Patricia Crone & Yehuda Nevo

Another book often cited is Hagarism: The Making of the Islamic World by Patricia Crone and Michael Cook, published by Cambridge University in 1977, which argues for similar conclusions about the Quran being an adaptation of earlier Jewish and Christian texts, and the minimal involvement of Muhammad in originating Islam, but they didn’t argue for his non-existence. Their book also remains highly controversial and has not persuaded mainstream experts. Although as we know from Jesus studies, bias could be operating on them more than sense, I am not qualified to ascertain that. But the fact that the authors themselves have evidently backed off some aspects of their thesis after some severely critical reviews is reason enough to approach it skeptically, even though their book is a peer reviewed university publication, and Crone and Cook both are fully qualified PhD’s in the subject (Crone in Islamic Studies, Cook in Middle Eastern Studies). So even their work is not trouble free assistance to anyone who would use it in a case against historicity.

Even so, other scholars have argued for the non-existence of Muhammed, most famously Yehuda Nevo and Judith Koren, in their 2003 book Crossroads to Islam: The Origins of the Arab Religion and the Arab State(Prometheus), which contains a survey of the earliest literary and archaeological evidence available (Nevo was a somewhat qualified archaeologist of the period; Koren, their research assistant), and has had some positive reception from experts, though none are convinced by it. On the other hand, those hostile to its thesis have equated it to Holocaust denialism, the same ridiculous hyperbole found in the Jesus debate, the use of which immediately discredits the opinion of anyone who utters it. And yet even they still make sober enough points that have to be addressed. And again, assessing that, or the merits of other criticisms (e.g. this), requires skills I don’t have.

Ultimately, Crone’s argument (likewise Nevo’s) was that the Quran was assembled later than claimed, which does indeed eliminate Muhammad as its author, and that’s minimally the only thing that his having done renders him relevantly historical. But certain evidence can challenge that (such as recent manuscript finds; the Syriac notes I mentioned; etc.), which then leaves the question of whether their thesis can be modified to account for that. All well beyond my ability to assess. Crone, meanwhile, does not see her theory as entailing the non-existence of Muhammad, as she sees him as just one of many compilers, and that view would work just as easily with Nevo’s position as well.

Muhammad Kalisch

Other historicity challengers now include Muhammad Sven Kalisch, a relatively qualified expert (I believe he at least has full credentials as a professor of Islamic theology), who is writing a book to make his case, and has, so far, produced one article summarizing it. It is only available in German, as “Islamische Theologie ohne historischen Muhammad,” “Islamic Theology without a Historical Muhammad.” In it Kalisch states his position as a historicity agnostic, similar to several well-qualified professors with respect to Jesus. In fact, Kalisch agrees the historicity of Jesus is also doubtable (“Islamische,” p. 9), and he thinks Muhammad might have begun the same way, as an imagined revelatory being, not an actual prophet. On this view the Shahada developed the same way as the Nicene creed: as a shibboleth to test sectarian allegiance.

The destruction of opposition literature in the first two centuries of Islam (“Islamische,” pp. 3-7) does give cover to such a sequence of events. Likewise, claims of descent from the prophet would then be another contrivance to the same end, just as apostolic pedigrees were invented in attempts to seize control of Jesus tradition (“Islamische,” pp. 8-9). Kalisch also sees the late appearance of a Muhammad tradition in coins, epigraphy, and papyri odd on the theory that he existed (“Islamische,” pp. 9-12), in particular as Allah was featured alone for half a century beforethat on coins, epigraphs, and documents. Except, apparently, some evidence Kalisch claims of a “Muhammad” figure in pre-Muslim Jewish and Christian materials (“Islamische,” pp. 10-11). Again, I lack the skills needed to vet that claim. Although that the name Muhammad means, essentially, “The Ever-Praised One” and thus can be the title of almost any exalted being is indeed a problem for historicists.

Kalisch then goes on to challenge other assumptions about early Islamic history, such as some of its traditional claims of sustained military conquest, in parallel to the now doubted claims of a sustained Hebrew military conquest of Palestine (“Islamische,” pp. 13-14). He proposes a more symbiotic and migratory evolutionary change (albeit with some military events), in which Islam results as an evolution from a newly dominant Torah-observant Christian sect under the Caliphate, with Muhammad originating as in fact a title for Jesus, the cosmic revealer of the “teachings” that came to be assembled into what is now the Quran (“Islamische,” pp. 14-17).

Kalisch attempts to lay out how this could become transformed into a historicized Muhammad for political and sectarian convenience, in order to demote external Christian traditions and set-up a superior source of authority (“Islamische,” pp. 17-18). The new “Muhammad” thus gets the teachings direct from Gabriel, God’s right-hand archangel, bypassing Jesus—perhaps adapting a Gabrielite revelatory tradition that dates all the way back to pre-Christian times, and seizing on the by-then-established precedent that the most recent revelation is God’s truest. Thus what the Christians used to supplant Judaism, the Muslims used to supplant Christianity.

Kalisch then reasons… Muhammad ist für die Muslime der ideale Mensch, das vollkommene Vorbild. Wenn man es genau nimmt, dann haben sich Muslime niemals wirklich für den historischen Muhammad interessiert. Die Idee einer Befolgung des prophetischen Vorbilds war eigentlich immer schon eine fromme Illusion. In Wirklichkeit namlich hatten Theologen aller Zeiten immer ihr Bildvom “wahren” Muhammad im Kopf, das sie dann als den historischen Muhammad betrachtet haben.

Muhammad is for Muslims the ideal man, the perfect model. Look closely, and you’ll see Muslims havenever really been interested in the historical Muhammad. The idea of following the prophetic ‘role model’has always in fact been a pious illusion. In reality, theologians of all eras just always have a ‘true’ Muhammad in their minds, which they then simply regard as the historical Muhammad.

Thus the “biography” of Muhammad evolved (“Islamische,” pp. 18-20). In much the same way and for the same reasons as the Gospels, in which Jesus is again the model all missionaries are to follow, in their own missions as well as in the stories they tell to explain their understanding of the world.

Kalisch admits he cannot prove this. His argument is more sensibly that it fits all the evidence, particularly evidence the traditional theory does not fit so well, so that at most we cannot rule it out. Sacred histories are simply not reliable. Ever. And yet that’s all we have for Muhammad as a historical man (as opposed to a revelatory being). And there is some odd stuff left over (such as a strange disinterest in Muhammad for the first half century or so, and evidence of a pre-Muslim Muhammad tradition). So we are left with enough uncertainty to have a reasonable doubt.

Kalisch’s case thus sounds more credible and well thought out to me than Spencer’s, but I am not qualified to know for sure, particularly at key points where he makes claims about the surviving evidence or the lack thereof. One doubt I have, for example, is that Kalisch does not address some of the best evidence for historicity in his article, such as the Syriac notes. Hopefully he will address that in his book. And hopefully his book will make it into English.

And More

Then there is Hans Jansen, also a relatively qualified expert (he has a doctorate in Arabic; though he appears to have specialized in contemporary, not Medieval, studies), but his reasons for doubting the historicity of Muhammad do not appear well thought-out. Although I am only basing this judgment on his summary; I have not read his book, Mohammed: Eine Biographie. But in the linked article, it doesn’t look good. He confuses evidence against the later and definitely mythical Mohammad as evidence against the original, minimally historical Muhammad (out of whom the myths were constructed). And he too casually leans on the argument from silence, not addressing the complications attending that (such as the fact that the record might not be so silent, e.g. he does not seem aware of the Syriac notes; and that we still have to resolve the question of evidence expectancy for minimal historicity; and so on).

I should also mention Ibn Warraq. Even though I cannot ascertain that he has any qualifications beyond a B.A. in Islamic studies, he has written or edited several books critically examining the subject of Muhammad’s historicity, in turn citing other scholarly work, or assembling it in one place, so these are probably crucial starting points for examining the broader debate. Most importantly is his anthology The Quest for the Historical Muhammad(Prometheus 2000), although also relevant are Which Koran? Variants, Manuscripts, Linguistics (Prometheus, 2008) and Koranic Allusions: The Biblical, Qumranian, and Pre-Islamic Background to the Koran (Prometheus, 2013). Notably, Warraq also wrote the new introduction to the paperback edition of Spencer.

There are also two other edited works that collect articles by several experts doubting (or at least willing to doubt) the historicity of Muhammad, which engage in some detailed analysis of key items of evidence, and lend support to key arguments of Kalisch, so I think anyone who wants to explore the matter certainly must consult them: The Hidden Origins of Islam: New Research into Its Early History (Prometheus, 2009), edited by Karl Heinz Ohligand Gerd R. Puin; and Early Islam: A Critical Reconstruction Based on Contemporary Sources (Prometheus, 2013), also edited by Ohlig (and summarized here). Ohlig is a retired professor of religious studies; Puin, an established expert in Arabic manuscripts. Their contributors are likewise qualified experts. So this is not coming from amateurs. But I would still need to see competent and honest responses by well-qualified opponents to assess it all.

The Case for Historicity

For contrast, I do not know what the best books are that argue for the historicity of Mohammad. I have found reference to only one that even focuses on the question, and that not even directly, and it is not available in English: Tilman Nagel’s Mohammed: Leben und Legende (2008), which sounds a lot like your average “historical Jesus” book—based on presumptions of historicity, rather than demonstrations of it. And we need a book that directly takes on the question.

The closest I have found in English is a short but recent article by the very Patricia Crone, “What Do We Actually Know about Mohammed” (2008), which is good, but hardly comprehensive (and not sufficiently critical of the Syriac notes to be sure she has properly vetted them as to date and content). Likewise the about ten pages surveying the matter in the introduction to The Historical Muhammad by Irving Zeitlin, which is probably worth reading as being representative of the standard mainstream view and its basis (much like the handful of pages in Van Voorst are for the Jesus question: hence for comparison see my discussion of the latter in On the Historicity of Jesus, pp. 4-7).

But perhaps equally important is an articulation of the most defensible hypothesis of minimal historicity for Muhammad, since the doubter of historicity must render improbable the most defensible alternative. Patricia Crone, again, has provided that, along with another expert co-author Martin Hinds, in God’s Caliph: Religious Authority in the First Centuries of Islam (Cambridge University, 1987). There the idea is maintained that Muhammad was just one prophet among many in the production of the Quran, and simply the last one the list was winnowed down to later when a singular authority was more convenient to claim. The most defensible minimal mythicism for Muhammad, meanwhile, is any basic revelator-authority model as followed by the Jews in creating Moses, and the Christians in creating Jesus. The fewer assumptions attached to it the better.

Conclusion

In the end, best I can tell (and I am not qualified to tell with much confidence), it is at least significantly more probable than not that a guy named Mohammad existed, and cobbled together the Quran, perhaps adapting earlier writings from a Torah observant Christian sect, and perhaps not alone, and perhaps even at someone else’s behest (e.g. Crone & Cook propose he was simply working as an assistant to Umar in this respect, and elevated to prophet status later for convenient propaganda). But that’s at most.

And here I am imagining a contest between minimal historicity and mythicism for Muhammad. That is, what it would take for him to merely have existed and constructed (at least some of) the first Quran. The rest of his biography could still be bull****. But proving that wouldn’t be enough to conclude he didn’t exist at all. Just as for Jesus, where one must separate the obviously mythical Jesus of the Gospels (as all mainstream experts agree, that guy is a myth) from a modern historical reconstruction of the most probable actual Jesus (which mainstream experts still struggle to do and debate the details of), so also one must separate the probably mythical Mohammad of the later Sira and Hadith, from a needed modern historical reconstruction of the most probable actual Mohammad. And the latter could well consist of nothing credible beyond that he lived and composed some of the Quran.

Whether one can go further and flip the probability the other way, or close enough to 50/50 to entail agnosticism, depends on two things: (1) Whether you can establish a low rather than a high prior for Muhammad’s existence (initially, I would say there is not a strong enough precedent for fabricating a scribal “prophet” for the Quran, e.g. Umar could just have claimed to have received and transcribed the revelation himself, so I would assign a high prior to Muhammad’s historicity, although again I only barely know enough to do this—Kalisch and Ohlig, for example, do seem to make a good case regarding the history of Muhammad’s name, which would put him in a more myth-heavy reference class); and/or (2) Whether you can show that the evidence is less likely on historicity, or at least no more likely.

And the latter can only happen once all the evidence has been fully collected and analyzed. And it does not appear that this has happened. For instance, there is no mainstream peer reviewed monograph for Mohammad equivalent to Van Voorst’s for Jesus. Nor has a good survey been done, that I know of, of what evidence we should expect but don’t have, and how likely we should expect to have it (e.g. why we have contemporary inscriptions for major leaders of Islam who were later said to be companions of Muhammad, but no inscriptions for Muhammad). And even then, once all that is done, the question must be asked: How likely is that evidence’s collective existence (including what is absent) if Mohammad minimally existed, and how likely is it if he didn’t? The ratio between the latter two probabilities gives us the likelihood ratio (or Bayes factor) favoring historicity. When that ratio is multiplied by the ratio of the prior probabilities (for and against historicity), you get the odds that Muhammad minimally existed.

No one has done that yet. And I am not qualified to do it myself.

குர்ஆனைத் தவிர வேறு எந்த தொல்பொருள் உறுதிப்படுத்தலும் இல்லை (நாணயங்கள், கல்வெட்டுகள் அல்லது கையெழுத்துப் பிரதிகள், ஆவணங்கள் அல்லது இலக்கியங்கள், அவரது வாழ்க்கையில் அல்லது அதற்கு மிக அருகில்). முஹம்மதுவைப் பற்றிய ஆரம்பகால நாணயங்கள் கி.பி 685 இல் தொடங்குகின்றன, மேலும் முகமது பற்றிய முந்தைய கல்வெட்டுகள் கி.பி 691 இல் தொடங்குகின்றன (அவர் இறந்த மரணத்திற்குப் பிறகு ஐம்பது முதல் அறுபது ஆண்டுகள் ஆகிய தேதிகள்), ஆனால் இரண்டும் அவரை ஒரு மத அறிவிப்பில் மட்டுமே குறிப்பிடுகின்றன (ஷாஹாதா என அழைக்கப்படுகிறது) எந்தவொரு இருப்பு அல்லாத வரலாற்று ஆய்வறிக்கையினாலும் ஏற்கனவே உள்ளது. இதேபோல் அடுத்தடுத்த அனைத்து கல்வெட்டுகளும் (எ.கா. டோம் ஆஃப் தி ராக் மீது, ஒரு வருடம் கழித்து பொறிக்கப்பட்டுள்ளது; உண்மையில், இது ஷாஹாதா மற்றும் குர்ஆனை மேற்கோள் காட்டுகிறது).

சமீபத்தில் வரை முஹம்மது ஒரு புனைகதை என்று வாதிடுவதற்கான “சிறந்த” முயற்சி ராபர்ட் ஸ்பென்சரின் முஹம்மது இருந்ததா? (2012), ஆனால் அது மதிப்பாய்வு செய்யப்பட்ட பல்கலைக்கழக வெளியீடு அல்ல, நான் என்ன சொல்ல முடியும் என்பதிலிருந்து, அதை மதிப்பீடு செய்ய தகுதியுள்ளவர்களுக்கு இது மிகவும் உறுதியானது அல்ல. .

தகுதிவாய்ந்த நிபுணரால் பதிலளிக்கப்பட வேண்டிய சில முதல்-நிலை கேள்விகளுக்கு இது நம்மை விட்டுச்செல்கிறது:

(1) பிற்கால இலக்கியங்களில் ஏதேனும் அவர்கள் பயன்படுத்திய முந்தைய ஆதாரங்களை மேற்கோள் காட்டுகிறதா அல்லது விவரிக்கிறதா? வழக்கு எனக் கூறப்படுவது போல; ஆனால் துரதிர்ஷ்டவசமாக என்னால் அந்தக் கூற்றுக்களைத் தடுக்க முடியாது. முஹம்மது இறந்ததாகக் கூறப்பட்ட சில ஆண்டுகளில் நேரில் கண்ட சாட்சிகளிடமிருந்து பெறப்பட்டதாகத் தோன்றும் முஸ்லிம் அல்லாத சிரியாக் நூல்களில் சில கருத்துகள் அல்லது குறிப்புகள் கூட நம்பகத்தன்மை மற்றும் தேதி குறித்து சிக்கலானவை, மேலும் மீண்டும் இடைக்கால சிரியாக்கில் உள்ளன, என்னை விட மதிப்பீடு செய்ய வேறுபட்ட திறன்கள் தேவை முஸ்லீம் படையெடுப்பாளர்கள் முஹம்மது நபியின் எழுத்துக்களைப் பின்பற்றுகிறார்கள் என்பதைக் குறிப்பிடுவது எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக. இது வரலாற்று அல்லாத ஆய்வறிக்கை ஏற்கனவே வழங்குகிறது. முஹம்மதுவின் சரிபார்க்கக்கூடிய இருப்புக்கு அவர்கள் யாரும் சாட்சிகள் அல்ல.

(2) எதையும் கவனிக்கவில்லையா? எடுத்துக்காட்டாக, வரலாற்றுத்தன்மையை ஒரு பொருட்டாக எடுத்துக் கொள்வதன் மூலம், இதுவரை யாரும் சேகரிக்கவில்லை என்பதற்கான ஆதாரங்கள் இன்னும் இருக்கலாம். ஏற்கெனவே ஒப்புக் கொள்ளப்பட்ட சான்றுகளுக்கு கூட இன்னும் உறுதியான மற்றும் பக்கச்சார்பற்ற விமர்சன பகுப்பாய்வு தேவைப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, சிரியாக் குறிப்புகள் பெரும்பாலும் வரலாற்று மறுப்பாளர்களால் குறிப்பிடப்படுவதில்லை, அல்லது வரலாற்று பாதுகாவலர்களால் விமர்சன ரீதியாக நடத்தப்படுவதில்லை. மதீனா சாசனத்தைச் சுற்றியுள்ள சிக்கலான வாதங்கள் உள்ளன, எடுத்துக்காட்டாக, இது வரலாற்றுத்தன்மைக்கு ஒரு வழக்கைக் கொடுக்கக்கூடும். அதுவும் மதிப்பீடு செய்வதற்கான எனது திறனுக்கு அப்பாற்பட்டது. வேறு என்ன இருக்கக்கூடும் என்று யாருக்குத் தெரியும்?

(3) 7 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து எதிர்பார்க்கப்படும் சாதாரண இலக்கியம், ஆவணம் மற்றும் கல்வெட்டு உயிர்வாழ்வு விகிதம் என்ன? (முஹம்மது வாழ்ந்த மற்றும் இறந்த நூற்றாண்டு, மற்றும் அவரைப் பின்பற்றுபவர்கள் முதலில் தங்கள் வெற்றிகளை விரிவுபடுத்தத் தொடங்கினர்.) ஏனென்றால், முஹம்மது செய்திருந்தால் இன்னும் சிறந்த சான்றுகள் இருக்கும் என்று நாம் எதிர்பார்க்க வேண்டிய வாய்ப்பு இது பாதிக்கிறது. உதாரணமாக, முஹம்மது இறந்ததாகக் கூறப்பட்ட பத்து ஆண்டுகளுக்குள் கலீப் உமரின் இருப்பை உறுதிப்படுத்தும் சமகால கல்வெட்டுகள் எங்களிடம் உள்ளன, மேலும் உமர் முஹம்மதுவின் "நெருங்கிய தோழர்" மற்றும் புதிய முஸ்லீம் அரசை நிர்வகிப்பதில் முக்கிய வீரராக இருந்தார்; மற்ற வீரர்களையும் சான்றளிக்கும் கல்வெட்டுகள் எங்களிடம் உள்ளன; ஆனால் இதுவரை, ஒருபோதும் முஹம்மது இல்லை.

இரண்டு கேள்விகளுக்கும் தொடர்புடையது, (4) முஹம்மதுவின் இருப்புக்கு அவசியமான ஏதேனும் நிகழ்வுகள் உள்ளனவா, அவை சிறந்த சான்றுகளால் சான்றளிக்கப்பட வேண்டுமா? மேலும் கேள்விகள் (5) முந்தைய நிகழ்தகவு தொடர்பானவை: அந்த நேரத்திலும் இடத்திலும், புனித நூல்கள் அல்லது பிற பிரச்சாரங்களை சந்தைப்படுத்துவதற்காக கற்பனையான ஆசிரியர்கள் எவ்வளவு பொதுவாக உருவாக்கப்பட்டார்கள் (முகமது இயேசு எந்த புராண-கனமான குறிப்பு வகுப்புகளிலும் இல்லாததால்); பின்னர் (6) கருதுகோள் சோதனைக்கு: இஸ்லாம் மற்றும் குர்ஆனுக்கான மாற்று மூலக் கதையை ஒருவர் எவ்வாறு நிரூபிப்பார். ஏனென்றால், நினைவில் வைத்துக் கொள்ளுங்கள், அநேகமாக இல்லை (இதை நான் நிரூபிக்கும் வரலாறு, ஆக்சியம் 5, பக். 26-29 இல் விவரிக்கப்பட்டுள்ளபடி, இது சாத்தியமான சாத்தியக்கூறு என்று பெயரிட்டேன்)

ராபர்ட் ஸ்பென்சர்

உதாரணமாக, ஸ்பென்சரின் கோட்பாடு என்னவென்றால், குர்ஆன் என்பது இஸ்லாமியத்திற்கு முந்தைய சிரியாக் புனித நூலின் (அல்லது நூல்கள்) ஒரு மறுசீரமைப்பாகும் என்பதற்கான உள் மற்றும் வெளிப்புற மொழியியல் ஆதாரங்களை ஒருவர் சேர்க்க முடியும் என்பது உண்மையில் பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் யூத கிறிஸ்தவர்களின் மத்திய கிழக்கு பிரிவுக்கு அடித்தளமாக அமைந்தது (இது இப்போது கீழே விவாதிக்கப்பட்ட கார்ல் ஓலிக் உட்பட மற்றவர்களும் வாதிட்டனர்). நிச்சயமாக, இஸ்லாம் உண்மையில் கிறித்துவத்தின் ஒரு பிரிவு மட்டுமே (முஸ்லிம்களும் கிறிஸ்தவர்களும் அதை ஒப்புக்கொள்வதில் திகிலடைவார்கள்; இஸ்லாம் பல வழிகளில் முதல் மோர்மோனிசம் தான்), மேலும் தெளிவற்ற ஆனால் மிகவும் அசல் தோரா அவதானிக்கும் பிரிவில் இருந்து தெளிவாக வந்தது கிறித்துவத்தின் (எனவே விருத்தசேதனம் செய்வதற்கான அவர்களின் பொதுவான தேவை, பன்றி இறைச்சியை உட்கொள்வதற்கான பொதுவான தடை மற்றும் பிற விவரங்கள்). மற்ற அறிஞர்கள் இதே போன்ற கோட்பாடுகளை முன்வைத்துள்ளனர் (விக்கிபீடியாவில் கூட ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டபடி), குர்ஆன் உண்மையில் அசலானது அல்ல, மற்றும் ஸ்பென்சர் அவர்களின் முந்தைய படைப்புகளை வரைந்து கொண்டிருக்கிறார்-உண்மையில், அதிகமான வல்லுநர்கள் தொடர்ந்து இதே போன்ற வாதங்களை முன்வைக்கின்றனர். ஆனால் முக்கியமாக, முஹம்மது இல்லை என்று இது கூறுகிறது, செய்யவில்லை, முடிவு செய்யவில்லை.

உண்மையில், ஸ்பென்சரின் கோட்பாடு வரலாற்றுத்தன்மையுடன் ஒத்துப்போகிறது, ஏனென்றால் அந்தத் தழுவலைச் செய்து அதை ஒரு அசல் படைப்பாக அனுப்ப முஹம்மது தான் இருந்திருக்கலாம் - ஒருவேளை, தன்னைப் பற்றிய விவரங்களையும், அவரது பயன்பாடு மற்றும் அவரது வாழ்நாளில் படிப்படியாக வளர்ச்சியடைவதையும் பற்றிய விவரங்களைச் சேர்த்தல். ஸ்பென்சர் கூறினாலும், “முஹம்மதுவின் சுயசரிதை பற்றி” குர்ஆனிலிருந்து “நாம் எதையும் சேகரிக்க முடியாது”, ஏனெனில் இதுபோன்ற விவரங்கள் மிகவும் தெளிவற்றவை, மேலும் “குர்ஆனிய உரையின் அடிப்படையில் மட்டும், இந்த பத்திகளைக் குறிப்பிடுவது நிச்சயமாக இல்லை” முஹம்மது, அல்லது முதலில் அவ்வாறு செய்தார் ”(பக். 19), இது ஒரு கூற்று, மதிப்பீடு செய்ய ஒரு தகுதி வாய்ந்த நிபுணர் தேவை. இதேபோல், ஆரம்பகால ஆதாரங்களுடன் பிரச்சினைகள் இருப்பதற்கான அவரது விரிவான வாதங்கள், முஹம்மது பின்னர் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட முடிவுக்கு ஆதரவளிப்பதாக அவர் வாதிடுகிறார். எல்லாவற்றையும் மதிப்பிடுவதற்கு என்னிடம் இல்லாத நிபுணத்துவம் தேவைப்படுகிறது.