உடல் சடப்பொருள். நிலம், நீர், தீ, வளி, ஆகாயம் என்ற ஐந்தின் தொகுப்பு. அது அறிவற்றது. இயக்கப் படுவது. நிலையில்லாதது. உயிரானது அறிவு விழைவு செயல்கள் உடையதாய் பிறவற்றை இயக்கும் நிலையில் உள்ளது. உடலோடு சேர்ந்து உடல்மயமாக ஆகிப் பொருள்களை அறியினும் தன் இயல்பினை உயிர் இழக்காது.

முழு முதற் பொருளான இறைவன் அகரம் என்ற உயிர் எழுத்தாகி எல்லா மெய்களிலும் (உடல்களிலும்) உட்புகுந்து அந்த உடல்களுக்குத்தான் உடையவனாக ஆகி அவைகள் எல்லாவற்றையும் செலுத்துகிறான். உடலோடு சேர்ந்து உடல் மயமாக ஆகி அவைகளை இயக்கினாலும் தன் இயல்புகளை இழக்கான். விசேஷமான உடலோடு கூடிய விசிஷ்டமான ஆத்மா ஒன்றுதான். திருமாலே நமக்கெல்லாம் உயிர். நாம் அனைவரும் அவனது உடல். “உடன்மிசை உயிரெனக் கரந்தெங்கும் பரந்துளான்” (நம்மாழ்வார்). இந்த விசிஷ்டாத்வைத தத்துவத்தை மொழியின் இலக்கணத்திலேயே நிலைநாட்டி விட்டான் தொல்காப்பியன்.

இறைவன் உடலில் உயிர் போல் எங்கும் கரந்திருக்கிறான் என்று சைவ நூல் கூறுகிறது. “உடல் உயிர் கண்ணறுக்கன் அறிவொளிபோற் பிரிய வரும் அத்துவிதமாகும்” (சிவப் பிரகாசம்). இக்கருத்தை வலியுறுத்தவே வள்ளுவர் தனது முப்பாலில் முதற் கடவுள் வணக்கப் பாடலாக

“அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி

பகவன் முதற்றே உலகு”

என்று அமைத்தார்.

எழுத்துக்களெல்லாம் அகரத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கின்றன. அதுபோல உலகம் இறைவனை அடிப்படையாகக் கொண்டிருக்கிறது.

“See what a light bursts when we name ‘உயிர்‘ ‘மெய்‘ (உடல்). The word உயிர் means both a vowel and soul and ‘மெய்‘ both body and consonant. Dr. Bain observes that the sense of similarity is the sense of invention and true discovery. The greatest discoveries in science have been made by catching such resemblances at rare intervals. And the very first Tamil man called his vowels and consonants ‘உயிர் மெய்‘. Was he not a born philosopher and had he not comprehended the true nature of the union between soul and body and vowels and consonants?” (சைவக் குடியரசு – பக்கம் 38, தருமபுர ஆதீனம்). இந்தத் தென்னகத்திலிருந்துதான் பிறவித் தத்துவாசிரியர்களான சங்கரரும், இராமானுஜரும் மத்வரும் தோன்றினர்.

 உடல்களுக்குத்தான் உருவமும் நிறமும். உயிர்களுக்கு உருவமும் நிறமுமில்லை.உயிர்கள் உடல்களில் புகுந்து அவைகளை இயங்கச் செய்கின்றன. இவ்வுயிர்கள் உடல்களில் ஏன் புக வேண்டும்? இதற்கு என்ன காரணம்? அதுதான் வினைப் பயன்.

 “வினையெனப் படுவது வேற்றுமை கொள்ளாது

 நினையுங்காலை காலமொடு தோன்றும்“

(தொல். சொல். வினையியல். சூ. 198).

இறந்தகால வினை (செயல்கள்) உயிர்கட்கு நிகழ் காலத்தை ஏற்படுத்துகிறது. நிகழ்கால வினை எதிர்காலத்தை உருவாக்குகிறது. செய்யும் வினைக்கேற்ப ஊதியமும் உறைவிடமும் அமைவது போல வினைக் கேற்பவே உயிர்கட்கு நுகர்ச்சியும் உடம்பும் அமைகின்றன.

உடலுடன் பொருந்திய உயிருக்கு வினைகள் தோன்றுகின்றன. வினையில்லா உயிரே உலகிலில்லை. வினைக்கு உறுதியாகப் பயன் உண்டு. இன்பம் பயப்பது நல்வினை. துன்பம் பயப்பது தீவினை. வினைக்கு உயிரோ உணர்வோ இல்லை. அது தானேச் சென்று வினை செய்தவனுக்குரிய பலனைத் தருவதில்லை. வினை செய்தவனுக்கு வினைப் பயன் அவனையே அடைவதற்குரிய தொழிலைச் செய்யும் வகையில் தெய்வங்கள் பணிபுரிகின்றன. அரசன் இட்ட பணியை ஏவலர்கள் செய்வது போல இறைவனிட்ட பணியை அந்த தெய்வங்கள் செய்கின்றன. அவைகளே “பால் வரை தெய்வம்” என்கிறார் தொல்காப்பியர்.

“காலம் உலகம் உயிரே உடம்பே

பால்வரை தெய்வம் வினையே பூதம்

ஞாயிறு திங்கள் சொல்லென வரூஉம்

ஆயீரைந்தோடு பிறவுமன்ன

ஆவயின் வரூஉங் கிளவி எல்லாம்

பால் பிரிந்திசையா வுயர்திணை மேன.”

(தொல். சொல். சூ. 57)

காலம் என்பது காலக் கடவுள். உலகம் என்பது உலக மக்கள். தொல்காப்பியர் ஊழின் இயல்பினை எடுத்துரைத்தலால் அவ்வூழிற்குக் காரணமாகிய மறுபிறப்பு உண்டென்பதும் தெரிய வருகிறது. மொழி இலக்கணத்திலேயே இந்த பேருண்மைகளை எத்துனைத் தெளிவாக எடுத்துரைத்திருக்கின்றனர்! மொழிக்கு இலக்கணம் வகுத்த வரலாற்றுக்கெட்டா அப்பழங் காலத்திலேயே இச்சீரிய கருத்துக்கள் அமைந்திருக்குமானால் அக்கருத்துக்கள் தமிழ் மக்களின் உள்ளத்தில், இதயத்தில் எவ்வளவு ஆழமாகப் பதிந்திருக்க வேண்டும்!

அதனால் தான் உலக உயிர்களுள் மக்களை மட்டும் உயர்திணை என்றும் மற்றவை அஃறிணை என்றும் பாகு படுத்தியிருக்கின்றார் தொல்காப்பியர்.

“உயர்திணை என்மனார் மக்கட் சுட்டே

அஃறிணை என்மனார் அவரல பிறவே”

(தொல். சொல். சூ. 1)

மக்களினத்திலும் அடங்காமல் இறைவனாகிய முதற் பொருளுமாகாமல் இரண்டிற்கு மிடைப்பட்ட நிலையில்தான் தெய்வங்கள் காணப்படுகின்றன. இவற்றின் செயல் முறையும் வாழ்க்கையும் மக்கள் உயிரின் மேனிலையில் உள்ளன.

“தெய்வம் சுட்டிய பெயர் நிலைக் கிளவி – மக்கள் இனத்தன அல்லவாகலின் இவ்வென அறியும் அந்தம் நமக்கில – உயர்திணை மருங்கின் பால் பிரிந்திசைக்கும்.” (தொல். சொல். சூ. 4) என்றும் தொல்காப்பியர் வகுத்துரைக் கின்றார்.

சொல்லுலகை உயர்திணை அஃறிணை என்று பகுத்தது போலவே பொருளுலகை குறிஞ்சி, முல்லை, மருதம், நெய்தல், பாலை என ஐந்தாக வகுத்தனர். இவற்றுடன் சமய ஒழுக்கத்தைக் கூட்டி ஒவ்வொன்றிற்கும் தனித் தனித் தெய்வத்தை வகுத்தனர். குறிஞ்சிக்கு முருகன், முல்லைக்கு மாயோன், மருதத்திற்கு இந்திரன், நெய்தலுக்கு வருணன், பாலைக்குக் கொற்றவை.

“மாயோன் மேய காடுறை உலகமும்

சேயோன் மேய மைவரை உலகமும்

வேந்தன் மேய தீம்புனல் உலகமும்

வருணன் மேய பெருமணல் உலகமும்

முல்லை குறிஞ்சி மருதம் நெய்தலெனச்

சொல்லிய முறைபாற் சொல்லவும் படுமே.”

(தொல். பொருள். அகத்திணை 5)

சங்க இலக்கியங்களில் இந்து சமயக் கருத்துக்கள் – 3

விரியூர் திரு கே. வேங்கடராமன 

 இக் கடுவன் இளவெயிநனார் திருமால் மேல் 3,4 ஆம் பாடலையும் செவ்வேள்மேல் 5 ஆம் பாடலையும் பாடியதிலிருந்து அக்காலத்தில் சைவ வைணவ சமயப் பூசல் சிறிதும் இல்லாத சமரச நிலை இருந்து வந்தது என்பது தெரிய வருகிறது. பிற்காலத்தில் தோன்றிய சைவ வைணவ சமய நூல்களுக்கெல்லாம் முதலாக நிற்றலையும் காணலாம்.

 முல்லை நிலத்து தெய்வம் மாயோன். அவனே கண்ணன். கண்ணன் முல்லை நிலத்து ஆயர்களிடையே யமுனைக் கரையில் விளையாடிய வரலாறு இப்படிச் சித்தரிக்கப் பட்டிருக்கிறது.

…………………. வடாஅது

வண்புனல் தொழுநை வார் மணல் அகன்றுறை

அண்டர் மகளிர் தண்டழை உடீஇயர்

மரஞ்செல மிதித்த மாஅல் போலப்…

(அகம் 59. வரிகள் 3-6)

 ஆயர் பெண்கள் யமுனையில் நீராடுகின்றனர். அவர்கள் கரையில் வைத்த துகில்களை எல்லாம் கண்ணன் எடுத்துக் கொண்டு குருந்த மரத்தில் ஏறி விட்டான். அது பொழுது மூத்த நம்பி அவ்வழியாக வர பெண்கள் மறைந்து கொள்ள வேறு வழியின்மையால் கண்ணன் குருந்த மரத்தின் கொம்பைத் தாழ்த்திக் கொடுத்தான். அதற்குள்ளே அடங்கி மறைந்து கொள்ள!

 பரிபாடலில் திருமாலிருஞ் சோலை மலையை நினைமின் மாந்தீர்! தெய்வம் பேணித் திசை தொழுதளிர் சென்மின் என்கிறார் இளம் பெருவழுதியார். இதையே நம்மாழ்வாரும்“திருமாலிருஞ்சோலை என்றேன். என்னத் திருமால் வந்து என் நெஞ்சு நிறையப் புகுந்தான். தென்னன் திருமாலிருஞ் சோலைத் திசை கை கூப்பிச் சேர்ந்த யான் இன்னும் போவேனே கொலோ, என்கொல் அம்மான் திருவருளே!” என்று திருவாய் மலர்ந்தருளினார்.

 பலவாகப் பார்க்கப்படும் இவ்வுலகப் பொருள்கள் அனைத்திற்கும் மூலமாக நின்ற பொருள் ஒன்றே. ஐம் பெரும் பூதங்களாகவும் பிறவுமாகவும் நம்மாற் காணப்படும் இப்பேருலகம் நுண்ணியதோர் அறிவு வெளியினின்றும் தோன்றியதேயாகும். ஒரே பொருள் பலவாகப் பல்கியது. பல்கியவாறே மீண்டும் ஒடுங்குமியல்புடையதாகியது. இந்தப் பேருண்மையை ஆசிரியர் நன்னாகனார் பரிபாடலில் கூறும் அழகைப் பாருங்கள்.

“தொன்முறை இயற்கையின் மதியொ…………….

………………… …………………………………………..மரபிற்கும்

பசும் பொன்னுலகமு மண்ணும் பாழ்பட

விசும்பில் ஊழி ஊழூழ் செல்லக்

கருவளர் வானத் திசையில் தோன்றி

உருவறிவாரா ஒன்றன் ஊழியும்

உந்து வளி கிளர்ந்த ஊழூழ் ஊழியும்

செந்தீ சுடரிய ஊழியும் பனியொடு

தண் பெயல் தலைஇய ஊழியும் அவையிற

நுண்முறை வெள்ள மூழ்கி ஆர்தருபு

மீண்டும் பீடுயர் பீண்டி அவற்றிற்கும்

உள்ளீடாகிய இரு நிலத் தூழியும்

நெய்தலுங் குவளையும் ஆம்பலுஞ் சங்கமும்

மையில் கமலமும் வெள்ளம் நுதலிய

செய்குறியீட்டங் கழிப்பிய வழிமுறை

(பரிபாடல் 2. 1-15 வரிகள்)

 கண்ணால் காணமுடியாத ஒரு பர வெளியிலிருந்து காட்சிப் பொருள்கள் அனைத்தும் தோன்றியிருக்கின்றன. இதையே தாயுமானவர்“வடிவனைத்துந் தந்த வடிவில்லா சுத்தவான் பொருள்” என்றார். இளவெயினனார் காட்சிப் பொருள் அனைத்திளும் இறைத் தன்மையை உணர்கிறார்.

சங்க இலக்கியங்களில் இந்து சமயக் கருத்துக்கள் – 4

விரியூர் திரு கே. வேங்கடராமன்

சங்க கால நூல்களில் இந்து சமயச் சடங்குகள்

     இனி சங்க கால நூல்களில் இந்து சமயக் கருத்துக்களும், சமயச் சடங்குகளும் எவ்வாறு கூறப்பட்டிருக்கின்றன என்பதைக் காண்போம்.

     சங்க கால சமய வாழ்வில் மார்கழித்தை நீராடலும் ஆதிரை விழாவும் நடைபெற்றன. முன்பனியுடைய மார்கழித் திங்களில் விரிநூல் அந்தணர் திருவாதிரை நாளுக்குரிய சிவபெருமானுக்கு விழா செய்யத் தொடங்கினர். வேறு சில அந்தணர் பொற்கலம் ஏந்தினர். அம்பா ஆடலைச் செய்யும் மகளிர் விடியற் காலத்தே நீராடினர்.அம்மகளிர் குளிர் வாடை வீசுதலாலே அந்தணர் வளர்த்த வேள்வித் தீயின் அருகிற் சென்று தம் ஈர ஆடைகளை உலர்த்தினர்.

“கனைக்கு மதிர்குரல் கார்வானம் நீங்கப்

பனிப்படு பைதல் விடுதலைப் பருவத்து

ஞாயிறு காயா நளிமாரிப் பிற்குளத்து

மாயிருந் திங்கள் மறுநிரை ஆதிரை

விரிநூல் அந்தணர் விழவு தொடங்கப்

புரிநூல் அந்தணர் பொலங்கலமேற்ப

வெம்பாதாக வியனில வரைப்பென

அம்பா வாடலின் ஆய்தொடிக் கன்னியர்

முனித்துறை முதல்வியர் முறைமை காட்டப்

பனிப்புலர் பாடிப் பருமண் வருவியன்

ஊதையூர் தர வுறைசிறை வேதியர்

நெறிநிமிர் நுடங்கழல் பேணிய சிறப்பிற்

றையன் மகளிர் ஈரணி புலர்த் தர

வையை நினக்கு மடைவாய்த்தன்று.”

(பரிபாடல் 11 வரிகள் 74-87)

 பின்னும் கார்த்திகையன்று திருவிளக்கேற்றுதலும் நடைபெற்றது.

“மழைகால் நீங்கிய மாக விசும்பில்

குறுமுயல் மறுநிறம் கிளர்மதி நிறைந்து

அறுமீன் சேரும் அகலிருள் நடுநாள்

மறுகு விளக்குறுத்து மாலைத் தூக்கிய

பழவிரல் மூதூர்ப் பலருடன் வன்றிய

விழவுடன் அயர் வருகதில் அம்ம.”

(அகம் – 141 – நக்கீரர்)

 புதுமண மகளிர் புது நெல் கொண்டு அவலிடித்து பாற்பொங்கலி்ட்டு மகிழ்கின்றனர்.

“புதுமண மகடூஉ வயநிய கடிநகங்

பலகோட்டடுப்பிற் பால் உலைஇரீ இக்

கூழைக்கூந்தல் குறுந்தொடி மகளிர்

பெருஞ்செய் நெல்லின் வாங்கு கதிர் முறித்துப்

பாசவல் இடிக்கும் இருங்கால் உலக்கை“

(அகம் – 141 – நக்கீரர்)

     சங்க காலத்தில் முத்தீ வேள்வி வேட்டி இறைவனை வழிபட்ட வரலாறு காணப்படுகிறது. நெட்டிமையார் என்ற புலவர் பாண்டியன் பல்யாகசாலை முதுகுடுமிப் பெருவழுதியைப் பார்த்து “நீ செய்த யாகங்களில் நட்ட யாகத் தூண்கள் பலவா அல்லது போர்க்களத்தில் வெற்றி கொண்டு அதன் சின்னமாக நட்ட வெற்றித் தூண்கள் பலவா?இவற்றுள் யாபல?” என்கிறார்.

 சங்க இலக்கியங்களில் இந்து சமயக் கருத்துக்கள் – 6

விரியூர் திரு கே. வேங்கடராமன்

       ஞாயிறு, திங்கள், சுடர் இம்மூன்றும் சேர்ந்த தீ பிழம்பாக இருக்கின்றான். தீயின் பிழம்பை உற்று நோக்கின் அதில் பொன் நிறமும் அதன் ஊடேயே சிறிது நீல நிறமும் காணப்படும். செவ்வண்ணமாக இருக்கிற தீச்சுடரே சிவபெருமான். அதன் ஊடே காணப்படும் நீல நிறமே உமா பிராட்டி. அம்மை, அப்பன் இரண்டுமே பிரிக்க முடியாதது.விளக்குத் திரியில் தீயுமிருக்கிறது, சூடுமிருக்கிறது. தீயிலிருந்து சூட்டினையோ,சூட்டிலிருந்து தீயினையோ பிரிக்க முடியாதபடி அவை ஒன்று சேர்ந்திருக்கின்றன. அது போல ஆண்டவனிடமிருந்து சக்தியையோ சக்தியிடமிருந்து ஆண்டவனையோ பிரிக்க முடியாது. சொல்லும் பொருளும், கடலும் அலையும் போல தனித்தனியாகக் காணப்பட்டாலும் ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்றைப் பிரிக்க முடியாத தத்துவமே சிவ பார்வதீ தத்துவம். 

       இறைவன் ஆணாயும் பெண்ணாயும் அம்மையும் அப்பனாகவுமே இருக்கிறான் என்பதே சங்க காலத் தமிழரின் முடிந்த முடிபு. இரண்டாயிரம் ஆண்டுகட்கு முன் இயற்றப் பட்டத் தனிச் செந்தமிழ் நூலான ஐங்குறுநூறின் கடவுள் வாழ்த்தில்

 “நீல மேனி வாலிழைப் பாகத்

தொருவனது இருதாள் நிழற்கீழ்

மூவகை உலகும் முகிழ்த்தன முறையே“, 

என்கிறார். அவனருளாலே தோன்றிய உயிர்கள் அவனது தாளை வணங்க வேண்டியது கடமையாகும்.

       கதிரவனின் ஒளியில் தோன்றும் ஏழு நிறங்களில் (VIBGYOR) முதலிலுள்ளது சிவப்பும் இறுதியிலுள்ளது நீலமுமாகும். பாதி ஆணும் பாதி பெண்ணும் ஆகிய சிவ வடிவத்தில் ஆண்பகுதி செந்நிறம். அது ஞாயிறு. வெப்பமுடையது. வெப்பம் அச்சத்தை விளைவிக்கும் தன்மையுள்ளது. அது தந்தைக்குரியது. நீல நிறம் பெண்பகுதி. அது தண்ணென் திங்களாகும் தன்மையுடையது, குளிர்ச்சியுடையது, அது தாய். கருணை உள்ளம் அருள் உள்ளம் வாய்ந்தது. வண்றன்மையும் சிவந்த நிறமுமுடையவன் சிவபெருமான். மென்றன்மையும் நீல நீறமுமுடையவள் உமா பிராட்டி. இச் செய்யுளின் சொல்லும் பொருளும் சுவை மிகுந்து எத்துனை இன்பத்தை அளிக்கின்றன.

ஐங்குறுநூறு அகத்திணையைச் சார்ந்த நூல். காதலன் காதலியோடு கலந்து இன்பம் துய்த்து வரும் இந்த அகத்திணை நூலுக்கு காப்பாகச் சக்தியும் சிவமும் ஒன்றாகக் கலந்து உயிர்கட்கு இன்பமளிக்கும் ஓர் உருவத்தைக் கூறியது எவ்வளவு பொருத்தம். இன்பத்தை வாரி வழங்குவது நீல நிறக் காட்சி. கடலும் அதன் நீல வண்ணமும் பார்க்கப் பார்க்க இன்ப வாரிதியை பெருக்கிக் கொண்டேயிருக்கும். அதனால்தான் தாயை நீலமேனி என்று முதலில் கூறி பின் சிவ பெருமானைக் கூறுகிறார். அன்னை தூய இயற்கையணிகலன்களை உடையவள் என்று பொருள்படுமாறு “வாலிழை” என்று சுட்டினார். பாகத் தொருவன் மண்ணுயிர்களனைத்தும் ஈருடல் ஓருயிராய்க் கலந்து இன்பம் துய்த்தற்குக் காரணமானவன் என்பதை முதலில் தெளிவுற விளக்கவே இதை கடவுள் வாழ்த்தாகவே அமைத்து விட்டார்.

       கடுங் கோடை, கொடிய வெப்பம், மிகச் சோர்வு. அதுபொழுது ஆல மரத்தின் குளிர்ந்த நிழல் வெம்மையைப் போக்கி, சோர்வை நீக்கி, இன்பத்தைத் தருகிறது. அது போலப் பிறவித் துன்பத்தில் உழன்று வருந்தியவர்க்கு இறைவனது திருவடி வெம்மையைப் போக்கி குளிர்ச்சி பொருந்திய பேரின்பத்தைத் தருகிறது. அதனால்தான் அவனது தாளை நிழல் என்றார். மூன்று உலகமும் அவற்றிலுள்ள பலவகை உயிர்களும் அவ்விறைவன் ஆணையாற்றோன்றின. இதை எடுத்துக் காட்ட “நிழற்கீழ் மூவகை உலகும் முகிழ்த்தன முறையே” என்றார்.

       இறைவன் ஒருபாற் பெண்ணுருவம் உடையவனாகத் திகழ்வதை மற்றொரு புறநானூற்றுக் கடவுள் வாழ்த்திலும் சொல்லப் பட்டிருக்கிறது.

“கண்ணி கார் நறங் கொன்றை காமர்

வண்ண மார்பிற்றாருங் கொன்றை,

ஊர்தி வால வெள்ளேறே சிறந்த

சீர்கெழு கொடியும் அவ்வேறென்ப

கறைமிடற்றணியலும் அணிந்தன்று, அக்கறை

மறை நவில் அந்தணர் நுவலுவும் படுமே.

பெண்ணுரு ஒரு திறன் ஆகின்று, அவ்வுருத்

தன்னுள் அடக்கிக் காக்கினும் காக்கும்

பிறைநுதல் வண்ணம் ஆகின்று, அப்பிறை

பதினென் கணனும் ஏத்தவும் படுமே,

எல்லா உயிருக்கும் ஏமமாகிய

நீர் அறவறியாக் கரகத்துத்

தாழ்சடைப் பொலிந்த அருந்தவத்தோற்கே“.

       (புறம். கடவுள் வாழ்த்து)

 “கொடுப்போர் இன்றியும் கரணம் உண்டே

புணர்ந்துடன் போகிய காலையான.”

                                                              (தொல். பொ. கற்பு. 2சூ. 143)

      அகநானூறு 86வது செய்யுளில் அக்காலத்தில் நடைபெற்ற திருமணமுறை செவ்வியதாக விளக்கப் பட்டிருக்கிறது.

       “இருள் நீங‌்கிய அழகிய விடியற் காலையிலே தீய கோள்கள் நின்ற இடம் நீங்கி வெண் மதிச்சகடு என்னும் ரோகிணி விண்மீனையிணைந்த கெடுதல் இல்லாத சிறந்த நாள் தோன்றி நின்றது. அந்த நேரத்தில் தலையில் உச்சியிலே சுமந்த நீர் குடத்தினரும் புதிய அகன்ற வாயினையுடைய மண்டையென்னும் மட்பாண்டத்தை விளக்கேற்றி ஏந்தினருமாய் ஒருங் கொத்த ஆரவார ஓசையினை விளைக்கும் முதிர்ந்த செவ்வி வாய்ந்த பெண் பாலர் முன் கொடுக்க வேண்டியவைகளையும் பின் கொடுக்க வேண்டியவைகளையும் முறை முறையே கொடுத்துகு கொண்டிருக்க ஆண் மகவு பெற்று அழகு தேமல் படர்ந்த வயிற்றினையும் ஒள்ளிய அணிகலன்கள் பூண்ட கோலத்தினையும் உடைய மாதர்கள் நான்குபேர் ஒன்று சேர்ந்து கற்பொழுக்கத்தினின்றும் வழுவாத திட்பம் வாய்ந்தனையாய், அறவோர்க் களித்தலும் அந்தணரோம்பலும் துறவோர்க்கு எதிர்தலும் விருந்தெதிர் கோடலுமாகிய நல்ல பல கடமைகளைச் செய்து கொண்டு நின்னை மனைவியாகப் பெற்றவனை பேணும் மங்கையாகக் கடவாயாக என வாழ்த்துரை வழங்கினர்.

       அந்நாட்களில் பொய் தலைகாட்டவில்லை. பின்னர் நாட்செல்லச் செல்ல சொன்ன சொற் பொய்த்தொழுகலும் களவொழுக்கமும் காதலொழுக்கத்திடையேத் தோன்றி வாழ்க்கையை சீர்குலைக்கலாயின. அம்மாறுதலைக் கண்ட பிறகே தமிழ்ச் சான்றோர் சடங்குகளை ஏற்படுத்தினர்.

“பொய்யும் வழுவும் தோன்றிய பின்னர்

ஐயர் யாத்தனர் கரணம் என்ப”

(தொல்.பொரு.கற்பியல் 4. சூ 145).

       தமிழ் மக்கள் தம் மகளிரின் கற்பொழுக்கத்தை தம் உயிரினும் சிறந்ததாகப் பாராட்டினர்.

“உயிரினஞ் சிறந்தன்று நாணே, நாணினுஞ்

செய்தீர் காட்சிக் கற்புச் சிறந்தன்றெனத்

தொல்லோர் கிளவி புல்லிய நெஞ்சமொடு“.

                                                  (தொல்.பொரு.கள.22.சூ.113)

      அக்கால மகளிர் தான் காதலித்த கணவனையன்றித் தெய்வத்தையும் தொழார் என திருவள்ளுவரும்

“தெய்வந் தொழாஅள் கொழுநற் றொழுதெழுவாள்

 பெய்யெனப் பெய்யும் மழை.”

என அருளிச் செய்தார்.

       இல்லிலிருந்து இம்மையின்பம் துய்த்து வருகையிலேயே தவவொழுக்கத்தை மேற்கொண்டு நிலையில்லா இவ்வுலக இன்பங்களை கைவிட்டு நிலையான மறுமையின்பத்தை நுகர ஆயத்தப் படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். தொல்காப்பியனார்,

“காமஞ் சான்ற கடைக் கோட்காலை

ஏமஞ் சான்ற மக்களொடு துவன்றி

அறம் புரி சுற்றமொடு கிழவனும் கிழத்தியுங்

சிறந்தது பயிற்றல் இறந்ததன் பயனே.”

                                                        (தொல். பொரு. கற்பியல். 51. சூ192).

        கற்பியலின் ஐம்பது சூத்திரங்கள்வரை கற்பொழுக்கத்தின் வகைகளை நன்கு கூறி அவ்வாறெல்லாம் நடைபெற்ற காதற் கற்பொழுக்க மனையறத்தின் பயன்,மறுமையின்பத்தை நோக்கித் தவத்தின் கண் அமர்தலேயாகும் என்று அறிவறுத்தலே தொல்காப்பியத்தின் கருத்தாகும். மறுமை நோக்கிய தவ வாழ்க்கையே சாலச் சிறந்தது என்பதை வற்புறுத்த

“காஞ்சிதானே பெருந்திணைப் புறனே

பாங்கருஞ் சிறப்பிற் பல்லாற்றானும்

 நில்லாவுலகம் புல்லி.ய நெறித்தே.”

                                                                 (தொல்.பொ.புறத்தினை. 22.23)

      எனப் புறத்திணையியலில் யாக்கையும் இளமையும் செல்வம் முதலியனவும் நிலையாமையின் வீடுபேறு நோக்கி தவம் புரிதலை வற்புறுத்துங் காஞ்சித் திணையின் இலக்கணத்தை எடுத்து ஓதுகிறார் தொல்காப்பியர்.

      காதலொழுக்கம் முகிழ்ந்தலர்ந்த களவொழுக்கம் கூறி அதன்கட் காய்த்த கற்பொழுக்கம் அதன்பின் கூறி அக் கற்பொழுக்கத்திற் கனிந்த தவவொழுக்கம் இறுதி நிலையாய் கூறுதலே ஆசிரியரின் உள்ளக் கிடக்கை.