If it took the French fifty years to destroy the Vedapuri Iswaran Temple at Pondicherry, it took the Portuguese as long or longer to bring down the Kapaleeswara Temple on the Mylapore beach and build their St. Thomas Church in its place. They, too, would succeed because the Hindus, who had resisted them over the years, ultimately could not resist their superior European weapons and guile. P.K. Nambiar, in Census of India 1961, Vol. IX, Part XI, writes, “Mylapore, which is a part of Madras city, is an ancient town. Sri Tiruvalluvar, the author of the famous Kural known as Tamil Vedham, who lived in the first century AD, lived his entire life at Mylapore. Saints Sambandar and Appar have composed songs mentioning the God of Mylapore as Shri Kapaleeswara. It was a prosperous town when the English built the Fort St. George in 1593. But the present temple does not contain any feature of the Dravidian style of architecture. The carvings in the pillars are poor specimens compared with those in some of the ancient temples. When there was an erosion of the sea about the close of the last century, there was a landslip on the San Thome beach. It revealed carved stone pillars and broken stones of mandapam found only in Hindu temples. It is a historical fact that the Portuguese, who visited India in the 16th century, had one of their earliest settlements at San Thome, Mylapore. In those days they were very cruel and had iconoclastic tendencies. They razed some Hindu temples to the ground. It is probable that the other Mylapore temple referred to in the Thevaram hymns was built on the seashore and that it was destroyed by the Portuguese about the beginning of the 16th century.”
This is the understatement of a government historiographer writing in an official publication. M. Arunachalam, in an article in Christianity in India: A Critical Study, is more direct when he writes, “The Kapaleeswara Temple at Mylapore, Madras, is a standing example of Christian desecration. The great temple of Shiva at Mylapore was situated not in its present site, but at the site of the present San Thome Church even up to the end of the 16th century. It was demolished by the Portuguese vandals and their missionaries of that period, who erected their church on the site where the Hindu temple originally stood. “Rama Raya, the Vijayanagar ruler, to save the Hindu temples, waged a war on the Portuguese in Mylapore and Goa simultaneously. The Portuguese were defeated and he took a tribute from them for their vandalism. But, when the Vijayanagar rule fell at the Battle of Talikota (1565) before the Mohammedans, the Portuguese continued their demolition work.”
Rama Raya came to Mylapore in 1559, and R.S. Whiteway, in The Rise of Portuguese Power in India, observes that “when San Thome was held to ransom for the intolerant acts of some Jesuits and Franciscans, the Raja of Vijayanagar kept such faith with the Portuguese that, as one of them says, such humanity and justice are not to be found among Christians.” N. Murugesa Mudaliar, in Arulmigu Kapaleeswarar Temple Mylapore, writes, “Mylapore fell into the hands of the Portuguese in 1566, when the temple suffered demolition. The present temple was rebuilt around three hundred years ago. There are some fragmentary inscriptions from the old temple still found in the St. Thomas Cathedral.” M. Arunachalam also says, “Later, devout Hindus built the present temple of Mylapore at a different site, a few furlongs west, out of whatever they could salvage from the ruins of the old temple. A number of carved temple stones can still be seen on the compound wall of the church.” V.R. Ramachandra Dik****ar, quoted in Tiru Mayil Kapaleecharam Kumbhabisheka Malar 1982, believed that the great Shiva temple covered the area now occupied by the palace of the Roman Catholic bishop of Madras. This estate, on the south side of San Thome Cathedral, still contains scattered temple ruins and includes a museum.
V. Balambal, in Journal of Indian History 1986, Vol. LXIV, Parts 1-3, writes, “According to certain Dutch sources quoted by A. Gelletti, the old town of Mylapore was demolished in 1674 by the order of the King of Golconda and was in ruins. This hypothesis is questioned as some epigraphs51 specify that the old shore Temple of Kapaleeswara was demolished in the 16th century by the Portuguese and some of the ruins including a broken Vinayaka image are still seen scattered within the demesne of the Mylapore bishop’s palace. It is also said that the remnants of the temple, its pillars, etc., were found immersed in the sea sixty years ago.” Dr. R. Nagaswamy, former Director of Archaeology, Tamil Nadu Government, and present Director of the Indian Institute of Culture, Madras, in “Testimony of Religious Ethos”, published in The Hindu, Madras, on 30 April 1990, writes, “A careful study of the monuments and the lithic records in Madras reveal a great destruction caused by the Portuguese to the Hindu temples in the 16th century A.D. The most important Temple of Kapaleeswara lost all its ancient building during the Portuguese devastation and was originally located near the San Thome Cathedral. A few Chola records found in the San Thome Cathedral and Bishop’s House refer to Kapaleeswara Temple and Poompavai. A Chola record in fragment found on the east wall of the San Thome Cathedral refer to the image of Lord Nataraja of the Kapaleeswara Temple. The temple was moved to the present location in the 16th century and was probably built by one Mallappa [or Mayil Nattu Muthiyappa Mudaliar].”
Later on he states, “A fragmentary inscription, 12th century Chola record in the San Thome Church region, refers to a Jain temple dedicated to Neminathaswami.” A. Ekambaranath and C.K. Sivaprakasham, in Jain Inscriptions in Tamil Nadu, following the Jesuit Fr. H. Hosten, describe a stone in the eastern side of the church which records in twelfth century Tamil characters a gift made to Neminathaswami by Palantipara(yan). They remark, “The existence of a Jain temple dedicated to Neminatha at Mylapore (of which San Thome is a part) is not only known from this record, but also from the Mackenzie Manuscripts, recording the transfer of a Neminatha image from Mylapore to Chittamur, probably to protect it from destruction. Some Jain images are said to have been buried by the side of the nunnery at San Thome.”
Fr. H. Hosten’s testimony, in Antiquities from San Thome and Mylapore, is interesting and worthy of review. He writes, “Fragmentary Tamil inscription of eight lines on a stone found at the cathedral, northwest end of the veranda, on the top line of the granite foundations of walls projecting from the veranda into the garden. “When I visited Mylapore last February, 1924, the stone was still lying near the place of the find. It ought to go to the Bishop’s Museum and receive an appropriate number. “According to the Assistant Archaeological Superintendent of Epigraphs, Madras, this inscription is a fragment in Tamil and it seems to register a tax-free gift for burning at night a lamp before the image of Kuttaduvar (Nataraja) in the temple of Suramudaiyar. Palaeographically this inscription may be assigned to the 11th century A.D. “A later communication from the Government Epigraphist for India, Fernhill, Nilgiris, says that Mr. Venkoba Rao, the Assistant Archaeological Superintendent for Epigraphy, Madras, pronounces the inscription belongs to Vikrama Chola’s time (12th century) and that the gift was to the Hindu god Nataraja, whose shrine is always to be seen in a Siva temple.
“The stone was not found at its original site, as is shown by its fragmentary condition, the parts above and below, as well as right and left, being wanting. All we can gather is that the foundations in which the stone was inserted are of a date later than the inscription. To argue, as was done at the time of discovery in the Madras Mail, that, if the stone was dug up from any depth, it would indicate an original Saiva temple, on the ruins of which the Portuguese church of modern St. Thomas was erected, is to show a lamentable ignorance of what Marco Polo and even earlier writers have written about St. Thomas.”
The lamentable ignorance was with Fr. Hosten of course, for accepting unquestioned Marco Polo’s “tall tale”. He did not know that without Marco Polo there is no St. Thomas in a South Indian seashore tomb; he also did not know that all earlier accounts of the legend have St. Thomas buried on a mountain to the west of sub-continental India – in “India” that is Parthia, or Edessa, or mysterious Calamina. The writer in the Madras Mail was mistaken for believing that a stone dug up from a depth must be in its original position, but Fr. Hosten was mistaken for thinking that a stone is not at its original site because it is near the surface of the ground, in a newer foundation and in a fragmentary condition. The plain truth is that the stone should not have been in the church at all. Temple-breakers invariably use the rubble they have created in the new building that they put up at a site, if only because it is available and must be utilized, and it is quite reasonable to assert that if temple stones are found in the walls and foundation of San Thome Cathedral, it is because they have originated there or very nearby. Again, Fr. Hosten writes, “During the excavations made near the tomb this year (1923), when an Indian inscription was found which no one could read, one writer wrote to the Madras Mail to insist that the church was on the site of a Hindu fane. This writer would have been greatly puzzled if we had asked him at which time the place became Christian.”
Indeed, Marco Polo would have been greatly puzzled too, had he been able to investigate the story he had heard from the Syrian Christians in Ceylon. But Fr. Hosten could not do better than follow Marco Polo blindly, and ignore the consistent and continuous claims that Hindus have made to the site since the Portuguese occupied it in the sixteenth century. Unfortunately, he is yet another Catholic scholar working within his own self-defined “sacred space”, oblivious to the established traditions and evidence around him because they are not part of his exclusive mythology and do not fit into his peculiar world view.
San Thome Cathedral and Bishop’s House have been renovated and rebuilt many times over in the last hundred and fifty years, and there is a quiet effort being made by Church authorities to hide the evidence of destroyed Hindu, Jain and Buddhist54 religious buildings that once occupied this sacred stretch of Mylapore seafront. The clean-up coincides with the work of resurrecting the communal Brahmin-killed-Thomas fable that was first propagated by the Portuguese – Marco Polo cannot be blamed for this story; his St. Thomas was accidentally killed by a pariah hunting pea****s.
Indeed, since the day the book titled “ The Myth of Saint Thomas and the Mylapore Shiva Temple “ was published in 1995 the clean-up and rebuilding of San Thome Cathedral's compound, the second "St. Thomas” tomb, and the whole area surrounding the church on St. Thomas Mount has been total. All evidence of Hindu temples has been clandestinely removed and the ancient rubble disposed of in an unknown place. We have an eye-witness account of this nefarious work done by the Madras-Mylapore Archdiocese later in this book.
The Franciscans, Dominicans and Jesuits who destroyed the temples of Goa, Kerala, Pondicherry and along the Tamil coast-line, were generally more circumspect than their Muslim counterparts. They did not leave much evidence behind in the churches they built on or near temple sites. But it is also true that Indian archaeologists have not studied Christian churches as closely and in the same probing manner that they have studied mosques and other Muslim monuments. The exception is German scholars whose work on Indian churches is yet to be translated and published in English. They assert that most sixteenth and seventeenth century churches in India contain temple rubble and are built on temple sites. And there is the written record, some of it couched in strange language or found in a stranger context, but easy enough to interpret once it is established that the account has not been deliberately falsified. For example, Fr. Hosten writes, “The first Portuguese historians say ... that St. Thomas built his ‘house’, meaning his church, on the site where a Jogi had his temple.”
This is an open admission by the Portuguese that a church had been built on a temple site at Mylapore – only they have backdated the event to the first century and attributed the crime to St. Thomas. How extraordinary – or is it? The Portuguese, and Syrian Christians before them, had given the “honour” of temple-breaking to St. Thomas at Palayur, north of Cranganore, where an early seventeenth century Portuguese church built by the Jesuit Fr. James Fenicio rises amidst temple ruins today. Fr. A. Mathias Mundadan, in History of Christianity in India, Vol. I, writes, “The remains of old temples found at Palayur and near the other traditional churches are proof of this.” Proof of what? Proof, it would seem, that St. Thomas destroyed temples at all the places where he is said to have built churches. St. Thomas can be accused of many things, including crimes against women (as recorded in the Acts of Thomas), but he cannot be accused of destroying temples in India. This was done by his followers from about the ninth century onwards, and later by the Portuguese, and Christian historians who take the position that he did the deeds himself, citing them as “positive” proof that he came to India, cannot be taken seriously.
Dr. R. Arulappa, the former Archbishop of Madras, is one such facile scholar – and yet he has made some unusual contributions to the study of Tamil history. In his book Punitha Thomayar – where he tries to show that Tiruvalluvar’s Kural is a Christian work – he mentions the finding of yantra stones in ancient foundations on all the sites in Madras associated with St. Thomas. He does not expand on these momentous discoveries or say where the stones are today, and it is not clear why he refers to them, but it is certainly true that the Agama Shastra requires the placing of such stones beneath the foundations of new temples before their construction begins. The Portuguese historian Gaspar Correa, probably the most credulous annalist in history, describes extensive ruins in Mylapore and its environs including Big Mount. He attributes this devastation to the wind and rain and angry sea rather than his bigoted and iconoclastic countrymen. But at the same time he gives backhanded testimony for a Shiva temple on the Mylapore beach. In Lendas da India, quoted by George Mark Moraes in A History of Christianity in India, he writes, “On their festival days the Hindus would bring their images accompanied by large crowds and great rejoicing and would, as they approached the door of the church, lower them three times to the ground as a mark of reverence to it, a practice which had been followed from time immemorial.”
The practice had indeed been followed from time immemorial, in the first Shiva temple where it originated, whose place on the beach was now usurped by the Portuguese church. The practice was to take the festival image around the temple and lower them three times to the ground, at the sanctum door before the muladeva. The Hindus were continuing the ritual in the second temple, and by taking the festival images to the church on the beach were reverencing the ancient mulasthana – even if Christians and Gaspar Correa vainly thought otherwise.
R.S. Whiteway, in The Rise of Portuguese Power in India, writes, “[The Portuguese historians] all … dilate on the discovery of the tomb of the Apostle Thomas at a spot near where Madras now stands; the narrative of Correa is singularly naïve, and as he was an eyewitness to some of the earlier transactions, singularly valuable. It leaves a feeling of wonder that in such an entire absence of evidence the identification of an event historical or otherwise should be considered complete.
பாண்டிச்சேரியில் உள்ள வேதாபுரி ஈஸ்வரன் கோயிலை அழிக்க பிரெஞ்சு ஐம்பது ஆண்டுகள் ஆனது என்றால், மைலாப்பூர் கடற்கரையில் உள்ள கபாலீஸ்வர கோயிலை வீழ்த்தவும், அதன் இடத்தில் செயின்ட் தாமஸ் தேவாலயத்தை கட்டவும் போர்த்துகீசியர்களுக்கு நீண்ட காலம் அல்லது அதிக நேரம் பிடித்தது. அவர்களும் வெற்றி பெறுவார்கள், ஏனென்றால் பல ஆண்டுகளாக அவர்களை எதிர்த்த இந்துக்களால், இறுதியில் அவர்களின் உயர்ந்த ஐரோப்பிய ஆயுதங்களையும் தந்திரத்தையும் எதிர்க்க முடியவில்லை. P.K. நம்பியார், இந்திய மக்கள் தொகை கணக்கெடுப்பில் 1961, தொகுதி. IX, பகுதி XI, எழுதுகிறது, “மெட்ராஸ் நகரத்தின் ஒரு பகுதியாக இருக்கும் மைலாப்பூர் ஒரு பழங்கால நகரம். கி.பி முதல் நூற்றாண்டில் வாழ்ந்த தமிழ் வேதம் என அழைக்கப்படும் புகழ்பெற்ற குராலின் ஆசிரியர் ஸ்ரீ திருவள்ளுவர் தனது முழு வாழ்க்கையையும் மைலாப்பூரில் வாழ்ந்தார். புனிதர்கள் சம்பந்தர் மற்றும் அப்பர் ஆகியோர் மைலாப்பூர் கடவுளை ஸ்ரீ கபாலீஸ்வரர் என்று குறிப்பிடும் பாடல்களை இயற்றியுள்ளனர். 1593 ஆம் ஆண்டில் ஆங்கிலேயர்கள் செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையைக் கட்டியபோது இது ஒரு வளமான நகரமாக இருந்தது. ஆனால் தற்போதைய கோவிலில் திராவிட பாணியிலான கட்டிடக்கலைகளின் எந்த அம்சமும் இல்லை. தூண்களில் உள்ள சிற்பங்கள் சில பழங்கால கோயில்களுடன் ஒப்பிடும்போது மோசமான மாதிரிகள். கடந்த நூற்றாண்டின் முடிவில் கடலில் ஒரு அரிப்பு ஏற்பட்டபோது, சான் தோம் கடற்கரையில் நிலச்சரிவு ஏற்பட்டது. செதுக்கப்பட்ட கல் தூண்கள் மற்றும் மண்டபத்தின் உடைந்த கற்கள் இந்து கோவில்களில் மட்டுமே காணப்பட்டன. 16 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்தியாவுக்கு விஜயம் செய்த போர்த்துகீசியர்கள், மைலாப்பூரின் சான் தோமில் தங்களது ஆரம்பகால குடியேற்றங்களில் ஒன்றைக் கொண்டிருந்தார்கள் என்பது ஒரு வரலாற்று உண்மை. அந்த நாட்களில் அவர்கள் மிகவும் கொடூரமானவர்கள் மற்றும் ஐகானோகிளாஸ்டிக் போக்குகளைக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் சில இந்து கோவில்களை தரைமட்டமாக்கினர். தேவரம் பாடல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள மற்ற மைலாப்பூர் கோயில் கடலோரத்தில் கட்டப்பட்டதாகவும், இது 16 ஆம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் போர்த்துகீசியர்களால் அழிக்கப்பட்டதாகவும் இருக்கலாம். ”
இது ஒரு அரசாங்க வரலாற்றாசிரியர் ஒரு உத்தியோகபூர்வ வெளியீட்டில் எழுதுவதன் குறைவு. எம். அருணாச்சலம், இந்தியாவில் கிறித்துவம்: ஒரு விமர்சன ஆய்வு என்ற கட்டுரையில், “மெட்ராஸின் மைலாப்பூரில் உள்ள கபாலீஸ்வரர் கோயில் கிறிஸ்தவ இழிவுபடுத்தலுக்கு ஒரு சிறந்த எடுத்துக்காட்டு. மைலாப்பூரில் உள்ள சிவன் கோயில் அதன் தற்போதைய இடத்தில் இல்லை, ஆனால் 16 ஆம் நூற்றாண்டின் இறுதி வரை கூட தற்போதைய சான் தோம் தேவாலயத்தின் இடத்தில் அமைந்துள்ளது. இந்து கோயில் முதலில் நின்ற இடத்தில் தங்கள் தேவாலயத்தை அமைத்த போர்த்துகீசிய காழ்ப்புணர்ச்சிகள் மற்றும் அந்தக் காலத்து மிஷனரிகளால் இது இடிக்கப்பட்டது. “இந்து கோவில்களைக் காப்பாற்ற விஜயநகர் ஆட்சியாளரான ராம ராயா, ஒரே நேரத்தில் மைலாப்பூர் மற்றும் கோவாவில் போர்த்துகீசியர்கள் மீது போரை நடத்தினார். போர்த்துகீசியர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டனர், அவர்களுடைய காழ்ப்புணர்ச்சிக்காக அவர் அவர்களிடமிருந்து அஞ்சலி செலுத்தினார். ஆனால், முகமதியர்களுக்கு முன்னர் தாலிகோட்டா போரில் (1565) விஜயநகர் ஆட்சி வீழ்ந்தபோது, போர்த்துகீசியர்கள் தங்கள் இடிப்பு பணிகளைத் தொடர்ந்தனர். ”
ராம ராயா 1559 இல் மைலாப்பூருக்கு வந்தார், ஆர்.எஸ். இந்தியாவில் போர்த்துகீசிய சக்தியின் எழுச்சியில் வைட்வே, “சில ஜேசுயிட்டுகள் மற்றும் பிரான்சிஸ்கன்களின் சகிப்புத்தன்மையற்ற செயல்களுக்காக மீட்கும்படி சான் தோம் கைது செய்யப்பட்டபோது, விஜயநகரின் ராஜா போர்த்துகீசியர்களிடம் அத்தகைய நம்பிக்கையை வைத்திருந்தார், அவர்களில் ஒருவர் சொல்வது போல், கிறிஸ்தவர்களிடையே மனிதநேயமும் நீதியும் காணப்படவில்லை. ”அருல்மிகு கபாலீஸ்வரர் கோயில் மைலாப்பூரில் என். முருகேசா முதலியார் எழுதுகிறார்,“ 1566 ஆம் ஆண்டில் கோயில் இடிக்கப்பட்டபோது மைலாப்பூர் போர்த்துகீசியர்களின் கைகளில் விழுந்தது. தற்போதைய கோயில் சுமார் முன்னூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு மீண்டும் கட்டப்பட்டது. புனித தாமஸ் கதீட்ரலில் இன்னும் பழைய கோவிலில் இருந்து சில துண்டான கல்வெட்டுகள் உள்ளன. ”எம். அருணாச்சலம் மேலும் கூறுகிறார்,“ பிற்காலத்தில், பக்தியுள்ள இந்துக்கள் மைலாப்பூர் கோயிலை வேறு ஒரு இடத்தில், மேற்கில் சில ஃபர்லாங்ஸ், வேறு எந்த இடத்திலும் கட்டினார்கள் பழைய கோவிலின் இடிபாடுகளிலிருந்து காப்பாற்ற முடியும். தேவாலயத்தின் காம்பவுண்ட் சுவரில் இன்னும் பல செதுக்கப்பட்ட கோயில் கற்களைக் காணலாம். ”வி.ஆர். திரு மயில் கபாலீச்சரம் கும்பாபிஷேக மலார் 1982 இல் மேற்கோள் காட்டப்பட்ட ராமச்சந்திர டிக் **** ஆர், மெட்ராஸின் ரோமன் கத்தோலிக்க பிஷப்பின் அரண்மனையால் இப்போது ஆக்கிரமிக்கப்பட்டுள்ள பகுதியை பெரிய சிவன் கோயில் உள்ளடக்கியதாக நம்பினார். சான் தோம் கதீட்ரலின் தெற்கே உள்ள இந்த எஸ்டேட் இன்னும் சிதறிய கோயில் இடிபாடுகளைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் ஒரு அருங்காட்சியகத்தையும் கொண்டுள்ளது.
வி. பாலம்பல், ஜர்னல் ஆஃப் இந்தியன் ஹிஸ்டரி 1986, தொகுதி. எல்.எக்ஸ்.ஐ.வி, பாகங்கள் 1-3 எழுதுகிறது, “ஏ. கெல்லெட்டி மேற்கோள் காட்டிய சில டச்சு ஆதாரங்களின்படி, பழைய நகரமான மைலாப்பூர் 1674 இல் கோல்கொண்டா மன்னரின் உத்தரவால் இடிக்கப்பட்டு இடிந்து விழுந்தது. கபாலீஸ்வராவின் பழைய கரையோரம் 16 ஆம் நூற்றாண்டில் போர்த்துகீசியர்களால் இடிக்கப்பட்டது மற்றும் உடைந்த விநாயக உருவம் உள்ளிட்ட சில இடிபாடுகள் மைலாப்பூர் பிஷப்பின் அரண்மனையின் டெமினுக்குள் இன்னும் சிதறிக்கிடக்கின்றன என்று சில எபிகிராஃப்கள் 51 குறிப்பிடுவதால் இந்த கருதுகோள் கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகிறது. கோயிலின் எச்சங்கள், அதன் தூண்கள் போன்றவை அறுபது ஆண்டுகளுக்கு முன்பு கடலில் மூழ்கி காணப்பட்டதாகவும் கூறப்படுகிறது. ”டாக்டர் ஆர். நாகசாமி, தமிழக அரசின் முன்னாள் தொல்பொருள் இயக்குநரும், இந்திய நிறுவனத்தின் தற்போதைய இயக்குநருமான கலாச்சாரத்தின், மெட்ராஸ், ஏப்ரல் 30, 1990 அன்று தி இந்து, மெட்ராஸில் வெளியிடப்பட்ட “மத நெறிமுறைகளின் சாட்சியம்” இல் எழுதுகிறது, “மெட்ராஸில் உள்ள நினைவுச்சின்னங்கள் மற்றும் லித்திக் பதிவுகளை கவனமாக ஆய்வு செய்தால் போர்த்துகீசியர்களால் ஏற்பட்ட பெரும் அழிவை வெளிப்படுத்துகிறது கி.பி 16 ஆம் நூற்றாண்டில் இந்து கோவில்கள் போர்த்துகீசிய பேரழிவின் போது மிக முக்கியமான கபாலீஸ்வரர் கோயில் அதன் பழங்கால கட்டிடங்களை இழந்து முதலில் சான் தோம் கதீட்ரலுக்கு அருகில் அமைந்திருந்தது. சான் தோம் கதீட்ரல் மற்றும் பிஷப் மாளிகையில் காணப்படும் சில சோழ பதிவுகள் கபாலீஸ்வரர் கோயில் மற்றும் பூம்பவாய் ஆகியவற்றைக் குறிக்கின்றன. சான் தோம் கதீட்ரலின் கிழக்கு சுவரில் காணப்படும் ஒரு சோழர் பதிவு கபாலீஸ்வர கோயிலின் நடராஜரின் உருவத்தைக் குறிக்கிறது. இந்த கோயில் 16 ஆம் நூற்றாண்டில் தற்போதைய இடத்திற்கு மாற்றப்பட்டது, அநேகமாக ஒரு மல்லப்பா [அல்லது மயில் நட்டு முத்தியப்ப முதலியர்] அவர்களால் கட்டப்பட்டது. ”
பின்னர் அவர் கூறுகிறார், “சான் தும் சர்ச் பிராந்தியத்தில் 12 ஆம் நூற்றாண்டின் ஒரு துண்டு கல்வெட்டு, நெமினதசாமிக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு சமண கோவிலைக் குறிக்கிறது.” ஏ. ஏகாம்பரநாத் மற்றும் சி.கே. சிவபிரகாஷம், தமிழ்நாட்டின் சமண கல்வெட்டுகளில், ஜேசுட் Fr. ஹெச். அவர்கள் குறிப்பிடுகிறார்கள், “மைலாப்பூரில் நெமினாதாவுக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட ஒரு சமண கோவிலின் இருப்பு (அதில் சான் தோம் ஒரு பகுதி) இந்த பதிவிலிருந்து மட்டுமல்ல, மெக்கன்சி கையெழுத்துப் பிரதிகளிலிருந்தும் அறியப்படுகிறது, மைலாப்பூரிலிருந்து சிட்டாமூருக்கு ஒரு நேமினாதா படத்தை மாற்றுவதை பதிவு செய்கிறது , அநேகமாக அதை அழிவிலிருந்து பாதுகாக்க. சில சமண உருவங்கள் சான் தோமில் கன்னியாஸ்திரிகளின் பக்கத்திலேயே புதைக்கப்பட்டதாகக் கூறப்படுகிறது. ”
அருட்தந்தை எச். ஹோஸ்டனின் சாட்சியம், சான் தோம் மற்றும் மைலாப்பூரிலிருந்து வந்த பழங்காலங்களில், சுவாரஸ்யமானது மற்றும் மதிப்பாய்வு செய்யத் தகுதியானது. அவர் எழுதுகிறார், “வராண்டாவின் வடமேற்கு முனையிலுள்ள கதீட்ரலில், வராண்டாவிலிருந்து தோட்டத்திற்குள் நுழைந்த சுவர்களின் கிரானைட் அஸ்திவாரங்களின் மேல் வரிசையில் காணப்படும் ஒரு கல்லில் எட்டு வரிகளின் துண்டு துண்டான தமிழ் கல்வெட்டு. “கடந்த பிப்ரவரி, 1924 இல் நான் மயிலாப்பூருக்குச் சென்றபோது, கல் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட இடத்திற்கு அருகில் கிடந்தது. இது பிஷப்பின் அருங்காட்சியகத்திற்குச் சென்று பொருத்தமான எண்ணைப் பெற வேண்டும். “மெட்ராஸின் உதவி தொல்பொருள் கண்காணிப்பாளரின் கூற்றுப்படி, இந்த கல்வெட்டு தமிழில் ஒரு துண்டு, இது சூரமுடையார் கோவிலில் உள்ள குட்டதுவர் (நடராஜா) உருவத்திற்கு முன் இரவில் ஒரு விளக்கை எரிப்பதற்கு வரி இல்லாத பரிசை பதிவு செய்வதாக தெரிகிறது. பழங்காலவியல் ரீதியாக இந்த கல்வெட்டு கி.பி 11 ஆம் நூற்றாண்டுக்கு ஒதுக்கப்படலாம் “இந்தியாவுக்கான அரசாங்க கல்வியியலாளர், ஃபெர்ன்ஹில், நீலகிரி ஆகியோரிடமிருந்து வந்த ஒரு தகவல், மெட்ராஸின் கல்வெட்டு உதவி தொல்பொருள் கண்காணிப்பாளர் திரு. வெங்கோபா ராவ், கல்வெட்டு விக்ரம சோழரின் காலத்திற்கு சொந்தமானது என்று உச்சரிக்கிறது (12 ஆம் நூற்றாண்டு) மற்றும் இந்த பரிசு இந்து கடவுளான நடராஜாவுக்கு வழங்கப்பட்டது, அதன் சன்னதி எப்போதும் ஒரு சிவா கோவிலில் காணப்பட வேண்டும்.
"கல் அதன் அசல் தளத்தில் காணப்படவில்லை, அதன் துண்டு துண்டான நிலை, மேலே மற்றும் கீழே உள்ள பகுதிகள், அதே போல் வலது மற்றும் இடது, விரும்புவதால் காட்டப்பட்டுள்ளது. நாம் சேகரிக்கக்கூடியது என்னவென்றால், கல் செருகப்பட்ட அடித்தளங்கள் கல்வெட்டை விட ஒரு தேதியில் உள்ளன. மெட்ராஸ் மெயிலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட நேரத்தில் செய்யப்பட்டதைப் போல, எந்தவொரு ஆழத்திலிருந்தும் கல் தோண்டப்பட்டால், அது ஒரு அசல் சைவ கோவிலைக் குறிக்கும், நவீன இடிபாடுகளின் போர்த்துகீசிய தேவாலயம் இடிபாடுகளில். புனித தோமஸைப் பற்றி மார்கோ போலோ மற்றும் முந்தைய எழுத்தாளர்கள் கூட எழுதியதைப் பற்றி புலம்பும் அறியாமையைக் காட்டுவதே இது.
புலம்பக்கூடிய அறியாமை Fr. கேள்விக்குறியாத மார்கோ போலோவின் “உயரமான கதையை” ஏற்றுக்கொண்டதற்காக நிச்சயமாக ஹோஸ்டன். மார்கோ போலோ இல்லாமல் தென்னிந்திய கடலோர கல்லறையில் செயின்ட் தாமஸ் இல்லை என்பது அவருக்குத் தெரியாது; புராணக்கதையின் முந்தைய அனைத்து விவரங்களும் செயின்ட் தாமஸ் துணைக் கண்ட இந்தியாவின் மேற்கே ஒரு மலையில் புதைக்கப்பட்டுள்ளன என்பதையும் அவர் அறிந்திருக்கவில்லை - “இந்தியாவில்” அதாவது பார்த்தியா, அல்லது எடெஸா அல்லது மர்மமான கலமினா. மெட்ராஸ் மெயிலில் எழுத்தாளர் ஆழத்திலிருந்து தோண்டப்பட்ட ஒரு கல் அதன் அசல் நிலையில் இருக்க வேண்டும் என்று நம்புவதற்காக தவறாகப் புரிந்து கொள்ளப்பட்டார், ஆனால் Fr. ஒரு கல் அதன் அசல் தளத்தில் இல்லை என்று நினைத்ததற்காக ஹோஸ்டன் தவறாகப் புரிந்து கொண்டார், ஏனெனில் அது தரையின் மேற்பரப்புக்கு அருகில், ஒரு புதிய அடித்தளத்தில் மற்றும் ஒரு துண்டு நிலையில் உள்ளது. தெளிவான உண்மை என்னவென்றால், கல்லில் தேவாலயத்தில் இருந்திருக்கக்கூடாது. கோயில் உடைப்பவர்கள் ஒரு தளத்தில் அவர்கள் உருவாக்கிய புதிய கட்டிடத்தில் அவர்கள் உருவாக்கிய இடிபாடுகளைத் தவறாகப் பயன்படுத்துகிறார்கள், ஏனெனில் அது கிடைத்தாலும் பயன்படுத்தப்பட வேண்டும் என்பதாலும், கோவில் கற்கள் சுவர்களில் காணப்பட்டால் மற்றும் சான் தோம் கதீட்ரலின் அஸ்திவாரம், ஏனென்றால் அவை அங்கே அல்லது மிக அருகில் தோன்றியவை. மீண்டும், Fr. ஹோஸ்டன் எழுதுகிறார், “இந்த ஆண்டு (1923) கல்லறைக்கு அருகே செய்யப்பட்ட அகழ்வாராய்ச்சியின் போது, யாரும் படிக்க முடியாத ஒரு இந்திய கல்வெட்டு கண்டுபிடிக்கப்பட்டபோது, ஒரு எழுத்தாளர் மெட்ராஸ் மெயிலுக்கு கடிதம் எழுதினார், தேவாலயம் ஒரு இந்து மங்கையின் தளத்தில் இருப்பதாக வலியுறுத்தினார். அந்த இடம் எந்த நேரத்தில் கிறிஸ்தவமாக மாறியது என்று நாங்கள் அவரிடம் கேட்டிருந்தால் இந்த எழுத்தாளர் பெரிதும் குழப்பமடைந்திருப்பார். ”
உண்மையில், சிலோனில் உள்ள சிரிய கிறிஸ்தவர்களிடமிருந்து அவர் கேட்ட கதையை விசாரிக்க முடிந்திருந்தால், மார்கோ போலோவும் மிகவும் குழப்பமடைந்திருப்பார். ஆனால் Fr. மார்கோ போலோவை கண்மூடித்தனமாகப் பின்தொடர்வதை விட ஹோஸ்டனால் சிறப்பாகச் செய்ய முடியவில்லை, மேலும் பதினாறாம் நூற்றாண்டில் போர்த்துகீசியர்கள் அதை ஆக்கிரமித்ததிலிருந்து இந்துக்கள் இந்த தளத்திற்கு அளித்த நிலையான மற்றும் தொடர்ச்சியான கூற்றுக்களை புறக்கணிக்கிறார்கள். துரதிர்ஷ்டவசமாக, அவர் தனது சொந்த வரையறுக்கப்பட்ட "புனித இடத்திற்குள்" பணிபுரியும் மற்றொரு கத்தோலிக்க அறிஞர் ஆவார், அவரைச் சுற்றியுள்ள நிறுவப்பட்ட மரபுகள் மற்றும் ஆதாரங்களை மறந்துவிடுகிறார், ஏனெனில் அவை அவருடைய பிரத்தியேக புராணங்களின் ஒரு பகுதியாக இல்லை, மேலும் அவரது விசித்திரமான உலக பார்வைக்கு பொருந்தாது.
கடந்த நூற்று ஐம்பது ஆண்டுகளில் சான் தோம் கதீட்ரல் மற்றும் பிஷப் மாளிகை பல முறை புனரமைக்கப்பட்டு புனரமைக்கப்பட்டுள்ளன, ஒரு காலத்தில் இதை ஆக்கிரமித்த அழிக்கப்பட்ட இந்து, சமண மற்றும் ப 54 த்த மதக் கட்டிடங்களின் ஆதாரங்களை மறைக்க சர்ச் அதிகாரிகள் அமைதியான முயற்சி மேற்கொண்டு வருகின்றனர். மைலாப்பூர் கடற்பரப்பின் புனித நீட்சி. தூய்மைப்படுத்துதல் என்பது போர்த்துகீசியர்களால் முதன்முதலில் பிரச்சாரம் செய்யப்பட்ட இனவாத பிராமணர் கொல்லப்பட்ட-தாமஸ் கட்டுக்கதையை உயிர்த்தெழுப்பும் வேலையுடன் ஒத்துப்போகிறது - இந்த கதைக்கு மார்கோ போலோவை குறை சொல்ல முடியாது; அவரது செயின்ட் தாமஸ் தற்செயலாக ஒரு பரியா வேட்டை பட்டாணி **** கள் கொல்லப்பட்டார்.
உண்மையில், "புனித தோமஸ் மற்றும் மைலாப்பூர் சிவன் கோயில்" என்ற புத்தகம் 1995 இல் வெளியிடப்பட்ட நாளிலிருந்து, சான் தோம் கதீட்ரலின் கலவை, இரண்டாவது "செயின்ட் தாமஸ்" கல்லறை மற்றும் சுற்றியுள்ள முழு பகுதியையும் சுத்தம் செய்து புனரமைத்தல் செயின்ட் தாமஸ் மலையில் உள்ள தேவாலயம் மொத்தமாக உள்ளது. இந்து கோவில்களின் அனைத்து ஆதாரங்களும் இரகசியமாக அகற்றப்பட்டு, பழங்கால இடிபாடுகள் அறியப்படாத இடத்தில் அப்புறப்படுத்தப்பட்டுள்ளன. மெட்ராஸ்-மைலாப்பூர் பேராயர் பின்னர் செய்த இந்த தீங்கு விளைவிக்கும் பணியின் ஒரு கண் சாட்சி கணக்கு எங்களிடம் உள்ளது இந்த புத்தகத்தில்.
கோவா, கேரளா, பாண்டிச்சேரி மற்றும் தமிழ் கடலோரப் பாதையில் உள்ள கோயில்களை அழித்த பிரான்சிஸ்கன், டொமினிகன் மற்றும் ஜேசுயிட்டுகள் பொதுவாக தங்கள் முஸ்லீம் சகாக்களை விட அதிக கவனத்துடன் இருந்தனர். கோவில் தளங்களில் அல்லது அதற்கு அருகில் அவர்கள் கட்டிய தேவாலயங்களில் அவர்கள் அதிக ஆதாரங்களை விடவில்லை. ஆனால் இந்திய தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் கிறிஸ்தவ தேவாலயங்களை நெருக்கமாகவும், மசூதிகள் மற்றும் பிற முஸ்லீம் நினைவுச்சின்னங்களைப் படித்த அதே ஆய்வு முறையிலும் ஆய்வு செய்யவில்லை என்பதும் உண்மை. விதிவிலக்கு ஜேர்மன் அறிஞர்கள், இந்திய தேவாலயங்கள் குறித்த படைப்புகள் இன்னும் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு ஆங்கிலத்தில் வெளியிடப்படவில்லை. இந்தியாவில் பதினாறாம் மற்றும் பதினேழாம் நூற்றாண்டின் பெரும்பாலான தேவாலயங்கள் கோயில் இடிபாடுகளைக் கொண்டுள்ளன என்றும் அவை கோவில் தளங்களில் கட்டப்பட்டுள்ளன என்றும் அவர்கள் வலியுறுத்துகின்றனர். எழுதப்பட்ட பதிவு உள்ளது, அதில் சில விசித்திரமான மொழியில் அல்லது ஒரு அந்நியன் சூழலில் காணப்படுகின்றன, ஆனால் கணக்கு வேண்டுமென்றே பொய்யுரைக்கப்படவில்லை என்று நிறுவப்பட்டவுடன் அதை விளக்குவதற்கு போதுமானது. உதாரணமாக, Fr. ஹோஸ்டன் எழுதுகிறார், "முதல் போர்த்துகீசிய வரலாற்றாசிரியர்கள் கூறுகிறார்கள் ... செயின்ட் தாமஸ் தனது‘ வீட்டை ’கட்டினார், அதாவது அவரது தேவாலயம், ஒரு ஜோகி தனது கோவில் இருந்த இடத்தில்.”
மைலாப்பூரில் உள்ள ஒரு கோவில் தளத்தில் ஒரு தேவாலயம் கட்டப்பட்டதாக போர்த்துகீசியர்கள் வெளிப்படையாக ஒப்புக் கொண்டனர் - அவர்கள் மட்டுமே இந்த நிகழ்வை முதல் நூற்றாண்டுக்கு பின்னாளில் வைத்து புனித தாமஸுக்குக் குற்றம் சாட்டினர். எவ்வளவு அசாதாரணமானது - அல்லது அது? போர்த்துகீசியர்களும், அவர்களுக்கு முன் இருந்த சிரிய கிறிஸ்தவர்களும், கோயில் உடைப்பதற்கான "மரியாதை" கிரங்கனூருக்கு வடக்கே உள்ள பலாயூரில் உள்ள செயின்ட் தாமஸுக்கு வழங்கியிருந்தனர், அங்கு பதினேழாம் நூற்றாண்டின் ஆரம்பத்தில் போர்த்துகீசிய தேவாலயம் ஜேசுட் Fr. கோயில் இடிபாடுகளுக்கு மத்தியில் ஜேம்ஸ் ஃபெனிசியோ இன்று உயர்கிறார். அருட்தந்தை ஏ. மத்தியாஸ் முண்டடன், இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்தின் வரலாற்றில், தொகுதி. நான் எழுதுகிறேன், “பழாயூரிலும் பிற பாரம்பரிய தேவாலயங்களுக்கு அருகிலும் காணப்படும் பழைய கோயில்களின் எச்சங்கள் இதற்கு சான்றாகும்.” எதற்கான சான்று? சான் தாமஸ் தேவாலயங்களை கட்டியதாகக் கூறப்படும் எல்லா இடங்களிலும் கோயில்களை அழித்ததாக ஆதாரம் தெரிகிறது. செயின்ட் தாமஸ் பெண்களுக்கு எதிரான குற்றங்கள் உட்பட பல விஷயங்களில் குற்றம் சாட்டப்படலாம் (தாமஸின் சட்டங்களில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளது), ஆனால் அவர் இந்தியாவில் கோயில்களை அழித்ததாக குற்றம் சாட்ட முடியாது. இது ஒன்பதாம் நூற்றாண்டு முதல் அவரது ஆதரவாளர்களால் செய்யப்பட்டது, பின்னர் போர்த்துகீசியர்கள், மற்றும் அவர் இந்த செயல்களைச் செய்தார் என்ற நிலைப்பாட்டை எடுக்கும் கிறிஸ்தவ வரலாற்றாசிரியர்கள், அவர் இந்தியாவுக்கு வந்தார் என்பதற்கு "நேர்மறையான" ஆதாரமாக மேற்கோள் காட்டி, தீவிரமாக எடுத்துக்கொள்ள முடியாது .
மெட்ராஸின் முன்னாள் பேராயர் டாக்டர் ஆர். அருலப்பா அத்தகைய ஒரு எளிதான அறிஞர் - இன்னும் அவர் தமிழ் வரலாறு ஆய்வுக்கு சில அசாதாரண பங்களிப்புகளைச் செய்துள்ளார். திருவள்ளுவரின் குரல் ஒரு கிறிஸ்தவ படைப்பு என்பதைக் காட்ட முயற்சிக்கும் தனது புத்தகமான புனிதா தோமயர் - புனித தோமஸுடன் தொடர்புடைய மெட்ராஸில் உள்ள அனைத்து தளங்களிலும் பழங்கால அஸ்திவாரங்களில் யந்திர கற்களைக் கண்டுபிடித்ததைக் குறிப்பிடுகிறார். இந்த முக்கியமான கண்டுபிடிப்புகளை அவர் விரிவுபடுத்துவதில்லை அல்லது இன்று கற்கள் எங்கே என்று சொல்லவில்லை, அவர் ஏன் அவற்றைக் குறிப்பிடுகிறார் என்பது தெளிவாகத் தெரியவில்லை, ஆனால் அகம சாஸ்திரத்திற்கு இதுபோன்ற கற்களை புதிய கோயில்களின் அஸ்திவாரங்களுக்கு அடியில் வைக்க வேண்டும் என்பது நிச்சயமாக உண்மை. கட்டுமானம் தொடங்குகிறது. போர்த்துகீசிய வரலாற்றாசிரியர் காஸ்பர் கொரியா, வரலாற்றில் மிகவும் நம்பகமான வருடாந்திர நிபுணர், மைலாப்பூரில் விரிவான இடிபாடுகள் மற்றும் பிக் மவுண்ட் உள்ளிட்ட அதன் சுற்றுப்புறங்களை விவரிக்கிறார். இந்த பேரழிவை அவர் தனது பெரிய மற்றும் சின்னமான நாட்டு மக்களை விட காற்று மற்றும் மழை மற்றும் கோபமான கடலுக்கு காரணம் என்று கூறுகிறார். ஆனால் அதே நேரத்தில் அவர் மைலாப்பூர் கடற்கரையில் உள்ள ஒரு சிவன் கோயிலுக்கு பேக்ஹேண்டட் சாட்சியம் அளிக்கிறார். இந்தியாவில் கிறித்துவத்தின் வரலாற்றில் ஜார்ஜ் மார்க் மோரேஸ் மேற்கோள் காட்டிய லென்டாஸ் டா இந்தியாவில், அவர் எழுதுகிறார், “இந்துக்கள் தங்கள் பண்டிகை நாட்களில் தங்கள் படங்களை பெரிய கூட்டத்தோடும், மிகுந்த மகிழ்ச்சியோடும் கொண்டு வருவார்கள், அவர்கள் தேவாலயத்தின் வாசலை நெருங்கும்போது , பயபக்தியின் அடையாளமாக அவற்றை மூன்று முறை தரையில் தாழ்த்திக் கொள்ளுங்கள், இது பழங்காலத்தில் இருந்து பின்பற்றப்பட்டது. ”
இந்த நடைமுறை பழங்காலத்திலிருந்தே பின்பற்றப்பட்டது, அது தோன்றிய முதல் சிவன் கோவிலில், கடற்கரையில் அதன் இடம் இப்போது போர்த்துகீசிய தேவாலயத்தால் கைப்பற்றப்பட்டது. கோயிலைச் சுற்றியுள்ள திருவிழா படத்தை எடுத்து, மூன்று முறை தரையில் தாழ்த்துவது, முலாதேவாவுக்கு முன்பாக கருவறை வாசலில் இருந்தது. இந்துக்கள் இரண்டாவது கோவிலில் சடங்கைத் தொடர்ந்தனர், மற்றும் திருவிழா படங்களை கடற்கரையில் உள்ள தேவாலயத்திற்கு எடுத்துச் செல்வதன் மூலம் பண்டைய முலாஸ்தானத்தை மதிக்கிறார்கள் - கிறிஸ்தவர்களும் காஸ்பர் கொரியாவும் வேறுவிதமாக நினைத்தாலும் கூட.
ஆர்.எஸ் இந்தியாவில் போர்த்துகீசிய சக்தியின் எழுச்சியில் வைட்வே எழுதுகிறார், “[போர்த்துகீசிய வரலாற்றாசிரியர்கள்] அனைவரும்… மெட்ராஸ் இப்போது நிற்கும் இடத்திற்கு அருகிலுள்ள ஒரு இடத்தில் அப்போஸ்தலன் தாமஸின் கல்லறையை கண்டுபிடித்ததைப் பற்றி விவரிக்கிறார்கள்; கொரியாவின் கதை தனித்தனியாக அப்பாவியாக உள்ளது, மேலும் முந்தைய சில பரிவர்த்தனைகளுக்கு அவர் நேரில் கண்ட சாட்சியாக இருந்ததால், அது மதிப்புமிக்கது. இதுபோன்ற முழு ஆதாரமும் இல்லாத நிலையில், ஒரு நிகழ்வை வரலாற்று ரீதியாகவோ அல்லது வேறுவிதமாகவோ அடையாளம் காண்பது முழுமையானதாக கருதப்பட வேண்டும் என்பதில் இது ஒரு ஆச்சரிய உணர்வைத் தருகிறது.
