The conquering of India for Christ by the Popes and their Portuguese “secular arm” started in earnest with the arrival in India of Pedro Alvares Cabral in 1500. His fleet, the first to reach Calicut after Vasco da Gama’s bloody landing, carried eight ordinary priests and eight Franciscan friars. C.B. Firth, in An Introduction to Indian Church History, explains, “Though it was the hope of gain that brought the Portuguese adventurers to India, it was also the purpose of their kings to promote the spread of Christianity among those who came under their rule. On this ground several of the fifteenth century Popes granted them rights of dominion and commercial monopoly in the newly acquired territories. A modern reader will wonder what right the Popes had to do this; but in mediaeval Europe theologians held that the Pope, as Vicar of Christ, had a direct domination over the kingdoms of the earth, and so such grants did not seem outrageous – not to the beneficiaries at any rate. In a famous bull of 1493 Pope Alexander VI, to settle rivalry between Spain and Portugal, the two colonial powers of those days, drew a line down the map of the Atlantic Ocean south of the Azores Islands to form a boundary between their respective spheres of influence. All lands not already under Christian rule ‘discovered or yet to be discovered’ to the west of the line, he assigned to Spain; those to the east, to Portugal. Along with this fantastic enactment went a command to the Spanish and Portuguese kings ‘to send to the said lands and islands good men who fear God and are learned, skilled and expert, to instruct the inhabitants in the Catholic Faith and good morals’. Moreover, other foreigners were forbidden to enter those lands without license from these kings. Whatever may be thought nowadays of such orders, the Spaniards and Portuguese were prepared to act on them; and not only in claiming and exercising, as far as they were able, rights of dominion and trade; they were seriously prepared to propagate Christianity.”
K.A. Nilakanta Sastri, in A History of South India, tells the story of the propagation of Christianity in India. He writes, “[The Portuguese] acted throughout as if they had a divine right to the pillage, robbery, and massacre of the natives of India. Not to mince matters, their whole record is one of a series of atrocities. They delighted particularly in plundering all rich temples within their reach, even Tirupati not escaping their predatory attentions…. The Roman Catholic missionaries, headed by St. Francis Xavier, were not only forcefully converting to their faith large numbers on the pearl-fishery coast … but induced the fishermen to transfer their allegiance to the king of Portugal…. The Franciscan friars and Jesuits were busy demolishing temples and building churches in the coastal cities, and the Portuguese governor of Goa was reported to be organising a plundering raid against the rich temples of Kanchipuram. ... The Portuguese policy of [destroying temples and] turning religious propaganda to political use roused the resentment of even the tolerant rulers of Vijayanagar and their Feudatories.” M. Arunachalam, in an article in Christianity in India: A Critical Study, writes, “It is well known that the Portuguese sacked the famous Tiruchendur Murugan Temple on the sea coast and threw the idol into the sea. Sometime later, in 1654, the chieftain Vadamalaiyappa Pillai of Tirunelveli, salvaged the idol from the sea and installed it at the present Tiruchendur temple."
He continues, “The Tirumalai Nayak Mahal [at Madurai] is another example. Jealous of its magnificence, the British began demolishing it, but public agitation checked it and what we have today is only a part of what was originally there.”
The British were generally less destructive than the Portuguese and the French, but they did not hesitate to attack temples that were in the way of construction works or to desecrate them as a means of intimidating the local populace. They fired on the temples of Kalahasti in Andhra Pradesh for this last reason; and Victoria Terminus in Bombay is built on the original site of that city’s famous Mumbai Devi Temple. In Madras they obliterated the small Hindu shrines that once stood inside Fort St. George. The fort now contains St. Mary’s Church, the first Protestant church built east of Suez. But it is the French who vied with the Portuguese in their Christian zeal to destroy Pagan places of worship. Henry Love, in Vestiges of Old Madras, records that they used temples as barracks in their military operations against the British. Between 1672 and 1674, at Madras, they fortified the rebuilt Kapaleeswara Temple in Mylapore and the Parthasarathy Temple in Triplicane when they were besieged by Golconda and the Dutch.
Sita Ram Goel, in History of Hindu-Christian Encounters, quoting The Private Diary of Ananda Ranga Pillai translated by J. Frederick Price and K. Rangachari, gives a graphic account of the destruction of the Vedapuri Iswaran Temple at Pondicherry by the French governor’s wife, Madame Dupliex, and the Jesuits. He writes, “The Vedapuri Iswaran Temple was the principle place of worship for the Hindus of Pondicherry. The Jesuit missionaries built the Church of St. Paul adjacent to it and obtained an order from the King of France that the Hindu temple should be destroyed…. “The first incident at the Vedapuri Temple took place on March 17, 1746, ‘On Wednesday night at 11,’ writes Pillai, ‘two unknown persons entered the Iswaran Temple carrying in a vessel of liquid filth, which they poured on the heads of the Gods around the altar, and into the temple, through the drain of the shrine of Iswaran; and having broken the pot of dirt on the image of the God Nandi, they went away through a part of the building which had been demolished.’ … “As the report of this sacrilege spread, Hindus ‘from the Brahmin to the pariah,’ held a public meeting. The governor, Dupliex, when he heard of it, sent his chief peon to disperse the meeting…. The people, however, defied the order and protested, ‘you better kill us all.’ ...
“The next incident recorded by Pillai took place on December 31, 1746. ‘It was reported,’ he writes, ‘tonight at 7, that an earthen jar, filled with filth, was thrown from within the grounds of the Church of St. Paul, into the Temple of Vedapuri Iswaran. It very nearly fell on the head of Sankara Aiyan, who was at the shrine of the God Pillaiyar, on his way round the temple, in the performance of religious duties. When the jar struck the ground, and broke to pieces, the stench emitted was unbearable.’ ... “The temple was now doomed to destruction. ‘Yesterday,’ Pillai continued in his diary of September 8, ‘200 soldiers, 60 or 70 troopers and sepoys were stationed at St. Paul’s Church in view of the matter in hand. This morning, M. Gerbault (the engineer), the priests with diggers, masons, coolies and other 200 in all, with spades, pick-axes and whatever is needed to demolish walls, began to pull down the southern wall of the Vedapuri Iswaran Temple and the outhouses. At once the temple managers, Brahmins and mendicants came and told me.... Just then … news, was brought that Father Coeurdoux, the superior of St. Paul’s Church, had kicked the inner shrines with his foot, and had ordered the Coffrees to remove the doors, and the Christians to break the Vahanams.’” ...
Pillai now went to Governor Dupliex, in an attempt to save the temple, as did the caste leaders who sought to save the temple’s movable articles, but it was all to no avail. ‘“Then Father Coeurdox of Karikal came with a great hammer, kicked the Lingam, broke it with his hammer, and ordered the Coffrees and the Europeans to break the images of Vishnu and the other Gods. Madame [Dupliex] went and told the priest that he might break the idols as he pleased. He answered that she had accomplished what had been impossible for fifty years, that she must be one of those Mahatmas who established [Christian] religion in old days, and that he would publish her fame throughout the world…. Then [the native convert] Varlam also kicked the great Lingam nine or ten times with his sandals in the presence of Madame and the priest, and spat on it out of gladness, and hoping that the priest and Madame would regard him also as a Mahatma. Then he followed Madame. I can neither write nor describe what abominations were done in the temple. I know not what fruit they will reap. All the Tamils think the end of the world has come. The priests, the Tamil Christians, the Governor and his wife are more delighted than they have ever been before, but they have not yet considered what will befall them in the future.’”
1500 ஆம் ஆண்டில் பருத்தித்துறை ஆல்வாரெஸ் கப்ராலின் இந்தியாவுக்கு வருகையுடன் போப்ஸ் மற்றும் அவர்களது போர்த்துகீசிய “மதச்சார்பற்ற கை” இந்தியாவை கிறிஸ்துவுக்காக வென்றது. வாஸ்கோடகாமாவின் இரத்தக்களரி தரையிறங்கிய பின்னர் காலிகட்டை அடைந்த முதல் அவரது கடற்படை எட்டு சாதாரண பூசாரிகளை சுமந்தது மற்றும் எட்டு பிரான்சிஸ்கன் பிரியர்கள். சிபி ஃபிர்த், இந்திய சர்ச் வரலாற்றின் ஒரு அறிமுகத்தில் விளக்குகிறார், “போர்த்துகீசிய சாகசக்காரர்களை இந்தியாவுக்கு அழைத்து வந்த லாபத்தின் நம்பிக்கையாக இருந்தாலும், தங்கள் ஆட்சியின் கீழ் வந்தவர்களிடையே கிறிஸ்தவத்தின் பரவலை ஊக்குவிப்பதும் அவர்களின் மன்னர்களின் நோக்கமாகும். . இந்த மைதானத்தில், பதினைந்தாம் நூற்றாண்டின் பல போப்ஸ் புதிதாக வாங்கிய பிரதேசங்களில் ஆதிக்கம் மற்றும் வணிக ஏகபோக உரிமைகளை அவர்களுக்கு வழங்கினார். ஒரு நவீன வாசகர் இதை போப்ஸ் செய்ய என்ன உரிமை என்று ஆச்சரியப்படுவார்; ஆனால் இடைக்கால ஐரோப்பாவில் இறையியலாளர்கள், கிறிஸ்துவின் விகாராக போப் பூமியின் ராஜ்யங்கள் மீது நேரடி ஆதிக்கம் வைத்திருப்பதாகக் கருதினர், எனவே அத்தகைய மானியங்கள் மூர்க்கத்தனமானதாகத் தெரியவில்லை - எந்த வகையிலும் பயனாளிகளுக்கு அல்ல. 1493 ஆம் ஆண்டின் போப் அலெக்சாண்டர் ஆறில், ஸ்பெயினுக்கும் போர்ச்சுகலுக்கும் இடையிலான போட்டியைத் தீர்ப்பதற்காக, அந்த நாட்களின் இரு காலனித்துவ சக்திகளும், அசோரஸ் தீவுகளுக்கு தெற்கே அட்லாண்டிக் பெருங்கடலின் வரைபடத்தின் கீழே ஒரு கோட்டை வரைந்தன, அந்தந்த கோளங்களுக்கு இடையில் ஒரு எல்லையை உருவாக்கின. செல்வாக்கு. ஏற்கனவே கிறிஸ்தவ ஆட்சியின் கீழ் இல்லாத அனைத்து நிலங்களும் கோட்டின் மேற்கே ‘கண்டுபிடிக்கப்பட்டன அல்லது இன்னும் கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை’, அவர் ஸ்பெயினுக்கு நியமிக்கப்பட்டார்; கிழக்கில், போர்ச்சுகலுக்கு. இந்த அருமையான சட்டத்துடன் ஸ்பானிஷ் மற்றும் போர்த்துகீசிய மன்னர்களுக்கு ஒரு கட்டளை சென்றது ‘சொல்லப்பட்ட நிலங்களுக்கும் தீவுகளுக்கும் கடவுளுக்கு பயந்து, கற்றறிந்த, திறமையான மற்றும் நிபுணர், கத்தோலிக்க விசுவாசத்திலும், நல்ல ஒழுக்கத்திலும் உள்ள மக்களுக்கு அறிவுறுத்துவதற்கு நல்ல மனிதர்களை அனுப்ப வேண்டும்’. மேலும், இந்த மன்னர்களிடமிருந்து உரிமம் இல்லாமல் மற்ற வெளிநாட்டவர்கள் அந்த நிலங்களுக்குள் நுழைய தடை விதிக்கப்பட்டது. இதுபோன்ற உத்தரவுகளைப் பற்றி இப்போதெல்லாம் என்ன நினைத்தாலும், ஸ்பெயினியர்களும் போர்த்துகீசியர்களும் அவர்கள் மீது செயல்படத் தயாராக இருந்தனர்; மற்றும் அவர்கள் முடிந்தவரை, ஆதிக்கம் மற்றும் வர்த்தகத்தின் உரிமைகளை கோருவதிலும் பயன்படுத்துவதிலும் மட்டுமல்ல; அவர்கள் கிறிஸ்தவத்தை பரப்புவதற்கு தீவிரமாக தயாராக இருந்தனர். "
K.A. நீலகாந்த சாஸ்திரி, தென்னிந்தியாவின் வரலாற்றில், இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்தைப் பரப்பிய கதையைச் சொல்கிறார். அவர் எழுதுகிறார், “[போர்த்துகீசியர்கள்] இந்தியாவின் பூர்வீக மக்களைக் கொள்ளையடிப்பதற்கும், கொள்ளை செய்வதற்கும், படுகொலை செய்வதற்கும் ஒரு தெய்வீக உரிமை இருப்பதைப் போல செயல்பட்டனர். விஷயங்களை நறுக்குவது அல்ல, அவர்களின் முழு பதிவும் தொடர்ச்சியான அட்டூழியங்களில் ஒன்றாகும். குறிப்பாக பணக்கார கோயில்களை எல்லாம் கொள்ளையடிப்பதில் அவர்கள் மகிழ்ச்சியடைந்தனர், திருப்பதி கூட தங்கள் கொள்ளையடிக்கும் கவனத்திலிருந்து தப்பவில்லை…. புனித பிரான்சிஸ் சேவியர் தலைமையிலான ரோமன் கத்தோலிக்க மிஷனரிகள், முத்து-மீன்வளக் கடற்கரையில் தங்கள் நம்பிக்கைக்கு பலவந்தமாக மாறியது மட்டுமல்லாமல்… மீனவர்களை தங்கள் விசுவாசத்தை போர்ச்சுகல் மன்னருக்கு மாற்றத் தூண்டினர்…. பிரான்சிஸ்கன் பிரியர்களும் ஜேசுயிட்டுகளும் கோயில்களை இடிப்பதிலும், கடலோர நகரங்களில் தேவாலயங்களை கட்டுவதிலும் மும்முரமாக இருந்தனர், மேலும் கோவாவின் போர்த்துகீசிய ஆளுநர் காஞ்சிபுரத்தின் பணக்கார கோயில்களுக்கு எதிராக சூறையாடும் தாக்குதலை நடத்துவதாக தெரிவிக்கப்பட்டது. ... கோயில்களை அழித்தல் மற்றும் மதப் பிரச்சாரத்தை அரசியல் பயன்பாட்டிற்கு மாற்றுவது போன்ற போர்த்துகீசியக் கொள்கை விஜயநகரத்தின் சகிப்புத்தன்மையுள்ள ஆட்சியாளர்களிடமும் அவர்களது நிலப்பிரபுக்களிடமிருந்தும் கூட அதிருப்தியைத் தூண்டியது. ”எம். அருணாசலம், இந்தியாவில் கிறிஸ்தவ மதத்தில் ஒரு கட்டுரையில்: ஒரு விமர்சன ஆய்வு, எழுதுகிறார் , “போர்த்துகீசியர்கள் கடல் கடற்கரையில் உள்ள புகழ்பெற்ற திருச்செந்தூர் முருகன் கோயிலை அகற்றி, சிலையை கடலில் வீசினர் என்பது அனைவரும் அறிந்ததே. சிறிது நேரம் கழித்து, 1654 ஆம் ஆண்டில், திருநெல்வேலியின் தலைவரான வடமலையப்ப பிள்ளை, சிலையை கடலில் இருந்து காப்பாற்றி, தற்போதைய திருச்செந்தூர் கோவிலில் நிறுவினார். "
அவர் தொடர்கிறார், “திருமலை நாயக் மஹால் [மதுரையில்] மற்றொரு உதாரணம். அதன் சிறப்பைக் கண்டு பொறாமை கொண்ட ஆங்கிலேயர்கள் அதை இடிக்கத் தொடங்கினர், ஆனால் பொதுக் கிளர்ச்சி அதைச் சோதித்தது, இன்று நம்மிடம் இருப்பது முதலில் இருந்தவற்றின் ஒரு பகுதி மட்டுமே. ”
ஆங்கிலேயர்கள் பொதுவாக போர்த்துகீசியம் மற்றும் பிரெஞ்சுக்காரர்களைக் காட்டிலும் குறைவான அழிவுகரமானவர்களாக இருந்தனர், ஆனால் கட்டுமானப் பணிகளில் ஈடுபட்டுள்ள கோயில்களைத் தாக்கவோ அல்லது உள்ளூர் மக்களை அச்சுறுத்துவதற்கான வழிமுறையாக அவர்களை இழிவுபடுத்தவோ அவர்கள் தயங்கவில்லை. இந்த கடைசி காரணத்திற்காக அவர்கள் ஆந்திராவின் கலஹஸ்தி கோயில்களில் துப்பாக்கிச் சூடு நடத்தினர்; மற்றும் பம்பாயில் உள்ள விக்டோரியா டெர்மினஸ் அந்த நகரத்தின் புகழ்பெற்ற மும்பை தேவி கோயிலின் அசல் தளத்தில் கட்டப்பட்டுள்ளது. மெட்ராஸில் அவர்கள் ஒரு காலத்தில் செயின்ட் ஜார்ஜ் கோட்டையின் உள்ளே நின்ற சிறிய இந்து ஆலயங்களை அழித்தனர். கோட்டையில் இப்போது செயின்ட் மேரி தேவாலயம் உள்ளது, சூயஸுக்கு கிழக்கே கட்டப்பட்ட முதல் புராட்டஸ்டன்ட் தேவாலயம். ஆனால் பாகன் வழிபாட்டுத் தலங்களை அழிக்க போர்த்துகீசியர்களுடன் தங்கள் கிறிஸ்தவ வைராக்கியத்தில் போட்டியிட்டது பிரெஞ்சுக்காரர்கள்தான். பழைய மெட்ராஸின் வெஸ்டிஜஸில் ஹென்றி லவ், ஆங்கிலேயர்களுக்கு எதிரான இராணுவ நடவடிக்கைகளில் கோயில்களை சரமாரியாக பயன்படுத்தியதாக பதிவு செய்கிறார். 1672 மற்றும் 1674 க்கு இடையில், மெட்ராஸில், கோல்பொண்டா மற்றும் டச்சுக்காரர்களால் முற்றுகையிடப்பட்டபோது, மயிலாப்பூரில் புனரமைக்கப்பட்ட கபாலீஸ்வரர் கோயிலையும், டிரிப்லிகேனில் உள்ள பார்த்தசாரதி கோயிலையும் பலப்படுத்தினர்.
ஜெ. , மேடம் டூப்ளிக்ஸ் மற்றும் ஜேசுயிட்டுகள். அவர் எழுதுகிறார், “வேதாபுரி ஈஸ்வரன் கோயில் பாண்டிச்சேரியின் இந்துக்களுக்கான வழிபாட்டுத் தலமாக இருந்தது. ஜேசுட் மிஷனரிகள் அதை ஒட்டிய புனித பவுல் தேவாலயத்தை கட்டி, இந்து கோவிலை அழிக்க வேண்டும் என்று பிரான்ஸ் மன்னரிடமிருந்து ஒரு உத்தரவைப் பெற்றனர்…. “வேதாபுரி கோயிலில் முதல் சம்பவம் மார்ச் 17, 1746 அன்று நடந்தது, 'புதன்கிழமை இரவு 11 மணிக்கு,' பிள்ளை எழுதுகிறார், 'தெரியாத இரண்டு நபர்கள் ஈஸ்வரன் கோயிலுக்குள் திரவ அசுத்தமான ஒரு பாத்திரத்தை ஏற்றிக்கொண்டு, அவர்கள் தலையில் ஊற்றினர் பலிபீடத்தைச் சுற்றியுள்ள கடவுள்கள், மற்றும் கோவிலுக்குள், ஈஸ்வரன் சன்னதியின் வடிகால் வழியாக; நந்தி கடவுளின் உருவத்தின் மீது அழுக்குப் பானையை உடைத்து, இடிக்கப்பட்ட கட்டிடத்தின் ஒரு பகுதி வழியாக அவர்கள் சென்றுவிட்டனர். '... "இந்த தியாகத்தின் அறிக்கை பரவியவுடன், இந்துக்கள்' பிராமணரிடமிருந்து பரியா வரை, ' பொதுக் கூட்டம் நடத்தியது. ஆளுநர் டூப்லிக்ஸ் அதைக் கேள்விப்பட்டதும், கூட்டத்தை கலைக்க தனது தலைமை பியூனை அனுப்பினார்…. எவ்வாறாயினும், மக்கள் இந்த உத்தரவை மீறி, ‘நீங்கள் அனைவரையும் கொல்வது நல்லது’ என்று எதிர்ப்பு தெரிவித்தனர்.
"பிள்ளை பதிவுசெய்த அடுத்த சம்பவம் டிசம்பர் 31, 1746 அன்று நடந்தது. 'இன்றிரவு 7 மணிக்கு, புனித தேவாலயத்தின் மைதானத்திற்குள் இருந்து அசுத்தத்தால் நிரப்பப்பட்ட ஒரு மண் குடுவை வீசப்பட்டதாக அவர் எழுதுகிறார். பால், வேதாபுரி ஈஸ்வரன் கோவிலுக்குள். மதக் கடமைகளின் செயல்பாட்டில், கோயிலைச் சுற்றி வரும் வழியில், பிள்ளையர் கடவுளின் சன்னதியில் இருந்த சங்கரா அய்யனின் தலையில் அது கிட்டத்தட்ட விழுந்தது. ஜாடி தரையைத் தாக்கி, துண்டு துண்டாக உடைத்தபோது, வெளியேற்றப்பட்ட துர்நாற்றம் தாங்கமுடியவில்லை. ’...“ கோயில் இப்போது அழிவுக்குத் தள்ளப்பட்டது. ‘நேற்று,’ பிள்ளை செப்டம்பர் 8 ஆம் தேதி தனது நாட்குறிப்பில் தொடர்ந்தார், ‘200 வீரர்கள், 60 அல்லது 70 துருப்புக்கள் மற்றும் சிப்பாய்கள் புனித பால் தேவாலயத்தில் கையில் இருந்த விஷயத்தைக் கருத்தில் கொண்டு நிறுத்தப்பட்டனர். இன்று காலை, எம். கெர்போல்ட் (பொறியாளர்), தோண்டிகள், மேசன்கள், கூலிகள் மற்றும் பிற 200 பேரைக் கொண்ட பூசாரிகள், மண்வெட்டிகள், பிக்-கோடரிகள் மற்றும் சுவர்களை இடிக்கத் தேவையான அனைத்தையும் கொண்டு, வேதபுரி ஈஸ்வரனின் தெற்கு சுவரை கீழே இழுக்கத் தொடங்கினர் கோயில் மற்றும் வெளிமாளிகை. உடனே கோவில் மேலாளர்கள், பிராமணர்கள் மற்றும் மென்டிகண்டுகள் வந்து என்னிடம் சொன்னார்கள் .... அப்போதே… செய்தி, புனித பவுல் தேவாலயத்தின் மேலான பிதா கோயர்டாக்ஸ், உள் கோயில்களை தனது காலால் உதைத்து, காஃப்ரீஸுக்கு உத்தரவிட்டார் கதவுகளை அகற்றவும், கிறிஸ்தவர்கள் வாகனங்களை உடைக்கவும். '”...
கோயிலைக் காப்பாற்றும் முயற்சியில் பிள்ளை இப்போது ஆளுநர் டுப்லீக்ஸிடம் சென்றார், கோயிலின் அசையும் கட்டுரைகளை காப்பாற்ற முயன்ற சாதித் தலைவர்கள் செய்ததைப் போலவே, ஆனால் அது பலனளிக்கவில்லை. ‘“ பின்னர் கரிகலின் ஃபாதர் கோயர்டாக்ஸ் ஒரு பெரிய சுத்தியுடன் வந்து, லிங்கத்தை உதைத்து, அதை தனது சுத்தியலால் உடைத்து, விஷ்ணு மற்றும் பிற கடவுள்களின் உருவங்களை உடைக்குமாறு காஃப்ரீஸுக்கும் ஐரோப்பியர்களுக்கும் கட்டளையிட்டார். மேடம் [டூப்லிக்ஸ்] சென்று பூசாரிக்கு அவர் விரும்பியபடி சிலைகளை உடைக்கலாம் என்று கூறினார். ஐம்பது ஆண்டுகளாக சாத்தியமில்லாததை அவள் சாதித்துவிட்டாள் என்றும், பழைய நாட்களில் [கிறிஸ்தவ] மதத்தை ஸ்தாபித்த அந்த மகாத்மார்களில் ஒருவராக அவள் இருக்க வேண்டும் என்றும், அவள் புகழை உலகம் முழுவதும் வெளியிடுவான் என்றும் அவர் பதிலளித்தார். பின்னர் [பூர்வீக மதமாற்றம்] வர்லாம் மேடம் மற்றும் பூசாரி முன்னிலையில் பெரிய லிங்கத்தை ஒன்பது அல்லது பத்து முறை தனது செருப்பால் உதைத்து, மகிழ்ச்சியுடன் அதைத் துப்பினார், மேலும் பாதிரியாரும் மேடமும் அவரை ஒரு மகாத்மாவாகக் கருதுவார்கள் என்று நம்புகிறார்கள் . பின்னர் அவர் மேடமைப் பின்தொடர்ந்தார். கோவிலில் என்ன அருவருப்புகள் செய்யப்பட்டன என்பதை என்னால் எழுதவோ விவரிக்கவோ முடியாது. அவர்கள் என்ன பழம் அறுவடை செய்வார்கள் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. உலகின் முடிவு வந்துவிட்டது என்று அனைத்து தமிழர்களும் நினைக்கிறார்கள். பூசாரிகள், தமிழ் கிறிஸ்தவர்கள், ஆளுநர் மற்றும் அவரது மனைவி முன்பு இருந்ததை விட மகிழ்ச்சியடைகிறார்கள், ஆனால் எதிர்காலத்தில் அவர்களுக்கு என்ன நேரிடும் என்பதை அவர்கள் இன்னும் கருத்தில் கொள்ளவில்லை. ’”
