தமிழும் சுதந்திரமும் என்ற தலைப்பிலான கட்டுரையிலிருந்து... 

இந்தியா சுதந்திரம் அடைந்த காலகட்டத்தில் பேராசிரியர் இந்தக் கட்டுரையை எழுதியிருக்கிறார். சுதந்தித்தால் அந்நியரின் தொடர்பு முற்றிலும் நீங்கவில்லை என்று காந்திஜி கருதுவதைச் சொல்கிற பேராசிரியர், பூரண சுதந்திரம் அடைய வேண்டியதன் அவசியத்தை வலியுறுத்துகிறார். அதற்கு ஒற்றுமை ஒன்றே வழி என்று சொல்கிறார். சுதந்திரம் அடைந்தபோது நாட்டில் நடைபெற்ற இந்து-முஸ்லீம் கலவரம் பேராசிரியரைப் பாதித்திருக்கிறது. இந்தியா பூரண வெற்றியடைய இந்துக்களும் முஸ்லீம்களும் இணக்கமாக இருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறார். அதேபோல, தமிழ்நாட்டில் ஒருபிரிவினர் தனிப்பட்ட வாழ்க்கையை (பிரிவினையை) சுயநலத்தின் பொருட்டு ஊக்குவிப்பதையும் (அந்தக் காலத்தில் பிரிவினைவாதம் பேசிய திராவிட இயக்கத்தைப் பேராசிரியர் சொல்கிறார் என்று நான் எடுத்துக் கொள்கிறேன்.) பேராசிரியர் குறிப்பிடுகிறார். வட இந்தியாவுக்கும் தமிழ்நாட்டுக்கும் எத்தகைய தொடர்பும் இல்லையென்று அப்பிரிவினைவாதிகள் சொல்லி வருகிறார்கள். அதிலே உண்மையில்லை. 

நமது சமயமும் தெய்வங்களும் வட இந்தியாவுக்கும் உரியவையே. உதாரணமாக, 

புறநானூற்றில் கடவுள் வணக்கச் செய்யுளில் சிவபெருமானது நீலகண்டம், 

மறை நவில் அந்தணர் நுவலவும் படுமே 

என்று குறிக்கப்படுகிறது. 

நீல மணிமிடற்றொருவன் போல 

என்று பிற இடங்களிலும் வந்துள்ளது. 

நற்றிணையில், 

வேத முதல்வன் என்ப 
தீதற விளங்கிய திகிரியோனே 

என்று திருமால் வணக்கம் சொல்லப்படுகறட்து. இப்படியே இந்திரன், வருணன் முதலிய தெய்வங்களும் தமிழ்நாட்டுக்கும் உரியவை என்று தொல்காப்பியம் கூறுகிறது. உயிர், மறுபிறப்பு, நல்வினை, தீவினை, பந்தம், வீடு, பேறு முதலிய நம் சமயக் கொள்கைகள் வடநாட்டினருக்கும் உரியவையாகும். பஞ்ச பூதங்கள், இவை தோன்றிய வரலாறு முதலிய பௌதிக சாஸ்திரக் கொள்கைகளும், கிரஹண வரலாறு முதலிய கொள்கைகளும், நால்வகை வருணம் எண்வகை மணம் முதலிய சமூகக் கொள்கைகளும், இந்திர விழா முதலிய உற்சவங்களும், இன்னும் கலைப் பண்பிற்குரிய பல அம்சங்களும் சங்க காலம்தொட்டே வட நாட்டிலும் தென்னாட்டிலும் ஒன்றாய் இருந்ததை சங்க இலக்கியங்களால் அறியலாம். அதுமட்டுமில்லாமல், பாரத தேசம் முழுமையும் ஒன்று என்ற கொள்கையும் பழங்காலந்தொட்டே இருந்து வந்திருக்கிறது. 

புறநானூற்றில் 'பொற்கோட்டி மயமும் பொதியமும் போன்றே' என்று நமது தேசத்தின் வடகோடியையும் தென்கோடியையும் இணைத்துக் கூறுகிறார் ஒரு புலவர். இரு பேரெல்லைகளுக்குள்ளும் அகப்பட்ட நிலம் முழுவதும் ஆட்சி புரிந்த தமிழ் மன்னர் ஒரு சிலர் உளரெனச் சிலப்பதிகாரம் தெரிவிக்கிறது. 

குமரியடு வட இமயத்து 
ஒரு மொழி வைத்து உலகு ஆண்ட 
சேரலாதற்கு... 

என்று வாழ்த்துக் காதையில் வருகின்றது. 

ஆகவே, வடநாட்டினரும் தென்னாட்டினரும் வெவ்வேறு மனித வர்க்கத்தினர் (different races) என்ற கொள்கை பிற்காலத்ததே என்று அறியப்படும். இலக்கியங்களாலும் சரித்திரங்களாலும் எட்ட முடியாத பழங்காலத்தில் இவ்விரு நாட்டினரும் வெவ்வேறு வர்க்கத்தினராக இருந்திருக்கலாம். ஆனால் இரண்டு வர்க்கங்களும் ஒன்றாய்க் கலந்து பல நூற்றாண்டுகளாகிவிட்டன. சிலர் தம்மை ஆரியரென்றும், சிலர் தம்மை திராவிடரென்றும் கூறிக் கொள்வது இப்போது பொருளற்றது. இப்படிக் கூறிக் கொண்டு தென்னாட்டவருக்குத் தனிப்பட்ட ஒரு ஸ்தானம் வேண்டுமென்று வாதிப்பது சரித்திர விரோதமும், மனித வர்க்க சாஸ்திர விரோதமுமாகும். ஆனால், மொழி பற்றிய மாகாணப் பிரிவினை அவசியமாகும். அது வேறு பிரச்னை. 

பேராசிரியர் இந்தக் கட்டுரையில் பிரிவினை மனப்பான்மையைப் பற்றி மேலும் விவரமாகப் பேசுகிறார். தேசப்பிரிவினைக்கு ஒவ்வாத சிலர் கூட வடமொழிச் சொற்களைத் தவிர்த்து எழுதச் சொல்வது சரியில்லை. வடமொழிச் சொற்கள் நூல்களிலும், மேற்குடியிலும், படித்தவர்கள் இடையிலும் மட்டும் இருக்கிறது என்பதும் தவறு. நம் மக்களில் எல்லாப் பகுதியினரிடமும் வடமொழிச் சொற்கள் பல காலமாகத் தமிழ் சொற்களாகவே புழங்கி வருகின்றன. சில உதாரணங்கள், அச்சு, அதிகாரம், அதிட்டம், அன்னம், ஆதி, இட்டம், இயக்கி, இந்திரன், ஈயம், ஈனசாதி, உத்தரவு, உருவம், உட்டணம், ஊசி, எசமான், எமன், எந்திரம், ஏலம், ஒட்டகம், கலியாணம், காரியம், குடும்பம், சந்திரன், சனி, சாதி, சூரியன், தண்டம், தந்திரம், நகம், நாயன், பக்கம், பாவம், புதன், மந்திரம், மாசம், முகம், முக்கியம், முழுத்தம், யமன், ரத்தம், ராசா, லச்சை, லாபம், வசியம், வஞ்சனை. 

அதேபோல வடமொழி சாஸ்திரக் கலை போன்றவற்றை அந்தணர் மட்டுமே இயற்றினர் என்று கருதுவதும் தவறு. பிற சமயத்தினரும், அந்தணர் அல்லாதாரும், இந்திய தேசத்தில், தமிழ்நாட்டினர் உள்படப் பல நாட்டினரும் வடமொழி சாஸ்திரங்களையும் கலைகளையும் இயற்றியுள்ளார்கள். எனவே, அந்தணர் மீது கொண்டுள்ள வெறுப்பை வடமொழி மீது செலுத்துவது தவறாகும். இம்மொழி இந்தியப் பொதுமொழியாகும். இம்மொழியை இழப்பது தமிழர்கள் பூர்வார்ஜிதத்தை இழப்பது போலாகும். சமுதாய உலகத்தில் தமிழ் மக்களாகிய நாம் எப்படித் தனித்து வாழ்தல் இயலாதோ, அப்படியே மொழியுலகில் தமிழ் தனித்து வாழ்தல் இயலாது. வடமொழியை நன்றாகப் பயன்படுத்துவதற்குத் தமிழுக்குப் பூரண சுதந்திரம் உண்டு. இதைச் சொல்வதால் வடமொழிக்கு நாமும் தமிழும் அடிமையாக வேண்டுமென்ற அர்த்தமில்லை. தமிழ்தான் தென்னாட்டில் தலைமை வகிக்க வேண்டும். வடமொழி வழக்கொழிந்த மொழி. தமிழ் உயிர்த்தத்துவமுடைய மொழி. இவ்வாறு சொல்கிற ஆசிரியர் செழித்துக் கொண்டிருக்கிற தமிழின் சிறப்புகளை விவரித்து இன்னும் ஆறு காரணங்கள் சொல்கிறார். அக்காரணங்களால் தமிழ் தமிழ்நாட்டில் தலைமை பெற உரியதென்று விளக்குகிறார். 

இப்படித் தமிழ்மொழியை முதற்கடமையாகப் போற்ற வேண்டிய நாம், அடுத்து அன்பு பூண்டு பேண வேண்டியது வடமொழியாகும் என்கிறார் பேராசிரியர். இருமொழிகளுக்கும் இடையிலான உறவையும், வரலாற்றையும் அதற்குக் காரணமாகப் பேராசிரியர் சொல்கிறார். 

தமிழ்ப் பேரிலக்கியங்கள் பற்றி அடுத்துப் பேசுகிறார் பேராசிரியர். தமிழ்ப் பேரிலக்கியங்கள் நிலைத்த மதிப்புடையன. அவை தவிர்த்த பிறநூல்கள் பெரும்பாலும் வடமொழியைப் பின்பற்றியவை. விஞ்ஞான அறிவு பரவுவதற்கு இவை பயன்படா. அதனால்தான் சர்.சி.வி.ராமன் நமது தேசத்தின் நூல் நிலையங்களிலுள்ள நூல்களில் பெரும்பாலனவற்றை எரித்துவிட வேண்டுமென்று ஒருமுறை சொன்னார். அப்படிச் செய்வது பிழையாகும். ஆனால் சர்.சி.வி.ராமனின் உட்கருத்து போற்றத்தக்கது. விஞ்ஞான அறிவுதான் சிறந்த அறிவு. அதை வளர்ப்பதற்கும், மக்களிடம் பரப்புவதற்கும் உரிய வல்லயையைத் தமிழ் பெற வேண்டும். 

தமிழ் தெய்வத்தன்மை உடையது என்றும், ஆங்கிலத்தின் துணை விரும்பத்தக்கது இல்லை என்றும், தமிழில் எல்லா அறிவு நூல்களும் நிரம்பியுள்ளன என்றும், தமிழுக்கு இனி வளர்ச்சி வேண்டாமென்றும் ஒரு சாரார் கருதுகிறார்கள். இது கேடு விளைவிக்கக் கூடியது. என்று நமது மொழி பரிபூரணமடைகிறதோ அன்று அதனுடைய இறப்பு திண்ணம். ஆனால், பரிபூரண நிலையை அது என்றும் அடைய முடியாது. மனித அறிவு வளர்ச்சிக்கு எல்லையில்லை. அதைப் போன்றதுதான் மொழியின் வளர்ச்சியும். ஓடிக்கொண்டிருக்கும் ஜீவநதி போன்றது மொழி. அது பரிபூரணமடைந்துவிட்டது என்பது, நதியை அணைபோட்டுத் தடுப்பது போலாகும். 

தேசத்தின் சுதந்திரத்தை புறத்தே தெரியும் ஆட்சி முறைகளால் அறியலாம். மொழியின் சுதந்திரம் அப்படி எளிதில் அறியப்படுவதன்று. மொழியின் ஆற்றலைக் கொண்டே அதை ஊகித்துணர முடியும். ஆகவே, நமது மொழியும் சுதந்திர நெறியில் செல்லத் தமிழ் மக்கள் ஒத்துழைக்க வேண்டும். 

இத்துடன் இந்தக் கட்டுரை நிறைவுறுகிறது. 

அடுத்த கட்டுரை, பாரதி யுகம் என்று தலைப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. மஹாகவி பாரதி மீது பேராசிரியருக்குப் பெரும் மதிப்பும் மரியாதையும் இருக்கிறது என்பதை அவர் எழுத்துகளிலிருந்து அறிய முடிகிறது. பல இடங்களில் பாரதியை மேற்கோள் காட்டுகிறார். பாரதியைப் பற்றிய கட்டுரைகளும் உள்ளன. 

'பாரதியும் தமிழும்' என்ற கட்டுரையிலிருந்து... 

மூன்று விடுதலைகளுக்காக பாரதி உழைத்து வந்திருக்கிறார். அவை, நாட்டு விடுதலை, பெண் விடுதலை, தமிழ் விடுதலை. முதல் இரண்டு விடுதலைகளுக்காகப் பாடியவர் மூன்றாவது விடுதலைக்குப் பாடவில்லை என்பது உண்மை. ஆனால், "தமிழுக்கு விடுதலை" என்பது பாரதியின் பாடல்களில் எளிதில் காணக் கிடைக்கிறது. 

பல நூற்றாண்டுகளாய் வளர்ந்து பெருகிய தமிழ் கம்பர் காலத்தில் உச்ச நிலையை அடைந்தது. ஆரிய நாகரிகமும் தமிழ் நாகரிகமும் ஒன்றுகூடித் தென்னாட்டில் பரவிய கலப்பு நாகரிகத்தின் பேரெல்லையை அறிவுறுத்துவதாக, நமது தமிழும் செழிப்புற்றோங்கியது. ஆனால், கம்பருக்குப் பின் தமிழ்ப் பேராறு பல கால்வாய்களாகப் பிரிந்துவிட்டது. காதற் பிரபந்தங்களும், புராணங்களும், பலவகைப் பிரபந்தங்களும் தமிழில் நிரம்பலாயின. இவற்றால் தமிழின் வன்மையும் வேகமும் சிறிது சிறிதாகக் குறைவுபடலாயின. தமிழ் மக்களின் அறிவு வளர்ச்சியும் அனுபவ வளர்ச்சியும் தடையுற்று நின்றன. இந்நிலையைத்தான் 'மெல்லத் தமிழினிச் சாகும் - அந்த மேற்கு மொழிகள் புவிமிசை ஓங்கும்' என்று ஒரு 'பேதை' கூறியதாகப் பாரதியார் பாடினார். 

இப்படிக் கட்டுக்கிடையாகக் கிடந்த தமிழை விடுதலை செய்து அதற்குரிய இயற்கை வலிமையோடு மீண்டும் ஜீவநதியாகப் பெருகிப் பாயும்படிச் செய்தவர் பாரதி. இச் செயற்கரிய காரியத்தைப் பாரதி எவ்வாறு செய்து முடித்தார். இதற்கான விடையை தமிழ்ச் சொற்கள், தமிழ் நடை, நூற்பொருள் என்ற மூவகையிலும் தமிழ் இருந்த நிலையை நோக்கினால் எளிதில் அறியலாம். 

வழக்கொழிந்த சொற்கள்: 

புலவர்கள் தங்கள் நூல்களில் பயன்படுத்திய சொற்களில் பாதி வழக்கொழிந்தவையாக இருந்தன. புலவர்கள் வழக்கற்ற, கரடுமுரடான, அருஞ்சொற்களைக் கையாளுவதில் மிகவும் கவனம் காட்டி வந்தனர். ஒரு உதாரணம், 

"ஆயிடைச் செல்வோர், உடுத்தன வெள்ளுடையாய், உருநிறம் வெண்ணிறமாய்த் திகழ்தலின், பானிறக் கலிங்கம் உடுத்து மாலை காலத்திற் கூலத்தில் உலாவரும் வெண்ணிற மக்களை நிகர்த்தனர். அம்மறுகையடுத்துக் கொடிகள் துயல்வரப் பன்னிறக் கண்ணாடிச் சாளரம் அமைத்து நாற்றிசையுங் காண்வர ஏற்றிய விளக்கொடு நின்ற மாடங்கள், கலங்கரை விளக்கமென இலங்குற்றன." 

கையில் அகராதியை வைத்துக் கொண்டுதான் இத்தகைய வழக்கொழிந்த மாண்டுவிட்ட சொற்கள் நிரம்பிய நூலுக்குப் பொருள் காண முடியும். 

ஆடம்பரச் சொற்கள்: 

ஆடம்பரச் சொற்களைப் பயன்படுத்துவோர் உயிரற்ற பிணத்தை அலங்கரிப்பதுபோல், பொருளற்ற தம் வாக்கியத்தைப் பகட்டு மொழிகளால் நிரப்பி விடுகின்றனர். தமிழ்ப் பகட்டு மொழிகளோடு வடமொழிப் பகட்டு மொழிகளை வழங்குவதிலும் தமிழர்கள் ஆர்வம் காட்டியுள்ளார்கள். 

"மஹாராஜாவே, நின்னுடைய ஆஜ்ஞாலங்கள் பயத்தால் அவர்களைக் கொண்டு வனம்புக்கு, கிரிதுர்க்கா த்வாரத்துள் உறையும் முநீவரன் என நிர்ப்பய விவிக்த விஹாரியாகி நிர்மலமாகிய லேச்யை யுடையதொரு மஹாபல கேஸரி ஸந்நிஹித மாயினவாறே அதன்முன் அவரை உய்த்தேன்." 

இனி, 

இப்புலவர்கள் கையாண்ட தமிழ் நடையை நோக்குவோம். 

நாம் கற்ற பண்டை நூல்களிலிருந்து பல தொடர்களையும், செய்யுட்களையும் வசனமாக அமைத்து விடுதலே 'உயரிய' செந்தமிழ் நடை எனப்பட்டது. 

"கல்வியுடையவரே கண்ணுடையவர். கல்லாதார் முகத்திரண்டு புண்ணுடையவரே. கல்லாதார் மக்கள் உடம்பிற் பிறந்திருந்தும் விலங்கினை ஒப்பாவார். அன்றியும் மக்கட் பதடியுமாவார். கேடில் விழுச்செல்வமாகிய கல்வியைப் பெற்றவர் நீரால், நெருப்பால், கள்வரால், தாயத்தாரால், பிறரால் அழிவுறும் ஏனைச் செல்வத்தைச் செல்வமென மனங்கொள்ளார்... கற்றவர் குஞ்சியழகும் கொடுந்தானைக் கோட்டழகும் மஞ்சளழகையும் மதித்திடார்" 

இதுபோன்ற தமிழ் நடையால், ஆசிரியரது கல்விப் பெருக்கமும், ஞாபக சக்தியும் நமக்குப் புலனாகின்றன. இவற்றை நாம் வியக்கலாம். ஆனால் இந்நடையை வியக்க முடியாது. பழஞ் சுண்டற் கறியை ஆசிரியர் வாசகர்களுக்கு விருந்து செய்ய முயன்றிருக்கிறார். தமிழ் வளர்ச்சிக்கு இத்தகைய நடை பெரியதொரு தடை. 

சோலையை நாண்மலர்ச் சோலை என்றும், சந்திரனை பன்மீன் நடுவட் பான்மதி என்றும், உலகத்தை கடல்புடை சூழ்ந்த மலர்த் தலையுலகம் என்றும் எழுதுகிற போக்கும் இத்தகையதே. இத்தொடர்களைக் கிளிப்பிள்ளை போல திருப்பித் திருப்பிச் சொல்வதால் இவை பொருளற்றுப் போய்விட்டன. 

ஒரு சிலர் எதுகை நயங்களையும் மோனை நயங்களையும் எதுகை-மோனை நயங்களையும் வசன நடையில் அமைத்துத் தன்னுள்ளே மகிழ்ந்து வாசகர்களுக்கு நகைப்பு ஊட்டி வந்தனர். 

"இடியலி கேட்ட பாம்பெனத் துடிதுடித்து அடியற்ற மரமெனப் படிமிசைத் திடீரென விழுந்து... 

ஆராயாமற் காரியஞ்செய்து அரும்பழி பூண்டமைக்கு நெஞ்சு அயர்ந்து, அரியணை மீது வீழ்ந்து அன்றே உயிர் அகற்றினான்." 

இங்ஙனம் எழுதுபவர்களும் தங்கள் அறிவுச் சூன்யத்தைச் செய்யுட்குரிய இந்த நயங்களால் மறைக்க முயல்கிறார்கள். 

இன்னும் சிலர் அற்பக் கருத்துகளை வெளியிடப் படாடோபமான பெரிய சொற்களைப் பயன்படுத்தினர். 

"இழிதகவ! இஞ்ஞான்று ஈதென்னை? வறுமைக் காலத்தில் முதுமைத் துறவி உறழ..." என்று தொடர்கின்ற வாக்கியங்களைக் கேட்டதும் சிரிக்காமல் இருக்க முடியுமா? 

பழைய நூல்களில் விளங்காத பகுதியை தம் வசனத்தில் பயன்படுத்துவதும், இத்தகையதே. உதாரணமாக, பூமி சாஸ்திரம் தொடர்பான வடமொழி கட்டுக்கிடைச் சரக்குகளைத் தமிழில் அப்படியே எழுதுதல். வடமொழி கூட்டுறவால் தமிழ் எத்தனையோ நன்மை பெற்றுள்ளது. அக்கூட்டுறவைத் தக்கபடி பயன்படுத்தாததால் தீங்குகளும் தமிழில் புகுந்துள்ளன. 

அணியிலக்கணம்: 

அணியிலக்கணம் என்ற பெயரால் தமிழிற்கு விளைந்த துன்பங்களைச் சொல்லி முடியாது. இவ்விலக்கணம்தான் தமிழ் நடையை இயல்பிற்கு மாறாக விலங்கிட்டுத் தடை செய்து, முற்றும் கெடுத்து விட்டது. வடமொழி ஆசிரியர்களைப் பின்பற்றி வசனமும், செய்யுளும் எழுதத் தொடங்கி, தாம் கையாளுவது தமிழ்தானோ என்று ஐயுறும்படியாகச் செய்துவிட்டது. மாறனலங்காரம், தண்டியலங்காரம் முதலியவற்றில் வரும் உதாரணச் செய்யுட்களை நோக்கினால் மேற்கூறியதன் உண்மை புலப்படும். 

கற்பகப் பாவடி வாரணம் பாற்கடந் தோன் செந்தமிழ்க் 
கற்பகப் பாவடி வாரணங் கண்டவர் கோனருள்வி 
கற்பகப் பாவடி வாரணங் கார்மலர்க் காமொய்தில்லைக் 
காற்பகப் பாவடி வாரணம் யான்பெறக் காட்டிடுமே 

வாயாயா நீகாவா யாதாமா தாமாதா 
யாகாவா நீயய்யா வா 

என்பன போன்ற செய்யுட்கள் தமிழணங்கு குற்றுயிராகக் கிடக்கிறாள் என்பதை நமக்குப் புலப்படுத்துகின்றன. 

புலவர் தம் காவியங்களில் நகர் வருணனை, மலை வருணனை வேண்டுமென்று அலங்கார நூல்கள் வற்புறுத்தின. அவ்வாறே செய்ய அப்புலவர்களும் முற்பட்டனர். ஆனால் பாவனாசக்தி வாய்ந்திருந்தால்தானே இவ்வருணனைகள் செய்ய இயலும்? சிறிது முயன்று சில வருணனைச் செய்யுட்களை இயற்றுவார்கள். இதற்குள் இவர்களது பாவனா சக்தி வறண்டு மாய்ந்து விடுகிறது. உடனே, திரிபு, இரண்டடிப் பாடகமடக்கு, ஏகபாதம், ஓரெழுத்து விகற்பத்தான் வந்த மடக்கு, திரிபங்கி, கோமூத்திரி, முரசபந்தம், அஷ்டநாகபந்தம் முதலியவற்றில் இறங்கிப் பொருளற்ற கிருத்திரிம அலங்காரங்களில் தங்கள் அறிவாற்றலைப் பாழாக்குவர். இவ்வாறு வதையுண்ட தமிழுக்கு என்றேனும் விடுதலை ஏற்படுமா என்றூ யாவரும் கவலையுறுதல் இயல்புதானே? 

தமிழ் நூல்களில் நூற்பொருள்: 

நூற்பொருள்கள் பெரும்பாலும் தெய்வங்களைக் குறித்த தோத்திரங்களாகவும், பிரபந்தங்களக்கவும் புராணங்களாகவும் இருந்தன. தோத்திரங்களெல்லாம் பெரும்பாலும் ஒரே தன்மையன. தாமோ, பிறரோ, சொல்லியவற்றையே திரும்பத் திரும்ப சொல்லுவதில் சுவை ஏதேனும் காண முடியுமா? முடியாது. இவற்றிலே ஆழ்ந்த தத்துவங்களை நாம் எதிர்பார்க்கலாம். ஆனால், இவ்விஷயத்திலும்கூட நாம் ஏமாற வேண்டியதுதான். நமது தத்துவ நூல்களிலுள்ள சங்கேதபதங்களைக் காணலாம். ஆனால் கருத்து வளர்ச்சி, உண்மையறிவு, கவிதை உணர்ச்சி ஆகியவற்றைக் காண முடியாது. 

நிர்க்குண நிராமய நிரஞ்சன நிராலம்ப 
.....நிர்விஷய கைவல்யமா 
நிஷ்கள வசங்கசஞ் சலரகித நிர்வசன 
.....நிர்த்தொங்க நித்தமுக்த 
தற்பர விச்வாதீத வ்யோமபரி பூரண 
.....சதானந்த ஞானபகவ 
சம்புசிவ சங்கர சர்வேச வென்றுநான் 
.....சர்வகாலமும் நினைவனோ 
அற்புத வகோசர நிவிர்த்திபெறு மன்பருக் 
.....கானந்த பூர்த்தியான 
அத்துவித நிச்சய சொரூபசா க்ஷ¡த்கார 
.....அனுபூதி யனுசூதமுங் 
கற்பனை யறக்காண முக்கணுடன் வடநிழற் 
.....கண்ணூடிருந்த குருவே 
கருதரிய சிற்சபையி லானந்த நிர்த்தமிடு 
.....கருணாகரக் கடவுளே 

இத்தாயுமானவர் பாடலில் வாய் நிரம்பிய சொற்கள் உள்ளன. தத்துவ-எலும்புச் சட்டகம் தோன்றுகிறது. ஆனால், ஆழ்ந்த தத்துவ உணர்ச்சியை எழுப்புவதற்கு இது வன்மையுடையதல்ல. கவிதை உணர்ச்சியோ, இப்பாட்டினுள் தங்கி நிற்க மறுத்துப் பறந்தோடி விட்டது. இதிலே வடமொழி என்னும் நாகபாசத்தால் கட்டுண்டு தமிழ்மொழி உயிர் குறைந்து மரணாவஸ்தை எய்தியுள்ளது. 

பிரபந்த வகைகள்: 

தெய்வம் பற்றித் தோன்றியுள்ள பிரபந்த வகைகளும் ஒரே மாதிரி உள்ளன. உதாரணம், கோவை, உலா ஆகிய பிரபந்தங்கள். இதிலே உலாப் பிரபந்த வகையிலாவது சில வேற்றுமைகள் உண்டு. கோவையில் அதுவும் இல்லை. கோவையில் காட்சி முதல் கார்ப்பருவம் கண்டு இரங்கல் வரையுள்ள பல துறைகளும் அழகு இல்லாமல், கவித்துவமில்லாமல் பாடப்பட்டுள்ளன. ஸ்தலம் பற்றிய சரித்திரக் குறிப்புகள்கூட இவற்றில் கிடைத்தல் அரிது. எனவே, இவற்றில் ஒரு சில தவிர, ஏனைய எல்லாம் ஒருவகைப் பயனும் தரத்தக்கன அல்ல. இவற்றில் காணும் தமிழும் ஒரே மாதிரியாகவும் சிறந்த நயமின்றியும் உள்ளது. ஏதேனும் ஒரு ஸ்தலத்தையோ மூர்த்தியையோ எடுத்துக் கொண்டு எல்லா வகையான பிரபந்தங்களையும் பாடி முடிக்க வேண்டும் என்ற வழக்கமாகி விட்டது. தமிழ்க் கவிதைப் பயிரை வேரோடு அழித்துவிட்ட விஷப்பூண்டுகள் என்று இவற்றைச் சொல்லலாம். 

புராணங்கள்: 

புராணங்களால் தமிழும் தமிழ்நாட்டு மக்களும் சீர்கெட்டுப் போயுள்ளனர். வடமொழியில் உள்ள பதினெட்டுப் புராணங்களின் மொழி பெயர்ப்புகள் சில தமிழில் உள்ளன. இவை போதாது என்று தமிழ் நாட்டிலுள்ள ஒவ்வொரு ஸ்தலத்துக்கும் புராணம் எழுதத் தொடங்கி விட்டனர். இப்புராணங்களைக் காவிய லட்சணமுள்ளன போல எழுதி இவற்றில் பலவகையான பொய் வரலாறுகளையும் புனைந்து புகுத்தி வந்தனர். சூரியன், சந்திரன், இந்திரன், மஹரிஷிகள், பிரம விஷ்ணு சூத்ரர்கள், உமா தேவியார், அரசர்கள் முதலானவர்களுக்கெல்லாம் ஒரே கடமை ஏற்பட்டு விட்டது. அவர்கள் தினந்தோறும் பல தலங்களுக்கும் சென்று இறைவனைப் பூஜித்து தங்களுக்கு முன்பு ஏற்பட்டுள்ள சாபத்தினின்றும் விமோசனம் பெறுதலே அவர்கள் வேலை. 

இவர்கள் சில இடங்களிலுள்ள கட்டுக்கிடை நீரைத் தீர்த்தமெனக் கொண்டு, மோக்ஷதாயினி, பாபநாசினி என்றெல்லாம் பெயரிட்டு மகிழ்ந்து, தங்களுடைய பக்தியை வெளியிட்டிருக்கிறார்கள். இக்கட்டுக்கிடை நீர் நாற்றம் எடுப்பது போலுள்ளது. அதுவே, இப்புலவர்களது தமிழும் உண்மையான தெய்வப் பற்றும், உண்மையான நாட்டுப் பற்றும், உண்மையான தமிழ்ப் பற்றும் நமக்கு உண்டாகாதவாறு செய்துவிட்டது. நேர்மாறாக, இவர்கள் செய்துள்ள கட்டுக்கதைகளின்மீது அருவருப்பும், இவர்கள் எழுதியுள்ள தமிழின்மீது அருவருப்பும், உண்டாகும்படி செய்துவிட்டார்கள். 

இனி, மக்களைக் குறித்து சிலர் எழுதியுள்ள பாடல்களைப் பார்க்கலாம். மக்களைப் பற்றிப் பாடுவதில் புராணங்களுக்கு இடமில்லை. ஆகவே, தோத்திரப் பாடல்களும், பிரபந்தங்களுமே மக்களைப் பற்றியுள்ளன. பொய்யின் பேரெல்லையை இந்நூல்களில் நாம் காணலாம். உண்மை என்பது மருந்துக்கும் இல்லாமல், உயர்வு நவிற்சியையே எப்போதும் பயன்படுத்தி உண்மையின் இயல்பை இப்புலவர்கள் மறந்துவிட்டார்கள். சொல்வதை ஆத்ம சுத்தியோடு சொல்ல வேண்டும் என்ற நினைப்பும் இவர்களுக்கு இல்லை. 'மனம் வேறு, சொல் வேறு, மன்னு தொழில் வேறு' என்ற கூற்றிற்கேற்ப, இவர்களின் இயற்கை அமைந்துவிட்டது. 

கல்லாத ஒருவனை நான் கற்றாய் என்றேன் 
.....காடெறியும் மறவனை நாடாள்வாய் என்றேன் 
பொல்லாத ஒருவனை நான் நல்லாய் என்றேன் 
.....போர்முகத்தை அறியானைப் புலியேறு என்றேன் 
மல்லாரும் புயம் என்றேன் சூம்பல் தோளை 
.....வழங்காத கையனை நான் வள்ளல் என்றேன் 
இல்லாது சொன்னேனுக்கு இல்லையென்றான் 
.....யானும் என்றன் குற்றத்தால் ஏகின்றேனே 

என்று ஒரு புலவர் தாம் செய்த பாபத்திற்காக இரங்குகிறார். தமிழ்ப் புலவர்களுள் இவர் ஒருவர்தான் தாம் செய்தது பாபம் என்று இரங்கிப் பாடியவர். 

இப்படிப்பட்ட புலவர்களின் பாடல்களால் தமிழுக்கே உண்மையை உணர்த்தும் ஆற்றல் இல்லையோ என்று சிலர் சந்தேகம் கொள்ளும்படி ஆகிவிட்டது. இவ்வாறு, சொல், நடை, கருத்துப் பொருள், நூற்பொருள் முதலிய பல விஷயங்களிலும் தமிழ் மிகவும் சீர்கெட்டு இருந்தது. இதை நன்னிலைக்கு மீண்டும் கொண்டு வருவது ஒரு பெருங்கவிஞனாலும் கடினம் என்ற நிலை இருந்தது. அப்படி முயல்கிற பெருங்கவிஞன் அறிவும் ஆற்றலும் கல்வியும் நிரம்பியவனாக இருக்க வேண்டும். புத்துணர்ச்சிகள் பல கொண்டு, பிறநாட்டு இலக்கியங்களை உணர்ந்தவனாய், தன் நாடு மேம்பட வேண்டும் என்ற நிலைத்த நோக்கம் உடையவனாய், உண்மை உரைப்பதிலே பெருநாட்டம் உடையவனாய், அஞ்சாமையே தனக்கு அரணாய் உடையவனாய் இருக்க வேண்டும் என்ற அவசியம் உண்டாயிற்று. 

இவ்வியல்புகளுக்கெல்லாம் லட்சியமாகத் தோன்றியவர் தேசீயகவி பாரதி. பொய்யாக மக்களைப் பாடும் பொய்வாழ்வின் பெரும்பகைவர் இவர். அடிமை வாழ்வு அழிய இரவும் பகலும் சிந்தித்து முயன்றவர். அதற்குரிய ஆத்ம சக்தி தம் மக்களுக்கு வேண்டுமென்று பராசக்தியை வணங்கிப் போற்றியவர். நாட்டில் ஒற்றுமை மனப்பான்மை ஓங்க சங்கநாதம் செய்தவர். சாதி வேற்றுமை அறவே ஒழியவும், தீண்டாமைப் பேய் ஓடவும் முழங்கியவர். நாட்டுப் பற்று இவர் இதயத்தில் சுரந்து பொங்கி வழிந்தது. உண்மை ஒளியானது இவர் வாக்கினிலே சுடர்விட்டு இலங்கியது. 

உள்ளத்தில் உண்மையளி உண்டாயின் 
.....வாக்கினிலே ஒளியுண் டாகும் 

என்று அருமையாகப் பாடியவர் இவரே. 

விடுதலை பெற்ற தமிழில்: 

பாரதி விடுதலை பெற்ற தமிழில் தமது அரிய பாடல்களை இயற்றினார். இவர் தமிழ் கட்டுக்கிடை அன்று. தினந்தோறும் வழங்கிவரும் மொழி. பேச்சு வழக்கிற்கு ஒத்த நடை. வருணனைகள், அலங்காரங்கள் நீக்கி, தனக்கு இயல்பாகவுள்ள பேரழகோடு விளங்குவது. இயல்பாக உள்ள ஆற்றலோடும் சிறப்போடும் செல்லுவது. இவரது தமிழ் இவருடைய கருத்துகளை வெளிப்படாமல் மறைப்பதற்கு இட்ட திரையல்ல. இவர் பாடல்களைப் படித்த உடனேயே, பொருள் உணர்த்த வேண்டும் என்ற அவசியம் இன்றி, கருத்துகள் நம் மனத்தில் நேரே பாய்கின்றன. பாட்டினுடைய பொருள்கள் நம் அறிவை முற்றும் கவர்ந்து விடுகின்றன. பாட்டினுடைய வடிவும் அழகும் நம்மைப் பரவசப்படுத்துகின்றன. இவ்வாறாக, தமிழை விடுதலை செய்த இப்பெருங்கவிஞரைத் தமிழ்நாடு என்றும் மறவாது. 

இத்துடன் "பாரதியும் தமிழும்" என்ற கட்டுரை நிறைவுறுகிறது. 

பாரதி தமிழுக்குப் புத்துணர்வு தந்தவர் என்று பலரும் எழுதப் படித்திருக்கிறேன். ஆனால், நான் படித்த வரையில் யாரும் அதற்கு முன் தமிழ் எப்படியிருந்தது, பாரதி அதை எப்படி மாற்றினார் என்று விவரமாகவும் ஆதாரபூர்வமாகவும் சொன்னதில்லை. யாரேனும் சொல்லி நான் படிக்காமல் இருந்திருக்கலாம். வையாபுரிப் பிள்ளையின் பாரதி யுகம், பாரதியும் தமிழும் ஆகிய கட்டுரைகள் ஆதாரபூர்வமாக தமிழ் அன்றிருந்த நிலையைச் சொல்லிப் பின் பாரதி அதற்கு மறுவாழ்வு தந்ததை விளக்குகிறது. 1940களிலேயே - பாரதியின் பெருமை பாருக்கு முழுதும் பரவாத நாள்களிலேயே - பாரதியை இப்படிச் சரியாகப் புரிந்து கொண்ட, பாரதியின் இடத்தைத் தமிழில் ஆதாரபூர்வமாக நிறுவிய பேராசிரியரின் பங்களிப்பு போற்றத்தக்கது. பழந்தமிழிலும் பழைய இலக்கியங்களிலும் மொழியாராய்ச்சியிலும் தமிழின் வரலாற்றிலும் தேர்ந்த தமிழ்ப் பேராசிரியரான வையாபுரிப் பிள்ளையின் பாரதி பற்றிய இக்கட்டுரைகள் பாரதிக்கு திறமான புலமை பெற்ற ஒருவரால் சூட்டப்பட்ட மணிமகுடங்கள். பாரதிதாசன் வையாபுரிப் பிள்ளையைத் திட்டியபோது, பாரதி பற்றிய பேராசிரியரின் இக்கருத்துகளை அறிந்திருந்தாரா என்று தெரியவில்லை. பாரதி அன்பர்கள் அனைவரும் தவறாமல் படிக்க வேண்டியவை பேராசிரியரின் பாரதி பற்றிய இக்கட்டுரைகள். 

அடுத்த கட்டுரை "தமிழ்மொழிப் பற்றும் பிறமொழி வெறுப்பும்" என்று தலைப்பிடப்பட்டிருக்கிறது. இப்பொருளில் ஏற்கனவே பேராசிரியர் சொன்ன கருத்துகளை இன்னும் விவரித்து இதிலே அவர் பேசுகிறார். பழைய பொருளொன்றையே திரும்பப் பேச நேர்கிற தருணங்களில்கூட ஒவ்வொரு முறையும் பேராசிரியர் புதிய புதிய உதாரணங்களைக் காட்டி விளக்குவது அவர் அறிவின் ஆழத்தையும், தெளிவையும் காட்டுகிறது. 

"தமிழ் எழுத்துக்களின் வளர்ச்சி" என்ற கட்டுரையிலிருந்து... 

பகுப்பு நெறி, தொகுப்பு நெறி: 

செங்கற்களை அடுக்கி, சுவர்களை எழுப்பி வீடு கட்டுகிறோம். இதுபோலவே, எழுத்துக்களை அடுக்கிச் சொற்களை முறைப்படி நிறுத்தி வாக்கியங்கள் அமைக்கிறோம். வீட்டிற்கு செங்கல் மாதிரி, வாக்கியத்துக்கு எழுத்துக்கள். ஆனால், இரண்டிற்கும் ஒரு வித்தியாசம் உண்டு. சுவர்களை இடித்துச் செங்கற்களை முதல்முதலில் அமைத்துக் கொள்ளவில்லை. ஆனால், வாக்கியங்களைத் துண்டித்து, சொற்களாக அடையாளம் கண்டு, பின் ஒலிகளை நிர்ணயித்து, பின் எழுத்துகளை முதன்முதலில் அமைத்திருக்கிறோம். இதுவே வரலாற்று முறை. 

பகுப்பு நெறி (analysis), தொகுப்பு நெறி (synthesis) என்று நெறிகள் இரண்டு. பகுப்பு நெறியால் வந்தது எழுத்து; பின் தொகுப்பு நெறிக்குப் பயன்பட்டது. பகுப்பு நெறியேயின்றி, தொகுப்பு நெறிக்குப் பயன்படுவது செங்கல். 

'எழுத்துக்களால் ஆகியது சொல். சொற்களால் ஆகியது வாக்கியம்' என முறையை மாற்றி நீண்டகாலமாக நாம் மனப்பயிற்சி செய்து வந்திருப்பதால், உண்மை வரலாற்றை உணர்ந்து கொள்வதுகூட நமக்கு அருமையாய்ப் போய்விட்டது. 

ஒலி இலக்கணம்: 

இதைப்போலவே, இன்னோர் உண்மையும் நம் மனத்தைவிட்டு நழுவிவிட்டது. ஒவ்வோர் எழுத்தும் ஓர் ஒலியின் பிரதிநிதி என்பதுதான் இவ்வுண்மை. இதனை மறந்துவிட்டதனால், பிற மொழிகளைப் போலத் தமிழ் மொழியையும் முற்றும் ஆட்சி கொள்ளும் ஒலியிலக்கணத்தை உணராது, தமிழின் ஜீவிய சரித்திரத்தையும், அதன் வளர்ச்சி நெறியையும், அதன் ரூபாந்தரங்களையும், அதன் கிளைமொழிகள் தோன்றிய வரலாற்றையும் தெரிந்து கொள்ளாமல் இன்றும் இருக்கிறோம். ஒலியானது ஆளுக்கு ஆள், இனத்திற்கு இனம், இடத்திற்கு இடம், காலத்திற்கு காலம் மாறிவிடுவது. மாறிக்கொண்டே செல்வதுதான் அதன் வாழ்க்கை நெறி. நிரந்தரமாக ஓடிக் கொண்டே இருக்கும் ஜீவநதிக்கு ஒப்பானது அது. 

எழுத்து அப்படியில்லை. ஒலியை நோக்கும்போது எழுத்து நிலையாயுள்ளது. அதனாலேயே, அதற்கு அக்ஷரம் (அழிவில்லாதது) என்ற பெயர் வந்தது. எழுத்து எளிதில் பரவிச் செல்லத் தகுவது. இதனால் ஓரளவில் கால தேச நியதியின்றிப் பரந்து வழங்கும் தன்மை பெற்றுள்ளது. கண்ணால் பார்க்கத் தகுவது. இதனால் பேசுவோர் இன்றியும் கருத்துகளை உணர்த்தும் தன்மையுடையது. நமது அறிவு வளர்ச்சிக்கு எழுத்தே காரணமாயுள்ளது. "எழுத்தறித்தவன் இறைவன் ஆகும்" என்பது மிக ஆழ்ந்த உண்மை. 

தமிழிலுள்ள எழுத்துகள் அதிலுள்ள ஒலிகள் அனைத்தையும் முற்ற உணர்த்துவன அல்ல. மக்களது கண்டத்தினின்றும் தோன்றக் கூடிய தனியொலிகள் கணக்கிட்டு முடியா. வீணை முதலிய வாத்தியங்கள் எதனாலும், அத்தனை ஒலிகளையும் உண்டுபண்ண முடியாது. இத்தனியொலிகளில் சிலவே மொழிக்கு உரியனவாகும். இவ்வொலிகளின் எண் மொழிதோறும் வேறுபடும். அதிகமாகப் போனால், அறுபது தனியொலிகளுக்கு மேல் ஒரு மொழியிலும் இல்லை. பெரும்பாலும் இதற்கு மிகக்குறைவு பட்டே மொழியொலிகள் காணப்படுகின்றன. இம்மொழி ஒலிகளைக் கூடத் தனித்தனி உணர்த்துவதற்கு எழுத்துக்கள் அமைதல் இல்லை. 

ஆகவே, ஒவ்வொரு மொழியிலும், அதிலுள்ள எழுத்துக்களைக் காட்டிலும், அதன் ஒலிகள் மிகுதியாகவே காணப்படும். தமிழ் மொழியிலும் இவ்வாறே. உதாரணமாக, 'ஏன்' என்ற சொல்லை எடுத்துக் கொள்வோம். இதன் முதலாவதாகிய ஏகார ஒலியை 'man' என்ற ஆங்கிலச் சொல்லில் உள்ள உயிரொலியைப் போன்று நம்மிற் சிலர் உச்சரிக்கிறார்கள். இவ்வொலியை உணர்த்துவதற்குத் தமிழில் எழுத்தே இல்லை. மகன் என்ற சொல்லை 'மஹன்' என்றே பலரும் சொல்லுகிறார்கள். இடையிலுள்ள மெய் ஒலிக்குத் தமிழில் எழுத்தே இல்லை. இங்ஙனம் பல. 

இக்குறைபாடுகளை நீக்குவதற்கு மூன்று வழிகள் கையாளப்பட்டன. 

முதலாவது, நெருங்கிய தொடர்புடைய பிற ஒலிகளின் எழுத்துக்களைக் கொண்டு, இடத்தின் ஆற்றலால் சில ஒலிகள் உணர்த்தப்பட்டன. உதாரணமாக, பங்கு, பஞ்சு, பண்டு, பந்து, பண்பு என்பனவற்றைக் காட்டலாம். இச்சொற்களிலுள்ள பகரத்தைக் காட்டிலும், இவற்றிலுள்ள கு, சு, டு, து, பு என்பன மெலிந்து உச்சரிக்கப்படுவதைக் காண்கிறோம். தமிழறிஞர் வகுத்துள்ள மெல்லினங்களை நோக்க, இந்தக் கு, சு, டு, து, பு ஆகியன வல்லின வகையைச் சேர்ந்தவை. இதனால், 'King' என்ற ஆங்கிலச் சொல்லிலும் காவ்யம் என்ற வடசொல்லிலும் காணப்படும் ககர ஒலியே முற்காலத்தில் இருந்ததெனல் தவறாகும். 'go' என்ற ஆங்கிலச் சொல்லிலும், 'குரு' என்ற வடசொல்லிலும் உள்ள மிருதுவான ககர ஒலியும் முற்காலத்தில் இருந்தது. இதுபோன்ற பிற வல்லின எழுத்துக்களுக்கும் மிருதுவான ஒலிகள் உண்டு. 

இரண்டாவதாக, வடமொழியிலுள்ள சில ஒலிகள், அவற்றிற்கு இனமான தமிழொலிகளாக மாற்றி உணர்த்தப்பட்டன. உதாரணமாக, வேஷம், வேடம் என்பதைக் காண்க. 

மூன்றாவதாக, வடமொழி ஒலிகள் அம்மொழிக்கு உரிய எழுத்துக்களையே கையாண்டு உணர்த்தப்பட்டன. உதாரணமாக, 'வேஷம்' என்ற வடசொல்லை, 'வேஷம்' என்று தமிழில் ஷகரமிட்டு எழுதுவதைக் காணலாம். இம்முறைதான் இப்போது பெருவழக்கமாக உள்ளது. எனினும் மணிப்பிரவாள நடை தோன்றிய 9-ஆம் நூற்றாண்டு முதலே, இம்முறையும் கொள்ளப்பட்டதெனக் கூறலாம். 

இக்குறைகள் அல்லாமல், சில ஒலிகளைக் குறிப்பதற்கு இரண்டு குறியீடுகள் வழங்கவும் இடம் இருக்கிறது. உதாரணமாக, ஐகாரத்தை அகரமும் யகரமும் இட்டு எழுதலாம். 

ஒவ்வொரு மொழியைப் பேசிவரும் ஒவ்வோர் இனத்தவரும் தனிபட்ட இயல்புடைய ஒலிக்கணத்தையே வழங்குவர். ஆரிய மக்கள் ஒலிக்கணம் வேறு; தமிழ் மக்கள் ஒலிக்கணம் வேறு; ஜெர்மானியர் ஒலிக்கணம் வேறு; இப்படி இன்னும் சொல்லலாம். இக்கணத்தின் இயல்பு சொற்களில் ஒலி தொடர்ந்து வரும் முறையில் நன்கு புலப்படும். ஹார்ஸ் (horse) என்ற ஆங்கிலச் சொல்லின் ஒலிக்கணம் தமிழில் வருதலில்லை. இங்ஙனமே, 'குதிரை' என்று பொருள் படும் ப்வெர்ட் (pfred) என்ற ஜெர்மானியச் சொல்லின் ஒலிக்கணம் ஆங்கிலம், பிரெஞ்சு முதலிய மொழிகளிற்கூட வருதலில்லை. ஒலிக்கணத்தின் இயல்பு இவ் உதாரணங்களால் தெளிவாய் விளங்கும். தமிழிலுள்ள ஒலிக்கணத்தின் இயல்பு நமது மூதாதையரின் பேச்சு வழக்கத்தைப் (speech habit) பொருத்துள்ளது. இங்ஙனமே, பிறமொழிகளின் ஒலிக்கணங்களின் இயல்பு, அவ்வம்மொழிக்கு உரியாரின் பேச்சு வழக்கங்களைப் பொருத்ததாம். 

இவ்வழக்கங்களை நுட்பமாய் ஆராய்ந்து, இன்ன இன்ன ஒலிகள் சொற்களைத் தொடங்குவன, இன்ன ஒலிகள் இறுதியில் வருவன, இன்ன ஒலிக்குப் பின் இன்ன ஒலிதான் வரும் என்ற நியதியை அறிந்து இலக்கணம் வகுத்த பெருமை முற்காலத்து ஆசிரியர்களுள் தொல்காப்பியனார் ஒருவருக்கே உரியது. மொழி மரபு முதலிய விஷயங்களில் இவ்விஷயம் கூறப்படுகிறது. இலக்கண உலகில் சக்கரவர்த்தி என்று கூறத்தகும் பாணினியாசிரியர் கூட இங்ஙனம் ஆராய்ந்தாரில்லை. 

இக்கட்டுரை இன்னும் வளரும். 

எழுத்து, ஒலி இலக்கணம், எழுத்துக்களின் வளர்ச்சி பற்றி நான் அறியாத பல கருத்துகளை இக்கட்டுரை கூறுவதால், அக்கருத்துகள் மிகவும் முக்கியமானவை என்று நான் நினைப்பதால், இக்கட்டுரையைப் பெரிதும் சுருக்காமல் முடிந்தவரை அப்படியே தந்து வருகிறேன். கட்டுரையின் அடுத்த உபதலைப்பான ஒலிகள் பிறக்கும் வரலாறில் பேராசிரியர் தொல்காப்பியர் ஒலிகளின் பிறப்பைப் பற்றிச் சொல்லியுள்ளதை விளக்குகிறார்.