New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: Chapter One


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Chapter One
Permalink  
 


Chapter One

“All ages can testifie enough howe profitable that fable of Christe hath ben to us and our companie.” – Pope Leo X to Cardinal Bembo in the Pageant of Popes by John Bale

In the beginning of The Penguin Dictionary of Saints, Roman Catholic hagiographer Donald At****er writes, “Research into the lives of the earlier saints is beset with special difficulties. There are those which face other historians and biographers: fewness of records, their unreliability, uncertainties and contradictions, conflicting interpretations, and so on. But there are added to these, in particular, the ‘selectiveness’ of the material available and, not infrequently, what by later standards seems the unscrupulosity and absurd credulousness of many writers of the past. Most hagiographers were interested in nothing but the directly religious aspects of their subjects’ lives: at the worst, a ‘biography’ became no more than a list of miracles, often puerile, or of voluntary physical austerities, or, in the case of a martyr, of repeated torments a single one of which no human body could survive. Or again, when material was lacking, the earlier hagiographer sometimes did not disdain to manufacture it himself or to borrow it: so that we may even come upon two saints whose written lives are almost word for word the same, with only names and places different. A high degree of authenticity and historical interest is a rather rare element in the huge whole of earlier hagiographical literature; instead we find myth, folklore, legend, and romantic and ‘edifying’ fiction.”

A prime example of this kind of myth making – besides the Jesus story itself – was the identification and validation of St. Peter’s tomb in Rome, said to be situated under the high altar of Christendom’s most famous church. In fact the tomb is not there, or to put it more politely, unverified by expert and disinterested parties as belonging to St. Peter or any other early Christian saint. At****er says that the excavations are “impressive and of profound interest, but not wholly conclusive on this point.” But the world’s leading authority on Roman Catholic affairs, Avro Manhattan, in The Vatican Billions, writes, “The most fabulous [story] was undoubtedly that promoted by the cult of the Blessed Peter, the Turnkey of Heaven. The cult demanded a journey to Rome where Peter’s tomb lay.

“Peter had been crucified there, it was asserted with no more plausible data than a pious tradition, for the bishops of Rome had no more evidence then than the pontiffs of the twentieth century. The latter have tried to substantiate it with doubtful archaeological finds. The process begun by Pope Pius XII [in 1939] was completed by Pope Paul VI. In 1968 Paul declared officially that ‘a few fragments of human bones found under the Basilica of St. Peter are the authentic mortal remains of the Apostle’.

“How the “identification” had been carried out, on a site where hundreds of thousands of bodies have been buried during many centuries,1 was never plausibly explained, in view also of the fact that there has never been any definite historical evidence to prove that Peter was ever in Rome. The Roman bishops, however, cultivated the myth with undiminished eagerness. This they did not as mere upholders of a devout legend, but as the skilful promoters of a growing cult which had concrete and far-reaching objectives, since its magnification brought them immense authority and with it, money”.

The revelation that the tomb of St. Peter is a fake will not come as a surprise to Europeans. They know better than anyone else the deceitful nature of the Roman Church. But the same revelation about the tomb of St. Thomas in Madras will come as a surprise to Indians. They know the story of St. Thomas in India because it has been repeated by interested persons of eminence and enterprise, and sometimes even of scholarship, since the sixteenth century. They accept it “on authority” and seem not to have found reason to doubt it – be they informed secular intellectuals or Dalit Christian converts. They have been put to sleep by its seemingly pious nature and so do not realise its implications. And they have been confounded by the fact that the legend is old and very complicated and keeps changing shape with each new rendition. It does not have any relevance to modern life, but it is still part of Indian Christian mythology and its unreformed mediaeval mind-set.

In this book we are going to try to unravel the St. Thomas legend as it is known in India, but before beginning at the beginning, with the Acts of Thomas itself, we must take a brief look at what Christian apologists say for the story they are so eager to sell to the professors and politicians – Indian Christians, Marxists, and mainstream secular media editors have already bought it; it is a good stick to beat Hindus with, as will soon enough be seen.

For example, the Protestant missionary Claudius Buchanan, writing in the last century, in Christian Researches in India, says, “The nation in general are called St. Thomas Christians in all parts of India, and its

The Myth of Saint Thomas and the Mylapore Shiva Temple

12

imparts an antiquity that reaches far beyond the Eutychians and Nestorians2 or any other sect.... I am satisfied that we have as good authority for believing that the Apostle Thomas died in India as that the Apostle Peter died in Rome.”

This “good authority” is of course no authority at all. There is no historical evidence that St. Peter died in Rome or that St. Thomas died in India. The assertion that the appellation “St. Thomas” Christians is used in all parts of India and imparts an antiquity, is simply not true. Syrian Christians were not called St. Thomas Christians until after the fourteenth century and that too by Roman Catholic missionaries in Malabar. Claudius Buchanan could as easily argue that Syrian Christians come from Syria because they are called “Syrian” Christians. He would be closer to the truth.

Next, the Roman Catholic historian Fr. A. Mathias Mundadan, writing in the early 1980s, in History of Christianity in India: From the Beginning up to the Middle of the Sixteenth Century, says, “Our effort should be to concentrate on the common, basic content of the tradition upheld by the various versions and couched in many unnecessary flourishes. The investigations made … into the western tradition and different aspects of the Indian tradition give me the impression that the central content stands out in clear relief, namely St. Thomas the Apostle preached, died and was buried in South India.”

Fr. Mundadan is saying that he supports the Portuguese tale introduced into India in the sixteenth century and imposed on Mylapore by fraud and force of arms, even though it is known to be a fabricated tradition. This suggests that his position is political rather than academic. He has done his research with a foregone conclusion in mind and has reached the inevitable result. It is typical Roman Catholic scholarship and until the story of St. Thomas is taken out of such hands and looked at in its totality, which includes the traditions of the Hindu society in which it survives, we will never know the full truth of St. Thomas and India.

Fr. Mundadan’s work is important to note, but for different reasons than he and his sponsors would like us to note it. He has had access to the best research facilities and materials that money can buy, and to professional assistance and encouragement that other scholars in India cannot hope to obtain, yet he has not been able to produce any proof or concrete historical evidence that St. Thomas came to India.

Fr. Mundadan has expressed his considered opinion that the Indian Christian tradition is true. Will he dare to consider the Hindu tradition too? Will he look at the material and literary evidence, and the most ancient living Hindu tradition, that a great Shiva temple once stood on the very that he would have St. Thomas buried?

There is yet more reasoning for St. Thomas in India, which is often presented to laymen by motivated clerics. It is a psychological device to put the unwary St. Thomas doubter on the defensive. It is called the “Why not?” argument. Duncan Forbes uses it in his book The Heart of India, more in an attempt to convince himself than his reader. He writes, “And why not believe?... There is really no reason why St. Thomas should not have come here. The route between the Roman world and India, which was Rome’s source for large quantities of fine muslins, pearls and spices, was well established.”

The route between Rome and India was indeed old and established and the travellers went the other way too, to Alexandria and Rome from India. But the possibility that St. Thomas could come to India from Palestine does not prove that he did so. The possibility does not even make for a probability. We are looking for historical proof – travellers’ tales just don’t constitute proof; they only excite the imagination.

William Dalrymple, the popular author of Indian historical fiction, is said to employ the same “Why not?” argument for St. Thomas in India. He will have to persuade himself about Judas Thomas and his alleged travels in India before he can persuade others in his story books.

The “Why not?” question does not have an answer of course. It is only a proposition – and it is for the St. Thomas protagonists to prove the proposition and not pretend that it stands proved until somebody comes along and disproves it.3 Duncan Forbes, like most western Christians, does not believe the St. Thomas legend himself. He is a travel writer and repeats the story in his book because it is entertaining. He gives himself away with the chapter headings. The chapter on St. Thomas is called “Doubting Thomas” and the chapter on St. Francis Xavier is called “The Apostle of the Indies”.

Duncan Forbes has almost got it right this time. St. Francis Xavier was known as the “Apostle of India” up to 1953. In 1953 he was replaced by St. Thomas when Cardinal Tisserant brought a piece of Thomas’s arm bone to Kodungallur from its resting place in Ortona, Italy. Prior to this date St. Thomas had always been known as the “Apostle of the East”.

Page 13 of 173

Lastly, we look at a diverting mantological novel that passes itself off as serious historical research, the Acta Indica by P.V. Mathew. It has everything in it to make a good night’s read – exploding meteors over Malabar and Prophet Mani of Persia camping at Kanchipuram – but it doesn’t have St. Thomas buried in Mylapore. P.V. Mathew believes that St. Thomas came to Malabar but not to Mylapore and asserts that the Mylapore story is a Portuguese invention. Not willing to leave well enough alone, he then asserts that Prophet Mani’s disciple Mar Ammon is buried in Mylapore instead. This Mar Ammon, according to P.V. Mathew, is now worshipped in Tamil villages as Goddess Mariamman, that Prophet Mani is worshipped in the same villages as God Subramanian, and that the Pallavas were really Persians.

All of this will interest those who like to play etymological games with ancient names, secretly wish they were born in foreign, and still subscribe to the discredited Aryan invasion theory. P.V. Mathew belongs to the school that says there is nothing Hindu in Hindustan or Indian in India – nothing good anyway. It is an old missionary school and its thinking still dominates some of our most prestigious institutions.

But the real problem with Acta Indica for the student of history is its supernatural origins. P.V. Mathew writes, “I am indebted to St. Thomas the glorious Apostle of India, who sanctified me with revealed knowledge; and Moran Sabarisho, the Saint of St. Thomas Christians (pre-Portuguese period) for granting me the wisdom to understand the revealed knowledge and record it as such in this book.”

P.V. Mathew’s admission of having suffered a divine revelation is detrimental to the Roman Catholic cause, though it is in keeping with its prophetic and weird traditions. It undermines whatever authority Christian scholars have been able to garner for their mundane St. Thomas dissertations. It also confirms Dr. A. Mingana’s view, in The Early Spread of Christianity in India, that, “What India gives us about Christianity in its midst is indeed nothing but pure fables.”

At the same time, we, too, must make a confession. We have meditated on St. Thomas for years in a sincere attempt to discover the truth about his alleged sojourn in India. He has not responded to our prayers. We have had to do all the work our self, with the help of human friends, and we have had to start at the very beginning with the apocryphal Acts of Thomas.4 This lugubrious and turgid religious story by Bardesanes of Edessa is not included in Christian bibles5 – not even Syrian or “St. Thomas” Christian bibles – although it is the only early ancient text to identify St. Thomas with India.

____________

1. St. Peter’s Basilica, begun in 326 CE by Emperor Constantine over a small Pagan shrine, was built outside the walls of Rome on Vatican Hill, on an extensive and elaborate necropolis or city of the dead. This consisted of a number of pre-Christian cemeteries used at different times over a long period. Rupert Furneau, in The Other Side of the Story, says that this complex was also the site of a cave-shrine for Mithras, the Persian deity whose popular cult was the chief rival of early Christianity.

2. Two fifth century Christian sects that were centred in Syria and Persia. The Eutychians believed that the human nature of Jesus was subsumed by his divine nature, and the Nestorians believed that the divine nature of Jesus was independent of his human nature but jointed to it in a kind of moral union.

3. India Christians argue that we have given no proof that St. Thomas did not come to India. Of course we have not given any proof. We cannot prove a negative; we cannot prove something that did not happen. But we will give strong evidence against the possibility that St. Thomas did come to India (India being the subcontinent that we know by that name today).

4. The Apocrypha (Greek for “hidden things”) are Jewish and Christian religious writings that have been excluded from the canon of the Bible because their content is considered counterfeit, fictitious, spurious, false, imitative, or contrary to Christian teaching.

5. The traditional dates and authors of all the New Testament books, whether they are accepted in the canon or not, are pure conjecture as there are no extent early manuscript versions predating the fourth century CE (Common Era). Emperor Diocletian destroyed all Christian writings in 303 CE, and in 326 CE, a year after the Council of Nicaea raised Jesus from the position of mortal prophet to that of immortal God by an ecclesiastical vote of 218 for, 2 against (the bishops who said nay were from Libya), Emperor Constantine sanctioned the confiscation and destruction of all works that challenged “orthodox” Christian teaching. Five years later Constantine commissioned and financed new copies of the Bible, and as there were no longer any original documents to work from, the bishops, intent on promoting the Pauline salvation cult in their own interest, were free to revise, edit and rewrite the Bible in accordance with their own tenets. Michael Baigent, Richard Leigh and Henry Lincoln, in The Holy Blood and the Holy Grail, show that the Bible, and accepted Christian tradition, is an arbitrary collection of borrowed and often fabulous tales, the historical truth of which has never been established by the best biblical scholars.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

 அத்தியாயம் ஒன்று

"கிறிஸ்டேயின் கட்டுக்கதை எங்களுக்கும் எங்கள் தோழருக்கும் பென் வைத்திருக்கிறது என்பதை எல்லா வயதினரும் சாட்சியமளிக்க முடியும்." - ஜான் பேல் எழுதிய போப்ஸ் போட்டியில் போப் லியோ எக்ஸ் கார்டினல் பெம்போவுக்கு

தி பென்குயின் டிக்ஷனரி ஆஃப் புனிதர்களின் தொடக்கத்தில், ரோமன் கத்தோலிக்க ஹாகியோகிராஃபர் டொனால்ட் அட் **** எர் எழுதுகிறார், “முந்தைய புனிதர்களின் வாழ்க்கையைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி சிறப்பு சிரமங்களைக் கொண்டுள்ளது. மற்ற வரலாற்றாசிரியர்களையும் வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர்களையும் எதிர்கொள்ளும் நபர்கள் உள்ளனர்: பதிவுகளின் குறைவு, அவற்றின் நம்பகத்தன்மை, நிச்சயமற்ற தன்மைகள் மற்றும் முரண்பாடுகள், முரண்பட்ட விளக்கங்கள் மற்றும் பல. ஆனால் இவற்றில் சேர்க்கப்பட்டுள்ளது, குறிப்பாக, கிடைக்கக்கூடிய பொருளின் ‘தேர்ந்தெடுப்புத்திறன்’ மற்றும் அரிதாகவே அல்ல, பிற்காலத் தராதரங்களின்படி கடந்த காலத்தின் பல எழுத்தாளர்களின் நேர்மையற்ற தன்மை மற்றும் அபத்தமான நம்பகத்தன்மை ஆகியவை தெரிகிறது. பெரும்பாலான ஹாகியோகிராஃபர்கள் தங்கள் பாடங்களின் வாழ்க்கையின் நேரடி மத அம்சங்களைத் தவிர வேறொன்றிலும் ஆர்வம் காட்டவில்லை: மோசமான நிலையில், ஒரு 'சுயசரிதை' என்பது அற்புதங்கள், பெரும்பாலும் தூய்மையானது, அல்லது தன்னார்வ உடல் சிக்கன நடவடிக்கைகளின் பட்டியலைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை, அல்லது ஒரு விஷயத்தில் தியாகி, எந்தவொரு மனித உடலும் உயிர்வாழ முடியாத ஒற்றை துன்புறுத்தல். அல்லது மீண்டும், பொருள் இல்லாதபோது, ​​முந்தைய ஹாகியோகிராஃபர் சில சமயங்களில் அதைத் தானே தயாரிக்கவோ அல்லது கடன் வாங்கவோ வெறுக்கவில்லை: ஆகவே, பெயர்கள் மற்றும் இடங்கள் மட்டுமே வித்தியாசமாக எழுதப்பட்ட வாழ்க்கை கிட்டத்தட்ட ஒரே வார்த்தையாக இருக்கும் இரண்டு புனிதர்கள் மீது கூட நாம் வரக்கூடும். . அதிக நம்பகத்தன்மை மற்றும் வரலாற்று ஆர்வம் என்பது முந்தைய ஹாகியோகிராஃபிக்கல் இலக்கியத்தின் மிகப்பெரிய முழுக்க முழுக்க அரிதான ஒரு உறுப்பு; அதற்கு பதிலாக புராணம், நாட்டுப்புறக் கதைகள், புராணக்கதைகள் மற்றும் காதல் மற்றும் ‘திருத்தும்’ புனைகதைகளைக் காணலாம். ”

இந்த வகையான புராணங்களை உருவாக்குவதற்கான ஒரு பிரதான எடுத்துக்காட்டு - இயேசுவின் கதையைத் தவிர - ரோமில் உள்ள செயின்ட் பீட்டர் கல்லறையை அடையாளம் கண்டு சரிபார்த்தல், இது கிறிஸ்தவமண்டலத்தின் மிகவும் பிரபலமான தேவாலயத்தின் உயர் பலிபீடத்தின் கீழ் அமைந்துள்ளது என்று கூறப்படுகிறது. உண்மையில் கல்லறை இல்லை, அல்லது அதை மிகவும் பணிவுடன், நிபுணர் மற்றும் ஆர்வமற்ற கட்சிகளால் புனித பீட்டர் அல்லது வேறு எந்த ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ துறவிக்கும் சொந்தமானது என்று சரிபார்க்கப்படவில்லை. அகழ்வாராய்ச்சிகள் “ஈர்க்கக்கூடியவை, ஆழ்ந்த ஆர்வமுள்ளவை, ஆனால் இந்த விஷயத்தில் முற்றிலும் முடிவானவை அல்ல” என்று **** எர் கூறுகிறார். ஆனால் ரோமன் கத்தோலிக்க விவகாரங்கள் குறித்த உலகின் முன்னணி அதிகாரியான அவ்ரோ மன்ஹாட்டன், வத்திக்கான் பில்லியன்களில் எழுதுகிறார், “மிக அற்புதமான [கதை] சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, ஆசீர்வதிக்கப்பட்ட பீட்டர், பரலோகத்தின் ஆயத்த தயாரிப்பு வழிபாட்டால் ஊக்குவிக்கப்பட்டது. வழிபாட்டு முறை பீட்டருக்கு கல்லறை கிடந்த ரோமுக்கு ஒரு பயணம் கோரியது. 

 "பீட்டர் அங்கு சிலுவையில் அறையப்பட்டார், இது ஒரு புனிதமான பாரம்பரியத்தை விட நம்பத்தகுந்த தரவு இல்லை என்று வலியுறுத்தப்பட்டது, ஏனென்றால் இருபதாம் நூற்றாண்டின் போப்பாண்டவர்களை விட ரோம் பிஷப்புகளுக்கு வேறு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. பிந்தையவர்கள் சந்தேகத்திற்குரிய தொல்பொருள் கண்டுபிடிப்புகளுடன் அதை உறுதிப்படுத்த முயன்றனர். [1939 இல்] போப் பியஸ் XII ஆல் தொடங்கப்பட்ட செயல்முறை போப் ஆறாம் பவுலால் நிறைவு செய்யப்பட்டது. 1968 ஆம் ஆண்டில் பவுல் அதிகாரப்பூர்வமாக அறிவித்தார், ‘புனித பேதுருவின் பசிலிக்காவின் கீழ் காணப்படும் மனித எலும்புகளின் சில துண்டுகள் அப்போஸ்தலரின் உண்மையான மரண எச்சங்கள்’.

 "பல நூற்றாண்டுகளில் நூறாயிரக்கணக்கான உடல்கள் புதைக்கப்பட்ட ஒரு தளத்தில்," அடையாளம் "எவ்வாறு மேற்கொள்ளப்பட்டது, 1 ஒருபோதும் நம்பத்தகுந்த வகையில் விளக்கப்படவில்லை, மேலும் எந்தவொரு நிரூபணமான வரலாற்று ஆதாரமும் நிரூபிக்கப்படவில்லை என்ற உண்மையையும் கருத்தில் கொண்டு பேதுரு எப்போதும் ரோமில் இருந்தார். இருப்பினும், ரோமானிய ஆயர்கள் புராணத்தை குறைக்கப்படாத ஆர்வத்துடன் வளர்த்தனர். இது அவர்கள் ஒரு பக்தியுள்ள புராணக்கதையை ஆதரிப்பவர்களாக அல்ல, மாறாக வளர்ந்து வரும் வழிபாட்டின் திறமையான ஊக்குவிப்பாளர்களாக, இது உறுதியான மற்றும் தொலைநோக்கு நோக்கங்களைக் கொண்டிருந்தது, ஏனெனில் அதன் பெரிதாக்கம் அவர்களுக்கு மகத்தான அதிகாரத்தையும் அதனுடன் பணத்தையும் கொண்டு வந்தது ”.

 புனித பேதுருவின் கல்லறை போலியானது என்ற வெளிப்பாடு ஐரோப்பியர்களுக்கு ஆச்சரியமாக இருக்காது. ரோமானிய திருச்சபையின் வஞ்சகத் தன்மையை அவர்கள் வேறு எவரையும் விட நன்கு அறிவார்கள். ஆனால் மெட்ராஸில் உள்ள செயின்ட் தாமஸின் கல்லறை பற்றிய அதே வெளிப்பாடு இந்தியர்களுக்கு ஆச்சரியத்தை ஏற்படுத்தும். இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸின் கதையை அவர்கள் அறிவார்கள், ஏனெனில் இது பதினாறாம் நூற்றாண்டிலிருந்து புகழ்பெற்ற மற்றும் நிறுவன ஆர்வமுள்ளவர்களாலும், சில சமயங்களில் புலமைப்பரிசில்களாலும் திரும்பத் திரும்ப வந்துள்ளது. அவர்கள் அதை "அதிகாரத்தின் அடிப்படையில்" ஏற்றுக்கொள்கிறார்கள், அதை சந்தேகிக்க காரணம் இல்லை என்று தோன்றுகிறது - அவர்கள் மதச்சார்பற்ற புத்திஜீவிகள் அல்லது தலித் கிறிஸ்தவ மதமாற்றம் செய்தவர்களுக்கு தகவல் கொடுத்தாலும். அதன் பக்தியுள்ள தன்மையால் அவர்கள் தூங்கப்பட்டிருக்கிறார்கள், எனவே அதன் தாக்கங்களை உணரவில்லை. புராணக்கதை பழையது மற்றும் மிகவும் சிக்கலானது மற்றும் ஒவ்வொரு புதிய விளக்கத்துடன் வடிவத்தை மாற்றிக்கொண்டே இருப்பதால் அவர்கள் குழப்பமடைந்துள்ளனர். இது நவீன வாழ்க்கைக்கு எந்த சம்பந்தமும் இல்லை, ஆனால் அது இன்னும் இந்திய கிறிஸ்தவ புராணங்களின் ஒரு பகுதியாகும் மற்றும் அதன் அறிவிக்கப்படாத இடைக்கால மனநிலையை கொண்டுள்ளது.

 இந்த புத்தகத்தில் செயின்ட் தாமஸ் புராணத்தை இந்தியாவில் அறியப்பட்டதைப் போல அவிழ்க்க முயற்சிக்கப் போகிறோம், ஆனால் ஆரம்பத்தில் தொடங்குவதற்கு முன்பு, தாமஸின் செயல்களோடு, கிறிஸ்தவ மன்னிப்புக் கலைஞர்கள் கதைக்கு என்ன சொல்கிறார்கள் என்பதை நாம் சுருக்கமாகப் பார்க்க வேண்டும் அவர்கள் பேராசிரியர்களுக்கும் அரசியல்வாதிகளுக்கும் விற்க மிகவும் ஆர்வமாக உள்ளனர் - இந்திய கிறிஸ்தவர்கள், மார்க்சிஸ்டுகள் மற்றும் பிரதான மதச்சார்பற்ற ஊடக ஆசிரியர்கள் ஏற்கனவே அதை வாங்கியுள்ளனர்; இந்துக்களை வெல்வது ஒரு நல்ல குச்சி, விரைவில் போதும்.

உதாரணமாக, புராட்டஸ்டன்ட் மிஷனரி கிளாடியஸ் புக்கனன், கடந்த நூற்றாண்டில், இந்தியாவின் கிறிஸ்தவ ஆராய்ச்சிகளில் எழுதுகிறார், “பொதுவாக தேசம் இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளிலும் செயின்ட் தாமஸ் கிறிஸ்தவர்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறது, மேலும் இது ஒரு பழங்காலத்தை அளிக்கிறது யூடிச்சியன்ஸ் மற்றும் நெஸ்டோரியன்ஸ் 2 அல்லது வேறு எந்த பிரிவும் .... அப்போஸ்தலன் தாமஸ் இந்தியாவில் இறந்துவிட்டார், அப்போஸ்தலன் பேதுரு ரோமில் இறந்தார் என்று நம்புவதற்கு எங்களுக்கு நல்ல அதிகாரம் உள்ளது என்பதில் நான் திருப்தி அடைகிறேன். ”

இந்த "நல்ல அதிகாரம்" நிச்சயமாக எந்த அதிகாரமும் இல்லை. புனித பீட்டர் ரோமில் இறந்தார் என்பதற்கோ அல்லது புனித தாமஸ் இந்தியாவில் இறந்தார் என்பதற்கோ எந்த வரலாற்று ஆதாரமும் இல்லை. மேல்முறையீடு “செயின்ட். தாமஸ் ”கிறிஸ்தவர்கள் இந்தியாவின் அனைத்து பகுதிகளிலும் பயன்படுத்தப்படுகிறார்கள், மேலும் ஒரு பழங்காலத்தை அளிக்கிறார்கள், இது உண்மையல்ல. சிரிய கிறிஸ்தவர்கள் பதினான்காம் நூற்றாண்டுக்குப் பின்னர் செயின்ட் தாமஸ் கிறிஸ்தவர்கள் என்று அழைக்கப்படவில்லை, அதுவும் மலபாரில் ரோமன் கத்தோலிக்க மிஷனரிகளால். சிரிய கிறிஸ்தவர்கள் சிரியாவிலிருந்து வந்தவர்கள் என்று கிளாடியஸ் புக்கனன் எளிதில் வாதிடலாம், ஏனெனில் அவர்கள் “சிரிய” கிறிஸ்தவர்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறார்கள். அவர் சத்தியத்துடன் நெருக்கமாக இருப்பார்.

அடுத்து, ரோமன் கத்தோலிக்க வரலாற்றாசிரியர் Fr. ஏ. மத்தியாஸ் முண்டதன், 1980 களின் முற்பகுதியில், இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்தின் வரலாறு: பதினாறாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பம் முதல் பதினாறாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதி வரை எழுதுகிறார், “எங்கள் முயற்சி மரபின் பொதுவான, அடிப்படை உள்ளடக்கத்தில் கவனம் செலுத்துவதாக இருக்க வேண்டும். பல்வேறு பதிப்புகள் மற்றும் பல தேவையற்ற செழிப்புகளில் உள்ளன. மேற்கத்திய பாரம்பரியம் மற்றும் இந்திய பாரம்பரியத்தின் பல்வேறு அம்சங்கள் பற்றிய விசாரணைகள், மைய உள்ளடக்கம் தெளிவான நிவாரணத்தில் நிற்கிறது என்ற எண்ணத்தை எனக்குத் தருகிறது, அதாவது செயின்ட் தாமஸ் அப்போஸ்தலன் பிரசங்கித்தார், இறந்தார் மற்றும் தென்னிந்தியாவில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார். ”

அருட்தந்தை பதினாறாம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவில் அறிமுகப்படுத்தப்பட்ட போர்த்துகீசியக் கதையை ஆதரிப்பதாகவும், மோசடி மற்றும் ஆயுத பலத்தால் மைலாப்பூர் மீது திணிக்கப்பட்டதாகவும் முண்டதன் கூறுகிறார், இது ஒரு புனையப்பட்ட பாரம்பரியம் என்று அறியப்பட்டாலும் கூட. இது அவரது நிலைப்பாடு கல்வியை விட அரசியல் என்பதை இது குறிக்கிறது. முன்னரே முடிவை மனதில் கொண்டு தனது ஆராய்ச்சியை மேற்கொண்ட அவர் தவிர்க்க முடியாத முடிவை எட்டியுள்ளார். இது வழக்கமான ரோமன் கத்தோலிக்க புலமைப்பரிசிலாகும், புனித தோமஸின் கதையை அத்தகைய கைகளில் இருந்து எடுத்து அதன் முழுமையில் பார்க்கும் வரை, அது இந்து சமுதாயத்தின் மரபுகளை உள்ளடக்கியது, அது உயிர்வாழும் வரை, புனிதரின் முழு உண்மையையும் நாம் ஒருபோதும் அறிய மாட்டோம். தாமஸ் மற்றும் இந்தியா.

அருட்தந்தை முண்டதனின் பணி கவனிக்க வேண்டியது அவசியம், ஆனால் அவரும் அவரது ஆதரவாளர்களும் வேறுபட்ட காரணங்களுக்காக அதை நாம் கவனிக்க விரும்புகிறோம். பணம் வாங்கக்கூடிய சிறந்த ஆராய்ச்சி வசதிகள் மற்றும் பொருட்களுக்கான அணுகல் அவருக்கு கிடைத்தது, மேலும் இந்தியாவில் உள்ள பிற அறிஞர்கள் பெறமுடியாத தொழில் உதவி மற்றும் ஊக்கம், ஆனால் செயின்ட் தாமஸ் என்பதற்கான எந்த ஆதாரத்தையும் அல்லது உறுதியான வரலாற்று ஆதாரங்களையும் அவரால் தயாரிக்க முடியவில்லை. இந்தியா வந்தது.

அருட்தந்தை இந்திய கிறிஸ்தவ பாரம்பரியம் உண்மை என்று முண்டதன் தனது கருத்திய கருத்தை வெளிப்படுத்தியுள்ளார். இந்து பாரம்பரியத்தையும் கருத்தில் கொள்ள அவர் துணிவாரா? புனித தோமஸை அடக்கம் செய்வார் என்று ஒரு பெரிய சிவன் கோயில் ஒரு காலத்தில் நின்றது என்பதற்கான பொருள் மற்றும் இலக்கிய ஆதாரங்களையும், மிகவும் பழமையான வாழும் இந்து பாரம்பரியத்தையும் அவர் பார்ப்பாரா?

இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸுக்கு இன்னும் கூடுதலான காரணங்கள் உள்ளன, இது பெரும்பாலும் உந்துதல் மதகுருமார்களால் சாதாரண மக்களுக்கு வழங்கப்படுகிறது. கவனக்குறைவான செயின்ட் தாமஸ் சந்தேகத்தை தற்காப்பில் வைப்பது ஒரு உளவியல் சாதனம். இது “ஏன் இல்லை?” வாதம் என்று அழைக்கப்படுகிறது. டங்கன் ஃபோர்ப்ஸ் தனது புத்தகமான தி ஹார்ட் ஆஃப் இந்தியாவில் இதைப் பயன்படுத்துகிறார், இது தனது வாசகரை விட தன்னை நம்ப வைக்கும் முயற்சியாகும். அவர் எழுதுகிறார், "ஏன் நம்பக்கூடாது? ... புனித தாமஸ் இங்கு வரக்கூடாது என்பதற்கு உண்மையில் எந்த காரணமும் இல்லை. ரோமானிய உலகத்துக்கும் இந்தியாவுக்கும் இடையிலான பாதை, பெரிய அளவிலான சிறந்த மஸ்லின்கள், முத்துக்கள் மற்றும் மசாலாப் பொருட்களுக்கான ரோமின் மூலமாக இருந்தது. ”

ரோம் மற்றும் இந்தியா இடையேயான பாதை உண்மையில் பழையது மற்றும் நிறுவப்பட்டது மற்றும் பயணிகள் வேறு வழியில் சென்றனர், இந்தியாவில் இருந்து அலெக்ஸாண்ட்ரியா மற்றும் ரோம் சென்றனர். ஆனால் செயின்ட் தாமஸ் பாலஸ்தீனத்திலிருந்து இந்தியாவுக்கு வர முடியும் என்பது அவர் அவ்வாறு செய்தார் என்பதை நிரூபிக்கவில்லை. சாத்தியக்கூறு ஒரு நிகழ்தகவு கூட இல்லை. நாங்கள் வரலாற்று ஆதாரத்தைத் தேடுகிறோம் - பயணிகளின் கதைகள் ஆதாரமாக இல்லை; அவை கற்பனையை மட்டுமே தூண்டுகின்றன.

இந்திய வரலாற்று புனைகதைகளின் பிரபலமான எழுத்தாளர் வில்லியம் டால்ரிம்பிள், இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸுக்கான அதே “ஏன் கூடாது?” வாதத்தைப் பயன்படுத்துவதாகக் கூறப்படுகிறது. அவர் தனது கதை புத்தகங்களில் மற்றவர்களை வற்புறுத்துவதற்கு முன்பு யூதாஸ் தாமஸ் மற்றும் அவர் இந்தியாவில் பயணம் செய்ததாகக் கூறப்பட வேண்டும்.

“ஏன் இல்லை?” கேள்விக்கு நிச்சயமாக பதில் இல்லை. இது ஒரு முன்மொழிவு மட்டுமே - மேலும் செயிண்ட் தாமஸ் கதாநாயகர்கள் இந்த முன்மொழிவை நிரூபிக்க வேண்டும், யாரோ ஒருவர் வந்து அதை நிரூபிக்கும் வரை அது நிரூபிக்கப்பட்டதாக நடிப்பதில்லை .3 டங்கன் ஃபோர்ப்ஸ், பெரும்பாலான மேற்கத்திய கிறிஸ்தவர்களைப் போலவே, செயின்ட் தாமஸையும் நம்பவில்லை புராணக்கதை தன்னை. அவர் ஒரு பயண எழுத்தாளர் மற்றும் கதையை தனது புத்தகத்தில் மீண்டும் கூறுகிறார், ஏனெனில் அது பொழுதுபோக்கு. அத்தியாய தலைப்புகளுடன் அவர் தன்னை விட்டுவிடுகிறார். செயின்ட் தாமஸ் பற்றிய அத்தியாயம் "சந்தேகம் தாமஸ்" என்றும் புனித பிரான்சிஸ் சேவியர் பற்றிய அத்தியாயம் "இண்டீஸின் அப்போஸ்தலன்" என்றும் அழைக்கப்படுகிறது.

டங்கன் ஃபோர்ப்ஸ் இந்த நேரத்தில் கிட்டத்தட்ட கிடைத்தது. புனித பிரான்சிஸ் சேவியர் 1953 வரை "இந்தியாவின் தூதர்" என்று அழைக்கப்பட்டார். 1953 ஆம் ஆண்டில் கார்டினல் திசெரண்ட் தாமஸின் கை எலும்பின் ஒரு பகுதியை கொடுங்கல்லூருக்கு இத்தாலியின் ஓர்டோனாவில் உள்ள ஓய்வு இடத்திலிருந்து கொண்டு வந்தபோது அவருக்கு பதிலாக செயின்ட் தாமஸ் நியமிக்கப்பட்டார். இந்த தேதிக்கு முன்னர் செயின்ட் தாமஸ் எப்போதும் "கிழக்கின் அப்போஸ்தலன்" என்று அழைக்கப்பட்டார்.

கடைசியாக, ஒரு தீவிரமான வரலாற்று ஆராய்ச்சியாக தன்னைக் கடந்து செல்லும் திசைதிருப்பும் மனோதத்துவ நாவலைப் பார்க்கிறோம், ஆக்டா இண்டிகா எழுதிய பி.வி. மேத்யூ. ஒரு நல்ல இரவு வாசிப்பை உருவாக்க அதில் எல்லாவற்றையும் கொண்டுள்ளது - மலபார் மீது விண்கற்கள் வெடிக்கும் மற்றும் பெர்சியாவின் நபி மணி காஞ்சிபுரத்தில் முகாமிட்டுள்ளன - ஆனால் அதில் செயின்ட் தாமஸ் மைலாப்பூரில் அடக்கம் செய்யப்படவில்லை. பி.வி. செயின்ட் தாமஸ் மலபருக்கு வந்தார், ஆனால் மைலாப்பூருக்கு வந்ததில்லை என்று மேத்யூ நம்புகிறார், மைலாப்பூர் கதை ஒரு போர்த்துகீசிய கண்டுபிடிப்பு என்று வலியுறுத்துகிறார். தனியாக போதுமான அளவு வெளியேற விரும்பவில்லை, பின்னர் அவர் நபி மணியின் சீடர் மார் அம்மோன் அதற்கு பதிலாக மைலாப்பூரில் அடக்கம் செய்யப்பட்டார் என்று வலியுறுத்துகிறார். இந்த மார் அம்மோன், பி.வி. மேத்யூ, இப்போது தமிழ் கிராமங்களில் மரியம்மன் தேவியாக வணங்கப்படுகிறார், மணி நபி கடவுள் சுப்பிரமணியன் போன்ற கிராமங்களில் வணங்கப்படுகிறார், மற்றும் பல்லவர்கள் உண்மையில் பெர்சியர்கள்.

இவை அனைத்தும் பண்டைய பெயர்களுடன் சொற்பிறப்பியல் விளையாட்டுகளை விளையாட விரும்புவோருக்கு ஆர்வமாக இருக்கும், அவர்கள் வெளிநாட்டில் பிறந்தவர்கள் என்று ரகசியமாக விரும்புகிறார்கள், இன்னும் மதிப்பிழந்த ஆரிய படையெடுப்பு கோட்பாட்டிற்கு குழுசேரவும். பி.வி. இந்துவில் இந்து அல்லது இந்தியாவில் எதுவும் இல்லை என்று சொல்லும் பள்ளியைச் சேர்ந்தவர் மேத்யூ - எப்படியும் நல்லது எதுவுமில்லை. இது ஒரு பழைய மிஷனரி பள்ளி மற்றும் அதன் சிந்தனை இன்னும் நமது மதிப்புமிக்க சில நிறுவனங்களில் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது.

ஆனால் வரலாற்றின் மாணவருக்கு ஆக்டா இண்டிகாவின் உண்மையான பிரச்சனை அதன் இயற்கைக்கு அப்பாற்பட்டது. பி.வி. மேத்யூ எழுதுகிறார், “இந்தியாவின் புகழ்பெற்ற அப்போஸ்தலரான புனித தோமஸுக்கு நான் கடன்பட்டிருக்கிறேன், அவர் என்னை வெளிப்படுத்திய அறிவால் பரிசுத்தப்படுத்தினார்; புனித தாமஸ் கிறிஸ்தவர்களின் புனிதர் (போர்த்துகீசிய காலத்திற்கு முந்தைய) மோரன் சபரிஷோ, வெளிப்படுத்தப்பட்ட அறிவைப் புரிந்துகொள்வதற்கும் இந்த புத்தகத்தில் பதிவு செய்வதற்கும் எனக்கு ஞானத்தை வழங்கியதற்காக. ”



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24636
Date:
Permalink  
 

பி.வி. ஒரு தெய்வீக வெளிப்பாட்டை அனுபவித்ததாக மேத்யூ ஒப்புக்கொள்வது ரோமன் கத்தோலிக்க காரணத்திற்கு தீங்கு விளைவிக்கும், இருப்பினும் அது அதன் தீர்க்கதரிசன மற்றும் வித்தியாசமான மரபுகளுக்கு ஏற்ப உள்ளது. கிறிஸ்தவ அறிஞர்கள் தங்கள் இழிவான செயின்ட் தாமஸ் ஆய்வுக் கட்டுரைகளைப் பெற முடிந்த எந்த அதிகாரத்தையும் இது குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது. இந்தியாவில் கிறித்துவத்தின் ஆரம்பகால பரவலில் டாக்டர் ஏ. மிங்கனாவின் பார்வையை இது உறுதிப்படுத்துகிறது, "கிறிஸ்தவத்தைப் பற்றி இந்தியா நமக்குக் கொடுப்பது உண்மையில் தூய கட்டுக்கதைகளைத் தவிர வேறில்லை."

அதே நேரத்தில், நாமும் ஒப்புதல் வாக்குமூலம் அளிக்க வேண்டும். புனித தாமஸை அவர் இந்தியாவில் தங்கியிருப்பதாகக் கூறப்படும் உண்மையைக் கண்டறியும் உண்மையான முயற்சியில் பல ஆண்டுகளாக தியானித்தோம். எங்கள் ஜெபங்களுக்கு அவர் பதிலளிக்கவில்லை. மனித நண்பர்களின் உதவியுடன் நாங்கள் எல்லா வேலைகளையும் செய்ய வேண்டியிருந்தது, தாமஸின் அபோக்ரிபல் சட்டங்களுடன் ஆரம்பத்திலேயே நாம் தொடங்க வேண்டியிருந்தது .4 எடெஸாவின் பார்டேசனஸின் இந்த நகைச்சுவையான மற்றும் கொந்தளிப்பான மதக் கதை இதில் சேர்க்கப்படவில்லை கிறிஸ்தவ பைபிள்கள் 5 - சிரிய அல்லது “செயின்ட். தாமஸ் ”கிறிஸ்தவ பைபிள்கள் - புனித தாமஸை இந்தியாவுடன் அடையாளம் காணும் ஒரே ஆரம்பகால பண்டைய உரை இதுவாக இருந்தாலும்.

____________

1. செயின்ட் பீட்டர்ஸ் பசிலிக்கா, பொ.ச. 326 இல் கான்ஸ்டன்டைன் பேரரசர் ஒரு சிறிய பேகன் சன்னதிக்கு மேல் தொடங்கினார், ரோம் சுவர்களுக்கு வெளியே வத்திக்கான் மலையில், ஒரு விரிவான மற்றும் விரிவான நெக்ரோபோலிஸ் அல்லது இறந்தவர்களின் நகரத்தில் கட்டப்பட்டது. இது நீண்ட காலத்திற்கு வெவ்வேறு காலங்களில் பயன்படுத்தப்பட்ட பல கிறிஸ்தவத்திற்கு முந்தைய கல்லறைகளைக் கொண்டிருந்தது. ஆரம்பகால கிறிஸ்தவத்தின் பிரதான போட்டியாளராக இருந்த பாரசீக தெய்வமான மித்ராஸின் குகைக் கோயிலின் இடமாகவும் இந்த வளாகம் இருந்தது என்று தி அதர் சைட் ஆஃப் தி ஸ்டோரியில் ரூபர்ட் ஃபர்னீ கூறுகிறார்.

2. சிரியா மற்றும் பெர்சியாவை மையமாகக் கொண்ட இரண்டு ஐந்தாம் நூற்றாண்டு கிறிஸ்தவ பிரிவுகள். இயேசுவின் மனித இயல்பு அவருடைய தெய்வீகத் தன்மையால் அடங்கியிருப்பதாக யூடிச்சியர்கள் நம்பினர், மேலும் நெஸ்டோரியர்கள் இயேசுவின் தெய்வீகத் தன்மை அவருடைய மனித இயல்புகளிலிருந்து சுயாதீனமாக இருப்பதாக நம்பினர், ஆனால் அதனுடன் ஒரு வகையான தார்மீக ஒற்றுமையுடன் இணைந்தனர்.

3. புனித தாமஸ் இந்தியா வரவில்லை என்பதற்கு நாங்கள் எந்த ஆதாரமும் கொடுக்கவில்லை என்று இந்தியா கிறிஸ்தவர்கள் வாதிடுகின்றனர். நிச்சயமாக நாங்கள் எந்த ஆதாரமும் கொடுக்கவில்லை. நாம் எதிர்மறையை நிரூபிக்க முடியாது; நடக்காத ஒன்றை எங்களால் நிரூபிக்க முடியாது. ஆனால் செயின்ட் தாமஸ் இந்தியாவுக்கு வந்ததற்கான சாத்தியக்கூறுகளுக்கு எதிராக வலுவான ஆதாரங்களை நாங்கள் தருவோம் (இந்தியா இன்று அந்த பெயரில் நமக்குத் தெரிந்த துணைக் கண்டம்).

4. அப்போக்ரிபா (“மறைக்கப்பட்ட விஷயங்களுக்கு” ​​கிரேக்கம்) யூத மற்றும் கிறிஸ்தவ மத எழுத்துக்கள் ஆகும், அவை பைபிளின் நியதியிலிருந்து விலக்கப்பட்டுள்ளன, ஏனெனில் அவற்றின் உள்ளடக்கம் கள்ள, கற்பனையான, போலித்தனமான, பொய்யான, பின்பற்றும் அல்லது கிறிஸ்தவ போதனைக்கு முரணானது என்று கருதப்படுகிறது.

5. அனைத்து புதிய ஏற்பாட்டு புத்தகங்களின் பாரம்பரிய தேதிகள் மற்றும் ஆசிரியர்கள், அவை நியதியில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டாலும் இல்லாவிட்டாலும், தூய அனுமானம், ஏனெனில் நான்காம் நூற்றாண்டின் (பொதுவான சகாப்தம்) முந்திய ஆரம்ப கையெழுத்துப் பிரதிகள் இல்லை. 303 ஆம் ஆண்டில் பேரரசர் டியோக்லீடியன் அனைத்து கிறிஸ்தவ எழுத்துக்களையும் அழித்தார், மற்றும் கி.பி 326 இல், நைசியா கவுன்சில் இயேசுவை மரண தீர்க்கதரிசி பதவியில் இருந்து அழியாத கடவுளுக்கு உயர்த்திய ஒரு வருடம் கழித்து 218 க்கு, 2 க்கு எதிராக (2 என்று கூறிய ஆயர்கள்) இல்லை, லிபியாவிலிருந்து வந்தவர்கள்), கான்ஸ்டன்டைன் பேரரசர் “மரபுவழி” கிறிஸ்தவ போதனைகளை சவால் செய்யும் அனைத்து படைப்புகளையும் பறிமுதல் செய்து அழிக்க அனுமதித்தார். ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு கான்ஸ்டன்டைன் பைபிளின் புதிய நகல்களை நியமித்து நிதியளித்தார், மேலும் இனி எந்த அசல் ஆவணங்களும் வேலை செய்யாததால், ஆயர்கள், பவுலின் இரட்சிப்பு வழிபாட்டை தங்கள் சொந்த நலனுக்காக ஊக்குவிக்கும் நோக்கில், திருத்தவும், திருத்தவும், மீண்டும் எழுதவும் சுதந்திரமாக இருந்தனர் பைபிள் அவர்களின் சொந்த கொள்கைகளுக்கு ஏற்ப. மைக்கேல் பைஜென்ட், ரிச்சர்ட் லே மற்றும் ஹென்றி லிங்கன், தி ஹோலி பிளட் அண்ட் தி ஹோலி கிரெயில், பைபிள் மற்றும் கிறிஸ்தவ பாரம்பரியத்தை ஏற்றுக்கொண்டது, கடன் வாங்கிய மற்றும் பெரும்பாலும் அற்புதமான கதைகளின் தன்னிச்சையான தொகுப்பு ஆகும், இதன் வரலாற்று உண்மை ஒருபோதும் நிறுவப்படவில்லை சிறந்த விவிலிய அறிஞர்கள்.

 



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard