If St. Thomas was a carpenter slave, then Diogo Femandez is the gentleman architect who laid the foundation stone for his church on the Mylapore beach. He was Albuquerque's attendant at Goa and is described by N. Figuerdo, in St. Thomas the Apostle in Mylapore, as "a virtuous old man of good conduct". Very probably he was – so long as the virtue did not interfere with the demands of his Roman Catholic faith. He arrived at Mylapore in 1517 in the company of some wealthy Armenian merchants who were coming from Malacca. They knew Marco Polo's story and knew, too, that the "Thomas" revered by Syrian Christians at Mylapore was not a martyr. This was not a very satisfactory circumstance for them or the Portuguese. Their passionate nature and martyrolatrous religion required a sacrifice.
All the apostles had suffered martyrdom except St. John,58 and St. Thomas was not going to get away with an accidental death in Portuguese territory. Moreover, if the Portuguese knew Marco Polo's story, they knew better the Latin fables Passio Thomae and De Miraculis Thomae, which had been circulating in Europe for a thousand years. Both legends deviated from the Acts of Thomas, in which St. Thomas had been executed by king's men with spears, and described his death as being at the hands of a Pagan priest of the Sun – or Zoroastrian – who, in one, had stabbed him with a lance, and in the other, with a sword. The Portuguese preferred De Miraculis Thomae, in which the priest used a lance, and had the romance published in Portugal in 1531 and 1552 to substantiate the "discovery" they had made at Mylapore in 1523.
It did not matter to them that this European story, too, had St. Thomas buried on a mountain, while they had in their possession only a seashore tomb. Earlier, in 1521-22, the Portuguese had opened two tombs in the Shiva temple's northern precincts. One tomb contained a "black" skeleton, which, according to its inscription, belonged to a Chola king. The Portuguese nevertheless "identified" him as being a disciple of St. Thomas. The second tomb revealed a "white" skeleton, which, naturally, "belonged" to the white Jew Thomas. This second skeleton was sent to Goa for verification – where it languishes till today, unsung and unrecognised.
As these diggings did not produce the required result, Diogo Fernandez was asked, in 1523, to excavate a third tomb which lay partly under the foundation of a dilapidated building that had been occupied by the Portuguese. He refused at first but was persuaded by the attending priest, Fr. Antonio Gil, who heard his confession and that of the two men, Braz Fernandez and Diogo Lourenco, who would assist him in the pious enterprise. They then began the excavation of a deep and elaborate, and very much empty, tomb. It was Saturday afternoon, and they continued the work into the late evening, when, on the suggestion of Diogo Fernandez, they abandoned their unproductive labours and retired for the night. The excavation was left open and unattended until the next morning, a Sunday, when the men began digging again. It was not long now before the grave disgorged bones that were "much worn out", portions of skull and spine, and a clay pot of earth "bedewed with blood", with a thigh bone in it, and hidden in the red earth an iron Malabar spearhead shaped like an olive leaf, which, after fifteen Christian centuries, still had a piece of wooden shaft miraculously preserved in its socket.
The bones of "St. Thomas" were collected – there was no doubt this time in the Portuguese mind that they were his – and later, with due ceremony, placed in a Chinese coffer with silver locks, along with the bones of the Chola king, another "disciple" whose remains had been found nearby, and those of two children. The key to the coffer was then sent to the Viceroy at Goa, but two years later Fr. Penteado broke the locks as he felt that the bones were in a poor condition and needed attention. He transferred them to a wooden chest and hid this in a place known only to himself and Rodrigo Alvares.
The chest was then presumed to be lost, and, in 1530, a new search was mounted for the relics. Diogo Fernandez was again called in and through his intercession with Rodrigo Alvares, the chest was found in a decayed condition under the main altar of the church – for a small church, the first Christian church to rise on the Mylapore beach, had been built, in 1523, by Augustinian friars beside the newly found “St. Thomas” tomb.
Fr. Hosten, in the Journal of the Asiatic Society of Bengal 1923, writes, “If what the Portuguese found at Mylapore in 1523 in a tomb … was not part of St. Thomas’s body, then the whole connection with St. Thomas seems to be lost.”
Fr. Hosten would come to accept the story that St. Thomas had come to South India, but not on the evidence of the excavations made by himself or the Portuguese. He was persuaded, like other Catholic scholars, by the spurious St. Thomas Song or Rabban Pattu that had been composed by Varghese Palayur in 1892 and published in 1916 by Fr. Bernard of Travancore.
Fr. Heras, former Director of the Historical Research Institute, St. Xavier’s College, Bombay, who had said in 1953 that he was convinced that the tomb of St. Thomas was not in Mylapore, had said earlier and emphatically, in The Aravidu Dynasty of Vijayanagar, that the Portuguese account of their discovery of some relics was “a most barefaced imposture [with] all elements of a forgery.”
This is certainly true and it is one of the wonders of modern Catholic scholarship that the depositions of Diogo Fernandez made in 1533 and 1543 are accepted as authentic – especially as they include a most fanciful christianised history of Mylapore from before the time of the Portuguese.
St. Francis Xavier visited Mylapore in 1545 and had nothing to say about Diogo Fernandez’s report, which he read, or the relics and tomb which he prayed before. Yet his Jesuit biographer, Fr. Georg Schurhammer, strictly adhering to the Jesuit discipline of specious reasoning (and criticizing Fr. Heras for not doing so), treats both the relics and reports as authentic in his Francis Xavier: His Life, His Times.
But if for the sake of argument it is agreed that the depositions of Diogo Fernandez are not fabricated – he could have been an uninformed witness to the “discovery” (though it is very unlikely) – then it must be said that the relics themselves most certainly are, in keeping with the ancient tradition of fraud so dear to the Church, Veda Prakash, in Indiavil Saint Thomas Kattukkadai, shows that the relics were produced out of materials brought from Goa and then planted in the empty tomb. He also shows that the Portuguese reworked the existing Syrian Christian version of the myth, changing the Syriac be ruhme, meaning “by spear”, to read Brahmins in order to implicate Brahmins in the apostle’s murder. The Malabar tradition was thus brought into line with the European romance, De Miraculis Thomae, where St. Thomas is killed by a Pagan priest with a lance – though the contradiction of lance in the story and spear-head in the reliquary remains today.
The question of whether the Portuguese relics are genuine or not – and whether the South Indian legend is history or not – will be conclusively answered as soon as the Archbishop of Madras gives them to independent forensic experts for testing. But he may be also aware that such a gesture would be redundant, as all of the bones of St. Thomas were resting in the cathedral at Ortona, Italy, while Diogo Fernandez was digging for them in Mylapore. They had been there since 1258, and before that at Chios, Greece, and Edessa, and in 1566 the Bishop of Ortona had issued a Deed of Verification for these bones, which, in itself, proves that the bones produced by the Portuguese out of the Mylapore tomb cannot possibly be those of St. Thomas.
The Portuguese themselves appear to have treated this “momentous discovery” in a cavalier fashion, which is why the relics got lost in 1525. When they were located again, in 1530, the bones and spearhead – shaped like an olive leaf, though there are no olive trees in India – were transferred to a small box, locked up in a chapel in the church, and the key kept by the pastor.
This church, originally built in 1523 and called San Thome or San Thome de Meliapore, was subsequently enlarged and extended, and the encroachment on the Kapaleeswara Temple began in earnest. The Christians had done this before, building a church against a temple wall and then taking over the temple, and that the Shiva temple survived as long as it did, up to 1566 according to some authorities, is grand testimony to the patient and courageous resistance the Hindus of Mylapore had put up against this ruthless Catholic power.
In 1606 the Pope, at the request of the King of Portugal, made San Thome de Meliapore into a diocese independent of Goa. The church was extended again and became the seat of a bishop, but, in 1893, this building was demolished by the bishop and the present Gothic cathedral put up in its place. It was completed and consecrated in 1896. In 1952 the archdiocese of Madras and Mylapore was constituted, and in 1956, after much lobbying by the Indian hierarchy, Pope Pius XII raised the status of San Thome to that of a minor basilica. This church dignity is of no consequence but it affords the archbishop some minor liturgical privileges.
Diogo Fernandez’s “St. Thomas” relics still remain in the church today. The iron spearhead and piece of skull are kept in a monstrance, along with the relics of St. Francis Xavier, St. Isabella, St. Vincentio and the Martyrs of Morocco. The first “St. Thomas” tomb, which contained the “white” skeleton that was sent to Goa, is empty and ignored, but the second “St. Thomas” tomb is pointed out to pilgrims and tourists. It contains the remainder of Diogo Fernandez’s “findings”, the pieces of spine and thigh bone, and, presumably, the pot of “blood-bedewed” earth.
Yet this is not the end of the bones at San Thome. The cathedral also has in its possession a piece of Church-certified Ortona bone which it obtained from Cardinal Tisserant in 1953, after he had deposited the apostle’s right arm at Kodungallur (and demoted him from being the great Apostle of the East to simply being the Apostle of India). The pastor of San Thome can now say with some pride that he is the keeper of a real St. Thomas bone – keeping in mind that the acceptance of the Ortona gift is also an admission that the Portuguese relics in his care are not those of St. Thomas.
செயின்ட் தாமஸ் ஒரு தச்சு அடிமையாக இருந்தால், மயிலாப்பூர் கடற்கரையில் தனது தேவாலயத்திற்கு அடிக்கல் நாட்டிய பண்புள்ள கட்டிடக் கலைஞர் டியோகோ ஃபெமாண்டஸ். அவர் கோவாவில் அல்புகெர்க்கியின் உதவியாளராக இருந்தார், மைலாப்பூரில் உள்ள செயின்ட் தாமஸ் அப்போஸ்தலரான என். ஃபிகுவெர்டோவால் "நல்ல நடத்தை கொண்ட ஒரு நல்ல மனிதர்" என்று விவரிக்கப்படுகிறார். அநேகமாக அவர் - அவரது ரோமன் கத்தோலிக்க நம்பிக்கையின் கோரிக்கைகளில் நல்லொழுக்கம் தலையிடாத வரை. அவர் 1517 இல் மலாக்காவிலிருந்து வந்து கொண்டிருந்த சில பணக்கார ஆர்மீனிய வணிகர்களின் நிறுவனத்தில் மைலாப்பூருக்கு வந்தார். மார்கோ போலோவின் கதையை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர், மைலாப்பூரில் சிரிய கிறிஸ்தவர்களால் போற்றப்பட்ட "தாமஸ்" ஒரு தியாகி அல்ல என்பதையும் அறிந்திருந்தார். இது அவர்களுக்கு அல்லது போர்த்துகீசியர்களுக்கு மிகவும் திருப்திகரமான சூழ்நிலை அல்ல. அவர்களின் உணர்ச்சி இயல்பு மற்றும் தியாக மதம் ஒரு தியாகம் தேவை.
புனித ஜான், 58 மற்றும் புனித தாமஸ் தவிர அனைத்து அப்போஸ்தலர்களும் தியாக உணர்வை அனுபவித்தார்கள், போர்த்துகீசிய பிரதேசத்தில் தற்செயலான மரணத்துடன் புனித தாமஸ் தப்பிக்கப் போவதில்லை. மேலும், போர்த்துகீசியர்கள் மார்கோ போலோவின் கதையை அறிந்திருந்தால், ஆயிரம் ஆண்டுகளாக ஐரோப்பாவில் புழக்கத்தில் இருந்த லத்தீன் கட்டுக்கதைகளான பாசியோ தோமே மற்றும் டி மிராகுலிஸ் தோமே ஆகியோரை அவர்கள் நன்கு அறிந்திருந்தனர். இரண்டு புராணக்கதைகளும் தாமஸின் செயல்களில் இருந்து விலகிவிட்டன, அதில் புனித தாமஸை ராஜாவின் ஆட்களால் ஈட்டிகளால் தூக்கிலிடப்பட்டனர், மேலும் அவரது மரணம் சூரியனின் பாகன் பாதிரியார் - அல்லது ஜோராஸ்ட்ரியன் - ஒருவரால் குத்தப்பட்டதாக விவரித்தார். அவரை ஒரு வளைவுடன், மற்றொன்று, ஒரு வாளால். போர்த்துகீசியர்கள் டி மிராக்குலிஸ் தோமாவை விரும்பினர், அதில் பாதிரியார் ஒரு லான்ஸைப் பயன்படுத்தினார், மேலும் 1523 மற்றும் 1552 ஆம் ஆண்டுகளில் போர்த்துக்கல்லில் வெளியிடப்பட்ட காதல் 1523 ஆம் ஆண்டில் மைலாப்பூரில் அவர்கள் கண்டுபிடித்த "கண்டுபிடிப்பை" உறுதிப்படுத்தியது.
இந்த ஐரோப்பிய கதையும், செயின்ட் தாமஸை ஒரு மலையில் புதைத்திருப்பது அவர்களுக்கு ஒரு பொருட்டல்ல, அதே நேரத்தில் அவர்கள் ஒரு கடற்கரை கல்லறை மட்டுமே வைத்திருந்தார்கள். முன்னதாக, 1521-22 ஆம் ஆண்டில், போர்த்துகீசியர்கள் சிவன் கோவிலின் வடக்கு எல்லையில் இரண்டு கல்லறைகளைத் திறந்தனர். ஒரு கல்லறையில் ஒரு "கருப்பு" எலும்புக்கூடு இருந்தது, அதன் கல்வெட்டின் படி, ஒரு சோழ மன்னனுக்கு சொந்தமானது. போர்த்துகீசியர்கள் அவரை செயின்ட் தாமஸின் சீடர் என்று "அடையாளம் காட்டினர்". இரண்டாவது கல்லறை ஒரு "வெள்ளை" எலும்புக்கூட்டை வெளிப்படுத்தியது, இது இயற்கையாகவே, வெள்ளை யூத தாமஸுக்கு சொந்தமானது. இந்த இரண்டாவது எலும்புக்கூடு சரிபார்ப்புக்காக கோவாவுக்கு அனுப்பப்பட்டது - இது இன்று வரை நலிந்து, அடையாளம் காணப்படாதது.
இந்த தோண்டல்கள் தேவையான முடிவைத் தரவில்லை என்பதால், போர்த்துகீசியர்களால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்டிருந்த ஒரு பாழடைந்த கட்டிடத்தின் அஸ்திவாரத்தின் கீழ் ஓரளவு கிடந்த மூன்றாவது கல்லறையை தோண்டுமாறு டியோகோ பெர்னாண்டஸிடம் 1523 இல் கேட்கப்பட்டது. அவர் முதலில் மறுத்துவிட்டார், ஆனால் கலந்துகொண்ட பாதிரியார் Fr. அவரது ஒப்புதல் வாக்குமூலத்தைக் கேட்ட அன்டோனியோ கில் மற்றும் பிரஸ் பெர்னாண்டஸ் மற்றும் டியோகோ லூரென்கோ ஆகிய இருவரின் வாக்குமூலம், அவருக்கு புனிதமான நிறுவனத்தில் உதவுவார். பின்னர் அவர்கள் ஒரு ஆழமான மற்றும் விரிவான, மற்றும் மிகவும் வெற்று, கல்லறையின் அகழ்வாராய்ச்சியைத் தொடங்கினர். இது சனிக்கிழமை பிற்பகல், அவர்கள் தாமதமாக மாலை வரை பணியைத் தொடர்ந்தனர், டியோகோ பெர்னாண்டஸின் ஆலோசனையின் பேரில், அவர்கள் பயனற்ற உழைப்பைக் கைவிட்டு, இரவு ஓய்வு பெற்றனர். அகழ்வாராய்ச்சி திறந்து வைக்கப்பட்டு, மறுநாள் காலை, ஞாயிற்றுக்கிழமை வரை, ஆண்கள் மீண்டும் தோண்டத் தொடங்கினர். "மிகவும் தேய்ந்துபோன" எலும்புகள், மண்டை ஓடு மற்றும் முதுகெலும்பின் பகுதிகள் மற்றும் பூமியின் ஒரு களிமண் பானை "இரத்தத்தால் படுக்கப்பட்டவை", அதில் ஒரு தொடை எலும்பு, மற்றும் சிவப்பு பூமியில் மறைக்கப்பட்ட ஒரு எலும்புகள் இரும்பு மலபார் ஸ்பியர்ஹெட் ஒரு ஆலிவ் இலை போன்ற வடிவத்தில் உள்ளது, இது பதினைந்து கிறிஸ்தவ நூற்றாண்டுகளுக்குப் பிறகும், மரத் தண்டு ஒரு துண்டு அதன் சாக்கெட்டில் அற்புதமாக பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளது.
"செயின்ட் தாமஸின்" எலும்புகள் சேகரிக்கப்பட்டன - இந்த முறை போர்த்துகீசிய மனதில் அவை அவனது என்பதில் சந்தேகமில்லை - பின்னர், உரிய விழாவுடன், சீனப் பெட்டியில் வெள்ளி பூட்டுகளுடன், சோழ மன்னனின் எலும்புகளுடன் வைக்கப்பட்டன. , மற்றொரு "சீடர்" அதன் எச்சங்கள் அருகிலேயே கண்டுபிடிக்கப்பட்டன, மற்றும் இரண்டு குழந்தைகளின் எச்சங்கள். பின்னர் சவப்பெட்டியின் சாவி கோவாவில் உள்ள வைஸ்ராய்க்கு அனுப்பப்பட்டது, ஆனால் இரண்டு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு Fr. எலும்புகள் மோசமான நிலையில் இருப்பதாகவும், கவனம் தேவை என்றும் உணர்ந்ததால் பென்டெடோ பூட்டுகளை உடைத்தார். அவர் அவற்றை ஒரு மர மார்புக்கு மாற்றி, தனக்கும் ரோட்ரிகோ ஆல்வாரெஸுக்கும் மட்டுமே தெரிந்த இடத்தில் இதை மறைத்தார்.
பின்னர் மார்பு இழந்துவிட்டதாக கருதப்பட்டது, மேலும், 1530 ஆம் ஆண்டில், நினைவுச்சின்னங்களுக்காக ஒரு புதிய தேடல் ஏற்றப்பட்டது. டியோகோ பெர்னாண்டஸ் மீண்டும் அழைக்கப்பட்டார், ரோட்ரிகோ ஆல்வாரஸுடனான அவரது பரிந்துரையின் மூலம், தேவாலயத்தின் பிரதான பலிபீடத்தின் கீழ் சிதைந்த நிலையில் மார்பு காணப்பட்டது - ஒரு சிறிய தேவாலயத்திற்கு, மைலாப்பூர் கடற்கரையில் எழுந்த முதல் கிறிஸ்தவ தேவாலயம் கட்டப்பட்டது, 1523 ஆம் ஆண்டில், புதிதாகக் காணப்பட்ட “செயின்ட்” க்கு அருகில் அகஸ்டீனிய பிரியர்களால். தாமஸ் ”கல்லறை.
அருட்தந்தை 1923 ஆம் ஆண்டு வங்காள ஆசிய சொசைட்டியின் ஜர்னலில் ஹோஸ்டன் எழுதுகிறார், “போர்த்துகீசியர்கள் 1523 இல் மைலாப்பூரில் ஒரு கல்லறையில் கண்டெடுக்கப்பட்டவை… செயின்ட் தாமஸின் உடலின் ஒரு பகுதியாக இல்லை என்றால், புனித தாமஸுடனான முழு தொடர்பும் இழந்துவிட்டதாகத் தெரிகிறது . "
அருட்தந்தை புனித தாமஸ் தென்னிந்தியாவுக்கு வந்துவிட்டார் என்ற கதையை ஏற்றுக்கொள்ள ஹோஸ்டன் வருவார், ஆனால் அவர் அல்லது போர்த்துகீசியர்கள் மேற்கொண்ட அகழ்வாராய்ச்சியின் சான்றுகளின் அடிப்படையில் அல்ல. மற்ற கத்தோலிக்க அறிஞர்களைப் போலவே, 1892 ஆம் ஆண்டில் வர்கீஸ் பலையூர் இசையமைத்து, 1916 இல் வெளியிட்ட புனித தாமஸ் பாடல் அல்லது ரப்பன் பட்டு ஆகியோரால் அவர் வற்புறுத்தப்பட்டார். திருவிதாங்கூரின் பெர்னார்ட்.
அருட்தந்தை புனித தாமஸின் கல்லறை மைலாப்பூரில் இல்லை என்று தனக்கு நம்பிக்கை இருப்பதாக 1953 ஆம் ஆண்டில் கூறிய பம்பாயின் புனித சேவியர் கல்லூரியின் வரலாற்று ஆராய்ச்சி நிறுவனத்தின் முன்னாள் இயக்குநர் ஹெராஸ், விஜயநகரின் அரவிடு வம்சத்தில் முன்னும் பின்னும் உறுதியாகக் கூறினார். , சில நினைவுச்சின்னங்களைக் கண்டுபிடித்த போர்த்துகீசியக் கணக்கு "ஒரு மோசடியின் அனைத்து கூறுகளையும் கொண்ட ஒரு மிக மோசமான மோசடி" என்று.
இது நிச்சயமாக உண்மை மற்றும் நவீன கத்தோலிக்க புலமைப்பரிசிலின் அதிசயங்களில் ஒன்றாகும், இது 1533 மற்றும் 1543 ஆம் ஆண்டுகளில் செய்யப்பட்ட டியோகோ பெர்னாண்டஸின் படிவுகள் உண்மையானவை என்று ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகின்றன - குறிப்பாக போர்த்துகீசியர்களின் காலத்திற்கு முன்பே மைலாப்பூரின் மிகவும் கற்பனையான கிறிஸ்தவமயமாக்கப்பட்ட வரலாற்றை அவை உள்ளடக்கியுள்ளன.
புனித பிரான்சிஸ் சேவியர் 1545 இல் மைலாப்பூருக்கு விஜயம் செய்தார், அவர் படித்த டியோகோ பெர்னாண்டஸின் அறிக்கை அல்லது அவர் முன்பு பிரார்த்தனை செய்த நினைவுச்சின்னங்கள் மற்றும் கல்லறை பற்றி எதுவும் சொல்லவில்லை. இன்னும் அவரது ஜேசுட் வாழ்க்கை வரலாற்றாசிரியர், Fr. ஜார்ஜ் ஷுர்ஹம்மர், ஜேசுயிட் ஒழுக்கத்தை கண்டிப்பாக கடைப்பிடிப்பார் (மற்றும் ஃப்ரெர். ஹெராஸை அவ்வாறு செய்யவில்லை என்று விமர்சிக்கிறார்), நினைவுச்சின்னங்கள் மற்றும் அறிக்கைகள் இரண்டையும் அவரது பிரான்சிஸ் சேவியர்: ஹிஸ் லைஃப், ஹிஸ் டைம்ஸில் நம்பகமானதாகக் கருதுகிறார்.
ஆனால் வாதத்திற்காக, டியோகோ பெர்னாண்டஸின் படிவுகள் புனையப்பட்டவை அல்ல என்று ஒப்புக் கொள்ளப்பட்டால் - அவர் “கண்டுபிடிப்பு” க்கு அறிவிக்கப்படாத சாட்சியாக இருந்திருக்கலாம் (அது மிகவும் சாத்தியமில்லை என்றாலும்) - பின்னர் அந்த நினைவுச்சின்னங்கள் தங்களைத் தாங்களே அதிகம் என்று கூற வேண்டும் திருச்சபைக்கு மிகவும் பிரியமான மோசடி பழங்கால மரபுக்கு இணங்க, இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸ் கட்டுகடையில் வேதா பிரகாஷ், கோவாவிலிருந்து கொண்டு வரப்பட்ட பொருட்களிலிருந்து நினைவுச்சின்னங்கள் தயாரிக்கப்பட்டு பின்னர் வெற்று கல்லறையில் நடப்பட்டிருப்பதைக் காட்டுகிறது. அப்போஸ்தலரின் கொலையில் பிராமணர்களை ஈடுபடுத்துவதற்காக பிராமணர்களைப் படிக்க, போர்த்துகீசியர்கள் தற்போதுள்ள சிரிய கிறிஸ்தவ பதிப்பை புராணத்தின் மறுவேலை செய்ததையும், சிரியத்தை ரூம் என்று மாற்றுவதையும், “ஈட்டியால்” என்று அர்த்தப்படுத்துவதையும் அவர் காட்டுகிறார். மலபார் பாரம்பரியம் ஐரோப்பிய காதல், டி மிராகுலிஸ் தோமேவுடன் கொண்டுவரப்பட்டது, அங்கு செயின்ட் தாமஸ் ஒரு பேகன் பாதிரியாரால் ஒரு லேன்ஸால் கொல்லப்படுகிறார் - இருப்பினும் கதையில் லேன்ஸின் முரண்பாடு மற்றும் மறுகட்டமைப்பில் ஈட்டி-தலை ஆகியவை இன்றும் உள்ளன.
போர்த்துகீசிய நினைவுச்சின்னங்கள் உண்மையானவையா இல்லையா - மற்றும் தென்னிந்திய புராணக்கதை வரலாறா இல்லையா என்ற கேள்விக்கு மெட்ராஸ் பேராயர் சோதனைக்கு சுயாதீன தடயவியல் நிபுணர்களுக்கு வழங்கியவுடன் தீர்க்கமாக பதிலளிக்கப்படும். செயின்ட் தாமஸின் எலும்புகள் அனைத்தும் இத்தாலியின் ஆர்டோனாவில் உள்ள கதீட்ரலில் ஓய்வெடுத்துக் கொண்டிருந்ததால், அத்தகைய சைகை தேவையற்றது என்பதையும் அவர் அறிந்திருக்கலாம், அதே நேரத்தில் டியோகோ பெர்னாண்டஸ் அவர்களுக்காக மைலாப்பூரில் தோண்டிக் கொண்டிருந்தார். அவர்கள் 1258 முதல் அங்கு இருந்தார்கள், அதற்கு முன்னர் சியோஸ், கிரீஸ் மற்றும் எடெஸா ஆகிய இடங்களிலும், 1566 ஆம் ஆண்டில் ஆர்டோனா பிஷப் இந்த எலும்புகளுக்கான சரிபார்ப்பு பத்திரத்தை வெளியிட்டார், இது போர்த்துகீசியர்களால் உற்பத்தி செய்யப்பட்ட எலும்புகள் வெளியே என்பதை நிரூபிக்கிறது மைலாப்பூர் கல்லறை செயின்ட் தாமஸின் கல்லறையாக இருக்க முடியாது.
போர்த்துகீசியர்களே இந்த "முக்கியமான கண்டுபிடிப்பை" ஒரு குதிரை பாணியில் நடத்தியதாகத் தெரிகிறது, அதனால்தான் 1525 ஆம் ஆண்டில் நினைவுச்சின்னங்கள் தொலைந்து போயின. அவை மீண்டும் அமைந்தபோது, 1530 ஆம் ஆண்டில், எலும்புகள் மற்றும் ஈட்டிமுனை - ஆலிவ் இலை போன்ற வடிவத்தில் இருந்தாலும், இந்தியாவில் ஆலிவ் மரங்கள் எதுவும் இல்லை - ஒரு சிறிய பெட்டிக்கு மாற்றப்பட்டு, தேவாலயத்தில் ஒரு தேவாலயத்தில் பூட்டப்பட்டு, ஆயர் வைத்திருந்த சாவி.
இந்த தேவாலயம், முதலில் 1523 ஆம் ஆண்டில் கட்டப்பட்டது மற்றும் சான் தோம் அல்லது சான் தோம் டி மெலியாபூர் என்று அழைக்கப்பட்டது, பின்னர் அது விரிவுபடுத்தப்பட்டு நீட்டிக்கப்பட்டது, மேலும் கபாலீஸ்வர கோயிலின் அத்துமீறல் ஆர்வத்துடன் தொடங்கியது. கிறிஸ்தவர்கள் இதற்கு முன்னர் இதைச் செய்திருந்தனர், ஒரு கோவில் சுவருக்கு எதிராக ஒரு தேவாலயத்தை கட்டியெழுப்பினர், பின்னர் கோயிலைக் கைப்பற்றினர், மேலும் சிவன் கோயில் இருந்தவரை தப்பிப்பிழைத்தது, 1566 வரை சில அதிகாரிகளின் கூற்றுப்படி, நோயாளி மற்றும் தைரியமான எதிர்ப்பிற்கு பெரும் சான்று இந்த இரக்கமற்ற கத்தோலிக்க சக்திக்கு எதிராக மைலாப்பூரின் இந்துக்கள் முன்வைத்தனர்.
1606 ஆம் ஆண்டில் போப், போர்ச்சுகல் மன்னரின் வேண்டுகோளின் பேரில், சான் தோம் டி மெலியாபூரை கோவாவிலிருந்து சுயாதீனமான ஒரு மறைமாவட்டமாக மாற்றினார். தேவாலயம் மீண்டும் நீட்டிக்கப்பட்டு ஒரு பிஷப்பின் இடமாக மாறியது, ஆனால், 1893 ஆம் ஆண்டில், இந்த கட்டிடம் பிஷப்பால் இடிக்கப்பட்டது மற்றும் தற்போதைய கோதிக் கதீட்ரல் அதன் இடத்தில் அமைக்கப்பட்டது. இது 1896 ஆம் ஆண்டில் நிறைவு செய்யப்பட்டு புனிதப்படுத்தப்பட்டது. 1952 ஆம் ஆண்டில் மெட்ராஸ் மற்றும் மைலாப்பூர் மறைமாவட்டம் அமைக்கப்பட்டது, 1956 ஆம் ஆண்டில், இந்திய வரிசைமுறையின் அதிக பரப்புரைகளுக்குப் பிறகு, போப் பியஸ் பன்னிரெண்டாம் சான் தோமின் நிலையை ஒரு சிறிய பசிலிக்காவாக உயர்த்தினார். இந்த தேவாலய கண்ணியம் எந்த விளைவையும் ஏற்படுத்தாது, ஆனால் அது பேராயருக்கு சில சிறிய வழிபாட்டு சலுகைகளை வழங்குகிறது.
டியோகோ பெர்னாண்டஸின் “செயின்ட். தாமஸ் ”நினைவுச்சின்னங்கள் இன்றும் தேவாலயத்தில் உள்ளன. புனித பிரான்சிஸ் சேவியர், செயின்ட் இசபெல்லா, செயின்ட் வின்சென்டியோ மற்றும் மொராக்கோவின் தியாகிகள் ஆகியோரின் நினைவுச்சின்னங்களுடன் இரும்பு ஈட்டி மற்றும் மண்டை ஓடு ஒரு அரக்கனில் வைக்கப்பட்டுள்ளது. முதல் “செயின்ட். கோவாவுக்கு அனுப்பப்பட்ட “வெள்ளை” எலும்புக்கூட்டைக் கொண்ட தாமஸ் ”கல்லறை காலியாகவும் புறக்கணிக்கப்பட்டதாகவும் உள்ளது, ஆனால் இரண்டாவது“ செயின்ட். தாமஸ் ”கல்லறை யாத்ரீகர்களுக்கும் சுற்றுலாப் பயணிகளுக்கும் சுட்டிக்காட்டப்பட்டுள்ளது. இது டியோகோ பெர்னாண்டஸின் "கண்டுபிடிப்புகள்", முதுகெலும்பு மற்றும் தொடையின் எலும்பு துண்டுகள் மற்றும், "இரத்த-படுக்கை" பூமியின் பானை ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது.
இன்னும் இது சான் தோமில் உள்ள எலும்புகளின் முடிவு அல்ல. 1953 ஆம் ஆண்டில் கார்டினல் திசெரண்டிடமிருந்து பெறப்பட்ட சர்ச்-சான்றளிக்கப்பட்ட ஓர்டோனா எலும்பின் ஒரு பகுதியையும் கதீட்ரல் வைத்திருக்கிறது, அவர் கொடுங்கல்லூரில் அப்போஸ்தலரின் வலது கையை டெபாசிட் செய்த பின்னர் (அவரை கிழக்கின் பெரிய அப்போஸ்தலராக இருந்து கீழிறக்கினார் இந்தியாவின் தூதர்). சான் தோமின் போதகர் இப்போது அவர் ஒரு உண்மையான செயின்ட் தாமஸ் எலும்பின் பராமரிப்பாளர் என்று பெருமையுடன் சொல்ல முடியும் - ஓர்டோனா பரிசை ஏற்றுக்கொள்வதும் அவரது பராமரிப்பில் உள்ள போர்த்துகீசிய நினைவுச்சின்னங்கள் செயின்ட் அல்ல என்பதை ஒப்புக்கொள்வதாகும். தாமஸ்.
