This is the essential Acts of Thomas, with the opening and closing parts quoted at length for reference. Fr. A. Mathias Mundadan, Professor of Church History and Theology at the Dharmaram Pontifical Institute, Bangalore, in History of Christianity in India, says, “The description of the place of St. Thomas’s martyrdom [in the Acts] would easily suggest Mylapore as the town of king Mazdai [Misdaeus].”
This statement is patently absurd in the face of the evidence of the Acts itself. Mylapore has never been “a desert country” as Mazdai’s land is described in the Acts―his city is not described at all―and has never had a Zoroastrian king or a mountain with an ancient royal sepulchre in it. Mylapore has always been known as a Hindu pilgrimage town and busy port, with jasmine gardens, jungles, pea****s and lush coconut groves. Mundadan can get away with his motivated assertions because most students of the St. Thomas legend do not know the Acts of Thomas or the topography of Mylapore and its larger environs. They also do not know West Asia and Persia and the history of Christianity in these places and the Roman Empire. They have no means by which to judge the declared conceits of Mundadan and the tribe of scholars that he represents. They must accept these conceits in good faith―and unfortunately their good faith is exploited to the limit.
There is simply nothing Indian, much less South Indian, in the setting and ambiance of the Acts of Thomas. All internal evidence suggests Syria, Iraq and Persia―or Parthia as it was called in the first century CE―as the place where the drama of the Acts was played out to its preordained end, or to a kingdom on the edge of the Roman Empire―like Edessa itself―as there are strong Greco-Roman influences in the text. India as a specific place and Gundaphorus and Misdaeus-Mazdai as Indian kings appear to be literary devices used by Bardesanes to give credibility to the unconventional religious theme of the book.
C.B. Firth, in An Introduction to Indian Church History, writes, “it is no uncommon thing to find [ancient writers] using [the name India] of countries such as Ethiopia, Arabia or Afghanistan. Indeed, except for those who had reason to be acquainted with our India, ‘India’ was a vague term which might stand for almost any region beyond the Empire’s south-eastern frontiers. … To the fourth century Fathers India is the place of St. Thomas’s labours; but others, of earlier date, say Parthia, that is the Persian Empire stretching from North-West India to Mesopotamia; and of these the most notable is Eusebius the historian, who wrote in the fourth century. He says, ‘When the holy apostles and disciples of our Saviour were scattered over all the world, Thomas, so the tradition has it, obtained as his portion Parthia….’ Eusebius quotes as his authority for this statement the famous Alexandrian Father, Origen (ca. 185-254), thus carrying back the tradition to the first half of the third century. According to Origen and Eusebius, then, it was Parthia to which St. Thomas went. Moreover in another place Eusebius says that it was St. Bartholomew who went to India. … In what he says of St. Bartholomew, Eusebius may well have in mind one of the countries bordering on the Red Sea.”
C.B. Firth could have included the testimony of Origen’s teacher, the Greek missionary theologian Clement of Alexandria (ca. 150-235), who had travelled from Greece to Italy, Syria and Palestine before settling in Egypt. Clement is known as an apologist rather than a father of the Church, as he tried to reconcile Platonic philosophy with Christian doctrine. He is the first orthodox Christian scholar to say that St. Thomas went to Parthia.
But before we continue with the fathers of the Church and their testimony for or against St. Thomas in India, reference must be made to another apocryphal Syrian text called the Didache or Teaching of the Twelve Apostles. It was written at Edessa by an unknown Arian author about 250 CE and deals with Christian ethics, the duties of priests, the Eucharistic liturgy, rituals, and various other church problems. It says, “India and all its own countries, and those bordering on it, even to the farthest sea, received the Apostle’s Hand of the Priesthood from Judas Thomas, who was Guide and Ruler in the church which he built and ministered there.”
Further on the Didache names the land that had priests ordained by Aggaeus the disciple of Addaeus (Addai) the disciple of Judas Thomas, as “the whole of Persia of the Assyrians and Medes, and the countries round about Babylon … even to the borders of the Indians and even to the country of Gog and Magog”.
In hoary British tradition, Gog and Magog are two giants of Cornwall who were slain by Brutus the Trojan, the legendary founder of London, but the author of the Didache is probably referring to the Old Testament prophet Ezekiel and the land of Magog from whence Gog would come, which lay somewhere to the north of Israel.
The Didache is following the earlier Acts of Thomas when it says that St. Thomas evangelized India―by which it means Parthia from the evidence in the text itself―as it was written at Edessa too where the Acts was written by a heterodox author who could have been a disciple of Bardesanes. He is a typical hagiographer, magnifying the works of St. Thomas and his disciples throughout the world―for this must be the significance of the reference to the mythical land of Gog and Magog.
These two third century Syrian texts are the literary foundation on which the tradition of St. Thomas in India is built. Without them, and especially without the Acts, there is no St. Thomas east of Khorasan which was the centre of the Parthian Empire and is the “India” of the Acts, even as “the farthest sea” of the Didache is the Red and Arabian Seas that bordered the Parthian Empire.
Now to return to the fathers and doctors of the Church who testify to the coming of St. Thomas to India, the fourth century Ephraim of Edessa (the same who attacked Bardesanes), Gregory of Nazianzus,[11] Ambrose of Milan, Jerome, the fifth century Gaudentius of Brescia, Paulinus of Nola, the sixth century Gregory of Tours, the seventh century Isidore of Seville, and the eighth century Bede of Jarrow, are all quoting the Acts, or works and verbal traditions based on the Acts, or the authority of each other. Their testimony is worthless as history even if it is made in good faith.
The same could be said of the testimony of the second and third century Clement and Origen, and fourth century Eusebius, but the difference is that their earlier date and closeness to the alleged events and its first traditions―which are not recorded in a stylized religious fiction like the Acts―give them more credibility. They, too, had knowledge of the Acts and Didache but chose to ignore them and declare that St. Thomas went to Parthia. Eusebius, who had done research at Edessa for his Ecclesiastical History but lived at Caesarea Maritima in Palestine, the port from which St. Thomas would have had to embark for India (unless he sailed from Gaza, or the Gulf of Aqaba port of Eilat, or the Egyptian ports of Elim or Berenice), certainly knew both traditions thoroughly and is a principal witness. Moreover he held unorthodox religious views and would have been sympathetic to the Christian theosophy expounded in the Acts. Yet he states that St. Thomas went from Jerusalem by land to proselytise the Parthians. This supports the tradition that St. Thomas went to Edessa to meet his disciple Addai, whom he had sent earlier to meet the Abgar―the same Edessa that would later honour him with a book, a mummy, a tomb, and a cult.
But Clement, Origen and Eusebius are not the only early Christian scholars to say that St. Thomas went to Parthia. There is also the fourth century priest, Rufinus of Aquileia, who translated Greek theological texts into Latin, and the fifth century Byzantine church historian and legal consultant, Socrates of Constantinople, who also wrote an Ecclesiastical History after Eusebius, the second edition which is still completely extant and considered an indispensable documentary source of early church history.
Both Rufinus and Socrates would have known the Greek version of the Acts which was made immediately after the Syriac text was written (if it wasn’t the other way round as some scholars believe). They would also have known the testimony of Ephraim, Gregory, Ambrose and Jerome for St. Thomas in India. Yet Rufinus and Socrates both declare that St. Thomas went to Parthia.
The reason that the testimony of the Acts of Thomas is rejected by Clement, Origen, Eusebius, Rufinus and Socrates is the same as that of modern scholars who reject it. The Acts is a purely fictional work without any historical authority, written specifically to promote the doctrine that a Christian must be chaste even within the relationship of marriage. This opinion, held by some Gnostics and apparently by St. Thomas too, was presented to the Edessene public by Bardesanes in the form of an engaging miracle romance.[12] The story was deliberately set in India, a vast land to the east of Edessa from which all sort of peculiar religious theories emanated. Bardesanes was a theologian not a geographer, and the latter discipline was made to serve the former―just as it is made to do today by interested Catholic scholars.
The reasonable view held by many scholars, that nobody in third century Asia was interested in St. Thomas except Edessa, where his cult was centred and from where it radiated, was anticipated by Rev. Dr. G. Milne Rae at the end of the last century.
Milne Rae was a professor at Madras Christian College and wrote a book, The Syrian Church in India, which provoked severe criticism from the Syrian Christian community. In it he denies the Indian apostolate of St. Thomas, and in a second research paper asks, “In what literature is the name of St. Thomas first associated with India? It will appear I think the home of that literature, the original hotbed in which it was reared, was no other than the Church of Edessa. For there is no place within the area occupied, by the language in which those books were written, that had any such interest in the fortunes and destiny of the Apostle. The story of Thomas preaching and his martyrdom in India is first found in the apocryphal Acts of Thomas and it is curious to note that throughout the work the Apostle is generally called Judas Thomas, a name which he also received in that group of documents which Eusebius found among the archives at Edessa. It is palpably a Gnostic work and students of Gnosticism, judging from the stages of development at which they find the heresy in the Acts, assign it to the end of the second century. It may have been written by Bardesanes. But whoever the real author was, I think the details of this work are not only consistent with the belief that they were put together by a member of the Edessene Church, but also defy explanation on any other hypothesis.”
Donald At****er, in The Penguin Dictionary of Saints, with reference to L.W. Brown in The Indian Christians of St. Thomas, writes, “There is endless discussion about St. Thomas’s subsequent life. In particular, did he take the gospel to India, where for many centuries the Christians of Kerala have called themselves ‘St. Thomas Christians’? That he did so, and was martyred there, is the theme of a long document of the third or fourth century, called the Acts of Thomas. This is one of the most readable and intrinsically interesting of early Christian apocryphal writings; but it is no more than a popular romance, written in the interest of false Gnostic teachings (e.g. the virtual necessity of celibacy for Christians). It is not impossible that St. Thomas should have reached southern India, but the historical reality of his mission there cannot be considered proved. It is also said that he evangelized Parthia, and in the fourth century his relics were claimed to be at Edessa in Mesopotamia.”
As for the testimony of the early fathers Ephraim, Gregory, Ambrose and Jerome, M. Augustus Neander, in General History of the Christian Religion and Church, writes, “The writings of the so-called apostolic fathers have unhappily for the most part come down to us in a condition very little worthy of confidence. At a very early date spurious writings were planned in the names of these men so highly venerated in the church for the purpose of giving authority to particular opinions or principles.”
Augustus Neander is being generous to the fathers of the Church. Herbert Cutner, in Jesus: God, Man or Myth?, accuses them directly of being credulous. He writes, “If the crass superstition of that parcel of fools, the Apostolic Fathers, and the idiotic ‘details’ put in the various apocryphal Gospels do not in themselves put these ‘authorities’ out of court, then I’m afraid no argument ever discovered could do so.”
In a sense this is the last word, for the Acts of Thomas does by its own internal “details” destroy the history that it is said to record, and the testimony of the fathers, with few exceptions, is disproved by their mindless pronouncements on what they wish to confirm. Their “evidence” is never anything more than a pious testimony based on personal faith and opinion that was highly coloured by the political and theological pressures of the day. Their “authority” has been exploited down the ages and is a precursor of the modern Catholic superstition of papal infallibility.[13]
Judge C.B. Waite, in History of the Christian Religion to the Year Two Hundred, carefully reviewed all the available early documents of the Church. His impartial criticism of them caused many scholars to conclude that Church history of the first two centuries is based on myth and invention. S.J. Case, in The Historicity of Jesus, while defending the historicity of Jesus, admits that the apocryphal books are not true in their details. L. de la Vallee-Poussin, A. Harnack and Richard Garbe do not give the Acts of Thomas any credibility at all.
Jacques Basnage, the French Protestant minister and historiographer of the seventeenth century, rejected the tradition that St. Thomas came to India. So did the Roman Catholic ecclesiastical historian of the same period, Louis-Sebastien Le Nain de Tillemont, who provided a rigorous appraisal of early historical writing in his Memoirs useful for the Ecclesiastical History of the First Six Centuries. The French Protestant La Croze in the eighteenth century and the English Protestants James Hough and Sir John Kaye in the nineteenth century, all historians of repute, also rejected the tradition.
The Jesuit Bollandist Peeters and Maurice Winternitz, Professor of Indian Philology and Ethnology at the German University of Prague, categorically deny that St. Thomas came to India. And the Indian “St. Thomas Christian” K.E. Job, a cautious voice among three archbishops, eleven bishops, and fifty-three priests who contributed to the Mar Thoma Centenary Commemoration Volume 1952, writes, “But there are few records enabling one to be positive about the scene of the activities of each of these Apostles [Peter and Paul] and how each of them carried out the commands of their Master … [and] certain knowledge about the other Apostles [Thomas and Bartholomew][14] is absolutely inadequate.”
Dr. J.N. Farquhar, author of The Apostle Thomas in North India and The Apostle Thomas in South India, admits, “We cannot prove that the story [of St. Thomas] is history.”
Dr. A. Mingana, in The Early Spread of Christianity in Asia and the Far East and The Early Spread of Christianity in India, adopts a non-committal attitude towards St. Thomas. We have quoted him as saying, “What India gives us about Christianity in its midst in indeed nothing but pure fables.”
Professor Arnold Toynbee, in A Study of History, observes, “Though the Saint’s mission and death in India are probably legendary, his reputed burial-place was a centre of pilgrimage for Indian Christians.”
Bishop Stephen Neill studied the St. Thomas legend carefully during his years in India, and lamented its spread among Indian Christians. He regarded the story as spurious history, and in History of Christianity in India: The Beginnings to 1707 A.D., writes, “A number of scholars, among whom are to be mentioned with respect Bishop A.E. Medleycott, J.N. Farquhar and the Jesuit J. Dahlman, have built on slender foundations what can only be called Thomas romances, such as reflect the vividness of their imaginations rather than the prudence of rigid historical critics.”
11. About this Gregory, R.C. Majumdar, in The History and Culture of the Indian People, quoted by Sita Ram Goel in History of Hindu-Christian Encounters, writes, “According to the Syrian writer Zenob there was an Indian colony in the canton of Taron on the upper Euphrates, to the west of Lake Van, as early as the second century BC. The Indians had built there two temples containing images of Gods about 18 and 22 feet high. When, about AD 304, St. Gregory came to destroy these images, he was strongly opposed by the Hindus. But he defeated them and smashed the images, thus anticipating the iconoclastic zeal of Mahmud of Ghazni.”
12. Robert M. Grant, Professor of Humanities and Early Christian History at the University of Chicago and author of Historical Introduction to the New Testament and Early Christianity and Society, writes, “The various acts, close in form and content to the contemporary Hellenistic romances, turned the apostolic drama into melodrama and satisfied the popular taste for stories of travel and adventure, as well as for a kind of asceticism generally rejected by Christian leaders.”
13. This dogma of self-aggrandizement was proclaimed by Pope Pius IX in 1870. It is in keeping with the Semitic tradition of making extravagant claims to establish personal authority. Jehovah claimed to be the only God and Jesus claimed to be the only Son of God. Next came the martyrs, confessors, fathers and saints with their claims of authority. The Roman bishops claimed to be the vicars of God on earth and became popes. Pope Hadrian I claimed in a famous forgery, the Donation of Constantine, ca. 774, to be above kings and nations and the “legal” heir to the Roman emperors. Pope Alexander VI claimed in 1493 to have dominion over the whole earth including those parts of it that he did not know about. Pope Pius IX’s claim is a logical progression of this manic scheme to take over the world (which originated with Moses and was perfected by Mohammad). It is an attempt by modern popes to establish their “only” moral and spiritual authority in a world that has so far denied them absolute powers.
14. The New Testament says almost nothing about St. Bartholomew, but an apocryphal story alleges that he founded a church at Kalyan, near modern Mumbai, and left a Hebrew version of the Gospel of Mathew there. This book was later found by Pantaenus of Alexandria, who is said to have visited India in 190 CE. All historians since Tillemont agree that Pantaenus went to Arabia Felix, which, like Ethiopia, was often referred to as “India” by ancient writers. C.B. Firth says that St. Bartholomew went to a country bordering on the Red Sea, and Donald At****er says that there is no proof that he visited India, Lycaonia (Turkey), or even Armenia where he was supposed to have been flayed alive.
இது தாமஸின் அத்தியாவசிய சட்டங்கள், தொடக்க மற்றும் நிறைவு பகுதிகள் குறிப்புக்கு நீளமாக மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளன. அருட்தந்தை இந்தியாவில் கிறிஸ்தவ வரலாற்றில் பெங்களூரில் உள்ள தர்மம் போன்டிஃபிகல் இன்ஸ்டிடியூட்டில் சர்ச் வரலாறு மற்றும் இறையியல் பேராசிரியர் ஏ. மத்தியாஸ் முண்டதன் கூறுகிறார், “புனித தாமஸின் தியாகத்தின் இடம் [சட்டங்களில்] மைலாப்பூரை எளிதில் பரிந்துரைக்கும் மன்னர் மஸ்டாய் நகரம் [மிஸ்டேயஸ்]. ”
இந்த அறிக்கை சட்டங்களின் ஆதாரங்களின் முகத்தில் மிகவும் அபத்தமானது. மஸ்டாயின் நிலம் சட்டங்களில் விவரிக்கப்பட்டுள்ளதால் மைலாப்பூர் ஒருபோதும் “பாலைவன நாடு” ஆக இருந்ததில்லை ― அவருடைய நகரம் விவரிக்கப்படவில்லை ― மற்றும் ஒருபோதும் ஒரு ஜோராஸ்ட்ரிய மன்னரோ அல்லது ஒரு பண்டைய அரச கல்லறையுடன் ஒரு மலையோ இருந்ததில்லை. மயில தோட்டம், காடுகள், பட்டாணி **** கள் மற்றும் பசுமையான தேங்காய் தோப்புகளுடன் மைலாப்பூர் எப்போதும் ஒரு இந்து யாத்திரை நகரம் மற்றும் பரபரப்பான துறைமுகம் என்று அறியப்படுகிறது. செயின்ட் தாமஸ் புராணக்கதையின் பெரும்பாலான மாணவர்களுக்கு தாமஸின் செயல்கள் அல்லது மைலாப்பூரின் நிலப்பரப்பு மற்றும் அதன் பெரிய சுற்றுப்புறங்கள் தெரியாது என்பதால் முண்டதன் தனது உந்துதல் கூற்றுக்களிலிருந்து தப்பிக்க முடியும். மேற்கு ஆசியா மற்றும் பெர்சியாவையும் இந்த இடங்களில் கிறிஸ்தவ மதத்தின் வரலாற்றையும் ரோமானிய பேரரசையும் அவர்கள் அறியவில்லை. முண்டதன் மற்றும் அவர் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் அறிஞர்களின் கோத்திரத்தின் அறிவிக்கப்பட்ட கருத்துக்களை தீர்ப்பதற்கு அவர்களுக்கு எந்த வழியும் இல்லை. அவர்கள் இந்த எண்ணங்களை நல்ல நம்பிக்கையுடன் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் ದುರದೃಷ್ಟವಶಾತ್ துரதிர்ஷ்டவசமாக அவர்களின் நல்ல நம்பிக்கை வரம்பிற்குள் சுரண்டப்படுகிறது.
தாமஸின் செயல்களின் அமைப்பிலும் சூழலிலும் இந்தியர், தென்னிந்தியர்கள் எதுவும் இல்லை. அனைத்து உள் சான்றுகளும் சிரியா, ஈராக் மற்றும் பெர்சியா-அல்லது பார்த்தியா என அழைக்கப்படுகின்றன, இது பொ.ச. முதல் நூற்றாண்டில் அழைக்கப்பட்டது-சட்டங்களின் நாடகம் அதன் முன்னரே முடிவுக்கு அல்லது ரோமானியப் பேரரசின் விளிம்பில் உள்ள ஒரு ராஜ்யத்திற்கு விளையாடிய இடமாக உரையில் வலுவான கிரேக்க-ரோமானிய தாக்கங்கள் இருப்பதால், எடெஸாவைப் போலவே. ஒரு குறிப்பிட்ட இடமாக இந்தியாவும், இந்திய மன்னர்களாக குண்டபோரஸ் மற்றும் மிஸ்டீயஸ்-மஸ்டாய் ஆகியோர் புத்தகத்தின் வழக்கத்திற்கு மாறான மதக் கருப்பொருளுக்கு நம்பகத்தன்மையை வழங்க பார்தேசன்ஸ் பயன்படுத்திய இலக்கிய சாதனங்களாகத் தோன்றுகின்றன.
சி.பி. ஃபிர்த், இந்திய சர்ச் வரலாற்றின் ஒரு அறிமுகத்தில் எழுதுகிறார், “எத்தியோப்பியா, அரேபியா அல்லது ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற நாடுகளின் [இந்தியா என்ற பெயரை] பயன்படுத்தி [பண்டைய எழுத்தாளர்களை] கண்டுபிடிப்பது அசாதாரண விஷயமல்ல. உண்மையில், நம் இந்தியாவுடன் பழகுவதற்கு காரணமுள்ளவர்களைத் தவிர, ‘இந்தியா’ என்பது ஒரு தெளிவற்ற சொல், இது பேரரசின் தென்கிழக்கு எல்லைகளுக்கு அப்பாற்பட்ட எந்தவொரு பிராந்தியத்திற்கும் நிற்கக்கூடும். … நான்காம் நூற்றாண்டு வரை ஃபாதர்ஸ் இந்தியா செயின்ட் தாமஸின் உழைப்பின் இடம்; ஆனால் மற்றவர்கள், முந்தைய தேதியில், பார்த்தியா கூறுகிறார்கள், இது வடமேற்கு இந்தியாவிலிருந்து மெசொப்பொத்தேமியா வரை பரவியிருக்கும் பாரசீக பேரரசு; நான்காம் நூற்றாண்டில் எழுதிய வரலாற்றாசிரியர் யூசிபியஸ் இவர்களில் மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கவர். அவர் கூறுகிறார், 'நம்முடைய இரட்சகரின் பரிசுத்த அப்போஸ்தலர்களும் சீடர்களும் உலகெங்கும் சிதறிக்கிடந்தபோது, தாமஸ், எனவே பாரம்பரியம் அதைக் கொண்டுள்ளது, அவருடைய பகுதியான பார்த்தியா….' யூசிபியஸ் இந்த அறிக்கைக்கு தனது அதிகாரமாக மேற்கோள் காட்டுகிறார் பிரபல அலெக்ஸாண்ட்ரியன் தந்தை ஓரிஜென் (ca. 185-254), இதனால் மூன்றாம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் பாரம்பரியத்தை மீண்டும் கொண்டு செல்கிறது. ஆரிஜென் மற்றும் யூசிபியஸின் கூற்றுப்படி, புனித தாமஸ் சென்றது பார்த்தியா தான். மேலும் மற்றொரு இடத்தில் யூசிபியஸ் கூறுகையில், புனித பர்த்தலோமிவ் தான் இந்தியாவுக்குச் சென்றார். ... புனித பர்த்தலோமுவைப் பற்றி அவர் சொல்வதில், யூசிபியஸ் செங்கடலின் எல்லையில் உள்ள நாடுகளில் ஒன்றை நினைவில் வைத்திருக்கலாம். ”
எகிப்தில் குடியேறுவதற்கு முன்பு கிரேக்கத்திலிருந்து இத்தாலி, சிரியா மற்றும் பாலஸ்தீனத்திற்கு பயணம் செய்த அலெக்ஸாண்டிரியாவின் கிரேக்க மிஷனரி இறையியலாளர் கிளெமென்ட் (ஏறக்குறைய 150-235) ஆரிஜனின் ஆசிரியரின் சாட்சியத்தை சி.பி. ஃபிர்த் உள்ளடக்கியிருக்கலாம். கிளெமென்ட் திருச்சபையின் தந்தையை விட மன்னிப்புக் கலைஞராக அறியப்படுகிறார், ஏனெனில் அவர் பிளாட்டோனிக் தத்துவத்தை கிறிஸ்தவ கோட்பாட்டுடன் சரிசெய்ய முயன்றார். புனித தாமஸ் பார்த்தியாவுக்குச் சென்றார் என்று சொன்ன முதல் மரபுவழி கிறிஸ்தவ அறிஞர் இவர்.
ஆனால் திருச்சபையின் பிதாக்களுடனும், இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸுக்கு ஆதரவாகவோ அல்லது எதிராகவோ அவர்கள் தொடரும் முன், பன்னிரண்டு அப்போஸ்தலர்களின் டிடாச் அல்லது போதனை என்று அழைக்கப்படும் மற்றொரு அபோக்ரிபல் சிரிய உரைக்கு குறிப்பு கொடுக்கப்பட வேண்டும். இது 250 ஆம் ஆண்டு பற்றி அறியப்படாத ஏரியன் எழுத்தாளரால் எடெஸாவில் எழுதப்பட்டது மற்றும் கிறிஸ்தவ நெறிமுறைகள், பாதிரியார்கள் கடமைகள், நற்கருணை வழிபாட்டு முறைகள், சடங்குகள் மற்றும் பல தேவாலய பிரச்சினைகள் ஆகியவற்றைக் கையாள்கிறது. அது கூறுகிறது, “இந்தியாவும் அதன் சொந்த நாடுகளும், அதன் எல்லையிலுள்ளவர்களும், தொலைதூரக் கடலுக்குக் கூட, அப்போஸ்தலரின் ஆசாரியத்துவத்தின் கையை யூதாஸ் தாமஸிடமிருந்து பெற்றனர், அவர் தேவாலயத்தில் வழிகாட்டியாகவும் ஆட்சியாளராகவும் இருந்தார்.
யூதாஸ் தாமஸின் சீடரான அடேயஸ் (அடாய்) சீடரான அகேயஸால் நியமிக்கப்பட்ட பூசாரிகளை “அசீரியர்கள் மற்றும் மேதியர்களின் முழு பெர்சியாவும், பாபிலோனைச் சுற்றியுள்ள நாடுகளும்… பாபிலோனைச் சுற்றியுள்ள நாடுகள்… இந்தியர்கள் மற்றும் கோக் மற்றும் மாகோக் நாட்டிற்கும் கூட ”.
கொடூரமான பிரிட்டிஷ் பாரம்பரியத்தில், கோக் மற்றும் மாகோக் ஆகியோர் கார்ன்வாலின் இரண்டு ராட்சதர்கள், அவர்கள் லண்டனின் புகழ்பெற்ற நிறுவனர் புருட்டஸ் தி ட்ரோஜன் என்பவரால் கொல்லப்பட்டனர், ஆனால் டிடாச்சின் ஆசிரியர் அநேகமாக பழைய ஏற்பாட்டு தீர்க்கதரிசி எசேக்கியேல் மற்றும் மாகோக் நிலத்தை எங்கிருந்து கோக் என்பவரால் குறிப்பிடுகிறார் இஸ்ரேலின் வடக்கே எங்காவது கிடக்கும்.
செயின்ட் தாமஸ் இந்தியாவை சுவிசேஷம் செய்தார் என்று கூறும் போது தாமஸ் முந்தைய செயல்களை டிடாச் பின்பற்றுகிறார்-இதன் பொருள் அந்த உரையில் உள்ள சான்றுகளிலிருந்து பார்த்தியா என்று பொருள்-இது எடெசாவிலும் எழுதப்பட்டதால், சட்டங்கள் ஒரு பரம்பரை எழுத்தாளரால் எழுதப்பட்டவை பார்தேசனஸின் சீடராக இருந்துள்ளார். அவர் ஒரு பொதுவான ஹாகியோகிராஃபர், உலகெங்கிலும் உள்ள செயின்ட் தாமஸ் மற்றும் அவரது சீடர்களின் படைப்புகளை பெரிதுபடுத்துகிறார்-இதற்கு கோக் மற்றும் மாகோக் என்ற புராண நிலத்தைப் பற்றிய குறிப்பின் முக்கியத்துவம் இருக்க வேண்டும்.
இந்த இரண்டு மூன்றாம் நூற்றாண்டு சிரிய நூல்கள் இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸின் பாரம்பரியம் கட்டமைக்கப்பட்ட இலக்கிய அடித்தளமாகும். அவர்கள் இல்லாமல், குறிப்பாக சட்டங்கள் இல்லாமல், கோர்தானுக்கு கிழக்கே செயின்ட் தாமஸ் இல்லை, இது பார்த்தியன் சாம்ராஜ்யத்தின் மையமாகவும், சட்டங்களின் "இந்தியா" ஆகவும் உள்ளது, டிடாச்சின் "தொலைதூர கடல்" சிவப்பு மற்றும் பார்த்தியன் பேரரசின் எல்லையான அரேபிய கடல்கள்.
புனித தாமஸ் இந்தியாவுக்கு வந்ததற்கு சாட்சியமளிக்கும் திருச்சபையின் தந்தையர் மற்றும் மருத்துவர்களிடம் திரும்புவதற்கு, நான்காம் நூற்றாண்டின் எடெஸாவின் எபிரைம் (பர்தேசனைத் தாக்கியவர்), நாசியன்சஸின் கிரிகோரி, [11] மிலனின் ஆம்ப்ரோஸ், ஜெரோம், ஐந்தாம் நூற்றாண்டு ப்ரெசியாவின் க ud டெண்டியஸ், நோலாவின் பவுலினஸ், ஆறாம் நூற்றாண்டு கிரிகோரி ஆஃப் டூர்ஸ், ஏழாம் நூற்றாண்டு செவில்லே ஐசிடோர் மற்றும் எட்டாம் நூற்றாண்டு பேட் ஆஃப் ஜாரோ ஆகியவை அனைத்தும் சட்டங்களை மேற்கோள் காட்டுகின்றன, அல்லது சட்டங்கள், அல்லது படைப்புகள் மற்றும் வாய்மொழி மரபுகளை மேற்கோள் காட்டுகின்றன. ஒருவருக்கொருவர் அதிகாரம். அவர்களின் சாட்சியம் நல்ல நம்பிக்கையுடன் செய்யப்பட்டாலும் வரலாறு போல பயனற்றது.
இரண்டாம் மற்றும் மூன்றாம் நூற்றாண்டின் கிளெமென்ட் மற்றும் ஓரிஜென் மற்றும் நான்காம் நூற்றாண்டு யூசிபியஸ் ஆகியோரின் சாட்சியங்கள் பற்றியும் இதைக் கூறலாம், ஆனால் வித்தியாசம் என்னவென்றால், அவற்றின் முந்தைய தேதி மற்றும் கூறப்படும் நிகழ்வுகள் மற்றும் அதன் முதல் மரபுகள் ஆகியவற்றுடன் நெருக்கம்-இது ஒரு பகட்டான மதத்தில் பதிவு செய்யப்படவில்லை அப்போஸ்தலர் போன்ற புனைகதை அவர்களுக்கு அதிக நம்பகத்தன்மையை அளிக்கிறது. அவர்களுக்கும், சட்டங்கள் மற்றும் டிடாச் பற்றிய அறிவு இருந்தது, ஆனால் அவற்றைப் புறக்கணித்து, செயின்ட் தாமஸ் பார்த்தியாவுக்குச் சென்றதாக அறிவித்தார். யூசிபியஸ், எடெஸாவில் தனது பிரசங்க வரலாற்றுக்காக ஆராய்ச்சி செய்திருந்தாலும், பாலஸ்தீனத்தின் சிசேரியா மரிட்டிமாவில் வசித்து வந்தார், புனித தாமஸ் இந்தியாவுக்குச் செல்ல வேண்டியிருக்கும் துறைமுகம் (அவர் காசாவிலிருந்து பயணம் செய்யாவிட்டால் அல்லது ஈலாட் வளைகுடா வளைகுடா, அல்லது எலிம் அல்லது பெரனிஸின் எகிப்திய துறைமுகங்கள்), நிச்சயமாக இரண்டு மரபுகளையும் நன்கு அறிந்திருந்தன, மேலும் இது ஒரு பிரதான சாட்சியாகும். மேலும் அவர் வழக்கத்திற்கு மாறான மதக் கருத்துக்களைக் கொண்டிருந்தார், மேலும் சட்டங்களில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள கிறிஸ்தவ தத்துவத்திற்கு அனுதாபம் காட்டியிருப்பார். ஆயினும்கூட, புனித தாமஸ் எருசலேமில் இருந்து பார்த்தியர்களை மதமாற்றம் செய்ய நிலம் வழியாகச் சென்றார் என்று அவர் கூறுகிறார். புனித தாமஸ் தனது சீடரான அடாயைச் சந்திக்க எடெஸாவுக்குச் சென்ற பாரம்பரியத்தை இது ஆதரிக்கிறது, அவர் முன்பு அப்கரைச் சந்திக்க அனுப்பிய அதே எடெஸா, பின்னர் அவரை ஒரு புத்தகம், மம்மி, கல்லறை மற்றும் ஒரு வழிபாட்டு முறையால் க honor ரவிப்பார்.
ஆனால் புனித தாமஸ் பார்த்தியாவுக்குச் சென்றார் என்று கிளெமென்ட், ஆரிஜென் மற்றும் யூசிபியஸ் ஆகியோர் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ அறிஞர்கள் மட்டுமல்ல. கிரேக்க இறையியல் நூல்களை லத்தீன் மொழியில் மொழிபெயர்த்த நான்காம் நூற்றாண்டின் பாதிரியார், அக்விலியாவின் ரூஃபினஸ் மற்றும் ஐந்தாம் நூற்றாண்டின் பைசண்டைன் தேவாலய வரலாற்றாசிரியரும் சட்ட ஆலோசகருமான சாக்ரடீஸ் ஆஃப் கான்ஸ்டான்டினோப்பிள், யூசிபியஸுக்குப் பிறகு ஒரு பிரசங்க வரலாற்றையும் எழுதினார், இது இரண்டாவது பதிப்பாகும் ஆரம்பகால தேவாலய வரலாற்றின் ஒரு தவிர்க்க முடியாத ஆவண ஆதாரமாக முற்றிலும் கருதப்படுகிறது.
சிரியாக் உரை எழுதப்பட்ட உடனேயே செய்யப்பட்ட சில சட்டங்களின் கிரேக்க பதிப்பை ரூஃபினஸ் மற்றும் சாக்ரடீஸ் இருவரும் அறிந்திருப்பார்கள் (சில அறிஞர்கள் நம்புகிறபடி இது வேறு வழியில்லை என்றால்). இந்தியாவில் செயின்ட் தாமஸுக்கு எஃப்ரைம், கிரிகோரி, அம்ப்ரோஸ் மற்றும் ஜெரோம் ஆகியோரின் சாட்சியங்களையும் அவர்கள் அறிந்திருப்பார்கள். ஆயினும் ரூஃபினஸ் மற்றும் சாக்ரடீஸ் இருவரும் புனித தாமஸ் பார்த்தியாவுக்குச் சென்றதாக அறிவிக்கிறார்கள்.
தாமஸின் செயல்களின் சாட்சியம் கிளெமென்ட், ஓரிஜென், யூசிபியஸ், ரூஃபினஸ் மற்றும் சாக்ரடீஸ் ஆகியோரால் நிராகரிக்கப்பட்டதற்கான காரணம், அதை நிராகரிக்கும் நவீன அறிஞர்கள் அளித்ததைப் போன்றது. சட்டங்கள் எந்தவொரு வரலாற்று அதிகாரமும் இல்லாத ஒரு கற்பனையான படைப்பாகும், இது ஒரு கிறிஸ்தவர் திருமண உறவுக்குள் கூட தூய்மையாக இருக்க வேண்டும் என்ற கோட்பாட்டை ஊக்குவிப்பதற்காக எழுதப்பட்டதாகும். சில ஞானிகள் மற்றும் வெளிப்படையாக செயின்ட் தாமஸ் ஆகியோரால் நடத்தப்பட்ட இந்த கருத்து, பார்டேசனஸால் எடசீன் மக்களுக்கு ஒரு அற்புதமான அதிசய காதல் வடிவத்தில் வழங்கப்பட்டது. [12] இந்த கதை வேண்டுமென்றே இந்தியாவில் அமைக்கப்பட்டது, இது எடெஸாவின் கிழக்கே ஒரு பரந்த நிலம், அதில் இருந்து அனைத்து வகையான விசித்திரமான மதக் கோட்பாடுகள் வெளிவந்தன. பர்தேசனேஸ் ஒரு இறையியலாளர் அல்ல, புவியியலாளர் அல்ல, பிந்தையவர்களுக்கு முந்தையவர்களுக்கு சேவை செய்ய செய்யப்பட்டது-ஆர்வமுள்ள கத்தோலிக்க அறிஞர்களால் இன்று செய்யப்படுவது போல.
மூன்றாம் நூற்றாண்டு ஆசியாவில் எடெஸாவைத் தவிர வேறு யாரும் செயின்ட் தாமஸ் மீது அக்கறை காட்டவில்லை என்று பல அறிஞர்கள் கொண்டிருந்த நியாயமான பார்வை, அங்கு அவரது வழிபாட்டு முறை மையமாக இருந்தது, அது எங்கிருந்து கதிர்வீச்சு செய்யப்பட்டது என்பதை ரெவ். டாக்டர் ஜி. மில்னே ரே எதிர்பார்த்தார். கடந்த நூற்றாண்டு.
மில்னே ரே மெட்ராஸ் கிறிஸ்டியன் கல்லூரியில் பேராசிரியராக இருந்தார், இந்தியாவில் உள்ள சிரிய தேவாலயம் என்ற புத்தகத்தை எழுதினார், இது சிரிய கிறிஸ்தவ சமூகத்திலிருந்து கடுமையான விமர்சனங்களைத் தூண்டியது. அதில் அவர் செயின்ட் தாமஸின் இந்திய அப்போஸ்தலரை மறுக்கிறார், இரண்டாவது ஆய்வுக் கட்டுரையில், “புனித தோமஸின் பெயர் எந்த இலக்கியத்தில் முதன்முதலில் இந்தியாவுடன் தொடர்புடையது? அந்த இலக்கியத்தின் வீடு, அது வளர்க்கப்பட்ட அசல் இடமாக, எடெசா தேவாலயத்தைத் தவிர வேறு ஒன்றும் இல்லை என்று நான் நினைக்கிறேன். அப்போஸ்தலரின் அதிர்ஷ்டம் மற்றும் விதி குறித்து அத்தகைய ஆர்வம் இருந்த அந்த புத்தகங்கள் எழுதப்பட்ட மொழியால் ஆக்கிரமிக்கப்பட்ட பகுதிக்குள் எந்த இடமும் இல்லை. தாமஸ் பிரசங்கத்தின் கதை மற்றும் இந்தியாவில் அவரது தியாகம் முதன்முதலில் தாமஸின் அபோக்ரிபல் சட்டங்களில் காணப்படுகிறது, மேலும் பணி முழுவதும் அப்போஸ்தலன் பொதுவாக யூதாஸ் தாமஸ் என்று அழைக்கப்படுகிறார் என்பது ஆர்வமாக உள்ளது, இது யூசிபியஸ் ஆவணங்களின் குழுவிலும் அவர் பெற்றது எடெஸாவில் உள்ள காப்பகங்களில் காணப்படுகிறது. இது ஒரு ஞானப் படைப்பு மற்றும் ஞானவாத மாணவர்கள், வளர்ச்சியின் கட்டங்களிலிருந்து அவர்கள் சட்டங்களில் மதங்களுக்கு எதிரான கொள்கைகளைக் கண்டறிந்து, இரண்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் அதை ஒதுக்குகிறார்கள். இதை பார்தேசனஸ் எழுதியிருக்கலாம். ஆனால் உண்மையான எழுத்தாளர் யாராக இருந்தாலும், இந்த படைப்பின் விவரங்கள் எடெசீன் சர்ச்சின் உறுப்பினரால் ஒன்றிணைக்கப்பட்டன என்ற நம்பிக்கையுடன் ஒத்துப்போவது மட்டுமல்லாமல், வேறு எந்த கருதுகோளுக்கும் விளக்கத்தை மறுக்கின்றன என்று நான் நினைக்கிறேன். ”
டொனால்ட் அட்vaaddar, தி பெங்குயின் டிக்ஷனரி ஆஃப் செயிண்ட்ஸில், எல்.டபிள்யூ. செயின்ட் தாமஸின் இந்திய கிறிஸ்தவர்களில் பிரவுன் எழுதுகிறார், “செயின்ட் தாமஸின் அடுத்தடுத்த வாழ்க்கை பற்றி முடிவில்லாத விவாதம் உள்ளது. குறிப்பாக, அவர் பல நூற்றாண்டுகளாக கேரள கிறிஸ்தவர்கள் தங்களை ‘செயின்ட்’ என்று அழைத்துக் கொண்ட இந்தியாவுக்கு நற்செய்தியை எடுத்துச் சென்றாரா? தாமஸ் கிறிஸ்தவர்கள் ’? அவர் அவ்வாறு செய்தார், அங்கு தியாகியாக இருந்தார் என்பது மூன்றாம் அல்லது நான்காம் நூற்றாண்டின் ஒரு நீண்ட ஆவணத்தின் கருப்பொருள் ஆகும், இது தாமஸின் செயல்கள் என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ அபோக்ரிபல் எழுத்துக்களில் இது மிகவும் படிக்கக்கூடிய மற்றும் உள்ளார்ந்த சுவாரஸ்யமான ஒன்றாகும்; ஆனால் இது ஒரு பிரபலமான காதல் அல்ல, இது தவறான ஞான போதனைகளின் ஆர்வத்தில் எழுதப்பட்டது (எ.கா. கிறிஸ்தவர்களுக்கு பிரம்மச்சரியத்தின் மெய்நிகர் தேவை). செயின்ட் தாமஸ் தென்னிந்தியாவை அடைந்திருக்க வேண்டும் என்பது சாத்தியமில்லை, ஆனால் அவரது பணியின் வரலாற்று யதார்த்தம் நிரூபிக்கப்பட்டதாக கருத முடியாது. அவர் பார்த்தியாவை சுவிசேஷம் செய்தார் என்றும், நான்காம் நூற்றாண்டில் அவரது நினைவுச்சின்னங்கள் மெசொப்பொத்தேமியாவில் உள்ள எடெஸாவில் இருப்பதாகவும் கூறப்படுகிறது. ”
ஆரம்பகால பிதாக்களான எஃப்ரைம், கிரிகோரி, ஆம்ப்ரோஸ் மற்றும் ஜெரோம் ஆகியோரின் சாட்சியங்களைப் பொறுத்தவரை, கிறிஸ்தவ மதம் மற்றும் திருச்சபையின் பொது வரலாற்றில் எம். அகஸ்டஸ் நியாண்டர் எழுதுகிறார், “அப்போஸ்தலிக்க பிதாக்கள் என்று அழைக்கப்படுபவர்களின் எழுத்துக்கள் மகிழ்ச்சியற்றவை. நம்பிக்கைக்கு மிகக் குறைவான ஒரு நிலையில் எங்களுக்கு கீழே. ஒரு குறிப்பிட்ட தேதியில் அல்லது குறிப்பிட்ட கொள்கைகளுக்கு அதிகாரம் கொடுக்கும் நோக்கத்திற்காக தேவாலயத்தில் மிகவும் மதிக்கப்படும் இந்த மனிதர்களின் பெயர்களில் மோசமான எழுத்துக்கள் திட்டமிடப்பட்டன. ”
அகஸ்டஸ் நியாண்டர் திருச்சபையின் பிதாக்களுக்கு தாராளமாக நடந்து வருகிறார். ஹெர்பர்ட் கட்னர், இயேசுவில்: கடவுள், மனிதன் அல்லது கட்டுக்கதை?, அவர்கள் நேரடியாக நம்பத்தகுந்தவர்கள் என்று குற்றம் சாட்டுகிறார்கள். அவர் எழுதுகிறார், “முட்டாள்களின் பார்சலின் மூடநம்பிக்கை, அப்போஸ்தலிக்க பிதாக்கள் மற்றும் பல்வேறு அபோக்ரிபல் நற்செய்திகளில் வைக்கப்பட்டுள்ள முட்டாள்தனமான 'விவரங்கள்' இந்த 'அதிகாரிகளை' நீதிமன்றத்திற்கு வெளியே வைக்கவில்லை என்றால், நான் எந்த வாதமும் இல்லை இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்பட்டால் அவ்வாறு செய்ய முடியும். ”
ஒரு விதத்தில் இது கடைசி வார்த்தையாகும், ஏனென்றால் தாமஸின் செயல்கள் அதன் சொந்த உள் “விவரங்களால்” பதிவு செய்யப்படுவதாகக் கூறப்படும் வரலாற்றை அழிக்கின்றன, மேலும் பிதாக்களின் சாட்சியம், சில விதிவிலக்குகளுடன், அவர்களின் மனம் இல்லாத அறிவிப்புகளால் நிரூபிக்கப்படுகிறது அவர்கள் உறுதிப்படுத்த விரும்புகிறார்கள். அவர்களின் "சான்றுகள்" ஒருபோதும் தனிப்பட்ட நம்பிக்கை மற்றும் கருத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட ஒரு புனிதமான சாட்சியத்தைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை, அது அன்றைய அரசியல் மற்றும் இறையியல் அழுத்தங்களால் மிகவும் வண்ணமயமானது. அவர்களின் "அதிகாரம்" யுகங்களாக சுரண்டப்பட்டு வருகிறது, மேலும் இது போப்பாண்டவரின் தவறான தன்மையின் நவீன கத்தோலிக்க மூடநம்பிக்கையின் முன்னோடியாகும். [13]
நீதிபதி சி.பி. வெயிட், கிறிஸ்தவ மதத்தின் வரலாற்றில் இருநூறு ஆண்டு, திருச்சபையின் அனைத்து ஆரம்ப ஆவணங்களையும் கவனமாக ஆய்வு செய்தார். அவர் பற்றிய பக்கச்சார்பற்ற விமர்சனம் பல அறிஞர்கள் முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளின் சர்ச் வரலாறு கட்டுக்கதை மற்றும் கண்டுபிடிப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டது என்ற முடிவுக்கு வந்தது. எஸ்.ஜே. வழக்கு, இயேசுவின் வரலாற்றுத்தன்மையில், இயேசுவின் வரலாற்றுத்தன்மையைக் காக்கும்போது, அபோக்ரிபல் புத்தகங்கள் அவற்றின் விவரங்களில் உண்மை இல்லை என்பதை ஒப்புக்கொள்கின்றன. எல். டி லா வால்லி-ப ss சின், ஏ. ஹார்னாக் மற்றும் ரிச்சர்ட் கார்பே ஆகியோர் தாமஸின் செயல்களுக்கு எந்தவிதமான நம்பகத்தன்மையையும் கொடுக்கவில்லை.
பிரெஞ்சு புராட்டஸ்டன்ட் அமைச்சரும் பதினேழாம் நூற்றாண்டின் வரலாற்றாசிரியருமான ஜாக் பாஸ்னேஜ் புனித தாமஸ் இந்தியாவுக்கு வந்த பாரம்பரியத்தை நிராகரித்தார். அதே காலகட்டத்தின் ரோமன் கத்தோலிக்க திருச்சபை வரலாற்றாசிரியரான லூயிஸ்-செபாஸ்டியன் லு நெய்ன் டி டில்மாண்ட், முதல் ஆறு நூற்றாண்டுகளின் பிரசங்க வரலாற்றுக்கு பயனுள்ளதாக தனது நினைவுகளில் ஆரம்பகால வரலாற்று எழுத்தின் கடுமையான மதிப்பீட்டை வழங்கினார். பதினெட்டாம் நூற்றாண்டில் பிரெஞ்சு புராட்டஸ்டன்ட் லா க்ரோஸ் மற்றும் பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் ஆங்கில புராட்டஸ்டன்ட்டுகள் ஜேம்ஸ் ஹக் மற்றும் சர் ஜான் கேய், புகழ்பெற்ற அனைத்து வரலாற்றாசிரியர்களும் இந்த பாரம்பரியத்தை நிராகரித்தனர்.
ஜேர்மன் பிராகா பல்கலைக்கழகத்தின் இந்திய பிலாலஜி மற்றும் இனவியல் பேராசிரியரான ஜேசுட் பொல்லாண்டிஸ்ட் பீட்டர்ஸ் மற்றும் மாரிஸ் வின்டர்னிட்ஸ், செயின்ட் தாமஸ் இந்தியாவுக்கு வந்ததை திட்டவட்டமாக மறுக்கிறார்கள். மற்றும் இந்தியன் “செயின்ட். தாமஸ் கிறிஸ்டியன் ”கே.இ. மார் தோமா நூற்றாண்டு நினைவுத் தொகுதி 1952 இல் பங்களித்த மூன்று பேராயர்கள், பதினொரு ஆயர்கள் மற்றும் ஐம்பத்து மூன்று பாதிரியார்கள் மத்தியில் எச்சரிக்கையாக குரல் கொடுத்த ஜாப் எழுதுகிறார், “ஆனால் ஒவ்வொன்றின் செயல்பாடுகளின் காட்சியைப் பற்றி ஒருவர் நேர்மறையாக இருக்க சில பதிவுகள் உள்ளன. இந்த அப்போஸ்தலர்கள் [பேதுரு மற்றும் பவுல்] மற்றும் அவர்கள் ஒவ்வொருவரும் தங்கள் எஜமானரின் கட்டளைகளை எவ்வாறு நிறைவேற்றினார்கள்… [மற்றும்] மற்ற அப்போஸ்தலர்கள் [தாமஸ் மற்றும் பார்தலோமிவ்] [14] பற்றிய சில அறிவு முற்றிலும் போதாது. ”
டாக்டர் ஜே.என். வட இந்தியாவில் அப்போஸ்தலர் தாமஸ் மற்றும் தென்னிந்தியாவில் உள்ள அப்போஸ்தல் தாமஸ் ஆகியோரின் ஆசிரியர் ஃபர்குவார் ஒப்புக்கொள்கிறார், "[செயின்ட் தாமஸின்] கதை வரலாறு என்பதை எங்களால் நிரூபிக்க முடியாது."
டாக்டர் ஏ. மிங்கனா, ஆசியா மற்றும் தூர கிழக்கில் கிறிஸ்தவத்தின் ஆரம்பகால பரவல் மற்றும் இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்தின் ஆரம்பகால பரவல் ஆகியவற்றில், செயின்ட் தாமஸ் மீது உறுதியற்ற அணுகுமுறையை பின்பற்றுகிறார். நாங்கள் அவரை மேற்கோள் காட்டியுள்ளோம், "கிறிஸ்தவத்தைப் பற்றி இந்தியா நமக்குத் தருவது உண்மையில் தூய்மையான கட்டுக்கதைகளைத் தவிர வேறொன்றுமில்லை."
பேராசிரியர் அர்னால்ட் டொயன்பீ, ஒரு ஆய்வில், “இந்தியாவில் புனிதரின் பணி மற்றும் இறப்பு புராணக்கதை என்றாலும், அவரது புகழ்பெற்ற அடக்கம் இடம் இந்திய கிறிஸ்தவர்களுக்கு புனித யாத்திரை மையமாக இருந்தது.”
பிஷப் ஸ்டீபன் நீல் செயின்ட் தாமஸ் புராணத்தை இந்தியாவில் தனது ஆண்டுகளில் கவனமாக ஆய்வு செய்தார், மேலும் இந்திய கிறிஸ்தவர்களிடையே இது பரவுவதைப் புலம்பினார். அவர் கதையை மோசமான வரலாறு என்று கருதினார், மேலும் இந்தியாவில் கிறிஸ்தவத்தின் வரலாறு: 1707 ஏ.டி. முதல், எழுதுகிறார், “பல அறிஞர்கள், அவர்களில் மரியாதையுடன் பிஷப் ஏ.இ. மெட்லிகாட், ஜே.என். ஃபர்குவார் மற்றும் ஜேசுயிட் ஜே. டால்மேன் ஆகியோர் மெல்லிய அடித்தளங்களை உருவாக்கியுள்ளனர், அவை தாமஸ் காதல் என்று மட்டுமே அழைக்கப்படுகின்றன, அதாவது கடுமையான வரலாற்று விமர்சகர்களின் விவேகத்தை விட அவர்களின் கற்பனைகளின் தெளிவை பிரதிபலிக்கின்றன. ”
11. இதைப் பற்றி கிரிகோரி, ஆர்.சி. இந்து-கிறிஸ்தவ சந்திப்புகளின் வரலாற்றில் சீதா ராம் கோயல் மேற்கோள் காட்டிய இந்திய மக்களின் வரலாறு மற்றும் கலாச்சாரத்தில் மஜும்தார் எழுதுகிறார், “சிரிய எழுத்தாளர் ஜெனோப்பின் கூற்றுப்படி, மேல் யூப்ரடீஸில் உள்ள டாரன் மண்டலத்தில் ஒரு இந்திய காலனி இருந்தது. கி.மு இரண்டாம் நூற்றாண்டின் முற்பகுதியில் வான் ஏரியின் மேற்கு. 18 மற்றும் 22 அடி உயரமுள்ள கடவுளின் உருவங்களைக் கொண்ட இரண்டு கோயில்களை இந்தியர்கள் அங்கு கட்டியிருந்தனர். கி.பி 304 இல், புனித கிரிகோரி இந்த உருவங்களை அழிக்க வந்தபோது, அவரை இந்துக்கள் கடுமையாக எதிர்த்தனர். ஆனால் அவர் அவர்களைத் தோற்கடித்து படங்களை அடித்து நொறுக்கினார், இதனால் கஸ்னியின் மஹ்மூத்தின் சின்னமான வைராக்கியத்தை எதிர்பார்த்தார். ”
12. சிகாகோ பல்கலைக்கழகத்தின் மனிதநேயம் மற்றும் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவ வரலாறு பேராசிரியரும், புதிய ஏற்பாடு மற்றும் ஆரம்பகால கிறிஸ்தவம் மற்றும் சமுதாயத்திற்கான வரலாற்று அறிமுகத்தின் ஆசிரியருமான ராபர்ட் எம். கிராண்ட் எழுதுகிறார், “பல்வேறு செயல்கள், வடிவத்திலும் உள்ளடக்கத்திலும் நெருக்கமான ஹெலனிஸ்டிக் காதல், அப்போஸ்தலிக் நாடகத்தை மெலோடிராமாவாக மாற்றியது மற்றும் பயணம் மற்றும் சாகசக் கதைகளுக்கான பிரபலமான ரசனையையும், கிறிஸ்தவ தலைவர்களால் பொதுவாக நிராகரிக்கப்பட்ட ஒரு வகையான சந்நியாசத்தையும் திருப்திப்படுத்தியது. ”
13. சுய-பெருக்கத்தின் இந்த கோட்பாடு 1870 ஆம் ஆண்டில் போப் பியஸ் IX ஆல் பிரகடனப்படுத்தப்பட்டது. இது தனிப்பட்ட அதிகாரத்தை நிறுவுவதற்கு ஆடம்பரமான கூற்றுக்களைச் செய்யும் செமிடிக் மரபுக்கு ஏற்ப உள்ளது. யெகோவா ஒரே கடவுள் என்று கூறிக்கொண்டார், இயேசு தேவனுடைய ஒரே மகன் என்று கூறினார். அடுத்து தியாகிகள், வாக்குமூலம் அளிப்பவர்கள், தந்தைகள் மற்றும் புனிதர்கள் தங்கள் அதிகாரக் கோரிக்கைகளுடன் வந்தனர். ரோமானிய ஆயர்கள் பூமியில் கடவுளின் விகாரைகள் என்று கூறி போப்பாண்டவர்களாக மாறினர். போப் ஹட்ரியன் நான் ஒரு பிரபலமான மோசடி, கான்ஸ்டன்டைனின் நன்கொடை, ca. 774, அரசர்களுக்கும் தேசங்களுக்கும் மேலாக இருக்க வேண்டும், ரோமானிய பேரரசர்களின் “சட்டபூர்வமான” வாரிசு. போப் அலெக்சாண்டர் 1493 இல் தனக்குத் தெரியாத அந்த பகுதிகள் உட்பட முழு பூமியிலும் ஆதிக்கம் செலுத்துவதாகக் கூறினார். போப் பியஸ் IX இன் கூற்று, உலகைக் கைப்பற்றுவதற்கான இந்த வெறித்தனமான திட்டத்தின் தர்க்கரீதியான முன்னேற்றமாகும் (இது மோசேயிலிருந்து உருவானது மற்றும் முகமதுவால் பூரணப்படுத்தப்பட்டது). நவீன போப்பாண்டவர்கள் தங்களின் “ஒரே” தார்மீக மற்றும் ஆன்மீக அதிகாரத்தை ஒரு உலகில் நிறுவுவதற்கான ஒரு முயற்சியாகும்.
14. புதிய ஏற்பாடு புனித பார்தலோமுவைப் பற்றி எதுவும் கூறவில்லை, ஆனால் நவீன மும்பைக்கு அருகிலுள்ள கல்யாண் என்ற இடத்தில் அவர் ஒரு தேவாலயத்தை நிறுவினார் என்றும், மேத்யூ நற்செய்தியின் எபிரேய பதிப்பை அங்கேயே விட்டுவிட்டார் என்றும் ஒரு அபோக்ரிபல் கதை குற்றம் சாட்டுகிறது. இந்த புத்தகம் பின்னர் அலெக்ஸாண்டிரியாவைச் சேர்ந்த பான்டெனஸ் என்பவரால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது, அவர் பொ.ச. 190 இல் இந்தியாவுக்கு விஜயம் செய்ததாகக் கூறப்படுகிறது. பாண்டேனஸ் அரேபியா பெலிக்ஸ் சென்றார் என்பதை டில்மாண்டிலிருந்து அனைத்து வரலாற்றாசிரியர்களும் ஒப்புக்கொள்கிறார்கள், இது எத்தியோப்பியாவைப் போலவே, பண்டைய எழுத்தாளர்களால் பெரும்பாலும் "இந்தியா" என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. புனித பார்தலோமெவ் செங்கடலின் எல்லையில் உள்ள ஒரு நாட்டிற்குச் சென்றதாக சி.பி. ஃபிர்த் கூறுகிறார், டொனால்ட் அட் **** எர் கூறுகையில், அவர் இந்தியா, லைகோனியா (துருக்கி) அல்லது ஆர்மீனியாவுக்குச் சென்றார் என்பதற்கு எந்த ஆதாரமும் இல்லை. உயிருடன் வறுத்தெடுக்கப்பட்டது.