New Indian-Chennai News + more

Members Login
Username 
 
Password 
    Remember Me  
Post Info TOPIC: Semmozhi Tamil- Ancient Archaeology findings


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
RE: Semmozhi Tamil
Permalink  
 


26_06_2011_011_011-mayan-tomb.jpg?w=549&h=418



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

01_07_2011_011_024-first-man.jpg?w=537&h=547



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

rock-paining-in-villupiuram-dist02_07_2011_005_031.jpg?w=548&h=526



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

35149468-puumbuhar.jpg?w=1024&h=608



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

8th century temple to get a makeover 

The Pallava Structure Is Not Yet Under ASI Care 

M T Saju TNN 

Chennai: An eighth century Pallava temple was hidden in the heart of their village for years,but the people were unaware of it until three years ago.The ruined structure fully covered by shrubs at Parameshwari Mangalam in Vepencheri village was noticed by a group of heritage enthusiasts in 2008 while they were returning from the nearby Kailasanathar temple in Kancheepuram district.Since the temple doesnt belong to the list of protected monuments under the Archeaological Survey of India or the Hindu Religious and Charitable Endowments department in TN,neither the central nor the state governments took any initiative for its renovation.Finally,three heritage lovers stepped in.The place was always covered in shrub,and we never thought it was a temple built during the Pallava era.Since I learnt the importance of it,I wanted to renovate it and preserve it for posterity, says V S Ravikumar,a mechanical engineer and a native of Vepencheri,who is involved in funding the temple renovation work.
A detailed excavation by J Chandrasekhar of REACH Foundation,an NGO based in Chennai,two years ago,revealed that the whole structure of the Vasudevapthi Soumyanarayana Perumal temple consisted of a garbha graha,ardha mandapa and maha mandapa.Only the maha mandapa exists now,but that is in ruin.But the important thing is that even though 85% of the temple is lost,the rock pillars are still scattered over there.Now our challenge is to locate the right pillars and fix them the way they existed during the Pallava era, says Chandrasekhar,who supervises the renovation work in the temple.
As part of the renovation programme,a land ceremony (bhoomi pooja) was held in the temple premises on Sunday in which villagers and heritage lovers from nearby areas participated.Many devotees who turned up for the ceremony were upset because the idols are still kept inside a make-shift shed.
The idols of Vasudevapthi Soumyanarayana Perumal,Bhudevi and Sridevi are kept inside a shed built by someone recently.Its not an ideal place to keep them.A garbha graha must be built immediately for the idols, says Selvarajan,a native of Kalpakkam.
Even though the temple was built during the Pallava era,there are evidences that show it was renovated later in the Nayak period.Some of the rock-cut reliefs in the maha mandapa are similar to the Nayak-era art work.So chances are the temple must have been renovated by some Nayak king, says Chandrasekhar,who believes the renovation work can be finished in five months.
If everything goes on well,the renovation work will be completed in four or five months.At the same time,we dont want to compromise on quality, he says.


Pc0062100.jpg 

Pc0061900.jpg 
SIGNS OF THE PAST: The temple lies in ruins owing to lack of attention.At left is a carving on one of its pillars.Many devotees are also upset about the fact that the idols are being placed in makeshift structures 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

04_07_2011_006_031-temples.jpg?w=1024&h=557



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

சங்க இலக்கியத்தில் திருவனந்தபுரம் பத்மநாப சுவாமி கோவில்

    

இன்றைய கேரளா என்பவை சங்க காலத்தில் சேர நாடாக இருந்தது. சேர மன்னர்கள் மக்கள் நிலை அனைத்தையும் நாம் சங இலக்கியம் முழுமையிலும் காணலாம். அதிலும் பதிற்றுப்பத்து நூலில் முழுமையாகக் காண்கிறோம்.

http://ta.wikipedia.org/ பதிற்றுப்பத்து -(பத்து + பத்து = பதிற்றுப்பத்து) எட்டுத்தொகை நூல்களுள் ஒன்றாகும். இது சேர மன்னர்கள் பதின்மரைப் பற்றி பத்துப் புலவர்கள் பத்துப் பத்தாகப் பாடிய பாடல்களின் தொகுப்பே பதிற்றுப் பத்தாகும். இந்த நூலில் முதற் பத்தும், இறுதிப் பத்தும் கிடைக்கவில்லை. ஏனைய எட்டுப் பத்துகளே கிடைத்துள்ளன. அந்த எண்பது பாடல்கள் எட்டுச் சேர மன்னர்களின் வரலாற்றை எடுத்துரைக்கின்றன.

பதிற்றுப்பத்து 4:1 திருவனந்தபுரம் பத்மநாப சுவாமி கோவிலைத் தெளிவாக உரைக்கின்றது. இன்றைய கேரளா என்பவை சங்க காலத்தில் சேர நாடாக இருந்தது. சேர மன்னர்கள் மக்கள் நிலை அனைத்தையும் நாம் சங இலக்கியம் முழுமையிலும் காணலாம். அதிலும் பதிற்றுப்பத்து நூலில் முழுமையாகக் காண்கிறோம்.

பதிற்றுப்பத்து-  4:1 திருவனந்தபுரம் பத்மநாப சுவாமி கோவிலைத் தெளிவாக உரைக்கின்றது.

பாடல் 31

நார்முடிச் சேரலும் வண்டன் போலப் பெருஞ்செல்வம் படைத்தவன். மண்ணுலகத்தில் மாபெருஞ் ஞெல்வம் படைத்தவன் வண்டன். (வானுலகத்துக் குபேரனைப் போல) இந்த நார்முடிச் சேரலும் வண்டன் போலப் பெருஞ்செல்வம் படைத்தவன். நார்முடிச் சேரலின் மனைவி அரண்மனைச் செல்வி வானில் மின்னும் அருந்ததி நட்சத்திரம் போலெ கற்பில் சிறந்தவள்.

பாடல் 31 – கமழ் குரல் துழாஅய்

குன்றுதலை மணந்து குழூஉக்கடல் உடுத்த

மண்கெழு ஞாலத்து மாந்தர் ஓர்ஆங்குக்

கைசுமந்(து) அலறும் பூசல் மாதிரத்து

நால்வேறு நனம்தலை யொருங்கெழுந்(து) ஒலிப்பத்

5 தெள்உயர் வடிமணி எறியுநர் கல்லென

உண்ணாப் பைஞ்ஞிலம் பனித்துறை மண்ணி

வண்(டு)ஊது பொலிதார்த் திருஞெமர் அகலத்துக்

கண்பொரு திகி¡¢க் *கமழ்குரல் துழாஅய்*

அலங்கற் செல்வன் சேவடி பரவி

10 நெஞ்சுமலி உவகையர் துஞ்சுபதிப் பெயர

இந்த செய்யுளில்- ஒரு கோயிலையும் அங்கு செய்யப்படும் விஷ்ணு வழிபாட்டையும் கூறுகின்றது. கோயில் கடற்கரையை அடுத்து இருந்தது. பல திசையிலுமிருந்து வந்த மக்கள் கையைத் தலைமேல் கூப்பித் தங்கள் குறைகளை எடுத்துச் சொல்லி வழிபடுவர். கோயில் மணி ஒலிக்கும் போது விரதமிருக்கும் உண்ணா நோன்பிகள் துறையில் நீராடிப் பின் கோவிலில் வழிபாடு செயவார். கண் பொரு திகிரியும் கமழ்குரல் துழாயும் உடைய திருமாலை இவ்வாறு வழிபடுவர்.நார்முடிச் சேரலும் வண்டன் போலப் பெருஞ்செல்வம் படைத்தவன். மண்ணுலகத்தில் மாபெருஞ் ஞெல்வம் படைத்தவன் வண்டன். (வானுலகத்துக் குபேரனைப் போல) நார்முடிச் சேரலின் மனைவி அரண்மனைச் செல்வி வானில் மின்னும் அருந்ததி நட்சத்திரம் போலெ கற்பில் சிறந்தவள்.

 

இவ்வாறு கூறப்படும் வழிபாடு நிகழ்ந்த்தாக உள்ள கோயில் பெயர் செய்யுளில் இல்லவிடிலும் இது திருவனந்தபுரம் பத்மநாபரையே குறிக்கும். விஷ்ணு பாற்கடலில் பள்ளிகொண்டது போலெ சயனக் கோலத்தில் அனந்தமாகக் காட்சி அளிப்பதினாலே தான் ஊர் திரு அனந்தபுரம் என்க் கோயிலின் பெயராலெ விளங்குகின்றது.

பயன் பட்ட நூல்கள் 1. பதிற்றுப்பத்து

2. குறள் கூறும் சமையம்- காமாட்சி சீனிவாசன் விளியீடு-மடுரைக் காமராசர் பல்கலைக் கழகம்

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

11_07_2011_016_018-pazani-paasanamurai.jpg?w=334&h=1111



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

கடலுக்குள் மூழ்கிய உலகம் கண்டுபிடிப்பு

http://www.inneram.com/2011071217812/lost-world-discovered-below-atlantic-ocean

ஸ்காட்லாந்தின் வடக்குக் கரையருகே வட அட்லாண்டிக் பெருங்கடலின் ஆ..ஆ...ஆ ...ழத்தில் வீழ்படிவாய் பாரிய நிலப்பரப்பு இருப்பதை புவியியலாளர்கள் கண்டறிந்துள்ளனர். இது மிகவும் பண்டைய உலகமாய் இருக்கலாம் என்றும் அவர்கள் கருத்தளித்துள்ளனர்.

சுமார் 56 மில்லியன் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்டதாகக் கருதப்படும் இப்பாரிய நிலப்பரப்பில் நதிகளும் -  முன்பு மலைகளாக இருந்தவற்றின் மிச்சங்களாய் - நில உச்சங்களும் இருந்ததற்கான தடயங்கள் காணப்படுகின்றனவாம். அவை ஒரு கடற்கரை நாட்டின் வரைபடம் போன்று காட்சியளிப்பதாகவும், இந்தப் படிவுகள் கடற்படுக்கையின் கீ...ழே இரண்டு கி.மீ தொலைவில் பாதுகாக்கப்பட்டுள்ளன என்றும் நில ஆய்வியல் மூத்த அறிஞர் நிக்கி வைய்ட் தெரிவித்துள்ளார்.

மேம்படுத்தப்பட்ட எதிரொலி தொழில்நுட்பத்தைப் பயன்படுத்தி செய்யப்பட்ட இந்த ஆய்வின் மூலம் சுமார் 10,000 ச.கி.மீ பரப்பளவு  கொண்ட இப்பாரிய நிலப்பரப்பு கண்டறியப்பட்டுள்ளதாக தகவல்கள் கூறுகின்றன.



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 15_07_2011_002_025-homas-in-hyderbabd.jpg?w=640&h=931



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 

மதுரை சமணமலை குறித்து மயிலை.சீனி.வே & எஸ்.ராமகிருஷ்ணன்

சமணமலை பற்றி ‘சமணமும் தமிழும்’ நூலில் மயிலை.சீனி.வே மற்றும் ‘தேசாந்திரியில்’ எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் கூறியதைக் காண்போம்.   

சமணமும் தமிழும் நூலிலிருந்து:

 

சமணமலை. மதுரைக்கு மேற்கே சுமார் 5 மைலில் உள்ளது. இந்தக் குன்றுகள் கிழக்கு மேற்காய் அமைந்துள்ளன. தென்மேற்குக் கோடியில் இம்மலைக்கு அருகில் கீழ்குயில்குடி என்னும் ஊரும், வடமேற்குக் கோடியில் முத்துப்பட்டி அல்லது ஆலம்பட்டி என்று வழங்கப்படுகிற ஊரும் இருக்கின்றன. இந்தக் கிராமம் மதுரைத் தாலுகா வடபழஞ்சியைச் சேர்ந்தது. இந்தச் சமணமலையில் அங்கங்கே சமண தீர்த்தங்கரர்களின் உருவங்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. ஆகவே, இந்த மலைக்கு இந்தப்பெயர் உண்டாயிற்று. இதற்கு அமணமலை என்றும் பெயர் உண்டு. அமணர் என்னும் பெயர் சமணரைக் குறிக்கும்.

ஆலம்பட்டி என்றும் முத்துப்பட்டி என்றும் பெயருள்ள ஊருக்கு அருகில் இந்தக் குன்றின் மேற்குக் கோடியில் பஞ்சவர் படுக்கை என்னும் இடம் இருக்கிறது. இங்குப் பாறையில் கல் படுக்கைகள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. சமண முனிவர் படுப்பதற்காக இவை அமைக்கப்பட்டன. இந்தப் படுக்கைகளுக்கு மேலே பாறைக்கல் கூரைபோல் அமைந்திருக்கிறது. ஆகவே, இவ்விடம் ஒரு குகை போலத் தோன்றுகிறது. கூரை போன்று உள்ள பாறையில் பிராமி எழுத்தில் தமிழ்ச் சாசனங்கள் பொறிக்கப் பட்டுள்ளன. இவை கிறிஸ்து சகாப்தத்திற்கு முன்பு எழுதப்பட்டவை. இந்தக் குகையில் படுக்கைகளுக்கு அருகே ஒரு பீடத்தின் மேல் அருகக் கடவுளின் உருவம் அமைக்கப் பட்டிருக்கிறது. இதற்கு அருகில் பாறையில் எழுதப்பட்டுள்ள பிராமி எழுத்துச் சாசனம் மிகவும் அழிக்கப்பட்டுவிட்டது. குகையின் மேற்புறப் பாறையில் இரண்டு இடங்களில் தீர்த்தங்கரர்களின் உருவங்களும் அவைகளின் கீழே வட்டெழுத்துச் சாசனங்களும் எழுதப்பட்டுள்ளன. இந்த எழுத்துக்கள் கி.பி.10ஆம் நூற்றாண்டு எழுத்துப் போல காணப்படுகின்றன.

சமணமலையின் தென்மேற்குப் பக்கத்தில் கீழ்குயில்குடியின் அருகில் செட்டிப்பொடவு என்னும் குகை இருக்கிறது. இந்தக் குகையின் இடதுபுறத்தில் ஒரு தீர்த்தங்கரரின் உருவம் பாறையில் அமைக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த உருவத்தின் கீழ் வட்டெழுத்து சாசனம் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த எழுத்து கி.பி. 10ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்டது. குகையின் உள்ளே அரைவட்டமாகக் கூரைமேல் அமைந்துள்ள பாறையில் தனித்தனியாக அமைந்த ஐந்து உருவங்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. முதல் உருவம் நான்கு கைகளையுடைய யட்சி உருவம், சிங்கத்தின் மேல் அமர்ந்து ஒரு கையில் வில்லையும் மற்றொரு கையில் அம்பையும் ஏனைய கைகளில் வேறு ஆயுதங்களையும் பிடித்திருக்கிறது. இந்த யட்சிக்கு எதிரில் யானையின் மேல் அமர்ந்துள்ள ஆண் உருவம் கையில் வாளையும் கேடயத்தையும் பிடித்திருக்கிறது. இதையடுத்துக் தனித்தனியே மூன்று தீர்த்தங்கரர்களின் உருவங்கள் முக்குடைகளுடன் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. இருந்த திருமேனிகள். கடைசியாகப் பத்மாவதி என்னும் இயக்கியின் உருவம் வலது காலைத் தொங்கவிட்டு இடதுகாலை மடக்கிச் சுகாசனத்தில் அமர்ந்திருப்பது போல் செதுக்கப்பட்டுள்ளது. இந்த ஐந்து சிற்பங்களில் நடுவில் உள்ள மூன்று தீர்த்தங்கரரின் உருவங்களுக்கு கீழே மூன்று வட்டெழுத்துச் சாசனங்கள் (கி.பி.10ஆம் நூற்றாண்டு) எழுதப்பட்டுள்ளன.

செட்டிப்பொடவுக்குக் கிழக்கே சமணமலையில் பேச்சிப்பள்ளம் என்னும் இடம் இருக்கிறது. இது குன்றின் மேல் இருக்கிறது. இங்கு வரிசையாகப் பாறையில் சமண தீர்த்தங்கரர்களின் உருவங்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. இந்த உருவங்களின் கீழே வட்டெழுத்துச் சாசனங்கள் எழுதப்பட்டுள்ளன. இவை கி.பி 8 அல்லது 9ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்டவை.

பேச்சிப்பள்ளத்திற்கு அப்பால் குன்றின் மேலே அழிந்து போன ஒரு கோயில் காணப்படுகிறது. இக்கோயிலின் தரையமைப்பு மட்டுந்தான் இப்போது உள்ளன. இங்கு 10ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட முற்றுப்பெறாத வட்டெழுத்துச் சாசனம் உண்டு.

இந்த இடத்துக்கு மேலே குன்றின் மேல் பாறையில் விளக்கு ஒன்று செதுக்கப்பட்டிருக்கிறது. இந்த விளக்குப் பாறைக்கு அருகில் கன்னட எழுத்துச் சாசனம் காணப்படுகிறது. இதன் கடைசிவரி மட்டும் தமிழாக உள்ளது. இந்தச் சாசனம் கி.பி.11ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்டது.

தமிழறிஞர் மயிலை.சீனி.வேங்கடசாமிக்கு நம் நன்றி உரித்தாகுக.

எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் தேசாந்திரியில் ‘திசையே ஆடைகளாய்’ என்னும் கட்டுரையில் மதுரையில் உள்ள சமணமலைகளுக்கு சென்றதைக்குறித்தும் சமணம் குறித்தும் எழுதிய பதிவிலிருந்து கீழ்குயில்குடி பற்றி மட்டும் கீழே காண்போம்.

பேச்சிப்பள்ளத்திற்கு அப்பால் குன்றின் மேலே அழிந்து போன ஒரு கோயில் காணப்படுகிறது. இக்கோயிலின் தரையமைப்பு மட்டுந்தான் இப்போது உள்ளன. இங்கு 10ஆம் நூற்றாண்டில் எழுதப்பட்ட முற்றுப்பெறாத வட்டெழுத்துச் சாசனம் உண்டு.

samanamalai.jpg?w=614&h=460

iyyanar.jpg

கீழக்குயில்குடி, மதுரைப் பல்கலைக்கழகத்திற்கு எதிரில் உள்ள சிறிய கிராமம். அங்கே ஊரை ஒட்டிய பெரிய தாமரைக் குளமும், அய்யனார் கோயிலும், அடர்ந்த ஆலமரமும் உள்ளது. அதை ஒட்டியதாக உள்ள பெரிய குன்றின் தென்மேற்கில் செட்டிப்புடவு என்ற இடம் உள்ளது. அந்தப் புடவில் தீர்த்தங்கரரின் சிற்பம் ஒன்று உள்ளது. சமண தெய்வம் என்று தெரியாமல், காது வளர்ந்த அந்தச் சிலையைச் செட்டியார் சிலை என்று அழைக்கிறார்கள் கிராமத்து மக்கள்.

நீள் செவி, அனல் நாக்கு, சூழ்ந்த ஒளிவட்டம், சாமரம் ஏந்திய இயக்கியர்கள்… அசோக மரத்தின் கீழ் அமர்ந்த கோலம். தீர்த்தங்கரர் சிற்பங்களிலேயே மிக அழகானது இந்தச் சிற்பம். இங்குள்ள பெண் சிற்பம் சிங்கத்தின் மீது அமர்ந்து, யானை மீது வரும் அரக்கனை எதிர்த்துப் போராடுகிறது. இது ஒரு வகையில் மகாபலிபுரத்தில் உள்ள போர்களக் காட்சியை நினைவுபடுத்துகிறது. கொற்றாகிரியா என்ற அந்த சமணப் பெண் தெய்வத்தின் உரு மிகச்சிறப்பாக அமைக்கப்பட்டு இருக்கிறது.

மலையின் மீது இது போன்ற சமண உருவங்கள் உள்ளன. மலையேறுவதற்குப் பாதி தூரம் வரை படிகள் வெட்டி வைத்திருக்கிறார்கள். பிறகு, பாறைகளைப் பிடித்துதான் மேலே ஏறிப்போகவேண்டும். மலையேறிப் போனால் அங்கே ஒவ்வொரு உயரத்திலும், ஒரு தளம் உள்ளது. மலையின் மீது இடிந்த நிலையில் ஒரு கற்கோயில் உள்ளது. அது ஒன்பதாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த கோயில் என்று கல்வெட்டுகள் கூறுகின்றன.

ஆயிரம் வருடங்களுக்கு முன்பு இந்த இடத்தில் மாதேவி பெரும் பள்ளி என்ற கல்வி நிலையம் செயல்பட்டு இருக்கிறது. அங்கு ஒரு பெரிய சுனை உள்ளது. வருடம் முழுவதும் அதில் தண்ணீர் சுரந்தபடியே இருக்கும் என்கிறார்கள். அங்குள்ள பாறையில் வரிசையாக எட்டு சமணத் தீர்ந்தங்கரர்களின் சிற்பங்கள் செதுக்கப்பட்டு உள்ளன.

                        -எஸ்.ராமகிருஷ்ணன், தேசாந்திரி (விகடன் பிரசுரம்)

சமணம் குறித்த ஆர்வத்தையூட்டிய எஸ்.ராமகிருஷ்ணனுக்கும் விகடன் பிரசுரத்திற்கும் நன்றி.

 (செட்டிப்புடவு படம் தமிழ் இணையப் பல்கலைக்கழக வலைத்தளத்திலிருந்தும், பேச்சிப்பள்ளம் படம் எழுத்தாளர் நாகார்ஜூனன் வலைத்தளத்திலிருந்தும் எடுக்கப்பட்டது. இரண்டு தளங்களுக்கும் நன்றிகள் பல)

சமணம் குறித்த ஆர்வத்தையூட்டிய எஸ்.ராமகிருஷ்ணனுக்கும் விகடன் பிரசுரத்திற்கும் நன்றி.

 (செட்டிப்புடவு படம் தமிழ் இணையப் பல்கலைக்கழக வலைத்தளத்திலிருந்தும், பேச்சிப்பள்ளம் படம் எழுத்தாளர் நாகார்ஜூனன் வலைத்தளத்திலிருந்தும் எடுக்கப்பட்டது. இரண்டு தளங்களுக்கும் நன்றிகள் பல)



-- Edited by devapriyaji on Saturday 16th of July 2011 07:43:05 AM

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

மதுரை கீழ்குயில்குடியில் சமணத்தின் சுவடுகளும் அய்யனார் வழிபாடும்

சமணமலையையும் அறுத்துக் கூறுபோடத் தொடங்கியதை 1952ல் தொடக்கத்திலேயே தடுத்த சமணச் சான்றோர் ஜீவபந்து T.S.ஸ்ரீபால் அவர்கள் மட்டும் இல்லாவிட்டால் இங்கு சமணமலை இருந்ததாம் எனக் கேள்விதான்பட்டிருப்போம். ஜீவபந்து T.S.ஸ்ரீபால் அவர்களுக்கு நன்றி. 

மதுரையில் நாகமலைக்கு இடதுபுறம் சமணமலை இருக்கிறது. சமணம் குறித்து அறிந்து முதலில் அதன் சுவடுகளை காணச்சென்றது இங்குதான். பின்னர் தான் யானை மலை, திருப்பரங்குன்றம், கழுகுமலை, கொங்கர் புளியங்குளம் சென்றேன். மற்ற இடங்களுக்கும் விரைவில் செல்ல வேண்டும்.

மதுரை நாகமலை புதுக்கோட்டை பேருந்து நிறுத்தத்திலிருந்து இடது புறமாகச் செல்லும் சாலையில் சென்றால் கீழ்குயில்குடி செல்லலாம். நாகமலை புதுக்கோட்டையிலிருந்து இரண்டு மைல் இருக்கும். கீழ்குயில்குடி சமணமலை அடிவாரத்தில் உள்ளது.

கீழ்குயில்குடி அழகான கிராமம். பெரிய பெரிய ஆலமரங்கள், மலைக்கு அடிவாரத்தில் அய்யனார் கோயில், அதற்கருகில் தாமரைக் குளம். நாங்கள் செல்லும்போது அந்தக் குளத்தில் மீன்கள் துள்ளி விளையாடிக் கொண்டிருந்தன. முதன்முறை நானும் நண்பரும் செல்லும் போது எங்களோடு வெயில் வேறு துணைக்கு வந்தது. அய்யனாரை வணங்கி விட்டு மலையேறினோம். சமணர் சிற்பங்களைப் பார்த்துவிட்டு மலை மேல் ஏறிப்போய் வேடிக்கை பார்த்தோம். மலை மேல் அடிக்கிற காற்று, மேகத்திற்கு சற்று அருகிலிருப்பது போன்ற மிதப்பு என மலையேறிவிட்டாலே அது அலாதி சுகமான விசயம். பிறகு மீண்டும் ஒரு நாள் நண்பர்களாக வர வேண்டும் என நினைத்துக்கொண்டே வந்தோம். பின் செல்லும் வாய்ப்பே கிட்டவில்லை.

 மறுமுறை (நவம்பர் 14, 2010) மதுரை பசுமை நடை நண்பர்களுடன் செல்லும் வாய்ப்பு கிடைத்தது. மதுரையைச் சேர்ந்த எழுத்தாளர் அ.முத்துகிருஷ்ணன்தான் இதை சிறப்பாக எடுத்து நடத்தினார்.

அதிகாலை ஆறுமணிப்போல கீழ்குயில்குடிக்கு நானும் சகோதரரும் சென்றோம். அதிகாலையில் மலையைப் பார்க்கும் போது மிக அழகாகவும், அமைதியாகவும் இருந்தது. மிகப்பெரிய ஆலமரங்கள் சில சேர்ந்து தோப்பாகவே இருக்கிறது.

நிறைய நண்பர்கள் வர எல்லோரும் சேர்ந்து செட்டிப்புடவு எனும் இடம் நோக்கி சென்றோம்.  குறைந்தபட்சம் ஐம்பது பேராவது இருப்போம். மலையை ஒட்டி ஒரு பாதை உள்ளது. அங்கு இயற்கையாக அமைந்த குகைத்தளத்தில் சமணச்சிற்பங்களை செதுக்கி உள்ளனர். மொத்தம் ஐந்து சிற்பங்கள் உள்ளன. குகைக்கு வெளியே சமணத்தீர்த்தங்கரரின் பெரிய சிற்பம் உள்ளது. இதற்கு கீழே சில கல்வெட்டுக்கள் காணப்படுகிறது. அங்கு சமணம் குறித்த சில தகவல்களை அதைக்குறித்த அறிஞர்கள் கூறினர். அற்புதமான வகுப்பு போல இருந்தது. நாங்கள் எல்லோரும் பாறைகளிலும் அங்கிருந்த திண்டுகளிலும் அமர்ந்து அவர்கள் சொல்வதைக் கேட்கும்போது இப்படி படிக்க நம் மாணவர்களுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்தால் யாரும் படிப்பை வெறுக்க மாட்டார்கள் என்ற எண்ணம் உதித்தது. அங்கு பேசிய அறிஞருடன் (மன்னிக்கவும் அவர் பெயரை மறந்துவிட்டேன்) சேர்ந்து சமணம் குறித்து பேசிக்கொண்டே சென்றோம். அவர் சமணம் குறித்த நிறைய விசயங்களை கூறினார். அவருடன் பேசிக்கொண்டே மலை மேல் ஏறினோம்.

மதுரையில் பெய்த பேய்மழையால் மலை மேலிருந்து பார்க்கும் போது ஊரே வெள்ளக்காடாக கிடந்தது. திருப்பரங்குன்றம் தென்கால் கண்மாயில் கடல்போல் தண்ணி கிடந்தது. மலை மேல் பேச்சிப்பள்ளம் என்னும் இடத்தில் எட்டு சமணதீர்த்தங்கரர்களின் சிற்பங்கள் உள்ளன. அவற்றின் கீழ் வட்டெழுத்து கல்வெட்டுக்கள் உள்ளன. அதற்கு கீழே நீர்ச்சுனை ஒன்று உள்ளது. பேச்சிப்பள்ளத்திற்கு மேலே வெறும் தளம் மட்டும் இன்று உள்ளது. அங்கு முன்பு ஏதேனும் கட்டிடம் இருந்திருக்கலாம். அங்கிருந்த சிற்பங்கள் குறித்து அவர் பேச மீண்டும் மாதேவிப்பெரும்பள்ளிக்கு நிறைய மாணவர்கள் பலநூற்றாண்டுகள் கழித்து சேர்ந்துவிட்டதை போல இருந்தது. இங்குள்ள சமண தீர்த்தங்கரர்களின் சிலைகளை குரண்டி திருக்காட்டாம்பள்ளியிலிருந்து மாணவர்கள் வந்து செய்திருக்கிறார்கள். மலை மேலே ஏறிப்போய் பார்த்தால் அங்கு ஓர் தூண் உள்ளது. அதற்கடியில் ஐந்து பெயர்கள் செதுக்கப்பட்டுள்ளன. கன்னடத்தில் அக்கல்வெட்டுக்கள் உள்ளன. அங்கிருந்து காணும் போது மதுரை மிக அற்புதமாக தெரிந்தது. பிறகு எல்லோரும் இறங்கி வந்தோம்.

ஆலமரத்தடியில் மீண்டும் வகுப்பு கூடியது. சமணம் குறித்து நிறைய அறிந்து கொள்ள வாய்ப்பாக அமைந்தது.  மதுரைக்காமராசர் பல்கலைகழகத்தில் நாட்டார்வழக்காற்றியல் துறையைச் சேர்ந்த முத்தையா அவர்கள் இவ்வூர் குறித்தும் அய்யனார் கோயில் குறித்துமான நாட்டுப்புற நம்பிக்கைகளை கூறினார். “முன்பு இக்கோயில் மலைமேலிருந்ததாம். வெள்ளைக்காரர்கள் ஆட்சிகாலத்தில் மதுரை கோட்டை மீதிருந்த காவலர்கள் மலை மீதிருந்த சாமியை பார்த்து பயந்து அச்சம் கொண்டனராம். எனவே, அவர்கள் இக்கோயிலை கீழே இறக்க நிறைய திட்டம் போட்டு கீழே கொண்டுவந்தனராம்’’. இப்படியொரு கதை இப்பகுதி மக்களிடம் வழங்கி வருவதாக முத்தையா அவர்கள் கூறினார்.

ஆலமரத்தடியில் படையல். முத்துகிருஷ்ணன் எல்லோருக்குமான உணவை ஏற்பாடு செய்திருந்தார். எல்லோரும் பெரியவட்டமாக அமர்ந்தோம். அன்று உண்ட இட்லி, வடை, சாம்பார்க்கு இணையேயில்லை எனத் தோன்றியது. கூடி உண்பது குறைந்து வரும் இந்நாளில் ஒத்த மனதுடையவர்கள் சேர்ந்து பயணித்து உண்ணும் போது கிடைக்கும் ருசியே தனி. இன்று நினைக்கும் போது அது போல ஒரு நாள் மீண்டும் அமையாதா என்று ஏக்கமாக இருக்கிறது. இப்பயணத்தை ஏற்பாடு செய்த எழுத்தாளர் அ.முத்துகிருஷ்ணன் அவர்களுக்கு என் நன்றிகள் பல.

வீட்டுக்கு கிளம்பும் முன் அங்கிருந்த அய்யனார் கோயிலுக்கு நானும் சகோதரரும் சென்றோம். இரண்டு பூதங்கள் நம்மை வரவேற்க, மூன்று குதிரைகளில் கருப்புச்சாமி நம்மை நோக்கி வந்துகொண்டிருக்கிறார். உள்ளே அமைதியாய் அய்யனார் அமர்ந்திருக்கிறார். அவருக்கு முன்னால் வாகனமாக யானை உள்ளது. யானை ஆசிவகத்தின் குறியீடு என நெடுஞ்செழியன் ‘தமிழரின் அடையாளங்கள்’ என்னும் நூலில் நிறுவுகிறார்.  மலை மேல் ஏறும் இடத்தில் சின்னதாக யானை உரு ஒன்றும் செதுக்கப்பட்டுள்ளது.

செட்டிப்புடவு குகைச்சிற்பங்களுள் ஒன்றில் சிங்கம் மேல் அமர்ந்த பெண் தெய்வம் யானை மேல் இருக்கும் ஆணுடன் போர் புரிவது போன்ற சிற்பம் ஒன்று உள்ளது. இது கொற்றக்கிரியா எனும் சமணப்பெண் தெய்வம் என்று எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் தேசாந்திரியில் கூறுகிறார். ஆசிவகம் தான் தமிழரின் பண்டைய மதம் எனக் கூறுவோரும் உளர். ஆனால், மயிலை.சீனி.வே ஆசிவகமும் வடமாநிலத்திலிருந்து வந்தது தான் என்கிறார். ஆசிவகத்தை உருவாக்கிய மற்கலி வர்த்தமான மகாவீரருடன் ஆறு ஆண்டுகள் ஒருங்கிருந்தார். பிறகு மகாவீரருடன் மாறுபட்டு ஆசிவகம் எனும் புதிய மதத்தை உருவாக்கினார். மேலும், சீனி.வே. ‘’சமண,பௌத்த மதத்திலிருந்த சாஸ்தா எனும் தெய்வத்தை நாட்டார் தெய்வ அய்யனாராக வழிபடுகின்றனர். பௌத்த அய்யனாருக்கும், சமண அய்யனாருக்கும் உள்ள வேற்றுமை யாதெனில் பௌத்த அய்யனாருக்கு வாகனம் குதிரை, சமண அய்யனாருக்கு வாகனம் யானை’’ என்கிறார். எனவே, இங்கிருக்கும் அய்யனார் சமண அய்யனார் எனவும் எண்ணலாம். ‘தொன்மங்களை ஆராயும் போது பகுத்தறிவுக்கு வேலையில்லை’ என்ற தாந்தேயின் வரிகளுடன் முடிக்கிறேன்.

(பின்குறிப்பு;- எண்பெருங்குன்றம் எனும் நூலில் வே.வேதாசலம் திருவுருவகம் என்று அழைக்கப்பட்ட சமணமலை குறித்து தனியே ஒரு பெரும்பதிவே எழுதியுள்ளார். அதை எண்பெருங்குன்றம் குறித்த பதிவில் காண்போம். பேச்சிப்பள்ளத்தில் இருந்த சமணதீர்த்தங்கரர் படங்களுக்கு கீழே பெயர்களை இப்புத்தகத்தில் இருந்த குறிப்பிலிருந்து தான் குறித்துள்ளேன்.  முனைவர்.வே.வேதாச்சலம் அவர்களுக்கு நன்றி!

கீழ்குயில்குடிக்கு பெரியார்பேருந்து நிலையத்திலிருந்து பேருந்து வசதி உண்டு. குடும்பத்தோடு செல்ல அருமையான இடம்.  இங்கு ஒரு சின்ன டீ கடை உண்டு,  தாமரைகுளத்துக்கிட்ட அருமையான பணியாரம் கிடைக்கும்)



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

சமணம் குறித்து மயிலை.சீனி.வே எழுதிய ‘சமணமும் தமிழும்’ நூலின் முன்னுரையை கீழே காண்போம்.

 

சமணமும் தமிழும்’ என்னும் இந்நூலை எழுதத் தொடங்கிப் பதினான்கு ஆண்டுகள் ஆயின. இதனை எழுத இத்தனை ஆண்டு பிடித்ததா என்று கருதாதீர்கள். எழுதுவதற்கு மூன்று நான்கு ஆண்டுகள்தான் கொண்டன. ஆனால், ஊழ் இதனை இதுகாறும் வெளிவராமல் செய்துவிட்டது!.

பௌத்தமும் தமிழும் என்னும் நூலை எழுதி வெளியிட்ட 1940 ஆம் ஆண்டிலேயே சமணமும் தமிழும் என்னும் இந்நூலை எழுதத் தொடங்கினேன். அப்போது சில நண்பர்கள் பௌத்தமும் தமிழும் எழுதினீர்களே; இஃதென்ன, சமணமும் தமிழும்? என்று கேட்டார்கள். படித்தவர்களுக்கே பௌத்த சமயத்திற்கும் சமண சமயத்திற்கும் வேற்றுமை தெரியாதிருப்பதைக் கண்டு வியப்படைந்தேன். இன்னும் சில நண்பர்கள் காஞ்சிபுரத்தில் திருப்பருத்திக்குன்றத்தில் புத்தர் கோயில் இருக்கிறதே. நீங்கள் பார்த்திருக்கிறீர்களா? என்று கேட்டார்கள். இப்படிக்கேட்டவர்களும் படித்துப் பட்டம் பெற்றவர்கள்தாம். திருப்பருத்திக்குன்றத்தில் இருப்பது புத்தர்கோயில் அன்று; ஜைனக்கோயில் என்று விளக்கியபோதுதான் அவர்களுக்கு சமண சமயத்திற்கும் பௌத்த சமயத்திற்கும் உள்ள வேறுபாடு தெரிந்தது. படித்தவர்களுக்கே இந்த வேறுபாடு தெரியவில்லையென்றால், பாமர மக்களைப் பற்றிக் கூற வேண்டியதில்லையே.

முற்காலத்திலே, ஏறக்குறைய ஐந்நூறு ஆண்டுகளுக்கு முன்னே, தமிழ்நாட்டில் தலைசிறந்திருந்த சமண சமயம் இப்போது  மறக்கப்பட்டுவிட்டது. சமண சமய வரலாறும், சரித்திரமும் மறக்கப்பட்டும் மறைக்கப்பட்டும் போயின. அது மட்டுமன்று, சமண சமயத்தின் மேல் வெறுப்பு உணர்ச்சியும் உண்டாக்கப்பட்டது. இவற்றையெல்லாம் கண்டபோது, தமிழ்நாட்டின் வரலாற்றுப் பகுதியாகிய இதனை எழுதி முடிக்க வேண்டும் என்னவென்றால், தமிழ் நூல்களைப் படிக்கும் போதும் தமிழ் இலக்கிய வரலாற்றை ஆராயும்போதும் சமண சமயத்தவர், தமிழ் மொழிக்குச் செய்திருக்கும் சிறந்த தொண்டுகளைக் கண்டேன். சமண சமயத்தவர் செய்துள்ள தொண்டு போல அவ்வளவு அதிகமான தொண்டுகளை வேறு சமயத்தவர் தமிழ் மொழிக்குச் செய்யவில்லை என்பதையும் அறிந்தேன். ஆகவே, பண்டைத் தமிழரின் சமய வாழ்க்கையில் பெரும் பங்கு கொண்டிருந்தது, தமிழ் மொழியை வளப்படுத்திய சமண சமய வரலாற்றை எழுத வேண்டுமென்னும் அவாவினால் உந்தப்பட்டு இந்நூலை எழுதினேன். இதனை எழுதும்போது அவ்வப்போது என்னை ஊக்கப்படுத்தித் தூண்டியவர் அண்மையில் காலஞ்சென்ற தமிழ்ப் பேராசிரியர் திரு.ச.த.சற்குணர் அவர்கள் ஆவர். அப்பெரியாரின் ஆன்மா சாந்தியுறுவதாக.

வரலாறுகளை ஆராய்ந்து எழுதுவது, கதைகளை எழுதுவது போல, எளிதான காரியமன்று. ஒவ்வொன்றையும் துருவித்துருவிப் பார்த்துச் சான்று காட்டி ஆதாரத்தோடு எழுத வேண்டும். அன்றியும், எனது மதம் பிறர் மதம் என்று கொள்ளாமல், காய்தல் உவத்தல் இல்லாமல், நடுநின்று செம்பொருள் காணவேண்டும். சாசனங்களையும், பல நூல்களையும், ஏனைய சான்றுகளையும் ஆராய்ந்து ஒத்திட்டுப்பார்த்து முடிவு காண வேண்டும். இந்த மனப்பான்மை நூலை வாசிப்பவர்களுக்கும் இருக்கவேண்டும். வாழ்க்கைப் போராட்டத்தின் இடையே கிடைத்த சிறு சிறு நேரங்களைப் பயன்படுத்திக் கொண்டு, என்னால் இயன்ற வரையில் எனது சிற்றறிவுக்கெட்டிய வரையில் ஏறக்குறைய நான்கு ஆண்டுகள் இதனை எழுதி முடித்தேன். ஆயினும், முதலில் சொல்லியபடி, ஊழ் இதனைப் பத்து ஆண்டுகளாக வெளிவராமல் செய்துவிட்டது. நேரத்தையும் உழைப்பையும் செலவிட்டு இந்த நூலை எழுதி ஏன் என் ஆயுளை வீணாக்கினேன் என்று கருதி இதை வெளியிடாமலே இருந்துவிட்டேன். அதற்குச் சில காரணங்கள் உண்டு. அவற்றை இங்குக் கூற விரும்பவில்லை. ஒன்றை மட்டும் கூற விரும்புகிறேன்; உண்மையாக உழைத்து ஆராய்ச்சி நூல் எழுதும் உழைப்பாளிகளுக்குத் தமிழ்நாட்டிலே இடமில்லை என்பதே அது. பாமரர்களைப் பற்றியும் படியாத பணக்காரர்களைப் பற்றியும் கூறவில்லை நான். கல்லாத பேர்களே நல்லவர்கள். கல்வித் துறையிலே மிகவுயர்ந்த நிலைபெற்று ஆராய்ச்சியின் அருமை பெருமைகளை அறிந்தவர்கள் கூட, ஆராய்ச்சியாளரைப் போற்றுவதில்லையென்றால், இந்நூல்களை ஏன் எழுத வேண்டும், ஏன் வெளிப்படுத்த வேண்டும்?

பத்து ஆண்டுகள் கடந்தன. இந்நூல் எழுதுவது பற்றிப் பலரும் முன்னமே அறிந்திருந்தபடியினால், பல நண்பர்கள் நேரிலும் கடிதம் எழுதியும் இதைப் பற்றிக் கேட்டார்கள். இலங்கையிலிருக்கும் நண்பர்கள் சிலரும் கடிதம் எழுதிக் கேட்டார்கள். அவர்களுக்கெல்லாம், வெளிவரும், வெளிவரும் என்று கூறினேனேயல்லாமல் என் மனவேதனையைக் கூறவில்லை.

உண்மை அறிந்த நெருங்கிய நண்பர்கள் சிலர் இதனை வெளியிடுமாறு வற்புறுத்தினார்கள். கிருஸ்துவமும் தமிழும், பௌத்தமும் தமிழும் எழுதியது தமிழ்நாட்டின் சமய வரலாறு இலக்கிய வரலாறுகளை அறிதற்கு ஏற்றதாயிற்று. அது போலவே, சமணமும் தமிழும் வெளிவர வேண்டும். அது மட்டுமன்று. இஸ்லாமும் தமிழும், இந்து மதமும் தமிழும் என்னும் நூல்களையும் எழுத வேண்டும் என்று அடிக்கடி வற்புறுத்தத் தொடங்கினார்கள். கடைசியாக சைவ சித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழகத்தின் ஆட்சிப் பொறுப்பாளர் திரு.வ.சுப்பையா பிள்ளை அவர்கள் இந்நூலை அச்சிடுவதாகக் கூறிக் கையெழுத்துப் பிரதியைக் கேட்டார்கள். அதற்கு இணங்கிக் கையெழுத்துப் பிரதியைத் தேடினேன். அந்தோ நான் கண்டதென்ன! பெட்டியினுள் சிதல் அரித்த ஏடுகள்! தாள்கள் பெரும்பாலும் மறைத்துவிட்டன. சில தாள்களே அரைகுறையாகச் செல்லரிக்கப்பட்டுக் கிடந்தன. எனது சில ஆண்டு உழைப்பு வீணாய்ப் போயிற்று. மீண்டும் எழுத வேண்டியதாயிற்று. இயன்றவரையில் சான்றுகளையும் ஆதாரங்களையும் தேடி மறுபடியும் எழுதினேன். ஆனால், இது முற்பகுதியே. இப்பகுதியில் சமய வரலாறு மட்டும் பேசப்படுகிறது. பிற்பகுதி எழுதப்படுகிறது. அப்பகுதியில் தான் சமண சமயத்தினர் தமிழ் மொழிக்குச் செய்த தொண்டுகள் கூறப்படுகின்றன. அப்பகுதியும் விரைவில் வெளிவரக்கூடும்.

வாழ்க்கைப் போருக்கிடையே, பல இன்னல்களுக்கிடையே கிடைத்த சிறு சிறு ஓய்வுக்காலத்தைப் பயன்படுத்தி இந்நூல் எழுதி முடிக்கப் பட்டது. இதில் மறைந்து போன வரலாறுகளும் செய்திகளும் கூறப்படுகின்றன. உண்மை காண விரும்புவோர் காய்தல் உவத்தல் இல்லாமல் இவற்றை ஆராய்ந்து பார்த்துக் குற்றங்களைந்து குணங்கொள்வராக.

இந்நூலில் ஜைனர் என்னும் சொல்லுக்குப் பதிலாகச் சமணர் என்னும் சொல் வழங்கப்பட்டுள்ளது. இதன் காரணம் இவ்வச்சகத்தில் வடமொழி அச்செழுத்துக்கள் அதிகம் இல்லாமையேயாம். ஜைன நண்பர்கள் இதனைப் பொருட்படுத்த மாட்டார்கள் என்று நம்புகிறேன்.

இந்நூலின் பின்னிணைப்பில் சேர்த்துள்ள ‘’சமண சமயப் புகழ்பாக்கள்’’ பெரும்பாலும் யாப்பருங்கலம், யாப்பருங்கலக் காரிகை உரைகள் மேற்கோள் காட்டப்பட்டவை.

பத்து ஆண்டு அஞ்ஞாதவாசத்தின் பிறகு இந்நூல் இப்போது முதன்முதலாக வெளிப்படுகின்றது. இந்நூல் வெளிவருவதற்குக் காரணராயிருந்து இதனை நன்கு அச்சிட்டு வெளிப்படுத்திய நண்பர், சைவசித்தாந்த நூற்பதிப்புக் கழக ஆட்சிப் பொறுப்பாளர் திரு. வ.சுப்பையா பிள்ளை அவர்களுக்கு எனது நன்றியும் தமிழகத்தின் நன்றியும் உரியதாகும்.

மலரகம், மயிலாப்பூர்                           மயிலை.சீனி.வேங்கடசாமி

சென்னை, 1-11-54

சமணமும் தமிழும் நூல் செண்பகா பதிப்பகம் வெளியீடாக தற்போது வந்துள்ளது. விலை.75 ரூபாய். இந்நூல் குறித்து மேலும் மதுரையில் சமணம் பகுதியில் இன்னொரு பதிவில் காண்போம். இருபதாம் நூற்றாண்டின் தமிழின் முக்கிய அறிஞர்களுள் மயிலை.சீனி.வேங்கடசாமியும் ஒருவர். இவரது படைப்புகளை வாங்கி வாசியுங்கள்.

“தமிழையே வணிகமாக்கித்

தன்வீடும் மக்கள் சுற்றம்

தமிழிலே பிழைப்பதற்கும்

தலைமுறை தலைமுறைக்குத்

தமிழ் முதலாக்கிக் கொண்ட

பல்கலைத் தலைவன் எல்லாம்

தமிழ்ச் சீனி வேங்கடத்தின்

கால்தூசும் பெறாதார் என்பேன்”

-பாவேந்தர் பாரதிதாசன் (தமிழ் நிலம் – 14.10.1952)

இக்கவிதையிலிருந்து மயிலை.சீனி.வேங்கடத்தின் பெருமையை அறியலாம்.

 



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

இந்துக்களே... உஷார்

 
திருவனந்தபுரம், பத்மநாப சுவாமி கோவிலில், அள்ள, அள்ளக் குறையாத பொக்கிஷம் குறித்து, உலகமே பிரமித்துப் போயிருக்கிறது. "கொடுக்கும் தெய்வம் கூரையைப் பிய்த்துக் கொண்டு கொடுக்கும்' என்பர். இந்த தெய்வம், கூடை கூடையாகக் கொட்டியது போதாதென்று, குளத்தின் மூலமாகவும் கொட்டும் போலத் தெரிகிறது.இந்த நேரத்தில், "அந்தப் புதையல் யாருக்கு சொந்தம்?' என, ஆளாளுக்கு கேள்வி எழுப்புகின்றனர். இறைவனுக்கு தான் சொந்தம் என்பதில், என்ன சந்தேகம் இவர்களுக்கு?இந்திய வரலாற்றைப் படித்தவர்கள், ஒரு விஷயத்தை மறுக்க முடியாது. தைமூர் காலத்திலிருந்து, அயல் நாட்டவர் அடிக்கடி படையெடுத்து, நம் நாட்டுக் கோவில்களைக் கொள்ளையடித்ததால், இப்போது கிடைத்துள்ள பொக்கிஷம் போல, பல்லாயிரக்கணக்கான மடங்கு நகைகளும், தங்கம், வெள்ளி நாணயங்களும் நம்மிடமிருந்து பறிபோயுள்ளன.நல்ல காலம்... விந்திய மலை என்றொரு மலை, வடக்கே அரணாக இருந்ததால், தென்னாட்டுக் கோவில்கள் தப்பித்தன. அதற்கான உதாரணமே இந்தப் பொக்கிஷம்!ஆனால், அதைவிட பெரிய ஆபத்து இப்போது, கோவில்களை எதிர்பார்த்துள்ளது. போலி மதவாதம் பேசும் அரசியல்வாதிகள், அந்த செல்வத்தை சுருட்டிக் கொள்ளும் வகையில் பேச ஆரம்பித்து விட்டனர். அதைத் தடுத்து நிறுத்துவது, ஒவ்வொரு இந்தியனின் கடமை. திருவனந்தபுரத்தில் கிடைத்துள்ள ஒவ்வொரு காசையும் கணக்கெழுதி, பாதுகாப்பாக வைப்பது அரசின் கடமை.இறைவனின் தினசரி சேவைக்குத் தேவையான நகைகள் தவிர, மற்ற நகைகளை, ஒரு பாதுகாப்பான அருங்காட்சியகத்தில், கண்ணாடிப் பெட்டகங்களில் பாதுகாப்பாக வைக்கலாம். அதற்கு கட்டணம் வசூலித்து, பொதுமக்களை அனுமதிக்கலாம்.இதனால், பொதுமக்கள் பார்வையிலும் நகைகள் இருக்கும்; பாதுகாப்புப் பணியிலும், அருங்காட்சியகப் பணியிலும் வேலை வாய்ப்புகள் பெருகும். அருங்காட்சியக வசூல் தொகையை, நாட்டு நலப்பணிகளுக்காக செலவிடலாம். முக்கியமாக, அன்னியச் செலாவணி பெருகும்.தென் மாநிலங்களில் உள்ள பல்வேறு கோவில்களில், இதுபோன்ற புதையல் கிடைக்க வாய்ப்புள்ளது. அவற்றையும் பாதுகாக்க, அரசு முன்வர வேண்டும்.அந்நாளில், அயல்நாட்டவர் கொள்ளையடித்தனர்; இந்நாளில், நம் நாட்டவரே, போலி மதச்சார்பின்மை மூலம், கோவில் நகைகளைக் கொள்ளையடிக்கப் பார்க்கின்றனர். அதைத் தடுத்து நிறுத்தி, இந்து மதத்தின் மறுமலர்ச்சிக்குப் பாடுபட வேண்டியது, இந்தியர்களின் கடமை.இந்துக்களே உஷார்!

டாக்டர் பி.சத்திய நாராயணன்


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

மதுரைக்கு அருகிலுள்ள அரிட்டாபட்டி திருப்பிணையன் மலையை எண்பெருங்குன்றங்களில் ஒன்று என தொல்லியல் அறிஞர் முனைவர். வெ.வேதாச்சலம் அவர்கள் தன் ‘எண்பெருங்குன்றங்கள்’ நூலில் ஆதாரத்துடன் குறிப்பிடுகிறார். அதைக்குறித்து கீழே காண்போம்.

v-vedachalam-epigraphist.jpg?w=350&h=218

மதுரைக்கு வடக்கே அமைந்துள்ள அரிட்டாபட்டிமலை சங்ககாலத்திலும் பிற்காலத்திலும் சமணத்தலமாக இருந்துள்ளது. இங்கு உள்ள சமணச்சிற்பத்தின் அடியில் காணப்படும் பத்தாம் நூற்றாண்டு வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டு பிறவியைக் கடக்கவுதவும் புணையாக (தெப்பமாக) இம்மலை விளங்கியது என்பதை உணர்த்துகிறது. கல்வெட்டில் இது பிணையன்மலை என்று குறிப்பிடப்படுகிறது. புணையன்மலை என்பதே பிணையன்மலை என வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்பட்டிருக்க வேண்டும்.

இந்நிலையில் பரங்குன்றம், சமணர்மலை (திருவுருவகம்), பள்ளி (குரண்டி மலை), யானைமலை, இருங்குன்றம்(அழகர்மலை) முதலிய ஐந்து மலைகளை எண்பெருங்குன்றங்களாக ஐயமின்றிக் கூறலாம். நாகமலை (கொங்கர்புளியங்குளம் குன்று), அரிட்டாபட்டிமலை (திருப்பிணையன் மலை), கீழவளவுக்குன்று முதலிய மூன்று மலைகளை எண்பெருங்குன்றங்களைச் சார்ந்தவையாகக் கருத வாய்ப்புள்ளது.’’

- எண்பெருங்குன்றம். வெ.வேதாச்சலம் பக்கம்.7

ஆனைமலைக்கு வடக்கே திருச்சி நெடுஞ்சாலையிலுள்ள நரசிங்கம்பட்டிக்கு வடமேற்கே அரிட்டாபட்டி மலை உள்ளது. இது மதுரையிலிருந்து வடக்காக சுமார் பதினேழு கிலோமீட்டர் தொலைவில் உள்ளது. இதனைத் தற்போது கழிஞ்சமலை என்று அழைக்கின்றனர். இதன் பழம்பெயர் ‘திருப்பிணையன் மலை’ ஆகும். இம்மலையின் கீழ்ப்புறமுள்ள இயற்கையான குகைத்தளத்தில் கி.மு முதல் நூற்றாண்டைச்சார்ந்த தமிழ் பிராமிக்கல்வெட்டு காணப்படுகிறது. ‘நெல்வேலி சழிவன் அதினன் வெளியன்’ என்பவன் இப்பள்ளியை உருவாக்கியதாக இக்கல்வெட்டு கூறுகிறது. இங்குள்ள கற்படுக்கைகள் தற்போது மண்மூடிக்கிடக்கின்றன.

குகைத்தளத்தின் வெளிப்புறம் முக்குடைக்குக் கீழே அர்த்தபரியாங்காசனத்தில் அமர்ந்த தீர்த்தங்கரரின் உருவம் ஒன்று பாறையில் புடைப்புச் சிற்பமாகக்காட்சியளிக்கிறது. இதனை கி.பி. பத்தாம் நூற்றாண்டளவில் அச்சணந்தி என்ற முனிவர் செய்வித்துள்ளார். திருப்பிணையன்மலையில் இருந்த பொற்கோட்டுக்கரணத்தார் பெயரால் செய்யப்பட்ட இத்திருமேனிக்குப் பாதிரிக்குடி ஊரவையினர் காவலாக இருந்துள்ளதை அதனடியில் பொறிக்கப்பட்ட வட்டெழுத்துக் கல்வெட்டு தெரிவிக்கிறது. இத்தீர்த்தங்கரர் உருவத்தின் மீது ஆனைமலையில் காணப்படுவது போன்று வண்ண ஓவியம் அழகுறத் தீட்டப்பட்டு அழியாது விளங்குகிறது’’.     

- முனைவர்.வெ.வேதாச்சலம், எண்பெருங்குன்றம்.  பக்கஎண் 12

(நன்றி: வெ.வேதாச்சலம், எண்பெருங்குன்றம், சாஸ்தா பப்ளிகேசன்ஸ்)

அரிட்டாபட்டி மலை எண்பெருங்குன்றங்களில் ஒன்று என முனைவர்.வெ.வேதாச்சலம் சொல்கிறார். ஆனால், பெருங்குன்றத்தை சிறுகுன்றாக மாற்றப் பார்க்கிறார்கள். பக்தி இயக்க காலத்திலேயே அழிக்க முடியாத சமணத்தின் சுவடுகளை இன்று நவீன ராட்சசக் கருவிகள் கொண்டு அழிக்க பார்க்கிறார்கள். காலம்தான் கயவர்களை தண்டிக்க வேண்டும். இயற்கையன்னையின் மடியில் வளர்ந்த நம் முன்னோர்களை காட்டுமிராண்டிகள், மூடநம்பிக்கை கொண்டவர்கள் என்று கூறிவிட்டு இன்று நாம் இயற்கையன்னையின் மார்பைப் பிளந்து இரத்தத்தை உறிஞ்சுவதோடு கருவறுக்கவும் தொடங்கிவிட்டோம். நாம் நல்ல மனிதர்களாக, இயற்கையை வணங்கி வழிபடுவோம். நல்லது நடக்கும். நம்புவோம்.

(திரு. வேதாச்சலம் அவர்களின் படம் ஃபிரண்ட்லைன் தளத்திலிருந்து எடுக்கப்பட்டது. நன்றி)

அரிட்டாபட்டி தொடர்பான பிற பதிவுகள்:



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

2000-old.jpg?w=640&h=16024059390-2000-year-old-kuhai.jpg?w=640&h=731



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

18_07_2011_016_008-palani.jpg?w=370&h=638



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

21_07_2011_011_003-humans-walk.jpg



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

21_07_2011_006_031-kulithalai-idol.jpg?w=354&h=472



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

24_07_2011_011_003-water-body-in-space.jpg?w=533&h=601



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

செப் 1954 மா பொ சி யின் திராவிட சாம்ராஜ்யம்

திராவிட இனத்துக்கு (அப்படி ஒன்று இருப்பதாக நம்பி) விடுதலை கோரி, திராவிட நாட்டை இந்தி யாவின் தொடர்பிலிருந்து துண்டாட விரும்பி, தமிழகத்தில் மட்டுமே ஒரு இயக்கம் நடைபெறுவதைத் தமிழ் மக்கள் அறிவர்.

நான்கு மொழிகள் பேசும் திரா விட இனத்துக்கு விடுதலை கோரி நடைபெறும் இந்த இயக்கம், ஒரு மொழியினருக்குரிய தமிழகத்தில் மட்டுமே இயங்குவது கவனிக்கத் தக்கது.

திராவிட நாட்டுப் பிரிவினை இயக்கம் பல்லாண்டுகளாக நடை பெற்றுவரினும் திராவிடநாடு எது? திராவிடர் யார் என்ற கேள்விகளுக்குத் திராவிட இயக்கத்தார் இதுவரை தெளி வாகப் பதிலளிக்கவில்லை. இவற்றைப் பற்றி சந்தர்ப்பத்திற்கும் இடத்திற்கும் ஏற்றாற்போல், முன்னுக்கும் பின் முரணாகப் பேசுகின்றனர் இந்த இயக்கத்தின் தலைவர்கள்.

காப்பி அடித்த திட்டம்

திராவிடஸ்தான் என்பதே முஸ் லிம்களின் பாக்கிஸ்தான் கோரிக்கை யிலிருந்து ‘காப்பி’ அடிக்கப்பட்ட தாகும்! ஆம் 1941ல் இந்திய முஸ்லீம் களின் பிரதிநிதித்துவ ஸ்தாபனமாக இருந்த முஸ்லீம் லீக், பாக்கிஸ்தான் கோரிக்கையைப் பிரகடனம் செய்தது. அதற்கு மூன்றாண்டுகளுக்குப் பிறகு, அதாவது 1944ல் திராவிடக் கழகத் தினரும் இந்தியாவிலிருந்து துண் டாடப்பட்ட திராவிடத் தனி நாடு கோரினர். 1944 ஆகஸ்டு 27ந் தேதி சேலத்தில் திராவிடக் கழக முதல் மாநாட்டில் பின்வரும் தீர்மானம் நிறைவேற்றப்பட்டது.

1. (அ) இந்த மாநாடானது, ஜஸ்டிஸ் கட்சி என்னும் இக்கட்சிக்கு உள்ள தென்னிந்திய நலவுரிமைச் சங்கம் என்ற பெயரை திராவிடர் கழகம் என்று பெயர் மாற்றத் தீர்மானிக்கிறது.

(ஆ) அதன் கொள்கைகளில் ‘திராவிட நாடு’ என்ற பெயருடன் நம் சென்னை மாகாணம், மத்திய அர சாங்க நிர்வாகத்தின் ஆதிக்கம் இல்லா ததும், நேரே பிரிட்டிஷ் செக்ரட்டேரி யட் ஆப் ஸ்டேட்டின் நிர்வாகத்திற்குக் கட்டுப்பட்டதுமான ஒரு தனி ஸ்டேட் நாடாகப் பிரிக்கப்பட வேண்டியது என்ற கொள்கையை முதற்கொள்கையாகச் சேர்க்கப் பட்டிருக்கிறது என்று இந்த மாநாடு தீர்மானிக்கிறது.

மேற்படி தீர்மானப் பகுதி திரு. ஈ.வெ.ராவை ஆசிரியராகக் கொண்டு வெளிவந்த ‘குடிஅரசு’ வாரப் பத் திரிகை 26.8.44ல் வெளியான இதழின் 3ம் பக்கத்தில் 3ம் பத்தியில் காணப்படு வதாகும்.

அடிமைத் திராவிடம்

மேற்படி தீர்மானத்திலிருந்து 1944ல் திராவிடக் கழகம் கோரிய தனித் திராவிட நாடு, முஸ்லிம் லீகினர் கோரிய பாக்கிஸ்தான் போன்ற பரி பூரண சுதந்திரநாடு அல்லது என்பதும், பிரிட்டிஷ் நேர் அதிகாரத்துக்கு கட்டுப் பட்ட அடிமை நாடு என்பதும் தெளி வாகின்றது. அதாவது, இன்று பிரிட் டிஷ் சாம்ராஜ்யத்தில் மலேயா ஒரு அடிமை காலனியாக இருக்கின்றதல் லவா? அதுபோன்ற அடிமைத்தனத் தையே திராவிடக் கழகம் கோரியது. எந்த சந்தர்ப்பத்தில் இந்தக் கோரிக்கை கிளப்பப்பட்ட தென்பது கவனிக்க வேண்டிய விஷயம்.

1944ம் ஆண்டு இறுதியில் பிரிட்டிஷார் இந்தியாவிலிருந்து அடி யோடு வெளியேறுவதற்கு ஆயத்த மாகிக் கொண்டிருந்தனர். அதனாற் றான் “பாக்கிஸ்தானைப் பிரித்துவிட்டு வெளியேறு” என்று முஸ்லீம் லீக் கோரியது.

ஆனால், திராவிடக் கழகத்தி னரோ, “பிரிட்டிஷ் எஜமானே! தாங் கள் வெளியேறத் தேவை இல்லை, திராவிட நாட்டை இந்தியாவிலிருந்து பிரித்துவிட்டால், அந்தப் பகுதியில் காருள்ளளவும், கடல் நீருள்ளளவும், திராவிட இனமுள்ளளவும் தாங்கள் அதிகாரம் செலுத்தலாம்” என்று விண்ணப்பம் போட்டனர். ஆனால் அவர்களுடைய விண்ணப்பத்தை மண் ணில் எறிந்து வெள்ளை ஏகாதிபத்தியம் வெளியேறி விட்டதால், இப்போது ‘சுதந்திர’ப் பிரியர்களாக நடிக்கின் றனர்!

எது திராவிட நாடு?

திராவிட நாடு எது? அதன் எல் லைகள் யாவை? என்பவற்றைப் பற்றி, திராவிட இயக்கத் தலைவர்களி டையே ஒருமித்த கருத்தில்லை. ஆளுக் கொரு அபிப்பிராயம்! ஒரு ஆளுக்கே பலவித அபிப்பிராயங்கள்!!

திராவிடர் யார்? என்பதைப் பற்றி திராவிட நாட்டுப்பிரிவினை இயக்கம் தோன்றுவதற்கு முன்பே ஆராய்ச்சி அறிஞர் பலர் தங்கள் அபிப் பிராயத்தை தெரிவித்திருக்கின்றனர். கால்டுவெல், கிரீயர்சன் போன்ற ஆராய்ச்சியாளர்கள், தமிழ்-தெலுங்கு-கன்னடம்-மலையாளம் ஆகிய நான் கும் திராவிட மொழிகளென்றும், அம் மொழிகளைப் பேசுவோரெல்லாம் திராவிடர் என்றும் குறிப்பிட்டனர். அதையும் அரசியல் உரிமைக்காக அல் லாமல், ஆராய்ச்சிக்காகவே குறிப்பிட் டனர்.

அவர்களுடைய கருத்துப்படி பார்த்தால், திராவிட மொழிகள் வழங் கப்படுவதும், அம்மொழிகளைப் பேசும் திராவிட மக்கள் பெரும்பான் மையோராக வாழ்வதும், தொடர்ந் தாற்போல் உள்ளதுமான நிலப்பரப் பையே திராவிட நாடு எனலாம்.

ஆம், இன்றைய சென்னை, ஆந் திரம், மைசூர், திருவிதாங்கூர், கொச்சி, குடகு ஆகிய ராஜ்யங்களும், ஹைதரா பாத் ராஜ்யத்தில் பதினோரு ஜில்லாக் களும், பம்பாய் ராஜ்யத்தில் நான்கு ஜில்லாக்களும் கொண்ட ஐக்கிய வடி வந்தான் சரியான திராவிட நாடாக இருக்க முடியும். இந்த உண்மைக்கு மாறாக, ஆந்திரம் பிரிவதற்கு முன்பு இருந்த சென்னை மாகாணம் தான் முழுத் திராவிட நாடு என்று முடிவு கட்டிவிட்டது சேலம் தீர்மானம். ஆம். அந்த சென்னை மாகாணத்தைப் போன்று இரண்டு பகுதி விஸ்தீரண முள்ள திராவிடப் பகுதிகள் மீது சேலம் தீர்மானம் உரிமை கொண்டாட வில்லை. அவற்றை வடநாட்டின் ஆதிக்கத்தில் விட்டுவிட மறைமுக மாகச் சம்மதித்து விட்டது. இதிலி ருந்து 1944ல் திராவிட இனத்துக்கு விடுதலை அல்ல; வெளியேறும் நிலை யிலிருந்த பிரிட்டிஷாரை நிலைநிறுத்த ஒரு காலனி! சிரிக்காதீர்கள்; அந்தக் காலத்தில் திராவிடக் கழகத்தினர் பிரிட்டிஷார் மீது அவ்வளவு விசு வாசம் வைத்திருந்தார்கள்!

அறிஞரின் குழப்பம்!

சேலம் தீர்மானம் நிறைவேறு வதற்குக் காரணஸ்தராயிருந்தவர் திரு. சி.என்.அண்ணாத்துரை. அவரை ஆசிரியராகக் கொண்டு வெளிவரும் “திராவிட நாடு” பத்திரிகை, விந்திய மலைக்குத் தெற்கேயுள்ள நிலப்பரப்பு முழுவதும் திராவிட நாடு என்று தனது அட்டைப் பக்கத்தின் தலைப்பில் வாரா வாரம் படம் போட்டுக் காட்டுகிறது. இப்போது மட்டுமல்ல; சென்னை மாகாணம் மட்டுமே திராவிட நாடு என்று சேலத்தில் தீர்மானம் நிறை வேற்றப்பட்ட அப்போதிருந்தே!

திரு.சி.என். அண்ணாத்துரை தி.க.வின் தளபதியாக இருந்த நிலை மாறி, தி.மு.க.வின் பொதுச் செயலாள ரான பிறகு 1951ல் அவர் தில்லையில் நிகழ்த்திய ஒரு சொற்பொழிவு ‘நாம்’ என்ற தலைப்பில் சிறு நூலாக வெளி வந்திருக்கிறது. அதில்,

“இப்போதுள்ள சென்னை மாகாணத்தையே திராவிட நாடு என்று அழைக்கின்றோம்.”

திராவிட நாட்டுக்கு மூன்று பக் கமும் கடல் வடக்கே உயர்ந்த விந்திய மலை, இயற்கை அரண் உடைய நாடு 5லு கோடி மக்களையுடைய நாடு (பக்கம் 53) என்று பேசியதாகப் பிர சுரிக்கப்பட்டிருக்கிறது.

விந்தியத்திற்குத் தெற்கே, கூர் ஜரம், இந்தி, மராத்தி ஆகிய திராவிட மொழிகளல்லாத ஆரியத் தொடர் புடைய மொழிகளின் பிரதேசங்கள் பெருமளவுக்கு இருக்கின்றன என் பதும், மைசூர், திருவாங்கூர், கொச்சி, ஹைதராபாத், குடகு ஆகிய ராஜ்யங் கள் சென்னை மாகாணத்தில் இல்லை யென்பதும் திரு.சி. என் அண்ணாத் துரைக்குத் தெரியாது போலும். ஒரு வேளை, அவர் படித்த காலத்தில் விந் திய மலை விஜயவாடாவின் எல்லை யில் இருந்ததோ என்னவோ! இல்லா விடில் சரித்திர எம்.ஏ. பட்டதாரியான அவர் பூங்கோளத்தின் இவ்வளவு குளறுபடி செய்வாரா!

தற்போது, திரு.சி.என். அண் ணாத்துரையை ஆசிரியராகக் கொண்டு வெளிவரும் ‘நம் நாடு’ பத் திரிகையின் முகப்பில் இன்னொரு புது வகைத் திராவிடப் படம் காணப்படு கின்றது. அந்த நிலப்பரப்புகளுக்குள் ஹைதராபாத் ராஜ்யத்திலுள்ள தெலுங்கு, கன்னட மொழிகள் வழங் கும் பதினோரு ஜில்லாக்களும், பம் பாய் ராஜ்யத்திலுள்ள நான்கு கன்னட ஜில்லாக்களும் காணப்படவில்லை.

ஆம். திரு.சி.என். அண்ணாத் துரையை ஆசிரியராகக் கொண்டு வெளிவரும், ‘திராவிட நாடு’ வாரப் பத்திரிகை ஒரு திராவிடத்தைக் காட்டுகிறது. அவரையே ஆசிரிய ராகக் கொண்டு வெளிவரும் ‘நம் நாடு’ தினப்பத்திரிகை மற்றொரு திராவிடத் தைக் காட்டுகிறது. இவற்றில் தி.மு.க. அதிகார பூர்வமாக அங்கீகரித்த திரா விடம் எதுவோ?

திராவிட சாம்ராஜ்யமா?

திரு.சி.என். அண்ணாத்துரை யால் பொன்னாடை போர்த்திப் புகழப்பட்ட திராவிட இயக்கத்தின் புரட்சிக் கவிஞர், திராவிட நாட்டின் வடக்கெல்லை ‘ அடல் சேர் வங்கம்’ என்று தமது பாடல் ஒன்றில் கூறுகின் றார். அவர் விரும்புவது திராவிட ஏகாதிபத்தியம் போலும்!

மேலும், தமிழ், தெலுங்கு, கன் னடம், மலையாளம் ஆகிய நான்கு மொழித் திராவிட இனத்துக்கு விடு தலை கோரும் ஒரு இயக்கத்தை வேங் கடத்துக்கு வடக்கே ஒரு சிற்றூரில் கூடச் சீந்துவாரில்லை, இந்தியா முழு வதற்கும் விடுதலை கோரிய காங்கிரஸ், தான் பிறந்தநாளன்று முதற்கொண்டே பாரதநாடு முழுவதும் பரவி இருந்தது. முஸ்லிம் பிரதேசங்களுக்கு விடுதலை கோரிய முஸ்லிம்லீக், அந்தப் பிரதேசங் களில் மட்டுமின்றி, இந்தியா முழு வதும் தழைத்திருந்தது. ஆனால், திரா விடத் தனிநாடு கோரும் திராவிட இயக்கம் பல்லாண்டுகளாக நடை பெற்று வந்தும் வேங்கடத்து வடக்கே செல்வது பற்றி இன்றும் சிந்திக்க வில்லை. தமிழர் அல்லாத திராவிடர் களும் அதை வாவென்று அழைக்க வில்லை!

சிறுபான்மையினர் நிலை என்ன?

திராவிட நாட்டிலுள்ள சிறு பான்மையினர் பற்றித் திராவிட இயக் கத்தவர் கொண்டுள்ள கொள்கை இன் றைய சர்வதேச நியதிக்கு மாறானது. மற்றும், தமிழகத்துக்கு வெளியேயுள்ள தமிழர் நலன்களுக்கு விரோதமானது. தமிழகத்தின் பொருளாதாரக் கட்டுக் கோப்பையே குலைத்துவிடக் கூடியது.

தமிழகத்திலுள்ள வட இந்தியர் கள் வெளியேற வேண்டும். அல்லது வெளியேற்றப்படுவார்கள் என்பதைப் பல சந்தர்ப்பங்களில் திட்டவட்ட மாகத் தெரிவித்திருக்கின்றனர் திராவிட இயக்கத்தினர். குறிப்பாக, மார்வாரி, குஜராத்தி ஆகிய இருதரப்பினர் மீதே திராவிட இயக்கத்தினர் நேரடித் தாக்குதல் நடத்தியிருக்கின்றனர். தமிழ் நாட்டில் வாழும் மார்வாரி, குஜராத்தி மக்களின் ஜனத்தொகை அதிகமில்லை. 1941ம் ஆண்டு ஜனக் கணிதப்படி தமிழகத்தில் வாழும் குஜராத்தியர் 5309பேர். மார்வாரிகள் 1260பேர். இவர்களைத் தவிர வடஇந்திய மக்கள் என்ற பொதுக்கணக்கில் வருபவர்கள் 15,000 பேருக்கு மேல் இல்லை. இவர் களையெல்லாம் தமிழகத்திலிருந்து விரட்டிவிடுவதுதான் அல்லது இவர் களுக்கெல்லாம் தமிழகத்தில் வாணிபம், தொழில் செய்ய உரிமை இருக் கக்கூடாது என்பதுதான் திராவிட இயக்கத்தின் கொள்கை என்றால், இதன் எதிரொலியாக வெளிநாடுகளில் வாழும் தமிழருக்கு நேரக்கூடிய இன் னல்களையும் கவனிக்கவேண்டும். இந் தியாவிலேயே பம்பாய் ராஜ்யத்தில் சுமார் ஒன்றரை லட்சம் தமிழர்கள் வசிக்கிறார்கள். வங்காளத்திலும் 50 அல்லது 60 ஆயிரம் தமிழர்கள் வாழ் கிறார்கள். பொதுவாகச் சொன்னால் சுமார் ஐந்து லட்சத்துக்கு மேற்பட்ட தமிழர்கள் வேங்கடத்துக்கு வடக்கே யுள்ள விந்தியப்பகுதிகளில் இருக்கின் றனர். தமிழகத்திலிருந்து சுமார் 20,000 வடஇந்தியர்களை விரட்டுவதானால், வடக்கேயுள்ள ஐந்து லட்சம் தமிழர்களும் விரட்டப்படுவது எதிர்பார்க்கப்பட வேண்டியதுதான். இந்த நிலையை ஏற்படுத்துவது தமிழருக்கு நன்மை செய்தாகுமா?

இம்மாதிரி, இந்திய யூனியனுக் குள்ளேயே ஒரு மகாகாணத்து மக்கள் இன்னொரு மாகாணத்தில் குடியேறி வாணிபமும் தொழிலும் செய்து வாழ உரிமை இல்லை என்று ஏற்படுமாயின, இந்தியாவிலுள்ள தமிழர்கள் வெளி நாடுகளில் இருக்க உரிமை கிடைக் குமா? வடஇலங்கைத் தமிழர்களை இந்தியாவுக்குத் தாம் விரட்டுவது நியாயமானதே என்று பிரதமர் கொத்த லாவலை கூறமாட்டாரா? அது போலவே பர்மாவிலிருந்தும் தென் னாப்பிரிக்காவிலிருந்தும் தமிழ் மக்கள் வெளியேற்றப்படும் நிலைமை ஏற்படு வது இயற்கைதானே! இவ்வாறு வெளி நாடுகளிலுள்ள 30 லட்சத்திற்கு மேற் பட்ட தமிழர்கள் அகதிகளாகத் தமி ழகம் வந்தால் நம் கதி என்னாவது?

திராவிட இயக்கத்தார் இதை யெல்லாம் பற்றிச் சித்தித்ததாகத் தெரியவில்லை. சுரண்டும் நோக்கத் துடன் ஒர மாகாணத்தார் இன்னொரு மாகா ணத்தில் குடியேறுவதும், குடி புகுந்து மாகாணத்து மக்களோடு குலவி வாழா மல் எல்லாவற்றிலும் ஒதுங்கி நிற்பதும் வெறுக்கத்தக்கவை தான். ஆனால், அதற்குப் பரிகாரம் அவர்களை வெளி யேற்றுவது அல்ல. முக்கிய தொழில்களை எல்லாம் தேசீய மயமாக்கி சோஷலிச அடிப்படையில் சமுதாயம் அமைக்கப்படுமானால், ஒரு மாகாணத்தார் இன்னொரு மாகாணத் தில் குடியேறிச் சுரண்டுவது போன்ற கொடுமைகளுக்கே இடமில்லாமல் போகும்.

ஆம், தமிழகம், தமிழரல்லா தாரின் சுரண்டலிலிருந்து விடுபடத் தான் வேண்டும். ஆனால், அதற்குப் பொருளாதார ரீதியாகப் போராட வேண்டுமேயன்றி, ஆசிரியர் - திரா விடர் என்ற நிறவேற்றுமை அடிப் படையிலோ, வட நாட்டார் - தென் னாட்டார் என்ற பிரதேச அடிப்படை யிலோ போராடுவது நன்மையை விட தீமையையே விளைவிக்கும்.

எவ்வகையில் பார்த்தாலும், திராவிட இயக்கம் அரசியல், பொரு ளாதார அம்சங்களில் தெளிவற்ற குழப்ப நிலையில் இயங்குகிறது. அதனுடைய போக்கு தமிழகத்தைப் பொறுத்தவரையில் நன்மைக்குப் பதி லாகத் தீமையே விளைவிப்பது.

செப்டம்பர் 1954



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

21_08_2011_006_078.jpg%2Bmahab.jpg21_08_2011_006_040.jpg%2Basi.jpg



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 21_08_2011_014_003.jpg%2Barittapatti.jpg



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

வரலாற்றின் மர்மங்கள்:1

 

 
பொதுவாக மர்மங்கள் என்றாலே வெளிநாட்டு விசயங்கள்தான் நம் நாட்டில் வெளியிடப்படும் நூல்களிலும் பக்கங்களை நிரப்புகின்றன. இவற்றில் சில படு-சில்லறைத்தனமானது
என்றாலும் கூட நம் 'ப்ரெஞ்சு பியர்ட்' கிறுக்கல் ஆசாமிகள் அதனை வைத்து ஜல்லியடிக்க தயங்குவதில்லை. ஆனால் நம் பழம் இலக்கியங்கள் கூறும் சில விசயங்களை நாம்
ஆராய்ந்து பார்த்தால் அவை தரும் தரவுகளின் அடிப்படையில் ஆராய்ச்சிகளையும் நடத்தினால் எத்தனையோ மர்மங்கள் நம் ஊர்ப்புறங்களில் நமக்காக காத்திருப்பது தெரியும். உலக அளவில் புகழ் பெற்ற மர்மங்களுடன் அவற்றைப்போல (ஒருவேளை அவற்றினை விட முக்கியத்துவம் வாய்ந்த) நம்மூர் மர்மங்களும் கீழே.

அட்லாண்டிஸ்:


கிரேக்க தத்துவ அறிஞரான பிளேட்டோ (கி.மு 428/427-348/347) தமது 'திமேயஸ்' மற்றும் 'கிரேட்டஸ்' எனும் உரையாடல்களில் அட்லாண்டிக் பெருங்கடலில் இருந்த 'லிபியாவும் ஆசியா மைனரும் இணைந்த நிலப்பரப்பைக் காட்டிலும் அதிகமான நிலப்பரப்பினைக் கொண்ட தீவாக' அட்லாண்டிஸைக் குறிப்பிடுகிறார். அத்தீவில் நாகரிகத்தில் முதிர்ச்சியடைந்த ஒரு சமுதாயம் வாழ்ந்ததாகவும் அவர்கள் பல தேசங்களைத் தம் ஆளுகையில் வைத்திருந்ததாகவும், பின்னர் அதீத செல்வச்செழிப்பாலும் அதிகாரத்தாலும் அச்சமுதாயம் சீரழிந்ததாகவும், அதனைத்தொடர்ந்து பெரும் நிலநடுக்கங்களாலும் எரிமலைச் சீற்றத்தாலும் அத்தீவு அழிந்ததாகவும் பிளேட்டோ கூறுகிறார். அட்லாண்டிஸ் குறித்த இத்தகவல்களை கிரேக்கச் சட்டங்களை உருவாக்கிய ஸோலான் என்பவரிடம் எகிப்திய ஞானிகள் கூறுவதாக பிளேட்டோ கூறுகிறார். இக்குறிப்புகள் பிளேட்டோவின் காலத்தில் வாழ்ந்த அரிஸ்டாட்டிலால்
(கி.மு.384-322) கற்பனையானவை எனக்கூறப்பட்டாலும், பிளேட்டோவிற்கு பின்னர் இன்று வரையிலும் அட்லாண்டிஸைத் தேடுவோர் உள்ளனர்.

b2e8efefc5.gif

அட்லாண்டிஸ் தீவு : நம்பப்பட்ட ஒரு கற்பனை ஊகம்

பிளேட்டோ வின் 'திமேயஸ்' பல மறைஞானக் குழுக்களுக்கு முக்கிய நூல். எனவே அக்குழுக்கள் தம் கோட்பாடுகளை அட்லாண்டிஸில் உருவானவை எனக் கூறுவதுண்டு. எட்கார் கைஸி எனும் அமெரிக்க 'தீர்க்கதரிசி' தம் 'ஞானதிருஷ்டியில்' அட்லாண்டிஸ் அமெரிக்க கடற்கரைகளில் அமிழ்ந்துள்ளதாகக் கூறினார். ஜான்.எம்.ஆலன் எனும் ஆய்வாளர்
தென்-அமெரிக்க ஏரியில் மறைந்த ஒரு தீவும் நாகரிகமும் உள்ளதாகவும் அதுவே அட்லாண்டிஸ் எனவும் கூறுகிறார்.

6ebe4b1c3f.gif
அட்லாண்டிஸ் தென்னமெரிக்காவில்? : ஒரு நூல்

பொதுவாக வரலாற்று ஆய்வாளர்கள் அட்லாண்டிஸை பிளேட்டோ வின் கற்பனையில் உருவான உருவகக்கதை என்றே கருதுகின்றனர். ஏனெனில் பிளேட்டோ இத்தகைய உருவகக் கதைகள் மூலம் தத்துவக் கோட்பாடுகளை விளக்குவது வழக்கம். ஆனால் அட்லாண்டிஸுக்கு வரலாற்றடிப்படையில் வித்திட்ட நிகழ்ச்சியாக ஆய்வாளர்கள் கி.மு.1620களில் திரா எனும் சிறு தீவு -நிச்சயமாக கண்டம் கிடையாது- எரிமலைச் சீற்றத்தால் அழிந்ததைக் குறிப்பிடுகின்றனர்.

740eeada61.gif
திரா தீவில் கிரேக்க நாகரிகம் செழித்திருந்தது. அங்குள்ள ஓர் வீட்டுச்சுவரில் தீட்டப்பட்ட
ஒவியம்
a1fd1fed73.gif
திரா தீவின் படம்: தீவுக்கூட்டத்திலேயே பெரியதீவுதான்
திரா

இந்த எரிமலைச்சீற்றத்தின் விளைவான சாம்பல் துகள்கள் எகிப்திலும் கண்டெடுக்கப்பட்டுள்ளன என்பது குறிப்பிடத்தக்கது. இந்த விளக்கமும் கூட அனைத்து
ஆராய்ச்சியாளர்களாலும் ஏற்கப்படவில்லை. அட்லாண்டிஸ் உண்மையா? கற்பனையா? உண்மையெனில் அது எங்கு உள்ளது? என்பவை இன்னமும் மர்மமாகவே உள்ளன.


குமரிக்கண்டம்:

c30b02037c.gif

குமரி நிலநீட்சி குறித்த முதல் அறிவியல்பூர்வ விளக்க நூல்

பழந்தமிழ் காவியமான சிலப்பதிகாரம் 'குமரிக்கோடும் கொடுங்கடல் கொள்ள' எனக் கூறுகிறது. பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் குமரிமலை குறித்தும், அதிலிருந்து தோன்றிய பஃறுளியாறு குறித்தும், குமரி ஆறு குறித்தும் செய்திகள் உள்ளன. இச்செய்திகள் எத்தனை உண்மையானவை? பல தமிழ் அறிஞர்கள் 'குமரிக்கண்டம்' என்று ஒரு பெரும் நிலப்பரப்பு இருந்ததாகவும் அங்கு தமிழ் நாகரிகம் ஒரு உயர்ந்த நிலையை அடைந்திருந்ததாகவும் கூறுகின்றனர். பிரம்மஞான சபையினர் 'லெமூரியா' எனகடலில் ஆழ்ந்து போன ஒரு நிலப்பரப்பு குறித்த நம்பிக்கை கொண்டிருந்தனர். இவர்கள் மூலம், இந்தியாவில் பரவிய லெமூரியாக் கோட்பாடும் குமரிக்கண்டமும் இணைந்த ஒரு சித்தாந்தமாகிற்று. புலவர் குழந்தை, அப்பாதுரை, இரா.மதிவாணன் போன்றவர்கள் குமரிக்கண்ட வரைபடங்களை உருவாக்கினர். மார்க்சிசத்தையும் அதீத கற்பனைகளையும் போலி அறிவியல் தரவுகளையும் இணைத்து குமரிகண்டத்தை ஒரு அரசியல் சித்தாந்தத்தின் பகுதியாக மாற்றிக் கொண்டிருப்பவர் குமரிமைந்தன் என்கிற 'ஆராய்ச்சியாளர்'. ஜெயமோகனின் கற்பனை நாவலான 'கொற்றவை' இந்த குமரிகண்டத்தின் அடிப்படையில் அமைந்தது. குமரி கண்ட இயக்கத்தினர் இந்த கற்பனை புனைவை ஏறத்தாழ மதரீதியிலான இறுக்கத்துடனும் நம்பிக்கையுடனும் வரலாற்று ஆவணமாகவே எடுத்துக்கொண்டாலும் ஆச்சரியப்படுவதற்கில்லை. புகழ்பெற்ற நிலவியல் ஆய்வாளரான சு.கி.ஜெயகரன் அண்மையில் வெளியான தமது 'குமரி நிலநீட்சி' எனும் நூலில் இத்தகைய
கற்பனைகள் 'கவித்துவ சுதந்திரத்துடன்' அதீத தமிழ் பற்றினால் உருவாக்கப்பட்டவையென்பதுடன் இவற்றிற்கு அறிவியல் அடிப்படை எதுவும் இல்லையெனக் காட்டுகிறார். எனில் கடல் கொண்ட குமரிக் கோடு என்பது வெறும் கற்பனைதானா? நிலவியல், ஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்சி, இலக்கிய ஆதாரங்கள் மற்றும் தொல்மானுடவியல் ஆகியவற்றின் அடிப்படையில் ஒரு யதார்த்த நிலைப்பாட்டினைத் தன் முடிவாக தருகிறார் ஜெயகரன். வரலாற்றிற்கு முற்பட்ட காலத்தில் தமிழகம்-இலங்கை கடற்கரைகளை ஒட்டியிருந்து பின்னர் கடலில் மூழ்கிய நிலப்பரப்புகளே குமரி எனும் நிலநீட்சி குறித்த மரபின் வித்தாகும் எனக்கருதும் ஜெயகரன் அவ்வாறு கடல் நீர்மட்ட உயர்வில் உயிர்தப்பியவர்களிடமிருந்து குமரி நிலநீட்சி குறித்த நினைவு இன்றும் நம்மிடம் நிலவுவதாகக் கூறுகிறார். குமரி மாவட்டத்தில் கடற்கரையோர கிராமங்களான முட்டம் போன்ற இடங்களில் அண்மைக்கால நினைவுகளில் கூட கடல் கொண்ட நிலப்பரப்பு குறித்த விவரணைகள் நிலவுகின்றன. நிச்சயமாக எனில் தொல்பழம் மானுடக்குடியேற்ற எச்சங்கள் இன்றும் தென்னக ஆழ்கடலில் - நாம் கண்டடையக் காத்தபடி - துயில் கொண்டிருக்கக் கூடுமா? இனிவரும் நாட்களில் தென்னகக் கடல்களில் ஆழ்கடல் அகழ்வாய்வு மேற்கொள்ளப்பட்டால் அது இம்மர்மங்களுக்கு விடை பகரக் கூடும்.


துவாரகை:
அகழ்வாய்வின் வரலாற்றில் ஹோமரின் எலியட் காவியத்தில் கூறப்பட்ட டிராய் நகரினை ஜெர்மானிய அகழ்வாய்வாளர் ஹென்ரிச் ஷிலைமான் கண்டுபிடித்தது மிக முக்கிய
மைல்கல்லாகக் கூறப்படுகிறது.

ecef0d011f.gif

துவாரகை இப்படி இருந்திருக்குமா? இதிகாச விவரணங்கள் அடிப்படையில் ஒரு கற்பனை
de70ab8a62.gif
ஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்சியாளர் எஸ்.ஆர்.ராவ்
ஆனால் அதனையொத்த மற்றொரு கண்டுபிடிப்பு டாக்டர்.எஸ்.ஆர் ராவ் எனும் இந்திய அகழ்வாராய்ச்சியாளர் ஆழ்கடலில் துயில் கொண்ட ஒரு நகரத்தைக் கண்டுபிடித்ததாகும். 3700 ஆண்டுகள் இன்றைக்கு முந்திய (இ.மு) காலத்தினைச் சார்ந்த இந்த ஆழ்கடல் நகரத்தை டாக்டர்.எஸ்.ஆர்.ராவ் கண்டுபிடித்தது பழம் காவியமான மகாபாரதத்தில் கூறப்பட்ட விவரணங்களின் அடிப்படையில் என்பதுதான் அதிசயமான விஷயம். இதனையொட்டி பல கேள்விகள் எழுந்துள்ளன.சில வரலாற்றறிஞர்கள் இதுதான் மகாபாரதம் கூறும் துவாரகை என்பதை மறுக்கின்றனர். ஆனால் ராவ் தாம் கண்டெடுத்த முத்திரைகள் மற்றும் சுவர்கள் ஆகியவை மகாபாரத விவரணத்தை பெருமளவு ஒத்திருப்பதைக் காட்டுகிறார்.
314197c7f2.gif
துவாரகையில் மூழ்கி நிற்கும் பழம் சுவர்
இந்திய வரலாற்றுப் பாடநூல்களில் இந்திய இதிகாசங்களுக்கு வரலாற்று அடிப்படையில்லையெனக் கற்றுத்தரப்படுகிறது. இந்த ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட வரலாற்றாசிரியர்களின் நிலைப்பாட்டினைத் 'துவாரகை' கண்டுபிடிப்பு சங்கடத்துக்குள்ளாக்கியுள்ளது. ராவ் தம் கண்டுபிடிப்புகளின் அடிப்படையில் மகாபாரத நிகழ்ச்சிகளை இ.மு. 3500க்கு கொண்டு செல்கிறார்.
1451a402ff.gif
ஆழ்கடலில் அகழ்வாராய்ச்சி : துவாரகை

இது துவாபார யுகத்தில் மகாபாரதம் நடந்ததாகக் கூறும் மரபாளர்களைச் சங்கடப்படுத்துகிறது. இந்த ஆழ்கடலுக்குள் இருக்கும் பழமையான நகரம்தான் துவாரகையா?
இல்லையெனில் இந்த நகரம் எவ்வாறு மகாபாரத துவாரகை விவரணத்தை வெகுவாக ஒத்திருக்கிறது? ஆமெனில் துவாரகாதிபதி ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் ஒரு வரலாற்று நாயகனா?
(அகழ்வாராய்ச்சி மூலம் பல்லாயிரமாண்டுகள் முன் வாழ்ந்ததாகக் கூறப்படும் தனிமனிதர்களுக்கானச் சான்றுகளை கண்டெடுப்பது இயலாத விஷயம்.) இம்மர்மங்களுக்கான விடைகளைத் தன்னுள் கொண்டு ஆர்ப்பரிக்கும் அலைகளுடன், ஆராய்ச்சியாளர்களை அழைக்கிறது இந்தியாவின் வடமேற்கு கடற்கரை.


பூம்புகார்/காவிரிப்பூம்பட்டினம்:

7c7f67b17b.gif
காவிரிப்பூம்பட்டினத்தில் அகழ்வாராய்ச்சியில் காணப்பட்ட அமைப்புகளை ஓவியர் கற்பனையில் முழுமையாக வரைந்துள்ளார்

தமிழ் காவியமான மணிமேகலை காவிரிபூம்பட்டினத்தின் அழிவினைக் குறித்து பேசுகிறது. மகனை இழந்த சோகத்தில் சோழமன்னன் இந்திர விழா நடத்த மறந்தமையால் ஏற்பட்ட கடல் சீற்ற அழிவாக அது கூறப்படுகிறது. பட்டினப்பாலை போன்ற பழந்தமிழ் இலக்கியங்களில் இந்நகரம் பெரும் துறைமுக நகரமாக பேசப்படுகிறது. சுங்க அலுவலகம், மரக்கலங்கள் கொணரும் கொண்டு செல்லும் பொருட்களில் புலி முத்திரை பதித்தல் ஆகிய செயல்கள் அந்நகரில் நடைபெற்றமையையும், பல்வேறு தேசத்திலிருந்தும் நல்ல பண்பாடு கொண்ட மக்கள் அங்கு ஒருவரோடொருவர் பழகியதையும், கள் சாலைகள் முதல் கருத்துகளை விவாதிக்கும் மண்டபங்கள் வரை மனிதரின் அத்தனை தேவைகளும் பூர்த்தி செய்யும் அமைப்புகளைக் கொண்ட பெரும்நகராக அது விளங்கியதையும் அறிகிறோம்.
puhar_1.gif
பூம்புகார்: பழமையான செங்கல் அமைப்பு : நன்றி NIOT

1960களிலும் 1980களிலும் நடத்தப்பட்ட ஆழ்கடல் ஆய்வுகள் இந்த பெரும் துறைமுக நகரினைக் கடல் அழித்தது உண்மையாக இருக்கும் என்பதனைக் காட்டியுள்ளன. தேசிய ஆழ்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் (NIOT) நடத்திய அகழ்வாய்வுகள் சங்க காலம் சார்ந்த பல அமைப்புகளை, (செங்கல் அமைப்புகள், சுற்றுசுவர் போன்றவற்றினை) வெளிக்கொணர்ந்துள்ளன. எஸ்.ஆர்.ராவ் போன்ற அகில இந்திய முன்னணி ஆராய்ச்சியாளர்கள் இங்கு அகழ்வாராய்ச்சியின் மூலம் இப்பழமையான நகரம் இருந்ததையும் அது அழிந்ததையும் கூறியுள்ளனர். 1960களிலும் 1980களிலும் நடத்தப்பட்ட முயற்சிகளுக்கு பிறகு 2006 இல் தேசிய பெருங்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் (NIOT) ஸோனார் ஸ்கேனை நடத்தியுள்ளது. இந்த தொடக்க கட்ட ஆய்வு இன்றைய கரைக்கு இரண்டு கிமீ தூரத்தில் 14-20 மீட்டர் ஆழத்தில் சில அமைப்புகளை காட்டியுள்ளது. ஒரு இயற்கை பேரிடர் நிகழ்ச்சி மணிமேகலையில் பதிவுசெய்யப்பட்டுள்ளது திண்ணம். இன்று அதன் எச்சங்களை நாம் அகழ்வாராய்ச்சியின் மூலம் அறிகிறோம். இனிவரும் காலங்களில் மணிமேகலை, சிலப்பதிகார நிகழ்வுகளின் காலத்தையும் அது தொடர்பான இதர வரலாற்று உண்மைகளையும் பாரத அகழ்வாராய்ச்சி வல்லுனர்கள் நமக்கு மீட்டுத்தருவர் என நம்பலாம்.

puhar_3.gif

ஆழ்கடல் அகழ்வாராய்ச்ச்஢யில் கண்ட வட்டவடிவ அமைப்புகள்: பூம்புகார் அகழ்வாராய்ச்சி நன்றி: NIOT

 



சிந்து சமவெளி நாகரிகம்:

bb2973894b.jpg

1920களில் இந்திய அகழ்வாராய்ச்சியாளர்களால் கண்டுபிடிக்கப்பட்டு சர் ஜான் மார்ஷலால் பிரபலப்படுத்தப்பட்ட இந்நாகரிகம் இன்றைக்கும் தன் மர்மங்களை முழுமையாக வெளிப்படுத்தவில்லை. ஒவ்வொரு அகழ்வாய்வுக் கண்டுபிடிப்பும் நம் அறிதலை ஆழமாக்கியுள்ளது என்ற போதிலும். இ.மு. 5000 வருடங்களையும் விடப் பழமையான இந்நாகரிகக்தை உருவாக்கியவர்கள் யார்? இந்நாகரிகத்தவர்கள் எங்கு சென்றார்கள்? இந்த நாகரிகம் எவ்வாறு அழிந்தது? உண்மையில் அழிந்ததா அல்லது இன்னமும் வாழ்கிறதா? எனும் கேள்விகள் இன்றைக்கும் உயிர் வாழ்கின்றன. இது ஆரியர் வருகைக்கு முந்தைய இப்பூர்விக நாகரிகம், ஆரியப் படையெடுப்பால் அழிந்ததாக, அகழ்வாய்வாளரான மார்ட்டிமோர் வீலர் கூறினார். பின்னாட்களில் டேல்ஸ், ஜிம் ஷாஃபர், ஜோனதன் கென்னோயர் போன்ற புகழ்பெற்ற அகழ்வாய்வாளர்கள் ஆரியப் படையெடுப்புச் சித்தாந்ததை மறுத்துவிட்டனர். மாறாக இயற்கை அழிவுகளை இந்த நாகரிகத்தின் நகரங்கள் அழிவதற்குக் காரணமாகக் கூறுகின்றனர். 

 

a7c647b7a3.jpg
படையெடுப்பு படுகொலை பொய் என நிரூபித்த டேல்ஸ்

செயற்கைக்கோள்கள் பாலைவனத்தில் புதைந்த ஒரு பழம் நதியைக் காட்டியுள்ளன. அறிவியலாளர் யஷ்பால் இது இந்திய வேதங்களில் கூறப்படும் சரஸ்வதியாக இருக்கலாம் எனக்கருதுகிறார். பல சிந்து சமவெளி நாகரிக மையங்கள் இந்நதியருகே உருவாகியுள்ளன. எனவே இந்நதி வறண்டது காரணமாக இருக்கலாம் என ஆய்வாளர்கள் கூறுகின்றனர். மேலும் இம்மக்களின் பண்பாடு வேதங்களில் கூறப்பட்ட பண்பாட்டினை ஒத்திருப்பதை அகழ்வாராய்ச்சியாளர் பிஷ்ட் சுட்டிக்காட்டுகிறார்.
a30314f386.gif
தோலவிரா அகழ்வாராய்ச்சியை ஏற்று நடத்திய பிஷ்ட்
தோலவிரா எனும் ஹரப்பா பண்பாட்டு நகரினை அகழ்வாராய்ச்சி செய்த பிஷ்ட் நகர அமைப்புகள் 'ரிக்வேத பண்பாட்டின் virtual reality' ஆக அவை அமைந்திருப்பதை சுட்டிக்காட்டுகிறார். இந்த மையத்தின் நீர் சேகரிப்பு அமைப்புகள் சிறப்பானவை என்பதுடன் இங்கே மிகப்பெரிய ஹரப்பா சின்னங்களுடனான 'பெயர் பலகை' ஒன்றும் கிடைத்துள்ளது. சரஸ்வதி நதி குறித்து வரலாற்றாசிரியர்கள் அனைவரும் இதை ஏற்பதில்லை. வானவியலாளர் ராஜேஷ் கோச்சர் வறண்ட நதியினை சரஸ்வதியுடன் ஒப்பிடுவதை மறுக்கிறார்.

இந்நாகரிகத்தின் சித்திர எழுத்துகள் இன்னமும் விடுவிக்கப்படாத புதிராகவே உள்ளன. இதில் இருபது வருடங்களுக்கும் மேலாக ஆழ்ந்து ஆராய்ந்துள்ள ஐராவதம் மகாதேவன் இவை தொல்-திராவிட பொதுமொழிக்கூறுகள் கொண்டவை என்கிறார். எஸ்.ர்.ராவோ இவை தொல்-இந்தோ-ஐரோப்பிய குடும்பத்தைச் சார்ந்தவையாக இருக்கலாம் என கருதுகிறார். சிந்து-சமவெளிச் சமுதாயம் வேத-நாகரிகமும் திராவிடத்தன்மை வாய்ந்த மொழியும் கொண்டதாக இருந்திருக்கலாம் எனக் கருதும் மகாதேவன் புகழ் பெற்ற ஒற்றைக்காளை முத்திரையை ரிக்வேதத்தில் கூறப்படும் சோம பானச் சடங்குடன் தொடர்புபடுத்துகிறார். எதுவானாலும் சிந்துசமவெளி நாகரிகத்தின் மர்மங்களை முடிச்சவிழ்க்க மிக அடிப்படையான தேவை இன்னமும் மர்மமாகவே இருக்கும் சிந்து சமவெளி முத்திரைகளில் காணப்படும் சித்திர எழுத்துக்களின் பொருளை அறிவதுதான். மைக்கேல் விட்ஸல் என்கிற இந்தியவியலாளரும், ஸ்டீவ் ஃபார்மர் என்கிற அமெச்சூர் மொழியியலாளரும் அண்மையில் இவை எழுத்துக்களே இல்லை என கூறினர். இதனை சிந்து சமவெளி நாகரிக ஆராய்ச்சியிலேயே தோய்ந்த அகழ்வாராய்ச்சி நிபுணர்களும் மொழியியலாளர்களும் கடுமையாக மறுக்கின்றனர். பேராசிரியர் சுபாஷ் காக் ஹரப்பா பண்பாட்டு சித்திர எழுத்துக்களின் சில முக்கியக் குறியீடுகளை அவற்றினை ஒத்த வடிவங்கள் கொண்ட பிராமி எழுத்துக்களுடன் அவற்றின் அடுக்கு-நிகழ்வினை (frequency) ஆராய்ந்து அவை ஒத்துப்போவதை சுட்டிக்காட்டியுள்ளார். ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கும் முற்பட்ட மர்மங்களை தன்னுள் அடக்கியபடி அகழ்வாராய்ச்சிகளில் தன்னை வெளிப்படுத்தி வருகிறது சிந்து சமவெளி நாகரிகம். 

3a69c8cfa1.gif
தோலவிரா: அகழ்வாராய்ச்சியாளர் பிஷ்ட் மேற்பார்வையில் செய்யப்பட்ட கணினி மீள் உருவாக்கம்

242ad34759.gif

தோலவிரா 'பெயர் பலகை' இப்படித்தான் இருந்திருக்குமா சுமார் ஐயாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால்?


நாஸ்கா கோடுகள்: 

fa71198865.gif

நாஸ்கா கோடுகள் : நன்றி: நேசனல் ஜியாகிராபிக்

தென்-அமெரிக்காவின் பெரு நாட்டு பாலை பிரதேசங்களில் வரையப்பட்டிருக்கும் பெரும் வரி வடிவங்களே நாஸ்கா கோடுகள் என அழைக்கப்படுகின்றன. 2000 வருடங்களுக்கு நாஸ்கா கலாச்சாரத்தினரால் உருவாக்கப்பட்ட 70 வரிச்சித்திரங்கள் இவை. 360 அடி (110 மீட்டர்கள்) நீளமுடைய குரங்கு வடிவம், திமிங்கிலம் (65 மீட்டர்கள்), காண்டார் பறவை (135 மீட்டர்கள்), ஹம்மிங் பறவை (50 metres), பெலிக்கன் (285 மீட்டர்கள்), சிலந்தி (46 மீட்டர்கள்) ஆகியவை உலகப் பிரசித்தி பெற்றவை. 1920 களில் இவை கண்டுபிடிக்கப்பட்டதிலிருந்து இவை பாலைப்பகுதிகளில் இத்தனை சிரமமெடுத்து இவ்வடிவங்கள் வரையப்பட்டிருப்பதன் காரணங்கள் விவாதிக்கபடுகின்றன. எரிக் வான் டானிக்கன் போன்ற போலி-ஆராய்ச்சியாளர்கள் இவை வெளிக்கிரகவாசிகளின் விண்கலங்கள் இறங்க உருவாக்கப்பட்டவை என கருதுகின்றனர். பரபரப்பூட்டும் இத்தகைய விவரணங்கள் அளிக்கும் வர்த்தக வெற்றியால் இந்த அடிமுட்டாள்தனமான 'விளக்கங்கள்' புத்தகங்களாக வெளிவருகின்றன. இத்தகைய அதீத கற்பனைக் காரணங்களை பொதுவாக கறாரான அறிவியல் பார்வை கொண்ட ஆராய்ச்சியாளர்கள் மறுக்கின்றனர். விமானங்களிலிருந்தே முழு வடிவமும் புலப்படும் படியாக உருவாக்கப்பட்ட இந்த வடிவங்கள் ஏன் உருவாக்கப்பட்டன? மாரியா ரெய்ச்சே (Maria Reiche) பல்லாண்டுகள் இத்தரை வரைவுச் சித்திரங்களை ஆராய்ந்த ஜெர்மானிய ஆய்வாளர். 
aa1d798424.jpg

நாஸ்கா நில வரைபடங்களை ஆராய வாழ்வினை செலவிட்டமாரியா ரெய்ச்சே

ஒருவேளை வானியல் நிகழ்வுகளான விண்மீன்கள் மற்றும் கிரகங்களின் இயக்கப்பாதைகளைப் பல்லாண்டுகளாக கண்காணித்து அதனடிப்படையில் ஒரு பெரும் வானியல் நாள்காட்டியாக உருவாக்கப்பட்டிருக்கலாம் என அவர் கருதுகிறார். 1967, இல் இவ்வடிப்படையில் ஆய்வினை மேற்கொண்ட ஜெரால்ட் ஹாவ்கின்ஸ் எனும் வானியல் ஆய்வாளர் இதற்கு எந்த சான்றுகளையும் கண்டுபிடிக்க முடியவில்லை. ஜிம் வுட்மேன் எனும் அமெரிக்கர் இன்னமும் விசித்திரமான ஒரு கருத்தை தெரிவித்தார். ஒருவேளை நாஸ்கா புதிரை உருவாக்கிய பழம் அமெரிக்க நாகரிகம் பறப்பதைக் கண்டுபிடித்திருக்கலாம் எனக் கருதும் இவர் பூர்விக நாஸ்காவாசிகளுக்கு கிடைத்திருந்த பருத்தியால் உருவாக்கிய பலூனில் புகையை அடைத்து 300 அடிகளுக்கும் மேல் பறந்து தம் கருத்து சாத்தியமானது என்றும் காட்டினார். இவருடன் இணைந்து இதனை நிகழ்த்திக்காட்டியவர் பலூன்களில் பறப்பதில் பல சாதனைகளைப் படைத்த ஜூலியன் நாட் என்பவர். ஆனால் நடக்கமுடிந்தவை எல்லாம் நடந்திருக்க வேண்டியதில்லை. குறிப்பாக இத்தகைய பலூன்களைக் குறித்து வேறு புறச்சான்றுகள் ஏதுமில்லை. என்ற போதிலும் ஒரு கருதுகோளின் சாத்தியதையை ஆராய வெகு துணிச்சலான முயற்சிதான் இது. 
0470716003.gif
இந்த ஓடம் மிதக்குறதே கஷ்டம் பறக்குமாக்கும்?

b8b4a512c5.gif
இது பறக்குமான்னா கேக்கிறே? பறந்துடுச்சே!

நன்றி: www.nott.com

மசசூட்ஸ் மனிதவியல் பேராசிரியர் டொனால்ட். ப்ரோலக்ஸ் (Donald Proulx) டேவிட் ஜான்ஸன் எனும் பள்ளி ஆசிரியருடன் இணைந்து இதற்கு வேறு ஒரு விளக்கம் கொடுக்கிறார். இத்தரைவரைப்படங்கள் நிலத்தடி நீருடன் தொடர்புடையதாக இருக்கலாம் என அவர் கருதுகிறார். நேஷனல் ஜியாக்ராபிக் உதவியுடன் ஜான்சனால் உருவாக்கப்பட்ட இந்த கருதுகோள் நிலவியலாளர்கள், அகழ்வாராய்ச்சியாளர்கள் என பல்துறை நிபுணர் குழுவால் 1998 இல் ஆராயப்பட்டது. சில நாஸ்கா வரைப்படங்களாவது நிலத்தடி நீரோட்டங்களின் பாதைகளை ஒட்டி அமைந்துள்ளது கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. நாஸ்கா வரிகள் - வானில் மிதக்கும் ஆற்றலை அடைந்த ஒரு பூர்விக நாகரிகம் உருவாக்கியவையா? கற்பனையாற்றல் கொண்ட ஒரு தரைவாழ் சமுதாயத்தின் விசித்திரச் சடங்கின் விளைவா? நிலத்தடி நீரோட்ட பாதையை அறிந்து அதை திறம்பட பயன்படுத்த ஏற்படுத்தப்பட்ட கருவியா? இரவு வானை தரையில் பிரதிபலிக்கும் விசித்திர நாட்காட்டியா? நாஸ்கா கோடுகளின் மர்மங்கள் இன்னமும் தெளிவுபடாத வரலாற்றுப்புதிராகவே உள்ளது.

[வரலாற்று மர்மங்கள்: ஒரு வாரத்துக்கு பின்தொடரும்]
இத்தொடரினை எழுதிட பயன்படுத்தப்பட்ட நூல்களின் தொகுப்பினை இத்தொடர் முடிவில் வெளியிடுகிறேன். (அட்டைகளை ஸ்கேன் செய்வதே பெரும்பாடு) ஆனால் இப்போதைக்கு இந்த நல்ல நூலை மட்டும் உங்கள் முன் வைக்கிறேன். உபிந்தர் சிங் எழுதி கௌதம் திரிவேதி ஓவியங்கள் வரைந்த இந்த அழகான நூல் 'Mysteries of the past archeological sites of India' நேஷனல் புக் டிரஸ்ட் வெளியிட்டுள்ள இந்த அருமையான புத்தகத்தின் விலை ரூ 30 மட்டுமே. காவிரிபூம்பட்டின அமைப்பின் ஓவியம் இந்நூலிலிருந்து எடுத்ததுதான். உங்கள் குழந்தைகளுக்கு கட்டாயமாக வாங்கிக்கொடுங்கள்.

title.gif


இணையத்தில் இந்த மர்மங்களை தேட கீழ்காணும் பட்டியல் உதவும் என நம்புகிறேன். ஏதாவது இணையபக்கம் காலமாயிருப்பின் நான் பொறுப்பல்ல.


  • விக்கிபீடியாவில் அட்லாண்டிஸ்
    http://skepdic.com/nazca.html
  • பிரேஸிலில் அட்லாண்டிஸ்?
    http://www.atlan.org/
  • ஏன் அட்லாண்டிஸ் கற்பனை? எனக்கூறும் சந்தேகவாதிகளின் பக்கம்
    http://skepdic.com/atlantis.html 
  • குமரிக்கண்டம் குறித்து ஜெயகரன் எழுதியதற்கு மறுப்பு தெரிவித்து குமரி மைந்தன் எழுதிய கட்டுரை- எரிக் வான் டானிக்கன் போன்ற ஏமாற்று பேர்வழிகளை அறிவியலாளர்கள் ஆக்கி சிரிப்பு மூட்டும் கட்டுரை. 
    http://kumarimainthan.blogspot.com/2005/11/blog-post_113188287842871425.html
  • திரு.சீ.ராமச்சந்திரனின் அருமையான கட்டுரை. இலக்கிய அகழ்வாய்வுச் சான்றுகளுடன் கொற்கை பகுதியின் நில-நீர் பரப்பின் அண்மைக்கால மாற்றங்களைக் காட்டும் இக்கட்டுரை பொதுவாக பல்துறை தரவுகளைக் கொண்டு பண்டைய வரலாற்றை துப்பறிய விரும்புவோருக்கு நல்ல ஒரு தொழில்முறை முன்மாதிரியை இக்கட்டுரை முன்வைக்கிறது:
    http://www.picatype.com/dig/dj0aa02.htm
  • பண்டைய தமிழர் நகர அமைப்பு குறித்த கட்டுரை தொடரில் காவிரிபூம்பட்டினம் குறித்து விவரணம்
    http://www.thinnai.com/?module=displaystory&story_id=20610068&format=html
  • பூம்புகார் குறித்த விக்கிபீடியா கட்டுரை
    http://en.wikipedia.org/wiki/Poompuhar
  • மறைந்த பூம்புகாரை கண்டுபிடிப்பது குறித்த NIOT முயற்சிகள் குறித்த செய்தி
    http://www.hindu.com/2006/06/28/stories/2006062819300700.htm
    <.li>பிடிஎஃப் கோப்புகள்
  • 1989-90 அகழ்வாராய்ச்சி ஆண்டறிக்கையில் பூம்புகார் குறித்த கண்டுபிடிப்புகள் உள்ளன.
    http://www.nio.org/annual_reports/1989-90_150.pdf 
  • 1992-93 க்கான அகழ்வாராய்ச்சி குறித்த ஆண்டறிக்கை:
    http://www.nio.org/annual_reports/1992-93_150.pdf 
  • தமிழகத்தில் மத்திய பெருங்கடல் ஆராய்ச்சி மையம் நிகழ்த்தி வரும் அகழ்வாராய்ச்சிகள் குறித்த இணைய பக்கம் இங்கே:
    http://www.nio.org/projects/vora/project_vora_5.jsp

  • துவாரகை குறித்த விக்கிபீடியா கட்டுரை
    http://en.wikipedia.org/wiki/Dwarka
  • துவாரகை குறித்து எஸ்.ஆர்.ராவ் அவர்களின் பேட்டி
    http://www.hinduonnet.com/thehindu/mp/2002/11/20/stories/2002112000450200.htm
  • துவாரகை குறித்து மிக விரிவான கட்டுரையை 'தி வீக்' (ஜூன் 2001 இல்) வெளியிட்டது. அது இங்கே.
    http://www.the-week.com/23june01/cover.htm

  • ஹரப்பா.காம் www.harappa,com
    http://www.mohenjodaro.net/
  • மேலிருக்கும் இரு இணையதளங்களும் கென்னோயரின் முயற்சிகளின் விளைவு
  • ஹரப்பா இணையதளத்தில் மகாதேவன் நேர்முகம்
    http://www.harappa.com/script/mahadevantext.html
  • சரஸ்வதி நதி குறித்து ஒரு அறிவியல் பார்வை:
    http://www.ias.ac.in/currsci/oct25/articles20.htm
  • 18-2-2002 இல் சரஸ்வதி நதி குறித்த பல்வேறு பார்வைகளை தி வீக் பத்திரிகை தொகுத்தளித்தது. அக்கட்டுரை இங்கே:
    http://www.hindunet.org/saraswati/sarasvatirebirth01.htm 
  • சிந்து சமவெளி குறித்த இந்த இணையதளத்தில் அப்பண்பாட்டு நகர அமைப்புகள் கணினி வரைகலை மூலம் மீள் உருவாக்கப்பட்டுள்ளன.
    இந்த மீள்-உருவாக்கம் இந்திய தொல்லியலாளார் ஆர்.எஸ்.பிஷ்ட்டுவின் மேல்பார்வையில் செய்யப்பட்டதாகும். 
  • http://pubweb.cc.u-tokai.ac.jp/indus/english/
  • http://pubweb.cc.u-tokai.ac.jp/indus/english/2_4_03.html
  • தோலவீரா அகழ்வாராய்ச்சி குறித்த கட்டுரை
    http://www.hinduismtoday.com/archives/2001/1-2/2001-1-16.shtml

  • நாஸ்கா வரிகள் - நிலத்தடி நீரோட்டம் குறித்து: 
    http://www-unix.oit.umass.edu/~proulx/Nasca_Lines_Project.html
  • நேஷனல் ஜ்யாகிராபிக் நாஸ்கா குறித்து:
    http://news.nationalgeographic.com/news/2002/10/1008_021008_wire_peruglyphs.html?fs=www3.nationalgeographic.com&fs=plasma.nationalgeographic.com
  • நாஸ்கா விக்கிபீடியாவில்
    http://en.wikipedia.org/wiki/Nazca_Lines
  • நாஸ்கா குறித்த அதீத கற்பனைகளின் பொய்யைக்காட்டும் பக்கம்
    http://skepdic.com/nazca.html
  • நாஸ்கா : பறக்கும் பலூன் 
    http://www.nott.com/Pages/projects.php


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

மர்மங்கள் ஊடாக ஒரு பயணம்:1

 

 


மர்மம் - தேடல் கொண்ட எவரையும் சுண்டியிழுக்கும் பதம் இது. அகவயத்தன்மை கொண்டது இப்பதம். ஒருவருக்கு மர்மமாக இருப்பது மற்றொருவருக்குப் படு சாதாரணமான 
விஷயமாக இருக்கக்கூடும். ஒருவருக்கு விளக்க இயலாத மர்மமாக இருப்பது மற்றொருவருக்கு வெறும் கற்பனையாகத் தோன்றக்கூடும். என்றால், எவை மர்மங்கள்? நம் சாதாரண அறிவுக்கு அப்பால் பட்ட விஷயங்களை மர்மங்கள் எனலாமா? அறிவியலால் விளக்க இயலாதவற்றை மர்மங்கள் எனலாமா? அறிவியல் இன்னமும் தன் ஒளியை பாய்ச்சி வெளிச்சத்துக்கு கொண்டு வராதவற்றை மர்மங்கள் எனலாமா? ஆர்தர்.சி.க்ளார்க், கார்ல் சாகன், சூசன் பிளாக்மோர் போன்றவர்கள் கறாரான அறிவியலின் சட்டகத்திலிருந்து மர்மங்கள் என கருதப்பட்டவற்றை ஆராய்ந்துள்ளனர்.

kovoor4.jpg

இலங்கையைச் சேர்ந்த பகுத்தறிவுவாதி மற்றும் மனவியலாளர்: பல 'மர்மங்களை' தோலுரித்தவர்
watson.jpg

லயல் வாட்சன் : மர்மங்களை ஆராய்வதில் கவித்துவ சுதந்திரம்

randi2.jpg

ஜேம்ஸ் ராண்டி: யூரிகெல்லர் போன்றவர்களின் 'சக்திகளை' அந்த சக்தி இல்லாமலே செய்து பித்தலாட்டங்களை நிறுவியவர்
ஜேம்ஸ் ராண்டி, ஆபிரகாம் கோவூர் போன்றவர்கள் மர்மங்கள் எனத் திகைக்க வைத்தவற்றைப் பித்தலாட்டங்கள் என நிறுவ முயன்று குறிப்பிடத்தக்க வெற்றிகளையும் அடைந்தவர்கள். காலின் வில்சன், லயல் வாட்சன் போன்றவர்கள் ஒருவித கவித்துவ சுதந்திரத்துடன் அறிவியலின் விளிம்பில் நிகழும் பல மர்மங்களைத் தயக்கமின்றி ஆராய்ந்தவர்கள். இவர்கள் அனைவரது முயற்சிகளும், பார்வைகளும், அனுபவங்களும் மர்மங்கள் குறித்து நாம் மேற்கொள்ளவிருக்கும் இச்சிறு பயணத்தில் தோணிகளாகவும், பாய்மரச்சீலைகளாகவும், சுக்கானாகவும் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ளன.

 

பூமியின் மர்மங்கள்



உயிரின் தோற்றத்தில் வேற்றுக்கிரகப் பங்களிப்பு:
earth.gif

வேதியியலாளர் அர்கீனியஸ் பூமிக்கு வெளிக்கிரகங்களிலிருந்து உயிர் கோளங்கள் அண்டவெளியில் மிதந்தபடி வந்திருக்கலாம் என ஊகித்தார். ஆனால் அண்டவெளி கதிர்வீச்சில் அத்தகைய கோளங்கள் பிழைக்க முடியாதென்பதால் அக்கருதுகோள் நிராகரிக்கப்பட்டது. பின்னர் ஒபாரினின் ஆதி கடலில் கரிம மூலக்கூறு குழம்பிலிருந்து உயிர் 
உருவாகியிருக்கலாம் என்பதே நிறுவப்பட்ட அறிவியல் உண்மையாகிவிட்டது. ஆனால் 1979-இல் ஆஸ்திரேலிய தேசிய பல்கலைக்கழகத்தைச் சார்ந்த பேராசிரியர் தயால் 
விக்கிரமசிங்கே, டேவிட் ஆலன் ஆகியோர் வால்-நட்சத்திரத்திலிருந்து பூமியின் வளிமண்டலத்தில் உதிரும் துகளின் நிறமாலையை ஆராய்ந்த போது அது காய்ந்த பாக்டீரிய 
கோளங்களின் நிறமாலையை ஒத்திருப்பதைக் கண்டனர். இதனைத் தொடர்ந்து சந்திரா விக்கிரமசிங்கே சர்.பெரெட் ஹோயல் கியோர் பூமியில் உயிர்களின் தோற்றத்தில் 
விண்வெளியிலிருந்து வரும் நுண்ணுயிரிகளின் பங்கும் இருக்கலாமெனும் கோட்பாட்டினை முன்வைத்தனர். செவ்வாய் கிரகத்தைச் சார்ந்த விண்கல் பூமியில் கண்டெடுக்கப்பட்ட போது 
அதில் பாக்ட்டீரிய செயல்களால் ஏற்பட்டது போன்ற அமைப்புகள் காணப்பட்டன.
Narlikar.jpg

உயிரின் உதயம் குறித்த ஆராய்ச்சியில் முக்கிய மைல்கல் இவரது சோதனை

2001 இல் ஜெயந்த் நர்லிக்கரால் வடிவமைக்கப்பட்ட ஒரு பரிசோதனை இந்திய விண்வெளி அமைப்பால் நடத்தப்பட்டபோது வளிமண்டல உயர் தளங்களில் புவி சாராத நுண்ணுயிரிகள் கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. எனவே பூமியின் உயிரினத் தோற்றத்திலும் பரிமாண வளர்ச்சியிலும் அண்டவெளியின் பங்களிப்பு சாத்தியமானது என்பது தெரிகிறது. ஆனால் எந்த அளவுக்கு? இப்போதும் அது தொடர்கிறதா என்பவை ஆராயப்பட வேண்டிய மர்மங்களே ஆகும்.


டைனோஸார்கள் எவ்வாறு அழிந்தன?: 


1300 ஊர்வன வகை விலங்குகளான டைனோசார்கள் ஒருகாலத்தில் இப்புவியின் முக்கிய உயிரினங்களாகத் திகழ்ந்தன. அவை எவ்வாறு அழிந்தன என்பது இன்றைக்கும் மர்மமாகவே 
உள்ளன. ஏறக்குறைய 650 இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னதாக இவ்வுயிரினங்கள் அழிந்தன. எவ்வாறு? அதிகமான எடை அதிகமான உணவுத்தேவை மற்றும் மாறிய காலச்சூழல் ஆகியவற்றால் இவை அழிந்திருக்கக் கூடுமென நம்பப்பட்டு வந்தது. பின்னர் 1980இல் லூயிஸ் அல்வரேஸ் எனும் நிலவியலாளர் 650 இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முந்தைய காலகட்டத்தில் உருவான நில-அடுக்குகளில் இரிடியம் எனும் தனிமம் இருப்பதைக் கண்டுபிடித்தார்.

cometstrike.jpg
இத்தனிமம் புவியில் அரிதாக கிடைப்பதுடன் விண்கற்களில் அதிகமாகக் கிடைக்கிறது. எனவே, 
'இக்காலக்கட்டத்தில் பல மைல்கள் அகலம் கொண்ட ஒரு ராட்சத விண்கல் பூமியில் மோதியிருக்கலாம். பல்லாயிரம் அணுக்குண்டுகளின் ஆற்றலுடன் பெரும் அழிவினை உருவாக்கிய அம்மோதல் பெரும் வெப்பத்தையும் வெளியிட்டது. பெரும் புழுதி மண்டலம் கிளம்பியது. ஒளிச்சேர்க்கை தடைப்பட்டது. உலகின் பெரும் மிருகங்களான டைனோசர்கள் அழிந்தன. அப்போது சிறு விலங்குகளாக இருந்த பாலூட்டிகளின் பரிணாமத்திற்கு இது வழிவகுத்தது.'எனும் கோட்பாட்டினை அவர் முன்வைத்தார். 
dinosaur_comets.jpg

இத்தகைய விண்கல் மோதல் ஒரு குறிப்பிட்ட காலச்சுழலில் நடக்கும் ஒரு நிகழ்ச்சியா? மெக்ஸிகோவில் 180 கிமீ அகலம் கொண்ட விண்கல் 650 இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னர் மோதியதால் ஏற்பட்ட கிரேட்டர் இந்த அழிவு நிகழ்ச்சிக்கு சான்று பகர்கிறது.
crater.jpg
பாரதத்தின் தக்காண பசால்ட் (எரிமலைக் குழம்புறைந்துருவான பாறை) அடுக்குகளும் அதே 650 இலட்சம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் ஏற்பட்டவைதாம். ஏறத்தாழ 10000-20000 ஆண்டுகள் நீடித்த எரிமலை சீறல்களும் டைனோசார்களின் அழிவுக்கு நிச்சயமான காரணியாக இருந்திருக்கக் கூடும்.
600q.jpg

தக்காண எரிமலைக் குழம்பு உறைந்து பாறைப்படிமங்களான அடுக்குகள்
ஆனால் டைனோசார்கள் உண்மையிலேயே அழிந்துவிட்டனவா?ஏனெனில் இன்று நாம் காணும் பறவைகள் டைனோசாரிலிருந்து பரிணமித்தவை என்பதையும் நாம் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். தம் இராட்சத உருவால் மட்டுமல்லாது தம்மைச் சுற்றிப்பொதியும் மர்மங்களாலும் நம்மை ஈர்த்து வருகின்றன நனோசார்கள்.


பூமி ஒரு அதி-உயிரியா?: 

 

bio1.jpg

பல பண்டைய ஐதீகங்களும் புராணங்களும் பூமியை ஒரு தாய்த்தெய்வமாகக் கூறுகின்றன. அண்மையில் ஒரு அறிவியல் கருதுகோள் பூமியை ஒரு உயிர் அமைவாக (system)
காணும் சாத்தியக்கூறினை முன்வைத்துள்ளது. உயிரி-இயற்பியலாளர் (bio-physicist) ஜேம்ஸ் லவ்லாக்கும் நுண்ணுயிர் ஆராய்ச்சியாளர் லின் மர்குலிஸும் இக்கருதுகோளை 
வலியுறுத்துகின்றனர். பூமியும் அதன் உயிரினங்களுமாக இப்புவியின் வெப்பம், வளிமண்டல அமைப்பு மற்றும் இயக்கம், வளிமண்டலத்திலிருக்கும் வாயுக்களின் தன்மை ஆகியவற்றைப் 
பெருமளவில் நிர்ணயிப்பதைச் சுட்டிக்காட்டும் இவர்கள் புவிசார்ந்த கார்பன் சுழற்சி, நீர் சுழற்சி போன்ற பல சுழற்சிகளில் உயிரினங்களின் ஒட்டுமொத்த இயக்கம் முக்கிய பங்கு 
வகிப்பதை சுட்டிக்காட்டியுள்ளனர். முதலில் இக்கருதுகோளை இவர்கள் வெளியிட்டபோது அதனைப் பிரசுரிக்க பல முக்கிய அறிவியல் இதழ்கள் மறுத்துவிட்டன.
lovelock.bmp.jpg

ஜேம்ஸ் லவ்லாக்
Lynn_Margulis.jpg

லின் மர்குலிஸ்
இக்கருதுகோளுக்கு கிரேக்க புராணத்தில் பூமித்தெய்வமாக கருதப்படும் 'கயா'(Gaia) எனும் பெயரை வைத்தது இம்மறுப்புக்கு காரணமாக இருக்கலாம். பின்னர் கார்ல்சாகன் தாம் நடத்திய அறிவியல் ஆய்வு இதழான 'இக்காரஸ்' எனும் இதழில் இக்கருதுகோளை பிரசுரித்தார். ரிச்சர்ட் டாவ்கின்ஸ் போன்ற நியோ-டார்வினியவாதிகள் இக்கருதுகோளை வலுவாக எதிர்க்கின்றனர். எனினும் சுற்றுப்புற சூழல் அறிவியலாளர்கள், சூழலியல் களப்பணியாளர்கள் மட்டுமல்லாது ஆன்மிகவாதிகள் மத்தியிலும் கூட இக்கருதுகோள் பெரும் ஆர்வத்தை ஏற்படுத்தியுள்ளது. பூமி ஓர் பெரும் அதி உயிர் என்றால் நாம் அதன் செல்களா? உயிரினங்களின் பரிணாம வளர்ச்சி என்பது ஒற்றை உயிர் ஒன்றின் பல்வேறு செல்களின் வளர்ச்சியா? அண்டவெளியில் மிதக்கும் ஓர் உருண்டை உயிரா பூமி?


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Romila Thapar’s Double standards and Half Truths

 

 
This is with reference to Prof. Romila Thapar’s article ‘Where fusion cannot work — faith and history’ (The Hindu, 28-Sep-2007).

 

thapar1.gif
While every scholar is entitled to his or her own views on the historicity of Sri Rama it comes as a shock to see a scholar of Prof. Thapar’s repute set double standards for Indic Divinities, as against those from other traditions - particularly non-Indic and/or Abrahamic. For example, she states that in the case of Sri Rama, the variant versions of the story is, in itself, not evidence of historicity and that if the variants contradict each other as they do, this may create problems for those who believe that only one of the variants is true.

 

variant_2.gif
In the case of Jesus narrative variants have been ruthlessly suppressed. Now scholars are discovering ancient narratives which contradict synoptic Gospels at every major point – like the family life of Jesus, role of Magdalene, the supposed betrayal of Judas etc.
variant_1.gif
Even the accepted Synoptic Gospels present invented genealogies of Jesus (which have no common names for 14 generations) because the authors wanted Jesus to be hereditarily linked to David To crown it all no external sources have been discovered to date outside the body of Gospel literature (both Gnostic and Synoptic) to ascertain the historicity of Jesus. Even Dead Sea scrolls are silent on Jesus.
copycat.gif
Also unlike in the case of Sri Rama where His actions turned out to be trend setting examples in the mythological and devotional literature of South Asia, every supernatural act ascribed to Jesus in Gospels had their precursor in the past mythological Divines. From turning water to wine (Dinoysius) to his resurrection from the death (Tammuz), Jesus had mythological ancestors popular in Judaeo-Roman-Hellenistic traditions.
copycat2.gif
Yet our learned professor has no problem in declaring the historicity of Jesus whom she also qualifies as Christ – the Anointed one – a Christian claim based on what many Hebrew scholars consider as misinterpretation of verses from Jewish scripture.

Coming back to the claims on the historicity of Ramayana, most historians who have no ideological vested interests accept the historical kernel of Ramayana. They may differ and debate on the details. Thus Dr.B.B.Lal the eminent archaeologist who excavated the Ramayana sites concludes that Ramayana is not a figment of imagination but based on historical events which were popular in the memory of the people which Valmiki composed into an epic narrative. Dr.B.B.Lal dates Ramayana events to 700 BCE. The unfortunate tendency of certain historians who put ideological vested interests over objective scholarship resulting in suppressing the conclusions arrived at by Dr.B.B.Lal after the Ramayana project, being presented in the ICHR meeting of 1988 has been explained by the eminent archaeologist in the very pages of ‘The Hindu’ itself (‘Facts of history cannot be altered’, July 1 1988).

rama_journey.gif
Hence when ASI stated that Ramayana has no historical basis it was simply indulging in ‘suppressio veri suggestio falsi’ game.

That Ramayana in its general outline known today, was also known to people of India even prior to Sage Valmiki, is well attested by varied literary evidence from across the nation. particularly from the South. Like for example from ancient Tamil Sangham literature which mentions an event related to Rama that goes unmentioned in Valmiki wherein Sri Rama plans the military strategy under a banyan tree in Rameshwaram and the birds whose sounds disturb the meeting fall silent as Sri Rama commands them to be quiet (Aham: 70:15).


The mention of Rama here makes it clear that the lore of Sri Rama coming to the south and winning in the battle against the demon of Lanka is not something that originated in the North and later spread over to the South but that was as strong in the south Indian tradition as it was in north India even during the period historians usually attribute to Sage Valmiki Ramayana, that is around 200 BCE.

ram_ram.gif
This is also roughly the time attributed to Sangham literature. In fact the Sangham mention of Sri Rama also hints at Rama’s divinity as his words not only had a supernatural effect on the birds but also the lines speak of his words as being scriptural in nature (‘Aru Marai’'வெல்போர் இராமன் அருமறை').

 

once_again.gif
Even stranger is the claims that Prof.Thapar makes about the Buddhist Jataka variant of Ramayana that it does not mention the abduction of Sita or Sri Rama’s war with the demons. Historian Himansu Bhusan Sarkar explains this particular aspect of the Jataka tale variant of Ramayana thus:
“The non-mention of southern topics does not, of course, prove anything., as the Jataka-stories were framed only with limited objectives and had no compulsive motive to narrate the whole story but by the third century AD the story had assumed its present features, because, in a Chinese collection of some Jataka stories which were translated by a Sogdiana monk between AD 222 and 280, the episodes of Rama’s exile , the abduction of Sita by Ravana, the duel of the latter with Jatayu, of Sugriva and Vali, the construction of a bridge to Lanka, the ordeal of Sita have been drawn in outline.” (pp 103-104, The Ramayana traditions in Asia, Sahitya Akademi 1989)

 

jain_ramayan.gif
Equally amusing is her claim about Jain Ramayana ‘variants’ as she calls them. From Puama-cariya of Vimala-Suri (end of 3rd century CE) to Rama Charitha of Devavijaya-ganin (1596 CE) one finds the theme of Rama-Ravana battle in Jain Ramayans. Also Prof. Thapar claims in her article that in the Jain version ‘Ravana is not a demonic villain but a human counter-hero’ But in Puama-cariya considered the earliest Jain version of Ramayan, Ravana is mentioned as leader of demons (PC: 3:9) More relevant to the issue in hand, the Jain Ramayan specifically mentions the Vanaras building a bridge to Sri Lanka. (PC: 3 v.12)

Another great Jain monk who hails from the southernmost part of India, Saint Illango in his immortal Tamil epic ‘Chilapathikaram’ (usually dated as 200-300 CE) compares the leaving of his epic hero Kovalan of his hometown to Sri Rama leaving Ayodhya.

silapathikaram1.gif
And in the epic he mentions how Tamil shepherds were singing and dancing the praise of Sri Rama destroying the demons of ancient Lanka and in through their song the Jain monk praises Sri Rama as the incarnation of Maha Vishnu and laments that the ears that hear not His praise exist in vain.

Clearly by 200 CE if not before, Sri Rama going to Lanka and killing the demons there and veneration of Sri Rama as the avatar of Vishnu have all become part of the Tamil devotional tradition and day to day culture.

squirrel.gif
There is also the strong possibility that many popular devotional aspects of Rama tradition –like the squirrel helping the Sethu Bandhan which finds first literary mention in Thirumalai: 27 - that are found throughout India may have originated and spread from South India itself.

Clearly it is not only ASI which has been playing the ‘suppressio veri suggestio falsi’ game.

That said one cannot but agree with Prof. Thapar when she states that a search for a non-existent man-made structure takes away from the imaginative leap of a fantasy and denies the fascinating layering of folk-lore. While rejecting the literalists, one is at a loss to understand why Prof. Romila Thapar fails to see the cultural dimension of the natural formation that inspired the imaginative leap of not just fantasy but also devotional literature of a nation and the fascinating layering of the same by folk-lore and transforming it into one of the centres of national integration as acknowledged by none other than Mahatma Gandhi in his ‘Hind Swaraj’. In India, the whole national integration has been achieved through immersing the nation in such sacred geographic features associated with epic narrative, mythology, devotional literature and folklore.

With regard to the objection that Ram Sethu should not be destroyed not only for ecological and economic reasons but also because it has a cultural and spiritual dimension in the heritage of India, Prof. Romila Thapar asks rhetorically: “Has the idea become the heritage?” Perhaps our JNU Professor who is also, U.S. Library of Congress appointed first holder of the Kluge Chair, has been answered long back by a half-naked Fakir when he stated in such simple but forceful words thus:

gandhiji.gif
“What do you think could have been the intention of those farseeing ancestors of ours who established Setubandha (Rameshwar) in the South, Jagannath in the East and Hardwar in the North as places of pilgrimage? You will admit they were no fools. They knew that worship of God could have been performed just as well at home. They taught us that those whose hearts were aglow with righteousness had the Ganges in their own homes. But they saw that India was one undivided land so made by nature. They, therefore, argued that it must be one nation. Arguing thus, they established holy places in various parts of India, and fired the people with an idea of nationality in a manner unknown in other parts of the world.” (Hind Swaraj, Chapter 9)


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

pc0171900.jpg 


Egyptian queens death case solved 3,500 yrs on 


An Egyptian queen who died 3,500 years ago might have poisoned herself accidentally by using a carcinogenic balm to treat a skin complaint,German university researchers said.This follows research on the dried up contents of a small flask belonging to queen Hatshepsut,who ruled Upper Egypt in the 15th century BC.
It has long been known that Hatshepsuts family suffered from skin complaints and analysis of the contents of the flask revealed a mixture of palm and nutmeg oil,along with other polyunsaturated fats known to bring relief to people suffering from skin complaints such as psoriasis,the university said.
The mixture however also include tar residue,a substance now banned in cosmetics because it can cause cancer.If the pharaohqueen was a chronic skin sufferer who often used the balm for shortterm relief then,over the years,she might have exposed herself to a high risk of developing cancer, scientists said.Weve known for a long time that Hatshepsut had cancer and perhaps died because of it.Now perhaps we know what caused it, said Egyptian collection curator Michael Hoeveler-Mueller.AFP


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

kannapar.jpg?w=248&h=250



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

3213375-brahmaputra-sindu.jpg?w=640&h=1770



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 

http://www.thinnai.com/index.php?module=displaystory&story_id=60605128&format=html&edition_id=20060512

அண்மைக் காலத் தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் பற்றி...

எஸ். இராமச்சந்திரன்


 

 
 

2006-ஆம் ஆண்டு தொடங்கியதிலிருந்து மே மாதம் முதல் தேதி வரை தமிழகத்தில் நிகழ்ந்த இரண்டு முதன்மையான தொல்லியல் கண்டுபிடிப்புகள் செய்தித் தாள்களின் மூலம் பொதுமக்கள் முன்னர் வைக்கப்பட்டன. அவற்றுள் முதலாவது கண்டுபிடிப்பு, தேனி மாவட்டம் ஆண்டிப்பட்டி வட்டம் புலிமான்கோம்பை என்ற ஊரில் தஞ்சைத் தமிழ்ப் பல்கலைக்கழக ஆய்வு மாணவர்கள் வி.பி. சதீஷ்குமார், சி. செல்வகுமார் ஆகியோரால் கண்டறியப்பட்ட பிராமி எழுத்துகளில் அமைந்த நடுகற்கள் ஆகும். இவற்றுடைய காலம் கி.மு. 2-3ஆம் நூற்றாண்டு என அறிஞர்களால் நிர்ணயிக்கப்பட்டுள்ளது.

 

HeroStone.jpg

(செய்தி மற்றும் படங்களுக்கு நன்றி: The Hindu April 5, 2006.)

 

அடுத்த கண்டுபிடிப்பு மயிலாடுதுறை அருகிலுள்ள செம்பியன் கண்டியூர் என்ற ஊரில் தனியார் ஒருவரால் தமது வீட்டுத் தோட்டத்திலிருந்து தற்செயலாகத் தோண்டியெடுக்கப்பட்ட கல்லாலான கைக்கோடரிகள் ஆகும். இக் கைக்கோடரிகள் கி.மு. 1500க்கும் கி.மு. 1000க்கும் இடைப்பட்ட காலகட்டத்தில் தமிழகத்தில் நிலவிய உலோகப் பயன்பாட்டு யுகத்துக்கு முற்பட்ட புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலையைச் சேர்ந்த தொழிற்கருவி ஆகும். தொல்லியலாளர்கள் இக்கருவியை 'செல்ட்' (Celt) என்று வழங்குவர். தற்போதைக்கு நாமும் இதனை செல்ட் என்றே குறிப்பிடலாம். இவற்றுள் ஒரு செல்ட்டில் ஹரப்பன் பண்பாட்டுக் காலகட்டத்தை (கி.மு. 2800- கி.மு. 1700)ச் சேர்ந்த சித்திர வடிவக் கருத்துரு எழுத்துகள் பொறிக்கப்பட்டிருப்பதாக தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறை வெளியிட்டுள்ள செய்தியில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது.

 

Celt.jpg

(செய்தி மற்றும் படங்களுக்கு நன்றி: The Hindu May 01, 2006).

 

இக் கட்டுரையின் நோக்கம் மேற்குறித்த இரு கண்டுபிடிப்புகளின் முக்கியத்துவம் பற்றியும், இவற்றின் மூலம் செய்யப்படும் பரபரப்பு அம்சம் சார்ந்த பிரசாரம் பற்றியும், தமிழ் மொழி குறித்த பெருமித உணர்வுக்கு தீனி போடுகின்ற முயற்சி பற்றியும் விவாதிப்பதே ஆகும்.

 

சில கேள்விகள்

 

முதலாவது கண்டுபிடிப்பாகக் கட்டுரையில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நடுகற் கல்வெட்டுகள் ஐயத்துக்கு இடமற்ற வகையில் மிக அரிய கண்டுபிடிப்பாகும். இன்றைய நிலையில் இந்த நூற்றாண்டின் முதன்மையான கண்டுபிடிப்பாக இவற்றைச் சொல்லலாம். ஏனென்றால், சங்க காலம் என்று கருதப்படுகின்ற கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டு தொடங்கி கி.பி. 5ஆம் நூற்றாண்டு வரையிலான காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த நடுகற்கள் எவையும் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. எனவே இக்கண்டுபிடிப்பின் மூலம் சங்க இலக்கியங்களில் நடுகற்கள் பற்றிக் குறிப்பிடப்படும் செய்திகள் சமகாலத்தில் நடைமுறையில் இருந்தவையே என்பது நிரூபணமாகிறது. இது மட்டுமன்றித் தமிழ் எழுத்துகளின் அரசு சார்ந்த, நிறுவனமயமாக்கப்பட்ட வளர்ச்சி என்ற பொருண்மைக்கும் நடுகல் வழிபாட்டை அரசு என்ற நிறுவனம் சுவீகரித்துத் தனக்குச் சாதகமாக எவ்வாறு பயன்படுத்திக் கொண்டது என்பது போன்ற சமூக அரசியல் வரலாறு குறித்த ஆய்வுப் பொருண்மைகளுக்கும் இக் கல்வெட்டுக் கண்டுபிடிப்பு துணை செய்கின்றது. இந்நடுகற்களுள் முதலாவது நடுகல்லில் "வேள் ஊர் அவ்வன் பதவன்" என்றும், அடுத்த நடுகல்லில் "அன் ஊர் அதன்.. அன் கல்" என்றும், மூன்றாவது நடுகல்லில் "கல் பேடு தீயன் அந்தவன் கூடல் ஊர் ஆகோள்" என்றும் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன. இம்மூன்று நடுகற்களும் இறந்து போன வீரர்களின் நினைவுச் சின்னங்களாக எழுப்பப்பட்ட கற்கள் ஆகும். இவற்றில் உருவம் எதுவும் பொறிக்கப்படவில்லை. ஆயினும் வீரர்களின் பெயர்கள் பொறிக்கப்பட்டுள்ளன.

 

மூன்றாவதாகக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ள நடுகல் கல்வெட்டில் கூடலூர் என்ற ஊரைச் சேர்ந்தவர்கள், மாட்டு மந்தைகளை (ஆனிரையை)க் கவர்ந்து செல்ல முயன்ற போது தீயன் அந்தவன் என்பவன் ஆனிரையை மீட்டு அந்தப் பூசலில் இறந்து போன செய்தி குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. வைகை அணைக்கட்டுக்கு அருகிலுள்ள கூடலூர்ப் பகுதியில் ஆனிரை கவரும் கள்வர், எயினர் (மறவர்) போன்ற குலத்தவர்கள் நீண்ட நெடுங்காலமாக வாழ்ந்து வந்துள்ளனர். சங்க இலக்கியமாகிய புறநானூறு 347ஆம் பாடலில் 'மணம் நாறு மார்பின் மறப்போர் அகுதை குண்டு நீர் வரைப்பின் கூடல்' என்ற ஒரு குறிப்பு உள்ளது. இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படும் கூடல் மேற்குறித்த கூடலூராக இருக்கலாம். மறவருள் ஒரு பிரிவினராகிய அகத மறவர் பிரிவினரின் மூதாதையாக இந்த அகுதையைக் கருதுவதில் தவறில்லை. அகுதை என்ற குறுநிலத் தலைவன் ஒருவன் 'பொன்புனை திகிரி' (உலோகத்தாலான சக்ராயுதம்) என்ற ஆயுதத்தைக் கண நேரத்துக்குள், கண்டது உண்மையோ பொய்யோ என்று மருளும் வண்ணம், கண் பார்வைக்குத் தோன்றி மறைந்து விடக்கூடிய வகையில் விரைந்து செலுத்தவல்ல ஒரு வீரன் என்று புறநானூறு 233-ஆம் பாடலில் ('அகுதைக் கண் தோன்றிய பொன்புனை திகிரியிற் பொய்யாகியரோ') கூறப்பட்டுள்ளது. மறவர்களின் முதன்மையான போர்க்கருவி என்று இலக்கியங்களும் பிற குறிப்புகளும் தெரிவிக்கின்ற வளைதடி (வளரி)யே திகிரி என்று இப்பாடலில் குறிப்பிடப்படுகிறது. இத்தகைய ஆனிரை கவரும் மறவர்களின் ஆகோள் மரபினைப் பற்றிச் சிலப்பதிகாரம் வேட்டுவ வரியில் தெளிவான குறிப்புகள் உள்ளன. இத்தகைய கள்வர்-மறவர் மரபினரால் கவர்ந்து செல்லப்பட்ட ஆநிரைகளைக் காத்து மடிந்த வீரனைப் பற்றியதே இந்த நடுகல் என்பது புலனாகிறது. இந்நடுகல் எந்த அரசரின் ஆதரவுடன் எழுப்பப்பட்டது என்ற விவரம் கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்படவில்லை. ஆயினும் பெருவேந்தர்களின் ஆதரவுடன்தான் இந்த நடுகல் எழுப்பப்பட்டிருக்க வேண்டும் என்று நாம் ஊகிப்பது எளிது.

 

இக் கல்வெட்டில் பயன்படுத்தப்பட்டுள்ள பிராமி எழுத்து முறை கி.மு. 3ஆம் நூற்றாண்டில் அசோகப் பெருவேந்தனால் பரவலாகப் பயன்படுத்தப்பட்டதாகும். கி.மு. 1500-1000ஆண்டுகளுக்குள் ·பினிஷியா (Phoenecia) என்ற மத்திய தரைக்கடல் நாட்டுப் பகுதியில் உருவாக்கப்பட்ட வட அரமைக் (Aramaic) எழுத்துகளைப் பின்பற்றிக் கி.மு. 4ஆம் நூற்றாண்டு அளவில் வட இந்திய மொழிகளின் ஒலிகளுக்கேற்ப உருவாக்கிக் கொள்ளப்பட்ட எழுத்து முறையே பிராமி எழுத்து முறையாகும். தகவல் பரிமாற்றத்தை எளிமைப்படுத்திய அகர வடிவ எழுத்து முறையாகிய பிராமி எழுத்து முறையைத் தமிழ் மொழியின் ஒலிப்பு முறைக்கேற்பச் சில மாற்றங்களுடன் சுவீகரித்து வடிவமைத்து, ஓரளவு கல்வியறிவும் படிப்பறிவும் உள்ள மக்கள் புரிந்து கொள்வதற்குத் தக்க வகையில் அதனைக் கல்லில் பொறித்து வைப்பது என்பது, சமூக அமைப்பும் அரசு சார்ந்த கல்வி நிறுவனங்களும் பெருமளவு வளர்ச்சி பெற்ற நிலையில் இருந்தால்தான் சாத்தியமாகும். எனவே, இந்நடுகல் மதுரையில் சங்கம் வைத்துத் தமிழ் வளர்த்த பாண்டிய மன்னர்களின் ஆதரவுடன் எழுப்பப்பட்ட நடுகல்லாகவே இருக்க வேண்டும். அதே நேரத்தில், வேறு ஒரு முதன்மையான வரலாற்று உண்மையையும் நாம் கருத்தில் கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது. மெளரியர் ஆட்சிக் காலத்தில் இந்தியாவுக்கு வருகை தந்த மெகஸ்தனிஸ் என்ற கிரேக்கர் தாம் எழுதிய இந்திகா என்ற நூலில் பாண்டியா என்ற அரசி தனது நாட்டை 360 ஊர்களாகப் பிரித்து நிர்வாகம் செய்து வந்தாள் என்று குறிப்பிட்டுள்ளார். இதன் உண்மையான பொருள், பாண்டிய நாட்டில் சுயச் சார்புடைய ஊராட்சி நிர்வாகம் கி.மு. நான்காம் நூற்றாண்டிலேயே வளர்ச்சியடைந்த நிலையில் இருந்தது என்பதுதான். அந்த அடிப்படையில் பார்த்தால், வரையறுக்கப்பட்ட ஆட்சி நெறிமுறைகள் மற்றும் சட்ட நெறி முறைகளுடன் கூடிய நிர்வாகம் வட்டார அளவில் பரவலாக நடைபெற்றுள்ளது என்பது தெரிய வருகிறது. அந்த நிர்வாக அமைப்பின் ஓர் அங்கமான வீரனே இந்நடுகல் வீரன் என்று கொள்வதில் தவறில்லை. அதாவது, அவன் ஒரு பணிமகனாக இருந்திருக்க வாய்ப்பில்லை. மாறாக, முறையான போர்ப்பயிற்சி பெற்றவர்கள் குடிகளுக்குத் தலைமைப் பகுதி வகித்த அல்லது குடி காவலராக இயங்கிய சமூக அமைப்பே அப்போது நிலவியிருக்க வேண்டும். அத்தகைய ஒரு சமூக அமைப்பில் குடிகாவலனாகச் செயல்பட்ட ஒரு வீரனே இந்நடுகல் வீரன் என்று நாம் புரிந்து கொள்ள முடியும்.

 

மாட்டு மந்தைகளே செல்வமாகவும் அறநெறிப்பட்ட வீரமே ஆண்மையின் இலக்கணமாகவும் கருதப்பட்ட அந்தக் காலகட்டத்தில் போரில் ஈடுபடும்போதுகூட, பசுக்கள், பிராமணர், பெண்டிர், நோயாளிகள் போன்றோர்க்கு ஊறு நேராத வகையில்தான் போரிட வேண்டும் என்ற விதி கடைப்பிடிக்கப்பட்டது. 'ஆவு மானியற் பார்ப்பன மாக்களும் பெண்டிரும் பிணியுடை யீரும் பேணித் தென்புல வாழ்நர்க் கருங்கட னிறுக்கும் பொன்போற் புதல்வர்ப் பெறாஅ தீரும் எம்மம்பு கடிவிடுதும் நும் அரண் சேர்மின் என அறத்தாறு நுவலும் பூட்கை' என்ற புறநானூறு 9ஆம் பாடல் வரிகளே இதற்கான ஆதாரம் ஆகும். மாடுகளைக் கள்வர்கள் கவர்ந்து செல்வதென்பது 'வெட்சிப் போர் முறை' என்றும், மாடுகளைக் காப்பது அல்லது கள்வர்களிடமிருந்து மீட்பது என்பது 'கரந்தைப் போர் முறை' என்றும் வழங்கப்பட்டன. பழந்தமிழ் இலக்கணமாக தொல்காப்பியம் கரந்தைத் திணையுடன்தான் நடுகல் வழிபாட்டைத் தொடர்புபடுத்துகிறது. எனவே, இந்நடுகல்லில் குறிப்பிடப்படும் தீயன் அந்துவன் என்பவன் கூடலூரைச் சேர்ந்த ஆனிரை கவரும் வெட்சிப் போர் மரபினரிடமிருந்து ஆனிரைகளை மீட்கின்ற முயற்சியில் இறந்துள்ளான் என்பதையும், நாகரிக வாழ்க்கை நடைமுறைகளை நிர்ணயித்து நெறிப்படுத்தி நிர்வகித்த ஆட்சியாளர்கள் தமது நிர்வாகத்தின் ஓர் அங்கமாகிய படைப்பிரிவைச் சேர்ந்த தீயன் அந்தவனுக்கு (இவன் படைப்பிரிவின் ஒரு தலைவனாக இருக்கக்கூடும்) நடுகல் எடுத்துள்ளனர் என்பதையும் நாம் உணர்ந்துகொள்ளலாம்.

 

அந்தவன் என்பது இந்நடுகல் வீரனது பெயராகும். தீயன் என்பது இவனது குலமாக இருக்க வேண்டும். கூடலூர்ப் பகுதிக் கணவாய் மத்திய கேரளம் மற்றும் வட கேரளப் பகுதிகளைத் தமிழகத்துடன் இணைக்கும் கணவாய்களுள் ஒன்றாகும். கேரளத்தின் அப்பகுதிகளில் வாழ்வோருள் தீயர் என்று அழைக்கப்படுகின்ற ஈழவர் சமூகப் பிரிவினர் முதன்மையானவர் ஆவர். கி.பி. 10-12ஆம் நூற்றாண்டைய தமிழ்க் கல்வெட்டுகளில் 'தீயமாள்வான்' என்ற அடைமொழியுடன் சில வீரர்கள் குறிப்பிடப்படுகின்றனர். தீயம் என்பது த்வீபம் (தீவு) என்ற சொல்லின் தமிழ்த் திரிபாகக் கருதப்படுகிறது. ஈழத் தீவுக்கும் இக்குலப் பெயருக்கும் தொடர்பிருக்கக்கூடும். ஈழவர் சமூகத்தவர் ஈழத்தீவிலிருந்து குடியேறியவர்களா என்பது தனித்த ஆய்வுக்குரியது. இப்போதைய நிலையில் தீயர் என்போர் ஈழவர் குலப்பிரிவினர் எனக் கொள்வதில் தவறில்லை. வட கேரளத்திலுள்ள ஒரு மாவட்டப் பகுதியாகிய வயநாடு என்பது வயவர் நாடு என்பதன் சுருக்கமாகும். ஈழவர் சமூகத்தவரை வயவர் என்று அழைப்பது அப்பகுதியில் வழக்கம். எனவே இக்கல்வெட்டில் குறிப்பிடப்படும் அந்துவன், ஈழவர் சமூகப் பிரிவினனாகவே இருக்க வேண்டும். ஈழவர் சமூகத்தவர் போர்க்கலைப் பயிற்சியில் தேர்ந்தவர்கள் என்பதும் போர்க்கலையைக் கற்பிக்கும் ஆசான் மரபினர் என்பதும் வடக்கன் பாட்டுகள் என்கின்ற கேரள நாட்டின் பழமையான நாட்டுப் பாடல்களால் தெரிய வருகின்றன. ஓரிரு ஆண்டுகளுக்கு முன்பு நாணயவியல் அறிஞர் தினமலர் இரா. கிருஷ்ணமூர்த்தி அவர்கள் சிங்கத்துடன் போரிடும் வீரன் ஒருவனின் உருவம் பொறிக்கப்பட்ட ஒரு பழங் காசினைக் கண்டறிந்தார். அக் காசில் 'தீயன்' என்று பிராமி எழுத்துகளில் பொறிக்கப்பட்டிருந்ததையும் படித்து வெளியிட்டார். எனவே 'தீயன்' என்ற இக்குலப்பெயர் சங்ககாலத் தமிழரிடையே பரவலாக அறிமுகமான ஒரு பெயரே என்றும் போர்க்கலைப் பயிற்சியுடனும் வீரத்துடனும் அறப்போர் மரபுடனும் தொடர்புடைய ஒரு குலப் பெயராக இருந்துள்ளது என்றும் தெரிகின்றன.

 

இப்போது தமிழ்ச் சமூக வரலாறு குறித்த அடிப்படையான சில கேள்விகளைப் பரிசீலிப்போம். முதற்கேள்வி, தமிழகத்தில் க்ஷத்திரிய வருணம் அல்லது அரச குலம் என்ற ஒன்று இருந்துள்ளதா என்பதாகும். அடுத்து, அரச குலம் என்ற ஒரு குலம் இருந்தது என்று விடை கிடைத்தாலும் அக்குலம் எவ்வாறு உருவாயிற்று; பிற்காலத்தில் அக்குலம் என்ன ஆயிற்று என்ற கேள்விகள் எழுகின்றன. தீயர் சமூகத்தவரின் வரலாற்றை ஆழமாக ஆராய்ந்தால் இக் கேள்விகளுக்கு விடை கிடைக்க வாய்ப்புண்டு. மறப்போர்முறை என்பது பிறநாடுகளைக் கொள்ளையிடுவதற்கும், வென்று அடிமைப்படுத்துவதற்கும் எவ்வாறு பயன்பட்டதோ அது போன்றே தம் நாட்டின் குடிகளை ஆள்வதற்கும் காப்பதற்கும் அவர்களுக்குள் ஏற்படுகின்ற வழக்குகளையும் பூசல்களையும் தீர்ப்பதற்கும், அறப்போர் முறையில் தேர்ந்த நிர்வாகிகள் பயன்பட்டனர். 'தண்ட நீதி' எனப்படும் க்ஷத்திரிய நீதிமுறைக்கு[1] அடித்தளமாக அமைவன 'பிரஜானாம் பரிபாலனம்' என்ற குடிகாவல் முறையும், சரணடைந்தவர்களை எப்பாடுபட்டேனும் காக்கின்ற 'அபயதானம்' எனப்படும் வல்லமையும் ஆகும். எனவே, அறப் போர்முறை சார்ந்த பயிற்சிகளைக் கற்பிக்கின்ற குலமாக அறியப்படுகின்ற ஈழவர் குலம் பண்டைக்கால தென்னிந்தியச் சமூக வரலாற்றில் குறிப்பிடத்தகுந்த பங்கு ஆற்றியிருக்க வேண்டும் என்று நாம் ஊகிப்பது தவறாகாது. மதுரைக்கு அருகிலுள்ள திருப்பரங்குன்றத்தில் ஈழவர் சமூக மடத்திலுள்ள கி.பி. 17ஆம் நூற்றாண்டுச் செப்பேடு ஒன்றில்[2] செளந்தர பாண்டியன் என்ற பெயருடன் மதுரையை ஆண்ட சொக்கநாதப் பெருமானின் மாமன் மலையத்துவஜ பாண்டியனைத் தங்கள் குல முன்னோராக ஈழவர்கள் பெருமையுடன் குறித்து வைத்துள்ளனர். பாண்டியா என்ற பெயரில் மெகஸ்தனிஸ¤ம், மலையத்துவஜ பாண்டியனின் மகளான தடாதகைப்பிராட்டி அல்லது மீனாட்சி அம்மை என்று புராணங்களும் குறிப்பிடுகின்ற பெண்மணியைத் தமது குல மூதாதையாக ஈழவர் கருதியுள்ளனர் என்பது இதற்குப் பொருளாகும். இத்தகைய பிற்காலச் செய்திகளைத் தமிழ்ச் சமூக வரலாற்று ஆய்வுக்கு அடிப்படையான ஆதாரங்களாகக் கொள்வது எந்த அளவுக்குச் சரியானது என்ற கேள்வி எழுவது இயல்பு. வேறு பல சாதியினரின் செப்பேடுகளையும் ஆவணங்களையும் சேகரித்து, படித்து, தொகுத்து வெளியிட்டால் இந்த ஆராய்ச்சியை இன்னும் உயர்ந்த ஒரு தளத்துக்கு எடுத்துச் செல்ல முடியும். அதை நாம் எப்போது செய்யப் போகிறோம் என்பதுதான் முதன்மையான கேள்வி. அத்தகைய ஒரு ஆராய்ச்சி செய்யப்பட்டால் 21ஆம் நூற்றாண்டின் குறிப்பிடத்தக்க தொல்லியல்-சமூக வரலாற்றியல் நிகழ்வு என்று அதனைத் தயங்காமல் சுட்டிக்காட்டிப் பெருமிதம் கொள்ளலாம்.

 

இப்போது, மே 1ஆம் தேதி The Hindu இதழில் 'Discovery of a Century' என்ற தலைப்பில் வெளியிடப்பட்டுள்ள, நாகப்பட்டினம் மாவட்டம் மயிலாடுதுறைக்கு அருகிலுள்ள செம்பியன் கண்டியூர் என்ற ஊரில் தற்செயலாகக் கண்டறியப்பட்ட இரண்டு செல்ட்டுகள் பற்றிய செய்தியைப் பரிசீலிப்போம். அவற்றுள் ஒரு செல்ட் கி.மு. 1500ஆவது ஆண்டைச் சேர்ந்தது என்றும் அதில் சிந்து சமவெளி எழுத்துக் குறியீடுகள் நான்கு பொறிக்கப்பட்டுள்ளன என்றும் தமிழ்நாடு அரசு தொல்லியல் துறைக் கல்வெட்டாய்வாளர்கள் அக் குறியீடுகளை அடையாளம் கண்டறிந்தனர் என்றும் அத்துறையின் சிறப்பு ஆணையர் திரு. டி. எஸ். ஸ்ரீதர் ஐ.ஏ.எஸ். குறிப்பிட்டுள்ளார். தமிழ் பிராமிக் கல்வெட்டுகளை ஐயத்துக்கு இடமற்ற வகையில் படித்துப் பொருள் விளக்கம் கூறி 'Early Tamil Epigraphy' என்ற தலைசிறந்த நூலை எழுதி வெளியிட்டுள்ள திரு. ஐராவதம் மகாதேவன் மேற்குறித்த செல்ட்டில் இடம்பெற்ற எழுத்துகள் கி.மு. 2000க்கும் கி.மு. 1500க்கும் இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்தவையெனக் கணித்துள்ளார். மேலும், இக்கற் கருவி தென்னிந்தியாவில் உருவாக்கப்பட்ட கருவியே என்றும் சிந்து சமவெளியிலிருந்து கொண்டுவரப்பட்டதன்று என்றும் அவர் கருத்து தெரிவித்துள்ளார். இக் கருவியிற் பொறிக்கப்பட்டுள்ள குறியீடுகளை ஒத்த சில வடிவங்கள் சிந்து சமவெளி சுடுமண் முத்திரைகளில் இடம் பெற்றுள்ளன என்றும் அவற்றைத் தாம் 'முருகன்' என்று படித்துள்ளதாகவும் திரு மகாதேவன் குறிப்பிட்டுள்ளார். அத்துடனன்றி, சிந்து சமவெளி நகரங்களில் வாழ்ந்த மக்களும் தமிழ் நாட்டில் வாழ்ந்த புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலை மக்களும் ஒரே மொழியைத்தான் பேசினர் என்றும் அம்மொழி திராவிடமாகத்தான் இருக்க முடியுமென்றும் இந்தோ-ஆரிய மொழியாக இருக்க முடியாது என்றும் உறுதிபடக் கூறியுள்ளார்.

 

இந்தக் கண்டுபிடிப்பு நாம் முன்னர் கண்ட பிராமி எழுத்துப் பொறித்த நடுகல்லை ஒத்ததன்று. நடுகல் கல்வெட்டு அகர வடிவ ஆதியான (ஓரொலிக்கு ஓரெழுத்து என்ற முறைப்படி அமைந்த) எழுத்துகளில் பொறிக்கப்பட்டுள்ளது. இந்தப் புதிய கற்கால செல்ட்டில் பொறிக்கப்பட்டிருப்பதாக மேற்குறித்த அறிஞர்கள் கருதும் வடிவங்கள் கருத்துகளின் குறியீடுகளாக அமைந்த சித்திர வடிவ எழுத்துகளாகும். இவை எழுதுகின்ற நோக்கில் பொறிக்கப்பட்ட எழுத்துகளா அல்லது தற்செயலாக விழுந்த கொத்துப் பொறிப்புகளா என்பதே ஐயமாக உள்ளது. இது கி.மு. 1500ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த புதிய கற்கால செல்ட் என்பது ஏற்கத்தக்கதே. வட தமிழகத்தில் சில பகுதிகளில் இத்தகைய கற்கருவிகள் ஏராளமான அளவில் கண்டறியப்பட்டுள்ளன. இவை பயன்படுத்தப்பட்ட நாகரிக நிலையெல்லாம் இறந்த காலமாகப் போய்விட்ட பிறகு இன்றைக்கு சுமார் 1500 அல்லது 2000 ஆண்டுகளுக்கு முன்பு தஞ்சைப் பகுதிக்கு இக்கற்கருவி கொண்டுவரப்பட்டுப் பொற்கொல்லர் போன்ற நுட்பமான பணி செய்வோரால் அடைகல்லாக (Anvil) பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். அப்போது விழுந்த கொத்துகளாக இவை இருக்கவும் வாய்ப்புண்டு. இவற்றை எழுதுகிற நோக்கில் பொறிக்கப்பட்ட கருத்துக் குறியீட்டுச் சித்திர எழுத்துகள் என்பது ஐயத்துக்கிடமின்றி நிரூபிக்கப்பட்டாலும் கூட, புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலைக்கும் இத்தகைய பொறிப்பு எழுத்துகளுக்கும் தொடர்பு இருந்தது எனக் கொள்வதற்கான வாய்ப்பு அறவே இல்லை. ஹரப்பன் நாகரிகத்தோடு தொடர்புடைய நகரங்கள் இதுவரை ஆயிரத்துக்கும் மேற்பட்ட இடங்களில் அகழ்ந்து கண்டறியப்பட்டுள்ளன. பாகிஸ்தான், ஆப்கானிஸ்தான் போன்ற இந்தியாவின் வடமேற்குப் பகுதி நாடுகளிலும், இந்தியாவின் மஹாராஷ்டிரா மாநிலம் வரையிலும் விரிந்து பரந்திருந்த ஒரு நாகரிகம் ஹரப்பன் நாகரிகமாகும். இந்நாகரிகம் அழிந்ததற்கான காரணங்கள் இன்று வரை தெளிவுபடுத்தப்படவில்லை. என்றாலும் கூட, கி.மு. 1700 அளவில் ஒரே சமயத்தில் இந்நாகரிகம் அழிந்திருக்கவேண்டும் என்று தொல்லியல் அறிஞர்கள் முடிவு செய்துள்ளனர்.

 

கற்கருவிகளையும், செம்புக் கருவிகளையும் பயன்படுத்திய நாகரிகம் (Chalco-lithic Civilisation) என்று இதனைக் குறிப்பிடுவது வழக்கம். இரும்பை உருக்கி எடுக்கும் தொழில்நுட்பத்தை அவர்கள் அறிந்திருக்கவில்லை. எனவே, கட்டுமானப் பணிகளுக்குத் தேவைப்படுகின்ற உறுதியான மரங்களை வெட்டுதல் போன்ற பணிகளுக்கு அவர்கள் கற்கோடரிகளையே கழிகளில் பொருத்திப் பயன்படுத்தினர். செம்பு மற்றும் செம்பு சார்ந்த உலோகக கலவைகளால் ஆன பல கருவிகளையும் வேறு பல பணிகளுக்காக அவர்கள் பயன்படுத்தினர். அதே வேளையில் அந்நாகரிகம் ஒரு நகர்ப்புற நாகரிகம். பல்வேறு விதமான படிநிலைகள் கொண்ட சமூக அமைப்பினையும், ஒருவிதமான அடிமை முறையையும் ஆதாரமாகக் கொண்டே அந்த நாகரிகம் இயங்கியது. அதற்கெனத் தெளிவான இலக்கணங்களுடன் கூடிய எழுத்து முறை இருந்தது என்பது தெரிய வருவதால் எழுத்து வடிவிலான சட்டங்கள் நிர்வாக நடைமுறை போன்றவையும் அவை சார்ந்த கல்வி முறையும் அங்கு வழக்கத்திலிருந்திருக்க வேண்டும். பிற வெளிநாடுகளுடன் வணிகத்தொடர்புகள் இருந்துள்ளன. அரசு என்ற அமைப்பு இருந்தால்தான் இவையெல்லாம் சாத்தியம். ஆனால், புதிய கற்கால நாகரிகம் என்பது கி.மு. இரண்டாயிரம் முதல் கி.மு. ஆயிரம் வரை தென்னிந்தியாவில் நடைமுறையிலிருந்த பண்பாட்டு நிலையாகும். புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலையிலிருந்த மக்கள் சமூகத்தவரிடையே ஒருவிதமான பழங்குடிச் சமூகக் குடியரசு இருந்திருக்க வாய்ப்புண்டு. ஆனால், ஊர் என்று குறிப்பிடத்தக்க நிரந்தரக் குடியிருப்புகளோ சொத்து எனக் குறிப்பிடத்தக்க நில உடைமையோ இல்லாத பண்பாடு நிலை அது. அக்கால கட்டத்தில் நதி நீர்ப்பாசன வசதிகளோ நில வருவாய் நிர்வாக அமைப்புகளோ இருந்தன என ஊகிக்பதற்குரிய தடயங்களோ, காரண காரிய அடிப்படையோ எவையும் இல்லை. நெருப்பின் பயன்பாட்டினை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர் என்பது உண்மை. விலங்குகளின் தோலையும், இலை தழைகளையுமே அவர்கள் ஆடையாக உடுத்தியிருக்க வேண்டும். பருத்தியின் பயன்பாட்டை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர் என்றோ நெசவுக் கருவிகள் பயன்பட்டில் இருந்தன என்றோ சொல்வதற்கு எந்த அடிப்படையும் ஆதாரத் தடயமும் இல்லை. மாடுகளை அவர்கள் வீட்டு விலங்குகளாகப் பழக்கத் தொடக்கி விட்டனர் எனத் தெரிகிறது. புதர்களைக் கொளுத்திவிட்டு அந்தச் சாம்பலையும் மாட்டுச் சாணத்தையும் உரமாகப் பயன்படுத்தி நேரடியாக மழையைப் பயன்படுத்தி பயிர்செய்யும் மானாவாரி (வானமாரி?) விவசாயத்தை அவர்கள் அறிந்திருந்தனர்.

 

மாடுகள் பொதி சுமக்கப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்கலாம். ஆனால், உழவுக்குப் பயன்படுத்தப்பட்டிருக்க வாய்ப்பில்லை. ஏனெனில், ஏர்க்கலப்பை என்பது அவர்கள் அறியாத ஒன்றாகும். நிலத்தைக் கிண்டிக் கிளறிச் செய்யப்படும் களைக்கொட்டு வேளாண்மை என்று சொல்லக்கூடிய விவசாய முறையையே அவர்கள் பயன்படுத்தினர். அதற்கு அவர்கள் பயன்படுத்திய கருவிக்கு தமிழில் என்ன பெயர் என்று ஆராய்ந்தால் ஒரு சில குறிப்புகள் கிடைக்கின்றன. கணிச்சி என்ற ஒருவித ஆயுதத்தை ஏந்திய கூற்று என்ற தெய்வம் காளையை வென்ற தெய்வம் என்றும், எருமையைக் கொன்ற தெய்வம் என்றும் சங்க இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. இதில் எருமையைக் கொன்ற தெய்வம் என்ற படிமம் கொற்றவை என்ற பெண் தெய்வத்துக்கு உரியதாக்கப்பட்டு அத் தெய்வம் திகிரி என்ற வளைதடியை ஏந்திய தெய்வமாக பிற்காலச் சிற்ப மரபில் சித்திரிக்கப்பட்டது. ஆனால், கொற்றவையின் ஆண் வடிவமாகிய கூற்று என்ற ஆண் தெய்வமோ, காளையைக் கொல்லாமல் வென்று அடிமைப்படுத்தியதோடு, கணிச்சி என்ற ஆயுதத்தையும் ஏந்திய தெய்வமாக இலக்கியங்களில் குறிப்பிடப்படுவதற்கேற்பப் பிற்காலச் சிற்ப மரபில் காளையைக் கொடியாகவோ அல்லது வாகனமாகவோ ஏற்றுக் கொண்டும், மழு என்ற கோடரியை ஆயுதமாகக் கொண்டும் விளங்குகின்ற சிவனாகச் சித்திரிக்கப்பட்டது. மழு என்பது பயன்பாட்டு அளவில் பார்த்தால் கணிச்சியுடன் தொடர்புடையதன்று. மழுவினைக் கோடரி என்று கொள்ளலாம். கணிச்சி என்பது நிலத்தைத் தோண்டுவதற்கும் பயன்பட்ட ஓர் ஆயுதமென்பது சங்க இலக்கியங்களில் தெளிவுபடக் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. சமஸ்கிருதத்தில், கணித்ர என்ற சொல் இதனோடு தொடர்புடையாதகத் தோன்றுகிறது. கணித்ரிமா என்ற சமஸ்கிருதச் சொல் கணித்ர என்ற கருவியால் தோண்டப்பட்டது என்ற பொருளில் கிணற்றைக் குறிக்கும். எனவே சங்க இலக்கியத்தில் குறிப்பிடப்படும் கணிச்சி என்ற உலோகக் கருவியின் பூர்வ வடிவம் கூற்றுத் தெய்வத்தின் கையில் இடம் பெற்றிருந்த நிலத்தைத் தோண்டுவதற்கும் வேட்டைக்கும் பயன்படுத்தப்பட்ட கருவியே ஆகும். இதுதான் புதிய கற்கால செல்ட்டாக இருக்க வேண்டும்[3].

 

உலோகத்தின் பயன்பாட்டை அறிந்திராத புதிய கற்காலப் பண்பாட்டு நிலை மக்கள் வேட்டையாடுதல் - உணவு சேகரித்தல் என்ற நிலையிலிருந்து சற்று முன்னேறிப் பழங்குடி வேளாண்மை என்று சொல்லக்கூடிய ஒரு நிலையை எட்டியிருந்தனர். இவர்களால் சாம்பல் நிற மட்பாண்டங்கள் (Grayware) பயன்படுத்தப்பட்டன. இப்பண்பாட்டின் இறுதிக் கட்டத்தில்தான் சக்கரம் போன்ற ஓரமைப்பின் மூலம் மட்பாண்டம் வனைந்து அதனை நெருப்பில் சுட்டுப் பதப்படுத்திப் பயன்படுத்தும் அறிவு முதிர்ச்சி ஏற்பட்டது. மொத்தத்தில் இம்மக்கள் முன்னேறிய சமூகத்தவருடன் நெருக்கமான உறவுகளோ பொருள் பரிவர்த்தனையோ வைத்துக் கொண்டார்கள் என்று சொல்வதற்கில்லை. அப்படி இருக்க, இவர்களையும், ஹரப்பன் நாகரிக மக்களையும் ஒரே நாகரிக நிலை என்ற தட்டில் வைத்துப் பார்ப்பது பொருத்தமற்றது. ஹரப்பன் நாகரிகக் காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த வாழ்விடம் என்று சொல்லத்தக்க கட்டடச் சிதைவுகள் எவையுமே தென்னிந்தியாவில் இதுவரை கண்டுபிடிக்கப்படவில்லை. இதனை நாம் இங்கு குறிப்பிடுவதன் நோக்கம் ஹரப்பன் நாகரிகம் திராவிட மொழிக் குடும்பத்தைச் சேர்ந்த தொன்மையான ஒரு மொழியைப் பேசிய மக்கள் தொகுதியினரின் நாகரிகமாகவே இருக்க வாய்ப்புள்ளது என்ற உண்மையை மறுப்பதற்காக அல்ல. இந்தோ-ஐரோப்பிய மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தொன்மையான மொழியை ஹரப்பன் நாகரிக மக்கள் பேசியிருக்க வாய்ப்பில்லை என்பதை நாம் ஏற்றுக் கொள்கிறோம். இன்றைக்குத் தமிழ்நாடு என்று வழங்கப்படுகிற நிலப்பகுதியுடன் ஹரப்பன் நாகரிகத்தை இணைக்கின்ற ஓர் அவசரக் கோல முயற்சியில் தொல்லியலாளர்கள் மற்றும் கல்வெட்டாய்வாளர்கள் இறங்கும்போதுதான் இதில் பிரச்சினை எழுகின்றது. திராவிட மொழிகள் என்ற சொல்லாட்சி கி.பி. 1819இல் சென்னையில் மாவட்ட ஆட்சியராக இருந்த 'பிரான்சிஸ் வைட் எல்லிஸ்' என்பவரால் உருவாக்கப்பட்டதாகும். தமிழ் என்ற சொல்லின் சமஸ்கிருதத் திரிபாகிய த்ரமிடம் அல்லது த்ராவிடம் என்ற வழக்கு தமிழ் மொழியை முதன்மையான உறுப்பினராகக் கொண்ட ஒரு மொழிக் குடும்பத்தைக் குறிப்பிடுகிறது என்பதில் ஐயமில்லை. ஹரப்பன் பண்பாட்டு மக்களிடையே இம் மொழிக் குடும்பத்தைச் சார்ந்த ஒரு தொன்மையான மொழிதான் வழங்கியிருக்க வேண்டும் என்பதும் வலிமையான ஒரு கருத்தே. ஆனால், அம் மொழியின் பெயர் திராவிடம் என்றோ தமிழ் என்றோ இருந்திருக்க முடியாது. அம் மொழியின் பெயர் என்ன; சொற்கள், சொற்றொடர்க் கட்டுமானங்கள், அவற்றிற்கான இலக்கணங்கள் ஆகியவற்றை நாம் எவ்வாறு புலனாய்ந்து கண்டுபிடித்து மறுநிர்மாணம் செய்யப் போகிறோம் என்பன போன்ற மிகப் பெரிய சவால்கள் நம்முன் எழுகின்றன. இவற்றையெல்லாம் நாம் எதிர்கொள்ள வேண்டிய தொடக்க நிலையில் இருக்கின்றோம். அப்படி இருக்க, இப்பொழுதே ஹரப்பன் சித்திர வடிவ குறியீடுகளுக்கு பொருள் விளக்கம் கூறி அவற்றைத் தமிழகத்தில் கண்டறியப்பட்ட கற்காலக் கருவியில் உள்ள சில கொத்துப் பொறிப்புகளுடன் தொடர்புபடுத்துவது என்பது சரியான ஆய்வு நெறிமுறையின் பாற்பட்டதாகுமா? முருகு என்ற தெய்வத்தின் அடையாளக் குறியீடாகக் கருதி வழிபடப்பட்ட ஆயுதம் 'வேல்' ஆகும். அது உலோகக் கருவியாக இருப்பதற்கு வாய்ப்புண்டு. கற்கருவியாகிய கணிச்சியுடனோ பழங்குடி வேளாண்மையுடனோ முருகு என்ற தெய்வத்தைத் தொடர்புபடுத்துவதில் ஏதாவது நியாயம் இருக்கிறதா? புதிய கற்காலக் கருவியில், அப்பண்பாடு நிலவிய காலகட்டத்திலேயே கற்கருவிகளைக் கொண்டு இந்த எழுத்து பொறிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் இவ்வாறு காலநிர்ணயம் செய்யப்பட்டிருக்குமானால் அது வரலாற்றின் வளர்ச்சிப் போக்குக்கு முற்றிலும் முரணான ஒரு விஷயமாக அல்லவா இருக்கிறது? அவ்வாறன்றித் தமிழகத்தில் இரும்பு யுகம் அறிமுகமான காலகட்டம் என்று உத்தேசமாகக் கணிக்கப்படுகின்ற கி.மு. 9-8ஆம் நூற்றாண்டளவில் இரும்பு, ஆணி அல்லது உளி கொண்டு இவ்வாறு பொறிக்கப்பட்டிருக்கலாம் என்ற கண்ணோட்டத்தின் அடிப்படையில் இக்கருத்து கூறப்பட்டிருப்பதாக நாம் பொருள் கொண்டாலும் செம்பு-கற்கருவிப் பண்பாடாகிய ஹரப்பன் பண்பாட்டுக்கும் இரும்பு யுகம் எனப்படுகின்ற பெருங்கற்படைக் காலப் பண்பாட்டுக்கும், பண்பாட்டு மட்டத்திலும் கால அடிப்படையிலும் பெருத்த வேறுபாடுகள் உள்ளனவே - அவற்றை எப்படி இட்டு நிரப்புவது? இவை போன்ற அடிப்படையான பல கேள்விகளை ஆய்வாளர்கள் முன்னிலையில் நாம் எழுப்ப விழைகிறோம்.

 

சில ஆலோசனைகள்

 

ஹரப்பன் நாகரிகத்தவரால் பயன்படுத்தப்பட்ட எழுத்து முறையைப் பற்றியும் அவர்களிடையே வழங்கிய மொழி பற்றியும் ஆய்வு செய்வதற்கு முனைபவர்கள் கவனத்தில் கொள்ள வேண்டிய ஒரு முதன்மையான அறிவுரையை செக்கோஸ்லோவேக்கிய நாட்டுத் தமிழியல் அறிஞர் கமில் சுவலபில் அவர்கள் குறிப்பிட்டுள்ளார். அகழ்வாய்வுகளின் மூலமும் தர்க்கவியல் அடிப்படையில் அமைந்த ஊகங்களின் மூலமும் ஹரப்பன் மக்களால் பயன்படுத்தப்பட்ட பல்வேறு பொருள்களைப் பற்றிய விவரங்கள் நமக்குக் கிடைத்துள்ளன. அப்பொருள்களின் பழம்பெயர்கள் என்ன என்பதைக் கண்டறிந்து மொழியியல் அடிப்படையில் அப்பெயர்களை மறுநிர்மாணம் செய்வதில் அறிஞர்கள் ஈடுபடலாம் என்று கமில் சுவலபில் ஆலோசனை தெரிவித்துள்ளார்[4]. அவருடைய அந்த ஆலோசனையைப் பின்பற்றிக் கீழ்வரும் கருதுகோள் நம்மால் அறிஞர்களின் பரிசீலனைக்கு வைக்கப்படுகிறது:

 

சங்க இலக்கியங்களில் நாஞ்சில் என்ற உழுகருவி குறிப்பிடப்படுகிறது. இது ஏர்க்கலப்பையையே குறிப்பிடுகிறது என்றாலும் இரும்புக் கொழு பொருத்திப் பயன்படுத்தப்பட்ட ஏர்க்கலப்பை வடிவத்துடன் பிற்காலத்தில் கலந்து ஒன்றிப்போன ஒரு பழமையான உழுகருவியே நாஞ்சில் எனத் தெரிகிறது. நமது ஊகத்துக்கு அடிப்படையாக அமைவது 'நாஞ்சில் படையோன்' எனக் குறிப்பிடப்படும் பலராமன், இரும்பு யுகத்துக்கு முற்பட்ட செம்பு-கற்கால நாகரிகத்தவன் என்றும் தனது நாஞ்சிலை மாடுகளில் பூட்டி உழுவதற்குப் பதிலாகத் தன் கைகளாலேயே பயன்படுத்தினான் என்றும் நாம் பொருள்படுத்துவதற்கான சில குறிப்புகள் புராணங்களில் காணப்படுவதுதான்[5]. நாஞ்சில் என்ற இச்சொல் நாங்கிர் என்று மராட்டிய மொழியிலும் நாகலி எனத் தெலுங்கிலும் நேகிலு எனக் கன்னடத்திலும் லாங்கல என சமஸ்கிருதத்திலும் வழங்கப்படுகிறது. தமிழ் நிகண்டுகள் நாஞ்சில் என்ற சொல்லுக்கு ஏர்க்கலப்பை என்ற பொருளையும் மதிலுறுப்பு என்ற பொருளையும் குறிப்பிடுகின்றன. மதிலுறுப்பு என்பது கற்கோட்டைகளின் பிரம்மாண்டமான வாயிற்கதவுகளை மூடிய பின்னர் குறுக்கே அணைத்து இடப்படும் வலிமையான மரக்கட்டை என்று பொருள்படக்கூடும். ஏனென்றால், இன்றைக்கும் கோயிற் கோபுரங்களின் வாயிற்கதவுகளை மூடிய பின்னர் கதவுகளின் பின்புறம் இடப்படும் மர உத்தரங்களை நாங்கில் மரம் எனப்படும் சில்வர் ஓக் மரங்களால் செய்து இடும் வழக்கம் உள்ளது. இதற்கு நாங்கில் மரத்தைத் தேர்வு செய்ததன் நோக்கம் தற்போதைய தச்சாசாரிமார்களுக்குக் கூடத் தெரிவதில்லை. ஆனால், இம்மரம் அதிர்வுகளைத் தாக்குப் பிடித்து வளைந்து கொடுத்து எதிர்த்து நிற்கக் கூடியவை என்றும், அதே நேரத்தில் கனம் குறைந்தவை என்பதால் எளிதில் சுமந்து செல்ல முடியும் என்றும் தச்சாசாரிமார்கள் கூறுகின்றனர். பழங்காலத்தில் கோட்டை வாயிற் கதவுகள் எதிரி அரசர்களின் யானைகளால் தாக்கப்படும்போது, அந்தத் தாக்குதலை எதிர்த்துத் தாக்குப் பிடிப்பதற்காக நாங்கில் மரத்தைப் பயன்படுத்தி இருக்கலாம். சுமப்பதற்கு எளிது என்பதால் மனிதர்களே தம் கைகளால் இதனை உழுகருவியாகப் பயன்படுத்தி நிலத்தை உழுதிருக்க வாய்ப்புண்டு. நாங்கில் மரங்கள் படகுகள் கட்டுவதற்கும் பயன்படுத்தப்படுவதுண்டு என்று தச்சர்கள் குறிப்பிடுகின்றனர். பலராமன் 'லாங்கல' என்ற தன் ஆயுதத்தால் யமுனை ஆற்றை இழுத்து வந்தான் என்ற குறிப்பு புராணங்களில் காணப்படுகிறது. இது நதி நீர்ப்பாசன முயற்சிகளைக் குறிக்கும் என நாம் புரிந்துகொள்ள இயல்கிறது. சிந்து நதி பாய்ந்த செழிப்பான நிலப்பகுதிகளில் வாய்க்கால்கள் வெட்டி நீரைத் தேக்கி விவசாயம் செய்து வாழ்ந்த ஹரப்பன் பண்பாட்டு மக்கள் கைகளின் உதவியுடன் நிலத்தை உழுகிற நீண்ட கழிகளையே உழுகருவிகளாகப் பயன்படுத்தி இருக்க வேண்டும் என்பது தொல்லியல் அறிஞர்களின் முடிபு ஆகும். மேலும், ஹரப்பன் பண்பாட்டு காலகட்டத்தைச் சேர்ந்த 'லோதல்' போன்ற துறைமுகங்களில் கப்பல்களும் படகுகளும் கட்டும் பணிகள் பெருமளவில் நடந்திருக்க வேண்டும். இத்தகைய பணிகளுக்கெல்லாம் நாங்கில் மரம் பெரிதும் பயன்பட்டிருக்க வாய்ப்புண்டு. நாங்கில் என்ற சொல் கூட ஹரப்பன் மொழியில் வழங்கியிருக்கலாம்.

 

இது தொடர்பாக நாம் கூற விரும்புகின்ற ஆலோசனை என்னவென்றால், ஹரப்பன் எழுத்து பொறிப்புகளைப் படித்துப் பொருள் விளக்கம் அளிக்கின்ற முயற்சியில் முதன்மையாக ஈடுபட வேண்டியவர்கள் பன்மொழிப் புலமை வாய்ந்த அறிஞர்களும், திராவிட மொழியியல் அறிஞர்களும் ஆவர். இவர்களுக்குத் தொல்லெழுத்தியல் (Palaeography) பற்றிய பரிச்சயம் தேவை. இவர்களுடன் தொல்லியல் அறிஞர்களும், கல்வெட்டு அறிஞர்களும், மானிடவியல், சமூகவியல் அறிஞர்களும் இணைந்து முயற்சி மேற்கொண்டாலன்றி ஹரப்பன் எழுத்துகளைப் படித்துப் பொருள் விளக்கம் சொல்வதென்பது 'சித்தம் போக்கு சிவன் போக்கு' என்று நிலைக்குத்தான் இட்டுச் செல்லும்[6].

 

அடிக்குறிப்புகள்:

 

[1] "நேமியளவும் வழங்கிய ஈழ தண்டம்" என்ற தொடர் தமிழிலக்கிய உரையாசிரியர்கள் சிலரால் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஈழவர் தண்ட நீதி என்பது 'சான்றவர் சிரம நீதி' என்று வேம்பத்தூரார் திருவிளையாடல் புராணத்தில் அங்கம் வெட்டிய படலத்தில் குறிப்பிடப்படும் போர்க்குடியினரின் நீதிமுறையோடு ஒத்ததாக இருக்கலாம். அரச குலத்தவர் இருவருக்குள் சொத்துரிமை குறித்து நேர்கின்ற வழக்கினைத் தீர்க்க முடியாத நிலை தோன்றினால் அங்கப் போர் முறையின் மூலம் அவ்வழக்கு தீர்க்கப்படும். இது போன்ற தண்ட நீதி முறைகள் இலங்கையில் வழக்கில் இருந்ததற்கான ஆதாரங்கள் உள்ளன. பார்க்க: 'South India and Sri Lanka' by K.K. Pillay, Madras University, 1975 - pp. 168-170.

 

[2] இச்செப்பேடு சுமார் 20 ஆண்டுகளுக்கும் முன்பு தமிழ்நாடு அரசின் தொல்லியல் துறையின் மதுரை பதிவு அலுவலர் அலுவலகத்துக்கு அனுப்பப்பட்டது. தற்போது சென்னையிலுள்ள அத்துறைத் தலைமை அலுவலத்தில் பாதுகாக்கப்படுகிறது. இச்செப்பேட்டின் வாசகங்கள் இன்னமும் வெளியிடப்படவில்லை. திருப்பரங்குன்றம் மலையில் பொறிக்கப்பட்டுள்ள கி.மு. முதல் நூற்றாண்டாகக் கருதப்படும் ஒரு கல்வெட்டில் 'அந்துவன்' என்ற ஆட்பெயர் குறிப்பிடப்படுகிறது. (p. 319, Early Tamil Epigraphy, Iravatham Mahadevan, Cre-A, Chennai, India, 2003) அதே மலையில் கி.பி. முதல் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்ததாகக் கருதப்படுகிற "எருகாடூர் இழகுடும்பிகன் (ஈழக் குடும்பிகன்) போலாலையன்" என்பவனின் பெயர் குறிப்பிடப்படுகிறது. மதுரை ஈழத்துப் பூதன் தேவனார் (மதுரையிலிருந்த ஈழவர் சேரியைச் சேர்ந்த பூதன் தேவனார்) என்ற புலவர் பெயர் சங்க இலக்கியப் புலவர் பட்டியலில் இடம் பெற்றுள்ளது. அந்துவன் அல்லது அந்தவன் என்ற ஆட்பெயர் மதுரைப் பகுதியில் பரவலாக வழங்கியுள்ளது என்பதையும் ஈழவர் சமூகத்தவர்கள் குறிப்பிடத்தக்க சமூக அந்தஸ்துடன் வாழ்ந்துள்ளார்கள் என்பதையும் இக்குறிப்புகளால் தெளிவாக உணர முடிகிறது.

 

[3] கொற்றவை என்ற பெண் தெய்வமே வெட்சிப் போர் மரபினராகிய வேட்டைக்குடியினரின் தெய்வமாகும். இத் தெய்வம் late palaeolithic civilisation எனத் தொல்லியல் பரிபாஷையில் வழங்கப்படுகிற, பழைய கற்காலத்தில் பிற்பட்ட பண்பாட்டு நிலையைச் சார்ந்த எயினர், கள்வர் போன்ற குலத்தவர்களின் வாழ்க்கையைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திற்று என்று கொள்ளலாம். மாறாக, கூற்று என்ற ஆண் தெய்வம், வெட்சிப் போர் மரபிலிருந்து முன்னேறி, தொடக்க நிலை விவசாய முயற்சிகளை மேற்கொண்ட மள்ளர் (பள்ளர்) குலத்தவரைப் பிரதிநிதித்துவப்படுத்திற்று எனலாம்.

 

[4] 'சிந்து வெளி - அண்மைக்கால முயற்சிகள்' என்ற தலைப்பில் கமில் சுவலபில் அவர்களின் ஆய்வுக் கட்டுரை என்னால் மொழிபெயர்க்கப்பட்டு, சென்னை ஆய்வு வட்டம் வெளியிட்டுள்ள 'ஆய்வு வட்டக் கட்டுரைகள்' முதல் தொகுதியில் வெளிவந்துள்ளது.

 

[5] Velir: Were they the Velalars? - S. D. Nellai Nedumaran and S. Ramachandran. A paper presented at the XXIV annual Congress of the Epigraphical Society of India, Trissur, Kerala, 15th-17th May, 1998.

 

[6] இந்தியத் தொல்லியல் துறை தொல்லியல் கண்காணிப்பாளர் (ஓய்வு) திரு. தியாக. சத்தியமூர்த்தி அவர்களுடன் இணைந்து இது தொடர்பான முயற்சிகள் என்னால் மேற்கொள்ளப்பட்டு வருகின்றன.

 

maanilavan@gmail.com



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

21514953-kandara.jpg?w=640&h=523



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

29_08_2011_153_014-budda.jpg?w=640&h=369



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

29_08_2011_005_016-vellore-karkala.jpg?w=640&h=298



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

2009062854701601.jpg?w=350&h=283



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

215031-kalvettu.jpg?w=640&h=414



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

31_08_2011_005_013-udumalai-tempel-kalvettu.jpg?w=640&h=696



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

figure-1-memorial-stone-pulimankombai-1st-century-bce.jpg?w=636&h=394



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Central Asian seals, seal impressions and parallels in Indus Script hieroglyphs Seals/seal impressions from Mesopotamia and the Indus region have been found at Gonur Tepe in Turkmenistan. About two dozen sealings and ten sealed bullae (some baked) have been discovered at Gonur and Togolok. I.S. Klotchkov suggests that signs on a potsherd of Gonur contain Elamite linear script. (Klotchkov, 1998, Signs on a potsherd from Gonur (on the question of the script used in Margiana), Ancient civilizations from Scythia to Siberia, 5(2): 165-176; cf. Klotchkov, IS, 1999, Glyptics of Margiana, Ancient civilizations from Scythia to Siberia, 6(2): 41-62. Amulets and seals made of soft stone and pierced lengthwise often have a swastika engraved on one side. (Sarianidi, V. I., Die Kunst des Alten Afghanistan, Leipzig, 1986, Abb. 100; Fig. 1 after Sarianidi, V. I., Bactrian Centre of Ancient Art, Mesopotamia, 12 / 1977, Fig. 59 / 18; Fig. Of inter-locked snakes after Sarianidi, V. I., Seal- Amulets of the Murghab Style, in: Kohl, Ph. L., ed., The Bronze Age Civilization of Central Asia, New York, 1981, Fig. 7.). Svastika is an Indus script hieroglyph. The wings of the eagle are a dominant motif on some seals which find comparable glyptics related to Ahura Mazda. Persepolis door jamb drawing (based on Curtis and Tallis, p. 76). Sphinx guarding the xᵛarenah symbol, glazed bricks from Susa, Louvre Museum (photo A. Soudavar) khvarnah is symbolised by the winged-sphere. Ahura Mazdā explains how the possession of the feather of a falcon (the bird vārənjina- {Bartholomae, 1904, col. 1411, s.v. vārən-gan-}, elsewhere vārə-gan- {ibid., col. 1412}) allows the pious Mazdean to counter-curse his opponents. "...even though in his avatars Verethragna takes the form of the wind, the ram, and the falcon, all associated one way or another with the khvarnah, he cannot claim solar radiance that is the main attribute of khvarnah and the quintessential symbol of Mithrā." Verethragna (vərəθraγna) is an Avestan language neuter noun literally meaning "smiting of resistance" (Gnoli, 1989:510; Boyce 1975:63). Representing this concept is the divinity Verethragna, who is the hypostasis of "victory", and "as a giver of victory Verethragna plainly enjoyed the greatest popularity of old" (Boyce, 1975:63)...Verethragna descends from an Indo-Iranian god known as *vrtra-g'han- (virtually PIE *wltro-gwhen-) "slayer of the blocker"-- Indra...Verethragna is the god of ‘Vrahran Fire’ and victory and the personification of aggressive triumph. ‘Vrahran Fire’ is the most sacred of all fires. It is a combination of 16 fires, most of which belong to those in the metalworking trades. Falcon carrying the encapsulated xᵛarenah (pearls), glazed plaque from Persepolis. (Computer regeneration courtesy of Shahrokh Razmjou) Symbol of Ahura Mazdā with added solar emblem of Šamaš, Bisotun. (Soudavar, 2003, fig. 85) Apąm Napāt offering a dastār as symbol of farr and victory. Detail of Shapur I’s victory relief. Bišāpur (photo A. Soudavar). The hand-delivered ribbon was termed dastaar (victory-giver). Dastaar (dast, 'hand, victory') was synonymous with farr (a long ribbon tied as a head-band). A flying ring or 'winged-disk' indicated the presence of xᵛarənah -- central encapsulated element within the circle of the bird-like winged-disk. vareγna is a carrier of xᵛarənah. xᵛar is the sun. Darius qualified himself as Ariya, Ariya čiça -- Aryan and of Aryan radiance. The ribbon was a symbol of the Iranian xvarenah. Bird Vareghna representing Xvarnah , royal glory and the worship of Ahura Mazda is aniconic. Glyptics relate to seated or kneeling deities on thrones, heroes in combat, serpents, winged lions, griffins, animals, birds, scorpions, snakes. About a bird depicted on BMAC seals, Sarianidi notes, asssociating the bird with Varaghna, the symbol of might and victory in Avesta: 'I suppose that this image was generated in the local Indo-Iranian milieu before Zarathustra.' (Sarianidi V. 1998, Myths of Ancient Bactria and Margiana on its Seals and Amulets. Moscow, p. 23) BMAC seals are distinctive indigenous to the Central Asian bronze age and have been found in the Indus civilization, on the Iranian plateau, at Susa and in the Gulf. Clearly, BMAC demonstrates contacts among people from Indus, Mesopotamia and people from Egypt to Aegean. "Over most of human history there has been an equilibrium situation. In a given geographical area there would have been a number of political groups, of similar size and organization, with no one group having undue prestige over the others. Each would have spoken its own language or dialect. They would have constituted a long-term linguistic area, with the languages existing in a state of relative equilibrium."(Dixon, R. M. W., 1997. The Rise and Fall of Languages. Cambridge: Cambridge University Press, p. 3) Sites: A, Mikhailovka; B, Petrovka; C, Arkhaim; D, Sintashta; E, Botai; F, Namazga; G, Gonur; H, Togolok; I, Dashly Oasis; J, Sapelli; K, Djarkutan; L, Hissar; M, Shahr-i-Sokhta; N, Sibri; O, Shahdad; P, Yahya; Q, Susa. Cultures: 1, Cucuteni (NWM)-Tripolye; 2, Pit Grave/Catacomb;3, Sintashta/Arkhaim; 4, Abashevo; 5, Afanasievo; 6, Andronovo; 7, Bactrian Margiana archaeological complex; 8, Indus; 9, Akkadian; 10, Hurrian; 11, Hittite (See CC Lamberg-Karlovsky,2002, Archaeology and Language. The Indo-Iranians, Current Anthropology, Vol. 43, No. 1, February 2002). In this perspective of a linguistic area, is it reasonable to hypothesise that Indus language speakers were also present in sites on Iranian plateau, Baluchistan, Afghanistan and Indus-Sarasvati river valleys -- sites such as Susa, Shahdad, Yahya, Khurab, Sibri, Miri Qalat, Deh Morasi Ghundai, Nausharo, Gonur, Togolok, Djarkutan, Sapalli etc.? What linguistic area could explain the delineation of hieroglyphs of Gonur Tepe seals/seal impressions, using the rebus principle of depicting pictographs to denote similar sounding words? The presence of Indus script inscriptions in Gonur Tepe can be explained using these hypotheses. m1390Bt Text 2868 Pict-74: Bird in flight.m0451A,B Text3235 h166A,B Harappa Seal; Vats 1940, II: Pl. XCI.255. Compartmented stamp seal with winged goddess on a dragon, late 3rd–early 2nd millennium B.C. Western Central Asia, Gonur-depe, Tomb 570. Silver. The National Museum of Turkmenistan Named After Saparmurat Turkmenbashi, Ashgabat. This seal depicts a female figure wearing a tufted full-length robe. This image is well known in the art of western Central Asia. However, here the female is shown with wings, suggesting that we are looking at a deity. This might relate the figure to the image of the Mesopotamian goddess Ishtar who is shown with outstretched wings from the Akkadian period onward. This female is shown with her face in profile looking to the right, and she sits sidesaddle on a scaly dragon facing backward. The dragon has its tail curling up toward its rider. The monster's tail and front paws cross the frame of the seal, and its mouth is open in a snarl. On this seal the deity wears a full-length tufted robe. The knob rising out of the seal was presumably used for holding the seal while making impressions. A compartment seal from Gonur with the 'eagle' motif. Eagle incised on a ceremonial axe made of chlorite. Tepe Yahya. (After Fig. 9.6 in Philip H. Kohl, 2001, opcit.) Nippur vessel with combatant snake and eagle motif. Istanbul Museum. The design is raised above the base; the vessel of chlorite was found in a mixed Ur III context at Nippur in southern Mesopotamia. Indus tyle seal from Gonur Tepe in Central Asia comparable to an 'eagle seal' from Harappa (after Masson 1988, Vats 1941) Gonur 1 in the Murghab delta; dark brown stone (Sarianidi 1981 b: 232-233, Fig. 7,8); eagle engraved, entwined snakes engraves. abru = wing (Akkadian/Assyrian) Rebus: abāru = lead; antimony (annaku is most unlikely to be lead rather than tin).(cf. CAD A (II): 126; AHw 49) (Akkadian/Assyrian). Grapheme: abaru = enclose, surround; aburru = enclosure (Akkadian/Assyrian) abaru = be strong, powerful; strength, power (Akkadian/Assyrian) sen:gel gidi = the male of the Indian king-vulture, ologyps calvus (Santali.lex.)sen:gel = fire; sen:gel kut.ra = a spark of fire, a burning bit of wood; sen:gel ku_n.d. = a heavy fire (Mundari) gitil bali = grains of magnetic iron resembling sand (Santali)sen:gel gidi rebus: sen:gel gitil = (furnace) fire for meteoric iron fragments. pajhaṛ ‘eagle’ (Santali) pajhar. = the Indian tawny , the Indian black eagle, the Indian crested hawk; eagle, buru pajhar., the hill-eagle, aquila imperialis; hako sat.i pajhaṛ = a fish-eating eagle (also called dak pajhar.); huru pajhaṛ = the imperial eagle (Santali .lex.) panji-il = a certain feather in each wing of a vulture (Mundari .lex.) [See the hieroglyph of an eagle ligatured to a tiger on a Nal pot. Limestone wall plaque from Susa (After J. Boese, 1971, Almesopotamische Weihplatten: Eine sumerische Denkmalsgattung des 3, Jahrtausends v. Chr., Berlin/New York: de Gruyter,: Taf: XXIV.21]. This plaque shows, on the lower register a person plunging a dagger at a tiger which seems to have subdued a bull. kol ‘tiger’ (Santali)] kol 'tiger' (Santali) Rebus: kol is pancaloha, alloy of five metals (Tamil); kollan ‘smith’ (Tamil). Ligatured tiger to reinforce tiger as hieroglyph A woman's face and headdress ligatured to a tiger: kul 'tiger' (Santali); kōlu id. (Te.) kōlupuli = Bengal tiger (Te.)kōla = woman (Nahali) [The ligature of a woman to a tiger is a phonetic determinant; the scribe clearly conveys that the gloss represented is kōla] Pk. kolhuya -- , kulha -- m. ʻ jackal ʼ

__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 

Central Asian seals, seal impressions and parallels in Indus Script hieroglyphs

 
Seals/seal impressions from Mesopotamia and the Indus region have been found at Gonur Tepe in Turkmenistan.

About two dozen sealings and ten sealed bullae (some baked) have been discovered at Gonur and Togolok. I.S. Klotchkov suggests that signs on a potsherd of Gonur contain Elamite linear script. (Klotchkov, 1998, Signs on a potsherd from Gonur (on the question of the script used in Margiana), Ancient civilizations from Scythia to Siberia, 5(2): 165-176; cf. Klotchkov, IS, 1999, Glyptics of Margiana, Ancient civilizations from Scythia to Siberia, 6(2): 41-62.

Amulets and seals made of soft stone and pierced lengthwise often have a swastika engraved on one side. (Sarianidi, V. I., Die Kunst des Alten Afghanistan, Leipzig, 1986, Abb. 100; Fig. 1 after Sarianidi, V. I., Bactrian Centre of Ancient Art, Mesopotamia, 12 / 1977, Fig. 59 / 18; Fig. Of inter-locked snakes after Sarianidi, V. I., Seal- Amulets of the Murghab Style, in: Kohl, Ph. L., ed., The Bronze Age Civilization of Central Asia, New York, 1981,
Fig. 7.). Svastika is an Indus script hieroglyph.

The wings of the eagle are a dominant motif on some seals which find comparable glyptics related to Ahura Mazda.

ScreenShot062.bmp
Persepolis door jamb drawing (based on Curtis and Tallis, p. 76).

ScreenShot063.bmp
Sphinx guarding the xᵛarenah symbol, glazed bricks from Susa, Louvre Museum (photo A. Soudavar)

khvarnah is symbolised by the winged-sphere. Ahura Mazdā explains how the possession of the feather of a falcon (the bird vārənjina- {Bartholomae, 1904, col. 1411, s.v. vārən-gan-}, elsewhere vārə-gan- {ibid., col. 1412}) allows the pious Mazdean to counter-curse his opponents. "...even though in his avatars Verethragna takes the form of the wind, the ram, and the falcon, all associated one way or another with the khvarnah, he cannot claim solar radiance that is the main attribute of khvarnah and the quintessential symbol of Mithrā."Verethragna (vərəθraγna) is an Avestan language neuter noun literally meaning "smiting of resistance" (Gnoli, 1989:510; Boyce 1975:63). Representing this concept is the divinity Verethragna, who is the hypostasis of "victory", and "as a giver of victory Verethragna plainly enjoyed the greatest popularity of old" (Boyce, 1975:63)...Verethragna descends from an Indo-Iranian god known as *vrtra-g'han- (virtually PIE *wltro-gwhen-) "slayer of the blocker"-- Indra...Verethragna is the god of ‘Vrahran Fire’ and victory and the personification of aggressive triumph. ‘Vrahran Fire’ is the most sacred of all fires. It is a combination of 16 fires, most of which belong to those in the metalworking trades.

ScreenShot064.bmp
Falcon carrying the encapsulated xᵛarenah (pearls), glazed plaque from Persepolis. (Computer regeneration courtesy of Shahrokh Razmjou)

ScreenShot066.bmp
Symbol of Ahura Mazdā with added solar emblem of Šamaš, Bisotun. (Soudavar, 2003, fig. 85)

ScreenShot065.bmp
Apąm Napāt offering a dastār as symbol of farr and victory. Detail of Shapur I’s victory relief. Bišāpur (photo A. Soudavar). The hand-delivered ribbon was termed dastaar (victory-giver). Dastaar (dast, 'hand, victory') was synonymous with farr (a long ribbon tied as a head-band). A flying ring or 'winged-disk' indicated the presence of xᵛarənah -- central encapsulated element within the circle of the bird-like winged-disk. vareγna is a carrier of xᵛarənah. xᵛar is the sun. Darius qualified himself as Ariya, Ariya čiça -- Aryan and of Aryan radiance. The ribbon was a symbol of the Iranian xvarenah.

220px-Faravahar.png
Bird Vareghna representing Xvarnah , royal glory and the worship of Ahura Mazda is aniconic. Glyptics relate to seated or kneeling deities on thrones, heroes in combat, serpents, winged lions, griffins, animals, birds, scorpions, snakes. About a bird depicted on BMAC seals, Sarianidi notes, asssociating the bird with Varaghna, the symbol of might and victory in Avesta: 'I suppose that this image was generated in the local Indo-Iranian milieu before Zarathustra.' (Sarianidi V. 1998,Myths of Ancient Bactria and Margiana on its Seals and Amulets. Moscow, p. 23) BMAC seals are distinctive indigenous to the Central Asian bronze age and have been found in the Indus civilization, on the Iranian plateau, at Susa and in the Gulf. Clearly, BMAC demonstrates contacts among people from Indus, Mesopotamia and people from Egypt to Aegean.

"Over most of human history there has been an equilibrium situation. In a given geographical area there would have been a number of political groups, of similar size and organization, with no one group having undue prestige over the others. Each would have spoken its own language or dialect. They would have constituted a long-term linguistic area, with the languages existing in a state of relative equilibrium."(Dixon, R. M. W., 1997. The Rise and Fall of Languages. Cambridge: Cambridge University Press, p. 3)

pie2.jpg
Sites: A, Mikhailovka; B, Petrovka; C, Arkhaim; D, Sintashta; E, Botai; F, Namazga; G, Gonur; H, Togolok; I, Dashly Oasis; J, Sapelli; K, Djarkutan; L, Hissar; M, Shahr-i-Sokhta; N, Sibri; O, Shahdad; P, Yahya; Q, Susa. Cultures: 1, Cucuteni (NWM)-Tripolye; 2, Pit Grave/Catacomb;3, Sintashta/Arkhaim; 4, Abashevo; 5, Afanasievo; 6, Andronovo; 7, Bactrian Margiana archaeological complex; 8, Indus; 9, Akkadian; 10, Hurrian; 11, Hittite (See CC Lamberg-Karlovsky,2002, Archaeology and Language. The Indo-Iranians, Current Anthropology, Vol. 43, No. 1, February 2002).

In this perspective of a linguistic area, is it reasonable to hypothesise that Indus language speakers were also present in sites on Iranian plateau, Baluchistan, Afghanistan and Indus-Sarasvati river valleys -- sites such as Susa, Shahdad, Yahya, Khurab, Sibri, Miri Qalat, Deh Morasi Ghundai, Nausharo, Gonur, Togolok, Djarkutan, Sapalli etc.? What linguistic area could explain the delineation of hieroglyphs of Gonur Tepe seals/seal impressions, using the rebus principle of depicting pictographs to denote similar sounding words?

The presence of Indus script inscriptions in Gonur Tepe can be explained using these hypotheses.

ScreenShot072.bmp
ScreenShot073.bmp
ScreenShot074.bmp
m1390Bt Text 2868 Pict-74: Bird in flight.m0451A,B Text3235 h166A,B Harappa Seal; Vats 1940, II: Pl. XCI.255.

260R3.R.jpg
Compartmented stamp seal with winged goddess on a dragon, late 3rd–early 2nd millennium B.C. Western Central Asia, Gonur-depe, Tomb 570. Silver. The National Museum of Turkmenistan Named After Saparmurat Turkmenbashi, Ashgabat. This seal depicts a female figure wearing a tufted full-length robe. This image is well known in the art of western Central Asia. However, here the female is shown with wings, suggesting that we are looking at a deity. This might relate the figure to the image of the Mesopotamian goddess Ishtar who is shown with outstretched wings from the Akkadian period onward. This female is shown with her face in profile looking to the right, and she sits sidesaddle on a scaly dragon facing backward. The dragon has its tail curling up toward its rider. The monster's tail and front paws cross the frame of the seal, and its mouth is open in a snarl. On this seal the deity wears a full-length tufted robe. The knob rising out of the seal was presumably used for holding the seal while making impressions. 
images?q=tbn:ANd9GcS7GI9LeCcxcEb149q2ip9tIWOtGU4JEXteuh3fHwwKkGo-K-9s
A compartment seal from Gonur with the 'eagle' motif.
gonur-nnnn-orzel-dwuglowy-tn_aid9379_20081018105434_252.jpeg?w=400&h=371&h=371

ScreenShot077.bmp

ScreenShot076.bmp
ScreenShot060.jpg
ScreenShot070.bmp
Eagle incised on a ceremonial axe made of chlorite. Tepe Yahya. (After Fig. 9.6 in Philip H. Kohl, 2001, opcit.)
ScreenShot071.bmp
Nippur vessel with combatant snake and eagle motif. Istanbul Museum. The design is raised above the base; the vessel of chlorite was found in a mixed Ur III context at Nippur in southern Mesopotamia.
Indus tyle seal from Gonur Tepe in Central Asia comparable to an 'eagle seal' from Harappa (after Masson 1988, Vats 1941)
ScreenShot067.bmp
Gonur 1 in the Murghab delta; dark brown stone (Sarianidi 1981 b: 232-233, Fig. 7,8); eagle engraved, entwined snakes engraves.

abru = wing (Akkadian/Assyrian) Rebus: abāru = lead; antimony (annaku is most unlikely to be lead rather than tin).(cf. CAD A (II): 126; AHw 49) (Akkadian/Assyrian). Grapheme: abaru = enclose, surround; aburru = enclosure (Akkadian/Assyrian) abaru = be strong, powerful; strength, power (Akkadian/Assyrian)

sen:gel gidi = the male of the Indian king-vulture, ologyps calvus (Santali.lex.)sen:gel = fire; sen:gel kut.ra = a spark of fire, a burning bit of wood; sen:gel ku_n.d. = a heavy fire (Mundari) gitil bali = grains of magnetic iron resembling sand (Santali)sen:gel gidi rebus: sen:gel gitil = (furnace) fire for meteoric iron fragments.

pajhaṛ ‘eagle’ (Santali) pajhar. = the Indian tawny , the Indian black eagle, the Indian crested hawk; eagle, buru pajhar., the hill-eagle, aquila imperialis; hako sat.i pajhaṛ = a fish-eating eagle (also called dak pajhar.); huru pajhaṛ = the imperial eagle (Santali .lex.) panji-il = a certain feather in each wing of a vulture (Mundari .lex.) [See the hieroglyph of an eagle ligatured to a tiger on a Nal pot. 
ScreenShot075.bmp
Limestone wall plaque from Susa (After J. Boese, 1971, Almesopotamische Weihplatten: Eine sumerische Denkmalsgattung des 3, Jahrtausends v. Chr., Berlin/New York: de Gruyter,: Taf: XXIV.21]. This plaque shows, on the lower register a person plunging a dagger at a tiger which seems to have subdued a bull.

kol ‘tiger’ (Santali)] kol 'tiger' (Santali) Rebus: kol is pancaloha, alloy of five metals (Tamil); kollan ‘smith’ (Tamil). Ligatured tiger to reinforce tiger as hieroglyph
A woman's face and headdress ligatured to a tiger: kul 'tiger' (Santali); kōlu id. (Te.) kōlupuli = Bengal tiger (Te.)kōla = woman (Nahali) [The ligature of a woman to a tiger is a phonetic determinant; the scribe clearly conveys that the gloss represented is kōla] Pk. kolhuya -- , kulha -- m. ʻ jackal ʼ < *kōḍhu -- ; H.kolhā, °lā m. ʻ jackal ʼ, adj. ʻ crafty ʼ; G. kohlũ, °lũ n. ʻ jackal ʼ, M. kolhā, °lā m. krōṣṭŕ̊ ʻ crying ʼ BhP., m. ʻ jackal ʼ RV. = krṓṣṭu -- m. Pāṇ. [√kruś] Pa. koṭṭhu -- , °uka -- and kotthu -- , °uka -- m. ʻ jackal ʼ, Pk. koṭṭhu -- m.; Si. koṭa ʻ jackal ʼ, koṭiya ʻ leopard ʼ GS 42 (CDIAL 3615). कोल्हा [ kōlhā ] कोल्हें [ kōlhēṃ ] A jackal (Marathi) Rebus: Ta. kol working in iron, blacksmith; kollaṉ blacksmith. Ma. kollan blacksmith, artificer. Ko. kole·l smithy, temple in Kota village. To. kwala·l Kota smithy. Ka. kolime, kolume, kulame, kulime, kulume, kulme fire-pit, furnace; (Bell.; U.P.U.) konimi blacksmith; (Gowda) kolla id. Koḍ. kollë blacksmith. Te. kolimi furnace. Go. (SR.) kollusānā to mend implements; (Ph.) kolstānā, kulsānā to forge; (Tr.) kōlstānā to repair (of ploughshares); (SR.) kolmi smithy (Voc. 948). Kuwi (F.) kolhali to forge (DEDR 2133) கொல்² kol Working in iron; கொற்றொழில். Blacksmith; கொல்லன். (Tamil) pajhaṛ = to sprout from a root; pagra = a cutting of sugar-cane used for planting (Santali .lex.) Elephant hieroglyph

ScreenShot079.bmp
Cylinder seal impression: Rhinoceros, elephant, lizard.Tell Asmar (Eshnunna), Iraq. IM 14674; glazed steatite; Frankfort, 1955, No. 642; Collon, 1987, Fig. 610. 
ScreenShot061.jpg
Indus 'elephant' seal from Gonur Tepe(compiled from images supplied by Maurizio Tosi, Gregory L Possehl and Viktor Sarianidi). Posted in Expedition, Vol. 49, No. 1, 2007
elephantseal.jpg
ScreenShot078.bmp
Text of Indus inscription on Mohenjodaro copper tablet m527 (obverse: elephant in front of trough)

images?q=tbn:ANd9GcRyE--9YioQYtUSrLCh1I19YVqc41G3ApKn6KZ9Lvc8b87NZ0v1Fw
m527 Mohenjodaro copper tablet.

ibha ‘elephant’ (Skt.); rebus: ib ‘iron’ (Santali) karibha ‘elephant’ (Skt.); rebus: karb ‘iron’ (Ka.)

Two semantic clusters point to glosses meaning ‘iron’. One cluster relates to karba and cognates in Indian linguistic area. The second cluster relates to ib and cognates in Inddian linguistic area. Both are relatable to homonyms (and related graphemes) of elephant. The rebus words for elephant are: karin, karabha and ibha

An allograph is ficus religiosa: karibha -- m. ʻ Ficus religiosa (?) [Semantics of ficus religiosa may be relatable to homonyms used to denote both the sacred tree and rebus gloss: loa, ficus (Santali); loh ‘metal’ (Skt.)]
karba 'iron' (Ka.)(DEDR 1278) as in ajirda karba 'iron' (Ka.) kari, karu 'black' (Ma.)(DEDR 1278) karbura 'gold' (Ka.) karbon 'black gold, iron' (Ka.) kabbiṇa 'iron' (Ka.) karum pon 'iron' (Ta.); kabin 'iron' (Ko.)(DEDR 1278)

Ib 'iron' (Santali) [cf. Toda gloss below: ib ‘needle’.] Ta. Irumpu iron, instrument, weapon. a. irumpu,irimpu iron. Ko. ibid. To. Ib needle. Koḍ. Irïmbï iron. Te. Inumu id. Kol. (Kin.) inum (pl. inmul)iron, sword. Kui (Friend-Pereira) rumba vaḍi ironstone (for vaḍi, see 5285). (DEDR 486)

Mohenjo-daro. Elephant glyph shown on two copper tablets. karabha ‘young elephant; karin elephant; ibha id. (Skt.) 

ScreenShot068.bmp
Griffin, Baluchistan (Provenance unknown); ficus leaves, tiger, with a wing, ligatured to an eagle. The ligature on the Nal pot ca 2800 BCE (Baluchisan: first settlement in southeastern Baluchistan was in the 4th millennium BCE) is extraordinary: an eagle's head is ligatured to the body of a tiger. In BMAC area, the 'eagle' is a recurrent motif on seals. Ute Franke-Vogt: "Different pottery styles link this area also to central and northern Balochistan, and after about 2900/2800 BCE to southern Sindh where, at this time, the Indus Civilization took shape. The Nal pottery with its particular geometric and figurative patterns painted in blue, yellow, red and turquoise after firing is among the earliest and most dominanstyles in the south."

h2_14.104.1.jpg
Lentoid seal with a griffin, ca. 1450–1400 B.C.;Late Minoan II Minoan; Greece, Crete Agate; H. 1 1/16 in. (2.7 cm), W. 1 1/16 (2.7 cm), Diam. ½ in. (1.2 cm) It is engraved with an image of a crouching griffin, a powerful mythical creature with the head and wings of a bird and the body of a lion. "This Minoan seal is lentoid, which describes its shape when viewed in profile. It is engraved with an image of a crouching griffin, a powerful mythical creature with the head and wings of a bird and the body of a lion. Before literacy became widespread, such seals served for identification or to mark ownership. While the first seals may have been made of organic materials that have perished, the earliest surviving examples are of clay. Later, in the Early Minoan period, various easily worked materials such as ivory, bone, shell, and soft stones, including serpentine and steatite, were adopted. In the Middle and Late Minoan periods, harder stones such as rock crystal, hematite, jasper, agate, and chalcedony gained favor. The general dating of seals is correlated with that of the palaces that were the centers of culture on Crete. The apogee of Minoan gem engraving occurred during the time of the second palaces, between about 1600 and 1450 B.C., when semiprecious stones such as agate were engraved with consummately rendered figural subjects, particularly animals." http://www.metmuseum.org

ScreenShot069.bmp

Eric Olijdam, 2008, A possible central Asian origin for the seal-impressed jar from the 'Temple Tower' at Failaka, in: E. Olijdam & RH Spoor (eds.), Intercultural relations between south and southwest Asia, Studies in commemoration of ECL During Caspers (1934-1996), BAR International Series 1826 (2008): 268-287.

Eric Olijdam, 2008, A possible central Asian origin for the seal-impressed jar from the 'Temple Tower' at Failaka (2008)



"AHURA, designation of a type of deity inherited by Zoroastrianism from the prehistoric Indo-Iranian religion. In the Rig Veda, asura denotes the “older gods,” such as the “Father Asura” (10.124.3), Varuṇa, and Mitra, who originally ruled over the primeval undifferentiated Chaos. The emergence of the dualistic cosmos was a process of polarization in which some of the asuras, such as Agni (Fire), Soma, Varuṇa, and Mitra, went over to the “younger gods,” the devas. The other asuras were driven away from the earth and remained as exiles in the nether world. The Rig Veda still preserves a terminological distinction between “asuras that have become devas” (devāˊv ásurā 8.25.4, cf. 7.65.2) and “asuras that are non-devas” (ásurā adevāˊḥ 8.96.9). In the later texts the term asura is limited to the latter group. Varuṇa was incorporated into the ordered world as the lord of the subterranean world, including the cosmic waters on which the earth rests, and of the cosmic law (Ṛta); but his character remained ambiguous. According to the later Mahābhārata, his exiled brothers were either his servants in the nether world or his prisoners. In the Rig Veda he was, although dreaded, at the same time worshiped as the god who initiated his devotees as mystical seers (7.88); i.e., he made them médhira “wise” like himself (7.87.4). This wisdom, “(revealed) insight into the cosmic order” (medhāˊ ṛtásya), was the exclusive privilege of seers (8.6.10). Iranian mazdā was equivalent to médhira...In the later Avesta traces of a pre-Zoroastrian mythology are preserved in ahuraδata “created by the Ahura” (L. Renou and E. Benveniste, Vrtra et Vrθragna, Paris, 1934, pp. 42-09), in ahura as an epithet of Mithra and the mythological figure Apam Napāt “grandson of the waters,” and in ahurānī “wife of Ahura” as an epithet of the waters and the name of a deity of the water. Cf. Varuṇa as the lord of the waters. In the archaic metrical formula Miθra Ahura bərəzanta “Mithra and Ahura, the exalted ones” (Yt. 10.113, etc.), which corresponds to Vedic Mitrā-Váruṇā, Ahura is clearly the pre-Zoroastrian counterpart of Varuṇa. The question as to what was his ancient Indo-Iranian name can not be answered, because taboo substitutes can have arisen at any time (Nyberg, Irans forntida Religioner, Stockholm, 1937, p. 108; F. B. J. Kuiper, “The Bliss of Aša,” IIJ 8, 1964-65, p. 109, n. 68). Cf. Prácetas in the Yajur Veda, and anāmaka “nameless” and Daθuš “Creator” in the Old Persian and the Zoroastrian calendars respectively." Source: Encyclopaedia Iranica. AHURA
designation of a type of deity inherited by Zoroastrianism from the prehistoric Indo-Iranian religion.


Vrtra et Vrθragna, Étude de Mythologie Indo-Iranienne. Par E. Benveniste et L. Renou. Cahiers de la Société Asiatique III. Paris: Imprimerie Nationale, 1934.

"The neuter noun verethragna is related to Avestan verethra, 'obstacle' and verethragnan, 'victorious'. (Gnoli, Gherardo, 1989, "Bahram in old and middle Iranian texts", Encyclopaedia Iranica, 3, New York: Routledge & Kegan Paul, p. 510.)...Indar is the god of warfare, courage and bravery and also the god of thunderstorm and ugliness. Indar often rides an elephant. His epithet Verethragna appears as a god of victory. Verethragna is the god of 'Vrahran Fire' and victory and the personification of aggressive triumph. 'Vrahran Fire' is the most sacred of all fires. It is a combination of 16 fires, most of which belong to those in the metalworking trades. Another epithet of Verethragna in Sanskrit Vishnu or Avestan language Bahram is the god of the planets and victory. He is the assistant of Sraosa or Sarasvati a member of the Amesha Spentas, and helps her when Sraosa raises the soul of the deceased from their body. He punishes the evil done by man and demon. Verethragna appears in many shapes: bear, bird of prey, bull, camel, youth, warrior with a golden sword, wind, etc. His appearance as a bird and bear were especially popular. The twentieth day of the month is dedicated to him. His eternal opponent is Asha vahishta, the guardian of fire and all other luminaries. The name and, to some extent, the deity has correspondences in Armenian Vahagn and Vram, Sogdian Wshn, Parthian Wryhrm, and Kushan Orlagno. While the figure of Verethragna is highly complex, parallels have also been drawn between it and (variously) Vedic Indra, Puranic Vishnu, Manichean Adamas, Chaldean/Babylonian Nergal, Egyptian Horus, Hellenes Ares and Heracles...The identification of Verethragna as a boar in Yasht 14 led Ilya Gershevitch to identify Daamooish Upamana -- a boar in the Avestan hymn to Mithra -- to be an alter-ego of Verethragna (Gershevitch, 1959: 166-169; pro Gnoli, 1989: 511; contra Boyce, 1975: 83, n. 416)...one theory (Benveniste/Renou, 1934) proposed that in Indo-Iranian times there existed a dragon-slaying warrior god Indra and that Avestan Verethragna derived from that divine figure. The arguments against this theory are manifold: For one, there is no hint of Verethragna (or any other Zoroastrian divinity) having dragon-slaying functions. In the Avest it is the hero warrior-priest Thraetaona who battles the serpent Azi Dahaaka (which, for the virtue of 'Azi' being cognate with Sanskrit 'Ahi', snake, is -- by proponets of the theory -- associated with Vedic Vritra). Moreoever, in the Vedas, the epithet 'hero' (Sura) is itself almost exclusively reserved for Indra, while in the Avesta it is applied to Thraetaona and other non-divine figures. The term "victorious" too is not restricted to Verethragna, but is also a property of a number of other figures, both divine and mortal, including Thraetaona. Then, while in the Vedas it is Indra who discovers Soma, in the Avesta it is humans who first press Haoma and Thraetaona is attributed with being the "inventor of medicine". In the Vedas, Indra strikes with vajra, but in the Avesta vazra is Mithra's weapon. Finally, and from a point of basic doctrine far more important than any of the other arguments, Indra is a daeva, precisely that class of divinity that Zoroaster exhorts his followers to reject. Indeed, Indra is explicitly named as one of the six evil demons in Vendidad 10.9 – directly opposing the Amesha Spenta Asha Vahishta, with whom Verethragna is associated.
Attempts to resolve these objections led to the development of another theory, in which, in addition to the pre-historical divinity of victory, there was also a dragon-slaying hero *Indra. Then, while the Iranians retained the figures independently of one another, the Indians conflated the two (leaving an echo in the character of Trita Aptya).
This theory too had its problems, in particular the fact that Indra was already evidently a divine figure, and not a man, in the Mittani treaties, where he appears in the company of Mitra and Varuna. That again raises more questions since the treaties echo the Rig Veda's invocation of all three as protectors of contract, again, not a property associated with Verethragna.
However, as Benveniste and Renou demonstrated, many of the objections to the first theory could be negated if the evidence were reviewed in light of the fact that the principal feature of Verethragna was not to slay noxious creatures but to overcome obstacles (verethra), in particular to unblock the flow of apas, the waters, the holiest of the elements. (Benveniste & Renou, 1934:182). Paul Thieme agreed with this principal feature, but clarified that while the wealth of archaic elements in the Bahram Yasht clearly point to the pre-Zoroastrian era, the interpretation of proper names is "highly conjectural", and "in no case do we get a decisive argument against their Indo-Aryan or old Indic character" (Thieme, 1960:302). Adopting "the exact linguistic and exegetic analysis" of Benveniste and Renou, Thieme concludes "Proto-Aryan *Indra has assumed the functions of a Proto-Aryan god *Vrtraghna." Noting that Vrtrahan is the name of Indra only in the later Sanskrit texts (but not in the Rig Veda), Thieme adds "there is no valid justification for supposing that the Proto-Aryan adjective *vrtraghan was specifically connected with *Indra or any other particular god." (Thieme 1960:312-313)."

Bibliography

Benveniste, Emile & Renou, Louis (1934), Vrtra et Vrθragna, Paris: Imprimerie Nationale
Boyce, Mary (1975), History of Zoroastrianism, Vol. I, The early period, Leiden: Brill, ISBN 90-04-10474-7

Boyce, Mary (1982), History of Zoroastrianism, Vol. II, Under the Achamenians, Leiden: Brill, ISBN 90-04-06506-7

Duchesne-Guillemin, Jacques (1973), Religion of ancient Iran, Bombay: Tata Press

Dumezil, Georges (1970), The destiny of the warrior, Chicago: University of Chicago Press, ISBN 0-226-16970-7

Gnoli, Gherardo (1989), "Bahram in old and middle Iranian texts", Encyclopaedia Iranica, 3, New York: Routledge & Kegan Paul, pp. 510–513

Lommel, Herman (1939), Der arische Kriegsgott, Frankfurt/Main: Klostermann

Thieme, Paul (1960), "The 'Aryan' Gods of the Mitanni Treaties", Journal of the American Oriental Society 80 (4): 301–317

West, Edward William (1880), Marvels of Zoroastrianism: The Bahman Yasht In Müller, Friedrich Max (ed.). SBE, Vol. 5. Oxford: OUP.

Zaehner, Richard Charles (1955), Zurvan, a Zoroastrian dilemma, Oxford: Clarendon, ISBN 0-8196-0280-9 (1972 Biblo-Moser ed).

Source: http://www.artrocker.com/rrpedia/Verethragna

Vahrām or Bahrām (modern Persian, var: Behrām; middle Persian: Warahran) is the Zoroastrian concept of "victory over resistance" and, as the hypostasis of victory, is one of the principal figures in the Zoroastrian pantheon of yazatas. Bahram's alter ego in the Avesta is Dāmōiš Upamana, and in the Bahram Yasht is addressed as Verethragna (Vɘrɘθraγna), meaning 'smiting of resistance', related to Avestan verethra, 'obstacle' and verethragnan, 'victorious'. (Encyclopedia: Bahram in old and middle Iranian texts. Gnoli, Gherardo. Encyclopaedia Iranica. 2002. New York. Mazda Pub. 510-513.)

On the Zoroastrian Temple Cult of Fire by Mary Boyce
Source: Journal of the American Oriental Society, Vol. 95, No. 3 (Jul. - Sep., 1975), pp. 454-
465
zoroastriantemplecultoffiremaryboyce
 


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

12_09_2011_016_012-hosur-kal-thittai-5000-year-old.jpg



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

நாம் இந்தியர் என்று பெருமை கொள்ளும் வகையில் இந்தியாவின் சாதனைகள்:தாய் மண்ணே வணக்கம்!


1.jpg

* கணக்கிடுவதற்குத் தேவையான ‘பூஜ்ஜியத்தை’ கண்டுபிடித்தது ஆர்யபட்டர் என்ற இந்தியர்.

* கடந்த 10 ஆண்டுகளில் எந்த நாட்டின் மீதும் போர் தொடுக்கவில்லை இந்தியா.

*கிறிஸ்துவுக்கு எழுநூறு ஆண்டுகளுக்கு முன் இந்தியாவில் தட்ச சீலத்தில் உலகிலேயே முதன்முதலாக பல்கலைக் கழகம் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. உலகம் முழுவதிலும் இருந்து 10,500 மாணவர்கள் இங்கு பயின்றனர்.
* கிறிஸ்துவுக்கு நானூறு ஆண்டுகளுக்கு முன், நாலந்தா பல்கலைக் கழகம் இந்தியாவில் ஆரம்பிக்கப்பட்டது. இது கல்வி உலகுக்கு பெரும் வழிகாட்டியாக அமைந்தது.
* பிரிட்டிஷ்காரர்கள் இங்கு ஊடுருவும் முன் இந்தியாதான் உலகிலேயே பணக்கார நாடாகத் திகழ்ந்தது.
* ஐரோப்பிய மொழிகள் அனைத்துக்கும் தாய்மொழியாக அமைந்தது இந்திய மொழியான சமஸ்கிருதம். கம்ப்யூட்டர் ‘சாப்ட்வேர்’ தயார் செய்ய மிகவும் ஏற்ற மொழி சமஸ்கிருதம்தான் என அமெரிக்கப் பத்திரிகையான ‘போபர்ஸ், 1987 ஜூலை இதழில் குறிப்பிட்டுள்ளது.
* ஆயுர்வேதம்தான் மனித இனத்துக்கு ஆதியில் தெரிந்த மருத்துவமுறை. இந்தியாவின் சரகர் என்பவர்தான் இதை கண்டுபிடித்து முறைப்படுத்தினார்.
1.jpg
*கணிதத்தில் அல்ஜிப்ரா, டிரிக்னாமெட்ரி, கால்குலஸ் ஆகியவை இந்தியாவில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டவை. குவாட்ராட்டிக் சமன்பாடுகள் ஸ்ரீதராச்சார்யா என்ற இந்தியரால் 11ஆம் நூற்றாண்டில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது.
* செஸ் விளையாட்டு இந்தியாவிலேயே முதன்முதலில் கண்டுபிடிக்கப்பட்டது. சந்தி ரஞ்சா (சதுரங்கம்), அஷ்டபாதா என இரு பெயரில் அழைக்கப்பட்டது.
* கணித சாஸ்திரத்தில் ‘பை’ என்பதன் மதிப்பைக் கணக்கிட்டவர் புதையனார் என்ற இந்தியரே. ஐரோப்பிய கணித மேதைகள் ‘பொத்தகோரஸ் தேற்றத்தை’ விளக்குவதற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன், அதாவது 6வது நூற்றாண்டிலேயே விளக்கினார் புதையனார்.
* சூரியனை பூமி சுற்றிவர எடுத்துக் கொள்ளும் நாட்கள் எத்தனை என்பதை ஐரோப்பியர்கள் கண்டு பிடித்து கூறுவதற்கு பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பே, இந்தியாவின் பட்டாச்சாரியர் கண்டுபிடித்து விட்டார்.
* ‘நாவிகேஷன்’ - என ஆங்கிலத்தில் சொல்லப்படும், கப்பல் படகு செலுத்தும் கலையை 6000 ஆண்டுகளுக்கு முன் சிந்து நதியில் நிகழ்த்திக் காட்டியவர்கள் இந்தியர்களே.
*கம்பியில்லா தகவல் தொடர்பை இந்தியாவின் ஜகதீஷ் போஸ்தான் முதன் முதலில் கண்டுபிடித்தார். மார்கோனி (ரேடியோ கண்டுபிடித்தவர்) அல்ல என்று அமெரிக்க நிறுவனம் அடித்துக் கூறுகிறது.
* சிசேரியன், கேடராக்ட், செயற்கைக் கால், எலும்பு முறிவு, பித்தப்பைக் கல், மூளை மற்றும் பிளாஸ்டிக் அறுவை சிகிச்சைகளை 2,600 வருடங்களுக்கு முன்பே, செய்து இருக்கிறார் சுஷ்ருதர் என்ற இந்தியர். அறுவைச் சிகிச்சைக்கு முன் கொடுக்கப்படும் மயக்க மருந்து சிகிச்சையும் செய்து இருக்கிறார். 125க்கும் மேற்பட்ட அறுவை சிகிச்சைக் கருவிகளையும் பயன்படுத்தி உள்ளார்.


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

தொல்காப்பியர் காலம் எது? - அருணன்

 
தினமணி ஏடு மாதந்தோறும் ஏதேனும் ஒரு பொருள் குறித்து இலக்கிய விவா தம் நடத்தி வருகிறது. ஆகஸ்டு மாதம் அது எடுத்துக் கொண்ட பொருள் தொல் காப்பியர் காலம் பற்றியது. இதில் தமி ழண்ணல் உள்ளிட்ட பல அறிஞர் பெரு மக்கள் பங்கேற்று தத்தம் கருத்தைப் பதிவு செய்துள்ளார்கள்.

கி.மு.711 தான் தொல்காப்பியம் எழுந்த ஆண்டு என்கிறார் தமிழண் ணல். முனைவர் க.நெடுஞ்செழி யனோ தொல்காப்பியம் ரிக்வேதத்திற் கும் முந்தியது என்கிறார். அது அப் படியல்ல என்று வாதிட்டிருக்கிறார் பத் திரிகையாளர் கே.சி. லட்சுமி நாராய ணன். இவர்களுக்குள் இப்படி வேறு பாடு இருந்தாலும் ஓர் ஒற்றுமை தெரி கிறது. அதாவது தொல்காப்பியமானது சங்க இலக்கியத்திற்கும் முந்தியது என்கிறார்கள்.

சங்க இலக்கியம் பிறந்த காலம் கி.மு.200 முதல் கி.பி.200க்கு இடைப் பட்ட காலம் என்பது பொதுவாக வர லாற்றாளர்கள் கூறுவது. தமிழாசிரி யர்கள் எப்போதும் இதை இன்னும் முந் திய காலத்தது என்றே கூறி வரு கிறார்கள். தொல்காப்பியத்தையோ அதற்கும் முந்திக் கொண்டு போய் நிறுத்துகிறார்கள். வெள்ளைவாரணர் கி.மு.5,320 என்றார் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளுங்களேன்! மனித நாகரிகம் திட்டவட்டமான வடிவெடுப்பதற்கு முன்பே தொல்காப்பியம் பிறந்துவிட் டது என்று சொல்கிறவர்களோடு எப்படி வாதிடுவது?

இது ஒரு புறமிருக்க, தினமணி விவாதத்தில் வந்த பொதுக் கருத்துக்கு வருவோம். சங்க இலக்கியத்திற்கும் முந்தியது தொல்காப்பியம் என்பது அது இதற்கு இவர்கள் யாரும் கல் வெட்டு ஆதாரமோ, செப்பேட்டு ஆதா ரமோ தரவில்லை. அப்போது இந்தச் சரித்திரச் சான்றுகளுக்கு வாய்ப் பில்லை. இந்த இலக்கியங்களின் அகச்சான்று மற்றும் மொழியியல் ஆகியவற்றைக் கொண்டுதான் காலத்தை நிறுவ வேண்டியுள்ளது.

மொழியியலைப் பொறுத்தவரை - குறிப்பாக இலக்கணவியலைப் பொறுத்தவரை - தமிழாசிரியர்கள் விதவிதமான விளக்கங்கள் தரலாம். அதிலே கருத்து வேறுபாடுகளுக்கு வாய்ப்புகள் அதிகம். ஆனால் அகச் சான்று எனப்படுவதற்கு - இந்த இலக்கி யங்கள் காட்டும் சமூக வாழ்வு எனப் படுவதற்கு - ஆளாளுக்கு வியாக் கியானங்கள் தந்துவிட முடியாது. இதிலே திருகல் வேலைகளுக்கு வாய்ப்பு குறைவு.

லட்சுமி நாராயணன் புத்திசாலித் தனமாக இந்த ஆதாரத்திற்குள் புகுந்து வருகிறார். இதை நெடுஞ் செழியனால் முறையாக எதிர்கொள்ள முடியவில்லை. தொல்காப்பியத்திற்கு பனம்பாரனார் சிறப்புப் பாயிரம் தந் துள்ளார். அதில் “நான்மறை முற்றிய அதங்கோட்டு ஆசான்” தலைமையில் இந்த நூல் அரங்கேற்றப்பட்டது என்று வருகிறது. அதாவது நான்கு வேதங் கள் கற்ற ஆதங்கோட்டு ஆசான் அப் போதே இருந்தான், அவன்தான் இந்த நிகழ்வுக்கு தலைமை தாங்கினான். அப்படியென்றால் தொல்காப்பியர் காலத்திலே வருணாசிரமம் இங்கே வேரூன்றியிருந்தது என்று அர்த்தம். எனவே நிச்சயமாக இது வேதங் களுக்கு பிந்திய காலத்துப் படைப்புத் தான்.

இதற்கு பதில் சொல்லப் புகுந்த க.நெடுஞ்செழியன் “நான்மறை என்ப தற்கு மூலமறை” எனப்பொருள் கொள்ள வேண்டும் என்கிறார். இது சற்றும் பொருந்தி வரவில்லை. நான் மறை என்பது பிராமணிய மதத்தின் நான்கு வேதங்களைக் குறிப்பது என் பதற்கு தமிழ் இலக்கியங்களில் எத் தனையோ உதாரணங்கள் உள்ளன.

இதைவிட முக்கியம் தொல்காப்பி யம் பொருளதிகாரத்தில் வருகிற “அறு வகைப்பட்ட பார்ப்பனப் பக்கமும்” என் கிற சூத்திரத்தை லட்சுமி நாராயணன் சிக்கெனப் பிடித்திருப்பது. இதற்குப் பதிலே சொல்லவில்லை க.நெடுஞ் செழியன். அதற்குப் பதிலாக மொழியி யலுக்குள் புகுந்து கொண்டு ஏதோ சித்து விளையாட்டு காட்டுகிறார்.

தொல்காப்பியர் காலத்திலே தமிழ் கூறும் நல்லுலகில் வருணாசிரம சமூக வாழ்வு நிலைபெற்றுவிட்டது. பிராமணர், ஷத்திரியர், வைசியர், சூத்திரர் எனும் அந்த வருணப் பிரிவு தெளிவான, திட்டவட்டமான வடிவம் எடுத்துவிட்டது. இதற்கான ஆதாரம் தான் அந்தச் சூத்திரம். “அறுவகைப் பட்ட பார்ப்பனர்ப் பக்கமும், ஐவகை மர பின் அரசர் பக்கமும், இருமூன்று மர பின் ஏனோர் பக்கமும்...” எனத் துவங்கி “என்மனார் புலவர்” என்று அது முடி கிறது.

தனது “தொல்காப்பியப் பூங்கா” நூலில் தமிழக முதல்வர் கலைஞர் இதன் சாரத்தை இப்படித் தெளிவாகக் கூறியிருக்கிறார் -’’ என்மனார் புலவர் என்று, புலவர்கள் என்று கூறுவார்கள் எனக் குறிப்பிடுவதி லிருந்தே ஆரியர் வரவும், அவர்கள் புதிதாக வகுத்த தமிழர்க்குப் புறம்பான மரபும் தொல்காப்பியர் வாழ்ந்த காலத் தில் அல்லது அவர் தோன்றுவதற்கு முன்பு நம் நிலத்தையும் இனத்தையும் வளைத்துவிட்டன என்பது தெளிவாகும்.”

நாம் இங்கு எழுப்புகிற கேள்வி, இப்படித் தமிழ்ச் சமுதாயம், வருணா சிரமமயமாகி இருந்ததுதான் தொல் காப்பியர் காலம் என்றால் அது வேத காலத்திற்குப் பிந்தியது என்பதில் என்ன சந்தேகம் இருக்க முடியும்? கூடவே நாம் எழுப்புகிற மற்றொரு கேள்வி, இத்தகைய திட்டவட்டமான வருணாசிரம வாழ்வைச் சங்க இலக்கி யங்கள் காட்டாத போது தொல்காப்பிய மானது அவற்றுக்குப் பிந்திய படைப் பாகத்தானே இருக்க வேண்டும்?

சங்க இலக்கியத்திலேயே அந்த ணர் வந்துவிட்டார், வேள்விமுறை வந் துவிட்டது, நான்மறை பேசப்படுகிறது, பல்யாக சாலை முதுகுடுமிப் பெரு வழுதி வந்துவிட்டான் என்பதெல்லாம் உண்மையே. ஆனால், “வைசிகன் பெறுமே வாணிப வாழ்க்கை” என்று நால் வருணத்தின் ஒரு முக்கிய கூறை அதே சொல்லாட்சியோடு நாம் காண் பது தொல்காப்பியத்தில் அல்லவா!

“மறையோர் தேடுத்து மன்றல் எட்டனுள் துறையமை நலயாழ்த் துணைமையோர் இயல்பே” என்று வருவது இன்னும் கூர்ந்து கவனிக்கத் தக்க விஷயம். பிராமணியம்தான் எட்டு வகைத் திருமண முறைகளைக் கொண்டிருந்தது. அதாவது பிரமம், பிசாபத்தியம், ஆரிடம், தெய்வம், காந் தருவம், அசுரம், ராட்சசம், பைசாசம் எனும் எட்டு வகை. இதையெல்லாம் தொல்காப்பியர் தெரிந்து வைத்துக் கொண்டு பேசுகிறார் என்றால் அது காலத்தல் பிந்தியது என்பதை உணர்த்தவில்லையா?

அதனால்தான் இந்தச் சூத்திரத் திற்கு உரை எழுதிய வெள்ளை வாரன்னார் “தொல் காப்பியனார் காலத்தே வடவர் நாகரிகம் தமிழகத் தில் மெல்ல மெல்லப் பரவத் தலைப் பட்டமையால் மறையோர் தேஎத்து மணமுறைக்கும் தென்றமிழ் நாட்டு மணமுறைக்கும் உள்ள ஒற்றுமை வேற்றுமைகளை விளங்க உணர்த் தல் அவரது கடனாயிற்று” என்றார். இது கலைஞர் எடுத்துக் காட்டும் மேற்கோள்.

அப்படியென்றால் இப்படித் தமிழ்ச் சமுதாயம் வருணாசிரம மயமான காலம் சங்க காலத்திற்கு முந்தியதா, பிந்தியதா? முந்தியது என்றால் சங்க இலக்கியத்தில் இந்தத் திட்டவட்ட மான வருணாசிரம வாழ்வு இல்லா மல் போனது ஏன்? அப்போது மட்டும் அது மறைந்து, பின்னர் அது மீண்டும் தலையெடுத்ததோ? ஏற்கவியலாத சரித்திர முரண். சங்க காலத்திற்கும் பிந்தியதே தொல்காப்பியம், சங்க காலத்திலேயே வந்துவிட்ட வருணா சிரம வாழ்வு தொல்காப்பியர் காலத் தில் இன்னும் திட்டவட்டமான வடிவு எடுத்தது என்று முடிவுகட்டுவதே சரித்திர நியாயமாக இருக்கும்.

இதைவிடுத்து தொல்காப்பியத் திற்கு செயற்கையாகக் கூடுதல் வயது கொடுப்பது அதைப் புரிந்து கொள்ள வும் உதவாது, சங்க இலக்கியத்தை அறிந்து கொள்ளவும் உதவாது


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Kidaram kondan and Bujang Valley: ‘Ye dhamma hetuppabhava tesam...'

 

Kidaram kondan and Bujang Valley: ‘Ye dhamma hetuppabhava tesam...'

 

SEE: MARITIME MUSEUM, HONGKONG

Singapore has always been a maritime city and today is one of the biggest ports in the world.  The gallery displays the finest collection of ship models in Southeast Asia, rare ship charts, photographs, equipment and artifacts. Proceed to the Boat Pavilion to discover the evolution of boats. Ingenious fishing methods of bygone days are revealed in the Kelong, in the Fisheries Gallery and a section on Man and the Ocean features exhibits relating to ships and navigation. An interesting collection of outdoor exhibits includes a 100-year old steam crane. 

Maritime museum, SingaporeSINGAPORE MARITIME MUSEUM TO OPEN. 

 

Singapore’s first maritime museum, showcasing the maritime history of the region, will open next month. The museum will have on display the Jewel of Muscat, a replica of an Arab-style dhow that sunk in Indonesian waters in the 10th century.

S’pore to get first maritime museum next month
Channel NewsAsia, 05 September 2011
 

Singapore will get its first maritime museum on October 15. Called the Maritime Experiential Museum & Aquarium (MEMA), it’ll form the latest attraction at the Resorts World Sentosa (RWS) waterfront.

RWS said the museum will be housed in an iconic steel and glass ship hull at the waterfront and will give museum goers a new experience that includes maritime talks and exploration on life-sized replica historical ships.

This includes the Bao Chuan, a full-sized replica of the bow of legendary seafarer Admiral Zheng He’s treasure ship.

http://www.southeastasianarchaeology.com/2011/09/07/singapore-maritime-museum-open-month/#more-4270

 

See also: 

 

Asian Civilizations Museum in Singapore

Asian Civilizations Museum in Singapore
Asian Civilizations Museum in Singapore

Asian Civilizations Museum Opened in 1997, this museum mounts cultural and anthropological exhibits covering the major civilizations of China, India and Southeast Asia, from prehistory to the present day. 39 Armenian Street (off Stamford Road near the National Library).

 

Kidaram kondan and Bujang valley, Kedah: Indian Ocean Community

HTTP://BHARATKALYAN97.BLOGSPOT.COM/SEARCH?Q=KIDARAM

NEW STRUCTURES UNEARTHED AT BUJANG VALLEY

INDIAN SCHOLARS HIGHLIGHT LINKS BETWEEN TAMIL KINGDOMS AND BUJANG VALLEY

Speaking after their recent presentations on Bujang Valley in Kuala Lumpur in July, some Indian scholars note the important role that Bujang Valley in Kedah, Malaysia, played in the spread of Buddhism, Hinduism and the Pallava Grantha script in the region.

 

Remnants of a relationship

T.S. SUBRAMANIAN August 19, 2010 

 

Iron implements and stone tools

 

 

Trade and commerce between medieval Tamil and Malay rulers were discussed at a recent meet in Malaysia.

The relationship that existed between the Bujang Valley in the present-day Malaysia and the Pallava and the Chola kingdoms in Tamil Nadu from 5th century Common Era (CE) to 12th century CE came under the spotlight at a recent conference on ‘Bujang Valley and Early Civilisations in South-East Asia,' held at Kuala Lumpur.

The conference was jointly organised by the CGAR, Universiti Sains, Malaysia and the Department of National Heritage, with Prof. Mokhtar Saidin, director, Centre for Global Archaeological Research (CGAR), Malaysia, playing a vital role.

The Bujang Valley was originally called Kadaram (Kedah) and formed part of the larger territory of the then Sri Vijaya kingdom. Meaning the Snake Valley, it is located in the north-western part of Malaysia and is its richest archaeological complex.

The Bujang Valley was an important centre of the Buddhist-Hindu polity. It was an entry port for maritime trade with India, China and Persia. Captain James Low first identified the Bujang Valley civilisation in 1840 after discovering many temples there. He found “undoubted relics of a Hindoo colony, with ruins of temples” and “mutilated images” extending “along the talus of the Kedda mountain Jerrei.” According to R. Nagaswamy, former director, Tamil Nadu Archaeological Department, the recent excavations in Sungai Batu sites in the valley not only confirmed that it was a centre of maritime trade in South-East Asia but played a significant role in the spread of Buddhism, the Pallava Grantha script and Hinduism in the region.

A recent discovery in the Sungai Batu site is a stone inscription in Pallava Grantha script that reads, ‘Ye dhamma hetuppabhava tesam hetum tathagato aha… avam vadhi maha samano.' It refers to a Buddhist doctrine. Other discoveries included remnants of a furnace for smelting iron ore, thousands of bricks and more importantly, the remains of a stupa.

Both Dr. Nagaswamy and V. Selvakumar, another invitee to the conference, asserted that the discovery of the inscription in Pallava Grantha script demonstrated that the people of the Bujang Valley had adopted the Pallava script and it established the then Tamil country's contact with the Valley.

Dr. Selvakumar, assistant professor, Department of Epigraphy and Archaeology, Tamil University, Thanjavur, said that not only the Valley but the entire area had contacts with Medieval Tamil country.

The Chola connection

Both Raja Raja Chola and his son Rajendra Chola had established maritime contacts with the Sri Vijaya kingdom. But Rajendra Chola, during an overseas expedition, conquered Kadaram and captured its king, Sri Mara Vijoyatunga Varman.

The next significant find, at a place called Takua Pa, just above the Valley, is an 8th century CE inscription in Tamil of the Pallava king Nandivarman II with his title ‘Avani Naranan.' It refers to a merchants' guild, trading in gems that had left from Manigramam, a village near Poompuhar, to Bujang Valley. The idol and the inscriptions in Tamil are still there at Takua Pa in present-day Thailand. Takua Pa was the first port of call for the South Indian merchants. The Bujang Valley, a little south of Takua Pa, was the next important port of call. Sri Vijaya's king, Sri Mara Vijayotunga Varman, sent an embassy from Kedah to Raja Raja Chola, requesting him permission to build a Buddha Vihara near Nagapattinam in the name of his father Sri Chulamani Varman. Raja Raja Chola permitted him to build a Buddha vihara and gifted wealth and a village called Anaimangalam, near Nagapattinam, in 1006 CE, for the vihara.

"This is recorded in Raja Raja Chola's copper charter called Anaimangalam grant, now preserved in the Leyden Museum in Holland. So it is called the Leyden Grants," said Dr. Nagaswamy.

There were friendly relations between the two kings, and Vimalan Agatheesvaran, an ambassador from Sri Mara Vijayotunga Varman, gifted lamps, silver kalasams and plates to theKayarohana Siva temple, near Nagapattinam. An inscription in Tamil is still available here. Another inscription talks about Kuruthan Kesavan, a chief officer of the king of Kadaram, consecrating an ‘Ardhanarisvara' and gifting Chinese gold (‘Cheena kanagam') to the same Kayarohana temple. “Raja Raja Chola had a wonderful foreign policy. He forged friendly relations with the countries of South-East Asia,” said Dr. Nagaswamy. However, misunderstandings arose between Rajendra Chola and Sri Mara Vijayotunga Varman. Rajendra Chola, in response, sent a naval fleet to Takua Pa. It captured Kadaram and also the king, and brought back as war trophy the ‘vidhyadhara thorana' (the entrance arch). Dr. Nagaswamy said, “Obviously, the battle spread from Takua Pa down south. Future excavations in the Bujang Valley will surely unveil both the friendly contacts and rivalry between the Cholas and the Kadaram kings.”

In his paper, Dr. Singaravelu Sachithanantham, Professor Emeritus (Indian Studies), University of Malaya, said the discovery of iron ore-smelting industry at Sungai Bata would seem to support and confirm certain information found in the Tamil literary works of contemporary and later times. Dr. Sachithanantham said: “For example, the Tamil poem ‘Pattinappalai' (line 191) of the Sangam period refers to the import of ‘kazhakaththu akam' (the produce of kazhakam) at the sea port of Pukar or Kaveripoompattinam.

Point to note

While the temple at Gangaikondacholapuram, built by Rajendra Chola, has been declared a World Heritage Monument by UNESCO, the remains of his palace in the nearby Maligai Medu has not been protected. “It should be protected and converted into an indoor exhibition,” said Dr. Selvakumar.

 

http://www.thehindu.com/arts/history-and-culture/article582099.ece

 

The team Universiti Sains Malaysia excavating the protohistoric Bujang Valley complex have announced the discovery of new structures, as well as evidence for an as-yet-unidentified script. The circular foundation encircling a square base was pointed out by an earlier commenter here.

Cities of Gold II
Creative Commons License photo credit: plassen

Need to rewrite history of Lembah Bujang
Universiti Sains Malaysia, 07 May 2009

Since February 2009, the research carried out by the excavation team from the Centre for Global Archaeological Research (PPAG), Universiti Sains Malaysia (USM), has discovered more evidence of the structure of the 3rd Century iron smelting site.

The latest discoveries from the excavation that began in February are expected to provide answers to various questions regarding the history of the PPAG excavation site at Sungai Batu, Lembah Bujang Kedah.

The Director of PPAG, Assoc. Prof. Dr. Mokhtar Saidin said that these crucial discoveries are expected to provide various historical facts including the function of the location, the influence of the government, activities and other facts since the 3rd century.

http://www.southeastasianarchaeology.com/2009/05/11/structures-unearthed-bujang-valley/

 

AN ARCHAEOLOGICAL REGION OLDER THAN ANGKOR WAT

March 2009 update: New excavations by the Centre for Global Archaeology Research at Universiti Sains Malaysia have unearthed evidence for an iron-smelting facility in the Bujang Valley, dating to 300CE and the earliest example for Malaysia. See here and here.

 

 

EVIDENCE FOR IRON SMELTING DISCOVERED IN MALAYSIA

New discoveries from the Bujang Valley, an hour away from Penang. While the news seems to stress on the 300 CE date of the Bujang Valley complex, this news isn’t actually new – what is significant about the find is the presence of apparently non-religious structures, particularly one used for metalworking. Until now, there has been little evidence for local metalworking in Malaysia for this period. This current investigation is part of a larger project to turn the bujang Valley into a heritage park. Oh, and there’s been a name change: the Centre for Archaeology Research, Malaysia is now the Global Centre for Archaeology Research.

Archaeologists find prehistoric building
Bernama, 04 March 2009

Civilisation dating back 300 A.D. found

The Sun, 04 March 2009

More sites of Bujang Kingdom
New Straits Times, 05 March 2009

After a month-long excavation, the archaeological team from the Universiti sains Malaysia Centre for Global Archaeological Research (PPAG) which was led by its director, Prof Dr Mokhtar Saidin, established that the sites were a building and an iron smelting site.

The team also proved that the sites existed in the 3rd century AD.

A sample of coal dug from the iron smelting site was dated to that time by the United States-based laboratory, Beta Analytic Inc in Florida, using carbon dating technology.
“We believe we have uncovered the other components of the Lembah Bujang kingdom, after the discovery of Hindu and Buddhist worshipping sites in the 1890s,” Mokhtar said at the site yesterday.

He said the first site could be a building, suggesting that it might have been a housing or an administration centre, while the iron smelting site established that industrial activity existed in early Lembah Bujang history.

http://www.southeastasianarchaeology.com/2009/03/05/evidence-iron-smelting-discovered-malaysia/

 

IRON SMELTING, TEMPLES AND OTHER CHARACTERISTICS OF ‘CIVILIZATION’

After a few days of news about the so-called “pre-Angkor” civilisation at the Bujang Valley, I was pleasantly surprised to read the AP’s (a notably non-local media organisation) focus on the iron-smelting discovery. There is an interesting question as to whether the remains that dot the valley really constitute as a ‘civilisation’ or not. What we do know is that the area seems to have been inhabited from the 3rd or 4th century right up to the 11th or 12th century. There are two main theories about the Bujang Valley settlement: was it was an outpost for Indian traders, who made a settlement there to stay for up to half a year while waiting for the monsoon winds to bring them back to India? Another theory is that the settlement was indigenous, and was gradually ‘Indianized’ from contacts with Indian traders – hopefully archaeological evidence can uncover which condition is true.

Our main source of archaeological information is from the ruins themselves, most of which appear to be remains of Buddhist stupas or Hindu temples with votive offerings; the tropical climate and frequent floods mean that there is little chance for human and other organic remains will be found. I am skeptical about the identification of one of the newly unearthed buildings as a house because houses in this region tend to be made from wood rather than stone. (Note: While affiliated with the Global Centre for Archaeological Research, I am not involved with this excavation in any way.)

One more note about iron smelting in Southeast Asia – the earliest evidence for such is around 1,500 BCE in the mainland, but the ranges of dates from the region go to as late as 500 CE. It does look as if the technology for metalworking diffused out from the mainland, probably from the north to south.

Malaysian dig reveals ancient people mastered iron
AP, via International Herald Tribune, 06 March 2009

Other than the Hindu and Buddhist temples that have been uncovered, little is known about the people of the Bujang Valley. There is even debate over whether they were an actual civilization.

Harry Truman Simanjuntak, a researcher at the National Research Center of Archaeology in Jakarta who was not involved in the dig, said the dating of the iron smelt to the third or fourth century appears reasonable.

But he cautioned that more evidence must be unearthed before concluding the Bunjang Valley people were an actual civilization, defined by complex hierarchical social and other structures.

“It’s too early to say it is a civilization,” he said.

Mokhtar argues the Bujang people are a civilization because temples imply a social structure.

http://www.southeastasianarchaeology.com/2009/03/09/iron-smelting-temples-characteristics-civilization/

 

 

 

When the British acquired the island of Penang from the Sultan of Kedah, they probably did not realise that they were just 40km away from ancient settlement that once also was a port of call for traders entering the Malacca Strait. The settlement in the Bujang Valley dates as far back as the 5th century, and as I was in Penang the couple weeks ago to see my supervisor, it was impossible to not make a side trip to one of Malaysia’s most underrated archaeological sites.

Candi Bukit Batu Pahat


The many names of the Bujang Valley
The Bujang Valley rests at the foot of Gunung (Mount) Jerai, a major navigational landmark for ships coming from India. For sailors traveling from India without hugging the coast Gunung Jerai would have been a welcome sight after sailing for weeks without seeing any land. At various times in history the Indians knew the kingdom as Kalagam (according to a 2nd century Tamil poem), and later on Kadaram or Kataha. The Chinese Monk I-Tsing (I-Ching) who traveled to India in the 7th century to visit the University of Nalanda would have known Bujang Valley at Qie-zha (sometimes spelled Chieh-Cha or Kie-tcha). Arab traders knew of the same place as Kalah or Kalahbar.

Bujang Valley, facing NE

Bujang Valley today, facing approximately North-east. Notice Gunung Jerai in the background.

Buddhist and Hindu influences
The Bujang Valley was surveyed in the 1930s by Quartritch Wales, who found some 30 sites in the area (some 50 sites have been found to date). In particular, the area known as Sungei Mas, which would have been a logical place for landfall, yielded a number of trade artefacts and Buddhist monuments. It seems that kingdom at Bujang Valley between the 5th and 11th centuries was Buddhist, and then later on became Hindu. This shift if religion can be explained by the Chola occupation in the 11th century. The Tamil kingdom mounted a swift attack through the Straits of Malacca, conquering the culturally-significant Kataha, as well as plundering the main ports of Srivijaya. Tamil occupation of Kataha was short, lasting about a century, but the cultural and architectural influences carried on until today. Some of the most significant temples – known as Candi (pronounced Chandi) – that populate the valley have a distinct South Indian influence.

Candi Bukit Batu Pahat
The centrepiece at the Bujang Valley archaeological museum is Candi Bukit Batu Pahat, which was built around the 11th and 12th century – contemporary to Angkor Wat. The candi was made from granite quarried nearby and overlooks the valley from its high point.

Candi Bukit Batu Pahat

The candi retains the Vimana (closed room) and Mandapa (pavilion) template that is typical of Hindu temples. The Vimana would have housed the statue of the deity, and excavations have unearthed stone reliquaries containing semiprecious stones, gold and silver foil relics.

Candi Bukit Batu Pahat - drain

Candi Bukit Batu Pahat - drain

More significantly, Candi Bukit Batu Pahat is a rare example of Hindu temple architecture outside of India. Notice these drains? Worshipers would place their oblations of holy liquids, usually offerings of water and ghee to the deity in the vimana, and collect them as they poured out of the drain to the side. These drains are very rare in Southeast Asia, but common in South India. Typical Indonesian Hindu temples do not have this architectural feature, which suggests that Bujang Valley has a close connection to India, rather than an indigenised form of Hinduism.

Granite quarry

How local is the granite from Candi Batu Pahat? A river runs through the grounds of the Bujang Valley Archaeological Museum, and on its banks you can still see the remains of quarried granite blocks that were never used.

Other reconstructed Candis
Because Bujang Valley encompasses a large area, most of the candis exhibited at the museum are reconstructions of the original finds, moved to the vicinity of Candi Bukit Batu Pahat which is the only candi that rests in-situ. This is rather unfortunate, because we have no way of ever knowing if these reconstructions are accurate. I find it interesting to note that some of these reconstructed candi are reminiscent of the structures from the Cat Tien archaeological site in Vietnam which was discovered in the last decade.

Candi Pendiat

Candi Pendiat is an 11th century structure built of laterite with the Vimana-Mandapa structure. Interestingly enough, a small bronze Buddha was found within it despite the strong Hindu architecture.

Candi Pengkalan Bujang

Candi Pengkalan Bujang has a cruciform shape to it, and a smaller basin-like structure associated with it. It is built of brick.

Candi Bendang Dalam

Candi Bendang Dalam is another Hindu temple with the now-familiar Vimana-Mandapa format. It is also made of laterite, and here you can clearly see the post holes where the wooden hafts would have been inserted to make pillars.

Bujang Valley today
Like much of non-urban Malaysia, Bujang Valley today is plantation land – either oil palm , rubber or rice. In that sense, perhaps the decision to move the candis from their original sites was a good idea. The distribution of the 50 candis around the Bujang Valley as well as the tropical environment reminds me of how quickly Angkor was overtaken by nature. Perhaps with the right Geographic Information Systems tools, we might one day uncover the urban spawl of the Bujang Valley too?

Bujang Valley from far

Bujang Valley from far. Notice the curve of the Merbok river and the opening to the sea. This is where ships would have made landfall.

Bujang Valley Archaeogical Museum

The grounds of the Bujang Valley Archaeological Museum. Candi Bukit Batu Pahat is the rectangular gray structure on top.Next week, I’ll talk more about the Bujang Valley Archaeological Museum. The Bujang Valley Archaeological Site is about an hour’s drive away from Penang, which is about four hours away from Kuala Lumpur. To get there, take the North-South Highway and exit via the Sungei Patani (North) turnoff. The GPS coordinates for the Bujang Valley Archaeological Museum is 5°44’15.51″N 100°24’49.68″E.

 

CRADLE OF AN EARLY CIVILISATION (MALAYSIA) 

 

 

14 June 2006 (The Star Online) - A feature on the archaelogical features of Bujang Valley in Kedah, Malaysia.

Cradle of an early civilisation

The Bujang Valley in Kedah was the bustling centre of a rich and prosperous kingdom between the third and 12th century AD.

It was then known as Nusantara, a Sanskrit word which means ‘seat of all felicities.’

The area, which was also called Bujanga or ‘Valley of the Serpent’ was Southeast Asia’s central trading entreport which dealt with cargo brought by Arab, Chinese, Indian as well as maritime traders from the Malay archipelago.

http://www.southeastasianarchaeology.com/2006/06/14/cradle-of-an-early-civilisation-malaysia/comment-page-1/#comment-22443

ANGKOR ANCESTORS AT THE CAMBODIAN NATIONAL MUSEUM

 

The latest exhibition in the National Museum Cambodia, Angkor Ancestors, draws our attention to the Bronze Age remains and artefacts found in what is now Angkor’s Western Baray. The exhibition is on now until the end of the year, so catch the exhibition if you’re there. (Many thanks to Sam Campbell for sharing with us the link.)

foto's camera 103
Creative Commons License photo credit: Tjeerd

 

http://www.southeastasianarchaeology.com/2009/05/20/angkor-ancestors-cambodian-national-museum/

You might also be interested in:

New structures unearthed at Bujang Valley

Seminar on the Bujang Valley begins today
Metal Age artefacts unearthed in Myanmar
Malaysia’s Bujang Valley larger than originally thought
Bujang Valley needs better publicity for tourism

Bukit Tengkorak: The next new archaeological park?
Angkor Blog

China offers help with Bujang Valley excavations
Exploring ancient Kadaram
Parts of Bujang Valley closed for maintenance

Related Books:
Early Kingdoms of the Indonesian Archipelago and the Malay Peninsula by P. M. Munoz
Early History (The Encyclopedia of Malaysia) by Nik Hassan Shuhaimi Nik Abdul Rahman (Ed)



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Hinduism sans frontiers - a Shiva shrine on the Thailand-Cambodia border needs help: Tarun Vijay

 

 

OPINION
Hinduism Sans Frontieres
A Shiva shrine on the Thailand-Cambodia border needs help
TARUN VIJAY, SEPT. 19, 2011 
 

Lovers and protectors of world heritage eveywhere had reason to be happy in seeing Yingluck Shinawatra as the new prime minister of Thailand. Shinawatra, who assumed office last month, is reputed to have a cooler head than predecessor Abhisit Vejjajiva, so an early end can be hoped for to the armed conflict with Cambodia over Preah Vihear, a Shiva temple and a UNESCO World Heritage site, located near the Thailand-Cambodia border.

On July 18, the International Court of Justice (ICJ) had announced the first part of its verdict on the ownership of the 4.6 sq km surrounding the 9th century temple, which is claimed both by Thais and Cambodians. It says a) both parties must immediately withdraw military personnel from the demilitarised zone in the temple’s vicinity and refrain from any armed activity directed at it, and b) Thailand should not obstruct Cambodia’s access to the temple. Although the ICJ had declared in 1962 that the temple belonged to Cambodia, the land around it remained mired in controversy. Under the Vejjajiva regime, Thailand had even “declared war” with Cambodia over the temple. The fighting has claimed 15 soldiers, belonging to both sides. And thousands of villagers have had to flee the area. The temple itself has suffered damage in many parts from the 400-odd mortar shells fired in the conflict. The ICJ had therefore taken up the matter again on a plea from Cambodia. Thailand’s new government, under Shinawatra, has promised to accept and abide by the verdict. The Cambodian prime minister, Hun Sen, and his deputy, Sok An, who raised the issue as national movement, have heaved a sigh of relief.

It was Prince Indrayudha, son of King Jayavarman II, believed to be the founder of the Khmer empire, who began constructing the temple, with a Shivalinga brought from Vat Phu in Laos. Enjoying royal patronage throughout, it was completed in the 12th century AD, during the reigns of King Dharanindravarman I (1107-12) and King Suryavarman II (1113-50). In short, there was nothing unusual in the Cambodians making it a national issue. The Thais, too, revere the temple, which they call the Prasat Phra Viharn, and it is most easily reached from a national park on the Thai side of the border. Vejjajiva had made the dispute with Cambodia a principal election issue, saying that if Shinawatra’s Pheu Thai party came to power, Preah Vihear would be lost to Cambodia. But the Thais did not listen to him.

The irony is that while the Cambodians, Thais and UNESCO believe it’s a Hindu temple worth protecting, and the Chinese, Vietnamese, Germans and Indonesians have shown great interest in it, the only reaction from India has been roaring silence. I discussed the matter with foreign minister S.M. Krishna, Shivshankar Menon, L.K. Advani and Dr Karan Singh. All agreed that we must help. But how? And when? Domestic politics, it seems, will not allow us to help friends and safeguard a shared world heritage.

On my visit to the temple, I was accompanied by Prof Satchidanand Sahai, a world-renowned authority on the temple, and Hong Soth, director general of Cambodia’s Preah Vihear National Authority. We climbed 2,250 wooden stairs to the temple, perched atop Mount Dangrek, within Cambodian territory. The other way, though a pucca road, passes through a controversial region, and the Indian embassy in Phnom Pehn had advised me against using it.

Preah Vihear is rightly called a “temple in the sky”. It reaches out amazingly to the heavens, and has five gopurams along an 800-metre axis, embroidered with majestic, scenic expanses. Inside the sanctum sanctorum under the first gopuram is a mesmerising figure of the chief deity, a dancing Shiva over an elephant head, and is referred to as Shikhareshwar—the Lord of the Mount. Several inscriptions in Sanskrit and Khmer tell the story of the temple, describing Diwakaranand, the rajguru, and his aides Sukarman and Pandit Tapasvindra. The magic and magnificence of this sandstone structure has made it an overwhelming part of the Khmer mindscape and there’s much literature woven around the temple’s fame. Cambodia and Thailand, both Buddhist countries, take extraordinary pride in Preah Vihear. It’s a region where the Buddha and Shiva co-exist in happiness. Helped by a monk, I offered my prayers inside the sanctum sanctorum—in Buddhist fashion.

The temple is in ruins and much of the structure is dilapidated. It cries out for urgent help from the world community, perhaps of the sort the Archaeological Survey of India has rendered in restoring Angkor Wat to its former glory. It will only be appropriate if Prime Minister Manmohan Singh, who enjoys huge popularity among Thais and Khmers, can have the agency help rebuild Preah Vihear too.


http://www.outlookindia.com/article.aspx?278260


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Kanmer, Archaeological site in Rann of Kutch and other megaliths of India

 

Kanmer

 

Kanmer: Ancient Village or Settlement in India 


Distribution and concentration of the sites of Sarasvati-Sindhu civilization

Excavation revealed that the Kanmer site had been surrounded by large walls of stone.

The Indus civilization (2600 BC - 1900 BC) is one of the four great ancient civilizations. It is known for its cultural and technological achievements—its characteristic seals and scripts, fortified settlements and sewage systems—and also for its brief tenure. Indus cities and culture spread over 680,000 km2 along the Indus and Ghaggar rivers and into Gujarat in Western India, yet its urban phase lasted for only 700 years, a much shorter period than any of its contemporaries. Drawing on archaeology, Indology, and paleo-environmental study, project members compose social and environmental histories of several Indus civilization cities in order to determine whether environmental factors were the cause of their short life and rapid decline...

See decoding of Seal impressions of Kanmer.

Major Achievements

Excavations at Kanmer and Farmana have been immensely successful. In addition to uncovering a number of structures, including a citadel with rock walls (photo 2) and diverse artefacts, excavation teams found three pendants with Indus script (photo 3) and other Indus seals with and without Indus script. These artifacts provide important data for continued efforts to decipher the Indus writing system. In Farmana, where buildings made of sun-dried bricks were found in previous excavations, a large-scale burial ground was discovered (photo 1) as were grains of rice, which have rarely been found in Indus sites. Each of these findings makes a significant contribution to our understanding of the society, culture and subsistence system of the eastern Indus...


The identical Indus seal is stamped on one side of each pendant and different lettered script is found on the reverse.

Simulation based on bathymetric data suggests that Indus period sea level was about two meters higher than in present day Gujarat. If correct, the cities which are currently found inland would have earlier been located along the coast.

Future Activities

Major excavations at the sites in Kanmer and Farmana were completed in 2008. The activities of MCRG members now shift to the analysis of obtained data. As of 2009, principal field activities will involve core sampling at Rara Lake and in the Maldives that may confirm our hypotheses of the Ghaggar and Gujarat sites. SSRG will carry out pollen and pitholith analysis on data already obtained from the excavations. Several human bones were discovered in the Farmana excavation, and a new research group specializing in DNA analysis will be formed for their analysis. In sum, our efforts are now directed towards synthesis of the findings of individual research groups in order to develop a robust description of the climate and subsistence systems of the Indus period. Source: http://www.chikyu.ac.jp/rihn_e/project/H-03.html

19th Congress of the Indo-Pacific Prehistory Association (IPPA), Hanoi, 29th November - 5th December 2009

Abstract

EXCAVATION AT KANMER, GUJARAT, INDIA

Kharakwal, J.S. Institute of Rajasthan Studies, JRN Rajasthan Vidyapeeth, Udaipur, India
Rawat, Y.S. State Department of Archaeology, Gujarat, India
Osada, Toshiki Research Institute for Humanity and Nature, Kyoto. Japan

Kanmer (Bakarkot), a multicultural site, is located in Rapar tehsil of Kachchh district of Gujarat, India. Our controlled excavations have yielded five-stage cultural sequence at the site. Period I (i.e. Kanmer I) was marked by coarse and fine varieties of Red Ware, the latter often painted in bichrome. The charactristic Anarta material of course appears in the upper levels of this brown sandy clay deposit. Kanmer II (or Period II) is  characterised by residential structures and a strong fortification associated with the Harappan material similar to the urban phase of Dholavira. The bichrome and monochrome  pottery of Kanmer I, particularly one with a greyish or blackish surface,
gradually disappears in these levels whereas Anarta types continue. A large variety of Red Ware (e.g., Red Slipped, Black Slipped, Cream, Buff, Reserve Slipped, Coarse Red Ware and Local Ware) is predominant in this phase. Apart from these, Black-and-Red Ware and Reserve Slipped ware have also been found. This deposit is further divided into Kanmer II A and II B on the basis of appearance of new material, i.e.,Ahar type white painted Black-and-Red and Gritty Red Ware in Kanmer II B. Besides pottery, a variety of beads of semi precious stones, drill bits, rough outs and raw material, beads of faience, terracotta and paste, gold and shell and weights, seals, seal impressions, terracotta cakes and dices also mark the Harappan deposit. The remains of Kanmer III were identified as Late Harappan, which were found resting directly upon the urban phase settlement without any distinct cultural break. It appears that during this post-urban phase people did not maintain the fort wall, though several pottery types continue with some change in shape and surface treatment.


The site was reoccupied by the Early Historic (Iron Age) people after the desertion of the Harappans. Their deposit has been identified as cultural period Kanmer IV. During this period a variety of Red Ware including Red Polished Ware, Rang Mahal type Red Ware, Roman Amphorae and some West Asian pottery has been found at the site. A number of potter's kilns belonging to this period were discovered in the south central part of the mound. The last cultural level i.e., Kanmer V belonging to the Mediaeval period, was marked by residential structures and large numbers of storage pits.

The site has yielded varied faunal and floral remains. Cereals such as barley (Hordeum vulgare), bread-wheat (Triticum aestivum), dwarf-wheat (Triticum sphaerococcum), rice (Oryza sativa), field-pea (Pisum arvense), and green-gram (Vigna radiata) besides cotton (Gossypium arboretum/herbaceum) are in the collection. Perhaps rice appeared at the site during the Late Harappan phase.


The site has yielded evidence of both winter and summer crops. The faunal remains include mammals, birds, fish, reptiles and molluscan species. Among the domestic animals, cattle, buffalo, sheep, goat, pig and horse were identified. More than a dozen wild animals were identified in the collection, including the nilgai, antelopes, deer, carnivores, rodents and elephant.

kalyanaraman 5 Nov. 2009
Excavation at Kanmer revealed that the site was enclosed by massive stone-built perimeter walls. http://www.chikyu.ac.jp/rihn_e/project/4FR-3.html

Kanmer, Rapar taluka, Kutch, Gujarat, India

Kanmer is a small settlement of Indus Civilization. It has five fold cultural sequence i.e., Early Harappan, Mature Harappan, Late Harppan, Historic and Medieval. The site is being excavated jointly by Department of Archaeology, Inst. Rajasthan Studies, JRN Rajasthan Vidyapeeth, Udiapur, India, Gujarat State Department of Archaeology, India and Research Institute for Humanity and Nature, Kyoto under the general direction of J.S. Kharakwal, Y.S. Rawat and Toshiki Osada.

submitted by 
j.S. kharakwal 19 April 2007




On the Western merges of The Little Rann of Kutch, a small village with ancient history.
I've been staying at an archaeological excavation camp near by, I joined an expedition of Udaipur university headed by Dr. J.S. Kharakwal excavating a mound which belongs to the Hindus Vally civilisation.
The village is in a remote area and it preserved old traditions, cult, traditional wear and religion.
Many temples and shrines for the village goddess and other deities, Sati and hero stones.
The villagers maintain primitive cultivation of fields and trashing with oxes.
They greet each other with 'Jai Mata Ji' (greetings to the goddess).

Kanmer: a harappan site in kachchh, Gujarat, india, pp. 21-137 Toshiki osada ed. Linguistics, archaeology and the human past (occasional paper 2) Kyoto: Indus project, research institute for humanity and nature

http://www.megalithic.co.uk/article.php?sid=16589&noglimit=1&mode=&order=



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Site Name: Farmana Harappan burial site 
Country: India Type: Ancient Village or Settlement
Nearest Town: Delhi Nearest Village: Farmana
Latitude: 28.985470N  Longitude: 76.811110E

Ancient Village or Settlement in India. 65 graves point to largest Harappan burial site next door to capital. Archaeologists from three universities have been at work since the beginning of this year in Haryana’s Sonepat district, digging for what may turn out to be one of the most significant breakthroughs in the study of South Asian protohistory.

Evidence of 65 burials has been unearthed over the past month at the site in Farmana, 60-odd km from Delhi, making it the largest Harappan burial site found in India so far.

The digging is in its third season now. Evidence of seven burials was discovered last year, and should the work continue into another season, experts say Farmana may throw up evidence of a larger number of burials than even Harappa, the Pakistani Punjab town from which the civilisation of the Indus valley (c. 3300 BC-1300 BC) takes its name.

The discovery holds enormous potential, said Prof Vasant Shinde of the Department of Archaeology, Deccan College Post-Graduate and Research Institute, Pune, the director of the excavation project.

“With a larger sample size it will be easier for scholars to determine the composition of the population, the prevalent customs, whether they were indigenous or migrated from outside,” Prof Shinde said.

A century-and-a-half after the great civilization was discovered, historians still have no definite answers to a number of questions, including where the Harappans came from, and why their highly sophisticated culture suddenly died out.

“For the first time, we will conduct scientific tests on skeletal remains, pottery and botanical evidence found at the site, to try to understand multiple aspects of Harappan life,” Prof Shinde said.

“DNA tests on bones might conclusively end the debate on whether the Harappans were an indigenous population or migrants. Trace element analyses will help us chart their diet ¿ a higher percentage of zinc will prove they were non-vegetarians; larger traces of magnesium will suggest a vegetarian diet.”

Most chemical, botanical and physical anthropology tests will be done at Deccan College. But the more sophisticated and expensive DNA and dating tests will be conducted in Japan. The Research Institute for Humanity and Nature, Kyoto and Maharshi Dayanand University, Rohtak, are collaborating with Deccan College under the aegis of the Archaeological Survey of India for the project.

The team also plans to carry out coring tests in lakes around the Farmana site to ascertain climatic conditions prevalent at the time of the Harappan civilization, and investigate whether the decline of the culture followed catastrophic climate change.

The burials found so far are expected to be from around 4509 BP (before present), or 2600-2200 BC. “There are three different levels of burials and at some places skeletal remains have been found one above the other. All the graves are rectangular ¿ different from other Harappan burials sites, which usually have oblong graves,” Prof Shinde said.

The site shows evidence of primary (full skeleton), secondary (only some bones) and symbolic burials, with most graves oriented northwest-southeast, though there are some with north-south and northeast-southwest orientations as well. The variations in burial orientation suggests different groups in the same community, Prof Shinde said. The differences in the numbers of pots as offerings suggest social and economic differences within the community. Also in evidence are significant signs of regional variations that contest the idea of a homogenous Harappan culture.

Prof Upinder Singh of the Department of History, Delhi University, expressed enthusiasm about the project. “If such a large Harappan cemetery has been discovered, I am sure it is going to be of significant help in historical research,” she said. “The entire fraternity of research scholars and academics would be looking forward to knowing about the findings at the site.”

Source: Indian Express March 3, 2009

Kharakwal, JS, YS Rawat and Toshiki Osada, 2007, Kanmer: a Harappan site in Kachchh, Gujarat, India. Pp. 21-137 in: Toshiki Osada (ed.), Linguistics, archaeology and the human past (Occasional paper 2) Kyoto: Indus project, Research institute for Humanity and Nature.

 


Megaliths

Natural deaths, unnatural deaths: stone planting Vedic samskara

In normal deaths, the soul joins the departed ancestors after this ceremony. In unnatural deaths, the merger does not happen. The soul is directly made to merge with Narayanam param devam through a ceremony called Narayana Bali.

In unnatural deaths, no cremation takes place. The body is buried and a stone is fixed on the site. As in the case of natural death ceremony, the rationale is that the soul gets fixed in this stone. But once the Narayana Bali ceremony is over, the stone (in which the soul was tied) is left in the waters. From the commentary for Pura nanuru verses 263 and 264, we come to know that Nadukal that we see in many places is not the original stone that was used to trap the departed soul for guiding it to leave for the other realm. That stone is left in running water after the ceremony. Later a location is chosen with a bed of small stones on the ground – over which a stone with the engraving of the image of the departed person and his name is installed. Red flowers and pea**** feathers are decorated to this stone and regular poojas are done with incense and food. ..
In verse 260 also we find a clear mention that the soul has left for Higher worlds. The stone that is installed where the person died is used as a memorial. The Yajur Vedic mantras do describe the stone culture whereby the soul is trapped and left in the waters by which the transfer to the other realm is made. (1)


*A curious information is that this ceremony of the Nadukal is restricted to Mullai lands of Tamil nadu (forest tracts). In his commentary on sutra 5 of Tholkaapiyam Puraththinai, Nachinaarkiniyar says that it is the custom of people of Mullai tracts to leave the stone in the waters, followed by planting a stone (as a memorial). (கல் நாட்டுதல் பெரும் படைக்குப் பின்னாக கூறிர்ராலேனின் நீர்ப் படுத்தப் பின்னர், கல் படுத்து , பெயர் பொறித்து, நாட்டுதல் காட்டு நாட்டோர் முறைமை ). This is written by him for explaining the Tholkaapiya sutra 5 Puratththinai - காட்சி கால்கோ ணீர்ப்படை நடுகல்.


Kaal kol is the first level ceremony of establishing the stone.
This is followed by neer-padai by which the stone is left in the waters (the ceremony of transferring the soul to the realm of departed soul)
This is followed by planting a stone as memorial. This memorial is what we see as nadukal in many places in Tamil nadu.


* The curious feature is that Tholkaapiyam says that this custom is prevalent in Mullai of Maayon. Similar stones are found in Saraswathy Basin (Harappan) also. I have always theorized that the saraswathy civilization is post Krishna civilization of the people who left Dwaraka in the wake of the deluge...
Photo courtesy :- Dept of Archeology http://images.google.co.in/imgres?imgurl=http://www.tnarch.gov.in/images/epi-

Memorial for a hero who lost his life in a cattle ride, 6th Century CE Tiruvannamalai Dist
http://1.bp.blogspot.com/_j7IwynrIhuk/S5QEZFiWIQI/AAAAAAAABGw/OrLA4c7OcoQ/s320/nadukal.bmp
Reference:-

(1)

(1) Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8 ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn

A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.

10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.

(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)


http://jayasreesaranathan.blogspot.com/2010/03/stone-binds-energy.html

A stone between the dead body and the living relations, marks off the boundary-line of Death's domain
Rigveda 10.53.8 (cf. AV 12,2,26; VS 35,10) is rendered in a funeral rite.
Monier- Williams remarks that the rules of the AsvaUyana Grihya Sutras relating to funeral ceremonies possess great interest in their connexion with the 18th hymn of the 10th Mandala of the Rig-Veda : 

" Although the Sutras direct that the texts of this hymn are to be used yet the rite must have undergone considerable modifications since the period when the hymn was composed." 

" We notice even at that early epoch an evident belief in the soul's eternal existence, and the permanence of its personality hereafter, which notably contrasts with the later ideas of transmigration, absorption 
into the divine essence, and pantheistic identification with the supreme Soul of the universe. 

*' We learn also from this same hymn that the body in ancient times was not burnt but buried ; nor can we discover the slightest allusion to the later practice of Sati or cremation of the widow with her husband. 

"The corpse of the deceased person was deposited close to a grave dug ready for its reception, and by its side his widow, if he happened to be a married man, seated herself, while his children, relatives, and 
friends ranged themselves in a circle round her. The priest stood near at an altar, on which the sacred fire was kindled, and having invoked Death, called upon him to withdraw from the path of the living, and not to molest the young and healthy survivors, who were assembled to perform pious rites for the dead, without giving up the expectation of a long life themselves. He then placed a stone between the dead body and the living relations, to mark off the boundary-line of Death's domain, and offered up a prayer that none of those present might be removed to another world before attaining to old age, and that none of the younger might be taken before the elder Then the widow\s married female friends walked up to the altar and offered oblations in the fire ; after which the widow herself withdrew from the inner circle assigned to the dead, and joined the survivors outside the boundary-line, while the officiating priest took the bow out of the hand of the deceased, in order to show that the manly strength which he possessed during life, did not perish with him, but remained with his family. The body was then tenderly laid ia the grave with repetition of the words of the hymn : 

" Open thy arms, earth, receive the dead With gentle pressure and with loving welcome. Enshroud him tenderly, e'en as a mother Folds her soft vestment round the child she loves. Soul of the dead 1 depart ; take thou the path The ancient path by which our ancestors have Gone before thee." 

" The ceremony was concluded by the careful closing of the tomb with a stone slab. Finally a mound of earth was raised to mark and consecrate the spot."
http://www.archive.org/stream/lawsofmanuormana00murduoft/lawsofmanuormana00murduoft_djvu.txt 
Murdoch, John, 1898, "The laws of Manu; or, Manava Dharma-sástra, abridged English translation", London, Christian Literature Society of India.

Haradatta: “The gods invoked by Agni to a sacrifice address each other: ashmanvatii, i.e. the unobstructed divine army, should march forward. You should also get ready to go to the sacrifice. Traverse the journey, O friends. In our journey let us avoid uncomfortable paths and adopt the comfortable ones for the sake of sacrificial foods.” …ashmanvati (full of stones), i.e. having a stone placed towards the north, this rite riiyate proceeds, i.e. concludes. O relatives! You should get ready to traverse the paths leading to your houses…”
Ashmanvatii riiyate sam rabhadhvam uttishthata pra tarata sakhaayah atria jahaama ye asannashevaah shivaan vayam ut taremaabhi vaajaan (RV 10.53.8)
Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8
ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\ 
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn
A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.
10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.
(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)
S. Kalyanaraman, 22 Feb. 2010
Living tradition, venerating ancestors: dolmen and Rigveda

Stone that separates the living from the dead: Rigveda
This note points to the essential connection between dolmen in many parts of the globe and the funerary practices described in the Rigveda.
Planting the stone is a way of venerating the ancestors.
http://en.wikipedia.org/wiki/Dolmen A dolmen is a megalithic tomb with three or more upright stones.
The dolmen is derived from taol maen ‘stone table’ in Breton, a Celtic language. Dolmen are found in all continents of the globe.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/4/48/Muniyara.jpg/220px-Muniyara.jpg See dolmen in Marayoor, Kerala belonging to Adi Chera.
See the megalithic portal http://www.megalithic.co.uk/
See Morernani a megalithic site in India: http://www.megalithic.co.uk/article.php?sid=15839
Megalithic site found in South Sumatra
Wed, 02/17/2010 2:13 PM The Archipelago The findings are said to date back to 5000 BCE
http://www.thejakartapost.com/news/2010/02/17/megalithic-site-found-south-sumatra.html

The living megalithic tradition in eastern Indonesia by Haris Sukendar, Indonesian National Research Centre of Archaeology, Jakarta:http://ejournal.anu.edu.au/index.php/bippa/article/view/502/491

The Continuity of Megalithic Culture and Dolmen in Indonesia
By Dr. Agus Aris Munandar, Departement of Archaeology
Faculty of Humanities University of Indonesia Dolmen is the “stone table
completely with menhir as legs” (SOKMONO, R., 1973, Pengantar Sejarah Kebudayaan Indonesia I. Yogyakarta: Yayasan Kanisius, p. 72) http://www.idolmen.org/file/pdf/s149-152.pdf

Rigvedic rite of burying the bones from the cremation includes the planting of a stone. This is intended to separate the living from the dead.

RV 10.18.9 Taking his bow from the hand of the dead man, for the sake of our vigour, energy and sgtrength, (I say) you are there; may we (who are) here, blessed with male offspring, overcome all the enemies who assail us.

Dhanur hastaad aadadaano mrutasyaasme kshatraaya carcase balaaya
Atraiva tvam ih vayam suveeraa vishvaa sprdho abhimaateer jayema RV 10.18.9

With this rica, a stone is set up between the dead and the living to separate them
“According to this approach, food or water that is offered to the pitrs is first offered to Visnu and thereby transformed into visnu-prasada. The word prasada means "mercy" or "grace." Thus visnu-prasada is God's grace. This prasada of Visnu is then offered to the pitrs, who now receive God's grace instead of mere food or water. In this way, the grace of God has the power to elevate and sustain the pitrs in a manner that no human power can match. In the case of a homa or havan, a ritual performed with fire, the fire is used as the "delivery system" by which Visnu is first offered food. This food offering, which is now God's grace, is then offered to the pitrs through the fire. It is thus Agnideva, the fire God, who acts as the link between this world and the world of the pitrs.” (Pancharatra tradition: Hindu Funeral Rites and Ancestor Worship [1] Antyesti, Sraddha and Tarpanahttp://www.scribd.com/doc/2676491/sraaddha1 )

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths
The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person. The person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), includes an important process: planting of a stone. This is referred to as The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise;சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 
Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

What has been found in Sembiyan Kandiyur is consistent with the practice of Pitru-medha described in As’valayana Grhya Sutra.

Post cremation Burial (Pitr-medha)

During the Vedic and early Grhya periods it was common to bury the incinerated bones of a deceased person in an urn. This was the pitr-medha ceremony. The Grhya-sutras of Asvalayana describe how the burned bones were to be collected on the third lunar day (tithi) after death. In the case of a man who had died, the bones were to be collected by elderly men and placed into a male urn. In the case of a woman, the bones were to be collected by elderly women and placed into a female urn. Urns were designed by their shape to be male or female. The performers of this ceremony were to walk three times in a counterclockwise direction around the bones while sprinkling milk and water from a particular kind of twig (sami). The bones were then placed into the urn as they were picked up individually with the thumb and fourth finger. First the bones of the feet were to be gathered and then successively the other bones were to be gathered working toward the head. After the bones had been purified and gathered they were sealed and buried in a secure location.

http://hindutva97.blogspot.com/2008/04/hindu-cremation-rites-including-pitru.html

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths

The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person, the person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), performs an important process: planting of a stone. The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise; சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 

Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

Atharva Veda refers to Iron as a metal:

av.jpg


Atharva Veda: 11.3.5, 6, 7

ashvaa kanaa gaavastandulaa mashakaastushaah ||5||
kabru faleekaranaah sharo'bhram ||6||
shyaamamayo'sya maamsaani lohitamasya lohitam || 7||

Horses are the grains, oxen the winnowed ricegrains, gnats the husks. (5)

Kabru is the husked grain, the rain cloud is the reed. (6)

Grey iron is its flesh, copper its blood. (7)

The above hymn is in glorification of Odana or the boiled rice, a staple diet for most Indians even now. It glorifies Odana metaphorically in many ways by saying that Brihaspati is its head, Brahma the mouth, Heaven and Earth are the ears, the Sun and Moon are the eyes, the seven Rishis are the vital airs inhaled and exhaled, and so on.

irondates.jpg


Links: 

Bronze Age India and the State in History
Metal work in Bronze Age India 

See also: 

Bronze Age and Iron Age artifacts unearthed in Myanmar
The Bronze Age of Southeast Asia
The Bronze Age of Southeast Asia By Charles Higham
Bronze age stone urns in Assam, Sulawesi, Laos: migrations over millennia from northern India through SE Asia to Indonesia
Recreating an ancient trade route
Bronze age indus quarries of Rohri hills and Ongar in Sindh

ScreenShot060.jpg?height=200&width=180
pinnow-map.jpg?height=242&width=320

Location map of Austro-speakers and location map of mineral resources evidence a remarkable overlap,suggesting a hypothesis that mleccha speakers were the inventors of bronze-age alloying and also of Indus script. Source:By Charles Higham, 1996, The Bronze Age of Southeast Asia, p. 295 http://www.ling.hawaii.edu/austroasiatic/AA/pinnow-map-small.jpg 

ScreenShot059.jpg

megalithiciron



__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

What were once categorized as megalithic sites [e.g. Kanmer (Kutch), Farmana (near Rakhi Garhi)], have now been recognised as Sarasvati civilization sites with the discoveries of metal artefacts and objects with Indus script.

The discovery of bronze ratha, bronze sculptures of typical Indus script animals and of a round seal containing only one pictograph: the rim of a narrow-neck jar (the most frequently occurring Indus script sign) at Daimabad, dated to ca. 1400 BCE have extended the civilization impact area south of the Vindhyas to the banks of Pravara river in Maharashtra.

The typical megaliths of Kanmer are found in the length and breadth of Bharat in scores of megalithic sites, most of which are also temple sites. Together with dolmens and mehirs, most of these megalithic sites have been recognized as iron age sites with discoveries of iron artefacts.

The discovery of iron smelters in Ganga basin (Malhar, Lohardewa, Raja-nal-ki-tila) by Rakesh Tiwari point to the dating of bronze age iron to ca. 18th cent. BCE and iron age continued into the historical periods in this basin.

The archaeological team of DK Chakrabarti and RN Singh of Univ. of Cambridge have located over 100 archaeological sites near Rakhigarhi (the largest site of the civilization excavated so far). There are larger sites in Bhatinda, Gurnikalan (ca. 200 ha.) which need to be explored.

Together with the exploration of over 1800 archaeological sites on Sarasvati River Basin, it will also be necessary to excavate selected Megalithic sites to unearth the continuity of Sarasvati civilization beyond Daimabad in the regions south of the Vindhyas.

Megaliths are a veneration of ancestors of the civilization. So are the stupas (dagobas) found in Sarasvati civilization area and in many other parts of Bharat and regions north-west of Bharat. 

It is not a mere coincidence that the word kole.l means both a smithy and a temple in Kota and Toda languages. The artisans who worked with metals also invented the temples as places to venerate the ancestors and adarsha purusha. The techniques of ligatures used on Indus script and Indus age sculptures continue in the shilpa of utsava beras and also divinities depicted with multiple arms carrying weapons and other cultural artefacts. All these sites become, together with water-bodies endowed with sacredness, tirthasthanas. At the tirthasthanas (as in Pehoa, Prthudaka on the banks of River Sarasvati in Haryana, near Kurukshetra), pitr-s, ancestors are venerated by the offerings of tarpanam and pinda pradaanam. If Gaya on Ganga is pitr-gaya, Sarasvati has maatr-gaya in tirthasthana such as Siddhapura (Gujarat).

The legacy of stone-cutters [sangataraasu (Te.); sang 'stone' (K.)] who could create a rock-cut reservoir continue into rock-cut caves such as those of Udayagiri and other megalithic cave/rock-art sites. Pillars similar to the polished stone pillars created in Dholavira are found in many temples and shivalingas of many megalithic sites. The image of Varaha and Mahishasura mardhini become a pan-bharatiya hindu metaphor.

The blending of adhyaatma with the sculptural tradition is unique in Hindu civilization, a veritable reverberation of dharma in its many ethical facets and facets of cultural expression as in yoga, aasanas, namaste, wearing of sindhu, veneration of shiva with perpetual dripping of water in abhishekam evoking the water-giver doing tapasya sitting on the summit of Mt. Kailas and yielding 10 of the greatest rivers of the world from Manasarovar glacier nearby. The celebration of divinity in every phenomena, in men, in women, in mountains, in waters rendering them all sacred makes the bharatabhumi itself sacred, a geographical manifestation of bharatamaataa. The world-view of Bharatiya immersed in dharma expands and merges secular, aadhyatmika and mundane life into a seamless web, eka neeDham (a web).

Sarasvati heritage is a challenge to archaeologists, geologists, art historians to help unravel the continuum of Hindu civilization and culture which lives on, as Sarasvati flows on.

A beginning can be made by revisiting megaliths and identifying sites for further exploration to define the cultural continuum of Hindu civilization.

Iron Age sites and OSL Dates (14C/TL)

Ahar [ Rajasthan] 2124 – 1707 BC [IB], 1871 – 1526 BC [IC]The Calibrated points for IB and IC be considered 2100 and 1900 BC
Gufkral [Kashmir] 1850- 1550 BC
Peshawar and Chitral [ Northwest] 1000 BC / Gandhara grave culture- 1800 BC
Nagda, Eran, Dangwada [Malwa] c. 2000 – 1750 BC, 1500 BC Calibrated,Nagda, 1100BC [ un calibrated]
Vidarbha c. 1000 BC
Hallur, Veerapuram, Kumaranahalli, Watgal - IIB[Deccan] Hallur- 1378 BC, 1255 BC [14C ], Veerapuram – 1525 BC, 1295 BC [14 C], KumaranaHalli – 1470 BC, 1410 BC, 1350 BC, 1160 BC [ TL ], Watgal- IIB- c.2300- 2000 BC , IIC- 2000 BC, IV- c.1500BC
*Adichanallur,[TamilNadu] 3000± 700, 3400± 700, 3160±600, 2700±600, 2600±500, 2500±530, 1920±350 BP [OSL ]
Bahiri, [West Bengal] 1200- 1000 BC
Golbai Sasan [Orissa] 1100- 900 BC
Barudih,[Jharkhand] 1401 – 837 BC
Dadupur, Jakherea, Raja – Nal- Tila, Malhar, Belan Valley, Jhusi- Allahabad, Lohuradeva, [UP] 1700 BC,[Dadupur], 1882- 1639 BC, [Malhar] 2012 – 1742 BC, [ Raja- Nal- Tila], c. 1300 BC [Belan Valley,Jhusi- 1100 BC, Lohurdeva- 1200/1100 BC [Calibrated]

Sources: NIOT, D.K. Chakrabarti; OSL dates: RK Gartia, Manipur University

Megaliths

Natural deaths, unnatural deaths: stone planting Vedic samskara

In normal deaths, the soul joins the departed ancestors after this ceremony. In unnatural deaths, the merger does not happen. The soul is directly made to merge with Narayanam param devam through a ceremony called Narayana Bali.

In unnatural deaths, no cremation takes place. The body is buried and a stone is fixed on the site. As in the case of natural death ceremony, the rationale is that the soul gets fixed in this stone. But once the Narayana Bali ceremony is over, the stone (in which the soul was tied) is left in the waters. From the commentary for Pura nanuru verses 263 and 264, we come to know that Nadukal that we see in many places is not the original stone that was used to trap the departed soul for guiding it to leave for the other realm. That stone is left in running water after the ceremony. Later a location is chosen with a bed of small stones on the ground – over which a stone with the engraving of the image of the departed person and his name is installed. Red flowers and pea**** feathers are decorated to this stone and regular poojas are done with incense and food. ..
In verse 260 also we find a clear mention that the soul has left for Higher worlds. The stone that is installed where the person died is used as a memorial. The Yajur Vedic mantras do describe the stone culture whereby the soul is trapped and left in the waters by which the transfer to the other realm is made. (1)


*A curious information is that this ceremony of the Nadukal is restricted to Mullai lands of Tamil nadu (forest tracts). In his commentary on sutra 5 of Tholkaapiyam Puraththinai, Nachinaarkiniyar says that it is the custom of people of Mullai tracts to leave the stone in the waters, followed by planting a stone (as a memorial). (கல் நாட்டுதல் பெரும் படைக்குப் பின்னாக கூறிர்ராலேனின் நீர்ப் படுத்தப் பின்னர், கல் படுத்து , பெயர் பொறித்து, நாட்டுதல் காட்டு நாட்டோர் முறைமை ). This is written by him for explaining the Tholkaapiya sutra 5 Puratththinai - காட்சி கால்கோ ணீர்ப்படை நடுகல்.


Kaal kol is the first level ceremony of establishing the stone.
This is followed by neer-padai by which the stone is left in the waters (the ceremony of transferring the soul to the realm of departed soul)
This is followed by planting a stone as memorial. This memorial is what we see as nadukal in many places in Tamil nadu.


* The curious feature is that Tholkaapiyam says that this custom is prevalent in Mullai of Maayon. Similar stones are found in Saraswathy Basin (Harappan) also. I have always theorized that the saraswathy civilization is post Krishna civilization of the people who left Dwaraka in the wake of the deluge...
Photo courtesy :- Dept of Archeology http://images.google.co.in/imgres?imgurl=http://www.tnarch.gov.in/images/epi-

Memorial for a hero who lost his life in a cattle ride, 6th Century CE Tiruvannamalai Dist
http://1.bp.blogspot.com/_j7IwynrIhuk/S5QEZFiWIQI/AAAAAAAABGw/OrLA4c7OcoQ/s320/nadukal.bmp
Reference:-

(1)

(1) Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8 ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn

A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.

10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.

(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)


http://jayasreesaranathan.blogspot.com/2010/03/stone-binds-energy.html

A stone between the dead body and the living relations, marks off the boundary-line of Death's domain
Rigveda 10.53.8 (cf. AV 12,2,26; VS 35,10) is rendered in a funeral rite.
Monier- Williams remarks that the rules of the AsvaUyana Grihya Sutras relating to funeral ceremonies possess great interest in their connexion with the 18th hymn of the 10th Mandala of the Rig-Veda : 

" Although the Sutras direct that the texts of this hymn are to be used yet the rite must have undergone considerable modifications since the period when the hymn was composed." 

" We notice even at that early epoch an evident belief in the soul's eternal existence, and the permanence of its personality hereafter, which notably contrasts with the later ideas of transmigration, absorption 
into the divine essence, and pantheistic identification with the supreme Soul of the universe. 

*' We learn also from this same hymn that the body in ancient times was not burnt but buried ; nor can we discover the slightest allusion to the later practice of Sati or cremation of the widow with her husband. 

"The corpse of the deceased person was deposited close to a grave dug ready for its reception, and by its side his widow, if he happened to be a married man, seated herself, while his children, relatives, and 
friends ranged themselves in a circle round her. The priest stood near at an altar, on which the sacred fire was kindled, and having invoked Death, called upon him to withdraw from the path of the living, and not to molest the young and healthy survivors, who were assembled to perform pious rites for the dead, without giving up the expectation of a long life themselves. He then placed a stone between the dead body and the living relations, to mark off the boundary-line of Death's domain, and offered up a prayer that none of those present might be removed to another world before attaining to old age, and that none of the younger might be taken before the elder Then the widow\s married female friends walked up to the altar and offered oblations in the fire ; after which the widow herself withdrew from the inner circle assigned to the dead, and joined the survivors outside the boundary-line, while the officiating priest took the bow out of the hand of the deceased, in order to show that the manly strength which he possessed during life, did not perish with him, but remained with his family. The body was then tenderly laid ia the grave with repetition of the words of the hymn : 

" Open thy arms, earth, receive the dead With gentle pressure and with loving welcome. Enshroud him tenderly, e'en as a mother Folds her soft vestment round the child she loves. Soul of the dead 1 depart ; take thou the path The ancient path by which our ancestors have Gone before thee." 

" The ceremony was concluded by the careful closing of the tomb with a stone slab. Finally a mound of earth was raised to mark and consecrate the spot."
http://www.archive.org/stream/lawsofmanuormana00murduoft/lawsofmanuormana00murduoft_djvu.txt 
Murdoch, John, 1898, "The laws of Manu; or, Manava Dharma-sástra, abridged English translation", London, Christian Literature Society of India.

Haradatta: “The gods invoked by Agni to a sacrifice address each other: ashmanvatii, i.e. the unobstructed divine army, should march forward. You should also get ready to go to the sacrifice. Traverse the journey, O friends. In our journey let us avoid uncomfortable paths and adopt the comfortable ones for the sake of sacrificial foods.” …ashmanvati (full of stones), i.e. having a stone placed towards the north, this rite riiyate proceeds, i.e. concludes. O relatives! You should get ready to traverse the paths leading to your houses…”
Ashmanvatii riiyate sam rabhadhvam uttishthata pra tarata sakhaayah atria jahaama ye asannashevaah shivaan vayam ut taremaabhi vaajaan (RV 10.53.8)
Dear friends! A river filled with stones is flowing, try to cross it, stand up and strive to go beyond. Renounce all that which is painful and accept all, that which gives happiness.

This world is alike a river and the human being has to cross it to reach the paraloka(heaven) if the human being strives with preservance and grit he can easily cross the river of material life. (http://www.aryabhatt.com/vedas/yajurveda5.htm) YV 35/10.
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvam uttiShThata pra taratA sakhAyaH |
atrA jahAma ye asann ashevAH shivAn vayam ut taremAbhi vAjAn || RV 10.53.8
ashmanvatI flows by. Hold tight together, keep your self erect and cross [the river], friends. There let us leave that which is not good, and we cross over to that which is auspicious. [This is the single most important element of the sauchIka agni hymns in terms of a date. It clearly mentions crossing of the river ashmanvatI to the other side where the auspicious lies. http://manasataramgini.wordpress.com/2006/11/26/the-crossing-of-ashmanvati

ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\ 
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn
A river full of stones is flowing very fast. O friends! Get up with a zeal and cross this river well.But there is a condition. Whatever pains or restricts you, leave that here. We should cross this river to attain a position of welfare and well-being.
10.53 (varga 14) verse 8a
ashmanvatI rIyate saM rabhadhvamut tiSThata pra taratAsakhAyaH |\\
10.53 (varga 14) verse 8c
atrA jahAma ye asannashevAH shivAn vayamuttaremAbhi vAjAn ||\\
See Aashvalaayana Grhya Mantra Vyaakhya, Chapter 4, p. 248.
(Source: Ram Gopal, 1983, The history and principles of vedic interpretation, Concept Publishing Company, New Delhi, p.26)
S. Kalyanaraman, 22 Feb. 2010
Living tradition, venerating ancestors: dolmen and Rigveda

Stone that separates the living from the dead: Rigveda
This note points to the essential connection between dolmen in many parts of the globe and the funerary practices described in the Rigveda.
Planting the stone is a way of venerating the ancestors.
http://en.wikipedia.org/wiki/Dolmen A dolmen is a megalithic tomb with three or more upright stones.
The dolmen is derived from taol maen ‘stone table’ in Breton, a Celtic language. Dolmen are found in all continents of the globe.
http://upload.wikimedia.org/wikipedia/en/thumb/4/48/Muniyara.jpg/220px-Muniyara.jpg See dolmen in Marayoor, Kerala belonging to Adi Chera.
See the megalithic portal http://www.megalithic.co.uk/
See Morernani a megalithic site in India: http://www.megalithic.co.uk/article.php?sid=15839
Megalithic site found in South Sumatra
Wed, 02/17/2010 2:13 PM The Archipelago The findings are said to date back to 5000 BCE
http://www.thejakartapost.com/news/2010/02/17/megalithic-site-found-south-sumatra.html

The living megalithic tradition in eastern Indonesia by Haris Sukendar, Indonesian National Research Centre of Archaeology, Jakarta:http://ejournal.anu.edu.au/index.php/bippa/article/view/502/491

The Continuity of Megalithic Culture and Dolmen in Indonesia
By Dr. Agus Aris Munandar, Departement of Archaeology
Faculty of Humanities University of Indonesia Dolmen is the “stone table
completely with menhir as legs” (SOKMONO, R., 1973, Pengantar Sejarah Kebudayaan Indonesia I. Yogyakarta: Yayasan Kanisius, p. 72) http://www.idolmen.org/file/pdf/s149-152.pdf

Rigvedic rite of burying the bones from the cremation includes the planting of a stone. This is intended to separate the living from the dead.

RV 10.18.9 Taking his bow from the hand of the dead man, for the sake of our vigour, energy and sgtrength, (I say) you are there; may we (who are) here, blessed with male offspring, overcome all the enemies who assail us.

Dhanur hastaad aadadaano mrutasyaasme kshatraaya carcase balaaya
Atraiva tvam ih vayam suveeraa vishvaa sprdho abhimaateer jayema RV 10.18.9

With this rica, a stone is set up between the dead and the living to separate them
“According to this approach, food or water that is offered to the pitrs is first offered to Visnu and thereby transformed into visnu-prasada. The word prasada means "mercy" or "grace." Thus visnu-prasada is God's grace. This prasada of Visnu is then offered to the pitrs, who now receive God's grace instead of mere food or water. In this way, the grace of God has the power to elevate and sustain the pitrs in a manner that no human power can match. In the case of a homa or havan, a ritual performed with fire, the fire is used as the "delivery system" by which Visnu is first offered food. This food offering, which is now God's grace, is then offered to the pitrs through the fire. It is thus Agnideva, the fire God, who acts as the link between this world and the world of the pitrs.” (Pancharatra tradition: Hindu Funeral Rites and Ancestor Worship [1] Antyesti, Sraddha and Tarpanahttp://www.scribd.com/doc/2676491/sraaddha1 )

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths
The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person. The person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), includes an important process: planting of a stone. This is referred to as The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise;சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 
Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

What has been found in Sembiyan Kandiyur is consistent with the practice of Pitru-medha described in As’valayana Grhya Sutra.

Post cremation Burial (Pitr-medha)

During the Vedic and early Grhya periods it was common to bury the incinerated bones of a deceased person in an urn. This was the pitr-medha ceremony. The Grhya-sutras of Asvalayana describe how the burned bones were to be collected on the third lunar day (tithi) after death. In the case of a man who had died, the bones were to be collected by elderly men and placed into a male urn. In the case of a woman, the bones were to be collected by elderly women and placed into a female urn. Urns were designed by their shape to be male or female. The performers of this ceremony were to walk three times in a counterclockwise direction around the bones while sprinkling milk and water from a particular kind of twig (sami). The bones were then placed into the urn as they were picked up individually with the thumb and fourth finger. First the bones of the feet were to be gathered and then successively the other bones were to be gathered working toward the head. After the bones had been purified and gathered they were sealed and buried in a secure location.

http://hindutva97.blogspot.com/2008/04/hindu-cremation-rites-including-pitru.html

Megaliths, menhir, planting a stone: abiding tradition for thousands of years
http://sites.google.com/site/kalyan97/megaliths

The page provides scores of examples of megaliths with menhirs all over Bharat. The practice of venerating the ancestors by planting a long stone continues even today in the antyeshti ceremonies performed after cremation of a person, the person authorized to perform the samskara, usually the eldest son or a jnaati (relative of the deceased person), performs an important process: planting of a stone. The meaning of the gloss, kal is: (Tamil. Telugu. Tu. Ka. Ma.) Memorial stone in a village, as for a hero; வீரக்கல். பலர் . . . கன்னின்றவர் (குறள், 771). A stone fixed in the house of a deceased person for ten days since his demise; சாச்சடங்கில் இறந்தார்பொருட்டுப் பத்துநாளைக்கு நாட் டப்படுங் கல். 10. A flaw in emeralds, one of eight marakata-k-kuṟṟam, q.v.; மரகதக்குற்றம் எட்டனுள் ஒன்று. (சிலப். 14, 184, உரை.) 

Megaliths are standing memorials of this Hindu samskara. A stone is planted in the house of the deceased, after cremation, for a period of ten days.

Atharva Veda refers to Iron as a metal:

av.jpg

Atharva Veda: 11.3.5, 6, 7

ashvaa kanaa gaavastandulaa mashakaastushaah ||5||
kabru faleekaranaah sharo'bhram ||6||
shyaamamayo'sya maamsaani lohitamasya lohitam || 7||

Horses are the grains, oxen the winnowed ricegrains, gnats the husks. (5)

Kabru is the husked grain, the rain cloud is the reed. (6)

Grey iron is its flesh, copper its blood. (7)

The above hymn is in glorification of Odana or the boiled rice, a staple diet for most Indians even now. It glorifies Odana metaphorically in many ways by saying that Brihaspati is its head, Brahma the mouth, Heaven and Earth are the ears, the Sun and Moon are the eyes, the seven Rishis are the vital airs inhaled and exhaled, and so on.
irondates.jpg

Links: 

Bronze Age India and the State in History
Metal work in Bronze Age India 

See also: 

Bronze Age and Iron Age artifacts unearthed in Myanmar
The Bronze Age of Southeast Asia
The Bronze Age of Southeast Asia By Charles Higham
Bronze age stone urns in Assam, Sulawesi, Laos: migrations over millennia from northern India through SE Asia to Indonesia
Recreating an ancient trade route
Bronze age indus quarries of Rohri hills and Ongar in Sindh

ScreenShot060.jpg?height=200&width=180
pinnow-map.jpg?height=242&width=320
Location map of Austro-speakers and location map of mineral resources evidence a remarkable overlap,suggesting a hypothesis that mleccha speakers were the inventors of bronze-age alloying and also of Indus script. Source:By Charles Higham, 1996, The Bronze Age of Southeast Asia, p. 295 http://www.ling.hawaii.edu/austroasiatic/AA/pinnow-map-small.jpg 
ScreenShot059.jpg
megalithiciron



What were once categorized as megalithic sites [e.g. Kanmer (Kutch), Farmana (near Rakhi Garhi)], have now been recognised as Sarasvati civilization sites with the discoveries of metal artefacts and objects with Indus script.

The discovery of bronze ratha, bronze sculptures of typical Indus script animals and of a round seal containing only one pictograph: the rim of a narrow-neck jar (the most frequently occurring Indus script sign) at Daimabad, dated to ca. 1400 BCE have extended the civilization impact area south of the Vindhyas to the banks of Pravara river in Maharashtra.

The typical megaliths of Kanmer are found in the length and breadth of Bharat in scores of megalithic sites, most of which are also temple sites. Together with dolmens and mehirs, most of these megalithic sites have been recognized as iron age sites with discoveries of iron artefacts.

The discovery of iron smelters in Ganga basin (Malhar, Lohardewa, Raja-nal-ki-tila) by Rakesh Tiwari point to the dating of bronze age iron to ca. 18th cent. BCE and iron age continued into the historical periods in this basin.

The archaeological team of DK Chakrabarti and RN Singh of Univ. of Cambridge have located over 100 archaeological sites near Rakhigarhi (the largest site of the civilization excavated so far). There are larger sites in Bhatinda, Gurnikalan (ca. 200 ha.) which need to be explored.

Together with the exploration of over 1800 archaeological sites on Sarasvati River Basin, it will also be necessary to excavate selected Megalithic sites to unearth the continuity of Sarasvati civilization beyond Daimabad in the regions south of the Vindhyas.

Megaliths are a veneration of ancestors of the civilization. So are the stupas (dagobas) found in Sarasvati civilization area and in many other parts of Bharat and regions north-west of Bharat. 

It is not a mere coincidence that the word kole.l means both a smithy and a temple in Kota and Toda languages. The artisans who worked with metals also invented the temples as places to venerate the ancestors and adarsha purusha. The techniques of ligatures used on Indus script and Indus age sculptures continue in the shilpa of utsava beras and also divinities depicted with multiple arms carrying weapons and other cultural artefacts. All these sites become, together with water-bodies endowed with sacredness, tirthasthanas. At the tirthasthanas (as in Pehoa, Prthudaka on the banks of River Sarasvati in Haryana, near Kurukshetra), pitr-s, ancestors are venerated by the offerings of tarpanam and pinda pradaanam. If Gaya on Ganga is pitr-gaya, Sarasvati has maatr-gaya in tirthasthana such as Siddhapura (Gujarat).

The legacy of stone-cutters [sangataraasu (Te.); sang 'stone' (K.)] who could create a rock-cut reservoir continue into rock-cut caves such as those of Udayagiri and other megalithic cave/rock-art sites. Pillars similar to the polished stone pillars created in Dholavira are found in many temples and shivalingas of many megalithic sites. The image of Varaha and Mahishasura mardhini become a pan-bharatiya hindu metaphor.

The blending of adhyaatma with the sculptural tradition is unique in Hindu civilization, a veritable reverberation of dharma in its many ethical facets and facets of cultural expression as in yoga, aasanas, namaste, wearing of sindhu, veneration of shiva with perpetual dripping of water in abhishekam evoking the water-giver doing tapasya sitting on the summit of Mt. Kailas and yielding 10 of the greatest rivers of the world from Manasarovar glacier nearby. The celebration of divinity in every phenomena, in men, in women, in mountains, in waters rendering them all sacred makes the bharatabhumi itself sacred, a geographical manifestation of bharatamaataa. The world-view of Bharatiya immersed in dharma expands and merges secular, aadhyatmika and mundane life into a seamless web, eka neeDham (a web).

Sarasvati heritage is a challenge to archaeologists, geologists, art historians to help unravel the continuum of Hindu civilization and culture which lives on, as Sarasvati flows on.

A beginning can be made by revisiting megaliths and identifying sites for further exploration to define the cultural continuum of Hindu civilization.

Iron Age sites and OSL Dates (14C/TL)

Ahar [ Rajasthan] 2124 – 1707 BC [IB], 1871 – 1526 BC [IC]The Calibrated points for IB and IC be considered 2100 and 1900 BC
Gufkral [Kashmir] 1850- 1550 BC
Peshawar and Chitral [ Northwest] 1000 BC / Gandhara grave culture- 1800 BC
Nagda, Eran, Dangwada [Malwa] c. 2000 – 1750 BC, 1500 BC Calibrated,Nagda, 1100BC [ un calibrated]
Vidarbha c. 1000 BC
Hallur, Veerapuram, Kumaranahalli, Watgal - IIB[Deccan] Hallur- 1378 BC, 1255 BC [14C ], Veerapuram – 1525 BC, 1295 BC [14 C], KumaranaHalli – 1470 BC, 1410 BC, 1350 BC, 1160 BC [ TL ], Watgal- IIB- c.2300- 2000 BC , IIC- 2000 BC, IV- c.1500BC
*Adichanallur,[TamilNadu] 3000± 700, 3400± 700, 3160±600, 2700±600, 2600±500, 2500±530, 1920±350 BP [OSL ]
Bahiri, [West Bengal] 1200- 1000 BC
Golbai Sasan [Orissa] 1100- 900 BC
Barudih,[Jharkhand] 1401 – 837 BC
Dadupur, Jakherea, Raja – Nal- Tila, Malhar, Belan Valley, Jhusi- Allahabad, Lohuradeva, [UP] 1700 BC,[Dadupur], 1882- 1639 BC, [Malhar] 2012 – 1742 BC, [ Raja- Nal- Tila], c. 1300 BC [Belan Valley,Jhusi- 1100 BC, Lohurdeva- 1200/1100 BC [Calibrated]
Sources: NIOT, D.K. Chakrabarti; OSL dates: RK Gartia, Manipur University
megaliths2


megalithstamilnadu


megaliths

Megalithic sites, India
megalithicsites

Megalithic sites from Gaurishankar to Rameshwaram.

Megaliths, India

A good overview of "Preshistoric human colonization of India" is given by V.N. Misra here, although the megalith culture is there seen to date - incorrectly - to the Iron Age, on the unproven presumption that iron tools were necessary to make such sites. Certainly this does not apply to Neolithic megaliths and dolmens



Misra writes: "A variety of megalithic monuments, erected as burials or memorials, are found in the northern Vindhyas in southern Uttar Pradesh, Vidarbha region of Maharashtra and over most parts of south India. These monuments include cairns, stone circles, dolmens, dolmenoid cists, port-hole cists, menhirs, and rock cut caves, the last confined to Kerala (Krishnaswami 1949; Gururaja Rao 1972; Sundara 1975). At several places in the northern Vindhyas, Vidarbha and south India, there are large megalithic fields containing several hundred burial monuments. In comparison to the burial sites, the habitation sites are few and far between, suggesting that a part of the megalithic population may have led a semi-nomadic life. The erection of these burials could be achieved only with the help of iron tools meant for quarrying and dressing large rock slabs and boulders. Some of the burial types like port-hole cists (a type of megalithic monument) are very elaborate, involving several large dressed slabs and provision of a hole in one of the slabs for insertion of new dead bodies at a later date. A number of burial sites and a few habitation sites have been excavated, the more important being Takalghat and Khapa (Deo 1970), Mahurjhari (Deo 1973) and Naikund (Deo and Jamkhedkar 1982) in Vidarbha; Brahmagiri and Chandravalli (Wheeler 1948) and Jadigenhalli (Seshadri 1960) in Karnataka; Nagarjunakonda (Subrahmanyam et al 1975) in Andhra Pradesh; Adichanallur (Rea 1902), Amirthamangalam (Banerjee 1956) and Sanur (Banerjee and Soundara Rajan 1959) in Tamil Nadu; and Porkalam (Thapar 1952) in Kerala." http://www.megaliths.net/india.htm

A note on MEGALITHS and MEGALITHIC CULTURE of south India by ramchandra rao

A large number of puzzling megalithic monuments are found all over south India: where did these people come from...are they wandering Celts..or Atlanteans fleeing from the destruction? Scythians from central asia, or very much a local group?Prehistoric Megaliths or large stone constructions dating from before written history are found in huge numbers in South India. The monuments are usually found in granitic areas.We still do not know exactly who the megalithic people were, whether they represent an immigrant group, or a local development. Since similar monuments are found in many places around the world, right from Ireland, malta, west asia, baluchistan to south east asia it is possible they represent a single group which spread all over the world. Among the possible groups are The Celts originating from central asia, who later became great seafarers: some group from West Asia like the ancient Elamites of mesopotamia: the Central Asian "Scythians", who roamed all over the world : a group of early Aryan tribes: and more fanciful, the Atlanteans washed off far and wide.The facts are known from archeology : the detailed explanations are yet to come.Structure:Most of the megaliths found appear to be graves or similar constructions. Very common are rectangular chambers made of large stone slabs. For instance near Hyderabad city the slabs are about 2 metres by one metre, about 6 cm thick.A box like structure is formed with the slabs resting on each other without any mortar. Sometimes there is an opening cut into one of the sides. Similar megaliths are found all the way from india, malta to Ireland but the usual dating of the indian megaliths is much more recent than the ones of britain/malta.Pottery:Invariably large well made, well fired wheel turned pottery is found. Usually it is black and red. Some pots still retain a shinypolish. In some areas notably Tamilnadu are urn fields, where large numbers of funeral urns filled with ashes and charred bones are seen. Sometimes terracotta sarcophagus also are found. One was of the size of a modern bathroom tub. It had a large lid and was decorated with a terracotta ram's head. Maybe some important person was buried in it.Metals:In all the south indian megaliths iron tools are found. It was an iron age culture. In sandstone area to the north copper tools were found, and they appear older. The iron tools are well made, massive, usually plough type and long crowbar -- celts or javelins. While the " javelins" might have been used for hunting, the local people even today use long steel rods for excavating soil and breaking granite boulders.Axes, arrowheads and large flat swords are seen. Horse stirrups, ladles, vessels(?), also are commonly found. In some areas bells are common, like the ones tied to necks of cows. In southern areas emblems of roosters ( the ****erel, or male 'jungle hen', gallus are reported.--- This has interesting implications.

Economy It seems to be based on agriculture, with efficient -- in fact expert use of water and irrigation. Rice seems to be introduced by the megalithic people into s. India. Various other grains also are traced. Of particular significance is the making of granite stone dams across small seasonal rivulets. Becasue of the impervious dense and hard granitic bedrock, these dams form little lakes after the rains and keep the land moist for a long time until the height of the following summer. Two crops can be raised in otherwise arid areas. ( one of the few examples of beneficial meddling by our species).Ethnic aspectsMost of the opinions about the megalithic peoples are unfortunately based on pet notions , imaginary scenarios and the like. Today's politics too colour the opinions. But based on the meager facts everyone is welcome to speculate, providing it is clearly understood to be speculation.http://www.fortunecity.com/greenfield/tree/21/megal.htm
 


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

Indus script corpora: links

 

 



Gadd seals -- S. Kalyanaraman (2008) [Sarasvati hieroglyph collection samples outside India and Pakistan]

 

Vidyaasamuddes'a is a s'loka by Vatsyayana listing 64 arts as the objective of learning or acquiring knowledge, jnaana (one of these is mlecchitavikalpa, writing system)

64 arts to be studies as listed by Vatsyayana

Indus script encodes mleccha speech 5 volumes (2008)




__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

அரிக்கமேடு - பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் பிரெஞ்சுக்காரர்களின் வணிகத் தலமாக இருந்த பகுதி.

 
arik2.jpg

arik.jpg
அரிக்கமேடு - பல நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்னர் பிரெஞ்சுக்காரர்களின் வணிகத் தலமாக இருந்த பகுதி. காலப்போக்கில் இயற்கைச் சீற்றங்களால் அழிந்து, இன்று புதுச்சேரியில் ஆரவாரமற்ற பகுதியாக மாறி உள்ளது. உலகப் புகழ் பெற்ற ஆய்வாளர்களால் இங்கு நடைபெற்ற அகழ்வாராய்ச்சிப் பணிகளும் அதன் மூலம் கிடைக்கப்பெற்ற பல அரிய பொருட்களும் ஏராளம். அரிக்கமேட்டின் வரலாற்றை 'வரலாற்றில் அரிக்கமேடு’ என்ற புத்தகத்தில் பதிவுசெய்துள்ளார் வில்லியனூரைச் சேர்ந்த புலவர் ந.வேங்கடேசன். அவரைச் சந்தித்தபோது, அரிக்கமேடு குறித்த பல அரிய தகவல்களைப் பகிர்ந்துகொண்டார்.

''1938-ல் அரிக்கமேட்டில் சிறுவர்கள் விளையாடிக் கொண்டு இருந்தனர். அப்போது மழை நீரினால் அடித்து வரப்பட்டு பூமியில் இருந்து வெளிவந்த மணிகளையும், பழங்காலக் காசுகளையும், இன்னும் சில விலைஉயர்ந்த பொருட்களையும் கொண்டுவந்தனர். அதுதான் இங்கு அகழ்வாராய்ச்சி நடைபெற அடித்தளம் அமைத்தது. அதன் பின் போஷோ பாதிரி யார், பிரெஞ்சுக் கணிதப் பேராசியர்ழூவோ துப்ராய் ஆகியோர் அரிக்கமேட்டின் மீது கவனம் செலுத்தினர். துப்ராய், பல்லவர் களின் வரலாற்றைத் தமிழகத்துக்கு அறிமுகப்படுத்தியவர். தொல்பொருள் ஆய்வில் ஆர்வம்கொண்ட அவர் போஷோ பாதிரியாருடன் இணைந்து அரிக்கமேட்டில் ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட் டார். இது இந்திய அரசின் கவனத்தை ஈர்த்தது.



பின், 1940-களில் மார்ட்டிமர் வீலர் என்பவரை அகழ்வாராய்ச்சிக்காக இந்திய அரசு நியமித்தது. அவர் ஆய்வுசெய்து இந்திய அரசாங்கத்துக்கு ஆண்டறிக்கையும் அனுப்பினார். அதன் பின் 1986-ல் விமலா பெக்லீன் என்ற ஆராய்ச்சியாளர் நடுவண் அரசின் துணையோடு அரிக்கமேட்டில் அகழ்வாராய்ச்சி செய்து, அதன் கண்டு பிடிப்புகளைப் புத்தகங்களாக வெளியிட் டார். புதுச்சேரி பிரெஞ்சு நூலகத்தில் இன்றும் அந்தப் புத்தகங்கள் உள்ளன.

அகழ்வாராய்ச்சியின்போது கண்டுபிடித்ததில்முக்கியமானது, கண்ணாடி மணிகளை அறுத்து ஆபரணங்கள் செய்யும் தொழிற்சாலை அரிக்கமேட்டில் இருந்தது என்ற தகவல். சோழர் காலத்து நாணயங்களும், ரோம் பேரரசன் அகஸ்டஸின் உருவம் பொறித்த நாணயங் களும், புதுச்சேரி என்று பொறிக்கப்பெற்ற பூவராகன் நாணயங்களும், நட்சத்திரச் சின்னம் பொறிக்கப் பெற்ற பகோடாக் களும் இங்கே கிடைத்துள்ளன. இவை எல்லாம் நமக்கு ரோம் நகருடன் மட்டும் இல்லாமல், பிற நாடுகளுடன் இருந்த வணிகத் தொடர்புகளுக்கான ஆதாரங்கள். நாணயங்கள் மட்டும் இல்லாமல், மதுபானங்களையும் எண் ணெய் முதலிய திரவப் பொருட்களையும் ஊற்றிவைக்கும் கூர்முனை மது ஜாடி களும் அப்போது கிடைக்கப்பெற்றன.

புதுவையிலும் அதைச் சுற்றி உள்ள பகுதிகளிலும் நெசவுத் தொழில் செய்வோர் அதிக அளவில் இருந்து உள்ளனர். அதற்குச் சான்று 1945-ல் செய்யப்பட்ட அகழ்வாராய்ச்சியில் பந்தர் எனப்படும் பண்டசாலைக் கிடங்கும் பட்டுத் துணிகளுக்குச் சாயம் தோய்க்கும் தொட்டிகளும் கண்டு பிடிக்கப்பட்டன. அகழ்வாராய்ச்சியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சுடுமண் ஓடு களும் தமிழ் வரலாற்றில் மிக முக்கிய மானவை.

சுடுமண் ஓடுகளில் பழந்தமிழ் எழுத்து வடிவங்கள் உள்ளன. அந்தச் சுடுமண் ஓடுகளை ஆராய்ந்தபோது இந்தப் பகுதியில் ஒருகாலத்தில் சமண மதம் செல்வாக்கோடு இருந்துள்ளது புலப்படுகிறது. ப்ராகிருத மொழி எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்ட ஓடுகள் சமண மதம் செல்வாக்கோடு இருந்ததற்கான சான்றுகள். கி.பி 11-ம் நூற்றாண்டில் பௌத்த மதம் இந்தப் பகுதியில் பரவி இருந்ததற்குச் சான்றாக இங்கு கண்டெடுக்கப்பட்ட புத்தர் சிலைகளைச் சொல்லலாம். ழூவோ துப்ராய் புதுச்சேரியில் ஆய்வு கள் மேற்கொள்ளப்பட வேண்டிய பல பகுதிகளை அப்போதே குறிப்பிட்டு உள்ளார். தொடர்ச்சியாக ஆய்வு செய்வதன் மூலம், நம் வரலாற்றை நாம் அறிந்துகொள்ள முடியும்'' என்கிறார் வெங்கடேசன்.

நம் வேர்கள் விசாலமானவைதான்!


__________________


Guru

Status: Offline
Posts: 9863
Date:
Permalink  
 

 

Oldest tower in southwestern region of Vietnam excavated

 

Oldest tower in southwestern region of Vietnam excavated

Last update 28/09/2011 09:00:00 AM (GMT+7)

 

VietNamNet Bridge – Archaeologists unearthed many rare antiques in the campus of Vinh Hung tower in the southern province of Bac Lieu in a previous excavation. They have returned to the site on September 22, to continue researching the tower which is the only preserved in the southwestern region.

Vinh Hung tower was discovered by a French archaeologist in 1911. The southern authorities ranked it 14th in the list of relics of south Vietnam.

Many French archaeologists discovered many worshipping items there during 1911-1959 period. One of the steles founded at the tower has Phan scriptsof Khmer people, noting the name of King Yacovan Man and Karhila month, equivalent to 892 BC.

Archaeologists said that Vinh Hung tower does not stand alone. It must be built with other residential works, which have been ruined.

In recent excavations, scientists found antiques related to Buddhism and items which are similar as the items found at relics in Oc Eo.

The ongoing excavation is scheduled for one month, at the depth of 2m to unearth the remaining objects. This will be the last excavation.

Bac Lieu authorities will build a showroom to display antiques unveiled at the site.

Vinh Hung tower is around 20km from Bac Lieu city. It was recognized as a national architectural relic in 1992.

Close-up of the oldest tower in Vietnam’s southwestern region:
































VNE
 
http://english.vietnamnet.vn/en/arts-entertainment/13488/oldest-tower-in-southwestern-region-excavated.html


__________________
«First  <  1 2 3 4 5 69  >  Last»  | Page of 9  sorted by
 
Quick Reply

Please log in to post quick replies.

Tweet this page Post to Digg Post to Del.icio.us


Create your own FREE Forum
Report Abuse
Powered by ActiveBoard