ஆண் குழந்தை ரூ.1 லட்சம்: பெண் குழந்தை ரூ.20 ஆயிரத்துக்கும் விற்ற கும்பல்: திடுக்கிடும் தகவல்

குழந்தை கடத்தலில் ஈடுபட்ட முக்கிய புள்ளியான சென்னை கிரிஜா உள்ளிட்ட 7 பேரிடம் இருந்து இதுவரை 8 குழந்தைகளை போலீசார் மீட்டுள்ளனர். ஆண் குழந்தைகளை ரூ. 1 லட்சத்துக்கம், பெண் குழந்தைகளை ரூ. 20 ஆயிரத்துக்கும் விற்பனை செய்திருப்பது தெரியவந்துள்ளது. 

ஓசூரில் இருந்து கிருஷ்ணகிரிக்கு சிகிச்சை பெவிற்பனை செய்துள்ளனர்.

சென்னை பெரம்பூரில் 2 குழந்தைகளும், பாண்டிச்சேரியில் 3 குழந்தைகளும், பண்ருட்டியில் 2 குழந்தைகளும், செஞ்சியில் ஒரு குழந்தையும் விற்கப்பட்டுள்ளது. இதில் 5 ஆண் குழந்தைகளும், 3 பெண் குழந்தைகளும் அடங்கும்.

ஆண் குழந்தைகளை ரூ. 1 லட்சத்துக்கம், பெண் குழந்தைகளை ரூ. 20 ஆயிரத்தில் இருந்து 80 ஆயிரம் ரூபாய் வரை விற்பனை செய்திருப்பது தெரியவந்துள்ளது. குழந்தை கடத்தலில் ஈடுபட்ட முக்கிய புள்ளியனா சென்னை கிரிஜா உள்ளிட்ட 7 பேர் இதுவரை கைது செய்யப்பட்டுள்ளனர். 

கிரிஜா காவல் இன்றுடன் முடிவடைகிறது. இதனால் அவர் கிருஷ்ணகிரி நீதிமன்றதில் ஆஜர்படுத்தப்பட்டு சிறையில் அடைக்கப்படுகிறார். குழந்தை கடத்தலில் மேலும் பெரிய கும்பல் இருப்பதாக போலீசார் சந்தேகம் அடைந்து உள்ளனர். இதனால் கிருஷ்ணகிரி தனலெட்சுமியை காவலில் எடுத்து விசாரிக்க போலீசார் முடிவு செய்துள்ளனர்

ஐம்பது குடும்பத்தை மதம் மாற்றினால் ஒரு வீடு இலவசம்!
விருதுநகரில் திரளும் கலவர மேகம்

நான்கு வாரங்களுக்கு முன் வேப்பங்குளம் கிராம சாதிக் கலவரப் பிரச்னை தொடர்பான வழக்கு, மதுரை உயர்நீதிமன்றக் கிளையில் நடந்தபோது... ‘விருதுநகர் மாவட்டத்தில் தீண்டாமைக் கொடுமை இருப்பது உண்மைதான்’ என அந்த மாவட்ட கலெக்டரான சிஜிதாமஸ் ஒப்புக்கொண்டார்.

இப்போது அதே விருதுநகர் மாவட்டத்தில் கட்டாய மதமாற்ற சர்ச்சை வெடித்திருக்கிறது.

விருது நகரிலிருந்து ஏழு கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ளது சந்திரகிரிபுரம். இந்தக் கிராமத்தில் கடந்த நவம்பர் 15-ம் தேதி முதல் டிசம்பர் 15-ம் தேதி வரை, ‘செவன்த் டே ஆராதனை கிறிஸ்துவ சபை’ சார்பில் வருகையின் எழுப்புதல் கூட்டம் நடைபெற்றது. இந்தக் கூட்டம்தான் மதமாற்ற சர்ச்சையையும் எழுப்பிவிட்டிருக்கிறது. 

இந்த ஜெபக் கூட்டத்துக்கு... சந்திரகிரிபுரம் மக்கள் மட்டுமின்றி அருகேயுள்ள சொக்கலிங்கபுரம், நமச்சிவாயபுரம், எல்கைபட்டி, பாவாலி, மத்தியசேனை, செங்குன்றாபுரம், அம்மாபட்டி, அழகாபுரி என மாவட்டத்திலுள்ள பல கிராம மக்களும் பேருந்தில் அழைத்துவரப்பட்டிருக்கிறார்கள். கமகமக்கும் பிரியாணி விருந்தும் பரிமாறப்பட்ட இந்தக் கூட்டத்தின் வழியாகத்தான் கட்டாய மதமாற்றம் நடக்கிறது என இந்து அமைப்புகளும், பொது மக்களும் வெடிக்கிறார்கள்.

இது தொடர்பாக சந்திரகிரிபுரத்தில் வசிக்கும் நம்மகோடியைச் சந்தித்தோம்.

“எங்க கிராமத்துக்கு ஒரு வருஷத்துக்கு முன்னாடி ரியல் எஸ்டேட் பிஸினஸ் பண்றவுங்க மாதிரிதான் வந்தாங்க இந்த செவன்த் டே காரங்க. விலையப் பற்றி கவலைப்படாம இடங்களை வாங்கி பன்னிரண்டு வீடுகளைக் கட்டினாங்க. சரி, வீடுகட்டி விக்கப் போறாங்கன்னு நினைச்சோம். ஆனா, போனமாசம் எங்க ஏரியாவுக்கு வீடு வீடா வந்தவங்க... ‘புதுவீடுகள்ல ஜெபக் கூட்டம் நடக்குது. அதுல கலந்துக்கிட்டா உங்க கஷ்டமெல்லாம் தீரும். அதோட தினமும் கறி பிரியாணி விருந்தும் இருக்கு. வந்துடுங்க’ன்னு கூப்பிட்டாங்க. 

கூட்டத்துல என்னதான் நடக்குதுன்னு தெரிஞ்சுக்க, நாங்களும் போனோம். அங்க பேசினவங்க, ‘நீங்க இப்ப கும்பிடற சாமியெல்லாம் சாத்தான். அதையெல்லாம் கும்பிட்டா நல்லது நடக்காது. ஏசப்பாவ மட்டும் கும்பிடுங்க. எல்லாம் நல்லதா நடக்கும்’னு திரும்பத் திரும்பச் சத்தமா சொன்னாங்க. நாங்க எல்லாம் ஜக்கம்மா சாமி கும்பிடுறவுங்க. எங்க சாமிய சாத்தான்னு சொன்னா பொறுத்துக்குவோமா? மதக் கலவரம் வரக் கூடாதுன்னு நினைச்சு கொஞ்சம் சத்தம் போட்டுட்டு வந்துட்டோம். ஆனா இந்த கிறிஸ்தவக்காரங்களுக்குத் துணையா எங்க ஊரு பஞ்சாயத்துத் தலைவர் புலிநாயக்கரு இருக்காராம். அவங்களுக்காக மறைமுகமாக ஆளை சேர்த்து விடுறதாகவும் சொல்லிக்கிறாங்க. இந்த சபையில ஐம்பது குடும்பத்துக்கு மேல கிறிஸ்தவ மதத்துக்குச் சேர்த்துவிட்டா ஒரு வீடு கட்டித் தர்றாங்களாம். இதுக்காகவே பக்கத்து கிராமத்துல போட்டி போட்டுக்கிட்டு ஆள சேர்த்துக்கிட்டு இருக்காங்க” என்றார் ஆதங்கம் குறையாமல். 

இதைத் தொடர்ந்து சந்திரகிரிபுரம் அருகேயுள்ள பாவாலி கிராமத்திற்குச் சென்று விசாரித்தோம். ஊர்க்காரரான மணிமாறன் நம்மிடம், 

“எங்க ஊர் மக்கள் சாமான்யமா ஏமாறமாட்டாங்க. ஆனா, இந்த செவன்த் டே காரங்க என்ன சொக்குப்பொடி போட்டாங்களோ தெரியல. ஊருல ஜெபக் கூட்டம் முடிஞ்ச உடனே முப்பது குடும்பத்துக்கு மேல கிறிஸ்தவ மதத்துல சேர்ந்துட்டாங்க” என்றார். 

இதைத் தொடர்ந்து சந்திரகிரிபுரம் ஊராட்சி மன்றத் தலைவர் புலிநாயக்கரைச் சந்தித்து அவர் மீதான புகார் பற்றி கேட்டோம்.

“ஊர்க்காரங்க சொல்றதெல்லாம் பொய். நான் அந்தக் கிறிஸ்தவ சபைக்கு கல், மண், ஜல்லி வாங்கிக் கொடுக்குறேன். அவ்வளவுதான். ஜனங்களை கிறிஸ்தவ மதத்துல சேருங்கன்னு நான் சொல்லல. அவங்க விருப்பப்பட்டு போறாங்க. இதுல எனக்கு எந்தச் சம்பந்தமும் இல்ல” என மறுத்தார். 

இப்பகுதியில் கட்டாய மதமாற்றம் நடப்பதாகச் சொல்லி போராட்டத்தில் இறங்கியிருக்கும் பாரதிய ஜனதா கட்சியைச் சேர்ந்த வழக்கறிஞர் பாண்டியராஜனை சந்தித்தோம்.

“இந்த மதமாற்றத்துக்குக் காரணமே செவன்த் டே ஆராதனை சபையில் இருக்கிற பாபு என்பவர்தான். இவர் கூடுதல் டி.ஜி.பி. ஒருவரின் தம்பியாம். அந்த அதிகாரியின் சொந்த ஊரான சந்திரகிரிபுரத்தை மையமாக வைத்துதான் கட்டாய மதமாற்றம் நடக்கிறது. அண்ணன் போலீஸ் உயரதிகாரியாக இருக்கிற தைரியத்தில், தன்னை சட்டம் எதுவும் செய்யாது என இப்படிச் செயல்படுகிறார். 

பன்னிரண்டு வீடுகள் எதற்கு? என கேட்டால், மருத்துவ மையம் அமைக்க எனப் பொய் சொல்கிறார்கள். ஆனால், அவர்கள் மருத்துவச் சேவை என்ற போர்வையில் மதமாற்றம் செய்கிறார்கள். பக்கத்தில் இருக்கிற கேரள உயர்நீதிமன்றம், மதமாற்றத் தடைச் சட்டத்தை அமல்படுத்தச் சொல்லியிருக்கிறது. அதேபோல தமிழ்நாட்டிலும் மதமாற்றத் தடைச் சட்டத்தை அமல்படுத்தவேண்டும். இல்லையென்றால் மதக் கலவரம் தலைவிரித்து ஆட ஆரம்பித்துவிடும். தீண்டாமை விவகாரத்தில் நீதிமன்றம் வரை சென்ற விருதுநகர் கலெக்டரம்மா, இந்த விஷயத்தில் கவனமாகச் செயல்படவேண்டும். இல்லையென்றால், இந்தப் பிரச்னையிலும் நீதிமன்றத்துக்குப் பதில் சொல்ல வேண்டியிருக்கும். அரசு இந்தப் பிரச்னையில் உடனடி கவனம் செலுத்தவில்லை என்றால், மதமாற்றத்துக்கு எதிரான எங்கள் போராட்டத்தைத் தீவிரப்படுத்துவோம்” என்றார் ஆவேசமாக.

கட்டாய மதமாற்றக் குற்றச்சாட்டுகள் குறித்து ‘செவன்த் டே’ ஆராதனை சபையைச் சேர்ந்த பாபுவைச் சந்திக்க பலமுறை சென்றோம். சந்திக்க முடியாது என சொல்லிவிட்டனர். அவரை போனில் தொடர்பு கொண்டபோதும் நம்மிடம் பேசவில்லை. பதிலாக அந்த சபையிலிருந்து குமார் என அறிமுகப்படுத்திக்கொண்டு நம்மிடம் பேசியவர், “பத்திரிகைகெல்லாம் எங்க அய்யா பதில் சொல்ல மாட்டாரு. அதுக்கு அவசியமும் இல்லை” என்றார். இந்தப் பிரச்னை பற்றி விருதுநகர் மாவட்ட கலெக்டர் சிஜிதாமஸ் கவனத்துக்குக் கொண்டு போனோம். 

“விருதுநகர் மாவட்டத்தில் கட்டாய மதமாற்றம் செய்கிறார்களா? நான் இப்போது டெல்லியில் இருக்கிறேன். டிசம்பர் 27-ம் தேதி விருதுநகர் வருகிறேன். வந்தவுடன் என் முதல் வேலையே இதுபற்றிய நடவடிக்கைகளில் இறங்குவதுதான்” என்றார் பொறுப்போடு.

படங்கள்-: எம்.எஸ்.கணேஷ்

Mangalore: Weeds within - Seven Arrested for Damaging Church Property

Pics: Dayanand Kukkaje
Daijiworld Media Network - Mangalore (SP)

Mangalore, Mar 19: In connection with indulging in rampage in a banana plantation belonging to Babbukatte Nityadhar Church and trying to disrupt peace in the region, Ullal policemen arrested seven persons on Wednesday March 18.

They are Jayson Verghese (23), Vijit Sunny Rozario (21), Araki Alfred (20), Roshan Cutinho (26), all from Nityadhar Nagar and Ronald Roshan (22), a resident of Kuttar Prakash Nagar. They were produced in the court on Wednesday.

On Monday morning, the banana plantation was found to have been damaged heavily to look as if people belonging to a particular community had barged into the plantation, and a saffron flag had been planted there, signifying that Hindu outfits had been involved with the destruction. The incident took place at a time when Hindu Samajotsav was being organized in the city.

The policemen said that during interrogation, the arrested persons revealed, they wanted to disturb the peace in the region by projecting the incident as a handiwork of a particular community.

Banana Plantation that was damaged

While making inquiries about those who inflicted the above damage, the policemen could by chance, lay their hands on the two accused, who had burnt down a motor bike on November 30 near Pandit House. Joy D'Souza (20) and Calvin Johnson D'Souza, from Nityadhar Nagar, accused of this act, were arrested and produced in the court on Wednesday. The policemen are also looking at the possibility of these two having been also involved with the destruction of the banana plantation.

Under the guidance of the city rural inspector Lingappa Poojary, Ullal sub-inspector of police Shivprakash has been conducting investigation

பலே !! பலே !! அஞ்சாமல் பாவம் செய்யுங்கள். அஞ்சல் , இணைய தள வழி கிறித்துவ பாவ மன்னிப்பு ஏற்பாடுகள்.பாவங்கள் பஞ்சாய்ப் பறந்தோட.

புதியமாதவி, மும்பை. 

-------------------------------------------------

கால்டுவெல் திராவிடம் , திராவிடர் என்ற சொல்லை தன் ஆய்வு நூலில் பயன்படுத்துவதற்கான

காரணங்களை USE OF THE COMMON TERM 'DRAVIDIAN' என்ற தலைப்பில் பக்கம் 4 முதல் 9 வரை

பட்டியலிடுகிறார்.

அந்தப் பக்கத்திலிருந்து சில வரிகளை உங்கள் வாசிப்புக்காக தருகிறேன்.

* I have designed the languages now to be subjected to comparision by a common term, because of the essential

and distinctive grammatical characteristics which they all posses in common.

*One of the earliest terms used in sanskrit to designate the family seems to have been that of "Andhra-Dravida-bhasha',

'the telegu-tamil language or rather , perhaps 'the language of the telegu and tamil countries. this term is used

by kumarila bhatta, the controversail brahmin writer of eminence, who is supposed to have live at the end of

7th century A.D.

*Varaha -mihira (A.D 404) regarded the term dravida as generic or specific.

he mentioned the pandya king, the king of kalinga & c but mentions the "dravida Kings' in the plural.

*The more distinctively philological writers of a later period used tjhe term Dravida in what appaears to be substantially the

same sense as that in which I propse that it should be used.

இக்கருத்துக்கும் பிராகிருதி, பைசாச்சி- அரக்கர்களின் மொழி என்று வட இந்திய அறிஞர்களின்

கருத்துகளைத் தொகுத்து தருகிறார்.

*

*The word I have chosen is "Dravidian" from Dravida , the adjectival form of Dravida. This term , it is true,

has sometimes been used, and is still sometimes used, in almost as restricted a sense as that of Tamil

itself, so that though on the whole it is the best term i can find, I admit that is is not perfectly free from

ambiguity. It is term, however, which has already been used more or less distinctively by sanskrit philoligists,

as generic appellation for the sount indian peoples and their languages, and it is the only single term they seem

ever to have used in this manner. I HAVE THEREFORE , NO DOUBT OF THE PROPRIETY OF

ADOPTING IT.

*ஆதாரமாக சான்றுகளை அடுக்கித் தருகிறார்.

மனு - ( X 43, 44), மகாபாரதம், பாகவத புராணம், விஷ்ணுபுராணம்

இனவரைவியலின் ஆரம்பம்

----------------------------

மாந்த இனத்தை வகைபாடு செய்தல்’ என்பதே ஐரோப்பியர் பல பகுதிகளைத் தம் காலனிய ஆதிக்கத்தின் கீழ் கொண்டு வந்த

காலக்கட்டத்தில் தான் ஆரம்பமானது. ஐரோப்பியரின் குடியேற்றப் பகுதிகளில் உள்ள மனிதர்களைப் படிப்பது என்பதில் இந்த ஆய்வு தொடங்கியது. தம் ஆளுகைக்குக் கீழ் வந்த புதிய நிலப்பரப்பின் தாவர வர்க்கத்தையும், விலங்கினங்களையும் படிப்பது போன்றே அங்குள்ள மனிதர்கள், மொழி, பண்பாடு, அம்மக்களின் கைக்கருவிகள், கைவினைப் பொருட்கள் ஆகியனவும் படிக்கப்பட்டன

பதினெட்டாம் நூற்றாண்டும், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டும் மாந்தவியல் ஆய்வுகளைப் பொறுத்தவரை மிக முக்கியமானவை. உலக மானிட இனத்தைப் பெரும் பிரிவுகளாக, தனித் தனி இனங்களாகப் (Race) பிரித்தறிந்து, மாந்தவியல் (Anthropology) என்ற துறையை உருவாக்கியவர் ஜொஹான் பிரெடரிக் ப்ளூமென்பாக் (Johann Ferederich Blumenach கி.பி.1752- 1840) என்ற ஜெர்மானிய மருத்துவர் மற்றும் அறிவியலாளர்.

அவருக்கு முன்னமே சிலர் இனம் பற்றி ஆய்வு செய்திருந்தாலும், அவர் எழுதிய ’de genesis humani varities native (the natural varities of mankind) - மனித வர்க்கத்தின் இயற்கையான வகைகள் என்ற நூல்தான் (1776) உடல் சார்மாந்தவியலின் (Physical Anthropology) முதல் நூல் ஆகும்.இந்நூல் ஐரோப்பாவில் பெரும் ஆர்வத்தைக் கிளறிவிட்டது. இதுவே 19 ஆம் நூற்றாண்டில் நிகழ்த்தப்பட்ட ‘இனங்கள்’ பற்றிய பிற ஆய்வுகளுக்கு வழி வகுத்தது.

புளூமென்பாக் 60 மண்டை யோடுகளைச் சேகரித்து அவற்றை ஆய்வு செய்தார். பல இனங்களுக்கிடையில் மண்டை யோட்டின் அளவிலும் அமைப்பிலும் வேறுபாடுகள் இருப்பதாகக் கருதினார்.அவருடைய மண்டை யோட்டுத் தகவல்கள் தொகுக்கப்பெற்று Collectio Craniorum Diversarum Gentium’ என்ற பெயரில் (1790-1828) நூலாக வெளிவந்தது.

புளூமென்பாக்கின் ஆய்வில் ஒரு மனிதத் தொகுப்பின் தோலின் நிறம், மண்டையோட்டின் அளவு ஆகியவை அந்த இனத்தின் பண்புகளுடன் தொடர்பு படுத்தப்பட்டது. இவ்வாறு உடல்சார் கூறுகளின் அடிப்படையில் இனங்கள் பிரிக்கப்பட்டன. புளூமென் பாகுக்கு முன்பும் இனம் சார் ஆய்வுகள் மேற்கொள்ளப் பட்டன. பிரெஞ்சு மருத்துவரான பிராங்காய் பெர்னியர் (Francois Bernier) 1684 ஆம் ஆண்டு தமது நூலை ( (A New Division Of The Earth, According To The Different Species Or Races Of Man Who Inhabit It -- பிரெஞ்சு மொழி நூலின் பெயர் ஆங்கிலத்தில் தரப்பட்டுள்ளது) வெளியிட்டார்.

இந்த நூலில்தான் முதல் முதலாக Race எனும் சொல் பயன்படுத்தப்பட்டது. பெர்னியர் மனித இனத்தை வகை பிரிக்க தோலின் நிறம் போன்றவற்றையே எடுத்துக்கொண்டார்.

அமெரிக்கக் கண்டம் கண்டு பிடிக்கப்பட்ட போது செவ்விந்திய மக்களை விலங்கினமாகவே ஐரோப்பியர் கருதினர். 1537 ஆம் ஆண்டு போப் மூன்றாம் பால் ‘எல்லை கடந்த கடவுள்’ (The Transcendent God) என்ற பெயரில் தம் ஆணையைப் பிறப்பித்தார். அதன்படி செவ்விந்தியர்கள் மனிதர்கள் என்றும் அவர்களுக்கு உயிர் உண்டு என்றும் அவர்கள் கிறித்துவத்துக்குள் கொண்டு வரப்படலாம் என்றும் அறிவித்தார்.

1774 ல் இங்கிலாந்தில் எட்வர்ட் லாங் (Edward Long) தமது ‘ஜமாய்க்கா வரலாறு’ என்ற நூலை வெளியிட்டார். இதில் கருப்பினத்தவரை ஐரோப்பியர் களுக்கும் மனிதக் குரங்குக்கும் இடையில் வைத்தார். குரங்குகளுக்கும் ஐரோப்பியருக்கும் இடையிலான இணைப்பாகக் கருப்பினத்தை கருதினார். இது இனப்பாகுபாட்டு உணர்வின் வெளிப்பாடாகும்.

ஒருபுறம் மாந்தவியல் ஆய்வு என்ற பெயரில் இன ஒடுக்குமுறைக் கருத்தியல் வளர்த்தெடுக்கப் பட்டபோது, மறுபுறம் இன அடிமைத்தனத்திற்கு எதிரான கருத்துகளும் வளர்ந்து கொண்டிருந்தன. அவை இனவியல் ஆய்வுகளில் வெளிப்பட்டன.

இந்த இரண்டாவது வகை மாந்தவியல் ஆய்வாகத்தான் கால்டுவெல்லின் ஆய்வுகளும் சமூக தளத்தில் அவர்

நிறுவிய உண்மைகளும்.

கால்டுவெல் ஆய்வுக்கு இந்தியாவில் அவருக்கு சமகாலத்தில் நடந்த ஆய்வுகளும் தளம் அமைத்துக் கொடுத்தன.

அவை:

கி.பி. 16ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப் பகுதியில் போர்ச்சிக்கீஸ் அறிஞர் ஒருவர் (Fernao Lape de Castanteda) தென்னிந்திய மொழிகள் பற்றித் தம்முடைய குறிப்பொன்றில் குறிப்பிட்டுள்ளமை காணலாம். (Grierson 1906. ல்ல்,350. 366)1 தமிழ், மலையாளம், கன்னடம், தெலுங்கு ஆகிய நான்கு தென்னிந்திய இலக்கிய மொழிகளும் மேனாட்டு அறிஞர்கள் பலருடைய கவனத்தையும் கவர்ந்துள்ளமை குறிப்பிடத்தக்கதொன்றாம்.

1801இல் கல்கத்தாவில் வில்லியம், கல்லூரி (Fort Williams College) தோன்றியபோது இந்திய மொழிகள் பற்றிய ஆராய்ச்சியில் ஒரு புதிய திருப்பம் ஏற்பட்டது. இதன் தலைவராக இருந்த வில்லியம் கரே என்பார் இந்திய மொழிகள் பற்றிய செய்திகளைச் சேகரித்து ஆராய முற்பட்டார். 1816இல் தாம் எழுதிய கடிதம் ஒன்றில் தமிழ், கன்னடம், தெலுங்கு ஆகிய மொழிகள் சமஸ்கிருத மொழி யிலிருந்து உருவானவை என்று கூறியுள்ளார்.இதற்குக் காரணம் இம்மொழிகளில் ஏராளமான வடமொழிச் சொற்கள் காணப்படுவதே. மேலும் கி.பி. 18ஆம் நூற்றாண் டிலும் 19ஆம் நூற்றாண்டிலும் வாழ்ந்த அறிஞர்கள் பலர் இவ்வெண்ணத்தையே கொண்டிருந்தனர். ஸ்டீவன்சன், கோல் புரூக் , வில்கின்ஸ், ஜி.யு. போப் போன்ற பல மேனாட்டறிஞர்களும் ஞானப் பிரகாசர், சேஷகிரி போன்ற பல கீழை நாட்டு அறிஞர்களும் இக்கருத்தினைக் கொண்டிருந்தனர்.

ஆனால் பிரான்சிஸ் எல்லிஸ் என்பார் தமிழ், கன்னடம், தெலுங்கு, மலையாளம் போன்ற மொழிகளை ஒப்புமைப்படுத்தி ஆராய்ந்தபோது இம் மொழிகள் தங்களுக்கிடையே இன உறவினைக் கொண் டிருக்கின்றன எனக் கண்ட நிலையில் இம்மொழிகள் ஒரே இனத்தைச் சார்ந்தன எனக் கூறியதுடன் இவற்றை ஒன்றாக இணைத்துத் 'தென்னிந்திய மொழிகள்” எனப் பெயரிட்டார்.மேலும் ,ராபர்ட்ஸ் என்பார் எழுதிய மால்தோ பற்றிய குறிப்பினைக் கொண்டு தென்னிந்தியாவில் காணப்படும் மொழிகளும் மால்தோ மொழியும் தம்முள் ஒற்றுமையுடையனவாக இருக்கலாம் எனவும் எண்ணினார். இன்றையத் திராவிட மொழி ஆராய்ச்சிக்கு வித்திட்ட பெருமை அவரைச் சாரும்.

>, M,B, Emeneau. Brahui and Dravidian Comparative Grammar

>, Henry Harkness. A Description of a singular Aboriginal Race inhabiting the Summit of the Neilgherry Hills (1832) Bernhard Sebmid, On the Dialect of the Todavars. the Aborigines of the Neelgherries (Madras Journal of letters and science. V,1837. )

>, Friedrich Metz. A Vocabulary of the Dialect Spoken by the Todas of the Nilagiri Mountains. in Madras Journal of Letters and Science. N,S,I, 1856-57,

>, Vosysey. Vocabulary of Goand and Cole words. Journal of the Asiatic Society of Bengal. XIII [1844],

> J,G, Driberg. H,J, Harrison. Narrative of the Second visit to the Gonds of the Nurbudda Territory [with a Grammar & Vocabulary of their language] Calcutta. 1849,

>, J,P, Fyre. A Grammar and progressive reading lessons in the Kondh language [1851]

> Lingum Letchmajee. An Introduction to the Grammar of the Kui or Kondh language [1853]

>J, Stevenson. An Essay on the languages of the aboriginal Hindus. The Journal of the Bombay Branch of the Royal Asiatic Society,

>, B,H, Hodgson. Aborigines of Eastern Ghats. JASB [1848]

>B,H, Hodgson. Aborigines of the Nilgiris. JASB [1856]

இப்படியாக கால்டுவெல் திராவிட மொழிகள் ஆய்வுக்கு பலர் பாதைப் போட்டிருந்தார்கள்.

அடுத்த வாரம் கால்டுவெல்லின் தனித்துவம் குறித்து பேசலாம்.

------------------------------------------------------------------------------

பாதிரிமார்களின் தமிழ் பங்களிப்பு: ஒரு நடுநிலைப் பார்வை 1

By தமிழ்ச்செல்வன்

கட்டுரைத் தொடரின் பொருள்

நடந்து முடிந்த உலகத் தமிழ்ச் செம்மொழி மாநாட்டிலும், அதன் தொடர்பாகப் பத்திரிகைகளில் வெளிவந்துகொண்டிருக்கும் கட்டுரைகள் வாயிலாகவும், கிறுத்துவப் பாதிரிமார்கள் வந்து தமிழுக்கு உயிர் கொடுத்திருக்காவிட்டால் தமிழ் மொழி இறந்து போயிருக்கும் என்பது போலவும் ‘தமிழ் உரைநடை’ என்பதே கிறுத்துவப் பாதிரிமார்கள் தமிழ் மொழிக்குக் கொடுத்த கொடை என்பது போலவும் ஒரு தோற்றம் உருவாக்கப்படுகிறது. இந்தப் பிரசாரத்திற்கு, மாநாட்டை நடத்திய திராவிட இனவாதக் கூட்டமும், மாநாட்டிற்கு உள்ளிருந்தும் வெளியிருந்தும் பங்காற்றிக் கொண்டு, அக்கூட்டதிற்கு ஜால்ரா போட்ட கூட்டமும், பூரண ஆதரவு அளித்தன. ஆனால் உண்மையான தமிழ்பற்று கொண்டவர்களும், நடுநிலையாளர்களும், பாரத மொழிகளுக்கிடையே உள்ள உறவும் அவ்வுறவினால் பின்னிப் பிணையப்பட்டுள்ள மகோன்னதமான பாரத கலாசாரத்தின் பெருமையை உணர்ந்தவர்களும், தேசிய ஒருமைப்பாட்டை விரும்புகிறவர்களும், இப்பிரசாரத்தை பொய்யென அடியோடு வெறுத்துப் புறந்தள்ளுவார்கள் என்பதில் எள்ளளவும் சந்தேகமில்லை. (cathnewsindia மற்றும் Hindu மற்றும் expressbuzz ).

இந்தப் பொய்ப்பிரசாரத்தைப் பரப்புபவர்கள் தமிழ் மொழிக்கு உயிர்கொடுத்தவர்களாக முன் நிறுத்துபவர்கள் ஜி.யு.போப், கான்ஸ்டண்டைன் ஜோஸப் பெஸ்கி, ராபர்ட் கால்டுவெல், பார்த்தலோமியோ ஸீகன் பால்கு, டாக்டர் சாமுவேல் கிரீன், இரேனியஸ் மற்றும் பிரான்ஸிஸ் ஒயிட் எல்லிஸ் ஆகியவர்கள்தான். மேற்சொன்னவர்களில் பிரான்ஸிஸ் ஒயிட் எல்லிஸ் என்பவர் எல்லிஸ் துரை என்று வழங்கப்பட்ட ஆங்கிலேய அரசு அதிகாரியாக இந்தியாவிலும், சாமுவேல் கிரீன் மருத்துவராக இலங்கையிலும் பணியாற்றி பாதிரிமார்களின் மதமாற்றத்திற்குத் துணை நின்றவர்கள். மற்றவர்கள் அனைவரும் பெருமளவில் மதமாற்றம் புரிந்து இந்தியாவை, குறிப்பாகத் தமிழகத்தை கிறுத்துவ தேசமாக ஆக்கவேண்டும் என்கிற “புனித” நோக்கத்தோடு இங்கே காலூன்றியவர்கள் தான். எழுத்தாளர் முனைவர் கே. மீனாட்சி சுந்தரம் அவர்கள் தன்னுடைய “ஐரோப்பிய அறிஞர்கள் தமிழுக்கு ஆற்றிய பங்கு” (The contribution of European scholars to Tamil- K. Meenakshisundaram) என்ற புத்தகத்தில் கிறுத்துவ மிஷனரிகள் காலத்தைப் ”பொற்காலம்” என்று வேறு போற்றுகிறார்! இந்தப் புத்தகமானது அவர் 1966-ஆம் ஆண்டு மெட்ராஸ் பல்கலைக் கழகத்தில் டாக்டர் பட்டத்திற்காகத் தன்னுடைய வியாசமாக (Thesis) அளித்தகட்டுரைதான் இது. (http://www.hindu.com/2010/06/25/stories/2010062554000700.htm ) எனவே இந்தப் பிரசாரம் உண்மைதானா என்று ஆராய்ந்து நோக்குவது தமிழ் கூறும் நல்லுலகிற்கு நன்மை பயக்கும்.

மிஷனரிகளும் அவர்கள் நோக்கமும்

இம்மண்ணின் மைந்தர்களான தமிழ் இந்துக்களிடம் உரையாட இயலாததாலும், பேச்சுத் தொடர்பும் கருத்துப் பரிமாற்றமும் வைத்துக்கொள்ள முடியாததாலும், தங்களின் முக்கியக் குறிக்கோளான மதமாற்றத்திற்குப் பெரிதும் இடையூராக இருப்பது மொழிப்பிரச்சனை தான் என்று உணர்ந்தனர் பாதிரிமார்கள். தமிழர்களிடம் பேசாமலும், கருத்துக்களைப் பரிமாற்றாமலும் அவர்களை மதமாற்றம் செய்ய முடியாது என்கிற ஒரே காரணத்தால்தான் தமிழ் மொழியைக் கற்றனர். ஆயினும், இயல், இசை, நாடகம் என்று அனைத்தும் ஊறிய ஆன்மீக மற்றும் காலசாரப் பாரம்பரியம் மிக்க தமிழ் இந்துக்களை வெறுமனே தமிழ் மொழியில் பேசி மதமாற்றம் செய்ய முடியாது என்பதை விரைவில் புரிந்துகொண்ட காரணத்தால் தான், தமிழ் இலக்கியத்தின் பால் அவர்கள் கவனம் சென்றது.

ஒரு தேசத்தின் மொழிகளில் உள்ள இலக்கியங்களைப் படித்தால் தான் அத்தேசத்தின் பண்பாடும், கலாசாரமும், ஆன்மீகப் பாரம்பரியமும் புரிபடும். அப்போது தான் அதற்கு ஏற்றாற் போல் தங்களுடைய மதமாற்றத் தந்திரங்களை மாற்றியமைத்துக் கொள்ளலாம் என்கிற களவு மனப்பான்மையுடன் தான் இவர்கள் தமிழ் இலக்கியங்களைக் கற்றார்களே தவிர, தமிழின் பால் கொண்ட ஈர்ப்போ, ஈடுபாடோ, பற்றோ, பாசமோ அல்ல.

மேலும், இந்த நாட்டின் பண்பாடும், கலாசாரமும், பாரம்பரியமும் எப்பேர்பட்டன, எவ்வாறு இருக்கின்றன என்பதை இவர்கள் மட்டும் தெரிந்து கொண்டால் போதாது, இவர்களை ‘மதமாற்றம்’ எனும் “புனித” ஊழியத்திற்கு அனுப்பிய நிறுவனங்களுக்கும் தெரிய வேண்டும் என்பதற்காகத் தான் அவற்றைத் தங்கள் மொழிகளில் மொழிபெயற்பும் செய்தார்கள். தலைமை நிறுவனங்களுக்கு, இந்நாட்டின் ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகால கலாசாரமும் பாரம்பரியமும் புரிந்தால் தான், அவற்றை உடைத்து மதமாற்றம் செய்வதென்பது எவ்வளவு கடினம் என்று உணர்வர். அதற்கு ஏராளமான நிதியும், அரசியல் சக்தியும், ஆள்பலமும் தேவை என்பதையும் புரிந்து கொள்வர். அப்போது தான் தாம் வந்த வேலை முடிவதற்கான ஏற்பாடுகள் தீவிரமடையும் என்கிற நோக்கிலும் இப்பாதிரியர்கள் செயல்பட்டுள்ளனர்.

ஆப்பிரஹாமிய மதங்கள் “அரசியல் மதங்கள்”; உலகம் முழுவதும் அவர்களின் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டுவருவதே அவர்களின் முதன்மையான நோக்கம்; மதத்தைப் பரப்புவதற்காக அரசியல் சக்தி பெற்று ஆட்சியமைக்க முற்படுவார்கள்; என்கிற உண்மைகளைப் புரிந்துகொண்டோமானால், மேற்கண்ட மத போதகர்கள் எதற்காக நம் மண்ணில் இறங்கினார்கள் (இறக்கப்பட்டார்கள்), எதற்காக நம் மொழியைக் கற்று நம் இலக்கியங்களையும் கற்றுத் தேர்ந்தார்கள் என்பதை உணர முடியும்.

ஐரோப்பிய நிறுவனங்கள்

16-ஆம் நூற்றாண்டில் ஆரம்பித்த கிறுத்துவ ஆக்கிரமிப்பு மெதுவாகப் பரவியது. போர்சுகீசிய, டச்சு, பிரெஞ்சு, ஜெர்மானிய மற்றும் ஆங்கிலேய கிறுத்துவ மத நிறுவனங்கள், வியாபார நோக்கிலும், மத ஊழிய நோக்கிலும் கோவா, கேரளம், தமிழகம், வட கிழக்கு, வங்காளம் என்று இந்தியாவின் பல இடங்களில் தங்கள் ஆக்கிரமிப்பைத் தொடங்கினார்கள். இவர்கள் பின்னே அந்நாடுகளின் படையெடுப்பும் தொடர்ந்தது. கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியாரின் காலத்திலிருந்தே அடக்குமுறை ஆரம்பமாகிவிட்டது. 1858-ஆம் ஆண்டு அரசியல் சக்தி பெற்று ஆங்கிலேயர் ஆட்சி அமைத்தனர். அரசியல் சக்தி அடைந்தவுடன் மத நிறுவனங்களுக்கு ஏராளமான நிலங்களும், மற்ற வசதிகளும் செய்து கொடுத்தது ஆங்கிலேய அரசாங்கம். அரசு நிறுவனங்களும், மத நிறுவனங்களும் இணைந்து செயல்பட்டால் விரைவில் பலன் கிட்டும் என்பது நன்றாகவே அவர்களுக்குத் தெரியும். சுதந்திரம் பெற்ற பின்னும் இந்தியர்கள் விழித்துக் கொள்ளவில்லையாதலால், அரசியல் சக்தியும், ஆட்சி பலமும் அவர்கள் கையிலேயே தொடர்கின்றது என்பதை, சோனியாவின் தலைமையின் கீழும், அமெரிக்காவின் ஆலோசனையின் பேரிலும் ஆட்சி நடப்பதை வைத்துப் புரிந்து கொள்ளலாம்.

கடந்த 60 ஆண்டுகளுக்கும் மேலாக தமிழகம் திராவிட மாயையில் கட்டுண்டு கிடப்பதற்கு அடித்தளம் இட்டவர்கள் அன்னிய தேசங்களிலிருந்து வந்த பாதிரிமார்கள் தான் என்றும், ஹிந்து மதம் உயிரோட்டத்துடன் இருக்கும் வரை இந்தியரை அடிமைப் படுத்த முடியாது என்பதே கிறுத்துவ மிஷனரிகளின் நோக்கம் என்றும் பத்திரிகையாளர்/எழுத்தாளர் சுப்பு அவர்கள் தன் “திராவிட மாயை” புத்தகத்தில் கூறுகிறார். “டச்சுக்காரர்கள் பழவேற்காட்டிலும் (1609), சதுரங்கப்பட்டினத்திலும் (1647), நாகைப் பட்டினத்திலும் (1660) தங்களது வணிக மையங்களைத் தொடங்கினர். ஆங்கிலேயர்கள் மசூலிப்பட்டினத்திலும் (1622), சென்னையிலும் (1639), கடலூரிலும் (1683), கல்கத்தாவிலும் தளம் அமைத்தனர். பிரெஞ்சுக்காரர்களுக்கு கிடைத்தது (1674) பாண்டிச்சேரி. டேனிஷ்காரர்கள் தரங்கம்பாடியில் (1620) தங்கள் முகாமை ஏற்படுத்தினர்.” என்று கிறுத்துவ ஆக்கிரமிப்பின் ஆரம்பத்தைச் சுட்டிக்காட்டிய சுப்பு அவர்கள், “ஒரு பக்கம் நேரடியான நடவடிக்கையில் கிறுத்துவப் பாதிரிமார்கள் இறங்கிய போது, இன்னொரு பக்கம் கிறுத்துவத்தை முன்னிலைப் படுத்தாமல் இந்துக்களைப் பிளவு படுத்தும் முயற்சியும் தொடங்கியது” என்று கூறி, “கால்டுவெல்லின் தாயாதிகள்” என்கிற அத்தியாயத்தில் தமிழகத்தில் கிறுத்துவப் பாதிரிகள் மேற்கொண்ட மதமாற்ற நடவடிக்கைகளையும், ஹிந்துக்களைப் பிளவு படுத்த அவர்கள் கையாண்ட யுக்திகளையும் விளக்குகிறார். [திராவிட மாயை (இரண்டாம் அத்தியாயம்; பக்கம் 20-28) – சுப்பு – திரிசக்தி பதிப்பகம். மார்ச்சு 2010]

ஆகவே, 16-ஆம் நூற்றாண்டில் தமிழ் மண்ணில் கால் வைத்த பாதிரிமார்கள் மதம் வளர்க்க வந்தவர்கள், அரசியல் சக்தி பெறுவதற்கான முன்னேற்பாடுகளைச் செய்ய வந்தவர்கள், அதற்காகத் தான் நம் மொழியைக் கற்றார்கள் என்பதற்கு மாற்றுக் கருத்தே இருக்க முடியாது. மேலும் இவர்களுக்கே உரிய களவு மனப்பான்மையினால், மதமாற்றம் செய்வதற்காகக் “கலாசாரக் களவு” (Inculturation) முறையும் செய்தார்கள். (Ref: ‘Inculturation’ - A danger to communal amity! – http://www.newstodaynet.com/col.php?section=20&catid=29&id=8512 )

ரோமானிய பிராம்மணர் நொபிலி

இவர்களுக்கு முன்னோடியாக இருந்தவர் இத்தாலி நாட்டில் இருந்து வந்த ராபர்ட்-டி-நொபிலி (1577-1656) என்கிற கிறுத்துவப் பாதிரியார். இவர் நம் மக்களைச் சுலபமாக மதமாற்றம் செய்யவேண்டும் என்பதற்காக சமஸ்க்ருதம்/தமிழ் இரண்டு மொழிகளையும் கற்றுக்கொண்டு தன்னை ’ரோமாபுரி பிராம்மணர்’ என்றும் சொல்லிக்கொண்டார். காவியுடை தரித்து, சிறிய சிலுவை இணைத்த ஒரு பூணூலையும் அணிந்துகொண்டு, நெற்றியில் சந்தனம் இட்டுக்கொண்டு, மதுரையில் ஒரு ஆசிரமத்தையும் அமைத்துக் கொண்டார். உணவுப் பழக்கத்தில் சுத்த சைவராகவும் மாறினார். நடப்பதற்குக் கால்களில் மரத்தாலான பாதுகைகளே உபயோகித்தார். பல நூற்றண்டுகளுக்கு முன்னால் மறைந்து போன, கர்த்தர் எனும் கடவுளால் வெளிப்படுத்தப்பட்ட, வேதம்தான் பைபிள் என்று சாதித்தார். காவியுடை தரித்து, பூணூல் அணிந்து, குடில் ஒன்றில் ஆசிரமம் அமைத்து போதனை செய்ததால் ஓரளவிற்கு மதமாற்றம் செய்வதில் வெற்றியும் கண்டார். ஆனால் இவருடைய கலாசாரக் களவு முறை ஐரோப்பிய ஆசான்களுக்கு அந்தச் சமயத்தில் ஒப்புடைமை இல்லையாதலால் இவருடைய முயற்சிகள் பாதியில் நின்று போயின. இவருடைய மதமாற்ற வழிமுறைகள் விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட்டதால், மதுரையிலிருந்து வெளியேறி, திருச்சி, சேலம் முதலிய ஊர்களுக்குச் சென்று இறுதியில் சென்னை சாந்தோம் அருகே ஒரு சிறிய வீட்டில் 1656-ஆம் ஆண்டு இறந்து போனார். (Ref: - “The Portuguese in India”, Orient Longman, Hyderabad, 1990 and “Christianity in India-A critical study” – Vivekananda Kendra Prakasham).

இவர், 15 புத்தகங்கள் எழுதியதாகச் சொல்லப்படுகிறது. அவை மட்டுமல்லாமல் போர்சுகீசிய-தமிழ் அகராதி ஒன்றையும் தயாரித்துள்ளார். மேலும் தமிழில் பல விவிலிய வார்த்தைகளையும் புகுத்தியிருக்கிறார். இதனால் ‘தமிழ்’ வளர்ச்சி அடைந்ததா அல்லது ‘கிறுத்துவம்’ வளர்ச்சி அடைந்ததா என்று பார்த்தால் கிறுத்துவம் தான் என்பது தெளிவாக விளங்கும்.

தீண்டாமையைக் கடுமையாக ஆதரித்த இவர், “கிறுத்துவனாவதில் ஒருவன் தனது சாதி, குடிப்பிறப்பு, பழக்க வழக்கம் முதலானவைகளைத் துறக்க வேண்டியதில்லை, கிறுத்துவ சமயத்தைத் தழுவினால் இவை கெட்டுப்போகும் என்ற போதனையைப் புகட்டியவன் சாத்தான். கிறுத்துவ சமயம் பரவுவதற்கு இடையூராக இருப்பது இப்போதனையே” என்று 1650-ல் தான் எழுதிய ஒரு கடிதத்தில் தன் குறிக்கோளைத் தெள்ளத்தெளிவாக குறிப்பிட்டிருக்கிறார் நொபிலி என்று காலச்சுவடு பதிப்பகம் வெளியிட்ட ‘கிறுத்துவமும் சாதியும்’ என்கிற புத்தகத்தில் எழுத்தாளர் ஆ.சிவசுப்பிரமணியன் கூறியுள்ளார். [திராவிட மாயை (முதல் அத்தியாயம்; பக்கம் 19) – சுப்பு – திரிசக்தி பதிப்பகம். மார்ச்சு 2010]

இத்தாலிய முனிவர் பெஸ்கி

இவருக்கு அடுத்தவர் கான்ஸ்டண்டைன் ஜோசெஃப் பெஸ்கி (1680-1746) என்கிற வீரமாமுனிவர். ராபர்ட்-டி-நொபிலி தன்னைப் பிராம்மணர் என்று சொல்லிக் கொண்டதைப்போல் இவர் தன்னை முனிவராக்கிக் கொண்டார். அதுவும் வீரமுள்ள மாமுனிவராக! அவரைப்போலவே, இவரும் தன்னை ஒரு ஹிந்து சன்யாஸியைப் போலக் காட்டிக்கொண்டார். மதுரை, தஞ்சாவூர் ஆகிய இடங்களில் மதமாற்றங்களில் ஈடுபட்டார். இவர் தமிழுக்குச் செய்த தொண்டு “தேம்பாவணி” என்னும் உரைநடையில் எழுதப்பட்ட புனித ஜோசப்பின் வாழ்க்கை வரலாறு. கம்ப ராமாயணத்தின் பெருமையை உணர்ந்து அதைப்போல் கிறுத்துவத்திலும் ஒரு காப்பியம் வேண்டும் என்று எண்ணி தேம்பாவணியை இயற்றினாராம். தேம்பாவணியால் தமிழ் வளர்ந்ததா அல்லது கிறுத்துவம் வளர்ந்ததா என்று பார்த்தால், கிறுத்துவம் வளர்ந்து, புனித ஜோசப் பெயரும் தமிழகத்தில் நிலைநாட்டப் பட்டது, என்பதுதான் உண்மை. இந்தத் தேம்பாவணியால் தமிழுக்கு எதுவும் பிரயோசனம் இருந்ததாகத் தெரியவில்லை. இவர் அதோடு நிறுத்தவில்லை தன் தமிழ்ப் பணியை! நம் பாரத தேசத்தில் வேத காலத்திலிருந்து பாரம்பரியமாக இருந்து வந்த குரு-சிஷ்ய பரம்பரை என்று போற்றப்பட்ட கல்வி முறையைக் கிண்டல் செய்யும் விதமாக, ‘பரமார்த்த குருவும் அவரின் சீடர்களும்’ என்ற நூலையும் எழுதினார். முனிவர் என்று பெயர் வைத்துக்கொண்டு குரு-சிஷ்ய பரம்பரையைக் கிண்டல் செய்தவரைத் தமிழுக்குச் சேவை புரிந்துள்ளார் என்று கொண்டாடிய திராவிட இனவெறியாளர்கள், இவருக்குச் சென்னைக் கடற்கரையில் சிலையும் எடுத்தனர்.

ஜெர்மானிய ஐயர் ஸீகன்பால்கு

ஜோஸஃப் பெஸ்கி காலத்தைச் சேர்ந்த, தமிழகத்தில் இருந்த, மற்றொரு பாதிரி பார்த்தலோமியோ ஸீகன் பால்கு (1683-1719) என்கிற ஸீகன் பால்கு ஐயர். ஆம், பிராம்மணர், முனிவர் வரிசையில் அடுத்ததாக ஐயர்! இவர் ஜெர்மனியிலிருந்து வந்த பிராடஸ்டண்டு பாதிரியார். 1706-ல் தரங்கம்பாடியில் வந்து இறங்கிய ஸீகன்பால்கு, அங்கு ஏற்கனவே இருந்த ஜெர்மனியிலிருந்து இறக்குமதி செய்த அச்சு இயந்திரங்களை வைத்து அச்சகம் நட்த்திக்கொண்டிருந்த ஒரு டேனிஷ் கத்தோலிக்க நிறுவனம் சார்பாக, விவிலியத்தின் புதிய ஏற்பாடை தமிழில் மொழிபெயர்த்து அச்சிட்டார். பெருமளவில் மதமாற்றம் செய்யும் எண்ணத்துடன் வந்திறங்கிய இவருக்கு டேனிஷ் (Danish) கத்தோலிக்கர்களுடன் சண்டை போடுவதிலேயே பாதி நாட்கள் கழிந்தது. டேனிஷ் நிறுவனம் இவரைச் சிறையிலும் அடைத்தது.

பிராம்மணர்களிடம் மற்ற சமூகத்தவர்கள் வெறுப்பு கொள்ளுமாறு பிராம்மண துவேஷத்தை முதன் முதலில் தமிழகத்தில் உண்டாக்கியவர் என்கிற “பெருமை” உடையவர் இந்தப் பாதிரி. அடிக்கடி நோய்களினால் பாதிக்கப்பட்ட இவர் 1719-ல் தன்னுடைய 36-வது வயதில் இறந்து போனபோது, தரங்கம்பாடியில் இரண்டு சர்ச்சுகளும், இந்தியப் பாதிரிமார்களுக்கான பயிற்சி மையத்தையும், தன்னால் மதமாற்றம் செய்யப்பட்ட 250 இந்தியக் கிறுத்துவர்களையும் விட்டுச் சென்றார். இவர் சார்ந்திருந்த “லுதெரன் சர்ச்சு” பெருமளவு வளர்ந்து ஜூலை 2006-ல் இவர் வரவின் 300-வது ஆண்டு விழாவை சென்னையில் விமரிசையாக்க் கொண்டாடியபோது, தமிழக கவர்னர் சுருஜித் சிங் பர்னாலா இவருடைய “சேவையை” பாராட்டிப் பேசினார். இவர் நினைவாகத் தபால் தலையும் வெளியிடப்பட்டது. (http://en.wikipedia.org/wiki/Bartholom%C3%A4us_Ziegenbalg )

1906-ல் ஆட்சி புரிந்துகொண்டிருந்த ஆங்கிலேய அரசு கூட இவர் வரவின் 200-வது ஆண்டைக் கொண்டாடவில்லை. ஆனால் இந்திய மண்ணிற்கு வந்து, இந்திய மக்களிடையே ஜாதித் துவேஷங்களை வளர்த்து, மதமாற்றம் செய்து, இம்மண்ணின் கலாசாரத்திற்குப் பாதகம் செய்த ஒருவருக்கு லுதெரன் சர்ச்சு நிறுவனம் இந்திய மண்ணில் விழா எடுக்க அதில் இந்திய அரசியல் பதவி வகிக்கின்ற ஒரு தலைவரே கலந்து கொள்வதென்பது எவ்வளவு வேதனையான விஷயம்! மற்றபடி இவர் தமிழில் மொழி பெயர்த்த விவிலியத்தால் தமிழ் வளரவில்லை, கிறுத்துவம் மட்டுமே வளர்ந்தது!

(தொடரும்...)

திரு.ராபர்ட் ஸ்டான்லி (திருநாவுக்கரசு)அவர்களே, தங்கள் பெயரைக் குறிப்பிட்டதிலேயே தெரிகிறது; தாங்கள் பெயரை மாற்றிய பிறகும் ஏன் பழைய உதவாத கிறித்தவ பெயர் உங்களுக்கு..?

நானும் இயேசுவை வணங்குகிறேன்,பிணமாக அல்ல, உயிர்த்தெழுந்த இரட்சகராக;

அதன் ஆதாரத் தத்துவம் எந்த உயிர்க்குமே மரணம் என்பதில்லை,அது ஒரு மறுஜனனம்(ஜன்மம் அல்ல…)அவனவனுக்குரிய பலனையடைய நித்திரையிலிருந்து எழும்புவதுபோல எழும்பவேண்டும் என்பதே;

இந்த மேலான நம்பிக்கை எனக்குள் இருப்பதால் என்னைச் சுற்றி நடக்கும் எதுவும் என்னை பாதிப்பதுமில்லை;அதற்கு நான் இறைவனைக் குற்றவாளியாக்குவதுமில்லை;

அவனவன் தத்தமது சுய இச்சையினால் இழுப்புண்டு சோதனையில் சிக்கிக் கொள்ளுவதாலேயே துன்பம் ஏற்படுகிறது என்று வேதம் சொல்லுகிறது;ஒருவருடைய தவறு மற்றும் துன்பம் அவரைச் சார்ந்தவரையும் பாதிப்பது மனித இயல்பு;இதற்கும் தெய்வ நம்பிக்கை மற்றும் தொழுதலுக்கும் எந்த சம்பந்தமுமில்லை;

கத்தோலிக்கம் ஜெயமோகனுக்கு கடிதம்

February 28th, 2008 |