Research ArticleWritten by London Swaminathan

Date: 2 June 2017

Time uploaded in London- 8-40 am

Post No. 3964

Pictures are taken from various sources such as Face book, Wikipedia and newspapers; thanks.

contact: swami_48@yahoo.com

(I wrote this for ‘Soundaryam’ published by Hindu Tamil Cultural Association, Enfield,London)

“ஆனைத் தோல் போர்த்துப் புலியின் உரி உடுத்துக்

கானத்து எருமைக் கருந்தலைமேல் நின்றாயால்—

வானோர் வணங்க, மறைமேல் மறையாகி,

ஞானக் கொழுந்தாய், நடுக்கு இன்றியே நிற்பாய்!

(வேட்டுவ வரி, சிலப்பதிகாரம்)

செந்தமிழில் உள்ள ஐம்பெரும் காப்பியங்களில் ஒன்று சிலப்பதிகாரம். “நெஞ்சையள்ளும் சிலப்பதிகாரம்” — என்று பாரதியாரால் போற்றப்பட்ட அற்புத காவியம். பழந்தமிழ் நாட்டில் முல்லை, குறிஞ்சி, மருதம், நெய்தல் என்ற நாநிலப் பிரிவுகளுக்கு முறையே விஷ்ணு,முருகன், இந்திரன், வருணன் தெய்வங்களாக இருந்ததை “ஒல்காப்புகழ் தொல்காப்பியன்” எழுதிய தொல்காப்பிய சூத்திரம் மூலம் அறிகிறோம்:

மாயோன் மேய காடுறை யுலகமுஞ்

சேயோன் மேய மைவரை யுலகமும்

வேந்தன் மேய தீம்புன லுலகமும்

வருணன் மேய பெருமணலுலகமும்

முல்லை குறிஞ்சி மருத நெய்தலெனச்

சொல்லிய முறையால் சொல்லவும் படுமே

(தொல். பொருள். 1-5)

இந்த நாநிலம் அதன் நிலை திரிந்து வறண்டு போனால் அது பாலை நிலம் எனப்படும். அதற்கான தெய்வம் கொற்றவை என்னும் ‘தேவி’யாகும். சம்ஸ்கிருதத்தில் கொற்றவையை ‘துர்கா’ என்று அழைப்போம். கொற்றவை வழிபாடு குறித்து பல சுவையான தகவல்களை, நமக்கு, இளங்கோ அடிகள் யாத்த, சிலப்பதிகாரம் தருகிறது. அவை இன்று வழக்கற்றுப் போனது மேலும் வியப்பை ஏற்படுத்தும்.

தற்போதுள்ள உலக மதங்களில் இந்து மதம் ஒன்றில் மட்டுமே கடவுளைப் பெண் வடிவத்திலும் வணங்குகிறோம். அந்த அளவுக்குப் பெண்களுக்கு உயர்நிலை கொடுக்கப்பட்டது. சங்க காலம் முதல் இந்தக் கொற்றவை எனும் பெண் தெய்வம் (முருகு.368, பெரும்.583, நெடு.192) வழிபாடு இருப்பதற்குப் பல சான்றுகள் உள. இக்கட்டுரையில் சிலப்பதிகாரக் குறிப்புகளை மட்டும் காண்போம்:

மான் வாகனம்

துர்கைக்கு/ கொற்றவைக்கு மான் வாகனம் என்ற குறிப்பு சிலம்பில் வருகிறது. பிற்காலத்தில் நால்வரில் ஒருவரான திருஞான சம்பந்தரும் மான் வாகன தேவி பற்றி (கலையதூர்தி) என்று பாடுகிறார். ஆனால் சிங்கத்தின் மீதும், புலியின் மீதும் காட்சி தரும் தற்கால துர்கை, மான் வாகனத்தில் அமர்ந்த கட்சி எங்கேயும் காணக் கிடைக்கவில்லை; அதாவது சிலையிலோ, படத்திலோ இல்லை! இது ஒரு வியப்பான செய்தி. இளங்கோ பாடிய சிலம்பிலிருந்து, சம்பந்தர் பாடிய தேவாரம் வரை காணப்படும் கொற்றவையின் மான்  வாகன ‘’போஸ்’’ நமக்குக் கிடைத்தில.

பாலைவனத்தில் வாழ்வோர் மறவர்கள் ஆவர். அவர்கள் கொலைக்கும் அஞ்சாத வீரர்கள். பாலைவனம் வழியாகக் கடந்து செல்லும் வணிகர், தூதர் முதலியோரைத் தாக்கி, அவர்களைக் கொன்று, பொருள்களை வவ்வுவதே பாலை நில மக்களின் தொழில். தாங்கள் கொன்ற மிருகங்களை கொற்றவைக்குப் படைப்பதும் இவர்கள் வழக்கமாகும்.

சிலப்பதிகாரத்தில் ஐயை, கார்த்திகை என்ற பெயர்களுடைய பெண்களும் காட்சி தருகின்றனர். அவை துர்க்கையின் பெயர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது

மதுரை நகருக்கு கவுந்தியடிகளுடன் நடந்து வந்த கண்ணகியும் கோவலனும் முதலில் ஒரு கொற்றவை கோவிலில்தான் தங்குகின்றனர்:

“விழிநுதற் குமரி, விண்ணோர் பாவை,

மையறு சிறப்பின் வான நாடி

ஐயை தன் கோட்டம் அடைந்தனர் ஆங்கு – என்”

(காடுகாண் காதை, சிலம்பு)

இதைத் தொடர்ந்துவரும் வேட்டுவ வரிப் பாடல் முழுதும் கொற்றவை வருணனை வருகிறது.

கொற்றவை கோவிலில் சாலினி வெறியாடியதை (சாமி ஆடல்)  எல்லோரும் வியப்புடன் பார்த்தனர். கலையமர் செல்விக்கு பலிதந்தால்தான் நன்மைகள் விளையும் என்று அவள் சாமி ஆடுகையில் முழங்குகிறாள். இதோ இளங்கோவின் வரிகள்:

“கலையமர் செல்வி கடன் உணின் அல்லது

சிலையமர் வென்றி கொடுப்போள் அல்லள்;

மட்டு உண் வாழ்க்கை வேண்டுதீர் ஆயின்

கட்டு உண் மாக்கள்! கடம் தரும் என் ஆங்கு”

(கலை= மான்)

பெண்ணுக்கு கொற்றவை வேஷம்

இன்னொரு விநோத வழக்கத்தையும் சிலம்பு பாடுகிறது. அதாவது ஒரு சிறு பெண்ணை கொற்றவை போல அலங்கரித்து மான் வாஹனத்தில் ஏற்றி ஊர்வலம் விட்டு வணங்கியதையும் இளங்கோ சொல்லுகிறார். சங்க காலத்தில் நடந்த இக்கொற்றவை வழிபாடு இன்று எங்கும் காணக் கிடக்கில. நேபாள  நாட்டில் ஒரு பெண்ணைத் தேர்ந்தெடுத்து “குமாரி” என்று தெய்வமாக வழிபடுவதை இன்றும் காணலாம்.

“பழங்குடிக் குமரியின் முடியை உயர்த்திப் பொன்கயிற்றினால் கட்டினர். காட்டுப் பன்றியின் கொம்பை பிறைச் சந்திரன் போல அவளுக்கு அணிவித்தனர். புலிப்பல் தாலியை அணிவித்து புலித்தோலை ஆடையாகப் போர்த்தி, அவளை மான் மீது ஏற்றி ஊர்வலம் விட்டனர். அவள் கையில் கிளி, கோழி முதலியவற்றைக் கொடுத்து வழிபட்டனர். அவளைத் தொடர்ந்து பெண்கள் பலர், சோறு, எள்ளுருண்டை, நிணச் சோறு, நறுமணப் பொருட்கள் ஆகியவற்றைச் சுமந்து வந்தனர். பெரிய வாத்தியங்கள் முழங்கின. இது இளங்கோ அடிகள் நமக்கு அளிக்கும் செய்தி.

இதற்குப் பிறகு இளங்கோ அடிகள், துர்கையை மஹிஷாசுரமர்த்தனியாக வருணிக்கிறார். இன்றும் மாமல்லபுரத்தில் “எருமை அசுரனை” (மஹிச அசுரன்) தேவி, வதம் செய்த காட்சி, அருமையானச் சிலை வடிவில் காட்சிதருகிறது;

பல்லவர்கள் சிலை செய்வதற்கு முன்னரே இளங்கோ அடிகள் செய்யுள் வடிவில் ஓவியம் தீட்டிவிட்டார்:

“மதியின் வெண்தோடு சூடும் சென்னி

நுதல் கிழித்து விழித்த இமையா நாட்டத்துப்

பவள வாய்ச்சி, தவளவாள் நகைச்சி,

நஞ்சு உண்டு கறுத்த கண்டி, வெஞ்சினத்து

அரவு நாண் பூட்டி நெடுமலை வளைத்தோள்

துளை எயிற்று உரகக் கச்சுடை முலைச்சி,

வளியுடைக் கையில் சூலம் ஏந்தி

கரியின் உரிவை போர்த்து, அணங்கு ஆகிய

அரியின் உரிவை மேகலை ஆட்டி

சிலம்பும் கழலும் புலம்பும் சீறடி,

வலம்படு கொற்றத்து வாய்வாட் கொற்றவை!

இரண்டு வேறு உருவின் திரண்டதோள் அவுணன்

தலைமிசை நின்ற தையல்; பலர் தொழும்

அமரி, குமரி, கவுரி, சமரி,

சூலி, நீலி, மால் அவற்கு இளங்கிளை

ஐயை, செய்யவள், வெய்யவாள் தடக்கைப்

பாய்கலைப் பாவை, பைந்தொடிப் பாவை;

ஆய்கலைப் பாவை, அருங்கலப் பாவை

தமர் தொழ வந்த குமரிக் கோலத்து

அமர் இளங்குமரியும் அருளினள் –

வரியுறு செய்கை வாய்ந்ததால் எனவே”

பொருள்: சந்திரப் பிறை சூடிய தலை; நெற்றிக் கண்; பவள வாய், முத்துச் சிரிப்பு, நஞ்சுண்ட கறுத்த கழுத்து, பாம்பையே கயிறாகக் கொண்டு மேரு மலையை வில்லாக  வளைத்த வில்லி; துளை அமைந்த பல்லுடைய விஷப் பாம்பையே கச்சு ஆக அணிந்த முலையுடையாள்; வளைகள் அணிந்த கையில் சூலம், யானைத்தோல் போர்வை, புலித்தோல் மேகலை, இடப்புற காலில் சிலம்பு, வலப்புறக் காலில் கழல், வெற்றி கொடுக்கும் வாள் ஏந்திய கை, மகிஷாசுரன் தலையில் நிற்பவள்; எல்லோரும் தொழும்குமரி, கறுப்பி, போரின் அதிதேவதை, சூலம் ஏந்திய பெண்; நீல நிறத்தவள்; எம் தலைவி, செய்யவள், தடக் கையில் கொடிய வாளேந்திய நங்கை; பாயும் மான் மீது ஏறி வருபவள்; மலைமகள், கலைமகள், திருமகளின் உருவம்; இளங்குமரி; அவள் அருள் நமக்குக் கிடைத்துவிட்டது.

வழக்குரை காதையிலும் கண்ணகியின் தலைவிரி கோலத்தைக் கண்டவுடன், வாயிற்காப்போன், பாண்டிய மன்னனிடத்தில் சொல்லுகையில் வாசலில் வந்து நிற்கும் பெண் கொற்றவை அல்லள், காளி அல்லள், பிடாரி அல்லள் என்று பல பெண் தெய்வங்களின் பெயர்களை எல்லாம் சொல்லுகிறான். சங்க காலத்தில் பெண் தெய்வ வழிபாடு, குறிப்பாக கொற்றவை வழிபாடு, எந்த அளவுக்குப் பரவியிருந்தது என்பதைக் காண முடிகிறது. புராணத்தில் வரும் மஹிஷாசுர மர்தனி, அர்த்தநாரி முதலிய கருத்துகளும் துர்கை என்பவள் சிவன், நாராயணன் எனும் வடிவத்தின் பெண் உரு என்ற கருத்தும் மூன்று தேவியரின் மாற்று உரு என்றும் கருத்து தொனிக்கும் அற்புத வரிகள் இவை. சங்க காலத்தில் ஒரே தெய்வம் என்ற கொள்கையை மக்கள் உணர்ந்த போதிலும் அவளைப் பல்வேறு வடிவங்களில் வழிபட முழ்டியும் என்பதை இளங்கோ சொல்லும் போது நாம் துர்கா அஷ்டோத்திரம் படிக்கும் உணர்வு ஏற்படும்!

மேலும், வேட்டுவ வரி முழுதும் கொற்றவை வழிபாடுதான்; படிக்கப்படிக்கக் கழிபேருவகை தரும்!

கண்ணகி, தனது கணவன் கோவலன் கொலையுண்ட செய்தி கேட்டவுடன், அவள் வளையல்களை உடைத்தெரிகிறாள். இதுவும் கொற்றவை கோவிலில் நடந்த நிகழ்ச்சி.

சிலப்பதிகாரம் தவிர தமிழில் பல்வேறு கால கட்டங்களில் எழுந்த இலக்கியங்களில் கொற்றவைக்குப் பல பெயர்கள் காணப்படுகின்றன:

அமரி, எண்டோளி, வெற்றி, அந்தரி, அம்பணத்தி, சமரி, ஆளியூர்தி, பாலைக் கிழத்தி, வீரச் செல்வி, மகிடற்செற்றாள், குமரி, கலையதூர்தி, கொற்றவை, சக்கிரபாணி, விமலை, கலையானத்தி, விசயை, அரியூர்தி, நாரணி, விந்தை, நீலி, காத்தியாயனி, சுந்தரி, யாமலை, சயமகள், மேதிச் சென்னி, மிதித்த மெல்லியல், கௌரி, ஐயை, பகவதி, கொற்றி, சக்கராயுதத்தி, மாலுக்கிளையநங்கை, சூலி, வீரி, சண்டிகை, கன்னி, கார்த்திகை, நாராயணி, தாருக விநாசினி

வாழ்க கொற்றவை / துர்க்கை புகழ்!

பெருகுக! தேவியின் அருள்!

எங்கும் மங்களம் பொங்குக!!!

-Subham-

Written by London swaminathan

Date: 16 APRIL 2017

Time uploaded in London:- 8-57 am

Post No. 3823

Pictures are taken from various sources; thanks.

contact; swami_48@yahoo.com 

சிலப்பதிகாரத்தில் மாடல மறையோன் என்ற பிராமணன், கண்ணகி-கோவலன் கதையின் பாலமாக    அமைகிறான். கதையிலுள்ள இடைவெளிகளை இட்டு நிரப்புவது இந்தப் பிராமணனே. அதுமட்டுமல்ல, நாடே நடுங்கும் சர்வ வல்லமை படைத்த சேரன் செங்குட்டுவனுக்கு அறிவுரை பகரும் துணிச்சலும் உடையவன் இந்தப் பிராமணன் ஒருவனே.

மாடலன் பல முக்கியச் செய்திகளைச் சொல்லுகிறான்:—

1.பாண்டிய மன்னன், 1000 பொற்கொல்லர்களைப் பலி கொடுத்தான்

2.கண்ணகி-கோவலன் பெற்றோர்களின் பரிதாபமான முடிவு

3.மாதரி என்னும் இடைக்குலப் பெண் தீப்பாய்ந்து இறந்தாள்

4.மாதவி புத்தமத துறவி ஆனாள்

5.சமண மதப் பெண் துறவி கவுந்தி அடிகள் உண்ணாவிரதமிருந்து உயிர் நீத்தாள்

6.மாதவி, தனது மகள் மணிமேகலை, ஒருக்காலும் நாட்டியத்தொழிலில் இறங்கக்கூடாது என்று உத்தரவிட்டாள்.

இப்படிப் பல செய்திகளை இளங்கோ யாத்த சிலப்பதிகார காவியத்தின் நீர்ப்படைக் காதையில் வரிசையாகக் காணலாம்.

மாதரி தீப்பாய்ந்த சம்பவம்:-

தாதெரு மன்றத்து, மாதரி எழுந்து,

“கோவலன் தீதிலன்; கோமகன் பிழைத்தான்;

அடைக்கலம் இழந்தேன்; இடைக்குல மக்காள்!

குடையும், கோலும் பிழைத்தவோ” என

இடையிருள் யாமத்து எரியகம் புக்கதும்”

பொருள்:

இடைக்குல மக்கள் சந்திக்கும் தாதெருமன்றத்தில் மாதரி உரத்த குரலில் சொல்கிறாள்: கோவலன் எந்தத் தப்பும் செய்யவில்லை; அரசன்தான் தவறு செய்தான்; செங்கோல் வீழ்ந்ததோ! அந்தோ அடைக்கலம் கொடுத்த ஆட்களை இழந்துவிட்டேனே” — என்று சொல்லி நள்ளிரவில் தீக்குளித்தாள்.

xxxxx

கவுந்தி அடிகள் உயிர்நீத்தாள்

தவந்தரு சிறப்பிற் கவுந்தி சீற்றம்

…………..

உண்ணா நோன்போடு உயிர்பதிப் பெயர்ர்ந்ததும்

பொருள்:

சமணப்  பெண் துறவி கவுந்தி அடிகள் உண்ணாநோன்பு நோற்று உயிர் துறந்தாள்.

xxxxx

மாசாத்துவான், புத்தர் விகாரம் சென்றவுடன் அவன் மனைவி இறத்தல்:–

கோவலன் தாதை கொடுந்துர எய்தி

மாபெரும் தானமா வான்பொருள் ஈத்து, ஆங்கு

இந்திர விகாரம் ஏழுடன் புக்கு

…………

துறந்தோன் மனைவி, மகன் துயர் பொறாஅள்

இறந்தவர் எய்தி, இரங்கி மெய்விடவும்

பொருள்:

கோவலன் தந்தை எல்லாப் பொருட்களையும் தானம் செய்துவிட்டு பௌத்த மத இந்திர விஹாரத்துள் சென்றான். அவன் மனைவி வருத்தமுற்று இறந்தாள்.

xxxxx

Statues of Kannaki and Kovalan

மாநாய்கன் தானம், மனைவி இறத்தல்:—-

கண்ணகி தாதை கடவுளர் கோலத்து

அண்ணலம் பெருந்தவத்து ஆசீவகர்முன்

புண்ணிய தானம் புரிந்து, அறம் கொள்ளவும்;

தானம் புரிந்தோன் தன்மனைக் கிழத்தி

நாள்விடூஉ, நல்லுயிர் நீத்து, மெய் விடவும்

பொருள்:

கண்ணகியின் தந்தையும்  தனது செல்வத்தை தானம் செய்துவிட்டு, ஆசீவகர் வழி சென்றான். அவன் மனைவி துயருற்று இறந்தாள்.

xxxxx

மாதவி துறவி ஆனாள்:—

மற்றது கேட்டு, மாதவி மடந்தை

நற்றாய் தனக்கு, நற்றிறம் படர்கேன்;

மணிமேகலையை வாதுயர் உறுக்கும்

கணிகையர் கோலம் காணாதொழிக எனக்

கோதத் தாமம் குழலொடு களைந்து

போதித் தானம் புரிந்தறம் கொள்ளவும்

பொருள்:-

மாதவி தனது மாலையுடன், முடியை வெட்டிவிட்டு புத்த மத துறவி ஆனாள்; தனது மகள் நடனக் காரியாகக் கூடாதென்று தாயிடம் சொல்லிவிட்டுச் சென்றாள்.

xxxxx

ஆயிரம் பொற்கொல்லர் பலி!

கொற்கையில் இருந்த வெற்றிவேற் செழியன்

பொன்  தொழில் கொல்லர் ஈர்-ஐஞ்ஞூற்றுவர்

ஒருமுலை குறைத்த திருமா பத்தினிக்கு,

ஒருபகல் எல்லை உயிர்ப்பலி ஊட்டி

உரைசெல வெறுத்த மதுரை மூதூர்

அரைசுகெடுத்து அலம்வரும் அல்லற்காலை

தென்புலமருங்கின், தீதுதீர் சிறப்பின்

மன்பதை காக்கும் முறைமுதற் கட்டிலின்,

நிரைமணிப் புரவி ஓரேழ் பூண்ட

ஒருதனி ஆழிக் கடவுள் தேர்மிசைக்

காலைச் செங்கதிர்க் கடவுள்  ஏறினன்;

ஊழிதொறு ஊழி உலகம் காத்து,

வாழ்க , எம் கோ! வழிய, பெரிது, என

மறையோன் கூறிய மாற்றம் எல்லாம்

இறையோன் கேட்டாங்கு, இருந்த எல்லையுள்………….

பொருள்:

மாடலன் என்னும் பிராமணன் எல்லாக் கதைகளையும் மேற்கண்டவாறு செப்பினன்; செங்குட்டுவனுக்கு ஆர்வம் மேலிடவே, ஐயரே! மதுரை என்ன வாயிற்று? என்று கேட்டனன். அதற்கு அந்தப் பிராமணன் சொன்னதாவது: ” கொற்கையிலே இருந்த வெற்றிவேற்செழியன் மதுரைக்கு வந்தான். பொன் வேலை செய்யும் ஆயிரம் பேரை,  தன் ஒரு முலையை வெட்டி எறிந்த திருமாபத்தினிக்கு (கண்ணகிக்கு) மாலை வேளையில் உயிர்ப்பலியாகப் படைத்துத் தன் பழைய புகழினை இழந்த மதுரை மூதூரில் அரசு கட்டில் ஏறினான். அவன் தீதற்ற சீர்மையுடன் மக்களைக் காத்துவரும் முறைமை உடையவன். ஏழு குதிரைகள் பூட்டிய ஒரு சக்கரமே உடைய தேரில் பவனி வரும் சூர்ய தேவன் இருளை நீக்குவது போல, அந்த சந்திர குலப் பாண்டியன் செழியன், பாண்டிய நாட்டின் அவலத்தைப் போக்கி, சிம்மாசனம் ஏறி, அங்குச் சூழ்ந்திருந்த இருளினை அகற்றினன்.

எம் கோமானே! ஊழிதோறும் ஊழிதோறும்,உலகினைக் காத்து நீயும் வாழ்வாயாக” -என்று சேரன் செங்குட்டுவனை அந்தப் பிராமணன் (மறையோன்) வாழ்த்தினான்.

Written by London swaminathan

Date: 15 APRIL 2017

Time uploaded in London:- 15-59

Post No. 3821

Pictures are taken from various sources; thanks.

contact; swami_48@yahoo.com 

Silappadikaram, the Tamil epic, is the story about Kannaki and Kovalan (The details of the story are given at the end of this post).

Matalan, the Brahmin, is a link in the story. He plays a key role and fills the gaps in the story. He advised the mighty king Cheran Senguttuvan about the good things in life (Dharma).

In the Nirpataik (Chapter) Kaathai of the epic he gives some important details:-

While King Senguttuvan was sitting on the throne, the Brahmana Matalan appeared before him and said:

“Long live the King! After going around the Potiyil Hills, sacred to the great sage (Agastya) and bathing in the famous ghat of Kumari, I was returning, when, as if impelled by fate, I went into Madura belonging to far-famed Tennavan (Pandya King) of the sharp sword.

There when Matari heard that beautiful (Kannaki) had defeated the Pandyan king of the mighty army with her anklet, she proclaimed in the Taateru manram (common meeting place of the cowherds and cowherdesses, and was generally under a tree):-

“O people of the cowherd community! Kovalan had done no wrong; it is the king who has erred; I have lost her to whom I gave refuge. Have the king’s umbrella and the sceptre fallen from the righteous path?”  With these words, she (Matari) threw herself into the burning flames in the dead of night.

Kavunti, distinguished for her penance, took a vow to die of starvation and thus gave up her life.

I heard in full detail all this and also of the devastation that over took the great city of Madurai ruled by the Pandyan of the golden car. Overcome by this I went back to my native place (KaveriPumpattinam, Port city of Chozas) and leant that Kovalan’s father distributed all his wealth in charity and entered Indra Viharas/Buddhist temple and practised penance. Kovalan’s mother died of pity. Kannaki’s father also gave away his wealth in religious gifts and adopted Dharma in the presence of Ajhivakas. His wife gave up her good life within a few days ( of Kovalan’s execution , followed by the death of Pandya King and Queen and Kannaki burning Madurai city).

The lady Matavi (courtesan), shorn of her hair with the flower wreaths therein, entered the Buddha Vihara and received the holy instruction. She told her mother that her daughter should not become a courtesan.

Brahmin Matalan continued………….

“These people died because, they heard this news from me, therefore I come to bathe in the holy waters of the Ganges (In order to purify myself). Long live you, O King of Kings!

When Matalan gave the king the tragic news about Kannaki’s parents, Kovalan’s parents, Cowherd woman Matari, Jain woman saint Kavunti and courtesan Matavi, the mighty lord of the Cheras, asked Matalan:

“May I hear what happened in the highly flourishing Pandya Kingdom after the king’s death?”

Matalan said,

“May you long live, King of the great world! You destroyed in a single day nine umbrellas of nine kings, who joined together in an alliance against your brother in law Killi valavan.

Human Sacrifice of 1000 people!

“The victorious (Pandya king) Ver Chezian residing at Korkai (Port City of the Pandyas), offered a human sacrifice of one thousand goldsmiths in a day to divine Pattini (chaste woman) who had twisted off one of her breasts (with which Kannaki burnt Madurai city).

“And when ancient Maduria lost her glory and was chafing in untold trouble owing to royal injustice, this Pandyan prince of the lunar line (Chandra vamsa) which was celebrated for the exemplary way in which it gave protection to the people of the southern regions, mounted in succession the royal throne of Madura, like the (sun) mounting in the morning, with his rays crimson, the divine chariot with the single wheel, yoked to seven horses with tiny bells attached to its necks. May the king of our land live for all time protecting the world from aeon to aeon; live he in fame.”

Thus, from the Brahmin Matalan we come to know the fate of cowherdess Matari, Jain woman saint Kavunti, Courtesan Matavi, Parents of Kannaki and Kovlan and the human sacrifice of 1000 goldsmiths.

Silappadikaram Story:–

Silappathikaram is the earliest among the available Tamil epics. It was written by a poet cum prince Ilango. The story of the epic is as follows:-

Kannaki and Kovalan were the daughter and son of wealthy merchants of the port city Kaveri Pumpattinam of Choza kingdom . Both of them were married  and before long Kovalan fell into the spell of courtesan Matavi. But Kannaki was a faithful wife and received Kovalan wholeheartedly when he came back to her. They wanted to start a new life away from their home town and so they travelled to the renowned city of the Pandyas, Madurai.

Kannaki came to Madurai along with her husband Kovalan to sell her anklet and start a new life. But, her husband was unjustly accused of stealing the anklet of the Queen by a GOLDSMITH and was killed under the orders of the Pandya King. To prove the innocence of her husband, and expose the heinous crime of the Great Pandya King, Kannaki went to his court with one of her anklets. She accused the Pandya King of having ordered the death of her husband without conducting proper trial. The Pandya Queen’s anklet had pearls whereas the anklet of Kannaki had gems inside. She broke her anklet in the presence of the king and proved that her husband Kovalan was not guilty. Immediately Pandya King and Queen died, probably of massive heart attack.

Image of Kannaki and Kovalan

Afterwards Kannaki burnt the city by twisting one off her breasts and throwing it in the streets of Madurai City , Capital of the Pandya Kingdom, sparing the elderly, invalids, children, Brahmins and women. In other words, all the bad people were burnt alive. Later she went to Chera Nadu (present Kerala in South India) and ascended to Heaven in the Pushpaka Vimana/ pilotless airplane, that came from the Heaven. When the Chera King Senguttuvan heard about it from the forest tribes who witnessed her ascension, he decided to go to Holy Himalayas to take a stone and bathe it in the holy Ganges and then carve a statue out of it for Kannaki. King Senguttuvan’s brother Ilango composed the Silappadikaram giving all the details about the chaste woman/Patni Kannaki. Though the incidents happened in the second century CE, the epic in its current form is from the fourth or fifth century CE (Post Sangam Period).

–Subham–

Written by London swaminathan

Article No.1844 Date: 4 May 2015

Uploaded at London time: 8-36 am

(This article was sent for publication in the Bharatiya Vidhya Bhavan, Delhi souvenir last year)

(S Swaminathan was a Senior Sub Editor of Dinamani, a Tamil language daily, in Madurai before taking over as the Producer of the BBC Tamil Service in London. Later he started teaching Tamil as a part time tutor at SOAS, University of London)

Tamil epic Silappadikaram (also written as Cilappatikaram) is an encyclopaedia of art and music of the ancient Tamils. Ilango Adikal, author of Silappadikaram, has dealt with almost all the topics under arts and culture of the land. But not many people know that Ilango was equally proficient in the geography and history of India as well. I would like to point out the amazing knowledge of Ilango about the Indian subcontinent. But for his reference to King Gajabahu of Sri Lanka, we wouldn’t have fixed the date of Kovalan and Kannaki. Though the story of Kannaki and Kovalan happened around second century CE, the epic must have been written a few centuries later. The language and style of the poetry in the epic serve as strong pointers in this direction.

The epic runs to 5270 lines and it contains 13,870 words. This is the biggest work closer to the Sangam period. It is worthwhile to compare it with the oldest Tamil work Tolkappiam. Tolkappiam, the Tamil grammar book, runs to nearly 4000 lines with 13,708 words. But again there is some controversy about the dating of Tolkappiam and particularly the third chapter of the grammar book, namely Porul Adhikaram that is considered a later addition by many scholars.

The epic is divided into three Kandams (cantos) on the basis of geographical and political divisions of Tamil country Choza, Pandya and Chera corresponding to Pukar, Madurai and Vanji. These are the capital or major cities of ancient Tamil Nadu. The use of the words Kandam for divisions is copied from Valmiki Ramayana which has seven Kandams(6+1).

We see a very clear shift from the four fold natural divisions of Sangam literature (Kurinji, Mullai, Neithal and Marutham) to a fully fledged city culture in the epic. The graphic description of Pukar(5-6/40) and Madurai streets (Ur Kan Katai) is remarkable. There is no denying the fact cities did exist even during Sangam period. But that was not the main basis of those poems. We see such descriptions in Madurai Kanchi, a Sangam Tamil work. In short we read more about urban culture in the epic than the rural culture of the Sangam literature. The absence of Kurinji, Mullai, Neithal and Marutham in the epic is noteworthy. Ilango mentioned even Ujjain (6-29) and the forests of Vindhya Mountains (6-29) in Madhya Pradesh.

Ilango did not miss the opportunity to describe in detail the two great rivers Kaveri and Vaigai that run through Choza and Pandyan territories. The beautiful descriptions of these rivers are a treat to nature lovers. The River Kaveri has not changed much in the past two thousand years, but Vaigai has lost its beauty. Even in Paripatal, an anthology of Sangam Literature, we see beautiful descriptions of Vaigai.

Ode to River Kaveri (kanalvari)

Hail, Kaveri!

Robed with flowers, swarmed by singing bees, you roam,

Sinuous and fanciful,

Casting dark glances from your swift

And carp like eyes

Your gait and charming looks are the pride

Of your lord, whose virtuous sceptre’s never gone astray

Hail, Kaveri!

(Another two stanzas are there in the epic)

River Vaigai in the background

Vaigai and the city of Madurai are described in the ‘Puranceri Irutha Katai’:-

The Vaigai River, daughter of the sky, wanders ever on the tongues of the poets, who sings the generous gifts she bestows on the land she has blesses. Most cherished possession of the Pandya Kingdom, she resembles a noble and respected maiden. Her dress is woven of all the flowers that fall from the date tree, the Vakulam, the Kino, the white Kadamba, the gamboges, the Tilak, the jasmine, the Myrobalan, the pear tree, the great Champak and the saffron plant. The broad belt she wears low around her hips is adorned with lovely flowers of Kuruku and golden jasmine, mixed with Musundai’s thick lianas, the wild jasmine, he convolvulus, the bamboo, the volubilis, the Pidavam, the Arabian jasmine. The sand banks, edged by trees in blossom, are her youthful breasts. Her red lips are the trees that spread their red petals along the shore her lovely teeth are wild jasmine buds floating in the stream. Her long eyes are the carp, which playing in the water, appear and vanish like a wink. Her tresses are the flowing waters filled with the petals (13-151/174).

Both Kannaki and Kovalan cried out in wonder, “This is not a river but a stream in blossom”.

This beautiful description of River Vaigai is different from River Kavery. This shows his skill and his love of nature.

River Kaveri (Cauvery)

Holy Mountain and Holy River

Tamils were very familiar with the Himalayas and the River Ganges. We have lot of references to these in the oldest part of Sangam literature such as Purananuru. There is no wonder that Ilango also referred to this mountain and the river in several places in the epic. Sangam poets used Himalayas and Pothiyam Hill in pairs (Puram 2-24), probably an indirect reference to sages of the Himalayas and Sage Agastya who had settled in the Pothiyam Hill from the North. The very concept of taking a stone from the holy Himalayas and bathing it in the holiest of the Indian rivers, Ganges, (Vazthu Katai) show that the ancient Tamils considered the big land mass from the southernmost Kanyakumari to the northernmost Himalayas as one entity that belonged to everyone in the country. Chera King Senguttuvan was praised as the ruler of the land between the Himalayas and Kumari.

Reference to holy shrines such as Venkatam where the most famous Balaji temple is located at present, and Srirangam (11-40/41), is also interesting.

Ilango’s reference to Senguttuvan’s sea expedition to destroy the pirates (23-81) and the foreign intruders are examples of his knowledge about the seas surrounding the peninsular. Marine trade with Rome and the West was flourishing during the first few centuries of our era. Though Silappadikaram is a post Sangam work, the Tamils must have felt very proud of their success in the foreign trade. Yavanas are mentioned in four places in the epic 5-10, 14-67, 28-141 and 29-26. The epic says that Chera king ruled the prosperous land of the Yavanas (28-141 and 29-26), may be the North West region of India. It was under the Indo-Greek kings for few centuries.

Ilango’s knowledge of the seas, rivers, mountains, cities and other spots of natural beauty, is amazing. To make the epic more interesting he had added some interesting details about the caves or underground tunnel routes (Katukan Katai)  to Madurai from Alagarkoil, a Vaishnavite shrine near Madurai. As of now we don’t know any such route linking Madurai with Alagarkoil, but in his days probably mountain pass or caves must have existed. Until very recently Alagarkoil hill was very green with thick forests.

In the Venir Katai, he defined the boundaries of Tamil Nadu between Venkatam and the Southern seas. He refers to the semi mythical land Uttarakuru (2-10). Strangely the earliest reference to the River Jamuna and Krishna comes from Sangam Tamil Literature (Aka 59-4) and Ilango refers to it in Aychiyar Kuravai(17-22).

Gajabahu and King of Malava

At the end of the epic he narrates the consecration ceremony attended by Gajabahu, King of Sri Lanka and Kings from Malava (30-157/160). Earlier in the poem he refers to the Satavahanas, who were his friends.

Author’s e mail: swami_48 @ yahoo.com

Books used

The Cilappatikaram, translated by Prof.V R Ramachandra Dik****ar, 1939. Second edition, The South India Saiva Siddhanta Works Publishing Society Tinnelvelly Limited, 1978

Shilappadikaram (The Ankle Bracelet), translated by Alain Danilelou, A New Directions Book, New York, 1965

Compiled by London Swaminathan
Post No.1198; dated 27th July 2014.

One of the great classics of Indian culture is Silappadikaram, a Tamil Epic. Silappadikaram means ‘The Story of Anklet’. It was composed by Ilango. The incidents mentioned in the epic took place around second century CE in Tamil Nadu. This is the most popular story of the five Tamil epics. This book gives us a vivid picture of early Indian life in all its aspects.

(Translations by V R Ramachandra Di****ar, Cilappadikaram, 1939; my comments are given within brackets: swami)

1.So we shall write a poem, with songs, illustrating the three truths that
a) Dharma will become the God of Death to kings who swerve from the path of righteousness
b) That it is natural for great men to adore a chaste lady of great fame
c) And that destiny will manifest itself and be fulfilled — (Patikam)

2.Praised be the Moon! Praised be the Moon, for, like the cool white umbrella of the king who wears the pollen spreading garland, He blesses our beautiful world.
Praised be the Sun! Praised be the Sun, for, like the commands of the Lord of the Kaveri lands, He revolves round the Golden peaked Meru — (Mangala Vazthu)

(This prayer in the very beginning of the book shows that Sangam Age Tamils followed the same Hindu culture that was practised in the North. White Umbrella and Meru circled by the Sun are in very ancient Sanskrit works)

3.That was the day on which the Moon moving in the sky approached the star Rohini, when Kovalan who walked round the holy fire in accordance with the scriptural injunctions as directed by the revered Brahmin priest, approached his bride, divinely fair, resembling the Star Arundhati — (Mangala Vazthu)

(Tamils believed in astrology and they got married on the day when moon approached Rohini (Aldebaran). It is in two more verses in Akananuru. This and marrying with circumambulation of Fire God (Agni) are typical Hindu customs followed until today. The same culture existed in the North and the South of India).

Image of Ilango, author of the Epic.

4. The port city Pumpukar resembled Uttarakuru, the residence of great penance performers — (Mangala Vazthu)
(The reference to Uttarakuru, Arundhati, Mount Meru, Fire Worhip in the very first chapter shows that the Tamils were out and out followers of Vedic culture 2000 years ago).

5. Hero of the epic Kovalan praised his wife Kannaki:
O purest gold! O conch white pearl!
O faultless fragrance! O sugar-cane, honey!
Unattainable beauty, life giving nectar!
O noble child of nobly-born merchants! – (Maniyaram patutta Katai)
(Hero Kovalan and heroine Kannaki belonged to the wealthy merchant community of ancient Tamil Nadu. Kovalan is the Tamilized form of Gopala in Sanskrit and Kannaki is the Tamil translation of Meenakshi in Sanskrit. Author Ilango himself called Kannaki in several places ‘lady with fish like eyes’= Meenakshi)

6.They (Kovalan and Kannaki) resembled Kama and Rati – God and Goddess of Love —, enjoyed close embraces like smoke coloured serpents – (Maniyaram patutta Katai)

7.The great sage (Agastya) of the divine Potiyil hill once cursed Indra’s son (along with Urvaci), and the latter obtained redemption by displaying her skill on the stage — (Aranketru Katai)

8. When Kovalan, the hero of the epic fell for a dancing girl, his wife did not do certain things:
Her anklet was no more on her charming feet (Kannaki did no wear the anklet);
The girdle no longer graced her soft waists cloth;
Her breasts were no more painted with vermillion paste;
No jewel other than her sacred Tali – yellow thread – did she wear
No earrings were visible on her ears;
No perspiration adorned her shining moon like face;
Nor was there collyrium on her long fish like eyes;
No more was there tilak on her beaming fore head;
Her milk white teeth were not revealed to Kovalan in a loving smile;
Nor was her dark hair softened by oil (Anti Malai Sirappusey Katai)

(This is the same in Valmiki Ramayana and Megaduta. Wives won’t decorate themselves when their husbands are away; when they are fasting also, they do the same; which is confirmed by Andal a Tamil poetess of Seventh Century CE)

9.Then the auspicious drum was removed from the temple called Vajra Temple, placed on the nape of the elephant, and conveyed to the temple where the young white (Airavata) elephant stood. After this the auspicious tall flag (bearing the ensign of the white elephant) which stood in the Temple of Kalpaka Tree was hoisted aloft in the sky.

(The epic described Indra Festival in detail in this section. Indra Dwajam that was hoisted for 28 days is referred to in Valmiki Ramayana and other Sanskrit books. Indra Festival is celebrated even today throughout South East Asia as Water Festival. Airavata and Karpaka Tree are used in the flags of South East Asian Countries. Indra statues are found everywhere in South East Asian countries now)

10. Temples in Pumpukar:
Joy prevailed everywhere on account of Indra’s Festival in the
Temple of the Great Lord who was never born (Siva)
In the Temple of Six Faced Red Lord (Subramanya/Muruga)
In the Temple of Valiyon (Baladeva) whose complexion was like white conch shell
In the Temple of Netiyon – Vishnu – of the dark colour
And in the Temple of Indra of the victorious umbrella and the pearl garland.
On one side the Vedic sacrifices as ordained by Brahma, were faultlessly performed, and on another the festivals pertaining to the fur classes of the Devas (Vaus, Adityas,Rudras and Maruts) and the Eighteen Ganas and different gods, were separately and correctly conducted — (Indira Viazvu Etutta Katai)

(Foreign “scholars” divided Indians in to Aryas, Dravidas and Mundas. But Sangam Tamil (Pura Nanuru and Tiru Murukatru Padai) books and Sanskrit literature divided the living beings in to 18 groups. They never knew anything about Aryas, Dravidas and Mundas!!! The Eighteen divisions according to Tamils: Apsaras, Devas/celestials, Nagas, Siddhas, Gandharvas, Vidyadharas, Picasas, Tarakas, Bhogabumiyar, Kimpurusas, Senas, Asuas, Bhutas, Munis, Garudas, Raksasas, Yakshas and Caranas.

Author of the epic, Ilango, gives the list of temples in three more chapters in the epic. He has included the Buddhist Vikaras and Jain Shelters along with Hindu Mutts).
The above quotes are from the first five chapters of the epic. There are thirty chapters (Kaathai) in the epic.

Picture of students enacting Silappadikaram.

Silappadikaram is a Tamil Hindu Encyclopaedia with lot of information about the ancient music and dance. I have written about the “11 types of dances performed by Matavi”, the dancing girl, separately. All the dances performed by her at Pumpukar 2000 years ago were from the Puranas!! One full commentary and one incomplete commentary for the epic are available today. Even with those ancient commentaries, we could not understand the terms fully. No wonder we are not able to understand the Vedas which were composed (heard by the seers) several thousand years before the Tamil epic!

Contact swami_48@yahoo.com

image of Narayani

Research paper written by London Swaminathan
Post No.1213; Dated :- 4 August 2014.

சிலப்பதிகாரத்தை யாத்த இளங்கோவும் காவியத்தின் கதாநாயகனான கோவலனும் சம்ஸ்கிருத அறிஞர்கள் !! இது நான் கூறும் கருத்து மட்டும் அல்ல. சிலப்பதிகாரத்தை அழகிய ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த வீ.ஆர் ராமசந்திர தீட்சிதரும், கோவலன் சம்ஸ்கிருதப் புலமை பெற்றவன் என்று எழுதி இருக்கிறார்.

நெஞ்சை அள்ளும் சிலப்பதிகாரம் ஒரு இந்து மதக் கலைகளஞ்சியம் ஆகும்.1939 ஆண்டில் இதை ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்த வீ.ஆர். ராமசந்திர தீட்சிதர், பக்கம் தோறும் கொடுத்திருக்கும் அடிக் குறிப்புகளையும் அடியார்க்கு நல்லாரும் அரும்பதவுரையாசிரியரும் எழுதிய நீண்ட உரைகளையும் படிப்போருக்கு இது சொல்லாமலேயே விளங்கும்.

சிலப்பதிகாரம் — புகார், மதுரை, வஞ்சி — என்ற மூன்று மாபெரும் தமிழ் நகரங்களின் பெயரில் 3 காண்டங்களாகப் பிரிக்கப்பட்டது. அதில் 30 காதைகள் உள்ளன. ஆய்ச்சியர் குரவை என்ற பகுதியில் கண்ணன், இராமன் புகழையும் குன்றக் குரவை என்ற பகுதியில் முருகன் புகழையும் வேட்டுவ வரி என்ற பகுதியில் துர்க்கையின் புகழையும் விதந்து ஓதுகிறார் இளங்கோ.

சங்க இலக்கிய நூலான நற்றிணையின் கடவுள் வாழ்த்தில் எப்படி விஷ்ணு சஹஸ்ரநாம ஸ்லோகம் (பூ பாதௌ….) உள்ளதோ, அதே போல சிலப்பதிகாரத்தில் பல சம்ஸ்கிருத ஸ்லோகங்களின் மொழிபெயர்ப் புகளைக் காணலாம்.

கோவலனும் இளங்கோவும் சம்ஸ்கிருத அறிஞர்கள் என்பதற்கான சில எடுத்துக் காட்டுகளை காண்போம்:–

சான்று ஒன்று:–
குழந்தையைக் கொல்ல வந்த பாம்பைக் கொன்ற ஒரு கீரிப்பிள்ளை பெருமித உணர்வோடு வாசலில் காத்திருந்தது. தண்ணீர்க் குடத்துடன் வீட்டுக்குத் திரும்பிய பார்ப்பனி, கீரியின் வாய் முழுதும் ரத்தம் படிந்திருப்பதைப் பார்த்து, பதறிப் போய், கீரிதான் குழந்தையைக் கொன்றுவிட்டது என்று தவறாக எண்ணி கீரியின் தலையில் குடத்தைப் போட்டுக் கொன்ற பஞ்ச தந்திரக்கதை எல்லோருக்கும் தெரியும்.

இதில் ஒரு சுவையான விஷயத்தை நுழைக்கிறார் நுன்மாண் நுழைபுலம் மிக்க இளங்கோ! அந்த வீட்டுப் பார்ப்பனக் கணவன் கோபித்துக் கொண்டு அவளை விட்டுப் பிரிந்தான். எதற்காக? வடதிசை சென்று புண்ணியம் தேட! அப்படிப் போகையில், வட மொழி வாசகம் எழுதிய ஒரு ஓலையை அந்தப் பார்ப்பனப் பெண்ணிடம் கொடுத்து கற்றவரிடம் (அடைக்கலக் காதை) காட்டி உய்வு பெறு என்று சொல்லிப் போய்விடுகிறான். அந்தப் பிராமணப். பெண் கடைத் தெருவில் நின்று, குய்யோ முறையோ என்று ஓலமிட்டு அழுத போது, கோவலன் வந்து அந்த சம்ஸ்கிருத பாடலைப் படித்து அவளுக்கு வேண்டிய உதவிகளைச் செய்கிறான். அடியார்கு நல்லார் எழுதிய உரையில் அது என்ன சம்ஸ்கிருத ஸ்லோகம் என்பதையும் பஞ்ச தந்திரக் கதையிலிருந்து எடுத்துச் சொல்கிறார்.

இங்கே காலவழுவமைதி உள்ளதைச் சுட்டிக்காட்டிய தீட்சிதர், கோவலனை சம்ஸ்கிருதப் புலமை பெற்றவன் என்கிறார். காலவழுவமைதி= கோவலன் காலத்துக்கு முன்னர் நடந்த சம்பவம் இது!!

சான்று இரண்டு:–
கோவலனுக்கு மதுரைக்குப் போகும் காட்டு வழியை ஒரு மாங்காட்டுப் பிராமணன் (காடுகாண் காதை) சொல்வதாகக் கதை அமைத்துள்ளார் இளங்கோ. கோவலனும் கண்ணகியும் புகார் நகரில் இருந்து காட்டு வழியாக வருகையில் மாதவியின் நண்பி வசந்தமாலா போல வேஷம் போட்ட வனமோகினி கோவலனை இடைமறிக்க, மாங்காட்டு மறையவன் சொன்ன மோகினி விஷயங்கள் கோவலனுக்கு நினைவுக்கு வருகிறது. உடனே துர்க்கா தேவி மந்திரத்தை சொன்னவுடன் அந்த வன தேவதை ஓடிவிடுகிறது. இங்கே இளங்கோ பயன் படுத்தும் சொல் பாய்கலைப் பாவை மந்திரம். அதாவது பாயும் மான் என்னும் விலங்கை வாஹனமாகக் கொண்ட துர்க்காதேவியின் மந்திரம் (காடுகாண் காதை)
இதே பகுதியில் மாங்காட்டுப் பிராமணன் ஐந்தெழுத்து ( நமசிவாய) எட்டெழுத்து (நமோ நாராயண) மந்திரங்களின் பெருமையையும் பகர்கிறான். எல்லா இடங்களிலும் “மந்திரம்” என்னும் வடசொல்லைப் பயன்படுத்துகிறார் இளங்கோ!!

Mahishasuramardani in Mahabalipuram

சான்று மூன்று:–
1008 பெயர்களைக் கொண்ட சஹஸ்ரநாமம் எல்லா இந்துக் கடவுளர்க்கும் உண்டு. இளங்கோவுக்கு இந்த எண் மிகவும் பிடிக்கும். இந்திர விழா பற்றிய காதையில் 1008 மன்னர்கள் தங்கக் குடங்களில் புனித நீர் ஏந்தி இந்திர அபிஷேகம் செய்த்தைக் கூறுவார். சமண மதத்தினர் 1008 நாமம் சொல்வதாகக் கவுந்தி அடிகள் என்ற சமணப் பெண் துறவி வாயிலாகக் கூறுகிறார். ஊர்காண் காதையில் 1008 பொற்காசுகள் பற்றிப் பாடுகிறார் இளங்கோ. இதுவும் சம்ஸ்கிருத செல்வாக்கைக் காட்டும்.
சமணத் துறவி கவுந்தி அடிகள் வாய்மொழியாக சமண நாமாவளியில் பல சம்ஸ்கிருத நாமங்களைச் சொல்கிறார். இதில் பல சைவ (சிவன்) பெயர்களும் (நாடுகாண் காதை) உண்டு:

அறிவன் அறவோன் அறிவுவரம்பு இகழ்ந்தோன்
செறிவன், சினேந்திரன், சித்தன், பகவன்,
தரும முதல்வன், தலைவன், தருமன்
பொருளன், புனிதன், புராணன், புலவன்,
சினவரன், தேவன், சிவகதி நாயகன்
பரமன், குணவதன், பரத்தில் ஒளியோன்
தத்துவன், சாதுவன், சாரணன் காரணன்
……………………………………………
சங்கரன், ஈசன், சுயம்பு சதுர்முகன்

சான்று நான்கு:–
வேட்டுவ வரியில் வேடர்கள் ——– கொற்றவை என்றும் பாய் கலைப் பாவை என்றும் துர்கா தேவி என்றும் அழைக்கப்படும் தெய்வத்தை எப்படி எல்லாம் வணங்கினர் என்று நிறையவே சொல்கிறார் இளங்கோ:

அமரி, குமரி,கவுரி, சமரி
சூலி, நீலி, மால் அவற்கு இளங்கிளை (நாராயணி)
ஐயை, செய்யவள் வெய்யவாள் தடக்கைப்
பாய்கலைப் பாவை பைந்தொடிப் பாவை
ஆய்கலைப் பாவை அருங்கலைப் பாவை

இதில் கவுரி, நாராயணி என்ற சொற்கள் பல ஸ்தோத்திரங்களில் உள்ளன.

சர்வமங்கல மாங்கல்யே சிவே சர்வார்த்த சாதிகே
சரண்யே த்ரயம்பகே கௌரி நாராயணி நமோஸ்துதே

என்ற ஸ்லோகம் எல்லோருக்கும் தெரிந்தது.

‘அயிகிரி நந்தினி’– என்ற மஹிஷாசுரமர்தனி ஸ்லோகத்தில் வரும் எல்லா விஷயங்களையும் வேட்டுவ வரியில் சொல்கிறார் இளங்கோ. அத்தனை யையும் காட்ட இடமிருக்காது. இதோ ஒரு சில செய்யுள்கள்:

ஆனைத் தோல் போர்த்துப் புலியின் உரி உடுத்துக்
கானத்து எருமைக் கருந்தலைமேல் நின்றாயால்—-
வானோர் வணங்க, மறைமேல், மறையாகி
ஞானக் கொழுந்தாய், நடுக்கு இன்றியே நிற்பாய்!

வரிய வளைக்கை வாள் ஏந்தி மாமயிடற் செற்று,
கரியதிரி கோட்டுக் கலைமிசைமேல் நின்றாயால்—-
அரி, அரன், பூமேலோன், அகமலர் மேல் மன்னும்
விரிகதிர் அம்சோதி விளக்கு ஆகியே நிற்பாய்!

சங்கமும் சக்கரமும் தாமரைக் கையேந்தி
செங்கண் அரிமான் சினவிடைமேல் நின்றாயால்—-
கங்கை முடிக்கு அணிந்த கண்ணுதலோன் பாகத்து
மங்கை உருவாய், மறை ஏத்தவே நிற்பாய்!
–வேட்டுவ வரி

இதே போல பகவத் கீதையின் தாக்கத்தையும் பல இடங்களில் காணலாம். சம்ஸ்கிருத சொற்களின் ஆதிக்கமும் சங்க இலக்கியத்தைவிட பன்மடங்கு கூடுதலாகக் காணக்கிடக்கிறது. பின்னொரு சமயம் அவை பற்றிக் காண்போம்.

–சுபம்–