New Indian-Chennai News + more

தாமஸ் பாபிங்க்டன் மெக்காலே (1800-1859)

மெக்காலே இந்துத்துவர்களால் ஒரு வில்லனாகப் பார்க்கபடுகிறார். அதற்குக் காரணம் அவர் கொண்டுவந்த கல்விமுறை. இவர்களில் பலர் மெக்காலே என்ன சொன்னார் என்பதைப் படித்திருக்கிறார்களா என்பதே சந்தேகம். படித்திருந்தாலும் அவர் சொல்லியிருப்பவற்றில் பலவற்றை ஒதுக்கித் தள்ளி விட்டு தங்களுக்குச் சாதகமானதை மட்டுமே எடுத்துக் கொள்கிறார்கள். மெக்காலேயைப் பழிக்கும் முன்னால் நம் பள்ளிகள் எவ்வாறு இருந்தன என்பதைப் பற்றி பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் முந்தைய ஆண்டுகளில் பணியாற்றிய பெல்லாரி ஆட்சியர் என்ன சொல்கிறார் என்பதைப் பார்ப்போம். அவர் தெலுங்கும் கன்னடமும் எவ்வாறு கற்றுக் கொடுக்கப்படுகின்றன என்பதைப் பற்றிப் பேசுகிறார். புத்தகங்களில் இருக்கும் மொழியும் பேச்சு மொழியும் வெவ்வேறானவை என்பதைச் சுட்டிக் காட்டுகிறார்:

“The alphabets of the two dialects are the same, and he who reads one, can read, but not understand the other also. The natives therefore read these (to them unintelligible) books, to acquire the power of reading letters in the common dialects of business, but the poetical
is quite different from the prose dialect which they speak and write, and though they read these books, it is to the pronunciation of syllables, not the meaning or construction of the words, that they attend. Indeed few teachers can explain, and still fewer scholars understand the purport of the numerous books they thus learn to repeat from memory.
Every schoolboy can repeat verbatim a vast number of verses of the meaning of which he knows no more than the parrot which has been taught to utter certain words.

அதாவது கிளிப்பிள்ளை போல பல பாடல்களை மாணவர்களால் ஒப்பிக்க முடியும் ஆனால் அவை என்ன சொல்கின்றன என்பதைப் பற்றி சிறிதளவேனும் புரிதல் கிடையாது என்கிறார். ஆசிரியர்களில் பலருக்கே அவை என்ன சொல்கின்றன என்பது தெரியாது என்கிறார். பெல்லாரி ஆட்சியரை தரம்பால் போன்றவர்கள் உயர்வாக மதித்தார்கள் என்பதையும் நான் இங்கு சொல்லியாக வேண்டும். 

இந்தப் பின்னணியில் மெக்காலேயின் குறிப்புகளை நோக்க வேண்டும். மெக்காலேயின் மொழி ஏகாதிபத்தியத்தின் மொழி என்பதும் அவருக்கு இந்திய இலக்கியத்தின் மீதும் அறிவு சார்ந்த நூல்களின் மீதும் ஏளனப்பார்வை இருந்தது என்பதும் உண்மை. ஆனால் பிரச்சினை என்ன? மெக்காலே சொல்கிறார்:

“All parties seem to be agreed on one point, that the dialects commonly spoken among the natives of this part of India contain neither literary nor scientific information, and are moreover so poor and rude that, until they are enriched from some other quarter, it will not be easy to translate any valuable work into them. It seems to be admitted on all sides, that
the intellectual improvement of those classes of the people who have the means of pursuing higher studies can at present be affected only by means of some language not vernacular amongst them. 

அன்றைய காலகட்டத்தில் பயிற்றுமொழிகளாக தாய்மொழிகள் இருக்க வேண்டும் என்று யாரும் சொல்லவில்லை. சமஸ்கிருதமா, அரேபிய மொழியா அல்லது ஆங்கிலமா என்பதுதான் பிரச்சினை. சமஸ்கிருதத்தையோ அரபிய மொழியையோ தேர்ந்தெடுத்திருந்தால் நாம் இன்னொரு நூற்றாண்டு பின்தங்கியிருப்போம் என்பது மட்டுமல்லாமல், நம் தாய்மொழிகள் வளர்ச்சி அடைந்திருக்க வாய்ப்பே இருந்திருக்காது. அரேபிய மொழியைப் பயிற்று மொழியாகக் கொண்ட மத்தியகிழக்கு நாடுகளில் கல்வியின் நிலைமை இன்று எந்த நிலைமையில் இருக்கிறது என்பதை நான் சொல்லி விளக்க வேண்டிய தேவையே இல்லை. 

மெக்காலே சொல்கிறார்:

There is yet another fact which is alone sufficient to prove that the feeling of the native public, when left to itself, is not such as the supporters of the old system represent it to be. The committee have thought fit to lay out above a lakh of rupees in printing Arabic and Sanscrit books. Those books find no purchasers. It is very rarely that a single copy is disposed of. Twenty-three thousand volumes, most of them folios and quartos, fill the libraries or rather the lumber-rooms of this body. The committee contrive to get rid of some portion of their vast stock of oriental literature by giving books away. But they cannot give so fast as they print. About twenty thousand rupees a year are spent in adding fresh masses of waste paper to a hoard which, one should think, is already sufficiently ample. During the last three years about sixty thousand rupees have been expended in this manner. The sale of Arabic and Sanscrit books during those three years has not yielded quite one thousand rupees. In the meantime, the School Book Society is selling seven or eight thousand English volumes every year, and not only pays the expenses of printing but realizes a profit of twenty per cent. on its outlay.

சமஸ்கிருதத்திலும் அரேபிய மொழியிலும் பெரும் செலவு செய்து அச்சிட்ட புத்தகங்கள் தூங்குகின்றன; மூன்று ஆண்டுகளில் ஆயிரம் ரூபாய்க்கு கூட புத்தகங்கள் விற்கவில்லை என்கிறார் மெக்காலே. மாறாக ஆங்கிலப் புத்தகங்கள் பெருமளவு விற்றிருக்கின்றன. 

மெக்காலே இன்னொன்றும் சொல்கிறார்:

We must at present do our best to form a class who may be interpreters between us and the millions whom we govern, –a class of persons Indian in blood and colour, but English in tastes, in opinions, in morals and in intellect. To that class we may leave it to refine the vernacular dialects of the country, to enrich those dialects with terms of science borrowed from the Western nomenclature, and to render them by degrees fit vehicles for conveying knowledge to the great mass of the population.

நாம் நம்மைப் போலச் சிந்திப்பவர்களை உருவாக்குவோம். அவர்கள் நம் அறிவியல் செல்வங்களை அவர்களுடைய தாய்மொழிகளுக்குக் கொண்டு செல்வார்கள் என்று அவர் தெளிவாகச் சொல்கிறார். நாம் அவர் சொன்னதை இன்று வரை செய்யவில்லை. ஆனால் மெக்காலேயைக் குற்றம் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறோம். 

அன்றைய சமுதாயத்தில் முன்னணியில் நின்றவர்கள் ஆங்கிலக் கல்வியையே விரும்பினார்கள் என்பதையும் வரலாறு நமக்குச் சொல்கிறது. குறிப்பாக சென்னை மாகாணத்தில் ஆங்கிலக் கல்விக்கு மிகப் பெரிய ஆதரவு இருந்தது. 1839ம் ஆண்டு கல்வி மனு ஒன்று சென்னையின் பெருந்தலைகளால் – கஸ்லு லக்ஷ்மிநரசுச்செட்டி, நாராயணசாமி நாயுடு, சீனிவாசப்பிள்ளை போன்ற பெருந்தலைகள் – அரசிற்கு அனுப்பப்பட்டது. அது ஆங்கிலக் கல்வி எந்தத் தாமதமும் இல்லாமல் கொண்டு வரப்பட வேண்டும் என்று வலியுறுத்தியது. இம்மனுவில் எழுபதாயிரம் பேர்கள் கையெழுத்திட்டிருந்தார்கள். இவர்கள் உயர்கல்வியை விரும்பினார்கள். ஆனால் பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகள் உயர்கல்விக் கூடங்களின் அருகிலேயே வரக்கூடாது என்பதில் மிகத் தெளிவாக இருந்தார்கள். இதைப் பற்றித் தனியாக விரிவாக நேரம் கிடைத்தால் எழுதுகிறேன். 

வேட்டையன் படத்தில் மெக்காலேதான் சமூகநீதி கொண்டு வந்தார் என்று ஒரு வசனம் வருகிறதாக அறிகிறேன். இது உண்மையாக இருக்குமானால், தமிழ்நாட்டில் அறிவுஜீவிகள் என்று சொல்லிக் கொண்டு அலைபவர்களின் மூடத்தனத்திற்கு ஈடே இல்லை என்றுதான் சொல்ல வேண்டும். மெக்காலே கொண்டு வந்த கல்வி முறை சாதாரண மக்களுக்கு நன்மை செய்தது என்பதை நான் ஏற்றுக் கொள்கிறேன். ஆனால் அதற்கும் சமூகநீதிக்கும் எந்தத் தொடர்பும் கிடையாது. சமூகநீதி வந்தது மக்களுக்கு ஓட்டுரிமை கிடைத்த பின்னர். அதைக் கொண்டு வந்தது நம் விடுதலைப்போரை முன்னின்று நடத்திய காங்கிரஸ் இயக்கத்தினர். பெரியார் மக்களாட்சியே தேவையில்லை என்று சொல்லிக் கொண்டிருந்தவர் என்பதை நான் பல தடவைகள் சொல்லியிருக்கிறேன். மெக்காலேயும் அதைத்தான் சொல்கிறார்.

சார்ட்டிஸ்ம் என்று பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டு இங்கிலாந்தில் தொழிலாளர்கள் இயக்கம் ஒன்று நடந்தது. அவர்கள் அரசிற்கு ஆறு முக்கியமான கோரிக்கைகளை வைத்தார்கள். அவற்றில் ஒன்று ஓட்டுரிமை. இதை வலுவாக எதிர்த்து மெக்காலே இங்கிலாந்து பார்லிமெண்டில் பேசினார்.

இது அவர் சொன்னது:

The essence of the Charter is universal suffrage. If you withhold that, it matters not very much what else you grant. If you grant that, it matters not at all what else you withhold. If you grant that, the country is lost.

அதாவது ஓட்டுரிமை கொடுத்தால் நாடே அழிந்து விடும் என்கிறார! அதே பேச்சில் இன்னொன்றும் சொல்கிறார்:

No more than a humane collector in India has to those poor peasants who in a season of scarcity crowd round the granaries and beg with tears and piteous gestures that the doors may be opened and the rice distributed. I would not give the draught of water, because I know that it would be poison. I would not give up the keys of granary, because I know that, by doing so, I should turn a scarcity into a famine. And in the same way, I would not yield to the importunity of multitudes who, exasperated by suffering and blinded by ignorance, demand with wild vehemence the liberty to destroy themselves.

அதாவது இந்திய விவசாயிகள் பசியில் உணவு சேகரித்து வைக்கப்படும் இடத்திற்கு வந்து கண்ணீரோடு புலம்பினாலும் தண்ணீர் கூடக் கொடுக்க மாட்டேன் என்று மிகத் தெளிவாகச் சொல்கிறார். அப்படிக் கொடுத்தால் பற்றாக்குறை பஞ்சம் ஆகி விடுமாம்.

இவரைச் சமூகநீதிச் செம்மல் என்று சொல்ல தமிழகத்தின் கோமாளிகளால் மட்டுமே முடியும்.

ஜான் மார்ஷல் (1876-1958)

ஜான் மார்ஷல் தன்னுடைய Mohenjo- Daro and the Indus Civilization என்ற புத்தகத்தில் சொல்கிறார்:

1. ஆரியர் வருகைக்கு முன்னாலேயே சிந்துச் சமவெளியில் ஓர் உயரிய நாகரிகம் இருந்தது.

2. இந்து மதம் அதன் பல அம்சங்களை – வேதங்களில் சொல்லப்படாத அம்சங்களை – தனதாக்கிக் கொண்டது.

3. உயர்ந்த தத்துவச் சிந்தனைகளும் கலாச்சாரமும் ஆரியர் வருகைக்கு முன்னால் இருந்த நாகரிகத்திற்கு இருந்திருக்க வாய்ப்புகள் உள்ளன.

4. இன்றைய ஆதி வாசிகள் சிந்துச் சமவெளி நாகரிகத்தின் வாரிசுகள் என்று சொல்வது சரியாக இருக்காது. அவர்கள் அந்நாகரிகத்தின் சில பண்படாத அம்சங்களை கொண்டிருக்கலாம். ஆனால் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் மதம்/கலாச்சாரம் மிகவும் பண்பான பல அம்சங்களைக் கொண்டது. அவர்கள் கட்டிடங்களுக்கும் இவர்கள் குடிசைகளுக்கும் எந்தத் தொடர்பும் கிடையாது.

அந்தக் காலமுறைப்படி மண்டையோடுகளை ஆராய்ந்த மார்ஷல் அந்நாகரிகத்தின் மக்கள் பல இனங்களைச் சார்ந்தவர்கள் என்கிறார். முக்கியமான ஒன்றையும் சொல்கிறார். “இப்போது இருக்கும் திராவிடர்கள் கருப்பானவர்கள் குட்டையானவர்கள், சுருட்டை முடி கொண்டவர்கள். இவர்கள் ஐயாயிரம் ஆண்டுகள் முன்னால் இருந்த சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் பிரதிநிதிகள் என்று சொல்வது அபத்தமானது.” திராவிடர்கள் வெளியிலிருந்து வந்திருந்தால் அவர்கள் ப்ரோடோ ஆஸ்ட்ரலாயிட் மக்களோடு கலந்திருக்க வேண்டும். அவர்கள் இந்தியாவிலேயே இருந்திருந்தால், அவர்கள் மூதாதையர்கள் ப்ரோடோ ஆஸ்ட்ரலாயிட் மக்களாக இருந்திருக்க வேண்டும். வெளியிலிருந்து வந்தவர்களோடு கலந்திருக்க வேண்டும் என்கிறார்.

ஜான் மார்ஷல் இன்றைய “திராவிடர்”களைப் பற்றி்ச் சொன்னவை அப்பட்டமான இனவெறி மதிப்பீடு. மார்ஷல் அன்றைய ஆங்கிலேயரைப் போலப் பேசியிருக்கிறார். ஆனால் இவரைப் போலவே பெரியாரும் பேசினார் என்பதையும் நாம் மறைக்க் கூடாது அவர் தமிழர்கள் நாகரிமற்றவர்கள் என்பதை மிகத் தெளிவாகக் கூறியிருக்கிறார். இது அவர் சொன்னது:

“கணவன் – மனைவி வாழ்க்கை என்பதே பார்ப்பான் வருவதற்கு முன் இங்கு கிடையாது. எந்தச் சரித்திரத்திலும், இலக்கியத்திலும் கிடையாது. எவராலும் இதில் இருக்கிறது என்று எடுத்துக் காட்டவும் முடியாது.”

“ஓர் ஆணும், ஒரு பெண்ணும் கூடி வாழ்ந்தார்களே தவிர, கணவன் – மனைவி என்ற முறையில் அல்ல! இதற்குச் சரியான சான்று கிடையாது! தமிழனுக்குச் சரித்திரமே கிடையாது! நமக்குள்ள இலக்கியங்களெல்லாம் பார்ப்பான் வந்ததற்குப் பிறகு 2,000, 3,000 ஆண்டுகளுக்கு முன் தான் தோன்றின. இவைகள் யாவும் பார்ப்பனர்களாலும், அவனது அடிமைகளாலுமே எழுதப்பட்டவயாகும்”

ஜான் மார்ஷலுக்கு சிலை வைப்பதாகத் திராவிட இயக்கத்தினர் சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். அதைப் பெரியார் திடலில் வைத்தால் இன்னும் பொருத்தமாக இருக்கும்.

இக்கட்டுரை எழுத உதவிய நூல்கள்:

1. Modern Education in South India, 1784-1854: Its Roots and Its Role as a Vehicle of Integration under Company Raj – Robert Eric Frykenberg, 2014
2. The Dravidian Languages  – Badriraju Krishnamurti, 2003
3. A comparitive Grammar of Dravidian or South Indian Family of Languages – Rev. Robert Caldwell, 1875
4. A Political and General History of the District of Tinnevelly – Rev. Robert Caldwell, 1881
5. The Tinnevelly Shanars – Rev. Robert Caldwell, 1849
6. Minutes on Indian Education – Thomas Babington Macaulay, 1835.
7. The Miscellaneous Writings and speeches of Lord Macaulay, – year of publication unknown
8. Mohenjo- Daro and the Indus Civilization – John Marshall, 1931