்தன் சீத்தை
செறு தக்கான் மன்ற பெரிது
சிறு பட்டி ஏதிலார் கை எம்மை எள்ளுபு நீ தொட்ட
மோதிரம் யாவோ யாம் காண்கு
அவற்றுள் நறா இதழ் கண்டு அன்ன செம் விரற்கு ஏற்ப
சுறா ஏறு எழுதிய மோதிரம் தொட்டாள்
குறி அறிந்தேன் காமன் கொடி எழுதி என்றும்
செறியா பரத்தை இவன் தந்தை மார்பில்
பொறி ஒற்றிக்கொண்டு ஆள்வல் என்பது தன்னை
அறீஇய செய்த வினை
அன்னையோ இஃது ஒன்று
முந்தைய கண்டும் எழுகல்லாத என் முன்னர்
வெந்த புண் வேல் எறிந்த அற்றா இஃது ஒன்று
தந்தை இறை தொடி மற்று இவன் தன் கை_கண்
தந்தார் யார் எல்லாஅ இது
இஃது ஒன்று என் ஒத்து காண்க பிறரும் இவற்கு என்னும்
தன் நலம் பாடுவி தந்தாளா நின்னை
இது தொடுக என்றவர் யார்
அஞ்சாதி நீயும் தவறு இலை நின் கை இது தந்த
பூ எழில் உண்கண் அவளும் தவறு இலள்
வேனில் புனல் அன்ன நுந்தையை நோவார் யார்
மேல் நின்றும் எள்ளி இது இவன் கை தந்தாள்
தான் யாரோ என்று வினவிய நோய்ப்பாலேன்
யானே தவறு உடையேன்
 
மேல்



# 85
காலவை சுடு பொன் வளைஇய ஈர்_அமை_சுற்றொடு
பொடி அழல் புறந்தந்த செய்வு_உறு கிண்கிணி
உடுத்தவை கைவினை பொலிந்த காசு அமை பொலம் காழ் மேல்
மை இல் செம் துகிர் கோவை அவற்றின் மேல்
தைஇய பூ துகில் ஐது கழல் ஒரு திரை
கையதை அலவன் கண் பெற அடங்க சுற்றிய
பல உறு கண்ணுள் சில கோல் அவிர் தொடி
பூண்டவை எறியா வாளும் எற்றா மழுவும்
செறிய கட்டி ஈர் இடை தாழ்ந்த
பெய் புல மூதாய் புகர் நிற துகிரின்
மை அற விளங்கிய ஆன் ஏற்று அவிர் பூண்
சூடின இரும் கடல் முத்தமும் பல் மணி பிறவும் ஆங்கு
ஒருங்கு உடன் கோத்த உருள் அமை மு காழ் மேல்
சுரும்பு ஆர் கண்ணிக்கு சூழ் நூலாக
அரும்பு அவிழ் நீலத்து ஆய் இதழ் நாண
சுரும்பு ஆற்றுப்படுத்த மணி மருள் மாலை
ஆங்க அவ்வும் பிறவும் அணிக்கு அணி ஆக நின்
செல்வு_உறு திண் தேர் கொடும் சினை கைப்பற்றி
பைபய தூங்கும் நின் மெல் விரல் சீறடி
நோதலும் உண்டு ஈங்கு என் கை வந்தீ
செம்மால் நின் பால் உண்ணிய
பொய் போர்த்து பாண் தலை இட்ட பல வல் புலையனை
தூண்டிலா விட்டு துடக்கி தான் வேண்டியார்
நெஞ்சம் பிணித்தல் தொழிலா திரிதரும்
நுந்தை பால் உண்டி சில
நுந்தை வாய் மாய சூள் தேறி மயங்கு நோய் கைமிக
பூ எழில் உண்கண் பனி பரப்ப கண்படா
ஞாயர் பால் உண்டி சில
அன்னையோ யாம் எம் மகனை பாராட்ட கதுமென
தாம் வந்தார் தம் பாலவரோடு தம்மை
வருக என்றார் யார்-கொலோ ஈங்கு
என் பால் அல் பாராட்டு உவந்தோய் குடி உண்டீத்தை என்
பாராட்டை பாலோ சில
செரு குறித்தாரை உவகை கூத்தாட்டும்
வரிசை பெரும் பாட்டொடு எல்லாம் பருகீத்தை
தண்டுவென் ஞாயர் மாட்டை பால்
 
மேல்



# 86
மை படு சென்னி மழ களிற்று ஓடை போல்
கை புனை முக்காழ் கயம் தலை தாழ
பொலம் செய் மழுவொடு வாள் அணி கொண்ட
நலம் கிளர் ஒண் பூண் நனைத்தரும் அம் வாய்
கலந்து கண் நோக்கு ஆர காண்பு இன் துகிர் மேல்
பொலம் புனை செம்பாகம் போர் கொண்டு இமைப்ப
கடி அரணம் பாயா நின் கை புனை வேழம்
தொடியோர் மணலின் உழக்கி அடி ஆர்ந்த
தேரை வாய் கிண்கிணி ஆர்ப்ப இயலும் என்
போர் யானை வந்தீக ஈங்கு
செம்மால் வனப்பு எலாம் நுந்தையை ஒப்பினும் நுந்தை
நிலை பாலுள் ஒத்த குறி என் வாய் கேட்டு ஒத்தி
கன்றிய தெவ்வர் கடந்து களம் கொள்ளும்
வென்றி மாட்டு ஒத்தி பெரும மற்று ஒவ்வாதி
ஒன்றினேம் யாம் என்று உணர்ந்தாரை நுந்தை போல்
மென் தோள் நெகிழ விடல்
பால் கொளல் இன்றி பகல் போல் முறைக்கு ஒல்கா
கோல் செம்மை ஒத்தி பெரும மற்று ஒவ்வாதி
கால் பொரு பூவின் கவின் வாட நுந்தை போல்
சால்பு ஆய்ந்தார் சாய விடல்
வீதல் அறியா விழு பொருள் நச்சியார்க்கு
ஈதல் மாட்டு ஒத்தி பெரும மற்று ஒவ்வாதி
மாதர் மென் நோக்கின் மகளிரை நுந்தை போல்
நோய் கூர நோக்காய் விடல்
ஆங்க
திறன் அல்ல யாம் கழற யாரை நகும் இ
மகன் அல்லான் பெற்ற மகன்
மறை நின்று தாம் மன்ற வந்தீத்தனர்
ஆய்_இழாய் தாவாத எற்கு தவறு உண்டோ காவாது ஈங்கு
ஈத்தை இவனை யாம் கோடற்கு சீத்தை யாம்
கன்றி அதனை கடியவும் கைநீவி
குன்ற இறு வரை கோள்_மா இவர்ந்து ஆங்கு
தந்தை வியல் மார்பில் பாய்ந்தான் அறன் இல்லா
அன்பு இலி பெற்ற மகன்
 
மேல்



# 87
ஒரூஉ நீ எம் கூந்தல் கொள்ளல் யாம் நின்னை
வெரூஉதும் காணும் கடை
தெரி_இழாய் செய் தவறு இல்_வழி யாங்கு சினவுவாய்
மெய் பிரிந்து அன்னவர் மாட்டு
ஏடா நினக்கு தவறு உண்டோ நீ வீடு பெற்றாய்
இமைப்பின் இதழ் மறைபு ஆங்கே கெடுதி
நிலை பால் அறியினும் நின் நொந்து நின்னை
புலப்பார் உடையர் தவறு
அணை தோளாய் தீயாரை போல திறன் இன்று உடற்றுதி
காயும் தவறு இலேன் யான்
மான் நோக்கி நீ அழ நீத்தவன் ஆனாது
நாண் இலன் ஆயின் நலிதந்து அவன்_வயின்
ஊடுதல் என்னோ இனி
இனி யாதும் மீக்கூற்றம் யாம் இலம் என்னும்
தகையது காண்டைப்பாய் நெஞ்சே பனி ஆனா
பாடு இல் கண் பாயல் கொள
 
மேல்



# 88
ஒரூஉ கொடி இயல் நல்லார் குரல் நாற்றத்து உற்ற
முடி உதிர் பூ தாது மொய்ம்பின ஆக
தொடிய எமக்கு நீ யாரை பெரியார்க்கு
அடியரோ ஆற்றாதவர்
கடியர் தமக்கு யார் சொல்ல தக்கார் மாற்று
வினை கெட்டு வாய் அல்லா வெண்மை உரையாது கூறு நின்
மாயம் மருள்வார் அகத்து
ஆய்_இழாய் நின்_கண் பெறின் அல்லால் இன் உயிர் வாழ்கல்லா
என்-கண் எவனோ தவறு
இஃது ஒத்தன் புள்ளி களவன் புனல் சேர்பு ஒதுக்கம் போல்
வள் உகிர் போழ்ந்தனவும் வாள் எயிறு உற்றனவும்
ஒள் இதழ் சோர்ந்த நின் கண்ணியும் நல்லார்
சிரறுபு சீற சிவந்த நின் மார்பும்
தவறு ஆதல் சாலாவோ கூறு
அது தக்கது வேற்றுமை என்-கண்ணோ ஓராதி தீது இன்மை
தேற்ற கண்டீயாய் தெளிக்கு
இனி தேற்றேம் யாம்
தேர் மயங்கி வந்த தெரி கோதை அம் நல்லார்
தார் மயங்கி வந்த தவறு அஞ்சி போர் மயங்கி
நீ உறும் பொய் சூள் அணங்கு ஆகின் மற்று இனி
யார் மேல் விளியுமோ கூறு
 
மேல்



# 89
யார் இவன் எம் கூந்தல் கொள்வான் இதுவும் ஓர்
ஊராண்மைக்கு ஒத்த படிறு உடைத்து எம் மனை
வாரல் நீ வந்து ஆங்கே மாறு
என் இவை ஓர் உயிர் புள்ளின் இரு தலையுள் ஒன்று
போர் எதிர்ந்த அற்றா புலவல் நீ கூறின் என்
ஆர் உயிர் நிற்கும் ஆறு யாது
ஏஎ தெளிந்தேம் யாம் காயாதி எல்லாம் வல் எல்லா
பெரும் காட்டு கொற்றிக்கு பேய் நொடித்து ஆங்கு
வருந்தல் நின் வஞ்சம் உரைத்து
மருந்து இன்று மன்னவன் சீறின் தவறு உண்டோ நீ நயந்த
இன்_நகை தீதோ இலேன்
மாண மறந்து உள்ளா நாண் இலிக்கு இ போர்
புறஞ்சாய்ந்து காண்டைப்பாய் நெஞ்சே உறழ்ந்து இவனை
பொய்ப்ப விடேஎம் என நெருங்கின் தப்பினேன்
என்று அடி சேர்தலும் உண்டு
 
மேல்



# 90
கண்டேன் நின் மாயம் களவு ஆதல் பொய் நகா
மண்டாத சொல்லி தொடாஅல் தொடீஇய நின்
பெண்டிர் உளர்-மன்னோ ஈங்கு
ஒண்_தொடி நீ கண்டது எவனோ தவறு
கண்டது நோயும் வடுவும் கரந்து மகிழ் செருக்கி
பாடு பெயல் நின்ற பானாள் இரவில்
தொடி பொலி தோளும் முலையும் கதுப்பும்
வடிவு ஆர் குழையும் இழையும் பொறையா
ஒடிவது போலும் நுசுப்போடு அடி தளரா
ஆரா கவவின் ஒருத்தி வந்து அல்கல் தன்
சீர் ஆர் ஞெகிழம் சிலம்ப சிவந்து நின்
போர் ஆர் கதவம் மிதித்தது அமையுமோ
ஆய்_இழை ஆர்க்கும் ஒலி கேளா அ எதிர்
தாழாது எழுந்து நீ சென்றது அமையுமோ
மாறாள் சினைஇ அவள் ஆங்கே நின் மார்பில்
நாறு இணர் பைம் தார் பரிந்தது அமையுமோ
தேறு நீ தீயேன் அலேன் என்று மற்று அவள்
சீறடி தோயா இறுத்தது அமையுமோ
கூறு இனி காயேமோ யாம்
தேறின் பிறவும் தவறு இலேன் யான்
அல்கல் கனவு-கொல் நீ கண்டது
கனை பெயல் தண் துளி வீசும் பொழுதில் குறி வந்தாள்
கண்ட கனவு என காணாது மாறு_உற்று
பண்டைய அல்ல நின் பொய் சூள் நினக்கு எல்லா
நின்றாய் நின் புக்கில் பல
மென் தோளாய் நல்கு நின் நல் எழில் உண்கு
ஏடா குறை_உற்று நீ எம் உரையல் நின் தீமை
பொறை ஆற்றேம் என்றல் பெறுதுமோ யாழ
நிறை ஆற்றா நெஞ்சு உடையேம்
 
மேல்

மூன்றாவது மருதக்கலி
 அடிநேர் உரை
	
# 66
பெருகுகின்ற நீரில் மலர்ந்த குவளை மலரை விற்பவர், தாம் வயலில் பிடுங்கித்
தலையில் கொண்டுவந்த மலர்களைச் சூழ்ந்துகொண்டு வந்து ஊருக்குள் புகுந்த இசைக்கும் வண்டுக்கு,
ஓங்கி உயர்ந்த அழகிய யானையின் மிகுதியான மதநீரிலிருந்து கமழும் மணத்துடன்
அங்கிருக்கும் வண்டுகள் விருந்தளிக்க, அதனை உண்டு பகலில் தங்கி, இரவில்,
புடைத்து இறங்கும் தோள்களில் உள்ள தொடிகள் அழுத்தி வடு ஏற்படுத்தும் வண்ணம் தாம் விரும்பினவரைக் கூடின மகளிரின்
தேன் மணக்கும் கூந்தலினுள்ளே இருக்கும் அரும்பாயிருந்து மலர்ந்த நறிய முல்லை மலரில்
பாய்ந்து தேன் குடித்துத் தன் பசி தீர்ந்து முன்பு தாம் இருந்த
பூக்களையுடைய பொய்கையை மறந்து அதனை நினையாத நீர்வளம் மிக்க அழகிய நல்ல ஊரினைச் சேர்ந்தவனே!
தலையணை போன்ற மென்மையான தோள்களைக் கொண்ட நாம் வருந்தியிருக்க, நீ விரும்பும் துணையைக் கூடி, நீ
மணக்கோலம் பூண்ட அந்த மனையில் இருக்கின்றாய் என்று உனக்குக் கிடைத்த பெரும்பேச்சைக் காட்டிலும் சிறந்ததன்றோ,
சிறப்பில்லாத இரைச்சலுக்கிடையே, பூமாலையை அணிந்துகொண்டு பொலிவுற்றிருந்த உன்
பரத்தையருடனான திருமணத்தினால் கமழ்கின்ற மணத்தோடு இங்கு வர, அதை விடியற்காலத்தில் நான் பெற்றது?
மேனியெல்லாம் கொதிக்கின்ற நோய் என்னை மேற்கொள்ள, நீ அந்தப் பொற்குழை அணிந்தவரோடு
புனலாட்டு ஆடுகின்றாய் என்று வந்த பேச்சொலியிலும் பெரியதன்றோ,
உன் மாலையை அவள் வாங்கிக்கொள்ள, தடுமாற்றத்துடன் அவளின் தலைமாலையைத் தான் அணிந்துகொண்டு, உன்
ஈரமான ஆடையைக் கூடக் களையாமல் எம் இல்லத்தில் வந்து நிற்பது?
எம்மைவிட்டுப் பிரிந்துசென்றதோடு நில்லாமல், நீ அந்த உறுதியற்ற மனம் கொண்டவரோடு
துணங்கைக் கூத்து ஆடுகின்றாய் என்று வந்த பெரும்பேச்சையும் மிஞ்சியது அன்றோ,
ஒளிவீசும் நெற்றியினராகிய பரத்தையருடன் ஒரே ஆடையில் மகிழ்ந்திருந்த உன்
காம வேட்கை சிறிது தணிய, இங்கு வந்த காட்சியின் அழகைக் காண் நேர்ந்தது.
என்று நாங்கள் காணும்படியாக,
உம் கருணையைப் பெற்றுக்கொண்டோம்! நீயும் எமக்கு அருள்செய்தாய்! சற்றும் குறையாமல்
நீ நாட்டம்கொண்டவரிடம் செல்வதையே விரும்பிய உன் பாகனும்
இங்கே நீண்ட நேரம் இருந்துவிட்டாய் என்று செலுத்த முற்படுவான்; உன் விரைவாகச் செல்லும் திண்ணிய தேர்
அவிழ்த்துவிடாமல் நிறுத்தியுள்ளது.
 
மேல்



# 67
கார்காலம் முதிர்ந்து, பூங்கொத்துக்கள் மலர்ந்து கமழ்கின்ற இதழ்களையுடைய பூக்களை மேலே பரப்பிக்கொண்டு,
புகழ் மிக்க புலவர் வாயால் சிறப்பெய்தி, நிலமகளுக்கு
மாலை சூடியது போல அழகைப் பூத்துக்கொண்டு வரும் வையை, தன்
நீரினால் சூழ்ந்துகொண்டு மதிலுடன் போதுகின்ற பகையே அன்றி, பகைவர்
போருக்காக வளைத்துக்கொள்வது என்ற ஒன்றை அறியாத மதில்கள் சூழ்ந்த நீரையுடைய ஊரினன்,
நன்கு பொலிவுபெற்ற அழகுள்ள மைதீட்டிய கண்களையுடைய பரத்தையர் தம்முடைய மாலையால்
அடித்து வருத்திய புண்ணின் வடுவைக் காட்டிக்கொண்டு, அன்பு சிறிதும் இல்லாமல் இங்கு வந்தால், ஏடி!
பிணக்கம் கொள்வேன் நான் என்று கூறுவேன்; அப்படி இருக்கையில், அவனைக் கண்டவுடன்
பிணையக் கலக்கலாம் என்று கூறுகிறது இந்தச் செயலற்றுப்போன நெஞ்சம்;
வளைந்துயர்ந்த அழகிய அகன்ற அல்குலையுடைய கொடியைப் போன்ற பரத்தையரின் முலையில் மூழ்கி
பூசப்பட்ட இடத்தில் அழிந்துபோன சந்தனத்தையுடையவன் பண்புகெட்டுப்போய் இங்கு வந்தால், ஏடி!
ஊடல் கொள்வேன் நான் என்று கூறுவேன்; அப்படி இருக்கையில், அவனைக் கண்டவுடன்
கூடித் துய்க்கலாம் என்று கூறுகிறது இந்தக் கொள்கையில்லாத நெஞ்சம்;
இப்பொழுது புதிதாகச் சேர்த்துக்கொண்ட, அழகினையுடைய பரத்தையரின் ஒளிவிடும் பற்கள் அழுத்தியதால்
மிகவும் சிவந்துபோன வடுக்களைக் காட்டிக்கொண்டு வெட்கம் இல்லாமல் வந்தால், ஏடி!
சினந்து கொள்வேன் நான் என்று கூறுவேன்; அப்படி இருக்கையில், அவனைக் கண்டவுடன்
தன் போக்கில் சென்று தானாக இணங்கிவிடுகிறது இந்தத் தனித்தன்மை இல்லாத நெஞ்சம்;
என்று
பிறையைப் போன்ற அழகிய நெற்றியையுடையவளே! தாம் நினைத்தவை எல்லாம்
முடியப்பெறுதல் இயலுமோ? துணையாக இருக்காமல், 
கூட இருந்தே குழிபறிக்கும் நெஞ்சினை உடையவர்க்கு.
 
மேல்



# 68
இந்த உலகம் பொதுவானது என்ற பேச்சே பிறர்க்கு இல்லாமல் உலக முழுதும் ஆளும் மா மன்னர்க்கு
அறிவு நிறைந்த அறவுரைகள் கூறும் இயல்புள்ள அமைச்சர்கள் போல, நூல் வல்லார்
பொல்லாத சொற்கள் இடையில் புகாமல் விலக்கிய தம் செவிகளே விளைநிலமாக,
முன்னுள்ள சான்றோரின் செய்யுள்கள் தம் சொல்லை வளர்க்கும் நீராக, அறிவுடைய நாவாகிய ஏரால் உழும் புலவரின்
புதிய கவிகளைக் கூட்டாகக் கேட்டு நுகரும் மதில் சூழ்ந்த நீரையுடைய ஊரினனே!
தலைவன் நமக்கு மட்டும் ஆதரவாக இருப்பவன் அல்லன் என்று ஒருவர் போல் ஒருவர் பேசாமல்,
ஒரு பெரிய ஊரில் குடிவைக்கக்கூடிய அளவு திரண்டிருந்த உன் சேரிப் பரத்தையருக்குச் சமமாக,
உன்னைக் காணாத கலக்கத்தைக் களைந்து, நீ வரச்சொன்ன இடத்துக்கு வந்து, எம் கதவை அடைந்து தட்டிய கைகளின்
வளையல் ஓசையால் தம் வருகையைத் தெரிவிப்பதை வழக்கமாகக் கொள்ளும் அந்தப் பரத்தையரை நொந்துகொள்வோமோ?
நம் தலைவன் நமக்கு உறவுடையவன் அல்லன், அவனை அணுகாதீர்கள் என்று சொல்லிவிட்டு, அவனை அடையத் துடிக்கும்
தோள்களொடு பகைகொண்டு நினைவிழந்து வாடும் நெஞ்சினையுடைய நாங்கள்!
தன்னோடு ஊடல்கொண்ட பெண்ணின் அழகு குன்றும்படி அவர்களை இடையன் கொன்ற மரமாய் ஆக்கிவிட்டுப் பரத்தையரின்
காமத்தைத் தணிக்கும் அவன் மார்பு என்று எழுந்த ஊரார் பேச்சை நொந்துகொள்வோமோ?
பூவின் மொட்டின் தன்மை வாய்த்த முலைகள் அழுத்துவதால் குழைந்துபோன உன் மாலை எம்மை இகழ்ந்துநோக்க,
சிறப்பாகக் கட்டப்பட்ட பூக்குடலையின் உள்ளேயே தங்கிப்போன மாலையைப் போன்ற நாங்கள்;
சேரிதோறும் சென்று நீ இருக்கும் வீட்டைக் கேட்டறிந்துகொள்பவனாய்த்
தேரோடு சுற்றித்திரியும் பாகனையே பழிப்போமா?
ஆரவாரிக்கும் பேரொலியுடன் நீ மணம் செய்கின்ற வீடாகக் கருதி எம்முடைய வீட்டில்
பொலிக பொலிக என்று கூறிக்கொண்டு புகுந்த உன்னுடைய புலையனான பாணனைக் கண்ட நாங்கள்;
எனவே,
உண்மையில் உன் மனம் வேறிடத்தில் இருக்கும் நீ விரும்பாத முயக்கத்தை
நீ எப்போதாவது நம் மனைக்கு வரும்போது பெற்று மகிழ்ந்து, பின்னர் என் தோள்கள் வாடிப்போக,
இவனும் இவளும் இவ்வாறு ஆகிவிட்டனரே என்று கூறக்கேட்டு, பழைய நிலையை அடைய விரும்பி ஏக்கம் கொண்டும்,
கனவில் கிடைக்கப்பெற்ற செல்வம் விழித்தவுடன் இல்லாமற் போவதைப் போன்றதே,
ஐயனே! எனக்கு உன்னுடைய மார்பு.
 
மேல்



# 69
மலரும் தருவாயிலிருக்கும் மொட்டுக்கள் கட்டவிழும் குளிர்ச்சியான பொய்கையில் புதிதாக முறுக்கவிழ்ந்த 
பூந்தாதுக்கள் சூழ்ந்த தாமரையின் தனித்த மலரைப் புறத்தே சேர்ந்து,
விருப்பங்கொள்ளும் மண நாளில் மண ஆடைக்குள் முகத்தை மறைத்துக்கொண்ட,
காதல் கொண்ட மானைப் போன்ற பார்வையினையுடைய பெண் தன்னுடன் கூடவர,
வேதம் ஓதுதலையுடைய அந்தணன் தீயினை வலம் வருவதைப் போல,
அழகிய இறகுகளைக் கொண்ட அன்னம், தன் அழகிய நடையுள்ள பெடையோடு
பெருமிதம் தோன்றச் சுற்றிவரும் மிகுந்த நீர்வளம் கொண்ட நல்ல ஊரினனே!
தெளிந்த பரல்களையுடைய சிலம்பு ஒலிக்க, தெருவில் பார்வையால் உன்னைத் தாக்கி, உன்
உள்ளத்தைக் கவர்ந்துகொண்டு பின் கைவிட்டவளை, உன் வருத்தத்தைச் சொல்லி அழைத்துக்கொள்ளக் கருதி நின்றாய்!
இவ்வாறு நினைத்து வந்தது வேறொன்றாய் இருக்க, இவள் திடங்கொண்ட மனத்தினள் அல்லள் என்று
பணிபவனைப் போல வந்து இங்கு பயனற்ற சொற்களைச் சொல்கிறாயே!
உன் உள்ளம் கவர்ந்தவள் இருக்குமிடம் தெரியாமல், உன் பாகனைத் தேரோடும்
அனுப்பி, அவளின் வருகையை எதிர்நோக்கி உபசரித்து வரவேற்கக் காத்து நின்றாய்!
இவ்வாறு நெஞ்சத்துள் பிற எண்ணங்களை வைத்துக்கொண்டு, இவள் உறுதிப்பாடான மனத்தினள் அல்லள் என்று
வஞ்சகமாய் வந்து இங்கு என் மனவலிமையை வருத்துவாயோ!
மலர்க்கொத்துக்கள் செறிந்த குளிர்ந்த சோலையில் நீ சொல்லியபடி உன் குறிப்பிடத்துக்கு வந்தவளைப்
புணர்ந்து பாராட்டியதோடு அங்குப் புனலாடி மகிழவும் பண்ணினாய்!
உன்னுடைய வெற்றிப் பெருமிதம் இவ்வாறு வேறு விதமாக இருக்க, இவள் தனக்கெனப் பெருமிதம் இல்லாதவள் என்று
பெருமையினால் வந்து இங்கு பேசிக்கொண்டிருக்கிறாயே!
என்று
இறுமாப்புக்கொள்ளமாட்டோம், பெருமானே! உன் அன்பினால் விருப்பமுற்றுத்
தாழ்ந்தவன் போல் வந்து தகுதியில்லாதவற்றைச் செய்யாதே!
நீ எண்ணியதை முடித்து, மேலும் எம்மையும் எண்ணிப்பார்ப்பாய்,
நீ விரும்புபவரின் விருப்பம் தீர்ந்துவிட்டபோது.
 
மேல்



# 70
பல மணிகளின் நிறங்களில் பூத்த மலர்களையுடைய பொய்கையில் மகிழ்ந்து விளையாடிக்கொண்டிருந்த ஓர் அன்னம் தன்
அழகு மிக்க சேவலை அகன்ற ஓர் இலை மறைத்ததாக,
திடுக்கிட்டு அதனைக் காணாது கலங்கி, அந்த இளம் பேடை
திங்களின் நிழலை நீருக்குள் கண்டு, அதனைத் தன் சேவல் என்று மகிழ்ந்து விரைந்து சென்று,
அதை நெருங்க, அப்பொழுது தன் எதிரே வந்த தன் துணையைக் கண்டு மிகவும் நாணி
பல மலர்களின் ஊடே புகுந்துகொள்ளும் நீர்நிலைகளைச் சேர்ந்த ஊரனே! கேட்பாயாக!
எம்முடைய அழகெல்லாம் எம்மைவிட்டு நீங்க, எம்மைத் துறந்து எம்மிடம் அருள்செய்யாமல் நீ சென்றுவிட்டதால்,
பல நாட்களாய் தூங்காத கண்கள் ஒருநாள் படுக்கையைச் சேர்ந்து இமைமூடிக்கொள்ளும்;
துணை மாலை கொண்ட மலர் மாலை அணிந்த பரத்தையர் கொண்டாட, ஒவ்வொருநாளும் ,
மணவீடுகளில் முழங்கும் உன் மண முழவின் ஓசை வந்து அத் தூக்கத்தைக் கலைக்கும்;
முற்றிலும் எம்மைவிட்டு நீ துறந்துசென்றதால், ஓயாமல் அழுகின்ற மைதீட்டிய கண்கள், எம்
புதல்வனை அணைத்துக்கொள்ள, ஒன்றுசேர இமைமூடிக்கொள்ளும்;
உனக்கு ஏற்ற நலம் மிக்க பரத்தையரை உன் மனையில் கொண்டுவந்து, உன்
சுற்றத்தார் பாடும் துணங்கைக் கூத்துப் பாடலின் ஆரவாரம் வந்து அத் தூக்கத்தைக் கலைக்கும்;
வீட்டிற்கே வராமல் நீ எம்மைத் துறந்துசென்றதால் வருந்திய எமக்கு 
நீர் சொட்டும் மலர் இதழ்களைப் போன்று காய்ந்துபோகாத கண் இமைகள் சிலநேரம் கூம்பிப்போய் இமைமூடிக்கொள்ளும்;
அழகிய அணிகலன்கள் அணிந்த நலம் மிக்க பரத்தையரை உன் மனையில் கொண்டுவரும், உன்
தேரில் பூட்டப்பட்ட உயர்ந்த நல்ல குதிரைகளின் தெள்ளிய மணியோசை வந்து அத் தூக்கத்தைக் கலைக்கும்;
எனினும்,
தோற்று ஒளிந்துகொண்டிருக்கும் அரசனின் காதில் வெற்றிகொண்டவனின் விடிகாலை முரசொலி போல்
உன் மணமுரசும், துணங்கைக் கூத்தும், குதிரை மணியும் என் துயிலைக் கலைக்கட்டும்; உன் பரத்தையர்
வீடுகளில் வாசித்த யாழினைத் தழுவிக்கொண்டு அந்த அறிவில்லா வாயையுடைய
பாணன் இந்த வீட்டுக்குள் புகாமல் இருக்கும் மட்டும்!
 
மேல்



# 71
விரிகின்ற கதிர்களையுடைய இளஞாயிறு அகன்ற விசும்பில் எழுந்து மேலே வர
மொட்டுக்களின் முறுக்குண்ட தலைகளிலுள்ள கட்டுகள் அவிழ்ந்த பூக்கள் இருக்குமிடத்தில் ஒன்றுகூடி நுகர்ந்து
வரியினையுடைய வண்டுகள் அந்தப் பூக்களின் மேற்புறத்தைச் சூழ்ந்துகொள்ளும் வளம் பொருந்திய பொய்கையில்,
சினத்தின் மிகுதியால் விழுகின்ற கண்ணீர் அறலாய் ஒழுக,
இனிய, அமைதலான காதலன் கெஞ்சி மன்றாடி, தன் காலைப் பிடித்து
மிக விரைவாக அருள்செய்ததால் சிறிதே மகிழ்பவளின் முகம் போன்று
நீர்த்துளிகள் ஒருபக்கம் சொட்டுச்சொட்டாய் வடிய, பசிய இலைகளைக் கொண்ட தாமரையின்
தனியான ஒரு மலர் தன் தளைவிட்டு மலரும் குளிர்ந்த துறையையுடைய நல்ல ஊரினனே!
உன் ஒருத்தியைத் தவிர வேறு பெண்டிர் அவனுக்கு இல்லை என்று சொல்லித்
தேரின் மேல் சத்தியம் செய்த பாகன் இங்கு வரமாட்டானோ,
ஒரு வீடு நிறைய தான் கொண்டுவந்து சேர்த்த பரத்தையர் ஊடலில் ஏற்படுத்திய நகக் குறிகள்
பலரும் காணப் பரவிக்கிடக்குமாறு அவர்களைக் கூடிய உன் பரத்தமையைக் காண்பதற்கு?
எனக்குள்ளே வைத்துக்கொண்டு அவன் போகுமிடங்களை உன்னிடமிருந்து மறைக்கமாட்டேன் என்று தன் யாழைத்
தொட்டுப் பலவாறாகச் சூளுரைத்த பாணன் இங்கே வரமாட்டானோ,
அந்தப் பொய்யை நம்பி, அவனது பொய்யைப் பலமுறை அனுபவித்தவர்களைக் கூடிய உன் கழுத்திலுள்ள
கையில் எடுத்துக்கொள்ளலாம் போன்று இருக்கக்கூடிய வளையல்களின் வடுக்களைக் காண்பதற்கு?
என்னைவிட்டுப் பிரிந்து சென்றுவிட்டாய் என்று கேட்டும், உன் தவறுகளை எண்ணிப்பார்க்காமல், என்னிடத்தில் உன்
நற்குணங்களைப் பாராட்டிப் பேசிய உன் தோழன் இங்கே வரமாட்டானோ,
உருண்டு திரண்ட காதணிகளை அணிந்த மகளிரைச் சேர்ந்து அவரின் அவிழ்ந்த கூந்தலே அணையாகக் கொண்டு தூங்கியதால்
தெய்வ மணம் கமழும் உன் விரிந்த மார்பினைக் காண்பதற்கு?
இப்படியாக உன்
அன்பிற் குறையாத முயக்கத்தைப் பெறுகின்ற பரத்தையரைக் கோபித்துக்கொள்பவர்
யார்? நீ வராத நாட்களையும் வந்த நாட்களாகவே கருதி அமைதி கொள்வேன்! நீ அங்குச் செல்வாயாக!
மழைக்காக ஏங்கிக் கதிர்விட்டு வாடிக்கிடக்கும் நெல்லுக்கு, அங்கே
போதாத சிறு தூரல் தூவியது போன்றிருக்கிறது நீ
ஓராண்டுக்கு ஒருமுறை இங்கு வருகின்ற வருகை.
 
மேல்



# 72
பல அடுக்குகளால் உயர்ந்த நீலப் பட்டு விரித்த மென்மையான மெத்தையில்
துணையோடு சேர்ந்த அன்னத்தின் தூவியால் செய்த மென்மையான தலையணையில் சாய்ந்துகொண்டு
சிறப்பான இயல்புடைய கிண்ணத்தில் ஊற்றிய பாலைச் சிறிதளவு எடுத்துக்காட்டி,
கோபித்துக்கொண்டிருக்கும் மென்மையான சிறிய கிளியை உண்ணச்செய்தவளின் முகத்தைப் போல,
புதிய நீர் வரும் வழியிலுள்ள சிறு புதர்களின் மீது இடைவிடாமல் வரும் அலைகள் மோதுவதால் நீர்த்துவலை மிகுவதால்
அதனைத் திங்கள் என்று எண்ணி மலர்ந்த அல்லியின் வெண்மையான மலரின் அருகில்,
முதிர்வடைந்த குளத்துத் தாமரையின் மணங்கமழும் மொட்டு, கரையிலிருக்கும் மாமரத்தின்
வடுக்கள் தீண்டுவதால் வாய் மலரும் வயல்கள் அணிசெய்யும் நல்ல ஊரினனே!
மிகவும் கருத்தோடு, உன் பாதுகாப்பில் வைத்திருக்கும் பரத்தையரை நீ தழுவி மகிழும்போதெல்லாம், நான் அழுது ஏங்க,
பாட்டிசைத்து உன்னை மகிழ்விக்கும் பாணன் காட்டு என்று சொன்னானோ -
இனிமேல் நம்மைக் காக்கமாட்டான் என்று சினந்த அந்தப் பரத்தையரின் நகங்கள் செய்த வடுவின் காரணமாக,
அடுத்த நாள் உன் தோளினை அணைத்துக்கொண்ட அந்தப் பரத்தையரின் பற்கள் பதிந்த உன் உதடுகளை?
உன் பரத்தையரைத் தேடி, உனக்காகத் தூது செல்வதை மேற்கொண்டு, துறைக்குச் செல்லாதவளாய், ஊரினரின்
ஆடைகளை சேர்த்துக்கொண்டு வெளுக்கின்ற உன் வண்ணாத்தி காட்டு என்று சொன்னாளோ -
உன்னைக் கூடிய மகளிர் புனலாட, அவர்களுக்குத் தெப்பமாய் விளங்கிய உன் மார்பினில்
ஊடல் கொண்டவராய் வழித்தெறிய வந்து விழுந்து உண்டான செவ்வரக்குக் கறையை?
வீணாக, உன் புகழைக் கேட்க விரும்பாதவர் மனையிலும் போற்றிக் கூறும்
அறிவுடையோனாகிய அந்தணன் அவளுக்குக் காட்டு என்று சொன்னானோ -
உன்னுடன் கூடிக் களித்த பரத்தையரின் மணங்கமழும் மாலை அழுந்தியதால் ஏற்பட்ட சுவட்டின் மேல்
நீ குறித்த இடத்தில் வந்து கூடிய பரத்தையின் முடித்த கூந்தலின் கோணலை நீ கோதிவிட்டபோது உதிர்ந்த பூந்துகளை?
என்றவாறு
உன்னுடன் உறவுகொண்டிருந்தோம், எம்முடன் நீயும் உறவுகொள்ள; இப்போது உன் குறைகளை அறிந்து
அழிந்து கெடுகின்ற மனம் உடையவர் ஆனோம், அல்லலில் கிடந்து வருந்த
நடந்த குற்றங்களை எண்ணிப்பார்க்காமல், உன்னைக் கண்டவுடன்
மனம் மாறி உன்னை ஆதரித்து ஏற்றுக்கொள்வதைக் காட்டிலும் இழிந்ததோ,
இந்தப் பிரிவு நோயினால் வருந்திக்கிடத்தல் எமக்கு?
 
மேல்



# 73
அகன்ற நீர்த்துறை அழகு பெறும்படி, புதரில் படர்ந்து தாழ்ந்து கிடக்கும்
பகன்றைக் கொடியின் பூக்களின் மீது உராயும்படியாக நீண்டுயர்ந்த பசிய இலைகளையுடைய தாமரை,
கண் கூசும்படியாக ஒளி விடும் வெண்மையான வெள்ளிக் கிண்ணத்தில்
குளிர்ச்சியான நறுமணம் கமழும் மதுவைக் குடிக்கும் மங்கையின் முகத்தைப் போல,
செழிப்பான தன் முறுக்கு நெகிழும் வயல்கள் அணிசெய்யும் நல்ல ஊரினனே!
மனம் புண்படச் செய்பவன் என்று உன்னை நொந்துகொள்வார் இல்லாதபோது
"நான் தீது இல்லாதவன்" என்று தெளிவிப்பதற்கு வருவாய் -
உன் பிரிவால் நெகிழ்ந்துபோன வளையலையுடைய பரத்தையரின் முலை இடையில் தாதுக்கள் உதிர்ந்ததனால்
தம் இதழ்களின் வனப்பை இழந்த உன் தலை மாலை வந்து சொல்லாதபோது;
நெஞ்சைச் சுடும்படியாக நீ செய்வதைக் கடிந்துகொள்வார் இல்லாதபோது
"மனத்தால் நான் தீது இல்லாதவன்" என்று எம் மனத்தை மயக்குவதற்கு வருவாய் -
சுழலுகின்ற மைதீட்டிய கண்களையுடைய பரத்தையரின் அழகிய மாலைகளைத் துவளச் செய்த உன்
மலர்ந்த மார்பில் பூசிய கலைந்துபோன சந்தனம் வந்து சொல்லாதபோது;
எப்படிப்பட்ட தவறுகளை நீ செய்தாலும் அதைப் பற்றிப் பேசமாட்டாதார் இல்லாதபோது
காலுக்கு முன்னால் பணிந்து எம் சினத்தைத் தீர்ப்பதற்கு வருவாய் -
வரிசையாக வளையல்களை அணிந்த பரத்தையர் ஆடும் துணங்கைக் கூத்தில் அவரைக் கையால் தழுவிக்கொள்ள
கரையினில் கிழிந்துபோன உன் வேட்டி வந்து சொல்லாதபோது;
எனினும்,
மிகுந்து வரும் வெள்ளத்தாலும் நிரம்பாமல் பெருக்கமுறும் கடலைப் போல உன்
ஆசை அடங்காத பரத்தைமை அளவின்றி வளர்ந்து விடுவதால், நாள்தோறும்
புலந்துகொள்ளும் பரத்தையரின் ஊடலை வேண்டுமானால் தீர்த்துவைப்பாய்! நாங்களோவென்றால்
தோற்றுத்தானேபோய்விடப்போகிறோம், உன் பொய்யுரையில் மயங்கி!
 
மேல்



# 74
பொய்கைப் பூவில் புதிய தேனை உண்ட வரிகளையுடைய வண்டு, கழியில் பூத்த
நெய்தல் பூவின் தாதினை உள்ளம் பொருந்த நுகர்ந்து, பசிய இலைகளையுடைய சேம்பங்கிழங்கால்
செய்து வைத்தது போல் வயலில் பூத்துக்கிடக்கும் தாமரை மலரில்
கருகிய இதழ்கள் நீங்கி மேலெழுந்து நிற்கும் கொட்டையாகிய தன் சிறப்புடைய உறைவிடத்தில் வந்தடையும்
மகளிர் கொய்கின்ற தழை தளிர்க்கின்ற காஞ்சிமரத்தினையுடைய துறை அழகு செய்யும் நல்ல ஊரினனே!
அன்பு இல்லாதவன், அறம் இல்லாதவன் என்று சொல்லப்படான் என்று உன்னைப் போற்றி
உன் புகழ் பலவற்றையும் பாடுகின்ற பாணனும் ஒரு பைத்தியக்காரன்;
நஞ்சு உயிரைக் குடிக்கும் என்று அறிந்திருந்திரும் அதனை உண்பதைப் போல நீ கருணையற்றவன் என்பதைக்
கண்டும் உன் பேச்சை நம்புகின்ற பரத்தையரும் பைத்தியக்காரர்கள்;
முற்பகலில் ஒருத்தியிடம் சேர்ந்திருந்து, உச்சிவேளையில் அவளை விட்டுப் பிரிந்து
பிற்பகலில் வேறொருத்தியை நாடிச் செல்லும் உன் நெஞ்சமும் பைத்தியம்பிடித்தது;
என்றிருக்க,
சதங்கை மணிகள் கோத்த மாலையோடு ஒலியெழுப்பி ஆரவாரம் செய்ய, ஒளிவிடும் தொடி அணிந்த
பெரிய சுழல்கின்ற கண்களையுடைய பரத்தையர்க்கும் அவரைப் பிடிக்கும் வலை இது என்று
ஊரினர் சேர்ந்து நகைக்கச் சுற்றித்திரியும்
உன் தேர் பைத்தியம் பிடித்தது, உன்னைக்காட்டிலும் அதிகமாக.
 
மேல்



# 75
நீர் நிறைந்த வயலில் நெய்தல் பூவுடன் நீண்டுகொண்டு வளர்ந்த
ஒரே மாதிரியான இதழ்களைக் கொண்ட ஆம்பலின் வரிசையான இதழ்களைக் கொய்வதற்காக,
சிறப்பு மிகுந்த சிவந்த அணிகலன்கள் ஒலிக்க ஓடுகின்ற
விளையாட்டு மகளிரின் ஆரவாரத்தைக் கேட்டு அஞ்சிப் பறந்தெழுந்த
ஆரல்மீனை நிறைய உண்ணும் அழகிய சிறகுகளைக் கொண்ட பறவைக் கூட்டம்,
நீண்ட மரக்கிளைகளுள்ள உயர்ந்த மரத்தில் ஏறியிருந்து
கண்டோர் விரும்பும் கண்களையுடைய மகளிர் தம்மை நிலைகெடச் செய்த அந்த வருத்தத்தை
அவருடைய உறவினருக்குத் தெரிவிப்பன போல் பலவிதக் குரல்களால் மீண்டும் மீண்டும் ஒலியெழுப்பும்
உயர்ந்த சண்டையினால் உண்டாகும் ஆரவாரத்தினையுடைய நல்ல ஊரைச் சேர்ந்தவன்
புதிய பரத்தைகளை சேர்த்துக்கொள்வதில் விருப்பமுடையவனாயின்,
அதற்கேற்ப ஒவ்வொருநாளும் திருமண நாளாய் அமைந்துவிடுமாயின், அந்த நிலைக்கு நான்
பெரிதும் வருந்துகிறேன் தோழி! வருந்தவேண்டாம் நீ என்று
என்னைப் பார்த்து வருத்தமுறுகின்றவளே! கேட்பாயாக, இப்போது, தெளிவாக;
திருமணக்கோலத்தில் பளிச்சென்று வருகிறாயே! என்னைப் பற்றி என்ன நினைத்தாய் என்று
மனத்தில் எண்ணிக்கொண்டு வேறொன்றும் சொல்லாது இருப்பேன், ஆனால் உடனே
அடர்ந்த பிடரி மயிரும், மன ஊக்கமும் கொண்ட குதிரை பூட்டிய தேரோடு அவன் கூட்டி வந்த
விருந்தினரை வரவேற்கவேண்டியிருப்பதால், என் கோபத்தை அறவே மறந்துவிடுவேன்;
வாடிய பூவுடன் வராதே என் மனைக்கு என்று
ஊடல் கொண்டிருப்பேன், ஆனால் அந்த ஊடலை நீட்டிக்கவிடாமல்,
அவனது பொய்மொழியால் அவனுக்குக் கேடு நேருமோ என்ற என் அச்சத்தைத் உணர்ந்தவனாக வருபவன்
மேலும் பொய்ச்சூளுரைத்துவிடுவானோ என்று அஞ்சிக் கோபப்படாமல் இருப்பேன்;
பகற்பொழுதெல்லாம் அங்குத் தங்குகிறாய், பரத்தைமை உடையவனே! என்று நான்
அவனோடு சண்டைபோடுவேன், ஆனால், தான் தன்னுடைய
தந்தையின் சிறப்பு மிக்க பெயரை முறையால் பெற்ற
புதல்வனைத் தழுவிக்கொண்டு பொய்யாக உறங்குவதைப் போல் கண்ணை மூடிக்கொள்வான்;
இவ்வாறாக,
விருந்தினரை வரவேற்பதற்காகவும், பொய்யுரைகளால் அவனுக்குக் கேடு வருமோ என்ற நாம் அஞ்சுவதாலும்
பெறற்கரும் புதல்வனைத் தழுவிக்கொண்டிருப்பதைப் பார்ப்பதாலும்,
தாங்கமாட்டாமல், அப்படியே அடங்கி அமுங்கிவிடும் என் கோபம்;
ஒவ்வொரு பரத்தை வீட்டிலும் ஒவ்வொன்று நடக்க, அவற்றையெல்லாம் கண்டும்
மலர் விழி மங்கையரின் அலங்காரச் சிறப்புகளை அழிக்கின்ற
மாயம் செய்வதில் வல்லவனான கணவனின் பரத்தைமையை எண்ணி
நொந்திருப்பேன் தோழி! அது நம் தலைவிதி என்று!
 
மேல்

# 86
"கருமை படர்ந்த தலையையுடைய இளம் களிற்றின் நெற்றிப்பட்டத்தைப் போல,
கையால் அழகாகச் செய்யப்பட்ட மூன்று வடங்கள் மென்மையான தலையிலிருந்து தொங்க,
பொன்னாற் செய்த மழுவோடு, வாளையும் சேர்த்துக் கொண்ட
நன்றாய் மிகுந்த ஒளிர்வுடன் விளங்கும் கழுத்து மாலையை நனைக்கின்ற அழகிய வாயில்
ஒன்றிக் கலந்த என் கண்கள் ஆசைதீரக் கண்டுகளிக்க, காண்பதற்கு இனிய பவளப் பலகை மேல்
பொன்னால் செய்யப்பட்ட சரிபாதியாக ஒன்றற்கொன்று போரிட்டுகொண்டு மின்னுகின்ற
காவலையுடைய கோட்டைகளைத் தாக்காத கையால் செய்யப்பட்ட உன் யானைப் பொம்மைகளால்
பெண்கள் செய்த மணல்வீட்டை உழப்பிக்கெடுக்கும்படி, உன் காலடியில் நிறைந்திருக்கும்,
தேரையின் வாயைப் போன்ற வாயையுடைய கால்சதங்கை ஆரவாரிக்க, ஓடித்திரியும் என்
போர் யானையே வருக இங்கு!
செம்மலே! அழகிலெல்லாம் உன் தந்தையைப் போன்றிருந்தாலும், உன் தந்தையின்
நிலைப்பாட்டில் உனக்கு ஏற்ற குணங்களை என் வாயால் கேட்டு அவற்றைப் போலிருப்பாயாக!
சினத்தால் கன்றிப்போன முகத்தையுடைய பகைவரை வென்று அவரின் களத்தைத் தனதாக்கிக்கொள்ளும்
வெற்றிச் சிறப்பில் அவரைப் போன்றிரு, பெருமானே! ஆனால், அவரைப் போன்றிருக்கவேண்டாம்,
உம்முடன் ஒன்றிவிட்டோம் யாம் என்று மனத்தெளிவுடன் இருப்போரை, உன் தந்தை போல்
அவரின் மென்மையான தோள்கள் மெலிந்துபோகும்படி விடுவதில்;
ஒரு பக்கம் சார்ந்துகொள்வதில்லாமல், வண்டியின் பகலாணிபோல் முறைசெய்வதில் சோர்வடையாத
செங்கோலின் செம்மையில் அவரைப் போன்றிரு, பெருமானே! ஆனால், அவரைப் போன்றிருக்கவேண்டாம்,
காற்றால் அலைக்கழிக்கப்படும் பூவைப் போல் கவின் குன்றிப்போகும்படி, உன் தந்தை போல்
அவரின் மேன்மையை உணர்ந்தவரை மெலிந்துபோகும்படி விடுவதில்;
அழிதல் இல்லாத அரும் பொருளை நாடிவந்தவர்க்கு
அள்ளிக்கொடுப்பதில் அவரைப் போன்றிரு, பெருமானே! ஆனால், அவரைப் போன்றிருக்கவேண்டாம்,
காதலையுடைய மென்மையான பார்வையினையுடைய மகளிரை, உன் தந்தை போல்
அவர் பரிதவித்து நிற்க அவரைப் பாராமுகமாய் இருந்து விடுவதில்;
என்று
நல்லொழுக்கம் அல்லாதவற்றை நாம் கடிந்து கூற, இவன் யாரைப் பார்த்துச் சிரிக்கின்றான், இந்த
மதிக்கத்தக்க ஆண் என்று சொல்லமுடியாதவன் பெற்ற மகன்?
மறைவாக நின்றுகொள்ள அவர் இங்கு வந்திருக்கிறார்";
"அழகிய அணிகளை அணிந்தவளே! எத் துன்பமும் செய்யாத என்மேல் தவறுண்டோ? உன்னிடம் வைத்துக்கொள்ளாமல் இங்கு
கொடு இவனை நான் கையிலெடுத்துக்கொள்வதற்கு"; "சீச்சீ என்று நான்
சினந்து அதனைக் கடிந்துரைக்கவும், என் கையை மீறி
குன்றின் செங்குத்தான பகுதி மீது சிங்கம் ஊர்ந்து ஏறுவது போல்
தந்தையின் அகன்ற மார்பில் பாய்ந்தான், அந்த அறவுணர்வு இல்லாத
அன்பற்றவன் பெற்ற மகன்".
 
மேல்



# 87
"அகன்று போ! நீ எனது கூந்தலைத் தொடவேண்டாம்! நான் உன்னைக்
காண்பதற்கே அஞ்சுகிறேன்!"
"தெரிந்தெடுத்த இழைகளை அணிந்தவளே! செய்த தவறு ஒன்றும் இல்லாதிருப்பினும் சினந்துவிழுகின்றாய்!
ஓருயிர்க்கு இரண்டு உடம்பாகக் கொண்டு இருக்கின்ற அப்படிப்பட்ட என்னைப் பார்த்து!"
"ஏடா! உன்மீது ஏதேனும் தவறு உண்டோ? நல்லொழுக்கத்திலிருந்து நீ விடுதலை பெற்றாய்!
கண்ணை இமைக்கும்போது பார்வை மறைவது போல நீ என்னை மறந்து போனாய்!
உன்னுடைய நிலைப்பாட்டின் தன்மையை அறிந்திருந்தும் உன்னை நொந்து, உன்மேல்
கோபங்கொள்பவரே தவறுடையவர்;"
"மெத்தை போன்ற தோள்களையுடையவளே! தீயவரைப் போல, ஒரு தீமை இல்லாதிருந்தும் வருத்துகிறாய்!
நீ சினந்துகொள்ளும் அளவுக்கு ஒரு தவறும் இல்லாதவன் நான்;"
"மான் போன்ற பார்வையை உடையவளே! நீ அழும்படியாக உன்னைப் பிரிந்தவன், பரத்தைமையில் அமையாமல்
வெட்கமற்று இருப்பவன் என்றால் உன்னை வருத்திக்கொண்டு அவன்மேல்
ஊடல் கொள்ளுதலால் என்ன பயன், இப்போது?"
"இனிமேல் ஒன்றும் இதற்குமேல் சொல்வதற்கு என்னிடம் இல்லை என்கிற
நிலைமையைக் காண்பாய் நெஞ்சே!, கண்ணீர் எல்லைகடந்த,
தூக்கம் இல்லாத கண்கள் சிறிதே படுத்துறங்கும்படி."
 
மேல்



# 88
"அகன்று போ! கொடி போன்ற இயல்புடைய நல்ல பரத்தையரின் கூந்தலின் மணத்தை எடுத்துக்கொண்டு,
அவர் முடியிலிருந்து உதிர்ந்த பூந்தாதினைத் தோளிலே கொண்டவனாக
எம்மைத் தொடுவதற்கு எமக்கு நீ யாரோ? பிரிந்து சென்ற பெரியவருக்கு
அடிமையானவரோ பிரிவினை ஆற்றாதவர்?"
"கடுமையாயிருப்போர்க்கு யாரால் சொல்ல முடியும் மறுமொழி?"
"வேலை மெனக்கிட்டு உண்மையல்லாத பிதற்றல்களை இங்கே சொல்லாதே! அவற்றைக் கூறு உன்
ஏமாற்றுவேலையைக் கண்டு மயங்குவாரிடம்";
"அழகிய அணிகளை அணிந்தவளே! உன் கண்களின் அருள்பார்வையைப் பெற்றாலன்றி இன்னுயிர் வாழமாட்டாத
என்னிடத்தில் என்ன தவறு?"
"இவனொருத்தன்! புள்ளிகளுடைய நண்டு நீரை ஒட்டி ஏற்படுத்திய கீறல்களான தடங்களைப் போல
பரத்தையரின் வளமையான நகம் கீறிவிட்ட வடுவும், ஒளிவிடும் பற்கள் அழுத்திய வடுவும்,
ஒளிரும் மலர்கள் வாடிநிற்கும் உன் தலைமாலையும், நல்ல அந்த பரத்தையர்
பிணக்கம் கொண்டு சீற்றத்துடன் அடித்ததால் சிவந்துபோன உன் மார்பும்
நீ தவறிழைத்தவன் என்பதனைக் காட்டப் போதாதோ? கூறு!"
"அப்படி இருந்தால் சரி! ஆனால் அநத வேறுபாடு என்னிடம் இருப்பதாகக் கருதவேண்டாம்! தவறில்லை என்பதை
தெள்ளத் தெளிவாகக் தெளியச் செய்கிறேன் பார்!"
"இனி நானொன்றும் தெளியவேண்டாம்!
தேர் ஏறி வரும் சிறப்பால் மயங்கி உன்னிடம் வந்த, தெரிந்தெடுத்த மாலை சூடிய அந்த அழகிய பரத்தையரின்
மாலையை மாற்றி உன் கழுத்தில் சூடி வந்த தவற்றுக்கு அஞ்சி நான் உன்னோடு கொண்ட ஊடல் போரில் கலங்கி
நீ கூறும் பொய்ச்சூள் உனக்குத் தெய்வகுற்றம் ஏற்படுத்துமாயின் அதனால் விளையும் கேடு, இனி
யார்மேல் இறங்குமோ கூறு!"
 
மேல்



# 89
"யார் இவன், எம் கூந்தலைப் பற்றுபவன்? இதுவும் ஒரு
நாட்டாமை(அதிகாரமுள்ள துடுக்குத்தனம்) போன்ற கொடுமையைக் கொண்டது, என் வீட்டுக்கு
வரவேண்டாம், நீ வந்த வழியே திரும்பிச் செல்";
"என்ன இது? ஒரு உயிரும் இரு தலையும் கொண்ட சிம்புள் பறவையின் இரு தலைகளில் ஒன்று
மற்றொன்றுடன் சண்டைக்கு வந்தது போல் வெறுப்பு மொழிகளை நீ கூறினால் என்னுடைய
அருமையான உயிர் நிற்கும் வழி என்ன?"
"ஏடா! எமக்குத் தெரியும்! வெகுளவேண்டாம்! எதையும் செய்ய வல்லவனே!
பெரிய காட்டிலிருக்கும் கொற்றவைக்குப் பேய் வந்து குறி சொன்னாற்போல,
உன்னை நீ வருத்திக்கொள்ளாதே உன் வஞ்சகமொழிகளை உரைத்து".
"பரிகாரம் இல்லை, பாராள்பவன் கோபித்தால், கோபித்தவர் மீது தவறு இல்லையாயினும், நீ என்மேல் கூற விரும்பிய
தீமைகள் என்னிடத்தில் இல்லை, இனிய பற்களையுடையவளே!"
"நாம் சிறந்திருப்பதை மறந்தும் நினைக்காத இந்த வெட்கமில்லாதவனுக்கு, இந்த ஊடல் சண்டையில்
தோற்பதுபோல் காட்டிக்கொள்வாய்! நெஞ்சே! இவனோடு மாறுபட்டு, இவனைப்
பொய்சொல்ல விடக்கூடாது என்று நெருக்கினால், தப்பித்தேன்
என்று காலில் விழுந்தாலும் விழுந்துவிடுவான்".
 
மேல்



# 90
"கண்டேன், உன் வஞ்சகச் செயல்கள் மறைவாக நடைபெறுவதை; பொய்யாகச் சிரித்து
நான் விரும்பாதவற்றைச் சொல்லி என்னைத் தொடாதே! தொடுவதற்கு உனக்கு வேண்டிய
பெண்கள் இருக்கிறார்களோ இங்கு?"
"ஒளிரும் வளையணிந்தவளே! நீ என்ன தவற்றைக் கண்டாய்?"
"சொல்கிறேன்; ஒருத்தி தான் உற்ற காதல் நோயையும், தன் உருவத்தையும் மறைத்து மகிழ்ச்சியை வரவழைத்துக்கொண்டு,
சொட்டுச்சொட்டாய் விழும் மழை நின்று பெய்த பாதிநாளாகிய இரவில்,
வளையல்களால் பொலிந்த தோளும், முலையும், கூந்தலும்,
நல்ல வடிவான காதணியும், ஏனை அணிகலன்களும் சுமையாகக் கொண்ட
ஒடிந்து விழுவது போன்ற இடுப்புடன், காலும் தளர்ந்தவளாய்,
நிறைவு கொள்ளாத தழுவுதலைக் கொண்ட ஒருத்தி வந்து காலில் படிந்த தன்
சிறப்பு நிறைந்த சிலம்பு ஒலிக்க, கோபித்து உன்
இரு பக்கமும் பொருதின நிறைந்த கதவைத் தட்டியது ஒன்று போதாதோ?
ஆய்ந்தெடுத்த அணிகலன்கள அணிந்த அவள் எழுப்பிய பேரொலி கேட்டமாத்திரத்தில்
காலம் தாழ்த்தாமல் எழுந்து நீ போனது ஒன்று போதாதோ?
கொஞ்சமும் மாறாதவளாய்ச் சினந்து அவள் அங்கே உன் மார்பில் கிடந்த
மணங்கமழும் பூங்கொத்துக்களையுடைய புதிய மலர்மாலையை அறுத்தெறிந்தது ஒன்று போதாதோ?
'தெளிவாயாக நீ! நான் தீயவன் அல்லன்' என்று அவளின்
சிறிய பாதங்களைத் தொட்டு வீழ்ந்துகிடந்தது ஒன்று போதாதோ?
இப்போது சொல்! நான் உன்மேல் கோபங்கொள்ளமாட்டேனோ?
"தெளிவாக யோசித்துப்பார்த்தால், நீ கூறுவது மட்டும் அல்ல, பிற குற்றங்களையும் நான் செய்யவில்லை,
நேற்று இரவிலே நீ கனவு கண்டாயா?"
"பெரும் மழை குளிர்ந்த நீர்த்துளிகளைக் கொட்டும் பொழுதில், நீ சொன்ன இடத்திற்கு வந்தவளை
நான் கண்ட கனவு என்று நீ செய்ததை நினைக்காமல் அதை மறுத்துக்கூறுகிறாய்,
இது ஒன்றும் பழைய காலம் அல்ல, நீ உரைக்கும் பொய்ச்சூள் உனக்குப் பயன்படுவதற்கு, ஏடா!
இங்கு நில்லாதே! உனக்குப் போவதற்குப் பல வீடுகள் உள்ளனவே!"
"மென்மையான தோள்களையுடையவளே! உன் நல்லெழில் இன்பத்தை எனக்குத் தா! அதை நான் நுகர்வேன்!"
"ஏடா! உன்னை ஏற்றுக்கொள்ளும்படி உன் குறைகளைச் சொல்லி நீ என்னிடம் உரைக்காதே! உன் தீமைகளை
இனியும் என்னால் பொறுக்க முடியாது! என்று உன்னிடம் உறுதியாகச் சொல்லும் ஆற்றலைப் பெறுவேனோ,
சொல்வதைக் கேட்காத நெஞ்சத்தை உடைய நான்."
 
மேல்



# 91
"அழகிய பொய்கையில் மலர்ந்த நீலமலரும், அல்லிப்பூவும், அனிச்சப்பூவும்,
முறுக்கு நெகிழ்ந்த முல்லைப்பூவும், நறவம்பூவுடன் சேர்ந்த
தெரிந்தெடுத்த மலர்களாலான தலைமாலையும், கழுத்து மாலையும், நீ விரும்பிய பரத்தையர்
ஊடல் கொண்ட மனமாறுபாட்டால் கோபித்துப் பற்றுவதால் சிதைந்துபோக, நேற்றைக்காட்டிலும்
இன்று நன்றாக இருக்கிறது என் தலைவனின் அழகு";
"மெத்தை போன்ற மென்மையான தோள்களையுடையவளே! நான் செய்யாதவற்றைச் சொல்லிக் கோபிப்பது இங்கு எதற்காக?
சந்தேகப்பட்டு என்மேல் சினங்கொள்ளாதே! என்னிடத்தில் தவறு இல்லை என்பதைத்
தெய்வத்தின் பேரில் தெளிவிக்கிறேன், காண்பாயாக!"
"நீ செய்தவற்றை நான் அறிவேன், உன்னுடைய சூளுரையும் அவ்வாறே பொய்யானது, பரத்தையரின்
செறிந்த வளையல்கள் அழுத்திய வடுவையும், நீ வரச்சொல்லிவிட்டு ஏமாற்றியவரின்
கூரிய நகங்கள் கீறிய மார்பினையும், கசங்கிப்போன உன்
கழுத்து மாலையையும், குலைந்துபோய்க்கிடக்கும் சந்தனத்தையும் கொண்டு, சேரியிலிருக்கும்
செவ்வரி படர்ந்த செழுமையான மைதீட்டிய கண்ணையுடைய பரத்தையரின் ஆசை குறையாத தழுவலால்
உன் இயல்பான நிலை அழிந்துநிற்கும் உன் மேனியைக் கண்டு, நானும்
கோபம் தீர்ந்தேன்! செல்வாயாக அந்தப் பரத்தையரிடமே இப்போது";
"தெரிந்தெடுத்த அணிகளை அணிந்தவளே! இன்னும் தெளிவுபெறாமல் கோபிக்கின்றாய் நீ! என்னிடம் தவறு இல்லை என்பதை
முறையாக நிலைநாட்டுவேன், உன்னைப் பணிந்துகொண்டு";
"அப்படியானால் அதன் திறத்தையும் பார்ப்போம்!
நான் உன்னுடன் வேறுபட்டு நிற்கும்போது நெஞ்சு கலங்குகின்றாய்! உன் கைக்குள் அகப்பட்டுக்கிடந்தால்
மனம் மாறுபட்டு வேறு மங்கையர்பால் மயங்கித்திரிகின்றாய்! எந்தவொரு வார்த்தையும்
சொல்லி என்னைத் தெளிவிப்பது வேண்டாத காரியம்! மேலும் நீ
மாண்பற்ற செயல்களைச் செய்தாலும் அவற்றை ஒதுக்கிவிட்டு, உன்னைக்
கண்டாலே நெகிழ்ந்துபோகிறது என் நெஞ்சு; அப்படியிருக்கையில் என்ன காரியம் செய்கிறாய்?
விரும்பமாட்டேன் என்கிறாயே நீ, விரும்பத்தக்கவைகளைச் செய்வதை".
 
மேல்



# 92
"புனத்தில் வளர்ந்த பூங்கொடி போன்றவளே! தன்னை மறந்த
கனவு எனப்படுவது ஓர் அழகிய நிகழ்ச்சியாகும்;
தம்மைத் தழுவிய மகளிரின் மார்பிடையே முகம்புதைத்து
மயங்கி மேலும் மேலும் அவர்களையே சுற்றிவந்து அவர்களைச் சென்றடைதலும், எங்கும் செல்லாமல்
வீட்டில் முடங்கிக்கிடப்பவர்க்கு மிகுந்த பொருள் கிடைக்கப்பெறுதலும்,
அரிதின் முயன்று அறம் செய்யாதவர்க்கு மேலுலக வாழ்வும் ஆகிய இம்மூன்றையும்
உரிமையாக ஒருசேரப் பெறுதலும், மனம் விரும்புவாரைப்
பிரிதலும், வந்து ஒன்றுகூடலும் ஆகிய இவற்றைத் தன் கனவுலகில்
தருவதைக் கனவு தடுப்பதில்லை;
நனவில் போவதைப் போலவே, நறிய நெற்றியையுடையவளே! நேற்றிரவு
கனவில் சென்றேன், ஆரவாரம் மிக்க மதுரையின்
மலை போன்ற உயர்ந்த மதிலின் புறத்தே சூழ்ந்த வையை ஆற்றின்
கரையினை அழகுசெய்யும் ஒரு சோலைக்குள்";
"இப்போது கூறுவாயாக! குன்றாத இனிய வனப்பினையுடைய நெடுந்தகையே! அங்கே
நீ கண்டது என்ன?"
"இதுதான் கண்டது: தம்முடன் கூடிநிற்கும் தோழியருடன், அழகிய வானத்தில் ஓய்ந்து பறக்கும்
மென்மையான நடையையுடைய அன்னங்களின் கூட்டம் அந்திக் காலத்தில்
தன்னைவிட்டுப் போகாத இமையமலையின் ஒரு பக்கத்தில்
தங்கியிருந்ததைப் போன்ற சில நல்ல மகளிரைக் கண்டேன்
துறையின் அருகிருந்த உயர்ந்த மணற்குன்றில் ஒன்றி நிறைந்திருக்க";
"பறைகொட்டுபவன் தன் மனத்தில் நினைத்ததை அப்படியே ஒலித்துக்காட்டும் பறையைப் போல் உன் நெஞ்சத்தில்
விரும்பினதையே கனாவாகக் கண்டாய்!"
"கேட்பாயாக, அவசரப்படவேண்டாம், பின்னர் கோபித்துக்கொள்ளலாம்"; "அப்புறம் என்ன? சொல்";
"இது சரி, இனிக்கும் சிரிப்பினைக் கொண்ட நல்லவளே! எல்லாரும் சேர்ந்து
தாமே கொடிபோன்றிருக்கும் அந்த மங்கையர், தாவி எழுந்து ஒரு
பூங்கொடியை வளைத்துப் பிடித்துப் பூங்கொத்துக்களைக் கொய்ய, அப்பொழுது
கிளைகளில் மலர்கள் மலர்ந்த வேப்பம்பூவினுக்குரிய பாண்டியன் போரிட்ட
போர்க்களத்தில் பகைவரின் பாதுகாப்புப் போல உடைந்து சிதறியது அந்த சோலையில் இருந்த
விரைகின்ற, வரியினையுடைய வண்டுக்கூட்டம்;
எல்லாம் ஒன்றுபோல் இருந்த பூங்கொத்துக்களில் மொய்த்துக்கொண்டிருந்த வண்டுகள் எல்லாம் அங்கே நின்ற
பெண்களின் அழகைக் கவர்ந்து உண்பது போல் ஒன்றாய்ச் சேர்ந்து அவர்களை மொய்க்க,
அவர்களுள்
ஒருத்தியின் அழகாகச் செய்யப்பட்ட பூமாலையும், முத்துமாலையும்
வண்டுகள் ஏற்படுத்திய குழப்பத்தால் குலுங்கிக்கொண்டிருந்த இன்னொருத்தியின் தோள்வளையில் மாட்டிக்கொள்ள,
ஒருத்தியின் நெற்றியில் திலகமாய் சூடிக்கொண்டிருந்த தெரிந்தெடுத்த முத்துக்களைச் சேர்த்த முத்துவடம்
இன்னொருத்தியின் அழகு சிறந்த ஒளிரும் மகரக்குழையணிந்த காதினில் சுற்றிக்கொள்ள,
ஒருத்தியின் அழகுத்தேமல் நிறைந்த அகன்ற அல்குலில் அணிந்திருந்த மென்மையான ஆடையை
இன்னொருத்தியின் பரல்கள் நிறைந்த காற்சிலம்பின் சுறாமீன் வடிவான மூட்டுவாய்கள் பிடித்திழுக்க,
ஒருத்தி ஊடலினால் கணவனைத் தழுவாதிருந்தவள், அலறிப்போய்
வண்டுக்கூட்டம் ஆரவாரிப்பதால், தன் ஊடலைக் கைவிட்டுக் கணவனின்
குளிர்ச்சியான மாலையணிந்த மார்பினில் தஞ்சம்புகுந்தாள்;
ஒருத்தி கால்வரை தாழ்ந்த ஆடையை ஒருகையில் எடுத்து மார்புடன் சேர்த்துக்கொண்டு, இன்னொரு கையில்
முடித்த முடி அவிழ்ந்து தாழ்ந்த கரிய கூந்தலையும் பற்றிக்கொண்டு, பூக்களால் மூடப்பட்ட
மணங்கமழும் குளத்தில் துன்பத்தோடு பாய்வாள்; 
ஒருத்தி, கூட்டமாய்ச் சேர்ந்துகொண்டு வண்டுகள் மொய்க்க, கையினால் விரட்டமாட்டாதவளாய், அணிந்துள்ள
மணங்கமழும் மாலையை அறுத்துக்கொண்டு அதனை ஓங்கிக்கொண்டு
வளைந்த உறுதியான தண்டையுடைய படகுக்குள் புகுந்துகொண்டாள்;
ஒருத்தி, அளவுகடந்த கள்மயக்கத்தால் கண்ணிமைகள் மறைக்கின்ற கண்ணையுடையவளாய்ப்
பறந்துவரும் வண்டுகள் மொய்க்க, அவற்றை ஓட்டுவதற்கு, ஓட்டுகின்ற
இடத்தை அறியாதவளாய் கைசோர்ந்து நின்றாள்;
இவ்வாறாக, கமழ்கின்ற சோலையில், காற்றடிக்க ஒதுங்கி வளைந்து
கொடியும் கொடியும் தம்மில் பின்னிக்கொண்டவை போல்'
தெரிந்தெடுத்த அணிகலன்கள் ஆரவாரிக்க, குழம்பிப்போய் வண்டுகளுக்காகப் பலவாறாகச் சிதறுண்ட
விளையாட்டு மகளிரைக் கண்டேன் நான்";
"உன்னிடம் உன் பரத்தையர் ஊடல்கொண்டதனையும், நீ அவரின்
அடி முன்னே வணங்கி அவரின் ஊடலைத் தீர்த்ததனையும், பலவாறாகக்
கனவின் மேலேற்றிக் கூறுவது, சினந்துகொண்டு நான்
செய்யக்கூடியது ஒன்றும் இல்லை என்பதனாலா? சொல்";
"நான் பொய் சொல்லேன்! இவ்வாறாக நான் கண்ட கனவுதான்
நல்ல முறையில் வாய்த்து உண்மையாவதைக் காண்பாய்! நறிய நெற்றியையுடையவளே! 'பல சிறப்புக்களோடு
கூடிச் சேர்ந்தவர்களே! பிரியாதீர்! நீண்ட காலம்
பிரிந்திருப்போரே! சேர்வதற்காக வாருங்கள்' என்று கூறுபவை போல
அரும்புகள் மலர்கின்ற மெல்லிய கிளைகள்தோறும், கரிய குயில்கள்
ஓயாமல் கூவுகின்ற வேனிற்காலம் வர, அதற்குப் பொருத்தமாக
மதுரை நகரத்து மகளிரும் மைந்தரும்
தேனீக்கள் ஒலிக்கும் மலர்வனத்தில் ஒன்றாகச் சேர்ந்து விழாக்கொண்டாடும்படியாக
குன்றாத ஆர்வத்துடன் தம்மை அழகுசெய்துகொள்வர், மன்மதனுக்கு
வேனிற்காலத்து விருந்தினைப் படைக்க எதிர்கொண்டு".
 
மேல்



# 93
"வண்டுகள் மொய்க்கும்படியாக அரைத்த சந்தனத்தை செழும்பப் பூசிய
பார்க்கத் தெவிட்டாத இனிய தோற்றத்தினையும், பரத்தைமைப் பண்பையும் கொண்ட அகன்ற மார்பினனே!
முன்பெல்லாம் நீ இவ்வாறு இல்லை! இங்கு இரவினில் வந்திருக்கிறாய்!
வெளியில் நீ கண்டது என்ன? சொல்வாயாக";
"மிகவும் பெருத்த மென்மையான தோள்களையுடையவளே! நான் சொல்வதைக் கேட்டால் சொல்கிறேன்!
நாம் இருவரும் ஒன்றுகூடி வாழும் உயர்ந்த வாழ்க்கைக்கு உதவியாய் இருக்கும்
கடவுளர் இருக்குமிடத்தில் தங்கிவந்தேன்!"
"சோலை மலர்களைச் சூடிய பெண்மானைப் போன்றவர் பலர் இருக்கின்றனர் நீ
கடவுள்தன்மை கொண்டு வழிபடுபவர்,
அவருள் எந்தக் கடவுளைக் கண்டு வந்தாய்? அந்தக் கடவுளைச் சொல்!"
"முத்துப்போன்ற முறுவலையுடையவளே! நாம் மணம் முடித்த அன்று
இந்த முகூர்த்தம்தான் உமக்குரிய முகூர்த்தம் என்று அது வாய்க்கும்படியான சொன்ன
அந்தக் கடவுளே நான் கண்டு வந்த கடவுள்"; "அது சரிதான்!
வாய்க்குள்ளே நாவு அடங்க, தலையினைச் சாய்த்துக்கொண்டு நீ கூறும்
ஏமாற்றுவேலையில் என்னிடம் அகப்பட்டுக்கொண்டாய்! நீ பார்த்தவரை
உண்மையாக நான் கூற விரும்பியவனே! இப்போது கேள்!
உன்னைப் பெறவேண்டும் என்று விரும்பின தீராத ஆசையால், நீ சொன்ன இடத்திற்குத் தப்பாமல் வந்த,
விழுந்து முளைத்து ஒழுங்கு வரிசையில் அமைந்த பற்களையுடையவராக, கண்டவர்களுக்கு
இறந்துபோகும் நிலையைச் செய்யும் உருவத்தோடு நீ போகும் வீட்டில்
சேரும் முறையோடு உன்னிடம் வந்த கடவுளையே நீ கண்டாயா?
நறிய, குளிர்ச்சியான, மயிரில் தேய்க்கும் நறுமணச் சாந்தும், புழுகும் மணக்கும்
அலையலையான முடித்த கூந்தலில் காலையில் அணியும் அணிகலனுக்கு ஏற்ப
பார்வையால் பிடித்திழுக்கும் கண்களோடு முந்தையநாள் நீ
பூவைப் பலியாக்ச் செலுததிய கடவுளையே நீ கண்டாயா?
ஈரம் புலராத ஆடையை உடுத்திக்கொண்டு இடைவிடாத தவத்தை மேற்கொண்ட
சூரபதுமனைக் கொன்ற சிவந்த வேலையுடைய முருகனைப் பாடி, பல நாட்களாக
நுகர்ந்து நுகர்ந்து குறையாத மிகுந்த காமத்துடன், திருப்பரங்குன்றத்தில் உன்னோடு
மாரிக்காலத்தில் தங்கியிருந்த கடவுளையே நீ கண்டாயா?
நீ கண்ட கடவுள்களுக்குள், உன்னுடைய
மணங்கமழும் அகன்ற மார்பினைச் சிதைத்து
அதில் வடுக்களை உண்டாக்கியவர் யார்? சொல், அவர்களுள் எவரும்
சிறிதுநேரம்கூட நீ இங்குத் தங்கினால் கோபித்துக்கொள்வர், வெறுக்கத்தக்கவனே!
உன்னைத் தெரிந்துகொண்டேன்! நீ செல்வாயாக! ஒருவேளை நீ செல்லாமல் இருந்துவிட்டால்
உன் நல்ல மாலையையுடைய மார்பினில் ஒன்றாக ஒட்டியிருக்கும்படி பொருந்திக்கிடந்த
நீண்ட கரிய கூந்தலையுடைய அந்தக் கடவுளர் எல்லார்க்கும்
சங்கடம் ஏற்படவும் செய்யும்".
 
மேல்



# 94
"என்ன தவம் செய்தாயோ?
நீருக்குள் வளைந்து நெளிந்து தோன்றும் நிழலைப் போல் வளைந்த மென்மையான தோற்றத்துடன்
இங்கு உடல் கூனி
நடக்கின்றவளே! உன்னோடு பேசவேண்டும், நிற்பாயாக!"
"அம்மாடியோ? காணச் சகிக்காத குள்ளனாய்ப் பிறப்பதற்குரிய நாழிகையான நல்லநேரத்தில்
ஆந்தைக்குப் பிறந்த நாய்க்குட்டியே! நீ என்னை
விரும்புவேனென்று தடுத்தாய், உன்னைப் போன்றவர்கள்
என்னைத் தீண்டப்பெறுவார்களோ?"
"சிறப்பான கலப்பையில் இறுக்கப்பட்ட கொழுவினைப் போல் முடங்கியும், மடங்கியும்
சுருட்டிவிட்டதைப் போன்ற நிறைந்த அழகால், எனக்குப்
பொறுக்க முடியாத காம நோயை ஏற்படுத்தினாய்! நான் பொறுத்திருக்கமாட்டேன்,
நீ இரக்கப்பட்டால் என் உயிர் என்னிடத்தில் உண்டு";
"நினைப்பைப் பார்! சூதாடு பலகையைத் தூக்கி நிறுத்தினாற் போல,
முட்டாள் குள்ளனே! உச்சிப்பொழுதிலே வந்து என்னை
வீட்டுக்கு வா என்று கையைப் பிடிக்கிறாய்! ஏடா! உன் வீட்டில்
பெண்கள் இருக்கிறார்களோ கூறு!"
"நல்லவளே கேள்! தலைக்கு மேலுள்ள நடுப்பகுதி இல்லையான, வாள் போன்ற வாயையுடைய
கொக்கை உரித்ததைப் போன்ற வளைந்த மூட்டுவாய் போன்ற கூனியே! உன் கைகளுக்குள் நான்
புகுந்து உன் மார்பினைத் தழுவினேனாயின் என் நெஞ்சிலே உன் கூன் அழுந்தும், உன் முதுகைத் தழுவினால்
கிச்சுக்கிச்சு மூட்டியதைப் போல் தழுவமுடியாதபடி ஆவேன், அருள்வாயாக,
உன் பக்கவாட்டில் சிறிது தழுவிக்கொள்வதற்காக";
"போ! சீச்சீ! அரை மனிதனே! இனி நீ இந்நிலையைக் கைவிடு! திரண்ட
மரத்தின் வளைவான இடத்தைப் பற்றி எழுந்த பூங்கொடியைப் போல
வளராத தம் வடிவால் என்னைத் தழுவி, என்னைக்
காப்பாற்றுவோம் என்று கூறுபவர் பலர், இந்தப் பரத்தையன் என்
பக்கவாட்டில் வந்து தழுவு என்கிறான், பலவும் சேர்ந்த
உழுந்தம்பணியாரத்தைக் காட்டிலும் விரும்பி அனுபவிக்கப்படுகிறது என் பிறப்பு! குட்டையான சூதாடுகருவியே! உன்னைக் காட்டிலும்
இழிந்ததோ இந்தக் கூன் பிறப்பு?" "இதற்குப் பின்னரும்
நான் உன்னை விரும்புகிறேன் என்று அவளின் பின்னால் சென்றபோதிலும், அதற்கு இணங்காமல்
கூனி குழைகின்ற குழைவினைப் பாரேன்!"
"ஆமையைத் தூக்கி நிறுத்தியதைப் போல் தோள்கள் இரண்டையும் வீசிக்கொண்டு
நாம் வேண்டாம் என்று விலக்கிவைக்கவும், எம்மை விரும்பும்
இந்த அழகன் நடக்கும் நடையைப் பார்!" "ஒருவரையொருவர் வசப்படுத்தும் அம்பினைக்கொண்ட
சாமனுக்கு அண்ணனான மன்மதனின் நடையழகைப் பார்!
ஓ ஓ இங்கே பாரேன்! நம்முள் நாமே நகைத்துக்கொள்ளக்கூடாது! நாம் இருவரும்
கலந்து பேசுவோம், அரசனின் அடிதொட்டுச் சூளுரைக்கிறேன்!"
"அப்படியே ஆகட்டும்! மென்மையால் இனிய மார்பினனே! நானும் உன்னை இகழ்வதை நிறுத்திவிட்டேன்! ஏ ஏ
பேயும் பேயும் துள்ளிக்கொள்கின்றன என்று
இந்த அரண்மனையில் நம்மைக் கண்டவர்கள் சிரிக்காமல் இருக்கவேண்டும்,
ஒளிகுன்றாத பொன்தகட்டு உருவினனே! அரண்மனைக்கு வெளியே சோலையின் நுழைவிடத்துக்குப்
போயிருப்பாய்! நெஞ்சாரக் கட்டிப்பிடித்துத் தழுவிக்கொள்வோம்!
குற்றமற்ற அறிவினைக்கொண்ட அவையிலுள்ளோரின் ஓலைச்சுவடிக்கட்டின்
முகப்பைக் கயிற்றினால் இறுக்கக் கட்டியதைப் போல".
 
மேல்