New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: பிராமி எழுத்துமுறை


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
பிராமி எழுத்துமுறை
Permalink  
 


பிராமி எழுத்துமுறை

கட்டற்ற கலைக்களஞ்சியமான விக்கிப்பீடியாவில் இருந்து.
 
 
Jump to navigationJump to search
பிராமி
வகைஅபுகிடா
மொழிகள்ஆதிகால பிராகிருத மொழிகள்
காலக்கட்டம்நிச்சயமாக கி.மு மூன்றாம் நூற்றாண்டு முதல் கி.பி மூன்றாம் நூற்றாண்டு வரை
மூல முறைகள்ஆதி-கனானிய அரிச்சுவடி
 → ஃபோனீசிய அரிச்சுவடி
  → அரமேய அரிச்சுவடி
   → பிராமி
தோற்றுவித்த முறைகள்குப்த எழுத்துமுறை மற்றும் பல
நெருக்கமான முறைகள்கரோஷ்டி
Brahmi script on Ashoka Pillar, Sarnath.jpg
அசோகர் தூணில் பிராமி எழுத்துகள்

பிராமி என்பது ஒரு பழங்கால எழுத்து முறையாகும். இது பிராமி குடும்பத்தை சார்ந்த எழுத்துமுறைகளிலேயே பழையதும் மூலமுமான எழுத்துமுறையாகும். இது பழங்காலத்தில் தெற்காசியா முழுவதும் வழக்கத்தில் இருந்தது. அசோகரின் 3ஆம் நூற்றாண்டு காலத்திய கல்வெட்டுக்கள் பிராமி எழுத்துக்களிலேயே எழுதுப்பட்டுள்ளன. இது வரையிலும் பிராமி எழுத்துக்களின் மிகப்பழைய கல்வெட்டுக்கள் இவையே என்று கருதப்பட்டு வந்தது. ஆனால் அண்மையில் தமிழ் நாட்டிலும் இலங்கையிலும் கி.மு 6ஆம் நூற்றாண்டு காலத்திய கல்வெட்டுக்கள் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன. எனவே பிராமி எழுத்து முறை இன்னும் பழமையானவையாக இருக்கலாம் எனக் கருத்தப்படுகிறது[1].

பிராமி எழுத்து முறையிலிருந்தே பெரும்பான்மையான தெற்காசிய, தென்-கிழக்காசிய மொழிகளின் எழுத்து முறை தோன்றின. தற்காலத்து இந்தோ-அரேபிய எண் முறையும், பிராமி எண் முறையிலிருந்தே தோன்றியது.

குயிலெழுத்து

நடுகல்லில் எழுதப்பட்ட எழுத்துக்களைச் சங்கப்பாடல் ஒன்று குயிலெழுத்து (குயில் எழுத்து) என்று குறிப்பிடுகிறது. [2] [3] மதுரை மருதன் இளங்கீரனார் இதனைக் குறிப்பிடுகிறார். [4] இந்த எழுத்துக்கள் இளைஞன் ஒருவனின் இளந்தாடி போல் இருந்தது என்றும் அதன் தோற்றம் காட்டப்பட்டுள்ளது. இந்த எழுத்துக்களை வழியில் செல்லும் வம்பலர் (புதியவர்கள்) படிப்பதில்லையாம். நடுகல்லில் போற்றப்படுபவன் பெயரும், அவனது செயலும் பொறிக்கப்பட்டிருக்குமாம். [5] குயிலுதல் என்ற சொல்லுக்குத் தோண்டி எடுத்தல், தோண்டிச் செதுக்குதல் என்பது பொருள் "திரு மணி குயிகாற்றுநர்" [6] "இமையச் சிமயத்து, இருங் குயிலாலுவத்து, உமை ஒரு பாகத்து ஒருவனை வணங்கி" [7] என்னும் தொடர்களால் இதனை உணரலாம். மரத்தில் குடைந்தெடுக்கப்பட்ட இசைக் கருவிகளைச் சிலப்பதிகாரம் குயிலுவக் கருவிகள் என்றும், இக் கருவிகளை இசைப்போரைக் குயிலுவ மாக்கள் என்றும் குறிப்பிடுகிறது. [8] [9] இச்சொல்லாட்சியும் குயிலுதல் என்பது என்ன என்பதை உணர்த்துகிறது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பிராமி தோற்றம்

 
அசோகரின் ஸ்துபியின் ஒரு பகுதி.

பிராமி எழுத்துமுறையின் தோற்றம் குறித்துப் பலர் பலவிதமான கருத்துக்களைத் தெரிவித்துள்ளனர். அவற்றுள் முக்கியமானவற்றை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன.

 
ஃபோனீசியன் மற்றும் பிராமி எழுத்துக்களுக்கு உண்டான ஒற்றுமை( 4 மற்றும் 5வது நெடுவரிசை). கி.மு 6ஆம் மற்றும் 4ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு இடைப்பட்ட அரமேய எழுத்துக்கள், இவ்விரண்டுக்கும் இடைப்பட்ட வடிவத்தை கொண்டிருந்தன(படத்தில் காட்டப்படவில்லை)

சிலர் பிராமி எழுத்துமுறை செமிட்டிக் எழுத்துமுறையான அரமேயத்திலிருந்து (Arameic) உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம் என கருதுகின்றனர், ஏனெனில் அக்காலத்திய வடமேற்கிந்திய கரோஷ்டி எழுத்துக்கள் அரமேயத்திலிருந்தே தோன்றின. மேலும் அரமேய மொழிக்கும் பிராகிருத மொழிகளுக்கும் பொதுவாக உள்ள ஒலிகளின்(Phenomes) அரமேய எழுத்துக்களும், ஆரம்ப பிராமி எழுத்துக்களும் ஓரளவுக்கு ஒரே மாதிரியுள்ளன.அனால் பிராகிருத மொழிகளில் காணப்படும் 'ஹ'கரம் கூடிய மெய்யெழுத்துக்கள் (ख-kha घ-gha झ-jha போன்றவை) அரமேயத்திலில்லை. அரமேயத்திற்கே உரிய ஒலிகளை குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்ட எழுத்துக்கள் பிராகிருத ஒலிகளைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். மேலும் அரமேய எழுத்துக்களில் மாறுபாடு செய்யப்பட்டுச் சில பிராமி எழுத்துக்கள் உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம். உதாரணமாக அரமேய 'ப'வை சற்று சுழித்தால் பிராமி ப்ஹ(फ) எழுத்தைப்போலவே உள்ளது.

 
பிராமி கல்வெட்டு

ரைஸ் டேவிட் என்ற பாலி மொழி அறிஞர் பிராமி எழுத்துமுறை மத்திய ஆசிய வணிகர்களால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம் என்று கருதுகின்றார். கல்வெட்டுகளில் பொறிப்பதற்காகவே பிராமி எழுத்துமுறை அசோகரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதாகவும் சிலர் கருதுகின்றனர்.

ஹன்டர் மற்றும் ரேமெண்ட் என்ற ஆங்கிலேய அறிஞர்கள், பிராமி எழுத்துமுறை முற்றிலும் இந்தியாவிலிருந்தே தோன்றியது எனவும், அது சிந்து சமவெளி எழுத்துக்களிலிருந்து தோன்றியிருக்கலாம் என்றும் கூறுகின்றனர். மேலும் சிலரும் இக்கருத்துக்கு ஆதரவு தெரிவித்துள்ளனர்.

சில தமிழ் அறிஞர்கள், பிராமி என்பது தமிழர்களது எழுத்து முறையென்றும், அதையே அசோகர் மாற்றம் செய்து பிராகிருதம் எழுதக்கூடிய எழுத்துமுறையாக உருவாக்கினார் எனக் கருதுகின்றனர்[1]. மேலும் அவர்கள் பிராமியை 'தமிழி' என அழைக்க வேண்டும் எனக் கூறுகின்றனர்.

எழுதும் முறை

 
பிராமி 'க' - உயிர்மெய்யெழுத்து வரிசை

பிராமி இடப்பக்கத்தில் இருந்து வடப்பக்கமாக எழுதப்பட்ட ஒரு அபுகிடா வகை எழுத்துமுறையாகும். மெய்யெழுத்துக்களுக்கு தனி வடிவமும், உயிரெழுத்துக்களுக்கு தனி வடிவமும், உயிர்மெய்யெழுத்துக்களை எழுத, மெய்யெழுத்துக்களுக்கு சில உயிர்க்குறி திரிபுகள் சேர்க்கப்பட்டன. கூட்டெழுத்துக்களை எழுதும் போது, ஒரு எழுத்துக்கு கீழே இன்னொரு எழுத்து இடப்படும்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பயன்பாடு

பிராமியும், கரோஷ்டியும் தான் இந்தியாவின் பழம்பெரும் எழுத்துமுறைகள் ஆகும். கரோஷ்டி ஆப்கானிஸ்தானிலும், வடமேற்கு இந்தியாவிலும் மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டு வந்த நிலையில், பிராமியோ இந்திய துணைக்கண்டம் முழுதும் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது. காலப்போக்கில் பிராமி பல எழுத்துமுறைகளோ திரிந்து விட்டது. எனினும் கரோஷ்டிடோ சுவடு ஏதும் இல்லாமல் மறைந்து போனது.

பிராமி, ஆதிகால பிராகிருத மொழிகளை எழுதபயன்படுத்தப்பட்து. பெரும்பாலும் கல்வெட்டுகளிலும், சமய நூல்களை எழுதவுமே இந்த எழுத்துமுறை பயன்படுத்தப்பட்டது. சமஸ்கிருதம் சில நூற்றாண்டுகள் கழித்தே எழுதப்பட்ட துவங்கியதால், சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள பல ஒலிகளுக்கு(ரு,லு முதலியன்) பிராமியில் எழுத்துவடிவங்கள் கிடையாது

தோற்றுவித்த எழுத்துமுறைகள்

 
பல்வேறு காலகட்டத்தில் பிராமி எழுத்துமுறை

பிராமி எழுத்துமுறையில் இருந்து பல்வேறு எழுத்துமுறைகள் தோன்றியுள்ளன. தென்னிந்தியாவில் வட்டவடிவமாக முறையிலும்(வட்டெழுத்துகிரந்தம் ஆகியன) வடபுலத்தில் கோணமான வடிவில் மாறியது. இப்போது, பிராமியில் இருந்து தோன்றிய எழுத்துமுறைகள் இந்தியா, வங்கதேசம், இலங்கை, நேபாளம், பூட்டான், திபெத், பர்மா, தாய்லாந்து, லாவோஸ், இந்தோனேசியாவில் சில பகுதிகள், தென் சீனா, தென் வியட்னாம் மற்றும் பிலிப்பைன்ஸ். பௌத்த நூல்களின் எழுத்துமுறையாக, பிராமிய எழுத்துமுறைகள் சீனா, கொரியா மற்றும் வியட்னாமில் பயன்பாட்டில் உள்ளன. சர்சைக்குரியதாக, கொரிய ஹங்குல் எழுத்துமுறையில் பிராமிய எழுத்துமுறையாக கருதப்படுகிறது

இன்றைய நிலை

பிராமி எழுத்து முறையை உபயோகிக்கக்கூடிய பல கணினி நிரலிகள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன. பிராமி எழுத்துக்களடங்கிய எழுத்துருக்களையும் பலர் உருவாக்கியுள்ளனர். பிராமி எழுத்து முறை யூனிகோடில் சேர்க்கும் கோரிக்கை யூனிகோட் குழுமத்தின் பரிசீலனையில் உள்ளது.

மேலும் பார்க்க

மேற்கோள்கள்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

  1. இருங் கவின் இல்லாப் பெரும் புன் தாடி, 5
    கடுங்கண், மறவர் பகழி மாய்த்தென,
    மருங்குல் நுணுகிய பேஎம் முதிர் நடுகல்,
    பெயர் பயம் படரத் தோன்று குயில் எழுத்து
    இயைபுடன் நோக்கல் செல்லாது, அசைவுடன்
    ஆறு செல் வம்பலர் விட்டனர் கழியும் - அகநானூறு 297

  2.  குயில் எழுத்து விளக்கம் - படத்துடன்
  3.  சிலப்பதிகாரம், காதை 5 - மணியில் துளை செய்வோர்
  4.  சிலப்பதிகாரம், காதை 28 - குயிலாலவம் - குடந்த குகை
  5.  சிலப்பதிகாரம் அரங்கேற்றுக் காதை
  6.  சிலப்பதிகாரம் அரங்கேற்றுக் காதை - விளக்கம்

வெளி இணைப்புகள்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பொ.ச.மு. 1 மில்லினியத்தின் நடுப்பகுதியில் உருவாக்கப்பட்ட பிராமி (/ ˈbrɑːmi /; IAST: Brāhmī: ā "Brāhmī"), பண்டைய இந்தியாவின் மிகப் பழமையான எழுத்து முறை ஆகும், இது குறிப்பிடப்படாத சிந்து ஸ்கிரிப்டைத் தவிர. 2] பிராமி என்பது இந்திய துணைக் கண்டத்தில் செழித்து வளர்ந்த ஒரு அபுஜிடா மற்றும் உயிரெழுத்து அடையாளங்களுடன் உயிரெழுத்துக்களை இணைக்க டயக்ரிடிகல் மதிப்பெண்களின் முறையைப் பயன்படுத்துகிறது. இது தெற்கு மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியாவில் இன்றும் பயன்பாட்டில் உள்ள பிராமிக் ஸ்கிரிப்டுகள் எனப்படும் பிற ஸ்கிரிப்ட்களின் தொகுப்பாக உருவானது. [3] [4] [5]

ஆரம்பகால (மறுக்கமுடியாத தேதியிட்ட) மற்றும் சிறந்த அறியப்பட்ட பிராமி கல்வெட்டுகள் கி.மு. 250–232 வரையிலான வட-மத்திய இந்தியாவில் அசோகரின் பாறை வெட்டப்பட்ட கட்டளைகளாகும். பிராமியை புரிந்துகொள்வதற்கான முதல் வெற்றிகரமான முயற்சிகள் 1836 ஆம் ஆண்டில் நோர்வே அறிஞர் கிறிஸ்டியன் லாசென் என்பவரால் மேற்கொள்ளப்பட்டது, அவர் பல பிராமி எழுத்துக்களை சரியாக அடையாளம் காண இந்தோ-கிரேக்க மன்னர்களான அகதோகிள்ஸ் மற்றும் பாண்டலியோனின் இருமொழி கிரேக்க-பிராமி நாணயங்களைப் பயன்படுத்தினார். [6] அலெக்ஸாண்டர் கன்னிங்ஹாமின் உதவியுடன் தொல்பொருள் ஆய்வாளர், தத்துவவியலாளர் மற்றும் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் அதிகாரியான ஜேம்ஸ் பிரின்செப் 1837 ஆம் ஆண்டில் இந்த ஸ்கிரிப்டை முழுமையாக புரிந்துகொண்டார். [7] [6] [8] ஸ்கிரிப்டின் தோற்றம் இன்னும் விவாதத்திற்குரியது, பெரும்பாலான அறிஞர்கள் பிராமி ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட சமகால செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட்களிலிருந்து பெறப்பட்டவர்கள் அல்லது குறைந்த பட்சம் செல்வாக்கு பெற்றவர்கள் என்று கூறுகின்றனர், மற்றவர்கள் ஒரு பூர்வீக தோற்றம் அல்லது பழைய மற்றும் இன்னும் இணைப்பிற்கான தொடர்பை ஆதரிக்கின்றனர். சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் குறிப்பிடப்படாத சிந்து ஸ்கிரிப்ட். [9] [10]

பிராமி ஒரு காலத்தில் ஆங்கிலத்தில் "பின்-மேன்" ஸ்கிரிப்ட் என்று குறிப்பிடப்பட்டார், [11] அதாவது "ஸ்டிக் ஃபிகர்" ஸ்கிரிப்ட். 1880 களில் ஆல்பர்ட் எட்டியென் ஜீன் பாப்டிஸ்ட் டெர்ரியன் டி லாகூபெரி, கேப்ரியல் தேவேரியாவின் அவதானிப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு, அதை பிராமி ஸ்கிரிப்டுடன் தொடர்புபடுத்தினார், இது லலிதாவிஸ்டராவில் குறிப்பிடப்பட்ட ஸ்கிரிப்டுகளின் பட்டியலில் முதன்மையானது. சூத்ரா. ஜார்ஜ் புஹ்லரின் செல்வாக்குமிக்க படைப்பில் "பிரம்மா" என்ற மாறுபட்ட வடிவத்தில் இருந்தாலும் இந்த பெயர் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. [13] ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் குப்தா ஸ்கிரிப்ட் சில நேரங்களில் "மறைந்த பிராமி" என்று அழைக்கப்படுகிறது.

பிராமி ஸ்கிரிப்ட் பல உள்ளூர் வகைகளாக பிரம்மாண்ட ஸ்கிரிப்ட்களாக வகைப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. தெற்காசியா முழுவதும் பயன்படுத்தப்படும் டஜன் கணக்கான நவீன ஸ்கிரிப்ட்கள் பிராமியிடமிருந்து வந்தவை, இது உலகின் மிகவும் செல்வாக்குமிக்க எழுத்து மரபுகளில் ஒன்றாகும். [14] ஒரு கணக்கெடுப்பு 198 ஸ்கிரிப்ட்களைக் கண்டறிந்தது, அது இறுதியில் அதிலிருந்து பெறப்பட்டது. [15] ஸ்கிரிப்ட் அதன் சொந்த பிராமி எண்களுடன் தொடர்புடையது, இது இறுதியில் உலகின் பெரும்பாலான பகுதிகளில் இப்போது பயன்படுத்தப்படும் இந்து-அரபு எண் முறைக்கு கிராஃபிக் வடிவங்களை வழங்கியது. [16]

பொருளடக்கம்

1 உரைகள்

2 தோற்றுவாய்கள்

2.1 செமிடிக் மாதிரி கருதுகோள்

2.2 சுதேசிய தோற்றக் கோட்பாடு

2.3 நேர ஆழத்தில் விவாதம்

2.4 பெயரின் தோற்றம்

3 வரலாறு

3.1 Decipherment

3.2 தெற்கு பிராமி

3.3 செங்கடல் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா

4 சிறப்பியல்புகள்

4.1 மெய்யெழுத்துகள்

4.2 இணைந்த மெய்

4.3 உயிர்

4.4 நிறுத்தக்குறி

5 பிராமி எழுத்தின் பரிணாமம்

ஆரம்பகால பிராமி அல்லது "அசோகன் பிராமி" (கிமு 3 முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு)

6.1 சுயாதீன உயிரெழுத்துக்கள்

6.2 மெய்யெழுத்துகள்

6.3 யூனிகோட் மற்றும் டிஜிட்டல் மயமாக்கல்

6.4 ஆரம்பகால பிராமி எழுத்துக்களில் சில பிரபலமான கல்வெட்டுகள்

7 மத்திய பிராமி அல்லது "குஷனா பிராமி" (பொ.ச. 1 முதல் 3 ஆம் நூற்றாண்டு)

7.1 சுயாதீன உயிரெழுத்துக்கள்

7.2 மெய்யெழுத்துகள்

7.3 எடுத்துக்காட்டுகள்

8 மறைந்த பிராமி அல்லது "குப்த பிராமி" (பொ.ச. 4-6 ஆம் நூற்றாண்டுகள்)

8.1 சுயாதீன உயிரெழுத்துக்கள்

8.2 மெய்யெழுத்துகள்

8.3 எடுத்துக்காட்டுகள்

9 வம்சாவளியைச்

10 மேலும் காண்க

11 குறிப்புகள்

12 குறிப்புகள்

12.1 நூற்பட்டியல்

13 வெளிப்புற இணைப்புகள்

உரைகள்

இந்து மதம், சமணம் மற்றும் ப Buddhism த்தம் ஆகியவற்றின் பண்டைய இந்திய நூல்களிலும், அவற்றின் சீன மொழிபெயர்ப்புகளிலும் பிராமி எழுத்துக்கள் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. [17] [18] எடுத்துக்காட்டாக, லிப்பிசலா சம்தர்ஷனா பரிவர்த்தா 64 லிப்பி (ஸ்கிரிப்டுகள்) பட்டியலிடுகிறது, பிராமி ஸ்கிரிப்ட் பட்டியலைத் தொடங்குகிறது. இளம் சித்தார்த்தர், வருங்கால க ut தம புத்தர் (கி.மு. 500), ஒரு பள்ளியில் பிராமண லிபிகாரா மற்றும் தேவா வித்யீஷா ஆகியோரிடமிருந்து தேர்ச்சி பெற்ற தத்துவவியல், பிராமி மற்றும் பிற ஸ்கிரிப்டுகள் என்று லலிதவிஸ்தாரா சாத்திரம் கூறுகிறது. [19] [17]

பன்னவன சூத்திரம் (கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் சமவயங்க சூத்திரம் (கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டு) போன்ற சமண மத நூல்களில் பதினெட்டு பண்டைய எழுத்துக்களின் பட்டியல் காணப்படுகிறது. [20] [21] இந்த ஜைன ஸ்கிரிப்ட் பட்டியல்களில் முதலிடத்தில் பிராமி மற்றும் 4 வது இடத்தில் கரோஷி, ஆனால் ஜவனலியா (அநேகமாக கிரேக்கம்) மற்றும் ப Buddhist த்த பட்டியல்களில் காணப்படாத மற்றவர்களும் அடங்குவர். [21]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

தோற்றுவாய்கள்

எகிப்திய ஹைரோகிளிஃபிக் ஸ்கிரிப்டின் மாதிரியில் (அலெக்சாண்டர் கன்னிங்ஹாம், 19 ஆம் நூற்றாண்டு) பிராமி ஸ்கிரிப்ட்டின் பிகோகிராஃபிக்-அக்ரோபோனிக் தோற்றத்தின் ஆரம்பக் கோட்பாடு.

சமகால கரோஹா ஸ்கிரிப்ட் அராமைக் எழுத்துக்களின் வழித்தோன்றலாக பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டாலும், பிராமி எழுத்தின் தோற்றம் குறைவாக நேரடியானது. சாலமன் 1998 இல் இருக்கும் கோட்பாடுகளை மறுபரிசீலனை செய்தார், [3] அதே நேரத்தில் பால்க் 1993 இல் ஒரு கண்ணோட்டத்தை வழங்கினார். [22]

ஆரம்பகால கோட்பாடுகள் எகிப்திய ஹைரோகிளிஃபிக் ஸ்கிரிப்ட்டின் மாதிரியில், பிராமி ஸ்கிரிப்டுக்கு ஒரு பிகோகிராஃபிக்-அக்ரோபோனிக் தோற்றத்தை முன்மொழிந்தன. இருப்பினும் இந்த கருத்துக்கள் நம்பகத்தன்மையை இழந்துள்ளன, ஏனெனில் அவை "முற்றிலும் கற்பனை மற்றும் ஊகமானது". [23] இதேபோன்ற கருத்துக்கள் பிராமி ஸ்கிரிப்டை சிந்து ஸ்கிரிப்டுடன் இணைக்க முயற்சித்தன, ஆனால் அவை நிரூபிக்கப்படவில்லை, குறிப்பாக சிந்து ஸ்கிரிப்ட் இன்னும் குறிப்பிடப்படாததால் அவதிப்படுகின்றன. [23]

செமடிக் ஸ்கிரிப்ட்களில் (பொதுவாக அராமைக் அல்லது ஃபீனீசியன் எழுத்துக்கள்) ஒரு தோற்றம் சில அறிஞர்களால் ஆல்பிரெக்ட் வெபர் (1856) மற்றும் ஜார்ஜ் புஹ்லெர்ஸ் ஆகியோரின் வெளியீடுகளிலிருந்து இந்திய பிரம்மா எழுத்துக்களின் தோற்றம் (1895) முதல் முன்மொழியப்பட்டது. [24] [4] புஹ்லரின் கருத்துக்கள் குறிப்பாக செல்வாக்குமிக்கவையாக இருந்தன, இருப்பினும் 1895 ஆம் ஆண்டின் இந்த விஷயத்தில் அவர் தோற்றமளித்தாலும், தோற்றத்தின் ஐந்துக்கும் குறைவான போட்டி கோட்பாடுகளை அவர் அடையாளம் காணமுடியவில்லை, ஒன்று ஒரு பூர்வீக தோற்றத்தை முன்வைக்கிறது, மற்றவை பல்வேறு செமிடிக் மாதிரிகளிலிருந்து பெறப்படுகின்றன. [25. ]

பிராமி எழுத்தின் தோற்றம் குறித்து மிகவும் சர்ச்சைக்குரிய விடயம் இது முற்றிலும் உள்நாட்டு வளர்ச்சியா அல்லது இந்தியாவுக்கு வெளியே தோன்றிய ஸ்கிரிப்டுகளிலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டதா அல்லது பெறப்பட்டதா என்பதுதான். கோயல் (1979) [26] பூர்வீக பார்வையை ஆதரிப்பவர்கள் இந்திய அறிஞர்கள் என்று குறிப்பிட்டார், அதேசமயம் செமிடிக் தோற்றம் பற்றிய கோட்பாடு "கிட்டத்தட்ட அனைத்து" மேற்கத்திய அறிஞர்களால் நடத்தப்படுகிறது, மேலும் சாலமன் கோயலுடன் "தேசியவாத சார்பு" மற்றும் " ஏகாதிபத்திய சார்பு "விவாதத்தின் இரு பக்கங்களிலும். [27] இதனையும் மீறி, பூஹ்லருக்கு முன்னர் எழுதும் பிரிட்டிஷ் அறிஞர்களிடையே சுதேச வளர்ச்சியைப் பற்றிய பார்வை நிலவியது: ஆரம்பகால பூர்வீக வம்சாவளியை ஆதரிப்பவர்களில் ஒருவரான அலெக்சாண்டர் கன்னிங்ஹாமின் ஒரு பத்தியில், அவரது காலத்தில், பூர்வீக தோற்றம் பிரிட்டிஷ் முன்னுரிமை என்று கூறுகிறது கண்ட அறிஞர்களால் விரும்பப்படும் "அறியப்படாத மேற்கத்திய" தோற்றத்தை எதிர்க்கும் அறிஞர்கள். [25] 1877 ஆம் ஆண்டின் செமினல் கார்பஸ் இன்ஸ்கிரிபிகம் இன்டிகாரத்தில் உள்ள கன்னிங்ஹாம், பிராமி எழுத்துக்கள் மனித உடலை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு பிகோகிராஃபிக் கொள்கையிலிருந்து பெறப்பட்டவை என்று ஊகித்தனர், [28] ஆனால் 1891 வாக்கில், கன்னிங்ஹாம் ஸ்கிரிப்ட்டின் தோற்றத்தை நிச்சயமற்றதாகக் கருதினார் என்று பஹ்லர் குறிப்பிட்டார்.

அராமைக் ஒரு முன்னணி வேட்பாளராக இருப்பதால், பிராமி ஒரு செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட் மாதிரியிலிருந்து பெறப்பட்டிருக்கலாம் அல்லது பாதிக்கப்படலாம் என்று பெரும்பாலான அறிஞர்கள் நம்புகிறார்கள். [2] இருப்பினும், நேரடி சான்றுகள் இல்லாததாலும், அராமைக், கரோஹா மற்றும் பிராமி இடையே விவரிக்கப்படாத வேறுபாடுகள் காரணமாகவும் பிரச்சினை தீர்க்கப்படவில்லை. [29] பிராமி மற்றும் கரோஹா ஸ்கிரிப்ட் சில பொதுவான அம்சங்களைப் பகிர்ந்து கொண்டாலும், கரோஸ்தி மற்றும் பிராமி ஸ்கிரிப்டுகளுக்கு இடையிலான வேறுபாடுகள் "அவற்றின் ஒற்றுமையை விட மிகப் பெரியவை", மற்றும் "இருவருக்கும் இடையிலான ஒட்டுமொத்த வேறுபாடுகள் நேரடி நேரியல் வளர்ச்சி இணைப்பு சாத்தியமில்லை" என்று ரிச்சர்ட் சாலமன் கூறுகிறார். [30]

தோற்றம் எதுவாக இருந்தாலும், இந்திய ஸ்கிரிப்டுக்கும் அதைப் பாதித்ததாக முன்மொழியப்பட்டவர்களுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகள் குறிப்பிடத்தக்கவை என்பதை கிட்டத்தட்ட அனைத்து ஆசிரியர்களும் ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள். கிராஃபிக் வடிவம் மற்றும் கட்டமைப்பு இரண்டிலும் பிராமி ஸ்கிரிப்ட்டின் இந்திய வளர்ச்சியின் அளவு விரிவானது. வேத மொழியின் இலக்கணத்தைப் பற்றிய கோட்பாடுகள் இந்த வளர்ச்சியில் வலுவான தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளன என்பதும் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது. சில ஆசிரியர்கள் - மேற்கத்திய மற்றும் இந்திய இருவருமே - பிராமி ஒரு செமிடிக் ஸ்கிரிப்டால் கடன் வாங்கப்பட்டார் அல்லது ஈர்க்கப்பட்டார், அசோகாவின் ஆட்சிக் காலத்தில் ஒரு சில ஆண்டுகளில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, பின்னர் அசோகன் கல்வெட்டுகளுக்கு பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டது. [29] இதற்கு மாறாக, சில ஆசிரியர்கள் வெளிநாட்டு செல்வாக்கின் கருத்தை நிராகரிக்கின்றனர். [31] [32]

ப்ரூமி அராமைக் எழுத்துக்களிலிருந்து தோன்றியிருக்கலாம், ஆனால் விரிவான உள்ளூர் வளர்ச்சியுடன் இருக்கலாம் என்று புரூஸ் தூண்டுதல் கூறுகிறது, ஆனால் ஒரு நேரடி பொதுவான ஆதாரத்திற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. [35] தூண்டுதலின் படி, இலங்கையிலும் இந்தியாவிலும் கி.மு. 4 அல்லது 5 ஆம் நூற்றாண்டில் அசோக தூண்களுக்கு முன்பாக பிராமி பயன்பாட்டில் இருந்தது, அதே நேரத்தில் கரோஹே வடமேற்கு தெற்காசியாவில் (நவீன ஆப்கானிஸ்தானின் கிழக்கு பகுதிகள் மற்றும் பாக்கிஸ்தானின் அண்டை பகுதிகள்) மட்டுமே பயன்படுத்தப்பட்டது பண்டைய காலங்களில் அது இறப்பதற்கு முன்பு. [35] சாலமன் கருத்துப்படி, கரோஸ்தி ஸ்கிரிப்ட் பயன்படுத்தப்பட்டதற்கான சான்றுகள் முதன்மையாக ப records த்த பதிவுகளிலும், இந்தோ-கிரேக்கம், இந்தோ-சித்தியன், இந்தோ-பார்த்தியன் மற்றும் குஷானா வம்ச சகாப்தத்திலும் காணப்படுகின்றன. கரோஸ்தி பொ.ச. 3 ஆம் நூற்றாண்டில் அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட பொதுவான பயன்பாட்டிலிருந்து விலகிவிட்டார். [30]

ஜஸ்ட்சன் மற்றும் ஸ்டீபன்ஸ் ஆகியோர் பிராமி மற்றும் கரோஹாவில் உள்ள இந்த உள்ளார்ந்த உயிரெழுத்து அமைப்பு அதன் கடித மதிப்புகளைப் பாராயணம் செய்வதன் மூலம் ஒரு செமிடிக் அபாத்தை பரப்புவதன் மூலம் உருவாக்கப்பட்டது என்று முன்மொழிந்தது. யோசனை என்னவென்றால், மூல எழுத்துக்களைக் கற்கும் நபர்கள் மெய்யை குறிக்கப்படாத உயிரெழுத்துடன் இணைப்பதன் மூலம் ஒலிகளைப் படிக்கிறார்கள், எ.கா. / kə /, / kʰə /, / gə /, மற்றும் வேறொரு மொழியில் கடன் வாங்கும் செயல்பாட்டில், இந்த எழுத்துக்கள் சின்னங்களின் ஒலி மதிப்புகளாக கருதப்படுகின்றன. பிராமி ஒரு வடக்கு செமிடிக் மாதிரியை அடிப்படையாகக் கொண்டவர் என்ற கருத்தையும் அவர்கள் ஏற்றுக்கொண்டனர். [36]

செமிடிக் மாதிரி கருதுகோள்

பல அறிஞர்கள் பிராமியின் தோற்றத்தை செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட் மாதிரிகளுடன், குறிப்பாக அராமைக் உடன் இணைக்கின்றனர். [24] இது எவ்வாறு நிகழ்ந்திருக்கலாம் என்பதற்கான விளக்கம், குறிப்பிட்ட செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட் மற்றும் காலவரிசை ஆகியவை பல விவாதங்களுக்கு உட்பட்டவை. பஹ்லர் மேக்ஸ் வெபரை குறிப்பாக ஃபீனீசியனுடன் இணைப்பதில் பின்தொடர்ந்தார் மற்றும் கடன் வாங்குவதற்காக கிமு 8 ஆம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் [38] முன்மொழிந்தார். செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட் குடும்பத்தின் குறைந்த முக்கியத்துவம் வாய்ந்த கிளையான தெற்கு செமிடிக் ஸ்கிரிப்டுக்கான இணைப்பு எப்போதாவது முன்மொழியப்பட்டது, ஆனால் அதிக வரவேற்பைப் பெறவில்லை. [39] இறுதியாக, அராமைக் ஸ்கிரிப்ட் பிரம்மியின் முன்மாதிரியாக இருப்பது இந்திய துணைக் கண்டத்திற்கு புவியியல் அருகாமையில் இருப்பதால் மிகவும் விரும்பப்பட்ட கருதுகோளாக இருந்து வருகிறது, மேலும் அதன் செல்வாக்கு எழக்கூடும், ஏனெனில் அராமைக் அச்செமனிட் பேரரசின் அதிகாரத்துவ மொழியாக இருந்தது. இருப்பினும், இந்த கருதுகோள் கரோஹா மற்றும் பிராமி ஆகிய இரண்டு வித்தியாசமான ஸ்கிரிப்ட்கள் ஒரே அராமைக் மொழியிலிருந்து ஏன் உருவாக்கப்பட்டன என்ற மர்மத்தை விளக்கவில்லை. அசோகா தனது கட்டளைகளுக்கு ஒரு ஏகாதிபத்திய ஸ்கிரிப்டை உருவாக்கினார் என்பதற்கு ஒரு சாத்தியமான விளக்கம் இருக்கலாம், ஆனால் இந்த கருத்தை ஆதரிக்க எந்த ஆதாரமும் இல்லை. [40]

புஹ்லரின் கோட்பாடு

1898 ஆம் ஆண்டில் பஹ்லர் வகுத்த செமிடிக் கருதுகோளின் படி, மிகப் பழமையான பிராமி கல்வெட்டுகள் ஒரு ஃபீனீசிய முன்மாதிரிகளிலிருந்து பெறப்பட்டவை. . அராமைக் மொழியில் உள்ள ஆறு ம ury ரிய கல்வெட்டுகள் போன்ற புஹ்லரின் முன்மொழிவிலிருந்து மேற்கொள்ளப்பட்ட கண்டுபிடிப்புகள், ஃபீனீசியன் பற்றிய பஹ்லரின் முன்மொழிவு பலவீனமானது என்று கூறுகின்றன. கரோஹோவின் முன்மாதிரி கிட்டத்தட்ட உறுதியாக இருந்த அராமைக், பிராமியருக்கு அடிப்படையாக இருந்திருக்கலாம். இருப்பினும், பண்டைய இந்தியர்கள் ஏன் இரண்டு வித்தியாசமான ஸ்கிரிப்ட்களை உருவாக்கியிருப்பார்கள் என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை. [40]

பஹ்லரின் கூற்றுப்படி, பிராமி செமிடிக் மொழிகளில் காணப்படாத சில ஒலிகளுக்கு சின்னங்களைச் சேர்த்தார், மேலும் பிராகிருதத்தில் காணப்படாத அராமைக் ஒலிகளுக்கான நீக்கப்பட்ட அல்லது மறுபதிப்பு செய்யப்பட்ட சின்னங்கள். எடுத்துக்காட்டாக, Ara போன்ற பிரகிருத் பல் நிறுத்தங்களுக்கிடையில் தோன்றும் ஒலிப்பு ரெட்ரோஃப்ளெக்ஸ் அம்சத்தை அராமைக் கொண்டிருக்கவில்லை, மற்றும் பிராமியில் ரெட்ரோஃப்ளெக்ஸ் மற்றும் ரெட்ரோஃப்ளெக்ஸ் அல்லாத மெய் எழுத்துக்கள் வரைபட ரீதியாக மிகவும் ஒத்திருக்கின்றன, இவை இரண்டும் ஒரே முன்மாதிரிகளிலிருந்து பெறப்பட்டவை போல. (இதேபோன்ற பிற்கால வளர்ச்சிக்கு திபெத்திய எழுத்துக்களைக் காண்க.) அராமைக் பிராமியின் அபிலாஷை மெய் (க, வது, முதலியன) இல்லை, அதேசமயம் பிராமிக்கு அராமைக் உறுதியான மெய் (q,'s, ṣ) இல்லை, மேலும் இந்த தேவையற்ற உறுதியானவை பிராமியின் சில அபிலாஷைகளுக்கு நிரப்பப்பட்ட கடிதங்கள்: பிராமி கிக்கு அராமைக் க்யூ, பிராமணிக்கு அராமைக் ṭ (Θ), முதலியன. (அராமைக்) அதற்கேற்ப உறுதியான நிறுத்தம் இல்லாத இடத்தில், ப, பிராமி இரட்டிப்பாகிவிட்டதாகத் தெரிகிறது அதனுடன் தொடர்புடைய ஆஸ்பைரேட்: பிராமி பி மற்றும் பி ஆகியவை வரைபட ரீதியாக மிகவும் ஒத்தவை, அதே மூலத்திலிருந்து அராமைக் ப. சி, ஜே, பி, பி, மற்றும் டிஹெச் ஆகியவற்றுக்கான ஒரு முறையான வழித்தோன்றல் கொள்கையை புஹ்லர் கண்டார், இதில் பாத்திரத்தின் வலது பக்கத்தில் ஒரு வளைவு அல்லது மேல்நோக்கி கொக்கி சேர்ப்பது அடங்கும் (இது h, பிராமி h.svg இலிருந்து பெறப்பட்டதாக ஊகிக்கப்படுகிறது ), அதே நேரத்தில் d மற்றும் ṭ (செமிடிக் எம்பாடிக் with உடன் குழப்பமடையக்கூடாது) dh மற்றும் fromh இலிருந்து பின் உருவாக்கம் மூலம் பெறப்பட்டது. [43]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

Bühler's aspirate derivations
IAST-aspirate+aspirateorigin of aspirate according to Bühler
k/khBrahmi k.svgBrahmi kh.svgSemitic emphatic (qoph)
g/ghBrahmi g.svgBrahmi gh.svgSemitic emphatic (heth) (hook addition in Bhattiprolu script)
c/chBrahmi c.svgBrahmi ch.svgcurve addition
j/jhBrahmi j.svgBrahmi jh.svghook addition with some alteration
p/phBrahmi p.svgBrahmi ph.svgcurve addition
b/bhBrahmi b.svgBrahmi bh.svghook addition with some alteration
t/thBrahmi t.svgBrahmi th.svgSemitic emphatic (teth)
d/dhBrahmi d.svgBrahmi dh.svgunaspirated glyph back formed
ṭ/ṭhBrahmi tt.svgBrahmi tth.svgunaspirated glyph back formed as if aspirated glyph with curve
ḍ/ḍhBrahmi dd.svgBrahmi ddh.svgcurve addition

The following table lists the correspondences between Brahmi and North Semitic scripts.[44][45]

Comparison of North Semitic and Brahmi scripts[45][note 2]
PhoenicianAramaicValueBrahmiValue
AlephAleph.svg*Brahmi a.svga
BethBeth.svg[b]Brahmi b.svgba
GimelGimel.svg[ɡ]Brahmi g.svgga
DalethDaleth.svg[d]Brahmi dh.svgdha
HeHe[h], M.L.Brahmi h.svgha
WawWaw[w], M.L.Brahmi v.svgva
ZayinZayin[z]Brahmi j.svgja
HethHethḥ [ħ]Brahmi gh.svggha
TethTethṭ []Brahmi th.svgtha
YodhYodh[j], M.L.Brahmi y.svgya
KaphKaph[k]Brahmi k.svgka
LamedhLamedh[l]Brahmi l.svgla
MemMem[m]Brahmi m.svgma
NunNun[n]Brahmi n.svgna
SamekhSamekh[s]Brahmi ss.svgṣa
AyinAyinʿ [ʕ], M.L.Brahmi e.svge
PePe[p]Brahmi p.svgpa
SadekSadekṣ []Brahmi c.svgca
QophQoph[q]Brahmi kh.svgkha
ResRes[r]Brahmi r.svgra
SinSinš [ʃ]Brahmi sh.svgśa
TawTaw[t]Brahmi t.svgta



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

ஃபீனீசியன் மற்றும் பிராமி இருவருக்கும் மூன்று குரலற்ற சிபிலண்டுகள் இருந்தன என்று பஹ்லர் கூறுகிறார், ஆனால் அகர வரிசைப்படி இழந்ததால், அவர்களிடையே கடிதங்கள் தெளிவாக இல்லை. 22 வட செமிடிக் கதாபாத்திரங்களுக்கெல்லாம் பொருந்தக்கூடிய பிராமி வழித்தோன்றல்களை புஹ்லரால் பரிந்துரைக்க முடிந்தது, இருப்பினும், பஹ்லர் தன்னை அங்கீகரித்தபடி, சிலர் மற்றவர்களை விட நம்பிக்கையுடன் உள்ளனர். அவர் ஒரு வழிகாட்டியாக ஒலிப்பு ஒற்றுமைக்கு அதிக எடையை செலுத்த முனைந்தார், எடுத்துக்காட்டாக, சி பிராமி சி.எஸ்.வி.யை காப் ஃபீனீசியன் கப்.ஸ்.வி.ஜி-ஐ விட ஃபீனீசியன் சேட்.ஸ்.வி.ஜி உடன் இணைத்தல், அவரது முன்னோடிகளில் பலரால் விரும்பப்பட்டது.

ஃபீனீசியன் வழித்தோன்றலின் முக்கிய சிக்கல்களில் ஒன்று, தொடர்புடைய காலகட்டத்தில் ஃபீனீசியர்களுடன் வரலாற்று தொடர்பு கொண்டதற்கான ஆதாரங்கள் இல்லாதது. [40] பிராமி கதாபாத்திரங்களின் ஆரம்ப கடன் வாங்குவது முந்தைய அறியப்பட்ட சான்றுகளை விட கணிசமாக முந்தையது என்று பொஹ்லர் முன்மொழிந்தார், கிமு 800 வரை, அவர் முக்கியமாக ஒப்பிட்ட ஃபீனீசிய கிளிஃப் வடிவங்களுடன் சமகாலத்தவர். வளர்ச்சியில் இந்த முந்தைய அபாட் போன்ற கட்டத்தின் தொடர்ச்சியாக உயிர் எழுத்துக்கள் இல்லாமல் முறைசாரா முறையில் பிராமண ஸ்கிரிப்ட்களை எழுதும் நவீன நடைமுறையை பஹ்லர் மேற்கோள் காட்டினார். [38]

செமிடிக் கருதுகோளின் பலவீனமான வடிவங்கள் பிராமி மற்றும் கரோஹோவின் வளர்ச்சியைப் பற்றிய ஞானதேசிகனின் டிரான்ஸ்-கலாச்சார பரவல் பார்வைக்கு ஒத்தவை, இதில் அகரவரிசை பேசும் பெர்சியர்களிடமிருந்து அகரவரிசை ஒலி பிரதிநிதித்துவம் அறியப்பட்டது, ஆனால் எழுத்து முறைமையின் பெரும்பகுதி ஒரு நாவல் பிரகிருதத்தின் ஒலியியல் படி வளர்ச்சி. [47]

பாரசீக செல்வாக்கிற்கு ஆதரவாக மேற்கோள் காட்டப்பட்ட மற்றொரு சான்று 1925 ஆம் ஆண்டில் ஹல்ட்ஸ் முன்மொழிவு ஆகும், இது தன்னை எழுதுவதற்கான பிரகிருத் / சமஸ்கிருத வார்த்தையான லிப்பி பழைய பாரசீக வார்த்தையான டிப்பிக்கு ஒத்ததாக இருக்கிறது, இது கடன் வாங்குவதைக் குறிக்கிறது. [48] [49] பாரசீக சாம்ராஜ்யத்திற்கு அருகிலுள்ள பிராந்தியத்திலிருந்து ஒரு சில அசோகா கட்டளைகள் டிபியை எழுதுவதற்கான பிரகிருத் வார்த்தையாகப் பயன்படுத்துகின்றன, இது வேறு இடங்களில் லிப்பியாகத் தோன்றுகிறது, மேலும் இந்த புவியியல் விநியோகம் நீண்ட காலமாக எடுக்கப்பட்டது, குறைந்தது பஹ்லரின் காலத்திற்கு, தரநிலைக்கான அறிகுறியாக லிப்பி வடிவம் என்பது பிற்கால மாற்றமாகும், இது பாரசீக செல்வாக்கு மண்டலத்திலிருந்து பரவியது. பாரசீக டிப்பி ஒரு எலாமைட் கடன் சொற்களாக கருதப்படுகிறது. [50]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பால்கின் கோட்பாடு

பால்கின் 1993 ஆம் ஆண்டு புத்தகம் ஷ்ரிஃப்ட் இம் ஆல்டன் இண்டியன் பண்டைய இந்தியாவில் எழுதுவது குறித்த உறுதியான ஆய்வாகக் கருதப்படுகிறது. [51] [52] பிராமி எழுத்தின் தோற்றம் பற்றிய பால்கின் பிரிவு [22] அந்தக் காலம் வரையிலான இலக்கியங்களைப் பற்றிய விரிவான மதிப்பாய்வைக் கொண்டுள்ளது. பால்க் தனது சொந்த யோசனைகளையும் முன்வைக்கிறார். பல பிற ஆசிரியர்களைப் போலவே, பால்க் பிராமியின் அடிப்படை எழுத்து முறையை கரோஹா எழுத்துக்களிலிருந்து பெறப்பட்டதாகக் கருதுகிறார், இது அராமைக் மொழியின் வழித்தோன்றல். அவர் எழுதும் நேரத்தில், அசோகா கட்டளைகள் பிராமியின் மிகப் பழமையான நம்பிக்கையூட்டும் தேதியிட்ட எடுத்துக்காட்டுகள், மேலும் அவற்றில் "மொழியில் ஒரு தெளிவான வளர்ச்சியானது ஒரு தவறான மொழியியல் பாணியிலிருந்து நன்கு மதிக்கப்படுபவருக்கு" [53] காலப்போக்கில் அவர் எடுத்துக்கொள்கிறார் ஸ்கிரிப்ட் சமீபத்தில் உருவாக்கப்பட்டது என்பதைக் குறிக்க. [22] [54] பிராமிக்கு ஒரு குறிப்பிடத்தக்க ஆதாரமாக கிரேக்கத்தைப் பார்ப்பதில் பால்க் கருத்தின் முக்கிய நீரோட்டத்திலிருந்து விலகிச் செல்கிறார். இந்த விஷயத்தில் குறிப்பாக, சாலமன் பால்க் உடன் உடன்படவில்லை, கிரேக்க மற்றும் பிராமி உயிரெழுத்து அளவுகோல்களுக்கு இடையில் மிகவும் மாறுபட்ட வழிமுறைக்கான ஆதாரங்களை முன்வைத்த பின்னர், அவர் கூறுகிறார், "பிராமி ஒரு கிரேக்க முன்மாதிரியிலிருந்து அடிப்படைக் கருத்தை கூட பெற்றாரா என்பது சந்தேகமே". [55] மேலும், சாலமன் மேலும் கூறுகிறார், "வரையறுக்கப்பட்ட அர்த்தத்தில் பிராமி கரோஸ்டியிலிருந்து பெறப்பட்டதாகக் கூறலாம், ஆனால் கதாபாத்திரங்களின் உண்மையான வடிவங்களைப் பொறுத்தவரை, இரு இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகள் ஒற்றுமையை விட மிக அதிகம்". [56]

கிரேக்க வெற்றிக்கான முன்மொழியப்பட்ட தொடர்பின் அடிப்படையில், கரோஹாவின் தோற்றத்தை கி.மு. 325 க்கு முந்தையதாக ஃபால்க் தேதியிட்டார். [57] கரோமாவின் தேதி குறித்து பால்கின் வாதங்களை சாலமன் கேள்வி எழுப்புகிறார், மேலும் இது "ஏகப்பட்டதாகும், கரோஹோவின் தாமதமான தேதிக்கு உறுதியான காரணங்களை உருவாக்குவதில்லை" என்று எழுதுகிறார். இந்த நிலைப்பாட்டிற்கான வலுவான வாதம் என்னவென்றால், ஸ்கிரிப்ட்டின் எந்த மாதிரியும் நம்மிடம் இல்லை. அசோகா, அல்லது அதன் வளர்ச்சியில் இடைநிலை நிலைகளின் நேரடி ஆதாரங்கள் எதுவும் இல்லை; ஆனால் நிச்சயமாக இதுபோன்ற முந்தைய வடிவங்கள் இல்லை என்று அர்த்தமல்ல, அவை இருந்திருந்தால் அவை உயிர்வாழவில்லை, மறைமுகமாக அவை நினைவுச்சின்ன நோக்கங்களுக்காக பயன்படுத்தப்படவில்லை என்பதால் அசோகா முன் ". [54]

புஹ்லரைப் போலல்லாமல், பிராமியின் தனிப்பட்ட கதாபாத்திரங்களுடன் எந்த, எப்படி முன்மாதிரியான முன்மாதிரிகள் வரைபடமாக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற விவரங்களை பால்க் வழங்கவில்லை. மேலும், சாலமன் கூறுகிறார், பிராமி ஸ்கிரிப்ட்டில் ஒலிப்பு மதிப்பு மற்றும் டயாக்ரிடிக்ஸ் ஆகியவற்றில் முரண்பாடுகள் இருப்பதாக பால்க் ஏற்றுக்கொள்கிறார், அவை கருதப்படும் கரோஹா ஸ்கிரிப்ட் மூலத்தில் காணப்படவில்லை. கிரேக்க செல்வாக்கு கருதுகோளை புதுப்பிப்பதன் மூலம் இந்த முரண்பாடுகளை விளக்க பால்க் முயற்சிக்கிறார், இது முன்னர் சாதகமாகிவிட்ட ஒரு கருதுகோள். [54] [61]

ஹார்ட்மட் ஷார்ஃப், கரோஸ் மற்றும் பிரஹ்மி ஸ்கிரிப்டுகள் குறித்த தனது 2002 மதிப்பாய்வில், பால்கின் முன்மொழிவை சாலமன் கேள்விக்குட்படுத்தியதோடு, "வேத அறிஞர்கள் அடைந்த சமஸ்கிருத மொழியின் ஒலியியல் பகுப்பாய்வின் முறை கிரேக்க மொழியை விட பிராமி எழுத்துக்கு மிக நெருக்கமாக உள்ளது" எழுத்துக்களை ". [10]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

சுதேச தோற்றம் கோட்பாடு

சிந்து ஸ்கிரிப்டுடனான இணைப்பு போன்ற ஒரு பூர்வீக தோற்றம் பற்றிய கருத்தை சில மேற்கத்திய மற்றும் இந்திய அறிஞர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்கள் ஆதரிக்கின்றனர். சிந்து ஸ்கிரிப்டுடன் ஒற்றுமைகள் உள்ளன என்ற கோட்பாடு ஆரம்பகால ஐரோப்பிய அறிஞர்களான தொல்பொருள் ஆய்வாளர் ஜான் மார்ஷல் [62] மற்றும் அசீரியாலஜிஸ்ட் ஸ்டீபன் லாங்டன், [63] ஆகியோரால் பரிந்துரைக்கப்பட்டது, மேலும் இது அறிஞர்கள் மற்றும் எழுத்தாளர்களால் (மற்றவற்றுடன்) தொடர்ந்து பரிந்துரைக்கப்படுகிறது. கணினி விஞ்ஞானி சுபாஷ் காக், ஜெர்மன் இந்தோலஜிஸ்ட் ஜார்ஜ் ஃபியூயர்ஸ்டீன், அமெரிக்க ஆசிரியர் டேவிட் ஃப்ராவ்லி, பிரிட்டிஷ் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர் ரேமண்ட் ஆல்சின் மற்றும் சமூக மானுடவியலாளர் ஜாக் குடி. [64] [65] [66]

முழு அமைப்பும் கருத்தாக்கமும் முற்றிலும் வேறுபட்டிருப்பதால் பிராமி ஸ்கிரிப்ட்டில் செமிடிக் கடன் உள்ளது என்ற கருத்துக்கு எதிராக ஒரு சக்திவாய்ந்த வாதம் இருப்பதாக ரேமண்ட் ஆல்கின் கூறுகிறார். சிந்து ஸ்கிரிப்டுடன் அதன் முன்னோடி தோற்றம் முற்றிலும் பூர்வீகமாக இருந்திருக்கலாம் என்று அவர் கூறுகிறார். [67] எவ்வாறாயினும், 1995 ஆம் ஆண்டில் ஆல்சின் மற்றும் எர்டோசி ஆகியோர் இந்த கேள்வியைத் தீர்க்க இன்னும் போதுமான ஆதாரங்கள் இல்லை என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்தினர். [68] ஜி.ஆர் ஹண்டர் தனது புத்தகமான ஹரப்பா மற்றும் மொஹென்ஜோதாரோ மற்றும் பிற ஸ்கிரிப்டுகளுடனான அதன் இணைப்பு (1934) ஆகியவற்றில் சிந்து ஸ்கிரிப்ட்டில் இருந்து பிராமி எழுத்துக்களை உருவாக்க முன்மொழிந்தார், இந்த போட்டி அவரது மதிப்பீட்டில் அராமைக் விட கணிசமாக உயர்ந்தது. [69]

ஸ்கிரிப்ட்டின் முன்மொழியப்பட்ட செமிடிக் தோற்றங்களுடன் சுபாஷ் காக் உடன்படவில்லை, [70] அதற்கு பதிலாக, செமிடிக் ஸ்கிரிப்டுகளின் எழுச்சிக்கு முன்னர் இந்திய மற்றும் செமிடிக் உலகங்களுக்கிடையேயான தொடர்பு ஒரு தலைகீழ் செயல்முறையைக் குறிக்கக்கூடும் என்று கூறுகிறது. [71] எவ்வாறாயினும், இவ்வாறு வழங்கப்பட்ட காலவரிசை மற்றும் கல்வியறிவின் ஒரு உடைக்கப்படாத பாரம்பரியம் என்ற கருத்தை ஒரு பூர்வீக தோற்றத்தை ஆதரிக்கும் பெரும்பான்மையான கல்வியாளர்கள் எதிர்க்கின்றனர். சிந்துக்கும் பிராமிக்கும் இடையிலான தொடர்ச்சிக்கான சான்றுகள் பிராமிக்கும் தாமதமான சிந்து ஸ்கிரிப்டுக்கும் இடையிலான கிராஃபிக் ஒற்றுமையிலும் காணப்படுகின்றன, அங்கு பத்து மிகவும் பொதுவான தசைநார்கள் பிராமியில் உள்ள பத்து பொதுவான கிளிஃப்களில் ஒன்றின் வடிவத்துடன் ஒத்திருக்கின்றன. [72] எண்களின் பயன்பாட்டில் தொடர்ச்சியாக இருப்பதற்கான ஆதாரங்களும் உள்ளன. [73] இந்த தொடர்ச்சிக்கான கூடுதல் ஆதரவு தாஸ் மேற்கொண்ட உறவின் புள்ளிவிவர பகுப்பாய்விலிருந்து வருகிறது. [74] சிந்துஸ் ஸ்கிரிப்ட்டின் ஒலிப்பு மதிப்புகளை அறியாமல் கதாபாத்திரங்களுக்கிடையேயான எளிய கிராஃபிக் ஒற்றுமைகள் ஒரு இணைப்புக்கு போதுமான சான்றுகள் என்று சாலமன் கருதினார், இருப்பினும் கூட்டு மற்றும் டையக்ரிடிகல் மாற்றங்களின் வடிவங்களில் வெளிப்படையான ஒற்றுமைகள் "புதிரானவை" என்று அவர் கண்டறிந்தார். இருப்பினும், ஸ்கிரிப்ட்களுக்கு இடையிலான பெரிய காலவரிசை இடைவெளி மற்றும் சிந்து ஸ்கிரிப்ட்டின் இதுவரை விவரிக்க முடியாத தன்மை காரணமாக அவற்றை விளக்கி மதிப்பீடு செய்வது முன்கூட்டியே என்று அவர் உணர்ந்தார். 

இந்த யோசனைக்கு முக்கிய தடையாக கிமு 1500 இல் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் சரிவுக்கும் கிமு 3 அல்லது 4 ஆம் நூற்றாண்டுகளில் பிராமியின் முதல் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட தோற்றத்திற்கும் இடையில் ஆயிரமாயிரம் ஆண்டுகளில் எழுதுவதற்கான ஆதாரங்கள் இல்லாதது. சிந்து எழுத்துக்களுக்காக கிமு 1500 இன் சமீபத்திய தேதிகளையும், கிமு 500 இல் சுமார் பிராமியின் ஆரம்பகால தேதிகளையும் எடுத்துக் கொண்டாலும், ஆயிரம் ஆண்டுகள் இன்னும் இரண்டையும் பிரிக்கின்றன என்பதை ஐராவதன் மகாதேவன் குறிப்பிடுகிறார். [76] மேலும், சிந்து ஸ்கிரிப்ட்டின் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட புரிந்துகொள்ளுதல் எதுவும் இல்லை, இது கூறப்பட்ட புரிந்துகொள்ளுதல்களை அடிப்படையாகக் கொண்ட கோட்பாடுகளை மென்மையாக்குகிறது. சிந்து ஸ்கிரிப்டுக்கும் பின்னர் எழுதும் மரபுகளுக்கும் இடையில் ஒரு நம்பிக்கைக்குரிய இணைப்பு தென்னிந்திய மெகாலிதிக் கலாச்சாரத்தின் மெகாலிடிக் கிராஃபிட்டி சின்னங்களில் இருக்கலாம், அவை சிந்து சின்னம் சரக்குகளுடன் ஒன்றுடன் ஒன்று இருக்கலாம் மற்றும் குறைந்தபட்சம் பிராமியின் தோற்றத்தின் மூலமாகவும் பயன்பாட்டில் தொடர்ந்து இருக்கலாம் பொ.ச. மூன்றாம் நூற்றாண்டு வரை தமிழ் பிராமி எழுத்துக்கள். இந்த கிராஃபிட்டிகள் வழக்கமாக தனித்தனியாக தோன்றும், சில சமயங்களில் இரண்டு அல்லது மூன்று குழுக்களில் காணப்படலாம், ஆனால் அவை குடும்பம், குலம் அல்லது மத அடையாளங்களாக இருக்கலாம் என்று கருதப்படுகிறது. [77] 1935 இல் சி.எல். ம ury ரிய பஞ்ச் குறிக்கப்பட்ட நாணயங்களில் காணப்படும் சின்னங்கள் சிந்து நாகரிகத்தின் வீழ்ச்சியிலிருந்து தப்பிய சிந்து எழுத்தின் எச்சங்கள் என்று ஃபெப்ரி முன்மொழிந்தார். [78] தமிழ்-பிராமியின் மறைபொருளும், சிந்து ஸ்கிரிப்ட்டில் புகழ்பெற்ற நிபுணருமான ஈராவதம் மகாதேவன், அந்த இரண்டு செமியோடிக் மரபுகளும் சிந்து ஸ்கிரிப்டுடன் சில தொடர்ச்சியைக் கொண்டிருக்கலாம் என்ற கருத்தை ஆதரித்தன, ஆனால் பிராமியுடன் தொடர்ச்சியாக இருப்பதற்கான யோசனை குறித்து, அவர் திட்டவட்டமாக கூறியுள்ளார் அந்த கோட்பாட்டை "இல்லை" என்று நம்பவில்லை. [76]

பூர்வீக மூலக் கோட்பாட்டின் மற்றொரு வடிவம் என்னவென்றால், பிராமி முன்னாள் நிஹிலோவைக் கண்டுபிடித்தார், இது செமிடிக் மாதிரிகள் அல்லது சிந்து ஸ்கிரிப்டிலிருந்து முற்றிலும் சுயாதீனமாக இருந்தது, இருப்பினும் சாலமன் இந்த கோட்பாடுகளை இயற்கையில் முற்றிலும் ஊகமாகக் கண்டார். [79]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

வெளிநாட்டு தோற்றம்

பாணினி (பொ.ச.மு. 6 முதல் 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரை) சமஸ்கிருத இலக்கணமான அஷ்டாத்யாய் குறித்த தனது உறுதியான படைப்பில் ஸ்கிரிப்ட்களை எழுதுவதற்கான இந்திய வார்த்தையான லிப்பியைக் குறிப்பிடுகிறார். ஷார்ஃப்பின் கூற்றுப்படி, லிப்பி மற்றும் லிபி என்ற சொற்கள் பழைய பாரசீக டிப்பியிலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டுள்ளன, இதையொட்டி சுமேரியன் டூப்பில் இருந்து பெறப்பட்டது. [49] [80] தனது சொந்த அரசாணைகளை விவரிக்க, அசோகா லிபே என்ற வார்த்தையை பயன்படுத்தினார், இப்போது பொதுவாக "எழுத்து" அல்லது "கல்வெட்டு" என்று மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது. ராக் கட்டளைகளின் இரண்டு கரோஸ்தி பதிப்பில் "டிபி" என்ற பெயரில் "லிப்பி" என்ற வார்த்தையும் கருதப்படுகிறது, [குறிப்பு 3] பழைய பாரசீக முன்மாதிரி டிப்பிலிருந்து வந்தது, அதாவது "கல்வெட்டு" என்றும் பொருள்படும், இது எடுத்துக்காட்டாக பயன்படுத்தப்படுகிறது டேரியஸ் I தனது பெஹிஸ்டூன் கல்வெட்டில், [குறிப்பு 4] கடன் வாங்குவதையும் பரவுவதையும் பரிந்துரைக்கிறது. [81] [82] [83]

பாரசீக ஆதிக்கம் கொண்ட வடமேற்கில் அராமைக் பயன்படுத்தப்பட்டதைத் தவிர, கி.மு. 300 க்கு முன்னர், இந்திய பாரம்பரியம் "ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும் வலியுறுத்துகிறது என்பதால், பாரசீக ஆதிக்கம் கொண்ட வடமேற்கு பகுதியைத் தவிர, இந்தியாவில் எந்தவொரு ஸ்கிரிப்டும் பயன்படுத்தப்படவில்லை அல்லது அறியப்படவில்லை என்பதே சிறந்த சான்றாகும் என்று ஷார்ஃப் கூறுகிறார். கலாச்சார மற்றும் இலக்கிய பாரம்பரியத்தின் வாய்வழி. "[49]

 மெகாஸ்டீனஸ் அவதானிப்புகள்

அசோகாவுக்கு கால் நூற்றாண்டுக்கு முன்னரே வடகிழக்கு இந்தியாவின் ம ury ரிய நீதிமன்றத்தின் கிரேக்க தூதர் மெகாஸ்தீனஸ் குறிப்பிட்டார், “… மேலும் இது எழுதப்பட்ட சட்டங்கள் இல்லாத, எழுதுவதைக் கூட அறியாத, எல்லாவற்றையும் நினைவாற்றலால் ஒழுங்குபடுத்துகிறது.” [84] இது பல எழுத்தாளர்களால் பல்வேறு மற்றும் சர்ச்சைக்குரிய வகையில் விளக்கப்பட்டுள்ளது. லுடோ ரோச்சர் மெகாஸ்தீனஸை நம்பத்தகாதவர் என்று நிராகரிக்கிறார், மெகாஸ்தீனஸின் தகவலறிந்தவர் மற்றும் மெகாஸ்தீனஸின் விளக்கத்தைப் பயன்படுத்திய சொற்களைக் கேள்விக்குள்ளாக்குகிறார். [85] ம ur ரியர்கள் கல்வியறிவற்றவர்கள் என்ற தவறான புரிதலை பிரதிபலிப்பதாக டிம்மர் கருதுகிறார் "சட்டங்கள் எழுதப்படாதவை என்றும், வாய்வழி பாரம்பரியம் இந்தியாவில் இது போன்ற ஒரு முக்கிய பங்கைக் கொண்டிருந்தது என்றும் மெகஸ்தீனஸ் சரியாகக் கவனித்ததன் அடிப்படையில்." [86]

மெகஸ்தீனஸ் (ஜியோகிராஃபிகா XV.i.53 இல் ஸ்ட்ராபோ மேற்கோள் காட்டியபடி) கருத்துரைகளின் நம்பகத்தன்மையையும் விளக்கத்தையும் சுதேசிய மூலக் கோட்பாடுகளின் சில ஆதரவாளர்கள் [யார்?] கேள்வி எழுப்புகின்றனர். ஒன்று, அவதானிப்பு "சாண்ட்ரகோட்டோஸ்" (சந்திரகுப்தா) ராஜ்யத்தின் சூழலில் மட்டுமே பொருந்தும். ஸ்ட்ராபோவின் பிற இடங்களில் (ஸ்ட்ராப். XV.i.39), "தத்துவஞானி" சாதி (மறைமுகமாக பிராமணர்கள்) "அவர்கள் எழுதுவதற்கு உறுதியளித்த பயனுள்ள எதையும்" சமர்ப்பிப்பது இந்தியாவில் வழக்கமான வழக்கம் என்று மெகஸ்தீனஸ் குறிப்பிட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. மன்னர்கள், [87] ஆனால் இந்த விவரம் அரியன் மற்றும் டியோடோரஸ் சிக்குலஸில் காணப்படும் மெகாஸ்டீனஸின் இணையான சாற்றில் தோன்றவில்லை. [88] [89] அசல் கிரேக்க மொழியில் "συντάξῃ" ("தொடரியல்" என்ற ஆங்கில வார்த்தையுடன் அறிவது) என்ற வார்த்தையை எழுதப்பட்ட கலவையை விட பொதுவான "கலவை" அல்லது "ஏற்பாடு" என்று படிக்க முடியும் என்பதால், ஒவ்வொரு செக்கும் எழுதுவதன் உட்குறிப்பு முற்றிலும் தெளிவாக இல்லை. குறிப்பாக. மெகஸ்தீனஸின் சமகாலத்தவரான நர்ச்சஸ், சில தசாப்தங்களுக்கு முன்னர், வட இந்தியாவில் எழுதுவதற்கு பருத்தி துணியைப் பயன்படுத்துவதைக் குறிப்பிட்டார். இது கரோஹோ அல்லது அராமைக் எழுத்துக்களாக இருந்திருக்கலாம் என்று இந்தோலஜிஸ்டுகள் பலவிதமாக ஊகித்துள்ளனர். கிரேக்க மூலங்களிலிருந்து கிடைத்த ஆதாரங்கள் முடிவில்லாதவை என்று சாலமன் கருதுகிறார். [90] இந்தியாவில் எழுதும் பயன்பாடு தொடர்பான அறிக்கைகள் தொடர்பான இந்த முரண்பாட்டை ஸ்ட்ராபோ குறிப்பிடுகிறார் (XV.i.67).



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

நேர ஆழத்தில் விவாதம்

கென்னத் நார்மன் (2005), அசோகரின் ஆட்சிக்கு முந்திய நீண்ட காலத்திற்கு பிராமி வடிவமைக்கப்பட்டதாகக் கூறுகிறார்: [91]

"அசோகனுக்கு முந்தைய வளர்ச்சியின் இந்த யோசனைக்கு ஆதரவு மிக சமீபத்தில் இலங்கையின் அனுராதபுராவில் ஷெர்ட்களைக் கண்டுபிடித்ததன் மூலம் வழங்கப்பட்டது, இது ப்ரஹ்மே என்று தோன்றும் சிறிய எண்ணிக்கையிலான எழுத்துக்களால் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த ஷெர்டுகள் கார்பன் 14 மற்றும் தெர்மோ இரண்டாலும் தேதியிடப்பட்டுள்ளன. -லுமினென்சென்ஸ் டேட்டிங், அசோகனுக்கு முந்தைய காலங்கள், அசோகாவுக்கு இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே இருக்கலாம். "[92]

ஜாக் குடி (1987) இதேபோல் பண்டைய இந்தியா அறிவை இயற்றுவதற்கும் பரப்புவதற்கும் அதன் வாய்வழி பாரம்பரியத்துடன் "மிகவும் பழைய எழுத்து கலாச்சாரத்தை" கொண்டிருக்கக்கூடும் என்று பரிந்துரைத்தார், ஏனென்றால் வேத இலக்கியம் மிகவும் விரிவானது, சீரானது மற்றும் சிக்கலானது, முழுமையாக உருவாக்கப்பட்டது, மனப்பாடம் செய்யப்பட்டது , துல்லியமாக பாதுகாக்கப்பட்டு எழுதப்பட்ட அமைப்பு இல்லாமல் பரவுகிறது. [93] [94]

இந்த விஷயத்தில் கருத்துக்கள், வேத யுகத்தில் பிராமி உட்பட எழுத்து எழுத்துக்கள் எதுவும் இல்லாதிருக்கலாம், வேத இலக்கியத்தின் அளவையும் தரத்தையும் கருத்தில் கொண்டு பிரிக்கப்பட்டுள்ளது. பால்க் (1993) குடியுடன் உடன்படவில்லை, [95] வால்டர் ஓங் மற்றும் ஜான் ஹார்ட்லி (2012) ஒத்துக்கொள்கிறார்கள். [96] ஒத்துப்போவது, வேத பாடல்களை வாய்வழியாகப் பாதுகாப்பதில் உள்ள சிரமத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதல்ல, ஆனால் பாணினியின் இலக்கணம் இயற்றப்பட்டிருப்பது மிகவும் சாத்தியமில்லை என்ற அடிப்படையில் ஜோஹன்னஸ் ப்ரோன்கோர்ஸ்ட் (2002) வேத பாடல்களின் வாய்வழிப் பரவல் நன்றாக இருக்கக்கூடும் என்ற இடைநிலை நிலையை எடுக்கிறது வாய்வழியாக அடையப்பட்டது, ஆனால் பானினியின் இலக்கணத்தின் வளர்ச்சி எழுத்தை முன்வைக்கிறது (கி.மு. 4 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்திய எழுத்தின் வளர்ச்சியுடன் ஒத்துப்போகிறது). [51]

பிராமி பெயரின் தோற்றம்

"பிராமி" என்ற பெயரின் தோற்றம் பற்றிய பல வேறுபட்ட கணக்குகள் வரலாறு மற்றும் புராணங்களில் காணப்படுகின்றன. சமண மதத்தின் பல சூத்திரங்களான வ்யாக்யா பிரக்யப்தி சூத்திரம், சம்வயங்க சூத்திரம் மற்றும் சமண அகமங்களின் பிரக்யப்னா சூத்திரம் ஆகியவை மகாவீரர் பிறப்பதற்கு முன்பே ஆசிரியர்களுக்குத் தெரிந்த 18 எழுத்து ஸ்கிரிப்டுகளின் பட்டியலை உள்ளடக்கியது, பிராமி ஸ்கிரிப்டுடன் (அசல் பிரகிருதத்தில் பாம்பே) முன்னணி இந்த பட்டியல்கள் அனைத்தும். விஷ்ஷா அவாஷ்யகா மற்றும் கல்ப சூத்திரம் ஆகிய இரண்டு ஜைன சூத்திரங்களின் எஞ்சிய பதிப்புகளில் 18 ஸ்கிரிப்ட் பட்டியலில் இருந்து பிராமி ஸ்கிரிப்ட் இல்லை. ஜெயின் புராணக்கதை 18 எழுத்து ஸ்கிரிப்ட்களை அவர்களின் முதல் தீர்த்தங்கர ரிஷபநாதரால் அவரது மகள் பிராமிக்கு கற்பித்ததை விவரிக்கிறது, அவர் மற்றவர்களுக்கு கற்பித்தபடியே பிராமியை முக்கிய ஸ்கிரிப்டாக வலியுறுத்தினார், எனவே ஸ்கிரிப்டுக்கு பிராமி என்ற பெயர் அவரது பெயருக்குப் பின் வந்தது. [97]

6 ஆம் நூற்றாண்டின் ஒரு சீன ப account த்த கணக்கு அதன் படைப்பை பிரம்மா கடவுளுக்குக் காரணம் என்று கூறுகிறது, இருப்பினும் மோனியர் மோனியர்-வில்லியம்ஸ், சில்வைன் லெவி மற்றும் பலர் பிராமணர்களால் வடிவமைக்கப்பட்டதால் அதற்கு இந்த பெயர் வழங்கப்பட்டிருக்கலாம் என்று நினைத்தார்கள். [98] [ 99]

பிராமி என்ற சொல் பண்டைய இந்திய நூல்களில் வெவ்வேறு சூழல்களில் தோன்றுகிறது. சமஸ்கிருத மொழியின் விதிகளின்படி, இது ஒரு பெண்ணிய வார்த்தையாகும், இதன் பொருள் "பிரம்மாவின்" அல்லது "பிரம்மத்தின் பெண் ஆற்றல்". [100] மகாபாரதம் போன்ற பிற நூல்களில், இது ஒரு தெய்வத்தின் அர்த்தத்தில் தோன்றுகிறது, குறிப்பாக சரஸ்வதிக்கு பேச்சு தெய்வமாகவும் மற்ற இடங்களில் "பிரம்மாவின் ஆளுமைப்படுத்தப்பட்ட சக்தி (ஆற்றல்)" என்றும் தெரிகிறது. [101]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

வரலாறு

பிராமியின் ஆரம்பகால முழு கல்வெட்டுகள் பிரகிருதத்தில் உள்ளன, அவை கிமு 3 முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, குறிப்பாக அசோகாவின் கட்டளைகள், சி. 250 கி.மு. [102] 1 ஆம் நூற்றாண்டு வரை இந்திய துணைக் கண்டத்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட எபிராஃபிக் பதிவுகளை பிரகிருத் பதிவுகள் ஆதிக்கம் செலுத்துகின்றன. [102] சமஸ்கிருதத்தில் முதன்முதலில் அறியப்பட்ட பிராமி கல்வெட்டுகள் கி.மு. 1 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து வந்தவை, அயோத்தி, கோசுண்டி மற்றும் ஹதிபாடா (சித்தோர்கருக்கு அருகில்) கண்டுபிடிக்கப்பட்டவை போன்றவை. [103] [குறிப்பு 5] பண்டைய கல்வெட்டுகள் பல வடக்கு மற்றும் மத்திய பகுதிகளிலும் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. இந்திய தளங்கள், எப்போதாவது தென்னிந்தியாவிலும், கலப்பு சமஸ்கிருத-பிரகிருத மொழியில் "எபிகிராஃபிகல் ஹைப்ரிட் சமஸ்கிருதம்" என்று அழைக்கப்படுகின்றன. [குறிப்பு 6] இவை நவீன நுட்பங்களால் பொ.ச. 1 முதல் 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரை தேதியிடப்பட்டுள்ளன. [106] [107] பிராமி எழுத்தின் எஞ்சியிருக்கும் புராதன பதிவுகள் தூண்கள், கோயில் சுவர்கள், உலோகத் தகடுகள், டெர்ரா-கோட்டா, நாணயங்கள், படிகங்கள் மற்றும் கையெழுத்துப் பிரதிகளில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. [108] [107]

பிரம்மியின் தோற்றம் தொடர்பான மிக முக்கியமான சமீபத்திய முன்னேற்றங்களில் ஒன்று, இலங்கையின் வர்த்தக நகரமான அனுராதபுரத்திலிருந்து மட்பாண்டத் துண்டுகளில் பொறிக்கப்பட்ட பிராமி கதாபாத்திரங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன, அவை கிமு ஆறாம் முதல் நான்காம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் தேதியிடப்பட்டுள்ளன. [109] கோனிங்ஹாம் மற்றும் பலர். 1996 ஆம் ஆண்டில், [110] அனுராதபுர கல்வெட்டுகளின் ஸ்கிரிப்ட் பிராமி என்று கூறியது, ஆனால் அந்த மொழி ஒரு திராவிட மொழியை விட ஒரு பிரகிருதம் என்று கூறினார். பல நூற்றாண்டுகளாக ஸ்டைலிஸ்டிக் சுத்திகரிப்பு மட்டத்தில் ஒரு பரிணாம வளர்ச்சியைக் குறிக்க மாதிரிகளின் வரலாற்று வரிசை விளக்கப்பட்டது, மேலும் பிராமி ஸ்கிரிப்ட் "வணிக ஈடுபாடு" என்பதிலிருந்து தோன்றியிருக்கலாம் என்றும் இலங்கையில் வர்த்தக வலையமைப்புகளின் வளர்ச்சியும் தொடர்புபட்டுள்ளன என்றும் அவர்கள் முடிவு செய்தனர். அதன் முதல் தோற்றத்துடன். [110] சாலமன் தனது 1998 மதிப்பாய்வில், ம ur ரிய காலங்களுக்கு முன்னர் தெற்காசியாவில் பிராமி இருந்தார் என்ற கோட்பாட்டை அனுராதபுர கல்வெட்டுகள் ஆதரிக்கின்றன, கி.மு. 4 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு சாதகமான ஆய்வுகள் உள்ளன, ஆனால் கல்வெட்டுகள் பிற்காலத்தில் இருந்தே பானைகளில் ஊடுருவக்கூடும் என்பதில் சில சந்தேகங்கள் உள்ளன. . [109] அசோகாவின் கட்டளைகள் பிராமியின் பழைய கட்டத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்துவதாக இந்தாலஜிஸ்ட் ஹாரி பால்க் வாதிட்டார், அதேசமயம் ஆரம்பகால அனுராதபுர கல்வெட்டுகளின் சில புவியியல் அம்சங்கள் பிற்காலத்தில் இருக்கக்கூடும், எனவே இந்த பாட்ஷெர்டுகள் கிமு 250 க்குப் பின் இருக்கலாம். [111]

மிக சமீபத்தில் 2013 இல், ராஜன் மற்றும் யதீஸ்குமார் தமிழ்நாட்டின் போருந்தால் மற்றும் கொடுமனலில் அகழ்வாராய்ச்சிகளை வெளியிட்டனர், அங்கு ஏராளமான தமிழ்-பிராமி மற்றும் "பிரகிருத்-பிராமி" கல்வெட்டுகள் மற்றும் துண்டுகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. [112] ரேடியோ கார்பன் தேதிகள் நெல் தானியங்கள் மற்றும் கரி மாதிரிகள் ஆகியவற்றுடன் இணைந்து அவற்றின் ஸ்ட்ராடிகிராஃபிக் பகுப்பாய்வு கல்வெட்டுச் சூழல்கள் கிமு 6 மற்றும் 7 ஆம் நூற்றாண்டுகளுக்கு முற்பட்டவை என்பதைக் குறிக்கிறது. [113] இவை மிக சமீபத்தில் வெளியிடப்பட்டதால், அவை இதுவரை இலக்கியத்தில் விரிவாகக் கூறப்படவில்லை. இந்தோலாஜிஸ்ட் ஹாரி பால்க் ராஜனின் கூற்றுக்களை "குறிப்பாக தவறான தகவல்" என்று விமர்சித்துள்ளார்; ஆரம்பத்தில் கூறப்பட்ட சில கல்வெட்டுகள் பிராமி எழுத்துக்கள் அல்ல என்று பால்க் வாதிடுகிறார், ஆனால் மொழியியல் அல்லாத மெகாலிடிக் கிராஃபிட்டி சின்னங்களை தவறாகப் புரிந்துகொண்டார், அவை தென்னிந்தியாவில் பல நூற்றாண்டுகளாக கல்வியறிவுக்கு முந்தைய காலத்தில் பயன்படுத்தப்பட்டன. [114]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

Decipherment

கிரேக்க மற்றும் அராமைக் மொழிகளில் ஒரு சில கல்வெட்டுகள் தவிர (அவை 20 ஆம் நூற்றாண்டில் மட்டுமே கண்டுபிடிக்கப்பட்டன), அசோகாவின் கட்டளைகள் பிராமி எழுத்துக்களிலும், சில சமயங்களில் வடமேற்கில் உள்ள கரோஷ்டி எழுத்துக்களிலும் எழுதப்பட்டன, இவை இரண்டும் கி.பி 4 ஆம் நூற்றாண்டில் அழிந்துவிட்டன, 19 ஆம் நூற்றாண்டில் எடிக்ட்ஸ் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு விசாரிக்கப்பட்ட நேரத்தில் அவை இன்னும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. [116] [6]

1834 ஆம் ஆண்டில், அலகாபாத் தூணின் (4 ஆம் நூற்றாண்டு) சமுத்திரகுப்த கல்வெட்டின் குப்தா எழுத்துடன் அவற்றின் ஒற்றுமையின் அடிப்படையில், கார்லா குகைகளிலிருந்து (கி.பி. 1 ஆம் நூற்றாண்டு) இடைநிலை ஆரம்பகால பிராமி கதாபாத்திரங்களை அடையாளம் காண ரெவ். ஜே. ஸ்டீவன்சன் சில முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டார். இது இப்போது புரிந்துகொள்ளப்பட்டது, ஆனால் இது நல்ல (சுமார் 1/3) மற்றும் மோசமான யூகங்களின் கலவையை ஏற்படுத்தியது, இது பிராமியின் சரியான புரிந்துகொள்ளலை அனுமதிக்கவில்லை. [117] [118]

பொ.ச.மு. 3-2-ஆம் நூற்றாண்டுகளின் பண்டைய பிராமி எழுத்துக்களைப் புரிந்துகொள்வதற்கான முதல் வெற்றிகரமான முயற்சிகள் 1836 ஆம் ஆண்டில் நோர்வே அறிஞர் கிறிஸ்டியன் லாசென் என்பவரால் செய்யப்பட்டது, அவர் இந்தோ-கிரேக்க மன்னர் அகதோகிள்ஸின் இருமொழி கிரேக்க-பிராமி நாணயத்தையும் பாலி எழுத்துடன் ஒற்றுமையையும் சரியாகவும் பல பிராமி எழுத்துக்களை பாதுகாப்பாக அடையாளம் காணவும். [6] [119] அகத்தோகிள்ஸின் இருமொழி நாணயங்களில் பொருந்தக்கூடிய புனைவுகள்:

Greek legend: ΒΑΣΙΛΕΩΣ / ΑΓΑΘΟΚΛΕΟΥΣ (Basileōs Agathokleous, "King Agathocles")

Brahmi legend:𑀭𑀚𑀦𑁂 / 𑀅𑀕𑀣𑀼𑀼𑀓𑁆𑀮𑁂𑀬𑁂𑀲 (Rajane Agathukleyesa, "King Agathocles").[120]

அலெக்சாண்டர் கன்னிங்ஹாமுடன் பணிபுரியும் ஒரு தொல்பொருள் ஆய்வாளர், தத்துவவியலாளர் மற்றும் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் அதிகாரி ஜேம்ஸ் பிரின்செப், பிராமி ஸ்கிரிப்டை முழுவதுமாக புரிந்துகொண்ட பெருமைக்குரியவர். [7] [6] [8] லாசனின் முதல் புரிந்துகொள்ளலை ஒப்புக்கொண்ட பிறகு, [121] பிரின்செப் இந்தோ-கிரேக்க மன்னர் பாண்டலியோனின் இருமொழி நாணயத்தைப் பயன்படுத்தி இன்னும் சில எழுத்துக்களைப் புரிந்துகொண்டார். [119] ஜேம்ஸ் பிரின்செப் பின்னர் சாஞ்சியில் உள்ள நிவாரணங்கள் குறித்து ஏராளமான நன்கொடை கல்வெட்டுகளை பகுப்பாய்வு செய்தார், மேலும் அவற்றில் பெரும்பாலானவை ஒரே இரண்டு பிராமி எழுத்துக்களுடன் முடிவடைந்தன: "𑀤𑀦𑀁". "பரிசு" அல்லது "நன்கொடை" என்பதற்கான சமஸ்கிருத வார்த்தையான "தானம்" என்பதற்காக அவர்கள் நிற்கிறார்கள் என்று பிரின்செப் சரியாக யூகித்தார், இது அறியப்பட்ட எழுத்துக்களின் எண்ணிக்கையை மேலும் அதிகரிக்க அனுமதித்தது. [122] சிங்கள பாலி அறிஞரும் மொழியியலாளருமான ரத்னா பாலாவின் உதவியுடன் பிரின்செப் பின்னர் பிராமி எழுத்துக்களை முழுமையாகப் புரிந்துகொண்டார். [123] [124] [125] [126] மார்ச் 1838 இல் அவர் வெளியிட்ட தொடர்ச்சியான முடிவுகளில், பிரின்செப் இந்தியாவைச் சுற்றியுள்ள ஏராளமான பாறைக் கட்டளைகளின் கல்வெட்டுகளை மொழிபெயர்க்க முடிந்தது, மேலும் ரிச்சர்ட் சாலமன் கருத்துப்படி, முழு பிராமி எழுத்துக்களின் "கிட்டத்தட்ட சரியான" மொழிபெயர்ப்பை வழங்கியது. [ 127] [128]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

தெற்கு பிராமி

அசோகன் கல்வெட்டுகள் இந்தியா முழுவதும் காணப்படுகின்றன மற்றும் ஒரு சில பிராந்திய வகைகள் காணப்படுகின்றன. அசோகாவின் ஆட்சியின் சில தசாப்தங்களிலிருந்து முந்தைய கல்வெட்டுகளுடன் கூடிய பட்டிப்ரோலு எழுத்துக்கள், பிராமி எழுத்துக்களின் தெற்கு மாறுபாட்டிலிருந்து உருவாகியுள்ளதாக நம்பப்படுகிறது. இந்த கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படும் மொழி, கிட்டத்தட்ட அனைத்தும் ப re த்த நினைவுச்சின்னங்களில் காணப்படுகின்றன, பிரத்தியேகமாக பிரகிருதம், இருப்பினும் சில கல்வெட்டுகளில் தெலுங்கு சரியான பெயர்கள் அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன. இருபத்தி மூன்று கடிதங்கள் அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளன. கா மற்றும் சா எழுத்துக்கள் ம ury ரிய பிராமிக்கு ஒத்தவை, அதே நேரத்தில் பா மற்றும் டா நவீன தெலுங்கு எழுத்துக்களை ஒத்திருக்கின்றன.

தமிழ்-பிராமி என்பது பிராமி எழுத்துக்களின் மாறுபாடாகும், இது கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டில் தென்னிந்தியாவில், குறிப்பாக தமிழ்நாடு மற்றும் கேரளாவில் பயன்பாட்டில் இருந்தது. கல்வெட்டுகள் அதே காலகட்டத்தில் இலங்கையின் சில பகுதிகளில் அவற்றின் பயன்பாட்டை உறுதிப்படுத்துகின்றன. 20 ஆம் நூற்றாண்டில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சுமார் 70 தெற்கு பிராமி கல்வெட்டுகளில் பயன்படுத்தப்படும் மொழி ஒரு பிரகிருத மொழியாக அடையாளம் காணப்பட்டுள்ளது. [59] [60]

ஆங்கிலத்தில், இலங்கையில் காணப்படும் பிராமி-ஸ்கிரிப்ட் நூல்களின் மிகவும் பரவலாக கிடைக்கக்கூடிய இனப்பெருக்கம் எபிகிராஃபியா ஜெய்லானிக்கா; தொகுதி 1 (1976) இல், பல கல்வெட்டுகள் கிமு 3 முதல் 2 ஆம் நூற்றாண்டு வரை தேதியிடப்பட்டுள்ளன. [129]

ஆயினும், அசோகரின் கட்டளைகளைப் போலல்லாமல், இலங்கையில் இந்த ஆரம்ப காலத்திலிருந்து வந்த பெரும்பாலான கல்வெட்டுகள் குகைகளுக்கு மேலே காணப்படுகின்றன. இலங்கை பிராமி கல்வெட்டுகளின் மொழி பெரும்பாலும் பிரகிருதமாகவே இருந்தது, இருப்பினும் சில தமிழ்-பிராமி கல்வெட்டுகளும் அன்னைகோடை முத்திரை போன்றவை கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன. [130] பிரம்மியில் எழுதப்பட்ட ஆரம்பகால பரவலான எடுத்துக்காட்டுகள் இலங்கையின் அனுராதபுரத்தில் காணப்படுகின்றன. [110]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

செங்கடல் மற்றும் தென்கிழக்கு ஆசியா

தாய்லாந்தில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட குவான் லுக் பாட் கல்வெட்டு தமிழ் பிராமி எழுத்துக்களில் உள்ளது. அதன் தேதி நிச்சயமற்றது மற்றும் பொதுவான சகாப்தத்தின் ஆரம்ப நூற்றாண்டுகளிலிருந்து முன்மொழியப்பட்டது. [131] [132] ஃபிரடெரிக் ஆஷரின் கூற்றுப்படி, போஸ்டெர்டுகள் பற்றிய தமிழ் பிராமி கல்வெட்டுகள் குசீர் அல்-காதிம் மற்றும் எகிப்தின் பெரெனிகே ஆகிய இடங்களில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளன, இது இந்தியாவிற்கும் செங்கடல் பிராந்தியத்திற்கும் இடையிலான பண்டைய காலங்களில் வணிகர் மற்றும் வர்த்தக நடவடிக்கைகள் செழித்துக் கொண்டிருந்தன என்று கூறுகின்றன. [132] கூடுதல் தமிழ் பிராமி கல்வெட்டு ஓமானின் கோர் ரோரி பகுதியில் ஒரு தொல்பொருள் தள சேமிப்பு குடுவையில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டுள்ளது. [132]

பண்புகள்

பிராமி பொதுவாக இடமிருந்து வலமாக எழுதப்படுகிறது, அதன் சந்ததியினரைப் போல. இருப்பினும், ஈரானில் காணப்படும் ஒரு ஆரம்ப நாணயம் அராமைக் மொழியைப் போலவே பிராமி வலமிருந்து இடமாக ஓடுகிறது. பண்டைய எழுத்து முறைகளில் திசை உறுதியற்ற தன்மை மிகவும் பொதுவானது என்றாலும், எழுத்து திசையில் மாறுபடும் பல நிகழ்வுகள் அறியப்படுகின்றன. [133]

மெய்யெழுத்துகள்

பிராமி என்பது ஒரு அபுஜிடா, அதாவது ஒவ்வொரு எழுத்தும் ஒரு மெய்யைக் குறிக்கிறது, அதே சமயம் உயிரெழுத்துக்கள் ஒரு வார்த்தையைத் தொடங்கும் போது தவிர, சமஸ்கிருதத்தில் மெட்ராஸ் எனப்படும் கட்டாய டயக்ரிட்டிக்ஸுடன் எழுதப்படுகின்றன. எந்த உயிரெழுத்து எழுதப்படாதபோது, ​​உயிரெழுத்து / அ / புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. இந்த "இயல்புநிலை குறுகிய" என்பது கரோஸ்டாவுடன் பகிரப்பட்ட ஒரு பண்பு ஆகும், இருப்பினும் உயிரெழுத்துகளின் சிகிச்சை மற்ற விஷயங்களில் வேறுபடுகிறது.

880px-Brahmi_consonants.jpg

இணைந்த மெய்

/ Pr / அல்லது / rv / போன்ற மெய் கிளஸ்டர்களை எழுத சிறப்பு இணை மெய் பயன்படுத்தப்படுகிறது. நவீன தேவநாகரியில், ஒரு இணைப்பின் கூறுகள் முடிந்தவரை இடமிருந்து வலமாக எழுதப்படுகின்றன (முதல் மெய் ஒரு செங்குத்து தண்டு வலதுபுறத்தில் அகற்றப்படும்போது), அதே சமயம் பிராமி எழுத்துக்கள் செங்குத்தாக கீழ்நோக்கி இணைக்கப்படுகின்றன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

உயிர்

மெய்யெழுத்தைத் தொடர்ந்து வரும் உயிரெழுத்துகள் இயல்பானவை அல்லது டைக்ரிட்டிகளால் எழுதப்பட்டவை, ஆனால் ஆரம்ப உயிரெழுத்துக்கள் அர்ப்பணிப்பு எழுத்துக்களைக் கொண்டுள்ளன. அசோகன் பிராமியில் மூன்று "முதன்மை" உயிரெழுத்துக்கள் உள்ளன, அவை ஒவ்வொன்றும் நீள-மாறுபட்ட வடிவங்களில் நிகழ்கின்றன: / a /, / i /, / u /; நீண்ட உயிரெழுத்துக்கள் குறுகிய உயிரெழுத்துகளுக்கான எழுத்துக்களிலிருந்து பெறப்படுகின்றன. நீண்ட-குறுகிய வேறுபாடு இல்லாத நான்கு "இரண்டாம் நிலை" உயிரெழுத்துக்களும் உள்ளன, / e /, / ai /, / o /, /au /. Leisure134] முதன்மை உயிரெழுத்துக்களின் குறுகிய கால வேறுபாட்டிற்கு இணையான வகையில் / ai / க்கான கிராஃபீம் / e / இலிருந்து பெறப்பட்டது என்பதை நினைவில் கொள்க. இருப்பினும், ஒன்பது தனித்துவமான உயிரெழுத்துக்கள் மட்டுமே உள்ளன, ஏனெனில் ஒரு உயிரெழுத்து எழுதப்படாவிட்டால் குறுகிய / அ / புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. / Au / க்கான ஆரம்ப உயிரெழுத்து சின்னம் ஆரம்பகால சான்றளிக்கப்பட்ட கட்டங்களில் இல்லை, இது ஒரு டையக்ரிடிக் இருந்தாலும் கூட. அசோகன் சகாப்தத்தைச் சுற்றியுள்ள எழுத்துப் பட்டியலின் தொடக்கத்தில் 11 அல்லது 12 உயிரெழுத்துக்கள் இருந்தன என்று பண்டைய வட்டாரங்கள் தெரிவிக்கின்றன, அநேகமாக aṃ அல்லது aḥ ஐ சேர்க்கலாம். [135] பிராமியின் பிற்கால பதிப்புகள் குறுகிய மற்றும் நீண்ட / ṛ / மற்றும் / ḷ / ஆகிய நான்கு சிலிபிக் திரவங்களுக்கான உயிரெழுத்துக்களைச் சேர்க்கின்றன. இவை பின்னர் நாகார்ஜுனா அல்லது ஹேலா மன்னரின் மந்திரி சர்வவர்மன் ஆகியோரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டவை என்று சீன வட்டாரங்கள் குறிப்பிடுகின்றன. [136]

ஒவ்வொரு மெய்யெழுத்துக்கும் ஒரு உயிரெழுத்து பின்பற்றப்படுவதைப் புரிந்துகொள்ளும் பிராமி மற்றும் கரோஸ்திக்கு பொதுவான உயிரெழுத்து குறிக்கும் அடிப்படை முறை பிரகிருதத்திற்கு மிகவும் பொருத்தமானது, [137] ஆனால் பிராமி மற்ற மொழிகளுக்கு ஏற்றவாறு, ஒரு சிறப்பு இறுதி உயிரெழுத்தை தவிர்ப்பதைக் குறிக்க விரமா எனப்படும் குறியீடு அறிமுகப்படுத்தப்பட்டது. ஆரம்ப உயிரெழுத்து பிரதிநிதித்துவத்தில் ஒற்றை பொதுவான உயிரெழுத்து சின்னம் இருப்பதாகவும், இது டையக்ரிட்டிகளால் வேறுபடுத்தப்படுவதாகவும், நீண்ட உயிரெழுத்துக்கள் வேறுபடுவதில்லை என்பதிலும் கரோஹோ வேறுபடுகிறார்.

சமஸ்கிருத ஒலியியல் பாரம்பரிய வேதக் கோட்பாடான சிக்ஷாவை அடிப்படையாகக் கொண்ட பிரம்மியின் கூட்டு வரிசை அதன் சந்ததியினரின் பெரும்பாலான ஸ்கிரிப்ட்களைப் போலவே இருந்ததாக நம்பப்படுகிறது. இது ஆரம்ப உயிரெழுத்துகளுடன் (a உடன் தொடங்கி) எழுத்துக்களின் பட்டியலைத் தொடங்குகிறது, பின்னர் 5 ஒலியியல் தொடர்பான 5 குழுக்களில் மெய் எழுத்துக்களின் துணைக்குழுவை பட்டியலிடுகிறது, மேலும் 4 திரவங்கள், 3 சிபிலண்டுகள் மற்றும் ஒரு சுழல் ஆகியவற்றுடன் முடிகிறது. தாமஸ் ட்ராட்மேன் பிராமண ஸ்கிரிப்ட் குடும்பத்தின் பிரபலத்தின் பெரும்பகுதியை இந்த "அற்புதமான நியாயமான" ஏற்பாட்டு முறைக்கு காரணம் என்று கூறுகிறார். [138]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

நிறுத்தற்குறி

அசோகன் பிராமியில் ஒரு பொதுவான விதியைக் காட்டிலும் நிறுத்தற்குறி [140] ஒரு விதிவிலக்காக கருதப்படுகிறது. உதாரணமாக, சொற்களுக்கு இடையில் உள்ள தனித்துவமான இடைவெளிகள் தூண் கட்டளைகளில் அடிக்கடி தோன்றும், ஆனால் மற்றவற்றில் அவ்வளவாக இல்லை. ("தூண் கட்டளைகள்" என்பது கல் தூண்களில் பொறிக்கப்பட்ட நூல்களைப் பொதுவில் வைக்கும் நோக்கத்துடன் குறிக்கிறது.) ஒவ்வொரு வார்த்தையையும் தனித்தனியாக எழுத வேண்டும் என்ற எண்ணம் தொடர்ந்து பயன்படுத்தப்படவில்லை.

ஆரம்பகால பிராமி காலகட்டத்தில், நிறுத்தற்குறிகள் இருப்பது சரியாக காட்டப்படவில்லை. ஒவ்வொரு கடிதமும் சொற்களுக்கும் நீண்ட பிரிவுகளுக்கும் இடையில் எப்போதாவது இடைவெளியுடன் சுயாதீனமாக எழுதப்பட்டுள்ளன.

பிராமி எழுத்தின் பரிணாமம்

பிராமி பொதுவாக மூன்று முக்கிய வகைகளில் வகைப்படுத்தப்படுகிறார், இது கிட்டத்தட்ட ஒரு மில்லினியத்தில் அதன் பரிணாம வளர்ச்சியின் மூன்று முக்கிய வரலாற்று நிலைகளை குறிக்கிறது: [142]

ஆரம்பகால பிராமி அல்லது "அசோகன் பிராமி" (கிமு 3 முதல் 1 ஆம் நூற்றாண்டு)

மத்திய பிராமி அல்லது "குஷனா பிராமி" (பொ.ச. 1 முதல் 3 ஆம் நூற்றாண்டு)

 

மறைந்த பிராமி அல்லது "குப்த பிராமி", இது குப்தா ஸ்கிரிப்ட் என்றும் அழைக்கப்படுகிறது (பொ.ச. 4 -6 ஆம் நூற்றாண்டுகள்)

நடுத்தர காலத்தில், அமைப்பு வளர்ந்து வருவதாக தெரிகிறது. ஒரு கோடு மற்றும் வளைந்த கிடைமட்ட கோட்டின் பயன்பாடு காணப்படுகிறது. ஒரு தாமரை (மலர்) குறி முடிவைக் குறிக்கும், மற்றும் ஒரு வட்டக் குறி முழு நிறுத்தத்தைக் குறிக்கும். முழு நிறுத்தத்தின் வகைகள் இருப்பதாகத் தெரிகிறது.

பிற்பகுதியில், இடைச்செருகல் மதிப்பெண்களின் அமைப்பு மிகவும் சிக்கலானதாகிறது. உதாரணமாக, கலவையின் நிறைவைக் குறிக்க "//" ஐ ஒத்திருக்கும் செங்குத்தாக சாய்ந்த இரட்டை கோடுகளின் நான்கு வெவ்வேறு வடிவங்கள் உள்ளன. பிற்பகுதியில் கிடைத்த அனைத்து அலங்கார அறிகுறிகளும் இருந்தபோதிலும், கல்வெட்டுகளில் அறிகுறிகள் மிகவும் எளிமையாக இருந்தன. சாத்தியமான காரணங்களில் ஒன்று, எழுத்து இல்லாதபோது வேலைப்பாடு தடைசெய்யப்பட்டுள்ளது.

பிராம்மியின் கணினி பிரதிநிதித்துவத்திற்கு தேவையான ஏழு வெவ்வேறு நிறுத்தற்குறிகளை பாம்ஸ் அடையாளம் காண்கிறார்: [141]

ஒற்றை மற்றும் இரட்டை செங்குத்து பட்டை (தண்டா) - உட்பிரிவுகள் மற்றும் வசனங்களை வரையறுத்தல்

புள்ளி, இரட்டை புள்ளி மற்றும் கிடைமட்ட கோடு - குறுகிய உரை அலகுகளை வரையறுக்கிறது

பிறை மற்றும் தாமரை - பெரிய உரை அலகுகளை பிரித்தல்



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

On The Origin Of The Early Indian Scripts: [1] A Review Article

Richard Salomon, University of Washington http://indology.info/papers/salomon/


(Originally published in the [ Journal of the American Oriental Society 115.2 (1995), 271-279 [JSTOR]. Reproduced by kind permission of the [American Oriental Society].

Copyright © American Oriental Society, 1996.

The current version has been modified for presentation on the WWW. This has meant making compromises in the presentation of accented characters, etc., and may have introduced typographical errors. Finally, the original article included graphical representations of characters from Brāhmī, Kharoṣṭhī, Aramaic, Greek, etc., which have all been reduced here to the placeholder "¤".

Readers are referred to the published version of this paper in the JAOS for full accuracy and citation.)


Several recent publications have questioned prevailing doctrines and offered new views on the antiquity of writing in early India and on the source and early development of the Indian scripts (Brāhmī and Kharoṣṭhī). Most of the new studies agree in assigning the origin of these scripts to a later period, i.e. the early Mauryan era (late 4th - mid 3rd centuries BC), than has generally been done in the past, and in deriving them from prototypes in Semitic or Semitic-derived scripts. The main works to be evaluated here are Oskar von Hinüber's Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien and Harry Falk's Schrift im alten Indien. Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen . [2] Also discussed are two recent articles on similar topics, Gérard Fussman's "Les premiers systèmes d'écriture en Inde" [3] and Kenneth R. Norman's "The Development of Writing in India and its Effect upon the Pāli Canon," [4] as well as some other relevant publications. The authority and significance of this new trend toward assigning a late date of origin for the Indian scripts is evaluated and placed in the context of broader historical and cultural issues.

The development and early history of writing in India of the historical period (i.e. after the time of the Indus Valley Civilization) has long been a controversial problem. Basically, arguments turn around three main issues:

  • The sources and origins of the Indian scripts of the historical period, i.e. Kharoṣṭhī and especially Brāhmī.
  • The date at which these scripts, or their prototypes, first came into use.
  • The relationship, if any, of the historical scripts to the writing of the proto-historic Indus Valley Civilization and the explanation of the long gap between them during which writing appears to have fallen out of use in India.

The principal reasons that these issues, particularly the second, are so problematic are:

  • There are no securely datable specimens of writing from the historical period earlier than the rock inscriptions of Ashoka from the mid-3rd century BC. Other early inscriptions which have been proposed by various authors as examples of pre-Ashokan writing are of uncertain date at best.
  • The external testimony from literary and other sources on the use of writing in pre-Ashokan India is vague and inconclusive. Alleged evidence of pre-Mauryan writing has in the past been found by various scholars in such sources as later Vedic literature, the Pali canon, the early Sanskrit grammatical treatises of Pāṇini's and his successors, and the works of European classical historians. But all of these references are subject in varying degrees to chronological or interpretive problems.

Until recently, the received opinions on these issues, in the west at least, have mainly been based on or at least strongly affected by their explication by Georg Bühler fully one century ago in his highly influential, if somewhat controversial monograph On the Origin of the Indian Brahma Alphabet (Indian Studies No.III) . [5] Bühler argued for an early origin of writing in India and posited an extensive pre-history, going as far back as the 8th century BC, for the Brāhmī script, which he derived from the Phoenician script. Although more recent writers such as David Diringer [6] have tended to doubt such an early date for Brāhmī and have looked to the Aramaic rather than the Phoenician script as its probable source, Bühler's materials and arguments have continued to guide the discussion long after many of them have become outdated (Falk, p.11). The arguments of specialists have largely focussed on evaluations, criticisms, and modifications of Bühler, while presentations by non-Indologists such as Diringer and Hans Jensen [7] in their general works on the history of writing have relied heavily and often uncritically and inaccurately on him (see e.g. Falk pp.96, 123). In general, some form or other of Bühler's essential thesis that Brāhmī was developed out of a Semitic prototype in pre-Mauryan India has been accepted by most scholars in the west, but rejected by the majority of South Asian experts, who generally argue for a separate and indigenous origin for the Indic scripts, often by way of derivation, direct or indirect, from the Indus script.

But what virtually all of these voices have in common is a focus, whether favorable or critical, on the arguments presented by Bühler a century ago. It is thus appropriate and important that the authors of the publications under discussion here, in particular Harry Falk, have finally freed themselves from the shackles of the tired old arguments and undertaken an entirely new look at these issues in light of what we know now of Indian chronology, epigraphy, numismatics, and linguistic and literary history. Although no single decisive document, such as the long-awaited certifiably pre-Mauryan Brāhmī inscription, has come to light since Bühler's time, a vast amount of new material and a far better understanding of what was previously known are now at our disposal. Major discoveries since Bühler's day include the Aramaic and Greek inscriptions of the time of Ashoka from Afghanistan and Pakistan, and the very existence of the Indus Valley civilization. Among the improved analyses of earlier materials are a better (though still far from complete) understanding of the chronological development of textual corpora such as the Veda and the Pali canon, and a clearer and more cautious methodology for the paleographic dating of inscriptions.

Previous discussions have also been hampered by a chronic lack of communication and understanding between Indologists on the one hand and Semiticists and other scholars of the history of writing on the other. The former, for the most part, had little or no knowledge of the relevant branches of Semitic epigraphy, while the latter typically had even less awareness of matters Indian (whence their often uncritical reliance, alluded to above, on Bühler). Here too a major step forward has been achieved in that our new authors, and once again Falk in particular, have taken the trouble to familiarize themselves with Semitic scripts, especially Aramaic, in such a way that the possible connections can at last be discussed in an intelligent and objective manner.

The major conclusion shared by the studies of Fussman, von Hinüber, and Falk is that at least the Brāhmī script, and possibly also Kharoṣṭhī, originated in the Mauryan period and not earlier. Although they disagree in specifics, especially with regard to the date of the development of Brāhmī, all three agree that Kharoṣṭhī, which was a regional script of the far northwest, was older than the pan-Indian Brāhmī and influenced its formation. The three authors share a sharp skepticism about alleged literary evidence for writing in pre-Ashokan India, and are inclined to interpret the situation empirically, on the grounds of what we definitely know, rather than speculating on what might have been. They are inclined to take the absence of incontrovertible evidence for early writing as an indication that it did not exist, rather than, as have earlier writers, adding up the bits of inconclusive hints and theoretical possibilities to reconstruct a hypothetical pre-history for the early scripts.

Among the four studies discussed here, only Kenneth R. Norman's article on "The Development of Writing in India and its Effect upon the Pāli Canon" follows a more traditional path. He analyzes certain patterns of textual variation in Pali texts (e.g. hatthivattika / hattivatika , pp.239--40, and samaya / samâja , p.241) which seem to reflect an early redaction in a script which did not represent geminate consonants or differentiate vowel length, and identifies this script as an early prototype of Brāhmī used in Magadha in pre-Mauryan times (p.243). Norman finds it "difficult to accept that Brāhmī was devised as a single complete writing system at one and the same time during the reign of Candragupta" (p.245), [8] and considers it "even less likely that Brāhmī was invented at the time of Ashoka for the specific purpose of writing his inscriptions" (p.246). His objections to what may be referred to as the "invention theory" of the origin of Brāhmī mainly concern the irregularities and inconsistencies of the graphic system, for instance inconsistencies in the formation of the graphs for aspirate consonants, some of which are clearly based on the corresponding non-aspirates (e.g. ¤ .ta and ¤ .tha ) while others (e.g. ¤ ta and ¤ tha [not cited by Norman]) are not so derivable. Such patterns lead Norman to conclude that Brāhmī " evolved [my emphasis] in a haphazard way, with some of its ak.sara s being borrowed from some other source" (p.245).

But von Hinüber in Der Beginn der Schrift... interprets the patterns of textual variation in Pali which underlie Norman's theory quite differently, noting that geminate consonants were still not regularly noted in Indian inscriptions of the 1st century BC when the Pali texts were presumably first written down (p.64), and that long â was often left unindicated in early Brāhmī inscriptions from Sri Lanka (p.66). Von Hinüber's arguments are persuasive if we can assume that the orthographic standards of early inscriptions also prevailed in contemporary (i.e. pre-Christian era) religious or literary texts in manuscript form. However, although we do not have any manuscripts this old, it is not impossible that stricter orthographic standards, including the notation of geminates, might have applied in them, in contrast to the standards of inscriptions which at this period were often still treated quite casually in terms of orthography and layout. Nonetheless, it must be conceded that Norman's arguments rest on a largely hypothetical basis and that underlying orthographic inconsistencies reflected in much later manuscripts of the Pali canon are hardly cogent grounds for the reconstruction of a proto-Brāhmī of the pre-Mauryan era. Norman's position is essentially an affirmation of the more moderate version of the old school of thought, which places the origin of Brāhmī in or around the 5th century BC. But his arguments for such a position, like the those of others to be discussed below, are cast into doubt by the three other new studies.

Though developed most cogently and completely in these three new publications, the theory of a relatively late (i.e. Mauryan) date for Brāhmī and Kharoṣṭhī and the postulation of the former as an "invention" under the stimulus of one or the other of the Mauryan emperors is by no means entirely new. For instance, as noted by Falk (p.163), Max Muller in 1892 (before Bühler!) opined that Brāhmī was probably "das Werk einer Kommission von Gelehrten, die, wahrscheinlich im Auftrage des Königs [Ashoka], aus fremden Quellen ein Alphabet entwarfen,...die Laute der gesprochenen Sprache auszudrücken." The old invention theory, which had largely fallen out of favor after Bühler, were revived by S.R. Goyal in 1979 in his essay "Brāhmī- An Invention of the Early Mauryan Period," [9] who argued "that the Brāhmī script was invented in the first half of the third century B.C., and that the Indians of the Vedic and early Buddhist periods were illiterate" (p.4), and that "in all probability Brāhmī was invented in the age of Ashoka and the idea...of writing came from the west" (p.17). Though not entirely original, the data and arguments invoked by Goyal-- the persistent failure of efforts to find and identify actual specimens of pre-Ashokan writing, the testimony of Greek authors (especially Megasthenes) to the absence of writing in India in the early Mauryan period, the evident influence of Indian phonetic and grammatical theory on the structure of the early scripts, and the primitive and uniform appearance of Ashokan Brāhmī-- prefigure the postions developed at greater length in the newer works. Goyal's essay seems to have served as a stimulus to the recent re-thinking of and revival of interest in these questions, and his essay should be (re-)read in conjunction with those being reviewed here.

Turning now to these new publications, in chronological order: Gérard Fussman in "Les premiers systèmes d'écriture en Inde" briefly [10] argues (pp.513--4) that the Kharoṣṭhī script developed in the northwest before the Mauryan empire and provided both the model and inspiration for the development of Brāhmī. This creation was undertaken, probably during the time of Candragupta Maurya, in order to serve administrative needs in Magadha, and was carried out by "pandits qui furent chargés de créer une écriture pur une région de l'Inde qui ne la connaissait pas" (p.514). Fussman's grounds for this chronological reconstruction are principally the testimony of the Greek historians; for while there are references to writing, presumably Kharoṣṭhī, in the northwest at the time of Alexander the Great, Megasthenes, who lived in Pâ.taliputra late in the fourth century BC, declared the Indians to have no writing at all. Fussman admits the "faiblesse intrinsèque" of these sources, but declares that they "se combine pourtant de fa,con à former un faisceau de présomptions acceptables" (p.513). Brāhmī, he concludes, is "héritière de l'Iran pour l'idée, tributaire des premiers modèles araméens et araméo-indiens pour sa technique, purement indienne en ce qui concerne sa lisibilité et son adéquation à la langue" (p.514).

In his view of Brāhmī as an artifical conglomerate of Iranian, Semitic, and Indian elements Fussman is in general agreement with von Hinüber and Falk, although his chronology differs, particularly with respect to the time of its development, which they are inclined to attribute to Ashoka rather than to Candragupta. In his monograph on Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien , von Hinüber carefully re-examines the principal sources which have been invoked by earlier scholars in their efforts to prove the existence of writing in pre-Mauryan India, and finds that none of them stand the test: "Fremde Beobachtungen sprechen also in Übereinstimmung mit den Zeugnissen aus Epigraphik und Numismatik eindeutig dafür, daß es in Indien vor Ashoka keine Schrift gegeben hat, wenn man von den indischen Provinzen des Achämenidenreiches absieht" (p.22; cf. also p.72). For example, his analysis of Megasthenes' alleged references to Indian writing (Ch.4) leads him to the conclusion (p.20) that the only authentic one is his statement that they have none (["oude gar grammata eidenai autous" in Greek characters]). This he interprets as a blanket denial, rejecting the interpretation of J.D.M. Derrett and others that it refers only to written documents in connection with legal procedures, which are the immediate context of Megasthenes' discussion. As for the reference by Nearchos, quoted by Strabo, to the Indians' practice of writing letters ([" epistolas " in Greek characters] on cloth, he considers it "sehr wohl möglich, daß Nearch iranische, d.h. wohl aramäische Briefe meint, wenn er 'indischen' spricht, weil er sie eben in Indien gesehen hat" (p.21). Similarly, he suggests that the lipi mentioned by Pāṇin(3.2.21), if it really refers to a 'script' at all, must be either "eine sehr frühe Form der KharoṣṭhīSchrift," or Aramaic (p.58); but he also suggests that the word lipi here may not refer to writing at all, but rather to painting or the like (p.57).

However, the main focus, comprising 6 of 15 short chapters, of von Hinüber's discussion is the references, real or apparent, to writing in the Pali canon, especially in the Vinaya-pi.taka. Here he explains at some length (including several highly technical excursuses) that terms such the verb likh and its derivatives either do not actually refer to writing, or, if they do, are attributable to later strata of the Vinaya literature (pp.36--40), which in any case reflects on the whole a later stage of development than the Sutta-pi.taka (pp.46--54).

Thus von Hinüber finds no cogent evidence whatsoever for any kind of writing in the Indian heartland in the early Buddhist era or at any other time in the pre-Mauryan period. The creation of Brāhmī thus evidently took place during the Mauryan era, with the erstwhile Achaemenian model of Old Persian Cuneiform as the inspiration for the creation a new "imperial" script, and with Kharoṣṭhī as a systemic model: "Die Zentralverwaltung des Maurya-Reiches könnte also in der Phonetik bewanderte Brahmanen mit dem Einwurf einer neuen, für eine monumentale Epigraphik besser als die Kharoṣṭhī-Schrift geeignten und zugleich dem Bedürfnis nach einer leichteren Deutbarkeit des Geschriebenen entgegenkommenden Scrift beauftragt haben" (p.59). This undertaking is attributed by von Hinüber, somewhat cautiously (p.60), to Ashoka himself.

Many of the themes introduced and discussed, if somewhat cursorily, by von Hinüber are taken up again in greater detail by Harry Falk in his much more voluminous study of Schrift im alten Indien . The connections are no doubt to be explained by the authors' common participation in Sonderforschungsbereich 321, "Übergänge und Spannungsfelder zwischen Mündlichkeit und Schriftlichkeit" at the University of Freiburg. Von Hinüber himself (Vorbemerkung, p.5) refers his readers to the then-forthcoming report of Falk for a more comprehensive study, and Falk (p.12) acknowledges the "sehr Fruchtbar" exchanges with von Hinüber. This is not to say, however, that the two publications are repetitive or imitative of each other. For although they do reflect generally similar points of view and come to substantially the same conclusions, they cover different ground, present different modes of argumentation on some issues, and disagree significantly, if not fundamentally, on several important specific questions.

As the subtitle ( Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen ) indicates, Falk's study is arranged in the form of a comprehensive review in chronological order of all the scholarly literature on issues relevant to the origin and early development of writing in India. The summaries of previous writing are supplemented, wherever appropriate, by the author's own evaluative comments ranging from brief notes to discussions ranging over several pages. [11] The basis of the work is therefore a comprehensive bibliography (pp.15--66) which is followed by 16 analytical sections, among which the longest and most important cover such topics as "Theorien zum Ursprung der Brāhmī" (6), "Archäeologische Argumente" (8), "Literarische Zeugnisse für Schrift" (9), and "Berichte von Ausländern zur Existenz von Schrift" (11).

The "Forschungsbericht" format of Falk's book is on the whole successful, though it inevitably has both advantages and disadvantages. Among the latter, Falk's intention to present a comprehensive coverage of all literature ("versuchte ich alle Publikationen zu erfassen, die den Umständen der Einführing der Schrift in Indien gewidmet sind," p.12) leads him to include, not only in the bibliography but also in the analytic text, numerous specimens of the sort of pseudo-scholarship which is all too well represented in this field. While Falk generally manages to dispose of such amateurish efforts concisely and effectively (see e.g. pp. 144--7 and 157--60), considerable space might have been saved simply by skipping over the chaff and concentrating on serious publications; we hardly need another discussion of Cunningham's theory of the hieroglyphic origin of Brāhmī (p.143) or Shamasastry's tantric theories (p.144). Nonetheless, since Falk's main purpose was to set the record straight, the comprehensive approach is justifiable. As he notes (p.11), the literature on the subject of the origins of writing in India (as on many other subjects) is full of misattributions, misinterpretations, and simple ignorance of previous works; see, for example, pp.126--7, showing how Diringer's incorrect accounts of opinions on the Indian scripts have found their way into the specialist literature. Unlike most previous writers on this topic, Falk has obviously taken the trouble to locate, read and understand all of the literature, rather than relying on what others have said about it, and thus has succeeded in authoritatively clarifying, for once and for all, who said what and when. Just for this, we are much indebted to him.

In his review of evidence for the antiquity of writing in historical India, Falk follows, as noted above, the positions of von Hinüber in broad outline though not in all details. Thus he agrees with von Hinüber that "Megasthenes sagt klar und eindeutig, daß in Mâgadha [sic] zu seiner Zeit Schrift ganz allgemein nicht in Gebrauch war" (p.293), and that the writing observed by Nearchos in India was probably Aramaic (p.290). Likewise, he takes the Pāṇini's lipi to refer to Aramaic, concluding that "Für eine eigene, einheimische Schrift zu seiner Zeit gibt es aber keinerlei Anhaltspunkte" (pp.258--9). But he does not share von Hinüber's doubts, cited above, as to whether lipi in Pāṇin refers to writing at all. Similarly, in his discussion of alleged early references to writing in the Pali Vinaya, he comes to the same basic conclusion, namely negative, as von Hinüber, but his specific interpretations often differ. The term likhitako coro , for example, was explained by the latter (p.38) as referring to a thief identified by a picture, rather than a written document such as an arrest warrant; Falk, however, quite plausibly suggests (pp.276--7) that the phrase alludes to a branded or otherwise physically "marked" thief. And while von Hinüber (pp.39--40) does accept the expression lekhaṃ chindati as one of the authentic references to writing in the Vinaya but dismisses it as relatively late, Falk disagrees, cautiously suggesting (p.279) that it may refer to an ascetic practice of cutting off pieces of one's own flesh.

Regardless of the differences in the details of their interpretation of particular passages, Falk is in general agreement with von Hinüber as well as with Goyal and other recent writers that most if not all of the terms and passages in early Indian literature and in the writings of foreign observers which were cited by Bühler et al. in support an early date of origin for the Indian scripts in fact prove no such thing. Their arguments are indeed persuasive, but not completely decisive. For instance, there is no concrete evidence that the writing referred to by observers such as Nearchos and Pāṇinin northwestern India in and around the 4th century was Aramaic, rather than Indian, i.e. Kharoṣṭhī; here von Hinüber (quoted above) has wisely left the door open by allowing for the possibility of a "very early form" of Kharoṣṭhī, while Falk, perhaps a little rashly, excludes this possibility. For Kharoṣṭhī, according to Falk, must have been created at one stroke at some later not before 325 BC (p.104). The argument for this date is based on the theory that the new script could only have originated when the professional monopoly of the Aramaic scribe-bureaucrats of the Achaemenian empire (cf. pp.78--81) had broken down in the wake of the Greek conquest. While the introduction of social and economic considerations into the discussion of the origin of Indian scripts is a welcome addition, this particular argument is speculative at best and hardly constitutes firm grounds for a late date for Kharoṣṭhī. The stronger argument for this position is that we have no specimen of the script before the time of Ashoka, nor any direct evidence of intermediate stages in its development; but of course this does not mean that such earlier forms did not exist, only that, if they did exist, they have not survived, presumably because they were not employed for monumental purposes before Ashoka.

Likewise, Falk's conclusion (p.103) that Kharoṣṭhī was a conscious creation loosely modelled on Aramaic, rather than the product of a gradual evolution and differentiation from it, is intriguing and at least partly original, but by no means immune to objections. The most important of these, which Falk himself anticipates, is that in several cases Kharoṣṭhī characters have different phonetic values from the Aramaic letters that they most closely resemble in shape (e.g. Aramaic ¤ pe / Kharoṣṭhī ¤ a ). This problem he attributes to a hypothetical situation in which the inventor of Kharoṣṭhī was familiar with, but did not actually know, Aramaic script: "jemand die Kharoṣṭhī entwickelt hat, dem man zwar einmal die Funktionsweise und die Lautwerte der aramäischen Zeichen erklärt hatte, der sich die Erklärungen aber nur teilweise richtig merkte und deshalb später einige Zeichen neu bewertete and andere neu entwarf. Nur ein Entwickler ohne profunde Kenntnis der aramäischen Schrift würde so gro.szügig mit dem Vorbild umgehen" (p.103). I must confess that I find that explanation unconvincing, all the more so in view of Falk's emphasis elsewhere on the important role and wide usage of Aramaic, now so well attested by the Ashokan Aramaic inscriptions, in the eastern regions of the Achaemenian empire. Even if we accept that Aramaic was something of a guild monopoly, its basic syllabary is so simple and straightforward that it is hard to imagine that someone clever enough to invent Kharoṣṭhī could have so badly misunderstood it. Hence I am still inclined to accept Bühler's principle of deriving the individual characters of Kharoṣṭhī from the phonetically corresponding Aramaic consonants. For the results of the application of this principle, if inevitably not entirely satisfactory, are on the whole successful and persuasive, far more so than in the case of Brāhmī. Bühler's explanations of the alterations of individual Aramaic prototypes into the Kharoṣṭhī ak.sara s on the grounds of reasonably consistent principles of inversion, reversal, and differentiation still seem distinctly preferable to invoking the deus ex machina of an ignorant genius inventing Kharoṣṭhī out of a vague acquaintance with Aramaic script.

Even more important and thought-provoking are Falk's theories on the origin of Brāhmī. He argues vehemently and not unconvincingly against the existence of Brāhmī before Ashoka. His comprehensive review (Ch. 8, pp.177--239) of the archaeological, i.e. epigraphic and numismatic evidence confirms the recent trend of opinion, developed by such authorities D.C. Sircar and A.H. Dani, according to which none of the several early documents such as the Piprâwâ reliquary inscription, the Sohgaurâ bronze plaque, and Mahâsthân stone inscription which had in the past been presented as pre-Ashokan in date can in fact be proven to be so. Another strong argument in favor of an Ashokan origin for Brāhmī is the formal one adduced by Goyal and others and endorsed by Falk (pp.164--5), which proposes that the simple and symmetrical geometric forms which predominate in early Brāhmī (e.g. ¤ .tha and ¤ ka ) are indicative of a recent origin and an arbitrary creation. Falk thus concludes (Schluß, pp.337--9), like Müller, Goyal, and von Hinüber before him, that Brāhmī was a conscious creation of the Mauryan period, probably designed during the reign of Ashoka for the express purpose of the monumental presentation of his edicts. This new script was designed, according to Falk, primarily on the systemic model of Kharoṣṭhī, but with significant input, especially as far as the overall monumental ductus (cf. p.82 and 111) and the left-to right direction was concerned, from Greek. Since both of these latter scripts are ultimately derived from Phoenician (via its derivative Aramaic in the case of Kharoṣṭhī), Brāhmī in Falk's view is ultimately an Indian adaptation of Semitic scripts. [12]

However, Falk does not attempt to work out in full detail the derivations of the individual characters of Brāhmī from their presumptive prototypes, as Bühler (following the lead of Albrecht Weber [13] ) and others have in the past attempted to do, albeit with limited success. He does stress the anomalous form of Brāhmī ¤ tha , which not only resembles the Greek theta (¤) in form and phonetic value but also is the only Brāhmī letter, except for initial i ( ¤) that consists of more than one unconnected stroke: "Das heißt, man opferte in der Brāhmī das sonst überall erkennbare Prinzip von der graphischen Einheit jedes Zeichens im Rahmen einer Übernahme" (p.111). I do not find this to be a particularly cogent argument, since it is hard to know exactly what the nature and significance of the alleged "Prinzip von der graphischen Einheit" is, especially when not one but two Brāhmī characters violate it. By the same logic Greek, the script should have a similar principle, also with two exceptions (¤ theta and ¤ xi ), but it is hard to see any special significance in this. This is not to deny the striking similarity between theta and Brāhmī tha , or even the possibility that that the former influenced the formation of the latter, especially since this is one of the Brāhmī characters for which it is difficult to find a suitable prototype in late Aramaic (although similar shapes are available in earlier Semitic scripts). But I doubt whether this single example deserves the special significance attributed to it by Falk, which perhaps overemphasizes the influence of Greek on Brāhmī.

Much the same can be said about his analysis of the vocalization system on Brāhmī. That the basic system of indication of post-consonantal vowels by diacritic marking was originally developed in and adapted from Kharoṣṭhī seems well established. But Falk's suggestion (pp.111, 339) that the introduction into Brāhmī of distinct diacritics for short and long vowels was influenced by the model of Greek script is doubtful, since the notation of vowel quantity in Greek operates on entirely different principles. Whereas Greek uses distinct alphabetic characters, mostly derived from Semitic consonants, to represent, incompletely and inconsistently, short and long vowel pairs, Brāhmī has a complete and regular set of matched short/long pairs of post-consonantal diacritic signs. Thus at best one might suggest that Greek provided an example or inspiration for the development of a system of notation of vowel quantity. But I hardly see the necessity for even this much, since, given their well-established tradition of phonetic analysis, the Indians could certainly have thought of this on their own. So here again, the weight of Greek influence seems to be over-emphasized.

A further problem in deriving Brāhmī as a composite of Greek and Kharoṣṭhī are the several Brāhmī characters which are more readily explained by reference to the presumptive Aramaic prototype of Kharoṣṭhī than to the Kharoṣṭhī (or Greek) characters themselves. Among these are Brāhmī ¤ ha , which can reasonably be derived (by inversion) from an Aramaic ¤ he , but hardly from Kharoṣṭhī ¤ ha , and ¤ ta from Aramaic ¤ taw , but not Kharoṣṭhī ¤ ta ; several other such examples could be cited. What this boils down to is the old problem that each of the proposed prototypes for Brāhmī, viz., Kharoṣṭhī, Aramaic, Phoenician, and Greek, can provide models for some of its characters, but no one of them can explain all of them; to do so, one must revert to rather far-fetched combined derivations of the sort proposed by Halévy (see n.). Falk does not address these problems head on, and perhaps would be inclined to dismiss them, as have some others, on the grounds that the characters of Brāhmī were essentially arbitrary creations, with a general input from Greek and Kharoṣṭhī but not systematically patterned on either of them. This too is not impossible, but still the resemblance of many of the Brāhmī characters to phonetically cognate ones in one or the other scripts is troubling. It may not ever be possible to fully establish the derivations of each Brāhmī character, and this was clearly not Falk's intention, but I cannot help feeling that in this regard he has over-estimated the role of Greek at the expense of Aramaic.

All of the above discussion assumes that Brāhmī is in fact a derived script, created from or loosely modeled on one or more Semitic or Semiticderived scripts. While it is true that the historical and geographical circumstances point strongly in this direction, it must be remembered that this point of view is not at all widely accepted in South Asia, and should not be taken for granted; with his assumption of a Semitic derivation and especially his strong emphasis on the role of Greek, Falk may leave himself open to charges of a Eurocentric viewpoint. Such questions of indigenous development versus borrowing from outside will also arise in connection with Falk's analysis of the numerical notation system of Brāhmī. Because the use of distinct signs in Brāhmī for each of the digits (1 to 9) and the decades (10 to 90) is "eine radikale Abkehr vom semitischen System" (p.175), he looks elsewhere for its prototype and finds a similar system in early Chinese numerals, which he thinks could have been brought to India by Chinese merchants travelling to Gandhâra in ancient times. But I find it hard to accept archaeological evidence of Chinese wares in the Swat Valley in the early 2nd millennium BC (ibid.) as any sort of evidence for a possible borrowing of a system of numerical notation. It is surprising that Falk does not take into serious consideration the striking similarities, discussed by Bühler and others, not only in system but also (unlike Chinese) in the actual form of several of the numerical signs, between Brāhmī and heiratic and demotic Egyptian. Though I am not convinced that the Brāhmī characters are in fact borrowed from Egyptian, this seems a far more plausible possibility than China. Thus while it is not strictly correct, as Falk states, that "Die enzige Alternative zu einem chinesischen Einfluß auf die BrāhmīZahlzeichen...ist der Annahme einer Neuschöpfung in Indien mit zufälliger Parallität" (p.175), the possibility of an indigenous origin should be seriously considered. Since numerical signs, unlike phonetic signs, are not wholly arbitrary but rather tend to develop by cursive simplification from collocations of counting strokes, coincidental similarities in their forms are not nearly as unlikely as it might seem at first glance. In the case of the Egyptian systems, we have the sufficient materials to see how the separate hieratic decade signs originally developed from the cursive writing of additive groups of the single hieroglyphic sign for 10. A similar system could well have developed separately in India, independent from the influence of any outside system and even apart from the development of linguistic writing (which would explain the persistent problems in establishing phonetic or systemic linkages between early Brāhmī and the early numerical system associated with it, cf. Falk, pp.169--73). Certainly we do not need to look all the way to China.


Such disagreements over details notwithstanding, the studies discussed in this review are works of high scholarly quality which will be of lasting impact and utility. Indeed, it is no exaggeration to say that these authors, especially Falk, have raised the level of discussion of the old problems of early literacy and the origin of the scripts in ancient India to an entirely new level. All of them have succeeded in casting off the old prejudices and lingering effects of Bühler's outdated arguments, and Falk in particular has brought a wealth of new information and erudition to the field. In particular, he has for the first time looked seriously from a modern viewpoint at the Iranian, Semitic, and Hellenistic background to developments in Mauryan India, while also objectively and perceptively re-evaluating the entire corpus of Indological and classical data. Thus while I disagree on several secondary points of interpretation and method, and while I would maintain that much still remains to be done, particularly with regard to a detailed re-examination of the development of the individual characters of Brāhmī, I find myself more convinced than ever by Falk's arguments, bolstered by those of von Hinüber, Goyal, and Fussman, for a late origin of Brāhmī in the Mauryan, and probably the Ashokan period. [14] In the light of new evidence such as the Aramaic inscriptions of Ashoka and the reinterpretation of the old, faulty claims for evidence of early writing, it must now be admitted that, as long as one agrees to give preference to the empirical evidence, there is every reason to think that Brāhmī did not exist before the 3rd century BC, and that it was created then on the basis of a loose adaptation of one or more pre-existent Semitic scripts, with Kharoṣṭhī playing at least a partial role. Kharoṣṭhī itself almost certainly did predate Brāhmī, as argued by Falk et al., and probably dates back at least to the late 4th century, and ( contra Falk) quite possibly even before then.

One final and important problem remains. According to the position espoused in these books-- which, given the authority of their authors and the quality of their scholarship, is likely to be hereby established as the currently prevailing point of view, at least in the west-- the heartland of India was preliterate until the 3rd century BC. But can we imagine such a state of affairs, given what we know (admittedly not too much) of the state of society and culture in India, especially in the northeast, before this time? If we can put any trust at all in the traditional lore of the Purāṇas and the testimony of the Pali canon, Magadha was the site of great and prosperous empires, notably that of the Nandas, decades if not centuries before the foundation of the Mauryan dynasty in around 320 BC. Can we believe that these dynasties with their legendary riches, and the remarkable intellectual and cultural life of India in the time of the Buddha and Mahāvīra, existed in a totally illiterate sphere? It is certainly true that intellectual activity in India has always strongly favored oral over written means of expression, and both von Hinüber and Falk have effectively put to rest the already discredited skepticism about the possibility of oral composition and preservation of the Veda, Pāṇini's grammar, etc. (see e.g. Falk pp.321--7). But the fact that Pāṇini did not use writing in composing the Aṣṭādhyāyī does not necessarily mean that he was illiterate (cf. Falk p.259); it may only mean that writing was not considered an appropriate vehicle for intellectual endeavors of his kind. Even given the very different cultural role of writing in India as compared to many other ancient civilizations, it is hard to conceive that practical affairs such as the keeping of records and accounts in a fabulously wealthy empire like that of the Nandas could have been kept in order without any form of writing at all, or at least without some alternative system of memory-aids like the Inca quipu . Thus one is tempted to think along the lines of William Bright (cited by Falk, p.290) of some type of writing that was "perhaps used for commercial purposes, but not for religious or legal texts." [15]

Admittedly, we have not a shred of concrete evidence for this, and it is perhaps better to stick with what we have and assume that business affairs, like cultural ones, were conducted in pre-Mauryan Magadha simply on the basis of the highly-developed memory skills so well attested in ancient and modern India, perhaps with the assistance of a system of numerical notation such as that hypothesized above. This, it would be hard to deny in light of the evidence that Falk, von Hinüber, et al. have laid out before us, is the most likely scenario on the grounds of the unfortunately meager evidence that is left to us. Still, we should not fall into the trap of thinking that the last word has been spoken. Admittedly, it hardly seems likely, after all the years of waiting, searching, and the dashing of false hopes, that some major archaeological discovery will reveal a whole new picture of the origins of writing in the Indian heartland, or reveal a sustainable (rather than purely hypothetical) connection with the Indus script. Nevertheless, it would be unwise to rule out surprises in the future, and we should leave the door open, as does Falk (p.340), to discoveries that could revive theories of an early development of Brāhmī. But we must also agree, if reluctantly, with his final sentence: "Zur Zeit erscheint dieser Fall jedoch kaum zu erwarten" (p.340).


One final note: It is unfortunate that the work of Fussman in French and von Hinüber and Falk in German will not be available to a large portion of their potential audience. These works, especially Falk's Schrift im alten Indien , are of sufficient importance and quality to merit publication in English translation in order to bring them to the wider audience they deserve and permit them to have the influence on future discussion that they ought to.


Note 1 This is a review article of:
Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien. By Oscar von Hinüber. Akademie der Wissenschaften und der Literatur, Abhandlungen der Geistes- und Sozialwissenschaftlichen Klasse, Jahrgang 1989, Nr.11. Mainz: Akademie Der Wissenschaften Und Der Literatur} / Stuttgart: Franz Steiner Verlag Wiesbaden}, 1990. 75 pp; and
Schrift im alten Indien: Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen. By Harry Falk. ScriptOralia 56. Tübingen: Gunter Narr Verlag, 1993. 355 pp. DM 136.

Note 2 See [note 1] .

Note 3 Annuaire du Collège de France 1988-1989. Résumé des Cours et Travaux , pp.507-514.

Note 4 Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens , 36 (Supplementband) (1993), pp.239-49.

Note 5 Sitzungsberichte der kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, Wien, Philologisch-historische Classe 132, no.5, 1895. 2nd revised ed.: Strassburg: Karl J. Trübner, 1898. Reprint ed.: The Chowkhamba Sanskrit Studies, vol.33; Varanasi: The Chowkhamba Sanskrit Series Office, 1963.

Note 6 The Alphabet. A Key to the History of Mankind (2nd ed.; New York: Philosophical Library, 1953), p.336.

Note 7 Die Schrift in Vergangenheit und Gegenwart (Glückstadt and Hamburg: J.J. Augustin, 1935).

Note 8 Here Norman (n.24) cites Fussman, "Les premieres systèmes...," p.513. His subsequent allusion to the theory of the invention of Br\={a}hm\={\i} under A'soka is made without reference to the works of von Hinüber and Falk, which were evidently not yet in print when Norman wrote his article, though he was probably aware of their ideas on the subject.

Note 9 In The Origin of Brahmi Script , ed. S.P. Gupta and K.S. Ramachandran, (History and Historians of India Series, vol.2; Delhi: D.K. Publications), pp.1-52. (Reviewed in JAOS 102 (1982), pp.553-5.)

Note 10 Fussman's ideas on these subjects will presumably be developed at greater length in his article on "Écritures indiennes," in D. Arnaud's Histoire de l'ecriture , cited in Falk's bibliography (p.31) as "im Druck" and still not available at the time of this writing.

Note 11 The model for the structure of the book is, as the author notes (p.11), George Cardona's Pânini, a Survey of Research (The Hague: Mouton and Co., 1976).

Note 12 The composite theory of the development, or invention, of Brāhmī is not, as Falk notes (p.338), entirely unprecedented. The French Semiticist J. Halévy in particular tried to establish a composite derivation from Aramaic, Greek and Kharosthî. Falk feels it was largely he published in French that Halévy's contributions have not received the credit they deserved (p.127); but it seems to me that it was the serious flaws in argumentation, reflecting profound misunderstandings of the Indian cultural background, as well as his intemperate tone of argumentation (cf. p.132), rather than the language of his publications, that cost Halévy much of his credibility.

Note 13 In "Ueber den semitischen Ursprung des indischen Alphabets," ZDMG 10 (1856), pp.389-406.

Note 14 It is not exactly correct, as Falk states, that in my review in JAOS 102 (1982), p.554 I opposed Goyal's position on the origin of Brāhmī in A'soka's time ("Gegen ihn stellten sich z.B. R. Salomon" (p.150). What I actually said was "the invention theory proposed by Goyal...is not without its merits, especially in that it holds to the evidence (or rather, lack of evidence) as we have it... But it falls far short of full cogency for lack of both corroborative evidence and historical parallels." In any case, this lack of corroboration and parallel has, to an large extent, been filled in by Falk.

Note 15 Similar arguments are also presented in K.R. Norman's review of von Hinüber's Der Beginn der Schrift... in Journal of the Royal Asiatic Society ser.3, vol.3 (1993), pp.277-281 (esp. p.279).

http://indology.info/papers/salomon/



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பல சமீபத்திய வெளியீடுகள் நடைமுறையில் உள்ள கோட்பாடுகளை கேள்விக்குள்ளாக்கியுள்ளன மற்றும் ஆரம்பகால இந்தியாவில் எழுதும் பழங்காலத்தைப் பற்றியும், இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளின் (ப்ரூமி மற்றும் கரோஹா) மூல மற்றும் ஆரம்பகால வளர்ச்சியைப் பற்றியும் புதிய கருத்துக்களை வழங்கியுள்ளன. இந்த ஸ்கிரிப்டுகளின் தோற்றத்தை பிற்காலத்திற்கு ஒதுக்குவதில் புதிய ஆய்வுகள் பெரும்பாலானவை ஒப்புக்கொள்கின்றன, அதாவது ஆரம்பகால ம ury ரிய சகாப்தம் (கிமு 4 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி - கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி), பொதுவாக கடந்த காலங்களில் செய்யப்பட்டதை விடவும், செமிடிக் முன்மாதிரிகளிலிருந்து அவற்றைப் பெறுவதிலும் அல்லது செமிடிக்-பெறப்பட்ட ஸ்கிரிப்ட்கள். இங்கே மதிப்பீடு செய்யப்பட வேண்டிய முக்கிய படைப்புகள் ஆஸ்கார் வான் ஹினெபரின் டெர் பிகின்ன் டெர் ஷ்ரிஃப்ட் அண்ட் ஃப்ரேஹ் ஷ்ரிஃப்ட்லிச்ச்கிட் மற்றும் இந்தியன் மற்றும் ஹாரி பால்கின் ஷ்ரிஃப்ட் இம் ஆல்டன் இந்தியன். ஐன் ஃபோர்ஷ்சங்ஸ்பெரிச் மிட் அன்மெர்குங்கன். . 4] அத்துடன் வேறு சில தொடர்புடைய வெளியீடுகளும். இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளுக்கு தாமதமான தேதியை ஒதுக்குவதற்கான இந்த புதிய போக்கின் அதிகாரம் மற்றும் முக்கியத்துவம் மதிப்பீடு செய்யப்பட்டு பரந்த வரலாற்று மற்றும் கலாச்சார சிக்கல்களின் பின்னணியில் வைக்கப்படுகிறது.

வரலாற்றுக் காலத்தின் இந்தியாவில் எழுதப்பட்ட வளர்ச்சியும் ஆரம்பகால வரலாறும் (அதாவது சிந்து பள்ளத்தாக்கு நாகரிகத்தின் காலத்திற்குப் பிறகு) நீண்ட காலமாக ஒரு சர்ச்சைக்குரிய பிரச்சினையாக இருந்து வருகிறது. அடிப்படையில், வாதங்கள் மூன்று முக்கிய சிக்கல்களைச் சுற்றியுள்ளன:

வரலாற்று காலத்தின் இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளின் ஆதாரங்கள் மற்றும் தோற்றம், அதாவது கரோஹா மற்றும் குறிப்பாக பிரஹ்மி.

இந்த ஸ்கிரிப்ட்கள் அல்லது அவற்றின் முன்மாதிரிகள் முதலில் பயன்பாட்டுக்கு வந்த தேதி.

புரோட்டோ-வரலாற்று சிந்து பள்ளத்தாக்கு நாகரிகத்தின் எழுதுதலுக்கான வரலாற்று ஸ்கிரிப்டுகளின் உறவு மற்றும் அவற்றுக்கு இடையேயான நீண்ட இடைவெளியின் விளக்கம், இந்த நேரத்தில் எழுத்து இந்தியாவில் பயன்பாட்டில் இல்லை என்று தெரிகிறது.

இந்த சிக்கல்கள், குறிப்பாக இரண்டாவது, மிகவும் சிக்கலானவை என்பதற்கான முக்கிய காரணங்கள்:

கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் இருந்து அசோகாவின் பாறை கல்வெட்டுகளை விட வரலாற்று காலத்திலிருந்து பாதுகாப்பான முறையில் எழுதக்கூடிய மாதிரிகள் எதுவும் இல்லை. அசோகனுக்கு முந்தைய எழுத்துக்கு எடுத்துக்காட்டுகளாக பல்வேறு எழுத்தாளர்களால் முன்மொழியப்பட்ட பிற ஆரம்ப கல்வெட்டுகள் நிச்சயமற்ற தேதியைக் கொண்டுள்ளன.

அசோகனுக்கு முந்தைய இந்தியாவில் எழுத்துப் பயன்பாடு குறித்த இலக்கிய மற்றும் பிற மூலங்களிலிருந்து வெளிவந்த சாட்சியங்கள் தெளிவற்றவை மற்றும் முடிவில்லாதவை. ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய எழுத்துக்கான குற்றச்சாட்டுகள் கடந்த காலங்களில் பல்வேறு அறிஞர்களால் பிற்கால வேத இலக்கியங்கள், பாலி நியதி, பினியின் மற்றும் அவரது வாரிசுகளின் ஆரம்பகால சமஸ்கிருத இலக்கணக் கட்டுரைகள் மற்றும் ஐரோப்பிய கிளாசிக்கல் வரலாற்றாசிரியர்களின் படைப்புகள் போன்ற ஆதாரங்களில் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. ஆனால் இந்த குறிப்புகள் அனைத்தும் காலவரிசை அல்லது விளக்க சிக்கல்களுக்கு மாறுபட்ட அளவுகளில் உள்ளன.

 

சமீப காலம் வரை, இந்த பிரச்சினைகள் குறித்த பெறப்பட்ட கருத்துக்கள், மேற்கில் குறைந்தபட்சம், முக்கியமாக ஜார்ஜ் பஹ்லெர் ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் தனது மிகவும் செல்வாக்குமிக்க, ஓரளவு சர்ச்சைக்குரிய மோனோகிராஃப் ஆன் தி ஆரிஜின் இந்திய பிரம்மா எழுத்துக்கள் (இந்திய ஆய்வுகள் எண். II). [5] இந்தியாவில் எழுதும் ஆரம்பகால தோற்றத்திற்காக புஹ்லர் வாதிட்டார் மற்றும் கி.மு 8 ஆம் நூற்றாண்டு வரை, ஃபீனீசிய எழுத்துக்களிலிருந்து பெறப்பட்ட ப்ரூமி ஸ்கிரிப்ட்டுக்கு ஒரு விரிவான முன் வரலாற்றை முன்வைத்தார். டேவிட் டிரிங்கர் [6] போன்ற மிக சமீபத்திய எழுத்தாளர்கள் ப்ரஹ்மாவிற்கு இதுபோன்ற ஆரம்ப தேதியை சந்தேகிக்க முனைந்தாலும், ஃபீனீசியன் ஸ்கிரிப்டை அதன் சாத்தியமான ஆதாரமாகக் காட்டிலும் அராமைக் நோக்கியிருந்தாலும், பஹ்லரின் பொருட்கள் மற்றும் வாதங்கள் பல நாட்களுக்குப் பிறகும் விவாதத்திற்கு வழிகாட்டுகின்றன. அவற்றில் காலாவதியானவை (பால்க், ப .11). நிபுணர்களின் வாதங்கள் பெரும்பாலும் புஹ்லரின் மதிப்பீடுகள், விமர்சனங்கள் மற்றும் மாற்றங்கள் ஆகியவற்றில் கவனம் செலுத்தியுள்ளன, அதே சமயம் இந்திரிஜியலாளர்களான டிரிங்கர் மற்றும் ஹான்ஸ் ஜென்சன் [7] ஆகியோரின் விளக்கக்காட்சிகள் எழுதும் வரலாற்றைப் பற்றிய அவர்களின் பொதுப் படைப்புகளில் பெரிதும் பெரும்பாலும் விமர்சனமின்றி மற்றும் துல்லியமாக நம்பியுள்ளன அவரை (எ.கா. பால்க் பக் .96, 123 ஐப் பார்க்கவும்). பொதுவாக, ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய இந்தியாவில் ஒரு செமிடிக் முன்மாதிரிகளிலிருந்து ப்ரஹ்மி உருவாக்கப்பட்டது என்ற பஹ்லரின் அத்தியாவசிய ஆய்வறிக்கையின் சில வடிவம் அல்லது பிறவை மேற்கில் உள்ள பெரும்பாலான அறிஞர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளன, ஆனால் தெற்காசிய வல்லுநர்களில் பெரும்பாலோர் நிராகரித்தனர், அவர்கள் பொதுவாக ஒரு வாதிடுகின்றனர் இண்டிக் ஸ்கிரிப்டுகளுக்கான தனி மற்றும் சுதேசிய தோற்றம், பெரும்பாலும் சிந்து ஸ்கிரிப்டிலிருந்து நேரடி அல்லது மறைமுகமாக வழித்தோன்றல் மூலம்.

ஆனால் இந்த குரல்கள் அனைத்திலும் பொதுவானவை ஒரு நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் பஹ்லர் முன்வைத்த வாதங்களில் சாதகமானதாகவோ அல்லது விமர்சன ரீதியாகவோ கவனம் செலுத்துகின்றன. இங்கு விவாதிக்கப்படும் வெளியீடுகளின் ஆசிரியர்கள், குறிப்பாக ஹாரி பால்க், இறுதியாக சோர்வடைந்த பழைய வாதங்களின் கட்டைகளில் இருந்து தங்களை விடுவித்துக் கொண்டு, இப்போது நமக்குத் தெரிந்தவற்றின் வெளிச்சத்தில் இந்த சிக்கல்களைப் பற்றி முற்றிலும் புதிய தோற்றத்தை மேற்கொள்வது மிகவும் பொருத்தமானது மற்றும் முக்கியமானது. இந்திய காலவரிசை, கல்வெட்டு, நாணயவியல் மற்றும் மொழியியல் மற்றும் இலக்கிய வரலாறு. ம ury ரிய பிரஹ்மாவுக்கு முந்தைய நீண்டகாலமாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட சான்றிதழ் போன்ற எந்த ஒரு தீர்க்கமான ஆவணமும் புஹ்லரின் காலத்திலிருந்து வெளிச்சத்திற்கு வரவில்லை என்றாலும், ஏராளமான புதிய பொருள் மற்றும் முன்னர் அறியப்பட்டவற்றைப் பற்றிய சிறந்த புரிதல் இப்போது நம் வசம் இல்லை. ஆப்கானிஸ்தான் மற்றும் பாக்கிஸ்தானில் இருந்து அசோகரின் காலத்தின் அராமைக் மற்றும் கிரேக்க கல்வெட்டுகள் மற்றும் சிந்து சமவெளி நாகரிகத்தின் இருப்பு ஆகியவை புஹ்லரின் நாளிலிருந்து முக்கிய கண்டுபிடிப்புகளில் அடங்கும். முந்தைய பொருட்களின் மேம்பட்ட பகுப்பாய்வுகளில், வேதா மற்றும் பாலி நியதி போன்ற உரை நிறுவனங்களின் காலவரிசை வளர்ச்சியைப் பற்றிய சிறந்த (இன்னும் முழுமையானதாக இல்லாவிட்டாலும்) புரிதல் மற்றும் கல்வெட்டுகளின் பேலியோகிராஃபிக் டேட்டிங் குறித்த தெளிவான மற்றும் மிகவும் எச்சரிக்கையான வழிமுறை ஆகியவை அடங்கும்.

முந்தைய விவாதங்கள் ஒருபுறம் இந்தோலஜிஸ்டுகளுக்கும், மறுபுறம் எழுதும் வரலாற்றின் செமிடிகிஸ்டுகள் மற்றும் பிற அறிஞர்களுக்கும் இடையிலான தொடர்பு மற்றும் புரிதலின் நீண்டகால பற்றாக்குறையால் தடைபட்டுள்ளன. முன்னாள், பெரும்பாலும், செமிடிக் கல்வெட்டின் தொடர்புடைய கிளைகளைப் பற்றி சிறிதளவு அல்லது அறிந்திருக்கவில்லை, பிந்தையவர்கள் பொதுவாக இந்திய விஷயங்களைப் பற்றிய குறைவான விழிப்புணர்வைக் கொண்டிருந்தனர் (எங்கிருந்து அவர்கள் பெரும்பாலும் விமர்சனமற்ற நம்பகத்தன்மை, மேலே குறிப்பிட்டது, பஹ்லரில்). இங்கேயும் ஒரு புதிய படியை அடைந்துள்ளோம், அதில் நமது புதிய ஆசிரியர்கள், குறிப்பாக மீண்டும் பால்க், செமிடிக் ஸ்கிரிப்டுகள், குறிப்பாக அராமைக், தங்களை அறிமுகப்படுத்திக் கொள்வதில் சிக்கலை ஏற்படுத்தியுள்ளனர், இது சாத்தியமான இணைப்புகளை கடைசியாக விவாதிக்க முடியும் ஒரு அறிவார்ந்த மற்றும் புறநிலை முறை.

ஃபுஸ்மேன், வான் ஹினெபர் மற்றும் பால்க் ஆகியோரின் ஆய்வுகள் பகிர்ந்து கொண்ட முக்கிய முடிவு என்னவென்றால், குறைந்த பட்சம் பிரஹ்மா ஸ்கிரிப்ட், மற்றும் கரோஹோ ஆகியவையும் ம ury ரிய காலத்திலிருந்தே தோன்றியவை, அதற்கு முந்தையவை அல்ல. குறிப்பாக பிரஹ்மாவின் வளர்ச்சியின் தேதியைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள் பிரத்தியேகங்களில் உடன்படவில்லை என்றாலும், மூன்று பேரும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள், தொலைதூர வடமேற்கின் பிராந்திய ஸ்கிரிப்டாக இருந்த கரோஹே, பான்-இந்தியன் ப்ரஹ்மாவை விட பழமையானது மற்றும் அதன் உருவாக்கத்தில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியது. மூன்று ஆசிரியர்களும் அசோகனுக்கு முந்தைய இந்தியாவில் எழுதப்பட்டதாகக் கூறப்படும் இலக்கியச் சான்றுகள் குறித்து ஒரு கூர்மையான சந்தேகத்தைப் பகிர்ந்து கொள்கிறார்கள், மேலும் நிலைமையை அனுபவபூர்வமாக விளக்குவதற்கு முனைகிறார்கள், நமக்கு நிச்சயமாகத் தெரிந்தவற்றின் அடிப்படையில், என்ன இருந்திருக்கலாம் என்று ஊகிப்பதை விட. ஆரம்பகால எழுத்தாளர்களைப் போலவே, முந்தைய எழுத்தாளர்களைப் போலவே, அது இல்லை என்பதற்கான அறிகுறியாக எடுத்துக்கொள்ள அவர்கள் முனைகிறார்கள், ஆரம்பகால எழுத்தாளர்களைப் போலவே, ஆரம்பகாலத்திற்கான ஒரு கற்பனையான முன் வரலாற்றை மறுகட்டமைக்க முடிவில்லாத குறிப்புகள் மற்றும் தத்துவார்த்த சாத்தியக்கூறுகளைச் சேர்த்தல் ஸ்கிரிப்டுகள்.

இங்கு விவாதிக்கப்பட்ட நான்கு ஆய்வுகளில், கென்னத் ஆர். நார்மனின் "இந்தியாவில் எழுத்தின் வளர்ச்சி மற்றும் பாலி நியதி மீதான அதன் விளைவு" பற்றிய கட்டுரை மட்டுமே மிகவும் பாரம்பரியமான வழியைப் பின்பற்றுகிறது. பாலி நூல்களில் உள்ள உரை மாறுபாட்டின் சில வடிவங்களை அவர் பகுப்பாய்வு செய்கிறார் (எ.கா. ஹதிவத்திகா / ஹட்டிவதிகா, பக் .239--40, மற்றும் சமயா / சமாஜா, ப .241) உயிரெழுத்து நீளம், மற்றும் இந்த ஸ்கிரிப்டை ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய காலங்களில் மகதாவில் பயன்படுத்தப்பட்ட ப்ரஹ்மாவின் ஆரம்ப முன்மாதிரியாக அடையாளப்படுத்துகிறது (ப .243). நார்மன் "ப்ராஹ்மா ஒரு முழுமையான எழுத்து முறைமையாக ஒரே நேரத்தில் காண்ட்ரகுப்தாவின் ஆட்சிக் காலத்தில் வடிவமைக்கப்பட்டது என்பதை ஏற்றுக்கொள்வது கடினம்" (ப .245), [8], மேலும் இது "பிரஹ்மா கண்டுபிடிக்கப்பட்டதற்கான வாய்ப்பு மிகக் குறைவு" அவரது கல்வெட்டுகளை எழுதுவதற்கான குறிப்பிட்ட நோக்கத்திற்காக அசோகரின் நேரம் "(பக் .246). ப்ரூமாவின் தோற்றத்தின் "கண்டுபிடிப்புக் கோட்பாடு" என்று குறிப்பிடப்படுவதற்கான அவரது ஆட்சேபனைகள் முக்கியமாக கிராஃபிக் அமைப்பின் முறைகேடுகள் மற்றும் முரண்பாடுகளைப் பற்றி கவலை கொள்கின்றன, உதாரணமாக ஆஸ்பிரேட் மெய் எழுத்துக்களுக்கான வரைபடங்களை உருவாக்குவதில் முரண்பாடுகள் உள்ளன, அவற்றில் சில தெளிவாக அடிப்படையாகக் கொண்டவை அதனுடன் தொடர்புடைய அல்லாத ஆஸ்பிரேட்டுகள் (எ.கா. ¤ .ta மற்றும் ¤ .த) மற்றவர்கள் (எ.கா. ¤ ta மற்றும் ¤ தா [நார்மன் மேற்கோள் காட்டவில்லை]) அவ்வளவு வழித்தோன்றல் இல்லை. இத்தகைய வடிவங்கள் நார்மனை ப்ரூமி "[என் முக்கியத்துவத்தை] ஒரு அபாயகரமான வழியில் உருவாக்கியது, அதன் சில அக்.சராக்கள் வேறு ஏதேனும் மூலத்திலிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டுள்ளன" (ப .245) என்று முடிவுக்கு கொண்டு செல்கின்றன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

ஆனால் டெர் பிகின் டெர் ஷ்ரிப்டில் வான் ஹினெபர் ... பாலியின் உரை மாறுபாட்டின் வடிவங்களை நார்மனின் கோட்பாட்டை மிகவும் வித்தியாசமாக விளக்குகிறார், கிமு 1 ஆம் நூற்றாண்டின் இந்திய கல்வெட்டுகளில் ஜெமினேட் மெய் இன்னும் தவறாமல் குறிப்பிடப்படவில்லை என்பதைக் குறிப்பிடுகிறது. எழுதப்பட்டது (ப .64), மற்றும் நீண்ட காலம் இலங்கையின் ஆரம்பகால ப்ரஹ்மி கல்வெட்டுகளில் பெரும்பாலும் குறிப்பிடப்படாமல் விடப்பட்டது (ப .66). ஆரம்பகால கல்வெட்டுகளின் ஆர்த்தோகிராஃபிக் தரநிலைகள் சமகால (அதாவது கிறிஸ்தவத்திற்கு முந்தைய) மத அல்லது இலக்கிய நூல்களில் கையெழுத்துப் பிரதி வடிவில் இருந்தன என்று நாம் கருதினால் வான் ஹினெபரின் வாதங்கள் இணக்கமானவை. எவ்வாறாயினும், இந்த பழைய கையெழுத்துப் பிரதிகள் எங்களிடம் இல்லை என்றாலும், ஜெமினேட்டுகளின் குறியீடு உட்பட கடுமையான ஆர்த்தோகிராஃபிக் தரநிலைகள் அவற்றில் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்க முடியாது, இந்த காலகட்டத்தில் பெரும்பாலும் சாதாரணமாக நடத்தப்பட்ட கல்வெட்டுகளின் தரங்களுக்கு மாறாக ஆர்த்தோகிராபி மற்றும் தளவமைப்பு அடிப்படையில். ஆயினும்கூட, நார்மனின் வாதங்கள் பெரும்பாலும் கற்பனையான அடிப்படையில் அமைந்திருக்கின்றன என்பதையும், பாலி நியதிகளின் பிற்கால கையெழுத்துப் பிரதிகளில் பிரதிபலிக்கும் அடிப்படை ஆர்த்தோகிராஃபிக் முரண்பாடுகள் ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய சகாப்தத்தின் ஒரு புரோட்டோ-பிரஹ்மாவின் புனரமைப்பிற்கான உறுதியான காரணங்கள் அல்ல என்பதையும் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும். நார்மனின் நிலைப்பாடு அடிப்படையில் பழைய சிந்தனைப் பள்ளியின் மிகவும் மிதமான பதிப்பை உறுதிப்படுத்துவதாகும், இது பிரம்மாவின் தோற்றத்தை கிமு 5 ஆம் நூற்றாண்டில் அல்லது அதைச் சுற்றி வைக்கிறது. ஆனால் அத்தகைய நிலைப்பாட்டிற்கான அவரது வாதங்கள், கீழே விவாதிக்கப்பட வேண்டிய மற்றவர்களின் வாதங்களைப் போலவே, மற்ற மூன்று புதிய ஆய்வுகளால் சந்தேகத்திற்கு இடமளிக்கப்படுகின்றன.

இந்த மூன்று புதிய வெளியீடுகளில் மிகவும் கூர்மையாகவும் முழுமையாகவும் உருவாக்கப்பட்டிருந்தாலும், ப்ரஹ்மே மற்றும் கரோஹோவுக்கு ஒப்பீட்டளவில் தாமதமான (அதாவது ம ury ரியன்) தேதியின் கோட்பாடு மற்றும் ம ury ரிய சக்கரவர்த்திகளில் ஒருவரின் தூண்டுதலின் கீழ் ஒரு "கண்டுபிடிப்பு" என்று முந்தையதை முன்வைத்தல். எந்த வகையிலும் முற்றிலும் புதியதல்ல. உதாரணமாக, பால்க் (ப .163) குறிப்பிட்டுள்ளபடி, 1892 ஆம் ஆண்டில் மேக்ஸ் முல்லர் (பெஹ்லருக்கு முன்!) ப்ரஹ்மி அநேகமாக "தாஸ் வெர்க் ஐனர் கமிஷன் வான் கெலெஹெர்டன், டை, வார்ஷ்சென்லிச் இம் ஆஃப்ட்ரேஜ் டெஸ் கோனிக்ஸ் [அசோகா], ஃப்ரீம்டன் குவெலன் ஐன் ஆல்பாபெட் என்ட்வார்ஃபென், ... டை லாட் டெர் கெஸ்ப்ரோச்செனென் ஸ்ப்ரேச் ஆஸ்ஸுட்ரூக்கன். " பழைய கண்டுபிடிப்புக் கோட்பாடு, பெஹ்லருக்குப் பிறகு பெரும்பாலும் ஆதரவில்லாமல் போய்விட்டது, எஸ்.ஆர். 1979 ஆம் ஆண்டில் கோயல் தனது "ப்ரஹ்மி- ஆரம்பகால ம ury ரிய காலத்தின் ஒரு கண்டுபிடிப்பு" [9] என்ற கட்டுரையில், "கிமு மூன்றாம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் பிரஹ்மா ஸ்கிரிப்ட் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது என்றும், வேத மற்றும் ஆரம்பகால ப Buddhist த்த இந்தியர்கள் காலங்கள் கல்வியறிவற்றவை "(ப .4), மற்றும்" எல்லா சாத்தியக்கூறுகளிலும் பிரஹ்மி அசோகரின் வயதில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது மற்றும் எழுதும் யோசனை மேற்கிலிருந்து வந்தது "(ப .17). முற்றிலும் அசல் இல்லை என்றாலும், கோயால் தூண்டப்பட்ட தரவு மற்றும் வாதங்கள் - அசோகனுக்கு முந்தைய எழுத்தின் உண்மையான மாதிரிகளைக் கண்டுபிடித்து அடையாளம் காண்பதற்கான முயற்சிகளின் தொடர்ச்சியான தோல்வி, கிரேக்க எழுத்தாளர்களின் (குறிப்பாக மெகாஸ்தீனஸ்) சாட்சியங்கள் ஆரம்பத்தில் இந்தியாவில் எழுதப்படாததற்கு ம ury ரிய காலம், ஆரம்பகால ஸ்கிரிப்டுகளின் கட்டமைப்பில் இந்திய ஒலிப்பு மற்றும் இலக்கணக் கோட்பாட்டின் தெளிவான செல்வாக்கு, மற்றும் அசோகன் ப்ரஹ்மாவின் பழமையான மற்றும் சீரான தோற்றம் - புதிய படைப்புகளில் அதிக நீளமாக உருவாக்கப்பட்ட நிலைகளை முன்னுரிமை செய்கின்றன. கோயலின் கட்டுரை இந்த கேள்விகளில் சமீபத்திய மறுபரிசீலனை மற்றும் ஆர்வத்தை புதுப்பிக்க ஒரு தூண்டுதலாக செயல்பட்டதாகத் தெரிகிறது, மேலும் அவரது கட்டுரை இங்கே மதிப்பாய்வு செய்யப்பட்டவர்களுடன் இணைந்து (மறு) படிக்கப்பட வேண்டும்.

இந்த புதிய வெளியீடுகளுக்கு, காலவரிசைப்படி இப்போது திரும்புவது: "லெஸ் பிரீமியர்ஸ் சிஸ்டம்ஸ் டி'கிரிட்டர் என் இன்டே" இல் ஜெரார்ட் புஸ்மேன் சுருக்கமாக [10] வாதிடுகிறார் (பக் .513--4) ம ury ரிய சாம்ராஜ்யத்திற்கு முன்னர் வடமேற்கில் கரோஹா ஸ்கிரிப்ட் உருவாக்கப்பட்டது மற்றும் பிரஹ்மாவின் வளர்ச்சிக்கான மாதிரி மற்றும் உத்வேகம் இரண்டையும் வழங்கியது. இந்த உருவாக்கம் மாகதாவில் நிர்வாகத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்காக, அநேகமாக காந்திரகுப்த ம ur ரியாவின் காலத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்டது, மேலும் இது "பண்டிதர்கள் குய் ஃபியூரண்ட் சார்ஜஸ் டி க்ரெர் யூனே ritcriture pur une reégion de l'Inde qui ne la connaissait pas" ( p.514). இந்த காலவரிசை புனரமைப்புக்கான புஸ்மானின் அடிப்படையில் கிரேக்க வரலாற்றாசிரியர்களின் சாட்சியங்கள் உள்ளன; ஏனெனில் அலெக்ஸாண்டர் தி கிரேட் அலெக்சாண்டரின் காலத்தில் வடமேற்கில் கரோஹா, எழுதுவது பற்றிய குறிப்புகள் இருக்கும்போது, ​​கிமு நான்காம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில் பி.தலிபுத்ராவில் வாழ்ந்த மெகஸ்தீனஸ், இந்தியர்களுக்கு எழுத்து எதுவும் இல்லை என்று அறிவித்தார். இந்த ஆதாரங்களின் "ஃபைபில்ஸ் இன்ட்ரென்சிக்" ஐ ஃபுஸ்மேன் ஒப்புக்கொள்கிறார், ஆனால் அவை "ப our ர்டன்ட் டி ஃபா, கான் à முன்னாள் அன் ஃபைஸ்யூ டி ப்ரீசொம்ப்சன்ஸ் ஏற்றுக்கொள்ளத்தக்கவை" (ப .513) ஆகியவற்றை இணைப்பதாக அறிவிக்கிறது. ப்ரூமி, அவர் முடிக்கிறார், "ஹரிட்டியர் டி எல்ரான் ப l ர் லிடீ, ட்ரிபியூடேர் டெஸ் பிரீமியர்ஸ் மாடல்கள் அராமீன்ஸ் மற்றும் அராமியோ-இண்டீயன்ஸ் பவர் சா டெக்னிக், ப்யூர்மென்ட் இண்டியன் என் சி குய் கான்செர்ன் சா லிசிபிலிட் மற்றும் மகன் அட்யூகேஷன் லா லா லாங்" (ப .514) .

ஈரானிய, செமிடிக் மற்றும் இந்தியக் கூறுகளின் ஒரு கலைக் கூட்டாக ப்ரூமாவைப் பற்றிய அவரது பார்வையில், ஃபுஸ்மேன் வான் ஹினெபர் மற்றும் பால்க் ஆகியோருடன் பொதுவான உடன்பாட்டில் இருக்கிறார், இருப்பினும் அவரது காலவரிசை வேறுபடுகிறது, குறிப்பாக அதன் வளர்ச்சியின் நேரத்தைப் பொறுத்தவரை, அவை காரணமாகக் கூறப்படுகின்றன கேந்திரகுப்தாவை விட அசோகா. இந்தியன் மொழியில் டெர் பிகின் டெர் ஷ்ரிஃப்ட் அண்ட் ஃப்ரி ஷ்ரிஃப்ட்லிச்ச்கெயிட் குறித்த தனது மோனோகிராப்பில், வான் ஹினெபர் ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய இந்தியாவில் எழுத்தின் இருப்பை நிரூபிப்பதற்கான முயற்சிகளில் முந்தைய அறிஞர்களால் அழைக்கப்பட்ட முக்கிய ஆதாரங்களை கவனமாக மறுபரிசீலனை செய்கிறார், மேலும் அவை எதுவும் இல்லை அவை சோதனையாக நிற்கின்றன: "ஃப்ரீம்டே பியோபாச்சுங்கன் ஸ்ப்ரெச்சென் எபெரீன்ஸ்டிமுங் மிட் டென் ஜீக்னிசென் ஆஸ் எபிகிராஃபிக் அண்ட் நியூமிஸ்மாடிக் ஐண்டியூடிக் டஃபர், டேஸ் இன் இன் இந்தியன் வோர் அசோகா கெய்ன் ஷ்ரிஃப்ட் கெஜெபன் தொப்பி, வென் மேன் வான் டென் இண்டிசென் டெஸ். மேலும் ப .72). எடுத்துக்காட்டாக, இந்திய எழுத்து (சி .4) பற்றிய மெகாஸ்தீனஸின் கூறப்பட்ட குறிப்புகள் குறித்த அவரது பகுப்பாய்வு அவரை முடிவுக்கு (ப .20) அழைத்துச் செல்கிறது, அவை எதுவும் இல்லை என்ற அவரது கூற்று மட்டுமே உண்மையானது (["oud gar grammata eidenai autous" கிரேக்க எழுத்துக்கள்]). இதை அவர் ஒரு போர்வை மறுப்பு என்று விளக்குகிறார், ஜே.டி.எம். டெரெட் மற்றும் பிறர் இது சட்ட நடைமுறைகள் தொடர்பாக எழுதப்பட்ட ஆவணங்களை மட்டுமே குறிக்கிறது, அவை மெகாஸ்தீனஸின் விவாதத்தின் உடனடி சூழல். ஸ்ட்ராபோ மேற்கோள் காட்டிய நியர்கோஸின் குறிப்பைப் பொறுத்தவரை, இந்தியர்கள் துணி மீது கடிதங்களை எழுதுவது (["கிரேக்க எழுத்துக்களில்" எபிஸ்டோலாக்கள் "], அவர் அதை" செஹர் வோல் மாக்லிச், டா தேடல் இரானிசே, டி வோல் அராமிசே ப்ரீஃப் மெயின்ட், வென் er 'indischen' spricht, weil er sie eben in Indien gesehen hat "(ப .21). இதேபோல், பெயின் (3.2.21) குறிப்பிட்டுள்ள லிப்பி, அது உண்மையில் ஒரு 'ஸ்கிரிப்டை' குறிக்கிறது என்றால், கட்டாயம் "eine sehr fr Formhe Form der KharoṣṭhīSchrift," அல்லது Aramaic (p.58) ஆக இருக்கலாம்; ஆனால் இங்கே லிப்பி என்ற சொல் எழுதுவதைக் குறிக்கவில்லை, மாறாக ஓவியம் அல்லது அதைப் போன்றது (ப .57).

எவ்வாறாயினும், வான் ஹினெபரின் கலந்துரையாடலின் 15 குறுகிய அத்தியாயங்களில் 6 ஐ உள்ளடக்கிய முக்கிய கவனம், பாலி நியதியில், குறிப்பாக வினயா-பை.டகாவில் எழுதுவதற்கான உண்மையான அல்லது வெளிப்படையான குறிப்புகள் ஆகும். லிக் மற்றும் அதன் வழித்தோன்றல்கள் போன்ற சொற்கள் உண்மையில் எழுதுவதைக் குறிக்கவில்லை, அல்லது அவ்வாறு செய்தால், வினயா இலக்கியத்தின் பிற்கால அடுக்குகளுக்குக் காரணம் (பக் .36-) என்று அவர் சில நீளங்களில் (பல தொழில்நுட்ப உல்லாசப் பயணங்கள் உட்பட) விளக்குகிறார். -40), இது எந்தவொரு சந்தர்ப்பத்திலும் சுட்டா-பை.டகாவை விட வளர்ச்சியின் பிற்கால கட்டத்தை பிரதிபலிக்கிறது (பக் .46--54).

ஆகவே, ப Buddhist த்த சகாப்தத்தின் ஆரம்பத்திலோ அல்லது ம ury ரியத்திற்கு முந்தைய காலகட்டத்திலோ இந்திய இதயப்பகுதியில் எந்தவொரு எழுத்துக்கும் வோன் ஹினெபர் எந்தவிதமான ஆதாரமும் இல்லை. பிரஹ்மாவின் உருவாக்கம் ம ury ரிய சகாப்தத்தில் நடந்தது, பழைய பாரசீக கியூனிஃபார்மின் முந்தைய அச்சேமியன் மாதிரியுடன் ஒரு புதிய "ஏகாதிபத்திய" ஸ்கிரிப்டை உருவாக்க உத்வேகமாகவும், கரோஹாவுடன் ஒரு முறையான மாதிரியாகவும்: "டை சென்ட்ரல்வெர்வால்டுங் டெஸ் ம ur ரியா-ரீச்சஸ் kntnnte in der Phonetik bewanderte Brahmanen mit dem Einwurf einer neuen, fr eine monumentale Epigraphik besser als die Kharoṣṭhī-Schrift geeignten und zugleich dem Bedürfnis nach einer leichteren Deutbarkom des beggergft5. இந்த முயற்சியை வோன் ஹினெபர், ஓரளவு எச்சரிக்கையுடன் (ப .60), அசோகாவே காரணம்.

வான் ஹினெபரால் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட மற்றும் விவாதிக்கப்பட்ட பல கருப்பொருள்கள், ஹாரி பால்க் மீண்டும் ஷ்ரிஃப்ட் இம் ஆல்டென் இந்தியன் பற்றிய மிகப் பெரிய ஆய்வில் மீண்டும் விரிவாக எடுத்துக் கொள்ளப்படுகின்றன. ஃப்ரீபர்க் பல்கலைக்கழகத்தில் சோண்டர்போர்ஷ்சங்ஸ்பெரிச் 321, ""bergänge und spannungsfelder zwischen Mndlichkeit und Schriftlichkeit" இல் ஆசிரியர்களின் பொதுவான பங்கேற்பால் இணைப்புகள் விளக்கப்பட உள்ளன என்பதில் சந்தேகமில்லை. வான் ஹினெபரே (வோர்பெமெர்குங், ப .5) தனது வாசகர்களை இன்னும் விரிவான ஆய்வுக்காக பால்கின் வரவிருக்கும் அறிக்கையை குறிப்பிடுகிறார், மேலும் ஃபாக் (ப .12) வான் ஹினெபருடன் "சேஹ்ர் ப்ரூட்ச்பார்" பரிமாற்றங்களை ஒப்புக்கொள்கிறார். எவ்வாறாயினும், இரண்டு வெளியீடுகளும் ஒருவருக்கொருவர் மீண்டும் மீண்டும் அல்லது பின்பற்றுவதாக இது கூறவில்லை. ஏனென்றால் அவை பொதுவாக ஒத்த கருத்துக்களைப் பிரதிபலிக்கின்றன மற்றும் கணிசமாக ஒரே முடிவுகளுக்கு வந்தாலும், அவை வெவ்வேறு நிலைகளை உள்ளடக்குகின்றன, சில விஷயங்களில் வெவ்வேறு வாத முறைகளை முன்வைக்கின்றன, மேலும் பல முக்கியமான குறிப்பிட்ட கேள்விகளில் அடிப்படையில் இல்லாவிட்டால் கணிசமாக உடன்படவில்லை.

வசனத் தலைப்பு (ஐன் ஃபோர்ஷ்சங்ஸ்பெரிச் மிட் அன்மெர்குங்கன்) குறிப்பிடுவது போல, பால்கின் ஆய்வு இந்தியாவில் எழுத்தின் தோற்றம் மற்றும் ஆரம்பகால வளர்ச்சி தொடர்பான பிரச்சினைகள் குறித்து அனைத்து அறிஞர் இலக்கியங்களின் காலவரிசைப்படி விரிவான மறுஆய்வு வடிவத்தில் ஏற்பாடு செய்யப்பட்டுள்ளது. முந்தைய எழுத்தின் சுருக்கங்கள், பொருத்தமான இடங்களில், சுருக்கமான குறிப்புகள் முதல் பல பக்கங்கள் வரையிலான விவாதங்கள் வரையிலான ஆசிரியரின் சொந்த மதிப்பீட்டுக் கருத்துகளால் கூடுதலாக வழங்கப்படுகின்றன. [11] ஆகவே, படைப்பின் அடிப்படையானது ஒரு விரிவான நூலியல் (பக். 15--66), அதைத் தொடர்ந்து 16 பகுப்பாய்வு பிரிவுகள் உள்ளன, அவற்றில் "தியோரியன் ஜம் உர்ஸ்ப்ரங் டெர் ப்ரஹ்மா" (6) , "ஆர்க்கியோலாஜிச் ஆர்குமென்ட்" (8), "லிட்டரரிச் ஜீக்னிஸ் ஃபார் ஷ்ரிஃப்ட்" (9), மற்றும் "பெரிச்ச்டே வான் ஆஸ்லாண்டெர்ன் ஜுர் எக்சிஸ்டென்ஸ் வான் ஷ்ரிஃப்ட்" (11).



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பால்கின் புத்தகத்தின் "ஃபோர்ஷ்சங்ஸ்பெரிச்" வடிவம் முழுக்க முழுக்க வெற்றிகரமாக உள்ளது, இருப்பினும் இது தவிர்க்க முடியாமல் நன்மைகள் மற்றும் தீமைகள் இரண்டையும் கொண்டுள்ளது. பிந்தையவற்றில், அனைத்து இலக்கியங்களையும் பற்றிய விரிவான தகவலை முன்வைக்க பால்கின் நோக்கம் ("வெர்சூச் இச் அல்லே பப்ளிகேஷென் ஜூ எர்ஃபாஸன், டை டென் உம்ஸ்டாண்டன் டெர் ஐன்ஃபுரிங் டெர் ஷ்ரிஃப்ட் இன் இன்டியன் கெவிட்மெட் சிண்ட்," ப .12) அவரை நூல் பட்டியலில் மட்டும் சேர்க்க வழிவகுக்கிறது ஆனால் பகுப்பாய்வு உரையிலும், போலி உதவித்தொகையின் பல மாதிரிகள் இந்த துறையில் நன்கு குறிப்பிடப்படுகின்றன. பால்க் பொதுவாக இத்தகைய அமெச்சூர் முயற்சிகளை சுருக்கமாகவும் திறம்படவும் நிர்வகிக்கும்போது (எ.கா. பக். 144--7 மற்றும் 157--60 ஐப் பார்க்கவும்), கணிசமான இடத்தை வெறுமனே தவிர்த்துவிட்டு தீவிர வெளியீடுகளில் கவனம் செலுத்துவதன் மூலம் சேமிக்கப்பட்டிருக்கலாம்; கன்னிங்ஹாமின் புரூமியின் ஹைரோகிளிஃபிக் தோற்றம் (ப .143) அல்லது ஷமாசாஸ்திரியின் தாந்த்ரீக கோட்பாடுகள் (ப .144) பற்றிய மற்றொரு விவாதம் நமக்குத் தேவையில்லை. ஆயினும்கூட, பால்கின் முக்கிய நோக்கம் பதிவை நேராக அமைப்பதே என்பதால், விரிவான அணுகுமுறை நியாயமானது. அவர் குறிப்பிடுவதைப் போல (ப .11), இந்தியாவில் எழுத்தின் தோற்றம் (பல விஷயங்களைப் போல) பற்றிய இலக்கியங்கள் தவறான விளக்கங்கள், தவறான விளக்கங்கள் மற்றும் முந்தைய படைப்புகளின் எளிய அறியாமை ஆகியவற்றால் நிரம்பியுள்ளன; எடுத்துக்காட்டாக, பக் .126--7 ஐப் பாருங்கள், இந்திய ஸ்கிரிப்டுகள் குறித்த டிரிங்கரின் தவறான கருத்துக்கள் எவ்வாறு சிறப்பு இலக்கியங்களில் நுழைந்தன என்பதைக் காட்டுகிறது. இந்த தலைப்பில் முந்தைய எழுத்தாளர்களைப் போலல்லாமல், மற்றவர்கள் அதைப் பற்றி மற்றவர்கள் கூறியதை நம்புவதை விட, எல்லா இலக்கியங்களையும் கண்டுபிடிப்பதற்கும், படிப்பதற்கும், புரிந்து கொள்வதற்கும் பால்க் சிக்கலை எடுத்துள்ளார், இதனால் அதிகாரப்பூர்வமாக தெளிவுபடுத்துவதில் வெற்றி பெற்றார், ஒருமுறை மற்றும் அனைவருக்கும், யார் என்ன, எப்போது சொன்னார். இதற்காக, நாங்கள் அவருக்கு மிகவும் கடன்பட்டிருக்கிறோம்

வரலாற்று இந்தியாவில் எழுதும் பழங்காலத்திற்கான ஆதாரங்களை அவர் மதிப்பாய்வு செய்ததில், பால்க் மேலே குறிப்பிட்டுள்ளபடி, வான் ஹினெபரின் நிலைகள் அனைத்து விவரங்களிலும் இல்லாவிட்டாலும் பரந்த வெளிப்புறத்தில் உள்ளன. ஆகவே, வான் ஹினெபருடன் அவர் ஒப்புக்கொள்கிறார், "மெகஸ்தீனஸ் சாக்ட் கிளார் அன்ட் ஐண்டியூடிக், டாக் ஆஃப் மெகதா [sic] ஜு சீனர் ஜீட் ஷ்ரிஃப்ட் கன்ஸ் ஆல்ஜெமெய்ன் நிச் ஜீப்ராச் போரில்" (ப .293), மற்றும் இந்தியாவில் நெயர்கோஸ் கவனித்த எழுத்து அநேகமாக அராமைக் ( p.290). அதேபோல், அவர் அராமைக் குறிக்க பைனியின் லிப்பியை எடுத்துக்கொள்கிறார், "Fr eine eigene, einheimische Schrift zu seiner Zeit gibt es aber keinerlei Anhaltspunkte" (பக் .258--9) என்று முடித்தார். ஆனால் மேலே குறிப்பிடப்பட்ட வான் ஹினெபரின் சந்தேகங்களை அவர் பகிர்ந்து கொள்ளவில்லை, பெயினில் உள்ள லிப்பி எழுதுவதைக் குறிக்கிறதா என்பது குறித்து. இதேபோல், பாலி வினாயாவில் எழுதுவது குறித்த ஆரம்பகால குறிப்புகள் பற்றிய அவரது விவாதத்தில், வான் ஹினெபரின் அதே அடிப்படை முடிவுக்கு அவர் வருகிறார், அதாவது எதிர்மறை, ஆனால் அவரது குறிப்பிட்ட விளக்கங்கள் பெரும்பாலும் வேறுபடுகின்றன. உதாரணமாக, லிக்கிடாகோ கோரோ என்ற சொல் கைது செய்யப்பட்ட வாரண்ட் போன்ற எழுதப்பட்ட ஆவணத்தை விட, ஒரு படத்தால் அடையாளம் காணப்பட்ட ஒரு திருடனைக் குறிப்பதாக பிந்தையவர் (ப .38) விளக்கினார்; எவ்வாறாயினும், இந்த சொற்றொடர் ஒரு முத்திரையிடப்பட்ட அல்லது உடல் ரீதியாக "குறிக்கப்பட்ட" திருடனைக் குறிக்கிறது என்று பால்க் மிகவும் வெளிப்படையாகக் கூறுகிறார் (பக். 276--7). வான் ஹினெபர் (பக் .39--40) வினாயாவில் எழுதுவதற்கான உண்மையான குறிப்புகளில் ஒன்றாக லெகாஸ் சிந்ததி என்ற வெளிப்பாட்டை ஏற்றுக்கொள்கிறார், ஆனால் அதை ஒப்பீட்டளவில் தாமதமாக நிராகரிக்கிறார், பால்க் அதை ஏற்கவில்லை, எச்சரிக்கையுடன் பரிந்துரைக்கிறார் (ப .279) ஒருவரின் சொந்த மாம்சத்தின் துண்டுகளை வெட்டுவதற்கான ஒரு சந்நியாசி நடைமுறைக்கு.

குறிப்பிட்ட பத்திகளின் விளக்கத்தின் விவரங்களில் உள்ள வேறுபாடுகளைப் பொருட்படுத்தாமல், வோக் ஹினெபருடனும் கோயல் மற்றும் பிற சமீபத்திய எழுத்தாளர்களுடனும் பால்க் பொதுவான உடன்பாட்டில் இருக்கிறார், ஆரம்பகால இந்திய இலக்கியங்களிலும், எழுத்துக்களிலும் உள்ள அனைத்து விதிமுறைகளும் பத்திகளும் இல்லாவிட்டால் வெளிநாட்டு பார்வையாளர்கள் பஹ்லர் மற்றும் பலர் மேற்கோள் காட்டினர். ஆதரவாக இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளின் ஆரம்ப தேதி உண்மையில் அப்படி எதுவும் இல்லை. அவர்களின் வாதங்கள் உண்மையில் நம்பத்தகுந்தவை, ஆனால் முற்றிலும் தீர்க்கமானவை அல்ல. உதாரணமாக, 4 ஆம் நூற்றாண்டிலும் அதன் சுற்றிலும் நைர்கோஸ் மற்றும் பைனின் வடமேற்கு இந்தியா போன்ற பார்வையாளர்களால் குறிப்பிடப்பட்ட எழுத்து இந்தியரை விட அராமைக் என்று எந்த உறுதியான ஆதாரமும் இல்லை, அதாவது கரோஹா; இங்கே வான் ஹினெபர் (மேலே மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளது) கரோஹோவின் "ஆரம்பகால வடிவம்" சாத்தியத்தை அனுமதிப்பதன் மூலம் புத்திசாலித்தனமாக கதவைத் திறந்து விட்டுவிட்டார், அதே நேரத்தில் பால்க், கொஞ்சம் மோசமாக, இந்த சாத்தியத்தை விலக்குகிறார். கரோஹோவைப் பொறுத்தவரை, பால்கின் கூற்றுப்படி, கிமு 325 க்கு முன்னர் அல்ல (ப .104) சில சமயங்களில் ஒரு பக்கவாதத்தில் உருவாக்கப்பட்டிருக்க வேண்டும். இந்த தேதிக்கான வாதம் அச்சேமேனிய சாம்ராஜ்யத்தின் அராமைக் எழுத்தாளர்-அதிகாரத்துவத்தின் தொழில்முறை ஏகபோகம் (cf. pp.78--81) முறிந்தபோதுதான் புதிய ஸ்கிரிப்ட் தோன்றியிருக்க முடியும் என்ற கோட்பாட்டின் அடிப்படையில் அமைந்துள்ளது. கிரேக்க வெற்றி. இந்திய ஸ்கிரிப்டுகளின் தோற்றம் பற்றிய விவாதத்தில் சமூக மற்றும் பொருளாதாரக் கருத்தாய்வுகளை அறிமுகப்படுத்துவது வரவேற்கத்தக்கது என்றாலும், இந்த குறிப்பிட்ட வாதம் மிகச் சிறந்த ஊகமானது மற்றும் கரோஹோவின் தாமதமான தேதிக்கான உறுதியான காரணங்களை அமைப்பதில்லை. இந்த நிலைப்பாட்டிற்கான வலுவான வாதம் என்னவென்றால், அசோகரின் காலத்திற்கு முன்னர் எங்களிடம் ஸ்கிரிப்ட்டின் எந்த மாதிரியும் இல்லை, அல்லது அதன் வளர்ச்சியில் இடைநிலை நிலைகளின் நேரடி ஆதாரங்களும் இல்லை; ஆனால் நிச்சயமாக இதுபோன்ற முந்தைய வடிவங்கள் இல்லை என்று அர்த்தமல்ல, அவை இருந்திருந்தால் அவை தப்பிப்பிழைக்கவில்லை, ஏனெனில் அவை அசோகாவுக்கு முன் நினைவுச்சின்ன நோக்கங்களுக்காக பயன்படுத்தப்படவில்லை.

அதேபோல், படிப்படியாக பரிணாமம் மற்றும் அதிலிருந்து வேறுபடுவதன் விளைவை விட, கரோஹா என்பது அராமைக் மொழியில் தளர்வாக வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு நனவான படைப்பு என்ற பால்கின் முடிவு (ப .103) புதிரானது மற்றும் குறைந்தது ஓரளவு அசலானது, ஆனால் எந்த வகையிலும் ஆட்சேபனைகளிலிருந்து விடுபடாது. இவற்றில் மிக முக்கியமானது, பால்க் தானே எதிர்பார்க்கும் பல சந்தர்ப்பங்களில், கரோஹா எழுத்துக்கள் அராமைக் எழுத்துக்களிலிருந்து வேறுபட்ட ஒலிப்பு மதிப்புகளைக் கொண்டுள்ளன, அவை அவை வடிவத்தில் மிக நெருக்கமாக ஒத்திருக்கின்றன (எ.கா. அராமைக் ¤ பெ / கரோஹ ¤ அ). இந்த பிரச்சனையானது கரோஹோவின் கண்டுபிடிப்பாளருக்கு நன்கு தெரிந்த ஒரு கற்பனையான சூழ்நிலைக்கு காரணம் என்று அவர் கூறுகிறார், ஆனால் உண்மையில் அது அறியப்படவில்லை, அராமைக் ஸ்கிரிப்ட்: "ஜெமண்ட் டை கரோஹோ என்ட்விக்கெல்ட் தொப்பி, டெம் மேன் ஸ்வார் ஐன்மால் டை ஃபங்க்ஷன்ஸ்வீஸ் அண்ட் டை லாட்வெர்டே டெர் அராமிசென் ஜெய்சென் எர்க்லார்ட் ஹேட், டெர் sich die Erklärungen aber nur teilweise richtig merkte und deshalb später einige Zeichen neu bewertete and andere neu entwarf. Nur ein Entwickler ohne profunde Kenntnis der aramäischen Schrift würde so gro.szügig mm அச்சேமியன் சாம்ராஜ்யத்தின் கிழக்குப் பகுதிகளில், அசோகன் அராமைக் கல்வெட்டுகளால் இப்போது நன்கு சான்றளிக்கப்பட்ட அராமைக் மொழியின் முக்கிய பங்கு மற்றும் பரந்த பயன்பாடு குறித்து பால்கின் முக்கியத்துவம் வேறு எங்கும் இருப்பதை கருத்தில் கொண்டு, அந்த விளக்கத்தை நான் நம்பமுடியவில்லை என்று ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும். அராமைக் ஒரு கில்ட் ஏகபோகம் என்று நாம் ஏற்றுக்கொண்டாலும், அதன் அடிப்படை பாடத்திட்டம் மிகவும் எளிமையானது மற்றும் நேரடியானது, கரோஹோவைக் கண்டுபிடிப்பதற்கு போதுமான புத்திசாலி ஒருவர் அதை தவறாகப் புரிந்து கொள்ளக்கூடும் என்று கற்பனை செய்வது கடினம். ஆகவே, கரோஹாவின் தனிப்பட்ட கதாபாத்திரங்களை ஒலிப்புடன் தொடர்புடைய அராமைக் மெய் எழுத்துக்களிலிருந்து பெறும் பஹ்லரின் கொள்கையை ஏற்க நான் இன்னும் விரும்பவில்லை. இந்த கொள்கையின் பயன்பாட்டின் முடிவுகளுக்கு, தவிர்க்க முடியாமல் முற்றிலும் திருப்திகரமாக இல்லாவிட்டால், முழு வெற்றிகரமான மற்றும் நம்பத்தகுந்ததாக இருக்கும், இது பிரஹ்மாவின் விடயத்தை விட மிக அதிகம். தலைகீழ், தலைகீழ், மற்றும் வேறுபாடு ஆகியவற்றின் நியாயமான நிலையான கொள்கைகளின் அடிப்படையில், தனிப்பட்ட அராமைக் முன்மாதிரிகளை கரோஹே அக்.சராக்களில் மாற்றியமைப்பது பற்றிய பஹ்லரின் விளக்கங்கள், ஒரு தெளிவற்ற நிலையில் இருந்து கரோஹைக் கண்டுபிடிக்கும் ஒரு அறியாமை மேதையின் டியூஸ் எக்ஸ் மெஷினாவைத் தூண்டுவதற்கு இன்னும் விரும்பத்தக்கதாகத் தெரிகிறது. அராமைக் ஸ்கிரிப்டுடன் அறிமுகம்.

பிரஹ்மாவின் தோற்றம் பற்றிய பால்கின் கோட்பாடுகள் இன்னும் முக்கியமான மற்றும் சிந்தனையைத் தூண்டும். அசோகாவுக்கு முன்னர் பிரஹ்மாவின் இருப்புக்கு எதிராக அவர் கடுமையாக வாதிடுகிறார், ஒப்புக் கொள்ளவில்லை. தொல்பொருளியல், அதாவது கல்வெட்டு மற்றும் நாணயவியல் சான்றுகள் பற்றிய அவரது விரிவான ஆய்வு (சா. 8, பக் .177--239) சமீபத்திய அதிகாரிகள் டி.சி.சர்கார் மற்றும் ஏ.எச். டானி ஆகியோரால் உருவாக்கப்பட்ட சமீபத்திய கருத்துப் போக்கை உறுதிப்படுத்துகிறது, அதன்படி பல ஆரம்ப ஆவணங்களில் எதுவும் இல்லை பிப்ராவ் ரெலிகுவரி கல்வெட்டு, சோஹ்க ur ர் வெண்கல தகடு, மற்றும் மஹஸ்தான் கல் கல்வெட்டு போன்றவை கடந்த காலத்தில் அசோகனுக்கு முந்தையதாக முன்வைக்கப்பட்டன, உண்மையில் அவ்வாறு நிரூபிக்கப்படலாம். பிரஹ்மிக்கு ஒரு அசோகன் தோற்றத்திற்கு ஆதரவான மற்றொரு வலுவான வாதம் கோயல் மற்றும் பிறரால் சேர்க்கப்பட்ட மற்றும் பால்க் (பக் .164--5) ஆல் அங்கீகரிக்கப்பட்ட முறையான ஒன்றாகும், இது ஆரம்பகால ப்ரஹ்மாவில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் எளிய மற்றும் சமச்சீர் வடிவியல் வடிவங்களை முன்மொழிகிறது (எ.கா. .tha மற்றும் ¤ ka) சமீபத்திய தோற்றம் மற்றும் தன்னிச்சையான உருவாக்கம் ஆகியவற்றைக் குறிக்கின்றன. பால்க் இவ்வாறு முடிக்கிறார் (ஸ்க்லூ, பக் .337--9), முல்லர், கோயல் மற்றும் வான் ஹினெபர் போன்றவர், ப்ரஹ்மி ம ury ரிய காலத்தின் ஒரு நனவான படைப்பு, இது அசோகாவின் ஆட்சியின் போது நினைவுச்சின்னத்தின் வெளிப்படையான நோக்கத்திற்காக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. அவரது கட்டளைகளின் விளக்கக்காட்சி. இந்த புதிய ஸ்கிரிப்ட் வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது, பால்கின் கூற்றுப்படி, முதன்மையாக கரோஹோவின் முறையான மாதிரியில், ஆனால் குறிப்பிடத்தக்க உள்ளீட்டைக் கொண்டு, குறிப்பாக ஒட்டுமொத்த நினைவுச்சின்னக் குழாய் (சி.எஃப். ப .82 மற்றும் 111) மற்றும் இடமிருந்து வலமாக இருக்கும் வரை, கிரேக்க மொழியில் இருந்து. இந்த இரண்டு பிந்தைய ஸ்கிரிப்டுகளும் இறுதியில் ஃபீனீசியனிடமிருந்து பெறப்பட்டவை என்பதால் (கரோஹாவின் விஷயத்தில் அதன் வழித்தோன்றல் அராமைக் வழியாக), பால்கின் பார்வையில் ப்ரஹ்மி இறுதியில் செமிடிக் ஸ்கிரிப்டுகளின் இந்திய தழுவலாகும். [12]

எவ்வாறாயினும், பஹ்லர் (ஆல்பிரெக்ட் வெபரின் [13] முன்னணிக்குப் பின்) மற்றும் பிறர் கடந்த காலங்களில் செய்ததைப் போலவே, ப்ரஹ்மியின் தனிப்பட்ட கதாபாத்திரங்களின் தோற்றத்தை அவற்றின் முன்மாதிரியான முன்மாதிரிகளிலிருந்து முழுமையாக விவரிக்க பால்க் முயற்சிக்கவில்லை. வரையறுக்கப்பட்ட வெற்றி. அவர் ப்ரஹ்மாதாவின் ஒழுங்கற்ற வடிவத்தை வலியுறுத்துகிறார், இது கிரேக்க தீட்டாவை (¤) வடிவத்திலும் ஒலிப்பு மதிப்பிலும் ஒத்திருப்பது மட்டுமல்லாமல், ஒன்றுடன் ஒன்று இணைக்கப்படாத பக்கவாதம் கொண்ட ஆரம்ப i (¤) ஐத் தவிர ஒரே ப்ரஹ்மா கடிதமாகும்: "தாஸ் ஹெய்ட், மேன் ஓபர்ட்டே இன் டெர் ப்ரஹ்மா தாஸ் சோன்ஸ்ட் எபரல் எர்கென்பேர் பிரின்சிப் வான் டெர் கிராஃபிசென் ஐன்ஹீட் ஜெட்ஸ் ஜீச்சென்ஸ் இம் ரஹ்மென் ஐனர் அபெர்னாஹ்ம்" (ப .111). "பிரின்சிப் வான் டெர் கிராஃபிசென் ஐன்ஹீட்" என்று கூறப்படுபவரின் இயல்பு மற்றும் முக்கியத்துவம் என்னவென்று சரியாக அறிந்து கொள்வது கடினம் என்பதால், இது குறிப்பாக ஒரு கூர்மையான வாதமாக நான் கருதவில்லை, குறிப்பாக ஒன்று ஆனால் இரண்டு ப்ரஹ்மி எழுத்துக்கள் அதை மீறும் போது. அதே தர்க்க கிரேக்க மொழியில், ஸ்கிரிப்ட் இரண்டு விதிவிலக்குகளுடன் (¤ தீட்டா மற்றும் ¤ xi) ஒத்த கொள்கையைக் கொண்டிருக்க வேண்டும், ஆனால் இதில் எந்த சிறப்பு முக்கியத்துவத்தையும் காண்பது கடினம். இது தீட்டாவிற்கும் பிரஹ்மாவிற்கும் இடையிலான குறிப்பிடத்தக்க ஒற்றுமையை மறுப்பதற்கில்லை, அல்லது பிந்தையது பிந்தையதை உருவாக்குவதில் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியதற்கான வாய்ப்பைக் கூட மறுக்க முடியாது, குறிப்பாக இது ப்ரஹ்மி கதாபாத்திரங்களில் ஒன்றாகும் என்பதால், தாமதமாக பொருத்தமான முன்மாதிரியைக் கண்டுபிடிப்பது கடினம் அராமைக் (முந்தைய செமிடிக் ஸ்கிரிப்ட்களில் இதே போன்ற வடிவங்கள் கிடைத்தாலும்). ஆனால் இந்த ஒற்றை எடுத்துக்காட்டு பால்கால் கூறப்பட்ட சிறப்பு முக்கியத்துவத்திற்கு தகுதியானதா என்று நான் சந்தேகிக்கிறேன், இது பிரம்மாவின் மீது கிரேக்கத்தின் செல்வாக்கை மிகைப்படுத்துகிறது.

ப்ரஹ்மாவில் குரல் கொடுக்கும் முறை குறித்த அவரது பகுப்பாய்வைப் பற்றியும் இதைச் சொல்லலாம். டயாக்ரிடிக் குறிப்பதன் மூலம் பிந்தைய மெய் உயிரெழுத்துக்களைக் குறிக்கும் அடிப்படை அமைப்பு முதலில் உருவாக்கப்பட்டது மற்றும் கரோஹாவிலிருந்து தழுவிக்கொள்ளப்பட்டது என்பது நன்கு நிறுவப்பட்டதாகத் தெரிகிறது. ஆனால் குறுகிய மற்றும் நீண்ட உயிரெழுத்துக்களுக்கான தனித்துவமான சொற்பொழிவாளர்களின் பிரஹ்மாவின் அறிமுகம் கிரேக்க எழுத்தின் மாதிரியால் பாதிக்கப்பட்டது என்ற பால்கின் பரிந்துரை (பக் .111, 339) சந்தேகத்திற்குரியது, ஏனெனில் கிரேக்க மொழியில் உயிரெழுத்தின் அளவு முற்றிலும் மாறுபட்ட கொள்கைகளில் இயங்குகிறது. குறுகிய மற்றும் நீண்ட உயிரெழுத்து ஜோடிகளைக் குறிக்க, முழுமையற்ற மற்றும் சீரற்ற, பிரதிநிதித்துவப்படுத்த, பெரும்பாலும் செமிடிக் மெய் எழுத்துக்களிலிருந்து பெறப்பட்ட தனித்துவமான அகரவரிசை எழுத்துக்களை கிரேக்கம் பயன்படுத்துகிறது, ப்ரஹ்மி முழுமையான மற்றும் வழக்கமான பொருந்தக்கூடிய குறுகிய / நீண்ட ஜோடிகளுக்கு பிந்தைய மெய்-டயக்ரிடிக் அறிகுறிகளைக் கொண்டுள்ளது. ஆகவே, உயிரெழுத்து அளவைக் குறிக்கும் முறையின் வளர்ச்சிக்கு கிரேக்கம் ஒரு எடுத்துக்காட்டு அல்லது உத்வேகம் அளித்ததாக சிறந்த ஒருவர் பரிந்துரைக்கலாம். ஆனால் இந்த அளவுக்கு கூட அவசியத்தை நான் காணவில்லை, ஏனென்றால், ஒலிப்பு பகுப்பாய்வின் நன்கு நிறுவப்பட்ட பாரம்பரியத்தை வைத்து, இந்தியர்கள் இதை நிச்சயமாக தங்கள் சொந்தமாக நினைத்திருக்க முடியும். எனவே இங்கே மீண்டும், கிரேக்க செல்வாக்கின் எடை அதிகமாக வலியுறுத்தப்படுவதாக தெரிகிறது.

 

 

கிரேக்க மற்றும் கரோஹாவின் கலவையாக ப்ரஹ்மாவைப் பெறுவதில் மேலும் சிக்கல் பல கரோமி எழுத்துக்கள் ஆகும், அவை கரோஹாவின் (அல்லது கிரேக்க) கதாபாத்திரங்களைக் காட்டிலும் கரோஹாவின் அனுமான அராமைக் முன்மாதிரியைக் குறிப்பதன் மூலம் மிக எளிதாக விளக்கப்படுகின்றன. இவற்றில் ப்ரஹ்மஹாவும் உள்ளன, அவை ஒரு அராமைக் மொழியிலிருந்து நியாயமான முறையில் (தலைகீழாக) பெறப்படலாம், ஆனால் கரோஹாகாவிலிருந்து அரிதாகவே, மற்றும் அராமைக் தவாவிலிருந்து அரிதாகவே இருக்கலாம், ஆனால் கரோஹாவா அல்ல; இதுபோன்ற பல எடுத்துக்காட்டுகளை மேற்கோள் காட்டலாம். இது என்னவென்றால், ப்ரூமி, அதாவது, கரோஹா, அராமைக், ஃபீனீசியன் மற்றும் கிரேக்க மொழிகளுக்கான முன்மொழியப்பட்ட ஒவ்வொரு முன்மாதிரிகளும் அதன் சில கதாபாத்திரங்களுக்கு மாதிரிகளை வழங்க முடியும், ஆனால் அவை அனைத்தையும் விளக்க முடியாது; அவ்வாறு செய்ய, ஒருவர் ஹாலெவி முன்மொழியப்பட்ட வகைகளின் தொலைதூர ஒருங்கிணைந்த வழித்தோன்றல்களுக்கு திரும்ப வேண்டும் (பார்க்க n.). பால்க் இந்த சிக்கல்களைத் தீர்க்கவில்லை, மேலும் சிலரைப் போலவே, பிரம்மாவின் கதாபாத்திரங்கள் அடிப்படையில் தன்னிச்சையான படைப்புகள் என்ற அடிப்படையில், கிரேக்க மற்றும் கரோஹோவிலிருந்து ஒரு பொதுவான உள்ளீட்டைக் கொண்டு அவற்றை நிராகரிக்க முனைகின்றன, ஆனால் அவை இரண்டிலும் முறையாக வடிவமைக்கப்படவில்லை அவற்றில். இதுவும் சாத்தியமற்றது அல்ல, ஆனால் ஒன்று அல்லது மற்ற ஸ்கிரிப்ட்களில் ஒலிப்பியல் ரீதியாக அறிந்துகொள்ள பல பிரஹ்மி எழுத்துக்களின் ஒற்றுமை இன்னும் தொந்தரவாக உள்ளது. ஒவ்வொரு ப்ரஹ்மே கதாபாத்திரத்தின் வழித்தோன்றல்களை முழுமையாக நிறுவுவது எப்போதுமே சாத்தியமில்லை, இது தெளிவாக பால்கின் நோக்கம் அல்ல, ஆனால் இந்த விஷயத்தில் அவர் அராமைக் செலவில் கிரேக்கரின் பங்கை அதிகமாக மதிப்பிட்டுள்ளார் என்பதை உணர எனக்கு உதவ முடியாது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

மேற்கண்ட விவாதங்கள் அனைத்தும் ப்ரஹ்மி உண்மையில் பெறப்பட்ட ஸ்கிரிப்ட் என்று கருதுகிறது, இது ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட செமிடிக் அல்லது செமிடிக்டிரைவேட் ஸ்கிரிப்ட்களிலிருந்து உருவாக்கப்பட்டது அல்லது தளர்வாக வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது. வரலாற்று மற்றும் புவியியல் சூழ்நிலைகள் இந்த திசையில் வலுவாக சுட்டிக்காட்டுகின்றன என்பது உண்மைதான் என்றாலும், இந்த கண்ணோட்டம் தெற்காசியாவில் பரவலாக ஏற்றுக்கொள்ளப்படவில்லை என்பதையும், அதை ஒரு பொருட்டாக எடுத்துக் கொள்ளக்கூடாது என்பதையும் நினைவில் கொள்ள வேண்டும்; ஒரு செமிடிக் வழித்தோன்றல் மற்றும் குறிப்பாக கிரேக்கத்தின் பாத்திரத்திற்கு அவர் வலியுறுத்தியதன் மூலம், பால்க் ஒரு யூரோ சென்ட்ரிக் கண்ணோட்டத்தின் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு தன்னைத் திறந்து விடக்கூடும். ப்ரஹ்மாவின் எண் குறியீட்டு முறையைப் பற்றிய பால்கின் பகுப்பாய்வு தொடர்பாக, உள்நாட்டு வளர்ச்சி மற்றும் வெளியில் இருந்து கடன் வாங்குவது போன்ற கேள்விகள் எழும். ஒவ்வொரு இலக்கங்களுக்கும் (1 முதல் 9 வரை) மற்றும் பல தசாப்தங்களாக (10 முதல் 90 வரை) ப்ரஹ்மாவில் தனித்துவமான அடையாளங்களைப் பயன்படுத்துவது "ஐன் ரேடிகேல் அப்கேர் வோம் செமிடிசென் சிஸ்டம்" (ப .175) என்பதால், அவர் அதன் முன்மாதிரிக்காக வேறு எங்கும் பார்த்து ஒரு கண்டுபிடிக்கிறார் ஆரம்பகால சீன எண்களில் இதேபோன்ற அமைப்பு, பண்டைய காலங்களில் காந்தாராவுக்கு பயணிக்கும் சீன வணிகர்களால் இந்தியாவுக்கு கொண்டு வரப்பட்டிருக்கலாம் என்று அவர் கருதுகிறார். ஆனால் கிமு 2 ஆம் மில்லினியத்தின் ஆரம்பத்தில் (ஐபிட்.) ஸ்வாட் பள்ளத்தாக்கில் சீனப் பொருட்களின் தொல்பொருள் சான்றுகளை எண்ணியல் குறியீட்டு முறையை கடன் வாங்குவதற்கான எந்தவொரு ஆதாரமாகவும் ஏற்றுக்கொள்வது கடினம். புஹ்லர் மற்றும் பிறரால் விவாதிக்கப்பட்ட வேலைநிறுத்த ஒற்றுமையை பால்க் தீவிரமாக கருத்தில் கொள்ளவில்லை என்பது ஆச்சரியமளிக்கிறது, இது அமைப்பில் மட்டுமல்லாமல் (சீனர்களைப் போலல்லாமல்) பல எண் அறிகுறிகளின் உண்மையான வடிவத்தில், பிரஹ்மாவிற்கும் பரம்பரை மற்றும் ஜனநாயக எகிப்தியருக்கும் இடையில். ப்ரஹ்மி எழுத்துக்கள் உண்மையில் எகிப்தியரிடமிருந்து கடன் வாங்கப்பட்டவை என்று எனக்கு நம்பிக்கை இல்லை என்றாலும், இது சீனாவை விட மிகவும் நம்பத்தகுந்த சாத்தியமாகத் தெரிகிறது. பால்க் கூறுவது போல், இது கண்டிப்பாக சரியானதல்ல என்றாலும், "டை என்ஸீஜ் மாற்று ஜு ஈனெம் சினீசிசென் ஐன்ஃப்ளூஃப் ஆஃப் டை ப்ரஹ்மஹால்ஜீச்சென் ... இஸ்ட் டெர் அன்னாஹ்ம் ஐனர் நியூஷாப்ஃபுங் இன் இந்தியன் மிட் ஜுஃபாலிகர் பராலிட்டாட்" (ப .175) தீவிரமாக கருதப்பட வேண்டும். எண்ணியல் அறிகுறிகள், ஒலிப்பு அறிகுறிகளைப் போலல்லாமல், முற்றிலும் தன்னிச்சையானவை அல்ல, மாறாக எண்ணும் பக்கவாதம் மோதல்களிலிருந்து கர்சீவ் எளிமைப்படுத்துவதன் மூலம் உருவாக முனைகின்றன என்பதால், அவற்றின் வடிவங்களில் தற்செயலான ஒற்றுமைகள் முதல் பார்வையில் தோன்றும் அளவுக்கு சாத்தியமில்லை. எகிப்திய அமைப்புகளைப் பொறுத்தவரையில், 10 க்கு ஒற்றை ஹைரோகிளிஃபிக் அடையாளத்தின் சேர்க்கைக் குழுக்களின் சபிக்கப்பட்ட எழுத்தில் இருந்து தனித்தனி படிநிலை தசாப்த அறிகுறிகள் எவ்வாறு முதலில் உருவாக்கப்பட்டன என்பதைப் பார்க்க போதுமான பொருட்கள் எங்களிடம் உள்ளன. இதேபோன்ற அமைப்பு இந்தியாவில் தனித்தனியாக வளர்ந்திருக்கலாம், சுயாதீனமாக எந்தவொரு வெளிப்புற அமைப்பினதும் செல்வாக்கிலிருந்து மற்றும் மொழியியல் எழுத்தின் வளர்ச்சியைத் தவிர (இது ஆரம்பகால ப்ரஹ்மாவிற்கும் அதனுடன் தொடர்புடைய ஆரம்பகால எண் அமைப்புக்கும் இடையில் ஒலிப்பு அல்லது அமைப்பு ரீதியான இணைப்புகளை நிறுவுவதில் தொடர்ச்சியான சிக்கல்களை விளக்கும், cf. பால்க், பக்.169--. 73). நிச்சயமாக நாம் சீனாவைப் பார்க்க வேண்டிய அவசியமில்லை.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

விவரங்கள் குறித்த இத்தகைய கருத்து வேறுபாடுகள் இருந்தபோதிலும், இந்த மதிப்பாய்வில் விவாதிக்கப்பட்ட ஆய்வுகள் உயர் அறிவார்ந்த தரத்தின் படைப்புகள், அவை நீடித்த தாக்கத்தையும் பயன்பாட்டையும் கொண்டதாக இருக்கும். உண்மையில், இந்த ஆசிரியர்கள், குறிப்பாக பால்க், ஆரம்பகால கல்வியறிவின் பழைய பிரச்சினைகள் மற்றும் பண்டைய இந்தியாவில் ஸ்கிரிப்டுகளின் தோற்றம் பற்றிய விவாதத்தின் அளவை முற்றிலும் புதிய நிலைக்கு உயர்த்தியுள்ளனர் என்று சொன்னால் அது மிகையாகாது. பஹ்லரின் காலாவதியான வாதங்களின் பழைய தப்பெண்ணங்களையும், நீடித்த விளைவுகளையும் தள்ளுபடி செய்வதில் அவர்கள் அனைவரும் வெற்றி பெற்றுள்ளனர், குறிப்பாக பால்க் புதிய தகவல்களையும் பாலுணர்வையும் களத்தில் கொண்டு வந்துள்ளார். குறிப்பாக, ஈரானிய, செமிடிக் மற்றும் ஹெலனிஸ்டிக் பின்னணியில் நவீன பார்வையில் இருந்து ம ury ரிய இந்தியாவின் முன்னேற்றங்கள் குறித்து அவர் முதன்முறையாக தீவிரமாகப் பார்த்தார், அதே நேரத்தில் இந்தோலாஜிக்கல் மற்றும் கிளாசிக்கல் தரவுகளின் முழு கார்பஸையும் புறநிலை ரீதியாகவும் புலனுணர்வுடனும் மறு மதிப்பீடு செய்கிறார். பல இரண்டாம் நிலை விளக்கங்கள் மற்றும் முறைகளில் நான் உடன்படவில்லை என்றாலும், இன்னும் செய்யவேண்டியவற்றை நான் தக்க வைத்துக் கொள்ளும் அதே வேளையில், குறிப்பாக ப்ரூமாவின் தனிப்பட்ட கதாபாத்திரங்களின் வளர்ச்சியைப் பற்றிய விரிவான மறு ஆய்வு குறித்து, நான் இன்னும் உறுதியாக நம்புகிறேன் ஃபோக்கின் வாதங்களால் முன்னெப்போதையும் விட, வான் ஹினெபர், கோயல் மற்றும் புஸ்மேன் ஆகியோரின் வாதங்களால், ம ury ரிய மொழியில் ப்ரஹ்மாவின் பிற்பகுதியில் தோன்றியதற்கும், அநேகமாக அசோகன் காலத்திற்கும். [14] அசோகாவின் அராமைக் கல்வெட்டுகள் மற்றும் ஆரம்பகால எழுத்தின் சான்றுகளுக்கான பழைய, தவறான கூற்றுக்களை மறுபரிசீலனை செய்வது போன்ற புதிய ஆதாரங்களின் வெளிச்சத்தில், அனுபவ ஆதாரங்களுக்கு முன்னுரிமை அளிக்க ஒருவர் ஒப்புக் கொள்ளும் வரை, இப்போது ஒப்புக்கொள்ளப்பட வேண்டும். , கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் பிரஹ்மி இல்லை என்று நினைப்பதற்கு எல்லா காரணங்களும் உள்ளன, மேலும் இது ஒன்று அல்லது அதற்கு மேற்பட்ட முன்பே இருந்த செமிடிக் ஸ்கிரிப்டுகளின் தளர்வான தழுவலின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டது, கரோஹே குறைந்தது ஒரு பகுதியளவு பாத்திரத்தை வகிக்கிறார். பால்க் மற்றும் பலர் வாதிட்டபடி, கரோஹே நிச்சயமாக ப்ரஹ்மிக்கு முன்னதாகவே இருந்தார், மேலும் இது குறைந்தது 4 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலிருந்தே இருக்கலாம், மற்றும் (கான்ட்ரா பால்க்) அதற்கு முன்பே கூட இருக்கலாம்.

ஒரு இறுதி மற்றும் முக்கியமான சிக்கல் உள்ளது. இந்த புத்தகங்களில் உள்ள நிலைப்பாட்டின் படி - இது அவர்களின் ஆசிரியர்களின் அதிகாரம் மற்றும் அவர்களின் புலமைப்பரிசிலின் தரம் ஆகியவற்றைக் கருத்தில் கொண்டு, தற்போது நடைமுறையில் உள்ள கண்ணோட்டமாக, குறைந்தபட்சம் மேற்கில் - இந்தியாவின் மையப்பகுதியாக இது நிறுவப்படலாம். கிமு 3 ஆம் நூற்றாண்டு வரை முன்கூட்டியே இருந்தது. ஆனால், இந்த காலப்பகுதிக்கு முன்னர், இந்தியாவில், குறிப்பாக வடகிழக்கில், சமூகம் மற்றும் கலாச்சாரத்தின் நிலை குறித்து நமக்குத் தெரிந்ததை (அதிகமாக ஒப்புக் கொள்ளவில்லை) கொடுக்கப்பட்டால், இதுபோன்ற ஒரு நிலையை நாம் கற்பனை செய்ய முடியுமா? பூரியாக்களின் பாரம்பரியக் கதையிலும், பாலி நியதிகளின் சாட்சியத்திலும் நாம் எந்த நம்பிக்கையையும் வைக்க முடியுமானால், மகதா பெரிய மற்றும் வளமான பேரரசுகளின் தளமாக இருந்தது, குறிப்பாக நந்தாக்களின், ம ury ரிய வம்சத்தின் அஸ்திவாரத்திற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே இல்லை கிமு 320 இல். இந்த வம்சங்கள் அவற்றின் புகழ்பெற்ற செல்வங்களுடனும், புத்தர் மற்றும் மகாவேராவின் காலத்தில் இந்தியாவின் குறிப்பிடத்தக்க அறிவுசார் மற்றும் கலாச்சார வாழ்க்கையும் முற்றிலும் கல்வியறிவற்ற ஒரு கோளத்தில் இருந்தன என்று நாம் நம்ப முடியுமா? இந்தியாவில் அறிவுசார் செயல்பாடு எப்போதுமே எழுதப்பட்ட வெளிப்பாட்டு வழிமுறைகளை விட வாய்வழிக்கு வலுவாக ஆதரவளித்தது என்பது நிச்சயமாக உண்மை, மற்றும் வான் ஹினெபர் மற்றும் பால்க் இருவரும் வாய்வழி கலவை மற்றும் வேதத்தைப் பாதுகாத்தல், பினினியின் இலக்கணம், முதலியன (எ.கா. பால்க் பக் .321--7 ஐப் பார்க்கவும்). ஆனால் ஆதினியை இயற்றுவதில் பைனி எழுத்தைப் பயன்படுத்தவில்லை என்பது அவர் கல்வியறிவற்றவர் என்று அர்த்தமல்ல (cf. பால்க் ப .259); அவரது வகையான அறிவார்ந்த முயற்சிகளுக்கு எழுத்து பொருத்தமான வாகனமாக கருதப்படவில்லை என்று மட்டுமே அர்த்தம். பல பண்டைய நாகரிகங்களுடன் ஒப்பிடும்போது இந்தியாவில் எழுதும் மிகவும் மாறுபட்ட கலாச்சாரப் பாத்திரத்தைக் கொடுத்தாலும், நந்தாஸைப் போன்ற ஒரு அற்புதமான செல்வந்த சாம்ராஜ்யத்தில் பதிவுகள் மற்றும் கணக்குகளை வைத்திருத்தல் போன்ற நடைமுறை விவகாரங்கள் வைக்கப்படலாம் என்று கருதுவது கடினம். எந்தவொரு எழுத்தும் இல்லாமல், அல்லது குறைந்தபட்சம் இன்கா கிப்பூ போன்ற நினைவக-எய்ட்ஸின் சில மாற்று முறை இல்லாமல். ஆகவே, வில்லியம் பிரைட்டின் (பால்க் மேற்கோள் காட்டியது, ப .290) சில வகையான எழுத்துக்களை "வணிக நோக்கங்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம், ஆனால் மத அல்லது சட்ட நூல்களுக்கு அல்ல" என்று சிந்திக்க ஆசைப்படுகிறார். [15]

இதற்கு உறுதியான ஆதாரங்கள் நம்மிடம் இல்லை என்பது ஒப்புக் கொள்ளத்தக்கது, மேலும் நம்மிடம் இருப்பதைக் கடைப்பிடிப்பதும், கலாச்சார விஷயங்களைப் போலவே வணிக விவகாரங்களும் ம ury ரிய மகதத்திற்கு முந்தைய காலங்களில் மிகவும் வளர்ந்தவர்களின் அடிப்படையில் நடத்தப்பட்டன என்று கருதுவது நல்லது. நினைவக திறன்கள் பண்டைய மற்றும் நவீன இந்தியாவில் நன்கு சான்றளிக்கப்பட்டன, ஒருவேளை மேலே கருதுகோள் போன்ற எண்ணியல் குறியீட்டு முறையின் உதவியுடன். இது, பால்க், வான் ஹினெபர் மற்றும் பலர் என்பதற்கான ஆதாரங்களின் வெளிச்சத்தில் மறுப்பது கடினம். துரதிர்ஷ்டவசமாக அற்பமான ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் எங்களுக்கு எஞ்சியிருக்கும் பெரும்பாலும் இது நமக்கு முன் வைக்கப்பட்டுள்ளது. இன்னும், கடைசி வார்த்தை பேசப்பட்டது என்று நினைக்கும் வலையில் நாம் விழக்கூடாது. சில வருடங்கள் காத்திருத்தல், தேடுதல் மற்றும் தவறான நம்பிக்கையைத் துடைத்தபின், சில பெரிய தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்புகள் இந்திய மையப்பகுதியில் எழுத்தின் தோற்றம் குறித்த ஒரு புதிய படத்தை வெளிப்படுத்தும், அல்லது ஒரு நிலையான (மாறாக) வெளிப்படுத்தும் என்பது ஒப்புக்கொள்ளத்தக்கது. சிந்து ஸ்கிரிப்டுடன் இணைப்பு முற்றிலும் கற்பனையானது). ஆயினும்கூட, எதிர்காலத்தில் ஆச்சரியங்களை நிராகரிப்பது விவேகமற்றது, மேலும் ப்ராக்மாவின் ஆரம்பகால வளர்ச்சியின் கோட்பாடுகளை புதுப்பிக்கக்கூடிய கண்டுபிடிப்புகளுக்கு பால்க் (ப .340) போலவே கதவுகளையும் திறந்து விட வேண்டும். ஆனால் தயக்கமின்றி, அவரது இறுதி வாக்கியத்துடன் நாம் ஒப்புக் கொள்ள வேண்டும்: "ஸுர் ஜீட் எர்சென்ட் டீசர் வீழ்ச்சி ஜெடோச் க um ம் எர்வார்டென்" (ப .340).

ஒரு இறுதிக் குறிப்பு: பிரெஞ்சு மொழியில் புஸ்மேன் மற்றும் ஜெர்மன் மொழியில் வான் ஹினெபர் மற்றும் பால்க் ஆகியோரின் பணிகள் அவர்களின் சாத்தியமான பார்வையாளர்களில் பெரும்பகுதிக்கு கிடைக்காது என்பது துரதிர்ஷ்டவசமானது. இந்த படைப்புகள், குறிப்பாக பால்கின் ஷ்ரிஃப்ட் இம் ஆல்டன் இண்டியன், ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில் தகுதிபெறுவதற்கு போதுமான முக்கியத்துவமும் தரமும் கொண்டவை, அவை தகுதிவாய்ந்த பரந்த பார்வையாளர்களிடம் கொண்டு வரப்படுவதற்கும், எதிர்கால விவாதத்தில் செல்வாக்கு செலுத்த அனுமதிக்க வேண்டும்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

Note 1 This is a review article of:
Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien. By Oscar von Hinüber. Akademie der Wissenschaften und der Literatur, Abhandlungen der Geistes- und Sozialwissenschaftlichen Klasse, Jahrgang 1989, Nr.11. Mainz: Akademie Der Wissenschaften Und Der Literatur} / Stuttgart: Franz Steiner Verlag Wiesbaden}, 1990. 75 pp; and
Schrift im alten Indien: Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen. By Harry Falk. ScriptOralia 56. Tübingen: Gunter Narr Verlag, 1993. 355 pp. DM 136.

Note 2 See [note 1] .

Note 3 Annuaire du Collège de France 1988-1989. Résumé des Cours et Travaux , pp.507-514.

Note 4 Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens , 36 (Supplementband) (1993), pp.239-49.

Note 5 Sitzungsberichte der kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, Wien, Philologisch-historische Classe 132, no.5, 1895. 2nd revised ed.: Strassburg: Karl J. Trübner, 1898. Reprint ed.: The Chowkhamba Sanskrit Studies, vol.33; Varanasi: The Chowkhamba Sanskrit Series Office, 1963.

Note 6 The Alphabet. A Key to the History of Mankind (2nd ed.; New York: Philosophical Library, 1953), p.336.

Note 7 Die Schrift in Vergangenheit und Gegenwart (Glückstadt and Hamburg: J.J. Augustin, 1935).

Note 8 Here Norman (n.24) cites Fussman, "Les premieres systèmes...," p.513. His subsequent allusion to the theory of the invention of Br\={a}hm\={\i} under A'soka is made without reference to the works of von Hinüber and Falk, which were evidently not yet in print when Norman wrote his article, though he was probably aware of their ideas on the subject.

Note 9 In The Origin of Brahmi Script , ed. S.P. Gupta and K.S. Ramachandran, (History and Historians of India Series, vol.2; Delhi: D.K. Publications), pp.1-52. (Reviewed in JAOS 102 (1982), pp.553-5.)

Note 10 Fussman's ideas on these subjects will presumably be developed at greater length in his article on "Écritures indiennes," in D. Arnaud's Histoire de l'ecriture , cited in Falk's bibliography (p.31) as "im Druck" and still not available at the time of this writing.

Note 11 The model for the structure of the book is, as the author notes (p.11), George Cardona's Pânini, a Survey of Research (The Hague: Mouton and Co., 1976).

Note 12 The composite theory of the development, or invention, of Brāhmī is not, as Falk notes (p.338), entirely unprecedented. The French Semiticist J. Halévy in particular tried to establish a composite derivation from Aramaic, Greek and Kharosthî. Falk feels it was largely he published in French that Halévy's contributions have not received the credit they deserved (p.127); but it seems to me that it was the serious flaws in argumentation, reflecting profound misunderstandings of the Indian cultural background, as well as his intemperate tone of argumentation (cf. p.132), rather than the language of his publications, that cost Halévy much of his credibility.

Note 13 In "Ueber den semitischen Ursprung des indischen Alphabets," ZDMG 10 (1856), pp.389-406.

Note 14 It is not exactly correct, as Falk states, that in my review in JAOS 102 (1982), p.554 I opposed Goyal's position on the origin of Brāhmī in A'soka's time ("Gegen ihn stellten sich z.B. R. Salomon" (p.150). What I actually said was "the invention theory proposed by Goyal...is not without its merits, especially in that it holds to the evidence (or rather, lack of evidence) as we have it... But it falls far short of full cogency for lack of both corroborative evidence and historical parallels." In any case, this lack of corroboration and parallel has, to an large extent, been filled in by Falk.

Note 15 Similar arguments are also presented in K.R. Norman's review of von Hinüber's Der Beginn der Schrift... in Journal of the Royal Asiatic Society ser.3, vol.3 (1993), pp.277-281 (esp. p.279).



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பிராமணர்களும் - பிராமியும்: பிரம்மன் படைப்பு .

ஆனால் பிரம்மனுக்கே தெரியாத பிராமி

பிராமியைக்குறித்த ஆய்வுகள் கடந்த 700 ஆண்டுகளாகத் தொடர்கின்றன என்றால் வியப்பாகவே இருக்கும் . பிராமியைக்குறித்து ஆராயும்போது வெளிப்படும் உண்மை அதனினும் தொன்மையானது தமிழி எழுத்து என்பதே . பிராமியைப்பற்றி ஆதிவேதமான ரிக்கிலோ , பிற்கால வேதங்கள் , பிரமாணங்கள் , உபநிஷத்துக்கள் எவற்றிலுமே குறிப்புகள் இல்லை. மேலும் சதபத பிமாணத்தில் புலம்பெயர்ந்த ஆரியருக்கு எழுத்துமுறைபற்றி ஒன்றும் செய்யாது, அவர்கள் மொழியில் எழுத்து என்ற சொல்லே கிடையாது என்று தெளிவாக உள்ளது . ஆரியர்கள் பேச்சு மொழி மட்டுமே அறிவார்கள் . ஆகவேதான் வேதங்களை ஸ்ருதி (பேச்சு) என்றும் , கேட்டறியும் இலக்கியங்கள் ஸ்மிருதி( கேள்வி) என்றும் அழைக்கப்பட்டன . மேலும் அவர்கள் கல்வியையும் , எழுதுவதையும் வெறுத்தனர் . ஆரியரன்றி பிற இந்தியர் கற்றால் பேசும் நாவை வெட்டுமாறும் , கேட்கும் காதில் ஈயம் காய்ச்சி ஊற்றுமாறும் மனு தர்ம சாஸ்திரத்தில் எழுதி வைத்தனர் .
கி மு 325 அளவு வரை மௌரிய மன்னர்களுக்கும் மக்களுக்கும் எழுத்தறிவு கிடையாது தங்கள் வரவு செலவை நினைவாற்றலைக்கொண்டே பதிந்து வந்தனரென்று சந்திரகுப்த மௌரியரின் கிரேக்க தூதர் மெகஸ்தனிஸ் தனது இண்டிகா என்ற நூலில் கூறுகிறார் . அவர் தென்னாட்டில் பாண்டியன் நாட்டைப்பற்றியே சிறப்பாகக் கூறுகிறார் . ஆனால் அசோகர் திடிரென்று தனது கலிங்கப் போருக்குப் பிறகு கி மு 253 இல் தனது முதல் தென்னிந்தியக் கல்வெட்டை பிரம்மகிரியில் வெளியிடுகிறார் . இக்காலத்திலேயே அசோகர் தந்தை படையெடுப்புக்காக வெட்டியமைத்த பாதைகளால் தமிழக வட இந்தியத் தொடர்புகள் பெருகியதாக சங்க இலக்கியத்தில் தெளிவாகக் கூறப்பட்டுள்ளது.
பிராமியைப்பற்றிய முதற்குறிப்பு கி மு 300 இல் எழுதப்பட்ட பாலி பவுத்த நூலில் பிராமி - பம்மி என்று குறிக்கப்படுகிறது . அதே நூல் தாமிளி திராவிடி (Damili Dravidi ) முதலான எழுத்துகள் தென்னாட்டில் வழங்கியதாகக் குறிக்கிறது . தாமிளி - தமிழி என்பதாகும் . திராவிடி தமிழின் திரிந்த மொழிகளுக்கு உரியது . கி மு 165 ஆம் ஆண்டுக்குரிய பண்ணாவனா சூக்தம் என்ற நூலும் இவ்வாறேகுறிக்கிறது . கரோஷ்டி , யவனானிகா என்ற எழுத்துகளும் குறிப்பிடப்பெறுகின்றது . ஆனால் அசோகர் எழுத்து கி மு 250 என்றால் , பழனி பொருந்தல் பானை எழுத்து கி மு 490 ஆண்டுக்குரியது என்பது தமிழியின் தொன்மை உணர்த்தும் . ஆனால் பிராமி எழுத்து பிரம்மனால் படைக்கப்பட்டது என்றும் இந்திய எழுத்துகள் அதன் வட்டார வழக்கு அல்லது திரிபு என்றும் , இந்திய குருமார்கள் (Indian priests ) சமஸ்கிருதத்தை எழுத அதனைப் படவெழுத்து முறையிலிருந்து வளர்த்தெடுத்ததாக ஆரிய ஆர்வலர்களான ஜெனரல் கன்னிங்காம் , தவுசன் , திரிங்கர் போன்றவர்கள் கூறுகின்றனர் . ஆனால் அபிளீட் , ரைஸ் டேவிட்ஸ் ஆகியோர் கிமு 300- 100 அளவில் வடநாட்டில் பாலி மொழியில் மட்டுமே எழுத்து இருந்ததாகக் தெளிவாக க் கூறியுள்ளனர் . எனவே பவுத்த சமண நூல்களே பாலிமொழியில் எழுதப்பட்ட நிலையில் பிராமணர்கள் ஏன் சமஸ்கிருதத்திற்கு எழுத்தமைக்க வேண்டும் என்ற கேள்வி எழுகிறது . சமஸ்கிருத இலக்கியங்கள் வேறு அக்காலத்தில் இல்லை.
மேலும் பிராமணர்களுக்குப் பிராமி எழுத்து பற்றி ஒன்றும் தெரியவில்லை என்பது மொகலாயர்களுக்கும் ஆளவந்த ஆங்கிலேயர்களுக்கும் மிகவியப்பாக இருந்தது. அவர்களிடம் பிராமணர்களே இந்திய நாகரிகத்தை இந்தியர்களுக்குக் கற்பித்ததாக ஒரு பிரம்மையை உருவாக்கி வைத்திருந்தனர் . பிரோஷ் ஷா துக்ளக் காலத்தில் ( கி பி 1351 - 1388 ) தோப்ரா, மீரத் ஆகிய இடங்களில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட அசோகர் கல்வெட்டுகள் பேரரசர் முன் கொண்டு வரப்பட்டன. பிராமணர்களுக்கு எல்லாம் தெரியும் என்று கருதிய பேரரசர் அதனைப்படிக்க பிராமண பண்டிதர்களின் குழுவை அமைத்தார் . அவர்களால் படிக்க இயலவில்லை. இதனால் எரிச்சலடைந்தார் . பின்னர் பேரரசர் அக்பர் காலத்திலும் (கி பி 1556 - 1605 ) அவர் பிராமணர்களைக்கொண்டு படிக்க முயன்று தோல்வியுற்றார் . வெள்ளையர்களும் பிராமணர்களைக் கொண்டு முயன்று தோற்றனர் . பிராமணர்கள்பற்றிய இந்த பிம்பம் உடைக்கப்பட்ட பிறகே வெள்ளையர்கள் பிராமி ஆய்வைக் கையிலெடுத்து அறிவியல் முறையில் ஆராய்ந்து வெற்றிபெற்றனர் . இம்முயற்சியில் கி பி 1837 இல் வங்காள ஆசியவியல் கழகத்தை ( Bengal Asiatic society ) உருவாக்கிய வில்லியம் ஜோன்ஸ் அவர்களின் அறிவியல் முறைப்பட்ட ஆய்வுகளாலேயே இம்முயற்சி வெற்றிபெற்றது .
பின்னர் ஏ.எம் தானி , பூலர் ஆகியோர் பிராமி சமஸ்கிருதத்திற்குரியது என்று வாதிட்டனர் . தானி பிராமியின் வண்ணமாலை (Alphabet) சமஸ்கிருதத்தை அடியொற்றியது என்று கூறினார் . ஆனால் தமிழி பாலி பிராகிருதம் ஆகியவை குறைந்த எண்ணிக்கையிலான எழுத்துடையவை . சமஸ்கிருதம் பொது எழுத்துகளுடன் மிகச் செயற்கையான 60 எழுத்துகளுக்கு மேல் கொண்டது . பிற எழுத்துகளுடன் வர்க்க ஒலிகளுக்குத் தேடித் தேடி வலிந்தமைக்கப்பட்ட தொடர்பற்ற செயற்கை வடிவங்களைக்கொண்டது . அடிப்படையில் சமஸ்கிருதம் தமிழின் உயிர் - மெய் எழுத்துகளின் வண்ணமாலையை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுத்து வரிசையை அமைத்துள்ளது . எனவே தமிழியைக்கொண்டு விரிவாக்கப்பட்டதே சமஸ்கிருத எழுத்து என்பர் . திரு ஜீ.எஸ் . காய் அவர்கள் பிராமி எழுத்து தமிழ் போன்றதொரு வர்க்க எழுத்துகளற்ற மொழியை எழுதவே தோன்றியதென்றும் அதனையே பிறமொழியாளர்கள் பயன்படுத்தினர் என்கிறார் . இதனை திரு . சுப்பிரமணியம் வழிமொழிகிறார் .இங்கு டேவிட் திரிங்கர் கூறுவதை மனங்கொள வேண்டும். சமஸ்கிருத மொழியை எழுத உருவாக்கப்பட்ட எழுத்துகள் கல்வெட்டுகள் , வாய்மொழி இலக்கியங்களை மொழிமாற்றம் செய்து கொள்ள உருவாக்கப்பட்ட செயற்கையான எழுத்தாகும் என்று ஆராய்ந்து கூறுகிறார் . மேலும் இக்கருத்தையே ஈரானிய செண்டு அவஸ்தன் மொழியைப்பற்றியும் எழுத்தைப்பற்றியும் ஆய்வறிஞர்கள் கொண்டுள்ளனர் என்கிறார் .
இந்திய பிராமணர்களுக்கு ஒரு வழக்கம். தங்களை இந்தியாவிற்கே உரியவர்கள் என்பார்கள் . ஆனால் இந்தியாவின் சிறப்புகள் மேற்காசியாவிலிருந்து வந்தது என்றால் முதலில் தலையாட்டுவார்கள் . வேளாண்மை , உலோகக்கலை ஏன், பெருங்கற்காலச் சின்னங்கள் கூட அங்கிருந்து வந்ததே என்பர் . பிராமி எழுத்து செமிட்டிக் எழுத்து முறையில் இருந்து வந்ததென்று கூறி வடிவங்களையும் ஒப்புமை காட்டுவார். செமிடிக் பொனீசிய எழுத்துகள் சிந்து நாகரிக எழுத்துகளை ஒத்துள்ளன. எனவே செமிட்டிக் பொனீசிய எழுத்தில் இருந்தே சிந்து எழுத்து உருவானதென்று கூறலாமா ? சிந்து எழுத்தின் மூன்று கூறுகளைச் செமிட்டிக் எழுத்துகள் கடன் பெற்றுள்ளன . அவை (1) சிந்து எழுத்தின் வடிவங்கள் . (2) அதன் அடிப்படை மெய்யெழுத்து முறை (3) மெய்யை எழுதி அதனை உயிர்மெய்யாகப் படிக்கும் முறை .. செமிடிக் எழுத்தின் தோற்றுவாய் எதுவென்று இதுவரையில் தெரியவில்லை . ஆனால் கி மு 1800 அளவுக்குப் பிறகு குஜராத்- சிந்துவெளிக்கு வந்த பொனீசியர்களே அதனைக் கற்று மேற்காசியாவுக்குக்ன கொண்டு சென்றிருக்க வேண்டும் . ஆயினும் பிராமி எழுத்து சிந்து நாகரிக எழுத்தில் இருந்தே வளர்ந்தது என்னும் ஜி . ஆர் . ஹண்டரின் கருத்தையும் , சிந்து எழுத்து திராவிட இனம் மக்களுக்கு உரியதென எட்வர்ட் தாமஸ் கூறியதுமே உண்மையாகும் .
இதனாலேயே சிந்துவிலிருந்து நேரடியாக வளர்ந்த தமிழி எழுத்துகள் சிந்துதுவிலிருந்து கடன்பெற்ற பொனீசிய எழுத்து வடிவங்களை ஒத்துள்ளன. எனவே பிரம்மன் பிராமணர்களைப் படைத்தான் ; ஆனால் அவன் படைத்ததாகச் சொல்லப்படும் பிராமியை பிராமணர்களுக்குத் தெரியாது , ஏன் பிரம்மனுக்கே தெரியாது என்பதே உண்மை .
( பிராமி என்று வருமிடங்களைத் சங்கத் தமிழி என்று மனதில் கொள்ளவும் ).
அ. தமிழி செமிடிக் ஒப்பீடு
ஆ.சில தமிழி எழுத்துகள்.
இ. அசோக பிராமி ருக்மிந்தை
ஈ. வடநாட்டு பிராமி பானையோடுகள் .
உ. வடமேற்கு இந்திய கரோஷ்டி எழுத்து
ஊ. பழனி பொருத்தல் எழுத்து கிமு490.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

On The Origin Of The Early Indian Scripts: [1] A Review Article

Richard Salomon, University of Washington    (Originally published in the [ Journal of the American Oriental Society ] 115.2 (1995), 271-279 [JSTOR]. Reproduced by kind permission of the [American Oriental Society].

 Copyright © American Oriental Society, 1996.  http://indology.info/papers/salomon/

 The current version has been modified for presentation on the WWW. This has meant making compromises in the presentation of accented characters, etc., and may have introduced typographical errors. Finally, the original article included graphical representations of characters from Brāhmī, Kharoṣṭhī, Aramaic, Greek, etc., which have all been reduced here to the placeholder "¤".

 Readers are referred to the published version of this paper in the JAOS for full accuracy and citation.)

 Several recent publications have questioned prevailing doctrines and offered new views on the antiquity of writing in early India and on the source and early development of the Indian scripts (Brāhmī and Kharoṣṭhī). Most of the new studies agree in assigning the origin of these scripts to a later period, i.e. the early Mauryan era (late 4th - mid 3rd centuries BC), than has generally been done in the past, and in deriving them from prototypes in Semitic or Semitic-derived scripts. The main works to be evaluated here are Oskar von Hinüber's Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien and Harry Falk's Schrift im alten Indien. Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen . [2] Also discussed are two recent articles on similar topics, Gérard Fussman's "Les premiers systèmes d'écriture en Inde" [3] and Kenneth R. Norman's "The Development of Writing in India and its Effect upon the Pāli Canon," [4] as well as some other relevant publications. The authority and significance of this new trend toward assigning a late date of origin for the Indian scripts is evaluated and placed in the context of broader historical and cultural issues.

 

The development and early history of writing in India of the historical period (i.e. after the time of the Indus Valley Civilization) has long been a controversial problem. Basically, arguments turn around three main issues:

 The sources and origins of the Indian scripts of the historical period, i.e. Kharoṣṭhī and especially Brāhmī.

The date at which these scripts, or their prototypes, first came into use.

The relationship, if any, of the historical scripts to the writing of the proto-historic Indus Valley Civilization and the explanation of the long gap between them during which writing appears to have fallen out of use in India.

The principal reasons that these issues, particularly the second, are so problematic are:

 

There are no securely datable specimens of writing from the historical period earlier than the rock inscriptions of Ashoka from the mid-3rd century BC. Other early inscriptions which have been proposed by various authors as examples of pre-Ashokan writing are of uncertain date at best.

The external testimony from literary and other sources on the use of writing in pre-Ashokan India is vague and inconclusive. Alleged evidence of pre-Mauryan writing has in the past been found by various scholars in such sources as later Vedic literature, the Pali canon, the early Sanskrit grammatical treatises of Pāṇini's and his successors, and the works of European classical historians. But all of these references are subject in varying degrees to chronological or interpretive problems.

Until recently, the received opinions on these issues, in the west at least, have mainly been based on or at least strongly affected by their explication by Georg Bühler fully one century ago in his highly influential, if somewhat controversial monograph On the Origin of the Indian Brahma Alphabet (Indian Studies No.III) . [5] Bühler argued for an early origin of writing in India and posited an extensive pre-history, going as far back as the 8th century BC, for the Brāhmī script, which he derived from the Phoenician script. Although more recent writers such as David Diringer [6] have tended to doubt such an early date for Brāhmī and have looked to the Aramaic rather than the Phoenician script as its probable source, Bühler's materials and arguments have continued to guide the discussion long after many of them have become outdated (Falk, p.11). The arguments of specialists have largely focussed on evaluations, criticisms, and modifications of Bühler, while presentations by non-Indologists such as Diringer and Hans Jensen [7] in their general works on the history of writing have relied heavily and often uncritically and inaccurately on him (see e.g. Falk pp.96, 123). In general, some form or other of Bühler's essential thesis that Brāhmī was developed out of a Semitic prototype in pre-Mauryan India has been accepted by most scholars in the west, but rejected by the majority of South Asian experts, who generally argue for a separate and indigenous origin for the Indic scripts, often by way of derivation, direct or indirect, from the Indus script.

 

But what virtually all of these voices have in common is a focus, whether favorable or critical, on the arguments presented by Bühler a century ago. It is thus appropriate and important that the authors of the publications under discussion here, in particular Harry Falk, have finally freed themselves from the shackles of the tired old arguments and undertaken an entirely new look at these issues in light of what we know now of Indian chronology, epigraphy, numismatics, and linguistic and literary history. Although no single decisive document, such as the long-awaited certifiably pre-Mauryan Brāhmī inscription, has come to light since Bühler's time, a vast amount of new material and a far better understanding of what was previously known are now at our disposal. Major discoveries since Bühler's day include the Aramaic and Greek inscriptions of the time of Ashoka from Afghanistan and Pakistan, and the very existence of the Indus Valley civilization. Among the improved analyses of earlier materials are a better (though still far from complete) understanding of the chronological development of textual corpora such as the Veda and the Pali canon, and a clearer and more cautious methodology for the paleographic dating of inscriptions.

 Previous discussions have also been hampered by a chronic lack of communication and understanding between Indologists on the one hand and Semiticists and other scholars of the history of writing on the other. The former, for the most part, had little or no knowledge of the relevant branches of Semitic epigraphy, while the latter typically had even less awareness of matters Indian (whence their often uncritical reliance, alluded to above, on Bühler). Here too a major step forward has been achieved in that our new authors, and once again Falk in particular, have taken the trouble to familiarize themselves with Semitic scripts, especially Aramaic, in such a way that the possible connections can at last be discussed in an intelligent and objective manner.

 The major conclusion shared by the studies of Fussman, von Hinüber, and Falk is that at least the Brāhmī script, and possibly also Kharoṣṭhī, originated in the Mauryan period and not earlier. Although they disagree in specifics, especially with regard to the date of the development of Brāhmī, all three agree that Kharoṣṭhī, which was a regional script of the far northwest, was older than the pan-Indian Brāhmī and influenced its formation. The three authors share a sharp skepticism about alleged literary evidence for writing in pre-Ashokan India, and are inclined to interpret the situation empirically, on the grounds of what we definitely know, rather than speculating on what might have been. They are inclined to take the absence of incontrovertible evidence for early writing as an indication that it did not exist, rather than, as have earlier writers, adding up the bits of inconclusive hints and theoretical possibilities to reconstruct a hypothetical pre-history for the early scripts.

 Among the four studies discussed here, only Kenneth R. Norman's article on "The Development of Writing in India and its Effect upon the Pāli Canon" follows a more traditional path. He analyzes certain patterns of textual variation in Pali texts (e.g. hatthivattika / hattivatika , pp.239--40, and samaya / samâja , p.241) which seem to reflect an early redaction in a script which did not represent geminate consonants or differentiate vowel length, and identifies this script as an early prototype of Brāhmī used in Magadha in pre-Mauryan times (p.243). Norman finds it "difficult to accept that Brāhmī was devised as a single complete writing system at one and the same time during the reign of Candragupta" (p.245), [8] and considers it "even less likely that Brāhmī was invented at the time of Ashoka for the specific purpose of writing his inscriptions" (p.246). His objections to what may be referred to as the "invention theory" of the origin of Brāhmī mainly concern the irregularities and inconsistencies of the graphic system, for instance inconsistencies in the formation of the graphs for aspirate consonants, some of which are clearly based on the corresponding non-aspirates (e.g. ¤ .ta and ¤ .tha ) while others (e.g. ¤ ta and ¤ tha [not cited by Norman]) are not so derivable. Such patterns lead Norman to conclude that Brāhmī " evolved [my emphasis] in a haphazard way, with some of its ak.sara s being borrowed from some other source" (p.245).

 But von Hinüber in Der Beginn der Schrift... interprets the patterns of textual variation in Pali which underlie Norman's theory quite differently, noting that geminate consonants were still not regularly noted in Indian inscriptions of the 1st century BC when the Pali texts were presumably first written down (p.64), and that long â was often left unindicated in early Brāhmī inscriptions from Sri Lanka (p.66). Von Hinüber's arguments are persuasive if we can assume that the orthographic standards of early inscriptions also prevailed in contemporary (i.e. pre-Christian era) religious or literary texts in manuscript form. However, although we do not have any manuscripts this old, it is not impossible that stricter orthographic standards, including the notation of geminates, might have applied in them, in contrast to the standards of inscriptions which at this period were often still treated quite casually in terms of orthography and layout. Nonetheless, it must be conceded that Norman's arguments rest on a largely hypothetical basis and that underlying orthographic inconsistencies reflected in much later manuscripts of the Pali canon are hardly cogent grounds for the reconstruction of a proto-Brāhmī of the pre-Mauryan era. Norman's position is essentially an affirmation of the more moderate version of the old school of thought, which places the origin of Brāhmī in or around the 5th century BC. But his arguments for such a position, like the those of others to be discussed below, are cast into doubt by the three other new studies.

 Though developed most cogently and completely in these three new publications, the theory of a relatively late (i.e. Mauryan) date for Brāhmī and Kharoṣṭhī and the postulation of the former as an "invention" under the stimulus of one or the other of the Mauryan emperors is by no means entirely new. For instance, as noted by Falk (p.163), Max Muller in 1892 (before Bühler!) opined that Brāhmī was probably "das Werk einer Kommission von Gelehrten, die, wahrscheinlich im Auftrage des Königs [Ashoka], aus fremden Quellen ein Alphabet entwarfen,...die Laute der gesprochenen Sprache auszudrücken." The old invention theory, which had largely fallen out of favor after Bühler, were revived by S.R. Goyal in 1979 in his essay "Brāhmī- An Invention of the Early Mauryan Period," [9] who argued "that the Brāhmī script was invented in the first half of the third century B.C., and that the Indians of the Vedic and early Buddhist periods were illiterate" (p.4), and that "in all probability Brāhmī was invented in the age of Ashoka and the idea...of writing came from the west" (p.17). Though not entirely original, the data and arguments invoked by Goyal-- the persistent failure of efforts to find and identify actual specimens of pre-Ashokan writing, the testimony of Greek authors (especially Megasthenes) to the absence of writing in India in the early Mauryan period, the evident influence of Indian phonetic and grammatical theory on the structure of the early scripts, and the primitive and uniform appearance of Ashokan Brāhmī-- prefigure the postions developed at greater length in the newer works. Goyal's essay seems to have served as a stimulus to the recent re-thinking of and revival of interest in these questions, and his essay should be (re-)read in conjunction with those being reviewed here.

 Turning now to these new publications, in chronological order: Gérard Fussman in "Les premiers systèmes d'écriture en Inde" briefly [10] argues (pp.513--4) that the Kharoṣṭhī script developed in the northwest before the Mauryan empire and provided both the model and inspiration for the development of Brāhmī. This creation was undertaken, probably during the time of Candragupta Maurya, in order to serve administrative needs in Magadha, and was carried out by "pandits qui furent chargés de créer une écriture pur une région de l'Inde qui ne la connaissait pas" (p.514). Fussman's grounds for this chronological reconstruction are principally the testimony of the Greek historians; for while there are references to writing, presumably Kharoṣṭhī, in the northwest at the time of Alexander the Great, Megasthenes, who lived in Pâ.taliputra late in the fourth century BC, declared the Indians to have no writing at all. Fussman admits the "faiblesse intrinsèque" of these sources, but declares that they "se combine pourtant de fa,con à former un faisceau de présomptions acceptables" (p.513). Brāhmī, he concludes, is "héritière de l'Iran pour l'idée, tributaire des premiers modèles araméens et araméo-indiens pour sa technique, purement indienne en ce qui concerne sa lisibilité et son adéquation à la langue" (p.514).

 In his view of Brāhmī as an artifical conglomerate of Iranian, Semitic, and Indian elements Fussman is in general agreement with von Hinüber and Falk, although his chronology differs, particularly with respect to the time of its development, which they are inclined to attribute to Ashoka rather than to Candragupta. In his monograph on Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien , von Hinüber carefully re-examines the principal sources which have been invoked by earlier scholars in their efforts to prove the existence of writing in pre-Mauryan India, and finds that none of them stand the test: "Fremde Beobachtungen sprechen also in Übereinstimmung mit den Zeugnissen aus Epigraphik und Numismatik eindeutig dafür, daß es in Indien vor Ashoka keine Schrift gegeben hat, wenn man von den indischen Provinzen des Achämenidenreiches absieht" (p.22; cf. also p.72). For example, his analysis of Megasthenes' alleged references to Indian writing (Ch.4) leads him to the conclusion (p.20) that the only authentic one is his statement that they have none (["oude gar grammata eidenai autous" in Greek characters]). This he interprets as a blanket denial, rejecting the interpretation of J.D.M. Derrett and others that it refers only to written documents in connection with legal procedures, which are the immediate context of Megasthenes' discussion. As for the reference by Nearchos, quoted by Strabo, to the Indians' practice of writing letters ([" epistolas " in Greek characters] on cloth, he considers it "sehr wohl möglich, daß Nearch iranische, d.h. wohl aramäische Briefe meint, wenn er 'indischen' spricht, weil er sie eben in Indien gesehen hat" (p.21). Similarly, he suggests that the lipi mentioned by Pāṇin(3.2.21), if it really refers to a 'script' at all, must be either "eine sehr frühe Form der KharoṣṭhīSchrift," or Aramaic (p.58); but he also suggests that the word lipi here may not refer to writing at all, but rather to painting or the like (p.57).

However, the main focus, comprising 6 of 15 short chapters, of von Hinüber's discussion is the references, real or apparent, to writing in the Pali canon, especially in the Vinaya-pi.taka. Here he explains at some length (including several highly technical excursuses) that terms such the verb likh and its derivatives either do not actually refer to writing, or, if they do, are attributable to later strata of the Vinaya literature (pp.36--40), which in any case reflects on the whole a later stage of development than the Sutta-pi.taka (pp.46--54).

Thus von Hinüber finds no cogent evidence whatsoever for any kind of writing in the Indian heartland in the early Buddhist era or at any other time in the pre-Mauryan period. The creation of Brāhmī thus evidently took place during the Mauryan era, with the erstwhile Achaemenian model of Old Persian Cuneiform as the inspiration for the creation a new "imperial" script, and with Kharoṣṭhī as a systemic model: "Die Zentralverwaltung des Maurya-Reiches könnte also in der Phonetik bewanderte Brahmanen mit dem Einwurf einer neuen, für eine monumentale Epigraphik besser als die Kharoṣṭhī-Schrift geeignten und zugleich dem Bedürfnis nach einer leichteren Deutbarkeit des Geschriebenen entgegenkommenden Scrift beauftragt haben" (p.59). This undertaking is attributed by von Hinüber, somewhat cautiously (p.60), to Ashoka himself.

Many of the themes introduced and discussed, if somewhat cursorily, by von Hinüber are taken up again in greater detail by Harry Falk in his much more voluminous study of Schrift im alten Indien . The connections are no doubt to be explained by the authors' common participation in Sonderforschungsbereich 321, "Übergänge und Spannungsfelder zwischen Mündlichkeit und Schriftlichkeit" at the University of Freiburg. Von Hinüber himself (Vorbemerkung, p.5) refers his readers to the then-forthcoming report of Falk for a more comprehensive study, and Falk (p.12) acknowledges the "sehr Fruchtbar" exchanges with von Hinüber. This is not to say, however, that the two publications are repetitive or imitative of each other. For although they do reflect generally similar points of view and come to substantially the same conclusions, they cover different ground, present different modes of argumentation on some issues, and disagree significantly, if not fundamentally, on several important specific questions.

As the subtitle ( Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen ) indicates, Falk's study is arranged in the form of a comprehensive review in chronological order of all the scholarly literature on issues relevant to the origin and early development of writing in India. The summaries of previous writing are supplemented, wherever appropriate, by the author's own evaluative comments ranging from brief notes to discussions ranging over several pages. [11] The basis of the work is therefore a comprehensive bibliography (pp.15--66) which is followed by 16 analytical sections, among which the longest and most important cover such topics as "Theorien zum Ursprung der Brāhmī" (6), "Archäeologische Argumente" (8), "Literarische Zeugnisse für Schrift" (9), and "Berichte von Ausländern zur Existenz von Schrift" (11).

The "Forschungsbericht" format of Falk's book is on the whole successful, though it inevitably has both advantages and disadvantages. Among the latter, Falk's intention to present a comprehensive coverage of all literature ("versuchte ich alle Publikationen zu erfassen, die den Umständen der Einführing der Schrift in Indien gewidmet sind," p.12) leads him to include, not only in the bibliography but also in the analytic text, numerous specimens of the sort of pseudo-scholarship which is all too well represented in this field. While Falk generally manages to dispose of such amateurish efforts concisely and effectively (see e.g. pp. 144--7 and 157--60), considerable space might have been saved simply by skipping over the chaff and concentrating on serious publications; we hardly need another discussion of Cunningham's theory of the hieroglyphic origin of Brāhmī (p.143) or Shamasastry's tantric theories (p.144). Nonetheless, since Falk's main purpose was to set the record straight, the comprehensive approach is justifiable. As he notes (p.11), the literature on the subject of the origins of writing in India (as on many other subjects) is full of misattributions, misinterpretations, and simple ignorance of previous works; see, for example, pp.126--7, showing how Diringer's incorrect accounts of opinions on the Indian scripts have found their way into the specialist literature. Unlike most previous writers on this topic, Falk has obviously taken the trouble to locate, read and understand all of the literature, rather than relying on what others have said about it, and thus has succeeded in authoritatively clarifying, for once and for all, who said what and when. Just for this, we are much indebted to him.

In his review of evidence for the antiquity of writing in historical India, Falk follows, as noted above, the positions of von Hinüber in broad outline though not in all details. Thus he agrees with von Hinüber that "Megasthenes sagt klar und eindeutig, daß in Mâgadha [sic] zu seiner Zeit Schrift ganz allgemein nicht in Gebrauch war" (p.293), and that the writing observed by Nearchos in India was probably Aramaic (p.290). Likewise, he takes the Pāṇini's lipi to refer to Aramaic, concluding that "Für eine eigene, einheimische Schrift zu seiner Zeit gibt es aber keinerlei Anhaltspunkte" (pp.258--9). But he does not share von Hinüber's doubts, cited above, as to whether lipi in Pāṇin refers to writing at all. Similarly, in his discussion of alleged early references to writing in the Pali Vinaya, he comes to the same basic conclusion, namely negative, as von Hinüber, but his specific interpretations often differ. The term likhitako coro , for example, was explained by the latter (p.38) as referring to a thief identified by a picture, rather than a written document such as an arrest warrant; Falk, however, quite plausibly suggests (pp.276--7) that the phrase alludes to a branded or otherwise physically "marked" thief. And while von Hinüber (pp.39--40) does accept the expression lekhaṃ chindati as one of the authentic references to writing in the Vinaya but dismisses it as relatively late, Falk disagrees, cautiously suggesting (p.279) that it may refer to an ascetic practice of cutting off pieces of one's own flesh.

Regardless of the differences in the details of their interpretation of particular passages, Falk is in general agreement with von Hinüber as well as with Goyal and other recent writers that most if not all of the terms and passages in early Indian literature and in the writings of foreign observers which were cited by Bühler et al. in support an early date of origin for the Indian scripts in fact prove no such thing. Their arguments are indeed persuasive, but not completely decisive. For instance, there is no concrete evidence that the writing referred to by observers such as Nearchos and Pāṇinin northwestern India in and around the 4th century was Aramaic, rather than Indian, i.e. Kharoṣṭhī; here von Hinüber (quoted above) has wisely left the door open by allowing for the possibility of a "very early form" of Kharoṣṭhī, while Falk, perhaps a little rashly, excludes this possibility. For Kharoṣṭhī, according to Falk, must have been created at one stroke at some later not before 325 BC (p.104). The argument for this date is based on the theory that the new script could only have originated when the professional monopoly of the Aramaic scribe-bureaucrats of the Achaemenian empire (cf. pp.78--81) had broken down in the wake of the Greek conquest. While the introduction of social and economic considerations into the discussion of the origin of Indian scripts is a welcome addition, this particular argument is speculative at best and hardly constitutes firm grounds for a late date for Kharoṣṭhī. The stronger argument for this position is that we have no specimen of the script before the time of Ashoka, nor any direct evidence of intermediate stages in its development; but of course this does not mean that such earlier forms did not exist, only that, if they did exist, they have not survived, presumably because they were not employed for monumental purposes before Ashoka.

Likewise, Falk's conclusion (p.103) that Kharoṣṭhī was a conscious creation loosely modelled on Aramaic, rather than the product of a gradual evolution and differentiation from it, is intriguing and at least partly original, but by no means immune to objections. The most important of these, which Falk himself anticipates, is that in several cases Kharoṣṭhī characters have different phonetic values from the Aramaic letters that they most closely resemble in shape (e.g. Aramaic ¤ pe / Kharoṣṭhī ¤ a ). This problem he attributes to a hypothetical situation in which the inventor of Kharoṣṭhī was familiar with, but did not actually know, Aramaic script: "jemand die Kharoṣṭhī entwickelt hat, dem man zwar einmal die Funktionsweise und die Lautwerte der aramäischen Zeichen erklärt hatte, der sich die Erklärungen aber nur teilweise richtig merkte und deshalb später einige Zeichen neu bewertete and andere neu entwarf. Nur ein Entwickler ohne profunde Kenntnis der aramäischen Schrift würde so gro.szügig mit dem Vorbild umgehen" (p.103). I must confess that I find that explanation unconvincing, all the more so in view of Falk's emphasis elsewhere on the important role and wide usage of Aramaic, now so well attested by the Ashokan Aramaic inscriptions, in the eastern regions of the Achaemenian empire. Even if we accept that Aramaic was something of a guild monopoly, its basic syllabary is so simple and straightforward that it is hard to imagine that someone clever enough to invent Kharoṣṭhī could have so badly misunderstood it. Hence I am still inclined to accept Bühler's principle of deriving the individual characters of Kharoṣṭhī from the phonetically corresponding Aramaic consonants. For the results of the application of this principle, if inevitably not entirely satisfactory, are on the whole successful and persuasive, far more so than in the case of Brāhmī. Bühler's explanations of the alterations of individual Aramaic prototypes into the Kharoṣṭhī ak.sara s on the grounds of reasonably consistent principles of inversion, reversal, and differentiation still seem distinctly preferable to invoking the deus ex machina of an ignorant genius inventing Kharoṣṭhī out of a vague acquaintance with Aramaic script.

Even more important and thought-provoking are Falk's theories on the origin of Brāhmī. He argues vehemently and not unconvincingly against the existence of Brāhmī before Ashoka. His comprehensive review (Ch. 8, pp.177--239) of the archaeological, i.e. epigraphic and numismatic evidence confirms the recent trend of opinion, developed by such authorities D.C. Sircar and A.H. Dani, according to which none of the several early documents such as the Piprâwâ reliquary inscription, the Sohgaurâ bronze plaque, and Mahâsthân stone inscription which had in the past been presented as pre-Ashokan in date can in fact be proven to be so. Another strong argument in favor of an Ashokan origin for Brāhmī is the formal one adduced by Goyal and others and endorsed by Falk (pp.164--5), which proposes that the simple and symmetrical geometric forms which predominate in early Brāhmī (e.g. ¤ .tha and ¤ ka ) are indicative of a recent origin and an arbitrary creation. Falk thus concludes (Schluß, pp.337--9), like Müller, Goyal, and von Hinüber before him, that Brāhmī was a conscious creation of the Mauryan period, probably designed during the reign of Ashoka for the express purpose of the monumental presentation of his edicts. This new script was designed, according to Falk, primarily on the systemic model of Kharoṣṭhī, but with significant input, especially as far as the overall monumental ductus (cf. p.82 and 111) and the left-to right direction was concerned, from Greek. Since both of these latter scripts are ultimately derived from Phoenician (via its derivative Aramaic in the case of Kharoṣṭhī), Brāhmī in Falk's view is ultimately an Indian adaptation of Semitic scripts. [12]

However, Falk does not attempt to work out in full detail the derivations of the individual characters of Brāhmī from their presumptive prototypes, as Bühler (following the lead of Albrecht Weber [13] ) and others have in the past attempted to do, albeit with limited success. He does stress the anomalous form of Brāhmī ¤ tha , which not only resembles the Greek theta (¤) in form and phonetic value but also is the only Brāhmī letter, except for initial i ( ¤) that consists of more than one unconnected stroke: "Das heißt, man opferte in der Brāhmī das sonst überall erkennbare Prinzip von der graphischen Einheit jedes Zeichens im Rahmen einer Übernahme" (p.111). I do not find this to be a particularly cogent argument, since it is hard to know exactly what the nature and significance of the alleged "Prinzip von der graphischen Einheit" is, especially when not one but two Brāhmī characters violate it. By the same logic Greek, the script should have a similar principle, also with two exceptions (¤ theta and ¤ xi ), but it is hard to see any special significance in this. This is not to deny the striking similarity between theta and Brāhmī tha , or even the possibility that that the former influenced the formation of the latter, especially since this is one of the Brāhmī characters for which it is difficult to find a suitable prototype in late Aramaic (although similar shapes are available in earlier Semitic scripts). But I doubt whether this single example deserves the special significance attributed to it by Falk, which perhaps overemphasizes the influence of Greek on Brāhmī.

Much the same can be said about his analysis of the vocalization system on Brāhmī. That the basic system of indication of post-consonantal vowels by diacritic marking was originally developed in and adapted from Kharoṣṭhī seems well established. But Falk's suggestion (pp.111, 339) that the introduction into Brāhmī of distinct diacritics for short and long vowels was influenced by the model of Greek script is doubtful, since the notation of vowel quantity in Greek operates on entirely different principles. Whereas Greek uses distinct alphabetic characters, mostly derived from Semitic consonants, to represent, incompletely and inconsistently, short and long vowel pairs, Brāhmī has a complete and regular set of matched short/long pairs of post-consonantal diacritic signs. Thus at best one might suggest that Greek provided an example or inspiration for the development of a system of notation of vowel quantity. But I hardly see the necessity for even this much, since, given their well-established tradition of phonetic analysis, the Indians could certainly have thought of this on their own. So here again, the weight of Greek influence seems to be over-emphasized.

A further problem in deriving Brāhmī as a composite of Greek and Kharoṣṭhī are the several Brāhmī characters which are more readily explained by reference to the presumptive Aramaic prototype of Kharoṣṭhī than to the Kharoṣṭhī (or Greek) characters themselves. Among these are Brāhmī ¤ ha , which can reasonably be derived (by inversion) from an Aramaic ¤ he , but hardly from Kharoṣṭhī ¤ ha , and ¤ ta from Aramaic ¤ taw , but not Kharoṣṭhī ¤ ta ; several other such examples could be cited. What this boils down to is the old problem that each of the proposed prototypes for Brāhmī, viz., Kharoṣṭhī, Aramaic, Phoenician, and Greek, can provide models for some of its characters, but no one of them can explain all of them; to do so, one must revert to rather far-fetched combined derivations of the sort proposed by Halévy (see n.). Falk does not address these problems head on, and perhaps would be inclined to dismiss them, as have some others, on the grounds that the characters of Brāhmī were essentially arbitrary creations, with a general input from Greek and Kharoṣṭhī but not systematically patterned on either of them. This too is not impossible, but still the resemblance of many of the Brāhmī characters to phonetically cognate ones in one or the other scripts is troubling. It may not ever be possible to fully establish the derivations of each Brāhmī character, and this was clearly not Falk's intention, but I cannot help feeling that in this regard he has over-estimated the role of Greek at the expense of Aramaic.

All of the above discussion assumes that Brāhmī is in fact a derived script, created from or loosely modeled on one or more Semitic or Semiticderived scripts. While it is true that the historical and geographical circumstances point strongly in this direction, it must be remembered that this point of view is not at all widely accepted in South Asia, and should not be taken for granted; with his assumption of a Semitic derivation and especially his strong emphasis on the role of Greek, Falk may leave himself open to charges of a Eurocentric viewpoint. Such questions of indigenous development versus borrowing from outside will also arise in connection with Falk's analysis of the numerical notation system of Brāhmī. Because the use of distinct signs in Brāhmī for each of the digits (1 to 9) and the decades (10 to 90) is "eine radikale Abkehr vom semitischen System" (p.175), he looks elsewhere for its prototype and finds a similar system in early Chinese numerals, which he thinks could have been brought to India by Chinese merchants travelling to Gandhâra in ancient times. But I find it hard to accept archaeological evidence of Chinese wares in the Swat Valley in the early 2nd millennium BC (ibid.) as any sort of evidence for a possible borrowing of a system of numerical notation. It is surprising that Falk does not take into serious consideration the striking similarities, discussed by Bühler and others, not only in system but also (unlike Chinese) in the actual form of several of the numerical signs, between Brāhmī and heiratic and demotic Egyptian. Though I am not convinced that the Brāhmī characters are in fact borrowed from Egyptian, this seems a far more plausible possibility than China. Thus while it is not strictly correct, as Falk states, that "Die enzige Alternative zu einem chinesischen Einfluß auf die BrāhmīZahlzeichen...ist der Annahme einer Neuschöpfung in Indien mit zufälliger Parallität" (p.175), the possibility of an indigenous origin should be seriously considered. Since numerical signs, unlike phonetic signs, are not wholly arbitrary but rather tend to develop by cursive simplification from collocations of counting strokes, coincidental similarities in their forms are not nearly as unlikely as it might seem at first glance. In the case of the Egyptian systems, we have the sufficient materials to see how the separate hieratic decade signs originally developed from the cursive writing of additive groups of the single hieroglyphic sign for 10. A similar system could well have developed separately in India, independent from the influence of any outside system and even apart from the development of linguistic writing (which would explain the persistent problems in establishing phonetic or systemic linkages between early Brāhmī and the early numerical system associated with it, cf. Falk, pp.169--73). Certainly we do not need to look all the way to China.

Such disagreements over details notwithstanding, the studies discussed in this review are works of high scholarly quality which will be of lasting impact and utility. Indeed, it is no exaggeration to say that these authors, especially Falk, have raised the level of discussion of the old problems of early literacy and the origin of the scripts in ancient India to an entirely new level. All of them have succeeded in casting off the old prejudices and lingering effects of Bühler's outdated arguments, and Falk in particular has brought a wealth of new information and erudition to the field. In particular, he has for the first time looked seriously from a modern viewpoint at the Iranian, Semitic, and Hellenistic background to developments in Mauryan India, while also objectively and perceptively re-evaluating the entire corpus of Indological and classical data. Thus while I disagree on several secondary points of interpretation and method, and while I would maintain that much still remains to be done, particularly with regard to a detailed re-examination of the development of the individual characters of Brāhmī, I find myself more convinced than ever by Falk's arguments, bolstered by those of von Hinüber, Goyal, and Fussman, for a late origin of Brāhmī in the Mauryan, and probably the Ashokan period. [14] In the light of new evidence such as the Aramaic inscriptions of Ashoka and the reinterpretation of the old, faulty claims for evidence of early writing, it must now be admitted that, as long as one agrees to give preference to the empirical evidence, there is every reason to think that Brāhmī did not exist before the 3rd century BC, and that it was created then on the basis of a loose adaptation of one or more pre-existent Semitic scripts, with Kharoṣṭhī playing at least a partial role. Kharoṣṭhī itself almost certainly did predate Brāhmī, as argued by Falk et al., and probably dates back at least to the late 4th century, and ( contra Falk) quite possibly even before then.

One final and important problem remains. According to the position espoused in these books-- which, given the authority of their authors and the quality of their scholarship, is likely to be hereby established as the currently prevailing point of view, at least in the west-- the heartland of India was preliterate until the 3rd century BC. But can we imagine such a state of affairs, given what we know (admittedly not too much) of the state of society and culture in India, especially in the northeast, before this time? If we can put any trust at all in the traditional lore of the Purāṇas and the testimony of the Pali canon, Magadha was the site of great and prosperous empires, notably that of the Nandas, decades if not centuries before the foundation of the Mauryan dynasty in around 320 BC. Can we believe that these dynasties with their legendary riches, and the remarkable intellectual and cultural life of India in the time of the Buddha and Mahāvīra, existed in a totally illiterate sphere? It is certainly true that intellectual activity in India has always strongly favored oral over written means of expression, and both von Hinüber and Falk have effectively put to rest the already discredited skepticism about the possibility of oral composition and preservation of the Veda, Pāṇini's grammar, etc. (see e.g. Falk pp.321--7). But the fact that Pāṇini did not use writing in composing the Aṣṭādhyāyī does not necessarily mean that he was illiterate (cf. Falk p.259); it may only mean that writing was not considered an appropriate vehicle for intellectual endeavors of his kind. Even given the very different cultural role of writing in India as compared to many other ancient civilizations, it is hard to conceive that practical affairs such as the keeping of records and accounts in a fabulously wealthy empire like that of the Nandas could have been kept in order without any form of writing at all, or at least without some alternative system of memory-aids like the Inca quipu . Thus one is tempted to think along the lines of William Bright (cited by Falk, p.290) of some type of writing that was "perhaps used for commercial purposes, but not for religious or legal texts." [15]

Admittedly, we have not a shred of concrete evidence for this, and it is perhaps better to stick with what we have and assume that business affairs, like cultural ones, were conducted in pre-Mauryan Magadha simply on the basis of the highly-developed memory skills so well attested in ancient and modern India, perhaps with the assistance of a system of numerical notation such as that hypothesized above. This, it would be hard to deny in light of the evidence that Falk, von Hinüber, et al. have laid out before us, is the most likely scenario on the grounds of the unfortunately meager evidence that is left to us. Still, we should not fall into the trap of thinking that the last word has been spoken. Admittedly, it hardly seems likely, after all the years of waiting, searching, and the dashing of false hopes, that some major archaeological discovery will reveal a whole new picture of the origins of writing in the Indian heartland, or reveal a sustainable (rather than purely hypothetical) connection with the Indus script. Nevertheless, it would be unwise to rule out surprises in the future, and we should leave the door open, as does Falk (p.340), to discoveries that could revive theories of an early development of Brāhmī. But we must also agree, if reluctantly, with his final sentence: "Zur Zeit erscheint dieser Fall jedoch kaum zu erwarten" (p.340).

One final note: It is unfortunate that the work of Fussman in French and von Hinüber and Falk in German will not be available to a large portion of their potential audience. These works, especially Falk's Schrift im alten Indien , are of sufficient importance and quality to merit publication in English translation in order to bring them to the wider audience they deserve and permit them to have the influence on future discussion that they ought to.

Note 1 This is a review article of:

Der Beginn der Schrift und frühe Schriftlichkeit in Indien. By Oscar von Hinüber. Akademie der Wissenschaften und der Literatur, Abhandlungen der Geistes- und Sozialwissenschaftlichen Klasse, Jahrgang 1989, Nr.11. Mainz: Akademie Der Wissenschaften Und Der Literatur} / Stuttgart: Franz Steiner Verlag Wiesbaden}, 1990. 75 pp; and

Schrift im alten Indien: Ein Forschungsbericht mit Anmerkungen. By Harry Falk. ScriptOralia 56. Tübingen: Gunter Narr Verlag, 1993. 355 pp. DM 136.

Note 2 See [note 1] .

Note 3 Annuaire du Collège de France 1988-1989. Résumé des Cours et Travaux , pp.507-514.

Note 4 Wiener Zeitschrift für die Kunde Südasiens , 36 (Supplementband) (1993), pp.239-49.

Note 5 Sitzungsberichte der kaiserlichen Akademie der Wissenschaften, Wien, Philologisch-historische Classe 132, no.5, 1895. 2nd revised ed.: Strassburg: Karl J. Trübner, 1898. Reprint ed.: The Chowkhamba Sanskrit Studies, vol.33; Varanasi: The Chowkhamba Sanskrit Series Office, 1963.

Note 6 The Alphabet. A Key to the History of Mankind (2nd ed.; New York: Philosophical Library, 1953), p.336.

Note 7 Die Schrift in Vergangenheit und Gegenwart (Glückstadt and Hamburg: J.J. Augustin, 1935).

Note 8 Here Norman (n.24) cites Fussman, "Les premieres systèmes...," p.513. His subsequent allusion to the theory of the invention of Br\={a}hm\={\i} under A'soka is made without reference to the works of von Hinüber and Falk, which were evidently not yet in print when Norman wrote his article, though he was probably aware of their ideas on the subject.

Note 9 In The Origin of Brahmi Script , ed. S.P. Gupta and K.S. Ramachandran, (History and Historians of India Series, vol.2; Delhi: D.K. Publications), pp.1-52. (Reviewed in JAOS 102 (1982), pp.553-5.)

Note 10 Fussman's ideas on these subjects will presumably be developed at greater length in his article on "Écritures indiennes," in D. Arnaud's Histoire de l'ecriture , cited in Falk's bibliography (p.31) as "im Druck" and still not available at the time of this writing.

Note 11 The model for the structure of the book is, as the author notes (p.11), George Cardona's Pânini, a Survey of Research (The Hague: Mouton and Co., 1976).

Note 12 The composite theory of the development, or invention, of Brāhmī is not, as Falk notes (p.338), entirely unprecedented. The French Semiticist J. Halévy in particular tried to establish a composite derivation from Aramaic, Greek and Kharosthî. Falk feels it was largely he published in French that Halévy's contributions have not received the credit they deserved (p.127); but it seems to me that it was the serious flaws in argumentation, reflecting profound misunderstandings of the Indian cultural background, as well as his intemperate tone of argumentation (cf. p.132), rather than the language of his publications, that cost Halévy much of his credibility.

Note 13 In "Ueber den semitischen Ursprung des indischen Alphabets," ZDMG 10 (1856), pp.389-406.

Note 14 It is not exactly correct, as Falk states, that in my review in JAOS 102 (1982), p.554 I opposed Goyal's position on the origin of Brāhmī in A'soka's time ("Gegen ihn stellten sich z.B. R. Salomon" (p.150). What I actually said was "the invention theory proposed by Goyal...is not without its merits, especially in that it holds to the evidence (or rather, lack of evidence) as we have it... But it falls far short of full cogency for lack of both corroborative evidence and historical parallels." In any case, this lack of corroboration and parallel has, to an large extent, been filled in by Falk.

Note 15 Similar arguments are also presented in K.R. Norman's review of von Hinüber's Der Beginn der Schrift... in Journal of the Royal Asiatic Society ser.3, vol.3 (1993), pp.277-281 (esp. p.279).

http://indology.info/papers/salomon/

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

Devanampriya

From Wikipedia, the free encyclopedia
 
 
Jump to navigationJump to search
 
"Devānaṃpiyasa Asoka", honorific Devanampiya (Brahmi script: 𑀤𑁂𑀯𑀸𑀦𑀁𑀧𑀺𑀬𑀲𑀅𑀲𑁄𑀓, "Beloved of the God", in the adjectival form -sa) and name of Ashoka, in Brahmi script, in the Maski Edict of Ashoka.
 
"Devānampiyena" (𑀤𑁂𑀯𑀸𑀦𑀁𑀧𑀺𑀬𑁂𑀦:"Of Devanampiya") in the Lumbini Minor Pillar Edict of Ashoka. Brahmi script.

Devanampriya, also Devanampiya (Brahmi script: 𑀤𑁂𑀯𑀸𑀦𑀁𑀧𑀺𑀬, Devānaṃpiya), was a Pali honorific epithet used by a few Indian monarchs, but most particularly the Indian Emperor Ashoka (r.269-233 BCE) in his inscriptions (the Edicts of Ashoka).[1] . "Devanampriya" means "Beloved of the Gods". It is often used by Ashoka in conjunction with the title Priyadasi, which means "He who regards others with kindness", "Humane"[1]

Prinsep in his study and decipherment of the Edicts of Ashoka had originally identified Devanampriya Priyadasi with the King of Ceylon Devanampiya Tissa of Anuradhapura. However, in 1837, George Turnour discovered Sri Lankan manuscripts (Dipavamsa, or "Island Chronicle" ) associating Piyadasi with Ashoka:

Two hundred and eighteen years after the beatitude of the Buddha, was the inauguration of Piyadassi, .... who, the grandson of Chandragupta, and the son of Bindusara, and was at the time Governor of Ujjayani.

Since then, the association of "Devanampriya Priyadarsin" with Ashoka was confirmed through various inscriptions, and especially confirmed in the Minor Rock Edict inscription discovered in Maski, associating Ashoka with Devanampriya:[1][3]

[A proclamation] of Devanampriya Asoka.

Two and a half years [and somewhat more] (have passed) since I am a Buddha-Sakya.
[A year and] somewhat more (has passed) [since] I have visited the Samgha and have shown zeal.
Those gods who formerly had been unmingled (with men) in Jambudvipa, have how become mingled (with them).
This object can be reached even by a lowly (person) who is devoted to morality.
One must not think thus, — (viz.) that only an exalted (person) may reach this.

Both the lowly and the exalted must be told : "If you act thus, this matter (will be) prosperous and of long duration, and will thus progress to one and a half.

— Maski inscription of Ashoka.[4]
Historical Usage

Devānaṃpiya may refer to:

References[edit]

  1. Jump up to:a b c The Cambridge Shorter History of India. CUP Archive. p. 42.
  2. ^ Allen, Charles (2012). Ashoka: The Search for India's Lost Emperor. Little, Brown Book Group. p. 79. ISBN 9781408703885.
  3. ^ Gupta, Subhadra Sen (2009). Ashoka. Penguin UK. p. 13. ISBN 9788184758078.
  4. ^ Inscriptions of Asoka. New Edition by E. Hultzsch (in Sanskrit). 1925. pp. 174–175.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

 

4.6 இந்திய மொழி இலக்கியங்களின் தமிழாக்கம்

பண்டைக்காலத்தில் சிறப்புற்று விளங்கிய இந்திய மொழிகள் வடமொழி, பிராகிருதத்தின் வழிவந்த பாலி போன்றனவாகும். வடமொழி நூல்களின் பரிமாற்றம் பழங்காலத்திலிருந்தே நிகழ்ந்து வந்துள்ளது. இந்த வகையில் வடமொழியான சமஸ்கிருத மொழி தமிழுக்கு வழங்கிய கொடை பற்றி அறிவதும் அவசியமாகிறது.

4.6.1 வடமொழி மொழிபெயர்ப்புகள்

சமஸ்கிருதத்தில் சிறப்புற்று விளங்கிய மகாகவி காளிதாசரின் சாகுந்தல நாடகம், மேகசந்தேசம், ருது சம்ஹாரம், இரகுவம்சம் போன்ற நூல்கள் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

மறைமலை அடிகள் காளிதாசர் இயற்றிய சாகுந்தல நாடகம் எனவும், கே.சந்தானம் சாகுந்தலம், மேகதூதம் எனவும் தமிழாக்கம் செய்துள்ளனர்.

வடமொழியில் சிறந்து விளங்கிய மிருச்ச கடிகம் என்ற காப்பியத்தை மண்ணியல் சிறுதேர் என்ற பெயரில் மு.கதிரேசன் செட்டியாரும் மிருச்சகடிகம் என்ற பெயரிலேயே வேறு சிலரும் மொழிபெயர்த்தனர். பாணபட்டரின் காதம்பரி என்ற கதைநூலைத் தமிழில் ஆறு அறிஞர்கள் மொழிபெயர்த்து உள்ளனர்.

முத்ரா ராட்சசம், தசகுமார சரிதம் போன்ற நாடகங்களும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. பர்த்ருஹரி என்ற கவிஞரின் நீதி சதகம், வைராக்ய சதகம், சிருங்கார சதகம் ஆகிய மூன்று நூல்களும் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

வடமொழியில் உள்ள கதா சரித் சாகரம் என்ற கதைத் தொகுப்பின் ஒரு பகுதி கதைக்கடல் என்ற பெயரில் வெ.இராகவன் அவர்களாலும், பஞ்ச தந்திரப் பாடல்கள் என்ற நூல் செய்யுள் வடிவிலும், உரைநடை வடிவிலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

நான்கு வேதங்களையும் உரைநடை வடிவில் ஆங்கிலத்தில் உள்ளதை மொழிபெயர்த்தும், நேரடியாக மொழிபெயர்த்தும் தமிழில் வெளியிட்டுள்ளனர்.

4.6.2 பிராகிருத மொழி

பண்டைக்காலத்தில் இந்திய மக்கள் பேசிய மொழிகள் எல்லாவற்றையும் பிராகிருதம் என்று குறிப்பிடுவர். பிராகிருத மொழிகளில் ஒன்றான பைசாச மொழியில் இயற்றப்பட்ட பெருங்கதை மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது.

சாதவாகனப் பேரரசன் ஹாலா தொகுப்பித்த காதா சப்த சதி என்ற பிராகிருத மொழிநூல் சிறந்தது. இதனை இரா.மதிவாணன் ஆந்திர நாட்டு அகநானூறு என்னும் தழுவல் நூலாகத் தமிழில் வெளியிட்டுள்ளார்.

இதனை, காதா சப்த சதி என்ற தலைப்பிலேயே பன்மொழிப் புலவர் மு.கு.ஜகந்நாதராஜா தமிழில் மொழிபெயர்த்து உள்ளார்.

பாலி மொழியில் உள்ள தம்மபதமும், புத்த சாதகக் கதைகளும், தேரிக் கதைகளும் சில தொகுப்புகளாகத் தமிழில் வெளிவந்துள்ளன.

4.6 இந்திய மொழி இலக்கியங்களின் தமிழாக்கம்

பண்டைக்காலத்தில் சிறப்புற்று விளங்கிய இந்திய மொழிகள் வடமொழி, பிராகிருதத்தின் வழிவந்த பாலி போன்றனவாகும். வடமொழி நூல்களின் பரிமாற்றம் பழங்காலத்திலிருந்தே நிகழ்ந்து வந்துள்ளது. இந்த வகையில் வடமொழியான சமஸ்கிருத மொழி தமிழுக்கு வழங்கிய கொடை பற்றி அறிவதும் அவசியமாகிறது.

4.6.1 வடமொழி மொழிபெயர்ப்புகள்

சமஸ்கிருதத்தில் சிறப்புற்று விளங்கிய மகாகவி காளிதாசரின் சாகுந்தல நாடகம், மேகசந்தேசம், ருது சம்ஹாரம், இரகுவம்சம் போன்ற நூல்கள் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

மறைமலை அடிகள் காளிதாசர் இயற்றிய சாகுந்தல நாடகம் எனவும், கே.சந்தானம் சாகுந்தலம், மேகதூதம் எனவும் தமிழாக்கம் செய்துள்ளனர்.

வடமொழியில் சிறந்து விளங்கிய மிருச்ச கடிகம் என்ற காப்பியத்தை மண்ணியல் சிறுதேர் என்ற பெயரில் மு.கதிரேசன் செட்டியாரும் மிருச்சகடிகம் என்ற பெயரிலேயே வேறு சிலரும் மொழிபெயர்த்தனர். பாணபட்டரின் காதம்பரி என்ற கதைநூலைத் தமிழில் ஆறு அறிஞர்கள் மொழிபெயர்த்து உள்ளனர்.

முத்ரா ராட்சசம், தசகுமார சரிதம் போன்ற நாடகங்களும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன. பர்த்ருஹரி என்ற கவிஞரின் நீதி சதகம், வைராக்ய சதகம், சிருங்கார சதகம் ஆகிய மூன்று நூல்களும் தமிழில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

வடமொழியில் உள்ள கதா சரித் சாகரம் என்ற கதைத் தொகுப்பின் ஒரு பகுதி கதைக்கடல் என்ற பெயரில் வெ.இராகவன் அவர்களாலும், பஞ்ச தந்திரப் பாடல்கள் என்ற நூல் செய்யுள் வடிவிலும், உரைநடை வடிவிலும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளன.

நான்கு வேதங்களையும் உரைநடை வடிவில் ஆங்கிலத்தில் உள்ளதை மொழிபெயர்த்தும், நேரடியாக மொழிபெயர்த்தும் தமிழில் வெளியிட்டுள்ளனர்.

4.6.2 பிராகிருத மொழி

பண்டைக்காலத்தில் இந்திய மக்கள் பேசிய மொழிகள் எல்லாவற்றையும் பிராகிருதம் என்று குறிப்பிடுவர். பிராகிருத மொழிகளில் ஒன்றான பைசாச மொழியில் இயற்றப்பட்ட பெருங்கதை மொழிபெயர்க்கப்பட்டுள்ளது.

சாதவாகனப் பேரரசன் ஹாலா தொகுப்பித்த காதா சப்த சதி என்ற பிராகிருத மொழிநூல் சிறந்தது. இதனை இரா.மதிவாணன் ஆந்திர நாட்டு அகநானூறு என்னும் தழுவல் நூலாகத் தமிழில் வெளியிட்டுள்ளார்.

இதனை, காதா சப்த சதி என்ற தலைப்பிலேயே பன்மொழிப் புலவர் மு.கு.ஜகந்நாதராஜா தமிழில் மொழிபெயர்த்து உள்ளார்.

பாலி மொழியில் உள்ள தம்மபதமும், புத்த சாதகக் கதைகளும், தேரிக் கதைகளும் சில தொகுப்புகளாகத் தமிழில் வெளிவந்துள்ளன.

http://www.tamilvu.org/courses/degree/p201/p2012/html/p2012046.htmhttp://www.tamilvu.org/courses/degree/p201/p2012/html/p2012046.htm



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

 http://www.orientalthane.com/archaeology/news_2004_05_31_1.htm

Skeletons, script found at ancient burial site in Tamil Nadu

 

 

By T.S. Subramanian
http://www.hindu.com/2004/05/26/stories/2004052602871200.htm

CHENNAI, MAY 25. In spectacular finds, the Archaeological Survey of
India, Chennai Circle, has unearthed a dozen 2,800-year-old human
skeletons intact in urns at Adichanallur, 24 km from Tirunelveli in
Tamil Nadu. Three of these urns contain writing resembling the early
Tamil Brahmi script. The dozen urns containing the skeletons form a
part of about 100 fully intact urns unearthed in various trenches at
the site, where excavation is under way. The urns were found at a
depth of two to three metres. The finds may revolutionise theories
about the origin of ancient culture in Tamil Nadu and the origin of
writing in South Asia.

T. Satyamurthy, Superintending Archaeologist, ASI, Chennai Circle,
the director of excavation at Adichanallur, said: "People generally
think that megalithic culture is the earliest culture in South India,
especially in Tamil Nadu. In our excavation [at Adichanallur], we
have come across a culture earlier than the megalithic period." The
megalithic period in South India ranges from 3rd century B.C. to 3rd
century A.D.

Dr. Satyamurthy called Adichanallur "the earliest historical site in
Tamil Nadu." The ASI would conduct "a thorough exploration of the
area" to find out whether there had been any habitation nearby. If
such a site was found, it would be the first discovery of its kind in
Tamil Nadu. So far, no habitation belonging to this period had been
found in the State. He described the discovery of writing resembling
the early Tamil Brahmi script on the urns as "very important."

Samples of the skeletons have been sent to the National Geophysical
Research Institute, Hyderabad, for carbon-14 dating.

Along with the skeletons, husks, grains of rice, charred rice and
neolithic celts (axe-like instruments used in agricultural
operations) have been found.

The skeletons found in two or three urns show that prior to the
megalithic period, these people used to inter the dead in urns along
with the items they had used. Early Tamil Sangam works contained
elaborate descriptions of the urn-burial custom. At Adichanallur,
pottery belonging to the early historic period, which stretches from
3rd century B.C. to 3rd century A.D., was found on the upper layers
of the trenches and the urns were found below. So the discoveries at
Adichanallur may go back to 7th or 8th century B.C., probably earlier
than the Sangam period, Dr. Satyamurthy said.

He said that since the Brahmi script was found together with the
skeletons, the date of the script could be determined if they could
fix the date of the skeletons. "So far, we have been doing it on
palaeographic grounds. Now, we will get a scientific date." He said
that the script might refer to names.

Dr. Sathyamurthy said that the Brahmi script of around 500 B.C. had
been found in Sri Lanka. Dr. S.U. Deraniyagala, former
Director-General and now Consultant to the Archaeological Survey
Department, Sri Lanka, called the discovery of the writing on the
urns at Adichanallur "fantastic" and "very, very important." The
evidence of writing on more than 75 pieces of pottery had been found
in Sri Lanka and radio-carbon dating had established that they
belonged to the period between 600 B.C. and 500 B.C. This discovery
"sheds a completely new light on the origin of writing in South
Asia," said Dr. Deraniyagala. Interestingly, there has been no
evidence of habitation close to the cemeteries (burial sites)
discovered there.

According to G. Thirumoorthy, Assistant Archaeologist, ASI, Chennai
Circle, many artefacts had been found along with the skeletons at
Adichanallur.

They included miniature bowls made of clay that were used in rituals,
black and red wares of megalithic period ranging from the 7th century
B.C. to 2nd century A.D., potsherds with graffiti marks, iron
spearheads, knife-blades and hopscotches of various shapes including
those in perfect circles. These hopscotches were used as weights, he said.]



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

மதியம் பொழுதுபோகாமல் ஹேராம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தேன். எத்தனையோமுறை பார்த்திருந்தாலும் இந்தமுறை பார்க்கும்போது இதுவரை தவறவிட்ட ஒரு விஷயம் புரிந்தது. கதைப்படி கமலஹாசனும், ஷாருக்கானும் தொல்லியல் துறையில் பணிபுரிபவர்கள்.

படத்தின் முதல்காட்சியே அவர்கள் இருவரும் ஹரப்பா, மொஹஞ்சதாரோ பகுதிகளில் அகழ்வாராய்ச்சி செய்வதாக தொடங்கும்.

பிறகு ஒரு வசனம் வரும். ஷாருக்கான் சொல்வார். ஐயாயிரம் வருஷம் முன்னாடி வாழ்ந்த சிவிலைசேஷன். பசங்க பொம்மை வச்சு விளையாடணும்ன்னு நினைச்ச சிவிலைசேஷன். நம்மளை மாதிரி பெரியவங்க சாமியை வச்சு விளையாடணும்ன்னு நினைக்காத சிவிலைசேஷன்.

அதற்கு கமல் சொல்வார். அதெல்லாம் சரி. ஆனா நாம அந்த சிவிலைசேஷன்ல இல்லையே. இந்தக்காட்சிக்கு பிறகு படம் வேறு வேறு சம்பவங்களுக்கு நகர்ந்துவிடும். இந்த படத்துல கமல் ஏன் ஆர்க்கியாலஜி துறையில வேலை செய்பவரா இருக்கணும்? ஒரு போஸ்ட்மேனாகவோ, போலீசோ, இராணுவத்தை சேர்ந்தவராகவோ இருந்திருக்கலாம்.

இங்குதான் ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கத்தின் வரலாறு பற்றி பார்க்கவேண்டும். ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கம் இந்திய சுதந்திர போராட்டத்துக்காக ஆரம்பிக்கப்பட்ட இயக்கம் இல்லை.

ஏனெனில் ஏற்கனவே காங்கிரசும், நேதாஜியும் இருந்தார்கள். ஆர்எஸ்எஸ் இங்குள்ள இஸ்லாமியர்களுக்கு, கிறிஸ்துவர்களுக்கு எதிராகவோ இந்துக்களை பாதுக்காக தொடங்கப்பட்ட இயக்கமும் இல்லை.

அப்படி என்றால் ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கம் ஆரம்பிக்க என்ன தேவை? 1925 -ல் ஆர்எஸ்எஸ் இயக்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. 1924-ல்தான் ஹரப்பா, மொகஞ்சதாரோ அகழ்வுகள் கண்டுப்பிடிக்கப்பட்டு உலகமெங்கும் பரபரப்பாக பேசப்பட்டது. உண்மையில் இந்த

அகழ்வாராய்ச்சிகள்தான் அவர்களை தொந்தரவு செய்திருக்கவேண்டும். தங்களை ஆரிய வந்தேறிகள் என்று சொல்லிவிடுவார்களோ என்று அச்சம் அவர்களை பிடித்திருக்கலாம்.

ஏனெனில் பண்டைய பாரதம் என்பது வேதகாலம். பாரதத்தின் தொன்மையான மொழி சம்ஸ்கிருதம். வேதக்கடவுள்களே முதன்மையானவர்கள் என்பதை எல்லாம் இந்த ஹரப்பா, மொஹஞ்சதாரோ ஒரேநாளில் உடைத்துவிட்டது.

பத்தாயிரம் வருடங்களாக நாம்தான் இந்த மண்ணின் பூர்வகுடிகள். பிறகு முகலாயர்கள் படையெடுத்து வந்தார்கள். கிறிஸ்துவர்கள் வந்தார்கள் என்றெல்லாம் ஆர்எஸ்எஸ்சின் கோல்வால்கர் போன்றோர் பிரச்சாரம் செய்துவந்த நிலையில் ஹரப்பா, மொஹஞ்சதாரோ அவர்கள் பயத்தை இன்னும் அதிகமாக்கிவிட்டது. வரலாறு அவர்களுக்கு எதிராக திரும்பும் என்று நினைத்திருக்க மாட்டார்கள்.

கற்பனை புராணக்கதைகளுக்கு
ஆதாரம் இல்லை. ஆனால் ஆர்க்கியலாஜித்துறையிடம் உள்ளவை எல்லாமே அறிவியல் நியதிக்குட்பட்ட சான்றுகள். அதனால்தான் தங்கள் இருப்பை நிலைநிறுத்த ஆர்எஸ்எஸ் தொடங்கப்பட்டிருக்கவேண்டும்.

ஆனால் வெறுமனே ஆரியர்களுக்கான அமைப்பு என்று சொல்லி ஆரம்பித்தால் மக்களிடமிருந்து அந்நியப்பட்டு போவோம் என்று அவர்களுக்கு ஒரு பயம் வந்திருக்கும். அதனால் காங்கிரஸ் தலைவர்களோடு சேர்ந்து கூட்டத்தோடு கூப்பாடுபோட்டு ஒன்றிரெண்டு போராட்டங்களில் கலந்துக்கொண்டு நானும் ஜெயிலுக்குப்போறேன் என்று வண்டியிலேறி போனார்கள். ஜெயிலில் பிரிட்டிஷ்காரர்களிடம் அடிவாங்கி மன்னிப்புக்கடிதம் எழுதிக்கொடுத்து வந்த வரலாற்று சிறப்புமிக்க ஆவணங்கள் நம்மிடம் உண்டு. இப்போதுகூட கீழடி ஆய்வுமுடிவுகள் வெளிவந்தபோது இஞ்சி தின்ற குரங்குபோல முகத்தை வைத்திருந்தவர்கள் யாரென்று பாருங்கள். இதன் முழு பின்னணி புரியும்.

...
எழுத்தாளர் விநாயக முருகன்



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard