-அன்புசெல்வம்

பல தரப்பு மக்களையும். மத நிறுவனக் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் கொண்டு வருவதற்கு கிறித்துவம் எடுத்துக் கொண்ட வினையூக்கிகள் அதிகம்,  ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கான மதமாக தன்னை முன்னிறுத்தி, அவர்களையே தனது ஆதரவுக் களமாகவும் தேர்ந்தெடுத்து, அதுகளுக்கான‌ நோக்கங்களில் கிறித்துவம் ஓரளவு தன் நிறைவையும் கண்டுள்ளது. எம்.ஏ. ஷெரிங்கின் வார்த்தைகளில் சொல்வதென்றால், இந்தியாவில் விவிலிய (பைபிள்) சமயத்தைப் பரப்பச் செய்வது ஒரு நோக்கமாக இருந்தாலும், அது அம்மக்களுக்கு சமுக வளர்ச்சியையும். நாகரீகத்தையும் கொடுத்திருக்கிறது என்பதை எளிதாக மறுத்துவிடவும் முடியாது. (M.A. Sherring, The History of Protestant Mission in India, Beneras: 19874, p.5). இப்படிச் சொல்வதால் இந்தியாவில் நுழைந்த கிறித்துவம் இந்திய சாதிய அமைப்பை ஏற்றுக் கொண்டதையும், அதற்கான நியாயப்பாட்டை இந்து மனோபாவத்துடன் கற்பித்ததையும். அத்தகைய கொடுஞ்செயலுக்கு டி நொபிலி போன்ற மிஷினெரிகளே விளக்குப் புடிச்ச‌தையும் வரலாற்றில் இருந்து மறந்துவிடவோ, மறைத்துவிடவோ முடியாது.

ஒரு மதத்தின் இத்யாதிகளில் இருந்து ஒடுக்கப்பட்ட  மக்கள் ஒரு சில பயன்பாட்டைப் பெற்றுக் கொண்டாலும், அந்த மதத்தின் இத்யாதிகளை விவாதிக்கும் சுய விமர்சனம் தலித்துகளுக்கு எப்போதும் இருந்தது உண்டு. மற்ற மதங்களை விமர்சிப்பதை விட கிறித்துவத்தின் மீதான விமர்சனங்களுக்கு எதிர்வினை மிகவும் குறைவு என்ற போதிலும் அதனை குண்டாங்குறையாக விமர்சிக்க முடியும்.  நார்மன் மெய்லர், பெர்ட்ரன் ரஸ்ஸல், டேவிட் பிரௌன், பிலிப் புல்மான், பால் சக்கரியா, தியான்சந்த் கார், செகுந்தோ, ஓஷோ போன்றோர் ஜனநாயகப் போக்கில் அவ்வாறு விமர்சனக் கண்ணோட்டத்துடன அணுகி இருக்கிறார்கள். 

ஒரு மதத்தையோ, அதன் புனித இலக்கியங்களையோ, அதில் சொல்லப்படும் கதாபாத்திரங்களையோ எந்த மக்களாயினும், அதுவும் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் விடுதலைக்காக எப்படி வேண்டுமானாலும் உருவகித்துப் பாத்தியம் கொள்ளலாம்.  அல்லது தார்மீக எல்லைகளைக் கடந்தும் விமர்சிக்கலாம் என்கிற நியதியை கிறித்துவ மதம் தன்னுள் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளது. அவ்வாறு ஏற்றுக் கொண்டதனாலேயே ஒடுக்கப்பட்ட மக்களிடம் அதனால் வசியப்படவும் முடிகின்றது.  சமுக அறிவியலையும். மதச் சார்பற்ற ஆன்மீகத்தையும் முரண்பாட்டு மறையாகப் பகுப்பாய்வு செய்கிற யுக்தி பார்ப்பனிய மதங்களுக்கு எதிரான பிறவிக் குணமாகக் கொண்டதால் தலித்துகள் எந்த மதத்தைச் சார்ந்தவர்களாக இருந்தாலும் அதனை விமர்சிக்காமல் இருக்க மாட்டார்கள்.  அவர்களின் சமுக நோக்குடைய விமர்சனங்களை உள் வாங்கியதனாலேயே அந்த மதமும் தன்னில் தானே தன்னுள் செழுமையடைந்திருக்கின்றது எனலாம்.  உலகம் முழுவதிலும் நீதிக்காக கூக்குரல் எழுப்புகிற எல்லா சமுகங்களும் இப்படித்தான் நடந்து கொள்கின்றன,  கிறித்வத்தில் அதற்கான சிறு இடைவெளி இருப்பதால் தலித்துகள் அதனை தற்போது விடுதலை நோக்கிப் பூர்த்தி செய்து வருகின்றார்கள்.

தமிழகத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட தலித் மக்களிடம் கிறித்துவம் எவ்வாறு ஊடாடியது என்பது ஒரு சுவாரஸ்யமான வரலாறு.  அதிலும் தேவேந்திரர்களை உள்ளடக்கிய தென் தமிழகத்தின் கிறித்துவ எழுச்சியானது மாறுபட்ட குணாம்சங்களைக் கொண்டது. ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் விடுதலைக்காகக் களமிறங்கிய தேவேந்திரர்களில் சிலர் கிறித்துவர்.  இமானுவேல் சேகரன் உட்பட தேவநேயப் பாவாணர், பெருமாள் பீட்டர், பாலசுந்தராசு, தேவாசிர்வாதம், ஜான் பாண்டியன் போன்றோர் சிறு வயதிலிருந்து திருச்சபைகளின் நிகழ்ச்ச் நிரல்களுக்கு உட்பட்வர்களாக வளர்ந்துள்ளார்கள். இன்னொரு பக்கம் இவர்கள் திருச்சபை என்கிற அடையாளத்தைத் தகர்த்தெறிந்து சாதிய ஒடுக்குதல்களுக்கு எதிராகப் போராடி, சமுக அரசியல் இயக்கத்தையும் கட்ட முயற்சித்துள்ளார்கள்.  நடைமுறைப் பண்பாட்டு நடவடிக்கைகளில் இருந்து அல்லது தான் ஒரு சமுகம் என்கிற உணர்வில் இருந்து கொஞ்சமும் மாறுபடாமல் தங்களின் போர்க்குணத்தை அப்படியே திருச்சபையிலும் பதித்துக் காட்டியுள்ளார்கள்.  

மாவீரன் இமானுவேல் சேகரன் படுகொலைக்குப் பிறகு தேவேந்திரர்களின் போர்க்குண வீரியம், தட்பவெப்பம் குறையமல் திருச்சபைகளுக்குள்ளும் - வெளியிலும் சரியான எதிர் வினையாற்றி இருக்கிறது.  உதாரணத்திற்கு திருநெல்வேலி. மதுரை. இராமநாதபுரம், விருதுநகர், துத்துக்குடி, தேனி, திண்டுக்கல் ஆகிய மாவட்டங்களின் கடந்த கால தலித் நடவடிக்கைளைச் சொல்லலாம். முதுகுளத்தூருக்குப் பக்கத்தில் இருக்கிற வீரம்பல் கிராமத்தில் குண்டு துளைக்கப்பட்ட தேவாலயச் சுவர்கள் போர்க் குணப்பண்பாட்டின் இன்னொரு அடையாளமாக இன்றுவரையிலும் எழுந்து நிற்பதைக் காணலாம்.  மன்னிப்பு, அன்பு, சகோதரத்துவம், சமாதானம் என்கிற ஆன்மீக வளையத்துக்குள் இருந்து கொண்டே ஆயுதம் ஏந்திய எதிர்த் தாக்குதலிலும் நம்பிக்கை கொண்டிருந்த அற்புதத்தை இங்குதான் காணமுடியும்.  

மூளைச்சலவைச் செய்யும் திருச்சபைகளின் ஆட்டு மந்தை இறையியல் கோட்பாட்டுக்குள் தங்களை உட்படுத்திக் கொள்ளாமல் வீரியம் மிக்கப் போர்க்குணத்தின் இயக்க மனப்பான்மையை கிறித்துவ தேவேந்திரர்களிடம் இன்றளவும் காணமுடியும்.  2001-ல் பரளச்சி கிராமத்துக்கு அருகில் உள்ள தெற்கு நத்தத்தில் போதக அய்யரே இந்த மஞ்சப் பைபை பீடத்துல வச்சு குடுங்க என்று அரிவளை ஆசிர்வாதம் பெற்றுச் சென்று போராட்ட களத்தில் இறங்கிய அனுபவம் அவர்க‌ளுக்கு உண்டு. இது போக சமுகத்தில் எழுகிற பிரச்சனைகளில் ஈடுபட்ட தேவேந்தரிர்களின் குடும்பப் பாதுகாப்பிற்கும், வழக்குச் செலவுகளுக்கும் திருச்சபை சமுகத்தில் இருந்து நிதி திரட்டும் மரபை சில திருச்சபைகளில் இன்றும் பின்பற்றுகின்றனர். தீண்டாமை அனுபவத்தைச் சுமந்த தேவேந்திரர்களுக்கு திருச்சபைகளுக்குள்ளும் இப்படியொரு போர்க்குணம் இருப்பது ஒட்டுமொத்த திருச்சபை மறை மாவட்ட ஆதிக்கக் கிறித்துவர்களுக்கும் எரிச்சலை உண்டு பண்ணக்கூடியது,  அதனாலேயே அதிகாரத்தை நோக்கிய திசைகளில் பல இழப்புகளையும் கிறித்துவ தேவேந்திரர்கள் சந்தித்தார்கள்.  ஒருவகையில் திருச்சபையும். சமுகமும் தேவேந்திரர்களுக்கு ஒரே நேர்க்கோடுதான் என்கிற தோற்றத்தைக் கொடுப்பது போல் தெரிந்தாலும். கிறித்துவத்தை தங்களின் விடுதலைக் குறியீடாகப் பாவித்து. கும்பல் கும்பலாக திருச்சபைகளை நோக்கி தேவேந்திரர்கள் அணி திரண்டதில்லை என்கிற வமிர்சனமும் திருச்சபை மட்டத்தில் உள்ளது. அதற்கு காரணம் ஒரு தலித் கிறித்துவராக மதம் மாறினால் சற்றேரக் குறைய அவர் ஒரு கிறித்துவ காந்தியவாதியாக மாற்றப்பட்டு விடுகிறார். தேவேந்திரர்கள் இயல்பாகவே போர்க்குண்ம் கொண்டவர்கள். கிறித்துவம் இன்று நச்சு விதையாகத் தூவி வரும் கருத்தியலான நாமெல்லாம் பாவிகள், ஒரு கன்னத்தில் அறைந்தால் மறு கன்னத்தைக் காட்டு, இந்த உலகாத்தாஈக் குறித்துக் கவலைப் படாமல் பரலோகத்தைக் குறித்து எச்சரிக்கையாக இருங்கள், உங்கள் துன்பம் எதுவானாலும் ஜெபம் பண்ணுங்கள்,  கிளர்ச்சி, போராட்டம் ஆகிய தீயப் பழக்கங்களில் ஈடுபடாதீர்கள் போன்ற பிற்போக்குத்தன இறையியலில் தேவேந்திரர்களுக்கு நாட்டம் இல்லாமல் இருக்கலாம். ஆகையால் தான் இந்து மதக் கொடுமைகளுக்கு எதிராகப் போராட்டக் குணத்தையும், எதிர்ப்புக் குறியீட்டையும் வலியுறுத்தும் இஸ்லாம் நோக்கி மதம் மாறுகிறார்கள்.  இது குறித்து விவாதிக்க கடந்த நூறாண்டுகளில் கிறித்துவ தமிழ்த் திருச்சபைகளில் தேவேந்திரர்களின் நிலை குறித்து விரிவான ஆய்வு ஒன்றும் தேவைப்படுகிறது.

தலித்துகள் மதமாற்றத்திற்கு உட்படுத்தப்பட்டு, எவ்வாறு கிறித்துவர்களானார்கள்? என்கிற நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட சிந்தனையின் அடிப்படையிலேயே இந்தியத் திருச்சபை வரலாறுகளும். தலித் இறையியல் கோட்பாடுகளும் பதிவு செய்யப்பட்டுள்ளன.  ஆனால் தீண்டாமைக்கு உள்ளாக்கப்பட்ட தலித்துகளை நோக்கித் திரண்டு சென்ற மதங்களை தலித்துகள் உளவியல் ரீதியாக எவ்வாறு அணுகினார்கள்? அதனருகில் அவர்கள் சென்றதற்கான விடுதலைக்காரணிகள் என்ன? என்பது திருச்சபைகளுக்குள் பெரிய அளவில் விவாதிக்கப்பட்டதில்லை. அப்படி பேசினால் ஒரு மதத்தை மட்டுமல்ல, அதைச் சார்ந்தவர்களையும் அவர்களது வரலாற்று முரண்களையும் பேச வேண்டியிருக்கும்,  எனவே, தமிழ்க் கிறித்துவ மேலாளர்களாக இருந்தவர்கள் திட்டமிட்டே தலித் கிறித்துவ கோட்பாட்டு முரண்களைத் தவிர்த்துக் கொண்டார்கள்.  உதாரணமாக, விவிலிய வரலாற்றையும், அதில் பேசப்படும் கதாபாத்திரங்களையும் ஏன்? மரியாள், இயேசு மற்றும் இவர்களின் பன்னிரு சீடர்களின் போராட்ட அனுபவங்களையும் குழந்தைப் பருவத்திலிருந்தே ஞாயிறு பள்ளிகளில், கதை கதையாகச் சொல்லி வரும் திருச்சபை, அந்த கதையைக் கேட்கும் குழந்தையின் மூதாதையர்களுடைய வரலாற்றையும், சமுகத்தில் அவர்களுக்கன பாத்திரத்தையும், சந்தித்த போராட்டங்களையும், ஏன் சொல்லித் தருவதில்லை? அவ்வாறு சொல்லித்தராமல் போனதாலேயே ஒரு சமுகத்தின் வரலாறு கிறித்துவ மத ரீதியான வரலாற்று விச‌யங்களில் இருந்து துண்டிக்கப்பட்டு நிற்கிறது என்பதுதானே அர்த்தம்.  அதையும் விட அந்த மதத்தின் இத்யாதிகளுக்கு அவர்கள் செய்த பங்களிப்பும் முற்றிலும் மறைக்கப்பட்டிருக்கிறது.  அவ்வாறு மறைக்கப்பட்ட இந்திய திருச்சபை வரலாற்றில் இருந்து கிடைத்த மாபெரும் கலகக்கார ஆளுமைதான் மாவீரன் இமானுவேல் சேகரன்.

மாவீரன் இமானுவேல் சேகரன், இயேசுவைப் போல் வாழ்ந்து மடிந்த இந்தியாவின் முதல் கிறித்துவ களப்போராளி.  (இப்படி சொல்வதால் இம்மானுவேல் சேகரனை கிறித்துவம் என்கிற ஒற்றைச் சிமிழுக்குள் அடைத்து விட முடியாது என்பதை தேவேந்திரர்களின் குருபூஜை வரலாறு நமக்கு நன்றாகவே உணர்த்தியுள்ளது). இவர் தமிழ சுவிசேஷ லுத்திரன் திருச்சபையைச் (டி.இ.எல்.சி) சார்ந்தவர்.  பரமக்குடி அருகேயுள்ள செல்லுர் சேரியில் 1924 அக்டோபர் 9-ல் பெரியவர் வேதநாயகம் வாத்தியாருக்கும், ஞானசவுந்தரி அம்மாளுக்கும் மகனாகப் பிறந்தார்,  தொடக்கக்கல்வியை டி.இ.எல்.சி. பள்ளியிலும், உயர் கல்வியை இராமநாதபுரம் சுவார்ட்சு உயர்நிலைப் பள்ளியிலும் கற்றார். மரணத்தின் போது அவர் கிறித்துவர் இல்லை என சொல்லிக் கொண்டாலும், குழந்தைப்பருவம் முதல் தொடங்கிய இளமைக் கால அனுபவங்கள் அனைத்தும் ஒரு சாராசரி கிறித்துவருக்கே உரிய திருச்சபை அடையாளங்களோடு எழுச்சி பெற்றன.

படிக்கும்போது தனது 18-ஆவது வயதில் இந்த நாட்டின் விடுதலைக்காக வெள்ளையனே வெளியேறு இயக்கத்தில் (1942) பங்கேற்று, முன்று மாதங்கள் சிறை தமண்டனையை அனுபவித்தார்,  சிறை வாழ்க்கைக்குப் பிறகு பள்ளியில்  அவருக்கு அனுமதி மறுக்கப்பட்டது,  பிறகு மீண்டும் அவர் பள்ளியில் சேர்க்கப்பட்டு 1945-ல் இராணுவத்திற்குப் புறப்பட்டார்.  பிரிட்டிஷ் இந்திய இராணுவத்தில் மூன்று ஆண்டுகளும், சுதந்திர இந்திய இராணுவத்தில் அய்ந்து ஆண்டுகளும் பணியாற்றினார்.  1857-ல் தொடங்கப்பட்டதாக சொல்லப்படுகின்ற முதல் சுதந்திரப் போரில் பிரிட்டிஷ் ஆட்சிக்கு எதிராக கிறித்துவர்கள் எழுப்பிய குரல் எவ்வாறு புலப்படாமல் போயிற்றோ, அது போல 1947-ல் பெறப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்ற சுதந்திரப்போரில் காலனிய கும்பலுக்கு எதிராகப் போராடிய தலித்துகளின் வரலாறும், கிறித்துவர்களின் பங்கேற்பும் ஒரு சேரத் தவிர்க்கப்பட்டுள்ளன,

ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் வரலாற்றில் இராணுவத்தின் பங்களிப்பு மிகவும் குறிப்பிடத்ககது. யாரெல்லாம் சேரியில் இருந்து இராணுவத்திற்குச் சென்றார்களோ, அவர்கள் மீணடும் சேரிக்குள் சுய மரியாதை உணர்வுடன் திரும்புவதற்கு இராணுவ அனுபவமும், அதன் மிலிட்டிரி உடையும், துப்பாக்கியும், என்பீல்டு போன்ற மோட்டார் சைக்கிளும் மிக முக்கியமான பாதுகாப்பை வழங்கியது.  புரட்சியாளர் அம்பேத்கர் தொடங்கி வைத்த ஷெட்யூல்டு இனப் பேரவையை தென் தமிழகத்தில் அறிமுகப்படுத்திய தென் மணட்லப் பொறுப்பாளர், மேலக்கால் வீரபத்திரன் (முகமது பிலால்) சோழவந்தான் பகுதியில் ஒற்றை இராணுவமாக நின்று எதிர் வினையாற்ற முடிந்ததற்கு காரணம் இராணுவ அனுபவம்தான். 

அவ்வாறான அனுபவத்தைக் கொண்டு 1952-ல் தனது அவில்தார் பணியைத் துறந்த‌ இமானுவேல் சேகரன் ஊர் திரும்பினார்.  அப்போது நடந்து கொண்டிருந்த பொதுத் தேர்தல் தமிழக அரசியல் வரலாற்றில் கவனிக்கத்தக்கது.  இந்த நாட்டின் தலைவர்கள் என்று சொல்லிக் கொண்டவர்வகள் எல்லாம் களத்தில் அன்றைய இளம் வேட்பாளர்கள்.  காங்கிரஸ் இயக்கத்தைச் சார்ந்த இராஜாஜி குல‌க்கல்வியைக் கொண்டு வந்த போது அதற்கு எதிராகக் கையெழுத்து இயக்கம் நடத்தியவர் இம்மானுவேல் சேகரன்.  அதுமட்டுமல்ல, தமிழகத்தில் மதுவிலக்கை நடைமுறைப்படுத்தியதால் அரசுக்கு இழப்பு ஏற்பட்டுவிட்டது என சாக்கு சொல்லி, அதனை ஈடுகட்ட கிராமங்களில் உள்ள பள்ளிகளை மூடுகிறோம் என இராஜாஜி எடுத்த முடிவை மிக வன்மையாகக் கண்டித்தார். கிறித்துவ நிறுவனங்களுக்குச் சொந்தமான பள்ளிகளுக்கு எதிராகப் பார்ப்பனர்கள் போர்க் கொடி பிடித்த போது ஒடுக்கப்பட்ட சமுகத்தின் குழந்தைகளே பள்ளிகளை நோக்கிப் புறப்படுங்கள் என பரமக்குடி, கமுதி, இராமநாதபுரம் வட்டாரங்களில் பிரச்சாரம் செய்தார். கிறித்துவ திருச்சபைகளுக்கு சொந்தமான பள்ளிகள் இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் இன்ற‌ளவும் இயங்க முடிகிறதென்றால் அன்றைக்கு மாவீரன் முழக்கிய போர் முரசு என்பதே. 

1952-ல் நிகழ்ந்த பொதுத்தேர்தல் இம்மானுவேல் சேகரனை கிறித்துவ வட்டாரத்தில் இருந்து வெளியே இழுத்து வந்து மாபெரும் சமுகப் போராளியாக்கியது.  அந்த தேர்தலில் உ. முத்துராமலிங்கம் என்பவரை எதிர்த்து களத்தில் போட்டியிட்டார்.  இச்செய்தி அப்பகுதிகளில் காட்டுத்தீ  போல பரவியது.  தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு மறுக்கப்பட்ட அரசியல் உரிமையை மீட்க அய்ந்து ஆண்டுகள் போராடினார்.  அது மட்டுமல்ல இரண்டொரு மாவட்டங்களுக்கு சிம்ம சொப்பனமாக விளங்கிய‌ உ. முத்துராமலிங்கம் என்பவரின் சாதியச் சேட்டைகளை சமூகத்திற்குப பட்டியலிட்டுக் காட்டினார்.  இதற்கு எதிராக ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை மட்டுமல்ல பாதிப்புக்குள்ளான பிற்படுத்தப்பட்டவர்களையும் போராட்டக்களத்தை  நோக்கி அணி திரள அழைப்பு விடுத்தார்.  உ. முத்துராமலிங்கம் என்பவரின் சொந்த சமுகத்தைச் சேர்ந்தவர்களே இம்மானுவேல் சேகரனின் விடுதலைக்கான போர்க்குணத்தை வரவேற்றனர்.  இன்றைய தினகரன் நாளிதழை தோற்றுவித்த அதன் ஆசிரியரான தினகரன், இம்மானுவேல் சேகரனுக்கு ஆதரவாகவும்,  உ. முத்துராமலிங்கத்துக்கு எதிராகவும் தனது தினகரன் பத்திரிக்கையில் எழுதினார் என்பதற்காக தன் சொந்த சாதிய சகாக்களால் படுகொலையும் செய்யப்பட்டார்.
    
ஒரு தலித் கிறித்துவ களப்போராளி தொடங்கி வைத்தப் போராட்டம் தென் மாவட்டங்களில் மட்டுமல்ல, தமிழகம் கடந்து ஓயாத அலைகளாகப் பேரோசை எழுப்பியது.  1957-ல் பத்ரகாளிக்குப் பலி கொடுப்பதற்காக காடமங்குளம் கிராமத்தில் இருந்து ஒன்பது தலித்துகளை உ. முத்துராமலிங்கத்தின் சகாக்கள் தூக்கிப்போனார்கள் என்ற நிகழ்வும், அதன் மீதான வழக்கு விசாரணையும் அன்றைய அரசியலில் சலசலப்பை உருவாக்கியது.  இந்த பிரச்சனையை இராமநாதபுரம் ஆட்சித்தலைவர் வரைக்கும் இம்மானுவேல் சேகரன் கொண்டு சென்றார். மறுநாள் பண்ணந்தலை கிராமத்தில் தேவேந்திரர்கள் ஒன்று கூடி உ. முத்துராமலிங்கத்தை பஞ்சாயத்து வரை இழுத்துச் சென்று மாபெரும் குற்றவாளியாக நிற்க வைத்து, கையெழுத்திட வைத்த நிகழ்வுதான் இமானுவேல் சேகரன் நேரிடையாகப் பங்கேற்ற கடைசிப் போராட்டம்.  அதன் பின்னர் களப்போராளி இயேசுவின் வாழ்வில் ஏற்பட்ட எல்லா வன்கொடுமைகளையும் இம்மானுவேல் சேகரன் எதிர்கொண்டார். ஒரு குற்றமும் அறியாத அவரை சமுக விரோதியாகப் பாவித்து அவரை கொல்ல உ. முத்துராமலிங்கத்தின் ஆதிக்கச் சமுகங்களால் சதித்திட்டம் தீட்டப்பட்டது.  சமாதானக் கூட்டம் நடந்த மறுநாள், அதாவது 11.09.1957 அன்று மாலை எமனேஸ்வரம் கிராமத்தில் நடந்த பாரதி விழாவிற்குச் சென்று சிறப்புரையாற்றி விட்டு இரவு 8.30 மணியளவில் பரமக்குடியில் இருந்து தனது இல்லத்திற்கு திரும்பினார்.  அவரது வீடு பரமக்குடி வளைவு அருகில், காந்தி சிலை வீதியில் மேற்புறத்தில் கிழக்கு நோக்கி அமைந்திருந்தது.  இரவு உணவை முடித்து விட்டு வளைவுக்கு கிழக்கே 50 அடி தொலைவில் உள்ள ஒரு பெட்டிக் கடைக்குப் போன இம்மானுவேல் சேகரன் எதிர்பாராத நிலையில் கொடிய ஆயுதங்களால் பதுங்கி இருந்த ஆதிக்கச் சாதி ரவுடிகளால் வெட்டிப் படுகொலை செய்யப்பட்டார்.  அவர் கொலையுண்ட செய்தி தமிழத்தை அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கிய‌து.  இராமநாதபுரம் மாவட்டத்தில் உள்ள வீடுகளும், கடைகளும் மூடப்பட்டு நடமாட்டம் அருகிக் காணப்பட்டது. போக்குவரத்து முற்றிலும் துண்டிக்கப்பட்டது. ஆயுதமேந்திய காவல் துறையினரும். இராணுவத்தினரும் மாவட்டம் முழுக்கக் குவிக்கப்பட்டனர்.  அன்று குவிக்கப்பட்ட ஆதிக்க சமுகங்களுக்கான காவல் பாதுகாப்பு இன்றுவரை விலக்கிக் கொள்ளப்படவில்லை. தங்கள் தலைவரை, வழிகாட்டியை, வீரத்தளபதியை இழந்து தவித்த ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கும், ஆதிக்கச் சமுகங்களுகும் இடையே மோதல் வெடித்தது.  தாக்குதல்கள் தொடர்ந்தன.  அது முதுகுளத்தூர் கலவரமாக வெடிக்கத் தொடங்கியது. 

களப்போராளி இம்மானுவேல் சேகரனின் கொடூரமான இப்படுகொலை வரலாற்றை வாசித்து முடிக்கிற எந்த ஒரு கிறித்துவருக்கும், களப்போராளி இயேசுவின் படுகொலைக் காட்சிகளும் நிச்சயம் கண் முன் வந்து நிற்கவேண்டும்.  அல்லது பெரிய வெள்ளி (Good Friday) என்கிற நாளில் இயேசுவின் படுகொலையை நினைவுகூறும் ஒவ்வொரு கிறித்துவருக்கும் இம்மானுவேல் சேகரனின் படுகொலை நினைவுகளும் ஊடாடிப்போகும்.  அப்படி ஒரு அனுபவத்தைக் கூறாமல் இருக்க முடியாது.  ஆனால் இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காகப்[ போராடிய இயேசுவுக்கு நிகழ்ந்த வன்கொடுமையை நினைவூட்டி வரலாறு பேசிவரும் கிறித்துவ திருச்சபைகள், 50 ஆண்டுகளுக்கு முன் வெட்டிக் கொல்லப்பட்ட இம்மானுவேல் சேகரனின் வீரவணக்கத்தைத் துளி கூடி திருச்சபைகளுக்குள் நினைவு கூறுவதில்லை என்பதை எதைக் கொண்டும் நியாயப்படுத்த முடியாது. அத்தகைய படுபாதகத்தை இறையியல் பேசி மன்னிக்கவும் முடியாது.  நூறாண்டுகளுக்கு முன் ஜார்க்கண்ட் மாநில ஆதிவாசி மக்களுக்குக் கல்வியையும், நிலத்தையும் பெற்றுத் தருவதற்காகப் போராடி கிறிஸ்மஸ் என்கிற பண்டிகையையே அவர்களது வாழ்வில் இருந்து வேரறுத்து, சாகும்வரை பட்டினி கிடந்து செத்துப்போன இருபத்தேழு வயதுப் போராளி பிர்சா முண்டாவை வட இந்திய திருச்சபைகள் (சி.என்.அய்) எப்படி இருட்டடிப்பு செய்ததோ, அதற்கு சற்றும் குறைவில்லாமல் இங்கே தென்னிந்திய திருச்சபைகளும் (சி.எஸ்.அய்) தமிழ் சுவிசேஷ லுத்திரன் திருச்சபைகளும்., ஏனைய பிற திருச்சபைகளும் அவர்களது திருச்சபை வரலாற்றுப் பக்கங்களில் இருந்து இம்மானுவேல் சேகரன் என்கிற மாபெரும் களப்போராளியை முற்றிலும் மறைத்துவிட்டது, மறந்தும் விட்டது. ஆகையால் தான் ஒரு மாபெரும் தலைவரின் குருபூஜை நாளில் நிகழும் வன்கொடுமைகளையும், படுகொலையையும், துப்பாக்கிச் சூட்டையும் வேடிக்கைப் பார்க்கின்றது. இதெல்லாம் திருச்சபைகளுக்கு அநீதியாகத் தெரிவதில்லை. அவர்கள் விசுவாசிக்கும் ஐரோப்பிய, அமெரிக்க கலவரம் நடந்தால் மெழுகுதிரி பிடித்து துக்கம் அநுசரிப்பார்கள். இது தான் இன்றைய போராட்ட இறையியல். இதை எப்படி தேவேந்திரர்கள் ஏற்பார்கள். அதனால் தான் அவர்களின் பிரச்சனைகளில் திருச்சபைகள் மவுனம் காக்கின்றன.  

இயேசுவுக்கும், இமானுவேல் சேகரனுக்கும் நிகழ்ந்த படுகொலை அனுபவமும், வன்கொடுமை வரலாறும் அடிப்படையில் ஒன்றுதான்.  இருவரும் பேராதிக்கங்களுக்கு எதிராகப் போராடியவர்கள்.  நீதிக்கானப் போராட்டத்தில்  தன்முனைப்புக் காட்டியவர்கள்.  அப்படி போராடும்போது தங்களுக்கு சாவு வரும் என்பதை முன்னரே அறிந்து. துளியும் பொருட்படுத்தாமல் எதிர்கொண்டு, எதிராளிகளால் படுகொலையும் செய்யப்பட்டார்கள்.  இயேசுவில் தொடங்கிய இக்களப் போராளிகளின் அணிவகுப்பு இன்று இமானுவேல் சேகரன் வரை நீடித்து, எருசேலமிலும், பரமக்குடியிலும் விடுதலை நெருப்பை மூட்டி வருகிறது. பாலஸ்தீனத்தில் நிகழும் குண்டுவெடிப்புக்கும்,  பரமக்குடியில் கட்டவிழ்த்துவிடப்படும் துப்பாக்கிச் சூட்டுக்கும் அர்த்தம் ஒன்று தான். புவியியல் எல்லை தான் மாரறுபட்டிருக்கின்றது.

இப்படியான கிறித்துவ விவிலிய கோட்பாட்டுச் சிந்தனையை. கிறித்துவ‌த் திருச்சபைகளுக்குள் உசுப்பிவிடும் போது அல்லது ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் அனுபவங்களை தலித் இறையியலாக்கமாக அர்த்தப்படுத்தும்போது அடிப்படைவாதக் கிறித்துவர்களுக்கு பல முரண்பாடுகள் எழும். அவ்வாறான சந்தேகங்களைத் தீர்க்க நினைப்பவர்கள் ஆலன் டன்டீஸ் என்கிற பெர்க்கிலி இறையியல் அறிஞர் மோசேயைப் பற்றியும், எலியாவைப் பற்றியும் ஒப்புமைப்படுத்தி எழுதியுள்ள களப்போராட்ட ஆளுமைகளை வாசித்துப் பார்க்க வேண்டும்.  அதில் அவர் இயேசுவையும் அவரின் களப்போராட்ட தலைமைத்துவத்தையும் மிக அழகாக எடுத்துரைப்பார். இத்தகையான கருத்தாக்கத்தை தலித் அல்லாத சாதிக் கிறித்துவர்கள் விமர்சிக்கிறார்களோ இல்லையோ, நமது கனம் சூடோ தலித் கிறித்துவர்கள் வரிந்து கட்டி வாய் பேசுவதில் கில்லாடிகள். இயேசுவும், இமானுவேல் சேகரனும் ஒன்றா! இயேசு ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்காவே அடிப்பதற்குரிய ஆட்டுக்குட்டியாக‌ கடவுளால் அனுப்பப்பட்டவர். அதுமட்டுமல்ல இயேசு உலகம் தழுவிய ஒரு மாபெரும் தலைவர்.  ஆனால் இம்மானுவேல் சேகரன் அப்படியில்லையே.  அவர் ஒரு பகுதிக்குட்பட்ட தலைவராயிற்றே.  இயேசு மூன்றாம் நாள் உயிரோடு எழுந்தவர்.  இம்மானுவேல் சேகரன் எங்கே உயிரோடு எழுச்சி அடைந்தார்?  இயேசுவின் ரத்தம் சகல பாவங்களையும் நீக்கும் வல்லமை வாய்ந்தது. ஆனால் இம்மானுவேல் சேகரன் சிந்திய ரத்தம் தொடக்கூடாத தீட்டாயிற்றே, என்று பேசும் மத அடிப்டைவாதிகள் கிறித்துவ மதத்திற்குள்ளும் இருந்து கேள்வி எழுப்பக்கூடும். இன்னும் ஒரு படி மேலே போய் இப்படி எழுதுகிறவர்களை சாத்தானின் அந்திக் கிறித்துவர்கள் என்றும் முத்திரையிடக்கூடும்.

பெருமளவு தலித்துகளைப் பிடித்து வைத்திருக்கின்ற கிறித்துவ திருச்சபைகளில் இப்படியொரு கேள்வியை எழுப்ப எவருக்கும் அனுமதியும், அறுகதையும் இல்லை என்பதை எடுத்த எடுப்பிலேயே சொல்லி விட வேண்டும்.  வேலை வாய்ப்புக்காக மட்டுமே குத்தகையில் ஈடுபட்டு, குந்தியிருக்கின்ற கிறித்துவ சாதிய மேலாளர்கள் வேண்டுமானால் முக்க-முக்க முணகலாம். ஆனால் பரமக்குடியில் உள்ள ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கும், பாலஸ்ததீனத்தில் உள்ள ஒடுக்கப்பட்ட மக்களுக்கும் இடையே உள்ள ஒடுக்கப்படுதல் என்கிற அனுபவங்கள் அடிப்ப‌டையில் இரு சமுகங்களுக்கும் ஒன்றுதான என்பதை உணர வேண்டும்.  அதனை அங்கே இயேசு உரத்துப் பேசினார்.  இங்கே இம்மானுவேல் சேகரன் ஆர்த்தெழுந்து முழக்கினர்.  அவ்வளவுதான். 
                        
இயேசு மரணத்தை நோக்கிச் சென்று எதிர்கொண்டார். ஆனால் மரணம் இம்மானுவேல் சேகரனை நோக்கிச் சூழ்ந்தது.
இயேசுவின் முன் ஒரேயொரு குற்றவாளி முன் நிறுத்தப்பட்டார்    . இம்மானுவேல் சேகரனைக் கொல்ல ஒரு சமுகமே குற்றவாளிக் கூண்டில். நகரம் முழுவதையும் தம் காவல் கட்டுப்பட்டின் கீழ் கொண்டு வரப்பட்டு பகலில் அனைவர் முன்னிலையிலும் இயேசுவின் படுகொலை நிகழ்ந்தது. இரவோடு இரவாக யாருக்கும் தெரியாமல் பதுங்கி இருந்து படுகொலை செய்து விட்டு பின்னர் மக்களை தங்க‌ளின் கட்டுப்பட்டின் கீழ் கொண்டு வந்தனர். சொந்த சமூகத்தைச் சோந்தவர்களே எதிரிகளாக இருந்து இயேசுவைக் கொலை செய்தனர். ஆனால் இம்மானுவேல் சேகரன்    ஆதிக்கச் சமுகத்தைச் சேர்ந்த எதிரிகளால் படுகொலை செய்யப்பட்டார். இயேசுவிடம் தவறு எதுவும் இல்லாததால் அவர் மீது பொய்யான குற்றம் சுமத்தினர்.    ஆனால் இம்மானுவேல் சேகரனனோ ஒரு தவறும் செய்யவில்லை. அவர் மீது குற்றமும் சுமத்த் முடியவில்லை.

இருவருக்குமான பொதுமைகள்
•    இருவரிடத்திலும் ஒரே நோக்கத்தைக் கொண்ட தன்னம்பிக்கை குடி கொண்டிருந்தது.
•    மரணம் வரும் என்பதை அறிந்திருந்தும், அதிலிருந்து தங்களைக் காப்பபாற்றிக் கொள்ள‌ எந்த சுயநலப்    பாதுகாப்பையும் தேடவில்லை.  மரணத்தைக் கண்டும் அச்சப்படவில்லை.
•    சிலுவையின் வலியையும், வேதனையையும், அருவாளின் கொடூரத்தையும் நன்கு அறிந்தவர்கள்.
•    படுகொலை நிகழ்வதற்கு முன் இருவரும் மக்கள் முன் உரையாற்றிய களப்பேச்சாளர்கள்.
•    திருப்பித் தாக்குவதில் அதி வலிமை கொண்ட போர்க்குணம் படைத்தவர்களாக இருந்த போதிலும் வன்முறையை விரும்பியவர்கள் அல்ல.
•    குறிப்பிட்ட பகுதியில் வெட்டிக் கொல்லப்பட்டிருந்தாலும் பொதுவாக ஏற்றுக் கொள்ளப்ப‌ட்ட விடுதலை வீரர்கள்.
•    இருவரின் வயதும் சற்றேறக் குறைய 34-35-க்கு இடைப்பட்ட இரத்தத் துடிப்பான, அடங்க மறுக்கின்ற அனுபவம் கொண்ட காலம்.
•    உடலில் இருந்து பிரியும் உயிருக்கு மீண்டும் அபார எழுச்சி உண்டு என நம்பியவர்கள்.
•    இருவரின் நினைவிடங்களிலும் வீரவணக்க அஞ்சலியான குட்பிரைடேவும், குருபூஜையும் இன்று வரை பதற்றம் கூடிய நிகழ்வாகவே வரலாறாகிறது. 

இயேசுவின் படுகொலைக்குப் பிறகு அவருடைய சீடர்கள் திரைமறைவு வாழ்வில் பல இன்னல்களை எதிர்கொண்டு தீவிரமாகச் செயல்பட்டார்கள்.  அவருடைய மறைவுக்குப் பின் ஒரு மக்கள் கூட்டமும். பேரியக்கமுமம் உருவாகி. உலகின் எல்லா இடங்களிலும் கேலோச்சிய ரோம ஏகாதிபத்தியத்தை உலுக்கியெடுத்தது.  இம்மானுவேல் சேகரனின் மறைவுக்குப் பின் தேவேந்திரர் ச‌முகம் மட்டுமல்ல,  ஒடுக்கப்பட்ட அனைத்து மக்களும் அவர் பெயரில் இயக்கமாக எழுந்து நிற்கிறார்கள்.  களப்பணியாற்றி கொல்லப்படும் தலைவர்கள் இயேசுவைப்போல் உயிர்த்தெழுவார்கள். நீண்ட நெடுநாள் வாழ்ந்த தலைவர்கள் எல்லாம் மக்களால் மறக்கப்ப‌ட்டிருக்கிறர்கள்.  சில காலம் வாழ்ந்து மடிந்தவர்கள் மக்களின் குலசாமிகளாக வீற்றிருக்கிறார்கள். வெள்ளையடிக்கப்பட்ட கல்லரைகளே, அகில உலக திருச்சபையோரே இமானுவேல் சேகரனின் குருபூசையும். இயேசுவின் ஈஸ்டர் திருநாளும் உங்களுக்கும் எனக்குமானது என்பதை இனியாவது உரக்கச் சொல்லுங்கள். உங்களை நோக்கி உலகமே அணிதிரளும்.