மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 2

தொடரைத்தொடர்வதற்கு முன் சில விளக்கங்கள்.

நமது கடந்த காலம் பற்றிய சரியான மதிப்பீடு நம்மிடம் இல்லை. இதுதான் இந்தத் தொடரின் முதல் பாகத்தில் நான் சொல்லவருவது. இரண்டாம் பாகத்தில் நம் இன்றைய வரலாறு எப்படியெல்லாம் எழுதப்படுகிறது என்பது பற்றி எழுதவிருக்கிறேன்.

நேற்று அந்நியர்களால் நம் வரலாறு திரிக்கப்பட்டது. இன்று நம் வரலாறு (அதாவது இன்றைய நிகழ்காலம்) அந்நியர்களின் மறைமுக அடிவருடிகளால் பாழடிக்கப்பட்டுவருகிறது. இந்தத் தொடரில் இந்த இரண்டையும் முடிந்தவரை விரிவாகப் பேச விரும்புகிறேன். அந்தவகையில் தொடரின் தலைப்பு உண்மையில் மறைக்கப்பட்ட (படும்) இந்தியா என்று இருந்திருக்க வேண்டும். ஏனெனில், ஊடகங்கள் காட்டும் இந்தியா அல்ல உண்மை இந்தியா என்பது நம்மில் பலருக்கும் தெரிந்திருக்காது. அதையும் இந்தத் தொடரில் பேச விரும்புகிறேன். எனவே, இது கடந்த காலத்தைப் பற்றி மட்டுமே பேசும் தொடர் அல்ல. நிகழ்காலத்தோடு தொடர்புடையதும் கூட.

முதல் பாகத்தில் நம் பாரம்பரியக் கல்வியின் வரலாறு எப்படி எல்லாம் திரிக்கப்பட்டிருக்கிறது என்பதை முதலில் எழுதவிருக்கிறேன். காந்தி நம் கல்வி முறையை பிரிட்டிஷார் சீரழித்ததாகச் சொன்னது, பிரிட்டிஷ் தரப்பில் இருந்து அதற்கு எழுந்த எதிர்ப்புகள், காந்தியும் அவருடைய ஆதரவாளர்களும் அதற்குத் தந்த பதில், பிரிட்டிஷாரின் ஆவணத்தின்படி இந்தியாவில் கல்வி பிரிட்டிஷாருக்கு முன் எப்படி இருந்தது, பிரிட்டிஷார் இந்தியாவுக்கு வந்தபோது பிரிட்டனில் கல்வி எப்படி இருந்தது என்பவை கல்வி பற்றிய பகுதியில் இடம்பெறும். அதன் இறுதியில் அனைவருக்கும் கல்வி கிடைக்க வேண்டுமா… அனைவருக்கும் கல்வியின் பயன் கிடைக்க வேண்டுமா எது நம் இலக்காக இருக்க வேண்டும்? மேல்சாதியினருக்கு ஆர்வத்துடன் சேவகம் செய்யும் தலித் மருத்துவரை உருவாக்குவதா? தலித்களுக்குச் சென்று சேவை செய்ய முன்வரும் மேல் சாதி மருத்துவரை உருவாக்குவதா? எது நம் கல்வியின் இலக்காக இருக்க வேண்டும், கல்விக்கும் வளமான வாழ்க்கைக்குமான தொடர்பு பற்றிய நம் புரிதல் எவ்வளவு சரி? கல்வி என்பதன் மூலம் உண்மையில் எதைச் சொல்கிறோம் என்பவை இடம்பெறும்.

அதன் பிறகு பாரதப் பொருளாதாரம் பிரிட்டிஷாரின் வருகைக்கு முன் எப்படி இருந்தது என்ற பகுதி. அடுத்ததாக தொழில்நுட்பத்தில் அறிவியல் துறைகளில் என்னென்ன சாதனைகள் நம்மால் செய்யப்பட்டிருந்தன என்ற பகுதி இடம்பெறும். கடைசியாக சாதிய அமைப்பு பற்றிய நம் புரிதல் எந்த அளவுக்கு சரி என்பது இடம்பெறும். இப்போதைக்கு இந்தத் தொடரின் முதல் பாகத்தை இப்படியான நான்கு பெரிய விஷயங்களில் நமது கடந்த கால சாதனைகள் என்ன… அவை எப்படியெல்லாம் நன் நினைவின் அடுக்குகளில் இருந்து மறைக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்பதை அடிப்படையாகக் கொண்டு எழுதத் தீர்மானித்திருக்கிறேன்.

கூட்டு விவாதம் என்ற வகையிலேயே இதை முன்னெடுத்துச் செல்லவிரும்புகிறேன். கூடுமானவரை அந்தந்த வாரத்தில் கட்டுரையில் பேசப்படும் விஷயம் சார்ந்தே உரையாடல்கள் இருந்தால் உபயோகமாக இருக்கும். வேறு ஏதாவது புதிய விஷயம் பற்றிப் பேசவிரும்பினால் தெரியப்படுத்துங்கள். அதையும் கவனத்தில் கொள்கிறேன்.
இந்த இடத்தில் இன்னொரு விஷயத்தையும் தெளிவுபடுத்த விரும்புகிறேன்.
நான் ஒரு இந்துத்துவவாதி. இந்தியர்களின் நலனைக் குறிக்கோளாகக்கொண்ட இந்துத்துவவாதி.

அந்தவகையில் இந்து அடிப்படைவாதத்தையும் நான் இந்திய விரோத சக்தியாகவே பார்க்கிறேன். கிறிஸ்தவ, இஸ்லாமிய அடிப்படைவாதத்தைக் காரணம் காட்டி இந்து அடிப்படைவாதத்தை நியாயப்படுத்துவதைக் கண்டிக்கவே செய்கிறேன். அது அளவில் குறைவுதான் என்றாலும் அதுவே எனக்கு அச்சத்தைத் தருவதாக இருக்கிறது.
அனைத்து மதங்களில் இருக்கும் அடிப்படைவாத சக்திகளை அனைத்து மதங்களில் இருக்கும் நல்லிணக்க சக்திகளை ஒருங்கிணைத்து எதிர்க்கும் அரசியலையே என்னுடையதாக முன்வைக்கிறேன். இது ஒன்றும் என்னுடைய புதிய கண்டுபிடிப்பல்ல. காந்தி காட்டிய வழிதான். உலகுக்கு அஹிம்சையையும் நல்லிணக்கத்தையும் பரிசாகக் கொடுத்துவிட்டு நாம் நமக்குள் சண்டையிட்டு மடிவதில் எனக்கு உடன்பாடில்லை.

0

இந்தியா பற்றிய பிரிட்டிஷாரின் ஆவணங்களில் எப்படியும் அவர்களுடைய அரசியல் நோக்கம் பொதிந்திருக்கும் என்று சொல்லிவிட்டு அதையே ஆதாரமாகக் கொடுப்பது ஏன்? பிரிட்டிஷார்கள் எழுதிய ஆவணங்களை இரண்டு வகையாகப் பார்க்கவேண்டும். அவர்கள் இந்தியாவில் ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கு முன்பாக எழுதியவை. ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றிய பிறகு பதிவு செய்தவை. இந்த இரண்டுமே அவர்களுடைய நோக்கங்களில் இருந்த வேறுபாட்டின் காரணமாக அதற்கான மரியாதையோடு அணுகப்படவேண்டியவை.

பொதுவாகவே, இந்தியாவின் வரலாறு என்பது பெரும்பாலும் இங்கு பயணம் மேற்கொண்ட அந்நியர்களால் எழுதப்பட்டவற்றில் இருந்து உருவாக்கப்பட்டதுதான். பிரிட்டிஷாருக்கு முன்னால் கிரேக்க, சீனப் பயணிகள் எழுதிய குறிப்புகளை வைத்துதான் தட்சசீலா, நாலந்தா பற்றிய தகவல்கள் கிடைத்திருக்கின்றன. இஸ்லாமியர்களால் எழுதப்பட்ட வரலாறும் கிடைத்திருக்கிறது. ஐரோப்பியர்களின் வருகை 15-16-ம் நூற்றாண்டில் இருந்து ஆரம்பிக்கிறது. இந்திய வாழ்க்கை முறை, தத்துவங்கள், கலைகள், கல்வி என நம் வாழ்வின் பன்முக அம்சங்கள் குறித்த எந்தவித புரிதலும் இல்லாதவர்கள் அவர்கள். முற்றிலும் அந்நியமான தேசத்தில் இருந்து வந்து தங்களுடைய முன்முடிவுகள், புரிதலுக்கு ஏற்ப நம்மைப் பற்றி எழுதி வைத்தார்கள்.

வர்த்தக நோக்குடன் இங்கு கால் பதித்த பிரிட்டிஷார், முதலில் இந்தியாவின் உண்மை நிலை என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள விரும்பினார்கள். அதற்காக மிகவும் விரிவாக களப்பணிகள் செய்து தகவல்கள் சேகரித்திருக்கிறார்கள். இந்தியாவின் தொழில்நுட்பம், விவசாயம், கலைகள், கல்வி என எல்லாவற்றின்மீதும் ஒருவித மரியாதை அப்போது அவர்களுக்கு இருந்தது. மத மாற்ற நோக்கமும் கூடவே கலந்துதான் இருந்தது. வரும் வழியில் கடலில் இருந்த நண்டைக்கூட சிலுவை நண்டு என்று மதம் மாற்றிதான் வந்திருக்கிறார்கள். என்றாலும் அமெரிக்காவில் நடைபெற்ற கொடூரமான செயல்கள் அவர்கள் மனத்தில் ஒரு எச்சரிக்கை உணர்வை ஏற்படுத்தியிருந்தன. ஒட்டுமொத்தமாக ஒரு நாகரிகத்தை, கலாசாரத்தை அழித்துவிடும்போது அந்த மக்கள் காலகாலமாகச் சேர்த்துவைத்த அறிவும் அவர்களோடு அழிந்துவிடுகிறது என்ற உண்மை அப்போது அவர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தது. மெக்கனாக்கி போன்றோர் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திய எடின்பர்க் என்லைட்மெண்ட் எனப்படும் அந்த அறிவியக்கம் இந்தியா விஷயத்தில் கொஞ்சம் இதமாக நடந்துகொள்ள வைத்திருந்தது.

உண்மையில் இந்தியாவில் என்னென்ன இருக்கின்றன என்பதை முழுவதுமாகப் பதிவு செய்யவேண்டும். அவற்றில் இருந்து எதை நமக்கு சாதகமாகப் பயன்படுத்திக் கொள்வது என்பதைப் பிறகு பார்க்கலாம் என்ற எண்ணம் உருவாகியிருந்தது. எங்கெல்லாம் வருமானத்தைப் பெருக்குவதற்கான வாய்ப்புகள் இருக்கின்றன என்று ஆராய்வதுதான் அவர்களுடைய முக்கிய நோக்கமாக இருந்தது. என்றாலும் பல்வேறு விஷயங்கள் தொடர்பாக இந்தியா முழுவதும் பயணம் செய்து விஷயங்களைச் சேகரித்து மேலிடத்துக்கு அனுப்பிவந்தனர்.

இந்தக் காலகட்டத்தில் இந்தியாவைப் பற்றி பதிவு செய்தவற்றை ஓரளவுக்கு அப்படியே ஏற்றுக் கொள்ளலாம். இத்தகைய தகவல்களிலும் அவர்களுடைய ரத்தத்தில் ஊறிய இன மேட்டிமை மனோபாவம் கலந்திருக்கும். என்றாலும் இவை ஓரளவுக்கு இந்தியாவின் உண்மை நிலையைப் படம்பிடித்துக் காட்டுபவை.

ஆட்சி அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றுவதற்கு முந்தைய அணுகுமுறைக்கும் ஆட்சி அதிகாரம் கைக்கு வந்த பிறகான அணுகுமுறைக்குமான வித்தியாசத்தை வில்லியம் பென்டின்க் பிரபுவின் (Lord William Bentinck) வாசகங்கள் தெளிவாக நமக்கு விளக்கும். 1813-ல் உடன்கட்டை ஏறலை சட்டபூர்வமாக அங்கீகரித்து பிரிட்டிஷ் அரசு சட்டம் இயற்றியது. இந்திய பாரம்பரியத்திலேயே உடன்கட்டை ஏறலுக்கு முதன் முதலாக சட்டபூர்வ அங்கீகாரம் கொடுக்கப்பட்டது அப்போதுதான். இந்து மத சாஸ்திரங்களில் அதற்கு எந்தவித அங்கீகாரமும் இல்லை என்று ராஜா ராம் மோகன்ராய் உட்பட பலரும் எத்தனையோ முறை எடுத்துச் சொன்ன பிறகும் பிரிட்டிஷ் அரசு அந்த செயலுக்கு சட்ட அங்கீகாரம் தந்தது. அதன் பிறகு 1829-ல் அதை ரத்து செய்து முற்போக்கானவர்களாகக் காட்டிக் கொள்ளவும் செய்தது. அந்தச் சட்டத்தைப் பிறப்பித்த வில்லியம் பெண்டின்க் பிரபு சொன்னதன் சாராம்சம்: இதுவரை நமக்கு பலம் குறைவாக இருந்தது. பல விஷயங்களில் விட்டுக் கொடுக்க வேண்டியிருந்தது. இப்போது நமக்கு போதிய அதிகாரம் கைக்கு வந்துவிட்டிருக்கிறது. எனவே, இனி மேல் நாம் இதை வெளிப்படையாகத் தடுக்கலாம்.

இந்த அணுகுமுறைதான் இந்திய நிலைமை பற்றி எழுதிய ஆரம்ப ஆவணங்களில் சாதகமான முறையில் தென்படுகிறது. அதில் இருந்துதான் பிரிட்டிஷாரின் வருகைக்கு முன் பொருளாதார வல்லரசாக பாரதம் இருந்திருக்கிறது என்பதும் தெரியவந்திருக்கிறது. அதை பிரிட்டிஷார் ஆட்சி அதிகாரம் கைக்கு வந்ததும் மாற்றிக்கொண்டு இந்தியர்களும் நாய்களும் இங்கு நுழையக்கூடாது என்று கர்ஜிக்கும் அளவுக்குச் சென்றார்கள்.

உலகப் பொருளாதாரத்தில் நாடுகளின் பங்களிப்பு (பொதுயுகம் : 0 வாக்கில்)

நாடுகள் / பகுதிகள்  – சதவிகிதம்

மொத்த மேற்கு ஐரோப்பா –  10.8
கிழக்கு ஐரோப்பா –  1.9
முன்னாள் சோவியத் ரஷ்யா- 1.5
மொத்த மேற்கத்திய கிளைநாடுகள் – 0.5
மொத்த லத்தீன் அமெரிக்கா – 2.2
ஜப்பான் – 1.2
சீனா – 26.2
இந்தியா – 32.9
பிற ஆசிய நாடுகள் – 16.1
ஜப்பான் தவிர்த்த மொத்த ஆசியா – 75.1
ஆப்பிரிக்கா –  6.8

ஆதாரம் : ஆங்கஸ் மேடிசன், ஐரோப்பிய பொருளாதார வரலாற்று நிபுணர்

உலக உற்பத்தித் துறையில் நாடுகளின் பங்கு – 1750-ல்

நாடு – சதவிகிதம்

ஐரோப்பா முழுவதும் – 23.2
பிரிட்டன் – 1.9
ஹாஸ்பர்க் பேரரசு – 2.9
பிரான்ஸ் – 4.0
இத்தாலிய அரசுகள் – 2.4
ரஷ்யா – 5.0
அமெரிக்கா – 0.1
ஜப்பான் – 3.8
சீனா – 32.8
இந்தியா – 24.5

ஆதாரம்: யேல் பல்கலை பேராசிரியரும் பிரிட்டிஷ் வரலாற்றாசிரியருமான பால் கென்னடி

அப்படியாக பிரிட்டிஷாரின் ஆவணங்களில் இருந்து இரண்டு வகையான இந்தியா பற்றிய சித்திரம் நமக்குக் கிடைக்கிறது. ஆனால், நம்மைப் பற்றி மோசமாக அவர்கள் எழுதிவைத்த காலகட்டத்து வரலாறையே அவர்கள் வெளிச்சத்துக்கொண்டு வந்து நம்மை மூளைச் சலவை செய்துவிட்டார்கள். நம்மைப் பற்றிய உண்மையான வரலாறை லண்டனின் பிரமாண்ட நூலகங்களின் மூடிய அறைகளுக்குள் போட்டுப் பூட்டிவிட்டார்கள். நாமும் நம்முடைய உண்மையான கடந்த காலத்தைப் பற்றிய தகவல்களைத் தெரிந்துகொள்ள முயற்சி செய்யாமல், அவர்கள் நம்மைப் பற்றித் தீட்டிய பிழையான சித்திரத்தையே சுமந்துகொண்டிருக்கிறோம்.

நிலப்பிரபுத்துவ – மன்னராட்சி காலகட்டத்தில் உலகின் பிற இடங்களில் மக்கள் திரள் எப்படியான வாழ்க்கை வாழ்ந்தார்களோ அதைவிட மேலான ஒரு வாழ்க்கையையே இந்தியர்களாகிய நாம் வாழ்ந்து வந்திருக்கிறோம்.  ஆனால், தொழில் புரட்சி ஏற்பட்டு, காலனிய ஆதிக்கம் ஏற்பட்டு முதலாளித்துவ சமுதாயம் உருவான பிறகு நாம் வீழ்ச்சியை நோக்கி தள்ளப்பட்டிருக்கிறோம்.  ஐரோப்பியர்கள் தங்களுடைய நிலப்பிரபுத்துவ – மன்னராட்சி காலகட்டத்தின் அனைத்து எதிர்மறையான அம்சங்களையும் வெகு எளிதில் பின்னுக்குத் தள்ளிவிட்டு நவீன உலகத்துக்குள் மிகவும் நல்லவர்கள் போல் காலடி எடுத்துவைத்து நுழைந்திருக்கிறார்கள். மனித சமூகப் பரிணாம வளர்ச்சியில் மன்னராட்சி காலம் என்பது அதன் குறைகளோடும் நிறைகளோடும் புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டிய காலகட்டம். ஒருவகையில் அது தவிர்க்க முடியாத காலகட்டம். ஐரோப்பியர்கள் தங்களுடைய கடந்தகாலத்தை அப்படியான புரிதலோடுதான் ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். மனித மலத்தை மனிதனே அள்ளியதில் ஆரம்பித்து கல்வியானது மேட்டுக்குடிகளுக்கு மட்டுமேயாக இருந்ததுவரை அவர்களும் வழக்கமான வழியில்தான் பயணித்து வந்திருக்கிறார்கள்.

ஆனால், பிற பகுதிகளை வென்று அடிமைப்படுத்தியதும் காலனிய ஆட்சிக்கு உட்பட்ட பகுதிகளின் கடந்த காலத்தை இழிவானதாக, காட்டுமிராண்டித்தனமானதாகச் சித்திரித்து ஒட்டுமொத்தமாகத் திரித்துவிட்டிருக்கிறார்கள். இதில் இன்னொரு வேதனையான விஷயம் என்னவென்றால், இந்த உலகம் முழுவதையும் தன் காலடியில் கொண்டுவரும் நோக்கில் அரசியல் ரவுடிகளாக, அராஜகவாதிகளாக வலம் வந்தவர்கள் தங்கள் கடந்தகாலம் குறித்து துளிகூட குற்றவுணர்ச்சி கொள்வதில்லை. ஆனால், அடிமைப்படுத்தப்பட்ட சமூகங்களுக்கு அவர்களுடைய கடந்த காலம் காலில் கட்டப்பட்ட பெரும் பாறாங்கல்லாக ஒவ்வொரு நகர்வையும் சீர்குலைக்கும் ஒன்றாக ஆக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்தியாவும் நவீன காலகட்டத்துக்குள் மிகவும் இயல்பாகவே நுழைந்திருந்தால்அந்தக் காலகட்டத்துக்குப் பொருந்தாத நிலப்பிரபுத்துவ – மன்னராட்சி கால அம்சங்கள் தென்னை மரத்தின் மடல் உதிர்வதுபோல் மிக இயல்பாகவே உதிர்ந்திருக்கும். ஆனால், துரதிஷ்டவசமாக, நமது கடந்த காலத்தைப் பழிப்பதும் மேற்கத்தியமயமாக்கத்துக்கு ஆளாவதும்தான் நமது நவீன முகமாக ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுள்ளது. இன்று ஒருவர் முற்போக்கானவர் என்றால் அவர் நம் பாரம்பரியத்தைப் பழிக்க வேண்டும். பாரம்பரியத்தைப் புகழ்கிறார் என்றால் அவர் பிற்போக்கானவர் என்ற எளிய சூத்திரம் மிக அழுத்தமாக நிலைநிறுத்தப்பட்டுவிட்டிருக்கிறது. இவை எல்லாவற்றுக்குமான காரணம் நம் உண்மையான வரலாற்றைத் தெரிந்துகொள்ளாமலும் உலக வரலாற்றோடு அதைப் பொருத்திப் பார்த்துப் புரிந்துகொள்ளாமலும் இருப்பதுதான்.

இந்தியா தன்னுடைய இந்தியத்தன்மையை இழந்தால்தான் நாகரிகமயமாக முடியும் என்பதுதான் இந்திய வரலாற்றை எழுதியவர்களின் நோக்கம். ஹிஸ்டரி ஆஃப் பிரிட்டிஷ் இந்தியா நூலை எழுதிய ஜான் ஸ்டூவர்ட் மில்-க்கு பயன்பாடுதான் அனைத்து செயல்களின் அடிப்படையாக இருக்க வேண்டும் என்பது இலக்காக இருந்தது. வில்பர்ஃபோர்சைப் பொறுத்தவரை அவர் விரும்பும் வகையிலான கிறிஸ்தவம்தான் இந்தியாவை ரட்சிக்கும் என்று நம்பினார் (இயேசுவையே சர்ச்சுக்கு ஏற்ப மதம் மாற்றியவர்கள் அவர்கள். வேறு எப்படி சிந்திக்க முடியும் அவர்களால்?). மெக்காலேயைப் பொறுத்தவரை இந்தியா ஆங்கிலமயமானால்தான் உருப்படும் என்று நம்பினார். கார்ல் மார்க்ஸைப் பொறுத்தவரை மேற்கத்தியமயமாவதுதான் இந்திய மீட்சிக்கான ஒரே வழி. ஆக, இந்தியாவை இன்றும் வழி நடத்திச் செல்லும் கோட்பாடுகளாக இவையே வெவ்வேறு வடிவங்களில் நீடித்துவருகின்றன.

ஐரோப்பிய மேலாதிக்க மனோபாவத்தால் நடத்தப்பட்ட திட்டமிட்ட அழித்தொழிப்பு நடவடிக்கைகளுக்கு இந்த உலகம் மிகப் பெரிய விலையைக் கொடுத்தது. அமெரிக்காவும் ஆப்பிரிக்காவும் அடைந்த இழப்பை ஒப்பிடும்போது இந்தியாவின் இழப்பு குறைவு என்றுதான் சொல்லவேண்டும்.

அமெரிக்காவின் பூர்வகுடிகள் கிட்டத்தட்ட முற்றாகவே அழித்தொழிக்கப்பட்டார்கள். கலை, பண்பாட்டு இழப்பு மட்டுமல்ல. ஒட்டுமொத்த மக்கள் திரளும்அழிக்கப்பட்டது. பொது யுகம் 1500 வாக்கில் இருந்த அமெரிக்க பூர்வகுடிகளின் எண்ணிக்கை சுமார் 10 கோடி. 19-ம் நூற்றாண்டு வாக்கில் அந்த மக்கள் தொகை சில மில்லியன்களாகக் குறைந்திருந்தது.

இந்தியாவிலும் ஐரோப்பிய ஏகாதிபத்தியத்தின் கொடூர ஒடுக்குமுறைகள் தடம் பதித்திருந்தன. 19-ம் நூற்றாண்டு வாக்கில் இது தொடர்பான குரல்கள் ஒலிக்க ஆரம்பித்தன.  கார்ல் மார்க்ஸ் இந்தியாவில் இங்கிலாந்து செய்ய வேண்டிய இரண்டு முக்கிய பணிகள் பற்றி 1853-ல் மிகத் தெளிவாகவே குறிப்பிட்டிருக்கிறார் : இங்கிலாந்துக்கு இரண்டு முக்கிய லட்சியங்கள் இருக்கின்றன. ஒன்று, மேற்கத்திய பொருளாதார அமைப்பை நிலைநிறுத்தும் ஆக்க வேலை. இன்னொன்று, பழங்கால ஆசிய சமுதாயத்தைச் சீர் குலைக்கும் அழிப்பு வேலை.

இப்படியான பிரமாண்ட சதித் திட்டத்துக்கு எதிராக இந்தியாவில் இருந்து உருவான குரல்தான் காந்தியின் குரல். அதைத்தான் வட்ட மேஜை மாநாட்டுக்கு லண்டனுக்குப் போயிருந்தபோது அங்கிருக்கும் ராயல் இன்ஸ்டிடியூட் ஆஃப் இண்டர்நேஷனல் அஃபயர்ஸில் 1930-ல் நடைபெற்ற கருத்தரங்கில் காந்தி ஒலித்தார். அதில், கல்வியில் இந்தியா பின்தங்கிப் போனதற்கு பிரிட்டிஷாரின் ஆட்சிதான் காரணம் என்று சொன்னார்.

இன்று இந்தியா எந்த அளவுக்கு கல்வி அறிவு குறைந்ததாக இருக்கிறதோ அதுபோல் 50-100 வருடங்களுக்கு முன்பாக இருந்திருக்கவில்லை. பிரிட்டிஷ் நிர்வாக இயந்திரமானது, இந்தியாவில் நிலவிய பாரம்பரிய கல்வி மற்றும் பிற வழிமுறைகளைச் சரிவரப் புரிந்துகொள்ள முயற்சி செய்யவில்லை. மண்ணைத் தோண்டி வேர்களை ஆராயத் தொடங்கினார்கள். அதன் பிறகு அதை அப்படியே திறந்த நிலையிலேயே போட்டுவிட்டார்கள். அந்த அழகிய மரமானது மெள்ள மட்கி அழிந்துவிட்டது.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 4

பஞ்சாபின் பாரம்பரியக் கல்வி மிகவும் சிறப்பாக இருந்ததற்கு முக்கியமான ஒரு காரணம் மகாராஜா ரஞ்சித் சிங் மேற்கொண்ட விசேஷ முயற்சிகள்தான். History of Indigenous Education in the Punjab என்ற புத்தகம் டாக்டர் லெயிட்னரால் (Gottlieb William Leitner) எழுதப்பட்டிருந்தது. லாகூரில் இருந்த ஓரியண்டல் கல்லூரி, அரசு கல்லூரி ஆகியவற்றின் பிரின்சிபாலாக இருந்தவர் இவர். டைரக்டர் ஆஃப் பப்ளிக் இன்ஸ்ட்ரக்ஷன் ஆகவும் சிறிது காலம் இருந்திருக்கிறார்.

அவர் தன்னுடைய நூலில் வேதனையுடன் ஒரு விஷயத்தைப் பதிவு செய்திருக்கிறார்.

‘பஞ்சாபின் உண்மையான பாரம்பரிய கல்வி கழுத்து நெரிக்கப்பட்டு, கிட்டத்தட்ட அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. அதை ஆரோக்கியமான முறையில் மறுமலர்ச்சி அடையச் செய்யவும் வளர்த்தெடுக்கவும் இருந்த வாய்ப்புகள் எல்லாம் புறக்கணிக்கப்பட்டன. அல்லது திரிக்கப்பட்டன. தனி நபர்களை இதற்குக் காரணமாகச் சொல்ல முடியாது. இது நம் (பிரிட்டிஷ் அரசின்) நிர்வாகத்தின் ஒட்டு மொத்த தோல்வியையே காட்டுகிறது.’

இந்த வாக்கியங்கள் பிரிட்டிஷ் அரசின் பிழையான செயல்பாடுகளுக்கு அழுத்தமான ஆதாரமாக விளங்குகின்றன. பிரிட்டிஷாரின் கைக்கு பஞ்சாப் வருவதற்கு முன்பாக அங்கு கல்வி எப்படி இருந்தது என்பது பற்றியும் அவர் விரிவாக எழுதியிருக்கிறார்.

‘பஞ்சாப் ஒரு அருமையான பிரதேசம். சட்லெஜ், யமுனை நதிகள் பாய்வதால் மட்டுமல்ல. இந்த ஒட்டுமொத்த பிராந்தியமுமே அற்புதமான நினைவுகளைக் கொண்டிருக்கிறது. அதன் கலாசார வரலாறு பல்வேறு விஷயங்களை நமக்கு எடுத்துக்காட்டுகிறது. திறமையான நிர்வாகம், தலைமைக்குக் கீழ்படியும் விசுவாசம் இவற்றுக்கெல்லாம் பஞ்சாபுக்கு இணையாக உலகில் வேறு எங்குமே கிடையாது. இவை எல்லாவற்றையும்விட கல்வி கற்பதற்கு இந்த பிராந்தியத்தில் இருக்கும் ஆர்வமும் மதிப்பும் அபாரமானது. அனைத்து பிரிவினருக்கும் கல்வி கிடைத்திருக்கிறது. ஒரு பூசாரி என்பவர் ஒரு பேராசிரியராகவும் கவிஞராகவும் இருந்திருக்கிறார். கல்வி என்பது சமூக, மத, தொழில் சார் கடமையாக இருந்திருக்கிறது.’

பஞ்சாப்தான் இந்தியாவிலே கடைசியாக பிரிட்டிஷாரால் கைப்பற்றப்பட்ட பகுதி. ஔரங்கசீபுக்குப் பின்னால் வந்தவர்கள் தமக்குள் சண்டையிட்டுக் கொண்டிருந்த காலகட்டத்தில் சீக்கியர்கள் வலுப்பெற்றிருந்தனர். முழுவதுமாக பிரிட்டிஷாரின் வசம் பஞ்சாப் வருவதற்கு முன்புவரை சீக்கீயர்களின் நிர்வாகத்தின் கீழே பஞ்சாப் இருந்தது. அவர்கள் தங்களுடைய பாரம்பரிய வழிமுறைகள் மீது பெரும் மதிப்பு கொண்டவர்கள். எனவே, கல்வியைப் பழைய முறைப்படியே தொடர்ந்து நிர்வகித்துவந்தனர்.

ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் ஒரு பள்ளி இருந்தது. ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் கல்விக்கு என்று கணிசமான தொகை ஒதுக்கப்பட்டிருந்தது. வாத்தியார் காணி, காவல்காரன் காணி போன்றவை இல்லாத கிராமமே கிடையாது. கல்வி இலவசமாகவோ, மிக சொற்பமான கட்டணம் பெறப்பட்டோ தரப்பட்டது. இந்த ஆரம்ப நிலைப் பள்ளிகள் நீங்கலாக ஏராளமான கல்லூரிகளும் இருந்தன. மெய்யியல், வானவியல், கணிதம், இலக்கணம், தத்துவம் மற்றும் பல விஷயங்கள் கற்றுத்தரப்பட்டன.

Philip Hartog

சமுதாயத்தின் அனைத்துப் பிரிவினருக்கும் கல்வி தரப்பட்டது. தொழில்நுட்பக் கல்வியும் தரப்பட்டது. ஒவ்வொரு மாணவரின் திறமைக்கு ஏற்பவும் அவர் என்ன தொழிலை உத்தேசித்துப் படிக்கிறார் என்பதற்கு ஏற்பவும் ஆசிரியர்கள் கல்வி அளித்தனர்.
இந்த விஷயங்களை பிலிப் ஹெர்டாகுக்கு தேசாய் அனுப்பி வைத்தார். ஆனால், ஹெர்டாகுக்கு இவை திருப்தியைத் தரவில்லை. இதில் அவர் விரும்பும் வகையிலான புள்ளி விவரங்கள் எதுவும் இல்லை. எனவே காந்தியை 1931 டிசம்பர் 2 அன்று சந்தித்தபோது தன் தரப்பு வாதங்களை மேலும் வலுவாக முன்வைத்தார். இந்த பஞ்சாப் பற்றிய அறிக்கையை வைத்துத்தானா அந்த அதிரடி முடிவுகளை அறிவித்தீர்கள் என்று காந்தியை மடக்கினார்.

டாக்டர் லெயிட்னர் பஞ்சாப் பற்றி எழுதிய அறிக்கை1882-ல் எடுக்கப்பட்டது. அப்போது மக்கள் தொகை சுமார் 21 கோடி. அது 1931 வாக்கில் 27 கோடியாக உயர்ந்திருக்கிறது. சுமார் 30 சதவிகித உயர்வு. அதே காலகட்டத்தில் பிரிட்டிஷ் இந்தியாவில் கல்விகற்றவர்களின் எண்ணிக்கை சுமார் 25 லட்சத்தில் இருந்து ஒரு கோடியாக உயர்ந்திருக்கிறது. அதாவது நான்கு மடங்கு உயர்ந்திருக்கிறது. எனவே, பிரிட்டிஷ் ஆட்சிகாலத்தில் கல்வி குறைந்தது என்று சொல்லவே முடியாது என்று வாதிட்டார்.

இந்தியப் பாரம்பரியக் கல்வியை பிரிட்டிஷார் நேரடியாக அழிக்கவில்லை. அதை அவர்கள் புறக்கணித்தார்கள். அதனால் அது அழிய நேர்ந்துவிட்டது என்று காந்தி தன் வாக்கியத்தைச் சிறிது மாற்றிக்கொண்டார். அந்தக் கல்வி முறையில் தக்கவைத்துக்கொள்ளும் வகையில் நல்லதாக எதுவும் இருந்திருக்கவில்லை. எனவே, பிரிட்டிஷார் அதை இயற்கை மரணத்தைத் தழுவும்படி விட்டுவிட்டார்கள் என்று ஹெர்டாக் சொன்னார். இஸ்லாமிய மத நிறுவனங்கள் மூலம் கிடைத்து வந்த கல்வியானது இஸ்லாமியர்களுக்கு பெரும் பின்னடைவைத்தான் தந்துள்ளது. நாட்டின் பிற பல பகுதிகளில் நடந்துவந்த பள்ளிகளின் நிலைமையும்இதுவேதான் என்று சொன்னார்.

தேவனின் மகிமையையோ விஞ்ஞானத்தின் பெருமையையோ போதிக்காத கல்வி இயற்கையான மரணத்தைத் தழுவ வேண்டிய ஒன்றாக பிரிட்டிஷாருக்குத் தோன்றியதில் வியப்பேதும் இல்லையே.

ஒருவகையில் ஹெர்டாக் சொன்னது சரிதான். பிரிட்டிஷார் இந்தியப் பாரம்பரிய மரத்தை கோடாலியால் வெட்டிப் பிளக்கவில்லை. ஆனால், அந்த மரத்துக்கு நீர் வரும் கால்வாயை அடைத்துவிட்டார்கள். அந்த மரம் வாடிவிட்டது. அதற்கு மாற்றாக ஆங்கிலக் கல்வி தரும் வேறு ஏராளமான முட்செடிகளை நட்டு வளர்த்தார்கள்.

இந்திய இலக்கியங்கள் எதையுமே படிக்காமலேயே அவை அனைத்தும் குப்பை என்ற தீர்மானத்துக்கு வந்த மெக்காலேயிடம்தான் நம் கல்வியின் தலையெழுத்தைத் தீர்மானிக்கும் பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்பட்டது.

தாஜ்மகாலை வெறும் பளிங்குக் கற்களை பிரமாண்டமாக அடுக்கிவைக்கப்பட்ட குவியல் என்றும் மதுரை மீனாட்சி அம்மன் கோயிலை காட்டுமிராண்டித்தனமான கட்டுமானம் என்றும் சொன்ன லுட்யென்ஸ் (Edwin Lutvens) வசம்தான் நம் தலைநகரை வடிவமைக்கும் பொறுப்பு ஒப்படைக்கப்பட்டது.

இந்தியா கேட் மண்டபத்தில் வைக்கப்பட்டிருந்த ஐந்தாம் ஜார்ஜ் மன்னரின் சிலையை ஒரு வழியாக எடுத்த பின்னரும் 5000 ஆண்டுகளுக்கும் அதிகமான கலாசார பாரம்பரியமுள்ள சுதந்தர இந்தியாவால், அந்த இடத்தில் வேறொரு சிலையை வைக்கமுடியவில்லை. தேசத் தந்தை மகாத்மா காந்தி சிலையையோ, நவீன இந்தியாவை உருவாக்கிய முதல் பிரதமர் ஜவாஹர்லால் நேரு சிலையையோ வைத்திருக்கலாம். பன்மைத்தன்மை மிகுந்த தேசத்துக்குப் பொதுவானதொரு சட்டத்தை உருவாக்கித் தந்த அம்பேத்கரின் சிலையை அங்கே வைத்திருக்கலாம். அல்லது சாரநாத்தில் உள்ள அசோகர் தூண் போன்ற ஒரு சின்னத்தையாவது அங்கே வைத்திருக்கலாம். ஆனால், அந்த மண்டபம் இன்றும் காலியாகத்தான் இருக்கிறது. இந்தியப் பாரம்பரியக் கல்வியின் கண்ணி அறுபடாமல் இருந்திருந்தால் நிச்சயம் இப்படியான அவலம் நமக்கு நேர்ந்திருக்காது.

ஹெர்டாக் காந்தியுடன் வேறு பல விஷயங்களும் பேசினார். ஆரம்பக் கல்விக்கு கூடுதல் முக்கியத்துவம் தரவேண்டும்; இந்தியாவில் இருக்கும் அனைவருக்கும் அடிப்படைக் கல்வி கிடைக்க வழி செய்யவேண்டும் என்று சொன்னார். சாட்லர் கமிஷனின் உறுப்பினராக இருந்தபோது அவர்கள் பல்கலைக்கழக உயர் கல்விக்கு அதிக முக்கியத்துவம் தரவேண்டும் என்று சொன்னபோது ஹெர்டாக் அதை மறுத்துத் தன் கருத்தைத் தெரிவித்திருந்தார்.

அனைவருக்கும் அடிப்படைக் கல்வி தர எவ்வளவு செலவாகும். அதன் மூலம் எத்தனை பேருக்கு கல்வி கிடைக்கும்… எத்தனை வருடங்களில் அதை செய்து முடிக்க முடியும் என்ற புள்ளிவிவரங்களை விரிவாகப் பட்டியலிட்டார். அது மட்டும் போதுமா… அடிப்படைக் கல்விக்குப் பிறகு நடுநிலைக் கல்வி தருவது தொடர்பாக என்ன திட்டம் வைத்திருக்கிறீர்கள் என்று காந்தி கேட்டபோது அதைப் பின்னர் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்பதே ஹெர்டாகின் பதிலாக இருந்தது. ஆயிரக்கணக்கான மரங்களை நட்டுக்கொண்டே செல்வதைவிட நூறு மரங்கள் நட்டாலும் தொடர்ந்து பராமரித்து அதைப் பெரிய மரமாக வளர்த்தெடுப்பதில் கவனம் செலுத்த வேண்டும் என்பது காந்தியின் சிந்தனையாக இருந்தது.

பெண்களுக்கான கல்வியின் வீச்சு அதிகரிக்க வேண்டும் என்று ஹெர்டாக் சொன்னபோது, நிச்சயமாக அதைச் செய்யத்தான் வேண்டும். அதே நேரம் பெண்களை நல்ல தாயாக ஆக்குவதற்கும் அந்தக் கல்வி பயிற்றுவிப்பதாக இருக்கவேண்டும் என்று சொன்னார். சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், காந்தியின் கல்வித் திட்டம் என்பது நல்ல மதிப்பீடுகள் சார்ந்ததாக இருந்தது. தனி நபர் முன்னேற்றத்தை மட்டுமே குறிக்கோளாகக் கொண்டிருக்கவில்லை. அகல உழுவதைக் காட்டிலும் ஆழ உழுவதே சிறந்தது என்பதாக இருந்தது.

ஹெர்டாக் கடைசியாக ஒரு முக்கியமான விஷயத்தையும் சொன்னார். கல்வி தொடர்பான ஒரு பிரச்னைக்கு இந்தியா இன்னும் தீர்வு காணவில்லை. ஒரு விவசாயியை கிளார்க்காக ஆக்குவதற்குப் பதிலாக மேலும் சிறந்த விவசாயியாக ஆக்கும் வகையிலான கல்வி முறையை அது கண்டடையவில்லை.

தேர்ந்தெடுப்பதில் ஒரு நியாயம் இருக்க வேண்டுமென்றால் எல்லாரும் ஒரே தேர்வைத்தான் எழுத வேண்டும். இந்த மரத்தில் ஏறுங்கள் பார்க்கலாம்.

அவர் சொன்னவையே இன்றும் நம் பிரச்னைகளுக்கெல்லாம் ஆதார காரணமாக இருந்துவருவதை ஒருவர் பார்க்க முடியும். நினைத்துப் பாருங்கள்… செருப்பு தைக்கும் பணியில் ஈடுபட்ட ஒருவரை பாட்டா நிறுவனத்தின் தலைமை நிர்வாகியாக ஆக்கியிருக்கலாம். மாடு மேய்த்தவரை அமுல் இந்தியாவின் தலைவராக ஆக்கியிருக்கலாம். சேற்றில் இறங்கி உழுத விவசாயியை விவசாயப் பல்கலையின் பேராசிரியராக, பிரின்சிபாலாக உயரச் செய்திருக்கலாம். அது மிகவும் இயல்பான, எளிய, சண்டை சச்சரவுகள் இல்லாத வளர்ச்சியாக இருந்திருக்கும். அந்ததந்தப் பிரிவினர் பொருளாதார நிலையிலும் சமூக அந்தஸ்திலும் உயர்ந்திருப்பார்கள். ஆனால், துரதிஷ்டவசமாக அப்படி நடக்கவில்லை. அனைவருமே அரசுப் பணிகளின் குறுகலான வாசல் வழி நுழைவதில்தான் முட்டி மோதினார்கள். அல்லது மோதவைக்கப்பட்டார்கள். அதன் விலையை நாம் கொடுத்துவருகிறோம். இனியும் கொடுப்போம்.

காந்தி – ஹெர்டாக் இடையிலான கருத்துப் பரிமாற்றத்தில் இருந்து ஒரு விஷயம் தெளிவாகப் புரிய வருகிறது. காந்தியிடம் தன் கூற்றை பலப்படுத்துவதற்கான புள்ளிவிவரங்கள் போதுமான அளவுக்கு இருந்திருக்கவில்லை. ஆனால், விஷயம் என்னவென்றால் அது புள்ளிவிவரத்தால் அளவிட முடிந்த ஒன்றும் அல்ல.

மேலும் காந்தியிடம் அப்போது அந்தப் புள்ளி விவரங்கள் இருந்திருக்கவில்லையே தவிர அவை இல்லாமலேயே போயிருக்கவில்லை. இந்தியாவில் கல்வி அனைவருக்கும் அளிக்கப்பட்டிருந்தது. இந்தியப் பாரம்பரியக் கல்வி ஒரு அழகிய மரமாகத்தான் இருந்தது என்ற கூற்றுக்கு ஆதாரமாக லண்டன் நூலகத்தின் மூடப்பட்ட அறைகளில் தெளிவான, விரிவான புள்ளிவிவரங்கள் மண்ணில் புதைந்த விதை போல் தூங்கிக் கொண்டிருந்தன. ஒரு மழைத்துளி போல் தரம்பால் வந்து தொட்டு எழுப்பும்வரை.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 6

தரம் பால் தொகுத்துத் தந்திருக்கும் புள்ளிவிவரங்களில் கற்றுக் கொடுக்கப்பட்ட பாடங்கள், பள்ளியில் சேர்க்கப்படும் வயது, எத்தனை வருடம் கல்வி கற்றனர், உயர் கல்வி பெற்றவர்களின் எண்ணிக்கை எனப் பல விஷயங்கள் இடம்பெற்றிருக்கின்றன. இதில் குறிப்பிட்டுச் சொல்லவேண்டிய முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால், தரம்பால் அந்தத் தகவல்களைச் சேகரித்திருக்கவில்லை. பிரிட்டிஷ் அரசாங்கம்தான் அவற்றைச் சேகரித்திருந்தன.

தமிழ், தெலுங்கு, கன்னடம், மராத்தி, பாரசீகம் என அவரவர் தாய்மொழிகளில் பாடங்கள் கற்றுத் தரப்பட்டன. ஆங்கிலம்கூட சில பள்ளிகளில் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன. பள்ளியில் சேர்க்கும் வயதானது மாவட்டத்துக்கு மாவட்டம் சிறிய வேறுபாடுகளுடன் இருந்திருக்கிறது. ராஜமுந்திரி பகுதியைப் பொறுத்தவரையில் ஐந்து வயது, ஐந்தாம் மாதம், ஐந்தாம் நாள் என்பது பள்ளியில் சேர்ப்பதற்கு சுப தினமாகக் கருதப்பட்டிருக்கிறது. கடப்பாவைப் பொறுத்தவரை பிராமணச் சிறுவர்கள் ஐந்திலிருந்து ஆறு வயதுக்குள் பள்ளியில் சேர்ந்துவிட்டிருந்தனர். சூத்திரர் வகுப்பைச் சேர்ந்த சிறுவர்கள் ஆறிலிருந்து எட்டு வயதுக்குள் பள்ளியில் சேர்ந்திருக்கிறார்கள். குறைந்தபட்சம் ஐந்து வருடங்களில் ஆரம்பித்து பதினைந்து வருடங்கள் வரை கல்வி ஆண்டு இருந்திருக்கிறது. மதராஸ் கவர்னர் இது தொடர்பாகச் சொல்கிறார்: மாணவர்கள் பதிமூன்று வயதை அடைவதற்கு முன்பாகவே பல்வெறு கல்வித்துறைகளில் கணிசமான விஷயங்களைக் கற்றுத் தேர்ந்துவிடுகிறார்கள்.

பள்ளியானது அதிகாலையில் ஆறுமணிக்கே ஆரம்பித்ததாகத் தெரியவருகிறது. இரண்டு இடைவேளைகள், மதிய உணவு இடைவேளை என இருந்திருக்கின்றன. சில இடங்களில் மாலை சூரியன் மறைவது வரைகூட வகுப்புகள் நடந்திருப்பதாகத் தெரியவருகிறது. எழுதவும் படிக்கவும் முக்கியமாக கற்றுத்தரப்பட்டிருக்கிறது. கணிதமும் முக்கியப் பாடமாக இருந்திருக்கிறது. பால ராமாயணத்தில் ஆரம்பித்து பாகவதம், கஜேந்திரமோட்சம், குசேல புராணம் என பெரிதும் புராணப் பாடங்களே மிகுதியாகக் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன. அதாவது, வேத வேதாந்த விசாரங்களின் சாராம்சமானது கதை வடிவில் ஆரம்ப நிலை மாணவர்களுக்கு அங்கு போதிக்கப்பட்டிருக்கின்றன. இவையே நாடகமாக, தெருக்கூத்துகளாக, பொம்மலாட்டமாக, தோல்பாவைக் கூத்தாக பல்வேறு வடிவங்களில் சமூகத்தின் அனைத்துப் பகுதியினருக்கும் சென்று சேரும் வகையில் தரப்பட்டிருக்கின்றன என்பது நம்மில் பலருக்கும் தெரிந்த விஷயம்தான்.

உயர் கல்வியைப் பொறுத்தவரையில் வேதங்கள், வான சாஸ்திரம்,கணித சாஸ்திரம்,தர்க்க சாஸ்திரம், நீதி சாஸ்திரம், தத்துவ விசாரம், மருத்துவம் என பல துறைகள் இருந்திருக்கின்றன. வேதங்கள், தத்துவ விசாரங்கள், நீதி சாஸ்திரம் போன்றவற்றைப் பெரிதும் பிராமணர்கள் மட்டுமே கற்றிருக்கிறார்கள். வான சாஸ்திரம், மருத்துவம் போன்றவற்றை அனைத்து சாதியினரும் கற்றிருக்கிறார்கள். கேரளாவைப் பொறுத்தவரையில் வான சாஸ்திரம் படித்த மொத்தம் 808 பேரில் 78 பேர் மட்டுமே பிராமணர்கள். மருத்துவம் படித்த 194 பேரில் 31 பேர் மட்டுமே பிராமணர்கள். மதராஸைப் பொறுத்தவரையில் மருத்துவம், அறுவை சிகிச்சை போன்றவற்றை பல்வேறு சாதியினர் மேற்கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். பிரிட்டிஷ் மருத்துவர்களின் பார்வையில் மதராஸைச் சேர்ந்த சிகை அலங்காரத்தொழிலில் ஈடுபட்ட பிரிவினரே அறுவை சிகிச்சையில் நிபுணர்களாக இருந்ததாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்கள்.

உலகம் யாரால், எப்படி உருவாக்கப்பட்டது, உயிரினங்களின் வாழ்க்கை நோக்கம் என்ன போன்ற கேள்விகளால் தூண்டப்பட்ட பிரிவினர் அது சார்ந்த பாடங்களைக் கற்றிருக்கிறார்கள். இந்த உலக வாழ்க்கையே மாயை என்று கூறும் அளவுக்கு அது தத்துவார்த்த அம்சங்களைக் கொண்டதாக இருந்திருக்கிறது. அதே நேரம் இந்த உலக வாழ்க்கையை கொண்டாட்டமாக, கேளிக்கையாக பார்க்கும் பார்வையும் இருந்திருக்கிறது. லவுகீகத் தேவைகளே பிரதானம் என்று நினைத்த பிரிவினர் அது சார்ந்த கல்வியைத் தேடிப் பெற்றிருக்கின்றனர். பர வித்யா, அபர வித்யா என கல்வியானது இரு பெரும் பிரிவாகப் பிரிக்கப்பட்டு கற்றுக்கொள்ளப்பட்டிருக்கிறது. அதாவது, அடிப்படைக் கல்வியானது அனைத்து சாதியினருக்கும் தரப்பட்டிருக்கிறது. உயர் கல்வியானது வாழ்க்கைப் பார்வை சார்ந்து பெறப்பட்டிருக்கிறது.

பிராமணச் சிறுவர்களின் கல்வியைப் பற்றி கூடுதலாக பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களில் இன்னொரு தகவலும் தரப்பட்டிருக்கிறது. கடப்பா, குண்டூர் பகுதிகளில் ஏழை பிராமணச் சிறுவர்கள் தங்கள் வீடுகளில் இருந்து 10 முதல் 100 மைல் தொலைவில் இருக்கும் பள்ளிகளில் சேர்ந்து படித்திருக்கிறார்கள். வீடு திரும்ப பல வருடங்கள் ஆகும். சில நேரங்களில் கல்வி கற்ற கிராமத்திலேயே கூட தங்கிவிடுவதும் உண்டு. எந்த கிராமத்தில் தங்கி இருக்கிறார்களோ அந்த கிராமத்தினரே அந்தச் சிறுவர்களுக்கு தினமும் உணவுகொடுத்து பராமரித்து வந்திருக்கின்றனர். ஒவ்வொரு பிராமணர் வீட்டின் முன்னாலும் சென்று யாசகம் பெற்றே உணவுத்தேவையைப் பூர்த்தி செய்துள்ளனர்.

இது தவிர வீடுகளில் கல்வி பெற்றவர்களின் எண்ணிக்கை மிக அதிகமாக இருந்ததாகவும் அந்த ஆவணங்கள் தெரிவிகின்றன. பெற்றோர், உறவினர்கள் அல்லது தனிப்பட்ட முறையில் நியமிக்கப்பட்ட ஆசிரியர்கள் ஆகியோரிடமிருந்தும் பலர் கல்வி கற்றிருக்கிறார்கள். கேரளத்தில் இது ஒப்பீட்டளவில் அதிகமாக இருந்திருக்கிறது. குறிப்பாக மருத்துவம் சார்ந்த உயர் கல்வி இப்படிப் பெறப்பட்டிருக்கிறது. இப்படியான மருத்துவர்கள் ஒவ்வொரு கிராமத்திலும் இருந்திருக்கிறார்கள். நீதி சாஸ்திரம், வான சாஸ்திரம், மெய்யியல், கவிதை, இலக்கியம் போன்றவையும் நிறுவனம் சாராமல் பரவலாகக் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன. மதராஸிலும் தனிப்பட்ட முறையில் கற்பவர்களின் எண்ணிக்கை கணிசமாகவே இருந்திருக்கிறது. சூத்திரர்களில் 28.7%, இன்று தலித் என்று அடையாளப்படுத்தப்படும் சாதியினரில் 13% அப்படியான கல்வி பெற்றிருக்கிறார்கள்.

பள்ளிகளில் கல்வி கற்றவர்களில் பெண்களின் எண்ணிக்கை மிகவும் குறைவாகவே இருந்திருக்கிறது. ஆனால், மலபாரிலும் விசாகபட்டணத்தில் ஜெய்ப்பூர் ஜமீனிலும் மட்டும் பெண்கள் கணிசமான அளவில் பள்ளியில் சேர்ந்திருக்கிறார்கள். ஒன்றுக்கொன்று மிகவும் தொலைவில் இருக்கும் இந்தப் பகுதிகளில் இந்த ஒற்றுமை இருந்தது எப்படி என்பது ஆய்வுக்குரியது.

பள்ளிகள் களி மண்ணால் கட்டப்பட்டு கூரை வேய்ந்ததாக இருந்திருக்கின்றன. ஓரிரு அறைகளில் ஆரம்பித்து 11 அறைகள் வரை கொண்டதாக இருந்திருக்கின்றன. வீடுகளில் திண்ணைகளில் அமர்ந்தும் கல்வி கற்றிருக்கிறார்கள்.

ஆரம்பக் கல்வியானது நான்கு கட்டமாகக் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கிறது. முதலில் அகர வரிசை எழுத்துகளை மணலில் சிறிய குச்சியால் எழுதிப் படித்திருக்கிறார்கள். இரண்டாவது கட்டமாக பனை ஓலையில் எழுதிப் படித்திருக்கிறார்கள். இந்தக் கட்டத்தில் எழுதவும் வாசிக்கவும் கற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கணிதத்தைப் பொறுத்தவரை 100 வரை எழுதிப் படித்திருக்கிறார்கள். நிலங்களின் அளவு தொடர்பான விஷயங்களும் கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன. இதன் அடுத்த கட்டத்தில் வாழை இலையில் எழுதிப் படித்திருக்கிறார்கள். அதில் கூட்டல், கழித்தல் போன்றவை கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன. நான்காவது கட்டத்தில் காகிதத்தில் எழுதிப் படித்திருக்கிறார்கள். இந்தக் கட்டத்தில் ராமாயணம் போன்ற காவியங்களை எழுதிப் படிக்கத் கற்றுக் கொள்வார்கள். கடிதங்கள், மனுக்கள் எழுதுதல், கணக்கு வழக்குகள் போன்றவை கற்றுத் தரப்பட்டிருக்கின்றன.

சமூகத்தின் அனைத்து பிரிவில் இருந்தும் ஆசிரியர்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். இரு பிறப்பாளர்கள்தான் எண்ணிக்கையில் அதிகம் என்றாலும் பிற 30 வகை ஜாதியைச் சேர்ந்த ஆசிரியர்களும் இருந்திருக்கிறார்கள். சந்தால் வகுப்பைச் சேர்ந்த ஆறு ஆசிரியர்கள் கூட இருந்திருக்கிறார்கள். மாணவர்களின் எண்ணிக்கைப் பார்த்தால் பிஹார் பகுதியில் பிராமண, காய்ஸ்த சாதியைச் சார்ந்த மாணவர்களின் எண்ணிக்கை 15-16%கூடத் தாண்டவில்லை. பர்த்வான் மாவட்டத்தில் வைசியர்களின் எண்ணிக்கைக்கு கிட்டத்தட்ட இணையாக, சந்தால் எனும் தலித் மாணவர்களின் எண்ணிக்கை இருந்திருக்கிறது. இதில் முக்கியமான விஷயம் என்னவென்றால் அந்த மாவட்டத்தில் 13 கிறிஸ்தவ மிஷனரி பள்ளிகளும் இருந்திருக்கின்றன. ஆனால், அங்கு படித்த தலித் சிறுவர்களின் எண்ணிக்கை வெறும் 86 தான். ஆனால், சுதேசிப் பள்ளிகளில் படித்த தலித் சிறுவர்களின் எண்ணிக்கையோ 674.

போக்குவரத்து வசதிகளும் அச்சு ஊடகமும் பெரிதாக இருந்திருக்காத ஒரு காலகட்டத்தில் இந்தியாவில் கல்வி இவ்வளவு விரிவாகவும் அனைத்து சாதியினரை உள்ளடக்கியதாகவும் இருந்தது மிகவும் ஆச்சரியமானதுதான். இந்தத் தரவுகளைச் சேகரித்த பிரிட்டிஷாருக்கு யதார்த்த நிலை இப்படி இருந்ததைப் பார்த்தபோது நம்பவே முடியவில்லை. கிறிஸ்தவ ரட்சிப்பும் ஐரோப்பிய அரசாட்சியும் இல்லாமலேயே உலகில் நல்ல விஷயங்கள் நடந்து வந்திருக்கின்றன என்பதை அவர்களால் ஜீரணிக்கவே முடியவில்லை. அவர்கள் அப்படி நினைத்ததில் எந்த ஆச்சரியமும் இல்லை. ஏனென்றால், அந்த 19-ம் நூற்றாண்டின் தொடக்க காலகட்டத்தில் பிரிட்டனும் ஐரோப்பிய தேசங்களும் இந்தியாவை ஒப்பிடும்போது கல்வியிலும் பல மடங்கு பின் தங்கியதாகத்தான் இருந்திருக்கின்றன. அங்கு அதுவரை சமுகத்தின் அனைத்து பிரிவினருக்கும் இருந்த கல்வி என்பது ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் பைபிள் வகுப்புகளில் சொல்லித்தரப்பட்ட வேதாகமக் கல்வியாக மட்டுமே இருந்தது.
இன்று அவர்கள் வாழ்வின் பல தளங்களில் நாம் எட்ட முடியாத உயரத்துக்குப் போய்விட்டார்கள் என்பது உண்மைதான். ஆனால், அந்த முன்னேற்றம் என்பது நேர்மையான வழியில் பெறப்பட்டதல்ல. தன்னை விட வேகமாக ஓடிக் கொண்டிருந்த ஒருவருடைய காலை உடைத்துப் போட்டுவிட்டு ஓடிப் பெற்ற வெற்றி.

இன்று நாம் நொண்டியடித்துக் கொண்டிருப்பது உண்மைதான். ஆனால், நாம் முடமாகவே பிறந்தவர்கள் அல்ல. முடமாக்கப்பட்டவர்கள். அதையும் மீறி நாம் சாதிக்கத் தொடங்கியிருக்கிறோம் என்பது வேறு விஷயம். என்றாலும் காலத்தைத் திருப்பி வைக்கும் சக்தி மட்டும் நமக்குக் கிடைத்தால், இந்தியாவில் காலடி எடுத்து வைத்த முதல் ஐரோப்பியனை அப்படியே அவன் வந்த கப்பலிலேயே திருப்பி அனுப்புவதுதான் நாம் செய்ய வேண்டிய முதல் செயல்.

மிகவும் சிறிய செயல்தான். ஆனால், அதைச் செய்யாததால் நமக்கு ஏற்பட்டதோ பேரிழப்பு.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 8

கடந்த காலத்தில் உலகின் பிற பகுதிகளில் இருந்ததைவிட மேலான நிலையில் இந்தியாவில் கல்வியும் தொழில்நுட்பமும் இருந்திருக்கிறது என்று சொல்லும்போது அதை மறுதலிப்பவர்கள் பொதுவாக முன்வைக்கும் குற்றச்சாட்டு என்னவென்றால், என்னதான் உயர்வாக இருந்திருந்தாலும் மனித மலத்தை மனிதரையே அள்ள வைத்த (வைக்கும்) தேசம்தானே என்பதுதான். பெரியாரியவாதியாக இருந்தால் பிராமணர்கள்தான் அதற்குக் காரணம் என்றும் அம்பேத்காரியவாதியாக இருந்தால் சாதி இந்துதான் அதற்குக் காரணம் என்றும் இருக்கும் இடத்துக்கு ஏற்பத் தங்கள் வாதத்தை முன்வைப்பார்கள்.

மலத்தை அள்ளியவர்கள் தங்கள் தொழிலில் இருந்த இழிவை அகற்ற என்ன முயற்சிகள் எடுத்தார்கள்? நாலைந்து பன்றிகளைக் கயிற்றில் கட்டி வந்து சுத்தம் செய்ய வைத்திருக்கலாமே? சிந்து – சரஸ்வதி நாகரிக காலத்திலேயே கழிப்பறையில் இருந்து கழிவு நீர் ஓடை வழியாகச் சென்று ஒரு கால்வாய்வழியாக ஊருக்கு ஒதுக்குப் புறத்துக்குக் கொண்டுசெல்லும் வசதி இருந்ததே… அது பின்னர் எப்படி மறைந்து, மறந்து போனது? இது போன்ற என்ற எளிய கேள்விகளை விட்டுவிட்டுப் பார்த்தாலும் எண்ணற்ற விடை தெரியாத கேள்விகள் எழத்தான் செய்கின்றன.

அத்தகைய இழிநிலையை முக்கிய காரணமாக முன்வைத்து ஆரம்பிக்கப்பட்ட தலித் விடுதலைப் போராட்டத்தினால் மலம் அள்ளும் தொழிலில் என்ன மாற்றம் வந்துவிட்டிருக்கிறது? வலிமை வாய்ந்த தலித் தலைவர் இருக்கும் உத்தரப் பிரதேசத்திலும் மனித மலத்தை மனிதர்களே அள்ளும் கொடுமை இன்றும் நடக்கத்தானே செய்கிறது. இட ஒதுக்கீட்டில் எத்தனை தோட்டி வர்க்கத்தினர் பயன் பெற்று மேலே வந்திருக்கிறார்கள்? தலித் என்ற அடையாளத்துக்குள் அடைக்கப்பட்டிருக்கும் சாதியினர் அனைவருமே இதை ஒரு தலித் பிரச்னையாகப் பார்க்கிறார்களா? பல்வேறு வேலைகளுக்கான வாய்ப்புகள் இருக்கும் நிலையிலும் ஒருவர் அந்த வேலையைச் செய்வதன் காரணம் என்ன?

மனித மலத்தை மனிதர்களே அள்ளுவது பெருமளவுக்கு முடிவுக்கு வந்ததற்கு ஃபிளஷ் அவுட் டாய்லெட் என்ற ஒன்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டதுதானே காரணம். எதிர்ப்பு அரசியலை முன்வைத்துப் போராடியவர்கள் அதில் ஒரு துரும்பைக் கூடக் கிள்ளிப் போடவில்லையே? மேலும் சாக்கடையை சுத்தம் செய்தல், குப்பை அள்ளுதல் என அந்த அவலத்துக்கு இணையானவை இன்றும் நடந்துகொண்டுதான் இருக்கின்றன. இந்த விஷயத்தில் இந்தியாவின் எந்த மாநிலமும் சளைக்கவில்லை என்பது வேறு விஷயம். எந்தவித தொழில்நுட்ப கண்டுபிடிப்பும் அவர்களை விடுவித்திருக்கவில்லையே.

உண்மையில் ஆலய நுழைவுப் போராட்டத்தைவிட இந்த அவலத்தை நீக்குவதற்கான போராட்டம்தானே காந்தியாலும் பெரியாராலும் முதலில் முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கவேண்டும்? இன்றும் கூட போலியோ இல்லாத தேசம் என்பதற்குத் தருவதைவிட நூறு மடங்கு அதிக கவனத்தை இந்த விஷயத்துக்குத்தானே தரவேண்டும்? ஆனால், அப்படி எதுவும் நடக்கவில்லை. இதற்கான காரணம் என்ன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டுமென்றால் நாம் மீண்டும் பிரிட்டிஷாரின் காலத்துக்குத்தான் போயாக வேண்டும்.

அதற்கு முன் இன்னொரு விஷயத்தையும் நாம் புரிந்துகொள்ளவேண்டும். மனித மலத்தை மனிதரே அள்ளுவது என்பது இந்தியாவில் அதுவும் இந்து சமூகத்தில் மட்டுமே இருந்த அவலம் அல்ல. பிரிட்டனில் நைட் சாயில் என்ற பெயரில் அழைக்கப்பட்ட மலத்தை அங்கும் மனிதர்கள் வெறும் கைகளால்தான் சுத்தம் செய்திருக்கிறார்கள். மேட்டுக்குடியினர் அதிகமான குளிரில் வெளியில் செல்வதில் இருந்து பாதுகாத்துக் கொள்ள வீடுகளில் கழிப்பறை கட்டிக் கொண்டிருந்திருக்கிறார்கள். அதை எடுத்துச் செல்வதற்கு மக்களில் இருந்து ஒரு பிரிவினரைத்தான் நியமித்திருக்கிறார்கள். குலத்தொழிலாகவே அது தலைமுறைகளைக் கடந்து வந்திருக்கிறது. டிரம்களிலும் வாளிகளிலும் எடுத்துச் சென்ற மலத்தை வைத்து உரம் தயாரித்திருக்கிறார்கள்.

ஜப்பானில் மேட்டுக்குடியினரின் மலத்தில் புரதச் சத்து அதிகம் இருக்கும் என்பதால் அதில் இருந்து தயாரிக்கப்பட்ட உரத்துக்கு அதிக கிராக்கி இருந்திருக்கிறது. சீனா, சிங்கப்பூர், ஹாங்காங், ஐரோப்பா, அமெரிக்கா என எல்லா நாடுகளிலும் பழங்காலத்தில் மனிதர்கள்தான் அந்தப் பணியைச் செய்திருக்கிறார்கள். உலகின் வேறு எந்த நாட்டிலும் அந்தப்பணியில் ஈடுபட்டவர்கள், மன்னராகவோ, நிலப்பிரபுவாகவோ, பாதிரியாராகவோ, மவுல்வியாகவோ ஆனதாக பெரிதாக எந்த ஆவணமும் இல்லை. இந்தியாவில் மனித மலத்தை மனிதர்களே அள்ளுவது என்பது பிரிட்டிஷார் காலத்தில்தான் பொது கழிப்பறைகள் கட்டப்பட்டு அரசுத்தொழிலாக அங்கீகாரம் பெற்று நடக்க ஆரம்பித்திருக்கிறது. அதற்கு முன்புவரை திறந்த வெளிகளில் மலம் கழிப்பதுதான் பரவலாக இருந்துவந்திருக்கிறது.

ஆனால், உலகின் பெரும்பாலான நாடுகளில் இந்த அவலம் இன்று முற்றிலும் ஒழிந்துவிட்டிருக்கிறது. அல்லது இந்தியாவைவிட வெகுவாகக் குறைந்திருக்கிறது. இந்தியா இன்றும் ஒப்பீட்டளவில் இந்த அவலத்தைத் துடைப்பதில் பின் தங்கி இருப்பதற்கு என்ன காரணம் என்று நிதானமாக யோசித்துப் பார்த்தால், நவீன யுகத்துக்குள் நாம் காலடி எடுத்துவைத்த விதத்தில்தான் அதற்கான விடை இருக்கிறது. அந்த, முதல் கோணல் முற்றும் கோணலாகிவிட்டிருக்கிறது.

இந்தியாவில் பிரிட்டிஷார் அறிமுகப்படுத்திய நவீன கல்வியானது நமது கடந்த காலத்தை இருண்ட காலமாகவே சித்திரித்தது. அந்தக் கல்வியில் முதலும் முடிவுமாக நமக்குச் சொல்லித்தரப்பட்டது என்னவென்றால், நம் முன்னோர்கள் எல்லாம் முட்டாள்கள், இழிவானவர்கள் என்பதுதான். அதனால் இந்திய அறிவுத் துறையானது அதன் பாரம்பரிய விஷயங்களில் இருந்து இயல்பாக அடுத்த கட்டத்துக்கு வளராமல் நம் கடந்த காலத்தை முற்றாக ஒதுக்கியது. தேவையற்ற அதீத குற்ற உணர்ச்சியில் ஆழ்ந்தது.

ஒரு வசதிக்காக இந்தியர்களை பிராமணர்கள், அ-பிராமணர்கள் என்று பிரித்துக்கொள்ளலாம். பிரிட்டிஷாரின் வருகையைத் தொடர்ந்து பிராமணர்களில் பெரும்பாலானோர் மிகுந்த பதற்றத்துடன் தமது வேர்களில் இருந்து தம்மை முற்றாகத் துண்டித்துக்கொண்டு ‘நவீனமயமானார்கள்’. கம்பனையும் காளிதாசனையும் படிக்காமல் ஷேக்ஸ்பியரையும் பைரனையும் கரைத்துக் குடித்தனர். சமஸ்கிருதத்தைக் கைவிட்டுவிட்டு ஆங்கிலத்துக்குத் தாவினர். இசை, கட்டடக்கலை, மருத்துவம், விவசாயம் என எந்தத் துறையை எடுத்தாலும் நமது கடந்த காலச் சாதனைகளை எல்லாம் புறக்கணித்துவிட்டு மேற்கத்திய நகல்களாக ஆனார்கள்.

அ-பிராமணர்களில் பெரும்பாலானவர்களோ இந்தியாவின் கடந்த காலத்தை பிராமண ஆதிக்கம் நிறைந்த ஒன்றாகப் பார்த்து அதை முற்றாக நிராகரித்தனர். சாதி, பெண்கள் நடத்தப்பட்டவிதம்  போன்றவற்றில் உலகம் என்ன நிலையில் இருந்தது… இந்தியா என்ன நிலையில் இருந்தது… இந்தியாவில் இருந்த நிலைக்கு உண்மையில் தனிப்பட்ட முறையில் ஏதாவது ஒரு சாதிதான் காரணமா என்ற எந்த கேள்விக்கும் நியாயமான பதிலைத் தேட முயற்சி செய்யாமல் வெறுப்பு அரசியலில் இறங்கினர். இந்தியாவின் சமூக, அரசியல் தளத்தை அந்த மனோபாவமே முழுவதும் ஆக்கிரமித்தது. அப்படியாக இரண்டு க்ரீமீ லேயரும் இந்தியாவின் கடந்த காலத்தைப் பழிப்பதையே தமது அறிவுசார் செயல்பாடாக எடுத்துக்கொண்டன. இதனால், இந்தியாவின் நிகழ்கால விஷயங்களில், இந்திய நலன் சார்ந்து சிந்திப்பதற்கு யாருமே இல்லாத நிலை உருவாகிவிட்டிருக்கிறது.

சுதந்தரம் கிடைத்து இத்தனை ஆண்டுகள் ஆன பிறகும் மலம் அள்ளும் தொழிலையும் சாக்கடையைச் சுத்தம் செய்யும் தொழிலையும் நவீனப்படுத்த எந்தவொரு முயற்சியும் இந்த இரு தரப்பினரால் எடுக்கப்பட்டிருக்கவே இல்லை (Sulabh கழிப்பறைகள் போன்ற விதிவிலக்குகள் நீங்கலாக). ஆண்டுக்கு 300 நாள்கள் வெய்யில் பொரிந்து தள்ளுமொரு நாட்டில் அதில் இருந்து மின்சாரத்தை எடுக்கும் தொழில்நுட்பத்தை வளர்ப்பதற்கு பதிலாக ஐரோப்பிய அமெரிக்க நாடுகளின் நலனுக்கு உகந்த திட்டங்களில் சொந்த மக்களைப் பணயம் வைக்கும் நிலைக்குப் போய்விட்டிருக்கிறது. நேற்று காலனி ஆதிக்கத்தின் இசைக்கு ஏற்ப ஆடினார்கள். இன்று உலகமயமாக்கலின் இசைக்கு ஏற்பக் கூத்தாடுகிறார்கள்.

உண்மையில் மேற்கத்திய கல்வியானது ஒருவகையில் நமது கடந்த கால பிழைகளை எல்லாம் களைந்து நம்மை மேம்படுத்த உதவியிருக்கவேண்டும். ஆனால், அப்படியும் நடக்கவில்லை. அதாவது, நமது கடந்த காலத்தின் நல்ல அம்சங்கள் மட்டுமல்ல, பிரிட்டிஷ் சமூகத்தின் நல்ல அம்சங்களும் நமக்கு வந்து சேர்ந்திருக்கவில்லை. இந்தப் பிறழ்வே நம் இன்றைய பிரச்னைகளுக்கு முக்கியகாரணமாக இருக்கிறது. உலகின் பிற பகுதிகளில் கடந்த காலமும் நிகழ்காலமும் இந்த அளவுக்கு ஒன்றுக்கொன்று முட்டிக் கொண்டிருப்பதாக இல்லை.

பிரிட்டனில் கடந்த காலத்தில் மலம் மனிதர்களால் அள்ளப்பட்டதை தவிர்க்க முடியாத ஒரு தொழில்நுட்பப் பின்னடைவாகவே பார்த்திருக்கிறார்கள். புதிய தொழில் நுட்பம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதும் அதை நோக்கி எந்தவித குற்றவுணர்ச்சியும் இல்லாமல் நகர்ந்துவிட்டார்கள். ஆனால், இந்தியாவில், அந்தச் செயலானது இந்தியாவுக்கு மட்டுமே உரிய அவமானமாக முத்திரை குத்தப்பட்டது. ஒட்டுமொத்த சமூகமும் அதை ஏற்றுக்கொண்டு சோர்ந்து முடங்கியது. உலர் கழிபறைக்கு மாற்றாக நீர்-கழிப்பறை 1596-ல் பிரிட்டனில் ஜான் ஹேரிங்டனால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. அதற்கு ஆகும் செலவும் அதிகம் இல்லை. இருந்தும், அதன் பிறகு 182 ஆண்டுகள் வரை அது மக்கள் மத்தியில் பெரிதாக வரவேற்பு பெறாமல்தான் இருந்திருக்கிறது. மனித இனம் செயல்படும் விதத்தைப் பார்க்கும்போது பல புரியாத விஷயங்கள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. எல்லாமே “ஆதிக்க சக்தி’யின் சதியாகவே இருப்பதில்லை.

இன்று, பிராமண அறிவுவர்க்கம் உலகமயமாக்கல் பேருந்தின் படிக்கட்டில் தொற்றிக்கொள்ளவாவது இடம் கிடைத்துவிடாதா என்று விழுந்தடித்து ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. அ-பிராமண அறிவு வர்க்கம் மாய எதிரியை உருவாக்கி அட்டைக்கத்தியைச் சுழற்றிப் போராடி வருகிறது. நேற்று காலனி ஆதிக்க சக்திகளின் இடத்தை இன்றைய உலகமயமாக்கல் சக்திகள் பிடித்துவிட்டிருக்கின்றன. இரண்டிலும் பாதிக்கப்படுவதென்னவோ பாவப்பட்ட நாம்தான். என்று இந்தியாவின் கடந்த காலம் குறித்த பிழையான எண்ணங்களை மாற்றிக் கொண்டு உண்மையான எதிரியைப் புரிந்துகொண்டு பிராமண, அ-பிராமண வர்க்கங்கள் கை கோக்கிறதோ அன்றுதான் நமக்கு விடிவு பிறக்கும். இல்லையென்றால், யது வம்சத்துக்கு நேர்ந்ததே நமக்கும் நேர்ந்துவிடலாம்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 10

பிரிட்டிஷார் இந்தியாவில் கண்டு வியந்த பல அம்சங்களில் ஒன்று அதன் விஞ்ஞான, தொழில் நுட்ப மேன்மை. உலகின் பிற பகுதிகள் ஒவ்வொரு துறையிலும் எந்த அளவுக்கு பயணித்திருந்தனவோ அதைவிட இந்தியா மேலான நிலையில் இருந்ததை ஆரம்பகால ஐரோப்பியர்கள் பார்த்து வியந்திருக்கின்றனர். போர்ச்சுகீசியர்களும் டச்சுக்காரர்களும் இந்தியத் தாவரங்கள் பற்றிய, குறிப்பாக கேரள தாவரங்கள் பற்றிய, தகவல்களைத் தொகுத்து ஹோர்டஸ் மலபாரிகஸ் என்ற 12 வால்யூம்கள் கொண்ட மிகப் பெரிய தொகுப்பு ஒன்றை உருவாக்கினார்கள். இந்தியத் தாவரங்கள் பற்றிய அந்தத் தகவல் திரட்டை உருவாக்க நான்கு இந்தியர்கள் பெரிதும் உதவினார்கள். அதில் மூவர் பிராமணர். ஒருவர் சூத்திர (ஈழவ) பிரிவைச் சேர்ந்தவரும் ஆயுர்வேதத்தில் சிறந்தவருமான அச்சுதன் வைத்தியன்.

கோவாவில் இருந்து கன்னியாகுமரி வரையிலான பகுதியில் இருந்த சுமார் 750 வகைத் தாவரங்களைப் பற்றிய தகவல்கள் படங்களுடன் அதில் இடம்பெற்றிருந்தன. இந்தியத் தாவரங்களைப் பற்றிய தகவல் திரட்டுக்கு இந்தியர்கள் உதவி செய்ததில் பெருமைப்பட ஒன்றும் இல்லைதான். ஆனால், இந்தியாவில் அப்படியான பகுப்பு முறை முன்னரே இருந்ததால்தான் அந்தப் பணியை எளிதில் முடிக்க முடிந்தது. ஆயுர்வேதத்திலும் அதற்கு முன்பாகப் பின்பற்றப்பட்ட மருத்துவ முறையிலும் ஏராளமான மூலிகைகளைப் பற்றிய குறிப்புகளும் அவற்றின் குணங்களும் மிகத் துல்லியமாக விவரிக்கப்பட்டிருந்தன.

அதுபோல், பிரிட்டிஷார் இந்தியாவுக்கு வந்தபோது இந்தியாவில் விவசாயத்தில் பயன்படுத்தப்பட்ட கருவிகள் அனைத்துமே மிக உயர்ந்த தொழில்நுட்பத்தைக் கொண்டவையாக இருந்திருக்கின்றன. குறிப்பாக, கலப்பை. மண்ணைக் கிளறி விதைப்பது உலகில் எல்லா சமூகங்களிலும் நடைமுறையில் இருந்த ஒரு விஷயம்தான். ஆனால், இந்திய கலப்பை போன்ற செயல் திறம் மிகுந்த ஒரு கருவி உலகில் வேறு எங்கும் இருந்திருக்கவில்லை. இந்தியாவில் அம்மை நோய்க்கான தடுப்பு மருந்து அந்த காலகட்டத்தில் உலகின் பிற பகுதிகளில் இருந்த மருந்துகளைவிட செயல்திறம் மிகுந்ததாக இருந்திருக்கிறது. பிரிட்டிஷார் அறிமுகப்படுத்திய தடுப்பு மருந்தைவிட இந்திய பாரம்பரியத் தடுப்பு மருந்து அதிக நோய்ப் பாதுகாப்பைத் தந்திருக்கிறது.

இந்தியாவில் தயாரிக்கப்பட்ட இரும்பு உயர் தரமானதாக இருந்திருக்கிறது. 18-ம் நூற்றாண்டு வாக்கில் இந்தியாவில் சுமார் 10,000 இரும்பு உலைகள் இருந்ததாகவும் ஒரு உலையில் வாரத்துக்கு அரை டன் இரும்பு உருக்கித் தயாரிக்கப்பட்டதாகவும் பிரிட்டிஷ் ஆவணங்கள் தெரிவிக்கின்றன. ஆண்டுக்கு 35-40 வாரங்கள் இயங்கியதாக வைத்துக்கொண்டால் ஆண்டொன்றுக்கு ஓர் உலை மூலம் சுமார் 20 டன் இரும்பு தயாரிக்கப்பட்டிருக்கும். உலகின் வேறு எந்தப் பகுதியை விடவும் இது அதிகமான அளவுதான். அதோடு அந்த இரும்பின் தரமானது ஸ்வீடனின் மிகச் சிறந்த இரும்பைவிடவும் சிறப்பாக இருந்ததாக அயர்ன் வொர்க்ஸ் இன் ராமநாயக்க(ன்)பேட்டை என்ற தலைப்பில் 1795-ல் எழுதிய கட்டுரையில் டாக்டர் பெஞ்சமின் ஹைன் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

இவை எல்லாவற்றையும்விட மருத்துவத்தில் இந்தியா எட்டியிருந்த உயரம்தான் பிரிட்டிஷாரை மலைக்க வைத்தது. பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி இன்று உலகில் வெகுவாக முன்னேறி இருக்கும் மருத்துவப் பிரிவு. அதன் வேர்கள் இந்தியாவில்தான் இருந்திருக்கிறது என்பது அன்றைய பிரிட்டிஷாருக்கு மட்டுமல்ல இன்றைய இந்தியர்களுக்குக்கூட நம்பமுடியாத ஒன்றாகவே இருக்கும். ஐரோப்பியர்கள் நீராவியில் இருந்து ரயில் எஞ்சினைக் கண்டுபிடித்தார்கள். நாம் இட்லி சுட்டோம் என்று நம்மை நாமே கேலிச் சித்திரமாக ஆக்கிக் கொள்வதில்தான் நமக்கு மிகவும் பெருமிதம்.

இந்தியாவின் கடந்த காலம் பிற நாடுகளை விட ஒப்பீட்டளவில் சிறப்பாக இருந்தது என்ற உண்மையை இந்தியர்களே மறுப்பதற்கான காரணம் வெகு எளிது. இந்தியாவின் கடந்த காலத்தை வைதிக-பிராமண ஆதிக்கம் மிகுந்த காலமாக அடையாளப்படுத்தியே அவர்களுடைய அரசியல் ஆசான்கள் வகுப்பு எடுத்துவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள். எனவே, இந்தியாவின் சிறப்பு என்று எதையாவது சொன்னால் அது பிராமணர்களைப் புகழ்ந்ததாக ஆகிவிடும். பிராமணர்களை தீமையின் பேருருவமாக மட்டுமே அடையாளப்படுத்த வேண்டும். இதற்கு எந்தவித ஆதாரங்களும் தேவையில்லை. அது அப்படித்தான் என்று அடித்துச் சொன்னாலே போதும் என்ற எளிய சூத்திரத்தால் முடுக்கிவிடப்பட்டுதான் இன்றைய இந்திய சிந்தனை நதி பெருக்கெடுத்துப் பாய்ந்து கொண்டிருக்கிறது.

உலகின் எல்லா இடங்களையும் போலவே இங்கும் வேலைகள் பிறப்பின் அடிப்படையில் தீர்மானிக்கப்பட்டிருக்கின்றன; அகமண முறை நிலவியிருக்கிறது. ஆனால், அவையெல்லாம் பிராமணர்களின் கண்டுபிடிப்பாக சொல்லப்பட்டு கடுமையாக விமர்சிக்கப்பட்டுவருகின்றன. மனு ஸ்மிருதி என்பது பிரிட்டிஷாரின் வருகைக்குப் பிறகுதான் இந்த அளவுக்கான முக்கியத்துவத்தையே பெற்றது. அவர்களால்தான் அது தொகுக்கவும்பட்டது. அதில் என்னென்ன இடைச்செருகல் என எந்த ஆய்வும் எங்கும் செய்யப்பட்டதே இல்லை. அதுமட்டுமல்லாமல், இந்தியாவில் ‘பிற்படுத்தப்பட்ட சாதிகளையும்’, ‘தாழ்த்தப்பட்ட சாதிகளையும்’ அங்கமாகக் கொண்ட கிராமப் பஞ்சாயத்துகள்தான் கடந்த ஐம்பது ஆண்டுக்கு முன்புவரை நீதிமன்றமாக இருந்துவந்திருக்கின்றன. இன்றும் தமக்குள்ளாகவே பேசித் தீர்த்துக் கொள்ளும் பஞ்சாயத்துகள் இருக்கத்தான் செய்கின்றன. ஆனால், அதையெல்லாம் கணக்கில் கொள்ளாமல் இன்றும் மனித மலத்தை மனிதரே அள்ளுகிறாரா… மனுதான் காரணம். தலித்கள் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களால் மூர்க்கமாகத் தாக்கப்படுகிறார்களா… ஆரிய, பிராமணர்கள்தான் காரணம் என கிளிப் பிள்ளைகள்கூட சொல்லக் கூசும் அளவுக்கு விஷயத்தின் உண்மை நிலையைப் புரிந்துகொள்ள மறுத்து மட்டையடி அடிப்பதே இங்கு போராளிக்குணமாக முன்வைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

இந்தியாவைப் புகழ்ந்தால் பிராமணர்களைப் புகழ்ந்ததாகிவிடும். பிராமணர்களைப் பழிக்க வேண்டுமா… இந்தியாவின் கடந்த காலத்தைப் பழித்தால் போதும் என்று இரண்டும் ஒன்றுக்கொன்று பிணைந்ததாக ஆகிவிட்டிருக்கிறது. ஆனால், உண்மையில் இந்தியாவின் பல்வேறு சாதிக் குழுக்களில் பிராமணர்களும் ஒரு பிரிவினர். ஒவ்வொரு சாதியினரும் தத்தமது தொழில்களை எந்த அளவுக்கு மேம்படுத்திக்கொண்டு வந்திருக்கிறார்களோ அதைவிடக் கூடுதலாக பிராமணர்கள் தங்கள் தொழிலை மேம்படுத்திக் கொண்டதன் மூலம் சமூக மேலாண்மையை அடைந்திருக்கிறார்கள். ஒட்டுமொத்த சமூகத்தின் அங்கீகாரத்தோடு அவர்கள் தங்கள் நிலையைத் தக்கவைத்து வந்திருக்கிறார்கள் என்பதுதான் உண்மை. மேலும் இந்தியாவின் கட்டடக்கலையில் ஆரம்பித்து மருத்துவம், தொழில்நுட்பம், விஞ்ஞானம் என ஏராளமானவற்றில் பிராமணர்களுக்கு இணையாக பிற சாதியினரும் கணிசமாக பங்களித்திருக்கிறார்கள். இந்தியா என்பது வெறும் பிராமண பூமி மட்டுமே அல்ல. அதற்கு மிகச் சிறந்த உதாரணம் பிளாஸ்டிக் சர்ஜரி எனப்படும் மருத்துவத் தொழில் நுட்பமானது எந்தப் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களால் பின்பற்றப்பட்டிருக்கிறது என்பதைப் பார்த்தாலே போதும். மண் பானை, செங்கற்கள் செய்யும் குயவர்கள்தான் பிளாஸ்டிக் சர்ஜரியில் சிறந்து விளங்கியிருக்கிறார்கள்.

திப்பு சுல்தானுடனான போரில் பிரிட்டிஷாரின் படையில் இருந்த ஒருவருடைய மூக்கு அறுபட்டுவிட்டது. ராணுவத் தளவாடங்களைக் கொண்டு செல்லும் காளை வண்டியின் ஓட்டுநராக இருந்த அவர் பல மாதங்கள் சிதைந்த மூக்குடனே வசித்து வந்திருக்கிறார். அவருக்கு மஹாராஷ்டிரத்தைச் சேர்ந்த குமார் என்ற ஒருவர் செயற்கை முறையில் மூக்கை ஒட்ட வைத்திருக்கிறார். அந்த அறுவை சிகிச்சையை அருகில் இருந்து பார்த்த பிரிட்டிஷ் மருத்துவர்கள் தாமஸ் க்ருஸ், ஜேம்ஸ் ஃபிண்ட்லே விரிவாக பதிவு செய்திருக்கிறார்கள். உடைந்த சிலை அல்லது பானையின் பாகத்தை களி மண் பூசி ஒட்ட வைப்பதுபோல் வெகு அழகாக அவர்கள் ஒட்ட வைத்திருக்கிறார்கள். இந்தப் பாணியைப் பின்பற்றித்தான் நவீன அறுவை சிகிச்சையின் தந்தை என்று உலகம் இன்று கொண்டாடும் ஜே.சி.கார்ப்யூ (J.C. Carpue, FRS) தன் முதல் அறுவை சிகிச்சையை 1815-ல் பிரிட்டனில் செய்திருக்கிறார்.

மூக்குக்குத் தேவையான தோல் மற்றும் சதைப்பகுதியை நெற்றியில் இருந்து குயவர்கள் எடுத்திருக்கிறார்கள். இது மிகப் பெரிய கண்டுபிடிப்பு என மருத்துவ உலகம் இன்றும் கொண்டாடுகிறது. பொதுவாக சதை அதிகமாக இருக்கும் கால் அல்லது பிற பகுதியில் இருந்து எடுப்பதுதான் எளிது என்று தோன்றும். அறுவை சிகிச்சையின் தந்தை என்று போற்றப்படும் சுஷ்ருதர் கூட கன்னத்தில் இருந்து தோலை எடுக்க வேண்டும் என்றுதான் எழுதியிருக்கிறார். ஆனால், மூக்குக்குத் தேவையான தோலை நெற்றிப் பகுதியில் இருந்து எடுப்பதில் நிறத்தில் ஆரம்பித்து பல ஆதாயங்கள்  இருப்பதை இன்றைய மருத்துவ உலகம் பல்வேறு ஆராய்ச்சிகளின் அடிப்படையில் கண்டடைந்திருக்கிறது. அதுவோ இந்தியாவில் மிகவும் சர்வ சாதாரணமான பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களால் எளிதில் கண்டடையப்பட்டிருக்கிறது.

முதலில் அடிபட்ட மூக்கின் மேல் மெழுகால் ஆன மூக்கு ஒன்றை ஒட்ட வைத்திருக்கிறார்கள். அதன் பிறகு அதன் விளிம்புகளை நெற்றி வரை பூசி மொழுகியிருக்கிறார்கள். பிறகு நெற்றியில் இருந்து தோலைப் பிய்த்து எடுக்காமல் கீழே இழுத்துக் கொண்டு வந்து மூக்கின் நடுவே சுவாசத்துக்கு மட்டும் இடைவெளி இருக்கும் வகையில் மூக்கின் மேலே பொருத்தியிருக்கிறார்கள். புதிய தோலானது பழைய தோலுடன் நன்கு ஒட்டும் வகையில் ஐந்தாறு இடங்களில் டெரா ஜபானிகா எனப்படும் பிசின் மூலம் இணைக்கப்பட்டிருக்கிறது. வேறு எந்த மருந்துகளும் போடப்படவில்லை. நாலைந்து நாட்கள் கழித்து அந்த பிசின் நீக்கப்பட்டு நெய் தடவிய துணி போர்த்தப்பட்டது. சுமார் 25 நாட்கள் கழித்து நீட்டிக் கொண்டிருக்கும் தோல் பகுதிகள் சிறிய அறுவை சிகிச்சை மூலம் சரி செய்யப்பட்டது. முதல் கட்ட அறுவை சிகிச்சை முடிந்த ஐந்தாறு நாட்கள் நோயாளி படுத்த படுக்கையாகவே வைக்கப்படுகிறார். அதன் பிறகு, மூக்கில் துவாரம் சரியாக இருப்பதற்காக துணிச் சுருள்கள் வைக்கப்படும். இந்த அறுவை சிகிச்சையின் வெற்றி வாய்ப்புகள் மிகவும் அதிகம் என்றும் நெற்றியில் இருந்த தழும்பு காலப்போக்கில் மறைந்துபோய்விடுவதாகவும் ஜே.சி.கார்ப்யூ வியந்து பாராட்டியிருக்கிறார்.

நேருக்கு நேர் மோதி வெல்ல முடியாத பலசாலி ஒருவனை அவனுடைய எதிரிகள் வீழ்த்திய கதை உங்களுக்குத் தெரிந்திருக்கும். அவனைப் பார்க்கும் ஒவ்வொருவரும் என்ன உடம்புக்கு முடியவில்லையா, மிகவும் சோர்வாக இருக்கிறீர்களே, முன்பு போல் கம்பீரம் இல்லையே என்று சொல்லிச் சொல்லியே அவனை உளவியல் ரீதியில் கலக்கமடைய வைத்து அதன் மூலம் அவனை நோய்க்குள் தள்ளிவிட்டார்களாம். இந்தியா அப்படியான ஒரு நிலையில்தான் இப்போது இருக்கிறது. செவி வழிச் செய்திகளாக, பாடல்களாக தலை முறை தலைமுறையாகக் கடந்து வந்திருக்கும் ஒரு அறிவானது அடுத்த தலைமுறைக்குப் போக முடியாதபடி தடுக்கப்பட்டு, அழிக்கப்பட்டுவிட்டிருக்கிறது

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 14

பாரம்பரியப் பெருமை என்று பேச ஆரம்பித்ததும் மேற்கத்தியர்களுக்குக் குறிப்பாக, அமெரிக்கர்களுக்கு உடம்பில் ஒரு இனம் புரியாத அதிர்ச்சி உச்சந்தலையில் ஆரம்பித்து உள்ளங்கால்வரை ஊடுருவும். அது மிகவும் நியாயமான விஷயம்தான். உலகின் மிக உயர்ந்த புத்திசாலிகளும் மிக மோசமான குற்றவாளிகளும் ஒன்று சேர்ந்து மிக சமீபத்தில் உருவாக்கிய புதிய உலகம் அல்லவா!

பெருமளவுக்கு பனியால் மூடப்பட்டு மந்தமான வாழ்க்கை வாழ்ந்துவந்த மேற்கத்தியர்களுக்குப் பொதுவாகவே இருக்கும் உணர்வுதான் அது. ஆனால், கும்பகர்ணனைப்போல் பெரும் தூக்கம் துங்கியபடி மனித குல பரிணாம வளர்ச்சியில் பின்தங்கி இருந்தவர்கள் முழித்துக்கொண்டதும் தன் பெருத்த உடலைத் தூக்கியபடி உலகம் அதிர எட்டுவைத்து நடக்க ஆரம்பித்துவிட்டனர் (கும்பகர்ணன் என்ற இந்திய உதாரணத்தை நெருடலாகப் பார்க்கும் நவீன மனத்தினர் ராட்சஸ எந்திரமாக அதை உருவகித்துக்கொள்ளலாம்). மேற்குலகின் இத்தகைய நகர்வானது ராட்சஸ ரோடு ரோலர் தன் வழியில் குறுக்கிடும் அனைத்தையும் தரைமட்டமாக்கிவிடுவதைப்போல் உருண்டு சென்ற இடங்களில் இருந்தவற்றையெல்லாம் நசுக்கி ’சமதளம்’ ஆக்கிவிட்டிருக்கிறது. மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது முன்னேற்றமாகத் தென்படும் இந்த சமப்படுத்தலுக்குக் கீழே புதையுண்டு கிடப்பவை கொஞ்ச நஞ்சமல்ல.

ஆப்பிரிக்காவையும் அமெரிக்காவும் ஆக்கிரமித்த ஐரோப்பிய சக்திகள் அப்படியான பேரழிவைத்தான் உருவாக்கியிருக்கின்றன. ஆனால், அவற்றின் கொடூரமான தாக்குதலில் இருந்து ஓரளவுக்கு தப்பிப் பிழைத்த தேசமாக இந்தியாவைத்தான் சொல்லவேண்டும். ஐரோப்பிய வருகையால் நாம் இழந்தது ஏராளம் என்றாலும் நாம் ஒரேயடியாக அழிக்கப்பட்டுவிடவில்லை. ஆப்பிரிக்க, அமெரிக்க பழங்குடிகளைப் போல் நாம் பின்தங்கிய சமூகமாக இருந்திருக்கவில்லை. எனவேதான் நமக்கு உரிய மரியாதையையும் முக்கியத்துவத்தையும் மேற்குலகம் தரவில்லை என்றாலும் நமக்கான உள்ளார்ந்த வலுவுடன் நம்மை ஒன்றுகூட்டி எழுந்து நிற்க முடிந்திருக்கிறது.

ஆனால், நமது மீளுருவாக்கத்தில் மிகப் பெரிய பங்கை நம்மை அடக்கியாண்டவர்களேதான் ஆற்றியிருக்கிறார்கள் என்பது மிகப் பெரிய நகைமுரணே. இதை இன்னொருகோணத்தில் பார்த்தால், வேதனை தரும் ஒன்றுதான். நமது சாதனைகளாக நாம் நமது ஆவணங்கள், ஆதாரங்களை எடுத்துவைத்துப் பேசினால், அவற்றை ஒரேயடியாக ஒதுக்கித் தள்ளுவதுதான் நடக்கிறது. அப்படியாக, நமது பெருமையைப் புரியவைப்பதற்கும் நம்மை அழித்தவர்களின் வாக்குமூலங்களே தேவைப்படுகிறது. இது வேதனையான நகைமுரணே.

மதம் மாறியவர்களின் மனநிலை பற்றி ஒரு விஷயம் சொல்வார்கள். சாதியைப் போலவே பிறப்பின் அடிப்படையில் மதத்தை இயல்பாகப் பெறும் ஒருவரைவிட பிற காரணங்களால் ஒரு மதத்தை ஏற்றுக்கொள்பவர்கள் தங்கள் விசுவாசத்தை நிரூபிப்பதற்காக சற்று அதிகமாகவே செயல்படுவார்கள். கிழக்கத்தியராகப் பிறந்து மேற்கத்திய சிந்தனையை வரித்துக்கொண்ட சிலரும் அப்படியான மனநிலையிலேயே செயல்படுகிறார்கள்.

மேலைநாட்டினரே ஒத்துக்கொண்ட கீழைத்தேயப் பெருமைகளைக்கூட மறுதலித்துப் பேசுவதில் இன்பம் காண்பவர்களாக இருந்துவருகிறார்கள். அது நம்முடைய உண்மை நிலையைப் புரியவைக்க மேற்கத்தியர்களின் வார்த்தைகளைத் துணைக்கு அழைத்துக்கொள்ள வேண்டியிருப்பதைவிட வேதனை தருவதாக இருக்கிறது.

நம்மிடம் எல்லாம் இருந்தன என்று சொல்வது தவறுதான். ஆனால், நம்மிடம் எதுவும் இருந்திருக்கவில்லை என்பதைவிட அது அவ்வளவு பெரிய தவறு இல்லை. கடந்தகாலத்தில் குறிப்பாக பிரிட்டிஷார் வருவதற்கு முன்பாக நம்மிடம் இவையெல்லாம் இருந்திருக்கின்றன என்று சொல்வதன் முக்கிய நோக்கம் என்னவென்றால், இந்தியா ஒரு உயிர்த்துடிப்பான சமூகமாக பல்வேறு அறிவுத்துறைகளில் சுய சிந்தனையுடன் செயல்பட்டுவந்திருக்கிறது என்ற உண்மையைப் புரியவைக்க வேண்டும் என்பதுதான்.

ராமாயண, மகாபாரத காவியங்களில் சொல்லப்பட்டிருக்கும் விமானங்கள், வானில் இருந்து தாக்கும் ஆயுதங்கள், கிட்டத்தட்ட அணு ஆயுதங்கள் ஏற்படுத்தும் அதே அளவிலான இழப்பைப் பற்றிய வருணனைகள் இவையெல்லாம் இன்றும் பொருட்படுத்தி ஆய்வுசெய்யப்பட்டுவருபவையாகவே இருக்கின்றன.

உலகப் புகழ் பெற்ற விஞ்ஞானியும் அமெரிக்க அணுகுண்டு தயாரிப்பாளருமான ஓப்பர் ஹைமெர், ‘அணு இயற்பியலில் இன்று செய்யப்பட்டுவரும் கண்டுபிடிப்புகளும் சாதனைகளும் இதற்கு முன்பு கேள்விப்பட்டிருக்காதவை என்றோ முற்றிலும் புதியவை என்றோ சொல்லிவிடமுடியாது. நமது பாரம்பரியத்தில் கூட அந்த முயற்சிகள் முன்பே நடந்துவந்திருக்கின்றன. மேலும் இந்து, பவுத்த சிந்தனைகளில் மிக முக்கியமான சாதனைகள் வெகு பழங்காலத்திலேயே நடத்தப்பட்டிருக்கின்றன. இன்றைய நவீன இயற்பியல் சாதனைகள் என்பவை ஒருவகையில் அந்தப் பழம் பெரும் ஞானத்தின் செழுமைப்படுத்தப்பட்ட வடிவமே’ என்று குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அணு வெடிப்பின் போது வெளிப்படும் அபரிமிதமான ஒளியை வருணிக்க ‘கோடி சூரியப் பிரகாசம்’ என்ற சமஸ்கிருத பதத்தைத்தான் பயன்படுத்துகிறார். ஆனால், அப்படியான புராணங்களில் இடம்பெற்றிருக்கும் விஷயங்களை வெறும் கற்பனை என்று ஒதுக்கித் தள்ளுவதுதான் பகுத்தறிவாக நம்பப்படுகிறது.

இப்படியானவர்களுக்கு பதில் சொல்லும்முகமாகத்தான் தரம்பால் இந்திய பெருமைகளாகத் தான் பட்டியலிடும் விஷயங்களுக்கு வலுவான விஞ்ஞானபூர்வமான ஆதாரங்களை முன்வைக்கிறார். அந்த ஆதாரங்கள்தான் அவரை அந்தப் பெருமிதத்தை அடைய வைத்திருக்கின்றன என்பதுதான் உண்மை.

தரம்பால் தான் சேகரித்த பிரிட்டிஷ் ஆவணங்களில் இந்திய வான சாஸ்திரம் பற்றி இரண்டு முக்கியமான விஷயங்களைக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். சர் ராபர்ட் பார்க்கர் பனாரஸில் 1772-ல் தான் பார்த்த கோளரங்கங்கள் பற்றி எழுதிய அறிக்கையை விரிவாகக் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். அங்கு இருக்கும் யந்திரங்கள் சுமார் இரண்டு நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பாக நிறுவப்பட்டதாக பார்க்கர் தெரிவித்திருக்கிறார்.

கங்கை நதிக்கரையில் அமைந்திருந்த அந்த கோளரங்கத்தில் ஏராளமான கருவிகள் மிகவும் பாதுகாப்பான நிலையில் வைக்கப்பட்டிருந்தன. இருந்த இடத்தில் இருந்து நகர்த்த முடியாத அளவுக்கு மிகவும் பிரமாண்டமாக இருந்தன. ஒருசில கருவிகள் 20 அடி உயரம் கொண்டதாக இருந்தன. அளவுகள், அலகுகள் எல்லாம் மிகத் துல்லியமாக அதில் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. இரு நூறு வருடங்களுக்கு முந்தையவையாகச் சொல்லப்படும் அந்த கருவிகளைப் பார்த்தால் ஒரு நவீன விஞ்ஞானி (கலைஞன்) மூலம் உருவாக்கப்பட்டதுபோல் செய்நேர்த்தி மிகுந்தவையாக இருக்கின்றன. இவற்றின் மூலம் கிடைக்கும் தகவல்கள் மிகவும் துல்லியமாகவும் இருக்கின்றன.

மணித்துளிகளைக் கணக்கிடுதல், குறிப்பிட்ட நட்சத்திரத்தின் நகர்வைக் கணித்தல், சூரிய சந்திரனின் நகர்வைக் கணித்தல் என பல்வேறு விஷயங்களுக்கு பெரிதும் உபயோகமாக இது இருந்திருக்கிறது. எந்தவித கண்ணாடிகளும் (தொலைநோக்கிக் கருவி) இல்லாமலே மிகத்தெளிவாக வானில் இருப்பவற்றைப் பார்க்க முடியும் அளவுக்கு இந்தப் பகுதியில் வானமானது இரவில் ஒரு பொட்டு மேகம் கூட இல்லாமல் வெகு சுத்தமாக இருக்கிறது. இங்கு இரவில் இருந்து பார்க்கும் ஒருவருக்கே நான் சொல்லவருவது புரியும்.

பழங்கால இந்தியர்களுக்கு (பிராமணர்களுக்கு) வான சாஸ்திரம் பற்றி சுயமாகவே தெரிந்திருக்குமா? பாரசீகர்களின் தொடர்பினால்தான் இவை தெரியவந்திருக்குமா என்ற சந்தேகம் எழுப்பப்டுவதுண்டு. ஆனால், இந்த சந்தேகம் தேவையற்றது. ஏனென்றால், எனக்கு இந்த தகவல்களை எடுத்துச் சொன்ன பிராமணர்கள் இவற்றைத் தங்களுடைய முன்னோர்களால் கைமாற்றித் தந்ததாகச் சொன்ன சமஸ்கிருத நூல்களில் இருந்து படித்துக் காட்டினார்கள். பருவநிலைகள் பற்றிய கணிப்பில் ஆரம்பித்து கிரகணங்கள் போன்ற நிகழ்வுகள் வரை அனைத்தைப் பற்றியும் மன்னர்களுக்கு இந்த யந்திரங்களைப் பார்த்துத்தான் தெரிவித்துவந்திருக்கிறார்கள்.

அதுமட்டுமல்லாமல், ஹான் கால் (எஃப்.ஆர்.எஸ்.) ஒருவிஷயம் குறிப்பிட்டிருக்கிறார். ஒருநாள் அவர் தன் மெத்தையில் படுத்திருந்தபோது மேல் கூரையில் கிரகங்களின் படம் வரையப்பட்டிருப்பதைப் பார்த்தாராம். அதுபோன்ற வரைபடங்கள் கோயில்கள், குளத்தின் நடுவில் இருக்கும் மண்டபம், கோபுர உள் பகுதி என பல இடங்களில் பார்த்திருக்கிறார். இந்த இடங்கள் எல்லாம் பிராமணர்கள் வசிக்கும், வழிபடும் இடங்கள். மிகவும் பழமை வாய்ந்தவை. இப்படியான ஒரு இடத்தில் வேறு சமூகத்தில் இருந்து கிடைத்தவற்றை நிச்சயம் பொறித்திருக்கமாட்டார்கள். தங்களுடைய மதம் சார்ந்த பழக்கவழக்கங்களில் எந்தவித மாற்றத்துக்கும் இந்து மதம் இடம் கொடுக்காது. எனவே, இவை பிராமணர்களின் கண்டுபிடிப்புகள்தான் என்பதற்கு இதைத்தவிர வேறு ஆதாரம் தேவையில்லை என்று பார்க்கர் குறிப்பிட்டிருக்கிறார்.

வான சாஸ்திர மேதை பாஸ்கராச்சாரியர்தான் பூமி சூரியனைச் சுற்ற எடுத்துக்கொள்ளும் நேரத்தைத் துல்லியமாகக் கணித்த முதல் விஞ்ஞானி. அவருடைய கணக்குகளின்படி பூமி சூரியனைச் சுற்ற எடுத்துக்கொள்ளும் காலம் 365.2588 நாட்கள். இன்றைய நவீன விஞ்ஞானத்தின்படி அது 365.2563.

பாஸ்கர ஆச்சாரியர் கணிதத்துறையிலும் பல சாதனைகள் செய்திருக்கிறார். அந்தத்துறையில் நாம் செய்திருக்கும் சாதனைகளை வரும் அத்தியாயத்தில் பார்ப்போம்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 16

பிரிட்டிஷார் இந்தியாவுக்கு முதலில் வர்த்தகம் செய்யும் நோக்கில்தான் வந்தார்கள். அவர்களுடைய வர்த்தகக் கொள்கை என்பது அக்கம் பக்கத்தில் இருப்பவனைச் சுரண்டிக் கொழு என்பதுதான். வட அமெரிக்காவிலும் கனடாவிலும் காலனிகள் அமைத்தனர். கரீபியன் தீவுகளைக் காலனியாக்கினர். அப்படியாக 17-ம் நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் நவீன பிரிட்டிஷ் பேரரசு மெள்ள உருப்பெற்றது.

இந்தியாவின் செல்வச் செழிப்பைப் பல காலமாக அறிந்திருந்த ஐரோப்பியர்கள் அதற்கு முன்பிருந்தே அதற்கான முயற்சிகளை மேற்கொண்டிருந்தனர்.  கொலம்பஸ், வாஸ்கோடகாமா ஆகியோர் இந்தியாவைத் தேடித்தான் தங்கள் பயணங்களை மேற்கொண்டிருந்தனர். கொலம்பஸ் அமெரிக்காவில் போய் இறங்கினார். காற்று வாஸ்கோடகாமாவையும் வேறு எங்காவது வழிநடத்திச் சென்றிருக்கலாம். ஆனால் அது நேராக அவரை கேரளக்கரையில் காலூன்றச் செய்தது. அதன் பின் நடந்தவை துரதிர்ஷ்டமான சரித்திரம்.

பிரிட்டிஷார் 1700-1950க்கு இடைப்பட்ட 250 ஆண்டுகளுக்குள் ஒரு பொருளாதார வல்லரசை ஒரேயடியாக முடக்கிப் போட்டுவிட்டிருந்தனர். அந்தக் காலகட்டத்தில் உலகப் பொருளாதாரத்தில் மூன்றில் ஒரு பங்கு இருந்த இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் 83% அழிக்கப்பட்டுவிட்டது.

இதை அவர்கள் எப்படி செய்து முடித்தார்கள்? விஷயம் மிகவும் எளியதுதான். இந்தியப் பொருட்களுக்கு ஏற்றுமதிக்கான வரியை உயர்த்தினார்கள். பிரிட்டனில் இருந்து இறக்குமதியாகும் பொருட்களுக்கான வரியைக் கணிசமாகக் குறைத்தார்கள். இந்தியாவில் இருந்து மூலப் பொருட்களை அடிமாட்டு விலையில் தங்கள் நாடுகளுக்குக் கொண்டு சென்றார்கள். அவற்றை வைத்து உற்பத்தி செய்த பொருட்களை இந்தியாவுக்கு அதிக அளவில் இறக்குமதி செய்து அதிக விலையில் விற்றார்கள். இதன் விளைவாக இந்தியாவின் முந்தைய ஏற்றுமதி வர்த்தகமும் பாதிக்கப்பட்டது. இந்தியாவின் உள்நாட்டு உற்பத்தியும் பாதிக்கப்பட்டது. இந்த இரட்டை தாக்குதலால் இந்திய தொழில்கள் மூச்சுத்திணறி உயிரை விட நேர்ந்தது.

ரொமேஷ் சந்தர் தத் இந்தியப் பொருளாதாரத்தின் வரலாறு என்ற நூலில் இவைபற்றி விரிவாக விவரித்திருக்கிறார்.

இந்தியாவில் அதிக வரி விதித்ததன் மூலம் கிடைத்த பணத்தை வைத்து பிரிட்டிஷாரின் ராணுவத்தை முதலில் பலப்படுத்தியிருக்கின்றனர். அந்நாட்டு பங்குதாரர்களுக்கு மிக அதிக லாபத்தை அள்ளித்தந்திருக்கிறார்கள். பிரிட்டிஷ் அரசிடம் இருந்து வாங்கிய கடனுக்கு வட்டியாகத் தந்திருக்கிறார்கள். ஆண்டுக்கு சுமார் 3,20,00,000 பவுண்ட்கள் (இன்றைய மதிப்பில் பல நூறு ஆயிரம் கோடிகள்) இப்படியாக இந்தியாவில் இருந்து கொள்ளையடிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

சீனாவை சீர்குலைப்பதற்காக ஓபியம் வர்த்தகத்தில் பிரிட்டிஷ் அரசு ஈடுபட்டது. அதிலும் மிகவும் தெளிவாகத் திட்டமிட்டு இந்தியாவின் புனித நகரமான காசியில் ஓபியம் பெருமளவில் வளர்த்து வந்திருக்கிறார்கள். ஒரே அம்பில் இரண்டு பறவைகள்.

அடுத்ததாக உப்பு.  உப்பு இன்று மிகவும் மலிவாகக் கிடைக்கும் ஒன்றாகிவிட்டிருக்கிறது. எனவே, அது சார்ந்து அன்று நிலவிய நெருக்கடிகளை நமக்குப் புரிந்துகொள்வது சிரமமாகத்தான் இருக்கும். ஆனால், 200 வருடங்களுக்கு முன்னால் உப்பு மிகவும் அரிதான, மிகவும் தேவையானதாக இருந்திருக்கிறது. கடலோரப் பகுதிகளில் மட்டுமே பெருமளவில் உற்பத்தியாகும் உப்புக்கு உள்நாட்டில் மிகப்பெரிய கிராக்கி இருந்திருக்கிறது. முழுவதும் தன்னிறைவு பெற்ற இந்திய கிராமங்களுக்கு வெளியில் இருந்து தேவைப்பட்ட ஒன்றாக உப்பு இருந்திருக்கிறது. உப்பு எந்த அளவுக்கு முக்கியம் என்பது பிரிட்டிஷாருக்கு நன்கு புரிந்திருந்தது. எனவே, அதன் உற்பத்தியை தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் கொண்டுவந்து மிக அதிக வரியை விதித்து சுரண்ட ஆரம்பித்தனர். உப்பு வர்த்தகத்தைக் கட்டுப்படுத்துவதற்காக சீனப் பெருஞ்சுவரைப் போல் ஒரு மிகப் பெரிய முள்வேலியை உருவாக்கினர். அது உண்மையில் பாரத மாதாவின் மார்பில் கத்தியால் ஆழமாகக் குத்திக் கிழித்ததொரு காயம்தான் (இது தொடர்பான கூடுதல் தகவல்களுக்கு ஜெயமோகனின் இந்தக் கட்டுரையைப் பார்க்கவும்).

அப்படியானதொரு வேலி அமைத்து பெரும் சுரண்டலைச் செய்ததுபற்றி நம்மில் பலருக்கும் தெரியாது என்பது மிகப் பெரிய சோகமே. இந்திய வரலாற்றியல் என்பது எந்த அளவுக்கு மேற்கத்திய சார்புடன் இருக்கிறது என்பதற்கான மிகப் பெரிய ஆதாரம் அதுவே.

சர்க்கரை, ரம், புகையிலை, காபி, தேயிலை என அனைத்துப் பொருள்களுக்கும் பிரிட்டிஷ் ஆட்சியில் வரி அதிகம் விதிக்கப்பட்டது. அதாவது இந்தியா எந்தெந்தப் பொருள்களின் உற்பத்தியிலும் ஏற்றுமதியிலும் முன்னணியில் இருந்ததோ அவையெல்லாம் அதிக வரியின் மூலம் நிர்மூலமாக்கப்பட்டன.

இதில் மிகப் பெரிய பின்னடைவைச் சந்தித்தது ஜவுளித்துறைதான். பிரிட்டனில் இருந்து இந்தியாவுக்குக் கொண்டுவரப்பபட்ட பருத்தி, கம்பளி, பட்டாடைகளுக்கு வெறும் 3.5 சதவிகித வரிதான் விதிக்கப்பட்டது. ஆனால் இந்தியாவில் இருந்து இங்கிலாந்துக்குக் கொண்டு செல்லப்பட்ட பருத்தி ஆடைகளுக்கு 10 சதவிகித வரி விதிக்கப்பட்டது. இந்திய பட்டாடைகளுக்கு 20 சதவிகித வரியும் இந்திய கம்பளிப் பொருட்களுக்கு 30 சதவிகித வரியும் விதிக்கப்பட்டன. இதனால் நாளடைவில் இந்திய ஜவுளி ஏற்றுமதி வீழ்ச்சி அடைந்தது. அதைத் தொடர்ந்து கச்சா பருத்தியின் ஏற்றுமதி பல மடங்கு அதிகரிக்கப்பட்டது. 1813-ல் 93,68,000 lbs ஆக இருந்த ஏற்றுமதி 1838-ல் 4,83,29,660 lbs ஆக அதிகரித்தது. உலகில் பெரும் செல்வாக்கு மிகுந்த ஆடைகளை உற்பத்தி செய்த தேர்ந்த கலைஞர்களின் கை விரல்கள் வெட்டப்பட்டன. புராணகால ஏகலைவனைப் பற்றி நாம் எவ்வளவோ பேசிக் கேட்டிருக்கிறோம். இங்கு ஒரு சமூகமே, தலைமுறையே விரல்கள் வெட்டப்பட்டு ஒடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

இந்தப் பொருளாதார தாக்குதல்கள் எல்லாவற்றிலும் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டவர்கள் இந்திய அடித்தட்டு மக்கள்தான். அதாவது தலித் என்று இன்று வரையறை செய்யப்படுபவர்கள்தான். உப்பின் மீதான வரி கூட்டப்பட்டபோதும், மோசமான நிர்வாகத்தினால் பஞ்சங்கள் வந்தபோதும் அவர்கள்தான் பெரிதும் பாதிக்கப்பட்டார்கள். ஆனால், பிரிட்டிஷார் வந்ததால்தான் தலித்துகளுக்கு விடுதலை கிடைத்ததாக ஒரு பிழையான பிரசாரம் வெகுவாக முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கிறது.

பிரிட்டிஷாருக்கு இருக்கும் இன்னொரு சாதகம் என்னவென்றால், அவர்கள் செய்யும் எல்லா அராஜகச் செயல்களும் தனிப்பட்டவையாக அல்லது அதிகபட்சம் அவர்களுடைய நாட்டோடு தொடர்புடையதாக மட்டுமே அடையாளப்படுத்தப்படுகின்றன. அவர்களுடைய மதமான கிறிஸ்தவத்துடன் ஒருபோதும் இணைக்கப்படுவதில்லை. ஆனால், அவர்களுடைய வெள்ளை மேட்டிமைத்தனத்துக்கு இணையாக கிறிஸ்தவ திமிரும் அடியாழத்தில் ஒளிந்தேதான் இருக்கிறது.

இந்து செய்யும் எல்லாச் செயல்களுமே இந்து மதத்தின் அங்கீகாரம் பெற்றவையாக (அப்படி இல்லாத நிலையிலும்) விமர்சிக்கப்படும். ஏதாவது ஒரு படைப்பில் எங்கோ ஒரு மூலையில் இடம்பெற்றிருக்கும் ஒன்றை எடுத்துவந்து அதற்கான ஆதாரமாக முன்வைக்கப்படும். அதற்கு மாற்றாக எத்தனையோ விஷயங்கள் இருந்தாலும் அவை கணக்கில் கொள்ளப்படாது. ஆனால், ஐரோப்பிய கிறிஸ்தவர்களின் பிழையான செயல்களுக்கும் கிறிஸ்தவ மதத்துக்கும் எந்த சம்பந்தமும் இல்லாததுபோல் விவரிக்கப்படும்.

இந்திய ஊடகங்களிலும் கிறிஸ்தவர் என்றால் வெண்ணுடை தரித்து சேவை செய்யும் கன்யா ஸ்த்ரீயின் பிம்பமே முன்வைக்கப்படும். பாதிரியார்கள் எல்லாரும் அநாதை இல்லம் மட்டுமே நடத்தும் கருணாமூர்த்திகளாகவே சித்திரிக்கப்படுவார்கள். ஆக, கிறிஸ்தவர்கள் செய்யும் தவறுகள் எல்லாம் மதத்தில் இருந்து பிரிக்கப்பட்டும் அவர்கள் செய்யும் நல்ல விஷயங்கள் எல்லாம் மதத்தோடு பிணைக்கப்பட்டும்தான் உலகில் முன்வைக்கப்பட்டுவருகின்றன. மிக அருமையான மார்க்கெட்டிங் ஸ்ட்ராட்டெஜி இது.

கிறிஸ்தவத்தின் சமத்துவம்/சகோதரத்துவம் பற்றி இங்கு சில விஷயங்கள் சொல்ல விரும்புகிறேன். அதுபோல் மிக மோசமான கருத்தாக்கம் உலகில் எங்குமே கிடையாது. அது உண்மையில் சமத்துவமே கிடையாது. உண்மையில் சமத்துவ நோக்கு என்றால் உலகில் இருக்கும் ஒவ்வொரு நபரையும் சமூகத்தையும் அவர்களுடைய வாழ்க்கைப் பார்வையையும் மதிப்பீடுகளையும் அங்கீகரித்து, புரிந்துகொண்டு எல்லாவற்றையும் ஏற்றுக்கொள்ளும் பரந்த தத்துவம். ஆனால், கிறிஸ்தவமோ நீங்கள் கிறிஸ்தவராக மாறினால்தான் உங்களை சமமாக நடத்தும். அப்படி மாறிய பிறகும் அனைத்து ஏற்றத் தாழ்வுகளும் மறைமுகமாக நீடித்துக்கொண்டுதான் இருக்கும் என்றாலும் ஒப்பீட்டளவிலான ஒரு சமத்துவம் தரப்படும். ஆனால், அது உங்களுடைய சுயத்தையும் உங்கள் முன்னோர்களின் பாரம்பரியச் செல்வத்தையும் நீங்கள் தூக்கி எறிந்துவிட்டு கிறிஸ்தவத்தின் மதிப்பீடுகளை உங்கள் மீது திணித்துக்கொண்டால்தான் தரப்படும்.

ஒரு தலித்தை அவருடைய மாடனோடும் இசக்கியோடும் மாரியாத்தாவோடும் காளியாத்தாவோடும் அது ஏற்றுக்கொள்ளாது. அவர்களுடைய பாரம்பரிய அம்சங்கள் அனைத்தையும் மேல் சாதிகளின் அதாவது இந்து மதத்தின் திணிப்பாகக் கருதி அவற்றைத் தூக்கி எறியச் சொல்லும். அதன் பிறகே தன்னுடைய சொற்ப சமத்துவத்தையும் சகோதரத்துவத்தையும் பிய்த்துக்கொடுக்கும். (அந்நிய நாட்டுக்) கிறிஸ்தவர்களே நீங்கள் உதவ முன்வருவதை ஏற்றுக்கொள்கிறேன். ஆனால், இந்துவின் ஆன்ம பலத்தைச் சிதைக்காமல் அதைச் செய்யுங்கள் என்று விவேகானந்தர் இதைத்தான் சொன்னார்.

இந்து மதம் அதைத்தான் செய்தும்வருகிறது. ஒவ்வொரு சாதியின் வாழ்க்கைப் பார்வையையும் சடங்குகளையும் அது உள்வாங்கிக் கொண்டுதான் ஒரு மதமாக பரிணமித்திருக்கிறது. நாக வழிபாடு, மரங்களை வழிபடுவதல், புனித நீராடல், மூத்தோர் வழிபாடு எனப் பழங்குடிகளின் பெரும்பாலான சடங்குகளும் சம்பிரதாயங்களும் இன்றும் சிற்சில மாற்றங்களுடன் நீடித்து வருகின்றன. பழங்குடிகள் போர்க்கருவிகளை பூஜித்து வழிபட்டதுதான் இன்று பணி இடத்தையும் பணிக் கருவிகளையும் வழிபடும் சரஸ்வதிபூஜையாக பரிணமித்திருக்கிறது. ஒவ்வொரு சமூகமும் படிநிலையில் மேலேற மேலேற அவர்களுடைய சிறு தெய்வங்கள் பெருந்தெய்வத்தின் அவதாரமாகவும் மகனாகவும் மகளாகவும் இணைக்கப்பட்டு அதற்கான கதைகள் புனையப்பட்டு மைய நதியில் கிளை நதிகள் கலப்பதுபோல் இயல்பாக கலக்கின்றன. மைய நதியில் கலந்த பிறகும் கிளை நதியின் அம்சங்கள் நீடிக்கவே செய்யும். ஒருபோதும் எந்தக் கிளை நதியின் மூல ஆதாரங்களும் அழித்தொழிக்கப்படாது. ஆணும் பெண்ணும் கலந்து இன்னொரு ஆணோ பெண்ணோ முழுக்க முழுக்க அவர்களுடைய அம்சங்களையே கொண்டு பிறப்பதுபோல் சிறு தெய்வ பெருந்தெய்வ கலப்பில் இரண்டின் நல்ல அம்சங்களும் கலந்துதான் புதியதொன்று பிறக்கிறது. ஒன்றை மற்றொன்று முற்றாக அழித்துக் கொண்டுவரப்படும் ”சமத்துவம்’ இந்து மதத்தில் கிடையாது.

பலி ஏற்க மறுக்கும் பெருந்தெய்வத்துக்கு திரைச்சீலையிட்டு பொங்கல் படையல் செய்வதும் அதே திரைச்சீலையிட்டபடியே சற்று தள்ளி பலி கொடுக்கப்படுவதும் தொடரத்தான் செய்கின்றன. புலால் மறுப்பை கறாராக முன்வைத்த பவுத்தத்தைவிட இந்த விஷயத்தில் சிறு தெய்வ வழிபாட்டாளர்களின் மதிப்பீட்டுக்கு மரியாதை கொடுக்கும் வைதீக/பிராமணமதமே இந்தியாவில் செல்வாக்குடன் திகழ்வது அதனுடைய நெகிழ்ச்சியான தன்மையால்தான். இப்படி சமூகத்தின் ஒவ்வொரு பிரிவினரின் பாரம்பரிய அம்சத்துக்கு மதிப்புக் கொடுப்பதைத்தான் அம்பேத்கர் சந்தர்ப்பத்துக்கு ஏற்ப நிலைப்பாட்டை மாற்றிக்கொள்ளும் நேர்மையின்மை என்றும் சமயப் பணியை விபச்சாரமாக்குதல் என்றும் சொல்கிறார். அந்த இந்து மதத்தை விட்டொழியுங்கள் என்கிறார். மக்களோ இந்து மதத்தின் அந்த அம்சத்தை அப்படி நினைக்கவில்லை. எனவேதான் அவர் பவுத்தத்துக்கு மாற அறைகூவல் விடுத்தபோது அவர்கள் அதைப் பரிசீலித்திருக்கவில்லை. விடுதலையை கூறுகட்டிக் கூவிக் கூவி வழங்கும் கிறிஸ்தவத்துக்கு செவிசாய்க்கவில்லை.

நமது போராளிப் பெருமகன்களும் நவீன மருத்துவ அறிவு வளர்ந்திருக்காத காலகட்டத்தில் விபூதி பூசி, மந்திரித்து, விரதம் இருக்கச் சொல்லிய நம் பாரம்பரிய நம்பிக்கையை எள்ளி நகையாடுகிறார்கள். முடவனை நடக்கவைக்கிறேன் என்றும் குருடனைப் பார்க்க வைக்கிறேன் என்றும் இன்றும் பித்தலாட்டங்களில் ஈடுபடுபவர்களை செல்லங் கொஞ்சுகிறார்கள். ஏனென்றால், அவர்கள் கிறிஸ்தவர்கள். இவர்கள் இந்துக்கள். கிறிஸ்தவத்தை அதன் 20 சதவிகித நன்மையாலும் இந்து மதத்தை அதன் 20 சதவிகித தீமையாலும் மட்டுமே அடையாளம் காணும் போக்குதான் இன்று நிலவுகிறது. அதுதான் முற்போக்கு என்றும் பகுத்தறிவு என்றும் விடுதலைச் செயல்பாடு என்றும் பிரசாரம் செய்யப்படுகிறது. ஆனால், என்ன… மக்கள் புத்திசாலிகள். தங்களுக்கு நன்மை தருவது எது என்பது அவர்களுக்குத் தெரியும். பூசாரிகள் குறுக்கே நின்றாலும் தெய்வத்துடன் பேச அவர்களுக்குத் தெரியும்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 18

பிரிட்டிஷாரின் பொருளாதாரச் சுரண்டலானது மூன்று கட்டமாக நடந்தேறியது. 1757-1813 வரையிலான முதல் கட்டத்தில் வர்த்தக செயல்பாடுகளே நேரடிக் கொள்ளையடிப்பாக நடந்தன. அதில் இந்தியாவின் வருவாயின் உபரியைக் கொண்டு இந்திய உற்பத்திப் பொருட்களை வாங்கி அவை இங்கிலாந்துக்கு ஏற்றுமதி செய்யப்பட்டன. 1813-1858 வரையிலான இரண்டாவது கட்டத்தில் சுதந்தர வர்த்தக நாடாக இருந்த இந்தியா கச்சாப்பொருள் மையமாகவும் பிரிட்டிஷ் பொருட்களுக்கான சந்தையாகவும் ஆக்கப்பட்டது. 1858-க்குப் பிந்தைய மூன்றாவது கட்டத்தில் பொருளாதார ஏகாதிபத்தியம் அமலாக்கப்பட்டது. வங்கிகள், அயல் நாட்டு வர்த்தகம், நிர்வாக அமைப்புகள் அனைத்தையும் பிரிட்டிஷ் முதலீடுகளே கட்டுப்படுத்தின.

1765-ல் வங்காளம், பிஹார், ஒரிஸ்ஸா பகுதிகளில் வரி வசூலிக்கும் உரிமை கிழக்கிந்திய கம்பெனிக்கு வந்து சேர்ந்ததும் அவர்கள் முன்னால் ஒரே ஒரு குறிக்கோள்தான் இருந்தது. வருவாயை எப்படி அதிகப்படுத்துவது?

விவசாய வரிதான் அதற்கான எளிய வழி என்று முடிவு செய்யப்பட்டது. விவசாய நாட்டில் வேறு எது வருவாய் அதிகரிப்புக்கு வழிவகுக்க முடியும்? எனவே, கிழக்கிந்திய கம்பெனி நிர்வாகிகள் பல்வேறு சோதனைகள் செய்து பார்த்தார்கள். பல ஆயிரம் ஆண்டுப் பாரம்பரியம் கொண்ட ஒரு தேசம் கேவலம் இரண்டாந்தர ராணுவ கிளார்க்குகளின் வசம் ஒப்படைக்கப்பட்டது.

வாரன் ஹேஸ்டிங்ஸ் 1772-ல் ரெவின்யூ ஃபார்மிங் என்ற ஒரு வழிமுறையை அமல்படுத்தினார். இந்த வழிமுறையில் வரி வசூலிக்கும் உரிமையை ஏலத்தில் விடுவார்கள். ஏலத்தில் எடுப்பவர்கள் குறிப்பிட்ட தொகையை கம்பெனிக்குக் கொடுத்துவிடவேண்டும். தங்கள் சாமர்த்தியம்போல் வரியை வசூலித்துக் கொள்ளலாம். இந்தத் திட்டம் தோல்வியில் முடிவடைந்தது.

அதனால், காரன் வாலிஸ் பிரபு வேறொரு திட்டத்தை 1793-ல் கொண்டுவந்தார். பெர்மனெண்ட் செட்டில்மெண்ட் என்ற அந்த திட்டத்தின்படி முன்பு வரி வசூலிக்கும் உரிமை மட்டுமே பெற்றிருந்தவர்கள் அந்த நிலங்களின் உரிமையாளர்களாக ஜமீந்தார்களாக ஆக்கப்பட்டனர். கம்பெனிக்குத் தரவேண்டிய வரி நிலையாக நிர்ணயிக்கப்பட்டது. ஜமீந்தார்களால் அந்த வரியைச் செலுத்த முடியாமல் போனால், நில உரிமை அவர்களிடமிருந்து பிடுங்கப்பட்டு வேறொருவருக்குத் தரப்படும். இந்த சட்டத்தின் மூலம் பிரிட்டிஷ் அரசு இதியாவில் அதற்கு முன்புவரை இருந்திராத ஒரு புதிய பெரு நிலக்கிழார் பிரிவை உருவாக்கியது. இப்படியான வழிமுறை மூலம் கம்பெனிக்கு ஒவ்வொரு விவசாயியிடமிருந்தும் வரியை தனித்தனியாக வசூலிக்க வேண்டிய சுமை இல்லாமல் போனது. சொற்ப அளவிலான ஜமீந்தார்களிடமிருந்து நேரடியாக வரியை வசூலிப்பது எளிதாக இருந்தது. அதோடு ஒரு வலிமை வாய்ந்த ஒரு பிரிவை தனது விசுவாசிகளாக உருவாக்கிக் கொள்ளவும் முடிந்தது.

அதற்கு முன்னால் வரை ஏகதேசம் உழுதவர்களுக்கே நிலம் சொந்தமானதாக இருந்துவந்திருக்கிறது. கிராம பஞ்சாயத்து சபைக்குத்தான் வரிகள் தரப்பட்டன. அவையும் ஏரி குளங்களை உருவாக்குதல், பராமரித்தல் என முழுக்க முழுக்க அந்தந்த கிராம நிர்வாகத்துக்கே பெரிதும் பயன்படுத்தப்பட்டன. பிரிட்டிஷார் வருவதற்கு முந்தைய இந்திய நிர்வாக அமைப்பு என்பது பெரிதும் கிராமப்புற நிர்வாக மையமாகவே இருந்திருக்கின்றன. இந்தக் குட்டிக் குடியரசுகளின் அமைப்பைத்தான் காந்தியடிகள் கிராம சுயராஜ்ஜியம் என்று சொன்னார்.

ஒவ்வொரு கிராம மக்களும் தமக்குத் தேவையானதை தமது கிராமத்திலேயே உருவாக்கிக்கொண்டு அனைவருக்கும் பலன் தரும் வகையில் பகிர்ந்துகொண்டு தன்னிறைவுடன் சுயசார்புடன் வாழ வேண்டும் என்பதுதான் அதன் இலக்கு. காந்தி புதிதாகக் கண்டு சொன்ன வழிமுறை அல்ல. அது பிரிட்டிஷார் வருவதற்கு முன்பே இந்தியாவில் நிலவிய அமைப்புதான். அந்த முந்தைய அமைப்பில் சாதி சார்ந்து இருந்த ஏற்றத் தாழ்வை நவீன உலகுக்கு ஏற்ப சீரமைக்க வேண்டும் என்பதுதான் காந்தியின் கூடுதல் பங்களிப்பாக இருந்தது.

ஒவ்வொரு கிராமத்துக்கும் கணக்குப்பிள்ளை, காவல்காரர், புரோகிதர், கொல்லர், தச்சர், நாசுவர், குயவர் போன்ற பலர் இருந்தனர். விவசாயத்தில் ஈடுபட்ட பிரிவினரைச் சார்ந்தே அனைவரும் இயங்கினர். ஒரு உடம்பில் ஒவ்வொரு உறுப்புகளும் ஒவ்வொரு பணியைச் செய்வதுபோல் சமூகத்தின் இயக்கத்தில் அனைவரும் ஒருவரை ஒருவர் சார்ந்து ஒவ்வொரு பணியைச் செய்து வந்தனர். கிராமத்துக்கான வருவாய் சேகரிக்கப்பட்டு அனைவருக்கும் பகிர்ந்தளிக்கப்பட்டது. எந்த மன்னர் ஆண்டாலும், எந்த ஆக்கிரமிப்பாளர் ஊடுருவினாலும் இந்த கிராம அலகுகள் பெருமளவுக்குக் கவலையின்றி அனைத்துக்கும் ஈடுகொடுத்தே வந்திருந்தன.

நெருக்கடி நேரங்களில் மக்கள் கோட்டைகளுக்குள் அடைந்துகொள்வார்கள். பகைவர்களின் படை புழுதியைக் கிளப்பியபடி கடந்து செல்லும். கிராம மக்கள் தமது கால்நடைகளை கோட்டைக்குள் அடைத்துப் பாதுகாத்துக் கொள்வார்கள். எதிரியை அப்படியே கடந்து செல்ல அனுமதித்துவிடுவார்கள். எதிரி தாக்க முற்பட்டால் ஒரளவுக்கு போராடிப் பார்ப்பார்கள். எதிரியின் வலிமை அதிகமாக இருந்தால் பக்கத்தில் இருக்கும் கிராமங்கள், மலை அல்லது காடுகளுக்குத் தப்பித்துச் சென்றுவிடுவார்கள். புயல் கரையைக் கடந்ததும் மீண்டும் பழைய கிராமத்துக்குத் திரும்பிவிடுவார்கள். சில நேரங்களில் ஊர் திரும்ப பல வருடங்கள் கூட ஆகும். பல தலைமுறைகள் கூட கழிந்துவிடலாம். ஆனால், நிலைமை சுமுகமானதும் அடுத்த தலைமுறை ஊர் திரும்பிவிடும். மகன்கள் தந்தையின் இடத்தைப் பிடிப்பார்கள். அதே வீடு, அதே நிலம் வாரிசுகள் வசம் ஒப்படைக்கப்படும். இந்தியாவின் ஒற்றுமைக்கு வேறு எந்த அம்சத்தைவிடவும் கிராமங்களின் இந்த அமைப்பே பெரும் பங்காற்றியிருக்கிறது.

பிரிட்டிஷாரால் ஜமீந்தார் முறை அமலாக்கப்பட்டதும் இந்தப் பழைய சமன்பாடுகள் சீர்குலைந்தன. நில உடமை ஓரிடத்தில் குவிக்கப்பட்டது. முன்பு நிலத்தின் உரிமையாளராக இருந்தவர்கள் குத்தகைதாரராகவும், கூலிகளாகவும் கீழிறக்கப்பட்டனர்.

பிரிட்டிஷார் வரி வசூலிக்க ரயத்வாரி எனும் இன்னொரு வழியையும் பின்பற்றினர். இதன்படி வரியானது ஒவ்வொரு கிராமத்தில் இருந்தும் நேரடியாக வசூலிக்கப்பட்டது. ஜமீந்தார்களுக்கு பதிலாக விவசாயியே நில உரிமையாளராக இதில் இருந்தார். ஆனால், விதிக்கப்பட்ட வரியோ மிக மிக அதிகமாக இருந்தது. அதைச் சமாளிக்கப் பலர் விவசாயத்தில் இருந்தே விலகி ஓட வேண்டிவந்தது. வேறு சிலரோ அதிக வரியைக் கொடுப்பதற்காக பணப்பயிர்களை பயிரிட ஆரம்பித்தனர். அது வரிச்சுமையில் இருந்து ஓரளவுக்கு பாதுகாப்பு அளித்தது. ஆனால், பஞ்ச காலங்களில் உணவுப் பயிர்கள் போதுமான இருப்பு இல்லாமல் கொத்துகொத்தாக மக்கள் மடிய அதுவே காரணமாக ஆனது. பிரிட்டிஷாரின் இத்தகைய வரி விதிப்பு முறைகள் பாரம்பரிய இந்திய விவசாயத்தை கழுத்தை நெரித்துக் கொன்றன. ஜமீந்தார்களையும் லேவாதேவிகளையும் உருவாக்கி முன்னால் இருந்த சமநிலையை கலைத்துப் போட்டன.

இத்தகைய செயல்களால் கிழக்கிந்திய கம்பெனியின் வருவாய் அபரிமிதமாகப் பெருக ஆரம்பித்ததும் பிரிட்டிஷ் அரசாங்கத்தின் கண்களில் ஏகாதிபத்திய நெருப்பைப் பற்ற வைத்தன. ஏற்கெனவே, தொழில் புரட்சி ஏற்பட்டதைத் தொடர்ந்து புதிய பொருளாதார கோட்பாடுகள் உருவாக ஆரம்பித்திருந்தன. கம்பெனிகளின் ஏகாதிபத்தியம் விமர்சனத்துக்கு உள்ளாக்கப்பட்டு ”சுதந்தர வர்த்தகம்’ நடக்க அரசு வழி வகுக்க வேண்டும் என்ற கொள்கை உருவானது. கம்பெனியின் மீதான கட்டுப்பாட்டை அதிகரித்துக் கொள்ளும் நோக்கில் பல நிர்வாகிகள் ”துர் நடத்தை’ காரணமாக விசாரிக்கப்பட்டனர். பிரிட்டிஷ் நாடாளுமன்றத்தில் ”சுதந்தர வர்த்தக’த்தின் ஊதுகுழல்களாக இருந்தவர்கள் 1813-ல் புதிய சட்டம் ஒன்றை பிறப்பித்தனர். கிழக்கிந்திய கம்பெனி இந்தியாவில் அனுபவித்துவந்த ஏகபோக அதிகாரம் மட்டுப்படுத்தப்பட்டு பிரிட்டிஷ் முடியாட்சியின் கீழ் கொண்டுவரப்பட்டது.

பிரிட்டிஷார் தங்கள் வருவாயைப் பெருக்கிக் கொள்ள இன்னொரு திருப்பணியையும் செய்தனர். தேசம் முழுவதையும் ரயில் பாதைகளால் இணைத்தனர். வருவாய்க்கான எந்தவொரு மூலத்தையும் விட்டுவிடக்கூடாது என்ற நோக்கில் ஒட்டுமொத்த தேசத்தையும் ஒன்றிணைத்தனர். ரயில்தடங்கள் எல்லாம் ஏற்றுமதிக்குத் தோதாக துறைமுக நகரங்களுடன் இணைக்கப்பட்டன. ராணுவ தளவாடங்களை எளிதில் கொண்டு செல்லவேண்டும் என்பதும் ரயில்பாதை அமைத்தததற்கான காரணங்களில் ஒன்று. ஆனால், இந்தியாவுக்கு பிரிட்டிஷார் செய்த நற்காரியங்களில் ஒன்றாக, இந்தியாவை நவீன யுகத்துக்குள் கொண்டுவர மாண்புமிகு ராணியார் கனிவுடன் மேற்கொண்ட சாதனையாக வரலாற்றாசிரியர்கள் எழுதிவைத்திருக்கிறார்கள். ஆனால், இந்தியாவில் அவர்கள் செய்த எந்த காரியமும் இந்திய நலனுக்காகச் செய்யப்பட்டதில்லை. பிரிட்டிஷாரால் இந்தியாவுக்குக் கிடத்தவை என்று எதையும் சொல்ல முடியாது. பிரிட்டிஷாரை மீறிக் கிடைத்தவை என்றுதான் அவற்றைச் சொல்லவேண்டும்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 20

சாதி, மதங்களின் தோற்றுவாய் குறித்து சுருக்கமாக முதலில் பார்ப்போம். தாவரங்கள், ஊர்வன, பறவைகள், விலங்குகள் என பரிணாம வளர்ச்சியில் தோன்றிய உயிரினங்களின் வரிசையில் கடைசியாக உருவான இனம்தான் மனித இனம். நான்கு கால்கள் கொண்ட விலங்கில் இருந்து முன்னங்கால்கள் கைகளாக மாறியதால், மாறுபட்ட உயிரினமாக மனித இனம் உருவாகியுள்ளது. கைகள் முளைத்ததால் உணவுச் சேகரிப்பும் பிற வேலைகளும் எளிதானது. நிறைய ஓய்வு நேரம் கிடைத்தது. அதனால் மூளையை அதிகம் பயன்படுத்த வாய்ப்பு கிடைத்தது. அன்றிலிருந்து மாபெரும் தனி உயிரினமாக மனித இனம் வளர்ந்து வந்துள்ளது. ஆரம்பத்தில் பழங்குடிகளாக, நாடோடிகளாக வேட்டையாடியும் மீன் பிடித்தும் பழங்களைச் சேகரித்தும் வாழ்ந்தது. அதன் பிறகு விவசாயம் செய்யக் கற்றுக்கொண்டு ஓரிடத்தில் வாழ ஆரம்பித்தது. மனித இனத்தின் வரலாறே விவசாயச் சமூகத்துக்கும் பிற சமூகத்துக்கும் இடையிலான முரணியக்கம் என்று கூடச் சொல்லலாம்.

இடப்பெயர்ச்சி தொடர்பான தடைகள் பெரிதாக இருந்ததால் ஆரம்பகால அடையாளப்படுத்தல்கள் குறுகிய வட்டங்களைச் சார்ந்ததாகவே இருந்தன. இந்தக் காலகட்டம் பல நூறு வருடங்கள் நீடித்தது. ஒரு குறிப்பிட்ட பழங்குடியினமாகத் தம்மை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு தமக்குரிய அனுபவங்களுக்கும் சுற்றுச்சூழலுக்கும் ஏற்ப கடவுள்கள், சடங்குகள், வாழ்க்கைப் பார்வைகள் ஆகியவற்றை உருவாக்கிக்கொண்டு வாழ்ந்து வந்தது.

இதன் பிறகு மனித இனம், இரண்டு பெரும் பிரிவாகப் பிரிந்தது: மதம் என்ற அடையாளத்தின் கீழ் வாழ ஆரம்பித்த பிரிவு… சாதி என்ற அடையாளத்தின் கீழ் வாழ ஆரம்பித்த பிரிவு என வாழ ஆரம்பித்தது. அதில் சாதி மிகவும் இழிவானது என்று மதத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டு வாழ ஆரம்பித்த மேற்குலகம் உரத்த குரலில் சொல்லி, அதை சாதிய அமைப்பில் வாழும் நம்மவர்களும் ஏற்றுக் கொண்டுவிட்டிருக்கின்றனர். இடை, கடை சாதியினர் மிகவும் வேதனை நிறைந்த ஒரு வாழ்க்கையை வாழ்ந்ததாகவும் அவர்களுடைய அனைத்து வேதனைகளுக்கும் மேல் சாதியினர்தான் காரணம் என்று சொல்லப்படுகிறது. ஆனால், உண்மை நிலை என்ன?

சாதிய வாழ்க்கை முறை அந்த அளவுக்கு இழிவானதுதானா என்பதை முதலில் பார்ப்போம்.
சாதி அமைப்பு வலுவாக இருந்த காலகட்டத்தில் இந்தியா அனைத்துக் கலைகளிலும் சிறந்ததாக இருந்திருக்கிறது. கல்வியில் சிறந்து விளங்கியிருக்கிறது. தத்துவம், ஆன்மிகம் போன்ற துறைகளில் உலகுக்கே முன்னோடியாக இருந்திருக்கிறது. தேவையான தளங்களில் விஞ்ஞான கண்டுபிடிப்புகள் அருமையாக இருந்திருக்கின்றன. மையம் அழிக்கப்பட்டு, அதிகாரப் பரவலாக்கம் மிகுந்த ஆட்சி அமைப்பாக இருந்திருக்கிறது. விவசாயம் போன்ற அடிப்படைத் தொழில்களில் முன்னேறிய நிலையில் இருந்திருக்கிறது. பிற அனைத்துத் துறைகளிலும் தன்னிறைவு பெற்றதாக இருந்திருக்கிறது. ஏற்றுமதியிலும் மிகுதியாக ஈடுபட்டிருக்கிறது. ஒரு மனிதனின் உடலில் இருக்கும் வெவ்வேறு உறுப்புகள் வெவ்வேறு பணிகளைச் செய்வதுபோல், சமூகத்தின் பல்வேறு குழுக்கள் மிகுந்த ஒத்திசைவுடன் பணிபுரிந்து வந்திருக்கின்றன.

பிரிட்டிஷாரின் வருகைக்கு முன்னால் வரை உலகிலேயே அனைத்துத் துறைகளிலும் இந்தியா உச்சத்தில் இருந்திருக்கிறது. இது பிரிட்டிஷாரின் ஆவணங்களிலிருந்தே ஊர்ஜிதமாகியிருக்கும் நிலையில் சாதி அமைப்பு ஒரு சாபக்கேடாக இருந்திருக்க முடியுமா?
சாதிக்கும் மதத்துக்கும் இடையில் இருக்கும் பொதுவான அம்சங்களையும் வித்தியாசங்களையும் முதலில் பார்ப்போம். அதற்கு முன்பாக இன்னொரு விஷயம்.
தொழில் புரட்சி ஏற்பட்டு, பிரிட்டிஷார் இந்தியாவை அடிமைப்படுத்தி, கடந்த கால இந்திய சாதி வாழ்க்கை மிகவும் இழிவானது என்று அவர்கள் பற்ற வைத்த நெருப்பு கொழுந்துவிட்டு எரிய ஆரம்பித்த பிறகு நடந்த சம்பவங்களை நாம் வேறு வெளிச்சத்தில்தான் பார்க்க வேண்டும். அதுவரையில் மதம் பிரதானமாக இருந்த பகுதிகளிலும் அதே ஏற்றத் தாழ்வுகள்தான் இருந்து வந்திருக்கின்றன. என்றாலும் சாதிய வாழ்க்கை மட்டுமே இழிவானது என்று சொல்லி அவர்கள் செய்த திரிபுகளை அடியொற்றி நம்மவர்கள் நடந்த பாதையில் காணப்படும் சீர்கேடுகளுக்கு நம் முன்னோர்களின் அமைப்பு எந்தவகையிலும் காரணமல்ல.

முதல் கோணல் முற்றும் கோணல் என்பதுபோல் சாதி எதிர்ப்பு இயக்கமானது சாதிய வாழ்க்கையைச் சரியாகப் புரிந்துகொள்ளாமல் முன்னெடுக்கப்பட்டதால் பெரும் சிக்கலாகி பெரும் அழிவை ஏற்படுத்துவதாக இருந்துவருகிறது. இந்தக் காலகட்டத்தை அதற்கான அளவுகோலுடன்தான் பார்க்கவேண்டும். அதற்கு, தொழில் புரட்சிக்கு முந்திய உலகம் எப்படி இருந்தது என்பதைப் புரிந்து கொண்டால்தான், பிந்தைய பிரச்னைகளுக்கான காரணமும் அதை எப்படிக் களைய வேண்டுமென்ற தீர்வும் புரியவரும்.

மனித இனம் கண்டடைந்த சமூக அமைப்புகளான சாதி, மதம் இரண்டுமே அடிப்படையில் குழு மனப்பான்மை கொண்டவைதான். ஆனால், மதம் பல்வேறு சாதிகளின் தனி அடையாளங்களை அழித்து, பொது அடையாளத்தின் கீழ் வலுக்கட்டாயமாக அணி திரட்டி உருவான சமூக அமைப்பு. இந்திய சாதி அமைப்பு என்பது பல்வேறு சாதிகள் (பழங்குடி இனங்கள்) தங்கள் அடையாளத்தைக் கைவிடாமல், ஒரு தொகுப்பாகக் கூடி வாழும் ஒரு சமூக அமைப்பு.

சாதி அமைப்பின் மீது சொல்லப்படும் குற்றச்சாட்டுகள் ஒவ்வொன்றையாக எடுத்துப் பார்ப்போம். சாதி, பிறப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டு வரையறுக்கப்படுகிறது. அதை மாற்றிக் கொள்ளவோ விலகிச் செல்லவோ எந்த வழியும் கிடையாது.

மதமும் பிறப்பின் அடிப்படையில்தான் ஒருவருக்கு வந்து சேர்கிறது. என்றாலும் விருப்பத்தின்படி மதத்தை மாற்றிக்கொள்ள அனுமதி உண்டு. இது ஒரு கோட்பாட்டு அளவிலான சுதந்தரம்தானே தவிர ஒரு மதத்தில் இருந்து வெளியேறுபவர்களின் எண்ணிக்கை நடைமுறையில் எப்போதும் மிகவும் சொற்பமாகவே இருந்து வந்திருக்கிறது.
அதோடு ஒரு மதத்துக்குள் புதிதாக ஒருவரைச் சேர்த்துக் கொள்ளும்போது, அவருடைய முன்னோர்கள் காலகாலமாகக் கைமாற்றித் தந்த அனைத்தையும் அவர் தூக்கி எறிந்தால்தான் அந்த மதம் அவரைச் சேர்த்துக் கொள்ளும். அந்தவகையில் எல்லாரையும் அணைத்துக் கொள்வது ஒரு போலியான பாவனையாக மட்டுமே மதங்களில் இருக்கிறது. என்னை நானாகவே ஏற்றுக்கொண்டால்தானே எனக்கு சம மரியாதை தருவதாக ஆகும். நான் உன்னைப் போல் மாறிய பிறகுதான் என்னை நீ சமமாக நடத்துவாய் என்றால் உனது ஆதிக்கத்தை ஏற்றுக் கொள்பவதற்காகக் காட்டும் சொற்ப சலுகைதான் நீ தரும் சகோதரத்துவமும் சமத்துவமும். அதுவும் முழுமையானது அல்ல என்ற நிலையில் ஒருவருக்கு அதன் மூலம் கிடைக்கும் நன்மையைவிட இழப்பே அதிகம்.
சாதியில் மேல் கீழ் படி நிலைகள் இறுக்கமாக வரையறுக்கப்பட்டிருக்கிறது. கலப்பு என்பது சாத்தியமே இல்லை.

மதத்துக்குள்ளும் படிநிலைகள் மிகவும் தெளிவாக வரையறுக்கப்பட்டவையே. மேற்கத்திய ராஜா தன் மகளை மரம் வெட்டுபவருக்குத் திருமணம் செய்து கொடுத்ததாகவோ மேற்கத்திய புரோகிதர் தன் மகனுக்கு விவசாயி மகளைத் திருமணம் செய்து கொடுத்ததாகவோ அங்கும் சரித்திரம் இல்லை. உலகில் மதம் சார்ந்த வாழ்க்கை முறை இருந்த இடத்திலும் மேல் கீழ் நகர்வுகள் வெகு வெகு சொற்பமே. ஆனனப்பட்ட ‘மக்களின் இளவரசி’ டயானாவுக்கு நேர்ந்தகதி ஊருக்கே தெரிந்த ஒன்றுதானே. ராஜ வம்ச ரத்தம் ஓடாத அந்த தேவதையின் வாழ்க்கை கொடுங்காற்றில் சிக்கிய மெழுகுச் சுடராக அல்லவா அணைந்துவிட்டிருக்கிறது.
சாதி அமைப்பில் சகோதரத்துவம் இல்லை.

மதத்துக்குள் சாதியை விட சகோதரத்துவம் கொஞ்சம் போல அதிகம்தான். ஆனால், பிற மதத்தினர் மீது அவை காட்டிய வெறுப்பு, சாதிகளுக்கு இடையே இருந்த வெறுப்பைவிட நூறு மடங்கு அதிகம். அந்தவகையில் சாதி ஒரு சிலந்தி போன்றது. மதம் ஆக்டோபஸ் போன்றது. எனவே, இந்திய சாதி மீதான விமர்சனத்தை முன்வைக்கும் ஒருவரின் நேர்மையை கிறிஸ்தவ, இஸ்லாமிய மதங்கள் இந்த உலகில் ஏற்படுத்தி இருக்கும் அழிவைக் குறித்து என்ன சொல்கிறார் என்ற அடிப்படையிலேயே தீர்மானிக்க வேண்டும். ஏனென்றால், நாயைப் பார்த்ததும் கல்லெடுத்து எறிபவர், ரத்தம் சொட்டச் சொட்ட நாக்கைத் தொங்கப் போட்டபடி இருக்கும் ஓநாயைத் தடவிக் கொடுத்துக் கொண்டிருந்தால், அவரை நல் மேய்ப்பனாக ஒருபோதும் மதிக்கமுடியாது. ஓநாயின் கைக்கூலியாகத்தானே அவரைச் சொல்ல முடியும்.
சாதிய அமைப்பில் வேலையானது பிறப்போடு பிணைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

மதம் பிரதானமாக இருந்த பகுதிகளிலும் இதே நிலைதான் தொழில் புரட்சி ஏற்படுவதற்கு முன்பு வரை இருந்து வந்திருக்கிறது. தொழில் புரட்சி ஏற்பட்டதைத் தொடர்ந்து புதிது புதிதாக பல்வேறு வேலைகள் முளைக்க ஆரம்பித்தன. உற்பத்தி பெருகியது. புதிய சந்தைகள் தேடிக் கண்டடையப்பட்டன. அனைவருக்கும் கல்வி தருவதற்கான தேவை எழுந்தது. அச்சு இயந்திரங்கள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டதால் கல்வியைப் பலருக்கும் கற்றுத் தர வழி பிறந்தது. போக்குவரத்து எளிதானதால் உலகின் எந்த மூலைக்கும் போய்வருவது எளிதானது.

இவையெல்லாம் வேலை வாய்ப்புகளை அதிகரித்தன. எனவே, பெற்றோர் பார்த்த வேலையையே குழந்தைகளும் செய்ய வேண்டியிருந்த நிலை மெள்ள மாற ஆரம்பித்தது. இந்தத் தொழில் வளர்ச்சி இந்தியாவுக்கு சிறிது பிந்தியே வந்து சேர்ந்தது. இந்தியாவில் தொழிலும் விஞ்ஞானமும் அதற்கு முன்பே சிறந்த நிலையில்தான் இருந்தன. என்றாலும் தொழில் புரட்சியின் வெற்றி மிகப் பெரிய பாய்ச்சலாக இருந்தது. அதை வைத்து உலக அரங்கில் முன்னிலை பெறத் தொடங்கிய மேற்கத்திய உலகத்தினர் தாங்கள் சென்ற நாடுகளில் இருந்த அமைப்புகள் அனைத்தையும் தங்களுடைய குறுகலான இன, மத வெறி கொண்ட கண்களுடனே பார்த்தனர். குடியேற்ற நாடுகளில் இருந்த சமூக, அரசியல், பொருளாதார, ஆன்மிக அமைப்புகளை இழிவானது என்று முத்திரை குத்தினர். சாதி அமைப்பு அவர்களுக்கான துருப்புச்சீட்டாக ஆனது. ஒருவர் செய்யும் வேலையைப் பிறப்போடு பிணைத்திருக்கும் சாதி அமைப்பை மிகப் பெரிய கொடூரமான அமைப்பாக பிரசாரம் செய்தனர்.

சாதி அமைப்பில் கல்வியானது பிராமண, சத்ரிய, வைசிய ஜாதிகளுக்கு உள்ளாக மட்டுமே இருந்தது. அதுதான் எல்லா நசிவுகளுக்கும் காரணம் என்று ஒரு வாதம் சொல்லப்படுவதுண்டு. விஷயம் என்னவென்றால், அச்சு எந்திரம் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு தொழில் புரட்சி ஏற்பட்டு பலருக்கும் கல்வி கற்றுத் தர வாய்ப்பு உருவான பிறகுதான் மத ஆதிக்கம் நிலவிய பகுதிகளிலும் கல்வி அனைவருக்கும் கிடைக்க ஆரம்பித்தது. அதுவரை கல்வியானது அங்கும் முதல் மூன்று வகுப்பினருக்கு உள்ளேயே இருந்துவந்திருக்கிறது. அதை ஒப்பிடும் போது இந்தியாவில் அனைத்து சாதியினருக்கும் கல்வி தரப்பட்டுத்தான் வந்திருக்கிறது.
ஆக, சாதி அமைப்பின் குறைகளாகச் சொல்லப்பட்ட அனைத்துமே மத ஆதிக்கம் செலுத்திய பகுதிகளிலும் இருக்கவே செய்திருக்கிறது. அந்தவகையில் அப்போதைய வாழ்க்கை முறையை மனித பரிணாம வளர்ச்சியின் தவிர்க்கமுடியாத ஒரு கட்டமாகவே பார்த்திருக்க வேண்டும். ஆனால், சாதியை விட மதமே உயர்வானது என்ற ஒரு பொய்யான பிம்பம் உருவாக்கப்பட்டுவிட்டிருக்கிறது. இதில் வருந்தத்தக்க விஷயம் என்னவென்றால், உலகெங்கும் ரத்த ஆறைப் பெருகெடுத்த ஓட வைத்த மதம் உயர்ந்ததென்று சொல்வதில் சாதி வழியில் வந்தவர்கள்தான் முன்னணியில் நிற்கிறார்கள்.

சாதி மிகப்பெரிய சாதகமான அம்சமென்னவென்றால் அது அதிகாரக் குவிப்புக்கு எதிரானது.
மதம் அதிகாரத்தை பூதாகாரமாகத் தொகுத்து பெரிதாக்கிக் கொள்ளும் தன்மை கொண்டது. இதனால், மதத்தினால் இந்த உலகுக்கு எந்த அளவுக்கு நன்மை விளைந்திருக்கிறதோ அதை விடத் தீமையே அதிகமாக விளைந்திருக்கிறது. ‘வரையக்கூடாத’ ஒரு கார்ட்டூன் வரையப்பட்டதென்றால் உலகம் முழுவதும் ஒரு ஊழிப் பேரலை கிளம்பி அழிவின் கோர நடனத்தை ஆடியே அடங்கும். சற்று உயரமான இரண்டு கட்டடங்கள் வீழ்த்தப்பட்டால் ஒரு நாடே மயானமாக்கப்படும். ஆனால், சாதி எழுப்பும் வன்முறைக் குமிழ்களின் எல்லை மிகவும் குறுகியது. அது ஒருபோதும் பேரழிவை உருவாக்காது. மதம் சமத்துவம் என்ற போர்வையில் உருவாக்கும் நன்மையைவிட அது ஏற்படுத்தும் அழிவே அதிகம். ‘சமத்துவத்’துக்கு எதிரான சாதி ஏற்படுத்தும் அழிவைவிட அது உருவாக்கும் நன்மைகள் அதிகம்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 22

கடந்த காலத்தில் வயலும் வயல் சார்ந்த பகுதியில் மட்டும்தான் சாதி ஆதிக்கம் மிகுதியாக இருந்திருக்கிறது. கடலும் கடல் சார்ந்த பகுதிகள், மலையும் மலை சார்ந்த பகுதிகள், காடும் காடு சார்ந்த பகுதிகள் ஆகியவை சாதி அமைப்பின் பிரதான ஆதிக்க சக்திகளான பிராமணர்கள், மன்னர்கள், வைசியர்களின் ஆதிக்கத்தில் இருந்து விலகி நின்ற பகுதிகளாகவே இருந்திருக்கின்றன. அந்தப் பகுதிகளில் வாழ்ந்தவர்கள் சாதி அமைப்பில் மிகவும் பாதிக்கப்பட்டதாகச் சொல்லப்படும் தலித்களுக்கு ஒருவகையில் நேச சக்திகளே. நாடோடிகள் என்ற பிரிவினரும் அவர்களுக்கு நண்பர்களே. சாதி அமைப்பு கொடூரமானதாக இருந்திருந்தால் தங்களுடைய விடுதலையை இந்த நேச சக்திகளுடன் இணைந்து தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் எளிதில் வென்றெடுத்திருப்பார்கள். புறமண முறை, சமபந்தி போஜனம், வேலைகளைப் பிறப்பின் அடிப்படையில் தீர்மானித்துக் கொள்ளாமல் இருப்பது என பல வழிகளில் தலித்களும் அவர்களுடைய நேச சக்திகளும் கடந்த காலத்தில் வளமான வாழ்க்கையை வாழ்ந்திருக்கலாம்.

கடந்த 200 ஆண்டுகளாக சாதி விடுதலையை முன்னெடுத்து வரும் போராளிகள்கூட மேல் சாதிகளைப் பகைத்துக்கொண்டு சமத்துவச் செயல்பாடுகளை முன்னெடுத்ததற்கு பதிலாக, முதல் கட்டமாக தங்களுக்குக் கீழான அல்லது இணையான மக்களுடன் வலுவான கூட்டமைப்பை உருவாக்கியிருந்தால் அவர்களால் வெகு எளிதில் மாபெரும் சக்தியாக உருவெடுத்திருக்க முடியும். அது நிச்சயமாக மேல் சாதியினரையும் கொஞ்சம் கலங்க வைத்திருக்கும். எதிரி பலசாலியாக இருந்தால் சமரசத் தீர்வுகளை நோக்கி நகர்வதுதான் மனித இயல்பு. அப்படியான ஒரு கூட்டிணைவு உருவாகவில்லை. இவையெல்லாம் சாதி அமைப்பில் கடந்த காலத்தில் தலித்களுக்கான வாழும் வெளி இருந்திருக்கிறது என்பதையும் மேல் சாதியினருடனான போராட்டமாக முன்னெடுத்த சாதிய விடுதலை முயற்சிகள் பெரும் பின்னடைவையே உருவாக்கியிருக்கிறது என்பதையும்தான் காட்டுகின்றன (அல்லது அதிகம் இழந்து கொஞ்சம் பெற்றிருக்கும் நிலை).

துரதிஷ்டவசமாக அம்பேத்கர், பெரியார் என இந்தியாவில் உருவான இரண்டு பெரும் சாதி எதிர்ப்புப் போராளிகளும் சாதி அமைப்பைப் பற்றிய முழுமையான, சுயமான சித்திரத்தை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கவில்லை. பிரித்தாளுதல் என்ற பிரிட்டிஷாரின் செயல்திட்டத்தைத் தங்கள் புரிதலுக்கு ஏற்ப நடைமுறைப்படுத்தியவர்களாகவே இருந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் இருவரும் இந்து மதத்தை அழிக்க வேண்டிய ஒன்றாக மட்டுமே பார்த்தார்கள். காலத்துக்கு ஏற்ப சீர்திருத்த வேண்டும் என்றோ முடியும் என்றோ நினைத்திருக்கவே இல்லை. அம்பேத்கர் தமது சாதியினரைத் தனியாகவும் மேல் சாதியினரைச் சாதி இந்து என்றும் மனதுக்குள் தெளிவாகப் பிரித்துவைத்துக் கொண்ட பிறகுதான் சாதி தொடர்பான தனது ஆய்வுகளையே ஆரம்பிக்கிறார்.

ஒரு தலித் ஏன் இந்து அல்ல என்பதற்கு பிராமண மேலாதிக்கத்தை ஏற்றுக் கொள்ளாதது, மாட்டுக்கறி சாப்பிட்டது என வலிந்து பல காரணங்களை உருவாக்குகிறார். தாய்த் தெய்வ வழிபாட்டை ஆதாரமாகக் கொண்டு நூற்றுக்கணக்கான அம்மன்களை வழிபடுதல், புற்று, மரங்கள் என இயற்கை வழிபாட்டில் ஈடுபடுதல், முன்னோர் நினைவாக வழிபாடுகள் செய்தல் என இந்து சமய வழிபாடுகளின் ஆதார அமசங்களைக் கொண்ட தலித்கள் இந்துக்கள் அல்ல என்று புது கோட்பாட்டை முன்வைக்கிறார். தீண்டப்படாதவர் என்று அவர் இழுத்துக் கட்டி உருவாக்குபவர்களுக்குள்ளும் எத்தனையோ உள் முரண்கள் உண்டு என்றாலும் அவற்றையெல்லாம் புறமொதுக்கிவிடுகிறார்.

தீண்டாமையை மிகப் பெரிய அடையாளமாக முன்வைக்கிறார். ஆனால், உண்மையில் அந்தத் தீண்டாமை இந்துக்களின் ஒட்டுமொத்த சாதிகளிலும் உப ஜாதிகளிலும் இருந்த ஒன்றுதான். அளவும் வெளிப்படும்விதமும்தான் கொஞ்சம் மாறுபட்டதாக இருக்குமே தவிர அது தலித் என்ற பிரிவினர் மீதுமட்டுமே குவிந்த ஒன்று அல்ல. ஒரு விஷயம் ஒரு பிரிவினருக்கு மட்டுமே எதிராக இருக்கும்போதுதான் அதை அவர்கள் மீதான ஒடுக்குமுறையாகச் சொல்லமுடியும். அனைத்துப் பிரிவுகளிலும் இருக்கும் என்றால் அதை வேறு கோணத்தில்தான் பார்க்க வேண்டும்.

இந்து என்றால் யார் என்ற கேள்விக்கு மிக எளிய பதில் சாதி உணர்வு உடையவர்கள் எல்லாரும் இந்துக்கள் என்பதுதான். இந்த சாதி உணர்வானது மேல் சாதியினர் மட்டுமல்ல. கீழ் சாதியினரிடமும்தான் இருக்கிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால், அவர்களிடம்தான் அதிகமாக இருக்கிறது. உண்மையில் சாதிய மனோபாவம் என்பது பழங்குடி வேர்களில் இருந்து முளைத்து எழுந்த ஒன்று. அந்த வகையில் தலித்கள்தான் உண்மையான இந்துக்கள் என்று சொல்லவேண்டும். ஆதி இந்து என்று அவர்களைத்தான் சொல்லமுடியும். அம்பேத்கரோ வெகு எளிதாக அவர்களை இந்து அல்ல என்று பிரிட்டிஷாரின் பிரித்தாளும் சூழ்ச்சியை நிறைவேற்றும் கருவியாக தன்னை வடிவமைத்துக்கொள்கிறார்.

மனு தர்ம சாஸ்திரத்தில் நான்கு வர்ணங்கள்தான் உண்டு. ஐந்தாவதாக எதுவும் இல்லை என்று சொல்வதை விசித்திரமாக விளக்குகிறார். அதாவது, ஐந்தாவது வர்ணத்தாரை மனிதர்களாகவே மதிக்கவில்லை. எனவே, அவர்களை நால் வருணத்துக்குள் இடம்பெற வைக்கவில்லை என்று சொல்கிறார். துவிஜர்களான முதல் மூவர்ணத்தினருக்கு சேவை செய்பவர்கள் அனைவரும் சூத்திரர்கள் என்ற வகைப்பாட்டுக்குள் சொல்லப்பட்டிருக்கையில் தனியாக ஒரு பிரிவை தனது அரசியல் சார்ந்து உருவாக்கிக் கொள்கிறார். இடைநிலை சாதி – கடைநிலை சாதி மோதல் என்பது இயல்பானதல்ல. திராவிட ஆரிய பிரிவினையைப் போல் பொய்யான கோட்பாடாக முதலில் உருவாக்கப்பட்டு அதை நியாயப்படுத்தும் வகையிலான சம்பவங்கள் உருவாக்கி எடுக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

ஆரிய திராவிட பிரிவினை விஷயத்தில் அம்பேத்கர் உண்மைத்தரவுகளை அலசி ஆராய்ந்து ஆரியப் படையெடுப்பு என்பது முற்றிலும் பிழையான வாதம் என்ற முடிவையே அடைந்திருக்கிறார். அந்தவகையில் ஐரோப்பியர் விரித்த அந்த வலையில் அவர் சிக்கவில்லை. ஆனால், சாதி விஷயத்தில் மாட்டிக்கொண்டுவிட்டார். சுருக்கமாகச் சொல்வதானால், சூத்திர தலித் இடைவெளியானது கடந்த 200 ஆண்டுகளில் சமத்துவத்தை வலுக்கட்டாயமாக அமல்படுத்த முயன்றதால் உருவானது.

உண்மையில், பழங்குடி சமூகத்தின் அடுத்த படியான நிலப்பிரபுத்துவ வாழ்க்கை முறையானது ஆரம்பகட்ட மோதல்களுக்குப் பிறகு ஒரு சுமுகமான நிலையை எட்டிவிட்டிருந்தது. சாதிப் படிநிலை சார்ந்த இந்து பண்பாடு, கலாசாரம், மதிப்பீடுகள் என எல்லாம் உருவாகி நிலைபெற்றிருந்தது. படிநிலை அடுக்கில் தனக்கு மேலே இருப்பவர்கள் மீது ஆத்மார்த்தமான விசுவாசமும் மரியாதையும் இருந்துவந்திருந்தது. இந்த அமைப்பில் மேல், கீழ் என இருபிரிவினரும் தமக்கான வெளிகளை உருவாக்கிக் கொண்டு வாழ ஆரம்பித்திருந்தனர். சமத்துவம் இல்லாதபோதிலும் சந்தோஷம் இருக்கத்தான் செய்தது.

எந்தவித அரசியல் சூத்திரங்களுக்கும் பொழிப்புரை எழுதாமல் கிராமப்புற சாதிய வாழ்க்கையை அதன் இயல்புத்தன்மையோடு எழுதியவர்களின் படைப்புகளில் இந்த உண்மையை ஒருவர் புரிந்துகொள்ளமுடியும். அப்படியாக, பரஸ்பர புரிதலுடன் அந்த வாழ்க்கை பல நூறு ஆண்டுகள் வாழப்பட்டிருக்கிறது. இன்றைய சமத்துவ மதிப்பீடுகளுக்கு உகந்ததாக அது இல்லாமல் இருக்கலாம். அது நம்முடைய பிரச்னைதான்.

தொழில் புரட்சியை ஒட்டி முதலாளித்துவ சமூகம் உருவானது. மேற்கத்திய நாடுகளில் மக்கள்தொகை குறைவாக இருந்தது. அதோடு இயற்கையைச் சூறையாடும் திறமை நவீன விஞ்ஞானத்தால் வெகுவாக அதிகரித்துவிட்டதால் புதிய சமூக உருவாக்கம் என்பது அங்கு எந்தவிதப் பெரிய உராய்வும் இல்லாமல் உருவாகிவிட்டது. நூறு ஏக்கர் நிலமும் பத்து அடிமைகளையும் வைத்திருந்த ஒரு வெள்ளை நிலப்பிரபுக்கு ஆயிரம் ஏக்கர் நிலத்தைச் சுரண்ட வழிபிறந்ததால் பத்து அடிமைகளை சுதந்தரமானவர்களாக ஆக்க அவருக்கு எளிதில் முடிந்தது. இதனால், மேற்குலகில் இருந்த வர்க்க ஏற்றத் தாழ்வு காலப்போக்கில் குறைந்தது. “சமத்துவ’ சமுதாயம் மலர்ந்தது. நேர்மாறாக, இந்தியாவில் மக்கள் தொகை அதிகம்.

இயற்கை வளங்களோ குறைவு. அதை பயன்படுத்திக்கொள்ளும் தொழில்நுட்பத்திறமையும் குறைவு. எனவே, நேற்றைய நிலப்பிரபுத்துவ சமுதாயத்தின் சமன்பாடுகளை நவீன முதலாளித்துவ சமுதாயத்துக்கு ஏற்ப மாற்றி அமைப்பதில் பெரும் குழப்பங்கள் ஏற்பட்டது. “சமத்துவம்’ எளிதில் சாத்தியமாகியிருக்கவில்லை. போதுமான வளங்கள் இல்லாததுதான் பிரச்னையே தவிர மையம் அழிக்கப்பட்ட சாதிய வாழ்க்கை இன்றைய இந்தியப் பின்னடைவுக்குக் காரணமல்ல.

உண்மையில் யார் யாருடைய நலன்கள் பாதுகாக்கப்பட்டிருக்கின்றனவோ அவர்கள்தான் சமத்துவத்தை ஏற்றுக்கொள்ள முன்வந்திருக்கிறார்கள். அதுகூட மேலோட்டமானதுதான் என்பது வேறு விஷயம். ஆனால், பிறருக்கு கிடைப்பதை வன்முறை வழியில் தட்டிப் பறிக்க அவர்கள் முயற்சி செய்யாதவர்களாக இருப்பதற்கு முக்கிய காரணம் அவர்களுடைய தேவைகளும் ஆசைகளும் எளிதில் நிறைவேறுகின்றன என்பதால்தான். எனவே, அப்படியான வசதி வாய்ப்புகள் இல்லாத ஒருவர் சமத்துவத்தை ஏற்க மறுக்கும்போது அவரை கொடூரமானவராக முத்திரை குத்துவதற்குப் பதிலாக அவருக்கு வளமான வாழ்க்கையை உருவாக்கித் தருவதுதான் தீர்வாக இருக்க முடியும். நாம் விரும்பினாலும் விரும்பாவிட்டாலும் மனிதர்கள் அடிப்படையில் கெட்ட குணங்களும் கொண்டவர்கள்தானே.
இந்தியாவைப் பொறுத்தவரையில் மேல் சாதியினரின் சம்மதத்துடன் கீழ் சாதியினரை அடுத்த கட்டத்துக்குக் கொண்டு சென்றிருக்க வேண்டும். அப்படிச் செய்திருந்தால் இந்து சமூகத்தை மறுமலர்ச்சி அடைய வைத்ததாக ஆகியிருக்கும். இந்து சமயம் தன்னை புதுப்பித்துக் கொள்வது அம்பேத்கருக்கும் அவரைப் பின்னின்று இயக்கிய பிரிட்டிஷாருக்கும் நோக்கமாக இருந்திருக்கவில்லை. அம்பேத்கர் வெகு எளிதாக மேல் சாதியினர் அனைவரையும் சாதி இந்து என்ற சிமிழுக்குள் அடைத்துவிடுகிறார். அதாவது பிராமணர்களும் பிராமண மதிப்பீடுகளைக் கொண்ட இடைநிலை சாதியினரும் அனைவருமே தலித்களுக்கு எதிரானவர்கள் என்று அடையாளப்படுத்திவிடுகிறார்.

தமிழகத்தில் பெரியாரோ இன்னொருபடி மேலாகப் போய், பிராமணர்களை மட்டும் தனிமைப்படுத்தினார். விஷயம் மிகவும் எளியது. பெரியார் இடைநிலைச் சாதியைச் சேர்ந்தவர் என்பதால் பிராமணர்களை மட்டும் எதிரியாகக் கட்டமைத்தார். அம்பேத்கர் தலித் என்பதால் தலித் அல்லாத மேல் சாதியினரை ஒரே சிமிழில் அடைத்தார். ஒருவேளை தலித்துக்குக் கீழான சாதியில் இருந்து வேறொரு போராளித் தலைவர் தோன்றியிருந்தால் அவர் தலித்களையும் சாதி இந்துவாக முத்திரை குத்திவிட்டிருப்பார். இடுப்பைத் தலை அழுத்துவதாகச் சொன்னால், காலை இடுப்பு அழுத்துவதாகவும் ஒருவர் சொல்லலாம்தானே. இன்னும் கூட பாதம், கால் தன்னை மிதிப்பதாகக் கூடச் சொல்லலாம். ஓருடம்பின் உறுப்புகளில் ஒன்றை மற்றொன்றுக்கு எதிராக நிறுத்தினால் என்ன ஆகும் என்பதற்கு நம் இன்றைய நிலையே நல்ல எடுத்துக்காட்டு.

அம்பேத்கர் தீண்டப்படாதவர்களும் இந்துக்களும் என்ற தலைப்பில் ஏராளமாக எழுதியிருக்கிறார். தலித்கள் சாதி இந்துக்களுக்கு சமமாக உயர நினைத்தபோது என்னெவெல்லாம் வழிகளில் அவர்கள் ஒடுக்கப்பட்டார்கள் என பல்வேறு பத்திரிகைகளில் வெளியான ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் தன்னுடைய தரப்பை முன்வைத்திருக்கிறார்.
பிரிட்டிஷாரின் காலகட்டத்தில் சமத்துவத்தை வலுக்கட்டாயமாகத் திணிக்க முயன்றதால் நடைபெற்ற வன்முறைச் சம்பவங்கள் எல்லாமே அம்பேத்கருக்குத் தன்னுடைய கோட்பாட்டை நிறுவிக்கொள்வதற்குக் கிடைத்த சமகால ஆதாரங்களாக ஆகின. உண்மையில் அந்த நிகழ்வுகளில் இருந்து அவர் தன் கோட்பாட்டை உருவாக்கிக் கொண்டிருக்கவில்லை. கோட்பாட்டை உருவாக்கி விட்டு அதன் பிறகு ஆதாரங்களைக் கோக்கத் தொடங்கினார்.
தலித்களுக்கும் அவர்களுக்குக் கீழே இருந்த சாதியினருக்கும் இடையிலான சமத்துவத்தை முன்வைத்து ஒரு போராட்டம் கூட அவரால் முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கவிலை. தலித்களின் கோயில்களுக்குள் நாடோடிகளை அனுமதித்ததாகவோ தலித்களில் கீழ் நிலையில் இருப்பவர்களுடன் பிற தலித்கள் சமபந்தி உணவு உண்டதாகவோ எந்த செயல்பாடும் அவரால் பெரும் அரசியல் இயக்கமாக முன்னெடுக்கப்பட்டிருக்கவில்லை.

மேல் சாதியினருடன் வலுக்கட்டாயமாக சமத்துவத்தை உருவாக்க மேற்கொண்ட முயற்சிகள் மேல்சாதியினரை வன்முறையை நோக்கித் தள்ளியதில் மட்டுமே முடிந்திருக்கிறது.
சமத்துவத்தை சட்டத்தின் மூலமாக வலுக்கட்டாயமாக அமல்படுத்த முயன்றதற்கு முன்பாக மேல் சாதியினரின் மத்தியில் அனைவரும் சமம் என்ற எண்ணத்தை உருவாக்கத் தேவையான விழிப்பு உணர்வுப் பிரசாரத்தை ஓரிரு தலைமுறைகள் வலுவாக முன்னெடுத்திருக்கவேண்டும். எதனால், உங்களை மேலானவர்கள் என்று சொல்கிறீர்கள்? சம வசதி வாய்ப்புகள் அனைவருக்கும் தரப்பட்டால் கீழ்சாதி என்று நீங்கள் சொல்பவர்களும் உங்களுக்கு நிகராக, ஏன் உங்களைவிட மேலாக செயல்பட முடிந்தவர்கள்தான். எனவே, வீரமாக, நேர்மையான போட்டிக்குத் தயாராகுங்கள் என்று அவர்களை நிதானமாக ஆற்றுப்படுத்தியிருக்கவேண்டும். உரிமைகளை ஒவ்வொன்றாக, வென்றெடுத்திருக்கவேண்டும்.

சூத்திரர்களில் ஒரு பிரிவினரை அதாவது படிநிலையில் கொஞ்சம் கீழே இருப்பவர்களை இன்னொரு பிரிவினருக்கு எதிராக நிறுத்தியதன் மூலம் சாதி உறவுகள் சிக்கலாக்கத்தான் பட்டிருக்கின்றன (ஒருவேளை எதிர்மறை உதாரணங்களை மட்டுமே பார்ப்பதால் அப்படித் தோன்றுகிறதோ என்னவோ).

சாதி விடுதலைப் போராட்டத்தில் தெரிந்தோ தெரியாமலோ பிரிட்டிஷாரின் திட்டங்களை நடைமுறைப்படுத்த முயன்றவர்களுக்கு மாற்றாக இன்னொருவரும் செயல்படத்தான் செய்தார். ஒட்டுமொத்த இந்து சமூகத்தின் ஆன்மாவாகச் செயல்பட்ட அவருடைய நேசக்கரங்கள் இன்றும் எதிர்க்கரம் இன்றி அந்தரத்தில் தவித்துக் கொண்டிருக்கிறது. இஸ்லாமியர்கள் விஷயத்திலும் அவர் அதையேதான் கடைப்பிடித்தார். இன்றும் இஸ்லாமிய தேசமான பாகிஸ்தானில் முஸ்லீம்கள் அடைந்திருக்கும் வளர்ச்சியைவிட பெரும்பான்மை இந்துக்கள் இருக்கும் இந்தியாவில் முஸ்லீம்கள் அடைந்திருக்கும் வளர்ச்சி மிக மிக அதிகமே. ஆனால், இஸ்லாமியர்களின் தலைவரான ஜின்னாவோ அந்த நேசக்கரத்தை எட்டி உதைத்தார்.
தலித்களின் விஷயத்திலும் காந்தி மிதமான போக்கையே முன்வைத்தார். சிறுபான்மையின் நலன் என்பது பெரும்பான்மையுன் புரிதலில்தான் இருக்கிறது என்ற நடைமுறை உண்மை அவருக்குப் புரிந்திருந்தது. மேலும் தவறு செய்தவர்களே பிராயச்சித்தம் செய்ய வேண்டும் என்ற பொறுப்புணர்வும் அவருக்கு இருந்தது. அம்பேத்கரின் அனல் கக்கும் வார்த்தைகளைக் கேட்டு சாதி இந்துக்களுக்கு எதிராகக் களம் இறங்கியவர்களைவிட காந்தியின் அன்பு வார்த்தைகளைக் கேட்டு சேரிகளுக்குச் சேவை செய்யப் புறப்பட்டுச் சென்ற மேல் சாதியினரின் எண்ணிக்கை வெகு அதிகம். ஆனால், ஜின்னாவைப் போலவே அம்பேத்கரும் காந்தியின் நல்லெண்ண முயற்சிகளைப் புறங்கையால் தள்ளினார்.

உண்மையில் சாதிய மோதல்கள் இப்படி மோசமானதற்கு இன்னொரு முக்கியமான காரணமும் உண்டு. அதாவது, தீண்டப்படாதவர்கள் என்றொரு பிரிவு உருவாக்கப்பட்டு அது சார்ந்து ஒரு அரசியல் தீவிரமாக முன்னெடுக்கப்பட்ட அதேநேரம், நவீன அரசின் அதிகாரமோ மேல்சாதியினரிடம் தரப்பட்டது. உண்மையில் அதுதான் இந்திய சாதிய வாழ்க்கையின் பெரும் சாபமாக ஆகிவிட்டது. ஒரு பிரிவினரை வீர வசனங்கள் பேசி களத்துக்கு வரவைத்துவிட்டு இன்னொரு பிரிவினரின் கைகளில் ஆயுதத்தைக் கொடுத்த அபத்தம் நடந்தேறியிருக்கிறது.

இன்று நடக்கும் சாதி சார்ந்த வன்முறைகளைப் பார்க்கும் ஒரு அம்பேத் காரியவாதிக்கு கோட்பாட்டளவில் பெரிதாக வருத்தம் எதுவும் இருக்காது. அதாவது தலித்கள் பாதிக்கப்பட்டவர்கள்; சாதி இந்துக்கள் கொடூரமானவர்கள் என்ற அவருடைய ஏற்கெனவே இறுகி இருக்கும் கோட்பாட்டுக்குக் கூடுதல் தரவுகளாக மட்டுமே இந்த நிகழ்வுகள் அமையும். பெரியாரியவாதியைப் பற்றிக் கேட்கவே வேண்டாம். இடைநிலை சாதியின் வன்முறையை கள்ள மவுனத்தின் மூலம் கடந்து செல்லவும் மாய எதிரியாக மனுவை முன்னிறுத்தி வெட்ட வெளியில் அம்புகளை எய்யவும் நன்கு பழக்கப்பட்டவர்கள் அவர்கள். எனவே, இன்றைய வன்முறைகளை அவர்களாலும் எளிதில் கடந்துபோய்விட முடியும்.

ஆனால், ஒட்டுமொத்த இந்து சமூகத்தின் மீது உண்மையான அக்கறை கொண்ட ஒருவருக்கு இந்த நிகழ்வுகள் பெரும் வேதனையையே தரும். ஒரு சகோதரர் இன்னொரு சகோதரருக்கு எதிராக மோதும் அவலம் அது. ஒன்றாக மேய்ந்து கொண்டிருந்த நான்கு எருதுகளை சிங்கம் தனித்தனியாகப் பிரித்துக் கொன்ற கதை நினைவுக்கு வருகிறதா? பெஸ்கி பாதிரியார் குழந்தைகளுக்குச் சொன்ன கதை அல்ல அது.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 24

இந்து சாதி சமூகம் ஒரு மரத்தைப் போன்றது. அதில் கடைநிலை சாதிகள் வேர்களைப் போன்றவை. இடைநிலை சாதிகள் தண்டு மற்றும் கிளைகளைப் போன்றவை. மேல் சாதிகள் பூவையும் காயையும் கனியையும் போன்றவை. வேர் உரிஞ்சும் நீரானது தண்டாலும் கிளைகளாலும் உள்வாங்கப்பட்டுத் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்ட கிளைகளுக்குச் சென்று சேர்ந்து பூவாக, பிஞ்சாக, காயாக, கனியாக, விதையாக உருமாறுகின்றன. ஒரு மரத்தின் ஆதார அம்சமான விதையில் பொதியப்பட்டிருக்கும் மரபணுவானது ஒட்டுமொத்த மரத்தின் உருவாக்கமாகவே இருக்கும். இந்து சாதி சமூகத்தில் மேல் சாதியினரால் முன்மொழியப்பட்ட மதிப்பீடுகள் அனைத்துக்கும் ஆதாரமும் அங்கீகாரமும் இடை, கடை நிலை சாதிகளில் இருந்து கிடைத்தவையே. அந்தவகையில் இந்து- சாதி அமைப்பின் நன்மை தீமைக்கான முழுப் பொறுப்பும் மூன்று பிரிவினருக்கும் உண்டு என்பதுதான் உண்மை.

ஒரு அமைப்பில் கடைநிலையில் இருப்பவர்கள் சில தவறுகள் செய்பவர்களாக இருக்கலாம். ஆனால், அனைவரையும் ஒன்றிணைத்து ஒரு அடையாளத்தை/அரசை உருவாக்கி வழிநடத்துபவர்கள் எந்தவித பாரபட்சமும் பார்க்காமல் அனைவருடைய நலனையும் கருத்தில் கொண்டவர்களாக இருக்கவேண்டும் என்பது சரிதான். ஆனால், இது தொடர்பாக ஒரு தீர்மானத்தை எடுப்பதற்கு முன் அந்த அமைப்பு அல்லது அரசு எந்தளவுக்கு வலிமையானது என்பதையும் அதன் நிர்வாக வழிமுறை எப்படிப்பட்டது என்பதையும் கணக்கில் கொள்ளவேண்டும்.

சாதி அமைப்பைப் பொறுத்தவரையில் அது மையம் அழிக்கப்பட்ட அமைப்பு. இந்தியாவை எடுத்துக்கொண்டால் பிரிட்டிஷார் வருகைக்கு முன்பாக கிராமப் பஞ்சாயத்துகளே அதிகாரம் மிகுந்தவையாக இருந்திருக்கின்றன. அதிகபட்சம் அவற்றின் எல்லை என்பது பத்து இருபது கிலோமீட்டருக்குள் முடிந்துவிடும். சேர சோழ பாண்டியர்கள் என தமிழகத்திலும் தென்னிந்திய வட இந்தியாவை ஒருங்கிணைத்தும் பேரரசுகள் இருந்திருக்கின்றன என்றாலும் பெரிதும் கிராம பஞ்சாயத்துகளே செயல் ஊக்கம் மிகுந்த நிர்வாக அலகுகளாக இருந்திருக்கின்றன. அவை ஒவ்வொன்றும் தமக்கான தனிவிதிகளோடு இயங்கி வந்திருக்கின்றன. இந்து மதம் அவற்றை இணைக்கும் மையச் சரடு என்றாலும் அது பெரிதும் விலகி நின்று வழிகாட்டும் ஓர் அமைப்பாகவே இருந்திருக்கிறது.

கிறிஸ்தவ, இஸ்லாம்போல் இறுக்கமான விதிகள் இங்கு கிடையாது. அவற்றிலெல்லாம், ஒருவர் வாழும் நிலப்பரப்பு எத்தகையதாக இருந்தாலும் உடலும் தலையும் மூடிய கறுப்பு நிற ஆடையைத்தான் அணிய வேண்டும் என்று எங்கோ ஒரு மூலையில் ஏதோ ஒரு காலத்தில் தீர்மானிக்கப்பட்டுவிட்டால் அதுதான் உலகம் முழுவதும் எந்த மறு கேள்வியும் இன்றி அமல்படுத்தப்படும். ஓய்வு நாள் ஜெபக்கூட்டத்தில் இத்தனையாவது மணித்துளியில் இந்த ஸ்தோத்திரம்தான் பாடப்படவேண்டும்… இந்தப் பிரசங்கம் தான் செய்யப்படவேண்டும் என்று மேலிடம் தீர்மானித்து அச்சிட்டுக் கொடுத்துவிட்டால் அதைத்தான் இம்மி பிசகாமல் பின்பற்றியாகவேண்டும்.

இந்து சாதி அமைப்புக்கு அப்படியான எந்தவிதக் கெடுபிடிகளும் கிடையாது. சபரிமலைக்கு மாலை போடுபவர்கள் அந்நாட்களில் காவி, அல்லது கறுப்பு வேட்டி சட்டைதான் அணிய வேண்டும் என்று “மேலிடம்’ ஒரு விதியைக் கொண்டுவந்தால், பேண்ட் சட்டை போட்டுக்கொண்டு கழுத்தில் காவி அல்லது கறுப்பு துண்டு கட்டிக் கொண்டால் போதும் என்று துணை விதியைக் “கீழிடம்’ எழுதிச் சேர்த்துக் கொள்ளும். இப்படியான நெகிழ்வான தன்மையை வேறு எந்த மதத்திலும் கற்பனைகூட செய்து பார்க்க முடியாது. இது, இந்து மதத்துக்கே உரிய குணம். அதனால்தான் இந்திய முஸ்லீம்களும் இந்திய கிறிஸ்தவர்களும் கூட தர்கா வழிபாடு, பூவும் பொட்டும் அணிந்து கொள்ளுதல் என சிற்சில உடைவுகளை ஏற்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்கள். நேற்றுவரை இந்துவாக இருந்தவர்கள்தானே . இந்து-சாதி அமைப்பின் இந்த அம்சம்தான் அதை ஓர் சுதந்தர, ஆன்மிக அமைப்பாக வார்த்தெடுத்திருக்கிறது. எனவே, மக்கள் திரள் மீது அதன் தாக்கம் அந்த அளவில்தான் கேள்விக்குட்படுத்தப்படவேண்டும்.

கடந்தகால இந்திய வாழ்க்கையை விமர்சிப்பவர்கள் ‘அனைத்து தீங்குகளுக்கும் மனுஸ்மிருதிதான் காரணம்’ என்ற பிள்ளையார் சுழியுடன்தான் தங்கள் உரைகளை ஆரம்பிக்கிறார்கள். உண்மையில் பிரிட்டிஷார் வந்ததற்குப் பிறகுதான் மனு ஸ்மிருதிக்கு இவ்வளவு முக்கியத்துவம் வந்து சேர்ந்திருக்கிறது. பைபிள் மற்றும் சர்ச் நடைமுறைகளுக்கு நன்கு பழகிய அவர்கள் உலகின் பிற பகுதிகளிலும் அப்படியான ஒரு மத நிர்வாக அமைப்பே இருக்கும் என்றுதான் நம்பினார்கள். அதோடு, பிறரைப் பிரித்து அழிக்கும் நோக்கமும் இருந்ததால் மனுஸ்மிருதியை அதற்கேற்ப வடிவமைத்தார்கள். உண்மையில் அதன் வீச்சு அன்றும் இன்றும் என்றும் மிகவும் குறைவானதே.

பெரும்பாலும் இந்திய கிராமங்கள் தத்தமது பஞ்சாயத்து விதிமுறைகளோடுதான் செயல்பட்டு வந்திருக்கின்றன. இந்தப் பஞ்சாயத்துகள் எல்லாம் இடை, கடை நிலை சாதிகளால் நிர்வகிக்கப்பட்டவையே. அவர்கள் மனு ஸ்மிருதியைப் படித்தவர்கள் அல்ல. அவர்கள் வழங்கும் தீர்ப்புகள் அவர்களுடைய முன்னோர்களின் வழிமுறையை அடியொற்றி வந்தவை. நூறு தோப்புக்கரணம் போடவேண்டும்… விசேஷ நாளில் 108 குடம் நீர் இறைத்துத் தரவேண்டும் என எத்தனையோ தீர்ப்புகள் தரப்பட்டு வழக்குகள் முடிக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

சோ.தர்மனின் ஒரு கதை நினைவுக்கு வருகிறது. திருமண விழாவில் பலர் கூடியிருக்கும்போது ஒரு குழந்தையின் கழுத்தில் கிடந்த தங்கச் சங்கிலி திருடு போய்விடும். யார் எடுத்தார்கள் என்பதை யார் மனமும் புண்படாமல் அந்த ஊர் நாட்டாமை வெகு அழகாகக் கண்டுபிடிப்பார். ஒவ்வொரு வீட்டுக்கும் ஒரு சாணி உருண்டை கொடுக்கப்படும். திருடியவர்கள் யாருக்கும் தெரியாமல் அந்த சாணி உருண்டைக்குள் சங்கிலியை வைத்துவிடுங்கள் என்று நாட்டாமை எச்சரிக்கை செய்வார். அனைத்து வீட்டுக்காரர்களும் அந்த சாணி உருண்டையை ஊரின் மத்தியில் வைக்கப்பட்டிருக்கும் பெரிய அண்டா ஒன்றில் வந்து போடுவார்கள். அந்த சாணி உருண்டையை கரைத்துப் பார்ப்பார்கள். அடியில் தங்கச் சங்கிலி மின்னிக் கொண்டிருக்கும். சங்கிலியை எடுத்தவர் மனம் மாறி சாணி உருண்டைக்குள் அதை வைத்துவிட்டிருப்பார்.

கிராமப் பஞ்சாயத்துகளில் இப்படியான எத்தனையோ தீர்ப்புகள் வழங்கப்பட்டிருக்கும். மனு ஸ்ருதியில் இதற்குச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் தீர்ப்புக்கும் நடைமுறையில் இருந்த இந்தத் தீர்ப்புக்கும் இடையிலான வேறுபாட்டைக் கவனிக்கவேண்டும். அதோடு, பஞ்சாயத்து என்பது முன்பின் தெரியாத நபர்களைக் கொண்டது அல்ல. வாதியும் பிரதிவாதியும் கிராமத்து மக்கள் அனைவருக்கும் நேர் பரிச்சயமாகத் தெரிந்தவராகவே இருப்பார்கள். இன்றைய நீதிமன்றம் போல் முற்றிலும் அந்நியமான நபர்களால் நடத்தப்படுபவை அல்ல. இப்படியான அந்நியத்தன்மை வழக்கை அதன் சாதக பாதகங்களைப் பாரபட்சமின்றி அலசிப் பார்க்க உதவும் என்பது உண்மைதான். ஆனால், நேற்றைய பஞ்சாயத்துகளில் வாதி, பிரதிவாதிகளுடன் நீதிபதிகளுக்கு இருந்த நட்புறவானது தண்டனையை மிதமாக்கவும் செய்திருக்கும்.

அதோடு பெரும்பாலும் தனி நபர் விசாரணைகளாக அவை இருந்திருக்காது. குற்றம் சாட்டப்பட்டவருக்கு அவருடைய சாதியினர் பக்கபலமாக நின்று வாதாடியிருப்பார்கள். நாட்டாமைக்கும் ஆலோசனை சொல்ல ஒரு ஜூரி குழு இருந்திருக்கும். அதேநேரம் சவுக்கடி, சாணிப்பால் போன்ற தண்டனைகள்அந்தந்த கிராமத்தின் தனிப்பட்ட தீர்ப்புகளாக இருந்திருக்கின்றனவே தவிர ஒட்டுமொத்த இந்தியாவையும் வழி நடத்தியதாகச் சொல்லப்படும் மனு ஸ்மிருதியின்படி வழங்கப்பட்டவை அல்ல.

அதோடு மனுஸ்மிருதியானது மேற்கத்தியர்களால் தொகுக்கப்பட்டுத்தான் இன்று நம் கைகளை வந்தடைந்திருக்கின்றன. அது எப்படித் தொகுக்கப்பட்டது… எவையெல்லாம் இடைச்செருகல்கள்… எவையெல்லாம் திரிக்கப்பட்டிருக்கின்றன என்று எந்தவித ஆராய்ச்சியும் செய்யப்பட்டிருக்கவில்லை. அதில் இருப்பவையே உண்மையானவை என்று எடுத்துக்கொள்ளப்பட்டுத்தான் எல்லா அரசியல் செயல்பாடுகளும் முன்னெடுக்கப்பட்டுவருகின்றன. இன்னும் சொல்லப்போனால், அதில் இல்லாதவைகூட இருப்பதாகச் சொல்லப்பட்டுத்தான் பல அரசியல் பேரியக்கங்கள் நிலைநிறுத்தப்பட்டிருக்கின்றன.

பிரம்மனின் தலையில் இருந்து பிராமணனும் தோளில் இருந்து சத்திரியனும் தொடையில் இருந்து வைசியனும் காலில் இருந்து சூத்திரனும் தோன்றியதாகச் சொல்லப்பட்டிருக்கும் ஸ்லோகம் ஒரு கவித்துவ குறியீட்டு வருணனை. இங்கு சமூகமானது ஒரு மனிதராக உருவகப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. கால் என்பது மனிதரைத் தாங்கி நிற்கும் ஆதார உறுப்பு என்ற அர்த்தத்தில் சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், ‘காலில் இருந்து பிறந்தான் என்று சொல்லி இழிவுபடுத்திவிட்டார்கள்’ என்று மிகவும் தவறான விளக்கம் தரப்பட்டுவிட்டிருக்கிறது. நாவன்மை மிக்கவருக்கு நாவில் சரஸ்வதி குடிகொண்டிருக்கிறாள் என்று அழகுறச் சொல்வதை, சரஸ்வதி மல ஜலம் கழிப்பது எங்கே என்று கேட்கும் அதி புத்திசாலிகளுக்கு எதைத்தான் சொல்லிப் புரியவைக்க முடியும்?

‘வேதத்தை ஓதும் சூத்திரனின் காதில் ஈயத்தைக் காய்ச்சி ஊற்றும்படி மனுஸ்மிருதி சொல்கிறது’ என்பது மிகப் பெரிய ஒடுக்குமுறையாக முன்வைக்கப்படுகிறது. அது இடைச்செருகலா… உண்மையான விதிமுறையா என்பது தொடர்பாக எந்த ஆராய்ச்சியும் மேற்கொள்ளப்படவில்லை. சூத்திரர்களில் யாராவது வேதத்தைச் சொல்லவோ கேட்கவோ முற்பட்டு அதுபோல் தண்டனை நிறைவேற்றப்பட்டதாகச் சான்றுகளும் இல்லை. அதோடு வேதம் என்பது மிகவும் அடிப்படையான, எல்லாரும் சொல்லியே ஆகவேண்டிய ஒன்றல்ல. அதாவது, அதைக் கற்காமலும் சொல்லாமலும் இருப்பதால் ஒருவர் எதையும் இழப்பதில்லை. தேவையில்லாத ஒன்று மறுக்கப்படுவதில் பெரிய வலி இருக்க வாய்ப்பில்லை.

ராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற காவியங்கள் நீதி போதனை, இலக்கியச் சுவை, பாடல், நடனம், நாடகம், ஓவியம் என அனைத்து வகைகளிலும் அது அனைத்து சாதியினருக்கும் கைக்கு எட்டியதாகவே இருந்திருக்கின்றன. அந்த இரு பெரும் காவியங்களை எழுதியவர்கள் சூத்திரர்களுக்கும் கீழ் நிலை என்று சொல்லப்படும் வேடர் குல, மீனவ குலத்தைச் சேர்ந்தவர்களால் எழுதப்பட்டது என்ற எளிய உண்மை சாதி எதிர்ப்புப் போராளிகளின் அனைத்து அவதூறுகளையும் எதிர்த்து நிற்கும் வலிமைகொண்டதாகவே இருக்கிறது.
பெயர்களைப் பொறுத்தவரையில் மனு ஸ்மிருதியில் பிராமணர்களின் பெயர் எப்படி இருக்கவேண்டும், சூத்திரர்களின் பெயர் எப்படி இருக்கவேண்டும் என்று வழிகாட்டிக் குறிப்பு தரப்பட்டிருக்கிறது. ஆனால், நடைமுறையில் பெரும்பாலான நேரங்களில் தங்கள் குல தெய்வத்தின் பெயரையும் தாத்தா, பாட்டிகளின் பெயரையும் தான் சூட்டிவந்திருக்கிறார்கள். இழிவைச் சுட்டும் பட்டப்பெயர்களில் பெரும்பாலானவை சொந்த சாதியினரால் சூட்டி அழைக்கப்பட்டவையே.

தலித்துகளின் வீடுகள் தென் திசையைப் பார்த்தபடிதான் இருக்கவேண்டும். ஏனென்றால் அதுதான் அமங்கலமான திசை என்று அம்பேத்கர் ஓரிடத்தில் சொல்கிறார். விஷயம் என்னவென்றால், கோயிலை மையமாகக் கொண்ட ஒவ்வொரு அக்ரஹாரத்திலும் வீடுகள் இடவலமாக அதாவது வடக்கு, தெற்கு திசையைப் பார்த்தபடிதான் அமைந்திருக்கும்.

பாலியல் விஷயங்கள், மது, மாமிசம் உட்கொள்ளுதல் போன்றவற்றில் மனு ஸ்ருதியோ இன்ன பிற நூல்களோ சொன்ன எதையும் யாரும் பொருட்படுத்தியிருக்கவே இல்லை. அப்படியாக நன்னூல்களின் தாக்கம் என்பது மிகவும் குறைவு என்பதுதான் உண்மை.
கடந்த கால சாதிய வாழ்க்கையின் அனைத்து பின்னடைவுகளுக்கும் மனு ஸ்மிருதியும் மேல் சாதியும்தான் காரணம் என்று சொல்வது முழுக்க முழுக்க பிரிட்டிஷாரின் இந்தியாவை இழிவாகப் பார்க்கும் ஒரு பிரிவினரை அடியொற்றி உருவான சிந்தனைப் போக்கே. அந்த பிரிட்டிஷாரின் அராஜகத்தை நம்மால் புரிந்துகொள்ளமுடியும். ஏனென்றால், அது அவர்களின் ரத்தத்தில் ஊறிய விஷயம். அதை நம் போராளி வர்க்கமும் சுவீகரித்துக் கொண்டதுதான் பெரிய துரதிஷ்டம்.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா/ அத்தியாயம் 26

பெண்களுக்கு எதிரான ஒடுக்குமுறைகளில் பெரும்பாலானவை தாசிகளுக்கு எதிராகக் குடும்பப் பெண்கள் உருவாக்கிக் கொண்டவையே. வேறு வார்த்தைகளில் சொல்வதானால், இன்றைய பெண்ணியவாதிகள் பெண்களின் ஒடுக்குமுறைகளாகச் சொல்லும் விஷயங்களில் பெரும்பாலானவை (உடல் தெரியும்படி ஆடை அணியக்கூடாது, இரவில் தலை வாரிக் கொள்ளக் கூடாது, அடக்க ஒடுக்கமாக நடந்துகொள்ளவேண்டும், வாசலில் நின்று வேடிக்கை பார்க்கக் கூடாது என்பன போன்றவை) தாசிகளின் வழிமுறைகளாக இருப்பதைப் பார்க்க முடியும். அந்த ’ஒடுக்குமுறைகள்’ எல்லாம் அன்றைய குடும்பப் பெண்கள், தாசிகளுக்கு எதிரான வழிமுறைகளாக விரும்பி ஏற்றுக்கொண்டவையே.

சத்தம் போட்டுச் சிரிக்கக் கூடாது என்று சொல்லப்படுவதை இன்றைய பெண்கள் சுதந்தர மறுப்பாகப் பார்க்கக்கூடும். அன்றைய பெண்கள், “நானென்ன தாசியா… ஊரே திரும்பிப் பார்க்கிற மாதிரி சிரிக்க’ என்றுதான் கேட்டிருப்பார்கள். பெந்தகோஸ்தே போல் பூவும் பொட்டும் வைத்துக் கொள்ளக்கூடாது… வெள்ளை உடை மட்டுமே அணிய வேண்டும் என்ற கெடுபிடிகளோ உடல் முழுவதையும் கறுப்பு ஆடையால் மூடிக்கொள்ள வேண்டும் என்ற ஒடுக்குமுறையோ நிச்சயம் இருந்திருக்கவில்லை. இந்து மதத்தைப் பொறுத்தவரையில் இன்று ஒடுக்குமுறையாகப் பார்க்கப்படுபவற்றில் பல அன்றைய பெண்கள் தங்கள் கழுத்தில் பெருமிதத்துடன் அணிந்துகொண்ட தங்கச் சங்கிலிகளாகவே இருந்திருக்கும், கழுத்தை நெரிப்பவையாக அல்ல.

சூத்திரர்களுடைய வாழ்க்கை தொடர்பாகச் சொல்லப்படும் பெரும்பாலான ஒடுக்குமுறைகளும் இப்படியானவையே. அவற்றை ஒவ்வொன்றாகப் பார்ப்போம்.

சூத்திரர்களிடம் நிலம் இருந்திருக்கவில்லை என்பது மிகப்பெரிய குற்றச்சாட்டாகச் சொல்லப்படுவதுண்டு. பிற்படுத்தப்பட்டவர்கள், தலித் என்ற இரண்டு பிரிவுகளை உள்ளடக்கிய சூத்திரர்களில் பலரிடம் நிலம் இருந்ததற்குப் பல சரித்திரச் சான்றுகள் இருந்தபோதிலும் அவர்களிடம் நிலம் இல்லை என்பதுதான் பொதுவாக நம்பப்படும் அல்லது நம்ப விரும்பப்படும் உண்மையாக இருக்கிறது. பிரிட்டிஷார் எழுதி வைத்திருக்கும் ஆவணங்களின் அடிப்படையில் பார்த்தால் அவர்கள் ஆட்சியைக் கைப்பற்றிய காலகட்டத்தில் பெரும்பாலான அரசர்களாக சூத்திரர் பிரிவைச் சேர்ந்தவர்களே இருந்திருக்கிறார்கள். மனு ஸ்மிருதியில் சூத்திரர் அரசாளும் நாட்டில் பிராமணர் இருக்கக்கூடாது என்று எழுதப்பட்டிருப்பதாகச் சொல்வார்கள். ஆனால், நடைமுறையில் முழுக்க முழுக்க நேர்மாறாகவே இருந்திருக்கிறது.

உணவு தொடர்பாகச் சொல்லும்போது சூத்திரர்களுக்கு நெல்லுச் சோறு என்பதைப் பெரிதும் விசேஷ நாட்களில் மட்டும்தான் கண்ணால் பார்க்க முடியும் என்று அதைப் பெரிய வறுமையின் அடையாளமாகச் சொல்வார்கள். விஷயம் என்னவென்றால், நன்செய், புன்செய் பயிர் வகைகளில் கம்பு, சோளம், தினை, சாமை முதலான பெரும்பாலான உணவுப் பயிர்கள் எல்லாமே முழுக்க முழுக்க சூத்திரர்களின் உபயோகத்தில் இருந்தவையே. அந்த தானியங்களைக் கொண்டு ஏராளமான உணவுப் பொருட்களைத் தயாரிக்கவும் முடிந்தது. அந்த உணவுகள் சுவையிலும் சத்திலும் நன்செய் பயிர்களைவிட பல மடங்கு உயர்வானவை. இன்றைய மருத்துவ உலகம் அரிசியை மிகவும் அபாயமான உணவாகவே முன்வைக்கிறது. கேப்பை மிகவும் சத்தானது. இன்றைய ஹார்லிக்ஸ், போர்ன்விட்டாவைவிடவும் கேப்பையில் உருவாக்கப்படும் பானங்கள் சத்தானவை என்று இன்றைய மருத்துவ உலகம் தெரிவிக்கிறது. பழைய சோற்றில் நொதித்தல் வினை நடப்பதன் மூலம் சூடாகச் சாப்பிடும் உணவை விட அதிக சத்துகள் உருவாவதாக இன்றைய மருத்துவ உலகம் தெரிவித்திருக்கிறது. இன்று ஐந்து நட்சத்திர விடுதிகளில் அலங்காரத் தட்டுகளில் பரிமாறப்படும் காளான்கள், நண்டு வகைகள் எல்லாம் தலித்கள் காலகாலமாக இலவசமாக உண்டுவந்தவையே. அசைவ உணவு என்ற பிரிவு முழுக்க முழுக்க சூத்திரர்களின் கோட்டையாகவே இருந்திருக்கிறது.

சூத்திரர்கள் உண்டுவந்த கீரைகளில் இல்லாத சத்துக்களே இல்லை. மணத்தக்காளி கீரை, முருங்கைக்கீரையில் ஆரம்பித்து அரைக்கீரை, சிறு கீரை வரை ஏராளமான கீரைவகைகள் பெரிதும் சூத்திரர்களின் கைக்கு எட்டியவையாகவே இருந்திருக்கின்றன. இவற்றுக்கெல்லாம் எந்த பெரிய விவசாய நிலமும் தேவையே இல்லை. வேலியோரங்களிலும் வீட்டைச் சுற்றிய சிறு சிறு இடங்களிலும் வளர்க்க முடிந்தவையே. பூமிக்குக் கீழே விளையும் கிழங்குவகைகள் முழுக்க முழுக்க கடின உழைப்பில் ஈடுபட்டுவந்த சாதியினரின் பயன்பாட்டிலேயே இருந்திருக்கின்றன. பிராமணர்களால் கிழங்குவகைகள் விலக்கப்பட்டதற்கான காரணம் அவற்றைச் செரிக்க கடின உழைப்பு தேவைப்படும் என்பதுதான். அவை முழுக்க முழுக்க சூத்திர்களின் உணவாகவே இருந்திருக்கின்றன.

பிராமணர்களின் விஸ்தாரமான உணவு வகைகளைப் பார்க்கும்போது வெறும் செல்வச் செழிப்பை மட்டுமே அது காட்டவில்லை. உடல் உழைப்பு குறைவாக இருந்ததால், உணவு ருசிக்காமல் இருந்திருக்கிறது. எனவேதான் வலுக்கட்டாயமாக உணவை ருசிப்படுத்திக் கொள்வதற்காக எதையெல்லாமோ செய்து பார்த்திருக்கிறார்கள். உண்மையில் சுவை என்பது ஆறேதான். ஒரு மடப்பள்ளியில் இடுப்பு வேட்டியை நெகிழ்த்திக் கொண்டு இலையின் ஒரு கோடியில் இருந்து மறு கோடி வரை பதார்த்தங்களை அடுக்கி வைத்து முழங்கை வரை நக்கியபடி பிராமணர்கள் சாப்பிட்ட சாப்பாடு அவர்களுக்கு என்ன சந்தோஷத்தைத் தந்திருக்குமோ அதே சந்தோஷம் களத்து மேட்டில் மரத்தடியில் துவையலையும் பச்சை மிளகாயையும் வெங்காயத்தையும் உப்புக் கல்லுடன் கடித்துக் கஞ்சி குடித்த சூத்திரருக்கும் கிடைத்திருக்கும். அதிலும் பிராமணர்கள் போஜனப் பிரியர்கள் என்பது உண்மைதான் என்றாலும் பிராமணர்களின் விருந்துச் சாப்பாடு பற்றி மிகையாகவே சொல்லப்பட்டிருக்கிறது. வெறும் இரசத்துடன் உப்பு நார்த்தங்காயைத் தொட்டுக்கொண்டு சாப்பிட்டுக் கழித்த நாட்களே அதிகமாக இருக்கும்.

ஒரு மனிதர் உட்கொள்ளும் உணவைப் பற்றிப் பேசும்போது அதில் எத்தனை சதவிகிதம் சக்தியாக மாறுகிறது என்பதையும் சேர்த்துப் பார்க்கவேண்டும். உடல் உழைப்பில் ஈடுபட்டவர்கள் உண்ணும் உணவில் 80 சதவிகிதத்துக்கு மேல் சக்தியாக மாற்றப்படும். உடல் உழைப்பு குறைந்தவர்களின் உணவானது சுமார் 40-50 சதவிகிதம் மட்டுமே சத்தாக உடலில் சேரும். புத்த பிட்சுகளின் உடலானது ஒரு நேர உணவில் இருந்தே ஒரு நாள் முழுவதும் தாங்கும் சக்தியை உருவாக்கும் வலிமை கொண்டதாக இருக்குமாம். அவரைப் பார்த்து நாளொன்றுக்கு ஒரு நேரம் தான் சாப்பிடுகிறார். ஐய்யோ பாவம் என்று சொன்னால் அதுபோல் பிழை வேறெதுவும் இருக்காது. உடல் உழைப்பில் ஈடுபட்டவர்களுக்குக் கிடைத்த உணவு போதுமானதாக இருந்ததா என்பதை அவர்களுடைய உடல் ஆரோக்கியத்தையும் எத்தனை வயது வரை வாழ்ந்தார்கள் என்பதையும் மையமாக வைத்தும் பார்க்க வேண்டும்.

பிராமணர்கள் எத்தனை வயதுவரை ஆரோக்கியமாக வாழ்ந்தார்களோ அதற்கு சற்றும் குறையாமல் இன்னும் சொல்லப்போனால் அதை விடக்கூடுதலாகவே சூத்திரர்கள் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள். ஏழெட்டு குழந்தைகள் பிறந்து அதில் இரண்டு மூன்று இறந்துவிடும் என்பது எல்லா சாதியிலும் நிகழ்ந்த ஒரு விஷயமே.

நன்செய் பயிர்களிலும்கூட சூத்திரர்களுக்கு சொந்தமாக நன்செய் நிலங்கள் இருந்திருக்கின்றன. அவர்களில் பலர் குத்தகைதாரர்களாகவும் இருந்திருக்கின்றனர். ஊடு பயிராகத் தங்களுக்கு தேவையான தானியங்களை விளைவித்திருக்கிறார்கள். நெல் அறுவடையான பிறகு உளுந்து போன்ற தானியங்களைப் பயிரேற்றி, தங்கள் சொந்தப் பயன்பாட்டுக்கு எடுத்துச் சென்றிருக்கிறார்கள். எங்களுக்கு நிலமே இல்லை என்ற வாக்கியத்தில் இருக்கும் வேதனைக்கும் இவற்றுக்கும் இடையில் ஏராளமான இடைவெளி உண்டு. விவசாயக் கூலித் தொழிலாளர்களை எடுத்துக்கொண்டால்கூட அவர்களுக்குக் கிடைக்கும் கூலியானது அடுத்த அறுவடை வரையான வாழ்க்கையை நிம்மதியாகக் கழிப்பதற்குப் போதுமானதாகவே இருந்தது.

பெரும்பாலான முற்போக்காளர்கள் கடந்த கால விவசாயக் கூலியைப் பற்றிச் சொல்லும்போது ஒரு எஜமானரின் வயலில் பணிபுரிவதால் கிடைக்கும் தொகையை மட்டுமே சொல்லிக்காட்டுவார்கள். உண்மையில் ஐம்பது – நூறு ஏக்கர் நிலத்தைச் சுற்றிய பகுதியில் வசிப்பவர்கள் அனைத்து எஜமானர்களின் வயல்களில் நடக்கும் அறுவடையிலும் பங்கெடுப்பார்கள். அந்த நிலத்தில் விளையும் ஒட்டு மொத்த தானியங்களிலும் குறிப்பிட்ட அளவு கூலியாகக் கிடைக்கும். இது ஒருவகையில் ஒரே நேரத்தில் பல நிறுவனங்களில் வேலை செய்வதைப் போன்றது. அதோடு சம்பளத்தை முன் பணமாகப் பெறுவதுபோல் அவ்வபோது தேவைப்படும் தானியங்களைப் பெற்றுக் கொள்வதும் உண்டு. அவற்றையெல்லாம் கணக்கில் கொள்ளாமல், ஆண்டு முழுவதும் உழைத்தாலும் எந்த சம்பளமும் கிடைக்காது என்றுதான் போராளிகள் சொல்லிவருகிறார்கள்.

ஒரு ஏக்கர் நிலத்தில் பத்து பேர் வேலை செய்கிறார்கள். பத்து மூட்டை நெல் விளைகிறது என்றால் ஆளுக்கு ஒரு மூட்டை தரவேண்டும் என்பது மிகவும் நியாயமான எதிர்பார்ப்புதான். ஆனால், ஒருவர் ஐந்து மூட்டையைத் தானே எடுத்துக்கொள்கிறார். எஞ்சிய 9 பேருக்கு வெறும் ஐந்து மூட்டை மட்டுமே கிடைக்கிறது என்பது மேலோட்டமாகப் பார்க்கும்போது அநீதியாகவே தோன்றும். ஆனால், அந்த ஒன்பது பேருக்கு அது போதுமானதாக இருக்குமென்றால் அதில் பெரிய தவறு இல்லை. வேறு பல இடங்களில் பணி செய்து அவர்களுக்கு மேலும் நெல் கிடைக்குமென்றால் அந்த கூலி அமைப்பு மிகவும் நியாயமானதுதான் (கலைஞர் டி.வி. நாளொன்றுக்கு ஒரு கோடி சம்பாதிக்கக்கூடும். ஆனால், பணியாளருக்கு நாளொன்றுக்கு ஆயிரம் ரூபாய் தருமென்றால் அந்த ஆயிரம் ரூபாயில் அவரால் ஒரு குடும்பத்தை நன்கு கவனித்துக் கொள்ளமுடியுமென்றால் அதில் எந்தத் தவறும் இல்லை அல்லவா).

முழு நேர விவசாயத் தொழிலாளியாக இருக்காத சலவைத் தொழிலாளி, குயவர், சிகை அலங்காரத் தொழிலாளி போன்ற பிற அனைத்து தொழிலாளர்களுக்கும் இந்த அனைத்து நில உடமையாளர்களிடமிருந்து வருடந்தோறும் போதுமான அளவு நெல்லும் பிற தானியங்களும் கிடைக்கத்தான் செய்தன.

இவை தவிர வேட்டை, மீன் பிடித்தல், ஆடு, மாடு, கோழி வளர்ப்பு என உணவுத் தேவையைப் பூர்த்தி செய்துகொள்ள ஏராளமான வழிகள் இருந்தன. அதிலும் ஓய்வு நேரம் மிகுதியாக இருந்த கடந்த கால வாழ்க்கையில் வேட்டையும் மீன் பிடித்தலும் பிரதான உப தொழில்களாக இருந்திருக்கின்றன. சூரிய ஒளியில் காய வைத்து உணவைப் பதப்படுத்தி வைப்பதில் கடந்த காலத்து மனிதர்கள் கை தேர்ந்தவர்களாக இருந்தனர். ஓரிடத்தில் நில்லாமல் நாடோடி வாழ்க்கை வாழ்ந்த கீதாரிகள் கூட போகுமிடமெல்லாம் இருக்கும் பாறைகளில் மாமிசத் துண்டுகளைக் காய வைத்தும் கிடை போடும் இடங்களுக்கு அருகில் கத்தரி, மிளகாய் போன்ற சிறு சிறு செடிகளை வளர்த்தும் தங்கள் தேவைகளை எளிதில் பூர்த்தி செய்துகொண்டிருக்கின்றனர்.

கடந்த காலத்தில் விவசாய வேலைகள் மிகவும் ஆற அமரச் செய்யப்பட்டு வந்திருக்கின்றன. இன்றுபோல் வியாபார வழித்தடங்களும் பிற வாகன வசதிகளும் அதிகம் இருந்திருக்கவில்லை. எனவே, ஒரு மாவட்டத்தில் உற்பத்தியாவதில் கணிசமான பங்கு அந்த மாவட்ட மக்களாலேயே பயன்படுத்தப்பட்டன. பணி நேரம் என்பது பெரிதும் அதிகாலையில் ஐந்து மணிக்கு ஆரம்பித்து பத்து மணியோடு முடிந்துவிடும். பிரிட்டிஷ் ஆட்சியை ஒட்டி ஜமீந்தார்களின் உருவாக்கம் நடைபெற்ற பிறகுதான் பணி நேரம் அதிகரித்தது. அதிலும் தொழிற்சாலைகள் உருவான பிறகுதான் காலை முதல் மாலை வரை வேலை என்பது நடைமுறைக்கு வந்திருக்கிறது. அதற்கு முன்பு வரை வெய்யில் அதிகமாக இருக்கும் நேரங்களில் வீட்டுக்குள் அல்லது மரத்தடிகளில் ஓய்வாக பல்வேறு விளையாட்டுகளில் நேரத்தைக் கழிப்பதே வழக்கமாக இருந்திருக்கிறது. ஆண்டு முழுவதும் வேலை இருக்காது. பெரிதும் அறுவடைக்காலத்தில் மட்டுமே கடுமையான வேலைகள் இருக்கும். எஞ்சிய நேரங்களில் எல்லாருமே அவரவர்க்குப் பிடித்தமான செயல்களில்தான் ஈடுபட்டு வந்திருக்கிறார்கள்.

அம்பேத்கார் போன்றவர்கள் தலித்களைப் பற்றிச் சொல்லும்போது ஆறு கோடிபேரும் இரவானால் தட்டேந்தியபடி தெருத்தெருவாகப் பிச்சை எடுத்துத்தான் சாப்பிட்டதாகவும் மாட்டுச் சாணத்தில் செமிக்காமல் இருக்கும் நெல்லைக் கழுவி எடுத்துத்தான் சாப்பிட்டதாகவும்தான் சொல்கிறார்கள். நிலங்கள் எல்லாம் மேல் சாதியினரிடம் இருந்ததால் இந்தியாவில் பஞ்சங்கள் ஏற்பட்டு ஏழை மக்கள் கூட்டம் கூட்டமாகச் செத்து மடிந்ததாகச் சொல்கிறார்கள். பிரிட்டிஷாரின் ஏற்றுமதிக் கொள்கைகளினாலும் பணப்பயிர் விவசாயத்தாலும்தான் இந்திய மக்கள் பஞ்சத்தில் இறக்க நேரிட்டது… அதிலும் மக்கள் தாற்காலிகமாக கிராமங்களை விட்டு இடம் பெயர்ந்து சென்றதைத்தான் இறந்து போனதாகக் கணக்கிட்டிருக்கிறார்கள் என்பது போன்ற உண்மைகளை எடுத்துச் சொல்பவர்கள் மிகவும் குறைவே.

கடந்த காலத்தில் இரு பிறப்பாளர்கள், குறிப்பாக, பிராமணர்கள் சொர்க்கத்தில் வாழ்ந்ததாகவும் பிறர் நரகத்தில் வாழ்ந்ததாகவும்தான் பெரும்பாலான அரசியல் ஆசான்கள் முழங்கிவிட்டுப் போயிருக்கிறார்கள். வேறென்ன… இந்தப் பூவுலகில் 3% தானே நன்னீர். 97% உவர் நீரால்தானே சூழப்பட்டிருக்கிறது.

மறைக்கப்பட்ட இந்தியா / அத்தியாயம் 28

இந்து மதத்தையும் இந்தியாவையும் விமர்சிப்பவர்கள் முதலும் கடைசியுமாகச் சொல்வது என்னவென்றால், அதன் சாதி சார்ந்த சமூகக் கட்டமைப்புதான் அனைத்து வீழ்ச்சிக்கும் காரணம் என்பதே. இந்த சாதி அமைப்புக்கு இந்து மதத்தின் முழு அங்கீகாரம் இருக்கிறது எனவே, சாதி அழிய வேண்டுமானால், இந்து மதம் அழிய வேண்டும் என்பதுதான் இவர்களுடைய இலக்கு. இந்து மதத்தின் பழங்கால நூல்களில் சாதி என்ற வார்த்தையே இல்லை என்பதும் அவை சொல்வதெல்லாம் வர்ண அடிப்படையிலான சமூகக் கட்டுமானம்தான் என்பதும் சொல்லிக் காட்டப்பட்டால், அந்த வர்ணமும் சேர்ந்தே அழிய வேண்டும் என்று முழக்கமிடுவார்கள். ஒவ்வொரு மனிதருக்கும் கல்வி தரப்படவேண்டும்; அதன் மூலம் அவர் பெறும் திறமைக்கு ஏற்ப சமூகத்தில் அவருடைய வேலையும் இடமும் தீர்மானிக்கப்படவேண்டும் என இன்றைய நவீன சமூகம் எதைச் சொல்கிறதோ அதையேதான் வர்ணாஸ்ரம தர்மமும் முன்வைக்கிறது என்றாலும் வர்ணாஸ்ரமத்தை ஏற்றுக் கொள்ள மறுப்பதன் மூலம் சாதி எதிர்ப்புப் போராளிகளின் இலக்கு சமூக நல்லிணக்கமோ மேம்பாடோ அல்ல என்பதையே உறுதிப்படுத்திவருகிறார்கள்.

வர்ணத்துக்கும் சாதிக்கும் இடையிலான வித்தியாசத்தை ஒருவர் முதலில் புரிந்துகொள்ள வேண்டும். கீதையில் கிருஷ்ணர் சொன்னதுபோல், நால் வகை வருணங்களை நானே சிருஷ்டித்தேன், குணங்கள், கர்மங்களின் அடிப்படையில். இதுதான் வர்ணாஸ்ரமத்தின் ஆதாரம். இதில் முதல் வாக்கியத்தை மட்டுமே வைத்துக் கொண்டுதான் அனைத்து திரிபு வேலைகளும் நடந்துவருகின்றன. ‘கருணாநிதி ஒரு முட்டாள் என்று சொல்வது தவறு’ என்று ஒரு வாக்கியம் எழுதப்படுகிறது என்று வைத்துக்கொள்வோம். அதில் முதல் மூன்று வார்த்தைகளை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு ஒரு பேரியக்கம் ஆரம்பிக்கப்பட்டால் எப்படிப் பிழையாக இருக்குமோ அது போன்றதுதான் கீதையில் கிருஷ்ணர் சொன்ன வாக்கியத்தில் முதல் பாதியை மட்டும் எடுத்துக்கொண்டு மேலும் கீழும் குதிப்பதும்.

வர்ணாஸ்ரமத்தில் ஒவ்வொரு மனிதருடைய குணமே அவருடைய வேலையையும் சமூக அந்தஸ்தையும் தீர்மானிப்பதாக இருந்தது. சாதி பிறப்பை அடிப்படையாகக் கொண்டதாக அதை மாற்றியது. வர்ணம் சாதியாக மாறியது எப்படி என்பது பற்றி பார்ப்போம்.

வர்ணாஸ்ரம தர்மத்தில் முதலில் ஒவ்வொரு மனிதருடைய வர்ணமும் சப்தரிஷிகள், மனு என்ற குழுவினரால் தீர்மானிக்கப்பட்டன. அதாவது, சமூகத்துக்கு எத்தனை சத்ரியர்கள் தேவை, எத்தனை வைசியர்கள் தேவை, எத்தனை பிராமணர்கள் தேவை எத்தனை சூத்திரர்கள் தேவை என்றவற்றின் அடிப்படையில் சமூகத்தில் இருக்கும் நபர்களைப் பிரித்து வகைப்படுத்தினார்கள். ஒவ்வொருவரும் தமக்கு என்ன வர்ணம் தரப்பட்டதோ அதற்குரிய பணியைச் செய்து வந்தார்கள். இன்று ஐந்து வருடங்களுக்கு ஒருமுறை தேர்தல் நடப்பதுபோல் அன்று நான்கு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை இந்தத் தேர்தல் நடந்தது. யார்யாரெல்லாம் தங்கள் வர்ணத்தின் பணியைச் சிறப்பாகச் செய்தார்களோ அவர்கள் தொடர்ந்து அதே வர்ணத்தில் இருக்க அனுமதிக்கப்பட்டனர். திறமையாகச் செயல்படாதவர்கள் ஒரு வர்ணத்தில் இருந்து இன்னொன்றுக்கு மாற்றப்பட்டனர். ஒரு வர்ணத்தில் மிகவும் சிறப்பாகச் செயல்பட்டவர்களும்கூட வேறு வர்ணத்துக்கு விருப்பத்தின் பேரில் மாற்றப்பட்டனர். சூத்திரராக இருந்த ஒருவர் பிராமணராகவோ வைசியராகவோ சத்ரியராகவோ ஆக முடிந்தது. பிராமணர்களில் இருந்து சிலர் சூத்திரர்களாக ஆக்கவும் பட்டிருக்கிறார்கள். இப்படி வர்ணங்களை மாற்றிக் கொண்டதற்கு ஏராள உதாரணங்கள் பழங்கால நூல்களில் காணப்படுகின்றன. வர்ணாஸ்ரம தர்மத்தின் ஆரம்பநிலை என்பது இதுதான். இப்படிப் பல ஆண்டுகள் நடைமுறையில் இருந்திருக்கிறது.

இந்த அனுபவங்களில் இருந்து வேறு சில படிப்பினைகளைக் கற்றுக்கொண்டிருக்கிறார்கள். நான்கு வருடம் ஒரு வர்ணத்தில் இருந்தவர் வேறொன்றுக்கு மாற்றப்பட்டதால் அவருடைய சமூகப் பங்களிப்பு முழுமையாகக் கிடைக்காமல் போய்விட்டிருக்கிறது. தனிநபர் என்ற வகையில் அவருக்கும் அது எந்த நலனையும் செய்திருக்கவில்லை. விவசாயத்துறையில் நான்கு வருடம் இருந்த ஒருவர் புரோகிதத்துறைக்கு மாற்றப்பட்டபோது அவரால் புரோகிதத்துறையிலும் சிறந்து விளங்க முடியாமல் போனது. விவசாயத்துறையிலும் சிறந்து விளங்க முடியாமல் போனது. இதனால், ஒவ்வொருவருடைய வர்ணத்தையும் நான்கு வருடங்களுக்கு ஒருமுறை மாற்றுவதை மறுபரிசீலனை செய்தார்கள்.

இது இன்றைய சூழலில் நமக்கும் நன்கு புரிந்துகொள்ள முடிந்த ஒரு விஷயம்தான். பத்திரிகைத் துறையில் நான்கு வருடம் பணி புரிந்த ஒருவரை அதற்கு அடுத்த நான்கு வருடத்துக்கு வங்கித் துறைக்கு மாற்றினால் அவரால் இரண்டையும் சிறப்பாகச் செய்ய முடியாமல் போக வாய்ப்பு உண்டு அல்லவா. கிணற்றுக்குக் குழி வெட்டுவதானால், ஒரே இடத்தில் தொடர்ந்து வெட்டினால்தானே நீர் கிடைக்கும். ஓரிடத்தில் நான்கு அடி இன்னொரு இடத்தில் நான்கு அடி என்று வெட்டினால் நீர் எப்படிக் கிடைக்கும்? ஒரு துறையில் நான்கு வருடங்கள் பணி புரிவதால் கிடைக்கும் திறமையும் அனுபவ அறிவும் கவனத்தில் கொள்ளவேண்டியவைதானே. புதிய துறைக்கு மாற்றினால் அதைக் கற்றுக் கொள்ள சில மாதங்கள் ஆகும். அதுவரை பல தவறுகள் நடக்கும். தட்டுத்தடுமாறி விஷயங்களைக் கற்றுத்தேர்ந்து வரும் நிலையில் வேறொரு துறைக்கு மாற்றுவது மீண்டும் குழப்பத்தையே தானே கொண்டுவரும். எனவேதான், நான்கு வருடத்துக்கு ஒரு வர்ணம் என்ற முறையை மாற்றி ஒரு ஆயுள் முழுமைக்கும் ஒரு வர்ணம் என்று கொண்டுவந்தார்கள். இன்று 60 வயது வரை ஒரே துறையில் வேலை என்று சொல்கிறோமே அதுபோல். இந்த முறை நல்ல பலனைத் தந்தது. ஒவ்வொருவருடைய அனுபவ அறிவும் முழுவதும் சமூகத்துக்குப் பயன்பட்டது. தனி நபரின் நலனுக்கும் அது பெரிதும் உபயோகமாக இருந்தது. அப்படியாக ஒரு வர்ணம் (வேலை) என்பது ஒரு ஆயுள் முழுமைக்குமாக ஒருவருக்கு வந்தது.

ஆனால், இந்தக் காலகட்டத்திலும் தந்தை என்ன வர்ணமோ அதுதான் அவருடைய வாரிசுகளுக்கும் என்று தீர்மானமாகியிருக்கவில்லை. ஒருவர் ஆயுள் முழுவதும் புரோகிதராக இருந்திருக்கலாம். அவருடைய மகன் புரோகிதத்துறைக்கான திறமையோ ஆர்வமோ இல்லாதவராக இருந்தால் அவர் சூத்திரராகவோ வைசியராகவோ ஆக இடம் இருந்தது. ஒரு சூத்திரரின் மகன் சத்திரியராகவோ பிராமணராகவே ஆக முடிந்தது. இந்த அமைப்பு பல ஆண்டுகள் நீடித்தது. ஆனால், இந்த அமைப்பில் இன்னொரு குறை இருந்தது. ஒவ்வொருவருடைய வர்ணம் என்பது சப்த ரிஷிக்கள் என்ற குழுவினரால் தீர்மானிக்கப்படுவதாக இருந்தது. அதாவது, சூத்திர வர்ணத்துக்கான மனோபாவம் கொண்ட ஒருவரை பிராமணராகத் தவறாக தீர்மானித்துவிட்டால் அவருடைய வாழ்க்கை முழுவதும் சமூகத்துக்கு முழு வலிமையுடன் பங்களிக்க முடியாமல் போடுவிடும். தனிநபர் என்ற அளவிலும் அவருக்கு அந்தத் தீர்மானம் பெரும் தீங்கையே விளைவித்திருக்கும். இதைக் களைவதற்காக இன்னொரு வழிமுறையை அந்த சமூகத்தினர் கண்டடைந்தனர். அதுதான் வர்ணாஸ்ரமத்தின் ஆகப் பெரிய கண்டுபிடிப்பு. கல்வியின் அடிப்படையில் வேலைகள் (வர்ணம்) தீர்மானமாக வேண்டும் என்ற இன்றைய அதி நவீன சமூகங்கள் முன்வைக்கும் அதே வழிமுறையைத்தான் அன்று நம் முன்னோர்கள் அதில் அமல்படுத்தினார்கள்.

அதாவது, ஒவ்வொரு மனிதரும் குருகுலத்தில் சேர்க்கப்பட்டு 12 வருடங்களுக்கு நான்கு வர்ணங்களிலும் முறையான பயிற்சி பெறவேண்டும். 12 வருட முடிவில் எந்த வர்ணத்தின் குணாம்சங்கள் ஒருவரிடம் மிகுதியாக இருக்கிறதோ அவர் அந்த வர்ணத்தினராக வேண்டும். இப்படியான தேர்வு அனைவருக்கும் உகந்ததாகவும் சமூக மேம்பாட்டுக்கு கூடுதல் பலனளிப்பதாகவும் இருந்தது. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக இது மிகவும் நியாயமானதாக இருந்தது. இதுவே வர்ணாஸ்ரமத்தின் உண்மையான வடிவம்.

காலப்போக்கில் இந்த அமைப்பு வேறு வடிவை அடைய ஆரம்பித்தது. இந்த இடத்தில்தான் இன்னொரு முக்கியமான அம்சம் செயல்பட ஆரம்பிக்கிறது. அதுதான் வர்ணத்தை சாதியாக மாற்றியது.

ஒவ்வொரு மனிதருடைய ஆளுமையையும் மூன்று விஷயங்கள் பாதிக்கும். முதலாவதாக, ஒருவருடைய மரபணுக்கள். நிறத்தில் ஆரம்பித்து உடல் உயரம், வலு, பருமன் என அனைத்தும் இந்த மரபணுவால்தான் தீர்மானமாகும்.

இரண்டாவதாக, ஒரு மனிதருடைய சிந்தனை, நடத்தை ஆகியவற்றை அவர் எந்தச் சூழலில் வாழ்கிறாரோ அது பெருமளவுக்குத் தீர்மானிக்கும். பாலியல்/பாலுறவு தொடர்பான சொற்களை இயல்பாகப் பேசும் சமூகச் சூழலில் வளரும் குழந்தை அந்த வார்த்தைகளைச் சரளமாகக் கற்றுக்கொண்டு பேச ஆரம்பிக்கும். ஸ்லோகங்களைக் கேட்டபடி வளரும் குழந்தை இயல்பாகவே சுலோகங்களைச் சொல்லியபடி வளரும். மொழியைக் கற்றுக் கொள்வதுபோல் பல விஷயங்களைக் குழந்தைகள் தாம் வாழும் சூழலில் இருந்து கற்றுக் கொள்வார்கள்.

மூன்றாவதாக, ஒவ்வொரு மனிதருக்குள்ளும் இயல்பாக இருக்கும் உள்ளார்ந்த அம்சங்கள். இது ஒவ்வொருவருக்கும் வெவ்வேறாக இருக்கும். மாபெரும் கலைஞர்கள் உருவாவதெல்லாம் இந்தத் தனிப்பட்ட உள்ளார்ந்த திறமையின் விளைவாகத்தான். இதை திட்டமிட்டு ஒருவரால் உருவாக்கவும் முடியாது. தடுக்கவும் முடியாது. இப்படியாக ஒரு மனிதருடைய ஆளுமையைத் தீர்மானிப்பதில் பிறப்பு, வளர்ப்பு, உள்ளார்ந்த திறமை என மூன்று விஷயங்கள் முக்கியப் பங்கு வகிக்கும்.

இதில் முதல் இரண்டு அம்சங்களை மீறி வேறொரு வாழ்க்கைப் பார்வையையோ திறமையையோ ஒருவர் பெறுவது முற்றிலும் தற்செயலான நிகழ்வு. அது ஒருவகையில் விதி விலக்குதான். சமூகத்தை முன்னகர்த்திச் செல்வது இத்தகைய விதிவிலக்குகள்தான் என்பது உண்மையே. என்றாலும் சமூகங்கள் அமைக்கப்படுவது விதிகளின்படித்தான். விதிவிலக்குகளின் படி அல்ல. மக்களில் பெரும்பாலானவர்கள் பிறப்பு, வளர்ப்பு என்ற இரண்டின் செல்வாக்குக்குத் தம்மை முழுமையாக ஒப்புக்கொடுத்தவர்களாகவே இருப்பார்கள். அதாவது, தனது பெற்றோர் எப்படியான வாழ்க்கையை வாழ்ந்தார்களோ அதையே விரும்பி, திறமையாகச் செய்பவர்களாக இருப்பார்கள். வர்ணம் காலப்போக்கில் சாதியாக அதாவது பிறப்பின் அடிப்படையில் வேலைகளையும் அதன் மூலம் சமூக அந்தஸ்தையும் தீர்மானிக்கும் அமைப்பாக மாறியதற்கு மனிதர்களின் இந்த இரண்டு அம்சங்களே காரணம். அவரையை நட்டால் அவரைதான் முளைக்கும். துவரை முளைக்காது என்பது மிகவும் எளிய, எல்லாராலும் ஏற்றுக்கொள்ள முடிந்த ஒரு விஷயம்தான். அதன் அடிப்படையில் பிராமணரின் மகன் பிராமணரானதையும் சூத்திரரின் மகன் சூத்திரரானதையும் நம் கடந்த கால சமூகம் மிகவும் இயல்பாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறது.

ஆனால் அம்பேகர், வர்ணம் சாதியாக மாறியதை சதித் திட்டத்தின் அங்கமாகச் சொல்கிறார். அதாவது பிராமண, சத்ரிய, வைசிய வர்ணங்கள் உயர்வானவை. அந்த வர்ணங்களில் இருந்தவர்களுக்குக் கூடுதல் சலுகைகள் இருந்தன. நிறைய வசதி வாய்ப்புகள் இருந்தன. அதிகாரம் அவர்கள் கையில் இருந்தது. அவர்கள் அதை விட்டுக்கொடுக்க, குறிப்பாக, சூத்திரர்களுடன் பரிமாறிக் கொள்ள விரும்பவில்லை. எனவே, வர்ணாஸ்ரமத்தில் ஒவ்வொருவருடைய குணத்துக்கு ஏற்ப வர்ணம் தீர்மானமாவதை அவர்கள் மாற்றி அமைத்தனர். குரு குலப் பயிற்சிக்குப் பிறகு ஒருவருடைய வர்ணம் தீர்மானமாகும் முறையை மாற்றி ஒவ்வொரு குழந்தையின் அப்பாவே தன் வர்ணத்தைக் குழந்தைக்கு கை மாற்றித் தருவதாக ஆக்கினார்கள். இதன்படி பிராமணரின் மகன் குருவிடம் கல்வி கற்று அதன் பிறகு பிராமணராக ஆவதற்குப் பதிலாக பிராமணருக்குப் பிறந்ததன் மூலமே பிராமணராக ஆகிவிட்டார். இதுதான் சூத்திரரை சூத்திரராகவே இருக்கும்படிச் செய்துவிட்டது என்று அவர் சொல்கிறார்.

ஒரு ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரிக்குப் பிறப்பதன் மூலமே மகனும் ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரியாக ஆக மதிக்கப்பட்டுவிடமுடியுமா என்ற வாதத்தின் மூலம் பிறப்பின் அடிப்படையில் சமூக அந்தஸ்து தீர்மானமாவதைக் கேள்விக்குட்படுத்துவார்கள். இவர்கள் ஒரு விஷயத்தை இங்கு கவனத்தில் கொள்ளத் தவறிவிடுகிறார்கள். பிறப்பின் மூலம் கிடைத்த முன்னுரிமை என்பது ஒரு பள்ளியில் எளிதில் அனுமதி கிடைப்பதற்குச் சமமானது மட்டுமே. அந்தப் பள்ளியில் கடினமாக உழைத்து, ஒழுங்காகப் படித்து முடித்து யார் அதிக மதிப்பெண் பெறுகிறார்களோ அவர்களுக்கே முதலிடம் தரப்பட்டது. ஒரு மன்னரின் குழந்தை உரிய காலத்தில் வில் வித்தை, ஈட்டி எறிதல், தேரோட்டுதல் போன்றவற்றில் ஆரம்பித்து ராஜாங்க விஷயங்களை எப்படி நடத்த வேண்டும் என்பதுவரை அனைத்தையும் முறையாகக் கற்றுக்கொண்டே அரசர் பதவிக்கு வந்து சேர்கிறார். ஒரு பிராமணரின் குழந்தை உரிய காலத்தில் உபநயனம் செய்விக்கப்பட்டு, வேத வேதாந்தங்களைக் கற்றுத் தேர்ந்து, மது மாமிசத்தில் இருந்து விலகி நின்று, பாலியல் ஒழுக்கத்தைப் பின்பற்றி வாழ்ந்ததன் மூலமே சமூக அந்தஸ்தை வென்றெடுக்கிறார். தன் தந்தை பிராமணராக இருந்ததன் மூலம் அவருக்குக் கிடைப்பது ஒரு எளிய முன்னுரிமை மட்டுமே. எஞ்சிய சாதனைகளை அவர் சுயமாகச் செய்துதான் அந்த மரியாதைப் பெறுகிறார். இது எப்படி என்றால், ஒரு ஐ.ஏ.எஸ். அதிகாரியின் மகன் கடினமாக உழைத்து தானும் தேர்வு எழுதி ஐ.ஏ.எஸ். தேர்வில் தேர்ச்சி பெறுவதைப் போன்றது. இதை யாரும் தவறு என்று சொல்ல முடியாது.

சாதியப் போராளிகளுக்குப் புரியும்படிச் சொல்வதானால், பெரியாரின் சீடரும் அண்ணாவின் தம்பியும் பகுத்தறிவுப் பகலவனும் தமிழினத் தலைவரும் தலித் சம்பந்தியும் கூடவே கம்யூனிஸ்டுமான திருக்குவளை மு. கருணாநிதி, முரசொலி மாறனின் மகன் என்ற ஒரே காரணத்தின் மூலம் பதவிக்கு பின்வாசல் வழி வந்தவரால் நடத்தப்படும் தொலைக்காட்சியில்  திமுக ரவுடிக்கூட்டத் தலைவன் என்று அடையாளப்படுத்தப்பட்ட மதுரையின் கட்டை பஞ்சாயத்து மன்னரான மு.க. அழகிரிக்கு அமைச்சர் பதவி வாங்கிக்கொடுத்தது போல் அல்ல இது. பாளையங்கோட்டைச் சிறையில் பாம்புகளுக்கும் பல்லிகளுக்கும் இடையே தந்தை வாடியதுபோல் மிசா காலகட்டத்தில் சிறையில் வாடி, கட்சித் தொண்டனாக இருந்து இளைஞர் அணித் தலைவராகி, எம்.எல்.ஏவாகி., மேயராகி, துணை முதல்வராகி இன்று அடுத்த முதல்வராக ஆவதற்குத் தயாராகிக் கொண்டிருக்கும் மு.க.ஸ்டாலின் போலவேதான் அன்றைய பெரும்பாலான மன்னர்களும் வைசியர்களும் பிராமணர்களும் உரிய படிநிலைகளைக் கடந்தே அந்தந்த வர்ணத்தின் தொழிலைச் செய்பவர்களாக ஆகியிருக்கிறார்கள். யாரும் வெறும் பிறப்பை மட்டுமே வைத்து உச்சாணிக் கொம்பில் ஏறி அமர்ந்துவிடவில்லை.

இதில் இன்னொரு வேடிக்கை என்னவென்றால் வர்ணத்தின் அடிப்படையிலான அமைப்பில் பாதிக்கப்பட்டவர்களாக எந்த சூத்திரர் பிரிவை அம்பேத்கர் சொல்கிறாரோ சாதிக் கட்டமைப்பில் அதே சூத்திரர்களை (பிற்பட்ட சாதியினர்) சாதி இந்துவாக கட்டம்கட்டித் தாக்கவும் செய்கிறார். அப்படியானால், அவர்கள் யார்.. நல்லவர்களா… கெட்டவர்களா..? பாதிக்கப்பட்டவர்களா… பாதிப்பை ஏற்படுத்தியவர்களா?

அம்பேதகர் தலித்துகளுக்கு இழைக்கப்பட்ட கொடுமைகளாகப் பட்டியலிடுபவற்றில் இரண்டு முக்கியமான விஷயங்களைக் கணக்கில் கொள்ளவேண்டும். முதலாவதாக, அவர் பட்டியலிடுபவை, ஒரு அரசு மருத்துவமனைக்குச் சென்ற ஒருவர் அங்கு சிகிச்சை பெறும் அனைவருடைய நோய்களையும் ஒரே ஒரு நபருக்கு நேர்ந்ததாகச் சொல்வதைப் போன்றது. தலித் என்ற வகைக்குள் நில உடமையாளரான தலித், குத்தகைதாரரான தலித், விவசாயக் கூலியான தலித், சிகை அலங்காரம் செய்யும் தலித், ஆடு மாடு மேய்க்கும் தலித், வெட்டியானாக இருக்கும் தலித், மலம் அள்ளும் தலித், துணி வெளுக்கும் தலித் என எத்தனையோ பிரிவுகள் உண்டு. ஒவ்வொருவருடைய வாழ்க்கை முறையும் அனுபவங்களும் ஒவ்வொருவிதமானவை. அதிலும்கூட மன்னர்களுக்கு சிகை அலங்காரம் செய்யும் தலித்தின் வாழ்க்கை வேறானது. நிலப்பிரபுக்களுக்கு சிகை அலங்காரம் செய்யும் நபர்களின் வாழ்க்கை வேறுவிதமானது. பிராமணர்களுக்கும் சூத்திரர்களுக்கும் சிகை அலங்காரம் செய்பவர்களின் வாழ்க்கை வேறானது. இவர்கள் அனைவருமே கூட சிகை அலங்காரத் தொழிலில் ஈடுபடுபவர்கள் என்ற ஒற்றை அடையாளத்தின் கீழ் வரமாட்டார்கள். இங்கு வர்க்கமும் சேர்ந்து செயல்படும்.

இந்த தலித் என்ற ஒற்றைச் சிமிழுக்குள் அடைக்கப்படும் ஒவ்வொருவருமே தமக்கான தெய்வ வழிபாட்டுமுறைகள், சடங்கு சம்பிரதாயங்கள் என அனைத்திலும் வித்தியாசமானவர்கள். மேல்சாதியினருடனான இவர்கள் அனைவருடைய பரிமாற்றமும் வேறுபட்டவை. மன்னருக்கு சேவகம் செய்த தலித் பிரிவினர்களுக்கு நிலங்கள் தானமாகத் தரப்பட்டு அவர்கள் நில உடமையாளராகவே இருந்திருக்கிறார்கள். பல இடங்களில் குத்தகைதாரராக தலித்கள் இருந்திருக்கிறார்கள். அது அரை உடமையாளருக்கு சமமான நிலை. விளைச்சலில் கணிசமான பங்கை குத்தகைதாரர் எடுத்துக்கொள்ள வழி உண்டு. ஊடு பயிராக நடப்படுபவையும் நன் செய் நீங்கலாக நடப்படும் பயிர்களும் முழுவதும் அவர்களுக்கே கிடைக்கும். வறட்சியால் விளைச்சல் பாதிக்கப்பட்டால் நஷ்டத்தை நில உடமையாளரும் சேர்ந்தேதான் பகிர்ந்துகொண்டிருக்கிறார். இந்த தலித்கள் பிற தலித்களை விடப் பல மடங்கு மேலானவர்கள். அம்பேகர் கண்ணில் இப்படியான ஒருவர்கூட பட்டிருக்கவில்லை.

கழுத்தில் கலயத்தைக் கட்டிக் கொள்ளவேண்டும்; இடுப்பில் விளக்கமாறைக் கட்டிக் கொள்ளவேண்டும் என்ற விஷயங்கள் எல்லாம் தலித்களில் ஐந்து சதவிகித மக்களுக்குக் கூட விதிக்கப்பட்டிருக்காத ஒரு வழிமுறை. துணி வெளுப்பவர்கள் இரவு நேரத்தில் உணவை யாசகம் கேட்டுச் செல்வார்கள். பிற பல தலித்கள் அப்படிச் செய்யமாட்டார்கள். மலம் அள்ளுதல் ஒரே ஒரு பிரிவு தலித்கள் மட்டுமே செய்யும் பணி. பிற தலித்கள் யாரும் அதைச் செய்யமாட்டார்கள். இந்தச் செயல்களுக்கான காரணங்களையும் இதில் இருந்து தப்ப என்னென்ன வழிகள் இருந்தன என்பதையும் பற்றியெல்லாம் எதுவுமே அம்பேத்கர் சொன்னது கிடையாது. மேலும் தலித்களுக்கு இருந்த சாதகமான விஷயங்களையெல்லாம் புறக்கணித்துவிட்டு அனைத்து இழிநிலைகளையும் ஒரே ஒரு தலித் என்ற பிரிவுக்கு இழைக்கப்பட்டதாகச் சொல்லும்போது மிகப் பெரிய அநீதி நடந்ததுபோல் தென்படும். இதை அடிப்படையாக வைத்துத்தான் இந்து மதத்தின் மீது சாதி இந்துக்கள் மீதும் கட்டுக்கடங்காத வெறுப்பையும் கோபத்தையும் அம்பேத்கர் கட்டமைத்துக்கொள்கிறார். இது அடிப்படையிலேயே தவறு.

இரண்டாவதாக, அவர் ஒடுக்குமுறைகளாகப் பட்டியலிடுபவை எல்லாமே ஒருவகையில்  ஒடுக்குமுறையே அல்ல. அவையெல்லாம் நாங்கள் உங்களுக்கு சமம்தான் என்ற சவாலை அதிரடியாக முன்வைத்ததால் நடந்தவையே. ஒரு சமூகத்தில் வாழும் மக்கள் அனைவரும் சமம் என்பது உண்மைதான். சம வாய்ப்பும் சம வசதிகளும் அனைவருக்கும் தரப்படவேண்டும் என்பதும் நியாயமான எதிர்பார்ப்புதான். ஆனால், பழைய வாழ்க்கை முறையில் அந்த சமத்துவம் குறித்த கருத்துகள் இரு தரப்பிலுமே இருந்திருக்கவில்லை. வர்ணாஸ்ரம காலகட்டத்தை விட்டுவிட்டுப் பார்த்தால் சம வாய்ப்பு என்பது புதிய சிந்தனையே. ஆனால், பல நூறு ஆண்டுகளாக சிலரை மேலானவர்களாக மதித்து வாழ்ந்துவிட்டு திடீரென்று ஒருநாள் நாங்கள் உங்களுக்குச் சமமே என்று கோஷங்கள் இடுவது நடைமுறையைப் புரிந்துகொள்ளாமல் எடுக்கப்பட்ட நடவடிக்கையே. எளிய மக்களைப் பகடைக்காயாகவைத்து நடத்தப்படும் இதுபோன்ற அரசியல் கலகங்கள் ஆக்கபூர்வமான நோக்கத்தைக் கொண்டவை அல்ல. எதிர் தரப்பில் இருக்கும் மேல் சாதியினரை எதிரிகளாகவே ஆக்கும் குயுக்தி அரசியல்தான் இது.

வர்ணாஸ்ரம/சாதிய கட்டமைப்பைப் பற்றி விமர்சிக்கும்போது அம்பேத்கர் வெகு சாமர்த்தியமாக, கடினமான இழிவான வேலைகளை தலித்கள் செய்ய நேர்ந்தது குறித்து பெரிதாக எதுவும் சொல்லாமல் இருப்பதை ஒருவர் பார்க்க முடியும். ஏனென்றால், என்னதான் ஒரு சமூகத்தின் அறிவு வர்க்கத்துக்குத்தான் அனைத்து மக்களின் நலனுக்காக சிந்திக்கும் பொறுப்பு உண்டு என்று சொன்னாலும் கடினமான கேவலமான வேலையைச் செய்து வந்தவர்களுக்கும் அதை மேம்படுத்தும் பொறுப்பு இருக்கிறது என்ற உண்மை அவருக்குத் தெரியும். எனவேதான் அது பற்றி அதிகம் அவர் பேசுவது இல்லை. சாதி அடுக்கில் தலித்கள் மேலேற முற்பட்டபோது சாதி இந்துக்கள் எப்படியெல்லாம் அவர்களை ஒடுக்கினார்கள் என்பதையே அவர் தன் வாதங்களுக்கு அடிப்படையாக வைத்துக்கொள்கிறார். தேர்ந்த வக்கீல் அல்லவா..? உண்மையைவிட வாதத் திறமைதானே வெல்லும் என்பது அவருக்குத் தெரியுமே.

இதனால்தான் தலித்களுக்குள்ளும் சாதி வெறி இருக்கிறதே என்ற உண்மையைச் சொல்பவர்களை விஷமிகள் என்று அம்பேத்கர் சொல்கிறார். தன் தரப்பு மக்களிடம் இருக்கும் குறைகளையும் அவர் கணக்கில் எடுத்துக்கொண்டிருந்தால் சக மனிதர்களை சமத்துவத்தோடும் சகோதரத்துவத்தோடும் நடத்தும் பண்பு மனித குலத்துக்கு இயல்பாகக் கைகூடும் ஒன்றாகவோ நீடித்து நிற்கும் ஒன்றாகவோ இல்லை. விழிப்பு உணர்வு பெற்ற ஒரு சிலர்தான் இதை மக்கள் மத்தியில் விதைத்து நிதானமாக வளர்த்தெடுக்க வேண்டும் என்ற உண்மைகளைப் புரிந்துகொண்டிருப்பார். இந்து சமூகத்தை அதன் மூலம் ஒரு மறுமலர்ச்சிக்கு அவர் கொண்டு சென்றிருக்க முடியும். காந்தி அதைத்தான் செய்தார். ஆனால், அம்பேத்காருக்கோ இந்து தன் குறைகளைத் திருத்திக்கொண்டு அடுத்தகட்டத்துக்கு நகரவேண்டும் என்ற எண்ணம் துளியும் இல்லை. இந்து மதத்தை அழிக்கவேண்டும் என்ற பிரிட்டிஷாரின் உத்தரவை தன்னுடைய கண்டுபிடிப்பாகவும் உரிமைப்போராட்டத்தின் முதல் முழக்கமாகவும் வைத்துக்கொண்டு சுய சிந்தனையாளர்போல் தன்னை முன்னிலைப்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறார்.

இந்தக் காரணத்தினால்தான் வர்ணாஸ்ரமத்தையும் அவர் அழிய வேண்டும் என்று கூறுகிறார். அவருக்கு வர்ணம் என்பது சாதியைவிடப் பல மடங்கு உயர்ந்தது என்பது தெரியும். அதை அவரே விரிவாகக் குறிப்பிடவும் செய்திருக்கிறார். நவீன உலகம் முன்வைக்கும் சமூக அமைப்பு என்பது வர்ணாஸ்ரம தர்மமே என்பதும் அவருக்குத் தெரியும். ஆனால், அதை ஏற்றுக்கொள்ள அவருக்கு மனமில்லை. அதாவது, பிரிட்டிஷாருக்கு அது உவப்பானதாக இருந்திருக்கவில்லை என்பதால் அவருக்கும் அது ஏற்புடையதாக இருந்திருக்கவில்லை. தொட்டியில் வாழும் தங்க மீனுக்குக் கடலின் அருமை எப்படித் தெரியும்?