அ) திருவிளயாடல் புராணம்
மதுரையிலும் பாண்டிய நாட்டின் வேறு சில ஊர்களிலும் சிவபெருமான் நிகழ்த்திய 64 அற்புதங்களைத் தொகுத்துக்கூறுவதால் இந்நூல் திருவிளையாடல் புராணம் எனப் பெயர் பெற்றது. இதனை இயற்றியவர் 16 ஆம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த பரஞ்சோதி முனிவர் என்பவராவார். இவருக்கு முன்பே இறைவன் நிகழ்த்திய திருவிளையாடல்களைத் தொகுத்து வழங்கியவர் பெரும்பற்றப்புலியூர் நம்பி என்பவராவார். இவரது திருவிளையாடல் புராணம் வேம்பத்தூரார் திருவிளையாடல் புராணம் என்ற பெயரால் வழங்கிவருகிறது.
சிறப்புகள்: மதுரைக் காண்டம், கூடல் காண்டம், திருவாலவாய்க் காண்டம் என்னும் மூன்று காண்டங்களையும் 65 படலங்களியும் 3363 விருத்தங்களையும் கொண்டமைந்துள்ளது. பெருங்காப்பிய பண்பு மிக்கது. சைவசித்தாந்த கருத்துகள், இசைக்குறிப்புகள், பல்வகை அணிகலன்கள், நவரத்தினங்களின் நீர்மை, சோதிடக்குறிப்பு, குதிரைகளின் இலக்கணம் போன்ற செய்திகளை கதை ஓட்டத்தின் வாயிலாக வழங்கியுள்ளது.
3. திருவாலவாய்க் காண்டம்
52. தருமிக்குப் பொற்கிழி அளித்த படலம்
மன்னவர் மன்னன் வங்கிய சூடா மணிமாறன்
தென்னவ ராகித் திகிரி யுருட்டுந் தென்கூடல்
முன்னவ ரன்னங் கண்டறி யாத முடிக்கேற்பப்*
பன்மலர் நல்கு நந்தனம் வைக்கும் பணிபூண்டான்.
தென்னவ ராகித் திகிரி யுருட்டுந் தென்கூடல்
முன்னவ ரன்னங் கண்டறி யாத முடிக்கேற்பப்*
பன்மலர் நல்கு நந்தனம் வைக்கும் பணிபூண்டான்.
வேந்தர் வேந்தனாகிய வங்கிய சூடாமணி பாண்டியன், சுந்தர பாண்டிய ஆகி ஆடிசிச்சக்கரத்தினை செலுத்திய, தென்தியிலுள்ள நான்மாடக் கூடலில் எழுந்தருளிய
சோமசுந்தரக் கடவுளின், பிரமனாகிய அன்னப்பறவை காணாத திருமுடிக்குப் பொருந்த, பல மலர்களைக்கொடுக்கும், திருநந்தவனம் வைத்தலாகிய திருப்பணியை மேற்கொண்டான்.
சோமசுந்தரக் கடவுளின், பிரமனாகிய அன்னப்பறவை காணாத திருமுடிக்குப் பொருந்த, பல மலர்களைக்கொடுக்கும், திருநந்தவனம் வைத்தலாகிய திருப்பணியை மேற்கொண்டான்.
முண்டக மென்கடி நீலமு தற்பல முப்போதும்
எண்டிசை யுங்கம ழும்படி நந்தன மெங்குந்தேன்
உண்டிசை வண்டு படிந்துமு ரன்றிட வுண்டாக்கி
வண்டிமிர் சண்பக நந்தன முந்தனி வைத்தானால்.
எண்டிசை யுங்கம ழும்படி நந்தன மெங்குந்தேன்
உண்டிசை வண்டு படிந்துமு ரன்றிட வுண்டாக்கி
வண்டிமிர் சண்பக நந்தன முந்தனி வைத்தானால்.
தாமரையும் மெல்லிய மணமுள்ள நீலோற்பலமுமாகிய இவை முதலிய பல மலரும், மூன்றுகாலத்தும் எட்டுத் திக்குகளிலும் மணங்கமழுமாறு, திருநந்தவனத்தினை, எங்கும் தேனில் படிந்து அதனைப் பருகி வண்டுகள் இசைபாடும் வண்ணம் உருவாக்கி, வண்டுகள் ஒலிக்கும் சண்பக நந்தவனமும், தனியே வைத்தான்.
அன்னவி யன்பொழின் மாமது ரேச ரடித்தாழ்வோன்
பொன்னவிர் சண்பக மாலைபு னைந்த புதுக்கோலம்
தன்னைவி யந்திவர் சண்பக சுந்தரர் தாமென்னா
முன்னரி றைஞ்சின னிம்பம ணிந்த முடித்தென்னன்.
பொன்னவிர் சண்பக மாலைபு னைந்த புதுக்கோலம்
தன்னைவி யந்திவர் சண்பக சுந்தரர் தாமென்னா
முன்னரி றைஞ்சின னிம்பம ணிந்த முடித்தென்னன்.
அந்தப் பரந்த சோலை சூழ்ந்த மதுரையில் எழுந்தருளிய சோமசுந்தரக் கடவுளின்,
அடியை வணங்குவோனாகிய, வேப்ப மலர் மாலை சூடிய முடியையுடைய
அப்பாண்டியன், பொன்போல விளங்கும் சண்பகமாலை அணிந்த புதிய
கோலத்தைக் கண்டு வியப்புற்று, இவர் சண்பக சுந்தரர் என்று கூறித் திருமுன் வணங்கினன்.
அடியை வணங்குவோனாகிய, வேப்ப மலர் மாலை சூடிய முடியையுடைய
அப்பாண்டியன், பொன்போல விளங்கும் சண்பகமாலை அணிந்த புதிய
கோலத்தைக் கண்டு வியப்புற்று, இவர் சண்பக சுந்தரர் என்று கூறித் திருமுன் வணங்கினன்.
அன்னதொர் நாமம் பெற்றன ரின்று மணிக்கூடன்
முன்னவ ரந்தத் தாமம வர்க்கு முடிக்கேற்றும்
இன்னதொர் நீராற் சண்பக மாற னென்றேபேர்
மன்னிவி ளங்கினன் வங்கிய சூடா மணிதானும்.
முன்னவ ரந்தத் தாமம வர்க்கு முடிக்கேற்றும்
இன்னதொர் நீராற் சண்பக மாற னென்றேபேர்
மன்னிவி ளங்கினன் வங்கிய சூடா மணிதானும்.
அழகிய கூடலில் எழுந்தருளிய முதல்வராகிய சோமசுந்தரக்கடவுள், இதுபோதும் அந்த ஒரு திருநாமத்தைப் பெற்றார்; அந்தச் சண்பக மாலைகளை, அவரது திருமுடிக்கு சூட்டி ஏற்றும் இத்தன்மையால். வங்கிய சூடாமணி என்னும் பாண்டியனும். சண்பகப் பாண்டியன் எனப் பெயரெய்தி விளங்கினன்.
பொங்கரி னுழைந்து வாவி புகுந்துபங் கயந்து ழாவிப்
பைங்கடி மயிலை முல்லை மல்லிகைப் பந்தர் தாவிக்
கொங்கலர் மணங்கூட் டுண்டு குளிர்ந்துமெல் லென்று தென்றல்
அங்கங்கே கலைக டேரு மறிவன்போ லியங்கு மன்றே.
பைங்கடி மயிலை முல்லை மல்லிகைப் பந்தர் தாவிக்
கொங்கலர் மணங்கூட் டுண்டு குளிர்ந்துமெல் லென்று தென்றல்
அங்கங்கே கலைக டேரு மறிவன்போ லியங்கு மன்றே.
தென்றல் காற்று, பல இடங்களிலும் சென்று நூல்களை ஆராய்ந்து அறியும் அறிவுடை மாணவன் போல, சோலையில் நுழைந்து, தடாகத்தில் புகுந்து, தாமரையை அளாவி, பசிய மணமுள்ள இருவாட்சியும் முல்லையும் மல்லிகையுமாகிய இவற்றின் பந்தரிலே தாவி, மகரந்தத்தையுடைய மலர்களின் மணங்களைக் கவர்ந்து. குளிர்ந்து மெதுவாய், உலாவும்.
தாமரை களாஞ்சி தாங்கத் தண்குயின் முழவ மேங்க
மாமரு தமருங் கிள்ளை மங்கல மியம்பத் தும்பி
காமர மிசைப்ப முள்வாய் கைதை*வா ளெடுப்ப வேனிற்
கோமகன் மகுடஞ் சூடி யிருப்பதக் குளிர்பூஞ் சோலை.
மாமரு தமருங் கிள்ளை மங்கல மியம்பத் தும்பி
காமர மிசைப்ப முள்வாய் கைதை*வா ளெடுப்ப வேனிற்
கோமகன் மகுடஞ் சூடி யிருப்பதக் குளிர்பூஞ் சோலை.
தாமரை காளாஞ்சி தாங்கவும், குளிர்ந்த குயில் முழவம் ஒலிக்கவும், பெரிய மருதமரத்தில் இருக்குங் கிளி, மங்கலங் கூறவும், வண்டுகள் இசைப்பாட்டுப் பாடவும், முட்களையுடைய தாழை வாளை ஏந்தவும், வேனிற்காலத்திற்குரிய மன்மதன் முடிசூடி வீற்றிருக்கப்பெறுவது, அந்தக் குளிர்ந்த பூஞ்சோலை.
இவ்விள வேனிற் காலத் தின்னுயிர்த் துணைவி யோடும்
செவ்விய செங்கோ னேமிச் செண்பக மாற னோர்நாள்
கைவினை வல்லோன் செய்த கதிர்விடு காந்தக் குன்றில்
வெவ்விய வேடை நீப்பா னிருந்தனன் வேறு வைகி.
செவ்விய செங்கோ னேமிச் செண்பக மாற னோர்நாள்
கைவினை வல்லோன் செய்த கதிர்விடு காந்தக் குன்றில்
வெவ்விய வேடை நீப்பா னிருந்தனன் வேறு வைகி.
இந்த இளவேனிற் காலத்தில் ஒருநாள், சிற்பநூல் வல்லோன் செய்த, ஒளிவிடும் சந்திரகாந்தக் கல்லாலாகிய செய்குன்றின்கண், கொடிய வெப்பத்தைப்
போக்கும் பொருட்டு, திருந்திய செங்கோலையும் ஆணிஅச்சக்கரத்தினையும் உடைய செண்பகமாறன், தனது இனிய உயிர்போலும் இருக்கும் மனைவியோடும், வேறாகத் தங்கி இருந்தனன்.
போக்கும் பொருட்டு, திருந்திய செங்கோலையும் ஆணிஅச்சக்கரத்தினையும் உடைய செண்பகமாறன், தனது இனிய உயிர்போலும் இருக்கும் மனைவியோடும், வேறாகத் தங்கி இருந்தனன்.
வெவ்விய வேலான் வீசும் வாசமோந்* தீது வேறு
திவ்விய வாச மாக விருந்தது தென்றல் காவில்
வௌவிய வாச மன்று காலுக்கும் வாச மில்லை
எவ்வியல் வாச மேயோ விதுவென வெண்ணங் கொள்வான்.
திவ்விய வாச மாக விருந்தது தென்றல் காவில்
வௌவிய வாச மன்று காலுக்கும் வாச மில்லை
எவ்வியல் வாச மேயோ விதுவென வெண்ணங் கொள்வான்.
கொடிய வேற்படையினையுடைய செண்பக மாறன், அங்ஙனம் வீசிய மணத்தை
உயிர்த்து, இது வேறு தெய்வத் தன்மை பொருந்திய மணமாக இருந்தது; தென்றல் சோலையில் கவர்ந்த மணம் அன்று; காற்றுக்கும் இயல்பாக மணமில்லை (ஆயின்) இம்மணம் எதன்கண் பொருந்திய மணமோ என்று, எண்ணுவானாகினான்.
உயிர்த்து, இது வேறு தெய்வத் தன்மை பொருந்திய மணமாக இருந்தது; தென்றல் சோலையில் கவர்ந்த மணம் அன்று; காற்றுக்கும் இயல்பாக மணமில்லை (ஆயின்) இம்மணம் எதன்கண் பொருந்திய மணமோ என்று, எண்ணுவானாகினான்.
திரும்பித்தன் றேவி தன்னை நோக்கினான் றேவி யைம்பால்
இரும்பித்தை வாச மாகி யிருந்தது கண்டிவ் வாசஞ்
சுரும்பிற்குந் தெரியா தென்னாச் சூழ்ந்திறும் பூது கொண்டீ
தரும்பித்தைக் கியல்போ செய்கை யோவென வையங் கொண்டான்.
இரும்பித்தை வாச மாகி யிருந்தது கண்டிவ் வாசஞ்
சுரும்பிற்குந் தெரியா தென்னாச் சூழ்ந்திறும் பூது கொண்டீ
தரும்பித்தைக் கியல்போ செய்கை யோவென வையங் கொண்டான்.
திரும்பித் தனது மனைவியைப் பார்த்தான் செண்பக மாறன்; (அந்தமணம்) தேவியின் ஐந்து பகுப்பாக முடிக்கப்படும் பெருமை பொருந்திய கூந்தலின் மணமாயிருத்தலைக் கண்டு. இம்மணம் வண்டிற்கும் தெரியாது என்று எண்ணி, வியப்புற்று, இம்மணமானது அரிய கூந்தலுக்கு இயற்கையோ (அன்றிச்) செயற்கையோ என்று ஐயுற்றான்.
ஐயுறு கருத்தை யாவ ராயினு மறிந்து பாடல்
செய்யுந ரவர்க்கே யின்ன வாயிரஞ் செம்பொ னென்றக்
கையுறை வேலா னீந்த பொற்கிழி கைக்கொண் டேகி
மெய்யுணர் புலவர் முன்னாத் தூக்கினர் வினைசெய் மாக்கள்.
செய்யுந ரவர்க்கே யின்ன வாயிரஞ் செம்பொ னென்றக்
கையுறை வேலா னீந்த பொற்கிழி கைக்கொண் டேகி
மெய்யுணர் புலவர் முன்னாத் தூக்கினர் வினைசெய் மாக்கள்.
யான் ஐயுற்ற கருத்தினை உணர்ந்து, செய்யுள் இயற்றிப் பாடுகின்றவர்
யாவராயிருந்தாலும், அவருக்கே இந்த ஆயிரம் செம்பொன் அடங்கிய முடிப்பு உரியதென்று கூறி, அந்த வேற்படை ஏந்திய கையினனாகிய சண்பகமாறன் கொடுத்த பொன்முடிப்பை, ஏவலாளர் பெற்றுச் சென்று, உண்மையை உணர்ந்த சங்கப் புலவர்
இருக்கை முன்னே கட்டித் தொங்கவிட்டனர்.
யாவராயிருந்தாலும், அவருக்கே இந்த ஆயிரம் செம்பொன் அடங்கிய முடிப்பு உரியதென்று கூறி, அந்த வேற்படை ஏந்திய கையினனாகிய சண்பகமாறன் கொடுத்த பொன்முடிப்பை, ஏவலாளர் பெற்றுச் சென்று, உண்மையை உணர்ந்த சங்கப் புலவர்
இருக்கை முன்னே கட்டித் தொங்கவிட்டனர்.
அந்த வேலையில் ஆதி சைவரில்
வந்த மாணவன் மணஞ்செய் வேட்கையான்
முந்தை யாச்சிம முயலும் பெற்றியான்
தந்தை தாயிலான் றருமி யென்றுளான்.
வந்த மாணவன் மணஞ்செய் வேட்கையான்
முந்தை யாச்சிம முயலும் பெற்றியான்
தந்தை தாயிலான் றருமி யென்றுளான்.
அப்பொழுது, ஆதி சைவ மரபில் வந்த மாணவனும், தந்தையும் தாயும் இல்லாதவனும், பிரமச்சரிய நிலையில் வழுவாது ஒழுகுந் தன்மையனும் ஆகிய, தருமி என்ற பெயருள்ள ஒருவன், மணஞ்செய்யும் விருப்புடையவனாய்.
நெடிய வேதநூ னிறைய வாகமம்
முடிய வோதிய முறையி னிற்கெனும்*
வடுவி லில்லற வாழ்க்கை யின்றிநின்
அடிய ருச்சனைக் கருக னாவனோ.
முடிய வோதிய முறையி னிற்கெனும்*
வடுவி லில்லற வாழ்க்கை யின்றிநின்
அடிய ருச்சனைக் கருக னாவனோ.
உயர்ந்த மறை நூல்கள் முற்றவும், ஆகமங்கள் முற்றவும், ஓதி அறிந்த முறையில் நிற்பேன் எனினும், குற்றமில்லாத இல்லற வாழ்க்கை இல்லாமல், தேவரீரின் திருவடியை
அருச்சிப்பதற்கு உரியன் ஆவனோ (ஆகேன்).
அருச்சிப்பதற்கு உரியன் ஆவனோ (ஆகேன்).
ஐய யாவையு மறிதி யேகொலாம்
வையை நாடவன் மனக்க ருத்துணர்ந்
துய்ய வோர்கவி யுரைத்தெ னக்கருள்
செய்ய வேண்டுமென் றிரந்து செப்பினான்.
வையை நாடவன் மனக்க ருத்துணர்ந்
துய்ய வோர்கவி யுரைத்தெ னக்கருள்
செய்ய வேண்டுமென் றிரந்து செப்பினான்.
ஐயனே, நீ யாவற்றையும் அறிவாயன்றே, வையை நாட்டை உடைய பாண்டியனது உள்ளக் கருத்தை ஓர்ந்து, யான் உய்திபெற, ஒரு கவிபாடி, எனக்கு அருள் செய்ய வேண்டும் என்று வேண்டிக் கூறினான்.
தென்ன வன்குல தெய்வ மாகிய
மன்னர் கொங்குதேர் வாழ்க்கை யின்றமிழ்
சொன்ன லம்பெறச் சொல்லி நல்கினார்
இன்ன றீர்ந்தவ னிறைஞ்சி வாங்கினான்.
மன்னர் கொங்குதேர் வாழ்க்கை யின்றமிழ்
சொன்ன லம்பெறச் சொல்லி நல்கினார்
இன்ன றீர்ந்தவ னிறைஞ்சி வாங்கினான்.
பாண்டியன் குலதெய்வமாகிய, சுந்தர பாண்டியர், கொங்குதேர் வாழ்க்கை என்னும் முதலையுடைய இனிய தமிழ்ப் பாடலை, சொல்லழகு நிரம்பப் பாடித் தருமிக்கு தந்தருளினார்; துன்பம் நீங்கி அத்தருமி என்பவன் (அதனை) வணங்கி
வாங்கினான்.
வாங்கினான்.
கல்வி யாளர்தங் கையி னீட்டினான்
வல்லை யாவரும் வாங்கி வாசியாச்
சொல்லின் செல்வமும் பொருளுந் தூக்கியே
நல்ல நல்லவென் றுவகை நண்ணினார்.
வல்லை யாவரும் வாங்கி வாசியாச்
சொல்லின் செல்வமும் பொருளுந் தூக்கியே
நல்ல நல்லவென் றுவகை நண்ணினார்.
புலவர் கையில் (அத்திருப் பாசுரத்தைக்) கொடுத்தான்; விரைந்து வாங்கி, அனைவரும் அதனைப் படித்து, சொல்வளத்தையும் பொருள் வளத்தையும் சீர் தூக்கி (அவை) மிகவும் நல்லன என்று கூறி, மகிழ்ச்சி யுற்றனர்.
உணர்ந்த கேள்வியா ரிவரொ டொல்லைபோய்ப்
புணர்ந்த வாயிரம் பொன்னு மின்றமிழ்
கொணர்ந்த வேதியன் கொள்க வின்றென
மணந்த தாரினான் மகிழ்ந்து நல்கினான்.
புணர்ந்த வாயிரம் பொன்னு மின்றமிழ்
கொணர்ந்த வேதியன் கொள்க வின்றென
மணந்த தாரினான் மகிழ்ந்து நல்கினான்.
உண்மை யுணர்ந்த கேள்வி வல்லாராகிய இப்புலவரோடும், விரைந்து சென்று, பொருந்திய ஆயிரம் பொன்னையும், இனிய பாடலைக் கொண்டுவந்த வேதியன் இப்பொழுதே பெறத் தகுதியானவன் என்று, மணம் வீசும் மாலையையணிந்த பாண்டியன், மகிழ்ந்து அளித்தான்.
வேந்த னேவலால் விபுதர் தம்மொடும்
போந்து மீண்டவைப் புறம்பு தூங்கிய
ஆய்ந்த பொற்கிழி யறுக்கு நம்பியை
நேர்ந்து கீரனில் லெனவி லக்கினான்.
போந்து மீண்டவைப் புறம்பு தூங்கிய
ஆய்ந்த பொற்கிழி யறுக்கு நம்பியை
நேர்ந்து கீரனில் லெனவி லக்கினான்.
பாண்டியன் ஏவலினால், புலவரோடும் திரும்பிச் சென்று, கழகத்தின் வெளியில் தொங்கிய, சிறந்த பொன் முடிப்பை அறுக்கும் அத்தருமியை, நக்கீரன் எதிர்ந்து அறுக்காதே நில் என்று தடுத்தான்.
உலர்ந்த நெஞ்சுகொண் டொதுங்கி நாயகன்
நலந்த ருங்கழ னண்ணி னானவன்
மலர்ந்த பாடல்கொண் டறிஞர் வைகிடத்
தலர்ந்த சிந்தைகொண் டடைந்த மைந்தனே.
நலந்த ருங்கழ னண்ணி னானவன்
மலர்ந்த பாடல்கொண் டறிஞர் வைகிடத்
தலர்ந்த சிந்தைகொண் டடைந்த மைந்தனே.
முன்பு இறைவன் திருவாய் மலர்ந்தருளிய திருப்பாசுரத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு,
சங்கப்புலவர் இருக்கும் இடத்திற்கு, மகிழ்ந்த உள்ளத்தோடு சென்ற அத்தருமி என்பான் இப்போது, வாடிய மனத்துடன் நடந்து, இறைவனது, நன்மையைத் தருந் திருவடியை அடைந்தனன்.
சங்கப்புலவர் இருக்கும் இடத்திற்கு, மகிழ்ந்த உள்ளத்தோடு சென்ற அத்தருமி என்பான் இப்போது, வாடிய மனத்துடன் நடந்து, இறைவனது, நன்மையைத் தருந் திருவடியை அடைந்தனன்.
செய்யுள் கொண்டுபோய்த் திருமுன் வைத்துளப்
பையுள் கொண்டவப் பனவ னென்னைநீ
மையுண் கண்டவிவ் வழுவு பாடலைக்
கையு ணல்கினாய் கதியி லேற்கெனா.
பையுள் கொண்டவப் பனவ னென்னைநீ
மையுண் கண்டவிவ் வழுவு பாடலைக்
கையு ணல்கினாய் கதியி லேற்கெனா.
உள்ளத்தில் கவலை கொண்ட அம்மறையோன், திருப்பாசுரத்தைக் கொண்டுபோய்த் திருமுன் வைத்து, கருமை பொருந்திய திருமிடற்றை உடையவனே, நீ குற்றமுள்ள இப்பாடலை, ஒரு பற்று மற்ற எனக்குக் கையில் அளித்தருளினையே அது என்னை என்று கூறி.
எந்தையிவ் விகழ்ச்சி நின்ன தல்லதை யெனக்கியா தென்னாச்
சிந்தைநோ யுழந்து சைவச் சிறுவனின் றிரங்க யார்க்கும்
பந்தமும் வீடும் வேதப் பனுவலும் பயனு மான
சுந்தர விடங்க னங்கோர் புலவனாய்த் தோற்றஞ் செய்தான்.
சிந்தைநோ யுழந்து சைவச் சிறுவனின் றிரங்க யார்க்கும்
பந்தமும் வீடும் வேதப் பனுவலும் பயனு மான
சுந்தர விடங்க னங்கோர் புலவனாய்த் தோற்றஞ் செய்தான்.
எமது தந்தையே, இந்த நிந்தை நின்னைச் சார்ந்ததல்லது, எனக்கு இதில் ஒன்றும் இல்லை கூறி, அவ் வாதிசைவ மாணவன், மனக்கவலையால் வருந்தி நின்று இரங்க, அனைவருக்கும் பந்தமும் வீடும், மறைநூலும் அதன் பயனுமாகிய, சோமசுந்தரக் கடவுள், அங்கு ஒரு புலவனாகத் தோற்றுவானாயினன்.
ஆரவை குறுகி நேர்நின் றங்கிருந் தவரை நோக்கி
யாரைநங் கவிக்குக் குற்ற மியம்பினா ரென்னா முன்னங்
கீரனஞ் சாது நானே கிளத்தினே னென்றா னின்ற
சீரணி புலவன் குற்றம் யாதெனத் தேராக் கீரன்.
யாரைநங் கவிக்குக் குற்ற மியம்பினா ரென்னா முன்னங்
கீரனஞ் சாது நானே கிளத்தினே னென்றா னின்ற
சீரணி புலவன் குற்றம் யாதெனத் தேராக் கீரன்.
புலவர் நிறைந்த அவையினைச் சார்ந்து, எதிர் நின்று, அங்கிருந்த புலவர்களைப் பார்த்து, எமது கவிக்குக் குற்றம் கூறினவர் யார் என்று கேட்பதற்கு முன்னரே, நக்கீரன் சிறிதும் அஞ்சாது நானே குற்றங் கூறினேன் என்றனன், அதனைக் கேட்டு நிலைபெற்ற புகழ்வாய்ந்த புலவன், குற்றம் யாதென்று வினவ, தெளியாத நக்கீரன்.
சொற்குற்ற மின்று வேறு பொருட்குற்ற மென்றான் றூய
பொற்குற்ற வேணி யண்ணல் பொருட்குற்ற மென்னை யென்றான்
தற்குற்றம் வருவ தோரான் புனைமலர்ச் சார்பா லன்றி
அற்குற்ற குழற்கு நாற்ற மில்லையே யென்றா னையன்.
பொற்குற்ற வேணி யண்ணல் பொருட்குற்ற மென்னை யென்றான்
தற்குற்றம் வருவ தோரான் புனைமலர்ச் சார்பா லன்றி
அற்குற்ற குழற்கு நாற்ற மில்லையே யென்றா னையன்.
சொற்குற்ற மில்லை; வேறே பொருளின் குற்றமென்று கூறினான்; தூயபொன்னை யொத்த சடையையுடைய இறைவன், பொருட்குற்றம் என்னை என்று வினவினன் தனக்குக் குற்றம்
வருவதை அறியாத கீரன், அணிந்த மலர்ச்சார்பினாலல்லாமல், இருளை ஒத்த கூந்தலுக்கு, இயற்கையாக மணம் இல்லை என்று கூறினான்; இறைவன்.
வருவதை அறியாத கீரன், அணிந்த மலர்ச்சார்பினாலல்லாமல், இருளை ஒத்த கூந்தலுக்கு, இயற்கையாக மணம் இல்லை என்று கூறினான்; இறைவன்.
பங்கய முகமென் கொங்கைப் பதுமினி குழலோ வென்ன
அங்கது மனைத்தே யென்றா னாலவா யுடையான் றெய்வ
மங்கையர் குழலோ வென்ன வன்னது மந்தாரத்தின்
கொங்கல ரளைந்து நாறுங் கொள்கையாற் செய்கைத் தென்றான்.
அங்கது மனைத்தே யென்றா னாலவா யுடையான் றெய்வ
மங்கையர் குழலோ வென்ன வன்னது மந்தாரத்தின்
கொங்கல ரளைந்து நாறுங் கொள்கையாற் செய்கைத் தென்றான்.
தாமரை மலர்போன்ற முகத்தையும் மெல்லிய கொங்கையையுமுடைய
பதுமினி கூந்தலோ என்று வினவ, அக்கூந்தலும் அத் தன்மைத்தே எனக் கூறினான்; திருவாலவாயுடைய இறைவன் தேவமகளிரின் கூந்தலோ என்று வினவ, அக்கூந்தலும்,
மந்தாரத்தின் மணமுடைய மலர்களைக் கலந்து மணங்கமழும் தன்மையினால்,
செயற்கை மணமுடையதே என்று கூறினான்.
பதுமினி கூந்தலோ என்று வினவ, அக்கூந்தலும் அத் தன்மைத்தே எனக் கூறினான்; திருவாலவாயுடைய இறைவன் தேவமகளிரின் கூந்தலோ என்று வினவ, அக்கூந்தலும்,
மந்தாரத்தின் மணமுடைய மலர்களைக் கலந்து மணங்கமழும் தன்மையினால்,
செயற்கை மணமுடையதே என்று கூறினான்.
பரவிநீ வழிபட் டேத்தும் பரஞ்சுடர் திருக்கா ளத்தி
அரவுநீர்ச் சடையார் பாகத் தமர்ந்தஞா னப்பூங் கோதை
இரவினீர்ங் குழலு மற்றோ வெனவஃது மற்றேயென்னா
வெருவிலான் சலமே முற்றச் சாதித்தான் விளைவு நோக்கான்.
அரவுநீர்ச் சடையார் பாகத் தமர்ந்தஞா னப்பூங் கோதை
இரவினீர்ங் குழலு மற்றோ வெனவஃது மற்றேயென்னா
வெருவிலான் சலமே முற்றச் சாதித்தான் விளைவு நோக்கான்.
நீ துதித்து வழிபட்டு வணங்கும், பரஞ்சோதியாகிய, திருக்காளத்தியிற் கோயில் கொண்டருளிய பாம்பையும் கங்கையையும் அணிந்த சடையையுடைய இறைவரது, பாகத்து அமர்ந்த இடப்பாகத்தில் எழுந்தருளிய ஞானப் பூங்கோதையின்,
இருளை யொத்த தண்ணிய கூந்தலும் அத்தன்மைத்தோவென்று வினவ, அக்கூந்தலும் அத்தன்மையை உடையதே என்று, சிறிதும் அஞ்சாது, மேல் வருவதை அறியாமல் தம் கருத்தையே சாதித்தான்.
இருளை யொத்த தண்ணிய கூந்தலும் அத்தன்மைத்தோவென்று வினவ, அக்கூந்தலும் அத்தன்மையை உடையதே என்று, சிறிதும் அஞ்சாது, மேல் வருவதை அறியாமல் தம் கருத்தையே சாதித்தான்.
கற்றைவார் சடையா னெற்றிக் கண்ணினைச் சிறிதே காட்டப்
பற்றுவா னின்னு மஞ்சா னும்பரார் பதிபோ லாகம்
முற்றுநீர் கண்ணா னாலு மொழிந்ததும் பாடல் குற்றங்
குற்றமே யென்றான் றன்பா லாகிய குற்றந் தேரான்.
பற்றுவா னின்னு மஞ்சா னும்பரார் பதிபோ லாகம்
முற்றுநீர் கண்ணா னாலு மொழிந்ததும் பாடல் குற்றங்
குற்றமே யென்றான் றன்பா லாகிய குற்றந் தேரான்.
திரண்ட நீண்ட சடையை உடைய இறைவன், நெற்றிக்கண்னைச் சிறிது திறந்து காட்ட, அதனாற் பற்றப்படுவானாகியும், இன்னும் அஞ்சாதவனாய், கூறிய உமது செய்யுள் குற்ற முடையதே என்று கூறினன்; தன்னிடத்துள்ள குற்றத்தை அறியாத கீரன்.
