-தரம்பால்

தமிழில்: பி.ஆர்.மகாதேவன்

அணிந்துரை

காந்திக்கு முன்பான இந்தியாவில்

அஹிம்சை வழியிலான ஒத்துழையாமை இயக்கம்

-ஜெயபிரகாஷ் நாராயணன்-

இந்தியாவில் பழங்காலத்தில் இருந்தவர்கள்  ‘தன்னை அறிதலே மிக உயர்ந்த ஞானம்’ என்று கருதினார்கள். தன்னை அறிபவரை அனைத்தையும் அறிபவராக, அனைத்தையும் அடைபவராகக் கருதினர். தனிநபர்களுக்கு மட்டுமல்லாமல் இது தேசங்களுக்கும் பொருந்தும். தேசம் என்பதை ஒருவர் எப்படி வேண்டுமானாலும் வரையறுக்கலாம். அப்படி வரையறுப்பது எளிய விஷயம் ஒன்றும் அல்ல. எதுவாக இருந்தாலும் அதனுடைய ஆன்மாவானது வெளிப்புற அம்சங்களில் அல்ல. அந்த தேசத்தில் இருப்பவர்களின் மனதில் உள்ளார்ந்திருக்கும் உலகத்திலேயே இருக்கிறது. அந்த உள்ளார்ந்த அக உலகின் அம்சங்களில் மிக முக்கியமானது சுய அடையாளமே. ஒரு தேசத்தில் இருப்பவர்கள் தம்முடைய மற்றும் தம்முடைய முன்னோர்களின் சுய பிம்பமாக, அடையாளமாக எதைக் கருதுகிறார்களோ அதுவே மிகவும் முக்கியம்.

பிரிட்டிஷார் நம்மை ஆண்டபோது ஏகாதிபத்திய ஆட்சியின் தேவைகள், விருப்பு வெறுப்புகள் ஆகியவையே நம்மை வழிநடத்தின. லோகாயதம், நல்லொழுக்கம், அறிவு ஆகியவற்றில் நாம் எல்லோரும் மிகவும் கீழானவர்கள் என்று அவர்கள் நம்மைச் சித்தரித்தனர். இந்திய தேசத்தை இப்படியாகத் திட்டமிட்டு அவமதித்ததற்கு முக்கியமான காரணங்களில் ஒன்று, தனது கலாச்சாரத்திலிருந்து முற்றிலும் மாறுபட்ட ஒன்றை அந்த அந்நியர்களால் சரியாகப் புரிந்துகொள்ள முடியவில்லை என்பதுதான். எனவே, காலப்போக்கில் அரசியல் ஆதிக்கம் முழு வலிமை பெற்றதும் நாம் நம்மைப்பற்றி பிரிட்டிஷார் தீட்டிய இழிவான சித்திரமே நமது உண்மை உருவம் என்று ஏற்றுக்கொண்டுவிட்டோம். பிரிட்டிஷார் காட்டிய கண்ணாடியில் தெரிந்த நமது அவலமான முகமே நமது உண்மையான முகம் என்று நினைத்துவிட்டோம்.

சமஸ்கிருத இலக்கியம், இந்திய தத்துவம், கலை, அறிவியல் ஆகியவை பற்றி மேற்கத்திய அறிஞர்களில் சிலர் புகழ்ந்து சொன்ன விஷயங்கள் எதையுமே நமது சுதந்திரப் போராட்டத்துக்கு நாம் பயன்படுத்திக் கொள்ளவில்லை. சில நேரங்களில் நமது கடந்த கால சாதனைகள் எல்லாம் மிகப் பெரிய அளவில் பூதாகரப்படுத்தப்பட்டு புதிதாக உருவாகி வந்த தேசிய மதிப்பீடுகளுக்கு உதவும் வகையில் பயன்படுத்தப்பட்டன.

சுதந்திரம் கிடைத்ததைத் தொடர்ந்து சில காலம் நீடித்த பெருமித மயக்கங்களைத் தொடர்ந்து தன்னைத் தானே இழிவுபடுத்திக்கொள்ளும் சுய இழிவு மனப்பான்மை ஆரம்பமானது. குறிப்பாக மேற்குலகக் கல்வி பெற்றவர்கள் இந்தப் போக்கை முன்னெடுத்துச் சென்றனர். நவீனமயமாக்கம், அறிவியல் சிந்தனை என ஏதாவது ஒரு வழியில் இந்திய அடையாளங்கள், அம்சங்கள் ஆகியவற்றை ஓரங்கட்டினர். இந்தப் போக்கு இன்றும் முடிவுக்கு வந்துவிடவில்லை. இந்திய சமுதாயத்தில் அல்லது வரலாற்றில் இருந்த தவறுகள், தீமைகள் – இவற்றை நாம் மூடி மறைத்துவிட வேண்டும் என்று நான் சொல்ல வரவில்லை. ஆனால் மாரில் அடித்துக்கொண்டு அழுதல், தன்னைத் தானே இழிவுபடுத்திக் கொள்ளுதல் போன்றவையெல்லாம் தேச நிர்மாணத்துக்குத் தேவையான மன உறுதியை, உந்துதலை ஒருபோதும் தரப் போவதில்லை. அடிமைத்தனமாக அந்நியர்களை நகலெடுப்பதும் எந்த வகையிலும் நமக்கு உதவப் போவதில்லை.

நம்முடைய இந்த துரதிர்ஷ்ட மனநிலைக்குப் பல காரணங்கள் இருக்கின்றன. அவற்றில் ஒன்று நமது வரலாற்றைப் பற்றி, குறிப்பாக நமது முன்னோர்களின் சமூக, பொருளாதார, அரசியல் வாழ்க்கை குறித்த போதிய புரிதல் இல்லாததுதான். நமது முன்னோர்களின், பல வகைகளில் முக்கியமான குறைபாடு, வரலாறு குறித்த தெளிவான சிந்தனை இல்லாததும் வரலாற்றுத் தரவுகளை புராணங்கள் ஆக்கும் மனச்சாய்வு கொண்டிருந்ததும்தான். இதன் விளைவாக இந்தியாவிலும் பிற நாடுகளிலும் நவீன வரலாற்று ஆய்வுகள் பெருமளவுக்கு முன்னெடுக்கப்பட்ட நிலையிலும் நமது வரலாற்று அறிவானது மிகவும் மட்டுப்பட்டதாகவே இருக்கிறது. குறிப்பாக சமூக வரலாற்றுப் பிரிவில் நாம் மிகவும் பின்தங்கியே இருக்கிறோம்.

அதோடு நமது கடந்த காலத்தில் ஏராளமான இடைவெளிகள், இருண்ட காலங்கள் பல இருக்கின்றன. அவை பற்றி நமக்குப் பெரிதாக எதுவுமே தெரியாது. அவற்றில் முக்கியமானது மொகலாயப் பேரரசின் வீழ்ச்சிக்கும் ஐரோப்பிய வணிக நிறுவனங்களின் வருகை, பிரிட்டிஷ் ஆட்சி அதிகாரம் ஆகியவற்றுக்கும் இடைப்பட்ட காலகட்டத்தில் என்ன நடந்தது என்பது நமக்குத் தெளிவாகத் தெரியாது. அந்தக் காலகட்டம் உண்மையிலேயே அரசியல்ரீதியாக நாம் பிரிந்து சிதையத் தொடங்கியிருந்த காலகட்டம் என்பதில் எந்தச் சந்தேகமும் இல்லை. ஆனால், ஸ்ரீ தரம்பால் ஆய்வு செய்து தொகுத்து வெளியிட்டிருக்கும் படைப்புகள், அரசுக்கு எதிராக மகத்தான போராட்டத்தை முன்னெடுத்த எளிய மக்களைப் பற்றி நமக்கு எடுத்துக்காட்டுகின்றன. இரும்புக் கொல்லர்கள், மேஸ்திரிகள், ஜோலகிர்கள், ஹுஜம்கள், தர்சிகள், காகர்கள், பேரர்கள் என அனைத்துப் பாட்டாளி வகுப்பினரும் ஆட்சி அதிகாரம் எல்லை மீறிச் செல்வதாக உணர்ந்து கிளர்ந்து எழுந்துவிட்டனர் என்று 1810இல் பனாரஸில் இருந்த நீதிபதி குறிப்பிட்டிருப்பதை இங்கு சுட்டிக்காட்டுவது பொருத்தமாக இருக்கும்.

பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்காலத்தில் இந்தியாவில் இருந்த 500க்கு மேற்பட்ட சமஸ்தானங்களில் இருந்த மன்னர்கள் மேற்கொண்ட ஆட்சியைப் பற்றிச் சொல்லும்போது “இந்து அரசு என்பது சர்வாதிகாரம் மிகுந்தது. வானளாவிய அதிகாரம் கொண்டது. அதனுடைய மக்கள் அடிமைகளாக அடங்கி ஒடுங்கிக் கிடந்தனர்’ என்று பொதுவாகச் சொல்லப்படுவதுண்டு. ஆனால் அந்நிய மற்றும் இந்திய ஆராய்ச்சியாளர்கள் பலர் எழுதியிருப்பதைப் பார்க்கும்போது நிலைமை முற்றிலும் வேறாக இருந்ததைப் பார்க்க முடியும். சில நேரங்களில் மக்கள் ஒன்றுதிரண்டு திறமையற்ற அரசரைப் பதவியிலிருந்து நீக்கியதும் கூட நடந்திருக்கிறது. ஆனால் அவையெல்லாம் ஏதோ லட்சியவாதப் புனைவுகள் என்றும், நடைமுறையில் அப்படி எல்லாம் இல்லை என்றும் சொல்பவர்களும் உண்டு.

இந்து சாஸ்திரங்களின் அடிப்படையில் பார்த்தால் அரசர் என்பவர் ஒருநாளும் சர்வ அதிகாரம் பெற்றவராக இருந்திருக்கவில்லை. தர்மத்துக்குக் கட்டுப்பட்டு அவர் ஆட்சி புரிய வேண்டி இருந்திருக்கிறது என்பது உண்மைதான். ஆனால் காலகாலமாக உருவாகிவந்த கடமைகள், பொறுப்புகள், சலுகைகள் ஆகியவற்றை அடிப்படையாகக் கொண்ட தர்ம மதிப்பீடுகளை, சம்பந்தப்பட்ட யாரும் முறையாகப் பின்பற்றியிருக்கவில்லை. தர்ம சாஸ்திரங்களை மீறி நடந்த சர்வாதிகார மன்னர்கள் இது விதிவிலக்கு என்பது போலல்லாமல் அதுதான் வழிமுறை என்பதாக நடந்து கொண்டிருக்கிறார்கள் என்று சொல்வதுண்டு.

ஸ்ரீ தரம்பால் இந்த நூலில் முன்வைத்திருக்கும் விஷயங்கள் வேறுவிதமான உண்மைகளை வெளிச்சத்துக்குக் கொண்டுவருகின்றன. பனாரஸ், பாட்னா, சரூண், முர்ஷிதாபாத், பகல்பூர் போன்ற பகுதிகளில் வீடுகள் மற்றும் கடைவீதிகளை மூடி விதிக்கப்பட்ட புதிய வரிகளை எதிர்த்து மக்கள் முன்னெடுத்த ஒத்துழையாமை இயக்கம் பற்றிய தகவல்கள் அப்போதைய பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளின் ஆவணங்களில் இருந்து முன்வைக்கப்பட்டுள்ளன.

வருடத்தைக் கொஞ்சம் 110 – 120 வருடங்களுக்கு முன்னதாக மாற்றி, வரியின் பெயரை மாற்றி வேறுசில மேலோட்டமான மாற்றங்கள் செய்து கொண்டால் போதும். 1920கள், 1930களில் ஒத்துழையாமை இயக்கப் போராட்டங்களில் என்ன நடந்தனவோ அவை அப்படியே அந்த நூறு வருடங்களுக்கு முன்பாக நடந்திருக்கின்றன என்று ஸ்ரீ தரம்பால் சொன்னது முற்றிலும் சரியே. இந்தப் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றிருக்கும் பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களில் இடம்பெற்றுள்ள விவரங்கள் சமகாலத்தில் இப்போது நடந்த நிகழ்வுகளுக்கு இணையாகவே இருக்கின்றன.

இந்த நூலில் மறுபிரசுரம் செய்யப்பட்டிருக்கும் ஆவணங்களைப் பார்த்தால் இந்திய வரலாற்றில் ஆட்சியாளர்களுக்கும் ஆளப்பட்டவர்களுக்கும் இடையில் இரு தரப்பின் உரிமைகள் பொறுப்புகள் தொடர்பான ஒரு தெளிவான புரிதல் இருந்து வந்துள்ளது தெரிய வருகிறது. எப்போதெல்லாம் இந்தப் பாரம்பரியமான வழிமுறைகளில் சர்வாதிகார ஆட்சியாளர்களால் நெருக்கடிகள் ஏற்பட்டுள்ளனவோ அப்போதெல்லாம் குடிமக்கள் அமைதியான முறையில் ஒத்துழையாமை மூலமாகத் தமது எதிர்ப்பைப் பதிய வைத்துள்ளனர். எப்போதெல்லாம் அப்படியான எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கப்பட்டிருக்கிறதோ, ஆட்சியாளர்கள் அதை சட்டவிரோதமாக, கலகக்குரலாகவோ, அவிசுவாசம் என்றோ எதிர்த்திருக்கவில்லை. அந்த எதிர்ப்பை எந்த வழியிலாவது அடக்கிய ஆகவேண்டும் என்று நினைத்திருக்கவில்லை. அந்தப் போராட்டத்தை மிகவும் சரியான வழிமுறை என்று மதித்து பிரச்னைக்கு உடனடியாக, சுமுகமான தீர்வுக்கான முயற்சியை எடுத்திருக்கிறார்கள்.

இங்கு விவரிக்கப்பட்டிருக்கும் அமைதியான மக்கள் போராட்டமானது திடீரென்று முளைத்து விடவில்லை. நன்கு நிலைபெற்ற சமூக அரசியல் பாரம்பரியத்தில் அவற்றின் வேர்கள் கடந்த காலத்தில் அழுத்தமாக ஊன்றி இருந்திருக்க வேண்டும். இஸ்லாமியர்களின் மிகக் கொடூரமான சர்வாதிகார ஆட்சியானது பலகாலம் நீடித்திருந்த நிலையிலும், 19ஆம் நூற்றாண்டிலும் இந்த அமைதியான போராட்ட வழிமுறையானது நீடித்து வந்திருப்பதைப் பார்க்கும்போது இந்தப் பழம்பெரும் பாரம்பரியத்தின் வலிமையும் முக்கியத்துவமும் நன்கு புரிய வருகிறது.

இந்த அற்புதமான பழம்பெரும் போராட்ட வழிமுறையை பிரிட்டிஷார் எப்படி துல்லியமாகத் திட்டமிட்டு அழித்தார்கள் என்பதைப் பின்வரும் பக்கங்களில் ஸ்ரீ தரம்பால் வேதனையுடன் விவரிக்கிறார். பிரிட்டிஷார் இந்தியாவில் தனது ஆட்சி அதிகாரத்துக்கு மிகப் பெரிய தொடர்ச்சியான தடைக்கல்லாக இந்த வழிமுறையைப் பார்த்திருக்கிறார்கள்.  ‘அரசின் கவுரவத்தை காப்பது’,  ‘பொது சமூகத்தில் அமைதியை நிலைநாட்டுவது’, ’அரசாங்கத்தின் மீது மக்கள் சமூகம் வைத்திருக்க வேண்டிய மரியாதையை தக்கவைப்பது’ ஆகிய நோக்கங்களின் அடிப்படையில் பார்த்ததால் இப்படியான எதிர்ப்புகளுக்கு எந்த இடமும் தரக் கூடாது என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள்.

இந்தப் போராட்டங்களைப் பார்த்து பிரிட்டிஷார் பெருமளவுக்கு பயந்தார்கள் என்று இதுதொடர்பாக ஸ்ரீ தரம்பால் சொல்வதை நான் முழு மனதுடன் அங்கீகரிக்கிறேன். மக்கள் எந்தக் கேள்வியும் கேட்காமல் அடங்கி ஒடுங்கி இருந்தால்தான் நமக்கு மிகவும் நல்லது என்று அவர்கள் நினைத்தார்கள். இந்தப் பாதுகாப்பு உணர்வை அடைவதற்காக அவர்கள் ராணுவ பலத்தையே நம்பினார்கள். பிரிட்டிஷாரின் இந்த அணுகுமுறையே நம் நாட்டினரின் ஆன்ம பலத்தை அழித்து ஒழித்தது.

1930ல் காங்கிரஸ் செயற்குழு சுதந்திரப் பிரகடனத்தை வெளியிட்டபோது பொருளாதாரம், அரசியல், கலாசாரம், ஆன்மிகம் நான்கு தளங்களிலும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியினால் நம் தேசத்துக்கு ஏற்பட்ட அழிவு பற்றிக் குறிப்பிடும்போது இந்த விஷயத்தையே அது குறிப்பிட்டது. அதன் பின்னான ஒவ்வோர் ஆண்டும் ஜனவரி 26 அன்று ஆயிரக்கணக்கான பொதுக்கூட்டங்களில் இந்த விஷயமே பிரதானமாக முன்னிறுத்திப் பேசப்பட்டது. மக்களை நிராயுதபாணிகளாக ஆக்கி, அந்நிய ராணுவத்தின் ஆக்கிரமிப்பின் மூலமும் அவற்றின் கொடூரமான தாக்குதலின் மூலம் மக்கள் மனதில் எழும் போராட்டக் குணத்தை அழித்து ஒழித்தார்கள். அதுவே தேசத்தின் ஆன்ம பலத்தை அழியச் செய்தது.

இந்தப் புத்தகத்தின் சுவாரசியமும் மதிப்பு மிகுந்த முன்னுரையில் ஸ்ரீ தரம்பால், காந்திஜியின் சத்யாகிரக சிந்தனைகளின் வேர்களைப் பற்றி அலசிப் பார்த்து அதுபற்றிய புதிய ஒளிகளைப் பாய்ச்சியிருக்கிறார். காந்திஜியின் சத்யாகிரகக் கொள்கையின் அடிப்படையான அம்சமாக இருந்தது என்பது காலகாலமாக நம் தேசத்தில் ஆட்சியாளர்களுக்கும் ஆளப்பட்ட மக்களுக்கும் இடையில் இருந்த தொடர்புதான். அந்தத் தொடர்பு காந்திக்கும் நன்கு தெரிந்திருந்தது. காந்திஜி, தான் எழுதிய ’ஹிந்து ஸ்வராஜ்யம்’  நூலிலேயே தனது சத்யாகிரக சிந்தனைகளுக்கு நம் தேசத்தின் அந்தப் பழங்கால பாரம்பரியமே முக்கிய காரணம் என்று வெளிப்படையாகவே குறிப்பிட்டிருக்கிறார். இருந்தும் அவருடைய வாழ்க்கை வரலாற்றை எழுதியவர்களும், அவரைப் பற்றி பிற நூல்கள் எழுதியவர்களும் அந்த சத்யாகிரகத்துக்கான வேர்களை எங்கெல்லாமோ தேடினார்களே தவிர, காந்தியடிகளின் வார்த்தைகளுக்கு எந்த முக்கியத்துவமும் கொடுத்திருக்கவில்லை.

காந்திஜியின் கூர்மையான அவதானிப்பு நீங்கலாக அந்தப் பழம்பெரும் போராட்ட வடிவத்தின் தடயங்கள் எதுவுமே இருந்திருக்கவில்லை என்பதால் ஒருவேளை இப்படி நடந்திருக்கலாம் (‘ஹிந்து ஸ்வராஜ்’ நூலில் சௌராஷ்ட்ராவில் இருக்கும் ஒரு குக்கிராமம் பற்றிக்கூட காந்திஜி விவரித்திருப்பார். அவருடைய பார்வை அவ்வளவு கூர்மையானது). அல்லது, பரந்து விரிந்த தேசம் முழுவதிலும் அப்படியான சாத்விகப் போராட்டமானது வாழ்வின் எல்லாத் தளங்களிலும் முன்னெடுக்கப்பட்டதற்குப் போதுமான வரலாற்று ஆதாரங்கள் கிடைத்திருக்கவில்லை. அல்லது ஆட்சியாளர்கள் நமக்கு நெருக்கடி தரும் செயல்களைச் செய்யும்போது அவர்களை எதிர்க்கும் மனநிலையை நாம் இழக்கத் தொடங்கி விட்டதாலோ என்னவோ, அந்தப் பழம்பெரும் ஒத்துழையாமைப் போராட்டம் பற்றி காந்தி சொன்ன சில மேலோட்டமான வாக்கியங்களை வழக்கம்போல அவர் கடந்த காலத்தை பற்றிச் சொல்லக் கூடிய லட்சியவாத, யுட்டோப்பியக் கனவு வார்த்தைகள் என்று புறமொதுக்கிவிட்டார்கள் போலிருக்கிறது.

காந்திஜி ஒரு வரலாற்று ஆராய்ச்சியாளர் அல்ல. எனினும் பெரும்பாலான வரலாற்று ஆய்வாளர்களைவிட மிக அழுத்தமான உள்ளொளி கொண்டவர். மக்கள் தலைவராக அவர் அபாரமான வெற்றி பெற்றதற்கு இந்த உள்ளுணர்வுதான் மிக முக்கியமான காரணங்களில் ஒன்றாக இருந்திருக்கிறது.

சுதந்திரத்துக்குப் பிந்தைய, ஜனநாயக இந்தியாவில் சத்யாகிரகத்துக்கு இருக்கும் இடம் பற்றிய ஸ்ரீ தரம்பாலின் சிந்தனைகளும் மிகவும் முக்கியமானதும் சுவாரசியமானதும் ஆகும்.

சுதந்திர இந்தியாவில் இருக்கும் ஆட்சியைப் பற்றி அடிக்கடிச் சொல்லப்படும் விமர்சனம் என்னவென்றால், காலனிய சக்திகள் பொருளாதாரச் சுரண்டலுக்கும் அதிருப்திகளை ஒடுக்குவதற்கும் எந்த அதிகாரவர்க்கத்தைப் பின்பற்றினார்களோ அதுவே எந்தவித மாற்றமும் இல்லாமல் இப்போதும் பின்பற்றப்பட்டு வருகிறது. அந்த அதிகார வர்க்கத்தின் மிக மோசமான எதிர்பார்ப்புகளில் ஒன்று என்னவென்றால்  ‘மக்களின் முதல் கடமை அடங்கி ஒடுங்கி நடப்பதுதான்’. அதன் பிறகே எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தலாம் என்ற பிரிட்டிஷ் ஏகாதிபத்திய சிந்தனையே இப்போது நிலவுகிறது.

அதோடு இப்போது இருக்கும் அதிகார வர்க்கம் அந்நிய அரசின் கட்டுப்பாட்டில் உள்ளது அல்ல; ஜனநாயகரீதியாக நம் மக்களால் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட தேசிய அரசுதான் என்ற வாதமும் அந்த அதிகார வர்க்கத்தின் தவறுகளை நியாயப்படுத்தப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன. எனவே எப்போதாவது அரசை எதிர்த்து யாராவது உண்ணாவிரதம் இருந்தாலோ, ஒத்துழைக்க மறுத்தாலோ வேலை செய்யாமல் இருந்தாலோ அவர்கள் அந்தப் போராட்டத்தைக் கைவிடும் வரை அல்லது அரசால் அடக்கி ஒடுக்கப்படும் வரை அரசு எந்திரம் பேச்சுவார்த்தைக்கு முன்வருவதில்லை. பிரச்னையைத் தீர்க்க எந்த நடவடிக்கை எடுப்பதும் இல்லை. இதன் விளைவாக பாதிக்கப்பட்ட மக்கள் வன்முறையைக் கையில் எடுக்கிறார்கள். அதன் பிறகு அரசாங்கம் அவர்களுக்கு அடிபணிகிறது; சமரசத்துக்கு முன்வருகிறது.

சத்யாகிரக முயற்சிகள் முன்னெடுக்கப்பட்டு சிற்சில அரசியல் ஆதாயங்கள் பெறப்படுகின்றன என்பது உண்மைதான். ஆனால், சுதந்திர இந்தியாவின் அரசாங்கம் மட்டும், மக்கள் தங்களுக்கு எதிரானதாகவும் அதிருப்திகரமாகவும் இருக்கும் விஷயங்களை எதிர்க்கவும் அமைதியான முறையில் போராடவும் அனுமதித்திருந்தால் கடந்த 25 ஆண்டுகளில் மக்களின் போராட்டச் செயல்பாடுகளிலும் சில நியாயமான கட்டுப்பாடுகளை, ஒழுக்கங்களைக் கொண்டுவந்திருக்கும். அதேபோல அரசாங்கத்தின் அணுகுமுறையிலும் நியாயமான மாற்றத்தைக் கொண்டுவந்திருக்கும். ஜனநாயக அமைப்பில் மக்கள் விரோத அரசுகளை அடுத்துவரும் தேர்தலில் அப்புறப்படுத்தும் அதிகாரம் மக்கள் வசமே உண்டு என்று பொதுவாகச் சொல்லப்படும் விஷயத்துக்கு ஆச்சார்ய கிருபளானி ஒரு தெளிவான விளக்கத்தைக் கொடுத்திருக்கிறார். ஸ்ரீ தரம்பால் அதை முன்னுரையில் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்:

எல்லா பிரச்னைகளுக்கும் தீர்வு காண்பதற்காக அடுத்த தேர்தல் வரும் வரையில் அல்லது ஒரு ஆட்சியை தூக்கி எறியும் வரையில் காத்திருக்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை. ஒரு சிலருக்கு அந்தப் பிரச்னையானது உடனே தீர்த்தாக வேண்டிய வாழ்வா சாவா பிரச்னையாக இருக்கக்கூடும். சத்தியாகிரக வழியில் போராடும் உரிமையை மறுப்பது என்பது நீண்ட காலத்துக்கு, சர்வாதிகார சக்திக்கு எந்தவித எதிர்ப்பும் இல்லாமல் அடங்கி ஒடுங்கியிருக்க வேண்டும் என்று சொல்வதற்கு இணையானது.

                -ஜெயபிரகாஷ் நாராயண்

-தரம்பால்

தமிழில்: பி.ஆர்.மகாதேவன்

அத்தியாயம்- 2

நாம் மேற்கொண்டு இதுபற்றிப் பார்ப்பதற்கு முன்னதாக,  18-ஆம்  நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலும்,19-ஆம்  நூற்றாண்டின் ஆரம்பக் கட்ட்த்திலும் பிரிட்டிஷ் இந்திய நிர்வாகம் எப்படி இருந்தது என்பதைப் பற்றி பார்ப்போம்.

பொதுவாக நம்பப்பட்டு வருவதற்கு மாறாக, 1784  வாக்கிலிருந்து (அதற்கு முன் இல்லை என்று வைத்துக்கொண்டாலும்)  இந்தியா தொடர்பாக இங்கிலாந்தில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானங்களில் கிழக்கிந்திய கம்பெனிக்கு பெரிய பங்கு எதுவுமே இருக்கவில்லை.  தீர்மானங்கள் மட்டுமல்ல, பல நேரங்களில் ஆரம்பகட்ட செயல்திட்ட வரைவுகள் கூட 1784களுக்குப்  பின்னர் இந்திய விவகாரங்களைக் கவனித்துக் கொள்ளும் கமிஷனர்கள் குழுவிடம்  தான் ஒப்படைக்கப்பட்டிருந்தது.  அந்தக் குழுவானது பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்றத்தில்  ஒரு சட்டம் மூலமாக உருவாக்கப்பட்டிருந்தது.  பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் உறுப்பினர்கள்தான்  அந்தக் குழுவில் இடம்பெற்றிருந்தனர். 1858  வரையிலும் அந்தக் குழுவே இந்தியா தொடர்பான அனைத்து தீர்மானங்களையும் எடுத்தது. 

 1858 வாக்கில் பிரிட்டிஷ்  ராணியின்  நேரடிக்  கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இந்திய நிர்வாகம் கொண்டுவரப்பட்டதென்பது,  அதுவரையில் கிழக்கிந்திய கம்பெனி செய்துவந்த குமாஸ்தா வேலையில் இருந்து  அதை அப்புறப்படுத்தியது மட்டுமே. அனைத்து முடிவுகளையும் எடுத்துவந்த முந்தைய குழுவை   ‘செக்ரட்டரி ஆஃப் ஸ்டேட் இந்தியா’ என்று பெயர் மாற்றம் செய்வது மட்டுமே நடந்தது.

பெங்கால் பிரசிடென்சியின்  பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தின்  தலைமைப் பொறுப்பில் இருந்தவர்  கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்சில்.  அவருக்குக் கீழே பல்வேறு அரசுத் துறைகள் இருந்தன.  அந்தத் தலைமைப் பதவியானது  இந்தியாவுக்கான  கமிஷனர்கள்  குழுவினால் 1785-இல்  உருவாக்கப்பட்டது.  அரசாங்கத் துறை,  ராணுவம்,  பொது நலத் துறை,  வருவாய்த் துறை,  நீதித் துறை,  உளவுத் துறை போன்ற முக்கியமான துறைகள் அனைத்தும்  வில்லியம் ஃபோர்ட்டில் (கல்கத்தா)  இருந்து செயல்பட்டன. கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்சில் (கவர்னர் ஜெனரல் இல்லாதபோது,  கமாண்டர் இன் சீஃப் தலைவராகச் செயல்படுவார்) வாரத்தில் சில நாட்கள் ஒன்றுகூடி குறிப்பிட்ட அரசாங்கத் துறை செய்ய வேண்டிய விஷயங்கள் குறித்து  வழிகாட்டுதலை அளிக்கும்.  இங்கிலாந்தில் எடுக்கப்பட்ட தீர்மானங்கள்,  உத்தரவுகள் ஆகியவற்றை சம்பந்தப்பட்ட அரசுத் துறைகள்  அல்லது தனிநபர்களுக்கு அந்தந்தத் துறையின் செகரட்டரி தெரியப்படுத்துவார்.  அவர் கவுன்சில் நடத்தும் கூட்டங்களில் பங்குபெற்று  அதுதொடர்பான ஆவணங்களைப் பதிந்து வைத்திருப்பார்.  இவை அல்லாமல் 1785-இல்  கொண்டுவரப்பட்ட வழிகாட்டிக் குறிப்புகள் மூலமாக கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்சிலுக்கு உதவியாக பல்வேறு துணை அமைப்புகளை உருவாக்கியிருந்தது. அந்த கவுன்சிலின் உறுப்பினர்களே அந்தத் துணை அமைப்புகளுக்கு தலைவராக இருந்து  அரசின் பரந்துபட்ட செயல்பாடுகளை மேற்பார்வையிட்டு வழிகாட்டி நடத்தினர். அந்தத் துணை அமைப்புகளில் ராணுவத் துறையும்,  வருவாய்த் துறையும்தான்  மிகவும் முக்கியமானவை (மதராஸ் பிரசிடென்சி,  பம்பாய் பிரசிடென்சியிலும்  இது போன்ற ஏற்பாடுகள் 1785லேயே  உருவாக்கப்பட்டன).

 இந்தக் காலகட்டத்தில் மாவட்ட  ‘கலெக்டரின்’ பணி என்பது  வருவாய் மதிப்பீடு,  வரி சேகரிப்பு என்பதாகவே இருந்தது (வங்காளம், பனாரஸ், பீஹார் போன்ற பகுதிகளில்). காவல் துறை நிர்வாகம்,  நீதி நிர்வாகம் போன்ற பிற பணிகள் எல்லாம்  மேஜிஸ்ட்ரேட்  என்ற பதவியை வகித்தவரின்  பொறுப்பில் விடப்பட்டிருந்தன.  பொதுவாக,  கலெக்டர் என்பவருக்கான உத்தரவுகள் வருவாய்த் துறையிலிருந்து தரப்பட்டன.  மாறாக மேஜிஸ்ட்ரேட் என்பவர் கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்சிலில் நீதித் துறையின் தலைவரிடமிருந்து உத்தரவுகளைப் பெற்று செயல்பட்டார்.  கலெக்டரும்,  மேஜிஸ்ட்ரேட்டும்  அவர்களுடைய ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதியில் தனித்தனி அதிகார வர்க்கமாக உயர்நிலை அதிகாரம் கொண்டவர்களாக இருந்தனர். எனினும்  அவர்களையும் விட உயர்நிலையில் இருந்த அதிகாரிகளுடன் கொண்ட தொடர்பின் அடிப்படையில் பார்த்தால், கலெக்டரை விட மேஜிஸ்ட்ரேட் ஒரு படி கூடுதல் அதிகாரம் பெற்றவராக இருந்தார். பனாரஸ் மற்றும் வேறுசில மாவட்டங்களில் கூடுதலாக வேறு இரண்டு தனியான, உயர்நிலை அதிகாரிகள் இருந்தனர். ராணுவ நிர்வாகம், மேல் கோர்ட் என இரண்டு தனிப் பதவிகள் இருந்தன. இந்தப் பதவிகளுக்கு இடையிலான சில தொடர்புகள்,  அணுகுமுறையில் இருந்த வித்தியாசம் போன்றவை இந்தப் புத்தகத்தில் இடம்பெற்றுள்ள ஆவணங்களில் இருந்து நன்கு தெளிவாகின்றன. 

பல்வேறு அரசு அதிகாரிகளுக்கு இடையிலான கடிதப் பரிமாற்றமாக  இந்த நூலில் இடம் பெற்றிருக்கும் ஆவணங்கள், முழுவதுமாக மறந்துவிட்ட ஒத்துழையாமை இயக்கப் போராட்டம் பற்றி தெளிவாக விவரிக்கின்றன. 1810-11  வாக்கில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்களுக்கு எதிராக  பனாரஸ்,  பாட்னா,  சரண்,  முர்ஷிதாபாத்,  பாகல்பூர் ஆகிய பகுதிகளில் முன்னெடுக்கப்பட்ட அகிம்சைப் போராட்டம் பற்றி  விவரிக்கின்றனர். காந்திய ஒத்துழையாமை இயக்கம்,  சட்டமறுப்பு இயக்கம்  ஆகியவற்றுக்கு முன்னதாகவே முன்னெடுக்கப்பட்ட ஒத்துழையாமை இயக்கம் தொடர்பாக  நமக்குக் கிடைத்திருக்கும் மிகவும் தெளிவான,  ஆதாரப்பூர்வமான ஆவணம்  இதுவே.   எனவே அதுபற்றி வரும் பக்கங்களில் சற்று விரிவாகவே பார்ப்போம்.

1810 வாக்கில்,  இங்கிலாந்து தலைமையிடம் இருந்து கிடைத்த வழிகாட்டுதலின் பேரில்,  வங்காள அரசு (கல்கத்தா ஃபோர்ட் வில்லியமில் இருந்தது)  வங்காளம்,  பீகார்,  ஒரிசா,  பனாரஸ் போன்ற பகுதிகளிலும்  புதிதாக கைப்பற்றிய பகுதிகளிலும் (இவை பின்னாளில் உத்தரபிரதேசத்தின் பகுதிகளாகின) பல புதிய வரிகளை விதித்தது. நிதிக்குழு  பரிந்துரைத்த விதிகளில் ஒன்று, வீடுகளுக்கும் கடைகளுக்கும் வரி விதிக்க வழிவகுத்தது.  இந்த வரி அக்டோபர் 6, 1810-இல்  ரெகுலேஷன் XV, 1810  மூலம் அமல்படுத்தப்பட்டது.

இந்தப் புதிய சட்டம்  என்ன சொன்னதென்றால், இந்த புதிய ரெகுலேஷன் அரசின் நிதி ஆதாரத்தைப் பெருக்குவதற்காக கல்கத்தா  நகரில் இருக்கும் வீடுகளுக்கு  வரி விதிக்கத் தீர்மானித்திருக்கிறது. வங்காளம்,  ஒரிசா,  பனாரஸ்  போன்ற பகுதிகளில் இருக்கும் முக்கிய நகரங்களில் உள்ள வீடுகளுக்கு விரிவுபடுத்தப்பட்டு இந்த வரி குறிப்பிட்ட காலகட்டத்திற்கு  விதிக்கப்படவேண்டும் என்று குறிப்பிட்டது.  இந்த ரெகுலேஷன்,  எதைக்கொண்டு கட்டப்பட்டிருந்தாலும் அனைத்து குடியிருப்பு வீடுகளும் (சில விதிவிலக்குகள் நீங்கலாக) ஆண்டு வாடகையில் ஐந்து சதவிகிதத்தை அரசுக்கு வரியாகச் செலுத்த வேண்டும் என்று சொன்னது. அனைத்துக் கடைகளும் ஆண்டு வாடகையில் 10 சதவிகிதத்தை வரியாகச் செலுத்த வேண்டும். ஒரு வீடு அல்லது கடை வாடகைக்கு விடப்படாமல்  உரிமையாளரே அனுபவிப்பதாக இருந்தால்   அக்கம்பக்கத்தில் அதே அளவில் இருக்கும் வீடுகள்,  கடைகள் ஆகியவற்றுக்கு என்ன வரி விதிக்கப்படுகிறதோ,  அதையே இந்த உரிமையாளர்களும் கொடுக்க வேண்டும்.

ராணுவத்தினர் வசிக்கும் வீடுகள்,  பங்களாக்கள்,  கட்டிடங்கள்  ஆகியவற்றுக்கு இந்த வரி கிடையாது.  மத வழிபாட்டு கட்டடங்கள்,  வீடுகளுக்கு இந்த வரி கிடையாது.  ஆட்கள் குடியிருக்காத  வீடுகள்,  வியாபாரம் நடக்காத  கடைகள் ஆகியவற்றுக்கும் வரி கிடையாது.  மூன்று மாதங்களுக்கு ஒரு முறை வரி வசூலிக்கப்பட வேண்டும்.  உரிய தொகை செலுத்தப்படவில்லை என்றால் அந்த வீடு அல்லது கடை விற்கப்பட்டு, வரி பாக்கித் தொகையானது அதிலிருந்து எடுத்துக் கொள்ளப்பட வேண்டும்.  அப்போதும் அந்த வரி பாக்கி முழுவதுமாக கிடைக்கவில்லை என்றால் அந்த உரிமையாளரிடம் இருக்கும் பொருள்கள்,  கால்நடைகள் ஆகியவற்றைப் பெற்று அந்த வரி பாக்கியாகப் பெற்றுக்கொள்ளலாம். 

முறைகேடான வரிவிதிப்பு தொடர்பாக நீதிமன்றத்தில் முறையிடலாம்  என்று சொல்லப் பட்டிருந்தாலும்,  அப்படியான விண்ணப்பங்களை  முடக்கும் நோக்கில்,  தவறான விண்ணப்பங்களுக்கு  அபராதம் விதிக்கும் அதிகாரம் மேஜிஸ்ட்ரேட்டுக்கு  உண்டு என்றும் சொல்லப்பட்டிருந்தது. அந்த விண்ணப்பங்களை ஆய்வு செய்து பார்க்கும்போது ஆதாரமற்ற குற்றச்சாட்டுகளாக இருந்தால்  சூழ்நிலைக்கு ஏற்ப அபராதம் விதிக்கலாம் என்றும் சொல்லி இருந்தது.

இப்படியான மொத்த வரி வருவாயில் 5 சதவிகிதம் மாவட்ட கலெக்டருக்கு கமிஷனாகத் தரப்பட்டது.  அந்தக் காலகட்டத்தில் பிரிட்டிஷ் நிர்வாகத்தில் இது  மிகவும் சகஜமான விஷயமாகவே இருந்தது.  மொத்த நில வருவாயிலும்  ஒரு குறிப்பிட்ட சதவிகிதம் அவர்களுக்கு ஏற்கனவே கமிஷனாகத் தரப்பட்டு வந்தது.

இந்த புதிய  வரியின் மூலம் ஆண்டுக்கு மூன்று லட்சம் ரூபாய் அரசுக்குக் கிடைக்கும் என்று எதிர்பார்க்கப்பட்டது.  ஒருவகையில் இதே பெரிய தொகை தான்.  அதே காலகட்டத்தில் கொண்டுவரப்பட்ட  புதிய வரிகள்  அல்லது ஏற்கனவே இருந்த வரிகளுடன் சேர்க்கப்பட்டவை  இவற்றின் மூலமாகக்  கிடைத்த ஒட்டுமொத்த வருவாயில் இந்த வீட்டு வரிகள் வெறும் 10 % மட்டுமே இருந்தன. பெங்கால் பிரசிடென்சியில் 1810-11  ஆண்டுக்கான மொத்த வரி வசூல் 10.68 கோடியாக இருந்தது.  அதில் பெரும்பகுதி  கிராமப்புறங்களில் இருந்தே கிடைத்தது.  இந்த வீட்டு வரி அதனோடு ஒப்பிடும்போது மிகவும் குறைவானது தான்.  ஆனால் அந்தக் காலகட்டத்தில் விதிக்கப்பட்ட வேறு பல விதிகளோடு சேர்த்து பார்க்கும்போது நகரப்பகுதிகளில் புதிய வரிகள்  கூடுதலாக விதிக்கப்பட்டிருந்தன.  அதுதொடர்பான அதிருப்திகள் எல்லாம் ஒன்று குவியும் புள்ளியாக இந்த வீட்டு வரி  இருந்தது.

பனாரஸ் நிகழ்வுகள்

பனாரஸில் முதலில் போராட்டம் ஆரம்பித்தது.  வட இந்தியாவில் அப்போது இருந்த நகரங்களிலேயே மிகவும் பெரியது அரசு இதுதான்.  பாரம்பரிய அமைப்புகள் பாதுகாக்கப்பட்டு,  செயலூக்கத்துடன் இருந்ததும் இங்குதான். எனவே அங்கு போராட்டம் ஆரம்பித்தது என்பது மிகவும் இயல்பான விஷயம்தான்.  அத்துடன் அதிலிருந்த பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள் வீட்டு வரி சட்டத்தை மிகவும் தீவிரமாக அமல்படுத்த  முயன்றதும் போராட்டத்துக்கு ஒரு காரணமாக இருந்தது.

அந்த வரிக்கு எதிராக முன்வைக்கப்பட்ட வாதங்கள்  எல்லாம் பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகளின் கடிதப் பரிமாற்றங்கள்,  பனாரஸ் வாசிகள் நீதிமன்றத்தில் தொடுத்த வழக்கு (அதில் எழுதப்பட்டிருந்த வாக்கியங்களும் பாணியும்   ‘மரியாதைக் குறைவாக’ இருந்ததாகச் சொல்லப்பட்டு அந்த வழக்கு ரத்து செய்யப்பட்டது)  ஆகியவற்றிலிருந்து  நமக்கு தெரிய வருகின்றன *23.

முந்தைய சுல்தான்கள் வீடுகளின் மீது வரி விதித்து இருக்கவே இல்லை.  அவர்களுடைய ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதியில்  வாரிசுரிமை மூலமாகவோ  விலைக்கு வாங்கியதன் மூலமாகவோ  ஒருவருக்கு கிடைத்த வீட்டுக்கு முந்தைய அரசுகள் வரி  விதித்திருக்கவே இல்லை. சொத்துக்களை விற்கும் போதும் உரிமையாளர்கள் விற்பனை வரியில் இருந்தும்  விலக்கு அளிக்கப்பட்டிருந்தனர். 

எனவே இந்த புதிய வரியானது ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின்  உரிமையில் குறிப்பிடுவதாக இருக்கிறது.  நீதி பரிபாலனத்தின் முக்கிய குறிக்கோள்களை மீறுவதாக இருக்கிறது. இந்த வீட்டு வரியானது  காவல் துறையினரின் செலவுகளைச் சமாளிப்பதற்காகத்  கொண்டு வரப்பட்டிருக்கிறது என்பது நன்கு தெரிகிறது. வங்காளத்திலும் பீகாரிலும்  காவல்துறையின் செலவுகள்  ஸ்டாம்ப் டியூட்டி,  மற்றும் பிற வரிகளின் மூலமாக ஈடு கட்டப்படுகின்றன.   பனாரஸில் காவல் துறையின் செலவுகள் நில வருவாயிலிருந்து  (Malgoozaree) ஈடு கட்டப்பட்டன. அப்படி என்றால் இந்த புதிய வரி எதன் அடிப்படையில் கொண்டு வரப்பட்டது?

சாஸ்திரங்களின் படி பார்த்தால் பனாரஸ் முழுவதுமே  புண்ணிய பூமி.  வழிபாட்டுக்கு உரியது.  ரெகுலேஷன் 15, 1810 -ன்படி  வழிபாட்டு மையங்களுக்கு  வரி கிடையாது.

பனாரஸில்  சுமார் 50,000  வீடுகள் உள்ளன.  இதில் மூன்றில் ஒரு பங்கு ஹிந்துக்கள்,  முஸ்லிம்கள், மற்றும் பிற சமயப் பிரிவினர் ஆகியோரின் வழிபாட்டு இடங்களாக திகழ்கின்றன.  ஹிந்துக்களும் முஸ்லிம்களும் தானமாகக் கொடுத்த வீடுகள் அவை.  எஞ்சிய வீடுகளில் இருந்து கிடைக்கும்  சொற்ப வரியை வைத்து பதுக்பந்தி (Phatuckbundee.) செலவுகளை மட்டுமே ஈடுகட்ட முடியும்.  இப்படியான நிலையில் இந்த புதிய வரியானது பலர் மீது மிகுந்த நெருக்கடியை உருவாக்குவதோடு அரசின் நல்லெண்ணத்துக்கு  விரோதமாகவுமே  இருக்கப்போகிறது.

பல வீட்டு உரிமையாளர்கள் தங்கள் வீடு பழுதுபட்டால் அதைச் சரி செய்யவும்  புதிதாக கட்டவோ  முடியாத நிலையிலேயே இருக்கிறார்கள். மேலும் பலரோ அந்த வீடுகளில் இருந்து கிடைக்கும்  வாடகையை வைத்துதான்  தங்கள் குடும்பத்தையே கஷ்டப்பட்டு ஓட்டி வருகிறார்கள்.  அப்படியானவர்கள் எப்படி இந்த வரியைக் கொடுக்க முடியும்?

இந்த நலிவடைந்த விண்ணப்பதாரர்களின் நலனையும் மகிழ்ச்சியையும் வளர்த்து எடுப்பதற்குப் பதிலாக எங்களுக்குத் தொடர்ந்து பல நெருக்கடிகள் தரப்படுகின்றன.  பல்வேறு சலுகைகளிலிருந்து  விலக்கப்பட்டிருக்கிறோம். ஆதாயங்களை ஈட்டிக் கொள்வதில் இருந்து தடுக்கப்பட்டிருக்கிறோம்.  அத்துடன் பல்வேறு கடுமையான கெடுபிடிகள் எங்கள் மீது சுமத்தப்படுகின்றன.  காலப்போக்கில் அது மேலும் மேலும் அதிகரிக்கப்பட்டு வருகின்றன.

வாழ்வாதாரங்களைக் கவனித்துக் கொள்ளுதல் சிரமமாகிவருகிறது.  முத்திரைப் பதிவு வரிகள், கோர்ட் வரிகள், பத்து மடங்கு பெருக்கப்பட்டிருக்கும் நகராட்சி வரிகள் போன்றவையெல்லாம் ஏழை- பணக்காரர் என அனைவரையும் பாதித்து வருகின்றன.  இந்தப் புதிய வரியானது  காயத்தின் மீது உப்பைத் தடவுவது போல இருக்கிறது; ஹிந்துக்கள், முஸ்லிம்கள் இரு தரப்பினருக்குமே பெரும் வேதனையைத் தருகின்றது. இதுபோன்ற வரிவிதிப்புகளினால்  அத்தியாவசியப் பொருள்களின் விலையானது கடந்த 10 ஆண்டுகளில் பதினாறு மடங்கு அதிகரித்து விட்டிருக்கிறது.  இதை நீங்கள் கணக்கில் கொள்ள வேண்டும். வேறு வாழ்வாதாரம் இல்லாத எங்களுக்கு இந்த வரியை எப்படி கொடுக்க முடியும்?

பனாரஸில் இருந்த   பிரிட்டிஷ் அதிகாரிகள்தான் முதன்முதலில் இந்த வரியை அமல்படுத்த முன்வந்திருக்கிறார்கள்.  நகர நிர்வாக அமைப்பும்,  ராணுவக் கட்டமைப்பும் வலுவாக இருந்ததனால் அங்கு இது சாத்தியமாகியிருக்கும். பனாரஸ் கலெக்டர் அந்த ரெகுலேஷனைக் கொண்டு வந்த ஏழே வாரத்துக்குள்  அதிவிரைவாக அந்தச் சட்டத்தை அமல்படுத்த அந்த அதிகாரிகள் முன்வந்ததற்கு எது வேண்டுமானாலும் காரணமாக இருந்திருக்கலாம்.  ஆனால் அதிகாரிகள் வரி விதிப்பு, வசூலிப்புப் பணிகளை மிக விரிவாக ஆரம்பித்துவிட்டிருந்தனர். 

நவம்பர் 26 அன்று கலெக்டர்,  தான் செய்யவிருந்தவை பற்றி மேஜிஸ்ட்ரேட்டுக்கு கடிதம் அனுப்பியிருந்தார்.  ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும்  எவ்வளவு வரி கட்ட வேண்டும் என்ற மதிப்பீட்டை ஆரம்பிக்கப் போவதாகவும்,  பல்வேறு தானாக்களில் இந்தச் சட்டம் தொடர்பான நகலை பொதுமக்களின் பார்வைக்கு வைக்கும்படியும்  கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். மொஹல்லாக்களில் தனது பணியாளர்கள் சென்று வீடுகளின் வ ரி மதிப்பீட்டைச் செய்யும்போது காவலர்களின் உதவி தேவை என்றும், அதற்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்துதரும்படியும் மேஜிஸ்ட்ரேட்டிடம் கேட்டுக்கொண்டிருந்தார். 

டிசம்பர் 6 அன்று  கலெக்டர்,  கூடுதல் விவரங்களைத் தந்ததோடு, தானாதாரர்களிடமிருந்து  உடனடி உதவிகள் கிடைக்க வழி செய்யும்படி மாஜிஸ்ட்ரேட்டுக்கு  இன்னொரு கடிதம் அனுப்பியிருந்தார்.  தற்காலிக மேஜிஸ்ட்ரேட் ஆக இருந்தவர்  டிசம்பர் 11 அன்று கலெக்டருக்கு அனுப்பிய கடிதத்தில்,  தான் எடுத்திருக்கும் நடவடிக்கைகள் பற்றி தெரிவித்திருந்தார். அத்துடன்  வரி மதிப்பீடு செய்யப் போகிறவர்களுக்கு காவலர்களின் உதவி இப்போதைக்கு தேவைப்படாது என்றும் தெரிவித்திருந்தார்.  அதேநேரம்,   “உங்களுடைய பணியாளர்கள்  சட்டபூர்வமான செயல்களைச் செய்யும்போது வீட்டு உரிமையாளர்கள் யாரேனும் எந்த வகையிலாவது தடங்கல்கள் ஏற்படுத்தினால்,  அது பற்றிய தகவலை எங்களுக்கு அனுப்பி வையுங்கள்.  நான் உடனே   உங்களுக்கு உதவும்படி காவல் துறை அதிகாரிகளுக்கு  உரிய உத்தரவு இடுவேன்”  என்றும் தெரிவித்திருந்தார்.

வரிவிதிப்பு தொடர்பான மதிப்பீட்டுப் பணிகள் ஆரம்பமாகின.  அதைத் தொடர்ந்து எதிர்ப்புகளும் உடனே கிளம்பின.  தற்காலிக மாஜிஸ்ட்ரேட் கல்கத்தா பிரஸிடென்ஸிக்கு டிசம்பர் 25 -ல் கடிதம் எழுதினார். 

 “மாண்புமிகு கவர்னர் ஜெனரல் இன் சீஃபுக்கு இந்தத் தகவலைத் தெரிவிக்கவில்லையென்றால் நான் தவறு செய்தவனாகிவிடுவேன். ரெகுலேஷன் 15, 1810 அமலாக்கப்படுவதைத் தொடர்ந்து இந்த நகரத்தின் அனைத்துத் தரப்பு மக்களும் பெரும் அதிருப்தி அடைந்திருக்கிறார்கள். நிலைமை மிகவும் மோசமாகிவருகிறது” இந்தப் போராட்டத்தின் பின்னணி பற்றிய தகவல்களைக் கொடுத்த பின்னர் மேலும் எழுதுகிறார்:

 “மக்கள் பெரும் கூச்சலிடுகிறார்கள். கடைகள் அனைத்தையும் மூடிவிட்டார்கள். தமது பணிகளை நிறுத்திவிட்டார்கள். பெருமளவிலான எண்ணிக்கையில் கூட்டமாகக் கூடி  அவர்களுடைய கோரிக்கைகளை நிறைவேற்ற வேண்டும் என்று என்னை வறுபுறுத்துகிறார்கள். கலெக்டருக்கு உத்தரவிட்டு வரி மதிப்பீட்டுப் பணிகளை நிறுத்தச் சொல்லும்படிக் கேட்கிறார்கள். அவர்களுடைய கோரிக்கை நியாயமானதாக எனக்குத் தோன்றவில்லை. அவர்கள் தரும் கோரிக்கை மனுவை அரசுக்கு அனுப்பிவைக்கிறேன் என்றும் அரசிடமிருந்து உத்தரவு வரும்வரை வரி மதிப்பீட்டுப் பணிகள் தொடரட்டும் என்றும் சொன்னேன். அப்படி அந்தப் பணிகளை யாரேனும் தடுத்தால் அவர்களுக்கு எதிராக நான் நடவடிக்கை எடுப்பேன் என்றும் சொன்னேன். அவர்களுடைய கோரிக்கைகளுக்குச் செவி சாய்த்தால், நாளை அரசு அந்த வரியை ரத்து செய்யாமல் போகும்போது இப்போது இருக்கும் அதிருப்தியோடு அதுவும் பல மடங்கு நெருக்கடிகளையே உருவாக்கும்.”

மூன்று நாட்களுக்குப் பின்னர், 28 அன்று வேறொரு அறிக்கை சமர்ப்பித்தார்:

 “இந்தக் கலகக் குழுவானது 20ஆம் தேதி மாலையில் இருந்து பல்வேறு இடங்களில் இருந்து வந்து குழுமியிருக்கிறார்கள். படைவீரர்களின் தலைகளைப் பார்த்ததும்  அனைவரும் கலைந்து சென்றுவிட்டனர். 26 ஆம் தேதி காலை வரை யாரும் மீண்டும் வரவில்லை. எனவே அனைவரும் அமைதியாகத் தத்தமது பணிகளுக்குத் திரும்பிவிடுவார்கள் என்று நம்பினேன்.

-தரம்பால்

தமிழில்: பி.ஆர்.மகாதேவன்

அத்தியாயம்- 2 (தொடர்ச்சி)…

“முறைகேடாக,  விதிமுறைகளை மீறி  ஒன்றுகூடி இருந்த மக்களிடமிருந்து இந்த விண்ணப்பம் தரப்பட்டிருக்கிறது.  இது மிகவும்  தவறானது.  அதோடு அதில் எழுதப்பட்டிருக்கும் வாக்கியங்களும் பாணியும் மிகவும் மரியாதைக் குறைவாக இருக்கிறது.  அதுவே அந்த விண்ணப்பத்தை ஏற்க முடியாது என்பதற்கு கூடுதல் காரணமாகத் இருக்கிறது”என்று மாஜிஸ்ட்ரேட் அதைப் பற்றிக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

மாஜிஸ்ட்ரேட்டைப் பொருத்த வரையில், இப்படியாக நடந்து வரும் விஷயங்களெல்லாம்  ஒத்துழையாமையையே  உருவாக்குகின்றன.  மக்கள் மத்தியில் மிகப் பெரிய ஒழுங்கின்மையையே  கொண்டுவரும். இந்த நிலையில் சில வயதான மற்றும் விசுவாசமான பொது சேவைகள் நிலைமையை மேலும் மோசமாக்கும்.  அரசு தங்களுடைய கோரிக்கையை நிறைவேற்றித் தரச் சொல்லி பனாரஸ் ராஜா மூலமாக முயற்சிகள் எடுத்துள்ளனர்.  மக்கள் ஓரளவுக்கு அமைதி படுத்தப்பட்டு விட்டிருக்கிறார்கள்.  எனினும் நிலைமை இன்னும் சீரடையவில்லை.  தற்காலிக  மாஜிஸ்ட்ரேட் தனது  ஜனவரி இருபத்தி எட்டாம் தேதி அறிக்கையில்,   ‘ஒரு பொது மன்னிப்பு வழங்கலாம்.  இந்த நகரத்தின் மனிதர்கள் அனைவரும் அவர்களுக்கு சாதகமாக இருக்கிறார்கள்.  அரசாங்கத்தின் நலனுக்குத் தேவையானவை ஏற்கனவே செய்யப்பட்டுவிட்டது’  என்று  ஆலோசனை தெரிவித்திருக்கிறார் 

தற்காலிக  மாஜிஸ்ட்ரேட்டின்  இந்த அறிக்கையைப்  பெற்றுக்கொண்ட அரசு பிப்ரவரி 4ஆம் தேதி  மக்கள் அமைதி நிலைக்கு திரும்பியது குறித்து மிகுந்த சந்தோஷத்தைத்  தெரியப்படுத்தியது;  தற்காலிக  மாஜிஸ்ட்ரேட்டின் செயல்பாடுகளை வெகுவாகப் பாராட்டியது.  அரசுக்கு உதவியாக இருந்தவர்களுக்கு சிறப்புப் பட்டங்கள் தர முடிவு செய்யப்பட்டது.  ‘பதுக பந்தி’ வரியானது மாற்றப்படாமல் அப்படியே இருக்கட்டும். யாரெல்லாம் அதைச் செலுத்தி இருக்கிறார்களோ  அதே அளவுக்கான தொகையை அவர்கள் செலுத்தும்  வீட்டு வரியில்  இருந்து திருப்பிக் கொடுத்துவிடலாம் என்ற மாஜிஸ்ட்ரேட் ஆலோசனையை அனைவரும் ஏற்றுக் கொண்டனர். ஆனால் அவர் சொன்ன பொதுமன்னிப்பு ஆலோசனையை அரசு ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை.  அதுபற்றி அரசு கூறியது:

 “சமீபகாலத்தில் பனாரஸ் மக்கள் ஈடுபட்ட சட்டவிரோதமான கலகச்செயல்களுக்கு  பொதுமன்னிப்பு வழங்குவதில் எந்த ஒரு நியாயமான காரணமும் இருப்பதாக கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்சில் கருதவில்லை.  மாறாக, நீதி நிலைநாட்டப்படடவும்,  இதுபோன்ற கலகங்கள் இனிமேல் நடக்காமலும் இருக்கவும் வேண்டுமென்றால், இந்தக் குழப்பங்களை முன்னின்று நடத்தியவர்கள் அந்தக் குற்றத்திற்காக நீதி விசாரணைக்கு உட்படுத்தப்பட வேண்டும் என்று லார்ட்ஷிப் இன் கவுன்சில்  கருதுகிறார்.”

அதேநேரம்  பெருமளவிலான நபர்கள் தண்டிக்கப்படத் தேவையில்லை  என்று மாஜிஸ்ட்ரேட்டுக்கு அரசு வழிகாட்டியிருந்தது.

இதனிடையே பனாரஸ் மன்னர்  மற்றும்  ‘விசுவாசமான, நம்பிக்கைக்குரிய பொது சேவகர்கள்’ மூலமாக  மக்களை அமைதிப்படுத்தும் முயற்சிகள்  முன்னெடுக்கப்பட்டன. பனாரஸ் மன்னர்  தனது மக்கள் சார்பில் முன்வைத்த விண்ணப்பத்தை பிப்ரவரி  ஏழாம் தேதி அன்று,  தற்காலிக மாஜிஸ்ட்ரேட்  அரசுக்கு அனுப்பி வைத்தார்  ‘இறுதி விண்ணப்பமாக’ அதை  அவர் குறிப்பிட்டிருந்தார்.  மக்கள்  லார்ட்ஷிப் இன் கவுன்சில் முன்பாக கடைசி விண்ணப்பமாக மிகவு ம் பணிவுடன் அதை சமர்ப்பித்திருப்பதாகத் தெரிவித்திருந்தார்.  அவர்கள்  மனதில்  அரசுக்கு ஒத்துழைப்பு தரக் கூடாது என்ற எண்ணம் ஒருபோதும் இருந்ததில்லை என்றும் அவர்கள் குறிப்பிட்டிருந்தனர். ஜனவரி 13ஆம் தேதி மாஜிஸ்ட்ரேட் சொன்னதைக் கேட்டு,  அரசு நல்ல முடிவு எடுக்கும் என்று நம்பி, விதிவிட்ட வழி செல்வோம் என்று அவர்கள் அனைவரும் எழுந்து  வீட்டுக்குச் சென்று விட்டதாகத் தெரிவித்திருந்தனர்.

எனினும் அரசானது  ஜனவரி பதினோராம் தேதி தெரிவித்த தீர்மானங்களுக்கு மேலாக பனாரஸ் மக்களின் கோரிக்கைக்கு பெருமளவில் செவிசாய்க்க விரும்பியிருக்கவில்லை.  அரசின் அந்த்த் தீர்மானமும்,  முன்பு எடுக்கப்பட்ட சிறிய திருத்தங்களும் ஒரு வாரம் கழித்து பிப்ரவரி 23ஆம் தேதி அன்று மன்னருக்கும் பனாரஸின்  முக்கிய பிரமுகர்களுக்கும்  மாஜிஸ்ட்ரேட் மூலம் தெரிவிக்கப்பட்டது.  அவர் மக்களுக்குத் தெரிவித்த அறிக்கையில், ‘இனிமேல் இந்த விஷயம் தொடர்பாக யாருக்கும் எந்தப் புகாரும் அதிருப்தியும் இருக்க வாய்ப்பில்லை’ என்று குறிப்பிட்டிருந்தார்.

ஆனால்,  பனாரஸ் மன்னர் மூலமாகக்  கொடுத்த விண்ணப்பத்தில் விதிவிட்ட வழி செல்வோம் என்று முடிவெடுத்ததாகச் சொன்ன மக்கள்  மாஜிஸ்ட்ரேட் நினைத்தது போல  அடிபணிந்து போய்விடவில்லை.  ஒரு வருடம் கழித்து, 1811,  டிசம்பர் 28 அன்று கலெக்டர் அனுப்பிய கடிதத்தில் கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருக்கிறார்:

 “யாருடைய வீடுகளின் வரி அளவுகள் எல்லாம் மதிப்பிடப்பட்டு விட்டனவோ அவரிடம் சென்று  வரி வசூலித்து வரும்படி எனது உள்ளூர் அதிகாரிகளை அனுப்பி வைத்தேன்.  ஒவ்வொரு வீட்டுக்குமான  வாடகை,  அதற்கான வரி  ஆகியவற்றைக் கணக்கிட்டுக் கொடுத்திருந்தேன். யாருக்காவது அந்த வாடகை,  வரி தொடர்பாக ஏதேனும் மாற்றுக்கருத்து இருந்தால் அதை எனக்குத் தெரியப்படுத்த வேண்டும்.  முறையான விசாரணைகள் நடத்தப்பட்டு சரியான முடிவுகள் எடுக்கப்படும் என்றும் அனைவருக்கும் தெரியப்படுத்தி இருந்தேன்.   அப்படியான அவர்களுடைய  கருத்துக்களைக் கேட்பதற்கு வாரத்தில்  ஒரு குறிப்பிட்ட நாளை  ஒதுக்கி இருந்தேன். வீட்டு உரிமையாளர்களுக்கும்,  வாடகைதாரர்களுக்கும்  அந்தச் செய்தி சென்று சேர்ந்து இருக்கவில்லை.  எவர் ஒருவருமே வரி தொடர்பாக எந்த விண்ணப்பத்தையும்,  எதிர்ப்பையும் தெரிவித்திருக்கவும் இல்லை. 

இப்படியான நிலையில்  பலரும் வரி மதிப்பீட்டாளர்கள் தங்கள் பணியைச் செய்ய மௌனமாக அனுமதித்தனர்.  அவர்கள் கேட்கும் எந்த ஒரு தகவலையும் தராமலும் எந்த ஒரு கேள்விக்கும் பதில் சொல்லாமலும் இருந்தனர்.  மதிப்பீட்டாளர் என்ன சொன்னாலும் நாம் ஏற்றுக்கொள்ளப் போவதில்லை.  அதிகாரிகள் அதைத் தடுக்க முடியாது.  அதேநேரம் அவர்கள் சொல்வதைச் செய்யப் போவதுமில்லை என்ற முடிவுடன் இருந்தனர்.” 

இருந்தும்  அதிகாரிகளுக்கு ஆறுதலாக ஒரு விஷயம் நடந்ததாக கலெக்டர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். 

 “ஒரு சில விதிவிலக்குகளும் இருந்தன.  அரசுப் பதவியில் இருந்த அல்லது அரசாங்கச் செயல்பாடுகளுடன் தொடர்பில் இருந்த,  அல்லது வேறு சில தனியான, முக்கியமான பிரமுகர்கள்  அரசுக்கு தமது விசுவாசத்தை,  கீழ்ப்படிதலைக்  காட்ட முன்வந்தனர்.  அவர்கள் என்னை வந்து சந்தித்து தமது வீடுகள்,  கடைகள் தொடர்பான தகவல்களைத் தந்தனர்.  அவற்றுக்கான வாடகையைத் தெளிவாக்க் குறிப்பிட்டனர்.  வரி தொடர்பான மதிப்பீட்டை அங்கீகரித்து ஏற்றுக் கொண்டனர்.” 

எனினும் இப்படியான சொற்ப விதிவிலக்குகள் பெரிய திருப்தியை அரசுக்குத் தந்திருக்கவில்லை.  அந்த அறிக்கையை முடிக்கும்போது அவர் ஒரு விஷயத்தை அழுத்தமாக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.  ”முன்னெச்சரிக்கை நடவடிக்கையாக தற்போது இருப்பதை விட மிகப் பெருமளவிலான ராணுவம் இங்கு வந்து சேர்ந்தால்தான் வரி வசூலிப்பு வேலைகளை முன்னெடுக்க முடியும்” என்று அழுத்தமாகத்  தெரிவித்திருக்கிறார்.

இப்படியான எதிர்ப்பும் ஒத்துழையாமையும்  பிப்ரவரி மாத  ஆரம்பத்திலேயே வெளிப்பட்டிருக்கிறது.  பனாரஸ் வாசிகளின் ‘இறுதி விண்ணப்பத்தை’  அரசுக்கு அனுப்பிய மாஜிஸ்ட்ரேட் கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருக்கிறார்:

 “எந்த விகிதத்தில் வரி விதிக்கப்படும்,  வாடகைகள் மதிப்பிடப்படும் என்பது பற்றியெல்லாம் அவர்களுக்கு அக்கறையே இல்லை.  வீட்டு வரிவிதிப்பு என்ற  கோட்பாட்டையே அவர்கள் அடிப்படையில் எதிர்க்கிறார்கள்.  இப்படியான  வரிவிதிப்பு  இந்த தேசத்தின் சட்டதிட்டங்கள், விதிமுறைகள் ஆகியவற்றுக்கு முற்றிலும் மாறுபட்டது என்றும், மிகவும் நூதனமானதாகவும்  அவர்களுக்குத் தெரிகிறது.  எந்த ஒரு அரசுக்கும்  இப்படியான ஒரு வரியை விதிக்க அதிகாரம் இல்லை என்று அவர்கள் கருதுகிறார்கள்.  இந்த வரி விதிப்பை  எதிர்க்கவில்லை என்றால் நாளுக்கு நாள் இந்த வரி அதிகரித்தபடியே செல்லும் என்று கருதுகிறார்கள்.  அவர்களுக்கு சொந்தமாக இருக்கும் அனைத்தின் மீதும் இது போன்ற வரிகள் விதிக்கப்பட்டு விடுமென்று அஞ்சுகிறார்கள். இப்படியான நிலையில் அவர்கள் எளிதில் வீட்டு வரி கொடுக்க சம்பாதித்து விடுவார்கள் என்று எனக்கு தோன்றவில்லை.”

 பாட்னாவில்  நடந்தவை:

  இப்போது வேறு நகரங்களில் நடந்ததைப் பார்ப்போம்.  ஜனவரி இரண்டாம் தேதி அன்று எழுதிய கடிதத்தில் பனாரஸ் கலெக்டர் குறிப்பிட்டதுபோல  அங்கு நடந்தவற்றை  பிற நகரத்தினர் கூர்மையாக்க் கவனித்து வந்தனர்.  ஜனவரி 2 ஆம் தேதி அன்று  பாட்னா மாஜிஸ்ட்ரேட்  வீட்டு வரி தொடர்பாக  அந்த நகரவாசிகள் கொடுத்த 12 விண்ணப்பங்களை அரசுக்கு அனுப்பி வைத்தார்.  அரசு அவற்றில் எட்டு விண்ணப்பங்களை நிராகரித்தது.பனாரஸில்  இதுதொடர்பான விவாதங்கள் நடந்து வருவதால்  “பாட்னா நகரவாசிகள் கூட்டங்கள்  நடத்த விடாமல்  அல்லது மேலும் பல விண்ணப்பங்கள் கொடுக்க விடாமல், இதமாகவும் ஆறுதலாகவும் கையாளும்படி அரசு மாஜிஸ்ட்ரேட்டுக்கு ஆலோசனை வழங்கியிருந்தது.  தனது அதிகார வரம்பிற்கு உட்பட்டு பல நடவடிக்கைகளை எடுக்கலாம் என்றும் ஏதேனும் சட்டவிரோதமான  கடிதங்கள் எழுதப்பட்டாலோ  குழப்பம் விளைவிக்கும்  கூட்டங்கள் நடத்தப்பட்டாலும் உடனடியாக அந்தத் தகவலைத் தெரிவிக்கும்படியும்  அரசே கேட்டுக்கொண்டிருந்தது.

சரூண் பகுதியில் நடந்தவை:

ஒரு வாரம் கழித்து  (ஜனவரி 9)  சரூண்  பகுதியின் மாஜிஸ்ட்ரேட்  அரசுக்கு கடிதம் அனுப்பினார்.  அந்தப் பகுதி மக்கள் கொடுத்த விண்ணப்பங்களை அனுப்பி வைத்ததோடு கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருந்தார்:

 “கலெக்டர் வரி மதிப்பீட்டுப் பணிகளைச்  செய்வதற்கு ஆட்களை அனுப்பியபோது பெரும் பதற்றம் உருவானது.  அனைத்து விதமான கடைகளும் மூடப்பட்டிருந்தன.  மிக மோசமான சம்பவம் நடக்கப் போவதற்கான அறிகுறிகள் நன்கு தெரிந்தன.”  வரி மதிப்பீட்டுப் பணிகளை தற்காலிகமாக நிறுத்திக் கொண்டதற்கான காரணங்களை  விவரித்த பின்னர் அவர் கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருக்கிறார்:

 “இந்தப் பகுதியில் ராணுவம் எதுவும் இல்லை.  அரசின் மரியாதைக்குக்  களங்கம் விளைவிக்கும் செயல்கள் நடக்க ஆரம்பித்திருப்பது எனக்கு நன்கு புரிகிறது. அரசாங்கத்திடமிருந்து உத்தரவு வரும் வரை வரி மதிப்பீட்டுப் பணிகளை நிறுத்தி வைக்கும்படி கலெக்டரை கேட்டுக்கொண்டிருக்கிறேன்.”

ஜனவரி 11 ஆம் தேதி அன்று  மேற்கொள்ளப்பட்ட திருத்தங்கள் நீங்கலாக சரூண்  பகுதி மக்களுக்கு எந்த வகையிலும் வரிவிலக்கு அளிக்க வேண்டாம் என்று அரசு உத்தரவிட்டது.  இந்த உத்தரவு ஜனவரி பதினெட்டாம் தேதி அனுப்பி வைக்கப்பட்டது.  அதில் அரசு மேலும் தெரிவித்திருந்தது: 

 “சரூண்  இப்பகுதி மக்கள் வரி விதிப்புக்கு எதிராக வெளிப்படையாக எந்தச் செயலிலும் ஈடுபட மாட்டார்கள் என்று நம்புவதாக கவர்னர் ஜெனரல் இன் கவுன்செல் நம்புகிறது.”

இப்படியான நம்பிக்கை இருந்த நிலையிலும்  அதைக் கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருந்தது: 

 “நிலைமை கை மீறிப் போனால்  அரசின் உத்தரவுகள் மற்றும் விதிமுறைகளுக்கு ஏற்ப நடந்துகொள்ளும் அதிகாரிகளுக்கு உதவுவதற்காக தினாபூரில் இருக்கும்  ராணுவத்தை துணைக்கு அழைத்துக் கொள்ளுங்கள்.”

 முர்ஷிதாபாத்தில் நடந்தவை:

மார்ச் இரண்டாம் தேதி முர்ஷிதாபாத்துக்கு  அனுப்பிய கடிதத்திலும் இதுபோன்ற உத்தரவுகள் இடம்பெற்றிருந்தன.  ஆனால் இங்கு நிலைமை மேலும் மோசமாக இருந்தது.  பிப்ரவரி 25 அன்று இரண்டு விண்ணப்பங்களை மாஜிஸ்ட்ரேட் அரசுக்கு அனுப்பி வைத்ததோடு கீழ்க்கண்டவாறு குறிப்பிட்டிருந்தார்:

 “பிரதான வணிகர்கள் வரிவிதிப்பை எதிர்ப்பதற்குப் பதிலாக  அதைத் தவிர்க்கும் நோக்கில் தங்கள் வீடுகளிலிருந்து வெளியேறி கூட்டமாக ஒரு இடத்தில் கூடி நிற்கத் திட்டமிட்டிருப்பதாக சில நாட்களுக்கு முன் எனக்கு தகவல் கிடைத்தது.  சில முன்னணிப் பிரபலங்கள்  அப்படிச் செய்யவும் செய்தனர்.  அவர்களை நான் வீடுகளுக்குச் சென்று விடும்படி பேசி அனுப்பினேன். 

-தரம்பால்

தமிழில்: பி.ஆர்.மகாதேவன்

அத்தியாயம்- 3  

பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களில் இருந்து 1810-11 காலகட்டத்தில் பனாரஸிலும் பிற பகுதிகளிலும் நடந்ததாகத் தெரியவரும்  போராட்டங்கள் எல்லாம் 1920-  1930களில் இந்தியாவின் பல்வேறு பகுதிகளில் நடைபெற்ற ஒத்துழையாமை இயக்கச் செயல்பாடுகளைப் போலவே  இருப்பதை ஒருவர் புரிந்துகொள்ள முடியும். 1810-11 வாக்கில் பனாரஸிலும் பிற பகுதிகளிலும் நடந்த விஷயங்களை சுருக்கமாக இங்கு மறு பார்வை பார்ப்பது மிகவும் அவசியமாக இருக்கும்.

வீட்டு வரி விதிக்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்தே இந்தப் போராட்டம் ஆரம்பித்திருக்கிறது. எனினும் அதற்கு முன்னதாகவே பல்வேறு விதமான அதிருப்திகள், மகிழ்ச்சியின்மைகள் பல காலமாகவே உள்ளுக்குள் இருந்துவந்துள்ளன. 1810 வாக்கில் இந்தப் பகுதிகள் எல்லாம் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு உட்பட்டு ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆகிவிட்டிருந்தன. பனாரஸ், பாகல்பூர், மூர்ஷிதாபாத் போன்ற பகுதிகளில் இருந்த மக்கள் பிரிட்டிஷ் அரசின் நடவடிக்கைகள் மீது அதிருப்தி கொள்ள ஆரம்பித்திருந்தனர். பனாரஸ்வாசிகள் சொன்னதுபோல, வீட்டு வரியானது ஏற்கெனவே இருந்த காயத்தின் மேல் உப்பைத் தடவுவது போலவே இருந்திருக்கிறது. மூர்ஷிதாபாத் மக்கள் அந்தப் புதிய ஒடுக்குமுறையானது வெடிகுண்டு வெடித்ததுபோல இருப்பதாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள். பனாரஸில் நடந்த முதல் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தின் முக்கிய அம்சங்கள்:

1. அனைத்துக் கடைகளும் மூடப்பட்டன. இறுதிச் சடங்குகள் செய்ய உரிய நபர்கள் கிடைக்காததால் பிணங்கள் எரிக்கப்படாமல் கங்கைக் கரையில் அநாதையாக விடப்பட்டன. அந்த அளவுக்கு தொழில்கள் முடங்கின.

2. ஆயிரக்கணக்கான மக்கள் தர்ணா போராட்டத்தில் ஈடுபட்டிருக்கிறார்கள். ஒரு அரசாங்க்க் கணக்கு, 2,00,000 பேர் பல நாட்கள் தர்ணாவில் ஈடுபட்டதாகத் தெரிவிக்கிறது. வீட்டு வரி ரத்து செய்யப்படாவிட்டால் அந்த இடத்தைவிட்டு நகர மாட்டோம் என்று அறிவித்திருக்கிறார்கள்.

3. பல்வேறு கைவினைக் கலைஞர்கள், தொழிலாளர்கள் அனைவரும் தத்தமது தொழில் குழுமங்கள் அமைப்புகள் மூலமாக  தொடர்புகளை உருவாக்கி போராட்டங்களை ஒருங்கிணைத்திருக்கிறார்கள்.

4. அந்த நேரத்தில் வலுவாக ஒருங்கிணைக்கப்பட்டிருந்த இரும்புக் கொல்லர்கள் தலைமைப் பொறுப்பை எடுத்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். பிற பல்வேறு பகுதிகளில் இருந்த இரும்புக் கொல்லர்கள் அனைவரையும் போராட்டத்தில் பங்கெடுக்க வைத்திருக்கிறார்கள்.

5. பரிசல்காரர்கள் முழுமையாக பணி முடக்கம் செய்திருக்கிறார்கள்.

6. தமது கோரிக்கை நிறைவேற்றப்படும் வரை அந்த இடத்தைவிட்டு அகல மாட்டோம் என்று உறுதிமொழி எடுத்திருக்கிறார்கள்.

7. ஒவ்வொரு கிராமத்துக்கும், பனாரஸில் நடந்த போராட்டத்துக்கு வீட்டுக்கு ஒருவர் வந்து கலந்துகொள்ளும்படி செய்தி அனுப்பியிருக்கிறார்கள்.

8. ஒவ்வொரு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்த நபர்களும் போராட்டம் தொடர தங்களால் முடிந்த உதவிகளைச் செய்திருக்கிறார்கள். போராட்டக்காரர்களின் குடும்பத்தினருக்கு வாழ்வாதாரத்துக்குத் தேவையான உதவிகளைச் செய்து தந்திருக்கிறார்கள்.

9. மத அமைப்புகள் மக்கள் ஒற்றுமையாகப் போராட அனைத்து வகையிலும் தமது செல்வாக்கைப் பயன்படுத்தியுள்ளன.

10. மக்கள் கூட்டம் பரந்து விரிந்து இருந்தது. போராட்டத்தில் இருந்து விலக நினைத்தவர்களை அவமானப்படுவதில் இருந்தும், ஓரங்கட்டப்படுவதில் இருந்தும் பாதுகாக்காக காவல் துறையால் முடியவில்லை என்று மாஜிஸ்ட்ரேட் தெரிவித்திருக்கிறார்.

11. பனாரஸின் தெருக்களில் போராட்டம் தொடர்பான  சுவரொட்டிகள் ஒட்டப்பட்டிருக்கின்றன. அனல் கக்கும் வார்த்தைகள் கொண்ட சுவரொட்டிகள் கடுமையாகக் கண்டிக்கத் தக்க தொனியில் இருந்திருக்கின்றன. அந்த சுவரொட்டி காகிதங்களை வைத்திருப்பவர்களைப் பிடித்துத் தஉவோருக்கு ஐநூறு ரூபாய் சன்மானம் வேறு அறிவிக்கப்பட்டிருக்கிறது. 

ஆயுதங்கள் இல்லாத போராட்டம் பற்றி மக்களுடைய பார்வை என்னவாக இருந்ததென்பது தொடர்பாக கலெக்டரின் கூற்றில் இருந்து தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது:

                “வெளிப்படையான வன்முறைச் செயல்களில் ஈடுபடுவது என்பது  இப்போதைக்கு அவர்களுடைய இலக்காக இல்லை. ஆயுதங்களை கையில் எடுக்காமல் இருப்பதன் மூலம் தங்களுக்கு ஒருவித பாதுகாப்பு கிடைக்கும்;  இப்படியான அமைதியான போராட்டக்காரர்களை அரசு பயங்கரமான ஆயுதங்கள் கொண்டு நிச்சயம் தாக்காது; சிவில் அதிகாரிகளால் தங்களை அப்புறப்படுத்தவும் முடியாது என்று நம்புபவர்களாகவே மக்கள் இருக்கிறார்கள். அந்த நம்பிக்கையினால் நாளுக்கு நாள் அவருடைய எண்ணிக்கை பெருகிக் கொண்டே செல்கிறது.” 

இப்படியான தீர்மானங்களை எடுப்பது மக்களுக்கு மிகவும் இயல்பாகவே இருந்திருக்கிறது. மேலும் இப்படியாகப் போராடுவது என்றால் அரசுடன் மக்கள் பகைமை கொண்டிருப்பதாக அர்த்தமில்லை. அவர்கள் அனுப்பி நிராகரிக்கப்பட்ட விண்ணப்பத்தில் இது மிகவும் தெளிவாகக் குறிப்பிடவும் பட்டிருக்கிறது.   ‘உங்களால் அனுபவிக்கும் துயரத்துக்கு உங்களைத் தவிர வேறு யாரிடம் முறையிட முடியும்?  நீங்கள் செய்த செயலுக்கு உங்களிடம் தானே விண்ணப்பிக்க முடியும்?’ என்று அதில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்கிறது.

ஆட்சியாளர்- ஆளப்படுபவர் தொடர்பாக அந்த மக்கள் மத்தியில் அந்தக் காலகட்டம் வரையிலும் இருந்த சிந்தனையானது, பரவலாக அனைத்து தரப்பு மக்களாலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டதாகவே இருந்திருக்கிறது. அந்தவிதமான உரையாடலானது உண்மையில் பாரம்பரியமாகவே நீடித்து வந்திருக்கிறது. இப்படியான உரையாடலானது தேவைப்படும் நேரங்களில் மேற்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது. அப்படியான நேரங்களில் என்ன செய்வார்கள் என்பது பனாரஸ் போராட்டத்தில் இருந்து முழுவதுமாக நன்கு தெரியவருகிறது.

இந்திய மக்கள் தங்களுக்கு முற்றிலும் அந்நியமான மதிப்பீடுகளைக் கொண்ட, எந்தவித பொது அம்சமும் இல்லாத புதிய ஆட்சியாளர்களிடம் தமது இத்தகைய பாரம்பரியமான போராட்டங்கள் எந்தப் பலனையும் தர முடியாது என்பதை மிகவும் தாமதமாகவே புரிந்துகொண்டனர். இதனால்தான் ஒரு பக்கம் அவர்கள் வன்முறையைக் கையில் எடுக்கவேண்டிய தேவை உருவாகியிருக்கிறது. இன்னொருபக்கம், எதிர்ப்புக் காட்டாமல் முடங்கிப் போகவும் ஆரம்பித்திருக்கிறார்கள்.

பாட்னா, சரூண், மூர்ஷிதாபாத் (சற்று மிதமானதாகத் தோன்றும்வகையில்), பாகல்பூர் ஆகிய பகுதிகளில் நடைபெற்றவை எல்லாமே பனாரஸில் நடந்தவற்றைப் போலவே இருந்திருக்கின்றன. பாகல்பூரில் கலெக்டர் தான் எங்கு இருக்கிறோம் என்பதை மறந்துவிட்டு எடுத்தேன் கவிழ்த்தேன் என அதிரடியாகச் செயல்பட்டிருக்கிறார். மக்கள் அவருடைய நடவடிக்கைகளினால் ஆத்திரமடைந்த நிலையிலும் அமைதியாகவே போராடியிருக்கிறார்கள். ஆயிரக்கணக்கில் ஆயுதங்கள் இன்றி ஓரிடத்தில் கூடியிருக்கிறார்கள். பெண்களும் குழந்தைகளும் துப்பாக்கிச் சூடு தொடர்பான எந்த பயமும் இன்றி அதைத் துணிந்து எதிர்கொள்ளும் நோக்கிலேயே கூட்டங்களில் கலந்துகொண்டிருக்கிறார்கள்.

இந்த வருடத்தை கொஞ்சம் 110-120  வருடங்களுக்கு முன்னதாக மாற்றிக்கொண்டு,  வரியின் பெயரை மாற்றிக்கொண்டு வேறுசில மேலோட்டமான மாற்றங்கள் செய்து கொண்டால் போதும்.  1920- 30களில்  என்ன நடந்தனவோ  அவை அப்படியே அந்த நூறு வருடங்களுக்கு முன்னதாக நடந்திருக்கின்றன.

மக்கள் ஒன்றுகூடிய விதம், முன்னெடுத்த நடவடிக்கைகள், ஒற்றுமையைத் தக்கவைக்கச் செய்தவை, போராட்டம் குறித்து மக்கள் மனதில் இருந்த அடிப்படையான மனோபாவம் – இவை எல்லாமே இந்த இரண்டு காலகட்டங்களிலும் ஒரே மாதிரியாகவே இருந்திருக்கின்றன.

இந்த 1810-11 வாக்கில் நடந்த ஒத்துழையாமைப் போராட்டத்துக்கும் சத்யாகிரஹம் என்று சொல்லப்பட்ட போராட்டத்துக்கும் இடையில் எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று இதற்கு அர்த்தமில்லை.  ‘சத்யாகிரஹம்’ என்ற வார்த்தை காந்தியடிகளால் உருவாக்கப்பட்டதுதான். ஆஸ்ரம வாழ்க்கை அனுபவம் பெறாத ஒருவருக்கு அதை முறையாகப் பின்பற்ற முடியாது. ஆனால், சாதாரண சத்யாகிரஹம் என்பது  1810-11-ல் பனாரஸில் நடந்ததுபோல வெறும் ஒத்துழையாமை  மற்றும் சட்ட மறுப்பு என்பதுபோலவே நடந்து முடியும்.

செக்கோஸ்லோவியர்களுக்கும் போலந்து நாட்டினருக்கும் காந்தியடிகள் சத்யாகிரஹ வழிமுறையைப் பரிந்துரைத்தபோது (அந்த நாட்டினர் அவர்களுடைய திறமை, வாழ்க்கைப் பார்வைக்கு ஏற்ப அதை மாற்றிக் கொண்டு பயன்படுத்தலாம்) பனாரஸில் நடந்த போராட்டத்தைத்தான் மனதில் கொண்டு சொல்லியிருக்க வேண்டும்

ஒரு முக்கியமான வித்தியாசம் இருக்கிறது. 1810-11 களில் மக்கள், நமது விருப்பம்போலச் செயல்படவும் இடம் பெறவும் முடிந்தவர்களாக இருந்தனர்.  நூறு வருடங்களுக்குப் பிந்தைய இந்தியர்களுக்கு அது முடிந்திருக்கவில்லை. இரண்டுக்கும் இடையிலான அந்த நூற்றாண்டில் (வேறு சில பகுதிகளைப் பொருத்தவரையில் அதை விட அதிகமாகவோ அல்லது குறைவாகவோ)  மக்களின் ஒட்டுமொத்த தைரியமும் தன்னம்பிக்கையும் ஒட்ட உறிஞ்சி எடுக்கப்பட்டு விட்டன.  ஒருவகையில் மேல்தளத்தில் என்றாலும், அந்த மக்கள்  உறைந்துபோன நிலையில்,  தமக்குள் உடைந்தவர்களாக,  அடிமைகளாக ஆகிவிட்டிருந்தனர்.  இப்படியான காலகட்டத்தில்தான் காந்தியடிகள் மக்கள் மத்தியில் அந்தப் பழைய தன்னம்பிக்கையையும்,  துணிச்சலையும் மீட்டுக் கொண்டு வந்தார்.

காந்தியடிகள் ஒத்துழையாமை இயக்கத்தையும் சட்ட மறுப்பு போராட்டத்தையும் மிகப் பெரிய அளவிலும் வெற்றிகரமாகவும்  முன்னெடுத்ததற்கு இன்னொரு காரணமும் உண்டு.  மகாத்மா காந்தி இந்தப் போராட்டங்களை எல்லாம் நடத்திய  இருபதாம் நூற்றாண்டில்  பிரிட்டிஷார் ஒப்பீட்டளவில்  மிதமானவர்களாக  மாறி இருந்தனர்.  இந்தியர்களின்  சாத்விக அணுகுமுறை  பிரிட்டிஷாரிடமும்  பிரதிபலித்திருந்தது. மகாத்மா காந்தியின் தனிப்பட்ட ஆளுமை கூட பிரிட்டிஷார் மனதில் அப்படியான நல்ல உணர்வுகளை உருவாக்கி இருக்கக்கூடும்.

பெரும்பாலான  பிரிட்டிஷார், காந்தியடிகளுடனான  தனிப்பட்ட உரையாடல்களில்,  இந்தியர்களுக்கு பிரிட்டிஷார் செய்து வரும் கொடுமைகள் பற்றி மனப்பூர்வமான வருத்தத்தைத் தெரிவித்துள்ளனர்.  இதற்கு மாறாக 18-19ஆம்  நூற்றாண்டில் இருந்த பிரிட்டிஷ் ஆட்சியாளர்கள் மனிதத்தன்மையற்ற,  மிகவும் கொடூரமான அரசாங்கத்தின் கையாட்களாக மட்டுமல்லாமல், தாமே அத்தகைய மனிதத்தன்மையற்றவர்களாகவும் இரக்கம் அற்றவர்களாகவும்  இருந்தனர்.  எது அவர்களிடையே அப்படியான சாதகமான மாற்றத்தைக் கொண்டு வந்தது?  ஒப்பீட்டளவில் மிதமாக நடந்துகொள்ள வைத்தது எது? என்பதெல்லாம் விரிவாக ஆராய்ந்து பார்க்கப்பட வேண்டிய ஒன்று.