New Indian-Chennai News + more

பா. ரெங்கதுரை says:

மறைமலை அடிகள் ஒரு ஜாதி வெறியர். இவர் பிறப்பினால் ஒரு தெலுங்கர் (24 மனைத் தெலுங்குச் செட்டியார்) என்றாலும், சைவ வேளாளப் பெண் ஒருவரை மணந்து வேளாளராக ஜாதி மாறினார். தன் தாய்மொழி தெலுங்கு என்பதை மறைத்துக் கொள்வதற்காகவே தனித் தமிழ் வேடம் கட்டி ஆடியவர். ஆனாலும், தம் பூர்வாசிரம உறவினர்களுடன் பேசும்போது உள்ளூர்த் தமிழர்களை அரவாடு என்றே இழிவாகக் குறிப்பிடுவார்.

பா. ரெங்கதுரை says:

ஆ. சிவசுப்பிரமணியன், ஆ.இரா.வேங்கடாசலபதி ஆகியோர் எழுதியவற்றை ஒழுங்காகப் படித்துள்ள எவருக்கும் அதில் வெளிப்படும் வேளாள ஜாதி வெறியும், சான்றோர் சமூகத்தின் மீதுள்ள வெறுப்பும் புலப்படும். எஸ்.வி. தவிர. 24 மனைத் தெலுங்குச் செட்டியார் சமூகப் பெரியோர்கள் எவரை வேண்டுமானாலும் கேட்டுப் பாருங்கள். மறைமலை அடிகள் எந்த ஜாதி என்பதை அவர்கள் சொல்வார்கள். உங்களைப் போலவே தமிழ் விக்கியில் வேறு பெயரில் வக்கிரமாக எழுதிவிட்டு அதையே ஆதாரமாகக் காட்டினால்தான் நம்புவீர்களா?

ப்ரவாஹன் says:

Similarly, all of Mr.Ramachandran’s researshes are either towards belittling vELaLars or inventing a false Kshatriyahood for his caste.

தமிழக வரலாறு எழுதுதலில் முன்னோடியாகக் குறிப்பிடப்படும் கனகசபைப் பிள்ளையில் தொடங்கி கே.கே. பிள்ளை என்றறியப்படும் கனகசபாபதிப் பிள்ளை வரையிலும், ‘நடுநிலை’ ஆய்வாளரிலிருந்து நவீன ‘முற்போக்கு’ ஆய்வாளர்கள் வரையிலும் தமிழகத்தில் நான்கு வர்ணங்கள் இருந்ததில்லை என்று வரலாற்றுத் தரவுகளையே திரித்துச் சொல்லும் பாங்கைக் காண்போம். தமிழர்களின் வரலாற்றை எழுதிய முன்னோடியாகக் கருதப்படும் கனகசபைப் பிள்ளை சொல்வதைப் பாருங்கள்:

“நான் விவரித்துக் கொண்டிருக்கும் காலத்திற்கு குறைந்தது ஐந்தாறு நூற்றாண்டுகள் முன்னதாகத் தமிழகத்தில் குடியேறத் தொடங்கிய பிராமணர்கள் தங்களின் சாதி முறையைத் தமிழர்கள் மீது சுமத்த முயன்றனர். கி.பி. முதல் அல்லது இரண்டாவது நூற்றாண்டில், தொல்காப்பியன் என்ற பெயர்கொண்ட ஒரு பிராமணரால் இயற்றப்பட்ட, நடப்பிலுள்ள முற்பட்ட இலக்கணப் பிரதியில் அறிவர் அல்லது துறவிகள் குறித்து அடிக்கடி சுட்டப்படுகிறது. ஆனால், சமூகத்தின் வகுப்புகள் குறித்து விவரிக்கின்ற அத்தியாயத்தில், அறிவர் பற்றி குறிப்பிடுவதெதையும் விடுத்து, பூணூல் அணிகிற பிராமணர்களை அவர் முதலிடத்தில் வைக்கிறார். போர் வீரர்கள் என்று சொல்லாமல், ஏதோ சேரர், சோழர், பாண்டியர் என்ற மூன்று அரசர்களே ஒரு சாதியாக ஆகிவிட முடியும் என்பதைப் போல எச்சரிக்கையுடன் அரசர்கள் என்பதாக புனித சாதியைச் சொல்கிறார்; வணிகத்தின் மூலம் வாழ்க்கை நடத்துகிறவர்கள் மூன்றாவது சாதியாகிறார்கள். அரசர்களோ அல்லது வணிகர்களோ பூணூல் அணிந்திருந்தனரா என்று அவர் சொல்லவில்லை. பிறகு வேளாளரைத் தனிமைப்படுத்தி, நிலத்தில் பயிரிடுவதைத் தவிர அவர்களுக்கு வேறு தொழிலில்லை என்கிறார். இங்கே அவர் வேளாளர்களைச் சூத்திரர் என்று சொல்லவில்லை, ஆனால், சாதாரண வேளாளர்களைச் சூத்திரர்களாகவும், அரசர்களாக இருந்த வேளாளர்களை க்ஷத்ரியர்களாகக் கௌரவிக்க வேண்டும் என்றும் மறைமுகமாகக் குறிப்பிடுகிறார். இதுதான் தமிழர்களைத் தங்களின் சாதியமைப்பின் கீழ் கொண்டுவர பிராமணர்கள் செய்த முதல் முயற்சி. ஆனால், க்ஷத்ரிய, வைசிய, சூத்திர சாதிகள் தமிழகத்தில் இல்லாததனால், அவர்களால் வெற்றிபெற முடியவில்லை; மேலும், தன்னை க்ஷத்ரியன் என்று சொல்லிக்கொள்கிற ஒரு படையாச்சி வீட்டிலோ அல்லது வைசியர் எனுந் தகுதிக்குரிய ஒரு வணிகர் வீட்டிலோ இன்றுவரையிலும் வேளாளர்கள் உணவருந்தவோ அல்லது தண்ணீர் குடிக்கவோ மாட்டார்கள்”. (The Tamils 1800 Years Ago, Kanakasabai Pillai, 1904)

தமிழகத்தில் க்ஷத்ரியர்களே இல்லை என்று சொன்ன இவர், அரசர்களாக உள்ள வேளாளர்களை க்ஷத்ரியர்களாக கௌரவிக்க வேண்டும் என்று தொல்காப்பியர் சொன்னதாகத் தம்போக்கில் அவிழ்த்து விடுகிறார். அதாவது தங்களுக்கு ‘க்ஷத்ரிய’ (அரச) அந்தஸ்து கோருகிறார். க்ஷத்ரியப் பிரிவு என்ற ஒன்று இருந்தால்தான் இவர்கள் அதைக் கோரமுடியும் என்பதற்காக, ‘அரசர்களாக உள்ள வேளாளர்களை க்ஷத்ரியர்களாக கௌரவிக்க வேண்டும்’ என்று தொல்காப்பியர் கூறியதாகச் சேர்த்து கொள்கிறார். இவர்களின் நான்கு வர்ணம் இல்லை; ஆனால் அது வேண்டும் என்பது எப்படிப்பட்டதென்றால், தமிழ்த் திரைப்படங்களில் பிரபலமாகிவிட்ட ‘வரும்… ஆனா வராது…’ என்ற வசனத்திற்கு ஒப்பாகச் சொல்லலாம்.

இவருக்குப் பிறகு சுமார் 60-70 ஆண்டுகள் கழித்து, ‘சாதியற்ற ஒரு சமுதாயமும் மனித சகோதரத்துவமுமே எனது இலட்சியம்’ என்று சொல்லிக்கொண்ட, வரலாற்றாசிரியர் எனப் பெயர்பெற்ற முனைவர் கே.கே.பிள்ளை எழுதுவதைப் பாருங்கள்:

“பிராமணிய (ராஜ)தந்திரத்திலான கில்லாடி வேலை என்னவெனில், இந்தியாவிற்கு வந்த காட்டுமிராண்டிகள் மற்றும் சமூக மேம்பாட்டைத் தேடிக்கொண்டிருந்த பூர்வகுடி சூத்திரர்கள் ஆகியோரிலிருந்து இருபிறப்பாளர்களாக தீக்ஷை அளித்து, க்ஷத்ரியர்கள் என்ற புதிய ஒரு வகையினைப் படைத்ததுதான். நாம் பின்னர் பார்க்கவிருப்பதைப் போல, இத்திட்டமானது கடைக்கோடி தெற்கில் முறையாகச் செயல்படவில்லை. அங்கே நன்கு வரையறுக்கப்பட்ட ஒரு க்ஷத்ரியர்கள் வகுப்பு இல்லை.”

“புறநாநூறில் நாற் சாதிகள் (வர்ணங்கள்) குறித்த ஒரு குறிப்பு உள்ளது, அது ‘வேற்றுமை தெரிந்த நாற்பாலுள்ளும்’ என்பதாகும். வெளிப்படையாகவே இது மரபார்ந்த இந்திய நான்-மடி சாதி அமைப்புமுறையைக் குறிப்பிடுகிறது. ஒருக்கால், இன்னும் மிக முன்னதாகவே, அதாவது, கடைச் சங்க செவ்வியல் நூல்களுக்கு முன்னரே யாக்கப்பட்டதாகத் தெரிகின்ற தொல்காப்பியத்தில், நாற் சாதிகள் வெவ்வேறு பெயர்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. தொல்காப்பியர் அவற்றை அந்தணர், அரசர், வைசியர் மற்றும் வேளாளர் என்று குறிப்பிடுகிறார். வேளாளர்கள் சூத்திரர்களோடு சமன்படுத்தப்பட்டனரா இல்லையா என்பது சர்ச்சைக்குரிய ஒரு விஷயம்; பிற்காலங்களில் வேளாளர்கள், சூத்திரரில் ஒரு பிரிவினராக மட்டுமே இருந்தனர். ஒருக்கால், வட இந்தியாவின் சூத்திர வகுப்பின் வகைப்பாடு முழுவதுமே பின்னர் தமிழகத்தில் வேளாளர் என விவரிக்கப்பட்டனர். எப்படியிருப்பினும், வகைப்பாட்டிலான இந்த வேறுபாடு காரணபூர்வமானதல்ல.”

“உள்ளபடியே க்ஷத்ரியர் என்போர் தமிழகத்தில் ஒருபோதும் தோன்றவில்லை என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. (க்ஷத்ரியர்களுக்கான) தமிழ் ஒப்புமையான வேந்தர்கள், சில நேரங்களில் வைசியர்களையும் கூட உள்ளடக்கிய ஒருங்கு சேர்ந்த ஒரு வகுப்பாகும்; வட இந்திய வழக்கிலிருந்தான இவ்வேறுபாடும் காரணபூவமானதல்ல.”

“க்ஷத்ரியர்களாகக் கருதப்பட்ட அரசர்கள், வேளாளர் சாதியிலிருந்து மணம் புரிந்துகொண்டதுடன், சில வேளாளர்கள் அரசர்களாகவும் ஆகியுள்ளனர்”. ( Chapter XV of Studies in the History of India with special reference to Tamil Nadu, K.K. Pillai, 1979)

பிராமணர்கள், க்ஷத்ரிய என்றொரு வகுப்பைப் படைத்தனர்; புறநாநூறில் நான்கு வர்ணங்கள் பற்றிய குறிப்பு உள்ளது; வேளாளர்கள் சூத்திரரா இல்லையா என்பது சர்ச்சைக் குரியது; க்ஷத்ரியர் என்போர் தமிழகத்தில் ஒருபோதும் தோன்றவில்லை; க்ஷத்ரியர்களாகக் கருதப்பட்ட அரசர்கள் வேளாள சாதியிலிருந்து மணம் புரிந்து கொண்டனர்; வேளாளர்கள் அரசர்களாகவும் ஆகியுள்ளனர், என அடுத்தடுத்து ஏறுக்குமாறாகக் குறிப்பிடுகிறார். தமிழகத்தில் க்ஷத்ரியர்கள் இல்லையென்றும் அதே நேரத்தில் தாங்களே க்ஷத்ரியர்கள் என்றும் சொல்வதற்குப் படுகின்ற பாட்டைப் பாருங்கள்.

க்ஷத்ரிய வர்ணம் ஒன்று தமிழகத்தில் இருந்தது என்பதை ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டால், இவர்கள் கட்டமைத்துள்ள தமிழக வரலாறு மணல் கோட்டையைப் போலச் சரிந்துவிடும். திராவிட அரசியலுடன் நேரடித் தொடர்பு இல்லாத இவர்களைப் போன்றவர்கள் பிராமண எதிர்ப்பு திராவிட அரசியலுக்கு அமைத்துக் கொடுத்த அடித்தளம் இப்படிப்பட்டதெனில், திராவிட இயக்கம் செல்லம் கொஞ்சியவர்கள் எப்படிச் சொல்லியிருப்பர் என்பதை எவரும் எளிதாக ஊகித்துக் கொள்ளலாம். அடுத்ததாக, அடித்தள, விளிம்புநிலை மக்களின் வரலாற்றை ஆய்வு செய்கின்ற நவீன முற்போக்கு ஆய்வாளரின் முகத்திரையை நாம் பதிப்பிக்கின்ற இந்நூலின் பின்புலத்தில் கொஞ்சம் விலக்கிப் பார்க்கலாம்.

“திருவாங்கூர் மாநிலத்தின் ஒரு பகுதியாக குமரி மாவட்டம் இருந்தபோது பல்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த பெண்கள் மார்பை மறைக்கும் உரிமையற்று இருந்தனர். அரை நிர்வாணக் கோலத்திலேயே இப்பெண்கள் பொது இடங்களில் நடக்கவேண்டிய அவலம் நிலவியது. அக்காலத்தில் ஆதிக்கச் சக்திகளாக விளங்கிய நாயர்களும் வெள்ளாளர்களும் இந்த விதிமுறையை நிலநிறுத்துவதில் உறுதியாக நின்றனர். இக்கொடுமையை எதிர்த்து, கி.பி. 1822,1828-1928,1858 என மூன்று கட்டங்களில் தென் திருவிதாங்கூர்ப் பகுதி நாடார் சமூகத்தினர், கிறித்தவ மிஷனரிகளின் ஆதரவோடு போராட்டம் நடத்தி வெற்றிபெற்றனர்.

தமிழ்நாட்டின் தென்மாவட்டங்களில் வாழ்ந்த நாடார் சாதியினருக்கு, கோவிலில் நுழைந்து வழிபடும் உரிமை இல்லாதிருந்தது. இதை எதிர்த்து 1872,1874 ஆம் ஆண்டுகளில் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோவிலிலும், 1878 ஆம் ஆண்டில் திருத்தங்கலிலும், 1897 இல் கமுதியிலும், 1899 இல் சிவகாசியிலும் கோவில் நுழைவுப் போராட்டங்களை இச்சமூகத்தினர் தாங்களாகவே முன்னின்று நடத்தினர். கோவில் நுழைவுப் போராட்டங்களை இந்தியத் தேசிய காங்கிரஸ் அறிவிப்பதற்கு முன்னரே இப்போராட்டங்கள் நிகழ்ந்துள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.”

முதல் பார்வையில் மிகவும் நியாயமானது போலத் தோற்றமளிக்கும் இவரது எழுத்தில் உள்ள திரிப்புகளை நாம் காண்போம். ‘பல்வேறு சாதிகளைச் சேர்ந்த பெண்கள் மார்பை மறைக்கும் உரிமையற்று இருந்தனர்’ என்று சொல்வதன் மூலம் தொடக்கத்தில் இருந்தே சான்றோர்/நாடார் சமூகத்தினரும் அவ்வாறு இருந்ததாகச் சொல்லப்படுகிறது; உண்மையில் அவர்களிடம் வெகு இயல்பாக இருந்த உரிமை நாயர்களாலும் வெள்ளாளர்களாலும் திட்டமிட்டு திடீரென வலிந்து பறிக்கப்பட்டது. தாங்கள் இயல்பாக அனுபவித்துவந்த உரிமை திடீரெனப் பறிக்கப்பட்டதை எதிர்த்துத் தன்னெழுச்சியாகப் போராடிய நாடார்/சான்றோர் சமூகத்தினருடன், ஏற்கெனவே கிறித்தவத்துக்கு மாற்றியிருந்த நாடாரில் ஒரு பிரிவினரும் சேர்ந்து போராடியதை முன்வைத்து, சாதிய இந்து சமூகத்தில் திணறிக் கொண்டிருந்தவர்களுக்கு கிறித்தவர்களே உய்வளிக்க வந்தவர்கள் என்பதான ஒரு சித்திரம் தீட்டப்படுகிறது.

”போலி க்‌ஷத்ரியத் தகுதி” என்று எஸ்.வி. குறிப்பிடுவதில்தான் சூட்சமம் அடங்கியுள்ளது என்பதை மேற்படி மேற்கோள்களிலிருந்து எவரும் அறிந்து கொள்ளலாம். ஏனெனில் தமிழகத்தில் ஷத்ரியர் என்ற ஒரு பிரிவு இருப்பதை அங்கீகரித்துவிட்டால் பார்ப்பனர்களுக்கு எதிராக அனைவரையும் ஒருங்கிணைத்து நிறுத்துவது இயலாமற் போய்விடும்.
அதனால் அதை மறுப்பதை திராவிட இயக்கம் தலையாய நோக்கமாகக் கொண்டது.
இலக்குவனார் போன்ற திராவிட இயக்கத்தின் பால் பரிவு கொண்ட ‘தமிழறிஞர்’ தொல்காப்பியத்தை மொழிபெயர்த்த போது அதில் வருகின்ற நான்கு வர்ணம் குறித்த பகுதிகள் இடைச்செருகல் என்று ஒரேயடியாகக் கூறி அதை மொழிபெயர்க்காமல் விட்டு ஆங்கிலத்தில் பதிப்பித்தார். இவர்களின் நான்கு வர்ணம் குறித்த நிலைபாடுகள் இவர்களின் ஞானத் தந்தையான கால்டுவெல்லின் கருத்தை ஒட்டியிருப்பதில் ஒரு வியப்புமில்லை. அந்தக் கால்டுவெல்தான் ‘அறியாதவர்’ (ignorant) என்று எஸ்.வி. சான்றளிக்கிறார்.

ப்ரவாஹன் says:

Hello Mr. Govind Gocha..
இந்திய நாகரிகம், அதிலும் தமிழர் நாகரிகம்தான் வளர்ச்சியடைந்த ஒன்று என்பதில் எந்த ஐயமுமில்லை. நாகரிகத்திற்கான உங்களின் அளவுகோல் ரோடில் வெளிக்கி போவது… அதற்குப் பல்வேறு காரணங்களைச் சுட்டலாம்…. போதுமான எண்ணிக்கையில் பொதுக் கழிப்பிடங்களின்மை…. பொதுக் கழிப்பிடங்கள் சரிவர பராமரிக்கப்படுவதில்லை… அங்கே வசூலிக்கப்படும் கட்டணம் சராசரி மனிதனுக்கு செலுத்த ஏலாததாக உள்ளது..
நாகரிக வளர்ச்சிக்கான வேறுபல அளவுகோல்கள் உள்ளன… சமூகவியல் மற்றும் மானுடவியல் துறைகளில் உள்ளவர்களைக் கேட்டுப் பாருங்கள்..
மாற்று சகோதர மணவுறவுக்கு முதலில் வளர்ச்சியடைந்தவர்கள் தமிழ்ச் சமூகத்தின் ஒரு பிரிவினர்… வெகு காலம் வரையிலும் சகோதர சகோதரிகளுக்குள்ளேயே மணம் செய்து கொண்டவர்கள்தான் நீங்கள் ‘புகழ்’கின்ற மேலை நாட்டவர்கள். சமூகத்தின் பண்பாட்டு வளர்ச்சிக்கான அடிப்படையான அளவீடுகளில் இது முக்கியமானது.
சாலைகளில் கட்டிப் பிடித்து ஆணும் பெண்ணும் முத்தம் கொடுத்துக் கொள்வது நாகரிகத்தின் அடையாளமல்ல… அது வளர்ச்சியின்மையின் சின்னம்.
கூட்டம் கூட்டமாக நீச்சல் உடைகளில் பொது இடங்களில் திரிவது நாகரிக வளர்ச்சியல்ல… தனியறையில் செய்ய வேண்டியவற்றை பொது இடங்களில் செய்பவர்கள்தான் நீங்கள் புகழ்கின்ற மேலைத் தேயத்தார்..
பெற்றோர்களை வயோதிக காலத்தில் கவனித்துக் கொள்வது என்பது பண்பட்ட ச்மூகத்தின் அடையாளங்களுள் ஒன்று… நீங்கள் சொல்கின்ற மேலைத் தேயத்தில் தாய் தந்தைய்ர்கள் கவனித்துக் கொள்ளப்படுவதில்லை என்பது பெருங்குறை…
தத்துவஞானத் தளத்தில் கீழைத் தேய… அதிலும் குறிப்பாக இந்திய தத்துவஞானம் எங்ஙனம் மேம்பட்டது என்பதை சுவாமி விவேகானந்தர் எடுத்துச் சொல்லியிருக்கிறார்…
எனவே உங்கள் விருப்பத்திற்கு எதைவேண்டுமானாலும் பேச நினைக்காதீர்…
மேலும் பலவற்றை நான் பட்டியலிடமுடியும்… ஆனால் நீங்கள் எடுத்துக் காட்டியுள்ள விஷயம் உங்களின் தராதரத்தைக் காட்டுகிறதாகவே கருதுகிறேன்.. எனவே இந்த விளக்கம் பெரிதும் மற்றவர்களுக்கானதேயன்றி உங்களுக்கானதல்ல…