பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ் பிறந்தது ரைன் மாகாணத்தில் உள்ள பார்மென் (Barmen) என்னும் நகரில்.  நெசவாலைகளுக்குப் புகழ்பெற்ற பிரதேசம் இது. ஊப்பர் பள்ளத்தாக்கின் (Wuper valley) ஒரு பகுதி.  செல்வமும் செழிப்பும் மிக்க பல நெசவாலை முதலாளிகள் இங்கே வசித்து வந்தனர். பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸின் தந்தை, (ஹெர் பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ் அல்லது மூத்த பிரெட்ரிக்) வசதி வாய்ப்புகள் மிக்க ஒரு தொழிலதிபர்.  துடிப்பானவராகவும் உறுதியானவராகவும் அப்பகுதியில் அவர் அறியப்பட்டிருந்தார். தொழில்துறையையும் தாண்டி பார்மெனில் அவருக்கு நல்ல செல்வாக்கு இருந்தது. பிரெட்ரிக், லூதரன் கிறிஸ்தவப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்.  தீவிர மதப் பற்றாளர்.

எங்கெல்ஸ், தன் அம்மாவுடன் (Elizabeth nee van Haar) ஒட்டிக்கொண்டார்.  எலிஸபெத்தின் சுபாவமும் அணுகுமுறையும் அவர் கணவரிடம் இருந்து பெரிதும் வேறுபட்டிருந்தது.  கலை, வரலாறு, இலக்கியம் ஆகியவற்றின் மீது அவருக்குத் தீராத ஆர்வம் இருந்தது.  புத்தகங்கள் வாசிப்பதற்கும் நாட்டு நடப்புகளைத் தெரிந்துகொள்வதற்கும் அவர் அதிக நேரம் ஒதுக்கினார்.  தந்தையிடம் (Gerhard Bernhard van Haar) இருந்து எலிஸபெத் பெற்றுக்கொண்ட ஆர்வம் இது.

தன் மகளுக்கு மட்டுமல்ல, பேரன் எங்கெல்ஸுக்கும் புத்தக ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தினார் ஜெர்ஹாரட்.  ஹாம் ஜிம்னேசியத்தின் காப்பாளராகப் பணிபுரிந்தவர்.  மொழியியில் பிரிவில்  நிபுணத்துவம் பெற்றவர்.  பண்டைய சாம்ராஜ்ஜியங்களின் வரலாறு, தொன்மம், இலக்கியம் ஆகிய துறைகளில் இவருக்கு அக்கறையும் நாட்டமும் இருந்தது. ஆர்வமூட்டும் பல கதைகளை இவர் எங்கெல்ஸுக்குத் தொடர்ச்சியாக சொல்லிவந்தார்.

தாத்தா விவரித்த பண்டைய கிரேக்க இதிகாசக் கதைகளையும் ஜெர்மானிய நாட்டுப்புற கதைகளையும் எங்கெல்ஸ் ஆர்வத்துடன் கேட்டுக்கொண்டார்.  நூறு கண்களைக் கொண்ட ஆர்கஸ் என்னும் அரக்கனின் அச்சுறுத்தும் பலம்.  எருமையின் தலையும் மனித உடலும் கொண்ட மினோடாரின் நம்பமுடியாத போர் குணம்.  மினோடாரை எதிர்த்து வீரத்துடன் போரிட்ட தீஸியஸ்.  பிறகு, எங்கெல்ஸின் விருப்பத்துக்குரிய கதாநாயகன், சீக்ஃபிரைட்டின் (Siegfried) வீர தீர சாகசங்கள். சீக்ஃபிரைட் ஒரு  ஜெர்மானிய கதாநாயகன்.  சக்தி வாய்ந்த டிராகன்களோடு போரிட்டு, பல்வேறு இன்னல்களைக் கடந்து புதையலை மீட்டெடுத்த வீரன்.   பெரும்பாலும், எல்லா ஜெர்மானியக் குழந்தைகளுக்கும் இவனது சாகசங்கள் தெரிந்திருக்கும்.

எங்கெல்ஸுடன் பிறந்தவர்கள்  மொத்தம் எட்டு பேர். அவர்களுள் எங்கெல்ஸ் நெருக்கமாக இருந்தது, தன் சகோதரி மேரியுடன்.  தந்தை பிரெட்ரிக் தன் குழந்தைகளிடம் கண்டிப்பாக நடந்துகொண்டார்.  அவருக்கு எதிலும் ஒழுங்கு வேண்டும். பேச்சுக்குக் கீழ்படியவேண்டும். கொடுக்கும் வேலையில் சுணக்கம் காட்டக்கூடாது. எதிர்த்து கேள்விகள் கேட்கக்கூடாது.  எங்கெல்ஸின் சகோதரர்களுக்கும் சகோதரிகளுக்கும் இதில் பிரச்னை எதுவும் இருக்கவில்லை.  ஆனால், எங்கெல்ஸ் திணறினார். தடுமாறினார்.  தவித்தார்.

ஆரம்பம் தொட்டே எங்கெல்ஸால் தன் தந்தையுடன் உணர்வுபூர்வமாக ஒன்றிப்போக முடியவில்லை.  அம்மாவின் பரிவும் அன்பும் ஒரு காரணம்.  அல்லது, தாத்தா சொல்லி வந்த கதைகளும், அவை போதித்த பாடங்களும் அவரை மாற்றியிருக்கலாம். எத்தனை முயன்றும் அவரால் தன் தந்தைக்குக் கீழ்படியமுடியவில்லை.  பிரெட்ரிக் தன் மகனை அழைத்து அறிவுரைகள் சொன்னார். திட்டினார்.  கண்டித்துப் பார்த்தார்.  தண்டனைகளும் அளித்தார்.  எதுவொன்றும் எங்கெல்ஸை மாற்றவில்லை.  தந்தை வெளியேறியதும், தாத்தாவிடம்தான் ஓடினார். தாத்தா, நேற்று சொன்ன கதையை இன்னொருமுறை சொல்வாயா?  சீக்ஃபிரைட் எப்படி இறந்துபோனான்? யார் அவனைக் கொன்றது?  ஏன் தோற்றான் அவன்?

பார்மெனில் உள்ள நகரப் பள்ளியில் எங்கெல்ஸைச் சேர்த்துவிட்டார்கள்.  கீழ்படியும் குணத்தைப் பள்ளி கற்றுக்கொடுக்கும் என்று பிரெட்ரிக் நம்பினார்.  தன் மகனிடம் ஏதாவது மாற்றங்கள் தெரிகிறதா என்று கவனித்தார்.  எதுவும் காணவில்லை.  சரி அடுத்த ஆண்டு வரை பார்க்கலாம் என்று காத்திருந்தார்.  அடுத்த ஆண்டும் எங்கெல்ஸ் மாறவில்லை.  சிறு விஷயங்களுக்குக்கூட மீண்டும் மீண்டும் கண்டிக்க வேண்டியிருந்தது.

போரிடும் தீஸியஸ்

எங்கெல்ஸுக்கு பள்ளிச்சூழல் ஒத்துவரவில்லை.  தந்தைக்கும் அங்குள்ள ஆசிரியர்களுக்கும் பெரிதாக எந்த வித்தியாசமும் இல்லை என்று நினைத்துக்கொண்டார்.  அதே கண்டிப்பு.  அதே தண்டனைகள்.  அதே அறிவுரைகள்.  அனைத்துக்கும் மேலாக ஒழக்கம் அவசியம்.  பெரியவர்களை மதித்து நடக்கவேண்டும்.  சொல்பேச்சு கேட்கவேண்டும். கீழ்படியவேண்டும்.  மூத்தவர்களை எதிர்க்கக்கூடாது.  மீண்டும், தன் தந்தையைப் போலவே அத்தனை ஆசிரியர்களும் தீவிர இறை நம்பிக்கை கொண்டிருந்ததை எங்கெல்ஸ் கவனித்தார்.  கண்டிப்பும், அறிவுறுத்தல்களும், மதிப்பீடுகளும் கண்காணிப்புகளும் இருக்கும் இடத்தில் மதம் நிச்சயம் இருக்கும் என்பதையும் எங்கெல்ஸ் கண்டுகொண்டார்.

ஆசிரியர்கள் மட்டுமல்ல, அந்தப் பள்ளியின் நிர்வாகக் குழுவில் இருந்த ஒவ்வொருவரும் மதப் பற்றாளர்களாகவே இருந்தனர்.  தங்கள் அலைவரிசையோடு பொருந்தி போகும் ஆசிரியர்களை மட்டுமே அவர்கள் தேர்ந்தெடுத்திருந்தனர்.  கல்வி என்றால் மதக் கல்வி என்று புரிந்து வைத்திருந்த பெரும்பாலான பள்ளிகளில் ஒன்றாகவே அது இருந்தது. தாத்தா சொன்னதைப் போன்ற கதைகளை ஏன் யாரும் இங்கே சொல்வதில்லை?  இவர்கள் போதிக்கும் மதப் பாடங்கள் ஏன் சுவாரஸ்யமாக இல்லை? உடன் படிக்கும் மாணவர்கள் சிலருக்கும் இதே போன்ற மாறுபட்ட எண்ணங்கள் இருப்பதை எங்கெல்ஸ் கண்டுகொண்டார்.  கட்டாயத்தில் பெயரில் மட்டுமே அவர்கள் படித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். அந்தக் கட்டாயம்தான் எங்கெல்ஸுக்குப் பிரச்னையாக இருந்தது.

ஒரு முறை, பாடத்துக்கு நடுவில், மாணவன் ஒருவர் ஆசிரியரிடம் சந்தேகம் ஒன்றை எழுப்பினான்.  ‘கதே என்பவர் யார்?’ எங்கெல்ஸுக்கு கதேவைத் (Goethe) தெரியும்.  கவிதை, நாடகம், அறிவியல், தத்துவம், மதம் என்று பல துறைகளில் கதே பங்களிப்பு செய்திருப்பதை அவர் அறிவார்.  கதே பாடப் புத்தகங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர் என்பதும் அவருக்குத் தெரியும்.  ஆசிரியர் அளிக்கப்போகும் பதிலுக்காக அவர் காத்திருந்தார்.  கேள்வி கேட்ட அந்த மாணவனை ஆசிரியர் தீர்க்கமாகப் பார்த்தார்.   ‘ஏன் அவரைப் பற்றி கேட்கிறாய்?’ அந்த மாணவன் தன் குரலைத் தாழ்த்திக்கொண்டான். ‘சாதாரணமாகத்தான் கேட்டேன். காரணம் எதுவும் இல்லை.’  ‘சரி கேட்டுக்கொள். அவர் கடவுளை நம்பாதவர். அவரைப் பற்றி பேசுவதற்கு ஒன்றுமில்லை. புரிகிறதா?’  இந்த பதில் எங்கெல்ஸுக்கு மிகுந்த ஏமாற்றத்தை அளித்தது.  வியப்பையும்.

இயற்பியல், வேதியியல் ஆகிய துறைகளில் எங்கெல்ஸ் ஆர்வம் செலுத்தினார். பாடங்கள் எடுக்கப்படும்போது, இடைமறித்து பல கேள்விகள் கேட்டார்.  மொழிப் பயிற்சியில் தன் திறமையை முழுவதுமாக வெளிப்படுத்தினார்.  பதினான்கு வயது முடியும் வரை அங்கே படிப்பு தொடர்ந்தது.

அக்டோபர் 1834ல், எல்பெர்ஃபெல்ட் (பார்மென், எல்பெர்ஃபெல்ட், ஊப்பர் பள்ளத்தாக்கின் ஒரு பகுதி மூன்றையும் இணைத்து ஊப்பர்டால் என்று

எங்கல்ஸ் பிறந்த இடம்

அழைத்தார்கள்) என்னும் பகுதியில் இருந்த ஜிம்னேசியத்தில் ஒன்பதாம் வகுப்பில் சேர்க்கப்பட்டார்.  பிரஷ்யாவின் புகழ்பெற்ற கல்வி நிலையங்களில் ஒன்று இது.  இந்தப் பள்ளி, புராட்டஸ்டண்ட் கிறிஸ்தவர்களால் நடத்தப்பட்டு வந்தது.  பார்மென் பள்ளிக்கும் ஜிம்னேசியத்துக்கும் உள்ள வித்தியாசங்களை எங்கெல்ஸ் கண்டுகொண்டார்.  முதல் வித்தியாசம், புத்தகங்கள்.  மத சம்பந்தமான நூல்கள் மட்டுமின்றி பல தரப்பட்ட புத்தகங்களை இங்குள்ள ஆசிரியர்கள் பராமரித்து வந்தனர்.  எங்கெல்ஸ் உற்சாகத்துடன் இந்தப் புத்தங்கள் குறித்து விசாரித்தார். உங்களிடம்  கிரேக்க, லத்தீன் மொழி நூல்கள் இருக்கின்றனவா? கணிதம் கற்றுத்தருவீர்களா? எங்கெல்ஸின் நம்பிக்கை வீண்போனது. அவர் விரும்பிய பாடங்கள் அங்கே கற்றுக்கொடுக்கப்படவில்லை. மீண்டும்  மதம்.  மீண்டும் புனிதம்.  மீண்டும் ஒழுக்க விதிகள். விரிவான, விளக்கமான, வீணான அறிவுரைகள்.

என்றால், பார்மெனுக்கும் ஜிம்னேசியத்துக்கும் எந்த வேறுபாடும் இல்லை.  பள்ளிகள் வெவ்வேறாக இருந்தாலும், புத்தகங்கள் வெவ்வேறாக இருந்தாலும், வகுப்பு நிலை மேலானதாக இருந்தாலும், அடிப்படை ஒன்றே.  போதிப்பதை ஏற்றுக்கொள். அடிபணிய கற்றுக்கொள்.  கேள்விகள் கேட்காதே.

அந்த ஜிம்னேசியத்தின் தலைமை நிர்வாகி, பார்மெனில் உள்ள  ஒரு லூத்தர் சபையின் அறங்காவலாகவும் இருந்தார். பள்ளியில் விதிமுறைகளோடு எங்கெல்ஸ் பொருந்தி போகவில்லை என்பதை அவர் கண்டுகொண்டார்.   பிரெட்ரிக்கைத் தொடர்பு கொண்டு உரையாடினார்.  உங்கள் மகனை எப்படி வளர்க்கவேண்டும் என்று நீங்கள் விரும்புகிறீர்கள்? அவன் எதிர்காலம் எப்படி அமையவேண்டும்?

எங்கெல்ஸ் குறித்து பிரெட்ரிக் விரிவான கனவுகள் கொண்டிருந்தார்.  மூத்த மகன் என்பதால், தனக்குப் பிறகு தன் நெசவாலையை எங்கெல்ஸ் தலைமை ஏற்று சீராக நடத்தவேண்டும் என்பது அவர் ஆசை. ஆனால், எலிஸபெத் தன் மகனை ஒரு அறிவாளியாக மாற்றவேண்டும் என்று துடித்துக்கொண்டிருப்பதை அவர் அறிவார்.  எலிஸபெத்துடன் இது விஷயமாக அவர் கோபத்துடன் பல முறை சண்டையும் போட்டிருக்கிறார்.  கலையையும் இலக்கியத்தையும் கிரேக்கத்தையும் வைத்துக்கொண்டு ஒரு மனிதன் என்ன செய்துவிடமுடியும்?  ஒரு தொழிற்சாலையைத் திறமையாக நடத்துவதற்கு எவ்வளவு அறிவு வேண்டுமோ அதை மட்டும் எங்கெல்ஸ் பெற்றிருந்தால் போதும்.  தேவையற்ற குப்பைகள் வேண்டாம்.

பிரெட்ரிக் தன் எண்ணங்களைத் தலைமை நிர்வாகியிடம் பகிர்ந்து கொண்டார்.   ‘உங்கள் ஜிம்னேசியத்தில் போதிக்கப்படும் வணிகமும் கணிதமும் எங்கெல்ஸை ஒரு திறமையான தொழிலதிபராக வளர்த்தெடுக்கும் என்று நம்புகிறேன். நீங்கள்தான் எனக்கு உதவ வேண்டும்.’  தலைமை நிர்வாகி பிரெட்ரிக்கிடம் ஒரு வேண்டுகோளை முன்வைத்தார். ‘உங்கள் மகனை, மற்ற மாணவர்களைப் போல் எங்கள் பள்ளியின் விடுதியில் தங்க வைக்க உங்கள் ஒப்புதல் வேண்டும்.  விடுதி மாணவர்களுக்கு நாங்கள் ஒழுக்கம் உள்ளிட்ட நற்பண்புகளை சிறந்த முறையில் போதிக்கிறோம்.  கண்டிப்புக்குக் குறை இருக்காது. உங்கள் கனவு நிறைவேறும். என் பொறுப்பு.  நீங்கள் கவலைப்படவேண்டாம்.’

பிரெட்ரிக்குக்கு மீண்டும் நம்பிக்கை பிறந்தது.  ஒப்புக்கொண்டார்.

அத்தியாயம் 4

எங்கெல்ஸால் நம்ப முடியவில்லை. எப்படி வாழ்கிறார்கள் இவர்கள்? சுவாசித்துக்கொண்டும், நடமாடிக்கொண்டும், வேலை செய்துகொண்டும் இருக்கிறார்கள் என்பதற்காக இவர்களை உயிருள்ளவர்கள் என்று அழைக்கமுடியுமா? எங்கெல்ஸ் அவர்களை ஊன்றி கவனித்தார். இடுங்கிய கண்கள். மெலிந்த தேகம். உரையாடும்போது, ஒவ்வொரு வார்த்தைக்கு இடையிலும் இருமல் சத்தம். நிமிர்ந்து நேராக நிற்க முடியவில்லை. நடுங்கினார்கள். தடுமாறினார்கள். சராசரியாக, ஒரு நாளைக்குக் பதினான்கு மணி நேரம் அவர்கள் வேலை செய்தார்கள். பல சமயங்களில், பதினெட்டு மணி நேரம் ஆகிவிடுவது இயல்பானதே. நன்றாக இருட்ட ஆரம்பிக்கும்போது  சோர்ந்து களைத்து, வீட்டுக்குச் செல்வார்கள். அதிகாலை இருள் விலகும் முன்பே ஆலை மணி அடித்துவிடும். உறக்கத்தை விட்டொழித்துவிட்டு, விரைந்து வந்துவிடவேண்டும்.

நாளடைவில், இயந்திரத்தின் ஓர் அங்கமாகவும், மற்றொரு இயந்திரமாகவும் அவர்கள் மாறிவிடுகிறார்கள். இந்த மாற்றத்தை எங்கெல்ஸ் கண்கூடாகக் கண்டு அதிர்ந்து போனார்.  தன் தந்தையின் அலுவலகத்துக்குச் செல்ல ஆரம்பித்தபோதே, தொழிலார்களின் பரிச்சயமும் ஏற்பட்டுவிட்டது. தன் மகன் தொழிற்சாலையில் நேரம் செலவிடுவது, தொழில் கற்றுக்கொள்வதற்காக என்று பிரெட்ரிக் நினைத்திருந்தார். எங்கெல்ஸ் படித்துக்கொண்டிருந்தது தொழிலாளர்களின் வாழ்நிலையை.

தன் தந்தை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்தும்  புத்திமதிகளை யோசித்துப் பார்த்தபோது எங்கெல்ஸுக்குக் கோபமும் சிரிப்பும் ஒரு சேர வந்தது.  கடவுளை வணங்கு. எப்போதும் கடவுளின் நினைவாக இரு. நீ செய்யும் பாவங்களுக்குக் கடவுளிடம் மன்னிப்பு கேள். இதைவிட பெரிய முரண்பாடு வேறு ஏதாவது இருக்கமுடியுமா என்று யோசித்துப் பார்த்தார் எங்கெல்ஸ். பொழுது முழுக்கக் கடவுளையே நினைத்துக்கொண்டிருந்ததால்தான், மனிதர்களைப் பற்றி நினைக்க முடியவில்லையா தந்தையால்? தன் தொழிற்சாலையில் கிடந்து அவதியுறும் தொழிலாளர்களைப் புறக்கணித்துவிட்டு, கடவுளை நினைத்து மனமுருகி பிரார்த்தனை செய்வதன் மூலம், அவருக்குப் புண்ணியம் கைகூடிவிடுமா?

எல்லையில்லா அன்பை போதித்தது கிறிஸ்தவம். ஆனால், தொழிலாளர்கள் விலங்குகளைப் போலவே நடத்தப்பட்டு வந்தனர். எங்கெல்ஸ் அவர்கள் குடியிருப்புகளுக்குச் சென்றார். குடும்பத்தினரைக் கண்டார். குழந்தைகள் பலர் தொழுநோயால் பீடிக்கப்பட்டதைக் கண்டு அதிர்ந்து போனார். அசுத்தமான அந்தக் குடியிருப்புப் பகுதிகளில், சுவாசிப்பதற்கு நல்ல காற்றுகூட கிடைக்கவில்லை. தொழிற்சாலைகள் வெளியேற்றும் புகையைத்தான் அவர்கள் சுவாசித்துக்கொண்டிருந்தார்கள். பசியைப் போலவே நோய்களையும் அவர்கள் அசட்டை செய்ய கற்றுக்கொண்டிருந்தனர். எந்த வியாதியும் அவர்களுக்கு ஒரு பொருட்டல்ல.  அதே சமயம், பிராந்தியிடம் தஞ்சம் புகுந்திருந்த தொழிலாளர்களையும் எங்கெல்ஸ் கண்டார். வலி மிகுந்த உழைப்பின் முடிவில் கிடைத்த கூலியை அவர்கள் வலியை மறக்கடிக்கும் மதுவில் செலவிட்டு வந்தனர்.

பார்மெனில் எங்கெல்ஸ் சந்தித்த தொழிலாளர்களின் நிலை இன்னமும்கூட மோசமாக இருந்தது. செல்வச் செழிப்பான ஒரு துறைமுக நகரத்திலும்கூட இவர்கள் மோசமான வாழ்வைதான் நடத்தவேண்டுமா? செல்வமும் ஏழைமையும் அருகருகில் இருக்கும் விசித்திரம்தான் என்ன? புத்தகங்களில் விடை தேடினார் எங்கெல்ஸ். இலக்கியம், வரலாறு, தத்துவம் என்று விரிந்த அவர் தேடலில் பல வெளிச்சங்கள் கிடைத்தன. தொழிலாளர்களின் வாழ்நிலை ஏன் இவ்வாறு அமைந்திருக்கிறது என்பதற்கு அவர்கள் வாழ்வையோ அல்லது அவர்கள் பணியாற்றும் தொழிற்சாலையின் அணுகுமுறையையோ ஆரய்ந்தால் போதாது. இது ஒரு சமூகப் பிரச்னை. அரசியல் பிரச்னை. மிக முக்கியமாக, பொருளாதாரப் பிரச்னை.  இந்தப் புரிதல் எங்கெல்ஸின் பார்வையை விசாலப்படுத்தியது. கிட்டத்தட்ட அதே சமயம், ஜெர்மனின் அரசியல் சூழல் மாறிக்கொண்டிருந்தது.

1840களில், ஜெர்மனி அரசியல் ரீதியில் பிளவுண்டிருந்தது. ஒரு நாடாக அல்ல, முப்பத்தொன்பது தனி சுதந்தர மாநிலங்களைக் கொண்ட ஒரு கூட்டமைப்பாகவே ஜெர்மனி நீடித்து வந்தது. நூற்றாண்டுகளாக இதுதான் நிலைமை. ஜெர்மனியின் எல்லைகள் கிழக்கில் விஸ்டுலா நதியில் இருந்து மேற்கே ரைன் நதி வரை: தெற்கே டான்யூப் நதியிலிருந்து வடக்கே பால்டிக் கடல் வரை பரவி படர்ந்திருந்தது.  பெரிய நிலப்பரப்புதான்.  ஆனாலும், வளம் போதாத காரணத்தால் மக்கள் தெற்கு, மேற்கு என்று குடிபெயர்ந்து அங்கேயே வாழவும் ஆரம்பித்தனர்.  தெற்கில் குடியேறியவர்கள் ரோமானியர்களுடன் பழகி, அவர்கள் நாகரிகத்தைக் கற்றுக்கொண்டனர்.  ரோம சாம்ராஜ்ஜியம் கொடி கட்டிப் பறந்துகொண்டிருந்த காலகட்டம் அது.  ஜெர்மனியும் நாளடைவில் ரோமானியர்களின் ஆட்சிக்கு உட்பட வேண்டியிருந்தது.

பிரடரிக் உருவம் பொறித்த நாணயம்

பொதுவான மொழிதான் என்றாலும் ஜெர்மானியர்கள் பல நூற்றாண்டுகளாகத் தனித்தனியே சிதறிக்கிடந்தனர்.  17ம் நூற்றாண்டு ஜெர்மனியில் மட்டும் சுமார் 300 அரசாங்கங்கள் உதிரியாக இயங்கி வந்தன.  இவற்றுக்கு இடையே தொடர்ந்து விரோதமும் போட்டியும் மூண்டு கொண்டிருந்தன.  சிறியதும் பெரியதுமாக சிதறிக்கிடந்த ஜெர்மன் அரசாங்கங்களுள், பிரஷ்யா முன்னணியில் இருந்தது.  பிறகு, ஆஸ்திரியா.  ஜெர்மனியை யார் ஆள்வது என்பது குறித்து இந்த இரண்டுக்கும் இடையில் அதிகாரப் போட்டி நிலவியது.

பிரஷ்யாவின் பலமும் அதிகாரமும் பிற ஜெர்மானிய அரசாங்கங்களிடையே பொறாமையை ஏற்படுத்தியது. மூன்றாம் பிரெட்ரிக் வில்லியம் என்னும் அரசர், பிற ஜெர்மானிய நாடுகளைத் திரட்டி ஒரு கூட்டமைப்பை உருவாக்கினார்.  ரைன்லாந்து ஐக்கியம் என்று அது அழைக்கப்பட்டது. பிரஷ்யாவுக்கு மாற்று சக்தியாக இந்த  ஐக்கியத்தை வளர்த்தெடுக்கும் முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன.

18ம் நூற்றாண்டின் இறுதியில், நெப்போலியன் போனபர்ட் (1769-1821) தலைமையில் பிரான்ஸ் ஒரு வலிமையான ஐரோப்பிய சக்தியாக எழுந்து நின்றபோது, பிரஷ்யா நெப்போலியனை எதிர்க்க ஆரம்பித்தது. பிரிட்டன் உள்ளிட்ட பிற ஐரோப்பிய நாடுகளுக்கும்  நெப்போலியனின் எழுச்சி பீதியூட்டிய காரணத்தால் அவை பிரஷ்யாவுக்கு உதவ முன்வந்தன.  பிரஷ்யாவோடு சேர்ந்து பிற ஜெர்மானிய அரசாங்கங்களும் ஒன்றிணைந்து நெப்போலியனுக்கு எதிராகப் போரிட்டன.  1815ம் ஆண்டு, வாட்டர்லூ யுத்தத்தில் நெப்போலியன் வீழ்த்தப்பட்டார்.

நெப்போலியன் ஜெர்மனியின் சிந்தனைப் போக்கை வெகுவாகப் பாதித்தார்.  சுதந்தரம் குறித்து மக்கள் யோசிக்க ஆரம்பித்தார்கள்.  நாடு, தேசம், தேசபக்தி போன்ற கருத்தாக்கங்கள் உருபெற்றன. பிளவுபட்டிருந்த சிறிய அரசாங்கங்கள் சில அடிப்படைகளை உணர்ந்துகொண்டன.  நமக்குள் சண்டையிட்டுக்கொண்டு பிரிந்து கிடந்தால், நெப்போலியன் போன்றவர்கள் முறியடித்துவிடுவார்கள் என்பது புரிந்தது.  வேறு எதற்காக இல்லாவிட்டாலும், தற்காப்புக்காகவாவது அரசாங்கங்கள் ஒன்றுபட்டு திகழவேண்டும் என்பதையும் புரிந்துகெண்டார்கள்.  1789ம் ஆண்டு 300 நாடுகளுடன் பிளவுப்பட்டிருந்த ஜெர்மனி 1815ல் 39 நாடுகளாக சுருங்கிப்போனது.

இவற்றையும் ஒன்று சேர்த்து, ஒன்றுபட்ட ஜெர்மனியை கட்டமைக்க பல முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப்பட்டன. ஆனால், அவை வெற்றிபெறவில்லை.  பிரஷ்யாவும், ஆஸ்திரியாவும் வழக்கம் போல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்ற போட்டிப்போட்டுக்கொண்டிருந்தது.  மற்ற சிறு நகரங்களால் இந்த இரு பெரும் சக்திகளை மீறி எதுவும் செய்யமுடியவில்லை. ஆஸ்திரியா, க்ளெமென்ஸ் மெட்டர்னிச் (Klemens Wenzel von Metternich) என்பவரால் ஆளப்பட்டு வந்தது. பிரஷ்யா, நான்காம் பிரெட்ரிக் வில்லியமின் கட்டுப்பாட்டில் இருந்தது. 1840ல் ஆட்சிக்கு வந்த பிரெட்ரிக், அளவற்ற அதிகாரத்தை விரும்புபவராக இருந்தார். மக்கள் என்றென்றும் தன் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் இருக்கவேண்டும் என்று விரும்பிய பிரெட்ரிக், கடுமையான ஒடுக்குமுறையைக் கையாண்டு வந்தார்.

பிரிட்டன், பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகளிலும் அப்போது முடியாட்சிதான் நடைபெற்று வந்தது. ஆனால், ஜெர்மனியைப் போல் அங்கே முழுமையான அடக்குமுறை சாத்தியப்படவில்லை. அந்நாட்டு முதலாளிகளும் செல்வந்தர்களும் அதற்கு ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. அரசாங்கத்தின் தலையீடு அதிகரிப்பது முதலாளிகளுக்கு உகந்ததல்ல என்பது ஒரு காரணம். தொழில் வளர்ச்சிக்கு அரசாங்கத்தின் ஆதரவு இன்றியமையாதது என்பதால் தொழிலதிபர்கள் ஆட்சியாளர்களின் செயல்பாடுகளைத் தொடர்ந்து கவனித்து வந்தனர். ஆட்சியாளர்கள் தொழில் முயற்சிக்கு ஒத்துழைப்பு அளிக்க மறுத்தபோது அல்லது, அதற்கு தடையாக இருந்தபோது, முதலாளிகள் அரசை வெளிப்படையாக எதிர்த்தனர்.  பிரிட்டனிலும் பிரான்ஸிலும் தொழிற்சாலைகள் அதிகம் பெருகியதற்கும், அந்நாடுகளில் உள்ள தொழிலதிபர்கள் பெரும் செல்வந்தர்களாகத் திகழ்ந்ததற்கும் காரணம், முதலாளிகளுக்கும் ஆட்சியாளர்களுக்கும் இருந்த நல்லுறவு.

பிரிட்டன், பிரான்ஸைத் தொடர்ந்து, மெதுவாக ஜெர்மனியிலும் ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான போராட்டங்கள் வெடிக்க ஆரம்பித்தன. குறிப்பாக,  சட்டதிட்டங்கள் கடுமையாக இருந்த பிரஷ்ய ஆட்சியாளர்களின் ஆதிக்கத்துக்கு உட்பட்டிருந்த ரைன்லாந்து மாகாணத்தில். பிரஷ்யாவும் ஏன் பிரிட்டனையும் பிரான்ஸையும் போல்முதலாளிகளுக்கு அனுகூலமாக இருக்கக்கூடாது? எதற்காக ஜெர்மனி ஐரோப்பாவைச் சார்ந்திருக்கவேண்டும்? நம்மிடம் உள்ள திறமையை முழு அளவில் பயன்படுத்தினால், நம்மால் இங்கே பல தொழிற்சாலைகளை உருவாக்கமுடியாதா? உற்பத்தியைப் பெருக்கமுடியாதா? செல்வம் சேர்க்கமுடியாதா?

ஜெர்மானிய பூர்ஷ்வா குழுவினரின் நோக்கங்கள் தெளிவானவை. முடியாட்சியைக் கவிழ்க்கவேண்டும். தொழில் வளர்ச்சிக்குச் சாதகமான அணுகுமுறையை அமல்படுத்தவேண்டும். அரசு தலையீடு இல்லாத சாதகமான தளம் உருவாகவேண்டும். எனவே, அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றவேண்டும். நமக்குத் தேவையான அரசாங்கத்தை நாமே அமைத்துக்கொள்ளவேண்டும். நமக்குத் தேவைப்படும் கொள்கைகளை நாமே வகுத்துக்கொள்ளவேண்டும்.

எங்கெல்ஸ் வாசித்த செய்தித்தாள்களிலும் புத்தகங்களிலும் இந்த எதிர்ப்புணர்வே பிரதானமாகவும் தீவிரமாகவும் தலைகாட்டியது. அரசியல் சுதந்தரம் மறுக்கப்பட்டு வந்த காரணத்தால், போராட்டக்காரர்கள் எழுத்தையே தங்கள் ஆயுதமாக வரித்துக்கொண்டிருந்தனர். கடிதங்கள் வாயிலாக அவர்கள் தங்கள் சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்துகொண்டனர். போராட்டங்களைத் திட்டமிட்டனர். கதைகளிலும் கவிதைகளிலும் முடியாட்சிக்கு எதிரான கருத்துகளைப் பரப்பினர்.  சுதந்தரத்தை நேசிக்கும், ஜனநாயகத்தை நேசிக்கும் குழுவினரும் இந்தப் போராட்டத்தில் தங்களைப் படிப்படியாக இணைத்துக்கொண்டனர்.  முடியாட்சிக்கு எதிரான கலகக்குரல் ஒன்று ஒலிக்க ஆரம்பித்தது.

தொழிலாளர்களின் இழிநிலைக்கும் இப்போது எழுந்துள்ள கலகக்குரலுக்கும் உள்ள தொடர்பைப் புரிந்துகொள்ள முயன்றார் எங்கெல்ஸ். முடியாட்சி தூக்கியெறியப்பட்டால், அது தொழிலாளர்களுக்குச் சாதகமாக சூழலை உருவாக்குமா? அவர்கள் வாழ்வில் மாற்றம் ஏற்படுமா? கலகக்காரர்களின் வழியில், எங்கெல்ஸும் எழுத்தைத் தன் ஆயுதமாக வரித்துக்கொண்டார். விரைவில், அந்த ஆயுதத்தைப் பயன்படுத்தவும் ஆரம்பித்தார்.

அத்தியாயம் 6

பிரான்ஸிலும் ஜெர்மனியிலும் நடந்து வந்த மாற்றங்களால் உந்தப்பட்ட  பதினெட்டு வயது எங்கெல்ஸ் சில தீர்மானமான முடிவுகளுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்தார். மார்ச்-ஏப்ரல் 1839 டெலிகிராஃப் இதழில், எங்கெல்ஸின் Letters from Wuppertal என்று தலைப்பிடப்பட்ட இரு கட்டுரைகள் வெளிவந்தன.  உப்பெர்தல் என்பது பார்மென் பகுதியில் உள்ள நகரம். தொழிலாளர்களின் பரிதாக நிலையை எங்கெல்ஸ் முதல் முறையாக நேரடியாக தரிசித்தது இங்கேதான். பார்மெனில் கண்ட அதே நிலைமைதான் பிரமெனிலும். தந்தையின் தொழிற்சாலையில் பணியாற்றியவர்களுக்கும் தந்தையின் நண்பரின் தொழிற்சாலையில் பணியாற்றியவர்களுக்கும் வித்தியாசமில்லை. பிரஷ்யா முழுவதும், ஏன் பிரான்ஸிலும்கூட தொழிலாளர்கள் ஒன்றுபோலவே இருக்கிறார்கள். இயந்திரமயமாக்கல் ஆதிக்கம் செலுத்தும் அனைத்து நாடுகளிலும் உள்ள தொழிலாளர்கள் ஒரே மாதிரியான பரிதாபமான வாழ்வைத்தான் வாழ்கிறார்கள். சம மனிதர்கள் தீரா ஏழைமையில் சிக்கித் தவிக்கும்போது, அவர்கள் வாழ்க்கைத் தரம் உயர நாம் போராட வேண்டாமா?

தொழிற்சாலையில் பணிபுரிபவர்களுக்கும் நிர்வகிப்பவர்களுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளை எங்கெல்ஸ் தன் கட்டுரையில் குறிப்பிட்டார். தொழிற்சாலையும் உற்பத்திக் கருவிகளும் யார் வசம் இருக்கிறதோ அவர்கள் செல்வந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள். அவர்கள் அலட்டிக்கொள்வதில்லை. உடலுழைப்பு செலுத்துவதில்லை. ஆனால், கடுமையாக உழைப்பவர்கள் ஏழைகளாக இருக்கிறார்கள். எனில், மனித குல முன்னேற்றத்தில் உழைப்பின் பங்கு மகத்தானது என்னும் நிலையில், உழைப்பவர்களுக்கு ஏன் இந்த இழிநிலை?

‘அடித்தள மக்களின் வாழ்க்கை மிக மோசமான நிலையில் உள்ளது. குறிப்பாக, உப்பெர்தல் பகுதியில். நுரையீரல் மற்றும் பால்வினை நோய்களால் இப்பகுதி வாழ் தொழிலாளர்கள் அதிக அளவில் பாதிப்படைந்துள்ளனர். எல்பர்ஃபெல்ட் என்னும் பகுதியில் மட்டும், பள்ளி செல்லும் வயதடைந்த 2500 குழந்தைகளில், 1200 பேருக்குக் கல்வி கற்கும் வாய்ப்பு மறுக்கப்பட்டுள்ளது. இவர்கள் தொழிற்சாலைகளில் அடைந்துகிடக்கிறார்கள்.’

‘தொழிலாளர்கள் பிராண வாயுவுக்குப் பதிலாக, கரிப்புகையையே சுவாசிக்கிறார்கள்.  பலர் ஆறு வயது முதல் இந்தப் புகையைத்தான் சுவாசித்து வளர்ந்துகொண்டிருக்கிறார்கள். இவர்கள் வாழ்வின் மகிழ்ச்சியான தருணங்களை அனுபவிப்பதில்லை. இவர்கள் பலமற்றபவர்களாக இருக்கிறார்கள். துணி தைப்பவர்கள், காலை முதல் இரவு வரை, முதுகை வளைத்து பணியில் மட்டும் கவனம் செலுத்துகிறார்கள்… தோல் பதனிடும் தொழிற்சாலைகளில் சில ஆரோக்கியமான மனிதர்களை நான் சந்தித்தேன். ஆனால், மூன்றாண்டு காலம் அவர்கள் அங்கே பணியாற்றினால், அவர்களுடைய ஆரோக்கியம் விடை பெற்றுவிடும். மன ரீதியாகவும் உடல் ரீதியாகவும் அவர்கள் பாதிப்படைவார்கள். ஐந்தில் மூன்று பேர் மரணடைவார்கள்.’

ஆனால், தொழிற்சாலை முதலாளிகளுக்கு இது பற்றி அக்கறையில்லை. அவர்கள் விரும்பி தலை வணங்கி பணிவன்புடன் ஏற்று வணங்கும் கடவுளுக்கும் இது முரண்பாடாகத் தோன்றவில்லை போலும். இப்படிப்பட்ட பக்தர்களின் முகமூடியை எங்கெல்ஸ் இந்தக் கட்டுரைகளில் கிழித்து அவர்களுடைய நிஜ முகத்தை அம்பலப்படுத்தினார். புனிதம், மதம், இறை அச்சம், நரகம், புண்ணியம், பாவம் எதுவும் அவர்களுடைய இயல்புகளை மாற்றிவிடுவதில்லை என்று எங்கெல்ஸ் வாதிட்டார். பார்மென் தொழிலதிபர்களும் வணிகர்களும் உற்பத்தியாளர்களும், பொருளாதாரப் பலன்கள் தவிர்த்து வேறு எதற்கும் செவி சாய்ப்பதில்லை என்பதை சுட்டிக்காட்டினார்.

‘செல்வம் படைத்த உற்பத்தியாளர்களின் மனச்சாட்சி, நெகிழ்வுதன்மை கொண்டதாக இருக்கிறது. (பணிபுரியும்) ஒரு குழந்தை கூடுதலாகவோ குறைவாகவோ இறந்துவிட்டால், உடனே அவர்கள் பதறிவிடுவதில்லை. நரகம் குறித்த பயம் அவர்களை உலுக்குவதில்லை. ஞாயிறு தோறும் இரு முறை தேவாலயம் செல்வதே அவர்களுக்குப் போதுமானதாக இருக்கிறது. பக்தியில் ஊறித் திளைப்பவர்கள் தங்கள் தொழிற்சாலையில் பணிபுரிபவர்களை மிக மோசமான முறையில் நடத்துகிறார்கள்.’

தொழிலாளர்களின் பலவீனத்தை முதலாளிகள் தங்களுக்குச் சாதகமாகப் பயன்படுத்திக்கொள்வதை எங்கெல்ஸ் உதாரணத்துடன் விளக்கினார். உழைப்புக்குத் தகுந்த கூலியை முதலாளிகள் கொடுப்பதில்லை என்பது மட்டுமல்ல. ஒப்புக்கொண்ட அடி மாட்டு தொகையையும்கூட அவர்கள் முழுவதுமாகத் தருவதில்லை. கேட்டால், அவர்கள் அளிக்கும பதில் இது. எப்படியும் குடித்து வீணாக்கத்தான் போகிறார்கள், எதற்கு அதிகம் கொடுக்கவேண்டும்? ஆனால், தலைமை பாதிரியைத் தேர்வு செய்ய நடைபெறும் தேர்தல் சமயத்தில், இதே முதலாளிகள் தொழிலாளர்களுக்குக் கூடுதல் பணம் அளிக்கிறார்கள். அவர்கள் ஒத்துழைப்புடன் குறிப்பிட்ட பாதிரியைப் பதவியில் அமர்த்துவதற்காக இந்த ஏற்பாடு.

தொழிலாளர்களின் குழந்தைகளுக்கு மட்டுமல்ல, செல்வந்தர்களின் குழந்தைகளுக்கும்கூட நல்ல கல்வி அளிக்கப்படுவதில்லை என்பதை எங்கெல்ஸ் மற்றோரிடத்தில் சுட்டிக்கட்டினார். தேவாலயப் பள்ளிகளில் போதிக்கப்படும் கல்விமுறையை வெளிப்படையான மதப் பிரசாரம் என்று அவர் அழைத்தார்.  எழுத, படிக்க, கணக்குப் போட கற்றுக்கொடுப்பதைத் தாண்டி பெரிதாக இந்தப் பள்ளிகள் எதையும் மாணவர்களுக்குக் கற்றுக்கொடுப்பதில்லை. காரணம், இவை, கிறிஸ்தவ அறங்காவலர்களின் பிடியில் சிக்கியிருந்தன. உப்பெர்தலில் உள்ள பள்ளிகளின் நிலைமையை, போதிக்கும்  ஆசிரியர்களின் திறமைகளை, போதிக்கப்படும் பாடங்களின் தரத்தை எங்கெல்ஸ் தனித்தனியே விமரிசித்தார்.

இந்த உண்மைகளை வெகு சிலரே எழுத்தில் பதிவு செய்திருப்பதை எங்கெல்ஸ் சுட்டிக்காட்டினார். ‘கவிதை எழுதுவதற்கு நிறைய பேர் இருக்கிறார்கள். ஆனால், உரைநடை எழுத்துகள் பெரும்பாலும் மதம் தொடர்பானவையாக இருக்கின்றன. பார்மென், எல்பர்ஃபெல்ட் பற்றிய வரலாற்றுப் புத்தகங்களும்கூட மேலோட்டமாகவே உள்ளன.’

டேவிட் ஸ்ட்ராஸ்

உப்பெர்தல் கடிதங்கள் பார்மென், எல்பர்ஃபெல்ட் பகுதிகளில் மிகுந்த சலசலப்பையும் கொந்தளிப்பையும் ஏற்படுத்தியது. மதம் குறித்த எங்கெல்ஸின் கூர்மையான விமரிசனங்கள், மத நம்பிக்கையாளர்களைஅதிர்ச்சியடைய வைத்தன. தொழிற்சாலை உரிமையாளர்கள் எரிச்சலடைந்தனர் என்பதை தனியே குறிப்பிடவேண்டியதில்லை. ஆனால், டெலிகிராஃப் பத்திரிகை வழக்கத்தைவிடவும் அதிக அளவில் விற்பனை கண்டது.

இந்தக் கட்டுரைகளை எங்கெல்ஸ் தன் பெயரில் எழுதவில்லை. பெயரிடப்படாமல்தான் உப்பெர்தல் கடிதங்கள் அடுத்தடுத்து வெளியாயின. என்பதால், கோபத்தை யார் மீது குவிப்பது என்று தெரியாமல் பலர் தடுமாறினர். இத்தனை வன்மையுடன் மதத்தையும் அதிகாரத்தையும் எதிர்க்க யாருக்குத் திடீரென்று துணிச்சல் பிறந்திருக்கும் என்று மாய்ந்து மாய்ந்து தங்களுக்குள் பேசிக்கொண்டார்கள். அதற்கு மேல் எதுவும் செய்யமுடியவில்லை. எங்கெல்ஸின் கட்டுரைகளுக்கு ஒரு முதலாளித்துவ பத்திரிகை (Elberfelder Zeitung) மறுப்பு எழுதியது. எங்கெல்ஸின் வாதங்கள் தவறானவை என்றும், மதமும் முதலாளித்துவமும் நன்மை அளிக்கக்கூடிய நிறுவனங்கள் என்றும் அது வாதாடியது.

மத சம்பந்தமான ஏடுகள் தவிர வேறு எதையும் வாசித்திராத பெருந்திரளான மக்கள் உப்பெர்தல் கடிதங்களால் ஆச்சரியமடைந்தனர். மதத்தை அவர்கள் கேள்விக்கு உட்படுத்தியதில்லை. துன்பம் நேர்கையில் அவர்கள் பாதிரிகளின் தத்துவங்களையே அசைபோட்டனர். துன்பத்தைப் பெருந்தன்மையுடன் ஏற்றுக்கொள்ள அவர்கள் பழகியிருந்தனர். இந்தப் பிறவியில் இல்லாவிட்டாலும் இறப்புக்குப் பிறகாவது பொன்னுலகம் கைகூடவேண்டும் என்பதற்காக அவர்கள் அமைதி காத்து வந்தனர். பசியையும் பிணியையும் அவர்கள் வாழ்வின் இரு பெரும் நிதர்சனங்களாக ஏற்றுக்கொண்டனர். ஆனால், உப்பெர்தல் கடிதங்கள், பாதிரிகள் அளித்திருந்த ஊன்றுகோலை மக்களிடம் இருந்து அகற்றியது. அது ஊன்றுகோல் அல்ல, அடிமைச் சங்கிலி என்பதை புரியவைத்தது.

எதிர்பார்த்தபடி, சலசலப்பை ஏற்படுத்திவிட்டதில் எங்கெல்ஸுக்குத் திருப்தி. David Strauss எழுதிய Life of Jesus என்னும் புத்தகத்தை அவர் இந்தச் சமயத்தில் கண்டெடுத்தார்.  1835-36ல் வெளியான இந்தப் புத்தகத்தில் டேவிட் ஸ்ட்ராஸ் மதத்தின் முரண்பாடுகளை தர்க்க ரீதியில் கேள்விக்கு உள்ளாக்கியிருந்தார். கிறிஸ்தவப் புனித நூல்களுக்கும் கடவுளுக்கும் எந்தத் தொடர்பும் இல்லை. அவை முற்கால கிறிஸ்தவ சமூகம் உண்டாக்கிய புராணக் கதைகள். அற்புதங்கள் பொய். கிறிஸ்தவம் பிற்போக்குத்தனத்தை போதிக்கிறது.

ஒரு வரலாற்றுப் பாத்திரமாக இயேசுவை எடுத்துக்கொண்டு ஆராய்ந்தார் ஸ்ட்ராஸ். இறை நூல்களை, அவற்றிலுள்ள புனித அம்சங்களை விலக்கிவிட்டு, ஓர் ஆவணமாக எடுத்து வைத்துக்கொண்டு வரலாற்று ரீதியில் ஆராய்ந்தார். இயேசுநாதரின் முதல் நூற்றாண்டு வரலாற்று, கலாசாரப் பின்னணியை ஆய்வுக்கு உட்படுத்தினார். தன் ஆய்வின் இறுதியில், இயேசுநாதரின் புனித பிம்பத்தை டேவிட் ஸ்ட்ராஸ் கலைத்துப்போட்டார். இயேசுவின் பெயரைச் சுற்றி உருவாக்கப்பட்டிருந்த மாய வளையங்களை அகற்றினார். ஆலய விதிகள், மதச் சடங்குகள், இறை நம்பிக்கைககள் அனைத்தையும் நிராகரித்தார். இயேசு பற்றிய செய்திகள் புனையப்பட்ட கதைகளே என்னும் தீர்மானமான முடிவுக்கு அவர் வந்து சேர்ந்தார்.

மதத்தை தர்க்க ரீதியில் அணுகியிருந்த டேவிட் ஸ்ட்ராஸின் இந்தப் புத்தகம் எங்கெல்ஸை அடுத்தக் கட்டத்துக்கு நகர்த்தி சென்றது. புத்தகம் நெடுகிலும் பரவியிருந்த உண்மையின் தகிப்பு அவரை ஆட்கொண்டது. மதத்தைத் தான் அணுகியதற்கும் டேவிட் ஸ்ட்ராஸ் அணுகியதற்குமான வித்தியாசம் புரிந்தது. வரலாற்று ரீதியான, தத்துவார்த்த பார்வையை ஒருவர் பெற்றிருக்கவேண்டியதன் அவசியம் புரிந்தது. தன் நண்பருக்கு எழுதிய கடிதம் ஒன்றில் தன் மகிழ்ச்சியை எங்கெல்ஸ் பகிர்ந்துகொண்டார். ‘ஏசுவின் வாழ்க்கை புத்தகத்தைப் படித்த பிறகு நான் டேவிட் ஸ்ட்ராஸின் தீவிர ஆதரவாளன் ஆகிவிட்டேன்.’

இந்தப் புத்தகம் எங்கெல்ஸுக்குள் ஒரு ரசவாதத்தை ஏற்படுத்தியது. குழந்தைத்தனமான இறை நம்பிக்கை வாதங்களில் இருந்து தன்னை முற்றிலுமாகத் துண்டித்துக்கொண்டார். நாத்திகம் குறித்த தெளிவான கருத்தாக்கத்தை வளர்த்துக்கொள்ள ஆரம்பித்தார். ஹெகல் அவருக்குப் பரிச்சயமானது அப்போதுதான்.

அத்தியாயம் 8

கடவுள் இல்லை என்னும் முடிவுக்கு வந்து சேர்ந்திருந்த சமயத்தில், ஹெகலைக் கண்டடைந்தார்  எங்கெல்ஸ். கடவுள் உண்டு என்றார் ஹெகல். இந்த உலகம் எப்படி வளர்ச்சியடைகிறது? வளர்ச்சிக்கு எது உந்து சக்தி? மனித சமுதாயம் தொடர்ச்சியான பல வளர்ச்சி நிலைகளை அடைவதற்கு யார் காரணம்? இயற்கையா? மனிதர்களா? இல்லை என்றார் ஹெகல். மனித குல வளர்ச்சிக்கான உந்து சக்தி உள்ளே இல்லை, வெளியில் இருக்கிறது. இந்த உலகைப் படைத்தவர் கடவுள். வளர்ச்சியின் உந்துசக்தி அவரே. நம் சிந்தனைகள் அல்ல, கடவுளின் சிந்தனைகளே, நம் வாழ்வை முன்னெடுத்துச் செல்கின்றன. கடவுளின் சிந்தனையே பரிபூரணமானது என்றார் ஹெகல். இந்தச் சிந்தனை உலக இயக்கத்தின் வேராக இருக்கிறது. இந்த சிந்தனை வளர்ந்து, இயற்கையோடு ஒன்றிணைகிறது. மனிதர்களின் பிரக்ஞையாகத் திகழ்கிறது. வரலாறாக உருவெடுக்கிறது.

எங்கெல்ஸ் ஹெகலால் கவரப்பட்டார். 1839 இறுதியில் அவர் ஹெகலின் படைப்புகளில் ஆழ்ந்துபோனார். கடவுளைப் பிரதானப்படுத்தும் ஹெலின் வாதம் அவரைக் கவரவில்லை என்றாலும், மனித குலம் குறித்தும் வரலாறும் குறித்தும் சிந்தனைப் போக்கு குறித்தும் ஹெகல் கொண்டிருந்த பார்வை எங்கெல்ஸை ஈர்த்தது. மனிதன் படிப்படியாகப் பல வளர்ச்சி கட்டங்களை அடைந்து, பக்குவமான சமூக வடிவங்களைப் பெறுகிறான் என்றார் ஹெகல். ஹெகலின் Philosophy of History எங்கெல்ஸை மிகவும் கவர்ந்தது. 1840-41 ஆண்டுகளில் எங்கெலஸ் எழுதிய கட்டுரைகளில் ஹெகலின் தாக்கத்தை உணரமுடியும்.

முதல் முறையாக வரலாறு குறித்த தெளிவான ஒரு பார்வையை எங்கெல்ஸ் இந்தக் கட்டுரைகளில் முன்வைத்தார். ‘வரலாறு தொடர்ச்சியாக முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறது. காலம் முன்னோக்கி நடைபோடும்போது, பழைய சிந்தனைகள் அதன் காலடியில் சிக்கி உடைபடுகின்றன.’ அறிவியல், வாழ்க்கை, தத்துவம், நவீனப் போக்கு அனைத்தும் ஒன்றோடொன்று இணைந்து வினைபுரிகின்றன என்றார் எங்கெல்ஸ்.

ஜார்ஜ் வில்லியம் பிரெட்ரக் ஹெகல் (1770-1831) நவீன வரலாற்றிலும் தத்துவத்திலும் மிக முக்கியமான பங்களிப்பை நிகழ்த்தியவர். 1770ம் ஆணடு ஜெர்மானியில் உள்ள ஸ்டட்கர்டில் பிறந்த ஹெகலின் இளமைக் காலம், பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் பின்னணியில் கழிந்தது. அவர் காலத்து இளைஞர்களைப் போலவே ஹெகலும் புரட்சியின் தாக்கத்துக்கு உள்ளானார். மத இயல், தத்துவ இயல் இரண்டையும் பயின்றார். பேராசிரியராகவும், பின்னர் ஒரு செய்திப் பத்திரிகையின் ஆசிரியராகவும் பணிறாற்றினார்.

கிரேக்க தத்துவத்தில் ஹெகல் இளவயது முதலே ஆர்வம் காட்டி வந்தார். வாழ்நாள் முழுவதும் இந்த ஆர்வம் நீடித்தது. பிளேட்டோ, அரிஸ்டாட்டில், ஸ்பினோசா, இம்மானுவேல் காண்ட் ஆகியோரின் தத்துவங்கள் ஹெகலின் சிந்தனைப் போக்கை செழுமைப்படுத்த உதவின. மனித மனம் தான் (அதாவது எண்ணம்) உலகத்தைப் படைக்கிறது என்னும் வாதத்தை ஹெகல் காண்டிடம் இருந்து பெற்றுக்கொண்டார். மனிதர்களின் மனம், தனித்தனியானது. ஆனால், இந்த உலகம் முழுமைக்குமான பொது மனம் ஒன்று உள்ளது. அந்த உலக மனம், நம் மூலமாக உலகை ஆள்கிறது. ஆன்மிக வயப்படட இந்தக் கருத்துமுதல் வாத சிந்தனைக்கு நீண்ட வரலாறு உண்டு. கடவுள்தான் இந்த உலகைப் படைத்தார், அவர்தான் உலக இயக்கங்களை மேற்பார்வையிடுகிறார் என்னும் தத்துவம் மிகவும் பழைமையானது. ஹெகலின் தனிச்சிறப்பான பங்களிப்பு, இதுவல்ல.

எங்கெல்ஸை ஈர்த்த ஹெகலின் கண்டுபிடிப்பு, இயக்கவியல் வளர்ச்சி. ‘உலகம் எடுத்து வைக்கும் ஒவ்வொரு அடியும், உயர் வளர்ச்சியை நோக்கி அதை இட்டுச் செல்கிறது. இந்த இயக்க இயல் வளர்ச்சித் தத்துவமே ஹெகல் அளித்த சிறந்த அன்பளிப்பாகும்.’ (ஐரோப்பியத் தத்துவ இயல், ராகுல் சாங்கிருத்யாயன்). ‘இயற்கையின் மூலமும் அனுபவ ஆராய்ச்சியின் மூலமும் உலகம் எப்படி உள்ளதோ, அப்படியே அதை அறிந்து கொள்வதுதான் தத்துவ இயலின் பணி’ என்றார் ஹெகல்.

இயற்கை என்பது புரியாத தத்துவத்தின் வெளிப்பாடு என்று காண்ட் உள்ளிட்டோர் சொல்லி வந்ததை ஹெகல் மறுத்தார். அனைத்துப் பொருள்களுக்கும் ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது. உலக நிகழ்ச்சிகள் அறிவு பூர்வமானவை. உயிருக்கும் உடலுக்கும் ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது. அவ்வாறே சூரிய மண்டலத்துக்கும், கோள்களுக்கும், துணைக் கோள்களுக்கும்கூட ஒரு நோக்கம் இருக்கிறது. அவை திட்டவட்டமான விதிகளுக்கு உட்பட்டு இயங்குகின்றன. இந்த விதிகள் பகுத்தறிவுக்கு உட்பட்டவை. தத்துவத்தின் பணி இயற்கையைக் கற்பது. அவ்வாறு செய்தால், இயற்கையோடு சேர்ந்து தத்துவமும் வளரும் என்றார் ஹெகல்.

உலகம் ஒவ்வொரு விநாடியும் மாறிக்கொண்டிருக்கிறது. கருத்து, பகுத்தறிவு, உண்மை, ஞானம், இயக்கம், நிகழ்ச்சி ஆகியவை வளர்ச்சியின் நிலைகளாகும். வளர்ச்சி என்பது கீழிருந்து மேலாக நடைபெற்றுக்கொண்டிருக்கிறது. இது தொடர்ச்சியானது. ஒரு பொருள் (உயிருள்ளதோ, உயிரில்லாததோ) முதலில் கீழ்த்தரமான நிலையில் காணப்படுகிறது. பிறகு, வெவ்வேறு உருவங்களை எடுக்கிறது. இந்த உருவஙக்ளும்கூட தொடக்கத்தில் வளர்ச்சியடையாத நிலையில் இருக்கின்றன. ஒன்றோடொன்று மாறுபட்டு இருக்கின்றன. எதிரிகளாகவும் ஆகிவிடுகின்றன. மாறுபட்ட குணங்களாலும், மாறுபட்ட செயல்களாலும் அவை தமக்குள் சண்டையிட்டுக்கொள்கின்றன. ஆனால், அவற்றை ஒன்றாகப் பார்க்கும்போது ஒரே உருவமாகக் காட்சியளிக்கின்றன.

அதாவது, ஒரு பொருளின் அந்தரங்க விருப்பத்தின் விளைவே மேல் நோக்கிய வளர்ச்சி. ஒன்று இன்னொன்றாக மாறுவதற்கும், ஒரு நிலையில் இருந்து இன்னொரு நிலைக்குச் செல்வதற்கும் இந்த அந்தரங்க விருப்பமே உந்து சக்தியாகச் செயல்படுகிறது. ஒரு பொருள் அல்லது உயிர் கீழ்நிலையில் இருப்பதற்கும், மேல் நிலையை அடைவதற்கும் இந்த உந்து சக்தியே ஆதாரமாகச் செயல்படுகிறது. ஒவ்வொரு நிலையிலும் அந்தப் பொருளில் சில தன்மைகளை நாம் காணமுடியும். அதன் பழைய நிலைகள். வரவிருக்கும் புதிய நிலைகள். அந்த வகையில், அது கடந்த காலமாகவும் எதிர்காலமாகவும் திகழ்கிறது. ஒரு பொருள் கீழ் நிலையில் இருந்து மேல் நிலைக்கு நகரும்போது, எதிர்மறையானதாக (Negated) மாறிவிடுகிறது. இதற்கு முன் இருந்த நிலையில் அது இல்லை. ஆனால், அதன் உயர்ந்த நிலையில், பழைய நிலை பத்திரப்படுத்தப்படுகிறது.

‘ஒரே இடத்தில் இருந்து இரண்டு பாதைகள் பிறக்கின்றன. ஆனால், பின்னர் அவற்றின் திசைகள் வெவ்வேறாகி விடுகின்றன. ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்று முரண்படுகிறது.’  அதாவது, காற்றின் இயக்கம் நீரைப் பனிக்கட்டியாக மாற்றுகிறது. பனிக்கட்டியாக மாறியது அதன் வளர்ச்சிக் கட்டம். இவ்வாறு மாறிவிட்டால், அந்தப் பனிக்கட்டி எந்தவிதச் சலனத்துக்கும் ஆளாக வேண்டியிருக்காது. கடினமானதாகவும் நிலையானதாகவும் பனிக்கட்டி மாறிவிடுகிறது. பழைய நிலையில் இருந்து அதற்கு நேர் எதிரான ஒரு நிலைக்கு பனிக்கட்டி வளர்ச்சியடைந்திருக்கிறது. இதை, ஹெகல் இயக்கவியல் நிகழ்ச்சி (Dialectical method) என்று அழைத்தார்.

நீரில் இருந்து பனிக்கட்டி உருவானது போல் ஒவ்வொரு பொருளும் மாற்றங்களைச் சந்திக்கிறது. முரண்பாடும், எதிர்ப்புத்தன்யைம் எல்லாவிதமான வாழ்க்கைக்கும், இயக்கத்துக்கும் மூலமாகும் என்றார் ஹெகல். எங்கெல்ஸை மிகவும் கவர்ந்த தத்துவ முழக்கம் இது. வரலாறு மாற்றத்துக்கு உட்பட்டது என்பது உண்மையானால், சமூகத்தில் இப்போது காணக்கிடைக்கும் இழி தன்மையும்கூட மாறும் அல்லவா? தொழிலாளர்களின் வாழ்க்கைத் தரத்தில் மாற்றம் வருமல்லவா? உழைக்கும் மக்களின் எதிர்காலத்தில் மாற்றம் நிகழும் அல்லவா? சுரண்டி வாழும் முதலாளிகளின் ஆதிக்க மனோபாவமும், மதத்தின் பெயரால் மக்களை அடிமைப்படுத்தும் சித்தாந்தங்களும்கூட வளர்ச்சி போக்கில் மாற்றம் கண்டுவிடும் அல்லவா?

இதைத்தானே ஹெகல் அழகாகச் சொல்கிறார்? ஒவ்வொரு பொருளும் மாறிக்கொண்டும், தனது பழைய நிலைக்கு எதிர் நிலையில் மாற விரும்பிக் கொண்டும் இருக்கிறது என்பது எவ்வளவு அற்புதமான ஒரு கண்டுபிடிப்பு! ஒவ்வொரு விதைக்குள்ளும் இந்த விருப்பம் இருக்கிறது. அது தன்னையே எதிர்க்கிறது. இந்த நிலை வேண்டாம் என்கிறது. இன்னொரு வடிவம் எடு என்கிறது. வளர்ச்சிப் பாதையில் முன்னே நகர்ந்து செல் என்று கட்டளையிடுகிறது. தன்னையே எதிர்த்துப் போராடுகிறது. போரிடுகிறது.

ஒவ்வொரு பொருளும் முரண்பாட்டை அல்லது எதிர்ப்புத் தன்மையைத் தன்னகத்தே கொண்டுள்ளது என்னும் ஹெகலின் வாதம் எங்கெல்ஸை புதிய முறையில் யோசிக்க வைத்தது.  இந்த முரண்பாடு மட்டு்ம் இல்லாமல் போயிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும் என்று சிந்தித்தார், மாற்றம் என்பதே இல்லாமல் போய்விடும். மாற்றம் இல்லாவிட்டால் வளர்ச்சி சாத்தியமில்லை. முரண்பாடு இல்லையென்றால், எதுவொன்றும் அடுத்த கட்டத்துக்குச் செல்லாது. உலக இயக்கம் நின்றுவிடும். உலகத்தில் உயிர்கள் இல்லாமல் போய்விடும். எல்லாப் பொருள்களும் உயிரற்றவையாக மாறிவிடும். ஜடமாக மாறிவிடும்.

‘ஒவ்வொரு உடலிலும் இந்த முரண்படும் சக்திகள் அல்லது எதிர்ப்புச் சக்திகள் பிரிக்கமுடியாத அங்கங்களாகத் திகழவேண்டியது அவசியம். இந்தச் சக்திகள் தங்களுக்குள் எதிர்த்துக்கொண்டாலும், உடலுக்கு அவை விரோதிகளல்ல. உடலை அவை எதிர்ப்பதில்லை. மாறாக, இந்தப் பரஸ்பர எதிரிகள் இணைந்து, ஒரு முழுமையான உடலை உண்டாக்குகின்றன.’ (ராகுல் சாங்கிருத்யாயன்).

ஹெகல், கடவுளை எண்ணம் என்றே அழைக்கிறார். உலகம் தொடர்ந்து கடவுளால் படைக்கப்பட்டு வருகிறது என்றார். ஆன்மா என்பது, உலக அறிவு அல்லது உலக எண்ணம். ஆன்மா தன்னை உடலுக்குள் மறைத்துக்கொள்கிறது. தனக்கான ஒரு உடலைத் தயார் செய்து கொள்கிறது. அதே சமயம், தனக்காக உருவாக்கிக்கொண்ட உயிரின் உடலாகவும் ஆன்மா மாறிவிடுகிறது. பிறகு, அது தன்னை உடலிலிருந்து வேறுபட்டதாக எண்ணத் தொடங்கிவிடுகிறது. உணர்ச்சி என்பது ஆன்மாவின் வளர்ச்சி பரிணாமம். உடல் என்பது அதன் வெளிப்பாடு. ஆன்மா தோற்றுவிக்கும் அல்லது உண்டாக்கும் விஷயங்களையே நாம் அறிகிறோம். அவற்றை மட்டுமே நம்மால் அறியமுடியும்.

ஹெகலின் கடவுள் வாதத்தை மறுத்த எங்கெல்ஸ், அவருடைய இயக்கவியல் தத்துவத்தை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டார். உலக வரலாற்றையும் சமூக முன்னேற்றத்தையும் இயக்கவியல் முறையில் ஆராய ஆரம்பித்தபோது, புதிய சாத்தியங்கள் கண்முன் விரிந்தன.

அத்தியாயம் 10

ஹெகலுக்கு எதிராக பிரெட்ரிக் ஷெல்லிங் முன்வைத்த குற்றச்சாட்டுகளை எங்கெல்ஸ் மறுத்தார். 1842 தொடக்கத்தில் பிரெட்ரிக் ஷெல்லிங்கை எதிர்த்து தொடர்ச்சியாக சில கட்டுரைகள் எழுதினார் எங்கெல்ஸ். ஷெல்லிங் உள்ளிட்டவர்கள் ஹெகலை ஏன் எதிர்க்கிறார்கள் என்பதையும் எங்கெல்ஸ் தன் கட்டுரையில் தெளிவுபடுத்தினார். அறிவால் உணரப்படும் விஷயங்கள் அனைத்தும் நிஜமானவை. நிஜமான இருப்பைக் கொண்டிருப்பவை அனைத்தும் அறிவுப்பூர்வமானவை. ஹெகலின் இந்த வாதத்தை நான் ஏற்கிறேன் என்றார் எங்கெல்ஸ். ‘இந்த உலகை அறிவு கொண்டு உணரமுடியும், புரிந்துகொள்ள முடியும். தத்துவம் அதற்கு உதவி செய்யும். இதுவரை பூத்த அத்தனை தத்துவங்களும் உலகை அறிவுபூர்வமாக விளங்கிக்கொள்ள முயற்சி செய்துள்ளன.’

ஹெகல் மீதும் அவரது இயக்கவியல் தத்துவத்தின் மீதும் எங்கெல்ஸ் கொண்டிருந்த உறுதியான ஈடுபாட்டை வெளிப்படுத்துபவையாக இந்தக் கட்டுரைகள் அமைந்தன. அதே சமயம், ஹெகலிடம் இருந்த முரண்பாடுகளையும் எங்கெல்ஸ் கவனிக்கத் தவறவில்லை. ஹெகல் கையாண்ட வழிமுறைகளும் அவருடைய வாதங்களும் சரியானவை, ஆனால் அவர் சென்றடையும் முடிவு சரியல்ல என்றார் எங்கெல்ஸ். மற்றொரு முக்கியமான விமரிசனத்தையும் எங்கெல்ஸ் முன்வைத்தார். ஹெகல், அவர் காலத்திய கருத்துகளின் தாக்கத்துக்கு உட்பட்டிருந்தால். அதிலிருந்து விடுபட்டு சிந்தித்திருந்தால், வேறு முடிவுகளுக்கு அவர் வந்திருப்பார். ஹெகலின் தத்துவத்தின் தென்படும் அத்தனை குறைபாடுகளையும், அத்தனை போதாமைகளையும் நாம் இப்படித்தான் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். மதம் குறித்த அவர் பார்வை பழைமையானதாக இருப்பதற்குக் காரணமும் இதுவே.

ஹெகல் மட்டுமின்றி, லுத்விக் ஃபாயர்பாக்கின் சிந்தனைகளும் ஹெகலைக் கவர்ந்திருந்தன. இருவருக்கும் இடையில் எந்த வேறுபாடும் இல்லை என்று எங்கெல்ஸ் நினைத்தார். ஃபாயர்பாக்கின், The Essence of Christianity எங்கெல்ஸைக் கவர்ந்திருந்தது. பொருள்முதல்வாதம் குறித்த தொடக்கால சிந்தனைகளை எங்கெல்ஸ் ஃபாயர்பாக்கிடம் இருந்தே பெற்றுக்கொண்டார் என்று சொல்லலாம். கிறிஸ்தவத்தை ஃபாயர்பாக் பொருள்முதல்வாதம் கொண்டு விமரிசித்திருந்தார்.

ஷெல்லிங்குக்கு எதிராக எங்கெல்ஸ் தொடுத்த கருத்து யுத்தம் இளம் ஹெகலியவாதிகளிடையே அவரை நன்கு அறியச்செய்தது. நாத்திகத்தை முன்னிறுத்தும் ஒரு தீவிர ஹெகலியவாதியாக அவர் அப்போது பிரபலமடைந்திருந்தார். நாத்திகமும், மாற்றத்தின் மீதான நம்பிக்கையும் எங்கெல்ஸுக்குப் புது விதமான உற்சாகத்தை அளித்திருந்தது. வழக்கம் போல், மாற்றுப்பெயரில் கட்டுரை ஒன்றை எழுதினார். அந்தக் கட்டுரையை (Schelling and Revelation) இப்படி முடித்துக்கொண்டார் எங்கெல்ஸ். ‘ரத்தம் சிந்தி, போராடுவோம். அச்சமில்லாமல் எதிரியின் கண்களை உற்று நோக்குவோம். இறுதிவரை விட்டுக்கொடுக்காமல் நடைபோடுவோம். ஒரு மாபெரும் யுத்தம் நம்மை நோக்கி வந்துகொண்டிருக்கிறது. வெற்றி நமக்குத்தான் கிடைக்கவேண்டும்.’

எங்கெல்ஸ் விடுத்த போர்ப் பிரகடனம், தத்துவார்த்தமானது. இந்த உலகை மாற்றியமைக்கமுடியும், மாற்றம் தவிர்க்கமுடியாதது என்னும் வாதத்தை எதிர்ப்பவர்கள், பழைமைவாதிகள். இவர்கள் மாற்றத்தை விரும்பாதவர்கள். தற்போது நிலவிவரும் சூழலில் இருந்து ஆதாயம் பெறுபவர்கள். நிலவும் சூழலை மாற்றவேண்டுமானால், அந்தச் சூழலை ஆதரிப்பவர்களை எதிர்க்கவேண்டும். சமூகம் அடுத்த கட்டத்துக்கு நகரவேண்டுமானால், முன்னேற்றத்துக்குத் தடை விதிக்கும் சமூக விரோதிகள் எதிர்க்கப்படவேண்டும். எனவேதான், ஒரு நிலையை மறுத்து இன்னொரு நிலை உருவாகவேண்டும் என்று சொன்னார் ஹெகல். அந்த மாற்றத்தைக் கொண்டு வர ரத்தம் சிந்தி போராடவேண்டும் என்றார் எங்கெல்ஸ்.

வரலாறை முன்னெடுத்துச்செல்பவை இந்த மாற்றங்களே. ஆண்டான் அடிமைச் சமூகம் பல்லாண்டுகளாக ஆதிக்கம் செலுத்தி வந்தது. இந்த நிலை மாறவே மாறாது என்றுதான் அனைவரும் திடமாக நம்பியிருந்தனர். நம் காலத்தின் நிதர்சனம் இதுதான் போலும் என்றுதான் அடிமைகளும் நம்பிக்கொண்டிருந்தனர். இறைவனைத் தொழுதுகொண்டு காலத்தைக் கடத்தி வந்தனர். மாறவே மாறாது என்று நினைத்திருந்த சூழல் மாறியது. ஆண்டான் அடிமை சமூகம் மறைந்து, நிலப்பிரபுத்துவச் சமூகம் தோற்றம் பெற்றது.

அதே சமயம், முன்போலவே, இப்போதும் இரு பெரும் பிளவுகள் இருந்தன. நிலப்பிரபுக்களிடம் நிலமும், உற்பத்திக் கருவிகளும் குவிந்திருந்தன. அவர்களிடம் பண பலமும் அதிகார பலம் இருந்தது. இவர்களை நாடி, இவர்களுக்காக உழைத்து ஒரு சமூகம் வறுமையில் சிக்குண்டு வாழ்ந்து வந்தது. இதுதான் தலைவிதி, இந்த நிலை மாறாது என்றுதான் அவர்களும் நம்பி வந்தனர். மாற்றம் மீண்டும் நிகழ்ந்தது. நிலப்பிரபுத்துவ உற்பத்தி முறை மறைந்து, முதலாளித்துவம் தோன்றியது. இந்த நிலையும் மாறும் என்கிறார் ஹெகல். மாறாது என்கின்றனர் பிரெட்ரிக் ஷெல்லிங் போன்றவர்கள்.

எனவே, எங்கெல்ஸ் ஷெல்லிங்கை எதிர்த்தார். கோபாவேசம் கொண்டு எங்கெல்ஸ் எழுதிய இந்தக் கட்டுரை, இளம் ஹெகலியர்கள் மத்தியில் மட்டுமின்றி, வாசகர்களிடையேயும் அதிர்வுகளை ஏற்படுத்தியது. பத்திரிகை ஆசிரியர் ஒருவர் உணர்ச்சிவசப்பட்டு எங்கெல்ஸுக்குக் கடிதமும் எழுதினார். ‘அனுப்புனர்: ஆர்னால்ட் ரூஜ். பெறுநர்: உயர்திரு. தத்துவத்துறை முனைவர். உங்கள் கட்டுரையை நீங்கள் ஏன் எங்கள் பத்திரிகைக்கு அளிக்கவில்லை? மிகப் பிரமாதமான, ஆழமான அலசல்கள் கொண்ட கட்டுரை அது.’ எங்கெல்ஸ் பதில் எழுதினார். ‘ஐயா, நான் ஒரு பிரஷ்ய வணிகன். ராயல் பிரஷ்யன் ஆர்மியில் பணியாற்றுபவன். நீங்கள் நினைப்பது போல், நான் தத்துவத்துறையில் முனைவர் பட்டம் பெற்றவன் அல்லன்.’ அந்தப் பத்திரிகையாசிரியர் திகைத்துவிட்டார். ராணுவத்திலும் வணிகத்திலும் ஈடுபடும் ஒருவனிடம் இருந்து இப்படிப்பட்ட சிந்தனை வீச்சா?

பிறகு, ரூஜுடன் நெருக்கமான பிறகு, தன் நிலைமையை விளக்கினார் எங்கெல்ஸ். ஏன் புனைப்பெயரில் எழுதுகிறீர்கள் என்னும் கேள்விக்கும் விடையளித்தார். ஐயா, எனக்கு விருப்பமிருந்தாலும், முறைப்படி தத்துவத்துறையில் பயின்று டாக்டர் பட்டம் பெறும் வாய்ப்பு எனக்கு கிடைக்கவில்லை. நான் அறிந்தது அனைத்துமே, நானே முட்டி, மோதி கற்றுக்கொண்டதுதான். ஒரு குறிப்பிட்ட திசையில் சிந்திப்பதற்குத் தேவைப்படும் விஷய ஞானத்தை மட்டுமே இதுவரை நான் பெற்றுள்ளேன். கற்றுக்கொள்ள இன்னும் நிறைய இருக்கிறது. அவற்றை முறைப்படி, முழுமையாகக் கற்றுத் தேர வேண்டும். அவ்வாறு செய்தால்தான் என்னால், என் சொந்தப் பெயரில் கட்டுரைகள் எழுதமுடியும். அதுவரை புனைப்பெயரில்தான் ஒளிந்துகொண்டு எழுதவேண்டியிருக்கும். எனக்கு என் மேல் நம்பிக்கை ஏற்படும்போது, நான் என் பெயரில் எழுதுவேன்.

ஜூலை 26, 1842 அன்று எழுதிய எங்கெல்ஸ், ரூஜுக்கு எழுதிய கடிதம் இது. இதன்படி, எங்கெல்ஸின் சுயமதிப்பீடு எளிமையானதாகவும் அடக்கமானதாகவும் இருந்ததை அறியமுடிகிறது. ஆனால், ரூஜ் போன்றவர்கள் எங்கெல்ஸை அவ்வாறு அணுகவில்லை. எங்கெல்ஸின் கட்டுரைகளில் இருந்து பல பாகங்களை பல கட்டுரையாசிரியர்கள் மேற்கோள் காட்டினார்கள். ருஷ்ய மொழியில் மொழிபெயர்ப்பு செய்தார்கள். போலிஷ் மக்களுக்கும் எங்கெல்ஸின் கட்டுரைகள் கொண்டு செல்லப்பட்டன. ‘இந்தக் கட்டுரையாசிரியர் நம் காலத்தின் மாபெரும் சிந்தனையாளர், தத்துவ ஆசிரியர்’ என்று பலர் வெளிப்படையாகவே பாராட்டி எழுதினர்.

கிட்டத்தட்ட அதே சமயம், இளம் ஹெகலியர்கள் குழுவில் இருந்து எங்கெல்ஸ் மெல்ல மெல்ல விலகிக்கொண்டிருந்தார். முன்னர் தென்பட்ட துடிதுடிப்பும் அறச்சீற்றமும் இப்போது அவர்களிடம் இல்லை என்னும் முடிவுக்கு அவர் வந்து சேர்ந்திருந்தார். வரட்டு தத்துவ விவாதங்களில் மட்டுமே அவர்கள் நேரம் போக்கிக்கொண்டிருப்பதாக தோன்றியது. உச்சகட்டமாக, அவர்கள் ஹெகலிடம் இருந்து விலகி, ஷெல்லிங்கைத் தாங்கிப்பிடிக்க ஆரம்பித்திருந்தனர். இது எங்கெல்ஸைத் திகைப்படைய வைத்தது. 1842ம் ஆண்டு எங்கெல்ஸ், இளம் ஹெகலியர்களுடனான தன் உறவை முற்றிலுமாக முறித்துக்கொண்டார்.

இளம் ஹெகலியர்களைப் போலவே செயல்பட்டு வந்த மற்றொ ரு குழுவிடம் இணைந்துகொண்டார் எங்கெல்ஸ். அந்தக் குழு புரூனோ பாயர், எட்கர் பாயர் சகோதரர்களால் வழிநடத்தப்பட்டு வந்தது. பெர்லின் நண்பர்கள் சிலர் அதில் இடம் பெற்றிருந்தனர். தன்னைப் போலவே பாயர் சகோதரர்களும் இளம் ஹெகலியர்களை எதிர்த்தால், எங்கெல்ஸ் நிம்மதியடைந்தார்.

ஆனால், இங்கும் நீண்டகாலம் நிலைக்கமுடியவில்லை எங்கெல்ஸால். பழக ஆரம்பித்த உடனேயே சில முரண்பாடுகள் சட்டென்று முகத்தில் அடித்தாற்போல் தெளிவாயின. பாயர்களிடம் தத்துவார்த்த தெளிவு இருந்தது உண்மை. மதம் தொடர்பான பழைமைவாத கண்ணோட்டம் அவர்களிடம் இல்லை என்பதும் உண்மை. ஆனால், அவர்கள் நாத்திகத்துக்கு மட்டுமே முக்கியம் கொடுத்தனர். கடவுள் மறுப்பு ஒன்றே பிரதானமானது என்பதாக அவர்கள் சிந்தனைகளும் நடவடிக்கைகளும் அமைந்திருந்தன.

எங்கெல்ஸ் விரைவில் அதிருப்தியுற்றார். அவர் நாடியது ஒரு வலிமையான வழிகாட்டுதலை. செழுமையான, தெளிவான சமூக, அரசியல் தத்துவத்தை. ஜெர்மனியில் தற்போது நிலவிவரும் சூழலை விரிவாகவும் ஆழமாகவும் ஆராய அந்த தத்துவம் துணை போகவேண்டும் என்று விரும்பினார். மக்களின் அரசியல் உணர்வுகள் தூண்டப்படவேண்டும். ஹெகல் கோரிய மாற்றத்தின் தேவையை மக்கள் உணரவேண்டும். உணரச்செய்யவேண்டியது நம் கடமை அல்லவா? ஆனால்,நேர் மாறாக, பாயர் சகோதரர்களின் குழு, சிறிது சிறிதாக ஹெகலிடம் இருந்து விலகி, கருத்துமுதல்வாதம் நோக்கி நகர ஆரம்பித்தது. இனியும் பயனில்லை என்னும் நிலையில், எங்கெல்ஸ் அவர்களிடம் இருந்தும் விலகினார்.

1842ம் ஆண்டு, ரைன் ஜர்னல் (Rheinische Zeitung) என்னும் ஜெர்மானியப் பத்திரிகையின் தொடர்பு கிடைத்தது. எங்கெல்ஸ் அந்தப் பத்திரிகையில் வெளியான தலையங்கங்களையும், செய்தி கட்டுரைகளையும் முன்னரே வாசித்திருந்தார். அதே ஆண்டு ஜனவரி 1ம் தேதி, ரைன் ஜர்னல் தொடங்கப்பட்டிருந்தது. துணிச்சலாகவும் தெளிவாகவும் ஒலித்தது அதன் குரல். பிரஷ்யாவில் நிலவிவந்த எதேச்சதிகாரத்தை எதிர்த்து குரல் கொடுத்தது ரைன் ஜர்னல். எதேச்சதிகாரத்துக்கு மாற்றாக, ஜனநாயகத்தை அது முன்வைத்தது. அதாவது, சீர்திருத்தம் செய்யப்பட்ட ஜனநாயக ஆட்சி முறை. ஒடுக்குமுறை களையப்பட்ட ஜனநாயக முறை.

அந்தப் பத்திரிகையின் ஆசிரியர், கார்ல் மார்க்ஸ்.

அத்தியாயம் 12

சாசன இயக்கம்

கார்ல் மார்க்ஸின் ஆர்வம் தத்துவத்திலும் இலக்கியத்திலும் இருந்தது. ஆனால், சட்டப் படிப்பு படிக்கவேண்டும் என்பது அவர் தந்தையின் விருப்பம்.  மார்க்ஸ் மறுப்பேதும் சொல்லவில்லை. காரணம் அவர் குறைவான மதிப்பெண்களையே பள்ளியில் பெற்றிருந்தார். அதே சமயம், பெர்லின் பல்கலைக்கழகத்தில் சட்டத் துறையில் இடம் கிடைத்தது. இணைந்துகொண்டார் என்றாலும், தத்துவத்தின் மீதான ஆர்வம் மறையவில்லை. அதிகரிக்கவே செய்தது. கூடுதலாக, வரலாறும் வாசிக்க ஆரம்பித்தார்.

எங்கெல்ஸைப் போலவே கவிதைகளில் நாட்டம் அதிகரிக்க, எழுத ஆரம்பித்தார். மீண்டும் எங்கெல்ஸைப் போலவே, கடவுள் மறுப்புக்கும் கடவுள் வழிபாட்டுக்கும் இடையில் உள்ள பாதையில் மார்க்ஸ் அப்போது சிக்கியிருந்தார். இளம் ஹெகலியர்களின் தாக்கம் அவரிடம் இருந்தது. அதே சமயம், சமயம் தொடர்பாகவும் ஆன்மிகம் தொடர்பாகவும் அவர் முன்னதாக வாசித்திருந்த நூல்களின் தாக்கத்தில் இருந்தும் அவர் விடுபடவில்லை. கடவுள் இருக்கிறார் என்றோ இல்லை என்றோ அவரால் தீர்மானகரமாகச் சொல்லமுடியவில்லை. இந்த தடுமாற்றம் அவர் கவிதைகளில் நன்றாகவே பிரதிபலித்தது. சில இடங்களில் கடவுளின் இருப்பு குறித்தும் சில இடங்களில் கடவுளின் இருப்பைச் சந்தேகித்தும் மார்க்ஸ் எழுதினார். கவிதைகளோடு சேர்த்து கட்டுரைகளும் எழுதினார்.

1841ம் ஆண்டு, கார்ல் மார்க்ஸ் முனைவர் பட்டம் பெற்றார். அவர் எடுத்துக்கொண்ட ஆய்வின்  தலைப்பு, The Difference between the Democritean and Epicurean Philosophy of Nature. தனது ஆய்வறிக்கையை மார்க்ஸ் ஜேனா பல்கலைக்கழகத்தில் சமர்ப்பித்தார். இம்மானுவேல் காண்ட், வால்டேர் ஆகியோரின் எழுத்துகளால் மார்க்ஸ் ஈர்க்கப்பட்டிருந்த சமயம் அது. இளம் ஹெகலியர்களின் குழுவில் இருந்த பலரிடம் மார்க்ஸுக்கு நட்பு மூண்டது. ஹெகலின் எழுத்துகள் அறிமுகமாயின. இளம் ஹெகலியர்களின் குழு ஹெகலின் படைப்புகளில் எவற்றை ஏற்கின்றன, எவற்றை நிராகரிக்கின்றன என்பதை மார்க்ஸ் கவனித்தார். ஃபாயர் பாக், ப்ரூனோ பாயர் இருவரும் இளம் ஹெகலியர்கள் மீது செலுத்தி வந்த தாக்கத்தையும் மார்க்ஸ் கண்கூடாகக் கண்டார்.

அதே சமயம், இந்த இருவரையும் மாக்ஸ் ஸ்டிர்னர் என்பவர் எதிர்த்து வந்ததையும் மார்க்ஸ் கவனித்தார். இவர்களுடைய கடவுள் மறுப்பு கோட்பாடு வரட்டுத்தனமானது என்பது ஸ்டிர்னரின் வாதம். ஃபாயர் பாக்கை முன்னதாக ஏற்றுக்கொண்டிருந்த மார்க்ஸ் ஸ்டிர்னரின் வாதத்தில் தொனித்த புத்திசாலித்தனத்தால், தன் முடிவை மாற்றிக்கொண்டார். வரட்டுத்தனமான கடவுள் மறுப்புக் கொள்கையால் பயன் எதுவும் ஏற்படாது என்பது தெரிந்தது. பின்னாளில், எங்கெல்ஸும் இதே முடிவுக்கு வந்து சேர்ந்ததை நாம் முன்னதாகப் பார்த்தோம்.

ஸ்டிர்னருக்கு அடுத்தபடியாக, கார்ல் மார்க்ஸ் மீது ஆதிக்கம் செலுத்திய மற்றொரு இளம் ஹெகலியவாதி, மோஸஸ் ஹெஸ்.  பின்னாள்களில் அவருடன் மார்க்ஸ் முரண்பட நேரிட்டது என்றாலும் மோஸஸ் ஹெஸ்ஸின் அணுகுமுறையை மார்க்ஸ் மிகவும் மதித்தார். ஒரு நாட்டுக்கும், சமூகத்துக்கும், மதத்துக்கும் இடையில் தீர்மானமான  உறவுமுறை நிலவுகிறது என்றார் மோஸஸ் ஹெஸ். மதத்தைத் தனியே பிரித்து ஆராய்வது, பொருளற்றது என்னும் ஹெஸ்ஸின் முடிவை மார்க்ஸ் ஏற்றுக்கொண்டார்.

ரைன் ஜர்னல் (Rheinische Zeitung) பற்றி கார்ல் மார்க்ஸ் அறிந்துகொண்டது அப்போதுதான். மார்ஸ் ஸ்டிர்னரின் கட்டுரை ஒன்று ரைன் ஜர்னலில் வெளியாகியிருந்தது. ஆர்வத்தால் உந்தப்பட்ட மார்க்ஸ், தானும் ஒரு கட்டுரை எழுதி ரைன் ஜர்னலுக்கு அனுப்பிவைத்தார். மே 5, 1842 அன்று மார்க்ஸின் கட்டுரை வெளியானது. பிரஷ்யாவில் அப்போது கடுமையாக நிலவிவந்த தணிக்கை முறையைப் பற்றிக் கட்டுரை விவாதித்தது. தணிக்கை முறைக்கு எதிரான துணிச்சலான விவாதங்களை மார்க்ஸ் முன்வைத்தார். ஒரு ரைன்லாந்துக்காரர் என்னும் பெயரில் வெளியான இந்தக் கட்டுரை, பலருடைய புருவங்களை உயர்த்தியது. யார் இந்தப் புதிய கோபாவேச இளைஞன் என்று கேட்கத் தூண்டியது.

அந்த மே மாதம் முழுவதும் மார்க்ஸின் பல கட்டுரைகள் ரைன் ஜர்னலில் வெளியாயின. ஊடகத்துறை எந்தவித குறுக்கீடும் இல்லாமல் செய்படவேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்தி ஆறு பாகங்களில் ஒரு நீண்ட கட்டுரையை ஒரு முறை மார்க்ஸ் எழுதினார். விரிவான இந்தக் கட்டுரை எதிர்பார்த்ததைக்காட்டிலும் கூடுதல் வரவற்பைப் பெற்றது. அதிகம் அறியப்படாமல் இருந்த ரைன் ஜர்னலுக்கு உடனடி வெளிச்சம் கிடைத்தது. மார்க்ஸின் கட்டுரையை ஆதரித்தும் மறுத்தும் பல கடிதங்கள் பத்திரிகை அலுவலகத்துக்கு வந்து குவிந்தன. பத்திரிகையின் விற்பனை மளமளவென்று அதிகரிக்க ஆரம்பித்தது.

அக்டோபர் 1842ல், கார்ல் மார்க்ஸ், ரைன் ஜர்னலின் ஆசிரியராக நியமிக்கப்பட்டார். மார்க்ஸ் ஆசிரியராக இருந்த ரைன் ஜர்னலுக்கு பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ் கட்டுரைகள் எழுத ஆரம்பித்தார். இருவருடைய சிந்தனைகளும் ஒன்றுபோல இருந்தன. இருவரும் பிரஷ்யாவில் நிலவிந்த ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராகக் குரல் உயர்த்தினர். இருவருமே இளம் ஹெகலியவாதிகளிடம் இருந்து கற்று, பிறகு அவர்களிடம் இருந்து பிரிந்து வந்திருந்தனர். இருவருமே ஹெகலின் தத்துவங்களால் கவரப்பட்டிருந்தனர். மதம், தனியாக அணுகப்படவேண்டிய ஒரு துறை அல்ல என்னும் முடிவுக்கு இருவரும் வந்து சேர்ந்திருந்தனர். இருவரும் ஒரே இதழில் கட்டுரைகள் எழுதிக்கொண்டிருந்தனர். ஆனால், ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்துக்கொள்ளவில்லை.

மார்க்ஸ் முன்வைத்த சுதந்தர ஊடகக் கொள்கையை எங்கெல்ஸும் அழுத்தமாக முன்வைத்தார். இரண்டு முக்கியக் கோரிக்கைகளை எங்கெல்ஸ் அழுத்தமாக எழுப்பினார். அரசாங்கத்தில் மக்களின் பிரதிநிதித்துவம் வேண்டும். ஊடகங்கள் சுதந்தரமாக இயங்கவேண்டும். முதல் பணி சாத்தியமாகவேண்டுமானால், இரண்டாவது சாத்தியப்படவேண்டும். இரண்டாவது சாத்தியமாகவேண்டுமானால், முதல் கோரிக்கை நிறைவேற்றப்படவேண்டும். பிரஷ்ய மக்களின் எதிர்காலமே இந்த இரு அம்சங்களில்தான் அடங்கியுள்ளது என்றார் எங்கெல்ஸ்.

குறிப்பாக, பிரஷ்ய சட்டப் பிரிவு 151 மக்களுக்கு விரோதமானது என்று எழுதினார் எங்கெல்ஸ்.  சட்டங்களை மக்கள் விமரிசிக்கக்கூடாது, கிண்டல் செய்யக்கூடாது, அவமரியாதை செய்யக்கூடாது என்று கோரியது இந்தப் பிரிவு. அதே போல், அரசாங்கம் விதிக்கும் கட்டுப்பாடுகளை, அரசின் கட்டளைகளை, பொதுமக்கள் கேள்வியின்றி ஏற்றுக்கொள்ளவேண்டும் என்றும் அவற்றை மதித்து நடக்கவேண்டும் என்றும் இந்தப் பிரிவு கோரியது. ‘நேர்மையாக இதனை ஆராய்ந்து பார்த்தபிறகு சொல்கிறேன். சட்டப்பிரிவு 151ஐ நான் வெறுக்கிறேன்!’ என்று எழுதினார் எங்கெல்ஸ். மக்கள் பிரதிநிதித்துவம் பற்றிய எங்கெல்ஸின் பார்வை இது. ‘பிரஷ்யாவின் இன்றைய நிலை, முந்தைய பிரான்ஸின் நிலையை ஒத்திருக்கிறது. ஆனால், இப்போதைக்கு நான் எந்தவித அவசர முடிவுக்கும் வரப்போவதில்லை.’

0

எங்கெல்ஸ் முதல் முதலாக 1838ம் ஆண்டு லண்டன் சென்றார். சுருக்கமான ஒரு விடுமுறைப் பயணம்  அது. இரு ஆண்டுகள் கழித்து, மீண்டும் லண்டனுக்குச் சென்றார். அப்போது எங்கெல்ஸுக்கு வயது இருபது. ஓர் இளைஞனுக்கே உரிய சுறுசுறுப்புடன் அவர் லண்டனைச் சுற்றிவந்தார். லிவர்பூல், லண்டன் வீதிகளை உற்சாகத்துடன் வலம் வந்தார். ‘ரயிலில் சுற்றி வருவதற்கு என்றே உருவாக்கப்பட்ட அழகிய இடம், லண்டன்.’

மூன்றாவது முறையாக, 1842ம் ஆண்டு இறுதியில் எங்கெல்ஸ் லண்டன் சென்றார். இந்த முறை லண்டன் அவருக்கு வித்தியாசமாகக் காட்சியளித்ததில் வியப்பேதுமில்லை. இப்போது எங்கெல்ஸ் ஒரு சுற்றுலா பயணி அல்ல. அழகை அள்ளி ரசிக்க விரும்பும் ஒரு ரசனைக்கார சீமானும் அல்ல. அரசியலையும் வரலாறையும் தத்துவத்தையும் பயின்று வந்த, தன் எண்ணங்களை உக்கிரத்துடன் வெளிப்படுத்தி வந்த ஒரு எழுத்தாளன். இந்த முறை எங்கெல்ஸ், கொந்தளித்துக்கொண்டிருந்த ஒரு லண்டனைக் கண்டார். செல்வத்தையும் ஆடம்பரத்தையும் செழிப்பையும் அல்ல, மக்களின் போராட்டங்களையும் உரிமைக்கான முழக்கங்களையும் அவர் கண்டார்.

சாசன இயக்கம் உச்சத்தில் இருந்த சமயம் அது. 1838ம் ஆண்டு தொடங்கி 1850 நடைபெற்ற மக்கள் இயக்கம் அது. 1838ம் ஆண்டு உருவாக்கப்பட்ட மக்கள் சாசனம் என்னும் ஆவணத்தில் இருந்து இந்தப் பெயர் உருவானது. இந்த இயக்கத்தின் முக்கிய நோக்கங்கள் பின்வருமாறு. 21 வயதைக் கடந்த, புத்தி சுவாதீனமுள்ள அனைவருக்கும் ஓட்டுரிமை வழங்கவேண்டும். வாக்களிப்பவர்களைப் பாதுகாக்க, ரகசிய வாக்கெடுப்பு முறை. பாராளுமன்றத்தில் உறுப்பினராவதற்கு, குறிப்பிட்ட சொத்து இருக்கவேண்டும் என்னும் நிபந்தனை திரும்பப்பெறவேண்டும். பொதுமக்கள் நலனுக்காகப் பாடுபடக்கூடிய உறுப்பினர்களுக்கு ஊதியம் வழங்கப்படவேண்டும். (உழைக்கும் மக்களும் இந்தப் பணிக்கு அனுமதிக்கப்படவேண்டும். பொதுப்பணிக்கு வந்துவிட்டதால் அவர்கள் வருமானம் பாதிக்கப்படக்கூடாது).

சாசன இயக்கத்தை உழைக்கும் மக்கள் அணிதிரண்டு கலந்துகொண்ட முதல் இயக்கம் என்று அழைக்கலாம். குறிப்பிட்ட சில செல்வந்தர்களும், பிரபுக்களும் மட்டுமே ஒரு நாட்டை ஆளவேண்டும் என்னும் அடிப்படை அரசியல் விதியை உடைத்து நொறுக்கும் நோக்கில் பிரிட்டிஷ் உழைக்கும் மக்கள் இந்தப் போராட்டத்தை அறிமுகம் செய்தனர். அரசியல், சமூகப் போராட்டமாக இந்த இயக்கம் உருவெடுத்தது.

தொடக்கத்திலும் சரி, பின்னாள்களிலும் சரி, சாசன இயக்கத்தால் பாராளுமன்றத்தை அசைக்க முடியவில்லை. விரிவாக, தெளிவான கோரிக்கைகளும், மிகப் பரவலான மக்கள் ஆதரவும் இருந்தபோதும், சாசன இயக்கத்தினரால் அரசியல் ரீதியில் வெற்றி பெறமுடியவில்லை. பிரிட்டனுக்கும்  பிரஷ்யாவுக்கும் அதிக வித்தியாசம் இருப்பதாக எங்கெல்ஸ் நினைக்கவில்லை. உரிமைகள் எங்கு மறுக்கப்படுகிறதோ அங்கே அரசியல் எதிர்ப்புகளும் போராட்டங்களும் வெடிப்பது இயல்பு. இது மக்களின் போராட்டம். எனவே, இதனை ஆதரிக்கவேண்டும்.

லண்டனில் இருந்தபடியே லண்டனை எதிர்த்து எழுத ஆரம்பித்தார் எங்கெல்ஸ். சாசன இயக்கத்தை எதிர்ப்பவர்கள் யாராக இருந்தாலும் சரி, அவர்களை நான் எதிர்க்கிறேன் என்று வெளிப்படையாக எங்கெல்ஸ் அறிவித்தார். ஆளும் வர்க்கமாக இருந்தாலும் சரி, மத்திய வர்க்கமாக இருந்தாலும் சரி. டோரியா, விக்கா என்பது முக்கியமல்ல.  நிபந்தனைகளற்ற வாக்கரிமைக்கு எதிராக யார் திரண்டாலும் அவர்களை நான் எதிர்க்கிறேன் என்றார் எங்கெல்ஸ். சாசன இயக்கம் ஒவ்வொரு நாளும் குறிப்பிடத்தக்க வகையில் வளர்ந்து வருவதாக எங்கெல்ஸ் அறிவித்தார். ‘மக்களின் போராட்டம் ஒரு கட்டத்தில் புரட்சியாக உருவெடுக்கும்.பிரிட்டனின் அரசியல் கட்சிகள், இந்த மாற்றத்தால் நிலைதடுமாறிப்போகும்.’

அத்தியாயம் 14

மான்செஸ்டர் ஆலைகள்

பிரிட்டன் சமூகம் மூன்று பெரும் மக்கள் பிரிவுகளால் கட்டமைக்கப்பட்டிருந்ததை எங்கெல்ஸ் கண்டறிந்தார். முதல் பிரிவில் இருந்தவர்கள் அரசு குலப் பிரபுக்கள். இரண்டாவது, தொழிற்சாலைகளின் உரிமையாளர்களான பெரும் முதலாளிகள்.  மூன்றாவது, உழைக்கும் பிரிவினரான பாட்டாளிகள். பாட்டாளிகள் நித்தம் நித்தம் முதலாளிகளுடன் முரண்பட்டனர். இந்த இரு பிரிவினருக்கு இடையில் ஓயாமல் போராட்டங்கள் நடைபெற்று வந்தன. சொத்தில்லாத, பரம ஏழைகளான பாட்டாளிகள் முதலாளிகளால் சுரண்டப்பட்டு வந்தனர். சுரண்டல் என்பது தொழிலின் ஒரு பகுதி என்றுதான் முதலாளிகள் கருதி வந்தனர். பாட்டாளி வர்க்கத்துக்கு சொத்து என்பது கிடைப்போவதே இல்லை என்பதால் சொத்துள்ளவர்களுடனான அவர்களுடைய போராட்டம் முடிவுக்கு வரப்போவதில்லை என்றார் எங்கெல்ஸ்.

இங்கிலாந்தில் அப்போது மூன்று அரசியல் கட்சிகள் செல்வாக்குடன் இருந்தன. விக் கட்சி, டோரி கட்சி மற்றும் சார்டிஸ்ட்ஸ் என்று அழைக்கப்படும் சாசனர் கட்சி. இந்த மூன்றும் மூன்று பிரிவு மக்களைப் பிரதிநிதிப்படுத்துகின்றன என்றார் எங்கெல்ஸ். விக் கட்சி தொழிற்சாலை முதலாளிகளின் நலன்களைப் பாதுகாக்கும் பணியில் ஈடுபட்டு வந்தது. பூர்ஷ்வா வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்களே இந்தக் கட்சியின் தலைமையில் அங்கம் வகித்தனர். விக் கட்சி முடியாட்சியை விரும்பியது.

டோரி கட்சி நிலவுடைமையாளர்களை ஆதரித்தது. நிலப்பிரபுக்களும் பின்னர் தொழிற்சாலை முதலாளிகளும் இந்தக் கட்சியில் அங்கம் வகித்தனர். எனவே இந்தக் கட்சி பணம் படைத்தவர்களுக்கு ஆதரவாகச் செயல்பட்டது. செல்வந்தர்களின், நிலம் படைத்தவர்களின், பிரபு குலத்தின் பிரதிநிதியாக, அவர்களுடைய நலன்கள் மீது அக்கறை கொண்டதாக டோரி கட்சி திகழ்ந்தது. விக், டோரி இரண்டுமே செல்வந்தர்களின் கட்சிகள் என்றாலும் இரண்டும் ஒன்றையொன்று எதிர்த்து வந்தன. அதிகாரத்தை யார் கைப்பற்றவேண்டும் என்பதில் இந்த இரு கட்சிக்கும் போட்டி இருந்து வந்தது.

மூன்றாவது, சாசனர் கட்சி. இவர்கள் அடிப்படை அரசியல் மாற்றத்தை விரும்புபவர்களாக இருந்தனர். முடியாட்சியை எதிர்த்து, ஜனநாயகத்தை வரவேற்றனர். அரசியல் அதிகாரம் நிலப்பிரபுக்களுக்கும் முதலாளிகளுக்கும் மட்டுமேயானதல்ல என்று இவர்கள் வாதிட்டனர். சாசனர் கட்சிக்குத் தொழிலாளர்கள் ஆதரவு பெருமளவில் இருந்தது. இந்த மூன்று கட்சிக்கும் மூன்று வெவ்வேறு பிரிவினர் ஆதரவு அளித்து வந்தனர்.

இந்த மூன்று பிரிவினரின் நலன்களும் வேறுபட்டிருந்ததால், முரண்பாடுகள் தவிர்க்க முடியாததாகிவிட்டன. இந்த முரண்பாடுகள் ஒரு கட்டத்தில் சமூகப் புரட்சியாக உருவெடுக்கும் என்று கணித்தார் எங்கெல்ஸ். இந்தப் புரட்சியை அடிமட்டத்தில் இருக்கும் பிரிட்டனின் தொழிலாளர் வர்க்கம் முன்னெடுத்துச் செல்லும் என்று நம்பினார் எங்கெல்ஸ்.

முதல் முதலாக பிரிட்டனில்தான், உழைக்கும் வர்க்கத்தின் மேம்பட்ட போராட்ட வடிவத்தை எங்கெல்ஸ் கண்டுகொண்டார். சமூக முரண்பாடுகளையும் பிரிவினைகளையும் பொறுத்தவரை, பிரஷ்யாவுக்கும் பிரிட்டனுக்கும் பெரிதாக வேறுபாடு இல்லை என்றாலும் பிரிட்டிஷ் தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் போராட்ட வடிவம் பிரஷ்யாவில் இருந்ததைக் காட்டிலும் வலிமையானதாக இருந்தது.  குறிப்பாக, வாக்குரிமை கோரி பிரிட்டிஷ் தொழிலாளர் வர்க்கம் முன்னெடுத்துச் சென்ற சாசன இயக்கம் வியப்பூட்டும் வகையில் பிரமாண்டமாக இருந்தது. கொடிகளையும் பதாகைகளையும் ஏந்திக்கொண்டு, முஷ்டியை மடக்கி, முழக்கங்கள் செய்துகொண்டே முன்னேறிச் சென்ற தொழிலாளர்களின் திரளைக் கண்டு திகைத்து நின்றார் எங்கெல்ஸ். இத்தனை பெரிய போராட்டத்தை அதற்கு முன்னால் எங்கெல்ஸ் கண்டதில்லை. ‘அரசியல் ரீதியில் மிகப் பெரிய அளவில் பாட்டாளிகள் ஒன்று சேர்ந்து நடத்திய முதல் பெரும் புரட்சிகர இயக்கம்’ என்று சாசன இயக்கத்தை பின்னர் வருணித்தார் லெனின்.

போராட்டத்தில் நேரடியாக ஈடுபட்டவர்களிடம் விரிவாக உரையாடினார் எங்கெல்ஸ். ரைன் ஜர்னலில் கட்டுரைகள் எழுதினார்.  தொழிலாளர்களின் பலத்தையும் போராட்ட வியூகத்தையும் பாராட்டுவதோடு நிறுத்திக்கொள்ளாமல் குறைபாடுகளையும் கண்டறிந்து ஆய்வுக்கு உட்படுத்தினார். ஒன்றிணைந்த தலைமை இல்லை. இறுதி இலக்கு என்ன என்பதில் தெளிவில்லை. தயாரிப்புகளில் குழப்பங்கள் நீடிக்கின்றன. சாசன இயக்கம் பிரிட்டன் முழுவதிலும் தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியிருந்த போதிலும், இந்தக் குறைகள் களையப்படாததால் வெற்றி பெற முடியவில்லை என்று எழுதினார் எங்கெல்ஸ்.

மற்றொரு வாதத்தையும் எங்கெல்ஸ் முன்வைத்தார். சாசனர்களின் கோரிக்கையை பிரிட்டன் ஏற்றுக்கொள்ள மறுத்தது எதிர்பார்த்ததுதான். டோரிக்குகளும் விக்குகளும் தொழிலாளர்களை அரவணைத்துக்கொள்வார்கள் என்று எப்படி எதிர்பார்க்கமுடியும்? அரசியல் அதிகாரத்தை எப்படி அவர்கள் விட்டுக்கொடுப்பார்கள்? ஏன் விட்டுக்கொடுக்கவேண்டும்? அதற்கான அவசியம் என்ன வந்துவிட்டது? அதிகாரம் கையில் இருக்கும்வரைதானே அவர்களால் பொருளீட்ட முடியும், சேகரித்த செல்வத்தைப் பாதுகாக்கமுடியும்?

பெரும் முதலாளிகளின் ஆதிக்கத்தை உடைக்கவேண்டும் என்று பாட்டாளி வர்க்கம் நினைத்ததில் தவறில்லை. அதற்கு அரசியல் ஆதிக்கத்தை முதலில் தகர்க்கவேண்டும் என்று விரும்பியதிலும் பிழையில்லை. தாங்கள் விரும்பிய அரசாங்கம் அமையவேண்டும் என்று அவர்கள் கண்ட கனவு சரியானதே. சாசன இயக்கத்தின் கோரிக்கைகளில் குறைபாடுகள் எதுவும் இல்லை. தங்கள் கோரிக்கைகளை முன்வைத்து பிரமாதமான முறையில் போராட்டத்தை ஆரம்பித்ததிலும் பிழையில்லை.

ஆனால், அறவழியைத் தேர்ந்தெடுத்ததுதான் பொருத்தமற்றது. அமைதி ஊர்வலம், பேரணி, பிரசாரம் ஆகியவற்றை மட்டுமே பயன்படுத்தி ஆட்சி மாற்றத்தைக் கொண்டு வரமுடியும் என்று தொழிலாளர்கள் நினைத்தது தவறு. ‘சட்டத்திட்டத்தின்படி நடைபெறும் போராட்டம்’ எதையும் மாற்றியமைக்கமுடியாது. ‘சட்டப்படி புரட்சி நடத்தமுடியாது.’

புரையோடியிருக்கும் புண்ணை, மென்மையான முறையில் அகற்றுவது சாத்தியமில்லை. கீறத்தான் வேண்டும். அழுத்தம் கொடுக்கத்தான் வேண்டும். அதற்கு அறவழி உதவாது. சட்டம் உதவாது. அமைதி உதவாது.  பொறுத்தமற்ற, அநியாயமான சட்டத்தை நியாயமான போராட்டத்தினால் வீழ்த்தமுடியாது. இந்த உண்மையை உணராததால், 1842 சாசன இயக்கம் வெற்றி பெறவில்லை. பல்லாயிரக்கணக்கான தொழிலாளர்கள் ஒன்றுதிரண்ட பின்பும், பிரிட்டன் முழுவதிலும் இருந்து ஓரளவுக்கு நல்ல ஆதரவு திரண்டுவந்த போதும், சாசன இயக்கத்தினரால் தங்கள் எதிரியை வெற்றிகொள்ளமுடியாததற்கு இதுவே காரணம்.

‘தற்போது நிலவும் அசாதாரணமான சூழலை வலுக்கட்டாயமான முறையில் மட்டுமே மாற்றியமைக்கமுடியும்’ என்று அறிவித்தார் எங்கெல்ஸ். ‘பிரபுத்துவத்தையும் தொழில் சார்ந்த ஆதிக்கத்தையும் முறியடிப்பதன் மூலம் மட்டுமே பாட்டாளி மக்கள் தங்கள் வாழ்நிலையை மாற்றிக்கொள்ளமுடியும்.’

பிரிட்டனில் இருந்து எங்கெல்ஸ் ரைன் ஜர்னலுக்கு ஐந்து கட்டுரைகள் எழுதினார். அதற்கு மேல் எழுத முடியவில்லை. ரைனின் கதை முடிவுக்கு வந்து கொண்டிருந்தது. 1842 முடிவில் ரைன் ஜர்னலை அதிகாரிகள் கடுமையான தணிக்கை விதிகளுக்கு உட்படுத்தினர். அரசுக்கு எதிராகவும் மதத்துக்கு எதிராகவும் முதலாளித்துவத்துக்கு எதிராகவும் தொடர்ச்சியாக வெளிவந்துகொண்டிருந்த கட்டுரைகள் பலரை கடுப்புக்குள்ளாக்கியிருந்தது. இரு அடுக்குகளில் ரைனை தணிக்கை செய்ய அதிகாரிகள் முடிவு செய்தனர். பிறகு, மூன்று அடுக்கு தணிக்கை. அதற்கு மேல் ரைன் ஜர்னால் கட்டுப்படுத்திக்கொள்ள முடியவில்லை. ஆனால், இதுவும் கூட போதாது என்று அதிகாரிகள் நினைத்தனர். ஏப்ரல் 1, 1843 அன்று பிரஷ்ய அரசு, ரைன் ஜர்னலை முழுவதுமாகத் தடை செய்தது. எங்கெல்ஸ் வாசிப்பில் மூழ்கிப்போனார். பிரிட்டனின் அரசியல் சூழலையும் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் வாழ்நிலையையும் உன்னிப்பாகக் கவனித்தார்.

நான்கு லட்சம் மக்கள் தொகை கொண்ட மான்செஸ்டர் பிரிட்டன் நெசவுத் தொழிற்சாலையின் தலைமைச் செயலகமாக இருந்தது. மான்செஸ்டர் வீதிகளில் எங்கெல்ஸ் மீண்டும் மீண்டும் சுற்றிக்கொண்டிருந்தார். ஒவ்வொரு வீதியிலும் ஒவ்வொரு வகையான குடியிருப்புகள் அமைந்திருந்தன.  குறுகலான, பழைய நகரத்து வீதிகளில் உழைப்பாளிகளின் குடியிருப்புகள் அமைந்திருந்தன. இந்தப் பகுதி சுகாதாரக் குறைவுடன் காணப்பட்டது. சாலைகள் வளைந்து, நெளிந்து இருந்தன. குப்பை, கூளங்கள் அதிகம். நெருக்கமான அமைக்கப்பட்டிருந்த வீடுகளில் காற்றோட்டம் குறைவாக இருந்தது.

இதற்கு மிக அருகில், அகலமாக வீதிகள் அமைந்திருந்தன. இங்கே மத்திய வர்க்க மக்கள் வசித்து வந்தனர். அவர்களது குடியிருப்புகள் சுத்தமாகவும், அவர்களுடைய சாலைகள் நேராகவும் காட்சியளித்தன. பிரபுக்களும் பெரும் முதலாளிகளும் இன்னும் மேம்பட்ட பகுதிகளில் வாழ்ந்து வந்தனர். மிகப் பெரிய பண்ணை வீடுகளும் மாளிகைகளும் இங்கே அமைந்திருந்தன.

எங்கெல்ஸ் பணியாற்றிய நிறுவனம் சவுத்கேட் சாலையில் அமைந்திருந்தது. அலுவலக நேரம் முடிவடையும்வரை எங்கெல்ஸ் இங்கே அடைந்திருப்பார். வேலை நேரம் முடிந்ததும், வீதிகளில் இறங்கி நடக்க ஆரம்பித்துவிடுவார். சாலைகள் அமைந்திருக்கும் விதமும் குடியிருப்புகளின் கட்டமைப்பும் அவருக்குப் பல விஷயங்களைக் கற்றுக்கொடுத்தது. மான்செஸ்டர் மாநகரமே மூன்று  பிரிவுகளாகப் பிரிந்து கிடப்பதை அவர் கண்டார்.

பஞ்சு பதப்படுத்தும் மையமாக மான்செஸ்டர் திகழ்ந்தது. தெற்கு லங்காஷயர், வடக்கு செஷயர் ஆகிய பகுதிகள் பஞ்சு நூற்பதில் சிறப்புற்று விளங்கின. பருத்தி ஆடை கொள்முதலில் உலகின் மையமாக மான்செஸ்டர் மாறிப்போனது. விக்டோரியன் காலத்தில், காட்டன்போலிஸ் என்றும் கிடங்கு நகரம் என்றும் மான்செஸ்டர் பெருமிதத்துடன் அழைக்கப்பட்டது. தொழில் புரட்சி இந்நகரத்துக்கு புதிய பொலிவை கொண்டு வந்தது.  1835 வாக்கில், உலகின் தலைசிறந்த முதல் தொழில்நகரமாக மான்செஸ்டர் அறியப்பட்டது. பருத்தியாடை தயாரிப்பை இலகுவாக்கும் இயந்திரங்கள் பெரிய அளவில் இந்நகரில் தயாரிக்கப்பட்டன. அதையடுத்து, பல தொழிற்சாலைகள் இந்நகரில் அமைக்கப்பட்டன. சாயம் உள்ளிட்ட ரசாயனத்தைத் தயாரிக்கும் ஆலைகள் போட்டிப்போட்டுக்கொண்டு தொடங்கப்பட்டன. தொடர்ந்து, இந்த ஆலைகளுக்கு நிதியுதவி செய்யும் நிதி நிறுவனங்கள் வளர்ந்தன. பிறகு, வங்கிகளும், காப்பீட்டு நிறுவனங்களும் பெருகின. போக்குவரத்து வசதிகள் வளர்ந்தன.

மாலை நேரங்களிலும் ஞாயிறு உள்ளிட்ட விடுமுறை தினங்களிலும் எங்கெல்ஸ் தொழிலாளர்களைச் சென்று பார்த்தார். அவர்களுடன் மணிக்கணக்கில் உரையாடினார். எங்கே பணியாற்றுகிறீர்கள்? எப்படி தொழிற்சாலை செல்கிறீர்கள்? எத்தனை மணி நேரம் வேலை? எப்படிப்பட்ட இயந்திரங்கள்? கூலி எவ்வளவு? ஓய்வு தேவைப்பட்டால் அனுமதி கிடைக்கிறதா? உங்கள் பொழுதுபோக்குகள் என்ன? வாசிக்கும் வழக்கம் உண்டா? உங்கள் குழந்தைகளைப் படிக்க வைக்கிறீர்களா?

மேரி பர்ன்ஸ் எங்கெல்ஸுக்கு அறிமுகமானது அப்போதுதான்.

அத்தியாயம் 16

ஜெர்மன் புத்தகத்தின் அட்டை

மேரி பர்ன்ஸ், ஜார்ஜ் வீரத் இருவரையும் தொடர்ந்து ஜேம்ஸ் லீச் என்பவரும் எங்கெல்ஸின் ஆய்வுக்கு உதவிகரமாக இருந்தார். ஜேம்ஸ் லீச் சாசன இயக்கத்தில் இணைந்திருந்தார். ஒரு விவசாயத் தொழிலாளராக வாழ்வைத் தொடங்கி நாளடைவில் தொழிற்சாலைப் பணியாளராக மாறியவர். தொழிலாளர் வர்க்கத்தின் மீது பரிவு கொண்டவர். எழுதுவதில் ஆர்வம் கொண்டவர். எங்கெல்ஸ் லீச்சிடம் ஆர்வத்துடன் உரையாடினார். சாசன இயக்கம் குறித்தும் மான்செஸ்டர் தொழிலாளர் வர்க்கம் குறித்தும் இவரிடம் இருந்து கேட்டுத் தெரிந்துகொண்டார். மான்செஸ்டர் ஆலைத் தொழிலாளர்கள் குறித்து லீச் எழுதிய ஒரு பிரசுரத்தை எங்கெல்ஸ் ஆர்வத்துடன் வாசித்தார். தனது ஆய்வு அறிக்கையிலும் இந்தப் பிரசுரத்தைப் பலமுறை மேற்கோள் காட்டினார்.

இங்கிலாந்தில் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் நிலைமை (The Condition of the Working Class in England) என்னும் தலைப்பில் எங்கெல்ஸ் எழுதிய நூல் 1845ம் ஆண்டு ஜெர்மன் மொழியில் முதலில் வெளிவந்தது. இந்தப் புத்தகம் எப்படி எழுதப்பட்டது என்பதை லெனின் விவரிக்கிறார். ‘தொழிலாளர்கள் அடைந்து கிடந்த ஆபாசமான சேரிகளில் சுற்றி அலைந்தார். அவர்களுடைய வறுமையையும், துன்ப துயரங்களையும் கண்கூடாகக் கண்டார். ஆனால் சுயமாகக் கண்டறிவதோடு அவர் நின்று விடவில்லை. பிரிட்டிஷ் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் நிலைமை பற்றித் தமக்கு முன்பே வெளியாகியிருந்த விஷயங்களையெல்லாம் அவர் படித்தார். கைக்கு அகப்பட்ட அதிகாரபூர்வமான எல்லா ஆவணங்களையும் அவர் கவனமாகப் பரிசீலித்துப் படித்தார். இப்படிப் பார்த்தறிந்தவற்றின், படித்தறிந்தவற்றின் பலனாக விளைந்ததுதான் 1845ஆம் ஆண்டு வெளியான ‘இங்கிலாந்தில் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் நிலைமை’ என்ற நூல் ஆகும்’.

எங்கெல்ஸுக்கு முன்பே பலர் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் துன்ப துயரங்களை வருணித்து பதிவு செய்துள்ளனர். அவர்களுக்கு உதவி புரியவேண்டியது அவசியம் என்றும் வலியுறுத்தியிருக்கிறார்கள். ஏழைமையை அகற்றுவது குறித்து பல கோட்பாடுகளையும் பலர் முன்வைத்துள்ளனர். பல திட்டங்களையும் வகுத்துள்ளனர். ஆனால்,  எங்கெல்ஸின் அணுகுமுறை அவர்களிடம் இருந்து பெரிதும் வேறுபட்டது. எப்படி என்பதை லெனின் விவரிக்கிறார்.

ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பில்

‘பாட்டாளி வர்க்கம் துன்ப  துயரங்களை அனுபவிக்கும் வர்க்கம் மட்டுமல்ல. அந்த வர்க்கத்தின் வெட்கக்கேடான பொருளாதார நிலைமை, தடுக்க முடியாதபடி முன்னோக்கிச் செல்கிறது. தனது இறுதி விடுதலைக்காகப் போராடும்படி நிர்ப்பந்திக்கிறது என்று எங்கெல்ஸ்தான் முதன்முதலாகச் சொன்னார்.’ உழைக்கும் மக்களை வாட்டி வதக்கும் அதே பொருளாதார நிலைமை, அவர்களுக்குப் போராடும் உத்வேகத்தையும் வழங்குகிறது என்பதை எங்கெல்ஸ் முதல் முறைõயக அழுத்தமாகச் சுட்டிக்காட்டினார். அந்த வகையில், இந்தப் புத்தகம் புரட்சிகரமானது.

முதலாளித்துவத்தை எதிர்த்து பாட்டாளி வர்க்கம் நடத்தும் இந்தப் போராட்டத்தில், எப்படிப்பட்ட ஆயுதம் பயன்படுத்தப்படும்? லெனின் தொடர்கிறார். ‘போராடும் பாட்டாளி வர்க்கம் தன் கையையே தனக்கு உவியாகக் கொள்ளும்.’ மேலும், ‘தங்களது விடுதலை சோசலிசத்தில் மட்டுமே உள்ளது’ என்பதை தொழிலாளர்கள் உணர்ந்துகொள்வார்கள். அவர்களுடைய அரசியல் இயக்கம் இந்த எண்ணத்தை வலுப்படுத்துவதாக இருக்கும் என்றார் லெனின்.

‘அரசியல், தொழிலாளி வர்க்கப் போராட்டத்தின் லட்சியமாக ஆகும்போதுதான், சோசலிசம் ஒரு சக்தியாக ஆகும். இங்கிலாந்து தொழிலாளி வர்க்கத்தின் நிலைமை பற்றிய எங்கெல்ஸ் நூலிலுள்ள பிரதான கருத்துக்கள் இவைதான். சிந்தனையுள்ள, போராடிக் கொண்டிருக்கும் பாட்டாளிகள் எல்லோரும் இந்தக் கருத்துக்களை இப்போது ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். ஆனால், அந்தக் காலத்தில் அவை முழுக்க முழுக்கப் புதியனவாக இருந்தன. சிந்தனையைக் கவரும் நடையில் எழுதப்பட்ட இந்நூலில் இந்தக் கருத்துக்கள் வெளியிடப்பட்டன. பிரிட்டிஷ் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் துன்பதுயரங்களைப் பற்றிய முற்றிலும் உண்மையான, அதிர்ச்சி உண்டாக்கத்தக்க சித்திரங்கள் இந்நூலிலே நிறைந்துள்ளன.’

லெனின் தொடர்கிறார். ‘இந்த நூல் முதலாளித்துவத்தின் மீதும் முதலாளி வர்க்கத்தினர் மீதும் மிகப் பயங்கரமான குற்றச்சாட்டாக விளங்கியது. மக்களின் மனத்தில் பசுமரத்தாணி போல் அது பதிந்தது. எங்கெல்ஸின் நூல் நவீனகாலப் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் நிலைமையைப் பற்றிய மிகச் சிறந்த சித்திரத்தை வழங்குகிறது. பலரும் இதிலிருந்து மேற்கோள் காட்டத் தொடங்கினார்கள். உண்மையில் பார்த்தால், 1845ம் ஆண்டுக்கு முன்னரும் சரி, பின்னரும் சரி, தொழிலாளி வர்க்கத்தின் துன்ப துயரங்களைப் பற்றி இவ்வளவு வியக்கத்தக்க உண்மையான சித்திரம் வெளிவந்தது கிடையாது.’

அடிப்படை பிரச்னை பொருளாதாரத்தில் அடங்கியிருக்கிறது என்பதால் தனிச்சொத்து பற்றி எங்கெல்ஸ் விவாதித்ததை லெனின் சுட்டிக்காட்டினார். ‘மனிதத் தேவைகளைப் பூர்த்தி செய்வதற்குரிய பொருள்களை உற்பத்தி செய்வதில் மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் ஏற்படுத்திக் கொள்ளும் உறவுகள் உற்பத்திச் சக்திகளின் வளர்ச்சியைப் பொறுத்திருக்கின்றன. சமுதாய வாழ்வின் சகல தோற்றங்களுக்கும், மனித விருப்பங்களுக்கும், கருத்துகளுக்கும், சட்டங்களுக்கும் உரிய விளக்கம் இந்த உறவுகளிலேதான் பொதிந்திருக்கிறது. உற்பத்திச் சக்திகளின் வளர்ச்சியானது தனிச் சொத்தின் அடிப்படையில் அமைந்த சமுதாய உறவுகளைப் படைக்கின்றது. ஆனால், உற்பத்திச் சக்திகளின் அதே வளர்ச்சி பெரும்பான்மையானவர்களின் சொத்தைப் பறித்து அற்பசொற்பமான சிறுபான்மையோரிடம் அதைச் சேர்த்துக் குவித்து வைக்கிறதை நாம் இன்று காண்கிறோம்.

‘சோஷலிஸ்டுகள் செய்ய வேண்டியதெல்லாம் சமுதாயச் சக்திகளில் எது நவீன சமுதாயத்தில் தான் வகிக்கும் இடத்தின் காரணமாக, சோஷலிஷத்தை நடைமுறைக்குக் கொண்டு வருவதில் அக்கறை கொண்டிருக்கின்றது என்பதை அறிந்து கொண்டு அந்தச் சக்திக்கு அதன் நலன்களைப் பற்றிய உணர்வையும், அதன் வரலாற்றுப்பூர்வமான கடமையைப் பற்றிய உணர்வையும் ஊட்டுவதேயாகும். இந்தச் சக்திதான் பாட்டாளி வர்க்கம். அதை இங்கிலாந்தில், பிரிட்டிஷ் இயந்திரத் தொழிலுக்குக கேந்திரமாயிருந்த மான்செஸ்டரில், எங்கெல்ஸ் அறியலானார்.’

இங்கிலாந்து, எங்கெல்ஸை ஒரு சோஷலிஸ்டாக மாற்றியமைத்தது. அதன் அடையாளமே எங்கெல்ஸ் எழுதிய மேற்கூறிய புத்தகம். ‘இங்கிலாந்தில் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் நிலைமை’, ஜெர்மன் மொழியில் வெளிவந்து நாற்பது ஆண்டுகள் கழித்து, 1887ம் ஆண்டு, நியூ யார்க்கில் ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு வெளிவந்தது. இங்கிலாந்தில் 1891ம் ஆண்டு வெளிவந்தது. அதன் முன்னுரையில் எங்கெல்ஸ் கீழ்கண்டவாறு குறிப்பிட்டார்.

‘இந்தப் புத்தகத்தின் நூலாசிரியர் அப்போது இருபத்து நான்கு வயது இளைஞராக இருந்தார். அவரது படைப்பில் இந்த இளமையின் நல்ல மற்றும் கெட்ட சாயல் படிந்திருப்பதைக் காணலாம்… அன்றைய இங்கிலாந்தை மட்டுமல்ல இன்றைய இங்கிலாந்தையும் இந்தப் புத்தகம் பிரதிபலிக்கிறது.’ மான்செஸ்டர் குறித்து எங்கெல்ஸ் பதிவு செய்திருந்த சில விஷயங்கள், புத்தகம் வெளியானபிறகு சிறிதளவு மாற்றம் கண்டது உண்மைதான் என்றாலும் பெரும்பாலும் நிலைமை அப்படியேதான் நீடித்தது. இதனை எங்கெல்ஸும் சுட்டிக்காட்டினார்.

காலரா, அம்மை உள்ளிட்ட தொற்று நோய்கள் பல இடங்களில் மலிந்து வருவதைப் பற்றி எங்கெல்ஸ் தன் நூலில் எழுதியிருந்தார். கிராமப்புறங்களைக் காட்டிலும் நகர்ப்புறங்களில் தொற்றுநோய் மிக அதிகம் பரவியிருப்பதைச் சுட்டிக் காட்டினார். மான்செஸ்டர், லிவர்பூல் ஆகிய பெரும் தொழில் நகரங்களில் கடுமையான காய்ச்சல், காலரா, இடைவிடாத இருமல் ஆகிய நோய்களால் தொழிலாளர்கள் அவதிப்படுவது ஏன்? நோய்களால் இறப்பவர்களின் சதவீதம் கிராமப்புறங்களைவிட நகர்ப்புறங்களில் நான்கு மடங்கு அதிகம் இருப்பது ஏன்?

தொழில் புரட்சிதான் காரணம் என்றார் எங்கெல்ஸ். கார்லிஸ்லே என்னும் தொழில் நகரத்தை உதாரணத்துக்கு எடுத்துக்கொண்டார். ஆலைகள் அமைக்கப்படுவதற்கு முன்பு, 10,000 குழந்தைகளில் 4,408 குழந்தைகள் ஐந்து வயதைத் தொடும் முன்னர் இறந்துபோயினர். 1779 முதல் 1787 வரையிலான கணக்கெடுப்பின்போது கண்டறியப்பட்ட எண்ணிக்கை இது. ஆலைகள் அமைக்கப்பட்டபிறகு இந்த எண்ணிக்கை 4,738 ஆக உயர்ந்தது. வயதானவர்களில், 10,000 பேரில் 1,006 பேர் 39 வயதைத் தொடும் முன்னர் இறந்துபோயினர். ஆலைகள் அமைக்கப்பட்ட பிறகு, இறப்பு எண்ணிக்கை 1,261 ஆக உயர்ந்தது.

ஜெர்மன் மொழியில் எழுதப்பட்டு ஆங்கிலத்தில் மொழிபெயர்த்து வெளியிடுவதற்குள் இங்கிலாந்தின் நிலைமை சற்றே மாறிப்போனது உண்மை. தொழிலாளர் மத்தியில் தொற்றுக்கிருமிகள்  பரவுவது தங்களுக்கும் ஆபத்தானதே என்பதை உணர்ந்த இங்கிலாந்து பூர்ஷ்வாக்கள், சுகாதாரம் குறித்த பிரசாரத்தைத் தொடங்கினர். குப்பைக்கூளங்களாலும் சாக்கடைகளாலும் நிரம்பியிருந்த தொழிலாளர் குடியிருப்புகள், தூய்மையின் அவசியத்தைப் பின்னர் உணர்ந்துகொண்டன.

ஆரம்பகட்ட முதலாளித்துவச் சுரண்டலில் இருந்து வளர்ந்து இன்னொரு கட்டத்தை இங்கிலாந்து அடைந்துவிட்டது. ஆனால், அந்த இடத்துக்கு ஜெர்மனியும் பிரான்ஸும் அமெரிக்காவும் போட்டியிடுகின்றன என்றார் எங்கெல்ஸ். இங்கிலாந்தின் யதேச்சதிகாரத்தை இந்நாடுகள் கேள்விக்கு உள்ளாக்கி வருகின்றன. அந்த வகையில், இங்கிலாந்தில் நிலவிவந்த சமூகச் சூழல் தற்போது இந்த நாடுகளில், குறிப்பாக அமெரிக்காவில் நிலவிவருவதைக் காணலாம். வேலை நேரத்தைக் குறைக்கச் சொல்லி முன்னர் இங்கிலாந்தில் தொழிலாளர்கள் போராடியதைப் போலவே அமெரிக்காவில் இப்போது தொழிலாளர்கள் போராடிவருகிறார்கள் என்று சுட்டிக்காட்டினார் எங்கெல்ஸ்.

மான்செஸ்டர் நகரின் முரண்பாடுகளைப் படம் பிடிக்கும் அற்புதமான ஆவணமாக எங்கெல்ஸின் புத்தகம் பல்வேறு பிரிவினராலும் கொண்டாடப்பட்டது. ஒரு நகரையும் அதில் வசிக்கும் இரு முரண்பட்ட மக்கள் வர்க்கத்தையும் எங்கெல்ஸ் ஆதாரப்பூர்வமாகத் தன் நூலில் கண்முன்  நிறுத்தினார். நோயும் நொடியும் செழிப்பும் செல்வமும் அருகருகே வாழ முடியும் என்று அவர் அறிவித்தார். மான்செஸ்டரை வேறு பல விக்டோரிய நகரங்களுடன் ஒப்பிட்டு அலசியதன் மூலம், இங்கிலாந்து சமூகத்தின் குறுக்குவெட்டுத் தோற்றத்தை எங்கெல்ஸால் அளிக்கமுடிந்தது. அயர்லாந்து உள்ளிட்ட நாடுகளில் இருந்து இங்கிலாந்தில் குடியேறிய தொழிலாளர்கள் பற்றிய அலசல்களும் இந்தப் புத்தகத்தில் உள்ளன.

ஒரு வர்க்கம் இன்னொன்றை எப்படி அடக்கியாள்கிறது என்பதையும், பொருளாதார ரீதியிலும், உளவியல் ரீதியிலும் உழைக்கும் மக்கள் எவ்வாறு சுரண்டப்படுகின்றனர் என்பதையும் எங்கெல்ஸின் இப்புத்தகம் திட்டவட்டமாக விவரித்தது. தொழிலாளர்களின் கையடக்க அரசியல் வழிகாட்டியாகவும் இந்நூல் விரைவில் மாறிப்போனது.

அத்தியாயம் 18

தாமஸ் மால்தஸ்

தீவிர வாசிப்புக்கும் ஆய்வுக்கும் பிறகே முதலாளித்துவத்தை வெறுக்க ஆரம்பித்தார் எங்கெல்ஸ். பொருளாதார ஏற்றத்தாழ்வுக்குக் காரணம் தனிச்சொத்துடைமை. இதை வைத்தே முதலாளித்துவம் தன் தத்துவத்தை உருவாக்கிக்கொள்கிறது. இதை வைத்தே சாம்ராஜ்ஜியங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன. இதை வைத்தே, உற்பத்தி முறை உருவாக்கப்படுகிறது. ஒரு பிரிவினருக்கான முன்னேற்றம், வளம், செல்வம் ஆகியவை தனிச்சொத்தில் இருந்தே உருவாகின்றன.

முதலாளித்துவம் விரும்பும் தத்துவத்தை பூர்ஷ்வாக்கள் உருவாக்கித் தருகிறார்கள்.  முதலாளித்துவ உற்பத்தி முறையும் தனிச்சொத்துரிமையும் ஒன்றுக்கொன்று தொடர்புடையது. பூர்ஷ்வாக்களின் அரசியல் பொருளாதாரம், தனிச்சொத்துடைமையை அங்கீகரிக்கிறது. தனிச்சொத்து தீமையானது, வெறுக்கப்படவேண்டியது என்று பிரௌதன் போன்ற சிலர் கருதினாலும், அவர்கள் முதலாளிகளின் மனமாற்றத்தை எதிர்நோக்குபவர்களாக இருந்தனர். முதலாளிகள் தாமாகவே திருந்தவேண்டும் என்று அவர்கள் எதிர்பார்த்தனர்.

எங்கெல்ஸ், முதலாளித்துவ பொருளாதார அமைப்பின் தீமைகளைப் பட்டியலிட்டதோடு நின்றுவிடாமல், அதை ஒழிப்பதற்கான சமூகப் போராட்டங்கள் குறித்தும் சிந்தித்தார். அந்த வகையில் அவர் மற்ற சிந்தனையாளர்களிடம் இருந்து முற்றிலும் வேறுபட்டார். தத்துவ முழக்கங்களை அல்ல, செயல்பாடுகளுக்கு அவர் முக்கியத்துவம் அளித்தார். வார்த்தை எதிர்ப்புகளுக்கு அல்ல, வீதியில் திரண்டு எதிர்ப்பதற்கான தத்துவ அடித்தளத்தை உருவாக்குவதில் அவர் அக்கறை கொண்டார்.

உதாரணத்துக்கு, முதலாளித்துவம் நேர்மையான வழியில் பொருள் சேர்க்காது என்றும், அவ்வாறு சேர்த்திருந்தால் அது திருட்டே என்றும் முழங்கினார் பிரௌதன். வசீகரமான ஒரு வாதம்தான். ஆனால், இந்தத் திருட்டை எப்படி கட்டுப்படுத்துவது என்று அவருக்குத் தெரியவில்லை. திருடப்பட்டதை எவ்வாறு மீட்டெடுப்பது என்பது குறித்தும் அவர் யோசிக்கவில்லை. எங்கெல்ஸ், சமூகப் புரட்சியை முன்மொழிந்தார். களவாடப்பட்டதை வலுக்கட்டாயமாக கவரவேண்டும் என்றார். அது வரலாற்று தேவை என்று நிரூபித்தார்.

முதலாளித்துவ பொருளாதார அமைப்பில் உள்ள முரண்பாடுகளை எங்கெல்ஸ் தொடர்ந்து அம்பலப்படுத்தினார். தன் வாதத்துக்கு வலுவூட்ட, பெரிய அளவிலான உற்பத்தி முறைக்கும் சிறிய அளவிலான உற்பத்தி முறைக்கும் இடையில் நடைபெறும் போராட்டங்களை எங்கெல்ஸ் விவரித்தார். பிரிட்டன் உள்பட பல நாடுகளில், பெரும் முதலாளிகளுக்கும் சிறு முதலாளிகளுக்கும் இடையில் நடைபெறும் தொழில் ரீதியான மோதல்களை அவர் கவனித்தார்.

சந்தையில் போட்டிகள் இயல்பானது என்னும் முதலாளித்துவ வாதம் இங்கே பரிதாபகரமான நிலையில் அடிபட்டுப் போவதை எங்கெல்ஸ் கண்டார். சிறிய அளவில் நடத்தப்படும் உற்பத்தி ஆலைகள், பெருமுதலாளிகளால் வாங்கப்படுவது (அதாவது, விழுங்கப்படுவது) இயல்பாக இருந்தது. விவசாயத்தை எடுத்துக்கொண்டால், சிறிய ஆலைகள் பெரிய ஆலைகளோடு இணைந்துகொண்டன. தொழில்துறையிலும் அவ்வாறே.  குறிப்பிட்ட துறை என்றில்லாமல் அனைத்து துறைகளிலும் இது ஒரு பொது வழக்கமாகவே இருந்தது.

ஆண்டாண்டுகாலமாக இயங்கிவந்த சிறிய ஆலைகளின் கதி ஏன் இவ்வாறு ஆகவேண்டும்? பெரும் முதலாளிகள் போட்டியிட்டா சிறு முதலாளிகளை வென்றனர்? இதுதான் முதலாளித்துவம் முன்வைக்கும் ஆரோக்கியமான போட்டி முறையா? பழம்பெறும் அமைப்புகள் காலாவதியாவது இந்தப் போட்டிகளின் அடிப்படையில்தானா? போட்டி, பெரும் முதலாளிகளுக்கும் சிறு முதலாளிகளுக்கும் இடையில் அல்ல, பெரும் முதலாளிகளும் உழைக்கும் வர்க்கத்துக்கும் இடையில் மட்டுமே நிலவுகின்றனது. அதுவும், முதலாளித்துவ அமைப்பு குறிப்பிடும் வகையில் அல்ல என்றார் எங்கெல்ஸ்.

அனைத்து முதலாளித்துவச் சிந்தனையாளர்களும் இந்தப் போட்டிமுறையை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. முதலாளிகளுக்கு இடையிலான போட்டிமுறை தீங்கானது என்பது இவர்கள் வாதம். அதற்கு மாற்றாக அவர்கள் ஏகபோகத்தை முன்னிறுத்தினர். ஒரு சில பெரிய நிறுவனங்கள் ஒவ்வொரு துறையிலும் ஏகபோக உரிமை கொண்டிருப்பது போதுமானது. அநாவசியமாக, பெரும் முதலாளிகள், சிறு முதலாளிகள் உருவாகி தங்களுக்குள் சண்டையிட்டுக்கொள்வதை இது தடுக்கும் என்று அவர்கள் நம்பினர்.

இந்த எதிரெதிர் வாதங்களை ஆராய்ந்த எங்கெல்ஸ், ஒரு முடிவுக்கு வந்து சேர்ந்தார். முதலாளித்துவ போட்டிமுறைக்கும் ஏகபோகத்துக்கும் இடையில் பெரிதாக வேறுபாடு இல்லை. இரண்டும் ஒன்றோடொன்று தொடர்புகொண்டுள்ளது. ஒன்றையொன்று நம்பியும் சார்ந்தும் உள்ளது. மேலும், முதலாளிகளுக்கு இடையிலான போட்டிமுறை என்பது காட்டுத்தனமானது. வலிமையான மிருகம், வலு குன்றியதை வீழ்த்தி உண்பது போல், செல்வந்தர்கள் சிறு பணக்காரர்களைத் தாக்கியழிக்கிறார்கள். இங்கு வலிமையானதே ஒவ்வொருமுறையும் வெல்லும்.

மக்கள் தொகைப் பெருக்கம்

அனைத்துக்கும் அடிப்படை, பணம். அதாவது, தனிச்சொத்து. முதலாளித்துவ பாணியிலான சொத்துரிமை நீடிக்கும்வரை, ஏகபோகம் நீடிக்கும் என்றார் எங்கெல்ஸ்.சிறிய உற்பத்தியாளர்களுக்கும் பெரும் உற்பத்தியாளர்களுக்கும் இடையிலான போட்டிகளும் நீடிக்கும். மட்டுமல்லாமல், நுகர்வோருக்கு இடையிலும் போட்டி நிலவும். முதலாளிகளுக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் இடையிலும், தொழிலாளர்களுக்கும் தொழிலாளர்களுக்கும் இடையிலும்கூட போட்டி நிலவும். இந்தப் போட்டியில் பலமிழந்தவர்கள் தோற்கடிக்கப்படுவார்கள்.

முதலாளித்துவமும் தனிச்சொத்துடைமையும் ஒன்றுசேர்வதால், செல்வம் மையப்படுத்தப்படும். விளைவாக, ஏழைமை பெருகும். பூர்ஷ்வாக்களின் சமூகத்தில் நிலவும் இந்த முரண்பாடுகள் நெருக்கடியைத் தோற்றுவிக்கும். சமூகம் பிளவுபடும். மக்கள் சிதறுவார்கள்.  மொத்தத்தில், முதலாளித்துவம் ஆரோக்கியமற்ற போட்டியை மட்டுமே தொடர்ந்து ஏற்படுத்திவருகிறது. இந்தப் போட்டிகள் மறையவேண்டுமானால், தனிச்சொத்துடைமை மறையவேண்டும் என்றார் எங்கெல்ஸ்.

ஆடம் ஸ்மித், ரிக்கார்டோ ஆகிய பொருளாதாரச் சிந்தனையாளர்களின் படைப்புகளை வாசித்தபோது அவருக்கு ஒர் அதிர்ச்சி காத்திருந்தது. அதிர்ச்சியளித்தவர், தாமஸ் மால்தஸ். மக்கள்தொகை குறித்து அவர் வழங்கிய மிகப் புகழ்பெற்ற தத்துவம் எங்கெல்ஸின் சிந்தனையைக் கலைத்துப்போட்டது. ஏழை மக்கள் ஏன் ஏழைகளாகவே இருக்கிறார்கள்? மால்தஸ் அளித்த விடை மிகவும் எளிமையாக இருந்தது. ‘ஏழைகள்.’

தன் வாதத்தை அவர் கணிதம் கொண்டும் பொருளாதாரம் கொண்டு நிறுவியிருந்தார் மால்தஸ். மக்கள் தொகை பெருக்கத்தை அவர் எடுத்துக்கொண்டார். ஒவ்வொரு நாட்டிலும், ஒவ்வொரு நாளும் மக்கள் தொகை கூடிக்கொண்டே செல்கிறது. இந்த அதிகரிப்பை geometrical progession என்று அவர் அழைத்தார். அதாவது, 2, 4, 8, 16, 32, 64, 128 என்னும் விகிதத்தில் மக்கள் தொகை கூடிக்கொண்டே இருக்கிறது. இரண்டோடு இரண்டைப் பெருக்கினால் நான்கு. நான்கோடு இரண்டைப் பெருக்கினால், எட்டு. இந்த ரீதியில் எண்ணிக்கை உயர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.

மக்கள் தொகையைப் போலவே மக்கள் உயிர் வாழ்வதற்குத் தேவையான உணவு உள்ளிட்ட அடிப்படை சக்திகளின் உற்பத்தியும்கூட அதிகரித்துக்கொண்டுதான் இருக்கிறது. ஒவ்வொரு நாளும், ஒவ்வொரு நாட்டிலும். இந்த அதிகரிப்பை, arithmetical progession என்று மால்தஸ் அழைத்தார். அதாவது, 2, 4, 6, 8, 10, 12, 14 என்னும் விகிதத்தில் உற்பத்தி சக்தி பெருகிக்கொண்டிருக்கிறது. இரண்டோடு இரண்டை, அத்தோடு இரண்டை, மேலும் இரண்டை என்னும் ரீதியில் இந்த எண்ணிக்கை உணர்ந்துகொண்டிருக்கிறது.

இரண்டையும் ஒப்பிடும்போது, வித்தியாசம் புரியும். மக்கள் தொகை பெருக்கத்துக்கும், அந்த மக்களின் அடிப்படை வாழ்வாதார உற்பத்தி பெருக்கத்துக்கும் இடையில் பெரும் இடைவெளி இருக்கிறது. ஈடுசெய்யவே முடியாத அளவுக்கு இந்த இடைவெளி அதிகரித்திருக்கிறது. மோசம் என்னவென்றால், ஒவ்வொரு நாளும் இந்த இடைவெளி சீராக அதிகரித்துக்கொண்டிருக்கிறது.

நாம் எதிர்கொள்ளும் மிக முக்கியப் பிரச்னை, அதிகபட்ச மக்கள் தொகை பெருக்கம் என்றார் மால்தஸ். எவ்வளவுதான் தொழில்நுட்பம் முன்னேறினாலும், தொழிற்சாலைகள் பெருகினாலும், தொழிலாளர்கள் பெருகினாலும், மக்கள் தொகை பெருக்கத்தை பொருளுற்பத்தி தொட்டுவிடமுடியாது. அதே போல், மக்கள் தொகை பெருக்கத்தையும் ஓரளவுக்கு மேல் கட்டுப்படுத்தமுடியாது.

இயற்கை சில வழிகளைக் கையாள்கிறது. நோய்கள், தொற்று வியாதிகள் போன்றவை பரவும்போது, கொத்துக்கொத்தாக மனிதர்கள் இறந்துபோகிறார்கள். இயற்கை மரணத்தைக் காட்டிலும் இதுபோன்ற மரணங்கள் அதிகபட்ச இழப்பைக் கொண்டு வருகிறது. இதுபோன்ற இயற்கை தாக்குதல்கள் பெருகும்போது, மக்கள் தொகை கட்டுப்படுத்தப்படுகிறது. மனிதர்களேகூட இதை செய்யமுடியும். போர்கள் மக்கள் தொகையைக் கட்டுப்படுத்த உதவும் என்றார் மால்தஸ்.

சமூகத் தளத்தில், ஒரு பக்கம் பணக்காரர்களும் இன்னொரு பக்கம் ஏழைகளும் உருவாவதற்குக் காரணம் இயற்கையாகவே அமைந்திருக்கும் இடைவெளிதான்.  இருப்பவர்களுக்கும் இல்லாதவர்களுக்கும் இடையில் தென்படும் அதே இடைவெளி. ஏழைமை பெருகிப்போவதற்கும் பசி பெருகிப்போவதற்கும் இயற்கையே காரணம். இயற்கை நிகழ்வு என்பது இயல்பானது. மாற்றமுடியாதது. இந்த இயற்கை விதியை தற்போதைய சூழலுக்கும் பொருத்திப் பார்த்தார் மால்தஸ். தொழிலாளர்கள் மோசமான சூழலில் வேலை செய்ய நேரிட்டதற்கும் முதலாளிகளிடம் சிக்கிக்கொண்டு சிரமப்படுவதற்கும் காரணம், மக்கள் தொகை பெருக்கம். குறைவான இயற்கை வளத்தை வைத்துக்கொண்டு, குறைபாடுள்ள தயாரிப்பை வைத்துக்கொண்டு அனைவருக்கும் வயிறு நிறைய சாப்பாடு போடுவது எப்படிச் சாத்தியமாகும்?

அத்தியாயம் 20

ஆகஸ்ட் 1844ல் எங்கெல்ஸின் பிரிட்டன் வாசம் முடிவுக்கு வந்தது. மான்செஸ்டரில் இருந்து விடைபெற்றார் எங்கெல்ஸ். ஜெர்மனி திரும்புவதற்கு முன்னால் பாரிஸ் சென்று மார்க்ஸைச் சந்திக்க விரும்பினார் எங்கெல்ஸ்.

கார்ல் மார்க்ஸ், பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ் இருவரும் கிட்டத்தட்ட ஒரே முடிவுக்கு வந்து சேர்ந்ததிருந்த சமயம் அது. மார்க்ஸ் பாரிஸிலும் எங்கெல்ஸ் பிரிட்டனிலும் இருந்தபடி தங்கள் சித்தாந்தங்களை உருவாகிக்கொண்டனர்.  உழைக்கும் மக்களின் எதிர்காலம் குறித்தே இருவரும் சிந்தித்தனர். ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் உரிமைகளை மீட்டெடுப்பது குறித்தே இருவரும் கனவு கண்டனர். வளர்ந்த முதலாளித்துவ நாடுகளில் பரவிக்கொண்டிருக்கும் தொழிலாளர் எதிர்ப்பலைகளைக் கண்டு இருவரும் நம்பிக்கை வளர்த்தனர். உலக நாடுகளின் அரசியல் நிலவரங்களை ஆய்வு செய்யும் பேரார்வமும் இவர்களிடம் இருந்தது.

ஆகஸ்ட் மாத இறுதியில் பாரிஸ் வந்து சேர்ந்தார் எங்கெல்ஸ். மார்க்ஸின் இல்லத்துக்குச் (38, Rue Vanneau, Saint Germain)  சென்று சந்தித்தார். கைகுலுக்கிக்கொண்டார்கள். ஒற்றுமைகள் மட்டுமல்ல இருவருக்குமிடையே வேறுபாடுகளும் இருந்தன. எங்கெல்ஸ் நல்ல உயரம். மெலிதான, அழுத்தமாக வாரப்பட்ட தலைமுடி. கட்டுக்கோப்பான உடல்வாகு. நடப்பதில், பேசுவதில், அமர்வதில், பேசுவதில், குரலையும் கையையும் உயர்த்தி ஒரு கருத்தை முன்வைப்பதில் அவரிடம் ஒரு ராணுவ ஒழுங்கு காணப்பட்டது. திட்டமிடப்பட்ட அசைவுகள். திட்டமிடப்பட்ட வார்த்தை பிரயோகங்கள். மேலும் அவரிடம் பிரிட்டிஷாரின் சாயல் தெரிந்தது.

கரியைப் போன்ற கருப்பு நிற முடியும், கூர்ந்து நோக்கும் கண்களும் கொண்டிருந்தார் கார்ல் மார்க்ஸ். சிங்கத்தின் பிடரி போன்ற கேசம் என்று சில ரஷ்யர்கள் வருணித்தனர்.

கட்டுக்கோப்பான உடல் வாகு அல்ல. குள்ளமான உருவம். சுறுசுறுப்புடன் விரைந்து செல்பவராக இருந்தார். உரையாடுவதிலும் பழகுவதிலும் எளிமை இருந்தது. இதற்கு முன் ஒரே ஒரு சந்தர்ப்பத்தில்தான் இருவரும் சந்தித்திருந்தனர். பத்திரிகைப் பணி தொடர்பாக சில கடிதப் போக்குவரத்துகள் இருந்தன. மற்றபடி தனிப்பட்ட முறையிலான பழக்கம் இல்லை. என்றாலும், இந்தச் சந்திப்பின்போது இருவரும் ஒன்று கலந்து உறவாடினர்.

இருவருமே இப்போது கம்யூனிஸ்டுகளாக இருந்தனர் என்பது ஒரு காரணம். மேலும், இருவருமே புரட்சிகரமான சிந்தனையாளர்கள். புரட்சிகர நடவடிக்கைகளில் ஆழ்ந்த நம்பிக்கையும் பற்றுருதியும் கொண்டவர்கள். நடைமுறையை மாற்றியமைக்கும் துடிதுடிப்பு மிக்கவர்கள். மார்க்ஸுடன் பத்து தினங்கள் தங்கியிருந்தார் எங்கெல்ஸ். உறங்கும் நேரம் தவிர்த்து இருவரும் ஒருநொடியும் பிரிந்திருக்கவில்லை. நூல்கள் குறித்தும் அரசியல் நிலவரம் குறித்தும் ஓயாமல் உரையாடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.  இருவருடைய சித்தாந்தத் தளமும் ஒன்றாக இருந்தது. ஜெர்மனி, இங்கிலாந்து, பிரான்ஸ் ஆகிய நாடுகளில் வசிக்கும் தொழிலாளர்களின் சமூக நிலைமைகளை அவர்கள் ஒப்பிட்டு ஆராய்ந்தார்கள்.

மான்செஸ்டர் குடியிருப்பு அனுபவங்களை எங்கெல்ஸ் மார்க்ஸிடம் விரிவாக பகிர்ந்துகொண்டார். தனது புதிய நூலையும் (The Condition of the Working Class in England in 1844) அவருக்கு அளித்தார். எங்கெல்ஸ் விவரித்த செய்திகள் மார்க்ஸின் கவனத்தைப் பெரிதாக ஈர்த்தன. உழைக்கும் வர்க்கத்தின் மீது நம்பிக்கை வைத்து செயல்படவேண்டிய அவசியத்தையும் அவருக்கு உணர்த்தின. வரலாற்றில் புரட்சியை முன்னெடுத்துச் செல்பவர்களாக உழைப்பாளிகளே இருப்பார்கள் என்னும் நம்பிக்கையை அந்தப் புத்தகம் அவருக்கு ஏற்படுத்தியது. தனது கருத்துகள் எங்கெல்ஸின் கருத்துகளோடு பொருந்திப்போவதையும் அவர் குறித்துக்கொண்டார்.

Vorwarts என்னும் ஜெர்மானிய மொழி பேசும் பத்திரிகையின் ஆசிரியர் குழுவினரை எங்கெல்ஸுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார் மார்க்ஸ். ஜனவரி 1844ம் ஆண்டு தொடங்கப்பட்ட பத்திரிகை அது. ஒரு ஜெர்மானிய ஆலை முதலாளி அதன் உரிமையாளராக இருந்தார். கார்ல் மார்க்ஸ் இந்தப் பத்திரிகையைத் தன் பக்கம் திருப்பிக்கொள்ள விரும்பினார். சில கட்டுரைகளை எழுதி அனுப்பினார். அவை வாசகர்களிடையே நல்ல வரவேற்பைப் பெற்றதும, மேலும் பல எழுதினார். தொடர்ந்து புரட்சிகரமான எண்ணங்கள் உடையவர்களின் கட்டுரைகள் இதில் தொடர்ந்து வெளியாக ஆரம்பித்தன. நாளடைவில், வோர்வார்ட்ஸ் இதழின் தன்மை மார்க்ஸ் விரும்பியபடி முற்றிலுமாக மாறியது. உழைக்கும் மக்களின் ஆயுதமாக அது பயன்படுத்தப்பட்டது. முதலாளிகளின் கருவியாக ஆகியிருக்கவேண்டிய ஒரு பத்திரிகை முதலாளி விரோத கருவியாக மாறிப்போனது.

வோர்வார்ட்ஸ் இதழுக்கு எங்கெல்ஸும் எழுதவேண்டும் என்று மார்க்ஸ் கேட்டுக்கொண்டார். இங்கிலாந்து அனுபவங்கள் குறித்து எங்கெல்ஸ் எழுதிய இரு கட்டுரைகள் அதில் வெளியாயின. 18ம் நூற்றாண்டு இங்கிலாந்தின் அரசியல், சமூக தன்மைகளை எங்கெல்ஸ் இந்தக் கட்டுரைகளில் ஆராய்ந்தார். தொழில் புரட்சி இங்கிலாந்தில் வகித்த பாத்திரத்தையும் அதன் விளைவாக எழுச்சி பெற்ற தொழிலாளர் வர்க்கம் குறித்தும் எங்கெல்ஸ் எழுதினார்.

‘இங்கிலாந்தை எது ஆண்டுக்கொண்டிருக்கிறது தெரியுமா?’ எங்கெல்ஸ் எழுப்பிய கேள்வி இது. ‘சொத்து. சொத்தும் மத்தியதர வர்க்கமும் பிரிட்டனை ஆண்டுகொண்டிருக்கிறது. அங்கே ஏழைகளுக்கு உரிமைகளில்லை. அவர்கள் ஒடுக்கப்பட்டவர்களாக இருக்கிறார்கள். அரசியலமைப்பு அவர்களைக் கைகழுவிட்டுவிட்டது. சட்டம் அவர்களை இழிவுபடுத்துகிறது.’

பிரான்ஸில் இயங்கிவந்த ஜனநாயக, சோஷலிச அமைப்புகளின் செயல்பாடுகளை அறிந்துகொள்ள விரும்பினார் எங்கெல்ஸ். மார்க்ஸின் வழிகாட்டுதலின்படி இந்த அமைப்புகள் பற்றி தெரிந்துகொண்டார். அவர்களோடு ஒரு சந்திப்பையும் ஏற்பாடு செய்தார் மார்க்ஸ். பாரிஸில் உள்ள ஒரு கபேயில் (Café de la Régence) இந்த அமைப்புகளைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒன்றுகூடி விவாதிப்பது வழக்கம். அப்படிப்பட்ட ஒரு சந்திப்பில் எங்கெல்ஸை அழைத்துச் சென்று அறிமுகம் செய்து வைத்தார் மார்க்ஸ்.

பிரான்ஸைச் சேர்ந்தவர்கள் மட்டுமின்றி அயல் நாடுகளில் இருந்தும் பலர் இந்த கபேயில் ஒன்றுகூடுவது வழக்கம். வோர்வார்ட்ஸ் ஆசிரியர் குழுவில் இடம்பெற்ற கார்ல் லுத்விக் பெர்னாய்ஸ் என்பவரை எங்கெல்ஸ் இங்கே சந்தித்தார். பிறகு, பாயர்பேக்கின் மொழிபெயர்ப்பாளரையும் சந்தித்தார்.  ரஷ்ய சிந்தனையாளரான மைக்கேல் பகுனின் மார்க்ஸால் கவரப்பட்டு பாரிஸ் வந்திருந்தார். அவரும் அந்த கபேயில் கலந்துரையாடலுக்காக வந்திருந்தார். தொடக்கத்தில் பிரெஞ்சு சிந்தனைகளால் கவரப்பட்ட பகுனின், நாளடைவில் ஹெகலின் தத்துவத்தால் கவரப்பட்டார். ஹெகலிடம் இருந்து மார்க்ஸை வந்தடைந்திருந்தார். மொத்தத்தில், புதிய அனுபவங்களும், புதிய கருத்துகளும், புதிய நாடுகளின் அரசியல் நிலவரங்களும், உழைக்கும் வர்க்கம் அனுபவிக்கும் நெருக்கடிகளும் இந்தக் கலந்துரையாடலின் மூலம் வெளிப்பட்டன.

மார்க்ஸின் வாழ்வில் 1844ம் ஆண்டு பல வழிகளில் முக்கியமானது. பொருளாதார மற்றும் தத்துவஞானக் கையேடுகள் (Economic and Philosophical Manuscripts) என்னும் நூலை மார்க்ஸ் இந்த ஆண்டில் எழுதினார். மார்க்ஸின் காலகட்டத்தில் இந்நூல் வெளியிடப்படவில்லை. அப்படியொரு நூலை அவர் எழுதியிருந்ததையும்கூட யாரும் அறிந்திருக்கவில்லை. 1927ம் ஆண்டு, சோவியத் யூனியன் ஆய்வாளர்கள் இதைக் கண்டறிந்து வெளியில் கொண்டு வந்தனர். அதுவரை மார்க்ஸ் எழுதிவந்த கட்டுரைகள், மார்க்சியத்தை நோக்கிய அவருடைய பாதையைக் குறிப்பதாக அமைந்தன. 1844க்குப் பிறகு எழுதப்பட்ட புத்தகங்கள், அரசியல் பொருளாதாரத்தில் மார்க்சியத்தின் வளர்ச்சியை குறிக்கும் வகையில் அமைந்திருந்தன. மேலும், 1844 என்பது விஞ்ஞான உலகக் கண்ணோட்டம் பிறந்த ஆண்டாகவும் கருதப்படுகிறது.

மேற்சொன்ன நூலில், ஹெகல் குறித்து மார்க்ஸ் தன் விமரிசனங்களையும் கண்ணோட்டத்தையும் பதிவு செய்திருந்தார். பொருளாதாரத் துறை தொடர்பான தன் எண்ணங்களையும் அவர் வெளிப்படுத்தியிருந்தார். இளம் மார்க்ஸ், பிற்கால மார்க்ஸ் என்னும் பிரிவுகளால் மார்க்ஸை ஒரு சாரார் மதிப்பிடுவதற்குக் காரணமாக அமைந்தது அந்தப் புத்தகம்.

அதே 1844ம் ஆண்டு கார்ல் மார்க்ஸும் பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸும் தீர்மானமான ஒரு முடிவுக்கு வந்து சேர்ந்தனர். தற்போதைய சூழலை மாற்றியமைப்பதற்கான ஒரு புதிய புரட்சிகர தத்துவத்தை நாம் கண்டடைந்தாகவேண்டும். அதற்காகச் சலிப்புறாது உழைப்பதற்கு நாம் தயாராக இருக்கவேண்டும். போராடும் தத்துவமின்றி அவதியுறும், அலைகழிக்கப்படும் ஜெர்மானிய அறிவுஜீவிகளுக்கு நமது புதிய தத்துவத்தை வழங்கவேண்டும். உழைக்கும் வர்க்கத்தின் ஆயுதமாக, அவர்களது தளைகளை உடைத்தெறியக்கூடிய ஆயுதமாக நம் தத்துவத்தை உருவாக்கவேண்டும்.

நாம் ஒரு தத்துவத்தை உருவாக்கவேண்டும்!’ கார்ல் மார்க்ஸ், பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ் இருவரும் ஒன்றிணைந்த இடம் அது. அதுகாறும் பிரிந்திருந்து பணியாற்றிக்கொண்டிருந்த இருவரும் கைகுலுக்கிக்கொண்ட இடமும்கூட. ‘நாங்கள் ஒன்றாகப் பணியாற்ற ஆரம்பித்த தருணம் அது’ என்று நினைவுகூர்ந்தார் எங்கெல்ஸ். மார்க்ஸுடனான அந்தப் பத்து தினங்கள் தன் வாழ்வின் மிக மகிழ்ச்சியான தருணங்கள் என்று பரவசமடைந்தார் எங்கெல்ஸ். ‘அப்படிப்பட்ட மகிழ்ச்சியை நான் அதற்குப் பிறகு மீண்டும் அனுபவிக்கவேயில்லை.’

அத்தியாயம் 22

மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் எழுதத் தொடங்கிய சமயத்தில், அறிவுஜீவிகள் மத்தியிலும் கற்றறிந்தவர்கள் மத்தியிலும் இளம் ஹெகலியவாதிகள் நல்ல செல்வாக்கு பெற்றிருந்தனர். புரூனோ பாயர் தலைமையில் இளம் ஹெகலியவாதிகள் தத்துவம் மற்றும் அரசியல் தளங்களில் பல்வேறு விவாதங்களை முன்னெடுத்துச்சென்றனர். ஒரு வலுவான மாற்றுச் சிந்தனையாளராகவும் ஹெகலியவாதியாகவும் புரூனோ பாயரை அவர் மாணவர்கள் கொண்டாடிக்கொண்டிருந்தார்கள்.

எனவே, இணைந்து பணியாற்றவேண்டும் என்று முடிவு செய்ததும் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் முதலில் புரூனோ பாயர் மீதே தங்கள் கவனத்தைக் குவித்தனர். அவர்களுக்கு பாயர் மீது பல வருத்தங்கள் இருந்தன. ஆரம்ப காலத்தில் இருந்ததைப் போலன்றி பாயர் நிறையவே மாறியிருந்தார். புரட்சிகரமான செயல்திட்டத்தையும் சிந்தனைமுறையையும் அவர் இப்போது கைவிட்டிருந்தார்.  எழுதுவது ஒன்றாகவும் நடைமுறை வேறொன்றாகவும் இருந்தது. மேலும் அவர் முன்வைத்த கம்யூனிசத்தில் கற்பனாவாதமே மிதமிஞ்சி இருந்தது. பாயர் மற்றும் இளம் ஹெகலியவாதிகளின் கற்பனாவாதத்தை அறிவுஜீவிகள் பலர் ஆர்வத்துடன் வரவேற்றதை கண்டு மார்க்ஸ் வருந்தினார்.  தன்னுடைய சித்தாந்தத்தை அளிப்பதற்கு முன்னால் தற்போது வேறூன்றியிருக்கும் இந்தப் பொய்மையை அகற்றுவது முக்கியம் என்று அவர் நம்பினார். எங்கெல்ஸின் கருத்தும் இதுவேதான். இளம் ஹெகலியர்களின் குழுவில் ஒரு காலத்தில் அங்கம் வகித்து பின்னர் விலகிக்கொண்ட கசப்புணர்வு அவரிடம் எஞ்சியிருந்தது.

மற்றொரு பக்கம், சுதந்தர மக்கள் என்னும் கழகத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் அதிதீவிர புரட்சிகரக் கோரிக்கைகளை எழுப்பிக்கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் பெர்லின் நகரத்து இளம் ஹெகலியர்கள். உலகத்தைத் தலைகீழாகப் புரட்டிப்போட்டுவிட்டுதான் மறுவேலை என்று ஆர்ப்பாட்டமாக இவர்கள் அறிவிப்பு கொடுத்தார்கள். எழுச்சியூட்டும் வார்த்தைகளையும் கோபாவேசமான மொழி நடையும் கிளர்ச்சியூட்டும் நம்பிக்கைகளையும் இவர்கள் கட்டுரைகளாக வழங்கினர். பல்வேறு பத்திரிகைகளில் வெளியான இந்தக் கட்டுரைகள் எதிர்பார்த்தபடியே ஒரு பிரிவு மக்களிடையே புதுவித பரவசத்தை ஏற்படுத்தின. உண்மையிலேயே புரட்சிகரமான மாற்றங்கள் வந்துவிடப்போகின்றன என்று அவர்கள் நம்ப ஆரம்பித்தனர். முன்பு கடவுளையும் மதத்தையும் நம்பியது போலவே.

புரூனோ பாயரும் அவருடைய நண்பர்களும் சுதந்தர மக்கள் கழகத்தில் உறுப்பினர்களாக இருந்தனர். மிதவாதப் பத்திரிகையாளர்களும் கவிஞர்களும் அறிவுஜீவிகளும் ராணுவ அதிகாரிகளும் மாணவர்களும் நிறைந்திருந்தனர். பெண்களும்கூட கணிசமான அளவில் உறுப்பினர்களாக இருந்தனர். பொதுவாக இவர்கள் மதுக்கடைகளில் கூடுவது வழக்கம். அதிகம் சத்தம் போட்டு உற்சாகமாகப் பேசுவார்கள். வேடிக்கையும் கிண்டலும் பொங்கி வழியும். பிறகு ஒருவரையொருவர் கடும் சொற்களாலும் பிறகு ஆபாசமாகவும் தாக்கிக்கொள்வார்கள். கோமாளித்தனமான களியாட்டங்களாகவே அவர்கள் கூட்டம் நடைபெறும்.

இவர்கள் நடவடிக்கை இன்னமும்கூட எல்லைத்தாண்டி போகும். போவோர் வருவோரை நிறுத்தி பணம் கேட்பார்கள். ஊர்வலம் நடத்துகிறோம் என்று சொல்லி பணம் பெற்று மீண்டும் மதுக்கடைகளில் திரள்வார்கள். அல்லது, நடன அரங்குக்கோ பாலியல் தொழில் நடைபெறும் விடுதிகளுக்கோ சென்று ஆர்ப்பாட்டம் செய்வார்கள். இந்த நடவடிக்கைகள் அனைத்தையும் புரூனோ பாயர் அறிவார். ஆனாலும் எதுவும் நடைபெறாதது போல் இருந்துவிடுவார். இளம் ஹெகலியவாதிகள் நிச்சயம் புரட்சிகர மாற்றத்தை ஏற்படுத்துவார்கள் என்று கூசாமல் சவடால் அடிப்பார். மிதவாத சிந்தனை போக்கு நமக்கு உதவாது, அதிரடிதான் மாற்று என்று முழங்குவார். அரசு, சொத்துடைமை, குடும்பம் ஆகியவற்றை ஒழிக்கவேண்டும் என்று ஆவேசமாக எழுதுவார்.

புரூனோ பாயரின் இந்த இரட்டை நிலைப்பாட்டை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் வெறுத்தனர். எக்கேடாவது கெட்டுப்போகட்டும் நாம் நம் பணிகளை தொடர்வோம் என்று இருக்கமுடியவில்லை அவர்களால். காரணம், சமூகத்தின் மீது பாயர் செலுத்திய செல்வாக்கு. மாபெரும் சிந்தனாவாதி என்னும் பதவியை பல பத்திரிகையாளர்கள் பாயருக்கு வழங்கியிருந்தனர். எனவே பாயரின் இரட்டை வேடத்தை அம்பலப்படுத்தினால்தான் எது உண்மையில் புரட்சிகரமான மாற்றம் என்பதை மக்களுக்கு எடுத்துச்சொல்லமுடியும்.

பாயரின் கட்டுரைகளையும் இளம் ஹெகலியவாதிகளின் படைப்புகளையும் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் ஆராய்ந்தனர். அயர்ச்சியளிக்கக்கூடிய பணியாக அது இருந்தது. முடிவில்,‘சொற்களின் நீர்வீழ்ச்சி’ என்பதைத் தாண்டி இந்தக் கட்டுரைகளில் வேறெதுவும் இல்லை என்று அறிவித்தார் மார்க்ஸ். வெற்று முழக்கங்களை அகற்றவிட்டால், சிந்தனை என்று சொல்லும்படியான சங்கதி எதுவும் இந்தக் கட்டுரைகளில் எஞ்சியிருக்கவில்லை என்றார் மார்க்ஸ்.  சுதந்தர மக்கள் கழகத்துக்கு வெளிப்படையாக சில கோரிக்கைகளை முன்வைத்தார் மார்க்ஸ். ‘உங்கள் தெளிவில்லா வாதத்தை, ஆர்ப்பாட்டமான சொற்றொடர்களை, சுயபோற்றுதலைக் குறைத்துக் கொள்ளுங்கள்.உண்மையில் இருக்கின்ற நிலைமயைப் பற்றி அதிகமான கவனம் செலுத்துங்கள். நிபுணத்துவத்துடன் பேசுங்கள்.’  உங்கள் அறிவுரையும் அக்கறையும் தேவையில்லை என்று மார்க்ஸை நிராகரித்தார்கள் இளம் ஹெகலியவாதிகள். மார்க்ஸ் உண்மையில் ஒரு துரோகி என்றும்  பழமைவாதத்தில் மூழ்கிப்போனவர் என்றும் பதிலுக்கு விமரிசனம் செய்தனர்.

பாயருக்கும் அவரது இளம் ஹெகலிய நண்பர்களுக்கும் விடையளிக்க மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் முடிவுசெய்தனர். அறிக்கை ஒன்றை எழுத இருவரும் முடிவு செய்தனர்.  ‘ஜெர்மானிய தத்துவ ஆசிரியர்கள் மீது பாயர் தொடுத்துள்ள போருக்குப் பதில் அளிக்கவேண்டியது அவசியம்’  என்றார் எங்கெல்ஸ். அந்த அறிக்கை எத்தனை பக்கங்கள் கொண்டிருக்கவேண்டும், எப்படி அமையவேண்டும் என்பதை இருவரும் முடிவு செய்தனர். நையாண்டி நடையில் கட்டுரை அமையவேண்டும். மூன்று முதல் ஐந்து பக்கங்களுக்குள் முடியவேண்டும்.

மார்க்ஸுடன் பாரீசில் தங்கியிருந்தபோதே எங்கெல்ஸ் பணியை ஆரம்பித்துவிட்டார். தன்னுடைய பங்களிப்பாக ஒன்றரை பக்கங்கள் எழுதினார் எங்கெல்ஸ். அதை மார்க்ஸிடம் அளித்துவிட்டு பிரஷ்யாவுக்கு விடைபெற்றார். மிச்சமுள்ள ஒன்றரை பக்கங்களை மார்க்ஸ் எழுதி முடிக்கவேண்டும் என்பது திட்டம்.

எழுத ஆரம்பிக்கும்போது, ஒன்றரை பக்க எல்லை பற்றிய நினைவு மார்க்ஸிடம் இருந்து பிரிந்து சென்றது. புரூனோ பாயர் மட்டுமே கண்முன்னால் இருந்தார். மார்க்ஸ் தன்னை மறந்தார். வீட்டை மறந்தார். உலகத்தையும். எழுதுவதை நிறுத்தவேயில்லை. பக்க எல்லைகள் தகர்த்தெறியப்பட்டன. கட்டுரை, மறுப்பு, நையாண்டி என்னும் வகையராக்களைத் தாண்டி ஒரு தனிப்புத்தகமாக அது உருப்பெற்றது. எங்கெல்ஸின் ஒன்றரை பக்கம், அந்தப் படைப்பில் ஒன்று கலந்தது.

Critique of Critical Criticism: Against Bruno Bauer and Co. என்றுதான் முதலில் தன் நூலுக்கு மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் பெயரிட்டனர். பிறகு, தலைப்பு மாற்றப்பட்டது. The Holy Family, or Critique of Critical Criticism.  சுருக்கமாக, புனிதக் குடும்பம். இந்தத் தலைப்பை மார்க்ஸ் தேர்வு செய்தார் என்கிறார்கள் சிலர். புத்தகப் பதிப்பாளர்தான் இந்தப் பெயரை முன்மொழிந்தார் என்றும் சிலர் சொல்கிறார்கள். எப்படி இருந்தாலும், தலைப்பு புத்தகத்தின் கண்ணோட்டத்தோடு துல்லியமாகப் பொருந்திபோனது. புனிதக் குடும்பம் என்பது விவிலியப் பிரயோகம். புரூனோ பாயரும் அவர்தம் சீடர்களும் எவ்வாறு புனிதர்களாகவும் விமரிசனங்களுக்கு அப்பாற்பட்டவர்களாகவும் வளர்ந்தார்கள் என்பதைக் குறிக்கும் வகையில் தலைப்பு அமைந்துபோனது.

மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் ஒன்று சேர்ந்து உருவாக்கிய முதல் படைப்பு இது. இந்தப் புத்தகத்தில் புரூனோ பாயரும் அவருடைய சீடர்களும் கடுமையாக விமரிசிக்கப்பட்டனர் என்றாலும் இது ஒரு தாக்குதல் நூல் அல்ல. ஹெகலிய தத்துவத்தை நேர்மையான முறையில் மக்களிடம் கொண்டு சென்ற ஓர் அறிமுக தத்துவக் கையேடுகூட. கற்பனாவாதமும் கருத்துமுதல்வாதமும் நடைமுறையில் இருந்தும் உண்மையில் இருந்தும் எவ்வளவு தூரம் விலகியிருக்கிறது என்பதை இந்நூல் வெளிப்படுத்தியது.

நவம்பர் 1844ல் மார்க்ஸ் புனிதக் குடும்பத்தை எழுதி முடித்தார். பிப்ரவரி 1845ல் புத்தகம் வெளியிடப்பட்டது. பத்திரிகைகள் உடனடியாக இந்தப் புத்தகத்தின் மீது கவனம் திருப்பி செய்திகளையும் விமரிசனங்களையும் வெளியிட்டது. பத்திரிகைகள் பொதுவாகப் பழமைவாத கண்ணோட்டத்துடன்தான் இயங்கிகொண்டிருந்தன. புரட்சிகரமான, முற்போக்கான சிந்தனை என்றால் புரூனோ பாயர்தான். ஆர்ப்பாட்டமான வாசகங்கள் தேவை என்று கருதினால் அவர்கள் பாயரிடம்தான் செல்வார்கள். புனிதக் குடும்பம் அவர்களை வியப்பில் ஆழ்த்தியது. புரட்சிகரமான சிந்தனை என்றால் என்ன என்பதை முதல் முதலில் சொல்லிக்கொடுத்த புத்தகமாக அது இருந்தது ஒரு காரணம்.

ஒரு பத்திரிகை இவ்வாறு எழுதியது.‘புனிதக் குடும்பத்தில் இடம்பெறும் ஒவ்வொரு வாக்கியமும் புரட்சியின் அர்த்ததைச் சொல்லிக்கொடுப்பதாக இருக்கிறது. அரசுக்கு எதிராக, தேவாலயத்துக்கு எதிராக, சட்டத்துக்கு எதிராக, மதத்துக்கு எதிராக, சொத்துடைமைக்கு எதிராக இந்தப் புத்தகம் போர்ப் பிரகடனம் செய்கிறது.’

புனிதக் குடும்பத்தின் முக்கியத்துவத்தை லெனின் இவ்வாறு பகிர்ந்துகொண்டார். ‘எல்லா வகையான யதார்த்தத்துக்கும் அப்பாற்பட்ட, கட்சிகளுக்கும் அரசியலுக்கும் அப்பாற்பட்ட ஒரு விமரிசனத்தை இந்தக் கனவான்கள் (புரூனோ பாயர் மற்றும் குழுவினர்) பிரசாரம் செய்தார்கள். எல்லாவிதமான நடைமுறை நடவடிக்கைகளையும்  நிராகரித்தார்கள்; நம்மைச் சூழ்ந்துள்ள உலகையும், அதில் நடந்து வரும் நிகழ்ச்சிகளையும் பற்றிய அவர்கள் விமரிசனம் வெறுமே ‘விமரிசன ரீதியாகச்’ சிந்தனை செய்வதோடு நின்று விட்டது. பாட்டாளி வர்க்கம் விமர்சனப் பார்வையற்றது என்றும்  இழிவுபடுத்தினார்கள்.

‘சுத்த அபத்தமான, தீங்கு விளைவிக்கக் கூடிய இந்தப் போக்கை மார்க்சும், எங்கெல்சும் தீவிரமாக எதிர்த்தார்கள். ஆளும் வர்க்கங்களாலும் அரசாலும் மிதித்து நசுக்கப்பட்டு வரும் தொழிலாளிக்காக… மேம்பட்ட சமுதாய அமைப்பு முறைக்காகப் போராட்டம் நடத்த வேண்டும் என்று மார்க்சும், எங்கெல்சும் கோரினார்கள். இந்தப் போராட்டத்தை நடத்துவதில் அக்கறை கொண்டுள்ள சக்தியாக, இந்தப் போராட்டத்தை நடத்துவதற்குத் திறன் பெற்றுள்ள சக்தியாக, பாட்டாளி வர்க்கத்தை அவர்கள் கருதினார்கள்.

‘நவீன காலப் பொருளாதார அமைப்புமுறையின் பிரதானமான தோற்றங்களை சோசலிச நோக்குநிலையிலிருந்து எங்கெல்ஸ் முன்னர் பரிசீலித்திருக்கிறார். அரசியல் பொருளாதாரத்தைப் பயில்வதென்று மார்க்ஸ் முடிவு செய்ததற்கு அவர் எங்கெல்சுடன் தொடர்பு கொண்டிருந்தது ஒரு காரணம் என்பதில் சந்தேகமேயில்லை. அரசியல் பொருளாதாரம் என்ற விஞ்ஞானத் துறையில் மார்க்ஸ் அசல் புரட்சியையே உண்டாக்கி விட்டார்.’

புரட்சிகரமான சோஷலிசத் துத்துவத்தை அறிவியல் ரீதியாக முதல் முறையாக மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் இந்நூலில் வழங்கினார்கள் என்று பரவசமடைந்தார் லெனின்.

அத்தியாயம் 24

அரசியல் பொருளாதாரத் துறையில் எங்கெல்ஸ் ஆர்வம் செலுத்தியதற்கு பிரிட்டனில் அவர் கண்ட சமூகச் சூழலும் தொழில் புரட்சியின் விளைவுகளும் காரணமாக அமைந்தன. இத்துறையின் தத்துவார்த்த அடிப்படைகளை ஆடம் ஸ்மித், டேவிட் ரிகார்டோ, ஜேம்ஸ் மில் ஆகியோர் உருவாக்கியிருந்தனர். பொருளாதாரத்தில் எங்கெல்ஸின் தொடக்கப் புள்ளி இவர்களே. நேர் எதிராக, கார்ல் மார்க்ஸ் அரசியல் பொருளாதாரத்துக்கான தனது அடித்தளத்தை ஹெகலிடம் இருந்து பெற்றிருந்தார். ஹெகலின் Philosophy of Right என்னும் நூல் அரசு மற்றும் தனிச் சொத்து பற்றி விரிவாக ஆராய்ந்தது. மார்க்ஸ் இதனை வாசித்திருந்ததோடு மட்டுமல்லாமல், ஹெகலின் வாதங்களை மறுக்கவும் துணிந்தார்.

ஆடம் ஸ்மித் முதலாளித்துவத்தின் தந்தையாகவும் பொருளியல் துறையின் தந்தையாகவும் கருதப்படுகிறார். ஆக்ஸ்போர்ட் பல்கலைக்கழகத்தில் தத்துவப் பேராசிரியராகப் பணியாற்றியவர். செல்வாக்கு மிகுந்தவர். இவரது முதல் நூல், Theory of Moral Sentiments. பொருளாதாரத் துறைக்கு ஆடம் ஸ்மித்தின் முக்கியப் பங்களிப்பாக இன்றளவும் கருதப்படுவது, 1776ல் வெளிவந்த An Enquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations. அல்லது சுருக்கமாக, வெல்த் ஆஃப் நேஷன்ஸ்.

செல்வம் என்பது என்ன? பணம் என்றுதான் ஆடம் ஸ்மித்துக்கு முன்பு வரை பலர் சொல்லி வந்தனர். ஒரு நாட்டை ஆள்வதற்குச் செல்வம்தான் அடிப்படை என்பதால் நாட்டை நிர்வகிப்பவர் பெருமளவிலான தங்கத்தை எப்போதும் சேமித்து வைத்திருக்கவேண்டும் என்னும் கருத்து நிலவிவந்தது. தங்கம் அல்ல, நிலமே நிலையான செல்வம் என்றும் சிலர் சொல்லி வந்தனர். ஆடம் ஸ்மித் தங்கத்தையும் நிலத்தையும் நிராகரித்துவிட்டு உழைப்புக்கு முக்கியத்துவம் கொடுத்தார். உழைப்பு பகிர்வின் மூலம் உற்பத்தியைப் பெருக்கமுடியும் என்றார்.

அந்த வகையில், அரசாங்கத்தைப் போலவே தொழில்துறையில் ஈடுபடும் உற்பத்தியாளர்களும் முக்கியானவர்களே என்றார். செல்வத்தைக் கொண்டு வந்து சேர்ப்பவர்கள் உற்பத்தியாளர்கள் என்பதால் அவர்களுக்கு சுதந்தரமும் சலுகைககளும் அளிக்கப்படவேண்டும் என்றார் ஸ்மித். என்õறல், உற்பத்தியாளர்களின் வழியில் அரசு குறுக்கிடக்கூடாது. அவர்களை எந்தச் சூழலிலும் கட்டுப்படுத்தக்கூடாது. கட்டுப்பாடுகள் விதிக்கும் அரசு, ஸ்மித்தைப் பொறுத்தவரை பிற்போக்குத்தனமானது, காட்டுமிராண்டித்தனமானது.

இன்றைக்குக் கடைபிடிக்கப்படும் உலகமயமாக்கல் மற்றும் தாராளமயமாக்கல் கொள்கைகளின் அடித்தளத்தை நிறுவியவர் ஆடம் ஸ்மித். சுதந்தரச் சந்தை என்று அழைக்கப்படும் Free Market வர்த்தக முறையை ஸ்மித் வழிமொழிந்து ஆதரித்தார். தடையற்ற வணிகம். கட்டுப்பாடற்ற வணிகம். சுதந்தரமான வணிகம். சமுதாயம் மேன்மையடையவேண்டுமானால் சுதந்தரச் சந்தை தழைக்கவேண்டும்.

உற்பத்தியாளர்கள் செழிப்புடன் வாழும் ஒரு சமூகத்தில்தான் அரசும் செழிப்புடன் இருக்கும். மக்களும் செழிப்புடன் வாழ்வார்கள். இதற்கு ஆடம் ஸ்மித் முன்வைக்கும் உதாரணம், புகழ்பெற்றது. சந்தையில் ஒரு பொருளுக்கான தேவை அதிகரிக்கும்போது என்ன ஆகும்? அதன் விலை உயரும். குறிப்பிட்ட அந்தப் பொருளின் உற்பத்தியாளருக்கு அதன் மூலம் வருவாய் அதிகரிக்கும். இந்த இடத்தில்தான் சுதந்தரச் சந்தையின் முக்கியத்துவம் வெளிப்படுகிறது. குறிப்பிட்ட ஓர் உற்பத்தியாளருக்கு மட்டும் வருவாய் குவிவதைக் கண்டு பிற உற்பத்தியாளர்களுமே அதே பொருளைத் தயாரித்து சந்தையில் விற்பனைக்குக் கொண்டுவருகிறார்கள். ஆரோக்கியமான ஒரு போட்டிச் சூழல் உருவாகிறது. விளைவாக, குறிப்பிட்ட பொருளின் விலை குறைகிறது.

மாயக்கரம் (Invisible Hand) என்னும் கோட்பாட்டை ஆடம் ஸ்மித் இந்த இடத்தில் புகுத்தினார். அதாவது, சமூகத்தில் நிகழும் பற்றாக்குறையைப் போக்கவேண்டும் என்னும் எண்ணம் போட்டியிடும் உற்பத்தியாளர்களுக்கு இல்லை. அவர்கள் தங்கள் சுயலாபத்துக்காகவே உற்பத்தியில் ஈடுபடுகிறார்கள். ஒரு பொருளுக்குத் தேவை அதிகரிக்கும்போது, உற்பத்தியும் அதற்கேற்ப அதிகரிக்கிறது. இருந்தாலும், மாயக்கரம் ஒன்றின் வழிகாட்டுதலின்படி ஓர் உற்பத்தியாளர் தம்மை அறியாமலேயே பொது நலனுக்கு ஏற்றபடி இயங்குகிறான். அதாவது, இயக்கப்படுகிறான். ஓர் உற்பத்தியாளரின் சுயநலன் சார்ந்த உற்பத்தி பொது நலன் சார்ந்ததாக மாறுவதற்குக் (அதாவது, பற்றாக்குறை அகல்வது) காரணம் சுதந்தரச் சந்தையும் மாயக்கரமும்தான்.

ஒருவேளை உற்பத்தியாளர்களுக்குச் சுதந்தரம் மறுக்கப்பட்டிருந்தால் என்ன ஆகியிருக்கும்? போட்டி இருந்திருக்காது. உற்பத்தி பெருகியிருக்காது. பற்றாக்குறை அப்படியே நீடித்திருக்கும். பண்டங்களின் விலை அதிகரிப்பு கட்டுப்படுத்த இயலாதபடி நீடிக்கும். அரசும் அரசு விதிக்கும் கெடுபிடிகளும் பற்றாக்குறை சூழலைத்தான் உருவாக்கும் என்றார் ஆடம் ஸ்மித். சுதந்தரச் சந்தை கொள்கை அல்லது அரசு தலையிடாக் கொள்கை (Laissez Faire) ஆடம் ஸ்மித்தின் முக்கியப் பங்களிப்பு. கட்டற்ற சுதந்தர வணிகமே ஒரு நாட்டுக்குச் செல்வத்தைக் கொண்டு வரும் என்றார் ஆடம் ஸ்மித்.

ஆடம் ஸ்மித்தின் சுதந்தர வணிகத்தை டேவிட் ரிகார்டோ ஆதரித்தார். ஒரு வணிகராகவும், அரசு மந்திரியாகவும், நிதியாளராகவும் இருந்தவர். உற்பத்தியாளர்களுக்கு மத்தியில் மட்டுமல்ல, நாடுகளுக்கு இடையிலும்கூட சுதந்தர வர்த்தகம் லாபகரமானதே என்றார் ரிகார்டோ. ஒரே பண்டத்தை இரு நாடுகள் உற்பத்தி செய்கின்றன என்று வைத்துக்கொள்வோம். எந்த நாடு குறைவான முதலீட்டில் சிறப்பாக அதனை உற்பத்தி செய்கிறதோ அந்த நாட்டிடம் இருந்து மற்ற நாடு அப்பொருளை இறக்குமதி செய்து கொள்ளலாம். இது இரு நாடுகளுக்கும் லாபமளிக்கக்கூடியது. சில நாடுகள் ஆடை உற்பத்தியில் முன்னணியில் இருக்கும். சில நாடுகளுக்கு உணவு உற்பத்தி பிரதானமானதாக இருக்கும். யாருக்கு எது சரியாக வருகிறதோ, யாருக்கு எதில் திறமை இருக்கிறதோ அதை அவர்கள் செய்யவேண்டும். உணவு உற்பத்தியில் பின்தங்கியுள்ள ஒரு நாடு, ஆடைகளை ஏற்றுமதி செய்து உணவை இறக்குமதி செய்துகொள்ளலாம். இது இரு தரப்பினருக்கும் லாபகரமானதாக இருக்கும். ரிகார்டோவின் பார்வை இது.

ஆடம் ஸ்மித், டேவிட் ரிகார்டோ இருவருடனும் இணைத்துப் பேசப்படுபவர் ஜான் ஸ்டூவர்ட் மில். சமூகம், தத்துவம், அரசியல் பொருளாதாரம் ஆகிய துறைகளில் இவரது பங்களிப்புகள் முக்கியமானவை. ரிகார்டோவைப் போலவே ஆடம் ஸ்மித்தின் சிந்தனைகளால் கவரப்பட்டவர் மில். இவர் அரசாங்கத்தின் குறுக்கீடுகளை முற்றிலுமாக நிராகரிக்கவில்லை என்றாலும் சுதந்தரச் சந்தையின் அவசியத்தை உணர்ந்திருந்தார். 1848ல் மில் வெளியிட்ட Principles of Political Economy பொருளாதாரத் துறையின் மைல் கல்லாகக் கருதப்படுகிறது. பொருளாதார ஜனநாயகம் என்னும் கோட்பாட்டை மில் முன்வைத்தார். இதன்படி, தொழிலாளர்கள் ஒன்றுகூடி தங்கள் தலைமையைத் தேர்ந்தெடுக்கவேண்டும். முதலாளித்துவத்தின் ஆதிக்கத்தில் இருந்து தொழிலாளர்களை மீட்க இந்த வழிமுறை உதவும் என்று மில் நம்பினார். முதலாளித்துவ பொருளாதாரத்துக்கு உட்பட்ட சுதந்தரத்தைத் தொழிலாளர்களுக்குப் பெற்றுத் தருவதே இவரது நோக்கமாக இருந்தது.

அரசியல் பொருளாதாரத்தின் அடிப்படைகளை வகுத்தவர்கள் ஸ்மித், ரிகார்டோ மற்றும் மில். மூவரும் சுதந்தரச் சந்தையை ஆதரித்தனர். தனிச்சொத்துடைமையை ஆதரித்தனர். அதற்கான உரிமையை ஆதரித்தனர். அரசின் குறுக்கீடுகளைப் பெரும்பாலும் எதிர்த்தனர். முதலாளித்துவத்தை ஆதரித்தனர். சந்தைப் போட்டியை ஆதரித்தனர்.

எங்கெல்ஸ் மேற்கண்ட கோட்பாடுகளை நிராகரித்தார். தனிச்சொத்துடைமை, முதலாளித்துவம், சந்தைப் போட்டி, குறுக்கீடற்ற உற்பத்தி சூழல், முதலாளித்துவ உற்பத்தி மாதிரி ஆகிய அனைத்தையும் அவர் நிராகரித்தார்.  அரசியல் பொருளாதாரம் என்பது வாணிப  விரிவாக்கத்தின் விளைவாக தோன்றிய ஒரு புதிய துறை. சுதந்தரச் சந்தையின் மூலம் பலன் பெருபவர்கள் உற்பத்தியாளர்களே தவிர மக்கள் அல்ல. மேலும், சந்தைப் போட்டி என்பது உற்பத்தியாளர்களுக்கு இடையில் மட்டுமே நிகழ்கிறது. இதன் மூலம் அவர்களுக்கு மட்டுமே லாபம் கிடைக்கிறது. அதனால்தான் அரசின் குறுக்கீடுகளை அகற்றவேண்டும் என்று அவர்கள் கோருகிறார்கள். கட்டுப்பாடற்ற முறையில் இயங்கினால்தான் ஒரு நாட்டில் தொழில் வளம் பெருகும் என்று பிரசாரம் செய்வதன் மூலம் முதலாளித்துவ வர்க்கம் அதிகாரத்தை அரசிடம் இருந்து கைப்பற்றிக் கொள்கிறது. வர்த்தகம் என்பது தனிப்பட்ட நபர்களுக்கு இடையில் மட்டுமல்ல நாடுகளுக்கு இடையிலும் நட்பை மலரச் செய்யும் என்று வாதிடுவது பாசாங்கானது என்றார் எங்கெல்ஸ்.

தனிச்சொத்துடைமையின் விளைவு, வர்த்தகம். ஒரு பொருளை வாங்குவோர், விற்பவர் இருவருடைய இலக்கும் வெவ்வேறானவை, எதிரும் புதிருமானவை. வாங்குபவர் குறைவான விலை கொடுக்க விரும்புவார். விற்பவர் அதிக விலைக்கு விற்க விரும்புவார். ஒவ்வொரு முறை விற்பனை நிகழும்போதும் இந்த எதிரெதிர் விருப்பங்கள் மோதிக்கொள்கின்றன. ஒருவருடைய நோக்கம் என்ன என்பது இன்னொருவருக்குத் தெரியும். எனவே இருவருக்கும் இடையில் அடிப்படையில் நம்பிக்கையின்மை ஏற்படுகிறது. பரிவர்த்தனை நிகழும்வரை அது நீடிக்கிறது. எனவே வர்த்தகத்தின் முதல் விதி, ரகசியம் காப்பது. விற்பனை செய்பவர் தன் பண்டத்தின் மதிப்பை மறைத்துக் காட்டுகிறார். பண்டத்தின் மதிப்பைக் குறைக்கும் அனைத்து தகவல்களையும் அவர் மூடி மறைக்கிறார். ஆக, எதிராளியின் தகவல் போதாமையே விற்பனையாளரின் பலமாக மாறிப்போகிறது. அறியாமையை அடிப்படையாக வைத்து ஒரு பொருள் கூடுதல் விலைக்கு விற்பனை செய்யப்படுகிறது. வர்த்தகம் இந்த இயல்பை அங்கீகரிக்கிறது.  ஒரே வரியில் சொல்லவேண்டுமானால், ‘வர்த்தகம் என்பது ஏமாற்றுவேலை!’  என்றார் எங்கெல்ஸ்.

சுதந்தரச் சந்தை தற்காலச் சூழலை எப்படியெல்லாம் மாற்றியமைத்திருக்கிறது என்பதை எங்கெல்ஸ் அறிந்திருந்தார். சொத்துடைமை சமூகத்தில் பிளவுகளை மட்டுமே ஏற்படுத்துகிறது. மனிதன் ஒரு சந்தைப் பொருளாக, வணிகத்துக்கான பண்டமாக மாற்றப்பட்டிருக்கிறான். மேற்படி பொருளியில் ஆய்வாளர்கள் முன்வைத்த சந்தைப் போட்டி அனைத்து மனிதர்களின் வாழ்வையும் ஊடுருவிச் சென்று அவர்களை அலைகழித்துக்கொண்டிருக்கிறது. பலமற்றவர்கள் இந்தப் போட்டியில் தூக்கியடிக்கப்படுகிறார்கள். பலம் பெற்றவர்கள் மேலும் பலம் பெற்றவர்களாக மாறுகிறார்கள். எனவே, ‘மனிதகுலத்தைச் சீர்குலைக்கும் சொத்துரிமையையும் போட்டியையும் எதிரெதிரான நலன்களையும் ஒழிக்கவேண்டும்.’

அரசியல் பொருளாதாரத்தில் எங்கெல்ஸ் செலுத்த ஆரம்பித்த ஆர்வம் அவர் சித்தாந்த வளர்ச்சியைச் செழுமைப்படுத்தியது. அரசியல், சமூகம், பொருளாதாரம் ஆகிய மூன்றையும் ஒரு புள்ளியில் ஒன்றிணைத்து தன் ஆய்வைத் தொடர்ந்தார் எங்கெல்ஸ்.

அத்தியாயம் 26

கையெழுத்துப் பிரதி

லண்டனில் உள்ள சாசன இயக்கத்தினரையும் இடதுசாரிகளையும் மார்க்ஸுக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்தார் எங்கெல்ஸ். ராபர்ட் ஓவனின் சோஷலிசத்தைப் பின்பற்றுவோரிடம் அழைத்துச் சென்று உரையாட வைத்தார். அவர்களுடன் விரிவாக உரையாடவும் விவாதிக்கவும் முடிந்தது. மார்க்ஸுக்கு அது புது அனுபவம். இங்கிலாந்தில் நிலவும் புரட்சிகர போக்கை நேரடியாக அவரால் இப்போது கண்டுணர  முடிந்தது. ஓவனை ஆதரிக்கும் சோஷலிஸ்டுகளால் புரட்சிகர வழிமுறைகளையோ சாசன இயக்கத்தின் வழிமுறைகளையோ ஆதரிக்க முடியாததையும் மார்க்ஸ் கண்டுகொண்டார். அவர்கள் தனித்திருந்தனர். இடதுசாரிகள் என்று அழைக்கப்பட்டவர்கள் வேறொரு பக்கம் தனித்திருந்தனர். சாசன இயக்கத்தினர் ஒரு பக்கம். சோஷலிஸ்டுகள் மற்றொரு பக்கம்.

ஆகஸ்ட் 1845 இறுதியில் லண்டன் சுற்றுப் பயணம் முடிந்து இருவரும் பிரஸ்ஸல்ஸ் திரும்பியபோது அவர்கள் மனத்தில் லண்டன் முழுமையாகப் படர்ந்திருந்தது. ஒரு புரட்சிகர சித்தாந்தத்தின் தேவை அவர்களை அழுத்திக்கொண்டிருந்தது. எங்கெல்ஸ் தன்னுடன் மேரி பர்ன்ஸையும் பிரஸ்ஸல்ஸுக்கு அழைத்து வந்திருந்தார். சென்ற முறை கண்டதற்கும் இந்த முறைக்கும் அவர்களிடையே நட்புறவு பலப்பட்டிருந்தது. மான்செஸ்டர் வீதிகளின் அசல் முகத்தை எங்கெல்ஸுக்கு வெளிப்படுத்தியவர் மேரி பர்ன்ஸ். வெளிப்பட்ட அந்த முகத்தை எப்படிப் புரிந்துகொள்வது என்பதை அறியவைத்தவர் எங்கெல்ஸ். இருவரும் ஒருவரையொருவர் உளப்பூர்வமாக நேசித்தனர். அப்போது தொடங்கி எங்கெல்ஸின் நிழலாகவே மாறிப்போனார் மேரி பர்ன்ஸ்.

இப்போது பிரஸ்ஸல்ஸில் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் பிரபலமாகியிருந்தனர். இருவரும் உரையாடல்களையும் கருத்து பரிமாற்றங்களையும் வரவேற்பவர்கள் என்பதால்

அரசியல், தத்துவ விவாதங்கள், சந்தேகங்கள் என்றால் அவர்களிடம் சென்றுவிடலாம் என்று அங்குள்ளவர்கள் தெரிந்து வைத்திருந்தனர். இருவருடைய இல்லங்களிலும் எப்போதும் ஒரு சிறு கூட்டம் நிரம்பியிருந்தது.  வெவ்வேறு நாடுகளைச் சேர்ந்தவர்கள் அங்கே குழுமியிருந்தனர் என்பதால் ஒப்பீட்டளவில் அரசியல் குறித்தும் மக்கள் போராட்டங்கள் குறித்தும் அவர்கள் விவாதித்தனர்.

ஜார்ஜ் வீர்த் என்னும் ஜெர்மானிய கவிஞர் எங்கெல்ஸ் பற்றிய தன் பார்வையை தன் தாயாரிடம் ஒரு கடிதத்தில் இப்படிப் பகிர்ந்துகொண்டார். ‘சொத்து வைத்திருக்கும் பெரியவர்கள் நன்றாக இருக்கட்டும்! எங்கள் அணியில் மக்கள் படை இருக்கிறது. உலகிலுள்ள சான்றோர்கள், சிந்தனையாளர்கள் பலர் எங்கள் பக்கம் திரும்பிக்கொண்டிருகிறார்கள். உதாரணத்துக்கு, பார்மெனில் இருந்து நண்பர் பிரெட்க் எங்கெல்ஸ் வந்திருக்கிறார். இங்கிலாந்து தொழிலாளர்களைப் பற்றி அவர் ஒரு புத்தகம் எழுதியிருக்கிறார். உற்பத்தியாளர்களைச் சாடி தொழிலாளர்களை அவர் ஆதரிக்கிறார். அவருடைய சொந்த தந்தையே ஜெர்மனியிலும் பிரிட்டனிலும் ஆலைகள் வைத்திருக்கிறார் என்றால் பார்த்துக்கொள்ளுங்கள். அவர் இப்போது தன் குடும்பத்தினருடன் அவ்வளவாக ஒன்று கலக்கவில்லை. அவருக்கு இறை நம்பிக்கை இல்லை… ஆனால் அவர் மிக நல்லவர், கருணையுள்ளம் கொண்டவர். அசாதாரணமான புத்திக்கூர்மையும் ஆழ்ந்து ஆராய்ச்சி செய்யும் நோக்கும் கொண்டவர். உழைக்கும் மக்களுக்காக அவர் பகலும் இரவும் உழைத்துக்கொண்டிருக்கிறார்.’

லண்டனில் விநியோகமாகும் தி நார்தர்ன் ஸ்டார் என்னும் பத்திரிகைக்கு எங்கெல்ஸ் தொடர்ந்து கட்டுரைகள் எழுதி வந்தார். சாசன இயக்கத்துக்கு ஆதரவாகவும் உழைக்கும் வர்க்கத்துக்கு ஆதரவாகவும் செயல்படும் இதழ் அது. அதனை நடத்தி வந்த ஜூலியன் ஹார்னே என்பரை லண்டனில் இருந்தபோது எங்கெல்ஸ் சந்தித்தார். மார்க்ஸையும் அவருக்கு அறிமுகம் செய்து வைத்திருந்தார். ஜெர்மனியில் நடைபெறும் அரசியல் மாற்றங்களை புரட்சிகர கண்ணோட்டத்துடன் அணுகி, விமரிசனம் செய்து எழுதி வந்தார் எங்கெல்ஸ். ஜெர்மனியில் நிலவும் ஒடுக்குமுறையும் அதற்கு எதிராக அம்மக்கள் நடத்தி வரும் போராட்டங்களையும் இங்கிலாந்து உழைக்கும் வர்க்கம் தெரிந்துகொள்ளவேண்டும் என்பது எங்கெல்ஸின் நோக்கம்.

உதாரணத்துக்கு, The Late Burchery at Leipzig என்னும் கட்டுரை ஜெர்மானில் நடைபெற்ற பஞ்சாலைத் தொழிலாளர் வேலைநிறுத்தப் போராட்டங்கள் பற்றியது.  ‘தொழிலாளர் இயக்கம் தன்னிறைவு பெற்றிருக்கிறது’ என்பதால் அது நிச்சயம் வெற்றிபெறும் என்று எங்கெல்ஸ் அறிவித்தார். பூர்ஷ்வாக்களுக்கு எதிராக எங்கே எதிர்ப்புகள் தோன்றினாலும் எங்கெல்ஸ் அந்த எதிர்ப்பு அரசியலையும் சமூகத் தன்மைகளையும் கூர்மையாக ஆராய்ந்தார். தன் ஆதரவையும் உடனுக்குடன் வெளிப்படுத்தினார். ஜெர்மனியின் அரசியல் நிலவரம் நிச்சயம் தொழிலாளர்களுக்குச் சாதகமாக மாறும் என்று அவர் நம்பினார். இந்தப் போராட்டங்கள், தவிர்க்கவியலாதபடி ‘புரட்சியைக் கொண்டுவரும்’ என்று பிரகடனம் செய்தார்.

The State of Germany என்னும் தலைப்பில் தொடர்ச்சியாக ஜெர்மனி குறித்து எங்கெல்ஸ் எழுதிய கட்டுரைகள், அந்நாட்டின் ஐம்பதாண்டு கால அரசியல், சமூக வரலாற்றை விவரித்தன. பதினெட்டாம் நூற்றாண்டின் இறுதியில் நடைபெற்ற புரட்சி (பூர்ஷ்வாக்களின் புரட்சி என்று வருணித்தார் எங்கெல்ஸ்) தொடங்கி அன்று வரையிலான ஜெர்மனியை ஆராய்வதே எங்கெல்ஸின் நோக்கமாக இருந்தது. இந்த ஆய்வு பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டத்தில் அமைந்திருந்தது. ஜெர்மனியில் பூர்ஷ்வாக்கள் முன்வைத்துள்ள கட்டுப்பாடற்ற தாரளமயமாக்கலின் நோக்கங்களை எங்கெல்ஸ் பட்டியலிட்டார்.

ஜெர்மானிய பத்திரிகைகளிலும் எழுதினார். சோஷலிசத்தை ஜெர்மானியர்களுக்கு அறிமுகம் செய்து வைப்பதில் அதிக ஆர்வம் கொண்டிருந்தார். சோஷலிசத்தை பெரும்பான்மை ஜெர்மானியர்கள் அணுகிய முறை சரியானதல்ல என்று விமரிசித்தார் எங்கெல்ஸ். கொஞ்சம் ஹெகல், கொஞ்சம் பாயர்பேக் என்று கலந்து என்னவோ படித்துக்கொண்டிருக்கிறார்கள். தத்துவ விசாரணை என்னும் பெயரில் ஏதேதோ சித்தாந்தக் குழப்பங்களில் ஈடுபடுகிறார்கள். அவர்கள் நடைமுறையைக் கவனிக்க தவறுகிறார்கள். அல்லது மறுக்கிறார்கள். ஃபூரியர், செயிண்ட் சைமன் போன்ற முன்னோர்களையும் அவர்கள் உதாசீனம் செய்கிறார்கள். இதுதான் எங்கள் வாசிப்பு எல்லை, இதுதான் எங்கள் சிந்தனை எல்லை என்பதாக குறுகிப்போய்விடுகிறார்கள். இப்படி இருந்தால் ‘அரசியல் பொருளாதாரத்தைப் புரிந்துகொள்ளமுடியாது’ என்றார் எங்கெல்ஸ். அறம் என்றால் என்ன, நீதி என்றால் என்ன போன்ற விசாரணைகளில் ஈடுபடுவதைவிட புரட்சிகர மாற்றம் வேண்டி தொழிலாளர்களை அணிதிரட்டுவதும், வர்க்கப் போராட்டத்துக்கு அறைகூவல் விடுப்பதும் அவசியமானது என்று சுட்டிக் காட்டினார் எங்கெல்ஸ். ஏற்கெனவே திட்டமிட்டிருந்த, ஹெகலுக்குப் பிந்தைய உலகம் பற்றிய புத்தகம் எவ்வளவு அவசியமானது என்பது எங்கெல்ஸுக்கு நன்றாகப் புரிந்தது. தத்துவார்த்த, சித்தாந்த குழப்பங்களில் இருந்து இவர்கள் முதலில் விடுபட்டால்தான் இன்றைய உலகை இவர்களால் புரிந்துகொள்ளமுடியும்.

ஜெர்மானியத் தத்துவம் (The German Ideology) என்று அந்தப் புத்தகம் தலைப்பிடப்பட்டது. நவம்பர் மாதம் புத்தகப் பணி ஆரம்பமானது. புனிதக் குடும்பம் புத்தகம் போலன்றி மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் தொடக்கம் முதல் இறுதிவரை ஒன்றிணைந்து இதில் உழைத்தனர். புனிதக் குடும்பத்தில், யாருக்கு எந்தப் பகுதி என்று பிரித்துக்கொண்டு பிரத்தியேகமாக இருவரும் எழுதி, பின்னர் தொகுத்தனர். ஜெர்மானியத் தத்துவம் முழுக்க முழுக்க கூட்டுழைப்பைக் கோரும் தத்துவ நூலாக இருந்தது. இருவருடைய தொடர்ச்சியான விவாதங்களால் இந்த நூல் கட்டமைக்கப்பட்டது. எனவே ஒவ்வொரு வரியிலும், ஒவ்வொரு சொல்லிலும் இருவரும் நிறைந்திருந்தனர்.

முதல் பாகத்தில் மூன்று அத்தியாயங்கள் இடம்பெற்றன. முதல் அத்தியாயம் பாயர்பேக்கின் சித்தாந்தம் பற்றியது. கருத்துமுதல்வாதம் பற்றிய ஆதார ஆய்வு அடங்கிய பாகம் இது என்பதால் பலவகைகளில் இது முதன்மையான முக்கியத்துவம் வாய்ந்தது. இரண்டாவது மற்றும் மூன்றாவது அத்தியாயங்கள் இளம் ஹெகலியர்கள் பற்றியது. அவர்களுடைய சித்தாந்தம் எப்படிப்பட்டது என்பதையும் அதை ஏன் விமரிசிக்கவேண்டும் என்பதும் விரிவாக இந்த அத்தியாயங்களில் விவாதிக்கப்படுகிறது. புத்தகத்தின் இரண்டாவது பாகம், சோஷலிசத்தை முன்வைக்கும் வேறு சில ஆளுமைகள் பற்றியது.

‘ஜெர்மன் தத்துவத்தின் சித்தாந்தப் பார்வைக்கு எதிராக எங்கள் கருத்தை’ முன்வைப்பதே இந்தப் புத்தகத்தின் நோக்கம் ஆகும் என்றார் மார்க்ஸ். வரலாறு பற்றிய பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டத்தை மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் இணைந்து இந்தப் புத்தகத்தில் வரையறை செய்திருந்தனர். ‘சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், எங்களுடைய முந்தைய தத்துவஞானத்தின் மனச்சாட்சியுடன் கணக்குத் தீர்க்கத் தொடங்கினோம்’ என்றார் மார்க்ஸ்.

இந்தப் புத்தகம் எத்தகைய சூழலில், யாருக்காக எழுதப்பட்டது என்பதை எங்கெல்ஸ் பதிவு செய்திருக்கிறார்.  அதே சமயம், இந்தப் புத்தகம் எழுதி முடிக்கப்பட்ட பிறகு சந்தித்த பிரச்னைகள் பற்றியும் அவர் விவரித்தார். ‘ஹெகலுக்குப் பிந்தைய தத்துவஞானத்தை விமரிசிக்கும் வடிவத்தில், எங்கள் தீர்மானத்தை நிறைவேற்றிக் கொண்டோம். அரைக்கால் தாள் அளவில் இரண்டு பெரிய நூல் தொகுதிகளாக அமைந்த கையெழுத்துப் பிரதி வெஸ்ட்ஃபாலியாவிலுள்ள பதிப்பகத்துக்கு நெடுநாளைக்கு முன்பே கொடுக்கப்பட்டிருந்தது. என்றாலும், நிலைமைகள் மாறிவிட்டதால் அதை அச்சேற்றுவது சாத்தியமே இல்லை என்னும் செய்தி எங்களுக்குக் கிடைத்தது.’

ஆனால், எங்கெல்ஸும் மார்க்ஸும் அதற்காக வருத்தம் கொள்ளவில்லை.  ‘சுயவிளக்கம் பெறுவதே எங்கள் முதன்மையான நோக்கம். அதை நாங்கள் சாதித்துக்கொண்டதால் அதிகமாகக் கவலைப்படவில்லை.’ எனில், இறுதியில் அந்தக் கையெழுத்துப் பிரதி என்ன ஆனது? கிண்டலும் சுயஎள்ளலும் கலந்த தொனியில் எங்கெல்ஸ் விவரிக்கிறார். ‘கையெழுத்துப் பிரதியை எலி கடித்து விமரிசிக்கட்டும் என்று விட்டு விட்டோம்.’  (பிரெட்ரிக் எங்கெல்ஸ், பிப்ரவரி 21, 1888).

அத்தியாயம் 28

பாட்டாளி வர்க்கக் கம்யூனிசப் புரட்சி. இது மட்டும்தான் சுரண்டலை ஒழிக்கும். இது மட்டும்தான் அதிகார வர்க்கத்தில் இருப்பவர்களைத் தூக்கியெறிந்துவிட்டு அதிகாரத்துக்கு உட்பட்டிருந்தவர்களை மீட்டெடுக்கும். ‘சமுதாயத்தின் எந்தவித பலன்களையும் அனுபவிக்காமல் ஆனால் அத்தனை சுமைகளையும் சுமந்துகொண்டிருக்கும்’ வர்க்கத்தைப் புரட்சி மட்டுமே விடுவிக்கும். இதுவரை நடைபெற்ற போர்களும் புரட்சிகளும் வர்க்கங்களையும் வர்க்க மேலான்மையையும் ஒழிக்கவில்லை. கம்யூனிசப் புரட்சி மட்டுமே இதனை சாதிக்கும். ‘வர்க்கத்தின் சட்ட திட்டங்களையும் வர்க்கத்தையும் கம்யூனிசப் புரட்சி ஒழிக்கும்.’ புரட்சி நடைபெறும்போது, உழைக்கும் பிரிவினர் தங்களை பழைய சமூகத்தில் இருந்து, பழைய ஆதிக்க சித்தாந்தங்களில் இருந்து, பழைய வழிமுறைகளில் இருந்தும் துண்டித்துக்கொள்வர். ஒரு புதிய சமூகத்தை அவர்கள் படைப்பார்கள்.

புதிதாக அவர்கள் படைப்பது கம்யூனிச சமூகமாக இருக்கும். அதற்கு அவர்களுக்கு முதல் தேவை, அரசியல் அதிகாரம். இப்போது ஆதிக்கத்தில் இருப்பவர்கள் கையில் இருக்கும் அதிகாரம் உழைக்கும் மக்களின் கையில் இருக்கவேண்டும். அப்போதுதான் உழைக்கும் மக்களின் சமூகம் வலுவானதாக உருபெறும். உழைக்கும் வர்க்கத்தின் கரத்தை வலுவாக்க அரசியல் அதிகாரம் தேவை. பரிபூரண சர்வ அதிகாரம். பாட்டாளி மக்களின் அதிகாரம். பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம். ‘எங்களைப் பொறுத்தவரை கம்யூனிசம் என்பது அமல்படுத்தப்படவேண்டிய ஒரு போக்கு அல்ல. அது ஒரு லட்சியம். அந்த லட்சியத்துக்கு ஏற்றவாறு நடைமுறையை மாற்றவேண்டும்.’

ஜெர்மானியத் தத்துவத்தை எழுதி முடித்த மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் நடைமுறையை மாற்றும் முயற்சியில் இறங்கினர். கிட்டத்தட்ட அதே சமயம், பிரஸ்ஸல்ஸில் காவல்துறை கண்காணிப்பு அதிகரித்திருந்தது. அரசுக்கும் அதிகாரத்துக்கும் எதிரான கருத்துகள் தடை செய்யப்பட்டன.  பத்திரிகைகளில் புரட்சியின் வாசம் படியாதவாறு பார்த்துக்கொண்டார்கள். உழைக்கும் மக்களுக்குச் சாதகமான எழுத்துகள் அச்சில் ஏறவில்லை. அதிகாரத்தின் குரல் மட்டுமே ஓங்கி ஒலித்தது.

கண்காணிப்பையும் அடக்குமுறையையும் மீறி மக்களோடு தொடர்பு கொள்வது மிகவும் கடினமாக இருந்தது. எனவே, மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் ஒரு முடிவுக்கு வந்தனர். பொது ஊடகங்களை இனி நம்ப முடியாது. ஆனால் அதற்காக எழுதாமல் இருக்கவும் முடியாது. உழைக்கும் மக்களை அணிசேர்ப்பதன் அவசியம் குறித்து பரவலான முறையில் அனைவருக்கும் எடுத்துச் சொல்லவேண்டியது முக்கியம். அதற்கு லண்டனிலும் பிரஸ்ஸல்ஸிலும் ஜெர்மனியிலும் மற்றும் உலகம் முழுவதிலுமுள்ள உழைக்கும் மக்களுக்கு ஆதரவான இயக்கங்களை ஒன்றிணைக்கவேண்டும். அதற்கு ஒரே வழி, ரகசிய முறையில் கடிதங்கள் மூலம் கருத்துகள் பரிமாறிக்கொள்வது.

ஜனவரி 1846ல் பிரஸ்ஸல்ஸில் ஒரு கமிட்டியை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் உருவாக்கினார்கள். ஜெர்மனியில் இருந்தும் பிரான்ஸில் இருந்தும் போலந்தில் இருந்தும் ரஷ்யாவில் இருந்தும் ரகசியமாகக் குடியேறியிருந்த பல அரசியல் ஆர்வலர்களும் எழுத்தாளர்களும் சிந்தனையாளர்களும் நன்கு அறியப்பட்ட சோஷலிஸ்டுகளைத்தான் முதலில் இருவரும் தொடர்பு கொண்டனர். உதாரணத்துக்கு, புரோதன் போன்றவர்கள். மற்றும் சில பிரெஞ்சு சோஷலிஸ்டுகள். தற்போதைய அரசியல், சமூக நிலைமைகள் மாறவேண்டும் என்னும் பேரார்வம் கொண்டவர்கள். ஆனால், கமிட்டியில் சேரும்படியும் வழிகாட்டும்படியும் கேட்டபோது, புரோதன் போன்றவர்கள் மறுத்துவிட்டனர். மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் வடிவமைத்திருந்த புரட்சிகரமான தத்துவமும் செயல்திட்டமும்தான் அதற்குக் காரணம். இவர்களுடைய ஒத்துழையாமை மேலும் சில பாடங்களை இருவருக்கும் கற்றுக்கொடுத்தது. பாட்டாளி வர்க்கம் அதிகாரத்தைப் பெறுவதில் யாருக்கெல்லாம் முனைப்பு இருக்கிறதோ அவர்கள் அல்லவா மெய்யான புரட்சியாளர்கள்? அவர்களிடம் தானே கம்யூனிசத்தைக் கொண்டு போகமுடியும்? இந்த நோக்கத்தைப் புரிந்துகொள்ள மறுப்பவர்களும், புரிந்துகொண்டும் ஒத்துழைக்க மறுப்பவர்களும் உண்மையில், பூர்ஷ்வாக்களை ஆதரிப்பவர்களாகத்தானே கருதப்பட வேண்டும்? நண்பர்கள் யார், எதிரிகள் யார் என்பதைப் புரிந்துகொண்டால்தானே லட்சியத்தை நோக்கி நடைபோடமுடியும்?

சாசன இயக்கத்தினர் சிலர் கமிட்டியில் இணைந்தனர். கமிட்டி தன் பணியைத் தொடங்கியது. பிரஸ்ஸல்ஸில் இருந்த ஜெர்மானிய தொழிலாளர்களிடம் முதலில் பிரசாரத்தைத் தொடங்கினார்கள். புரட்சிகர அரசியல் என்றால் என்ன? கம்யூனிசம் என்றால் என்ன? நிலவும் தொழிலாளர் விரோத சூழலை எப்படி மாற்றியமைப்பது? பாட்டாளி வர்க்கமாக நீங்கள் அனைவரும் ஒன்று திரள வேண்டியது ஏன்? அதற்கு எப்படிப்பட்ட உழைப்பைச் செலுத்தவேண்டும்? அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவது எப்படி? கம்யூனிச சமூகம் எப்படி இருக்கும்?

பணியாற்ற தொடங்கியவுடன் கமிட்டி எதிர்கொண்ட முதல் பெரும் பிரச்னை, மக்களிடையே பரவிக்கிடந்த அடையாள குழப்பம். கம்யூனிஸ்டுகளாகிய எங்களுக்கு உங்கள் ஆதரவும் ஒத்துழைப்பும் தேவை என்று எங்கெல்ஸும் மார்க்ஸும் உரையாடும்போது, தொழிலாளர்களில் பலர் விழித்தனர். நீங்களா கம்யூனிஸ்டுகள் அப்படியானால், ‘மெய்யான சோஷலிஸ்டுகள்’ என்னும் பெயரில் பிரசாரம் செய்துகொண்டிருக்கிறார்களே அவர்கள் யார்?

இதென்ன குழப்பம் என்று விசாரித்தபோது, ஹெர்மன் க்ரீக் (Hermann Kriege) என்பவர் தலைமையில் மெய்யான சோஷலிஸ்டுகள் என்னும் குழு உழைக்கும் மக்களிடையே பிரசாரம் செய்து வருவதைக் கண்டுகொண்டனர். இவர்கள் யார்? இவர்களுடைய நோக்கம் என்ன? ஆராய ஆரம்பித்தபோது, விசித்திரமான விடைகளே கிடைத்தன. லீக் ஆஃப் தி ஜஸ்ட் என்னும் இயக்கத்தைச் சேர்ந்தவர் இவர் க்ரீக். நியூ யார்க்கில் இருந்தபடி இவர் செயல்பட்டு வந்தார். வேறு சில தலைவர்களுடன் இணைந்து ரகசியமாக இளம் அமெரிக்க இயக்கம் ஒன்றை இவர்கள் நடத்தி வந்தனர்.

நாங்கள்தான் மெய்யான சோஷலிஸ்டுகள் என்று இவர்கள் தங்களை அழைத்துக்கொண்டனர். சுருக்கமாகச் சொல்லவேண்டுமானால் இவர்கள் முன்வைத்தது சீர்திருத்தத்தை. சில சமூக, சட்ட சீர்திருத்தங்கள் மேற்கொள்ளப்பட்டால் உழைக்கும் பிரிவினரின் துயர் நீங்கிவிடும் என்பதே இவர்கள் கொள்கை. இவர்களுக்கென்று தனியே பத்திரிகை இருந்தது. பிரசார இயந்திரம் இருந்தது. கவர்ச்சிகரமான தலைவர்களும் ஆதரவாளர்களும் இருந்தனர். மக்களைக் கவர்ந்திழுப்பதற்காக இவர்கள் கம்யூனிசத்தைத் துணைக்கு வைத்துக்கொண்டனர். கூட்டம் கூடி பேசுவது, கட்டுரைகள் எழுதுவது, துண்டு அறிக்கைகள் வெளியிடுவது ஆகியவை மூலம் இவர்கள் ஆள்களைத் திரட்டிக்கொண்டிருந்தனர்.

இத்தோடு நிறுத்திக்கொண்டிருந்தாலும் பரவாயில்லை. நியூ யார்க் நகர செல்வந்தர்களுக்கு இவர்கள் பல வேண்டுகோள்களைத் தொடர்ச்சியாக அனுப்பிக்கொண்டிருந்தனர். தொழிலாளர்களின் அவல நிலையையும் அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் பிரச்னைகளையும் மனத்தை உருக்கும் வகையில் அவர்கள் விவரித்திருந்தனர். தங்களால் இயன்ற பண உதவியை அளித்தால் அவர்கள் வாழ்வில் சிறு வெளிச்சமாவது ஏற்படும் என்று வேண்டி உருகி கடிதங்கள் எழுதினார்கள். எதிர்பார்த்த அளவுக்கு நிதி திரளாமல் போனால் கடிதத்தின் தொனி இந்த ரீதியில் மாறிப்போகும். செல்வந்தர்களே, நீங்கள் பணம் அளிக்கத் தவறினால் பிறகு கம்யூனிச சமூகம் அமைத்து அதன் மூலம் உங்களைப் பதவியில் இருந்து தூக்கிவிட நேரிடும் என்பதை தெரிவித்துக்கொள்கிறோம்.

கெஞ்சலோ மிரட்டலோ, நோக்கம் ஒன்றுதான். பணக்காரர்களின் இதயத்தை உருக்கி, மனத்தை மாற்றி அவர்களிடம் இருந்து பெறவேண்டியதைப் பெற்றுக்கொள்வது. ஒத்துழைக்காவிட்டால் மிரட்டி சம்பாதிப்பது. ஆக மொத்தம் சம்பாதிப்பது. எங்கெல்ஸுக்கு இந்தக் கடிதங்கள் கோபத்தையும் நகைப்பையும் ஒருங்கே ஏற்படுத்தின. இவர்கள் எப்படித் தங்களை மெய்யான சோஷலிஸ்டுகள் என்று அழைத்துக்கொள்கிறார்கள்? இதுவா சோஷலிசம்? இவர்களா கம்யூனிச சமூகத்தை அமைக்கப்போகிறார்கள்? இவர்களை நம்பியா உழைக்கும் வர்க்கம் திரண்டு கொண்டிருக்கிறது?

பூர்ஷ்வாக்களுக்கு எதிராகவும் அதிகார வர்க்கத்துக்கு எதிராகவும் மட்டுமல்ல, இப்படிப்பட்ட போலியான புரட்சியாளர்களுக்கு எதிராகவும் போராட்டத்தை முன்னெடுக்க வேண்டியது அவசியம் என்பதை உணர்ந்துகொண்டார் எங்கெல்ஸ். கற்பனாவாதிகள், சோஷலிஸ்டுகள் என்னும் பெயரில் பூர்ஷ்வாக்களுடன் சமசரம் செய்துகொள்ளத் துடிப்பவர்கள், மதம் மூலம் சமூக ஒற்றுமையைப் போதிப்பவர்கள் என்று பலரும் பல்வேறு பெயர்களில் இயங்கிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். புரட்சிகர சித்தாந்தத்தைச் சிதைப்பதே இவர்கள் நோக்கமாக இருக்கிறது. யாரையும் பகைத்துக்கொள்ளாமல், எல்லோருடைய ஆதரவையும் பெற்று செயல்படுவதே இவர்கள் நோக்கமாக இருந்தது. யாரை எதிர்க்கவேண்டுமோ அவர்களுடன் கைகோர்த்துக்கொள்ள இவர்கள் தயாராக இருந்தனர். பாட்டாளி வர்க்க சர்வாதிகாரம் என்னும் பதம் இவர்களுக்கு அச்சமூட்டக்கூடியதாக இருந்தது.

இவர்களை எதிர்கொண்டு வீழ்த்தவேண்டியது அவசியம். எது உண்மையான கம்யூனிசம் என்பதை மக்களுக்கு உணர்த்துவதற்காகவாவது இதை செய்தாகவேண்டும். நீங்கள் கம்யூனிஸ்டுகள் என்றால் அவர்கள் யார் என்று அப்பாவித்தனமாக கேள்வி கேட்பவர்களுக்குப் புரியவைக்கவேண்டும். யாரை நம்ப வேண்டும், யாரை நிராகரிக்க வேண்டும் என்பதை மக்களுக்கு உணர்த்தியாகவேண்டும். இந்த நோக்கத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டுதான் ஜெர்மானியத் தத்துவத்தை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் எழுதினார். இப்போது இதே நோக்கத்துக்காக நடவடிக்கை ரீதியில் செயல்படவும் அவர்கள் முடிவுசெய்தனர். மக்களை முதலில் அரசியல் ரீதியில் தயார் படுத்தவேண்டும்.

க்ரீகைப் போலவே கார்ல் க்ரூன் என்பவர் பிரான்ஸில் இருந்தபடி ‘மெய்யான சோஷலிசத்தைப்’ பிரசாரம் செய்துகொண்டிருந்ததை கமிட்டி உணர்ந்துகொண்டது. இவருடைய செல்வாக்கு அச்சுறுத்தும் வகையில் பெருகிக்கொண்டிருப்பதாகவும் செய்திகள் வெளிவந்தன. இந்த நச்சுப் பிரசாரத்தை முறியடிக்க, பாரிஸுக்கு எங்கெல்ஸை அனுப்பிவைக்க கமிட்டி முடிவு செய்தது.

அத்தியாயம் 30

எங்கெல்ஸ் ஒரு பக்கம் பொறுமையாக கம்யூனிசத்தை விளக்கினார். இன்னொரு பக்கம், கடுமையான தாக்குதலைத் தொடுத்தார். போலியான கம்யூனிச வழிகளைப் பின்பற்றுவோரை அவர் அம்பலப்படுத்தி சாடினார். ‘அந்த வேதாளத்துக்குத் தெரியும். நான் எத்தனை கடுமையாக இவர்களை எதிர்த்தேன் என்று. அவர்களது மோசமான நம்பிக்கைகளை நான் தயவுதாட்சண்யமின்றி தாக்கினேன். நீங்கள் பாட்டாளிகளே இல்லை என்று அவர்கள் முகத்துக்கு முன்பாகச் சொன்னேன்.’ (மார்க்ஸுக்கு எங்கெல்ஸ் எழுதிய கடிதத்தில் இருந்து).

புரோதன், க்ருன் போன்றோரின் வழிமுறைகள் தவறானவை என்பதை எங்கெல்ஸ் புரியவைத்தார். கார்ல் மார்க்சின் தத்துவப் பார்வை எப்படி அவர்களிடம் இருந்து வேறுபடுகிறது என்பதைப் புரியவைத்தார். கமிட்டியில் இருந்தவர்கள் தொடக்கத்தில் எங்கெல்ஸைப் பெரிதாக எடுத்துக்கொள்ளவில்லை என்றாலும் போகப் போக அவர் பேச்சில் இருந்த நியாயத்தால், அசலான தார்மிகக் கோபத்தால் ஈர்க்கப்பட்டு அவர் பக்கம் சென்றனர். எங்கெல்ஸைப் பொருத்தவரை இது ஒரு வெற்றி. நம்பிக்கையூட்டும் வெற்றி. கடினமாக முயன்றால் கல்லையும் உருக்கிவிடலாம்.

எங்கெல்ஸின் ‘புரட்சிகர கம்யூனிசக் கொள்கைகள்’ பற்றி நல்லவிதமாகவும் கெட்டவிதமாகவும் பேச்சு பரவியது. பிரெஞ்சு காவல்துறை எங்கெல்ஸைக் கண்காணிக்க ஆரம்பித்தது. அரசுக்கு எதிராகத் தொழிலாளர்களைத் திரட்டும் அந்த ஜெர்மானியனை ஆபத்தானவனாக காவல்துறை கருதியதில் வியப்பேதுமில்லை. பிரெஞ்சு காவல்துறை தன்னைக் கண்காணிப்பதை எங்கெல்ஸ் உணர்ந்துகொண்டார். தன் நடவடிக்கைகளை ரகசியமானதாக மாற்றிக்கொண்டார். நிலைமை சீராகும்வரை எழுத்துப்பணியைத் தொடர்வது என்று முடிவு செய்து க்ரூன் உள்ளிட்ட போலி சோஷலிஸ்டுகளை அம்பலப்படுத்தி கட்டுரைகள் எழுதி பதிப்பித்தார். ஜெர்மனியின் அரசியல், பொருளாதா நிலவரம் குறித்தும் கட்டுரைகள் எழுதினார். இதற்கிடையில், ஜெர்மானியத் தத்துவம் கையெழுத்துப் பிரதியைப் பதிப்பிக்கும் முயற்சிகளை எங்கெல்ஸ் பாரிஸில் மேற்கொண்டார். ஆனால், முயற்சி வெற்றிபெறவில்லை.

எதிர்பாராவிதமாக, லீக் ஆஃப் ஜஸ்ட் குழுவில் உள்ள சில தலைவர்கள் எங்கெல்ஸின் பிரசாரத்தால் கவரப்பட்டனர். இதை எங்கெல்ஸே எதிர்பார்க்கவில்லை. லீக் ஆஃப் ஜஸ்ட் பிற்போக்குதனத்திலும் போலித்தனத்திலும் கனவுலகத்திலும் குடிகொண்டிருந்த ஓர் அமைப்பு. புரோதன், க்ருன் உள்ளிட்டோரின் சிந்தனைகள் அமைப்பில் ஆதிக்கம் செலுத்திக்கொண்டிருந்தன.

ஆனால், எங்கெல்ஸ் பாரிஸ் சென்ற சமயம், லீக் ஆஃப் ஜஸ்ட் அமைப்பின் தலைமையில் விரிசல்கள் விழுந்தன. ஒருவேளை இதுவே மனமாற்றத்துக்குக் காரணமாக அமைந்துவிட்டதோ? எங்கேல்ஸ் யூகித்தது சரியாகவே இருந்தது. தகுந்த வழிகாட்டுதல் இன்றி அமைப்பு திணறிக்கொண்டிருந்தது. தலைமையிடம் இருந்து நேரடியாகவே எங்கெல்ஸுக்கு அழைப்பு வந்தது. எங்களுடன் இணைந்துகொள்ள உங்களுக்குச் சம்மதமா? நாங்கள் அமைப்பை மறுசீரமைப்பு செய்துகொண்டிருக்கிறோம். அதில் உங்கள் பங்களிப்பும் தேவைப்படும் என்று நம்புகிறோம். காரல் மார்க்ஸுக்கும் நாங்கள் அழைப்பு விடுக்கிறோம்.

லீகில் சேரச் சொல்லி முன்னரே மார்க்ஸுக்கும் எங்கெல்ஸுக்கும் அழைப்புகள் வந்திருக்கின்றன. ஒவ்வொருமுறையும் அவர்கள் அந்த அழைப்பை நிராகரித்திருக்கிறார்கள். ஆனால், இந்த முறை முடியவில்லை. எங்கெல்ஸ் தன் தவிப்பை மார்க்ஸுக்குத் தெரியப்படுத்தினார். ‘நாம் எந்தெந்த காரணங்களுக்காக அமைப்பை நிராகரித்தோமோ அந்தக் காரணங்களை அவர்கள் விலக்கிக்கொண்டுவிட்டார்கள். என்னால் இப்போது மறுக்கமுடியவில்லை.’

சாசன இயக்கத்தின் ஆதரவையும் லீக் அப்போது பெற்றிருந்தது குறிப்பிடத்தக்கது. முந்தையை தலைமையில் லீக் சாசனர்களை ஒதுக்கியே வைத்திருந்தது. அந்த வகையில், தலைமை மாற்றம் பல அடிப்படை மாற்றங்களை லீகுக்குக் கொண்டு வந்திருந்தது. விடாப்பிடியாக முன்னர் பேணிவந்த பல கட்டுப்பாடுகளை லீக் தளர்த்திக்கொண்டது. இந்த மாற்றங்களை ஆராய்ந்த எங்கெல்ஸ், மார்க்ஸ் இருவரும் லீகில் இணைந்தனர். மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரின் கொள்கைகளையும் லீக் பெருமளவில் உள்வாங்கிக்கொண்டு தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொண்டது.

ஜூன் 2, 1847 அன்று லண்டனில் லீகின் முதல் மாநாடு நடைபெற்றது. தொடக்க மாநாடும் அதுவே. எங்கெல்ஸ் முன்னின்று வழிநடத்தினார். இந்த மாநாட்டில் மார்க்ஸால் கலந்துகொள்ளமுடியவில்லை. பணக்கஷ்டம். ஆனால், மாநாட்டில் கடைபிடிக்கவேண்டிய தீர்மானங்கள் குறித்து முன்னரே அவர் எங்கெல்ஸுடன் விவாதித்திருந்தார்.

மாநாட்டில் கலந்துகொண்ட பலரும் எங்கெல்ஸின் வசீகர சக்தியால் ஈர்க்கப்பட்டனர். இது ரகசிய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம்தான் என்றாலும் ஜனநாயகபூர்வமாக அதன் செயல்பாடுகள் அமையவேண்டும் என்று எங்கெல்ஸ் குறிப்பிட்டபோது அவர்கள் திகைத்துபோனார்கள். மத்திய கமிட்டி அமைப்பது குறித்து எங்கெல்ஸ் தலைவர்களுடன் விவாதித்தார். யார் யார் தலைமை பொறுப்பில் இருக்கவேண்டும் என்று முடிவு செய்வதிலும் எங்கெல்ஸின் தலையீட்டைத் தலைமை கோரிப் பெற்றது.

லீகின் முதல் மாநாடு சில சட்டத்திட்டங்களை இயற்றி நிறைவேற்றியது. உலகளளில் ஒரு ரகசிய கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்தின் மாநாடு இத்தனை சீராக நடைபெற்றது இதுவே முதல் முறை என்று பலர் வெளிப்படையாகப் பேசிக்கொண்டனர். லீகின் நோக்கம், கொள்கை, செயல்திட்டம் உள்ளிட்டவற்றில் எங்கெல்ஸின் முடிவே இறுதியானதாக இருந்தது. எங்கெல்ஸுடன் முரண்படவோ அவரை எதிர்த்து மாற்று கருத்துகளை முன்வைக்கவோ அங்கே யாரும் துணியவில்லை. அவர்கள் எதிர்பார்த்திருந்தது ஒரு நல்ல தலைமையை. பொறுப்பான, அழுத்தமான, கட்டுறுதி மிக்க, கண்டிப்பான ஒரு தலைமை.

மாநாட்டில் தீர்மானமான விஷயங்களை தனியே குறிப்பெடுத்துக்கொண்டார்கள். இந்தத் தீர்மானங்கள் மாநாட்டில் பங்கேற்காத லீகின் பிற பிரிவுகளுக்கு அனுப்பிவைக்கப்படும். அவர்கள் அவற்றை வாசித்து, அதன் முடிவுகளை ஏற்கவேண்டும். ஏற்றபின் அவை தீர்மானங்களாக மாறும். அமைப்பை வழிநடத்திச் செல்லும் ஒரு ப்ளூ பிரிண்ட் உருவாகும்.

எங்கெல்ஸ் தனிப்பட்ட முறையில் தனது வெற்றியாக கருதியது தீர்மானத்தில் அவர் இணைத்த ஒரு ஷரத்தை. லீக் ஆஃப் ஜஸ்ட் என்னும் பெயரை நீக்கிவிட்டு கம்யூனிஸ்ட் லீக் என்று பெயர் மாற்றம் செய்யப்படவேண்டும் என்பது எங்கெல்ஸின் கோரிக்கை. மார்க்ஸுடன் இணைந்து அவர் எடுத்த முடிவு இது. மெய்யான கம்யூனிஸ்ட் இயக்கம் என்றால் என்னவென்று அறிந்திராத மக்களை லீக் நெருங்கி சென்று ஈர்க்கும். ஈர்க்கவேண்டும். தொடக்கத்தில் இருந்து ஓர் அமைப்பை உருவாக்கி, வளர்த்தெடுப்பதற்குப் பதில் ஏற்கெனவே அறிமுகமான ஓர் அமைப்பை உள்வாங்கிக்கொண்டு மாற்றியமைப்பது சுலபமான காரியம் என்று எங்கெல்ஸ் நம்பினார். மார்க்ஸின் ஒப்புதலும் ஆதரவும் கிடைத்தது.

லீகின் புகழ்பெற்ற முழக்கத்தையும் எங்கெல்ஸ் திருத்தினார். ‘அனைவரும் சகோதரர்களே!’ இதுதான் லீகின் கவர்ச்சிகரமான முழக்கம். மக்களை தன் அணியில் திரட்ட லீக் தலைவர்கள் இந்த முழக்கத்தையே ஆரம்பம் முதல் பயன்படுத்தி வந்தனர். எங்கெல்ஸ் இதனை நிராகரித்தார். அனைவரும் சகோதரர்கள் என்பதெல்லாம் கேட்பதற்கு மிக நன்றாக இருந்தாலும், யதார்த்தத்தில் ஒரு பயனையும் தராது. கற்பனையில் கால் பதித்திருக்கும் எந்தவொரு கொள்கையும் சொற்றொடரும் முழக்கமும் நமக்குத் தேவையில்லை. நாம் நிகழ்காலத்தில் கால் ஊன்றி நிற்போம். நிகழ்கால போராட்டத்தில் பங்கெடுப்போம். நிகழ்கால நிலைமைகளைத் திருத்துவோம். எங்கெல்ஸ் முன்வைத்த முழக்கம், ‘உலகத் தொழிலாளர்களே ஒன்று சேருங்கள்!’ மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் இணைந்து இந்த முழக்கத்தை உருவாக்கியிருந்தனர்.

மாநாட்டுப் பத்திரத்தை (Communist Confession of Faith) எங்கெல்ஸ் தன் மொழியில் உருவாக்கினார். கம்யூனிசத் தத்துவத்தின் அடிப்படையில் இந்தப் பத்திரம் அமைக்கப்பெற்றது. வரலாற்று ரீதியில் தொழிலாளர்களின் பாத்திரத்தை இது வெளிச்சம் போட்டு காட்டியது. மேலும் அனைவரும் சுலபமாகப் புரிந்துகொள்ளும் முறையில் கேள்வி பதில் பாணியில் இது வடிவமைக்கப்பட்டது. பாட்டாளிகள் தனியொரு வர்க்கத்தைச் சேர்ந்தவர்கள். பாட்டாளிகள் பூர்ஷ்வாக்களுக்கு எதிர்வினையாக உருவானவர்கள். அவர்கள் அடிமைகளிடம் இருந்தும் பண்ணையடிமைகளிடம் இருந்தும் வேறுபட்டவர்கள். பூர்ஷ்வாக்களிடம் இருந்து அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றிக்கொள்வதன் மூலம் அவர்கள் தங்கள் தளைகளில் இருந்து விடுபடுகிறார்கள்.

பாட்டாளிகளின் வரலாற்றுப் பின்னணி, வர்க்கப் போராட்டம், தனிச்சொத்துடைமை பொதுவுடைமையாக மாற்றப்படுவதற்கான வழிமுறைகள், அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கான செயல்திட்டம், அதிகாரம் கைப்பற்றப்பட்ட பிறகு மேற்கொள்ளப்படவேண்டிய நடவடிக்கைகள், கடைபிடிக்கவேண்டிய அணுகுமுறை போன்ற பல விஷயங்களை எங்கெல்ஸ் இந்தப் பத்திரத்தில் விவரித்திருந்தார். மதம் குறித்தும் குடும்ப அமைப்பு குறித்தும்கூட தெளிவான ஒரு கண்ணோட்டத்தை எங்கெல்ஸ் முன்வைத்திருந்தார். லண்டனில் ஒரு பத்திரிகையைத் தொடங்கலாம் என்றும் மாநாடு முடிவுசெய்தது.

கம்யூனிஸ்ட் லீகின் முதல் மாநாடு முடிவடைந்ததும் எங்கெல்ஸ் பாரிஸ் திரும்பினார். ஜூலை 1847ல் பிரஸ்ஸல்ஸ் திரும்பிய எங்கெல்ஸ் மார்க்ஸுடன் இணைந்துகொண்டார். முதல் மாநாடு வெற்றிகரமாக நடைபெற்றதையும் மாநாட்டு அனுபவங்களையும் கடைபிடித்த தீர்மானங்களையும் ஆர்வம் பொங்க விவரித்தார்.

வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த இந்த வெற்றியைத் தொடர்ந்து முன்னெடுத்துச் செல்ல மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் உறுதி பூண்டனர். ஆகஸ்ட் 5ம் தேதி, கம்யூனிஸ்ட் லீகின் மாவட்ட கிளையை பிரஸ்ஸல்ஸில் தொடங்கி வைத்தனர். அந்த மாத இறுதியில், அமைப்பின் ஆதரவோடு ஜெர்மானியத் தொழிலாளர்கள் சங்கம் என்னும் பெயரில் ஓர் இயக்கத்தையும் தொடங்கிவைத்தார்கள்.

அத்தியாம் 32

அக்டோபர் 1847 மத்தியில் எங்கெல்ஸ் மீண்டும் பாரிசுக்குச் சென்றார். கம்யூனிஸ்ட் லீகின் கிளைக்கு அவர் உதவியும் மேற்பார்வையும் தேவைப்பட்டது. எங்கெல்ஸ் வந்து சேர்ந்த சமயம் சங்கத்தில் மாவட்ட கமிட்டி தேர்தல் நடைபெற்றது. அதில் எங்கெல்ஸின் பெயர் முன்மொழியப்பட், கமிட்டி தலைவராக அவர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டார்.

உடனடி பணியாக, சங்கத்தின் செயல்திட்டத்தை வடிவமைக்கவேண்டியிருந்தது. கமிட்டியில் இருந்தவர்கள் எங்கெல்ஸின் பங்களிப்பைக் கோரினர். எங்கெல்ஸ் மகிழ்ச்சியுடன் ஏற்றுக்கொண்டார். முந்தைய செயல்திட்டமும் கமிட்டியில் வேறு சிலர் இணைந்து உருவாக்கியிருந்த புதிய திட்டமும் பிற்போக்குத் தன்மைகளைப் பிரதிபலித்தன. சங்கத்தின் எதிர்காலத்தையும் செயல்பாடுகளையும் தீர்மானிக்கப்போகும் ஒரு வழிகாட்டு ஆவணம் புரட்சிகரமாக இருக்கவேண்டியது அவசியம் என்பது எங்கெல்ஸின் வாதம். கம்யூனிஸ்ட் லீகின் கொள்கையைப் பிரகடனம் செய்வதோடு, அதன் கடமைகளையும் பணிகளையும் செயல்திட்டத்தில் பதிவு செய்ய அவர் விரும்பினார்.

மார்க்ஸின் கையெழுத்துப் பிரதி

ஒரு தோராயமான வரைவுத் திட்டத்தை உருவாக்கிய எங்கெல்ஸ், மார்க்ஸிடம் தன் திட்டத்தைப் பகிர்ந்துகொண்டார். ‘தற்போது உள்ள நகல் லாயக்கற்றது. நான் எழுதிய நகலை உங்களிடம் கொண்டு வருகிறேன். அவசரத்தில் உருவான நகல் இது. கம்யூனிசம் என்றால் என்ன என்பதில் இருந்து தொடங்கியிருக்கிறேன். உடனே பாட்டாளி வர்க்கப் பிரச்னைக்கு வந்து விடுகிறேன். பாட்டாளி வர்க்கம் தோன்றிய வரலாறு, ஏற்கெனவே இருந்த உழைப்பாளர்களுக்கும் இந்த வர்க்கத்தினருக்கும் இடையில் உள்ள வேறுபாடு, முதலாளித்துவ வர்க்கத்துக்கும் பாட்டாளி வர்க்கத்துக்கும் இடையிலுள்ள முரண்பாடு வளர்ந்து வரும் நிலை, நெருக்கடிகள், முடிவுகள் என்று தொடர்கிறேன். இடையில் பல்வேறு விதமான இரண்டாம் பட்ச விஷயங்கள் வருகின்றன. கம்யூனிஸ்டுகளின் கட்சிக் கொள்கை பற்றி வெளிப்படையாகப் பேசக்கூடிய அளவுக்கு அதனையும் இறுதியில் சேர்த்திருக்கிறேன்.’ (மார்க்ஸுக்கு எங்கெல்ஸ் எழுதிய கடிதம், நவம்பர் 24, 1847). இந்தச் செயல்திட்டம் ‘கம்யூனிஸ்ட் அறிக்கை’ என்று அழைக்கப்படவேண்டும் என்று எங்கெல்ஸ் விரும்பினார்.

சோஷலிசப் புரட்சி தனியாக ஒரு நாட்டில் வெற்றி பெற முடியுமா? எங்கெல்ஸ் இந்தக் கேள்வியைப் பிரதானமாக எழுப்பினார். அது சாத்தியமாகாது என்னும் முடிவுக்கும் அவர் வந்து சேர்ந்தார். முன்னேறிய அனைத்து நாடுகளிலும் ஒரே நேரத்தில் புரட்சி தோன்றவேண்டும் என்றும் அப்படி நடந்தால்தான் புரட்சி வெற்றிபெறும் என்றும் எங்கெல்ஸ் கணித்தார்.

எங்கெல்ஸ் எழுப்பிய கேள்விக்கு லெனின் பின்னாள்களில் மாறுபட்ட பதிலை அளித்தார். லெனின் காலத்தில், ஏகபோக முதலாளித்துவமும் ஏகாதிபத்தியமும் உருவாகியிருந்தது. எனவே, அப்போதைய சூழலைக் கணக்கில் கொண்டு எங்கெல்ஸின் கேள்வியை எதிர்கொண்டார் லெனின். ‘முதலாளித்துவம் ஒரே சீராக வளர்வதில்லை. நான்கு கால் பாய்ச்சலில் அது முன்னேறிக்கொண்டிருக்கிறது. இந்தச் சூழலில் அனைத்து நாடுகளிலும் ஒரே சமயத்தில் புரட்சி ஏற்படுவது சாத்தியமில்லை. ஒவ்வொரு நாடாக முதலாளித்துவத்தில் இருந்து வெளியேறுவதுதான் சரியாக இருக்கும்.’

கம்யூனிஸ்ட் லீகின் இரண்டாவது மாநாடு 1847 நவம்பர் 29ம் தேதி லண்டனில் நடைபெற்றது. பாரிஸ் கிளையின் பிரதிநிதியாக எங்கெல்ஸும், பிரஸ்ஸல்ஸ் பிரதிநிதியாக மார்க்ஸும் கலந்துகொண்டனர். கம்யூனிஸ்ட் லீகின் இறுதியான செயல்திட்ட வடிவத்தை யார் தயாரிக்கவேண்டும் என்பதை இந்த மாநாடு முடிவு செய்வதாக இருந்தது.

மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் தாங்கள் தயாரிக்கவிருக்கும் செயல்திட்டத்தின் சுருக்கத்தை அளித்தனர். மாநாடு சில திருத்தங்களுடன் அதனை ஏற்றுக்கொண்டது. முதல் திருத்தம், அறிக்கையின் முதல் பத்தியை அகற்றியது. கம்யூனிஸ்ட் லீகின் செயல்திட்டத்தைச் சுருக்கமாக விவரிக்கும் பத்தி அது. அகற்றப்பட்ட அந்தப் பகுதி இது. ‘முதலாளித்துவ வர்க்கத்தை வீழ்த்துவது, பாட்டாளி வர்க்கத்தின் ஆதிக்கத்தை நிலைநாட்டுவது, வர்க்கப் பகைமை என்னும் அடித்தளத்தில் நிற்கும் பழைய முதலாளித்துவ சமூகத்தை அழித்தொழிப்பது, வர்க்கங்கள் அற்ற, தனியார் சொத்துரிமை அற்ற புதிய சமுதாயம் ஒன்றை நிர்மாணிப்பது ஆகியவையே சங்கத்தின் நோக்கம்.’

இதனைத் தொடர்ந்து மேலும் சில பத்திகளையும் அகற்றவேண்டும் என்று மாநாட்டுத் தலைவர்கள் அபிப்பிராயப்பட்டனர். மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் விட்டுக்கொடுக்காமல் தொடர்ந்து வாதாடிக்கொண்டிருந்தனர். புதிய செயல்திட்டத்தை எப்படியாவது மீட்டெடுத்துவிடவேண்டும் என்று அவர்கள் துடித்தனர். மார்க்ஸின் முக்கியக் கோரிக்கைளுள் ஒன்று, கம்யூனிஸ்ட் சங்கத்தின் ரகசியத்தன்மையை உடைத்தெறிவது. அதுநாள் வரை கம்யூனிஸ்ட் இயக்கங்கள் ரகசியமாகவே இயங்கிவந்தன. சந்திப்புகள் ரகசியமாக நடைபெறும். தீர்மானங்கள் ரகசியமாக நிறைவேற்றப்படும். செயல்பாடுகளும்கூட ரகசியம்தான். அதாவது, அப்படியொரு சங்கம் இருப்பதும் செயல்படுவதும் சங்கத்தில் உள்ளவர்களைத் தாண்டி வெளியில் யாருக்கும் தெரியாது. அப்படியொரு சங்கம் செயல்பட்டு என்ன பிரயோஜனம் என்று கேள்வி மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் கேள்வி எழுப்பினார்கள்.

இதை விவாதத்துக்கு எடுத்துக்கொண்டது மாநாடு. அதெப்படி நாம் பகிரங்கமாக இயங்கமுடியும், அரசை எதிர்க்கமுடியும் என்று பலர் கேள்வி எழுப்பினார்கள். தொடர்ந்து கம்யூனிஸ்ட் லீக் இயங்கவேண்டுமானால் திரைமறைவில் மட்டுமே இயங்கமுடியும் என்று எதிர்குரல் கொடுத்தார்கள். இறுதியில் இந்த வாதம் முறியடிக்கப்பட்டது.

கட்சி அறிக்கை இந்த முரண்பாட்டைச் சரிசெய்தது. நோக்கத்தையும் பகிரங்கப்படுத்தியது. ‘தொழிலாளர்களின் சர்வதேச நிறுவனமாகிய கம்யூனிஸ்ட் கழகம் அக்கால நிலைமைகளில் ரகசியமாகவே செயல்படவேண்டியிருந்தது. 1847, நவம்பரில் லண்டனில் நடைபெற்ற காங்கிரசில் இந்தக் கழகம் கட்சியின் விவரமான தத்துவார்த்த நடைமுறை செயல்திட்டத்தை வகுக்குமாறு கீழே கையொப்பமிட்டுள்ளோரைப் பணித்தது. இவ்வாறு பிறப்பெடுத்ததே பின்வரும் அறிக்கை.’

அதே போல், சங்கத்தில் யாரெல்லாம் இணையலாம் என்பதை விவரிக்கும் வழிகாட்டி ஆவணம் தெளிவற்றதாகவும் குழப்பம் அளிப்பதாகவும் இருப்பதை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் சுட்டிக் காட்டினர். சங்கத்தின் பலம் பெருகவேண்டுமானல், உறுப்பினர்களின் பலம் பெருகவேண்டும். துடிப்பாக செயல்படும் ஓர் இயக்கமாக நாம் வளரவேண்டும். நம் கொள்கைகளைச் சத்தம் போட்டு முழங்கி, நம் செயல்பாடுகளைத் தெளிவாக விளக்கி, உறுப்பினர்களை ஈர்க்கவேண்டும். ஆதரவு திரட்டவேண்டும்.

இது சரி செய்யப்பட்டது. உறுப்பினர்களுக்கான நிபந்தனைகள் சுருக்கமாகவும் தெளிவாகவும் மாற்றியமைக்கப்பட்டது. கம்யூனிசத்தை ஏற்கவேண்டும். கம்யூனிச வாழ்முறையை ஏற்கவேண்டும். இயக்கம் சார்ந்த செயல்பாடுகளுக்கு ஆதரவு அளிக்கவேண்டும். புரட்சிகரப் பிரசாரத்தில் பங்கேற்கவேண்டும். கம்யூனிச இயக்கம் அல்லாத அல்லது அதற்கு எதிரான வேறு இயக்கங்களில் பங்கேற்காமல் இருக்கவேண்டும்.

கடுமையான நீண்ட விவாதத்துக்குப் பிறகு, மாநாடு இருவருடைய கோரிக்கையையும் ஏற்றுக்கொண்டது. செயல்திட்ட வடிவத்தை உருவாக்கும் பொறுப்பையும் அவர்களுக்கே வழங்கியது. அறிக்கையின் பல்வேறு வடிவங்களையும் மாதிரி நகல்களையும் இருவருக்கும் மாநாடு வழங்கியது. இந்தப் பிரதிகள் வெவ்வேறு காலகட்டத்தில் வெவ்வேறு நபர்களால் தயாரிக்கப்பட்டவை. மேலும், மாநாட்டில் கலந்துகொண்ட மற்ற நபர்களின் திட்டநகல்களும் அவற்றில் இடம்பெற்றிருந்தன. மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் அவற்றை வாங்கி வைத்துக்கொண்டனர். அவற்றில் பெரும்பாலானவற்றை நிராகரிக்கவேண்டும் என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும்.

இது ஒரு முக்கிய வெற்றி. லண்டன் பயணத்தை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் நன்றாகப் பயன்படுத்திக்கொண்டனர். பழைய நண்பர்களையும் தொழிலாளர்களையும் கம்யூனிஸ்டுகளையும் சந்தித்து உரையாடினர். 1830ம் ஆண்டு நடைபெற்ற போலந்து எழுச்சியின் ஆண்டு விழாவில் கலந்துகொண்டனர். தேசியப் பிரச்னை குறித்து மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் இந்தக் கூட்டத்தில் உரையாற்றினர். பாட்டாளி வர்க்கம் தேசியப் பிரச்னையை எப்படி அணுகவேண்டும் என்னும் கேள்வியை எழுப்பி சில அடிப்படை கொள்கைகளைச் சுட்டிக் காட்டினர்.‘மற்ற தேசங்களைத் தொடர்ந்து அடக்கி ஒடுக்கிக்கொண்டிருக்கும் நேரத்தில் எந்த ஒரு தேசமும் சுதந்தரமானதாக மாறிவிட முடியாது.’

கட்சி அறிக்கை தயாரிக்கும்போது இந்தப் பிரச்னையை மீண்டும் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் எடுத்துகொண்டனர். பாட்டாளி வர்க்க சர்வதேசியக் கோட்பாடு உருவானது. ‘அனைத்து நாடுகளிலும் உள்ள தொழிலாளர்களின் நிலைமை ஒரே மாதிரியாக இருப்பதால், இவர்களின் நலன்கள் ஒரே மாதிரியானவை என்பதால், இவர்களுடைய எதிரிகளின் கூட்டம் ஒன்றே என்பதால், இவர்கள் ஒருவரோடு ஒருவர் ஒன்றுபட்டுப் போராடவேண்டும். அனைத்து தேச முதலாளிகளின் சகோதரக் கூட்டுக்கு எதிராக அனைத்து நாடுகளிலும்உள்ள தொழிலாளர்களின் சகோதரக் கூட்டை இவர்கள் முன் வைக்கவேண்டும்.’

1847 டிசம்பரில் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் பிரஸ்ஸல்ஸ் வந்து சேர்ந்தனர். இதுவரை திரட்டிய அனுபவங்களையும், வாசித்தறிந்த உண்மைகளையும் விவாதித்து, குறிப்புகள் எடுத்து, அறிக்கையை உருவாக்கவும் செப்பனிடவும் ஆரம்பித்தார்கள். இடையில் எங்கெல்ஸ் மீண்டும் பாரிஸுக்குச் செல்லவேண்டியிருந்தது. அப்போது மார்க்ஸ் அறிக்கை தயாரிப்பில் முழுமையாக ஈடுபட்டார். மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் இணைந்து உருவாக்கிய அந்த ஆவணம், தொழிலாளர்களின் புரட்சிகர ஆயுதமாக உருவெடுக்க ஆரம்பித்தது. உலகை மாற்றியமைக்கப்போகும் ஆவணமாகவும்.

அத்தியாயம் 34

முதலாளித்துவம் செய்த மிகப் பெரிய நன்மை, தொழிலாளி வர்க்கத்தைத் தோற்றுவித்ததுதான் என்கிறது அறிக்கை. தொழிலாளி வர்க்கத்தின் தோற்றத்தையும் தற்போதைய நிலையையும் அதற்கான காரணங்களையும் அறிக்கை நுணுக்கமாக ஆராய்கிறது.‘பூர்ஷ்வா வர்க்கம், தனக்கு மரணம் நேர்விக்கும் படைக்கலன்களை வார்த்தெடுத்ததோடு மட்டுமின்றி, அந்தப் படைக்கலன்களைக் கையாளும் ஆள்களையும் உதித்தெழச் செய்துள்ளது. அதாவது, நவீனத் தொழிலாளி வர்க்கம்.’ மூலதனம் வளர்ச்சி அடைந்த அதே அளவுக்கு பாட்டாளி வர்க்கமும் அளவில் வளர்ந்துள்ளது. வேலை கிடைக்கும்வரை இவர்கள் வாழ்கிறார்கள். உழைப்பால் மூலதனத்தைப் பெருக்கும் வரைதான் இவர்களுக்கு வேலை அளிக்கப்படுகிறது. ‘இவர்களும் ஒரு பண்டமே. இதன் விளைவாக, போட்டியின் நிலைமாற்றங்களால், சந்தைகளில் ஏற்படும் ஊசலாட்டங்களால் இவர்கள் துன்பப்படுகிறார்கள்.’

தொழிலாளி என்பவன் உண்மையில் ஒரு பண்டமே என்னும் வாக்கியம் அதிர்ச்சியூட்டுவதாகவும் உண்மை நிலையைப் பிரதிபலிப்பதாகவும் அமைந்துள்ளது. இயந்திரங்கள் ஆளும் காலகட்டத்தில் தொழிலாளி இயந்திரத்தின் துணை உறுப்பாக மாறிவிடுகிறான். அவனுக்கும் இயந்திரத்துக்கும் எந்தவித வேறுபாடும் இல்லை. ‘அவனிடம் இருந்து தேவைப்படுவதெல்லாம் மிக எளிய, மிகச் சலிப்பூட்டும் மிகச் சுலபத்தில் கிட்டும் தனிப் பயிற்சி திறமை மட்டுமே.’

அறிக்கை தொடர்கிறது. ‘தொழிலாளர்கள், பூர்ஷ்வா வர்க்கத்துக்கும் பூர்ஷ்வா அரசுக்கும் அடிமையாவது மட்டுமல்லாமல், நாள்தோறும் மணிதோறும் இயந்திரத்தாலும், மேற்பார்வையாளராலும் இவற்றுக்கும் மேலாக, பூர்ஷ்வா உற்பத்தியாளராலும்கூட அடிமைப்படுத்தப்படுகிறார்கள். எவ்வளவுக்கெவ்வளவு வெளிப்படையாக, ஆதாயமே தன் முடிவாகவும் இலக்காகவும் இக்கொடுங்கோன்மை அறிவித்துவிடுகிறதோ, அவ்வளவுக்கவ்வளவு அது அற்பத்தனமானமாகவும் வெறுக்கத்தக்கதாகவும் பகைமை உண்டு பண்ணுவதாகவும் அமைந்துவிடுகிறது.’ உழைப்பு உறிஞ்சப்பட்டு, அதற்கான சொற்ப கூலி வழங்கப்பட்ட பிறகு அவன் நிம்மதி கொள்கிறானா? இல்லை. ‘பூர்ஷ்வா வர்க்கத்தின் இதர பகுதியனராலும் வீட்டுச் சொந்தக்காரராலும் கடைக்காரனாலும் அடகுக்கார்களாலும் இறுக்கப்படுகிறான்.’

தொழிலாளி வர்க்கம் தொடக்காலம் முதலே போராட்டத்தில் ஈடுபட்டு வந்துள்ளது. பல்வேறு வளர்ச்சி நிலைகளைக் கடந்து வந்துள்ளது. பூர்ஷ்வா வர்க்கத்தை ஆரம்பம் முதலே தொழிலாளி வர்க்கம் எதிர்த்து வந்துள்ளது. ஒரு தொழிலாளி தனியாகவும், பிறகு குழுவாகவும் பிறகு ஒரிடத்தில் பணிபுரிபவர்கள் அனைவரையும் கொண்டு திரளாகவும் வளர்ச்சி பெற்று தன்னைத் துன்புறுத்தும் வர்க்கத்தை எதிர்க்கிறான்.

வர்க்கப் போராட்டங்கள் மூலமாகவே சமுதாயத்தை அசைக்கவும் மாற்றவும் முன்னேற்றவும் முடியும். இந்தப் போராட்டங்கள் மூலமே ஆளும் வர்க்கத்தை உடைத்து புதிய தொழிலாளி வர்க்கத்தை உருவாக்கமுடியும். முதலாளித்து வர்க்கம் அமைத்துள்ள படைக்கலன்களான, கல்வி, அறிவொளி ஆகியவற்றைத் தொழிலாளி வர்க்கம் தனக்குச் சாதகமான முறையில் சாதுரியமாகப் பயன்படுத்திக்கொள்ளவேண்டும். இந்தப் படைக்கலன்களை வைத்தே முதலாளித்துவத்தை எதிர்க்கவும் வீழ்த்தவும் வேண்டும்.

தொழிலாளி வர்க்கம் சர்வதேசத் தன்மை பெற்றது. முதலாளித்துவத் தீங்குகளை அது நன்கு உணர்ந்துள்ளது. இன்றைய உற்பத்தி முறைகளை உடைத்தெறிவதன் மூலமே பழைய உற்பத்தி முறைகளுக்கும் முடிவுகாண இயலும். முதலாளித்துவ சமுதாயத்துக்கு முந்தைய சமுதாயங்களில் நடைபெற்ற வர்க்கப் போராட்டங்கள் சிறுபான்மையினர் நலன்களைப் பாதுகாப்பதற்காகவே. ஆனால், முதலாளித்துவ சமுதாயத்தில் தொழிலாளி வர்க்கம் தன் விடுதலைக்காக மட்டுமல்லாமல் சமுதாயத்தின் முழு விடுதலைக்காக, பெரும்பாலான உழைக்கும் மக்களின் விடுதலைக்காகப் போராடுகிறது. (கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கையின் வெற்றிப் பயணம், ஆர்.பி.எஸ். நியூ செஞ்சுரி புக் ஹவுஸ்).

பாட்டாளி வர்க்கத்தின் கடமைகளை அறிக்கை விவரிக்கிறது. ‘பாட்டாளி வர்க்கம் தனது அரசியல் மேலாண்மையைப் பயன்படுத்தி முதலாளித்துவ வர்க்கத்திடம் இருந்து படிப்படியாக மூலதனம் முழுவதையும் கைப்பற்றும். உற்பத்திக் கருவிகள் யாவற்றையும் அரசின் கைகளில், அதாவது ஆளும் வர்க்கமாக ஒழுங்கமைந்த பாட்டாளி வர்க்கத்தின் கைகளில் ஒருசேர மையப்படுத்தும். உற்பத்தி சக்திகளின் ஒட்டுமொத்தத் தொகையைச் சாத்தியமான முழு வேகத்தில் அதிகமாக்கும்.’

பாட்டாளி வர்க்கத்தைத் தயார் செய்யும் பொறுப்பு கம்யூனிஸ்டுகளுக்கு உள்ளது. எனவே, சமுதாயத்தின் முன்னணிப் படையான தொழிலாளி வர்க்கத்தின் முன்னணிப் படையாகக் கம்யூனிஸ்டுகள் இயங்கவேண்டும் என்று அறிக்கை சுட்டிக்காட்டுகிறது. பிற தொழிலாளர் இயக்கங்களுக்கும் கம்யூனிஸ்ட் இயக்கத்துக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளை அறிக்கை வெளிப்படுத்துகிறது. ‘ஒன்று. பல்வேறு நாடுகளில் தொழிலாளர்கள் நடத்தும் தேசியப் போராட்டங்களில் அவர்கள் எல்லாத் தேசிய இனங்களையும் கடந்து முழுத் தொழிலாளி வர்க்கத்தின் மொத்தப் பொது நலன்களைச் சுட்டிக் காட்டி அவற்றை முன் கொணர்கின்றனர். இரண்டு. பூர்ஷ்வாவை எதிர்த்துத் தொழிலாளி வர்க்கம் நடத்தும் போராட்டம் கடந்து செல்லும் பல்வேறு வளர்ச்சி நிலைகளில் அவர்கள் எப்பொழுதும் எங்கும் இயக்கத்தின் முழு நலன்களைப் பிரநிதித்துவப் படுத்துகின்றார்கள்.’

‘கம்யூனிஸ்டுகளின் உடனடி நோக்கமும் பிற தொழிலாளி வர்க்கக் கட்சிகளின் உடனடி நோக்கமும் ஒன்றே. தொழிலாளர்களை ஒரு வர்க்கமாக உருவாக்கவேண்டும். பூர்ஷ்வா உயரதிகாரத்தை வீழ்த்தவேண்டும். தொழிலாளி வர்க்கம் அரசியல் அதிகாரத்தை வென்றெடுக்கவேண்டும்.’

கம்யூனிஸ்டுகள் அறிமுகப்படுத்தும் புரட்சிகர மாற்றம் எப்படிப்பட்டாக இருக்கும்?

1. நிலத்தில் சொத்துடைமை ஒழிக்கப்படும். நில வாடகைகள் பொதுக் காரியங்களுக்காகப் பயன்படுத்தப்படும்.
2. பரம்பரை வாரிசு சொத்துடைமை பெறும் உரிமை ஒழிக்கப்படும்.
3. நாட்டைவிட்டு வெளியேறுவோர், கலகக்காரர்கள் ஆகியோரின் அனைத்து சொத்துகளும் பறிமுதல் செய்யப்படும்.
4. செய்தித் தொடர்பு, போக்குவரத்துச் சாதனங்கள் அரசின் கைகளில் மையப்படுத்தப்படும்.
5. ஆலைகளும் உற்பத்திக் கருவிகளும் விரிவாக்கப்படும். தரிசு நிலங்கள் சாகுபடிக்குக் கொண்டுவரப்படும். மண் வளம் உயர்த்தப்படும்.
6. உழைப்பு அனைவருக்கும் உரியதாக சரிசமமாக மாற்றப்படும். விவசாயத் துறைக்காகத் தொழில்பட்டாளங்கள் நிறுவப்படும்.
7. விவசாயம் தொழில்துறையுடன் இணைக்கப்படும். தேச மக்கள் சீரான முறையில் நாடெங்கும் பரவியமையச் செய்வதன் மூலம் கிராமப்புறத்துக்கும் நகரத்துக்கும் இடையிலான பாகுபாடு படிப்படியாக அகற்றப்படும்.
8. எல்லாக் குழந்தைகளுக்கும் பொதுப் பள்ளிக்கூடங்களில் இலவசக் கல்வி. ஆலைகளில் குழந்தைகள் பணியாற்றுவது தடை செய்யப்படும்.

முதலாளித்துவம் உழைப்பாளி மக்களின் தலையில் கொண்டு வந்து கொட்டும் கணக்கற்ற தொல்லைகளையும் துன்பங்களையும் அடியோடு களைந்தெறிவதற்கான ஒரே வழி சோஷலிசப் புரட்சியும், அரசியல் அதிகாரத்தை பாட்டாளி வர்க்கம் கைப்பற்றுவதுமே. முதலாளித்துவ, பூர்ஷ்வா ஆதிக்கத்தை முறியடித்து பாட்டாளி மக்களின் ஆதிக்கம் நிறுவப்படவேண்டும். இதுவொன்றே தொழிலாளர்களை அடிமைத்தளைகளில் இருந்து விடுவிக்கும். பாட்டாளி வர்க்க ஆதிக்கம் தேசிய ஒடுக்குமுறைக்கு முற்றுப்புள்ளி வைத்து, நாடு பிடிப்பதும் கொள்ளையடிப்பதுமான போர்களை ஒரேயடியாக ஒழித்துக்கட்டும். ‘ஒரு மனிதனை இன்னொருவன் சுரண்டுவது எந்த அளவுக்கு ஒழித்துக் கட்டப்படுகிறதோ, அந்த அளவுக்கு ஒரு நாடு இன்னொரு நாட்டைச் சுரண்டுவதும் ஒழித்துக் கட்டப்படும்… ஒரு தேசத்துக்கு உள்ளேயிருக்கும் வர்க்கங்களின் பகைமை அழிந்தொழியும்போது தேசங்களுக்கு இடையே நிலவும் விரோதமும் மறைந்தொழியும்.’

பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சிக்கான பெருமைமிக்க, பகிரங்க அறைகூவலுடன் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கை முடிவடைகிறது. ‘தமது கருத்துகளையும் நோக்கங்களையும் மூடி மறைப்பதைக் கம்யூனிஸ்டுகள் இழிவாகக் கருதுகிறார்கள். இப்போது நிலவும் சக நிலைமைகள் அனைத்தையும் வன்முறையாகத் தூக்கி எறிவதன் வாயிலாக மட்டுமே தங்களுடைய லட்சியங்களை ஈடேற்ற முடியும் என்று அவர்கள் பகிரங்கமாகப் பிரகடனம் செய்கிõறர்கள். கம்யூனிஸ்ட் புரட்சி வருகிறதென்று அஞ்சி நடுங்கட்டும் ஆளம் வர்க்கங்கள். பாட்டாளிகள் தமது அடிமைச் சங்கிலிகளைத் தவிர இழப்பதற்கு ஏதும் இல்லாதவர்கள். இவர்கள் வென்று பெறுவதற்கோ அனைத்து உலகமும் இருக்கிறது. உலகத் தொழிலாளர்களே, ஒன்று சேருங்கள்!’

மிகக் குறுகிய காலத்தில் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கை பல ஐரோப்பிய மற்றும் அமெரிக்க மொழிகளில் மொழிமாற்றம் செய்யப்பட்டன. ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு, The Communist Manifesto என்று அழைக்கப்பட்டது. மார்க்சியம் என்றும் லெனினியம் என்றும் மாவோயிசம் என்றும் இன்று அறியப்படும் புரட்சிகர சிந்தாந்தங்களின் பிறப்பிடம் இந்த அறிக்கை.

சமூகம் வேகமாக மாறிக்கொண்டிருந்தபோதும், 1789ம் ஆண்டு நடைபெற்ற பிரெஞ்சுப் புரட்சியின் சிந்தனைகளைத் தாண்டி வேறு எதுவும் மக்களிடையே ஆழமாகப் பரவியிருக்கவில்லை. மேலும், பிரெஞ்சுப் புரட்சி தோல்வியடைந்திருந்தது. புரட்சிகர சிந்தனைகளை வீழ்த்தி மீண்டும் வெற்றிகரமாக முடியாட்சியை கொண்டுவந்திருந்தார் நெப்போலியன். அதற்குப் பிறகு பிரான்ஸில் பிற்போக்கு, முடியாட்சி சக்திகளே ஆதிக்கம் செலுத்திவந்தன. 1830 ஜூலை வாக்கில் மக்கள் வீதிப் போராட்டங்களில் இறங்கிவிட்டனர். மாறி வரும் சூழலுக்கு ஏற்ற வலிமை மிக்க வேறு ஒரு புரட்சிகர சிந்தாந்தம் அவர்களுக்குத் தேவைப்பட்டது. பிரான்ஸ் மட்டுமல்ல, ஐரோப்பாவில் உள்ள பாட்டாளி வர்க்கத்தின் தேவையும்கூட இதுவே. கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கை இந்தத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்தது.

அத்தியாயம் 36

ஜெர்மன் தொழிலாளர்களின் நிலைமை சிக்கலானதாக இருந்தது. இவர்களைப் புரட்சிகர அரசியலை நோக்கி வென்றெடுப்பது சவாலான காரியமாக இருக்கும் என்பது மார்க்ஸுக்கும் எங்கெல்ஸுக்கும் தெரிந்தது. அமைப்பு ரீதியில் தொழிலாளர்களைத் திரட்டி புரட்சிகர அரசியலின் முக்கியத்துவத்தை உணர்த்தவேண்டும். குட்டி முதலாளிகள் முன்வைக்கும் ஜனநாயகத்தின் நிஜ முகத்தை அவர்களுக்கு அம்பலப்படுத்தவேண்டும். அதே சமயம், ஜனநாயகத்தை நம்புபவர்களாகவும், ஜனநாயகத்தை ஏற்பவர்களாகவும் பெரும்பாலான ஜெர்மானியத் தொழிலாளர்கள் இருப்பதையும் அவர்கள் கண்டுகொண்டனர். அவர்களது இந்த நம்பிக்கையைக் குலைக்கும் விதத்தில் சட்டென்று ஜனநாயகப் பிம்பத்தை உதறித்தள்ளுவதும் சரியாக வராது. அது மக்களிடம் இருந்து இயக்கத்தை தனிமைப்படுத்திவிடும். மக்களைவிட்டு வெகு தொலைவில் தனியே கம்யூனிஸ்ட் கட்சி நடைபோட வேண்டிய சூழல் ஏற்பட்டுவிடும். இது தவிர்க்கப்படவேண்டும்.

ஜெர்மனியில் பரவிக்கொண்டிருந்த ஜனநாயக இயக்கத்துடனும் ஜனநாயக ஆதரவு அலையுடனுத் ஒத்திசைந்து செல்வது என்று இருவரும் முடிவு செய்தனர். இந்த இயக்கத்தில் முற்போக்கு எண்ணம் கொண்ட பலர் கலந்திருந்தது நம்பிக்கையூட்டுவதாக இருந்தது. திட்டமிட்டபடி, கொலோன் ஜனநாயகக் கழகத்தில் மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் இணைந்தனர். ஜூன் 1, 1848 அன்று புதிய ரைன் பத்திரிகையை இருவரும் தொடங்கினர். இந்தப் பத்திரிகையின் முதல் இதழ், ஜனநாயக் பத்திரிகை என்னும் அடையாளத்துடன் வெளிவந்தது. பாட்டாளி வர்க்கத்தின் நம்பிக்கையைப் பெறுவதற்கும் அவர்களை இயக்கத்தின் பால் ஈர்க்கவும் எடுக்கப்பட்ட முயற்சி இது. கம்யூனிச புரட்சிகரப் பத்திரிகை என்னும் அடையாளத்துடன் இதே பத்திரிகை வெளிவந்திருந்தால் அதைப் பாட்டாளி மக்கள் ஒதுக்கிவைத்திருக்கக்கூடும். பெயரளவில் ஜனநாயக முத்திரை பதிக்கப்பட்டிருந்தாலும் உள்ளடக்கம் முற்போக்கானதாகவும் புரட்சிகரமானதாகவும் அமைந்திருந்தது.

மார்க்ஸ் இந்தப் பத்திரிகையின் ‘சர்வாதிகார ஆசிரியராக’ இருந்தார் என்று நினைவுகூர்ந்தார் எங்கெல்ஸ். ஆனால் அந்த சர்வாதிகாரம்‘தடையற்றதாக’ இருந்தது. ‘நாங்கள் இதனை ஆர்வத்துடன் ஏற்றுக்கொண்டோம். அவருடைய ஊடுருவிப் பார்க்கும் தன்மையும், திட்டவட்டமான வழியும்தான் அத்நப் புரட்சிக் காலத்தில் ஜெர்மன் பத்திரிகைகளிலேயே மிகப் புகழ் வாய்ந்ததாக இப்பத்திரிகை விளங்குவதற்கு முதன்மையான காரணமாகும்.’ என்றார் எங்கெல்ஸ்.

புதிய ரைன் பத்திரிகையில் மார்க்ஸைவிட எங்கெல்ஸே அதிகம் எழுதினார். கூர்மையான, ஆழமான சிந்தனைகள் மூலம் அவர் வாசகர்களை எளிதில் சென்றடைந்தார். தனது கட்டுரையை உயிரற்ற சொற்குவியலாக எங்கெல்ஸ் கருதவில்லை. ஒவ்வொன்றும் அவருக்கு ஒரு கையெறி குண்டு. ஒவ்வொரு வார்த்தையும் குண்டுக்கு வலு சேர்க்கும் சக்தி. யாரை எப்படித் தாக்கவேண்டுமோ அப்படித் தாக்கி, யாரைப் பாதுகாக்கவேண்டுமோ அவர்களைப் பாதுகாக்கும் பணியை அந்தக் கையெறிகுண்டுகள் மேற்கொண்டன.

நயவஞ்சகமாக விவசாயிகளின் முதுகில் குத்திய முதலாளிகளின் யோக்கியதையை எங்கெல்ஸ் அம்பலப்படுத்தினார். ஜனநாயகத்தைக் கொண்டு வருகிறோம் என்று விவசாயிகளை நம்ப வைத்து அவர்களை தம் பின்னால் அணிதிரட்டி, பிறகு அணி மாறி நிலப்பிரபுக்களுடன் கைகுலுக்கிக்கொண்ட முதலாளிகளை எங்கெல்ஸ் தாக்கினார். நிலப்பிரபுத்துவத்தைப் பாதுகாக்கவே முதலாளித்துவம் விரும்புகிறது என்பதை தெளிவுபடுத்தினார். நிலப்பிரபுக்களின், முதலாளிகளின் சர்வாதிகாரம் மறையவேண்டுமானால் தொழிலாளர்களின் சர்வாதிகாரம் மலரவேண்டும் என்று புரியவைத்தார்.

ஜெர்மனியின் அரசியல் நிலைமைகளை மட்டுமின்றி, சர்வதேச நிலைமைகளையும் ஆராய்ந்து கட்டுரைகள் எழுதினார் எங்கெல்ஸ். ஒடுக்கப்பட்ட தேசிய இனங்கள் விடுதலை செய்யப்படவேண்டும் என்று அவர் அறைகூவல் விடுத்தார். இந்த விடுதலைப் போராட்டம் தவிர்க்கவியலாதபடி நிலப்பிரபுத்துவத்தை முறியடிக்கும் என்றார். ‘எந்த அளவுக்கு அண்டை நாட்டு மக்களுக்கு ஜெர்மனி சுதந்தரம் வழங்குகிறதோ, அந்த அளவுக்குத்தான் ஜெர்மனியும் சுதந்தர நாடாக மலரும்.’

ஒப்பீட்டளவில் பெரும் முதலாளிகளை எதிர்த்த அளவுக்குக் குட்டி முதலாளிகளை எங்கெல்ஸ் எதிர்க்கவில்லை. பொது மக்களைக் கவர்வதற்காக செய்யப்பட்ட ஏற்பாடு இது. மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் இணைந்து எடுத்த முடிவுதான் இது. ஜனநாயகவாதிகளை அரவணைத்துக்கொண்டதைப் போலவே குட்டி முதலாளிகளையும் எங்கெல்ஸ் அரவணைத்துக்கொண்டார். அதே சமயம் அவர்களது தவறுகளையும் வெற்று கனவுகளையும் கண்டித்து வந்தார். மார்க்ஸ் சுற்றுப்பயணம் மேற்கொண்டபோது, ஆசிரியர் பொறுப்பை எங்கெல்ஸ் ஏற்கவேண்டிவந்தது.

எங்கெல்ஸின் திறன்களைக் கண்டு திகைத்து நின்றார் மார்க்ஸ். எங்கெல்ஸின் எழுத்துத் திறனையும் ஒரு பத்திரிகையாசிரியராக அவர் ஆற்றிய கடமைகளையும் எண்ணி பெருமிதம் கொண்டு பாராட்டினார் மார்க்ஸ். ‘எங்கெல்ஸ் ஒரு அறிவுக்களஞ்சியம். இரவு, பகல் பாராமல் அவரால் எப்போதும் சிந்திக்கமுடியும், செயல்படமுடியும். சிந்திப்பதிலும் எழுதுவதிலும் அவர் ஒரு பிசாசு.’

இதற்கிடையில் விவசாயிகளையும் தொழிலாளர்களையும் அரசுக்கு எதிராகத் தூண்டிவிட்டுக்கொண்டிருந்த கும்பலையும் எங்கெல்ஸ் சமாளிக்கவேண்டியிருந்தது. இப்போதே தாக்குங்கள், அரசைக் கைப்பற்றுங்கள் என்று ஒரு கும்பல் தூண்டிவிட்டுக்கொண்டே இருந்தது. பாட்டாளிகளும் உத்வேகம் கொண்டு ஆர்ப்பாட்டத்தில் இறங்க யத்தனித்தனர். எங்கெல்ஸ் பெரும்பாடுபட்டு அவர்களைத் தடுத்து நிறுத்தினார். காலம் கனியாத சூழலில் எடுக்கப்படும் இப்படிப்பட்ட ஆர்ப்பாட்டமான நடவடிக்கைகள் அரசின் ராணுவ நடவடிக்கையை வலுப்படுத்தும் என்று புரியவைக்க முயன்றார்.

நடந்ததும் அதுவேதான். மக்களுக்கு ஆத்திரமூட்டி அவர்களைக் கிளர்ந்தெழுச் செய்யவேண்டும் என்பதுதான் அரசாங்கத்தின் திட்டமாக இருந்தது. அவ்வாறு அவர்கள் கிளர்ந்தெழுந்து வரும்போது ராணுவத்தை ஏவிவிட்டு அடக்கியாள்வது திட்டம். ஆனால், அது நிறைவேறவில்லை. அதற்கு எங்கெல்ஸ் ஒரு காரணம். புதிய ரைன் பத்திரிகை ஒரு முக்கியக் காரணம். பார்த்துக்கொண்டு சும்மா இருக்கமுடியுமா? செப்டம்பர் 26ம் தேதி கொலேன் நகரில் நெருக்கடி நிலை அறிவிக்கப்பட்டது. மக்கள் கூடுவதற்கும் விவாதிப்பதற்கும் தடை. பத்திரிகைகள் இயங்கத் தடை. அரசியல் பிரசாரத்துக்கும் கூட்டங்களுக்கும் தடை.

புதிய ரைன் பத்திரிகை ஓராண்டு மட்டுமே உயிர் வாழ்ந்தது. இந்த ஓராண்டில் எங்கெல்ஸ் நூற்றுக்கும் அதிகமான கட்டுரைகளையும் அறிக்கைகளையும் எழுதி பதிப்பித்தார். ‘பாட்டாளி வர்க்கத்தின் புரட்சிகர இதழாக’ புதிய ரைன் செயல்பட்டது என்று லெனின் பின்னர் குறிப்பிட்டார்.

பத்திரிகைக்குத் தடை விதிக்கப்பட்டதையடுத்து எங்கெல்ஸைக் கைது செய்யுமாறு ஜெர்மன் அரசு உத்தரவிட்டது. இதனைத் தொடர்ந்து எங்கெல்ஸும் ஆசிரியர் குழுவில் இருந்த பிறரும் தலைமறைவாயினர். ஐரோப்பா கொதித்துக்கொண்டிருக்கும் போது பிரஷ்ய சிறையில் சிக்கி செயலற்று கிடப்பது வீண் என்பதையறிந்த எங்கெல்ஸும் பிற ஆசிரியர்களும் பார்மெனில் பதுங்கிக்கொண்டனர். பார்மென்! எங்கெல்ஸின் பெற்றோர் வசிக்கும் இடம். எங்கெல்ஸ் படித்த, வளர்ந்த இடம். இவ்வளவு தூரம் வந்துவிட்ட பிறகு அவர்களைக் காணாமல் இருக்கமுடியுமா? ஆனால், எங்கெல்ஸின் பெற்றோர் அவர் மீது சினம் கொண்டனர். கொழிக்கும் தொழிலைக் கைவிட்டு உபயோகமற்ற, ஆபத்தான புரட்சிகரப் பணிகளிலும் சட்டவிரோதமான நடவடிக்கைகளிலும் ஈடுபட்டு வந்த எங்கெல்ஸை அவர் தந்தை கடிந்துகொண்டார்.

அங்கிருந்து வெளியேறிய எங்கெல்ஸ், பிரஸ்ஸல்ஸ் வந்து சேர்ந்தபோது, காவல்துறையினரால் அடையாளம் காணப்பட்டு, நாட்டைவிட்டு வெளியேற்றப்பட்டார். மீண்டும் பாரிஸ் பயணம். அங்கிருந்து தெற்கு பிரான்ஸ் வழியாக சுவிட்ஸர்லாந்து. பிறகு ஜெனிவா வந்து, மார்க்ஸ் அனுப்பிய பணத்தைப் பெற்றுக்கொண்டு, சுவிட்ஸர்லாந்தில் உள்ள பெர்ன் நோக்கி பயணமானார் எங்கெல்ஸ். தாற்காலிகமாக இங்கே குடியேறினார். அங்குள்ள தொழிலாளர்களின் சங்கத்தில் இணைந்துகொண்டார். இதற்கிடையில் மார்க்ஸ், புதிய ரைன் பத்திரிகையை மீண்டும் தொடங்கியிருந்தார். எங்கெல்ஸ் சுவிட்ஸர்லாந்தில் இருந்தபடியே அந்நாட்டு நிலைமைகளை ஆராய்ந்தபடி கட்டுரைகள் எழுதி அனுப்பிக்கொண்டிருந்தார். 1849 ஜனவரி மாதம் எங்கெல்ஸ் ஜெர்மனி திரும்பினார்.

மாறிக்கொண்டிருந்த சூழலுக்கு ஏற்ப இப்போது குட்டி முதலாளிகளுடனான உறவுகளை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் முறித்துக்கொண்டிருந்தனர். கூலியுழைப்பும் மூலதனமும் என்னும் தலைப்பில் புதிய ரைன் பத்திரிகையில் தொடர் கட்டுரைகள் எழுத ஆரம்பித்திருந்தனர். புரட்சிகர கட்சி ஒன்றை பாட்டாளி வர்க்கம் உருவாக்குவதற்கு கையேடாக இது அமையும் என்பது அவர்கள் நம்பிக்கை. தொழிலாளர் சங்கத்தில் இதற்கு நல்ல வரவேற்பு கிடைத்தது. பரவலாக விவாதிக்கப்பட்டது.

புதிய ரைன் பத்திரிகையின் ஜனநாயக முத்திரை இப்போது முழுவதுமாக விலகியிருந்தது. புரட்சிகர ராணுவ அரசியலில் எங்கெல்ஸ் மையம் கொண்டார். உண்மையான பாட்டாளி வர்க்க தோழராக எங்கெல்ஸ் இப்போது மாறியிருந்தார். பகிரங்கமான எதிர்ப்பு நடவடிக்கைக்கு அவர் இப்போது தொழிலாளர்களைத் திரட்டிக்கொண்டிருந்தார். இறுதித் தாக்குதலக்குத் தயாராகுங்கள் என்னும் வாசகம் பத்திரிகையின் ஒவ்வொரு இதழிலும் வெளிவந்தது.

அத்தியாயம் 38

1848 அவர்களுக்கு மறக்கமுடியாத ஒர் ஆண்டாக அமைந்தது. மார்க்ஸ் பாரிஸிலும் எங்கெல்ஸ் சுவிட்ஸர்லாந்திலும் அடைக்கலம் புகுந்தனர். புரட்சியின் தோல்வியில் இருந்து அவர்கள் சில பாடங்கள் படித்துக்கொண்டனர். மார்க்ஸால் பாரிஸில் தொடர்ந்து தங்கியிருக்கமுடியவில்லை. எனவே நண்பர்களின் ஆலோசனையின் பேரில் அவர் லண்டன் வந்து சேர்ந்தார். எங்கெல்ஸையும் அங்கேயே வந்துவிடும்படி கடிதம் எழுதினார். ‘பிரஷ்ய அதிகாரிகள் உன்னை விடமாட்டார்கள். இங்கே வந்துவிடு. லண்டனில் நாம் செய்வதற்கு நிறைய இருக்கிறது.’

மார்க்ஸுடன் இருப்பதுதான் எங்கெல்ஸின் விருப்பமும் என்றாலும் லண்டன் சென்றடைவது எளிதல்ல. ஜெர்மன் எல்லையையும் பிரெஞ்சு எல்லையையும் கடப்பது இயலாத காரியம். ஐரோப்பா தொடர் கலகங்களைச் சந்தித்துக்கொண்டிருந்ததால், எல்லைகள் பலத்த பாதுகாப்புக்கு உட்படுத்தப்பட்டிருந்தன. மாற்றாக, இத்தாலி வழியாக (பிட்மோண்ட்) வெளியேறினார் எங்கெல்ஸ். அயல் நாடுகளில் இருந்து அரசியல் அகதிகள் நுழையாதபடி இத்தாலி அரசு தன் எல்லையில் பலத்த காவல் ஏற்பாடுகளைச் செய்திருந்தது. எங்கெல்ஸ் ரகசியமாக பிட்மோண்ட் எல்லையை ஊடுருவி அக்டோபர் 6, 1849 அன்று கப்பல் பயணத்தைத் தொடங்கினார். ஐந்து வாரம் நீடித்த பயணம் அது. தனது குறிப்பேட்டில் பயணம் பற்றிய குறிப்புகளை எங்கெல்ஸ் எழுதி வந்தார். காற்று வீசும் திசை, சூரியனின் மாற்றம், கடல் நிலை ஆகியவற்றைக் குறித்துக்கொண்டார். ஆங்காங்கே வரைபடங்களும் இடம்பெற்றிருந்தன.

நவம்பர் மாதம் எங்கெல்ஸ் லண்டன் வந்தடைந்தார். சோஹோ என்னும் நகரில் 6, மாக்கல்ஸ்ஃபீல்ட் தெரு என்னும் முகவரியில் தங்கினார். மார்க்ஸ் எங்கெல்ஸுக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்திருந்தார். கம்யூனிஸ்ட் லீகின் மத்திய கமிட்டியில் எங்கெல்ஸ் உடனடியாக இணைத்துக்கொள்ளப்பட்டார். ஜெர்மானியத் தொழிலாளர்களின் கல்வி அமைப்பிலும் எங்கெல்ஸை வரவேற்று இணைத்துக்கொண்டார்கள். ஜெர்மனியில் இருந்து குடியேறியிருந்த பல தொழிலாளர்கள் வேலையின்றி ஏழைமையில் வாடிக்கொண்டிருந்ததைக் கண்ட எங்கெல்ஸ் அவர்களுக்காக நிதி திரட்டும் வேலையில் இறங்கினார்.

மிக முக்கியமான வேறு ஒரு பணியும் காத்திருந்தது. உடனடியாக ஒரு பத்திரிகை தேவை. 1848 மற்றும் 1849 ஆண்டுகளில் நடைபெற்ற புரட்சி தோல்வியைச் சந்தித்ததையடுத்து தொழிலாளர் வர்க்கம் வருத்தத்திலும் விரக்தியிலும் மூழ்கிக்கிடந்தது. ஆயுதப் போராட்டம் இனி உதவாது, நம் விதி இனி அவ்வளவுதான் என்பதாக அவர்களில் பலர் சோர்ந்துபோயினர். பூர்ஷ்வா வர்க்கம் பழையபடி பாட்டாளிகள் மீது தன் ஆதிக்கத்தைச் செலுத்த ஆரம்பித்தது. இப்படிப்பட்ட சூழலில், பாட்டாளி வர்க்கத்துக்கு நம்பிக்கையளிக்கவேண்டியது அவசியம். கடந்த காலத்தின் தோல்விகளில் இருந்து அவர்கள் ஏராளம் கற்கவேண்டியுள்ளது. பத்திரிகை கையில் இல்லாவிட்டால் பிரசாரத்தைத் தொடரமுடியாது.

கம்யூனிஸ்ட் லீக் தோழர்கள் சிலரின் உதவியுடன் புதிய இதழ் (Nஞுதஞு கீடஞுடிணடிண்ஞிடஞு ஙூஞுடிtதணஞ்) தொடங்கப்பட்டது. பத்திரிகை நடத்துவதற்கான பணம் திரட்டுவது, முகவர்களை நியமிப்பது ஆகிய பணிகளை எங்கெல்ஸ் கவனித்துக்கொண்டார். 1950ம் ஆண்டு ஆறு இதழ்கள் வெளிவந்தன. இவற்றில் பெரும்பாலும் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸுமே கட்டுரைகள் எழுதினர். புரட்சிகரப் போராட்டங்கள் பற்றிய செய்திகளும் மதிப்பீடுகளும் அதிகம் இடம்பெற்றன. ஜெர்மானியத் தொழிலாளர்கள் பற்றியும், பிரான்ஸில் நடைபெற்ற வர்க்கப் போராட்டங்கள் பற்றியும் வெளிவந்த கட்டுரைகள் குறிப்பிடத்தக்கவை. நீண்ட கட்டுரைகள் தொடர்களாக வெளிவந்தன.

1848-49 ஜெர்மன் புரட்சி தோல்வியடைந்ததற்கான காரணங்களை எங்கெல்ஸ் சுட்டிக்காட்டினார். போராளிகளுக்கு இடையில் ஒற்றுமை இல்லாதது. அவர்கள் பலவீனமடைந்திருந்தது. தொழிலாளர்களின் எழுச்சி பிராந்திய அளவில் சுருங்கிப்போனது. இந்தக் காரணங்களால், அதிகார வர்க்கம் எழுச்சியை ஒடுக்கி வெற்றி கண்டது. மேலும், ஜெர்மனியில் விவசாயிகளின் போர் என்னும் தலைப்பில் எங்கெல்ஸ் எழுதிய கட்டுரை வரலாற்றுப் பொருள்முதல்வாதத்தின் துணைகொண்டு ஒரு போராட்டத்தை எப்படி அணுகுவது, எப்படி மதிப்பிடுவது என்பதை சிறப்பாக உணர்த்தியது.

அடுத்து, கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கையின் அடிப்படையில் கம்யூனிஸ்ட் லீகை ஒழுங்கமைக்கும் பணியில் மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் ஈடுபட்டனர். 1848 புரட்சி காரணமாக தலைவர்கள் உள்பட கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினர் பலர் ஆங்காங்கே சிதறிக்கிடந்தனர். அவர்களை ஒன்றிணைக்கவேண்டியிருந்தது. பிரான்ஸ், லண்டன், சுவிட்ஸர்லாந்து என்று பல நாடுகளில் அவர்கள் தலைமறைவாக இருந்தனர். இன்னும் சிலர் அடுத்த கட்ட நடவடிக்கை என்ன என்பது தெரியாமல் குழப்பத்தில் ஆழ்ந்துகிடந்தனர். மீண்டும் லீக் பழையபடி இயங்குமா? போராட்டம் இனி தொடருமா? சட்டப்படி இனி நம்மால் இயங்கமுடியுமா அல்லது இப்படியே பதுங்கி வாழவேண்டியிருக்குமா?

குழப்பம் கொண்டிருந்தவர்களுக்குக் கடிதங்களும் உறுதிமொழிகளும் மட்டும் போதுமானதாக இல்லை. அவர்களை நேரில் சந்தித்து நம்பிக்கையளிக்க வேண்டியிருந்தது. இந்தப் பணியை மத்திய கமிட்டியைச் சேர்ந்த ஹென்ரிச் பாயர் என்பவர் மேற்கொண்டார். இவர் பெல்ஜியம், ஜெர்மனி ஆகிய நாடுகளுக்குப் பயணம் மேற்கொண்டு அங்கிருந்த கட்சியினரைச் சந்தித்து உரையாடினார். மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் இணைந்து உருவாக்கிய ‘கம்யூனிஸ்ட் லீகின் மத்திய கமிட்டிக்கான உரை’ அவருக்கு உதவியாக இருந்தது. புதிய சூழலில் லீக் எவ்வாறு இயங்கவேண்டும், இயக்கத்தினரின் எதிர்காலப் பணிகள் என்னென்ன என்பதை இந்த அறிக்கை மிகத் தெளிவாக விரித்துரைத்தது.

முதல் காரியமாக, ஜெர்மனியில் ஒரு தொழிலாளர் இயக்கத்தைக் கட்டமைக்கவேண்டும் என்றது அறிக்கை. ‘ரகசியமாகவும் சுதந்தரமாகவும் இயங்கும் பொதுமக்கள் இயக்கமாக அது அமையவேண்டும்… பூர்ஷ்வா வர்க்கத்தின் ஆதிக்கத்துக்கு உட்படாமல் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் நலனை மையமாகக் கொண்டு இந்த இயக்கம் நடத்தப்படவேண்டும்.’ ஜனநாயகத்தை முன்னிறுத்தி போராடுபவர்களுடன் பாட்டாளி வர்க்கம் இணைந்து செயல்படலாமா? ‘பொது எதிரியை வெற்றி கொள்வதற்காக ஜனநாயகவாதிகளுடன் இணைந்து போரிடலாம். ஆனால் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் நலனை எப்பொழுதும் மனத்தில் இருத்திக்கொள்ளவேண்டும்.’

ஜனநாயகவாதிகள் புரட்சியை அணுகும் முறைக்கும் கம்யூனிஸ்டுகள் அணுகும் முறைக்கும் உள்ள வேறுபாட்டை அறிக்கை சுட்டிக்காட்டியது. ‘ஜனநாயக பூர்ஷ்வாக்கள் புரட்சி உடனடியாக முடிவுக்கு வரவேண்டும் என்று விரும்புகிறார்கள். ஆனால் புரட்சி நிரந்தமாக இருக்கவேண்டும் என்பது நம் நிலைப்பாடு. பாட்டாளி வர்க்கம் ஆதிக்கத்தில் இருந்தும் பின்தங்கிய நிலையில் இருந்தும் முற்றிலுமாக விடுபடும்வரை புரட்சி தொடரப்படவேண்டும். பாட்டாளி வர்க்கம் அரசு அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றும் வரை புரட்சி தொடரப்படவேண்டும். ஆதிக்கம் செலுத்தும் அத்தனை நாடுகளிலும் உள்ள பாட்டாளி மக்கள் ஒன்றிணையும் வரை, அவர்களுக்கு இடையிலான போட்டிகள் மறைந்துபோகும் வரை, உற்பத்தி சக்திகள் பாட்டாளி வர்க்கத்தின் கரங்களில் திரண்டு வரும் வரை புரட்சி தொடரப்படவேண்டும்.’

கம்யூனிஸ்ட் கட்சியின் நோக்கம் என்ன? கட்சியனர் எந்த லட்சியத்தை நோக்கி செயல்படவேண்டும்?‘எங்கள் நோக்கம் தனியார் சொத்துடைமையை மாற்றியமைப்பது அல்ல, முற்றிலுமாக ஒழித்துக்கட்டுவது. வர்க்கங்களுக்கு இடையிலான பகையுணர்வை சீர்செய்வது அல்ல எங்கள் நோக்கம், வர்க்க பேதத்தை ஒழிக்கவேண்டும். தற்போதைய சமுதாயத்தை முன்னேற்றுவதை நாங்கள் விரும்பவில்லை. நாங்கள் விரும்புவதெல்லாம், புதிய சமுதாயத்தைப் படைப்பதையே.’

ஒரு பக்கம் கம்யூனிஸ்ட் கட்சியினரை இணைக்கும் பணி நடைபெறும்போதே, பிற நாடுகளில் இருந்து வெளியேற்றப்பட்ட புரட்சிகர உணர்வுமிக்கவர்களிடம் தொடர்பு கொள்ளும் பணியையும் கம்யூனிஸ்ட் லீக் மேற்கொள்ள வேண்டிவந்தது. இங்கிலாந்திலுள்ள சாசன இயக்கத்தினர், பிரெஞ்சு இடதுசாரிகள் உள்ளிட்டோரைத் தொடர்பு கொள்ள வேண்டியிருந்தது. மார்க்ஸால் சரளமாக ஆங்கிலத்தில் உரையாட முடியாததால், எங்கெல்ஸ் இந்தப் பொறுப்பை எடுத்துக்கொண்டார்.

லண்டனில் வசித்த அனுபவம் எங்கெல்ஸுக்குக் கைகொடுத்தது. சாசன இயக்கத்தினரிடமும் பிற இடதுசாரி இயக்கத்தினரிடமும் எங்கெல்ஸ் இயல்பாக உரையாடினார். புரட்சியாளர்கள் பலர் பல்வேறு குழுக்களாகப் பிரிந்திருந்ததையும் தங்களுக்குள் விரோதம் பாராட்டிக்கொண்டு வாக்குவாதம் செய்துகொண்டதையும் எங்கெல்ஸ் கவனித்தார். அவர்களுக்கிடையிலான வேறுபாடுகளைக் களைவதில் அக்கறை செலுத்தினார். பல இளைஞர்கள் புத்திக்கூர்மையுடன் இருப்பதைக் கண்டு அவர் மகிழ்ந்தார். கம்யூனிஸ்ட் லீகில் இப்படிப்பட்ட துடிப்பான செயல்வீரர்கள் இணைந்துகொண்டால் நன்றாக இருக்குமே என்று கனவு கண்டார்.

அத்தியாயம் 40

ஒரே வாய்ப்பு, சாசன இயக்கத்தின் பத்திரிகைகளுக்கு எழுதுவது. அங்கே இருந்த நண்பர்கள் மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரின் கட்டுரைகளையும் பிரசுரிப்பதற்கு எப்போதும் போல் ஆர்வமாக இருந்தனர். ஆனால், அவர்களால் சன்மானம் எதுவும் கொடுக்கமுடியாது. மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவருக்கும் எழுத்து மட்டுமே பிரதான தொழில். ஒரே தொழிலும்கூட.

எங்கெல்ஸ் பணமில்லாமல் தவித்துக்கொண்டிருந்த செய்தி அவர் பெற்றோரை எட்டியது. எங்கெல்ஸின் தந்தை நடத்தி வந்த எர்மன் அண்ட் எங்கெல்ஸ் நிறுவனம் மான்செஸ்டரில் இயங்கிக்கொண்டிருந்தது. பொறுப்பு வகிக்க இன்னமும் சரியான நபர் அமையாமல் அவர் திண்டாடிக்கொண்டிருந்தார். எனவே தன் மகள் மேரியைவிட்டு பிரெட்ரிக்குக்குக் கடிதம் அனுப்பினார். லண்டனில் இருந்து வெளியேறி உடனே மான்செஸ்டர் சென்றுவிடு, அங்கே உனக்காக வேலை காத்துக்கொண்டிருக்கிறது.

எங்கெல்ஸால் இந்த முறை மறுக்கமுடியவில்லை. வருமானத்துக்கு வேறு வழியில்லை என்னும்போது, தேடி வரும் வாய்ப்பை ஏன் மறுக்கவேண்டும்? எங்கெல்ஸ் திருமணம் செய்துகொள்ளவில்லை என்பதால் குடும்பப் பொறுப்புகள் எதுவும் அவர் கழுத்தைப் பிடிக்கவில்லை என்பது உண்மை. ஆனால் தோழர் மார்க்ஸ்? மனைவி, குழந்தைகளை வைத்துக்கொண்டு அன்றாட செலவுகளுக்கு அவர் மிகவும் சிரமப்பட்டுக்கொண்டிருந்தார். உதவிக்கு யாருமில்லை. சுடரொளி வீசும் அறிவுக்கூர்மை கொண்ட மார்க்ஸ் தினப்படி வாழ்வுக்குச் சிரமப்படலாமா? எவ்வளவு மோசமான உலகம் இது!

மார்க்ஸுக்கு உதவுவதற்காகவே வேலைக்குச் செல்ல சம்மதித்தார் எங்கெல்ஸ். இதைத்தவிர வேறு வழி தெரியவில்லை அவருக்கு. பிடிக்காத வேலை, பிடிக்காத சூழல். என்றாலும் தோழருக்காகத் தாங்கிக்கொள்ளத் துணிந்தார். தந்தைக்கு ஒப்புதல் கடிதம் எழுதினார். சீனியர் எங்கெல்ஸுக்கு மிகுந்த மகிழ்ச்சி. இந்த முறையாவது மகன் முழுமூச்சாக வேலையில் இறங்குவானா அல்லது மீண்டும் கட்சி, போராட்டம் என்று இடையில் ஓடிவிடுவானா? ஆனால், மேரிக்குத் தன் அண்ணனைப் பற்றி தெரிந்திருந்தது.

தான் நினைப்பது சரிதானா என்று உறுதிசெய்துகொள்ள ஒரு கடிதமும் எழுதினார். வேலைக்குப் போக நீ சம்மதம் தெரிவித்தவுடன் ஒரு நிமிடம் நாங்கள் எல்லோரும் ஒரு நிமிடம் திகைத்துவிட்டோம். இப்போதாவது வர்த்தகத்தில் உனக்கு ஈடுபாடு வந்துவிட்டதே என்று நினைத்துக்கொண்டோம். ஆனால், பிறகுதான் புரிந்தது. இதை நீ நிச்சயம் தாற்காலிகமாகத்தான் தேர்வு செய்திருப்பாய். வாய்ப்புகள் சாதகமாக திரண்டுவரும்போது நீ நிச்சயம் மீண்டும் கட்சிப் பணிக்குத் திரும்பிவிடுவாய். அரைமனத்துடன்தான் நீ இப்போது இந்த வேலையைத் தேர்ந்தெடுத்திருக்கிறாய். உன் வாழ்நாளில் நீ ஒரு வர்த்கனாக மாறமாட்டாய். சரிதானே?

எங்கெல்ஸிடம் இருந்து என்று பதில் வரவில்லை என்றாலும் தன் யூகம் சரிதான் என்று நினைத்துக்கொண்டார் மேரி. நவம்பர் 1850ல் எங்கெல்ஸ் மான்செஸ்டருக்குக் குடிபெயர்ந்தார். 44/70, கிரேட் டூஸி வீதியில் அவர் தங்கிக்கொண்டார். 7, சவுத்கேட் டீன் வீதியில் அவருடைய பணியிடம் அமைந்திருந்தது. காலை எழுந்து தயாராகி அலுவலகம் சென்றுவிட்டால் இருட்டும் வரை பணி சூழ்ந்திருக்கும். பெரும்பாலான பொழுதை அலுவலகத்திலேயே கழிக்கவேண்டியிருந்தது பற்றி எங்கெல்ஸுக்கு வருத்தங்கள் இருந்தன.

ஒரே மாதிரியான வாழ்க்கை. ஒரே மாதிரியான வேலை. ஒரு நாளைப் போலவே இன்னொரு நாள். செய்வதையே இயந்திரத்தனமாகத் தொடர்ந்து செய்துகொண்டிருக்கவேண்டும். உடலை மட்டுமல்ல உள்ளத்தையும் வருத்தக்கூடிய வேலை இது. உற்சாகத்தையும் சிந்திக்கும் ஆற்றலையும் மழுங்கடிக்கக்கூடிய சக்தி இப்படிப்பட்ட பணிகளுக்கு இருக்கின்றன என்பதை எங்கெல்ஸ் நேரடியாக உணர்ந்துகொண்டார். மூடிய அறைகளுக்கு உள்ளே அமர்ந்திருந்தபோதும் அவர் நினைவுகள் வெளியுலகில்தான் நீந்திகொண்டிருந்தன.

மார்க்ஸின் சிந்தனைகள் தன் தோழரையே சுற்றிச் சுற்றி வட்டமிட்டுக்கொண்டிருந்தன. விருப்பமில்லாத வேலையைத் தனக்காக எங்கெல்ஸ் இழுத்துப்போட்டுக்கொண்டு செய்துகொண்டிருப்பதை எண்ணி எண்ணி அவர் வருந்தினார். இப்படிப்பட்ட ஒரு நண்பன் கிடைத்திருப்பதற்காக அவர் பெருமிதமும் கொண்டார். எந்த வித சிறு வேற்றுமையும் இல்லாத தோழமை என்று சொல்லமுடியாது. மார்க்ஸுக்கும் எங்கெல்ஸுக்கும் இடையில் கருத்து வேறுபாடுகள் பூத்திருக்கின்றன. இல்லை, நீங்கள் சொல்வது சரியாக வராது என்று எங்கெல்ஸ் மார்க்ஸின் முகத்துக்கு நேரே மறுத்திருக்கிறார். எங்கெல்ஸின் முடிவுகளை மார்க்ஸ் திருத்தியிருக்கிறார். மார்க்ஸுக்கு எங்கெல்ஸ் கற்றுக்கொடுத்திருக்கிறார். இருவருக்கும் இடையில் தோன்றிய வேறுபாடுகள்கூட இருவரையும் இணைக்கவே உதவியிருக்கின்றவே தவிர பிரிக்க அல்ல.

‘நான் இங்கே தனிமையில் கிடக்கிறேன். தவித்துக்கொண்டிருக்கிறேன்!’ என்று எங்கெல்ஸுக்கு எழுதினார் மார்க்ஸ். ‘உன் பிரிவு என்னை மிகவும் கஷ்டப்படுத்துகிறது என்பதை நீ புரிந்துகொள்ளவேண்டும். உன்னுடன் பேசவேண்டியது மிகவும் அவசியம்.’ இது தாற்காலிகமான ஏற்பாடுதான் என்று மார்க்ஸ் சொல்லிக்கொண்டார். எங்கெல்ஸும் இதையே சொல்லி அவரைத் தேற்றியிருந்தார். மீண்டும் இணைந்து பணிபுரியும் வாய்ப்பை எதிர்நோக்கி இருவரும் காத்திருந்தனர். ஜெர்மனி, பிரிட்டன் முதலிய முதலாளித்துவ நாடுகளில் ஏற்படவிருக்கும் பொருளாதார வீழ்ச்சியை இருவரும் எதிர்நோக்கியிருந்தனர். தேவை ஒரு சரிவு. திடீர் வீழ்ச்சி. அது மட்டும் நடந்துவிட்டால் அடுத்த கட்ட போராட்டத்தைத் தொடங்கிவிடலாம்.

தன் ஏழைமையைக் காட்டிலும் சமூகத்தின் ஏழைமையே மார்க்ஸை அதிகம் துன்புறுத்தியது. தான் உயிருக்கு உயிராக நேசிக்கும் மனைவி ஜென்னி கையில் பணமில்லாமல் தவித்த தவிப்பு அவர் உள்ளத்தை உலுக்கியது. வீட்டில் உள்ள பொருள்கள் அனைத்தையும் விற்றாகிவிட்டது. இனி எதுவும் பாக்கியில்லை. இந்தச் சூழலில்தான் எங்கெல்ஸ் அவரை விட்டுப் பிரிந்திருந்தார். கவலை வேண்டாம், நான் பணம் அனுப்புகிறேன் என்று வாக்களித்துவிட்டு விடை பெற்று சென்றிருந்தார்.

மார்க்ஸ் எப்படிப்பட்ட ஏழைமையில் சிக்கியிருந்தால் எங்கெல்ஸ் அவருக்காக இந்தத் தியாகத்தை மேற்கொண்டிருக்கவேண்டும்! மே 20, 1950 அன்று ஜென்னி மார்க்ஸ் புதிய ரைன் பத்திரிகையின் ஆசிரியருக்கு (யோஸிப் வெய்டெமையர்) எழுதிய கடிதத்தில் இருந்து சில வரிகள்.

‘சந்தர்ப்ப சூழ்நிலைகள் என்னைப் பேனா எடுத்து எழுதும்படி நிர்ப்பந்திக்கின்றன. தங்கள் பத்திரிகையில் இருந்து ஏற்கெனவே கிடைத்த அல்லது கிடைக்கப்போகும் பணம் ஏதாவது இருக்குமானால் கூடிய விரைவில் அனுப்பிவைக்கும்படி இறைஞ்சுகிறேன். எங்களுக்குப் பணம் மிக மிகத் தேவை. நாங்கள் செய்து வருகிற, பல ஆண்டுகளாக செய்து வந்துள்ள தியாகங்களை வைத்துக் கேட்கிறோம் என்று நிச்சயமாக யாரும் எங்கள்மீது குறைகூற முடியாது. எங்கள் நிலை குறித்துப் பொதுமக்களுக்கு என்றுமே தகவல் கொடுக்கப்பட்டதில்லை.

‘எனது கணவர் இத்தகைய விஷயங்களில் மிகவும் மான உணர்ச்சியுள்ளவர். கடைசியாக ஏதேனும் இருந்தால் அதையும் தியாகம் செய்வாரே தவிர அதிகாரபூர்வமாக அங்கீகரிக்கப்பட்டுள்ள ‘பெரிய மனிதர்களைப் போல்’ ஜனநாயகப் பிச்சையில் இறங்கமாட்டார்.

‘இங்கு என் கணவர் வாழ்க்கையின் சில்லரைக் கவலைகள் மிக மிக மோசமான உருவில் வந்து மூழ்கடிப்பதன் விளைவாக இதற்கு ஈடு கொடுத்துத் தினசரி மணிக்கு மணி போராட தமது சக்தி முழுமையும் அவர் செலவு செய்யவேண்டியிருக்கிறது… பத்திரிகைக்காக என் கணவர் புரிந்துள்ள தியாகங்கள் பற்றி உங்களுக்குத் தெரியும். அவர் ரொக்கமாக ஆயிரக்கணக்கில் இதற்காக முதல் போட்டார். உரிமையாளர் பொறுப்பினை ஏற்றுக்கொண்டார்…தமது அச்சகத்தை விற்றார். வருமானம் முழுவதையும் பிரித்துக்கொடுத்தார். தாம் வெளியேறுவதற்கு முன்னர், 300 டாலர்கள் கடன் வாங்கிப் புதிதாக வாடகைக்கு எடுத்த இடத்தின் வாடகையையும் ஆசியர்களுக்குத் தரவிருந்த சம்பளப் பாக்கிகையையும் தீர்த்துவிட்டே சென்றார்.

‘எங்களுக்கென்று நாங்கள் எதையும் வைத்துக்கொள்ளவில்லை என்பது உங்களுக்குத் தெரியும். கடைசியாக எங்களிடமிருந்த வெள்ளிப் பொருள்களை அடகு வைப்பதற்காக நான் ஃபிராங்பர்ட் சென்றேன். கொலோனில் இருநத எனது துணிமணிகளும் மற்றப் பொருள்களும் ஜப்தி செய்யப்படலாம் என்று நான் அஞ்சியதால், எனது தட்டுமுட்டுச் சாமான்களை விற்பதற்கு ஏற்பாடு செய்தேன்… என் கணவர் பாரிஸ் சென்றார். எனது மூன்று குழந்தைகளுடன் நான் அவரைப் பின் தொடர்ந்தேன். அவர் பாரிஸில் வந்து தங்க முனைந்தாரோ இல்லையோ உடனடியாக வெளியேற்றப்பட்டார்… அவரைப் பின்பற்றி மீண்டும் கடல் கடந்து சென்றேன்.

‘செவிலித்தாய் அமர்த்துவது என்றால் மிகவும் செலவாகும் என்பதால் எனது மார்பிலும் முதுகிலும் தொடர்ந்து பயங்கரமான வேதனை இருந்தபோதிலும் குழந்தைக்கு நானே பாலூட்டுவது என்று முடிவு செய்தேன். ஆனால் இந்தப் பூஞ்சைக் குழந்தை பாலுடன் சேர்த்து அளவற்ற கவலையினை அடக்கி மூடப்பட்ட வருத்தங்களையும் சேர்த்துப் பருகியதால் இரவும் பகலும் பரிதாபகரமாக கஷ்டப்பட்டபடி இருந்தது. இந்த உலகுக்கு வந்த நாள் முதல் அவன் ஒரு இரவிலாவது. இரண்டு மூன்று மணி நேரத்துக்கு மேல் நிம்மதியாக உறங்கியதில்லை. அண்மையில் அவனுக்குக் கடுமையான வலிப்புகள் வரத் தொடங்கின. வாழ்வுக்கும் சாவுக்கும் இடையில் அவன் எப்பொழுதும் போராடிக்கொண்டு இருந்தான். அவனுக்கு இருந்த வேதனையில் அவன் பலமாக உறிஞ்சியதன் விளைவாக எனது மார்பு உரசலுக்கு இலக்காகி தோல் வெடித்து, நடுங்கும் அவன் சிறிய வாய்க்குள் ரத்தம் கொட்டியது.’

அத்தியாயம் 42

காலை ஒன்பது அல்லது பத்து மணிக்கு அலுவலகம் சென்றுவிட்டால் குறைந்தது மாலை நான்கு மணி வரை வேறு சிந்தனைகள் இருக்காது எங்கெல்ஸுக்கு. பணிகள் அவரை உள்வாங்கிக்கொண்டன. உள்ளுக்குள் வருத்தமும் ஏக்கமும் இருந்தாலும் எங்கெல்ஸ் வெளிப்படையாக இது குறித்து சலிப்படைந்ததில்லை. வாசிப்பதற்கும் எழுதுவதற்கும் அவருக்கு சில மணி நேரங்களே தினமும் கிடைத்தன. மார்க்ஸின் மகள் எலியனோர் மார்க்ஸ் எங்கெல்ஸ் பற்றி எழுதும்போது இவ்வாறு குறிப்பிட்டார். ‘எங்கெல்ஸ் இப்படியே இருபது ஆண்டுகளைக் கழித்தார் என்று நினைத்து பார்ப்பதே கொடுமையாக இருக்கிறது. ஒருபோதும் அவர் புகார் சொன்னதில்லை, முணுமுணுத்ததுகூட இல்லை. நேர் மாறாக, உற்சாகத்துடனும் நிதானத்துடனும் பணியாற்றி வந்தார். வேலைக்குச் செல்வது உலகிலேயே மகிழ்ச்சியான ஒரு காரியம் என்பதாகத்தான் நடந்துகொண்டார்.’

மான்செஸ்டரில் எங்கெல்ஸ் தன் இருப்பிடத்தைத் தொடர்ந்து மாற்றிக்கொண்டிருந்தார். நண்பர்களையும் அலுவலக ஆள்களையும் குடும்பத்தினரையும் சந்திக்க நகரின் மத்தியில் ஒரு வீட்டில் ஒதுங்கியிருந்தார். மற்ற சமயங்களில், நகருக்கு வெளியில் இருந்த ஒரு குடிலில் மேரி பர்ன்ஸுடன் இணைந்து தங்கியிருந்தார். மார்க்ஸ் சொல்வது போல், ‘அனைத்தில் இருந்தும் விலகி, சுதந்தரமாக’ இங்கே அவர்கள் இருந்தனர். இங்கே தன் நெருங்கிய நண்பர்களை எங்கெல்ஸ் சந்தித்தார். மேரியுடன் அவர் தங்கை லிடியாவும் தங்கியிருந்தார். லிடியா மான்செஸ்டரில் ஒரு தொழிற்சாலையில் பணிபுரிந்துவந்தார்.

மேரியும் லிடியாவும் அயர்லாந்து விடுதலைப் போராட்டத்தில் ஆர்வம் கொண்டவர்களாக இருந்தனர். தொழிலாளர் இயக்கங்களிலும் அவர்களுக்கு ஈடுபாடு இருந்தது. எங்கெல்ஸின் நண்பர்கள் அவர்களைத் தங்கள் சகோதரிகளாகவே கருதினர். எங்கெல்ஸின் குடும்ப நிறுவனமான எர்மென் அண்ட் எங்கெல்ஸ் ஆலையில் மேரி பணியாற்றி வந்தார். ‘திருமண உறவில் நம்பிக்கை இல்லாததால் எங்கெல்ஸும் மேரியும் சட்டப்படி மணம் செய்துகொள்ளாமல் இணைந்தே வாழ்ந்தனர்’ என்றொரு கருத்து உண்டு. எங்கெல்ஸ் இறுதிவரை மணம் செய்துகொள்ளவில்லை. மேரி பர்ன்ஸ் 1863ல் தனது 41வது வயதில் இறக்கும்வரை இருவரும் இணை பிரியாமல் வாழ்ந்துவந்தனர்.

எங்கெல்ஸால் லண்டனைவிட்டு வெளியேறமுடியவில்லை என்பதால் ஆரம்ப காலத்தில் மேரியை அயர்லாந்துக்கு அழைத்துச்செல்லமுடியவில்லை. அயர்லாந்துக்கு நேரில் சென்று பார்க்கவேண்டும் என்பது மேரியின் பெரும் விருப்பமாக இருந்திருக்கிறது. மே 1856ல் இந்தக் கனவு நிறைவேறியது. மேரியும் எங்கெல்ஸும் அயர்லாந்து முழுவதும் சுற்றி வந்தனர்.

இங்கிலாந்தின் காலனி நாடான அயர்லாந்தை எங்கெல்ஸ் கூர்மையாக கவனித்தார். குறித்துக்கொண்ட விஷயங்களை உடனுக்குடன் மார்க்ஸிடம் பகிர்ந்துகொண்டார். பணம் படைத்த நிலப்பிரபுக்கள் மட்டுமே அங்கே வாழ்ந்து வந்தனர். மற்றவர்கள் வெளியேறியிருந்தனர். ‘கிராமங்கள் அனைத்தும் சீரழிக்கப்பட்டிருந்தன.’ இங்கிலாந்தின் செழிப்பையும் அயர்லாந்தின் நிலைமையையும் எங்கெல்ஸ் ஒப்பிட்டு பார்த்தார். சுரண்டி வளர்ந்த ஒரு நாட்டுக்கும் காலனி நாட்டுக்கும் இடையிலான வேறுபாடுகளைத்தான் இங்கிலாந்திலும் அயர்லாந்திலும் அவரால் காண முடிந்தது. ‘மொத்தத்தில் இது பாலைவனம்போல் இருக்கிறது.’

ஐரிஷ் மக்கள் அயர்லாந்தில் இருந்து வெளியேறியதற்குக் காரணம் இங்கிலாந்தின் ஒடுக்குமுறை கொள்கை. ‘இனி இங்கே நமக்கு இடமில்லை என்பதை ஐரிஷ் மக்கள் புரிந்துகொண்டனர். இனி அயர்லாந்தைத் தங்கள் சொந்த நாடாக அவர்களால் கருதமுடியாது.’ அயர்லாந்தை இங்கிலாந்து ‘இரவல் பெற்று வாழும் நாடாக’ மாற்றிவிட்டது. மக்களை உறிஞ்சு வாழ்வதற்கென்றே ஒரு பெரும்கூட்டம் அங்கே வசித்துவந்தது. வழக்கறிஞர்கள், காவலாளிகள், பாதிரியார்கள், நிலப்பிரபுக்கள் ஆகியோரைக் கொண்ட ஒரு கூட்டம் அது. தொழில்துறை உறங்கிக்கொண்டிருந்தது. இங்கிலாந்து தன் நாட்டில் நிலவும் சுதந்தரம் பற்றி பெருமை பேசிக்கொள்கிறது. உண்மையில் அது அயர்லாந்து போன்ற நாடுகளை அடிமைப்படுத்தியதால் கிடைத்த சுதந்தரமே. இது மிகவும் ‘கொடூரமானது’.

எங்கெல்ஸ் சிக்கனமாகவே வாழ்க்கை நடத்தி வந்தார். தன் தேவை போக மிச்சம் பிடித்த பணத்தை அவர் தொடர்ந்து மார்க்ஸுக்கு அனுப்பிவைத்தார். மார்க்ஸை அவர் ஒருபோதும் காக்கவைக்கவில்லை. மார்க்ஸைப் பொருத்தவரை எங்கெல்ஸின் பணஉதவியைக் காட்டிலும் அவருடைய நட்பே அவரைப் பலம் கொள்ளச் செய்யும் சக்தியாகத் திகழ்ந்தது. தன்னைப் பாதிக்கும் விஷயங்களை, தன் ஆசைகளை, தன் கனவுகளை அவர் எங்கெல்ஸிடமே பிரத்தியேகமாகப் பகிர்ந்துகொண்டார்.

ஏப்ரல் 6, 1855 அன்று எங்கெல்ஸின் மகன் எட்கர் இறந்துபோனான். மீளாத் துயரில் ஆழ்ந்த மார்க்ஸ் எங்கெல்ஸின் கரங்களில்தான் தஞ்சம் அடைந்தார். ‘அந்தக் கொடுமையான நேரத்தில் உன் நட்புதான் என்னை அமைதிபடுத்தியது. என் குழந்தைக்காக நான் அனுபவித்த வலியை உன்னால்தான் புரிந்துகொள்ளமுடிந்தது.’ எட்கரின் மரணத்துக்குப் பிறகு சில வாரங்களுக்கு எங்கெல்ஸுடன்தான் மார்க்ஸின் குடும்பம் தங்கிக்கொண்டது. துயரம் பொங்கும் நேரங்களுக்கு எப்போதுமே பஞ்சம் இருந்ததில்லை. அப்போதெல்லாம் எங்கெல்ஸின் தோழமையும் அன்பும்தான் அவரைத் தாங்கிப்பிடித்தது. அப்படிப்பட்ட சந்தர்பங்களில்‘நாம் இருவரும் இணைந்து சில நல்ல காரியங்களைச் செய்யப்போகிறோம்’ என்னும் நம்பிக்கையே தன்னை வழிநடத்திச் சென்றதாக மார்க்ஸ் நினைவுகூர்ந்தார்.

மே 1857ல் எங்கெல்ஸ் உடல்நலக் கோளாறால் தீவிரமாகத் தாக்கப்பட்டபோது மார்க்ஸ் பதறிப்போனார். சில மாதங்களுக்கு எங்கெல்ஸால் பணிபுரியமுடியாமல் போய்விட்டது.
மார்க்ஸ் கவனத்துடன் அருகில் இருந்து கவனித்துக்கொண்டார். எங்கெல்ஸைத் தாக்கிய நோய் எப்படிப்பட்டது என்பதை அறிய சில மருத்துவப் புத்தகங்களையும் எடுத்து வைத்துக்கொண்டு வாசித்தார். மார்க்ஸின் அன்பில் நெகிழ்ந்துபோனார் எங்கெல்ஸ்.

தனித்தனியே வசித்தாலும் அவர்கள் ‘எண்ணத்தாலும் சிந்தனையாலும் ஒன்றாகவே வசித்தனர்’ என்று பலர் ஆச்சரியப்பட்டனர். எங்கெல்ஸிடம் இருந்து கடிதம் வராத சமயங்களில் மார்க்ஸ் தவித்துப்போனார். ‘உன் கையெழுத்து என்னை உற்சாகப்படுத்துகிறது.’ இன்னொரு சமயம் இப்படி எழுதினார். ‘நாம் சிறிதுகாலம் சந்திக்கப்போவதில்லை என்பதை நினைக்கும்போது வருத்தமாக இருக்கிறது.’

மார்க்ஸின் மகள் எலியனோர் கச்சிதமாக இப்படி நினைவுகூர்கிறார். ‘எனக்கு நினைவு தெரிந்து நான் கண்ட முதல் விஷயம், மான்செஸ்டரில் இருந்து வரும் கடிதங்கள். இரு நண்பர்களும் கிட்டத்தட்ட தினமும் எழுதிக்கொண்டார்கள். அந்தக் கடிதத்தை எழுதியர் ஏதோ பக்கத்திலேயே நின்றுகொண்டிருப்பதைப் போல் மூர் (என் அப்பாவை நான் அப்படித்தான் அழைப்பேன்) பேசுவார்… சில சமயங்களில், கடிதத்தைப் படித்துப் படித்து சிரிப்பார். கன்னங்களில் நீர் வரும்வரை சிரிப்பார்.’ வாழ்வின் அத்தனை சவால்களையும், அத்தனை சங்கடங்களையும் அவர்கள் நகைச்சுவையுடன் கடந்துசென்றனர். ‘எங்களிடம் இருந்து யாராலும் நகைச்சுவை உணர்வைப் பறித்துக்கொள்ளமுடியவில்லை.’

Paul Lafargue  என்னும் பிரெஞ்சு எழுத்தாளரின் வார்த்தைகளில், மார்க்ஸ் எங்கெல்ஸின் நட்பு, ‘கவிஞர்கள் தொன்றுதொட்டு பாடிவந்த நட்பு.’ எங்கெல்ஸுடன் மார்க்ஸ் தன் சிந்தனைகளைப் பகிர்ந்துகொள்ளும் தருணம் அற்புதமானது என்கிறார் பால். எங்கெல்ஸ் ‘பார்வையாளர்களின் கூட்டமாக’ அவருக்குத் தோற்றமளிப்பார். அவருடன் பேசுவது என்பது பல ஆயிரம் பேருடன் பேசுவதற்குச் சமமானது. மேடையில் பேசுவதற்குச் சமமானது. அப்படித்தான் மார்க்ஸ் நினைத்துக்கொள்வார்.

மார்க்ஸின் ஏதாவதொரு வாதத்தை எங்கெல்ஸ் மறுத்துவிட்டால் போதும். தான் சொன்னது சரியே என்பதை நிரூபிக்க பல புத்தகங்களை சரசரவென்று அலமாரியில் இருந்து எடுத்து வந்து, சத்தம் போட்டு படித்துக்காட்டுவார். எங்கெல்ஸ் விடைபெற்று சென்ற பிறகும் அவருடைய தேடல் முடிவடையாது. சில சமயம், இரண்டுக்கும் மேற்பட்ட புத்தகங்களை முழுவதுமாக இரவு முழுவதும் மீண்டும் வாசிப்பார். தேவைப்பட்ட பகுதிகளை அடிகோடிட்டு வைத்துக்கொள்வார். பொறுமையின்றி காத்திருப்பார். எங்கெல்ஸ் வந்ததும் விரைந்துசென்று தன் ‘கண்டுபிடிப்புகளை’ எடுத்து வந்து கொட்டுவார். எங்கெல்ஸ் ஒப்புக்கொள்ளும்வரை விடமாட்டார்.

‘என்னை எங்கெல்ஸுக்கு அறிமுகம் செய்துவைப்பதற்காகவே ஒருமுறை பிரத்தியேகமாக என்னை மான்செஸ்டருக்கு அழைத்துச் சென்றார்’ என்று நினைவுகூர்ந்தார் பால். மார்க்ஸின் இரண்டாவது மகள் லாராவைப் பால் திருமணம் செய்துகொள்வதாக இருந்தது. ‘என் மகளின் கணவனாகப்போகிறாய். நீ உடனே எங்கெல்ஸைச் சந்திக்கவேண்டும்’ என்று அவரை உடனே அழைத்துச் சென்றிருக்கிறார் மார்க்ஸ். தன் குடும்பத்தில் புதிதாக இணையப்போகும் ஒருவர் முதலில் எங்கெல்ஸைச் சந்தித்துவிடவேண்டும் என்னும் குறுகுறுப்பையே இது வெளிப்படுத்துகிறது.

எங்கெல்ஸ் மீது தனக்கிருக்கும் மரியாதையையும் அன்பையும் மார்க்ஸ் பல சமயம் வலியுறுத்தியதை பால் குறிப்பிடுகிறார். ‘எங்கெல்ஸின் பன்முக ஆற்றலை மார்க்ஸ் வியந்து போற்றினார். அவருக்கு ஏதாவது ஆகிவிட்டால் என்ன செய்வேன் என்று அச்சத்துடன் பதறினார்.’ தன் மகனின் பாதுகாப்பை எண்ணி எண்ணி அஞ்சும் ஒரு தந்தையைப் போல் மார்க்ஸ் தோற்றமளித்தார். பாலிடம் தன் அச்சத்தை அவர் வெளிப்படையாகவே பகிர்ந்துகொண்டார். ‘எங்கெல்ஸுக்கு ஏதாவது விபத்து ஏற்பட்டுவிடுமோ என்று பயமாக இருக்கிறது. பல சமயங்களில் கண்மூடித்தனமாக, முரட்டுத்தனமாக அவர் செயல்படுகிறார்.’

அத்தியாயம் 44

ஆசியாவிலும் ஆப்பிரிக்காவிலும் நடைபெறும் விடுதலை இயக்கங்களை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் கவனித்து வந்தனர். நாடு, மொழி, தேசம் கடந்து மக்கள் விடுதலையை அவர்கள் வரவேற்றனர். 1850களில் சீனாவிலும் இந்தியாவிலும் நடைபெற்ற போராட்டங்களைச் சுட்டிக்காட்டி காலனியாதிக்கத்தின் நோக்கத்தை அவர்கள் வெளிப்படுத்தினார்கள். பிரிட்டனின் காலனியாதிக்க மனோபாவத்தையும் பிரிட்டிஷ் ராணுவத்தின் கொடுங்கோன்மையையும் அவர்கள் கண்டித்தனர்.

பிரிட்டனுக்கும் சீனாவின் கிங் வம்சத்துக்கும் இடையில் 1856 தொடங்கி 1860 வரை நீடித்த இரண்டாவது ஓபியம் யுத்தத்தை, பிரிட்டனின் பட்டவர்த்தனமான ஆக்கிரமிப்பு நடவடிக்கை என்று சாடினார் எங்கெல்ஸ். விரைவில் பிரிட்டன் சீனாவின் கடும் எதிர்ப்பைச் சந்திக்கும் என்று எச்சரித்தார். ‘பிரிட்டனின் கொள்ளைக்காரத் தாக்குதல் அனைத்து சீனர்களையும் ஒன்றுதிரட்டி அனைத்து அந்நியர்களுக்கும் எதிராகப் போராட வைத்துள்ளது.’ பிரிட்டனின் ஆக்கிரமிப்பு சீன தேசியவாத உணர்வைத் தட்டியெழுப்பியுள்ளதை எங்கெல்ஸ் சுட்டிக்காட்டினார். பிரிட்டிஷ் பூர்ஷ்வா பத்திரிகைகள் பிரிட்டனைக் குறைகூறாமல் சீனாவை விமரிசிப்பதைக் கண்டித்தார்.

எங்கெல்ஸின் உதவியுடன் இந்திய விடுதலைப் போராட்டம் பற்றி மார்க்ஸ் தொடர்ச்சியாக எழுதினார். பிரிட்டிஷ் மார்க்சியரான ரஜனி பாமிதத் பதிவு செய்யும் செய்தி இது.‘1853ல் இந்தியாவைப் பற்றி கார்ல் மார்க்ஸ் வரிசையாக எழுதிய கட்டுரைகள் அவருடைய தலைசிறந்த இலக்கியப் படைப்புகளுடன் இடம்பெறத் தக்கவையாகும். அவர் பரீசலனை செய்த பிரச்னைகளைக் குறித்து நவீன காலச் சிந்தனையாளர்கள் ஆராயும்பொழுது, அவருடைய கட்டுரைகளை முதல் பாடமாகக் கொள்கின்றனர். ஆசியாவின் பொருளாதார அமைப்பில், குறிப்பாக இந்திய, சீன நாடுகளுடைய பொருளாதார அமைப்பில் உள்ள அலாதியான பிரச்னைகளையும், அந்தப் பொருளாதார அமைப்பின்மீது ஐரோப்பிய முதலாளித்துவம் மோதியதால் நேரிட்ட விளைவுகளையும், இவற்றிலிருந்து எதிர்கால உலகப் போக்கு சம்பந்தமாகவும், இந்திய, சீன மக்களுடைய விமோசனம் சம்பந்தமாகவும் எழும் முடிவுகளைப் பற்றி மார்க்ஸ் முக்கிய கவனம் செலுத்தினார்.’

பின்னர், மார்க்ஸ் தனது மூலதனத்தில் இந்தியாவுக்காக ஐம்பது பக்கங்களை ஒதுக்கினார். எங்கெல்ஸும் மார்க்ஸும் பரிமாறிக்கொண்ட கடிதங்களிலும் இந்தியா பற்றிய அக்கறை கொண்ட பரிசீலனை காணக்கிடைக்கிறது. மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் இந்தியாவைப் பற்றி தொடர்ந்து சிந்தித்து வந்ததையும், இந்தியா பற்றிய அவர்களுடைய கண்ணோட்டம் மாற்றம் பெற்றதையும் முதிர்ச்சி அடைந்ததையும் தெரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

‘இந்திய, சீன சந்தைகளுடன் தொடர்பு ஏற்பட்டிருப்பதால், முதலாளித்துவ உற்பத்திமுறை மேற்கொண்டு வளரமுடியுமென்று மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கையில் சுட்டிக் காட்டினார்கள். அதைத் தொடர்ந்து 1848ம் வருடப் புரட்சி தோல்வியுற்றபொழுது, அந்த எழுச்சியின் வீழ்ச்சிக்கான அடிப்படைக் காரணங்களை ஆராய, மார்க்ஸ் முற்பட்டார். ஐரோப்பாவுக்கு வெளியே, அதாவது ஆசியாவுக்குள்ளும் ஆஸ்திரேலியாவுக்குள்ளும் கலியோர்னியாவுக்குள்ளும் முதலாளித்துவம் புதிதாக விஸ்தரித்து வருவதே 1848ம் வருஷப் புரட்சியின் தோல்விக்கு முக்கியக் காரணம்.’ என்னும் முடிவுக்கு மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் வந்து சேர்ந்ததை பாமிதத் குறிப்பிடுகிறார். ஆசிய அனுபவங்கள் மூலமாக ஐரோப்பாவை அணுகும் போக்கை இருவரும் கடைபிடித்ததை இது காட்டுகிறது.

1858ம் ஆண்டு அக்டோபர் 8ம் தேதி மார்க்ஸ் எங்கெல்ஸுக்கு எழுதிய கடிதத்தில் இந்தக் கருத்து தெளிவாக முன்வைக்கப்படுகிறது. ‘முதலாளித்துவ சமூகம் அதன் பதினாறாம் நூற்றாண்டு வாழ்வை இரண்டாவது தடவை அனுபவித்துக்கொண்டிருக்கிறதென்பதை நாம் மறுக்கமுடியாது. பதினாறாம் நூற்றாண்டு, முதலாளித்துவ சமூகத்துக்குப் பிறப்பளித்ததைப் போலவே, இன்றுள்ள பதினாறாம் நூற்றாண்டு நிலை அதற்குச் சாவுமணி அடிப்பது நிச்சயமென்று நான் நம்புகிறேன். உலக மார்க்கெட்டை, அல்லது அதன் பிரதான அம்சங்களையாவது சிருஷ்டிப்பதும் அதன் அடிப்படையில் உற்பத்தியை நிறுவுவதும் முதலாளித்துவ சமூக முறையின் விசேஷக் கடமை. உலகம் உருண்டையாகவிருப்பதால், கலிபோர்னியாவிலும் ஆஸ்திரேலியாவிலும் குடியேறியதுடன், சீனாவுடனும் ஜப்பானுடனும் தொடர்பு ஏற்பட்டதுடன், அந்தக் கடமை பூர்த்தியடைந்துவிட்டது போலத் தோன்றுகிறது. அது தொடக்கத்திலிருந்தே சோஷலிஸ்ட் புரட்சியாகவிருக்கும். ஆனால் இன்னும் விரிவான பிரசதேசத்தில் பூர்ஷ்வா சமூகத்தின் இயக்கம் ஓங்கி வளர்வதால், இந்தச் சிறு மூலையில் புரட்சி நசுக்கப்படுவதைத் தவிர்க்க முடியாதல்லவா?’

ஐரோப்பாவுக்கு வெளியில் முதலாளித்துவம் பரவுவதால்தான் ஐரோப்பியப் புரட்சி பாதிக்கப்பட்டுள்ளது என்னும் முடிவுக்கு இருவரும் வந்து சேர்கின்றனர். அந்த வகையில், அவர்களுடைய ஆய்வு ஐரோப்பாவில் இருந்து ஆசியாவுக்கு விரிவடைகிறது. 1853 ஜூனில் எங்கெல்ஸுக்கு எழுதிய கடிதத்தில், ‘கீழ் நாடுகளுடைய பிரச்னைகளுக்குத் திறவுகோல் என்னவென்றால், அவற்றில் நிலத்தின்மீது தனிச் சொத்துரிமை இல்லாதிருப்பதுதான்’ என்று குறிப்பிட்டார்.

‘புராதனகாலப் பொதுச் சொத்துரிமை ஸ்லாவ் நாடுகளில் மாத்திரம்தான் நிலவியதென்று அல்லது ரஷ்யாவில் மாத்திரம்தான் நிலவியதென்றுகூட அனுமானிக்கப்படுகிறது. இந்தப் பரிகசிக்கத்தக்க அனுமானத்துக்குச் சமீபகாலத்தில் செல்வாக்கு ஏற்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், இந்தப் பூர்விகமுறை ரோமானியர்கள். டியூடன்கள், கெல்ட்டுகள் ஆகியோரிடம் இருந்ததென்பதை நாம் நிரூபிக்கமுடியும். ஓரளவு அழிவடைந்து விட்டபோதிலும், இந்தப் பூர்விகப் பொதுச் சொத்துரிமை முறையின் உதாரணங்கள் பலவற்றை இன்றும் இந்தியாவில் காணமுடியும். ஆசியாவின் சமூகச் சொத்துரிமை முறைகளை, குறிப்பாக இந்தியாவின் சமூகச் சொத்துரிமை முறைகளை உன்னிப்பாகக் கற்றறிந்தால், எப்படிப் பல்வகைப்பட்ட புராதனக் கம்யூனிஸ்ட் முறைக பல விதங்களில் அழிந்தனவென்பது விளங்கும். உதாரணமாக, ரோமானியர்களிடமும் டியூட்டன்களிடமும் நிலவிய தனிச் சொத்துரிமையின் பல்வேறு ஆரம்பகால ரூபங்களுக்கும் பல்வேறு இந்தியக் கம்யூனிச முறைகளுக்கும் தொடர்பிருப்பதைக் காணலாம்.’

ஆனால், மேலை நாடுகளைப் போலக் கீழ்நாடுகளிலும் புராதனக் கம்யூனிசம் ஏன் நிலப்பிரபுத்துவ முறையாக வளரவில்லை? சீதோஷ்ண நிலையும் பூகோள நிலையுமே இதற்குக் காரணம் என்று எங்கெல்ஸ் அனுமானித்தார். ரஜினி பாமிதத் எழுதுகிறார். ‘பயிர்ச் சாகுபடியைச் சாத்தியமாக்கும் நிலைமைகளுக்கும் நிலத்தில் தனி உடைமை ஏற்படுவதற்கும் ஒத்துவரவில்லை. ஆகவே, விசேஷ குணாம்சங்களுடன் கூடிய ஆசியப் பொருளாதாரம் உருவாயிற்று. கீழே, கிராம அமைப்பில் புராதனக் கம்யூனிசத்தின் மீத மிச்சங்கள் நிலைத்து நின்றன. மேலே யுத்தம் செய்வதுடனும் கொள்ளையடிப்பதுடனும், நீர்ப்பாசன வேலைகளுக்கும் பொது மராமத்து வேலைகளுக்கும் பொறுப்பாளியாக யதேச்சதிகார மத்திய சர்க்கார் நின்றது. ஆக, இந்தியாவைப் புரிந்துகொள்வதற்கு கிராம அமைப்பைப் புரிந்துகொள்வதுதான் பிரதானமாகும்.’ மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் வந்தடைந்த முடிவு இது.

கார்ல் மார்க்ஸின் மூலதனம், இந்தியக் கிராம அமைப்பின் இலக்கணத்தை முன்வைக்கிறது. ‘இந்த இந்திய சமூகங்கள் மிக மிகப் புராதனமானவை. அவை சின்னஞ்சிறிய சமூகங்களாகும். அவற்றில் சில இந்நாள் வரை நீடித்து வந்திருக்கின்றன. நிலம் சமூகத்தின் பொதுச் சொத்தாக இப்பதையும், விவசாயமும் கைத்தொழில்களும் ஒன்றோடொன்று சேர்ந்திருப்பதையும், மாற்றமுடியாத வகையில் வேலைப் பிரிவினை ஏற்பட்டிருப்பதையும் இந்தச் சமூகங்கள் அடிப்படையாகக் கொண்டுள்ளன. பூரணமாக வகுக்கப்பட்டுத் தயாராகவுள்ள இதே திட்டம், புதிதாகத் தொடங்கும் சமூகங்களுக்கும் அடிப்படையாக விளங்குகிறது. நூறு ஏக்கராக்கள் முதல் பல்லாயிரம் ஏக்கராக்கள்வரை பல்வேறு பரப்பளவுகளில் இந்த சமூகங்கள் வாழ்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் தத்தம் சுயதேவைகள் அனைத்தையும் பூர்த்தி செய்துகொள்கின்றன. உற்பத்தியாகும் பொருள்களில் பெரும்பகுதி, சமூகத்தின் நேரடியாக உபயோகத்துக்கே பயன்படுகின்றன. அவை விற்பனைச் சரக்குகளாக மாறுவதில்லை. ஆகவே, இந்தக் கிராமச் சமூகங்களில் நடைபெறும் உற்பத்தி, விற்பனைச் சரக்குகளின் பரிவர்த்தனை அடிப்படையில் இந்திய சமூகம் முழுவதிலும் ஏற்பட்டிருக்கும் வேலைப் பிரிவினையைச் சார்ந்திருக்கவில்லை.’

மார்க்ஸ் தொடர்கிறார்.‘கிராம சமூகங்களின் உற்பத்தியில் தேவைகளைப் பூர்த்திசெய்த பிறகு மிச்சப்படும் உபரிப்பொருள்கள்தான் விற்பனைச் சரக்குகளாகின்றன. அவற்றிலும் ஒரு பகுதி பொருள்வாரியாக அரசாங்கத்தின் கைக்கு எட்டிய பிறகே விற்பனைச் சந்தைக்கு வருகிறது. உற்பத்தி செய்யப்படும் பொருள்களில் ஒரு பகுதி, தொன்று தொட்டு, பொருள் வரியாக, ராஜாங்கத்துக்கு வந்திருக்கிறது.’

மேலும், ‘இந்தப் புராதன சமூகங்களின் உள்ளமைப்பு இந்தியாவின் வெவ்வேறு பாகங்களில் வெவ்வேறு தினுசாக உள்ளது. சிக்கலே இல்லாததும் சுலபமானதுமான அமைப்பைப் படைத்துள்ள சமூகங்களில் நிலச்சாகுபடி பொதுவில் நடைபெறுகிறது. உற்பத்தியாகும் தானியங்களை சமூக உறுப்பினர்கள் பங்குபோட்டுக் கொள்கிறார்கள். அதே சமயத்தில், ஒவ்வொரு குடும்பமும் நூல் நூற்றலையும் துணி நெய்தலையும் உபதொழில்களாகக் கொண்டிருக்கிறது. இவ்வாறாக ஒரே வேலையைச் செய்து கொண்டிருக்கும் ஜனங்களுடன் கூடவே, கீழ்கண்டவர்களும் சமூகத்தில் இருக்கின்றனர்.’

‘சமூக நாட்டாண்மைக்காரர் வரிவசூலிக்கிறார், போலீஸ் வேலை செய்கிறார், நீதிபதியாக விளங்குகிறார். கணக்கன் உழவு சாகுபடி சம்பந்தமான சகல கணக்குகளையும் பதிவு செய்து நிர்வகிக்கிறார். இன்னொரு அதிகாரி, குற்றவாளிகள்மீது வழக்கு நடத்துவதுடன், அவ்வூர் வழியே பிரயாணம் செய்யும் அயலூர்க்காரர்களுக்குப் பாதுகாப்பு அளிக்கிறார். அவர்கள் அடுத்த கிராமம் செல்லும்வரை துணை செல்கிறார். காவல்காரர், அக்கம் பக்கத்துச் சமூகங்கள் ஆக்கிரமித்துவிடாமல் கிராம எல்லைகளைக் கண்காணித்து வருகிறார். தண்ணீர் மேஸ்திரி பொதுக்குளங்களிலிருந்து பாசனத்துக்குத் தண்ணீர் வினியோகம் செய்கிறார். பிராமணர் மதச்சடங்குகளை நடத்துகிறார். பள்ளிக்கூட உபாத்தியாயர் பாலர்களுக்கு மணல்மீது எழுதப்படிக்கக் கற்றுக்கொடுக்கிறார். பஞ்சாங்க பிராமணர் அல்லது சோதிடர், விதைப்புக்கும் அறுவடைக்கும் இதர விவசாய வேலைகள் ஒவ்வொன்றுக்கும் நல்ல நாள்களைப் பார்த்துச் சொல்கிறார், கெட்ட நாள்களைச் சொல்லி எச்சரிக்கிறார். விவசாயக் கருவிகள் அனைத்தையும் செய்வதற்கும் பழுது பார்ப்பதற்கும் ஒரு கொல்லரும் ஒரு தச்சரும் உள்ளனர். கிராமத்துக்குத் தேவையான மண்பாண்டங்களைச் செய்து தருவதற்கு ஒரு குயவன் இருக்கிறார். அம்பட்டர், துணிகளை வெளுத்துத் தருவதற்காக ஒரு சலவைத் தொழிலாளி, தட்டார் ஆகியோரும் இருக்கிறார்கள். சிற்சில கிராமங்களில் கவிராயரே தட்டராகவும் இருப்பார். இதர சமூகங்களில் கவிராயரே பள்ளிக்கூட உபாத்தியராகவும் இருப்பார். இந்த டஜன் நபர்களும் சமூகத்தின் கூட்டுச் செலவில் பராமரிக்கப்படுகிறார்கள். ஜனத் தொகை அதிகரித்தால், இதே வடிவத்தில், யாரும் குடியேறியிராத இடத்தில், ஒரு புதிய சமூகம் நிறுவப்படுகிறது.’

அத்தியாயம் 46

உலகெங்கும் நடைபெற்றுவரும் தேசியப் போராட்டங்கள் குறித்து ஆழமாகத் தெரிந்து கொள்ளும் பொருட்டு, வரலாற்று நூல்களைத் தேடிப்பிடித்து படித்துக்கொண்டிருந்தார் எங்கெல்ஸ். துருக்கியிலும் ஆஸ்திரியாவிலும் உள்ள ஸ்லாவ் மக்கள் குறித்து 1853-56 காலகட்டத்தில் விரிவாகப் படித்து தெரிந்துகொண்டார் எங்கெல்ஸ். ஸ்லாவ் மக்களின் தேசிய விடுதலைப் போராட்டங்கள் பற்றியும், வரலாற்றில் அவர்கள் வகித்த பாத்திரம் பற்றியும், அவர்களுக்கு எதிரான ஜார் அரசாட்சி பற்றியும் அவர் ஆழமாக வாசித்தார்.

பிரிட்டிஷ் நூலகத்துக்கு அவ்வப்போது சென்றுவந்த மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸுக்குத் தேவைப்பட்ட நூல்களையும் அவருக்கான குறிப்புகளையும் தந்து உதவினார். ரஷ்ய வரலாறு பற்றி எங்கெல்ஸ் படிக்கவேண்டிய புத்தகங்கள் என்னென்ன என்பதை மார்க்ஸ் ஒரு நீண்ட கடிதத்தில் குறிப்பிட்டிருந்தார். கிழக்குலக நாடுகள் பற்றிய அவர் ஆர்வம் அதிகாரித்துக்கொண்டிருந்தது. அதே சமயம், தனக்கு அணுக்கமான துறையான, மதக் கோட்பாடுகளின் வரலாறு பற்றியும் அவர் வாசித்துக்கொண்டுதான் இருந்தார்.

கடவுள்மீதான பிடிப்பு விலகியிருந்தாலும் பைபிள்மீதான அவர் ஆர்வம் விலகிவிடவில்லை. உதாரணத்துக்கு, வேதாகமத்தை அணுகும்போது, அதை ஒரு புனித நூலாக அல்லாமல், தொன்மம் பற்றியும் வரலாறு பற்றியும் பண்டைய மக்கள் பற்றியும் தெரிந்துகொள்வதற்கான ஒரு கருவியாகவே கருதினார். அரபு மக்கள் பற்றியும் யூதர்கள் பற்றியும் தொல் பழங்குடியின மக்கள் பற்றியும் தகவல்களை அவர் திரட்டிக்கொண்டிருந்தார்.

முன்னரே பரிச்சயமாகியிருந்த பெர்ஷியனையும் அரபியையும் மீண்டும் படிக்கத் தொடங்கியிருந்தார் எங்கெல்ஸ். பெர்ஷியன் குழந்தை விளையாட்டு போல உள்ளது என்று மார்க்ஸுக்கு எழுதினார். ‘முழுவதும் கற்றுத் தேற மூன்று வாரங்கள் ஒதுக்கியிருக்கிறேன்.’ கோதிக், நார்டிக் உள்ளிட்ட பண்டை ஜெர்மானிய மொழிகளைக் கற்பதற்கும் நேரம் ஒதுக்கினார். பிறகு, இயற்கை அறிவியல். இயற்பியல், உயிரியில், ஒப்பீட்டு உடற்கூறியல் ஆகியவற்றையும் தெரிந்துகொள்ள முயன்றார். வரலாறையும் அறிவியலையும் ஒன்றாக அவர் அணுகியதன் காரணம், இயக்கவியல் பொருள்முதல்வாதத்தை இயற்கை அறிவியலில் பொருத்திப் பார்க்கமுடியுமா என்பதைத் தெரிந்துகொள்ளவே. உயிரணு பற்றி புதிய கண்டுபிடிப்புகள் நிகழ்ந்துகொண்டிருந்த சமயம் அது என்பதால் எங்கெல்ஸும் அதில் ஆர்வம் காட்டினார்.

சார்லஸ் டார்வின் எழுதி வெளிவந்திருந்த On the Origin of Species புத்தகத்தை 1850களின் இறுதியில் எங்கெல்ஸ் வாசித்தார். டார்வினின் புத்தகம் நவம்பர் 24, 1859 அன்று வெளிவந்தது. தன் கண்டுபிடிப்புகளைத் தன்னுடன் மட்டுமே வைத்துக்கொள்ள விரும்பிய டார்வின் தன் முடிவை அவசரமாக மாற்றிக்கொண்டு புத்தகத்தை வெளியிட ஒப்புக்கொண்டார். அதற்குக் காரணமாக இருந்தது அதே ஆண்டு தொடக்கத்தில் ஆல்ஃபிரட் ரஸ்ஸல் வாலஸ் என்னும் சக இயற்கையியலரிடம் இருந்து வந்து சேர்ந்த கடிதம். டார்வினைப் போலவே வாலஸும் உயிர்களின் தோற்றம் பற்றிய ஆய்வுகளில் ஈடுபட்டு வந்தார். இருபது ஆண்டு கால ஆய்வின் முடிவுகளைச் சுருக்கமாக எழுதி வெளியிட வாலஸ் முடிவு செய்திருந்தார். தன் முடிவை அவர் டார்வினுக்குத் தெரியப்படுத்தியிருந்தார். சார்லஸ் டார்வின் வாலஸை ஒரு போட்டியாளராகக் கருதியிருக்கவேண்டும். தனது ஆய்வுகள் முடிவடைந்துவிட்ட நிலையில், எதற்காக ரகசியமாக அவற்றைப் பாதுகாக்கவேண்டும் என்று அவருக்குத் தோன்றியிருக்கவேண்டும். வாலஸின் நூல் வெளிவருவதற்குள் தன்னுடையது வெளியாகவேண்டும் என்று விரும்பிய டார்வின், நேரத்தைக் கடத்தாமல் ஒரு பதிப்பாளரை அணுகி, தன் பிரதியை ஒப்படைத்தார்.

டார்வினின் புத்தகம் வெளிவருவதற்கு ஐந்து மாதங்களுக்கு முன்புதான் கார்ல் மார்க்ஸ் எழுதிய A Contribution to the Critique of Political Economy வெளியானது. ஒரு வகையில், இரண்டு நூல்களும் சமூகத்தில் முக்கியமான மாற்றங்களை ஏற்படுத்தும் விருப்பத்தின் விழைவோடு கொண்டுவரப்பட்டவை. முதலாளித்துவத்தின் தத்துவார்த்த அடித்தளத்தை உடைத்து நொறுக்கும் நோக்கத்துடன் மார்க்ஸ் எழுத ஆரம்பித்த ஆய்வுக் கட்டுரைகளின் ஆரம்ப அத்தியாயங்களையே மார்க்ஸ் வெளியிட்டிருந்தார். அதே பொருளில், அவர் மேற்கொண்டு பின்னர் எழுதவிருந்தார்.

கிட்டத்தட்ட ஒரே சமயத்தில் வெளியான இரு நூல்களுள் ஒன்று மட்டுமே தன் நோக்கத்தில் துரித வெற்றியை அடைந்தது. மார்க்ஸின் நூல் பின்தங்கியது. ‘என்னை விமரிசிப்பார்கள் என்றும் ஏசுவார்கள் என்றும் எதிர்பார்த்தேன். நிச்சயமாக, உதாசீனப்படுத்தப்படுவேன் என்று எதிர்பார்க்கவில்லை.’ தன் புத்தகம் வெளிவந்துவிட்டதா இல்லையா என்பதையே தன் பதிப்பாளருக்கு எழுதிக் கேட்கவேண்டிய நிலையில் இருந்தார் மார்க்ஸ். டார்வினின் புத்தகம் 1250 பிரதிகள் அச்சிட்டிருந்தார்கள். இருபத்து நான்கு மணி நேரத்தில் அத்தனை பிரதிகளும் விற்றுத் தீர்ந்துவிட்டன என்கிறார்கள்.

டார்வினின் நூலை வாசித்து, உள்வாங்கி முதலில் வினையாற்றியவர் எங்கெல்ஸ். தன் கருததை டிசம்பர் 12ம் தேதி மார்க்ஸுடன் அவர் பகிர்ந்துகொண்டார். ‘நான் இப்பொழுது படித்துக்கொண்டிருக்கும் டார்வின் மிகச் சிறந்தவர்… வரலாற்று வளர்ச்சியை இதுவரை யாரும் இயற்கையில் இவ்வளவு அற்புதமாகப் பொருத்திப் பார்க்கவில்லை. அதுவும், இந்த அளவுக்கு வெற்றிகரமாக.’

அதற்கு அடுத்த மாதம், மார்க்ஸ் டார்வினின் நூலை வாசித்தார். எங்கெல்ஸின் கருத்தையே அவரும் பிரதிபலித்திருந்தார். ‘(உடல்நலக் குறைவு ஏற்பட்ட சமயத்தில)நான் வாசித்த நூல்களில் இயற்கை தேர்வு குறித்து டார்வின் எழுதிய நூலே சிறந்தது…மிக முக்கியமானது; என் நோக்கத்தோடு ஒத்துப்போவது. வர்க்கப் போராட்ட வரலாற்றுக்கு இயற்கை அறிவியலில் ஓர் அடிப்படையை உருவாக்கிக்கொடுக்கிறது.’

பொருள்முதல்வாதக் கண்ணோட்டத்துக்கும் டார்வினின் கொள்கைக்கும் உள்ள உறவையும் பிணைப்பையும் முதன்முதலில் வெளிச்சம் போட்டுக் காட்டியவர் மார்க்ஸ். Karl Marx: Biographical Memoirs என்னும் நூலில் ஜெர்மானிய எழுத்தாளரான Wilhelm Liebknecht குறிப்பிடும் விஷயங்கள் முக்கியமானவை. ‘டார்வினின் கண்டுபிடிப்புகளில் உள்ள முக்கியத்துவத்தை முதல் முதலாகப் புரிந்துகொண்டவர் மார்க்ஸ். 1859ம் ஆண்டுக்கு முன்னரே, டார்வினின் முக்கியத்துவத்தை அவர் அறிந்துவைத்திருந்தார். டார்வின் தன் கொள்கையை பொதுவெளியில் சமர்ப்பித்தபோது, மாதக்கணக்கில் மக்கள் அவர் அளித்த புரட்சிகர அறிவியல் சக்தியைப் பற்றியே விவாதித்தார்கள். மார்க்ஸ், டார்வினின் படைப்பை அறைமனத்துடன்தான் ஏற்றார் என்றும் அதன் மீது பொறாமை கொண்டிருந்தார் என்றும் பேசுபவர்களுக்கு நான் அழுத்தமான மறுப்பைத் தெரிவித்துக்கொள்கிறேன்.’

எங்கெல்ஸ், டார்வினை வேறு திசையில் இருந்து அணுகினார். இறைவாதிகளையும் கடவுள் நம்பிக்கையாளர்களையும் தகர்க்கவல்ல ஓர் ஆயுதமாக டார்வினின் படைப்பை அவர் கண்டார். இயற்கையின் அதிசயங்களை கடவுளே உருவாக்கினார் என்னும் வாதத்தை உடைக்க டார்வினின் இயற்கை தேர்வை அவர் முன்வைக்க விரும்பினார்.

மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் இருவரும் டார்வினின் கண்டுபிடிப்பைக் கருத்துமுதல்வாதத்துக்கு எதிரான ஒரு சித்தாந்தமாகவே கருதினார்கள். உலகம் பற்றியும் உயிர்கள் பற்றியும் இதுவரை மனிதகுலம் சிந்தித்து வந்ததற்கு மாறாக புதிய திசையில் சிந்திப்பதற்கு டார்வின் உதவுவார் என்று அவர்கள் நம்பினார்கள். இயற்கையை, அதிசயங்களை கடவுள் படைக்கவில்லை. உலகம் என்பது கடவுளின் திட்டம் அல்ல. இயற்கையையும் மனிதர்களையும் கடவுளைக் கொண்டு விளங்கிக்கொள்ளமுடியாது. மனித குல முன்னேற்றத்துக்கு ஒரு வரலாறு இருக்கிறது. இயற்கையின் வளர்ச்சிக்கும் ஒரு வரலாறு இருக்கிறது. இந்த இரண்டையும் கடவுள் எழுதவில்லை.

ராணுவ அறிவியல் என்னும் துறைமீதும் எங்கெல்ஸுக்குத் தீராக் காதல் இருந்தது. பாட்டாளி வர்க்கத்தைத் திரட்டி அவர்களைப் போர்க்குணம் மிக்க ஒரு சக்தியாகத் திரட்ட, ராணுவ வழிமுறைகளையும் சூட்சுமங்களையும் கற்றுத்தேறவேண்டும் என்று எங்கெல்ஸ் நினைத்தார். ஜெர்மனி, பவேரியா, ஆஸ்திரியா, பெல்ஜியம் போன்ற பல நாடுகளின் வரைபடங்களை ஆழமாக வாசித்து கிட்டத்தட்ட மனனம் செய்துகொண்டார் எங்கெல்ஸ். ‘அடுத்த தாக்குதலின்போது தேவைப்படும்’ என்று சொல்லிக்கொண்டார்.

ஒரு முழுமையான உலகப் பார்வையை உருவாக்கிக்கொள்ளவே அறிவியல், அரசியல், போர் தந்திரம், தத்துவம், மதம், மொழியியல் போன்ற துறைகளை மார்க்ஸும் எங்கெல்ஸும் கற்று வந்தனர். ஒவ்வொரு சிறு வாசிப்பையும் சமூகத்தின்மீது பொருத்திப் பார்க்க அவர்கள் முயன்றனர். அவ்வாறான ஒரு சந்தர்ப்பத்தின்போது, ஒரு பெருளாதார வீழ்ச்சியின் நிழலை அவர்கள் 1856ல் கண்டறிந்தனர். அதன் அறிகுறிகள் தென்படத் தொடங்கியிருந்தன.

செப்டெம்பர் இறுதியில் எங்கெல்ஸ் எழுதினார். ‘இந்த முறை இதற்கு முன் கண்டிராத அளவுக்கு தீர்ப்பு நாள் தீவிரமாக இருக்கப்போகிறது. அனைத்து ஐரோப்பிய தொழிற்சாலைகளும் பொடிப் பொடியாகச் சிதறப்போகின்றன. சந்தைகளில் பண்டங்கள் பிதுங்கப்போகின்றன. சொத்துள்ளவர்கள் அனைவரும் பாதிக்கப்படவிருக்கிறார்கள். பூர்ஷ்வா வர்க்கம் திவாலாகப்போகிறது. யுத்தமும் அழிவும் நெருங்கிவிட்டது. 1857ல் இது நடக்கும் என்று எதிர்பார்க்கிறேன்.’ எங்கெல்ஸின் நம்பிக்கை பொய்க்கவில்லை.