மதுரை கீழ்குயில்குடியில் சமணத்தின் சுவடுகளும் அய்யனார் வழிபாடும்

சமணமலையையும் அறுத்துக் கூறுபோடத் தொடங்கியதை 1952ல் தொடக்கத்திலேயே தடுத்த சமணச் சான்றோர் ஜீவபந்து T.S.ஸ்ரீபால் அவர்கள் மட்டும் இல்லாவிட்டால் இங்கு சமணமலை இருந்ததாம் எனக் கேள்விதான்பட்டிருப்போம். ஜீவபந்து T.S.ஸ்ரீபால் அவர்களுக்கு நன்றி. 

மதுரையில் நாகமலைக்கு இடதுபுறம் சமணமலை இருக்கிறது. சமணம் குறித்து அறிந்து முதலில் அதன் சுவடுகளை காணச்சென்றது இங்குதான். பின்னர் தான் யானை மலை, திருப்பரங்குன்றம், கழுகுமலை, கொங்கர் புளியங்குளம் சென்றேன். மற்ற இடங்களுக்கும் விரைவில் செல்ல வேண்டும்.

மதுரை நாகமலை புதுக்கோட்டை பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து இடது புறமாகச் செல்லும் சாலையில் சென்றால் கீழ்குயில்குடி செல்லலாம். நாகமலை புதுக்கோட்டையிலிருந்து இரண்டு மைல் இருக்கும். கீழ்குயில்குடி சமணமலை அடிவாரத்தில் உள்ளது.

கீழ்குயில்குடி அழகான கிராமம். பெரிய பெரிய ஆலமரங்கள், மலைக்கு அடிவாரத்தில் அய்யனார் கோயில், அதற்கருகில் தாமரைக் குளம். நாங்கள் செல்லும்போது அந்தக் குளத்தில் மீன்கள் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. முதன்முறை நானும் நண்பரும் செல்லும் போது எங்களோடு வெயில் வேறு துணைக்கு வந்தது. அய்யனாரை வணங்கி விட்டு மலையேறினோம். சமணர் சிற்பங்களைப் பார்த்துவிட்டு மலை மேல் ஏறிப்போய் வேடிக்கை பார்த்தோம். மலை மேல் அடிக்கிற காற்று, மேகத்திற்கு சற்று அருகிலிருப்பது போன்ற மிதப்பு என மலையேறிவிட்டாலே அது அலாதி சுகமான விசயம். பிறகு மீண்டும் ஒரு நாள் நண்பர்களாக வர வேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டே வந்தோம். பின் செல்லும் வாய்ப்பே கிட்டவில்லை.

 மறுமுறை (நவம்பர் 14, 2010) மதுரை பசுமை நடை நண்பர்களுடன் செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. மதுரையைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர் அ.முத்துகிருஷ்ணன்தான் இதை சிறப்பாக எடுத்து நடத்தினார்.

அதிகாலை ஆறுமணிப்போல கீழ்குயில்குடிக்கு நானும் சகோதரரும் சென்றோம். அதிகாலையில் மலையைப் பார்க்கும் போது மிக அழகாகவும், அமைதியாகவும் இருந்தது. மிகப்பெரிய ஆலமரங்கள் சில சேர்ந்து தோப்பாகவே இருக்கிறது.

நிறைய நண்பர்கள் வர எல்லோரும் சேர்ந்து செட்டிப்புடவு எனும் இடம் நோக்கி சென்றோம்.  குறைந்தபட்சம் ஐம்பது பேராவது இருப்போம். மலையை ஒட்டி ஒரு பாதை உள்ளது. அங்கு இயற்கையாக அமைந்த குகைத்தளத்தில் சமணச்சிற்பங்களை செதுக்கி உள்ளனர். மொத்தம் ஐந்து சிற்பங்கள் உள்ளன. குகைக்கு வெளியே சமணத்தீர்த்தங்கரரின் பெரிய சிற்பம் உள்ளது. இதற்கு கீழே சில கல்வெட்டுக்கள் காணப்படுகிறது. அங்கு சமணம் குறித்த சில தகவல்களை அதைக்குறித்த அறிஞர்கள் கூறினர். அற்புதமான வகுப்பு போல இருந்தது. நாங்கள் எல்லோரும் பாறைகளிலும் அங்கிருந்த திண்டுகளிலும் அமர்ந்து அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கும்போது இப்படி படிக்க நம் மாணவர்களுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தால் யாரும் படிப்பை வெறுக்க மாட்டார்கள் என்ற எண்ணம் உதித்தது. அங்கு பேசிய அறிஞருடன் (மன்னிக்கவும் அவர் பெயரை மறந்துவிட்டேன்) சேர்ந்து சமணம் குறித்து பேசிக்கொண்டே சென்றோம். அவர் சமணம் குறித்த நிறைய விசயங்களை கூறினார். அவருடன் பேசிக்கொண்டே மலை மேல் ஏறினோம்.

மதுரையில் பெய்த பேய்மழையால் மலை மேலிருந்து பார்க்கும் போது ஊரே வெள்ளக்காடாக கிடந்தது. திருப்பரங்குன்றம் தென்கால் கண்மாயில் கடல்போல் தண்ணி கிடந்தது. மலை மேல் பேச்சிப்பள்ளம் என்னும் இடத்தில் எட்டு சமணதீர்த்தங்கரர்களின் சிற்பங்கள் உள்ளன. அவற்றின் கீழ் வட்டெழுத்து கல்வெட்டுக்கள் உள்ளன. அதற்கு கீழே நீர்ச்சுனை ஒன்று உள்ளது. பேச்சிப்பள்ளத்திற்கு மேலே வெறும் தளம் மட்டும் இன்று உள்ளது. அங்கு முன்பு ஏதேனும் கட்டிடம் இருந்திருக்கலாம். அங்கிருந்த சிற்பங்கள் குறித்து அவர் பேச மீண்டும் மாதேவிப்பெரும்பள்ளிக்கு நிறைய மாணவர்கள் பலநூற்றாண்டுகள் கழித்து சேர்ந்துவிட்டதை போல இருந்தது. இங்குள்ள சமண தீர்த்தங்கரர்களின் சிலைகளை குரண்டி திருக்காட்டாம்பள்ளியிலிருந்து மாணவர்கள் வந்து செய்திருக்கிறார்கள். மலை மேலே ஏறிப்போய் பார்த்தால் அங்கு ஓர் தூண் உள்ளது. அதற்கடியில் ஐந்து பெயர்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. கன்னடத்தில் அக்கல்வெட்டுக்கள் உள்ளன. அங்கிருந்து காணும் போது மதுரை மிக அற்புதமாக தெரிந்தது. பிறகு எல்லோரும் இறங்கி வந்தோம்.

ஆலமரத்தடியில் மீண்டும் வகுப்பு கூடியது. சமணம் குறித்து நிறைய அறிந்து கொள்ள வாய்ப்பாக அமைந்தது.  மதுரைக்காமராசர் பல்கலைகழகத்தில் நாட்டார்வழக்காற்றியல் துறையைச் சேர்ந்த முத்தையா அவர்கள் இவ்வூர் குறித்தும் அய்யனார் கோயில் குறித்துமான நாட்டுப்புற நம்பிக்கைகளை கூறினார். “முன்பு இக்கோயில் மலைமேலிருந்ததாம். வெள்ளைக்காரர்கள் ஆட்சிகாலத்தில் மதுரை கோட்டை மீதிருந்த காவலர்கள் மலை மீதிருந்த சாமியை பார்த்து பயந்து அச்சம் கொண்டனராம். எனவே, அவர்கள் இக்கோயிலை கீழே இறக்க நிறைய திட்டம் போட்டு கீழே கொண்டுவந்தனராம்’’. இப்படியொரு கதை இப்பகுதி மக்களிடம் வழங்கி வருவதாக முத்தையா அவர்கள் கூறினார்.

ஆலமரத்தடியில் படையல். முத்துகிருஷ்ணன் எல்லோருக்குமான உணவை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். எல்லோரும் பெரியவட்டமாக அமர்ந்தோம். அன்று உண்ட இட்லி, வடை, சாம்பார்க்கு இணையேயில்லை எனத் தோன்றியது. கூடி உண்பது குறைந்து வரும் இந்நாளில் ஒத்த மனதுடையவர்கள் சேர்ந்து பயணித்து உண்ணும் போது கிடைக்கும் ருசியே தனி. இன்று நினைக்கும் போது அது போல ஒரு நாள் மீண்டும் அமையாதா என்று ஏக்கமாக இருக்கிறது. இப்பயணத்தை ஏற்பாடு செய்த எழுத்தாளர் அ.முத்துகிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு என் நன்றிகள் பல.

வீட்டுக்கு கிளம்பும் முன் அங்கிருந்த அய்யனார் கோயிலுக்கு நானும் சகோதரரும் சென்றோம். இரண்டு பூதங்கள் நம்மை வரவேற்க, மூன்று குதிரைகளில் கருப்புச்சாமி நம்மை நோக்கி வந்துகொண்டிருக்கிறார். உள்ளே அமைதியாய் அய்யனார் அமர்ந்திருக்கிறார். அவருக்கு முன்னால் வாகனமாக யானை உள்ளது. யானை ஆசிவகத்தின் குறியீடு என நெடுஞ்செழியன் ‘தமிழரின் அடையாளங்கள்’ என்னும் நூலில் நிறுவுகிறார்.  மலை மேல் ஏறும் இடத்தில் சின்னதாக யானை உரு ஒன்றும் செதுக்கப்பட்டுள்ளது.

செட்டிப்புடவு குகைச்சிற்பங்களுள் ஒன்றில் சிங்கம் மேல் அமர்ந்த பெண் தெய்வம் யானை மேல் இருக்கும் ஆணுடன் போர் புரிவது போன்ற சிற்பம் ஒன்று உள்ளது. இது கொற்றக்கிரியா எனும் சமணப்பெண் தெய்வம் என்று எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் தேசாந்திரியில் கூறுகிறார். ஆசிவகம் தான் தமிழரின் பண்டைய மதம் எனக் கூறுவோரும் உளர். ஆனால், மயிலை.சீனி.வே ஆசிவகமும் வடமாநிலத்திலிருந்து வந்தது தான் என்கிறார். ஆசிவகத்தை உருவாக்கிய மற்கலி வர்த்தமான மகாவீரருடன் ஆறு ஆண்டுகள் ஒருங்கிருந்தார். பிறகு மகாவீரருடன் மாறுபட்டு ஆசிவகம் எனும் புதிய மதத்தை உருவாக்கினார். மேலும், சீனி.வே. ‘’சமண,பௌத்த மதத்திலிருந்த சாஸ்தா எனும் தெய்வத்தை நாட்டார் தெய்வ அய்யனாராக வழிபடுகின்றனர். பௌத்த அய்யனாருக்கும், சமண அய்யனாருக்கும் உள்ள வேற்றுமை யாதெனில் பௌத்த அய்யனாருக்கு வாகனம் குதிரை, சமண அய்யனாருக்கு வாகனம் யானை’’ என்கிறார். எனவே, இங்கிருக்கும் அய்யனார் சமண அய்யனார் எனவும் எண்ணலாம். ‘தொன்மங்களை ஆராயும் போது பகுத்தறிவுக்கு வேலையில்லை’ என்ற தாந்தேயின் வரிகளுடன் முடிக்கிறேன்.

(பின்குறிப்பு;- எண்பெருங்குன்றம் எனும் நூலில் வே.வேதாசலம் திருவுருவகம் என்று அழைக்கப்பட்ட சமணமலை குறித்து தனியே ஒரு பெரும்பதிவே எழுதியுள்ளார். அதை எண்பெருங்குன்றம் குறித்த பதிவில் காண்போம். பேச்சிப்பள்ளத்தில் இருந்த சமணதீர்த்தங்கரர் படங்களுக்கு கீழே பெயர்களை இப்புத்தகத்தில் இருந்த குறிப்பிலிருந்து தான் குறித்துள்ளேன்.  முனைவர்.வே.வேதாச்சலம் அவர்களுக்கு நன்றி!

கீழ்குயில்குடிக்கு பெரியார்பேருந்து நிலையத்திலிருந்து பேருந்து வசதி உண்டு. குடும்பத்தோடு செல்ல அருமையான இடம்.  இங்கு ஒரு சின்ன டீ கடை உண்டு,  தாமரைகுளத்துக்கிட்ட அருமையான பணியாரம் கிடைக்கும்)

இந்துக்களே... உஷார்

வரலாற்றின் மர்மங்கள்:1

 

 

பொதுவாக மர்மங்கள் என்றாலே வெளிநாட்டு விசயங்கள்தான் நம் நாட்டில் வெளியிடப்படும் நூல்களிலும் பக்கங்களை நிரப்புகின்றன. இவற்றில் சில படு-சில்லறைத்தனமானது
என்றாலும் கூட நம் 'ப்ரெஞ்சு பியர்ட்' கிறுக்கல் ஆசாமிகள் அதனை வைத்து ஜல்லியடிக்க தயங்குவதில்லை. ஆனால் நம் பழம் இலக்கியங்கள் கூறும் சில விசயங்களை நாம்
ஆராய்ந்து பார்த்தால் அவை தரும் தரவுகளின் அடிப்படையில் ஆராய்ச்சிகளையும் நடத்தினால் எத்தனையோ மர்மங்கள் நம் ஊர்ப்புறங்களில் நமக்காக காத்திருப்பது தெரியும். உலக அளவில் புகழ் பெற்ற மர்மங்களுடன் அவற்றைப்போல (ஒருவேளை அவற்றினை விட முக்கியத்துவம் வாய்ந்த) நம்மூர் மர்மங்களும் கீழே.

அட்லாண்டிஸ்:

கிரேக்க தத்துவ அறிஞரான பிளேட்டோ (கி.மு 428/427-348/347) தமது 'திமேயஸ்' மற்றும் 'கிரேட்டஸ்' எனும் உரையாடல்களில் அட்லாண்டிக் பெருங்கடலில் இருந்த 'லிபியாவும் ஆசியா மைனரும் இணைந்த நிலப்பரப்பைக் காட்டிலும் அதிகமான நிலப்பரப்பினைக் கொண்ட தீவாக' அட்லாண்டிஸைக் குறிப்பிடுகிறார். அத்தீவில் நாகரிகத்தில் முதிர்ச்சியடைந்த ஒரு சமுதாயம் வாழ்ந்ததாகவும் அவர்கள் பல தேசங்களைத் தம் ஆளுகையில் வைத்திருந்ததாகவும், பின்னர் அதீத செல்வச்செழிப்பாலும் அதிகாரத்தாலும் அச்சமுதாயம் சீரழிந்ததாகவும், அதனைத்தொடர்ந்து பெரும் நிலநடுக்கங்களாலும் எரிமலைச் சீற்றத்தாலும் அத்தீவு அழிந்ததாகவும் பிளேட்டோ கூறுகிறார். அட்லாண்டிஸ் குறித்த இத்தகவல்களை கிரேக்கச் சட்டங்களை உருவாக்கிய ஸோலான் என்பவரிடம் எகிப்திய ஞானிகள் கூறுவதாக பிளேட்டோ கூறுகிறார். இக்குறிப்புகள் பிளேட்டோவின் காலத்தில் வாழ்ந்த அரிஸ்டாட்டிலால்
(கி.மு.384-322) கற்பனையானவை எனக்கூறப்பட்டாலும், பிளேட்டோவிற்கு பின்னர் இன்று வரையிலும் அட்லாண்டிஸைத் தேடுவோர் உள்ளனர்.

அட்லாண்டிஸ் தீவு : நம்பப்பட்ட ஒரு கற்பனை ஊகம்

பிளேட்டோ வின் 'திமேயஸ்' பல மறைஞானக் குழுக்களுக்கு முக்கிய நூல். எனவே அக்குழுக்கள் தம் கோட்பாடுகளை அட்லாண்டிஸில் உருவானவை எனக் கூறுவதுண்டு. எட்கார் கைஸி எனும் அமெரிக்க 'தீர்க்கதரிசி' தம் 'ஞானதிருஷ்டியில்' அட்லாண்டிஸ் அமெரிக்க கடற்கரைகளில் அமிழ்ந்துள்ளதாகக் கூறினார். ஜான்.எம்.ஆலன் எனும் ஆய்வாளர்
தென்-அமெரிக்க ஏரியில் மறைந்த ஒரு தீவும் நாகரிகமும் உள்ளதாகவும் அதுவே அட்லாண்டிஸ் எனவும் கூறுகிறார்.

அட்லாண்டிஸ் தென்னமெரிக்காவில்? : ஒரு நூல்

பொதுவாக வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் அட்லாண்டிஸை பிளேட்டோ வின் கற்பனையில் உருவான உருவகக்கதை என்றே கருதுகின்றனர். ஏனெனில் பிளேட்டோ இத்தகைய உருவகக் கதைகள் மூலம் தத்துவக் கோட்பாடுகளை விளக்குவது வழக்கம். ஆனால் அட்லாண்டிஸுக்கு வரலாற்றடிப்படையில் வித்திட்ட நிகழ்ச்சியாக ஆய்வாளர்கள் கி.மு.1620களில் திரா எனும் சிறு தீவு -நிச்சயமாக கண்டம் கிடையாது- எரிமலைச் சீற்றத்தால் அழிந்ததைக் குறிப்பிடுகின்றனர்.

திரா தீவில் கிரேக்க நாகரிகம் செழித்திருந்தது. அங்குள்ள ஓர் வீட்டுச்சுவரில் தீட்டப்பட்ட
ஒவியம்திரா தீவின் படம்: தீவுக்கூட்டத்திலேயே பெரியதீவுதான்
திரா

இந்த எரிமலைச்சீற்றத்தின் விளைவான சாம்பல் துகள்கள் எகிப்திலும் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்த விளக்கமும் கூட அனைத்து
ஆராய்ச்சியாளர்களாலும் ஏற்கப்படவில்லை. அட்லாண்டிஸ் உண்மையா? கற்பனையா? உண்மையெனில் அது எங்கு உள்ளது? என்பவை இன்னமும் மர்மமாகவே உள்ளன.

குமரிக்கண்டம்:

குமரி நிலநீட்சி குறித்த முதல் அறிவியல்பூர்வ விளக்க நூல்
பழந்தமிழ் காவியமான சிலப்பதிகாரம் 'குமரிக்கோடும் கொடுங்கடல் கொள்ள' எனக் கூறுகிறது. பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் குமரிமலை குறித்தும், அதிலிருந்து தோன்றிய பஃறுளியாறு குறித்தும், குமரி ஆறு குறித்தும் செய்திகள் உள்ளன. இச்செய்திகள் எத்தனை உண்மையானவை? பல தமிழ் அறிஞர்கள் 'குமரிக்கண்டம்' என்று ஒரு பெரும் நிலப்பரப்பு இருந்ததாகவும் அங்கு தமிழ் நாகரிகம் ஒரு உயர்ந்த நிலையை அடைந்திருந்ததாகவும் கூறுகின்றனர். பிரம்மஞான சபையினர் 'லெமூரியா' எனகடலில் ஆழ்ந்து போன ஒரு நிலப்பரப்பு குறித்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் மூலம், இந்தியாவில் பரவிய லெமூரியாக் கோட்பாடும் குமரிக்கண்டமும் இணைந்த ஒரு சித்தாந்தமாகிற்று. புலவர் குழந்தை, அப்பாதுரை, இரா.மதிவாணன் போன்றவர்கள் குமரிக்கண்ட வரைபடங்களை உருவாக்கினர். மார்க்சிசத்தையும் அதீத கற்பனைகளையும் போலி அறிவியல் தரவுகளையும் இணைத்து குமரிகண்டத்தை ஒரு அரசியல் சித்தாந்தத்தின் பகுதியாக மாற்றிக் கொண்டிருப்பவர் குமரிமைந்தன் என்கிற 'ஆராய்ச்சியாளர்'. ஜெயமோகனின் கற்பனை நாவலான 'கொற்றவை' இந்த குமரிகண்டத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தது. குமரி கண்ட இயக்கத்தினர் இந்த கற்பனை புனைவை ஏறத்தாழ மதரீதியிலான இறுக்கத்துடனும் நம்பிக்கையுடனும் வரலாற்று ஆவணமாகவே எடுத்துக்கொண்டாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. புகழ்பெற்ற நிலவியல் ஆய்வாளரான சு.கி.ஜெயகரன் அண்மையில் வெளியான தமது 'குமரி நிலநீட்சி' எனும் நூலில் இத்தகைய
கற்பனைகள் 'கவித்துவ சுதந்திரத்துடன்' அதீத தமிழ் பற்றினால் உருவாக்கப்பட்டவையென்பதுடன் இவற்றிற்கு அறிவியல் அடிப்படை எதுவும் இல்லையெனக் காட்டுகிறார். எனில் கடல் கொண்ட குமரிக் கோடு என்பது வெறும் கற்பனைதானா? நிலவியல், ஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்சி, இலக்கிய ஆதாரங்கள் மற்றும் தொல்மானுடவியல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு யதார்த்த நிலைப்பாட்டினைத் தன் முடிவாக தருகிறார் ஜெயகரன். வரலாற்றிற்கு முற்பட்ட காலத்தில் தமிழகம்-இலங்கை கடற்கரைகளை ஒட்டியிருந்து பின்னர் கடலில் மூழ்கிய நிலப்பரப்புகளே குமரி எனும் நிலநீட்சி குறித்த மரபின் வித்தாகும் எனக்கருதும் ஜெயகரன் அவ்வாறு கடல் நீர்மட்ட உயர்வில் உயிர்தப்பியவர்களிடமிருந்து குமரி நிலநீட்சி குறித்த நினைவு இன்றும் நம்மிடம் நிலவுவதாகக் கூறுகிறார். குமரி மாவட்டத்தில் கடற்கரையோர கிராமங்களான முட்டம் போன்ற இடங்களில் அண்மைக்கால நினைவுகளில் கூட கடல் கொண்ட நிலப்பரப்பு குறித்த விவரணைகள் நிலவுகின்றன. நிச்சயமாக எனில் தொல்பழம் மானுடக்குடியேற்ற எச்சங்கள் இன்றும் தென்னக ஆழ்கடலில் - நாம் கண்டடையக் காத்தபடி - துயில் கொண்டிருக்கக் கூடுமா? இனிவரும் நாட்களில் தென்னகக் கடல்களில் ஆழ்கடல் அகழ்வாய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டால் அது இம்மர்மங்களுக்கு விடை பகரக் கூடும்.

துவாரகை:
அகழ்வாய்வின் வரலாற்றில் ஹோமரின் எலியட் காவியத்தில் கூறப்பட்ட டிராய் நகரினை ஜெர்மானிய அகழ்வாய்வாளர் ஹென்ரிச் ஷிலைமான் கண்டுபிடித்தது மிக முக்கிய
மைல்கல்லாகக் கூறப்படுகிறது.

துவாரகை இப்படி இருந்திருக்குமா? இதிகாச விவரணங்கள் அடிப்படையில் ஒரு கற்பனைஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்சியாளர் எஸ்.ஆர்.ராவ்ஆனால் அதனையொத்த மற்றொரு கண்டுபிடிப்பு டாக்டர்.எஸ்.ஆர் ராவ் எனும் இந்திய அகழ்வாராய்ச்சியாளர் ஆழ்கடலில் துயில் கொண்ட ஒரு நகரத்தைக் கண்டுபிடித்ததாகும். 3700 ஆண்டுகள் இன்றைக்கு முந்திய (இ.மு) காலத்தினைச் சார்ந்த இந்த ஆழ்கடல் நகரத்தை டாக்டர்.எஸ்.ஆர்.ராவ் கண்டுபிடித்தது பழம் காவியமான மகாபாரதத்தில் கூறப்பட்ட விவரணங்களின் அடிப்படையில் என்பதுதான் அதிசயமான விஷயம். இதனையொட்டி பல கேள்விகள் எழுந்துள்ளன.சில வரலாற்றறிஞர்கள் இதுதான் மகாபாரதம் கூறும் துவாரகை என்பதை மறுக்கின்றனர். ஆனால் ராவ் தாம் கண்டெடுத்த முத்திரைகள் மற்றும் சுவர்கள் ஆகியவை மகாபாரத விவரணத்தை பெருமளவு ஒத்திருப்பதைக் காட்டுகிறார்.துவாரகையில் மூழ்கி நிற்கும் பழம் சுவர்இந்திய வரலாற்றுப் பாடநூல்களில் இந்திய இதிகாசங்களுக்கு வரலாற்று அடிப்படையில்லையெனக் கற்றுத்தரப்படுகிறது. இந்த ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட வரலாற்றாசிரியர்களின் நிலைப்பாட்டினைத் 'துவாரகை' கண்டுபிடிப்பு சங்கடத்துக்குள்ளாக்கியுள்ளது. ராவ் தம் கண்டுபிடிப்புகளின் அடிப்படையில் மகாபாரத நிகழ்ச்சிகளை இ.மு. 3500க்கு கொண்டு செல்கிறார்.
ஆழ்கடலில் அகழ்வாராய்ச்சி : துவாரகை

இது துவாபார யுகத்தில் மகாபாரதம் நடந்ததாகக் கூறும் மரபாளர்களைச் சங்கடப்படுத்துகிறது. இந்த ஆழ்கடலுக்குள் இருக்கும் பழமையான நகரம்தான் துவாரகையா?
இல்லையெனில் இந்த நகரம் எவ்வாறு மகாபாரத துவாரகை விவரணத்தை வெகுவாக ஒத்திருக்கிறது? ஆமெனில் துவாரகாதிபதி ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் ஒரு வரலாற்று நாயகனா?
(அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் பல்லாயிரமாண்டுகள் முன் வாழ்ந்ததாகக் கூறப்படும் தனிமனிதர்களுக்கானச் சான்றுகளை கண்டெடுப்பது இயலாத விஷயம்.) இம்மர்மங்களுக்கான விடைகளைத் தன்னுள் கொண்டு ஆர்ப்பரிக்கும் அலைகளுடன், ஆராய்ச்சியாளர்களை அழைக்கிறது இந்தியாவின் வடமேற்கு கடற்கரை.

பூம்புகார்/காவிரிப்பூம்பட்டினம்:

காவிரிப்பூம்பட்டினத்தில் அகழ்வாராய்ச்சியில் காணப்பட்ட அமைப்புகளை ஓவியர் கற்பனையில் முழுமையாக வரைந்துள்ளார்
தமிழ் காவியமான மணிமேகலை காவிரிபூம்பட்டினத்தின் அழிவினைக் குறித்து பேசுகிறது. மகனை இழந்த சோகத்தில் சோழமன்னன் இந்திர விழா நடத்த மறந்தமையால் ஏற்பட்ட கடல் சீற்ற அழிவாக அது கூறப்படுகிறது. பட்டினப்பாலை போன்ற பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் இந்நகரம் பெரும் துறைமுக நகரமாக பேசப்படுகிறது. சுங்க அலுவலகம், மரக்கலங்கள் கொணரும் கொண்டு செல்லும் பொருட்களில் புலி முத்திரை பதித்தல் ஆகிய செயல்கள் அந்நகரில் நடைபெற்றமையையும், பல்வேறு தேசத்திலிருந்தும் நல்ல பண்பாடு கொண்ட மக்கள் அங்கு ஒருவரோடொருவர் பழகியதையும், கள் சாலைகள் முதல் கருத்துகளை விவாதிக்கும் மண்டபங்கள் வரை மனிதரின் அத்தனை தேவைகளும் பூர்த்தி செய்யும் அமைப்புகளைக் கொண்ட பெரும்நகராக அது விளங்கியதையும் அறிகிறோம்.பூம்புகார்: பழமையான செங்கல் அமைப்பு : நன்றி NIOT

1960களிலும் 1980களிலும் நடத்தப்பட்ட ஆழ்கடல் ஆய்வுகள் இந்த பெரும் துறைமுக நகரினைக் கடல் அழித்தது உண்மையாக இருக்கும் என்பதனைக் காட்டியுள்ளன. தேசிய ஆழ்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் (NIOT) நடத்திய அகழ்வாய்வுகள் சங்க காலம் சார்ந்த பல அமைப்புகளை, (செங்கல் அமைப்புகள், சுற்றுசுவர் போன்றவற்றினை) வெளிக்கொணர்ந்துள்ளன. எஸ்.ஆர்.ராவ் போன்ற அகில இந்திய முன்னணி ஆராய்ச்சியாளர்கள் இங்கு அகழ்வாராய்ச்சியின் மூலம் இப்பழமையான நகரம் இருந்ததையும் அது அழிந்ததையும் கூறியுள்ளனர். 1960களிலும் 1980களிலும் நடத்தப்பட்ட முயற்சிகளுக்கு பிறகு 2006 இல் தேசிய பெருங்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் (NIOT) ஸோனார் ஸ்கேனை நடத்தியுள்ளது. இந்த தொடக்க கட்ட ஆய்வு இன்றைய கரைக்கு இரண்டு கிமீ தூரத்தில் 14-20 மீட்டர் ஆழத்தில் சில அமைப்புகளை காட்டியுள்ளது. ஒரு இயற்கை பேரிடர் நிகழ்ச்சி மணிமேகலையில் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது திண்ணம். இன்று அதன் எச்சங்களை நாம் அகழ்வாராய்ச்சியின் மூலம் அறிகிறோம். இனிவரும் காலங்களில் மணிமேகலை, சிலப்பதிகார நிகழ்வுகளின் காலத்தையும் அது தொடர்பான இதர வரலாற்று உண்மைகளையும் பாரத அகழ்வாராய்ச்சி வல்லுனர்கள் நமக்கு மீட்டுத்தருவர் என நம்பலாம்.

ஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்ச்஢யில் கண்ட வட்டவடிவ அமைப்புகள்: பூம்புகார் அகழ்வாராய்ச்சி நன்றி: NIOT

 

சிந்து சமவெளி நாகரிகம்:

1920களில் இந்திய அகழ்வாராய்ச்சியாளர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு சர் ஜான் மார்ஷலால் பிரபலப்படுத்தப்பட்ட இந்நாகரிகம் இன்றைக்கும் தன் மர்மங்களை முழுமையாக வெளிப்படுத்தவில்லை. ஒவ்வொரு அகழ்வாய்வுக் கண்டுபிடிப்பும் நம் அறிதலை ஆழமாக்கியுள்ளது என்ற போதிலும். இ.மு. 5000 வருடங்களையும் விடப் பழமையான இந்நாகரிகக்தை உருவாக்கியவர்கள் யார்? இந்நாகரிகத்தவர்கள் எங்கு சென்றார்கள்? இந்த நாகரிகம் எவ்வாறு அழிந்தது? உண்மையில் அழிந்ததா அல்லது இன்னமும் வாழ்கிறதா? எனும் கேள்விகள் இன்றைக்கும் உயிர் வாழ்கின்றன. இது ஆரியர் வருகைக்கு முந்தைய இப்பூர்விக நாகரிகம், ஆரியப் படையெடுப்பால் அழிந்ததாக, அகழ்வாய்வாளரான மார்ட்டிமோர் வீலர் கூறினார். பின்னாட்களில் டேல்ஸ், ஜிம் ஷாஃபர், ஜோனதன் கென்னோயர் போன்ற புகழ்பெற்ற அகழ்வாய்வாளர்கள் ஆரியப் படையெடுப்புச் சித்தாந்ததை மறுத்துவிட்டனர். மாறாக இயற்கை அழிவுகளை இந்த நாகரிகத்தின் நகரங்கள் அழிவதற்குக் காரணமாகக் கூறுகின்றனர். 

 

படையெடுப்பு படுகொலை பொய் என நிரூபித்த டேல்ஸ்
செயற்கைக்கோள்கள் பாலைவனத்தில் புதைந்த ஒரு பழம் நதியைக் காட்டியுள்ளன. அறிவியலாளர் யஷ்பால் இது இந்திய வேதங்களில் கூறப்படும் சரஸ்வதியாக இருக்கலாம் எனக்கருதுகிறார். பல சிந்து சமவெளி நாகரிக மையங்கள் இந்நதியருகே உருவாகியுள்ளன. எனவே இந்நதி வறண்டது காரணமாக இருக்கலாம் என ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர். மேலும் இம்மக்களின் பண்பாடு வேதங்களில் கூறப்பட்ட பண்பாட்டினை ஒத்திருப்பதை அகழ்வாராய்ச்சியாளர் பிஷ்ட் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.
தோலவிரா அகழ்வாராய்ச்சியை ஏற்று நடத்திய பிஷ்ட்தோலவிரா எனும் ஹரப்பா பண்பாட்டு நகரினை அகழ்வாராய்ச்சி செய்த பிஷ்ட் நகர அமைப்புகள் 'ரிக்வேத பண்பாட்டின் virtual reality' ஆக அவை அமைந்திருப்பதை சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்த மையத்தின் நீர் சேகரிப்பு அமைப்புகள் சிறப்பானவை என்பதுடன் இங்கே மிகப்பெரிய ஹரப்பா சின்னங்களுடனான 'பெயர் பலகை' ஒன்றும் கிடைத்துள்ளது. சரஸ்வதி நதி குறித்து வரலாற்றாசிரியர்கள் அனைவரும் இதை ஏற்பதில்லை. வானவியலாளர் ராஜேஷ் கோச்சர் வறண்ட நதியினை சரஸ்வதியுடன் ஒப்பிடுவதை மறுக்கிறார்.

இந்நாகரிகத்தின் சித்திர எழுத்துகள் இன்னமும் விடுவிக்கப்படாத புதிராகவே உள்ளன. இதில் இருபது வருடங்களுக்கும் மேலாக ஆழ்ந்து ஆராய்ந்துள்ள ஐராவதம் மகாதேவன் இவை தொல்-திராவிட பொதுமொழிக்கூறுகள் கொண்டவை என்கிறார். எஸ்.ர்.ராவோ இவை தொல்-இந்தோ-ஐரோப்பிய குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையாக இருக்கலாம் என கருதுகிறார். சிந்து-சமவெளிச் சமுதாயம் வேத-நாகரிகமும் திராவிடத்தன்மை வாய்ந்த மொழியும் கொண்டதாக இருந்திருக்கலாம் எனக் கருதும் மகாதேவன் புகழ் பெற்ற ஒற்றைக்காளை முத்திரையை ரிக்வேதத்தில் கூறப்படும் சோம பானச் சடங்குடன் தொடர்புபடுத்துகிறார். எதுவானாலும் சிந்துசமவெளி நாகரிகத்தின் மர்மங்களை முடிச்சவிழ்க்க மிக அடிப்படையான தேவை இன்னமும் மர்மமாகவே இருக்கும் சிந்து சமவெளி முத்திரைகளில் காணப்படும் சித்திர எழுத்துக்களின் பொருளை அறிவதுதான். மைக்கேல் விட்ஸல் என்கிற இந்தியவியலாளரும், ஸ்டீவ் ஃபார்மர் என்கிற அமெச்சூர் மொழியியலாளரும் அண்மையில் இவை எழுத்துக்களே இல்லை என கூறினர். இதனை சிந்து சமவெளி நாகரிக ஆராய்ச்சியிலேயே தோய்ந்த அகழ்வாராய்ச்சி நிபுணர்களும் மொழியியலாளர்களும் கடுமையாக மறுக்கின்றனர். பேராசிரியர் சுபாஷ் காக் ஹரப்பா பண்பாட்டு சித்திர எழுத்துக்களின் சில முக்கியக் குறியீடுகளை அவற்றினை ஒத்த வடிவங்கள் கொண்ட பிராமி எழுத்துக்களுடன் அவற்றின் அடுக்கு-நிகழ்வினை (frequency) ஆராய்ந்து அவை ஒத்துப்போவதை சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் முற்பட்ட மர்மங்களை தன்னுள் அடக்கியபடி அகழ்வாராய்ச்சிகளில் தன்னை வெளிப்படுத்தி வருகிறது சிந்து சமவெளி நாகரிகம். 

தோலவிரா: அகழ்வாராய்ச்சியாளர் பிஷ்ட் மேற்பார்வையில் செய்யப்பட்ட கணினி மீள் உருவாக்கம்

தோலவிரா 'பெயர் பலகை' இப்படித்தான் இருந்திருக்குமா சுமார் ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்?

நாஸ்கா கோடுகள்: 

நாஸ்கா கோடுகள் : நன்றி: நேசனல் ஜியாகிராபிக்
தென்-அமெரிக்காவின் பெரு நாட்டு பாலை பிரதேசங்களில் வரையப்பட்டிருக்கும் பெரும் வரி வடிவங்களே நாஸ்கா கோடுகள் என அழைக்கப்படுகின்றன. 2000 வருடங்களுக்கு நாஸ்கா கலாச்சாரத்தினரால் உருவாக்கப்பட்ட 70 வரிச்சித்திரங்கள் இவை. 360 அடி (110 மீட்டர்கள்) நீளமுடைய குரங்கு வடிவம், திமிங்கிலம் (65 மீட்டர்கள்), காண்டார் பறவை (135 மீட்டர்கள்), ஹம்மிங் பறவை (50 metres), பெலிக்கன் (285 மீட்டர்கள்), சிலந்தி (46 மீட்டர்கள்) ஆகியவை உலகப் பிரசித்தி பெற்றவை. 1920 களில் இவை கண்டுபிடிக்கப்பட்டதிலிருந்து இவை பாலைப்பகுதிகளில் இத்தனை சிரமமெடுத்து இவ்வடிவங்கள் வரையப்பட்டிருப்பதன் காரணங்கள் விவாதிக்கபடுகின்றன. எரிக் வான் டானிக்கன் போன்ற போலி-ஆராய்ச்சியாளர்கள் இவை வெளிக்கிரகவாசிகளின் விண்கலங்கள் இறங்க உருவாக்கப்பட்டவை என கருதுகின்றனர். பரபரப்பூட்டும் இத்தகைய விவரணங்கள் அளிக்கும் வர்த்தக வெற்றியால் இந்த அடிமுட்டாள்தனமான 'விளக்கங்கள்' புத்தகங்களாக வெளிவருகின்றன. இத்தகைய அதீத கற்பனைக் காரணங்களை பொதுவாக கறாரான அறிவியல் பார்வை கொண்ட ஆராய்ச்சியாளர்கள் மறுக்கின்றனர். விமானங்களிலிருந்தே முழு வடிவமும் புலப்படும் படியாக உருவாக்கப்பட்ட இந்த வடிவங்கள் ஏன் உருவாக்கப்பட்டன? மாரியா ரெய்ச்சே (Maria Reiche) பல்லாண்டுகள் இத்தரை வரைவுச் சித்திரங்களை ஆராய்ந்த ஜெர்மானிய ஆய்வாளர். 

நாஸ்கா நில வரைபடங்களை ஆராய வாழ்வினை செலவிட்டமாரியா ரெய்ச்சே
ஒருவேளை வானியல் நிகழ்வுகளான விண்மீன்கள் மற்றும் கிரகங்களின் இயக்கப்பாதைகளைப் பல்லாண்டுகளாக கண்காணித்து அதனடிப்படையில் ஒரு பெரும் வானியல் நாள்காட்டியாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம் என அவர் கருதுகிறார். 1967, இல் இவ்வடிப்படையில் ஆய்வினை மேற்கொண்ட ஜெரால்ட் ஹாவ்கின்ஸ் எனும் வானியல் ஆய்வாளர் இதற்கு எந்த சான்றுகளையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஜிம் வுட்மேன் எனும் அமெரிக்கர் இன்னமும் விசித்திரமான ஒரு கருத்தை தெரிவித்தார். ஒருவேளை நாஸ்கா புதிரை உருவாக்கிய பழம் அமெரிக்க நாகரிகம் பறப்பதைக் கண்டுபிடித்திருக்கலாம் எனக் கருதும் இவர் பூர்விக நாஸ்காவாசிகளுக்கு கிடைத்திருந்த பருத்தியால் உருவாக்கிய பலூனில் புகையை அடைத்து 300 அடிகளுக்கும் மேல் பறந்து தம் கருத்து சாத்தியமானது என்றும் காட்டினார். இவருடன் இணைந்து இதனை நிகழ்த்திக்காட்டியவர் பலூன்களில் பறப்பதில் பல சாதனைகளைப் படைத்த ஜூலியன் நாட் என்பவர். ஆனால் நடக்கமுடிந்தவை எல்லாம் நடந்திருக்க வேண்டியதில்லை. குறிப்பாக இத்தகைய பலூன்களைக் குறித்து வேறு புறச்சான்றுகள் ஏதுமில்லை. என்ற போதிலும் ஒரு கருதுகோளின் சாத்தியதையை ஆராய வெகு துணிச்சலான முயற்சிதான் இது. 
இந்த ஓடம் மிதக்குறதே கஷ்டம் பறக்குமாக்கும்?
இது பறக்குமான்னா கேக்கிறே? பறந்துடுச்சே!
நன்றி: www.nott.com

மசசூட்ஸ் மனிதவியல் பேராசிரியர் டொனால்ட். ப்ரோலக்ஸ் (Donald Proulx) டேவிட் ஜான்ஸன் எனும் பள்ளி ஆசிரியருடன் இணைந்து இதற்கு வேறு ஒரு விளக்கம் கொடுக்கிறார். இத்தரைவரைப்படங்கள் நிலத்தடி நீருடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம் என அவர் கருதுகிறார். நேஷனல் ஜியாக்ராபிக் உதவியுடன் ஜான்சனால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த கருதுகோள் நிலவியலாளர்கள், அகழ்வாராய்ச்சியாளர்கள் என பல்துறை நிபுணர் குழுவால் 1998 இல் ஆராயப்பட்டது. சில நாஸ்கா வரைப்படங்களாவது நிலத்தடி நீரோட்டங்களின் பாதைகளை ஒட்டி அமைந்துள்ளது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. நாஸ்கா வரிகள் - வானில் மிதக்கும் ஆற்றலை அடைந்த ஒரு பூர்விக நாகரிகம் உருவாக்கியவையா? கற்பனையாற்றல் கொண்ட ஒரு தரைவாழ் சமுதாயத்தின் விசித்திரச் சடங்கின் விளைவா? நிலத்தடி நீரோட்ட பாதையை அறிந்து அதை திறம்பட பயன்படுத்த ஏற்படுத்தப்பட்ட கருவியா? இரவு வானை தரையில் பிரதிபலிக்கும் விசித்திர நாட்காட்டியா? நாஸ்கா கோடுகளின் மர்மங்கள் இன்னமும் தெளிவுபடாத வரலாற்றுப்புதிராகவே உள்ளது.

[வரலாற்று மர்மங்கள்: ஒரு வாரத்துக்கு பின்தொடரும்]
இத்தொடரினை எழுதிட பயன்படுத்தப்பட்ட நூல்களின் தொகுப்பினை இத்தொடர் முடிவில் வெளியிடுகிறேன். (அட்டைகளை ஸ்கேன் செய்வதே பெரும்பாடு) ஆனால் இப்போதைக்கு இந்த நல்ல நூலை மட்டும் உங்கள் முன் வைக்கிறேன். உபிந்தர் சிங் எழுதி கௌதம் திரிவேதி ஓவியங்கள் வரைந்த இந்த அழகான நூல் 'Mysteries of the past archeological sites of India' நேஷனல் புக் டிரஸ்ட் வெளியிட்டுள்ள இந்த அருமையான புத்தகத்தின் விலை ரூ 30 மட்டுமே. காவிரிபூம்பட்டின அமைப்பின் ஓவியம் இந்நூலிலிருந்து எடுத்ததுதான். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு கட்டாயமாக வாங்கிக்கொடுங்கள்.

இணையத்தில் இந்த மர்மங்களை தேட கீழ்காணும் பட்டியல் உதவும் என நம்புகிறேன். ஏதாவது இணையபக்கம் காலமாயிருப்பின் நான் பொறுப்பல்ல.

• விக்கிபீடியாவில் அட்லாண்டிஸ்
  http://skepdic.com/nazca.html
• பிரேஸிலில் அட்லாண்டிஸ்?
  http://www.atlan.org/
• ஏன் அட்லாண்டிஸ் கற்பனை? எனக்கூறும் சந்தேகவாதிகளின் பக்கம்
  http://skepdic.com/atlantis.html 
• குமரிக்கண்டம் குறித்து ஜெயகரன் எழுதியதற்கு மறுப்பு தெரிவித்து குமரி மைந்தன் எழுதிய கட்டுரை- எரிக் வான் டானிக்கன் போன்ற ஏமாற்று பேர்வழிகளை அறிவியலாளர்கள் ஆக்கி சிரிப்பு மூட்டும் கட்டுரை. 
  http://kumarimainthan.blogspot.com/2005/11/blog-post_113188287842871425.html
• திரு.சீ.ராமச்சந்திரனின் அருமையான கட்டுரை. இலக்கிய அகழ்வாய்வுச் சான்றுகளுடன் கொற்கை பகுதியின் நில-நீர் பரப்பின் அண்மைக்கால மாற்றங்களைக் காட்டும் இக்கட்டுரை பொதுவாக பல்துறை தரவுகளைக் கொண்டு பண்டைய வரலாற்றை துப்பறிய விரும்புவோருக்கு நல்ல ஒரு தொழில்முறை முன்மாதிரியை இக்கட்டுரை முன்வைக்கிறது:
  http://www.picatype.com/dig/dj0aa02.htm
• பண்டைய தமிழர் நகர அமைப்பு குறித்த கட்டுரை தொடரில் காவிரிபூம்பட்டினம் குறித்து விவரணம்
  http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=20610068&format=html
• பூம்புகார் குறித்த விக்கிபீடியா கட்டுரை
  http://en.wikipedia.org/wiki/Poompuhar
• மறைந்த பூம்புகாரை கண்டுபிடிப்பது குறித்த NIOT முயற்சிகள் குறித்த செய்தி
  http://www.hindu.com/2006/06/28/stories/2006062819300700.htm
  <.li>பிடிஎஃப் கோப்புகள்
• 1989-90 அகழ்வாராய்ச்சி ஆண்டறிக்கையில் பூம்புகார் குறித்த கண்டுபிடிப்புகள் உள்ளன.
  http://www.nio.org/annual_reports/1989-90_150.pdf 
• 1992-93 க்கான அகழ்வாராய்ச்சி குறித்த ஆண்டறிக்கை:
  http://www.nio.org/annual_reports/1992-93_150.pdf 
• தமிழகத்தில் மத்திய பெருங்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் நிகழ்த்தி வரும் அகழ்வாராய்ச்சிகள் குறித்த இணைய பக்கம் இங்கே:
  http://www.nio.org/projects/vora/project_vora_5.jsp
  
  
• துவாரகை குறித்த விக்கிபீடியா கட்டுரை
  http://en.wikipedia.org/wiki/Dwarka
• துவாரகை குறித்து எஸ்.ஆர்.ராவ் அவர்களின் பேட்டி
  http://www.hinduonnet.com/thehindu/mp/2002/11/20/stories/2002112000450200.htm
• துவாரகை குறித்து மிக விரிவான கட்டுரையை 'தி வீக்' (ஜூன் 2001 இல்) வெளியிட்டது. அது இங்கே.
  http://www.the-week.com/23june01/cover.htm
  
  
• ஹரப்பா.காம் www.harappa,com
  http://www.mohenjodaro.net/
• மேலிருக்கும் இரு இணையதளங்களும் கென்னோயரின் முயற்சிகளின் விளைவு
• ஹரப்பா இணையதளத்தில் மகாதேவன் நேர்முகம்
  http://www.harappa.com/script/mahadevantext.html
• சரஸ்வதி நதி குறித்து ஒரு அறிவியல் பார்வை:
  http://www.ias.ac.in/currsci/oct25/articles20.htm
• 18-2-2002 இல் சரஸ்வதி நதி குறித்த பல்வேறு பார்வைகளை தி வீக் பத்திரிகை தொகுத்தளித்தது. அக்கட்டுரை இங்கே:
  http://www.hindunet.org/saraswati/sarasvatirebirth01.htm 
• சிந்து சமவெளி குறித்த இந்த இணையதளத்தில் அப்பண்பாட்டு நகர அமைப்புகள் கணினி வரைகலை மூலம் மீள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன.
  இந்த மீள்-உருவாக்கம் இந்திய தொல்லியலாளார் ஆர்.எஸ்.பிஷ்ட்டுவின் மேல்பார்வையில் செய்யப்பட்டதாகும். 
• http://pubweb.cc.u-tokai.ac.jp/indus/english/
• http://pubweb.cc.u-tokai.ac.jp/indus/english/2_4_03.html
• தோலவீரா அகழ்வாராய்ச்சி குறித்த கட்டுரை
  http://www.hinduismtoday.com/archives/2001/1-2/2001-1-16.shtml
  
  
• நாஸ்கா வரிகள் - நிலத்தடி நீரோட்டம் குறித்து: 
  http://www-unix.oit.umass.edu/~proulx/Nasca_Lines_Project.html
• நேஷனல் ஜ்யாகிராபிக் நாஸ்கா குறித்து:
  http://news.nationalgeographic.com/news/2002/10/1008_021008_wire_peruglyphs.html?fs=www3.nationalgeographic.com&fs=plasma.nationalgeographic.com
• நாஸ்கா விக்கிபீடியாவில்
  http://en.wikipedia.org/wiki/Nazca_Lines
• நாஸ்கா குறித்த அதீத கற்பனைகளின் பொய்யைக்காட்டும் பக்கம்
  http://skepdic.com/nazca.html
• நாஸ்கா : பறக்கும் பலூன் 
  http://www.nott.com/Pages/projects.php

Romila Thapar’s Double standards and Half Truths

 

 

This is with reference to Prof. Romila Thapar’s article ‘Where fusion cannot work — faith and history’ (The Hindu, 28-Sep-2007).

 

While every scholar is entitled to his or her own views on the historicity of Sri Rama it comes as a shock to see a scholar of Prof. Thapar’s repute set double standards for Indic Divinities, as against those from other traditions - particularly non-Indic and/or Abrahamic. For example, she states that in the case of Sri Rama, the variant versions of the story is, in itself, not evidence of historicity and that if the variants contradict each other as they do, this may create problems for those who believe that only one of the variants is true.

 

In the case of Jesus narrative variants have been ruthlessly suppressed. Now scholars are discovering ancient narratives which contradict synoptic Gospels at every major point – like the family life of Jesus, role of Magdalene, the supposed betrayal of Judas etc.Even the accepted Synoptic Gospels present invented genealogies of Jesus (which have no common names for 14 generations) because the authors wanted Jesus to be hereditarily linked to David To crown it all no external sources have been discovered to date outside the body of Gospel literature (both Gnostic and Synoptic) to ascertain the historicity of Jesus. Even Dead Sea scrolls are silent on Jesus.Also unlike in the case of Sri Rama where His actions turned out to be trend setting examples in the mythological and devotional literature of South Asia, every supernatural act ascribed to Jesus in Gospels had their precursor in the past mythological Divines. From turning water to wine (Dinoysius) to his resurrection from the death (Tammuz), Jesus had mythological ancestors popular in Judaeo-Roman-Hellenistic traditions.Yet our learned professor has no problem in declaring the historicity of Jesus whom she also qualifies as Christ – the Anointed one – a Christian claim based on what many Hebrew scholars consider as misinterpretation of verses from Jewish scripture.

Coming back to the claims on the historicity of Ramayana, most historians who have no ideological vested interests accept the historical kernel of Ramayana. They may differ and debate on the details. Thus Dr.B.B.Lal the eminent archaeologist who excavated the Ramayana sites concludes that Ramayana is not a figment of imagination but based on historical events which were popular in the memory of the people which Valmiki composed into an epic narrative. Dr.B.B.Lal dates Ramayana events to 700 BCE. The unfortunate tendency of certain historians who put ideological vested interests over objective scholarship resulting in suppressing the conclusions arrived at by Dr.B.B.Lal after the Ramayana project, being presented in the ICHR meeting of 1988 has been explained by the eminent archaeologist in the very pages of ‘The Hindu’ itself (‘Facts of history cannot be altered’, July 1 1988).

Hence when ASI stated that Ramayana has no historical basis it was simply indulging in ‘suppressio veri suggestio falsi’ game.

That Ramayana in its general outline known today, was also known to people of India even prior to Sage Valmiki, is well attested by varied literary evidence from across the nation. particularly from the South. Like for example from ancient Tamil Sangham literature which mentions an event related to Rama that goes unmentioned in Valmiki wherein Sri Rama plans the military strategy under a banyan tree in Rameshwaram and the birds whose sounds disturb the meeting fall silent as Sri Rama commands them to be quiet (Aham: 70:15).

The mention of Rama here makes it clear that the lore of Sri Rama coming to the south and winning in the battle against the demon of Lanka is not something that originated in the North and later spread over to the South but that was as strong in the south Indian tradition as it was in north India even during the period historians usually attribute to Sage Valmiki Ramayana, that is around 200 BCE.

This is also roughly the time attributed to Sangham literature. In fact the Sangham mention of Sri Rama also hints at Rama’s divinity as his words not only had a supernatural effect on the birds but also the lines speak of his words as being scriptural in nature (‘Aru Marai’'வெல்போர் இராமன் அருமறை').

 

Even stranger is the claims that Prof.Thapar makes about the Buddhist Jataka variant of Ramayana that it does not mention the abduction of Sita or Sri Rama’s war with the demons. Historian Himansu Bhusan Sarkar explains this particular aspect of the Jataka tale variant of Ramayana thus:

“The non-mention of southern topics does not, of course, prove anything., as the Jataka-stories were framed only with limited objectives and had no compulsive motive to narrate the whole story but by the third century AD the story had assumed its present features, because, in a Chinese collection of some Jataka stories which were translated by a Sogdiana monk between AD 222 and 280, the episodes of Rama’s exile , the abduction of Sita by Ravana, the duel of the latter with Jatayu, of Sugriva and Vali, the construction of a bridge to Lanka, the ordeal of Sita have been drawn in outline.” (pp 103-104, The Ramayana traditions in Asia, Sahitya Akademi 1989)

 

Equally amusing is her claim about Jain Ramayana ‘variants’ as she calls them. From Puama-cariya of Vimala-Suri (end of 3rd century CE) to Rama Charitha of Devavijaya-ganin (1596 CE) one finds the theme of Rama-Ravana battle in Jain Ramayans. Also Prof. Thapar claims in her article that in the Jain version ‘Ravana is not a demonic villain but a human counter-hero’ But in Puama-cariya considered the earliest Jain version of Ramayan, Ravana is mentioned as leader of demons (PC: 3:9) More relevant to the issue in hand, the Jain Ramayan specifically mentions the Vanaras building a bridge to Sri Lanka. (PC: 3 v.12)

Another great Jain monk who hails from the southernmost part of India, Saint Illango in his immortal Tamil epic ‘Chilapathikaram’ (usually dated as 200-300 CE) compares the leaving of his epic hero Kovalan of his hometown to Sri Rama leaving Ayodhya.

And in the epic he mentions how Tamil shepherds were singing and dancing the praise of Sri Rama destroying the demons of ancient Lanka and in through their song the Jain monk praises Sri Rama as the incarnation of Maha Vishnu and laments that the ears that hear not His praise exist in vain.

Clearly by 200 CE if not before, Sri Rama going to Lanka and killing the demons there and veneration of Sri Rama as the avatar of Vishnu have all become part of the Tamil devotional tradition and day to day culture.

There is also the strong possibility that many popular devotional aspects of Rama tradition –like the squirrel helping the Sethu Bandhan which finds first literary mention in Thirumalai: 27 - that are found throughout India may have originated and spread from South India itself.

Clearly it is not only ASI which has been playing the ‘suppressio veri suggestio falsi’ game.

That said one cannot but agree with Prof. Thapar when she states that a search for a non-existent man-made structure takes away from the imaginative leap of a fantasy and denies the fascinating layering of folk-lore. While rejecting the literalists, one is at a loss to understand why Prof. Romila Thapar fails to see the cultural dimension of the natural formation that inspired the imaginative leap of not just fantasy but also devotional literature of a nation and the fascinating layering of the same by folk-lore and transforming it into one of the centres of national integration as acknowledged by none other than Mahatma Gandhi in his ‘Hind Swaraj’. In India, the whole national integration has been achieved through immersing the nation in such sacred geographic features associated with epic narrative, mythology, devotional literature and folklore.

With regard to the objection that Ram Sethu should not be destroyed not only for ecological and economic reasons but also because it has a cultural and spiritual dimension in the heritage of India, Prof. Romila Thapar asks rhetorically: “Has the idea become the heritage?” Perhaps our JNU Professor who is also, U.S. Library of Congress appointed first holder of the Kluge Chair, has been answered long back by a half-naked Fakir when he stated in such simple but forceful words thus:

“What do you think could have been the intention of those farseeing ancestors of ours who established Setubandha (Rameshwar) in the South, Jagannath in the East and Hardwar in the North as places of pilgrimage? You will admit they were no fools. They knew that worship of God could have been performed just as well at home. They taught us that those whose hearts were aglow with righteousness had the Ganges in their own homes. But they saw that India was one undivided land so made by nature. They, therefore, argued that it must be one nation. Arguing thus, they established holy places in various parts of India, and fired the people with an idea of nationality in a manner unknown in other parts of the world.” (Hind Swaraj, Chapter 9)

http://www.thinnai.com/index.php?module=displaystory&story_id=60605128&format=html&edition_id=20060512

அண்மைக் காலத் தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் பற்றி...

எஸ். இராமச்சந்திரன்

2006-ஆம் ஆண்டு தொடங்கியதிலிருந்து மே மாதம் முதல் தேதி வரை தமிழகத்தில் நிகழ்ந்த இரண்டு முதன்மையான தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் செய்தித் தாள்களின் மூலம் பொதுமக்கள் முன்னர் வைக்கப்பட்டன. அவற்றுள் முதலாவது கண்டுபிடிப்பு, தேனி மாவட்டம் ஆண்டிப்பட்டி வட்டம் புலிமான்கோம்பை என்ற ஊரில் தஞ்சைத் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக ஆய்வு மாணவர்கள் வி.பி. சதீஷ்குமார், சி. செல்வகுமார் ஆகியோரால் கண்டறியப்பட்ட பிராமி எழுத்துகளில் அமைந்த நடுகற்கள் ஆகும். இவற்றுடைய காலம் கி.மு. 2-3ஆம் நூற்றாண்டு என அறிஞர்களால் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது.

(செய்தி மற்றும் படங்களுக்கு நன்றி: The Hindu April 5, 2006.)

அடுத்த கண்டுபிடிப்பு மயிலாடுதுறை அருகிலுள்ள செம்பியன் கண்டியூர் என்ற ஊரில் தனியார் ஒருவரால் தமது வீட்டுத் தோட்டத்திலிருந்து தற்செயலாகத் தோண்டியெடுக்கப்பட்ட கல்லாலான கைக்கோடரிகள் ஆகும். இக் கைக்கோடரிகள் கி.மு. 1500க்கும் கி.மு. 1000க்கும் இடைப்பட்ட காலகட்டத்தில் தமிழகத்தில் நிலவிய உலோகப் பயன்பாட்டு யுகத்துக்கு முற்பட்ட புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலையைச் சேர்ந்த தொழிற்கருவி ஆகும். தொல்லியலாளர்கள் இக்கருவியை 'செல்ட்' (Celt) என்று வழங்குவர். தற்போதைக்கு நாமும் இதனை செல்ட் என்றே குறிப்பிடலாம். இவற்றுள் ஒரு செல்ட்டில் ஹரப்பன் பண்பாட்டுக் காலகட்டத்தை (கி.மு. 2800- கி.மு. 1700)ச் சேர்ந்த சித்திர வடிவக் கருத்துரு எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்டிருப்பதாக தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறை வெளியிட்டுள்ள செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

(செய்தி மற்றும் படங்களுக்கு நன்றி: The Hindu May 01, 2006).

இக் கட்டுரையின் நோக்கம் மேற்குறித்த இரு கண்டுபிடிப்புகளின் முக்கியத்துவம் பற்றியும், இவற்றின் மூலம் செய்யப்படும் பரபரப்பு அம்சம் சார்ந்த பிரசாரம் பற்றியும், தமிழ் மொழி குறித்த பெருமித உணர்வுக்கு தீனி போடுகின்ற முயற்சி பற்றியும் விவாதிப்பதே ஆகும்.

சில கேள்விகள்

முதலாவது கண்டுபிடிப்பாகக் கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நடுகற் கல்வெட்டுகள் ஐயத்துக்கு இடமற்ற வகையில் மிக அரிய கண்டுபிடிப்பாகும். இன்றைய நிலையில் இந்த நூற்றாண்டின் முதன்மையான கண்டுபிடிப்பாக இவற்றைச் சொல்லலாம். ஏனென்றால், சங்க காலம் என்று கருதப்படுகின்ற கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டு தொடங்கி கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த நடுகற்கள் எவையும் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. எனவே இக்கண்டுபிடிப்பின் மூலம் சங்க இலக்கியங்களில் நடுகற்கள் பற்றிக் குறிப்பிடப்படும் செய்திகள் சமகாலத்தில் நடைமுறையில் இருந்தவையே என்பது நிரூபணமாகிறது. இது மட்டுமன்றித் தமிழ் எழுத்துகளின் அரசு சார்ந்த, நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட வளர்ச்சி என்ற பொருண்மைக்கும் நடுகல் வழிபாட்டை அரசு என்ற நிறுவனம் சுவீகரித்துத் தனக்குச் சாதகமாக எவ்வாறு பயன்படுத்திக் கொண்டது என்பது போன்ற சமூக அரசியல் வரலாறு குறித்த ஆய்வுப் பொருண்மைகளுக்கும் இக் கல்வெட்டுக் கண்டுபிடிப்பு துணை செய்கின்றது. இந்நடுகற்களுள் முதலாவது நடுகல்லில் "வேள் ஊர் அவ்வன் பதவன்" என்றும், அடுத்த நடுகல்லில் "அன் ஊர் அதன்.. அன் கல்" என்றும், மூன்றாவது நடுகல்லில் "கல் பேடு தீயன் அந்தவன் கூடல் ஊர் ஆகோள்" என்றும் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. இம்மூன்று நடுகற்களும் இறந்து போன வீரர்களின் நினைவுச் சின்னங்களாக எழுப்பப்பட்ட கற்கள் ஆகும். இவற்றில் உருவம் எதுவும் பொறிக்கப்படவில்லை. ஆயினும் வீரர்களின் பெயர்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.

மூன்றாவதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நடுகல் கல்வெட்டில் கூடலூர் என்ற ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள், மாட்டு மந்தைகளை (ஆனிரையை)க் கவர்ந்து செல்ல முயன்ற போது தீயன் அந்தவன் என்பவன் ஆனிரையை மீட்டு அந்தப் பூசலில் இறந்து போன செய்தி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. வைகை அணைக்கட்டுக்கு அருகிலுள்ள கூடலூர்ப் பகுதியில் ஆனிரை கவரும் கள்வர், எயினர் (மறவர்) போன்ற குலத்தவர்கள் நீண்ட நெடுங்காலமாக வாழ்ந்து வந்துள்ளனர். சங்க இலக்கியமாகிய புறநானூறு 347ஆம் பாடலில் 'மணம் நாறு மார்பின் மறப்போர் அகுதை குண்டு நீர் வரைப்பின் கூடல்' என்ற ஒரு குறிப்பு உள்ளது. இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் கூடல் மேற்குறித்த கூடலூராக இருக்கலாம். மறவருள் ஒரு பிரிவினராகிய அகத மறவர் பிரிவினரின் மூதாதையாக இந்த அகுதையைக் கருதுவதில் தவறில்லை. அகுதை என்ற குறுநிலத் தலைவன் ஒருவன் 'பொன்புனை திகிரி' (உலோகத்தாலான சக்ராயுதம்) என்ற ஆயுதத்தைக் கண நேரத்துக்குள், கண்டது உண்மையோ பொய்யோ என்று மருளும் வண்ணம், கண் பார்வைக்குத் தோன்றி மறைந்து விடக்கூடிய வகையில் விரைந்து செலுத்தவல்ல ஒரு வீரன் என்று புறநானூறு 233-ஆம் பாடலில் ('அகுதைக் கண் தோன்றிய பொன்புனை திகிரியிற் பொய்யாகியரோ') கூறப்பட்டுள்ளது. மறவர்களின் முதன்மையான போர்க்கருவி என்று இலக்கியங்களும் பிற குறிப்புகளும் தெரிவிக்கின்ற வளைதடி (வளரி)யே திகிரி என்று இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படுகிறது. இத்தகைய ஆனிரை கவரும் மறவர்களின் ஆகோள் மரபினைப் பற்றிச் சிலப்பதிகாரம் வேட்டுவ வரியில் தெளிவான குறிப்புகள் உள்ளன. இத்தகைய கள்வர்-மறவர் மரபினரால் கவர்ந்து செல்லப்பட்ட ஆநிரைகளைக் காத்து மடிந்த வீரனைப் பற்றியதே இந்த நடுகல் என்பது புலனாகிறது. இந்நடுகல் எந்த அரசரின் ஆதரவுடன் எழுப்பப்பட்டது என்ற விவரம் கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்படவில்லை. ஆயினும் பெருவேந்தர்களின் ஆதரவுடன்தான் இந்த நடுகல் எழுப்பப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று நாம் ஊகிப்பது எளிது.

இக் கல்வெட்டில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள பிராமி எழுத்து முறை கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டில் அசோகப் பெருவேந்தனால் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டதாகும். கி.மு. 1500-1000ஆண்டுகளுக்குள் ·பினிஷியா (Phoenecia) என்ற மத்திய தரைக்கடல் நாட்டுப் பகுதியில் உருவாக்கப்பட்ட வட அரமைக் (Aramaic) எழுத்துகளைப் பின்பற்றிக் கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டு அளவில் வட இந்திய மொழிகளின் ஒலிகளுக்கேற்ப உருவாக்கிக் கொள்ளப்பட்ட எழுத்து முறையே பிராமி எழுத்து முறையாகும். தகவல் பரிமாற்றத்தை எளிமைப்படுத்திய அகர வடிவ எழுத்து முறையாகிய பிராமி எழுத்து முறையைத் தமிழ் மொழியின் ஒலிப்பு முறைக்கேற்பச் சில மாற்றங்களுடன் சுவீகரித்து வடிவமைத்து, ஓரளவு கல்வியறிவும் படிப்பறிவும் உள்ள மக்கள் புரிந்து கொள்வதற்குத் தக்க வகையில் அதனைக் கல்லில் பொறித்து வைப்பது என்பது, சமூக அமைப்பும் அரசு சார்ந்த கல்வி நிறுவனங்களும் பெருமளவு வளர்ச்சி பெற்ற நிலையில் இருந்தால்தான் சாத்தியமாகும். எனவே, இந்நடுகல் மதுரையில் சங்கம் வைத்துத் தமிழ் வளர்த்த பாண்டிய மன்னர்களின் ஆதரவுடன் எழுப்பப்பட்ட நடுகல்லாகவே இருக்க வேண்டும். அதே நேரத்தில், வேறு ஒரு முதன்மையான வரலாற்று உண்மையையும் நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. மெளரியர் ஆட்சிக் காலத்தில் இந்தியாவுக்கு வருகை தந்த மெகஸ்தனிஸ் என்ற கிரேக்கர் தாம் எழுதிய இந்திகா என்ற நூலில் பாண்டியா என்ற அரசி தனது நாட்டை 360 ஊர்களாகப் பிரித்து நிர்வாகம் செய்து வந்தாள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இதன் உண்மையான பொருள், பாண்டிய நாட்டில் சுயச் சார்புடைய ஊராட்சி நிர்வாகம் கி.மு. நான்காம் நூற்றாண்டிலேயே வளர்ச்சியடைந்த நிலையில் இருந்தது என்பதுதான். அந்த அடிப்படையில் பார்த்தால், வரையறுக்கப்பட்ட ஆட்சி நெறிமுறைகள் மற்றும் சட்ட நெறி முறைகளுடன் கூடிய நிர்வாகம் வட்டார அளவில் பரவலாக நடைபெற்றுள்ளது என்பது தெரிய வருகிறது. அந்த நிர்வாக அமைப்பின் ஓர் அங்கமான வீரனே இந்நடுகல் வீரன் என்று கொள்வதில் தவறில்லை. அதாவது, அவன் ஒரு பணிமகனாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. மாறாக, முறையான போர்ப்பயிற்சி பெற்றவர்கள் குடிகளுக்குத் தலைமைப் பகுதி வகித்த அல்லது குடி காவலராக இயங்கிய சமூக அமைப்பே அப்போது நிலவியிருக்க வேண்டும். அத்தகைய ஒரு சமூக அமைப்பில் குடிகாவலனாகச் செயல்பட்ட ஒரு வீரனே இந்நடுகல் வீரன் என்று நாம் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

மாட்டு மந்தைகளே செல்வமாகவும் அறநெறிப்பட்ட வீரமே ஆண்மையின் இலக்கணமாகவும் கருதப்பட்ட அந்தக் காலகட்டத்தில் போரில் ஈடுபடும்போதுகூட, பசுக்கள், பிராமணர், பெண்டிர், நோயாளிகள் போன்றோர்க்கு ஊறு நேராத வகையில்தான் போரிட வேண்டும் என்ற விதி கடைப்பிடிக்கப்பட்டது. 'ஆவு மானியற் பார்ப்பன மாக்களும் பெண்டிரும் பிணியுடை யீரும் பேணித் தென்புல வாழ்நர்க் கருங்கட னிறுக்கும் பொன்போற் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும் எம்மம்பு கடிவிடுதும் நும் அரண் சேர்மின் என அறத்தாறு நுவலும் பூட்கை' என்ற புறநானூறு 9ஆம் பாடல் வரிகளே இதற்கான ஆதாரம் ஆகும். மாடுகளைக் கள்வர்கள் கவர்ந்து செல்வதென்பது 'வெட்சிப் போர் முறை' என்றும், மாடுகளைக் காப்பது அல்லது கள்வர்களிடமிருந்து மீட்பது என்பது 'கரந்தைப் போர் முறை' என்றும் வழங்கப்பட்டன. பழந்தமிழ் இலக்கணமாக தொல்காப்பியம் கரந்தைத் திணையுடன்தான் நடுகல் வழிபாட்டைத் தொடர்புபடுத்துகிறது. எனவே, இந்நடுகல்லில் குறிப்பிடப்படும் தீயன் அந்துவன் என்பவன் கூடலூரைச் சேர்ந்த ஆனிரை கவரும் வெட்சிப் போர் மரபினரிடமிருந்து ஆனிரைகளை மீட்கின்ற முயற்சியில் இறந்துள்ளான் என்பதையும், நாகரிக வாழ்க்கை நடைமுறைகளை நிர்ணயித்து நெறிப்படுத்தி நிர்வகித்த ஆட்சியாளர்கள் தமது நிர்வாகத்தின் ஓர் அங்கமாகிய படைப்பிரிவைச் சேர்ந்த தீயன் அந்தவனுக்கு (இவன் படைப்பிரிவின் ஒரு தலைவனாக இருக்கக்கூடும்) நடுகல் எடுத்துள்ளனர் என்பதையும் நாம் உணர்ந்துகொள்ளலாம்.

அந்தவன் என்பது இந்நடுகல் வீரனது பெயராகும். தீயன் என்பது இவனது குலமாக இருக்க வேண்டும். கூடலூர்ப் பகுதிக் கணவாய் மத்திய கேரளம் மற்றும் வட கேரளப் பகுதிகளைத் தமிழகத்துடன் இணைக்கும் கணவாய்களுள் ஒன்றாகும். கேரளத்தின் அப்பகுதிகளில் வாழ்வோருள் தீயர் என்று அழைக்கப்படுகின்ற ஈழவர் சமூகப் பிரிவினர் முதன்மையானவர் ஆவர். கி.பி. 10-12ஆம் நூற்றாண்டைய தமிழ்க் கல்வெட்டுகளில் 'தீயமாள்வான்' என்ற அடைமொழியுடன் சில வீரர்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். தீயம் என்பது த்வீபம் (தீவு) என்ற சொல்லின் தமிழ்த் திரிபாகக் கருதப்படுகிறது. ஈழத் தீவுக்கும் இக்குலப் பெயருக்கும் தொடர்பிருக்கக்கூடும். ஈழவர் சமூகத்தவர் ஈழத்தீவிலிருந்து குடியேறியவர்களா என்பது தனித்த ஆய்வுக்குரியது. இப்போதைய நிலையில் தீயர் என்போர் ஈழவர் குலப்பிரிவினர் எனக் கொள்வதில் தவறில்லை. வட கேரளத்திலுள்ள ஒரு மாவட்டப் பகுதியாகிய வயநாடு என்பது வயவர் நாடு என்பதன் சுருக்கமாகும். ஈழவர் சமூகத்தவரை வயவர் என்று அழைப்பது அப்பகுதியில் வழக்கம். எனவே இக்கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்படும் அந்துவன், ஈழவர் சமூகப் பிரிவினனாகவே இருக்க வேண்டும். ஈழவர் சமூகத்தவர் போர்க்கலைப் பயிற்சியில் தேர்ந்தவர்கள் என்பதும் போர்க்கலையைக் கற்பிக்கும் ஆசான் மரபினர் என்பதும் வடக்கன் பாட்டுகள் என்கின்ற கேரள நாட்டின் பழமையான நாட்டுப் பாடல்களால் தெரிய வருகின்றன. ஓரிரு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாணயவியல் அறிஞர் தினமலர் இரா. கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்கள் சிங்கத்துடன் போரிடும் வீரன் ஒருவனின் உருவம் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு பழங் காசினைக் கண்டறிந்தார். அக் காசில் 'தீயன்' என்று பிராமி எழுத்துகளில் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததையும் படித்து வெளியிட்டார். எனவே 'தீயன்' என்ற இக்குலப்பெயர் சங்ககாலத் தமிழரிடையே பரவலாக அறிமுகமான ஒரு பெயரே என்றும் போர்க்கலைப் பயிற்சியுடனும் வீரத்துடனும் அறப்போர் மரபுடனும் தொடர்புடைய ஒரு குலப் பெயராக இருந்துள்ளது என்றும் தெரிகின்றன.

இப்போது தமிழ்ச் சமூக வரலாறு குறித்த அடிப்படையான சில கேள்விகளைப் பரிசீலிப்போம். முதற்கேள்வி, தமிழகத்தில் க்ஷத்திரிய வருணம் அல்லது அரச குலம் என்ற ஒன்று இருந்துள்ளதா என்பதாகும். அடுத்து, அரச குலம் என்ற ஒரு குலம் இருந்தது என்று விடை கிடைத்தாலும் அக்குலம் எவ்வாறு உருவாயிற்று; பிற்காலத்தில் அக்குலம் என்ன ஆயிற்று என்ற கேள்விகள் எழுகின்றன. தீயர் சமூகத்தவரின் வரலாற்றை ஆழமாக ஆராய்ந்தால் இக் கேள்விகளுக்கு விடை கிடைக்க வாய்ப்புண்டு. மறப்போர்முறை என்பது பிறநாடுகளைக் கொள்ளையிடுவதற்கும், வென்று அடிமைப்படுத்துவதற்கும் எவ்வாறு பயன்பட்டதோ அது போன்றே தம் நாட்டின் குடிகளை ஆள்வதற்கும் காப்பதற்கும் அவர்களுக்குள் ஏற்படுகின்ற வழக்குகளையும் பூசல்களையும் தீர்ப்பதற்கும், அறப்போர் முறையில் தேர்ந்த நிர்வாகிகள் பயன்பட்டனர். 'தண்ட நீதி' எனப்படும் க்ஷத்திரிய நீதிமுறைக்கு^[1] அடித்தளமாக அமைவன 'பிரஜானாம் பரிபாலனம்' என்ற குடிகாவல் முறையும், சரணடைந்தவர்களை எப்பாடுபட்டேனும் காக்கின்ற 'அபயதானம்' எனப்படும் வல்லமையும் ஆகும். எனவே, அறப் போர்முறை சார்ந்த பயிற்சிகளைக் கற்பிக்கின்ற குலமாக அறியப்படுகின்ற ஈழவர் குலம் பண்டைக்கால தென்னிந்தியச் சமூக வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தகுந்த பங்கு ஆற்றியிருக்க வேண்டும் என்று நாம் ஊகிப்பது தவறாகாது. மதுரைக்கு அருகிலுள்ள திருப்பரங்குன்றத்தில் ஈழவர் சமூக மடத்திலுள்ள கி.பி. 17ஆம் நூற்றாண்டுச் செப்பேடு ஒன்றில்^[2] செளந்தர பாண்டியன் என்ற பெயருடன் மதுரையை ஆண்ட சொக்கநாதப் பெருமானின் மாமன் மலையத்துவஜ பாண்டியனைத் தங்கள் குல முன்னோராக ஈழவர்கள் பெருமையுடன் குறித்து வைத்துள்ளனர். பாண்டியா என்ற பெயரில் மெகஸ்தனிஸ¤ம், மலையத்துவஜ பாண்டியனின் மகளான தடாதகைப்பிராட்டி அல்லது மீனாட்சி அம்மை என்று புராணங்களும் குறிப்பிடுகின்ற பெண்மணியைத் தமது குல மூதாதையாக ஈழவர் கருதியுள்ளனர் என்பது இதற்குப் பொருளாகும். இத்தகைய பிற்காலச் செய்திகளைத் தமிழ்ச் சமூக வரலாற்று ஆய்வுக்கு அடிப்படையான ஆதாரங்களாகக் கொள்வது எந்த அளவுக்குச் சரியானது என்ற கேள்வி எழுவது இயல்பு. வேறு பல சாதியினரின் செப்பேடுகளையும் ஆவணங்களையும் சேகரித்து, படித்து, தொகுத்து வெளியிட்டால் இந்த ஆராய்ச்சியை இன்னும் உயர்ந்த ஒரு தளத்துக்கு எடுத்துச் செல்ல முடியும். அதை நாம் எப்போது செய்யப் போகிறோம் என்பதுதான் முதன்மையான கேள்வி. அத்தகைய ஒரு ஆராய்ச்சி செய்யப்பட்டால் 21ஆம் நூற்றாண்டின் குறிப்பிடத்தக்க தொல்லியல்-சமூக வரலாற்றியல் நிகழ்வு என்று அதனைத் தயங்காமல் சுட்டிக்காட்டிப் பெருமிதம் கொள்ளலாம்.

இப்போது, மே 1ஆம் தேதி The Hindu இதழில் 'Discovery of a Century' என்ற தலைப்பில் வெளியிடப்பட்டுள்ள, நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் மயிலாடுதுறைக்கு அருகிலுள்ள செம்பியன் கண்டியூர் என்ற ஊரில் தற்செயலாகக் கண்டறியப்பட்ட இரண்டு செல்ட்டுகள் பற்றிய செய்தியைப் பரிசீலிப்போம். அவற்றுள் ஒரு செல்ட் கி.மு. 1500ஆவது ஆண்டைச் சேர்ந்தது என்றும் அதில் சிந்து சமவெளி எழுத்துக் குறியீடுகள் நான்கு பொறிக்கப்பட்டுள்ளன என்றும் தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறைக் கல்வெட்டாய்வாளர்கள் அக் குறியீடுகளை அடையாளம் கண்டறிந்தனர் என்றும் அத்துறையின் சிறப்பு ஆணையர் திரு. டி. எஸ். ஸ்ரீதர் ஐ.ஏ.எஸ். குறிப்பிட்டுள்ளார். தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டுகளை ஐயத்துக்கு இடமற்ற வகையில் படித்துப் பொருள் விளக்கம் கூறி 'Early Tamil Epigraphy' என்ற தலைசிறந்த நூலை எழுதி வெளியிட்டுள்ள திரு. ஐராவதம் மகாதேவன் மேற்குறித்த செல்ட்டில் இடம்பெற்ற எழுத்துகள் கி.மு. 2000க்கும் கி.மு. 1500க்கும் இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவையெனக் கணித்துள்ளார். மேலும், இக்கற் கருவி தென்னிந்தியாவில் உருவாக்கப்பட்ட கருவியே என்றும் சிந்து சமவெளியிலிருந்து கொண்டுவரப்பட்டதன்று என்றும் அவர் கருத்து தெரிவித்துள்ளார். இக் கருவியிற் பொறிக்கப்பட்டுள்ள குறியீடுகளை ஒத்த சில வடிவங்கள் சிந்து சமவெளி சுடுமண் முத்திரைகளில் இடம் பெற்றுள்ளன என்றும் அவற்றைத் தாம் 'முருகன்' என்று படித்துள்ளதாகவும் திரு மகாதேவன் குறிப்பிட்டுள்ளார். அத்துடனன்றி, சிந்து சமவெளி நகரங்களில் வாழ்ந்த மக்களும் தமிழ் நாட்டில் வாழ்ந்த புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலை மக்களும் ஒரே மொழியைத்தான் பேசினர் என்றும் அம்மொழி திராவிடமாகத்தான் இருக்க முடியுமென்றும் இந்தோ-ஆரிய மொழியாக இருக்க முடியாது என்றும் உறுதிபடக் கூறியுள்ளார்.

இந்தக் கண்டுபிடிப்பு நாம் முன்னர் கண்ட பிராமி எழுத்துப் பொறித்த நடுகல்லை ஒத்ததன்று. நடுகல் கல்வெட்டு அகர வடிவ ஆதியான (ஓரொலிக்கு ஓரெழுத்து என்ற முறைப்படி அமைந்த) எழுத்துகளில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தப் புதிய கற்கால செல்ட்டில் பொறிக்கப்பட்டிருப்பதாக மேற்குறித்த அறிஞர்கள் கருதும் வடிவங்கள் கருத்துகளின் குறியீடுகளாக அமைந்த சித்திர வடிவ எழுத்துகளாகும். இவை எழுதுகின்ற நோக்கில் பொறிக்கப்பட்ட எழுத்துகளா அல்லது தற்செயலாக விழுந்த கொத்துப் பொறிப்புகளா என்பதே ஐயமாக உள்ளது. இது கி.மு. 1500ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த புதிய கற்கால செல்ட் என்பது ஏற்கத்தக்கதே. வட தமிழகத்தில் சில பகுதிகளில் இத்தகைய கற்கருவிகள் ஏராளமான அளவில் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. இவை பயன்படுத்தப்பட்ட நாகரிக நிலையெல்லாம் இறந்த காலமாகப் போய்விட்ட பிறகு இன்றைக்கு சுமார் 1500 அல்லது 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தஞ்சைப் பகுதிக்கு இக்கற்கருவி கொண்டுவரப்பட்டுப் பொற்கொல்லர் போன்ற நுட்பமான பணி செய்வோரால் அடைகல்லாக (Anvil) பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். அப்போது விழுந்த கொத்துகளாக இவை இருக்கவும் வாய்ப்புண்டு. இவற்றை எழுதுகிற நோக்கில் பொறிக்கப்பட்ட கருத்துக் குறியீட்டுச் சித்திர எழுத்துகள் என்பது ஐயத்துக்கிடமின்றி நிரூபிக்கப்பட்டாலும் கூட, புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலைக்கும் இத்தகைய பொறிப்பு எழுத்துகளுக்கும் தொடர்பு இருந்தது எனக் கொள்வதற்கான வாய்ப்பு அறவே இல்லை. ஹரப்பன் நாகரிகத்தோடு தொடர்புடைய நகரங்கள் இதுவரை ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் அகழ்ந்து கண்டறியப்பட்டுள்ளன. பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற இந்தியாவின் வடமேற்குப் பகுதி நாடுகளிலும், இந்தியாவின் மஹாராஷ்டிரா மாநிலம் வரையிலும் விரிந்து பரந்திருந்த ஒரு நாகரிகம் ஹரப்பன் நாகரிகமாகும். இந்நாகரிகம் அழிந்ததற்கான காரணங்கள் இன்று வரை தெளிவுபடுத்தப்படவில்லை. என்றாலும் கூட, கி.மு. 1700 அளவில் ஒரே சமயத்தில் இந்நாகரிகம் அழிந்திருக்கவேண்டும் என்று தொல்லியல் அறிஞர்கள் முடிவு செய்துள்ளனர்.

கற்கருவிகளையும், செம்புக் கருவிகளையும் பயன்படுத்திய நாகரிகம் (Chalco-lithic Civilisation) என்று இதனைக் குறிப்பிடுவது வழக்கம். இரும்பை உருக்கி எடுக்கும் தொழில்நுட்பத்தை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. எனவே, கட்டுமானப் பணிகளுக்குத் தேவைப்படுகின்ற உறுதியான மரங்களை வெட்டுதல் போன்ற பணிகளுக்கு அவர்கள் கற்கோடரிகளையே கழிகளில் பொருத்திப் பயன்படுத்தினர். செம்பு மற்றும் செம்பு சார்ந்த உலோகக கலவைகளால் ஆன பல கருவிகளையும் வேறு பல பணிகளுக்காக அவர்கள் பயன்படுத்தினர். அதே வேளையில் அந்நாகரிகம் ஒரு நகர்ப்புற நாகரிகம். பல்வேறு விதமான படிநிலைகள் கொண்ட சமூக அமைப்பினையும், ஒருவிதமான அடிமை முறையையும் ஆதாரமாகக் கொண்டே அந்த நாகரிகம் இயங்கியது. அதற்கெனத் தெளிவான இலக்கணங்களுடன் கூடிய எழுத்து முறை இருந்தது என்பது தெரிய வருவதால் எழுத்து வடிவிலான சட்டங்கள் நிர்வாக நடைமுறை போன்றவையும் அவை சார்ந்த கல்வி முறையும் அங்கு வழக்கத்திலிருந்திருக்க வேண்டும். பிற வெளிநாடுகளுடன் வணிகத்தொடர்புகள் இருந்துள்ளன. அரசு என்ற அமைப்பு இருந்தால்தான் இவையெல்லாம் சாத்தியம். ஆனால், புதிய கற்கால நாகரிகம் என்பது கி.மு. இரண்டாயிரம் முதல் கி.மு. ஆயிரம் வரை தென்னிந்தியாவில் நடைமுறையிலிருந்த பண்பாட்டு நிலையாகும். புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலையிலிருந்த மக்கள் சமூகத்தவரிடையே ஒருவிதமான பழங்குடிச் சமூகக் குடியரசு இருந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், ஊர் என்று குறிப்பிடத்தக்க நிரந்தரக் குடியிருப்புகளோ சொத்து எனக் குறிப்பிடத்தக்க நில உடைமையோ இல்லாத பண்பாடு நிலை அது. அக்கால கட்டத்தில் நதி நீர்ப்பாசன வசதிகளோ நில வருவாய் நிர்வாக அமைப்புகளோ இருந்தன என ஊகிக்பதற்குரிய தடயங்களோ, காரண காரிய அடிப்படையோ எவையும் இல்லை. நெருப்பின் பயன்பாட்டினை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர் என்பது உண்மை. விலங்குகளின் தோலையும், இலை தழைகளையுமே அவர்கள் ஆடையாக உடுத்தியிருக்க வேண்டும். பருத்தியின் பயன்பாட்டை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர் என்றோ நெசவுக் கருவிகள் பயன்பட்டில் இருந்தன என்றோ சொல்வதற்கு எந்த அடிப்படையும் ஆதாரத் தடயமும் இல்லை. மாடுகளை அவர்கள் வீட்டு விலங்குகளாகப் பழக்கத் தொடக்கி விட்டனர் எனத் தெரிகிறது. புதர்களைக் கொளுத்திவிட்டு அந்தச் சாம்பலையும் மாட்டுச் சாணத்தையும் உரமாகப் பயன்படுத்தி நேரடியாக மழையைப் பயன்படுத்தி பயிர்செய்யும் மானாவாரி (வானமாரி?) விவசாயத்தை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர்.

மாடுகள் பொதி சுமக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால், உழவுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில், ஏர்க்கலப்பை என்பது அவர்கள் அறியாத ஒன்றாகும். நிலத்தைக் கிண்டிக் கிளறிச் செய்யப்படும் களைக்கொட்டு வேளாண்மை என்று சொல்லக்கூடிய விவசாய முறையையே அவர்கள் பயன்படுத்தினர். அதற்கு அவர்கள் பயன்படுத்திய கருவிக்கு தமிழில் என்ன பெயர் என்று ஆராய்ந்தால் ஒரு சில குறிப்புகள் கிடைக்கின்றன. கணிச்சி என்ற ஒருவித ஆயுதத்தை ஏந்திய கூற்று என்ற தெய்வம் காளையை வென்ற தெய்வம் என்றும், எருமையைக் கொன்ற தெய்வம் என்றும் சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இதில் எருமையைக் கொன்ற தெய்வம் என்ற படிமம் கொற்றவை என்ற பெண் தெய்வத்துக்கு உரியதாக்கப்பட்டு அத் தெய்வம் திகிரி என்ற வளைதடியை ஏந்திய தெய்வமாக பிற்காலச் சிற்ப மரபில் சித்திரிக்கப்பட்டது. ஆனால், கொற்றவையின் ஆண் வடிவமாகிய கூற்று என்ற ஆண் தெய்வமோ, காளையைக் கொல்லாமல் வென்று அடிமைப்படுத்தியதோடு, கணிச்சி என்ற ஆயுதத்தையும் ஏந்திய தெய்வமாக இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்படுவதற்கேற்பப் பிற்காலச் சிற்ப மரபில் காளையைக் கொடியாகவோ அல்லது வாகனமாகவோ ஏற்றுக் கொண்டும், மழு என்ற கோடரியை ஆயுதமாகக் கொண்டும் விளங்குகின்ற சிவனாகச் சித்திரிக்கப்பட்டது. மழு என்பது பயன்பாட்டு அளவில் பார்த்தால் கணிச்சியுடன் தொடர்புடையதன்று. மழுவினைக் கோடரி என்று கொள்ளலாம். கணிச்சி என்பது நிலத்தைத் தோண்டுவதற்கும் பயன்பட்ட ஓர் ஆயுதமென்பது சங்க இலக்கியங்களில் தெளிவுபடக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சமஸ்கிருதத்தில், கணித்ர என்ற சொல் இதனோடு தொடர்புடையாதகத் தோன்றுகிறது. கணித்ரிமா என்ற சமஸ்கிருதச் சொல் கணித்ர என்ற கருவியால் தோண்டப்பட்டது என்ற பொருளில் கிணற்றைக் குறிக்கும். எனவே சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படும் கணிச்சி என்ற உலோகக் கருவியின் பூர்வ வடிவம் கூற்றுத் தெய்வத்தின் கையில் இடம் பெற்றிருந்த நிலத்தைத் தோண்டுவதற்கும் வேட்டைக்கும் பயன்படுத்தப்பட்ட கருவியே ஆகும். இதுதான் புதிய கற்கால செல்ட்டாக இருக்க வேண்டும்^[3].

உலோகத்தின் பயன்பாட்டை அறிந்திராத புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலை மக்கள் வேட்டையாடுதல் - உணவு சேகரித்தல் என்ற நிலையிலிருந்து சற்று முன்னேறிப் பழங்குடி வேளாண்மை என்று சொல்லக்கூடிய ஒரு நிலையை எட்டியிருந்தனர். இவர்களால் சாம்பல் நிற மட்பாண்டங்கள் (Grayware) பயன்படுத்தப்பட்டன. இப்பண்பாட்டின் இறுதிக் கட்டத்தில்தான் சக்கரம் போன்ற ஓரமைப்பின் மூலம் மட்பாண்டம் வனைந்து அதனை நெருப்பில் சுட்டுப் பதப்படுத்திப் பயன்படுத்தும் அறிவு முதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. மொத்தத்தில் இம்மக்கள் முன்னேறிய சமூகத்தவருடன் நெருக்கமான உறவுகளோ பொருள் பரிவர்த்தனையோ வைத்துக் கொண்டார்கள் என்று சொல்வதற்கில்லை. அப்படி இருக்க, இவர்களையும், ஹரப்பன் நாகரிக மக்களையும் ஒரே நாகரிக நிலை என்ற தட்டில் வைத்துப் பார்ப்பது பொருத்தமற்றது. ஹரப்பன் நாகரிகக் காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த வாழ்விடம் என்று சொல்லத்தக்க கட்டடச் சிதைவுகள் எவையுமே தென்னிந்தியாவில் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. இதனை நாம் இங்கு குறிப்பிடுவதன் நோக்கம் ஹரப்பன் நாகரிகம் திராவிட மொழிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தொன்மையான ஒரு மொழியைப் பேசிய மக்கள் தொகுதியினரின் நாகரிகமாகவே இருக்க வாய்ப்புள்ளது என்ற உண்மையை மறுப்பதற்காக அல்ல. இந்தோ-ஐரோப்பிய மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தொன்மையான மொழியை ஹரப்பன் நாகரிக மக்கள் பேசியிருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதை நாம் ஏற்றுக் கொள்கிறோம். இன்றைக்குத் தமிழ்நாடு என்று வழங்கப்படுகிற நிலப்பகுதியுடன் ஹரப்பன் நாகரிகத்தை இணைக்கின்ற ஓர் அவசரக் கோல முயற்சியில் தொல்லியலாளர்கள் மற்றும் கல்வெட்டாய்வாளர்கள் இறங்கும்போதுதான் இதில் பிரச்சினை எழுகின்றது. திராவிட மொழிகள் என்ற சொல்லாட்சி கி.பி. 1819இல் சென்னையில் மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த 'பிரான்சிஸ் வைட் எல்லிஸ்' என்பவரால் உருவாக்கப்பட்டதாகும். தமிழ் என்ற சொல்லின் சமஸ்கிருதத் திரிபாகிய த்ரமிடம் அல்லது த்ராவிடம் என்ற வழக்கு தமிழ் மொழியை முதன்மையான உறுப்பினராகக் கொண்ட ஒரு மொழிக் குடும்பத்தைக் குறிப்பிடுகிறது என்பதில் ஐயமில்லை. ஹரப்பன் பண்பாட்டு மக்களிடையே இம் மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தொன்மையான மொழிதான் வழங்கியிருக்க வேண்டும் என்பதும் வலிமையான ஒரு கருத்தே. ஆனால், அம் மொழியின் பெயர் திராவிடம் என்றோ தமிழ் என்றோ இருந்திருக்க முடியாது. அம் மொழியின் பெயர் என்ன; சொற்கள், சொற்றொடர்க் கட்டுமானங்கள், அவற்றிற்கான இலக்கணங்கள் ஆகியவற்றை நாம் எவ்வாறு புலனாய்ந்து கண்டுபிடித்து மறுநிர்மாணம் செய்யப் போகிறோம் என்பன போன்ற மிகப் பெரிய சவால்கள் நம்முன் எழுகின்றன. இவற்றையெல்லாம் நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டிய தொடக்க நிலையில் இருக்கின்றோம். அப்படி இருக்க, இப்பொழுதே ஹரப்பன் சித்திர வடிவ குறியீடுகளுக்கு பொருள் விளக்கம் கூறி அவற்றைத் தமிழகத்தில் கண்டறியப்பட்ட கற்காலக் கருவியில் உள்ள சில கொத்துப் பொறிப்புகளுடன் தொடர்புபடுத்துவது என்பது சரியான ஆய்வு நெறிமுறையின் பாற்பட்டதாகுமா? முருகு என்ற தெய்வத்தின் அடையாளக் குறியீடாகக் கருதி வழிபடப்பட்ட ஆயுதம் 'வேல்' ஆகும். அது உலோகக் கருவியாக இருப்பதற்கு வாய்ப்புண்டு. கற்கருவியாகிய கணிச்சியுடனோ பழங்குடி வேளாண்மையுடனோ முருகு என்ற தெய்வத்தைத் தொடர்புபடுத்துவதில் ஏதாவது நியாயம் இருக்கிறதா? புதிய கற்காலக் கருவியில், அப்பண்பாடு நிலவிய காலகட்டத்திலேயே கற்கருவிகளைக் கொண்டு இந்த எழுத்து பொறிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் இவ்வாறு காலநிர்ணயம் செய்யப்பட்டிருக்குமானால் அது வரலாற்றின் வளர்ச்சிப் போக்குக்கு முற்றிலும் முரணான ஒரு விஷயமாக அல்லவா இருக்கிறது? அவ்வாறன்றித் தமிழகத்தில் இரும்பு யுகம் அறிமுகமான காலகட்டம் என்று உத்தேசமாகக் கணிக்கப்படுகின்ற கி.மு. 9-8ஆம் நூற்றாண்டளவில் இரும்பு, ஆணி அல்லது உளி கொண்டு இவ்வாறு பொறிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் இக்கருத்து கூறப்பட்டிருப்பதாக நாம் பொருள் கொண்டாலும் செம்பு-கற்கருவிப் பண்பாடாகிய ஹரப்பன் பண்பாட்டுக்கும் இரும்பு யுகம் எனப்படுகின்ற பெருங்கற்படைக் காலப் பண்பாட்டுக்கும், பண்பாட்டு மட்டத்திலும் கால அடிப்படையிலும் பெருத்த வேறுபாடுகள் உள்ளனவே - அவற்றை எப்படி இட்டு நிரப்புவது? இவை போன்ற அடிப்படையான பல கேள்விகளை ஆய்வாளர்கள் முன்னிலையில் நாம் எழுப்ப விழைகிறோம்.

சில ஆலோசனைகள்

ஹரப்பன் நாகரிகத்தவரால் பயன்படுத்தப்பட்ட எழுத்து முறையைப் பற்றியும் அவர்களிடையே வழங்கிய மொழி பற்றியும் ஆய்வு செய்வதற்கு முனைபவர்கள் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய ஒரு முதன்மையான அறிவுரையை செக்கோஸ்லோவேக்கிய நாட்டுத் தமிழியல் அறிஞர் கமில் சுவலபில் அவர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளார். அகழ்வாய்வுகளின் மூலமும் தர்க்கவியல் அடிப்படையில் அமைந்த ஊகங்களின் மூலமும் ஹரப்பன் மக்களால் பயன்படுத்தப்பட்ட பல்வேறு பொருள்களைப் பற்றிய விவரங்கள் நமக்குக் கிடைத்துள்ளன. அப்பொருள்களின் பழம்பெயர்கள் என்ன என்பதைக் கண்டறிந்து மொழியியல் அடிப்படையில் அப்பெயர்களை மறுநிர்மாணம் செய்வதில் அறிஞர்கள் ஈடுபடலாம் என்று கமில் சுவலபில் ஆலோசனை தெரிவித்துள்ளார்^[4]. அவருடைய அந்த ஆலோசனையைப் பின்பற்றிக் கீழ்வரும் கருதுகோள் நம்மால் அறிஞர்களின் பரிசீலனைக்கு வைக்கப்படுகிறது:

சங்க இலக்கியங்களில் நாஞ்சில் என்ற உழுகருவி குறிப்பிடப்படுகிறது. இது ஏர்க்கலப்பையையே குறிப்பிடுகிறது என்றாலும் இரும்புக் கொழு பொருத்திப் பயன்படுத்தப்பட்ட ஏர்க்கலப்பை வடிவத்துடன் பிற்காலத்தில் கலந்து ஒன்றிப்போன ஒரு பழமையான உழுகருவியே நாஞ்சில் எனத் தெரிகிறது. நமது ஊகத்துக்கு அடிப்படையாக அமைவது 'நாஞ்சில் படையோன்' எனக் குறிப்பிடப்படும் பலராமன், இரும்பு யுகத்துக்கு முற்பட்ட செம்பு-கற்கால நாகரிகத்தவன் என்றும் தனது நாஞ்சிலை மாடுகளில் பூட்டி உழுவதற்குப் பதிலாகத் தன் கைகளாலேயே பயன்படுத்தினான் என்றும் நாம் பொருள்படுத்துவதற்கான சில குறிப்புகள் புராணங்களில் காணப்படுவதுதான்^[5]. நாஞ்சில் என்ற இச்சொல் நாங்கிர் என்று மராட்டிய மொழியிலும் நாகலி எனத் தெலுங்கிலும் நேகிலு எனக் கன்னடத்திலும் லாங்கல என சமஸ்கிருதத்திலும் வழங்கப்படுகிறது. தமிழ் நிகண்டுகள் நாஞ்சில் என்ற சொல்லுக்கு ஏர்க்கலப்பை என்ற பொருளையும் மதிலுறுப்பு என்ற பொருளையும் குறிப்பிடுகின்றன. மதிலுறுப்பு என்பது கற்கோட்டைகளின் பிரம்மாண்டமான வாயிற்கதவுகளை மூடிய பின்னர் குறுக்கே அணைத்து இடப்படும் வலிமையான மரக்கட்டை என்று பொருள்படக்கூடும். ஏனென்றால், இன்றைக்கும் கோயிற் கோபுரங்களின் வாயிற்கதவுகளை மூடிய பின்னர் கதவுகளின் பின்புறம் இடப்படும் மர உத்தரங்களை நாங்கில் மரம் எனப்படும் சில்வர் ஓக் மரங்களால் செய்து இடும் வழக்கம் உள்ளது. இதற்கு நாங்கில் மரத்தைத் தேர்வு செய்ததன் நோக்கம் தற்போதைய தச்சாசாரிமார்களுக்குக் கூடத் தெரிவதில்லை. ஆனால், இம்மரம் அதிர்வுகளைத் தாக்குப் பிடித்து வளைந்து கொடுத்து எதிர்த்து நிற்கக் கூடியவை என்றும், அதே நேரத்தில் கனம் குறைந்தவை என்பதால் எளிதில் சுமந்து செல்ல முடியும் என்றும் தச்சாசாரிமார்கள் கூறுகின்றனர். பழங்காலத்தில் கோட்டை வாயிற் கதவுகள் எதிரி அரசர்களின் யானைகளால் தாக்கப்படும்போது, அந்தத் தாக்குதலை எதிர்த்துத் தாக்குப் பிடிப்பதற்காக நாங்கில் மரத்தைப் பயன்படுத்தி இருக்கலாம். சுமப்பதற்கு எளிது என்பதால் மனிதர்களே தம் கைகளால் இதனை உழுகருவியாகப் பயன்படுத்தி நிலத்தை உழுதிருக்க வாய்ப்புண்டு. நாங்கில் மரங்கள் படகுகள் கட்டுவதற்கும் பயன்படுத்தப்படுவதுண்டு என்று தச்சர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். பலராமன் 'லாங்கல' என்ற தன் ஆயுதத்தால் யமுனை ஆற்றை இழுத்து வந்தான் என்ற குறிப்பு புராணங்களில் காணப்படுகிறது. இது நதி நீர்ப்பாசன முயற்சிகளைக் குறிக்கும் என நாம் புரிந்துகொள்ள இயல்கிறது. சிந்து நதி பாய்ந்த செழிப்பான நிலப்பகுதிகளில் வாய்க்கால்கள் வெட்டி நீரைத் தேக்கி விவசாயம் செய்து வாழ்ந்த ஹரப்பன் பண்பாட்டு மக்கள் கைகளின் உதவியுடன் நிலத்தை உழுகிற நீண்ட கழிகளையே உழுகருவிகளாகப் பயன்படுத்தி இருக்க வேண்டும் என்பது தொல்லியல் அறிஞர்களின் முடிபு ஆகும். மேலும், ஹரப்பன் பண்பாட்டு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த 'லோதல்' போன்ற துறைமுகங்களில் கப்பல்களும் படகுகளும் கட்டும் பணிகள் பெருமளவில் நடந்திருக்க வேண்டும். இத்தகைய பணிகளுக்கெல்லாம் நாங்கில் மரம் பெரிதும் பயன்பட்டிருக்க வாய்ப்புண்டு. நாங்கில் என்ற சொல் கூட ஹரப்பன் மொழியில் வழங்கியிருக்கலாம்.

இது தொடர்பாக நாம் கூற விரும்புகின்ற ஆலோசனை என்னவென்றால், ஹரப்பன் எழுத்து பொறிப்புகளைப் படித்துப் பொருள் விளக்கம் அளிக்கின்ற முயற்சியில் முதன்மையாக ஈடுபட வேண்டியவர்கள் பன்மொழிப் புலமை வாய்ந்த அறிஞர்களும், திராவிட மொழியியல் அறிஞர்களும் ஆவர். இவர்களுக்குத் தொல்லெழுத்தியல் (Palaeography) பற்றிய பரிச்சயம் தேவை. இவர்களுடன் தொல்லியல் அறிஞர்களும், கல்வெட்டு அறிஞர்களும், மானிடவியல், சமூகவியல் அறிஞர்களும் இணைந்து முயற்சி மேற்கொண்டாலன்றி ஹரப்பன் எழுத்துகளைப் படித்துப் பொருள் விளக்கம் சொல்வதென்பது 'சித்தம் போக்கு சிவன் போக்கு' என்று நிலைக்குத்தான் இட்டுச் செல்லும்^[6].

அடிக்குறிப்புகள்:

[1] "நேமியளவும் வழங்கிய ஈழ தண்டம்" என்ற தொடர் தமிழிலக்கிய உரையாசிரியர்கள் சிலரால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஈழவர் தண்ட நீதி என்பது 'சான்றவர் சிரம நீதி' என்று வேம்பத்தூரார் திருவிளையாடல் புராணத்தில் அங்கம் வெட்டிய படலத்தில் குறிப்பிடப்படும் போர்க்குடியினரின் நீதிமுறையோடு ஒத்ததாக இருக்கலாம். அரச குலத்தவர் இருவருக்குள் சொத்துரிமை குறித்து நேர்கின்ற வழக்கினைத் தீர்க்க முடியாத நிலை தோன்றினால் அங்கப் போர் முறையின் மூலம் அவ்வழக்கு தீர்க்கப்படும். இது போன்ற தண்ட நீதி முறைகள் இலங்கையில் வழக்கில் இருந்ததற்கான ஆதாரங்கள் உள்ளன. பார்க்க: 'South India and Sri Lanka' by K.K. Pillay, Madras University, 1975 - pp. 168-170.

[2] இச்செப்பேடு சுமார் 20 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பு தமிழ்நாடு அரசின் தொல்லியல் துறையின் மதுரை பதிவு அலுவலர் அலுவலகத்துக்கு அனுப்பப்பட்டது. தற்போது சென்னையிலுள்ள அத்துறைத் தலைமை அலுவலத்தில் பாதுகாக்கப்படுகிறது. இச்செப்பேட்டின் வாசகங்கள் இன்னமும் வெளியிடப்படவில்லை. திருப்பரங்குன்றம் மலையில் பொறிக்கப்பட்டுள்ள கி.மு. முதல் நூற்றாண்டாகக் கருதப்படும் ஒரு கல்வெட்டில் 'அந்துவன்' என்ற ஆட்பெயர் குறிப்பிடப்படுகிறது. (p. 319, Early Tamil Epigraphy, Iravatham Mahadevan, Cre-A, Chennai, India, 2003) அதே மலையில் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகிற "எருகாடூர் இழகுடும்பிகன் (ஈழக் குடும்பிகன்) போலாலையன்" என்பவனின் பெயர் குறிப்பிடப்படுகிறது. மதுரை ஈழத்துப் பூதன் தேவனார் (மதுரையிலிருந்த ஈழவர் சேரியைச் சேர்ந்த பூதன் தேவனார்) என்ற புலவர் பெயர் சங்க இலக்கியப் புலவர் பட்டியலில் இடம் பெற்றுள்ளது. அந்துவன் அல்லது அந்தவன் என்ற ஆட்பெயர் மதுரைப் பகுதியில் பரவலாக வழங்கியுள்ளது என்பதையும் ஈழவர் சமூகத்தவர்கள் குறிப்பிடத்தக்க சமூக அந்தஸ்துடன் வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்பதையும் இக்குறிப்புகளால் தெளிவாக உணர முடிகிறது.

[3] கொற்றவை என்ற பெண் தெய்வமே வெட்சிப் போர் மரபினராகிய வேட்டைக்குடியினரின் தெய்வமாகும். இத் தெய்வம் late palaeolithic civilisation எனத் தொல்லியல் பரிபாஷையில் வழங்கப்படுகிற, பழைய கற்காலத்தில் பிற்பட்ட பண்பாட்டு நிலையைச் சார்ந்த எயினர், கள்வர் போன்ற குலத்தவர்களின் வாழ்க்கையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திற்று என்று கொள்ளலாம். மாறாக, கூற்று என்ற ஆண் தெய்வம், வெட்சிப் போர் மரபிலிருந்து முன்னேறி, தொடக்க நிலை விவசாய முயற்சிகளை மேற்கொண்ட மள்ளர் (பள்ளர்) குலத்தவரைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திற்று எனலாம்.

[4] 'சிந்து வெளி - அண்மைக்கால முயற்சிகள்' என்ற தலைப்பில் கமில் சுவலபில் அவர்களின் ஆய்வுக் கட்டுரை என்னால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, சென்னை ஆய்வு வட்டம் வெளியிட்டுள்ள 'ஆய்வு வட்டக் கட்டுரைகள்' முதல் தொகுதியில் வெளிவந்துள்ளது.

[5] Velir: Were they the Velalars? - S. D. Nellai Nedumaran and S. Ramachandran. A paper presented at the XXIV annual Congress of the Epigraphical Society of India, Trissur, Kerala, 15th-17th May, 1998.

[6] இந்தியத் தொல்லியல் துறை தொல்லியல் கண்காணிப்பாளர் (ஓய்வு) திரு. தியாக. சத்தியமூர்த்தி அவர்களுடன் இணைந்து இது தொடர்பான முயற்சிகள் என்னால் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.

maanilavan@gmail.com

தொல்காப்பியர் காலம் எது? - அருணன்

Hinduism sans frontiers - a Shiva shrine on the Thailand-Cambodia border needs help: Tarun Vijay

 

OPINION

Hinduism Sans Frontieres

A Shiva shrine on the Thailand-Cambodia border needs help

TARUN VIJAY, SEPT. 19, 2011 

 

Lovers and protectors of world heritage eveywhere had reason to be happy in seeing Yingluck Shinawatra as the new prime minister of Thailand. Shinawatra, who assumed office last month, is reputed to have a cooler head than predecessor Abhisit Vejjajiva, so an early end can be hoped for to the armed conflict with Cambodia over Preah Vihear, a Shiva temple and a UNESCO World Heritage site, located near the Thailand-Cambodia border.

On July 18, the International Court of Justice (ICJ) had announced the first part of its verdict on the ownership of the 4.6 sq km surrounding the 9th century temple, which is claimed both by Thais and Cambodians. It says a) both parties must immediately withdraw military personnel from the demilitarised zone in the temple’s vicinity and refrain from any armed activity directed at it, and b) Thailand should not obstruct Cambodia’s access to the temple. Although the ICJ had declared in 1962 that the temple belonged to Cambodia, the land around it remained mired in controversy. Under the Vejjajiva regime, Thailand had even “declared war” with Cambodia over the temple. The fighting has claimed 15 soldiers, belonging to both sides. And thousands of villagers have had to flee the area. The temple itself has suffered damage in many parts from the 400-odd mortar shells fired in the conflict. The ICJ had therefore taken up the matter again on a plea from Cambodia. Thailand’s new government, under Shinawatra, has promised to accept and abide by the verdict. The Cambodian prime minister, Hun Sen, and his deputy, Sok An, who raised the issue as national movement, have heaved a sigh of relief.

It was Prince Indrayudha, son of King Jayavarman II, believed to be the founder of the Khmer empire, who began constructing the temple, with a Shivalinga brought from Vat Phu in Laos. Enjoying royal patronage throughout, it was completed in the 12th century AD, during the reigns of King Dharanindravarman I (1107-12) and King Suryavarman II (1113-50). In short, there was nothing unusual in the Cambodians making it a national issue. The Thais, too, revere the temple, which they call the Prasat Phra Viharn, and it is most easily reached from a national park on the Thai side of the border. Vejjajiva had made the dispute with Cambodia a principal election issue, saying that if Shinawatra’s Pheu Thai party came to power, Preah Vihear would be lost to Cambodia. But the Thais did not listen to him.

The irony is that while the Cambodians, Thais and UNESCO believe it’s a Hindu temple worth protecting, and the Chinese, Vietnamese, Germans and Indonesians have shown great interest in it, the only reaction from India has been roaring silence. I discussed the matter with foreign minister S.M. Krishna, Shivshankar Menon, L.K. Advani and Dr Karan Singh. All agreed that we must help. But how? And when? Domestic politics, it seems, will not allow us to help friends and safeguard a shared world heritage.

On my visit to the temple, I was accompanied by Prof Satchidanand Sahai, a world-renowned authority on the temple, and Hong Soth, director general of Cambodia’s Preah Vihear National Authority. We climbed 2,250 wooden stairs to the temple, perched atop Mount Dangrek, within Cambodian territory. The other way, though a pucca road, passes through a controversial region, and the Indian embassy in Phnom Pehn had advised me against using it.

Preah Vihear is rightly called a “temple in the sky”. It reaches out amazingly to the heavens, and has five gopurams along an 800-metre axis, embroidered with majestic, scenic expanses. Inside the sanctum sanctorum under the first gopuram is a mesmerising figure of the chief deity, a dancing Shiva over an elephant head, and is referred to as Shikhareshwar—the Lord of the Mount. Several inscriptions in Sanskrit and Khmer tell the story of the temple, describing Diwakaranand, the rajguru, and his aides Sukarman and Pandit Tapasvindra. The magic and magnificence of this sandstone structure has made it an overwhelming part of the Khmer mindscape and there’s much literature woven around the temple’s fame. Cambodia and Thailand, both Buddhist countries, take extraordinary pride in Preah Vihear. It’s a region where the Buddha and Shiva co-exist in happiness. Helped by a monk, I offered my prayers inside the sanctum sanctorum—in Buddhist fashion.

The temple is in ruins and much of the structure is dilapidated. It cries out for urgent help from the world community, perhaps of the sort the Archaeological Survey of India has rendered in restoring Angkor Wat to its former glory. It will only be appropriate if Prime Minister Manmohan Singh, who enjoys huge popularity among Thais and Khmers, can have the agency help rebuild Preah Vihear too.

---

http://www.outlookindia.com/article.aspx?278260

Megaliths

Natural deaths, unnatural deaths: stone planting Vedic samskara

In normal deaths, the soul joins the departed ancestors after this ceremony. In unnatural deaths, the merger does not happen. The soul is directly made to merge with Narayanam param devam through a ceremony called Narayana Bali.

In unnatural deaths, no cremation takes place. The body is buried and a stone is fixed on the site. As in the case of natural death ceremony, the rationale is that the soul gets fixed in this stone. But once the Narayana Bali ceremony is over, the stone (in which the soul was tied) is left in the waters. From the commentary for Pura nanuru verses 263 and 264, we come to know that Nadukal that we see in many places is not the original stone that was used to trap the departed soul for guiding it to leave for the other realm. That stone is left in running water after the ceremony. Later a location is chosen with a bed of small stones on the ground – over which a stone with the engraving of the image of the departed person and his name is installed. Red flowers and pea**** feathers are decorated to this stone and regular poojas are done with incense and food. ..
In verse 260 also we find a clear mention that the soul has left for Higher worlds. The stone that is installed where the person died is used as a memorial. The Yajur Vedic mantras do describe the stone culture whereby the soul is trapped and left in the waters by which the transfer to the other realm is made. (1)


*A curious information is that this ceremony of the Nadukal is restricted to Mullai lands of Tamil nadu (forest tracts). In his commentary on sutra 5 of Tholkaapiyam Puraththinai, Nachinaarkiniyar says that it is the custom of people of Mullai tracts to leave the stone in the waters, followed by planting a stone (as a memorial). (கல் நாட்டுதல் பெரும் படைக்குப் பின்னாக கூறிர்ராலேனின் நீர்ப் படுத்தப் பின்னர், கல் படுத்து , பெயர் பொறித்து, நாட்டுதல் காட்டு நாட்டோர் முறைமை ). This is written by him for explaining the Tholkaapiya sutra 5 Puratththinai - காட்சி கால்கோ ணீர்ப்படை நடுகல்.


Kaal kol is the first level ceremony of establishing the stone.
This is followed by neer-padai by which the stone is left in the waters (the ceremony of transferring the soul to the realm of departed soul)
This is followed by planting a stone as memorial. This memorial is what we see as nadukal in many places in Tamil nadu.


* The curious feature is that Tholkaapiyam says that this custom is prevalent in Mullai of Maayon. Similar stones are found in Saraswathy Basin (Harappan) also. I have always theorized that the saraswathy civilization is post Krishna civilization of the people who left Dwaraka in the wake of the deluge...
Photo courtesy :- Dept of Archeology http://images.google.co.in/imgres?imgurl=http://www.tnarch.gov.in/images/epi-

Memorial for a hero who lost his life in a cattle ride, 6th Century CE Tiruvannamalai Dist
http://1.bp.blogspot.com/_j7IwynrIhuk/S5QEZFiWIQI/AAAAAAAABGw/OrLA4c7OcoQ/s320/nadukal.bmp
Reference:-

(1)

(1) Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8 ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn

A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.

10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.

(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)


http://jayasreesaranathan.blogspot.com/2010/03/stone-binds-energy.html

A stone between the dead body and the living relations, marks off the boundary-line of Death's domain
Rigveda 10.53.8 (cf. AV 12,2,26; VS 35,10) is rendered in a funeral rite.
Monier- Williams remarks that the rules of the AsvaUyana Grihya Sutras relating to funeral ceremonies possess great interest in their connexion with the 18th hymn of the 10th Mandala of the Rig-Veda : 

" Although the Sutras direct that the texts of this hymn are to be used yet the rite must have undergone considerable modifications since the period when the hymn was composed." 

" We notice even at that early epoch an evident belief in the soul's eternal existence, and the permanence of its personality hereafter, which notably contrasts with the later ideas of transmigration, absorption 
into the divine essence, and pantheistic identification with the supreme Soul of the universe. 

*' We learn also from this same hymn that the body in ancient times was not burnt but buried ; nor can we discover the slightest allusion to the later practice of Sati or cremation of the widow with her husband. 

"The corpse of the deceased person was deposited close to a grave dug ready for its reception, and by its side his widow, if he happened to be a married man, seated herself, while his children, relatives, and 
friends ranged themselves in a circle round her. The priest stood near at an altar, on which the sacred fire was kindled, and having invoked Death, called upon him to withdraw from the path of the living, and not to molest the young and healthy survivors, who were assembled to perform pious rites for the dead, without giving up the expectation of a long life themselves. He then placed a stone between the dead body and the living relations, to mark off the boundary-line of Death's domain, and offered up a prayer that none of those present might be removed to another world before attaining to old age, and that none of the younger might be taken before the elder Then the widow\s married female friends walked up to the altar and offered oblations in the fire ; after which the widow herself withdrew from the inner circle assigned to the dead, and joined the survivors outside the boundary-line, while the officiating priest took the bow out of the hand of the deceased, in order to show that the manly strength which he possessed during life, did not perish with him, but remained with his family. The body was then tenderly laid ia the grave with repetition of the words of the hymn : 

" Open thy arms, earth, receive the dead With gentle pressure and with loving welcome. Enshroud him tenderly, e'en as a mother Folds her soft vestment round the child she loves. Soul of the dead 1 depart ; take thou the path The ancient path by which our ancestors have Gone before thee." 

" The ceremony was concluded by the careful closing of the tomb with a stone slab. Finally a mound of earth was raised to mark and consecrate the spot."
http://www.archive.org/stream/lawsofmanuormana00murduoft/lawsofmanuormana00murduoft_djvu.txt 
Murdoch, John, 1898, "The laws of Manu; or, Manava Dharma-sástra, abridged English translation", London, Christian Literature Society of India.

Haradatta: “The gods invoked by Agni to a sacrifice address each other: ashmanvatii, i.e. the unobstructed divine army, should march forward. You should also get ready to go to the sacrifice. Traverse the journey, O friends. In our journey let us avoid uncomfortable paths and adopt the comfortable ones for the sake of sacrificial foods.” …ashmanvati (full of stones), i.e. having a stone placed towards the north, this rite riiyate proceeds, i.e. concludes. O relatives! You should get ready to traverse the paths leading to your houses…”
Ashmanvatii riiyate sam rabhadhvam uttishthata pra tarata sakhaayah atria jahaama ye asannashevaah shivaan vayam ut taremaabhi vaajaan (RV 10.53.8)
Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8
ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\ 
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn
A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.
10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.
(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)
S. Kalyanaraman, 22 Feb. 2010
Living tradition, venerating ancestors: dolmen and Rigveda

Stone that separates the living from the dead: Rigveda
This note points to the essential connection between dolmen in many parts of the globe and the funerary practices described in the Rigveda.
Planting the stone is a way of venerating the ancestors.
http://en.wikipedia.org/wiki/Dolmen A dolmen is a megalithic tomb with three or more upright stones.
The dolmen is derived from taol maen ‘stone table’ in Breton, a Celtic language. Dolmen are found in all continents of the globe.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/4/48/Muniyara.jpg/220px-Muniyara.jpg See dolmen in Marayoor, Kerala belonging to Adi Chera.
See the megalithic portal http://www.megalithic.co.uk/
See Morernani a megalithic site in India: http://www.megalithic.co.uk/article.php?sid=15839
Megalithic site found in South Sumatra
Wed, 02/17/2010 2:13 PM The Archipelago The findings are said to date back to 5000 BCE
http://www.thejakartapost.com/news/2010/02/17/megalithic-site-found-south-sumatra.html

The living megalithic tradition in eastern Indonesia by Haris Sukendar, Indonesian National Research Centre of Archaeology, Jakarta:http://ejournal.anu.edu.au/index.php/bippa/article/view/502/491

The Continuity of Megalithic Culture and Dolmen in Indonesia
By Dr. Agus Aris Munandar, Departement of Archaeology
Faculty of Humanities University of Indonesia Dolmen is the “stone table
completely with menhir as legs” (SOKMONO, R., 1973, Pengantar Sejarah Kebudayaan Indonesia I. Yogyakarta: Yayasan Kanisius, p. 72) http://www.idolmen.org/file/pdf/s149-152.pdf

Rigvedic rite of burying the bones from the cremation includes the planting of a stone. This is intended to separate the living from the dead.

RV 10.18.9 Taking his bow from the hand of the dead man, for the sake of our vigour, energy and sgtrength, (I say) you are there; may we (who are) here, blessed with male offspring, overcome all the enemies who assail us.

Dhanur hastaad aadadaano mrutasyaasme kshatraaya carcase balaaya
Atraiva tvam ih vayam suveeraa vishvaa sprdho abhimaateer jayema RV 10.18.9

With this rica, a stone is set up between the dead and the living to separate them
“According to this approach, food or water that is offered to the pitrs is first offered to Visnu and thereby transformed into visnu-prasada. The word prasada means "mercy" or "grace." Thus visnu-prasada is God's grace. This prasada of Visnu is then offered to the pitrs, who now receive God's grace instead of mere food or water. In this way, the grace of God has the power to elevate and sustain the pitrs in a manner that no human power can match. In the case of a homa or havan, a ritual performed with fire, the fire is used as the "delivery system" by which Visnu is first offered food. This food offering, which is now God's grace, is then offered to the pitrs through the fire. It is thus Agnideva, the fire God, who acts as the link between this world and the world of the pitrs.” (Pancharatra tradition: Hindu Funeral Rites and Ancestor Worship [1] Antyesti, Sraddha and Tarpanahttp://www.scribd.com/doc/2676491/sraaddha1 )

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths
The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person. The person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), includes an important process: planting of a stone. This is referred to as The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise;சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 
Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

What has been found in Sembiyan Kandiyur is consistent with the practice of Pitru-medha described in As’valayana Grhya Sutra.

Post cremation Burial (Pitr-medha)

During the Vedic and early Grhya periods it was common to bury the incinerated bones of a deceased person in an urn. This was the pitr-medha ceremony. The Grhya-sutras of Asvalayana describe how the burned bones were to be collected on the third lunar day (tithi) after death. In the case of a man who had died, the bones were to be collected by elderly men and placed into a male urn. In the case of a woman, the bones were to be collected by elderly women and placed into a female urn. Urns were designed by their shape to be male or female. The performers of this ceremony were to walk three times in a counterclockwise direction around the bones while sprinkling milk and water from a particular kind of twig (sami). The bones were then placed into the urn as they were picked up individually with the thumb and fourth finger. First the bones of the feet were to be gathered and then successively the other bones were to be gathered working toward the head. After the bones had been purified and gathered they were sealed and buried in a secure location.

http://hindutva97.blogspot.com/2008/04/hindu-cremation-rites-including-pitru.html

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths

The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person, the person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), performs an important process: planting of a stone. The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise; சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 

Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

Atharva Veda refers to Iron as a metal:

Atharva Veda: 11.3.5, 6, 7

ashvaa kanaa gaavastandulaa mashakaastushaah ||5||
kabru faleekaranaah sharo'bhram ||6||
shyaamamayo'sya maamsaani lohitamasya lohitam || 7||

Horses are the grains, oxen the winnowed ricegrains, gnats the husks. (5)

Kabru is the husked grain, the rain cloud is the reed. (6)

Grey iron is its flesh, copper its blood. (7)

The above hymn is in glorification of Odana or the boiled rice, a staple diet for most Indians even now. It glorifies Odana metaphorically in many ways by saying that Brihaspati is its head, Brahma the mouth, Heaven and Earth are the ears, the Sun and Moon are the eyes, the seven Rishis are the vital airs inhaled and exhaled, and so on.

Links: 

Bronze Age India and the State in History
Metal work in Bronze Age India 

See also: 

Bronze Age and Iron Age artifacts unearthed in Myanmar
The Bronze Age of Southeast Asia
The Bronze Age of Southeast Asia By Charles Higham
Bronze age stone urns in Assam, Sulawesi, Laos: migrations over millennia from northern India through SE Asia to Indonesia
Recreating an ancient trade route
Bronze age indus quarries of Rohri hills and Ongar in Sindh

Location map of Austro-speakers and location map of mineral resources evidence a remarkable overlap,suggesting a hypothesis that mleccha speakers were the inventors of bronze-age alloying and also of Indus script. Source:By Charles Higham, 1996, The Bronze Age of Southeast Asia, p. 295 http://www.ling.hawaii.edu/austroasiatic/AA/pinnow-map-small.jpg 

megalithiciron

Indus script corpora: links