Mani Pari

மேலும் எழுத்தைப் பற்றி.
எழுதுவது என்பது எளிமையான செயலாக மாறியது தொழில் நுட்பம் பெருகிய பிறகுதான். தாள் பேனா, சிலேட்டு, குச்சி போன்றவை நமக்குக் கிடைத்த பிறகுதான். அதுவும் மலிவாகக் கிடைத்த பிறகு.

பண்டையக் காலத்தில் எழுதுவது என்றால் எங்கே எழுத முடியும்?
ஏடுகளில் எழுத முடியும். பானைகளில் எழுத முடியும். சுவர்களில் எழுத முடியும். பாறைகளில் எழுத முடியும். ஆனால் இவற்ற்றில் எழுதினால் அழித்துத் திரும்ப எழுத முடியாது. மேலும் இன்று என்னால் என் பெயரை சில விநாடிகளில் எழுத முடியும். அதை ஏட்டில் எழுத நிறைய நேரம் எடுக்கும். பானை, சுவர், பாறை போன்றவற்றில் ஏட்டை விட அதிக நேரம் எடுக்கும்.
மண்ணில் எழுதலாம். ஆனால் படிப்பது கடினம். தொடர்ந்து எழுதுவதும் கடினம்.
எனவே அன்று விரும்பியிருந்தாலும் எல்லோராலும் எழுத, படிக்க முடிந்திருக்காது.

 Ancient Tamil Civilization

பக்கத்தை விரும்பு

வாய்க்கொழுப்பும் வாய்வீச்சும்

 Share

 Tweet

 Pin

 Email

 Share

By: இரா.தமிழ்க்கனல்   Submitted: 2019-09-24 10:42:11

மாறுபாடான கொள்கைகள், கருத்துநிலைகள், விருப்பங்கள் இல்லாமல் இவ்வுலகம் இல்லை; தமிழ்ச் சமூகம் மட்டும் இதற்கு விதிவிலக்கு அல்ல. நூற்றாண்டுகளாகத் தொடரும் துருவநிலைக் கருத்துமோதல், இணைய சமூக ஊடகக் காலகட்டத்திலும் இங்கு தொடர்கிறது.

குறிப்பாக, வரலாற்றுத் துறையில் கடுமையான மோதல் அதிகரித்துவருகிறது, இந்தியத் துணைக்கண்டப் பகுதியில்! தொன்மையான பின்புலத்தைக் கொண்டதாக தமிழர்த் தேசிய இனத்தின் தற்பெருமையாக மட்டுமே இருந்துவந்தது மாறி, அறிவியல்வகையில் மானுட வளர்ச்சியின் தொடர்ச்சி என்பது தொல்லியல் ஆய்வுகள் மூலம் நிரூபிக்கப்பட்டுவருகிறது. இதன் ஒரு பகுதியே, தமிழ்நாட்டின் ’கீழடி- வைகை நதிக்கரை சங்ககாலத் தமிழர் நாகரிக வாழ்வு’ எனும் அகழாய்வு முடிவு!

தமிழ்நாட்டு அரசின் தொல்லியல் துறையின் சார்பில் அதன் ஆணையராக இதில் முழுமையாக ஈடுபட்டு உழைத்த இந்திய ஆட்சிப்பணி அதிகாரி த. உதயச்சந்திரனுடன் துறை அமைச்சர் பாண்டியராசனும், கடந்த வியாழனன்று சென்னையில் இதன் ஆய்வறிக்கையை வெளியிட்டனர்.

சரியாகச் சொன்னால், இது கீழடி பகுதியில் நடத்தப்பட்ட நான்காவது கட்ட ஆய்வு தொடர்பானதே! 55 பக்கங்களில் சுருக்கமாகத் தரப்பட்டுள்ள ஆய்வறிக்கையானது, சில புதிய முடிபுகளை முன்வைத்திருப்பது, தமிழர்களால் பரவலான அளவில் மிகவும் நெகிழ்ச்சியாகக் கொண்டாடப்படுகிறது. இதற்கு முக்கியமான ஒரு காரணம், பெரும்பாலானவர்களும் புரிந்துகொள்ளக்கூடியபடி எளிமையாக கீழடி ஆய்வறிக்கையைத் தயாரித்திருப்பதுதான்! ஆராய்ச்சி முடிவுகள் என்றாலே தூர ஓடும்படி செய்யும் ஆய்வேடுகளை அப்படியே சம்பிரதாயமாக வெளியிட்டுவைக்காமல், பரவலாக தமிழ் மக்களிடம் கொண்டுபோய்ச் சேர்க்கும் பணியையும் தமிழ்நாட்டு அரசின் தொல்லியல் துறை பயனுறு பணியைச் செய்திருக்கிறது. விளைவு, (புத்தகமாக வெளியிடப்படாதபோதும்) நவீன கைப்பேசிகளின் ஊடாக மின்வடிவப் புத்தகமாக இலட்சக்கணக்கானவர்கள் பகிர்ந்துகொண்டிருக்கின்றனர். உலகளாவிய பிபிசி தமிழ் ஊடகம் முதல் உள்ளூர் அளவில் பகிரப்படும் சமூக ஊடகக் குழுக்கள்வரை தமிழ் மக்களிடம் சேதியைக் கொண்டுபோய்ச் சேர்த்துவருகின்றன.

 

தொன்மையும் வளமையும் கொண்ட மொழி, இனப் பெருமையைக் கொண்டாடுவது உலகின் எந்த மனிதக் குழுக்களுக்கும் மிக இயல்பான ஒன்றுதானே.. ஆனால், தமிழர் மட்டும் தம் பெருமையைக் கொண்டாடினால் தமிழ்நாட்டிலேயே உலாவிவரும் குறிப்பிட்ட சக்திகளுக்கு எரியத் தொடங்கிவிடும். வயிற்றுக்கு மேல் ஈரம் என்று சொல்வார்கள்; அப்படியானவர்களுக்கு ஏப்பம் வராமல் இருக்கத்தான் செய்யும். பசி இல்லாமல் தின்றுகொழுத்தால் அப்படித்தானே நடக்கும்!

 

அதேவகையினருக்கு தமிழுக்கோ தமிழர்க்கோ ஒரு பெருமிதம் என்றாலும் எரிவு திடீரென அதிகமாகிவிடும். உயிரியலாக மனிதர்க்கு உண்டாகும் வாயுத்தொல்லையை நாம் பரிகசிக்கமுடியாது; இவர்களினதோ வாய்த்தொல்லை இல்லையில்லை வாய்க்கொழுப்பு!

தமிழ்நாட்டு தமிழ் ஊடகங்களில் முன்னேறிய சமூகத்தினருக்கு நூறாண்டுகளுக்கும் மேல் வழங்கப்படும் அதிகமான இட ஒதுக்கீடானது, இந்த வாய்க்கொழுப்புக்கு முதன்மைக் காரணமாக இருக்கிறது. மானுடவியலில், தொல்லியலில் குறிப்பிடும்படியான ஆய்வுகளைச் செய்துவரும் எத்தனையோ கல்வியாளர்கள், ஆய்வாளர்கள், ஆர்வலர்கள் தமிழ்நாட்டில் அமைதியாகச் செயல்பட்டுவருகிறார்கள். இந்தத் துறை தொடர்பான விடயங்களில் அவர்களில் எவரினதும் கருத்துகளை, கண்ணோட்டங்களைப் பெற்று வெளியிடுவதுதானே, ஊடகங்களின் கடமை? ஆனால், அதைச் செய்யாமல் குறிப்பிட்ட சமூகத்தில் பிறந்தவராக, தமிழுக்கும் தமிழர்க்கும் எதிராக பொறுப்பற்றுப் பேசும், எழுதும் எவராக இருந்தாலும், வாய்க்கு வந்ததை, மனதில் தோன்றியதை எல்லாம் சிறிதும் கூச்சமில்லாமல் வெளியிடுகிற- உரியவை பற்றி அறியாத- ஆட்களைக் கருத்தாளர்களாக ஆக்கும் அவலம் இன்றுவரை தொடர்கிறது.

 

மிக அண்மையான காட்டு, காலச்சுவடு இதழில் தொடர்ச்சியாக எழுதிவரும் பி.ஏ.கிருட்டிணன் என்பவரின் கீழடி தொடர்பான இரண்டு கட்டுரைகள்.

 

முன்னையது, இந்த மாதத் தொடக்கத்தில் வெளியானது. சிந்துவெளி- கீழடி தொடர்பிலான அக்கட்டுரையில், திராவிட - தமிழிய ஆய்வாளர்கள் ஆய்வுரீதியாக - அறிவியல் தர்க்கரீதியாக முன்வைக்கும் சில கருதுகோள்களுக்கு முகாந்திரமே இல்லை என மையமாகச் சொல்லும் அவர், தூக்கலாக எள்ளி நகையாடுகிறார்; இது தொடர்பில் அவரின் சவால்பேச்சுகளுக்கும் குறைவு இல்லை. ஆனால் அறிவியல் அவரின் விருப்பத்தை, தமிழ்க் காழ்ப்பை ஒரு நொடிப்பொழுதில் காலில்போட்டு துவம்சம் செய்துவிட்டது. பெரும் ஆய்வு அறிஞர்களேகூட அவர்களின் புதுக் கண்டறிவுகளை, கருதுகோள் எனும் அளவில் முன்வைக்கும் அவை நாகரிகத்தில், அவற்றை ஏறிமிதித்து எள்ளல்செய்யும் இந்தக் கோமான், தன்னை ஒரு தொல்லியல் ஆய்வாளருக்கும் மேல் நிறுத்தி, தகவல்களை அடுக்குகிறார். அதேபாணியில் அவரால் கொட்டிவைக்கப்பட்ட திணிப்புக் கற்பனைக் கருத்தை, அரப்பா காலத்துப் பெண் எலும்புக்கூட்டு ஆய்வுமுடிவு பொய் என்று நிரூபித்துவிட்டது. அதாவது, காலச்சுவட்டில் அவரின் அந்த அபத்தக் கட்டுரையில், ‘ அரப்பா காலத்துப் பெண்ணின் எலும்புக்கூடு கலப்பு இனத்தைச் சேர்ந்தது’ என அடித்துக்கூறுவதை, அந்த மரபணு மூலக்கூறு ஆய்வானது, ” இல்லை; அந்த வாதம் தவறானது; ஸ்டெபி புல்வெளிப் பகுதியிலிருந்து நாடோடிகளாக வந்து குடியேறிய(ஆரிய இனத்த)வர்களுடனோ பழங்குடி ஈரானிய மக்களுடனோ இனக்கலப்பு கொண்டவர்கள் அல்லர்” என்று நிறுவியது.

 

அதே கட்டுரையிலும் சென்னையிலிருந்து வெளியாகும் பெடரல் ஆங்கில இணைய ஊடகத்தில் இன்றும் பட்சி அ. கிருட்டிணன், கீழடி அகழாய்வு குறித்து தன் ’அறிவுமேதைமை’யைக் காட்டியுள்ளார். முன்னேறிய பிரிவினருக்கான கூடுதல் இடப்பறிப்பின் மூலம் முன்னணி செய்தியேடுகள், இலக்கிய இதழ்களில் எழுதித்தீர்க்கும் கிருட்டிணனுக்கு எழுதுவதற்கு விடயம் இல்லாமல் இவற்றை எழுதிவிடுகிறாரோ என்றுகூட எண்ணம் எழக்கூடும். ஆனால், இதேகருத்தை, தன்னுடைய சொந்த சமூக ஊடகப் பக்கங்களில், விடலைக்காலப் போக்கிலிகளுக்குப் போட்டியாக, மிகவும் தரமிறங்கி வெளியிடுவது, அவரின் இயல்பாகக் காணப்படுகிறது.

 

குறித்த கட்டுரையைப் படிக்கும் எந்த ஒரு செய்திக்காரம் அதன் அபத்தங்களைப் பட்டியலிட்டு பதில்கூற முடியும். ஆனாலும் அது எப்படி அனுமதிக்கப்பட்டது எனும் கேள்வி உடன் எழக்கூடும். இதுதான் தமிழ்நாட்டு ஊடகங்களில் தமிழ், தமிழர் தொடர்பான விடயங்களில் பல பத்தாண்டுகளாகக் காணப்படும் சகிக்க இயலாத தொழில்நெறியற்ற தன்மை. அது ஒரு பக்கம் இருக்கட்டும்; அது துறையின் பிரச்னை என விட்டுவிட்டே வந்துகொண்டிருந்ததால் வந்த வினை, இது.

கிருட்டிணனின் முதல் அலட்சியமே, அரப்பா எலும்புக்கூட்டில் உண்மை துவைத்துத் தொங்கப்போட்ட பின்னரும், அதைப் பற்றி சுயவிமர்சனமில்லாமல், கடந்துசெல்வது!

வரிசையாக எட்டு கேள்விகளை அடுக்கி அதற்கு வியாக்யானம் சொல்கிறேன் பேர்வழி என ஒரே எள்ளலும் துள்ளலும்தான், பட்சி அ. கி.க்கு! ஆனால் என்ன தர்க்கரீதியாக மட்டும் பேசத் தெரியவில்லை.

வெளியிடப்பட்டிருப்பது, ஒரு அகழாய்வின், ஒரு கட்டம் குறித்த ஆய்வு அறிக்கை; இந்தக் கட்டத்தின் எளிய ஆய்வுமுடிவே, முழுமையான ஆய்வறிக்கையோ, முழு ஆய்வின் அறிக்கையோ அல்ல என்பதை எளிதாகப் புரிந்துகொள்ளமுடியும். ஆனால், இந்த அதிகாரவர்க்கத்துப் புள்ளிக்கு (அப்படியும் அவருக்கு ஒரு பட்டம் தருகிறார்கள், குறித்த ஆங்கில ஊடகத்தில்.) இதுகூடத் தெரியவில்லையா, என்ன? தமிழ்நாட்டு மண்ணில் கண்டறியப்பட்டிருப்பது தமிழி- தமிழ் பிராமி எனும் எழுத்துவகை. இவருக்கு அதை அவ்வாறு சுட்டக்கூடக் கசக்கிறது. பிராமி என்றே குறிப்பிடுபவர்,

பழங்கால எழுத்துகள் தாங்கிய பானையோட்டை கரிமத்துணை காலக்கணிப்பு (கார்பன் டேட்டிங்) செய்ததில், அதன் காலத்தைக் கணக்கிடுகின்றனர். அதெப்படி..அந்த இடத்தில் உள்ள ஒரு பொருள் கி.மு. ஆறாம் நூற்றாண்டு என முடிவுசெய்தால், அந்தப் பொருளின் மீது இருக்கும் எழுத்தும் ஆறாம் நூற்றாண்டு ஆகிவிடமுடியுமா என்றெல்லாம் கேட்கிறார். தோண்டப்பட்ட குழிகள், பொருட்கள் எடுக்கப்பட்ட ஆழம் போன்ற விவரங்களை இச்சுருக்க அறிக்கையில் வெளியிட்டிருக்கும் தொல்லியல் துறை, இம்மாதிரியான கேள்விகளுக்கு பதில் அளிப்பது பொருத்தமாக இருக்கும்.

சிந்துவெளி நாகரிகத்துக்கும் கீழடிக்கும் நேரடித் தொடர்பு இருக்கிறதா என்றும் கீழடியில் வசித்த மக்கள் மத நம்பிக்கை அற்றவர்களாக இருந்தார்கள் என்று அறிவில்லாதவர்தான் சொல்லமுடியும் என்றும் அறிக்கையில் அறுதியிட்டுக் கூறப்படாதவற்றை, அப்படிக் கூறப்பட்டிருக்கிறது என்பதாகச் சித்திரம் தீட்ட முனைகிறது, பட்சி அ.கி.யின் மூளை!

 

 

ஆய்வறிக்கையிலோ, சிந்துவெளி எழுத்தின் தொடர்ச்சியாகவும் தமிழி- தமிழ் பிராமி எழுத்துவகையின் முன்னியாகவும் வாய்க்கக்கூடிய ‘கீறல்கள் அல்லது குறியீடுகள்’ கீழடியில் கிடைத்துள்ளன என்றே கூறப்படுகிறது. அத்துடன், முன்னர், தமிழ்நாட்டில் அகழாய்வு மேற்கொள்ளப்பட்ட, “ ஆதிச்சநல்லூர், கொற்கை, அழகன்குளம், கொடுமணல், கரூர், தேருருவேலி, உறையூர், மாங்குளம், பேரூர் ஆகிய இடங்களிலும் இத்தகைய குறியீடுகள் கிடைத்துள்ளன. இலங்கையில் திசமகரம, கந்தரோடை, மாந்தை, ரிதியகம ஆகிய இடங்களிலும் இதேவகை குறியீடுகள் அகழாய்வில் கிடைத்துள்ளன. இந்திய அளவில் கிடைத்துள்ள இக்குறியீடுகளில் 75 விழுக்காடு தமிழகத்தில் கிடைத்துள்ளன” எனத் தெளிவாக விளக்குகிறது, தொல்லியல் துறை.

நான்காம் கட்ட அகழாய்வின் முடிவை அதுவும் தமிழ்நாட்டு அரசின் தொல்லியல் துறையின் ஆய்வின் முதல் பகுதியின் முடிவு மட்டுமே வெளியிடப்பட்டுள்ளது; ஐந்தாம் கட்ட ஆய்வானது இந்த மாத இறுதியில்தான் நிறைவடையவுள்ளது; கீழடி மக்களின் சமயம் குறித்து எந்தவொரு முடிவான முடிபையும் தொல்லியலாளர்கள் தெரிவிக்கவில்லை. ஆனால், அங்கு வசித்த மக்கள் மதநம்பிக்கையற்றவர்களாக இருந்தார்கள் எனக் கூறப்பட்டுள்ளதாக, வார்த்தை விளையாட்டில் ஈடுபடும் வினைகாரராக இருக்கிறார், பட்சி அ.கி.

இவ்விரண்டு கூறுகளையும் திரும்பத் திரும்ப அவர் கவனப்படுத்துவதன் பின்னணி என்னவோ அவருக்குதான் வெளிச்சம்!

ஒன்று மட்டும் தெரிகிறது, யார் ஒருவரோ ஒரு குழுவினரோ சொல்லாத ஒன்றை, அவரோ அவர்கள் சொன்னதாகச் சொல்லி, ஏகடியம்செய்வதும் எள்ளல்செய்வதும் அவர்களுக்கு அந்த விடயம் தொடர்பான காழ்ப்புணர்வோ அச்சமோ இருக்கலாம், அது அறிவியலுக்குப் புறம்பாக இருந்தாலும்; அதன்பொருட்டு அவர்களால் அதைச் சகிக்கமுடியாமல் போகலாம்; அதனால் மனம்போகும் போக்கில் அவர்கள் நடந்துகொள்ளக்கூடும். மற்றது, யதார்த்தம் என்னவென்று தெரிந்தாலும், அதை மறைத்து, தன்னுடைய அல்லது தன் சமூகப் பிரிவினரின் ஆதிக்க பிம்பங்கள் தவிடுபொடியாவதை சகிக்கமுடியாமல் வாய்க்கொழுப்பாக கருத்துகளைக் கொட்டுவது!

கீழடியின் தொல்லியல் அறிவியல்படியான வரலாறு இப்படி அவதூறுக்கு ஆளாக்கப்பட்டுக்கொண்டிருக்கும் வேளையில், பெருமைகொள்ள வேண்டிய தமிழர் இனத்தவரோ- ஆம், தமிழ்நாட்டு, ஈழத் தமிழர் ஆகிய தனித்தனி தேசிய இனங்களைச் சேர்ந்தவர் என்றாலும், தென்னகத் தொன்மையில் சிங்களவர்க்கு முந்தைய தாயக வரலாற்று உரிமையை நிலைநாட்டவேண்டிய கடப்பாட்டை உணராதவராக, தமக்குள் வீண்பெருமைடிப்பாக, வாய்வீச்சில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருப்பது, இன்னுமொரு அவலம்!

நன்றி - தமிழ்நாடு அரசின் தொல்லியல் துறை

தமிழ்நாட்டிலிருந்து இர.இரா.தமிழ்க்கனல்

கீழடி: திமிறும் காளை 

செ. இரா. செல்வக்குமார் வட பிராமியிலும் சரி தமிழியிலும் சரி கல்வெட்டு வடித்தவர்கள் பல பிழைகள் செய்திருக்கின்றார்கள். வட பிராமியிலுமே ஒரே வரியிலேயே ஒரே எழுத்தை வெவ்வேறு விதமாகவும் பிழையுடனும் எழுதியும் இருக்கின்றார்கள்.

Vinothkumar Pasupathi Deva Priyaji தமிழ் பிராமியில் எ, ஒ உண்டு. எ, ஏ மற்றும் ஒ, ஓ விற்கான வேறுபாடு தான் இல்லை. மாறாக சமஸ்கிருதத்தில் தான் குற்றிய ஒகரம் இல்லை

Deva Priyaji பிராமி கல்வெட்டுகளில் குற்றியல் எகரம் உகரம் இல்லை, ஆனால் வடமொழி வர்க்க எழுத்துக்களுக்கு எழுத்து உரு உள்ளது, வடமொழி எழுத்துருவை தமிழ் பெற்றுக் கொண்டது என உலகின் நடுநிலை கல்வெட்டு படிப்பு துறை, மற்றும் எழுத்தின் வளர்ச்சி ஆராய்ச்சியாளர் epigraphy & paleography ஏற்கின்றனர்.

செ. இரா. செல்வக்குமார் ஆதன் என்னும் பெயரிலும் அ என்னும் குறில்தான் உள்ளது. ஒருகாலத்தில் இடம்சார்ந்து சூழல் சார்ந்து உயிரெழுத்துகளை அறிந்தனர். புள்ளி இட்டு நீட்டத்தைக் குறைக்கவும், புள்ளியிட்டு அகரத்தை நீக்கிய தனி மெய்களையும் குறித்தனர். தமிழ்க் கல்வெட்டுகளும் வட இந்திய பிராமி கல்வெட்டுகளுக்கு முந்தியவை. நீங்கள் கூறும் வேதம்-இந்துத்துவ சார்பான கருத்துகள் உண்மையில் செல்லாதன. "வேத" ஆரியர் இந்தியாவுக்குள் நுழைன்டஹ்து கி.மு 1500 வாக்கில்தான் இன்றைக்கு 6000-9000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பெல்லாம் இல்லை. இப்படிச் சொல்வது பொருந்தாது.

Deva Priyaji உள்ள தரவுகள் அடிப்படையில் தான் படிக்க இயலும், அதன் முடிவுகள் பிராமி வடமொழிக்கு உருவானது, தமிழ் அதை ஏற்று வளப் படுத்தியதுஉள்ள தரவுகள் அடிப்படையில் தான் படிக்க இயலும், அதன் முடிவுகள் பிராமி வடமொழிக்கு உருவானது, தமிழ் அதை ஏற்று வளப் படுத்தியது

செ. இரா. செல்வக்குமார் Deva Priyaji வாகீசு நரசிம்மன் அவர்களின் ஆய்வுக்கட்டுரையைப் பாருங்கள்:
https://scholar.harvard.edu/.../files/eaat7487.full_.pdf

மதுரை தேனூரில் 2009-ம் ஆண்டு கிடைத்த தங்கக் கட்டியில் உள்ள பிராமி எழுத்துக்களை "போகுல் குன்றக் கோதை'" என உள்ளது என மிக வளமான புனையல், ஆனால் அதையே படித்த டாக்டர்.இரா.கிருஷ்ணமூர்த்தி, "அரசன்கு கொற்கொய்கோன்' என்கிறார் - இப்படியானவற்றை என்ன செய்வது

Jayabalan Govindhasami குவிரன் தமிழ்ப்பெயராக இருந்தால் சங்க இலக்கியத்தில் எங்கும் வரவில்லையே ஏன்?

Muthalagan Jayabalan Govindhasami சங்க நூல்கள் பெயர்ப் பட்டியல்கள் அல்ல,
கல்வெட்டுகளிலும் பானையோடுகளிலும் காணப்படும் பலநூறு பெயர்கள் தமிழ் இலக்கியங்களில் இல்லை என்பதாலேயே அவை தமிழ்ப்பெயர்கள் அல்ல என்ற முடிவுக்கு வருதல் அறியாமையே.
வேர்ச் சொல் நோக்கியே முடிவு செய்தல் வேண்டும்.

Jayabalan Govindhasami Muthalagan
கபிலர், தாமோதரனார், உருத்திரங் கண்ணனார், விண்ணந்தாயனார், உக்கிரப் பெருவழுதி இவற்றுக்கு வேர்ச்சொல் ஆய்வு சொல்லுங்க!

Muthalagan Jayabalan Govindhasami கபிலர். உக்கிரப்.. தாமம் எனும் சொற்கள் வட சொல்லாக இருப்பது உண்மை.இது போல் கலந்து விட்ட வட சொற்களை அறிஞர்கள் விவரித்துள்ளனர். அதற்காக குவிரன் என்ற சொல்லைக் குபேரன் என்ற சொல்லிருந்துதான் வந்தது எனும் ஐராவதத்தில் கருத்தை எப்படி ஏற்க முடியும்?
குவி என்பதற்குச் "சேர்தல் " "நிறைதல் " "ஒன்றாதல் "எனப் பல பொருள் உணர்த்தும் சொல்லிருந்துதான் குவியல் எனும் சொல் உருவாகும். செல்வன் எனும் பொருள் தரும் குவிரன் குவியன் முதலிய தோன்றியிருக்கும்.

தமிழ் நாட்டில் பல இடங்களில் கிடைத்த பானையோடுகளில் இப்பெயர் உள்ளது. பரவலாக அப்பெயர் வைக்கும் மரபுள்ளதை அறியலாம்.

சங்க இலக்கியத்தில் வடமொழிப் பெயர் வருதல் உண்மையே. அதை நான் மறுக்கவில்லை.
குவிரன் எனும் சொல் வட சொல் என்பதற்கு வடமொழி வேர்ச் சொல் காட்டுக நண்பரே.

Jayabalan Govindhasami Muthalagan
அய்ராவதம் அய்யர் சொல்லிவிட்டார் என்பதற்காக மறுத்தே ஆக வேண்டும் எனப் பிடிவாதமாக இருக்கக் கூடாது.

ஸ என்ற எழத்தே தமிழில் கிடையாது. வட பிராமி எழுத்து. அந்த எழுத்தை வைத்து 'ஸாலகன்' என்ற பெயர் கொடுமணலில் கிடைத்துள்ளதைப் பாருங்கள்.

ஆக, பழமையில் மாட்டுவது எல்லாம் தமிழ்தான் என மல்லுக்கட்டக் கூடாது.

பலவகைகளில் குறுக்காய்வு( Cross check) செய்தே ஏற்க வேண்டும்.

சங்கப்பாடல்களில் ஆயிரக்கணக்கான பெயர்கள் வந்துள்ளதை நண்பர் கவனிக்க வேண்டுகிறேன்

Muthalagan Jayabalan Govindhasami சங்கப் பாடலில் ஆயிரக் கணக்கான வட சொற்கள் இல்லை. நூற்றுக்கணக்கில்தான் உள்ளன. நம் வாதம் அதுவன்று
குவியன் எனும் சொல் வடசொல் என்றால் அதற்கான சான்றை நிறுவுக. மானியர் வில்லியம்ஸ் அகராதியையும் துணைக்கு வைத்துக் கொள்க.

பல அகழாய்வில் கிடைத்திருக்கும் வடமொழிச் சொற்கள் குறித்து நன்கு அறிவேன்.

பிறவற்றைப் பேச இது இடமில்லை. அருள்கூர்ந்து குவிரன் என்பதற்கு வேர்ச்சொல் காட்டுக.

Jayabalan Govindhasami Muthalagan
குபேரன் என்ற வடசொல்லே 'குவிரன்' எனத் தமிழில் திரிந்து வழங்கி உள்ளது என்பது என் கருத்து.

குபேரன் இந்து மதம் தமிழ்நாட்டில் நுழைவதற்கு முன்பே சமண, பவுத்த மத பரவலால் வந்திருக்கிறது.

நான் சங்கப்பாடல்களில் ஆயிரக்கணக்கான தமிழ்ப்பெயர்கள் வந்துள்ளன.அவற்றில் குவிரன் எங்கும் காணப்படவில்லை என்பதையே கூற வந்தேன்.

Jayabalan Govindhasami Muthalagan குவிரன் காணப்படவில்லை.

ஆனால், கபிலர், தாமோதர் என்ற வடசொல் சங்க காலத்திலேயே வந்துவிட்டதற்கு சான்று உள்ளது.

சங்கப்புலவர் தாமோதரனார் யார்?
'தாமோதர' என்ற வடசொல் பெயரில் இருந்து எழுந்ததுதானே!

விண்ணந்தாயனார் யார்?
'விஷ்ணுதாச' என்ற வடசொல்லில் தமிழின் 'அன்' விகுதி சேர்த்து 'விஷ்ணுதாசன்' ஆக்கி உள்ளனர்.

'விஷ்ணு கிரஹம்' தமிழில் 'விண்ணகரம்' ஆகி 'நந்திபுர விண்ணகரம்' என பழையாறை ஜெகநாதப் பெருமாள்கோவிலுக்குப் பெயராயிற்று.

ஆக, விஷ்ணுதான் 'விண்ணு'. தாஸன்- தாயன் என 'ஸ' வை விலக்கி தமிழ்ப்படுத்தப்படுகிறார்.

அதுவே, விண்ணந்தாயன் என்ற புலவர் பெயர்.

சங்க இலக்கியத்திலேயே இப்படி ஒரு சில புலவர்கள் பெயர்கள் வடமொழிப் பெயர்களாக நுழைந்திருக்கும்போது ரோம், கிரேக்கம் போன்ற நாடுகளினுடேயே கீழடி மக்கள் வணிகம் செய்ததற்கு ஆதாரம் கிடைத்திருக்கையில் வட இந்தியாவுடனும் வாணிகத் தொடர்பு வைத்து , அதன்வழி சமணம், பவுத்த தாக்கம் கீழடியிலும் ஏற்பட்டு டப்புக்கே' அதிபதியாகிய 'குபேரன்' பெயரில் பேரார்வம் ஏற்பட்டு அதை ஏன் 'குவிரன்' என மாற்றி வைத்திருக்கக் கூடாது?

இதையும் எண்ணிப் பாருங்கள்!

Jayabalan Govindhasami அதில் 196- ம் பக்கத்தில், "தமிழ்ப் பொறிப்புகளில் உள்ள குவிரன் (குபேரன்) போன்ற பெயர்களும் வணிகர்களால் விரும்பி ஏற்ற பெயர்களாகும்!" என அவர், குபேரன் என்ற வடமொழிப்பெயர்தான் 'குவிரன்' என ஆகியுள்ளது என்று குறிப்பிட்டு இருப்பதைப் பாருங்கள்.

இதில், வடமொழி 'ஸ' வர 'விஸாகீ' என்ற வடமொழிப் பெயர் கொடுமணலில் கிடைத்துள்ளதைப் பாருங்கள்.

Muthalagan Jayabalan Govindhasami அதற்கான மறுப்புதான் என் பதிவு. வழக்கத்தில் சிற்றூர்களில் குவியன் எனப் பெயர் வைக்கும் முறையுள்ளது அதை நான் சுட்டிக்காட்டு உள்ளேன். ஐராவதம் கருத்தைத்தான் சுப்புராயலு தெரிவித்துள்ளார். வட மொழி வேர்ச்சொல் காட்டாமல் வேறு பேசுவதால் பயனில்லை.

Jayabalan Govindhasami தொல்காப்பியத்தின்படி 'ச' வில் தமிழ்ப்பெயர் தொடங்காது. ஆனால், இங்கு அதற்கு மாறாக 'சம்பன்' என்று பொறித்த பானை ஓடு கொடுமணலில் கிடைத்துள்ளதைப் பாருங்கள்!

இதில் வடமொழி 'ஸ' முதலில் வர 'ஸந்ததன்' என்ற வடமொழிப் பெயர் தமிழ்பிராமி எழுத்து உள்ள காலத்திலேயே வந்துள்ளதைப் பாருங்கள்!

Jayabalan Govindhasami இதில், 'விஸகன் அதன்' என 'ஸ' வர வடமொழி பெயர் பொறித்த பானை ஓடும் கொடுமணலிலேயே கிடைத்திருப்பதைப் பாருங்கள்!

Muthalagan Jayabalan Govindhasami இவை எல்லாம் எனக்கும் தெரியும். வாதத்திற்கு நேர் பதில் வேண்டும் சான்றுடன் . வேறு கதை பேசி என் நேரத்தை வீணடிக்க வேண்டாம்

Jayabalan Govindhasami இங்கு காலையில் குறிப்பிட்ட 'ஸாலகன்' என்ற வடமொழிப்பெயர் தமிழ் பிராமி எழுத்தில், சங்க காலத்திலேயே வந்துவிட்டதற்கான ஆதாரத்தைச் சொன்னேன்.

அது கொடுமணல் என கூறியது தவறு. மதுரை மாங்குளத்தின் பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனைக் குறிப்பிடும் புகழ் பெற்ற தமிழ் பிராமி கல்வெட்டு.

அதில் ' ஸாலகன்' என்ற வடமொழிப் பெயர் வந்திருப்பதையும், நெடும்செழியனை, 'நெடுஞ்சழியன்' என்றும், இளஞ்செழியனை 'இளஞ்சடிகன்: என்று குறிப்பிட்டு இருப்பதையும் பாருங்கள்.

நெடுஞ்செழியனைக் குறிப்பிடுவதால் இது சங்ககால கல்வெட்டுதான்!

Jayabalan Govindhasami குபேரன் வடசொல்தான் என்பதற்கான சான்றுகளைப் பின்னர் தருகின்றேன்.

Jayabalan Govindhasami Muthalagan
தாமோதரன் என்ற பெயரை சங்க காலத்திலும்தான் வைத்திருக்கிறார்கள் இன்றும்தான் வைத்து இருக்கிறார்கள்.

அதனால் அது தமிழ்ப்பெயர் ஆகிவிடுமா?

குபேரன் என்ற வடமொழிப் பெயரை திரித்து 'குவிரன்' என கீழடி காலத்திலேயே, சங்க காலத்திலேயே வைத்துவிட்டார்கள்.

தாமோதரன் என்ற பெயரை விடாமல் இன்றுவரை போட்டுவருவது போல நீங்கள் சொல்லும் ஊரிலும் குவிரன் என்ற பெயரை இன்னும் திரித்து, 'குவியன்' என்று சொல்லி வரலாம்.

அதனால் தமிழ்ப் பெயர் ஆகிவிடுமா?

'குவியன்' தமிழ்ப் பெயர் என்றால் இடைக்கால கல்வெட்டுச் சான்றுகள், தேவாரம் முதல் சிற்றிலக்கியம் ஈறாக ஆதாரங்கள் காட்டுங்கள்!

Jayabalan Govindhasami குவிரனும், குவியனும் ஒன்றுதான் என்பதற்கு முதலில் சான்று தாருங்கள்!

குவிப்பவன் 'குவியன்' என்றால் கீழடியிலும் அப்படியே வரவேண்டியதுதானே!

குவியன் என வராமல் ஏன் 'குவிரன்' என வருகிறது.

கி.மு. 6- ம் நூற்றாண்டிலேயே எழுத்தறிவு பெற்ற சமுதாயம், சிந்துவெளி நாகரிகத்து இணையா வாழ்ந்தவங்க கீழடி தமிழர்கள், இப்படி 'குவியனை'ப் போய் 'குவிரன்' னு தப்புத்தப்பா எழுதுவாங்களா?

டேலி ஆகலையே!

Muthalagan Jayabalan Govindhasami வீண் வாதம் வேண்டா. உங்கள் வாதத்தை ஏற்றுக்கொண்டால் குபேரனைக் குவிரன் என்று எழுதாமல் குபேரன் என்றுதான் எழுதியிருக்க வேண்டும் .ஏன் குவிரன் என்று எழுதினர்கள்.
அன்பு நண்பரே!
குவி எனும் சொல் செல்வத்தை அல்லது குபேரனைக் குறித்து வந்ததா எனப் பிராகிருத சமஸ்கிருத அகராதியில் பாருங்கள் நானும் பார்க்கிறேன். தேடுவோம் உண்மையைக் கண்டறிவோம்

Jayabalan Govindhasami Elanchezian Sav சரி!
அதுக்கு அப்புறம் வந்துள்ள இலக்கியங்களிலாவது இருக்கா நண்பரே!

சங்க இலக்கியத்தை உட்டுடுவோம்.

பின்னாடி குவிரன், நவிரன் வந்ததுக்கு ஆதாரம் காட்டுங்க!

2000 வருஷத்துக்கு முன்னாடி இருந்த குவிரன், நடுப்புற எந்த இணைப்பும்,தொடர்ச்சியும் இல்லாம திடீன்னு 2000 ஆண்டு கழிச்சு புதுக்கோட்டைல மட்டும் வந்து, 'குவியன்' னு முளைக்குதா?

Jayabalan Govindhasami Muthalagan
விஷ்ணுதாஸனை 'விண்ணந்தாயனார்'ன்னு எழுதினா மாதிரிதான்!

நெடுஞ்செழியனை 'நெடுஞ்சழியன், இளஞ்செழியனை ' இளஞ்சடிகன்'னு எழுதினா மாதிரிதான்.

அக்காலத்தில் Ba ஒலி தமிழர் வாயில் வராமல் இருந்திருக்கலாம். இன்றும் கி.ராஜநாராயணன் அய்யாவின் நண்பரான கோவில்பட்டியைச் சேர்ந்த ஒரு செட்டியார் 'ஜ' வராத காரணத்தால் "வாங்க ராச நாராயணன்!" என்றுதான் அழைப்பாராம்.

அதேபோல, குbeரன் என்பதை ba வராததால் 'குவேரன்' என்றிருக்கலாம். அது 'குவிரன்' என்று ஆகி இருக்கலாம்.

இந்த கீழடி 'வெள்ளிச் சந்தை புதூர்' எனப்பட்டிருக்கிறது.
ஆக, நீண்டகாலமாக இங்கு சந்தை,வணிகம் இருந்து வந்துள்ளதால்தான் இந்த பெயர்.

வணிகர்கள் காசு, பணம், துட்டு, டப்புவில் மிகவும் நாட்டம் உள்ளவர்கள்.அப்படியாப்பட்டவர்கள் பணங்காசுக்கு அதிபதியான் 'குபேரன்' மீதும், அந்தப் பெயரின்மீதும் அதிக நாட்டம் காட்டுவது இயல்புதானே!

பிறகு, 'குபேரன்' என்ற பெயரைத்தான் தமிழ்ப்படுத்தி 'குவேரன்' என வைத்து, அது பின்னர் ஏன் 'குவிரன்' ஆகி இருக்கக்கூடாதா?

லக்ஷமணன் என்பதற்கும் 'இலக்குவன்' என்பதற்கும் சடாரென்று பார்த்தால் தொடர்பு தெரிகிறாதா?

டக்கென்று பார்த்தால் 'இலக்கியம்' என்ற சொல்லில் இருந்து வந்தா மாதிரி அல்லவா தெரிகிறது.

அதுவா சரி சகோ?

தமிழோடு கிரந்த எழுத்துக்கள் கலந்தது எப்படி?
(சமூக ஊடகம் வலைத்தளம் திசெம்பர் 29, 2016)
-----------------------------------------------------------------------------
தமிழ் எழுத்துக்கள் 247 என்றுதான் பள்ளியிலே படிக்கிறோம். ஆனாலும், எழுதும்போது வடமொழி எழுத்துக்களான ஸ, ஷ, ஜ, ஹ, க்ஷ, ஸ்ரீ எனப்படும் கிரந்த எழுத்துக்களையும் சேர்த்தே எழுதவேண்டிய சூழலுக்கு ஆளாகிறோம். இந்த வடமொழி கிரந்த எழுத்துக்கள் எந்தக் காலகட்டத்தில், எப்படி தமிழ் எழுத்துகளுக்குள் நுழைந்தன? என்பது பற்றி தமிழ் மொழி ஆராய்ச்சியாளரும், தமிழ்ப் பண்பாட்டு தொல்லியல் ஆய்வாளருமான முனைவர் மு.இளங்கோவனிடம் பேசினோம். அவர் தந்த கருத்தினை இங்கு தருகிறோம்.

தமிழ்மொழி பிற மொழிகளின் துணையின்றித் தனித்து இயங்கும் பேராற்றல் பெற்றது. உலகில் பிறமொழிகளுக்கு இல்லாத தனித் தன்மை இதுவாகும். தமிழ்மொழி பன்னெடுங்கால வரலாறு உடையது. அரசியல், தன்னலம் காரணமாகத் தமிழ்மொழியின் சிறப்பு சில பொழுது குறைத்துக் கூறப்பட்டுள்ளதே தவிர உண்மையில் தமிழ் என்று தோன்றியது என்று வரையறை செய்ய முடியாதபடி காலப் பழைமை உடையது. தமிழ் உலகில் தோன்றிய முதன்மொழி என்ற பாவாணர் கூற்று சற்று மிகைப்படத் தோன்றுவதுபோல் இருந்தாலும் அண்மைக் காலமாகக் கிடைத்துவரும் சான்றுகள் (செம்பியன் கண்டீயூர் கல்வெட்டு, ஆதிச்சநல்லூர் அகழ்வாய்வுச் சான்றுகள், அரிக்கமேட்டு ஆய்வுகள், கேரள புதைபொருள் அகழ்வாய்வுகள்) இந்த உண்மையை நோக்கி நம்மை ஆற்றுப்படுத்துகின்றன.

தமிழர்களின் ஆழமான அறிவாராய்ச்சிகள் உலகப் போக்குக்கு ஈடுகொடுக்கும்படி இல்லாததால் தமிழின் தமிழர்களின் சிறப்பு இன்னும் உலக அரங்கில் முறையாக அங்கீகரிக்கப்படவில்லை. தமிழார்வம் இல்லாத தலைமைகளும், தமிழின் சிறப்புணராத மக்கள் திரளும் இந்த மொழி பேசுபவர்களாக அமைந்தமை தமிழின் சிறப்பு அறிய முடியாமல் போனமைக்குக் காரணங்களாகும்.

குமரிக்கண்ட அகழ்வாய்விலும், பூம்புகார், அரிக்கமேடு கடலாய்விலும் நாம் முழுமையாக ஈடுபடாமல் மாநாடுகள் கூட்டுவதிலும், சிலைகள் எடுப்பதிலும், தோரண வாயில்கள் அமைப்பதிலும், கோட்டங்கள் கட்டுவதிலும், வானவேடிக்கைகள் நடத்துவதிலும் நம் அறிவாராய்ச்சியை இழந்தோம். தமிழறிவற்றவர்களைத் தமக்கு அணுக்கமாக அந்த அந்தக் காலங்களில் ஆட்சியாளர்கள் அமர்த்திக்கொள்வதும் நம் ஆராய்ச்சியைப் பின்னுக்குத் தள்ளி வருகின்றது. மொழியியல் அறிஞர்களின் கூற்றுகள் புறக்கணிக்கப்பட்டு, வெற்று ஆரவாரப் பேர்வழிகள் அரசுக்கு அறிவுரைஞர்களாக அமைந்தமையும் நம் பின்னடைவுக்குக் காரணங்களாகச் சுட்டலாம்.

தமிழுக்குக் காலந்தோறும் இடையூறுகள் ஏற்பட்ட பொழுதெல்லாம் தமிழ் தன்னைத்தானே காத்துக் கொண்டுள்ளது. சிலபொழுது அறிஞர்கள் கூடித் தமிழ்க் காப்புப் பணிகளில் ஈடுபட்டுள்ளனர். அவ்வகையில் நாம் தமிழ்க்காப்புப் பணிகளில் ஈடுபடவேண்டிய ஒரு சூழல் உருவாகியுள்ளது.

தமிழ் மொழியின் 247 எழுத்துக்கள் தவிர்த்து கிரந்த எழுத்துக்களும் (ஸ,ஷ,ஜ,ஹ,க்ஷ,ஸ்ரீ) தமிழோடு பழகி விட்டன. கிரந்தம் என்பது ஒரு தனிப்பட்ட மொழியன்று. இது வடமொழியை (சமஸ்கிருதம்) எழுதத் தமிழர்கள் கண்ட எழுத்து வடிவம். கி.பி. 4 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து 13 ஆம் நூற்றாண்டு வரை பெருமளவில் பயன்பாட்டில் இருந்து வந்த எழுத்துமுறை இதுவாகும். தேவநாகரி எழுத்து பயன்பாட்டுக்கு வரத்தொடங்கிய பின்னர் கிரந்தத்தில் எழுதுவது மறைந்து போயிருக்கிறது.

கிரந்த எழுத்துகள் என்றால் என்ன?

கிரந்தம் என்பது தமிழகத்தில் வடமொழியை எழுத வழங்கிய எழுத்து ஆகும். வடமொழிக்கு முதன்முதல் எழுத்து ஏற்பட்டது தமிழ்நாட்டில் தான். அது தமிழ் ஏட்டெழுத்தினின்று திரிந்த கிரந்தவெழுத்து. அதன் காலம் தோராயமாக கி.மு 10ஆம் நூற்றாண்டு எனலாம். “கிரந்தம் என்பது நூல். வடமொழியாளர்க்குச் சொந்த வழக்கு மொழியின்மையால், நூலிற்கு மட்டும் பயன்படுத்தப் பெற்ற எழுத்தைக் கிரந்தாட்சரம் என்றனர்’ என்பர் மொழிஞாயிறு பாவாணர்.

தமிழகத்தில் வடமொழியை எழுத, வழங்கிய எழுத்தும் தெலுங்கு, கன்னடப் பகுதியில் வழங்கிய எழுத்தும் ஒன்றுபோல இருந்தன. கி.பி. 7ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து கிரந்த எழுத்துகளும் தெலுங்கு, கன்னட எழுத்துகளும் தனித்தனியே பிரிந்து வளரலாயின. பல்லவர் காலத்தில் வழங்கிய கிரந்த எழுத்துகளைப் பல்லவ கிரந்தம் என்றனர். இரண்டாம் நரசிம்மவர்மன் காலத்தில் கிரந்த எழுத்துகள் மிக அழகாகப் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. தென்பகுதியை ஆண்ட பாண்டியர் கல்வெட்டுகளில் வடமொழி வருமிடங்களில் கிரந்த எழுத்துகளே பயன்பாட்டில் இருந்துள்ளது.

ஆனைமலை, அழகர்மலை, திருமயம், குடுமியான் மலை கல்வெட்டுகளிலும் வேள்விக்குடி, சின்னமனூர் செப்பேடுகளிலும் கிரந்த எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்டு உள்ளன. சோழர்காலக் கல்வெட்டுகள், செப்பேடுகளிலும் கிரந்த எழுத்துகள் உள்ளன. விஜய நகரப் பேரரசர்களும், நாயக்கர் மன்னர்களும் கிரந்த எழுத்துகளைப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். இத்தகு அரசாட்சியில் வட மொழியாளர்கள் அரசர்களுக்கு அறிவுரை சொல்லும் குருநாதர்களாகவும், அரசவையில் அமைச்சர் பதவி வகிக்கும் உயர்பொறுப்புகளிலும் இருந்து வடமொழி வளர்ச்சிக்கு மன்னர்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டனர். எனவே அரச ஆவணங்களில் கிரந்தம் செல்வாக்கு பெற்றது.

கிரந்த வளர்ச்சியை அறிவதற்கு நாம் சங்க நூல்களையும் அதற்கு முன் இலக்கண நூலாக இருந்த தொல்காப்பியத்தையும் அறிந்தால் தமிழ்மொழியின் சிறப்பில் எப்படி பிறமொழி ஆதிக்கம் கலந்து அதன் சிறப்பபைக் குலைத்தது என்பது புலனாகும். தொல்காப்பியம் தமிழ் எழுத்துகள் பிறப்பதைப் பற்றி எடுத்துரைக்கும் பகுதிகள் இன்றைய மொழியியல் அறிஞர்களையும் வியப்படையச் செய்கின்றது. அதுபோல் தொல்காப்பியர் காலத்தில் பிற மொழிச்சொற்களையும், எழுத்துகளையும் எவ்வாறு எடுத்து ஆள்வது என்ற வரையறை அமைக்கப்பட்டுள்ளது.

“வடசொற் கிளவி வடவெழுத்து ஒரீஇ
எழுத்தொடு புணர்ந்து சொல்லாகும்மே”

என்னும் நூற்பா மிகச்சிறந்த வரையறை செய்து தமிழில் பிறமொழிச்சொற்களை ஆளும்பொழுது வடவெழுத்து நீக்கி (ஒரீஇ=நீக்கி) தமிழ் எழுத்துகளில் எழுதவேண்டும் என்கின்றது. பின்னாளில் கம்பர் காலம் வரை இந்த மரபை நாம் கண்டு உவக்கின்றோம். விபீஷணன் என்பதைக் வீடணன் என்றும் ஜானகி என்பதைச் சானகி (சானகி நகுவள் என்று) என்றும் எழுதும் கம்பனின் மொழியாளுமையை நினைக்கும்பொழுது அவரின் தமிழ்மரபு காக்கும் சிறப்புத்தெற்றென விளங்கும்.

கி.பி.12, அல்லது கி.பி 13ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த நன்னூல் என்னும் இலக்கண நூல் தமிழ் எழுத்துகளுக்கு இலக்கணம் கூறுமிடத்து வட எழுத்துகள் பற்றியும் ஒப்பிட்டுப் பேசுகின்றது (நன்னூல் நூற்பாக்கள்: 146,147148,149). வடமொழியாக்கம் என்று அறிஞர்கள் இதனைக் குறிப்பர். அந்த அளவு நன்னூலார் காலத்தில் வடமொழிச் செல்வாக்குத் தமிழகத்தில் இருந்துள்ளது. அதனால்தான் பிற்காலக் கல்வெட்டுகளில் வடமொழியை எழுதும் கிரந்த எழுத்துகளைப் பார்க்கிறோம்.

இந்தக் காலங்களில் எல்லாம் பிற நாட்டுப் படையெடுப்பும், ஆட்சியும், பிறமொழியினரின் ஆதிக்கமும் தமிழகத்தில் இருந்து வந்ததை நினைவில் கொள்ளவேண்டும். பிற்காலப் புலவர் ஒருவர் தமிழுக்கு ஐந்தெழுத்து (எ, ஒ, ழ, ற,ன) மட்டும் உண்டு என்று எள்ளி நகையாடிய கதையும் இலக்கிய வரலாற்றில் பதிவாகியுள்ளது. (இந்த ஐந்தெழுத்து மட்டும்தான் தமிழுக்கு உரியது என்று புலவர் இகழ்ந்தார். அது புலவர் காலம். இந்த எழுத்து இல்லாமல் கிரந்தத்தை எழுது முடியாது என்று இமணசர்மா குறிப்பிடுகின்றார். இது இந்தக் காலம். இது வடமொழியாதிக்கத்தின் உச்சநிலை என்று கருதவேண்டும்.

இருபதாம் நூற்றாண்டின் இடைப்பகுதிவரை வடமொழிக்குத் தமிழ்நாட்டுத் திருமடங்கள் ஆதரவளித்தன. தமிழ்ப்புலவர்கள் என்றால் கட்டாயம் அவர்களுக்கு வடமொழிப்புலமை இருக்கும் மறைமலையடிகள், பண்டிதமணி கதிரேசன் செட்டியார் உள்ளிட்ட தமிழறிஞர்கள் வடமொழி நூல்களை மொழிபெயர்க்கும் அளவுக்குப் புலமை பெற்றவர்கள்.

கிரந்தத்தைத் தமிழில் இணைத்தால் ஏற்படும் இழப்புகள் என்ன?

தமிழில் பிறமொழி (சமற்கிருதம்) கலந்து முன்பு எழுதப்பட்டதால் தெலுங்கு, கன்னடம், மலையாளம் உள்ளிட்ட கிளை மொழிகள் இதிலிருந்து பிரிந்து, அம்மொழி பேசும் மக்கள் நாம் அனைவரும் ஒன்று என்ற நினைவில்லாமல் ஆற்று நீருக்கும், எல்லைக்குமாகப் பிரிந்து போரிட்டு நீதிமன்றப் படிக்கட்டுகளில் நிற்கவேண்டிய நிலைக்கு ஆளானோம். தமிழ் தவிர்ந்த பிறமொழிகள் பிறமொழி கலப்பில்லாமல் வழங்க முடியாது. ஆனால் தமிழ்மட்டும்தான் பிறமொழிகளின் கலப்பில்லாமல் பயன்படுத்தமுடியும் என்று மொழியியல் அறிஞர் கால்டுவெல் போன்றவர்களால் கூறப்பட்டது.

அக்கொள்கையை வழிமொழிவதுபோல் தனித் தமிழ்க்கடல் மறைமலையடிகளார் தனித்தமிழ் இயக்கம் கண்டு பிறமொழி கலவாமல் எழுதவும் பேசவும் செய்தார். பாவாணர், பெருஞ்சித்திரனார் உள்ளிட்ட அறிஞர்களின் எழுத்தாக்கமும், பாடல்களும் தமிழ்நாட்டில் தமிழ் மொழியைச் செப்பமாகவும், பிழையின்றியும் எழுதவும் பேசவுமான நிலையை ஆழமாகச் செய்தன. தனித்தமிழ் இயக்கம் வரலாற்றுத் தேவையாக இருந்தது. திராவிட இயக்கம் நல்ல தமிழுக்குரிய நாற்றங்காலாக இருந்தது.

முற்காலத்தில் வடமொழியும் தமிழும் கலந்து எழுதும் பெரும்பணியை வைணவ உரையாசிரியர் பெரியவாச்சான் பிள்ளை போன்றவர்கள் செய்தனர். அதன் நீட்சி இருபதாம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்திலும் ஏன் இடைப்பகுதி வரையிலும் தென்படுவதைப் பழைய தமிழக நாளேடுகளைப் புரட்டிப் பார்த்தால் நமக்கு உண்மை விளங்கும்.

தமிழில் பிறமொழிச் சொற்கள் கலந்தாலும், பிறமொழிகளின் எழுத்துகள் கலந்தாலும், பிறமொழி ஒலி கலந்தாலும் தமிழின் தனித்தன்மை கெடும். அவ்வாறு கெடாமல் செவ்வியல் மொழியைப் பாதுகாப்பது அந்த மொழியை தாய்மொழியாக கொண்டவரின் கடமையாகும்.

— முனைவர் மு.இளங்கோவன்