New Indian-Chennai News + more

டிஎன். சேஷனைப் போல் இல்லாமல், மிகவும் இனிய மென்மையாக பேசும் அதிகாரியாகத் தெரிபவர் வினோத் ராய். எங்கள் நிறுவனத்தில் படித்த மாணவர்களுக்குப் பட்டம் கொடுக்கும் நிகழ்ச்சிக்கு அவர் வந்திருந்தபோது,  வினோத் ராயிடம் சேஷன் அளவு  துணிச்சலாக அரசை எதிர்க்க வில்லையே என்று எங்கள் இயக்குனர் குறிப்பிட்டார். அதற்குப் பதிலளித்த வினோத் ராய், அரசியல் சாசனம் அனுமதிப்பதைத்தான் செய்து கொண்டிருப்பதாகக் கூறினார். முதல் நிலையிலேயே மத்திய தலைமை கணக்குத் தணிக்கை அலுவலகத்தின் கண்டுபிடிப்புகளில் 90 சதவிகிதம் கைவிடப்படுவதாக பிரணாப் முகர்ஜி பகிரங்கமாக அறிவித்தது குறித்து அவர் என்ன சொல்லவிருக்கிறார்? “ஆம். ஒருவகையில் திரு. முகர்ஜி சொன்னது சரி. எங்கள் அலுவலகம் பல கேள்வி களை எழுப்புகிறது. பெரும்பாலான பிரச்னைகளுக்கு முதல்கட்டத்திலேயே திருப்தியான பதில்கள் கிடைத்து விடுகின்றன” என்று அமைதியாகவும், உறுதியாகவும் சிறிதும் சந்தேகமின்றி கூறினார். கொஞ்சம் பலவீனமாக இந்த நிலை தோற்றமளிக்கவில்லையா? இருக்கலாம். அவர் அரசியல் சாசனம் தனக்கு அளித்திருக்கும் வரம்புகளை மெதுவாக நெகிழ்த்துகிறார். அதை மறுவரையறை செய்து அரசை சத்தமாக பதில் அளிக்குமாறு வலியுறுத்துகிறார். இது எனக்கு மிகவும் பிடித்திருக்கிறது. எல்லா மனிதர்களும் ஒரே அணுகுமுறையை வைத்திருக்க முடியாது. தற்போதைய தேர்தல் ஆணையரான திரு. குரேஷி மென்மையாகப் பேசும் இயல்புடைய இசை விரும்பும் நபராவார். ஆனால் பீகார், வங்காளம் மற்றும் உ.பி. போன்ற ரத்தம் வடியும் இடங்களில் ஜனநாயகத்தை தழைக்கச் செய்திருக்கும் மனிதராக மாறி இருக்கிறார். அதேபோன்றே மென்மையாகப் பேசும் அதிகம் வெளிச்சத்தை நாடாத ஆனால் நேர்மை, தைரியம் மற்றும் கடப்பாட்டுடன் வேலை செய்வதன் மூலம் மத்திய தலைமை கணக்குத் தணிக்கை அலுவலகத்தை இந்தியாவில் அனைவருக்கும் தெரிந்த பெயராக மாற்றியுள்ளார் வினோத் ராய். தற்போதைய அரசு அவரது அறிக்கைகளைப் பார்த்து பயம் கொள் கிறது. ஏனெனில் அதிகமாய்  சமூகக் கண்காணிப்பும் ஊழலும் இருக்கும் இச்சமயத்தில் இதன் அறிக்கைகள் நெருப்பைப் பற்றவைப்பவையாக உள்ளன. சிஏஜி என்னும் அலுவலகம் என்ன செய்கிறது? அதன் வேலை ஏன் இத்தனை முக்கியமாக இருக்கிறது? இந்திய கோடீஸ்வரர்களின் பின்னணியில் இருக்கும் அவமான கதைகளை இந்த அமைப்பு வெளிகொணர்கிறது. வரி செலுத்தும் மக்களின் பணத்தையும் நாட்டின் நலன்களையும் தனியாருக்கு தாரைவார்ப்பதையும் அது அம்பலப்படுத்துகிறது.

நான் என்ன சொல்லவருகிறேன்? போர்ப்ஸின் கோடீஸ்வரர் பட்டியலில் இந்திய தொழிலதிபர்கள் 30க்கும் குறையாமல் இருக்கிறார்கள். இவர்களின் சொத்து 200 பில்லியன் அமெரிக்க டாலருக்கு மேல்.( நமது மக்கள் ஆண்டு முழுவதும் சம்பாதிக்கும் பணத்தில் 15%).  இந்தப் பட்டியலில் உள்ளவர்களில் மூன்று பேர் உலகப் பணக்காரர்களின் 20 பேர் பட்டியலில் தொடர்ந்து உள்ளனர். இந்தியாவை மிஞ்சும் மற்றொரு பொருளாதாரமாக ஒன்று அல்லது இரண்டு அதிக கோடீஸ்வரர்களுடன் அமெரிக்கா மட்டுமே உள்ளது. ஆசியாவில் இந்தியா மட்டுமே அதிகமான கோடீஸ்வரர்களை வைத்துள்ளது. அதற்கு அடுத்து ஜப்பான் பல ஆண்டு அற்புதத்தின் கதையாக இருக்கிறது. நான் வெளிநாட்டுக்குச் செல்லும்போது இதைக் கேட்பர். அவர்களிடம் உள்ள பில்கேட்ஸ், வாரன் பப்பட் போன்ற கோடீஸ்வரர்கள் பல்லாண்டுகள் தங்கள் பிராண்டுகளின் புகழை உயர்த்தும் செயல்முறைகள், ஆய்வு மற்றும் மேம்பாட்டுச் செயல்பாடுகள் ஆகியவற்றின் மூலம் சர்வதேச சந்தைகளைப் பிடித்து கோடீஸ்வரர்கள் ஆயினர். ஆனால் அதே பூமியில் சர்வதேச சந்தையில் ஒரு பிராண்டுகூட இல்லாமல், நாம் எப்படி இத்தகைய கோடீஸ்வரர்களை உருவாக்கியுள்ளோம்? பிஸினஸ் வீக் - இன்டர்பிராண்டில் 100 சிறந்த பிராண்டுகளை ஆய்வு செய்ததில் ஒன்றுகூட இந்தியாவினுடையது அல்ல. இதில் எந்த அதிசயமும் இல்லை. ஜப்பானியர்கள், பிரெஞ்சுக்காரர்கள், சுவிஸ், ஜெர்மானியர்கள், இத்தாலியர்கள் அனைவரும் சந்தையில் நூற்றாண்டுக்கும் மேலாக போட்டியிட்டு பிராண்டுகளை உருவாக்குவதில் கடும் முயற்சி செய்து, ஆராய்ச்சி மற்றும் மேம்பாட்டில் முதலீடு செய்து போட்டியில் தோற்று, போராடி மீண்டும் உயர்ந்து தங்கள் வளத்தை உருவாக்கி கோடீஸ்வரர்களாகிறார்கள். இப்படியான நிலையில், எப்படி கோடீஸ்வரர் பட்டியலில் இந்தியர்கள் இடம்பிடிக்கின்றனர்? பதில் மிகவும் சுலபமானது. ஊழல்கள் மூலமே அந்த உச்சகட்ட இடத்துக்கு இந்தியர்கள் வருகின்றனர். அத்துடன் தேசிய வளத்தை கொள்ளையடித்து தனியாரின் கைகளில் கொடுப்பதன் மூலம் அவர்கள் கோடீஸ்வரர்களாகிறார்கள். ஒரு உலகளாவிய பிராண்டைக்கூட உருவாக்காமல் கோடீஸ்வரர் களாகிறார்கள். ஆம். அதுதான் உண்மை.

இந்தியா விடுதலை அடைந்த பிறகு, நமது தொழிலதிபர்களுக்கு ஏகபோகம் செலுத்துவதற்கான சந்தை வாய்ப்புத் தரப்பட்டது. லஞ்சம் ஆட்சி செலுத்தும் நமது அதிகாரவர்க்கம்தான் இதற்குக் காரணம். பின்னர் அந்த தொழிலதிபர்களுக்கு பொதுத்துறை வளங்களான இரும்பு போன்றவை மானிய விலையில் கொடுக்கப்பட்டன. அப்படி வாங்கிய தனியார் நிறுவனங்கள் பேருந்துகள் மற்றும் டிராக்டர்களை செய்து சந்தையில் சரியான விலைக்கு விற்றன. இப்படி கிடைத்த லாபமும் செல்வமும் தனியார் துறையின் வரவு கணக்குகளாக மாறின. இந்நிலையில் பொதுத்துறை நிறுவனங்கள் நஷ்டத்தைச் சந்திக்கும் தோல்விகரமான நிறுவனங்களாக மிஞ்சின. இப்படித்தான் நமது இந்திய வர்த்தக நிறுவனங்கள் வளர்ந்து ஏகபோகம் செலுத்தும் ஊழல் கோடீஸ்வரர்களை முதல்கட்டமாக உருவாக்கியது. இப்படியான முதல் சோதனை, நம்மை மூன்றாம் உலக நாடாக மூன்றாம் தரத்திலேயே வைத்த நிலையில், இரண்டாம் கட்ட வளர்ச்சி தாராளவாதத்துக்குப் பின்பு தொடங்கியது. வரி கட்டும் மக்களின் பணத்தில் பிரம்மாண்ட உள்கட்டுமானம் மற்றும் நிலவசதிகளுடன் கூடிய நஷ்டம் ஏற்படுத்தும் பொதுத்துறை நிறுவனங்களை அரசு விற்கத்தொடங்கியது. ஆனால் அதற்கு சரியான விலையை வைக்கவில்லை. ஏனெனில் தொழிலதிபர்களிடம் இருந்து பெறப்பட்ட லஞ்சமோ நமது கற்பனைக்கும் அதிகமானது. தனியார்மயமான உலகில் அளப்பரிய வழிகளில் லஞ்சம் வாங்கி பொதுத்துறை வளங்களில் பெரும்பாலானவற்றை விற்ற பிறகு, இந்திய அரசுதான் உலகளாவிய பணக்காரர்களை உருவாக்கும் போட்டியில் இறங்கியது.  ஐஐபிஎம் சிந்தனைக்குழுமத்தினர் தேசிய நில கொள்ளைச் சட்டம் என்று அழைக்கும் ‘சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்கள்’ என்ற பெயரால் நிலங்களை வழங்குவதன் மூலமும் கோடீஸ்வரர்கள் உருவாக்கப் படுகிறார்கள். அது இரண்டாம் அலைகற்றை விவகாரமாகவோ, நிலக்கரி சுரங்க விவகாரமாகவோ இருக்கலாம். கலிங்கா நகருக்கோ, குஜ்ஜாங்குக்கோ சென்று பார்த்தால் இந்த நிலைமை புரியவரும். கைவிரல்களுக்குள் அடங்கக்கூடிய சொற்ப நிறுவனங்கள் அளவற்ற நிலங்களையும், இயற்கை வளங்களையும் மலிவான விலைக்கு அரசியல்வாதிகளிடம் இருந்து பெற்று, வளங்களைக் கொள்ளையடித்துக் கொண்டிருப்பதைப் பார்க்கமுடியும். இவர்களில் இந்த நடவடிக்கைக்கு விலையாக ஆயிரக்கணக்கான ஏழை விவசாயிகளும், மீனவர்களும் தங்கள் பாரம்பரிய இடங்களிலிருந்தும் வாழ்வாதாரத்திலிருந்தும் வெளியேற்றப்படுகின்றனர். அரசு நிலத்தை கையகப்படுத்தும்போதெல்லாம் கடும் எதிர்ப்பும் யுத்தமும் ஏற்படுவதில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை.

இவை எல்லாம் துரதிருஷ்டவசமாக இந்தியாவின் கதையாக மாறிவிட்டது. இன்னமும் ஏராளமான நிலங்களும், இயற்கை வளங்களும் நாட்டை ஆளும் மரண வியாபாரிகளால் விற்கப்படாமல் உள்ளன. அந்த இடத்தில் நின்றுதான் நமது தலைமை கணக்குத் தணிக்கை அதிகாரி வினோத் ராய் உலகளாவிய கோடீஸ்வரர்கள் பட்டியலில் வளர்ந்து கொண்டிருக்கும் இந்திய கோடீஸ்வரர் களின் பின்னுள்ள ரகசியத்தை அமைதியாகவும், உண்மையாகவும் அம்பலப்படுத்திக்கொண்டிருக்கிறார். இதன்மூலம் சிஏஜியை அச்சத்திற்குரிய பெயராக அவர் மாற்றியிருக்கிறார்.

ஊழலை ஒழிப்பதில்தான் இந்தியா மற்றும் அதன் எதிர்காலத் தலைவர் இருவரின் எதிர்காலமும் உள்ளது. ஊழலை ஒழிக்க இந்தப் பட்ஜெட்டை பிரணாப் முகர்ஜி எப்படிப் பயன்படுத்தலாம்?

பிப்ரவரி 28, 1958:   “நாம் பயன்படுத்தும் நடைமுறை களை தொடர்ந்து மறுபரிசீலனை செய்யத் தயாராகும் வேளையில், அது அவசியமாக இருக்கும் நிலையில் நமது எல்லா பலத்தையும் பயன்படுத்தி, நமது வளங்கள் அனைத்தையும் பாதுகாத்து, வளர்ச்சியை திட்டமிட்டு உற்பத்தியை பெருக்கும்போதும் முற்போக்கான சமத்துவமான பகிர்வை முயற்சிக்கும்போதும் பெருந்திரளான நமது மக்களின் தரங்களை உயர்த்துகிறோம்.” ஜவஹர்லால் நேரு, மத்திய நிதியமைச்சராக.

பிப்ரவரி 28, 1970: “சமூகப் பொருளாதார அரசியல் ஸ்திரத்தன்மை என்பது உற்பத்தி சக்திகளில் வளர்ச்சி ஏற்படாமல் தேசிய வளத்தின் சேர்மானம் இல்லாமல் சாத்தியமில்லை என்பது பொதுவாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட கூற்றாகும். அத்துடன் அத்தகைய வளர்ச்சியும் வளத்தின் அதிகரிப்பும் சமூகத்தின் பலவீனமான பகுதியினர் நலமாக இல்லையெனில் நீடிக்காது.” இந்திரா காந்தி, மத்திய நிதியமைச்சராக.

பிப்ரவரி 28, 1987: “29 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாட்டின் நிதிநிலை அறிக்கையை சமர்ப்பிக்கும்போது ஜவஹர்லால் நேரு இந்த மன்றத்தில் பேசியது இது...  நமது எல்லா பலத்தையும் பயன்படுத்தி நமது வளங்கள் அனைத்தையும் பாதுகாத்து வளர்ச்சியை திட்டமிட்டு உற்பத்தியைப் பெருக்கும்போதும் முற்போக்கான சமத்துவமான பகிர்வை முயற்சிக்கும்போதும் பெருந்திரளான நமது மக்களின் தரங்களை உயர்த்துகிறோம். எங்களது அடிப்படையான நோக்கங்களாக இருப்பது வறுமை ஒழிப்பு மற்றும் வலுவான நவீன தன்னிறைவான சுயேட்சையான பொருளாதாரத்தை உருவாக்குவது” ராஜிவ் காந்தி, மத்திய நிதியமைச்சராக.
உங்களில் சிலருக்கு எப்படி மேற்சொன்ன மூன்று முன்னாள் பிரதமர்களும், மத்திய நிதியமைச்சர் பொறுப்பையும் சுமக்க நேரிட்டது என்பது தெரிந்திருக்கும். இந்த சுவாரசியமான வரலாற்றை தெரியாதவர்களுக்கு ஒரு சின்ன பின்னோட்டம். 1958-ல் முந்ரா ஊழலில் அப்போதைய நிதியமைச்சர் டி.டி. கிருஷ்ணமாச்சாரிக்கு தொடர்பிருப்பதாக நேருவின் மருமகனும் இந்திரா காந்தியின் கணவருமான பெரோஸ் காந்தி கேள்வி எழுப்பினார். இதனால் 1958 பிப்ரவரியில் டி.டி.கே. ராஜினாமா செய்தார். தாற்காலிகமாக நேரு நிதியமைச்சர் பொறுப்பையும் ஏற்றுக்கொண்டார். 1969-ல் காங்கிரஸ் கட்சி பிளவுண்டது. அப்போதைய மத்திய நிதியமைச்சர் மொரார்ஜி தேசாய் பதவியிலிருந்து விலகிவிட்டார். தேசாய் விலகிய பிறகு இந்திரா காந்தி நிதியமைச்சர் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டார். இந்திராவுக்கும் ராஜிவ் காந்திக்கும் விசுவாசமான ஆதரவாளராக இருந்த வி.பி. சிங், 1987-ல் பட்ஜெட்டை சமர்ப்பிக்கத் தயாரானார். ஆனால் ராஜிவ்காந்தி சிங்கை மாற்றிவிட்டு தானே பட்ஜெட்டை சமர்ப்பித்தார். சில வாரங்களிலேயே போபர்ஸ் ஊழல் அவரை குறிவைத்தது.

இம்முறை  எனது 12வது தொடர்ச்சியான மாற்று பட்ஜெட்டை சமர்ப்பிக்க இருக்கும் நிலையில், ஏன் நான் வரலாற்றை எழுதுகிறேன் என்று உங்களில் பலர் யோசிக்கலாம். இந்த பட்ஜெட்டுக்கான தலைப்பான ராகுல் காந்திக்கு ஒரு பட்ஜெட் என்ற தலைப்பைக் குறித்து நீங்கள் சிந்திக்கக்கூடும்.  இரண்டாவதை முதலில் கூறிவிடுகிறேன். ஆகஸ்டு 2010&ல் திடீரென்று ராகுல் காந்தியின் அலுவலகத்திலிருந்து  அழைப்பு வந்தது. நான் அவரைப் பார்க்க எந்த வேண்டுகோளையும் விடுத்திராததால் ஆச்சரியப்பட்டேன். இருந்தாலும் சென்றுபார்க்கலாம் என்று கருதினேன்.  அவருடன் நிகழ்ந்த சிறிய சந்திப்பில் அவர் என்ன செய்யவேண்டும் என்று  நான்  விரும்புவதாக கேட்டுக்கொண்டே இருந்தார். நான் இதுபற்றி எந்த எதிர்பார்ப்பும் இல்லாமல் சென்றிருந்ததால், ஐஐபிஎம் சிந்தனைக் குழுமம் ஒவ்வொரு ஆண்டும் சமர்ப்பிக்கின்ற மாற்று பட்ஜெட் பற்றிக் குறிப்பிட்டேன். அதுபற்றி நிறைய கேள்விகள் கேட்டார். அடுத்த முறை என்னுடைய மாற்று பட்ஜெட்டின் ஒரு நகலை அனுப்பி வைக்குமாறு அவர் கேட்டுக்கொண்டார். பிப்ரவரி வந்ததும் நான் அதை அனுப்பினேன். அவருடைய அலுவலகத்திலிருந்து எந்த எதிர்வினையும் இல்லை. அரசு பட்ஜெட்டில் விவசாயிகளின் நிலையை  மாற்றுவதற்கான  என்னுடைய  எந்தக் கருத்துகளையும் கணக்கில் கொள்ளவில்லை. 2014&ல் ராகுல் காந்தி பிரதமராவதற்கு பெருமளவுக்கு வாய்ப்பு இருப்பதால்(இந்தியாவில் வரலாறு திரும்பத் திரும்ப நிகழ்கிறது. அவருடைய கொள்ளு தாத்தா, பாட்டி, தந்தை ஆகியோரைப் போலவே அவரும் பட்ஜெட்டை எதிர்காலத்தில் சமர்ப்பித்தாலும் நான் ஆச்சரியப் படுவதற்கில்லை) அவருக்கே நேரடியாக இந்த பட்ஜெட்டை அளித்தால் என்ன என்று நினைத்தேன். பிரணாப் முகர்ஜியைவிட அவர் இதை கவனிக்கும் வாய்ப்பு அதிகம் உள்ளதாக நான் நம்புகிறேன். அத்துடன் பிரணாப் முகர்ஜி இந்த ஆண்டின் பட்ஜெட்டை ராகுல்காந்தியின் எதிர்கால பிரதமர் வாய்ப்புகள் குறித்து மனதில் வைத்துக்கொண்டு சமர்ப்பிப்பார் என்று நான் உறுதியாக கருதுகிறேன்.

ஆனால், நான் கூறிய  வரலாறு  இந்தியாவின் எதிர்காலத்தோடு மிகவும் தொடர்புடையது. நேரு, இந்திரா, ராஜிவ் ஆகியோர் நிதியமைச்சர்களாக பேசியதை நான் குறிப்பிட்டதற்கான காரணங்கள் இரண்டு. ஒன்று இவர்கள் மூவருமே இந்தியா மீது அக்கறை கொண்டவர்கள். தங்கள் வழியில் இந்தியாவில் ஏழ்மையைக் குறைப்பதற்கு முயற்சி செய்தவர்கள். இரண்டாவது அவர்கள் தோல்வி அடைந்ததற்கு முக்கிய காரணம் ஊழல். அது நேரு காலத்தில் உருவாகி, இன்று ராகுல் காந்தி காலத்தில் மிகப்பெரிய புற்றுநோயாக உருவாகியுள்ளது. 2014 மக்களவை தேர்தலில் ஊழலும் நல்ல நிர்வாகமும் பெரிய பங்கு வகிக்கும். இந்தியாவிலிருந்து ஊழலை ஒழிப்பதற்கு தாங்கள் உறுதியாக இருக்கிறோம் என்று காட்டுவதற்கு 2014க்கு முன்பாக இருக்கும் இரண்டு பட்ஜெட்டுகள் டாக்டர் முகர்ஜிக்கும் நேரு குடும்ப வாரிசுக்கும் இறுதி வாய்ப்பாக அமைந்துள்ளன. ராகுல் காந்தியின் அரசியல் எதிர்காலம் இதை சார்ந்துள்ளது. மிக முக்கியமாக இந்தியாவின் எதிர்காலமும் இதை சார்ந்துள்ளது.

2009-ல் ஐமு கூட்டணி வியப்புக்குரிய முறையில் வெற்றி பெற்று காங்கிரஸ் அதைவிட ஆச்சரியமான முறையில் 200 மக்களவை இடங்களையும் வென்றபோது, நான் என்னுடைய மாற்று பட்ஜெட்டை ‘சுருட்டிக்கொண்டே உதவும் பட்ஜெட்’ என்ற தலைப்பில் வெளியிட்டேன். இந்த தலைப்பைக் கண்டு சிலர் புருவங்களை உயர்த்தினார்கள். என்னுடைய நிலைப்பாடு எளிதானது: அழுகிப்போன ஓர் அமைப்பை மக்களாட்சி முறையில் ஒரே நாளில் மாற்றிவிட முடியாது. ஆனாலும் வறுமை, சமத்துவமின்மை, கல்வி, சுகாதாரம், நிர்வாகம் ஆகியவற்றில் பெரும் மாற்றத்தை ஏற்படுத்தக்கூடிய திட்டங்களை ஊழல் தொடர்ந்தாலும்கூட டாக்டர் முகர்ஜி செயல்படுத்த முடியும் என்பதாகும். 

அதில் ஒரு பரிந்துரையானது பின்வரும் தலைப்பில் கொடுக்கப்பட்டது. ஏழைகள் கணக்கெடுப்பு மற்றும்  பயோமெட்ரிக் கார்டுகள். அதில், “நிதியமைச்சர் மேலும் 2000 கோடியை ஒதுக்கி ஏழைகளுக்கு பயோமெட்ரிக் போட்டோ அடையாள அட்டைகளை தேர்தல் ஆணையத்தின் உதவியோடு கொடுக்கவேண்டும். 250 மில்லியன் இந்தியர்கள் இந்த அட்டைகளைப் பெற்று நலத்திட்டங்களையும் ஆதாரங்களையும் பெறுவார்கள். பல தகுதியற்ற நபர்கள் இந்த சென்செஸுக்குள் இடம்பெறுவார்கள். பல தகுதியுள்ள ஆட்கள் வெளியே இருப்பார்கள் என்பது இந்தியாவில் நடக்கக்கூடியது. ஆனால் நாம் இந்த பட்ஜெட்டில் முழுமையை அடைவது பற்றிப் பேசவில்லை” என்று கூறினேன். 2009&ல் என்னுடைய மாற்று பட்ஜெட்டை முன்னாள் இன்போஸிஸ் தலைவர் நந்தன் நிலக்கேனியும், டாக்டர் முகர்ஜியும் படித்திருப்பார்களா என்பது எனது சந்தேகம். ஆனாலும் சில மாதங்கள் கழித்து அரசு தனித்துவ அடையாள அட்டை திட்டத்தை அறிமுகப்படுத்தியபோது நான் மகிழ்ச்சி அடைந்தேன். இன்று இந்தியாவில் பல மாவட்டங்களில் பயோமெட்ரிக் கார்டுகள் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன என்பது நம்பிக்கையூட்டுகிறது.

இந்த நாட்டின் குடிமக்களுக்கு விரக்தியை ஏற்படுத்தக்கூடியதாக ஊழல் இருக்கிறது. மனிதவளக் குறியீடுகளில் நமது நாடு மிகவும் கீழ்த்தரத்தில் இருப்பதற்கு முக்கிய காரணம், ஏழ்மையோ, வளமின்மையோ அல்ல. ஊழலும், தரமற்ற நிர்வாகமும்தான். எவ்வளவோ வாக்குறுதிகள், 65 மத்திய பட்ஜெட்டுகள் ஆகியவற்றுக்குப் பிறகும் இந்தியா 125 என்ற நிலையிலே தரப்பட்டியலில் இருக்கிறது. 400 மில்லியன் இந்தியர்கள் இன்னும் கல்லாதவர்கள்.  750 மில்லியன் இந்தியர்களுக்கு அடிப்படை சுகாதார வசதி இல்லை, 1000 மில்லியன் இந்தியர்கள் மருத்துவத்துக்கு தங்கள் சொந்த குடும்பப் பணத்தை செலவழிக்கிறார்கள். லஞ்ச ஊழல் குறியீட்டையோ அல்லது போட்டித்திறன் குறியீட்டையோ அல்லது வேறு எந்தக் குறியீட்டையோ பாருங்கள். இந்தியா தன்னுடைய ஏழைகள், திக்கற்றவர்களை கவனித்துக்கொள்வதில் மோசமான இடத்திலேயே உள்ளது என்பது தெரியும். 2004லிருந்து ஐமு கூட்டணி பல சமூகநலத்திட்டங்களை அறிவித்தும் இதேநிலைதான். 
ஊழல் எப்படி நம்மைப் பாதிக்கிறது என்பதைப் பார்க்க இன்னொரு வழி உள்ளது. 1980களில் ராஜிவ் காந்தி, சமூகநலத் திட்டங்களுக்காக செலவழிக்கப்படும் பணத்தில் 85 சதவிகிதம் ஊழலில் சுருட்டப்படுகிறது என்றார். தகவல் அறியும் உரிமைச் சட்டம், ஊடகங்கள், நீதித்துறை கண்காணிப்புகள் எல்லாம் இருந்தும் ஊழல் மேலும் அதிகரித்துள்ளது. ஐமு கூட்டணி ஆட்சிக்கு வந்த பிறகு மத்திய அரசும் மாநில அரசுகளும் 25 லட்சம் கோடி ரூபாயை கல்விக்காகச் செலவிட்டுள்ளன. திட்டமிட்ட,  திட்டமிடாத  செலவினங்கள் இதில் அடங்கும். ராஜிவ் காந்தி அதிகமாக கூறிவிட்டார், 50 சதவிகித நிதி மட்டுமே சுருட்டப்படுகிறது என்று வைத்துக்கொண்டாலும், 10 லட்சம் கோடி ரூபாய் கல்வியின் பெயரால் சுருட்டப்பட்டுள்ளது. சுகாதாரம், நீர்ப்பாசனம், கிராமப்புற மின்மயமாக்கல், சாலைவசதி  போன்றவற்றை  கணக்கில்  எடுத்துக்கொள்ளுங்கள். ஊழலின் அளவு தெரியும். அனைத்துமே ஏழை மக்களை வறுமைக்கோட்டுக்கு மேலே கொண்டுவருவதற்கு பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். என்னுடைய  மாற்று  பட்ஜெட்டில் இதை வைத்துதான் பரிந்துரைகளை உருவாக்கியுள்ளேன்.

ஆனால் அவற்றைச் சமர்ப்பிக்கும் முன்னால் நாம் அனைவரும் அறிந்த ஒன்றைப் பகிர்ந்துகொள்கிறேன். ஊழல்வாதிகள் தப்பிப்பதால்தான் இந்தியாவில் ஊழல் வளர்ச்சி அடைகிறது. முன்னாள் தொலைத்தொடர்பு அமைச்சர் சுக்ராமுக்கு எதிரான வழக்கு இழுத்துக்கொண்டே வருகிறது. இப்போது அவர் 80களின் இறுதியில் உள்ளார். செய்தித்தாளில் 96 வயதான முன்னாள் காங்கிரஸ் அமைச்சர் ஷீலா கௌல், ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளுக்காக நீதிமன்றத்தில் ஆஜராகும்படி சம்மன் விடுக்கப்படுவதை கண்டு எனக்கு வருத்தம் மேலிடுகிறது. ஏன் இந்தியாவில் ஊழல் வளர்கிறது என்றால், நமது நீதியமைப்பு முழுமையாக சிதைந்துள்ளது.

ராகுல் காந்திக்காக ஒரு பட்ஜெட்டை சமர்ப்பித்தால் பிரணாப் முகர்ஜி அதில் என்ன செய்யமுடியும்? அன்னா ஹசாரே இயக்கம், ராம்தேவ் குழப்பம் போன்றவற்றால் அரசை பாடுபடுத்திய ஊழல் என்கிற முக்கியமான விஷயத்தை அவர் எதிர்கொள்ள வேண்டும். மேலும் பல போராட்டங்கள் வெடிக்கக் காத்துள்ளன.  பெருமளவுக்கு ஊழலால் பாதிக்கப்படுபவர்கள் ஏழைகளே. பணக்காரர்கள் ஊழலை தங் கள் நலனுக்குப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். என்னுடைய பரிந்துரைகள் இங்கே. 

முக்கியமான வள ஒதுக்கீடு

நீதித்துறையில் மாற்றம் கொண்டுவாருங்கள்

வளையக்கூடிய, தவறான மசோதாவாக லோக்பாலை உருவாக்கி அதற்கு அஞ்சலி செலுத்திவிட்டோம். இருப்பினும் லோக்பால் மசோதா, லட்சிய அளவில் ஊழலைத் தடுக்கும் மாபெரும் வலுவையும் தாக்கத்தையும் கொண்டிருந்தாலும், இதுவே ஊழலைச் சமாளிப்பதற்கு முன்னுரிமையானது என்று நான் ஒருபோதும் கருதியதேயில்லை.  அதி காரத்தில் உட்கார்ந்திருப்பவர்களும் நீதித்துறையை செயல்படாத ஒன்றாக வைத்திருப்பவர்களாலும்தான் ஊழல்வாதிகள் சந்தோஷமாக இருக்கமுடிகிறது! ராகுல் காந்தி இந்த நாட்டை மாற்றுவதற்கு உண்மையிலேயே முயல்வார் எனில், ஊழலை இந்த நாட்டில் குறைப்பதன் மூலம் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்த நினைப்பாரெனில், அவர் இந்நாட்டின் செயல்படாமல் தூங்கிக்கொண்டிருக்கும் நீதித்துறையை விழித்தெழச் செய்யவேண்டும்! மத்திய, மாநில அரசுகளின் நிதிஒதுக்கீட்டில் நீதித்துறைக்கு ஒதுக்கப்படுவது 1% தான் என்று அறிந்தபோது உண்மையிலேயே நான் அதிர்ச்சியடைந்தேன். 9ஆம் ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில் இந்திய அரசு 385 கோடி ரூபாயை நீதித்துறைக்காக ஒதுக்கியது. நமது மொத்த செலவுத் திட்டத்தில், அதன் பங்கு 0.078 %. 10 ஆவது ஐந்தாண்டு திட்டத்தில் ஒதுக்கீடு 700 கோடி ரூபாயாக உயர்த்தப்பட்டது. ஆனால் மொத்த செலவுத் திட்டத்தில் அதன் பங்கு 0.071%. 11 ஐந்தாண்டுத் திட்டத்தில் தாராளமான முறையில் 1470 கோடி ரூபாய் ஒதுக்கப்பட்டது. ஆனால் மொத்த செலவுத் திட்டத்தில் அதன் பங்கு மட்டும் பெரிதாக அதிகரிக்கவே இல்லை. இந்தக் கணக்குகளைப் பார்த்தால் இவை நகைப் பிற்கு இடமளிக்கும் அளவுக்குக் குறைவான ஒதுக்கீடுகள். இதை வைத்து எப்படி நீதித்துறை செயல்பட முடியும்?

இன்று ஊழலுக்கான ஒரே ஒரு தீர்வு செயல்படும் நீதித்துறை ஒன்றுதான். ஊழலும் பேராசையும் உலகளாவிய அளவில் நிலவும் ஒன்றுதான். ஆனால் அதன் பாதிப்புகள் இந்தியாவில் நிறைய பேரைத் தொட்டதைவிட அமெரிக்காவில் குறைவு. ஏனெனில் அமெரிக்க நீதித்துறை செயல்படுகிறது. இந்தியாவில் செயல்படாமல் உள்ளது. அமெரிக்க நீதித்துறையின் தரத்தை நாம் எட்டவேண்டுமெனில் இன்னும் நமக்கு 1 லட்சம் நீதிபதிகள் தேவை. இந்த எண்ணிக்கை பிரம்மாண்டமாகத் தோன்றலாம். ஆனால் 5 ஆண்டுகளில் அதை அமல்படுத்திவிட முடியக்கூடியதுதான். ஒவ்வொரு ஆண்டும் 20 ஆயிரம் கூடுதல் நீதிபதிகளை நியமிப்பதற்கு ஆண்டுக்கு 6 ஆயிரம் கோடி ரூபாய்களை ஒதுக்க வேண்டியிருக்கும். ஒரு நீதிபதியை நியமித்து அவருக்கான செலவுகள் மற்றும் அலுவலக உதவியாளர்களுக்கான செலவுகளையும் சேர்க்கும் போது ஆண்டுக்கு 30 லட்சம் ரூபாய் செலவாகும்.

நான் பிரணாப் முகர்ஜியாக இருந்தால் 2012 பட்ஜெட்டில் 6 ஆயிரம் கோடியை வரும் நிதி ஆண்டிலேயே ஒதுக்கி, அடுத்த நிதியாண்டில் 10 ஆயிரம் கோடி ரூபாய் ஒதுக்கப்படுமென்ற உறுதியையும் தருவேன். இந்தியா மிகப்பெரிய மாற்றத்திற்கான நகர்வை அடைய இந்தப் பெரிய  செலவு நிச்சயம் தேவை.சட்ட அமைச்சகம், உச்சநீதிமன்றம் மற்றும் உயர்நீதிமன்ற நீதிபதிகளுடன் சேர்ந்து நீதிமன்றங்களில் நீதிபதிகளை நான்கு மடங்காகப் பெருக்குவதற்கான திட்ட வரைபடத்தை, 2014 பொதுத்தேர்தலுக்கு முன்பே உருவாக்கிக் கொள்ள வேண்டும். வழக்குதாரர்கள், வழக்கறிஞர்கள் மற்றும் நீதிபதிகளை வைத்து வழக்குகளை ஒரு காலவரம்புக்குள் முடிவுக்கு வருவதை உறுதிசெய்ய வேண்டும். இதனால் அரசு செயல்பட விரும்புகிறது என்ற செய்தி முதலில் வாக்காளர்களைச் சென்று சேரும். இரண்டாவது இந்தியாவின் நிர்வாக முறையையே இது மாற்றும். ஊழல் குற்றச்சாட்டுகளை எதிர்கொள்பவர்களுக்கு ஓர் ஆண்டுக்குள் தண்டிக்கப்படுவோம் என்றும் அவர்களது சொத்துகள் கையகப்படுத்தப்பட்டு ஏலம் விடப்படும் என்றும் உறுதியானால்-  முழுமையாக ஊழல் மறையாவிட்டாலும் ஊழல் பரவலாக குறையத் தொடங்கிவிடும். லோக்பாலைப் பற்றி கூச்சல் எழுப்பிக் கொண்டிருப்பதைவிட இந்த மாற்றம் அவசியமானது. இது செய்வதற்கு சாத்தியமானதுமாகும். நீதித்துறைக்கு ஒதுக்கப்படும் அதிக நிதி ஒதுக்கீடு மூலம், இந்திய நீதித்துறையில் விரைவு நீதிமன்றங்கள் விதிவிலக்காக ஆக்காமல் இயல்பான அம்சங்களாக மாறும் நிலை ஏற்படும்.

கல்வி மற்றும் ஆரோக்கிய நலத்தில் கவனம்

கிட்டத்தட்ட பத்தாண்டுகளாக கல்வி மற்றும் ஆரோக்கிய நலனில் மாற்றம் வராமல், இந்தியா ஒருபோதும் சீனாவாக மாறும் நிலையை எட்டமுடியாது என்ற எளிமையான உண்மையைத் திரும்பத் திரும்பச் சொல்லிவருகிறேன். ஆரோக்கியம் மற்றும் கல்வியில் இரண்டு சதவிகிதத்துக்கும் குறைவாக அரசின் செலவு விகிதம் இருப்பதும் மீதத்தொகை தேவையற்ற மானியங்களுக்கும் வரிச் சலுகைகளுக்கும் செல்வது வெட்கக்கேடானதாகும். சர்வ சிக்ஷா அபியான் மற்றும் தேசிய கிராமப்புற ஆரோக்கிய திட்டங்களில் முதலீடுகளை அதிகப்படுத்த வேண்டும். நிர்வாகத்தில் சீர்திருத்தம் செய்யாமல் ஊழலைக் குறைக்காமல், வெறுமனே பணத்தை ஒதுக்கீடு செய்வதன் மூலம் எந்த மாற்றமும் ஏற்படாது என்பதை நான் மீண்டும் மீண்டும் சுட்டிக்காட்டி வருகிறேன்.

வேலைவாய்ப்பு வளர்ச்சித் திட்டங்கள் மற்றும் குடிசைப்பகுதி அகற்றும் திட்டங்களில் கவனம் செலுத்தி மக்களுக்கு கௌரவமான இருப்பை வழங்குதல்

நான் கடந்த ஆண்டில் தெரிவித்ததுபோலவே நான் பிரணாப் முகர்ஜியின் இடத்தில் இருந்தால் கிராமப்புற இந்தியர்களுக்கு குறிப்பாக விவசாயிகளுக்கு ஓர் ஆண்டுக்கு ஒரு லட்சம் கோடியை நேரடியாக வழங்குவேன். ஏன் வழங்க வேண்டும் என்று ஒரு கேள்வி வரும். எல்லாவற்றுக்கும் ஒரு பின்னணி இருக்கிறது. இங்குள்ள பின்னணி கிராமப்புற இந்தியாவில் 150 மில்லியன் வேலைகள் உருவாக்கப்பட வேண்டி யுள்ளது. ஒரு பொறுப்புள்ள அரசாக இந்த காரியத்தை 5 ஆண்டுகளில் செய்ய வேண்டும். 65 ஆண்டுகள் தேவையில்லை. இப்படியாக நாம் ஆண்டுக்கு 30 மில்லியன் வேலைகளை உருவாக்கவேண்டும். கிராமப்புற இந்தியாவில் தற்போதுகூட 33 ஆயிரத்து 750 ரூபாய் முதலீட்டில் ஒரு வேலையை   உருவாக்கலாம். இதற்குத்தான் ஆண்டுக்கு ஒரு லட்சம் கோடி தேவைப்படுகிறது. இதில் பாதிப்பணத்தை கிராமப்புறங்களில் உள்கட்டுமான வளர்ச்சியைப் பெருகவும், வேளாண்மை வசதிகளைச் செய்யவும் மின்சார வசதி கொடுக்கவும் பயன்படுத்தலாம். மிச்சப்பகுதியை கல்வி, ஆரோக்கியம் மற்றும் சுகாதார மேம்பாட்டுக்காகப் பயன்படுத்தலாம். உட்கட்டுமான வளர்ச்சியின் மூலம் கிராமப்புற இந்தியாவின் உற்பத்தித் திறனில் பெரிய திருப்பம் ஏற்படும். இதனால் விவசாயிகளின் வருவாய் அதிகரிக்கும். இரண்டாம் கட்ட முதலீட்டின் மூலம் கிராமப்புற மக்களின் மனித வளர்ச்சிக் குறியீடுகளில் அபாரமான வளர்ச்சி ஏற்படும். இந்த இரண்டு செயல்பாடுகளின் மூலம் வேலைகள் உருவாகி, வேலைவாய்ப்பின்மை அகற்றப்படும். 

வளப்பெருக்கத்திற்கான நடவடிக்கைகள்

இதற்கு பணத்திற்கு எங்கே போவது என்ற கேள்வி எழலாம். நான் என் தந்தையுடன் சேர்ந்து எழுதிய ‘தி கிரேட் இந்தியன் டிரீம்’ புத்தகத்தில் கடந்த 11 மாற்று பட்ஜெட்டுகள் போடும்போதும் வருவாயைப் பெருக்குவதற்கான புதுமையான வழிகளை நான் சுட்டிகாட்டியிருந்தேன். ஆனால் அரசுகள் அத்தனை யோசனைகளையும் எடுத்துக்கொண்டு கறுப்பு பணத்தை சம்பாதிப்பதற்காகவே வளங்களை பெருக்கிக்கொண்டது. இந்த முறை நான் மூன்று எளிமையான யோசனைகளையே சொல்லப்போகிறேன். மேலும் யோசனைகளுக்கு எனது முந்தைய பட்ஜெட்டுகளை திருப்பிப் பார்த்துக்கொள்ளலாம். கோடிக்கணக்கான ரூபாய் கறுப்புப் பணத்தைத் திரும்பி, கொண்டுவருவதன் மூலம் நமது நிலையை மாற்றமுடியும். இதுதான் நமது பட்ஜெட்டின் முக்கிய யோசனையும்கூட. 

கறுப்புப் பணத்தை சட்டப்பூர்வமாக்குங்கள்

வெளிநாடுகளுக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்ட கறுப்புப் பணத்துக்கு வெறுமனே 10% வரி விதிப்பதன் மூலம் அதற்கும் ஐந்து தவணைகள் தருவதன் மூலம் சட்டப் பூர்வமாக்க முடியும். இதற்கு இரண்டு கூடுதல் பலன்கள் உண்டு. முதலில் அரசு கறுப்புப் பணத்தை கொண்டுவர நேர்மையான நடவடிக்கை களை எடுக்கிறது என்ற நிலை வரும். ஒரு ஆண்டுக்குப் பிறகு கண்டுபிடிக்கப்படும் கறுப்புப் பணத்தை தேசியமாக்கி விடலாம். இரண்டாவது பலன் எதிர்கால சந்ததியினர் கறுப்புப் பணம் என்றால் என்ன என்றே தெரியாத அளவுக்கு ஒழித்துவிடும் நடவடிக்கை களை மேற்கொள்ள வேண்டும். 75 லட்சம் கோடி ரூபாய் கறுப்புப் பணம் வெளிநாடுகளில் இருப்பதாக கணக்குகள் உள்ளன. குறைந்தபட்சம் 7 லட்சத்து 50 ஆயிரம் கோடி ஐந்து ஆண்டுகளில் திரும்பி வந்தாலே போதும். அந்த வருவாயின் மூலம் எனது திட்டங்களுக்கு நிதி ஒதுக்கீடு செய்துவிடலாம். 

விலக்குகள் தருவதை ஒழியுங்கள்

2009-ல் நான் பரிந்துரைத்த பயோமெட்ரிக் அட்டைகளிலிருந்து தொடங்குகிறேன். இந்த ஆண்டு நடைமுறைப்படுத்தப் படுவதாக இருக்கும் நேரடி வரி எண் மற்றும் பொது விற்பனை வரி மூலம் வரி செலுத்துபவர்களின் நடைமுறையை எளிதாக்க முடியும். நான் பிரணாப் முகர்ஜியின் இடத்தில் இருந்தால் இந்த விஷயத்தில் ஒரு திருப்பத்தைக் கொண்டுவருவேன். வரிப்படிவங்களை எளிமைப்படுத்தி, 5 லட்சம் வரை வருவாய் உள்ள எல்லோருக்கும் வருமான வரி அதிகாரிகள் எந்த கேள்விகளும் கேட்கக்கூடாது. அடுத்த விஷயம் வரிவிலக்குகள் அனைத்தையும் நிறுத்துவது. வரிச்சட்டங்களில் உள்ள சிக்கல் வரி செலுத்துபவர்களை ஏமாற்ற ஊக்குவிக்கிறது. பொருளாதார ஆலோசனைக் குழுவினர் வரிகளை உயர்த்தவேண்டும் என்று பரிந்துரைத்திருப்பது என்னை அதிர்ச்சியடையச் செய்தது. இதுபோன்ற பிரச்னைகளால்தான் இந்தியர்களில் இரண்டு சதவிகிதமே வருமான வரி கட்டுகிறார்கள். ஆனால் சாதாரண அறிவுக்கே புரியும். குறைந்தபட்சம் 10 சதவிகித இந்தியர்களாவது வருமானவரி கட்டும் நிலை உள்ளது. முக்கியமாக வேளாண் வருவாய், வரி வளையத்துக்குள் கொண்டு வரப்படவேண்டும். பல ஆண்டுகளுக்கு முன்பு முன்னாள் பீகார் முதலமைச்சர் மற்றும் லாலு பிரசாத் யாதவின் மனைவியான ராப்ரி தேவி மீது வருமானத்துக்கு அதிகமாக சொத்து சேர்த்த வழக்கு வந்தபோது அவர் சாதாரணமாக வருமான வரித்துறை அதிகாரிகளிடம் பால் மற்றும் அது சார்ந்த பொருட்களை விற்று சில கோடி ரூபாய்களை சம்பாதித்ததாகத் தெரிவித்தார்.

இந்தியாவில் உள்ள ஒவ்வொரு கோடீஸ்வரரும் பண்ணை வீடு ஒன்றை வைத்து, விவசாயியின் அந்தஸ்தை பெற்றவராக உள்ளார். அதனால் விவசாயச் சலுகைகள் முழுமையாக ஒழிக்கப்பட வேண்டிய அவசியம் உள்ளது. இந்திய நீதிமன்றங்களில் நிலுவையில் இருக்கும் பெரும்பாலான வழக்குகள் சிக்கலான வரிவிதிப்புகளாலேயே தீர்க்கப்படாமல் உள்ளன. இந்த ஒரு எளிய நடவடிக்கையை டாக்டர் முகர்ஜி செய்தால் ஊழலைக் குறைப்பதில் பெரும் முன்னெடுப்பாக இருக்கும். வாக்காளர்களும் மகிழ்ச்சி அடைவார்கள். 2014&ல் ராகுல் காந்தி வெற்றி பெறுவதற்கும் உதவும். எனது சகாக்கள் செய்த கணக்குகளின்படி, இந்த நடவடிக்கையின் மூலம் கூடுதல் வரி வருவாயாக 3 லட்சம் கோடி ரூபாய் ஆண்டுக்குக் கிடைக்கும். சமூக நலத்திட்டங்களுக்காக ஆண்டுக்கு ஒதுக்கப்படும் தொகை ஒரு லட்சம் கோடிக்கும் குறைவு. 

பெரும்பாலான மானியங்களை ஒழியுங்கள்

தேவையற்ற மானியங்கள் இந்திய பொருளாதாரத்தைச் சீர்குலைக்கின்றன. இந்தியாவில் உள்ள பெரும்பாலான விவசாயிகள் பரம ஏழைகள். அவர்கள் உருவாக்கும் உணவு பொருட்களையே அவர்கள் வாங்கக்கூடிய நிலையில் இல்லை. ஆனாலும் உர மானிய செலவு மட்டும் ஆண்டுக்கு ஒரு லட்சம் கோடி ரூபாயை கடக்கிறது. இந்தியாவில் உள்ள ஏழை குடியானவன் டீசல் கார் உரிமையாளராகவோ, டீசல் பம்ப் செட்டின் உரிமையாளராகவோ இருக்கிறாரா? ஆனாலும் டீசலுக்கான மானிய பணம் 50 ஆயிரம் கோடியை கடக்கிறது. வறுமைக்கோட்டிற்குக் கீழே உள்ள எத்தனை பேர் திரவ எரிவாயு சிலிண்டர்களைப் பயன்படுத்துகிறார்கள்? ஆனாலும் ஆண்டுக்கு 20 ஆயிரம் கோடி ரூபாய் மானியம் செலவாகிறது. இதுபோன்ற எண்ணற்ற உதாரணங்கள் உண்டு. இவையெல்லாம் பொருளாதாரத்தைச் சீர்குலைப்பது மட்டுமின்றி; பெருமளவு ஊழலுக்கும் வழிவகுக்கிறது. இந்த வர்த்தகத்தில் மாபியாக்கள் கொழுக்கின்றனர். நான் பிரணாப் முகர்ஜி இடத்தில் இருந்தால் எல்லா மானியங்களையும் ஒழித்து, பயோமெட்ரிக் புகைப்பட அட்டையைப் பயன்படுத்த வைத்து உண்மையான ஏழைகளுக்கு நேரடியாக மானியத்தில் பொருட்களையும் சேவையையும் வழங்குவேன்.

நான் முன்பே சொன்னதுபோல இந்தியாவைப் பொருத்தவரை வரலாறு திரும்ப நிகழக்கூடியது. 82 ஆம் ஆண்டில் ராஜிவ் காந்தி வாரிசாக உருவானார். 30 ஆண்டுகள் கழித்து அவரது மகன் அடுத்த வாரிசாக வந்துள்ளார். 1982-ல் டாக்டர் பிரணாப் முகர்ஜி பட்ஜெட்டை சமர்ப்பித்தார். 2012லும் அவர்தான் பட்ஜெட்டை சமர்ப்பிக்கப்போகிறார். ராஜிவ் காந்தியை அவரது இந்தியாவை மாற்ற இளைஞர்களைத் திரட்டும் நடவடிக்கைளில் நம் ‘அமைப்பு’ தோற்கடித்தது. அடுத்த சில ஆண்டுகளில் ராகுல் காந்தியை ப்பற்றியும் அப்படி சொல்ல நேருமோ?

சீனாவில் சமீபத்தில் இந்திய வர்த்தகர் கடத்தப்பட்ட சம்பவம், அங்கு நிலவும் பல்வேறு சிக்கல்களை அம்பலப்படுத்தியுள்ளது. சீன நீதித்துறையின் பலவீனத்தைக் காட்டுவதோடு மட்டுமன்றி, இந்திய வர்த்தகர்கள் நெடுங்காலமாக சொல்லாமல் அனுபவித்துவரும் வேதனைகளையும் காட்டுவதாக இருந்தது. இந்தியாவில் மொத்த வணிக சந்தைக்கு வெளியே இந்தியா மற்றும் சீனாவுக்கு இடையே கணக்கில் அடங்காத மொத்த வியாபாரிகள்  டெல்லியில் உள்ள சதர் பஜாரைப்போல இயங்குகின்றனர். இவர்கள் பெரிய பண முதலைகளும் அல்ல. அதிக எண்ணிக்கையில் இருந்தாலும் இவர்கள் சிறிய வர்த்தகர்கள்தான்.  யிவு போன்ற சீன நகரங்களுக்குச் சென்று 30 லட்சத்திலிருந்து ஒரு கோடி வரை ஒன்றோ இரண்டோ கண்டெய்னர் அளவுக்கு சரக்குகளை மூன்று மாதத்திற்கு ஒருமுறை வாங்கி வருபவர்கள்தான். ஆனால் தற்போது அந்த வர்த்தகர்கள் சீனாவுக்குச் செல்வதற்கே அச்சப்படும் சூழ்நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. ஒரு சம்பவம் மூலம் வர்த்தக சமூகம் முழுவதுமே உலுக்கப்படும் சாத்தியம் உள்ளதா? அதிலும் சீனாவில் அவர்களால் பொருட்களை மலிவாக வாங்கமுடியும். அப்படியெனில் அவர்களை அச்சுறுத்தியது ஒரு சம்பவமாக இருப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை.

மணிஷ் ரிவாரியின் உதாரணத் தையே எடுத்துக்கொள்வோம். அவரும் யிவு நகரத்தில்தான் வர்த்தகம் மேற்கொண்டு வந்தார். சீனா அவருக்குத் தரும் அனுகூலங்களை தனது கவர்ச்சியான கை கடிகாரத் தைக் காண்பித்துப் பெருமையுடன் பேசிக்கொண்டிருக்கிறார். முதலில் அந்தக் கை கடிகாரத்தை கரோல் பாக்கில் உள்ள மொத்தக் கடையில் பார்த்தார். பேரத்தில் 22 ஆயிரம் ரூபாய் சொல்லப்பட்டது. அடுத்த முறை யிவு நகரத்திற்குச் சென்று அதே கடிகாரம் எங்கிருக்கிறது என கடைகளில் அலைந்தார். அங்கே ஒரு கை கடிகாரம் 2500 ரூபாய். 100 கடிகாரங்களைச் சேர்த்து வாங்கினால் அதன் விலை 1200 ரூபாய். அந்த கை கடிகாரப் பிரியர் தனது உபயோகத்திற்காக ஒன்று மட்டுமே வாங்கினார். இதற்கு முந்தைய பயணத்தில் ரிவாரிக்கு கசப்பான அனுபவம் ஒன்று ஏற்பட்டது. 75 ஆயிரத்திற்கான வியாபாரம் ஒன்றை ஏஜெண்ட் மூலம் முடித்தார். ஆனால் அந்த ஏஜெண்ட் பணத்தை வாங்கிக்கொண்டு பொருட்களையும் கொடுத்தார். ஆனால் அந்தப் பணத்தைக் கொடுக்கவேண்டிய வியாபாரியிடம் ஏஜெண்ட் தரவில்லை. இந்த முறை நேரிடையாகவே வியாபாரியிடமே ரிவாரி சென்றார். பழைய ஏஜெண்டின் பெயர் உள்ள ரசீதை காண்பித்தவுடன் அந்த வியாபாரி கோபப்பட்டார். ஏனெனில் அவர் முந்தைய பரிவர்த்தனைக்கான பணத்தைப் பெறவில்லை. ஆனாலும் மணிஷ் தன்னுடைய தரப்பை நேர்மையாக கூறினார். அவர் எவ்வளவோ முயன்றும் பிரச்னை தீராமல் அவரைச் சுற்றி வியாபாரிகள் சூழ்ந்துகொண்டனர். இதனால் சங்கடமான ரிவாரி அருகில் உள்ள காவல் நிலையத்தை அணுகினார். அவர்கள் வழக்கம்போலான போலீஸ் தனத்துடன் தாங்கள் சீனர்களின் நலனுக்காகவே இருப்பதாக சீன மொழியில் கூறினார்கள். ரிவாரிக்கு நிறைய வர்த்தகத் திட்டங்கள் இருந்தன. மூன்று நாட்களே பயணத்தில் மீதமிருந்ததால் பிரச்னையை சிக்கலாக்கி சிறையில் காலம் கழிக்க விரும்பவில்லை. அவர் ஒரு பேரத்திற்கு சம்மதித்தார். 50 சதவிகிதம் பணத்தைக் கொடுக்க ஒப்புக்கொண்டு தப்பிக்க முடிவு செய்தார்.

இந்த ஆண்டு அவர் சீனாவுக்குப் போக முற்றிலும் தயாராக இல்லை. இந்திய ஏஜெண்ட் ஒருவர் வழியாக தனது வியாபாரத்தைச் செய்கிறார். பொருளாதார மந்தநிலையால் தொழில் சிறப்பாக இல்லை. இந்திய ஏஜெண்ட் சீன விற்பனையாளர்களுக்கு பணத்தை சரியாகக் கொடுத்திருப்பாரா என்று சந்தேகப்படுகிறார்(கடைசியாக வாங்கிய கண்டெய்னர் பொருட்களுக்கு 37 லட்ச ரூபாய் அவர் கொடுத்துவிட்டார்). “அது ரொம்பவும் அச்சம் மிகுந்த சூழ்நிலையாக இருக்கிறது. வெளிநாட்டில் இருந்து வரும் வர்த்தகர்களுக்குப் பாதுகாப்பே இல்லை. ஆனால் அவர்கள்தான் அதிக தொகையில் வியாபாரம் செய்கின்றனர். அவசர உதவிக்கு ஹெல்ப் லைன் வசதிகூட இல்லை. எங்களது தரப்பை கேட்பதற்கே தயாராக இல்லை. யாரோ பிரச்னை செய்ய, வேறு யாரோ அதற்கு அபராதம் கட்டவேண்டியுள்ளது. சமீபத்தில் நடந்த கடத்தல் சம்பவம் சீனாவில் வர்த்தகர்களுக்கு ஏற்படும் தொல்லையை வெளிக்காட்டுவதாக உள்ளது” என்கிறார்.

குர்காவோனில் இந்தியப் பணியாளர்களுக்குக் கிடைக்கும் அவமரியாதை பற்றியும் அவர் பேசத் தொடங்கினார். நான் இதற்கு முந்தைய கட்டுரையில் சீன நிறுவனங்கள் சீனப் பணியாளர்களை வைக்க அனுமதித்தால்தான் இங்கே வியாபாரம் செய்ய முயல்வதைப் பற்றி எழுதியிருந்தேன். குர்காவோனில் பல்வேறு பணிகளில் சீனர்கள் இருக்கிறார்கள். அவர்கள் இந்தியாவில் வேலை செய்தாலும் இந்தியர்களை கீழாகவே பார்க்கின்றனர். அதையே மணிஷும் பிரதிபலித்தார். “சீனாவிடம் நாம் இதேபோல நிறைய வர்த்தகம் செய்கிறோம். ஆனால் அவர்கள் போதிய மரியாதை கொடுப்பதில்லை. அதுதான் அவர்களது அடியாள் மாதிரியான போக்குக்கும் காரணம்’’ என்கிறார்.

இந்தியர்களும் இந்திய அமைப்பும் இப்பிரச்னைக்குக் காரணம். நமது சுங்கத்துறை அதிகாரிகள் தாறுமாறாக லஞ்சம் கேட்கின்றனர். நமது வர்த்தகர்கள் அவர்களுக்கு லஞ்சம் கொடுக்காவிட்டால் பண்டிகைக் காலங்களில் சரக்குகளை எளிதாக விடுவிக்கவும் மாட்டார்கள். இதனால் சரக்குகள் நிற்கின்றன. ஆனால் அடுத்த பண்டிகை பருவத்தில் அப்பொருட்களுக்கு  மீண்டும் தேவை ஏற்படுமா என்று அவர்களுக்குத் தெரியாது. இதனால் அவர்களால் மிச்சப்பணத்தை ஏஜெண்டுகளுக்குச் செலுத்தமுடியாது. அந்த ஏஜெண்டுகளும் சீன வியாபாரிக்கு மிச்சப்பணத்தைத் தரமுடியாத நிலை ஏற்படும். மேலும் பிரச்னை வலுக்கும். இப்படித்தான் மணிஷ் ரிவாரி போன்ற எண்ணற்ற வர்த்தகர்கள் பாதிக்கப்படுகின்றனர்.

இந்திய அதிகாரிகளுக்கும் சீன அதிகாரிகளுக்கும் இடையே சில விதிகளை உருவாக்கிக்கொள்வது அவசியமாக உள்ளது. அப்போதுதான் வர்த்தகர்களின் நிலைமை சீராகும். யிவு போன்ற நகரத்தை பாதுகாப்பற்ற இடம் என அறிவிக்கும் எச்சரிக்கை மட்டும் போதாது. ஏனெனில் அதுபோன்ற இடங்களில் நடக்கும் வியாபாரத்தை இந்திய வர்த்தகர்கள் தங்கள் லாபத்திற்காக நம்பியிருக்கிறார்கள். அதேவேளையில் சுங்கத்துறை அதிகாரிகளின் மிரட்டலையும் குறைப்பதற்கு வழிகளைக் காணவேண்டும். அப்போதுதான் பண்டிகைக் காலங்களில் வர்த்தகர்கள் பாதிக்கப்படுவது குறையும். 

இந்திய தூதரக அதிகாரி சீன நீதிமன்றத்திற்குள் மயங்கி விழுந்தார்!

நவம்பர் 2011-ல்  சீனாவில் உள்ள தகவல் தொடர்பு பல்கலைக்கழகத்தின் சட்டப் பேராசிரியரான வாங் சிக்ஸின், “இந்தியாவில் பொதுவாக நீதிபதிகள் ஒரு செய்திக்கட்டுரை அல்லது மனுதாரர் கடிதத்தை முன்வைத்தே ஒரு வழக்கை விசாரிக்கலாம். சீனாவிலும் இந்நிலைமை வரவேண்டும்’’ என்றார். இந்தக் கருத்து, சுதந்தரமான பேச்சு அல்லது கருத்து வெளிப்பாடு முழுமையாக தணிக்கை செய்யப்படும் நாட்டில் அரசின் சர்வாதிகாரத்துக்கும் நீதியமைப்பு பயன்படுத்தப்படுகிற நாட்டில் தேவையான ஒன்றே. இதற்கு ஒப்பான குரூர சம்பவம் ஒன்றுதான் யிவு நகரத்தில் இந்திய தூதரக அதிகாரி ஒருவருக்கு நடந்துள்ளது. அவர் பெயர் எஸ். பாலச்சந்திரன். அவர் தனக்கு நீரிழிவு நோய் இருப்பதைச் சொல்லியும் உணவும், மருந்தும் மறுக்கப்பட்டுள்ளன. நீதிமன்றத்தில் மயங்கி விழுந்த பிறகே அவர் மருத்துவமனைக்கு அழைத்துச் செல்லப்பட்டுள்ளார். சீன வர்த்தகர்களால் கடன் விவகாரம் தொடர்பாக கடத்தப்பட்ட இரண்டு இந்தியர்களை விடுதலை செய்யக் கோரும் வழக்குக்காக அந்த தூதரக அதிகாரி நீதிமன்றம் வந்துள்ளார். ஆனால் சீன நீதிமன்றமோ சீன வர்த்தகர்களுடன் கூட்டுசேர்ந்து அவர்மீது நிகழ்த்திய கருணையற்ற சித்திரவதை, சீன நிர்வாகத்தின் நிலையைக் காட்டுவதாக உள்ளது. சில ஆண்டுகளுக்கு முன்புகூட உங்களுக்கு ஒரு குழந்தைக்கு மேல் இருந்தால் அரசு டிராக்டர்கள் வந்து சீன கிராமத்தில் உள்ள வீட்டை தரைமட்டமாக்கிச் சென்றுவிடும். இதுதான் சீன குரூரமாகும். நான் அதை சீன சித்திரவதை என்று சொல்லலாமா? ஏழை கிராமத்தவர்கள் நீதியமைப்பிலிருந்து ஒரு உதவியையும் பெறமுடியாது.

சீன நீதியமைப்பு ஒருபோதும் சுதந்தரமான அமைப்பாக இருந்ததில்லை. குறிப்பாக 1966 மற்றும் 1976க்கு இடையே முழுமையாக நீதியமைப்பு கலாசாரப் புரட்சியின்போது சிதைக்கப்பட்டது. 1976க்கு வேறுவிதமான நீதிமுறை உருவானது. 1980இன் இறுதியில் நாட்டில் புத்தம் புதிய நீதியமைப்பு ஒன்று உருவானது. மொத்த தேசத்தையும் நீதிபரிபாலனத்திற்குள் கொண்டு வந்த முயற்சி அது. 1980களில் 50 ஆயிரம் நீதிபதிகளே இருந்த நிலை மாறி ஒரு லட்சத்து 31 ஆயிரத்து 460 நீதிபதிகள் 90களில் பெருகினர். 2000களில் இரண்டு லட்சத்து 58 ஆயிரம் நீதிபதிகளாக ஆனார்கள். இதனால் சீனாவில் மக்களுக்கும் நீதிபதிக்கும் இடையிலான விகிதம் 8600 பேருக்கு ஒரு நீதிபதியாக ஆனது. இது அமெரிக்க விகிதத்திற்கு மிகவும் அருகில் உள்ளதாகும். இந்தியாவில் இந்தக் கனவை அடைய நாம் 64 ஆண்டுகளாக முயற்சித்து வருகிறோம்.

இவ்வளவு எண்ணிக்கையிலான நீதிபதிகள் மற்றும் பிரம்மாண்ட உள்கட்டுமான வசதிகள் ஆகியவற்றுடன் சீன நீதியமைப்பு பலவிதமான பிரச்னைகளையும் அனுபவித்துவருகிறது. அப்பிரச்னைகள் நீதியமைப்பின் ஆதாரத்தையே குலைக்கக்கூடியவை. சீன நீதியமைப்பு சுதந்தரமானதாக இல்லை. அவற்றின் சுதந்தரத்தை நிர்ணயிக்கக்கூடிய எந்த நெறிமுறைகளும் உருவாக்கப் படவில்லை. ஒற்றை கட்சி ஆட்சியின் ஆதிக்கம் நடுநிலையான நீதி பரிபாலனத்தை அனுமதிக்கவில்லை. சீன கம்யூனிஸ்ட் கட்சி தொடர்ந்து நீதிமன்ற நடவடிக்கையில் தலையிட்டு வருகிறது. பெய்ஜி¢ங், ஷாங்காய் அல்லது குவாங்டங் போன்ற முன்னேறிய பிராந்தியங்களில் உள்ள நீதிபதிகளுக்கான ஊதியம் அதிகமாகவும், மற்றப் பகுதிகளில்  குறைவாகவும் உள்ளன. இதனால் நல்ல தகவல் தொடர்பும், உள்கட்டுமான வசதியும், ஊதியமும் உள்ள பிராந்தியங்கள் சிறந்த நீதிபதிகளைக் கவர்வதாகவும் மற்றப் பகுதிகள் யாரும் செல்ல விரும்பாததாகவும் உள்ளன. சீனாவில் அரசு அதிகாரத்திற்கும் நீதி அதிகாரத்திற்கும் நடுவே பிரிவினை இல்லை. தேசிய மக்கள் நாடாளுமன்றம் உயர்நிலையில் இருந்துகொண்டு நீதி அமைப்பின் சுதந்தரத்தை தொடர்ந்து காலில் போட்டு மிதிக்கும் உரிமையை அனுபவிக்கிறது. நீதிபதிகள் நியமனமும் இதன் வழியாகவே நடக்கிறது. சீனாவில் நீதிபதியாக வேண்டுமெனில் அவர் கட்சி ஆதரவுடன் இருக்கவேண்டும் என்பதுதான் தெளிவான நிலையாக உள்ளது. நீதிபதியின் பணி என்பது அரசின் கொள்கைகளை விளக்குவதாகவே உள்ளது. அவருக்கு ஒரு கட்சியின் தொண்டருக்கு சற்று மேலான நிலையே உள்ளது. இருந்தாலும் அவர் நீதிபதி என அழைக்கப்படுகிறார்.

இதில் சுவாரசியம் என்னவெனில் உச்சநீதிமன்றம் தனது காலவாரியான அறிக்கையை தேசிய நாடாளுமன்றத் துக்கு அளிக்கவேண்டியது அவசியம். இப்படியாக இன்று நாடாளுமன்றம் நீதிஅமைப்பின் சகல நடைமுறை களிலும் மூக்கை நுழைத்து அதன் முடிவுகள் மீது ஆளுமை செலுத்துகிறது. உள்ளூர் அரசுகள், அரசு வழக்குகளைப் பொறுத்தவரை நீதிமன்றங்களுக்கு அப்பட்டமாக ஆலோசனை சொல்லும் அதிகாரத்தைப் பெற்றுள்ளன. உள்ளூர் நீதிமன்றம் மக்களுக்கு ஆதரவாக அரிதாகவே தீர்ப்பு கொடுக்கின்றன. பெரும்பாலான நேரங்களில் காலவரையற்று வழக்குகள் இழுத்தடிக்கப்படுகின்றன.

இதுபோன்ற ஆதாரமே ஆடிக்கொண்டிருக்கும் நீதியமைப்பினால் சட்டங்களும் உரிமைகளும் தொடர்ந்து மீறப்படுகின்றன. தவறான நீதியமைப்பினால் தொடர்ந்த மனித உரிமை மீறல்களும் சுதந்தரத்துக்கு அச்சுறுத்தலும் உருவாகியுள்ளது. கடந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் சீன அரசின் ஒடுக்குமுறையைக் கட்டுப்படுத்த சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகள் தொடர்ந்து வலியுறுத்தி வருகின்றன. சர்வதேசரீதியிலான கண்டனங்களைக் குறைக்கவும் மனித உரிமை சட்டங்களிலிருந்து தப்பிக்கவும் சீன அரசு, தற்போது அதிகாரபூர்வமான கைதுகள் விசாரணைகளில் இறங்காமல் வீட்டுச்சிறை, கடத்தல்கள் ஆகியவற்றில் இறங்கியுள்ளது. சீன மனித உரிமை காப்பாளர்களின் விவரங்களின்படி, வழக்கு பதியாமல் காவலில் வைக்கப்பட்டுள்ளவர்கள் 35-00 பேர்(2010). ஆனால் இந்த எண்ணிக்கையும் உண்மையில் 5 ஆயிரத்திற்கு மேல் இருக்கலாம் என கருதப்படுகிறது. நீதிமன்றங்களுக்கு நிதி இல்லாமையும் குறைவான சம்பளம் பெறும் நீதிபதிகளும் நீதிமன்றங்களை கற்காலத்தின் வசதிகளுடனும் செயலற்றதாகவும் வைத்துள்ளனர். 1997 ஆம் ஆண்டு முடிவில் 20 லட்சம் வழக்குகள் நிலுவையில் இருந்தன. நிதிப் பற்றாக்குறையால் தீர்ப்புகளின் தரம் பாதிக்கப்படுகிறது. சீனாவில் மொத்த நீதியமைப்பு ஊழல்மயமாக உள்ளது. வழக்குதாரர்களிடமிருந்து பணம் பெற்று நீதிபதிகள் பாரபட்சமான தீர்ப்புகளைச் சொல்வது அந்நாடு முழுவதுமே வழக்கமாக உள்ளது.

மக்களின் சுதந்தரத்தை ஒடுக்குவதற்காகவே நீதியமைப்பை பலவீனப்படுத்தும் அதேநிலையில், போலீஸாருக்கு மிருக பலத்தை அளித்துள்ளது சீன அரசு. இதுவும் கலாச்சாரப் புரட்சி காலத்தில்தான் நடந்தது. போராட்டங்கள் மற்றும் மக்கள் கூட்டங்களை சிதறடிக்க போலீஸ் சக்திகளுக்கு கடும் அதிகாரம் கொடுக்கப்பட்டது. போலீஸார் தொடர்ந்து வழக்கறிஞர்களை உடல்ரீதியாக தாக்குவது வழக்கமாக உள்ளது. பொய் வழக்குகள் போட்டு சிறையில் அடைப்பதும் நடக்கிறது. சமீபத்தில் கிடைத்த விவரங்களின்படி, ஊழல் வழக்கில் 900 நீதிபதிகள் 2003&ல் தண்டிக்கப்பட்டுள்ளனர். 2007 ஆம் ஆண்டில் 200 பேர் தண்டிக்கப்பட்டுள்ளனர். ஆனால் அவர்கள் உண்மையில் செய்த குற்றம் என்பது பெரும்பாலும் ரகசியமாகவே வைக்கப்பட்டுள்ளது. சீனாவில் தெற்கு ஹுனான் பகுதி நீதிமன்றத்தில் மூன்று நீதிபதிகள் சுட்டுக் கொல்லப்பட்டனர். இது சில மாதங்களுக்கு முன்பு நடந்த சம்பவமாகும்.

கடந்த ஏழு ஆண்டுகளாக அரசு எதிர்ப்பாளர்களை கறுப்புச்சிறைகள் என அழைக்கப்படும் பகுதியில் ரகசியமாக சிறை வைத்துள்ளது. இவை மரபான சிறைகள் அல்ல; இந்தக் கட்டடங்கள் அரசு கட்டுப்பாட்டில் உள்ளவை. விடுதிகளிலிருந்து அரசு மருத்துவமனைகள் வரை எந்த கட்டடமும் கறுப்புச் சிறைகளாக பயன்படுத்தப்படும். இங்கு கைது செய்யப்பட்டவர்கள் உடல்ரீதியாகவும், மனரீதியாகவும் விலங்குகளைப் போல வைக்கப்பட்டு துன்பறுத்தப்படுவார்கள். கைதிகளுக்குள் பாலின அடிப்படையிலோ வயது அடிப்படையிலோ வித்தியாசம் பார்க்கப்படுவதில்லை. சிறுவர் கைதிகளிலிருந்து முதியவர்கள் வரை இங்கே உண்டு. இங்குள்ள பெரும்பாலான சிறைகள் தனியார் பாதுகாப்பு நிறுவனங்களால் நிர்வகிக்கப்படுகின்றன. இருப்பினும் சில வாரங்களுக்கு முன்பு சீன அரசு இதுபோன்ற சிறைகள் மற்றும் பாது காப்பு நிறுவனங்களைக் கண்டறிந்து அகற்றப்போவதாகக் கூறியுள்ளது. ஆனால் இவையெல்லாம் வெறும் வெற்று அறிவிப்பாகவே இருக்கும். ஏனெனில் இந்த கறுப்புச் சிறைகளின் எண்ணிக்கை மற்றும் அவை இருக்கும் இடங்கள் சரியாக ஆவணப்படுத்தப் படவே இல்லை.

உலகம் முழுமையும் மரணதண்டனை நடைமுறை படிப்படியாக தடைசெய்யப்பட்டு வரும் நிலையில் சீனா முரணான போக்கில் உள்ளது. ஒரு நாளைக்கு சீனாவில் 20 குற்றவாளிகளுக்கு மரணதண்டனை அளிக்கப்படுகிறது. மொத்த உலக நாடுகளும் மரண தண்டனை கொடுக்கும் எண்ணிக்கையைவிட இது மூன்று மடங்கு அதிக எண்ணிக்கையாகும். அத்துடன் சீனா தனது கைதிகளை தேசிய நலனுக்கு எப்படிப் பயன்படுத்தவேண்டும் என்பதையும் தெரிந்துவைத்துள்ளது. பொருளாதாரப் பரிமாற்றமாக பிற நாடுகளுக்கு தங்களது கைதிகளை பரிமாற்றும் ஒரே நாடும் சீனாதான். ஆசிய நாடுகளில் கட்டுமான வேலைகளுக்காக தனது சிறைக்கைதிகளை ஏற்றுமதி செய்துள்ளது. இது மீண்டும் மனித உரிமை மீறலாகவே உள்ளது. வெளிநாடுகளில் அந்தக் கைதிகள் வேலைகளில் ஈடுபடும்போது எதிர்கொள்ளும் கொடுமைகளையும் நான் சொல்ல வேண்டியதில்லை. இந்தக் கைதிகள் அயல்நாடுகளில் செயல்படும் சீன நிறுவனங்களுக்கான வேலைகளிலேயே ஈடுபடுத்தப் படுகின்றனர். அயல்நாடுகளில் உள்ள இந்த சீன நிறுவனங்கள் உள்ளூர் பணியாளர்களை அரிதாகவே பணியமர்த்துகின்றன.

தகவல் பரிமாற்றத்தை முற்றிலும் தடுத்து நிறுத்தவும் சமூக வலைத்தளங்களான ட்விட்டர் முதல் யு டியூப் வரை அரசு தணிக்கை செய்துள்ளது. மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் மக்கள் புரட்சி எழுந்தபோது லிபியா மற்றும் அது தொடர்பான வார்த்தைகளை கணிப்பொறியில் இட்டால் எந்த தகவலும் வராது. தியான்மென் சதுக்கப் படுகொலை பற்றிய செய்திகளும் மிகச் சொற்ப மாகவே கிடைக்கும். இணையத்தின் மூலமாக பெறப்படும் செய்திகளை ‘பயர்வால்’ மூலம் சீனா கட்டுப்படுத்துகின்றது. இது கிண்டலாக ‘கிரேட் பயர்வால் ஆப் சீனா’ என்றழைக்கப்படுகிறது.

மத நம்பிக்கைகளை அனுசரிப்பதும் தீவிர கண்காணிப்பில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. எல்லா மதக் குழுக்களும் அந்தந்த பிராந்திய அதிகாரிகளிடம் பதிவு செய்யவேண்டும். பதிவு செய்யாத மதக் குழுக்கள் தண்டனைக்கு உள்ளாகும் வாய்ப்புண்டு. கலாசாரரீதியான தணிக்கையும் கடுமையாக நிலவுகிறது. ஓவியரும் அரசியல் செயலாளியுமான ஐவிய்விய், சுவாக்சியோ ஷுஷுவோ, லியு சியபாவு, லியு சியான்பின், ரான் யங்பி, டிங் மாவோ, சென் வி மற்றும் கவோ ஜிசங் ஆகியோர் அனுபவித்த தண்டனைகளையும் ஞாபகத்தில் வைக்கவேண்டும்.

சீனாவின் அரசியல் சாசன சட்டம் பத்திரிகை சுதந்தரத்துக்கு அனுமதி அளித்துள்ளது. ஆனால் பத்திரிகைகளில் எவை இடம்பெற வேண்டும் என்பதை கம்யூனிஸ்ட் கட்சியே நிர்ணயிக்கிறது. 70 முதல் 80 சதவிகித செய்திகள் ஆளுங்கட்சிக்கு ஆதரவாகவே வரவேண்டும். அதற்கு எதிரான செய்திகள் சட்டரீதியான விசாரணைக்கு உள்ளாகும். எதிர்மறையான செய்திகள் மரண தண்டனைக்குக்கூட வழிவகுக்கும். அரசு ரகசிய பாதுகாப்பு என்ற பெயரில் ஷாவோயான், ஷீதாவோ, ஜிங்ஜியாங், யு குவாபெங், லி மினியிங் உள்ளிட்ட பல பத்திரிகையாளர்கள் கைது செய்யப்பட்டுள்ளனர். அவர்கள் எழுதிய கட்டுரைகள் அரசையும், அதிகாரிகளையும் விமர்சித்தவை.

தணிக்கை, உடனடி காவல் வைப்பு, மத நியமங்கள் கண்காணிப்பு, தூக்கு தண்டனை போன்ற கடுமையான சட்டங்கள் மற்றும் நடைமுறைகள் மூலம் சமூகவிரோத சக்திகள் சீனாவில் கட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. சமூக ஸ்திரமின்மை என்பது இல்லவே இல்லை. ஆனாலும் அரசியல் தலைமை தொடர்ந்து இந்தச் சட்டங்களை தங்கள் அனுகூலத்திற்காகப் பயன்படுத்திக் கொண்டுள்ளது. அவர்கள் தங்களது குடிமக்களுக்கு உண்மையான சுதந்தரத்தை அளிக்கவேண்டிய நேரம் வந்துவிட்டது.

இதுபோன்ற சர்வாதிகார ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக நிற்பதற்கு சீன குடிமக்கள்தான் முடிவு செய்யவேண்டும். சீன ஏகாதிபத்திய மனநிலையால் மற்ற நாட்டு குடிமக்களும் பாதிக்கப்படும் நிலை இருப்பதால், சர்வதேச சமூகமும் ஒன்றிணைந்து சீனாவுக்கு எதிராக கைகோர்க்கவேண்டும். அப்போதுதான் மனிதர்களை மனிதாபிமானத்துடன் மனித உரிமைகள் மீது மரியாதையுடன் சீனாவைப் பார்க்கவைக்க வலியுறுத்த முடியும். அப்போதுதான் சீனா, இந்த உலகத்தில் உண்மையான தலைவராக இருக்கமுடியும்!

முதலில் நமது தலைமைத் தேர்தல் ஆணையர் டாக்டர் குரேஷிக்கு வாழ்த்துக்களைச் சொல்வோம். குறைந்தபட்ச புகார்களுடன் இந்த தேர்தல்களை நடத்திமுடித்துள்ளார். கடின உழைப்பால் இந்திய இளைஞர்களின் பிம்பமாக ஒரேநாளிலான அகிலேஷுக்கு பாராட்டுக்கள். நான் அவரைப் பற்றி விரைவில் எழுதக்கூடும். இம்முறை இந்தியாவில் எங்கு தேர்தல் நடந்தாலும் பேசப்படும் ஒன்றைப் பற்றி எழுதப்போகிறேன். தேர்தல் காலத்தில் சேகரிக்கப்படும் நிதி குறித்துதான் எழுதப்போகிறேன். இந்தியாவில் தேர்தல் நிதியைப் பொறுத்தவரை கறுப்புப்பணம் ஆதிக்கம் செலுத்துவது வெட்ககரமான ஒரு நிலையே. ஆனால் அமெரிக்க அதிபர் தேர்தல்கள் தூய்மையாக நடக்கிறது என நீங்கள் எண்ணுவீர்கள் எனில், அதை மறுபரிசீலனை செய்வதற்கான சில தகவல்கள் இங்கே உள்ளன.

வரலாற்றில் தேர்தல்கள் உண்மையில் ஜனநாயகபூர்வமாக நடந்ததில்லை. திறமையைவிட பணபலம்தான் ஏதாவது ஒருநிலையில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் சக்தியாக உள்ளது. உலகில் நடக்கும் அனைத்து தேர்தல்களும் ஒருவகையில் பணம், அதிகாரம், கள்ள ஓட்டு ஆகியவற்றின் மூலமே நடக்கின்றன. வரவிருக்கும் அமெரிக்க அதிபர் தேர்தலும் இதிலிருந்து விலக்கல்ல. இங்கேதான் தெளிவாக ஒரு முரண்பாடு வருகிறது. ஒருபுறம் அமெரிக்கத் தேர்தல் முறை அதிகபட்சமாக வெளிப்படையான செயல்முறையை வைத்திருக்கிறது. இன்னொருபுறமோ அமெரிக்க மக்களுக்கு அதே தேர்தல் முறை நியாயமாகவே நடந்துகொண்டதில்லை.

மறைமுகமான வழியில் கறுப்புப்பணம்  மூலம் தேர்தல் நிதி இந்தியாவில் சேகரிக்கப்படுவது போன்ற நிலை அமெரிக்காவில் இல்லை. அமெரிக்கத் தேர்தல் முறையில் முறையான வழிமுறைகள் வழியாகவே நிதி பெறும் நிலை உள்ளது. இதை வைத்துப் பார்த்தால் அமெரிக்காவில் நடக்கும் தேர்தல் வெளிப்படையாகத்தானே நடக்கும் எனவும், இறுதி வெற்றியை நிர்ணயிப்பதில் பணம் மிதமான பங்கே வகிக்கும் எனவும் தோன்றலாம். ஆனால் துரதிருஷ்டவசமாக தேர்தல் முறை எவ்வளவு வெளிப்படையானதாக இருந்தாலும் அரசியல் கட்சி மற்றும் எந்த அதிபர் வேட்பாளரும் தேர்தல்களில் அதிக ஓட்டு வாங்கவேண்டுமானால் பணபலம் முக்கியத் தேவை. அதுதான் ஜனநாயகத்தின் சாராம்சத்துக்கே இழுக்கை உண்டாக்குகிறது. இன்று உலகளாவிய அளவில் பார்த்தாலும் ஒருவரை தேர்தலில் வெற்றிபெற வைப்பது பணம்தான் என பல்வேறு ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன.

அமெரிக்க தேர்தல் சட்டங்கள், அரசியல் நடவடிக்கைக் குழுக்களை (பி.ஏ.சி எனப்படும் இவை வேட்பாளர் களுக்கு ஆதரவாகவோ எதிராகவோ பிரச்சாரம் செய்பவை) தேர்தலுக்காக நிதியைத் திரட்ட அனுமதிக்கின்றன. அரசு சாராத அமைப்புகள் என்ற பெயரில் இந்த குழுக்கள் தங்களுக்குக் கிடைக்கும் நிதியை மறைமுகமாக குறிப்பிட்ட ஒன்றுக்கு லாபி செய்வதற்கும் அரசியல் தேவைகளுக்கும் பயன்படுத்திக் கொள்ளும். தற்போது புதியவகை அரசியல் செயற்குழுக்கள் உருவாகியுள்ளன. இவை சூப்பர் பிஏசி என அழைக்கப்படுகின்றன. 2010-ல் கொடுக்கப்பட்ட இரண்டு நீதிமன்றத் தீர்ப்புகளை ஊன்றுகோலாகக் கொண்டு இந்த குழுக்கள் செயல்படுகின்றன. இந்த தீர்ப்புகளில் முதல் தீர்ப்பை அமெரிக்க உச்சநீதிமன்றமும், இரண்டாம் தீர்ப்பை மேல்முறையீட்டுக்கான பெடரல் நீதிமன்றமும் கொடுத்தது. இத்தீர்ப்பு வந்த பிறகு சூப்பர் பிஏசி குழுக்கள் தனிநபரிடமிருந்தும் நிறுவனங்க ளிலிருந்தும் எவ்வளவு பணமும் வாங்கலாம். யார் கொடுத்தார்கள் என்று சொல்லத் தேவையும் இல்லை (இந்தக் குழுக்கள் சுயேச்சையாக எந்த அரசியல் கட்சி வேட்பாளரும் கட்டுப்படுத்த முடியாத நிலையில் இருக்கையில்). தற்போது இருக்கும் தேர்தல் பிரச்சார விதியை அரசியல் கட்சிகள் புறக்கணிப்பதற்கு இந்த சூப்பர் பிஏசி மாதிரி முழுமையான வாய்ப்பு ஒன்றை வழங்கியுள்ளது. தற்போதிருக்கும் பிரச்சார நிதி விதிகளின்கீழ் தனிநபர் ஒருவர் 2500 டாலருக்கு மேல் வேட்பு மனு தாக்கலின்போது கொடுக்கலாம். தேர்தல் நடக்கும்போது 2500 டாலர் நிதி பெறலாம். இந்த சூப்பர் பிஏசி கமிட்டிகள் குறிப்பிட்ட வேட்பாளர்கள் மற்றும் அரசியல் கட்சிகளுடன் தொடர்பில் இருக்கவில்லை என்பதுபோல் தோன்றினாலும், இந்த அமைப்பின் மூலம் ஒரு பணக்கார அமெரிக்கர் பயன்பெற விரும்பாமல் இருக்கவேமாட்டார் என்பது யாருக்கும் தெரிந்ததுதான். இந்த சூப்பர் பிஏசி அமைப்புகள் அமெரிக்க வேட்பாளர்களின் சொந்தக்காரர்கள் அல்லது உடன் பணியாற்றியவர்களாகவே இருக்கிறார்கள் என்பதைச் சொல்லவும் தேவையில்லை.

உதாரணத்துக்கு ஒரு சூப்பர் பிஏசி கமிட்டி ஆதரிக்கும் மிட் ரோம்னி(தற்போது குடியரசுக் கட்சி வேட்பாளர்) 2011 ஆம் ஆண்டின் முதல் பாதியில் 12 மில்லியன் டாலர்களை தேர்தல் நிதியாக வசூல் செய்துள்ளார். மற்றொரு சூப்பர் பிஏசி குழு ஆதரிக்கும் ஒபாமா, 4.4 மில்லியன் டாலர் பணத்தைப் பெற்றுள்ளார். இந்த சூப்பர் பிஏசி கமிட்டிகளின் இருப்பே ஒரு கேள்விக்குறி யாக உள்ளது.  இவை அமெரிக்காவின் ஒரு சதவிகிதம் பணக்காரர்களால் ஆதிக்கம் செய்யப்படும் நிலையில், மிச்சம் 99 சதவிகித மக்கள் ஏமாற்றப்பட மாட்டார்களா? அமெரிக்காவின் அரசியல் நிலவியலுக்கே இது அபாயகரமான செய்தி இல்லையா? சமீபத்தில்தான் வெகுமக்கள், இந்த 1% பணக்கார லாபியிஸ்டுகளுக்கு எதிராக போராட்டம் நடத்தியிருக்கிறார்கள்.

இவ்விஷயத்தில் பாரக் ஒபாமாவின் நிலையே சங்கடமானது. அவர் சென்ற தேர்தலில் நிதிகளைப் பெற்றது குறித்து பெருமையாகக் கருதினார். ஆனால் போனமுறை ஒபாமா தனது தேர்தல் நிதியில் 99 சதவிகிதத்தை சாதாரண பொதுமக்கள் மற்றும் சிறு கொடையாளிகளிடமிருந்தே பெற்றார். ஆனால் இந்த முறையோ நிலைமை தலைகீழாகிவிட்டது. ஒபாமாவுக்கு நிதி கொடுத்தவர்களில் முக்கியமானவர்களின் பெயர்களைப் பார்த்தால், எம்.எப். குளோபலின் முன்னாள் சிஇஓ ஜான் கார்ஸின், ப்ரெட் எய்சனர், சிகாகோவைச் சேர்ந்த ஓர் ஊடக முதலாளி, ட்ரீம் ஒர்க்ஸின் சிஇஓ ஜெப்ரி கேட்ஸன் வொர்க் போன்றவர்கள்தான். இவர்களில் ஜெப்ரி கேட்ஸன் வொர்க் நிதி மட்டும் 2 பில்லியன் டாலர். வேறுவகையில் சொல்லப்போனால் நிதி கொடுப்பவர்களுக்கும் வேட்பாளர்கள் அல்லது கட்சிகளுக்கு இடையிலான உறவு சுதந்தரத்தன்மை உடையதல்ல. தேர்தலில் நிதி கொடுப்பது நேரடியாக கட்டுப்பாட்டை நிர்வாகத்தில் செலுத்துவதில்தான் முடியும்.

பொது நேர்மை ஆய்வு மையம் வெளியிட்ட தகவல்களின்படி, தேர்தல்களுக்குப் பிறகு அதிக நிதி கொடுத்தவர்களில் 80 சதவிகிதம் பேருக்கு நிர்வாகப் பதவிகள் பரிசாக அளிக்கப் படுவதாகக் கூறப்படுகிறது. இதேநிலை மற்ற வேட்பாளர்களுக்கும் பொருந்தும். மிட் ரோம்னி 5 மில்லியன் டாலரை வெறும் 25 பேரிடமிருந்து மட்டும் வாங்கினார்! ரோம்னிக்கு தாராளமாக நிதி கொடுத்தவர்களில் ஒருவர் ஹெரால்டு சிம்மன்ஸ். அவர், இந்த ஆண்டு 5 மில்லியன் டாலரும், கடந்த ஆண்டு 7 மில்லியன் டாலரும் வழங்கியுள்ளார். ரோம்னியை ஆதரிக்கும் லாபி நபர்களில் பல பெரிய நிதி நிறுவனங்களும் உள்ளன. இவற்றில் சில நிறுவனங்கள் திவாலாவதிலிருந்து மீளப் போராடிக்கொண்டிருப்பது எல்லோருக்கும் தெரியும்.

இந்த சூப்பர் பிஏசி கமிட்டிகளின் மேலான அதிருப்தி அமெரிக்க மக்களிடையே அதிகரித்துவருகிறது. மார்ச் 2012-ல் வாஷிங்டன் போஸ்ட் ஏபிசி செய்தி கருத்துக்கணிப்பில் இந்த சூப்பர் பிஏசிக்கள் தடை செய்யப்படவேண்டும் என்று 70 சதவிகிதம் பேர் கூறியுள்ளனர்.

இப்பிரச்னை வால்ஸ்ட்ரீட் போராட்டத்தைப்போல பல போராட்டங்களுக்கு வழிகாட்டியுள்ளது. அத்துடன் பெருநிறுவனங்கள் தங்கள் நிதி சிரமங்களிலிருந்து வெளியேறுவதற்கும் சட்டவிரோதமாக லாபி செய்வதற்கும் வழிவகுக்கப்பட்டுள்ளது. அமெரிக்க தேர்தல் வெறுமனே 5 பணக்கார நபர்களுக்குத்தான் என்று அர்த்தமாகிறது. அவர்கள் வால்ஸ்ட்ரீட்டில் தங்கள் ஆணைகளைப் பிறப்பிப்பார்கள். அவர்களது உத்தரவைக் கேட்டு அமெரிக்க அதிபர் அப்படியே நடப்பார். அது பெரிய அவமானம்தான். 

இந்தியாவின்  எதிர்காலம் இந்நாட்டின் கல்வியின் எதிர் காலத்தைப் பொருத்து அமையும்  என்று நான் அடிக்கடி கூறிவருகிறேன். நமது இந்திய இளைஞர்களின் தொகை குறித்துப் பெருமைப்படுகிறோம். ஆனால் நமது கல்வி அமைப்பால் இந்தப் பெருமை கானல்நீராகவே தொடரும். நீதித்துறையில் தாமதங்களைக் களைவது, சுகாதாரத்தில் அதிகபட்ச முதலீடு ஆகியவற்றோடு கல்வியிலும் சீர்திருத்தத்தைக் கொண்டு வருவது அவசியம். அதுதான் நமது இளைஞர்கள் தொகையிலிருந்து நல்ல பலன்களை அடைவதற்கு வழிவகுக்கும். நம்மிடம் போதுமான அவகாசம்கூட இல்லை.

60 ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு கல்வி அடிப்படை உரிமை என இந்தியா உணர்ந்து அறிவித்திருக்கிறது. இது ஒன்று மட்டுமே நமது கல்வி அமைப்பை மாற்றிவிடும் என்று நம்பவில்லை. ஆனால் கல்விச் சீர்திருத்தங்களில் இது முக்கிய படிக்கல்லாக இருக்கும். 2001&ல் ஆரம்பிக்கப்பட்ட சர்வ சிக்ஷா அபியான் திட்டத்திலிருந்து 14  வயதுக்குக் கீழ் உள்ள எல்லா இந்திய குழந்தைகளும் இலவச கட்டாயக் கல்வியைப் பெறவேண்டும் என்ற நிலை படிப்படியாக உருவாகியுள்ளது. சமூகத்தில் தாழ்ந்த நிலையில் உள்ள குழந்தைகளுக்குத் தனியார் பள்ளிகளிலும் குறிப்பிட்ட அளவு இடங்களை ஒதுக்கவேண்டும் என்றும் சட்டம் உருவாகியுள்ளது. சர்வ சிக்ஷா அபியான் திட்டத்தின்கீழ் பள்ளிகள் அடிப்படை உள்கட்டமைப்பு வசதிகளுடன் அர்ப்பணிப்பு உணர்வுள்ள ஆசிரியர் களையும் கொண்டிருக்க வேண்டியது அவசியம். இன்றுகூட நடுநிலைப் பள்ளி அளவில் மூன்று லட்சம் வகுப்பறை களுக்குத் தட்டுப்பாடு உள்ளது. உயர்நிலைப் பள்ளி அளவில் 1.7 லட்சம் வகுப்பறைகள் தேவை. இந்தியாவில் உள்ள பாதி பள்ளிகளில் அடிப்படைக் குடிநீர், சுகாதார வசதிகள் கிடையாது. ஒரு குழந்தை அடிப்படைக் கல்வி முடித்து மேல்நிலைக் கல்விக்குச் செல் வதற்கு இந்த வசதிகள் மிகவும் அவசியம்.

நான் மேற்சொன்ன நடவடிக்கைகள் அனைத்தும் பகுதி அளவு பலன்களையே தரும். சமூகத்தின் ஒரு வகுப்பினருக்கே பயன்படும். இதை சரிசெய்ய கல்வியில் நிலவும் பாலின பாகுபாட்டை சரிசெய்ய வேண்டும். பெண் குழந்தைகள் கல்வியில் பிரம்மாண்டமான முதலீட்டைச் செய்ய வேண்டியது  இரண்டாவது முக்கிய படிக்கல்லாகும்.  உலகளாவிய அளவில் பெண்கள் கல்வி பெறும்போது சமூகப் பொருளாதார வசதிகளை அடையும்போது சமூகத்தில் தீமைகள் குறைகின்றன. நாடுகள் வளம்பெறுகின்றன. மனித வளர்ச்சிக் குறியீட்டில் கேரள மாநிலம் முன்னணியில் இருப்பதற்குக் காரணம் அங்குள்ள பெண்கள் அதிக கல்வி அறிவைப் பெற்றிருப்பதே.

ஆசிரியர்கள் பற்றாக்குறை முழுமையாக கல்வி அமைப்பை சீர்குலைப்பதாக உள்ளது. பொறியியல் மற்றும் மருத்துவக் கல்லூரிகள் போன்ற தொழில்முறை பயிலகங்கள் மட்டுமின்றி, உயர்கல்வி அமைப்பில்கூட ஆசிரியர்கள் பற்றாக்குறை உள்ளது. ஆசிரியர்களுக்கு போதுமான கல்வியைக் கொடுப்பதுதான் மூன்றாவது பெரிய சீர்திருத்த படிக்கல்லாக இருக்கும். இந்தியாவில் ஆசிரியர்களின் தரம் மிக மோசமாக உள்ளது. நமது கல்வி அமைப்பில் ஆசிரியர்கள் பாடத்திட்டத்தில் கூறப்பட்டுள்ளதையே கிளிப்பிள்ளை களைப்போல சொல்லிக் கொடுத்து கொண்டிருக்கின்றனர். இந்தப் பாடத் திட்டங்கள் முழுவதும் காலத்துக்கு ஒவ்வாதவை. நவீன மாற்றங்கள் மற்றும் போக்குகளைக் கற்பிக்கும் முறைகளில் தொடர்ந்து அனுசரிக்க வேண்டும். இதன் மூலம்தான் வேலைத்திறன் உள்ள பட்டதாரிகளை நம்மால் உருவாக்க முடியும்.

ஆசிரியர்கள் மற்றும் கல்வியாளர்களின் பணித்திறனை மதிப்பிட அரசு வெளிப்படையான நேர்மையான முறை ஒன்றை அமல்செய்யவேண்டும். தற்போது தரம் இல்லாத சோம்பேறி ஆசிரியர்கள் வாழ்க்கை முழுவதற்குமான வேலை உத்தரவாதத்தைப் பெற்று ஆண்டுதோறும் சம்பள உயர்வையும் பெற்று நிம்மதியாக இருக்கின்றனர். இந்திய பல்கலைக்கழகத்தில் பணிபுரியும் ஒரு பேராசிரியருக்கு எந்த நிலையிலும் தனது வேலை பறிபோகாது என்று தெரியும். இச்சூழ்நிலையில் நேர்மையாக, கடினமாக உழைக்கும் ஆசிரியர்கள்தான் பலியாகின்றனர். அவர்கள் சோம்பேறி ஆசிரியர்களின் உழைப்பையும் சேர்த்து கொடுக்க வேண்டியுள்ளது. ஆசிரியரின் பணித்திறனை மாணவர்களும் பெற்றோர்களும் மதிப்பிட ஒரு முறைகூட இல்லையே ஏன்?

அடுத்த ஐந்தாவது படிநிலை முக்கியமானது. மகாத்மா காந்தி கிராமப்புற வேலைவாய்ப்பு உத்தரவாதச் சட்டங்கள் போன்ற திட்டங்களில் நாம் ஏற்கெனவே ஆயிரக்கணக்கான கோடிகளை ஆண்டுதோறும் செலவழிக் கிறோம். இந்தத் திட்டங்களை உறுதியான பள்ளி மற்றும் கல்லூரிக் கட்டடங்கள் கட்ட செலவழிக்கவேண்டும். தற்போது இத்திட்டங்களின் கீழ் நடக்கும் வேலைகள் எதுவும் சமூகத்திற்கு நீண்டகால பலன் தருவதாக இல்லை. இந்தத் திட்டங் களின்கீழ் பணிபுரிபவர்கள் தாங்கள் கட்டும் கட்டடங் களில் தங்கள் குழந்தைகள் படிக்கப்போவதை எண்ணிப் பார்த்தால் கூடுதல் பயனாக உணர்வார்கள்.

அடுத்த படிநிலை பிரம்மாண்டமான சீர்திருத்த மாகும். ஆரம்பக்கல்வி நிலையை ஒரு குழந்தை தாண்டி, அடுத்ததாக கல்லூரிக் கல்வியில் நுழைவதற்கான அடிப்படைப் பயிற்சிக்குச் செல்கிறது. இது ஆறாவது படிநிலை. ஆரம்ப உயர்நிலைப்பள்ளி கல்வியோடு மேல்நிலைக்கல்வியிலும் தரத்தை உருவாக்க வேண்டியது அவசியம். கடந்த பல ஆண்டுகளாக இந்தியாவில் உள்ள நகரங்களிலும் சிற்றூர்களிலும் 14 முதல் 18 வயது வரையிலான மாணவர்கள் மதிப்பெண்கள் தொடர்பான அழுத்தத்தால் தற்கொலை செய்யும் நிகழ்வுகள் அதிகரித்துள்ளன. மதிப்பெண் மற்றும் சதவிகித முறையை மாற்றும் திட்டங்கள் ஏற்கெனவே தொடங்கிவிட்டன. கிரேடு முறை மூலம்  தேவையற்ற அழுத்தத்தையும் போட்டிகளால் பிஞ்சுக் குழந்தைகளுக்கு ஏற்படுத்தப்படும் சங்கடங்களும் குறைந்துள்ளன.

இன்று பட்டப்படிப்போ, முதுகலைப் படிப்போ படிக்காவிட்டால் கல்வி முழுமையற்றது என உணரப்படுகிறது. அதனால் உயர்கல்வி அளவில் அதிகபட்ச சீர்திருத்தங்களைச் செய்யவேண்டும். சுதந்தரம் பெற்றபோது ஐஐடி மற்றும் ஐஐஎம் போன்ற நிறுவனங்கள் தரமாக தொடங்கப்பட்டன. தற்போதைய நிலையில் மிகக்குறைவான எண்ணிக்கையில் உள்ளவர்களுக்கே அந்த நிலையங்கள் சேவை செய்கின்றன. அதனால் உயர் கல்விக்காக நிறைய கல்வி நிலையங்களை உருவாக்கவேண்டும். தேசிய அறிவு ஆணையத்தின் கணக்குப்படி நமக்கு இன்னும் ஆயிரம் பல்கலைக் கழகங்கள் தேவை. 500 பல்கலைக் கழகங்களே உள்ளன.

முந்தைய வழிமுறைகள் அனைத்தையும் பின்பற்றிவிட்டு கல்வியின் முழுமையான தரத்தை அதிகரிக்க தனியார்களை கல்வித்துறைக்குள் அனுமதிப்பது அவசியம். தனியார் துறையினரின் தேசக்கட்டுமான பங்கேற்பை ஊக்குவிப்பது அவசியம். இந்திய தொழில் முனைவோரை உயர்கல்வியில் அதிகம் முதலீடு செய்ய வைப்பது எட்டாவது படிநிலையாகும்.

ஏஐசிடிஇ போன்ற காலாவதியான அமைப்புகள் ஊழலின் பிறப்பிடங்களாக உள்ளன. அவற்றிற்கு எல்லையற்ற அதிகாரமும் தரப்பட்டுள்ளது. இந்த அதிகாரங்களைக் களைந்து அனைத்தை யும் வெளிப்படையாக மாற்றவேண்டும். இது அடுத்த படிநிலை.  இந்த ஒரு நடவடிக்கையின் மூலம் தனியார் கல்வி நிலையங்களுக்குச் செல்லும் லட்சக் கணக்கான மாணவர்கள் பயன் பெறுவார்கள். இதை தற்போதைய அரசு பரிசீலித்துவருகிறது.

கல்விக்கான மானியங்களில் அதிக கவனம் செலுத்துவது 10வது படிநிலையாகும். ஏழைப் பின்னணியுள்ள எத்தனையோ மாணவர்கள் தரமான படிப்புகளில் சேரமுடியாமல் உள்ளனர். அரசுக்கு நல்ல எண்ணங்கள் இருப்பினும் வங்கிகள் அவர்களுக்குக் கடன் தர மறுக்கின்றன. இவர்களுக்கு ஒரு பெரிய தொகை கொண்ட நிதியை அரசு உருவாக்கவேண்டும். மதம், சாதி வித்தியாசம் இல்லாமல் இது உதவுவதாக இருக்கவேண்டும்.

பதினொன்றாவதும் முக்கிய மானதுமான படிநிலை என்னவெனில், நாட்டின் ஜிடிபியில் 1.5 சதவிகிதத்தி லிருந்து கல்விக்கான முதலீட்டை 5 சதவிகிதமாக அதிகரிக்க வேண்டும். ஆரம்பக் கல்வியில் அரசு மிகச்சிறந்த பங்கேற்பைச் செய்யமுடியும். ஆரம்பக் கல்வி மற்றும் அடிப்படை ஆரோக்கியத் தில் தனியார் துறையினர் காப்பாற்று வார்கள் என்று எதிர்பார்க்க வேண்டாம்.

இந்த பதினோரு வழி முறைகளும் இந்தியா வின் கல்வி நிலையை மாற்று வதற்கு உதவும் என நான் நினைக்கிறேன். ஆனால் இன்னொன்றையும் நான் அறிவேன். எல்லாம் வேகமாக மாறிக் கொண்டிருக்கும் உலகில் திறந்த மனதுடன் இருக்கவேண்டி யதும் அவசியம். அதுதான் இந்த பதினோரு வழிமுறைகளைவிட முக்கிய மான வழிமுறையாகும். 

இந்திய இறையாண்மையின் முகத்தில் மீண்டும் காறித்துப்பியுள்ளனர். இறந்தவர்களுக்கு அஞ்சலிகளை செலுத்திவிட்டு, அடுத்த குண்டுவெடிப்புகளுக்காக நாம் காத்திருக்க வேண்டியதுதான். 

தீவிரவாதத்தை எதிர்க்க நம்மிடம் அரசியல் உறுதிப்பாடும், உறுதிமிக்க சட்டங்களும் இல்லை என்பதே உண்மை. நமது சட்ட அமலாக்க நிறுவனங்களிடம் அதற்குரிய திட்டமும் இல்லை. இதனால்தான் தற்போதிருக்கும் தீவிரவாத எதிர்ப்பு சட்டங்களின் ஓட்டைகளுக்குள் புகுந்து தீவிரவாதிகள் தப்பிவிடுகின்றனர். அதை சீரழித்து தங்கள் நன்மைக்கு பயன்படுத்திக் கொள்கின்றனர். நமது சட்டங்கள் பழையவை மட்டுமல்ல. பல ஓட்டைகளும் உடையவையாகும். உண்மை யான குற்றவாளிகளைப் பிடிப்பதற்கு பதில் அரசியல்ரீதியான, தனிப்பட்டரீதியான பழிவாங்கலுக்கே இச்சட்டங்கள் பயன்படுகின்றன. உதாரணத்துக்கு பொடா சட்டத்தை எடுத்துக்கொள்வோம். இதை அப்பாவி மக்களை கைதுசெய்ய சட்ட அமலாக்க நிறுவனங்கள் அதிகம் பயன்படுத்தின.  மிக மோசமாகப்  பயன்படுத்தப்பட்டதால், அது  திரும்பப்பெறப்பட்டது. இச்சட்டம் இங்கிலாந்தின் தீவிரவாத எதிர்ப்புச்சட்டம் மற்றும் அமெரிக்காவின் தேசபக்தி சட்டத்துக்கு ஒப்பானது என்பதை இந்த வேளையில் சொல்லிக்கொள்ள விரும்புகிறேன். இருப்பினும் நம்மை போலன்றி அவர்களது சட்டங்கள் தொடர்ந்து தீவிரவாத நடவடிக்கைகளுக்கு எதிராக பலப்படுத்தப்பட்டு தீவிரவாத தடுப்புப் பிரிவுக்கு உதவுபவை. 
இதே நிலைமைதான் ஆயுதப் படை சிறப்பு அதிகாரங்கள் சட்டத்திற்கும் நிலவுகிறது. தீவிரவாதத்துக்கு எதிரான சக்தியாக திரண்டு நல்ல பலன்களை அளிப்பதற்கு பதில் வடகிழக்குப் பிராந்தியத்தில் காவல்துறை அதிகாரிகளால் அதிகமாக துஷ்பிரயோகம் செய்யப்படும் சட்டமாகும் இது. இதற்கு அடுத்து அதிகம் துஷ்பிரயோகம் செய்யப்பட்ட சட்டம் தடா. தடாவின்கீழ் கைது செய்யப்பட்ட 50 ஆயிரம் பேரில் 0.8 சதவிகிதம் பேர்தான் உண்மையில் தண்டனை கொடுக்கப்பட்டவர்கள். மும்பையில் 26/11 தாக்குதல்களை அடுத்து, இச்சட்டங்களில் புதிதாக சில திருத்தங்கள் செய்யப்பட்டு, 43ஏ பிரிவு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. இதில் போலீஸுக்கு கூடுதல் அதிகாரம் வழங்கப்பட்டது. ஆனால், சட்டத்தின் அம்சங்கள் விரிவாக்கப்படவில்லை. ஒவ்வொரு முறையும் நல்ல நோக்கத்துடன் ஒரு புதிய சட்டத்தைக் கொண்டுவரும்போது காவல்துறையும், ராணுவமும் அதை முறையாக பயன்படுத்தாமல் துஷ்பிரயோகம் செய்கின்றன. இந்த இரண்டு சட்டங்களிலும் தவறாக பயன்படுத்துபவர்களுக்கு கடும் தண்டனை அளிக்கும் அம்சங்கள் சேர்க்கப்பட வேண்டும். 

“தீவிரவாதத்துக்கு எதிரான இந்தியாவின் நடவடிக்கைகள் அதன் காலாவதியான அதிக வேலைச்சுமை கொண்ட சட்ட அமலாக்க நிறுவனங்களால் பாதிக்கப்படுகின்றன” என்று அமெரிக்க அரசுத் துறையின் மே, 2011 அறிக்கை ஒன்று தெரிவிக்கிறது. அத்துடன் நமது மந்தமான, அதிக ஆட்சுமை கொண்ட ஊழலான நீதி அமைப்பையும்  தாமதத்திற்குக் காரணமாக குற்றம்சாட்டுகிறது. இந்தியாவின் வெடிபொருள் சட்டத்தைப் பற்றிப் பேசுவது கூடுதல் கேவலத்திற்கே வழிவகுக்கும். நமது வெடிபொருள் சட்டம் 127 ஆண்டுகள் பழைமையானது. எதிர்காலத்தில் பரிணாமம் பெறக்கூடிய தீவிரவாதத்தின் அனைத்து அம்சங்களையும் எதிர்கொள்ளும் நிலையில், அமெரிக்க சட்டங்கள் உள்ளன. உயிரியல் ஆயுத தீவிரவாத எதிர்ப்புச் சட்டம் 1989 இல் அங்கு அமலானது. 1995 இல் ஓம்னிபஸ் தீவிரவாத தடுப்புச்சட்டம், 1996 இல் அமெரிக்க தீவிரவாத எதிர்ப்புச் சட்டம் மற்றும் மரணதண்டனை சட்டம், எக்ஸிகியூட்டிவ் ஆர்டர் 13,224 , பொருளாதார தீவிரவாத சட்டத்தோடு இணைந்த பேட்ரியாட் சட்டம், ஹோம்லேண்ட் பாதுகாப்புச் சட்டம் 2002, தீவிரவாத எதிர்ப்புச் சட்டத்துக்கு துணையாக தொழில்நுட்பச் சட்டம் 2002, எல்லைப் பாதுகாப்பு, தீவிரவாத தடுப்பு மற்றும் சட்டவிரோத குடியேற்ற கட்டுப்பாட்டு சட்டம் 2005, ரியல் ஐ.டி சட்டம் 2005 மற்றும் ராணுவ கமிஷன்கள் சட்டம் 2006 ஆகியவை அமைப்பை ஏமாற்றி தப்பிக்கமுடியாமல் தீவிரவாதிகளைத் தண்டிக்கப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இதனால்தான் அமெரிக்காவில் மீண்டும்  9/11  தாக்குதல் போன்ற  ஒரு சம்பவம் நடைபெறவில்லை போலும். இன்னும் நான் சொல்ல வேண்டுமா?

பத்து ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நான் சீனாவுக்குச் சென்றிருந்தபோது, நான் பார்த்தது என்னை கடுமையாகச் சீண்டியது.  டெல்லியில் உள்ள எல்லாரும் சேர்ந்து தினம் 24 மணிநேரம் வீதம் 25 ஆண்டுகள் உழைத்தாலும் டெல்லியை பெய்ஜிங்காக மாற்றமுடியாது என்பதை உணர்ந்தேன். அப்படியான சீனாவை எதிர்பார்த்துதான் நான் சென்ற மாதம் அங்கே போயிருந்தேன். ஆனால் அதற்குப் பதிலாக கடந்த 10 ஆண்டுகளில் மேலும் 25 ஆண்டுகளுக்கான வளர்ச்சியை சீனா எட்டியிருந்தது. பத்தாண்டுகளுக்கு முன்பு பிரமாண்டமான சாலைகள் இருந்தன. ஆனால் கொஞ்சம் கார்களே அப்போது இருந்தன. தற்போது அங்குள்ள சாலைகளை அமெரிக்க கார்கள் நிரப்பியுள்ளன. அந்த கார்களைத் தயாரிக்கும் நிறுவனங்கள் இந்தியாவில் தங்கள் தயாரிப்புகளை அறிமுகப்படுத்துவதில்கூட அக்கறை செலுத்தவில்லை. சென்ற முறை போனபோது நான் பார்த்த வானுயர்ந்த கட்டடங்களைவிட தற்போதைய சீனாவில் 10 மடங்கு கட்டடங்கள் பெருகியுள்ளன. சென்ற முறை நான் பெய்ஜிங்கைப் பார்த்து வியந்தேன். இந்த முறையோ அடுத்த 50 ஆண்டுகளுக்கு 24 மணிநேரம் நாள்தோறும் உழைத்தாலும் நம்மால் குவாங்சவ் அளவு கூட வளரமுடியாது என்பதை உணர்ந்துகொண்டேன். ஒவ்வொரு இந்திய அரசியல்வாதியும் அரசியலுக்கு வருவதற்கு முன்பு நாடாளுமன்றத்துக்குள் நுழைவதற்கு முன்பு, சீனாவை ஒருமுறை பார்த்தே ஆகவேண்டும் என்று நம்புகிறேன். குறிப்பாக இந்தியாவில் உள்ள கம்யூனிஸ்டுகளும் ஆண்டுக்கணக்கில் தாங்கள் ஆளும் மாநிலங்களில் மக்களை ஏமாற்றியுள்ளனர். தற்போது அவர்கள்  சீனப்  பொருளாதாரம் அமெரிக்கப் பொருளாதாரத் தின் பிடியில் சிக்கித் தவிப்பதாகக் கூறுகின்றனர். 10 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாங்கள் எழுதிய த கிரேட் இந்திய ட்ரீம் நூலில் இதையேதான் எழுதியுள்ளோம். 
 
அத்துடன் அமெரிக்க பொருளாதாரத்தை  வெகுதொலைவில் சீனப்  பொருளாதாரம் தாண்டி விட்டதாகவும் இன்று எழுது கிறேன். சீன தயாரிப்புகள் குறைவாகவே மதிப்பிடப்படுகின்றன. அவர்களது சிக்கலான பொருளாதார பிரம்மாண்டத்தின் சரியான மதிப்பை அளவிட எந்த முறையும் இல்லை. சில தசாப்தங்களுக்கு முன்புகூட சீனாவின் அரசியல் அமைப்பு மற்றும் அதிக மக்கள் தொகை காரணமாக எதிர்மறையாகவே பார்க்கப்பட்டது என்பதை நினைவு கூறலாம். ஆனால் சீனாவை தற்போது பார்க்கும்போது சில ஆண்டுகளுக்குள் அத்தனை கோடி மக்ககளுக்கும் வாங்கும் திறனை அளித்திருக்கும் மாயம் நம்மைக் கவரும். அந்த மக்கள் அனுபவிக்கும் வாழ்க்கையும் மேற்கு நாடுகளில் பலவும் அனுபவிக்காதவை. இது நிச்சயம் அதிசயம்தான். மிகப்பெரிய பொருளாதாரத்தை சரியான திட்டமிடுதலுடன் ஒவ்வொரு நுண் அலகிலும் செயல்படுத்தியதும், செயல்படுத்தி வருவதும்தான் பல நாடுகளின் கற்பனைக்கு எட்டாத நிலையில் சீனா நிற்பதற்குக் காரணமாகும். அத்துடன் முக்கியமாக தனது குடிமக்களை நாட்டின் வளர்ச்சியுடன் சேர்த்தே சீனா கொண்டு சென்றுள்ளது. இன்று பெய்ஜிங்கில் வாழும் ஒரு சீனர், ஷாங்காயில் வாழும் வசதியானவர் ஒருவர் அனுபவிப்பதை எல்லாம் அனுபவிக்கிறார். பெய்ஜிங் அல்லது ஷாங்காயில் வாழும் ஒரு சராசரி சீனரின் வாழ்க்கை வசதிகளையே நியூயார்க்கில் வாழும் சராசரி அமெரிக்கரும் அனுபவிக்கிறார். இப்படியான வளர்ச்சிக்கு சீனா செய்ததுதான் என்ன? 

1970களின் இறுதியில் சீனா, மத்திய கட்டுப்பாட்டின் பிடியிலிருந்து பொருளாதாரத்தை விடுவித்து இரும்புத் திரையை உயர்த்தியது. அத்துடன் ஏழை மக்கள் மீதான தனது கடமையையும் விடவில்லை. இது அதிசயத்தை நிகழ்¢த்தியது. இந்தியா போலன்றி அங்கு கவனமாக திட்டமிடப்பட்ட தாராளமயமாக்கத்தின் மூலம் வளர்ச்சியில் சீரான கதியை அந்த தேசம் எட்டி, 500 மில்லியனுக்கும் மேற்பட்ட மக்கள் வறுமை நிலையிலிருந்து மீட்கப்பட்டனர். லட்சக்கணக்கான குடியானவர்கள்  வறுமையிலிருந்து விடுவிக்கப்பட்டு, தங்களது கனவுகளை தொடர அனுமதிக்கப் பட்டனர். இந்த சுதந்தரமும் கட்டுப்பாடற்ற நிலையும்தான் உற்பத்தி மற்றும் சேவை துறையில் கடந்த 20 ஆண்டுகள் வளர்ச்சியை கொண்டுவந்தது. சீன வெகுமக்களின் புதிய நம்பிக்கைக்கான திருவிழாவாகவும், சுதந்தரமான தொழில்முனைவுக்கான திறப்பாகவும் அது இருந்தது. உள்கட்டுமானம், கல்வி மற்றும் இதர சமூகநலப் பிரிவுகளில் சரியான முதலீடுகள் செய்யப்பட்டு புதிய உற்சாகத்திற்கும் புதிய நடவடிக்கைகளுக்கும் வழிவகுக்கப்பட்டது. இந்த வளர்ச்சிகள் சீனாவின் ஏற்றத்தை உலக அரங்கில் தெரியப்படுத்தின. அத்துடன் முதலீட்டுக்கு சிறந்த இடமாகவும் சீனா ஆனது. இந்த சுதந்தரம் சீனாவின் வேளாண்மைத்துறையையும் வளர்த்தது. விவசாயிகள் தங்கள் பொருளாதார முடிவை தாங்களே எடுக்க முடியும் என்ற கொள்கையின் மூலம் வறுமைக் கோட்டுக்கு வெளியே லட்சக்கணக்கான விவசாயிகள் வந்தனர். கிராமப்புற குடும்ப சராசரி வருவாய் 55 டாலரிலிருந்து 4115 டாலராக அதிகரித்தது. 1978க்கும் 2003க்கும் இடையில் நடந்த மாற்றம் இது. 1990க்கும் 2005க்கும் இடையில் தனிநபர் வருமான வளர்ச்சி சராசரி அடிப்படையில் சீனப் பொருளாதாரம் 8.7% வளர்ந்தது. சீன மக்கள் தொகை அடிப்படையில் 1981&ல் 64% பேர் வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே இருந்தனர். ஆனால் 2004&ல் வெறும் 10 % ஆக அவர்கள் குறைந்துவிட்டனர். வாங்கும் சக்தியின் அடிப்படையில் பார்த்தால், இந்தியாவில் 40%க்கும் மேல் வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே உள்ளனர். சீனாவின் வறுமை ஒழிப்புதான் அதன் சாதனைபூர்வமான குறிப்பிடத்தகுந்த செயலாக, மந்திரமாக தொடர்ந்து சுட்டிக்காட்டப்படுகிறது. உலகில் உள்ள அனைத்து வளரும் நாடுகளுக்கும் முன்னுதாரணமாக சீனாதான் உள்ளது. 

கடந்த 30 ஆண்டுகளில் சீனாவில் அமல்படுத்தப்பட்ட வறுமை ஒழிப்புத் திட்டங்கள் நவீன சீனாவை நம்பிக்கையுடன் நிமிர்ந்தெழ வைத்துள்ளது. இன்று எந்த சீன குடிமகனும் எந்த நகருக்கும் சென்று வேலை தேடி அங்கு வசிக்க முடியும்.  சீன நகரங்களில் உண்மையான ஏழை என்று ஒருவரைக்கூட பார்க்கமுடியவில்லை. அங்கே யாசகர்கள் இல்லை. குடிசைகள் இல்லை. யாரும் தெருக்களில் தூங்குவதில்லை. நகரங்களுக்கு ஏழைகள் சுதந்தரமாக இடம்பெயருகிறார்கள் எனில் அங்கே சேரிகள் இருக்கும். ஆனால் சீனாவில் நகரத்துக்கு கூடுதல் சௌகரியமான வாழ்க்கைக்காகவே வருகின்றனர். கிராமங்களில் வறுமையில் இறப்பதை தவிர்க்க அவர்கள் நகரங்களை நோக்கி வருவதில்லை. வறுமை ஒழிப்புக்காக சீனா கொண்டு வந்த திட்டங்கள் அங்கே 592 முக்கிய உள்ளாட்சிகளிலும் திபெத்தின் 74 முக்கிய உள்ளாட்சிகளிலும் கொண்டு வரப்பட்டுள்ளன. செல்வ வளத்தை பகிர்ந்துகொள்வதில் மத்திய மேற்குப் பகுதியில் உள்ள உள்ளாட்சிகள் பலவீனமான தொடர்புகளைக் கொண்டுள்ளவை. இந்தப் பொருளாதார இடைவெளியை சமாளிப்பதற்காக அதிகாரிகள் 1986லிருந்து ஏழை மக்களுக்கு அதிகமான மானியத்துடன் கடன்களை வழங்கினார்கள். அதேபோல உணவுக்கு வேலை திட்டமும் சீனாவில் மிகப்பெரிய மாற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. இந்த திட்டத்திற்காக 33.06 பில்லியன் ஆர்எம்பிஐ(சீன நாணயம்) 1986 முதல் 1997 வரை 11 ஆண்டுகளில் செலவழித்தது. இதுபோன்ற திட்டங்களில் மற்ற நாடுகளைப் போல் ஊழலில் ஈடுபடாமல் சாலைகள், பாலங்கள், அணைகள் மற்றும் பிற உள்கட்டுமானங்களில் செலவழித்து ஆக்கப்பூர்வமான சொத்துகளாக மாற்றின. வேளாண்மைத் துறையைப் பொறுத்தவரை விவசாய வரிகளில் மாற்றங்களும் செய்யப்பட்டது. அத்துடன் பிற கட்டணங்களும் குறைக்கப்பட்டு விவசாயிகள் மூச்சுவிட்டனர். 2000மாவது ஆண்டில் அனைத்து கட்டண முறைகளும் ஒழி¢க்கப்பட்டன. இவற்றுக்கு பதிலாய் ஒரே விவசாய வரி விதிக்கப்பட்டது. பின்னர் மார்ச் 2004ல் சீனாவில் உள்ள மத்திய அரசு அடுத்த ஐந்து ஆண்டுகளுக்கு முற்றிலும் விவசாய வரியை திரும்பப்பெற தீர்மானித்தது. அதே ஆண்டில் தான் விவசாயத்துக்கான மானியம் அறிமுகப்படுத்தப் பட்டது. அத்துடன் கிராமப்புற உள்கட்டுமானத்துக்கு 25 பில்லியன் டாலர் கூடுதலாக ஒதுக்கப்பட்டது. இறுதியாக வாகனப் போக்குவரத்து உள்கட்டுமான வசதிகள் விரைவு பயணத்தடங்கள் ஆகியவை கட்டுவதற்கு முன்னுரிமை அளிக்கப்பட்டது. இதனால் விரைவு வழிச்சாலைகள் 1988ல் 107 கி.மீ.களே இருந்த நிலை மாறி, 2002&ல் 25,130 மீட்டர்களாக வளர்ச்சி கண்டது. ஆரம்பத்தில் நகர்ப்புற மக்கள் மற்றும் கிராமப்புற மக்களுக்கு இடையே வறுமை ஒழிப்பில் வித்தியாசங்கள் இருந்தன. பிராந்திய ரீதியான வேறுபாடுகளும் இருந்தன. இதனால் நகர்ப்புறத்திற்கும் கிராமப்புற மக்களுக்கும் இடையே வளர்ச்சியில் ஏற்றத்தாழ்வுகள் இருந்தன. கிராமப்புற சீனாவின் நிலைமையை உணர்ந்து அரசு, மூன்று பண்ணை கொள்கையை அறிமுகப்படுத்தி விவசாய உற்பத்தி வழியாக விவசாயிகள் செல்வந்தர்களாவதற்கு வழிவகுத்தது. கிராமப்புறங்களில் முதலீட்டை அதிகரித்து நவீன விவசாய தொழில்நுட்பத்தை புகுத்தி தூய்மையான ஊழலற்ற நிர்வாகம் வாயிலாக விவசாயிகளுக்கு நிதியுதவி வழங்கப்பட்டது. இதே கொள்கை 2004ல் புதிய அம்சங்களுடன் புதுப்பிக்கப்பட்டு மறுபடியும் நடைமுறைப்படுத்தப்பட்டது. 

நான் முன்பு சொன்னதுபோலவே 2005ல் விவசாய வரிகள் அனைத்தும் ஒழிக்கப்பட்டன. இந்த நடவடிக்கையோடு கிராமப்புற உள்கட்டுமானத்தை அதிகப்படுத்தி தூய்மையான குடிநீர் மாசுபடாத ஆற்றல் மற்றும் சாலை மேம்பாடுகள், தகவல் தொடர்புகள் ஆகிய வசதிகள் மேம்படுத்தப்பட்டன. இந்த நடவடிக்கைகளால் கிராமப்புற மக்களின் வருமானமும் பொருட்களை வாங்கும் சக்தியும் நம்ப முடியாத அளவுக்கு அதிகரித்தது. கல்வி, ஆரோக்கியம், சுகாதாரம் ஆகியவற்றிலும் வளர்ச்சி ஏற்பட்டது. இதனால் கிராமப்புற மக்கள் இடம்பெயர்வது குறைந்தது. சமூக பொருளாதாரச் சூழ்நிலையிலேயே மாற்றம் ஏற்பட்டது. சீனாவின் வறுமை ஒழிப்புத் திட்டத்திற்கு சரியான இலக்கு ஒன்று இருந்தது. வறுமையிலிருந்து வெளியே வரும் மக்கள் மீண்டும் முந்தைய நிலைக்குச் செல்வதை விரும்பமாட்டார்கள் என்று அந்தத் திட்டத்தை வகுத்தவர்கள் நம்பிக்கை வைத்தனர். இது இந்தியாவுக்கும் பொருந்தும்.

1980 முதல் 2002க்குள் சீன உற்பத்தித் துறை அதிகபட்ச வளர்ச்சியைக் கண்டது. இதன் ஆண்டு வளர்ச்சி 11.3% ஆக இருந்தது. சேவை துறையின் ஆண்டு வளர்ச்சி 10.4 சதவிகிதமாக இருந்தது. 2003லிருந்து 2008 வரை இருந்த வேளாண்மைத் துறை வளர்ச்சி விகிதம் 18.4%. அதிகபட்ச உள்நாட்டு சேமிப்புகள் மக்களின் செலவு விகிதத்தை உள்கட்டுமானத்தில் அதிகரித்தன. இதனால் தொழிலாளர் நலனிலும் முன்னேற்றம் ஏற்பட்டது. பொருளாதாரத்தின்மீது அரசுக்கு இருந்த பிடியில் தளர்வு ஏற்பட்டது. தனியார் முதலீட்டின் பாய்ச்சலுக்கு வழிவகுத்து, பொதுத்துறை நிறுவனங்களின் வீழ்ச்சிக்கும் வித்திட்டது. 

சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்களின் வழியாக அன்னிய நாட்டு முதலீடுகள் வரத்தொடங்கியதன் மூலமாகத்தான் உற்பத்தித் துறையில் வளர்ச்சி தொடங்கியது. இதைத்தொடர்ந்து சிறப்புப் பொருளாதார மண்டலங்களையும் தாண்டி சீனா தனது கதவுகளை பொருளாதாரத்திற்காக மூலைக்கொன்றாக திறந்துவிட்டது. இதனால் முதலீட்டாளரின் நம்பிக்கை சீனாமீது அதிகரித்து அனைத்து உலக பிராண்டுகளும் தங்கள் பொருட்களை உற்பத்தி செய்யும் தளமாக சீனாவை மாற்றும் நிலைமை ஏற்பட்டது. சீனாவின் சேவைத்துறை வளர்ச்சி எப்போதும் உற்பத்தித் துறை வளர்ச்சியால் மறைக்கப்படும் ஒன்றாகும். நாட்டின் மொத்த ஜிடிபியில் 40  சதவிகித  பங்கை  சேவைத்துறை வளர்ச்சி வகிக் கிறது. 20 சதவிகிதத்திலிருந்து உண்டான வளர்ச்சி இது. 1990களின் மத்தியிலிருந்து சீனாவின் சேவைத்துறை பணிகளில்தான் பொருள் உற்பத்தி மற்றும் வேளாண்மைத் துறையைவிட அதிகமான நபர்கள் வேலைக்கு அமர்த்தப்பட்டுள்ளனர். 2007 ஆம் ஆண்டுக்குள் 250 மில்லியன் மக்களை சேவைத்துறை பணி அமர்த்தியுள்ளது. 
சீனாவின் திட்டம் மிகவும் விஞ்ஞானபூர்வமானதும், நுட்பமானதும்கூட. மற்ற நாடுகளுடன் சீனாவை ஒப்பிட ஒருவர் நினைக்கவே கூடாது. அதேபோன்றுதான் சீனாவுடன் இந்தியாவை ஒப்பிடுவதும் முட்டாள்தனமானது. சீனாவுக்கும் இந்தியாவுக்கும் மக்கள் தொகை அடிப்படையில் உள்ள ஒற்றுமை தவிர வேறு எந்த பொதுமைகளும் இல்லை. 

சீனாவில் கடந்த 25 ஆண்டுகளில் வந்த முதலீட்டு விகிதம் 35 முதல் 45 %  என்றால், இந்தியாவினுடையது வெறுமனே 20 முதல் 26 %தான். சீனா முதலீட்டைப் பொறுத்தவரை அவை முழுமையான முதலீடுகள். ஆனால் இந்தியாவிலோ முதலீட்டில் பெரும்பகுதி செயல்திறன் இன்மையாலும், ஊழலாலும் உறிஞ்சப்பட்டுவிடும். அவர்கள் உள்கட்டுமானத்துக்கு செய்யும் முதலீட்டுடன் நாம் ஒப்பிடவே முடியாது. 

சீனாவின் வளர்ச்சித்தன்மையும் இந்தியாவுடன் ஒப்பிடத்தகுந்தது அல்ல.  தனது முதன்மையான துறையில் மேம்பாடு காணுவதிலிருந்து ஆரம்பித்து, கடந்த 25 ஆண்டுகளில் இரண்டாம் நிலை துறைக்கு வந்து உலகின் பட்டறையாக தன்னை மாற்றியுள்ளது சீனா. ஆனால் இந்தியாவோ உற்பத்தி துறையில் சிறிதான வளர்ச்சியே பெற்று உடனடியாக சேவைத்துறையில் குதித்துவிட்டது. 1950களில் 60 சதவிகிதமாக தேசிய வருமானத்தில் பங்கு வகித்த உற்பத்தி துறை 2003ல் 25 சதவிகிதமாக அருகிவிட்டது. வர்த்தக கொள்கையும் வர்த்தக முறையும் இரண்டு நாடுகளுக்கும் மாறுபடுகிறது. சீனாவுக்கு அதிக முதலீடு வருவதும் ஏற்றுமதியால் அதிகமான வருமானம் இருப்பதற்கும் காரணம் சிறந்த போக்குவரத்து வசதிகள், மலிவான வீட்டு வசதி, மலிவான தொழிலாளர்கள் மற்றும் உலகத்தரமான உள்கட்டுமானத்தில்தான். ஆனால் இந்தியாவில் உள்ள நிலைமைகளோ சாதாரணமானது. ஏற்றுமதி அடிப்படையிலான தொழில்துறைகளை ஊக்குவிக்காதது. 

1960கள் வரைகூட இந்தியா பெரும்பாலும் சீனாவைவிட சிறந்த நிலையிலே இருந்தது. அடுத்த 50 ஆண்டுகளிலேயே சீனா பிரம்மாண்ட வல்லரசாக உருவெடுத்து அமெரிக்கர்களையே கீழே குனிந்து பார்க்கும் நிலைமைக்கு வளர்ந்துள்ளது. நாம் இந்தியாவை மாற்றுவதற்கு விரும்பினால் சோனியா காந்தி, ராகுல் காந்தி, அத்வானி ஆகியோர் முதல் பிரகாஷ் காரத், மம்தா பானர்ஜி வரை அனைவரையும் சீனாவுக்கு அழைத்து செல்லவேண்டும். ஏனெனில் அவர்கள் வறுமை ஒழிப்பைப் பற்றிப் பேசும்போது எனக்கு சிரிப்புதான் வருகிறது. அவர்களுக்கு வறுமை ஒழிப்பின் அர்த்தம் தெரியாது. அவர்களை குவாங்ஷௌவ் போன்ற நகருக்குள் அழைத்து செல்லவேண்டும். எவ்வளவு தரத்தில் நேர்த்தியுடன் கட்டப்பட்ட சாலைகள் என்று தெரியும். அவர்களை ஆண்டுதோறும் நடக்கும் கேன்டன் திருவிழாவுக்கு அழைத்துச் செல்லவேண்டும். வெளிநாட்டு வாடிக்கையாளர்களை எப்படி ஈர்க்கவேண்டும் என்று அப்போது அவர்களுக்கு புரியவரும். நமது டெல்லியின் பிரகதி மைதானத்தை ஒப்பிட்டால் வரலாற்றுக்கு முந்தைய அழுக்கான இடமாக அது தோற்றமளிக்கும்.

இதனால்தான் சீனாவில் எந்த கலகங்களும் இல்லை. துபாயில் சுதந்தரம் இல்லை என்று கூறுவதைபோலத்தான் சீனாவிலும். துபாயில் குரானுக்கு எதிராக பேசமுடியாது. சீனாவிலும் அதிபருக்கு எதிராக உங்களால் பேசமுடியாது. ஆனால் அரசில் உள்ள ஊழல் பற்றி தினசரிகளில் எழுதலாம். அவர்களது கொள்கைகளை விமர்சிக்கலாம். கிராமங்களிலிருந்து நகரங்களுக்கு வரலாம். வெளிநாட்டுக்குச் செல்லலாம். குக்சியை வாங்கிக்கொண்டு மெர்சிடஸில் டிரைவ் செய்யலாம். அங்கு ஏன் கலகங்கள் இல்லை என்றால், சீனாவின் ஒவ்வொரு குடிமகனும் தமது சகோதரிகளும், சகோதரர்களும் நாளுக்கு நாள் வளர்ந்துவருவதைப் பார்க்கின்றனர். மாற்றத்தையும் பார்க்கிறார்கள். நகரங்கள் தூய்மையாகவும், நவீனமாகவும் பெரிதாகவும் நியூயார்க்கைவிடவும், லண்டனைவிடவும் அழகானதாகவும் மாறியிருக்கின்றன. ஆனால் இந்தியாவை பற்றி அப்படி நாம் சொல்லவே முடியாது என்பதுதான் வெட்கக்கேடு. இதுதான் இந்த தேசத்துக்கு செய்திருக்கும் மகத்தான துரோகமாகும்.

புகழ்பெற்ற நகைச்சுவை ஒன்று உள்ளது. நீங்கள் உங்களை நான்கு மனிதர்களாக நகல் செய்தால்,  அதில் ஒருவர் சீனராக இருப்பார் என்பதே அந்த நகைச்சுவை. அதிக ஜனத்தொகை மற்றும் நகல் எடுப்பதில் வல்லவர்கள் என உலகம் சீனர்களைப் பற்றி கருதுவதிலிருந்து தோன்றியதே இந்நகைச்சுவை. ஆம். சந்தேகமே இல்லை. சீனா எல்லாரையும் ஆதிக்கம் செய்து உலக மக்கள் அனைவரது வாழ்க்கையிலும் இரண்டற கலந்துவிட்டதுதான். வெறுமனே மனித சக்தியைக் கொண்டு, பொருள் உற்பத்தி சக்தியைக் கொண்டு, தனது சேவைகளைக் கொண்டு நம்பவே முடியாத வேகத்தில் முன்னேற்றமடைந்துள்ளது. ஒருவர், தான் உபயோகிக்கும் பொருளின் பூர்வீகம் குறித்து தேடத்தொடங்கினால் சீனாவாக இருக்கும் வாய்ப்பே அதிகம் உள்ளது. செல்போனாக இருக்கட்டும், லேப்டாப்பாக இருக்கட்டும், உங்கள் காரின் என்ஜினாக இருக்கட்டும், எல்லாம் சீனாவில் செய்யப்பட்டவை. அசல் ஐபோனோ அதேபோல தோற்றமளிக்கும் போலி கருவியும் சீனாவில் தயாரிக்கப்பட்டது. இவையெல்லாம்  ஏற்கெனவே  தெரிந்தவை தான். சீனர்கள் இன்று அடைந்திருக்கும் வளர்ச்சிக்கு முக்கிய காரணம், அவர்கள் சொந்த தேசத்து பொருட்கள் மற்றும் பிராண்டுகளினால்தான் என்பது பலருக்கும் தெரியாது. மேற்கத்திய நிறுவனங்களுக்கு எல்லா பொருட்களையும் உற்பத்தி செய்வதோடு மட்டுமின்றி, தனது சொந்த உள்ளூர் உற்பத்தி மூலமே மிகப்பெரிய வளர்ச்சியைப் பெற்றுள்ளது. வருவாய், சந்தைப் பகிர்வு மற்றும் அளவில் பன்னாட்டு நிறுவனங்களுடன் சீன நிறுவனங்கள் போட்டியிடுவதோடு, அவற்றுக்கு மாற்றாக இருப்பதோடு நாட்டுக்கு உள்ளேயும் வெளியேயும் மேற்கத்திய தயாரிப்புகளுக்கு சரியான பதிலியாகவும் மாறியிருக்கிறது. 

குறைந்த கூலி ஏற்றுமதிக்கும் நகல் எடுப்பதற்குமே ஏற்ற நாடு என்று சீனா பற்றிய பொது அபிப்ராயத்திற்கு எதிராக அந்நாடு மிக புதுமை விரும்பும் நாடாக சர்வதேச அளவில் எழுந்து வந்துள்ளது. அமெரிக்காவில் உள்ள உயர் ரக டிசைனர் உடை கடைக்குச் செல்லுங்கள். அல்லது டிஸ்னி ஸ்டோர்ஸுக்குப் போய் பாருங்கள். அங்குள்ள பொருட்கள் அனைத்தும் சீனாவில் தயாரிக்கப்பட்டவை. சீனப் பொருட்கள் அனைத்தும் மலிவான, குறைந்த தரமுள்ள பொருட்கள் என்ற எண்ணத்தை இவை சிதைக்கின்றன. மேற்கில் கிடைக்கும் எல்லா பொருட்களும் சீனாவில் தயாரிக்கப்பட்டவை போலவே தெரிகின்றன. அதனால்தான் செப்டம்பர் 11 தாக்குதல்களுக்குப் பிறகு எல்லா இடங்களிலும் அமெரிக்கர்கள் தங்கள் கொடிகளைப் பறக்க விட்டிருந்தனர். அந்தக் கொடிகளில் பெரும்பாலானவை சீனாவில்தான் செய்யப்பட்டது என்பது பின்பு தெரியவந்தது. இந்தியாவில் தயாரானவை  என்று  சொல்லும்படியாய் பொருட்களே இல்லை என்னும் உண்மை ஓர் இந்தியனாக உங்களைப் பாதிக்கலாம். ஒரு தேசமாக நம்மிடம் சிறந்த திறன்களும் இருந்தும் அவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் உலகின் மிகச்சிறந்த நிறுவனங்களை தற்போது நிர்வகித்தும்கூட இந்நிலைமைதான் நிலவுகிறது. அதனால்தான் ஹிலாரி கிளிண்டன் இந்தியாவுக்கு வந்தபோது தெற்காசிய பிராந்தியத்தில் இந்தியா சீனாவுக்கு இணையான பங்கை வகிக்கவேண்டும் என இந்தியர்களுக்கு உற்சாக டானிக் அளித்தார். நான் இதை கேட்டு புரண்டு சிரித்தேன். முந்தைய இதழிலிலிருந்தும் தொடர்ந்தும் சீனாவைப் பற்றி நான் எழுத வேண்டும் என்று நினைப்பதற்கு காரணம் என்னவெனில், அப்போதுதான் இந்தியர்கள் தாம் எந்த இடத்தில் இருக்கிறோம்? எப்படி இருந்திருக்கமுடியும் என்பதை உணர்வார்கள். 

சமீபத்தில் வந்த உலக அறிவுசார் சொத்து மானிகள் 2010 விவரங்களின்படி, காப்புரிமை விண்ணப்பங்களை அளிக்கும் பெரிய நாடுகளில் மூன்றாவது இடத்தை சீனா வகிக்கிறது. சீனா 2009 ஆம் ஆண்டில் மட்டும் 2 லட்சத்து 3 ஆயிரத்து 481 உரிமங்களுக்காக விண்ணப்பித்தது. 2003 லிருந்து 2007க்குள் 4 லட்சத்து 92 ஆயிரத்து 8 விண்ணப்பங்களைத் தந்துள்ளது. சீனர்களின் தொழில் முயற்சி மற்றும் சீன நிறுவனங்களை வலுப்படுத்த அந்நாட்டு அரசு ‘உள்நாட்டு புத்தாக்க’ திட்டம் ஒன்றை அறிமுகப்படுத்தியுள்ளது. 2006லிருந்து இதுதான் தேசிய முக்கியத்துவத்திற்கு உரியது என்றும் அறிவித்துள்ளது. சீன உள்நாட்டு நிறுவனங்களுக்குள் நடைபெறும் தொழில்நுட்ப கண்டுபிடிப்புகளை ஊக்குவிப்பதற்கான திட்டம் இது. அத்துடன் அறிவுசார் சொத்துரிமையில் தங்கள் நாட்டினர் அதிக காப்புரிமைகளைப் பெறுவதற்கான முயற்சியும்கூட. அத்துடன் அறிவியல் தொழில்நுட்பம் சார்ந்த உற்பத்தி முறைகள் தொடர்ந்து பெரிய வரி விலக்குகள், கடன் உதவிகள் மற்றும் நிதி உதவிகள் வழியாக ஊக்குவிக்கப்படுகின்றன. 2010 ஆம் ஆண்டின் யுஎஸ் சேம்பர் அறிக்கை, “சீனாவின் உள்நாட்டுப் புத்தாக்க முயற்சி” என்ற பெயரில் அந்நாடு எப்படி முன்னேற்றப் படிகளில் ஏறி அறிவியல் தொழில்நுட்பத் துறையில் முக்கிய இடத்தை எப்படி பிடித்தது” என்று கூறுகிறது. 

சுவாரசியமான உதாரண குறிப்பு ஒன்றுடன் சீனாவின் முன்னேற்ற கதையுடன் நான் தொடங்குகிறேன். பெய்ஜிங் ஒலிம்பிக் விளையாட்டுகளை தொடர்ந்து பார்த்தவர்கள், முன்னாள் சீன ஜிம்னாஸ்டிக் வீரர் லீனிங்கின் செயலைப் பார்த்து நிச்சயம் வியந்திருப்பார்கள். அவர்தான் ஒலிம்பிக் தீபத்தை ஏற்றினார். அத்துடன் இந்த 45 வயதான மூன்று தங்கப் பதக்கம் வாங்கிய வீரர்தான் சீனாவின் மிகப்பெரிய விளையாட்டுப் பொருள் உற்பத்தி நிறுவனத்தின் உரிமையாளர் மற்றும் நிறுவனராவார். அந்த நிறுவனத்தின் பெயர் லீனிங் கம்பெனி லிமிடெட். லீனிங் நிறுவனம் சீனாவின் பெரிய நிறுவனம் மட்டுமல்ல, உலகம் முழுவதும் இதற்கு கடைகள் உள்ளன. 2008 ஒலிம்பிக் விளையாட்டுகளில் சீன அணியோடு பிற அணிகளுக்கும் இந்நிறுவனம் புரவலராக இருந்தது. சீனாவில் நைக் மற்றும் அடிடாஸுக்கு மிகப்பெரிய போட்டி நிறுவனமாக விளங்குகிறார் லீனிங். கடந்த ஆண்டு வருவாய் மட்டும் 1.354 பில்லியன் டாலர். சீன சந்தை ஆய்வுக்குழு கருத்துக்கணிப்பு 2009ன் படி லீனிங்குக்கும் அடிடாஸுக்கும் சீன சந்தையில் 14 சதவிகிதம் இடமிருக்கிறது. சந்தையில் முதலிடம் பிடிக்கும் நைக் 3 சதவிகிதமே அதிகம் உள்ளது. 

சீனர்கள் எவ்வளவு திறன்வாய்ந்தவர்கள் என்பதை நிரூபிக்க இந்த ஓர் உதாரணம் போதும். நுட்பமான அளவில் பார்த்தால் எந்தப் பொருளாதாரமும் உறுதியான நிதித்துறை இல்லாமல் செழுமை அடைய முடியாது. மேற்கத்திய வங்கிகளை ஒப்பிடும்போது, சீன வங்கிகள் மிகப்பெரிய வீச்சை அடைந்துள்ளன. சீன தொழில்துறையின் உறுதியான தூண்களில் ஒன்றாக ஐசிபிசி வங்கி உள்ளது. 2011 இன் போர்ப்ஸ்  பட்டியலில் உலகின் ஏழாவது பெரிய பொது நிறுவனமாக இடம்பெற்றுள்ளது. சீனாவின் உயர் மட்டத்தில் உள்ள நான்கு வங்கிகளாக ஐசிபிசி, பியூப்புல்ஸ் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் வங்கி, பேங்க் ஆப் சீனா மற்றும் சீன விவசாயி வங்கி ஆகியவை உள்ளன. சீன நிதித்துறையில் 80 சதவிகித பங்கை இந்த வங்கிகள் வகிக்கின்றன. ஐசிபிசிக்கு தற்போது 200 மில்லியன் வாடிக்கையாளர்களும், நாடு முழுவதும் 6000 கிளைகளும் உள்ளன. எச்எஸ்பிசிக்கு உலகம் முழுவதும் 100 மில்லியன் வாடிக்கையாளர்கள் உள்ளதை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்போம். சீனாவின் கன்ஸ்ட்ரக்ஷன் வங்கி சொத்து மற்றும் நிலக்கடன்களைக் கவனிக்கிறது. அத்துடன் சீனாவின் வெளிநாட்டு வைப்பு நிதிகளையும் கட்டுப்படுத்துகிறது. சீனாவில் 100 வர்த்தக வங்கிகள் உள்ளன. 1998 இல் சீனாவின் வர்த்தக வங்கிகள் அரசுரிமை நிறுவனங்களுக்கு கடன் கொடுக்க வேண்டும் என அரசிடம் இருந்து உத்தரவு வந்தது. சிறிய முதலீடுள்ள கூட்டுறவு வங்கிகள் தனியார் நிறுவனங்களுக்கு கடன் அளிக்க வேண்டும் என உத்தரவிடப்பட்டது. சீனாவின் உள்ளூர் நிறுவனங்கள், வெளிநாட்டுப் போட்டியையும் மீறி வளர்ந்ததெனில் அதற்குக் காரணம் சீன வங்கிகள்தான். வெளிநாட்டு வங்கிகளின் சந்தைப் பகிர்வு 2009 ஆம் ஆண்டில் வெறுமனே 1.71 சதவிகிதம்தான். 2010 இல் 1.83 ஆக உயர்ந்துள்ளது. 

சீனாவின் வலுவான நிதி அமைப்பு, குறைந்த வட்டியில் கடன் கொடுக்கும் நிலையும் பல தொழில் துறைகளை வாழவைத்தது. அவற்றில் ஒன்று சீனாவின் வாகன உற்பத்தித்துறை. சீனாவின் கடலளவு வாகனத்தேவையை அங்குள்ள 45 உள்ளூர் உற்பத்தியாளர்கள் நிறைவேற்றுகின்றனர். உலகிலேயே சீனாவில்தான் மிகப்பெரிய கார் சந்தை உள்ளது. இங்கு தயாரிக்கப்படும் கார்களில் பெரும்பாலானவை சீனாவுக்குள்ளேயே உபயோகி¢க்கப்படுகின்றன. மிகக்குறைவானவையே ஏற்றுமதி செய்யப்படுகின்றன. உள்ளூர் வாகன உற்பத்தியாளர்களான செரி, பிஒய்டி, ஷான்குவான் நோபில் மற்றும் சில மிகவும் விரும்பப்படும் சீன பிராண்டுகளாக உள்ளன. இவை முன்னணி நிறுவன தயாரிப்புகள் என்பதோடு மட்டுமின்றி, மேற்கத்திய டொயோட்டா, ஹோண்டா, பென்ஸ், ஜிஎம்ஸ் மற்றும் போர்ஷ் ஆகியவை பிராண்டுகளுக்கு பதிலாகவும் உள்ளன. வாகன உற்பத்தியாளர்களுக்கான சீன கழகத்தினர் 2010 ஆம் ஆண்டு கொடுத்த அறிக்கையின்படி ஒரு ஆண்டில் 35 லட்சத்து 58 ஆயிரத்து 400 கார்கள் தயாரித்திருப்பதாகக் கூறியுள்ளனர். இந்த அறிக்கை ஷாங்காய் ஆட்டோமேடிவ் இண்டஸ்ட்ரீ கார்ப்பரேஷனுக்கு வழங்கப்பட்டதாகும். சீனாவில் உள்ள கார் நிறுவனங்கள் மலிவான கார்களிலிருந்து உயர்ரக கார்கள் வரை தயாரிக்கின்றன. டொயோட்டா, ஹோண்டா, நிஸான் மற்றும் ஹுண்டாய் போன்றவை ஆளுக்கு 6 சதவிகித சந்தைப் பகிர்வை சீனாவில் வைத்திருக்கின்றன. ஆனால் இந்த சந்தைப் பகிர்வை சீன நிறுவனங்களுடன் கூட்டு உடன்படிக்கை செய்தே சாதிக்க முடிந்துள்ளது. 

விமானப் போக்குவரத்துத் துறையை எடுத்துக்கொண்டால் உலகிலேயே அதிகமான பேர்களை ஏற்றி செல்லும் விமான போக்குவரத்து சீனாவில்தான் நடக்கிறது. சீனாவின் விமான போக்குவரத்து நிறுவனமான ஏர் சீனா விமானங்கள் 2010 ஆம் ஆண்டில் மட்டும் 60 மில்லியன் மக்களை ஏற்றிச்சென்றுள்ளது. உலகின் லாபகரமான விமான போக்குவரத்து நிறுவனங்களில் ஏர் சீனாவும் ஒன்று. 2010 இல் இதன் மொத்த வருவாய் 1.83 பில்லியன் டாலர். ஏர் சீனா மூலம் தென் அமெரிக்கா, ஐரோப்பா, ஆசியா, மத்திய கிழக்கு மற்றும் வடஅமெரிக்க நாடுகள் அனைத்துக்கும்  செல்லலாம்.  இத்தோடு சீனா சதர்ன் ஏர்லைன்ஸ் நிறுவனமும் உள்ளது. 2010 ஆம் ஆண்டில் இந்நிறுவன விமானங்கள் 76.5 மில்லியன் பயணிகளை எடுத்துச் சென்று உலகின் ஐந்தாவது பெரிய ஆசியாவின் முதல்நிலை விமானப் போக்குவரத்து நிறுவனமாக ஆனது. 2010 இல் இதன் லாபம் 883 மில்லியன் டாலர். சீனாவில் சரக்கு விமானப் போக்குவரத்து நிறுவனங்களும் நன்கு வளர்ந்துள்ளன. சீனா கார்கோ ஏர்லைன்ஸ், கிரேட்வால் ஏர்லைன் மற்றும் ஷாங்காய் ஏர் லைன்ஸ் ஆகியவை மிகப்பெரிய சரக்கு விமான நிறுவனங்கள். உலகம் முழுவதும் பொருட்களைக் கொண்டு செல்வதற்கு சீனா யாரையும் நம்பவேண்டிய தேவை இல்லை. 

1.3 பில்லியன் மக்கள் தொகையுடன் சில்லறை வர்த்தகர்களுக்கு தங்கச் சுரங்கமாக சீனா உள்ளது. இங்குள்ள வாடிக்கையாளர்களின் எண்ணிக்கை உலகளாவிய சில்லறை வர்த்தகர்களின் வாயில் எச்சிலை ஊறவைத்து அந்நாட்டிற்குள் நுழையும் ஆசையை உருவாக்குபவை. கேர்போர், வால்மார்ட் மற்றும் டெஸ்கோ நிறுவனங்கள் சீனாவுக்குள் நுழைய வரிசையில் நிற்கும்போது, அங்கிருக்கும் உள்ளூர் சில்லறை வர்த்தக நிறுவனம் அவர்களை வரவேற்க காத்திருந்தது. அதன் பெயர் உமார்ட் ஸ்டோர்ஸ். இந்நிறுவனம் தனது சேவையை 1994 இல் தொடங்கியது. தற்போது அதற்கு நாடு முழுவதும் 500 கடைகள் உள்ளன. உமார்ட் இன்னும் தன்னை விரிவு படுத்திக் கொள்ளும் வேகத்தில் இருந்தாலும், இதன் ஆண்டு விற்பனை 2 பில்லியன் டாலர்கள்தான். ஆனால் சீனாவில் வால்மார்ட்டின் ஆண்டு விற்பனையோ இதைவிட 5 பில்லியன் டாலர்கள் அதிகம் ஆனால் அது கண்டுவரும் வளர்ச்சியால் விரைவில் இந்த இடைவெளியை எட்டிப் பிடித்துவிடும். சீனாவின் உள்ளூர் பிராண்டான ஹேயர் தற்போது உலகம் முழுவதும் பிரபலமாகியுள்ளது. 1920 இல் குளிர்சான பெட்டி தொழிற்சாலையாக ஹேயர் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. 2000த்தின் ஆரம்பத்திலேயே 6.31 பில்லியன் முதலீடு கொண்ட நிறுவனமாக வளர்ந்தது. 
இவற்றையெல்லாம்விட சீனாவின் முதுகெலும்பாய் இருப்பது ஆற்றல் துறைதான். சீனாவில் பெட்ரோ கெமிக்கல் மற்றும் எண்ணெய் சுத்திகரிப்பு நிறுவனங்கள் சில பெரிதாக உள்ளன. உலகின் மிகப்பெரிய எண்ணெய் எரிபொருள் பயனாளிகள் இங்கேதான் உள்ளனர். சீனாவின் பெட்ரோ சீனா நிறுவனம்தான் மிகப்பெரிய எண்ணெய் உற்பத்தியாளராக இங்கு திகழ்கிறது. பெட்ரோ சீனாவின் 2010 ஆம் ஆண்டு வருவாய் 221.57 பில்லியன் டாலர். 

தகவல் தொழில்நுட்பம் இல்லாமல் 21 ஆம் நூற்றாண்டில் ஒரு நாட்டை சக்தியுள்ளது என்று சொல்லமுடியாது. சீனாவின் முக்கிய வருவாயாக தகவல் தொழில்நுட்பம் உள்ளது. வெளிநாடுகள் தங்களுக்கான தொழில்நுட்ப சேவைகளை அயலகப் பணிக்காக விரும்பிக் கொடுக்கும் இடமாக சீனா உள்ளது.  இருபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தகவல் தொழில்நுட்ப சேவையில் இறங்கிய சீனா, தற்போது சரியான போட்டியை கொடுத்து முன்னணியில் உள்ளது. ஹூவாவே டெக்னாலஜிஸ் நிறுவனத்தை எடுத்துக்கொள்வோம். சீனாவின் மிகப்பெரிய வலைப்பின்னல் மற்றும் தொலைத்தொடர்புக் கருவி தயாரிக் கும் நிறுவனம் அது.  சீனா முழுவதும் விஸ்தரிக்கப்பட்டுள்ள ஹுவாவே சர்வதேச அளவிலும் புகழ்பெற்ற நிறுவனமாக உள்ளது.  
மேற்கத்திய தொழில்நுட்ப சாதனங்களுக்கும் சீனா மிகப்பெரிய போட்டியை அளித்துள்ளது. சந்தை ஆய்வு நிறுவனமான ஐடிசியின் தகவல்படி, 2010 இன் நான்காவது காலாண்டில் சீன கம்ப்யூட்டர் நிறுவனமான லெனோவா, சீனா சந்தையில் முதலிடம் வகிக்கிறது. உலகளவில் இதன் சந்தை பகிர்வு 10.2%. சீனாவிலும் உலகளவிலும்கூட கணிப்பொறி தேவைகளுக்கு லெனோவா சரியான தயாரிப்பாக உள்ளது. இந்த நிறுவனம் தொடங்கி சில ஆண்டுகளிலேயே பார்ச்சூன் 500 பட்டியலில் 449&ஆம் இடத்தைப் பிடித்துள்ளது. 

ஓர் ஆண்டுக்கு முன்பு சீனாவிலிருந்து கூகுள் வெளியேறியது மிக பெரிய அலையை ஏற்படுத்தியது. ஆனால் சீனச்சந்தையில் சிறு சலனம்கூட இல்லை. உலகளாவிய அளவில் தேடுதல் எந்திரங்களைப் பொறுத்தவரை கூகுள்தான் ஏகபோகமாக ஆட்சி செலுத்துகிறது. இதன் பரவல் 86 சதவிகிதமும், யாஹுவின் பரவல் 6.5 சதவிகிதம் என்றும் சொல்லலாம். ஆனால் சீனாவிலோ நிலைமை முற்றிலும் வேறு. அங்கு பைடு என்னும் தேடுதல் பொறியே இந்த ஆண்டின் முதல் காலாண்டில் 78 சதவிகிதத்தை வகிப்பதாய் உள்ளது.  

அனைத்துத் துறைகளிலும் மேற்கைத் தோற்கடித்து அவர்கள் மொழியிலேயே சீனா பதில் அளித்துள்ளது. மிகப்பெரிய அமெரிக்க, ஐரோப்பிய நிறுவனங்களுக்கு  மாற்றுகளை தருவதற்கு சீனா நீண்டதூரம் பயணித்துள்ளது. உற்பத் தித் தீர்வுக்கான முக்கிய இடமாக முன்பு பார்க்கப்பட்ட சீனா தற்போது புதுமையின் பிராந்தியமாக உருவாகியுள்ளது. உலகளவில் பார்த்தால் எரிக்ஸன் மற்றும் சிமென்ஸுடன் அடுத்து போட்டியிடும் மிகப்பெரிய மொபைல் தொலைபேசி நிறுவனம் ஹுவாவேதான். 2010 இல் இதன் வருவாய் 28 பில்லியன் டாலர். 

சீனாவின் வளரும் நிலையில் உள்ள நிறுவனங்களுக்கு எளிமையான கடனும் ஆதரவும் அளிப்பதன் மூலம், அந்நிறுவனங்கள் உலகின் பிரம்மாண்டமான நிறுவனங்களுடன் போட்டியிட்டு முன்னேறமுடிகிறது. ஆனால், இந்தியாவில் தாராளமயமாக்கலுக்குப் பிறகு நூற்றுக்கணக்கான இந்திய நிறுவனங்கள் வரலாற்றில் புதைக்கப்பட்டன. ஆனால் இன்று சீன பிராண்டுகள் வலுவாகவும், அனைவருக்கும் தெரியும்படியும் தரத்தில் சிறந்ததாகவும் உள்ளன. 2011 இன் பார்ச்சூன் 500 பட்டியலில் உள்ள 61 நிறுவனங்கள் சீனர்களுடையவை. அமெரிக்காவின் நிறுவனங்கள் 133, ஜப்பானுடையவை 68. சீனாவின் நிறுவனமான சினோபெக் 5ம் இடத்தில் உள்ளது. இன்னும் சொல்லவேண்டுமா?

டெல்லியில் உள்ள சிஆர் பார்க் பகுதியில் உள்ள வங்காள குடியிருப்பில் வளர்ந்தவர்களுக்கு 10 வயதிலேயே முதலாளித்துவத்துக்கும் கம்யூனிஸத்துக்கும் உள்ள அடிப்படை வேறுபாடு தெரியும். அதில் ஒன்றின் மீதான விருப்பமும் தெளிவாக இருக்கும். ஆம். இந்த தெரிவுகள் உருவாவதில் அதிக தாக்கத்தை பெற்றோர்கள்தான் செலுத்தியிருப்பார்கள் என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஒருவேளை எனது தந்தை மட்டுமே தேசியப் பொருளாதாரத் திட்டமிடுதலில் முந்தைய கம்யூனிஸ நாடான அப்போதைய கிழக்கு ஜெர்மனியில் முதுகலைப் பட்டம் படித்த ஒரே இந்தியராக இருக்கக்கூடும். லெனின் வாழ்க்கை பற்றிய கதை புத்தகங்கள்தான் முதலில் நான் படித்த புத்தகங்களாக இருந்தன என்பதைச் சொல்லத் தேவை யில்லை. அவர் மீதான  வசீகரத்தால்  முழுவதும் ஈர்க்கப்பட்டு கம்யூனிஸத்தின் சாதகமான அம்சங்களை நம்பத்தொடங்கினேன். இதுவரை அப்படித்தான் இருக்கிறேன். 

எனது தந்தையின் படிப்பு மேஜைக்கு எதிரே தொங்கிய பிரம்மாண்ட உலகப் படத்தில்  1989&ல்  பள்ளிப்படிப்பை முடிக்கும் வரை நான் அதிகம் கேள்விப்பட்ட, படித்த நாடாக இருந்த ஒன்றைப் பற்றி, இன்று பெரும்பாலான எனது வாசகர்கள் அறியவே மாட்டார்கள். அந்த நாடுதான் சோவியத் சோஷலிஸ குடியரசு யூனியன்! கார்ல் மார்க்ஸின் தத்துவத்தின் நீட்சியாக வந்த ஆட்சியாளர்களால் ஆளப்பட்ட நாடு அது. கார்ல் மார்க்ஸ், கடந்த நூற்றாண்டின் மிகப்பெரிய அறிவுஜீவியாக பிபிசியால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டவர். உலக வரைபடத்தில் சோவியத் யூனியன் பாதி இடத்தைப் பிடித்திருந்தது. எந்தப் போர் ஏற்பட்டாலும் இந்தியாவைக் காப்பாற்றுபவர்கள் அவர்கள் என்ற நம்பிக்கையும் இருந்தது. அவர்கள் நமக்கு இரும்பு உருக்கு ஆலைகள், ராணுவ விமானங்கள் ஆகியவற்றைத் தந்தனர். முக்கியமான நண்பராய் இருந்தனர்.  பாகிஸ்தானுக்கு அமெரிக்கர்கள் ராணுவ உதவி தந்ததால் நமக்கு அவர்களைப் பிடிக்காமல் இருந்தது. 

சோவியத் யூனியனின் ஒவ்வொரு வெற்றியையும் கொண்டாடிக்கொண்டிருந்தோம். இந்தியா தூரத்தில் உள்ள நட்பு நாடு. கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளை சோவியத் யூனியன் தங்கள் சொந்த நாடு போலவே பாதுகாத்தது. அந்நாட்களில் கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளைப் பார்ப்பவர்கள் சோவியத் தாராள மனதுடன் தங்கள் நாட்டு மக்களுக்கு இணையான தரமான வாழ்க்கை நிலையை வழங்கி இருப்பதைப் பார்த்திருக்கமுடியும். சோவியத் யூனியனின் முழுமையான மகத்துவத்தைப் புரிந்துகொள்ள அமெரிக்காவுடன் அதன் வளர்ச்சியை 1989 வரை ஒப்பிட்டுப் பார்ப்பது அவசியமானது. சிஐஏ முதல் அமெரிக்காவின் முதல்தர பொருளாதார வல்லுநர்களும் அக்கால வரலாற்று ஆசிரியர்களும் அமெரிக்கர்களைவிட சோவியத் யூனியன் 40 சதவிகிதம் வாழ்க்கைத் தரத்தில் மேம்பட்டு இருந்ததை ஒப்புக்கொள்வார்கள். இரண்டாம் உலகப்போரின் சுமையுடன் அதற்கு பிறகு நாட்டின் ஜிடிபியில் 33 சதவிகிதத்தை ராணுவத்திற்கு செலவழித்த அதேவேளையில், மொத்த கிழக்கு ஐரோப்பிய நாடுகளையும் கவனித்துக்கொண்டு 45 ஆண்டுகளில் அமெரிக்காவைவிட தனிநபர் வருமானத்தில் 40 சதவிகிதம் உயர்ந்து பொறாமைப்படத்தக்க நிலையில் ரஷ்யா இருந்தது. ராணுவ வான்வெளி யுத்த தொழில்நுட்பத்தில் வல்லரசாக அக்காலகட்டத்தில் விளங்கியது. தொழில்நுட்பரீதியில் மிகுந்த வளர்ச்சி நிலையில் இருந்தாலும், அதை கொண்டு வாழ்க்கையை மிகுந்த ஆடம்பரமாக்கும் நுகர்வுமுறையை உருவாக்காமலும் இருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. ஆனால் சோவியத் யூனியன் தெருக்களில் உங்களால் உணவூட்டம் குறைந்த ஒரு குழந்தையைக்கூட பார்க்கமுடியாது. கல்வி அல்லது மருத்துவ வசதி இல்லாதவர்களையும் பார்க்கவே இயலாது. பேராசைமிக்க முதலாளித்துவ வெறியிலிருந்து மனிதாபிமானத்துடன் உலகைக் காக்கும் அந்த நாடுதான் சோவியத் யூனியன். அந்த நாட்டால்தான் உலகம் 45 ஆண்டுகள் அமைதியாக இருந்தது. கடந்த 20 ஆண்டுகளைப் பார்க்கும்போது முன்பு கண்டிராத முதலாளித்தவ பேராசை வெறி இந்த உலகை ஆட்கொண்டுள்ளது. 

இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பின் இருந்த மிக மிக அமைதியான ஒரு காலகட்டத்துக்கும் தற்போதைக்கும் இடையிலான வித்தியாசத்தின் விளைவு 20 ஆண்டுகளுக்கு முன் ஏற்பட்ட ஒரு நிகழ்வின் பிரதிபலிப்பே. 1991 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 25ந் தேதி இரவு 7.20க்கு  வரலாறு அப்படியே திருப்பி எழுதப்பட்டது. அப்போது அதிபராக இருந்த மிகையல் கோர்பச்சேவ்,- சிஐஏவின் கருத்தியல் ஒற்றராக சந்தேகத்திற்கு உள்ளானவர்; - தான் சோவியத் யூனியன் அதிபர் பதவியிலிருந்து விலகுவதாக அறிவித்தார்.  அதற்கு இரண்டு நிமிடங்களுக்குப் பிறகு சோவியத் யூனியனின் கொடி கிரம்ளினில் இறக்கப்பட்டு, ரஷ்யாவின் மூன்று வண்ணக்கொடி ஏற்றப்பட்டது. உலக வரைபடம் மொத்தமும் மறுநிர்மாணம் செய்யப்பட்டது. அது ஒரு கூட்டமைப்பின் மரணம் மட்டுமல்ல, அரசியல் கருத்தியலின் மரணமும்கூட. அமெரிக்கா மற்றும் அதன் கூட்டு நாடுகளின் ஏகாதிபத்தியத்துக்கு எதிராக 74 ஆண்டுகள் தடுப்புச் சுவர் போல நின்ற பிரம்மாண்டமான சோவியத் யூனியன் துண்டுத் துண்டாக சிதறிப்போனது. சோவியத் யூனியன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் முதன்மை செயலராக இருந்த மிகையல் கோர்ப்பச்சேவால் மாஸ்கோவின் வீதிகளில் எழுந்த ஜனநாயக ஆதரவு அலையை கையாள முடியவில்லை. 

 இந்த இயக்கத்தை நடத்தியவர் போரிஸ் யெல்ட்ஸின்.-- எந்த தத்துவப் பின்னணியும் இல்லாத சந்தோஷம் விரும்பும் குடிகாரர் என பின்பு முத்திரை குத்தப்பட்டார். இவர் சுதந்தர ரஷ்யாவுக்கு அதிபராக வரும் ஆசையை கொண்டிருந்தார். ரஷ்யாவின் இரும்புத் திரை அகற்றப்பட்டது. அரசியல் பொருளாதார நிர்வாக எந்திரத்தில் கடைபிடிக்கப்பட்ட இறுக்கங்களைத் தளர்த்தி கோர்ப்பச்சேவ் பெரஸ்த்ராய்கா(மறுகட்டமைப்பு) என்ற பெயரில் சீர்திருத்த நடவடிக்கைகளை கொண்டுவந்து, கிளாஸ்நாஸ்டை (வெளிப் படைத் தன்மை) 1985&ல் அறிமுகப்படுத்தினார். எண்ணெய் விலைகள் 85& 86 ஆம் ஆண்டுகளில் கடுமையாக வீழ்ச்சியுற்றன. இதனால் நாட்டின் வருவாயும் அந்நியச் செலாவணியும் பாதிக்கப்பட்டன. இதனால் தானியங்களை இறக்குமதி செய்யவேண்டிய பிரச்னை ஏற்பட்டு, மக்களிடம் கோபம் எழுந்தது. வருவாய் குறைந்துபோனதால் நாடு திவாலாகி ஆட்சிக்கு முடிவு வந்தது. அமெரிக்கா தலைமைதாங்கிய மேற்குநாடுகள் அனுபவித்த வளத்திற்காகவும் ஆடம்பரத்திற்காகவும் ஏங்கிய நிலையில் ஜனநாயகப் போராளியான யெல்ட்ஸினின் தாக்கமும் சேர, சோவியத் யுகம் துரதிருஷ்டமான முடிவுக்கு வந்தது. 

சோவியத் யூனியன் தகர்வுக்கு முக்கியமான காரணமாக இருந்தார் என்ற பொது அபிப்ராயத்துக்கு மாறாக கோர்ப்பசேவ் சோவியத் யூனியனை தக்கவைக்க கடுமையாக முயற்சித்தார். பொருளாதார, சமூக மற்றும் கலாசார சீர்திருத்தங்கள் வாயிலாக மாற்றங்களைக் கொண்டு வந்தார். ஆனால் போரிஸ் யெல்ட்ஸின் ஜனநாயகரீதியில் உடனடி மாற்றத்தை விரும்பினார். மேற்கு நாடுகளுக்கு ஆதரவான குழுக்கள் இந்த தகர்வை நோக்கி தள்ளினார்கள். இப்போதும் இந்த மாற்றத்தை சீனா எதிர்கொண்ட முறையில், சோவியத் யூனியனால் எதிர்கொள்ள முடியாததிலிருந்து சில பாடங்களைக் கற்றுகொள்ளமுடியும். 1991 ஆம் ஆண்டு ஆகஸ்டு 21ந் தேதி கோர்ப்பசேவ் மீண்டும் மீண்டும் சோவியத் யூனியன் காக்கப்பட வேண்டும் என்று கூறினார். அங்கு ஏற்பட்ட கலகம் இரண்டு நாட்களுக்கு மேல்கூட நீடிக்கவில்லை. ஆனால் அங்குள்ள கம்யூனிஸ்ட் கட்சி மற்றும் சோவியத் யூனியன் மரணத்துக்கு அது காரணமானது. அவரால் சோவியத் யூனியன் தகர்வதைத் தடுக்கமுடியவில்லை.

சோவியத் தகர்வுக்குப் பிறகு 20 ஆண்டுகள் ஆனாலும் ரஷ்யாவில் இன்னும் முழுமையான ஜனநாயகம் வரவில்லை. போரிஸ் யெல்ட்ஸின் ஆட்சியில் சுதந்தரமான அரசியல் கட்சிகள் உருவாயின. ஊடகங்கள் சுதந்தரம் பெற்றன. ஆனால் இந்த மாற்றம் நீடிக்கவில்லை. விளாதிமிர் புடின், முந்தைய ஆட்சியாளர்களைப்போல  ஒரு சர்வாதிகாரியாக உருவானார். ஆனால் அவர்களைப் போல எந்த அரசியல்  தத்துவப் பின்புலமோ அர்ப்பணிப்போ புரிதலோ இல்லாதவர். ஒருவேளை கடந்த 100 ஆண்டுகளில் உருவான மிக மோசமான தலைவராகக்கூட இருக்கலாம். புடின், தனது மூளையை காண்பிப்பதைவிட வெற்றுடலை காண்பிப்பதையே பெரிதும் விரும்புகிறார். கேஜிபி உளவுத்துறை அதிகாரியான இவர்,  தனது பெண்கள் மற்றும் ஜுடோ காரணமாக புகழ்பெற்றவர். சுதந்தர  ஊடகங்கள் தொடங்கி ஜனநாயகத் தேர்தல்கள் அனைத்தையும் ஒடுக்கி, தற்போது கிரம்ளின், புடின் மற்றும் மெத்வடேவால் ஆதிக்கம் செய்து கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. ரஷ்ய தேர்தலே ஒரு கேலிக்கூத்தாக மாறிவிட்டது. முன்னாள் சோவியத் நாடுகள் அனைத்தும் புடின் மற்றும் அவரது ஆள்களால் நியமிக்கப்பட்ட உயர்வர்க்கத்தினரால் ஆளப்பட்டுக்கொண்டிருக்கின்றன. வேறு யாரும் தேர்தலில் நின்று வெல்ல சாத்தியமில்லாத நிலையே அங்கு உள்ளது. 

20 ஆண்டுகளாகியும் ரஷ்ய கூட்டமைப்பால் சுதந்தரத்தையோ ஜனநாயக நிலையையோ பொன்னான மேற்கத்திய வாழ்க்கை முறையையோ எட்டவே முடியவில்லை. இந்த லட்சியங்களுக்காகத் தான் மொத்த கூட்டமைப்பும் துண்டுத் துண்டாக சிதறியது. சோவியத் யூனியனின் தகர்வால் பல சுதந்தர நாடுகள் உருவாயின. அவை உருப்பெற்ற நாளிலிருந்து இன்றுவரை அவற்றில் பெரும்பாலானவை தங்களது தேசிய அடையாளத்தில் தெளிவாக இல்லை. இந்நாடுகளில் பெரும்பாலானவற்றில் உள்ள மக்கள் தேசிய உணர்வை அடையவே இல்லை. பெரும்பாலான மக்கள் இன்னமும் ரஷ்யாவுடனேயே தங்களை இனம் கண்டு கொள்கின்றனர். சமூக கலாசார அமைப்பை பொறுத்தவரையில் சோவியத் பாணி பொருளாதார மாதிரிதான் சௌகரியமாக உள்ளது. ஜார்ஜியாவின் ரோஸ் புரட்சியும் உக்ரைனின் ஆரஞ்சு புரட்சியும் கிர்கிஸ்தானில் பிங்க் புரட்சியும் இப்பிராந்தியங்களில் மக்கள் சமூக மாற்றத்தை விரும்புகிறார்கள் என்பதற்கு உதாரணமாக இருந்தன. ஒரு கட்டம்வரை பழைய அரசியல் அதிகாரத்தை இந்த புரட்சிகள் தூக்கியெறியவும் செய்தன. ஆனால் நவீன அரசியல் தலைமையால் அந்த இடத்தை நிரப்புவதில் அவை தோல்வியுற்றுவிட்டன. இந்தப் பிராந்தியத்தில் ஜனநாயகத்திற்கான இரண்டு உதாரணங்களாக உக்ரைன் மற்றும் ஜார்ஜியா நாடுகளைச் சொல்லலாம். அந்த நாடுகள் ஐரோப்பிய அடையாளத்துடன் தங்களை இனம் கண்டுகொண்டு அரசியல்ரீதியாகவும் பொருளாதாரரீதியாகவும் கலாசாரரீதியாகவும் மேற்குடன் தங்களை இணைத்துக்கொள்ளும் ஆசையை வைத்துள்ளன. 

சமீபத்தில் ரஷ்யாவின் பிரதமரான விளாதிமிர் புடின், சோவியத் யூனியனின் தகர்வை 20 ஆம் நூற்றாண்டின் மிகப்பெரிய புவி அரசியல் துயரம் என வர்ணித்தார். புடினுக்கு இன்னமும் சிதறிய சோவியத் நாடுகளை ஒரே கொடியின்கீழ் ஒருங்கிணைக்கும் திட்டம் இருக்கிறது.  எத்தனைதான் கொடூரமானவர்களாக இருந்தாலும் முந்தைய தலைவர்களுக்கு இருந்த பொருளாதார வளர்ச்சிக்கான பாதையும் திட்டமும் புடினிடம் இல்லாவிட்டாலும் இந்த ஒருங்கிணைக்கும் திட்டம் நல்லதே. 2008&ல் ஜார்ஜியாவில், நடந்த ரஷ்ய படையெடுப்பு அப்படியான ஒரு முயற்சி. அத்துடன் ரஷ்யா, பெலாரஸ் மற்றும் கஜகஸ்தான் ஆகிய நாடுகளுடன் இணைந்து சுங்க ஒன்றியம் ஒன்றையும் உருவாக்கியுள்ளது. ஜனவரி  2012க்குள் தங்களது பரப்பைப் பெருக்கி பொது பொருளா தார வெளி ஒன்றை உருவாக்குவதற்கும் திட்டமிடப்பட்டுள்ளது. இந்த ஒன்றியத்தில் கிர்கிஸ்தானும் தஜுகிஸ்தானும் சேர்வதற்கு விரும்புகின்றன. ரஷ்யாவும் கடந்த 10 ஆண்டுகளாக கூட்டுப் பாதுகாப்பு உடன்பாட்டு அமைப்பை ஆர்மீனியா, பெலாரஸ், கஜகஸ்தான், கிர்கிஸ்தான், தஜுகிஸ்தான் மற்றும்  உஸ்பெகிஸ்தான் ஆகிய நாடுகளுடன் சேர்ந்து நேட்டோ அமைப்புபோல உருவாக்கியுள்ளது.  சோவியத் யூனியனின் பொற்காலத்தை மீண்டும் கொண்டுவர ரஷ்யா முடிந்தவரை முயற்சிக்கிறது. 

ஆனால், தற்போதுள்ள நிலையோ மிகவும் வித்தியாசமானது. ரஷ்யா மிகவும் பலவீனமான நிலையில் உள்ளது. அரசியல்ரீதியாக வல்லரசாக மாறும் ஆசையை தொடர்ந்து வெளிப்படுத்தினாலும் அங்கே புறக்கணிக்கப்பட்ட நிலையில் மக்கள் சமூகம் உள்ளது. உலகிலேயே அதிகமாக எச்ஐவியால் பாதிக்கப்பட்டவர்களும், போதை அடிமைகளும் உள்ள நாடாக ரஷ்யா மாறியுள்ளது. அங்குள்ள கட்சிகள், குறிப்பாக புடினின் கட்சி, ரஷ்யாவை உலக அளவில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் நாடாக மாற்றுவதற்கு அதிகம் முயற்சிக்கின்றன. ஆனால் சமூக மேம்பாட்டை புறக்கணித்துவிட்டன. ரஷ்யா தனது நிலப்பரப்பை இழந்துவிட்டது. பொருளாதாரம், ராணுவம், அந்தஸ்து மற்றும் கல்வி அனைத்தையும் இழந்துவிட்டது. சர்வதேச மாணவர் மதிப்பீட்டு திட்ட ஆய்வின் அடிப்படையில் ஓஇசிடி தரப்பட்டியலில் ரஷ்ய கல்வித்துறை 43வது இடத்தில் உள்ளது. வானவியல் துறை, பொறியியல், தொழில்நுட்பம் மற்றும் ஆய்வில் அத்தனை வளர்ச்சியைப் பார்த்த ஒரு நாடு அடைந்திருக்கும் இடம் மிக அவமானகரமானது. கல்விக்கான அரசு நிதி சூறையாடப்படுகிறது. ஆசிரியர்களுக்கு பற்றாக்குறையான சம்பளமே தரப்படுகிறது. இதனால் கல்வித்துறையில் போதுமான அறிவு வளம் இல்லை. ரஷ்ய சமூகத்தில் குடி கலாசாரம் நெருக்கடி நிலையையும் தாண்டிவிட்டது என உலக சுகாதார நிறுவனம் கூறுகிறது. 

அமெரிக்காவுக்கு எதிராக கம்பீரமாக நின்ற ஒரு நாடு, வளரும் நாடு ஒன்றின் நிலையை அடைவது சீர்குலைவுதான். ஆம். சோவியத் யூனியனில் பெரிய தவறு நிகழ்ந்தது. தொடர்ந்து சர்வாதிகாரத்தால் நிர்வகிக்கப்பட்டது. லெனின் முதல் ஸ்டாலின், பிரெஷ்னேவ் வரை எல்லோரும் சர்வாதிகாரிகள்தான். ஆனால் அந்த தலைவர்கள் எல்லோருக்கும் மிகப்பெரிய உலகப்பார்வையும் லட்சியங்களும் இருந்தன. அவர்களது தெளிவான திட்டத்தின் அடிப்படையில் சோவியத் பொருளாதாரரீதியில் முன்னேறி போனது. அந்தத் தலைவர்கள் சமூக மேம்பாட்டுக்கான மார்க்ஸிய மாதிரியைப் பின்பற்றி சமபகிர்வைப் பின்பற்றுபவர்களாக இருந்தனர். அவர்கள் ஓர் உலக ஒழுங்கை உருவாக்கினர். அவர்களிடம் அமைதிக்கான திட்டமும் இருந்தது. அவர்கள்தான் பொருளாதார வளர்ச்சி சரியாக பகிரப்பட்டால் பணக்காரருக்கும் ஏழைக்குமான இடைவெளி மிகவும் குறைவாக இருக்கும் என்பதைக் காட்டியவர்கள். நல்ல கல்வியும், ஆரோக்கியமும் ஒவ்வொரு மனிதனுக்கும் தரப்படும்போது  ஒலிம்பிக் மெடல்களாக குவியும் என்பதை காட்டியவர்களும் அவர்கள்தான். 

தற்போது பெய்ஜிங் மிகப்பெரிய அதிசயமாக இருந்தாலும் 50 ஆண்டுகளைக் கடந்த மாஸ்கோதான் அதைவிட அதிசயம் வாய்ந்தது. சோவியத் சமூகம் ஜனநாயகமானதாக இறுதியில் மாறியிருக்க வேண்டும். சோவியத் கூட்டமைப்பு ஏதாவது ஒரு வடிவத்தில் சிறிய அளவிலாவது இருந்திருக்க நான் விரும்பினேன். ஜனநாயகத்தைக் கொண்டுவருவதில் கோர்ப்பசேவ் வெற்றி பெற்றிருக்கவேண்டும் என்று விரும்பினேன். ஆனால் முழு தேசத்தின் அழிவை கொடுத்து அந்த மாற்றம் நடக்கும் என்று எண்ணவில்லை. அந்த மாற்றம் கல்வியற்ற தலைமையற்ற சுயநலக் கும்பலிடம் சென்றுவிட்டது. அப்படியும் பேராசைமிக்க அமெரிக்க மேற்கத்திய ஆக்கிரமிப்புக்கு எதிரான ஒரு துருவமாக ரஷ்யாவிலிருந்து ஒரு நல்ல தலைவர் உருவாவார் என்று நான் மிகவும் நம்பினேன். 

இஷ்டத்திற்கு தொடர்ந்து நாடுகள்மீது குண்டுகள் போடும் அமெரிக்காவை அச்சுறுத்துவதற்காவது அந்தத் தலைவர் உருவாக வேண்டும் என்று நான் நினைத்தேன். அப்படியான மனிதர் எப்படி புடினாக இருக்கமுடியுமா? இப்போதைய யதார்த்தம் என்னவெனில் 20 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு சோவியத் கூட்டமைப்பில் நடந்த நிகழ்வுகளை வலியோடு எண்ணிப் பார்ப்ப தாகவே உள்ளது. எதுவும் திரும்பி வராது என எனக்குத் தெரியும். ஆனால் அந்த மாற்றத்தால் ரஷ்யர்களோ உலகமோ அதிகம் பலன் பெறவில்லை என்பதையும் நான் உணர்கிறேன்.

அமெரிக்கர்களுக்கு செப்டம்பர் 11 தாக்குதல்களின் 10வது ஆண்டு தினம் வித்தியாசமானது. அமெரிக்கர்கள் யாரைப் பழிவாங்க வேண்டும் என்று எண்ணினார்களோ அதுவும் முடிந்து  ஓர்  ஆண்டு நிறைவை அவர்கள் கொண்டாட லாம். அவர்கள் மீண்டும் உலக நாடுகள் மீதான தங்கள் மேலாண்மையை நிரூபித்துள்ளனர். ஆனால் துயரங்களுக்கு இடையில் நடக்கும் இந்த கொண்டாட்டம் முழுமையானது என்று சொல்லமுடியாது. செப்டம்பர் 11 தாக்குதலை தலைமைதாங்கி நடத்தியவர் இறந்திருக்கலாம். ஆனால் அதற்கான செயல்திட்டம் இன்னும் தாக்குதலுக்குக் காத்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது. செப்டம்பர் 11 தாக்குதல் குறித்த கூப்பாடுகளுக்கு மத்தியில் அந்த நடவடிக்கைக்கு அளிக்கப்பட்ட நிதி விஷயம் கண்டுகொள்ளப்படவேயில்லை. இத்தாக்குதல் நடவடிக்கைக்கான நிதி ஆதாரம் ஆப்பிரிக்காவில் உள்ளது என்பது அனைவரும் அறியாதது. விலைமதிப்பற்ற பரிசாகக் கருதப்படும் வைரங்களை லட்சக்கணக்கான மேற்கத்தியர்கள் வாங்குவதால்தான் இந்த தாக்குதல் சாத்தியமானது. ஆமாம். சரியாகச் சொல்லவேண்டுமானால் அவை ரத்த வைரங்கள். செப்டம்பர் தாக்குதல்கள் குறித்து புலனாய்வு செய்த பல அறிக்கைகளும் ஐ.நா. குற்ற அறிக்கை உட்பட அனைத்தும் தீவிரவாத நடவடிக்கைகளுக்காக அல்காயிதாவுடன் இணைந்து லைபீரிய அதிபர், ஆப்பிரிக்க வைர வர்த்தகத்தில் ஈடுபட்டு நிதி சேகரிப்பதாகத் தெரிவிக்கின்றன. 

காலத்தில் சற்று பின்னோக்கிப் போனால்  பிரச்னைக்குரிய வைரங்களின் கதை இரண்டாம் உலகப்போர் முடிந்த உடனேயே தொடங்கிவிட்டது. பிரிட்டிஷ் ராணுவத்துக்காக பணிபுரிந்த சியாரா லியோனைச் சேர்ந்த பூர்வக்குடிகள், நாடு திரும்பியபோது தங்கள் தேசம் இன்னமும் ஆங்கிலேயர்களால் கொள்ளையடிக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பதைப் பார்த்தனர். ஆப்பிரிக்காவின் பல பகுதிகளிலும் வைரச் சுரங்கங்கள் உண்டு. அவை குறிப்பிட்ட பகுதிகளில் மட்டுமே இருந்தன. ஆனால் சியாரா லியோனில், வைரச் சுரங்கங்கள் அனைத்து இடங்களிலும் பரவிக்கிடந்தன. அதனால் ஆங்கிலேயர்களின் கொள்ளை எளிமையாக இருந்தது. படிப்படியாக 1950 & 60களில் இங்குள்ள பூர்வக்குடிகள் (சட்டவிரோதமாக) வைரங்களைத் தோண்டி விற்கத் தொடங்கினார்கள். இதைத் தடுப்பதோ பாதுகாப்பதோ இயலாத காரியமாக இருந்தது. ஆங்கிலேயர்கள் பூர்வகுடிகளை வைரம் தோண்டுவதிலிருந்து தடுப்பதற்காக காவல்படையைப் பயன்படுத்தினார்கள். ஆனால் ஒருகட்டத்தில் பூர்வக்குடிகள் போர் செய்யும் கலையில் நிபுணர்களானார்கள். இவர்களில் பெரும்பாலானவர்கள் முன்னாள் ராணுவ வீரர்கள். குறிப்பிட்ட காலத்திற்குள் சட்டவிரோதமான வைரச்சுரங்க தொழில் வளமடைய தொடங்கியது. அத்துடன் சியாரா லியோனின் பூர்வக்குடிகளுக்கு லெபனான் போதுமான சந்தையையும் வழங்கியது. இந்த வர்த்தக வசதிகள் மற்றும் சந்தை வசதி வழியாக பூர்வக்குடிகளுக்கு சுரங்கக் கருவிகள் மற்றும் உபகரணங்கள் நிறைய கிடைத்தன. இந்த வைரங்கள் லைபீரியாவுக்குள்ளும் புகுந்தன. லைபீரியா டாலர் அடிப்படையிலான பொருளாதாரம் என்பதாலும் நீக்குப்போக்கான சட்டங்கள் கொண்டிருந்ததாலும் வைர விற்பனை மிக எளிதாக மாறியது. அத்துடன் சர்வதேச வர்த்தகமும் இங்கிருந்து சாத்தியமானது. 

அதேவேளையில் வைரம் மற்றும் அபூர்வ கற்கள் சந்தையில் தனது ஆதிக்கத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கான வாய்ப்பாக டி பீர்ஸ் நிறுவனம் மேற்கு ஆப்பிரிக்க நாடுகளான அங்கோலா மற்றும் சியாரா லியோனிலிருந்து வைரங்களை வாங்க தொடங்கியது. இந்த நிறுவனம் வைரங்களை வாங்கி தங்களிடம் சேமித்துக் கொண்டு குறைவான வைரங்களையே சந்தைக்கு அனுப்பியது. இதனால் வைரத்தின் விலை உயர்வாக இருந்தது. அத்துடன் ‘எப்போதைக்குமான வைரம்’ என்ற பிரச்சாரத்தை டி பீர்ஸ் தொடங்கியது. இந்த பிரச்சாரத்தைத் தொடர்ந்து ஆப்பிரிக்கா முழுவதும் வைரத்துக்கான தேவை அதிகரித்தது. இதனால் ஆப்பிரிக்கா கண்டத்தை ஆளும் சர்வாதிகாரிகள் மற்றும் அரசு தலைவர்கள் வைரங்களைத் தோண்டி எடுக்க கொடூரமான நடைமுறைகளை கடைபிடிக்கத் தொடங்கினர். ஆப்பிரிக்க கண்டத்தின் பூர்வக்குடிகளை சித்திரவதை செய்து கொன்று அவர்களது நிலத்திலிருந்து வெளியேற்றி, வைரங்களைத் தோண்டி எடுத்தனர். அத்துடன் வைரக் கற்களை எடுக்கும் வேலைக்காக கொத்தடிமைகளாய் பூர்வக்குடி ஆண்கள், பெண்கள் மற்றும் குழந்தைகளையும் பயன்படுத்தத் தொடங்கினார்கள். தற்போதுகூட மிக மோசமான நிலைமைகளில் அவர்கள் பணியாற்றிக் கொண்டிருக்கின்றனர். வைரங்களை விற்ற சர்வாதிகாரிகள் அதற்குப் பதிலாக ஆயுதங்கள் மற்றும் படைக்கலன்களை வாங்கிக் குவித்தனர். சட்டவிரோதமான ரத்த வைரங்களின் விற்பனை மூலம் வைரத் தொழில் வளம்பெற்றது. அத்துடன் ஆப்பிரிக்காவில் பணம் குவியத்தொடங்கியது. இந்த பணம் ஆயுத வர்த்தகத்தை நோக்கிச் சென்றது. சியாரா லியோனின் கலகக் குழுவான புரட்சி ஐக்கிய முன்னணிப் படையினர் மக்களைக் கொன்று அவர்களது உறுப்புகளைத் துண்டித்து வைரச் சுரங்க இடங்களிலிருந்து வெளியேற்றினர். வண்டல் மண் நிறைந்த கிராமங்களை அவர்கள் காலி செய்தனர். ஏனெனில் வண்டல் மண் நிறைந்திருக்கும் பகுதியில்தான் வைரங்கள் கிடைக்கும். இப்படியாக அப்பகுதி அவர்களது கட்டுப்பாட்டுக்குள் வரும். ஒவ்வொரு கிராமமாக இப்படித்தான் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவரப்பட்டன. இந்த நடவடிக்கையில் ஒரு லட்சம் அப்பாவிகள் கொல்லப்பட்டனர். 2 மில்லியன் பேர் சியாரா லியோனை விட்டு வெளியேறினார்கள். மொத்த மரணங்கள் 4 மில்லியன் இருக்கலாம் என்று கூறப்படுகிறது. புரட்சிகரப் படையினர் கட்டுப்பாட்டில் இருக்கும் வைரங்கள் பிரச்னை வைரங்கள் என்று கருதப்படுகின்றன. இவைதான் ரத்த வைரங்களாக மாறுகின்றன. இந்த மாறுதலிலேயே அந்த பிராந்தியம் எதிர்கொண்ட சமூக குழப்பத்தை நாம் புரிந்துகொள்ளலாம். எளிமையாகச் சொன்னால் சர்வாதிகார ஆட்சியாளர்களும் கலகப் படையினர்களும் சுரங்க நிலங்களுக்காகவே சண்டையிட்டனர். ஆனால் சிறிது காலத்திலேயே அதே நபர்கள் இனப்படுகொலைகளிலும் தங்கள் அதி காரத்தைக் காட்டுவதற்காக ஈடுபடத் தொடங்கி னார்கள். இது பொதுவான வழக்கமாகவும் மாறியது. 

அப்போதைய பிரதமரான சியாகா ஸ்டீவன்ஸின் ஆட்சிக்காலத்தில்தான் 1960களில் சட்டவிரோத வைர வர்த்தகம் வடிவமெடுத்தது. 1968 முதல் 1990க்குள் வைர வர்த்தகம் இந்தப் பிராந்தியத்தில் மிகப்பெரிய வன்முறைகளை நிகழ்த்தியது. இதன் வழியாக அமைச்சர்கள் கோடிக்கணக்கில் பணத்தைச் சுருட்டினர். 1991இல் புரட்சிகர ஐக்கிய முன்னணி, அரசுக்கு எதிரான வன்முறை போராட்டத்தைத் தொடங்கினார்கள். அவர்கள் படிப்படியாக ஊழலை அகற்றும் தங்கள் இலக்கை விட்டுவிட்டு, வைரச்சுரங்க பிராந்தியங்கள் மீது தங்கள் கட்டுப்பாட்டை நிர்வகிப்பதை இலக்காகக் கொண்டார்கள். புரட்சிகர ஐக்கிய முன்னணியின் ஆளுகையின்கீழ் சுரங்கத் தொழிலாளர்கள் கடுமையாக சித்திரவதை செய்யப்பட்டு தண்டிக்கப்பட்டனர். இக்காலகட்டத்தில் ஐரோப்பா மட்டுமே சட்டவிரோதமான வைரங்களை 125 மில்லியன் டாலருக்கு வர்த்தகம் செய்தது. இந்தப் பணத்தை புரட்சிகர ஐக்கியக் கூட்டணி தங்களது மேலதிக சுரங்கத்தொழில் விரிவாக்கத்திற்குப் பயன்படுத்திக் கொண்டது. 2001இல் வெளியான தகவல்களின்படி 10 லட்சத்திற்கும் மேற்பட்ட சியாரா லியோன் வாசிகள் உள்நாட்டிலேயே இடம்பெயர்ந்துள்ளனர். இதனால் ஐக்கிய நாடுகள் மனித வளர்ச்சிக் குறியீட்டில் சியாரா லியோன் கடைசி இடத்திற்கு வந்தது. 

சியாரா லியோன் மட்டுமல்லாமல் மேற்கு மற்றும் மத்திய ஆப்பிரிக்கா முழுவதும் ரத்த வைர சுரங்கத்தொழிலின் கோரப்பிடியில் சிக்கிக் கொண்டது. சியாரா லியோன் மற்றும் லைபீரியா தொடங்கி அங்கோலா மற்றும் காங்கோ வரை கொடுங்கோன்மை பரவியது. அங்கோலா புவி அரசியலின் முக்கியத்துவம் வாய்ந்த பிராந்தியமானது. 1975இல் போர்ச்சுகீசிய நாட்டின் ஆதிக்கத்திலிருந்து விடுபட்ட அங்கோலாவில் ரத்தம் தோய்ந்த உள்நாட்டுப் போர் ஆரம்பித்து 2001 வரை தொடர்ந்தது. அமெரிக்கா ஆதரவு பெற்ற அங்கோலா விடுதலைக்கான தேசிய யூனியன் இந்த பனிப் போரில் அதிகபட்சமான அமெரிக்க நிதியைப் பெற்றது. 

ரஷ்யா ஆதரவு பெற்ற அங்கோலா விடுதலை வெகுஜன இயக்கத்துடன் கோரமான யுத்தங்களை நடத்தியது. இந்த நிலை 80கள் வரை நீடித்தது. 1992 மற்றும் 1998 ஆம் ஆண்டுக்குள் அங்கோலா விடுதலை தேசிய யூனியன் மட்டும் 3.72 பில்லியன் மதிப்புள்ள வைரங்களை விற்று சர்வதேச சமூகத்திற்கு மிகப்பெரிய அபாய எச்சரிக்கையையும் விடுத்தது. குறிப்பாக ஐக்கிய நாடுகள் சபை இதனால் அதிர்ந்துபோனது. இதன் தொடர்ச்சியாக ஐ.நா. சபை இரண்டு தீர்மானத்தை வெளியிட்டது. ஐ.நா. பாதுகாப்பு சபை தீர்மானம் 1173 மற்றும் 1176 ஆகிய தீர்மானங்கள் அங்கோலாவிலிருந்து வைரங்களை இறக்குமதி செய்வதற்குத் தடை விதித்தன. ஆனாலும் கலகக்காரர்களின் வைர வர்த்தகம் நிற்கவே இல்லை. பல குறுக்கு வழிகளில் ஐரோப்பா மற்றும் அமெரிக்க சந்தைகளுக்குச் செல்லும் தூய்மையான வைரங்களுடன் கலக்கப்பட்டு சென்றன. இந்த வைரங்களை விற்கும் நிறுவனம் பற்றி சொல்லவேண்டியதில்லை. ஊழலான ஆப்பிரிக்க நாடுகளில் இருக்கும் கட்டுப்பாடற்ற விமான போக்குவரத்து இந்த  கடத்தலுக்கு உதவியாக இருந்தது. சௌரிமோவின் மாகாண தலைநகரில்தான் பெரும்பாலான வைரச் சுரங்கங்கள் அமைந்துள்ளன. இது தலைநகர் லுவாண்டாவி லிருந்து இரண்டு மணி நேர பயணத்தில் உள்ளது. இப்பகுதி வறுமையான சூழ்நிலையிலேயே உள்ளது. பிரபலமான வைர நிறுவனங்கள் இங்கே தங்கள் தளங்களைக் கொண்டுள்ளன. பெட்ரா டைமண்ட்ஸ், டிரான்ஸ் ஹெக்ஸ் மற்றும் கட்டோகா ஆகிய நிறுவனங் கள் உள்ளன. டி பீர்ஸும் இங்கே இருந்தது. ஆனால் அரசுடனான பிரச்னை வந்த பின் அவர்கள் வெளியேறிவிட்டனர் (அவர்கள் அதிகாரப் பூர்வமாக அறிவித்த செய்தி இது) . 

காங்கோ ஜனநாயகக் குடியரசின் கதையும் இதைப்போன்றதே. பெரும்பாலான ஆப்பிரிக்க நாடுகளைப் போலவே, காங்கோவும் அதிகாரத் துக்காக அரசுடன் தொடர்ந்து போராடிவரும், கலகக்காரர்களால் பிரச்னைக்கு ஆளாகும் தேசமாகும். ஜிம்பாப்வே மற்றும் சூடானைவிட மோசமான மனிதாபிமான பிரச்னைகள் நிலவும் இடமாகும். வைரம் மற்றும் இதர தாதுக்களை தம் வசத்துக்குள் வைத்துக்கொள்ள, விவரிக்கமுடியாத மனித உரிமை மீறல்கள் அவர்களால் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. 1998 லிருந்து காங்கோ ஜனநாயகக் குடியரசில் ஏற்பட்ட போரில் 1.7 மில்லியன் பேர் மரணமடைந்துள்ளனர். ஒருவருக்கொருவர் மோதிக்கொண்டதால் மட்டும் இந்த மரணங்கள் நிகழவில்லை, கூடவே சுகாதார அமைப்பின் மொத்தமான சீரழிவு காரணமாக குணப்படுத்தக்கூடிய  நோய்கள், போஷாக் கின்மை காரணமாகவே இத்தனை மரணங் கள் நிகழ்ந்தன. காங்கோ இருப்பதிலேயே அதிகபட்ச இறப்பு விகிதத்தைக்கொண்டது. காங்கோவில்தான் உலகிலுள்ள வைரங்களில் 26% உள்ளது என்பது எவ்வளவு பெரிய முரண்! இருந்தும் உலகின் மிகவும் ஏழ்மையான நாடுகளில் ஒன்று.

ரத்தவைரத்தின் கதை பழங்கதையல்ல. கடந்த மாதம்கூட ஜிம்பாப்வே,  200 மில்லியன் டாலர்களுக்கும் அதிகமான வைரங்களை விற்றதும் அதில் வந்த பணம் குற்றச் செயல்களுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டதும் கண்டறியப்பட்டது. இந்த வைரங்கள் சான்றளிக்கப்படாதவை என்பதோடு அதில் சில மேற்கத்திய கார்ப்பரேஷன்களின் பங்கும் இருந்தது. சமீபத்தில் ஜிம்பாப்வே நிதியமைச்சர் டெண்டாய் பிட்டி 300 மில்லியன் டாலர் வைரவிற்பனை வருவாய் அலுவலகக் கணக்குகளைச் சென்றடையாததை வெளிப்படுத்தினார். அந்தப் பணம் ராபர்ட் முகாபே தலைமை வகிக்கும் அரசியல் கட்சிகளையும் ராணுவத்தையும் சென்றடைந்திருக்கும் என எதிர்பார்க்கப்படுகிறது. இந்தப் பணத்தில் பெருமளவு தேர்தல் முடிவுகளை தன் வசப்படுத்த செலவிடப்பட்டிருக்கிறது. இந்த சட்டவிரோத வைரங்கள் மேற்கத்திய சந்தைக்கு மட்டுமின்றி சூரத்துக்கும் வருகிறது எனக் கண்டறியப்பட்டுள்ளது. இன்று சியாரா லியோனில் இருந்து 4 மில்லியன் மக்களும் லைபீரியாவிலிருந்து 1.5 மில்லியன் மக்களும் அங்கோலாவில் இருந்து 1.7 மில்லியன் மக்களும் இடம்பெயரச் செய்யப்பட்டுள்ளனர். கடந்த சில பத்தாண்டுகளில் உலகம் தான் வாங்கிய வைரங்களுக்காகக் கொடுத்த விலை இது. 
வைர வியாபாரம் மட்டுமின்றி, வைரம் தோண்டியெடுப்பதுமே சட்ட விரோதமாகத் திகழ்கிறது. வெளிப்படைத் தன்மையோ சான்றளிப்பு நடைமுறையோ மட்டும் இங்கிருக்கும் கொடூரத்தைச் சரிபார்க்கப் போதுமானதல்ல. தேவை அரசியல் உறுதிப்பாடு. உதாரணமாக நமீபியா, தென்ஆப்பிரிக்கா, தான்சானியா மற்றும் போஸ்ட்வானா போன்ற நாடுகள் வைரச் சுரங்கங்களிலிருந்து வரும் வருவாயை சமுக முன்னேற்றத்திற்குப் பயன்படுத்துகின்றன. போஸ்ட்வானா வைரச் சுரங்கத் தொழிலிலிருந்து வரும் வருவாயை கல்வி, ஆரோக்கியம் மற்றும் மழைக்காலத் தின் போதான மறுசீரமைப்புச் செயல் பாடுகளுக்காகப் பயன்படுத்திக் கொள்கிறது. சட்டபூர்வமான சந்தைகளில் சட்டவிரோத வைரங்கள் எட்டுவதைத் தடுக்க ஐக்கிய நாடுகள் அமைப்பு 2003 இல் கிம்பர்லி சான்றளிப்பு நடைமுறைத் திட்டம் எனும் நடைமுறையைக் கொண்டுவந்தது. எனினும் இந்தத் திட்டமும் கூட போதுமானதல்ல. சர்வதேச வைர மற்றும் தாது அமைப்பு உடனடியாக வைரத்திற்கான தேவையைக் குறைக்கவேண்டும். இவ்வாறு திட்டமிட்டு உருவாக்கப்பட்ட வைரத்திற்கான தேவையை யும் அதன் விலையையும் குறைத்தால்தான் நிலை சீரடையும். லாபத்திற்காக நடக்கும் இந்தக் கொலைக் கதைகள் உங்களைக் கவர்ந்ததெனில் நீங்கள் அவசியம் ‘ப்ளட் டைமண்ட்ஸ் படத்தைப் பார்க்கவேண்டும். அந்தப் படம் உண்மையிலேயே என்னைப் போலவே உங்களுக்கும் இந்த விஷயத்தில் விழிப்புணர்ச்சியை ஏற்படுத்தலாம். இந்தப் படத்தைப் பார்த்துத்தான் இதுகுறித்த மேலதிக விவரங்களில் ஆர்வம்காட்ட ஆரம்பித்தேன்.

வைரம் சார்ந்த இந்தத் துயரக் கதையில் மிகவும் முக்கியமானது என்னவெனில் மேற்குலகின் பேராசையும் சுரண்டலுமே. ஈராக்கிலிருந்து லிபியா வரையிலான எண்ணெய் வயல்களைக் கையகப்படுத்த பெரிய அளவில் போரைத் தொடங்கியதுபோல வைரங்களைக் குறைந்த விலையில் பெற்று லாபம் ஈட்டுவதற்கு லாபவெறி பிடித்த தனியார் நிறுவனங்களுக்கு மேற்குலகு அனுமதி அளித்துள்ளது. இவை நேரடி யாகவும் மறைமுகமாகவும் கும்பல் கும்பலாகக் கொலைசெய்யவும் ஆப்பிரிக்காவில் மனிதநேயமற்ற பிராந்தியங்கள் உருவாகவும் நிதியுதவி செய்திருக்கின்றன. இத்தகைய கொலைகளை நிறுத்துவதற்கு இது மறைமுகமாக 9/11 அல்லது அதுபோன்ற நிறைய அழிவுக்கு காரணமாகும் என்றாலும் அமெரிக்கா மற்றும் மேற்கத்திய நாடுகள் படைகளை அனுப்பவில்லை. யதார்த்தத்தில், ஏழை ஆப்பிரிக்காவில் இருக்கும் லட்சக்கணக்கான கருப்பினத்தவருக்கு என்ன நேர்ந்தாலும் யாருக்குக் கவலை? அமெரிக்காவின் தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்பவரின் வேர்கள் ஆப்பிரிக்கா என்றாலும் அதனாலென்ன? 

அமெரிக்கா முழுவதும் இருந்து ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் திரண்டு நடத்திய  ஓர்  ஊர்வலத்தின் மூலம் வாய்ப்புகள், சுதந்தரம்  மற்றும் வீரத்தின் நிலம் என்று அந்நாடு இதுவரை தன்னைப் பற்றி உருவாக்கியிருந்த பிம்பம் சமீபத்தில் குலைந்துள்ளது. எழுபதுகளில் வியட்நாம் போருக்கு எதிராக பெருமளவில் மக்கள் திரண்ட போராட்டங் களுக்குப் பிறகு அமெரிக்கா சந்தித்த பெரிய திரள் இதுதான். இம்முறை அவர்களைக் கலையவைக்க முடியவில்லை. ஏனெனில் எதிரி ஒவ்வொரு வீட்டிலும் இருக்கிறார். முதலாளித்துவத்துக்கு முடிவு வருவதைப் பற்றி நான் 2008ஆம் ஆண்டிலேயே எழுதினேன். சமீபத்தில் வந்த பொருளாதார நெருக்கடி உலகைத் தாக்கியபோது எழுதப்பட்டது அது. திறந்த சந்தை வர்த்தகம் குறித்த குருட்டு நம்பிக்கையால் ஏற்பட்ட விளைவே இது. நிலைத்த தன்மையுள்ள கௌரவமான வாழ்க்கை தங்கள் உரிமை எனக் கோரி ஏன் இன்னமும் மேற்கில் மக்கள் தெருவுக்கு வரவில்லை என்று அதில் கூறியிருந்தேன். கடைசியாக வந்தேவிட்டார்கள். மேற்குலகின் தெருக்கள் எகிப்தின் தெருக்களைப்போல மக்களால் நிறையத் தொடங்கியுள்ளன. முதலாளித்துவத்தின் கொடும் அடையாளமான வால்ஸ்ட்ரீட்டின் வெட்கமற்ற லாபக்கொள்கையை எதிர்த்து ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் சாலைக்கு வந்துவிட்டனர். அமெரிக்க மக்கள்தொகையில் பெரும்பகுதியாக இருக்கும் தொழிலாளர்களின் இயக்கம் இது. அவர்கள் பேராசைமிக்க கார்ப்பரேட்களால் பற்றாக்குறைக்கும், புறக்கணிப்புக்கும், ஏமாற்றத்திற்கும் உள்ளானவர்கள். அமெரிக்காவெங்கும் பரவும் போராட்டங்கள் அமெரிக்க நகரங்களின் நிதி மாவட்டங்களுக்கு தீவிரமான பிரச்னையைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளன. மறுபரிசீலனை செய்யப்படாத பழமைவாதப்போக்கும், அரசு அதிகாரிகளுக்கும் தொழிலதிபர்களுக்கும் இடையிலான நட்பால் உருவாகும் குழுவாத முதலாளித்துவமும்தான் பொருளாதார அநீதிக்கு அடிப்படை காரணமாகும். இந்த அநீதிதான் ஆயிரக்கணக்கான எதிர்ப்பாளர்களைத் திரளாக சாலைகளுக்கு அழைத்து வந்துள்ளது. அமெரிக்க முதலாளித்துவம் படிப்படியாக குழுவாத முதலாளித்துவமாக மாறியதுதான் இந்தக் குளறுபடிகளுக்குக் காரணம் என்பதில் யாருக்கும் வியப்பு இருக்கமுடியாது. 

அமெரிக்கா கடந்த 30 ஆண்டுகளாக வேலையில்லாத் திண்டாட்டத்தால் தத்தளித்துவருகிறது. அமெரிக்காவை வல்லரசு நாடாக்கிய மதிப்பீடுகள் மற்றும் உத்வேகத்தை பெருநிறுவன அதிபர்கள் உதறிக்களைந்து  குறுகியகால லாபங் களில் ஈடுபாடு காட்டியதுதான் முக்கியமான பிரச்னையாகும். கட்டுப்படுத்தப்படாத முறைகேடுகள்  இந்தக் குழுவாத முதலாளித்துவ அமைப்பில் நடந்துள்ளன. இந்த அமைப்பினால், சிறுபான்மையாக இருந்த பெரும்பணக்காரர்கள் கூடுதலாக செல்வத்தை வால்ஸ்ட்ரீட்டின் மூலம் குவித்தனர். ஆனால் பெரும்பான்மை மக்கள் இதனால் விளிம்புக்குத் தள்ளப்பட்டனர். வேலைவாய்ப்பின்மை, கூட்டம் கூட்டமாக பணி நீக்கம், எதிர்கால நிச்சயமின்மை & இவற்றால் உயிர்ப்புள்ள ஜனநாயகத்தின் அடிப்படை அம்சங்களே சேதத்திற்குள்ளாயின.

இப்பிரச்னைக்கு வங்கிகள் பொறுப்பற்ற முறையில் கடன் வழங்கியதும், பெரிய தொகையிலான நுகர்வோர் கடனும் காரணமாகும். சாதாரண மனிதனுக்கு பொருட்களை வாங்கும் சக்தி இல்லாமல் போனது. நுகர்வோருக்குத் தேவையில்லாமல் போனதால் புதிய முதலீடுகள் இல்லை;  அதனால் புதிய வேலைவாய்ப்புகளும் இல்லை. ஒபாமாவின் பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகளும் பெரிய விளைவுகளை இதுவரை ஏற்படுத்தவில்லை. இதற்கு குடியரசு கட்சியினரின் தொடர்ந்த எதிர்ப்பும் பொருளாதாரத்தில் அரசு தலையிட அவர்கள் அனுமதிக்காததுமே காரணமாகும்.

அமெரிக்க நாட்டின் வருமானப் பரவல் குறியீட்டெண் (நிவீஸீவீ நீஷீமீயீயீவீநீவீமீஸீt), வளர்ச்சியடையாத நாடுகளாக இருக்கும் உகாண்டா போன்ற நாடுகளுக்கு இணையாக உள்ளது. 2010 ஆம் ஆண்டில் அமெரிக்காவின் மொத்த வருமானத்தில் 49.4 சதவிகிதத்தை முதல் 20 சதவிகித மக்கள் வைத்திருந்தனர். அமெரிக்காவின் முதல்நிலை பணக்காரர்களான 1% மக்கள் அமெரிக்காவின் மொத்த செல்வத்தில் 40 சதவிகிதத்தை வைத்திருந்தனர்; வருவாயில் 24 சதவிகிதத்தை வைத்திருந்தனர். இது குறிப்பாக கடந்த நாற்பது ஆண்டுகளில் 31% அதிகமாகும். அத்துடன் கடந்த நாற்பது ஆண்டுகளில் அமெரிக்க செல்வந்தர்களின் வருவாய் 300% அதிகரித்துள்ளது. ஆனால் நடுத்தர வர்க்க வருவாயோ வெறுமனே 20% அதிகரித்துள்ளது. அதற்கும் கீழ் நிலையில் இருப்பவர்களின் வருவாய் நிலையோ வெறும் 5% அதிகரித்துள்ளது.  
 
‘சமமின்மையைப் பயன்படுத்துதல்’ என்ற பெயரில் உலகக் கடன் நிதியம் வெளியிட்ட ஆய்வறிக்கையில்(2010 டிசம்பர்) வெகுகாலம் நீடித்த வருமான சமமின்மையால், கடன் வாங்குவது அதிகரித்து மிகப்பெரிய பொருளாதார நெருக்கடி அபாயம் ஏற்பட்டுள்ளதாகக் கூறுகிறது. இதுபோன்ற பொருளாதார நெருக்கடி நிலை 1929&லும்  2007&லும் இருந்தது. இந்த வருமான ஏற்றத்தாழ்வால் ஏழை அமெரிக்கர்கள் கல்வி மற்றும் சரியான மருத்துவ வசதிகளைப் பெறமுடியாமல் போனது. இதனால் உற்பத்தித்திறனும் வருவாயும் பாதித்தது. வால்ஸ்ட்ரீட்டின் எக்சிக்யூட்டிவ்கள் அதிகமான சம்பளங்களைப் பெற்று  கூடுதல் படி அனுகூலங்களையும் பெறும்நிலையில் ஒரு நாகரிகமான சம்பளம் பெறுவதற்கே பிறர் அல்லாடும் நிலை ஏற்பட்டது. 

டைம்ஸ் சதுக்கத்தில் அக்டோபர் 15 ஆம் தேதி 6 ஆயிரம் எதிர்ப்பாளர்கள் திரண்டனர். இந்தக் கூட்டம் வன்முறையாக மாறியபோது 100 பேர் கைதுசெய்யப்பட்டனர். சிகாகோ காவல்துறையினரும் 150 பேரைக் கைதுசெய்தனர். லண்டனிலும் இதேபோன்ற நிலையைக் காணமுடிந்தது. லண்டன் பங்கு வர்த்தக மையமான பெடர்நாஸ்டர் சதுக்கத்துக்குள் மக்கள் நுழைவதிலிருந்து காவல்துறையினர் தடுக்கவேண்டியிருந்தது. எதிர்ப்பாளர்கள் புவியியல் எல்லைகளைத் தாண்டி, கண்டங்கள் முழுவதும் பரவி தங்கள் செய்திகளைப் பரப்பினார்கள். சமீபத்தில் ஆஸ்திரேலிய ரிசர்வ் வங்கிக்கு வெளியே எதிர்ப்பாளர்கள் தங்கள் கோபத்தைக் காண்பித்தனர். ரோமிலும் பிற ஐரோப்பிய நாடுகளிலும் வன்முறைக் கலவரங்கள் ஏற்பட்டு 100க்கும் மேற்பட்ட மக்கள் கைதுசெய்யப்பட்டனர்.  ஜப்பான், ஹாங்காங் மற்றும் கொரியாவிலும் மக்கள் வன்முறையில் இறங்கினார்கள்.

இந்தச் சம்பவங்கள் முதலாளித்துவ உலகிலிருக்கும் மக்கள் அனைவரின் மட்டுமீறிய கோபத்தை  வெளிப்படுத்துவதாக உள்ளது. அவர்கள் மேற்கொள்ளும் வன்முறையான மக்கள் போராட்டங்கள் உலகம் முழுவதும் உள்ள முதலாளித்துவ அமைப்பின் அடித்தளத்தையே அசைத்துப் பார்க்கின்றன. இந்த இயக்கம், 1960&களின் இறுதியில் நிகழ்ந்த மகத்தான குடிமை உரிமை இயக்கத்தையும் சமீபத்தில் துனிசியாவில் நடந்த புரட்சியையும் எனக்கு நினைவூட்டுகிறது. ஆனால் இந்த இயக்கத் திற்கு தத்துவார்த்தமான, கருத்தியல் வலு கொண்ட தலைமை இல்லாதது தான் ஒரே குறை. இந்த இயக்கத்துடன் கார்ல் மார்க்சின் ‘மூலதனம்’ நூலின் விற்பனை அதிகரித்துள்ளது.

பணக்காரர் மற்றும் ஏழைகளுக்கு இடையிலான பிளவு அதிகரித்து வரும் நிலையில் சேவைத்துறையில் மிகப்பெரிய சுணக்கம் ஏற்பட்டுள்ளது. வால்ஸ்ட்ரீட்டில் நடைபெறும் ஏமாற்றுகளையும் லாபி செய்தலையும் அமெரிக்கா கண் காணிக்கவேண்டியது அவசியம். இந்த வரலாறு காணாத நிதி ஏற்றத்தாழ்வு நிலையை உருவாக்கிய கார்ப்பரேட் நிறுவனங்களைத் தண்டிக்கவேண்டியது அவசியம். அவற்றை நெருக்கடியில் இருந்து மீட்க அமெரிக்க அரசு அளித்த தொகை மட்டும் அந்நாட்டு ஜிடிபியில் 150 சதவிகிதமாகும். பொருளாதார அறிவுக்குப் பொருந்தாத நடவடிக்கை இது. அதேநேரம், இழப்பீடுக்கான உச்ச வரம்பிலும் பிற சமூக அடுக்குகளுக்கான திட்டங்களிலும் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.  

முதலாளித்துவம் தீவிரமாக கேள்விக்குள்ளாக்கப்பட வேண்டிய நேரம் இது. அத்துடன் தனது கட்டற்ற லாபவெறியையும் அது  மறுபரிசீலனைக்கு உள்ளாக்கவேண்டும். தங்குதடையற்ற தகவல் பெருக்கமும் சமூக செயல் வாதமும், பெரும்பான்மை மக்களின் குரல்களைப் புறக்கணித்துச் செல்ல முடியாத நிலையை உருவாக்கியுள்ளது. எகிப்து மற்றும் துனிசியாவுக்கு மட்டுமல்ல; தனது மக்களுக்கு அநீதி புரியும் ஒவ்வொரு தேசமும் இந்த அச்சுறுத்தலுக்கு உள்ளாகியுள்ளது. மக்கள் கொடுமைக் குள்ளான மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் மட்டுமின்றி சுதந்தரம் மற்றும் ஜனநாயகத்தின் முகத்திரை அணிந்து சுரண்டலை மேற்கொண்ட  அமெரிக்க  நாடுகளும் கடைசியில் அம்பலப் பட்டுவிட்டன. சீனா அல்லது மத்திய கிழக்கு நாடுகளில் மட்டுமல்ல கார்ப்பரேட்கள் எதேச்சதிகாரம் செய்யும் அமெரிக்கா போன்ற நாடுகளிலும் சர்வாதிகாரமே கோலோச்சு கிறது. இந்த நாடுகளை அம்பலப்படுத்தியது மார்க்சியப் பழைமைவாதிகள் என்று முதலாளித்துவ ஊடகங்களால் தூற்றப்பட்ட அறிவுஜீவிகள் அல்ல. சாலைகளில் எதிர்த்து திரண்ட ஆயிரக்கணக்கான மக்கள்தான்!  நாம் இதுவரை அறிந்திருக்கும் முதலாளித்துவத்துக்கு முடிவுகட்டாமல் இந்த இயக்கம் செத்துவிடும் என்பதை நான் நம்ப மறுக்கிறேன்.
அப்படியெனில் முதலாளித்துவத்தின் எதிர்காலம் எப்படியிருக்கும் என்று ஒருவர் சிந்திக்கலாம். 

ஒரு நிறுவனத்தை லாபத்தை முன்னிறுத்தி மட்டுமே நடத்திச்செல்வதை காரின் பக்க ஆடியைப் பார்த்துக்கொண்டு மட்டுமே வண்டி ஓட்டிச்செல்வதற்கு ஒப்பிடமுடியும். அந்த  கண்ணாடி நீங்கள் கடந்து வந்த பாதையை மட்டுமே காட்டும். உங்கள் முன் உள்ள பாதையைக் காட்டாது. இன்றைய தொழிலதிபர்கள், தலைவர்கள் மற்றும் வர்த்தகர்கள் தங்கள் குறுகிய லாபக்கணக்குகளுக்கு அப்பால் இந்த உலகை முன்னேற்றத்திற்கு அழைத்துச்செல்வதில் கவனத்தைச் செலுத்தவேண்டும். பலமுள்ளவனே வாழ்வான் என்ற நம்பிக்கையைக் களைந்து, பலவீனன் வாழவேண்டும் என்ற நம்பிக்கையில்தான் இந்த உலகின் எதிர்காலம் உள்ளது (நானும் டாக்டர் மலாய் சவுத்ரியும் எங்களது நூலான த கிரேட் இந்தியன் ட்ரீமில் இதைச் சுட்டிக்காட்டியுள்ளோம்). 

நெடுங்காலமாகவே பொருளாதார வல்லுனர்கள் டார்வின் கோட்பாடான பலமுள்ளவன் வாழ்வான் என்பதையே கண்மூடித்தனமாக நம்பிவந்தனர். இதுதான் முதலாளித்துவப் பொருளாதாரத்தின் உச்சநம்பிக்கையும் ஆகும். இதுதான் அனைத்துப் பிரச்னைகளுக்கும் காரணமாக உள்ளது. ஒரு பொருளாதாரம் செயல்படுவதென்பது மனிதவாழ்க்கையை மேலும் நாகரிகமாக்குவதுதான் என்பதை அவர்கள் மறந்துபோனதுதான் அடிப்படைப் பிரச்னை. வனத்திலிருந்து வெளியேறி இன்றுள்ள நவீன மனிதன் எட்டியுள்ள நிலைதான் நாகரிகமாகும். ஆனால் இன்னமும் வாழ்வதற்காக வனத்தில் உள்ள விதிமுறைகளைப் பின்பற்றவேண்டியிருப்பது அவனது பரிதாபமான நிலையைத்தானே காட்டுகிறது? பகுத்தறிவு உள்ள மனிதன் திறந்த சந்தை வாய்ப்பில் தனக்கான வருவாயை அதிகப்படுத்தவே விரும்புவான் என்று ஆடம் ஸ்மித் கூறுகிறார். அவரும் மேற்சொன்ன கோட்பாட்டையே வழிமொழிகிறார். விமர்சகர்களோ சுதந்தரச்சந்தையில் தனிநபர் ஒருவரின் வருவாய் அந்தக் குறிப்பிட்ட நபரின் திறன் மற்றும் முயற்சிகளால் மட்டும் கிடைத்துவிடுவதில்லையென்றும் அதற்கு முன்பு சேர்த்து வைக்கப்பட்ட செல்வமும் அதற்கு உதவுவதாகவும் குறிப்பிடுகின்றனர். காட்டைப் பொறுத்தவரை பலமுள்ளவன் அல்லது சூழலுக்கு ஏற்ப தன்னை தகவமைத்துக் கொள்பவனே வாழ்வான் என்கிற சூழ்நிலை இருக்கிறது. பொருளாதார உலகில் பலமுள்ளவன் என்பது செல்வ வளம் கொண்டவனைக் குறிப்பிடுகிறது. அதனாலேயே சந்தைப் பொருளாதாரம், மற்றவர் உழைப்பில் பணக்காரன் மேலும் பணக்காரனாகவே உதவுகிறது. இதுதான் முதலாளித்துவத்தின் அடிப்படைப் பிரச்னையாகும்.  இதுவே தெருக்களை நோக்கி மக்கள் திரள்வதற்கும் காரணமாகியுள்ளது.

இந்த உலகம் மக்கள் வாழ்வதற்கேற்ற வகையில் உருவானதில் முதலாளித்துவத்தின் பங்களிப்பை நான் கேள்விக்குள்ளாக்க விரும்பவில்லை. ஆனால் இத்தனை ஆண்டு வளர்ச்சி மற்றும் மேம்பாடுகளுக்குப் பிறகு முதலாளித்துவம் தனது பொருளாதார உச்சத்தைக் கண்டுவிட்ட நிலையில் மனிதனுக்கும் மனிதனுக்குமான பாரதூரமான இடைவெளியை அதாவது ஏழைக்கும் பணக்காரனுக்குமான இடைவெளியில் கவனம் செலுத்தவேண்டும் என்றே நான் கூறுகிறேன். இன்று ஒரு பணக்காரர் ஐந்து கார்களை வைத்துள்ளார். மனிதர்கள் பசியால் இறக்காத சூழ்நிலை வருவதைத் தவிர்க்கும்வரை, அந்தப் பணக்காரர்கள் 6ஆவது காரை வாங்க யோசிக்கலாம் அல்லவா? 

மனிதர்கள் சமமாகவே பிறக்கின்றனர். ஆரோக்கியம் மற்றும் கல்வியில் அவர்களுக்கு சம உரிமை தரப்பட்டால் அவர்களது பங்களிப்புத் திறனும் கிட்டத்தட்ட சமநிலையை அடையும். புத்திசாலித்தனம் அல்லது மரபணு சார்ந்த பண்புகள் வேண்டுமெனில் வித்தியாசப்படலாம்.  இன்று நம்மில் சிலர் வாழ்க்கைத்தரத்தைப் பொறுத்தவரை அதிகபட்ச வசதிகளை அடைந்திருக்கிறோம். நாம் வாழும் சமூகத்தில் சில மனிதாபிமான அம்சங்களை பரிசீலிப்பதற்கான சரியான சமயம் இது. 

ஒரு பலவான் நன்றாக வாழும் நிலையை பொருளாதாரரீதியாக அடைந்துவிட்ட பிறகு, அடுத்து பலவீனனை நோக்கி தனது வளங்களைத் திருப்பி அவர்களது வாழ்க்கைக்கு முகம்கொடுக்க வேண்டும். ஒரு குடும்பத்தில் ஊனமுற்ற  ஓர் உறுப்பினர் இருந்தால் அதிகபட்ச வளங்களும் வசதிகளும் அவரை நோக்கித் திருப்பப் படுவதில்லையா? அந்தக் குடும்பத்தில் ஒரு  ஏர்கண்டிஷனரை வாங்குவதற்கு வசதியிருந்தால் அதை அந்த நபரின் அறையில் பொருத்துவதில்லையா? இல்லையெனில் அந்த நபர் குடும்ப வருவாய்க்கு பங்களிப்புச் செய்ய வாய்ப்பில்லாததால், அவருக்கு உணவு தருவதை நிறுத்தி அடிப்படை  வசதிகளை நிறுத்தி விடுகிறோமா என்ன? குடும்பத்தில் அவரின் நிலை எப்படியுள்ளது? அது பலவான் வாழவேண்டும் என்ற கோட்பாட்டை அடிப்படையாகக் கொண்டதா? பலவீனன் வாழவேண்டும் என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டதா?

 நமது குடும்பங்களில் நாம் கம்யூனிசத்தை நம்புபவர்களாக உள்ளோம். ஆனால் நாடு என்று வரும்போது நாம் எதிரிடையாக யோசிக்கிறோம். இதன்மூலம் எல்லா பொருளாதாரங்களும் கம்யூனிச அடிப்படையில் இருக்கவேண்டும் என்று நான் கூறவில்லை. ஆனால் குடும்பங்களில் கடைப்பிடிக்கப்படும் அதே மனிதாபிமான, இயற்கை விதியை தேச அளவிலும் செயல்படுத்தவேண்டும் என்று நான் சொல்கிறேன். அமெரிக்கர்கள் ஏற்கெனவே ஒவ்வொரு வாரமும் 23 மணிநேரங்களை சராசரியாக சமூகப்பணிக்காக செலவழிப்பதாக பீட்டர் ட்ரக்கர் எழுதியுள்ளார். அவர்கள்  தங் கள் வாழ்க்கை நலனுக்காக, முதலாளித் துவத்தின் நலனுக்காக, பலவீனன் வாழ வேண்டும் என்ற நோக்குடன் செயல்பட ஆரம்பிக்கவேண்டிய தருணம் இது. நாம் அமைதியான,  மனிதாபிமானம் மிக்க சமத்துவ உலகை விரும்பினால் பலமுள்ளவன் வாழ்வான் என்ற கோட்பாடு இன்றைய உலகில் இனிமேலும் நீடித்திருக்க நியாயமே யில்லை. பலவீனனையும் வாழவைப்பதன் மூலமே முதலாளித்துவம் இத்தனை எதிர்ப்புகளையும் தாண்டி உயிர்த்திருக்க முடியும். 

பலவீனமான நிலையில் உள்ள மக்கள்வர்க்கத்தை வளப்படுத்தி அவர்களை பிரதான நீரோட்டத்துக்குக் கொண்டுவருவதும் அவர்களுக்கு கௌரவமான வாழ்க்கைக்கு உத்தரவாதம் தருவதும் இன்றைய தேவையாகும். பணக்காரர் மெதுவாக வளரவேண்டும். அவர்களின் வேகம் ஏழைகள் வளர்வதில் இடம்பெயரவேண்டும். இது ஏழைகளின் எதிர்கால வளர்ச்சியில் பிரதிபலிக்கும். செல்வந்தர்கள் வகுப்பிலிருந்து செய்யப்படும் இந்தப் பங்களிப்புதான் நாளைய உலகில் பெருமைகொள்ளத்தக்கதாக மாறும். இந்த பங்களிப்பு நாடுகள் அளவில் மட்டுமல்லாமல் சர்வதேச அளவிலும் இருத்தல் அவசியமானது. வலுவான நாடுகள் பலவீனமான பொருளாதார நிலையில் உள்ள நாடுகளுக்கு நேர்மையான எண்ணத்துடன் உதவிசெய்ய வேண்டும். 

லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகள், ஆப்பிரிக்க நாடுகள் & இவற்றில் ஒரு நாடுகூட ஐ.நா பாதுகாப்பு சபையில் உறுப்பினர் ஆகவில்லை. நூறு கோடி மக்கள்தொகையைக் கொண்ட இந்தியாகூட இந்த அனுகூலத்தை இன்னமும் அனுபவிக்க முடியவில்லை. ஐநாவில் வல்லமை படைத்த நாடுகள் சேர்ந்து புதிய காலனியத்தை உருவாக்கியுள்ளன. ஐ.நா சபை, ஒரு கோடி மனித உயிர்களைப் பலிகொண்ட இரண்டாம் உலகப்போருக்குப் பிறகு தோற்று விக்கப்பட்ட அமைப்பாகும். ஆனால் இரண்டாம் உலகப் போரில் கொல்லப்பட்டவர்களைவிட இரண்டு மடங்குக்கும் அதிகமான மக்கள் இன்று பசியாலும் சாதாரணமாக குணப்படுத்தக்கூடிய நோய்கள் தாக்கியும் இறந்துபோகின்றனர். 
பணக்கார நாடுகளில் சராசரியாக ஒரு மனிதரின் ஆயுள் 80 ஆண்டாக உள்ளது. ஆனால் ஏழை நாடுகளிலோ 45 வயதுதான் சராசரி ஆயுள்காலமாக உள்ளது. இப்படித்தான் இந்த உலகில் பலவான் வெற்றியாளனாக இருக்கிறான். 

எனக்கு ஒரே ஒரு கேள்விதான் உள்ளது. ஏழை நாடுகளில் பிறந்த ஒருவனுக்கு 45 வயதுக்கு மேல் வாழ்வதற்கு உரிமை கிடையாதா? ஏற்கெனவே சௌகரியமாக உள்ள நாடுகளின் கூடுதல் சௌகரியங்களுக்காக கோடிக்கணக்கான உயிர்கள் முடிவுக்கு வரவேண்டுமா? எத்தனை காலம்தான் இந்தப் படுகொலை நீடிக்கும்?

வால்ஸ்ட்ரீட்டில் எழுந்த கிளர்ச்சிகளில் இந்தியாவுக்கும் மிகப்பெரிய பாடம் உள்ளது. மேற்கு நாடுகளில் கார்கள் மற்றும் உஷ்ணப்படுத்தும் வசதிகளை வைத்திருக்க இயலக்கூடிய ஏழை மக்களே சாலைக்குப் போராட வருகிறார்கள் எனில் நமது நாட்டில் பெரும்பான்மையாக இருக்கும் ஏழைகளும் எளியவர்களும் தெருவுக்கு வரமாட்டார்களா? நமது தலைவர்கள் தேசத்துக்குத் துரோகம் செய்து முற்றிலும் உறிஞ்சி வற்றவைத்து விட்டனர்.

2010 ஆம் ஆண்டுக்கான மனித வளர்ச்சிக் குறியீட்டு அறிக்கைப்படி, 169 நாடுகளில் இந்தியா 119 ஆம் இடத்தை வகிக்கிறது. இன்று இந்தியாவில் 37% மக்கள் தொகை வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்கின்றனர் என்று டெண்டுல்கர் கமிட்டி (அறிக்கை 2010) கூறுகிறது. 2004-&2005&ல் அரசு மதிப்பீட்டின்படி 25.7% மக்கள் வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே வாழ்வதாக கணக்குகள் வெளியாயின. ஐநாவின் ரிசர்ச் இன்ஸ்டிடியூட் பார் சோசியல் டெவலப்மெண்ட் அமைப்பின் இயக்குனரான தன்டிகா எம்கந்தவீரே, இந்தியாவின் புள்ளிவிவரங்கள் எப்போதும் சர்ச்சைக்குரியவை என்கிறார். நகர்புறங்களில் வறுமைக்கோட்டுக்குக் கீழே ஒரு நபருக்கு 32 ரூபாயும், கிராமப்புறங்களில் 26 ரூபாயும் என்று சமீபத்தில்தான் வரையறுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தத் தொகையை வறுமைக்கோடு என்று வரையறை செய்வதற்கு எந்தப் பொறுப்பும் நேர்மையும் அற்ற அரசியல்வாதிகள் மற்றும் பொருளாதார நிபுணர்களாலேயே சாத்தியம். இதை வறுமைக்கோடு என்று எப்படிச் சொல்லமுடியும்? அரசு வரையறையின்படி மாதத்திற்கு ஒரு நபர் 960 ரூபாய் சம்பாதித்தால் அவர் வறுமைக்கோட்டுக்கு மேல் உள்ளவர் என்று அர்த்தம். மும்பையின் சிவப்பு விளக்குப் பகுதியான காமாத்திபுராவில் தங்கள் தாத்தா பாட்டி 12 ரூபாய் முதல் 50 ரூபாய் கடன் வாங்கியதற்காக பேத்திகள் கொத்தடிமைகளாக விபச்சாரத்தில் ஈடுபடவேண்டியுள்ள நிலை இன்றும் உள்ளது. 
இன்று உலகளவிலான மொத்த ஏற்றுமதியில் 1.32 சதவிகிதத்தை இந்தியா பங்களிக்கிறது. சீனாவோ 9.6 சதவிகிதம் பங்குவகிக்கிறது. அவர்கள் பொருட்களுக்கு வைத்துள்ள விலையை வைத்துப் பார்க்கும்போது இந்த சதவிகிதம் குறைவானதாகவே தோன்றுகிறது. ஆனால் சீனாவின் தாக்கத்தைப் பற்றி சொல்லவேண்டுமானால் ஐரோப்பா மற்றும் அமெரிக்காவில் உள்ள கடைகளுக்கு ஒருவர் விஜயம் செய்யவேண்டும். மலிவான பொருட்களிலிருந்து உயர்தர டிசைனர் பொருட்கள் வரை ‘மேட் இன் சைனா’ என்று முத்திரையை வைத்துள்ளன. இந்தியாவின் மக்கள்தொகையில் கல்வியறிவற்ற மக்கள் 35.5% உள்ளனர். ஆனாலும் இந்தியாவின் மனிதவளம்தான் சிறந்தது, தகுதிவாய்ந்தது என நாம் பெருமையடிக்கிறோம். இந்தியாவில் 2 ஆயிரத்து 400 பேருக்கு ஒரு மருத்துவர் இருக்கிறார். ஆனால் அமெரிக்காவில் 1,325 அமெரிக்கர்களுக்கு ஒரு இந்திய டாக்டர்  சேவை செய்கிறார்!

இன்று மும்பையில் உள்ள மக்களில் 40% பேர் சேரிகளில் வசிக்கின்றனர். டெல்லி மக்களில் 35% பேர் திறந்த வெளிகளில் கழிக்கின்றனர். இன்னமும் ஐந்து லட்சம் பேர் தலையில் மலத்தைச் சுமக்கும் பணியில் உள்ளனர். சர்வதேச உணவுக்கொள்கை ஆய்வு நிறுவனத்தின் பசிக் குறியீடு, 2010 அறிக்கையைப் பார்த்தால் இந்தியா 67 ஆவது இடத்தில் உள்ளது. உலகில் எடை குறைவாக இருக்கும் குழந்தைகளில் 42% பேர் இந்தியாவில் இருக்கின்றனர். வெறுமனே பிளேக் நோய் வந்து 50 பேர் இறந்தபோது கடுமையாக நாம் சத்தம் எழுப்பினோம். ஏனெனில் இது பொருளாதார வளமுள்ள மக்களுக்கு அச்சுறுத்தலாக இருந்தது.  ஆனால் ஆண்டுதோறும் காசநோயால் 3 லட்சத்து 70 ஆயிரம் பேர் இந்தியாவில் சாகின்றனர். தினசரி ஐந்து லட்சம் பேர் வாந்திபேதியால் அவதிப்படுகின்றனர். ஒரு சத்தமும் இல்லை. சீனாவில் உழுது பயிர் செய்யும் நிலையில் 60 சதவிகிதம் நிலங்கள் உள்ளன. அவர்களது ஆண்டு உணவு உற்பத்தி 550 மில்லியன் டன்கள்(2011 ஆய்வுகளின்படி). நாம் 241.56 மில்லியன் டன்கள் தான் உற்பத்தி செய்கிறோம். (2010-&2011 நிதிஆண்டு)
இந்தியாவில் நமது தலைவர்கள் இன்னும் ஒருவரையொருவர் குற்றம்சாட்டும் நிலையிலேயே உள்ளனர். கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் அரசிடம் சலுகைகளை எதிர்பார்ப்பதைத் தவிர வேறொன்றும் உருப்படியாகச் செய்யவில்லை. தொண்டு நிறுவனங்களோ தன்னளவில் வர்த்தகமாகவே மாறிவிட்டன. நாமோ இதையெல்லாம் வெறுமனே பார்த்துக்கொண்டிருப்பதைத் தவிர ஒன்றும் செய்ய இயலாத நிலையில் இருக்கிறோம். அன்னா ஹசாரே போன்ற போராளிகளுக்காக நாம் காத்திருக்கும் நிலைதான் உள்ளது. அரசுமட்டத்திலும் தேசிய அளவிலும் போதிய தலைமைத்துவம் இன்றி மிகப்பெரிய துக்கசாகரத்தில் நாம் இருக்கிறோம். மக்களுக்கு அவர்களது அடிப்படை உரிமைகளான உணவு, குடிநீர், ஆரோக்கியம், சுகாதாரம் இல்லாத நிலையில் இந்தியாவில் நிலவுவது ஜனநாயகம்தானா என்று வியக்கும் நிலை உள்ளது. 

சுருக்கமாகச் சொல்வதெனில் கௌரவமாக வாழும் உரிமைக்கு, பெரும்பாலும் உயிர்வாழும் உரிமைக்காகவே போராடும் நிலைதான் உள்ளது. இந்த மக்கள் வாழும் கௌரவத்துக்காக -லோக்பாலுக்காக மட்டும் அல்ல- சாலைகளுக்கு வந்து போராடுவதற்கு இன்னும் எத்தனை காலம் பிடிக்கும் என்று நான் பார்க்கிறேன். 

அருகில் உள்ள சீனாவிலோ முதலாளித்துவவாதிகள் ஒரு மக்கள் போராட்டத்திற்காக ஆண்டுக்கணக்கில் காத்திருக்கின்றனர். ஆனால் அங்கேயோ மேலிருந்து கீழ்வரை திட்டமிடுதல் பிரம்மாண்டமாக நடைபெற்றுள்ளது. வறுமையிலிருந்து மக்களை மீட்கும் வளர்ச்சியால் சீனாவும் வளர்ந்துள்ளது. ஐநாவின் வளர்ச்சித்திட்ட புள்ளிவிபரங்களின்படி, கிராமப்புற வறுமை சீனாவில் 30.7%(1978) இலிருந்து 1.6%(2007) ஆகக் குறைந்துள்ளது. இதனால் சீனாவில் உள்ள வறியவர்களிலும் வறியவர்களுக்கு நலன்கள் கிடைக்கும் அதேவேளையில் அந்நாடு வலுவான சந்தையாகவும் மாறுகிறது. இந்தியாவை ஒப்பிடும்போது, சீனா சர்வாதிகார அரசாக இருந்தாலும் அந்நாட்டு நிர்வாகத்தில் மக்கள் நம்மைவிட சந்தோஷமாக உள்ளனர். சீன அரசு தங்கள் மீது அக்கறை எடுக்கிறது என்று அங்குள்ள மக்கள் நம்புகின்றனர்.

நாடுகள், கார்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் மற்றும் மக்கள் அனைவரும் தாங்கள் நலமாக இருக்கவேண்டுமெனில் பலவீனர்கள் நலமாக இருப்பது அவசியம் என்பதை உணரவேண்டும். எத்தனைதான் நிர்வாகம் செய்தாலும் விளம்பரங்கள் கொடுத்தாலும் 10 முதல் 15% வளர்ச்சியே வளரும் நாடுகளிலும் இருக்கும். ஆனால் இந்தியா, ஆப்பிரிக்கா மற்றும் லத்தீன் அமெரிக்க நாடுகளில் 1000 % வளர்ச்சியை மக்களின் வாங்கும் சக்தியை அதிகமாக்குவதன் மூலம் சாத்தியமாக்கமுடியும். இந்தியா போன்ற நாட்டில் 100 மில்லியன் தொகையில் உள்ள நடுத்தரவர்க்க மக்களின் எண்ணிக்கை 500 மில்லியனாக வளரும். 

நிறுவனங்களின் வெற்றி என்பது அதன் பரவலான சந்தையைப் பொருத்ததும், அவர்கள் பொருட்களை விற்கக்கூடிய நாட்டின் மக்களின் வாங்கும் சக்தியைப் பொருத்ததும் ஆகும். பலவீனன் வாழ்வதை முக்கிய குறிக்கோளாகக் கொண்டால் அடித்தட்டில் உள்ள மக்கள் நல்ல ஆரோக்கியம் மற்றும் கல்வி வசதிகளோடு கூடுதல் வாங்கும் சக்தியை அடைவார்கள். இதனால் மனித முதலீடு தரமுள்ளதாக மாறும். அத்துடன் பெருநிறுவனங்களின் வளர்ச்சிக்கு முக்கிய அடித்தளமாகச் சொல்லப்படுவதும் வளமடையும். 

முதலாளித்துவ பொருளாதாரம் மற்றும் வர்த்தகத் தலைமைத்துவத்தின் அடிப்படை விதிகளை மறுவரையறை செய்வது இப்போதைய அவசியமாகும். சமூகத்தில் விளிம்புநிலையில் உள்ளவர்களுக்கு தாராளம் காட்டி நல்ல உலகக் குடிமக்களாக மாற்றுவதற்கான தருணம் இது. பலவீனனும் வாழ்வதற்கான சூழலை உருவாக்கினால்தான் இது சாத்தியம். இனி உயிர்த்திருப்பதற்கான வழிகாட்டும் கோட்பாடாகவும் அதையே பின்பற்றவேண்டும். அப்போதுதான் நாம் உலகில் அமைதியைக் காணமுடியும். அதுவரை வால்ஸ்ட்ரீட்டை ஆக்கிரமிக்க நடக்கும் போராட்டங்கள் வாழ்க... அவர்கள் திரண்டு இன்று  நடைமுறையில்  இருக்கும் பேராசைமிக்க முதலாளித் துவத்தை முடிவுக்குக் கொண்டுவரட்டும்...
 

நான்  சிறுவனாக  இருந்தபோது நடந்தது அது. ஆனால் அன்னா ஹசாரேயின் கைதின்போது திரண்ட மக்கள் போராட்டம், 1970களில் ஜெயப் பிரகாஷ் நாராயண் நடத்திய போராட்ட எழுச்சிக்கு நிகரானது என்று  நிறைய பேர் கூறுவதைக் கேட்டேன். உண்மையில் அது முழுமையான புரட்சி என்பதோடு குழப்படிகளையும் சேர்ந்தே கொண்டுவந்தது. இதனை தொடர்ந்து நெருக்கடி நிலை 1975 இல் கொண்டுவரப்பட்டது. இன்றைய நிலையை நிறைய பேர் நெருக்கடி நிலை காலகட்டத்துடன் ஒப்பிடுகின்றனர். 

இந்திய மக்கள் ஊழலாலும் நமது புழுத்துப்போன ஊழல் அமைப்பாலும் மிகவும் வெறுத்துப் போயுள்ளனர். இதனால் அலை அலையாக எழுந்துவரும் போராட்டங்கள் நம்மை பெரிதாக ஆச்சரியப்படுத்தவில்லை. நான் வழக்கமாக இந்தியாவை ஜனநாயகம் என்று அழைக்காமல் பேயாட்சி என்றே குறிப்பிடுவேன். இங்கே குறுகிய புத்தி படைத்த அரசியல்வாதிகள் மற்றும் அவர்களது ஆட்படைகள்தான் நாட்டை சூறையாடிக்கொண்டிருக்கின்றன. அந்தவகையில் போராட்டங்களும்  பேரணிகளும்  மெழுகுவர்த்தி  ஊர்வலங்களும் ஆத்மார்த்த மான கோஷங்களும் தேசம் முழுக்க நிகழ்வது இன்றைக்கு அவசியமான ஒன்றாகும். அன்னா ஹசாரே யால் சொல்லப்பட்ட செய்தியின் எளிமைதான் ஆயிரக்கணக்கான இந்தியர்களுக்கு அன்னா ஹசாரே ஒரு நவீன மீட்பராகத் தோன்றச் செய்துவிட்டதா என்று எனக்கு ஒரு சிறு சந்தேகம் உள்ளது. ஏப்ரலில் நடந்த ஜந்தர் மந்தர் உண்ணாவிரதம் எனக்கு இப்போதும் ஞாபகத்தில் உள்ளது. அன்னா ஹசாரேவுக்கு ஆதரவாக நெகிழ்ந்து எழுதி, குடிமைச் சமூகப் போராட்டங்களின் சக்தியை வெளிப்படுத்தும் பொருட்டு சிறப்பு இணைப்பு ஒன்றையும் கொண்டு வந்தேன். அன்னா ஹசாரே வெளிப்படுத்தும்  ஊழல் எதிர்ப்புச் செய்தியில் பிரம்மாண்டமான சக்தியும் உண்மையும் இருப்பதாக நான் இன்னமும் நினைக்கிறேன். 

இருப்பினும் சில விஷயங்கள் என்னை தொந்தரவுக்குள்ளாக்குகின்றன. இந்தப் போராட்டத்தின் உணர்ச்சிகளும் வேகமும் அதிகமாக இருப்பது தெரிந்தும் அன்னா ஹசாரேயையும் அவரது நடைமுறைகளையும் நான் விமர்சித்தால் அரசின் ஜால்ரா என விமர்சிக்கப்படலாம். நான் எப்போதும் எதிர்நீச்சல் அடித்து அரசின் கொள்கைகளை எதிர்த்துப் பேசி வந்திருப்பதைப்போலவே, இப்பிரச்னை குறித்தும் சில உண்மைகளை உணர்வுபூர்வமாக இருக்கும் இந்தியர்களுக்குச் சொல்ல வேண்டும் என விரும்புகிறேன். 
இந்தியா முழுவதுமிருந்து இளைஞர்களும், வயதானவர்களும் அரசு திமிருடனும் கடுமையாகவும் இருப்பதாக விமர்சிக்கின்றனர். ஆளும் கூட்டணியின் மூத்த தலைவர்கள் சிலரின் அறிக்கைகள் மிகவும் பொறுப்பற்றவையாக இருக்கின்றன என்பதில் சந்தேகமும் இல்லை. அதுதான் இந்த கருத்தை வலுப்படுத்துகிறது. அத்துடன் ஏற்கெனவே ஊழலால் வெறுப்புற்றிருக்கும் மக்களின் கோபத்தையும் அதிகப்படுத்துகிறது. விடாப்பிடியாகவும், திமிராகவும் இருப்பதால் அரசு குற்றவாளி என்றால், அதேபோல் இருக்கும் அன்னா ஹசாரேயும் குற்றவாளி அல்லவா? தாங்கள் வரைவு செய்த லோக்பால் மசோதா ஏற்கப்படாததால் அரசின் உணர்வின்மையையும் சகிப்புத்தன்மையையும் அன்னா ஹசாரேயும் அவரது ஆதரவாளர்களும் குற்றம்சாட்டுகின்றனர்.

ஆனால் அவர்களது லோக்பால் மசோதா வரைவு குறித்து சந்தேகங்கள் தெரிவிப்பவர்கள் மீது சகிப்புத்தன்மை இல்லாமல் அவர்கள் அணுகவில்லையா? துரோகி என்றும் ஜால்ரா என்றும் குற்றம்சாட்டவில்லையா? எப்படி தாங்கள் வரைவு செய்த மசோதா மட்டும் முழுமையானது என்று அவர்களால் சொல்லமுடிகிறது? அதைப்பற்றி யாரும் விமர்சிக்கக்கூடாது என்றும் எப்படிச் சொல்லமுடிகிறது? மக்கள் தீர்ப்பு அல்லது நாடாளுமன்றத்தின் ஏகோபித்த முடிவு என்ற சுவருக்குப் பின் அரசு ஒளிகிறது என்றால், அன்னா ஹசாரேயின் குழுவும் புனிதத்தன்மை என்ற சுவரின் பின்னால் ஏன் ஒளியவேண்டும்? 
லோக்பால் மசோதாவை அலங்கோலப்படுத்துவதை விமர்சிக்கும் அன்னா மற்றும் அவரது அணியின் உரிமையை நான் முழுமையாக ஆதரிக்கிறேன். ஆனால் அதே அன்னாவின் குழுவினர் தயாரித்த வரைவை எந்த இந்தியர் விமர்சிக்கும் உரிமையையும் நான் முழுமையாக ஆதரிக்கிறேன். வெளிப்படையாகச் சொல்லப்போனால் கடந்த சில மாதங்களாக அரசு, அன்னா குழுவினர் இரண்டு தரப்பினருமே சகிப்புத்தன்மை இல்லாமல் வளைந்து கொடுக்காமல், உணர்வில்லாமல் நடந்து கொண்டனர்.  சில காங்கிரஸ்  தலைவர்கள் அன்னாவையும் அவரது குழுவினரை யும் வசைபாடி ஊழலானவர்கள் என குற்றம்சாட்டியதைப் பார்த்து ஆயிரக்கணக்கான இந்தியர்கள் நேர்மையாக கொந்தளித்தனர். ஆனால் ஏப்ரல் மாதத்திலிருந்து அன்னாவின் குழுவினர் பிரதமரையும் நாடாளுமன்றத்தையும் இந்திய தேர்தல்களையும், இந்திய ஜனநாயகத்தையும்கூட வசை பாடுவதைத் தவிர வேறு என்ன செய்தனர்? அன்னா கண்டிப்பாக போராடவேண்டும்.  போராட்டங்களுக்கு அதன் அளவில் தாக்கம் உண்டு. அதன் மூலம் மாற்றமும் ஏற்படும். ஆனால் நமது அரசியல் சாசனம் மற்றும் ஜனநாயக இயந்திரத்தின் உதவி இல்லாமல் அந்த மாற்றம் நடக்காது. 

நான் இதை எழுதும்போது அன்னா ஹசாரே திகாரில் ஜெயிலில்தான் இருக்கிறார். தற்போது அரசு அன்னா குழுவினரையும் அவரது ஆதரவாளர்களையும் உண்ணாவிரதப் போராட்டம் இருக்கலாம் என்று பகிரங்கமாக கூறுகிறது. அதே போல பகிரங்கமாக தனது முட்டாள்தனமான நிபந்தனைகளையும் திரும்பப்பெற்றுக் கொண்டது. இதனால் அன்னா ஹசாரே வெற்றி திருப்தியில் இருக்க வேண்டுமல்லவா? இல்லை. அவர் என்ன செய்ய நினைக்கிறாரோ அதற்கு அனுமதி வழங்கப்பட வேண்டும் என தற்போது வலியுறுத்துகிறார். அவர் கேட்பதற்கெல்லாம் அரசு பணிந்து வழிவிட வேண்டும் என்றும் நினைக்கிறார். 

இந்தியா முழுக்க ஆயிரக்கணக்கில் போராடும் உணர்வுபூர்வமான அவரது ஆதரவாளர்கள் உடல்ரீதியான சிக்கல்களுக்கு உள்ளாகும் சூழ்நிலையில் உள்ளனர். இது பிடிவாதமானதோ, திமிரான போக்கோ, உணர்வற்ற தன்மையோ இல்லையா? வன்முறை மற்றும் பயங்கரத்திலிருந்து உணர்வுபூர்வமாக திரளும் மக்கள் கூட்டத்தைப் பிரிப்பதற்கு மெல்லிய கோடே உள்ளது. லோக் நாயக் ஜேபி அவர்கள் இன்னமும் மதிப்புக்குரிய தலைவராகவும், காந்தியவாதியாகவும் மக்கள் மனதில் இருக்கிறார். அன்னா ஹசாரேயும் மற்றொரு ஜேபியாக ஏற்கெனவே கருதப்படுகிறார். ஆனால் பல நடுநிலைமையான வரலாற்று ஆசிரியர்கள் தனிப்பட்ட முறையில் ஜேபியை புகழ்ந்து பேசினாலும், அவரது பிடிவாதமான நடத்தையையும் பற்றி எழுதியும் பேசியும் வருகின்றனர். இந்தியாவை செயலற்று போகச்செய்யுமாறு அவர் விடுத்த போராட்ட அழைப்பு பொறுப்பற்றதும், தொலைநோக்கற்றதும் என்று அவர்கள் கூறுகின்றனர். அன்னா ஹசாரேயையும் வரலாறு இப்படித்தான் முடிவு செய்யுமா?

சில ஆண்டுகளுக்கு முன்பு காஷ்மீருக்கு சுதந்தரம் கொடுக்க வேண்டும் என்று தலையங்கம் ஒன்றை எழுதினேன். அது மிகப்பெரிய சர்ச்சைகளை ஏற் படுத்தியது. கட்டாயமாக ஓர்  இடத்தையும் அதன் மக்களையும் பிடித்துவைத்திருப்பதைவிட அனைத்து நடைமுறைக் காரணங்களுக்காகவும் அவர்களை விடுவித்துவிடுவதே நல்லது. துரதிர்ஷ்டவசமாக காஷ்மீரின் மக்கள்தான் அனைத்து பாதகங்களையும் சந்தித்து நரகம் போன்ற சூழ்நிலையை அங்கே அனுபவித்து வருகின்றனர். அவர்கள் தொடர்ந்த அச்சுறுத்தல் மற்றும் கண்காணிப்பில் வாழ்வதோடு மட்டுமின்றி அடிப்படை சுதந்தரம் கூட கடந்த கால விஷயமாக அவர்களுக்கு மாறிவிட்டது. ப்ரீபெய்ட் செல்போன் வசதிகள் முதல் நில உரிமை வரை எல்லாமும் தடைசெய்யப்பட்டுள்ளன. கிட்டத்தட்ட அனைத்து ஜனநாயக உரிமைகளும் இந்த பிராந்திய மக்களுக்குப் பறிக்கப்பட்டுள்ளன. காஷ்மீர் போன்ற நெருக்கடி நிலவும் பிரதேசத்தில் இதெல்லாம் சரிதான்  என்று  வைத்துக்கொண்டாலும்  காஷ்மீரின் சிறார் நீதிச் சட்டம்தான் மிகப்பெரிய அபாயமாகும். இந்தச் சட்டம் எதிர்காலத்தில் மிக மோசமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்தும். அதைவிட இந்தச் சட்டம் சர்வதேச மனித உரிமைப் பிரகடனங்களுக்கும் எதிரானது. இது இயற்கையின் விதிக்கே எதிரானது.

ஆனால் அந்தச் சட்டத்தின் கீழ்தான் எத்தனை வழக்குகள். பசீன் ரபீக் ஹக்கீம் என்ற 15 வயது சிறுவனின் வழக்கையே உதாரணத்திற்குப் பார்ப்போம். அவன் இந்த ஆண்டு பிப்ரவரி 7 ஆம் தேதி விசாரணையின்றி ஜம்மு காஷ்மீர் போலீசாரால் காவலில் வைக்கப்பட்டான். கூட்டமாக நின்று  ஒரு  போராட்டத்தில் போலீசார் மீது அவர் கல்லெறிந்ததாக தன் வீட்டுக்கு வெளியே அவன் கைது செய்யப்பட்டான். மாஜிஸ்திரேட் அவனுக்கு பிப்ரவரி 12 ஆம் தேதி பிணையில் விடுதலைசெய்ய  உத்தரவிட்ட பிறகும் போலீஸ் அதிகாரிகள் அவனை விடுதலை செய்யவில்லை. சர்வதேச மனித உரிமை அமைப்புகளின் தொடர்ந்த தலையீடுகள் மற்றும் மக்களின் போராட்டத்தை அடுத்து அவன்  ஏப்ரல் 5 ஆம் தேதி விடுதலை செய்யப்பட்டான். இந்த ஆண்டு மே மாதம் 17 வயதான முர்தசா மன்சூர் கைதுசெய்யப்பட்டான். அவன் கைது முழுமையாக சட்டவிரோதமானது என்று உயர்நீதிமன்றம் தலையிட்டு கண்டுபிடித்தது. அவன் மூன்று மாதங்கள் சிறையில் அதற்கு முன்பு அடைக்கப்பட்டிருந்தான். இதேபோல 15 வயது ஹாரீஸ் ரசீத் லங்கூ, 13 வயது ஓமர் மக்பூர் என பாதிக்கப் பட்டவர்களின் கதைகள் நீளுகின்றன. 

2010 இலும் ஜூன் 2011 இலும் எந்த உறுதியான குற்றச்சாட்டுகளும் இன்றி எண்ணற்ற குழந்தைகள் கைது செய்யப்பட்டிருப்பதாக செய்திகள் உள்ளன. அத்துடன் அவர்கள் கடுமையான சித்திரவதைகளுக்கு உள்ளாகியிருப்பதாகவும் தெரிகிறது. 2010 இல் மட்டும் குழந்தைகள் மற்றும் சிறார் வகையினருக்குள் வருபவர்கள் 320 பேர் கைதுசெய்யப்பட்டு காவலில் வைக்கப்பட்டிருக்கின்றனர். பொதுமக்கள் பாதுகாப்புச் சட்டத்தின் கீழ் விசாரணையின்றி நடத்தப்பட்ட கைதுகள் இவை. பெரும்பாலான சிறுவர்கள் கல் எறிதல், கலவரத்தில் ஈடுபடுதல் குற்றங்களுக்காக தண்டிக்கப்பட்டுள்ளனர். கடந்த 20 ஆண்டுகளில் நடந்த கைதுகளைக் கணக்கிட்டால் இந்த எண்ணிக்கை 20 ஆயிரத்தைத் தொடலாம்.

இத்தனைக்கும் ஐநாவின் குழந்தைகள் உரிமைத் தீர்மான அம்சங்களை ஏற்கும் இந்திய சிறார் நீதிச் சட்டம் இதுபோன்ற அத்துமீறல்களை தவறு என்கிறது. 18 வயதுக்குக் கீழ் உள்ள எவரையும் கைது செய்யக்கூடாது என்று ஐநாவின் தீர்மானம் சொல்கிறது. 2000 இல் அமுல்படுத்தப்பட்ட மத்திய சிறார் நீதிச் சட்டமும் இதையேதான் குறிப்பிடுகிறது. ஆனால் ஜம்மு காஷ்மீர் சிறுவர் நீதிச் சட்டம்  16 வயதுக்குக் கீழானவர்களையே சிறுவர் என்று வரையறை செய்கிறது. இதனால்தான் 16 இலிருந்து 18 வயது வரை உள்ளவர்களை கைது செய்து லாக் அப்பில் வைக்கும் நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. 1989 க்கு முன்பு வரை காஷ்மீரில் ஒரே ஓர் அனாதை இல்லம்தான் இருந்தது. அதை உள்ளூர் தொண்டு நிறுவனம் ஒன்று நடத்திவந்தது. அத்துடன் இரண்டு மையங்கள் சமூக நலத்துறையால் நடத்தப்பட்டு வந்தன. ஆனால் தற்போது அநாதைகளின் எண்ணிக்கையைப் பார்த்தால் 26 ஆயிரத்து 355 என்று அரசுத் தகவல்கள் சொல்கின்றன. ஆனால் அரசின் தகவல்களைவிட எண்ணிக்கை மிகவும் அதிகம் என்று சில அமைப்புகள் தெரிவிக்கின்றன. 

இந்தப் பிராந்தியத்தில் மக்கள் மனதில் என்ன நடக்கிறது என்பதை ஒரு கூற்றில் சுருக்கி விளக்கி விடமுடியும்(இந்த கூற்று இதே சட்டத்தின்கீழ் சிறையில் அடைக்கப்பட்ட ஒரு குழந்தை வெளிப்படுத்தியது) &“நான் கற்களை எறியமாட்டேன். இப்போது குண்டுகள் பொருத்தப்பட்ட ஜாக்கெட் ஒன்றை அணிந்து வெடித்துச் சிதறவேண்டும்."

அமெரிக்கா பல தசாப்தங்களாக இரட்டை நிலைப் பாடுகளைப் பேணிவருகிறது. ஆனாலும் அந்நாடு ஜனநாயகத்தைப் பற்றி பேசி கருத்து சுதந்தரம், முரண்படுதலுக்கான உரிமை மற்றும் மனித உரிமைகள் பற்றி வெட்கமே இல்லாமல் மேடையேறி மற்றொரு நாடுகளுக்கு உரைத்துவருகிறது. உண்மை என்னவெனில் தென் அமெரிக்கா, ஆசியா அல்லது ஆப்பிரிக்கா எந்த இடமாக இருந்தாலும் சரி, மிக மோசமான சர்வாதிகாரிகளை அமெரிக்கா ஆதரித்துள்ளது. அந்த சர்வாதிகாரிகள் தங்கள் குடிமக்களையே மிக மோசமான முறையில் சித்திரவதை செய்து கொன்றவர்கள். தென் அமெரிக்காவில் சிலி, வெனிசுலா, அர்ஜெண்டினா, பிரேசில், நிகராகுவா மற்றும் பொலிவியா ஆகிய நாடுகள் இதற்கு சரியான உதாரணங்களாகும். ஆசியாவில் தென்கொரியா மற்றும்  இந்தோனேசியா  சிறந்த உதாரணமாகும்.  பாகிஸ்தானும் கூடத்தான். ஏனெனில் பாகிஸ்தானில் அமெரிக்கா தனது இரட்டை நிலைப்பாடுகளை  அப்பட்டமாகக் காட்டியுள்ளது. பனிப்போர் காலகட்டத்தில் சோவியத் யூனியன் எதிர்த்தரப்பில் இருந்தபோது, அமெரிக்க உத்திவகுப்பாளர்கள் மோசமான சர்வாதிகாரிகளை ஊக்குவிப்பது என்பது தேவையானதென்றும், கருத்து சுதந்தரம், மனித உரிமைகளைப் பொறுத்தவரையில் அவற்றுக்கு மிகவும் எதிரான கம்யூனிசத்தின் முன்னெடுப்பைத் தடுக்கவேண்டும் என்றும் தர்க்கம் புரிந்தனர். சோவியத் யூனியன் மறைந்தது. இனிமேலும் கம்யூனிசம் பல தசாப்தங்களாக எதிரி என்றிருந்தது இல்லாமல் ஆனது. இதன்மூலம் மற்ற நாடுகளை சர்வாதிகாரிகளிடமிருந்து காப்பாற்றி  ஜனநாயகங்களாக மாற அமெரிக்கா உதவும் என்று பலரும் நம்பினார்கள். ஆனால் சோகமான விஷயமாக இந்த நம்பிக்கைகள் முறியடிக்கப்பட்டு நசுக்கப்பட்டன. பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான  யுத்தம் என்கிற சாக்கில் உலகளாவிய அளவில் மோசமான சர்வாதிகாரிகளை ஊக்குவித்து வளர்க்கத்  தொடங்கியது. ஆமாம். உலகிலுள்ள சர்வாதிகாரிகளில் பெரும்பாலானவர்கள் அராபிய உலகில் தான் உள்ளனர். அவர்களின் எண்ணெய் வளங்கள்தான் அமெரிக்காவின் சாய்வுக்குக் காரணம். அதைவிட்டு ஜனநாயகம் மற்றும் மனித உரிமைகள் பேசுவதெல்லாம் வாய்சவடால் தவிர வேறொன்றும் அல்ல.

1979 இல் மேற்கு ஆசியாவில் முதல் மக்கள் போராட்டம் நடைபெற்றபோது இப்பத்திரிகையின் பெரும்பாலான வாசகர்கள் பிறந்தே இருக்கமாட்டார்கள். அமெரிக்க உத்திவகுப்பாளர்களுக்கு மத்திய கிழக்கு என்றால் எளிதாகப் புரிந்துவிடும். அமெரிக்காவால் மிகவும் தனிமைப்படுத்தப்பட, தண்டிக்கப்பட,  நசுக்கப்பட விரும்பும் நாடான ஈரானைப் பற்றி பேச விரும்புகிறேன். 1979 க்கு பல தசாப்தங்களுக்கு முன்பிருந்தே அந்நாட்டின் ஆட்சியாளர் ஷா, இஸ்ரேலைவிட அமெரிக்காவின் தீவிர ஆதரவாளராக இருந்தார். அதனால் அந்நாட்டில் ஜனநாயகரீதியில் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட மக்கள் செல்வாக்கு மிகுந்த பிரதமரைக் கவிழ்க்க முயன்ற கலகத்துக்கு அமெரிக்கா மகிழ்ச்சியாக ஆதரவு தெரிவித்து ஷாவை  ஆட்சியில் அமர்த்தி இருந்தது. ஏனெனில் அந்தப் பிரதமர் அமெரிக்காவின் கட்டளைகளுக்குப் பணிய மறுத்தார்.  ஆட்சி செய்த ஷா, மக்களிடம் செல்வாக்கு இல்லாதவராக இருந்தார். அத்துடன் சர்வாதிகாரமாக இரும்புப்பிடியில் சித்திரவதை, சிறைவைப்பு மற்றும் முரண்பட்டவர்களை கொலை செய்வது வரை செய்து ஆட்சியை நடத்தினார். 1978 இல் திடீரென்று ஈரான் நகரங்களில் மக்கள் போராட்டத்துக்குத் திரள ஆரம்பித்தபோதுதான் அமெரிக்காவுக்கு உறைத்தது. அயதுல்லா கொமேனி நாடு திரும்பினார். ஷா ஈரானிலிருந்து தப்பி ஓடியதால் ஈரான் இஸ்லாமியக் குடியரசாக மாறியது. அப்போதிலிருந்து அமெரிக்காவின் தீவிர ஆதரவாளராக இருந்த ஈரான் தவிர்க்க இயலாத எதிரியாக மாறியது.

துனிசியாவின் குடிமக்கள் ஆர்த்தெழுந்து அமெரிக்க ஆதரவாளராக இருந்த சர்வாதிகாரியைத் தூக்கி எறிந்தது ஏற்கெனவே நடந்ததைப் போன்ற தோற்றத்தை ஏற்படுத்தியது. அவரும் இரண்டு தசாப்தங்களுக்கு மேலாக துனிசியாவை ஆண்டவர். அராபிய நாடுகளில் தாங்கள் வெறுக்கும் சர்வாதிகாரிகளை அதிகாரத்திலிருந்து நீக்குவதற்காக மக்கள் தெருக்களில் திரள்வதைப் பார்க்கும்போது இந்த உணர்வு மீண்டும் எனக்குள் ஏற்பட்டது. கோடிக்கணக்கான மக்களின் அடக்கப்பட்ட உணர்வுகள் ஒரு வடிகாலைக் கண்டறியும் போது எப்படியிருக்கும் என்பதை எகிப்து காட்டியுள்ளது. அந்நாட்டின் அதிபரான ஹோஸ்னி முபாரக்,- அவரும் அமெரிக்க வளர்ப்புதான்.- முப்பது ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக சர்வாதிகாரம் செய்தவர். அவர்,  தனது மகனை அடுத்த ஆட்சி வாரிசாக நியமிக்க முடிவுசெய்திருந்த போது மக்கள் போராட்ட அலை நாடெங்கும் எழுந்துள்ளது. துனிசியாவில் நடந்த மக்கள் எழுச்சியை விடவும், அராபிய நாடுகளில் உள்ள குடிமக்களுக்கு இப்போராட்டம் ஒரு வழியை ஏற்படுத்தியுள்ளது
எகிப்து தற்போது வாஷிங்டனுக்கு பல துயர இரவுகளைக் கொடுத்துவருகிறது. தற்போது வரை எகிப்திய அரசு அமெரிக்காவுக்கும் அதேபோல இஸ்ரேலுக்கும் தீவிர ஆதரவு நிலையில் உள்ளது. அராபிய உலகத்திலேயே இஸ்ரேலுடன் மனப்பூர்வமாக ராஜாங்க  உறவுகளைக் கொண்டிருக்கும் ஒரே நாடு எகிப்துதான். அத்துடன் எகிப்துதான் மற்ற அராபிய நாடுகளுக்கு தலைமை வகிக்கும் அந்தஸ்திலும் உள்ளது. கெய்ரோ மற்றும் அலெக்சாண்ட்ரியாவின் தெருக்களில் நடைபெறும் நிகழ்வுகள் மொத்த அரபு உலக நாடுகள் மீது தாக்கம் செலுத்துகின்றன.

பயங்கரவாதத்திற்கு எதிரான சண்டை என்ற பெயரில் அப்பாவி பாலஸ்தீனர்கள்மீது இஸ்ரேலியப் படையினர் புரியும் அட்டூழியங்களை எகிப்து அரசு ஆதரிப்பதை அரபு உலக மக்களும் கோபத்துடன் இன்றுவரை பார்த்துவந்துள்ளனர். விக்கிலீக்ஸ் வெளியிட்ட கடிதங்களும் எகிப்திய அரசு பற்றி எந்தப் பிரமைகளும்  அமெரிக்கா கொண்டிருக்கவில்லை என்பதைத் தெரிவித்தது. வாஷிங்டனும் அதன் கூட்டாளிகளும் ஆண்டுக்கு 2 பில்லியன் டாலருக்கும் மேலான உதவித்தொகையைப் பயன்படுத்தி தங்களது பிராந்தியக் கொள்கையை நிறைவேற்றும் ஏஜெண்டாக கெய்ரோவைப் பயன்படுத்தியிருப்பது பகிரங்கமாகியுள்ளது. குறிப்பாக பாலஸ்தீனர்களின் நியாயமான கோரிக்கைகளை ஒடுக்குவதில் அவை நன்கு செயல்பட்டுள்ளது தெரியவந்துள்ளது. எகிப்திய மக்களின் எழுச்சி, அதிகம் புகழப்பட்ட மேற்கு நாடுகளின் கூட்டாளியாகச் சொல்லப் பட்டவரின் தகுதியின்மையை உலகுக்கு வெளிப்படுத்தியுள்ளது. சந்தேகமின்றி அப்பிராந்தியத்தில் உள்ள சர்வாதிகார ஆட்சி நடக்கும் அனைத்துப் பகுதிகளிலும் இந்தச் செய்தி எதிரொலிக்கும்.

எகிப்தில் அரசு தூக்கி எறியப்பட்ட விதம் நிச்சயம் கொடுங்கனவைப் போல டெல் அவிவையும் வாஷிங்டனையும் துரத்தும் என்பதில் அதிசயப்பட ஒன்றுமேயில்லை. எகிப்து சர்வாதிகாரத்தின் பிடியிலிருந்து துருக்கியைப் போன்று மிதவாத இஸ்லாமியக் கட்சியால் ஆளப்போகும் நாடாக மாற உள்ளது. துருக்கியும் சந்தர்ப்பவசமாக எண்ணெய் வளம் நிறைந்திருக்கும் பகுதியில் உள்ளதால், அமெரிக்கா மற்றும் இஸ்ரேலின் தீவிர ஆதரவாளராக உள்ளது. துருக்கி தற்போது எடுத்துவரும் நிலைப்பாடுகள் அமெரிக்கா மற்றும் இஸ்ரேலின் நலன்களுக்கு எதிராகச் செல்கிறது. இஸ்ரேல் விதித்த  தடையால் பாலஸ்தீன மக்களின் வாழ்க்கையே கேள்விக்குள்ளான நிலையில், துருக்கி அம்மக்களுக்கு உதவ ஒரு கப்பலை அனுப்பியது. அந்தக் கப்பலை இஸ்ரேலியப் படையினர் தாக்கி அழித்தனர். அதில் துருக்கியர்கள் மட்டுமின்றி பாலஸ்தீன மக்களுக்கு உதவப்போன அமெரிக்கக் குடிமக்களும் கொல்லப்பட்டனர். அந்தச் சம்பவத்திற்குப் பிறகு இஸ்ரேலுக்கும் துருக்கிக்கும் இடையிலான உறவில் திருப்பம் ஏற்பட்டது. ஏகாதிபத்திய அமெரிக்கா மற்றும் அதன் கூட்டாளி இஸ்ரேலுக்கு எதிராக இஸ்லாமிய துருக்கி உருவாகும் என்ற நம்பிக்கைகளையும் பலர் இந்த நிகழ்வுக்கு அடுத்து வளர்க்கத் தொடங்கினார்கள். எகிப்தும் மற்றொரு துருக்கியாக மாறுவது அமெரிக்காவுக்குத் தலைவலியாக அமையும். ஆனால் அது இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதிகள் கையில் சென்று சேர்வது பயங்கரக் கனவாக அமையும்.

வெகுநாட்களாக அரசியல்ரீதியாகவும் பொருளாதார வாய்ப்புகளின் அடிப்படையிலும் புறக்கணிக்கப்பட்டவர்களான அராபிய உலகின் குடிமக்கள் சர்வாதிகாரிகளுக்கு எதிராக எழுவார்கள் என்று யாரும் கருதியிருக்கவில்லை. ஆனால் துனிசியா வழியை காண்பித்து அராபிய உலகம் முழுவதும் நெருப்பலை ஏற்பட்டுள்ளது. இன்று சோவியத் யூனியன் உடைந்த நிகழ்வைப் போன்று வரலாறு திரும்பி அமெரிக்காவைப் பார்த்து புன்னகைப்பதாக நிபுணர்கள் கருதுகின்றனர். தற்போதோ அமெரிக்கா, ஈராக்கை ஆக்கிரமித்து ஆயிரக்கணக்கான மக்களை கொடூரமான முறையில் தவறான காரணங்களைக் கூறி கொன்றுவருகிறது. ஆப்கானிஸ்தானில் தீவிரவாதிகளைக் கொல்வதைவிட அப்பாவி மக்களைத்தான் அதிகம் கொன்றுவருகிறது.  தற்போது அரபு உலக மக்கள் போதும் என்ற முடிவுக்கு வந்துவிட்டனர். இப்போது இதுகுறித்து பல கோடி டாலர் கேள்வி ஒன்று எழுகிறது. அரபு உலகில் புதிய அரசுகள் எழுவது தவிர்க்கமுடியாதவை என்றும் அவை அமெரிக்காவுக் கும் இஸ்ரேலுக்கும் ஆதரவாக இருக்காதென்பதையும் அந்த இருநாடுகளும் ஏற்றுக்கொள்ளுமா?

இதில் இந்தியாவுக்கும் ஒரு பாடம் உள்ளது. ஆப்கானிஸ் தானில் சோவியத் யூனியன் ஆக்கிரமிப்பு நடத்தியதை கண்டனம் செய்யாமல் இருந்ததால், அரபு உலகில் இந்தியாவுக்கு எதிராக எழுந்த வெறுப்பை பாகிஸ்தான் புத்திசாலித்தனமாகச் சுரண்டிக்கொண்டது. தற்போதோ  அமெரிக்காவின் கூட்டாளியாக இருப்பதால் ஈரானுக்கு எதிராக நிலைப்பாடுகளை வெளிப்படையாக இந்தியா எடுக்கவேண்டி வருகிறது. அரபு உலகில் சர்வாதிகாரிகளுக்கு எதிராக நடைபெறும் போராட்டங்களை இந்தியா பகிரங்கமாக ஆதரிக்கவேண்டும். அப்படி ஆதரிக்காவிட்டால் இந்தியா பல நண்பர்களை அரபு உலகில் இழக்கும். 

அரபு உலகம் இதுவரை மதத்தீவிரவாதம் மற்றும் சர்வாதிகாரத்தின் பிடியில் நீண்டகாலம் பாதிக்கப்பட்டிருந்தது. அரபு உலகம் எழுச்சிபெற இதுவே சரியான நேரம். அமெரிக்க ஆதரவு பெற்ற சர்வாதிகாரத்தை மட்டும் இந்தப் புரட்சி நீக்காது. உலகின் மற்றப்  பகுதி மக்களுடன் ஜனநாயகப்பூர்வமாக இணையும் சற்று தாராளவய மதிப்பீடுகள் மதத்தீவிரவாதத்தை இடம்பெயர்க்கும் எனவும் நம்பலாம். இதுபோன்ற  மாற்றம்தான் இந்தோனேசியாவிலும் நடைபெறுகிறது.  இதன்மூலம் நாகரிக மாற்றம் ஏற்படும்.