New Indian-Chennai News + more

நான் கிருத்துவ சமயத்தினைச் சார்ந்தவன் அல்ல!!!

இதனை இங்கே நான் முதலில் கூறிக் கொண்டாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது. நான் சமயத்தால் ஒரு இந்து. ஆனால் இன்று அனைத்துச் சமயங்களும் அரசியல் கருவிகளாக மாறி அவற்றிற்கும் இறைவனுக்கும் சரி ஆன்மீகத்திற்கும் சரி சிறிதும் தொடர்பற்று இருக்கும் இந்நிலையில் ஒரு சமயத்தினைச் சார்ந்தவனாக என்னை அடையாளம் காட்டிக் கொள்வதனை விட 'நான் ஒரு இறை நம்பிக்கையாளன்' என்றே என்னை அடையாளம் காட்டிக் கொள்வது நன்றாக இருக்கும் என்றே எண்ணுகின்றேன். ஆனால் அதிலும் பிரச்சனை இருக்கத் தான் செய்கின்றது. இறை நம்பிக்கையாளன் என்றால் எந்த கடவுளை நீ நம்புகின்றாய் என்ற கேள்வியினை நாம் எதிர் கொண்டாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது. அதற்கு பதிலாக 'ஒன்றே குலம் ஒருவனே தேவன்' என்றும் 'ஒரே மந்தை ஒரே மேய்ப்பன்' என்றே நாம் விடையினை அளித்தாலும் அதனை பலர் ஏற்றுக் கொள்வது கடினம். காரணம் மக்கள் பல்வேறாக பிரிந்து இருக்கின்றனர்...பல்வேறு சமயங்கள் இருக்கின்றன...அச்சமயங்களிலேயே பல பிரிவுகள் இருக்கின்றன...அவைகள் அனைத்தும் ஒன்றுடன் ஒன்று சண்டை இட்டுக் கொண்டே வேறு இருக்கின்றன. இந்நிலையில் ஒன்றே குலம் ஒருவனே தேவன் என்றே நாம் பொதுவாக கூறினோம் என்றால் நிச்சயம் அதனை ஏற்றுக் கொள்வது என்பது கடினமான ஒன்றாகத் தான் இருக்கும்.

எனவே இந்நிலையில் இறை நம்பிக்கையாளராக விளங்கும் நம் மீது நம்மையும் நமது சமயங்களையும் நன்கு ஆராய்ந்து பார்த்து, நாம் உண்மையாகவே சரியான கருத்தில் தான் இருக்கின்றோமா...நமது சமயம் உண்மையாகக் கூறுகின்ற கருத்துக்களை நாம் அறிந்து இருக்கின்றோமா?...உலகில் உள்ள சமயங்கள் கூறுகின்ற கருத்துக்களும் நமது சமயக் கருத்துக்களும் வேறுபட்டவையா அல்லது அவை அனைத்தும் ஒரே கருத்தினைத் தான் கூறுகின்றனவா என்றும் நாம் ஆராய்ந்துப் பார்த்தாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது. அதற்கு நாம் அனைத்துச் சமய நூல்களையும் அவற்றின் வரலாற்றையும் அறிந்துப் பார்த்தாகத் தான் வேண்டி இருக்கின்றது.

அதனை ஒரு ஆன்மீகத் தேடல் பயணம் என்றும் கூறலாம்...வரலாற்றுப் பயணம் என்றும் கூறலாம். எனதும் அப்படிப்பட்ட ஒரு தேடல் பயணம் தான். எனது தேடலில் நான் உண்மை என்று கண்டவற்றை இவ்வலைத்தளத்தின் வாயிலாக உங்களுடன் பகிர்ந்துக் கொண்டு வருகின்றேன். காரணம் அக்கருத்துக்களும் விடயங்களும் நிச்சயமாக மக்களால் அறியப்பட வேண்டியவைகள் என்றும் அறிந்து விவாதிக்கப்பட வேண்டியவைகள் என்றும் நான் எண்ணுவதே ஆகும். இப்பொழுது தொடங்கப் போகும் இப்பதிவும் அப்படிப்பட்ட ஒன்றே.

பொதுவாக ஒரு புத்தகத்தினை அப்படியே எனது வலைத்தளத்தில் பதிவிட்டது கிடையாது. ஆனால் 'இரண்டாம் வருகையும் பரலோக ராஜ்யமும் - புனித தோமா வழிப் பார்வை' என்ற தலைப்பில் ஆய்வாளர் முனைவர்.மு.தெய்வநாயகம் அவர்கள் எழுதிய நூலினை அப்படியே பதிவுகளாக இடுவது, அறிந்துக் கொள்ளவும் விவாதிக்கவும், நலமாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்தினால் அப்புத்தகத்தை அப்படியே பதிவுகளாக இடுகின்றேன். நன்றி.

எச்சரிப்பின் பகுதி:

"நான் ஒருக்காலும் உங்களை அறியவில்லை. அக்கிரமச் செய்கைக்காரரே என்னை விட்டு அகன்றுப் போங்கள்" என்று (மத் 7: ) இயேசு கூறுகின்றார். யாரைப் பார்த்து?

"கர்த்தாவே; கர்த்தாவே; உமது நாமத்தினாலே தீர்க்க தரிசனம் உரைத்தோம் அல்லவா?
உமது நாமத்தினாலே பிசாசுகளைத் துரத்தினோம் அல்லவா?
உமது நாமத்தினாலே அநேக அற்புதங்களைச் செய்தோம் அல்லவா?" (மத் - 7 :22 )

என்றுக் கூறும் ஊழியக்காரர்களைப் பார்த்து.

அதாவது அவர் நாமத்தினாலே ஊழியம் செய்யும் ஊழியக்காரர்களைப் பார்த்து இயேசு கிருத்து இவ்வாறு கூறுவது ஏன்?

இது ஊழியக்காரர் பலரால் புரிய முடியாத கேள்வி.
ஏன்?
இந்த ஊழியங்களை இவர்களுக்குக் கொடுத்ததே இயேசு கிருத்து தான்.

"இயேசு கிருத்து தம்முடைய (சீடர்களை) ஊழியக்காரர்களைத் தம்மிடத்தில் வரவழைத்து அசுத்த ஆவிகளைத் துரத்தவும், சகல வியாதிகளையும், சகல நோய்களையும் நீக்கவும் அவர்களுக்கு அதிகாரம் கொடுத்தார்." (மத் - 10 :1)

நோய்களையும் பேய்களையும் நீக்கும் அதிகாரத்தைக் கொடுத்த கர்த்தர், அவர் நாமத்தினாலே அவர் கொடுத்த ஊழியத்தைச் செய்கிறவர்களைப் பார்த்து "நான் ஒருக்காலும் உங்களை அறியவில்லை, அக்கிரமச் செய்கைக்காரரே; என்னை விட்டு அகன்றுப் போங்கள்" என்று கூறுவது எந்த விதத்தில் நியாயமானது என்னும் கேள்வி எழுகின்றது.

அவருடைய ஊழியக்காரர் அப்படி என்ன அக்கிரமத்தைச் செய்தார்கள்? என்பதைக் குறிப்பிடாமல் அவர்களை நோக்கி, "அக்கிரமச் செய்கைக்காரரே; என்னை விட்டு அகன்றுப் போங்கள்" என்று கூறுவது எந்தவிதத்திலும் நியாயம் இல்லை என்னும் எண்ணம் நமக்கு ஏற்படுகிறது.

அதாவது அவர் கொடுத்த ஊழியமாகிய, அவர் நாமத்தால் பிசாசுகளைத் துரத்தலும், அவர் நாமத்தால் தீர்க்கதரிசனம் உரைத்தலும், அவர் நாமத்தால் அநேக அற்புதங்களைச் செய்தலும் அக்கிரமச் செய்கையா? என்னும் கேள்விகள் எழுகின்றன.

இவற்றிற்கு விடைகாண இயேசு கிருத்து இவற்றிற்கான அதிகாரத்தைக் கொடுத்த பின்னணியைப் புரிந்துக் கொள்ள வேண்டும்.

மத்தேயு 10 ஆம் அதிகாரத்தின் 7 ஆம் வசனம் இந்த அதிகாரத்தை அவர் தம் ஊழியக்காரர்களுக்குக் கொடுத்தது ஏன் என்பதற்கான காரணத்தைக் கூறுகிறது.

போகையில் "பரலோக இராஜ்யம் சமீபித்திருக்கிறது" என்று பிரசங்கியுங்கள் என்னும் கட்டளையைச் சொல்லுகிறது. அவருடைய கட்டளையை அவர்கள் நிறைவேற்றச் செல்லும் பொழுது, தங்குவதற்கும், உணவுக்கும், உடுத்துவதற்கும் ஆகும் செலவுகளுக்காக எதையும் எடுத்துச் செல்ல வேண்டாம் என்று (மத் 10 : 9-10 ) கட்டளையிட்டதுடன், "வேலையாள் தன் ஆகாரத்திற்குப் பாத்திரமாவான்" (மத் 10: 10) என்றும் தெரிவித்து உள்ளார்.

இயேசு கிருத்து தம் சீடர்களுக்குக் கொடுத்திருக்கும் வேலையும், அந்த வேலையைச் செய்வதற்கான கூலியாகத் தங்குமிடம் முதலியன கிடைப்பதற்குரிய வாய்ப்பாக வரங்களைக் கொடுத்ததுடன்

"இலவசமாய்ப் பெற்றீர்கள், இலவசமாய்க் கொடுங்கள்" (மத் 10 :8 ) என்றும் கூறி உள்ளதை நாம் பார்கின்றோம்.

இந்தப் பகுதியில் முக்கியமாக நடைபெற வேண்டிய வேலையையும், அந்த வேலை தடையில்லாமல் நடைபெறுவதற்கு, வேலை செய்கிறவர்களுக்குக் கூலியாகக் கிடைக்க வேண்டிய வசதிகளுக்காக வரங்களும் கொடுக்கப்பட்டுள்ள நிலை விளக்கப்பட்டு உள்ளது.

இந்த விளக்கத்தின்படி,

"பரலோக இராஜ்யம் சமீபித்திருக்கிறது" என்று அனைத்து இடங்களிலும் பிரசங்கம் செய்வதற்கு வாய்ப்பாக வரங்கள் கொடுக்கப்பட்டன என்பதை நாம் அறிகின்றோம். ஆனால் அந்த ஊழியக்காரர்கள் தங்களுக்குக் கொடுக்கப்பட்ட வெளியாகிய பரலோக இராஜ்யத்தைப் பற்றியும், அதை அறிவிக்கும் முறைகளைப் பற்றியும் சிறிதும் சிந்திக்காமல், வசதிக்காகக் கொடுக்கப்பட்ட வரங்களைப் பயன்படுத்தி வசதியாக வாழ்ந்தமையால், அவர்களுடைய வாழ்க்கை முறை அக்கிரமச் செய்கை என்று கண்டிக்கப்படுவது நமக்கு விளங்குகிறது.

இன்றும் ஊழியக்காரர்கள் என்று தங்களை அழைத்துக் கொள்ளுகிற, இத்தகைய வரங்களையும் மற்ற வரங்களையும் பெற்றவர்கள், பரலோக இராஜ்யம் பற்றி எண்ணிப் பார்க்க இயலா நிலையில் பூலோக இராஜ்யம் பற்றிய சிந்தனையிலேயே வாழ்கின்றவர்களை நாம் பார்க்கின்றோம். இவர்களை இயேசு கிருத்து "அக்கிரமச் செய்கைக்காரர்களே, அகன்றுப் போங்கள்" என்று கூறும் நிலை இன்றும் இருப்பதைக் காணுகின்றோம்.

அதாவது 'பரலோக இராஜ்யம்' பற்றி அறிய விரும்பாமலும், அதைப்பற்றிப் பிரசங்கிக்க விரும்பாமலும், தங்களுக்குக் கிடைத்துள்ள வரங்களால் கிடைக்கும் வசதி வாய்ப்புகளை மட்டும் பயன்படுத்தும் பூலோக இராஜிய ஊழியக்காரர்கள் அக்கிரமச் செய்கைக்காரர்கள் என்று இன்றும் கண்டிக்கப்படக் கூடியவர்களாக இருக்கிறார்கள் என்பது தெளிவாகிறது.

இது மட்டுமன்று, பைபிளைக் கையில் வைத்துக் கொண்டு, ஊழியக்காரர் என்று உரிமை பாராட்டும் அனைவருக்கும் இது ஒரு எச்சரிப்பின் பகுதியாகும்.

இந்த எச்சரிப்பின் பகுதியைப் பின்னணியாகக் கொண்டு இயேசு கிருத்து தெளிவாகக் கூறியுள்ள பரலோக இராஜ்யத்தைப் பற்றியும், பரலோக இராஜ்யம் வரக் காரணமான இரண்டாம் வருகையைப் பற்றியும் பைபிளைப் பரிசுத்த ஆவியின் வெளிச்சத்தில் கூர்ந்து ஆராய்வோம் வாருங்கள். "பரலோக இராஜ்யம் சமீபித்திருக்கிறது" என்று இயேசு கிருத்து பிரசங்கிக்கக் கூறியபடி பரலோக இராஜ்யம் கேட்டவர்களுக்குச் சமீபமாக வந்ததா?

ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் ஆண்டுகள் கடந்த பின்னரும் ஊழியக்காரர்கள் இப்படித்தான் மற்றவர்களுக்குப் பிரசங்கம் பண்ண வேண்டுமா? அல்லது பரலோக இராஜ்யம் இயேசு கிருத்து கூறி இருந்தபடி வந்துவிட்டது. ஆனால் நாம் அதை அறிய முடியாமல் இருக்கின்றோமா?

இப்பொழுது எப்படிப் பிரசங்கிக்க வேண்டும்? என்று இயேசு கிருத்து விரும்புகின்றார் என்பதை அறிந்துக் கொள்ள பைபிளை ஆராய்வோம் வாருங்கள்.

"எல்லாவற்றையும் சோதித்துப் பார்த்து, நலமானதைப் பிடித்துக் கொள்ளுங்கள்; பொல்லாங்காய்த் தோன்றுகிற எல்லாவற்றையும் விட்டு விலகுங்கள்" (1 தெச. 5 :21 : 22)

உலகம் முழுவதிலுமுள்ள கிருத்தவர்கள் ஏறத்தாழ இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளாக இரண்டாம் வருகையை எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கின்றார்கள். பலர் இரண்டாம் வருகையின் நாள் இது தான் என்று குறித்து ஏமாற்றமடைந்த வரலாறுகளும் இருக்கின்றன. இதன் அடிப்படைக் காரணம் என்ன? என்பதைப் பைபிளின் அடிப்படையில் நோக்குவோம்.

கிருத்துவர்களை பைபிள் இரண்டு பிரிவுகளாகப் பிரித்துப் பார்க்கிறது.

1. யூதக் கிருத்தவர்கள்
2. புற ஜாதிக் கிருத்தவர்கள்.

இயேசு கிருத்து யூத மதத்தில் பிறந்தவர். இதனால் கிருத்துவை ஏற்றுக் கொண்டு முதலில் கிருத்தவர்கள் ஆனவர்கள் யூதர்கள். யூதக் கிருத்தவர்கள் தங்கள் நம்பிக்கையை யூதரல்லாத மற்ற புற ஜாதி மக்களிடையே பரப்பினார்கள். இதனால், பின்னர் புற ஜாதிக் கிருத்தவர்கள் உருவானார்கள்.

இதனால் புற ஜாதிக் கிருத்தவர்கள் யூதக் கிருத்தவர்களின் நம்பிக்கைகளைப் பின்பற்றி வருகின்றார்கள். இன்று உலகம் முழுவதிலுமுள்ள கிருத்தவர்கள் இரண்டாம் வருகையை எதிர்பார்த்துக் காத்துக் கொண்டிருக்கின்றார்கள் என்றால், இது யூதக் கிருத்தவர்கள் கற்றுக் கொடுத்த எதிர்பார்ப்பே ஆகும்.

யூதக் கிருத்தவர்களுக்கு இந்த நம்பிக்கை எவ்வாறு வந்தது என்றால் யூதர்களுடைய வேதமாகிய பழைய ஏற்பாட்டில் இருந்து வந்தது ஆகும்.

பைபிள் முக்கியமாக மூன்று மதங்களின் நம்பிக்கைகளை விளக்குகிறது. அவை,
1. இசுரவேலர் மத நம்பிக்கை
2. யூதர் மத நம்பிக்கை
3. கிருத்துவ மத நம்பிக்கை
ஆகும்.

இசுரவேலர் மதம்:

இசுரவேலர் 12 கோத்திரத்தினர். இசுரவேல் என அழைக்கப்பட்ட யாக்கோபு தம் குடும்பத்தைப் பஞ்சத்தில் இருந்து காப்பாற்றிய யோசேப்பின் மக்கள் இருவரையும் இசுரவேல் கோத்திரங்களில் சேர்த்துக் கொண்ட காரணத்தால் இசுரவேல் கோத்திரத்தார் எண்ணிக்கை 13 ஆனது.

இந்த 13 கோத்திரத்தாரும் எகிப்தியர்களால் அடிமைப்படுத்தப்பட்டுத் துன்புற்றக் காலத்தில், இசுரவேலரை அடிமைத்தளையிலிருந்து விடுவித்து கானான் நாட்டுக்கு வழி நடத்தியவர் மோசே.

கானான் நாட்டை வென்று இசுரவேலருக்கு அந்நாட்டைப் பிரித்துக் கொடுத்தவர் யோசுவா.

கானான் நாட்டில் வாழ்ந்த இசுரவேலரைத் திறமையாக ஆட்சி செய்து, கூடாரங்களை ஆலயமாக வைத்திருந்த நாடோடி நிலையிலிருந்து, எருசலேமில் ஆலயம் கட்ட வழி வகுத்தவர் தாவீது.

தாவீதின் மகனாகிய சாலமோன் எருசலேமில் தேவாலயத்தைக் கட்டினார். சாலமோனின் மகன் ரெகொபெயாம் காலத்தில் இசுரவேல் நாடும் இசுரவேல் மதமும் இரண்டாக உடைந்தன.

13 கோத்திரங்களில், அரசாண்ட யூதக் கோத்திரமும், பென்யமின் கோத்திரமும், ஆசாரியராயிருந்த லேவி கோத்திரத்தில் ஒரு பகுதியும் ஆகிய இரண்டரை கோத்திரத்தார் எருசலேமைத் தலைநகராகக் கொண்ட யூத நாட்டில் தங்கினர்.

இசுரவேலரின் வழிபாட்டிடங்களில் வழிபடக் கூடாது. எருசலேம் கோவிலில் மட்டுமே பலி இட வேண்டும். மற்ற இசுரவேலர் வழிபாட்டிடங்களில் பலியிடக் கூடாது என்னும் கட்டுப்பாடுகளுடன், யூத மதத்தைத் தோற்றுவித்தனர். யூத மதத்தின் உயிர்நாடி எருசலேம் கோவில் ஆயிற்று.

யூத அரசனாகிய ரெகொபெயாமிடமிருந்து பிரிந்து சென்ற பத்தரைக் கோத்திரத்தைச் சேர்ந்தவர்கள் தங்கள் பழைய வழிபாட்டிடங்களான பெத்தேல், மிஸ்பா, சீனாய், கில்கால், சீகேம், எபனேசர் முதலிய இடங்களில் பலியிட்டு இசுரவேலர் மதத்தைத் தொடர்ந்து பின்பற்றியதுடன், எருசலேமுக்குப் பதில் சமாரியா பட்டணத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு இசுரவேல் நாட்டை ஆளத் தொடங்கினர்.

யோசுவா கானான் நாட்டை வென்று, பிரித்துக் கொடுக்கும் பொழுது, 13 கோத்திரங்களில் லேவி கோத்திரத்திற்குப் பங்கு கொடுக்கவில்லை. ஆலயத்தில் பணி செய்யும் பொறுப்புக் கொடுக்கப்பட்டு, தசமபாகம் லேவிக்குக் கிடைக்க ஏற்பாடு செய்யப்பட்டது. இதனால் 12 கோத்திரம் என்று கூறும் வழக்கம் மீண்டும் வந்தது என்பது இங்கே நினைவு கூரத்தக்கது.

நாடு இரண்டாகப் பிரிந்த பின்னர், "யூத நாடு" என்னும் பெயரும், "யூத மதம்" என்னும் பெயரும் இசுரவேலர் வரலாற்றில் புதிதாகத் தோன்றின.

சமாரியா பட்டணத்தைத் தலைநகராகக் கொண்டு ஆண்ட இசுரவேலரை, சமாரியர் என்றும், இசுரவேலரின் வழிபாட்டைச் சமாரியர் வழிபாடு என்றும் யூத நாடினர் அழைக்கலாயினர்.

சமாரியர் நாடு கி.மு. 721 இல் அசீரியர்களால் பிடிக்கப்பட்ட பின்னர், சமாரியர்களாகிய இசுரவேலரும், சமாரியர் வழிபாடாகிய இசுரவேலர் வழிபாடும், யூத இனத்தவராலும், யூத மதத்தவராலும் அலட்சியமாகவும் இழிவாகவும் நோக்கப்பட்டனர்.

சமாரியர் வழிபாட்டிடங்களாகிய இசுரவேலர் வழிபாட்டிடங்களில் சில, யூத மதத்தைச் சேர்ந்தவர்களால் இடிக்கப்பட்டதுடன், சமாரியர்களாகிய இசுரவேலரை, இசுரவேல் மதத்தில் இருந்து யூத மதத்திற்கு மாற்றும் முயற்சிகளும் அது முதல் மேற்கொள்ளப்பட்டன. இயேசு கிருத்து இவ்வாறு மதம் மாற்றுகிறவர்களைப் பற்றியே மத்.23 : 15 இல் குறிப்பிடுகின்றார்.

இதனால், இசுரவேலராகிய சமாரியர்கள் இழிவானவர்கள் எனவும், யூதர்கள் உயர்வானவர்கள் எனவும் எண்ணுகின்ற மனப்போக்கு யூதர்களிடையே வளர்ந்தது. இதனால் இசுரவேலர் மதம் அழியும் நிலையை அடைந்து, யூத மதம் சிறப்படையும் நிலை உருவானது.

இந்த நிலைகளுக்குக் காரணம் இசுரவேலர் ஆட்சியை இழந்தமையும், யூதர்கள் ஆட்சியில் இருந்தமையுமே ஆகும்.

 மூவொரு கடவுள் என்னும் உண்மையை உணர்ந்தவர் புனித தோமா மட்டுமே. எவ்வாறு?

 விவிலியத்தில் ஒட்டல் - 7 வசனங்கள்

 விவிலியத்தில் மாற்றல் - பரலோக இராஜ்யம்

Question: "I am a Hindu, why should I consider becoming a Christian?"

Answer: Comparing Hinduism and Christianity is difficult, in part, because Hinduism is a slippery religion for Westerners to grasp. It represents limitless depths of profundity, a rich history, and an elaborate theology. There is perhaps no religion in the world that is more variegated or ornate. Comparing Hinduism and Christianity can easily overwhelm the novice of comparative religions. So, the proposed question should be considered carefully and humbly. The answer given here does not pretend to be comprehensive or assume even an "in-depth" understanding of Hinduism at any particular point. This answer merely compares a few points between the two religions in effort to show how Christianity is deserving of special consideration.

First, Christianity should be considered for its historical viability. Christianity has historically rooted characters and events within its schema which are identifiable through forensic sciences like archeology and textual criticism. Hinduism certainly has a history, but its theology, mythology, and history are so often blurred together that it becomes difficult to identify where one stops and the other begins. Mythology is openly admitted within Hinduism, which possesses elaborate myths used to explain the personalities and natures of the gods. Hinduism has a certain flexibility and adaptability through its historical ambiguity. But, where a religion is not historical, it is that much less testable. It may not be falsifiable at that point, but neither is it verifiable. It is the literal history of the Jewish and eventually Christian tradition that justifies the theology of Christianity. If Adam and Eve did not exist, if Israel did not have an exodus out of Egypt, if Jonah was just an allegory, or if Jesus did not walk the earth then the entire Christian religion can potentially crumble at those points. For Christianity, a fallacious history would mean a porous theology. Such historical rootedness could be a weakness of Christianity except that the historically testable parts of the Christian tradition are so often validated that the weakness becomes a strength.

Second, while both Christianity and Hinduism have key historical figures, only Jesus is shown to have risen bodily from the dead. Many people in history have been wise teachers or have started religious movements. Hinduism has its share of wise teachers and earthly leaders. But Jesus stands out. His spiritual teachings are confirmed with a test that only divine power could pass: death and bodily resurrection, which He prophesied and fulfilled in Himself (Matthew 16:21; 20:18-19; Mark 8:31, 1 Luke 9:22; John 20-21; 1 Corinthians 15).

Moreover, the Christian doctrine of resurrection stands apart from the Hindu doctrine of reincarnation. These two ideas are not the same. And it is only the resurrection which can be deduced convincingly from historical and evidential study. The resurrection of Jesus Christ in particular has considerable justification through secular and religious scholarship alike. Its verification does nothing to verify the Hindu doctrine of reincarnation. Consider the following differences:

Resurrection involves one death, one life, one mortal body, and one new and immortally glorified body. Resurrection happens by divine intervention, is monotheistic, is a deliverance from sin, and ultimately occurs only in the end times. Reincarnation, on the contrary, involves multiple deaths, multiple lives, multiple mortal bodies, and no immortal body. Furthermore, reincarnation happens by natural law, is usually pantheistic (God is all), operates on the basis of karma, and is always operative. Of course, listing the differences does not prove the truth of either account. However, if the resurrection is historically demonstrable, then distinguishing these two after-life options separates the justified account from the unjustified account. The resurrection of Christ and the larger Christian doctrine of resurrection are both deserving of consideration.

Third, the Christian Scriptures are historically outstanding, deserving serious consideration. In several tests the Bible surpasses the Hindu Vedas, and all other books of antiquity, for that matter. One could even say that the history of the Bible is so compelling that to doubt the Bible is to doubt history itself, since it is the most historically verifiable book of all antiquity. The only book more historically verifiable than the Old Testament (the Hebrew Bible) is the New Testament. Consider the following:

1) More manuscripts exist for the New Testament than for any other of antiquity—5,000 ancient Greek manuscripts, 24,000 in all including other languages. The multiplicity of manuscripts allows for a tremendous research base by which we can test the texts against each other and identify what the originals said.

2) The manuscripts of the New Testament are closer in age to the originals than are any other document of antiquity. All of the originals were written within the time of the contemporaries (eyewitnesses), in the first century A.D., and we currently have parts of manuscript as old as A.D. 125. Whole book copies surface by A.D. 200, and the complete New Testament can be found dating back to A.D. 250. Having all the books of the New Testament initially written within the times of eyewitnesses means that they did not have time to devolve into myth and folklore. Plus, their truth claims were held accountable by members of the church who, as personal witnesses to the events, could check the facts.

3) The New Testament documents are more accurate than any other of antiquity. John R. Robinson in Honest to God reports that the New Testament documents are 99.9% accurate (most accurate of any complete antique book). Bruce Metzger, an expert in the Greek New Testament, suggests a more modest 99.5%.

Fourth, Christian monotheism has advantages over pantheism and polytheism. It would not be fair to characterize Hinduism as only pantheistic ("God is all") or only polytheistic (having many gods). Depending on the stream of Hinduism to which one ascribes, one may be pantheistic, polytheistic, monistic ("all is one"), monotheistic, or a number of other options. However, two strong streams within Hinduism are polytheism and pantheism. Christian monotheism has marked advantages over both of these. Due to space considerations, these three worldviews are compared here in regards to only one point, ethics.

Polytheism and pantheism both have a questionable basis for their ethics. With polytheism, if there are many gods, then which god has the more ultimate standard of ethics for humans to keep? When there are multiple gods, then their ethical systems do not conflict, do conflict, or do not exist. If they do not exist, then ethics are invented and baseless. The weakness of that position is self-evident. If the ethical systems do not conflict, then on what principle do they align? Whatever that aligning principle is would be more ultimate than the gods. The gods are not ultimate since they answer to some other authority. Therefore, there is a higher reality to which one should adhere. This fact makes polytheism seem shallow if not empty. On the third option, if the gods conflict in their standards of right and wrong, then to obey one god is to risk disobeying another, incurring punishment. Ethics would be relative. Good for one god would not necessarily be "good" in an objective and universal sense. For example, sacrificing one's child to Kali would be commendable to one stream of Hinduism but reprehensible to many others. But surely, child sacrifice, as such, is objectionable regardless. Some things by all reason and appearance are right or wrong, regardless.

Pantheism does not fare much better than polytheism since it asserts that ultimately there is only one thing—one divine reality—thus disallowing any ultimate distinctions of "good" and "evil." If "good" and "evil" were really distinct, then there would not be one single, indivisible reality. Pantheism ultimately does not allow for moral distinctions of "good" and "evil." Good and evil dissolve into the same indivisible reality. And even if such distinctions as "good" and "evil" could be made, the context of karma voids the moral context of that distinction. Karma is an impersonal principle much like a natural law such as gravity or inertia. When karma comes calling on some sinful soul, it is not a divine policing that brings judgment. Rather, it is an impersonal reaction of nature. But morality requires personality, personality which karma cannot lend. For example, we do not blame a stick for being used in a beating. The stick is an object with no moral capacity or duty. Rather, we blame the person who used the stick abusively. That person has a moral capacity and a moral duty. Likewise, if karma is merely impersonal nature, then it is amoral ("without morality") and is not an adequate basis for ethics.

Christian monotheism, however, roots its ethics in the person of God. God's character is good, and, therefore, what conforms to Him and His will is good. What departs from God and His will is evil. Therefore, the one God serves as the absolute basis for ethics, allowing a personal basis for morality and justifying objective knowledge about good and evil.

Fifth, the question remains "What do you do with your sin?" Christianity has the strongest answer to this problem. Hinduism, like Buddhism, has at least two ideas of sin. Sin is sometimes understood as ignorance. It is sinful if one does not see or understand reality as Hinduism defines it. But there remains an idea of moral error termed "sin." To do something deliberately evil, to break a spiritual or earthly law, or to desire wrong things, these would be sins. But that moral definition of sin points to a kind of moral error that requires real atonement. From where can atonement rise? Can atonement come by adherence to karmic principles? Karma is impersonal and amoral. One could do good works to "even the balance," but one cannot ever dispose of sin. Karma does not even provide a context whereby moral error is even moral. Whom have we offended if we sin in private, for example? Karma does not care one way or the other because karma is not a person. For example, suppose one man kills another man's son. He may offer money, property, or his own son to the offended party. But he cannot un-kill the young man. No amount of compensation can make up for that sin. Can atonement come by prayer or devotion to Shiva or Vishnu? Even if those characters offer forgiveness, it seems like sin would still be an unpaid debt. They would forgive sin as if it were excusable, no big deal, and then wave people on through the gates of bliss.

Christianity, however, treats sin as moral error against a single, ultimate, and personal God. Ever since Adam, humans have been sinful creatures. Sin is real, and it sets an infinite gap between man and bliss. Sin demands justice. Yet it cannot be "balanced out" with an equal or greater number of good works. If someone has ten times more good works than bad works, then that person still has evil on his or her conscience. What happens to these remaining bad works? Are they just forgiven as if they were not a big deal in the first place? Are they permitted into bliss? Are they mere illusions, thus leaving no problem whatsoever? None of these options are suitable. Concerning illusion, sin is too real to us to be explained away as illusion. Concerning sinfulness, when we are honest with ourselves we all know we have sinned. Concerning forgiveness, to simply forgive sin at no cost treats sin like it is not of much consequence. We knWe know that to be false. Concerning bliss, bliss is not much good if sin keeps getting smuggled in. It seems that the scales of karma leave us with sin on our hearts and a sneaking suspicion that we have violated some ultimately personal standard of right and wrong. And bliss either cannot tolerate us, or it must cease being perfect so that we can come in.

With Christianity, however, all sin is punished though that punishment has already been satisfied in Christ's personal sacrifice on the cross. God become man, lived a perfect life, and died the death that we deserved. He was crucified on our behalf, a substitute for us, and a covering, or atonement, for our sins. And He was resurrected proving that not even death could conquer Him. Furthermore, He promises the same resurrection to eternal life for all who have faith in Him as their only Lord and Savior (Romans 3:1023, 6:23; 8:12; 10:9-10;Ephesians 2:8-9; Philippians 3:21).

Finally, in Christianity we can know that we are saved. We do not have to rely on some fleeting experience, nor do we rely on our own good works or fervent meditation, nor do we put our faith in a false god whom we are trying to "believe into existence." We have a living and true God, a historically anchored faith, an abiding and testable revelation of God (Scripture), a theologically satisfying basis for ethical living, and a guaranteed home in heaven with God.

So, what does this mean for you? Jesus is the ultimate reality! Jesus was the perfect sacrifice for our sins. God offers all of us forgiveness and salvation if we will simply receive His gift to us (John 1:12), believing Jesus to be the Savior who laid down His life for us – His friends. If you place your trust in Jesus as your only Savior, you will have absolute assurance of eternal bliss in heaven. God will forgive your sins, cleanse your soul, renew your spirit, and give you abundant life in this world and eternal bliss in the next world. How can we reject such a precious gift? How can we turn our backs on God who loved us enough to sacrifice Himself for us?

If you are unsure about what you believe, we invite you to say the following prayer to God; “God, help me to know what is true. Help me to discern what is error. Help me to know what is the correct path to salvation.” God will always honor such a prayer.

If you want to receive Jesus as your Savior, simply speak to God, verbally or silently, and tell Him that you receive the gift of salvation through Jesus. If you want a prayer to say, here is an example: “God, thank you for your love for me. Thank you for sacrificing yourself for me. Thank you for providing for my forgiveness and salvation. I accept the gift of salvation through Jesus. I receive Jesus as my Savior. Amen!”

Have you made a decision to trust Jesus as your Savior because of what you have read here today? If so, please click on the "I have accepted Christ today" button below.

http://www.gotquestions.org/Hindu-Christian.html