New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: Biblical Archaeology: The Hydra of Palestine’s History


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Biblical Archaeology: The Hydra of Palestine’s History
Permalink  
 


Biblical Archaeology: The Hydra of Palestine’s History

Both Israel Finkelstein and William Dever have allegedly distanced themselves from the kind of “biblical archaeology” of William F. Albright. Their own efforts, however, to relate Palestinian archaeology and biblical narrative not only reflect Albright’s earlier methods, they create a politically oriented incoherence. In three recent works, since the turn of the millennia, Finkelstein uses archaeologically based arguments primarily to resolve problems of biblical interpretation. Dever, who also has published three biblical-archaeological studies since 2001, concentrates, rather, on archaeological issues, while using biblical narrative for his underlying historical context. A discussion of the figures of Solomon and Josiah on the one hand and a discussion of “landscape archaeology” and site classification, on the other hand, illustrate the shortcomings of their methodology.



This article has been published as part of the Festschrift for Niels Peter Lemche, Teologi,historie og erindring, in the Dansk teologisk tidsskrift 78 (2015), 243-260.



By Thomas L. Thompson
Professor emeritus
University of Copenhagen
October 2015

 

Albrightean “Biblical Archaeology”

In a presentation of “expert opinions” in the article “Biblical Archaeology” in Wikipedia,[1]both William Dever and Israel Finkelstein are cited - along with Ze’ev Herzog - as clearly distancing themselves from Albrightean “biblical archaeology”—a theologically apologetic discourse on the use of Palestinian archaeology in support of the historicity of biblical narrative, which, until the mid-1970s, had dominated Old Testament studies.[2] At least, Dever and Finkelstein are represented as distancing themselves from “biblical archaeology”, insofar as it relates to the stories of the patriarchs, of an exodus from Egypt, a conquest under Joshua and, in the case of Finkelstein and Herzog, a “united monarchy” and a “temple of Solomon”.[3] In spite of such alleged distance, however, and in contrast to Herzog and David Ussishkin,[4] over the past fifteen years, both Dever and Finkelstein have written extensively within the genre of biblical archaeology and have grounded their presentations on a wide variety of “convergencies” and “conjunctures” between archaeology and the Bible, which they believe can be established.[5] In fact, they show little hesitation in interpreting the Bible with the help of archaeology or, indeed, archaeology in terms of their understanding of “biblical Israel”.[6] Whatever the progress archaeology has made since Albright published his first contributions some ninety years ago,[7] a methodological distancing of Finkelstein and Dever’s perspectives from the “biblical archaeology” that Albright’s work gave expression to, is hardly apparent. Albright, in fact, points to just such “correspondences” and “conjunctures” as Dever and Finkelstein use, when he defends the thesis that Abraham was a Hapiru caravaneer of the early second millennium.[8] Rather than directly identifying Abraham’s activities in the evidence we have of caravan trade, Albright pointed to biblical texts that speak of Abraham as a Hebrew, such as in Genesis 14. On the basis of such biblical texts, he argued that Abraham was in fact a caravaneer, that caravaneers in the second millennium were generally Hapiru and that Hapiru caravan trade was carried out in the period in which Albright understood the Old Testament to have set Abraham. Finally, his argument was considered confirmed because such caravaneers visited the places Abraham visits in the Bible and performed the type of actions performed by Abraham (Albright 1968; Thompson 1974, 53).

Albright ever spoke of an “essential historicity” and allowed for inaccuracies, discrepencies and anachronisms, as well as the existence of variable traditions. His eventual history was ever recognised as probable and in “harmony” with the Bible and archaeology, precisely as Dever and Finkelstein have understood “convergence” and “conjuncture”. Also like Albright, Dever and Finkelstein severely reduce the role of biblical criticism to that of defining an “historical reality” which they see as implied in biblical narrative. So, for example, we find Albright arguing that “if the patriarchs are to be seen as leaders of large tribal groups, then to show that tribal migrations of related linguistic peoples took place in a way reminiscent of the patriarchal movements demonstrates the historicity of these narratives and establishes for us the date of the patriarchal period” (Albright 1963, 5; 1968, 56; cf. Thompson 1974, 53). Like Dever and Finkelstein, Albright also used archaeology to correct the biblical narrative in constructing his history: most notoriously, in his adjustment of the “exodus and conquest” period to the Late Bronze/ Iron Age transition.[9] In the closing summary of my evaluation of Albright’s methods for writing the history of the second millennium (Thompson 1974, 316-321), I drew the following principle:

Because of the limitations of our primary data, particular care must be taken in the isolation of our material and in its independent evaluation. Before general conclusions can be drawn encompassing all available materials, we must be careful that the relationships we trace between distinct bodies of evidence are themselves concretely supported by evidence (Thompson 1974, 320).

In my review of the 2001 publications of Dever and Finkelstein and Silberman, I pointed out that Dever’s arguments, supporting the “reality” of the Bible’s view of ancient Israel (Dever 2001, 239) suffered from a failure to understand the complexity of both biblical composition and ethnicity.[10] It is, therefore with gratitude that I view Dever’s return to the question of the convergence of his archaeological research regarding the 8th century and alleged biblical associations. It is wholly on the basis of such associations that his continued use of an Albrightean “biblical archaeology” seeks legitimacy. I agree with his statement “that the information from archaeological and material sources is now our primary source for writing history - not the biblical texts” (Dever 2003, 71). I also agree with him that “Joshua-Kings cannot be read uncritically as a satisfactory history, but neither can they be discarded as lacking any credible historical information” (Dever 2003, 226). What I do find missing, however - and here Dever stands in contrast to Finkelstein - is the lack of critical respect for the integrity of a reading of texts on their terms, whether they are biblical or ancient Near Eastern.[11]

Dever and Finkelstein’s continued efforts to take the middle ground in the “minimalist-maximalist” debate echo Roland de Vaux’s earlier effort to find a balance in the mid-twentieth century debate between American and German versions of “biblical archaeology”.[12] The debate engaged Albright on the one hand, along with John Bright and George Ernest Wright, who used their archaeological research as a means of historicizing the biblical narrative[13] and, on the other hand, most European scholars and, especially, Albrecht Alt and Martin Noth.[14] De Vaux’s historical constructions chose the center between the German and American sides of the debate, typically focusing on a limited, but “essential historicity” of theologically defined “events”, not least the Exodus and the Davidic covenant.[15]

Central to understanding Dever and Finkelstein’s need to find a biblical component in their historical interpretation has been the challenge to the project of “biblical archaeology” by three books in 1991 and 1992, which launched the “minimalist-maximalist” debate and came to dominate the field through the following decade.

The first work was a short monograph on the Canaanites by Niels Peter Lemche.[16]Although the first published and the more immediately relevant of the three to the current discussion, it was less noticed even as it clearly underlined the political dynamic in the misuse of biblical names as historical. The name “Canaanite” personifies an ancient geographical term, but, in the Bible, evokes a people: the bearers of values, identity and heritage. Biblical “Israelite” and “Canaanite” present a dichotomous pair with an effective literary function, essential to the inauthoctonous trope which defines the “promised land” as Eretz Israel. Israelites stand opposed to the indigenous people of the land, whose ancestor, Canaan, is marked by Noah’s curse. As Canaan becomes Eretz Israel, Canaanites epitomize the dispossessed. The politics of Israeli archaeology’s early decision to use “Canaanite” and “Israelite” as period markers did not only identify the heritage of an Iron Age Eretz Israel as Israeli. It offered Palestinians the heritage of the Bronze Age and marked them as a people without a heritage in the land: the heirs of a literary, divinely blessed, genocide and historiographic disaster! If the “Canaanites”, however, in fact, were neither a nation nor a people, but simply any who lived in the land, once called Cana’an, Israelites, too, would be, historically, no more than those who lived in the central highlands. The origin of this region’s settlements were not related to either the settlement of Judah or its future Jews. So simple was the “minimalist-maximalist” debate.

My own monograph, on the possible historical context for the concept of an Israelite people,[17] drew four conclusions, expanding Lemche’s argument: 1) The biblical narratives about Israel - from the Patriarchs of Genesis to the destruction of Jerusalem by Nabuchadnezzar - were not historical accounts of the past, but literary and theological fictions. 2) The origins of Israel were related to the new Iron I settlements of the central highlands, which, in the ninth century, BCE, developed a small highland patronate bearing the name Bit Humri/Israel. 3) The formation of this polity in the central highlands, following a recovery from the climate-driven desedentarization of the highlands in the Late Bronze Age, was both much earlier and without any direct relationship to the comparable but later recovery and return to sedentary settlement in the southern highlands in the course of the tenth and ninth centuries, BCE. This region and the Transjordan highlands of Edom also developed the small patronage kingdoms of Judah and Edom, closely associated to the Assyrian development of the overland trade network. 4) The biblical understanding of Israel as an ethnicity was to be dated to the Persian Period at the earliest and should be understood as an utopian trope of biblical literature.

Closely related to my monograph was Philip Davies’ very important essay,[18] which distinguished three different functions of the name “Israel”: 1) “Israel” of biblical narrative: the figure of the patriarch and father of 12 sons, themselves the fathers of twelve tribes, who were brought from Egypt by Moses and whose sons conquered the “promised land”. This was the Israel led by Joshua and the Judges and which formed the legendary kingdoms of Saul, David and Solomon: an Israel which Yahweh had destined for disaster at the hands of the Assyrians and Babylonians. 2) The second Israel is “ancient Israel”: a construct of scholars. This Israel is hypothetical and theoretical: a modern understanding, a narrative, ideally based on evidence. 3) His third “Israel” is often confused with the other Israels. It is the Israel of the real past, one that no longer exists.

This exposure of the fictive foundations of Israeli heritage politics, so central to “biblical archaeology”, fed the heated polemics of scholarly discourse. The late 1980s and early 1990s also witnessed the closure of the fifteen years discourse over the historicity of biblical origin stories.[19] Both Israeli and European scholars came to understand Israel’s historical origins in the Iron I settlements of the central highlands and as culturally rooted in the Bronze Age.[20] The related acceptance of the legendary character of biblical narrative by many archaeologists in Tel Aviv still fuels the intense debate between the archaeological faculties from Tel Aviv and Jerusalem over the dating of early Iron Age pottery, which might be related to events of the tenth century, BCE and is, therefore, central to any argument in favor of the historicity of the United Monarchy. The use of the chronology of the Hebrew Bible, however, given its roots in the allegorical chronology of the medieval Masoretes, exposes an incoherence in the ideology of much Israeli archaeology.

Although the old arguments of “biblical archaeology” had fully collapsed, since the turn of the millennia, two competitive efforts have sought to salvage the remnants of its “ancient Israel”. In a concerted effort to maintain some form of “biblical archaeology”, Dever and Finkelstein have each published three books, adding six new heads to our scholarly Hydra at great cost in methodological transparency (Dever 2001; 2003; 2012; Finkelstein & Silbermann 2001; 2006: Finkelstein 2013).

While Finkelstein uses archaeology in an effort to solve problems of biblical interpretation, Dever centers his historical contributions primarily in archaeological issues, but ever in support of a history of biblical Israel. While one is never in doubt of the technical progress of this old-new “biblical archaeology” since Albright had dominated the field for a period of fifty years,[21] one may doubt this new wave of a biblical, ethnocentric archaeology is any more critical.

An Old-New Biblical Archaeology: Israel Finkelstein

Finkelstein’s perspective of “biblical archaeology” owes much to Roland de Vaux’s ethnocentric exaggeration of Israel’s role.[22] With de Vaux, Finkelstein largely neglects a sustained construction of non-Israelite Iron Age Palestine, even while acknowledging, e.g., the Phoenician orientation of coastal Palestine from Acco to Tantura, the Aramean cultural links of the eastern Galilee and northern Jordan rift, including Beth Shan, Tel Kinneret, Dan and much of northern Transjordan. Finkelstein also draws on the Mesha stele to view 9th century Moab in competition with Bit Humri/ Israel and the Arameans of Damascus for Megiddo, Ta’anek and the control of the Jezreel. They are disputed territories, but hardly Israel.[23] Yet, in unequivocal terms, Finkelstein alleges an unparalleled greatness for Israel (Finkelstein 2012, passim), however much one must doubt that its borders would differ much from the limited region of the highlands, which are defined by known “Israelite” forts (Dever 2012, 89-97); that is, the highland region north of Ramat Rahel and al-Khirbe and South of Tel Jezreel.

Also echoing de Vaux, Finkelstein’s three volumes deal primarily with defending the historical quality of the Bible’s legendary figures and narratives, an orientation, which creates an absurd, politically oriented history. Archaeology is used not to write history or show that the biblical narratives were accurate history, but to show that such legends might reflect historical events and contexts, which might yet be reconstructed with archaeology’s help (Finkelstein & Silberman 2006; Finkelstein 2013). Archaeology, for Finkelstein, also offers a key to understanding unhistorical biblical legends, as, for example, in his arguments that the greatness of Samaria and Bit Humri be understood as the historical reality which lay behind a Judean writer’s competitive effort to create a narrative of David and Solomon, within Jerusalem’s legend of a “United Monarchy.” Similarly, the biblical narrative about David and his band of outlaws finds its historical, literary context in the eighth century, BCE; much as the story of Saul’s reign discloses Israel’s historical political origins, before Samaria was built! (Finkelstein 2013, esp. chapters 2-3).

Central to Finkelstein’s project is the assumption that the core of the “Deuteronomistic History” had been written within that narrative’s historicized story of a Josianic religious reform (Finkelstein & Silberman 2001, 14). This circular argument claims that the story of Josiah’s centralizing reform is evidence for itself (cf. Thompson 2001, 317)![24]Finkelstein, otherwise, identifies a narrative implying a supersessionist ideology, viewing Jerusalem as the cultic center of biblical Israel, but offers neither evidence nor argument for its historicity or his dating of the story (Finkelstein 2007; 2012). Given its primary orientation in form criticism,[25] this discourse hardly deals adequately with the literary complexity of such heroic chain-narratives, among which Samuel-Kings finds its home.[26]

Alternative interpretations are readily available among biblical scholars: not least the recent study of L. Jonker.[27] Alternatively, one could consider G. Knopper’s theory of an implicit claim of ideological priority in Samaria’s earlier temple, from at least the 5thcentury, BCE.[28] Unlike Finkelstein’s Josiah story, the priority of the Samaritan temple has the merit of supporting archaeological evidence. Finkelstein claims that Jerusalem’s expansion to its western hill sometime in the 7th century is explained by the evocation of a mass exodus of refugees from the siege and fall of Samaria in the fourth quarter of the eighth century. As a biblical scholar, I always wonder - when I consider Finkelstein’s tireless pressing of this biblically oriented claim - why such refugees would have sought or found security among the most treacherous of their enemies!

One can hardly miss the deeply ironic contrast, which Finkelstein and Silberman sketch between the limited archaeological-historical evidence for a Judean monarchy before the eighth century and the biblical story of the united kingdom of David and Solomon. One must, however, point out that the narrative of King’s, which is launched by the tragic story of Solomon’s hubris, lays its primary plotline within the theme of unity vs. division. The theme of greatness is not so much engaged in David’s story as in the tragic story of Solomon’s rise and fall. The David story follows far more the plotline and themes of the king’s rise to power, particularly the motif of “past suffering” as stereotypically found in the “testimony of the good king” (Thompson 2007, 260-262). The discrepancy with which Finkelstein is most preoccupied is that which is apparent in comparing the limited evidence of settlement in the Judean highlands during the 10th and early 9th centuries BCE, with the hundreds of highland settlements, which supported the early patronage kingdom of Bit Humri (Especially Finkelstein 1988, 47-53 and 89-91; cf. Thompson 1992, 288-292, and 221-239, respectively). Given such a contrast in our historical record, how can one but entertain an ironic reversal of the Bible’s supersessionism!

The Way with Kings

I have previously argued that the biblical narrative of the Books of Samuel and Kings is not an historiography (Thompson 1992, 372-382), nor relating an understanding of any real past, which archaeologists might find useful for their historical reconstructions.[29]Here, I wish only to take up the issue of a single motif of that great biblical chain-narrative; namely, the motif of greatness. It is not a motif, which relates to an actually historical, past greatness of any king or polity, whether of Samaria or Jerusalem. This greatness has rather a literary and narrative function, within the tragedy, which is at the heart of this chain narrative. Finkelstein’s efforts to see this striking motif as a reflection of Israel’s alleged, historic greatness, in an imagined past of the Omride dynasty, is without the slightest foundation within a narrative world where this greatness functions as a measure of failure. The theme of Solomon’s greatness is far from the world of Bit Humri or, indeed, any historical world other than intellectual history. It is a greatness which supports a narrative theme with its trajectory aimed towards the story’s closure in the story of Jerusalem’s destruction in 2 King’s. Finkeslstein’s failure to examine the literary functions of the greatness of David and Solomon and their United Monarchy, seriously undermines his proposal of a biblical archaeological convergence of evidence. Solomon’s greatness and wisdom becomes dominant already in the subtle, ironic tale, opening his story in 1 Kings 3, and it is a greatness which prepares for an even greater fall from grace. Yahweh, pleased with Solomon’s love for him, which reciprocates the love Yahweh had expressed for Solomon at his birth (1 Kings 3:3; cf. 2 Sam 12:24-25), appears to the king in a dream. A classic folktale is opened by the divine offer of a gift, limited only by the limitations of its recipient: “Ask what(ever); it will be given you” (1 Kings 3:5)! Such a story hardly ever ends well. Here, it follows the stereotypical pattern of initial success and reward, uncontrolled hubris and fall from grace. In response to Yahweh’s fate-determining question, an answer of brilliant wisdom opens the door to greatness. With humility, Solomon acknowledges that Yahweh has already given him his role as David’s heir over a great and numberless people. He, therefore, asks for “an understanding heart to govern Yahweh’s people, one discerning between good and evil” (1 Kings 3:6-9). Yahweh grants the wish, as he had promised. Solomon’s wise and discerning heart is marked by a three-fold leitmotif of the greater story, as Solomon, like Hezekiah and Josiah, takes on the role of the good king of legend (Thompson 1997): “as none has been before or any after will be” (1 Kings 3:12; cf. 2 Kings 18:5; 23:25). With his wish granted, however, the real test of the story, even of his wisdom and discernment, is immediately opened: “I give you also what you have not asked, both riches and honor, that no other king will compare with you.…” A brief illustrating tale of Solomon’s wisdom follows as his judgment of the two harlots, with but a single child, living, brings all Israel to “wonder at the divine wisdom that was in him to render justice” (1 Kings 3:16-28).

However, even such a demonstration of Solomon’s greatness is set under severe stress by the narrative’s greater ploy. Already at the end of Samuel’s rule as judge over Israel in 1 Samuel 8, the people had asked for a king, that they might be “like all the nations”. Although this request implicitly rejects Yahweh as their true king, Yahweh grants the request and orders Samuel to “show them the ways of the king”: a stereotyped description of the arbitrary and unjust rule of royal patrons, which also informs many of the stories of 1-2 Kings. This warning to the people is already foreshadowed by Deuteronomy 17:14-20, the so-called “law of the king”, so essential to understanding Solomon’s narrative. For our purposes, the following excerpt should suffice: “He must not return to Egypt to multiply horses for himself . . . not multiply wives for himself, lest his heart turn away; nor greatly multiply for himself silver and gold”. Fulfillment comes in 1 Kings 10-11. The whole world sought the good king’s presence and brought gifts. The women Solomon collected from foreign nations, “who turned his heart away” numbered 700. Silver became as common as Jerusalem’s stones and, in a single year, he acquired a fateful 666 talents of gold! Solomon brought horses from Egypt: 1400 chariot and 12,000 horse: fabulous numbers for any ancient army. Surely, too, we must add, it is from this exuberant story line and from the equally fabulous Assyrian references to 2,000 chariots and 10,000 soldiers, so legendarily sent by Ahab to the battle of Qarqar in 853 BCE, that Finkelstein and Silberman owe their belief in Bit Humri’s allegedly historical greatness![30]

But, apart from the tragedy of kingship’s failure and the division of his kingdom at his death, what of the 1K 3’s specific test of Solomon’s wisdom and discernment and the trajectory his story sets for the greater story? His wisdom and discernment seems, in fact, confirmed in Solomon’s second prayer, in spite of its evocation of the coming exile. In fact, Solomon sees this as inescapable “because all men sin” and, therefore, in the coming crisis of Yahweh’s justice, are fit for destruction. However, exactly “because all men sin”, it is left to Yahweh, once again, to take on the task of changing! Following the plot of Isaiah, the punishment cannot belong to the sinner, who cannot bear it. Rather, the solution must lie with Yahweh to learn compassion and forgiveness of his people and their sin (1 K 8:46-53). This story of Solomon in Kings, which anchors the plotline for the greater story, hardly implies the existence of a Judean supersessionism as Finkelstein assumes. Nor, indeed, is there any historical evidence for a Judean competition with Samaria’s past, any more than there is historical evidence for a context for the composition of 2 Kings within any historical religious revivals attributed to Hezekiah or Josiah, any more than of other, similar reforms attributed to Asah (1 Kings 15:9-24) and Jehoash (2 Kings 12:1-21). Judea does not supersede Samaria in any way, in Kings’ narrative, but rather shares Samaria’s rejection by Yahweh and follows Samaria into exile.

The lost tribe of Judah

Both Finkelstein and Dever follow 2 Kings 17 and close ancient Israel and Samaria’s history with Bit Humri’s transformation into the Assyrian province of Samerina. The people of Samaria, however, in fact, continued in the land. They watered their plants, picked their olives, pressed their grapes and worshipped their god. When we consider the disaster that overfell Samaria, I believe we need to think again about the most effective of propaganda: histories hidden and ignored. Certainly, the silencing of the non-Jewish history of the central highlands is a most serious distortion of a biblically based history.[31] Just as important is the distortion supported by the failure to consider the seriousness of the great demographic disaster, which befell Judah at the hands of Sennacherib, two decades after Samaria’s fall![32] Judah hardly recovered and itself might be appropriately marked with the figure of a “lost tribe”.[33]

For Finkelstein, who presents his historical construction in a continuous narrative, the silencing of Samaria’s future allows him to shift his focus to what he asserts is the context of his history. Finkelstein shifts from an archaeologically driven historical mode to biblical theology, where he had addressed the question of the authenticity of a Jewish narrative. His domain question had been how 2 Kings understands Judah’s common ground or unity with Israel, given the separate and distinctive origin histories, which Finkelstein has constructed? While the introductory function of Genesis might have helped him answer this as a literary question, with reference to the stories, which present Judah as the son of Jacob-Israel, the issue for Finkelstein was to understand the legendary narrative of a United Monarchy, in support of the role of Judaism as Israel’s surviving remnant. Within that ideology, there is in Israel today, no political room for a post 722 BCE Israel.[34]Finkelstein has fallen victim to his own strategy of ethnocentricity; for he has created his historical narrative as a theological justification for modern, secular Israel’s archaeological project!

I believe, moreover, that both Finkelstein and Dever have great trouble in continuing their historical narratives about the central hills after 722 BCE. Their commitment to a biblical resonance for their archaeology also commits them to a biblical strategy in their history and a transference of Israel’s destiny from a no-longer existent, biblical Samaria to Jerusalem. Finkelstein’s compelling need to draw on refugees from the “northern kingdom” to explain Jerusalem’s expansion in the first half of the seventh century veils this theological assumption more than it unveils a past. There is no historical need for making this decision! There already exists, ready at hand and fully attested by both archaeology and Assyrian texts and monumental art, an even greater, massive, refugee-creating, demographic disaster to fuel Jerusalem’s expansion; namely, the catastrophic destruction which befell Lachish and Judah in 701 BCE at the hands of Sennacherib (Grabbe 2003; Thompson 2013, 77-88). The villages and towns of Jerusalem’s hinterland were lost and their patronage was transferred to loyal Assyrian clients on the coastal plain, or destroyed and their inhabitants deported.

Although Lachish was rebuilt by the mid-seventh century and there was considerable demographic recovery, especially in the South, Jerusalem, even with its estimated growth to some 10,000, hardly became a “great city”. It was never more than a large provincial town on the fringe of empire. The campaigns of Nabuchadnezzar in the sixth century brought disaster once again, destroying Jerusalem and decimating most of Judah. Once more, much of the population was deported and towns and villages of the region were left in ruins. Though Jerusalem, with much of the Persian province of Yahud, was destined to lay in ruins for some centuries, the destruction of the Edomite capital of Bosrah at the hands of Nabonidus, the last of the Babylonian kings, did bring the heartland of Judah, together with Edom and the Negev, into a coherent cultural whole (Thompson 2011; 2013A; 2013B). In the Persian period, most of this region - the province of Idumea - was centered in Lachish, whose recovery positioned it as the dominant power of the southern hills until late in the 2nd century, BCE.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

An Old-New Biblical Archaeology: William Dever

In contrast to Finkelstein, Dever has little interest in interpreting the Bible in using archaeology to understand the literary or fictive qualities of biblical narrative. Rather and much like his teacher George Ernest Wright, Dever is interested in understanding archaeological remains and in constructing a history based in archaeology. In his own words, he is a “minimalist” in his approach to writing the history of Palestine. Yet, with regard to the Bible’s perspective of the past, which hardly converges with the archaeological and historical record, Dever often maintains an openness to what he sees as the biblical perspective of the past. This is most notable in his understanding of the inautochtonous settlement of the land and the historicity of the United Monarchy. In this respect, he can maintain the “biblical archaeological” contrast between a “Canaanite” Bronze Age and an “Israelite” Iron Age and, holding his option for a biblical perspective, he allows for the historicity of the so-called united monarchy.[35] His interests are not specifically in problems of biblical interpretation and he is primarily preoccupied, especially during the past decade, with archaeological interests, especially small finds, reflecting Palestine’s subaltern heritage.[36] In this respect, he returns to a long neglected but important aspect of archaeological research, which had flourished apart from the biblically oriented histories of Israel. This tradition of scholarship can be epitomized by Kurt Galling’s Biblisches Reallexikon,[37] the fully revised second edition by his students, edited by Helga Weippert,[38] and her more thoroughly representative Handbuch der Archäologie.[39]

Landscape Archaeology

While Dever supports his discussion with reference to some more modern perspectives, used widely in archaeology today, he is not always convincing. His understanding, for example, of the rich variety of ecological contexts in Palestine’s many small regions, is limited to references to his personal experiences in the village of Deir Samit, near Hebron. This has led him, unfortunately, to speak of Palestine’s agriculture comprehensively as a “subsistence economy” (Dever 2012, 237-239). One might, however, doubt that even Deir Samit’s agricultural economy of the early 1970s is to be properly described as a “subsistence economy”, though the region is arid and its agriculture relatively poor. Landscape studies are useful, in fact, because different regions reflect different economies and we can certainly not assume that Palestinian agriculture is represented as a whole by Deir Samit’s! Regional economies vary in Palestine quite specifically because the landscape changes. Consider, for example the differences in the agriculture of Deir Samit to what we find in the Northern Negev, the southern Shephelah, the highlands of the Western Galilee, the northern Jordan Rift, the coastal plain or some 20 other regions with considerably different landscapes, each with their distinct economies and, therefore, different histories.[40] The landscape of Deir Samit reflects but one of Palestine’s many ecologically variable forms of a Mediterranean economy. These different regions are rooted variously in sheep and goat herding, fruits and olives, grain and field crops. Palestine’s is not a subsistence economy, but a trade-oriented, agricultural and herding economy (Thompson 1992, 141-146). Leaving Deir Samit, Dever also argues that some regions of the lowland valleys and coastal plains were not open to agriculture in much of the Iron Age because of malaria-infested swamps (Dever 2012, 38-46). However, the technology used in agriculture varies not only according to Palestine’s different regional landscapes, but also according to its different periods. Archaeological surveys have shown that already in the Early Bronze Age irrigation farming through relatively simple irrigation and drainage systems was widespread in the lowlands of the North and had opened large areas to settlement, which, without such systems, could easily be subject to swamp formation and malarial infestation. This was most notable in the densely populated and stable Beth Shan and Northern Jordan valleys (Thompson 1979, 25-29).

Cities and Nation States?

Dever’s classification and typology for eighth century sites is also problematic. His distinction between capital cities, first tier administrative centers, district capitals and tier 2 cities and urban centers, suffers from two problems. His designation of a “city” (Dever 2012, 106-141) is used for sites with an estimated population of as few as 300 (Tall as-Saba’) to perhaps 5000 (Tall al-Qadi), with no other “city” larger than 3000. Apart from Tall al Qadi, Dever’s “cities” average a population of little more than 1500. He acknowledges, however, that field archaeology of ancient Near Eastern sites otherwise has used an estimated population of 20,000 before speaking of a “city”! The second difficulty is rooted in his identification of Samaria and Jerusalem (for which he gives no 8th century population estimate) as “capital cities” and all other sites as “subordinate cities”. The classification is entirely biblical and rooted in a biblical perception of eighth century Palestine! Gaza, Ashqalon, Lachish, Shechem, Megiddo, Tell al-Qadi, Gezer, Ekron, Bosra and yet other sites, have histories as regionally dominant patronates from at least as early as the Execration Texts and there is no archaeological evidence that this pattern of Palestinian polity was significantly different in Dever’s eighth century!

It becomes clear that Dever’s analysis hinges on his understanding of Israel as a dividednation state governing the whole of Eretz Israel. Why does he understand that Tall al-Qadi is a city subordinate to Samaria, when in the 9th century it appears - at least if the Aramaic byydwd inscription is both genuine and to be read as Dever does - that this town, along with Tel Kinnereth, was a client of Aram’s patronage? Why does he see Megiddo as subordinate to Samaria? It, along with Tell el Qadi, is beyond the “border” established by the “Israelite” fort at Tel Jezreel and both sites fall to the Assyrians when Damascus falls. Is Tell Gezer a subordinate administrative or regional center of a national state? Is it, in its own right, a regionally dominant patronate, controlling the northern Shephelah, which may have been a client of first Samaria in the eighth century and, then - as Samaria quarreled with the Assyrians - have transferred its patronage to Jerusalem? If Dever is correct about Gezer’s becoming a Judean city after 722 BCE, such a shift reflects a governing polity of patronage rather than that of a national state. Apart from the biblical narratives, Palestine’s Bronze Age polity - structured according to small, regionally dominant towns - has a continuous history through the Iron Age and survives at least into the Hellenistic period. If we consider all of Palestine in our description of the Iron Age, the structures of patronage, we see so clearly in the Amarna letters, are fully appropriate to the Iron Age.

Dever’s interpretation of archaeological remains, echoing Albright’s “biblical archaeology” as it does, interprets historical realia through an ethnocentric, biblical perspective. For example, he understands the song about “Israel” in the final stanza of the Merneptah stele’s victory song over Lybia, as confirmation of a biblical origin story by marking the transition from a Canaanite Bronze Age to an Israelite Iron Age (Dever 2001, 118-120). Interpreting the Merneptah inscription’s description of four towns (“… plundered is Gaza … carried off is Ashkelon, bound is Gezer, Yenoam is as one not existing…”)[41] as implying that the town of Gezer had been captured in an Egyptian military campaign under Merneptah, Dever dates this destruction with the destruction of Gezer Stratum XV (1210 BCE), unfortunately depending entirely on an uncertain biblical and archaeological convergence. That is, his interpretation of the reference to Gezer in Merneptah’s poem is merged with his understanding of Gezer’s stratum XV and then used to support the date for the transition from the Bronze to the Iron Age.

In the poetic representation of the Merneptah stela, however, the four Palestinian towns mentioned refer to towns under Egyptian control, which reflect the peace which the Lybian victory has created. Gezer, as one of the children of Khurru, plays the role of Israel’s lost seed (allegorically representing the fertility of the land), but is understood by Dever to represent the dying Late Bronze, “Canaanite” society. The figure of “Israel” bears the allegorical role of the former husband (patron) of Khurru (the land). The name of Israel bears, perhaps, the appropriate pun reflected in this name: “Israel”/Jezreel, which, however, Dever insists refers - not to the father of such “Canaanite” towns, but to the proto-Israelites of the early Iron I period highlands, casting an historical trajectory forward, towards the biblical legends of Omri, Israel’s future patron. Dever’s interpretation involves a tendentious misreading of the closure of an ancient Egyptian victory song: a victory not over Palestine, but over Libya. This allegorical closure celebrates Egypt’s peace and patronage, a characteristic that radically effects its meaning (Thompson 2007, 274-276).

 


Notes

[2] W. F. Albright, From the Stone Age To Christianity 1946; idem, The Biblical Period from Abraham to Ezra (1963); idem, Yahweh and the Gods of Canaan (1968) cf. T. L. Thompson, The Historicity of the Patriarchal Narratives: The Quest for the Historical Abraham (Berlin: De Gruyter 1974); J. Van Seters, Abraham in History and Tradition(New Haven: Yale University Press, 1975; J. M. Miller and J. H. Hayes (eds.), Israelite and Judean History (Philadelphia: Westminster, 1977).

[3] E.g., W. G. Dever, Recent Archaeological Discoveries and Biblical Research (Seattle: University of Washington Press, 1989; I. Finkelstein, The Archaeology of the Israelite Settlement (Jerusalem: IES, 1988); Z. Herzog, “Beersheba Valley Archaeology and its Implications for the Biblical Record” in A. Lemaire (ed.), Congress Volume Leiden 2004 (Leiden: Brill, 2006), 81-102.

[4] D. Ussishkin, “The Temple Mount in Jerusalem during the First Temple Period: An Archaeologist’s View”, in J. D. Schloen (ed.), Exploring the Longue Durée (Winona: Eisenbrauns, 2009), 473-483.

[5] William G. Dever, What Did the Israelites Know and When Did They Know It? What Archaeologists Can Tell Us About the Realities of Ancient Israel (Grand Rapids: Eerdmans 2001); Who Were the Early Israelites and Where Did They Come From?(Grand Rapids: Eerdmans 2003); The Lives of Ordinary People in Ancient Israel (Grand Rapids: Eerdmans 2012); Israel Finkelstein and Niel A. Silberman, The Bible Unearthed: Archaeology’s New Vision of Ancient Israel and the Origin of its Sacred Texts (New York: The Free Press 2001); David and Solomon: In Search of the Bible’s Sacred Kings and the Roots of the Western Tradition (New York: The Free Press 2006); Finkelstein, The Forgotten Kingdom: The Archaeology and History of Northern Israel (Atlanta: Society of Biblical Literature 2013).

[6] For this concept, see Philip R. Davies, In Search of Ancient Israel (Sheffield: Sheffield Academic Press 1992), passim.

[7] William F. Albright, ”Contributions to Biblical Archaeology and Philology”, Journal of Biblical Literature 43 (1924), 363-393.

[8] William F. Albright, Yahweh and the Gods of Canaan (New York: Doubleday 1968).

[9] W. F. Albright, “The Israelite Conquest of Canaan in the Light of Archaeology”, Bulletin of the American Schools of Oriental Research 74 (1939), 11-23; J. J. Bimson, Redating the Exodus and Conquest, Journal for the Study of the Old Testament Supplement Series 5 (Sheffield: Sheffield Academic Press 1981); Thompson 1974, 52-57.

[10] Thomas L. Thompson, ”Methods and Results: A Review of Two Recent Publications”,Scandinavian Journal of the Old Testament 15/2 (2001), 306-325 (309).

[11] Thompson (1974), 57; ”A Testimony of the Good King: Reading the Mesha Stele”,Ahab Agonistes: The Rise and Fall of the Omri Dynasty, ed. Lester L. Grabbe (London: T&T Clark 2007), 236-292; Biblical Narrative and Palestine’s History: Changing Perspectives 2 (Sheffield: Equinox 2013).

[12] Roland de Vaux, ”Method in the Study of Early Hebrew History”, The Bible and Modern Scholarship, ed. James Phillip Hyatt (New York: Abingdon 1966), 15-29; ”On Right and Wrong Uses of Archaeology”, Near Eastern Archaeology in the Twentieth Century in Honor of Nelson Glueck, ed. James A. Sanders (New York: Doubleday 1970), 64-80.

[13] William F. Albright, The Biblical Period From Abraham to Ezra (New York: Harper 1963); John Bright, Early Israel in Recent History Writing (London: SCM Press 1956); George Ernest Wright, God Who Acts: Biblical Theology as Recital, Studies in Biblical Theology 8 (London: SCM 1952).

[14] Albrecht Alt, ”Erwägungen über die Landnahme der Israeliten in Palästina”, Palästina-Jahrbuch 35 (1939), 126-175; Martin Noth, Das System der Zwölf Stämme Israels(Stuttgart: Kohlhammer 1930); Geschichte Israels (Göttingen: Vandenhoeck und Ruprecht 1950); Thomas L. Thompson, ”Martin Noth and the History of Israel”, The History of Israel’s Traditions: The Heritage of Martin Noth , ed. Steven L. McKenzie and M. Patrick Graham (Sheffield: Sheffield Academic Press 1994), 1-90.

[15] Roland de Vaux, ”Les Patriarches Hébreux et l’Histoire”, Revue Biblique 72 (1965), 5-28; also Bruce Vawter, A Path Through Genesis (New York: Sheed and War 1965) and Wright 1952; cf. Magne Sæbø Hebrew Bible Old Testament: The History of Its Interpretation III/2 The Twentieth Century: From Modernism to Post-Modernism(Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht 2015), 420-421.

[16] Niels Peter Lemche, The Canaanites and Their Land: The Tradition of the Canaanites(Sheffield: Sheffield Academic Press 1991).

[17] Thomas L. Thompson, The Early History of the Israelite People From the Written and Archaeological Sources (Brill: Leiden 1992).

[18] P. R. Davies, In Search of Ancient Israel (Sheffield: Sheffield Academic Press, 1992).

[19] John Van Seters, The Hyksos: A New Investigation (New Haven: Yale University Press 1966); Abraham in History and Tradition (New Haven: Yale University Press 1975); Niels Peter Lemche, Israel i Dommertiden (Copenhagen: Gad 1972); Early Israel: Anthropological and Historical Studies on the Israelite Society Before the Monarchy, VTS 37 (Leiden: Brill 1985); Thompson 1974; John H. Hayes & J. Maxwell Miller, Israelite and Judean History (Philadelphia: Westminster 1977).

[20] Moshe Kochavi, Judea, Samaria and the Golan: Archaeological Survey, 1967-1968(Jerusalem: IES 1972); Thomas L. Thompson, The Settlement of Palestine in the Bronze Age, BTAVO 34 (Wiesbaden: Dr. Reichert Verlag 1979); “Palestinian Pastoralism and Israel’s Origins”, Scandinavian Journal of the Old Testament 6 (1992), 1-13; The Early History of the Israelite People: From the Written and Archaeological Sources (Brill: Leiden 1992); Israel Finkelstein, The Archaeology of the Israelite Settlement(Jerusalem, IES 1988); ”Further Observations on the Socio-Demographic Structure of the Intermediate Bronze Age”, Levant 21 (1989), 129-140.

[21] William F. Albright, ”Historical and Mythical Elements in the Joseph Story”, Journal of Biblical Literature 37 (1918), 111-143; Albright (1968).

[22] De Vaux (1965; 1966; 1970); L’Histoire ancienne d’Israel I: Des Origines à l’installation en Canaan (Paris: Gabalda 1971) Cf. Finkelstein 2012.

[23] See also Thomas L. Thompson, ”Ethnicity and A Regional History of Palestine”,History, Archaeology and the Bible Forty Years after Historicity, Changing Perspectives 6, CIS, ed. Ingrid Hjelm & Thomas L. Thompson (London: Routledge, forthcoming).

[24] T. L. Thompson, ”Archaeology and the Bible Revisited: A Review Article”,Scandinavian Journal of the Old Testament 20/2 (2006), 286-313.

[25] Following, variously, Nadav Na’aman, ”The Kingdom of Judah under Josiah”, Tel Aviv18 (1991), 3-71; ”Population Changes in Palestine Following Assyrian Deportations”, Tel Aviv 20 (1993), 104-124; ”The Debated Historicity of Hezekiah’s Reform in the Light of Historical and Archaeological Research”, Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft 107 (1995), 179-195; ”The Contribution of the Amarna Letters to the Debate on Jerusalem’s Political Position in the Tenth Century, BCE”, Bulletin of the American Schools of Oriental Research 304 (1996), 17-27; Steven L. McKenzie, The Trouble with Kings: The Composition of the Book of Kings in the 7th -6th centuries BCE(Leiden: Brill 1991); Baruch Halpern, The First Historians: The Hebrew Bible and History(San Francisco: Harper and Row 1988); Baruch Halpern & David S. Vanderhooft, ”The Edition of Kings in the Seventh-Sixth Centuries, BCE”, Hebrew Union College Annual 62 (1991), 179-244.

[26] Ingrid Hjelm, Jerusalem’s Rise to Sovereignty: Zion and Gerizim in Competition, CIS14 (London: T&T Clark 2004), 195-210; Thomas L. Thompson, The Messiah Myth: The Near Eastern Roots of Jesus and David (London: Jonathan Cape 2005), 223-321.

[27] Louis Jonker (ed.), Texts, Contexts and Readings in Postexilic Literature, Forschungen zum Alten Testament 2. Reihe (Tübingen: Mohr Siebeck 2011), 74-86.

[28] Gary N. Knoppers, Jews and Samaritans: The Origins and History of Their Early Relations (Oxford: Oxford University Press 2013), 102-134.

[29] T. L. Thompson, The Bible in History: How Writers Create a Past (London: Jonathan Cape, 1999).

[30] T. L. Thompson, The Bible in History: How Writers Create A Past (London: Jonathan Cape 1999), 65-66; Thompson 2005, 268-271.

[31] Ingrid Hjelm, ”Lost and Found? A Non-Jewish Israel from the Merneptah Stele to the Byzantine Period”, Hjelm & Thompson, History, Archaeology and The Bible Forty Years after “Historicity” (see note 28).

[32] Lester L. Grabbe, Like A Bird in A Cage: The Invasion of Sennacherib in 701, BCE(Sheffield: Sheffield Academic Press 2003).

[33] See further T. L. Thompson, ”Memories of Esau and Narrative Reiteration”,Scandinavian Journal of the Old Testament 25/2 (2011), 174-200; ”What We Do and Do Not Know about Pre-Hellenistic al-Quds”, The Politics of Israel’s Past: The Bible, Archaeology and Nation-Building, ed. Emanuel Pfoh & Keith W. Whitelam (Sheffield: Phoenix Press 2013), 49-60; ”The Faithful Remnant and Religious Identity: The Literary Trope of Return - a Reply to Firas Sawah”, Pfoh and Whitelam 2013, 77-88.

[34] See, now, I. Hjelm, “Lost and Found? A Non-Jewish Israel from the Merneptah Stele to the Byzantine Period,” in I. Hjelm and T. L. Thompson (eds.), History, Archaeology and the Bible Forty Years after “Historicity”, Changing Perspectives 6, Copenhagen International Seminar (London: Routledge, forthcoming).

[35] Dever (2001), 271-298; Dever (2012): 30-34; Cf. T. L. Thompson, ”Text, Context and Referent in Israelite Historiography”, The Fabric of History: Text, Artifact and Israel’s past, ed. Diana Edelman (Sheffield: Sheffield Academic Press 1991), 65-92.

[36] For the “time of the divided monarchy”, see Dever (2001), 159-244; and for the “eighth century” Dever (2012), 142-206.

[37] Kurt Galling, Biblisches Reallexikon (Tübingen: Mohr, 1937).

[38] Helga Weippert, (ed.), Kurt Galling, Biblisches Reallexikon (Tübingen: Mohr 1977).

[39] Helga Weippert, Palästina in vorhellenistischer Zeit, Handbuch der Archäologie(München: Beck 1988).

[40] Thomas L. Thompson and Francolino J. Goncalvez, Toponomie Palestinienne: Plaine de St. Jean D’Acre de Jerusalem (Louvaine La Neuve: L’Institute Orientaliste de Louvaine 1988).

[41] Ingrid Hjelm and Thomas L. Thompson, ”The Victory Song of Merneptah, Israel and the People of Palestine”, Journal for the Study of the Old Testament 27/1 (2002), 3-18 (10-11).



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

விவிலிய தொல்லியல்: பாலஸ்தீன வரலாற்றின் ஹைட்ரா  எழுதியவர் தாமஸ் எல். தாம்சன்

இஸ்ரேல் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் வில்லியம் டெவர் இருவரும் வில்லியம் எஃப். ஆல்பிரைட்டின் "விவிலிய தொல்பொருளியல்" வகையிலிருந்து தங்களைத் தூர விலக்கிக் கொண்டதாகக் கூறப்படுகிறது. எவ்வாறாயினும், பாலஸ்தீனிய தொல்பொருளியல் மற்றும் விவிலிய விவரிப்புடன் தொடர்புபடுத்த அவர்களின் சொந்த முயற்சிகள் ஆல்பிரைட்டின் முந்தைய முறைகளை பிரதிபலிப்பது மட்டுமல்லாமல், அவை அரசியல் ரீதியாக ஒத்திசைவை உருவாக்குகின்றன. மூன்று சமீபத்திய படைப்புகளில், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளின் தொடக்கத்திலிருந்து, பிங்கெல்ஸ்டீன் தொல்பொருள் அடிப்படையிலான வாதங்களை முதன்மையாக விவிலிய விளக்கத்தின் சிக்கல்களைத் தீர்க்கப் பயன்படுத்துகிறார். 2001 முதல் மூன்று விவிலிய-தொல்பொருள் ஆய்வுகளையும் வெளியிட்டுள்ள டெவர், தொல்பொருள் விஷயங்களில் கவனம் செலுத்துகிறார், அதே நேரத்தில் விவிலிய விவரிப்புகளை தனது அடிப்படை வரலாற்று சூழலுக்குப் பயன்படுத்துகிறார். ஒருபுறம் சாலமன் மற்றும் ஜோசியா ஆகியோரின் புள்ளிவிவரங்கள் பற்றிய கலந்துரையாடலும், “இயற்கை தொல்லியல்” மற்றும் தள வகைப்பாடு பற்றிய விவாதமும் மறுபுறம், அவர்களின் வழிமுறையின் குறைபாடுகளை விளக்குகின்றன.

இந்த கட்டுரை நீல்ஸ் பீட்டர் லெம்சே, தியோலாஜி, ஹிஸ்டோரி ஓக் எரிங்ரிங்கிற்கான ஃபெஸ்ட்ஸ்கிரிப்டின் ஒரு பகுதியாக டான்ஸ்க் தியோலாஜிஸ்க் டிட்ஸ்கிரிப்ட் 78 (2015), 243-260 இல் வெளியிடப்பட்டுள்ளது.

ஆல்பிரைட்டியன் “விவிலிய தொல்லியல்”

விக்கிபீடியாவில் “விவிலிய தொல்லியல்” என்ற கட்டுரையில் “நிபுணர் கருத்துக்கள்” வழங்கலில், [1] வில்லியம் டெவர் மற்றும் இஸ்ரேல் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் இருவரும் மேற்கோள் காட்டப்பட்டுள்ளனர் - ஜீவ் ஹெர்சாக் உடன் - ஆல்பிரைட்டியன் “விவிலிய தொல்பொருளியல்” என்பதிலிருந்து தங்களை தெளிவாக விலக்கிக்கொள்வது - இறையியல் ரீதியாக 1970 களின் நடுப்பகுதி வரை பழைய ஏற்பாட்டு ஆய்வுகளில் ஆதிக்கம் செலுத்திய விவிலிய கதைகளின் வரலாற்றுத்தன்மைக்கு ஆதரவாக பாலஸ்தீனிய தொல்பொருளியல் பயன்பாடு குறித்த மன்னிப்பு சொற்பொழிவு. [2] குறைந்த பட்சம், டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் தங்களை "விவிலிய தொல்பொருளியல்" என்பதிலிருந்து தங்களை விலக்கிக்கொள்வதாகக் குறிப்பிடப்படுகிறார்கள், இது தேசபக்தர்களின் கதைகள், எகிப்திலிருந்து வெளியேறுதல், யோசுவாவின் கீழ் ஒரு வெற்றி மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் ஹெர்சாக் ஆகியோரின் கதைகளுடன் தொடர்புடையது. ஒன்றுபட்ட முடியாட்சி ”மற்றும்“ சாலமன் ஆலயம் ”. [3] எவ்வாறாயினும், கடந்த பதினைந்து ஆண்டுகளில், ஹெர்சாக் மற்றும் டேவிட் உசிஷ்கின் [4] ஆகியோருக்கு மாறாக, டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் இருவரும் விவிலிய தொல்பொருளியல் வகைக்குள் விரிவாக எழுதியுள்ளனர் மற்றும் அவற்றின் விளக்கக்காட்சிகளை பலவகைகளில் அடித்தளமாகக் கொண்டுள்ளனர் தொல்பொருளியல் மற்றும் பைபிளுக்கு இடையிலான "ஒற்றுமைகள்" மற்றும் "இணைப்புகள்", அவை நிறுவப்படலாம் என்று அவர்கள் நம்புகிறார்கள். [5] உண்மையில், அவர்கள் “விவிலிய இஸ்ரேல்” பற்றிய புரிதலின் அடிப்படையில் தொல்பொருளியல் அல்லது உண்மையில் தொல்பொருளியல் உதவியுடன் பைபிளை விளக்குவதில் சிறிதும் தயக்கம் காட்டுகிறார்கள். [6] சில தொண்ணூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு ஆல்பிரைட் தனது முதல் பங்களிப்புகளை வெளியிட்டதிலிருந்து முன்னேற்றம் தொல்பொருள் என்ன செய்தாலும், [7] ஆல்பிரைட்டின் படைப்புகள் வெளிப்படுத்திய “விவிலிய தொல்பொருளியல்” இலிருந்து ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் டெவரின் முன்னோக்குகளை ஒரு முறைசார்ந்த தொலைவு என்பது வெளிப்படையாகத் தெரியவில்லை. ஆல்பிரைட், உண்மையில், டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் போன்ற "கடிதங்கள்" மற்றும் "இணைப்புகள்" ஆகியவற்றை சுட்டிக்காட்டுகிறார், ஆபிரகாம் இரண்டாம் மில்லினியத்தின் ஆரம்பகால ஹபிரு வணிகர் என்ற ஆய்வறிக்கையை அவர் பாதுகாக்கும்போது. [8] கேரவன் வர்த்தகம் பற்றிய ஆதாரங்களில் ஆபிரகாமின் செயல்பாடுகளை நேரடியாக அடையாளம் காண்பதற்குப் பதிலாக, ஆதியாகமம் 14 போன்ற ஆபிரகாமை ஒரு எபிரேயராகப் பேசும் விவிலிய நூல்களை ஆல்பிரைட் சுட்டிக்காட்டினார். இதுபோன்ற விவிலிய நூல்களின் அடிப்படையில், ஆபிரகாம் உண்மையில் ஒரு கேரவனீர், இரண்டாவது மில்லினியத்தில் வணிகர்கள் பொதுவாக ஹபிரு மற்றும் ஹபிரு கேரவன் வர்த்தகம் ஆபிரகாமை அமைத்ததாக பழைய ஏற்பாட்டை ஆல்பிரைட் புரிந்து கொண்ட காலகட்டத்தில் மேற்கொள்ளப்பட்டது. இறுதியாக, அவருடைய வாதம் உறுதிப்படுத்தப்பட்டதாகக் கருதப்பட்டது, ஏனெனில் இதுபோன்ற வணிகர்கள் ஆபிரகாம் பைபிளில் பார்வையிட்ட இடங்களுக்குச் சென்று ஆபிரகாம் செய்த செயல்களைச் செய்தார்கள் (ஆல்பிரைட் 1968; தாம்சன் 1974, 53).

ஆல்பிரைட் எப்போதுமே ஒரு "அத்தியாவசிய வரலாற்றுத்தன்மை" பற்றிப் பேசினார், மேலும் தவறான தன்மைகள், முரண்பாடுகள் மற்றும் ஒத்திசைவுகள் மற்றும் மாறுபட்ட மரபுகளின் இருப்பு ஆகியவற்றை அனுமதித்தார். அவரது இறுதி வரலாறு எப்போதுமே சாத்தியமானதாகவும் பைபிள் மற்றும் தொல்பொருளோடு “இணக்கமாகவும்” அங்கீகரிக்கப்பட்டது, துல்லியமாக டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் ஆகியோர் “ஒன்றிணைவு” மற்றும் “இணைவு” ஆகியவற்றைப் புரிந்து கொண்டனர். ஆல்பிரைட்டைப் போலவே, டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீனும் விவிலிய விமர்சனத்தின் பங்கை ஒரு "வரலாற்று யதார்த்தத்தை" வரையறுப்பதைக் கடுமையாகக் குறைக்கிறார்கள். ஆகவே, எடுத்துக்காட்டாக, ஆல்பிரைட் வாதிடுவதைக் காண்கிறோம், “ஆணாதிக்கவாதிகள் பெரிய பழங்குடி குழுக்களின் தலைவர்களாகக் காணப்பட வேண்டுமென்றால், தொடர்புடைய மொழியியல் மக்களின் பழங்குடி இடம்பெயர்வு ஆணாதிக்க இயக்கங்களை நினைவூட்டுகின்ற வகையில் நடந்தது என்பதைக் காண்பிப்பது இவற்றின் வரலாற்றுத்தன்மையை நிரூபிக்கிறது ஆணாதிக்க காலத்தின் தேதியை விவரிக்கிறது மற்றும் நிறுவுகிறது ”(ஆல்பிரைட் 1963, 5; 1968, 56; சி.எஃப். தாம்சன் 1974, 53). டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டைனைப் போலவே, ஆல்பிரைட்டும் தனது வரலாற்றைக் கட்டமைப்பதில் விவிலியக் கதைகளைத் திருத்துவதற்கு தொல்பொருளையும் பயன்படுத்தினார்: மிக மோசமாக, "வெளியேற்றம் மற்றும் வெற்றி" காலத்தை தாமதமான வெண்கல / இரும்பு வயது மாற்றத்திற்கு மாற்றியமைப்பதில். [9] இரண்டாவது மில்லினியத்தின் வரலாற்றை எழுதுவதற்கான ஆல்பிரைட்டின் முறைகள் பற்றிய எனது மதிப்பீட்டின் இறுதி சுருக்கத்தில் (தாம்சன் 1974, 316-321), நான் பின்வரும் கொள்கையை வரைந்தேன்:

       எங்கள் முதன்மை தரவின் வரம்புகள் காரணமாக, எங்கள் பொருள் தனிமைப்படுத்தப்படுவதிலும் அதன் சுயாதீன மதிப்பீட்டிலும் குறிப்பிட்ட கவனம் செலுத்தப்பட வேண்டும்.  கிடைக்கக்கூடிய அனைத்து பொருட்களையும் உள்ளடக்கிய பொதுவான முடிவுகளை எடுப்பதற்கு முன்பு, தனித்துவமான ஆதாரங்களுக்கிடையில் நாம் காணும் உறவுகள் சான்றுகளால் உறுதியாக ஆதரிக்கப்படுவதில் நாம் கவனமாக இருக்க வேண்டும் (தாம்சன் 1974, 320).

டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் சில்பர்மேன் ஆகியோரின் 2001 வெளியீடுகளைப் பற்றிய எனது மதிப்பாய்வில், பண்டைய இஸ்ரேலைப் பற்றிய பைபிளின் பார்வையின் “யதார்த்தத்தை” ஆதரிக்கும் டெவரின் வாதங்கள் (டெவர் 2001, 239) விவிலியத்தின் சிக்கலான தன்மையைப் புரிந்து கொள்ளத் தவறியதால் அவதிப்பட்டதை நான் சுட்டிக்காட்டினேன். கலவை மற்றும் இனம். [10] ஆகையால், 8 ஆம் நூற்றாண்டு மற்றும் கூறப்படும் விவிலிய சங்கங்கள் தொடர்பான தொல்பொருள் ஆராய்ச்சிகளின் ஒருங்கிணைப்பு பற்றிய கேள்விக்கு டெவர் திரும்புவதை நான் நன்றியுடன் காண்கிறேன். ஆல்பிரைட்டிய "விவிலிய தொல்பொருளியல்" இன் தொடர்ச்சியான பயன்பாடு சட்டபூர்வமான தன்மையை நாடுகிறது என்பது அத்தகைய சங்கங்களின் அடிப்படையில் தான். "தொல்பொருள் மற்றும் பொருள் மூலங்களிலிருந்து வரும் தகவல்கள் இப்போது வரலாற்றை எழுதுவதற்கான முதன்மை ஆதாரமாக இருக்கின்றன - விவிலிய நூல்கள் அல்ல" (டெவர் 2003, 71) என்ற அவரது கூற்றுடன் நான் உடன்படுகிறேன். "யோசுவா-கிங்ஸை திருப்திகரமான வரலாறாக விமர்சனமின்றி படிக்க முடியாது, ஆனால் நம்பகமான வரலாற்று தகவல்கள் இல்லாததால் அவற்றை நிராகரிக்கவும் முடியாது" (டெவர் 2003, 226) என்பதையும் நான் அவருடன் ஒப்புக்கொள்கிறேன். எவ்வாறாயினும், நான் காணவில்லை - மற்றும் இங்கே டெவர் ஃபிங்கெல்ஸ்டீனுக்கு முரணாக நிற்கிறார் - அவை விவிலியமாக இருந்தாலும் அல்லது பண்டைய அருகாமையில் இருந்தாலும் சரி, அவற்றின் சொற்களைப் பற்றிய நூல்களைப் படிப்பதன் நேர்மைக்கு விமர்சன மரியாதை இல்லாதது. [11]

"குறைந்தபட்ச-அதிகபட்ச" விவாதத்தில் நடுத்தர நிலத்தை எடுக்க டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் தொடர்ச்சியான முயற்சிகள், இருபதாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் "விவிலிய தொல்லியல்" இன் அமெரிக்க மற்றும் ஜெர்மன் பதிப்புகளுக்கு இடையிலான விவாதத்தில் சமநிலையைக் கண்டறிய ரோலண்ட் டி வோக்ஸின் முந்தைய முயற்சியை எதிரொலிக்கின்றன. [12] இந்த விவாதம் ஒருபுறம் ஆல்பிரைட்டை ஈடுபடுத்தியது, ஜான் பிரைட் மற்றும் ஜார்ஜ் எர்னஸ்ட் ரைட் ஆகியோருடன், அவர்கள் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியை விவிலியக் கதைகளை வரலாற்றுப்படுத்துவதற்கான ஒரு வழியாகப் பயன்படுத்தினர் [13] மற்றும் மறுபுறம், பெரும்பாலான ஐரோப்பிய அறிஞர்கள் மற்றும் குறிப்பாக ஆல்பிரெக்ட் ஆல்ட் மற்றும் மார்ட்டின் நோத். [14] டி வோக்ஸின் வரலாற்று நிர்மாணங்கள் விவாதத்தின் ஜேர்மன் மற்றும் அமெரிக்க பக்கங்களுக்கிடையேயான மையத்தைத் தேர்ந்தெடுத்தன, பொதுவாக இறையியல் ரீதியாக வரையறுக்கப்பட்ட “நிகழ்வுகளின்” வரையறுக்கப்பட்ட, ஆனால் “அத்தியாவசிய வரலாற்றுத்தன்மை” மீது கவனம் செலுத்துகின்றன, குறைந்தது யாத்திராகமம் மற்றும் டேவிட் உடன்படிக்கை அல்ல. [15]

1991 மற்றும் 1992 ஆம் ஆண்டுகளில் மூன்று புத்தகங்களால் "விவிலிய தொல்பொருளியல்" திட்டத்திற்கு சவாலாக இருந்த டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் வரலாற்று விளக்கத்தில் ஒரு விவிலியக் கூறுகளைக் கண்டுபிடிப்பதற்கான மையமாக இருந்தது, இது "குறைந்தபட்ச-அதிகபட்ச" விவாதத்தைத் தொடங்கி ஆதிக்கம் செலுத்தியது அடுத்த தசாப்தத்தில் புலம்.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

முதல் படைப்பு நீல்ஸ் பீட்டர் லெம்சே எழுதிய கானானியர்களைப் பற்றிய ஒரு குறுகிய மோனோகிராஃப் ஆகும். [16] முதல் விவாதம் மற்றும் தற்போதைய விவாதத்திற்கு இந்த மூன்றில் உடனடியாக பொருத்தமானது என்றாலும், விவிலியப் பெயர்களை வரலாற்று என தவறாகப் பயன்படுத்துவதில் அரசியல் ஆற்றலை அது தெளிவாக அடிக்கோடிட்டுக் காட்டியது. “கானானைட்” என்ற பெயர் ஒரு பண்டைய புவியியல் சொல்லைக் குறிக்கிறது, ஆனால், பைபிளில், ஒரு மக்களைத் தூண்டுகிறது: மதிப்புகள், அடையாளம் மற்றும் பாரம்பரியத்தைத் தாங்கியவர்கள். விவிலிய “இஸ்ரேலியர்” மற்றும் “கானானியர்கள்” ஒரு திறமையான இலக்கியச் செயல்பாட்டைக் கொண்ட இருவேறுபட்ட ஜோடியை முன்வைக்கின்றனர், இது “வாக்குறுதியளிக்கப்பட்ட நிலத்தை” எரெட்ஸ் இஸ்ரேல் என்று வரையறுக்கும் அசாதாரணமான ட்ரோப்பிற்கு அவசியமானது. இஸ்ரவேலர் தேசத்தின் பழங்குடி மக்களை எதிர்க்கின்றனர், அதன் மூதாதையரான கானான் நோவாவின் சாபத்தால் குறிக்கப்பட்டுள்ளது. கானான் எரெட்ஸ் இஸ்ரேலாக மாறும்போது, ​​கானானியர்கள் வெளியேற்றப்பட்டவர்களை எடுத்துக்காட்டுகிறார்கள். இஸ்ரேலிய தொல்பொருளியல் "கானானைட்" மற்றும் "இஸ்ரேலியர்" ஆகியவற்றை காலக் குறிப்பான்களாகப் பயன்படுத்துவதற்கான ஆரம்ப முடிவின் அரசியல் ஒரு இரும்பு வயது எரெட்ஸ் இஸ்ரேலின் பாரம்பரியத்தை இஸ்ரேலியராக அடையாளம் காணவில்லை. இது பாலஸ்தீனியர்களுக்கு வெண்கல யுகத்தின் பாரம்பரியத்தை வழங்கியதுடன், அவர்களை நிலத்தில் பாரம்பரியம் இல்லாத மக்கள் என்று குறித்தது: ஒரு இலக்கிய, தெய்வீக ஆசீர்வாதம், இனப்படுகொலை மற்றும் வரலாற்று பேரழிவின் வாரிசுகள்! எவ்வாறாயினும், "கானானியர்கள்" ஒரு தேசமோ மக்களோ அல்ல, ஆனால் ஒரு காலத்தில் கானான் என்று அழைக்கப்பட்ட தேசத்தில் வாழ்ந்த எவரும் இஸ்ரேலியர்களும் வரலாற்று ரீதியாக வாழ்ந்தவர்களை விட அதிகமாக இருக்க மாட்டார்கள் மத்திய மலைப்பகுதிகள். இந்த பிராந்தியத்தின் குடியேற்றங்களின் தோற்றம் யூதாவின் குடியேற்றத்துடனோ அல்லது அதன் எதிர்கால யூதர்களுடனோ தொடர்புடையதாக இல்லை. "குறைந்தபட்ச-அதிகபட்ச" விவாதம் மிகவும் எளிமையானது.

என் சொந்த மோனோகிராஃப், ஒரு இஸ்ரேலிய மக்களின் கருத்துக்கான சாத்தியமான வரலாற்று சூழலில், [17] லெம்சேவின் வாதத்தை விரிவுபடுத்தி நான்கு முடிவுகளை எடுத்தார்: 1) இஸ்ரேலைப் பற்றிய விவிலிய விவரிப்புகள் - ஆதியாகமத்தின் தேசபக்தர்கள் முதல் நபுச்சத்நேச்சரால் எருசலேமை அழிப்பது வரை - கடந்த கால வரலாற்றுக் கணக்குகள் அல்ல, இலக்கிய மற்றும் இறையியல் புனைகதைகள். 2) இஸ்ரேலின் தோற்றம் மத்திய மலைப்பகுதிகளின் புதிய இரும்பு I குடியேற்றங்களுடன் தொடர்புடையது, இது கி.மு. ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில், பிட் ஹம்ரி / இஸ்ரேல் என்ற பெயரைக் கொண்ட ஒரு சிறிய ஹைலேண்ட் புரவலரை உருவாக்கியது. 3) மத்திய மலைப்பகுதிகளில் இந்த அரசியலின் உருவாக்கம், பிற்பகுதியில் வெண்கல யுகத்தில் மலைப்பகுதிகளின் காலநிலை உந்துதலிலிருந்து மீட்கப்பட்டதைத் தொடர்ந்து, இது மிகவும் முந்தையது மற்றும் ஒப்பிடக்கூடிய ஆனால் பின்னர் மீட்கப்படுவதற்கு எந்தவொரு நேரடி உறவும் இல்லாமல் இருந்தது. பத்தாம் மற்றும் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டுகளின் போது தெற்கு மலைப்பகுதிகளில், கி.மு. இந்த பிராந்தியமும், ஏதோமின் டிரான்ஸ்ஜோர்டான் மலைப்பகுதிகளும் யூதா மற்றும் ஏதோமின் சிறிய ஆதரவான இராச்சியங்களை உருவாக்கியது, இது நிலப்பரப்பு வர்த்தக வலையமைப்பின் அசீரிய வளர்ச்சியுடன் நெருக்கமாக தொடர்புடையது. 4) இஸ்ரேலை ஒரு இனமாகப் பற்றிய விவிலிய புரிதல் பாரசீக காலத்திற்கு முற்பட்டது, அது விவிலிய இலக்கியத்தின் ஒரு கற்பனாவாத பயணமாக புரிந்து கொள்ளப்பட வேண்டும்.

எனது மோனோகிராஃபுடன் நெருங்கிய தொடர்புடையது பிலிப் டேவிஸின் மிக முக்கியமான கட்டுரை, [18] இது “இஸ்ரேல்” என்ற பெயரின் மூன்று வெவ்வேறு செயல்பாடுகளை வேறுபடுத்தியது: 1) விவிலியக் கதைகளின் “இஸ்ரேல்”: தேசபக்தரின் உருவம் மற்றும் 12 மகன்களின் தந்தை, அவர்களே பன்னிரண்டு கோத்திரங்களின் பிதாக்கள், அவர்கள் எகிப்திலிருந்து மோசேயால் கொண்டு வரப்பட்டனர், அவருடைய மகன்கள் “வாக்குறுதியளிக்கப்பட்ட தேசத்தை” கைப்பற்றினர். இது யோசுவா மற்றும் நியாயாதிபதிகள் தலைமையிலான இஸ்ரேல் ஆகும், இது சவுல், டேவிட் மற்றும் சாலமன் ஆகியோரின் புகழ்பெற்ற ராஜ்யங்களை உருவாக்கியது: அசீரியர்கள் மற்றும் பாபிலோனியர்களின் கைகளில் யெகோவா பேரழிவிற்கு விதித்த ஒரு இஸ்ரேல். 2) இரண்டாவது இஸ்ரேல் “பண்டைய இஸ்ரேல்”: அறிஞர்களின் கட்டுமானம். இந்த இஸ்ரேல் கற்பனையானது மற்றும் தத்துவார்த்தமானது: ஒரு நவீன புரிதல், ஒரு கதை, ஆதாரங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டது. 3) அவருடைய மூன்றாவது “இஸ்ரேல்” பெரும்பாலும் மற்ற இஸ்ரேல்களுடன் குழப்பமடைகிறது. இது உண்மையான கடந்த கால இஸ்ரேல், இனி இல்லை.

இஸ்ரேலிய பாரம்பரிய அரசியலின் கற்பனையான அஸ்திவாரங்களின் வெளிப்பாடு, "விவிலிய தொல்பொருளியல்" மையமாக இருப்பதால், அறிவார்ந்த சொற்பொழிவின் சூடான விவாதங்களுக்கு உணவளித்தது. 1980 களின் பிற்பகுதியிலும் 1990 களின் முற்பகுதியிலும் விவிலிய மூலக் கதைகளின் வரலாற்றுத்தன்மை குறித்த பதினைந்து ஆண்டுகால சொற்பொழிவு மூடப்பட்டது. [19] இஸ்ரேலிய மற்றும் ஐரோப்பிய அறிஞர்கள் இருவரும் மத்திய மலைப்பகுதிகளின் இரும்பு I குடியேற்றங்களில் இஸ்ரேலின் வரலாற்று மூலங்களையும், வெண்கல யுகத்தில் கலாச்சார ரீதியாக வேரூன்றியதையும் புரிந்து கொண்டனர். [20] டெல் அவிவில் உள்ள பல தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்களால் விவிலியக் கதைகளின் புகழ்பெற்ற தன்மையை ஏற்றுக்கொள்வது, டெல் அவிவ் மற்றும் ஜெருசலேமில் இருந்து தொல்பொருள் பீடங்களுக்கிடையில் ஆழ்ந்த விவாதத்தை எரிபொருளாகக் கொண்டுள்ளது, இது ஆரம்ப இரும்பு வயது மட்பாண்டங்களின் டேட்டிங் தொடர்பாக, இது பத்தாம் நூற்றாண்டின் நிகழ்வுகளுடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம், கி.மு. மற்றும் எனவே, ஐக்கிய முடியாட்சியின் வரலாற்றுத்தன்மைக்கு ஆதரவான எந்தவொரு வாதத்திற்கும் மையமாக உள்ளது. எபிரேய பைபிளின் காலவரிசையின் பயன்பாடு, இடைக்கால மசோரெட்டுகளின் உருவக காலவரிசையில் அதன் வேர்களைக் கொடுத்தால், பல இஸ்ரேலிய தொல்பொருளியல் சித்தாந்தத்தில் ஒரு முரண்பாட்டை அம்பலப்படுத்துகிறது.

"விவிலிய தொல்பொருளியல்" பற்றிய பழைய வாதங்கள் முழுமையாக சரிந்திருந்தாலும், ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளின் தொடக்கத்திலிருந்து, இரண்டு போட்டி முயற்சிகள் அதன் "பண்டைய இஸ்ரேலின்" எச்சங்களை காப்பாற்ற முயன்றன. ஏதோவொரு “விவிலிய தொல்பொருளை” பராமரிப்பதற்கான ஒரு ஒருங்கிணைந்த முயற்சியில், டெவர் மற்றும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் ஒவ்வொன்றும் மூன்று புத்தகங்களை வெளியிட்டுள்ளனர், முறையான வெளிப்படைத்தன்மையில் பெரும் செலவில் நமது அறிவார்ந்த ஹைட்ராவுக்கு ஆறு புதிய தலைகளைச் சேர்த்துள்ளனர் (டெவர் 2001; 2003; 2012; ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் & சில்பர்மேன் 2001; 2006: ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் 2013).

விவிலிய விளக்கத்தின் சிக்கல்களைத் தீர்க்கும் முயற்சியில் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் தொல்பொருளைப் பயன்படுத்துகையில், டெவர் தனது வரலாற்று பங்களிப்புகளை முதன்மையாக தொல்பொருள் சிக்கல்களில் மையமாகக் கொண்டிருக்கிறார், ஆனால் எப்போதும் விவிலிய இஸ்ரேலின் வரலாற்றை ஆதரிக்கிறார். ஐம்பது வருடங்களுக்கு ஆல்பிரைட் இந்த துறையில் ஆதிக்கம் செலுத்தியதிலிருந்து இந்த பழைய-புதிய “விவிலிய தொல்பொருளியல்” தொழில்நுட்ப முன்னேற்றம் குறித்து ஒருபோதும் சந்தேகம் இல்லை என்றாலும், [21] விவிலிய, இனவளர்ச்சியிலான தொல்பொருளியல் இந்த புதிய அலைக்கு மேலும் சந்தேகமில்லை குறை கூறியுள்ளார்.

ஒரு பழைய-புதிய விவிலிய தொல்லியல்: இஸ்ரேல் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன்

"விவிலிய தொல்பொருளியல்" பற்றிய ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் முன்னோக்கு ரோலண்ட் டி வோக்ஸின் இஸ்ரேலின் பங்கை மிகைப்படுத்தியதற்கு மிகவும் கடன்பட்டிருக்கிறது. [22] டி வோக்ஸ் உடன், ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் பெரும்பாலும் இஸ்ரேலியரல்லாத இரும்புக் கால பாலஸ்தீனத்தின் தொடர்ச்சியான கட்டுமானத்தை புறக்கணிக்கிறார், எ.கா., கடலோர பாலஸ்தீனத்தின் ஃபீனீசியன் நோக்குநிலை அக்கோ முதல் டந்துரா வரை, கிழக்கு கலிலி மற்றும் வடக்கு ஜோர்டான் பிளவுகளின் அரேமிய கலாச்சார இணைப்புகள், பெத் உட்பட ஷான், டெல் கின்னெரெட், டான் மற்றும் வடக்கு டிரான்ஸ்ஜோர்டனின் பெரும்பகுதி. பிட் ஹம்ரி / இஸ்ரேல் மற்றும் டமாஸ்கஸின் அரேமியர்கள் மெகிடோ, டானெனெக் மற்றும் ஜெஸ்ரீலின் கட்டுப்பாட்டிற்காக 9 ஆம் நூற்றாண்டின் மோவாபைக் காண ஃபிஷெல்ஸ்டீன் மேஷா ஸ்டீலை ஈர்க்கிறார். அவை சர்ச்சைக்குரிய பிரதேசங்கள், ஆனால் இஸ்ரேல் அல்ல. [23] ஆயினும்கூட, சந்தேகத்திற்கு இடமின்றி, ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் இஸ்ரேலுக்கு இணையற்ற மகத்துவத்தை குற்றம் சாட்டுகிறார் (ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் 2012, பாஸிம்), இருப்பினும் அதன் எல்லைகள் மலைப்பகுதிகளின் மட்டுப்படுத்தப்பட்ட பகுதியிலிருந்து வேறுபடுகின்றன என்பதில் சந்தேகம் இருக்க வேண்டும், அவை அறியப்பட்ட “இஸ்ரேலிய” கோட்டைகளால் வரையறுக்கப்படுகின்றன (டெவர் 2012, 89-97); அதாவது, ரமத் ரஹேலுக்கு வடக்கே உள்ள ஹைலேண்ட் பகுதி மற்றும் அல்-கிர்பே மற்றும் டெல் ஜெஸ்ரீலின் தெற்கே.

டி வோக்ஸை எதிரொலிக்கும், ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் மூன்று தொகுதிகள் முதன்மையாக பைபிளின் புகழ்பெற்ற புள்ளிவிவரங்கள் மற்றும் கதைகளின் வரலாற்று தரத்தை பாதுகாப்பதில் ஈடுபடுகின்றன, இது ஒரு நோக்குநிலை, இது ஒரு அபத்தமான, அரசியல் சார்ந்த வரலாற்றை உருவாக்குகிறது. தொல்பொருளியல் வரலாற்றை எழுதவோ அல்லது விவிலிய விவரிப்புகள் துல்லியமான வரலாறு என்பதைக் காட்டவோ அல்ல, ஆனால் இதுபோன்ற புனைவுகள் வரலாற்று நிகழ்வுகளையும் சூழல்களையும் பிரதிபலிக்கக்கூடும் என்பதைக் காட்டுவதற்காக அவை தொல்பொருளியல் உதவியுடன் புனரமைக்கப்படலாம் (ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் & சில்பர்மேன் 2006; ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் 2013). வரலாற்று ரீதியான விவிலிய புராணக்கதைகளைப் புரிந்துகொள்வதற்கான தொல்பொருளியல் ஒரு சாவியை வழங்குகிறது, எடுத்துக்காட்டாக, சமாரியா மற்றும் பிட் ஹம்ரி ஆகியோரின் மகத்துவத்தை வரலாற்று யதார்த்தமாக புரிந்து கொள்ள வேண்டும் என்ற அவரது வாதங்களில், ஒரு யூத கதையை விவரிக்கும் ஒரு யூத எழுத்தாளரின் போட்டி முயற்சிக்கு பின்னால் உள்ளது எருசலேமின் "ஐக்கிய முடியாட்சி" என்ற புராணக்கதையில் டேவிட் மற்றும் சாலமன். இதேபோல், டேவிட் மற்றும் அவரது சட்டவிரோத குழுவைப் பற்றிய விவிலிய விவரிப்பு அதன் வரலாற்று, இலக்கிய சூழலை பொ.ச.மு. எட்டாம் நூற்றாண்டில் காண்கிறது; சமாரியாவைக் கட்டுவதற்கு முன்பு, சவுலின் ஆட்சியின் கதை இஸ்ரேலின் வரலாற்று அரசியல் தோற்றத்தை வெளிப்படுத்துகிறது! (ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் 2013, எஸ்பி. 2-3 அத்தியாயங்கள்).

ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் திட்டத்தின் மையமானது, “உபாகம வரலாற்றின்” மையப்பகுதி ஒரு ஜோசியானிக் மத சீர்திருத்தத்தின் (ஃபின்கெல்ஸ்டீன் & சில்பர்மேன் 2001, 14) கதைகளின் வரலாற்று கதைக்குள் எழுதப்பட்டிருக்கிறது என்ற அனுமானமாகும். இந்த வட்ட வாதம், ஜோசியாவின் மையப்படுத்தப்பட்ட சீர்திருத்தத்தின் கதை தனக்கான சான்றுகள் என்று கூறுகிறது (சி.எஃப். தாம்சன் 2001, 317)! [24] ஃபிங்கெல்ஸ்டீன், இல்லையெனில், ஒரு மேலோட்டவாத சித்தாந்தத்தைக் குறிக்கும் ஒரு கதையை அடையாளம் காட்டுகிறார், ஜெருசலேமை விவிலிய இஸ்ரேலின் கலாச்சார மையமாகக் கருதுகிறார், ஆனால் அதன் வரலாற்றுத்தன்மை அல்லது அவரது கதையின் டேட்டிங் (ஃபின்கெல்ஸ்டீன் 2007; 2012) என்பதற்கான ஆதாரங்களையோ அல்லது வாதத்தையோ வழங்கவில்லை. வடிவ விமர்சனத்தில் அதன் முதன்மை நோக்குநிலையைப் பொறுத்தவரை, [25] இந்த சொற்பொழிவு அத்தகைய வீர சங்கிலி-கதைகளின் இலக்கிய சிக்கலுடன் போதுமானதாக இல்லை, அவற்றில் சாமுவேல்-கிங்ஸ் அதன் வீட்டைக் காண்கிறார். [26]

மாற்று விளக்கங்கள் விவிலிய அறிஞர்களிடையே உடனடியாகக் கிடைக்கின்றன: எல். ஜோங்கரின் சமீபத்திய ஆய்வு அல்ல. [27] மாற்றாக, சமாரியாவின் முந்தைய கோவிலில், குறைந்தது 5 ஆம் நூற்றாண்டிலிருந்து, பொ.ச.மு. முதல் கருத்தியல் முன்னுரிமையின் மறைமுகமான கூற்றுக்கான ஜி. ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் ஜோசியா கதையைப் போலன்றி, சமாரியன் கோவிலின் முன்னுரிமை தொல்பொருள் ஆதாரங்களை ஆதரிக்கும் தகுதியைக் கொண்டுள்ளது. எட்டாம் நூற்றாண்டின் நான்காம் காலாண்டில் சமாரியாவின் முற்றுகை மற்றும் வீழ்ச்சியிலிருந்து அகதிகளின் பெருமளவிலான வெளியேற்றத்தை 7 ஆம் நூற்றாண்டில் எருசலேம் அதன் மேற்கு மலைக்கு விரிவுபடுத்தியது என்று ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் கூறுகிறார். ஒரு விவிலிய அறிஞர் என்ற முறையில், நான் எப்போதுமே ஆச்சரியப்படுகிறேன் - இந்த விவிலிய நோக்குடைய கூற்றை ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் அயராது அழுத்துவதை நான் கருத்தில் கொள்ளும்போது - அத்தகைய அகதிகள் தங்கள் எதிரிகளில் மிகவும் துரோகிகளிடையே பாதுகாப்பை ஏன் தேடியிருப்பார்கள் அல்லது கண்டுபிடித்திருப்பார்கள்!

எட்டாம் நூற்றாண்டுக்கு முன்னர் ஒரு யூத முடியாட்சிக்கான வரையறுக்கப்பட்ட தொல்பொருள்-வரலாற்று ஆதாரங்களுக்கும், டேவிட் மற்றும் சாலமன் ஐக்கிய இராச்சியத்தின் விவிலியக் கதைக்கும் இடையில் பிங்கெல்ஸ்டீனும் சில்பர்மனும் வரைந்திருக்கும் ஆழ்ந்த முரண்பாட்டை ஒருவர் தவறவிட முடியாது. எவ்வாறாயினும், சாலொமோனின் ஹப்ரிஸின் துயரமான கதையால் தொடங்கப்பட்ட கிங்ஸின் கதை, அதன் முதன்மை கதைக்களத்தை ஒற்றுமை மற்றும் பிரிவு என்ற கருப்பொருளுக்குள் வைக்கிறது என்பதை ஒருவர் சுட்டிக்காட்ட வேண்டும். சாலொமோனின் எழுச்சி மற்றும் வீழ்ச்சியின் துயரமான கதையைப் போல டேவிட் கதையில் பெருமையின் கருப்பொருள் அதிகம் ஈடுபடவில்லை. டேவிட் கதை ராஜாவின் அதிகாரத்திற்கு எழுந்ததன் கதைக்களம் மற்றும் கருப்பொருள்களைப் பின்தொடர்கிறது, குறிப்பாக "நல்ல ராஜாவின் சாட்சியம்" (தாம்சன் 2007, 260-262) இல் ஒரே மாதிரியாகக் காணப்படும் "கடந்தகால துன்பங்களின்" நோக்கம். கி.மு. 10 மற்றும் 9 ஆம் நூற்றாண்டுகளின் ஆரம்பத்தில் யூத மலைப்பகுதிகளில் குடியேறியதற்கான வரையறுக்கப்பட்ட ஆதாரங்களை ஒப்பிடுவதில் பிங்கெல்ஸ்டீன் மிகவும் ஆர்வமாக உள்ள முரண்பாடு என்னவென்றால், பிட் ஹம்ரியின் ஆரம்பகால ஆதரவான இராச்சியத்தை ஆதரித்த நூற்றுக்கணக்கான உயரமான குடியேற்றங்களுடன் ( குறிப்பாக ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் 1988, 47-53 மற்றும் 89-91; சி.எஃப். தாம்சன் 1992, 288-292, மற்றும் 221-239 முறையே). எங்கள் வரலாற்றுப் பதிவில் இதுபோன்ற வேறுபாட்டைக் கொண்டு, பைபிளின் மேலோட்டவாதத்தின் முரண்பாடான மாற்றத்தை ஒருவர் எவ்வாறு அனுபவிக்க முடியும்!



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

தி வே வித் கிங்ஸ்

 

சாமுவேல் மற்றும் கிங்ஸ் புத்தகங்களின் விவிலிய விவரிப்பு ஒரு வரலாற்று வரலாறு அல்ல (தாம்சன் 1992, 372-382), அல்லது எந்தவொரு உண்மையான கடந்த காலத்தையும் புரிந்து கொள்ளவில்லை, தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியாளர்கள் தங்கள் வரலாற்று புனரமைப்புகளுக்கு பயனுள்ளதாக இருக்கும் என்று நான் முன்பு வாதிட்டேன். [29] இங்கே, அந்த பெரிய விவிலிய சங்கிலி-கதைகளின் ஒற்றை மையக்கருத்தை மட்டும் எடுத்துக் கொள்ள விரும்புகிறேன்; அதாவது, மகத்துவத்தின் மையக்கருத்து. இது ஒரு மையக்கருத்து அல்ல, இது சமாரியா அல்லது ஜெருசலேம் போன்ற எந்தவொரு ராஜா அல்லது அரசியலின் வரலாற்று, கடந்த கால மகத்துவத்துடன் தொடர்புடையது. இந்த சங்கிலி விவரிப்பின் மையத்தில் இருக்கும் சோகத்திற்குள் இந்த பெருமை ஒரு இலக்கிய மற்றும் விவரிப்பு செயல்பாட்டைக் கொண்டுள்ளது. ஓம்ரைட் வம்சத்தின் கற்பனையான கடந்த காலங்களில், இஸ்ரேலின் கூறப்படும், வரலாற்று மகத்துவத்தின் பிரதிபலிப்பாக இந்த வேலைநிறுத்த மையக்கருத்தை பார்க்க ஃபிங்கெல்ஸ்டீனின் முயற்சிகள், ஒரு கதை உலகில் ஒரு சிறிய அடித்தளமும் இல்லாமல், இந்த மகத்துவம் தோல்வியின் அளவீடாக செயல்படுகிறது. சாலமன் மகத்துவத்தின் கருப்பொருள் பிட் ஹம்ரி உலகத்திலிருந்து அல்லது உண்மையில், அறிவுசார் வரலாற்றைத் தவிர வேறு எந்த வரலாற்று உலகத்திலிருந்தும் வெகு தொலைவில் உள்ளது. 2 கிங்ஸில் ஜெருசலேமின் அழிவின் கதையில் கதையை மூடுவதை நோக்கமாகக் கொண்ட ஒரு கதை கருப்பொருளை ஆதரிக்கும் ஒரு மகத்துவம் இது. டேவிட் மற்றும் சாலமன் மற்றும் அவர்களின் ஐக்கிய முடியாட்சியின் மகத்துவத்தின் இலக்கிய செயல்பாடுகளை ஆராய்வதில் ஃபின்கெல்ஸ்டீனின் தோல்வி, விவிலிய தொல்பொருள் சான்றுகளை ஒருங்கிணைப்பதற்கான அவரது முன்மொழிவை தீவிரமாக குறைமதிப்பிற்கு உட்படுத்துகிறது. சாலொமோனின் மகத்துவமும் ஞானமும் ஏற்கனவே நுட்பமான, முரண்பாடான கதையில் ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது, அவரது கதையை 1 கிங்ஸ் 3 இல் திறக்கிறது, மேலும் இது ஒரு மகத்துவமாகும், இது கிருபையிலிருந்து இன்னும் பெரிய வீழ்ச்சிக்குத் தயாராகிறது. சாலொமோனின் அன்பில் மகிழ்ச்சி அடைந்த யெகோவா, சாலொமோன் பிறந்தபோது கர்த்தர் வெளிப்படுத்திய அன்பை மறுபரிசீலனை செய்கிறார் (1 கிங்ஸ் 3: 3; சி.எஃப். 2 சாமு 12: 24-25), ஒரு கனவில் ராஜாவுக்குத் தோன்றுகிறார். ஒரு உன்னதமான நாட்டுப்புறக் கதை ஒரு பரிசின் தெய்வீக சலுகையால் திறக்கப்படுகிறது, அதன் பெறுநரின் வரம்புகளால் மட்டுமே வரையறுக்கப்படுகிறது: “எதைக் கேளுங்கள் (எப்போதும்); அது உங்களுக்கு வழங்கப்படும் ”(1 இராஜாக்கள் 3: 5)! அத்தகைய கதை எப்போதுமே நன்றாக முடிவதில்லை. இங்கே, இது ஆரம்ப வெற்றி மற்றும் வெகுமதி, கட்டுப்பாடற்ற ஹப்ரிஸ் மற்றும் கருணையிலிருந்து வீழ்ச்சி ஆகியவற்றின் ஒரே மாதிரியான முறையைப் பின்பற்றுகிறது. யெகோவாவின் தலைவிதியை நிர்ணயிக்கும் கேள்விக்கு பதிலளிக்கும் விதமாக, புத்திசாலித்தனமான ஞானத்தின் பதில் மகத்துவத்திற்கான கதவைத் திறக்கிறது.ஒரு பெரிய மற்றும் எண்ணற்ற மக்கள் மீது தாவீதின் வாரிசாக யெகோவா ஏற்கனவே தனது பங்கைக் கொடுத்திருப்பதை மனத்தாழ்மையுடன் சாலமன் ஒப்புக்கொள்கிறார். ஆகையால், அவர் "கர்த்தருடைய ஜனங்களை ஆளுவதற்கு புரிந்துகொள்ளும் இருதயத்தைக் கேட்கிறார், நன்மைக்கும் தீமைக்கும் இடையில் விவேகமுள்ளவர்" (1 இராஜாக்கள் 3: 6-9). கர்த்தர் வாக்குறுதியளித்தபடியே ஆசை அளிக்கிறார். சாலொமோனின் புத்திசாலித்தனமான மற்றும் விவேகமான இதயம் பெரிய கதையின் மூன்று மடங்கு லீட்மோடிஃப் மூலம் குறிக்கப்படுகிறது, எசேக்கியா மற்றும் ஜோசியா போன்ற சாலமன், புராணத்தின் நல்ல ராஜாவின் பாத்திரத்தை ஏற்றுக்கொள்கிறான் (தாம்சன் 1997): “இதற்கு முன் அல்லது அதற்குப் பின் யாரும் இல்லை இருக்கும் ”(1 கிங்ஸ் 3:12; cf. 2 கிங்ஸ் 18: 5; 23:25). எவ்வாறாயினும், அவரது விருப்பத்துடன், கதையின் உண்மையான சோதனை, அவரது ஞானம் மற்றும் விவேகம் கூட உடனடியாக திறக்கப்படுகிறது: “நீங்கள் கேட்காததை, செல்வமும் மரியாதையும், வேறு எந்த ராஜாவும் உங்களுடன் ஒப்பிட்டுப் பார்க்க மாட்டேன். … ”சாலொமோனின் ஞானத்தைப் பற்றிய ஒரு சுருக்கமான கதை, இரண்டு வேசிகளின் தீர்ப்பைப் பின்பற்றுகிறது, ஆனால் ஒரே ஒரு குழந்தை, வாழ்ந்து கொண்டிருக்கிறது, எல்லா இஸ்ரவேலரையும்" நீதியை வழங்குவதற்காக அவரிடத்தில் இருந்த தெய்வீக ஞானத்தைக் கண்டு ஆச்சரியப்படுகிறார் "(1 கிங்ஸ் 3:16 -28).

இருப்பினும், சாலொமோனின் மகத்துவத்தின் அத்தகைய ஒரு ஆர்ப்பாட்டம் கூட கதைகளின் பெரிய சூழ்ச்சியால் கடுமையான மன அழுத்தத்தில் உள்ளது. 1 சாமுவேல் 8-ல் இஸ்ரவேலின் நீதிபதியாக சாமுவேல் ஆட்சியின் முடிவில், மக்கள் “எல்லா தேசங்களையும் போல” இருக்கும்படி ஒரு ராஜாவைக் கேட்டார்கள். இந்த வேண்டுகோள் யெகோவாவை தங்கள் உண்மையான ராஜா என்று மறைமுகமாக நிராகரித்தாலும், யெகோவா அந்தக் கோரிக்கையை அளித்து, சாமுவேலை “ராஜாவின் வழிகளைக் காட்டும்படி” கட்டளையிடுகிறார்: அரச புரவலர்களின் தன்னிச்சையான மற்றும் அநியாய ஆட்சியைப் பற்றிய ஒரே மாதிரியான விளக்கம், இது பல கதைகளையும் தெரிவிக்கிறது 1-2 கிங்ஸ். மக்களுக்கு இந்த எச்சரிக்கை ஏற்கனவே உபாகமம் 17: 14-20, “ராஜாவின் சட்டம்” என்று அழைக்கப்படுகிறது, இது சாலொமோனின் கதைகளைப் புரிந்துகொள்ள மிகவும் அவசியமானது. எங்கள் நோக்கங்களுக்காக, பின்வரும் பகுதி போதுமானதாக இருக்க வேண்டும்: “அவர் தனக்காக குதிரைகளை பெருக்க எகிப்துக்கு திரும்பக்கூடாது. . . அவருடைய இருதயம் விலகிவிடாதபடிக்கு மனைவிகளைப் பெருக்கிக் கொள்ளாதே; வெள்ளியும் பொன்னும் தனக்கு பெரிதாக பெருகாது ”.  1 கிங்ஸ் 10-11-ல் நிறைவேற்றம் வருகிறது. உலகம் முழுவதும் நல்ல ராஜாவின் இருப்பை நாடி பரிசுகளை கொண்டு வந்தது. சாலமன் பெண்கள் வெளிநாட்டு நாடுகளிலிருந்து சேகரித்தவர்கள், “அவருடைய இருதயத்தைத் திருப்பியவர்கள்” 700 என்ற எண்ணிக்கையில் இருந்தனர். வெள்ளி எருசலேமின் கற்களைப் போலவே பொதுவானதாக மாறியது, ஒரே ஆண்டில், அவர் 666 திறமைகள் கொண்ட தங்கத்தை வாங்கினார்! சாலமன் எகிப்திலிருந்து குதிரைகளைக் கொண்டுவந்தார்: 1400 தேர் மற்றும் 12,000 குதிரை: எந்த பண்டைய இராணுவத்திற்கும் அற்புதமான எண்கள். நிச்சயமாக, நாம் சேர்க்க வேண்டும், இது இந்த உற்சாகமான கதை வரியிலிருந்தும், 2,000 ரதங்கள் மற்றும் 10,000 வீரர்களைப் பற்றிய அசீரிய குறிப்புகளிலிருந்தும், ஆகவே, கி.மு. 853 இல் கர்கார் போருக்கு ஆகாப் அனுப்பிய புராணக்கதை, ஃபிங்கெல்ஸ்டீனும் சில்பர்மனும் தங்கள் நம்பிக்கைக்கு கடமைப்பட்டிருக்கிறார்கள் பிட் ஹம்ரியின் வரலாற்று மகத்துவத்தில்! [30]

ஆனால், ராஜ்யத்தின் தோல்வியின் சோகம் மற்றும் அவரது மரணத்தின் போது அவரது இராச்சியம் பிளவுபட்டதைத் தவிர, சாலொமோனின் ஞானம் மற்றும் விவேகம் மற்றும் 1K 3 இன் குறிப்பிட்ட சோதனை மற்றும் அவரது கதை பெரிய கதைக்கு அமைக்கும் பாதை என்ன? அவருடைய ஞானமும் விவேகமும் உண்மையில், சாலொமோனின் இரண்டாவது ஜெபத்தில் உறுதிப்படுத்தப்பட்டுள்ளது, வரவிருக்கும் நாடுகடத்தலுக்கு அது தூண்டப்பட்ட போதிலும். உண்மையில், சாலமன் இதைத் தவிர்க்கமுடியாததாகக் கருதுகிறார், ஏனென்றால் "எல்லா மனிதர்களும் பாவம் செய்கிறார்கள்", ஆகவே, வரவிருக்கும் யெகோவாவின் நீதியின் நெருக்கடியில், அழிவுக்கு ஏற்றவர்கள். ஆயினும், சரியாக “எல்லா மனிதர்களும் பாவம் செய்வதால்”, மாற்றும் பணியை மேற்கொள்வது யெகோவாவிடம் மீண்டும் விடப்பட்டுள்ளது! ஏசாயாவின் சதியைத் தொடர்ந்து, தண்டனை பாவிக்கு உரியதல்ல, அதை தாங்க முடியாது. மாறாக, அவருடைய மக்களின் இரக்கத்தையும் மன்னிப்பையும் அவர்கள் செய்த பாவத்தையும் கற்றுக்கொள்ள தீர்வு யெகோவாவிடம் இருக்க வேண்டும் (1 கே 8: 46-53). பெரிய கதைக்கான கதைக்களத்தை நங்கூரமிடும் சாலமன் இன் கிங்ஸின் இந்த கதை, ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் கருதுவது போல ஒரு யூத மேலாதிக்கவாதத்தின் இருப்பைக் குறிக்கவில்லை. சமாரியாவின் கடந்த காலத்துடனான ஒரு யூதப் போட்டிக்கு வரலாற்று ஆதாரங்கள் ஏதும் இல்லை, எசேக்கியா அல்லது ஜோசியாவிடம் கூறப்பட்ட எந்தவொரு வரலாற்று மத மறுமலர்ச்சியினுள் 2 கிங்ஸ் அமைப்பதற்கான ஒரு சூழலுக்கான வரலாற்று சான்றுகள் உள்ளன, மற்றவற்றை விட, இதேபோன்ற சீர்திருத்தங்கள் ஆசா (1 கிங்ஸ் 15: 9-24) மற்றும் யெகோவாஷ் (2 கிங்ஸ் 12: 1-21). கிங்ஸ் கதைகளில் யூதேயா எந்த வகையிலும் சமாரியாவை மீறுவதில்லை, மாறாக சமாரியாவை யெகோவா நிராகரித்ததைப் பகிர்ந்துகொண்டு சமாரியாவை நாடுகடத்துகிறார்.

யூதாவின் இழந்த கோத்திரம்

ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் டெவர் இருவரும் 2 கிங்ஸ் 17 ஐப் பின்பற்றுகிறார்கள் மற்றும் பண்டைய இஸ்ரேல் மற்றும் சமாரியாவின் வரலாற்றை பிட் ஹம்ரியின் அசீரிய மாகாணமான சமரினாவாக மாற்றியமைத்தனர். எவ்வாறாயினும், சமாரியா மக்கள் நிலத்தில் தொடர்ந்தனர். அவர்கள் தங்கள் தாவரங்களுக்கு தண்ணீர் ஊற்றி, ஆலிவ்களை எடுத்து, திராட்சைகளை அழுத்தி, தங்கள் கடவுளை வணங்கினர். சமாரியாவைக் கடந்து வந்த பேரழிவை நாம் கருத்தில் கொள்ளும்போது, ​​பிரச்சாரத்தின் மிகவும் பயனுள்ளதைப் பற்றி நாம் மீண்டும் சிந்திக்க வேண்டும் என்று நான் நம்புகிறேன்: வரலாறுகள் மறைக்கப்பட்டு புறக்கணிக்கப்பட்டன. நிச்சயமாக, மத்திய மலைப்பகுதிகளின் யூதரல்லாத வரலாற்றை ம sile னமாக்குவது என்பது விவிலிய அடிப்படையிலான வரலாற்றின் மிகக் கடுமையான விலகலாகும். [31] சமாரியாவின் வீழ்ச்சிக்கு இரண்டு தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர், சென்னசெரிபின் கைகளில் யூதாவிற்கு ஏற்பட்ட பெரும் மக்கள்தொகை பேரழிவின் தீவிரத்தை கருத்தில் கொள்ளத் தவறியதன் மூலம் ஆதரிக்கப்படும் விலகல் முக்கியமானது! [32] யூதா அரிதாகவே குணமடைந்து, அந்த நபருடன் சரியான முறையில் குறிக்கப்படலாம் "இழந்த பழங்குடியினரின்". [33]

தொடர்ச்சியான விளக்கத்தில் தனது வரலாற்று கட்டுமானத்தை முன்வைக்கும் ஃபிங்கெல்ஸ்டீனைப் பொறுத்தவரை, சமாரியாவின் எதிர்காலத்தை ம sile னமாக்குவது அவரது வரலாற்றின் சூழல் என்று அவர் வலியுறுத்துவதற்கு தனது கவனத்தை மாற்ற அனுமதிக்கிறது. ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் ஒரு தொல்பொருளியல் ரீதியாக இயக்கப்படும் வரலாற்று பயன்முறையிலிருந்து விவிலிய இறையியலுக்கு மாறுகிறார், அங்கு அவர் ஒரு யூத விவரிப்பின் நம்பகத்தன்மை குறித்த கேள்விக்கு உரையாற்றினார். அவரது டொமைன் கேள்வி என்னவென்றால், 2 கிங்ஸ் யூதாவின் பொதுவான நிலையை அல்லது இஸ்ரேலுடனான ஒற்றுமையை எவ்வாறு புரிந்துகொள்கிறார், தனித்தனி மற்றும் தனித்துவமான தோற்ற வரலாறுகளைக் கொண்டு, ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் கட்டியுள்ளார்? யூதாவை ஜேக்கப்-இஸ்ரேலின் மகனாக முன்வைக்கும் கதைகளைப் பற்றி, ஒரு இலக்கிய கேள்வியாக பதிலளிக்க ஆதியாகமத்தின் அறிமுக செயல்பாடு அவருக்கு உதவியிருக்கலாம், ஃபிங்கெல்ஸ்டீனுக்கான பிரச்சினை ஒரு ஐக்கிய முடியாட்சியின் புகழ்பெற்ற கதைகளைப் புரிந்துகொள்வதாகும். இஸ்ரேலின் எஞ்சியிருக்கும் எஞ்சியிருக்கும் யூத மதத்தின் பங்கை ஆதரிக்கிறது. அந்த சித்தாந்தத்திற்குள், இன்று இஸ்ரேலில் உள்ளது, பொ.ச.மு. 722 க்குப் பிந்தைய இஸ்ரேலுக்கு அரசியல் இடம் இல்லை. [34] ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் தனது சொந்த மூலோபாயத்திற்கு பலியாகிவிட்டார்; நவீன, மதச்சார்பற்ற இஸ்ரேலின் தொல்பொருள் திட்டத்திற்கான இறையியல் நியாயமாக அவர் தனது வரலாற்று கதைகளை உருவாக்கியுள்ளார்!

மேலும், கி.மு. 722 க்குப் பிறகு மத்திய மலைகள் பற்றிய வரலாற்று விவரிப்புகளைத் தொடர்வதில் ஃபிங்கெல்ஸ்டீன் மற்றும் டெவர் இருவருக்கும் பெரும் சிக்கல் இருப்பதாக நான் நம்புகிறேன். அவர்களின் தொல்பொருளியல் பற்றிய விவிலிய அதிர்வுக்கான அவர்களின் அர்ப்பணிப்பு அவர்களின் வரலாற்றில் ஒரு விவிலிய மூலோபாயத்திற்கும், இஸ்ரேலின் விதியை இனி இல்லாத, விவிலிய சமாரியாவிலிருந்து ஜெருசலேமுக்கு மாற்றுவதற்கும் அவர்களைத் தூண்டுகிறது. ஏழாம் நூற்றாண்டின் முதல் பாதியில் ஜெருசலேமின் விரிவாக்கத்தை விளக்க “வடக்கு இராச்சியத்திலிருந்து” அகதிகளை ஈர்க்க வேண்டிய அவசியம் ஃபின்கெல்ஸ்டீனின் தேவை, இந்த இறையியல் அனுமானம் கடந்த காலத்தை வெளிப்படுத்துவதை விட அதிகமாக உள்ளது. இந்த முடிவை எடுக்க வரலாற்று தேவை இல்லை! ஏற்கனவே உள்ளது, கையில் தயாராக உள்ளது மற்றும் தொல்பொருள் மற்றும் அசீரிய நூல்கள் மற்றும் நினைவுச்சின்ன கலை ஆகிய இரண்டாலும் முழுமையாக சான்றளிக்கப்பட்டுள்ளது, ஜெருசலேமின் விரிவாக்கத்திற்கு எரிபொருளைக் கொடுப்பதற்கு இன்னும் பெரிய, பாரிய, அகதிகளை உருவாக்கும், மக்கள்தொகை பேரழிவு; அதாவது, பொ.ச.மு. 701-ல் லச்சீஷுக்கும் யூதாவிற்கும் ஏற்பட்ட பேரழிவு அழிவு சென்னச்செரிபின் கைகளில் (கிராபே 2003; தாம்சன் 2013, 77-88). ஜெருசலேமின் உள்நாட்டிலுள்ள கிராமங்களும் நகரங்களும் இழந்தன, அவற்றின் ஆதரவும் கடலோர சமவெளியில் உள்ள விசுவாசமான அசீரிய வாடிக்கையாளர்களுக்கு மாற்றப்பட்டது, அல்லது அழிக்கப்பட்டு அவர்களின் மக்கள் நாடு கடத்தப்பட்டனர்.

லாச்சிஷ் ஏழாம் நூற்றாண்டின் நடுப்பகுதியில் புனரமைக்கப்பட்டிருந்தாலும், கணிசமான மக்கள்தொகை மீட்பு காணப்பட்டாலும், குறிப்பாக தெற்கில், ஜெருசலேம், 10,000 என மதிப்பிடப்பட்ட வளர்ச்சியுடன் கூட, ஒரு "பெரிய நகரமாக" மாறவில்லை. இது ஒருபோதும் பேரரசின் விளிம்பில் இருந்த ஒரு பெரிய மாகாண நகரத்தை விட அதிகமாக இருந்தது. ஆறாம் நூற்றாண்டில் நபுச்சத்நேச்சரின் பிரச்சாரங்கள் மீண்டும் பேரழிவைக் கொண்டு வந்து, எருசலேமை அழித்து, யூதாவின் பெரும்பகுதியை அழித்தன. மீண்டும், மக்கள்தொகையில் பெரும்பகுதி நாடு கடத்தப்பட்டு, பிராந்தியத்தின் நகரங்களும் கிராமங்களும் இடிந்து விழுந்தன. பாரசீக மாகாணமான யாகூத்தின் பெரும்பகுதியைக் கொண்ட எருசலேம் சில நூற்றாண்டுகளாக இடிந்து விழுந்திருந்தாலும், பாபிலோனிய மன்னர்களில் கடைசியாக இருந்த நபோனிடஸின் கைகளில் எடோமிய தலைநகரான போஸ்ராவின் அழிவு யூதாவின் மையப்பகுதியைக் கொண்டுவந்தது, ஏதோம் மற்றும் நெகேவ் ஆகியோருடன் இணைந்து ஒரு ஒத்திசைவான கலாச்சார முழுமையாக (தாம்சன் 2011; 2013 ஏ; 2013 பி). பாரசீக காலத்தில், இந்த பிராந்தியத்தின் பெரும்பகுதி - இடுமியா மாகாணம் - லாச்சிஷை மையமாகக் கொண்டிருந்தது, அதன் மீட்பு கிமு 2 ஆம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதி வரை தெற்கு மலைகளின் ஆதிக்க சக்தியாக நிலைநிறுத்தியது.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

ஒரு பழைய-புதிய விவிலிய தொல்லியல்: வில்லியம் டெவர் 

ஃபிங்கெல்ஸ்டீனுக்கு மாறாக, விவிலியக் கதைகளின் இலக்கிய அல்லது கற்பனையான குணங்களைப் புரிந்துகொள்ள தொல்பொருளைப் பயன்படுத்துவதில் பைபிளை விளக்குவதில் டெவர் சிறிதும் ஆர்வம் காட்டவில்லை. மாறாக, அவரது ஆசிரியர் ஜார்ஜ் எர்னஸ்ட் ரைட்டைப் போலவே, தொல்பொருள் எச்சங்களையும் புரிந்துகொள்வதிலும், தொல்பொருளியல் அடிப்படையில் ஒரு வரலாற்றை உருவாக்குவதிலும் டெவர் ஆர்வமாக உள்ளார். அவரது சொந்த வார்த்தைகளில், அவர் பாலஸ்தீன வரலாற்றை எழுதுவதற்கான அணுகுமுறையில் ஒரு "குறைந்தபட்ச". ஆயினும்கூட, கடந்த காலத்தின் பைபிளின் முன்னோக்கைப் பொறுத்தவரை, இது தொல்பொருள் மற்றும் வரலாற்றுப் பதிவுகளுடன் ஒன்றிணைவதில்லை, டெவர் பெரும்பாலும் கடந்த காலத்தின் விவிலியக் கண்ணோட்டமாக அவர் பார்க்கும் விஷயங்களுக்கு ஒரு திறந்த தன்மையைக் கடைப்பிடிக்கிறார். நிலத்தின் ஒழுங்கற்ற குடியேற்றம் மற்றும் ஐக்கிய முடியாட்சியின் வரலாற்றுத்தன்மை பற்றிய அவரது புரிதலில் இது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாகும். இந்த வகையில், அவர் ஒரு “கானானிய” வெண்கல யுகத்திற்கும் “இஸ்ரேலிய” இரும்பு யுகத்திற்கும் இடையிலான “விவிலிய தொல்பொருள்” வேறுபாட்டைத் தக்க வைத்துக் கொள்ள முடியும், மேலும் விவிலியக் கண்ணோட்டத்திற்கான தனது விருப்பத்தை வைத்திருக்கும் அவர், ஐக்கிய முடியாட்சி என்று அழைக்கப்படுபவரின் வரலாற்றுத்தன்மையை அனுமதிக்கிறார். [35] அவரது நலன்கள் குறிப்பாக விவிலிய விளக்கத்தின் சிக்கல்களில் இல்லை, அவர் முதன்மையாக, குறிப்பாக கடந்த தசாப்தத்தில், தொல்பொருள் ஆர்வங்கள், குறிப்பாக சிறிய கண்டுபிடிப்புகள், பாலஸ்தீனத்தின் சால்டர்ன் பாரம்பரியத்தை பிரதிபலிக்கும். [36] இந்த வகையில், அவர் தொல்பொருள் ஆராய்ச்சியின் நீண்ட புறக்கணிக்கப்பட்ட ஆனால் முக்கியமான அம்சத்திற்குத் திரும்புகிறார், இது இஸ்ரேலின் விவிலிய நோக்குடைய வரலாறுகளைத் தவிர்த்து வளர்ந்தது. புலமைப்பரிசிலையின் இந்த பாரம்பரியத்தை கர்ட் காலிங்கின் பிப்ளிசஸ் ரியல்லெக்ஸிகான், [37] ஹெல்கா வெய்பெர்ட், [38] மற்றும் அவரது முழுமையான பிரதிநிதி ஹேண்ட்புச் டெர் ஆர்க்கோலஜி ஆகியோரால் திருத்தப்பட்ட அவரது மாணவர்களால் முழுமையாக திருத்தப்பட்ட இரண்டாவது பதிப்பால் சுருக்கமாகக் குறிப்பிடலாம். [39]

இயற்கை தொல்லியல் 

இன்று தொல்பொருளியல் துறையில் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படும் இன்னும் சில நவீன கண்ணோட்டங்களைக் கொண்டு டெவர் தனது விவாதத்தை ஆதரிக்கிறார், அவர் எப்போதும் நம்பவில்லை. எடுத்துக்காட்டாக, பாலஸ்தீனத்தின் பல சிறிய பிராந்தியங்களில் உள்ள பல்வேறு வகையான சூழல் சூழல்களைப் பற்றிய அவரது புரிதல், ஹெப்ரானுக்கு அருகிலுள்ள டீர் சமித் கிராமத்தில் அவரது தனிப்பட்ட அனுபவங்களைப் பற்றிய குறிப்புகளுக்கு மட்டுப்படுத்தப்பட்டுள்ளது. இது துரதிர்ஷ்டவசமாக பாலஸ்தீனத்தின் விவசாயத்தை ஒரு "வாழ்வாதார பொருளாதாரம்" என்று விரிவாகப் பேச வழிவகுத்தது (Dever 2012, 237-239). எவ்வாறாயினும், 1970 களின் முற்பகுதியில் டீர் சமித்தின் விவசாய பொருளாதாரம் கூட ஒரு "வாழ்வாதார பொருளாதாரம்" என்று சரியாக விவரிக்கப்பட வேண்டும் என்று ஒருவர் சந்தேகிக்கக்கூடும், இருப்பினும் இப்பகுதி வறண்டது மற்றும் அதன் விவசாயம் ஒப்பீட்டளவில் மோசமாக உள்ளது. நிலப்பரப்பு ஆய்வுகள் பயனுள்ளதாக இருக்கும், ஏனென்றால் வெவ்வேறு பகுதிகள் வெவ்வேறு பொருளாதாரங்களை பிரதிபலிக்கின்றன, மேலும் பாலஸ்தீன விவசாயத்தை ஒட்டுமொத்தமாக டீர் சமித் பிரதிநிதித்துவப்படுத்துகிறார் என்று நாம் கருத முடியாது! பாலஸ்தீனத்தில் பிராந்திய பொருளாதாரங்கள் மிகவும் வேறுபடுகின்றன, ஏனெனில் நிலப்பரப்பு மாறுகிறது. உதாரணமாக, வடக்கு நெகேவ், தெற்கு ஷெப்பலா, மேற்கு கலிலியின் மலைப்பகுதிகள், வடக்கு ஜோர்டான் பிளவு, கடலோர சமவெளி அல்லது கணிசமாக வேறுபட்ட நிலப்பரப்புகளைக் கொண்ட 20 பிற பகுதிகளில் நாம் காணும் விஷயங்களுக்கு டீர் சமித்தின் விவசாயத்தில் உள்ள வேறுபாடுகளைக் கவனியுங்கள். ஒவ்வொன்றும் அவற்றின் தனித்துவமான பொருளாதாரங்கள் மற்றும் வெவ்வேறு வரலாறுகளைக் கொண்டுள்ளன. [40] டீர் சமித்தின் நிலப்பரப்பு பிரதிபலிக்கிறது, ஆனால் பாலஸ்தீனத்தின் மத்தியதரைக் கடல் பொருளாதாரத்தின் பல சுற்றுச்சூழல் ரீதியாக மாறுபடும் வடிவங்களில் ஒன்றாகும். இந்த வெவ்வேறு பகுதிகள் செம்மறி ஆடு வளர்ப்பு, பழங்கள் மற்றும் ஆலிவ், தானிய மற்றும் வயல் பயிர்களில் வேரூன்றியுள்ளன. பாலஸ்தீனத்தின் வாழ்வாதார பொருளாதாரம் அல்ல, ஆனால் வர்த்தக சார்ந்த, விவசாய மற்றும் வளர்ப்பு பொருளாதாரம் (தாம்சன் 1992, 141-146). மலேரியா பாதிப்புக்குள்ளான சதுப்பு நிலங்கள் காரணமாக இரும்பு யுகத்தின் பெரும்பகுதிகளில் தாழ்நில பள்ளத்தாக்குகள் மற்றும் கடலோர சமவெளிகளின் சில பகுதிகள் விவசாயத்திற்கு திறக்கப்படவில்லை என்றும் டெவர் சமித்தை விட்டு வெளியேறுகிறார் (டெவர் 2012, 38-46). இருப்பினும், விவசாயத்தில் பயன்படுத்தப்படும் தொழில்நுட்பம் பாலஸ்தீனத்தின் வெவ்வேறு பிராந்திய நிலப்பரப்புகளுக்கு ஏற்ப மட்டுமல்ல, அதன் வெவ்வேறு காலங்களுக்கும் ஏற்ப மாறுபடும். ஒப்பீட்டளவில் எளிமையான நீர்ப்பாசனம் மற்றும் வடிகால் அமைப்புகள் மூலம் ஆரம்பகால வெண்கல யுக பாசன வேளாண்மையில் ஏற்கனவே வடக்கின் தாழ்நிலப்பகுதிகளில் பரவலாக இருந்ததாகவும், குடியேற்றத்திற்கு பெரிய பகுதிகளைத் திறந்துவிட்டதாகவும் தொல்பொருள் ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன, இது போன்ற அமைப்புகள் இல்லாமல், சதுப்பு நில உருவாக்கம் மற்றும் மலேரியா தொற்று. அடர்த்தியான மக்கள் மற்றும் நிலையான பெத் ஷான் மற்றும் வடக்கு ஜோர்டான் பள்ளத்தாக்குகளில் இது மிகவும் குறிப்பிடத்தக்கதாக இருந்தது (தாம்சன் 1979, 25-29).



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24769
Date:
Permalink  
 

நகரங்கள் மற்றும் தேச மாநிலங்கள்?

எட்டாம் நூற்றாண்டின் தளங்களுக்கான டெவரின் வகைப்பாடு மற்றும் அச்சுக்கலை சிக்கலானது. தலைநகரங்கள், முதல் அடுக்கு நிர்வாக மையங்கள், மாவட்ட தலைநகரங்கள் மற்றும் அடுக்கு 2 நகரங்கள் மற்றும் நகர்ப்புற மையங்களுக்கு இடையிலான அவரது வேறுபாடு இரண்டு சிக்கல்களால் பாதிக்கப்படுகிறது. ஒரு "நகரம்" (டெவர் 2012, 106-141) என்ற அவரது பெயர் 300 க்கும் குறைவான மக்கள்தொகை கொண்ட (உயரமான-சபா) 5000 முதல் (உயரமான அல்-காதி), வேறு எந்த “நகரமும்” இல்லாத தளங்களுக்கு பயன்படுத்தப்படுகிறது. "3000 ஐ விட பெரியது. உயரமான அல் காடியைத் தவிர, டெவரின்" நகரங்கள் "சராசரியாக 1500 க்கும் குறைவான மக்கள்தொகை கொண்டவை. இருப்பினும், பண்டைய அருகிலுள்ள கிழக்கு தளங்களின் களத் தொல்லியல் இல்லையெனில்" நகரம் "! இரண்டாவது சிரமம் சமாரியா மற்றும் ஜெருசலேமை (அவர் 8 ஆம் நூற்றாண்டின் மக்கள்தொகை மதிப்பீட்டைக் கொடுக்கவில்லை) "தலைநகரங்கள்" என்றும் மற்ற எல்லா தளங்களையும் "துணை நகரங்கள்" என்றும் அடையாளம் காண்பதில் வேரூன்றியுள்ளது. வகைப்பாடு முற்றிலும் விவிலியமானது மற்றும் எட்டாம் நூற்றாண்டின் பாலஸ்தீனத்தின் விவிலியக் கருத்தில் வேரூன்றியுள்ளது! காசா, அஷ்கலோன், லாச்சிஷ், ஷெச்செம், மெகிடோ, டெல் அல்-காடி, கெஸர், எக்ரான், போஸ்ரா மற்றும் பிற தளங்கள், பிராந்தியங்களில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் புரவலர்களாக வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளன, குறைந்தபட்சம் மரணதண்டனை உரைகள் இருந்தபோதும், இந்த முறைக்கு தொல்பொருள் சான்றுகள் இல்லை. டெவரின் எட்டாம் நூற்றாண்டில் பாலஸ்தீனிய அரசியல் கணிசமாக வேறுபட்டது!

முழு எரெட்ஸ் இஸ்ரேலையும் நிர்வகிக்கும் ஒரு பிளவுபட்ட தேசிய அரசாக இஸ்ரேலைப் பற்றிய புரிதலை டெவரின் பகுப்பாய்வு குறிக்கிறது என்பது தெளிவாகிறது. உயரமான அல்-காடி சமாரியாவுக்கு அடிபணிந்த ஒரு நகரம் என்று அவர் ஏன் புரிந்துகொள்கிறார், 9 ஆம் நூற்றாண்டில் அது தோன்றும் போது - குறைந்தபட்சம் அராமைக் பைட்வட் கல்வெட்டு உண்மையானது மற்றும் டெவர் போலவே படிக்கப்பட வேண்டும் என்றால் - இந்த நகரம், டெல் கின்னெரெத்துடன் சேர்ந்து , அராமின் ஆதரவின் வாடிக்கையாளரா? மெகிடோவை சமாரியாவுக்கு அடிபணிந்தவராக அவர் ஏன் பார்க்கிறார்? இது, டெல் எல் காடியுடன், டெல் ஜெஸ்ரீலில் "இஸ்ரேலிய" கோட்டையால் நிறுவப்பட்ட "எல்லைக்கு" அப்பாற்பட்டது, மேலும் இரு தளங்களும் டமாஸ்கஸ் விழும்போது அசீரியர்களுக்கு விழுகின்றன. டெல் கெஸர் ஒரு தேசிய அரசின் துணை நிர்வாக அல்லது பிராந்திய மையமா? எட்டாம் நூற்றாண்டில் முதல் சமாரியாவின் வாடிக்கையாளராக இருந்திருக்கலாம், பின்னர் - சமாரியா அசீரியர்களுடன் சண்டையிட்டதைப் போல - அதன் ஆதரவை எருசலேமுக்கு மாற்றியிருக்கிறதா? கிமு 722 க்குப் பிறகு கெஸர் ஒரு யூத நகரமாக மாறுவது குறித்து டெவர் சரியாக இருந்தால், அத்தகைய மாற்றம் ஒரு தேசிய அரசைக் காட்டிலும் ஆதரவின் ஆளுகை அரசியலை பிரதிபலிக்கிறது. விவிலிய விவரிப்புகளைத் தவிர, பாலஸ்தீனத்தின் வெண்கல வயது அரசியல் - சிறிய, பிராந்திய ரீதியில் ஆதிக்கம் செலுத்தும் நகரங்களின்படி கட்டமைக்கப்பட்டுள்ளது - இரும்பு யுகத்தின் மூலம் தொடர்ச்சியான வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது மற்றும் குறைந்தபட்சம் ஹெலனிஸ்டிக் காலத்திலேயே உயிர்வாழ்கிறது. இரும்பு யுகம், ஆதரவின் கட்டமைப்புகள் பற்றிய நமது விளக்கத்தில் பாலஸ்தீனம் அனைத்தையும் கருத்தில் கொண்டால், அமர்னா கடிதங்களில் நாம் தெளிவாகக் காண்கிறோம், இது இரும்பு யுகத்திற்கு முற்றிலும் பொருத்தமானது.

ஆல்பிரைட்டின் “விவிலிய தொல்பொருளியல்” போலவே எதிரொலிக்கும் தொல்பொருள் எச்சங்களை டெவரின் விளக்கம், வரலாற்று யதார்த்தத்தை ஒரு இனவழி, விவிலிய முன்னோக்கு மூலம் விளக்குகிறது. எடுத்துக்காட்டாக, லைபியா மீதான மெர்னெப்டா ஸ்டீலின் வெற்றிப் பாடலின் இறுதி சரணத்தில் “இஸ்ரேல்” பற்றிய பாடலை அவர் புரிந்துகொள்கிறார், இது ஒரு கானானிய வெண்கல யுகத்திலிருந்து இஸ்ரேலிய இரும்பு யுகத்திற்கு மாறுவதைக் குறிப்பதன் மூலம் விவிலிய மூலக் கதையை உறுதிப்படுத்துகிறது (டெவர் 2001, 118 -120). நான்கு நகரங்களைப் பற்றிய மெர்னெப்டா கல்வெட்டின் விளக்கத்தை விளக்குவது (“… சூறையாடப்பட்ட காசா… எடுத்துச் செல்லப்பட்டது அஷ்கெலோன், பிணைக்கப்பட்டுள்ளது கெசர், யெனோம் என்பது இல்லாத ஒன்று…”) [41] கெசர் நகரம் எகிப்திய இராணுவத்தில் கைப்பற்றப்பட்டதைக் குறிக்கிறது. மெர்னெப்டாவின் கீழ் பிரச்சாரம், டெவர் இந்த அழிவை கெஜர் ஸ்ட்ராட்டம் XV (கிமு 1210) இன் அழிவுடன் குறிப்பிடுகிறார், துரதிர்ஷ்டவசமாக முற்றிலும் நிச்சயமற்ற விவிலிய மற்றும் தொல்பொருள் ஒருங்கிணைப்பைப் பொறுத்தது. அதாவது, மெர்னெப்டாவின் கவிதையில் கெஸரைப் பற்றிய அவரது விளக்கம் கெஸரின் அடுக்கு XV பற்றிய புரிதலுடன் ஒன்றிணைக்கப்பட்டு பின்னர் வெண்கலத்திலிருந்து இரும்பு யுகத்திற்கு மாறுவதற்கான தேதியை ஆதரிக்கப் பயன்படுகிறது.

எவ்வாறாயினும், மெர்னெப்டா ஸ்டெலாவின் கவிதை பிரதிநிதித்துவத்தில், குறிப்பிடப்பட்ட நான்கு பாலஸ்தீனிய நகரங்கள் எகிப்திய கட்டுப்பாட்டின் கீழ் உள்ள நகரங்களைக் குறிக்கின்றன, இது லைபிய வெற்றி உருவாக்கிய அமைதியை பிரதிபலிக்கிறது. குர்ருவின் குழந்தைகளில் ஒருவரான கெஸர், இஸ்ரேலின் இழந்த விதையின் பாத்திரத்தை வகிக்கிறார் (நிலத்தின் வளத்தை உருவகமாகக் குறிக்கிறது), ஆனால் இறந்துபோகும் மறைந்த வெண்கல, “கானானைட்” சமுதாயத்தை பிரதிநிதித்துவப்படுத்த டெவர் புரிந்து கொண்டார். "இஸ்ரேலின்" எண்ணிக்கை குர்ருவின் (நிலம்) முன்னாள் கணவரின் (புரவலர்) உருவகப் பாத்திரத்தைக் கொண்டுள்ளது. இஸ்ரேலின் பெயர், ஒருவேளை, இந்த பெயரில் பிரதிபலிக்கும் பொருத்தமான தண்டனையை கொண்டுள்ளது: “இஸ்ரேல்” / ஜெஸ்ரீல், இருப்பினும், டெவர் குறிப்பிடுகிறார் - இதுபோன்ற “கானானிய” நகரங்களின் தந்தைக்கு அல்ல, ஆரம்பகால புரோட்டோ-இஸ்ரேலியர்களுக்கு இஸ்ரேலின் எதிர்கால புரவலரான ஓம்ரியின் விவிலிய புராணக்கதைகளை நோக்கி ஒரு வரலாற்றுப் பாதையை முன்னோக்கி செலுத்தும் இரும்பு I கால மலைப்பகுதிகள். டெவரின் விளக்கமானது ஒரு பண்டைய எகிப்திய வெற்றி பாடலை மூடுவதை தவறாகப் படிப்பதை உள்ளடக்கியது: பாலஸ்தீனத்தின் மீது அல்ல, ஆனால் லிபியா மீதான வெற்றி. இந்த உருவகமான மூடல் எகிப்தின் அமைதி மற்றும் ஆதரவை கொண்டாடுகிறது, இது அதன் பொருளை தீவிரமாக பாதிக்கும் ஒரு பண்பு (தாம்சன் 2007, 274-276).

Notes

[2] W. F. Albright, From the Stone Age To Christianity 1946; idem, The Biblical Period from Abraham to Ezra (1963); idem, Yahweh and the Gods of Canaan (1968) cf. T. L. Thompson, The Historicity of the Patriarchal Narratives: The Quest for the Historical Abraham (Berlin: De Gruyter 1974); J. Van Seters, Abraham in History and Tradition(New Haven: Yale University Press, 1975; J. M. Miller and J. H. Hayes (eds.), Israelite and Judean History (Philadelphia: Westminster, 1977).

[3] E.g., W. G. Dever, Recent Archaeological Discoveries and Biblical Research (Seattle: University of Washington Press, 1989; I. Finkelstein, The Archaeology of the Israelite Settlement (Jerusalem: IES, 1988); Z. Herzog, “Beersheba Valley Archaeology and its Implications for the Biblical Record” in A. Lemaire (ed.), Congress Volume Leiden 2004 (Leiden: Brill, 2006), 81-102.

[4] D. Ussishkin, “The Temple Mount in Jerusalem during the First Temple Period: An Archaeologist’s View”, in J. D. Schloen (ed.), Exploring the Longue Durée (Winona: Eisenbrauns, 2009), 473-483.

[5] William G. Dever, What Did the Israelites Know and When Did They Know It? What Archaeologists Can Tell Us About the Realities of Ancient Israel (Grand Rapids: Eerdmans 2001); Who Were the Early Israelites and Where Did They Come From?(Grand Rapids: Eerdmans 2003); The Lives of Ordinary People in Ancient Israel (Grand Rapids: Eerdmans 2012); Israel Finkelstein and Niel A. Silberman, The Bible Unearthed: Archaeology’s New Vision of Ancient Israel and the Origin of its Sacred Texts (New York: The Free Press 2001); David and Solomon: In Search of the Bible’s Sacred Kings and the Roots of the Western Tradition (New York: The Free Press 2006); Finkelstein, The Forgotten Kingdom: The Archaeology and History of Northern Israel (Atlanta: Society of Biblical Literature 2013).

[6] For this concept, see Philip R. Davies, In Search of Ancient Israel (Sheffield: Sheffield Academic Press 1992), passim.

[7] William F. Albright, ”Contributions to Biblical Archaeology and Philology”, Journal of Biblical Literature 43 (1924), 363-393.

[8] William F. Albright, Yahweh and the Gods of Canaan (New York: Doubleday 1968).

[9] W. F. Albright, “The Israelite Conquest of Canaan in the Light of Archaeology”, Bulletin of the American Schools of Oriental Research 74 (1939), 11-23; J. J. Bimson, Redating the Exodus and Conquest, Journal for the Study of the Old Testament Supplement Series 5 (Sheffield: Sheffield Academic Press 1981); Thompson 1974, 52-57.

[10] Thomas L. Thompson, ”Methods and Results: A Review of Two Recent Publications”, Scandinavian Journal of the Old Testament 15/2 (2001), 306-325 (309).

[11] Thompson (1974), 57; ”A Testimony of the Good King: Reading the Mesha Stele”, Ahab Agonistes: The Rise and Fall of the Omri Dynasty, ed. Lester L. Grabbe (London: T&T Clark 2007), 236-292; Biblical Narrative and Palestine’s History: Changing Perspectives 2 (Sheffield: Equinox 2013).

[12] Roland de Vaux, ”Method in the Study of Early Hebrew History”, The Bible and Modern Scholarship, ed. James Phillip Hyatt (New York: Abingdon 1966), 15-29; ”On Right and Wrong Uses of Archaeology”, Near Eastern Archaeology in the Twentieth Century in Honor of Nelson Glueck, ed. James A. Sanders (New York: Doubleday 1970), 64-80.

[13] William F. Albright, The Biblical Period From Abraham to Ezra (New York: Harper 1963); John Bright, Early Israel in Recent History Writing (London: SCM Press 1956); George Ernest Wright, God Who Acts: Biblical Theology as Recital, Studies in Biblical Theology 8 (London: SCM 1952).

[14] Albrecht Alt, ”Erwägungen über die Landnahme der Israeliten in Palästina”, Palästina-Jahrbuch 35 (1939), 126-175; Martin Noth, Das System der Zwölf Stämme Israels(Stuttgart: Kohlhammer 1930); Geschichte Israels (Göttingen: Vandenhoeck und Ruprecht 1950); Thomas L. Thompson, ”Martin Noth and the History of Israel”, The History of Israel’s Traditions: The Heritage of Martin Noth , ed. Steven L. McKenzie and M. Patrick Graham (Sheffield: Sheffield Academic Press 1994), 1-90.

[15] Roland de Vaux, ”Les Patriarches Hébreux et l’Histoire”, Revue Biblique 72 (1965), 5-28; also Bruce Vawter, A Path Through Genesis (New York: Sheed and War 1965) and Wright 1952; cf. Magne Sæbø Hebrew Bible Old Testament: The History of Its Interpretation III/2 The Twentieth Century: From Modernism to Post-Modernism(Göttingen: Vandenhoeck & Ruprecht 2015), 420-421.

[16] Niels Peter Lemche, The Canaanites and Their Land: The Tradition of the Canaanites(Sheffield: Sheffield Academic Press 1991).

[17] Thomas L. Thompson, The Early History of the Israelite People From the Written and Archaeological Sources (Brill: Leiden 1992).

[18] P. R. Davies, In Search of Ancient Israel (Sheffield: Sheffield Academic Press, 1992).

[19] John Van Seters, The Hyksos: A New Investigation (New Haven: Yale University Press 1966); Abraham in History and Tradition (New Haven: Yale University Press 1975); Niels Peter Lemche, Israel i Dommertiden (Copenhagen: Gad 1972); Early Israel: Anthropological and Historical Studies on the Israelite Society Before the Monarchy, VTS 37 (Leiden: Brill 1985); Thompson 1974; John H. Hayes & J. Maxwell Miller, Israelite and Judean History (Philadelphia: Westminster 1977).

[20] Moshe Kochavi, Judea, Samaria and the Golan: Archaeological Survey, 1967-1968(Jerusalem: IES 1972); Thomas L. Thompson, The Settlement of Palestine in the Bronze Age, BTAVO 34 (Wiesbaden: Dr. Reichert Verlag 1979); “Palestinian Pastoralism and Israel’s Origins”, Scandinavian Journal of the Old Testament 6 (1992), 1-13; The Early History of the Israelite People: From the Written and Archaeological Sources (Brill: Leiden 1992); Israel Finkelstein, The Archaeology of the Israelite Settlement(Jerusalem, IES 1988); ”Further Observations on the Socio-Demographic Structure of the Intermediate Bronze Age”, Levant 21 (1989), 129-140.

[21] William F. Albright, ”Historical and Mythical Elements in the Joseph Story”, Journal of Biblical Literature 37 (1918), 111-143; Albright (1968).

[22] De Vaux (1965; 1966; 1970); L’Histoire ancienne d’Israel I: Des Origines à l’installation en Canaan (Paris: Gabalda 1971) Cf. Finkelstein 2012.

[23] See also Thomas L. Thompson, ”Ethnicity and A Regional History of Palestine”, History, Archaeology and the Bible Forty Years after Historicity, Changing Perspectives 6, CIS, ed. Ingrid Hjelm & Thomas L. Thompson (London: Routledge, forthcoming).

[24] T. L. Thompson, ”Archaeology and the Bible Revisited: A Review Article”, Scandinavian Journal of the Old Testament 20/2 (2006), 286-313.

[25] Following, variously, Nadav Na’aman, ”The Kingdom of Judah under Josiah”, Tel Aviv18 (1991), 3-71; ”Population Changes in Palestine Following Assyrian Deportations”, Tel Aviv 20 (1993), 104-124; ”The Debated Historicity of Hezekiah’s Reform in the Light of Historical and Archaeological Research”, Zeitschrift für die alttestamentliche Wissenschaft 107 (1995), 179-195; ”The Contribution of the Amarna Letters to the Debate on Jerusalem’s Political Position in the Tenth Century, BCE”, Bulletin of the American Schools of Oriental Research 304 (1996), 17-27; Steven L. McKenzie, The Trouble with Kings: The Composition of the Book of Kings in the 7th -6th centuries BCE(Leiden: Brill 1991); Baruch Halpern, The First Historians: The Hebrew Bible and History(San Francisco: Harper and Row 1988); Baruch Halpern & David S. Vanderhooft, ”The Edition of Kings in the Seventh-Sixth Centuries, BCE”, Hebrew Union College Annual 62 (1991), 179-244.

[26] Ingrid Hjelm, Jerusalem’s Rise to Sovereignty: Zion and Gerizim in Competition, CIS14 (London: T&T Clark 2004), 195-210; Thomas L. Thompson, The Messiah Myth: The Near Eastern Roots of Jesus and David (London: Jonathan Cape 2005), 223-321.

[27] Louis Jonker (ed.), Texts, Contexts and Readings in Postexilic Literature, Forschungen zum Alten Testament 2. Reihe (Tübingen: Mohr Siebeck 2011), 74-86.

[28] Gary N. Knoppers, Jews and Samaritans: The Origins and History of Their Early Relations (Oxford: Oxford University Press 2013), 102-134.

[29] T. L. Thompson, The Bible in History: How Writers Create a Past (London: Jonathan Cape, 1999).

[30] T. L. Thompson, The Bible in History: How Writers Create A Past (London: Jonathan Cape 1999), 65-66; Thompson 2005, 268-271.

[31] Ingrid Hjelm, ”Lost and Found? A Non-Jewish Israel from the Merneptah Stele to the Byzantine Period”, Hjelm & Thompson, History, Archaeology and The Bible Forty Years after “Historicity” (see note 28).

[32] Lester L. Grabbe, Like A Bird in A Cage: The Invasion of Sennacherib in 701, BCE(Sheffield: Sheffield Academic Press 2003).

[33] See further T. L. Thompson, ”Memories of Esau and Narrative Reiteration”, Scandinavian Journal of the Old Testament 25/2 (2011), 174-200; ”What We Do and Do Not Know about Pre-Hellenistic al-Quds”, The Politics of Israel’s Past: The Bible, Archaeology and Nation-Building, ed. Emanuel Pfoh & Keith W. Whitelam (Sheffield: Phoenix Press 2013), 49-60; ”The Faithful Remnant and Religious Identity: The Literary Trope of Return - a Reply to Firas Sawah”, Pfoh and Whitelam 2013, 77-88.

[34] See, now, I. Hjelm, “Lost and Found? A Non-Jewish Israel from the Merneptah Stele to the Byzantine Period,” in I. Hjelm and T. L. Thompson (eds.), History, Archaeology and the Bible Forty Years after “Historicity”, Changing Perspectives 6, Copenhagen International Seminar (London: Routledge, forthcoming).

[35] Dever (2001), 271-298; Dever (2012): 30-34; Cf. T. L. Thompson, ”Text, Context and Referent in Israelite Historiography”, The Fabric of History: Text, Artifact and Israel’s past, ed. Diana Edelman (Sheffield: Sheffield Academic Press 1991), 65-92.

[36] For the “time of the divided monarchy”, see Dever (2001), 159-244; and for the “eighth century” Dever (2012), 142-206.

[37] Kurt Galling, Biblisches Reallexikon (Tübingen: Mohr, 1937).

[38] Helga Weippert, (ed.), Kurt Galling, Biblisches Reallexikon (Tübingen: Mohr 1977).

[39] Helga Weippert, Palästina in vorhellenistischer Zeit, Handbuch der Archäologie(München: Beck 1988).

[40] Thomas L. Thompson and Francolino J. Goncalvez, Toponomie Palestinienne: Plaine de St. Jean D’Acre de Jerusalem (Louvaine La Neuve: L’Institute Orientaliste de Louvaine 1988).

[41] Ingrid Hjelm and Thomas L. Thompson, ”The Victory Song of Merneptah, Israel and the People of Palestine”, Journal for the Study of the Old Testament 27/1 (2002), 3-18 (10-11).

 



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard