தமிழால் முடியுமா? – தமிழக அறிவுஜீவிகள் பலரும் எழுப்பும் கேள்வி – 49

http://www.vallamai.com/?p=40972

பேராசிரியர் இ. அண்ணாமலை

தமிழால் முடியுமா என்னும் கேள்வி நவீன காலத்தில் தோன்றியுள்ள கேள்வி. நவீன காலத்திற்கு முன்னால் இந்தக் கேள்வியைத் தமிழர்கள் கேட்டதாகத் தெரியவில்லை. சமஸ்கிருதத்தின் ஆதிக்கம் மேலோங்கியிருந்த காலத்தில்கூட இந்தக் கேள்வி எழவில்லை. காலனிய காலத்தில் ஆங்கிலத்தின் ஆதிக்கம் வேரூன்றியபோதே இந்தக் கேள்வி எழுந்தது. இது பாமரர்களிடம் எழவில்லை; ஆங்கிலம் கற்றவர்களிடம் எழுந்தது. முடியும் என்போர், முடியாது என்போர் என இரண்டு அணிகள் எழுந்தன; எரிந்த கட்சி, எரியாத கட்சி வாதத்திற்கு இன்னும் விடிவில்லை. இந்தக் கேள்வி எது முடியுமா என்று கேட்கிறது என்று வெளிப்படையாகச் தெரியப்படுத்தவில்லை. இது நிச்சயமாகக் காதல் செய்வது பற்றிக் கேட்கவில்லை; இலக்கியம் செய்வது பற்றிக் கேட்கவில்லை; திரைப்படம் எடுப்பது பற்றிக் கேட்கவில்லை; உழவுத்தொழில் செய்வது பற்றிக் கேட்கவில்லை; வணிகம் செய்வது பற்றிக் கேட்கவில்லை. இப்படிப்பட்ட பலவேறு துறைகளில் தமிழில் இயங்கமுடியுமா என்று இந்தக் கேள்வி கேட்கவில்லை. இந்தக் தமிழால் நாட்டை ஆட்சி செய்வதைப் பற்றியது; நீதிமன்றங்களில் வழக்காடுவது பற்றியது; கல்லூரிகளில் கல்வி கொடுப்பதைப் பற்றியது. அதாவது, தமிழ் அதிகார மொழியாக, அறிவு மொழியாகச் செயல்பட முடியுமா என்பதே இந்தக் கேள்வியின் சாரம்.

மொழிக்கென்று உள்ளார்ந்த தனித்திறன் எதுவும் இல்லை. ஒரு மொழி செய்வதை இன்னொரு மொழி அதன் தன்மை வேறுபாட்டால், இலக்கண வேறுபாட்டால் செய்ய முடியாது என்பதில்லை. எந்த மொழியும் எதையும் செய்ய முடியும். இதற்கு வாய்ப்பு வேண்டும். வாய்ப்பைத் தர அந்த மொழியைப் பேசுபவர்கள் விரும்ப வேண்டும்; விருப்பத்தை நிறைவேற்ற அவர்களுக்கு பலம் வேண்டும். இந்த பலம் ஆட்சி பலம், பண பலம் மட்டுமல்ல; அறிவு பலமும் ஆகும். ஆட்சி பலமும், பண பலமும் பெறுவது வரலாற்றுக் காரணங்களைப் பொறுத்தது; அறிவு பலம் பெறுவது சமூகத்தின் கையில் இருக்கிறது; செய்யவேண்டும் என்ற சமூகத்தின் முனைப்பில் இருக்கிறது. தமிழர்களின் அறிவு பலம் –அறிவியல் பலம், சட்டவியல் பலம், வணிக மேலாண்மை பலம் முதலானவை எல்லாம்- ஆங்கிலத்தில் கட்டப்பட்டிருக்கிறது. இந்த பலத்தின் கனம் தமிழர்களின் காலைத் தமிழ் அறிவு உலகில் ஓடவிடாமல் கட்டிப்போடுகிறது; தங்களால் முடியாது என்ற மனநிலையையும் உருவாக்குகிறது. இந்த மனநிலைதான் தமிழ் அறிவுத்துறைகளில் மேலே செல்லாமல் தடுக்கும் கால்கட்டு; தமிழ் மொழி அல்ல. தங்களால் முடியாது என்னும் மனநிலை தமிழால் முடியாது என்னும் சமாதானத்தில் மறைக்கப்படுகிறது.

அறிவுத் தமிழ் தான்தோன்றி அல்ல. இது அறிவியல் தமிழ் மட்டுமே அல்ல.; அதை விடப் பரந்துபட்டது இந்தத் தமிழ் உருவாவது அறிவுத்துறைகளில் புலமை பெற்றவர்களின் கையில் உள்ளது. தங்கள் புலமையைப் பிற மொழிகளின் வழியே பெற்றவர்கள் அதைப் பயன்படுத்தித் தமிழில் எழுத வேண்டும். மாணவர்களுக்கு மட்டுமல்ல, பொதுமக்களுக்கும் எழுத வேண்டும். பிற அறிவுத்துறைகளைச் சாரந்த புலவர்களுக்கும் தங்கள் துறை அறிவைத் தமிழில் எழுதவேண்டும். இந்த எழுத்தியக்கத்தைத் துவங்க அரசின் தயவுக்குக் காத்திருக்கத் தேவை இல்லை; அரசின் ஆங்கிலவழிக் கல்விக் கொள்கையை மாற்றாமல் செய்ய முடியாது என்று கையைப் பிசையத் தேவை இல்லை.; பழியை மற்றவர்களின் மேல்போடத் தேவை இல்லை.  பிரச்சனையைக் கையில் எடுத்துக்கொண்டு களத்தில் இறங்க இன்றைய தொழில்நுட்பம் கைகொடுக்கிறது. தமிழ்வழியே பல துறை அறிவை வளர்க்க எழுதுவதை, உலகமயமாதலின் விளைவாகத் தோன்றும் பொருளாதார, சமூக, கலாச்சாரக் கேள்விகளுக்குப் பதில் தேடி எழுதுவதை வலைப்பூக்களில், மின்னிதழ்களில், இணையதள விவாதக்குழுக்களில் ஆரம்பிக்கலாம். இங்கும் அரைத்த மாவையே அரைக்கத் தேவை இல்லை. எந்தத் துறையறிவைப் பற்றியும் தமிழில் எழுதினால், தமிழ்த்துறை சார்ந்தவர்களே எழுத வேண்டும் என்னும் நியதி மாற வேண்டும்.

அறிவுத்தமிழ் எழுதப் தமிழ்ப் புலமை தேவை என்பது தடுக்கும் சுவராக, விலங்காக அமையக் கூடாது. கலப்பற்ற தமிழில்தான் இந்தத் தமிழை எழுத வேண்டும் என்ற தேவை இல்லை. குழந்தை நடக்கத் துவங்கும்போது நேராக நடக்க வேண்டும் என்று எதிர்பார்ப்பது இயற்கைக்கு முரணானது. புதிய துறையில் ஒரு மொழியின் வளர்ச்சியும் இப்படியே.

எழுத்தறிவு இயக்கத்தைப் போல, அறிவுத்தமிழ் எழுத்தியக்கமும் தமிழுக்கு அறிவொளி இயக்கமாகப் புத்தாண்டில் அடியெடுத்து வைப்பது தமிழ் அறிவுஜீவிகளின் கையில் இருக்கிறது.

மொழிகளில் தோற்றம் பற்றிக்  கணிக்க மொழியியலில் நெறிமுறை இருந்தால், அதைக் கொண்டு தமிழின் தொன்மையைக் கணக்கிட முடியுமா?

பதில்

PlosOne என்னும் ஆன்லைன் இதழில் வெளியான Charles Perreault & Sarah Mathew எழுதிய Dating the origin of language using phonemic diversity (http://www.plosone.org/article/info:doi/10.1371/journal.pone.0035289) என்னும் ஆய்வுக்கட்டுரையையும் இதன் எதிர்வினைகளையும் படித்துப் பார்த்த இராமகிtamilmanram@googlegroups.com –இல் தமிழ் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கையை (முருகையன் கூறியதாக அவர் கொண்ட 95) வைத்து, கட்டுரை காட்டும் நெறிப்படி கணக்கிட்டால், தமிழின் தோற்றக் காலம் மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு மேல் போகும்போல் தெரிகிறது என்னும் ஐயத்தை எழுப்பி, ந.தெய்வசுந்தரத்தின் கருத்தைக் கேட்டிருந்தார். தெய்வசுந்தரம் தமிழ் ஒலியன்கள் 95 அல்ல; அது முருகையனின் கருத்தும் அல்ல என்று மறுத்துவிட்டு, மேலே சொன்ன கட்டுரையைப் பற்றி என்னுடைய கருத்தைக் கேட்டார். என் கருத்து இது.

மேலே சொன்ன கட்டுரையைப் போன்று இன்னொரு ஆய்வுக்கட்டுரை சயின்ஸ் என்ற புகழ்பெற்ற ஆய்விதழில் ஒன்றரை ஆண்டுக்கு முன் (4.15.2011) வெளிவந்தது. அது Quentin Atkinson எழுதிய Phonemic diversity supports serial founder effect model of language expansion from Africa என்னும் கட்டுரை.

தமிழின் தோற்றம் என்னும்போது தமிழ் மொழியின் தோற்றத்தைக் குறிக்கிறோம். தமிழ் இலக்கியத்தின் தோற்றத்திற்கு எழுத்துச் சான்று இருக்கிறது. உலகில் மொழிக்கு எழுத்து முறை தோன்றியது 5500 ஆண்டுகளுக்கு முன்தான். இதனால் மொழியின் தோற்றத்திற்கு எழுத்துச் சான்று எந்த மொழிக்கும் இதற்கு முன்னால் இருக்க முடியாது. எழுதப்படுவதற்கு முன் ஒரு மொழி பேச்சு வழக்கில் நிச்சயம் இருக்கும்.

5000 ஆண்டுப் பழமை உள்ள சிந்துவெளி நாகரிகத்தின் எழுத்து மொழி தமிழ் என்பதன் சான்று உலகின் தொல்லெழுத்து அறிஞர்கள் பொதுவாக ஒப்புக்கொள்ளும் வகையில் இன்னும் நிறுவப்படவில்லை. அது ஒரு திராவிட மொழி என்பதற்குப் பல வாதங்கள் முன்வைக்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஆனால் அந்தத் திராவிட மொழி தமிழ் என்பதற்குப் போதுமான சான்று இல்லை.

கல்வெட்டுகளில் தமிழின் முதல் எழுத்துச் சான்று கிடைத்துள்ள கி.மு. ஐந்தாம் நூற்றாண்டுக்கு முன் தமிழ் பேச்சு மொழியாக இருந்திருக்கும். மொழியின் ஒலியைப் பதிவுசெய்யும் தொழில்நுட்பம் வரும்வரை காற்றோடு போன பேச்சு மொழி எந்த அகச்சான்றையும்  விட்டுப்போக முடியாது. தமிழ் என்று இனங்காணும் நிலையில் உள்ள ஒரு மொழி பேச்சு வழக்கில் இருந்த காலத்தைக் காண்பதற்குத் தமிழுக்கு வெளியே புறச்சான்றைத்தான் தேட வேண்டும்.

இன்று சில தொல்மானிடவியல் ஆய்வாளர்களும் மரபணுவியல் ஆய்வாளர்களும் சேர்ந்து ஒரு நிலப்பரப்பில் வாழும் பல மொழி பேசும் குழுக்களின் மொழி அமைப்பிலும் மரபணு அமைப்பிலும் காணும் ஒப்புமை ஒரு குழுவில் இல்லாமல் போகும்போது, குழுவின் மரபணு அமைப்பை வைத்து, அந்தக் குழுவின் மொழி காலத்தால் முந்தியதா, பிந்தியதா என்று ஆராயத் துவங்கி-யிருக்கிறார்கள். இந்த ஆராய்ச்சி துவக்கநிலையில் இருக்கிறது. (http://www.mpg.de/19395/Language_genetics)  திராவிடமொழி பேசுபவர்களையும் ஆரிய மொழி பேசுபவர்களையும் பற்றி இத்தகைய ஆராய்ச்சி இனிமேல்தான் நடைபெற வேண்டும். இது மொழியியலாளர்கள் மட்டும் செய்யக்கூடிய ஆராய்ச்சி அல்ல. மரபணு ஆராய்ச்சிதான் இதன் அடிப்படை. இந்த ஆராய்ச்சி நடந்தாலும், அது மூலத்= திராவிடமொழியின் காலத்தைக் காட்டலாமே தவிர, தமிழின் காலத்தைக் காட்டாது.

மொழியிலாளர்கள் போன நூற்றாண்டில் மொழியின் அகச்சான்றை வைத்து, ஒரு குடும்பத்தைச் சார்ந்த மொழிகளில் ஒவ்வொன்றும் எக்காலத்தில் மூல மொழியிலிருந்து பிரிந்து தனிப் பேச்சு மொழி ஆனது என்று கணிக்க ஒரு நெறிமுறையை உருவாக்கினார்கள். அதற்குச் சொல்வழிக் காலவரிசை (glottochronology) அல்லது சொல் புள்ளீயியல் (lexical statistics) என்று பெயர். இந்த ஆய்வு நெறியின் கருதுகோள் இது: மொழியில் பிரதிப் பெயர்கள், எண்ணுச் சொற்கள், உறவுச் சொற்கள் போன்ற சில வகைச் சொற்கள் பிற மொழிகளிலிருந்து  கடனாகப் பெறப் படுவதில்லை; அவை ஒரு மொழியின் இயல்பான வளர்ச்சிப் போக்கில் மறைந்தால், மறையும் காலவிகிதம் ஒரு வாய்பாட்டிற்குள் அடங்கும். இந்த வாய்பாட்டால் கண்டுபிடிக்கும் கால விகிதத்தை ஒரே மொழிக் குடும்பத்தின் மற்ற மொழிகளின் கால விகிதத்தோடு ஒப்பிட்டு ஒரு மொழி தனிமொழி ஆன காலத்தைக் கணிக்கலாம். 1970-இல் கமில் சுவலபில் போட்ட கணக்குப்படி, தமிழ் கி.மு. நான்காம் – மூன்றாம் நூற்றாண்டிற்கு இடையில் தனி மொழியானது. அதாவது, மூலத்திராவிட மொழியிலிருந்து காலப்- போக்கில் பிரிந்துவந்த மொழிகளிலிருந்து தமிழ் தன்னை வேறுபடுத்திக்-கொண்டது. மேலே சொன்ன தமிழ் ஆவணச் சான்றின்படி இது தவறான கணக்கு என்பது புரியும்.

இது போன்ற முரண்களாலும், கடன் வாங்காத சொல்வகையே இல்லை என்று சொல்லும் அளவுக்கு ஒப்பிடப் பயன்படுத்தும் அடிப்படைச் சொற்கள் குறைந்துகொண்டு போனதாலும் பேச்சுமொழியின் காலத்தைக் கணிக்கும் இந்த மொழியியல் முறை புறந்தள்ளப்பட்டது.

முதலில் சொன்ன கட்டுரைகளில் மொழியின் காலத்தைக் கணிக்க மொழிக் கூறுகள் பயன்படுத்தப்படுகின்றன, இந்த ஆய்வுகளைச் செய்தவர்கள் மொழியியலாளர்கள் அல்ல என்றாலும். இந்த ஆய்வு முறை சொற்களுக்குப் பதிலாக ஒலியன்களின் எண்ணிக்கையை வைத்து மொழியின் காலத்தைக் கணக்கிடுகிறது. இந்த ஆய்வின் நோக்கம் மனித மொழி தோன்றிய காலத்தைக் கண்டறிவது. ஒரு மொழியின் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கை மிக மெதுவாகவே, மிகப் பெரிய கால இடைவெளியிலேயே, விரியும் என்பது இந்த ஆய்வின் கருதுகோள். இன்றைய ஆப்பிரிக்க மொழிகளில் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கை அதிகமாக உள்ளது; குறைந்த ஒலியன்களோடு பிறந்த மனித மொழி இந்த அளவு எண்ணிக்கையில் அதிகரிக்கப் பத்தாயிரக் கணக்கான ஆண்டுகள் ஆகும்; அதிகரிப்பைக் கணிக்க ஒரு வாய்பாட்டை உருவாக்கலாம்; அதை வைத்து மொழியின் தோற்றதக் காலத்தைக் கணக்கிடலாம் என்று இந்தக் கட்டுரைகள் காட்ட முயல்கின்றன.

அதே நேரத்தில், இன்றைய மனிதனின் முன்னோடிகள், 100000 – 70000 ஆண்டுகளுக்கு முன்னால், ஆப்பிரிக்கக் கண்டத்திலிருந்து வெளியேறி உலகில் பரவியபோது புதிய சூழலில் அவர்களுடைய சில மரபணுக்கள் மறைவது போல, மொழியின் பரவலில் ஒலியன்கள் மறைகின்றன என்றும் இந்தக்  கட்டுரைகள் கருதுகின்றன. எனவே, ஆப்பிரிக்க மொழிகளின் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கையை விடக் குறைவாக ஒலியன்கள் உள்ள மொழிகள் காலத்தால் பிற்பட்டவை என்பது இந்த ஆய்வின் மற்றொரு கருதுகோள். ஒரு மொழியின் ஒலியன் எண்ணிக்கைக்குப் பல காரணங்கள் இருந்தாலும், மேலே சொன்ன ஒலியன் தோன்றும், மறையும் விதி சரியானது என்பது இந்தக் கட்டுரைகளின் வாதம். இது மரபணுவின் தோற்றம், மறைவு விதி போன்ற ஒன்றை ஒலியன்களுக்கு ஏற்றிப் பார்க்கின்ற ஆய்வு முறை. ஒலியன்களின் தோற்றம், மறைவு பற்றிய இந்த வாதத்தை மொழியிய-லாளர்கள் பொதுவாக ஒத்துக்கொள்வதில்லை.. இந்த ஆய்வு முறையின் குறைகளைக் காட்டும் பல கட்டுரைகளை Language Typology என்னும் ஆய்விதழ் (Issue 15, 2011) வெளியிட்டிருக்கிறது.

தமிழின் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கை உலக மொழிகளின் சராசரி (40) எண்ணிக்கையை விட பெரிதும் வித்தியாசமானது அல்ல. இந்த எண்ணிக்கையை வைத்துத் தமிழ் காலத்தால் பிந்தியது என்று சொல்ல முடியாது.

குமரிக் கண்டத்திலிருந்து இன்றைய மனிதர்களின் முன்னோர்கள் உலகில் பரவினார்கள் என்பதற்கு விஞ்ஞான ஆதாரம் இல்லை. ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து உலகில் பரவிய இந்த முன்னோர்கள் –இவர்கள் இன்றைய மனிதர்களின் மூளைக்கு அடிப்டையான மூளை வளர்ச்சி பெற்றவர்கள்- இந்தியக் கண்டத்திற்குப் பரவிய காலத்தைப் பற்றி ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட கருத்துகள் இருக்கின்றன. சிலர் இது 50000 ஆண்டுகளுக்கு முன் நடந்தது என்கிறார்கள்; சிலர் 70000 ஆண்டுகளுக்கு முன் என்கிறார்கள். (http://news.nationalgeographic.com/news/2005/11/1114_051114_india.html). இந்த முன்னோடிகள் ஆப்பிரிக்காவிலிருந்து கிளம்பிய காலத்திற்கு முன்னரே மனிதனின் மொழி தோன்றிவிட்டது. ஆனால், இந்தியக் கண்டத்திற்கு வந்தவர்கள் என்ன மொழி அல்லது மொழிகள் பேசினார்கள் என்று தெரியாது.

அவர்கள் பேசிய மொழியை, எந்தவித ஆதாரமும் இல்லாமல், வரலாற்றுக் காலத் தமிழுக்கு ஒத்த மொழி என்று எடுத்துக்கொண்டாலும்கூட தமிழின் தொன்மையின் மேல் எல்லை 70000-50000 ஆண்டுகள். ஆனால், தமிழ் என்று இன்று நாம் சொல்லும் மொழிக்கு ஒத்த மொழி இந்தக் கால கட்டத்திற்குச் சில ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்குப் பின்னாலேயே தோன்றியிருக்கும்.

 தமிழில் பேசும்பொழுது ஆங்கில ஒலிப்பு வேண்டும் என்பது இல்லை. தமிழ் முறைக்கு முரண் எனில் கூடாது. அதுவும் நம் மொழியை, மொழி மரபுகளைக் கெடுத்துக்கொண்டு வேற்று மொழி ஒலிப்புகளைத் தமிழில் காட்டத் தேவை இல்லை. நெகிழ்ச்சி எனில் ஏன் இந்த நெகிழ்ச்சியை filosofi என்று எழுதுவதில் காட்டக் கூடாது? தமிழில் எழுதும்பொழுது மட்டும் ஏன் அத்தனை விதிமீறல்?

– செ. இரா. செல்வக்குமார்

பதில்

தமிழில் பேசும்போதோ எழுதும்போதோ  ஆங்கில ஒலிகளை அப்படியே கொண்டுவர வேண்டிய அவசியம் நிச்சயம் இல்லை. நான் முந்திய பதில்  ஒன்றில் கூறியது போல, ஒரு சொல்லைப் பேசுவதைப் போலவே  எழுதுவதும், அதன் மூல மொழியின் உச்சரிப்பைப் போலவே எழுதுவதும் எந்த மொழியிலும் இல்லை. தேவையும் இல்லை.

ஒரு மொழியின் மரபு அதை இறுகப் பிடித்துவைத்திருக்கும் சட்டகம்  அல்ல; காலப்போக்கில் மாறாத ஒன்றும் அல்ல. கலப்புத் திருமணம் இன்று மரபிலிருந்து மாறிவரும் ஒரு வழக்கு, அதைக் கடுமையாக எதிர்ப்பவர்கள் இருந்தாலும். இதைப் போன்றுதான் தமிழ் மொழியின் மரபும் மாறிவருகிறது. மரபு மாற்றம் எல்லா மொழியிலும் நிகழும் ஒன்று. ஆங்கிலம் ஏற்றுக்கொண்ட அதன் மொழி மரபு மாற்றங்களைப் பற்றித் தனிக் கட்டுரையே எழுதலாம்.

ஒரு மொழிச் சமூகத்தின் (linguistic community) பார்வையில், எது மரபு, எவை ஏற்றுக்கொண்ட மாற்றங்கள் என்பவையே கவனிக்க வேண்டிய கேள்விகள். இந்தக் கேள்விகளுக்குப் பதில் தேடும்போதுதான் வழக்கு என்னும் கருத்து முன்னுக்கு வருகிறது. வழக்கு என்பதன் அர்த்தத்தை விளங்கிக்கொளவதற்கு முன் மரபு என்பதன் அர்த்தத்தைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். காலத்தால் முதன்மையானது மட்டும் மரபு அல்ல; ஒரு காலத்து மரபு அடுத்த காலத்தில் மாறிப் புதிதாக ஏற்படுத்தும் வழக்கும் மரபு ஆகும். இருபதாம் நூற்றாண்டில் தோன்றிய தனித் தமிழும் ஒரு மரபே. அதை மறுப்பதும், மறப்பதும் மொழி வளர்ந்த பாதையை மூடுவதாகும். இலக்கணத்தின் வேலை மொழியின் விதிகளை வரையறுப்பது அல்ல; அது வழக்கில் உள்ள விதிகளை வெளிப்படுத்துவது; புதிய மரபுக்கு வழி வகுப்பது. புதிய மரபில் பண்டைப் பழமையையோ அண்மைப் பழமையையோ முற்றிலும் அழித்துவிட முடியாது.

தமிழின் புதிய மரபு என்பது என்ன, அதை எப்படி இனம்காண்பது என்பவை பற்றிய விவாதம் தமிழ் மொழியின் வரலாற்றில் இக்காலத்தில் நிகழ்வது; நிகழ வேண்டியது; தமிழைப் பற்றிப் பலவிதமான கருத்தாக்கங்களைக் கொண்டவர்கள் கலந்துகொள்ள வேண்டியது. ஒரு மொழியைப் பேசுபவர்கள், எழுதுபவர்கள் எழுத்தில் தவறு செய்வதும், மாற்றம் செய்வதும் இயல்பு. இரண்டையும் பிரித்தறிவது இந்த விவாதத்தின் முதல் அவசியம். தவறு (error) ஒருவரால் திரும்பத் திரும்பச் செய்யப்படாதது; அவரே திரும்பப் பார்க்கும்போது திருத்திக்கொள்ளக் கூடியது; அதன் நிகழ்வு தனி மனிதரைச் சார்ந்தது. புதுவரவு (innovation) மாறி மாறி வராமல் ஒரு நிலையாக (consistent) வருவது; பலரிடம் பொதுவாக இருப்பது; மொழிச் சமூகத்தைச் சேர்ந்தது; பொதுவிதியில் அடங்குவது. பொதுவிதி புதிய விதியாக இருக்கும். மரபுவிதியிலிருந்து வித்தியாசப்படுவதெல்லாம் தவறு ஆகாது.

சில உதாரணங்கள். ஒருத்தன் : ஒருவன் :: ஒருத்தி என்னும் இணைகளில் காலியாக இருக்கும் இடத்தில் ஒருவள் என்னும் சொல்லை அமைப்பது தவறு ஆகாது; புதுவரவு ஆகும். ஆட்டுக்குட்டி, பன்றிக்குட்டி என்னும் வரிசையில் மாட்டுக்குட்டி என்னும் சொல்லை அமைப்பது இன்றைய வழக்கில் தவறு ஆகும். அடுத்த தலைமுறையில் புறனடை பொதுவிதியில் சேர்ந்து பிழையாகக் கருதப்படாமல் புதுவரவு ஆகலாம். அப்பா தம்முடைய பங்கை விற்றுவிட்டார் என்னும் வாக்கியத்தை அப்பா தன்னுடைய / அவருடைய பங்கை விற்றுவிட்டார் என்று எழுதும் இரண்டு வழக்குகளும் புதுவரவில் அடங்கும். தற்சுட்டுப் பெயரில் மரியாதைப் பன்மை இல்லை; தற்சுட்டுப் பெயர் சுட்டுப்பெயரோடு மருவிவரும் என்பவை புதிய விதிகள். அவர் சொன்னவற்றை, அவர் சொன்னவைகளை என்று மருவி எழுதுவதும் பேச்சில் உள்ளதைப் போல அவர் சொன்னதையெல்லாம் என்று எழுதுவதும் தவறு என்பதிலிருந்து புதுவரவு என்னும் தகுதியை நோக்கி நகர்கிறது எனலாம். சுவரில் என்பதை சுவற்றில் என்று எழுதுவது சுவறு என்னும் ஒரு புதுச் சொல்வடிவம் சுவர் என்னும் சொல்வடிவத்தை நீக்கும்வரை தவறு என்று கருதப்படும். அநாதை / அனாதை, அந்நியன் / அன்னியன், இயக்குநர் / இயக்குனர்  என்பதுபோல் அநியாயம் / அனியாயம் என்று பேச்சைப் பிரதிபலிக்கும் வழக்கு வந்தால், அது தவறு ஆகாமல் புதுவரவு ஆகலாம்; அல்லது நியாயம் என்னும் சொல்லோடு உள்ள தொடர்பைப் போற்றித் தவறாகவே கருதப்படலாம். இந்த உதாரணங்களிலிருந்து, மரபிலக்கணத்தில் விதி இல்லை என்பதாலேயே ஒரு வழக்கு தவறு ஆகாது என்பது விளங்கும். இக்காலத் தமிழின் இயல்பை விவரிக்கப் புதிய இலக்கண விதிகளின் தேவையும் விளங்கும்.

இலக்கியத்திற்கு இலக்கணம் என்பது போல், வழக்கிற்கு இலக்கணம். முன்னெழுதிய இலக்கணத்தின்படி வழக்கு இருக்க வேண்டும் என்பது இரண்டிற்கும் உள்ள உறவைத் தலைகீழாகப் பார்ப்பதாகும்.

மரபு இலக்கண விதிகளிலிருந்து  மாறவே கூடாது என்று பிடித்துக்கொள்வதைப்  போன்றதே நேர்மாறாக அந்த விதிகளை மீற வேண்டும் என்பதற்காகவே விடுவதும். இரண்டையும் மொழி கண்டுகொள்ளாது. மொழி சார்ந்த கருத்தாக்கங்களுக்கு மொழி மாற்றத்தில் பங்கு இருந்தாலும், மொழியின் பரிணாம மாற்றங்களையும், சமூகத் தேவைகளுக்கு ஈடுகொடுத்து ஏற்படும் மாற்றங்களையும் தடுத்து நிறுத்தும் வலிமை கருத்தாக்கங்களுக்கு இல்லை. செய்யுளின் யாப்பு, அழகியல் மரபுகளை முறிக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே புதுக்கவிதை தோன்றவில்லை. நிலப்பிரபுத்துவச் சமூக வாழக்கையிலிருந்து மாறிய தழிழ்ச் சமூகத்தின் வாழ்வின் அசைவுகளையும் தேவைகளையும் மதிப்பீடுகளையும் வெளியிடுவதற்குத் தேவை இருந்ததாலேயே புதிய கவிதை மரபு தோன்றியது. தமிழுக்குப் புதிய இலக்கணமும் இந்த மாதிரியான காலத் தேவையின் விளைவே.

சுப்பிரமணியன், பாரதிதாசன், ரசம், புத்திரன் என்று எழுதுவதை முறையே ஸுப்ரமண்யன், பாரதிதாஸன், ரஸம், புத்ரன் என்று எழுதுவது தமிழை எழுதும் முறையின் மரபை முறிக்க வேண்டும் என்னும் நோக்கத்தில் எழுதுவதாகும்; சமூகத்தின், மொழியின் தேவையை நிறைவேற்ற எழுதுவது அல்ல. தமிழ்ச் சகரத்திற்கு வருமிடத்தைப் பொறுத்து ஸகர ஒலி உண்டு. அந்த இடங்களில் ஸகரத்தை எழுதுவது தமிழின் எந்தத் தேவையையும் நிறைவு செய்யவில்லை. தமிழில் வழங்கும் புதுவரவுச் சொற்களில் /ph, b/ என்னும் ஒலிகளையும் /ப/ ஆக எழுதுவது -பேதம் என்று எழுதுவதைப்போல- மரபைப் பின்பற்றி எழுதுவதே. இரசம் என்று எழுதுவது மரபைக் கட்டிக்காக்க வேண்டும் என்பதற்காகவே எழுதுவது. இதைத் தவிர, தமிழின் எந்தத் தேவையையும் இகரம் நிறைவு செய்யவில்லை.

ஒரு சொல்லை உச்சரிப்பது  போல் எழுதுவது, பொது இலக்கண விதிகளைப் புறந்தள்ளிவிட்டு, மொழிக்குத் தேவை இல்லாத நேரத்திலும் பின்பற்ற வேண்டிய கொள்கை அல்ல. எழுத்து மரபு பேச்சு மரபின் அசலான நகலாக இருப்பது மொழிகளில் அபூர்வம். மொழியில் நிகழ்ந்த மாற்றத்தால் உச்சரிப்பு மாறினால், மாறிய உச்சரிப்பை எழுத்தில் பிரதிபலிக்க வேண்டிய தேவை எல்லா மாற்றங்களுக்கும் பொருந்தாது. இன்றைய தமிழில், றகரம் ரகரமாக உச்சரிக்கப்படுகிறது. ஆயினும், மரபைப் பின்பற்றி றகரத்தை எழுதுவது வேறு இலக்கண விதிகளின் எளிமைக்குத் தேவை. ஒலிப்பில் ஒன்றினாலும், றகரம் தன் வல்லொலித் தன்மையை இழக்கவில்லை. றகர ஒற்றுக்குப்பின் வரும் வல்லெழுத்து வன்மையாக ஒலிக்கும், பிற வல்லெழுத்துக்குப்பின் வரும் வல்லெழுத்துக்களைப் போல. கற்பு என்னும் சொல்லில் /பு/, வேட்பு என்னும் சொல்லில் உள்ள /பு/ போலவே ஒலிக்கும். ரகர ஒற்றுக்குப்பின் வரும் வல்லெழுத்துகள் மெலிந்து ஒலிக்கும் (எ-டு) சார்பு. றகரத்தை ரகரமாக எழுதினால் கற்பு என்ற சொல்லை கர்ப்பு என்று எழுத வேண்டியிருக்கும். சொல்லின் இடையில் வரும்போது தவிர மற்ற இடங்களில் வருமிடத்தை வைத்து எழுத்துக் கூட்டலில் றகரத்தையும் ரகரத்தையும், அவற்றின் உச்சரிப்பு ஒன்றாக இருந்தாலும், சரியாக எழுத முடியும். சொல்லின் இடையில் றகரம் தனித்து வருபோது ரகரத்திலிருந்து பிரித்து எழுதுவதில் உள்ள இடர்ப்பாடு, சொல்லின் இடையில் மெய்யோடு வரும்போது எழுத்துக் கூட்டலில் செய்ய வேண்டிய திருத்தங்களால் வரும் இடர்ப்பாடுகளை விடச் சிறியது. றகரத்தால் கிடைக்கும் மற்றொரு இலக்கண எளிமை இது. வேற்றுமை வடிவில் சொல்லின் இறுதியில் றகரம் இரட்டிக்கும்; ரகரம் இரட்டிக்காது. (எ-டு) ஆற்றில், ஊரில். ஆரு என்று எழுதினால் இந்தச் சந்தி விதி சொல்லைத் தெரிந்து செய்யும் விதியாகிச் சிக்கலான விதியாகிவிடும். ஆரில் என்று இந்த ஏழாம் வேற்றுமை வடிவத்தை எழுதினால் அது ஆற்று மணல் என்னும் ஆறாம் வேற்றுமை வடிவத்தில் சிக்கலைத் தோற்றுவிக்கும், பேச்சு மொழியில் இது ஆத்து(மணல்) என்றே உச்சரிக்கப்படுகிறது. ஆரு(மணல்) என்று எழுதினால் பேச்சுக்கும் எழுத்துக்கும் ஒன்றாமையை உருவாக்குகிறோம். சந்தி ஒலியின் அடிப்படையில் நிகழும்; அது சொல்லின் அடிப்படையில் நிகழ்வது அபூர்வம். ஆறு என்ற எண்ணுப்பெயர் ஆறில் என்று சேரும்; நதி என்னும் பொருளுடைய ஆறு என்ற சொல் ஆற்றில் என்று சேரும். இந்த விதிவிலக்கை றகர ஈற்றுச் சொற்கள் எல்லாவற்றுக்கும் நீட்டினால், சந்தி இலக்கணம் சிக்கலாகிவிடும். இதனால் றகர, ரகரத்தை வேறுபடுத்தி எழுதும் சொல்வடிவச் சிக்கலை இலக்கணம் அனுமதிக்கிறது, றகரத்தின் உச்சரிப்பு ரகரத்தின் உச்சரிப்போடு ஒன்றிப்போனாலும். இலக்கணத்தின் பகுதிகள் தங்களுக்கிடையே ஒரு சமன்பாட்டைக் காக்கின்றன.

மேலே சொன்ன விபரங்கள்  ஒரு குறிப்பிட்ட இலக்கண மாற்றத்தை ஏற்றுக்கொள்வதும் ஏற்றுக்கொள்ளாததும் இலக்கணத்தை ஒட்டுமொத்தமாகப் பார்த்துச் செய்யும் செயல் என்பதைப் புலப்படுத்தும். இந்தப் பண்பு  பெரும்பான்மையோரின் வழக்கில் காணப்படுவதை இங்கு குறிப்பிட வேண்டும். பழைய இலக்கண விதிகளிலிருந்து விலகுபவர்கள் புதிய விதிகளின்படி மொழியை வழங்குவார்கள். பெரும்பான்மையினோரின வழக்கை இயக்கும் புது விதி எதுவும் இல்லையென்றால், அந்த வழக்கு தற்செயல் நிகழ்வு (random occurrence) என்றால், அது இலக்கணத் தகுதி பெறுவது கேள்விக்குரியது.

பெரும்பான்மை வழக்கைக் கணிப்பதில் ஒரு சிக்கல்  இருக்கிறது. இது வெறும் எண்ணிக்கையைப்  பொறுத்த விஷயம் மட்டுமல்ல. இணையத்தில் வழங்கும் தமிழ் தமிழின் பல வகைகளில் ஒன்று மட்டுமே. கணினியைப் பயன்படுத்தத் தெரிந்தவர்கள் மட்டும் வழங்கும் வகை. அதில் எழுதுபவர்கள் தாங்கள் எழுதியதைப் பெரும்பாலும் திருப்பிப் படித்துப்பார்த்து, பிழை என்று தங்களுக்குத் தோன்றுவதைக்கூடத் திருத்தும் வாய்ப்பைப் பயன்படுத்துவதில்லை. இணையத்தில் உள்ள பல விவாதங்கள் இதற்கு நல்ல உதாரணம். ஒரு மொழியின் இலக்கணம் பெரும்பான்மை என்னும் மிருகபலத்தினால் மட்டும் நிர்ணயிக்கப்படுவதில்லை. ஆனால், பெரும்பான்மை வழக்கு இலக்கணத்தில் நிகழும் மாற்றங்களைக் கவனத்திற்குக் கொண்டுவருகிறது. அவற்றில் சிலவோ பலவோ இலக்கணத்தில் இடம்பெற்றுப் புதிய இலக்கணத்திற்கு வழிவகுக்கும்.

வாழும் மொழி தன்னைப் புதுப்பித்துக்கொண்டேயிருக்கிறது. தமிழ் வாழும் மொழி. இதனால் அதன் இலக்கணம் மாறிக்கொண்டேயிருக்கிறது. மாற்றத்துக்கு அணைபோடும்  இலக்கண விதிகள், தரமானது என்று சொல்லப்படும் ஒரு மொழி வழக்கை மட்டுமே முன்னிறுத்தி, மொழியை அன்றாட வாழ்க்கையில் பயன்படுத்தும் மக்களிடமிருந்து தூரப்படுத்துகின்றன. மொழியைத் தரப்படுத்தும் முயற்சியும் இயல்பான ஒன்றுதான்; எல்லாச் சமூகமும் மேற்கொள்ளும் செயல்தான். அது மொழியின் மேல் அதிகாரம் உள்ளவர்கள் செய்வது. அவர்கள் மக்களின் வழக்கு அனைத்தையும் பிழை வழக்கு என்று புறந்தள்ளிவிட்டால், வீட்டு மொழிக்கும் பள்ளி மொழிக்கும் தூரம் அதிகமாகிவிடும். தூரம் அதிகமானால், தமிழர்கள் தமிழைத் தூர இருந்து வணங்கலாம்; ஆனால் தயக்கமின்றி வழங்குவது குறையும். நமக்குத் தமிழோடு உள்ள உறவு பிள்ளையாருக்கு முன்னால் உக்கிபோடும் உறவாக இருக்கக் கூடாது!

கேள்வி:

தற்காலத்தில் ர  , ல சொற்களின் முதலில் வருவது சகஜமாகி விட்டது. ஆனால், சிலர் இன்னும் ரகர சொற்களின் முன் அ, இ போடுவதும், லகர சொற்களின் முன் இ போடுவதும் பழமையைத் தொற்றிக்- கொண்டிருப்பதாகவும், வேண்டாததாகவும் உள்ளது. வழக்குதான் இலக்கணத்தை நிர்ணயிக்கின்றது என்றால், இதைப் போல் காலத்திற்கு ஒவ்வாத நியதிகளைத் தள்ளிவிடுவது நியாயம்தானே?  
– விஜயராகவன்

பதில்

தமிழின் ஒரு சிறப்பு ஒரு சொல்லை எழுதுவது போலவே வாசிப்பது. (பேசுவது வேறுபடும்). ககரத்தை உயிர்களுக்கிடையே ஹகரமாகவும், மெல்லெழுத்தை அடுத்து ஒலிப்புடனும் (g போல) உச்சரிப்பது வருமிடத்தைப் பொறுத்து ஊகிக்கக் கூடியது. ஆங்கிலத்தில் எழுத்துக்கூட்டலும் வாசிப்பும் ஒன்றாகப் போகாது. but, put என்ற சொற்களில் உள்ள உயிரின் உச்சரிப்பை வருமிடத்தை வைத்து ஊகிக்க முடியாது. knight, night என்னும் சொற்கள் வேறாக எழுதப்பட்டாலும் ஒன்றாக உச்சரிக்கப்படுகின்றன. முதல் சொல்லில் உள்ள k உச்சரிக்கப்படுவதில்லை; இரண்டு சொற்களிலும் உள்ள gh உச்சரிக்கப் படுவதில்லை.

தமிழின் இந்தச் சிறப்பை  இரயில், உரோமம் போன்ற சொற்கள் முறியடிக்கின்றன. இந்தச் சொற்களின் முதலில் உள்ள உயிர் வாசிக்கும்போது உச்சரிக்கப்படுவதில்லை. இந்த உயிர்கள் பேச்சிலும் இடம் பெறுவதில்லை. ஒரு மொழியில் பேச்சே எழுத்தில் வடிக்கப்படுகிறது என்னும் பொது விதிக்கு இது ஒரு விலக்கு. சில சொற்களில் சொல்லோடு இணைந்த் நிலையில் இந்த உயிர்கள் உச்சரிக்கப்படும். எடுத்துக்காட்டு: அரங்கம், உலோகம். இவை வரலாற்றுநோக்கில் பிற மொழிச் சொற்கள் என்றாலும் வழக்கில் தமிழ்ச் சொற்கள் ஆகிவிட்டன் என்பதை இது காட்டுகிறது.

தமிழில் சொற்களின்  முதல் மெய் எதுவாக இருக்கும்  என்பதற்கு விதி இருக்கிறது. ங, ண, ன, ழ ள ஆகிய மெய்கள் சொற்களின் முதலில் வராது. பழைய தமிழில் ல, ர ஆகிய மெய்களும் இதில் அடங்கும். இக்காலத் தமிழில் இவை சொற்களின் முதலில் வரும். லட்டு, ரவை போனற பிற மொழிச் சொற்களிலும், லேசு, ரொம்ப போன்ற எழுத்திற்கு வந்துவிட்ட பேச்சு வழக்குச் சொற்களிலும் இந்த இரணடு மெய்களும் சொல்லின் முதலில் வரும். தமிழின் புதிய சொல் வரவை ஏற்றுக்கொண்டு இந்த மாதிரியான சொற்களைச் சொல்லோடு ஒட்டாத முன்னுயிர் இல்லாமலே எழுதலாம். அதுவே முதலில் சொன்ன தமிழின் சிறப்பைப் பாதுகாக்கும். தமிழின் சொற்களின் இயல்பு மாறும்போது அதை எழுதும் முறையும் மாற வேண்டுமல்லவா?

எழுத்துத் தமிழுக்கென்று ஒரு கட்டுப்பாடு உள்ளது. எனவே  ‘ லட்டு’, ‘ ராமன்’ என்று பேச்சுவழக்கில் உள்ள சொற்களை எழுதும்போது, ‘ இலட்டு’ ‘ இராமன்’ என்று எழுதுவதால் எந்தவொரு பிரச்சினையும் தோன்றாது. அயல்மொழிச் சொற்களைத் தமிழில் கடன்வாங்கும்போது, தமிழ் அமைப்புக்கு உட்பட்டே கடன்வாங்கவேண்டும் என்பது எனது கருத்து..
--ந. தெய்வசுந்தரம். (தமிழ் மன்றம் மின்குழு விவாதத்தில் கருத்துப் பதிவு)

எந்த மொழியிலும் அதன் சொற்களின் ஒலியமைப்பில் ஒரு கட்டுப்பாடு உண்டு. ஒலியின் வரிசையிலும் ஒலி வருமிடத்திலும் கட்டுப்பாடு வெளிப்படும். மொழியை எழுதும்போது இந்தக் கட்டுப்பாடு பின்பற்றப்படும். பொதுவாக, பேச்சை விட எழுத்தில் கட்டுப்பாடு அதிகமாக இருக்கும். எழுத்தின் கட்டுப்பாட்டு விதிகளைப் பள்ளி மொழியைப் பேசுபவர்களிடம் வலியுறுத்தும். இந்த உலகளாவிய மொழியியல்புக்குத் தமிழ் விலக்கல்ல.

காலப்போக்கில் இந்தக் கட்டுப்பாட்டில் மாறுதல் ஏற்படுவது இயற்கை. மாறுதலுக்கு மொழியின் பரிணாம வளர்ச்சியும் பிற மொழித் தொடர்பும் காரணங்களாக அமையும். பேச்சு மொழியில் ஏற்படும் மாறுதல்கள் எழுத்து மொழியில் காலம் தாழ்த்து ஏற்றுக்கொள்ளப்படும். கலாச்சாரக் காரணங்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படாமலேயும் இருக்கலாம். பிற மொழித் தொடர்பினால் சொற்கள் தமிழுக்கு வந்துசேரும்போது அதன் உச்சரிப்பு தமிழின் சொல்லொலி அமைப்புக்கு ஏற்ப மாறியிருக்கும். பிற மொழியில் புலமை இல்லாதவர்களிடம் அதிகமாகவே மாறியிருக்கும். tractor என்னும் ஆங்கிலச் சொல்லை ஆங்கிலம் தெரிந்தவர்கள் ட்ராக்டர் என்றும், தெரியாதவர்கள் தேக்தர் என்றும் உச்சரிக்கலாம். முன்னதில் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட தமிழ் ஒலியமைப்பு விதிகள் மாறியிருப்பதைக் காணலாம். எழுதும்போது அவற்றில் ஒன்றைக் குறைத்து டிராக்டர் என்று சிலர் எழுதலாம்.

சொல்லின் முதலில் டகரம் வராது என்னும் விதியைப் பின்பற்றி எழுதினால் சொல்லின் முன்னால் ஒரு உயிர் -இகரம்- சேர்த்து இடிராக்டர் என்று எழுத வேண்டியிருக்கும். இதைப் போலவே லகர ரகரத்தில் துவங்கும் சொற்களும். பிற மொழிச் சொற்கள் அதிகமாகித் தமிழோடு கலந்தபின் சொல்லின் ஒலியமைப்பு முறை மாறும். இந்த மாற்றம் மெதுவாக எழுத்திலும் பிரதிபலிக்கும். புகுந்த புதியதை இலக்கணமும் ஏற்றுக்கொள்ளும். இது பள்ளி முதலான நிறுவனங்களின் மூலம் நிகழ்வதால் மாற்றத்தை நிறுத்திவைக்கும் முயற்சிகளும் எடுக்கப்படலாம். இன்றைய சமூகச் சூழ்நிலையில் பள்ளியாசிரியர், இதழாசிரியர் கட்டுப்பாடில்லாமல் எழுதும் வாய்ப்பைத் தொழில்நுட்பம் தந்திருப்பதால் இத்தகைய நிறுவன முயற்சிகளின் வெற்றி வாய்ப்பு குறைவு.

எழுத்து மொழி பேச்சு மொழியின் எழுத்துப்பெயர்ப்பு அல்ல என்றாலும், எழுத்து மொழியின் மரபுகள் வேறாக இருக்கலாம் என்றாலும் இரண்டுக்கும் இடைவெளி அதிகமாக இருபபது மொழி கற்பதில் இடர்ப்பாட்டை ஏற்படுத்தும். எழுத்து மொழியை உறைந்த மொழி ஆக்கிவிடும், அதன் செயற்கைத் தன்மையை அதிகமாக்கிவிடும். இதனால், டகரம், ரகரம், லகரம் ஆகிய ஒலிகளில் துவங்கும் புதிய சொற்களை அப்படியே எழுதும் புதிய மரபு தோன்றும். இந்த மரபில் இந்த சொற்களை இகரம் முதலான முன்னுயிர் இட்டு எழுதத் தேவை இல்லை.

தமிழுக்கு இவை புதிய சொற்கள்; புதிய ஒலியமைப்பை அறிமுகப்படுத்தும் சொற்கள் என்பதற்கு மேலாக, இகரமோ உகரமோ அகரமோ சொல்லின் முதலில் சேர்த்து எழுதுவதற்கு வேறு காரணங்கள் இல்லை. இந்தச் சொற்களின் முன்னால் காதுக்குப் புலனாகாத உயிரொலி இருப்பதாக ஒலி ஆய்வுக் கருவி காட்டும் என்று நான் நினைக்கவில்லை. உச்சரிப்பில் spade என்னும் ஆங்கிலச் சொல்லை இகரம் சேர்த்து இஸ்பேடு என்று சிலர் உச்சரித்தால் அந்த மாதிரியான சொற்கள் இரண்டு மெய்களுடன் துவங்கும். புதிய சொற்கள் முன்னுயிரோடு உச்சரிக்கப்படுவதாக எடுத்துக்கொண்டாலும், அந்த உயிர் சொல்லின் பொருளில் மாற்றம் ஏற்படுத்தும் ஒலியன் அல்ல. அதனால் அது எழுத்துப் பெறாது. ஒலியனாக உள்ள உயிர் இருந்தால், சந்தியில் வெளிப்படும். சேர்த்துப் பேசும்போதும் எழுதும்போதும் இனிய இலட்டு என்பது இனியவிலட்டு என்றாகும், இனிய இதயம் இனியவிதயம் ஆவது போல. ஆனால், பேச்சிலும் எழுத்திலும் அப்படி ஆவதில்லை. இகரம் இட்டு இந்தச் சொற்களை எழுதுவது மொழியில் நிகழ்ந்துள்ள மாற்றத்தை ஏற்றுக்கொள்ளாததே காரணமாகும்.

பிற மொழித் தொடர்பால் தமிழுக்கு வந்துசேர்ந்த சொற்களால் ஏற்படும் சொல்லொலி அமைப்பின் மாற்றங்களை எழுத்தில் ஏற்றுக்கொள்வதில் வரையறை உண்டா என்பது முக்கியமான கேள்வி. ஒன்றையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டாம் என்பதும் எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதும் தமிழின் வளர்ச்சிக்கு உகந்தவை அல்ல; மொழிகளின் பொது இயல்போடு ஒத்தவையும் அல்ல. இலக்கணத்திற்கப்பால் மொழி சார்ந்த கலாச்சார மரபுகளும் வரையறையைத் தீர்மானிப்பதில் பங்குபெறுகின்றன. தெலுங்கு, கன்னடம் போல், மூலத்திராவிடத்தில் இல்லாத வர்க்க எழுத்துகளைக் கடன்சொற்களால் தமிழ் சேர்த்துக்கொள்ளவில்லை. சொல்லில் இணைந்து வராத மெய்யெழுத்துகளை உயிர் கொடுத்துப் பிரித்து எழுதுவதும் – ப்ரச்னா என்று எழுதாமல் பிரச்சினை / பிரச்சனை என்றும் ப்ரியம், ப்ரிமியம், ப்ளேட் என்று உச்சரிப்பதைப் பிரியம், பிரிமியம், பிளேட்டு / பிளேட் என்று எழுதுவதும்- தமிழின் மொழிக் கலாச்சார மரபுக்கு உதாரணங்கள். சங்கம், யுகம், வோட்டு முதலான சொற்களில் சொல்லுக்கு முதலில் வரும் எழுத்துகளாகப் புதிய எழுத்துகளைத் தமிழ் சேர்த்துக்கொண்டுள்ளது. கேக், பந்த், சிங் முதலான சொல்லின் இறுதியில் புதிய எழுத்துகளைச் சேர்த்துக்கொண்டுள்ளது. சர்க்கரை, அர்த்தம் முதலான சொற்களில் குறிலுக்குப்பின் /ரு / அல்லாமல் /ர்/ வருவதை ஏற்றுக்கொண்டுள்ளது. இவையும், பழைய இலக்கண விதிக்கு மாறுபட்டதானாலும், தமிழ் மொழி மரபே.

மேலே சொன்னதைப் போல, ஒரு சொல்லைப் பேசுவதைப் போலவே  எழுதுவதும், அதன் மூல மொழியின் உச்சரிப்பைப் போலவே எழுதுவதும் எந்த மொழியிலும் இல்லை. எழுதும் விதிகளில் மொழியின் மரபுகள் வேறுபடுகின்றன. தமிழின் எழுதும் மரபு காலத்தால் உறைந்துவிடாமல் நெகிழ்வைத் தழுவ வேண்டும். இந்த நெகிழ்வைத் கடைசியில் தீர்மானிப்பவர்கள் புலவர்களோ, ஆசிரியர்களோ, மொழி ஆர்வலர்களோ, இலக்கணவாதிகளோ மொழியியலாளர்களோ அல்ல. தமிழைத் தங்கள் காலத்தின் தேவைக்கேற்ப எழுதும் பல துறை மக்களே ஆவர்.

 வினா

‘மயில் போல் அழகு / மயில்போல் அழகு’ என்று ’போல்’, ’போன்ற’ ஆகிய உவமையுருபுகளைப் பிரித்தும் தனித்தும் எழுதுகிறோம். இவற்றைத் தனித்து எழுதலாம? வேற்றுமையுருபுகளை, ராமனை, ராமனால், ராமனுக்கு எனப் பிரித்தெழுதாமல் எவ்வாறு பெயர்ச்சொற்களோடு சேர்த்தெழுதுகிறோமோ அதுபோல, உவமையுருபுகளையும் சேர்த்துத்தானே எழுதவேண்டும்?.

சிவகுமார்

பதில்

சொற்களுக்கிடையே இடம் விட்டு எழுதுவது தமிழ் அச்சுக்கு வந்தபோது துவங்கிய மரபு. ஓலைச் சுவடிகளில் சொற்கள் இடைவெளி இல்லாமல் இருக்கும். செய்யுளில் யாப்புத் தெரிந்தவர்களுக்குச் சீர் பிரிக்கத் தெரியும். அது சொல் பிரிப்பு அல்ல. புள்ளி, காற்புள்ளி முதலான நிறுத்தக் குறிகளோடு புதிதாக வந்த மரபு சொல் பிரிப்பு. இது சொற்களை இனம்காண உதவும்; அதன்மூலம் வாசிப்பை விரைவுபடுத்தும். புதிதாக எழுதப் படிக்கக் கறற்வர்களுக்குச் சொல் பிரிப்பு பெரிய உதவி.

சொல்லைப் பிரித்து எழுதுவது புதிய மரபாதலால் அதற்கு

மரபிலக்கணத்தில் விதிகள் இல்லை. புதிய வழ்க்குக்கு இலக்கணம் எழுதப் புலவர்களுக்குத் தயக்கம். எனவே, பலர் பலவாறு எழுதுகிறார்கள். இந்திய மொழிகளின் மைய நிறுவனமும் மொழி அறக்கட்டளையும் சேர்ந்து வெளியிட்ட தமிழ் நடைக் கையேடு என்னும் நூல் இன்றைய வழக்கைச் செம்மைப்படுத்தும் முதல் முயற்சி.

சொல்லைப் பிரித்து எழுத எது சொல் என்பது பற்றி ஒரு தெளிவு வேண்டும். தனித்து வருவது சொல்; ஒரு சொல்லோடு ஒட்டி வருவது உருபு. உருபு எப்போதும் தனித்து இயங்காது. சொல்லைப் பிரித்து எழுதலாம்; உருபைப் பிரித்து எழுத முடியாது. பேச்சிலும் அது பிரிந்து நிற்காது. வேற்றுமை உருபுகள் அப்படிப்பட்டவை. எனவே பிரித்து எழுதுவ்தில்லை. ‘-ஓடு வந்தான்’ என்று பேசுவதில்லை; எழுதுவதில்லை. ‘அப்பாவோடு வந்தான்’ என்பது போன்றே வரும். ஆனால் ‘கூட வந்தான்’ என்று பேசலாம்; எழுதலாம். இது சொல்லுருபு எனப்படும். சொல்லின் குணமும் உருபின் குணமும் இதற்கு உணடு. ‘கூட, ஓடு’ ஆகிய இரண்டின் பொருளும் வேற்றுமைப் பொருளே. ஆனால் சொல்லின் தன்மையில் வேறுபாடு. சொல்லுருபைச் சொல்லைப் போல் பிரித்து எழுத வேண்டுமா, உருபைப் போலச் சேர்த்து எழுத வேண்டுமா என்னும் கேள்வி எழுகிறது. இத்ற்கு இலக்கணம் சார்ந்த விடை இல்லை.

இன்றைய வழக்கில் எழுதுபவர்கள் சொல்லுருபின் நீளத்தையும் அதன் முன் வரும் சொல்லின் நீளத்தையும் கணக்கில் எடுத்துக்- கொள்கிறார்கள். ‘வந்தபின்’ என்று சேர்த்தும் ‘வந்த பிறகு’ என்று பிரித்தும் எழுதும் வழக்கைப் பார்க்கிறோம். ‘வந்ததற்குப் பின், வந்ததற்குப் பிறகு’ என்று பிரித்து எழுதுவதே பெருவழக்கு. இதைப் போலவே ‘ஆசிரியரே, ஆசிரியர்கூட, ஆசிரியர் மட்டும்’ என்று எழுதும் வழக்கு. ‘பூப்போல்’ என்று சேர்த்தும், ‘செம்பருத்தி போல, பூவைப் போல’ என்று பிரித்தும் எழுதும் வழக்கு.

ஒரு வ்டிவத்தின் இலக்கண வகையை எடுத்துக்கொள்ளாமல், சொல்லின் அளவை எடுத்துக்கொண்டு வழக்கு அமைகிறது. இதைத் தொகைகளை எழுதுவதிலும் பார்க்கலாம். தீப்பெட்டி, தலைவலை’ என்று சேர்த்தும் ‘நெருப்புப் பெட்டி, முழங்கால் வலி’ என்று பிரித்தும் எழுதுவது இன்றைய வழக்கு.

பிரித்து எழுதுவது சொல்லின் வடிவத்தைத் தனித்துக் காட்டுகிறது. அது வாசிப்பை எளிமையாக்குகிறது; வாசிப்பின் வேகத்தைக் கூட்டுகிறது இலக்கண்த்தில் அடிப்படையில் பார்க்கும்போது முரண் இருப்பதாகத் தோன்றினாலும், இன்றைய வழக்கு மொழியின் பயனை –வாசிப்பின் எளிமையைக- கூட்டுகிறது அல்லவா?

நினைவு கூரல், நினைவு கூறல் எது சரி? 
-சிறீதரன்

கூரினார் என்று கூறுதல் என்பது சரியன்றுதானே? கூரப்பட்டது என்பது செயப்பாட்டு வினைதானே? ஆனால் சேரப்பட்டது என்னும் செயப்பாட்டு வினை வடிவம் கிடையாதே?
-C.R. செல்வக்குமார். கூகுளில் தமிழ்மன்றக் குழுவினரிடம் நடந்த விவாதம்

நினைவுகூரல் / கூர்தல் என்பதே வழக்கு. சென்னைப் பல்கலைக்கழகப் பேரகராதியில் ‘கூர்’ என்னும் வினைக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள பல பொருள்களில் ‘மிகு’ என்னும் பொருளே இலக்கியத்தில் அதிகமாக வருவது. ஓருயிரிலிருந்து பல்லுயிர் ஆதல் என்னும் பொருளில் கூர்தலறம் ‘evolution’ என்ற கலைச்சொல் படைக்கப்பட்டது. நினைவுகூரலில் இந்தப் பொருள் இல்லை எனலாம். கூர்ப்படுத்துதல், கூர்மையாக்குதல் என்னும் பொருளிலே இந்த வினை வருகிறது எனலாம். ஆனால், இந்தப் பொருளில் ‘கூர்’ என்று ஒரு வினை இப்போது வழக்கில் இல்லை. கூர்முனை என்னும் தொகையைப் பெயர்த்தொகை என்றும் சொல்லலாம்; வினைத்தொகை என்றும் சொல்லலாம். கூரிய கத்தி, கூர்த்த மூளை என்னும் தொடர்கள் இருப்பதால் ‘கூர்’ என்று ஒரு வினை இந்தப் பொருளில் இருந்திருக்கும் என்று அனுமானிக்கலாம்.

‘கூர்’ என்ற வினையின் இறந்தகால வடிவம், ‘சேர்’ (சேர்ந்தார்) என்ற வினையைப் போல, கூர்ந்தார் என்பதே; ‘கோர்’ (கோரினார்) என்ற வினையைப் போல *கூரினார் அல்ல. ஓடிய என்ற சொல்லோடு தொடர்புடைய ஓடினார் என்னும் வினைமுற்று இருப்பது போல, கூரிய என்ற சொல்லோடு தொடர்புடைய வினைமுற்று வடிவம் இல்லை.

செயப்பாட்டு வினை வடிவம் செயப்படுபொருளை ஏற்கும் வினைகளுக்கே உண்டு. ‘சேர்’ போன்ற வினைகள் செயப்படுபொருளை ஏற்காமலும் ஏற்றும் வரும். இந்த வேறுபாடு கால உருபு ஏற்ற வினை வடிவத்தில் தெரியும். முதலாவது, சேர்ந்தார் என்றும், இரண்டாவது, சேர்த்தார் என்றும் வரும். முதலாவதற்கு, *சேரப்பட்டார் என்ற செயப்பாட்டு வினை வடிவம் இல்லை; இரண்டாவதற்கு, சேர்க்கப்பட்டார் என்ற செயப்பாட்டு வினை வடிவம் உண்டு. கூர்த்த என்னும் குறிப்புப் பெயரெச்சம் *கூர்த்தார் என்னும் செயப்படுபொருள் ஏற்கும் வினை இருந்திருக்கலாமோ என்று எண்ண வைக்கிறது. இதற்கு இலக்கிய ஆதாரம் இருக்கிறதா என்று தெரியவில்லை. அகராதிகள் இந்த வடிவத்தைத் தரவில்லை. இது எச்சரிக்கை விட்டார் / விடுத்தார் என்று பொருள்வேற்றுமை இல்லாமல் இரண்டு வேறு கால உருபுகளை ஏற்று ஒரு வினை வருவது போலவும் இந்த வழக்கு இருக்கலாம். தக்க/ தகுந்த(நேரம்) என்னும் இரட்டைவடிவம். இன்னொரு உதாரணம். போய்த் தொலைந்தார் / தொலைத்தார் என்ற வழக்கில் இரண்டாவது வினைமுற்று செயப்படுபொருள் குன்றிய வினையாக இருப்பது போலவும் இருக்கலாம்.

இன்றைய தமிழில், கூர்ந்தார் என்பது செயப்படுபொருள் குன்றாத வினையாக இருக்கிறது, மறந்தார் என்னும் வினையைப் போல. இதன் செயப்படுபொருள் நினைவு, நினைவுகூர்தல் நினைவைக் கூர்தல் என்று (கூர்மைப் படுத்துதல், அதாவது மறந்த ஒன்றை நினைவுக்குக் கொண்டுவருதல், என்னும் பொருள்கொண்டு) விரியும். நினைவுகூர்தல், (அவர்) முகம் மலர்(ந்தார்), (அவர்) படம் வரை(ந்தார்), (அவர்) பேட்டி கண்டார் என்பவை போல, கூட்டுவினை. அதாவது, பெயரும் வினையும் சேர்ந்து ஒரு வினையாக வரும் கூட்டுவினை (complex predicate). இதனாலேயே, சில கூட்டுவினைகள் வாக்கியத்தில் ஒரு செயப்படுபொருள் இருக்கும்போதே தன்னுள் இன்னொரு செயப்படுபொருளைக் கொண்டிருக்கும். என்னைப் படம்வரைந்தார், என்னைப் பேட்டிகண்டார் என்பனவற்றைப் போன்றது என்னை நினைவுகூர்ந்தார் என்பதும். (அவர்) முகம் மலர்(ந்தார்) என்னும் வாக்கியத்தில் ‘அவர்’, ‘முகம்’ இரண்டும் எழுவாய்.

நினைவுகூர் என்னும் கூட்டுவினை தமிழ்மொழியின் சில வரலாற்று உண்மைகளைக் காட்டுகிறது. வினைகள் தனி வழக்கு ஒழிந்து மற்றொரு சொல்லோடு சேர்ந்துமட்டுமே இக்காலத்தில் வரலாம். அப்படி வரும்போது கூட்டுவினை உருவாகலாம். ஒரு வினை ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட இறந்தகால உருபை ஏற்கலாம். இலக்கண நூலில் சொல்லாத மாற்றங்கள் தமிழில் நிகழ்ந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன

 37கேள்வி

தற்காலத் தமிழ் – மலையாளத்துக்கு இடையே இயந்திர மொழிபெயர்ப்பு முயற்சி செய்யும் போது இலக்கண மாற்றமும் நிகழவேண்டும். அவ்வாறெனில் இலக்கணத்தில் எவ்வெக்கூறுகள் மாற்றப்பட வேண்டும்? மலையாளம் தமிழ் மொழியோடு மிகவும் ஒன்றுபட்டு இருப்பதால், தற்காலத்தமிழ் இலக்கணத்திற்கு எழுதப்பட்ட நூல்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு, தமிழ் இலக்கண அமைப்பின் கண்ணோட்டத்தோடு மலையாள மொழியைப் பார்க்கலாமா? எல்லா மலையாள இலக்கணக் கூறுகளையும் தமிழை அடிப்படையாக வைத்துக்கொண்டு ஒப்பிட்டு நோக்கலாமா?

விஜயராஜேஸ்வரி, கேரளப் பல்கலைக்கழகம்

பதில்

இயந்திர மொழிபெயர்ப்பைப் பற்றிப் பேசும்போது, சில உண்மைகளை மனதில் கொள்ள வேண்டும். மனிதத் தலையீடு இல்லாமல் இயந்திரமே முழுவதும் செய்யும் மொழிபெயர்ப்பு ஒரு குறிப்பிட்ட மொழிப் பயன்பாட்டு வட்டத்தில் (specific domain), ஒரே வகையான வாக்கிய அமைப்பையும் சொல்லாட்சியையும் எதிர்பார்க்கலாம் என்பதால், சாத்தியம் ஆகும். பொருள் மயக்கம் இல்லாத, ஊகப் பொருள் இல்லாத, அறிவியல் பிரதிகளில் உள்ள மொழி வகையிலும் அது சாத்தியம். இந்த மொழிபெயர்ப்புச் சூழல்களில் மொழியின் முழு இலக்கணத்துக்கும் முக்கியத்துவம் தராமல், மொழியில் எண்ணிக்கையில் மிகுந்து திரும்பத் திரும்ப வரும் கூறுகளைக் (repetitive elements) புள்ளியியல் அடிப்படியில் கணக்கிட்டு இயந்திர மொழிபெயர்ப்புச் செய்யும் சாத்தியம் இருக்கிறது.

இன்னொரு வகை இயந்திர மொழிபெயர்ப்பு ஒரு மொழியின் பிரதியில் உளள சாரத்தை இன்னொரு மொழியில் தருவதோடு திருப்தி அடையும். மொழிபெயர்ப்பு இலக்கண சுத்தமாக இருக்கத் தேவை இல்லை. பொருளை மாற்றாமல் இருந்தால் போதும்; இலக்கணத் தவறுகள் இருந்தாலும் பொருளை ஊகித்துப் பொருள் கொள்ள முடிந்தால் போதும்.

மற்ற இயந்திர மொழிபெயர்ப்புகளில் இரண்டு மொழிகளையும் ஒப்பிட்டு அவற்றின் இலக்கண அமைப்பை நிரல்நிறை (algorithm)ச் செய்துகொளவது அவசியம். இந்த ஒப்பீட்டில் இலக்கண ஒற்றுமைகளும் வேற்றுமைகளும் அடங்கும். பொருளோடு கூடிய சொற்களஞ்சியமும் அடங்கும், இரண்டு மொழிகளின் இலக்கணம் மிகவும் வேறுபட்டிருக்கும்போது அவற்றின் நிரல்நிறைகளும் மிகவும் வேறுபட்டிருக்கும். அதனால் இரண்டையும் பொருத்தும் முயற்சியும் கடினமாக இருக்கும். இலக்கண ஒப்பீட்டுக்கு எந்த மொழிக்கும் முற்ற முடிந்த இலக்கண விளக்கம் தேவை இல்லை. வாக்கிய அமைப்பின் வகைகளை இனம் கண்டாலே போதும். அதோடு சேர்ந்துவரும் பொருத்தம் இல்லாத சொற்சேர்க்கைகளையும் (word combinations) இனம் காண வேண்டும்.

தமிழ்-மலையாளம் போன்று மிக நெருங்கிய இலக்கணம் உள்ள மொழிகளிடையே இலக்கண ஒற்றுமையால் இயந்திர மொழிபெயர்ப்பு எளிதாக இருக்கும். இருப்பினும், போலி ஒற்றுமைகளை (false positives) கவனத்தில் கொள்ள வேண்டும். முக்கியமாக, சொற்சேர்க்கையிலும் சொற்பொருளிலும் இதைப் பற்றி எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும்.

மொழிபெயர்ப்பில் இலக்கண மாற்றம் இலக்கண அமைப்புகள் ஒரு மொழியிலிருந்து இன்னொரு மொழிக்குச் செல்வதை (transfer) குறிக்கிறது. இயந்திரத்தைப் பொறுத்தவரை எல்லா இலக்கணக் கூறுகளும் மாற்றம் செய்யப்படுகின்றன. ஒத்த இலக்கண அமைப்புகள் மாறுதல் (change) இல்லாமல் இடமாற்றம் செய்யப்படுகின்றன. வேறான இலக்கண அமைப்புகள் மாற்றி இடமாற்றம் செய்யபடுகின்றன. இப்படிப் பார்க்கும்போது எல்லா இலக்கண அமைப்புகளும் இடமாற்றம் செய்யப்படுகின்றன. இயந்திரத்தின் வேலைக்கு முன்னால், மனிதன் இரண்டையும் நிரல்நிறையில் அடையாளம் காட்ட வேண்டும். மலையாள இலக்கணம் தற்காலத் தமிழ் இலக்கணத்தோடு ஒத்திருப்பதால் இந்த இலக்கணதோடான ஒப்பீடே மொழிபெயர்ப்பு வேலையை எளிதாக்கும்.

இயந்திரம் மொழிபெயர்ப்பு வேலையை முடித்தபின் எதிர்பாராது வந்த பிழைகளை மனிதன் திருத்தம் செய்ய வேண்ண்டியிருக்கும்.

35.கேள்வி: பேச்சுத் தமிழுக்கும் இலக்கியத் தமிழுக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளை இலக்கணக் கூறுகளைக் கொண்டு நிறுவ இயலுமா? காலப்போக்கில் இவ்வேறுபாடுகள் வளர்ந்திருக்கின்றனவா? —விஜயலக்ஷ்மி

பதில்: இலக்கிய மொழி நடைக்கும், முக்கியமாகக் கவிதை மொழி நடைக்கும், பேச்சு மொழி நடைக்கும் எந்த மொழியிலும் வேறுபாடுகள் இருக்கும். தொல்காப்பியர் துவங்கி நம் இலக்கண ஆசிரியர்கள் செய்யுள் வழக்கையும் உலக வழக்கையும் வேறாகப் பார்க்கிறார்கள். கவிதை மொழி நடை எழுத்து மொழி நடையிலிருந்தும் வேறுபடும். இதற்கான காரணங்களில் கவிதையின் உருவத்தை அமைக்கும் யாப்பமைதியும், கவிதையின் ஓசையோட்டமும் கவிதையில் சொற்சுருக்கமும் அடங்கும். தற்காலத்தில் நாவல்களிலும் சிறுகதைகளிலும் வசனமே இலக்கிய மொழி. இந்த இலக்கிய மொழி பேச்சுத் தமிழை நெருங்கி வந்திருக்கிறது. இவற்றின் அழகியல் தன்மை வேறானாலும் இலக்கணத்தில் இவற்றின் வேறுபாடு சொல்லெழுத்து (spelling) போன்ற மேற்போக்கான அம்சங்களிலேயே பெரும்பாலும் இருக்கிறது.

கேள்வியில் உள்ள இலக்கியத் தமிழ் இன்றைய கட்டுரைகளில் வழங்கும் தமிழைக் குறிக்கிறது என்று எடுத்துக்கொள்வோம். பேச்சுத் தமிழ் வட்டாரம் சார்ந்த, சாதி சார்ந்த பேச்சுகளை அல்லாமல் அனைவரையும் சார்ந்த பொதுப் பேச்சுத் தமிழைக் குறிக்கிறது என்று எடுத்துக்கொள்வோம். இரண்டுக்கும் இலக்கண வேறுபாடுகள் உண்டு. இந்த வேறுபாடுகள் இலக்கணத்தின் பல நிலைகளில் உண்டு. சொல்லெழுத்தில் உள்ள வேறுபாடு அனைவரும் அறிந்த ஒன்று. இறுதி மெய் கெடல் (அவ, மாங்கா), உகரம் மிகுதல் (கல்லு, ஊரு), மெல்லெழுத்து நீங்கி உயிர் மெல்லொலி பெறுதல் (மரம்) ஆகிய விதிகள் மூலம் பேச்சுத் தமிழில் சொற்கள் மெய்யெழுத்தில் முடிவதில்லை; ஒலிகள் முன் பின் வரும் வேறான ஒலிகளோடு ஒருமைப்படுகின்றன (assimilate) (வெட்கம் = வெக்கம், தம்பிக்கு = தம்பிக்கி, கொன்று = கொன்னு, அழிந்து = அழிஞ்சு, இடம் = எடம், உடம்பு = ஒடம்பு); மும்மெய்மயக்கம் இரு மெய்மயக்கமாகிறது (பார்க்க = பாக்க, காய்ச்சல் = காச்சல்); முன் அண்ணத்தில் எழும் வேறுபட்ட ஒலிகளின் எண்ணிக்கை குறைகிறது (த,ற,ட = த,ட: காற்று = காத்து, ந,ன,ண = ன,ண: வெந்நீர் = வென்னி, ர,ற = ர (கரி, கறி = கரி), இப்படி ஒலி அமைப்பில் பொதுமையான வேறுபாடுகள் பேச்சுத் தமிழில் உள்ளன. இவை பிழைகள் அல்ல; நாக்கின் அசைவின் சிரமத்தைக் குறைத்து உச்சரிப்பை எளிமையாக்கும் மொழி மாற்றங்கள்.

ஒரு சொல்லின் உருபுகளை இணைக்கும் சாரியைக்குப் பேச்சுத் தமிழில் இடம் இல்லை. (வீட்டிற்கு = வீட்டுக்கு, அதனை = அதை, கேட்டனர் = கேட்டாங்க). சொல்லியலில் அஃறிணையில் ஒருமை, பன்மை என்னும் எண் வேறுபாடு மறைந்துவிட்டது (வாரா = வராது). எழுவாய்க்குத் தக்கபடி பயனிலையின் முடிவு விகுதி இல்லாமல் எல்லா எழுவாய்க்கும் ஒரே பயனிலை விகுதி பேச்சுத் தமிழில் உள்ளது (தம்பி / அம்மா என்ன சொன்னாப்லே). உயர்திணைக்கு அஃறிணை பிரதிப்பெயரும் பயனிலை விகுதியும் உள்ளது (தம்பி ஏன் இப்படி சொல்லுது; அது அப்படித்தான் சொல்லும்). உயர்திணையில் பலர் பாலில் ஆண்-பெண் பால் வேற்றுமை தோன்றியிருக்கிறது ( மகனுக, மகளுக). அஃறிணை வினை முடிபில், எதிர்கால வினையில் இருப்பது போலக் காலத்திற்கும் திணைக்கும் இரண்டு உருபுகளுக்குப் பதில், இறந்த கால, நிகழ் கால வினையில் ஒரே உருபு இருக்கிறது (ஓடும் = ஓடும், ஓடிற்று = ஒடுச்சு, ஓடுகிறது = ஓடுது). தொழிற்பெயரிலும் வினையாலணையும் பெயரிலும் எதிர்கால உருபுக்குப் பதில் நிகழ்கால உருபு உள்ளது; பொருளில் வேறுபாடு இல்லை (தூங்குவது = தூங்குறது, தூங்குபவர்கள் = தூங்குறவங்க) இவை போன்று வேறு மாற்றங்களும் பேச்சு மொழியில் இருக்கின்றன. இவற்றில் பலவும் இலக்கணத்தை எளிமைப்படுத்தும் மாற்றங்களே. பேச்சுத் தமிழின் சில இலக்கணக் கூறுகள் இலக்கிய மொழியில் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருக்கின்றன.

அவ காபியா குடிக்கிறா, நாளைக்கி அவ வருவாளா இருக்கும் என்பது போன்ற, -ஆ (ஆக) என்னும் உருபைப் புதிய வகையில் பயன்படுத்தும் வாக்கியங்கள் பேச்சுத் தமிழில் இடம் பெற்றுள்ளன. இது போன்ற இலக்கியத் தமிழில் இல்லாத வாக்கிய அமைப்புகள் பேச்சுத் தமிழில் குறைவே. பேச்சுத் தமிழில் இல்லாத, இலக்கியத் தமிழிலே மட்டுமே உள்ள வாக்கிய அமைப்புகள் அதிகம். ‘கோபம் வந்தது, கோபப்பட்டான்’ இரண்டு மொழிக்கும் பொது; ‘கோபம் அடைந்தான்’ இலக்கியத் தமிழுக்கு மட்டுமே உரியது.

சொற் களஞ்சியத்தில் உள்ள வேறுபாடு இலக்கணத்தின் கீழ் வராது என்பதால் அதை இங்கே தரவில்லை.

மேலே சொன்ன இலக்கணக் கூறுகள் இன்றைய இலக்கியத் தமிழுக்கும் பேச்சுத் தமிழுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுகளில் சில. ஒவ்வொரு கால கட்டத்திலும் இப்படிச் சில வேறுபாடுகள் இருக்கும். பழைய காலப் பேச்சுத் தமிழுக்கு நம்மிடம் ஆதாரம் இல்லை. கல்வெட்டுத் தமிழில் பேச்சுத் தமிழின் செல்வாக்கு இருக்கிறது எனலாம். கல்வெட்டுகள் சில வேறுபாடுகளைக் கோடி காட்டுகின்றன. கல்வெட்டுத் தமிழுக்கென்று ஒரு நடை இருக்கிறது என்பதை நாம் மறந்துவிடக் கூடாது. கல்வெட்டுத் தமிழின் இலக்கணக் கூறுகள் எல்லாம் பேச்சுத் தமிழின் கூறுகள் என்று சொல்ல முடியாது. இலக்கியத் தமிழிலும் காலந்தோறும் மாற்றங்கள் ஏற்பட்டிருக்கின்றன. இவற்றில் சில பேச்சுத் தமிழின் தாக்கத்தால் ஏற்பட்டிருக்கலாம்; சில இலக்கிய மொழி வளர்ச்சியால், பிற மொழித் தாக்கத்தால் ஏற்பட்டிருக்கலாம். மொழி இலக்கணத்தில் சுய வளர்ச்சியால் வந்த மாற்றத்தையும் பிற மொழித் தாக்கத்தால் வந்த மாற்றத்தையும் பிரித்தறிவது எளிது அல்ல.

 33.ஒன்று என்ற சொல்லைக் கொச்சை வழக்கில் எழுதும்போது, ஒன்னு / ஒண்ணு என இரு வகையாக எழுதுகிறார்கள். இது போன்றே மூன்று என்பதை மூனு / மூணு என்றும் தோன்றுகிறது என்பதை தோனுது / தோணுது என்றும் எழுதுகிறார்கள். இவற்றில் எது சரி?

–அண்ணாகண்ணன்

பதில்: பேச்சுத் தமிழைக் கொச்சை வழக்கு என்னும்போது அது தரமற்றது என்னும் பொருள் தொனிக்கிறது. கொச்சை வழக்கு என்னும் சொல்லைத் தரமற்ற பேச்சைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தலாம். பேச்சே தரமற்றது என்னும் கருத்து மொழி பற்றிய தன்வயமான கொள்கையின் (ideology) அடிப்படையில் வருவது. பள்ளியில் படிக்கும் எழுத்து உயர்ந்தது, வீட்டில் படிக்கும் பேச்சு தாழ்ந்தது என்பது பரவலாக உள்ள மொழி பற்றிய ஒரு நம்பிக்கை. பரவலாக இருப்பதால் ஒரு நம்பிக்கை அறிவாதாரமானது என்று சொல்ல முடியாது.

மொழி வடிவங்களில் உயர்வு, தாழ்வு இல்லை. அவற்றின் உயர்வு, தாழ்வு மொழியைப் பயன்படுத்துபவர்களின் சமூக அந்தஸ்தைப் பொறுத்து அமைகிறது. பாமரரின் மொழி தாழ்ந்தது; கற்றோரின் மொழி உயர்ந்தது என்னும் கருத்து உருவாகிறது. வாழ்க்கையில் உயர்வடையக் கற்றோரின் மொழி தேவை என்னும்படி சமூக அமைப்பு இருப்பதால், அவர்கள் மொழிக்கு அந்தஸ்து கிடைக்கிறது. இது தனி மொழிகளுக்கும் பொருந்தும்; ஒரு மொழியின் வகைகளுக்கும் பொருந்தும். தரமான மொழி வகை என்று சொல்லும்போது சமூக அந்தஸ்து உள்ள மொழி வகை என்றே பொருள். மொழியின் வடிவத்துக்கும் தரத்துக்கும் தொடர்பில்லை. எழுத்துத் தமிழ் தரமானது என்னும் கருத்து அதற்குச் சமூகம் தரும் அந்தஸ்திலிருந்தே பிறக்கிறது. சென்ற நூற்றாண்டின் துவக்கத்தில் பிராமணர்களின் பேச்சு வழக்கு தரமானது என்னும் கருத்தில் சமூக உயர்வை நாடிய உயர் சாதியினர் அந்தப் பேச்சு வழக்கைத் தங்கள் பேச்சில் பிரதிபலித்தார்கள். பிராமணர்களின் சமூக உயர் நிலை மாறியபின் அவர்கள் பேச்சின் அந்தஸ்தும் குறைந்தது. இன்று தரமான பேச்சுத் தமிழ் பிராமணர் அல்லாத உயர் சாதியினரின் பேச்சை ஒட்டியே இருக்கிறது.

சென்ற நூற்றாண்டின் பிற்பாதியில் படித்தவர்கள் தங்களுக்கிடையே பேசும் பொதுப் பேச்சுத் தமிழ் உருவாகியது. இது வட்டாரம் சார்ந்த, சாதி சார்ந்த, தொழில் சார்ந்த வழக்குகளிலிருந்து தனிப்பட்டு நிற்பது. இதுவே தரமான பேச்சுத் தமிழ். இந்தப் பேச்சுத் தமிழுக்குச் சமூக அங்கீகாரம் கூடிவருகிறது. பொதுச் சமூகக் கதைகளைக் கொண்ட திரைப்படங்களில் இந்தத் தமிழ் பயன்படுகிறது. இது எழுத்து வடிவமும் பெறுகிறது. கதைகளில் வட்டாரம், சாதி சாராத பொதுநிலைக் கதை மாந்தர்களின் பேச்சு அவர்களுடைய உரையாடல்களில் எழுதப்படுகிறது. வார இதழ்களில் வம்புச் செய்திகளிலும் சிரிப்புத் துணுக்குகளிலும் பேச்சுத் தமிழை எழுதுவது பெருகிவருகிறது. திரைப்படங்களின் பெயரும், தினமலர் போன்ற சில நாளிதழ்களில் செய்தித் தலைப்புகளும் சில சமயம் பொதுப் பேச்சுத் தமிழில் இருக்கின்றன. கற்றுக்கொடுத்தலில் பேச்சுத் தமிழுக்கு இடம் சிங்கப்பூர் பள்ளிகளில் துவங்கியிருக்கிறது.

பேச்சு வழக்குச் சொற்களுக்கு எழுத்து வடிவம் கொடுப்பது முற்றிலும் புதிய வழக்கு அல்ல. இந்த வழக்கிற்கு அங்கீகாரம் அவ்வப்போது கிடைத்திருப்பதைத் தமிழ் மொழி வரலாற்றில் காணலாம். சில எடுத்துக்காட்டுகள்: குத்து (குற்று). கழிசல் (கழிதல்), இளிச்சவாயன் (இளித்தவாயன்), புடவை (புடைவை), பிஞ்சி (பிஞ்சு), இயக்குனர் (இயக்குநர்), பதிமூன்று (பதின்மூன்று), இருபத்திஒன்று (இருபத்தொன்று), முன்னூறு (முந்நூறு)

பொதுப் பேச்சுத்தமிழுக்குச் சமூக அங்கீகாரம் கிடைத்து, அதை எழுதும் தேவைகள் பெருகிவரும் வேளையில், இந்தத் தமிழுக்குத் தரமான எழுத்துக் கூட்டல் (spelling) உள்ள சொல்வடிவத்தை உருவாக்கிச் சமூகம் ஏற்றுக்கொளவது இன்றைய தேவை. இந்த நோக்கத்தில் மேலே உள்ள கேள்வியைப் பார்க்கலாம். எழுத்துத் தமிழ் பேச்சில் எப்படி மாறுகிறது என்பதில் நின்றுவிடாமல், பேச்சை எப்படி எழுதுவது என்று பார்க்கலாம்.

ஆனால், கேள்வி முதல் நோக்கத்தைக் கொண்டது. எழுத்துத் தமிழுக்கும் பேச்சுத் தமிழுக்கும் இடையே உள்ள வேறுபாடுகள் முறைப்பாடானவை; விதிகளுக்குள் அடங்குபவை. எழுத்தில் ன்ற் என்னும் ஒலித்தொடர் பேச்சில் மெல்லொலியாக இருப்பது ஒரு சமன்பாடு. இந்த ஒலித்தொடரின் முன்னுள்ள உயிர் நெடிலாக இருந்தால் மெல்லொலி தனித்தும் (மூன்று, தோன்று), குறிலாக இருந்தால் (ஒன்று, கொன்று, என்று) இரட்டித்தும் இருக்கும். இந்த மெல்லொலியின் ஒலித்தன்மை என்ன என்பதே கேள்வி. உச்சரிப்பைப் பொறுத்தவரை இந்த ஒலி னகரத்திற்கும் ணகரத்திற்கும் இடைப்பட்டது. இந்த ஒலிக்குத் தமிழ் எழுத்து இல்லை. இருக்கும் இரண்டு எழுத்துகளில் ணகரம் ஏற்புடையதாகக் கருதப்பட்டுப் பெருவழக்கில் இருக்கிறது (மூணு, தோணு, ஒண்ணு). சொல் வினையாக இருந்து குறில் இருந்தால் னகரம் பெருவழக்கில் இருக்கிறது (கொன்னு, ன்னு). சில கிளைமொழிகளில் (சேலம் வட்டாரப் பேச்சு இவற்றில் ஒன்று) னகர, ணகரம், லகர, ளகரம் இவற்றுக்கிடையே ஒலிப்பில் வேறுப்பாடு இல்லை. இந்தக் கிளை வழக்குகளை எழுதும்போது முதலில் உள்ள சொற்களை மூனு, தோனு, ஒன்னு என்று எழுதலாம்.

முன்னால் சொன்ன எழுதும் வழக்கையே பேச்சுத் தமிழின் தரப்படுத்தப்பட்ட எழுத்து வடிவமாக ஏற்றுக்கொள்ளலாம்.

 31.செம்மொழி இளம் அறிஞரும் பச்சையப்பன் கல்லூரியின் தமிழ் இணைப் பேராசிரியருமான முனைவர் வா.மு.சே. ஆண்டவர் எழுப்பிய கேள்வி – 5:

செம்மொழித் திட்டத்தின் கீழ் செய்யக்கூடிய பணிகளைப் பற்றி உங்கள் கருத்துகள் என்ன?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

ஒரு செம்மொழிக்குச் செவ்விலக்கியம் இருக்கும். தமிழ் எழுதப்படுவதற்கு முன்னால் எழுதப்பட்ட சில மேற்காசிய மொழிகள் செம்மொழிகள் என்று கருதப்படுவதில்லை. இவற்றில் செவ்விலக்கியம் இல்லாததும் இதற்கு ஒரு காரணம். செவ்விலக்கியம் என்னும்போது தத்துவம் போன்ற புனைதல் இல்லாத எழுத்துகளும் அடங்கும். தமிழில் முதல் இலக்கியம் தோன்றிய காலத்தில் இத்தகைய எழுத்துகள் இல்லையென்றாலும் கவிதை இல்க்கியமே செம்மொழித் தகுதிக்குப் போதும்.

ஒரு இல்க்கியம் உன்னதமாக்வும் பின்வரும் இலக்கியங்களைப் படைப்போருக்கு ஒரு ஆதர்சமாக்வும் இருக்கும்போதே செவ்விலக்கியம் எனப்படும். இந்தத் தகுதி இலக்கியத்தின் காலப் பழமையால் மட்டும் வருவதல்ல. இக்காலத் த்மிழ் இலக்கிய ஆசிரியர்க்ளிடம் மேலைநாட்டு எழுத்தாளர்களின் செல்வாக்கு காணப்படுகிறதே தவிர தமிழ்ச் செவ்விலக்கியத்தின் செல்வாக்கு காணப்படவில்லை. இன்றைய படைப்பாளிகளுக்கு செவ்விலக்கியத்தில் பயிலரங்கு நடத்தலாம்.

செவ்விலக்கியம், சில பண்டிதர்கள் நினைப்பதைப் போல, நவீன இலக்கியத்துக்கு மாற்று அல்ல; அதற்கு உரம். இன்று த்மிழ் இலக்கிய விமரிசனம் மேலை நாட்டு இலக்கியக் கொள்கையின் அடிப்படையிலேயே நடக்கிறது. விமரிசனத்தில் தமிழ்ச் செவ்விலக்கியக் கொள்கைகளின் ப்யன், பொருத்தம் பற்றி விமரிசனப் பயிலரங்குகளில் விவாதிக்கலாம். தமிழ்ச் செவ்விலக்கியத்தைப் பயில்பவர்களும் பயிற்றுபவர்களும் கல்வி நிறுவனங்களில் குறைந்து வ்ருகிறார்கள். இந்தப் போக்கை மாற்ற வேண்டும். செவ்விலக்கியத்தைப் பயிற்றுவிக்கத் தனிப் பணியிடங்களைக் கல்லூரிகளிலும் பல்கலைக்கழகங்களிலும் தோற்றுவிக்க வேண்டும். செவ்விலக்கியத்தில் தனிப் பயிற்சி பெறுபவர்கள் இன்னொரு செம்மொழி பயில வேண்டும். இவர்களில் சிலர் மொழி பெயர்ப்புப் பணியில் ஈடுபட ஒரு தற்கால் மொழியிலும் திறன் பெற வேண்டும். மொழி பெயர்க்க்ப்பட்ட இலக்கியங்கள் பிற மொழியினர் கைக்குப் போய்ச்சேர வணிக நூல்விற்பனை நிறுவங்களோடு ஒரு ஏற்பாடு செய்ய வேண்டியதிருக்கும். பிற மொழிகளில் ஒப்பிலக்கியப் பாடம் நடத்தும் ஆசிரியர்களைத் தமிழ்நாட்டுக்கு அழைத்து மொழி பெயர்த்த இலக்கியங்களை அறிமுகப்படுத்தலாம்.

செவ்விலக்கணம் தமிழில் செவ்விலக்கியத்தின் முக்கியமான அம்சம். செவ்விலக்கணத்தை நவீனத் தமிழின் இலக்கணத்தோடு ஒப்பிட்டுச் செய்யும் ஆராய்ச்சி அவசியம். செவ்விலக்கிய மொழியின் ஆராய்ச்சி மொழியியல் துறைகளில் மிகுதியாக நடந்திருக்கிறது. இன்னும் ந்டக்க நிறைய வாய்ப்பு இருக்கிறது. இதைத் திறம்படவும் விரைவாகவும் செய்யச் செவ்விலக்கியம் முழுவதையும் எண் வயப்ப்டுத்த வேண்டும், இது மதுரைத் திட்டத்தின் கீழ் தனி நபர்களின் தன்னார்வக் கூட்டு முயற்சியால் ந்டந்துவருகிறது. இன்னும் பல இலக்கிய நூல்களையும் உரைகளையும் எண் வய்ப்படுத்தும் தேவை இருக்கிறது. இலக்கிய மொழியின் சொல், பொருள், இலக்கண ஆராய்ச்சி செய்யத் தேடு பொறி தேவை. தேடு பொறி தேடும் வகையில் இலக்கியத தரவு வங்கி கட்டமைக்கப்பட வேண்டும். தானாக்ச் சந்தி பிரிக்கும் மென் பொருள் படைத்தால் ஆய்வுக்கும் கற்பதற்கும் உதவியாக இருக்கும்.

செம்மொழி இலக்கிய மொழி மட்டுமல்ல. செவ்விலக்கிய காலத்துக் கல்வெட்டுகளின் மொழியும் செம்மொழியே. ஆவணத் தமிழுக்கு முன்னோடியாக இருப்பது கல்வெட்டு மொழி. இந்த மொழியை ஆய்வுக்கு உட்படுத்தக் கல்வெட்டுகளை எண் வயப்படுத்த வேண்டும்.

செம்மொழியையும் செவ்விலக்கியத்தையும் சரிவர அறிந்து கொள்ள அவை வழங்கிய ச்மூக, பொருளாதாரச் சூழ்நிலை பற்றிய அறிவு வேண்டும். இதைப் பெற, காலனிய காலத்திலிருந்து நடந்துவரும் அகழாய்வை வலுப்படுத்த வேண்டும். முக்கியமாக, கடல் அகழாய்வு மேற் கொளளப்பட வேண்டும். தொல்பொருள் ஆய்வில் பயிற்சியைப் பெருக்க வேண்டும். கல்வெட்டுகளைப் படிக்கும் திறனும் இதில் அடங்கும். செம்மொழிக் காலத்துத் தடயங்களின் மதிப்புப் பற்றி மக்களுக்குப் புரிந்துணர்வு வேண்டும், அண்மையில் வெளிவந்த ஒரு பத்திரிக்கைச் செய்தியின்படி, இரும்புக்காலத் தமிழர்களின் ஈமச் சடங்குகள் பற்றித் த்கவல் தரும் கற்களை வீடு கட்டுவதற்குப் பொதுமக்கள் எடுத்துச் செல்கிறார்கள். பூமிக்குள் கல்லெடுக்கும் கம்பெனிகள் இபபடிப்பட்ட தலங்களை அழித்து விடுகிறார்கள். சிதிலமடைந்த பழைய கோயில்களுக்கும் சிலைகளுக்கும் இதே கதிதான். தமிழரின் வரலாற்றையும் சாதனைகளையும் காட்டும் தடயங்களைப் பாதுகாப்பதன் தேவையைப் பொது மக்களுக்கு உண்ர்த்தும் வகையில் பிரச்சாரம் நடத்த வேண்டும். தமிழைக் காப்பதில் தமிழரின் வரலாற்று எச்ச்ங்களைக் காப்பது முக்கிய இடம் பெற வேண்டும்.

செவ்விலக்கியத்தைப் பொதுமக்களுக்கு அறிமுகப்படுத்த இலக்கிய நயத்தை விளக்கும் சொற்பொழிவுகள் நடந்த வண்னம் இருக்கின்றன. பேருந்துகளில் திருக்குறள் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இன்றைய தலைமுறையினருக்கு செவ்வில்க்கியத்தை அறிமுகப்படுத்த என்ன செய்ய வேண்டும் என்பதைப் பற்றி யோசிக்க வேண்டும். செவ்விலக்கியக் காட்சிகளை விளக்கங்களோடு படப் புத்தகங்களாகவும் , ஒளித் தட்டுகளாகவும், குறுந் தட்டுகளாகவும் வெளியிடுவது ஒரு வழி; யூடூபில் (You Tube) ஏற்றுவது இன்னொரு வழி. இன்று இணைய தளத்தில் பழைய இலக்கியத்தின் ஒலிப் பதிவுகளும் செய்திகளும் உள்ளன. ஆனால் எல்லாமே படித்து முடித்த தலைமுறையினருக்கு. இந்த ஊடகத்தைத் தமிழ்ப் புத்தகத்தை எடுத்துப் படிக்காத தலைமுறையினருக்குத் தமிழ் இலக்கியத்தில் பிடிப்பு ஏற்படுத்தப் பயன்படுத்த வேண்டும்.

செம்மொழி இலக்கியத்தை ஆய்வுக்கு உட்படுத்துவதும் இக்காலத் தமிழர் வாழ்க்கையில் பொருளுள்ளதாகக் கொண்டு வருவதுமே செம்மொழித் திட்டத்தின் இரு கணகளாகும். உல்க அள்வில் மனிதனின் படைப்புத் திறனுக்கும் படைப்புக் கொடைக்கும் தமிழ்ச் செவ்விலக்கியமும் ஒரு சான்றாக இருப்பதை, தமிழர் மட்டுமல்ல, உலகினர் அனைவரும் தெரிந்துகொள்ள வழிவகுக்கும் வகையில் ஆராய்ச்சி அமைய வேண்டும். தமிழின் செம்மொழிப் பாரமபரியம் புதிய தலைமுறையினருக்குக் கிரீடத்தின் பாரமாக்வோ பழ்ம்பெருமை பாடுவதாகவோ இல்லாமல் அவர்கள் வாழ்க்கையைக் கலாச்சார ரீதியில் செழுமைப்படுத்துவதாக ஆகும்படி செய்ய வேண்டும். செம்மொழிக்கு இக்காலத் தமிழ்ப் பயன்பாட்டில் இடம் இல்லை. செம்மொழியைப பழைய இலக்கிய வெளிப்பாட்டுக்குப் பயன்படுத்திய விதம் இன்றைய தமிழுக்கு இலக்கிய மெருகேற்றும் முயற்சியில் கை கொடுக்கும்

29. செம்மொழி இளம் அறிஞரும் பச்சையப்பன் கல்லூரியின் தமிழ் இணைப் பேராசிரியருமான முனைவர் வா.மு.சே. ஆண்டவர் எழுப்பிய கேள்வி – 3:

உலகளாவிய நிலையில் ஒப்பியல் துறைகளில் நடைபெறும் தமிழ் ஆய்வுகள் குறித்துத் தங்கள் மதிப்பீடு என்ன?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

ஒப்பியல் இலக்கியத் துறையை மட்டும் இந்தப் பதிலில் எடுத்துக்கொள்கிறேன். இலக்கிய ஒப்பியல், இலக்கியத் திறனாய்வில் ஒரு வகை. ஒரு மொழியின் இலக்கியத்தில் மற்றொரு மொழியின் இலக்கியத் தாக்கம் என்ன என்று பார்ப்பது ஒப்பியல் திறனாய்வில் ஒரு வகை. இதில் ஒரு இலக்கிய ஆசிரியனின் படைப்புக் கலையில் மற்றொரு இலக்கிய ஆசிரியனின் செல்வாக்கைப் பார்ப்பது ஒன்று. பாரதியில் விட்மன் என்னும் ஆய்வு இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு.

இத்தகைய ஒப்பீடு, ஒரே மொழியின் இரண்டு ஆசிரியர்களிடையேயும் இருக்கலாம். ஜெயகாந்தனில் புதுமைப்பித்தன் என்னும் ஆய்வு இதில் அடங்கும். இந்த ஆய்வு சாதாரணமாக வரலாற்றுப் பார்வையில் இலக்கியத்தின் வளர்ச்சியைப் பார்ப்பதாகவும் இருக்கும். தமிழ்நாட்டில் நடக்கும் ஒப்பியல் ஆய்வில் பெரும் பகுதி, மேலே சொன்ன இரண்டில் சேரும். முதலாவதில் மற்ற மொழி இலக்கிய ஆசிரியர்களைவிட ஆங்கில இலக்கிய ஆசிரியனோடு ஒப்பிடுவதே அதிகம்.

இந்த வகையைப் பொதுமைப்படுத்தி, ஒரு இலக்கிய வகையின் தாக்கத்தைப் பற்றியும் ஆய்வு அமையலாம். தமிழ் நாவல்களில் ஐரோப்பிய நாவல்களின் செல்வாக்குப் பற்றிய ஆய்வு இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு. ஆய்வின் பார்வை செல்வாக்கைப் பற்றி அல்லாமல் வேறுபாடுகளைப் பற்றி இருக்கலாம். வேறுபாடு இலக்கியக் கொள்கையின் அடிப்படையில் அமையும். ஆனால் இலக்கிய வகைகளின் கொள்கைகள் ஒரு மொழியின் இலக்கியத்திலிருந்தே பிறக்கின்றன. நாவல் ஆய்வு ஐரோப்பிய நாவல்களோடு ஒப்பிட்டும், காப்பிய ஆய்வு கிரேக்கக் காப்பியங்களோடு ஒப்பிட்டும் (இடைக்காலத்தில் சம்ஸ்கிருதக் காப்பியங்களோடு ஒப்பிட்டும்) நடப்பது இதனாலேயே.

தமிழ் நாவல்களையோ காப்பியங்களையோ, பிற மொழிப் படைப்புகளைக் குறிக்கோளாகக் கொண்டு, அதை நோக்கிச் செல்லும் வரலாற்றுப் பயணமாகப் பார்க்காமல், தமிழ் இலக்கிய, கலாச்சார வரலாற்றின் விளைவாகப் பார்க்க முடியும். இந்தப் பார்வையில் காலத்தால் முந்திய இலக்கியத்தோடான ஒப்பீடு, இலக்கிய வளர்ச்சி ஆய்வோடு பின்னிப் பிணைந்து விடுகிறது. இந்தப் போக்கில் அண்மைக் காலத்தில் முனைப்பு கூடியிருக்கிறது.

இந்தியாவில் சில பல்கலைக்கழகங்களில் ஒப்பியல் இலக்கியத் துறைகள் இருக்கின்றன. அவற்றில் பல்கலைக்கழகம் உள்ள மாநிலத்து மொழியின் இலக்கியத்தைத் தமிழ் இலக்கியத்தோடோ வேறு இந்திய மொழி இலக்கியத்தோடோ ஒப்பிடுவதாகத் தெரியவில்லை. ஆங்கில இலக்கியத்தோடுதான் ஒப்பீடு. மேலைநாட்டுப் பல்கலைக்கழகங்களில், தென்னாசியத் துறைகளில் தமிழ் இலக்கியம் இந்திய மொழி இலக்கியங்களில் ஒன்று என்ற முறையில் ஒப்பியல் ஆய்வு நடைபெறுகிறது. இந்த ஆய்வு இந்திய இலக்கியங்களின் பொதுக் கூறுகளையும் தனிக் கூறுகளையும் காணும் வகையில் நடைபெறுகிறது.

தமிழ் இலக்கியத்தின் படைப்புகளைத் தமிழ் இலக்கியக் கலாச்சாரத்தின் வெளிப்பாடுகளை இரண்டு கால நிலைகளில் ஒப்பிடும் ஆய்வும் நடைபெறுகிறது. அகம் என்னும் இலக்கியக் கொள்கை சங்கப் பாடலிலும் கோவைப் பாடலிலும் பயன்படும் விதம் பற்றிய ஆய்வு இதற்கு ஒரு எடுத்துக்காட்டு. காலனிய காலத்திற்கு முந்தைய நூற்றாண்டுகளிலும் காலனிய காலத்திலும் படைக்கப்பட்ட இலக்கியங்களை ஆய்வது மற்றொரு எடுத்துக்காட்டு. இந்த ஒப்பாய்வு இலக்கியச் சூழல், பயிற்சி, ஏற்பு, புரிதல் முதலானவற்றை இரண்டு கால நிலைகளில் ஒப்பிடுவது.

சில அமெரிக்கப் பல்கல்கலைக்கழகங்களில் கல்லூரி மாணவர்களுக்கு உலக இலக்கியங்கள், உலக நாகரிகங்கள் ஆகிய பாடங்கள் உண்டு. இவை அறிமுகப் பாடங்கள். பல பண்பாட்டு இலக்கியங்கள் மொழிபெயர்ப்பில் அறிமுகப்படுத்தப்படும். இந்த அறிமுகத்தில் ஒப்புமை இலைமறை காயாக இருக்கும். மனிதரின் படைப்பாற்றலில், வாழ்க்கைப் பார்வையில், அழகுணர்ச்சியில் சில பொதுப் பண்புகள் உண்டு; அவற்றைப் பல மொழிகளின் இலக்கியங்களின் மூலம் உணரலாம் என்னும் கொள்கையின் அடிப்படையில் இந்தப் பாடங்கள் நடத்தப்படும். இதுவும் ஒரு வகை ஒப்பிலக்கியப் படிப்புதான்.

இந்தப் பாடங்களை நடத்தும் ஆசிரியர்களைப் பொறுத்து, இவற்றில் பொறுக்கி எடுத்த சில தமிழ் இலக்கிய நூல்கள் இடம் பெறுவதுண்டு. பெரும்பாலான இடங்களில் இராமாயணம், மகாபாரதம் இருக்கும்; சிலப்பதிகாரம் இருப்பது அபூர்வம். தமிழ்நாட்டில், மாணவர்களின் மனத்தை விரிவுபடுத்தும் இந்த மாதிரியான ஒப்பிலக்கியப் படிப்பு இல்லை. இளங்கலை மாணவர்களுக்கும் இல்லை; முதுகலை மாணவர்களுக்கும் இல்லை.

 27.செம்மொழி இளம் அறிஞரும் பச்சையப்பன் கல்லூரியின் தமிழ் இணைப் பேராசிரியருமான முனைவர் வா.மு.சே. ஆண்டவர் எழுப்பிய கேள்வி -1:

தமிழகப் பல்கலைக்கழகங்களில் நிகழும் தமிழியல் ஆய்வுகளையும் அயல்நாட்டுப் பல்கலைக்கழகங்களில் நிகழும் தமிழியல் ஆய்வுகளையும் ஒப்பிட முடியுமா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

ஐரோப்பிய அரசுகள் இந்தியாவோடு கொண்ட ஆதிக்க உறவின் ஒரு விளைவு, இந்தியவியல் (Indology) என்னும் அறிவுத் துறை. இந்தத் துறை ஆராய்ச்சியின் மையம், சமஸ்கிருதம். ஐரோப்பிய நாகரிகத்தின் அடிப்படையாகக் கொள்ளும் லத்தீன், கிரேக்க மொழிகளோடு சமஸ்கிருதத்துக்கு உள்ள உறவு, அதன் மைய இடத்துக்கு ஒரு காரணம். ஐரோப்பிய அலுவலர்களும் மத போதகர்களும் செய்த திராவிட மொழிகளைப் பற்றிய ஆய்வு, இந்தியவியல் ஆய்வில் விளிம்பு நிலையிலேயே இருந்தது. இந்தச் சூழ்நிலையில், இந்திய நாகரிகத்தைச் சரியாக அறியத் திராவிட நாகரிகத்தையும் ஆராய வேண்டும் என்ற நிலைப்பாட்டில், இந்த நாகரிகத்தைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் வகையில் தமிழ் சார்ந்து செய்த ஆய்வுப் பிரிவுக்குத் தமிழியல் என்னும் பெயர் ஏற்பட்டது. இந்த வரலாற்றின் வழியில் இந்தியவியலில் ஒரு அங்கமாகவும் திராவிட அரசியல் வழியில் தனித் துறையாகவும் போட்டித் துறையாகவும் தமிழியல் நோக்கப்படுகிறது.

தமிழ் ஆய்வு, தமிழ் இலக்கியத்தையும் இலக்கணத்தையும் பற்றியது. இதுவே இந்திய, இலங்கைப் பல்கலைக்கழகங்களில் மரபாக உள்ள தமிழ்த் துறைகளில் நடப்பது. தமிழியல் ஆய்வு, கடந்த ஐம்பது ஆண்டுகளுக்கு உள்ளாக வந்த ஆய்வுத் துறை. இந்த ஆய்வுக்கு உந்துதல் தரவே உலகத் தமிழ் ஆராய்ச்சி நிறுவனம் 1964இல் கீழைத் தேய ஆய்வாளர் (Orientalists) மாநாட்டில் துவங்கப்பட்டது. IATR நடத்திய மாநாடுகளில் வாசிக்கப்பட்ட கட்டுரைகளின் வீச்சைப் பார்த்தால், தமிழ் தொடர்பான இலக்கியம், மொழி, பண்பாடு, சமயம், சமூகம், அரசியல், வரலாறு முதலான பல்வேறு அறிவுத் துறைகளைச் சேர்ந்த அறிஞர்களின் பங்கு தெரியும். தமிழின் பன்முகத்தைப் பல்வகை அறிவுத் துறை வழியே அணுகும் ஆராய்ச்சி தமிழியல் என்பது விளங்கும்.

பல்கலைக்கழகங்களில் தமிழியல் துறை இதிலிருந்து குறுகிய பாடத் திட்டத்தை, ஆய்வுப் பரப்பைக் கொண்டது. இது மரபான தமிழ்த் துறை எடுத்துக்கொண்ட இலக்கியம், இலக்கணம் என்ற இரண்டு பொருளையும் விரிவுபடுத்தி அமைந்தது. இக்கால இலக்கியம், அதன் இலக்கிய விமரிசனம், நாட்டார் இலக்கியம் முதலியனவற்றைச் சேர்த்து இலக்கியம் விரிந்த பொருள் பெற்றது; மொழியியல் நோக்கு, பத்திரிகைத் தமிழின் இயல்பு என்று இலக்கணம் விரிந்தது. இலக்கியம், இலக்கணம் என்னும் இரண்டு பொருள்களைப் பற்றிய ஆராய்ச்சி வரலாறு, சமூகவியல், மானிடவியல் ஆகிய அறிவுத் துறைகளின் பார்வையிலும் நடத்தப்படும். இதைத் தமிழியல் துறை தமிழ்த் துறையை விட அதிகமாக அனுமதிக்கிறது. ஆயினும், தமிழியல் பட்டம் பெறும் மாணவர்களுக்கு இந்தத் துறைகளில் பயிற்சி இருக்காது; அவர்கள் இந்தத் துறைகளின் எந்த வகுப்பிலும் சேர்ந்து படிக்க முடியாது. இந்தத் துறைகளைச் சேர்ந்த மாணவர்கள், தமிழ் சார்ந்த ஆராய்ச்சி செய்தாலும்,. தமிழியல் துறையில் எந்தப் பாடமும் படிக்க முடியாது.

இந்தியா, இலங்கை, சிங்கப்பூர் தவிர்த்த வேறு நாடுகளில், தமிழியல் கல்வியின் மரபு வேறானது. தமிழியல், தனித்து நிற்கும் (autonomous) ஆய்வுத் துறை அல்ல; தனித்து நிற்கும் ஆய்வு நெறியும் அல்ல. அது இந்தியவியலின் அல்லது தென்னாசியவியலின் ஒரு பகுதியாகவே இருக்கும். இதில் முனைவர் பட்டத்துக்குத் தமிழ் சார்ந்த பொருளைப் பற்றி ஆராய்ச்சி செய்பவரும், தமிழோடு வேறொரு மொழியும் படித்திருப்பார். இலக்கிய, இலக்கணப் பிரதிகளைப் படிப்பதோடு வேறு துறைப் பாடங்கள் சிலவாவது படித்திருப்பார். வேறு துறைகளில் பட்டம் பெறும் மாணவர்கள், தமிழ் சார்ந்த பொருளை ஆராய்ச்சிக்கு எடுத்துக்கொண்டால், இந்தியவியல் அல்லது தென்னாசியவியல் துறையில் கட்டாயமாக உள்ள பாடங்களை எடுத்து, இரு துறை சேர்ந்த பட்டம் பெறலாம்.

தமிழாய்வின் பரந்த பார்வையும் அதன் பயிற்சியில் உள்ள நெகிழ்ச்சியும் ஐரோப்பாவிலும் வட அமெரிக்காவிலும் தமிழியல் படிப்பிலும் ஆய்விலும் பல்துறை நோக்கைக் (multi-disciplinary approach) கொண்டுவருகிறது. தமிழ்நாட்டில் விட, இங்கு ஆய்வு நெறியைக் கற்றுக் கொடுப்பதில் அதிக கவனம் செலுத்தப்படுகிறது. மற்றவர் கண்ட உண்மைகளை அறிந்துகொள்ளச் செய்வதை விட, உண்மைகளைத் தானே தேட வைப்பதே பயிற்சியின் முக்கிய நோக்கம்.

இத்தகைய பயிற்சியின் விளைவை இங்கு தமிழியலில் செய்யப்படும் ஆய்வுகளில் காணலாம். இதில் முதலாவது பல்துறை நோக்கு. இரண்டாவது, தமிழியல் ஆய்வை புதிய அறிவுத் தளங்களான பின்காலனித்துவம் (post-colonialism), பின்நவீனத்துவம் (post-modernism) ஆகியவற்றின் கருத்தாக்கங்களின் வழி நடத்துவது. இதன் ஒரு பரிமாணம்தான் இலக்கியப் படைப்பைச் சமூகத்தின் இலக்கியக் கலாச்சார நடவடிக்கையாகப் பார்ப்பது. இது இலக்கியத்தின் மூலம் சமூகத்தின் கலாச்சாரத்தை அறிவது அல்ல; எப்படிப்பட்ட கலாச்சாரம் எப்படிப்பட்ட கோயிலைக் கட்டியிருக்கிறது என்று பார்ப்பதைப் போல, எந்த மாதிரியான கலாச்சாரம் – இலக்கியப் புரவலர்கள், நுகர்வாளர்களின் சமூகப் பின்னணி, இலக்கியத்தின் தன்மை பற்றிய கொள்கை, இலக்கியத்தின் கலாச்சாரப் பயன்பாடு முதலியவை இதில் அடங்கும் – எந்த மாதிரியான இலக்கியத்தை உருவாக்கியிருக்கிறது என்று பார்க்கிறது இது.

இந்தப் பார்வையில் எந்த இலக்கியப் படைப்பும் விலக்கல்ல. ஏனென்றால், இலக்கியத்தை ஆராய, அழகியல் பார்வை ஒன்றே வழி என்ற நிலைப்பாட்டிலிருந்து இது வேறுபட்டது. களப்பிரர் காலம் இருண்ட காலம் என்று இந்தப் பார்வை ஒதுக்காது. காலனிய காலத்திற்கு முந்தைய நூற்றாண்டுகள், வீழ்ந்து பட்ட தமிழ் இலக்கியம் நவீன காலப் பாதம்பட்டு வரும் விமோசனத்திற்காகக் காத்துக் கிடந்த காலம் என்று உதாசீனம் செய்யாது.

புதிய பார்வைகளும் ஆய்வு நெறிகளும் தமிழாய்வுக்கு உரமூட்ட, பல்கலைக்கழகங்களில் அதைப் பிற மொழி ஆய்வோடு, பிற துறை ஆய்வோடு ஒட்டிப் பயிற்றுவிக்க வேண்டும். தமிழ் பற்றிய அறிவு பிற அறிவுகளின் மூலம் வளம் பெற வேண்டும். இதுவே தமிழாய்வு மரபைத் தமிழியல் ஆய்வாகப் புதுப்ப்பிக்கும் வழி.

 25. அண்ணாகண்ணன் எழுப்பிய கேள்வி:

அண்மையில் மறவன்புலவு க.சச்சிதானந்தன், பா.சசிரேகா ஆகியோருடன் உரையாடுகையில் சென்னை என்பதை ஆங்கிலத்தில் CHENNAI என எழுதுவது தவறு என்றும் ‘ச்செ‘ என்ற ஒலி, தமிழில் மொழிமுதலில் வராது என்றும் குறிப்பிட்டனர். இதே திசையில் சிந்தித்தபோது, சேப்பாக்கம் என்பதை Chepauk என்றும் சித்தூர் என்பதை  Chittoor என்றும் எழுதுவது நினைவுக்கு வந்தது. ஆனால், செம்பனார்கோவில் என்பதை Sembanarkoil என எழுதுகிறோம். ச்செ எனத் தொடங்கும் ஆங்கில ஒலிபெயர்ப்புகள் சரியா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

தமிழ்ப் பெயர்களை ஆங்கிலத்தில் வழங்கும்போது ரோமன் எழுத்துகளைப் பயன்படுத்துவதில் சில மரபுகள் உண்டு. எடுத்துக்காட்டாக, நெடிலை வேறுபடுத்திக் காட்டுவதில்லை; ழகரத்தை /zh/ என்ற எழுத்தால் எழுதுகிறோம். இது எழுத்துப் பெயர்ப்பு (transliteration) அல்ல. எழுத்துப் பெயர்ப்பில் ஒவ்வொரு தமிழ் எழுத்தும் பெயர்க்கப்படும்; இதைச் சரியாகச் செய்யக் கூடுதல் குறிகளும் (diacritic marks) தேவைப்படும். ஆட்களின் பெயரையும் ஊர்களின் பெயரையும் ஆங்கிலத்தில் எழுதுவது எழுத்துக் கூட்டு (spelling). இதில் தமிழ் எழுத்து மட்டுமல்லாமல், அதன் உச்சரிப்பும் கவனத்தில் கொள்ளப்படும். வடமொழிப் பெயராக இருந்தால், அந்த மொழியில் உள்ள உச்சரிப்புகூட சேர்த்துக்கொள்ளப்படலாம். சுப்பிரமணிய பாரதியை எழுத்துப் பெயர்ப்பில் – உதாரணமாக நூலக அட்டைகளில் – CuppiramaNiya Paarati என்று எழுதுவார்கள். ஆங்கிலத்தில் கட்டுரை எழுதும்போது Subramanya Bharati  என்று எழுதுவார்கள்.

தமிழர்களுடைய உச்சரிப்பு இல்லாமல், ஆங்கிலேயருடைய உச்சரிப்பைப் பின்பற்றி எழுதுவதையும் பார்க்கலாம். தமிழ் என்ற பெயரை Tamil என்று எழுதுவது ஒரு எடுத்துக்காட்டே.

சகரம் வல்லெழுத்து; அது வல்லொலி உடையது. தொல்காப்பியம் இதன் உச்சரிப்பை வல்லொலியாகத்தான் விவரிக்கிறது. சொல் முதலிலும் இதே உச்சரிப்புதான். ககரம் போலல்லாமல், சகர வல்லொலியில் உரசொலியும் சேர்ந்திருக்கும். இதற்கு இணையான ஆங்கில எழுத்து /ch/. இந்தத் தமிழ் எழுத்து, இக்காலத்தில் சொல்லின் முதலில் /s/ என்றும் உச்சரிக்கப்படுகிறது. மொழி வரலாற்றில் இந்த உரசொலி உச்சரிப்பு எப்போது துவங்கியது என்று கண்டறிய இருமொழிக் கல்வெட்டு ஆவணங்களைப் பார்க்க வேண்டும்.
]
உரசொலி ஒலிப்பு, பல சொற்களில் வல்லொலிக்கு மாற்றாக (variant) வருகிறது. சில சொற்களில் வல்லொலி மட்டுமாகவோ, உரசொலி மட்டுமாகவோ ஒலிப்பதையும் பார்க்கிறோம். சட்டி என்னும் சொல்லில் இரண்டு ஒலிகளும் மாற்றாகவும், சட்னி என்னும் சொல்லில் எப்போதும் வல்லொலியாகவும், சாம்பார் என்னும் சொல்லில் எப்போதும் உரசொலியாகவும் சகரம் ஒலிப்பதைக் காண்கிறோம்.

சந்தியில் இரட்டித்து வந்தால், சகரம் எப்போதும் வல்லொலியாகவே ஒலிக்கும். வீட்டுச் சாம்பாரில் இரட்டிக்கிறது; வெங்காய சாம்பாரில் இரட்டிக்கவில்லை. இரண்டிலும் உச்சரிப்பு வேறு. இதே போலத்தான் சங்கம் என்னும் சொல்லில் உரசொலியாக இருக்கும் சகரம், தமிழ்ச் சங்கம் என்னும் தொகையில் வல்லொலி ஆகிறது.

ஊர்களின் பெயர்களிலும் இப்படியே. சென்னை என்னும் பெயரை வல்லொலியோடு ஒலிக்கும்போது ஆங்கிலத்தில் /ch/ என்று எழுதப்படுகிறது. செம்பனார்கோயில் என்னும் பெயரை உரசொலியோடு ஒலிக்கும்போது ஆங்கிலத்தில் /s/ என்று எழுதப்படுகிறது. ஒரு ஊரின் பெயரை இரண்டு ஒலிகளோடு உச்சரிக்கும் வழக்கம் இருந்தால், எந்த ஆங்கில எழுத்தில் அந்தப் பெயர் எழுத ஆரம்பிக்கப்பட்டதோ அதே எழுத்தில் தொடர்ந்து எழுதப்படுகிறது.

23.விஜயராகவன் எழுப்பிய கேள்வி:

“பேச்சுத் தமிழில் வந்துவிட்ட சில புதிய ஒலியன்களை எழுதத் தமிழுக்குச் சில புதிய எழுத்துகள் தேவை என்பது என் நிலைப்பாடு” என்னும் உங்கள் கருத்தைப் பற்றி விரிவாக எழுதுங்கள்.

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

தமிழ் நெடுங்கணக்கில் முப்பது எழுத்துகள் என்று தொல்காப்பியம் வரையறுத்தது. புள்ளியால் வரிவடிவத்தில் வேறுபடுத்தப்படும் மூன்று சார்பெழுத்துகளை (குற்றியலுகரம், குற்றியலுகரம், ஆய்தம்) இணைப்பு போல் நெடுங்கணக்கில் சேர்க்கிறது. அடிப்படை நெடுங்கணக்கு அகரத்தில் துவங்கி, னகரத்தில் முடிகிறது. ற, ன என்னும் இரு எழுத்துகளையும் முறையே வல்லெழுத்தோடும் மெல்லெழுத்தோடும் வைக்காமல் நெடுங்கணக்கின் இறுதியில் வைத்ததற்குக் காரணம் அசோகன் பிராமி எழுத்து முறையில் இல்லாத இந்த இரண்டு மெய்யெழுத்துகளுக்கும் தமிழின் தேவைக்காகப் புதிய வரிவடிவம் அமைத்துக்கொண்டதாக இருக்கலாம். ஆனால் ழகரத்தை இந்த எழுத்துகளோடு வரிசைப்படுத்தி ளகரத்துக்குப் பின்னால் வைக்காததற்கு விளக்கம் இல்லை.

நமக்குக் கிடைத்துள்ள பிராமித் தமிழ்க் கல்வெட்டுகள் காட்டுவது போல, தொல்காப்பியர் காலத்தில் கல்வெட்டுகளில் தமிழ்ச் சொற்களும் பிராகிருதச் சொற்களும் கலந்து தமிழ் பிராமி எழுத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கலாம். தொல்காப்பியர் இலக்கியத்தில் தமிழ்ச் சொற்களைத் தமிழ் நெடுங்கணக்கில் இல்லாத எழுத்துகளைக் கொண்டு எழுதுவது வழக்கம் இல்லை என்றார். பிராகிருதத்திலிருந்து தமிழ் கடன்வாங்கிய சொற்களுக்கும் இது பொருந்தும். தமிழ் எப்படி இருக்க வேண்டும் என்று விதிப்பதை விட, தமிழ் எப்படி இருந்தது என்று விளக்குவதே தொல்காப்பியம் என்பது என் கருத்து. தமிழ் நெடுங்கணக்கிலிருந்து விலகாமல் தமிழ்ப் புலவர்கள் செய்யுள் எழுதினார்கள்; ஏறக்குறைய இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் எழுதினார்கள். பதினேழாம் நூற்றண்டில் அருணகிரிநாதர் இந்த வழக்கத்திலிருந்து விலகினார். இதன்பின் இலக்கியத்தில் கடன்வாங்கிய சில தமிழ்ச் சொற்களை நெடுங்கணக்கு எழுத்துகளோடு கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்த்து எழுதும் வழக்கம் இன்றுவரை தொடர்கிறது. ஐந்து கிரந்த எழுத்துகளைத் தமிழ் நெடுங்கணக்கின் கடைசியில் சேர்த்து நெடுங்கணக்கை விரித்தது அச்சு வந்த, அந்நியர்களுக்குத் தமிழ் கற்றுக் கொடுத்த காலனிய காலத்தில் நடந்தது என்று நினைக்கிறேன்.

நெடுங்கணக்கிலிருந்து விலகி, வேறு எழுத்துகளைச் சேர்த்துத் தமிழை எழுதும் வழக்கத்தை அரசர்களும் நிலக் கிழார்களும், மற்றவர்களும்  ஆவணம் எழுதத் துவங்கிய காலத்திலிருந்தே தங்கள் ஆவணங்களில் கையாண்டிருக்கிறார்கள். இந்த ஆவணங்களில் பிராகிருதச் சொற்களையும், பின்னால் சமஸ்கிருதச் சொற்களையும், தமிழ் நெடுங்கணக்கு எழுத்துகளை மட்டும் கொண்டு எழுதுவதையும் பார்க்கலாம்; அதே நேரத்தில் நெடுங்கணக்கில் இல்லாத பிராமி எழுத்துகளையும், பின்னால் கிரந்த எழுத்துகளையும், கொண்டு எழுதுவதையும் பார்க்கலாம். புலவர்களைத் தவிர்த்து, அரசர் உட்பட மற்றவர்களிடம்  இந்த இரட்டை வழக்கம் காலந்தோறும் தொடர்ந்து இருந்துவந்திருக்கிறது. சேர, சோழ, பாண்டிய மன்னர்களின் ஆவணங்களிலும் துவக்க காலத்திலிருந்தே இந்த இரட்டை வழக்கம் இருக்கிறது.  கல்வெட்டுகள், செப்பேடுகள் மட்டுமல்லாமல் பானைச் சில்லுகளிலும், நாணயங்களிலும், இலச்சினைகளிலும் இரட்டை வழக்கம் இருக்கிறது. தொல்காப்பியர் விவரிக்கும் இலக்கியத் தமிழ் இவர்கள் எழுதும் ஆவணத் தமிழ் அல்ல.

தமிழ்ப் பேச்சிலும் இரட்டை வழக்கம் இருந்திருக்கும், இன்று இருப்பதைப் போல. சாதி / ஜாதி, நட்டம் / நஷ்டம் என்பது போல் இரண்டு சொல் வடிவங்களும், ஜோதி, கஷ்டம் என்பது போல் நெடுங்கணக்கிலிருந்து விலகிய சொல் வடிவங்களும் பேச்சு வழக்கில் இருந்திருக்கும். இத்தகைய பேச்சு வழக்கும் கிரந்த எழுத்துகள் தமிழ் நெடுங்கணக்கில் இடம் பெற உந்துதலாக இருந்திருக்கலாம்.

இலக்கியம் தாண்டிய வழக்கு மரபும் தமிழ் மரபுதானே. தற்காலத் தமிழின் பேச்சு வழக்கில் பொருளை வேறுபடுத்தும் சில புதிய ஒலிகள் வழங்குகின்றன. இவை பிற மொழிச் சொற்களைத் தமிழில் எழுதும்போது மட்டுமல்ல; கடன் வாங்கிய தமிழ்ச் சொற்களில் மட்டுமல்ல; தமிழுக்கே உரிய சொற்களிலும் வழங்குகின்றன. இவை சொல்லின் முதலில் வரும் ஒலிப்புடைய வல்லெழுத்துகள் (voiced stops). /g, k/ என்ற ஒலிகள் குரு, குருவி என்ற சொற்களிலும், /j, c/ என்ற ஒலிகள் ஜிப்பா, சிப்பம் என்ற சொற்களிலும், /d, t/ என்ற ஒலிகள் தேசம், தேர் என்ற சொற்களிலும், /b, p/ என்ற ஒலிகள் போகம், போக என்ற சொற்களிலும் ஒரே இடத்தில் வந்து, சொற்களின் பொருளை வைத்தே சரியான உச்சரிப்பை அறியும்படி செய்கின்றன. ஒலி வேறுபாட்டிலிருந்து பொருள் வேறுபாடு பெறுவதே மொழிகளின் இயல்பான விதி; பொருள் வேறுபாட்டிலிருந்து ஒலி வேறுபாட்டைப் பெறுவது விதிக்கு விலக்கு.

மேலே காட்டிய சொல் முதல் வல்லெழுத்தில் ஒலி வேறுபாடுள்ள சொற்கள் தமிழ்ச் சொற்கள் அல்ல என்பது ஒரு வாதம். இது சொல் வரலாற்றின்படி உண்மையாக இருந்தாலும், இன்றைய நடை-முறையில் பெரும்பான்மையான தமிழர்களால் இந்தச் சொற்கள் பேசப்படுகின்றன. இவர்கள் தாங்கள் வேறொரு மொழி தெரிந்து அதிலிருந்து எடுத்துக் கையாள்வதில்லை. தங்கள் தாயிடமிருந்து, தங்கள் தெருவிலிருந்து இந்தச் சொற்களைப் பெற்றுப் பேசுகிறார்கள். இவற்றின் எண்ணிக்கை, பெரும்பாலும் ஆங்கிலத்தின் வழி, கூடிவருகிறது. வேறு வழியிலும் தலித் போன்ற சொற்கள் அன்றாட வழக்கில் வந்திருக்கின்றன. மேலே காட்டிய ஒலி வேறுபாடு கடனாகப் பெறாத சில தமிழ்ச் சொற்களிலும் இருக்கிறது. தோசை, பூரி முதலியவை சில எடுத்துக்காட்டுகள்.

இத்தகைய சொற்களைத் தமிழிலிருந்தே நீக்கிவிடலாம் என்பது மற்றொரு வாதம். எழுத்தைக் கட்டுப்படுத்தும் அளவுகூட பேச்சைக் கட்டுப்படுத்த முடியாது. மேலும், அறிவியல் தமிழ் வளர, வளர, கலைச்சொல் படைப்பில் மொழிபெயர்ப்பு ஒரு வழிதான் என்னும் உண்மையை ஒப்புக்கொண்டால், கலைச்சொற்களில்  ஒலிப்புடை வல்லெழுத்துகள் மிகும். எதிர்கால ஒட்டத்தில் வெற்றி பெற எந்தக் கட்டும் தமிழுக்குத் தடையாக இருக்கக் கூடாது.
சொல் முதலில் ஒலிப்புடைய வல்லெழுத்துகளுக்குத் தனி வரிவடிவம் இருந்தால் தமிழ் உச்சரிப்புக்குச் சொல்லின் முதல் இடத்தில் விதிவிலக்கு தர வேண்டியதில்லை. விதிவிலக்கு இல்லாமல் தமிழின் ஒலி அமைப்பின் எளிமை தொடரும். எளிமை என்பது ஒலிகளின் எண்ணிக்கை குறைவாக இருப்பது மட்டுமல்ல; ஒலிகளால் அமைந்த சொல்லுக்கும் பொருளுக்கும் உள்ள தொடர்பு குழப்பம் இல்லாமல் இருப்பதும் ஆகும்.

உச்சரிப்பில் உள்ள எல்லா ஒலிகளுக்கும் வரிவடிவம் தேவை இல்லை. ஒரு எழுத்து வரும் இடத்தை வைத்து அதன் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட ஒலிகளை அறிய முடியுமென்றால் அதுவே திறம்பட அமைந்த நெடுங்கணக்கு. மெல்லெழுத்துக்குப் பின் வரும் வல்லெழுத்து ஒலிப்புடையது ஆவதால் ஒரு வரிசை வல்லெழுத்தே போதும் என்ற புரிதலின் அடிப்படையில் அமைந்த தமிழ் நெடுங்கணக்கு சிக்கனமானது. இந்த இடத்தில் வரும் வல்லெழுத்துகளுக்கு உச்சரிப்பு வேறாக இருந்தாலும் தனி வரிவடிவம் தேவை இல்லை.

மேலே காட்டிய ஜிப்பா போன்ற சில சொற்களில் சொல்லின் இடையில் வரும் பகரமும் ஒலிப்புடைய வல்லெழுத்தாக உச்சரிக்கப்படுகிறது. இந்த உச்சரிப்பு கடன்வாங்கிய ஒரு சில சொற்களிலேயே இருப்பதால் ஒலிப்புடைய வல்லெழுத்தின் வரிவடிவத்தைப் பயன்படுத்தாமலும் விடலாம். பகரத்தின் உரசொலியாகிய /f/ கடன்வாங்கிய சொற்களில் மட்டும் இருக்கிறது. இதைப் போன்றதே ஜகரத்தின் உரசொலியாகிய /z/; ஆனால் பேச்சு வழக்கில் இந்த ஒலியை உச்சரிப்பது குறைவு. ஜெராக்ஸ், ஜிப் (zip) போன்ற சொற்களில் முதல் எழுத்து /j/ என்றே ஆங்கிலம் தெரியாதவர்களால் ஒலிக்கப்படுகிறது. இவற்றுக்குத் தனி எழுத்து வேண்டுமா என்பது வாதத்திற்கு உரியது.

உயிர்களில் /ae/  என்னும் புதிய உயிரொலி கடன் சொற்களிலேயே ஆங்கிலம் படித்தவர்களால் மட்டும் உச்சரிக்கப்படுகிறது; இது தமிழ் உயிரெழுத்துகள் /ஆ/ அல்லது /ஏ/-யால் எழுதப்படுகிறது. எடுத்துக்காட்டு: பாங்க் / பேங்க். பாங்கு ‘இயல்பு’: பாங்க் ‘வங்கி’ என்று எழுதும்போது ஒரே எழுத்து (ஆ) ஒரே இடத்தில் பொருள் வேறுபடுத்தும் இரண்டு ஒலிகளை (aa, ae) குறிக்கிறது. ஆனால் /ae/ என்ற ஒலி பெரும்பான்மையோர் உச்சரிப்பில் இல்லாததால் இதற்கு ஒரு வரிவடிவம் நெடுங்கணக்கில் சேர்க்கும் தேவை இல்லை. மேலும், இந்த ஒலியுடைய சொல் தமிழாக்கம் பெறும்போது /ஆ/ என்ற எழுத்தையே கொள்கிறது (எ-டு: டாங்கி). இன்னொரு புதிய உயிரொலியைத் தமிழ் வினைச்சொற்களில் காணலாம். சொல்லிவிட்டான் என்ற வினை இரண்டு பொருளில் வருகிறது: ‘நிச்சயமாகச் சொன்னான், செய்தி அனுப்பினான்’. பேச்சில் இந்த வினை முதல் பொருளில் சொல்லீட்டான் என்றும், இரண்டாவது பொருளில் சொல்யூட்டான் என்றும் உச்சரிக்கப்படுகிறது. இங்கு இரண்டு வேறு உயிர்கள் பொருள் வேறுபட்டைத் தருகின்றன. ஆனாலும், பேச்சுத் தமிழை எழுதும்போது சொல்லிட்டான், சொல்லிவிட்டான் என்று எழுதிப் பொருள் வேறுபாட்டைக் காட்டலாம்.

மேலே சொன்னவற்றால் பேச்சுத் தமிழில் வரும் புதிய ஒலிகள் எல்லாமே புது எழுத்து பெறாது என்பது புலனாகும். புது எழுத்து பெற, பொருள் வேறுபாடு, பெரும்பான்மை உச்சரிப்பு, எழுத மாற்று வழி இல்லாமை என்று சில வலுவான காரணங்கள் இருக்க வேண்டும், இயல்பாக ஆங்கிலம் பேசாத தமிழர் வாயில் வழங்கும் புதிய ஒலிகளுக்கு வரிவடிவம் தருவதற்கு.

மேலே காட்டிய புதிய ஒலிகள் உள்ள சொற்கள் தமிழ்த் தெருக்களிலும் ஜனரஞ்சக இதழ்களிலும் இயல்பாகப் புழங்குகின்றன. மேட்டுக்குடி இலக்கியத்தில், கட்டுரைகளில் வருவது மட்டுமே தமிழ் என்று தமிழைச் சுருக்க முடியாது, அல்லவா? இன்று புனைகதைகளில் பேச்சுத் தமிழை எழுதுவது நிலைபெற்றுவிட்டது. இதற்குத் தமிழ் நெடுங்கணக்கு துணைபோக வேண்டும், அல்லவா?

உலகில் எந்த மொழியும் தன் நெடுங்கணக்கில் மாற்றம் செய்ததில்லை என்பது இன்னொரு வாதம். ஒரு மொழி தன் எழுத்துமுறையையே மாற்றிக்கொண்டதற்குப் பல வரலாற்றுச் சான்றுகள் உள்ளன. நெடுங்கணக்கில் மாறுதல் செய்ததற்கு வரலாற்றுச் சான்றுகள் குறைவு. நெடுங்கணக்கு சில எழுத்துகளை விட்டுவிட்டதற்குத் தமிழிலேயே சான்று உள்ளது. தொல்காப்பியம் இணைப்பாகச் சேர்த்த மூன்று சார்பெழுத்துகளில் இரண்டு இன்று தமிழ் நெடுங்கணக்கில் இல்லை; ஆய்தம் ஒன்று மட்டுமே இருக்கிறது. கிரந்த எழுத்துகளில் க்ஷகரத்தை இன்று அதன் ஒலியோடு இன்று உச்சரிப்பதில்லை. சொல்லின் முதலில் சகரமாகவும் (எ-கா சத்திரியன்), சொல்லின் நடுவில் –ச்ச்- என்றும் (எ-கா பரிச்சை) பேச்சில் உச்சரிக்கப்படுகிறது. இந்த எழுத்தை நெடுங்கணக்கிலிருந்து எடுத்துவிடுவதால் உச்சரிப்புப் பிரச்சனையோ பொருள் பிரச்சனையோ வராது. இருப்பினும், எழுத்துக் குறைப்புக்குத் தீவிர எதிர்ப்பு இருந்திருக்கிறது. பெரியார் விடச் சொன்ன ஐகார, ஔகாரத்தைத் தமிழர்கள் ஏற்கவில்லை. ராஜாஜி உயிரேறிய ஙகர, ஞகரத்தை விட்டு எழுதிய பாடநூலைத் தமிழர்கள் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை.

நெடுங்கணக்கில் எழுத்துக் கூட்டலுக்குத் தமிழில் ஐந்து கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்த்தது ஒரு சான்று. வேறு மொழிகளிலும் சான்று இருக்கிறது. கிரேக்கத்திலிருந்து கடன் வாங்கிய சொற்களால் ஆங்கில நெடுங்கணக்கில் /k, z/ என்னும் இரண்டு எழுத்துகள் இடம் பெற்றன. ஒரு மொழியின் இயற்சொற்களில் பேச்சில் ஏற்பட்ட உச்சரிப்பு மாற்றத்தால் அதன் நெடுங்கணக்கில் மாற்றம் ஏற்பட்டதற்கு இரண்டு மொழிகளிலிருந்து உதாரணங்கள் தருகிறேன். இந்த மாற்றம் கூடுதல் குறிகளை (diacritic marks) உள்ள எழுத்தின் மீது ஏற்றிப் புதிய வரிவடிவை உருவாக்கியது. ஜெர்மன் மொழியில் தாய் என்ற பொருளுடைய mutter என்ற சொல்லின் பன்மை வடிவம் muttere. இந்தச் சொல்லின் கடைசி /e/ உச்சரிக்கப்படாமல் முதல் /u/-வின் உச்சரிப்பை மாற்றியது. புதிய உச்சரிப்பைக் குறிக்க /u/-வின் மீது இரண்டு புள்ளியிட்டு ஒரு புதிய வரிவடிவம் (umlaut) நெடுங்கணக்கில் சேர்க்கப்பட்டது. இது போன்றே பிரஞ்சு மொழியில் தயார் என்ற பொருளுடைய prest என்ற சொல்லில் /s/ உச்சரிக்கப்படாமல் மறைந்து முந்திய உயிரின் உச்சரிப்பு மாறியபோது /e/-யின்மீது கூரைக்குறி (circumflex) இட்டு ஒரு புதிய வரிவடிவம் நெடுங்கணக்கில் சேர்க்கப்பட்டது. இது போன்றே மேல்குறியிட்ட வேறு உயிரெழுத்துகளும் சேர்ந்தன.

பேச்சுத் தமிழில் ஆங்கிலம் அறியாத பெரும்பான்மையோரின் உச்சரிப்பில் உள்ள, பொருள் வேறுபாடு காட்டும் புதிய ஒலிகளுக்கு வரிவடிவங்களை நெடுங்கணக்கின் திறன் கருதிச் சேர்க்கும் தேவையைப் பற்றி, பேச்சுத் தமிழின் செல்வாக்கு எழுத்துத் தமிழில் அதிகமாகி வரும் இந்தக் காலத்தில், தமிழ்ச் சமூகம் சிந்திக்க வேண்டும். புதிய வரிவடிவங்களை உருவாக்க இரண்டு வழிகள் இருக்கின்றன. ரோமன், கிரந்தம் போன்ற பிற எழுத்து- முறைகளிலிருந்து கடன் வாங்குவது ஒரு முறை. மொழியின் எழுத்து ஒரு கலாச்சார அடையாளமும் கூட என்பதால் இந்த வழியைப் பலர் ஒப்புவதில்லை.

தமிழ் எழுத்துகளிலேயே மாற்றம் செய்வது இன்னொரு வழி. மாற்றம் செய்ய உள்ள எழுத்துகளில் குறிகளைச் சேர்ப்பது, மேலே காட்டியது போல், மற்ற மொழிகள் கையாண்ட வழி. உரசொலியைக் குறிக்க /ஃப/ என்று எழுதுவதை நீட்டித்து, /ஃஜ/ என்னும் எழுத்தை /z/ என்னும் ஒலியைக் குறிக்கப் பயன்படுத்தலாம், இந்த ஒலியைத் தமிழர்கள் தங்கள் வழக்கில் உச்சரித்தால். /க, ச/ என்னும் வல்லொலிகளுக்கு இணையான உரசொலிகளைக் குறிக்க /ஹ,ஸ/ என்னும் எழுத்துகள் இருக்கின்றன. /த, ட/-வுக்குத் தமிழர் பேச்சில் உரசொலி உச்சரிப்பு இல்லை. இந்தக் குறியீட்டு முறையைப் பயன்படுத்தி, ஒலிப்புடைய வல்லொலியை (voiced stops) குறிக்க, வல்லெழுத்துக்கு முன் இரண்டு புள்ளியிட்டுக் காட்டலாம். /க, த, ப/ முறையே /:க, :த, :ப/ என்று வடிவம் பெறும். /ச/-வுக்கு /ஜ/ இருக்கிறது; /ட/, டமாரம் போல், பல சொற்களின் முதலில் ஒலிப்புடனேயே உச்சரிக்கப்படுகிறது.

தமிழ்ப் பெண் கன்னியாக வீட்டிற்குள் அடைந்து கிடக்காமல், உலகம் சுற்றும் பெண்ணாக வலம்வருவதற்குத் துணை செய்யச் சில கட்டுப்பாடுகளைத் தளர்த்தத் தமிழ்ச் சமூகம் தன்னைத் தயார்ப்படுத்திக்கொள்ள வேண்டும். தமிழின் பழைய வடிவங்களைக் காப்பதை விட, மாற்றங்களை ஏற்றுக்கொண்டு தமிழின் எதிர்காலத்தைக் காப்பது முக்கியமானது.

 21 பேராசிரியர் ந.தெய்வசுந்தரத்தின் மறுகேள்வி:

ஒருங்குறியில் கிரந்தப் பிரச்சினையில், தமிழ் ஆர்வலர்கள் மத்தியில் இரண்டு கருத்துகள் நிலவுகின்றன. ஒன்று, கிரந்தமே கூடாது. மற்றொன்று கிரந்தத்திற்கு இடம் அளிப்பதை எதிர்க்கவில்லை, மாறாக, சமசுகிருதத்தில் இல்லாத ஒலிகளுக்கு அல்லது ஒலியன்களுக்கு, கிரந்தத்தில் ஏன் இடம் அளிக்கவேண்டும்? அதுவும் தமிழில் உள்ள வரிவடிவங்களை ஏன் சேர்க்கவேண்டும் என்பதே கேள்வி.

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

இந்தக் கேள்விக்கு நான் ஏற்கெனவே எழுதிய பதில்களில் விடை இருக்கிறது. இருப்பினும் கொஞ்சம் விவரமாக இங்கே எழுதுகிறேன்.

ரோமன் எழுத்துகளோடு கூடுதல் குறியீடுகள் (diacritic marks) சேர்த்து புனல் க. முருகையனின் பன்னிரு திருமுறை ஒலிபெயர்ப்பு என்னும் நூல் அண்மையில் வெளியாகியிருக்கிறது. தமிழ் பேச மட்டும் தெரிந்தவர்கள், சைவப் பக்தி இலக்கியத்தைப் படிக்க உதவும் பொருட்டு இந்த நூல் வெளியிடப்பட்டிருக்கிறது.

இதே போல், சோழர் காலத்தில் தமிழ் எழுத்தும் பேச்சும் தெரியாதவர்கள் தென்கிழக்காசியக் கோயில்களில் தமிழ்ப் பக்திப் பாடல்களை மனப்பாடம் செய்து பாட, தமிழ் கிரந்தத்தில் எழுதப்பட்டிருக்கிறது. இன்று இந்திய அரசு தமிழை கிரந்தத்தில் எழுதும் முறையைக் கொண்டுவர வேண்டும் என்னும் உள்நோக்கத்தோடு ஒருங்குறியில் கிரந்த எழுத்துகளோடு தமிழ் எழுத்துகளைச் சேர்க்கப் பரிந்துரைத்திருக்கிறது என்பதே குற்றச்சாட்டு.

இந்த உள்நோக்கத்தை ஏகாதிபத்தியம் என்று சாடுபவர்கள் தங்கள் வாதத்தில் தகவல் பிழை இல்லாமல் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டும். இந்திய அரசின் கோரிக்கையில் ழ, ற, ன என்ற மூன்று எழுத்துகளும் எகர ஒகரத்தின்  உயிர்க்குறிகளான ஒற்றைக் கொம்பும் இரட்டைக் கொம்பும் தமிழ் நெடுங்கணக்கிலிருந்து கிரந்தத்தில் சேர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன. ஏழு எழுத்துகள் அல்ல. எகரமும் ஒகரமும் கிரந்த எழுத்துகளில் புள்ளியிட்டு எழுதப்படும்.

கிரந்தத்தில் தமிழ் எழுத்துகள் இருப்பது புதிதாகத் துவங்கும் வழக்கம் இல்லை. கிரந்தத்தில் ஏற்கெனவே தமிழ் எழுத்துகளின் ஒரே அல்லது ஒத்த வடிவத்தைக் கொண்ட உ, ஊ, ய, வ, ண, (த, ந) என்ற எழுத்துகள் இருக்கின்றன. தமிழ் எழுத்தும் கிரந்த எழுத்தும் பிராமி எழுத்து என்ற ஒரே மூலத்திலிருந்து வளர்ந்த வரலாறு, இந்த ஒப்புமைக்குக் காரணமாக இருக்கலாம்; அல்லது கிரந்தம் தமிழிலிருந்து முன்காலத்தில் கடன் வாங்கியிருக்கலாம்.

தமிழ் எழுத்துகளின் மீது தமிழர்களுக்குக் காப்பரிமை இருக்கிறது என்று சொல்ல முடியாது. பகரத்தின் உரசொலியாக /f/ என்ற ரோமன் எழுத்தைத் தமிழ் எடுத்துக்கொண்டால் ஆங்கிலேயர்கள் வழக்குப் போட முடியாது. கிரந்தத்திற்கும் தமிழுக்கும் மட்டும் பங்காளிச் சண்டை!

மேலே காட்டிய உதாரணத்தில் தமிழை ரோமன் எழுத்துகளில் ஒரு குறிப்பிட்ட பயன்பாட்டுக்காக எழுதுவதைப் போல, தமிழைக் கிரந்த எழுத்துகளில் எழுத எந்தப் பயன்பாடும் இல்லை. தமிழ் பேசவும் ரோமன் எழுதவும் தெரிந்தவர்கள் இருப்பது போல், தமிழ் பேசவும் கிரந்தம் எழுதவும் தெரிந்தவர்கள் யாரும் இல்லை.

தமிழ் எழுத்துக்கு மாற்று எழுத்தாக கிரந்த எழுத்தைக் கொண்டுவருவது நடைமுறைச் சாத்தியமற்றது. இந்தியாவில் ஒரு சர்வாதிகாரி ஆட்சிக்கு வந்து, ஒரு பொது எழுத்து முறையைக் கத்திமுனையில் புகுத்தினால் அது தேவநாகரியாகவோ, ரோமனாகவோ இருக்குமே ஒழிய கிரந்தமாக இருக்காது. இந்திய அரசுக்கு தேவநாகரியைப் பரப்புவதில் உள்ள ஆர்வத்தில் ஒரு சிறு பகுதிகூட கிரந்தத்தைப் பரப்புவதில் இருக்க முடியாது.

பின் ஏன் இந்திய அரசு கிரந்தத்தில் சில தமிழ் எழுத்துகளைச் சேர்க்க ஒத்துக்கொள்கிறது? கிரந்த வல்லுநர்களில் இரண்டு பிரிவினர் இருக்கிறார்கள். ஒரு பிரிவினர் கிரந்தத்தை ஒரு மரபு எழுத்து முறையாகவே (heritage script) பார்க்கிறார்கள். அவர்கள் உள்ள கிரந்தத்தில் ஒரு மாற்றமும் செய்ய விரும்புவதில்லை. மற்றொரு பிரிவினர் கிரந்தத்தை நவீன எழுத்து முறை ஆக்க விரும்புகிறார்கள். கிரந்தம் ஒரு மொழி அல்ல. சமஸ்கிருதத்தை எழுத – அதிகமாகத் தமிழ்நாட்டில்  எழுத – பயன்படுத்தபட்ட, பயன்படுத்தப்படும் ஒரு எழுத்து முறை.

இன்று சமஸ்கிருதத்தை நாளிதழிலும் வானொலியிலும் தொலைக்காட்சியிலும் பயன்படும் நவீன மொழியாக்கச் சிலர் முயற்சி செய்கிறார்கள். சமஸ்கிருதம் உள்வாங்கும் நவீனச் சொற்களை எழுத, கிரந்தத்திற்குப் புதிய எழுத்துகள் தேவைப்படும். இந்தத் தேவையையே இந்திய அரசு, தமிழக அரசின் கேள்விக்கும் கவலைக்கும் பதிலாக எழுதியிருக்கிறது. இது கிரந்தத்தை இன்று பயன்படுத்துபவர்களின் ஒரு பிரிவினரின் தேவை. இந்திய அரசு இந்தத் தேவையை நிறைவுசெய்ய விரும்புகிறது.

தமிழ்நாட்டில் சமஸ்கிருதத்தைக் கிரந்தத்தில் எழுதும்போது தொல்காப்பியம், தமிழ் போன்ற சில பெயர்களையும், சில நபர்களின், இடங்களின் பெயர்களையும் எழுதும் தேவை ஏற்படும். அந்தப் பெயர்களில் தமிழுக்கே உரிய ஒலிகள் இருக்கும்போது அவற்றுக்கு வரிவடிவம்  கொடுக்க எழுத்துகள் தேவைப்படும். புதிதாகப் படைப்பதற்குப் பதில் தமிழிலிருந்து கடன் வாங்கிக்கொள்ளலாம் என்கிறார்கள்.

கிரந்தம் நவீன எழுத்து முறை ஆக வேண்டுமா என்பதில் கருத்து வேறுபாடு இருக்கலாம். என்னைப் பொறுத்தவரை கிரந்தத்தை மரபு எழுத்து முறையாகப் போற்ற வேண்டும்; அதற்கு ஒருங்குறியில் இடம் தர வேண்டும் என்பதே முக்கியம். அதை எழுத்துக் கடன் வாங்கி, நவீன எழுத்து முறையாக்க விரும்பும் கிரந்தப் பயனாளிகளைத் தடுக்க, மற்றவர்களுக்கு உரிமை இல்லை; அரசுக்கு அதிகாரம் இல்லை.

 18. தமிழ் உரிமைக் கூட்டமைப்பு, தமிழ் எழுத்துப் பாதுகாப்பியக்கம், தாளாண்மை உழவர் இயக்கம், தமிழக மக்கள் புரட்சிக் கழகம் ஆகியவை சேர்ந்து கிரந்த எதிர்ப்புப் போராட்டத்திற்கு ஆயத்தமாக, பொதுக் கூட்டத்துக்கு அழைத்த பிரசுரத்தின் சுருக்கம்:

“……….செம்மொழி தமிழுக்கு அரசால் பெறப்பட்டுள்ள குறியீடுகள் வெறும் 48 குறியீடுகளே. மொத்த ஒதுக்கீடு 128 இடங்கள். இந்த 48 குறியீடுகளில் 41 குறியீடுகள் கிரந்தத்தோடு பகிர்ந்துகொள்ளப்படுவன. ………. தமிழுக்கேயான குறியீடுகளைக் கிரந்தத்திற்கு வழங்க வேண்டுமென ஒரு முயற்சி நடைபெறுகின்றது. காஞ்சி மடத்து சிறி ரமண சர்மா என்பவர், தமிழுக்கான ஒதுக்கீட்டு இடத்தில் 27 கிரந்த குறியீடுகளைச் சேர்த்து அதை விரிவாக்கப்பட்ட தமிழ் என்று அழைக்கவேண்டும் என முயல்கிறார். ……. இறுதியாக 27 கிரந்த குறியீடுகள் தமிழ்க் குறியீட்டுக்கான இடத்தில் சேர்க்கப்படவுள்ளன. எனவே இந்த அரசாணை மூலம்  தமிழ்  வரிவடிவம்  கிரந்த வரிவடிவத்திற்குள் ஒரு சிறு பகுதியாக அடங்கி விடுகின்றது.

கிரந்தக் கலப்பிற்கு முனைய……… தமிழின் துய்மையைக் கெடுத்து தமிழ்ச் சொற்களின் பயன்பாட்டை குன்றச் செய்து அன்னிய சொற்களின் ஆதிக்கத்தை வலுப்படுத்தி காலப் போக்கில் தமிழை அழித்திடும் துரோக எண்ணங்களே காரணம்………. பண்டைய கல்வெட்டு, மத நூல்கள் ஆகிய ஆய்வுகளுக்கு கிரந்தம் தேவை என்ற வெற்றுரைகளை முன் வைத்து மொழிக் கலப்பை ஞாயப்படுத்தும் தந்திரமும் கையாளப்படுகிறது.”

நடக்கும் விவாதத்தின் ஒரு அடையாளமாகப் பொதுக் கூட்ட அழைப்பு வாசகத்தைச் சுருக்கி மேலே தந்திருக்கிறேன். (முழு அழைப்பையும் இங்கே பார்க்கலாம்:https://groups.google.com/group/tamilmanram/browse_frm/thread/76cd68044e7e0705?hl=en).

இன்னொரு உதாரணமாக, ஒருங்குறியில் கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்ப்பதை எதிர்த்து அந்தக் குழுமியத்திற்கு மின்னஞ்சல் அனுப்பக் கோரிப் பலருக்கு அனுப்பப்பட்ட மின்னஞ்சலின் தலைப்பு:

Subject: எழுத்தைக் காப்போம்! மொழியைக் காப்போம்! இனத்தைக் காப்போம்! – இந்திய ஏகாதிபத்தியத்தின் மொழி அழிப்பு முயற்சியை “Unicode Consortium” – திற்கு தெரிவிக்க மின்னஞ்சல் அனுப்புவோம்

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை விளக்கப் பதில்:

“எப்பொருள் யார் யார் வாய்க் கேட்பினும், அப்பொருள் மெய்ப்பொருள் காண்பது அறிவு” என்பது ஒரு கருத்தை விவாதிக்க, வள்ளுவர் காட்டிய வழி. இன்று ஒருங்குறியில் கிரந்தம் பற்றிப் பொது மேடைகளிலும் இணைய அரங்குகளிலும் சிலர் நடத்தும் விவாதம், சொன்னது என்ன என்பதன் உண்மையை நாடாமல், சொன்னது யார் என்பதை வைத்தே நடப்பது போல் தோன்றுகிறது. இதனால், உண்மை விபரங்களை அறியும் முயற்சி இரண்டாம் பட்சம் ஆகிவிடுகிறது. கிரந்தப் பிரச்சனையில் கட்சி கட்டாதவர்களிடம் இது தவறான எண்ணத்தையும் குழப்பத்தையும் தோற்றுவிக்கிறது. விபரங்களை உள்ளபடி தருவதே இந்தப் பதிலின் நோக்கம். கிரந்தம் பற்றி நான் முன்னொரு முறை எழுதியபோது என்னிடம் முழு விபரமும் இல்லை. கூடுதல் விபரங்கள் தந்து, வாசகர்கள் தாங்களே ஒரு முடிவுக்கு வரவே இந்த விளக்கமான பதில். இந்த விவாதத்தில் உண்மையான விபரங்களை வெளிப்படுத்தாவிட்டால், விவாதத்தின் பயன் தமிழுக்குப் போகாது; அரசியல் ஆதாயத்திற்கே துணை செய்யும்.

மேலே உள்ள அழைப்பு, “ஒருங்குறியில் சீன மொழிக்கு 25000 (சரியான எண்ணிக்கை 20902) குறியீட்டு இடங்கள், சிங்களத்திற்கு 400 (சரியான எண்ணிக்கை, தமிழைப் போல், 128) இடங்கள், செம்மொழித் தமிழுக்கு 128 இடங்கள்தானா?” என்ற கேள்வியுடன் துவங்குகிறது. இந்தக் கேள்வி, ஒருங்குறி பற்றிய அடிப்படையான புரிதல் இல்லை என்பதைக் காட்டுகிறது. ஒருங்குறி ஒரு கருவி; உலகத்து மொழிகளை அவற்றின் எழுத்தில் கணினியில் கையாள உதவும் கருவி; எழுதுவதைத் தரப்படுத்தும் கருவி. ஒரு வரிசையில் ஒவ்வொரு மொழிக்கும் அதன் எழுத்துகளின் எண்ணிக்கையின் அடிப்படையில் இடம் கொடுத்து, ஒவ்வொரு எழுத்துக்கும் தனிக் குறியீட்டு எண் (code point) கொடுக்கிறது ஒருங்குறிக் குழுமியம். சொல்லை அலகாகக் கொண்டு எழுத்து முறை அமைந்த சீன மொழியில் எழுத்துகள் அதிகமாக இருப்பது இயற்கை. தமிழ், ஒலியின் அடிப்படையில் குறைந்த எழுத்துகளைக் கொண்டு எல்லாச் சொற்களையும் படைக்கிறது. எழுத்துகள் குறைவாக இருப்பதால், தமிழுக்கு ஒருங்குறியில் குறைந்த இடங்கள். ஒருங்குறியில் இடம், மொழியின் தகுதியைப் பொறுத்து அமைவதல்ல. அதனால் குறைந்த இடங்கள் தமிழின் தரத்தைத் தாழ்த்துவது ஆகாது.

தமிழ் எழுத்துகளுக்கு அதிக இடம் வேண்டும் என்று கணித்தமிழ் சங்கம் முதலான அமைப்புகளும், தமிழக அரசும் கேட்பது தொழில்நுட்ப அடிப்படையில். (இந்தத் திட்டத்தை இங்கே பார்க்கலாம்:www.tamilnet.com/img/publish/2010/11/TACE16_Report_English.pdf) தற்போது ஒருங்குறியில் தமிழ் உயிரெழுத்துகளும் அகரமேறிய மெய்யெழுத்துகளும் தனித்தனியே குறியீட்டு எண்கள் பெறுகின்றன. உயிர்மெய் எழுத்துகளுக்குத் தனி எண் கிடையாது. (தமிழ் எழுத்துகளின் எண்ணிக்கையைச் சொல்லும் தொல்காப்பியம் உயிர்மெய்யெழுத்துகளைச் சேர்க்கவில்லை என்பதை இங்கே மனத்தில் கொள்ளலாம்). உயிர்மெய் எழுத்துகளைக் கணினி ஒரு மென்பொருளால், (இதற்கு rendering engine என்று பெயர்), அகரமேறிய மெய்யையும் உயிர்க்குறியையும் சேர்த்து, உருவாக்குகிறது. உயிர்மெய் எழுத்துகளுக்குத் தனியே குறியீட்டு எண்கள் ஒதுக்க வேண்டும் என்பதே மேலே சொன்ன கோரிக்கையின் மூலக் கருத்து.

தமிழ் எழுத்துகளுக்குக் குறியீட்டு எண், ஒருங்குறியில், மற்ற இந்திய மொழிகளைப் போல, 7 பிட் அலகைப் பயன்படுத்தித் தரப்பட்டிருக்கிறது. (இது எல்லா இந்திய மொழிகளுக்கும் இந்திய அரசு அங்கீரித்த ISCII எனப்படும் குறியீட்டு முறை). அதாவது, 0, 1 என்ற இரண்டே எண்களைப் பயன்படுத்தி எந்தத் தகவலையும் எண்வயப்படுத்தும் கணினியில், 27 தகவல்களை இந்த அலகால் எண்வயப்படுத்த முடியும். கணினித் துறையில் இந்த அலகு காலாவதி ஆகி வருகிறது. இப்போது 16 பிட் அலகே (216) பரவலாகப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. தமிழ் எழுத்துகளை எண்வயப்படுத்த இந்த விரிந்த அலகை வேண்டுகிறது மேலே சொன்ன கோரிக்கை. தமிழ் எழுத்துகளின் விரிந்த எண்வய முறைக்கு TACE (Tamil All Character Encoding) என்று பெயர் கொடுக்கப்பட்டிருக்கிறது. தற்போது இது ஒருங்குறியில் தனியார் பயன்படுத்த மட்டுமே ஒதுக்கப்பட்டுள்ள பகுதியில் இடப்பட்டிருக்கிறது.

ஒருங்குறிக் குழுமியம், இப்போது தமிழ் எழுத்துகளுக்குக் கொடுத்துள்ள எண்வய முறையை மாற்ற விரும்பவில்லை. ஏற்கனவே முடிவு செய்த தமிழ் எழுத்துக்கான  எண்வய முறையை மாற்றுவதால் எழும் நடைமுறைச் சிக்கல்களே இதற்குக் காரணம். முதலாவது, ஒருங்குறியில் ஒரே மாதிரியாக இந்திய மொழிகளுக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள உள்ளமைப்பை இந்த மாற்றம் பாதிக்கும். இரண்டாவது, விரிந்த எண்வய முறை அமுலுக்கு வந்தால், தமிழில் பழைய முறையில் கோர்க்கப்பட்ட ஆவணங்களை எளிதாகப் படிக்க முடியாது. மூன்றாவது, புதிய எண்வயமுறை இல்லாமல், சில பயனேற்ற மென்பொருள்களை (application software) – குறுஞ்செய்தி அனுப்ப, அச்சிடத் தேவையானவை – தமிழில் பிசிறில்லாமல் பயன்படுத்த முடியாது என்று சொல்லும் குறை ஒரு தொழில்நுட்பப் பிரச்சனை; கணினி வல்லுநர்கள் தீர்வு காணக் கூடிய பிரச்சனை. ஒருங்குறிக் குழுமியத்தின் இந்தச் சிந்தனை, தமிழின் தகுதி பற்றியது அல்ல.

ஒருங்குறியில் தமிழுக்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ள 128 இடங்களில் 41 இடங்கள் கிரந்தத்தோடு பகிர்ந்துகொள்ளப்படும் என்பது அழைப்பில் காணப்படும் மற்றொரு தவறான விபரம். வழக்கில் உள்ள சில கிரந்த எழுத்துகளோடு சேர்த்துத் தமிழ் எழுத்துகளுக்குக் கொடுக்கப்பட்டுள்ள இடங்கள் 48. மீதியுள்ள இடங்கள் தமிழ் எண்களுக்கும் வேறு சில குறிகளுக்கும் கொடுக்கப்பட்டு, சில இடங்கள் எதிர்காலத்தில் தேவைப்படலாம் என்பதற்காகக் காலியாக விடப்பட்டுள்ளன. 41 இடங்களில் புதிய கிரந்த எழுத்துகள் இல்லை. அப்படிச் சேர்க்கும்படி யாரும் சொல்லவும் இல்லை. (ஒருங்குறியின் தமிழ்க் குறியீட்டுப் பட்டியலை இங்கே பார்க்கலாம்: http://www.unicode.org/charts/PDF/U0B80.pdf )

டாக்டர் ஸ்ரீரமண சர்மாவின் நீட்டித்த தமிழ் (Extended Tamil) பற்றிய முன்வரைவில் கிரந்த எழுத்துகளை அப்படியே தமிழ் எழுத்துகளோடு சேர்த்து எழுதும்படி சொல்லவில்லை. (அதை இங்கே பார்க்கலாம்:http://www.tamilnet.com/img/publish/2010/11/20100710-
extended-tamil-proposal.pdf). சமஸ்கிருதத்தைத் தமிழ் எழுத்துகளைக் கொண்டு எழுதும்போது, அதில் உள்ள, ஆனால் தமிழில் இல்லாத, வர்க்க எழுத்துகளையும் வேறு சில எழுத்துகளையும் (மொத்தம் 26 எழுத்துகள்; 27 அல்ல) இணையான தமிழ் எழுத்துகளில் மேல்குறியிட்டு (super script) எழுதலாம் என்றே சொல்லியிருக்கிறார். அதாவது, சமஸ்கிருதத்தில் உள்ள kha, ga, gha போன்ற வர்க்க ஒலிகளை க2 க3, க4 என்றும் உயிர்ப்புடைய ரு, லு போன்ற ஒலிகளை ரு2, ல2 என்றும் எழுதலாம் என்றே சொல்கிறார். சமஸ்கிருதத்தின் இந்த ஒலிகளை கிரந்த எழுத்துகளால் எழுதும் சாத்தியத்தோடு ஒப்பிட்டு, எண்குறியிட்ட தமிழ் எழுத்துகளே ஏற்றவை என்ற தன் முடிவைச் சொல்கிறார்.

சர்மாவின் விரிவுத் தமிழ் பரிந்துரை, சமஸ்கிருதத்தைத் தமிழ் எழுத்துகளைக் கொண்டு எழுதும், இன்றும் உள்ள, ஒரு மரபிற்குக் கணினியின் துணையை நாடுகிறது; புதிதாக ஒரு எழுத்து வழக்கைப் பரிந்துரைக்கவில்லை. இந்த மரபில் தமிழ் எழுத்துகளில் எண்குறியிட்டு எழுதும் வழக்கம் இருக்கிறது. சமஸ்கிருதத்தைத் தமிழ் எழுத்துகளைக் கொண்டு எழுதும் மரபு, அதை கிரந்த எழுத்துகளில் எழுதும் மரபிலிருந்து வேறுபட்டது.
இந்தப் பரிந்துரை சமஸ்கிருதத்தை, தேவநாகரியில் அல்லாமல், தமிழ் எழுத்துகளில் எழுதும் முறை பற்றிய பிரச்சனை. இங்கு மொழி வேறு, எழுத்துரு வேறு என்ற உண்மையைச் சுட்ட வேண்டும். தேவநாகரி, ரோமன் போன்ற எழுத்துருக்கள் ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகளை எழுதப் பயன்படுவது பலரும் அறிந்த உண்மை. ஒரு மொழி ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட எழுத்துருக்களில் எழுதப்படுவதும் உண்மை. வலைப்பதிவில் கருத்துத் தெரிவிக்கும் சிலர், தமிழ் எழுத்துரு அவர்களுக்குக் கிடைக்காததால், தமிழை ரோமன் எழுத்துகளில் எழுதினாலும் அது தமிழ் மொழிதான்.  சமஸ்கிருதத்தை, தமிழ் எழுத்துரு உட்பட, இந்தியாவின் வெவ்வேறு பகுதிகளில் வழங்கும் பல எழுத்துருக்களில் எழுதுவது வரலாறு காட்டும் உண்மை.

சமஸ்கிருதத்தை தமிழ் எழுத்துருவில் எழுதுவதைத் தமிழ் மொழியின் பிரச்சனையாகப் பார்ப்பது, அது தமிழ் நெடுங்கணக்கை நீட்டிக்கிறது என்ற எண்ணத்தால்; தமிழ் மக்கள் (தோசை, தலித், போகம் (‘crop’) போன்று) தாங்கள் பேசும் சொற்களில் உள்ள ஒலிப்புடைய (voiced) எழுத்துகளை (ga, da, dha, ba என்ற அவற்றின் உச்சரிப்பைக் காட்டும் முறையில்) எழுத விரும்பி, கிரந்த எழுத்துகளை (அல்லது எண் மேலேற்றிய தமிழ் எழுத்துகளை (க2, ட2, த2, ப2)) பயன்படுத்திவிடலாம் என்னும் பயத்தால்.

சர்மாவின் முன்வரைவை உத்தமம் (INFITT) என்னும் தமிழைக் கணினியில் பயன்படுத்தும் முயற்சிகளில் முன்னணியில் நிற்கும் அமைப்பும், சில நிறுவனங்களும், சில தமிழ் அறிஞர்களும் ஒப்புக்கொள்ளவில்லை. இவர்கள் விரிவுத் தமிழ் ஒருங்குறியில் இடம்பெற வேண்டாம் என்று ஒருங்குறிக் குழுமியத்திற்குக் கோரிக்கை அனுப்பினார்கள். (இதை இங்கே பார்க்கலாம்:http://www.infitt.org/pressrelease/INFITT_Response_to_Extended_Tamil_
proposal.pdf ). இரண்டாயிரம் ஆண்டுப் பாரம்பரியம் உள்ள தமிழ் நெடுங்கணக்கை இது மாற்றுகிறது என்னும் வாதம், சமஸ்கிருதத்தைத் தமிழ்நாட்டில் எழுதும் மரபில் உள்ள பிரச்சனையைத் தமிழ் நெடுங்கணக்கிற்குள் கொண்டுவர வேண்டாம் என்னும் எண்ணத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டது.

விரிவுத் தமிழை எதிர்க்கும் வாதத்தின் நிலைப்பாடு இதுவே: “தமிழுக்குப் புதிய எழுத்துகள் தேவை இல்லை; தமிழர்கள் தங்கள் தமிழ் உச்சரிப்பில் காட்டும் சில புதிய ஒலிகளை வடிக்க எழுத்து வேண்டாம்; தமிழ்நாட்டில் வழங்கும் தமிழல்லாத எந்த மொழியையும் தமிழ் எழுத்துகளைக் கொண்டு எழுதத் தேவை இல்லை; அதனால், ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகளை எழுதப் பயன்படும் ரோமன், தேவநாகரி போன்ற எழுத்து முறைகளுக்கு விரிவாக்கப்பட்ட எழுத்து (Extended Roman, Extended  Devanagari) இருப்பது போல், தமிழுக்கு எழுத்துமுறை விரிவு, கணினிக்கு மட்டுமே என்றாலும், தேவை இல்லை.”

ஒருங்குறிக் குழுமியம், சர்மாவின் விரிவுத் தமிழ் பரிந்துரையை ஏற்றுக்கொள்ளவில்லை. இதற்குக் காரணம் அது ஒரு சதித் திட்டத்தைக் கண்டுபிடித்துவிட்டது அல்ல; தொழில்நுட்ப ரீதியில் தேவை இல்லை என்பதே. புதிய ஒலிகளை எண் குறியீடாக ஒருங்குறியில் ஏற்கனவே இருக்கும் எண்களை வைத்தே எழுதலாம் என்பது அதன் கருத்து.

தமிழ் எழுத்துகளுக்கு யாரும் எண்குறியிட்டுப் புதிய உச்சரிப்புகளைக் காட்ட விரும்பினால், கிரந்தம் தேவை இல்லை. இப்போது ஒருங்குறியில் உள்ள எண்களை வைத்தே, விரிவுத் தமிழ் இல்லாமலே, எழுதலாம். ஒருங்குறியில் கிரந்தத்தைத் தடுத்தாலும் இதைத் தடுக்க முடியாது.
கிரந்த எழுத்துகளுக்கு ஒருங்குறியில் தனி இடம் ஒதுக்க வேண்டும் என்பது தனியான வேறு கோரிக்கை. ஒருங்குறியில் உள்ள எத்தனையோ எழுத்துருக்களைப் போல, கிரந்தத்திற்கும் இடம் வேண்டும் என்பதே இந்தக் கோரிக்கை. இந்தக் கோரிக்கையை இந்திய அரசு, கிரந்த எழுத்து முறை வல்லுநர் குழுவின் பரிந்துரையின் பேரில், ஒருங்குறிக் குழுமியத்திற்கு அனுப்பியது. (அதை இங்கே பார்க்கலாம்:http://dakshinatya.blogspot.com/2010/12/grantha-goi-chart.html) கிரந்தக் கோரிக்கையில் சில தமிழ் எழுத்துகளைக் கிரந்த நெடுங்கணக்கில் சேர்த்திருப்பதை மறுபரிசீலனை செய்யத் தமிழக அரசு நேரம் கேட்டதால், இதன் மீது முடிவெடுப்பதைக் குழுமியம் தள்ளிவைத்திருக்கிறது. இந்திய அரசின் பார்வையில் இது தமிழ் பற்றிய பிரச்சனை அல்ல; கிரந்தம் பற்றிய பிரச்சனை. எனவே, இது தமிழைப் பாதிக்கும் என்ற வாதத்தை ஒப்புக்கொள்ளாது.

ஒருங்குறியில் கிரந்த எழுத்துகள் இடம் பெறும் தேவைக்கான பல காரணங்களில் சமஸ்கிருத்தை கிரந்த எழுத்துகளில் எழுதும் மரபு ஒன்று.
சர்மா இந்த மரபின் தேவைக்காகவே ஒருங்குறியில் கிரந்தத்தைச் சேர்ப்பது பற்றித் தனியாக வேறு ஒரு முன்வரைவு அனுப்பினார். டாக்டர் நா. கணேசன் ஒரு முன்வரைவை அனுப்பினார். ஒருங்குறிக்கு யாரும் பரிந்துரைகள் அனுப்பலாம். தமிழும் தகவல் தொழில்நுட்பமும் அறிந்த சிலர் அனுப்புகிறார்கள். குழுமியம் தொழில்நுட்ப அடிப்படையில் – அரசியல் அடிப்படையில் அல்ல – பரிந்துரைகளைப் பரிசீலித்து முடிவெடுக்கிறது.  அது  நடைமுறைச் சிக்கல் உட்பட எல்லாவற்றையும் சீர்தூக்கி முடிவு செய்யும். அரசின் பலமோ, அரசியல் விளவுகளோ அந்த முடிவில் முக்கிய இடம் வகிப்பதில்லை.

தமிழுக்கே உரிய மூன்று (ழ, ற ன) எழுத்துக்களையும், எ, ஒ என்ற இரண்டு உயிர்கள் மெய்யோடு சேரும்போது எழுதும் இரண்டு உயிர்க்குறிகளையும் விரிவாக்கப்பட்ட கிரந்தத்தில் சேர்க்கும் பரிந்துரை, இந்திய அரசின் கோரிக்கையில் இருக்கிறது. (எ, ஒ என்ற  இரண்டு உயிர் எழுத்துகளுக்கு கிரந்த எழுத்திலேயே கூடுதல் குறியிட்டு (diacritic marks) எழுதவே பரிந்துரை இருக்கிறது). இது, கிரந்த வல்லுநர்கள் பலர் சேர்ந்த ஒரு குழு செய்த முடிவு. மேலே துவக்கத்தில் காட்டிய அழைப்பிதழில், ‘தமிழ் வரிவடிவம் கிரந்த வரிவடிவத்திற்குள் ஒரு சிறு பகுதியாக அடங்கிவிடுகின்றது’ என்று தவறாகவும் மிகைப்படுத்தியும் கூறுவது இதைத்தான்.

சர்மாவின் முன்வரைவில் தமிழுக்கே உரிய ஐந்து எழுத்துகளைக் கிரந்த எழுத்துகளோடு சேர்க்கும் பரிந்துரை இல்லை. அவர் நவீன சமஸ்கிருத்தில் தமிழ் உட்பட பிறமொழிச் சொற்களை, முக்கியமாகப் பெயர்களை (names), எழுதும் தேவை ஏற்படும்; அந்தத் தேவையை நிறைவு செய்யக் கிரந்த விரிவு (Extended Grantha) தேவைப்படும்; அதில் கூடுதல் குறி சேர்த்த கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்க்கலாம் என்று சொல்கிறார். எடுத்துக்காட்டாக, z என்ற ஒலியுள்ள Xerox, zebra என்ற ஆங்கிலச் சொற்களை ஜ-இன் கீழ் இருபுள்ளி இட்டுக் காட்டலாம் என்று சொல்கிறார். தொல்காப்பியர், தமிழ் என்ற தமிழ்ச் சொற்களைச் சமஸ்கிருத்தில் எழுதும்போது, தமிழ்நாட்டில் கிரந்தம் படிக்கத் தெரிந்தவர்களுக்குத் தமிழும் படிக்கத் தெரியும் என்பதால், கிரந்தத்தில் இல்லாத எழுத்துகளையும் உயிர்க் குறிகளையும் ஒருங்குறியில் உள்ள தமிழ் எழுத்துப் பகுதியிலிருந்து இறக்கிக்கொள்ளலாம் என்று சொல்கிறார். ஆனால், இது ஒருங்குறிக் குழுமியத்தின் ஒவ்வொரு எழுத்து முறைக்கும் தனிப்பகுதி (block) இருக்க வேண்டும் என்னும் கொள்கைக்கு  முரணானது. எனவே, இந்திய அரசின் கோரிக்கையில் தமிழில் உள்ள மூன்று எழுத்துகள் கிரந்தப் பகுதியிலேயே சேர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன. கிரந்த எழுத்துகளில் பல காலமாக தமிழ் எழுத்துகளோடு ஒரே அல்லது ஒத்த வரிவடிவம் உடைய உ, ஊ, ய, வ, ண, (த, ந) என்ற எழுத்துகள் இருந்து வருகின்றன. இந்தக் கோரிக்கையின்படி மூன்று எழுத்துகள் அதிகமாக இருக்கும்.

கிரந்த எழுத்து முறை பற்றிய பிரச்சனையைத் தமிழின் பிரச்சனை ஆக்கத் தேவை இல்லை. இது கிரந்த எழுத்து முறையை நவீனமாக்கும் முயற்சி. தமிழ் நெடுங்கணக்கின் சில எழுத்துகள் கிரந்த எழுத்து முறையில் சேர்வது தமிழைக் கெடுப்பது ஆகாது; தமிழைத் தீட்டுப்படுத்தாது. தமிழ் என்ற சொல்லை ஆங்கிலத்தில் ஆங்கிலேயர் உச்சரிப்பில் Tamil என்று எழுதுகிறார்கள்; தமிழ் உச்சரிப்பின்படி எழுத வேண்டும் என்றால் Thamizh என்று எழுதலாம்; ஒரு ஆங்கிலேயர் Thamiழ் என்று எழுதலாம் என்று சொன்னால், தமிழ் கெட்டுப் போகும் என்று சொல்ல மாட்டோம், அல்லவா? ஆங்கிலத்தைக் கெடுக்கிறது என்று ஆங்கிலேயர்கள் சொல்லலாம். இதே போல், புதிய எழுத்துகள் கிரந்தத்தைக் கெடுக்கிறது என்று பழமையைப் போற்றும் சில கிரந்தவாதிகள் சொல்லலாம்.

தமிழுக்குக் கேடு என்று சிலர் சொல்லும்போது தமிழ்ச் சொற்களில் கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்ப்பது சுலபமாகிவிடும் என்பதையே குறிக்க முடியும் என்று மேலே சொன்ன விபரங்கள் காட்டும். தமிழ் எழுத்துகளும் ரோமன் எழுத்துகளும் ஒருங்குறியில் தனித்தனியே இருந்தும், தமிழில் எழுதும்போது ரோமன் எழுத்துகளைச் சேர்க்க முடிவதுபோல, தமிழ் எழுத்துகளும் கிரந்த எழுத்துகளும் தனித்தனியே இருந்தாலும், தமிழில் எழுதும்போது கிரந்த எழுத்துகளைத் தமிழர்கள் சேர்ப்பதைத் தடுக்க முடியாது. அவர்களைத் தடுக்க வேண்டுமென்றால், தொழில்நுட்பத்தை முடக்குவது வழி அல்ல; அவர்களுடைய மொழி நடத்தையை மாற்ற இசைவு வழியில் முயலுவதே வழி.

கிரந்த எழுத்தோடு தமிழ் எழுத்தைச் சேர்க்கலாமா என்ற கேள்வி, சூடேறிய விவாதத்தில், ஒருங்குறியில் கிரந்தத்திற்குத் தனியிடம் வேண்டுமா என்ற கேள்வியாக உருமாற்றம் பெற்றுவிட்டது. இதற்கும் கிரந்த எழுத்துகளில் தமிழ் எழுத்துகள் இருப்பதற்கும் சம்பந்தம் இல்லை. தமிழில் ரோமன் எழுத்துகளைச் சேர்த்து எழுதுவது எப்படி சாத்தியமோ அப்படித்தான் கிரந்த எழுத்துகளைச் சேர்த்து எழுதுவதும் சாத்தியம். இதனால், ரோமன் எழுத்துகள் ஒருங்குறியில் வேண்டாம் என்று யாரும் சொல்ல முடியாது; சொல்லவும் மாட்டார்கள்.

ஒருங்குறியில் கிரந்தத்திற்கு இடம் தருவது பற்றிய கேள்வி, தமிழ் மொழி சம்பந்தப்பட்டது மட்டுமல்ல. தமிழ் மொழி வரலாறு, இலக்கிய வரலாறு உட்பட்ட வரலாற்று ஆய்வு பற்றிய கேள்வியும் ஆகும். சமஸ்கிருதம், கிரந்தம் பற்றிய கேள்வியும் ஆகும். இந்தக் கேள்விக்கான பதில் காண்பதில் தனித்தமிழ் அறிஞர்களின் கருத்து, ஒரு சிறு பகுதிதான். தமிழ் வரலாற்று ஆய்வுக்குக் கிரந்தம் தேவை என்பது வெற்றுரை என்று சொல்லி, அது ஏன் பயனற்றது என்றுகூடச் சொல்லாவிட்டால், இந்த வெறும் கூற்றை யாரும் கணிப்பில் எடுத்துக்கொள்ள மாட்டார்கள்.

ஒருங்குறியில் கிரந்தத்துக்கு இடஒதுக்கீடு பற்றித் தமிழ்நாட்டில் ஆவேசமான விவாதம் இப்படி இருக்கிறது என்று சொல்லத் தோன்றுகிறது. நாம் குடியிருக்கும் தெருவில் காலியாக இருக்கும் ஒரு வீட்டில் பிற சாதிக்காரன் ஒருவன் குடிவர இருக்கும்போது, அவனைக் குடிவைக்கக் கூடாது; அவன் நம் வீட்டுப் பெண்ணை வசப்படுத்திவிடுவான்; ஆகவே, கூட்டம் சேர்த்து, கூக்குரல் எழுப்பி, அவனை வராமல் செய்துவிடுவோம் என்று சொல்வதைப் போல இது இருக்கிறது. கலப்புக் கல்யாணம் நடந்துவிடுமோ என்று அதை முளையிலே கிள்ளி எடுக்கக் காட்டும் வேகம் இது. நம் வீட்டுப் பெண்மீது நமக்கு நம்பிக்கை இல்லாததன் எதிர்வினை இது.

காலம் மாறிவிட்டது. தமிழின் தற்காலம், அதன் வரலாற்றின் இடைக்காலம் அல்ல. தமிழுக்கு ஆபத்து – தமிழ் அடுப்படி மொழியாக, குழாயடி மொழியாகச் சுருங்கிவிடும் ஆபத்து – என்றால், அது இன்று ஆங்கிலத்தின் மூலம் வரலாம்; சமஸ்கிருதத்தின் மூலம் அல்ல. அட்டைப் பாம்பை அடிக்கும் ஆசையில் நிஜப் பாம்பைக் கண்டுகொள்ளாமல் இருக்கும் கதையாக இருக்கிறது கிரந்த எதிர்ப்பு.

பொங்கல் நன்னாளில் தமிழின் எதிர்காலம் பற்றிய சிந்தனையில் உணர்ச்சி பொங்குவதை விடுத்து, அறிவு பொங்க வழி தேடுவது தமிழுக்கு நல்லது.

 16.மறவன்புலவு க. சச்சிதானந்தன் எழுப்பிய கேள்வி:

வட்டார வழக்குகளைத் தாண்டி, தராதரத் தமிழ் (செந்தமிழ்) அமையாவிடின்…….. தமிழின் வகைகள் ஈழத் தமிழ், கன்னியாகுமரித் தமிழ், சென்னைத் தமிழ், ஊடகத் தமிழ் எனக் கிளைகளாவதைத் தவிர்க்க முடியாது. தோக்கியோ யப்பான் மொழியே வடக்கே சக்காலின் தொடக்கம் தெற்கே ஒக்கினாவா வரை நீண்ட யப்பான் நாட்டின் செம்மை மொழி………….. ஈழத் தமிழ் வேண்டுமா? தமிழகத் தமிழ் வேண்டுமா என்ற மாற்றுத் தேவையா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

“தமிழ்ப் பேச்சுக்கும் எழுத்துக்கும் இடையே உள்ள இடைவெளி நெருங்கிவர வேண்டும்”  என்ற என் கருத்துக்கு எதிர்வினையாக எழும் கேள்வி இது. அதாவது, பேச்சுத் தமிழ் இடத்துக்கு இடம் மாறும்; எழுத்துத் தமிழே இடம் கடந்து பொதுவாக உள்ளது; எழுத்துத் தமிழ், பேச்சுத் தமிழுக்கு நெருங்கி வந்தால் தமிழ் பின்னப்பட்டுத் தனி மொழிகளாகப் பிரிந்து விடலாம். இந்தப் பயத்தை அர்த்தமற்றது என்று தள்ளிவிட முடியாது. இந்த பயத்திற்கு ஆதாரமாகக் காட்டப்படுவது மலையாளம் தனி மொழியாகப் போன வரலாறு.

ஒரு மொழி இரண்டாகப் பிரிவதற்கு மொழியில் உள்ள வேற்றுமைகள் மட்டும் காரணம் அல்ல. ஒரே இலக்கணம் உள்ள மொழியை இரண்டு மொழிகளாகக் கொள்வதையும் (இந்தி, உருது ஒரு உதாரணம், பழைய யூகோஸ்லோவாக்கியாவின் செர்பியன், குரோஷியன் இன்னொரு உதாரணம்), வேறுபட்ட இலக்கணங்கள் உள்ள இரண்டு மொழிகளை ஒரு மொழியாகக் கொள்வதையும் (தென்சீனாவிலும் ஹாங்காங்கிலும் வழங்கும் கான்டனீஸ், ஒரளவு சொற்களிலும் இலக்கணத்திலும், பெருமளவு உச்சரிப்பிலும் வேறுபட்டு, மாண்டரின் பேசுபவர்களுக்குப் புரியாமல் இருந்தாலும், இரண்டும் புறக் காரணங்களால் சீன மொழி என்று அழைக்கப்படுவது இதற்கு ஒரு உதாரணம்) உலகில் காணலாம். மொழி பிரிவதற்கு அரசியல், கலாச்சாரக் காரணங்கள் முக்கியமாக இருக்கும். ஒரு கிளை மொழி, தனி மொழியாவதும் இப்படியே.

இடைக்காலத்தில் சேர நாட்டில் பாட்டு, மணிப்பிரவாளம் என்று இரண்டு இலக்கிய வகைகளும் மொழிகளும் இருந்தன. பாட்டிலக்கியத்தின் மொழி, வழக்கில் இருந்த தமிழ்; மணிப்பிரவாள இலக்கியத்தின் மொழி தமிழோடு சமஸ்கிருதம் கலந்த மேல்தட்டு மக்களின் மொழி. மேல்தட்டு மக்கள், இந்தியத் துணைக் கண்டத்தில் மாறிய அரசியல், கலாச்சாரக் காரணங்களால், மணிப்பிரவாள இலக்கியத்தின் மொழி தனியானது, தமிழிலிருந்து (அன்றைய பிரயோகத்தில் பாண்டி பாஷையிலிருந்தும், சோள பாஷையிலிருந்தும்) வேறானது என்று நிறுவினார்கள். அதை நிலை நாட்ட (கேரள பாஷையைப் போலவே சமஸ்கிருதத்திலிருந்து கடன் வாங்கியிருந்த கர்நாடக பாஷையிலிருந்தும் ஆந்திர பாஷையிலிருந்தும் வேறுபட்டது என்று காட்டவும்), பதினான்காம் நூற்றாண்டில், கேரள பாஷையின் முதல் இலக்கணமாக லீலாதிலகம், சமஸ்கிருத்தில் எழுதப்பட்டது. பின்னால் கேரள பாஷைக்கு மலையாளம் என்ற பெயர் வந்தது.

யாழ்ப்பாணத்தில் பேசப்படும் தமிழ், பேச்சில் உள்ள வித்தியாசத்தால் மட்டும் ஒரு தனி மொழியாகப் பிரியாது. தமிழிலிருந்து விலகுவதற்குப் பெரிய அரசியல், கலாச்சாரக் காரணங்கள் தோன்ற வேண்டும். அவை, மலையாளம் போல், தமிழ் இலக்கியப் பாரம்பரியத்தை உதறும் அளவுக்கு உரமாக இருக்க வேண்டும். அப்படி ஒருவேளை நேர்ந்தால், மொழியளவில் பெரிய வித்தியாசம் இல்லை என்றாலும், தேசிய அடிப்படையில், தமிழ் இரண்டாகும். ஆனால் யாழ்ப்பாணத்தவர்கள் தமிழ்க் கலாச்சார மறுப்பைத் தழுவ முகாந்திரம் இல்லை. அரசியல், கலாச்சாரக் காரணங்கள் ஒற்றுமைக்குச் சாதகமாக இருந்ததால், வெப்ஸ்டர் அமெரிக்கன் மொழியை நிறுவத் தனி அகராதி தயாரித்தும், ஆங்கிலம், தனிப் பெயர்கள் வைத்துக்கொண்டு, இரண்டாகப் பிரியவில்லை.

தமிழ்ப் பேச்சும் எழுத்தும் இரண்டறக் கலக்கப் போவதில்லை; அதற்குத் தேவையும் இல்லை. இரண்டுக்கும் இடைவெளியைக் குறைப்பதற்கு, பேசுவதைப் போலவே எழுதுவது என்ற அர்த்தம் இல்லை. உலக மொழிகளில் எழுத்துக்கும் பேச்சுக்கும் குறைந்த அளவிலாவது வித்தியாசம் இருக்கிறது. தமிழைப் பொறுத்தவரை, இரண்டின் இடைவெளியைக் குறைப்பதில் முதல் படி, பள்ளித் தமிழை அச்சு ஊடகத் தமிழுக்குப் பக்கத்தில் கொண்டுவருவது. ஊடகத் தமிழில் வர்ணனைப் பகுதியில் (narratives) வரும் தமிழ் இக்கால எழுத்துத் தமிழ்; அதில் உரையாடலில் (conversations) வருவது பேச்சுத் தமிழ். இந்த எழுத்துத் தமிழ், செந்தமிழிலிருந்து விலகி, பேச்சுத் தமிழ்க் கூறுகளைக் கொண்டிருக்கிறது. இந்தக் கூறுகள் தொடரியல், பொருளியல், சொல்லியல், சந்தி சம்பந்தமானவை. சொல் வடிவில் – அதாவது, சொல்லின் எழுத்துக் கூட்டு, உருபுகளின் வடிவம் ஆகியவற்றில் – வேறுபாடு போற்றப்படுகிறது. இந்தப் போக்கை ஊக்கப்படுத்தலாம். தமிழ் எழுத்துக்கும் பேச்சுக்கும் உள்ள வேறுபாடு, எழுதும்போது சொல்லின் வடிவிலும், அதைப் பேசும்போது உச்சரிப்பிலும் இருக்கும்; இலக்கணத்தில் இருக்காது. எழுதிய சொல்லைப் படிக்கும்போது உச்சரிப்பு பேசுவதிலிருந்து வேறுபட்டிருக்கும். ஆங்கிலத்தில், படிப்பதும் பேசுவதும் ஒன்றாக இருக்கும்; எழுதுவது வேறாக இருக்கும். தமிழில், எழுதுவதும் படிப்பதும் ஒன்றாக இருக்கும்; பேசுவது உச்சரிப்பில் மட்டும் வேறாக இருக்கும்.

தற்கால எழுத்துத் தமிழ் உருவாகியிருப்பது போல், பேச்சுத் தமிழில் தகு வழக்கு (Standard Speech) உருவாகியிருக்கிறது. இது ஜப்பானிய மொழி போல், பிரிட்டிஷ் ஆங்கிலத்தைப் போல், அந்தஸ்து உள்ள ஒரு இடத்தில், அந்தஸ்து உள்ள ஒரு சமூகப் பிரிவினர் பேசும் மொழியின் அடிப்படையில் அமையவில்லை. வட்டாரத்தையும் சாதியயையும் சார்ந்த – பேசுபவரின் வட்டாரத்தையும் சாதியையும் காட்டிக் கொடுக்கும் – மொழிக்கூறுகளை அகற்றி, அவற்றுக்குப் பதில், இணையான பொது மொழிக்கூறுகளைச் சேர்த்து உருவாகும் பொதுப் பேச்சு மொழி (Standard Spoken Tamil) அது. பொதுக் கூறுகளில் எழுத்து மொழியிலிருந்து பெறும் கூறுகளும் அடங்கும். தற்காலத் தமிழில் பொது எழுத்து மொழி (அல்லது நடை), பொதுப் பேச்சுத் தமிழ் (அல்லது நடை) என்ற இரட்டைப் பிரிவு இருக்கிறது. இந்த இரண்டுக்கும் மேல், முன்னதில் செந்தமிழ், அறிவியல் தமிழ் என்று பல துணை வகைகளும், பின்னதில் கிளை மொழி, தொழில் சார்ந்த மொழி என்று துணை வகைகளும் உள்ளன. இவை எல்லாம் சேர்ந்ததுதான் பல நிலைகளைக் கொண்ட தற்காலத் தமிழ்.

யாழ்ப்பாணப் பேச்சு மொழி, தமிழின் ஒரு வட்டார மொழி. அதன் எழுத்து மொழி, தமிழ் நாட்டு எழுத்து மொழியோடு ஒத்தது. இரண்டுக்கும் வேறுபாடு பத்து சதவிகிதத்திற்குக் குறைந்த சொற்களிலும், ஒத்த சொற்களின் பொருளில் ஓரளவும் இருக்கிறது. யாழ்ப்பாணத்தின் பொதுப் பேச்சு மொழி, தமிழ்நாட்டில் போல, வட்டாரத்திற்கு உரிய தனிக் கூறுகளை விலக்கி, பொதுக்கூறுகளை ஏற்று அமைந்தால், இரண்டு நாடுகளின் பொதுப் பேச்சு மொழியிலும், எழுத்து மொழியைப் போலவே, வேறுபாடு குறைவாக இருக்கும். மேலே சொன்னபடி, பொது எழுத்து மொழியும், பொதுப் பேச்சு மொழியும் இலக்கணத்தில் நெருங்கி வரும்போது இரு நாட்டு மொழியும் வேறோ என்ற எண்ணம் தோன்றாது. தமிழ்நாட்டில் வட்டார மொழிகள் போல, உரையாடல்களில் யாழ்ப்பாண வட்டார மொழி வழங்கும்.

இப்படியான நவீனத் தகு தமிழ் (Modern Standard Tamil) வளர்ச்சியில், பொது எழுத்துத் தமிழுக்கும் பொது பேச்சுத் தமிழுக்கும் இடையே பெரிய விரிசல் இல்லாமல், அதனால் கல்விக்கும் கற்பனைப் படைப்புகளுக்கும் வரும் இடர்கள் இல்லாமல், போகும். இவை இரண்டும் இலங்கைக்கும் இந்தியாவுக்கும் பொது என்ற நிலையும் இருக்கும். இந்த நிலை பெருமளவு அராபிய மொழி நிலையை ஒத்தது. அராபியத்தின் பேச்சு மொழி, மேற்கு ஆசியாவில் அது பேசும் நாடுகளில் வித்தியாசப்படுகிறது. தற்காலத் தகு அராபியம் (Modern Standard Arabic), இந்த நாடுகளுக்குப் பேச்சிலும் எழுத்திலும் பொது. பொதுப் பேச்சு வழக்கில், நாட்டைப் பொறுத்து, வட்டார வழக்கின் கூறுகள் கொஞ்சம் இருக்கும். பொது எழுத்து வழக்கில் செம்மொழி அராபியத்தின் (Classical Arabic) கூறுகள் கூடக் குறைய இருக்கும். அரசியல், கலாச்சாரக் காரணங்களால் அராபிய மொழி பல மொழிகளாகப் பிரியும் வாய்ப்பு இல்லை.

14.தமது முந்தைய கேள்வியின் தொடர்ச்சியாக ஆவரங்கால் சின்னத்துரை சிறிவாஸ் மீண்டும் எழுப்பியுள்ள கேள்வி.

“எழுத்து குறிப்பது பிறப்பிடங்களை மட்டுமே.” இந்த எனது கூற்றினைத் திரும்பவும் ஆய்ந்து பதில் தாருங்கள். உலகில் மனிதர்களினால் எழுப்பக்கூடிய ஒலிகளில் அதிக எண்ணிக்கையானவை பேச்சுத் தமிழில் உண்டு. இது ஏன்? எங்களுக்கு தமிழ் ஏன் சரியாகப் புரியவில்லை? தமிழ் இலக்கணம் என்ன கூறுகின்றது?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

எழுத்து குறிப்பது ஒலிகளை. ஒலிகள் அவை பிறக்கும் இடத்தையும் முறையையும் வைத்து வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. /ப்/ என்ற ஒலி பிறக்கும் இடம் உதடுகள்; பிறக்கும் முறை உதடுகள் மூடுதல். ஒரு மொழியிலுள்ள எல்லா ஒலிகளுக்கும் எழுத்து தேவை இல்லை. சொல்லில் ஒரே இடத்தில் வந்து பொருள் வேறுபாடு தரும் ஒலிகளுக்கு மட்டும் எழுத்து இருந்தால் போதும். இப்படிப்பட்ட ஒலிகளை மொழியியலில் ஒலியன்கள் என்பார்கள். ஒரு ஒலியனின் உச்சரிப்பு அது சொல்லில் வரும் இடத்தைப் பொறுத்து வேறுபடலாம். இப்படி வேறுபடும் ஒலிகளுக்குத் தனி எழுத்துகள் தேவை இல்லை. எழுத்து வரும் இடத்தால் அதன் உச்சரிப்பு பெறப்படும். தமிழில் கிழங்குகள் என்ற சொல்லில் முதலில் வரும் /க்/ உயிர்ப்பொலியாக இல்லாமல்  /k/ என்றும், மெல்லெழுத்துக்கு அடுத்து வரும் இரண்டாவது /க்/ உயிர்ப்பொலியாக /g/ என்றும், மூன்றாவதாக இரண்டு உயிர்களுக்கு இடையே உள்ள /க்/ உரசொலியாக /h/ என்றும் உச்சரிக்கப்படுகின்றன. மூன்று ஒலிகளும் வருமிடத்தால் வித்தியாசப்படுவதால் அவற்றைக் குறிக்க /க்/ என்னும் ஒரு எழுத்தே போதும். ஒரு ஒலியன் மூன்று ஒலிகள். எழுத்துகள் ஒலியன்களின் அடிப்படையில் அமைவது எழுத்து முறையின் சிக்கனத்தை, திறனைக் கூட்டும்.

இருப்பினும், பல மொழிகளில் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கையும் எழுத்துகளின் எண்ணிக்கையும் ஒன்றாக இருப்பதில்லை. ஏனென்றால் ஒரு மொழியின் நெடுங்கணக்கு மரபுவழிப்பட்டது. மரபு, ஒலியனியலின் அடிப்படையில் அமையாமல் இருக்கலாம். மொழி மாறினாலும் மரபு மாறாமல் இருக்கலாம்.

உலக மொழிகளில் ஒலியன்களின் எண்ணிக்கை நாற்பதுக்கு மேல் இருப்பது அபூர்வம் என்று மொழியியல் ஆய்வு காட்டுகிறது. இந்தப் பொது விதிக்குப் பேச்சுத் தமிழ் விலக்கு அல்ல. எழுத்துத் தமிழில் ஆய்த எழுத்தையும் கிரந்த எழுத்துகளையும் சேர்த்து எழுத்துகளின் எண்ணிக்கை 36. ஆப்பிரிக்காவில் போட்ஸ்வானா என்னும் நாட்டில் பேசப்படும் !Xந்ம்  என்ற மொழியில் 112 ஒலியன்கள் உள்ளன. பாப்பா நியுகினியில் பேசப்படும் Rotokas என்ற மொழியில் 11 ஒலியன்கள் உள்ளன. இவை புறநடை.

தமிழ் இலக்கண நூல்கள், தமிழைப் பிற மொழிகளோடு ஒப்பிடும் ஒப்பிலக்கண நூல்கள் அல்ல. அதனால் அவை தமிழின் ஒலிகள் கூடுதல் என்றோ, குறைவு என்றோ கூறுவதில்லை.

மொழிகளின் பொது விதியின் புறநடையாகப் பேச்சுத் தமிழின் ஒலிகள் அதிக அளவில் இல்லாததால், ஒலிகளின் எண்ணிக்கை பேச்சுத் தமிழைக் கற்பதற்குத் தடையாக இருக்க முடியாது; அது புரிவதற்கு இடராக இருக்க முடியாது. தான் வளரும் சூழ்நிலையில் உள்ள தாய்மொழியைக் கற்கவோ, புரிந்துகொள்ளவோ, அதில் எத்தனை ஒலிகள் இருந்தாலும் அதன் இலக்கணம் எவ்வளவு சிக்கலாக இருந்தாலும், ஒரு குழந்தைக்கு எந்த இடர்ப்பாடும் இருக்காது. கேள்வியில் உள்ள ‘எங்களுக்கு’ யாரைக் குறிக்கிறது என்று தெரியவில்லை. பேசும் தமிழை எழுதும்போது அதிக வித்தியாசம் வருவதால் எழுத்துத் தமிழைப் பள்ளிகளில் கற்கக் குழந்தைகள் நேரம் எடுக்கிறார்கள்.

தமிழைக் கற்பதில் மட்டுமல்ல, தமிழில் கருத்துகளையும் கற்பனைகளையும் வெளியிடும் திறனின் சக்தியைப் பெருக்கவும் தமிழ் வீட்டிற்குள் உறவாட உதவும் மொழி என்ற நிலையில் நிற்காமல் உலகோடு உறவாட உதவும் மொழி என்ற நிலையிலும் இயங்கத் தமிழ்ப் பேச்சுக்கும் எழுத்துக்கும் இடையே உள்ள இடைவெளி நெருங்கிவர வேண்டும். மக்கள் பேசுவதை எழுத்தை நோக்கி மாற்ற இயலாது; அவர்கள் எழுதுவதைப் பேச்சை நோக்கி மாற்ற முடியும். இந்த மாற்றம் உச்சரிப்பைப் பற்றியது மட்டுமல்ல. பல அம்ச மாற்றம், ஊடகங்களிலும் கறபனை இலக்கியத்திலும் மெல்ல நடந்துகொண்டிருக்கிறது. இது பள்ளிகளில் எல்லாப் பாடங்களிலும் நிகழ வேண்டும்.

12.மின்தமிழ் இணையக் குழுமத்தில் complex number என்ற கணிதவியல் கருத்துக்குத் தமிழ்ச் சொல் என்ன என்ற விவாதத்தில் கலப்பெண், செறிவெண், சிக்கலெண் என்ற மூன்று சொற்கள் வழக்கில் உள்ளன என்று சொல்லி, ஒவ்வொருவரும் தங்களுக்குப் பிடித்த சொல் எது என்று சொன்னார்கள். இந்தச் சொல், கணிதக் கலைச்சொற்களில் அடிப்படை நிலையில் உள்ள ஒன்று. இந்த விவாதத்தில் பங்கெடுத்துக்கொண்ட ஃழான்-லூய்க் செவ்வியார் (Jean-Luc Chevillard) என்னும் பிரெஞ்சுத் தமிழறிஞர் எழுப்பிய கேள்வி:

சொல்லாக்கம் போன்ற சாதாரண விஷயத்திலும் தமிழர்கள் ஏன் ஒருமித்த முடிவுக்கு வரச் சிரமப்படுகிறார்கள்?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

கலைச்சொற்களின் சமூக ஏற்பு பற்றி நான் கள ஆய்வு செய்யவில்லை. கலைச்சொல்லில் இணக்கமின்மைக்கு என்ன காரணம் இருக்கலாம் என்று நான் நினைப்பதைச் சொல்கிறேன். ஒருமித்த முடிவுக்கு வர முடியாமைக்கு ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட காரணங்கள் இருக்கலாம். இவற்றில் சில, வேறு சில மொழிகளுக்கும் – குறிப்பாக நவீனமயமாக்கப்படும்மொழிகளுக்கும் – இருக்கலாம். சில தமிழ் மொழிக்கே உரியவை.

எந்தச் சமூகத்திலும் மாற்றுக் கருத்துக்கு இடம் உண்டு. மாற்றுக் கருத்துகளை வாதிட்டு ஒரு கருத்தை எல்லோரும் ஏற்றுக்கொள்வதும் உண்டு. இது எல்லா விஷயங்களிலும் நடப்பதில்லை; தேவையும் இல்லை. தமிழ்ச் சமூகத்தில் சொல்லாக்கத்தில் ஒருமிப்பு (consensus) இல்லாததைப் பார்க்கிறோம். மொழியின் முன்னேற்றத்திற்கு இதில் ஒருமிப்பு தேவை.

மாற்றுக் கருத்தை மாற்றார் கருத்தாகப் பார்க்கும் வழமை, தமிழ்ச் சமூகத்தில் இருக்கிறது. மாற்றார் கருத்து என்னும்போது தன்முனைப்பு வந்துவிடுகிறது; தனிப்பட்ட ஆசாபாசங்கள் வந்துவிடுகின்றன. கணினியில் தமிழ் எழுத்துருவை வடிப்பதில் இருபதுக்கும் மேற்பட்ட குறியீட்டு முறைகள் இருக்கின்றன. ஒருவர் கணினியில் தமிழில் எழுதுவதை இன்னொருவர் படிக்கத் தனி முயற்சிகள் எடுக்க வேண்டும். இருப்பினும், அரசு தலையிடும் வரை, இப்போது ஒருங்குறிக் குழுமம் (Unicode Consortium) வெளியிலிருந்து ஒரு பொதுக் குறியீட்டு முறையைத் தரும் வரை, தமிழ் சார்ந்த கணினிப் பொறிஞர்கள் கலந்து பேசி ஒரு ஒருமித்த குறியீட்டைத் தரவில்லை. ஒருமிப்பு, வெளியிலிருந்துதான் வர வேண்டியிருக்கிறது.
தமிழைப் பொறுத்தவரை மொழிக் கொள்கையில் (language ideology) தமிழர்களிடையே ஒருமைப்பாடு இல்லை. மொழித் தூய்மையில் தொடங்கி, ஆங்கில ஒப்புமை என்று அது பன்முகம் கொண்டிருக்கிறது. சொல்லாக்கத்தில் ஒருமைப்பாடு இல்லாததற்கு இது ஒரு காரணம். கேள்வியில் உள்ள சொல் வேறுபபாட்டுக்கு இது காரணம் அல்ல என்றாலும் கீழே உள்ள அதிகப்படியான காரணங்களில் ஒன்றோ, பலவோ அதற்குக் காரணமாக இருக்கலாம்.

ஆங்கில ஒப்புமைக் கொள்கை, ‘தமிழ் நவீன மொழியாக ஆங்கிலத்தை ஒட்டி அது மாற வேண்டும்’ என்ற கருத்தை உள்ளடக்கியது. இதன்படி, எந்தப் புதுத் தமிழ்ச் சொல், ஆங்கிலச் சொல்லின் பொருளை – வேர்ப் பொருளை – அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது என்பதில் கருத்து வேறுபாடு ஏற்படுகிறது. இதனால் பல சொற்கள் உருவாக்கப்பட்டு, அவற்றை உருவாக்கியவர்கள் தங்கள் உருவாக்கமே ஆங்கிலச் சொல்லுக்கு இணை என்று வாதிட்டு, தங்கள் சொல்லை மாற்றுவதில்லை.

தமிழர்களுக்குத் தங்கள் மொழியின் சொற்கள் மீது அறிவு சார்ந்த உறவை விட உணர்வுபூர்வமான உறவு, வன்மையாக இருக்கிறது. அதனால், ஒரு சொல்லைச் செதுக்கிச் செதுக்கி, மாற்றி மாற்றிச் செம்மை பண்ணுவதில் மனநிறைவு காண்கிறார்கள். இதனாலும் புதிதாக வரும் ஒரு சொல் நிலைபெறுவதில்லை.

மொழி வளர்ச்சி பற்றிய சிந்தனையில் தமிழர்களிடம் ஒரு தர்க்க முரண் (logical fallacy) இருக்கிறது. மொழியின் புதிய பயன்பாடு, மொழி தன்னை அதற்குத் தகுதி ஆக்கிக்கொண்ட பின்னரே வர வேண்டும் என்பதே அந்த முரண். ‘தமிழில் கலைச்சொற்கள் உருவான பின்னரே தமிழை அறிவியல் கற்றுக் கொடுக்கப் பயன்படுத்த வேண்டும்’ என்னும் வாதம் இந்தச் சிந்தனையால் வருகிறது. இந்தத் தர்க்க முரணைச் சொல்லாக்கத்திலும் காணலாம். எந்தச் சொல்லாக இருந்தாலும் ஏற்றுக்கொண்டு, புதிய சிந்தனைகளை வெளிப்படுத்த, தமிழின் பயன்பாட்டை முன்னெடுத்துச் செல்ல விடாமல், உருவாக்கிய சொல்லைச் செம்மைப்படுத்துவதிலேயே காலத்தைச் செலவிடுவதை இந்தச் சிந்தனை நியாயப்படுத்துகிறது.

கடைசியாகச் சொல்லவிருக்கும் காரணம், எனக்கு முக்கியமாகப் படுகிறது. ஆங்கிலம் போன்ற நவீன மொழிகளில், புதிய கருத்துகளையும்  தொழில்நுட்பப் பொருள்களையும் உருவாக்குபவர்களே அவற்றுக்குரிய சொல்லையும் உருவாக்குகிறார்கள். இரண்டின் சொந்தக்காரர்கள் என்ற முறையில் அவர்களுடைய சொல்லுக்கு நம்பகத்தன்மை (authenticity) வருகிறது. அவர்களுடைய சொல்லை மற்றவர்கள் கேள்விக்கு உள்ளாக்குவதில்லை. தமிழ் போன்ற நவீனமாகும் மொழிகளில் கலைச்சொற்கள் அந்தச் சொற்களைத் தந்த கருத்தின் உருவாக்கத்தில் தொடர்பு இல்லாத மூன்றாவது நபர்களால் உருவாக்கப்படுகின்றன. அதனால் அவர்கள் உருவாக்கும் சொற்களுக்கு நம்பகத்தன்மை இருப்பதில்லை; அவற்றை மாற்றி மாற்றி அமைப்பதில் ஒரு தடையையும் இந்த நபர்கள் உணர்வதில்லை. தமிழர்கள் தமிழில் ஆய்வு செய்தாலும், ஆங்கிலத்தில் செய்தாலும் ஆய்வாளர்களே (கற்றுக் கொடுப்பவர்கள் மட்டுமல்ல) கலைச்சொற்களை உருவாக்கும்போது, ‘எது சரியான சொல்’ என்ற கேள்வியின் வலு குறைந்துவிடும்.

தமிழியல் தவிர்த்து மற்ற அறிவுத் துறைகளின் கலைச்சொல் ஆக்கத்தில் தமிழ் அறிஞர்களின், தமிழ் அன்பர்களின் பங்கு இரண்டாம் பட்சமே என்னும் கருத்து வேரூன்றினால் சொல் வேறுபாடு வெகுவாகக் குறையும். இந்தக் கருத்தால் தமிழ் கெடாது. சொல் பற்றி இணக்கம் இல்லாமல், தமிழின் பயன்பாடு குறைந்தாலோ தள்ளிப்போடப்பட்டாலோதான் தமிழ் வளர்ச்சி பாதிக்கப்படும்.

 10. 2010 அக்.25 அன்றைய வல்லமையில் வெளியான வெ.ஜனனியின் கேள்விகளை அண்ணாகண்ணன் சற்றே திருத்தி, எழுப்பிய புதிய கேள்விகள்:

“கல் தோன்றி மண் தோன்றாக் காலத்தே வாளொடு முன் தோன்றி மூத்த குடி” என்று தமிழ்க் குடியைப் போற்றும் வசனத்தை எழுதியவர் யார்? இதை அறிவியல்பூர்வமாக ஆய்ந்திட முடியுமா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

தமிழ் இனத்தின் பழமையைப் பெருமையுடன் சுட்டும் இந்தத் தொடரை எழுதிய இலக்கிய அல்லது இலக்கண உரையாசிரியர் யார் என்று எனக்குத் தெரியவில்லை. இது தமிழ் இனம் உலகின் மற்ற இனங்களை விடக் காலத்தால் முந்தியது என்று கூறும் வரி. ‘குரங்கிலிருந்து வந்த முதல் மனிதன் தமிழனே’ என்று புதுமைப்பித்தனைக் கிண்டலடிக்க வைத்த வரி.

இதன் கருத்தை அறிவியல்பூர்வமாக நோக்க இதன் நேர்பொருளை முதலில் பார்க்க வேண்டும். பூமி தோன்றியபோது பாறையாக இருந்தது; பின்னால் பாறை மண்ணாகியது; இப்படி மாறுவதற்கு முன்னாலேயே தமிழ்க் குடி கருவிகளைச் செய்து நாகரிகத்தில் முன்நின்ற குடி என்று பொருள்கொண்டால், அது புவியியல் அறிஞர்களின் முடிவுக்கு முரணானது. பூமி தோன்றியபோதே கல்லும் மண்ணும் நீரும் இருந்தன. பூமியில் உயிர் தோன்றுவதற்கு முன்னாலேயே இவை இருந்தன.

மனித வரலாற்றில் கற்கருவிக் காலத்திற்குப் பிறகு வரும் செம்புக் கருவிக் காலம் இந்தியத் துணைக் கண்டத்தைப் பொறுத்தவரை பொது யுகத்திற்கு முன்னால் (BCE) 3300இல் துவங்கியது என்பார்கள். செம்புக் காலத்திற்குப் பின் வந்த இரும்புக் கருவிக் காலம் இங்கே பொது யுகத்திற்கு முன்னால் 1800இல் துவங்கியது என்பார்கள். இந்த இரண்டு கால வரையறைகளுக்கும் இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தது இந்துவெளி நாகரிகம். இரும்புக் காலம், இந்துவெளி நாகரிகத்தின் இறுதிப் பகுதியில் துவங்கினாலும், ஆரியர்களின் வேத காலத்திலேயே அது விரிவடைகிறது.

கேள்வியில் உள்ள தொடரில் உள்ள வாள் செம்பால் செய்யப்பட்டதென்றால், அதில் ‘கல் தோன்றி மண் தோன்றா’ என்ற பகுதியை அர்த்தமற்றது என்று விட்டுவிட்டால், இந்தத் தொடர் இந்துவெளி நாகரிகத்தை உருவாக்கிய குடியைக் குறிக்கிறது என்று சொல்ல வாய்ப்பு இருக்கிறது. இந்துவெளி நாகரிகத்தின் இருப்பு உலக அறிவிற்கு வந்தது, காலனிய காலத்தில். இந்தத் தொடர் காலனிய காலத்திற்கு முற்பட்ட புலவனால் எழுதப்பட்டது என்றால், அந்த அறிவு, தமிழ்க் குடியின் கூட்டு நினைவைச் (collective memory)சேர்ந்ததா என்ற கேள்விக்கு விடை வேண்டும். இதற்கு விடை காண்பது எளிதல்ல.

இந்தத் தொடர், இந்துவெளி நாகரிகக் குடியைக் குறிக்கிறது என்று எடுத்துக்கொண்டாலும், அந்தக் குடி எது என்பது மற்றொரு கேள்வி. அது திராவிடக் குடி என்று அஸ்கோ பர்ப்போலா, ஐராவதம் மகாதேவன் போன்ற அறிஞர்களின் முடிவை ஏற்றுக்கொண்டாலும், அது தமிழ்க் குடி என்று சொல்லத் தடையாக, இந்துவெளி நாகரிகத்தின் இறுதிக் காலத்திற்கும் சங்க இலக்கியமும் பிராமிக் கல்வெட்டுகளும் காட்டும் தமிழ் நாகரிகத்தின் துவக்கக் காலத்திற்கும் ஆயிரம் ஆண்டுகளுக்கு மேல் இடைவெளி இருக்கிறது. இந்த இடைவெளியில் தமிழ்க் குடி இருந்ததா, இருந்தால் இரண்டுக்கும் உறவு தொடர்ச்சியாக இருந்ததா என்ற கேள்விக்கு விடை சொல்ல ஆதாரம் வேண்டும்.

ஒப்பிலக்கண ஆய்வின்படி, பழந்தமிழோடு நெருங்கிய ஒரு பேச்சுமொழி அந்தக் காலக்கட்டத்தில் இருந்தது; அதற்குத் தமிழ் என்ற பெயர் இலக்கியம் எழுதப்பட்ட பின் வந்தது, ஆனால் இந்துவெளி நாகரிகம் போல் அந்தத் தமிழ்க் குடியிடம் நகர நாகரிகம் இருந்ததற்கு அகழாய்வுச் சான்று இல்லை. ஐராவதம் மகாதேவன் சங்க இலக்கியத்தில் வரும் பொறையன் என்ற அரசர் குடிப்பெயரும் அண்மையில் தமிழகத்தில் அகழ்ந்தெடுத்த இந்துவெளி எழுத்தைக் கொண்டிருப்பதாகச் சொல்லப்படும் சிறுகோடரியும் உறவுத் தொடர்ச்சிக்கு ஆதாரம் என்று சொல்கிறார். இந்த ஆதாரங்கள் இன்னும் சர்ச்சைக்கு உரியவையாக இருக்கின்றன.

கேள்வியில் உள்ள தொடரில் உள்ள ‘வாள்’ செம்புக் கருவிக் காலத்தைச் சுட்டுகிறது என்று எடுத்துக்கொண்டாலும், தமிழ்க் குடி மனிதக் குடிகளில் மூத்த குடி என்று சொல்வது தவறாகும். பொதுயுகம் 3000இலேயே சுமேரிய, பாபிலோனிய, அசிரிய நாகரிங்களின் பிறப்பிடமான மெசபடோமியா பகுதியில் செம்புக் கருவிகள் செய்யப்பட்டன.

கேள்வியில் உள்ள தொடர், இன்று பல தமிழ் ஆர்வலர்களிடம் இருப்பது போல், அறிவியல் அடிப்படையில் அல்லாமல், தமிழுக்குப் பழமைத் தகுதி தரும் ஆசையால் சொல்லப்பட்டதாகவும் இருக்கலாம். இதுவே என் கருத்து.

தமிழர்களுக்குப் பழமையை நிலைநாட்டுவதில் உள்ள ஆர்வத்தைத் தமிழுக்குப் புதுமையைக் கொண்டு வருவதில் காட்டினால் தமிழ் வளரும்.

=========================

இலக்கியம் மூலம் பருவ நிலை, சுற்றுச் சூழலை பற்றிப் புரிதல் பெற முடியுமா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

இலக்கியம் அது எழுதப்பட்ட காலத்தின் பருவநிலை, சுற்றுச் சூழல் முதலியன பற்றிப் பேசலாம். ஆனால் அது அறிவியல் அடிப்படையில் இருக்கும் என்பதில்லை. அவை பற்றிய சமூகப் பார்வை இலக்கியத்தில் இருக்கும்.

பழைய இலக்கியத்தில் இக்கால எண்ணப் போக்கையும் மதிப்பீடுகளையும் தேடும்போது எச்சரிக்கையாக இருக்க வேண்டும். இன்றைய சிந்தனைகளை அன்றைய இலக்கியத்தின் மீது ஏற்றிப் பார்ப்பது கால முரண் ஆகும். இது பெண்ணுரிமை, மனித உரிமை, பொதுவுடைமை, மக்களாட்சி போன்ற சமூகம் சார்ந்த கருத்தியல்களுக்கு மிகவும் பொருந்தும்.

ஒரு சமூகத்தின் சிந்தனைப் போக்குகள் காலத்துக்குக் காலம் மாறும். அவற்றுக்குப் பழமைத் தொடர்ச்சி இருக்கலாம்; இல்லாமலும் இருக்கலாம். இக்காலச் சிந்தனைகள் எல்லாமே பழைய இலக்கியத்தில் காணக் கிடைக்கின்றன என்பது பழமையைக் கொண்டாடுவதற்கோ. புதுமையின் ஏற்பைக் கூட்டவோ பயன்படலாம். ஒரு இலக்கியத்தை அதன் காலச் சமூகத்தின் பின்புலத்தில் பார்க்கப் பயன்படாது. எல்லாக் காலத்திற்கும் ஏற்ற திருக்குறளுக்கும் இது பொருந்தும்.

இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாகத் தமிழ் மொழி மாறவில்லை என்று சொல்வது போல், தமிழ்ச் சிந்தனையும் மாறவில்லை என்று நினைப்பதில் பெருமை இல்லை. இரண்டும் வளர்ந்து வந்தவை; இன்னும் வளர்ந்துகொண்டிருப்பவை.

=========================

தமிழில் உருவாக்க வேண்டிய புதிய ஆய்வுக் களங்கள் யாவை?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலையின் பதில்:

புதிய ஆய்வுக் களங்களுக்கு ஒரு எல்லைக் கோடு இல்லை. தமிழ் வழங்கும் சமூகத்தில் நேரும் அமைப்பு மாற்றங்களால், அதனாலும் பிற உலகின் தொடர்பாலும் ஏற்படும் சிந்தனை மாற்றங்களால் புதிய ஆய்வுக் களங்கள் தோன்றும். இது தகவல் தொழில்நுட்பச் செயல்பாட்டிற்குத் தமிழ் தன்னைத் தகுதி ஆக்கிக்கொள்ளச் செய்யும் ஆய்வு மட்டுமன்றி, சாதி பற்றிய சமூகவியல் ஆய்வுக்கும் பொருந்தும். புதிய ஆய்வுக் களங்கள் தோன்றுவதோடு பழைய ஆய்வுக் களங்களில் புதிய பார்வை விழுவதும் வரையறை அற்றது.

என் கருத்துப்படி, தமிழ் மீதான ஆய்வுக் கவனம் தமிழின் பழமையையும் மாறாமையையும் நிலைநாட்டுவதிலிருந்து தமிழ் மொழியும் இலக்கியமும் கலாச்சாரமும் சமூகமும் எப்படிக்  காலந்தோறும் வந்த மாற்றங்களை உள்வாங்கின, இன்று எப்படி உள்வாங்குகின்றன என்னும் ஆய்வுக்கு விரிவடைய வேண்டும். இந்த ஆய்வு, எப்படி தமிழ் உயிருள்ள மொழியாக இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் தன்னைக் காத்துகொண்டது என்று காட்ட வேண்டும்.

8. அரிஅரவேலன்,முக மண்டலத்தில் எழுப்பிய கேள்வி:

மதுரையில் 5ஆவது முறையாக நடைபெறும் புத்தகக் கண்காட்சி என்பதைத் தெரிவிக்க பின்வரும் தொடர்களில் எது சரியானது?
* 5ஆவது மதுரை புத்தகக் கண்காட்சி
* 5ஆவது மதுரைப் புத்தகக் கண்காட்சி
* மதுரையில் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி
* மதுரையின் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி
* மதுரையில் நடைபெறும் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

‘மதுரையில் நடைபெறும்’ என்பது பெயரெச்சத் தொடர்; அது தழுவி நிற்கும் பெயர்ச்சொல் தொகுதி ‘5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி’. இரண்டும் சேர்ந்தது ‘மதுரையில் நடைபெறும் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி’ என்னும்  பெயர்த் தொடர். இந்தப் பெயர்த் தொடரை வினையை நீக்கிச் சுருக்கலாம். வினை இல்லாதபோது பெயரோடு வரும் வேற்றுமை உருபு ‘உரியது’ என்ற பொருளைத் தரும் ஐந்தாம் வேற்றுமை உருபாக (இன்) மாறும். அப்படி மாறினால் சுருக்கிய தொடர் பெயர்த் தொடராகவே இருக்கும். இதுவே ‘மதுரையின் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி’.

வேற்றுமை உருபு மாற்றம் நிகழாதபோது (‘மதுரையில் 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி’) தொடர் பெயர்த் தொடர் அல்ல; அது, சுருக்கிய வாக்கிய அமைப்பு. இதைப் பயன்படுத்தும்போது ‘நடைபெற்றது’ போன்ற வினைமுற்று இறுதியில் தொக்கி நிற்கும். சுருக்கிய  வாக்கிய அமைப்புகளைப் பத்திரிக்கைச் செய்திகளின் தலைப்புகளில் பார்க்கலாம்.

ஐந்தாம் வேற்றுமை உருபு இல்லாமலும் இரண்டு பெயர்ச் சொற்கள் அடுக்கிவந்து ஒரு பெயர்த்தொடர் உருவாகலாம். அதுவே ‘5ஆவது மதுரைப் புத்தகக் கண்காட்சி’. பல பெயர்கள் அடுக்கி வந்து பெயர்த் தொடர் ஆகும்போது பெயர்கள் வரும் வரிசையில் ஒரு நிரல் உண்டு. எண்ணுப் பெயர் மற்ற பெயர்களுக்கு முன்னால் வரும். எனவே ‘*மதுரை 5ஆவது புத்தகக் கண்காட்சி’ என்று வரவேண்டிய தொடர் ‘5ஆவது மதுரைப் புத்தகக் கண்காட்சி’ என்று வரிசை மாறி வருகிறது.

பெயர்கள் அடுக்கி வரும்போது, மேலே காட்டிய தொடரில் உள்ளது போல், ஒற்று இரட்டிக்கும். இன்றைய தமிழில் ஒற்று இரட்டாமல் எழுதுவது பெருகி வருகிறது. வழக்கு மிகுதி கருதி அதையும் ஏற்றுக்கொள்ளலாம். இதுவே ‘5ஆவது மதுரை புத்தகக் கண்காட்சி’.

மகரத்தில் முடியும் பெயர்களையும் ஒற்று மிகாமல் அடுக்கி‘புத்தக கண்காட்சி’ என்று எழுதுவோரும் உண்டு.

கொடுத்துள்ள ஐந்து தொடர்களும் சரியானவைதான். அவற்றின் இலக்கணக் கூறுகள்தான் வேறுபடுகின்றன. முதல் தொடரை வேண்டுமானால் பள்ளியில் சொல்லித் தரும் இலக்கண விதியிலிருந்து முரண்பட்டது என்று சொல்லலாம்.

6. சென்னை, மாநிலக் கல்லூரியின் தமிழ்த் துறை இணைப் பேராசிரியர் இரா. சீனிவாசன் எழுப்பிய கேள்விகள்:

கல்வெட்டுகளில் பயின்று வரும் மொழி, இலக்கிய மொழியிலிருந்து வேறுபட்டிருப்பதன் காரணம் என்ன?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

சங்கக் கவிதைகளின் மொழியும் சமகால பிராமிக் கல்வெட்டுகளின் மொழியும் தனித்து நிற்கின்றன. கம்பராமாயணத்தின் மொழியும் சோழர் காலக் கல்வெட்டுகளின் மொழியும் வேறானவை. இதற்குக் காரண்ங்கள் பல. சில காரணங்கள் ஊகங்களே. ஒரு காரணம், எழுதப்பட்ட பொருள். கவிதையின் பொருள் கற்பனை கலந்தது. இந்தக் கற்பனைக்கு ஒரு மொழி சார்ந்த ஒரு மரபு இருந்தது. கல்வெட்டுகளின் பொருள், கொடை, போர் வெற்றி, கோயில் பராமரிப்பு முதலிய உலகியல் சார்ந்தது. இன்றும் அரசு ஆவணங்களின் மொழிக்கும் நவீன இலக்கிய மொழிக்கும் வேறுபாடு உண்டு.

இரண்டாவது காரணம், எழுத்தின் நோக்கம். இலக்கியம், மொழித் திறம் படைத்தவர்கள் படித்து இன்புற எழுதுவது. கல்வெட்டு, குறைந்த படிப்பறிவு உள்ளவர்களும் படித்து விஷயங்களைத் தெரிந்துகொள்வதற்காக எழுதப்பட்டது. இதனால் கல்வெட்டுத் தமிழில் பேச்சுத் தமிழின் கலப்பைப் பார்க்கலாம்.

மூன்றாவது காரணம் புரவலர்களின் மொழிக் கொள்கையும் நாட்டின் மொழி நிலையும். பிராமிக் கல்வெட்டுகளில் சுட்டப்படும் உறவிடங்களைத் தானமாகப் பெற்றவர்கள் பிராகிருதம் பேசிய சமணத் துறவிகள். இந்தக் கல்வெட்டுகள் தமிழும் பிரகிருதமும் கலந்து எழுதப்பட்டிருக்கின்றன. இதே சமணர்கள் தாங்கள் தமிழில் கவிதை எழுதும்போது தமிழ்க் கவிதை சார்ந்த மொழி மரபை – பிற மொழி கலக்காத, கலந்தாலும் தமிழாக்கப்பட்ட மொழியை – பின்பற்றுகிறார்கள். சோழ அரசர்கள் தங்கள் பேரரசுத் தகுதியை நிலைநாட்ட இந்தியாவிற்கு வெளியேயும் அரசவைகளில் கோலோச்சிய சமஸ்கிருதத்தைத் தழுவி அதைக் கல்வெட்டுகளில் தங்கள் பெருமையைப் பறைசாற்றப் பயன்படுத்தினார்கள். இதனால் கல்வெட்டுகளில் அரசனின் வம்சப் பெருமையையும் போர் வெற்றிகளையும் புகழும் மெய்க்கீர்த்தி சமஸ்கிருதத்தில் அல்லது சமஸ்கிருதம் கலந்த தமிழில் இருக்கும். ஆனால் இது போன்ற புகழ்ச்சியுரை இலக்கியத்தில் பாடாண்திணையாக வரும்போது நல்ல தமிழில் இருக்கும். மேலே சொன்ன காரணத்தால் கல்வெட்டுகளில் பிறமொழிச் சொற்கள் அதிகமாக இருக்கும். அரசு நிர்வாகத்தைச் சேர்ந்த பல கலைச் சொற்களும் பிராகிருதத்தில் இருக்கும்.

நான்காவது காரணம், மொழி வெளிப்பாட்டு வடிவம். இலக்கியம், கவிதை வடிவம் கொண்டது. கல்வெட்டு, உரைநடை வடிவம் கொண்டது. உரைநடையில் மொழியைப் பொறுத்தவரை அதிகச் சுதந்திரம் உண்டு. இறையனார் அகப்பொருள் உரை போன்ற இலக்கியம் தொடர்பான உரைநடை இலக்கிய மொழியின் தன்மைகளைக் கொண்டது. உலகியல் தொடர்பான உரைநடை, நாட்டு மொழிப் பயன்பாட்டைப் பிரதிபலிக்கிறது.

=========================
மணிப்பிரவாளம் என்ற உரைநடை வடிவம் எந்தச் சமயத்தினரால், எப்பொழுது தோற்றுவிக்கப்பட்டது?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

மணிப்பிரவாளம் என்னும் தொகையில் உள்ள இரு சொற்களைச் சேர்த்துக் காணும் வழக்கை முதலில் அகநானூற்றைத் தொகைப்படுத்திய காலத்தில் பார்க்கிறோம். அகநானூற்றுப் பாடல்களில் ஒரு பகுதிக்கு மணி மிடை பவளம் என்று பெயர் தரப்பட்டிருக்கிறது. இது இருமொழிச் சேர்க்கையைக் குறிக்கவில்லை. ஒரு உரையாசிரியரின் கருத்துப்படி, எளிய சொற்களும் கடினமான சொற்களும் கலந்து வருவதையோ, எளிய சொற்கள் கடினமான பொருளை ஏற்று வருவதையோ குறிக்கிறது.

மணிப்பிரவாளம் என்ற தொகைச்சொல், ஒரு மொழிநடையைக் குறிக்கும் பொருளில் முதலில் சமஸ்கிருத்தில் பதினோராம் நூற்றண்டைச் சேர்ந்த அபிநய குப்தரால் ஒரு தென்னிந்திய மொழி மரபைக் குறித்துப் பயன்படுத்தப்படுகிறது. வீரசோழியத்தின் அலங்காரப் படலத்திலும் இந்தத் தொகைச்சொல் கூறப்படுகிறது. ஆழ்வார் பாசுரங்களுக்கு உரை எழுத அவற்றின் உரையாசிரியர்களால் மணிப்பிரவாள நடை உருவாக்கப்பட்டது. இந்த நடை, பதினோராம் நூற்றாண்டில் துவங்கி இரண்டு நூற்றாண்டுகள் வழக்கில் இருந்தது. இந்தக் கலப்பு உரைநடை, ஏன் இந்தக் காலகட்டத்தில் தோன்றியது, ஏன் வைணவ உரையாசிரியர்களால் கையாளப்பட்டது, ஏன் கைவிடப்பட்டது என்ற கேள்விகள் ஆய்வுக்கு உரியவை.

கடன் சொற்களிலிலிருந்து வேறுபட்ட இருமொழிக் கலப்பைத் தமிழில் சில காலக்கட்டங்களில் சில மொழிப் பயன்பாடுகளில் காணலாம். சங்க காலத்தைச் சேர்ந்த பிராமிக் கல்வெட்டுகளில் தமிழும் பிராகிருதமும் கலந்திருப்பதை ஐராவதம் மகாதேவன் காட்டுகிறார்.

ஒரு காலத்தின் சமூக, கலாச்சாரக் கூறுகளும் தேவைகளும் மொழியின் வடிவத்தை உருப்படுத்துகின்றன. பதினோராம் நூற்றாண்டு சோழப் பேரரசின் ஆதிக்கம் உச்சத்தில் இருந்த காலம். அந்த ஆதிக்கத்தின் அடையாளமாக சமஸ்கிருதத்தைத் தழுவிய காலம். சமஸ்கிருதக் காப்பியங்களையும் பிரபந்தங்களையும் தமிழுக்குக் கொண்டு வருவதில் முனைப்புக் காட்டிய காலம். முக்கியமாக, தமிழை சமஸ்கிருதத்தின் வழி இந்திய நீரோட்டத்தோடு இணைக்க ஈடுபாடு காட்டிய காலம், பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டில் ஆங்கிலத்தின் வழி தமிழை ஐரோப்பிய நீரோட்டத்தோடு இணைக்க அறிவுலகமும் இலக்கிய உலகமும் முயற்சி எடுத்ததைப் போல.

ஆழ்வார் பாசுரங்களை நிலைக்களனாகக் கொண்டு அவற்றின் உரையாசிரியர்கள் வைணவ இறையியல் கொள்கையையும் (theology) தத்துவத்தையும் (philosophy) தென்னிந்தியாவில் உருவாக்கினார்கள். இந்த உருவாக்கம் தமிழ்ப் பாசுரங்களின் கருத்துகளை உபநிஷத்துகளின் கருத்துகளோடு இணைத்துச் செய்யப்பட்டது. இந்த முயற்சியில் சம்ஸ்கிருதச் சொற்களை அப்படியே தமிழில் கிரந்த எழுத்துகளின் துணைகொண்டு பயன்படுத்தினார்கள். இந்தப் பயன்பாட்டின் அளவும் தன்மையும் இருநூறு ஆண்டுகளில் மாறி வந்திருக்கிறது. ஆனாலும் பயன்பாட்டின் அடிப்படை நோக்கம் சமஸ்கிருதச் சொல்லில் பல நூற்றாண்டுக் காலமாகச் சேர்ந்த அடிப்பொருளையும் குறிப்புப் பொருளையும் வழக்கில் உள்ள தமிழ்ச் சொல்லிலோ, மொழிபெயர்த்து உருவாக்கும் புதிய சொல்லிலோ கொண்டுவர முடியாது என்ற நிலையே. சிரிலதா ராமன் என்ற ஆய்வாளரின் கருத்து இது. இன்று ஆங்கிலத்தில் உள்ள post-structuralism, post-modernism போன்ற சொற்களின் வரலாற்றுச் சுமையைத் தாங்கிய முழுப்பொருளையும் தமிழில் மொழிபெயர்த்த பின் அமைப்பியல் வாதம், பின் நவீனத்துவம் என்ற சொற்களில் உணர்த்த முடியாது என்று எண்ணி ஆங்கிலச் சொற்களையே தமிழ் எழுத்துகளிலோ, ஆங்கில எழுத்துகளிலோ எழுதுவதைப் போன்றது இது.

தமிழின் சமய அறிவுசார் வளர்ச்சியில் மணிப்பிரவாள நடை ஒரு காலகட்டத்தின் கருத்தாக்கத் தேவையை நிறைவுசெய்யத் தோன்றிய ஒரு மொழி நடை.

மணிப்பிரவாள நடை சைவத் திருமுறைகளின் அடிப்படையில் சைவ சித்தாந்தத்தை உருவாக்கிய சமய ஆசிரியர்கள் ஏன் பின்பற்றவில்லை என்ற கேள்விக்குச் சமூகக் காரணங்களில் விடை தேட வேண்டும். இந்த நடை, இருநூறு ஆண்டுகளுக்குப் பின் ஏன் வழக்கிறந்தது என்று அறிய ஆய்வு தேவை.

=========================

மொழியைக் கையாள்வதில் சமயங்களுக்கிடையில் வேறுபாடுகள் உள்ளனவா? உள்ளன என்றால் எத்தகைய வேறுபாடுகள் உள்ளன?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

மொழியைக் கையாள்வதில் தனி நபர்களுக்கிடையே உள்ள வேறுபாடு அவர்களின் அறிவுத் திறனையும் அழகியல் உணர்ச்சியையும் (aesthetics) மொழித் தூய்மை போன்ற கருத்தாக்கத்தையும் சார்ந்திருக்கும். சமயங்களுக்கிடையே மொழிப் பயன்பாட்டில் வேறுபாடு இருந்தால் அது மொழி பற்றிய கருத்தாக்கத்தை மட்டுமே பொறுத்திருக்கும்.

தமிழைப் பொறுத்தவரை, சமயங்களிடையே மொழிக் கருத்தாக்கம் பெரிதாக வேறுபட்டிருக்கவில்லை. ஒவ்வொரு சமயத்திற்கும் உரிய கலைச் சொற்களிலும் சமயம் சார்ந்த கலாச்சாரச் சொற்களிலும் வேறுபாடு இருப்பது இயற்கை. இதை மொழிப் பயன்பாட்டின் வேறுபாடு என்று சொல்ல முடியாது.

இலக்கிய மொழி என்று வரும்போது எல்லாச் சமயக் கவிஞர்களும் தமிழ் இலக்கிய மொழி மரபையே பின்பற்றியிருக்கிறார்கள். இலக்கிய மொழி மரபு தமிழில் அவ்வளவு வன்மையாக இருக்கிறது. வேறுபாடு இருந்தால் அதை உரைநடையில்தான் தேட வேண்டும். சமய நூற்களின் உரையாசிரியர்களில் சைவ சமய இறையறிவைக் கட்டமைத்தவர்களுக்கும் வைணவ சமய இறையறிவைக் கட்டமைத்தவர்களுக்கும் சமஸ்கிருதச் சொற்களைக் கையாள்வதில் ஒரு காலக் கட்டத்தில் பெரிய வேறுபாடு இருந்ததை இன்னொரு கேள்விக்கான பதிலில் சுட்டியிருக்கிறேன்.

காலனிய காலத்தில், கிறிஸ்துவ மதத்தில் கத்தோலிக்கப் பிரிவைச் சேர்ந்த மத குருமாருக்கும் புரட்டஸ்டன்ட் பிரிவைச் சேர்ந்த மத குருமாருக்கும் கிறிஸ்துவ மத போதனை நூல்களில் உயர்வகுப்பினர் வழக்கில் உள்ள தமிழ்ச் சொற்களைப் பயன்படுத்த வேண்டுமா, பாமர மக்கள் வழக்கில் உள்ள தமிழ்ச் சொற்களைப் பயன்படுத்த வேண்டுமா என்பது பற்றி வாதம் நடந்தது. கத்தோலிக்கரின் வாதத்தை முன்நின்று நடத்தியவர் பெஸ்கி. புரட்டஸ்டன்ட் வாதத்தை முன்நின்று நடத்தியவர் ஸீகன்பால்கு. பெஸ்கி, கிறிஸ்துவ நூல்களில் பயன்படுத்தும் தமிழ்ச் செய்யுள் மரபை ஒட்டி இருக்க வேண்டும், உயர்வகுப்பினர் ஒப்புக்கொள்வதாக இருக்க வேண்டும் என்று நினைத்தார். கிறிஸ்துவ மதத்தை உயர்வகுப்பினர் ஏற்றுக்கொண்டால் கீழ்வகுப்பைச் சேர்ந்தவர்கள் ஒப்புக்கொள்ளும் வாய்ப்பு கூடும் என்று அவர் நினைத்தார். ஸீகன்பால்கு கீழ்வகுப்பினரை நேரடியாகக் கவர வேண்டும் என்று நினைத்தார். கடைசியில்  விவிலியத் தமிழ் என்று கூறும் ஒரு தமிழ் நடை பொதுவாக உருவாகியது.

4.புதுச்சேரி, பாரதிதாசன் அரசு மகளிர் கல்லூரியின் தமிழ்த் துறை உதவிப் பேராசிரியர் மு.இளங்கோவன் எழுப்பிய கேள்வி:

தமிழறிஞர்கள், மொழியியல் அறிஞர்களை ஏற்பதில்லை; மொழியியல் அறிஞர்கள், தமிழறிஞர்களை ஏற்பதில்லையே? ஏன்?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

தமிழ் இலக்கியம், இலக்கணம், பண்பாடு முதலானவற்றில் ஆய்வு செய்யும் தமிழறிஞர்களுக்கும் மொழியின் இலக்கணம், சமூகப் பயன்பாடு, மொழி மனத்தில் இயங்கும் விதம் முதலானவற்றில் ஆய்வு செய்யும் மொழியிலாளருக்கும் இலக்கணம் பொதுவான ஆய்வுப் பொருள். ஆயினும் இருவரும் மொழியைப் பார்க்கும் பார்வையில் சில அடிப்படை வேறுபாடுகள் இருக்கின்றன. இது ஒருவர் ஆய்வை மற்றவர் ஏற்பதில் பிரச்சனை ஏற்படுத்துகிறது.

மொழியிலாளர்களுக்கு எல்லா மொழிகளும் சமம். ஒரு மொழியின் எல்லா வகைகளும் சமம். எல்லாமே இலக்கணம் சார்ந்தே பயன்படுத்தப்படுகின்றன. இலக்கணம் சிதைந்த மொழியோ, மொழி வகையோ இல்லை. எழுத்துத் தமிழிற்குப் போலவே பேச்சுத் தமிழுக்கும் இலக்கணம் இருக்கிறது. இரண்டின் இலக்கணத்திலும் வேறுபாடு இருக்கிறது. ஆனால் இலக்கண வேறுபாட்டை இலக்கணச் சிதைவு என்று சொல்வது தவறாகும். தமிழ் மொழியிலாளர் பேச்சுத் தமிழுக்கும், தமிழின் கிளை மொழிகளுக்கும் இலக்கணம் எழுதலாம். தமிழறிஞர்களுக்கு இது ஒப்புக்கொள்ள முடியாத செயல். ஏனென்றால் எழுத்துத் தமிழ், படிப்பறிவு உள்ளவர்கள் பயன்படுத்தும் மொழி; அதனால் ஒழுங்குமுறை கொண்டது; உயர்ந்தது. பேச்சுத் தமிழ், பாமரர்கள் பயன்படுத்தும் மொழி; ஒழுங்குமுறை அற்றது; அதனால் இலக்கணம் எழுத அருகதை அற்றது.

இந்த வேறுபாடு இலக்கணம் பற்றிப் புரிதலில் இரு பிரிவினருக்கும் உள்ள வேறுபாட்டிலிருந்தும் பிறக்கிறது. மொழியிலாளர்கள் இலக்கணத்தை ஒரு வரையறுக்கும் வாய்பாடாகப் (formula) பார்க்கிறார்கள், வட்டத்திற்கு ஒரு வாய்பாடு இருப்பதைப் போல. தமிழறிஞர்கள் இலக்கணத்தைச் சரியான – அதாவது சமூகத்தின் மேல்மட்டத்தினர் ஏற்றுக்கொள்ளும் – மொழிப் பயன்பாட்டைச் சொல்லும் – விதியாகப் பார்க்கிறார்கள், உடை அணியப் போடும் விதிகளைப் போல.

இவை இரண்டும் மொழி, இலக்கணம் பற்றிய கொள்கை அடிப்படையில் உள்ள வேறுபாடு. இதைத் தவிர, இரு பிரிவினருக்குமிடையே உள்ள நம்பிக்கையின்மைக்குச் சில சமூகக் காரணங்களும் இருக்கின்றன. தமிழுக்கு நீண்ட இலக்கணப் பாரம்பரியம் உண்டு. அந்த மரபிற்கு ஒரு மாற்றை ஏற்றுக்கொள்ள எதிர்ப்பு இருக்கும். மரபு மாற்றம் ஆய்வில் அதிகார மாற்றத்திற்கு வழிவகுக்கும். தமிழ் மொழியிலாளரின் தமிழ் இலக்கண ஆய்வில் பெரும் பகுதி ஆங்கிலத்தில் நடக்கிறது. தமிழறிஞர் சிலர் தங்களுக்குத் தெரிந்த இலக்கணத்தை ஆங்கிலத்தில் சொல்லுவதே மொழியியல் என்று நினைத்து அதைப் புறக்கணிக்கிறார்கள். மொழியியலுக்குத் தனித் துறைகள் அறுபதுகளில் தோன்றித் தமிழ்த் துறைகளிடையே ஒரு போட்டி உணர்வைத் தோற்றுவித்தன.

மரபு வழித் தமிழ் இலக்கண ஆய்வுக்கும் புதிய மொழியியல் வழியான தமிழ் இலக்கண ஆய்வுக்கும் கொடுக்கல் வாங்கல் பொதுவாக இல்லையென்றாலும் ஒன்றிலிருந்து மற்றொன்று கற்றுக்கொள்வதற்கு விஷயங்கள் இருக்கின்றன. மரபிலக்கணப் பயிற்சி பெற்ற சில மொழியியல் அறிஞர்கள் மொழியியல் கண்ணோட்டத்தில் மரபிலக்கணத்தை மறுபரிசீலனை செய்வது போல, மரபிலக்கண அறிஞர்கள் அதன் கண்ணோட்டத்தில் மொழியியல் முன்வைக்கும் தமிழ் இலக்கணக் கருத்துகளை அறிவுபூர்வமாக விமரிசிக்க வேண்டும். ஒருவரை ஒருவர் ஏற்றுகொள்ளாமல் விலகியிருப்பது தமிழ் இலக்கணத்தின் உண்மைகளைக் கண்டறிவதிலிருந்து நம்மை விலக்கி வைக்கும். மரபுக் கவிதையும் புதுக் கவிதையும் ஒன்றையொன்று புறக்கணிக்காமல் ஊடாடினால் தமிழ் இலக்கியத்திற்குச் செழுமை சேரும். அதே போல, மரபு இலக்கணமும் புத்திலக்கணமும் ஊடாடினால் தமிழ் இலக்கணம் பற்றிய நம் அறிவு நுட்பம் பெறும்.

 2.தேவ் எழுப்பிய கேள்விகள்

:

1. தமிழ்ச் சொற்களுக்கான வேர்களின் தொகுப்பு தனியாக இருக்கிறதா?

2. இந்தச் சொல்லுக்கு இதுதான் வேர் என்று கணடறிவது எப்படி?

3. தற்சமம், தற்பவச் சொற்களின் தொகுப்பு தனியாக வெளியிடப்பட்டுள்ளதா?

4. திருவாளர்கள் அருளி, தேவநேயர் போன்றோர் தொகுத்த வேர்ச்சொல் அகராதி இலக்கண முறைப்படி அமைந்ததுதானா?

5. இவர்களுக்குமுன் அறிஞர்கள் இத்தகைய முயற்சியில் ஏன் ஈடுபடவில்லை?

6. தமிழில் பிராகிருதம், பாலி மொழிகளின் பாதிப்பு உண்டா?

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

தமிழ்ச் சொற்களின் வேர்களின் தொகுப்பு என்று தனியாக ஒரு நூல் என் பார்வைக்கு வரவில்லை. இதைப் போன்றே தற்சம, தற்பவச் சொற்களின் தொகுப்பும். வின்ஸ்லோ தன் தமிழ் – ஆங்கில அகராதியில் சமஸ்கிருதச் சொற்களை உடுக்குறியிட்டுக் காட்டியிருக்கிறார். தூய தமிழில் எழுத விரும்புவோருக்குத் துணையாக, தமிழில் வழக்கில் உள்ள சமஸ்கிருதச் சொற்களுக்குப் பதிலான தமிழ்ச் சொற்களைத் தரும் பட்டியல்களும் உண்டு. தேவநேயப் பாவாணரை ஆசிரியராகக் கொண்டு தொடங்கிய வேர்ச்சொல் அகராதித் தொகுதி, தமிழ்ச் சொற்களுக்கு வேர் கண்டுபிடித்துத் தருகிறது. அகராதியின் எல்லாத் தொகுதிகளும் வெளிவந்த பின் அவற்றில் உள்ள வேர்களைத் தனியாகத் தொகுத்தால் அது ஒரு தமிழ் வேர் அகராதி ஆகும். இன்னொரு ஆசிரியர் காணும் வேர்கள், இதிலிருந்து வேறுபடலாம். ஒரு ஆசிரியர் தமிழ் வேர் என்று இனங்காண்பது மற்றொரு ஆசிரியருக்கு சமஸ்கிருத வேராக இருக்கலாம். ஆய்வாளர்களுக்கிடையே உள்ள வேறுபாடுகள் வேர் காணக் கையாளும் அலசல் முறைகளால் இருக்கலாம்; ஆசிரியர்களின் மொழிக் கொள்கை (language ideology) அடிப்படையில் பிறந்தவையாகவும் இருக்கலாம்.

சமஸ்கிருத வேராக இருந்தாலும், பல சொற்கள் பிராகிருதம், பாலி வழியாகத் தமிழுக்கு வந்தவை. சமஸ்கிருதத்திலிருந்து நேரடியாகச் சொற்கள் தமிழுக்கு வருவதற்கு முன்னரே பிராகிருதம், பாலியின் சொல் வடிவங்கள் சமணம், பௌத்தம் மூலம் தமிழுக்கு வந்தன. தொல்காப்பியர் வடசொல் என்று கூறுவது மேலே உள்ள மூன்று மொழிச் சொற்களையும் குறிக்கும் என்பது என் கருத்து. வேர்ச்சொல் ஆராய்ச்சி ஒரு வேரிலிருந்து உருவாகும் பல சொற்களைப் பற்றிய சொல்லாக்க ஆராய்ச்சியின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம்; ஒரு சொல் இன்னொரு மொழியிலிருந்து வந்த சொல்லா என்ற சொல் வரலாற்று ஆராய்ச்சியின் ஒரு பகுதியாக இருக்கலாம்; ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகளை ஒப்பிட்டு அவை ஒரு மூல மொழியிலிருந்து பிரிந்த ஒரு குடும்பத்தைச் சேர்ந்தவையா என்று அறியும் மொழி ஒப்பீட்டு ஆராய்ச்சியின் ஒரு பகுதியாகவும் இருக்கலாம்.

இவற்றில், தமிழைப் பொறுத்தவரை, இரண்டாவதிலும் மூன்றாவதிலும் ஓரளவு ஆய்வு நடந்திருக்கிறது. இங்கும் வரலாற்றுத் தொடர்புடைய சொற்களை அடையாளம் காணபதில் உள்ள ஆர்வம் அந்தச் சொற்களின் வேர்களைக் காண்பதில் இல்லை. முதலாவதில் ஆய்வு இனி தொடங்க வேண்டும். சொல் பிறப்பில் தமிழறிஞர்களுக்கு உள்ள ஆர்வம் (தொகை நீக்கிய) சொல்லாக்கத்தில் (word formation) இல்லாதது, இந்த நிலைக்குக் காரணமாக இருக்கலாம் (புதிய சொல்லாக்கத்தில் (word creation) இருக்கும் மிகுந்த ஈடுபாடு வேறு). சொல் பிறப்பில் உள்ள ஆர்வம் தமிழில் வழங்கும் ஒரு சொல் பிற மொழியில் பிறந்ததா என்று அறிவதில் இருக்குமளவு ஒரு சொல்லின் மூலமான அதன் வேரை அறிவதில் இல்லை. சொல்லின் வேர் பற்றிய உணர்வு, தொல்காப்பியர் காலத்திலிருந்தே இருக்கிறது. தமிழில் வட சொற்கள் இருந்ததும் அவற்றை வேறுபடுத்திக் காட்ட வேண்டிய தேவையும் இதற்குக் காரணம்.

தமிழ் இலக்கண மரபில் சொல்லமைப்பு விளக்கம், சமஸ்கிருத இலக்கண மரபில் போல, சொல்லின் வேரை அடிப்படையாகக் கொள்ளாதது, வேர்ச்சொல் ஆய்வையோ, வேர்ச்சொல் அகராதியையோ இலக்கணத்தின் ஒரு பகுதியாக அல்லது இலக்கணத்தின் துணைக் கருவியாக எடுப்பதைத் தேவையில்லாததாக ஆக்கிவிட்டது என்று நினைக்கிறேன். காலனிய காலத்தில் முக்கியத்துவம் பெற்ற திராவிட மொழிக் குடும்ப ஆய்வு, வேர்ச்சொல் ஆராய்ச்சியில் ஆர்வத்தை உண்டு பண்ணியது.

வேர்ச்சொல் ஆய்வில் முக்கியமான நெறிமுறையில் கீழ் வருபவை அடங்கும். வேர்ச்சொல்லிருந்து பிறக்கும் சொற்களை – அவை ஒரு மொழிக்குள்ளே இருந்தாலும் சரி, ஒன்றுக்கு மேற்பட்ட மொழிகளில் இருந்தாலும் சரி – இணைக்கும் விதிகள் பொது விதிகளாக இருக்கும். அதாவது, ஒரு விதி ஒரு சொல்லுக்கு மட்டுமே பொருந்தும் விதியாக இருந்தால் அது சந்தேகப்படக்கூடியதாக இருக்கும். ஒரு வேர்ச்சொல்லிலிருந்து
பிறக்கும் பல சொற்களின் பொருள்கள் தர்க்கரீதியாக நியாயப்படுத்தக் கூடியவையாக இருக்கும். வேர்ச்சொற்கள் ஒரே குடும்பத்தைச் சேர்ந்த மொழிகளில் ஒன்றாக அல்லது சிறு வேறுபாடு மட்டுமே கொண்டவையாக இருக்கும்.

மறவன்புலவு க. சச்சிதானந்தன் கருத்து:

மொழியியல், மொழிசார் ஒலியியல், கணினி மொழியியல், பேச்சு – எழுத்துரை, எழுத்துரை – பேச்சு, எழுத்துப் பெயர்ப்பு, ஒலிபெயர்ப்பு, இவற்றில் தராதரம், இவை தொடர்பான தங்களின் கருத்துகளை அறிய விழைகிறேன்.

பேராசிரியர் இ.அண்ணாமலை பதில்:

இவை எல்லாவற்றையும் பற்றிச் சொல்ல ஒரு பெரிய கட்டுரையே எழுத வேண்டும். இங்கு சுருக்கமாகச் சில கருத்துகளைச் சொல்கிறேன். மொழி கருத்துப் பரிமாற்றத்திற்கு ஒரு கருவி, மொழி மனத்தின் கட்டமைப்பை (cognitive structure) அறிந்துகொள்ள ஒரு கருவி, மொழி சமூகத்தின் கட்டமைப்பைப் புரிந்துகொள்ள ஒரு கருவி என்று பல பரிமாணங்களில் மொழியை ஆய்வு செய்யும் அறிவியல் மொழியியல். முதல் இரண்டு ஆய்விலும் இலக்கணம் முக்கிய இடம் பெறும். இலக்கணம் மொழிசார் ஒலியை உலகுசார் பொருளுடன் இணக்கும், தட்டுகளுடன் கூடிய, ஒரு கட்டமைப்பு.

இலக்கணவியல், தமிழில் இரண்டாயிரம் ஆண்டுப் பழமை உடையது. இந்த மரபு மொழியை இலக்கியத்தின் கருவியாகப் பார்க்கும் ஒன்று. அதாவது, மொழியின் இலக்கணம் செய்யுளின் இலக்கணத்தை அறிந்துகொள்ளத் தேவையான ஒன்று என்ற கருத்தைக் கொண்டது. இக்கால மொழியியல் இதிலிருந்து பரந்துபட்டது. கணினியைக் கருவியாகக் கொண்டு மொழி என்ற கருவியை ஆராய்வதே கணினி மொழியியல். Natural Language Processing ஒரு உதாரணம். மனிதனின் குறுக்கீட்டைக் குறைத்துக் கணினி மூலமே மனிதன் மொழியின் மூலம் செய்யும் வேலைகளைச் செய்வதும்
இதில் அடங்கும். Machine Aided Translation, Synthetic Speech முதலியன இதற்குச் சில உதாரணங்கள். மொழியியலிருந்து தமிழ் ஆய்வாளர்கள் தெரிந்துகொள்ள வேண்டியவற்றில் பின்வருவனவற்றைச் சேர்க்கலாம்.

இலக்கணத்தின் தன்மையைப் பொறுத்தவரை மொழிகளிடையே ஏற்றத் தாழ்வு இல்லை. இது பேச்சு மொழிக்கும் எழுத்து மொழிக்கும் பொருந்தும்; பண்டித மொழிக்கும் பாமரரின் கிளை மொழிக்கும் பொருந்தும். செந்தமிழ் இலக்கணத்தின் வன்மையும் வளமையும் பள்ளி செல்லாதவரின் பேச்சின் இலக்கணத்திலும் உண்டு. மொழிகளுக்கிடையே, ஒரு மொழியின் வகைகளுக்கிடையே உள்ளதாகக் கருதப்ப்டும் ஏற்றத் தாழ்வுகள் அவை
பேசுவோரின் அரசியல் அதிகார ஏற்றத் தாழ்வுகளின் பிரதிபலிப்பு.

மொழியில் உருவாக்கப்பட்டிருக்கும் இலக்கியம், அறிவியல் ஆகியவற்றில் உள்ள ஏற்றத் தாழ்வுகளின் பிரதிபலிப்பு. இதுவே மொழி ஆய்வில் மொழியியலின் அடிப்படை அணுகுமுறை. மொழியில் – மொழியின் இலக்கணத்தில் – மாற்றங்கள் நிகழ்வது இயல்பாக நடக்கும் ஒன்று; மக்களுடைய மொழிப் பயன்பாட்டினால் நிகழும் ஒன்று. இதைத் தடுக்கும் அரசியல் சார்ந்த முயற்சிகள் பெரும்பாலும் வெற்றி பெறுவதில்லை. இது மொழியியல் கண்ட ஒரு அடிப்படை உண்மை. மொழி பற்றிய இந்தப் புரிதல், தமிழ் (அல்லது ஆங்கில) மொழி மற்ற மொழிகளைவிட உயர்ந்தது; தமிழ் மொழி என்றும் மாறாதது என்ற நம்பிக்கைகளுக்கு மாறுபட்டது.