New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: சங்ககாலமும் இந்திய சிந்தனை மரபும்


Guru

Status: Offline
Posts: 24601
Date:
சங்ககாலமும் இந்திய சிந்தனை மரபும்
Permalink  
 


சங்ககாலமும் இந்திய சிந்தனை மரபும்

பதினைந்து வருடங்களுக்கு முன்னர் நானும் மலையாளச் சிந்தனையாளரும் நாவலாசிரியருமான பி.கெ.பாலகிருஷ்ணனும் திருவனந்தபுரத்தில் அவரது வீட்டில் இருந்து சற்று தள்ளி இருந்த மதுக்கடை நோக்கி ஆட்டோ ரிக்ஷாவில் சென்றுகொண்டிருந்தோம். ஆட்டோக்காரர் தமிழர். ஆட்டோவில் ஒலிநாஆவை ஓடவிட்டுக்கோண்டிருந்தார். ஏதோ ஒரு தமிழ் நாட்டுப்புறப்பாடல் ஒலித்தது. அக்காலத்தில் சொந்தமாகவே பாடி பதிவுசெய்து ஒலிநாடாவெளியிடும் மோகம் பரவலாக இருந்தது.

நல்ல கரடுமுரடான குரல், உரத்த உச்சகதிக்குரல். தப்பு அல்லது முழவு போன்ற ஏதோ வாத்தியத்தின் தோழமை. நாஞ்சில்வட்டாரவழக்கில் அமைந்த பாடல். அந்த ஓட்டுநர் குமரிமாவட்டத்தின் ஏதேனும் பகுதியைச் சேர்ந்தவராக இருக்கலாம். அவருக்கு அந்தப்பாடல் வழியாக அவரது நிலமும் மனிதர்களும் மீண்டுவருகிறார்கள் என்று எண்ணிக்கொண்டேன்.

பாடல் வரிகளை கவனித்தேன். காதல்தாபம்தான். காதலியின் உடலில் உள்ள நகைகளாக தன்னை காண்கிறான் காதலன்

கழுத்தில  ஆடுறேனே கண்ணம்மா- உன்
கவையிலே வளையறேனே கண்ணம்மா

நான் புன்னகைசெய்வதைக் கண்டு பாலகிருஷ்ணன் ”அந்த வரி என்ன?”என்றார். நான் விளக்கினேன். காதலியின் கழுத்தில் மாலையாக ஆடுகிறேன். அவளுடைய மார்புகளின் இடுக்கில் உள்ள வளைவில் நானும் வளைகிறேன். ”ஆ!”என்றார் பாலகிருஷ்ணன். பின்னர் ”நாட்டுப்புறப்பாடலின் செவ்வியல் கலந்தால் அது பிரிந்துதான் நிற்கும். ஆனால் சரியான உணர்ச்சிவேகத்துடன் அந்தக்கலவை நிகழ்ந்தால் இதைப்போல மிக அபூர்வமான ஓர் அழகு உருவாகும்” என்றார்.  

மதுகக்டைக்குப் போனதும் நான் அந்தவரியை எப்படி செவ்வியல் பண்புள்ளது என்று சொல்ல முடியும் என்றேன். அந்தப்பிரிவினை குத்துமதிப்பாகச் செய்யக்கூடிய ஒன்றல்ல என்று சொன்னார் பி.கெபாலகிருஷ்ணன். ஒரேவரியில் செவ்வியல்பண்பு என்றால் என்ன என்று விளக்கவேண்டுமென்றால் இப்படிச் சொல்லலாம். ஒரு படைப்பை கூர்ந்து கவனித்து சிந்தனைசெய்தும் கற்பனைசெய்தும்  ரசிகன் தன்னுடைய மனதில் வளர்த்து எடுத்தால் மட்டுமே அதன் அழகு கிடைக்கும் என்றால் அதுதான் செவ்வியல் பண்பு.

அப்படியானால் நாட்டார் பண்பை இதற்கு நேர் எதிரானதாகச் சொல்லலாம். கேட்கும் அனைவரிடமும் கேட்ட அக்கணத்திலேயே நேரடியாக உரையாட ஆரம்பிப்பதே நாட்டார் பண்பின் இயல்பு. அதில் நுண்பொருள் தளங்கள் இல்லை. அதற்கு ரசிகனின் நுண்ணுணர்வும் தேவையில்லை. நுண்ணுணர்வுள்ள ஒரு ரசிகன் அதன் வழியாக மேலும் மேலும் நகரமுடியக்கூடும். ஆனால் அது தன்னியல்பில் அப்பட்டமானது.

தொல்பிரதிகளைப் புரிந்துகொள்ள ‘நாட்டார் X செவ்வியல்’ என்ற பிரிவினையை  ஒரு நல்ல கருவியாக நாம் பயன்படுத்தலாம். எல்லா கருவிகளும் அக்கருவிகளின் எல்லைக்குட்பட்டவற்றையே கையாளமுடியும் என்ற  எச்சரிக்கையுடன் நாம் இதைச்செய்யவேண்டும். முதல்முற்றாக வகுத்துவிட எப்போதுமே முயலக்கூடாது.

செவ்வியல் என்பதன் ஐந்து அடிப்படை இலக்கணங்களை நான் இவ்வாறு அளிப்பேன்.

1. செவ்வியலில் ஆசிரியன் வலுவாக இருப்பான். அப்படைப்பின் வழியாக நாம் ஓர் ஆசிரியனின் இருப்பைச் சென்று அடைவோம் .அவன் அப்படைப்பில் நேரடியாக வெளிபப்ட மாட்டான். அவனுடைய உணர்ச்சிகள் வெளிபப்டாது. ஆனால் அவனுடைய தனித்தன்மை, அவனுடைய ஆளுமைத்திறன் அப்படைப்பில் இருக்கும்.

2. செவ்வியலை ரசிக்க தேர்ச்சிபெற்ற ரசிகன் அல்லது வாசகன் தேவை. ஒரு சமூகம் ரசனையிலும் வாசிப்பிலும் தொடர்ச்சியான பயிர்சியை தன் சமூகத்துக்கு அளிப்பதன் வழியாகவே செவ்வியலை ரசிப்பதற்கான சூழல் உருவாகிறது

3. செவ்வியலுக்கு திட்டவட்டமான வடிவ வரையறை இருக்கும் .செவ்வியல் அவ்வடிவத்தால் கட்டுப்படுத்தப்பட்டதாக இருக்கும்

4. செவ்வியல் ஒரு சமூகத்தின் கனவையும்  யதார்த்தத்தையும் சாராம்சப்படுத்தவும் பொதுமைப்படுத்தவும் முயலும்

5. செவ்வியல் எப்போதும் நுண்மைக்கு முயன்றபடி இருக்கும். ஆகவே ஒரு கட்டத்தில் பொதுவான விஷயங்களை நிரந்தரமாக ஆக்கிவிட்டு அதில் நுண்ணிய சுவைபேதத்தை உருவாக்குவதில் தன் முழுக்கவனத்தையும் செலுத்தும்
 

ஒரு சமூகத்தின் தொல்பிரதிகள் பெரும்பாலும் நாட்டார் பிரதிகளாகவே இருக்கும். அல்லது நாட்டார்த்தன்மை மேலோங்கிய பிரதிகளாக இருக்கும். நாட்டார்கலைகள் வழியாக ஒருசமூகம் இலக்கியத்த்துக்கும் நுண்கலைகளுக்கும் வந்த பின்னர்தான் மெல்ல மெல்ல செவ்வியல் அங்கெ உருவம் கொள்கிறது. நாட்டார் கலைகளின் வழியாக திரண்டு வரும் சில சாராம்சங்கள் விரிவான விவாதக்களத்தில் செம்மைப்படுத்தப்பட்டு செவ்வியலின் அடிப்படைகளாக ஆகின்றன.

ரிக்வேதத்தை ஒரு நாட்டார் பிரதி என்று சொல்லலாம். வேறு சொற்களில் அதை பண்படாபிரதி என்றும் சொல்வதுண்டு. மிகத்தொன்மையான ஒரு சமூகம் தன் பண்பாட்டுநினைவுகளை மொழிவடிவில் அழியாமல் பாதுகாக்கமுடிந்ததனால் அவை நமக்குக் கிடைக்கின்றன. ரிக்வேதத்தை ஒரு நூல் என்று சொல்வதைவிட ஒரு தொகுப்பு என்றே சொல்லவேண்டும்

ரிக்வேதத்தின் ஆரம்பகாலச் செய்யுட்கள் மிகநேரடியான பிரார்த்தனைகள் மட்டுமே. ஆனால் அதன் பிற்பகுதிகள் மெல்லமெல்ல செவ்வியல்த்தன்மை கொள்கின்றன. அதன் பத்தாவது மண்டலம் ஒரு பெரும் செவ்வியல் படைப்பா¡க உள்ளது. அந்த பரிணாமத்தை நாம் ரிக்வேதம் முழுக்க காண்கிறோம். வேதங்களுக்குப் பின்னர் சம்ஸ்கிருத இலக்கியத்தில் உள்ள எல்லா ஆக்கங்களும் செவ்வியல்தன்மை கொண்டவைதான்.

தமிழ் மரபை எடுத்துப் பார்ப்போம். நமக்கு கிடைக்கும் ஆகப்பழைய இலக்கியப்பிரதி என்றால் அது நற்றிணை,புறநாநூறு, குறுந்தொகை ஆகிய மூன்றும் ஆக இருக்கலாம். [தொல்காப்பியம் காலத்தால் பிற்பட்டது என்பதே இன்றைய ஆய்வாளர் பலரின் கருத்தாகும்] இப்பிரதிகள் மூன்றுமே தூய செவ்வியல் பிரதிகள். செவ்வியலின் எல்லா இலக்கணங்களும் கொண்டவை என்பதுடன் சிறிதளவுகூட நாட்டார் கூறுகள் இல்லாதவை என்பதும் நம் கவனத்தைக் கவர்கிறது. செவ்வியல் இலக்கியம் உருவாகி பல நூற்றாண்டுகள் வழியாக முதிர்ச்சி அடைந்து முழுமை பெற்றபின் உருவான படைப்புகள் இவை.

சமீபத்தில் ஐராவதம் மகாதேவன் போன்றவர்களின் தொல்பொருள் ஆய்வுகளின் முடிவுகள்கூட இந்த எண்ணத்தை உறுதிசெய்வதாகவே உள்லன. சங்க காலத்துக்கும் வெகுவாக முந்தைய தாழிகளில் உள்ள எழுத்துருக்கள் அன்று கல்வி மிகப்பரவலாக இருந்ததை காட்டுகின்றன என்கிறார் ஐராவதம் மகாதேவன். அத்தகைய முழுமையான கல்விகொண்ட சமூகம் இயல்பாகவே செவ்வியலை உருவாக்கும் என்று சொல்லலாம்.

இன்னொரு ஆதாரத்தையும் சொல்லலாம். தமிழ் மரபின் புராதனமான சிற்ப வடிவங்களில் ஒன்று தட்சிணாமூர்த்தி. தென்றிசை முதல்வன் இன்று சிவபெருமானின் ஒரு தோற்றமாகக் கருதப்பட்டாலும்கூட அது ஆசிரியன் என்ற உருவகத்தின் சிலைவடிவம் என்பதே உண்மை. ஆலமர்ச் செல்வனாகிய தென்றிசைமுதல்வன் ஆசிரியன் என்பதை முதல் இறைவடிவாகக் கோண்ட ஒரு சமூகத்தின் நினைவு

ஆனால் உலகமெங்கும் நாம் செவ்வியலாக்கத்தையும் தத்துவமயமாக்கத்தையும் பிரித்துப்பார்க்க முடிவதில்லை. ஒரு சமூகம் தன் வளர்ச்சிப்போக்கில் சில தரிசனங்களைக் கண்டுகொள்கிறது. அவற்றை தர்க்கரீதியாக வகுத்துக்கோண்டு பொதுமைப்படுத்தி தத்துவமாக ஆக்கிக்கொள்கிறது. அந்தத் தத்துவங்கள் அந்த சமூகத்தின் அற- ஒழுக்க அடிப்படைகளை உருவாக்குகின்றன. இந்தப்போகின் உடன்விளைவாகவே செவ்வியலாக்கம் நிகழ்கிறது என்று சொல்பவர்கள் உண்டு. செவ்வியலாக்கம் என்பது தத்துவவளர்ச்சியின் வழிகாட்டி சக்தி என்று நான் சொல்வேன்.

நாம் சங்க காலகட்டத்தில் செவ்வியல் முழுமையைப் பார்க்கிறோம். அப்படியானால் அக்காலகட்டத்தின் தத்துவங்கள் என்ன? நமக்கு பழந்தமிழ் மரபில் இருந்து  உபநிடதங்கள், பிரம்மசூத்திரம்,  கீதை, சாங்கியகாரிகை, வைசேஷிகசூத்திரங்கள் போன்ற முழுமையான தத்துவ நூல் எதுவும் கிடைக்கவில்லை. அப்படி இருந்த நூல்களைப்பற்றிய தகவல்களும் இல்லை. அகத்தியம். ஐந்திரம் போன்ற இன்று கிடைக்காமல்போன நூல்கள் தத்துவ நூல்களே என்று சிலர் சொல்வதுண்டு.

இன்றையநிலையில் சங்க செவ்வியலை உருவாக்கிய தத்துவ வளர்ச்சிப்புலம் ஏது என்ற வினா மிக முக்கியமானது. அதற்கான பதிலின் அடிப்படையிலேயே நாம் இந்திய தத்துவ ஞானத்தின் பரிணாம சித்திரத்தில் தமிழ் மரபின் பங்களிப்பு என்ன என்பதை வகுக்க முடியும்

 

 
[ 2 ]

 

 
இந்த விவாதத்தில் நான் முனைவர் செ.சாரதாம்பாள் எழுதிய சங்கசெவ்வியல் என்ற ஆய்வுநூலை பரிந்துரைக்கிறேன். மரபான ஓர் ஆய்வுப்பாதையில்செல்லும் இந்த நூல்  தமிழண்ணல் அவர்களின் வழிகாட்டலில் செய்யப்பட்ட முனைவர் பட்ட ஆய்வேடாகும். இதில்செவ்வியல் என்றால் என்ன என்ற மேலைநாட்டு நோக்குகள் ஓர் அத்தியாயம் முழுக்க விரிவாக விரித்துரைக்கப்பட்டிருக்கின்றன.

சாரதாம்பாள் செவ்வியலுக்கு மேலைநாட்டில் சொல்லப்பட்ட வரையறைகளை இவ்வாறு அளிக்கிறார். கீழ்க்கண்ட இயல்புகளினால் ஒரு படைப்பை நாம் செவ்வியல் எனலாம்.

1  கிரேக்க உரோம இலக்கியத்தின் தொடர்பு இருப்பது

2  ஓர் இலக்கிய மரபில் முதன்மைத்தன்மையுடன் இருப்பது

3  தொன்மை

4  விரிவான ஒரு பாரம்பரியம் இருப்பது

5  பல்வேறுபட்ட பண்பாட்டுக்கூறுகள் இயைந்துசெல்லும் தன்மை

6  படைப்பாளியின் அந்தரங்கக் குரல் நேரடியாக வெளிப்படாமலிருத்தல்

7  ஏதோ ஒருவகையில் உலகளாவிய ஒரு தன்மை இருப்பது

8  இலக்கியகாலகட்டத்தின் ஒரு பகுதியின் பிரதிநிதியாக இருப்பது

9  அதன் கூறுகளுக்குள் தெளிவான காரணகாரிய தொடர்பு இருப்பது

10 உருவம் உள்ளடக்கம் இரண்டும் பொருந்தி வருதல்

11 இலக்கிய உத்திகள் இருத்தல்

12 விரிவான கற்பனைத்தன்மையுடன் இருப்பது, கற்பனையைக் கோருவது

13 திரும்பத்திரும்ப ஒன்றைச்செய்து மேம்படுத்தும் தன்மை

14 பெரும் கதைமாந்தர்களை உருவாக்கும் தன்மை

16 பிறகுவரும் படைப்புகளுக்கு முன்னோடியாக திகழ்தல்

இவற்றில் எல்லா அம்சங்களும் சங்க இலக்கியங்களுக்கு பெரிதும் பொருந்திச்செல்கின்றன. ஒன்றைத்தவிர. காரணகாரிய தொடர்பு. காரணகாரிய தொடர்பு என்னும்போது அதை எளிய விளக்கமாக புரிந்துகொள்ளக் கூடாது. பிரபஞ்ச நிகழ்வை, அதன் உட்கூறுகளை முழுமையாக விளக்கும் தன்மை என்று அதைச் சொல்லவேண்டும். வாழ்க்கையை, மரணத்தை, சரிதவறுகளை, அறத்தைப் பற்றிய திட்டவட்டமான விளக்கம்.

சங்க இலக்கியத்தை நாம் படிக்கும்போது அத்தகைய ஒரு சீரான தத்துவ விளக்கத்தைக் காணமுடிவதில்லை. தனிவெளிப்பாடுகளாக உள்ள கருத்துக்களை இணைத்து நாமே ஒரு தொடர்ச்சியை உருவாக்கிக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. சங்க இலக்கியத்தில் நமக்கு காப்பியங்கள் இல்லை. சங்கம் மருவியகாலகட்டத்திலேயே காப்பியங்கள் உருவாகின்றன. சீரான தத்துவ விளக்கம் உருவாகாமையினால் காப்பியங்கள் உருவாகவில்லை என்று சொல்வது ஒரு விளக்கம். காப்பியங்கள் கிடைக்காமையினால் தத்துவ விளக்கம் உருவாகவில்லை என்று சொல்வது இன்னொரு விளக்கம்

மூன்று பெரும் காப்பியங்களிளும் திட்டவட்டமாகவே தத்துவார்த்தமான காரணகாரிய உறவு விளக்கப்பட்டிருக்கிறது. சிறந்த உதாரணம் சிலப்பதிகாரம். அதன் பாயிரத்திலேயே ‘அரைசியல் பிழைத்தோர்க்கு அறம் கூற்று ஆவதும் உரைசால் பத்தினியை உயர்ந்தோர் ஏத்தலும் ஊழ்வினை உருத்து வந்து ஊட்டும் என்பதும்’ அதன் தத்துவ விளக்கமாகச் சொல்லப்பட்டுவிட்டது. காப்பியம் முழுக்க எல்லா தருணங்களிலும் கவுந்தி, மாடலமறையவன் போன்றவர்கள் மூலம் தத்துவ விளக்கம் முன்வைக்கப்படுகிறது. இன்னும் சொல்லப்போனால் பௌத்த சமண தத்துவங்களே நம் காப்பியங்களுக்கு அடிப்படையாக  ஆயின.

சங்க காலத்தில் தத்துவ விவாதங்கள் நடந்தனவா? ரிக்வேதத்தை நோக்கும்போது அக்காலத்தில் பலவகையான தத்துவ விவாதங்கள் நடந்ததை நாம் பல்வேறு செய்யுட்கள் வழியாக அவதானிக்க முடிகிறது. ஆனால் சங்க காலத்தில் த்துவ விவாதத்துக்கான முறையான அமைப்புகள் ஏதும் இருந்ததாக தெரியவில்லை. அரச சபைகளுக்கு வரும் புலவர்கள் அறவுரை கூறும் காட்சிகளை நாம் புறநாநூறில் காண்கிறோம். அவர்கள் நடுவே முரண்பட்டு விவாதிக்கும் முறைமை இருந்தமைக்கு ஆதாரம் இல்லை.

புறநாநூறில் உள்ள பொருண்மொழிக்காஞ்சி திணை பொதுவாக சிந்தனைகளை முன்வைக்கிறது. அதைச்சார்ந்த பல்வேறு தனிச்செய்யுடகளை தொகுத்து ஒரு தத்துவப்போக்கை ஊகிக்கும் வகையிலான ஆய்வுகள் தொடர்ச்சியாக தமிழில் நிகழ்ந்துள்ளன. ஆனாலும் புறநாநூறில் உள்ள இப்பகுதியை தத்துவார்த்தமாக அணுகி விவாதிக்கும் போக்கு பொதுவாக நம்மிடம் குறைவே.

சங்கம் மருவிய காலகட்டத்தில் உருவான பெருங்காப்பியங்களில் மிக விரிவான தத்துவவிவாதங்கள் உள்ளன. அந்த தத்துவ விவாதங்கள் நிகழ்வதற்கான சபைகள் மற்றும் விவாதமுறைகள் பற்றிய குறிப்புகள் உள்ளன.  அது திடீரென்று நிகழ்ந்துவிடாது. ஆகவே சங்ககாலம் என நாம் வகுக்கும் ஐந்து நூற்றாண்டுக் காலகட்டத்தின் இறுதியில் பௌத்த சமண மதங்கள் தமிழ்நாட்டில் வேரூன்றி விரிவான தத்துவ விவாதங்களை உருவாக்கிவிட்டிருந்தன என்று ஊகிக்கலாம்.

இந்த நோக்கில் அணுகினால் சங்கப்பாடல்களில் உள்ள தத்துவக்கருத்துக்கள் சமண பௌத்த மதங்களின் ஆரம்பகால வடிவங்களால் உருவாக்கபப்ட்டவையாக இருக்கலாம். சமண மதத்தின் முன்னோடி வடிவமான ஆசீவகம் தமிழகத்தில் அழுத்தமாக வேரூன்றியிருந்தது என்று வலுவான ஆய்வுத்தரப்பு உண்டு. சங்ககால தத்துவ நோக்கின்  உச்சம் என்று கருதப்படும் யாதும் ஊரே யாவரும் கேளிர் என்ற கணியன் பூங்குன்றனின் பாடல் ஒரு முழுமையான ஆசீவக கொள்கைவிளக்கம் என்பதைக் காணலாம்.

இதற்கும் முற்காலத்திலேயே தமிழ்நாட்டில் செவ்வியல் உருவாகிவிட்டிருந்தது. அந்தச் செவ்வியலுக்கு அடிப்படையாக அமைந்த தத்துவக்கருத்துக்கள் என்ன? அவை வெளியே இருந்து வந்த சமண – பௌத்த கருத்துக்களுடன் விரிவான உரையாடலில் ஈடுபட்டு அதன் விளைவாகவே காப்பியங்களில் நாம் காணும் தத்துவ வளர்ச்சி நிகழ்ந்தது என்று ஊகிக்கலாம். அந்த தத்துவக்கருத்துக்கள் என்ன? அவற்றின் பரிணாமம் என்ன?

 

10-3- 2009 அன்று நெல்லை மனோன்மணியம் சுந்தரனார் பல்கலையில் ஆர்றிய உரை: முதல் பகுதி



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 24601
Date:
Permalink  
 

[  3  ]

தொன்மையான சம்ஸ்கிருத மரபைப் பார்க்கும்போது விவாதம் அதன் அடிபப்டை இயல்பாக இருப்பதைக் காணமுடிகிறது. ‘சதஸ்’ என்னும் சபை எப்போதுமே முரண்படும் கருத்துக்கள் ஒன்றுடன் ஒன்று மோத வழியமைக்கும் இடமாக இருந்துள்ளது. இதன் விளைவாக இரண்டு அறிவுத்துறைகள் சம்ஸ்கிருதத்தில் பெரும் வளர்ச்சி பெற்றன. ஒன்று, சொல்லாராய்ச்சி செய்யும் மீமாம்சை. விவாதத்துக்கான பொதுத்தளமான மொழியை துல்லியமாக வகுத்துக்கொள்ளவேண்டிய தேவை ஏற்பட்டதனால்தான் இவ்வளர்ச்சி. அடுத்ததாக விவாதத்தின் மெய்காணும்முறைகளை வகுத்துரைக்கும் நியாய சாஸ்திரம்.

இந்த இரு துறைகளும் தொன்மையான கிரேக்க மரபிலும் பெரும் வளர்ச்சி கொண்டிருந்ததைக் காணலாம். காரணம் கிரேக்க மரபும் சம்ஸ்கிருத மரபைப்போலவே அடிப்படையில் உரையாடல்தன்மை விவாதத்தன்மை கொண்டது. ஆனாலும் கிரேக்கமரபின் ஆகப்பெரிய சாதனையாக இருப்பது அது தர்க்கவியலை வளர்த்து எடுத்த விதம்தான்.   

சங்ககாலத்துத் தமிழ் மரபைக் கவனிக்கும்போது முதலில் நாம் காணவேண்டியது அன்று தத்துவ விவாதமோ அதற்கான அமைப்போ இருந்ததாக ஆதாரம் இல்லை என்பதே. அதே சமயம் அறிஞர்களும் கவிஞர்களும் கூடியிருந்து அறிவாய்வுசெய்யும் அமைப்புகளைப் பற்றிய பல குறிப்புகள் சங்கப் பாடல்களில் உள்ளன.

‘தொல்லாணை நல்லாசிரியர்
புணர்கூட்டுண்ட புகழ்சால் சிறப்பின்

என்று மதுரைக்காஞ்சியிலும் [761-]
ஓங்கிய சிறப்பின் உயர்ந்த கேள்வி
மாங்குடி மருதன் தலைவனாக
உலகமொடு நிலையிய பலர் புகழ் சிறப்பின்
புலவர்

என்று புறநாநூறிலும் [ 78] புலவர் சபைகள் குறிப்பிடப்படுகின்றன. இத்தகைய கல்வியாளர் சபைகளையே தொல்காப்பியம் முதலிய நூல்களில் ‘என்ப’ என்றும் ‘என்மனார் புலவர்’ என்றும் குறிப்பிடப்படுகிறது என்று ஊகிக்கலாம்.

ஆக அவை இருந்திருக்கிறது, அறிவோர் இருந்திருக்கிறார்கள். ஆனால் தத்துவ விவாதங்கள் நடந்தன என்று மட்டும் சொல்ல முடிவதில்லை. இந்த தனித்தன்மையைத்தான் நாம் கூர்ந்து கவனிக்கவேண்டியிருக்கிறது.

சங்ககால வாழ்க்கையைப்பற்றி அப்பாடல்கள் அளிக்கும் சித்திரங்க¨ந்த் தொகுத்துக்கோண்டும் அவ்வப்போது நேரடியாக வரும் கருத்துக்களை வைத்தும் சங்ககாலத்தின் தத்துவ நிலைபாடு என்னவாக இருந்திருக்கமுடியும் என்று ஊகிக்கலாம்

சங்க காலப் பாடல்களில் நாம் முதன்மையாகக் கவனிக்க வேண்டியது  அக்காலத்தில் நிலத்துக்கு அளிக்கப்பட்டிருந்த முக்கியத்துவம்.  சங்க காலத்தில் ஆயர்களும் பரதவர்களும் நாடோடிகளும் இருந்தார்கள் என்றாலும் அடிபப்டையில் அது ஒரு வேளாண்மைச் சமூகம் என்று சொல்லல்லாம். வேளாண்மைச் சமூகத்தில் நிலம் எப்போதுமே முக்கியமானது. மேய்ச்சல் சமூகங்களைப்போல அவர்கள் நிலத்தை விட்டுவிட்டுச் செல்வதில்லை. அவர்களுக்கு வாழ்விடம் என்பது ஒரு இடம் மட்டுமல்ல. அது பிரபஞ்சத்திலிருந்து அவர்களுக்கு கிடைத்திருக்கும் ஒரு துளி

.ஆகவே  ஊர் நீங்குதல் என்பது அவர்களைப்பொறுத்தவரை ஒருவகை மரணம். பூம்புகாரைச் சொல்லும்போது ‘பதியெழு அறியா பழங்குடி கெழீஇய என்று சொல்கிறது சிலப்பதிகாரம். ஊரை விட்டு விலகுதல் என்பது ஒரு இழிவாக அச்சமூகம் கருதியிருக்கிறது. நிலத்தை ஐந்துவகையாகப் பிரிந்த்து அதன் வழியாக இறைவனையும் மனிதர்களையும் மானுட வாழ்க்கையையும் ஐந்தாகக் கண்டது சங்க கால தமிழ் மனம்.

தமிழில் நிலம் உலகம் என்ற பொருளில் பயின்றுவருகிறது. நிலம் என்பது தத்துவம் கொள்ளும் விரிவான பொருளில் இயறகையே ஆகும். சங்ககாலப்பாடல்கள் இயற்கையின் சித்திரங்களையே தங்கள் கவித்துவத்துக்கான ஆதாரமாகக் கொண்டவை. இயற்கையே மனிதமனமாக தோற்றம் அளிக்கிறது சங்கப்பாடல்களில். துயரிலும் கலையிலும் நீங்காது கூடவே வரக்கூடிய இயற்கையை நாம் சங்கப்பாடல்களில் காண்கிறோம். சங்ககாலத்து விழாக்கள் இறைவனுடன் தொடர்புடையவையாக இல்லை. இயற்கையுடன் தொடர்புடையவை அவை. புதுப்புனலாட்டு, கொன்றை பூத்தல் போன்றவையே விழாவாக ஆகின்றன.

இயற்கை தமிழரின் முக்கியமான வழிபடுபொருள் என்பதை இன்றும் தமிழ்நாட்டு மதவழிபாட்டு முறைகளைக் கொண்டு சொல்லிவிடமுடியும். நம்முடைய ஆலயங்கள் அனைத்துமே மரங்களின் அடியில் சிறிய கல்பதிட்டைகளாக இருந்திருக்கின்றன. அங்கிருந்து தான் அவை பேராலயங்களாக எழுந்தன. எல்லா கோயில்களுக்கும் தலவிருட்சங்கள் உள்ளன. நெல்லை என்றால் அது மூங்கில்காடுதான். வணங்கபப்ட்ட மூங்கில்காடுதான் நெல்லையப்பனாகி நெல்லை என்ற நகரமாகி வளர்ந்திருக்கிறது. ஆகவே தொன்மையான இயற்கை வழிபாட்டில் இருந்தே தமிழர்களின் தத்துவநிலைபாடு உருவாகி வந்திருக்கும் என்று கூறலாம்.

நாடனாலும் காடானாலும் ‘எவ்வழி நல்லவர் ஆடவர் அவ்வழி நல்லை வாழிய நிலனே’ என்று புறநாநூறில் ஔவையார் கூறுகிறார். நிலத்தை வைத்து வகுக்கப்பட்ட மானுடவாழ்க்கையின் நெறிகளுக்கு நிலத்தில் இருந்தே ஆதாரங்கள் கொள்ளப்பட்டிருக்கலாம். அதில் ஒன்றே தமிழர் சிந்தனையில் ஆழமாக வேரூன்றிய மறுபிறப்புக் கோட்பாடு.றிந்திய தத்துவ மரபின் தொல்காலத்தில் மறுபிறவிக் கோட்பாடு அழுத்தமாக இருந்தது என்று சொல்ல முடியாது. வேதகாலத்தில் அதில் ஒலிக்கும் பல குரல்களில் ஒன்றாகவே மறுபிறப்புசிந்தனையும் இருக்கிறது.

இதிகாசங்களை எடுத்துக்கொண்டால்கூட மறுபிறப்புக்கோட்பாடு வலுவாக இருப்பதகாச் சொல்ல முடியாது. இதிகாசங்களின் மையக்கதாபாத்திரங்களின் முற்பிறப்புகள் விரிவாகச் சொல்லப்பட்டதில்லை என்பதை ஆய்வாளர்கள் சுட்டிக் காட்டியிருக்கிறார்கள். மையமுக்கியத்துவம் இல்லாத மறுபிறப்புக்கதைகள் பெரும்பாலும் பிற்காலச் சேர்க்கைகளாக இருக்கலாம் என்று சொல்பவர்கள் உண்டு. பொதுவாக மறுபிறப்புக் கோட்பாடு இந்திய தொல்பழங்கால நம்பிக்கைகளில் இருந்து மையத்தத்துவத்துக்கு வந்த ஒன்று.

டி.டி.கோஸாம்பி மறுபிறப்புக் கோட்பாடு என்பது வேளாண்சமூகங்களின் அடிப்படை பிரபஞ்ச உருவகங்களில் ஒன்றாக உள்ளது என்கிறார். இதை அவர்கள் பயிர்சுழற்சியை உருவகமாகக் கொண்டு அடைந்திருக்கலாம். பயிர் கதிர்முற்றி பழுத்து மறைகிறது. ஆனால் விதையிலிருந்து அது மீண்டும் எழுந்து வருகிறது. அதற்கு அழிவில்லை. அது ஒரு நிரந்தரமான சுழற்சி அதுபோன்றதே மானுடவாழ்க்கையும் என்பதே அந்த தரிசனம்.

இந்திய நிலப்பரப்பில் இருந்த பல்வேறு தொல்குடிகளில் இந்த இரு சிந்தனைப்போக்குகளும் வலுவாக இருந்து அவை மையப்போக்குக்கு சென்று சேர்ந்திருக்கலாம் என்று நாம் ஊகிக்க முடியும். இயற்கை வழிபாடே ஆறு தரிசனங்களில் ஒன்றாகிய சாங்கியத்தின் அடிபப்டையாக அமைந்தது. நிலத்தை இயற்கையாகவும் இயற்கையை பிரம்மாண்ட வடிவில் பிரபஞ்சமாகவும் கண்டதே சாங்கியமாக ஆகியது. சாங்கியத்தின் மைய உருவகமே ஆதி இயற்கை [மூலப்பிரகிருதி] என்பதுதான். பிறவிச்சுழற்சி என்ற கருதுகோளும் அவ்வாறு மைய  விவாதத்திற்கு சென்றுசேர்ந்தது.

தமிழ்ச் சிந்தனை மரபின் அடிப்படைத்தனிச்சிறப்பாக இருப்பது அகம் -புறம் என்ற அதன் பிரிவினைதான். பின்னர் இந்த கருதுகோள்  அகப்புறம் புறப்புறம் என்று மேலும் விரிவாக்கம் செய்யப்பட்டது. வாழ்க்கையையும் பிரபஞ்சத்தையும் அகம் புறம் என இரண்டாக பிரித்தது தமிழ் மரபு. அகம் நம் அகத்தில் நிகழ்கிறது. உணர்ச்சிகள் கனவுகள் எண்ணங்கள். ஆனால் அகம் நிகழ புறத்தின் பருப்பொருட்கள் தேவைப்படுகின்றன. சங்கப்பாடல்களைப் பார்த்தால் மிக நுண்மையான இயற்கைச் சித்திரங்கள் மனத்தைச் சொல்ல முற்படும் அகத்துறைப் பாடல்களிலேயே உள்ளன என்பதைக் காணலாம்.

அதேபோல புறம் என்பது மானுட உணர்ச்சிகளினால் ஆன புறவாழ்க்கையாக உள்ளது. பின்னர் புறம் என்ற கருதுகோளை அறமும் பொருளும் இணைந்த ஒன்றாக தமிழ் மனம் பிரித்துக்கொண்டிருக்கிரது என்று சொல்லலாம். புறம் என்று சொல்லப்படும் பிரிவினையில் பொதுவாக இயற்கைச் சித்திரங்களை விட நிகழ்வுகளும் உணர்வுகளும்தான் அதிகமாக உள்ளன. வெளியே நாம் காண்பது அகத்தையே என்றும் அகமாக தோன்றுவது புறமே என்றும் புரிந்துகொண்ட ஒரு தரிசனத்தின் வெளிப்பாடுகளே சங்கப்பாடல்கள்.

இந்தமூன்று அடிப்படைகளில்தான் சங்ககாலத்தின் தத்துவம் அமைந்திருந்தது என்று ஊகிக்கலாம். சங்ககாலத்தில் பேசப்பட்ட காதல் மானம் வீரம் மூன்றுமே இந்த பிரபஞ்ச உருவகத்தின் மீதுதான் நிறுத்தப்பட்டன.

தமிழகத்தில் தொன்மையான இந்து தத்துவப் பண்பாட்டுக் கூறுகளின் நேரடிச் செல்வாக்கு நமக்குக் கிடைக்கும் ஆகப்பழைய சங்கபாடல்களிலேயே உள்ளது. வேத-வேதாந்தக் கருத்தியலுடன் உரையாடி வளர்ந்த நிலையில் இருக்கும் சிந்தனைகளாகவே நமக்கு சங்ககால பாடல்கள் காணக்கிடைக்கின்றன. வைதிகமரபில் இருந்து பெற்ற அறம்பொருளின்பம் என்னும் மூவகை புருஷார்த்தங்கள் [வாழ்க்கைச்சாரங்கள்] நம் சிந்தனையை பின்னர் வடிவமைத்தன.

அதனால் அறனும் பொருளும் இன்பமும் மூன்றும்
ஆற்றுக பெரும!

[புறம் 28]

என்று புரநாநூறு குறிப்பிடுகிறது. பின்னர் திருக்குறள் வழியாக இந்த தத்துவக் கட்டுமானம் தமிழ்ச்சிந்தனையின் அடிப்படையாக ஆகியது.

இங்கே கவனிக்க வேண்டியது ஒன்று உண்டு. அறமும் பொருளும் இன்பமும் மட்டுமே புருஷார்த்தங்களாக உள்ளன என்பது. இதற்கு இரு விளக்கங்கள் உள்ளன. அறமும்பொருளும் இன்பமும் அமைந்தால் அதுவே வீடுபேறு என்ற கருத்து தமிழுக்கு உரியது என்பது ஒன்று. வீடுபேறை முக்கியமான புருஷார்த்தமாக முன்வைக்கும் கோணம் வேதகாலத்துக்குப் பின்னர் தரிசனங்களின் காலகட்டத்தில்தான் உருவாகி வந்தது என்பதும், அதற்கு முன்னரே தமிழ்ப்பண்பாட்டுடன் வேதநெறியின் உரையாடல் நடந்துவிட்டது என்பது இன்னொன்று

வேதமரபுக்குப் பின்னர் தமிழ்ப்பண்பாட்டுடன் உரையாடியது ஆசீவகம்.பின்னர் சமணம். அதன்பின்னர் பௌத்தம். இந்த உரையாடல்களின் விளைவாக தமிழில் விரிவான தத்துவவிவாதங்கள் உருவாயின.  விளைவாக காப்பியங்கள் பிறந்தன

 

[  4  ]
இந்தக் கோணத்தில் யோசிக்கும்போது காப்பியகாலகட்டத்துக்கு முன்பு ஏன் விரிவான தத்துவ விவாதங்கள் நிகழவில்லை, ஏன் முக்கியமான தத்துவநூல்கள் உருவாகவில்லை என்ற கேள்விக்கு ஒரு பதிலை ஊகிக்க முடியும்.

சம்ஸ்கிருத மரபில் ஏன் விரிவான தத்துவ விவாதங்கள் உருவாயின? வேதகாலத்திலேயே அந்தப்பண்பாடு வெளிப்பண்பாடுகளுடன் விரிவான உரையாடலுக்கு வந்திருக்கிறது. அது பிற பண்பாடுகளை நோக்கி விரிந்து அனைத்தையும் தன்னுள் இணைத்துக்கொள்ளும் தன்மையுடன் இருந்திருக்கிறது. நான்கு வேதங்களும் நான்குவகையான பண்பாடு உரையாடல்களின் விளைவுகள்.

இந்த உள்ளிழுக்கும் இயல்பு காரணமாக வேதப்பண்பாடும் வேதசிந்தனையும் பல்வேறு கருத்தியல் நெருக்கடிகளைச் சந்தித்தன. அந்நெருக்கடிகள் வழியாக அவை வந்தபோது விரிவான தீவிரமான தத்துவ விவாதத்துக்கான தேவை எழுந்தது. இதை வேதங்கள் முதல் காணலாம். அக்னி, காற்று, ஒளி, இரவுபகல்கள் போன்ற இயற்கையுருவகங்கள் சார்ந்த வழிபாட்டில் இருந்து  விஷ்ணு ருத்ரன் போன்ர தெய்வங்களை நோக்கி வருவதெ தொன்மையான ஒரு பண்பாட்டு பரிமாற்றத்தின் விளைவாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.

பல்வேறு இறை உருவகங்கள் வழிபாட்டுமுறைகள் வேதப்பண்பாட்டுக்குள் , மழைக்கால குலத்தை நிரப்பும் ஓடைகள் போல , இந்திய நிலத்தில் இருந்து வந்துகொண்டே இருந்திருக்கின்றன. அவையனைத்தையும் ஒன்றுடன் ஒன்று உரையாடச்செய்து சமரசப்புள்ளிகளைக் கண்டடைந்து மையப்படுத்தி தொகுக்கும் ஒரு பிரம்மாண்டமான அறிவுச்செயல்பாடு தொய்வில்லாமல் நிகழ்ந்தது. அதைச் செய்த அறிவாளர் ரிஷிகள் எனப்பட்டார்கள். வேறு எந்த மரபிலும் காணக்கிடைக்காத இத்தனை ஆயிரம் அறிவாளர்களின் தேவை இவ்வாறு உருவானதே

இந்த தேடல் சென்றடைந்த மாபெரும் உருவகமே பிரம்மம். அனைத்தையும் உள்ளடக்கிய தூய தத்துவார்த்தமான கட்வுள் உருவகம். மானுடத்தின் முதல் தத்துவார்த்தமான இறையுருவகமும் இதுவே. அதன்பின் விவாதம் முழுமுற்றாக தூய தத்துவத்துக்குள் சென்றுவிட்டது. பிரம்மத்தை மையமாக்கி தன்னுள் வந்து சேரும் எல்லா சிந்தனைகளையும் தொகுக்கும் பெருமுயற்சியே மானுடத்தின் மாபெரும் தத்துவத்தொகுப்பை உருவாக்கியது

வேதகாலத்துக்குப் பின்னர் தரிசனங்களின் காலகட்டத்திலும் சரி, அதன்பின் அவைதிக மதங்களான பௌத்த சமண மதங்களின் காலகட்டத்திலும் சரி, கடைசியில் ஆங்கில ஆட்சியின்போது வந்த ஐரோப்பிய சிந்தனைப்போக்குகளின் காலகட்டத்திலும் சரி இந்திய தத்துவ விவாதங்களின் ஒரு தரப்பாக வேதாந்தம்தான் இருந்துவந்திருக்கிறது. அதன் விவாதம் ஒருபோதும் ஓயாமல் முன்செல்கிறது.

அத்தகைய ஒரு உள்ளிழுப்பு- தொகுப்புத்தன்மை தமிழ்ப்பண்பாடில் இல்லை. ஏற்கனவே கல்வியிலும் சிந்தனையிலும் முதிர்ந்து ஒரு செவ்வியல்தன்மையை அடைந்து விட்டிருந்த தமிழ்ப்பண்பாடு தன்னுள் தான் நிறைந்து அசைவற்று இருந்தது. அதை ‘ஒரு பதிஎழுவறியா பழங்குடி’ த்தன்மை எனலாம். ஆகவே அது புறப்பண்பாடுகளுடன் உரையாடவோ அவற்றை வென்று உள்ளடக்கவோ முயலவில்லை. அதற்கும் பிற தரப்புகளுக்கும் விரிவான விவாதமே நிகழவில்லை

சங்ககாலத்துக்கு முன்னரே வேதப்பண்பாடு தமிழகத்திற்கு வந்திருக்கிறது. ஆனால் வைதீகர் எப்போதும் அன்னியராகவே சொல்லப்படுகிறார்கள். எப்போது வைதீகர்கள் குறிப்பிடபபுகிறார்களோ அப்போதெல்லாம் அவர்களின் தவம், வேள்விச்செயல்,அவர்களின் வேதம் ஆகியவற்றைச் சுட்டும் ஒரு மதிப்புடனும் வழிபாடுட்டனும்தான் சொல்லபப்டுகிறார்கள். ஆனாலும் அவர்கள் தமிழ்ச்சமூகத்தின் உறுப்பினராக சொல்லபப்டவில்லை.

அந்த வைதிகர்களிடமிருந்து வந்த வைதிகசிந்தனைகளில் இருந்து மூன்று புருஷார்த்தங்கள், வேள்விப்பயன் [அபூர்வம்] போன்ற சில தத்துவக் கருத்துக்களை தமிழ்ச்சிந்தனைகள் பெற்றுக்கொண்டிருந்தாலும்கூட விரிவான விவாதங்கள் நிகழ்ந்ததாகவோ அதன்மூலம் தத்துவநகர்வு உருவானதாகவோ சொல்லமுடியாது. நேர்மாறாக தமிழ்ச்சிந்தனையின் பலகூறுகளை வைதீகம் தன்னுடையதாக ஆக்கிக் கொண்டிருக்கலாம் என்று படுகிறது.

பின்னர் ஆசீவக சமண பௌத்த மதங்கள் வந்தபோது அவை தன்னுள் நிறைவுற்றிருந்த தமிழ்ச்சிந்தனையின் சிம்மாசனங்களை அசைத்தன. தத்துவ அறைகூவல் விடுத்தன. அந்த சிந்தனைகளை உள்வாங்கும்படி தன்னை மாற்றியமைக்கும்கட்டாயம் தமிழுக்கு உருவானது. விளைவாக தத்துவமோதல்களும் விவாதங்களும் உருவாயின.

தன் தத்துவதரிசனங்களை விவாதங்களாக ஆக்கிக்கொள்ளவேண்டிய வரலாற்றுத்தருணம் தமிழ்பப்ண்பாட்டுக்கு அமையவில்லை என்று சொல்லலாம். கரைகவியா ஏரி போல அது அலையற்று நெடுங்காலம் அப்படியே இருந்தது. சிந்தனைகளை பிரசிந்தனைகளை எதிர்கொள்ளும் படைக்கருவியாக ஆக்க வேண்டிய தேவையே அவர்களுக்கு உருவாகவில்லை. சிந்தனைகளை முறைப்படுத்தி தொகுத்துக்கொள்ள வேண்டிய தேவை மட்டுமே உருவாகியது.ஆகவேதான் தொல்தமிழ்ப்பண்பாட்டின் அக்கறை இலக்கணங்களில் ஊன்றியிருந்தது.

தமிழில் பழங்கால அறிவோர் அவை என்று நாம் காண்பவை எல்லாமே இலக்கண அவைகளாகவும் இலக்கிய அரங்கேற்றக் கூடுகைகளாகவும் இருந்தன. இலக்கண நூல்கள் ஒன்றில் இருந்து இன்னொன்றாக உருவாகிக் கொண்டே இருந்தன. எல்லா கருத்தும் ஏற்கனவே சொல்லபப்ட்ட ஒன்றாக இருந்தது. தத்துவம் மத்தினால் கடைந்து உருட்டி வைக்கப்படவில்லை– அது இலக்கியம் என்னும் பாலில் கரைந்தநிலையிலேயே இருந்தது.

தமிழ்ச்சிந்தனையின் மையக்கருத்துக்களான இயற்கை வழிபாடு, பிறவிச்சுழற்சி மற்றும் அகப்புறம் ஆகிய மூன்றும் இந்திய சிந்தனைமரபில் தமிழிலிருந்து சென்று வலுப்பெற்றவை என்று சொல்ல வாய்ப்புகள் உள்ளன. குறிப்பாக பிந்தைய இரு கருத்துக்களும் பௌத்தத்தில் அழுத்தமாக வேரூன்றின. சூனியவாத பௌத்தமும் விக்ஞானவாத பௌத்தமும் அதிலிருந்தே உருவாகின. அவற்றில் இருந்து அத்வைதம் விசிஷ்டாத்வைதம் துவைதம் போன்ற பிற்கால வேதாந்தங்கள் உருவாயின. இவற்றை உருவாக்கிய அனைத்து சிந்தனையாளர்களும் தென்னிந்தியாவைச்சேர்ந்தவர்கள். பலர் காஞ்சியில் படித்தவர்கள். இந்திய சிந்தனை மரபில் இன்றுள்ள வேதாந்த ஞானம் என்பது பெரும்பாலும் தெற்கின் — தமிழகத்தின் — கொடை என்றால் அது மிகையல்ல.

 

நூல்

சங்கசெவ்வியல் டாக்டர் செ.சாரதாம்பாள். மீனாட்சி புத்தகநிலையம் 1992



__________________
Page 1 of 1  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard