There are four places in Madras and its environs, other than San Thome, that the Portuguese associated with St. Thomas. The first is a rocky hillock called Little Mount, four miles southwest of Mylapore, on the south bank of the Adyar River at Saidapet. Fr. Herman D'Souza, in In the Steps of St. Thomas, writes, "Hoary tradition among Catholics and non-Catholics ... proudly holds that this part of [Madras] extended shelter to the Apostle, when the ministers of the local king, Mahadevan, were out to murder him.... The favourite of the king, Thomas was ever in danger of losing his precious life – thanks to the scheming ministers whipped up by Hindu priests.... There is a version that the Apostle was actually handled brutally more than once in his apartment, in the absence of the king. In order to save his life for yet a little while for the greater glory of God, Thomas is reported to have sought refuge in the jungle of Little Mount."
This sly communal tale, invented by Jesuits and improved on by Fr. D'Souza, is peculiar to Madras. He tries to establish Hindu support for the story by quoting Hindu publications that repeat it. But Hindu traditions about Little Mount and the other "St. Thomas" sites are quite different and much older than those of the Portuguese.62 They believe that the hillock, with its cave and spring and imprint of pea****'s feet in the rock, was sacred to Murugan, and Hindu women used to visit the site even after the Portuguese had cleared it of shrines.
In 1551, a church was built by the cave, called Blessed Sacrement Chapel, and the Jesuits built a second church by the spring of which nothing remains today. The archaeological evidence on the site was destroyed years ago when it was blasted to make way for the modern circular church. Called Our Lady of Health, that now stands there. St. Thomas had to leave Little Mount when the king's men found him in the cave. He fled to Big Mount, two miles further south, by a secret underground passage. But Big Mount did not offer refuge either.
Fr. D'Souza writes, "His murderers sought him there and were on the point of seizing him. How long St. Thomas made his abode on the top of the hill, one cannot say. Unbroken tradition maintains that while the Apostle was praying before the cross carved by him on a stone, an assassin suborned by King Mahadevan's priest and ministers, crept up stealthily and pierced him with a lance from behind. Thereupon the Apostle is reported to have fallen on the stone cross and embraced it; his blood crimsoned the stone cross and the space around. Thus did he seal his apostolate with his blood, even as the other Apostles, save St. John.... His disciples took his body to [Mylapore] ... and interred it at his dear old place, about the year AD 68."
This rendition of the fable has no equivalent in Malabar and no relationship to the account in the Acts of Thomas, though it does have in it the priest and lance found in the Portuguese De Miraculis Thomae. There is no record that Mylapore had a temporal king of any name in 68 CE – the date first appeared on a memorial plaque in San Thome Cathedral in the eighteenth century and was after wards incorporated into the story. But as is the case with many historical fabrications, it contains an element of truth and this gives the fictional parts credibility. Mahadevan is a reference to Lord Shiva, who was of course the King of Mylapore in the first century CE, even as He is today – though Catholic writers today try to turn the Persian king Mazdai (Misdaeus in Greek) of the Acts of Thomas into a Mylapore king called Mahadevan.
Dr. R. Arulappa, in Punitha Thomayar, asserts that Big Mount was originally called Bhrigu Malai (Brungi in Tamil) and was the seat of the Hindu sage Bhrigu Rishi (Brungi Munivar) until St. Thomas came and chased him away. This story, like the one above, is another piece of fiction that has at its core a little truth. The hill was sacred to Shiva whom Bhrigu Rishi worshiped, and it is the Portuguese who chased the rishi away, not St. Thomas. The temple was destroyed around 1545, when they gained effective control of the hill, which was the highest point in the area and the southern limit of their territory. Portuguese historians describe it as being crowded with ruins then, and broken temple stones could still be found on its slopes, on the south and west side in 1995. The Archdiocese of Madras-Mylapore has since cleaned up the evidence with the connivance of the Archaeological Survey of India, and completely rebuilt the hilltop.
The Portuguese had begun to settle around Big Mount as early as 1523 – the same year they "discovered" the tomb of "St. Thomas" – and one of the first to take up residence there was Diogo Fernandez. He would succeed in erecting a small chapel on the hill before 1545, but the construction of the church, called Our Lady of Expectation, did not commence until 1547. It was built on the east-west alignment of the temple foundation – the ancient granite base of the flag pole is on the eastern side of the church and this writer had observed it in 1991 – but the Portuguese reversed this order in keeping with established Christian practice when building on a Pagan site, and the church entrance is on the western side. In 1707, the building was extended by an Armenian merchant who also constructed the stairs going up the hill to the church, and the royal arms of Portugal were added to the facade of the main porch.
It was when clearing the rubble for the church, in 1547, that the Portuguese "discovered" the famous Persian "St. Thomas" cross in the temple foundation. Diogo Fernandez is not implicated in this fraud, but the Vicar of San Thome, Fr. Gaspar Coelho, and the Captain of the Coromandel, Gabriel de Athaide, are, as the construction was under their direct supervision. St. Thomas could not have carved this cross;63 it has been dated to the eighth century, and like its counterparts in Kerala was carved by a Syrian Christian named Afras who inscribed its border in Pahlavi (Persian) script. It was kept inside the church behind the altar, and used to "bleed" at irregular intervals up to 1704. This phenomenon stopped as soon as the sensible and schismatic British began to move into the area and build a cantonment.
The other "St. Thomas" relic in the church is a brightly coloured icon of Mary and the child Jesus. It is said to have been painted by St. Luke64 and brought to India by St. Thomas, who wore it on his chest as a scapular or badge of mission. In fact, it does not appear in Portuguese records until 1559, and the diverse stories that go with it were invented after this date.
The church also has paintings of St. Thomas and his Hindu assassin. One of them, on the reredos of the altar, depicts an Iyengar Brahmin with namam about to stab the praying apostle from behind. It defeats its purpose inasmuch as Vaishnavas did not wear namam, the sectarian U-shaped forehead mark, until after Ramanuja introduced it in the eleventh century. The other painting, very large and part of a series of the apostles and their various modes of death, shows St. Thomas with a book, a lance, and his sturdy Hindu assassin, who, this time, does not wear sectarian marks or orthodox dress.
The next place in Madras associated with St. Thomas is the Descanco Church in Mylapore, which was built by the Madeiros family to mark the place where story says St. Thomas rested on his daily march between the Mylapore beach and Little Mount. It is the last church the Portuguese raised in Madras and of a later date and lesser importance than the others.
And finally there is Luz Church, the first church the Portuguese would build in Mylapore and possibly the oldest standing Portuguese church on the Tamil coastline. It, too, is built on temple ruins, according to Archaeological Survey of India records, and was raised in 1516 by the Franciscan missionary priest Pedro da Atongia. The Catholic fortnightly Madras Musings says, "But with the Portuguese only occasional visitors to this coast from 1509 and settlers only from 1522, the dates on the stone plaque and above the church's entrance seem more likely the date of the establishment of a shrine in the 'grove of Thomas' than the date of the surviving building."
Yes, indeed – but the "grove of Thomas" once contained a "pool of Vishnu". What happened to it in 1516?
செயின்ட் தாமஸுடன் போர்த்துகீசியர்கள் தொடர்புடைய சான் தோம் தவிர, மெட்ராஸிலும் அதன் சுற்றுப்புறங்களிலும் நான்கு இடங்கள் உள்ளன. முதலாவது மைலாப்பூருக்கு தென்மேற்கே நான்கு மைல் தொலைவில் உள்ள லிட்டில் மவுண்ட் என்ற பாறைக் குன்றாகும். அருட்தந்தை செயிண்ட் தாமஸின் படிகளில் ஹெர்மன் டிசோசா எழுதுகிறார், "கத்தோலிக்கர்கள் மற்றும் கத்தோலிக்கர்கள் அல்லாதவர்களிடையே ஹோரி பாரம்பரியம் ... [மெட்ராஸின்] இந்த பகுதி அப்போஸ்தலருக்கு தங்குமிடம் அளித்ததை பெருமையுடன் கருதுகிறது, உள்ளூர் மன்னரின் அமைச்சர்கள் , மகாதேவன், அவரைக் கொலை செய்யத் தயாராக இருந்தார் .... ராஜாவின் விருப்பமான தாமஸ் தனது விலைமதிப்பற்ற உயிரை இழக்கும் அபாயத்தில் இருந்தார் - இந்து பூசாரிகளால் தூண்டப்பட்ட திட்டமிடப்பட்ட அமைச்சர்களுக்கு நன்றி .... அப்போஸ்தலன் ஒரு பதிப்பு உள்ளது ராஜா இல்லாத நிலையில், தனது குடியிருப்பில் ஒரு முறைக்கு மேற்பட்ட முறை மிருகத்தனமாகக் கையாளப்பட்டார். கடவுளின் மகிமைக்காக இன்னும் சிறிது காலம் தனது உயிரைக் காப்பாற்றுவதற்காக, தாமஸ் லிட்டில் மவுண்ட் காட்டில் தஞ்சம் புகுந்ததாகக் கூறப்படுகிறது. "
இந்த நயவஞ்சக இனவாத கதை, ஜேசுயிட்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது மற்றும் Fr. டிசோசா, மெட்ராஸுக்கு விசித்திரமானது. கதையை மீண்டும் சொல்லும் இந்து வெளியீடுகளை மேற்கோள் காட்டி கதைக்கு இந்து ஆதரவை நிறுவ முயற்சிக்கிறார். ஆனால் லிட்டில் மவுண்ட் மற்றும் பிற "செயின்ட் தாமஸ்" தளங்களைப் பற்றிய இந்து மரபுகள் போர்த்துகீசியர்களின் நிலைகளை விட மிகவும் வேறுபட்டவை மற்றும் மிகவும் பழமையானவை. 62 குன்று, அதன் குகை மற்றும் வசந்தம் மற்றும் பட்டாணி **** இன் கால்களைக் கொண்டதாக அவர்கள் நம்புகிறார்கள். பாறையில், முருகனுக்கு புனிதமானது, போர்த்துகீசியர்கள் சன்னதிகளை அகற்றிய பிறகும் இந்து பெண்கள் இந்த இடத்தைப் பார்வையிட்டனர்.
1551 ஆம் ஆண்டில், குகையால் ஒரு தேவாலயம் கட்டப்பட்டது, இது ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட சேக்ரமென்ட் சேப்பல் என்று அழைக்கப்பட்டது, மற்றும் ஜேசுயிட்டுகள் இரண்டாவது தேவாலயத்தை வசந்த காலத்தில் கட்டினர், அதில் இன்று எதுவும் இல்லை. நவீன வட்ட தேவாலயத்திற்கு வழிவகுக்க பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு வெடித்தபோது இந்த தளத்தின் தொல்பொருள் சான்றுகள் அழிக்கப்பட்டன. எங்கள் லேடி ஆஃப் ஹெல்த் என்று அழைக்கப்படுகிறது, அது இப்போது அங்கே நிற்கிறது. புனித தாமஸ் லிட்டில் மவுண்டிலிருந்து வெளியேற வேண்டியிருந்தது, ராஜாவின் ஆட்கள் அவரைக் குகையில் கண்டார்கள். ஒரு இரகசிய நிலத்தடி பாதை வழியாக அவர் தெற்கே இரண்டு மைல் தொலைவில் உள்ள பிக் மவுண்டிற்கு ஓடினார். ஆனால் பிக் மவுண்டும் அடைக்கலம் கொடுக்கவில்லை.
அருட்தந்தை டிசோசா எழுதுகிறார், "அவரது கொலைகாரர்கள் அவரை அங்கே தேடினர், அவரைக் கைப்பற்றும் நிலையில் இருந்தனர். புனித தாமஸ் மலையின் உச்சியில் எவ்வளவு காலம் தங்குமிடம் வைத்திருந்தார், ஒருவர் சொல்ல முடியாது. உடைக்கப்படாத பாரம்பரியம், அப்போஸ்தலன் முன் ஜெபிக்கும்போது ஒரு கல்லில் அவர் செதுக்கப்பட்ட சிலுவை, மன்னர் மகாதேவனின் பாதிரியார் மற்றும் அமைச்சர்களால் அடிபணிந்து, திருட்டுத்தனமாக எழுந்து, பின்னால் இருந்து ஒரு குத்துச்சண்டையால் துளைத்தார். அதன்பின் அப்போஸ்தலன் கல் சிலுவையில் விழுந்து அதைத் தழுவியதாகக் கூறப்படுகிறது; கல் சிலுவை மற்றும் சுற்றியுள்ள இடம். இவ்வாறு அவர் மற்ற அப்போஸ்தலர்களைப் போலவே, புனித ஜானைக் காப்பாற்றினார். அவருடைய சீஷர்கள் அவருடைய உடலை [மைலாப்பூருக்கு] எடுத்துச் சென்று ... அதை அவரது அன்பான பழைய இடத்தில் குறுக்கிட்டனர். இடம், கி.பி 68 ஆம் ஆண்டு. "
கட்டுக்கதையின் இந்த விளக்கத்திற்கு மலபாரில் எந்த சமமும் இல்லை, தாமஸின் செயல்களில் உள்ள கணக்குக்கும் எந்த உறவும் இல்லை, இருப்பினும் அதில் போர்த்துகீசிய டி மிராக்குலிஸ் தோமேயில் காணப்படும் பாதிரியார் மற்றும் லான்ஸ் உள்ளனர். பொ.ச. 68 இல் மைலாப்பூருக்கு எந்தவொரு பெயரிலும் ஒரு தற்காலிக மன்னர் இருந்ததாக எந்த பதிவும் இல்லை - பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் சான் தோம் கதீட்ரலில் ஒரு நினைவுத் தகட்டில் முதன்முதலில் தோன்றிய தேதி மற்றும் கதையில் வார்டுகள் இணைக்கப்பட்ட பின்னர். ஆனால் பல வரலாற்று புனைகதைகளைப் போலவே, இது உண்மையின் ஒரு கூறுகளைக் கொண்டுள்ளது, இது கற்பனையான பகுதிகளுக்கு நம்பகத்தன்மையை அளிக்கிறது. மகாதேவன் என்பது கி.பி முதல் நூற்றாண்டில் மைலாப்பூர் மன்னராக இருந்த சிவனைக் குறிக்கும் ஒரு குறிப்பு, அவர் இன்றும் இருப்பதைப் போலவே - கத்தோலிக்க எழுத்தாளர்கள் இன்று பாரசீக மன்னர் மஸ்டாய் (கிரேக்க மொழியில் மிஸ்டேயஸ்) தாமஸின் செயல்களாக மாற்ற முயற்சிக்கிறார்கள் மஹாதேவன் என்ற மைலாப்பூர் மன்னர்.
புனிதா தோமாயரில் டாக்டர் ஆர். அருலப்பா, பிக் மவுண்ட் முதலில் பிரிகு மலாய் (தமிழில் புருங்கி) என்று அழைக்கப்பட்டார் என்றும் புனித தாமஸ் வந்து அவரை விரட்டியடிக்கும் வரை இந்து முனிவரான பிரிகு ரிஷி (புருங்கி முனிவர்) இருக்கை என்றும் கூறுகிறார். இந்த கதை, மேலே உள்ளதைப் போலவே, புனைகதையின் மற்றொரு பகுதி, அதன் மையத்தில் ஒரு சிறிய உண்மை உள்ளது. பிரிகு ரிஷி வணங்கிய சிவனுக்கு இந்த மலை புனிதமானது, மேலும் ரிஷியை விரட்டியடித்தது போர்த்துகீசியர்களே, செயின்ட் தாமஸ் அல்ல. 1545 ஆம் ஆண்டில் இந்த கோயில் அழிக்கப்பட்டது, அவர்கள் மலையின் திறமையான கட்டுப்பாட்டைப் பெற்றனர், இது இப்பகுதியின் மிக உயர்ந்த இடமாகவும், அவர்களின் எல்லையின் தெற்கு எல்லையாகவும் இருந்தது. போர்த்துகீசிய வரலாற்றாசிரியர்கள் அப்போது இடிபாடுகளால் நிறைந்திருந்ததாக விவரிக்கிறார்கள், உடைந்த கோயில் கற்கள் அதன் சரிவுகளில், தெற்கு மற்றும் மேற்குப் பக்கங்களில் 1995 இல் காணப்படுகின்றன. மெட்ராஸ்-மைலாப்பூர் பேராயர் பின்னர் தொல்பொருளியல் ஒத்துழைப்புடன் ஆதாரங்களை சுத்தம் செய்துள்ளார். இந்தியாவின் கணக்கெடுப்பு, மற்றும் மலையடிவாரத்தை முழுவதுமாக புனரமைத்தது.
போர்த்துகீசியர்கள் 1523 ஆம் ஆண்டிலேயே பிக் மவுண்டைச் சுற்றி குடியேறத் தொடங்கினர் - அதே ஆண்டு அவர்கள் "செயின்ட் தாமஸ்" கல்லறையை "கண்டுபிடித்தனர்" - அங்கு வசித்த முதல்வர்களில் ஒருவர் டியோகோ பெர்னாண்டஸ் ஆவார். 1545 க்கு முன்னர் மலையில் ஒரு சிறிய தேவாலயத்தை அமைப்பதில் அவர் வெற்றி பெறுவார், ஆனால் எங்கள் லேடி ஆஃப் எக்ஸ்பெக்டேஷன் என்று அழைக்கப்படும் தேவாலயத்தின் கட்டுமானம் 1547 வரை தொடங்கவில்லை. இது கோயில் அடித்தளத்தின் கிழக்கு-மேற்கு சீரமைப்பில் கட்டப்பட்டது - பண்டைய கிரானைட் கொடி கம்பத்தின் அடிப்பகுதி தேவாலயத்தின் கிழக்குப் பகுதியில் உள்ளது, இந்த எழுத்தாளர் அதை 1991 இல் கவனித்திருந்தார் - ஆனால் ஒரு பாகன் தளத்தில் கட்டும் போது நிறுவப்பட்ட கிறிஸ்தவ நடைமுறைக்கு ஏற்ப போர்த்துகீசியர்கள் இந்த உத்தரவை மாற்றியமைத்தனர், தேவாலய நுழைவாயில் மேற்கு பக்கத்தில் உள்ளது . 1707 ஆம் ஆண்டில், ஒரு ஆர்மீனிய வணிகரால் இந்த கட்டிடம் நீட்டிக்கப்பட்டது, அவர் மலையிலிருந்து தேவாலயத்திற்கு செல்லும் படிக்கட்டுகளையும் கட்டினார், மேலும் போர்ச்சுகலின் அரச ஆயுதங்கள் பிரதான மண்டபத்தின் முகப்பில் சேர்க்கப்பட்டன.
தேவாலயத்திற்கான இடிபாடுகளை அகற்றும் போது, 1547 இல், போர்த்துகீசியர்கள் கோயில் அஸ்திவாரத்தில் புகழ்பெற்ற பாரசீக "செயின்ட் தாமஸ்" சிலுவையை "கண்டுபிடித்தனர்". இந்த மோசடியில் டியோகோ பெர்னாண்டஸ் சம்பந்தப்படவில்லை, ஆனால் சான் தோமின் விகார், Fr. காஸ்பர் கோயல்ஹோ மற்றும் கோரமண்டலின் கேப்டன் கேப்ரியல் டி அதாய்ட் ஆகியோர் கட்டுமானத்தை அவர்களின் நேரடி மேற்பார்வையில் இருந்ததால். செயின்ட் தாமஸ் இந்த சிலுவையை செதுக்கியிருக்க முடியாது; 63 இது எட்டாம் நூற்றாண்டில் தேதியிடப்பட்டுள்ளது, மேலும் கேரளாவில் அதன் சகாக்களைப் போலவே சிரிய கிறிஸ்தவரான அஃப்ராஸ் என்பவரால் செதுக்கப்பட்டவர், அதன் எல்லையை பஹ்லவி (பாரசீக) எழுத்துக்களில் பொறித்திருந்தார். இது பலிபீடத்தின் பின்னால் தேவாலயத்திற்குள் வைக்கப்பட்டு, 1704 வரை ஒழுங்கற்ற இடைவெளியில் "இரத்தப்போக்கு" பயன்படுத்தப்பட்டது. விவேகமான மற்றும் ஸ்கிஸ்மாடிக் பிரிட்டிஷ் இப்பகுதிக்குச் சென்று ஒரு கண்டோன்மென்ட் கட்டத் தொடங்கியவுடன் இந்த நிகழ்வு நிறுத்தப்பட்டது.
தேவாலயத்தில் உள்ள மற்ற "செயின்ட் தாமஸ்" நினைவுச்சின்னம் மரியா மற்றும் குழந்தை இயேசுவின் பிரகாசமான வண்ண சின்னம். இது செயின்ட் லூக்கா 64 ஆல் வரையப்பட்டதாகவும், புனித தாமஸால் இந்தியாவுக்குக் கொண்டுவரப்பட்டதாகவும் கூறப்படுகிறது, அவர் அதை மார்பில் அணிந்திருந்தார். உண்மையில், இது 1559 வரை போர்த்துகீசிய பதிவுகளில் தோன்றவில்லை, அதனுடன் செல்லும் மாறுபட்ட கதைகள் இந்த தேதிக்குப் பிறகு கண்டுபிடிக்கப்பட்டன.
செயின்ட் தாமஸுடன் தொடர்புடைய மெட்ராஸில் அடுத்த இடம் மைலாப்பூரில் உள்ள டெஸ்கான்கோ தேவாலயம் ஆகும், இது புனித தாமஸ் மைலாப்பூர் கடற்கரைக்கும் லிட்டில் மவுண்டிற்கும் இடையிலான தனது தினசரி அணிவகுப்பில் ஓய்வெடுத்ததாக கதை சொல்லும் இடத்தைக் குறிக்கும் வகையில் மடிரோஸ் குடும்பத்தினரால் கட்டப்பட்டது. இது போர்த்துகீசியர்கள் மெட்ராஸில் எழுப்பிய கடைசி தேவாலயம் மற்றும் பிற்பட்ட தேதி மற்றும் மற்றவர்களை விட குறைந்த முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது.
இறுதியாக லூஸ் சர்ச் உள்ளது, போர்த்துகீசியர்கள் மைலாப்பூரில் கட்டும் முதல் தேவாலயம் மற்றும் தமிழ் கடற்கரையில் மிகப் பழமையான போர்த்துகீசிய தேவாலயம். இதுவும், கோவில் இடிபாடுகளில் கட்டப்பட்டுள்ளது என்று இந்திய தொல்பொருள் ஆய்வுத் துறை பதிவுகள் தெரிவிக்கின்றன, மேலும் இது 1516 ஆம் ஆண்டில் பிரான்சிஸ்கன் மிஷனரி பாதிரியார் பெட்ரோ டா அதோங்கியாவால் எழுப்பப்பட்டது. கத்தோலிக்க பதினைந்து வார மெட்ராஸ் மியூசிங்ஸ் கூறுகிறது, "ஆனால் போர்த்துகீசியர்கள் 1509 முதல் அவ்வப்போது இந்த கடற்கரைக்கு வருபவர்களிடமும், 1522 முதல் குடியேறியவர்களிடமும் மட்டுமே, கல் தகடு மற்றும் தேவாலய நுழைவாயிலுக்கு மேலே உள்ள தேதிகள் ஒரு சன்னதி நிறுவப்பட்ட தேதிக்கு அதிகமாக தெரிகிறது எஞ்சியிருக்கும் கட்டிடத்தின் தேதியை விட 'தோமஸ் தோப்பு'. "
ஆம், உண்மையில் - ஆனால் "தாமஸின் தோப்பு" ஒரு காலத்தில் "விஷ்ணுவின் குளம்" இருந்தது. 1516 இல் அதற்கு என்ன நடந்தது?
தேவாலயத்தில் செயின்ட் தாமஸ் மற்றும் அவரது இந்து ஆசாமியின் ஓவியங்களும் உள்ளன. அவர்களில் ஒருவர், பலிபீடத்தின் மறுபிரதிகளில், ஒரு ஐயங்கார் பிராமணரை நாமத்துடன் சித்தரிக்கிறார், பிரார்த்தனை செய்யும் அப்போஸ்தலரை பின்னால் இருந்து குத்துவார். ராமானுஜர் பதினொன்றாம் நூற்றாண்டில் அதை அறிமுகப்படுத்திய வரை, வைஷ்ணவர்கள் குறுங்குழுவாத யு-வடிவ நெற்றிக் குறி நாமத்தை அணியாததால் அது அதன் நோக்கத்தைத் தோற்கடிக்கிறது. மற்ற ஓவியம், மிகப் பெரியது மற்றும் அப்போஸ்தலர்களின் தொடரின் ஒரு பகுதி மற்றும் அவர்களின் பல்வேறு மரண முறைகள், செயின்ட் தாமஸை ஒரு புத்தகம், ஒரு லான்ஸ் மற்றும் அவரது துணிவுமிக்க இந்து ஆசாமியைக் காட்டுகின்றன, அவர் இந்த நேரத்தில் குறுங்குழுவாத மதிப்பெண்கள் அல்லது மரபுவழி அணியவில்லை உடுத்தி.
