New Indian-Chennai News + more

 

                                 இனிய காண்கிதன் இயல்புணர்ந் தோரே’ (புறநானூறு - 194)

 ஊழ்?

                மனித ஆற்றலை கடந்த ஒரு சக்தி உலகினை ஆட்டிப் படைப்பதாக தமிழன் உணர்ந்தான். அது ஓர் ஒழுங்கியல் நெறியில் ஒழுகிவருவதால் `ஊழ்’என்று பெயரிட்டான். அது மலைச் சரிவில் ஓடும் ஆற்றைப் போன்றதாம். அவ்வெள்ளத்தில் அகப்பட்டது போன்றே உயிர்கள். அந்த ஊழை பழகிக் கொண்டு நட்பாக்கிக் கொள்ள வேண்டுமாம். ஒருவரை ஒருவர் குற்றம் சாட்டுவதில்லை பயனில்லை. எந்த ஊரும் தமது ஊர்தான். எந்த நாடும் நமது நாடுதான். நாம் ஒருவரிடமும் பகை கொள்வது ஆகாது. எல்லோரையும் தமது உறவினர்களாகவே மதிக்க வேண்டும். பெரியன் என்று புகழ்வது, சிறியவன் என்று இகழ்வதும் கூடாது. ஒருவனை ஒருவன் ஆக்கவும் முடியாது. அழிக்கவும் முடியாது. இன்பமும், துன்பமும் ஒருவர் கொடுத்து பெறுவனவல்ல. அது, நமது செயலிலே வருவன.

தெளிந்த வாழ்வு

                இறப்பைப்    பற்றி     அஞ்சவேண்டியதில்லை     என்று    பிறந்தோமோ   அன்றே

இறப்போம் என்பது நிச்சியமாகிவிட்டது. இறப்பு என்பது புதிதன்று. அது ஒரு சிலருக்கே உரியதுமன்று. ஆறிலும் சாவுதான், நூறிலும் சாவுதான். நமக்கு இடுக்கண் வரும்போது மனதைத் தளரவிடுதல் கூடாது. வாழ்விலும், தாழ்விலும் ஒத்த மனத்தாராய் ஒழுகப் பயலுதல் வேண்டும். கடமையை சரிவரச் செய்து நல்லனவற்றிலே நாட்டம் செலுத்தினால் வந்த துன்பம் தானாக மறைந்துவிடும். தடுக்க முடியாத ஊழையும் ஏவலின் வரையிலே நிறுத்திவிடலாம். இவ்விதம் வாழ்க்கையை அறிந்து தெளிந்து வாழ்ந்தவன் தான் புறநானூற்று தமிழர்கள்.

                                `யாதும் ஊரே யாவருங் கேளிர்

                                தீதும் நன்றும் பிறர்தர வாரா

                                . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . .

                                . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .  . . . . . . .

                                பெரியோரை வியத்தலு மிலமே

                                சிறியாரை யிகழ்ந்த லதனினு மிலமே’                     (புறநானூறு -182)

உழவு

                மக்கள் உயிர் வாழ்வதற்குரிய இன்றியமையாதவை உணவு. தொழில்களுக்கெல்லாம் உயிர்நாடியானது உழவுத் தொழில். உழுவார் மற்றத் தொழிலாளர்க்களுக்கெல்லாம் அச்சாணி. உலகத்திற்கே உழவன் தான் ஆணி ஆகிறான்.  பசிவந்திடப் பத்தும் பறந்து போய்விடும். இந்தக் கொடுமையிலிருந்து– உறுபசியிலிருந்து – மக்களைக் காப்பாற்றுவது உழவுத் தொழிலே ஆகும்.`பொருபடை தரூஉம் கொற்றமும் உழவர் ஊன்றுகால் மருங்கின் ஈன்றதன் பயனே’ எனப் புறநானூறு கூறுவதால் மன்னனது வெற்றிக்கும் புகழுக்கும் உழவர்கள் காரணமாவர். மன்னர்கள் ஏரி, குளம், வாய்க்கால்களை வெட்டி உழவுத் தொழிலை வளப்படுத்தினர். கரிகாலன் காடு கொன்று நாடாக்கிக் குளம் தொட்டு வளம் பெருக்கினான். குடபுலவியனார் என்னும் சான்றோர்,

                                `நீரின்ற மையா யாக்கை யெல்லாம்

                                உண்டி கொடுத்தோர் உயிர் கொடுத்தாரே

                                உணவெனப் படுவது நிலத்தொடு நீரே

                                நீரும் நிலனும் புணரியோ ரீண்டு

                                உடம்பும் உயிரும் படைத்தி சினோரோ

                                வித்தி வானோர்க்கும் புன்புலங் கண்ணகன்

                                . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

                                தள்ளா தோரி வண்தள்ளா தோரே’                               (புறநானூறு - 77)

என உழவுத் தொழிலின் மேன்மையினையும், அதனைப் பெருக்கும் வழியினையும் பாண்டியன் நெடுஞ்செழியனுக்கு எடுத்துரைக்கிறார்.

ஆடை

                தமிழன் உணவுக்கு அடுத்தபடியாக மனிதனது இன்றியமையாதது உடை என வைத்துள்ளான். ஆடையில்லா மனிதன் அரை மனிதன் ஆவான். வரலாற்றுக் காலத்திற்கு முன்பிருந்தே தமிழர் ஆடை நெய்தலில் புகழ்ப்பெற்றனர். பாபிலோன் கல்வெட்டு ஒன்றில் இந்தியாவில் இருந்து ஏற்றுமதியான பொருள்களின் பெயர்கள் உள்ளன. அது தமிழ்நாட்டில் நெய்யப்பட்ட ஆடையைக் குறிக்கும் சொல்லாகும். பன்னெடுங்காலமாக ஆடைகள் ஏற்றுமதி செய்யப்பட்ட வரலாறு உண்டு.

வகைகள்

                பருத்தி ஆடை தோன்றுவதற்கு முன்பு இயற்கையாலான தோலாடை,மரப்பட்டையாடை, இலையாடை முதலிய ஆடைகளைப் பயன்படுத்தினர். பிற்காலத்தில், பருத்தியினால் நூல் நூற்று ஆடை நெய்யத் தொடங்கினர். அறுவகை வாணிகன் இளவேட்டனார் சிறந்த புலவராகவும் திகழ்ந்தார். பெரிய நகரங்களில் நெசவாளர் தெருவுகள் இன்றும் காணலாம். ஆடை நெய்வதற்குப் பட்டும், மயிரும் பயன்பட்டன.

                பெண்பாலார் நீண்ட  ஒற்றைஆடை உடுத்தி வந்தனர். இவ்ஆடைகள் மக்களது செல்வ நிலைக்கும், தகுதிக்கும் தக்கபடித் தரந்தரமாய் இருந்தன. கூறை, நல்லாடை, பட்டாடை என மூன்று தரங்கள் திவாகர நிகண்டில் குறிக்கிறது. வறுமையினால் வருந்தி ஒருவனது ஆடையினைப் புறநானூறு,

                                `வேற்றுஇழை நுழைந்த வேர்நனை சிதாஅர்’       (புறநானூறு - 69)

                என்று குறிப்பிடுகிறது. இதற்கு மாறாகச் செல்வத்தில் மகிழும் மன்னர் முதலியோருடைய ஆடை,

                                `போதுவிரி பகன்றைப் புதுமலர் அன்ன

                                அகன்ற கலிங்கம் உடீஇச் செல்வமும்’     (புறநானூறு - 393)

என்று   நல்லிறையனார்    பாடியுள்ளார்.    தற்காலத்தார்    வழங்கும்    உடுப்பு பண்டைக்

காலத்தார் அறியாத உடைகள். தமிழகத்திற்கு வந்த யவனர்கள் சட்டை அணிந்திருந்தனர். அவரது சட்டையை `மெய்ப்பை’ என்றழைத்தனர். ஆடைகள் மென்மையும், நேர்த்தியும் கொண்டு விளங்கின. பாம்பின் மேல் தோல் போன்றும், மூங்கிலின் உட்புற வெண்தோல் போன்றும் ஆடைகள் இருந்தன. அவற்றின் இழைகள் கண்ணுக்குத் தெரியாதவனாய் விளங்கின.

                                `புகைவிரிந் தன்ன பொங்குதுகில் உட்கி’

                                `ஆவி யன்ன அவிர்நூற் கலிங்கம்’

என்று புறநானூறும் பல சான்று பகர்கின்றன.

 

தச்சுவேலை

                தச்சர் `மரங்கொல் தச்சர்’ என்றழைக்கப்பெற்றனர். இவர்கள் கலை நுணுக்கமும் பயின்றவராய் விளங்கினர். வீடுகளின் நிலைகள் கலை நுணுக்கங்களோடு செய்யப்பெற்றன. நிலையின் மேற்பகுதியில் இருபுறமும் செங்கழுநீர்ப் பூவைத் தாங்கிய பிடிகளைக் கொண்ட திருமகள் உருவத்தை அமைத்தனர் என்று நெடுநல்வாடை கூறுவதோடு அரசமாதேவியின் கட்டிலின் வனப்பை நாற்பது ஆண்டுகள் நிறைந்ததும் போரில் இறந்ததுமான களிற்றின் கொம்புகளைச் சீவி, கூரிய சிற்றுளியால் பெரிய இலைத் தொழிலை இடையிடையே அமைத்து நிறை சூலியின் பால்கட்டிய மார்பு போலத் திரண்ட குடத்தையும், உள்ளிப் பூண்டு போன்ற கடைசலையும் கொண்ட கால்களைப் பொருத்தி மூட்டுவாய்த் தகடுகளை அணியால் தைத்து அழகாகத் தொடுத்த முத்துக் குஞ்சங்களைச் சுற்றிவரத் தொங்கவிட்டு, புலியின் வரியைக் கொண்ட பொலிவு பெற்ற கச்சினாலே தகடு மறையும்படி நடுவிடம் முழுவதும் பின்னி அமைக்கப்பட்ட கட்டில் என்றும் கூறுகின்றது.

தேர் வேலை

                மன்னர்களுக்குத் தேவையான தேர்களையும் தச்சர்கள் செய்து கொடுத்தனர். ஒருநாளில் எட்டுத் தேர்களைச் செய்ய வல்ல தச்சர்கள் முற்காலத்திருந்தனர்

என்பதை,

                                `எம்முளும் உளனொரு பொருநன் வைகல்

                                எண்மடர் செய்யும் தச்சன்

                                திங்கள் வலித்த காலன் னோனே’

என்னும் வரிகளைக் கொண்டு அறியலாம். படகுகளையும், கலையழகோடு செய்தனர். கரி முகமும், அரிமுகமும் கொண்ட அம்பிகள் சிலம்பிலும் பேசப் பெறுகின்றன. நாவாய், வங்கம் போன்ற பெருங்கலங்களை செய்துள்ளனர்.`நளியிரு முந்நீர் நாவாய் ஒட்டிவளி தொழிலாண்ட உரவோன்மருக’ என்ற வரிகள் கருதத்தக்கன. இன்னும், பண்டைத் தமிழர்கள் மட்கலத் தொழில்,பாய்முடைதல், ஆடை வெளுத்தல், வலியல் அறுத்தல் எனப் பல தொழில்கள் புறநானூற்று காலத்தில் தமிழர்கள் கற்றுணர்ந்து தொழில்புரிந்துள்ளனர்.

சாதியின்மை

                பிறப்பில்   சாதிவேறுபாடு   கிடையாது.   பிறப்பொக்கும்    எல்லா உயிர்க்கும்

என்னும் வரி உணர்த்துகின்றன. ஐந்திணை நில மக்கள் தொழிலாலேயே பிரிக்கப்பட்டனர். குறவர், இடையர், உழவர், பரதவர், எயினர் இவர்களைத் தவிர பாணர், கூத்தர் பொருநர் ஆகிய கலைஞர்களும் வாழ்ந்தனர். பாணன், பறையன்,துடியன், கடம்பன் என்போர் ஒரே இனத்தவராவர். இவர்கள் நன்மை, தீமைகட்குப் பறையும் துடியும் முழக்கினர். மன்னரின் செய்திகளை அறிவித்தனர். புலையர்,இழிசினர், இழிபிறப்பாளர் என்றெல்லாம் புறநானூறு குறிப்பிடுகின்றது.

தொழில்கள்

                புறநானூற்றில் மக்கள் வாழ்க்கைக்குத் தேவையான பல தொழில்களையும், தச்சர், கொல்லர், கம்மியர், வண்ணார், குயவர் எனக் குறிக்கப்படுகிறது. இவர்களெல்லாம் தனித்தனிச் சாதியினர் என்று கூற முடியாது. அன்று ஒழுக்கம் உடையவன் உயர்ந்தவனாகக் கருதப்பட்டான். ஒழுக்கம், கல்வி அறிவினால் சாதிவேறுபாட்டைக் களைந்தனர் எனலாம். குறவர் குடியினர் முதல் மன்னர் குடியினர் ஈறாகப் பலரும் கல்வியில் சிறந்திருந்தனர். வெண்ணிக்குயத்தியார், குறமகள் இளவெயினி போன்றோர் கல்வி அறிவால் பெருஞ்சிறப்புற்று இருந்தனர். பாணர் குலத்து அவ்வையாரின் பெருமையை உலகே அறியும்.

விஞ்ஞானம்

                பண்டைத் தமிழர் பண்பட்ட வளமார்ந்த வாழ்வை பெற்றிருந்தனர். வாழ்வில் கொழித்த சிறந்த எண்ணக்குவியல்களின் செம்மைத் தொகுப்பே அகப்புற இலக்கியங்கள். `எல்லாத் துறையும் இதன்பால் உள’ என்று சொல்லுமளவிற்கு அனைத்துத் துறைகளும் தன்னகத்தே கொண்டு தனிப்பெருமையுடன் திகழ்கின்றன. மனிதன் உணர்வுகளால் ஆக்கப்பட்டாலும் உணர்வை அடிப்படையாகக் கொண்டு அறிவுபூர்வமாக இயங்குவது அறிவியலாகும். மனித மனம் பண்பட்ட அன்றே அறிவியல் தோன்றிற்று. அறிவியல் சங்க காலத்தில் வளராவிட்டாலும்கூட அதன் கூறுகள் சங்க இலக்கியத்தில் இருக்கின்றன.

                                `மாட்சியிற், பெரியோரை வியத்தலும் இலமே

                                சிறியோரை இகழ்தல் அதனினும் இலமே’             (புறம்நானூறு -192)

                                `குணம் நாடிக் குறறமும் நாடி யவற்றுள்

                                மிகைநாடி மிக்க கொளல்’

என  வரும்   சங்க இலக்கிய   வரிகள்  அறிவியல் மாட்சியின் சாட்சியாகும். நிலம், நீர், தீ,வளி, வான் என்னும் பஞ்ச பூதத்தால் ஆனக் கலவையே உலகமாகும். அவற்றின் பண்புகளையும் அவற்றால் ஏற்படும் நலந்தீங்குகளையும், அவற்றை வாழ்க்கைக்குப் பயன்படுத்துமாறு செய்யும் உபாயங்களையும் ஆய்ந்தறியும் அறிவே அறிவியல் ஆராய்ச்சியின் தொடக்கம் அல்லது கரு எனக் கருதலாம்.

அணு

உலகில் உள்ள பொருள் அனைத்தும் அணுவால் ஆனவை என்பதும், அணு என்பது ஒரு பொருளின் மிக நுண்ணிய கூறு என்பதும், அந்நுண்ணிய கூற்றையும் பல நுண்கூறுகளாகப் பகுக்கலாம் என்பதும் தமிழ் நூலார் அறிந்து அணு உண்மையாகும்.

மருத்துவம்

                தமிழர் தம் பண்பட்ட வாழ்வில் மருத்துவத் துறையும், துறையில் பெயர் போன

சான்றோர்கள் பலர் இருந்தனர் என்பதற்கு `மருத்துவன் தாமோதரனார்’ என்ற பெயரே சான்றாகத் திகழ்கின்றது. துன்பம் தரத்தக்கவை யாவும் நோய் என்றே குறிப்பிட்டனர்.

                நோயினைப் பிணி என்ற பெயராலும் வழங்கினர். `பசி வந்திடில் பத்தும் பறந்துபோம்’ என்பது பழமொழி. நோய்களில் எல்லாம் கொடி நோயாகப் பசியே முதன்மையாக விளங்குகிறது. பசிப்பிணி மருத்துவன் என்ற பட்டத்தை ஒரு வள்ளல் பெற்றுள்ளான். இவ்வுண்மையைச் சோழன் குளமுற்றத்துத் துஞ்சிய கிள்ளி வளவன்.

                                `பசிப்பிண மருத்துவ னில்லம்

                                அணித்தோ சேய்த்தோ கூறுமின் எமக்கே’             (புறநானூறு - 173)

எனப் பாணர் கூற்றில் வைத்துச் சிறுகுடி கிழான் பண்ணனைப் பாராட்டியதினின்றும் அறியலாம்.

                                `உறுபசியும் ஓவாப் பிணியும் செறுபகையும்

                                சேராதி யல்வது நாடு’                                            (குறள் – 374)

என்பது வள்ளுவர் வகுத்த இலக்கணமாகும்.

மருந்து

போர்களத்தில்    வீரன்      ஒருவனது    புண்ணை ஆற்றுவதற்கு அத்திப்பால்

சிறந்த மருந்தாகப் பயன்பட்டது தெரிய வருகின்றது.

                                `இறையுறு விழுமந் தாங்கி யமரகத்து

                                இரும்புசுவைக் கொண்ட விழுப்பு ணோய்தீர்ந்து

                                மருந்துகொள் மரத்தில் வாள்வடு மயங்கி

                                வடுவின்று வடிந்த யாக்கையன்’                   (புறநானூறு - 180)

இப்புறநானூற்றுப் பாடல் வழியில் அறிவியல் புலப்படுகிறது. அறுவை மருத்துவப் பண்பும் இருந்திருக்கின்றது. அடிக்கடிப் போர் நடந்தால் புண்பட்டோருக்கு அறுவை மருத்துவம் செய்ய வேண்டி வந்தது. `மிடற்றில் ஈரம் புலராத பசும்புண்’ என்ற தொடர் குறிப்பிடுகிறது. `அழுந்துபடு விழும்புண் வழுப்புவாய் புலரா’ என்று நீண்ட நாட்களாக ஆறாத ஆழமான புண்ணைப் பற்றிக் குறிப்பு உள்ளது. புண்ணில் வைத்த பஞ்சியையும் களையாத துணியுடையவர் என்பதை,

                                `. . . . . . . . . . . . . . . . . குருதி யோட்டி

                                கதுவாய் போகிய துதிவா யெஃகமொடு

                                பஞ்சியுங் களையாப் புண்ணர்’

 

என்ற நற்றிணை வரிகள் விளக்குகின்றது. இவ்வரியால் அடிப்பட்ட புண்ணுக்கு மருந்திட்டுப் பஞ்சு வைத்துக் கட்டும் வழக்கம் இருந்துள்ளமை தெரிகின்றது. பதினெண்கீழ்க்கணக்கில் சிறுபஞ்சமூலம், திகரிகடுகம், ஏலாதி என்னும் மூன்று நூல்கள் மருத்துவப் பெயர் கொண்டுள்ளமை நோக்கத்தக்கது.

வான்இயல் ஆய்வு

                பண்டைத்தமிழர்   வான   இயல்    அறிவிலும் சிறந்து விளங்கினர். இக்கருத்தை

சிலேட்டர் முதலான அறிஞர்கள் பாராட்டியுள்ளனர். தமிழர்தம் வானநூலறிவு பண்டைய இலக்கண இலக்கியங்களால் புலனாகிறது. ஆறு பெறும்பொழுதும்,சிறுபொழுதும் பிரித்துள்ள பான்மையைக் காணலாம். பருவ காலச் சிறப்பினையும், ஏற்படும் இயற்கை மாற்றங்களையும் தமிழர் நன்குணர்ந்திருந்தனர். வெறுங்கண்ணாலே வானத்தை நோக்கி மழைபெய்யும் காலம் கண்டறிவோர் கணியர், அறிவர் என்று பெயர் பெற்றனர். நாள், கோள் பற்றிப் புறத்திணை இயல் பேசுகின்றது. ஒருவர் பிறந்த நாளில் திங்களை அடுத்து எந்த மீன் நிற்கிறதோ அதுவே அவரது நாண்மீன் எனப்படும். அதற்கு ஏற்ப அவர்களது வாழ்வில் நல்லவை கெட்டவை நிகழும் என்பதே சோதிட நூல் கொள்கை. தமிழர்கள் விண்ணில் மதி செல்லும் வட்டத்தை இருபத்தியேழு கூறுகளாய் பகுத்துள்ளனர். அந்த விண்மீன்களின் தொகுதியை`மதிசேர் நாண் மீன்போல’ என்றும், திங்களைச் சேர்ந்த நாளாகிய மீனை ஒப்ப என்றும் பொருள் கூறுவர்.

                முழுமதிநாளை உவாநாள் என்று அழைத்தனர். உவா நாளன்று ஞாயிறும், திங்களும் எதிரா நிற்கும். திங்கள் தோன்றும் பொழுதில் ஞாயிறு மறையும். இதனை,

                                `உவவுத்தலை வந்த பெருநாள் மையத்து

                                இருசுடர் தம்முன் நோக்கி ஒருசுடர்

                                புன்கண் மாலை மலைமறைந் தாங்கு’

என்கிறது புறநானூற்றுப் பாடலின் உவமை ஒன்று. வெள்ளி எனும் விண்மீன் தென்புலத்திற் செல்லுமாயின் மழை வராது என்பது தமிழர் கண்டறிந்த உண்மையாகும்.

                                `வெள்ளி தென்புலத் துறைய விளைவயல்

                                பள்ளம் வாடிய பயனில் காலை’                   (புறநானூறு - 339)

என்பதை காணலாம். தூமம் என்னும் வால் நட்சத்திரம் தோன்றுவதும் சனி மீன் புகைவதும் தீக்குறிகளாக் கொள்ளப்பட்டன. பாரியின் பறம்பு நாட்டு வளத்தைக் கூற வந்த கபிலர்,

                                `மைம்மீன் புகையினுந் தூமந்தோன்றினும்

                                தென்றிசை மருங்கினும் வெள்ளி யோடினும்

                                வயலக நிறையப் புதற்பூ மலர்’                                      (புறநானூறு -117)

என்பதை கவனிக்கத்தக்கதாகும். இவ்வாறு பல்வேறு சான்றுகளோடு வானவியல் கருத்தினைப் புறநானூற்றுப் பாடல்களில் அறியலாம்.