New Indian-Chennai News + more

வேந்தன்-வருணன் வெறும் நில அடையாளங்களாக மட்டும் நின்று விடுகின்றனர்! மாயோன்-சேயோன் போல் மக்கள் தெய்வங்களாக பரிணமிக்கவில்லை!
தொல்காப்பியமே, வேந்தன்-வருணனுக்குத் துறைகள் ஒதுக்க வில்லை! 
திணை என்னும் நில அடையாளம்! துறை என்னும் மக்கள் வாழ்வு!
மாயோனுக்கு = பூவை நிலை என்னும் துறை! 
சேயோனுக்கு = வெறியாடல் என்னும் துறை! 
வேந்தன்-வருணனுக்கு இப்படியான துறைகள் எதுவும் தொல்காப்பியம் காட்டவில்லை!

மாயோன்-சேயோன் என்ற இரு தெய்வங்களும், நிலத்துக்குரிய தெய்வங்களாக மட்டும் இல்லாது, மக்களின் அன்றாட வாழ்வியல் (காதல்/வீரம்/அகம்/புறம்) தெய்வங்களாகவும் திகழ.......

வேந்தன், வருணன் என்ற மற்ற இருவர்கள், நிலத்துக்கு அடையாளமாக மட்டும் நின்று விட்டனர்! இவர்களைப் பற்றிய கோயில்களோ, கூத்தோ, மக்கள் அன்றாட வாழ்வில் குறிப்புகளோ ஒன்னுமே இல்லை!மக்கள் செல்வாக்கு-ன்னு ஒன்னு வேணுமில்ல? :)

மாயோன்/சேயோனைப் பேசும் அளவுக்குச் சங்க நூல்கள் இவர்களை அதிகம் பேசவே இல்லை! 
மருதம், நெய்தலில் கூட, நிலங் கடந்த தெய்வங்களாக, மாயோன்-சேயோன் ஆலயங்களே காணப்படுகின்றன!

திருவேங்கடம், அரங்கம், திருச்செந்தூர், ஏரகம், செங்கோடு போன்ற ஆலயக் குறிப்புகளைக் காட்டும் இலக்கியங்கள், வேந்தன்/வருணனுக்கு ஒன்றுமே காட்டுவதில்லை! மக்களின் அன்றாட வாழ்வியல் தெய்வங்களாக அமையாமல், நிலத்துக்கான அடையாளமாக மட்டும் நின்று விட்டனர்!

மாயோன்-பெருமாள்

சேயோன்-முருகன்

குமரன் (Kumaran) said...

திரு.வி.க. சொன்னது உய்த்துணர்ந்தது போல் இருக்கிறது. சங்க இலக்கியத்தில் எங்கேனும் காட்டினை 'மால்' என்றோ மாயோனுடன் ஒப்பிட்டோ சொல்லப்பட்டிருக்கிறதா இரவி? மலையை 'மால் வரை' என்றும் 'மாயோன் அன்ன மால் வரை' என்றும் பல இடங்களில் சொல்லிப் படித்த நினைவு. ஆனால் பசிய காட்டை அப்படிச் சொன்னதாகப் படித்த நினைவில்லை. 

இந்த நடுகல் வைத்து முன்னோர்களுக்குப் படையல் இடுவது நாட்டார் வழக்கம் என்று தான் நினைத்துக் கொண்டிருந்தேன். ஆனால் வைதிகச் சடங்குகளிலும், குறிப்பாக இறுதிச் சடங்குகளில், மூன்று கற்களை - நடுவில் இறந்தவர் நினைவாக, வலப்புறம் பித்ரு/முன்னோர் நினைவாக, இடப்புறம் யமன் நினைவாக - வைத்து அதன் முன் படையல் இடுவது இருக்கிறது. இரண்டாவது நாள் பால் ஊற்றி சிதையை அணைத்த பின் அங்கேயே இப்படி மூன்று கற்களை வைத்துப் படையல் இடுகிறார்கள். பின்னர் ஆற்றில்/நீர்நிலையில் அஸ்தியைக் கரைத்த பின்னர் ஆற்றங்கரையில்/நீர்நிலைக்கரையில் செய்யும் சடங்குகளிலும் அப்படியே செய்கிறார்கள். இங்கே நடுகல் பற்றி நீங்கள் சொன்னதைப் படித்தவுடன் அது நினைவிற்கு வந்தது.

kannabiran, RAVI SHANKAR (KRS) said...

//குமரன் (Kumaran) said...
திரு.வி.க. சொன்னது உய்த்துணர்ந்தது போல் இருக்கிறது. சங்க இலக்கியத்தில் எங்கேனும் காட்டினை 'மால்' என்றோ மாயோனுடன் ஒப்பிட்டோ சொல்லப்பட்டிருக்கிறதா இரவி?//

"காடுறை கடவுள் கடன் கழிப்ப" என்று பொருநராற்றுப்படை பேசுகிறது குமரன்! அடர்ந்த காட்டில் செல்லும் போது நோக்கத் தக்கனவாக ஒவ்வொன்றாகச் சொல்லும் போது, இப்படிப் பேசுகிறது! 

ஆனால் காட்டுக்கு மால் என்ற நேரடிப் பொருள் இல்லை-ன்னே நினைக்கிறேன்! காட்டின் தெய்வம் மால் என்பது தொல்காப்பியம்! கரும்பசுமை உள்ள காட்டை/மலையை மால் என்று அடைமொழி சொல்வது தான் வழக்கம்! மால்வரை நிவந்த சேணுயர் வெற்பு என்பது திருமுருகாற்றுப்படை! 

காட்டின் அடர்த்தியும், கரும்பசுமையும், அடர்த்தியால் கதிரொளி புக முடியாதபடி இருப்பதால் மயக்குறு அமைப்பும் - இதெல்லாம் சேர்ந்து வேண்டுமானால் "மால்" என்று பெயர் பெற்றதாகச் சொல்லலாம்! மால் என்பது காட்டுக்கும்/மலைக்கும் அடைமொழியே தவிர, காடே மால் அல்ல!

மால்-வரை
மால்-முகடு
மால்-தண்கா
மால்-பொழில்
மால்-இருஞ்சோலை
மால்-வனம்
இது போன்ற மால் அடைமொழி கொண்டு திரு.வி.க அப்படிச் சொல்லி இருப்பார்!