New Indian-Chennai News + more

Admin · Guru

Puliman Kombai புலிமான் கோம்பை கல்வெட்டு

Admin · Guru

RE: Puliman Kombai

Admin · Guru

சங்க கால மறவர் கல்
(பொ.ஆ.மு 400 - பொ.ஆ.மு 300)

முனைவர் மா.பவானி
உதவிப் பேராசிரியர்
கல்வெட்டியல் மற்றும் தொல்லியல் துறை

தமிழ்ச் சமூகத்தின் பண்பாட்டுப் பெட்டகமாக விளங்கும் செம்மொழி இலக்கியங்கள் கருத்தாழம் மிக்கவை. அவற்றில் இல்லாத செய்திகளே இல்லை என்று கூறும் அளவிற்கு பரந்துபட்ட தன்மை உடையவை. ஆயினும் அவற்றில் கூறப்பட்டிருக்கும் ஒரு சில செய்திகளில் மிகைப்படுத்துதல் அதிகம். அவற்றினைக்கொண்டு அவை எழுதப்பெற்ற காலத்தினை அறிய இயலாது, இதுபோன்ற எதிர்மறைக் கருத்துக்களும் உண்டு. சங்க கால இலக்கியங்களில் கூறப்படும் செய்திகள் உண்மையில் நடைப்பெற்றிருக்குமா? அக்காலத்தில் வழக்கத்திலிருந்த வர¤வடிவங¢கள¢ என்ன? என்பது போன்ற ஐயங்களைத் தகர்த்தெறிந்து சங்க காலத்தைப் படம் பிடித்துக்காட்டும் அளவிற்கு நமக்கு ஏறத்தாழ நூற்றுக்கணக்கான சங்ககாலப் பழந்தமிழ் கல்வெட்டுக்கள் கிடைத்துள்ளன. இது போன்ற எழுத்துக்கள் இதுகாறும் பெரும்பாலும் சமணர் படுக்கைகளிலேயே கிடைத்துவருகின்றன. சமணர்களுக்கு இருக்கை அமைத்துகொடுத்ததைப் பற்றியே கூறுகின்றன. பல பெயர்சொற்கள் பானை ஓடுகளிலும் காசுகளிலும் காணக்கிடைக்கின்றன. அவற்றுள் மிகவும் முக்கியமான எழுத்துப்பொறிப்புகளாகக் கருதத்தக்கவை தமிழர் தம் வீரம் போற்றும் நடுகற் கல்வெட்டுகளாகும்.. இவ்வகைக் கல்வெட்டுக்கள் இதுகாறும் கிடைத்ததில், தற்பொழுது முதன் முறையாக 2006ஆம் ஆண்டு புலிமான் கோம்பை (தேனி), தாதப்பட்டி (திண்டுக்கல்) ஆகிய ஊர்களிலிருந்து கண்டுபிடிக்கப்பெற்றுள்ளன. அண்மையில் 2012 ஜூலை மாதம் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக, கல்வெட்டியல் மற்றும் தொல்லியல் துறையின் ஆய்வு மாணவர்கள் புதுக்கோட்டை மாவட்ட பொற்பனைக்கோட்டையில் மற்றுமொரு சங்க கால நடுகல்லைக் கண்டுபிடித்துள்ளனர். ஆக தமிழகத்தில் இதுவரையில் மொத்தம் 5 நடுகற்களே சங்க காலத்தைச் சேர்ந்ததாகக் கிடைத்துள்ளன.

இந்திய சமுதாயத்தின் பல குழுக்கள் துவக்கத்தில் கால்நடை கவர்தல் மற்றும் மீட்டல் என்ற செயலை அடிப்படையாகக் கொண்ட பண்பாட்டைப் பெற்றுள்ளன. காலம் செல்லச் செல்ல கால்நடைக்காக நடைபெற்ற போர் நிலப்பகுதிக்காக மாற்றம் பெற்றது. இன்றளவும் அந்த மரபு தொடர்வது நாம் அறிந்ததே.

இலக்கியத்தில் நடுகற்கள் பற்றிய செய்திகள் :

சங்க இலக்கியங்களில் எங்கும் நிரவி நிற்பது வீரமும் காதலுமே. தமிழ்ச் சமூகத்தின் ஆணிவேர் வீரமே. இச்சமுகத்தின் முக்கிய பண்பாட்டு கூறுகளுள் ''ஆநிரை கவர்தல்'' (பசு கூட்டங்களை கவர்தல்) ''ஆநிரை மீட்டல்'' (எதிரிகளால் கவர்ந்து செல்லப்பட்ட பசுக்கூட்டங்களை மீட்டல்) இவையும் ஒன்றாகும். ஆநிரை கவர்தலை ''ஆகோள்'' என்ற சொல்லால் தொல்காப்பியம் குறிப்பிடுகின்றது (தொல் 20 : 3).

ஊர் கொலை ஆகோள் பூசன் மாற்றே (தொல் 20:3)
விழுத்தொடை மறவர் வில்லிடத்
தொலைந்தோர் எழுத்துடை நடுகல் (ஐங்: 352)
பேயம் முதிர் நடுகல் பெயர் பயம்
படரத்தோன்று குயில் எழுத்து (அகம் :297)
மரம்கோள் உமண் மகன் பெயரும் பருதிப்
புன்தலை சிதைத்த வன்தலை நடுகல்
கண்ணி வாடிய மன்னர் மருங்குல்
கூர் உளி குயின்ற கோடுமாய் எழுத்து (அகம் 343)

இவ்விதம் தன் ஊரைச்சேர்ந்த ஆநிரைகளைக் காக்கும் பொருட்டு உயிர் நீக்கும் வீரர்களுக்குக் கல் எடுத்து அவர்களது பெயரையும் பெருமையையும் எழுதும் செய்திகளை இலக்கியங்கள் கூறுகின்றன. 25க்கும் மேற்பட்ட சங்கப் புலவர்கள் இதுபற்றி வியந்து கூறுகின்றனர். '''பீடும் பெயரும் எழுதி "; ''எழுத்துடை நடுகல்'' போன்ற தொடர்கள் நடுகற்களில் வீரர்களின் பெயரை மட்டுமன்றி அவர்கள் எதன்பொருட்டு மரணம் எய்தினர் என்பதையும் பொறித்துள்ளனர் என்பதையே குறிக்கின்றது. மேற்சுட்டிய நடுகற்கள் கண்டுபிடிக்கும் வரை (2006) இலக்கியங்களில் வரும் ''எழுத்து'' என்ற தொடர் வரிவடிவத்தைக் குறிப்பிடவில்லை அவை ஓவியமாகவும் இருக்கலாம் என்ற ஐயப்பாடு தொடர்ந்தது.

நடுகற்களும் குத்துக்கல்லும் (hero stones and a menhir) :

புலிமான் கோம்பையில் கிடைத்துள்ள சங்கத் தமிழ் எழுத்து பொறித்த கல்வெட்டுக்கள் எழுத்தமைதியுடன் கீழ் தரப்பெற்றுள்ளன

1	2	3

மேற்குறித்த மூன்றும் நடுகல் வகையைச் சார்ந்தவை. ''கல்'' என்ற தொடர் பெரும்பாலும் இறந்தவருக்காக எடுக்கப்பெறும் நடுகல்லையே குறிக்கும். மேற்குறிப்பிட்டுள்ள மூன்று கல்வெட்டுக்களுள் இரண்டு கல்வெட்டுக்கள் பொ.ஆ.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டிற்கு முற்பட்டவை. ''ஆகோள் '' என்ற தொடர் இடம்பெற்றிருக்கும் கல்வெட்டு (எண்: 3) பொ.ஆ.மு 3ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தது என இக்கல்வெட்டுக்களைக் கண்டுபிடித்து வெளியிட்ட ஆய்வறிஞர்களுள் ஒருவரான கா. ராஜன் அவர்கள் கருதுகிறார்.

முதல் கல்வெட்டின் முன் பகுதி உடைந்துள்ளது. முதல்வரியில் “..அன் ஊர் அதன்” என்றும் இரண்டாவது வரியில் “..ன் அன் கல்” என்றும் இடம்பெறுகிறது. இந்த ஊரைச்சேர்ந்த இவருக்காக எடுக்கப்பெற்றது என்று கூற வருகிறது. கல்வெட்டு சிதைந்துள்ளதால் ஊரின் முழுப்பெயரையும் வீரரின் முழுப்பெயரையும் பெற இயலவில்லை.

இரண்டாவது கல்வெட்டு ''வேள் ஊர் பதவன் அவ்வன்'' எனக் காணப்பெறுகிறது. வேள் ஊரைச்சேர்ந்த பதவனின் மகனாகிய அவ்வனுக்காக எடுக்கப்பெற்ற நடுகல் இது. இதில் முதலில் “அவ்வன்” என்ற பெயர் எழுதப்பெற்றிருக்கவேண்டும் பின்னரே அவ்வனின் தந்தை பதவனின் பெயரும் ஊரின் பெயரும் சேர்க்கப்பெற்றிருக்கவேண்டும் என்று இது எழுதப்பெற்றிருக்கும் முறையைக் கொண்டு கா. ராஜன் கூறுகிறார்.

மூன்றாவதாகக் குறிப்பிட்டிருக்கும் கல்வெட்டில் ''கல் பேடு தீயன் அந்தவன் கூடலூர் ஆகோள்'' என்று மூன்று வரியில் எழுத்துப்பொறிப்புகள் இடம்பெறுகின்றன. இக்கல்வெட்டு மிகவும் முக்கியமான கல்வெட்டாகும் . ஆநிரை கவரும் பொழுது இறந்த வீரனுக்காக எடுக்கப்பெற்ற கல் இதுவே. தொல்காப்பியத்தில் இடம்பெற்றிருக்கும் ஆகோள் என்ற சொல்லாட்சி இக்கல்வெட்டிலும் இடம்பெற்றிப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. கூடலூரில் நடந்த தொறுபூசலில் உயிர்நீத்த பேடு தீயன் அந்தவனுக்கான எடுக்கப்பெற்ற கல் ஆகும்

குத்துக்கல் :

அடியோன் பாகற்பாளிய்

இக் கல்வெட்டு குத்துக்கல் (menhir) வகையைச் சேர்ந்தது.. திண்டுக்கல் மாவட்டம் நிலக்கோட்டை வட்டம் தாதப்பட்டியில் கண்டுபிடிக்கப்பெற்றுள்ளது. 180 செ.மீ. உயரமும் 60 செ.மீ அகலமும் கொண்டது.. இதன் தொடக்கப்பகுதி உடைந்துள்ளதால் தொடக்க எழுத்துக்களை அறியஇயலவில்லை. '' ...ன் அடியோன் பாகற்பாளிய் கல் ''என்று பொறிக்கப்பெற்றுள்ளது. ஒரு தலைவனின் (தலைவனின் பெயர் உடைந்துள்ளது) அடியோன் ஆகிய பாகல் என்பவர்க்காக எடுக்கப்பெற்ற கல். என்பதே இதன் பொருள். ''அடி ஓன்'' என்பதை அடிமக்களைக் குறிக்கலாம் என ''அடியோர் பாங்கினும் வினைவலர் பாங்கினும்'' என்ற தொல்காப்பிய நூற்பாகொண்டு (தொல் :25) ஊகிக்கிறார் கா. ராஜன்.

பொற்பனைக்கோட்டை நடுகல் :

4) அங்கபடை தாணைத் தணயன் கணங்
5) குமாரன் கல்
பொற்பனைக்கோட்டையில் கிடைத்த நடுகல் முக்கோண வடிவத்தில் உள்ளது. இதில் 5வரிகள் இடம்பெறுகின்றன. கடைசி இரு வரிகளும் தெளிவாகப் படிக்கும் அளவில் தெளிவாகவுள்ளன. முதல் மூன்று வரிகளைப் படிப்பதில் ஆய்வாளர்களுக்கிடையே கருத்து வேறுபாடுகள் உள்ளன. எவ்வாறிருப்பினும் இது நாட்டிற்காக வீர மரணம் எய்திய வீரனுக்காக எடுக்கப்பெற்றது என்பதில் ஐயமில்லை. எழுத்தமைதிக்கொண்டு இதன் காலத்தை பொ.ஆ 3 ஆம் நூற்றாண்டு எனக்கருதலாம். தானைத் தனையன் என்பது கோட்டையை பாதுகாத்த தலைவனைக் குறிக்கும்.

இந்தியாவின் தொன்மையான நடுகற்கள் என்ற சிறப்பினை இவை பெற்றுள்ளன. நமது செவ்வியல் இலக்கியங்கள் முழுவதும் இந்த எழுத்துக்களிலேயே எழுதப்பெற்றிருக்க வேண்டும் சங்க காலத்தில் வழக்கத்திலிருந்த எழுத்துக்களிலேயே சங்க கால நடுகற்கள் கிடைத்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்கது. சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்கள் குறிப்பிடும் எழுத்துப் பொறிக்கப்பெற்ற நடுகற்கள் இவையே. எனவே, இலக்கியங்களில் குறிக்கப்பெறும் நடுகல் பற்றிய செய்திகள் (எழுத்துநடை நடுகல், கூறுளி குயின்ற கோடுமா எழுத்து ) உண்மையே என மெய்ப்பித்துள்ளன. இதுவரை அவை ஓவியங்களைக் குறிக்கின்றன. வரி வடிவங்களை அல்ல என்ற கருத்தும் நிலவியது. இதுநாள் வரை பொ.ஆ.மு 6 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த வட்டெழுத்துப் பொறிக்கப்பட்ட இருளப்பட்டி நடுகல் கல்வெட்டே காலத்தால் முந்தியது என்ற கூற்று மாற்றப்பெற்றுள்ளது. நெடுநிலைக் கல்லில் (menhir) எழுத்துக்கள் கிடைத்திருப்பதும் இதுவே முதல் முறையாகும். காலக்கணிப்பில் இருந்த புரியாத பல புதிர்களுக்கு விடையளித்துள்ளது. தொன்மைத் தமிழக மக்கள் பரவலான கல்வியறிவுப் பெற்றிருந்தனர் என்பதை அறிய முடிகிறது. தமிழர் தம் பாரம்பரியத்தை பறைசாற்றும் இந்நடுகற்கள் இந்திய வரலாற்றின் மைல்கற்கள் என்றால் அது மிகையன்று.

Admin · Guru

RE: Puliman Kombai புலிமான் கோம்பை கல்வெட்டு

Admin · Guru



ஜூலை 2006

சங்க கால நடுகற்கள் கண்டுபிடிப்பு
- கா. ராஜன்

இரண்டாயிரத்து முந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட பழந்தமிழ் (தமிழ்ப் பிராமி) எழுத்துப் பொறிப்புப் பெற்ற மூன்று சங்ககால நடுகற்களை முதன்முதலாகத் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக கல்வெட்டியல் மற்றும் தொல்லியல் துறையினர் கண்டுபிடித்துள்ளனர். தமிழகத்தில் தேனி மாவட்டம் ஆண்டிப்பட்டி வட்டத்தில் அமைந்துள்ள புலிமான்கோம்பை என்ற சிற்றூரில் இந்நடுகற்கள் அண்மையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. இச்சிற்றூரான புலிமான்கோம்பை வைகை ஆற்றின் தென்கரையில் வத்தலக்குண்டிலிருந்து தெற்கே 15 கி.மீ. தொலைவிலும் ஆண்டிப்பட்டியிலிருந்து 19 கி.மீ. தொலைவிலும் அமைந்துள்ளது.

Old Stones இந்தியாவில் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்பட்டவற்றில் மிகப்பழமையானவை என்ற பெருமையை இந்நடுகற்கள் தட்டிச் செல்கின்றன. வரலாற்றுச் சிறப்பு மிக்க இச்சங்ககால நடுகற்களின் கல்வெட்டுப் பொறிப்பு இதுவரை தமிழகத்தில் கிடைத்த பழந்தமிழ் (தமிழ் பிராமி) கல்வெட்டுகளில் காலத்தால் முந்தியதாகும். மூன்றடி உயரமும் ஒன்று முதல் ஒன்றரை அடி அகலமும் கொண்ட இந்நடுகற்கள் நிலத்தில் ஓர் அடி ஆழத்தில் நடப்பட்டிருந்தன. இந்நடுகற்கள் சங்ககாலத்தைச் சார்ந்த முதுமக்கள் தாழிகளை உட்கொண்ட ஈமச்சின்னத்தின் ஒரு பகுதியாக நடப்பட்டிருந் ததால் தமிழக வரலாற்றாய்விலும் சங்ககால ஆய்விலும் சிறப்பான இடத்தை பெற்றுத் திகழ்கின்றன.

சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பெறும் நடுகற்கள் தற்பொழுது முதன்முதலாகக் கிடைத்துள்ளதால் சங்க இலக்கிய ஆய்விற்கு ஒரு புதிய பரிமாணம் கிடைத்துள்ளது. இதுகாறும் தமிழகத்தில் சமணர் உறைவிடங்களிலேயே பழந்தமிழ் (தமிழ் பிராமி) கல்வெட்டுக்கள் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. இவ்வரிய கண்டு பிடிப்பின் மூலம் தமிழக மக்கள் பரவலாக எழுத்தறிவு பெற்றிருந்தனர் என்பது உறுதிப்படுகிறது.

ஈமச்சின்னத்தின் ஒரு பகுதியாகக் காணப்பெற்ற இந்நடு கற்கள் விவசாயத்திற்காக நிலம் பண்படுத்தப் பெற்றபொழுது அப்புறப்படுத்தப்பட்டுக் கிடந்தன. பின், கால ஓட்டத்தில் மண்ணுக்குள் புதையுண்டும் போயின. ஏராளமான முதுமக்கள் தாழிகள் புலிமான்கோம்பையிலும் பரல் உயர் பதுக்கைகள் இவ்வூரின் எதிர்ப்புறம் வைகை ஆற்றின் வடகரையில் அமைந்துள்ள பூம்பட்டியிலும் காணக் கிடைக்கின்றன. புலியன் கோம்பைக்குக் கிழக்கே இரண்டு கி.மீ. தொலைவில் அமைந்துள்ள தெப்பத்துப்பட்டி என்ற சிற்றூரிலும் ஈமச் சின்னங்கள் காணப்படுவதால் சங்ககாலத்தில் இப்பகுதி சிறந்த நிலையில் இருந்திருக்க வேண்டும் என்பது உறுதிப்படுகிறது.

கிடைக்கப் பெற்ற மூன்று நடுகற்களுள் ஒன்றில் “கல் பேடு தீயன் அந்தவன் கூடல் ஊர் ஆ கோள்” என்ற எழுத்துப் பொறிப்புள்ளது. இதற்கு, “கூடல் ஊரில் நடைபெற்ற ஆகோள் பூசலில் உயிர்நீத்த பேடு தீயன் அந்தவன் என்பவனுக்கு எடுப்பித்த கல் எனப் பொருள் கொள்வதால் இது வெட்சிப் பூசலில் (போரில்) ஈடுபட்ட வீரனுக்கு எடுக்கப் பெற்றதாகும். சங்க இலக்கியமான மலைபடு கடாம் கல்லெறிந்து எழுதிய நல்லரை மராஅத்த கடவுள் ஓங்கிய காடுஏசு கவலை எனவும் திருக்குறள் எந்தைமுன் நில்லன்மின் தெவ்விர் பலர் என்ஐ முன்னின்று கல் நின்றவர் எனவும் குறித்தலால் கல் என்ற சொல் நடுகல்லையே குறிப்பதாக எடுத்துக் கொள்ளலாம். ஆகோளைப் பற்றி வரும் தெளிவான முதல் நடுகல் இது என்பது இங்குக் குறிப்பிடத்தகதாகும். தொல்காப்பியம் இதனை ‘ஊர் கொலை ஆகோள் பூசன் மாற்றே’ (தொல் 20:3) என்று கூறும்.

அடுத்த நடுகல்லின் முன்பகுதி உடைந்துபோய் உள்ளது. கி.மு.மூன்றாம் நூற்றாண்டிற்கும் முற்பட்ட பழந்தமிழ்ப் பிராமி வரிவடிவத்தில் எழுதப் பெற்ற இந்நடுகல்லில் இரு வரிகள் காணப் பெறுகின்றன. முதல் வரி ‘அன் ஊர் அதன்’ என்றும் இரண்டாவது வரியில் ‘....ன் அன் கல்’ என்றும் காணப் பெறுகின்றன.

அடுத்த நடுகல்லில் ‘வேள் ஊர் பதவன்’ எனக் காணப் பெறுகிறது. இதற்கு ‘வேள் ஊரைச் சார்ந்த பதவன்’ அவ்வன் என்பவனுக்கு எடுக்கப்பெற்ற நடுகல் எனப் பொருள் கொள்ளலாம்.

மேற்குறிப்பிட்ட மூன்று நடுகற்களில் இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது நடுகற்கள் கி.மு.மூன்றாம் நூற்றாண்டிற்கும் முற்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவையாகும். ஆ கோளைப் பற்றிக் குறிப்பிடும் முதல் நடுகல் கி.மு. மூன்றாம் நுற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாகக் கணக்கில் கொள்ளலாம். உயிரெழுத்துக்களில் பிரித்தெழுதப்படுதல் பழ மரபு. அதே மரபு இங்கும் பின்பற்றப்பட்டுள்ளது. எனவே இக்கல்வெட்டுகள் மூன்றும் காலத்தால் முற்பட்டவை எனக் கருதலாம். தொல்லெழுத்தியல், எழுத்தமைப்பியல் மற்றும் மொழியியல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் இக்கல்வெட்டுக்கள் காலத்தால் முந்தியவை.

நடுகற்களைப் பற்றிய குறிப்புகள் சங்க இலக்கியங்களில் விரவிக் கிடக்கின்றன. இருபத்தைந்திற்கும் மேற்பட்ட சங்க காலப் புலவர்கள் இவற்றை வியந்து கூறியுள்ளனர். தொல்காப்பியம், அகநானூறு, புறநானூறு, மலைப்படு கடாகம், ஐங்குறுநூறு, பட்டினப்பாலை போன்ற இலக்கியங்கள் நடு கற்களைப் பற்றியும் அவற்றில் காணப்பெறும் எழுத்துக்களைப் பற்றியும் சிறப்புறக் கூறுகின்றன. சீத்தலைச் சாத்தனார், “விழுத்தொடை மறவர் வில்இட வீழ்ந்தோர், எழுத்துடை நடுகல்” (அகம்:53) எனவும் ஓதலாந்தையார், “வழுத்தொடை மறவர் வில்லிடத் தொலைந்தோர், எழுத்துடை நடுகல்” (ஐங்குறுநூறு:352) எனவும், மதுரை மருதன் இளநாகனார், “பேஎம் முதிர் நடுகல், பெயர் பயம் படரத்தோன்றும் குயில் எழுத்து” (அகம் :297), “மரம்கோள் உமண்மகன் பெயரும் பருதிப், புன்தலை சிதைத்த வன்தலை நடுகல்,கண்ணி வாடிய மண்ணா மருங்குல், கூர் உளி குயின்ற கோடுமாய் எழுத்து” (அகம்: 343) எனவும் குறிப்பிடுகின்றன. இக் குறிப்புகள் அனைத்தும் சங்க காலத்தில் எழுப்பப்பெற்ற நடுகற்களில் எழுத்துக்கள் இருந்தன என்பதைப் புலப்படுத்துகின்றன. இப்போது கிடைத்துள்ள சங்ககால நடுகற்கள் மூலம் முதன்முறையாக இவ்வுண்மை உறுதிப்படுத்தப் பெறுகிறது.

இந்நடுகல்லின் ஒளிப்படத்தைப் பார்வையுற்ற மூத்த கல் வெட்டறிஞரும் தமிழ்ப் பிராமி வரிவடிவ ஆய்வில் ஆழ்ந்த புலமை பெற்றவருமான ஐராவதம் மகாதேவன் அவர்கள் இந்நடுகற்களைக் கண்டுபிடித்த ஆய்வுக் குழுவிற்குத் தமது பாராட்டுக்களையும் மகிழ்வையும் தெரிவித்துக் கொண்டார். மேலும், இந்நடுகற்களைக் குறித்து அவர் தெரிவித்த கருத்துக்கள் வருமாறு: எழுத்தமைதியின் அடிப்படையில் இந்நடுகற்கள் மாங்குளம் தமிழ்ப் பிராமிக் கல்வெட்டுக்களை ஒத்திருப்பதால் இவற்றின் காலத்தை கி.மு.இரண்டாம் நூற்றாண்டின் துவக்கக் காலத்திற்கு முன்பாக எடுத்துச் செல்லலாம்; இந்தியாவில் கிடைத்த நடுகற்களில் காலத்தால் முந்தைய நடுகற்கள் என்ற பெருமையை இந்நடுகற்கள் பெறுகின்றன; தமிழகத்தில் கிடைத்த தமிழ்ப் பிராமி கல்வெட்டுக்களில் பிராகிருதச் சொற்கள் கலந்து வரும் நிலையில் இந்நடுகற்கள் பிராகிருதச் சொற்களின் கலப்பின்றித் தூய தமிழ்ச் சொற்களைக்கொண்டு எழுதப் பெற்றுள்ளன; சங்க காலத்தில் தமிழகம் முழுவதும் கல்வி அறிவைப் பெற்றுத் திகழ்ந்திருந்ததை இக்கண்டுபிடிப்பு உணர்த்துகின்றன’.

இந்நடுகற்களைப் படித்துணர்வதற்குத் தமிழ்ப் பல்கலைக் கழகத்தின் முன்னாள் பேராசிரியரும் இந்திய வரலாற்று ஆய்வுக்கழகத்தின் உறுப்பி னருமான பேராசிரியர் எ.சுப்பராயலு அவர்கள் பெரிதும் துணைபுரிந்தார். முன்னாள் கல்வெட்டியல் துறைத் தலைவர் பேராசிரியர் செ.இராசு அவர்கள் இலக்கியச் சான்றுகளை அளித்துதவினார். மத்தியத் தொல்பொருள் ஆய்வுத் துறையைச் சார்ந்த முனைவர் சு.இராசவேலு, டாக்டர் இராசமாணிக்கனார் வரலாற்று ஆய்வு மையத்தின் இயக்குநர் முனைவர் இல. தியாகராஜன் மற்றும் கல்வெட்டறிஞர்கள் முனைவர் சூ.சுவாமிநாதன், முனைவர் மு.நளினி போன்றோர் கல்வெட்டுக்களைக் கண்ணுற்று இக்கண்டுபிடிப்பை நிகழ்த்திய ஆய்வுக்குழுவைப் பாராட்டினர்.

இந்நடுகற்கள் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழகக் கல்வெட்டியல் மற்றும் தொல்லியல் துறையின் தலைவர் முனைவர். கா.ராஜன் தலைமையில் இயங்கிய ஆய்வாளர்கள் திரு.வி.பி. யதீஸ்குமார் மற்றும் திரு.சி.செல்வ குமார் ஆகியோர் கள ஆய்வில் கண்டுபிடித்தனர். ஆய்வாளர் முனைவர் மா.பவானி மற்றும் திரு.ச.வெங்கடாசலம் ஆகியோர் நடுகற்கள் கிடைத்த இடத்திற்கு வந்து கல்வெட்டுக்களைப் படிக்க உதவி புரிந்தனர். இக்களப் பணி ஃபோர்டு அறக்கட்டளைத் திட்ட நல்கையிலும் பல்கலைக்கழக மானியக்குழுத் திட்ட நல்கையிலும் மேற்கொள்ளப் பெற்றது.

Admin · Guru

Discovery of Association Periods - Com. Rajan

The Tamil University of Archeology and Archeology has discovered the first of three sociological inscriptions that date back to two thousand three hundred years. These traces were recently discovered in Pulimankompai, a small town located in the Andipatti circle of Theni district in Tamil Nadu. Pulimakompai, 15 km south of Vattalakund, on the banks of the Vaigai river. It is 19 km from Andipatti. Located far away.

Old Stones

The Old Stones boast of being the oldest discovered in India. The earliest inscriptions of this period of historical history date back to the oldest Tamil Brahmi inscriptions ever found in Tamil Nadu. These trees, which are three feet high and one and a half feet wide, were planted in the ground one and half foot deep. These areas are a part of the Sangam age-old emblem of the Sangam age and have a special place in the history and sociology of Tamil Nadu.

Since the basics of association literature are now available for the first time, a new dimension to the study of Sangam literature. Ancient Tamil (Tamil Brahmi) inscriptions have been found in Samanar enclosures in Tamil Nadu. It is certain that the people of Tamil Nadu were widely literate by this invention.

These stones, which were part of the emblem, were discarded when the land was cultivated for agriculture. Then, in the course of time, the soil was buried. Numerous elder crocodiles are found in the tiger horn and the high-pitched buoys are located on the northern bank of the Vaigai river. Two km east of Puliyan Kombu The iconography of the place is also visible in the distance of Theppattupatti, which is believed to have been in good condition during the Sangam period.

One of the three walks received is the inscription "Kalu Badu Devayan Aadvan Koodal Ur Plan". It is said to be the stone that was given to Badu Devayan Andavan, who died in the Akhil conflict in Kootal, which was taken for a warrior. The literal stone of the Sangam literature, the name of the Goddess of the Goddess of Goddess, is the concern of the forest, and the fact that many of the people of Nikkunnil Thevir of Thirukkural Etiyamun Nilmanin Tevir stood before the stone. Significantly, this is the first clear-cut plant about Akol. Tolkappiyam refers to this as a substitute for the local murder (Tol 20: 3).

The front of the next plant is broken. Two lines are found in this stone, written in the ancient Brahmi script, dating back to the third century BC. The first line appears as a number and the second line as a number.

In the next plant, it appears as the place where the town is located. This may mean the plant taken from the town of Pawan, Televan Avon.

The second and third of the three stages date back to the third century BC. The first plant to refer to the planet The third can be considered as belonging to the microcosm. Extracting in vowels is a fruit tradition. The same tradition has been followed here. So these arguments can be thought of as a three-period process. These artefacts date back to the time of archeology, typology and linguistics.

References to corpses are scattered throughout the Sangam literature. More than twenty-five Sangam age scholars have wondered this. Literature such as Tolkappiyam, Akanaguru, Suburban, Mountaineering, Five hundred and Pattanapalla specializes in medieval stones and the writings found in them. Seethalayan satanar, "Pattukkodu Maravaru Vildevadal, Spell Planting" (cf. 53) was also read, "Palludodu Maravar Viditatal Vidhathil, Spelling Plant" (Five hundred: 352), Madurai Marudan Illanganal, "Beam Mudimir Nadugal," ”(Cf. 297),“ The name of the wooden pole is also referred to as cottonwood, mulch, mulch, mud mud, and chisel. ”(Cf. 343). All these notes indicate that there were alphabetical inscriptions emerging during the Sangam period. This is the first time the association has been confirmed by the sociological practices available.

Irawatham Mahadevan, a veteran stone cutter and professor of Tamil Brahmi script, who had seen the film, expressed his appreciation and gratitude to the research team who discovered the country. Moreover, his comments on these countries are as follows: these are based on writing, which resembles the Tamil inscription of Mangulam, which dates back to the early twentieth century BC; The corporations in India claim to be the earliest survivors; In the Tamil Brahmi inscriptions found in Tamil Nadu, the Prakrit words are mixed with Prakrit words without the mix of Prakrit words; The discovery indicates that the Tamils throughout the Sangam era were educated.

Former Professor of Tamil Studies and Member of the Indian Institute of History, Prof.Suparayalu contributed greatly to the study. Former Department of Archivist Professor Prof. Irasu gave literary proofs. Dr. R. Rajamanikanar, Director of the Center for Historical Research Thiagarajan and the etymologists Dr. Su.Swaminathan and Dr.M.Nalini hailed the inspection of the inscriptions.

These are the head of the Department of Archeology and Archeology at the University of Tamil Nadu. Analysts led by KR Rajan said that Mr.V.P. Yateskumar and Mr. C. Selva Kumar were found in the field study. Analyst Dr. Ma Pavani and Mr. S. Venkatachalam came to the site and helped to read the inscriptions. This work was carried out in the Ford Foundation project and the University Grants Commission project.

Admin · Guru

Stone with Tamil Brahmi script lies forgotten

M T Saju | Updated: Nov 26, 2019, 12:13 IST

The ancient stone at a village in Dindigul. (inset) Epigraphists reproduced the text that said it is a memorial stone and inscription says this was erected for a servant by his master.

The ancient stone at a village in Dindigul. (inset) Epigraphists reproduced the text that said it is a memoria...Read More

CHENNAI: The excavations at Keeladi, where scientific findings revealed the date of the Tamil Brahmi script to be 600BC, would have been expected to create an interest around the ancient script. But a menhir (memorial stone) with ancient Tamil Brahmi inscription discovered more than a decade ago lies neglected under an overgrowth in a remote village in Dindigul.
Considered one of the earliest memorial stones, dating to 300BC with Tamil Brahmi inscriptions, it was discovered in 2007 in Thathapatti , a remote village near Vatalagundu in Dindigul. The three other hero stones with Brahmi inscriptions discovered in the nearby Pulimankombai had been shifted to the Tamil University in Thanjavur long ago. But when epigraphists tried to remove the stone from Thathapatti, locals objected saying it was worshipped. But today it lies forgotten.

It was archeologist V P Yatheeskumar who discovered the memorial stone in Thathapatti in 2007. Senior epigraphist K Rajan who visited the spot then, said he wanted to preserve it. "When we were about to lift it, the locals said ‘it was under worship’. We had no other option but to leave it there," said Rajan.
A couple of years later, Rajan revisited the site, but he couldn’t locate the memorial stone. "It was covered under the bushes. It took some time for us to clear it. My idea was to place it horizontally so that the Tamil Brahmi script inscribed on it would be visible. But the locals again intervened. I made another suggestion to shift it to the nearby school, but that too didn’t work out," said Rajan, author of ‘Early writing system: A journey from Graffiti to Brahmi’. Rajan feels the state archaeology department should intervene and take the stone to a museum. But an official from the department said they would look into the matter since it is under worship.
The memorial stones with Tamil Brahmi inscriptions found in Pulimankombai and Thathapatti are considered to be one of the oldest to be found in Tamil Nadu. While three other Tamil Brahmi inscriptions on memorial stones found in Pulikankombai speak of cattle raids, the one-metre-tall memorial stone in Thathapatti is associated with an urn burial. It reads ‘n ation pakal paliy kal’, which means the memorial stone erected for a servant by his master.
The memorial stones discovered in Pulimankombai and Thathapatti lie on the banks of Vaigai river and the villages close to Madurai, which is near the ancient trade route connecting the Pandya capital with the Chera country. Heritage expert K T Gandhirajan said a shelter is to be built to cover the memorial stone. K Santhana Durai, owner of the land on which the menhir, said he is ready to offer help if anyone comes forward to preserve the menhir.

Admin · Guru

Discovery of Memorial Stones - K. Rajan

The Tamil University of Archeology and Archeology has discovered the first of three sociological inscriptions that date back to two thousand three hundred years. These traces were recently discovered in Pulimankompai, a small town located in the Andipatti circle of Theni district in Tamil Nadu. Pulimakompai, 15 km south of Vattalakund, on the banks of the Vaigai river. It is 19 km from Andipatti. Located far away.

The Old Stones boast of being the oldest discovered in India. The earliest inscriptions of this period of historical history date back to the oldest Tamil Brahmi inscriptions ever found in Tamil Nadu. These Stones, which are three feet high and one and a half feet wide, were planted in the ground one and half foot deep. These areas are a part of the Sangam age-and burial stones of the Sangam age and have a special place in the history and sociology of Tamil Nadu.

Since the basics of association literature are now available for the first time, a new dimension to the study of Sangam literature. Ancient Tamil (Tamil Brahmi) inscriptions have been found in Jain enclosures in Tamil Nadu. It is certain that the people of Tamil Nadu were widely literate by this invention.

These stones, which were part of the Burial, were discarded when the land was cultivated for agriculture. Then, in the course of time, the soil was buried. Numerous elder Memorial stores are found in the Pulimankombai and the high-pitched buoys are located on the northern bank of the Vaigai river. Two km east of Puliyan Kombu. Ancient Burial spots is also visible in the distance of Theppattupatti, which is believed to have been in good condition during the Sangam period.

One of the three Stones discovered has the inscription

"Kal Badu thiiyan Aanthavan Koodal Ur a kol".

It is said to be the stone that was given to Badu Devayan Andavan, who died in the Akhil conflict in Kootal, which was taken for a warrior. The Memorial stone of the Sangam literature(Malaipadukadam), the name of the Goddess of the Goddess of Goddess, is the concern of the forest, and the fact that many of the people of Nikkunnil Thevir of Thirukkural Etiyamun Nilmanin Tevir stood before the stone. Significantly, this is the first clear-cut plant about Akol. Tolkappiyam refers to this as a substitute for the local murder (Tol 20: 3).

The front of the next stone is broken. Two lines are found in this stone, written in the ancient Brahmi script, dating back to earlier than third century BC. The first line appears as “an uu a than” and the second line as “n a n kalr”.

In the next Stone, it is read as “vel ur av van pa ta va n”. This may mean the Memorial stone was erected for patavan avvan of Vel town .

The second and third of the three stages date back to the third century BC. The first plant to refer to the planet The third can be considered as belonging to the microcosm. Extracting in vowels is a fruit tradition. The same tradition has been followed here. So these arguments can be thought of as a three-period process. These artefacts date back to the time of archeology, typology and linguistics.

References to corpses are scattered throughout the Sangam literature. More than twenty-five Sangam age scholars have wondered this. Literature such as Tolkappiyam, Akanaguru, Suburban, Mountaineering, Five hundred and Pattanapalla specializes in medieval stones and the writings found in them. Seethalayan satanar, "Pattukkodu Maravaru Vildevadal, Spell Planting" (cf. 53) was also read, "Palludodu Maravar Viditatal Vidhathil, Spelling Plant" (Five hundred: 352), Madurai Marudan Illanganal, "Beam Mudimir Nadugal," ”(Cf. 297),“ The name of the wooden pole is also referred to as cottonwood, mulch, mulch, mud mud, and chisel. ”(Cf. 343). All these notes indicate that there were alphabetical inscriptions emerging during the Sangam period. This is the first time the association has been confirmed by the sociological practices available.

Irawatham Mahadevan, a veteran epigraphist of Tamil Brahmi script, who had seen the photos, expressed his appreciation and gratitude to the research team who discovered the Memorial stone. Moreover, his comments on these inscriptions are as follows: the letter type resembles the Tamil inscription of Mangulam, which dates back to the early second century BC; and could be the earliest surviving Memorial stones; In the Tamil Brahmi inscriptions found in Tamil Nadu, normally the Prakrit words are mixed with tamil words, these stone inscriptions are without the mix of Prakrit words; The discovery indicates that the Tamils throughout the Sangam era were educated.

Former Professor of Tamil Studies and Member of the Indian Institute of History, Prof.Suparayalu contributed greatly for reading this Memorial stone study and deciphering. Former HOD of Epigraphy Professor Prof. S.Raju gave literary proofs. Dr. Rajvelu of Central ASI. Dr . Thiagarajan of Doctor Rajamanikanar Center for Historical Research and the etymologists Dr. Su.Swaminathan and Dr.M.Nalini hailed the inspection of the inscriptions.

These Stones were found by a team of Analysts led by K. Rajan headed by are the head of the Department of Archeology and Archeology at the Tamil University. Analysts Mr.V.P. Yateskumar and Mr. C. Selva Kumar found it in the field study. Analyst Dr. M.Pavani and Mr. S. Venkatachalam came to the site and helped to read the inscriptions. This work was carried out in the Ford Foundation project and the University Grants Commission project.

This is a rough Translation of Article by Dr. Rajan to a Tamil Net Magazine Keetru

http://www.keetru.com/puthuezhuthu/jul06/rajan.php?fbclid=IwAR2gbXzIn0ykt0vnLvWUtTW7QQ6icTCzozYsJAe9NZcTlQGXdp3d_UEILLE&__cf_chl_jschl_tk__=52da8bb28ec43bf1d6a8d7628e7f2edd0ae1c944-1592730677-0-AekcPkdHszAUcJi_hvbOoVRfV-4PI4egFlfcxUPwOHhpAIrBwpJTNCGRejcbRqyHBlSV-VEWZcA8vihIrUtVTmXGGeqJLmiRDqBp8q-x1Kej5qpTVPDhR7YjPTYGYc2mdmwPL3wGEAfhZ9t7cfiurBE5K6S0X-24Z8dAwNVtXO0uHBU0-f1fzdtRJWATdHx4kXNl5JtdIRHZws12arm9ebFK8S0xSDefZWxWEksq1Fnfe8ZgHHd2wg3P1-E34cEjF0H7sZpZT_GyDBZ7Xrp_yk8cnJ2Zv-juD0T8EBtRw3CuA56KzsmTEMzDlDH7Y-BhcdNcchUboMXQpFVcagb637Z1vE-GyfOyjU-XLFp718la6FXil7sNKV8uvVHi4ztt7Zctekn50FOJY4ouPGv9ia_whdfUVtTnAQ9SCg8UYWFCjb4rPCRllZdIV36QVnrBZHN8nKLijd2qdZvG57iSElU

The colour images of individual stones are given from the website of Thanjavur Tamil university article posted by one of the team members

Admin · Guru

தாதப்பட்டி நெடுநிலைக் கல்

முனைவர் மா.பவானி
உதவிப் பேராசிரியர்
கல்வெட்டியல் துறை

அமைவிடம் : திண்டுக்கல் மாவட்டம்
நிலக்கோட்டை வட்டம் - விவசாய நிலத்தில் கிடைத்த துண்டுக் கல்வெட்டு

கல்வெட்டுப் பாடம்: அடியோன் பாகற்பாளிய் கல்

சிறப்புகள் (தாதப்பட்டி நடுகல்):

சங்கத் தமிழ் இலக்கியங்களில் உள்ள நடுகல் பற்றிய செய்திகள் (எழுத்துடை நடுகல், கூறுளி குயின்ற கோடுமா எழுத்து ) உண்மையே என மெய்பித்தது. இதுவரை அவை ஓவியங்களைக் குறிக்கின்றன வரி வடிவங்களை அல்ல என்ற கருத்தும் நிலவியது.
• இதுநாள் வரை கி.பி 6 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த வட்டெழுத்துப் பொறிக்கப்பட்ட இருளப்பட்டி நடுகல் கல்வெட்டே காலத்தால் முந்தியது என்ற கூற்று மாற்றப்பெற்றுள்ளது.
• நெடுநிலைக் கல்லில் எழுத்துக்கள் கிடைத்திருப்பினும் இதுவே முதல் முறையாகும்.

மேலும் சில செய்திகள்:

180 செ.மீ. உயரமும் 60 செ.மீ அகலமும் கொண்டது.. இதன் தொடக்கப்பகுதி உடைந்துள்ளதால் தொடக்க எழுத்துக்களை அறியஇயலவில்லை. '' ...ன் அடியோன் பாகற்பாளிய் கல் ''என்று பொறிக்கப்பெற்றுள்ளது. ஒரு தலைவனின் (தலைவனின் பெயர் உடைந்துள்ளது) அடியோன் ஆகிய பாகல் என்பவர்க்காக எடுக்கப்பெற்ற கல், என்பதே இதன் பொருள். ''அடி ஓன்'' என்பதை அடிமக்களைக் குறிக்கலாம் என ''அடியோர் பாங்கினும் வினைவலர் பாங்கினும்'' என்ற தொல்காப்பிய நூற்பாக்கொண்டு (தொல் :25) ஊகிக்கிறார் கா. ராஜன்.

Admin · Guru

Admin · Guru

Mangulam%2Band%2BJaina%2Binscriptions%2B

Admin · Guru

Mangulam%2Band%2BJaina%2Binscriptions%2B

Admin · Guru

5dd%2Bpuliman%2Bkombai.jpg

Admin · Guru

5dd%2Bpuliman%2Bkombais.jpg

5dd%2BThathappaddi.jpg

Admin · Guru

Sati is an obsolete funeral custom where a widow immolates herself on her husband's pyre. Important word to be noted is that, its self-immolation.

Yes, there are (direct or indirect) references to Sati in ancient Tamil literature:

Poem from Purananooru (246) written by Perum Koppendu, wife of King Bhutha Pandiyan

பல் சான்றீரே பல் சான்றீரே
செல்கெனச் சொல்லாது ஒழிகென விலக்கும்
பொல்லாச் சூழ்ச்சிப் பல் சான்றீரே
அணில் வரிக் கொடுங்காய் வாள் போழ்ந்திட்ட
காழ் போல் நல் விளர் நறு நெய் தீண்டாது 5
அடை இடைக் கிடந்த கை பிழி பிண்டம்
வெள் எள் சாந்தொடு புளிப் பெய்து அட்ட
வேளை வெந்தை வல்சி ஆகப்
பரல் பெய் பள்ளிப் பாயின்று வதியும்
உயவல் பெண்டிரேம் அல்லேம் மாதோ 10
பெருங்காட்டுப் பண்ணிய கருங்கோட்டு ஈமம்
நுமக்கு அரிது ஆகுக தில்ல எமக்கு எம்
பெருந்தோள் கணவன் மாய்ந்தென அரும்பு அற
வள் இதழ் அவிழ்ந்த தாமரை
நள் இரும் பொய்கையும் தீயும் ஓரற்றே.

Translation:

You noble men! You noble men!
You don’t let me go, you don’t let me die,
you scheming noble men!
I am not a woman who desires to eat old rice with
water squeezed out and placed on leaves,
without fragrant ghee as pale as the seeds of a curved
cucumber striped like a squirrel and split open with a
sword, along with vēlai leaves cooked with tamarind,
and white sesame seed thuvaiyal.
I am not one who wants to sleep on a bed of gravel,
without a mat.

The funeral pyre of black twigs might be fearful to you.
It is not fearful to me
who has lost my broad-shouldered husband.
A pond with thick-petaled, blooming lotus blossoms
and a fire are both same to me!

This queen, the wife of Ollaiyūr Thantha Pāndiyan PoothaPāndiyan did not desire widowhood, even though she was requested by elders to rule the country. She came from an ancient clan and was politically astute. She decided that the funeral pyre was better than living as a widow.

Purananooru (62) written by Kazhathalaiyaar

வருதார் தாங்கி அமர் மிகல் யாவது
பொருது ஆண்டு ஒழிந்த மைந்தர் புண் தொட்டுக்
குருதிச் செங்கைக் கூந்தல் தீட்டி
நிறம் கிளர் உருவின் பேஎய்ப் பெண்டிர்
எடுத்து எறி அனந்தர் பறைச் சீர் தூங்கப் 5
பருந்து அருந்துற்ற தானையொடு செரு முனிந்து
அறத்தின் மண்டிய மறப்போர் வேந்தர்
தாம் மாய்ந்தனரே குடை துளங்கினவே
உரை சால் சிறப்பின் முரைசு ஒழிந்தனவே
பன் நூறு அடுக்கிய வேறுபடு பைஞ்ஞிலம் 10
இடம் கெட ஈண்டிய வியன் கண் பாசறைக்
களம் கொளற்கு உரியோர் இன்றித் தெறுவர
உடன் வீழ்ந்தன்றால் அமரே பெண்டிரும்
பாசடகு மிசையார் பனி நீர் மூழ்கார்
மார்பகம் பொருந்தி ஆங்கு அமைந்தன்றே 15
வாடாப் பூவின் இமையா நாட்டத்து
நாற்ற உணவினோரும் ஆற்ற
அரும் பெறல் உலகம் நிறைய
விருந்து பெற்றனரால் பொலிக நும் புகழே!

The poem says that the Chera king Seraman Kudako Neduncheralaadhan and Chola king Peruvirakilli fought a deadly battle against each other and both died on the battle field. Their wives also died with them as they did not want to follow Kaimmai nonbu.

One more Purananooru poem written by Kuttuvan Keeranaar says

ஆடு நடைப் புரவியும் களிறும் தேரும்
வாடா யாணர் நாடும் ஊரும்
பாடுநர்க்கு அருகா ஆஅய் அண்டிரன்
கோடு ஏந்து அல்குல் குறுந்தொடி மகளிரொடு
காலன் என்னும் கண்ணிலி உய்ப்ப 5
மேலோர் உலகம் எய்தினன் எனாஅப்
பொத்த அறையுள் போழ்வாய்க் கூகை
சுட்டுக் குவி எனச் செத்தோர்ப் பயிரும்
கள்ளியம் பறந்தலை ஒரு சிறை அல்கி
ஒள் எரி நைப்ப உடம்பு மாய்ந்தது 10
புல்லென் கண்ணர் புரவலர்க் காணாது
கல்லென் சுற்றமொடு கையழிந்து புலவர்
வாடிய பசியர் ஆகிப் பிறர்
நாடுபடு செலவினர் ஆயினர் இனியே.

This poem describes the cremation of Ay Aindiran and his wives along with him.

Similarly details of about Sati in ancient Tamil literature can be found in Purananooru poems (245, 247, 256, 78 and 280). Poem 78 describes a women ordering for a larger size “Thaazhi - A burial vessel” to be buried along with her husband.

A Kurunthogai poem says

கருங்கட் தாக்கலை பெரும்பிறிது உற்றென,

கைம்மை உய்யாக் காமர் மந்தி

கல்லா வன் பறழ் கிளைமுதல் சேர்த்தி,

ஓங்கு வரை அடுக்கத்துப் பாய்ந்து உயிர் செகுக்கும்

சாரல் நாட! நடு நாள்

வாரல்; வாழியோ! வருந்துதும் யாமே!

Meaning: “On the death of its loving mate, a female monkey is imagined to hand over its young one to its kith and kin and perform sati by falling down from the top of a hill”

In Silappathikaaram and Manimekalai, Imayavaramban Nedunjcheraladhan fought a war with a contemporary Chola King, in which both the Monarchs lost their lives and their wives committed Sati.

Furthermore, there are some archeological evidences, which endorse the practice of Sati in Tamilnadu. Sati temples of 13th century are found in Ramanathapuram and Thoothukudi districts of Tamilnadu. An inscription from Kudimiyamalai near Pudukottai, also registers that 7 pots of gold were gifted in memory of a women who self-immolated her.

Though, the word “Sati” was not mentioned in ancient Tamil literature, we see that the act of self-immolation of women after their husband’s death was practiced in ancient Tamil culture.

It also makes me feel that the lives of widow were more miserable in those days. At many instances in Purananooru, we notice women fearing the miseries of “Kaimmai Nonbu (widow life)”. It is more likely that women chose to die than living a widow life. There was a practice prevalent among men to have more wives, but at the same time living with a single wife was practiced as good and accepted quality of society (Puram.71, 73, 245). Similarly, husband was considered as the sole partner, protector, mentor and even God for a wife. The virtuous women were even prepared to sacrifice their body, wealth and soul for the sake of their husbands. Many verses explicitly point out that their hair of a woman should only be touched by her husband and not by others. Thus, belief led to the shaving off hair, after the death of her husband as a part of kaimmai nonbu (penance of widowhood), if a woman did not want to perform sati. The cruel practice of kaimmai nonbu was described in many places. This includes shaving off of hair, removal of bangles and other ornaments, eating tasteless food prepared with a kind of low quality rice mixed with tamarind, bathing in cold water and sleeping on grass spread on the floor. And there are references in Purananuru describing how women prefer to die along with their husbands than to follow kaimmai nonbu.

However, nowhere it is mentioned that the “Sati” was performed by force or committed against the will of the women.

New Indian-Chennai News + more

Puliman Kombai

புலிமான் கோம்பை - சங்ககால நடுகல்

Stone with Tamil Brahmi script lies forgotten