New Indian-Chennai News + more

நான்கு வர்ணத்தார்களும் செல்லும் பொது இடங்கள்

            தனித்தனி அதிகாரத் தன்மைகளில் தொழில் முறைகளில் தனித்திருந்து, உயர்ந்தோர், தாழ்ந்தோர் என அமைந்த அக்கால சூழலில் நான்கு வர்ணத்தார்களும் செல்லும் பொதுஇடங்கள் சில இருந்திருக்கின்றன. அவை, 1. நால்வகை நிலத்தினிலும் மக்களையல்லாத தேவர்களின் பூசை விழாக் காரணமாக செல்லுதல். 2. திருவிழா (தெய்வ வழிபாடு) காரணமாகச் செல்லுதல். 3. பொருட் பிரிவு காரணமாக செல்லுதல். 4. பரத்தையிடம் செல்லுதல் ஆகியவை நிகழ்ந்திருக்கிறது என்பதை, “மேவிய சிறப்பின் ஏனோர் படிமையை/…… /இழைத்த ஒண்பொருள் முடியவும் பெறுமே” (தொல். அகம். 30) என்றும், இந்நிலைகள் நான்கு குலத்தாருக்கும் பொதுவானது என்பதை, “மேலோர் முறைமை நால்வர்க்கும் உரித்தே” (தொல். அகம். 31) என்று குறிப்பிடுவதன் மூலமும் அறிய முடிகிறது. மேலும், “பரத்தை வாயில் நால்வர்க்கும் உரித்தே/நிலத்திரி பின்றஃ தென்மார் புலவர்” (தொல். பொருள். 28) என்று நான்கு குலத்தார்களும் பரத்தையிடம் செல்வது பொதுவானது என்பதையும், இப்பரத்தைகளுக்காக நிலம் விட்டு நிலம் செல்லுதல் இல்லை என்றும் குறிப்பிடுகிறது. இதன் மூலம் நான்கு வர்ணத்தாருக்குமான சில செயல்பாடுகள் பொதுவாக அன்றைய சமுதாயத்தில் நிலவி வந்துள்ளதை அறிய முடிகிறது.

பண்டைய சமுதாயத்தில் காதல்

            அக வாழ்வியலை வெளிப்படுத்துவதாகக் குறிப்பிடும் தொல்காப்பியம் ஆளும் வர்க்கத்தினருக்கு ஏற்படுகிற காதல் முறையையே வெளிப்படுத்துகிறது. இது தலைவன், தலைவி கூற்றுக்களாகவும் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. தலைவன் எனப்படுவோரின் தகுதிகளாக, “பெருமையும், உரனும் ஆடுஉ மேன” (தொல். களவு. 95) என்று பெருமை, வீரம் ஆகியவற்றை குறிப்பிடுகிறது. “தேரும் யானையும் குதிரையும் பிறவும்,/ஊர்ந்தனர் இயங்கலும் உரியர் என்ப” (தொல். பொருள். 209) என்று தேர், யானை, குதிரை ஏனைய ஊர்திகள் தலைவனுக்கு உரிய ஊர்திகளாகக் குறிப்பிடுவதன் மூலம் அதிகார தலைமையர்களின் காதல் வாழ்வையே சுட்டி செல்கிறது என்பதை அறிய முடிகிறது.

களவு முறையும், காரணமும்

“ஒன்றே வேறே என்றிரு பால்வயின் / ஒன்றி உயர்ந்த கால தாணையின் / ஒத்த கிழவனும் கிழத்தியும் காண்ப / மிக்கோ னாயினும் கடிவரை இன்றே” (தொல். களவு. 90) என்ற இந்நூற்பா களவு முறை உருவாகுவதற்குரிய காரணத்தையும், யார் யாருக்கு காதல் உருவாகும் என்பதையும் கூறுகிறது. அவையாவன, ஒருவனும் ஒருத்தியும் ஊழ்வினையால், பிறப்பு முதலிய 10 குணங்களையுடைய இருவரும் எதிர்ப்பட்டு காதல் கொள்வர் என்ற கருத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. 10 குணங்களாவன, “பிறப்பே குடிமை ஆண்மை ஆண்டொடு / உருபு நிறுத்த காம வாயில் / நிறையே அருளே உணர்வொடு திருவென / முறையுறக் கிளந்த ஒப்பினது வகையே” (தொல். மெய். 90) என்று பிறப்பு, ஒழுக்கம், ஆண்மை, ஆண்டு, அழகு, அன்பு, நிறை, அருள், அறிவு, செல்வம் ஆகிய பத்து வகையான தன்மைகள் இருப்பவர்களுக்கே காதல் நிகழும் என்றும், அவையே மெய்ப்பாட்டிற்குரிய ஒப்புமைகளாகவும் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இதன் மூலம் அச்சமுதாய சூழலில், மேற்கூறிய குணங்களை உடையவர்கள் அதிகாரத்தில் இருந்தோர்களே எனலாம். இதன் மூலம் அதிகாரத்திலிருந்தோரின் காதல் நிலையையே இந்நூல் சித்தரித்துள்ளது.

            அது மட்டுமின்றி அடியோர்கள், ஏவலாளர்கள் ஆகியோர்களுக்கு இக்களவு முறை பொருந்தாது என குறிப்பிடுவதை பின்வரும் நூற்பாக்கள் உறுதி செய்கின்றன. “அடியோர் பாங்கினும் வினைவலர் பாங்கினும் / கடிவரை இலபுறத் தென்மனார் புலவர்” (தொல். அகம். 25) என்று பிறருக்கு அடிதொண்டு செய்து வாழ்வோர்களுக்கும், ஏவல் வழி நின்று வினை புரிவோர்களுக்கும் ஐந்திணை இன்ப ஒழுக்கம் பொருந்தாது என்றும், மேலும், “ஏவல் மரபில் ஏனோரும் உரியர் ஆகிய / நிலைமை அவரும் அன்னர்” (தொல். அகம். 26) என்று அதிகாரம் படைதோர்களின் ஏவல் வழி நின்று செயல்படும் மரபில் உள்ள ஏனையோருக்கும், இக்காதல் பொருந்தாது என்றும் குறிப்பிடுவதை மேற்கூறிய பாடல் வரிகளின் மூலம் அறிய முடிகிறது.

            வர்ணாசிரமக் கோட்பாட்டில் உயர்ந்தோராக இருந்த அந்தணர், அரசர் தவிர்த்து ஏனையோர்க்கு இக்களவு முறை பொருந்தாது என்றும், கீழ்நிலையில் இருந்தோர்கள் அறம், பொருள், இன்பம்-வழுவ மகளிரைக் காதலித்தனர். ஆதலால் தாழ்வான ஒழுக்கங்களாகிய கைக்கிளை, பெருந்திணையே இவர்களுக்கு உரியதாகும் என்றும் விளக்குவதைக் காண முடிகின்றன.

கீழ்நிலையாளர்க்கு குறிப்பிடும் ஒழுக்கங்கள்

            அன்றைய சமுதாயத்தில் முறைகெட்ட தாழ்வான ஒழுக்க முறைகள் பல நிகழ்ந்துள்ளன. அவை யாவும் ஏவல் வழியாளர்கள், வினைவலர்கள், ஏவல் வழியில் ஏனையோர்களக்கு உரியதென, பெருவாரியான மக்களை இழிவுபடுத்தி இந்நூலில் கூறப்பட்டிருக்கிறது. கைக்கிளையாவன, “காமஞ் சாலா இளமை யோள்வயின் / ஏமஞ் சாலா இடும்பை எய்தி / நன்மையும் தீமையும் என்றிரு திறத்தான் / தன்னொடும் அவளொடும் தருக்கிய புணர்த்துச் / சொல்லெதிர் பெறாஅன் சொல்லி இன்புறல் / புல்லித் தோன்றும் கைக்கிளைக் குறிப்பே” (தொல். அகம். 53) இந்நூற்பாவின் கருத்துக்களாவன, காமவுணர்ச்சியே தோன்றாத இளையவளிடத்தில் பாதுகாவல் இல்லாத சூழலில் அவளை துன்புறுத்திப் புகழ்தலும், பழித்தலும், தனக்கும் அவளுக்குமான ஒப்புமையுடையவற்றை கூறி, அவள் சொல் கேளாது தானே சொல்லி இன்பமடைகின்ற நிலையும், ‘கைக்கிளை’ என்று கூறி இது கீழோர்க்கே பொருந்தும் என்றும் கூறுகிறது.

பெருந்திணையாவன, “ஏறிய மடல்திறம் இளமை தீர்திறம் / தேறுதல் ஒழிந்த காமத்து மிகுதிறம் / மிக்க காமத்து டலொடும் தொகைஇச் / செப்பிய நான்கும் பெருந்திணைக் குறிப்பே” (தொல். அகம். 54)  என்று மடலேறுதல், முதுமையுற்ற காலத்திலும் ஆசை தீராது இன்பம் துய்த்தல், தெளிவித்தற்கரிய நிலையில் காமத்தின் கண் மிகுபட்டு நிற்றல் மற்றும் ஒத்த காமத்தின் நிலையிலிருந்து (களவு) மாறுபட்டு வரும் நிகழ்வுகள் பெருந்திணையாகும் என்றும் குறிப்பிடுகிறது. இத்தகைய தறவான ஒழுக்கங்கள் அனைத்தும் மக்களுக்கே பொருந்தும் என்றும், அதிகார வர்க்கமே தெளிவான, ஒழுக்கமுடைய காதல் நிலையை அடைபவர்கள் என்றும் ஆளும் வர்க்கத்தினரை புகழ்ந்தும், அடிமை வர்க்கத்தினரை இகழ்ந்தும் இந்நூல் குறிப்பிடுவது “ஆளும் வர்க்கத்தை புகழ்ந்து கூறும் நூலாக அமைந்திருப்பதை வெளிப்படுத்தியுள்ளது.”

திருமணம்

            “திருமணம் என்பது ஆண் பெண் இருவரிடையே ஏற்படும் நிலைத்த உறவையே குறிப்பதாகும் என்று லோவி (Lowie) என்னும் சமூகவியலாளர் திருமணத்தை வரையறுக்கிறார். குழந்தைகளைப் பெற்று அவர்களை வளர்ப்பதற்காக செய்யப்படும் ஒப்பந்தமே என பாலினோஸ்க்கி திருமணத்தை வரையறுக்கிறார்” (ச.சாவித்ரி) மார்க்கஸ், “ஆணாதிக்க அதிகார வர்க்க சமுதாயத்தால் பெண்ணினத்தின் மீது திணிக்கப்படும் பலவந்த கற்பழிப்பே” என்று விளக்குகிறார். இது போன்று பல்வேறு அறிஞர்கள் திருமணத்தை வரையறுக்கிறார்கள்.

            வரலாற்றில், “தாய் வழி சமுதாயத்தில் திருமண முறையானது பல கணவர் மணம்” எனும் முறையும், பின்னர் “பல தார மணம்” ஆகிய இருவகை திருமணங்களே பெரும்பாலும் நிகழ்ந்ததெனக் குறிப்பிடுவர் (சாவித்ரி) தந்தை வழி சமுதாயமான (ஆணாதிக்கம்) நில பிரபுத்துவ சமுதாயத்தில் “பல தார மணம் முறை” நிகழ்ந்திருப்பது குறிப்பிடத்தக்கதாகும். இச்சமுதாயத்தில் குழந்தையைப் பெறுவது ஏன் என்று,

            “தகராறுக்கு இடமில்லாத வகையில் தந்தையை உறுதிபடுத்தி, குழந்தைகளை உற்பத்தி செய்வதே அதன் வெளிப்படையான நோக்கமாயிருந்தது. இவ்வாறு தந்தையை உறுதிப்படுத்துவது ஏன் அவசியமாயிற்றென்றால், இந்த குழந்தைகளே, பிற்காலத்தில் அந்தத் தந்தையின் வாரிசுகளாக, அவருடைய சொத்தைப் பெற வேண்டியிருந்ததே காரணம்.” (குடும்பத்தின் தோற்றம்) என்று இச்சூழ்நிலை தந்தைவழி சமூகம் நிலவியிருந்த காலத்தில் மேற்கூறிய கருத்தின் அடிப்படையில் பெண்களை ஆண்கள் கருவியாய் பயன்படுத்திய நிலையை உணர முடிகிறது.

தொல்காப்பியம் காட்டும் திருமணங்கள்

            பண்டைய தமிழகத்தில் 8 வகையான திருமணங்கள் நிகழ்ந்திருப்பதாக குறிப்பிடப்படுகிறது. “இன்பமும் பொருளும் அறனும் என்றாங்கு / அன்பொடு புணர்ந்த ஐந்திணை மருங்கின் / காமக் கூட்டங் காணுங் காலை / மறையோர் தேஎத்து மன்றல் எட்டனுள் / துறையமை நல்யாழத் துணைமையோர் இயல்பே” (தொல். களவு. 89) இன்பம், பொருள், அறத்துடன் ஐந்திணையில் நிகழும் கூட்டத்தைனை ஆராயுமிடத்து மறையோரால் வரையறை செய்யப்பட்ட, மணம் எட்டனுள்ளும் துறையமை நல்யாழினை யுடையராகிய துணைமையோர் நெறிகள் என்று குறிப்பிடுவதன் மூலம் பண்டைய தமிழகத்தில் 8 வகை திருமணங்கள் நிகழ்ந்ததினை அறிய முடிகிறது.

            “மணம் எட்டாவன: பிரம்மம், பிரசாபத்தியம், ஆரிடம், தெய்வம், காந்திருவம்,. அசுரம், இராக்கதம், பைசாசம் என்பன. பிரமமாவது கன்னியை அணிகலன் அணிந்து பிரமசாரியா யிருப்பானொருவனுக்குத் தானமாகக் கொடுப்பது. பிரசாபத்தியமாவது, மகட்கோடற்குரிய கோத்திரத்தார் மகள் வேண்டிய வழி இருமுதுகுரவரும் இயைந்து கொடுப்பது. ஆரிடமாவது, ஒன்றானும் இரண்டானும் ஆவும், ஆனேறும் வாங்கிக் கொடுப்பது. தெய்வமாவது, வேள்விக்கு ஆசிரியராய் ஆவும், ஆனேறும் வாங்கிக் கொடுப்பது. தெய்வமாகவது, வேள்விக்கு ஆசிரியராய் நின்றார் பலருள்ளும் ஒருவருக்கு வேள்வித்தீ முன்னர்  கொடுப்பது, காந்ருவமாவது ஒத்த இருவர் தாமே கூடுங் கூட்டம். அசுரமாவது வில்லேற்றினானாதல் திரிபின்றி மெய்தானாதல் கோடற்குரியனெனக் கூறிய வழி, அது செய்தார்க்குக் கொடுத்தல், இராக்கதமாவது தலைகள் தனின்னும் தமரினும் பெறாது வலிதிற் கொள்வது பைசாசமாவது, களித்தார் மாட்டுந் துயின்றார் மாட்டுங் கூடுதல்” (தொல். பொரு. இளம். பக். 7)

            மேற்கூறிய 8 வகை திருமண முறைகளில் பிரசாபத்திய திருமண முறையையும், காந்தர்வ திருமண முறையையும் சிறப்பாக தொல்காப்பியம் குறிப்பிடுகிறது.

            “கற்பெனப் படுவது கரணமொடு புணர / கொளற்குரி மரபிற் கிழவன் கிழத்தியை / கொடைக்குரி மரபினோர் கொடுப்பக் கொள்வதுவே” (கற்பு. 140) என, கற்பென்று சொல்லப்படுவதாவது, திருமணத்தொடு பொருந்தும். கொள்ளுதற்கு உரிய மரபுடைய ஆண், கொள்ளுதற்குரிய மரபுடைய பெண்ணை, கொடுத்தற்கு உரிய மரபினையுடையார் கொடுப்பதும், கொள்வதுமாய் அமையும் என்று மேற்கூறிய நூற்பா, கற்பு எனும் திருமண முறையை விளக்குகிறது. “கொப்போர் இன்றியும் கரணம் உள்டே / புணர்ந்ததுடன் போகிய காலை யான” (தொல். கற்பு. 141) என்ற நூற்பாவானது, கற்பு முறை திருமணமின்றியும், உடன்போக்கு சென்று மணம் செய்யும் கொள்கிற திருமணமும் உண்டு என்றும் வரையறை செய்கிறது.

            வர்ணாசிரம அடிப்படையில் இத்திருமண முறைகள் எவருக்கு பொருந்தும் என்பதை, “மேலோர் மூவர்க்கும் புணர்ந்த கரணம் / கீழோர்க் காகிய காலமும் உண்டே” (தொல். கற்பு. 142) மேலோராய் உள்ள 3 குலத்தாருக்கும் பொருந்தும் திருமணமானது கீழோரான வேளாளருக்கும் பொருந்தும் காலச் சூழல் உண்டு என்று குறிப்பிடுவதைக் காண முடிகிறது.

உடைமை வர்க்கமும், பெண்ணியக் கொடுமைகளும்

            தொல்காப்பிய இலக்கண வழி அறியும் பண்டைய கால நிலபிரபுத்துவ சமுதாயம் அதிகார வர்க்கத்தில் இருந்த பெண்களை பெருங் கொடுமைக்கு உட்படுத்தியிருப்பதைக் காண முடிகிறது.

            “மானிட இனமானது பெண்ணுடன் தொடங்குகிறது. மூல மனித இன மரபு நுட்ப அணுக்களைக் கொண்ட இனக் கீற்றை பெண் தான் தாங்கியிருந்தாள். இன்றும் அவளே தாங்கியிருக்கிறாள். எனினும் உலக வரலாற்றில் பெண் பொருளாக பயன்படுத்தப்பட்டதே வரலாற்றின் செய்தி” (ரோஸலிண்ட் மைல்ஸ்) என்ற கருத்திற்கேற்ப பெண்கள் ஆணாதிக்க சமுதாய கட்டமைப்பில் “இன உற்பத்தி செய்யும் கருவியாகவே பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கிறார்கள்.” பெண்களின் தகுதிகள் அனைத்தும் அப்பெண்ணினத்தை அடிமைப்படுத்தியதை அம்பலப்படுத்துகிறது.  “அச்சமும் நாணும் மடனும் முந்துறுதல் / நிச்சமும் பெண்பாற் குரிய என்ப” (தொல். களவு. 96) என்ற கூற்று அச்சம், மடம், நாணம் – பெண்ணினத்திற்கே உரிய அடிப்படைத் தகுதிகளாக இலக்கணம் கூறப்பட்டுள்ளது. ஆண்களைக் கண்டு பெண்கள் அச்சப்படுவதும், நாணப்படுவதும், நடுங்குவதாகவும் அன்றைய பெண்கள், இருந்திருப்பதை இதன் வழி அறிய முடிகிறது. காதல் நிகழ்வினில், “ஒன்றே வேறே என்றிரு பால்வயின் / …../ மிக்கோனாயினுங் கடிவரை இன்றே” (தொல். களவு. 90) என்ற நூற்பாவில் காதலில் ஆண்மகனுக்கு குணங்கள் கூடியிருந்தாலும், இருக்கலாம். ஆனால், பெண்ணுக்கு குறைந்து தான் இருக்க வேண்டும் என்பது பெண்ணடிமைத் தனத்தினை நன்கு உணர்த்துகிறது.

            நாணம், மடம் பெண்மைக்குரியதால் காதல் நிகழ்வில், “குறிப்பினும் இடத்தினும் அல்லது வேட்கை / நெறிப்பட வாரா அவளவயின் ஆன” (தொல். களவு. 106) என்ற பாடலில் களவு கால துவக்கத்தில் குறிப்பால் எதையும் கூற வேண்டுமே ஒழிய வாயால் பேசவே கூடாது என ஆணாதிக்கம் கட்டளையிடும் சூழ்நிலையை காண முடிகிறது. மேலும், “உயிரினும் சிறந்தன்று நாணே நாணிணும் / செயிர்தீர்க் காட்சிக் கற்புசிறந்த தன்றெனத்” (தொல். களவு. 11: 1-2) என்ற பாடல் வரிகள் உயிரை விட நாணம் சிறந்தது. நாணத்தை விட ‘கற்பு’ சிறந்தது என கற்பிலக்கணம் வகுத்து பண்டைய கால நிலபிரபுத்துவ சமுதாயம் பெண்ணினத்தை பொருளாகவே பாவித்து பெருங்கொடுமையை அவர்கள் மேல் சமுதாய பண்பாடாக விதித்திருக்கின்றது.

திருமண வாழ்வியலில் பெண்கள்

            காதல் வாழ்க்கை முறையில் மட்டுமின்றி திருமண வாழ்க்கையும் பெண்ணினத்திற்கு எதிராக அமைந்திருப்பதைக் காண முடிகிறது. அதிகாரத்தில் உயர்ந்தோராக இருந்தவர்களுக்கே களவு நிகழும், வர்களே அறம், பொருள், இன்பம் வழுவாமல் காதல் கொண்டனர் எனக் குறிப்பிடும் தொல்காப்பியம், அவர்களுக்கு பரத்தையையும் அங்ககீகரித்து கூறுகிறது. “பரத்தை வாயில்நால்வர்க்கும் உரித்தே” (தொல். பொருள். 220) என்று குறிப்பிடுவதன் மூலம் காதல் வாழ்க்கை மேற்கொண்டோர், ஒழுக்கமுடையதாக கூறப்படும் திருமண வாழ்க்கையை, வாழ்வை மேற்கொண்டோரே இத்தகைய செயலில் ஈடுபட்டிருக்கின்றனர். இச்சூழ்நிலையால் அதிகார வர்க்கப் பெண்கள் கொடுஞ்சூழலுக்கு தள்ளப்பட்டிருந்ததை அறிய முடிகிறது.

            திருமணங்களில் பெண்கள் ஒரு பொருளாகவே பயன்படுத்தப் பட்டிருக்கிறார்கள் என்பதை, பிரமம், ஆரிடம், தெய்வம், அசுரம், இராக்கதம், பைசாசம் – போன்ற திருமணங்களில் காண முடிகிறது. தானமாகக் கொடுப்பது, ஆவும் ஆனேறும் வாங்கி கொண்டு கொடுப்பது, வேள்ளித் தீ முன்னர்க் கொடுப்பது, வீரத்தின் மூலம் பெண்ணை பெற்று கொள்வது, வலிந்து பெண்ணைப் பெறுவது, களித்தார், துயின்றார் இடையே கூடி முனைவது ஆகியவையெல்லாம் பெண்ணினத்தை மொத்தமாகவே அசிங்கப்படுத்திய முறையாய் இருந்திருப்பதை அறிய முடிகிறது.

            கற்பு மணம், அன்றைய சமுதாயத்தில் அங்கீகரிக்கப்பட்ட திருமணமாக இருந்திடினும், காந்தர்வ மணம் – சமுதாயத்தால் மறுக்கப்பட்டு பின்னர் ஏற்றுக் கொள்ளுகிற திருமணமாகக் கருதப்பட்டாலும், இத்திருமணத்திற்கு பின்னர் ஆணாதிக்க கொடுமையில் உருவான பரத்தைப் பிரிவால் பெருந்துன்பத்திற்கு பெண்கள் ஆளாக்கப்பட்டிருக்கிறார்கள். உதாரணமாக, பரத்தை வீட்டிற்குச் சென்று வந்த கணவனை தாய் போல் அரவணைத்தலும், அவனின் சோர்வு காத்தலும் பெண்ணன் கடமையாகும் என்று, “தாய்போல் கழறீத் தழீஇத் கோடல் / ஆய்மனைக் கிழத்திக்கும் உரித்தென மொழிப / கவ்வொடு மயங்கிய காலை யான” (தொல். கற்பு. 171) என்ற பாடல் வரிகளும், “அவன் சோர்வு காத்தல் கடனெனப் படுதலின் ஸ்ரீ மகன்தாயுயர்புந் தன்னுயர் பாகுஞ் செல்வன் / பணிமொழி இயல்பாக லான” (தொல். கற்பு. 172) இப்பாடலில் சோர்வு காத்து தன் மகனுக்குத் தாயாகிய காம கிழத்தியை தாழ்ந்தவள் எனக் கருதாது, தன்னொடு ஒத்தவளே! எனக் கருத வேண்டும் எனவும் விளக்குகிறது.  மேலும், 178, 179 முதலிய நூற்பாக்களும் பெண்ணினத்திற்கு எதிரான சூழல் நிகழ்ந்ததை வெளிப்படுத்துகிறது. கைக்கிளை, பெருந்திணை பற்றிய பாடல்களின் மூலமும் பெண்கள் சமுதாயம் ஆணாதிக்கத்தால் பெருங் கொடுமைக்கு ளாக்கப்பட்டிருப்பதை மெய்ப்பிக்கிறது.

முடிவுரை

            மேற்கூறியதன் வாயிலாக தொல்காப்பிய இலக்கண நூலின் அடிப்படையில், பண்டைய தொல்காப்பிய கால சமுதாயம் நிலப் பிரபுத்துவ அமைப்பு முறை சமுதாயமாகவும், வர்ணாசிரமக் கோட்பாடுக்கு உட்பட்டு அமைந்த சமுதாயமாகவும் நிலை பெற்றிருந்ததை அறிய முடிகிறது. அந்தணர்களுக்கு ஏனைய அனைவரும் தாழ்ந்தவர்களாகவும், அரசருக்கு வணிகர், வேளாளர் ஆகியோர் தாழ்ந்தவர்களாகவும், வணிகர்க்கு வேளாளர் தாழ்ந்தவர்களாகவும் இருந்துள்ளனர் என்பதை அறிய முடிகிறது. இம்முறையானது, பிராமணர், சத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர் – எனும் வர்ணாசிரமக் கட்டமைப்பு முறையொடு பொருந்தி அமைந்திருப்பதை காண முடிகிறது. வணிகர், வேளாளர் குலங்களிலேயே அதிகாரப் பீடத்தில் இருந்தவர்களைத் தவிர ஏனைய அனைத்து மக்களும் இழிநிலையினராகக் கருதப்பட்டிருந்ததை அறிய முடிகிறது.

            பண்டைய சமுதாயம் ஆணாதிக்க சமுதாயமாக நிலை கொண்டிருந்ததை அறிய முடிகிறது. அதிகார வர்க்கப் பெண்கள் பல்வேறு வகையான ஒடுக்கு முறைகளுக்கு ஆளாக்கப்பட்டிருந்ததை அறிய முடிகிறது. இந்நூலில் அந்தணர், அரசர், வணிகர், வேளாளர், தவிர்த்து ஏனைய பெருவாரியான உழைக்கும் வர்க்கத்தினரைப் பற்றிய எவ்விதக் கருத்துக்களும் கூறப்படவேயில்லை.

            அடிப்படைத்தேவையான உணவு உற்பத்தியில் ஈடுபடும் விவசாய மக்கள், கலை, கலாச்சாரத்தில் ஈடுபட்ட மக்கள், பல்பொருள் உற்பத்தி செய்த தொழிலாளர்கள், அதிகாரத்தில் உள்ளோர்களுக்கு தொண்டு செய்து வாழ்ந்தோர் போன்ற பல தொழில் புரிந்த அடிப்படை “உழைக்கும் வர்க்கத்தினரைப்” பற்றிய செய்திகள் இந்நூலில் முழுமையும் மறைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

            இதன் மூலம் பெருவாரியான மக்களை இழிநிலையினராக, தீண்டத்தகாதவர்களாக அதிகார வர்க்கத்தினர் கருதியுள்ளதை நன்கு உணர முடிகிறது. இம்மக்களை கேவலமாக, தாழ்ந்த ஒழுக்க நிலையோடு வாழ்ந்தவர்களாகவும், மக்களை அசிங்கமாக்கி, அடிமைகளாக்கி, கொடுமைப்படுத்திய கொடுஞ் சூழல் பண்டைய தொல்காப்பியர் கால சமுதாயத்தில் நிலவியிருந்ததை, இந்நூல் மறைத்துக் கூறி, அதிகார வர்க்கத்தின் நிலையைப் பற்றியே கூறப்பட்டிருப்பதன் மூலம், மக்கன் வரலாறு நம் கண் முன் மறுக்கப்பட்டும், மறைக்கப்பட்டும் இருந்ததை தொல்காப்பிய இலக்கணத்தின் மூலம் தெளிவாக அறிய முடிகிறது.

            “ஆளுகின்ற கருத்துக்கள் யாவும் ஆளும் வர்க்கத்தின் கருத்துக்களாகவே இருந்திருக்கின்றன” என்ற மார்க்ஸின் கருத்திற்கு ஏற்ப தொல்காப்பியத்தில் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ள வாழ்வியல் கருத்துக்கள் அனைத்தும், அதிகாரத்தில் இருந்தோர்களின் வாழ்வியல் கருத்துக்களே என்பதை தெள்ளத் தெளிவாக புரிந்து கொள்ள முடிகின்றது.

பார்வை நூல்கள்

• தொல்காப்பியம், இளம்பூரணர், புலியூர் கேசிகன், நச்சினார்க்கினியர்.
• அரசியல் பொருளாதாரம், லெவ் லியோண்டியெவ்.
• பண்டைய கால இந்தியா, எஸ்.ஏ. டாங்கே.
• உலக வரலாற்றில் பெண்கள், ரோஸ்லிண்ட் மைல்ஸ்.
• என்றென்றும் மார்க்ஸ், ஐ.மாதவராஜ்.
• சமூகவியல், சாவித்ரி.
• காப்பிய கனிகள் (கட்டுரைத் தொகுப்பு), கட்டுரையாளர், பா.பிரபு.

- முனைவர் பா. பிரபு, உதவிப் பேராசிரியர், தமிழ்த்துறை, ஸ்ரீ மாலோலன் கலை மற்றும் அறிவியல் கல்லூரி, மதுராந்தகம் - 603 306